04-01-2008 om 22:53 geschreven door tosca  

02-01-2008 om 22:44 geschreven door tosca  

Ik heb wel vaker symbolische of telepathische dromen. Zo droomde ik dat een persoon van mijn vorige werkplek mij iets wou meedelen. Ze had een negen maandencontract ondertekend en was dus drie maanden langer aan de slag op de vorige werkplek dan mezelf. Aangezien de werkomgeving mij daar niet zo lag, ondertekende ik slechts een zes maandencontract na eerst drie maanden als interim. Leve de intuïtie!!! In gans haar carrière had deze collega nog niet zoveel gewerkt, omdat ze enerzijds jonger is dan mij (37 versus 44) en ten tweede werd ze bijna nooit opgeroepen door de werkgelegenheidsdienst. Ze is wel franstalig en ik behoor tot de nederlandstalige taalrol. Niet dat men mij daar ooit een werk heeft aangeboden of toch geen werk van betekenis. Dat heb ik steeds zelf gevonden. Maar tussen de jobs door werd ik zeer frequent opgeroepen door deze dienst. Deze nacht, deze nieuwjaarsnacht wou ze mij iets zeggen in mijn droom. 
"Honnepon, het is mijn laatste dag..."
Ja, telepathie werkt vermoedelijk minder snel dan een gsm want we hebben geen contact meer. Moest ik per gsm contact houden met alle mensen die ik leer kennen , zou het te druk worden. 
Wat wil ze eigenlijk zeggen, vraag ik me dan af. Voelt ze zich leeg, onzeker??? Ja, hoe zou je zelf zijn, natuurlijk voelt ze zich leeg en onzeker. Ze heeft zich negen maanden ingespannen en nu, wat nu... Hopelijk voor haar heeft ze de middelen om een reisje te maken. Ze is vrijgezel, heeft een vriendin, dus ja, waarom niet... als de middelen er zijn.
Ooit gaf ze me de verzamelde werken van Immanuel Kant, een filosoof, cadeau. Ze wou er vanaf zijn, literatuur moet circuleren...
Door haar moest ik denken aan Leopold Flam (1912-1995), een professor filosofie die ik in eerste kandidatuur had.
Van hem is het prachtige citaat : "In een denkende kop bliksemt het dikwijls. Wat hij dan schrijft of zegt kan niet vervelen, het is ook belangrijk en wie het leest, bevindt zich op een zwierig feest, al kan hij niet dansen." Als jonge achttienjarige vond ik hem een vreemde man die bij het examen achter een kast ging staan en mijn reactie afwachtte. Het examen verliep vlotjes omdat ik een vlotte prater was maar eigenlijk heb ik spijt dat ik niet meer ingegaan ben op zijn reactie. Deze man had in zijn leven al heel wat meegemaakt, onder andere jodenvervolgingen in de Dossinkazerne te Mechelen en een verblijf in het horrorconcentratiekamp Buchenwald. Nadien werd hij inspecteur geschiedenis en hoogleraar aan de VUB. Een originele, sterke, gevoelige man die de studenten graag aanzette tot zelf filosoferen, zelf na te denken over de dingen.
Sorry professor, maar ik wist je toen niet te waarderen als mens zoals ik nu wel zou doen...
Ik wist ook niet dat je al die horror had meegemaakt, zowel in de Dossinkazerne als in Buchenwald.
Dat heb ik tenminste geleerd. Respect. Een beetje laat maar beter laat dan nooit.
Respect, professor. Rust in vrede.
Van een bewonderaarster.

01-01-2008 om 23:04 geschreven door tosca  

Alvorens in het feestgewoel te duiken, kan ik het toch niet nalaten om iedereen een schitterend 2008 toe te wensen, veel vreugde in de grote en kleine dingen, voor elk wat wils.
Voorlopig is het nog vrij rustig in Brussel en van terroristische aanslagen zijn we voorlopig gespaard gebleven. Geef elkaar een stevige knuffel en vooral, vergeet niet te springen bij de jaarovergang, zoals Dimitri Leue voorstelde... Aan iedereen een schitterend 2008 toegewenst!!!

31-12-2007 om 20:01 geschreven door tosca  

Plannen voor 2008. Die zijn er zeker.
Ten eerste wil ik mijn vorige blog (zonder reacties en muziek) tot een boek herwerken en in twee talen vertalen.
Niet dat ik mijn literaire kwaliteiten zo hoog inschat, maar het gaat om het thema. Van deze blog zou ik moeilijk een boek kunnen maken, gezien Parelstuif een luchtige blog is. Mijn vorige blog leent zich hier beter toe.
Parelstuif blijft een luchtige blog, waar niet teveel achter gezocht moet worden. Ik heb eindeloos veel zin om te chillen, het "cool" aan te doen en het land van de magere koeien definitief achter mij te laten. Deze laatste zin is uiteraard figuurlijk bedoeld.  
Desalniettemin wil ik de toevallige lezers blijven verrassen met gebeurtenissen en voorvallen uit het dagelijks leven. Het leven is als een film. Het leven is als een web. Alsof mensen met onzichtbare draden aan elkaar vasthangen of beter gezegd met elkaar verbonden zijn.
Honnepon surfde op google in verband met haar gezondheidsproblemen. Ze kwam bij hem terecht. Of liever gezegd bij een artikel dat hij recent geschreven had. Had hij niet haar eerste echte kus gegeven en de queeste naar "liefde" in beweging gezet? Had hij haar niet wakker gemaakt? Had een andere evenveel in haar losgeweekt? Honnepon deed de lade dicht en besloot dat haar lot nu bij Dageraad lag. Al zeventien jaar lang. Uiteindelijk zijn de dingen zoals ze moeten zijn. Dageraad, het is een cliché maar mijn tikker klopt nog steeds voor jou...

29-12-2007 om 22:15 geschreven door tosca  

2008 is in zicht. Ik lig er hoegenaamd niet wakker van. Het leven is zoet, het leven is goed hier te lande. Overstromingen lijken voorlopig niet in zicht, de poolkap zal nog niet onmiddellijk helemaal smelten en het water van de oceanen naar omhoog doen drijven. Wel heeft dit eindejaar voor mij de allures van het land van de magere koeien maar dat is persoonlijk want door een stom toeval kwam ik twee dagen te kort op mijn vorige job om in aanmerking te komen voor een eindejaarspremie als uitzendkracht. Dus financiën noppes maar niet getreurd, de rest zit wel mee behoudens het wel en wee van soms te assertieve pubers. Waarschijnlijk heb ik hen als kinderen te veel verwend maar iedereen laat wel eens steken vallen in de opvoeding. Jan modaal dus wat het gezin betreft.
Van Jannen en Jeanninnekes gesproken, ze leven nog. Ze bestaan nog. Gisteren had ik de eer op amper een boogscheut van onze hoofdstad, twee charmante mensen te ontmoeten die me zorgvuldig monsterden maar toch meteen een goedendag toeknikten. Jan en Jeanninne of  was het Gerard en Jeanninne. Zij, een kranige dame van om en bij de zeventig jaren, in een satijnen lichtblauwe bloemetjesschort gehuld, zoals ze er elke zondag nog tientallen verkopen op de markt van Jette (overproductie van de jaren zeventig?) en hij, Gerard, een gewezen melkboer op pensioen. Beiden wonen heel gelukkig én ecologisch in een rustige straat waar de tijd bleef stille staan, in een heel net huisje met een mooie moestuin achter slot en grendel. Beveiligd tegen diefstal. Elke dag wassen aan de lavabo en één keer per week een groot bad. Enkel verwarming in de grootste plaatsen. Voor verplaatsingen de fiets en héél soms de auto. Géén vlieger of toch wel héél af en toe, als de kinderen waarvan 2 zoons op 4 gescheiden zijn (maar ze hebben al terug een vriendin, 't zijn zulke felle mannen!) hen een reisje naar Tenerife cadeau doen.
"Evelyne Huytebroeck van Ecolo? Ah, dat is het Frans voor Groen. Nooit van gehoord..." maar ondertussen dragen ze toch maar hun steentje bij tot het planetaire ecobewustzijn en hebben ze een bescheiden ecologische voetafdruk.
Als Jeanninne ooit (maar liefst zo laat mogelijk, het zou een verlies zijn voor deze aardkloot) zou sterven, zou Gerard verloren zijn en haar héél vlug vervoegen en omgekeerd zou ze elke dag wenen om haar Gerard indien die vóór haar het tijdelijke met het eeuwige zou verwisselen.
Gerard bleef haar altijd trouw. Een keer had hij wel een oogske op de knappe kapster die inmiddels ook al drieënveertig is. Jeanninneke wist dat (een soort zesde zintuig) en beschermde Gerard tegen zichzelf.
Ze was blij toen de kapster in verwachting was van haar man Tony en vanaf dat moment gesetteld leek.
Gerard bleef gewoon veel sympathie voelen voor Nadine maar meer niet. Hij had een vrouw die zijn "bookes" klaarmaakte en koffie voor hem zette. Die zijn maaltijden met liefde bereidde.
"Dat is toch stout, hee, wat die journalist zegt over een vrouw die als een soort plant naast hare vent staat..."
"Och, Jeanninneke, daar moeten wij onze kop niet meer over breken..."
Gerard nam zijn Jeanninneke bij haar middel want het nieuws met Martine Tanghe ging beginnen.
Aan de overkant van de straat stond een kerstboom te flikkeren met helblauwe lampjes. De man van het café keek me vanachter de ruiten aan alsof ik van Mars kwam.  

28-12-2007 om 00:00 geschreven door tosca  

Honnepon had zichzelf gisteren zo opgepept met positieve gedachten dat ze ietwat te enthousiast op de sollicitatie verscheen. Niemand die evenwel een snerende opmerking maakte. Ze zullen denken : "Dat is me een grappige flapuit", terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo ben. Het vervelendste vond ik de uitleg over het loon. Ik kéék onschuldig weg, terwijl de verantwoordelijke de mensen uitleg gaf over het te verwachten loon. Ik erger me aan muggeziften over minimumlonen zoals die tegenwoordig gangbaar zijn in de privésector hier te lande ten tijde van een tanende economie. Het is werken voor een habbekrats maar dat wist ik al. Het is meestal zo. Toch is alles goed afgelopen. Ik mag beginnen in januari. Halftime zoals ik wou. Voor een habbekrats maar ja... Het is nog altijd beter dan een uitkering als samenwonende. Ja, er was veel volk op afgekomen, sommigen verlieten de doos al voordat ze de test hadden afgelegd. Ik liet al de impressies van me afglijden. "Goed zo, Honnepon, je leert bij, je wordt al wat minder hypergevoelig aan gewaarwordingen van buitenaf."
Dus werk ik weer vanaf januari. Elke werkdag gedurende 4 uur. Ook 1 zaterdag op 2. Gelukkig is het niet zo veraf, dus dat scheelt.
Ik deed wel wat aan "overacting" tijdens de test. Maar de test was uiteindelijk goed. De zenuwen had ik onder de grond begraven.
Toen ik 's avond de bib binnensprong om Engelse literatuur voor de school te zoeken voor mijn zoon, zag ik de dvd "Brokeback mountain" liggen alsook "The bourne supremacy". Prompt leende ik de twee dvd's uit. Dat wordt kijkplezier. Ook nam ik "Lady in the water" van de originele en excentrieke regisseur Night Shyamalan mee. De vriendelijke en jonge bibliotheekbeambte van het mannelijk geslacht is een schitterende aanwinst voor de bibliotheek. Zeer sympathieke glimlach... soms is het leven mooi in de kleine dingen.
Wat vindt Dageraad daar allemaal van?
"Ne me parle plus du boulot, Honnepon..."
Neen, Dageraad wil aandacht. Ergens heeft Honnepon dus vier kinderen in plaats van drie.  

Noot : Tosca is eigenlijk een praline van Leonidas, dat heb ik vandaag ontdekt. Voor mij is het een afkorting van Toscane, waar ik zo van hou...

27-12-2007 om 21:21 geschreven door tosca  

"Honnepon, wil je dat ik je wegbreng naar je sollicitatie?"
"Neen, Dageraad, ik neem de tram wel, het is niet zo veraf... Een goede verbinding en dan nog tien minuten door het bedrijfspark stappen..."
"Is dat daar waar ik je de vorige keer heb afgezet?"
"Dageraad, je bedoelt, zo'n vijf jaar geleden, ja het is daar... maar het is een ander bedrijf!"
"Oei, (zucht bedenkelijk) Honnepon..."
"Komaan, zeg, het zal wel loslopen,..."
"Ik zal koffie voor je zetten..."
"Ja, schat, dank je.."
Of ik de kriebels heb? Niks, nada, nothing. Moest ik nu naar New York vertrekken of naar Vancouver, ja, dan wel natuurlijk... Ik ben benieuwd. Voordeel is dat ik van bij het begin voor een half time koos, deze keer. Dan is het risico kleiner dat ik het beu word of dat ze mij daar beu worden. Hoe dan ook, we gaan ervoor.
Ik heb de gave de meest stressante jobs aan te trekken. Maar als de stress gehalveerd is vanwege de half time, dan moet het te doen zijn.
Ik laat me wat meedrijven door het hand in hand gewandel van Sarkozy en Carla Bruni en wens hen vanuit mijn luie zetel een schitterende Luxorvakantie in Egypte toe. Ze strálen gewoon. Het lijkt misschien show, maar ze strálen toch maar. Waarom niet? Ik wens hen het allerbeste. Alsook aan Putin en zijn hond Koni die ik op televisie mocht bewonderen.  
 

26-12-2007 om 22:21 geschreven door tosca  

is het leven. Mensen komen en gaan. Op dagen zoals kerstmis is men zich daar meer bewust van. Soms vraag ik me (geheel egoïstisch, sorry) af of iemand me mist. Iemand die me vroeger gekend heeft en uit wiens gezichtsveld ik verdwenen ben. Man of vrouw, mannen of vrouwen, maakt niet uit. Iedereen zal wel zo iemand of zo een paar mensen hebben. Maar het leven gaat voort. Morgen tweede sollicitatieronde voor de nieuwe job, ik zal vandaag de ganse dag tegen mezelf fluisteren : "Sweety, je bent geen 44 maar 34, sweety, denk erom, doe alsof je 34 bent..."  

26-12-2007 om 11:41 geschreven door tosca  

Samen met mijn dochters één of andere show in New-York bekeken. Madison Square Garden. Zalig benenwerk van Justin Timberlake en anderen. Prachtige synchrone bewegingen, je moet het maar doen.

23-12-2007 om 22:14 geschreven door tosca  

22-12-2007 om 22:01 geschreven door tosca  

De nachtlamp floept aan.
Dageraad bewondert Honnepon alsof ze een kostbaar sieraad is. Kristal. Diamant. Whatever.
"Wat heb je Dageraad?"
"Je bent altijd zo mooi en ontspannen als we het gedaan hebben,..."
Hij streelt haar wangen, warme roze wangen en doet het licht uit.
Ver weg van de politiek, van de maatschappij, van de clichés leven Honnepon en Dageraad op een eiland.
In hun eigenste dimensie.
Einstein keek toe en zag dat het goed was.

21-12-2007 om 09:26 geschreven door tosca  

Af en toe kan een beetje zelfverheerlijking geen kwaad. Want, ik ben vriendelijk. Als er iets is dat ik ben, dan is het dat wel. Vriendelijk dus. Uiterlijk was ik mooi en ben ik nu normaal, I'm not twenty any more but forty four.
Maar ik ben vooral ook Honnepon. Honnepon staat dan voor een momenteel in drukke chaos verkerende persoon.
Honnepon kreeg een berichtje op haar GSM. Het nummer was het nummer van het bedrijf waar zij gesolliciteerd had. Dat zag er al goed uit.
"Welke intonatie zal ik hanteren aan de telefoon?" dacht Honnepon. "Niet te serieus, eerder los..." besloot ze.
Het hàd effect. Een vriendelijke dame antwoordde dat Honnepon zou uitgenodigd worden na de feesten voor een tweede selectieronde. Honnepon deed "enthousiast". Honnepon werd "enthousiast". Enthousiaster dan de interim-regering die we voorgeschoteld krijgen. Want Honnepon verkeert zo langzamerhand in het Guiness Book of Records. Dit zou haar 251ste contract worden. Wie doet beter? 
Het eindejaar krijgt allures van het land van de "magere koeien". Dit wordt rekenen. Maar Honnepon blijft overeind en de koelkast steekt vol met lekkers. De kerstboom (recyclageboom) is in een nieuw kleedje gestoken door haar oudste dochter die een uitmuntendheid krijgt qua decoratie. Misschien wil ze "architecte" worden, maar ze wou al zoveel worden zoals veearts, dokter, weervrouw en nu... architecte.
Op weg naar de Delhaize kwam Honnepon een vriend van toen tegen. Honnepon wist niet meer wanneer ze de man het laatst ontmoet had... Maar hij lachte en had duidelijk zin in een babbel. Hij bood Honnepon een keelbonbon aan die Honnepon zuinig opzoog, omdat ze de bonbon uit beleefdheid had aangenomen en niet wist welke smaak ze kon verwachten.
"Je vais bien, je suis agent de sécurité maintenant avec un contrat d'ALE (=PWA)."
Honnepon was één en al empathie...
"Moi, ça va bien aussi pour l'instant. Je me débrouille avec les boulots intérimaires."
"Honnepon, nu lieg je toch wat," zei ik tegen mezelf. "Zó goed voel je je nu ook weer niet... je verkeert in een chaotische periode,... en jouw financiële middelen zijn ook niet om over naar huis te schrijven op dit moment, het tijdstip van de magere koeien is aangebroken en wie weet, voor hoelang?"
Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Binnenkort begint Honnepon een nieuwe job...

20-12-2007 om 15:47 geschreven door tosca  

Op de school van mijn kroost doen ze vaak aan sensibilisering : de jongeren bewust maken van bepaalde problemen hier of daar ter wereld. Ook dit jaar willen ze op school hun bijdrage leveren aan Music For Life, u weet wel, de actie georganiseerd door het Rode Kruis en Studio Brussel. 1 op 6 mensen op deze blauwe planeet heeft geen toegang tot drinkbaar water. Mensen hier te lande kunnen betalen voor een  verzoeknummertje op de radio. De opbrengst gaat naar structurele langetermijnoplossingen voor landen als Namibië, Mozambique, Nepal, Rwanda...
Of ook levering van drinkbaar water aan slachtoffers van rampen in Soedan, Ethiopië.
De klimaatveranderingen vergemakkelijken de toestand er niet op. Hier thuis leiden we een ecologisch bewust leven, deels door noodzaak (zuinig leven), deels ook door bewustwording. Zelf ben ik zeer allergisch aan fijn stof, er gaat geen dag voorbij of ik moet niezen of de neus snuiten, zeer vervelend overigens, want voor de rest ben ik wel gezond. Onlangs zag ik een uitzending op Canvas waar bleek dat er meerdere planeten nodig zijn als iedereen een grote ecologische voetafdruk heeft zoals de Westerse mens.
Het was nochtans zo simpel begonnen, in het paradijs. Mijn oog viel op een foto in Humo van Karina en Jan Wolkers als pril paar in de jaren zestig. Een beetje een paradijsfoto. Zij als mooie jonge deerne en hij bezig aan een muurschildering. Eva's forever. Nog lang zullen er Eva's rondhuppelen en Adammen ook natuurlijk.

19-12-2007 om 16:11 geschreven door tosca  

18-12-2007 om 16:56 geschreven door tosca  

Een nieuw boek zag het levenslicht : "De ça je me console" van Lola Lafon, uitgegeven bij uitgeverij Flammarion. Waarover gaat het? Gewoon over een jonge vrouw Emylina (Roemeens en Joods) die van Oost naar West-Europa (Parijs) is getrokken en er een leven probeert op te bouwen. Ze zoekt een plek onder de zon maar er is een maar. Ze komt tot de vaststelling dat er niet zoiets bestaat als een plek onder de zon, het Westen is helaas niet het paradijs dat ze zich had voorgesteld. Wat wel telt is de zoektocht naar de plek (onder de zon). Eigenlijk gaat het over een heel fragiel persoon zoals er meerdere personen zijn tegenwoordig. Mensen die kwetsbaar zijn in deze maatschappij.
Ik dacht altijd van mezelf dat ik kwetsbaar was, maar als ik mezelf met sommigen vergelijk ben ik niet kwetsbaar. Gevoelig maar sterk, dat wel.
Dit weekend stond ik weer voor een dilemma. Het ging om een keuze. Uiteindelijk besloot ik de vork bij de steel te nemen en binnen afzienbare tijd opnieuw in het actieve leven te stappen, het leven van buitenhuis werken. Het ging om een echte sollicitatie. De jobadvertentie trok me aan, alsook de regio van de werkplek. Er is mogelijkheid tot parttime werk, misschien werk ik voortaan zelfs parttime. Ik heb lang genoeg een full-time job gecombineerd met een serieus huishouden, nu stel ik er paal en perk aan. Voortaan werk ik net genoeg wat nodig is... Soms doet men dingen omdat er gezegd werd dat het goed en conform zou zijn als men dat doet. Nu probeer ik voor mezelf te denken. Wat wil ik zelf? 

 

17-12-2007 om 10:55 geschreven door tosca  

Dageraad buigt zich over me heen, hetgeen ik me als een poes laat welgevallen, maar niet toon om de spanning erin te houden.
"Hoe ver wil je gaan, honnepon?"
"Heel ver, dageraad, ik wil over alles schrijven maar vooral over de contacten die dagelijks mijn leven binnenwaaien."
"Ook over seks?"
"Waarom begin je daar over, dageraad, deze blog is niet commercieel, het gaat over een leven en wat erin zit."
"Seks zit ook in het leven..."
"Ja, natuurlijk, dageraad, maar er zijn nog zovele andere gevoelens om bij naam te noemen, die het waard zijn om vermeld te worden."
"Zoals?"
"Bijvoorbeeld, het verlangen naar, de afstand, de schemerzone, de onduidelijkheid, het gissen naar..."
"Honnepon, je begeeft je weer op glad ijs, je doet weer zo "honneponachtig", je was nu zo goed bezig met een vaste voet te krijgen in de realiteit en nu loop je weer weg of je zet me weer voor schut."
"Ik dacht dat je dat zo fijn aan me vond..."
"Doe ik ook, maar soms wil ik wat rusten, een beetje chillen..."
"Je hebt een punt, maar toch, teken eens wat buiten de lijntjes, Dageraad, het maakt een wereld van verschil..."
"Honnepon, doorheen je nachtjapon, maak ik een schets van ons eiland in de zon."
"Ik wil sneeuw, Dageraad, rollebollen in de sneeuw... kerst vieren in winterland."
Dageraad floept weg. Plicht roept. 

14-12-2007 om 10:07 geschreven door tosca  

Op de VUB had ik een Italiaanse studiegenote, niet verwonderlijk eigenlijk in een richting als Romaanse taal- en letterkunde. Door haar leerde ik Italië kennen, from the bottom, van onder uit. Ze was de dochter van een Italiaanse immigrant. Ze was behoorlijk intelligent, meer nog, ze had klasse, klassevolle looks. Lange haren, droeg vaak een rok, zag er altijd heel vrouwelijk uit. Ze vond me heel open en tof. We werden fijne studiegenoten. Ik hielp haar met het scanderen van Latijnse poëzie (ritmisch voorlezen van Latijnse gedichten) en in ruil daarvoor nodigde zij me dan uit op een etentje op haar kot, spaghetti met Italiaanse wijn. In Latijn was ik dan weer een uitblinker gezien ik mijn middelbare opleiding genoten had in een strenge katholieke school. Als tweede taal koos ik Spaans op de univ maar ik leerde wel Italiaans in avondschool met een charmante leraar met dito snor. Het Italiaans is een heel zangerige poëtische taal en van al de Romaanse talen staat het Italiaans het dichtst bij het Latijn.
Het volgende gedicht van de Italiaanse dichter Davide Rondoni vind ik heel mooi en toegankelijk.De vertaling volgt achteraan :

New York

Central Park, fine autunno, alberi
di seta elettrica e color sangue
nel freddo azzurro del cielo che salgono
si aprono
poi piano che si spengono,
ombra
che sta venendo, aria
che si oscura.
E inizia a splendere la corona
ghiacciata dei grattacieli
sulla folla più cupa nelle strade.
Io chiedo a Oonagh: perché tieni i capelli così,
grigi a trent'anni.
Ma lei ballando muove la cenere della testa
e gli occhi celesti impensabili
fa un cerchio magico
a Manhattan, fa di sé un incendio
e apre braccia, remi, ali
nell'oceano delle voci della sera.
Senti che grida di barche invisibili.
Nella baia nera.


New York

Central Park, het einde van de herfst, bomen
van elektrische zijde, bloedrood van kleur
tegen het koude blauw van de hemel, ze verheffen zich
openen zich
doven dan langzaam uit
Schaduw
die komt, de lucht
die verduistert.
En de bevroren kroon
van de wolkenkrabbers begint te schitteren
over de somberste menigte in de straten.
Ik vraag aan Oonagh: waarom draag je je haren zo
grijs op je dertigste.
maar zij die danst terwijl ze de as op haar hoofd beweegt
en haar lichtblauwe ogen zo gedachteloos,
ze tekent een magische cirkel
om Manhattan, maakt zichzelf tot een vuur
en opent haar armen, riemen, vleugels
in de oceaan van stemmen in de avond.
Hoor hoe ze roept naar onzichtbare boten.
In de zwarte baai. 
                         Vertaling : Antoinette Sisto

Uit: Hij zou wie dan ook bemind hebben (2003) van de Italiaanse dichter Davide RONDONI (°'64)
Midden 2008 komt er een nieuwe bundel van hem uit.

13-12-2007 om 10:39 geschreven door tosca  

Toen ik gisterenavond naar de modern ingerichte bibliotheek van Dilbeek trok om de schoollectuur van mijn dochter terug te brengen, griste ik in de ruime stenen inkomhal het gratis tijdschrift KVS Express mee. Er stond een meer dan schitterende no-nonsense getuigenis in van ene mijnheer André Thijs, missionaris en witte pater in Oost-Congo. Door omstandigheden kan hij momenteel niet naar Goma toe (grenzen gesloten), maar zodra hij kan zet hij zijn werk voort. Hij verblijft nu in Bukavu.
Een onweerstaanbare drang drijft hem telkens naar Afrika toe.
"Ginds is het leven totaal anders."
"Er is een Afrika dat ik ken en waar ik zo verliefd op ben. Het doet me leven, gelukkig zijn en verlangen. Dat andere Afrika, miskend, verzwegen en vergeten... Ik ken een Afrika met een onnoemelijke veerkracht en levenszin, weerstandvermogen zoals geen ander werelddeel, met de steeds aanstekelijke lach en ingeboren moed van de mens uit de brousse en uit de stad. Daar werk en leef ik dus. Daar is mijn thuis."
Zelf haal ik af en toe wat Afrikagevoel in huis.
Ik liet me twee jaar terug abonneren op het tweemaandelijkse contactblaadje Jumelage ivm de zustergemeentes Ganshoren (België-Brussel) en Rusatira (Rwanda). Het helpt me om de stress in ons land te relativeren. Ik ben allesbehalve een stresskip, integendeel, maar de stress sluipt af en toe door de kieren al was het maar door mijn studerende bende. Een verfrissend stukje uit het contactblaadje :
Vertaling (door mezelf) van een brief van UWERA Marie Solange (juli 2007) :
zij is een weeskind dat financieel gesteund wordt via een peterschap.
Marie Solange zit in de zesde wiskunde-wetenschappen in een secundaire school in Kiruhura.
Vooreerst wil ik u hartelijk groeten. Heel hartelijk!
Hoe gaat het in België? Ik hoop dat u in goede gezondheid verkeert.
Met mij gaat het goed met de grote droogte want we zijn nu in het droge seizoen dat begint in juni en loopt tot einde augustus. Tijdens deze droogteperiode regent het niet en oogsten de landbouwers de "sorgho".
Jullie kennen deze teelt misschien niet in België maar hier in Rwanda kan met sorgho bier maken, meel voor bouillie (pap) enzovoort...
Wat mijn studies betreft, zal ik alles in het werk stellen om het staatsexamen te slagen zodat ik aan de nationale universiteit kan verderstuderen. Dus, tijdens de vakantie, respecteerde ik het studierooster om de lessen te herhalen en ik heb goede hoop om te slagen.
Dat waren in een paar woorden de nieuwtjes die ik u wou meedelen. Hier stop ik en ik dank u zeer.
Tot een volgende gelegenheid. U zeer genegen, Marie Solange.
Als ik zo'n spontane brief onder ogen krijg, krijg ik de tranen in de ogen.
Soms gebeurt het natuurlijk dat het regenseizoen zou moeten beginnen en de zon nog altijd schijnt. Dan zijn de mensen uiteraard ontgoocheld want ze wachten op de regen om aan landbouw te kunnen doen. Het is hun biotoop.

11-12-2007 om 09:29 geschreven door tosca  

Ik heb studenten in huis en ik zal het geweten hebben. Humaniorastudenten. Massa's leerstof hebben ze te verwerken. Mijn zoon (16) zit in de afdeling wiskunde-wetenschappen. Getuige zijn de vijftig bladen die naast zijn bureaustoel op de grond liggen. Bewijzen, formules, allemaal "heavy stuff..."
De tv stond stil dit weekend, het was stil in huis, je kon een muis horen piepen. Gelukkig zijn er geen muizen, want ik leid aan een muizenfobie daterend uit mijn kindertijd.
Ik zorgde voor lekker eten en voldoende tussendoortjes en af en toe wat warme drank. Voor de rest hield ik het een beetje rustig.  
De jongste studeert bij mij in de keuken en de oudste dochter in de meisjeskamer. Ergens hebben ze dus allemaal wel een eigen stekje.
Toch heb ik ten stelligste de indruk dat het onderwijs er niet gemakkelijker op geworden is. Het is "ruimer" geworden. Vroeger was de wereld kleiner. OK, ik was perfect tweetalig op 12 jaar, ik kon opstellen schrijven in het Nederlands en in het Frans. Ik had een uitstekende lagere schoolopleiding genoten in Ganshoren bij Brussel, met perfecte kennis van de basisregels van rekenen en taal. De fundamenten waren goed. Nu is het onderwijs ruimer, ook chaotischer, men vertrekt minder van basisregels. Mijn Grieks-Latijnse heb ik ahw spelenderwijs doorlopen, maar je kunt een afdeling als wiskunde-wetenschappen moeilijk vergelijken met Grieks-Latijnse. Vertalingen maken is één zaak, bewijzen enzovoort oplossen is een andere zaak. Soms vraag ik me af hoe ik al die studies zal kunnen blijven bekostigen. "Je ne roule pas sur l'or..." Enfin, waar een wil is, is een weg. 
Het evolueert slecht met dit land. Etienne Davignon (topman uit de financiewereld) beweerde in "het Laatste Nieuws" dat januari 2008 niet hetzelfde zal zijn voor de gezinnen als januari 2007. Eindelijk iemand die de dingen bij naam durft te noemen! Ondertussen las ik ergens anders dat de wereld meer "eet", omdat opkomende naties als China, India en Pakistan, hun levensstandaard zien toenemen en ook meer voedingsproducten vragen.  Positief uiteraard (dat van dat toenemen van de levensstandaard!). Aan de andere kant zijn er wegens de klimaatverandering mislukte oogsten en is er soms te weinig aanbod voor de vraag. Vandaar ook de stijgende kost van de levensmiddelen. Vraag is, ons land, hoe zal dat evolueren? Zijn we een economie in "afname", met een neerwaartse tendens? Wordt dit uiteindelijk een vierdewereldland? Er is al veel mizerie bij de onderlaag van de maatschappij en Jan Modaal moet ook al opletten op zijn uitgaven. Allesbehalve vrolijke materie. Soms zeg ik tegen mijn kinderen, als het hier niet meer gaat, moet je de wereld intrekken. Talen zijn dus belangrijk naast een goede basisopleiding. Aan de andere kant vind ik dat er genoeg op aarde is voor iedereen. Dat mensen tekort hebben is niet normaal. Alleen trekken sommigen het laken teveel naar zich toe. 
Ik laat het niet aan mijn hart komen, begin met kwiek gemoed een nieuwe werkweek.
De Nordmannkerstbomen bij de Pakistaanse kruidenier smeken om meegenomen te worden. 
Ze ogen alvast mooi. 

10-12-2007 om 09:18 geschreven door tosca