Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
12-08-2008
DE TIJD
ontbreekt me om veel te bloggen, maar ik schrijf alles wel op papiertjes op zodat ik het later eventueel op de blog kan plaatsen. Werk aan de winkel... Ik ben ook terug beginnen tekenen, eindelijk... Bepaalde zaken van vroeger zien er plots kristalhelder uit. Als Swarovskikristallen... magisch mooi. Taal zou wat tekort schieten momenteel. Ik beleef het liever in mezelf. Dus, even geduld.
Een broeierige augustusmaand. Muggen overal. Bomen overal. Sjirpende krekels. Laatavonden. Ergens in Rijmenam. Sixties beginperiode van de pil. Een ongelukje of toch niet... Chaos bleef chaos en voegde chaos toe. Rien n'a été simple In dit tranendal Ik ben een gelukkige chaoot in het heelal...
In de weekendkrant van Het Laatste Nieuws viel mijn oog op het relaas van ene Patje Blauwers. Op zijn manier een levenskunstenaar. Leeft heel sober in zijn woonwagen op een stuk wei dat hij huurt. Leeft al heel lang van een uitkering. 28 jaren ongeveer. Maar vult zijn leven toch in op een charmante manier. Kampvuren organiseren, punkavonden, voetbalt met een paar vrienden, doet klapkes met mensen en bevordert aldus het sociaal contact, zorgt goed voor zijn honden en heeft een goede band met zijn kinderen - die wel niet bij hem wonen. Wordt af en toe opgeroepen door de VDAB voor sollicitatietrainingen en dergelijke. Voelt zich dan gestresst en confused. Moeilijk om hem in het systeem te doen passen. Quasi onmogelijk. Zou beter functioneren in een soort ruilmaatschappij. Is zeer gelukkig met zijn vrijheid. Moet kunnen natuurlijk. Zelf zou ik daar nooit van kunnen genieten. Mij zouden ze al eeuwen uit het systeem gezwierd hebben. Omdat ik samenwoon en anders ook. Mensen zijn nogal veeleisend voor mij. Soms strenger dan voor anderen. Of beeld ik me dat in. Ik wil vrij zijn en tekenen en schilderen. In de plek daarvan bereid ik me voor op de volgende job. Please, be tender with me, I am only human. Toch ben ik goedgezind. Laat komen wat komt. In mijn virtuele dvd-kast van mijn leven, liggen de dvd's van al mijn jobs. Ervaringen. Nog niet verwerkt. Who cares. Baat het niet dan schaadt het niet?
Deze nacht - volgens F. Deboosere - schouwspel van vallende sterren te bewonderen. Dit wordt dus een bezoekje aan mijn dakterras. Even na middernacht. Benieuwd welke geluiden ik in de nacht zal ontwaren. Benieuwd of de krekels nog zullen sjirpen en of ik uilen of vleermuizen zal ontwaren. Gisteren was ik enthousiast over de Olympische Spelen. Mensen dichter bij elkaar brengen enzo... Er is nochtans weer een oorlog aan de gang. Het zou simpel kunnen zijn. Vrede vinden in en met en rond zichzelf. Lief zijn voor Moeder Aarde. Het andere ritme, eens te voet, eens per fiets,... Deze nacht weer eens een te gekke droom gehad. Ik beklom een gevelwaartse ladder op een flatgebouw, again and again and again... Bovenaan het flatgebouw, reikte een dame mij de hand : "Kom erbij, kom erbij..." Achter mij bengelde de hoogte, auto's en mensen als mieren onderaan. Hopelijk wordt de juridische kwestie van Dageraad binnenkort vreedzaam opgelost. Loopt mijn volgende interim beter af dan verwacht. Alles zonder creepy dissonanties. Deep respect. Very deep respect. Voor de nacht, de hemel en de vallende sterren.
Ze hebben ons daar echt een poepje laten ruiken in dat niet meer zo verre China. Prachtige openingsceremonie, ik heb ervan genoten, kleur, beeld, choreografie, synchroniciteit, noem maar op. Voor elk wat wils. Toch iets positiefs dat de mensen wat dichter bij elkaar brengt, vanwaar ze ook komen. Het blijft natuurlijk een andere cultuur, net zoals de Arabische cultuur bijvoorbeeld. Voor mensen zoals ik die nergens en overal bijhoren, is zo'n evenement altijd leuk. Bij zo'n "internationale" dingen voel ik me als een vis in het water. Af en toe kreeg ik reeds de gelegenheid een job uit te oefenen met internationale betrekkingen, voorbeeld bij Leonidas. Ik kreeg het er wel niet gemakkelijk ten tijde van de dioxinecrisis in België toen de mensen overal ter wereld op de hoogte moesten worden gebracht van de evolutie hier te lande. Dat was ten tijde van mijn "chocoladejob". Ik ben en blijf een vreemde eend in de bijt in Blogland. Ik hoor ook nergens bij. Maar ik vind dat best zo. Heerlijk vertoeven aan de rand van Blogland. Het geeft me de gelegenheid met iedereen bevriend (?) te blijven. Synthese van dit leven - tot nu toe. Soms dragen mensen me op handen. Soms laten ze me vallen als een steen. Ik heb het allemaal meegemaakt en blijf dus altijd filosofisch, onder alles. Gisteren weer een toffe ontdekking gedaan. Een mooi plekje in Oostende, het doet wat denken aan Engeland, je hebt er een ruim zicht. Een leuk etablissement, dat luistert naar de naam Melody. Charmante bediening en leuk ingericht. Lekkere koffie met poeskaffee. Bij deze doe ik dan ook de groeten aan Madame, die gisterenmiddag twee doorregende Brusselaars opving. Alvorens we de oudste dochter gingen ophalen in Knokke. Ze heeft er heel wat celebs gezien op de dijk. Voor ons dagje London op 16/8 heb ik wat ponden gekocht in de bank. Met de "Queen" erop. Ferme madam - voor haar leeftijd. Ze heeft het allemaal overleefd.
Soms ben ik blij dat ik een zekere anonimiteit heb weten te bewaren. Een beetje mysterie is nooit slecht. Via via via via... Een ex van mij (20 jaar terug in de tijd) is ook ergens actief in Blogland. Misschien leest hij me wel. Ik heb nog nooit iets over hem geschreven, al verdient hij het wel. Waarschijnlijk is er ook familie actief in Blogland. Familie of kennissen. Ik wil geen detectiefje spelen, als de tijd rijp is, kom ik hen misschien nog eens tegen. Voorlopig houd ik het graag simpel. As simple as could be. Vandaag heb ik heel erg genoten van de schilderijen van ene Edmond Jamoulle. Surrealisme. Prachtige kleuren. Ons ma bracht vanavond een lading verse abrikozen binnen. Ik droeg een zwarte zomerjurk. De jongen van weleer in mij (als kind was ik een halve jongen) is volledig zoek. Dat hij blijft waar hij is. Want het is leuk om een vrouw te zijn. Even if I play to much. But I always will. Ik voel vanavond heel veel liefde. Ik stuur een stukje naar iedereen op de aardbol maar houd ook wat voor mezelf. Morgen gaan we onze oudste dochter ophalen aan zee. Alweer iets om naar uit te kijken. Haar telefoontje. Zo ver en zo dichtbij...
Gedicht van Emily Dickinson
The Moon is distant from the Sea, And yet with amber hands She leads him, docile as a boy, Along appointed sands.
He never misses a degree; Obedient to her eye, He comes just so far toward the town, Just so far goes away.
O, Signor, thine the amber hand, And mine the distant sea,- Obedient to the least command Thine eyes impose on me.
Een zeer vreemde dag. Nadat ik het middageten had klaargemaakt, voor mijn twee overblijvende koters in huis, trok ik richting stad, richting Actiris. Eerst maakte ik nog een ommetje via Go Sport, om een slaapzak om te wisselen. Mijn zoon wou een opplooibaar model ipv een groter model. Een model dat hij in zijn rugzak kan stoppen. Het was dringend en de andere slaapzak kon worden omgeruild tegen dit opplooibaar model mits betaling van een supplement.De klokken begonnen weer te rinkelen. Ik slaagde er toch in op die korte tijd de halve inhoud van een zakje met Lijn- en mivbkaarten te laten vallen, maar ik recupereerde de ganse zaak toen ik terugkwam van Actiris. Ze wouden niets aannemen als dank maar ik zal hen morgen een pak pralines via de post opsturen. Bij Actiris was het gewoon een vluggertje. De collectieve info-sessie was afgelast voor de Nederlandstaligen omdat ik meestal gewerkt heb en er weinig Nederlandstaligen zijn. Het werd dus een face to face, voor de duizendste keer legde ik mijn carrière en mijn levensloop uit en ik had er echt moeite mee om enthousiast te klinken. Ik zei dat ik in de toekomst liever bij de lokale antenne in een naburige gemeente langs zou gaan. Daar kan ik dan met de fiets naartoe. Ik zei ook dat het interimbureau een job zou zoeken voor einde augustus. "De wie krijgen we hier op ons dak"-werkgevers zijn gewaarschuwd. To take or to leave. One thing is for sure : ik mag dan al niet de gemakkelijkste werknemer zijn, soms zet ik mensen aan tot zelfonderzoek. Nog iets. Als men iedereen zo op de hielen zat als men mij op de hielen zit, is er binnenkort geen enkele langdurige werkloze meer in Brussel. Toen ik thuiskwam, was er telefoon uit New York. De neef van Dageraad werkt daar in een superette. Volgend jaar - als de vliegtuigtickets niet tè duur zijn - vliegen we heen en terug naar New York en blijven we bij zijn neef overnachten. Als ik dan werk, neem ik wel een week onbetaald verlof. Ik wil het Museum of Modern Art bezoeken, de kinderen zullen willen shoppen en ook wil ik Broadway zien. "Hello, Mrs, what's your name?" "I guess it is Pearl Stuff, my name is Pearl Stuff..."
en denkt... waar zijn we aan begonnen? De jeugd in huis is niet altijd gemakkelijk en doet graag zijn of haar eigen ding. Ik stel me geen vragen, herwin controle over de dingen. Morgen komt er bruusk een einde aan mijn zomervakantie 2008 vanwege lastiggevallen worden door de dop. Konden ze geen ander slachtoffer vinden? Maar neen dus... Ik ben en blijf een populaire madam, daarvoor toch... Enfin, ik ben en blijf een sterke madam en ga er weer eens tegenaan. Wie weet op welke leuke plek ik terecht zal komen. Ja toch? The sky is the limit, aheum... De oudste dochter vertrekt drie dagen naar Knokke, waar ze bij een vriendin mag logeren samen met een andere vriendin. Dageraad zal hen naar het station brengen. Dageraad. Ik ga hem eens goed "soigneren". Hij verdient het. In zijn armen ben ik als een wassen poppemieke.
Ik had boodschappen gedaan met mijn dochters en vanwege het goede weer, gingen we te voet terug naar huis. De meisjes keuvelden over bikini's en kleuren en motieven en plots kreeg ik hen in het oog. Hen zijn de ouders van Chantal die terugkwamen van een wandeling in het Elisabethpark. Chantal is het lief van Michel zaliger en zij zijn zo'n beetje zijn schoonouders. "Regarde comme ils s'aiment après toutes ces années, c'est cela aussi l'amour, la durée, il n'y a pas que la passion, il y a la tendresse..." Het was alsof Michel mij een duw gaf en de aandacht op hen vestigde. Ik keek de twee bejaarde redelijk fitte (zeker nu ze op hun cholesterol letten op advies van de beste huisarts van Noordwest Brussel) mensen van 69 (zij) en 73 (hij) vertederd na. Dit wordt vanavond weer een schets, een tekening van ruggen van mensen, charmante mensen onder een kathedraal van bomen. Haar kort kopje staat de moeder van Chantal bijzonder goed en ze had een leuke blauwe driekwartbroek aan. Mijnheer's witte haren omkaderen zijn gezicht en je zou denken dat hij een kunstenaar is als je hem zo ziet met zijn potske aan. Maar het was een mooie close-up, alleen de muziek ontbrak, al klonk er zuiderse muziek in één of andere auto. Ik keek naar de lucht, zei : "Hello, Michel, leuk dat je me hierop attent maakte" en luisterde verder naar mijn fashionista's in spe. "Jij draagt graag een zwarte bikini, hee mama." "Ja, schat, ik ben nogal goed voorzien van boezem en zwart flatteert." Die nacht droomde ik over Michel, Chantal en een ex-collega van mij die ik reeds tijdens twee interims ben tegengekomen. Michel wou mij iets duidelijk maken. "Jij gaat terug aan de slag," zei hij. "Beschouw het als een spel, wees wat soepel, niet te serieus..." Slik-slik. Ik begrijp dat sommige mensen het moeilijk hebben met mensen die stemmen horen of contacten met overleden mensen, maar ik doe geen readings of zo, het is gewoon omdat ik tamelijk close was met Michel en zo sta ik open voor bepaalde zaken. Sommigen die een dierbaar iemand verloren zijn, zullen me wel kunnen begrijpen. Ik probeer de doden ook zoveel mogelijk met rust te laten. Het moet spontaan komen. Ik keer terug naar mijn virtuele fermette aan de rand van Blogland en ben blij dat ik in mijn binnenste weer een octaafje hoger mocht zingen. Een opkikker voor de ziel, noemen ze zoiets.
Mijn zoon doet vandaag de laatste dag van zijn zomerse studentenjob. Maximum 23 dagen. De chefs zijn tevreden over hem, dus ik denk wel dat hij daar mag terugkeren. Hij spaart voor een tweedehandsauto op de univ. Hij begint in september aan zijn laatste humaniorajaar en dan begint hij aan universitaire studies. Waarschijnlijk ingenieur en waarschijnlijk op kot. Het rustige familieleventje zal een fikse omwenteling kennen als er één van hen op kot gaat. Maar hij heeft ruimte nodig en vrijheid. Ons huis is niet klein maar ook niet supergroot voor vijf mensen. Ik werk ook al vanaf mijn 16 jaren. Ik deed speelpleinen, begon als hulpmonitrice en onderhoudspersoneel en evolueerde on the floor tot monitrice. Het was de leuke tijd van de toenmalige NCC-speelpleinen. Heel ludiek, de kinderen kregen toen nog een warme maaltijd 's middags en een tien- en vieruurtje. Nu zou dat wellicht niet meer mogelijk zijn, wellicht ook vanwege het succes van dergelijke speelpleinen bij alle lagen van de bevolking, rijk en arm, autochtoon en allochtoon. Toen waren het vooral kinderen van 2 buitenhuiswerkende ouders of alleenstaande werkende moeders. Mijn zoon zou tijdens het schooljaar graag nog 23 dagen werken buiten de zomermaanden maar als het voorstel van Milquet erdoor komt, is dit niet meer mogelijk onder dezelfde voorwaarden. Jammer voor kinderen van minder gefortuneerde ouders. Ik heb deze nacht veel nagedacht alvorens we gevrijd hebben en ik daarna op één minuut ingeslapen ben. Ik ga me van het systeem niets meer aantrekken. Zwieren ze mij eruit, dan zwieren ze mij eruit. Dageraad zegt wel dat dit niet mogelijk is, omdat ik altijd gewerkt heb. Maar je weet maar nooit... Ik weet wel dat ik bijna altijd werk kan vinden, zeker tot mijn vijftigste, maar de plek moet ook wat leuk zijn. Daarna kan ik zelfstandige worden. Free-lance en dergelijke. Alleen, dat gepamper van de dop, Actiris of wat het ook mag zijn, kan ik missen als kiespijn. Tenslotte vond ik altijd zelf werk, heb ik van de dop heel weinig getrokken... Ik trok zelf mijn plan. En dat zal ik blijven doen.
Het systeem werkte vandaag en ook gisteren op mijn systeem. Vandaag lag er een brief van Actiris (de VDAB van Brussel) in de bus. Betreffende een contract voor beroepsproject. Hallo, ik mag toch wat vakantie nemen of niet soms? Bovendien is het onbetaalde vakantie want ik heb dat vakantiegeld al vorig jaar getrokken bij mijn werkgever, maar toch dubbel belast wegens de belastingspolitiek van Reynders (ik heb niets tegen de man himself - ze zijn elkaar allemaal waard van de eerste tot de laatste) en anderen. Voor 2007 moet ik dan ook pakken terugtrekken van de belastingen maar daar kan ik misschien nog een jaar of langer op wachten. In alle geval word ik volgende dinsdagnamiddag opgeroepen om een collectieve informatiesessie te volgen en een individueel gesprek te hebben met een beroepsconsulent. Djeezes, het interimbureau zou een job voor mij hebben tegen half augustus maar daar zullen ze wel geen oren naar hebben. Ik voorzie weer een geloop van hier naar daar en dat terwijl ik als werkzoekende - tussen de jobs (interims) door - maar 400 euro per maand trek of zelfs niets als ik vakantie neem. Als ik werk, betaal ik wel het maximum aan belastingen want ik heb een partner. Vragen tollen door mijn hoofd. Zou ik toch niet liever zelfstandige worden, maar dan moet ik wel cursussen volgen in bedrijfsmanagement. Ach neen, ik doe gewoon opnieuw vollen bak interims. Alsof ze mensen zomaar een contract van onbepaalde duur aanbieden. De jobs waar ik werk vond, waren ook zogezegd "voor altijd" en dan neemt men je aan onder interimcontract. Enfin, we zijn altijd vechters geweest, tenslotte ben ik geboren op een dinsdag, de dag van Mars, al bevolkten Venus en Neptunus ook gretig het luchtruim bij mijn geboorte. Vandaar wellicht ook die "romantic quest" of life. Met Mars erbij heeft de ganse zaak iets ridderlijks, chevaleresque à la madame. Je moet het maar doen op je vijfenveertigste, maar ik ben jong van geest, gelukkig. Ik begrijp dat er zovele mensen zich "ziek" of "invalide" melden. Of het misschien worden. Ik begin het allemaal als een spelletje te beschouwen. Maar tussen de interims door heb ik soms nood aan wat "beschouwend" leven om me te herbronnen. Dat is normaal want daarna moet ik me weer 100 procent inleven in een nieuwe functie. I have to go on, always... Cijfers. Statistieken. Ik ben een nummertje dat de Brusselse werkgelegenheidsstatistieken moet bevolken, alleen maar dat. Een dankbaar nummer. Een efficiënt nummer. Een getalenteerd (meertalig) zij het te braaf nummer. Als ik wat geld achter de hand heb, richt ik misschien een artistiek boerderijtje op. Binnen tien jaren of zo. Dromen mag altijd.
26 of 27 graden, een bank naast een beek in een beschermd natuurgebied, geen levende ziel te bespeuren in de omtrek behoudens mijn lang opgeschoten oogappel van 14 juli's die mij vergezelt, gesjirp van krekels, heerlijke braambessen in het wild geplukt, meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. Daarna gingen we te voet terug naar de marktplaats van onze gemeente om de maandelijkse electriciteitsfactuur te betalen aan de terminal. Een sms'je van een vriendin die even wat steun nodig had. Ze is geruime tijd (een paar jaar) inactief, heeft bericht ontvangen dat ze opgeroepen wordt door RVA of dergelijke. Ze is ouder dan mezelf en vraagt zich af waarom ze de jongeren niet activeren. Ze is ziek geweest, haar vader is lange tijd ziek geweest alvorens te sterven, eigenlijk deed ze aan einde-levensbegeleiding, daarna was ze depri en nu weer werkloos. Bovendien is ze alleenstaande met een zoon. "Kijk, x, het is nu eenmaal zo, mensen zullen geactiveerd kunnen worden tot 60 pakweg 65 jaar. Als het geld op is, doet men moeilijk. Het best is de draad weer op te nemen en beschikbaar te zijn of te blijven voor de arbeidsmarkt." "Dat is het 'm nu. Ik voel me er niet klaar voor." "Kom, we zullen eens ene gaan drinken en erover praten... Iedereen wordt vroeg of laat opgeroepen, hoor!" Beslissingen worden boven de hoofden van mensen genomen en dat botst vaak met de individuele weg van mensen. Ze heeft meer dan 20 jaren gewerkt, ze voelde zich een beetje bedreigd door de oproeping. Maar, ze zal zich terug moeten aanpassen aan het systeem. Ik wou dat ze de lotto won.
Beloofd is beloofd en mijn oudste en jongste dochter troonden me mee naar de bioscoop om Prins Caspian te bekijken. Een blockbuster, een succesfilm, het tweede deel van de Kronieken van Narnia gebaseerd op de fantasierijke boeken van C.S. Lewis. Ik geniet zo van mijn laatste vakantieweken. Alvorens ik me weer vol overgave in het buitenhuis-actieve leven stort. Hier thuis is anders aan activiteit geen gebrek. Ach, verandering van lucht doet eten - zeggen ze dan. Prachtige schermen in Kinepolis, van Barco? Ik had ooit een collega-interimaris wiens vader bij Barco werkte. We stimuleerden elkaar, zij door me goede jobs door te spelen, ik door haar family-minded te maken. Ze twijfelde ontzettend om een gezinnetje te stichten, maar uiteindelijk ontmoette ze een gast via de telefoon en tout-feu tout-flamme kwam er vlug een kleintje. Ik weet niet of ze nog samen is met haar vriend maar plots ging alles heel snel voor haar. Ik bespaar jullie een samenvatting van de film. De muisjes vond ik het meest komische, ze zagen er groter uit dan gewone muizen, stonden rechtop, praatten en vochten. Ik denk dat mijn oudste dochter vooral fan is van William Moseley maar ze hangt het niet aan de grote klok. Soms leer ik heel wat bij van mijn kinderen wat "gevoelens" enzo betreft. Ze schijnen een ander licht op de dingen, ze zijn een nieuwe generatie natuurlijk. Straks geef ik een vip-behandeling aan het haar van mijn jongste dochter. Ze heeft grote krullen en die moeten in de watten gelegd worden, een shampoo en een crèmespoeling achteraf. Benieuwd naar het resultaat.
Mensen denken soms dat dat hier allemaal grijze straten en lanen zijn. Welneen, Jette en Ganshoren zijn tamelijk groene gemeentes. Op sommige dagen zoals nu is het hier heel rustig, omdat er velen met vakantie zijn. Wij zouden wij niet zijn als we de zon niet zouden opzoeken en een frisse neus halen in het groen van de nabije gemeente Ganshoren. De tocht voerde ons langs de mooie witte villahuisjes, de rustige aarden dreef naast het natuurreservaat waar de vogels uit volle borst zongen en het mooie landelijke gebied naast het Laarbeekbos en de zeer grote kinderboerderij. Een Turkse vrouw gooide haar stok naar een appelboom en de appeltjes vielen eruit. De kinderen die haar vergezelden raapten de appeltjes op. "Compote, compote, c'est pour ma(n)ger" riep ze tegen mij en ik antwoordde : "Bon appétit alors..." De boom is vrij bereikbaar dus het zal toch wel toegelaten zijn zeker... Dageraad is niet voor zulke dingen te vinden : "Tantôt ils donnent encore des amendes à la commune..." 2 weken geleden werd er op onze deur een tag gespoten - niet alleen op de onze, op alle gevels en poorten in de buurt - en een week geleden kregen we een brief van de gemeente, dat we 54 euro moeten betalen als we de tag niet verwijderen. Op gevels verwijdert de gemeente de tag, maar niet op geschilderde oppervlakken of deuren in speciaal materiaal... We hebben het vlug herschilderd. Uitleg van de gemeente : om een proper beeld te geven van de gemeente, maar eigenlijk vind ik het zakkenvullerij. Ze hebben vermoedelijk centen nodig en zouden zij niet beter waken over dergelijke zaken? Misschien door middel van buurtwachters maar ja, die mogen 's avonds niet op pad zeker. Maar goed, we hebben het herschilderd, dus de 54 euro zal nog niet voor morgen zijn. Ik merkte als tag overal "Els" op - niet in onze buurt maar elders. Misschien is er iemand verliefd op ene Els en is ze onbereikbaar. Wie weet?
Bedankt Gedachtenkronkelingen en 2complex2understand voor het stokje. Mercikes! Ja, het doet plezier. Laat ons zeggen dat jullie de "kern van mijn blog" goed gevat hebben. Ik waardeer àlle blogs, ik lees àlle blogs als daar tenminste tijd voor is. Met àlle blogs bedoel ik de blogs die ik nu sinds november 2006 heb leren kennen alsook andere blogs waarop mijn oog valt. Mijn blog is als een beker water waarin zich verf vermengt, het is als een aquarel waarin de kleuren oplossen. Met mijn blog ga ik verder tot ik het aardse met het eeuwige ruil, dus heel lang nog. Mijn leven is nogal gevuld wat het huis-keukenvlak betreft, een tuin heb ik niet, alleen een mooi oud dakterras met planten en natuurlijke blauwe seringen. Gemakkelijk heb ik het niet - ja, Annemiek, want ik zwem - zoals jullie wel weten - niet in het geld - maar ik ben zéér gelukkig en gezond. Misschien vinden jullie mij raar, maar ik ben doodnormaal en heb een zeer actief leven. Af en toe zet ik de close-up op mensen die in de schaduw van het leven leven zoals het dametje die de petit-beurrekoekjes oppeuzelde, minder fortuinlijke mensen... omdat ik van oordeel ben dat daar ook schoonheid in schuilt. Humor is part of life... Of all people, ik hou van jullie allemaal... Ik ben zeer warmhartig, iets wantrouwiger dan toen ik jong was. Maar volgens de kinderen véél te goed, véél te soft, een tikkeltje naïef. Als men mij of mijn blog maar niks vindt, kan mij dat weinig schelen. Ik doe mijn ding en weet exact waar ik naartoe wil. Iemand vond ooit dat ik zijn of haar blog naar beneden haalde en ja, dan is dat maar zo... Iedereen is verschillend en verschillen verrijken het leven.
Geïnspireerd door ene mijnheer Jozef Baets, topwandelaar (zie Laatste Nieuws van dit weekend), trokken mijn dochter en ik de wandelsloefen aan (geen tongs voor de gelegenheid) om naar Laken te gaan alwaar we de Maria Christinastraat bezochten. Voor sommigen de Bronckx, voor ons gewoon een exotische straat met heel veel toffe exotische winkeltjes, uitgebaat door de medemens van zwarte, Noord-Afrikaanse of oud-Belgische oorsprong. Tientallen talen door elkaar. Heel veel mooie stoffen gezien, schitterende dingen op de kop getikt voor een prikje (schildermateriaal en dergelijke). Echte rhassoulshampoo gekocht, een soort Marokkaanse klei-achtige shampoo die de hoofdhuid volledig zuivert en het haar gezond maakt en doet glanzen. De arganolie zou dan weer goed zijn als kosmetische massageolie. Ideaal overigens voor de behandeling van jeugdpuistjes. De weergoden waren ons gunstig gezind en we hebben een mooi kleurtje gekregen. Of hoe vakantie in eigen streek ook leuk kan zijn...
Zoon vanavond nog richting zee vertrokken met een paar vrienden. Ik legde hem nog het nare voorval uit dat zich in de Kapellestraat te Oostende had voltrokken (een achtentwintigjarige man werd aangevallen door een bende, liep een schedelbreuk op enzovoort...), maar zij vertrokken richting Oostduinkerke. Ze zullen bij een vriend kunnen blijven overnachten. Ik zorg altijd dat er een Go Pass in huis is. Ondertussen stopte ik zijn zak vol proviand (chips, sandwiches, appels, water, cola, lekkere chocoladekoeken van den aldi) want hij zal pas morgenavond terugkeren. Op dit uur zullen ze wel kunnen zitten op de trein. Hij heeft er wel een lange (studenten)werkweek op zitten maar volgende week heeft hij vakantie vanaf vrijdag. De oudste dochter gaat morgen met haar vriendin op stap, zodat het een onderonsje wordt tussen mijn jongste dochter en mijzelf. Dageraad moet werken in de voormiddag maar ik hoop eens uit te kunnen slapen. Het is al een bijzonder rare chaotische julimaand geweest tot nu toe. Met af en toe super momenten. Het is niet dat ik mijn kop in het zand steek maar de berichten, de nieuwsberichten zijn zo deprimerend en zo negatief dat ik er wat tegenover wil stellen. We moeten het hier wel volhouden op deze aardbol, nietwaar? Zoals het dametje dat - mijns inziens - super reageert op de vermindering van koopkracht. Ze zeurde niet, ze deed het anders, misschien uit preventie, kwestie van toe te komen. Voorbeeld : ze bezocht een winkelcomplex, observeerde vanop een bank de mensen die aan tafeltjes zaten en van hun drankje slurpten en lekkere dingen aten. Zij peuzelde petit-beurrekoekjes op die ze handig in een lunchbox had gestopt. Kan het goedkoper? Ondertussen sloeg ze het gewoel des mensen's wereld gade. Het was geen sukkel. Mooi gekleed en deftig gekapt. Ze leek goedgezind. Om maar te zeggen dat er overal een oplossing voor is.
Het was misschien niet echt de dag om naar Gent te trekken - eerder naar de kust - maar we hebben er deugd aan gehad. Gentsche Fieste. Lekker ontspannend. Warm. Toch wel één van de mooiere en meest gezellige steden van België. Ooit (zo'n twintig jaar terug in de tijd) had ik een relatie met een kunstenaar die me naar een filmtentoonstelling in Gent meetroonde. Dit dateert nog uit mijn flirtperiode. Het was een afstandsrelatie maar we hebben ons goed geamuseerd. Nu bezoek ik de stad met mijn kinderen. Binnenkort zal er misschien één van hen hier studeren, wie weet... Ik zie het eigenlijk wel zitten, het is een gezellige stad, waar men zich niet vlug verveelt. Het lijkt me ook een zeer open stad. We zien wel...
neem ik toch even het klavier ter hand om wat neer te pennen. Grootse plannen al is het toeval er ook wat mee gemoeid. Toeval? Fatum? Ik liep X tegen het lijf, of beter gezegd ik fietste en kwam X eigenlijk tegen en we hebben elkaar heel hartelijk en sympathiek begroet. Neen, het is niet de zon of het gebrek aan zon maar er werd weer iets in me wakker. Geef toe, klinkt beter dan "er is iets in mij gebroken". Nikske gebroken, wakker geworden dus. Wat werd wakker? Wel een soortement engagement. Na de vakantie zal ik dus weer wat sympathieke sociaal geïnspireerde dingen in mijn blog verwerken. Niet dat ik meteen een hotel voor daklozen zal openen maar toch... Ik wil dus een deel van mijn vroegere blog in deze blog verwerken. Actualiseren want alles beweegt. Mijn zoon is met vrienden vertrokken naar de Gentse Feesten. De oudste dochter kreeg een nieuwe GSM - beloofd is beloofd - en voor de oude (een Laatse Nieuwspromotie) kregen we nog vijf euro lader incluis. Ze neemt filmpjes op en we lachen om onszelf. Ik ben de slechtste actrice van West-Europa volgens mijn oudste dochter. Zo fake... Vandaag stonden er lekkere mosseltjes op het menu maar ach, wat waren ze klein. Nummer één? Ik was niet bij den Aldi geraakt. Ik loop, ik ren terug naar mijn vakantiestek en hoop dat de zon deze week wat doorbreekt. Ciao, ciao...
Ik las héél even een blogloze internetloze periode in. Kwestie van "mentaal" wat vakantie te nemen. Vakantie te nemen in de geest. Even herbronnen. Dicht bij de natuur, dicht bij de liefde, dicht bij de vriendschap, dicht bij zoveel mooie dingen. Ik wens jullie allemaal een schitterende vakantie toe met veel zon, veel leute (met of zonder zon), veel... Alles wat jullie wensen. Het doet goed er even uit te zijn. Kusjes voor alle trouwe en minder trouwe lezers. Hou jullie kits!!!
 "Wink"){kind=icon}
