Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
06-07-2008
YEP, THERE ARE SO MANY ROMANTIC PEOPLE IN THIS WORLD
Beeld je eens in : een mooie jonge vrouw, half Belgisch, half Amerikaans die een uurtje prachtige songs performt, de hiernavolgende song als een knipoog naar haar overleden vader Chris Whitley, een jonge vrouw die van zichzelf beweert dat ze romantisch is en het ook is, tot in haar soul (just like her father Chris Whitley) en een prachtig park met torenhoge bomen die de regen wat op afstand houden. What else to be happy? The honour is all yours, Trixie Whitley.
TRIXIE WHITLEY STRONG BLOOD (geschreven toen haar vader nog leefde en naast haar zat)
Zonet weer iets bijgeleerd... Van een ornitholoog uit het Museum voor Natuurwetenschappen. Over de vogelliedjes... Als een vogel een partner wil imponeren, zingt deze een lied. Sommige vogeltjes zouden nu zelfs gsm-melodietjes nabootsen. De nachtegalen brengen een zuiders getint melodietje mee van hun zuiderse trektocht. Tenslotte zouden er dialecten bestaan in de vogelliedjes. Voorbeeld : een vogel uit Wallonië zingt anders dan een vogel uit Oost-Vlaanderen. Jeroen Brouwers heeft gelijk : "niets bestaat dat niet iets anders aanraakt".
Zonet een reportage over Marokko gezien tijdens het middagmaal : Fez, Marrakech en andere imperiale steden zoals Rabat en Meknes. Veel architectuur, mooi artisanale kunstwerken, mooie kleuren en motieven. Ik krijg wreed veel zin om warme kleuren te gebruiken als ik me nog eens aan het schilderen zet. Alle tinten van rood, oranje, geel, oker enzovoort... Van zo'n televisie word ik blij. Mensen die in hun habitat gelukkig zijn en de dingen gebruiken die voorhanden zijn en daar nog mooie dingen mee maken ook. Een kennis van mij doet aan actualisatie van rommelmarktspullen. Iedereen zijn hobby, nietwaar? Ze restaureert "oude" meubeltjes, geeft er een actuele toets aan. Ik zou graag een paar dagen naar het Zuiden van Marokko trekken want daar is nog veel natuur, heel veel ongerepte natuur maar de nutsmaatschappijen hebben nogal diep in mijn beugel getast. Wat wel vaststaat is ons dagje London (London sensations). Niet teveel voorbereiden, enkel een goed plan op zak en een family card voor underground en bussen. We trekken ernaar toe met de Eurostar.
Ik verbleef met mensen van het werk in één of ander opleidingscentrum in een buitenlandse hoofdstad. Het was een hippe plaats waar we een opleiding kregen voor het werk en gedurende een weekje mochten logeren. De trap was bizar. Het was een soort laddertrap die bewoog als je erop stapte. De trap verplaatste zich ook en je kon zo vanop twintig hoog de onderste treden zien. Ik kreeg er zowaar hoogtevrees van. De lift was stuk. Dan ga ik op mijn zitvlak naar beneden-dacht ik. "Hier is geen zwembad," zei een nerveuze collega. "Geen zwembad, alleen maar shoppende mensen in de buurt. Ik wil duiken." Hij dook en werd opgezogen door de menigte. Uiteindelijk werd de lift hersteld en konden we allemaal per lift naar beneden gaan.
voor deze dame en voor haar familie, bijzonder voor haar moeder die haar altijd bijstond en op haar bleef wachten... Chapeau ook aan allen die in haar eventuele vrijlating bleven geloven, al die jaren lang.
zou er toch een werk uit de lucht vallen. In Molenbeek city. Ik had graag nog wat vakantie genoten maar goed, ik ben blijkbaar graag gezien in de professionele wereld, in het begin toch. Dat wordt dan mijn 130ste contract. Eens actief, altijd actief. Ik werk al vanaf mijn zestiende - op speelpleinen. Nu, dat was vooral kinderen animeren, zinvol bezighouden. Hetgeen ik eigenlijk graag doe en deed. Mijn oudste is ook aan de slag gegaan vandaag, bij een vroegere werkgever van mij. Benieuwd hoe hij het doet en ook weer niet. Ik voel dat ik hem los moet laten, zijn ervaringen moet laten opdoen, beschikbaar blijven en vrij laten tegelijk. Kortom, ik heb er wel vertrouwen in dat hij zijn plan trekt. Mijn jongste is vandaag veertien geworden. Haar vriendinnen zijn ook zo rond deze tijd jarig en dan wordt er heen en weer afgesproken. Ze deed meteen haar rokje en bloesje aan dat ze in de solden gekozen had. Ze is nog zo jong, half kind, half jonge vrouw. Maar knuffelt nog altijd graag haar mama die haar handen vol had om cadeautjes in te pakken. De buren moeien zich met de " juridische case" van Dageraad. "Il faut aller en justice etceterie etcetera..." Yeah, right, en ik ben de koningin van China. Ik hoop dat Dageraad en de tegenpartij tot een vergelijk komen. Kwestie van de kosten te beperken.
Het zijn drukke dagen... Ik ben nog niet met het nieuw werk begonnen, omdat ik er simpelweg mijn gedachten niet op kan zetten. Mijn oudste mag morgen met zijn vriend een studentenjob aanvatten bij één van mijn vorige werkgevers uit de privésector (heb ik ooit niet in de privé gewerkt?), mijn dochters wilden absoluut de solden doen op dag één van de solden en ik heb hen daarbij vergezeld, mijn man had dringend geld nodig voor de juridische interventie van de advocaat en ik heb snel een spoedoplossing uitgedokterd door een huidig krediet te laten herzien naar een hoger bedrag. What about me? I'm happy want ik hou wel van de busy days. Als alles meezit, bestel ik morgen de eurostartickets om naar London te gaan. Soms ben ik wel een snelle vrouw. Soms ook niet, zoals gisteren bijvoorbeeld. Als ik op een goed uitziende een wijl grijzende (kleurshampoo?) ex bots die onverwacht uit een hoek tevoorschijn komt. Als verstijfd verstand op nul. Emoties gieren door het hoofd. Teveel emoties. Je hebt jouw keuze gemaakt, zegt mijn dochter en ze heeft gelijk, ik heb gekozen... Die ex heeft een fantastische vrouw en twee leuke kinderen, jonger dan de mijne. Respect. Wens hem alle geluk toe. Dageraad is mijn man. Gisteren verwenste ik hem naar de maan vanwege onze perikelen ivm die juridische kwestie, maar hij krijgt soms ook de klieren van mijn kuren en labiel beroepsleven. We zijn aan elkaar gewaagd. Het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Liefde in goede en kwade dagen. Een leven lang. Een diepe liefde is als een tatoe op de huid. In de solden acrylverf en canvas gekocht. SMS'jes ontvangen van kennissen. Prachtige zomeravond. Terrasjesavond. Geniet ervan!!!
zei Thé Lau tijdens het optreden. Ook zijn er overal politiesirenes maar alles is ok. Hij doorkruiste maandenlang het park toen hij naar de Studio in de Jetsesteenweg ging. Grappig hoe een Hollander de buurt beschrijft. Ik ben als buurtbewoner fier dat iemand zo goed de sfeer kan "capteren". De melancholie, er is wel iets van aan. Een prachtig park toch wel, het Elisabethpark. Especially on a summer evening. Mooi, ook, de complexloze volslanke dame die prachtig uitgedost - in oranje, geel pak met hoed - het optreden bijwoonde op een stoel in het midden van het publiek. Van welke contreien zou ze komen? Ze had genoegen in het optreden van deze zanger. Het was ook de moeite. Er was zelfs een nummertje met knipoog naar zijn moeder. "Vreemd". Zijn moeder stierf twee jaar geleden en vond dat hij er altijd zo "vreemd" uitzag in zijn zwarte kleren, toen ze opkeek van haar puzzel. Ze puzzelde vaak. De details maken het af.
Onder andere... Kris Dane and the Band (1ste drummer bij Deus). Naar mijn bescheiden oordeel zalige devilish donkere genietbare muziek. Kon het best smaken.
De kinderen kunnen allen met een A-attest overgaan naar het volgend schooljaar. Oef! Dat betekent dat de oudste zijn laatste humaniorajaar zal aanvatten, de tweede de derde graad van het ASO aanvat en de derde de tweede graad aanvat. Elke graad omvat twee studiejaren. Ze hebben dus nog 1,2 en 4 humaniorajaren voor de boeg. De jongste laat Latijn vallen om economie-wiskunde te studeren. De tweede gaat verder met Latijn-wiskunde en de oudste (mijn zoon) doet zijn laatste jaar wiskunde-wetenschappen. Ze zullen ook naar Polen gaan in het laatste jaar. De kostprijs valt mee en we kunnen in drie stukken betalen. De jongste gaat volgend schooljaar naar Parijs en daar moet dus ook geld voor opzij gezet worden. Maar eerst vakantie. Even alles opzij zetten en chillen. Zoonlief gaat naar een fuif, blijft logeren bij een vriend, ergens hartje Pajottenland. Mijn dochter gaat morgen naar een bbcue in Liedekerke, om de verjaardag van haar vriendin te vieren. Mijn man heeft een advocaat onder de arm genomen ivm een juridische kwestie. Hopelijk zijn er niet teveel kosten mee gemoeid : advocaten??? We zien wel. Putting the worries in a bag. Ons ma blaakt van gezondheid en daar ben ik blij over, alsmede over het goede resultaat van de kinderen.
heeft de winkel Di de naam Da, zijn de huisjes netjes en knus en is het heel duur om uit eten te gaan. Maar je kan ook een broodje halen in de Hema. Er wordt heel veel gefietst en de mensen zitten precies hoger op hun fiets." Ik vertel honderduit en een paar sympathieke Brusselaars hangen aan mijn lippen. Verhalen vertellen, ik wou dat ik er meer tijd voor had. Ik heb weer goesting gekregen om de Hollandse sites af te schuimen. Altijd een verrijking. Tof land toch wel...
Een man en een vrouw in naakt bovenlichaam. Hij, smal gezicht, kleine ogen, ronde lippen. Zij, ovaalrond gezicht, grote ogen, kleine lippen. Hij in een olé,oléfaze, zij kijkt de toevallige voorbijganger aan met defensieve "ik-ben-op-mijn-hoede"blik. Sluikhaar valt over de rechterborst, de borsten zijn kwetsbaar en rond. Zijn slanke bovenlichaam glijdt over in haar iets rondere schouders. Het koppel heeft iets "wij-achtigs". Het draagt een vlag die de edele delen en de onderkant bedekt en waarop staat : Opgepast breekbaar Attention fragile...
Met groter wordende jongeren waait de deur wat vaker open en wordt de wereld weer wat ruimer. Ik laat de zomer over me heen komen en geniet. Stel me open voor de buitenwereld. Ik voel me heel gelukkig,... Een week vakantie kan er niet af maar af en toe trekken we erop uit. We voorzien ook een dagje London. "Hopelijk heb ik geen herexamens," is een veel gehoorde verzuchting. "Herexamens zijn er om gedaan te worden, het is geen ramp," relativeer ik. Bij Colruyt (lokale Colruyt) is er geen vakantiejob vanwege teveel aanvragen - meldt de brief. Gelukkig kan mijn zoon bij één van mijn vorige bedrijven aan de slag. Niet het laatste,... Jeugd palmt het huis in. Ik geniet van de kolonisatie door de jeugd. Door de zelfmoord van een goede kennis die ooit met mij een opleiding was begonnen, heb ik ingezien dat elke dag belangrijk is. Dat - als je iets voelt, denkt of wil - je dat gerust mag tonen aan de buitenwereld. Kortom, ik "kom uit mijn kot", hetgeen niet altijd het geval is geweest.
Bij het lezen van andere blogs stel ik vast dat ik een droom- en doemens ben, eerder dan een denkmens. Bij mij is er continu een film in het hoofd. Ik visualiseer zeer veel. Soms ben ik ook beter in het creëren van een bepaalde sfeer dan in het schrijven. Ik las een prachtig gedicht bij Wolkenadem, wou reageren maar er waren teveel zaken om in te vullen. Ik plaatste dus geen reactie maar vind het gedicht supermooi. Zelden zo'n mooi gedicht gelezen. Eerlijk, ik zou zoiets nooit kunnen schrijven. Het heet Adem ergens. Ik ben dus nogal visueel ingesteld. Beweeg me soms op de grens droom-realiteit. Soms, héél soms slaag ik erin om de droom in daden om te zetten. "Mama, ben jij papa altijd trouw geweest, je bent sociaal en kent veel mensen..." "Schat, ik hou van jullie papa, hij weet ook wel dat ik van hem hou... Vóór hem was ik een gootkat met véél véél kennissen en relaties. Maar papa is papa en ja, ik ben hem trouw." Hij is de Dageraad (lees het houvast) in mijn leven. Zonder hem zou ik te ver zwerven. Misschien zou ik nog veel boeiender dingen kunnen doen maar of men daar gelukkiger van wordt??? Hij houdt van mij zoals ik ben. Boven alle glitter en praal of wat dan ook, verkies ik de alledaagsheid met hem. Onze knusse onderonsjes. Vandaag maak ik de schets voor een tekening waar Dageraad en ik op staan. Het zal iets symbolisch worden.
zei een ex-collega op mijn vorige job. "Ik zal je heel hard missen..." Maar dat is het leven. Afscheid nemen telkens weer. Deuren die dichtgaan en deuren die opengaan. Er was voor mij geen stek meer op mijn vorige job. Dus trekken we verder. In een krant vond ik een jobaankondiging die heel goed lijkt te evolueren. Het eerste contact aan de telefoon verliep positief. De nieuwe werkplek ligt ergens in de buurt van de VUB, ULB,... Eeuwen geleden dat ik daar nog langskwam. Maar goed... verandering van lucht doet goed. In een eerste tijd wordt het wat goochelen met metro's. Geen bussen. Zo vlug had ik geen oplossing verwacht, maar goed, als het moment daar is, is het moment daar en moet men actie ondernemen. Niet terugkrabbelen. Altijd weer omwille van de lieve centjes. Wie zei ook weer dat Brusselaars niet willen werken??? Op naar nieuwe avonturen.
Het weekend was vrijdagavond een beetje in mineur begonnen toen ik in de lokale Carrefour vernam dat een kennis van mij, een blonde man die ik tijdens een opleiding had leren kennen, zelfmoord had gepleegd omwille van een sentimentele ontgoocheling. Eén van zijn collega's wist het mij te vertellen. Vreselijk jammer maar dankzij mijn trip naar Zeeland heb ik zijn dood een plaats kunnen geven. Feit is dat ik het spijtig vind dat ik hem de zelfmoord niet uit het hoofd kon praten. Misschien hadden we gewoon eens lekker kunnen uitgaan en uit de bol gaan en de dingen uitpraten. Mensen blijven teveel in hun eigen problemen roeren. Té individualistisch... Maar goed, de trip naar Zeeland is ontzettend goed meegevallen. Wat een lieve mensen daar, hun ondergordijnen ofwel de gordijnen van het gelijkvloers staan altijd open (bij de protestanten) en je kan zien wat er zich binnen afspeelt. Heel net, heel knus, heel open.Bij een kreek in Ouwerkerk genoot ik met mijn dochter van de zon en de vogels. De vissers kwamen een babbeltje met ons slaan en wij verwonderden ons bij elk gesprek over de ongelofelijke mondelinge assertiviteit die de Hollanders zo eigen is. In Zierikzee kochten we een cadeautje voor haar vriendin die een week voor mijn dochter jarig is. Het werd iets heel origineels, een "geluksflesje" van de Indianen. Zo een kleurrijk potje met planten en andere zaken in die geluk brengen. Overal fietsende mensen, zelfs een papa met zijn kroost, drie in de auto en drie achter hem op de fiets met oranje mutsen en toeters en bellen. Hij leek wel moeder de eend. Maar goed, het oogde mooi. Ach, begrijpelijk, voetbalfans natuurlijk. Het leek wel of het ganse Nederlandse volk als één man achter de ploeg stond en chapeau daarvoor, ergens is dat toch ook wel sympathiek. De Oosterscheldekering was indrukwekkend. Dit is een reusachtige stormdam, gebouwd na de overstromingen van 1953. We keerden terug langs het dorpje Vere in Walcheren. Beautiful. Zalig. Ik moest terugdenken aan Sil de Strandjutter, aan Spel Zonder Grenzen, aan Opa zaliger en ook wel een beetje aan de familie Flodder uit Brussel. Wij dus. Grapje... Heel erg genoten.
Laatste werkdag... Gemengde gevoelens... Geen controle op de dingen... Nieuwe bazen nieuwe wetten... Totaal geen respect voor het gedane werk. Ik ga verder. C'est déjà du passé pour moi... Het leven en dus ook de carrière is een ongoing process zoals ze zeggen. Waar de wind me heen zal blazen bij een verdere opdracht, is een grote vraag. Ik neem alvast eerst wat vakantie. Vandaag hebben de kinderen hun laatste examen. Het is een zware reeks geweest. Als de oudste er door is, begint hij in september aan zijn laatste humaniorajaar wetenschappen-wiskunde. Volgende week misschien zijn eerste vakantiejob op één van mijn vroegere interims. Het is toch ergens goed voor geweest - denk ik dan. Opa, de kunstschilder, zal blij zijn daarboven als hij weet dat ik dit weekend naar Zeeland trek. "Tosca, voel je het, ik heb altijd achter jou gestaan." "Ja opa, ik voel het... Ik voel nog veel meer... Ik voel hoe de landschappen je ziel deden zingen en tot kunst inspireerden..." "Je bent gevoelig, je ziet het leven anders... Je zal zien, er zullen nog vele kansen komen..." "Ja opa, ik geloof je..." "Maar je moet soms wat in jezelf kijken, het ligt niet over het muurtje, het ligt in jezelf..." "Ja opa, je hebt gelijk..." "Kom op, Tosca, die vier laatste uren van deze job zijn zo gedaan. Je hebt het niet gemakkelijk gehad met de dood van Michel enzo... Ze vroegen veel van jou in deze job. Binnenkort ga je weer fluitend door het leven..." "Doe ik al, opa, straks begint de vakantie..." "Genieten, Tosca, genieten... en af en toe wat tekenen als je het voelt zingen in je ziel..." "Gelijk de parkwachterstekening?" "Ja, Tosca,..." "Opa, het maakte me blij als de zon de tekening 's morgens wakker riep en ik niet zo in mijn sas was..." "Zo hoort het, Tosca, zo hoort het..." "Opa?" "Ja..." "Dikke kus?" "Dikke kus en geniet ervan morgen, misschien kom ik heel even mee piepen, misschien..."
Ik lig ongelooflijk knus in mijn bed, doe de leeslamp aan en waan me heel even in het paradijs. De kinderen studeren nog voor hun laatste examens en Dageraad is dezer dagen even met de bal getrouwd. Ik overloop een op zijn minst chaotische dag. 's Avonds hielp ik de jongste nog bij de voorbereiding van haar examen Frans. Ik legde de tijden uit en wanneer men "Qui est-ce qui, qu'est-ce qui, qui est-ce que en qu'est-ce que" gebruikt alsook het gebruik van "lequel, laquelle, lesquelles" en de contracties met de voorzetsels zoals in "desquelles" en "auxquelles". Op het werk heb ik mijn laatste week aangevat. Ondertussen blijken de bezoekjes bij het plaatselijk interimkantoor nergens toe te leiden. Tosca zal het weer alleen moeten klaren. Misschien door een kantoor in de stad aan te doen of zelf te zoeken - zoals ik reeds tweemaal deed de voorbije jaren, mét succes. Voor mij zit er geen levenslange job in, erg vind ik het niet, het is het lot en mijn ambities - uiteindelijke ambities liggen elders. Waar de werkwind me volgende keer heen zal blazen is een raadsel, ik laat komen wat komt. Er valt altijd wel iets uit de bus. Soms leuk, soms een vergiftigd geschenkje, maar kom, het gaat om de ervaring. Je leert toch maar telkens iets bij, op welk vlak ook. Dat kan gaan van mensenkennis tot puur theoretische zaken tot verruiming van de gedachten enzovoort. Als het waar is dat men bij de overgang tussen leven en dood een panoramisch overzicht van het leven krijgt, zal ik me in elk geval niet vervelen bij de films over de jobs die ik gedaan heb. Misschien liet ik soms wat te gemakkelijk over me heen lopen, maar dat is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan. Komt daarbij dat ik een impressionabel persoon ben en je ziet het plaatje zo voor je. Vorige week dacht ik heel even aan mijn opa, de kunstschilder, die zo van Zeeland hield. Toeval of niet, ik trek dit weekend met mijn jongste naar Zeeland. Dageraad moet werken, mijn zoon gaat op stap en de oudste dochter ook. Moet kunnen na een zware examenreeks. Zeeland, ik ben er al heel lang niet geweest. De grachtenstad Amsterdam daarentegen bezocht ik twee jaar terug, op de Gay pride dag. Als kind van negen mocht ik soms een weekje een vriendin en haar ouders vergezellen, naar Cadzand en Nieuwvliet in Zeeland. Het strand was ongerept, veel ruimte, de duinen wild en de zon scheen dikwijls. En met opa bezochten we heel wat kleine stadjes, typische Hollandse stadjes. Het zal goed doen om er eens uit te zijn.
Gisteren heb ik een heel mooie tekst gebaard en ik ben er fier op. Over romantiek, de kabouters uit mijn kindertijd, "fleur bleue" als rode draad doorheen mijn liefdesleven. "Mama, eigenlijk ben je een beetje een "fantast," zegt mijn jongste van veertien, toen ik haar over de kaboutertjes vertelde. Ik vind het een mooie flatterende benaming. "Ja, dat zal dan wel zo zijn, schat..." Maar ik ken mijn grenzen. Zoals nu. De situatie op het werk is niet gemakkelijk, het is niet zeker dat ik de job zal kunnen blijven doen, vanwege tijdelijk te weinig werk. Aangezien ik halftijds werk en dus het meest "kwetsbaar" ben (ik begin in de namiddag te werken), moet ik dus uitkijken naar iets anders. Vort met de hort. Vanaf morgen. Op werkvlak ben ik immers heel nuchter en praktisch. Gelukkig maar... Morgen begint mijn zoektocht naar een nieuwe job. In de voormiddag. Want in de namiddag werk ik voorlopig nog. Vermoedelijk zal ik weer voltijds moeten werken, vanwege de privésector. Tijdens die ene week dop zat de dop me al op de hielen met uitnodigingen voor jobs. Hoe mensen in Brussel jaren kunnen stempelen, is me een raadsel. Mij vatten ze na één week al bij de kraag. Sjonge, sjonge, ik krijg er nog grootheidswaanzin van, zo populair zijn... Het is alsof de halve wereld me nodig heeft. Het is alsof ik pril afgestudeerd ben. Ergens halverwege de twintig of zo. Terwijl ik al twee decades hard gewerkt heb om van de studentenjobs maar te zwijgen. Om maar te zeggen dat ik het superdruk krijg in de komende periode. Solliciteren, rennen van hot naar der, wachten tot het manna uit de hemel valt. Hopelijk valt de omgeving wat mee. Mijn zoon vroeg me een Engelse tekst samen te vatten. Zo mooi, er gleed een traan over mijn wangen. Over mijnheer Barack Obama. Potentiële president. Hoe hij geboren is in 1961 als kind van een Kenyaanse vader die een studiebeurs voor Amerika had gekregen en van een heel blanke Amerikaanse moeder. De ouders hadden elkaars als studenten in 1959 leren kennen en waren gehuwd in 1960. Hoe het huwelijk niet standhield. Zijn ouders scheidden toen hij twee was, in 1963, mijn geboortejaar nota bene. Hoe hij na het tweede huwelijk van zijn moeder met een Indonesische man in Indonesië ging wonen. Zijn moeder kreeg nog een dochter Maya. Achteraf keerde hij terug naar Hawaii bij zijn grootouders, waar hij even wat racisme meemaakte op school of op straat vanwege een andere jongen. De moeder scheidde ook van haar tweede man en het gezin keerde terug naar de VS. Hoe zijn vader met kerst 71 op bezoek kwam, toen hij 10 was, om hem en zijn mama te bezoeken. De vader was inmiddels hertrouwd in Afrika en Barack Obama kreeg er meteen heel wat zussen en broers bij. Hoe hij part-time jobs uitoefende in hamburgertenten, leerde autorijden, tegen acné vocht. Hoe zijn vriend Pablo in het laatste jaar van de humaniora gearresteerd werd voor drugsbezit en zijn mama hem een preek gaf tegen "coke" en tegen "marihuana". Hierbij slikte ik een traan weg, zo herkenbaar voor vele ouders, misschien maakt het ook wat deel uit van de opvoeding. Lach hier niet mee, want een nichtje van een vrouw die ik leerde kennen, is een plant geworden door het gebruik van "coke". Ze kon vroeger zo mooi piano spelen - zei de vrouw - maar nu is ze een plant. Barack slaagde door zijn studies, kon op verschillende universiteiten verder studeren en belandde uiteindelijk in Harvard, waar hij rechten studeerde. Toen hij 21 was, in 1982, belde zijn tante hem op vanuit Kenya : "Zijn vader was gestorven." Hij huisde toen op een piepklein, weinig comfortabel appartement. Een jaar later - in 1983 - kreeg hij een droom over zijn vader die hem zei "altijd van hem gehouden te hebben." In 1995 stierf zijn moeder aan eierstokkanker. Het afwezige sterke vadersbeeld en de ongelooflijk warme en lieftallige moederlijke aanwezigheid maakten hem tot wie hij is.
ROMANTISM FROM THE CRADLE (romantisme vanin de wieg)
Rijmenamse bossen : een jonge moeder zoekt haar jongste telg van vier pinken (jaren) in het grote bos en vraagt haar om te komen eten. "Mama, kijk de kaboutertjes bestaan echt. Kijk, ze leven met z'n allen onder de bomen, onder de paddestoelen, onder het mos. Mama, je moet heel stil zijn, anders hoor je ze niet... je moet ook voorzichtig zijn, anders worden ze bang." "Schatje, je weet toch dat kabouters niet bestaan. Alleen in de sprookjes. Kom nu eten, de broers zitten aan tafel te wachten." "Mama, zeg dat niet. Ze moeten bestaan, anders is het leven véél te saai." Vanaf toen koos ze voluit voor een leven met véél "fleur bleue". Lekker romantisch.
Ze had hem voor het eerst op tv gezien. Ze moet toen zo'n jaar of 12 geweest zijn. Jonge puber. Ze werd verliefd... heel erg verliefd op hem. Ze schreef hem brieven die ze later in een dagboek bundelde, die door haar boezemvriendin als fantastische literatuur betiteld werden en die ze in een bui van melancholie in een Koekelbergse goot kieperde. Hij heette Gregg Henry of ook wel Wesley uit de serie "de Jordaches". Wesley was haar eerste grote liefde. Wat een bink! Wat een stuk! Hoogblonde Wesley. Als vroeg-uitgaanster leerde ze vanaf haar vijftiende ook nog andere jongens kennen die voor kortere of langere tijd een rol speelden in haar leven én in haar hoofd. Een ambiance "très fleur bleue". Telkens weer.
2008 : Hij begrijpt haar of net niet, zet haar af op het werk. Klare taal moet je met haar spreken - denkt hij - a is a en b is b en c is c. Zij droomt tussen zijn woorden in. Hij schept weer wat orde in haar chaos. Zij droomt van zijn "beeld" en heel soms wordt hij een "imaginary" man. Hij ziet haar dan weer als het beeld van zijn droom, het lieve huiselijke vrouwtje met kuren die hij kan bijsturen. Raakvlakken? Nihil of alles? Ruimte? Energie? Muziek? En altijd weer verandert hij in een droombeeld. Alsof hij wil zeggen : "Mag ik nog heel lang in je hoofdje spoken, schat?" Aan elke mens is wel iets raars, alleen de meesten weten het niet van zichzelf. Ze denken dat ze zo "gek" niet zijn. Ach, was ik jou en was jij mij, dan was ik de partituur en jij het lied en droeg jij in je hart het stil en blij verdriet van "vergeet-me-niet". Maar nu ben ik ik en jij jij en zal ik nog heel lang doorgaan met het bewijzen van kabouters die leven - zij het dat je ze niet altijd kunt zien - je moet er in de stemming voor zijn - je moet er ook open voor willen staan...
