Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
09-01-2009
ALIVE EN KICKING
Wees gerust, I'm still alive and kicking... Gisteren weer een administratieve tegenvaller, enfin, een geluk weer bij een ongeluk, dankzij mijn intuïtie. De orthodontiste had een verkeerde nomenclatuur gebruikt op de mutualiteitsfiche na de plaatsing van het apparaat. Gelukkig dropte ik het groene papiertje nog niet in de brievenbus van de mutualiteit (mijn engelbewaarder draait overuren) en thuis aangekomen, keek ik de code na en de code was niet de code voor het apparaat maar de code voor een gewone consultatie. Vandaar dat ik volgende donderdag terug moet gaan om het euvel te laten rechtzetten door de orthodontiste. Dit gebeurde niet in het UZ VUB maar in een lokale polykliniek. Sorry voor het milieu maar we zullen toch maar weer verder opnieuw naar het UZ VUB gaan in de toekomst, al moeten we daarvoor een bus of auto gebruiken. Voor mijn jongste dochter zal ik de orthodontische behandeling wel in de lokale polykliniek laten afwerken. Moraal van het verhaal : reken vooral op jezelf en zie dat je administratief wat onderlegd bent door codes op het internet te checken. Zonder daarom inspecteur te moeten worden, hoewel het heeft er veel van weg. Op wie kan men nog vertrouwen? Anderzijds kreeg ik vandaag het contract van de vorige werkgever terug. Het was een document dat ik op de RVA vergeten was of misschien had de beambte het mij vergeten terug te geven. Ik weet nog dat ik er niet achter durfde te vragen. Soms is zwijgen goud waard. Nu ga ik vlug het huis een poetsbeurt geven, want mijn oudste dochter wordt zestien op zondag en plant vriendinnen uit te nodigen. In de liefde wil ik haar behoeden voor fouten die ik zelf maakte, maar ik doe het niet meer want ik mag en wil me niet moeien. We leren allemaal onze lessen. Ze is knap en verdient het allerbeste, naar ik hoop, maar ach, je weet hoe dat gaat... In alle geval probeer ik me niet meer te moeien. Op het internet speur ik naar een job en het is zoeken naar een speld in een hooiberg, maar volgende maand hoop ik dat er iets uit de bus valt. Ik moet eerst wat op mijn positieven komen, 2008 was really tough, you know. 2009 belooft beterschap, vanaf februari vermoed ik. 36 jaren terug in de tijd : Ik was negen en mijn mama lag in coma. Mijn breistukje vlotte niet gemakkelijk omdat ik thuis geen hulp had. "Kom, ik zal je een handje helpen," zei de juf, en ze vroeg hoelang mijn mama nog in het ziekenhuis zou blijven. "Zolang ze in coma is, juf." Geen tranen of toch wel een enkele in mijn grijsblauwe kijkers. Sterk kind. "Wie zorgt er voor jullie?" "Een gezinshelpster, juf." Een ongetrouwde respectabele vrouw die me wel bestookte met haar zorgen betreffende de betaling van gas en electriciteit. "Wanneer gaat jullie pa dat betalen?" "Oh, ik zal het hem zeggen..." antwoordde ik op mijn eigen, diplomatische manier. Het kind was plots geen kind meer, veel te vroeg volwassen in een grotemensenwereld. Maar de vieruurtjes van de gezinshelpster waren zeer lekker en ze was mijn grote kameraad.
500 euro orthodontist. 210 euro reizen kinderen (studie- of schoolreizen fractioneel betaald) 99 euro printer en scanner (all in one) 155 euro water (zesmaandelijks) et cela me pompe, cela me pompe... Net rondkomen. Allemaal de schuld van het Min van Financiën dat mijn belastingen niet terugbetaalt. Nochtans had ik de brief heel snel ingediend. Ze lachen in hun vuistje. Gisteren een jaaroverzicht van het nieuws gevolgd. Samen met de kinderen. Opdracht in functie van de lessen geschiedenis. De mens is wreed. Zeker weten. Oorlog. Naijver. Men zou meer geëerd worden na de dood dan tijdens het leven. Dixit een verwante of kennis van Hugo Claus. Terreur. Aardbevingen. Mensen die na jaren uit een kast komen en op één, twee, drie een oplossing toveren voor dit land. Surrealisme troef. Anderen worden opzij geschoven. Laten zich als het ware opeten door anderen. Yep, ik spreek uit ervaring. Mensen gaan failliet vanwege verloren spaargeld. Anderen - proleten zoals mezelf - hadden het geluk bij het ongeluk op voorhand wegens omstandigheden acties te moeten verkopen en niet in het diepste slop te geraken. Obama is de nieuwe president. Zo'n vlotte spreker. Je moet hem haast geloven. Vele gezichten verschijnen op het scherm. Beslissen over het leven van anderen. Ma belt aan. Klaagt over de buikgriep van ons pa. Ik lees een boek in bed om mijn telomeren te beschermen, ontspanning. De verloofde van Sado. Amélie Nothomb. Spiksplinternieuw uit de bib. Geeft me de illusie dat ik het zelf gekocht heb. It's all in the mind.
Gezien mijn geleverde inspanningen op de arbeidsmarkt, blijf ik voorlopig nog in het systeem. Doch niet ad aeternam (voor altijd). Tenzij ik een heel langdurige job vind, maar dat is quasi onwaarschijnlijk. Hopelijk kan ik de boel nog een paar jaren rekken. Zo'n vijftal jaren bijvoorbeeld. Voor PWA kom ik niet in aanmerking vanwege teveel diploma's en prioriteit voor mensen met minder diploma's. De openbare sector lijkt me ook niet waarschijnlijk vanwege gebrek aan lange arm en wantrouwen tegenover mij vanwege mijn grote ervaring in de privésector. Blijft over : de privéjobs en hun tijdelijk af en toe ondankbaar statuut. Vandaag koning, morgen in de goot. Enfin, we slaan er ons wel door mede dankzij een uiterst gemillimeterde en gebudgeteerde levenswijze. Ik heb een dak boven mijn hoofd, kan lekker eten dankzij de kookkunsten van mijn partner en ook wat van mezelf, heb flinke intelligente kinderen. We zien wel... Het is flink koud geweest. Ja zeg, de poolkappen glijden naar beneden en ergens zal dat ook wat invloed hebben. Er is een gaatje in de ozonlaag, weliswaar gestabiliseerd maar toch... De ontbossing maakt de bodem kwetsbaar. Geen filter. Ofwel heel koud, ofwel heel warm. Ook veel natte regens. Zo wens ik ook mijn blog te houden, zonder filter. Sorry voor mensen die dit vervelend vinden, wel, die moeten maar zappen. Authenticiteit is altijd belangrijk voor mij. Gisteren stelde ik vast bij de RVA dat een groot gedeelte van de bevolking het veel moeilijker heeft dan mezelf. Mensen die een huur moeten betalen met dop en geschorst worden en moeten wachten op steun. Ook buitenlanders, zoals een Iraniër die een interim van 6 maanden kreeg maar gezien zijn leeftijd (49) na zes maanden de bons kreeg op zijn job en geen recht heeft op dop. Hij zou twee jaar moeten kunnen werken, hetgeen onmogelijk is in de privésector op die leeftijd of in een gemeente in de openbare sector zonder politieke hulp. Hij heeft ook geen recht op ocmw want zijn vrouw is gezinshoofd aan de dop na een precaire job van twee jaren. Mensen die in 2000 geen flauw vermoeden hadden hoe het hier ging evolueren. Die het verschil kennen tussen 200 BEF en 5 euro. Wat een devaluatie van het geld! Kortom, mensen leven in onzekere omstandigheden, hetgeen hun gezondheid niet ten goede zal komen en de gezondheidszorg nog de hoogte in zal drijven. Als ik dat allemaal zie en hoor, vind ik mezelf een behoorlijke gelukzak ook al moet ik letten op mijn centen maar wie niet. Dan krijg ik veel goesting mijn gedachten enkel op leuke zaken vast te pinnen. Sorry, maar mizerie is toch echt niet mijn ding en ik zoek dan mooiere omgevingen op, het moet niet veel kosten, een fiets of lijnbus volstaat, ik concentreer me op de witte sneeuw in mooie groene landschappen, ik geef mijn ogen de kost en krijg dan leuke ideeën. In plaats van schoensmeermiddelen of sprays smeerde ik de laarzen in met wat bodymilkcrème, hetgeen de laarzen aardig beschermde en de kleur eveneens. Op die manier was het heerlijk dartelen in de sneeuw, al bevroren mijn voeten wel na enige tijd. Het is overigens warme sokkentijd, nu meer dan ooit.
heb ik afspraak in de RVA. Of de ONEM. Mastodont. Bewijzen dat ik naarstig op zoek ben naar werk. Heb een ganse zak mee met mijn contracten van 2008. Plus diploma's. Plus sollicitaties. Ja, mijnheer, mevrouw, ik heb op verschillende plaatsen gewerkt. En wat dan nog? Beter dan te parasiteren. Ja, mijnheer, mevrouw, ik woon samen met een man en trek slechts een minimum uitkering (als ik ze dan nog trek want voor vooraf betaald en belast vakantiegeld wordt de uitkering ingetrokken). Zoveel mizerie voor 400 euro per maand of om in het "systeem" te blijven. Of ik nog werk zoek? Zeker weten, al begint de discriminatie door te wegen vanwege mijn leeftijd. Ik mag er dynamisch en kwiek uitzien, de id-kaart telt. Toch voel ik me nog piepjong en heb ik soms zin de wijde wereld in te trekken, enkel te doen waar ik zin in heb en de ganse boel achter mij te laten. Maar mijn lieve kindertjes (groot intussen) laat ik niet graag achter. Ik koester ze. Ach, ik zal er maar weer naartoe trekken. Volgende maand ben ik wellicht weeral elders aan de slag. Via interim solliciteerde ik ergens waar ik 1) het verwijt kreeg aan jobhopping te hebben gedaan en dat terwijl ze slechts een halftime voor 4 maanden aanboden. Toen ik dat antwoordde, keken ze raar maar achteraf werd ik wel "negatief" beoordeeld. Van contradicties gesproken in de huidige wereld. Tenslotte zal degene die de halftime zal doen later ook het potentiële verwijt van jobhopping kunnen krijgen. 2) het verwijt kreeg dat ik me toch maar eens moest "stabiliseren" gezien mijn leeftijd. Kortom, een hoop dingen die geen steek houden. Misschien zal ik dan toch vlugger mijn carrière over een andere boeg gooien, iets "totaal nieuw" doen. Toen ik bij de mutualiteit langsging, zei de man : "Heb je nu nog geen vast werk, je hebt toch een goed voorkomen... Dat ze iemand als u niet aannemen, begrijp ik niet." Ja, mijnheer, mevrouw, maar ze "willen" me niet. Misschien dat ik stoor... Stoorzender in een geordend wereldje, het is ook weer iets anders. Never mind. Mijn leven ligt open. Ik boer rustig verder zonder spinrag, frustraties van deze of gene, met veel sneeuw, liefde, warmte... Veel kunnen ze me niet meer afnemen, zeker weten... Als ze mij nu willen excuseren, want ik heb nog heel veel te doen. Sober leven vereist creativiteit.
Het lot (benenfiets) brengt me naar een sneeuwlandschap, een wit sneeuwen vlokkentapijt. De bomen wedijveren om schoonheid. Een mens daartussen. Zachtjes voortglijdend. Passen in de sneeuw. Een warm gesprek. Lekker bakje koffie. Wintersport voor de thuisblijvers. Goh, wat is er mooier dan sneeuw? Zelfs koning auto houdt even halt voor mij. Zo heb ik de winter het liefst. In de sneeuw.
is inmiddels al een paar dagen aan de gang. Terwijl mijn oren af en toe gepijnigd worden door loeiharde jongerenmuziek, probeer ik mijn gedachten toch even op een rij te zetten. Proberen zeg ik wel, want het is niet altijd gemakkelijk in een chaotisch druk gezin als het mijne. Morgen herbegint de school en ik ben er niet rouwig om. Als niet-gescheiden ouder heb ik de kinderen bijna altijd bij mij en al is de liefde nog zo groot, ze worden niet gemakkelijker met de leeftijd. Toch zijn er ook veel goede momenten, gelukkig primeren ze, zoals de soldentocht deze namiddag in hartje Brussel. Normalerwijze zou ik zoiets verafschuwen maar we konden een paar mooie originele spulletjes op de kop tikken en dat maakt veel goed. Zelf ben ik een low-impactpersoon en koop ik enkel tweedehands of vintage en ik vind er ruimschoots mijn goesting in. De kinderen souperen het kledingbudget wel op maar dat hoort bij hun leeftijd. Vrijdag moest ik met mijn oudste dochter op afspraak bij de dienst stomatologie. Haar orthodontische behandeling (voor héél rechte tanden) is achter de rug en nu zal ze binnen twee maanden een operatie moeten ondergaan (extractie van de wijsheidstanden). De dokter gaf een cleane en sobere indruk en dat beviel me uitermate. De afspraak voor de pre-operatieve onderzoeken viel in het water want de dienst moest sluiten maar ze zullen me opnieuw contacteren. Wel vriendelijk personeel moet ik zeggen. Ze zal de dag van de operatie wel verdoofd worden, maar we houden wel een oogje in het zeil. De meeste mensen worden na anesthesie terug wakker, al gebeuren er af en toe ongelukjes, dat mensen in coma ofzo blijven. Duimen maar... Op dit ogenblik ben ik goed uitgerust, zonder spinrag in mijn hoofd. Eigenlijk functioneer ik zeer goed al is het op automatische piloot. Neen, ik ben niet depri maar wel wat gechoqueerd door de laatste nare werkervaring, u weet wel de "Franse" film catégorie twee. Angelo (zo noem ik mijn engelbewaarder) is teruggekomen. Ik merk dat omdat er een paar fijne voorvallen zijn gebeurd. Vandaag had ik zelfs de boon (een porseleinen figuurtje) in de Driekoningentaart. Toen ik om frieten ging (de beste frieten van Noordwest Brussel) op het nog rijkelijk versierde marktplein, kwam ik voorbij de etalage van een kunstwinkel. Marlon Brando keek me aan vanop twee schilderijen. Hij zei niets maar in mezelf priemde de gedachte : "That's the godfather..." Ik vond de man altijd sympathiek ondanks zijn niet gemakkelijke leven. Wat een prachtig gestyleerd smoelwerk.
wens ik een schitterend 2009 toe. Sober maar welgemeend. Deze nacht ga ik feesten... Mijn zoon gaat opgekleed naar een bal. Mijn oudste dochter viert de overgang van oud naar nieuw met haar vriendinnen. Manlief geeft een pot scampi's mee (homemade). Met mijn partner en mijn jongste ga ik lekker eten en naar het vuurwerk kijken. Let the fiesta go on ....
Dit was voorzeker niet één van mijn beste jaren. Dit jaar stierf één van mijn beste vrienden. Het professioneel leven was een "disaster", hopelijk komt er beterschap, hoewel, met de crisis??? De liefde was goed maar dat was in hoofdzaak aan onszelf te wijten. Men zou het niet geloven maar ik kan bijwijlen ook een lief vrouwtje zijn en niet altijd de cynicus die men gewend is. De kroost werd groter (en lastiger...), mensen, ouders kunnen zich soms toch zorgen maken, nu begrijp ik waarom, waar hangen ze soms uit??? Toch is het goed dat ze alles ontdekken, alleen, loslaten is - zelfs voor een vrije vogel als mezelf - moeilijk. Financieel viel er ook al niet zoveel te rapen. Al bij al krijg ik de indruk van een "geforceerd" jaar. Dus op naar 2009, wellicht wordt dat beter, I hope so. Het zal koud zijn als ik morgen ga solliciteren in dat industriepark. Het was ook koud toen ik in Rusland de steden Moskou en Leningrad bezocht en het landhuis van Peter de Grote, verstopt onder de sneeuw. Gelukkig heb ik een drive. Een drive is een motortje dat me altijd voortduwt. Trekken aan de kar, in good times and in bad times. Nog altijd beter dan aanmodderen zoals in de hedendaagse politiek. Een man bouwde een hutje naast het Koninklijk Paleis. Hij had beter in de Middeleeuwen geleefd. Nu pleegde hij zelfmoord. Waarom? Lastiggevallen door regeltjes, altijd maar weer die regeltjes. Als ik koning was, gaf ik hem een kamer. Het paleis is groot genoeg. Er is genoeg plek. Skateboarden in de gangen, stel je voor...
Bellen naar een interimbureau. Of de opdracht nog doorgaat? Ja, dus... ik had het evenwel niet verwacht. Ik verwacht mij aan alles tegenwoordig. Maandag eerstkomende, de lijnbus op in het Noordstation. Zo'n goede 30 minuutjes... Met dank aan de informatiebalie van De Lijn. Onze printer laat het afweten. "Hij was oud," zeggen de kinderen. "Drie jaar maar?" "Dat is oud, onze computer wordt ook oud, drie jaar is oud tegenwoordig," zegt mijn zoon. En ik die dacht dat die dingen langer meegingen... Vandaag de kou getrotseerd. Een aangetekend schrijven verstuurd in de Carrefour. Als de post dicht is, kan men in een postpunt in de Carrefour terecht. Veel mensen, ongeduldig ook, voor terugbetalingen op hun kassaticket en ook voor postaangelegenheden. Gelukkig is er een Carrefour, voor zo'n dagen. Zelfs in de bib kon ik niet terecht voor mijn dochter. Ik heb dan heel gul mijn beurs geopend en twee pocketjes schoollectuur gekocht. Françoise DorinVa voir maman... papa travaille en Erik OrsennaLa grammaire est une chanson douce Ergens in tweedehands zou ik het vinden voor een zesde of een tiende van de prijs, maar ik vond van mezelf dat ik al zo dapper was door de kou te trotseren op mijn fiets. En nu jagen ze me weer vanachter de computer, wat wil je, als je een groot gezin hebt met slechts één computer... Volgend jaar koop ik een laptop, zeker weten...
Antwerpen achter de rug. Wat was het druk, op de Meir... In een winkel kwam een meisje van zestien, zeventien naar me toe gelopen. "Excuseer, mevrouw, mag ik die sjaals eens op jou passen? Ons ma heeft ook zo'n donker haar en bleke huid." (Mijn belangrijkheidsbarometer kreeg een flinke boost, hee, erkenning???) De zwarte sjaal bleek beter te passen dan de grijze. In de trein vroeg een jonge gast (ongeveer de leeftijd van mijn zoon) hoe laat het was en of de trein ook naar Vilvoorde ging. Het zag er een sympathieke gast uit en ik dacht aan mijn zoon die ook overal naartoe gaat. Misschien toch maar vaker de nepleren rok aantrekken. Het geeft me een bepaalde look. Mijn jongste dochter hield me gezelschap. Vrijdag komt de pa en stiefma van haar vriendin haar ophalen om naar Gent te gaan samen met een paar vriendinnen. Ze hebben een grote auto en maar één dochter. Ze kunnen zelfs dvd'tjes bekijken in de wagen. Of ik Gent ken? Ja, 't is in de buurt van de Korenmarkt, daar heb je alles liggen... Op weg naar Antwerpen ontdekte ik bedrijven waar ik naartoe gebeld heb. Het deed raar om daaraan te denken. Of ik ons ontslag al verteerd heb? Ach, het is allemaal zo erg niet. Een deur die dichtgaat en een andere die opengaat, weet je wel. In de knusse woonkamer ligt een berg naaiwerk en strijk op mij te wachten. In mijn geest stop ik de laatste werkervaring in een dvd-box en plak er een etikette op : "Franse film, catégorie deux." We zullen ook een dagje naar zee trekken, waarschijnlijk met de auto. Eens flink uitwaaien in het gure winterweer en ons daarna verwarmen in een gezellig etablissement. In New-York is het heel koud momenteel, wist een familielid ons te vermelden. De man werkt ginder in een soort superette. Of we eindelijk eens naar de "Big Apple" zullen komen? Als we ons ticket kunnen betalen, zeker wel... Kindertijdsentiment : I LOVE LUCILLE BALL...
Ik krijg een onverwacht weekje vakantie in mijn schoot geworpen. Kwali-tijd voor het gezin. Vrijdag kregen we (een collega en ik) de bons ondanks goede resultaten. Bij nader inzien was er toch geen plek voor ons. "Het is net alsof je je daaraan verwachtte," kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. "Ik schrik nergens meer van," antwoordde ik laconiek. "Vergeet niet dat ik al in heel wat firma's gewerkt heb." Ik doe gewoon een nieuwe interim maar... ditmaal interim interim, ik zet mijn poot niet meer op een halfslachtig contract. Als ze me willen hebben, dan onder interimcontract. Ook al kost dit meer geld voor de firma dan een soort contract van bepaalde duur. Het ligt ook wel wat aan mezelf, ik ben niet kieskeurig genoeg maar ja, wat wil je, als er geld in het laatje moet komen. Ach, ook dat is relatief. Geld komt soms uit een onverwachte hoek, waar men het niet verwacht. De kinderen zijn met glans geslaagd in de examens en daar ben ik blij om. Wat mezelf betreft, ik heb al op zoveel plaatsen gewerkt, één erbij zal het verschil niet maken. Misschien moet ik het leven wat ludieker opvatten. Gisteren las ik een mooie tekst in een London look-alike metroshop. Niet in London maar in Brussel. Les gens pensent que le chat leur appartient mais c'est le monde qui appartient au chat. Een lief meisje van een interimbureau stelde een halftime interim in een verzekeringsfirma voor. Ik zie het wel zitten ook al wordt het avondwerk. En ver, ver van de deur... 2009 lijkt vol beloften. Maar eerst gezellig Kerst vieren in familiekring. Knus, gezellig, lekker en warm.
Deze nacht zullen vier jongeren mijn huisje bevolken. Vrienden van de kinderen. Filmavond op school. Mijn partner zal morgen om koffiekoeken gaan, ik moet natuurlijk al vroeg de deur uit. Voor dag en dauw. Toch sleep ik me niet naar het werk. Ik ontdek de geneugten van lectuur op de metro. Zo startte ik met een Engels boek dat ik voor een appel en een ei op de rommelmarkt heb gekocht. The Dubliners. Het Kerstgevoel sijpelt langzaam binnen. Ik geniet van mijn eigen kerstboom, van de lichtjes aan de majestueuze boom op het Astridplein, van de versierde woningen, de sfeer, ook bij anderen. Vivre par procuration faute de temps. Gesprek op het werk : "Qu'est-ce que toi tu voudrais changer si tu subissais une intervention de chirurgie esthétique?" Antwoord : "Liposuction des love handles." Een borstvergroting is niet aan de orde. Mother Nature voorzag me rijkelijk. Commentaar van een jongen die homo is of misschien bi : "Les hommes aiment bien les gros seins." Mijn antwoord : "Non, mon ami, la plupart des hommes n'aime pas cela, mais mon ami, lui, il aime cela." Iemand wou een make-over van het gezicht, lifting en alles erop en eraan. In een volgend leven wil ze in de Crazy Horse in Parijs optreden. Ik beloof haar te komen kijken, met mijn geliefde man of vrouw. Ik ben een liefdesmens... altijd geweest. Zelfs nu heb ik nog vlindertjes. Ik verlang ernaar 's nachts onder het donsdeken te liggen met mijn partner. Ben ik blij dat ik gevallen ben op iemand die me neemt zoals ik ben, met alles erop en eraan. Al dat gezeur over grammetjes en dit en dat... Mensen, leer genieten, denk ik dan... zonder te overdrijven. Neem jezelf zoals je bent, je bent wondermooi. Als je bent zoals je bent. Iedereen zou op de eerste plaats goed voor zichzelf moeten zorgen. Een klein beetje love handles of niet.
Inmiddels ben ik al weer twee maanden voltijds aan de slag. Toch werd ik gestalkt. Door de RVA, voor de gelegenheid ONEM. Ditmaal kreeg ik een brief in het Frans toegestuurd. Ik word uitgenodigd voor een eerste gesprek om de zoektocht naar werk op te sporen. Hallo zeg, ik werk al ongeveer 23 jaar (ben heel jong begonnen, vlak na studies), werkte omzeggens de ganse tijd, enkel heel korte onderbrekingen bij de geboortes van de kinderen... Maar, nu komt het, ik zal niet naar dat eerste gesprek moeten gaan, want ik werk dus. Is er dan echt geen coördinatie tussen al die diensten? Allez, zeg, het zal me weer een postzegel kosten - anders riskeer ik een schrapping uit het systeem. Wat een lulkoek! Ik nam kopijen van de brief omdat ik niet met de methode akkoord ga. Elke dag krijg ik berichtjes op de gsm, zelfs om borden te gaan wassen in het putje van Antwaarpe. Dat wil ik voorlopig nog niet doen al doet het mij denken aan een liedje dat me kippenvel en sensualiteit bezorgt. Mia van Gorki. Het is een lied dat ik in mijn eigenste bovenkamertje link aan de nacht, aan sensuele omhelzingen, aan een tedere lange kus, aan parken, aan bomen, aan ... de liefde met een L!
De Brusseles is solidair met al wat leeft, ze heeft een "groot" hart. Gisteren nog in de GB in City 2. Een vrouw kloeg over de grove woorden die haar zoon gebruikte, hij zat nochtans op internaat maar was beginnen roken, speelde vaak playstation enzovoort. Ik stak een pleidooi af over "le monde a changé, l'enseignement probablement aussi, on ne peut pas tout contrôler, il faut être présent mais pas trop et quand même surveiller le tout pour qu'il n'y ait pas de mauvaises fréquentations ..." De vrouw voelde zich stukken beter omdat ik haar vertelde dat de nieuwe generatie anders opgevoed moet worden dan wij vroeger, veel meer persoonsgebonden,... eigenlijk vragen ze vaak ook om aandacht, er zijn zulke parels tussen, allemaal verschillend. Ik was naar de stad getrokken om bij Free Record Shop de mp3-speler van de jongste op te halen, gespaard met punten uit het weekblad Joepie. De kortingsbon van Fortis kon ik dan weer gebruiken om korting te krijgen op de film Narnia Prince Caspian, een film die de oudste dochter van net geen zestien zal meenemen naar de sleepover bij een vriendin. De acteur William Moosley is inderdaad niet mis. Jongelui zoeken elkaar op, er worden al druk afspraken gemaakt voor na de examens in de deliberatieperiode en elke dag is wel bezet. Van de kerstvakantie ook bijna. Vannamiddag ga ik een nieuwe mat voor de badkamer kopen. Misschien is de Carrefour geopend, anders maak ik een lange natuurwandeling aan de overkant van de Carrefour, temiddden van een nieuw natuurreservaat. De velden van de laatste boer van Brussel zijn namelijk herdoopt tot een natuurplek met wandelpad. Ondertussen worden mijn oren getuige van een Russische die Russisch praat in het internetcafé met haar familie terwijl ze aan de computer zit, van een zwarte die met een accent Frans praat en ook wat lingala (iets ivm mariage foiré enzovoort, een Italiaanse vrouw vraagt of de telefoon wel werkt want "touletemps ocjoepee, ocjoepee (tout le temps occupé)),... Naast mij zit een gedistingeerde vrouw van rond de vijftig. Brussel in een notendop. Volgende week zijn de examens gedaan (op dinsdag) en kan ik weer thuis schrijven... Joepie! Ach, het is niet slecht af en toe wat contact te houden met de wereld van de heel gewone mensen. Zo blijft men met de voeten op de grond staan. Een internetcafé is daarvoor een ideale plek.
Dit jaar kies ik voor een minimalistische kerststal. Lichte houten beeldjes uit de wereldwinkel. Gewoon, Jozef, Maria en het kind. Ik krijg er een minimalistisch gevoel bij. In deze geglobaliseerde wereld zijn de gevoelens tweeërlei. Enerzijds ben ik open minded. Iedereen verdient een plek in de kribbe. Anderzijds niet van plan om het met nog minder te moeten stellen door solidariteit met weet ik veel. Ik leef tenslotte al vrij eenvoudig. Brussel leeft, Brussel bruist maar Brussel barst uit haar voegen als men het openbaar vervoer neemt. Haringen in een ton (metro). Hoeveel illegale mensen zouden hier niet rondlopen? Iedereen heeft recht op een plaats in de kribbe maar soms is de kribbe te klein. De plastieken kerstboom daarentegen zal weelderig versierd worden door mijn dochters. Gelukkig hebben zij veel zin voor decoratie. We hebben de boom al vijftien jaren en ik wil hem nog niet weggooien omdat ik er heel wat mooie herinneringen aan heb verbonden met de kinderen toen ze nog kleuters waren. Ze spreken al af met vrienden en vriendinnen voor na de examens, dus dat worden weer wat sleepovers thuis. Als ze maar kunnen rusten na de examens. Mijn zoon wil voor ingenieur studeren. Misschien trekt hij wel naar Afrika om de mensen te helpen met waterzuiveringsinstallaties en dergelijke. Afrika een mooi relatief jong continent maar zo veel oorlogen. Volkeren groeien nochtans naar elkaar toe. Ik heb drie dagen schaap gegeten deze week om mijn partner Mo een plezier te doen. Vanavond weer wat andere keuken. Croque-monsieur en croque-madame. Blij dat de examens bijna gedaan zijn. Blij dat ik een griepje doorsparteld heb zonder kleerscheuren, ik was niet eens afwezig op het werk. Blij dat ik mijn strijdvaardigheid heb teruggevonden op werkvlak, ik heb heel wat vervelende klussen afgewerkt deze week, moeilijk te bereiken klanten en dergelijke opbellen. Het leuke aan de zaterdag, je kan uitslapen. Sedert ik er elke dag om zes uur uit moet, kan ik dat zeer waarderen. Ik wens iedereen een schitterend weekend toe.
Neen, ik heb geen glühwein of iets anders gedronken... Het is maar dat mijn leven momenteel nogal in grillige lijn verloopt. Het werk verloopt niet zoals ik zou willen dat het verloopt, ondanks uitstekende resultaten. Maar... het is de omgeving... het is niet echt mijn ding. Soms kom je goed terecht, soms slecht en wat voor de ene goed is, is het voor de andere nog niet. Toch slaan we er ons door. Alleen, ik heb de indruk dat ik me steeds moet "rechtvaardigen" op de job, ik word continu "gescand" en in de Matrix past dat wel maar in dit plaatje niet. Gelukkig stak mijn ander interimbureau me een hart onder de riem met hun belofte een goede interim te zoeken voor de periode vanaf februari. Ik doe liever interims dan contracten van bepaalde duur te ondertekenen. Met een interim ben je vrij. Valt het tegen, kan je veranderen op het einde van de week. Met een contract van bepaalde duur zit je vast. Het is wel voordeliger voor de firma. Kost minder dan een interimbureau te moeten betalen. Komt daarbij dat een eindejaarspremie van een vroegere interim aan mijn neus voorbijgaat. Ik had slechts 50 dagen interim ipv 65. Doordat een firma bepaalde dagen samengekletst heeft, door technische werkloosheid. Er is overal wel een uitleg voor. Toch overkomt het me niet vaak maar zaterdag in de GB had ik het zitten. Saldo ontoereikend. Shame on me. Gelukkig komt er woensdag geld op mijn rekening. Het is geen leuk gevoel en het komt bijna nooit voor in mijn leven. Ik die zo op mijn tellen pas. Maar ik heb een paar dure maanden achter de rug. Gelukkig kon ik geld overhevelen van mijn spaarrekening. Een goede les, steeds een spaarrekening blijven houden wat er ook gebeurt. De kassierster keek me aan alsof het de doodgewoonste zaak van de wereld was, blijkbaar ben ik niet de enige aan wie dit overkomt. Maar goed... Gelukkig ligt de bank rechtover de GB en kon ik het nodige geld van de spaarrekening afhalen. De kinderen studeren naarstig verder, de jongste zelfs bij de grootouders omdat het daar rustiger is voor haar. Volgend jaar, als de oudste op kot is, heeft zij dan weer meer plaats thuis en kan ze opnieuw thuis studeren. Om zes uur komt ze wel naar huis. Ze vindt het huis van de grootouders dan te "spooky..." met die grote tuin, de verlichte basiliek in de verte en de jankende hond in de tuin van één van de buren. Ik vertel haar dat er ooit een boer zijn vrouw zou vermoord hebben op die plaats, er was een groot veld, zo'n 100 jaar geleden toen het nog een boerengemeente was in de nabijheid van Brussel. "Mama, je maakt me bang..." "Schatje, je moet leren omgaan met je angsten, soms zijn er dingen die ons bang maken maar als je je er niet teveel door wil laten beïnvloeden, kunnen deze dingen je niet raken..." Ze lijkt gerustgesteld. Ons ma mag dan wel een dynamische senior zijn, ze moet volgend jaar onder het mes. Iets ivm een lichte vorm van kataract op de ogen. Het zou om een dagoperatie gaan al is er altijd een herstelperiode nodig. Het komt wel in orde, verzeker ik haar nog. Voor de rest verkeert ze in goede gezondheid. Ze is ook nog niet zo oud tenslotte. "We wonen hier in een rommelig gezellig huis," zegt de jongste nog tegen mij. Overal tekeningen, versiersels... Enig minimalisme is me vreemd, hoewel, op materieel vlak ben ik minimalistisch. Zeker de laatste tijd.
In de metro kwam ik mezelf tegen, eerst als "kind" (een kindje met gelijkende trekken), dan als "meisje" (een meisje met dito haar zoals ik vroeger). Ik bekeek mezelf en vergeleek het leven met een bol wol en draad die verderloopt, altijd verder. Terug in de tijd moet soms kunnen, voorlopig alleen in de geest. Een teletijdmachine is nog niet voor nu, enkel in de geest. Ik ging naar de kapper en bewonderde mijn nieuwe ik.
De kinderen zijn gestart met hun blokperiode. Mijn oudste is gisteren net 17 geworden. Sint is langsgeweest (net voor de examens) en de verjaardag is gevierd. Sint brengt nog steeds snoep en - nu ze groter zijn - geld ipv speelgoed. Jongeren zijn graag onafhankelijk. De oudste geeft naast zijn zomerse studentenjob bijles in wiskunde. Gaat er zelf naartoe, per fiets. Droomde steeds van een jonger broertje, dat er nooit gekomen is, omdat ik het bij drie wou houden en mijn andere twee kinderen meisjes zijn. Mag nu bijles geven aan een jongere gast. De kinderen gingen deze week met de school naar "Los" kijken in Kinepolis. Een film over vanalles en nog wat, ook over "Borgerocco?" Ach, mijn man is ook allochtoon maar ik heb sterk de indruk dat ik mijn kinderen eerder "Westers" heb opgevoed. Ik ben geen musulmaanse al heb ik respect voor de overtuiging van anderen en zeker voor mijn partner die volgende week weer "schaap" mag klaarmaken voor het feest. "Mouton à la vapeur", heel lekker trouwens. Mijn voornamen zijn Hilde Heidi (Tirol ontbreek er nog aan), ik ben Brusselse met oervlaamse roots, maar wereldburger in de eerste plaats. Ik kan met iedereen omgaan, ben heel ruimdenkend en ik hou van Mo omdat hij de vader van mijn kinderen is en geen enkele man ooit meer van mij heeft gehouden, maar daar houdt het bij op. Allochtoon of autochtoon, deze begrippen kunnen mij gestolen worden. Nothing matters except love. En love is een woord dat veel te gemakkelijk wordt gebruikt. Als kind maakte ik huiswerk in de "voorplaats" onder het intelligent en waakzaam oog van een voorvader op zwart-witfoto die gans zijn leven vocht voor de Vlaamse zaak. Ik interpreteer zijn boodschap als een soort sociale boodschap, iets doen voor hen die uit de boot vallen op de één of andere manier. Dat wil ik ooit blijven doen. Toen mijn voorouders in WO I in regio Poperingen en dergelijke mensen met een kleurtje op paarden zagen voorbijhossen, zullen ze er ook niet aan gedacht hebben dat één van hun nakomelingen kinderen zou hebben met een man van vreemde origine. Het is zo... en het lot heeft mij in zijn handen gestuurd al botste ik op onbegrip van familie en kennissen. Maar goed, inmiddels is de wereld op 18 jaren tijd veel individualistischer en materialistischer geworden en speelt het allemaal zo geen rol meer. Wat ik uit de ganse zaak geleerd heb, is dat men enkel naar zijn of haar stemmetje binnenin moet luisteren. Ik zal voorlopig weinig bloggen vanwege mijn job en vanwege de examens. De computer is quasi onbereikbaar. Dit blogstukje typ ik bijvoorbeeld vanuit een internetcafé. Alwaar ik omringd ben door jongeren van allerhande origine. Niemand valt me lastig... Men zou hier zelfs een boek kunnen schrijven. Om zes uur zal ik per fiets durum gaan halen. Durum met hamburger en kip en andalous en groentjes voor de oudste, durum met hamburger en worteltjes en ketchup voor de tweede. De jongste wil sandwiches op mama's wijze. Home made. Home sweet home.
Mensen trekken elkaar aan Mensen stoten elkaar af Afwisselend De maalstroom van het leven Ik zit op een bus Mensen stappen op Mensen stappen af Mensen blijven erop zitten De bus is als het leven Wie ben ik om daar tegenin te gaan? In mijn job deel ik cadeautjes uit aan hen die in cadeautjes willen geloven. De realiteit blijkt een illusie. Toch niet helemaal. Sommige dingen worden nooit een illusie. Vul zelf in dewelke. Als ik mezelf uit de tijd trek, even uit deze logge derde dimensie, is het alsof ik in een scène mee probeer te spelen van een Franse film. Zo ziet mijn rommelig werkleven er momenteel uit. Je cartonne... Ik speel niet zo goed momenteel omdat het al eens wringt met de omgeving. Maar, ik win aan authenticiteit en dat is het belangrijkste. Nooit geweten dat ik soms zo slecht kon acteren... Ik dacht dat ik meer talent had om te doen alsof... mijn scherpzinnigheid functioneert ten volle, hypocrisie wordt snel doorprikt en dat staat doen alsof in de weg. Ik zoek evenwicht in deze nieuwe toestand.
De schitterende eenzaamheid van een park dat in de prille sneeuw gedompeld is. Koning Boudewijpark. Goudhaantjes. Mannen van B.I.M. oftewel I.B.G.E. zoeken zich een weg door de sneeuw. Mijn blauwe winterjas draagt een vacht van sneeuw. Thuis hang ik hem te drogen. Gratis nieuwkuis. De sneeuw is goed voor tapijten en winterjassen. Liet ik me ooit vertellen. Achteraf wel te drogen hangen. Mijn huid voelt babyachtig aan. Zacht en koud. Flash-back. Namur 1990. Op bezoek in een sociale woning. Een breed en hoog appartement. Niet te hoog. Prachtig zicht over de streek. Appartement met alles erop en eraan, de mensen hadden drie kindjes. Mijn prille liefde (mijn man van nu) en ik kochten kleren voor de kindjes. Ik was nog vrijgezel. Maar pril verliefd. Namur is mooi in de sneeuw. Winter 1990. Nadien vrijden we weken aan een stuk. We oefenden. Drie maanden later was ik zwanger van mijn zoon. Maar Namur zal ik nooit vergeten. Mijn oudste wordt zeventien op zaterdag. 1990-1991, het voelt alsof het gisteren was.
 "Sad"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
