Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
11-11-2011
ROMANTIEK BIJ VOLLE MAAN
Ik denk dat ik eindelijk weet wat ik wil. En wat ik niet wil. Soms duurt het een tijdje eer men erachter komt. Ik liet de "shit" (kindertrauma's en andere toestanden) achter ergens in de ether in het woud van Larenbeek naast de ring. Ik parafraseerde de naam van het bos om google-toestanden te vermijden. Vanaf nu beginnen we met een propere lei. A whole new life. Dit schattige poesje is brutaler geworden. In positieve zin. Ik bestel een Ricard op een verwarmd terras. Een lang heerschap vraagt of hij erbij mag komen zitten. "O sorry, ik dacht dat je een stoel wou..." laat ik me ontvallen. "Een beetje in de wolken?" vraagt hij vriendelijk. "Ja, je kan het zo stellen..." antwoord ik kort en ik zwijg. Hij moet maar uit zijn kot komen. En dat doet hij. "Ik denk dat ik je nog van ergens ken..." "Kan zijn, weet je, ik kom hier niet zo dikwijls" lieg ik. "Misschien uit onze studententijd, ja, djeezes, nu weet ik het weer, jij bent toch x niet?" "Klopt, ik ben x, enfin, plus vijfentwintig jaar..." "Je ziet er goed uit, je straalt..." "Ik doe mijn best, jij ook, enfin, je hebt het wel ver geschopt in dit leven." "Dokkiedok" "I know"... "En jij, heb je kinderen?" "Drie grote, het zijn flinke studenten, lieve schatten met een eigen persoonlijkheid, eerst een jongen, dan twee meisjes." "Ja wat zeg, ik heb ook kinderen, vier, maar ze zijn iets jonger." "Ah, de puberteit... en hoeveel jongens en meisjes?" "Twee-twee" "Nice." Ik geniet van de invallende avond en vraag me af wat hij moet denken wat ik überhaupt alleen op een terras zit te doen; Ik vul de stilte op : "Weet je, dokkiedoc, ik houd er tegenwoordig van alleen op stap te gaan. Laten we het zo stellen, ik zoek romantiek, niet noodzakelijk een vent of zo, neen, ik ben op zoek naar mooie aangename dingen, leuke mensen, luxe, schoonheid... Ik heb het gehad met de crisis en al de shit in België, laten we leven, denk ik dan. Back to the roots, to mooie dingen, quoi, plezier maken enzo..." "Groot gelijk, ik zal bij jou komen om me te laten genezen..." "De prins en de heks, het sprookje waar nooit een begin en nooit een einde aan kwam..." "High five..." "Eerlijk, mister Dokkiedoc, ik zoek iemand als jou, niet jou maar iemand als jou, jij bent model voor wat ik zoek..." "Ik voel me geflatteerd..." "Niet nodig, jij hebt daar geen verdienste aan, het leven, enfin de natuur is misschien wat aardig tegen jou geweest en je bent een sympathieke intelligente knul, maar that's it. I like your style, tout court." De heks verdween in de herfstnacht en voelde zich helemaal opgeladen. De bezem leidt haar waarheen ze wil. In zijn gedachten blijf ik diegene met wie hij het nooit gedaan heeft, omdat ik er simpelweg nog niet klaar voor was. In mijn gedachten blijft hij diegene die het poortje geopend heeft.
Deutsch à la Tosca aber die Kunden verstehen mir sehr gut. Weil ich in Wallonien viele problemen habe um x zu verkaufen, geht es sofort besser wenn ich mit Deutsche Leuten sprechen kann. "Je bent precies ook van alle markten thuis," laat een Hollandse collega zich ontvallen. "Kein problem, es gibt freundliche Menschen im Osten des Landes..." Respekt fûr diese Leute!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Misschien was ik in een vorig leven een soort Heidi im Tirol. Wer soll es sagen?
Mijn grote hobby is recycleren : lees van iets oud iets nieuw maken. In één of andere winkel schafte ik me een kleinood aan : een apparaatje waarmee men pluisjes van wollen pulls verwijdert zodat ze terug een nieuwe look krijgen. Het ding is goud waard en het werkt wel op batterijtjes. (goedkope van de markt : voor één euro een pak van twaalf) Ik heb een leuke babbel met een recyclageartiest tijdens een verkoopsgesprek. Soms trekt men mensen en dingen aan die in dezelfde sfeer zijn. Gisterenavond knipte ik prenten uit voor mijn mood board. Mijn jongste : "Mama, wanneer gaan we eens op citytrip naar Wenen?" Sissi, sneeuw, muziek, karren met paarden, prachtige witte paleizen, champagne en Sachertorte. Eerst een afbetalingsplan voor de belastingen regelen. Een oude man klaagt dat er een grote oorlog zal komen. Niets gaat nog, alles stuikt in elkaar. Nu ja, hij kan wel gelijk krijgen, het wordt er niet gemakkelijker op en met drie studenten in huis moet ik de broeksriem aanhalen. Over-leven. Het kan nog altijd slechter. Het voordeel als men een hele tijd al budgetteert, is dat men er al aan gewoon is.
Ik was niet alleen met mezelf, maar omringd door heel veel mensen die dezelfde keuze als ik hadden gemaakt. Ik kwam onder andere de mama van een schoolkameraadje van mijn zoon van uit de lagere school tegen, met haar hond, temidden van de velden naast het bos. Haar vriendin had ook een hond bij. Het bos was mooi, goudkleurig, een mals warm tapijt van bladeren. Ik sprak met de bomen (ik ben bomenfluisteraar, wisten jullie dat niet) en ben weer helemaal opgeladen. Ongelofelijk dat er op een boogscheut van Brussel nog zoveel groen is. Gisterenavond had ik een man aan de lijn die een Halloweenwandeling maakte met zijn vrouwke en een groep doorheen de velden. Ik voelde hun gezelligheid, de koudere avondlucht, de donkerte, de sfeer en ik stopte het gesprek en excuseerde mij dat ik even in hun gezellig wereldje had binnengedrongen. Alleen al voor de empathie is dit werk goud waard. Ik ben geen voyeur maar kan me goed inleven in anderen. Men noemt me soms een cactus omdat ik kan prikken als ik me onrechtvaardig bejegend voel. Het sterrenteken schorpioen ligt me wel. Ik had ooit een hele lieve charmante groottante (schoonzus van mijn oma) die een heel sexy stem à la Piaf had en me een pop cadeau deed waar ik op slag verliefd op was als kind. Een grote pop met donkere krulletjes en grote bruine ogen. Van uit de lucht keek mijn drie jaar jonger en doodgeboren zusje mee en ze zag dat het goed was en andere lieve kindjes keken ook mee. Ik kon de hemel zien. Mijn mama dacht dat ik teveel verbeelding had, die had ik ook, maar ik kon toch de hemel zien. Ook wat engelen en witte gedaantes. Nu die lieve charmante groottante was schorpioen van sterrenteken en kocht veel op krediet, al verdiende haar man goed zijn brood als bakker. Waar is de tijd? In een wereld zonder referenties ga ik voortaan mijn eigen gang. Misschien is dat een oplossing voor de crisis, iedereen doet zijn eigen ding, meer kleinschaligheid en minder grootschaligheid, door het internet zijn we toch allemaal verbonden. Engelen zie ik niet zoveel meer, alleen één grote entiteit, misschien mijn uebergids in het leven. Deze morgen kreeg ik wel een extra knuffel van mijn doodgeboren zus die inmiddels al 45 aardejaren heeft (sinds september) en aan de andere kant verdergeleefd heeft. Sommige mensen zouden dit creepy vinden, ik stond er eerst niet voor open maar nu wel en voel haar vaak met mijn hart. Mijn zoon en zijn vriend werden eens aangevallen door een bende en net op het goede moment kwam de bendeleider van de bende ertussen en konden ze ontsnappen. Ik weet dat mijn zus mijn kinderen beschermt. Moet je meer vragen? Toch is ze niet continu bij me, ik moet ook mijn lessen leren en mijn plan trekken. Vaak is mijn leven superdruk.
Hij neemt me stilletjes vast bij mijn schouders en kust me op mijn mond. Het is donker bij de ingang van het bos en iedereen is stil en ingetogen. "Wanneer laat je mij jouw hart zien? Ik begrijp je soms niet helemaal. Maar ik voel je aan en wil ervoor gaan, ik wil de wereld doorkruisen om jou te begrijpen, ik wil op je wachten." "Shttttt," antwoord ik, "maak het nu niet moeilijk, ik heb tijd nodig, maar ik wil je iets tonen wat je nog nooit gevoeld hebt." Beiden verdwenen in het donkere bos. De sterren en de bomen bezegelden hun liefde, ze voelden de koude niet, alleen elkaar en bleven voor eeuwig met elkaar verbonden. Wat de natuur heeft bijeengebracht, kan niet meer gescheiden worden, zelfs niet door mensen. Hij nam haar en de ganse romantiek en fantazie en shit en marollenperikelen erbij. Voor eeuwig.
Zou ik naar het kerkhof gaan vandaag? Ik heb nooit een goede band gehad met onze pa. De man is nu anderhalf jaar dood. Hij heeft me nooit erg graag gezien, hij zette me aan de deur met achthonderd frankskes en daarmee moest ik het rooien. Ik had toen nul levenservaring. Heb watertjes doorzwommen, dat willen jullie niet weten. Maar goed, ik ben een sterke vrouw geworden. Ik had het graag anders gehad, zo'n liefhebbende pa die je steunt in moeilijke momenten. Maar goed, als ik op het kerkhof kom, moet ik janken, janken om zoveel dat er niet geweest is. Ik doe veel voor mijn kinderen - zeggen de mensen. Maar, je kan nooit genoeg doen. Ik heb een hele sterke man nodig om me van onze pa te genezen. Ik heb de indruk dat ik altijd de sterke moet spelen om iedereen te helpen. Ik ben ook wel sterk. Maar ik kan ook janken, zoals daareven, toen ik een blogstuk las van iemand wiens pa net overleden is en met wie hij een zeer goede band had. Pijnlijk als dat net in deze allerheiligenperiode moet gebeuren. Het bos ligt naast het kerkhof. Het wordt kerkhof + boswandeling - denk ik. ALLEEN. MET MEZELF. Van geboortepijn tot nu mijn eenzaamheid die ik deel met duizenden nu ik weet dat de mens een ader is zoekend naar een ader zoekend naar de kiespijn van een ver verleden... (Jotie 't Hooft de Treurige Prins)
Een heel vriendelijke dame aan de lijn gehad. Toch even griezelen als ik denk aan deze sterke vrouw en hetgeen ze als kind heeft meegemaakt. De gruwel van WO II. Een Joodse dame die als kind, als klein kind vanalles heeft meegemaakt. Ik had zoveel zin dat kleine kind in mijn armen te nemen, te beschermen tegen die vieze kloterij die ze heeft meegemaakt, ook in haar omgeving. Hoe konden mensen zo wreed zijn. Dit mag nooit verzwegen worden, slikte ik. Respect. Ik hoop dat ik op haar leeftijd nog zo flink en fier ben. Mijn jongste dochter van zeventien gaat dit jaar op reis met de school en ze zullen ook Auschwitz bezoeken. Ozwieckim. Ik weet nu al dat ze wit zal worden en die middag waarschijnlijk niet veel zal kunnen eten. Ze is ook erg gevoelig. Toen onze pa opgebaard lag, draaide ze wit weg. Ze viel bijna flauw. Maar Auschwitz, dat is pas huiveren. Het is nog niet zo lang geleden. Dat is dubbel huiveren.
Er zijn van die mensen die plezant gestoord zijn. Helemaal in de ban van Steven Spielberg en Tintin, ons aller Kuifje, maar ik noemde hem altijd Kuifke, als ik nu eens motion capture in mijn kristallen bol zou doen. Voor alle duidelijkheid : motion capture = bewegingen van mensen vastleggen in een realistische animatie. We worden teveel geleefd en moeten meer uit onszelf leven, vind ik toch. Misschien toch eens uitproberen. Zonder kwaad te berokkenen aan anderen. Zo ethisch zijn we ook wel. Ik zie me samen met hem in een bos dat ooit van mijn opa was en dan werd opgeëist door de Vlaamse Gemeenschap. Het is nacht. De uil roept oehoe en hij wijst me de sterren aan. Diegene die ik nog niet kende. Dit bos zou van mij kunnen zijn, sis ik. Nu is het van iedereen. Zowat. Materie glipt tussen de vingers. Alleen de emotie blijft bestaan. What the fuck is geld? Bezittingen? Sterren bezitten eilanden die ooit overstroomd worden. Zoals Atlantis. Misschien ben ik rijk. In mezelf. Hij kust me terug de werkelijkheid in.
Een pasklaar antwoord heb ik niet. Maar ik geloof in gratis. Gratis soepbedelingen, gratis fruitbedelingen, gratis ontbijt, gratis sandwiches, gratis kranten en tijdschriften, gratis drinks en feestjes. Het liefst in een losse ludieke sfeer. Ik geloof ook in recyclage en recyclagewinkels. Kringwinkels, spullenhulp en dergelijke. Het is al lang geen modeloze boel meer maar erg trendy en hip soms. Verder is budgetteren ook belangrijk, zeker ivm scholen. September is een financiële aderlating voor vele ouders. Soms kan men niet op reis gaan, so be it. Men kan ook reizen naar binnen, in de geest en waaw, wat een ontdekkingstocht. Zou dat de vijfde dimensie zijn? Het bewustzijn dematerialiseren en ergens anders op een andere plek in uw gedachten materialiseren, bijvoorbeeld je beeldt je in dat je in New York rondwandelt, kijkt eerst wat op internet, leest een boek en dan floep, je beeldt je in dat je in New York bent. Je komt bijvoorbeeld Ben Stiller tegen tijdens het joggen. In Central Park. Je koopt een Starbuckskoffie. Je eet een te vettige donut, maar kom, voor één keer kan dat geen kwaad. Je komt terecht in een soort snackbar waar je als middageten lekkere eitjes geserveerd krijgt door een serveerster met heel veel rood haar en teveel lipstick en een te groot décolleté maar o, wat een benen, eindeloos. En dan komt er een man naast je zitten (voor de vrouwen dan) waarmee je wel op date zou willen vertrekken naar Mars of naar de maan. Afin, het is maar een voorbeeld van hoe je kan reizen in de geest. Ook zonder veel centen. Kortom, ik vraag me af of vele problemen niet opgelost kunnen worden vanuit de mensen zelf. Als men afhangt van anderen voor uitkeringen enzo, is het altijd onzekerheid, men moet altijd wachten. Bij werken in loonverband heeft men al iets meer zekerheid. Maar de echte creativiteit zit in de mens zelf. Men moet zich door niemand iets op de mouw laten spelden. Morgen gaat deze dame terug de boer op om te werken (in loonverband). De fiets is al van stal gehaald en de banden flink opgepompt. Het zal weer wennen worden aan het avondritme. So be it. (de pendel had ja gezegd)
de romantische locaties en beelden van de schilderijen van Renoir. Maar ik kan eveneens de mooie slanke personen op de schilderijen van de Vlaamse Primitieven waarderen. Of de landschappen van Breughel op zoek naar feesten en ondeugende personen. Als kind maakte ik moodboards van wintertaferelen met getekende modellen in Phildarboekjes. Call it a reconstruction of heaven. Voor mij moet de wereld altijd iets magisch hebben. Het leven ook. Volgende week begin ik terug te werken. "Tu penses qu'ils vont te prendre de nouveau???" "J'crois oui, sinon, je fais autre chose..." Ik gebruik de pendel en die zegt ja. Dus, ze zullen mij terug nemen na mijn korte vakantie - lees tijdelijke onderbreking. Af en toe las ik een break in. Kwestie van de elastiek niet te laten breken. De herfst zal hot worden en ik ben er helemaal klaar voor, terug vol energie om de pannen van het dak te verkopen. Wat is mijn drive? Misschien de moodboard uit mijn kindertijd, wie zal het zeggen.
Het is me een zootje, op deze aardbol. Je draait de knop open en krijgt veel mizerie te zien en te horen. Over Koptische Christenen in Egypte die met onverdraagzaamheid te maken krijgen. Over een meisje van zestien die uit het leven stapte vanwege pesterijen. En toch, pesten is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Zelfs nu nog. Mijn jongste dochter springt in de bres als er iemand zou kunnen gepest worden. Toen ze peuter/kleuter was, was ze een heel gevoelig kind. Ze had prachtige grote ogen en huilde snel. Hoogsensitief? Anyway, ik speelde spelletjes met haar en deed alsof ik haar plaagde. Als een moederkat. Eerst huilde ze, dan speelde ze mee en begon ze te lachen. Ik ga niet zeggen dat ik überpedagoog of überpsycholoog ben maar goed de aanpak loonde want nu is ze zeer zelfzeker, ze komt op voor zichzelf en ze springt zelfs in de bres voor anderen. Ik beklaag het me geen cent dat ik af en toe mijn carrière op een lager pitje zette. Zo kon ik toch af en toe bij mijn schatten blijven. Kinderen opvoeden vraagt tijd. Er zijn vele klinkende en ronkende namen zoals "zorgbegeleider" en andere zaken maar ach, je verdedigt jezelf maar beter zelf. Ooit deed ik een vervangingsjob op een school, een soort concentratieschool. Sorry voor de naam maar dat was het. Er moest geroepen worden en de kinderen waren zeer agressief, hoe zou je zelf zijn. Er waren kinderen die uren in de wind naar urine roken of iets dergelijks, iets zweetachtig, tekort aan hygiëne quoi... Ik zei het tegen iemand die zei dat ze hier niets aan kon doen, gezien de situatie : kinderen van illegalen enzo... Ik werd een paar illusies armer en besloot een andere job te zoeken. Straks trek ik de stad in, op zoek naar het nieuwe boek van Dimitri Verhulst. Iets over de intrede van Christus in Brussel. Goh, die vent heeft wel iets, misschien meer nog dan de gave om te schrijven, massa's originaliteit en een kritische gevoeligheid. Een snoepje in de herfst, zeker weten.
Madam recup heeft een reputatie opgebouwd tot in de universitaire aula waar mijn dochter les krijgt. Het zat zo. Haar gsm was stuk en uiteraard leende ik haar mijn antiek geval uit dat nog altijd goed werkt. Muziek van La Bamba bij ontvangen oproepen, electronische uitgave. Enfin, een specialleke. De medestudenten : "Zeg, stemt uw mama voor groen..." (Niet dus, ik ben a-politiek momenteel, dat de winnaar mag winnen maar ik stem niet meer voor al die zakkenvullers). Of ook : "Zeg, dat is een museumstuk..." Uiteindelijk heb ik me dan deze week een nieuw ding aangeschaft nadat mijn dochter zelf een nieuwe "topper" had aangeschaft. Het was even wennen maar goed, ik verkoop abonnementen, dus ik ben snel weg met al die dingen. Toch ben ik trouw aan mezelf. Aan de recup. Ik doe zo lang mogelijk met dingen. Bijvoorbeeld. Mijn zoon heeft kaften nodig voor de univ. Ik koop de helft nieuwe en de helft in de kringloopwinkel. Goedkoop en lief voor moeder aarde. Ik probeer mijn kinderen toch iets bij te brengen daarover al zijn ze natuurlijk jong en dol op uitgeven. "Zou je toch niet thuisblijven..." "Neen, mama, ik ga naar het festival, ook al regent het..." Ach, deze moederkat heeft al lang begrepen dat de kroost zijn zin wil doen. Ik ben nog niet vergeten hoe ik was toen ik jong was. Nu word ik verondersteld madam te zijn, mevrouw... In mijn hoofd blijf ik mamzel... Al word ik honderd jaar. Een mamzel met recupneigingen. Het is nu niet dat ik de vuilbakken zou doen. Maar toch... Ik maak graag heel graag van iets oud iets nieuw. Zelfs van kapotte planten. Nieuwe vondst : een zwarte kartonnen cadeaudoos van een buur-orthodontist bij de papierafval kreeg een nieuw leven als juwelenkist. My new black box.
"Is het gratis? Want ik kom enkel als het gratis is." "Neen, jammer genoeg niet..." Dat wordt dus geen brunch. Geen politiek meer voor mij. Met het loon van ministers kan men x mensen aan het werk zetten - sist een stemmetje in mij. En de bibliotheek geeft wel een gratis ontbijt of gratis koffie en taart. Er moesten meer van die gratis toestanden zijn. Ben ik nu een tafelhoer? Ach, neen, natuurlijk niet. Bij mij thuis is het altijd de zoete inval. Alleen alcohol koop ik niet zo vaak vanwege te duur. Anyway, als ik veel geld zou hebben zou ik af en toe de gewone mens plezieren door gratis toestanden. Ze moeten zo al genoeg letten op de centjes.
naar een nieuwe liefde. De jacht is open. Al wil ik alleen maar die ene... die ik voor ogen heb. Ik weet hoe hij eruit moet zien. Het liefst een "schorpioen" van november. Ik heb hem nog niet ontmoet. Maar hij ligt onder mijn huid. Nu al.
Een telefoontje naar kotland. "Ja, we krijgen ook lessen aan de Franstalige univ... En volgend jaar ook in het Engels..." Zoonlief wordt groot. Gaandeweg tekent zich een toekomst af. Zijn toekomstig diploma is "hot" volgens ene mijnheer die gisteren in één of ander tv-programma te gast was. Mijn zoon spreekt van olieplatforms en baggerwerken en andere voor mij exotische zaken. Electromechanica was de eerste keus. Nu is het dus "bouw" geworden met uitbreiding naar boorplatforms en dergelijke. Zijn papa verliet ooit de "witte stad" in Afrika om zich dan in Brussel te settelen alwaar ik hem uitkoos als papa voor mijn toekomstige kinderen hoewel ik aanvankelijk BOM wou worden (bewust ongehuwde moeder). Ons huishouden was chaos, is chaos, bleef chaos maar ondanks alles gingen we gestadig en wel vooruit dankzij mijn managementkwaliteiten, mijn recyclagewonders, mijn af en toe zuinig beheer. Dankzij het standby zijn van mijn partner. Ondertussen heb ik de computerdokter betaald en de rekening viel nog mee. Het kadaster zal nog wat moeten wachten met de nodige interesten vandien. Bijna had ik de weledele mijnheer van het tv-programma opgebeld. Bijna... Mijn zoon studeert iets dat goed in de markt ligt en ik moet krabben om alles te kunnen betalen. Bepaalde cursussen moeten wachten om aangeschaft te worden, hallo... Ik verwacht wel steun, geen gebruik van eigen kredietkaarten... De muren blijven potdoof. Veel blabla op televisie,... Uiteindelijk staat deze moederpoes er alleen voor. Als een rots in de branding. But she doesn't care. Ze komt er wel. Snappen jullie nu dat ik zeer zelfstandig ben? Als ik het al was, ben ik het nog veel meer geworden.
Vorige week keek ik nog naar zijn laptop. "Als het ding het maar niet begeeft..." Het "ding" heeft het begeven, gelukkig zijn er computerdokters die nog niet te duur zijn. Nu weet ik zeker dat ik een heel sterke intuïtie heb.
Ik had hem al eeuwen niet meer teruggezien. Een vrijgezel. Groot, fors gebouwd, sympathiek. Niet meteen mijn buddy maar toch... Sympathie. Hij was zijn job kwijt; Ik heb genoeg diplomatie en fijngevoeligheid om niet naar het waarom te vragen. Waarom heeft trouwens geen zin. De dingen zijn wat ze zijn. Ik weet dat mijn werkgever mensen zoekt. Tussen a en b ligt er een rechte. Hij zowel als iemand anders. Misschien vindt hij de job wel leuk. Het was leuk om hem nog eens terug te zien. De laatste tijd doe ik veel out of the blue-ontmoetingen. Wat als ik een ex zou terugzien? Dan is er niets aan de hand, ik leef niet in het verleden en de andere waarschijnlijk ook niet. In het leven moet je vooruitgaan. Doe wel en ziet niet om. Ergens in huis ligt een ingepakt condoom chocolat frappé. "Neem altijd uw voorzorgen..." Ik heb het hem altijd ingeprent (mijn zoon). Hopelijk blijft het nazinderen in zijn hoofd. Mijn klein manneke van vroeger is groot geworden. En mama is soms zo ongerust.
en genieten van de kunst van de google-artiesten op mijn computerscherm. Een meisje met een hoofddoek vrolijk maken door mijn open-mindzijn. Van mij mag ze die hoofddoek op het werk aanhouden, maar wie ben ik. Ze moet de hoofddoek afdoen op de werkplek. Ik ben - denk ik - te vroeg op deze wereld gekomen. Respect, that's all we need. En ergens zijn we allemaal een product van onze opvoeding en omgeving.
De droom van deze nacht katapulteerde me terug in het verleden. Alleen de locatie kwam uit het verleden. Zelf was ik volwassen en zorgde voor mijn kinderen. Ik leefde in de bungalow van mijn grootouders in een bosrijke omgeving, soit the middle of nowhere. Maar ik was dus volwassen en plukte appelen van de bomen. Terwijl ik die streek alleen als kind gekend heb. Het kwam door een ontmoeting out of the blue. De papa van een vriendin van mijn dochter en ikzelf raakten aan de praat op een ouderavond. We komen beiden uit een identiek milieu. Veel herkenbaarheid. We zijn geen bourgeois, eerder bohémiens of hoe je het ook wil noemen. Soort zoekt soort? Zijn vrouw is een redelijk goede kennis van mij. Ze is een week geboren voor mijn doodgeboren zus. Zou dat een teken zijn van mijn zusje van hierboven? Goh, soms kan ik haar voelen,... Zo ver en zo nabij... Ik voel wel dat mijn zus me steunt... ELS ELS ELS ELS ELS ELS ELS ELS... Wat wil je me zeggen? Soms denk ik dat ik er alleen voor sta... Maar er is Els en die en die en die... Een gans leger mensen hierboven waakt over mij, veelal jonge doden (vrienden). Een buddy, een ex-medestudent, een vriendin uit de kindertijd, mijn zusje, een jongen op wie ik nog gebabysit heb en die op zijn achttiende in Leuven gestorven is aan een natuurlijke dood (uitmuntende student) ... Toch wel meer dan een handvol. Ik voel hun liefde zoniet hun sympathie. Bill Gates is rijk en ik ben altijd in het rood, al jarenlang... Collega's vragen me of ik op vakantie ga tijdens mijn verlof de volgende weken. Niet dus. Lekker thuisblijven. De studies van de kinderen betalen. Blij zijn met een boterham met choco. Geen honger hebben als mijn partner met het avondeten komt. Een tijdelijke vlaag van anorexia. Mezelf dwingen toch iets te eten. Sommigen noemen me een heks (goedbedoeld). Ik voel me ook een middeleeuwse heks. Kruiden en planten. Kon ik maar de moleculen op een krasbiljet verplaatsen. Er ontbrak slechts één nulletje en ik had 25000 euro gewonnen. Shit... Wat met de alchemie? Het werkt ook niet altijd, afin meestal wel maar niet in het geval van het krasbiljet. Ik kan de nul er niet bij toveren.
Deeltjes. Nog kleinere deeltjes. Nog kleinere deeltjes. Als heel ons wereldje nu eens in een nog groter wereldje zat. Mensen bezoeken kerken om er te bidden. Ons ma. Moskeeën en tempels. Arabieren en Turken en Aziaten. Men bidt tot .... Ik bid als ik ga wandelen in het bos en in de natuur. Bidden is praten met bomen en met de wind, de schoonheid in de wolken zien en in de regenboog. Voor mij dan toch. Bidden is weten dat er een vlammetje, een drive in mezelf zit. Een heel luchtig en lief wezentje, een soort tinkelbelletje dat me 's nachts naar paradijselijke oorden transporteert (in mijn dromen) en me een schop achter mijn kont geeft overdag om voort te doen, ook als het niet gemakkelijk gaat. Wat ik wou zeggen, is dat ik eigenlijk geloof dat er meerdere dimensies zijn en dat we in grotere dingen zitten die nog groter en nog groter zijn. God zit voor mij in alles en alles in God. De ganse verpakking(en). Deze nacht had ik een hele mooie droom over een feest in een park. Op het einde bevond ik me in een donkere kelder. Iemand gooide een touw en ik klauterde er langzaam maar zeker uit. September is een dure maand voor ouders met studerende kinderen. En dan sturen ze godverdekke de kadastrale belasting zo vroeg op. Het wordt koorddansen. Ik moet mijn oordeel over Polen en Duitsers herzien. Als klant vallen ze bijzonder goed mee aan de telefoon. Straight to the point. Geen gezever. De 2 oudste kinderen die al op de univ zitten mogen een klasje hoger gaan, naar een volgende bachelor. Ik had er graag een glas champagne op gedronken maar virtueel gaat ook en zo blijft het beursje dicht, hopend op betere financiële tijden. Ieder heeft zijn kruisje.
