Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
23-10-2011
PLEZANT GESTOORD
Er zijn van die mensen die plezant gestoord zijn. Helemaal in de ban van Steven Spielberg en Tintin, ons aller Kuifje, maar ik noemde hem altijd Kuifke, als ik nu eens motion capture in mijn kristallen bol zou doen. Voor alle duidelijkheid : motion capture = bewegingen van mensen vastleggen in een realistische animatie. We worden teveel geleefd en moeten meer uit onszelf leven, vind ik toch. Misschien toch eens uitproberen. Zonder kwaad te berokkenen aan anderen. Zo ethisch zijn we ook wel. Ik zie me samen met hem in een bos dat ooit van mijn opa was en dan werd opgeëist door de Vlaamse Gemeenschap. Het is nacht. De uil roept oehoe en hij wijst me de sterren aan. Diegene die ik nog niet kende. Dit bos zou van mij kunnen zijn, sis ik. Nu is het van iedereen. Zowat. Materie glipt tussen de vingers. Alleen de emotie blijft bestaan. What the fuck is geld? Bezittingen? Sterren bezitten eilanden die ooit overstroomd worden. Zoals Atlantis. Misschien ben ik rijk. In mezelf. Hij kust me terug de werkelijkheid in.
Een pasklaar antwoord heb ik niet. Maar ik geloof in gratis. Gratis soepbedelingen, gratis fruitbedelingen, gratis ontbijt, gratis sandwiches, gratis kranten en tijdschriften, gratis drinks en feestjes. Het liefst in een losse ludieke sfeer. Ik geloof ook in recyclage en recyclagewinkels. Kringwinkels, spullenhulp en dergelijke. Het is al lang geen modeloze boel meer maar erg trendy en hip soms. Verder is budgetteren ook belangrijk, zeker ivm scholen. September is een financiële aderlating voor vele ouders. Soms kan men niet op reis gaan, so be it. Men kan ook reizen naar binnen, in de geest en waaw, wat een ontdekkingstocht. Zou dat de vijfde dimensie zijn? Het bewustzijn dematerialiseren en ergens anders op een andere plek in uw gedachten materialiseren, bijvoorbeeld je beeldt je in dat je in New York rondwandelt, kijkt eerst wat op internet, leest een boek en dan floep, je beeldt je in dat je in New York bent. Je komt bijvoorbeeld Ben Stiller tegen tijdens het joggen. In Central Park. Je koopt een Starbuckskoffie. Je eet een te vettige donut, maar kom, voor één keer kan dat geen kwaad. Je komt terecht in een soort snackbar waar je als middageten lekkere eitjes geserveerd krijgt door een serveerster met heel veel rood haar en teveel lipstick en een te groot décolleté maar o, wat een benen, eindeloos. En dan komt er een man naast je zitten (voor de vrouwen dan) waarmee je wel op date zou willen vertrekken naar Mars of naar de maan. Afin, het is maar een voorbeeld van hoe je kan reizen in de geest. Ook zonder veel centen. Kortom, ik vraag me af of vele problemen niet opgelost kunnen worden vanuit de mensen zelf. Als men afhangt van anderen voor uitkeringen enzo, is het altijd onzekerheid, men moet altijd wachten. Bij werken in loonverband heeft men al iets meer zekerheid. Maar de echte creativiteit zit in de mens zelf. Men moet zich door niemand iets op de mouw laten spelden. Morgen gaat deze dame terug de boer op om te werken (in loonverband). De fiets is al van stal gehaald en de banden flink opgepompt. Het zal weer wennen worden aan het avondritme. So be it. (de pendel had ja gezegd)
de romantische locaties en beelden van de schilderijen van Renoir. Maar ik kan eveneens de mooie slanke personen op de schilderijen van de Vlaamse Primitieven waarderen. Of de landschappen van Breughel op zoek naar feesten en ondeugende personen. Als kind maakte ik moodboards van wintertaferelen met getekende modellen in Phildarboekjes. Call it a reconstruction of heaven. Voor mij moet de wereld altijd iets magisch hebben. Het leven ook. Volgende week begin ik terug te werken. "Tu penses qu'ils vont te prendre de nouveau???" "J'crois oui, sinon, je fais autre chose..." Ik gebruik de pendel en die zegt ja. Dus, ze zullen mij terug nemen na mijn korte vakantie - lees tijdelijke onderbreking. Af en toe las ik een break in. Kwestie van de elastiek niet te laten breken. De herfst zal hot worden en ik ben er helemaal klaar voor, terug vol energie om de pannen van het dak te verkopen. Wat is mijn drive? Misschien de moodboard uit mijn kindertijd, wie zal het zeggen.
Het is me een zootje, op deze aardbol. Je draait de knop open en krijgt veel mizerie te zien en te horen. Over Koptische Christenen in Egypte die met onverdraagzaamheid te maken krijgen. Over een meisje van zestien die uit het leven stapte vanwege pesterijen. En toch, pesten is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Zelfs nu nog. Mijn jongste dochter springt in de bres als er iemand zou kunnen gepest worden. Toen ze peuter/kleuter was, was ze een heel gevoelig kind. Ze had prachtige grote ogen en huilde snel. Hoogsensitief? Anyway, ik speelde spelletjes met haar en deed alsof ik haar plaagde. Als een moederkat. Eerst huilde ze, dan speelde ze mee en begon ze te lachen. Ik ga niet zeggen dat ik überpedagoog of überpsycholoog ben maar goed de aanpak loonde want nu is ze zeer zelfzeker, ze komt op voor zichzelf en ze springt zelfs in de bres voor anderen. Ik beklaag het me geen cent dat ik af en toe mijn carrière op een lager pitje zette. Zo kon ik toch af en toe bij mijn schatten blijven. Kinderen opvoeden vraagt tijd. Er zijn vele klinkende en ronkende namen zoals "zorgbegeleider" en andere zaken maar ach, je verdedigt jezelf maar beter zelf. Ooit deed ik een vervangingsjob op een school, een soort concentratieschool. Sorry voor de naam maar dat was het. Er moest geroepen worden en de kinderen waren zeer agressief, hoe zou je zelf zijn. Er waren kinderen die uren in de wind naar urine roken of iets dergelijks, iets zweetachtig, tekort aan hygiëne quoi... Ik zei het tegen iemand die zei dat ze hier niets aan kon doen, gezien de situatie : kinderen van illegalen enzo... Ik werd een paar illusies armer en besloot een andere job te zoeken. Straks trek ik de stad in, op zoek naar het nieuwe boek van Dimitri Verhulst. Iets over de intrede van Christus in Brussel. Goh, die vent heeft wel iets, misschien meer nog dan de gave om te schrijven, massa's originaliteit en een kritische gevoeligheid. Een snoepje in de herfst, zeker weten.
Madam recup heeft een reputatie opgebouwd tot in de universitaire aula waar mijn dochter les krijgt. Het zat zo. Haar gsm was stuk en uiteraard leende ik haar mijn antiek geval uit dat nog altijd goed werkt. Muziek van La Bamba bij ontvangen oproepen, electronische uitgave. Enfin, een specialleke. De medestudenten : "Zeg, stemt uw mama voor groen..." (Niet dus, ik ben a-politiek momenteel, dat de winnaar mag winnen maar ik stem niet meer voor al die zakkenvullers). Of ook : "Zeg, dat is een museumstuk..." Uiteindelijk heb ik me dan deze week een nieuw ding aangeschaft nadat mijn dochter zelf een nieuwe "topper" had aangeschaft. Het was even wennen maar goed, ik verkoop abonnementen, dus ik ben snel weg met al die dingen. Toch ben ik trouw aan mezelf. Aan de recup. Ik doe zo lang mogelijk met dingen. Bijvoorbeeld. Mijn zoon heeft kaften nodig voor de univ. Ik koop de helft nieuwe en de helft in de kringloopwinkel. Goedkoop en lief voor moeder aarde. Ik probeer mijn kinderen toch iets bij te brengen daarover al zijn ze natuurlijk jong en dol op uitgeven. "Zou je toch niet thuisblijven..." "Neen, mama, ik ga naar het festival, ook al regent het..." Ach, deze moederkat heeft al lang begrepen dat de kroost zijn zin wil doen. Ik ben nog niet vergeten hoe ik was toen ik jong was. Nu word ik verondersteld madam te zijn, mevrouw... In mijn hoofd blijf ik mamzel... Al word ik honderd jaar. Een mamzel met recupneigingen. Het is nu niet dat ik de vuilbakken zou doen. Maar toch... Ik maak graag heel graag van iets oud iets nieuw. Zelfs van kapotte planten. Nieuwe vondst : een zwarte kartonnen cadeaudoos van een buur-orthodontist bij de papierafval kreeg een nieuw leven als juwelenkist. My new black box.
"Is het gratis? Want ik kom enkel als het gratis is." "Neen, jammer genoeg niet..." Dat wordt dus geen brunch. Geen politiek meer voor mij. Met het loon van ministers kan men x mensen aan het werk zetten - sist een stemmetje in mij. En de bibliotheek geeft wel een gratis ontbijt of gratis koffie en taart. Er moesten meer van die gratis toestanden zijn. Ben ik nu een tafelhoer? Ach, neen, natuurlijk niet. Bij mij thuis is het altijd de zoete inval. Alleen alcohol koop ik niet zo vaak vanwege te duur. Anyway, als ik veel geld zou hebben zou ik af en toe de gewone mens plezieren door gratis toestanden. Ze moeten zo al genoeg letten op de centjes.
naar een nieuwe liefde. De jacht is open. Al wil ik alleen maar die ene... die ik voor ogen heb. Ik weet hoe hij eruit moet zien. Het liefst een "schorpioen" van november. Ik heb hem nog niet ontmoet. Maar hij ligt onder mijn huid. Nu al.
Een telefoontje naar kotland. "Ja, we krijgen ook lessen aan de Franstalige univ... En volgend jaar ook in het Engels..." Zoonlief wordt groot. Gaandeweg tekent zich een toekomst af. Zijn toekomstig diploma is "hot" volgens ene mijnheer die gisteren in één of ander tv-programma te gast was. Mijn zoon spreekt van olieplatforms en baggerwerken en andere voor mij exotische zaken. Electromechanica was de eerste keus. Nu is het dus "bouw" geworden met uitbreiding naar boorplatforms en dergelijke. Zijn papa verliet ooit de "witte stad" in Afrika om zich dan in Brussel te settelen alwaar ik hem uitkoos als papa voor mijn toekomstige kinderen hoewel ik aanvankelijk BOM wou worden (bewust ongehuwde moeder). Ons huishouden was chaos, is chaos, bleef chaos maar ondanks alles gingen we gestadig en wel vooruit dankzij mijn managementkwaliteiten, mijn recyclagewonders, mijn af en toe zuinig beheer. Dankzij het standby zijn van mijn partner. Ondertussen heb ik de computerdokter betaald en de rekening viel nog mee. Het kadaster zal nog wat moeten wachten met de nodige interesten vandien. Bijna had ik de weledele mijnheer van het tv-programma opgebeld. Bijna... Mijn zoon studeert iets dat goed in de markt ligt en ik moet krabben om alles te kunnen betalen. Bepaalde cursussen moeten wachten om aangeschaft te worden, hallo... Ik verwacht wel steun, geen gebruik van eigen kredietkaarten... De muren blijven potdoof. Veel blabla op televisie,... Uiteindelijk staat deze moederpoes er alleen voor. Als een rots in de branding. But she doesn't care. Ze komt er wel. Snappen jullie nu dat ik zeer zelfstandig ben? Als ik het al was, ben ik het nog veel meer geworden.
Vorige week keek ik nog naar zijn laptop. "Als het ding het maar niet begeeft..." Het "ding" heeft het begeven, gelukkig zijn er computerdokters die nog niet te duur zijn. Nu weet ik zeker dat ik een heel sterke intuïtie heb.
Ik had hem al eeuwen niet meer teruggezien. Een vrijgezel. Groot, fors gebouwd, sympathiek. Niet meteen mijn buddy maar toch... Sympathie. Hij was zijn job kwijt; Ik heb genoeg diplomatie en fijngevoeligheid om niet naar het waarom te vragen. Waarom heeft trouwens geen zin. De dingen zijn wat ze zijn. Ik weet dat mijn werkgever mensen zoekt. Tussen a en b ligt er een rechte. Hij zowel als iemand anders. Misschien vindt hij de job wel leuk. Het was leuk om hem nog eens terug te zien. De laatste tijd doe ik veel out of the blue-ontmoetingen. Wat als ik een ex zou terugzien? Dan is er niets aan de hand, ik leef niet in het verleden en de andere waarschijnlijk ook niet. In het leven moet je vooruitgaan. Doe wel en ziet niet om. Ergens in huis ligt een ingepakt condoom chocolat frappé. "Neem altijd uw voorzorgen..." Ik heb het hem altijd ingeprent (mijn zoon). Hopelijk blijft het nazinderen in zijn hoofd. Mijn klein manneke van vroeger is groot geworden. En mama is soms zo ongerust.
en genieten van de kunst van de google-artiesten op mijn computerscherm. Een meisje met een hoofddoek vrolijk maken door mijn open-mindzijn. Van mij mag ze die hoofddoek op het werk aanhouden, maar wie ben ik. Ze moet de hoofddoek afdoen op de werkplek. Ik ben - denk ik - te vroeg op deze wereld gekomen. Respect, that's all we need. En ergens zijn we allemaal een product van onze opvoeding en omgeving.
De droom van deze nacht katapulteerde me terug in het verleden. Alleen de locatie kwam uit het verleden. Zelf was ik volwassen en zorgde voor mijn kinderen. Ik leefde in de bungalow van mijn grootouders in een bosrijke omgeving, soit the middle of nowhere. Maar ik was dus volwassen en plukte appelen van de bomen. Terwijl ik die streek alleen als kind gekend heb. Het kwam door een ontmoeting out of the blue. De papa van een vriendin van mijn dochter en ikzelf raakten aan de praat op een ouderavond. We komen beiden uit een identiek milieu. Veel herkenbaarheid. We zijn geen bourgeois, eerder bohémiens of hoe je het ook wil noemen. Soort zoekt soort? Zijn vrouw is een redelijk goede kennis van mij. Ze is een week geboren voor mijn doodgeboren zus. Zou dat een teken zijn van mijn zusje van hierboven? Goh, soms kan ik haar voelen,... Zo ver en zo nabij... Ik voel wel dat mijn zus me steunt... ELS ELS ELS ELS ELS ELS ELS ELS... Wat wil je me zeggen? Soms denk ik dat ik er alleen voor sta... Maar er is Els en die en die en die... Een gans leger mensen hierboven waakt over mij, veelal jonge doden (vrienden). Een buddy, een ex-medestudent, een vriendin uit de kindertijd, mijn zusje, een jongen op wie ik nog gebabysit heb en die op zijn achttiende in Leuven gestorven is aan een natuurlijke dood (uitmuntende student) ... Toch wel meer dan een handvol. Ik voel hun liefde zoniet hun sympathie. Bill Gates is rijk en ik ben altijd in het rood, al jarenlang... Collega's vragen me of ik op vakantie ga tijdens mijn verlof de volgende weken. Niet dus. Lekker thuisblijven. De studies van de kinderen betalen. Blij zijn met een boterham met choco. Geen honger hebben als mijn partner met het avondeten komt. Een tijdelijke vlaag van anorexia. Mezelf dwingen toch iets te eten. Sommigen noemen me een heks (goedbedoeld). Ik voel me ook een middeleeuwse heks. Kruiden en planten. Kon ik maar de moleculen op een krasbiljet verplaatsen. Er ontbrak slechts één nulletje en ik had 25000 euro gewonnen. Shit... Wat met de alchemie? Het werkt ook niet altijd, afin meestal wel maar niet in het geval van het krasbiljet. Ik kan de nul er niet bij toveren.
Deeltjes. Nog kleinere deeltjes. Nog kleinere deeltjes. Als heel ons wereldje nu eens in een nog groter wereldje zat. Mensen bezoeken kerken om er te bidden. Ons ma. Moskeeën en tempels. Arabieren en Turken en Aziaten. Men bidt tot .... Ik bid als ik ga wandelen in het bos en in de natuur. Bidden is praten met bomen en met de wind, de schoonheid in de wolken zien en in de regenboog. Voor mij dan toch. Bidden is weten dat er een vlammetje, een drive in mezelf zit. Een heel luchtig en lief wezentje, een soort tinkelbelletje dat me 's nachts naar paradijselijke oorden transporteert (in mijn dromen) en me een schop achter mijn kont geeft overdag om voort te doen, ook als het niet gemakkelijk gaat. Wat ik wou zeggen, is dat ik eigenlijk geloof dat er meerdere dimensies zijn en dat we in grotere dingen zitten die nog groter en nog groter zijn. God zit voor mij in alles en alles in God. De ganse verpakking(en). Deze nacht had ik een hele mooie droom over een feest in een park. Op het einde bevond ik me in een donkere kelder. Iemand gooide een touw en ik klauterde er langzaam maar zeker uit. September is een dure maand voor ouders met studerende kinderen. En dan sturen ze godverdekke de kadastrale belasting zo vroeg op. Het wordt koorddansen. Ik moet mijn oordeel over Polen en Duitsers herzien. Als klant vallen ze bijzonder goed mee aan de telefoon. Straight to the point. Geen gezever. De 2 oudste kinderen die al op de univ zitten mogen een klasje hoger gaan, naar een volgende bachelor. Ik had er graag een glas champagne op gedronken maar virtueel gaat ook en zo blijft het beursje dicht, hopend op betere financiële tijden. Ieder heeft zijn kruisje.
zou vandaag (4 september) 45 jaar geworden zijn," zegt ze tegen mij. (ons ma) Ik denk aan mijn overleden zusje. Hoe ik als klein kleutertje van drie een pop in de wieg legde, toen ze niet meekwam uit de kliniek waar ze doodgeboren is. Hoe ze niet levensvatbaar was. Hoe ik als kindje bad dat ze weer levend zou worden. (Ik ben altijd een pure ziel geweest.) Hoe ze steeds bij mij was en hoe ik haar zelfs zag als kind, in een tv'tje in de lucht. Haar maar ook andere kinderen in een andere dimensie. Hoe mijn jongste heel erg op haar trekt, dat voel ik aan en dat weet ik gewoon. Hoe ze groot geworden is aan gene zijde en zich met interieurontwerp bezig houdt. Ik heb lang achter het woord gezocht, kon haar wel zien en ook haar interieur. Hoe ze mij van nabij volgt op flinterdunne schermpjes en vaak engelbewaarder geweest is in ons leven. Hoe mijn dochter een dergelijke opleiding op aarde wil volgen na haar humaniora en hoe ik een zeer positieve vibe en drive voel hieromtrent. Hoe mijn overleden zusje eigenlijk een dubbelplaneet is van mezelf en omgekeerd. Clair-obscur verzinkt in het niet in onze relatie. Hoe ik mijn overleden zusje werkelijk gezien heb de maand voor mijn vader stierf en ze toen zei aan mama te zeggen dat ze veel van haar hield. Hoe ze eruit ziet : korte donkere haren, een mooi gezicht, groot en rijzig. Ze heeft veel "door mij" beleefd en omgekeerd bestempelen sommige mensen mij als een origineel persoon. Het is de zucht naar ... de andere wereld. Interactie tussen hier en daar.
Ik. Mensen, de poolkappen smelten en duwen de oceanen naar beneden die op de één of andere manier het land oprukken. Door overstromingen, door overvloedige regen, door orkanen. Getuige, New York gisterennacht. Ik voel aan mijn kleine pink dat dit nog maar het begin is.
in de eerste plaats aan uzelf denken. Die wijze raad gaf ik een paar mensen (collega's) mee. Problemen met een partner of met het feit dat men er geen heeft. Folks, zorg voor uzelf en de rest komt vanzelf. Wat een ander doet, heeft men trouwens nooit volledig in de hand. Wees als een kind, blij en onbezonnen. Vaak maakt men zich veel te veel zorgen. Mensen zijn soms samen omdat ze bang zijn alleen te zijn. Soms is men beter af alleen, in sommige gevallen. Eigenlijk zou de belangrijkste persoon in uw leven uzelf moeten zijn. Zorg dus heel goed voor uzelf. Ik draaide de klik in mijn hoofd een paar maanden geleden om. Genoeg is genoeg - zei ik tegen mezelf. Jij bent de numero uno in jouw eigen leven.
Je kunt er niet omheen, het klimaat verandert. Tornado's, mini-tornado's, windstoten, regen die met sloten uit de hemel valt alsof de oceaan op je neervalt. Ik had het al eens meegemaakt, in juli, toen ik naar het werk vertrok. Ik was letterlijk verzopen van de regen. Ondanks de plastic regencape en het feit dat het maar 10 minuutjes fietsen is en vijf minuutjes te voet naar het werk. Maar 2 kinderen van mij hebben de hel gezien op één van de leukste festivals. Zij spreken eerder van een driehoekig licht dat zich vliegensvlug verplaatste (mijn zoon), van het feit dat men bijna niets kon zien buiten (mijn dochter)... Ik vergeleek het met een stukje van de Groote Oorlog (WO I) met als link de modder en de overmacht, in dit geval de overmacht door uit de bol gaande natuurfenomenen. Mijn dochter stond in de Châteautent en rende samen met haar vriendinnen naar de Marquee die ook wel wat bewoog maar waar ze toch iets veiliger waren. Ze reageerde instinctief en rende voor haar leven. Ze was nog nooit in haar leven zo bang geweest. Mijn zoon die bijna drie jaar ouder is dan zijn zus, zegt dat hij niet bang meer is van de dood. Hij had de dood al eens van nabij gezien op oudejaarsnacht 2009, zie blog van lang geleden toen hij samen met andere jongeren in een verongelukte auto zat. Het relaas wil ik u besparen. Hij zei me na afloop van het festival dat hij hard geworden is en het hem allemaal niet zoveel meer raakt. Zijn vriend die ook het ongeval had meegemaakt, was bij hem. Dat is dan een tweede rampspoed die ze op anderhalf jaar meemaken. Hopelijk is het ermee gedaan. Ik was worried as shit maar blij dat ze lieten weten dat ze ongedeerd waren. Toch voel ik me heel close met andere ouders die hun kind nooit meer terugzien omdat het dood is. Ik smeerde vix op de rug van mijn dochter die snipverkouden is. Ze sliep gisteren in een lekker warm knus bed thuis en ik warmde een lekkere quiche op. Dit is de nieuwe generatie van mensen die zich optrekken aan vriendschap, die heel veel vriendschap en liefde nodig hebben, die zullen moeten leren met veranderende weersomstandigheden. Dit festival maakte veel jongeren gelukkig. Het is zo fucking onverdiend.
Noot : stel dat de bliksem had ingeslagen op het metaal van de tenten waren er nog meer doden geweest. Huiveringwekkend as hell.........
ik skrijf oe dees brief omdat er vanalles kaat kebeur. Jij zal nok meer moet afdok. Je weet... Jij werk momenteel. Je heb een job. Je moet nok meer ONSS (RSZ) betaal. Je betaal voor ne cinematicket maar eigenlijk mak je nog niet binnen in de cinema. Eerst de andere. Jij heb betaal belasting. Jij zal nok meer belasting betaal. Je heb een huis, je betaal nok meer kadaster. Waarom heb je huis? Je heb kespaar? Je betaal tot je dood ben. De mens heb jou keld nodik. Er zijn mens met 10 kinder, die keen werk heb. Die moet ook leef. Jij moet altij betaal. Je bent kezond? Als ik teruk uit Italie kom sal ik jou de waarheid vertel. Jij Brusseles Vlaminkske, jij moet dubbel zo hard werk voor iedereen. Als je inlichting zoek, ik ben bereikbaar op kabinet voor alle mokelijke informatie. Ik ben bereikbaar tussen 12 uur en 12 uur dus nie. Welcome.
uit sympathie voor al diegenen die minder rechten hebben dan anderen, ook al dragen ze tien keer meer bij aan het systeem.
Tosca - myself dus- is op citytrip geweest naar Parijs. Een citytrip met mijn jongste dochter en betaald door deze laatste. Paris... Une ville qui fonctionne superbien... Même le Métropolitain fonctionne mieux que notre MIVB/STIB à Bruxelles... Geen, absoluut geen hangjongeren... De mensen lijken er een hogere levensstandaard op na te houden, er wordt blijkbaar door iedereen een beetje gewerkt. Ontzettend veel mooie vrouwen, verzorgd tot in de puntjes. De mensen lijken zich gedeisd te houden, tiens, tiens, hoe zou dat toch komen, enfin, ik heb in alle geval nooit herrieschoppers ontmoet. Het land van hertog Nicolaas en hertogin Carla. Maar het werkt... By the way is het eten er ook niet zo duur en zijn de wc's gratis. We aten heerlijk voor een fluitje van een cent helemaal bovenaan de Galeries Lafayette. We hebben ook veel Japanse toeristen gezien. In Abercrombie was ik stoned van de parfum. Wat hebben ze die winkel mooi ingericht!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Op Père Lachaise meenden we een serial killer te zien die met ons wou praten, maar mijn dochter stak er een stokje voor. Bij Montmartre ontmoetten we Amerikaanse mensen wiens foto we moesten nemen met een schilderij van Toulouse Lautrec ernaast. Het krioelde er van de Afrikanen en een jonge atleet liet Michael Jackson herleven door een moonwalk uit te voeren met een bal in de lucht. Andere Afrikanen dwongen toeristen een armband te betalen nadat ze eerst hun arm hadden genomen om er een armband rond te doen. En tout cas, c'était superchouette... Ik wil meteen teruggaan. De Champs Elysées. De Franse sympathieke macho-mannen. Bref, je me sens de nouveau une vraie femme. Je voudrais être un cocktail de Chanel, de Charlotte Gainsbourg, de Jane Birkin, de Edith Piaf, de Colette, de Annie Girardot, un peu de tout quoi...
){kind=link}