Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
04-02-2011
Juridische en professionele toestanden
1. Vandaag ging ik in Leuven solliciteren voor een nieuwe potentiële job dichtbij Zaventem. Who knows? Bij bizarre zaken maak ik altijd een kans. Hoe bizarrer de job, hoe meer het in mijn voordeel speelt. Ik zie me werken dichtbij een brug en daar is een brug in de omgeving. We zien wel. Cross my fingers. Ik maakte gebruik van de lijnbus en dat is zoveel goedkoper dan de trein. 2. Dinsdag zal een advocaat (ik ken hem nog niet maar zijn naam belooft veel goeds) mij verdedigen tijdens het RVA-verhoor. "Vous n'êtes pas la seule, vous savez," zei de ONEM-dame aan de lijn. Ik heb een waterdicht dossier en veel bewijzen in mijn voordeel. Ik zal dus zeker niet levenslang geschorst worden. Het is toch godgeklaagd dat men dergelijke toestanden moet meemaken na een carrière van pakweg 25 jaar. 3. Mijn zoon heeft het er zeer goed van afgebracht in eerste zit, mijn dochter ook mits een paar herkansingen. Ze is nog zo jong, nog maar pas achttien. 4. Gelukkig mag ik nog in negatief gaan op mijn rekening. Ik had een afspraak in het kantoor met een redelijk jong persoon die zeer begrijpend was en zeker niet moeilijk deed. Ik kreeg haar (gelukkig) aan mijn kant. 5. Zappen. Zappen is mijn nieuwe stopwoord. Ik zap veel en continu tegenwoordig. Wat mij niet aanstaat, zap ik weg. In mijn gedachten. 6. Er broeit een artistiek project in mijn hoofd. Ik ga eerst een hobby opnieuw oppakken en die dan verder uitbouwen. Kwestie om wat achter de hand te hebben als ik ooit nog moeilijke tijden meemaak. Die hobby kan ik levenslang blijven doen desnoods als beroep. Dus samengevat kan men stellen dat ik het nog één keer waag in de privésector, als dat gedaan is en ik heb recht op dop maak ik daarna van mijn hobby een beroep dat ik kan uitoefenen.
dat ik nog geschreven heb. Het is dat ik het te druk heb in het dagelijkse leven, al is de stress van de voorbije maanden van me afgevallen. Vorige week was er nog een vervelende brief in de bus over de nieuwe wet op het consumentenkrediet en de gevolgen voor mij als rekeninghouder. Die ministers weten niet wat ze mij aandoen. Konden die klojo's daar geen vier jaar mee wachten zodat mijn kroost afgestudeerd is ondertussen. Waar ik het geld zal halen, weet ik niet. Feit is dat ik flink de broeksriem zal moeten aanhalen. Hopelijk mag ik nog in negatief gaan op mijn rekening maar niets is zeker. Afwachten alvast. Ik had wel het lumineuze idee om een permanente opdracht een paar dagen in de maand naar achter te verschuiven en gelukkig mocht het. Kijk, aan vindingrijkheid geen gebrek. Toch stel ik één ding vast. De kapitalisten houden de touwtjes in handen - zij het achter de schermen. Er is pro en contra Bart De Wever. Mij laat de man onverschillig. Hij (of een andere) mag er zijn. Ik heb niets tegen die man. Maar hij laat me koud. Zoals de andere politiekers me koud laten. Het is allemaal hetzelfde. Wat ik zeker weet, is dat we in een moeilijkere tijd leven. Deze morgen. Een halfuur file in het Fortisbankagentschap. Vooral met jonge mensen die hun leven nog moeten beginnen, voel ik mee. Probeer maar eens een lening te verkrijgen. Je hebt meer dan voldoende inkomen en een onderpand nodig. Een garantie, een borg. Het spaargeld van de middenklasse is naar de flosjkes. Verschwunden. Opgeslokt door één of andere grootkapitalist. Ik ben niet links meer en ook niet rechts en ook geen centrum en geen groen. Ik ben "niets" meer. Het interesseert me niet. Ik betaal heel veel als ik werk. Nu mijn dossier geblokkeerd is bij de RVA en ik niets trek, moet ik zo maar out of the blue mijn boontjes doppen. Hopelijk win ik in één of andere loterij. In de creatieve loterij heb ik alvast gewonnen. Naast het Elisabethpark zag ik op de ruit van een etablissement een poster hangen met reclame voor één of andere franstalige zanger. De zoon van de buren van ons ma. Hoe goed kent men andere mensen? Ons ma dacht dat hij in het onderwijs stond, want hij heeft net als ik Romaanse filologie gevolgd. Hij is wel dertien jaar jonger. Maar zie, hij is een gerenommeerd zanger-gitarist geworden, aan het worden, zal het worden. Chapeau!
Grote kunst, de boeken van Tiny. Martine in het Frans. Vertaald in heel veel talen. Uitgegeven in heel veel landen. De schilder of tekenaar. Een eenvoudige mijnheer. Maar toch zo groot. De wereld ziet er beter uit in de Tinyboeken.
is verschrikkelijk slecht begonnen. Ik ben flauwgevallen (griepje?) en kwam met mijn gezichtje op een scherpe tafelhoek terecht. Bovendien liep ik een conjunctivitis op. Met andere woorden, we zien er momenteel niet uit. Een sollicitatie zag er veelbelovend uit maar gaat niet door aangezien ik geen recht heb op een activakaart. Ik heb namelijk gewerkt. Een andere sollicitatie is goed verlopen (ik ben bij de tweede ronde), maar dat wil niets zeggen. Ik ben geen eerste keuze meer. Mijn dossier is geblokkeerd bij de RVA en ik heb dus geen recht op dop. Wat zullen we doen? Een bank overvallen? Maybe... Hoewel... Wat was er eerst, de kip of het ei? Geen van beiden... Alleen was er een ei (of de gedachte ervan) dat zocht om geboren te worden. Dit wou ik ook, enfin, mijn ziel ging op zoek naarstig geassisteerd door engelen, zo'n 48 jaar geleden dus, op zoek naar een nestje om geboren te worden. Het resultaat kunt u lezen. Ik wou dat dat Chinees klotejaar van de tijger eindelijk achter de rug was. Ik moet nog tot februari wachten eer het Chinese jaar van de kat aanbreekt (mijn geboortejaar, dus dat kan normaal niet slecht zijn). Dus als men vraagt, wat was er eerst, de kip of het ei, zeg dan dat het ei zocht om geboren te worden. Zeg dat Tosca het gezegd heeft.
Ofwel moet er in mijn leven een wonder gebeuren... Ofwel ben ik bijna failliet... Maar aangezien ik geloof in mijn gelukssterretje, enfin, geloof tout court, zal iets of iemand me wel weeral uit de nood helpen. Misschien is dit met ons Belgenlandje ook het geval, mochten we te diep in het rood afglijden. Mijn jongste dochter heeft een nieuwe creatie op het oog. Ze wil een bestaand jasje een hele andere look geven. Gedurfd en mooi. Verse nieuwe ideeën. Mijn zoon studeert de pannen van het dak. Zo moeilijk. Uiteindelijk komt men met dergelijk diploma goed terecht. Voor ingenieurs heeft men respect. Men laat ze gerust, ze mogen hun ding doen. Mijn jobs als interim hebben als voordeel gehad dat ik uitstekend kon observeren vanaf de zijlijn en zag hoe alles eigenlijk in elkaar stak. Mijn oudste dochter waagt zich aan handelsingenieur. "Als het te moeilijk is, moet je maar van richting veranderen..." sus ik haar. Ondertussen zorg ik voor morele ondersteuning en catering. Ik spreek niet met hen over mijn financiële toestand. Ik spreek met mezelf en hoop op een wondertje. Mijn God, ik leef en hoe... Wat een wonder... Ondertussen vecht ene Marie-Rose Morel voor haar leven. Ook al deel ik niet haar politieke overtuiging, toch heb ik sympathie voor haar levenslust. Jammer, zo jammer dat een toch nog jonge (in de dertig) vrouw zo iets meemaakt, al is ze niet de enige. Vele jaargenoten van mijn kroost verloren ooit hun papa, mama... Het leven is een wonder, hoe dan ook. We leren elke dag bij. Voor ik het vergeet, wens ik aan iedereen een schitterend 2011 toe. Met veel liefde, zon, sneeuw (niet te veel om geen overstromingen te hebben achteraf), en alles wat uw hart verlangt.
Vermits de geschiedenis nooit is wat ze lijkt... En we vandaag geschiedenis schrijven wat ons Belgenlandje betreft... Eén ding toch... Wordt Bart De Wever gebruikt door de kapitalisten, lees heel rijke families, aan wie het goed uitkomt dat hij in het poppentheater van België speelt? Ze laten hem zijn ding doen, ondertussen zinkt het land verder in het rood, in de kredieten, investeerders lopen weg... Ontelbare asiel- en andere gelukszoekers kunnen hun plekske veroveren want er is toch niemand om hen terug te sturen. Gepensioneerde autochtonen leven met kaarsen en wassen zich met koud water van mizerie. Zo erg is het nu ook weer niet, maar allez, bij wijze van cliché. Hoewel, u zoudt versteld staan van de mizerie bij de Belgen. Uiteindelijk telt voor die kapitalisten maar één ding : goedkoop werkvolk vinden, heel goedkoop werkvolk. Vanwaar ze ook komen, van Kirghizistan, van Jette, van n'importe où. Ik stel me ook vragen bij het Vlaanderen van Bart De Wever. Welk Vlaanderen? Ze komen er ook van overal, ze spreken zeer slecht de taal van Vondel. Hoe zou je willen, ze komen van elders. Persoonlijk heb ik meer affiniteit met Walen dan met bijvoorbeeld mensen met Afrikaanse roots uit Vlaanderen. Ik zie niet goed in hoe Bart De Wever die ganse melting pot wil assimileren. Toch ben ik open-minded maar teveel is teveel... Ook ik ken mijn grenzen. Ondertussen is men er weeral in geslaagd mij bij Actiris op te roepen tijdens mijn verlof in het onderwijs nota bene. Ik zat er tussen een invalide Belg, een jongeman met een bierbuik, een heleboel nieuwe Vlamingen die slecht de taal van Vondel spreken maar wel voor nieuwe kindjes gezorgd hebben en dat vult dan op zijn beurt weer de scholen, tussen een vrouw die vroeg of vrijwilligerswerk ook aanvaard wordt. "Definitely not," wou ik zeggen maar de consulent had hier geen antwoord op, hij twijfelde. Misschien lijd ik aan Actirismisvorming door het feit dat ik als enige Brusselaar continu gestalkt word. Ik toonde mijn lijsten met honderden jobs en de consulenten beaamden dat ik een slachtoffer van het systeem ben. Ondertussen heb ik kans op een nieuwe job.
in dit kleine stulpje op de wereldbol is fameus ziek geweest. Een griep? Een virus? Tuberculose? Een mens zou aan vanalles beginnen denken, rekening houdend met het feit dat ik vlakbij het Noordstation gewerkt heb. Feit is dat ik nog steeds hoest en het oude jaar al "ziekend" heb afgesloten. Enfin, het was dan ook een zeer zwaar jaar geweest. Een jaar waarvan ik me symbolisch heb ontdaan door op een godverlaten perron in the middle of nowhere in een Vlaamsbrabants stationnetje in de sneeuw te plassen. Bij gebrek aan wc in de omtrek (geen cafeetje, geen restaurant, nikske...) Geen levende ziel te bespeuren op het eerste gezicht, maar wel één of andere huisvrouw die haar raam opendeed en de lakens opschudde. Maar nu, plaats dus voor het nieuwe. Misschien win ik wel een reis naar Vancouver of Lapland. Voor de tweede plaats heb ik alvast een kandidate gevonden, mijn jongste dochter. Misschien en hopelijk win ik met een krasbiljet. Zodat ik de koten van de kinderen kan blijven betalen. Meer dan waarschijnlijk vind ik een nieuwe job. Ik krijg de nabijheid van een brug door. Tja, als je zoals ik het openbaar vervoer neemt - deels uit economische deels uit ecologische overwegingen - kom je vaak in de nabijheid van bruggen en dergelijke. Het kan de brug van Zellik of Oudergem zijn. We zien wel... Met de borstsiroop van ons ma zal ik wel genezen. Ons ma die zich serieus herpakt heeft na de dood van ons pa. Mooi hoe de mens steeds terug een evenwicht zoekt en vindt. Met deze gedachte en met de muziek van Boniver wil ik het nieuwe jaar ingaan terwijl ik geniet van de nieuwjaarstaart die een bevriend persoon ons schonk. Ik behoor namelijk tot die duizend euro per maand verdieners die heel wat creativiteit aan de dag leggen om deftig de dag door te komen en mijn kinderen te laten studeren. Momenteel is het blokperiode. Ik zorg voor de catering voor en na.
ligt in het verschiet. Ik weet (voel) dat een kennis daar werkt als industrieel ingenieur. Kan een voordeel zijn. Kan een nadeel zijn. Best zou zijn om met een nieuwe lei te beginnen. Zonder voorgeschiedenis. Ervaring wijst uit dat dit nog altijd het beste is. In alle geval ben ik blij dat ik niet meer van maandag tot vrijdag "fils de pute" moet aanhoren. Met alle respect voor de multiculturele samenleving waar ik ook aan heb deelgenomen gezien mijn partner moslim is. Maar... er is nog een lange weg te gaan. Deze blanke madam is ook verre van perfect maar ik had tenminste nog respect voor de mensen die mij onderwezen. Ik peperde dat ook mijn kroost in, op school heb je respect voor diegenen die je onderwijzen. In de mate van het mogelijke. Susceptibiliteiten zijn er altijd. Het multiculturele kan een verrijking zijn maar op voorwaarde dat iedereen mee-werkt. De ouders moeten hun kinderen ook opvoeden en niet alles aan de school overlaten of van de school vragen. Het is natuurlijk niet gemakkelijk als mensen de taal niet machtig zijn. Er zijn veel verzachtende omstandigheden. Maar ik ben geen moeder Theresa. Ik ben Tosca.
dat er mensen de weg naar deze blog weten te vinden. Mensen die ik (helaas!) niet ken. Van het thuisfront voorlopig niet zo veel goeds. De verwarmingsinstallatie is stuk. "Le chauffage est K.O.", zei een zekere Tarik... Voorlopig behelpen we ons met twee electrische verwarmingstoestellen. De twee kotstudenten (mijn oudste kinderen) klagen dat het hier niet meer zo warm is in huis. Ik wil echter eerst wat geld opzij zetten vooraleer ik de herstelling (een nieuw verwarmingstoestel als bron voor de radiatoren) laat uitvoeren. Ik wil definitely geen putten meer graven. No more. In geen duizend jaar. Tosca wordt (eindelijk) zuinig. Naar het schijnt kan men momenteel niet meer zo gemakkelijk lenen en men mag ook niet zo lang meer in het rood staan. Voorzichtigheid is dus geboden. A one way ticket naar gratis degustaties, gratis bonnen, gratis acties en dergelijke. Binnenkort val ik zonder werk maar het was een eigen keuze. Zie vorige blogervaringen van de afgelopen maanden. Ik zal zeer actief op zoek gaan naar deftiger werk. Waarom niet? Er zal iets beters uit de lucht vallen, zeker weten. In de kaarten lees ik "steun" van iemand met een positie. Ik zal er ongegeneerd gebruik van maken. Maar waarom zou iemand mij steunen? Misschien om mijn diplomatie, mijn meertaligheid, mijn zacht karakter. Daarmee is dan ook alles gezegd. Of toch niet? Zoals sommige mensen twee stenen kunnen laten vechten, smeed ik ze weer eens aaneen. Het kampvuurtje. Ik weet pertinent dat ik heel vaak gebruikt word door anderen vanwege mijn veelzijdigheid maar soms gebruik ik ook de anderen. Gewoon uit opportunisme. Het schaap wordt geofferd en laat zich offeren. Het niets vermoedende schaap. Het beminde schaap. Maar ik heb dringend wol nodig. Veel wol. Misschien iets voor 2011. Who knows???
Ze duwt me een papiertje onder de neus. Ik vertaal wat erop staat. Ik voel me plots als : "Wie ben ik...." Ze over-leven. Een gezin met twee kinderen die net als andere kinderen de school vullen. Klanten van de school. Waarom is een ander kind meer waard? Ik zou het begot niet weten. Het zijn nog lieve kinderen ook. Wat als ze teruggestuurd worden naar hun land? Ze lopen hier school. Ze vertonen nog geen agressief gedrag, ze zijn nog jong. Wie ben ik om te zeggen dat ze zo vlug mogelijk gedeporteerd moeten worden naar het land van herkomst? Met vliegtuigen van het leger? Er bestaan geen zekerheden meer.
denken jullie dat ik een zenachtig filosofisch persoon ben. Niets is minder waar. Ik kan ook een vat vol emoties zijn. Staat iets me niet aan, dan schop ik ertegen op een diplomatische tot radicale manier. Zoals nu. Teveel shit in de school waar ik werk. Trop c'est trop - zei ooit een zeer intelligente man Paul Vanden Boeynants. Ik wring me in duizend bochten. Haat concentratiescholen en concentratiekampen. Auschwitz is niet aan mij besteed. L'histoire se répète. Et ça gueule... Ik moet ook "gueuler", roepen, alsof ik in één of ander concentratiekamp tewerkgesteld ben. Misschien moeten de mensen minder kinderen kopen of maken. Misschien moeten ze niet de ganse opvoeding aan de school overlaten. Misschien moeten mensen leren hoe ze hun kinderen moeten opvoeden. Misschien moet ik vooral weggaan uit deze school. Hetgeen ik ook zal doen. Ik heb een overdosis van het onderwijs. Goh, hopelijk gaan mijn kleinkinderen naar dure bijna "privéscholen". "Hij zeggen fils de pute tegen mij, juf..." "Ferme ta gueule..." antwoordt de andere. Hier zullen duidelijk geen ingenieurs of dokters gekweekt worden... Misschien toch, een enkele uitzondering. Ik hou niet van clichés, maar droom van een betere stek. Dus bye bye and ciao, inshallah.... Voor sommige kinderen ben ik een slechte vrouw want ik woon samen en ben niet getrouwd en heb kinderen... Maar de liefde is in het hart niet in de boekjes niet op papier.... Er is nog een lange weg af te leggen, het lijkt quasi onmogelijk. Gelukszoekers parkeren bij mijn buur advocaat voor de deur. Ze willen kost wat kost "papieren". Een andere buur klaagt over een belachelijk laag pensioen. Mijn "sociaal empathisch" gevoel kreeg een flinke deuk, de laatste maanden. Eén goede raad, fellows : denk vooral aan jezelf en wees niet te sociaal.
De brief met de opzeg van de kutjob ligt klaar. In het leven moet je risico's durven nemen. De sprong in het onbekende. Ach, voor één kutjob liggen er tien andere kutjobs klaar. Bij hopen. Een deur gaat dicht, een andere open. Ik bevond me in een slechte steeg. Had nachtmerries 's nachts. Teveel is teveel. Too much is too much. Ik wil het mezelf niet meer aandoen. Naast me zat een zwarte vrouw die ergens op visite ging. Ze had rode en witte rozen. Ik schonk ze aan mezelf. Eerst de rozen dan de rest. Want ik verdien het meer dan ooit. Waarom ben je geen dokter geworden? Waarom? Waarom heb je geen goede job gevonden? De waarheid kwetst niet maar ketst op me af. Ik ben leeggeprikt en heb vulling nodig. Op mijn bed stal ik mijn voorspellingskaarten uit. Er liggen contacten en telefoontjes in de toekomst. Niet zo veraf. Er zal toch weer iets beters uit de lucht vallen. De slechte steeg waar ik vertoefde wordt een rozentuin. Hou jullie op de hoogte, zeker weten...
Het antwoord is neen. Ik stop niet met deze blog. Alleen, mijn home computer is gecrasht en de kinderen zijn met hun laptop op kot en ieder heeft graag zijn gerief. Maar vooral heb ik het véél te druk, in mijn professioneel leven. Ik heb mijn directrice gezegd dat ik ermee wil kappen en ze vond het fantastisch dat ik het al zo lang volhield. Om niet te zeggen hoe weinig amateurs er zijn voor deze job. Ik mag het mezelf niet meer aandoen. Ik verdien beter. Toch heb ik haar beloofd het nog vijf weken vol te houden. Dus, lieve mensen, ik ben niet dood, mijn blog ook niet, alleen, het zat allemaal wat tegen de laatste tijd. Hopelijk brengt volgend jaar beterschap. Waarin ik wel geëvolueerd ben, is in de reactie op bepaalde dingen. Ik ben veel meer zen geworden in het beheersen en controleren van situaties. Ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig want ik ben leeg als een leeggeprikte ballon. Dus zorg ik vooral goed voor mezelf op dit moment. "Chéris toi-même et le monde te chériras..." Een doordenkertje.
Mijn partner is een gematigde tot zeer gematigde moslim. Zelf ben ik een zeer gematigde katholiek. Mijn jongste gelooft NIET in God. Heeft ze me daarnet verteld. Maar ze gelooft in mij, in zichzelf, in het leven. Of ik in God geloof? Ik geloof in een sterke kracht die dingen samenbrengt, maar ik denk niet dat ik als mensje het niveau, de trilling, van God kan bereiken. Erover discuteren heeft dus geen zin. Er zijn hogere energieën, wezens, entiteiten. Daar ben ik van overtuigd. Ook is er leven voor het leven en leven na de dood. Mijn jongste dochter heeft een vriendin die op school haar hoofddoek afneemt en buiten de school haar hoofddoek draagt. Sommigen zeggen haar buiten de school geen goedendag meer. Mijn dochter wel. Ik ben er blij om. Een opvoeding zonder vooroordelen. We zijn wie we zijn hier thuis en sluiten bij geen enkele groep aan. We doen het zelf en zijn de acteurs van ons eigen leven. Als kind al was iedereen voor mij gelijk.
dat iets nooit meer zal gebeuren of toch niet op zo'n manier. Dan pats en boem, gebeurt het toch. Er is geen ontkomen aan. Vraag is natuurlijk, welke de kracht is die hierachter schuilt. Een mama voelt wat goed is voor haar kinderen. Ik liet haar 2 dagen gerust, zonder te bellen naar haar kot. Ze moest studeren, belangrijke dingen doen. En zie, ze heeft het toch maar gedaan. 18/20. Word niet te perfectionistisch, schattie, maar ik ben fier op jou. Mama's zijn psychologen voor hun kinderen. Omgekeerd zijn kinderen spiegels voor hun mama. Nu ik veel met kinderen (van anderen) bezig ben, kijk ik naar hun mama en hun papa. Elk kind op zich is een perfecte mengeling van twee wezens. Het gaat verder dan intelligentie, ego of schoonheid. Het gaat over de "ziel". Soms is de ziel wat ziek, soms is ze gelukkig, soms stralend. Een bepaald persoon zoekt oogcontact, knikt en ik keer bescheiden terug in mijn schulp van samenwonende en trouwe vrouw. "Hij heeft wel iets," denk ik dan en "ja, we zouden wel goed overeenkomen." Maar thuis wacht mijn maatje, mijn makker zonder Maes. Ik drink rode wijn bij de spaghetti samen met mijn jongste. "Laat ons doen als echte Italianen doen." Moke trekt zijn neus op : "Il ne faut pas les inciter à boire." "On ne boit pas, chéri, on déguste..." "On fait comme les Italiens." Een kennis zegt dat het warm is in haar houten chalet. Goed voor de liefde - denk ik dan. "Ja, als je niet veel kleren aanhebt, " zegt iemand. "Het is niet alleen dat, de warmte is een positief gegeven voor de liefde," antwoord ik.
Het zal komen doordat ik tussen de buildings werk, maar ik moest onverwijld aan Central Park denken toen ik deze late namiddag rond de Basiliek wandelde om een chocoladebrood te kopen in een zeer exclusieve bakkerij. Goudgeel waren de blaadjes van de bomen. De Marokkaanse bruid die poseerde zag eruit als een snoepje. Rozen in het donkere haar. Mijn oma en overgrootmoeder hebben ook nog geposeerd op foto's bij of rond hun huwelijk. Het heeft iets weg van Titanic. Sjiek en met heel veel kant en krullen. Maar goed, de late namiddag had goud in de mond en het was heel aangenaam vertoeven buiten. In dit leven zal ik dus niet of nooit trouwen. Het is misschien een vervolg van een vorig leven waarin ik als zwarte slavin werkte bij een rijke weduwnaar en tijdens de nacht zijn sponde deelde. Veel liefde dus maar niks officieel. Het is raar. Het zou wel kunnen kloppen eigenlijk. Officieel stellen we ook in dit leven weinig voor, we wonen samen. We hebben wel drie kinderen en die doen het voorlopig goed in het leven en ondanks het feit dat ze op kot zijn, komen ze nog heel vaak naar huis om te verpozen en dan vertoef ik veel in de keuken en hou ik me bezig met de was en de strijk. Soms brengen ze ook iemand mee, het liefst onverwacht. Er is een jongen wiens mama ik enkel aan de telefoon gesproken heb, omdat ze even later stierf aan één of andere ziekte. Ik zou zo graag hebben dat hij zijn weg vindt in het leven. Hij had een hele lieve mama. Soms sterven de lieve mensen het eerst. Een traan, een prentje en weg zijn ze... Voor heel lang... De overblijvenden moeten het met elkaar zien te redden. Als ze voor elkaar wat zorgen, is de dode blij. Denk ik toch... Misschien bezoek ik morgen het graf van onze pa. Misschien ook niet. Ik weet het nog niet. Hij zal er nog heel lang liggen. Het is aangenaam herfstweer, niet zo koud. Binnen een paar weken vieren de moslims het offerfeest. "C'est depuis qu'on n'achète plus de mouton, que je n'ai plus de chance..." zaagt Moke. Ik hoop in stilte dat zijn vriend ons wat schaap meebrengt, maar dat is weer een egoïstische economische gedachte van mijn kant. Als Moke nu toch eens zijn zin krijgt... Ik ben wel ongeveer de enige hier thuis die graag schaap lust. Het leven is als een film. Brussel. De clash van culturen. Een beetje gezwans. 's Avonds wordt er lekker gegeten : pitta, Marokkaans brood, pompoensoep, Croque Monsieur, Rustlers, Chocoladebrood. Het is hier altijd de zoete inval.
dan kom ik er morgen. Dat is mijn nieuwe filozofie. Ik kijk de laatste tijd heel anders tegen de dingen aan. Mijn jongste zit in het voorlaatste jaar ASO richting moderne talen en ze stelt me vragen over Assisenzaken. Denkend aan het feit dat mijn zoon bijna de leeftijd heeft van die jongen die beschuldigd wordt van moord op zijn familieleden, stel ik me even in de plaats van die jongen. Welk leven gaat hij tegemoet? Hoelang moet hij vastzitten? Ok, een paar moorden is niet niks, maar stel dat hij nu eens schizofreen is. Of een overdosis had geslikt en rare dingen is beginnen doen. Dingen zijn eigenlijk niet zo simpel als we wel willen denken. Het is allemaal niet zo eenvoudig. De ene reageert zus en de andere zo. Ondertussen leren we allemaal wat bij. Want dat is het leven toch... Een beetje een leerschool. En dan die Clottemans. Veroordeeld vooraleer er een proces had plaatsgevonden. Nu, ze zocht aandacht maar dat is normaal als men geen vaderfiguur heeft gekend. Ze heeft misschien de mediatizering van het proces in de hand gewerkt. Het zal je dochter maar zijn die in zo'n proces verwikkeld is. Gisteren had ik een mooie droom. Ik droomde over een "wintertuin" in zwart-wit-goud. U ziet het, beste lezers, aan "mooie fantazie" geen gebrek. Ik ben oprecht blij dat die invalide man de lotto heeft gewonnen. Eindelijk iemand die niet op straat moet gaan voor de verhoging van de pensioenleeftijd. Want daar gaat het om, centen, centen, centen... Morgen is het misschien "Sainte Touche" in mijn leven. Het manna valt uit de hemel, enfin, dat hoop ik toch... Al zijn de bruintjes altijd vlug op. Alleen de "wintertuin" is niet te betalen. Immaterieel. Ik was er graag gebleven maar moet om vijf uur mijn warme bedje uit om de toekomst van de Brusselse jeugd te verzekeren.
zou ik het toch niet zo slecht gedaan hebben in het leven. Dixit een klasgenootje van vroeger die me van jongsaf aan gekend heeft en ook het stijfdeftige milieu van waaruit ik kom. Ze praatte over mij met een ander vriendinnetje van vroeger, een echte losbol toen. "Ze was wel tof maar een beetje "seutig" met die witte haarband en die vlechtjes." (over mij dan) Toen ik tien jaar was, moest ik van mijn ma met dergelijk kapsel rondlopen. Aangezien ik een "braafke" was... Maar ja, op mijn zestiende brak ik los. Ik heb mezelf voor een groot deel zelf opgevoed. Trok de stad in... In Brussel bestond mijn eerste ontmoeting overdag uit een halve pooier en een stel meiden om hem heen. Het werd me meteen duidelijk dat dit ook niet de weg was die ik zou volgen maar ergens tussenin... Mijn klasgenootje vindt dat ik het goed gedaan heb. Van puur traditioneel stijfdeftig naar een "vrijere" levenswandel. Ze moest eens weten welke watertjes ik allemaal doorzwommen heb. Ergens hou ik nog van al de liefdes die ik gehad heb. Ze maakten me losser en los. Eén ding is gebleven : ik ben nog altijd even puur. Niet maagdelijk dan maar puur wat de "mind" betreft. Meer moet dat niet zijn. Een beetje Eli, een beetje Dirk, een beetje Luc, een beetje Eric, een beetje Rudy, een beetje Nouredin, een beetje Abdelmajid, een beetje Ronny, een beetje Mike, een beetje Bart, een beetje Hans, een beetje vanalles en nog wat. Een beetje heel veel Moke. Sorry, als ik iemand vergeten ben. Ze zijn nu allemaal "gelukkig" getrouwd. Ik ook trouwens, al ben ikzelf niet getrouwd en zal dit ook nooit zijn.
Wachtzaal van de dokter. Vele zieke mensen. Deftige oudere dametjes, mooi gekapt. Een paar heren van mijn leeftijd of iets jonger. Een paar vrouwen van rond de vijfendertig. Ikzelf. Een man van Arabische of Turkse afkomst komt binnen, met een wandelstok. Hij gaat zitten. Zijn vrouw vergezelt hem en verlaat de wachtzaal. De dokter begint met de consultaties. We wachten allemaal. Na een uur komt de dochter van de Arabische (dat had ik ondertussen uit de taal begrepen) man binnen. De dokter laat een behandelde patiënt buiten en ze overvalt hem met haar assertiviteit. Die wil haar vader laten voorsteken, zoveel is duidelijk. De man zegt : "La la la..." (Neeje, neeje, neeje) Hij voelt zich gegeneerd. De dokter kan niet op tegen de assertiviteit van de Arabische dochter van de man en vraagt de mensen drie minuutjes geduld uit te oefenen. Achteraf volgt protest in de geledingen. Blijkt nogmaals dat we in een "kastenmaatschappij" leven en iedereen er andere normen op nahoudt. "Ils me volent un quart d'heure," zegt een dametje. Uiteindelijk is het mijn beurt (met een kwartier vertraging) en kom ik na 2 uur 20 aan de beurt. Tekort aan huisartsen?
Het "item" heeft al vele namen gehad. Nu noemen ze het "loopbaanbeheer". Een uittreksel, een jaaruittreksel met betrekking tot mijn loopbaan als werknemer in België. 1 keer per jaar ligt het in de bus. Ik leg het bij de rest van de loopbaanpapieren en stel vast dat ik reeds actief ben op de arbeidsmarkt sedert einde 1985. Toch al een hele prestatie - moet ik zeggen. Ik kluste ook bij als student. Daarnaast bracht ik drie kinderen groot. Misschien daarom dat ik me goed in anderen kan inleven. "On a dit cela à mon fils..." De dame doet haar verhaal. Ik zeg dat haar zoon zeer intelligent is. Ook zeer gevoelig. "Il a eu des troubles de comportement... Cela m'a déjà pris beaucoup de temps..." Ik zeg dat hij niet opvallend moeilijk doet. Er is veel "moeilijker". Bovendien is het een intelligente jongen. En dan... op de manier die me zo eigen is, misschien is dat nog het meest eigen aan mezelf, laat ik mezelf een beetje de visionair spelen. Ja, mevrouwtje, ik zie hem slagen in de lagere school, het ASO en verder nog hogere studies. Dat gedrag komt wel in orde. Eigenlijk mankeert er aan iedereen iets. "Quelqu'un voulait le mettre dans une école d'enseignement spécial..." "Surtout pas..." antwoord ik. Ik geef hem een schouderklopje en feliciteer hem over zijn goede kennis van de hoofdsteden van België. Zelf ben ik ook niet Miss Perfect. Misschien lijd ik ook aan één of andere vorm van ADHD bij momenten. Bij momenten ben ik zeer actief en wil ik dit en dat ondernemen. Sommige momenten ben ik wat uitgeblust. Aan iedereen mankeert iets en de jongere generaties hebben nog veel fijnere tentakels omdat ze in een andere periode zijn grootgebracht waarin er veel meer trillingen en stralingen zijn. Het ADN verandert dus van structuur. Maar liefde en proberen anderen wat meer te begrijpen, verandert alles. Het is natuurlijk niet op 1,2,3 gedaan en het vraagt tijd.
