Op Valentijnsdag past volgens mij wel een verhaal over een - gelukkig nog niet vergeten - Valentijn. Ik heb het idyllisch aan de kanaalberm genestelde Essex Farm Cemetery de laatste 40 jaar wellicht tientallen keren bezocht en kon telkens opnieuw met mijn eigen ogen vaststellen dat het graf van de amper 15-jarige Rifleman Valentine Joe Strudwick (plot I, rij U, graf 8) vaak bezocht werd. En de laatste jaren is de belangstelling voor het graf van een van de jongste gesneuvelden aan het Westelijke front alleen nog maar toegenomen. Steeds vaker tref ik ook kleine memento's zoals beertjes aan op dit graf. Ontroerende getuigenissen dat de jongen op wiens graf het epitaaf 'Not gone from memory or from love' staat, nog lang niet vergeten is....
Valentine Joe Strudwick werd geboren op Valentijnsdag, 14 februari 1900 in Dorkney, Surrey als tweede kind in het gezin van tuinman Jesse Strudwick en zijn tweede echtgenote Louisa Fuller. Jesse's eerste vrouw, Ellen was gestorven en had hem alleen achtergelaten met twee dochterjes, stiefzussen van Valentine. Toen Valentine omstreeks 1913 de school verliet, ging hij werken bij een oom, een plaatselijke kolenhandelaar. Bij het uitbreken van de oorlog werd hij net als zovele jonge kerels aangetrokken door het Grote Avontuur. In januari '15 liep hij van huis weg en liet zich als 14-jarige inlijven in Lambeth bij het 8th. Battalion van de Rifle Brigade- een onderdeel van de 14th (Light) Division. Vanzelfsprekend had hij, net als honderden andere vrijwilligers over zijn leeftijd gelogen... Na een summiere opleiding van zes weken in Winchester, belandde hij in de Hel van Ieper. Kort na zijn aankomst werd hij al aangetast door chloorgas en wellicht met lichte shellshock terug naar Engeland gestuurd om er in een hospitaal in Sheerness verpleegd te worden. Intussen had zijn moeder het Oorlogskabinet gecontacteerd om haar zoon als minderjarige uit dienst te halen. Tevergeefs, want na 3 maanden was hij voldoende gerecupereerd en opnieuw op weg naar Ieper. Daar werd hij op vrijdag 14 januari '16 bij Boezinge gedood door een artilleriegranaat. De volgende dag schreef zijn compagniecommandant het volgende aan zijn moeder: ' I am verry sorry indeed to have to inform you that your son was killed bij a shell on Jan. 14th. His death was quite instanteneaous and painless and his body was carried by his comrades to al little cemetery behind the lines, where it was reverently buried this morning. A cross is being made and will shortly be erected on his grave. Rifleman Strudwick had earned the goodwill and respect of his comrades and of his officers, and we are verry sory indeed to lose so good a soldier. On their behalf as well as my own I offer you our sincere sympathy'....
Tijdens mijn lezing van afgelopen zaterdag heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om kort even mijn nieuwe mini-uitgeverij 'Hoogstraatse Histories' voor te stellen. 'Hoogstraatse Histories' wil op geregelde basis verhalen brengen uit en over de rijke geschiedenis van wat in de historiografie bekend staat als het 'Land van Hoogstraten'. Ik zal geen lijvige studies publiceren - dat is meer iets voor Erfgoed Hoogstraten - maar kleine, compacte boekjes met al even compacte kleine geschiedenissen. Gelet op mijn bijzondere belangstelling voor de Eerste Wereldoorlog zullen de eerste uitgaven bijna allemaal op een of andere manier aan de 'Grote Oorlog' gerelateerd zijn. De eerste twee publicaties focussen op de 29 dodelijke slachtoffers die vielen aan beide zijden van de grens tussen Nederland en Hoogstraten en aan de beruchte Dodendraad tijdens WO I en de andere publicatie verhaalt de lotgevallen van de gesneuvelden '14 - '18 van de Hoogstraatse deelgemeente Meerle. In de volgende delen komen de gesneuvelden van de overige deelgemeenten aan bod en breng ik een herwerkte versie van mijn al lang niet meer in de handel verkrijgbare verhaal over de internering van gewezen Russische militairen op de Kolonie van Wortel in 1919-1920. Ik hoop dat tegen de zomermaanden ook de naamlijsten van gesneuvelden van Rijkevorsel, Merksplas en Baarle - Hertog van de persen kunnen rollen... Vanzelfsprekend zal ik u via deze blog op de hoogte houden van alle nieuwe uitgaven...
Op 9 januari 1915 werd Jan Beyens bij Ramskapelle levensgevaarlijk gewond door granaatscherven. Hij werd meteen naar het hospitaal 'l Océan in De Panne geëvacueerd, waar hij de volgende dag aan zijn verwondingen bezweek. Jan Beyens was geboren in Rijkevorsel op 21 december 1895 in het gezin van Jan Beyens sr. en Maria Somers. Hij bracht het grootste deel van zijn jeugdjaren door in de ouderlijke woonst op den Hoek, maar verkaste op zijn 14e naar Antwerpen om er als handarbeider te gaan werken. In 1913 ging hij als beroepsvrijwilliger in militaire dienst. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog was hij dus in actieve dienst en was hij korporaal in de 9e cie. 3/1 van het 2e Linieregiment. Hij overleefde zonder kleerscheuren de eerste gevechten en de hel die in de geschiedenisboekjes als de IJzerslag zou betiteld worden, maar op 9 januari trok hij aan het kortste eind. Op 11 januari '15 werd hij ten grave gedragen op de BMB 'Duinenhoek' in De Panne, waar hij nog steeds begraven ligt in blok E, graf nr. 105. Wellicht was het feit dat hij in 1909 naar Antwerpen was verhuisd, doorslaggevend om zijn stoffelijk overschot, na de oorlog niet naar Rijkevorsel te repatriëren, zoals dit met de meeste gesneuvelden uit zin geboortedorp is gebeurd. Zijn naam ontbreekt trouwens ook op het gemeentelijke oorlogsmonument....
Voor al diegenen, die net als ik een zwak hebben voor het Groene Eiland nog dit: Het 'In Flanders Fields Museum' en de Universiteit van Kent organiseren in het academiejaar 2014 - 2015 een reeks van seminaries die openstaan voor alle geïnteresseerden. Op 19 februari aanstaande geeft Dr. Timothy Bowman om 20.15 u. een lezing over 'Ireland & Belgium' in de conferentiezaal van het Stadhuis van Ieper. De in Noord-Ierland geboren en getogen Bowman is een expert in militaire geschiedenis die vooral bekendheid kreeg met zijn werken over het Britse leger in 'The Great War" en over de loyalistische Ulster Volunteer Force in de periode 1910-1922.
Frans Jespers werd op 8 juli 1893 op het Lipseinde in Merksplas geboren. Op het ogenblik van de Duitse inval was hij als milicien van de klas van 1913 in actieve militaire dienst bij het 2e Regiment Grenadiers. In de rangen van deze eenheid maakt hij zowat heel de campagne van '14-'18 mee, tot hij tijdens het Eindoffensief in de omgeving van Passendale ernstig gewond werd door granaatscherven. Na de wapenstilstand werd hij voor verdere verzorging overgebracht naar het Militair Hospitaal van Elsene, waar hij op 13 februari 1919 overleed. Korporaal Jespers was echter niet aan de aard van zijn verwondingen bezweken maar aan de gevolgen een zware longontsteking, mogelijk de moordende Spaanse Griep. Hij werd begraven op het militaire ereperk van de stedelijke begraafplaats van Brussel maar omstreeks 1921 werden zijn stoffelijke resten naar Zondereigen overgebracht waar hij omstreeks 1924 werd begraven onder een heldenhuldezerk die door de lokale VOS-afdeling was opgericht voor de drie gesneuvelden van Zondereigen: Louis Van Den Heuvel, Emiel Van Dijck en Frans Jespers. De kruiskop van deze merkwaardige heldenhuldezerk werd een paar jaar gelden, na een breuk hersteld, maar intussen is heel het monument dringend aan restauratie toe. De opschriften zijn inmiddels zo verweerd dat ze nog nauwelijks leesbaar zijn en de hardstenen grondplaat met verweerde leeuw vertoont verschillende diepe barsten. Misschien iets voor de lokale heemkring of het gemeentebestuur om hier actie te ondernemen voor het te laat is...
Gisterenavond een beetje hees teruggekeerd van mijn lezing over de gesneuvelden '14-'18 van Meerle. Deze lezing, die was georganiseerd door 'Halte Merlet' bleek in meer dan één opzicht een schot in de roos. Niet alleen trotseerden meer dan 50 belangstellenden de vrieskou om uw dienaar te komen beluisteren, maar bovendien kwamen er bij het nakeuvelen allerlei lang vergeten familieverhalen en memorabilia bovendrijven. Zo bezorgden familieleden van de in Dinard bezweken gereformeerde karabinier Fons Zegers mij een transferdocument dat was gebruikt om hem naar een ander hospitaal te evacueren. Donie Van Tongerloo, de dochter van Bert Van Tongerloo, die als amper 15-jarige in de rangen van het 2e Regiment Grenadiers aan het IJzerfront stond, schonk mij een unieke medaille, die ik eerlijk gezegd nog nooit eerder ben tegengekomen. Het is een vergulde penning met aan de ene zijde een portretbuste van Albert I in bas-relief en aan de andere zijde een tekst waaruit blijkt dat deze penning werd uitgebracht ter gelegenheid van de onthulling van het Meerlese monument van de gesneuvelden én het 35-jarig ambtsjubileum van burgemeester van Nueten in 1926. Misschien wijd ik binnenkort nog een artikeltje aan dit merkwaardige artefact, maar ik geef u nu alvast een foto. Afsluitend kan ik u nog meldden dat de voorstelling van mijn mini-uitgeverijtje 'Hoogstraatse Histories' meteen ook érg succesvol was. Op een paar minuten tijd vlogen bijna 50 brochures de deur uit, net zoals trouwens de meegebrachte exemplaren van mijn reisgids 'In Vlaanderens Velden' als zoete broodjes verkocht werden. Al bij al een erg geslaagd evenement, met dank aan 'Halte Merlet'...
Vandaag opnieuw een pareltje van korporaal Daan Boens. 'Het Slijk' verscheen op vrijdag 4 oktober '18 in 'Vrij België'.
'Het slijk'
Het slijk ligt op de wegen, waar de mannen dolen; / het slijk verzuipt de loopgraaf waar de wachten staan, . het slijk omspoelt de posten en de slapen-holen, / het slijk is rug en beenen en 't gelaat belaën.
Het slijk heeft kleur van dood, en heeft ervan de smake, / de luchten zelf zijn grijs, als in het vette slijk, / de boomen en de puinen met hun halve daken / zijn grauw van klevend slijk, als was elk huis een lijk.
In slijk zijn stappen zwaar als 't wegen van de jaren, / in 't slijk is 't wachten droef als stond men in den dood : met beide voeten, en vergleed om onze haren / de hand der eeuwigheid, vol weemoed en vol nood.
Het slijk stinkt aaklig, als van beendren het branden, / het slijk is d'horizont, waar moe de blikken zien. / het slijk is 't eenig laken, dat met vaste banden, / omheen ons lichaam snoert, wanneer we in dood vervlien.
Het slijk kleeft aan de wroeters en hun harde vuisten, / het slijk plakt als verbrokkeld speeksel in de mond, / het slijk mengt zich met 't eten, - en als dikke puisten, / ht slijk verstijft den rand van open-staande wond
Zoo groeien wij in slijk, als grauwe menschen - spoken, en eten slijk, en vloeken om zijn kille zoen, / tot slijk wij zelf geworden, en verstokt, gebroken, uit onze laatste wonden niets dan slijk wij bloën !'
Louis Michielsen werd op 11 februari 1889 in Meerle geboren in het gezin van Jacob Michielen en Dymphne Kepers. In 1909 -1910 vervulde hij zijn dienstplicht in de rangen van het 5e Linieregiment. Toen hij op 1 augustus '14 gemobiliseerd werd vervoegde hij meteen de kazerne van dit regiment in Antwerpen. In augustus en september '14 nam hij deel aan de uitvallen uit het 'Nationale Bolwerk' Antwerpen en overleefde hij zonder kleerscheuren op 12 september '14 de zware gevechten in en rond Rotselaar waar het 5e Linieregiment grote verliezen leed. Tijdens de IJzerslag vocht Louis Michielsen bij Lombardsijde en Ramskapelle. Op 30 januari '15 werd hij op slag gedood bij een artilleriebeschieting van de omgeving van de 'Hazewind'-hoeve in de sector Lo. Louis Michielsen werd ter plekke begraven in graf nr. 6 op een geïmproviseerde begraafplaats ter hoogte van de zgn. 'Spierinck-Molen' bij de Beverdijk. Er zijn geen verdere gegevens bekend over wat er daarna met zijn stoffelijke resten is gebeurd. Wellicht werd hij na de wapenstilstand als 'onbekende' herbegraven op een BMB.
Op zaterdag 7 februari, tijdens mijn lezing over de gesneuvelden van Meerle, zal ik meteen ook twee nieuwe publicaties voorstellen; De brochures 'Jongens van bij ons - Meerle '14 - '18' en 'De Dodelijke Draad - Namenlijst van de slachtoffers die vielen aan de grenzen - Hoogstraten '14- '18'. zijn de twee eerste publicaties van mijn mini- uitgeverijtje 'Hoogstraatse Histories'. De bedoeling van deze privé-uitgaven is om te focussen op minder belichte cultuur-historische aspecten van de rijke geschiedeis van het Land van Hoogstraten. 'Jongens van bij ons' brengt de biografische gegevens van de 23 jongemannen uit Meerle die tijdens of kort na de Eerste Wereldoorlog als militair het leven verloren. Het is alvast de bedoeling om voor elke deelgemeente, dergelijke brochure te publiceren. In 'De Dodelijke Draad' ga ik dieper in op de - ten onrechte bijna vergeten - fatale grensconflicten tijdens de 'Grote Oorlog' en breng ik ook hier de biografische gegevens van niet minder dan 29 slachtoffers die bij grensincidenten in het Hoogstraatse om het leven kwamen. Beide publicaties bevatten 24 pagina's en heel wat nooit eerder gepubliceerd illustratiemateriaal. Ongetwijfeld boeiend leesvoer voor al wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van de Noorderkempen en/of Eerste Wereldoorlog.
U kan deze brochures bestellen aan de spotprijs van 4,99 euro per brochure op rekeningnummer BE 17 9791 3524 8721 van Jan Huijbrechts - Rommensstraat 2 - 2321 Meer / Hoogstraten met vermelding van titel en gewenst aantal exemplaren. Verzending is gratis.
Vandaag vestig graag even uw aandacht op een bescheiden monumentje aan de Voormezelestraat in Heuvelland. Op een kleine honderd meter van de 'Bayernwald'-site, aan het begin van het wandelpaadje dat naar 'Croonaert Chapel Cemetery' leidt, staat in het glooiende, weidse landschap een onopvallende hardstenen gedenkzuil. Dit monument herdenkt Luitenant Lasnier, en 11 onderofficieren en 174 manschappen van het Franse 1iére Bataillon Chasseurs à Pied, die in deze omgeving het leven lieten tussen 3 en 15 november 1914. Het bataljon was in die periode betrokken bij erg felle afweergevechten bij de Croonaertbossen. vooral dan bij 'Kapellerie' en het 'Bois Quarante' (dit laatste werd door de Duitsers Bayernwald gedoopt). Luitenant Paul Marie Lasnier was op 2 juli 1882 in Brignoles in het department Var geboren. In het burgerleven was hij onderwijzer. Op 01.08.1914 werd hij gemobiliseerd en vertrok hij naar het garnizoen in Reims. Het 1e bataljon Jagers te Voet werd ingedeeld bij de 86e Brigade van de 43e Infanteriedivisie. Vanaf 11 augustus '14 werd Lasnier met zijn jagers ingezet bij de verdediging van de Vogezen. Door haar houding tijdens de gevechten bij Plaine op 14 augustus '14 werd het vaandel van het bataljon gedecoreerd met de Medaille Militaire en werd de eenheid vermeld op de legerdagorders. De Jagers waren er immers niet alleen in geslaagd om bijna 400 Duitsers krijgsgevangen te maken en een paar stukken veldgeschut te veroveren, maar wisten ook de hand te leggen op het vaandel van het 2e bataljon van Reserve-Infanterie-Regiment nr. 99. Het was het eerste Duitse vaandel dat in de oorlog in handen van een Franse eenheid was gevallen...Van 25 augustus tot 4 september nam het bataljon deel aan de verdediging van de Col de la Chipotte om daarna ingezet te worden tijdens de Marneslag. Lieutenant Lasnier sneuvelde volgens zijn militaire steekkaart in de Service Historiquue de l'Armée de Terre (SHAT) in het kasteel Vincennes, op 3 november '14 bij het nabijgelegen Dikkebus. In de 'Historique du 1e BCP' werd echter de datum van 5 november '14 vooropgesteld en werd 'La Chapellerie' als plaats van overlijden vermeld...
Ik kan het niet laten, maar het werk van Daan Boens behoort tot het beste dat aan het IJzerfront werd bijeen gedicht. Daarom breng ik u vandaag graag 'De aarde weent...' uit de bundel 'Van glorie en lijden - Sonetten uit de loopgraven aan de Yser' uit 1917.
' En de aarde weent om al heur doode zonen... / De strijd geleek een wreed en dof gekreun / van kinderen, die zich wilden sterker toonen, / doch in 't gewoel nog smeekten om wat steun.
En 't waren mannen toch: hun blonde kroonen, / zóo fier van heldenmoed - onder 't gedreun / van 't ijzer, - bleven recht en blij en schoone... / hun oogen vlamden nog in 't doods-gekreun.
Men hoorde 't staal doorheen hun harten boren, / men hoorde 't bloed dat gulpte uit ieder wond, / en ieder mond, die nog een klacht liet hooren.
En als de schemer dan die menschen vond, / die menschen-kinderen, door den dood verkoren, / dan strooide hij zijn schoonste bloemen rond.'
De gerenommeerde Britse historicus Prof. Dr. David Reynolds kreeg na de publicatie van zijn intrigerende boek 'The long shadow' (2013) van de BBC de kans om zijn ideeën aan een groot publiek kwijt te raken. Een verfrissende kijk op de 'samenhang aller dingen' en zeker ook over herinneren en herdenken of was het hérdenken...?
Opnieuw een foto uit het album van een onbekende onderofficier van het Duitse R.I.R. nr. 204. Ze werd in januari '15 gemaakt, wellicht een paar dagen voor een barmhartig sneeuwtapijt de desolate ruïnes van dit eens zo pittoreske stadje bedekte. Op algemeen verzoek is het opnieuw een foto van een observatiestelling in de Minoterie, tegenover de plaats waar nu de IJzertoren staat. Toen Diksmuide op 10 november '14, na weken van ongemeen felle gevechten, in Duitse handen was gevallen, werden de ruïnes van dit industriële complex maandenlang door de Duitse genietroepen versterkt en uitgebouwd tot een geduchte, want levensgevaarlijke observatie- en gevechtstelling. Alerte scherpschutters stonden er dag en nacht op de loer naar een prooi, terwijl de loopgraafmortieren van hieruit met grote regelmaat dood en vernieling zaaiden in de Belgische loopgrachten.
VERDWENEN DUITSE BEGRAAFPLAATSEN - EHRENFRIEDHOF 103 & 65
In mijn blogs van respectievelijk 13.12.2014 en 03.01.2015 bracht ik fotomateriaal van de verdwenen Duitse begraafplaatsen nr. 65 (Wervik) en 103 (kruispunt Broodseinde). Iemand die mijn fotoarchieven blijkbaar beter kent dan ikzelf, vestigde vorige week mijn aandacht op het feit dat ik nog over ander fotomateriaal met betrekking tot deze verdwenen Duitse militaire begraafplaatsen beschik. Bij deze is dit dus rechtgezet. De graven van de op 10 september 1915 gesneuvelde ersatz reservist Alwin Schäfer en reservist Otto Schulze, beiden vooraan op de foto van Ehrenfriedhof Broodseinde, kan u vandaag terugvinden op de Duitse militaire begraafplaats van Langemark, Blok B, graf 14549 en graf 14624. Let ook nog op de mooie staaltjes van huisvlijt waarmee de Landser te werk gingen om de graven van hun gesneuvelde kameraden op te smukken, zoals het gebruik van uitgebroken vloertegels en dakpannen...
Opnieuw een aantal mooie opnames, gemaakt in januari '15 door een onbekend gebleven onderofficier van het RIR nr. 204. Let vooral op de laatste foto die een uniek inzicht geeft in de beruchte 'Minoterie', de bloemmolens met de al even beruchte 'Kückstellung'.
Vandaag aandacht voor een totaal vergeten Vlaamse frontdichter, namelijk brancardier Jozef De Clerck. Jef De Clerck, geboren en getogen in Wortel, was bij het uitbreken van de Grote Oorlog net afgestudeerd aan het Klein-Seminarie van Hoogstraten en vast van plan in te treden bij de Scheutisten. Maar daar stak de oorlog een stokje voor. In afwachting van zijn noviciaat verving hij in Wortel de gemobiliseerde dorpsonderwijzer maar in de herfst van '14 vertrok hij met de andere kandidaat- Scheutisten via Nederland naar Engeland om daar met zijn voorbereidende priesteropleiding te beginnen. Na 9 maanden studie werd hij op 30 juli '15 opgeroepen om zijn militaire dienstplicht te vervullen. Na een opleiding tot brancardier in het kamp van Auvours kwam hij in april '16 aan het IJzerfront terecht in de Colonne d'Ambulance van de IVe Legerdivisie. In deze periode verbleef hij veel in Alveringem en het Veurnese en kwam hij onder meer in contact met Cyriel Verschaeve, de kapelaan van Alveringem. Deze stimuleerde hem niet alleen om gedichten te schrijven maar ook om te helpen bij de uitbouw van de studiekringen aan het front. Via de studiekringen en zijn vriendschap met Renaat De Rudder belandde De Clerck - die in maart '17 was gemuteerd naar het 4e Regiment Artillerie - in de rangen van de - illegale - Frontbeweging. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat hij na de Wapenstilstand actief betrokken was bij de uitbouw van de radicaal Vlaamsgezinde oudstrijdersorganisatie VOS in de Noorderkempen. Op 28 september 1920 werd oud-brancardier De Clerck tot priester gewijd. Bijna een jaar later, op 29 augustus 1921 vertrok hij vanuit Marseille naar zijn nieuwe missioneringsgebied in het door oorlog verscheurde China. Via Tientsin kwam hij in het woeste hooggebergte van Mongolië terecht. Aanvankelijk in een missiepost van Scheut in Kaokiangtze, later in zijn definitieve post in Nanhaots'ien. Hier bezweek hij op 11 juni 1929 aan vlektyfus. Over zijn korte maar avontuurlijke leven publiceerde jaren later zijn dorpsgenoot R.F. Schellekens, O. Praem, zijn boek 'Een Vlaams apostel: Pater Jozef De Clerck'. De Clerck kreeg overigens ook een straatnaam in zijn geboortedorp.
Tijdens zijn verblijf aan het front schreef hij een kleine 200 gedichten, waarvan er enkele in frontblaadjes terechtkwamen en sommige zelfs de pagina's van 'Ons Vaderland' of 'Vrij België' haalden. Het waren lang niet allemaal poëtische hoogvliegers, mar sommige van zijn gedichten blijven zelfs tot op de dag van vandaag best te genieten. Vandaag breng ik u, naar mijn persoonlijk aanvoelen, een van zijn beste:
Een paar weken geleden ben ik er nog gaan wandelen, in het weidse polderlandschap tussen Stuivekenskerke en de IJzerbocht van Tervate. In het voetspoor van de troepen die in de vroege ochtend van 22 oktober '14 precies hetzelfde traject hadden afgelegd in een heroïsche maar nutteloze poging om de Duitsers die bij Tervate de IJzer waren overgestoken een halt toe te roepen. Zonder een degelijke voorbereidende artilleriebeschieting, laat staan beschuttingsvuur en bovendien zonder noemenswaardige kennis van het gevechtsterrein gingen ze met de moed van de wanhoop in de aanval in het door diepe sloten doorsneden landschap. Een landschap, dat bovendien zo vlak was als het gladste biljartlaken, zonder enige dekking. Het duurde dan ook niet lang voor de goedgetrainde Duitse machinegeweerschutters dood en vernieling zaaiden in de rangen van de aanvallers die ze al van zo ver hadden zien opdagen... Onder de gesneuvelden was ook mijn stadsgenoot Jan Bruurs, die u hier op de foto links aan het werk ziet als klompenmaker, toen nog een veelbeoefend ambacht in het Hoogstraatse. Hij was een zoon van Cornelis Bruurs en Joanna Bax - die op het ogenblik van zijn geboorte beiden nog de Nederlandse nationaliteit bezaten - en woonde tot begin 1914 in de ouderlijke woonst annex winkel aan de Vrijheid. In februari 1914 vertrok hij echter naar het Waalse garnizoenstadje Mariembourg omdat hij als beroepsvrijwilliger in het leger was gegaan. Op het ogenblik dat de Grote Oorlog uitbrak volgde hij als korporaal de cursussen aan de school voor onderofficieren van het 8e Linieregiment. Jan Bruurs nam in de rangen van de 11e cie , 3/3 van dit regiment deel aan de verdediging van Namen en de afweergevechten rond het 'Nationale Bolwerk' Antwerpen. Na de stormaanval bij Tervate werd Jan Bruurs in de stamboeken van het regiment als 'vermist in de omgeving van de hoeve Vasseur 'geregistreerd. Vermoedelijk werd hij na de wapenstilstand als onbekende begraven op de BMB van Keiem.
