Op Valentijnsdag past volgens mij wel een verhaal over een - gelukkig nog niet vergeten - Valentijn. Ik heb het idyllisch aan de kanaalberm genestelde Essex Farm Cemetery de laatste 40 jaar wellicht tientallen keren bezocht en kon telkens opnieuw met mijn eigen ogen vaststellen dat het graf van de amper 15-jarige Rifleman Valentine Joe Strudwick  (plot I, rij U, graf 8) vaak bezocht werd. En de laatste jaren is de belangstelling voor het graf van een van de jongste gesneuvelden aan het Westelijke front alleen nog maar toegenomen. Steeds vaker tref ik ook kleine memento's zoals beertjes aan op dit graf. Ontroerende getuigenissen dat de jongen op wiens graf het epitaaf 'Not gone from memory or from love' staat, nog lang niet vergeten is....  

Valentine Joe Strudwick werd geboren op Valentijnsdag, 14 februari 1900 in Dorkney, Surrey als tweede kind in het gezin van tuinman Jesse Strudwick en zijn tweede echtgenote Louisa Fuller. Jesse's eerste vrouw, Ellen was gestorven en had hem alleen achtergelaten met twee dochterjes, stiefzussen van Valentine. Toen Valentine omstreeks 1913 de school verliet, ging hij werken bij een oom, een plaatselijke kolenhandelaar. Bij het uitbreken van de oorlog werd hij net als zovele jonge kerels aangetrokken door het Grote Avontuur. In januari '15 liep hij van huis weg en liet zich als 14-jarige inlijven in Lambeth bij het 8th. Battalion van de Rifle Brigade- een onderdeel van de 14th (Light) Division. Vanzelfsprekend had hij, net als honderden andere vrijwilligers over zijn leeftijd gelogen... Na een summiere opleiding van zes weken in Winchester, belandde hij in de Hel van Ieper. Kort na zijn aankomst werd hij al aangetast door chloorgas en wellicht met lichte shellshock terug naar Engeland gestuurd om er in een hospitaal in Sheerness verpleegd te worden. Intussen had zijn moeder het Oorlogskabinet gecontacteerd om haar zoon als minderjarige uit dienst te halen. Tevergeefs, want na 3 maanden was hij voldoende gerecupereerd en opnieuw op weg naar Ieper. Daar werd hij op vrijdag 14 januari '16 bij Boezinge gedood door een artilleriegranaat. De volgende dag schreef zijn compagniecommandant het volgende aan zijn moeder: ' I am verry sorry indeed to have to inform you that your son was killed bij a shell on Jan. 14th. His death was quite instanteneaous and painless and his body was carried by his comrades to al little cemetery behind the lines, where it was reverently buried this morning. A cross is being made and will shortly be erected on his grave. Rifleman Strudwick had earned the goodwill and respect of his comrades and of his officers, and we are verry sory indeed to lose so good a soldier. On their behalf as well as my own I offer you our sincere sympathy'....