15-08-2011 om 15:30 geschreven door tosca  

14-08-2011 om 15:32 geschreven door tosca  

Een witte envelop glijdt sierlijk in de brievenbus.
De onroerende voorheffing.
Voor het zoveelste jaar op rij de hoogte ingegaan.
Plus met foutjes.
Reducties voor de kinderen vergeten.
Foei, ministers, te diep in het glas gekeken?
Of in de décolleté van één of andere schone?
Never mind.
De foutjes werden opgespoord en manlief zal naar de toren gaan om de ganse zaak recht te zetten.
Leuk hoor, als men na zijn dagtaak het werk van anderen nog moet afwerken.
Foei, ministers.
Foei.
Moesten wij zo werken, we zouden allang de C4 gekregen hebben.
Ik maak vlug nog wat thee.
Straks doe ik nog kanker op zoals al die anderen.
De stiefpa van een vriendin van mijn dochter is hieraan ook bezweken en laat piepjonge kindjes na.
But the world is turning around.
De vriendin van mijn dochter zal haar ma moeten helpen met de zusjes.
Werken en studeren.
Ik vind het zo sneu.
De mama was nu net zo gelukkig.
K.
Waarom?????????????????????????

28-07-2011 om 22:20 geschreven door tosca  

23-07-2011 om 23:20 geschreven door tosca  

13-07-2011 om 22:30 geschreven door tosca  

01-07-2011 om 21:20 geschreven door tosca  

Ik kijk in de spiegel en zie de kruising van een Joodse, een Indiaanse, een Vlaamse en een Keltische.
Een zinneke, què...
Op het werk liep het deze week helemaal mis, ik kreeg vooral moeilijke mensen aan de lijn en kon met veel moeite verkopen.
Het wrong.
Inmiddels ben ik 48 jaar jong.
Qua "attitude" is er nog niets veranderd.
Vanaf mijn eerste studentenjob op mijn zestiende tot nu, werken is en blijft de boodschap.
De kredietlasten zijn wel wat verminderd zodat ik thanksgod een verhoging kreeg op twee kredietkaarten en moeilijke maanden kon overbruggen.
Deze nacht droomde ik van witte beelden in blauw water.
Mijn jongste wil kostwatkost op citytrip met mij in Bongoland.
"Ja, schat, ik zal de reis eerstdaags bestellen, maar ik heb een drukke periode gehad, so..."
Het wordt een shoppingweekend in London.
Ik ga mee voor de sfeer, boho, soho, nice quoi...
In september ga ik met mijn jongste een paar kunsthogescholen bezoeken, want ze wil ervoor gaan.
Ze wil geen univ volgen zoals mijn twee oudsten.
Kunst is haar ding, decoratie, concepten,...
Overigens had ze een prachtige kaart voor mijn verjaardag gemaakt alsook de nodige ambiance erbij gecreëerd en ik loop nu rond op Chinese reflexologiesandalen van de winkel Natures et découvertes.
Eigenlijk ben ik nog geen meter veranderd.
Ik ben en blijf een straatkat.
Straks ga ik Turkse pizza's kopen voor een fluitje van een cent en Turkse worstenbroodjes, ik ga me ook nog aan de Turkse yoghourt wagen en voor de rest koop ik nog twee durums voor mijn studenten.
Het is weer blok ondanks het schitterende weer.

02-06-2011 om 12:02 geschreven door tosca  

huilt aan de telefoon.
Tussen professionalisme en empathie, tussen haar en mij ontstaat een gesprek.
Always look at the bright side of life, het is mijn motto.
Ik heb vandaag alleszins iets betekend voor één iemand voor wie ik het verschil heb gemaakt.
Het is als muziek, als het vinden van het juiste akkoord, de juiste trilling.
Eigenlijk is alles tot de trilling van Liefde te herleiden.
Muziek, wiskunde, empathie,...
Ik houd van het universum.
Hawkings denkt dat er niets is.
Voor mij is er veel, heel veel.
Helemaal vanboven een wolkenbed van liefde.

23-05-2011 om 22:39 geschreven door tosca  

Een bankautomaat op zondag.
Ik moest het kot  van mijn dochter betalen.
De markt  net gedaan en marktkramers die hun waren opbergen.
Overal rommel.
Ik raap een gevallen plantje op.
Zal ik thuis verpotten.
"Qu'est-ce que tu fais maintenant, olà, ça va???"
Een stem roept in mijn rug.
"Ah oui, c'est toi, comment ça va dis..."
"C'est à toi que je voulais le demander..."
Alex.
Heel af en toe kruist hij mijn pad.
Een Portugees, ik schat, zo'n tien jaar jonger dan mezelf.
Heeft er een zwaar leven opzitten.
Maar goed, het is een toffe gast.
Ik vertel hem mijn gediversifieerd parcours.
Hoe ik opvoedster was op een kutconcentratieschool.
Hoe van mij geprofiteerd werd.
Hoe ik mijn job opzegde.
Hoe de RVA me uit het systeem wou zetten.
Hoe ik uiteindelijk dankzij de advocaat van het syndicaat mijn zaak gewonnen heb en mijn rechten herwonnen heb.
Hoe de controledokter zeer begripvol en vol sympathie was.
Hoe ik eigenlijk maar zes weken zonder werk zat.
Hoe het ocmw me niet wou helpen vanwege het (kleine) inkomen van mijn partner.
Hoe ik geknokt en gevochten heb de laatste maanden om me nu weer te bewijzen op mijn nieuwe plaats.
Hoe ik "topverkoopster" (aan de telefoon) werd.
Hoe ik vooral geleerd heb op mezelf te rekenen.
Hoe ik zelfs op zaterdag werk om volgende maand in juni wat verlof te hebben aan zee in Oostende.

Alex werkt, komt net rond, betaalt netjes zijn huur.
Ik vertelde hem over mijn grote studerende kinderen.
Hoe ik veel moet werken om hun studies te betalen.
"J'espère qu'ils vont comprendre un jour que leur maman s'est sacrifiée pour eux..."
Hij zei me op de socialisten te stemmen.
Voor hem de franstalige weliswaar.
Maar ik stem op die ganse rotzooi niet meer.
Noch de roden, noch de blauwen, noch de groenen, noch de gelen, noch de zwarten, noch de oranjes.
Blanco.
Reken vooral op jezelf - is mijn motto.
Ze verdedigen me toch niet, ik betaal de politiekers maar zij doen niets voor mij.
Dat heb ik ervaren toen ik in de shit zat met het syndicaat en de RVA.
Neen.
Geef mij maar een wereld zonder grenzen.
Zonder wapperende vlaggen.
Een wereld zoals in het liedje van John Lennon.

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace

You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

Alex gaf me een kusje op mijn wang bij het vertrek.
Volgende maand neem ik wat vakantie in Oostende.
Een familielid van mij wou er met haar man gaan wonen.
Jammer genoeg is de man gestorven.
Soms gaat een verhaal niet door.
Au revoir, Alex.
A la prochaine.

22-05-2011 om 15:20 geschreven door tosca  

In sommige religies beweert men van wel.
Ik kan er enigszins inkomen.
Kijk, dingen gebeuren en het lijkt alsof men hier zelf de hand in heeft maar misschien is dat maar een illusie.
Dingen zijn soms voorspelbaar.
Anyway, ik ben een hevige fan en nu komt het van Hildegarde Von Bingen, mystica, paranormaal overbegaafd, geniaal maar vooral een kruidenkundige;
Toch moet ik jullie teleurstellen, ik ben geen reïncarnatie van deze superdame.
Ik denk wel dat ik in de Middeleeuwen geleefd heb als "dokteres".
Een soort "genezeres" met evenwel eveneens paranormale gaven, kruiden in mijn tuin (rond mijn hut), vroedvrouw.
Ik leefde (hokte) samen met een jongere man die de leiding over het gezin overnam toen ik stierf aan een opgedane ziekte.
Gelukkig werd ik niet verbrand.
Mijn "heksenkwaliteiten" heb ik dus wel ergens gehaald.
Maar een heks is eigenlijk een goed persoon, een zorgend liefdevol persoon.
Ik heb brandnetels geplukt, gedroogd, verpulverd en ik heb er thee van gemaakt.
Hele lekkere thee.
Goedkope thee ook.
Men moet met die kruidenthees nooit overdrijven.
Een slokje hier, een slokje daar maar vooral niet teveel.
Anders bestaat het gevaar van gewenning.
De toekomst.
Hij komt stilletjes in mijn aura. Out of the blue. Weerstand is onmogelijk. Ik speel de ijskoningin maar dat is slechts een façade. Ik dacht dat hij niet bestond.Dat hij nooit zou bestaan. Hij neemt alles maar dan ook alles erbij. Hij is anders dan al die miljarden andere mensen. Toch is hij geen aliëns. Het is slechts een kwestie van timing. Zijn blik dringt diep door de mijne. Gaat verder dan waar iemand ooit geweest is. Zoals ik anderen diep vanbinnen aanvoel (empathie), zo lees ik in zijn blik alle schakeringen van aanvoelen van anderen. Oftewel mijn aanvoelen veruiterlijkt in zijn blik en zijn blik verinnerlijkt in mezelf. Twin souls????????????????

08-05-2011 om 21:05 geschreven door tosca