Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
23-08-2009
EPICERIE DU COIN
Het tofste in het leven zijn de dingen die verrassen. Vandaag had ik weer een crush met een kruidenierswinkeltje op een hoek van een straat in Ganshoren. Fruit, mooi uitgestald als een kunstwerk, niet duur en vers. Ik stalde mijn fiets naast de bank en deed mijn inkopen. Druiven, rode appelen, sla, een komkommer. Van Bancontact hadden ze nog niet gehoord maar ze konden wel geld wisselen. Ze komen uit een ver land en ik wil niet eens weten waar ze vandaan komen. Ze zijn vriendelijk, werkzaam en proper. Het zijn mijn medeburgers. De kinderen sprongen in het rond, van hier naar daar. "C'est bientôt l'école, encore une semaine," knipoogde ik naar de mama. "Oh oui, c'est bien, je suis contente," zei de mama tegen mij. Het jongste kindje was zo lief dat het mij goedendag toewuifde. Ik zoefde weg op de fiets. In de zonovergoten straten. Net op tijd om mijn festivalganger (zoon) op te vangen. Met bergen was en een leeuwenhonger. Gelukkig voor de kinderen ben ik als huismus vaak beschikbaar. Ons ma sprong even binnen. Ze had eergisteren zere voeten, voor de rest gaat ze als een kwieke zeventiger door het leven. Maar het ging beter. Ik gaf haar eergisteren een kruidenrecept mee. Ze waste haar voeten in een afkooksel van muntbladeren. Doet de pijn afnemen, had ik ergens gelezen. Het werkte nog ook. Vandaag herneemt ze de behandeling. Ze heeft ook prima geslapen. Totaal relaxed. Deze morgen hoorde ik Arno op de radio. Een fragment van Couleur Café. Mijn dag was goed vandaag. Sober maar goed. Minou, de gootkat, lag lui te zonnen op ons dakterras. Spinnen en zonnen, met een heel mooi snoetje. Zo gelukkig...
Jong zijn is naar zee gaan met een paar vrienden. "Mama, we blijven waarschijnlijk bij een vriend logeren..." Ons ma zei doodnuchter: "Ze zullen misschien buiten slapen." Het zij zo. Slapen in de duinen. In een warme slaapzak. Met dank aan de goede raadgevingen van het personeel van as Adventure. "Were there any rats?"' "Ratten zijn er alleen in Brussel, mama, bij het Noordstation, toen ik deze morgen terugkwam." "Tja, de kanaalzone, filosofeer ik al mijmerend..." Deze week staat er een festival op het programma, ergens in de buurt van Hasselt om geen namen te noemen. Ze zullen in een tentje kamperen. Ik ben de sponsor want de festivals zijn erg duur wat drankjes en eten betreft. Bovendien moet hij zes weken wachten op het geld van zijn vakantiejob. Ach, de festivalmensen moeten ook leven en het doet de economie draaien. Nochtans. Paul D'Hoore had het zo goed met me voor. Ik heb zijn boek in de solden gekocht. Om te (leren) besparen. Het is leuke bedliteratuur. Al hoort er een Frans wijntje bij. Van de beste cuvée.
De lijnbus is een uitgelezen plek om ontmoetingen te hebben. De bushokjes ook. Vanwege de wachttijden. Gesprekken rijgen zich aan elkaar. Ik luister en begrijp. Ze is jong, getrouwd en heeft kindjes. Ze vertelt over "pesterijen" op het werk, over klotejobs en minimumlonen. Ik luister en laat zo nu en dan een vriendelijk woord vallen : "Ooit zei een madam op een werk tegen mij, " (ze was een interim die mij als interim zou vervangen), "les places à prendre, ce sont souvent des places de merde." "Niet dat ik negatief wil zijn of zo, maar, ach, je begrijpt wel wat ik bedoel." Ze voelt zich gesteund door mijn woorden. Ik geef haar de raad iets in het onderwijs te doen, ze is nog jong, misschien liggen er wat mogelijkheden open. Ze lijkt me de liefste en beste mama ter wereld en toch draagt ze de stress van haar werk met zich mee, zodat ze soms moe is als de kindjes bij haar op de schoot willen komen. "Je moet de boel van je afgooien," geef ik haar de raad. "Als je thuiskomt, ben je een andere vrouw, mama van de kindjes en vrouw van jouw lieve man." Ik heb gemakkelijk praten, er schuilen zovele madammekes in mij. Maar ook dat is niet gemakkelijk, want je hebt een partner nodig die dat begrijpt. Ik heb natuurlijk ook de leeftijd mee. Heerlijk. "Weet je hoe ik erover denk, " zeg ik dan, "als je een mindere job achter de kiezen hebt, sla die dan gewoon op op een soort fictieve dvd die je dan in een soort lade wegsteekt." Homo homini lupus. Ze heeft het de laatste tijd vaak ervaren. Ik ook maar ik zit er minder mee in. Ik kan de boel gemakkelijker van me afgooien. Dan denk ik aan Moke en ons bed, aan het weekend, aan de lekkere expresso, aan de kinderen, aan leuke aardse dingen. Aan een lekker avondmaal in elkaar flansen, aan mojito's, aan muntthee, aan vanalles en nog wat. Zelfs aan vorige liefjes van lang vervlogen tijden. Er was de jongen met wie ik scènes uit films overspeelde, de romanticus, de apotheker, de dokter in spe, de oudere vriend, mijn drie jaar jongere vriend Eli en nog zovele andere schimmen. Ze hebben allemaal een stukje van mijn liefde meegenomen. Niet dat ik miss popular ben of was of de mooiste of zo. Het zat hem in de details. Liefde is een muziekstuk waar je de noten leert bespelen. Een ontdekkingstocht. Een sirenenzang. Het zit er nog altijd in, dat speelse. Er wordt niet meer gefloten. En toch... Ontmoeting in de lift... Een kuisman van Arabische origine. "Tu as quel âge, toi... On dirait 39, 40..." "J'ai 45 ans..." (ik lieg opnieuw, want ik ben net 46 geworden) "Tu as fait du sport avant? Je vois cela à ton corps." "J'ai beaucoup couru, déjà à l'école... Maintenant, je marche et je fais du vélo. Et toi?" "J'ai fait 20 ans de football au Maroc..." Sister- of brotherhood. Ik vind zijn trainingbroeken mooi. Een sportieve kuisman. Elke leeftijd heeft zijn charme.
tussen de soep en de patatten. Tussen de chaos (kapotte auto en de garagist is in zijn thuisland Italië tot 10 augustus) en het geldgebrek in (hoe moet ik in hemelsnaam de univ betalen voor de oudste-met afgeroomde salarissen? Studiebeurs, ja hallo, cumul van de beide inkomens en Van den Broecke is er ook al niet meer bij). Dan is er ook nog het feit dat ik geen vakantie kan krijgen op mijn job, maar de oudste moet worden ingeschreven in de univ, dus dat wordt een paar dagen ziekte. Je zou van minder "depri" worden. Ik ben niet depri maar de omstandigheden maken dat ik me depri moet verklaren, vandaar. Maar gelukkig brengt de muziek soelaas. 2 oplossingen : 1. Ander werk zoeken, niet noodzakelijkerwijze beter betaald, goh, neen, dat is niet te vinden, maar dichterbij wel, het moet uit de lucht vallen als een zevende mirakel. 2. Geld is er altijd, er ligt zoveel geld in kluizen en banken en op rekeningen. Niet op de mijne. Ach, de rijken zullen me wel weer één of ander krediet toestaan. De interesten volgen wel achteraf. Maar, beste lezer, wees gerust, ik ben springlevend en heel tevreden dat ik de crisis zonder al te veel kleerscheuren doorkom. De jeugd stelt het wel en gaat een schitterende toekomst tegemoet. Hoop ik toch - voor hen. Ze houden heel veel van mij maar zijn boos als ik zeg dat ik altijd wel mijn plan zou kunnen trekken, ook als ik zonder huis zou vallen... Ik ben, beste lezer, onthecht. Heb van tijd tot tijd wel wat liefde nodig, wat aandacht, wat gecharmeer, nog meer van al die zaken. Ook zonder seks zou ik niet kunnen leven, maar zeker niet met om het even wie. Maar dat is geen probleem. Wie goed doet, goed ontmoet, heb ik al opgemerkt. Wees gerust, ik ben nog altijd geen zwerfster, al benijd ik wel hun vrijheid. Maar alleen dat dan...
Ik doe het om mijn dochters een plezier te doen. In het weekend hou ikzelf het graag rustig. Ik navetteer al zoveel doorheen de week. Vanmorgen weer de achtervolgingskoers. De lijnbus net gemist. Moke als een gek achter het stuur proberend de lijnbus in te halen. Gelukkig bifurkeerde deze ergens in Laken zodat we de bus konden inhalen op het uiteinde van de Romeinse Steenweg, net voor de inslag naar Grimbergen dorp en Koningslo en de velden daarachter en Het Huis van de Toekomst enzovoort... Een leven met ons is nooit een makkie, er gebeurt altijd wel wat. Ik heb het wel even genepen. Anders was ik te laat geweest en moest ik de uren weer inhalen. Lateness noemen ze dat dan. Ik kom haast nooit te laat maar net die ene keer zou er teveel aan zijn. 's Nachts heb ik een "lelijke" hoest. Misschien één of ander verschijnsel van de Mexicaanse griep. Mijn huisgenoten zijn bezorgd om mij. Ik ben soms te lui en toe moe 's avonds om siroop te nemen. Zo'n plakkerige boel. Maar 's morgens spring ik gezwind uit bed, net als de boeren. Nochtans ben ik een avondmens. Het kan verkeren. "Mijn jongste kindjes zijn naar Plopsa Coo geweest," zegt iemand tegen mij. "Waaw, tof," zeg ik. Deze avond zie ik de reclame op televisie. Of de invloed van het medium... Ik ben een "groot" commercieel talent naar mijn bescheiden mening. Ik deed een grote ontdekking. Klanten haken af en nieuwe komen bij, een eeuwige rotatie noodzakelijk om de boel te laten draaien. Komen en gaan. Ik deelde deze ontdekking mede aan jongere medemensen. Bijna iedereen is daar jonger dan mij, vermoed ik. Op uitzonderingen na. Maar het heeft wel iets, er haken mensen af, er komen er nieuwe bij. Dat is handel drijven. Een eeuwige rotatie. Het lakenwevende volk en de specerijenmensen. Commerce.
Ik tekende bloemen op een blanco blocnote. Hij boog zich over me heen en tekende andere bloemen. "Je tekent vlinderbloemen," zei hij. Het was zijn laatste dag, hij gaat iets anders doen, iets nieuws. "Was je jonger geweest - het is niet alsof je oud bent of zo, maar allee - was je jonger geweest, had het wel iets kunnen worden tussen ons." We kwamen inderdaad zeer goed overeen; Ondanks 20 jaar verschil. "Ik begrijp je, hoor," zei ik, "en mijn oudste wordt nu ook al achttien in november." Maar ergens voel ik me nog altijd zeer jong, in mijn hoofd. Het zal dat zijn...
Kamperen in bos of hei Haus am See whatever vakantie in het hoofd ondanks een drukke job... mijn huis een duiventil ook 's nachts mama van een kroostrijk gezin maar ik voel me even geen mama maar vriendin Vriendin van iedereen die het niet al te slecht met mij meent. Verdraagzamer dan ooit.
"Chérie, qu'est-ce que tu as, tu ne dis pas grand chose..." "Qu'est-ce que tu veux que je te dise..." "Si ce n'est pas bon, tu n'as qu'à changer de boulot..." "C'est ce que je vais faire,..." Ander en beter maar nog niet meteen.
