Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
25-02-2012
PERTE TOTALE
Ons ma en haar zoon in een nieuwe wagen. Gelukkig, een nieuwe wagen. Met airbags en andere goede zaken. Anders waren ze misschien dood geweest. De auto perte totale. Zij heeft haar pols verstuikt/gebroken?? De airbag deed zijn werk maar haar arm sloeg tegen iets hard aan. Ze werden aangereden door een auto die te snel reed. Ze reden op de hoofdweg. De auto kwam van opzij. Ik heb haar niet in haar bed gestopt maar ging wel langs met kramieken boterhammen en yoghurtpotjes. Voor morgenvroeg. Ze zal in haar kleren slapen. Ze wordt niet graag betutteld. Mijn zoon bezocht vandaag net zijn vriend die dat zwaar ongeluk heeft gehad, nu ongeveer twee jaar en twee maanden geleden. Weer een weirdo dag. Mijn oudste dochter zal brommeren naar een feestje. Ze zit achteraan op een brommer. Als dat maar goed afloopt... Waarschijnlijk wel, het is al genoeg geweest voor vandaag. Soms hangen er dingen in de lucht. Vanavond hou ik het rustig in mijn satijnrode pyjama die ik gekocht heb in de spullenhulpwinkel. Mijn gestreepte pyjama was versleten. Hier gold geen recup meer. Nu zit ik dus in het nieuw. Voor slechts zeven euro vijftig. "Oiro" zoals het personeel van de spullenhulpwinkel zo mooi pleegt te zeggen met elk het accent van hun streek. Polen, Rwanda, Kenia, Zuid-Amerika. Boeken van Amélie Nothomb en muziek van Noir Désir.
Ik heb mijn eigen "ziel" gezien. Noem het innerlijk, of stemmetje of wat dan ook. Het leek op gematerialiseerde muziek, op flinterdunne gouddraadjes... Ik had niet gedronken, ik had griep en hevige koorts... Net als in films gelijk "Sense and sensibility"... Ik sliep lang en goed. Op het werk zijn er vele afwezigen vanwege ziekte. Ik zet voorlopig door. Ook al omdat de wachtzaal bij mijn dokter altijd barstensvol zit en je alleen al ziek zou worden van te moeten wachten tussen snotterende en hoestende mensen. Thee en Vicks. Mijn partner balsemt me in met Vicks. De ongezonde werkomstandigheden (geen ventilatie en altijd circulerende ziektekiemen) brengen me ertoe ander en beter werk te zoeken. Uiteraard verander ik niet als ik niet zeker weet dat er iets anders voor me klaarligt waar ik zeker zes weken kan blijven. Donderdag mag ik gaan solliciteren. Er staat nog altijd een 4 voor de leeftijd, dus het is het proberen waard. Wie weet welke tram ik nog zou missen.
Sta me toe... Er lag een roze pluim onder uw hoofdkussen. Vanwaar? Wel, het is een tekentje dat ik om je geef, ook al geloof je mij niet. Eigenlijk is de pluim afkomstig van een karnavalskostuum van mijn jongste die als roze flamingo haar laatste cinquanta schooldagen zal beginnen!
Hij is weer een en al in de weer om me niet te verliezen. Maakt groentesoepjes klaar, pompt mijn fiets op, herstelt mijn remmen. Ik laat me vangen, laat me vallen. Hij is de vader van mijn kinderen en hij houdt van mij. Ik voel ook nog wel liefde, edoch... Als ik s' avonds thuiskom, word ik verwelkomd door de dochters. Ze hebben mij gemist. De ene heeft pijn in de buik vanwege haar maandstonden, de andere wil een broek kopen van één of ander merk. Ik ben blij dat mijn (iets moeilijkere) werkweek erop zit. De koude bracht moeilijke telefonische contacten teweeg. Gelukkig zijn er nog vele nieuwe Belgen die wel openstaan voor mijn voorstellen. Hard selling, soft selling. Elke dag weer wonderen verrichten. "Je t'aime chérie", zegt hij als ik thuiskom. "Chuis (je suis) pompée, tu sais..." zucht ik dan. In bed glijden we in elkaars armen, het is koud en we zoeken de warmte op. Vandaag pluisden de kids in mijn verleden. Dokkiedoc. Wie heeft het uitgemaakt? Dokkiedoc. "Wat een asshole!!!" zeiden ze dan. "Ach, hij huwde iemand uit zijn milieu..." antwoord ik... "Je verdedigt hem nog..." zeggen ze. In de liefde ben ik een softie. "Zeg ma, ik dacht dat je arty was en je viel op traditionele types..." "Behalve je pa dan", zucht ik diep.
Soms moet een mens de laatste restjes energie bijeensprokkelen en opnieuw beginnen. Ik dacht aan Canada, het idee is nooit uit mijn hoofd verdwenen, neither the place, the location. Het werk evolueert zoals altijd tot een kutsituatie, rennen wie kan, sauve qui peut. Ik moet de "shit" die anderen achterlaten, opruimen. "Je bent geen CEO," argumenteert mijn dochter. Het huilen staat me nader dan het lachen. Mijn partner polst naar de financiële toestand en die ziet er voorlopig (tot ik mijn groot belastingstegoed terugtrek) weinig rooskleurig uit en hij singelt me "t'as toujours des problèmes" naar het hoofd. Ik ben het zat om zo behandeld te worden, op het werk en thuis, en plan over alles een streep te trekken en op zoek te gaan naar een fantastische vent. O neen, niet de fouten maken die anderen maken. Op je achtenveertigste ben je geen twintig meer. Een buddy. Dat heb ik nodig. Een hele toffe vriend, een soort lat-relatie. Leeftijd? Tussen 46 en 50. The one. The only. Het ontbrekende stuk puzzel in de puzzle. Misschien het verlengde uit een vroeger leven in de Middeleeuwen, wie weet. Vanaf zaterdag ga ik op jacht met pijl en boog. Lacht cynisch. Ik weet dat ik mijn veilig kot zal moeten verlaten. Het zal misschien direct geen groot succes worden, maar bon, een paar ervaringen kunnen er nog altijd bij. Ach neen, ik ben serieus en weet wat ik zoek. Voor minder doe ik het niet. Hij zoekt mij. Goh, die vent zal een heilige moeten zijn. Mij en al mijn shitproblemen erbij nemen. Chaos, ultimate chaos. Ik beloof plechtig aan mezelf om eerlijk te zijn vanbij het begin. Ik ben té slim (?), net niet jong genoeg, net niet oud genoeg, een ondefinieerbare squaw die mensen bang maakt vanwege haar zesde zintuig. Een heks, quoi... Een lief lief vrouwtje maar o, wat kan ze prikken. Het zal alles moeten zijn of niet moeten zijn. Toch voel ik dat hij bestaat. Highway 48, moet kunnen toch... Hij is groot, bruinharig, (ja hij verft zijn haren), slank tot gemiddeld potig, passioneel. Spannend. Ik zal niet neen zeggen, maar ja... Verlos me uit de klei. Neem me mee naar ... Of volg me naar... Ik kan beginnen met eerst opnieuw te solliciteren voor een betere job. Betere job. Meer inkomen. Meer uitjes. Meer gelegenheden om buddy tegen te komen. Soms kan men niet anders dan initiatieven nemen. Ik zie niet meer om. Deze trein wil ik niet missen. Hou jullie op de hoogte. Spannend, niet????
"Ik ben pleite" zei ze. Ze had het wel gehad. Ze had niets tegen onverwachte gasten, maar nu had ze juist migraine (yep, dokkiedok, 2 dagen per maand maar ik heb je raad opgevolgd en slikte een aspirientje met veel water, soms 2 maar niet achter elkaar en dan gaat de pijn zo over). Toch voelde ze zich beter na een mok thee met een kruidenmengsel en een aspirientje met veel koud water en trotseerde ze de sneeuw om koffiekoeken te halen voor de onvoorziene gasten. Haar zoon zette haar altijd voor een voldongen feit. Hij ging uit met zijn vrienden, bleef bij zijn lief slapen en de vrienden kwamen dan thuis slapen bij zijn mama. Hij vroeg het wel nooit. Misschien zien jonge mensen de wereld anders. Niet van mijn en jouw maar van ons. Iemand zei me ooit dat ik en een andere veertigjarige collega tot een fucked-up generatie behoorden. Gisteren hoorde ik dan weer dat de vroegere generaties meer elkaar bekampten om er te geraken en dat de nieuwe generatie elkaar door dik en dun steunt. Enfin, stof tot nadenken. Ik zie het zoveelste vriendje van mijn dochter aan de deur staan. Heel veel vriendjes. Maar prins charming, the one and only????? Enfin, ze bekijken de zaken anders dan wij vroeger. Hoewel ik er ook al een losse stijl op nahield. Maar ik ging wel voor the real thing. Mijn jongste is dan weer anders. Voor haar gelden eerder bff-toestanden. Best friend forever (vriendinnen). Zelf weet ik het niet meer. Mijn man is ziek, zoveel is duidelijk. In een gang ergens op het werk had ik een hele goede babbel met een man die gescheiden is en ook in een overgangssituatie zit. Een toffe gast... Ik had in tijden zo geen goede babbel meer gehad. De lerares van mijn dochter kwoteerde me als een stipte, goed georganiseerde en zeer werkzame vrouw. Ik voelde me (eindelijk) erkend. Ja, deze madam gaat voort, ook in moeilijke tijden. Een ex-vriend van vroeger belt me op maar ik wimpel hem af. Hij is niet wat ik nodig heb. Verre van. Tijdens het wachten in de rij bij Colruyt neem ik witte tulpen in mijn handen. Daarna leg ik ze terug. De illusie van even opnieuw bloemen te krijgen. Even opnieuw de uitverkorene te zijn. 1 ding heb ik geleerd : een beetje veel beter voor mezelf te zorgen. Ik had het nodig want ik had mezelf teveel aan anderen gegeven.
Ergens ontstond leven, heel ver weg. Leven na leven na leven na leven na leven, een leven vindt zijn vervolg in een nieuw leven, onopgeloste dingen moeten opgelost worden. Nog 1 sleutel ontbreekt als een deur die dicht is bij een voorraadkamer. Als de deur open is, valt alles eruit.
Je partner heeft emfyseem en dat is kut. Altijd moe en het leven wordt nooit meer zoals voorheen. Je houdt de moed erin. Water wordt uit de longen gedraineerd via een prik in de rug. Paracetamol of dafalgan stilt de pijn. Je doet alles alleen in het huishouden. De was, de plas, de boodschappen, de vuilbakken buitenzetten, het koken. Alles regelen, ook de financiële dingen. Je weet waar het begon maar niet waar het zal eindigen. Toch blijf je doorgaan. Uit liefde voor elkaar en voor wat geweest is. Soms hoor ik je huilen maar je zegt niets en je huilt niet. Het is een zucht van onmacht. Mijn tranen zijn bevroren. Ik sla me er wel doorheen. Again.
Als je samenwoont met een zieke partner, wordt de liefde "etherisch". Ik ben altijd al tamelijk spiritueel geweest maar nu zweef ik in een soort walhalla waar ik vooralsnog niet meer uitkom. Nog even en ik transformeer in een lichtgevende engel. Het maakt me bang en nieuwsgierig tegelijk. Voorbij de grenzen der aardse liefde. Mijn "zieke"partner heeft bovendien een rothumeur. Mijn geduld grenst aan het ongelofelijke. Alles krijgt een andere kleur, een andere dimensie. Lachen doe ik niet, tenzij ik een masker opzet. God, wat moet ik sterk zijn in dit tranendal. Mijn oudste zoon geraakt er wel, hij is een goede student en kan zich goed concentreren. Hij heeft zijn kot nu omgeruild voor hotel mama, tijdens de blok. Mijn oudste dochter daarentegen baart me zorgen. Ook zij ruilde haar kot in voor hotel mama, hoewel haar kot veel comfortabeler is want ze heeft er meer persoonlijke ruimte. Bij haar gaat het studeren minder vlot hoewel ze bij hoog en laag blijft beweren dat ze heel intelligent is en ze is natuurlijk verstandig genoeg maar het lijkt alsof ze zich minder goed kan concentreren en af en toe schiet ze in een Franse of Mediterrane colère. Gelukkig heeft de jongste meer maturiteit en zullen bij haar de studies en de blok waarschijnlijk vlotter verlopen. Binnenkort ga ik met haar naar een opendeurdag van de univ. Mijn leven is zeer gevuld op dit moment. Veel verantwoordelijkheden die ik alleen moet dragen. Bij ons ma kan ik niet terecht voor zulke zaken. Eigenlijk kan ik bij niemand terecht, tenzij bij mezelf. Ik zou graag gaan kijken naar Much ado about nothing (Shakespeare herschreven door Jan De Corte) in het Kaaitheater maar zelfs daar heb ik geen tijd voor. Ik bekijk dan maar een stukje op tv brussel. Met films idem. Ik zou graag naar die film en die film gaan maar de tijd ontbreekt. Het wordt tijd dat ik nog eens een moodboard creëer. Maar eerst mosselen met frieten klaarmaken vanavond. Was in reclame in de GB of is het Mestdagh of whatever. Enfin, soit, mosselen dus, gekocht met mijn kersverse maaltijdcheques. Muziek verzacht de zeden, maar lekker eten ook.
Thuis ligt hij continu in de zetel. Ik durf het woord haast niet uitspreken. Hij is héél ziek. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Help waar nodig. Blijf sterk. Op het werk ben ik weer mijn goedlachse zelf. Thuis ben ik sterk. Het is alsof ik na drie dagen gejankt te hebben, me neerleg bij het onoverkomelijke. Morgen bestel ik een kot voor de jongste die volgend jaar gaat studeren. Er zijn twee Tosca's. De Tosca die sterk is. De Tosca die gevoelig is en snakt naar een beschermende schouder die er niet is. De gevoelige Tosca is opgeborgen in de lade van mijn kast. De sterke Tosca blijft bovendrijven. Was het ooit gemakkelijk? Dit leven? Toch wil ik genieten van elke dag dat hij nog bij me is. Alsof we eeuwig leven. That's the spirit. Is dit echte liefde?
21 jaar lief en leed. Een wederhelft valt ziek. 21 december. Iets met de longen. Iets met vermageren. Fel vermageren. Hij heeft alvast geen maagring nodig. Wat doe je dan? Je huilt drie dagen aan een stuk. Zal je wegvluchten? Zal je beginnen drinken? Zal je voor hem zorgen? Je komt er sterker uit. Staat plots voor veel dingen alleen. Hij is er nog maar niet meer zoals vroeger. Je bent verwonderd over je eigen kracht. Ja, ik hou nog van je... 's Nachts droom ik van een huis op zee. Hoge hoge golven. Het huis blijft staan ondanks de storm. Hoe het verder moet? Honnestly, I don't know. Maar ik moet doorgaan. De studenten zitten in hun blok. De jongste gaat met mij haar voorlopig rijbewijs bestellen op de gemeente. Ik laat het jaar op me afkomen. Morgen moet hij weer naar de dokter. Hij heeft al twee weken niet meer gerookt. Roken is dodelijk. Lees ik op achtergelaten pakjes sigaretten in de Aldi. Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!
als je iets jongere mensen wat van je raad kunt meegeven. Leuk als je anderen van jouw ervaring kunt laten genieten. Alhoewel het soms te laat komt. Ik zeg tegen een collega die met een ander een aanvaring had en nu de gevolgen ervan moet ondervinden : "Vermijd in de toekomst openlijke confrontaties op werkvlak. Speel het diplomatisch en schrijf desnoods je slechte gevoelens op een papier dat je zelf bewaart." Ooit was ik op een job en had ik een confrontatie en het resultaat was dat ik de bons kreeg. Yep. Ik was ooit een vlinder. Vloog tegen alle mogelijke lampen aan. Nu ben ik een gelukkige, blije persoon. Het leven wordt (soms) beter met de jaren. Alleen... Ik word niet meer zo gemakkelijk verliefd. Maar hoeft dat dan? Een jonge vrouw vindt dat ik een mooie lijn heb voor mijn leeftijd. Ik doe veel sport, het zal daaraan liggen. Mijn oudste dochter heeft een driehoekig gezicht en plakt goed op foto. Net als haar papa. Haar krullen zijn een mengeling van mijn fijne sluike haren en zijn kroezelhaar. Ik noem ze Italiaanse renaissancekrullen. Vele vriendjes. Wie zal de ware worden? Moei ik me niet mee. Als ze maar gelukkig worden. Ze gaf me een mooie foto van haarzelf met een vriend. De jongste wil misschien liever in Brussel blijven studeren. Het zijn hier allemaal zinnekes. Nederlandstalige perfect tweetalige zinnekes. Vandaag heb ik ontdekt wat mensen met een laag inkomen eventueel kunnen doen. Misschien per week rekenen ipv per maand. Dit is - naar mijn oordeel - de beste truuk. Je geeft jezelf een weekloon, legt een flink pak opzij voor de facturen en je houdt wat over voor de rest. Zo heb je elke week wat geld. Zo ben je nooit zonder iets.
zong het gospelkoor van Rwandezen op de kerstmarkt. Het was vree schoon. Ik werd er zowaar blij van. Een man nodigde me uit voor een kerstfeest op de school uit mijn kindertijd. Misschien ga ik wel. Un petit bain dans mon enfance.
Wat te zeggen over de nieuwe regering? Politiek is niet mijn ding, niet meer moet ik zeggen. Maar goed, de nieuwe premier Elio lijkt een goede manager te zijn op het eerste gezicht. Al spreekt hij erbarmelijk Nederlands, onze Latijnse premier. Maar het Nederlands is niet de eenvoudigste taal. Zeker niet voor Latijnen. Oosteuropese mensen zijn er sneller weg mee. Ja, ik leer alles proefondervindelijk. Ik leef in de onderbuik van de maatschappij. Het actieve voetvolk. Ik heb contacten met de doorsneebevolking. Via de telefoon, maar soit... Je leert er veel mee ivm de structuur van de maatschappij. Enfin, Elio dus. Aan het roer van een hopelijk niet al te vlug zinkend schip. Dat bedoel ik dan in termen van "hopelijk niet al te vlug failliet". Mijn jongste (6de ASO) studeert haar examen geschiedenis. Het griezelsprookje van Grimm op grote schaal. Mensen in een oven. WO II Brrrrrrrr... Homo homini lupus. Van engelen kan men in dergelijke situatie bezwaarlijk spreken. Ons ma : "Weette gij nog dakik meningite had en dadde naar West-Vlaanderen moest gaan om een week bij de (inmiddels overleden) tantes te verblijven (Haar tantes, dus mijn groottantes)." "Ja ma, ik was acht, het was er koud behoudens een koeievel in de slaapkamer... Ze bakten "lukskes" en ik moest buiten wat gaan wandelen en boven de in mist badende bevroren Izer of een soort afgeleid Kanaal hiervan voelde ik een rare aanwezigheid (geesten van overleden soldaten uit WO I (of restanten ervan who knows) en de ratten lagen bevroren in de rivier." Ons ma : "G'hebt zoveel meegemaakt als kind." Ik : "Och, ja, 't is al goed..." (Ik zag haar als kind nog liggen in een plas van bloed op de grond.) Nu oogsten de lukskes wereldwijd succes, denk maar aan de wereldberoemde bakkerij uit Lo-Reninge. Bij de tantes leerde ik 's morgens een eitje eten bij het ontbijt, hennepot eten, een brouwsel van zelfgemaakte limonade drinken op basis van appelsien- en citroenschillen. Plus mijn Westvlaams op peil houden, dat me reeds werd aangeleerd door een Westvlaamse buurvrouw van recht tegenover die mij altijd in het Westvlaams aansprak vanaf mijn drie jaar en aangezien haar dochter met mij op school zat, sprak ik een aardig mondje Westvlaams. De kinders van de lokale dokter (ook verre familie) ontvingen ons in hun gezellige weelderige cocon. De basis van de Vlaamse rijkdom achteraf. Mojildeke, toch.... wakeujegimooiskriven....
In volle crisistijd werd ik aangenomen. Waarschijnlijk omdat interims te duur zijn. Wie zal het zeggen? Uiteindelijk leidt interim tegenwoordig meestal naar een vaste job. Ik heb ook geen alternatief. Als werkzoekende laten ze me nog geen dag gerust. Elke dag zouden ze me stalken alsof er niemand anders in Broekzele te vinden is. Ik ben ont-zettend populair als het op werken aankomt. Een graag geziene gast. Iemand die men goed kan gebruiken. Omdat het een stressy job is, stelde ik mijn eisen. Ik werk vier vijfde. Dan heb ik één dag om mijn eigen ding te doen. Om mijn privéleven terug op de rails te zetten.
20 jaar geleden zo rond 17 u 58 werd ik voor het eerst mama. Mijn eerste kind was geboren. Sindsdien ben ik mama gebleven. Er volgden nog 2 dochters : ééntje die nu bijna negentien is en ééntje die zeventien en een half jaar jong is. De jaren zijn gevlogen, prachtige jaren, moeilijke jaren, vooral op financieel vlak omdat ik samenwoonde met een partner met een laag inkomen. Mooie herinneringen ook aan de momenten samen met de kinderen. Het huishouden van Jan Steen. Een en al chaos maar ook veel geluk. Koorddansen op financieel vlak en altijd net het hoofd boven water houden. Verstandige kinderen die het goed deden en doen in hun studies. Avondwerk, weekendwerk, heel soms wat nachtwerk wat mezelf betreft. Vanaf 15 kwamen de vrienden/vriendinnen over de vloer. Ondanks weinig geld slaagde ik erin hen een normale opvoeding te geven. Het is dus mogelijk. Mijn oudste studeert voor ingenieur. Oudejaarsavond 2009 was hij bijna omgekomen in een ongeval. Gelukkig is hij er goed vanaf gekomen. Om maar te zeggen, twintig jaar is niet niks. Toen ik 20 was, hield ik zoveel van dokkiedoc. Met wie wil ik oud worden? That's the question. Met de lookalike van dokkiedoc. De speld in de hooiberg. Zoeken? Bwa, neen, ik zoek niet meer, ik heb alles al in mij. Ik wacht. Ik zoek enkel gelegenheden op. Spanning, mensen, emotie, observatie, luisteren. Een film creëren binnen de film van het leven. Hij pikte haar op. Hij ving haar op. Een magnetische aantrekkingskracht trok hem naar haar toe. Ze zei : "Je hoeft niet te blijven, als je wil weggaan, is het ook goed, maar laat me eerst wat rusten op je sterke schouders." Hij zei : "Ik blijf, ik ga nergens naartoe, ik blijf bij jou, voor altijd, tot je op het kerkhof ligt." Zij : "Neem je dit en dit en dit erbij..." Hij : "Ik neem je helemaal met al de rest erbij."
in het land is, zullen de criminaliteitscijfers nog de hoogte ingaan. Daar en daar binnenkomen enzovoort... Toch wel leuk maar ook wel creepy. Er zijn geen geheimen meer. Sommigen wonen zo afgelegen dat men hun woonst niet terugvindt. Anderen staan open en bloot te pronken met hun bescheiden stulpjes. Aldus ondergetekende. En god, ik word gezocht. Help, ik verhuis... Ach neen, het is daar zoet en rustig wonen.
Ik denk dat ik eindelijk weet wat ik wil. En wat ik niet wil. Soms duurt het een tijdje eer men erachter komt. Ik liet de "shit" (kindertrauma's en andere toestanden) achter ergens in de ether in het woud van Larenbeek naast de ring. Ik parafraseerde de naam van het bos om google-toestanden te vermijden. Vanaf nu beginnen we met een propere lei. A whole new life. Dit schattige poesje is brutaler geworden. In positieve zin. Ik bestel een Ricard op een verwarmd terras. Een lang heerschap vraagt of hij erbij mag komen zitten. "O sorry, ik dacht dat je een stoel wou..." laat ik me ontvallen. "Een beetje in de wolken?" vraagt hij vriendelijk. "Ja, je kan het zo stellen..." antwoord ik kort en ik zwijg. Hij moet maar uit zijn kot komen. En dat doet hij. "Ik denk dat ik je nog van ergens ken..." "Kan zijn, weet je, ik kom hier niet zo dikwijls" lieg ik. "Misschien uit onze studententijd, ja, djeezes, nu weet ik het weer, jij bent toch x niet?" "Klopt, ik ben x, enfin, plus vijfentwintig jaar..." "Je ziet er goed uit, je straalt..." "Ik doe mijn best, jij ook, enfin, je hebt het wel ver geschopt in dit leven." "Dokkiedok" "I know"... "En jij, heb je kinderen?" "Drie grote, het zijn flinke studenten, lieve schatten met een eigen persoonlijkheid, eerst een jongen, dan twee meisjes." "Ja wat zeg, ik heb ook kinderen, vier, maar ze zijn iets jonger." "Ah, de puberteit... en hoeveel jongens en meisjes?" "Twee-twee" "Nice." Ik geniet van de invallende avond en vraag me af wat hij moet denken wat ik überhaupt alleen op een terras zit te doen; Ik vul de stilte op : "Weet je, dokkiedoc, ik houd er tegenwoordig van alleen op stap te gaan. Laten we het zo stellen, ik zoek romantiek, niet noodzakelijk een vent of zo, neen, ik ben op zoek naar mooie aangename dingen, leuke mensen, luxe, schoonheid... Ik heb het gehad met de crisis en al de shit in België, laten we leven, denk ik dan. Back to the roots, to mooie dingen, quoi, plezier maken enzo..." "Groot gelijk, ik zal bij jou komen om me te laten genezen..." "De prins en de heks, het sprookje waar nooit een begin en nooit een einde aan kwam..." "High five..." "Eerlijk, mister Dokkiedoc, ik zoek iemand als jou, niet jou maar iemand als jou, jij bent model voor wat ik zoek..." "Ik voel me geflatteerd..." "Niet nodig, jij hebt daar geen verdienste aan, het leven, enfin de natuur is misschien wat aardig tegen jou geweest en je bent een sympathieke intelligente knul, maar that's it. I like your style, tout court." De heks verdween in de herfstnacht en voelde zich helemaal opgeladen. De bezem leidt haar waarheen ze wil. In zijn gedachten blijf ik diegene met wie hij het nooit gedaan heeft, omdat ik er simpelweg nog niet klaar voor was. In mijn gedachten blijft hij diegene die het poortje geopend heeft.
Deutsch à la Tosca aber die Kunden verstehen mir sehr gut. Weil ich in Wallonien viele problemen habe um x zu verkaufen, geht es sofort besser wenn ich mit Deutsche Leuten sprechen kann. "Je bent precies ook van alle markten thuis," laat een Hollandse collega zich ontvallen. "Kein problem, es gibt freundliche Menschen im Osten des Landes..." Respekt fûr diese Leute!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Misschien was ik in een vorig leven een soort Heidi im Tirol. Wer soll es sagen?
Mijn grote hobby is recycleren : lees van iets oud iets nieuw maken. In één of andere winkel schafte ik me een kleinood aan : een apparaatje waarmee men pluisjes van wollen pulls verwijdert zodat ze terug een nieuwe look krijgen. Het ding is goud waard en het werkt wel op batterijtjes. (goedkope van de markt : voor één euro een pak van twaalf) Ik heb een leuke babbel met een recyclageartiest tijdens een verkoopsgesprek. Soms trekt men mensen en dingen aan die in dezelfde sfeer zijn. Gisterenavond knipte ik prenten uit voor mijn mood board. Mijn jongste : "Mama, wanneer gaan we eens op citytrip naar Wenen?" Sissi, sneeuw, muziek, karren met paarden, prachtige witte paleizen, champagne en Sachertorte. Eerst een afbetalingsplan voor de belastingen regelen. Een oude man klaagt dat er een grote oorlog zal komen. Niets gaat nog, alles stuikt in elkaar. Nu ja, hij kan wel gelijk krijgen, het wordt er niet gemakkelijker op en met drie studenten in huis moet ik de broeksriem aanhalen. Over-leven. Het kan nog altijd slechter. Het voordeel als men een hele tijd al budgetteert, is dat men er al aan gewoon is.
Ik was niet alleen met mezelf, maar omringd door heel veel mensen die dezelfde keuze als ik hadden gemaakt. Ik kwam onder andere de mama van een schoolkameraadje van mijn zoon van uit de lagere school tegen, met haar hond, temidden van de velden naast het bos. Haar vriendin had ook een hond bij. Het bos was mooi, goudkleurig, een mals warm tapijt van bladeren. Ik sprak met de bomen (ik ben bomenfluisteraar, wisten jullie dat niet) en ben weer helemaal opgeladen. Ongelofelijk dat er op een boogscheut van Brussel nog zoveel groen is. Gisterenavond had ik een man aan de lijn die een Halloweenwandeling maakte met zijn vrouwke en een groep doorheen de velden. Ik voelde hun gezelligheid, de koudere avondlucht, de donkerte, de sfeer en ik stopte het gesprek en excuseerde mij dat ik even in hun gezellig wereldje had binnengedrongen. Alleen al voor de empathie is dit werk goud waard. Ik ben geen voyeur maar kan me goed inleven in anderen. Men noemt me soms een cactus omdat ik kan prikken als ik me onrechtvaardig bejegend voel. Het sterrenteken schorpioen ligt me wel. Ik had ooit een hele lieve charmante groottante (schoonzus van mijn oma) die een heel sexy stem à la Piaf had en me een pop cadeau deed waar ik op slag verliefd op was als kind. Een grote pop met donkere krulletjes en grote bruine ogen. Van uit de lucht keek mijn drie jaar jonger en doodgeboren zusje mee en ze zag dat het goed was en andere lieve kindjes keken ook mee. Ik kon de hemel zien. Mijn mama dacht dat ik teveel verbeelding had, die had ik ook, maar ik kon toch de hemel zien. Ook wat engelen en witte gedaantes. Nu die lieve charmante groottante was schorpioen van sterrenteken en kocht veel op krediet, al verdiende haar man goed zijn brood als bakker. Waar is de tijd? In een wereld zonder referenties ga ik voortaan mijn eigen gang. Misschien is dat een oplossing voor de crisis, iedereen doet zijn eigen ding, meer kleinschaligheid en minder grootschaligheid, door het internet zijn we toch allemaal verbonden. Engelen zie ik niet zoveel meer, alleen één grote entiteit, misschien mijn uebergids in het leven. Deze morgen kreeg ik wel een extra knuffel van mijn doodgeboren zus die inmiddels al 45 aardejaren heeft (sinds september) en aan de andere kant verdergeleefd heeft. Sommige mensen zouden dit creepy vinden, ik stond er eerst niet voor open maar nu wel en voel haar vaak met mijn hart. Mijn zoon en zijn vriend werden eens aangevallen door een bende en net op het goede moment kwam de bendeleider van de bende ertussen en konden ze ontsnappen. Ik weet dat mijn zus mijn kinderen beschermt. Moet je meer vragen? Toch is ze niet continu bij me, ik moet ook mijn lessen leren en mijn plan trekken. Vaak is mijn leven superdruk.
Hij neemt me stilletjes vast bij mijn schouders en kust me op mijn mond. Het is donker bij de ingang van het bos en iedereen is stil en ingetogen. "Wanneer laat je mij jouw hart zien? Ik begrijp je soms niet helemaal. Maar ik voel je aan en wil ervoor gaan, ik wil de wereld doorkruisen om jou te begrijpen, ik wil op je wachten." "Shttttt," antwoord ik, "maak het nu niet moeilijk, ik heb tijd nodig, maar ik wil je iets tonen wat je nog nooit gevoeld hebt." Beiden verdwenen in het donkere bos. De sterren en de bomen bezegelden hun liefde, ze voelden de koude niet, alleen elkaar en bleven voor eeuwig met elkaar verbonden. Wat de natuur heeft bijeengebracht, kan niet meer gescheiden worden, zelfs niet door mensen. Hij nam haar en de ganse romantiek en fantazie en shit en marollenperikelen erbij. Voor eeuwig.
