Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
05-01-2010
KORTE NACHTEN
Korte nachten. Vanwege het ziekenhuisverhaal. Gisterenavond. Toch één gerustelling : geen ernstige trauma's aan de organen. Wel, hetgeen ik al vermoedde (foei, betweter!!!), blauwe plekken op nier. Soort nierkneuzing dus. Hij zal moeten rusten. Voldoende drinken. Deze morgen de uroloog aan de lijn. Zal enige tijd nog antibiotica moeten nemen. Ook geen sport op dit moment. Voldoende rust. Liggen hoeft niet, zitten is ook ok. Vanwege de blok zal hij het sowieso rustig houden. Gisteren defileerde er veel jeugd in zijn kamer. Allemaal jonge mensen. Deelt de kamer met een andere mijnheer. Uiteraard, we zijn niet "rijk" zoals u al weet. Was een hele vriendelijke mijnheer. Het stoorde hem niet dat er zoveel mensen langskwamen. Moke en ik verontschuldigden ons voor het lawaai. De man zei ons vriendelijk goedendag 's avonds. Moderne kamers. Mijn zoon had zijn eten maar half opgegeten maar de sandwiches van zijn zussen smaakten wel. Vlug naar de balie voor een login en password. Zodat hij zijn laptop kon gebruiken. In de gang huilde een madammeke : 'K wil nor ois, (ik wil naar huis), 'k wil nor ois... Een kreet die niet te stuiten viel. Straks mag hij naar huis. Ik zal mijn "gast" eens goed soigneren. Ben zo blij dat hij leeft. Anders zou hij voorgoed 18 gebleven zijn.
NIEUWJAARSNACHT 2010 SLECHTSTE NACHT VAN ONS LEVEN
Een telefoontje rond drie uur. Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Even slikken... Beseffen dat hij dood had kunnen zijn, dat ze dood hadden kunnen zijn. Ze hadden niets gedronken en het was nog vroeg. Uit respect voor de slachtoffers en hun familie verzwijg ik de details. Ze zijn er allemaal psychologisch van onder door. De auto werd aan de rechterkant geraakt. Sindsdien... is ons leven volledig veranderd. Niets is nog zoals het was. De nacht van nieuwjaar of wat er nog van overbleef, zag ik het leven van mijn zoon tien keer defileren. Van zwangerschap tot nu. Ik heb de laatste dagen heel wat meegevoeld met anderen. Hun pijn, hun verdriet, het besef dat mijn zoon daar nu ook had kunnen liggen. Het was een fameuze klap vanwege een zware auto die op hen inramde. Fucking shit, dit, lieve lezers, had ik liever nooit meegemaakt. Kon ik de klok maar terugdraaien. Ik had nog gezegd : Kom met de trein terug, feest door en wacht op de eerste trein. Maar hij wou nog blokken. Vandaar de autorit. Waarom gebeurt zoiets? In één klap is mijn zoon volwassen geworden. Ik huil mee om de pijn die hij voelt om zijn vrienden. Over mijn leven hangt een waas. In-triest. In de douche hoor ik de kraaien buiten. Ik slik. Het wordt me allemaal wat teveel. Was het maar nooit gebeurd. De klok terugdraaien gaat niet. Schuldgevoelens ook bij mij. Ik had hem moeten waarschuwen. Las twee weken geleden het boek van Luc Beaucourt. Zie blog... Djeez, als dat geen aanwijzing was... Ik ben te soft geweest. Nu brand ik kaarsen omdat hij nog leeft. Nu brand ik kaarsen voor de anderen, dat ze mogen genezen in de mate van het mogelijke. Hopend op de meest positief mogelijke afloop, als daar nog van kan gesproken worden tenminste. Maar ze leven nog... Ik werd op nieuwjaarsnacht voor de tweede keer moeder van mijn zoon. Nu stop ik want het wordt me te zwaar. Te moeilijk. Dit kon er - na een moeilijk jaar - niet meer bij. Eén ding heb ik geleerd. De jeugd steunt elkaar door dik en dun. Ze zijn vrienden en hangen aan elkaar en geven echt om elkaar. Dit is liefde.
hing op aan een kerstboom naast één van de twee stallen in de Basiliek van Koekelberg. Een zelfgemaakt kaartje aan een lelijk touwtje. Que les sans-abri ait une maison... Het moet uiteraard aient une maison zijn maar dat zal de schrijver of schrijfster van dit kaartje worst wezen. Ik moest denken aan de luxe-wensboom van de kinderen van Barack Obama en hun vriendjes, vriendinnetjes in het Witte Huis. De ene mens leeft in de goot bij wijze van spreken, de andere in een paleis of een kasteel. Het stemt tot nadenken. Ik gun in elk geval elke burger van planeet aarde op zijn minst een tent om de nacht in door te brengen. Maar wie ben ik? Mijn zoon zwoegt over massa's leerstof,... Ik coach hem af en toe, ben hier vreselijk slecht in - denk ik - maar stel vast dat het me goed afgaat. Iemand moet het doen al ben ik wel een harde... Maar ik kan 24 jaren interim- en andere werkervaring zomaar niet van me afschudden. Misschien ben ik gehard. So be it. Ondertussen las ik het kersverse boek van urgentie-arts Luc Beaucourt uit. Dokter 100 %. Een man die al mijn respect verdient en waarom ook niet, dat van anderen. Een schitterend boek over een doe-dokter die actie boven theorie verkiest om overal in rampgebieden mensen ter hulp te schieten. Ook sijpelen overal in het boek de problemen in verband met de klimaatverandering door. Mensen, het is vijf voor twaalf, wie zet de eerste stap, maar het is al veel te laat, vrees ik. Ben ik een doe-mens? Wel ja, eigenlijk wel maar in combinatie met een droom-mens. Ik droom en spin (mediteer) elke dag over belangrijke en minder essentiële zaken. Dank je Dokter 100 %, ik heb veel aan het boek gehad. Bijvoorbeeld : "Hoe geraakt mijn oudste (zoon) - pleziermaker eerste klas - door zijn blok? Hoe moet het verder? Dit is een vraag die ik me vaak stel. Fragment uit het boek van Luc Beaucourt : Tijdens mijn eerste jaar geneeskunde in Gent, was ik als leider nog steeds erg actief bij de scouts. Ik stak daar met plezier veel tijd in, maar moest op het einde van het jaar vaststellen dat zo'n hobby onverenigbaar was met mijn studies. Er was gewoon te weinig tijd om te studeren. Ik had bovendien een zeer feilbaar systeem. Had ik een cursus van 800 bladzijden, dan deelde ik dat getal door 10 en 80 uur voor mijn examen begon ik te blokken. Ik buisde dus in 1ste zit. Uiteraard geraakte deze dokter achteraf glansrijk door zijn studieperiode, ditmaal vervolgde hij zijn studieparcours aan de universiteit van Antwerpen. Gelukkig want hij heeft massa's mensen waar ook ter wereld achteraf geholpen.
Het is niet omdat ik dol ben op dat liedje, dat ze dat hierboven letterlijk moeten nemen. En of we sneeuw kregen, in het binnenland,... Decimeters sneeuw. Het is anders wel mooi, Brussel, de Basiliek en omgeving in de sneeuw. Vooral als je niet moet werken tijdens het weekend. Hoe ik vorige donderdag - de dag van de sneeuwstorm - op mijn werk ben geraakt, wil wel niemand weten. Ik deed autostop. Vingertje omhoog. Mijn bevallige (nog niet helemaal vervallen, oef...) charme deed de rest. Ik moet het van mijn glimlach hebben. Enfin, bouwvakkers namen me mee in hun wagen tot een kilometer verderop. Ik dacht dat het Polen waren, maar het waren Vlamingen. In alle geval, leve de bouwsector. Omdat ze niet verder moesten en ergens in eens straat opzij moesten zijn (time is money), werd ik halverwege gedropt. Thanks en weer wandelen door een maagdelijk wit sneeuwlandschap. Nergens - in geen honderd jaar - bussen of trams te bespeuren. Bij de kerk op het plein zag ik een man en een jongen van plusminus zeven jaar in een wagen. Alle hens aan dek. Overtuigingskracht 100 procent. De lieve man nam me mee in de wagen en gelukkig toeval, zijn vrouw werkt in het franstalige gedeelte van de school waar ik vlakbij moest zijn. Hij zette me af en ik bedankte hem met "mille fois, merci...." Er is hoop voor deze wereld, mensen worden minder egoïstisch de laatste tijd, heb ik de indruk. Mijn zoon studeert de pannen van het dak voor zijn examens in januari op d'univ. Mijn oudste dochter is er overal door in de eerste examensessie van het laatste jaar humaniora. Ze wil kost wat kost op kot, raakt in de clinch met Moke maar "ce que femme veut Dieu le veut" en ze zal uiteindelijk haar zin krijgen. Ze zal wel mee moeten betalen want we zijn "working poor." Maar dat wist u al, lieve lezer... De jongste is er overal glansrijk door, behalve voor fysica en wiskunde en er wordt haar aangeraden een talenrichting te kiezen. Ze is wel keigoed in economie. Ik probeer haar te overtuigen de raad van haar titularis op te volgen maar zij wil baas worden later en in de modesector werken. Ze vraagt me nu te surfen ivm avondonderwijs moderealisatie en dergelijke. "Ce que femme veut Dieu le veut..." Eén ding is zeker, de niet zichtbare dingen tussen de moleculen van mijn zesenveertig jaar jonge lijf hebben meer dan overuren gedraaid. Het zijn toverdraden, niet zichtbare, niet materiële dingen die zweven tussen de moleculen en magie teweegbrengen. Mijn jongste en ik, we zijn twee handen op één buik en ik zal haar altijd steunen en ondersteunen en helpen en alles wat erbij komt. Haar tranen van vrijdag waren nergens voor nodig. Gelukkig ben ik niet in een huilperiode... Soms is Moke de grillen van mijn oudste dochter beu en dan wil hij verhuizen, ver weg van hier... Ik heb hem al gezegd dat ondanks mijn liefde en zijn liefde voor mij, ik hem laat gaan als hij dat wil. Ik kan goed mijn plan trekken, ik zou in het slechtste geval mijn huis moeten verkopen maar - als ik ooit geld heb - zou ik een nieuwe stek kopen. Ik ben een sterke vrouw. Moke kan niet om met de grillen van mijn oudste dochter, maar ik vermoed dat ze een beetje zoals hem is en hij ook ooit zijn land en familie heeft verlaten in een impuls. Gelukkig weet mijn oudste dochter dat ik haar altijd zal steunen, ook al woont ze vanaf september niet meer thuis. Kinderen zijn als de pijlen van een boog. Ooit schieten ze weg, de ene al wat vlugger dan de andere. Mensen, lieve mensen, ik wens jullie allemaal een heel gezellige kerst- en sneeuwperiode toe. Als iemand ongegeneerd onder de donsdeken wil liggen met zijn of haar favoriete literatuur, doen... Ciaoo....
Ik (eeuwige optimist tot in de kist) zie het door werkomstandigheden even allemaal niet zo goed meer zitten. Hoe moet het verder? Sauve qui peut. Dit is een brug te ver. Folks, ik denk dat ik weeral andere horizonten moet opzoeken. Toch is het hartverwarmend te beseffen dat er toch nog een enthousiast lezerspubliek is van deze blog. Alvast één constante. Ik heb hele fijne kinderen, wat eigenzinnig maar toch fantastisch. Originele en warme persoonlijkheden. Een hele lieve lieve man wiens verliefdheid op mij ik nooit zal kunnen evenaren. Hij weet dit maar ik verwen hem op de manier die ik het beste kan en hij is zo toch niet ontevreden. Meer kan ik niet doen, ik heb mezelf ook niet gemaakt. So far, alles peis en vree maar de job.... Waarom val ik altijd op de slechtste jobs? Mijn psychiatrische kennis is weerom wat groter geworden. Koppel een excentrieke persoonlijkheid aan een koppige trouwe persoonlijkheid en aan een zeer idealistische persoonlijkheid en je hebt mij. Ik zal nooit buigen voor iemand. Zeker weten. Dus, hop op zoek naar betere horizonten. Dit jaar ben ik vele keren opgegeten. Als een lief onschuldig schaapje. Het is tijd dat ik weer tot leven kom. Schulden of niet, ik weet niet of ik nog "sous-métiers" wil doen. Ik heb mijn trots, see.... Maar, lieve lezers, deze madam is superstrong. Ze voelt zich wel wat alleen. Ondanks al de lieve zielen om haar heen. Zo tof, zo zwartharig en zo alleen... Maar ik kan het aan, hoor, want ik weet dat weinigen mij daarin kunnen volgen. Eli zou het misschien begrijpen. Een ex uit lang vervlogen tijden. Moke wil het niet zien en ik wil het hem niet aandoen. Hij wil alleen maar knuffels en die gun ik hem. Hij geeft me al zo veel. Et puis, la simplicité, cela rassure... Die vind ik bij Moke.
belt me op mijn gsm. Mijn dochter (in volle examentijd) zei me dat er gebeld was. Ik was in de keuken een kopje brandnetelthee aan het drinken. Hele straffe brandnetelthee. Ik bel terug naar het nummer. "Ja, goeiedag mevrouw Tosca, ooit werd u ondervraagd over het thema "armoede". Zou jij daar nog eens over kunnen spreken, ervaringen, bevindingen enzo... en hoe je het momenteel stelt." Ik voel me als een Griekse mythologische figuur die een marmeren bal aan haar enkel meesleept. "Dat wil ik zeker..." Volgt een gans gesprek waarin ik mijn financiële situatie uit de doeken doe. Momenteel kom ik net rond. Concludeer ik zelf. Het zou leuk zijn om niet te moeten rekenen maar kom, er zijn ook leuke verrassingen. Zoals de kleine eindejaarspremie van mijn interim in 2008. Eigenlijk kom ik net rond, al is het soms trekken en krabbelen. Zonder creditcards zou ik wel niet kunnen leven, wegens laattijdige uitbetaling van loon en dergelijke. Maar goed, het jaar is bijna gedaan en het rad draait en misschien, heel misschien ben ik volgend jaar bij de gelukkigen. Zelf kom ik rond met twee keer niets maar ik wil mijn kinderen alles gunnen zonder te overdrijven. Lees : laten studeren. Sommige mensen hebben zelfs hier de middelen niet voor en dat is toch godgeklaagd. Minou (witte gootkat) kijkt me aan met haar mysterieuze blik. Ze weet altijd alles beter. Altijd.
en voorlopig zal ik mijn ervaringen en bevindingen nog niet uit de doeken moeten doen want de andere spreker had verlet, dus waarschijnlijk gaat het voorlopig nog niet door.
In een wassalon wacht ik op mijn lijnbus die me naar het werk moet brengen. Het regent bakken. Kyoto, het is misschien al te laat... What a fucking weather!!!! Leuke muziekjes alom waaronder stir it up van Bob Marley. Rondom mij enkel jeugd die ook op de lijnbus wacht. Buiten wacht een man die ik heb leren kennen doordat hij in de namiddag dezelfde lijnbus neemt en een dame. Af en toe knopen we een gesprek aan maar zeker niet altijd. Hangt af van het moment. Op het werk stort een ouder zijn hart uit bij mij. Hij is een alleenstaande vader. Heeft al een paar tromboses achter de rug. Luisteren en chapeau. Sommige mensen verdienen een medaille. Make belt aan met slecht nieuws. Ze is bestolen. Een dief of dieven houden huis in de buurt. Belangrijk is om de deur goed op slot te houden. Ze kwam terug van de Colruyt. Met heel veel zakken. De deur niet goed dichtgedaan. Een man, volledig in wit kostuum, liep rond in de gang. "Mon chat, mon chat..." Ons ma - eventjes te naïef - ging in de tuin kijken of de kat er was. Geen kat te bespeuren. Ondertussen moet hij toch de weg gevonden hebben naar de jaszak van ons pa en met grijpgrage handen stal hij geld en kaarten. Ons ma had dat niet gezien. Pas een halve dag later had ze het gemerkt. De kater viel zeker niet mee. De man stamelde nog iets van : "Excusez-moi madame du dérangement", schudde haar de hand en liep vlug weg in de straat. Voor hen wordt dit dus een maand zonder pensioen. Een schamel jaareinde als het ware. Gelukkig hebben ze vroeger nog kunnen sparen. Ze zijn niet alleen. Vele oudere mensen zijn bestolen in hun buurt. Politiebezoek en achteraf een eventuele dader aanpikken tussen dertig misdadigershoofden die op een scherm defileren. Ach, ons land is zeker niet veilig meer. De politie vindt dat ze er nog goed van af is gekomen, ze is niet neergeslagen of zo. Djeez... Ooit merkte ik een wagen op in de buurt. Het was alsof die prospectie deed. Zo van : die wonen daar en die wonen daar. Georganiseerde misdaad. Er zijn er die hier van leven. Als het heel even misgaat, lopen ze tegen de lamp. Anders vrijuit.
Vorige week was het winderig en regenachtig op de koop toe. Ik verloor 2 paraplu's en kocht een nieuwe bij Wibra voor een prikje. Op de trappen van het Noordstation speelde een jongbejaarde man balkanmuziek. Een vrouw vertelde me haar leven : ze is alleen, weduwe en won een reis van Sunjet. Of ze naar Turkije, Marokko, Tunesië zou gaan... Il faut faire attention aux suppléments de prix... Leuk dat ze op vakantie kan gaan. Eén en al empathie. Vakantie zit er volgend jaar voor mij niet in vanwege mijn precaire financiële situatie. Misschien doe ik wel een fietstocht of een lange ellenlange voettocht kwestie van mijn veeleisende carrière wat te verteren bij gebrek aan feedback en een coach. Maar een wellness zie ik wel zitten. Naast de deur. In Sint-Agatha-Berchem. Een vrouw steekt me een folder toe op de Kerstmarkt in de buurt. Schwett, schwett... (chouette,chouette!!!) I hope I'm not that looking bad,... Ondertussen is mijn oudste achttien geworden. Liefhebben en loslaten. Is het pendelen beu en wil kost wat kost op kot. Ergens op de campus. Zijn lessen beginnen al om acht uur 's morgens. Het Chinese jaar van de Buffel loopt ten einde. Als persoon geboren met stamdag Schaap ben ik dit jaar meermaals opgegeten geweest. Geestelijk dan. Volgend jaar is het Chinese jaar van de Tijger, iets vriendelijker al voor personen geboren met stamdag Schaap. Ik kan haast niet wachten. Dit jaar werd er veel van mij gevraagd. Ik kreeg ook voor de allereerste keer gezondheidsproblemen onder de vorm van een tenniselleboog. Begrijpe wie kan. Toch flits ik nog over de Brusselse wegen per fiets. Ik plaatste een bakje op mijn dakterras zodat de engeltjes er centjes in kunnen gooien. Ze zijn me daarboven toch niet helemaal vergeten want einde december trek ik mijn belastingen terug. Er wordt altijd teveel afgehouden zodat ik wel terug moet trekken. Niet zoveel want ik zette de kinderen ten laste van mijn partner op de fiscale brief. Anders moet hij zovéél bijbetalen. Nu trekt hij een peulschil, maar goed, hij moet al niets betalen en dat is ook meegenomen. Een afbetalingsplan bekomen, is nooit leuk. Elke dag bedelaars, waar ik ga of sta. Van alle rassen. Van alle leeftijden. Gelukkig wil ik er nog niet tegen schoppen, ik ben een vrij vredelievend persoon. Geen geweld. Peace and love. Ze willen geen appels enkel centjes. Dan maar niets.
