|
Als kind werd ik in het schoolmilieu zeer goed omringd.
Door lieve, lieve nonnetjes die tegelijk psychologe, opvoedster, mama, onderwijzeres waren voor vele kinderen.
Warme, warme mensen.
Ver weg van onheilsberichten van Het Laatste Nieuws online.
Ook waren er vriendelijke (niet pedofiele) priesters.
Mensen die gaven om hun medemens.
Ik herinner me nog een zeer vooruitstrevende pastoor die een bol wol gooide naar ons kommunikanten.
Iedereen kreeg een stuk draad van de wol.
Symbolisch voor het leven.
Ik had het voorrecht vooruitstrevende moderne warmhartige mensen te ontmoeten zonder al die poespas...
Ook dat mag eens gezegd worden en ik ben er blij om.
Uiteraard hangt veel af van de mensen die je tegenkomt of ontmoet.
Ik heb ook "andere" dingen gezien in mijn jeugd.
Pooiers die meisjes ronselen in cafés bijvoorbeeld.
Maar steeds die beschermende hand boven mij.
Ik ben er dankbaar om.
Liever geen geld dan dat geld.
Soms pel ik nu de relaties in mijn leven af.
Als een ajuin.
De schillen ervan afnemen.
Als er iets overblijft, zit het goed.
Alles is ook niet altijd rozegeur in mijn leven.
Met mijn oudste dochter (tweede kind) zijn er momenteel problemen.
Ik wijk niet.
Tot daar en niet verder.
In mijn hart weet ik dat ik het allemaal nog niet zo slecht gedaan heb.
Gelukkig is de band met mijn partner goed.
Een ontpelde ajuin maar kom, de band zit goed.
Mijn dochter legt ons op de rooster.
Ik ween omdat zij wil dat ik denk dat we een beetje gefaald hebben in de opvoeding.
Maar ik mag dergelijke dingen niet denken.
Meer dan ooit wil ik me creatief uitleven.
Zij wil op kot gaan en zal op kot gaan...
We kunnen niet veel goeds doen in haar ogen.
Mensen, ik wist niet dat het hebben van kinderen zo complex kon zijn.
Van mijn (goed) hart wordt soms een vloermat gemaakt.
Gelukkig is er de beschermende hand boven mij.
Dat te voelen doet goed, heel goed...
26-03-2010 om 12:43
geschreven door tosca 
|
