Ze duwt me een papiertje onder de neus.
Ik vertaal wat erop staat.
Ik voel me plots als : "Wie ben ik...."
Ze over-leven.
Een gezin met twee kinderen die net als andere kinderen de school vullen.
Klanten van de school.
Waarom is een ander kind meer waard?
Ik zou het begot niet weten.
Het zijn nog lieve kinderen ook.
Wat als ze teruggestuurd worden naar hun land?
Ze lopen hier school.
Ze vertonen nog geen agressief gedrag, ze zijn nog jong.
Wie ben ik om te zeggen dat ze zo vlug mogelijk gedeporteerd moeten worden naar het land van herkomst?
Met vliegtuigen van het leger?
Er bestaan geen zekerheden meer.

06-12-2010 om 21:19 geschreven door tosca  

denken jullie dat ik een zenachtig filosofisch persoon ben.
Niets is minder waar.
Ik kan ook een vat vol emoties zijn.
Staat iets me niet aan, dan schop ik ertegen op een diplomatische tot radicale manier.
Zoals nu.
Teveel shit in de school waar ik werk.
Trop c'est trop - zei ooit een zeer intelligente man Paul Vanden Boeynants.
Ik wring me in duizend bochten.
Haat concentratiescholen en concentratiekampen.
Auschwitz is niet aan mij besteed.
L'histoire se répète.
Et ça gueule...
Ik moet ook "gueuler", roepen, alsof ik in één of ander concentratiekamp tewerkgesteld ben.
Misschien moeten de mensen minder kinderen kopen of maken.
Misschien moeten ze niet de ganse opvoeding aan de school overlaten.
Misschien moeten mensen leren hoe ze hun kinderen moeten opvoeden.
Misschien moet ik vooral weggaan uit deze school.
Hetgeen ik ook zal doen.
Ik heb een overdosis van het onderwijs.
Goh, hopelijk gaan mijn kleinkinderen naar dure bijna "privéscholen".
"Hij zeggen fils de pute tegen mij, juf..."
"Ferme ta gueule..." antwoordt de andere.
Hier zullen duidelijk geen ingenieurs of dokters gekweekt worden...
Misschien toch, een enkele uitzondering.
Ik hou niet van clichés, maar droom van een betere stek.
Dus bye bye and ciao, inshallah....
Voor sommige kinderen ben ik een slechte vrouw want ik woon samen en ben niet getrouwd en heb kinderen...
Maar de liefde is in het hart niet in de boekjes niet op papier....
Er is nog een lange weg af te leggen, het lijkt quasi onmogelijk.
Gelukszoekers parkeren bij mijn buur advocaat voor de deur.
Ze willen kost wat kost "papieren".
Een andere buur klaagt over een belachelijk laag pensioen.
Mijn "sociaal empathisch" gevoel kreeg een flinke deuk, de laatste maanden.
Eén goede raad, fellows : denk vooral aan jezelf en wees niet te sociaal.

30-11-2010 om 19:52 geschreven door tosca  

25-11-2010 om 20:13 geschreven door tosca  

21-11-2010 om 16:30 geschreven door tosca  

Mijn partner is een gematigde tot zeer gematigde moslim.
Zelf ben ik een zeer gematigde katholiek.
Mijn jongste gelooft NIET in God.
Heeft ze me daarnet verteld.
Maar ze gelooft in mij, in zichzelf, in het leven.
Of ik in God geloof?
Ik geloof in een sterke kracht die dingen samenbrengt, maar ik denk niet dat ik als mensje het niveau, de trilling, van God kan bereiken.
Erover discuteren heeft dus geen zin.
Er zijn hogere energieën, wezens, entiteiten.
Daar ben ik van overtuigd.
Ook is er leven voor het leven en leven na de dood.
Mijn jongste dochter heeft een vriendin die op school haar hoofddoek afneemt en buiten de school haar hoofddoek draagt.
Sommigen zeggen haar buiten de school geen goedendag meer.
Mijn dochter wel.
Ik ben er blij om.
Een opvoeding zonder vooroordelen.
We zijn wie we zijn hier thuis en sluiten bij geen enkele groep aan.
We doen het zelf en zijn de acteurs van ons eigen leven.
Als kind al was iedereen voor mij gelijk.

11-11-2010 om 14:45 geschreven door tosca  

dat iets nooit meer zal gebeuren of toch niet op zo'n manier.
Dan pats en boem, gebeurt het toch.
Er is geen ontkomen aan.
Vraag is natuurlijk, welke de kracht is die hierachter schuilt.
Een mama voelt wat goed is voor haar kinderen.
Ik liet haar 2 dagen gerust, zonder te bellen naar haar kot.
Ze moest studeren, belangrijke dingen doen.
En zie, ze heeft het toch maar gedaan.
18/20.
Word niet te perfectionistisch, schattie, maar ik ben fier op jou.
Mama's zijn psychologen voor hun kinderen.
Omgekeerd zijn kinderen spiegels voor hun mama.
Nu ik veel met kinderen (van anderen) bezig ben, kijk ik naar hun mama en hun papa.
Elk kind op zich is een perfecte mengeling van twee wezens.
Het gaat verder dan intelligentie, ego of schoonheid.
Het gaat over de "ziel".
Soms is de ziel wat ziek, soms is ze gelukkig, soms stralend.
Een bepaald persoon zoekt oogcontact, knikt en ik keer bescheiden terug in mijn schulp van samenwonende en trouwe vrouw.
"Hij heeft wel iets," denk ik dan en "ja, we zouden wel goed overeenkomen."
Maar thuis wacht mijn maatje, mijn makker zonder Maes.
Ik drink rode wijn bij de spaghetti samen met mijn jongste.
"Laat ons doen als echte Italianen doen."
Moke trekt zijn neus op : "Il ne faut pas les inciter à boire."
"On ne boit pas, chéri, on déguste..."
"On fait comme les Italiens."
Een kennis zegt dat het warm is in haar houten chalet.
Goed voor de liefde - denk ik dan.
"Ja, als je niet veel kleren aanhebt, " zegt iemand.
"Het is niet alleen dat, de warmte is een positief gegeven voor de liefde," antwoord ik.

10-11-2010 om 21:23 geschreven door tosca