Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
06-12-2010
UITGEPROCEDEERD
Ze duwt me een papiertje onder de neus. Ik vertaal wat erop staat. Ik voel me plots als : "Wie ben ik...." Ze over-leven. Een gezin met twee kinderen die net als andere kinderen de school vullen. Klanten van de school. Waarom is een ander kind meer waard? Ik zou het begot niet weten. Het zijn nog lieve kinderen ook. Wat als ze teruggestuurd worden naar hun land? Ze lopen hier school. Ze vertonen nog geen agressief gedrag, ze zijn nog jong. Wie ben ik om te zeggen dat ze zo vlug mogelijk gedeporteerd moeten worden naar het land van herkomst? Met vliegtuigen van het leger? Er bestaan geen zekerheden meer.
denken jullie dat ik een zenachtig filosofisch persoon ben. Niets is minder waar. Ik kan ook een vat vol emoties zijn. Staat iets me niet aan, dan schop ik ertegen op een diplomatische tot radicale manier. Zoals nu. Teveel shit in de school waar ik werk. Trop c'est trop - zei ooit een zeer intelligente man Paul Vanden Boeynants. Ik wring me in duizend bochten. Haat concentratiescholen en concentratiekampen. Auschwitz is niet aan mij besteed. L'histoire se répète. Et ça gueule... Ik moet ook "gueuler", roepen, alsof ik in één of ander concentratiekamp tewerkgesteld ben. Misschien moeten de mensen minder kinderen kopen of maken. Misschien moeten ze niet de ganse opvoeding aan de school overlaten. Misschien moeten mensen leren hoe ze hun kinderen moeten opvoeden. Misschien moet ik vooral weggaan uit deze school. Hetgeen ik ook zal doen. Ik heb een overdosis van het onderwijs. Goh, hopelijk gaan mijn kleinkinderen naar dure bijna "privéscholen". "Hij zeggen fils de pute tegen mij, juf..." "Ferme ta gueule..." antwoordt de andere. Hier zullen duidelijk geen ingenieurs of dokters gekweekt worden... Misschien toch, een enkele uitzondering. Ik hou niet van clichés, maar droom van een betere stek. Dus bye bye and ciao, inshallah.... Voor sommige kinderen ben ik een slechte vrouw want ik woon samen en ben niet getrouwd en heb kinderen... Maar de liefde is in het hart niet in de boekjes niet op papier.... Er is nog een lange weg af te leggen, het lijkt quasi onmogelijk. Gelukszoekers parkeren bij mijn buur advocaat voor de deur. Ze willen kost wat kost "papieren". Een andere buur klaagt over een belachelijk laag pensioen. Mijn "sociaal empathisch" gevoel kreeg een flinke deuk, de laatste maanden. Eén goede raad, fellows : denk vooral aan jezelf en wees niet te sociaal.
De brief met de opzeg van de kutjob ligt klaar. In het leven moet je risico's durven nemen. De sprong in het onbekende. Ach, voor één kutjob liggen er tien andere kutjobs klaar. Bij hopen. Een deur gaat dicht, een andere open. Ik bevond me in een slechte steeg. Had nachtmerries 's nachts. Teveel is teveel. Too much is too much. Ik wil het mezelf niet meer aandoen. Naast me zat een zwarte vrouw die ergens op visite ging. Ze had rode en witte rozen. Ik schonk ze aan mezelf. Eerst de rozen dan de rest. Want ik verdien het meer dan ooit. Waarom ben je geen dokter geworden? Waarom? Waarom heb je geen goede job gevonden? De waarheid kwetst niet maar ketst op me af. Ik ben leeggeprikt en heb vulling nodig. Op mijn bed stal ik mijn voorspellingskaarten uit. Er liggen contacten en telefoontjes in de toekomst. Niet zo veraf. Er zal toch weer iets beters uit de lucht vallen. De slechte steeg waar ik vertoefde wordt een rozentuin. Hou jullie op de hoogte, zeker weten...
Het antwoord is neen. Ik stop niet met deze blog. Alleen, mijn home computer is gecrasht en de kinderen zijn met hun laptop op kot en ieder heeft graag zijn gerief. Maar vooral heb ik het véél te druk, in mijn professioneel leven. Ik heb mijn directrice gezegd dat ik ermee wil kappen en ze vond het fantastisch dat ik het al zo lang volhield. Om niet te zeggen hoe weinig amateurs er zijn voor deze job. Ik mag het mezelf niet meer aandoen. Ik verdien beter. Toch heb ik haar beloofd het nog vijf weken vol te houden. Dus, lieve mensen, ik ben niet dood, mijn blog ook niet, alleen, het zat allemaal wat tegen de laatste tijd. Hopelijk brengt volgend jaar beterschap. Waarin ik wel geëvolueerd ben, is in de reactie op bepaalde dingen. Ik ben veel meer zen geworden in het beheersen en controleren van situaties. Ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig want ik ben leeg als een leeggeprikte ballon. Dus zorg ik vooral goed voor mezelf op dit moment. "Chéris toi-même et le monde te chériras..." Een doordenkertje.
Mijn partner is een gematigde tot zeer gematigde moslim. Zelf ben ik een zeer gematigde katholiek. Mijn jongste gelooft NIET in God. Heeft ze me daarnet verteld. Maar ze gelooft in mij, in zichzelf, in het leven. Of ik in God geloof? Ik geloof in een sterke kracht die dingen samenbrengt, maar ik denk niet dat ik als mensje het niveau, de trilling, van God kan bereiken. Erover discuteren heeft dus geen zin. Er zijn hogere energieën, wezens, entiteiten. Daar ben ik van overtuigd. Ook is er leven voor het leven en leven na de dood. Mijn jongste dochter heeft een vriendin die op school haar hoofddoek afneemt en buiten de school haar hoofddoek draagt. Sommigen zeggen haar buiten de school geen goedendag meer. Mijn dochter wel. Ik ben er blij om. Een opvoeding zonder vooroordelen. We zijn wie we zijn hier thuis en sluiten bij geen enkele groep aan. We doen het zelf en zijn de acteurs van ons eigen leven. Als kind al was iedereen voor mij gelijk.
dat iets nooit meer zal gebeuren of toch niet op zo'n manier. Dan pats en boem, gebeurt het toch. Er is geen ontkomen aan. Vraag is natuurlijk, welke de kracht is die hierachter schuilt. Een mama voelt wat goed is voor haar kinderen. Ik liet haar 2 dagen gerust, zonder te bellen naar haar kot. Ze moest studeren, belangrijke dingen doen. En zie, ze heeft het toch maar gedaan. 18/20. Word niet te perfectionistisch, schattie, maar ik ben fier op jou. Mama's zijn psychologen voor hun kinderen. Omgekeerd zijn kinderen spiegels voor hun mama. Nu ik veel met kinderen (van anderen) bezig ben, kijk ik naar hun mama en hun papa. Elk kind op zich is een perfecte mengeling van twee wezens. Het gaat verder dan intelligentie, ego of schoonheid. Het gaat over de "ziel". Soms is de ziel wat ziek, soms is ze gelukkig, soms stralend. Een bepaald persoon zoekt oogcontact, knikt en ik keer bescheiden terug in mijn schulp van samenwonende en trouwe vrouw. "Hij heeft wel iets," denk ik dan en "ja, we zouden wel goed overeenkomen." Maar thuis wacht mijn maatje, mijn makker zonder Maes. Ik drink rode wijn bij de spaghetti samen met mijn jongste. "Laat ons doen als echte Italianen doen." Moke trekt zijn neus op : "Il ne faut pas les inciter à boire." "On ne boit pas, chéri, on déguste..." "On fait comme les Italiens." Een kennis zegt dat het warm is in haar houten chalet. Goed voor de liefde - denk ik dan. "Ja, als je niet veel kleren aanhebt, " zegt iemand. "Het is niet alleen dat, de warmte is een positief gegeven voor de liefde," antwoord ik.
Het zal komen doordat ik tussen de buildings werk, maar ik moest onverwijld aan Central Park denken toen ik deze late namiddag rond de Basiliek wandelde om een chocoladebrood te kopen in een zeer exclusieve bakkerij. Goudgeel waren de blaadjes van de bomen. De Marokkaanse bruid die poseerde zag eruit als een snoepje. Rozen in het donkere haar. Mijn oma en overgrootmoeder hebben ook nog geposeerd op foto's bij of rond hun huwelijk. Het heeft iets weg van Titanic. Sjiek en met heel veel kant en krullen. Maar goed, de late namiddag had goud in de mond en het was heel aangenaam vertoeven buiten. In dit leven zal ik dus niet of nooit trouwen. Het is misschien een vervolg van een vorig leven waarin ik als zwarte slavin werkte bij een rijke weduwnaar en tijdens de nacht zijn sponde deelde. Veel liefde dus maar niks officieel. Het is raar. Het zou wel kunnen kloppen eigenlijk. Officieel stellen we ook in dit leven weinig voor, we wonen samen. We hebben wel drie kinderen en die doen het voorlopig goed in het leven en ondanks het feit dat ze op kot zijn, komen ze nog heel vaak naar huis om te verpozen en dan vertoef ik veel in de keuken en hou ik me bezig met de was en de strijk. Soms brengen ze ook iemand mee, het liefst onverwacht. Er is een jongen wiens mama ik enkel aan de telefoon gesproken heb, omdat ze even later stierf aan één of andere ziekte. Ik zou zo graag hebben dat hij zijn weg vindt in het leven. Hij had een hele lieve mama. Soms sterven de lieve mensen het eerst. Een traan, een prentje en weg zijn ze... Voor heel lang... De overblijvenden moeten het met elkaar zien te redden. Als ze voor elkaar wat zorgen, is de dode blij. Denk ik toch... Misschien bezoek ik morgen het graf van onze pa. Misschien ook niet. Ik weet het nog niet. Hij zal er nog heel lang liggen. Het is aangenaam herfstweer, niet zo koud. Binnen een paar weken vieren de moslims het offerfeest. "C'est depuis qu'on n'achète plus de mouton, que je n'ai plus de chance..." zaagt Moke. Ik hoop in stilte dat zijn vriend ons wat schaap meebrengt, maar dat is weer een egoïstische economische gedachte van mijn kant. Als Moke nu toch eens zijn zin krijgt... Ik ben wel ongeveer de enige hier thuis die graag schaap lust. Het leven is als een film. Brussel. De clash van culturen. Een beetje gezwans. 's Avonds wordt er lekker gegeten : pitta, Marokkaans brood, pompoensoep, Croque Monsieur, Rustlers, Chocoladebrood. Het is hier altijd de zoete inval.
dan kom ik er morgen. Dat is mijn nieuwe filozofie. Ik kijk de laatste tijd heel anders tegen de dingen aan. Mijn jongste zit in het voorlaatste jaar ASO richting moderne talen en ze stelt me vragen over Assisenzaken. Denkend aan het feit dat mijn zoon bijna de leeftijd heeft van die jongen die beschuldigd wordt van moord op zijn familieleden, stel ik me even in de plaats van die jongen. Welk leven gaat hij tegemoet? Hoelang moet hij vastzitten? Ok, een paar moorden is niet niks, maar stel dat hij nu eens schizofreen is. Of een overdosis had geslikt en rare dingen is beginnen doen. Dingen zijn eigenlijk niet zo simpel als we wel willen denken. Het is allemaal niet zo eenvoudig. De ene reageert zus en de andere zo. Ondertussen leren we allemaal wat bij. Want dat is het leven toch... Een beetje een leerschool. En dan die Clottemans. Veroordeeld vooraleer er een proces had plaatsgevonden. Nu, ze zocht aandacht maar dat is normaal als men geen vaderfiguur heeft gekend. Ze heeft misschien de mediatizering van het proces in de hand gewerkt. Het zal je dochter maar zijn die in zo'n proces verwikkeld is. Gisteren had ik een mooie droom. Ik droomde over een "wintertuin" in zwart-wit-goud. U ziet het, beste lezers, aan "mooie fantazie" geen gebrek. Ik ben oprecht blij dat die invalide man de lotto heeft gewonnen. Eindelijk iemand die niet op straat moet gaan voor de verhoging van de pensioenleeftijd. Want daar gaat het om, centen, centen, centen... Morgen is het misschien "Sainte Touche" in mijn leven. Het manna valt uit de hemel, enfin, dat hoop ik toch... Al zijn de bruintjes altijd vlug op. Alleen de "wintertuin" is niet te betalen. Immaterieel. Ik was er graag gebleven maar moet om vijf uur mijn warme bedje uit om de toekomst van de Brusselse jeugd te verzekeren.
zou ik het toch niet zo slecht gedaan hebben in het leven. Dixit een klasgenootje van vroeger die me van jongsaf aan gekend heeft en ook het stijfdeftige milieu van waaruit ik kom. Ze praatte over mij met een ander vriendinnetje van vroeger, een echte losbol toen. "Ze was wel tof maar een beetje "seutig" met die witte haarband en die vlechtjes." (over mij dan) Toen ik tien jaar was, moest ik van mijn ma met dergelijk kapsel rondlopen. Aangezien ik een "braafke" was... Maar ja, op mijn zestiende brak ik los. Ik heb mezelf voor een groot deel zelf opgevoed. Trok de stad in... In Brussel bestond mijn eerste ontmoeting overdag uit een halve pooier en een stel meiden om hem heen. Het werd me meteen duidelijk dat dit ook niet de weg was die ik zou volgen maar ergens tussenin... Mijn klasgenootje vindt dat ik het goed gedaan heb. Van puur traditioneel stijfdeftig naar een "vrijere" levenswandel. Ze moest eens weten welke watertjes ik allemaal doorzwommen heb. Ergens hou ik nog van al de liefdes die ik gehad heb. Ze maakten me losser en los. Eén ding is gebleven : ik ben nog altijd even puur. Niet maagdelijk dan maar puur wat de "mind" betreft. Meer moet dat niet zijn. Een beetje Eli, een beetje Dirk, een beetje Luc, een beetje Eric, een beetje Rudy, een beetje Nouredin, een beetje Abdelmajid, een beetje Ronny, een beetje Mike, een beetje Bart, een beetje Hans, een beetje vanalles en nog wat. Een beetje heel veel Moke. Sorry, als ik iemand vergeten ben. Ze zijn nu allemaal "gelukkig" getrouwd. Ik ook trouwens, al ben ikzelf niet getrouwd en zal dit ook nooit zijn.
