Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
25-02-2012
PERTE TOTALE
Ons ma en haar zoon in een nieuwe wagen. Gelukkig, een nieuwe wagen. Met airbags en andere goede zaken. Anders waren ze misschien dood geweest. De auto perte totale. Zij heeft haar pols verstuikt/gebroken?? De airbag deed zijn werk maar haar arm sloeg tegen iets hard aan. Ze werden aangereden door een auto die te snel reed. Ze reden op de hoofdweg. De auto kwam van opzij. Ik heb haar niet in haar bed gestopt maar ging wel langs met kramieken boterhammen en yoghurtpotjes. Voor morgenvroeg. Ze zal in haar kleren slapen. Ze wordt niet graag betutteld. Mijn zoon bezocht vandaag net zijn vriend die dat zwaar ongeluk heeft gehad, nu ongeveer twee jaar en twee maanden geleden. Weer een weirdo dag. Mijn oudste dochter zal brommeren naar een feestje. Ze zit achteraan op een brommer. Als dat maar goed afloopt... Waarschijnlijk wel, het is al genoeg geweest voor vandaag. Soms hangen er dingen in de lucht. Vanavond hou ik het rustig in mijn satijnrode pyjama die ik gekocht heb in de spullenhulpwinkel. Mijn gestreepte pyjama was versleten. Hier gold geen recup meer. Nu zit ik dus in het nieuw. Voor slechts zeven euro vijftig. "Oiro" zoals het personeel van de spullenhulpwinkel zo mooi pleegt te zeggen met elk het accent van hun streek. Polen, Rwanda, Kenia, Zuid-Amerika. Boeken van Amélie Nothomb en muziek van Noir Désir.
Ik heb mijn eigen "ziel" gezien. Noem het innerlijk, of stemmetje of wat dan ook. Het leek op gematerialiseerde muziek, op flinterdunne gouddraadjes... Ik had niet gedronken, ik had griep en hevige koorts... Net als in films gelijk "Sense and sensibility"... Ik sliep lang en goed. Op het werk zijn er vele afwezigen vanwege ziekte. Ik zet voorlopig door. Ook al omdat de wachtzaal bij mijn dokter altijd barstensvol zit en je alleen al ziek zou worden van te moeten wachten tussen snotterende en hoestende mensen. Thee en Vicks. Mijn partner balsemt me in met Vicks. De ongezonde werkomstandigheden (geen ventilatie en altijd circulerende ziektekiemen) brengen me ertoe ander en beter werk te zoeken. Uiteraard verander ik niet als ik niet zeker weet dat er iets anders voor me klaarligt waar ik zeker zes weken kan blijven. Donderdag mag ik gaan solliciteren. Er staat nog altijd een 4 voor de leeftijd, dus het is het proberen waard. Wie weet welke tram ik nog zou missen.
Sta me toe... Er lag een roze pluim onder uw hoofdkussen. Vanwaar? Wel, het is een tekentje dat ik om je geef, ook al geloof je mij niet. Eigenlijk is de pluim afkomstig van een karnavalskostuum van mijn jongste die als roze flamingo haar laatste cinquanta schooldagen zal beginnen!
Hij is weer een en al in de weer om me niet te verliezen. Maakt groentesoepjes klaar, pompt mijn fiets op, herstelt mijn remmen. Ik laat me vangen, laat me vallen. Hij is de vader van mijn kinderen en hij houdt van mij. Ik voel ook nog wel liefde, edoch... Als ik s' avonds thuiskom, word ik verwelkomd door de dochters. Ze hebben mij gemist. De ene heeft pijn in de buik vanwege haar maandstonden, de andere wil een broek kopen van één of ander merk. Ik ben blij dat mijn (iets moeilijkere) werkweek erop zit. De koude bracht moeilijke telefonische contacten teweeg. Gelukkig zijn er nog vele nieuwe Belgen die wel openstaan voor mijn voorstellen. Hard selling, soft selling. Elke dag weer wonderen verrichten. "Je t'aime chérie", zegt hij als ik thuiskom. "Chuis (je suis) pompée, tu sais..." zucht ik dan. In bed glijden we in elkaars armen, het is koud en we zoeken de warmte op. Vandaag pluisden de kids in mijn verleden. Dokkiedoc. Wie heeft het uitgemaakt? Dokkiedoc. "Wat een asshole!!!" zeiden ze dan. "Ach, hij huwde iemand uit zijn milieu..." antwoord ik... "Je verdedigt hem nog..." zeggen ze. In de liefde ben ik een softie. "Zeg ma, ik dacht dat je arty was en je viel op traditionele types..." "Behalve je pa dan", zucht ik diep.
Soms moet een mens de laatste restjes energie bijeensprokkelen en opnieuw beginnen. Ik dacht aan Canada, het idee is nooit uit mijn hoofd verdwenen, neither the place, the location. Het werk evolueert zoals altijd tot een kutsituatie, rennen wie kan, sauve qui peut. Ik moet de "shit" die anderen achterlaten, opruimen. "Je bent geen CEO," argumenteert mijn dochter. Het huilen staat me nader dan het lachen. Mijn partner polst naar de financiële toestand en die ziet er voorlopig (tot ik mijn groot belastingstegoed terugtrek) weinig rooskleurig uit en hij singelt me "t'as toujours des problèmes" naar het hoofd. Ik ben het zat om zo behandeld te worden, op het werk en thuis, en plan over alles een streep te trekken en op zoek te gaan naar een fantastische vent. O neen, niet de fouten maken die anderen maken. Op je achtenveertigste ben je geen twintig meer. Een buddy. Dat heb ik nodig. Een hele toffe vriend, een soort lat-relatie. Leeftijd? Tussen 46 en 50. The one. The only. Het ontbrekende stuk puzzel in de puzzle. Misschien het verlengde uit een vroeger leven in de Middeleeuwen, wie weet. Vanaf zaterdag ga ik op jacht met pijl en boog. Lacht cynisch. Ik weet dat ik mijn veilig kot zal moeten verlaten. Het zal misschien direct geen groot succes worden, maar bon, een paar ervaringen kunnen er nog altijd bij. Ach neen, ik ben serieus en weet wat ik zoek. Voor minder doe ik het niet. Hij zoekt mij. Goh, die vent zal een heilige moeten zijn. Mij en al mijn shitproblemen erbij nemen. Chaos, ultimate chaos. Ik beloof plechtig aan mezelf om eerlijk te zijn vanbij het begin. Ik ben té slim (?), net niet jong genoeg, net niet oud genoeg, een ondefinieerbare squaw die mensen bang maakt vanwege haar zesde zintuig. Een heks, quoi... Een lief lief vrouwtje maar o, wat kan ze prikken. Het zal alles moeten zijn of niet moeten zijn. Toch voel ik dat hij bestaat. Highway 48, moet kunnen toch... Hij is groot, bruinharig, (ja hij verft zijn haren), slank tot gemiddeld potig, passioneel. Spannend. Ik zal niet neen zeggen, maar ja... Verlos me uit de klei. Neem me mee naar ... Of volg me naar... Ik kan beginnen met eerst opnieuw te solliciteren voor een betere job. Betere job. Meer inkomen. Meer uitjes. Meer gelegenheden om buddy tegen te komen. Soms kan men niet anders dan initiatieven nemen. Ik zie niet meer om. Deze trein wil ik niet missen. Hou jullie op de hoogte. Spannend, niet????
"Ik ben pleite" zei ze. Ze had het wel gehad. Ze had niets tegen onverwachte gasten, maar nu had ze juist migraine (yep, dokkiedok, 2 dagen per maand maar ik heb je raad opgevolgd en slikte een aspirientje met veel water, soms 2 maar niet achter elkaar en dan gaat de pijn zo over). Toch voelde ze zich beter na een mok thee met een kruidenmengsel en een aspirientje met veel koud water en trotseerde ze de sneeuw om koffiekoeken te halen voor de onvoorziene gasten. Haar zoon zette haar altijd voor een voldongen feit. Hij ging uit met zijn vrienden, bleef bij zijn lief slapen en de vrienden kwamen dan thuis slapen bij zijn mama. Hij vroeg het wel nooit. Misschien zien jonge mensen de wereld anders. Niet van mijn en jouw maar van ons. Iemand zei me ooit dat ik en een andere veertigjarige collega tot een fucked-up generatie behoorden. Gisteren hoorde ik dan weer dat de vroegere generaties meer elkaar bekampten om er te geraken en dat de nieuwe generatie elkaar door dik en dun steunt. Enfin, stof tot nadenken. Ik zie het zoveelste vriendje van mijn dochter aan de deur staan. Heel veel vriendjes. Maar prins charming, the one and only????? Enfin, ze bekijken de zaken anders dan wij vroeger. Hoewel ik er ook al een losse stijl op nahield. Maar ik ging wel voor the real thing. Mijn jongste is dan weer anders. Voor haar gelden eerder bff-toestanden. Best friend forever (vriendinnen). Zelf weet ik het niet meer. Mijn man is ziek, zoveel is duidelijk. In een gang ergens op het werk had ik een hele goede babbel met een man die gescheiden is en ook in een overgangssituatie zit. Een toffe gast... Ik had in tijden zo geen goede babbel meer gehad. De lerares van mijn dochter kwoteerde me als een stipte, goed georganiseerde en zeer werkzame vrouw. Ik voelde me (eindelijk) erkend. Ja, deze madam gaat voort, ook in moeilijke tijden. Een ex-vriend van vroeger belt me op maar ik wimpel hem af. Hij is niet wat ik nodig heb. Verre van. Tijdens het wachten in de rij bij Colruyt neem ik witte tulpen in mijn handen. Daarna leg ik ze terug. De illusie van even opnieuw bloemen te krijgen. Even opnieuw de uitverkorene te zijn. 1 ding heb ik geleerd : een beetje veel beter voor mezelf te zorgen. Ik had het nodig want ik had mezelf teveel aan anderen gegeven.
Ergens ontstond leven, heel ver weg. Leven na leven na leven na leven na leven, een leven vindt zijn vervolg in een nieuw leven, onopgeloste dingen moeten opgelost worden. Nog 1 sleutel ontbreekt als een deur die dicht is bij een voorraadkamer. Als de deur open is, valt alles eruit.
Je partner heeft emfyseem en dat is kut. Altijd moe en het leven wordt nooit meer zoals voorheen. Je houdt de moed erin. Water wordt uit de longen gedraineerd via een prik in de rug. Paracetamol of dafalgan stilt de pijn. Je doet alles alleen in het huishouden. De was, de plas, de boodschappen, de vuilbakken buitenzetten, het koken. Alles regelen, ook de financiële dingen. Je weet waar het begon maar niet waar het zal eindigen. Toch blijf je doorgaan. Uit liefde voor elkaar en voor wat geweest is. Soms hoor ik je huilen maar je zegt niets en je huilt niet. Het is een zucht van onmacht. Mijn tranen zijn bevroren. Ik sla me er wel doorheen. Again.
Als je samenwoont met een zieke partner, wordt de liefde "etherisch". Ik ben altijd al tamelijk spiritueel geweest maar nu zweef ik in een soort walhalla waar ik vooralsnog niet meer uitkom. Nog even en ik transformeer in een lichtgevende engel. Het maakt me bang en nieuwsgierig tegelijk. Voorbij de grenzen der aardse liefde. Mijn "zieke"partner heeft bovendien een rothumeur. Mijn geduld grenst aan het ongelofelijke. Alles krijgt een andere kleur, een andere dimensie. Lachen doe ik niet, tenzij ik een masker opzet. God, wat moet ik sterk zijn in dit tranendal. Mijn oudste zoon geraakt er wel, hij is een goede student en kan zich goed concentreren. Hij heeft zijn kot nu omgeruild voor hotel mama, tijdens de blok. Mijn oudste dochter daarentegen baart me zorgen. Ook zij ruilde haar kot in voor hotel mama, hoewel haar kot veel comfortabeler is want ze heeft er meer persoonlijke ruimte. Bij haar gaat het studeren minder vlot hoewel ze bij hoog en laag blijft beweren dat ze heel intelligent is en ze is natuurlijk verstandig genoeg maar het lijkt alsof ze zich minder goed kan concentreren en af en toe schiet ze in een Franse of Mediterrane colère. Gelukkig heeft de jongste meer maturiteit en zullen bij haar de studies en de blok waarschijnlijk vlotter verlopen. Binnenkort ga ik met haar naar een opendeurdag van de univ. Mijn leven is zeer gevuld op dit moment. Veel verantwoordelijkheden die ik alleen moet dragen. Bij ons ma kan ik niet terecht voor zulke zaken. Eigenlijk kan ik bij niemand terecht, tenzij bij mezelf. Ik zou graag gaan kijken naar Much ado about nothing (Shakespeare herschreven door Jan De Corte) in het Kaaitheater maar zelfs daar heb ik geen tijd voor. Ik bekijk dan maar een stukje op tv brussel. Met films idem. Ik zou graag naar die film en die film gaan maar de tijd ontbreekt. Het wordt tijd dat ik nog eens een moodboard creëer. Maar eerst mosselen met frieten klaarmaken vanavond. Was in reclame in de GB of is het Mestdagh of whatever. Enfin, soit, mosselen dus, gekocht met mijn kersverse maaltijdcheques. Muziek verzacht de zeden, maar lekker eten ook.
Thuis ligt hij continu in de zetel. Ik durf het woord haast niet uitspreken. Hij is héél ziek. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Help waar nodig. Blijf sterk. Op het werk ben ik weer mijn goedlachse zelf. Thuis ben ik sterk. Het is alsof ik na drie dagen gejankt te hebben, me neerleg bij het onoverkomelijke. Morgen bestel ik een kot voor de jongste die volgend jaar gaat studeren. Er zijn twee Tosca's. De Tosca die sterk is. De Tosca die gevoelig is en snakt naar een beschermende schouder die er niet is. De gevoelige Tosca is opgeborgen in de lade van mijn kast. De sterke Tosca blijft bovendrijven. Was het ooit gemakkelijk? Dit leven? Toch wil ik genieten van elke dag dat hij nog bij me is. Alsof we eeuwig leven. That's the spirit. Is dit echte liefde?
21 jaar lief en leed. Een wederhelft valt ziek. 21 december. Iets met de longen. Iets met vermageren. Fel vermageren. Hij heeft alvast geen maagring nodig. Wat doe je dan? Je huilt drie dagen aan een stuk. Zal je wegvluchten? Zal je beginnen drinken? Zal je voor hem zorgen? Je komt er sterker uit. Staat plots voor veel dingen alleen. Hij is er nog maar niet meer zoals vroeger. Je bent verwonderd over je eigen kracht. Ja, ik hou nog van je... 's Nachts droom ik van een huis op zee. Hoge hoge golven. Het huis blijft staan ondanks de storm. Hoe het verder moet? Honnestly, I don't know. Maar ik moet doorgaan. De studenten zitten in hun blok. De jongste gaat met mij haar voorlopig rijbewijs bestellen op de gemeente. Ik laat het jaar op me afkomen. Morgen moet hij weer naar de dokter. Hij heeft al twee weken niet meer gerookt. Roken is dodelijk. Lees ik op achtergelaten pakjes sigaretten in de Aldi. Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!
