Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
21-04-2012
EEN KNIPOOG VAN MAGRITTE
Een regenachtige namiddag. Plus artiestenparcours in de buurt. Mijn eerste halte werd een prachtig herenhuis waar een schilder de werken van een andere schilder tentoonstelde. Notabene, iemand die nog bij, voor of rond René Magritte gewerkt had. Een Brusselse schilder. Deze schilder is nu negentig jaar oud. Hij was niet aanwezig maar zijn vrouw wel en ik vond het leuk om met mevrouw te spreken. De schilder uit de entourage van Magritte heet Pieter-Willy De Muylder. Er hing een prachtig schilderij aan de muur. 2 vrouwen, één met een Venetiaans masker, de andere een mysterieuze vrouw, een vrouw die niet alles laat zien en al heel wat heeft meegemaakt. De kleuren waren prachtig. Ik wou het kopen maar helaas... Trouwe lezers weten dat het geld niet op mijn rug groeit. Ik dacht dat het schilderij 20000 euro kostte maar het werd door de schilder zelf 10000 euro vooropgesteld. Als ik het kon kopen, zou ik het gemakkelijk in Azië kunnen doorverkopen aan hele rijke mensen, een soort belegging. Maar ik ben verliefd op het schilderij en zou het moeilijk van de hand kunnen doen. God, wat waren dat mooie schilderijen. Topklasse. Magisch realisme. Een ander schilderij gaf me zin om naar zee te gaan of naar een strand, een Noordafrikaans strand. Een beetje de sfeer van "L'étranger" van Camus. Het was een intense ervaring. Boven de bib zag ik de schilderijen van Guy de Simpele die helemaal zo simpel niet is. Ik houd ook van zijn schilderijen, al is hij vooral een artistieke duizendpoot. Hij regisseerde onder andere de mooie film Kanalket. Ik zou best één van zijn abstracte schilderijen in mijn woonkamer willen hangen. Ik raakte ook aan de praat met Lieve Franqui die mooie abstracte schilderijen maakt. Ze weet nooit vooraf wat het schilderij zal worden. Maar ergens zag ik twee futuristische wezens en mijn romantische ziel zag liefde tussen de twee en een feestelijke telepathische band, zoiets als op dezelfde golflengte zijn. Mooi.... Soit, de ervaring vandaag waren bijzonder goed en ik heb genoten van mooie dingen. Misschien moet ik nog meer bloemen in mijn handen nemen, het zou me inspireren... Een aanrader om naar te luisteren : Sleepers wake Cantata BWV 140 van Bach..
Procol Harum "A whiter shade of pale" denk ik aan de voorbije werkweek die niet van de poes was. Nieuwelingen moesten opgeleid worden, de druk lag hoog, de controle ook. Ik verlangde ernaar om bloemen te krijgen die ik dan ook aan mezelf gaf in de Colruyt. Rode en witte rozen. Ik koop ze niet maar houd ze vast en beeld me in dat ik ze krijg. Mijn jongste is op reis vertrokken met de school. Deze morgen een kusje ter afscheid. Ze wordt groot en gaat volgend jaar op kot. Ik laat de pijl los. Lieve schat, als ik ooit sterf, mag jij mijn asse bijhouden in een potje. Anno 2064 : Ze is zeventig, haar mama is gestorven, ze was 101. Waarom huil je, oma? "Omdat ik mijn mama zo graag zag..." Terug naar 2012 Erg freaky, ik heb een nieuwe lieve jonge collega die rond zijn hals de asse van zijn jonge gestorven geliefde draagt. Hij mist haar maar voelt dat ze bij hem is. - Je zal haar toch moeten loslaten om een nieuwe liefde tegen te komen - Weet ik - zegt hij - maar het is nog altijd te vroeg. Bijna twee jaar geleden is ze gestorven ....
Ik troost een jongere collega alsof het mijn dochter was. Ze huilt en breekt onder de stress. Relativeren is de boodschap. Jonge mensen hebben aandacht en liefde nodig. Soms bekijk ik mijn eigen kinderen en denk aan de tijd toen ze nog klein waren en wat voor schatjes ze waren. Die grote kijkers en mama, de heldin. En papa, de held. De helden van toen zijn warme, beschikbare mensen geworden op wie ze kunnen tellen. En ik, I did it my own way. Ik weet dat ik vooral op mezelf kan tellen. Maar mijn deurtje staat altijd op een kier voor wie het nodig heeft. Gisteren keek ik naar de film Marie Antoinette met Kirsten Dunst. Sophia Coppola als regisseur. Een goede film en een gratis bezoek aan Versailles. Einde achttiende eeuw.
"Mam, ik moet je iets zeggen..." Ik ga met mijn zoon mee naar zijn kamer en vraag me af wat hij te zeggen heeft. Hopelijk geen boete of andere shit... "Mam, ik mag met een vriend mee naar hun vakantiehuis in Frankrijk." "Ja en, moet je niet studeren..." "We nemen de boeken mee..." "Dus je zult de ganse paasvakantie weg zijn, eerst naar Frankrijk, dan naar Duitsland... Allez, t' is al goed, omdat je zo goed studeert, maar ik kan je niet zoveel meegeven, dat weet je..." De jongste dochter komt daarna bij mij aan tafel zitten en zegt : "Die heeft rijke vrienden zeg..." De oudste dochter paradeert in haar balkleed... Ze zijn jong, gaan uit, genieten, leven, studeren, het ganse leven ligt voor hen open. En ik, ik ben blij dat ik geraakt ben waar ik geraakt ben, ik ben tevreden met mijn eenvoudig leventje. "Zou jij niet aan een strand willen liggen?" vraagt men mij. Maar ik geniet van mijn leventje hier, in mijn eigengemaakte comfortabele rustige oase, alles op voetafstand of fietsafstand, af en toe een boswandeling, wat mediteren in de natuur. Wat lectuur, wat muziek... Ik heb zelf niet veel nodig. Even luisteren naar ah Angie van de Rolling Stones, naar Tears in Heaven van Eric Clapton, naar L'encre de tes yeux van Cabrel,... Ik ben een zeer losse mama, mijn kinderen zijn de pijlen van de boog die zelf hun gang gaan maar mijn huisje (en mijn hart) staat altijd open.
Ik denk dat als er een dorp bestond met al de mensen met wie ik heb samengewerkt, er een derde wereldoorlog ontstond. Oftewel, mensen gaan soms hun grenzen te buiten. Vroeger slikte ik opmerkingen in. Nu zeg ik mijn mening zonder boe of ba. Er loopt vanalles rond in dit tranendal.
dingen teveel forceren, het leven moet zacht en glijdend zijn, naar je toekomen, door je heen gaan,... Dat kan als men dingen met passie doet. Rondom mij beginnen mensen over hun "congé" te praten. Ik ga niet op verlof, moet men centjes opzij zetten om de studies van de kinderen te betalen. Vele vrouwen onderwerpen zich aan crashdiëten, kwestie van niet negatief beoordeeld te worden op stranden. Ik heb een volledig normale lichaamsbouw, al plakken er misschien ook zeven kilootjes teveel aan. Maar kom, ik ben geen twintig meer. "Leuk dat je zo'n figuurtje hebt," zegt iemand tegen mij. Ik antwoord dat ik me vaak in het zwart kleed en dat zwart verslankt. Om maar te zeggen, beste lezer, dat bij mij het innerlijk primeert over het uiterlijk hoewel ik er nog best door kan rekening houdend met het weinig geld dat ik aan mijn uiterlijk besteed. Maar kom, het innerlijk is het belangrijkste. Ik heb een unieke kledingsstijl, zeer basic, zeer eenvoudig, zeer ascetisch, vaak zwart hoewel ik soms ook kleuren draag. Ik ben zeker geen femme fatale, of sexbom of wat dan ook. Ik ben meer en meer mezelf. Het is moeilijk hoor als men met materialistische mensen omringd is. We leven in een tijd van beelden en big money. Ik ben zuiver, mezelf en tevreden met mezelf. De kinderen gaan wel op vakantie. De jongste klust bij en trekt met vriendinnen naar één of andere kust in Zuid-Europa. Mijn zoon mag samen met een vriend naar het appartement gaan van de pa van één van de vrienden die tijdelijk werkt in het buitenland. De oudste dochter moet ik al eens wat meer sponsoren. Mooi hoe armoede en rijkdom elkaar vervoegen, bijna versmelten, kansen voor iedereen.
om al die kinderen die het leven lieten in de busramp na een skireis met de school. Zoveel kinderen en volwassenen, evenveel families en nog meer verwanten en kennissen. Moeilijk te vatten en woorden komen te kort.
dat ze bij de sexlijn meer zouden verdienen. Ik krijg plots heel veel zin om een toneelstuk te schrijven. Over wat gaande is "on the floor". Er zou misschien wat afgelachen worden. Het leven zoals het is. Mensen stoefen over standjes en vroegere veroveringen. Over het doen op rare plaatsen. Ik ben ervan overtuigd dat ik een heel romantische ziel ben. De liefde was en is altijd romantisch en romanesk. Kussen bij volle maan. Lepeltje lepeltje tussen de lakens. Misschien ben ik oerconservatief maar al die rare toestanden hoeven niet echt voor mij. "Awel, in de gazet stond ne fait divers over een man die van een kast sprong en de vrouw was vastgebonden op het bed. Hij is door de kast gezakt en was op slag dood. Zij was vastgebonden... Da is erg, ma 'k kon mij ni inhouden..." Ja, er wordt nogal wat afgebabbeld op dat werk. Ze weten ondertussen al wel dat zweeptoestanden niks voor mij zijn. Geef mij maar oesters op een dakterras bij ondergaande zon en een goede fles champagne en kusjes hier en kusjes daar als vlindertjes die door de lucht dwarrelen.
Af en toe geef ik een draai aan het wiel van het leven. Ik lijk een braaf persoon maar ben een echte deugniet. Als iets me niet bevalt, op naar beter. Zo ook, op naar een betere job. Er lijkt schot in te komen. Op die plaats zou ik op twee jaar zoveel verdienen als op de plaats waar ik nu ben in vier jaar. Goh, ik blijf een "spirituele" zakenvrouw. Liever de luxe dan de struggle. Ik heb het gehad met problemen van collega's die te weinig verdienen om hun ding te kunnen doen en mijn oren volzagen met wat zou moeten en wat niet is. Ik heb het gehad met chaos en jobs als "Daens in een nieuwe verpakking". Ze besloot de ganse boel te laten voor wat het was en op zoek te gaan naar nieuw en beter. Misschien niet voor altijd maar een paar jaar goed verdienen is beter dan jaren weinig te verdienen en geen respect te krijgen. Ze had het gehad met de problemen van mensen op het werk. REMEMBER MICHEL MY BUDDY RIP: "Ma très chère Hild', on dit qu'il n'y a pas de sous-métiers mais il y en a, beaucoup même..." "Eh, oui, Michel, je suis l'artisan de ma propre vie, merci à toi, là-haut, tu me manqueras toujours mais je sais que tu es là et que tu affiches un large sourire devant mes frasques sur la terre..."
Ons ma en haar zoon in een nieuwe wagen. Gelukkig, een nieuwe wagen. Met airbags en andere goede zaken. Anders waren ze misschien dood geweest. De auto perte totale. Zij heeft haar pols verstuikt/gebroken?? De airbag deed zijn werk maar haar arm sloeg tegen iets hard aan. Ze werden aangereden door een auto die te snel reed. Ze reden op de hoofdweg. De auto kwam van opzij. Ik heb haar niet in haar bed gestopt maar ging wel langs met kramieken boterhammen en yoghurtpotjes. Voor morgenvroeg. Ze zal in haar kleren slapen. Ze wordt niet graag betutteld. Mijn zoon bezocht vandaag net zijn vriend die dat zwaar ongeluk heeft gehad, nu ongeveer twee jaar en twee maanden geleden. Weer een weirdo dag. Mijn oudste dochter zal brommeren naar een feestje. Ze zit achteraan op een brommer. Als dat maar goed afloopt... Waarschijnlijk wel, het is al genoeg geweest voor vandaag. Soms hangen er dingen in de lucht. Vanavond hou ik het rustig in mijn satijnrode pyjama die ik gekocht heb in de spullenhulpwinkel. Mijn gestreepte pyjama was versleten. Hier gold geen recup meer. Nu zit ik dus in het nieuw. Voor slechts zeven euro vijftig. "Oiro" zoals het personeel van de spullenhulpwinkel zo mooi pleegt te zeggen met elk het accent van hun streek. Polen, Rwanda, Kenia, Zuid-Amerika. Boeken van Amélie Nothomb en muziek van Noir Désir.
Ik heb mijn eigen "ziel" gezien. Noem het innerlijk, of stemmetje of wat dan ook. Het leek op gematerialiseerde muziek, op flinterdunne gouddraadjes... Ik had niet gedronken, ik had griep en hevige koorts... Net als in films gelijk "Sense and sensibility"... Ik sliep lang en goed. Op het werk zijn er vele afwezigen vanwege ziekte. Ik zet voorlopig door. Ook al omdat de wachtzaal bij mijn dokter altijd barstensvol zit en je alleen al ziek zou worden van te moeten wachten tussen snotterende en hoestende mensen. Thee en Vicks. Mijn partner balsemt me in met Vicks. De ongezonde werkomstandigheden (geen ventilatie en altijd circulerende ziektekiemen) brengen me ertoe ander en beter werk te zoeken. Uiteraard verander ik niet als ik niet zeker weet dat er iets anders voor me klaarligt waar ik zeker zes weken kan blijven. Donderdag mag ik gaan solliciteren. Er staat nog altijd een 4 voor de leeftijd, dus het is het proberen waard. Wie weet welke tram ik nog zou missen.
Sta me toe... Er lag een roze pluim onder uw hoofdkussen. Vanwaar? Wel, het is een tekentje dat ik om je geef, ook al geloof je mij niet. Eigenlijk is de pluim afkomstig van een karnavalskostuum van mijn jongste die als roze flamingo haar laatste cinquanta schooldagen zal beginnen!
Hij is weer een en al in de weer om me niet te verliezen. Maakt groentesoepjes klaar, pompt mijn fiets op, herstelt mijn remmen. Ik laat me vangen, laat me vallen. Hij is de vader van mijn kinderen en hij houdt van mij. Ik voel ook nog wel liefde, edoch... Als ik s' avonds thuiskom, word ik verwelkomd door de dochters. Ze hebben mij gemist. De ene heeft pijn in de buik vanwege haar maandstonden, de andere wil een broek kopen van één of ander merk. Ik ben blij dat mijn (iets moeilijkere) werkweek erop zit. De koude bracht moeilijke telefonische contacten teweeg. Gelukkig zijn er nog vele nieuwe Belgen die wel openstaan voor mijn voorstellen. Hard selling, soft selling. Elke dag weer wonderen verrichten. "Je t'aime chérie", zegt hij als ik thuiskom. "Chuis (je suis) pompée, tu sais..." zucht ik dan. In bed glijden we in elkaars armen, het is koud en we zoeken de warmte op. Vandaag pluisden de kids in mijn verleden. Dokkiedoc. Wie heeft het uitgemaakt? Dokkiedoc. "Wat een asshole!!!" zeiden ze dan. "Ach, hij huwde iemand uit zijn milieu..." antwoord ik... "Je verdedigt hem nog..." zeggen ze. In de liefde ben ik een softie. "Zeg ma, ik dacht dat je arty was en je viel op traditionele types..." "Behalve je pa dan", zucht ik diep.
Soms moet een mens de laatste restjes energie bijeensprokkelen en opnieuw beginnen. Ik dacht aan Canada, het idee is nooit uit mijn hoofd verdwenen, neither the place, the location. Het werk evolueert zoals altijd tot een kutsituatie, rennen wie kan, sauve qui peut. Ik moet de "shit" die anderen achterlaten, opruimen. "Je bent geen CEO," argumenteert mijn dochter. Het huilen staat me nader dan het lachen. Mijn partner polst naar de financiële toestand en die ziet er voorlopig (tot ik mijn groot belastingstegoed terugtrek) weinig rooskleurig uit en hij singelt me "t'as toujours des problèmes" naar het hoofd. Ik ben het zat om zo behandeld te worden, op het werk en thuis, en plan over alles een streep te trekken en op zoek te gaan naar een fantastische vent. O neen, niet de fouten maken die anderen maken. Op je achtenveertigste ben je geen twintig meer. Een buddy. Dat heb ik nodig. Een hele toffe vriend, een soort lat-relatie. Leeftijd? Tussen 46 en 50. The one. The only. Het ontbrekende stuk puzzel in de puzzle. Misschien het verlengde uit een vroeger leven in de Middeleeuwen, wie weet. Vanaf zaterdag ga ik op jacht met pijl en boog. Lacht cynisch. Ik weet dat ik mijn veilig kot zal moeten verlaten. Het zal misschien direct geen groot succes worden, maar bon, een paar ervaringen kunnen er nog altijd bij. Ach neen, ik ben serieus en weet wat ik zoek. Voor minder doe ik het niet. Hij zoekt mij. Goh, die vent zal een heilige moeten zijn. Mij en al mijn shitproblemen erbij nemen. Chaos, ultimate chaos. Ik beloof plechtig aan mezelf om eerlijk te zijn vanbij het begin. Ik ben té slim (?), net niet jong genoeg, net niet oud genoeg, een ondefinieerbare squaw die mensen bang maakt vanwege haar zesde zintuig. Een heks, quoi... Een lief lief vrouwtje maar o, wat kan ze prikken. Het zal alles moeten zijn of niet moeten zijn. Toch voel ik dat hij bestaat. Highway 48, moet kunnen toch... Hij is groot, bruinharig, (ja hij verft zijn haren), slank tot gemiddeld potig, passioneel. Spannend. Ik zal niet neen zeggen, maar ja... Verlos me uit de klei. Neem me mee naar ... Of volg me naar... Ik kan beginnen met eerst opnieuw te solliciteren voor een betere job. Betere job. Meer inkomen. Meer uitjes. Meer gelegenheden om buddy tegen te komen. Soms kan men niet anders dan initiatieven nemen. Ik zie niet meer om. Deze trein wil ik niet missen. Hou jullie op de hoogte. Spannend, niet????
"Ik ben pleite" zei ze. Ze had het wel gehad. Ze had niets tegen onverwachte gasten, maar nu had ze juist migraine (yep, dokkiedok, 2 dagen per maand maar ik heb je raad opgevolgd en slikte een aspirientje met veel water, soms 2 maar niet achter elkaar en dan gaat de pijn zo over). Toch voelde ze zich beter na een mok thee met een kruidenmengsel en een aspirientje met veel koud water en trotseerde ze de sneeuw om koffiekoeken te halen voor de onvoorziene gasten. Haar zoon zette haar altijd voor een voldongen feit. Hij ging uit met zijn vrienden, bleef bij zijn lief slapen en de vrienden kwamen dan thuis slapen bij zijn mama. Hij vroeg het wel nooit. Misschien zien jonge mensen de wereld anders. Niet van mijn en jouw maar van ons. Iemand zei me ooit dat ik en een andere veertigjarige collega tot een fucked-up generatie behoorden. Gisteren hoorde ik dan weer dat de vroegere generaties meer elkaar bekampten om er te geraken en dat de nieuwe generatie elkaar door dik en dun steunt. Enfin, stof tot nadenken. Ik zie het zoveelste vriendje van mijn dochter aan de deur staan. Heel veel vriendjes. Maar prins charming, the one and only????? Enfin, ze bekijken de zaken anders dan wij vroeger. Hoewel ik er ook al een losse stijl op nahield. Maar ik ging wel voor the real thing. Mijn jongste is dan weer anders. Voor haar gelden eerder bff-toestanden. Best friend forever (vriendinnen). Zelf weet ik het niet meer. Mijn man is ziek, zoveel is duidelijk. In een gang ergens op het werk had ik een hele goede babbel met een man die gescheiden is en ook in een overgangssituatie zit. Een toffe gast... Ik had in tijden zo geen goede babbel meer gehad. De lerares van mijn dochter kwoteerde me als een stipte, goed georganiseerde en zeer werkzame vrouw. Ik voelde me (eindelijk) erkend. Ja, deze madam gaat voort, ook in moeilijke tijden. Een ex-vriend van vroeger belt me op maar ik wimpel hem af. Hij is niet wat ik nodig heb. Verre van. Tijdens het wachten in de rij bij Colruyt neem ik witte tulpen in mijn handen. Daarna leg ik ze terug. De illusie van even opnieuw bloemen te krijgen. Even opnieuw de uitverkorene te zijn. 1 ding heb ik geleerd : een beetje veel beter voor mezelf te zorgen. Ik had het nodig want ik had mezelf teveel aan anderen gegeven.
Ergens ontstond leven, heel ver weg. Leven na leven na leven na leven na leven, een leven vindt zijn vervolg in een nieuw leven, onopgeloste dingen moeten opgelost worden. Nog 1 sleutel ontbreekt als een deur die dicht is bij een voorraadkamer. Als de deur open is, valt alles eruit.
Je partner heeft emfyseem en dat is kut. Altijd moe en het leven wordt nooit meer zoals voorheen. Je houdt de moed erin. Water wordt uit de longen gedraineerd via een prik in de rug. Paracetamol of dafalgan stilt de pijn. Je doet alles alleen in het huishouden. De was, de plas, de boodschappen, de vuilbakken buitenzetten, het koken. Alles regelen, ook de financiële dingen. Je weet waar het begon maar niet waar het zal eindigen. Toch blijf je doorgaan. Uit liefde voor elkaar en voor wat geweest is. Soms hoor ik je huilen maar je zegt niets en je huilt niet. Het is een zucht van onmacht. Mijn tranen zijn bevroren. Ik sla me er wel doorheen. Again.
Als je samenwoont met een zieke partner, wordt de liefde "etherisch". Ik ben altijd al tamelijk spiritueel geweest maar nu zweef ik in een soort walhalla waar ik vooralsnog niet meer uitkom. Nog even en ik transformeer in een lichtgevende engel. Het maakt me bang en nieuwsgierig tegelijk. Voorbij de grenzen der aardse liefde. Mijn "zieke"partner heeft bovendien een rothumeur. Mijn geduld grenst aan het ongelofelijke. Alles krijgt een andere kleur, een andere dimensie. Lachen doe ik niet, tenzij ik een masker opzet. God, wat moet ik sterk zijn in dit tranendal. Mijn oudste zoon geraakt er wel, hij is een goede student en kan zich goed concentreren. Hij heeft zijn kot nu omgeruild voor hotel mama, tijdens de blok. Mijn oudste dochter daarentegen baart me zorgen. Ook zij ruilde haar kot in voor hotel mama, hoewel haar kot veel comfortabeler is want ze heeft er meer persoonlijke ruimte. Bij haar gaat het studeren minder vlot hoewel ze bij hoog en laag blijft beweren dat ze heel intelligent is en ze is natuurlijk verstandig genoeg maar het lijkt alsof ze zich minder goed kan concentreren en af en toe schiet ze in een Franse of Mediterrane colère. Gelukkig heeft de jongste meer maturiteit en zullen bij haar de studies en de blok waarschijnlijk vlotter verlopen. Binnenkort ga ik met haar naar een opendeurdag van de univ. Mijn leven is zeer gevuld op dit moment. Veel verantwoordelijkheden die ik alleen moet dragen. Bij ons ma kan ik niet terecht voor zulke zaken. Eigenlijk kan ik bij niemand terecht, tenzij bij mezelf. Ik zou graag gaan kijken naar Much ado about nothing (Shakespeare herschreven door Jan De Corte) in het Kaaitheater maar zelfs daar heb ik geen tijd voor. Ik bekijk dan maar een stukje op tv brussel. Met films idem. Ik zou graag naar die film en die film gaan maar de tijd ontbreekt. Het wordt tijd dat ik nog eens een moodboard creëer. Maar eerst mosselen met frieten klaarmaken vanavond. Was in reclame in de GB of is het Mestdagh of whatever. Enfin, soit, mosselen dus, gekocht met mijn kersverse maaltijdcheques. Muziek verzacht de zeden, maar lekker eten ook.
Thuis ligt hij continu in de zetel. Ik durf het woord haast niet uitspreken. Hij is héél ziek. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Help waar nodig. Blijf sterk. Op het werk ben ik weer mijn goedlachse zelf. Thuis ben ik sterk. Het is alsof ik na drie dagen gejankt te hebben, me neerleg bij het onoverkomelijke. Morgen bestel ik een kot voor de jongste die volgend jaar gaat studeren. Er zijn twee Tosca's. De Tosca die sterk is. De Tosca die gevoelig is en snakt naar een beschermende schouder die er niet is. De gevoelige Tosca is opgeborgen in de lade van mijn kast. De sterke Tosca blijft bovendrijven. Was het ooit gemakkelijk? Dit leven? Toch wil ik genieten van elke dag dat hij nog bij me is. Alsof we eeuwig leven. That's the spirit. Is dit echte liefde?
21 jaar lief en leed. Een wederhelft valt ziek. 21 december. Iets met de longen. Iets met vermageren. Fel vermageren. Hij heeft alvast geen maagring nodig. Wat doe je dan? Je huilt drie dagen aan een stuk. Zal je wegvluchten? Zal je beginnen drinken? Zal je voor hem zorgen? Je komt er sterker uit. Staat plots voor veel dingen alleen. Hij is er nog maar niet meer zoals vroeger. Je bent verwonderd over je eigen kracht. Ja, ik hou nog van je... 's Nachts droom ik van een huis op zee. Hoge hoge golven. Het huis blijft staan ondanks de storm. Hoe het verder moet? Honnestly, I don't know. Maar ik moet doorgaan. De studenten zitten in hun blok. De jongste gaat met mij haar voorlopig rijbewijs bestellen op de gemeente. Ik laat het jaar op me afkomen. Morgen moet hij weer naar de dokter. Hij heeft al twee weken niet meer gerookt. Roken is dodelijk. Lees ik op achtergelaten pakjes sigaretten in de Aldi. Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!
