SEKS VROUWEN ONDERDRUKKING EN ISLAM

Wat nu volgt is een verrassend realistische kijk op de islam-doctrine.

Om het even hoeveel negatiefs men kan uitdenken over de overige –ismen die de wereld geteisterd hebben (of nog teisteren) er is er geen ene die het inderdaad aangedurfd heeft om mannelijke suprematie te benadrukken…Althans zoals moslims deze verstaan….en waar wij, in het Westen, al eeuwen en eeuwen overheen zijn.

Ik zou bijna zeggen, een wezenlijk kenmerk van onze beschaving is de gelijkwaardigheid van man en vrouw. Als ik dan denk aan de hoofse liefde, zou ik bijna durven stellen, dat de verering van de vrouw aan de basis ligt van alle kunstuitingen. Meer nog, sinds de Oudheid hebben wij Godinnen, feeën en elfjes, met weliswaar hier en daar een oude toverknol tussen, .maar steeds staan frêle wezentjes op gelijke, dan op hogere voet dan hun mannelijke tegenvoeters…..

Bijna blasfemerend zou ik zeggen, dat de katholieken de Maagd Maria als Moeder Gods op een zeer speciale plaats zetten, en dat zulks de versublimering is van ‘das ewige Weibliche’….

De barbaarse woestijncultuur echter…

Maar lees mee met Hoeiboei met zijn geïnspireerd betoog.

Moslimfundamentalisme is seksefundamentalisme.

De Amsterdamse socioloog Bram de Swaan heeft de fraaie these geformuleerd dat de vermeende clash of civilizations in feite een strijd is tussen de geslachten. De kern van de huidige wereldwijde multiculti-problematiek is volgens hem de patriarchaal-masculiene weerstand tegen vrouwenemancipatie.

Het probleem is dus niet zomaar de 'zuivere islam' - die islam wordt erbij gesleept omdat men argumenten behoeft om de traditionele mannenmacht te handhaven. Als het mannen uit een migrantenmilieu 'al lukt', stelt De Swaan, 'om hun handen thuis te houden, grijpen ze bij gebrek aan enig ander machtsmiddel dan maar naar de koran'.

Overal waar vrouwen onderwijs krijgen, winnen zij aan zelfbewustzijn en daalt het kindertal. Ze houden ermee op alleen maar de man en zijn voortplanting te dienen. In het Westen hebben mannen aan die revolutie kunnen wennen; immigranten echter, afkomstig uit werelddelen waar nog analfabetisme heerst, worden plots met de neus op de harde feiten gedrukt.

Hun mannelijke superioriteitsgevoel blijkt een waandenkbeeld, sekseprivileges zijn verregaand uitgebannen, en zelfs mannen moeten een diploma halen en op tijd op hun werk verschijnen, anders krijgt een ander de baan, misschien wel een meisje. En dan worden deze patriarchaal ingestelde oude en jonge mannen ook nog in allerlei afhankelijkheidssituaties geconfronteerd met vrouwen. In het ziekenhuis, bij de politie, op school, bij de gemeentelijke woningdienst en voor hun uitkering.

In De Swaans theorie vallen allerlei feiten op hun plaats: de vrouwenhaat; de toenemende behoefte vrouwen te vernederen door ze de hand te weigeren; de hoofddoeken die in Turkije niet mogen maar hier moeten; de woede jegens een succesvolle, intelligente vrouw als Ayaan Hirsi Ali; de Talibanaanslagen op leraressen.

De stelling dat de kwestie-islam in wezen om sekse draait, verheldert ook waarom multiculti-ideologie vrouwenkwesties bagatelliseren of afdoen met frases als 'zo willen die vrouwen dat zelf'. Je kunt niet tegelijkertijd feminist zijn en culturen die gebaseerd op mannelijke superioriteit, begroeten als een verrijking.

(Het eenduidige concept 'zelf willen' is sowieso problematisch: minder machtigen vervormen hun wensen langs velerlei mentale sluipwegen naar de wensen van de machtigere partij en ervaren die vervolgens als hun eigen wensen. In 1917 ondertekenden drieënveertigduizend christenvrouwen een petitie 'Geef ons het kiesrecht niet'; kiesrecht was strijdig met hun roeping: thuis te zijn. Gelukkig zagen Aletta Jacobs en haar medestrijdsters daarin geen reden om hun eisen te matigen.)

Uit: Jolande Withuis - De Vrouw Als Mens
De mythe van het sekseverschil
pag. 200-202

De Bezige Bij
Amsterdam

Geplaatst door hoeiboei op 9:54   Op de site

31-03-2009 om 17:53 geschreven door digitalia  

TURKSE INVASIE IS BEGONNEN

Neen, foute titel! Ze is niet begonnen want ze is al lang vezig. Ze gaat nu in een hogere versnelling, net nu Europa (en de wereld kreunt onder een golf van werkloosheid…

Dit is van het Europees Hof geen collaboratie, dit is gewoon medeplichtigheid aan wat gestopt werd door de Poolse legers, voor de poorten van Wenen (1683à: de verovering door de Islam van ons continent.

Een beter geschenk voor de verkiezingen op 7 Juni is nauwelijks denkbaar!  Nu kan het verweer, de mobilisatie, beginnen. Zo niet gaat Europa straks onder in een stortvloed van wilde Islam-horden….

Europese Hof: Turken zonder visum naar Nederland

donderdag 26 februari 2009 10:15

Het Hof van Justitie in Luxemburg heeft bepaald dat Turkse dienstverleners geen visum nodig hebben om naar Duitsland te reizen. In Turkije wordt met groot enthousiasme gereageerd omdat het zou betekenen dat ze voortaan ook zonder visum naar Nederland, Italië, België, Luxemburg en Frankrijk kunnen reizen.

Door uitspraak van het Hof kunnen Turkse dienstverleners zonder visum naar Nederland

Turkije als pion
Het protocol stamt uit 1970 en ging in 1973 van kracht. Het is een van de vele uitbreidingen van het associatieverdrag uit 1964 tussen de EEG-landen en Turkije.

Amerika en zijn Europese bondgenoten zagen Turkije toen als belangrijke pion tegen de Russen tijdens de Koude Oorlog.

Het verdrag zorgde later voor problemen. Zo verzet Turkije zich tegen de verplichte Nederlandse inburgeringstoets in eigen land op basis van de toen gemaakte afspraken.

Het enthousiasme van de Turken is gebaseerd op een uitspraak die het Europese Hof vorige week deed, meldt dagblad Trouw vandaag.

Vrije toegang
Het Hof bepaalde dat twee Turkse vrachtwagenchauffeurs op basis van een protocol uit 1970 (zie kader) tussen de toenmalige EEG en Turkije geen visum nodig hebben om naar Duitsland te gaan.

De verwachting is dat Turkse zelfstandigen en werknemers in de private sector zonder visum naar de zes oprichters van de EEG kunnen reizen.

Dat zou ook betekenen dat Turken vrije toegang hebben tot Nederland.

Eigen regels
Tot nu toe wisten de oud-EEG-landen steeds hun eigen regels boven de afspraken in het decennia oude protocol te stellen.

Met de uitspraak van het hoogste rechtsorgaan in Europa zal dat vermoedelijk niet meer mogelijk zijn.

Het Nederlandse ministerie van Justitie laat aan elsevier.nl weten dat de uitspraak van het Hof momenteel wordt bestudeerd.

Door Luc van Kemenade

GroenLinks: Laat Turken zonder visum Europa in

zaterdag 28 maart 2009 18:12

De EU moet veel meer Turken zonder visum toelaten, vindt Europarlementslid Joost Lagendijk (GroenLinks). Volgens hem mogen Nederland en andere EU-landen geen visum meer vragen als Turken hier voor een Turks bedrijf diensten gaan verlenen.

Lagendijk vraagt om afschaffing van visa-eisen voor Turken

Lees ook

• 'Geen paniek, Turken hebben nog steeds visum nodig'
• Europese Hof: Turken zonder visum naar Nederland
• Het Elsevier-commentaar: Hof opent deur voor meer Turkse immigranten

Ook bij bezoeken aan ziekenhuizen, vakanties of zakenreizen in de EU mag geen visum meer worden gevraagd, aldus Lagendijk.

Arrest
Het Europarlementslid baseert zich op een recent arrest van het Europees Hof van Justitie.

Hij heeft de Europese Commissie gevraagd om de leiding te nemen in de afschaffing van de visa-eisen voor Turken voor veel doeleinden.

Integratie
Lagendijk vindt het ‘sowieso al niet uit te leggen dat Turken nog een visum moeten aanvragen. Turkije onderhandelt immers over lidmaatschap van de EU. De visum-eis hindert de economische en politieke integratie van Turkije met de EU.’

Lagendijk, getrouwd met een Turkse journaliste, is voorzitter van de Turkije-delegatie in het Europarlement. Na de verkiezingen in juni wordt hij docent in Istanbul.

'Oerdom'
PVV-leider Geert Wilders noemt het voorstel van Lagendijk 'levensgevaarlijk en oerdom'. In een reactie stelt Wilders: 'We moeten het Turken juist moeilijker maken de EU en Nederland binnen te komen en de onderhandelingen met Turkije definitief staken.'

Bron Elsevier – Mail.

31-03-2009 om 17:19 geschreven door digitalia  

KUIFJE IUN AFRIKA (Slot)

Omdat het al een tijdje geleden is dat hier Paul Beleien opgevoerd werd, U weet wel de rebel die o.a. het Lakense Koningshuis uitgekleed heeft tot op het vuile vel in zijn boek ‘A Throne in Brussels’ (die op niemand nachtkastje mag ontbreken), hier een stukje uit The Brussels Journal.

Paul is de echtgenoot van Alexandra Colen, die, zoals U weet, de gebeten hond is van alles wat progressief denkt te zijn, voor zover dat begrip de lading dekt van 30-40 jaar terug. Als U de naam Alexandra Colen neerschrijft betrekt U meteen de goede helft (!) van het programma van het Vlaams Belang daarbij, te verhogen met een eerder ongewone portie Rooms-katholieke overuiging. Kortom, een gezin dat het heel goed doet op de barricaden tegen de islaminvasie, maar nog meer voor onze Bevrijding.

Dat Paul Beliën in die omstandigheden nog objectief kan schrijven, de waarheid schrijft, geheel de waarheid en niets anders dan de waarheid, getuigt van een open geest in dat gezin.

Probeert U hem te volgen?

From the desk of Paul Belien on Fri, 2009-03-27 17:43

Gazet van Antwerpen publiceerde vandaag volgende tekst ondertekend met “de redactie”:

De paus heeft met zijn uitspraak over condooms inderdaad nogal wat beroering teweeggebracht. Maar het is kortzichtig om de hele hetze nu te herleiden tot een Belgisch spelletje van enkele progressieve politici. Ook in onze buurlanden werd heftig gereageerd op de uitspraken van Benedictus. En dat gebeurde zeker niet alleen door politici, maar in de eerste plaats door hulporganisaties als Unicef en organisaties die al jaren op het werkveld geconfronteerd worden met de gevolgen van aids. Zij noemden de uitspraken van de paus "mensverachtend". Niemand zal ontkennen dat monogamie de beste bescherming tegen hiv is. Maar waar er (nog) geen monogamie is, moeten er condooms zijn. Wie dat ontkent, brengt het leven van miljoenen mensen in gevaar. DE REDACTIE

Ik stuurde ‘de redactie’ volgend berichtje:

"Wie dat ontkent, brengt het leven van miljoenen mensen in gevaar". Wat een groteske onzin. Blij dat Gazet van Antwerpen niet langer mijn 'werkveld' is.-----

Voor diegenen die willen weten wat Benedictus nu echt heeft gezegd:

BRUSSEL (KerkNet/VIS/CNA) – In een gesprek met journalisten die hem in het vliegtuig op weg naar de Kameroense hoofdstad Yaoundé vergezelden, heeft paus Benedictus XVI geantwoord op een zestal vragen. Eén daarvan, van Philippe Visseyrias van France 2, ging over de aidsepidemie in Afrika en de positie van de rooms-katholieke Kerk daarin.
Visseyrias’ vraag, in het Italiaans, luidde letterlijk:

“Heilige Vader, onder de vele plagen die Afrika teisteren is er het bijzondere probleem van de aidsepidemie. Het standpunt van de katholieke Kerk in de strijd tegen dit kwaad wordt vaak beschouwd als onrealistisch en inefficiënt. Zult u dit probleem tijdens uw reis aankaarten? En wilt u zo vriendelijk zijn mijn vraag in het Frans te beantwoorden?”

En hoewel de paus al een eerdere vraag van een journaliste van La Croix in het Frans had beantwoord, antwoordde de paus dit keer in het Italiaans. Hierna volgt de letterlijke transcriptie van het antwoord.

“Ik zou het tegenovergestelde zeggen. Ik denk dat de meest efficiënte aanwezigheid in de frontlijn van de strijd tegen hiv en aids juist de aanwezigheid is van de katholieke Kerk en haar instellingen. Ik denk dan bv aan de Sant’Egidio-gemeenschap die zoveel doet – zichtbaar en onzichtbaar – om aids te bestrijden of aan de zusters Camillianen en alle andere religieuzen die zich ten dienste stellen van de zieken. Wat ik zou willen zeggen is dat het aidsprobleem niet kan worden opgelost met alleen maar reclameslogans. Als de ziel ontbreekt, als Afrikanen elkaar niet helpen, dan kan men deze plaag niet oplossen door voorbehoedsmiddelen uit te delen; wel integendeel, we lopen het risico het probleem alleen maar groter te maken.
De oplossing kan alleen maar komen vanuit een dubbel engagement: ten eerste, een vermenselijking van de seksualiteit, d.w.z. een spirituele en menselijke vernieuwing die een nieuwe manier van omgaan met elkaar met zich meebrengt; en ten tweede, een waarachtige vriendschap, boven alles en vooral met de mensen die lijden, een beschikbaarheid – zelfs doorheen zelfopoffering – om de lijdende medemens nabij te zijn. Dàt zijn factoren die echt helpen en zichtbare vooruitgang brengen. Daarom zou ik willen zeggen dat onze dubbele inspanning erin moet bestaan om de menselijke persoon van binnenuit te vernieuwen, om spirituele en menselijke kracht te geven voor een juiste omgang met het eigen lichaam en dat van een ander; en dit vermogen om mee te lijden met wie lijdt, om aanwezig te blijven in situaties van beproeving.
Ik geloof dat dit het correcte antwoord is en dat het ook dit is wat de Kerk doet en op die manier een heel grote en belangrijke bijdrage levert. We zijn iedereen die op die manier handelt dan ook heel dankbaar.”

31-03-2009 om 15:21 geschreven door digitalia  

ST JANSPLEIN (KORTRIJK)  KLEURDE GEEL

Het stemmige St Jansplein in Kortrijk, een vredig pleintje met veel groen, weinig parkeerplaatsen, veel deftige burgerwoningen, en een stemmig kerkje, dat ’s avonds bij donker feeërlijk verlicht wordt. Een romantische postkaart heeft er niets aan. Net zoals de ganse omgeving: een zee van licht die de mensen binnenskamers veel elektriciteit bespaart….Schaduwen zijn gebannen, en toch komt na een bepaald uur niemand meer buiten. Niemand spreekt daar over: het is dag na dag gekomen en nu zis het de mlensen hun tweede natuur. De omgeving ligt er verlaten bij. Bijna net als tijdens de Duitse bezetting, na de avondklok. Toen echter was het veiliger, was de kans om overvallen te worden niet bestaande. Integendeel de verduisteringswetten waren een zegen.

In de straten die uitgeven op het plein dwalen duistere schimmen bij bosjes. De straathandeltjes floreren blijkbaar. Snerpende brommers en rauwe keelklanken. Wat vroeger meer de volkse buurt was, is nu verloederd.

Dat is het Groeninghe-veld van weleer, waar stilaan nu ook de vroegere bewoners uit wegtrekken, want de vastgoedprijzen zakken nog vlugger dan de werkloosheid toeslaat. Het lot van de Noord-Franse (Zuid-Vlaamse- steden Rijsel, Toerkonje, Robeke (Lille, Tourcoing, Roubax) met hun no-go zones wenkt.

De BRT rapporteert:

Woelige betoging tegen moskee in Kortrijk

di 31/03/09 10:27 (UPDATE) - Een betoging van de extreemrechtse partij Vlaams Belang tegen de mogelijke erkenning van een moskee in de Kortrijkse wijk Sint-Jan is bijzonder woelig verlopen. Er waren een 100-tal tegenbetogers.

Een honderdtal jongeren wachtte de betogers op aan het Sint-Jansplein, zo'n 200 meter van de plaats waar de betoging startte.(

Er werd over en weer geroepen en er werd wat heen en weer gegooid. VB-kopstuk Filip Dewinter werd bekogeld met een pot witte verf, maar het was gemeenteraadslid Dominiek Spinnewyn-Sneppe uit Zedelgem (foto) die het goedje over zich heen kreeg.

Met heel veel moeite konden de ordediensten de twee partijen gescheiden houden.

"Dankzij de inzet van de ordemacht maar ook dankzij de medewerking van de moslimgemeenschap en de interne veiligheidsdienst van Vlaams Belang", zegt Rudi Libeer van de lokale politie.

De politie zette gisteravond zo'n 190 manschappen in. Een jongeman van 26 werd opgepakt.

Bron BRT   10 u 27 v/d volgende dag

Twee maal boos: Islam en politieke zelfbediening

Gisterenavond dus, samen met zo'n 350 andere moedige Vlamingen, betoogd tegen de nieuwe moskee in Kortrijk. De geplande moskee zal 1200 tot 1500 gelovigen kunnen ontvangen en wordt ingepland in een zeer volkse, wat verloederde (maar wat is oorzaak en wat is gevolg?) wijk. Het wordt een groot gebouw, compleet met minaret - en daarmee meteen een symbool voor de opmars van een  veroverende islam. Symbool ook voor de veroverende islam, de figuur van de imam: regelrecht ingevoerd uit het buitenland, spreekt énkel Arabisch. De voorzitter van de moskeevereniging echter is een "goed geïntegreerde" Belg van vreemde afkomst; hij woont al 35 jaar in Vlaanderen en spreekt Arabisch én... Frans! In het dossier voor zo'n mega-moskee, niet eens een behoorlijk buurtonderzoek of een mobiliteitsplan - niets mag de islam in de weg gelegd worden.

En gisteren ook zeer opvallend: enkele honderden opgehitste jonge vreemdelingen, duidelijk op incidenten uit, vastbesloten om in "hun" wijk geen vreedzame tegenspraak te dulden. Het werd zelfs als een "provocatie" beschouwd dat het Vlaams Belang vergaderde in een zaal die zij wel eens voor sportmanifestaties gebruiken.

Hun wijk, hun zaal, hun moskee: een duidelijker illustratie van het failliet van de integratie-illusie kan moeilijker gevonden worden. De Vlaams Belang-manifestanten werden gisteren op een bepaald ogenblik (toen de leiding van de politie op onvoorstelbare wijze in gebreke bleef en erger enkel voorkomen werd door het kordate ingrijpen van onze eigen ordedienst - proficiat en dank mannen!) bekogeld met stenen en stokken.

Reactie van een journalist: "maar allé, mijnheer Vanhecke, jullie hebben toch al érger dan dat meegemaakt". Een mens zou beginnen begrijpen dat zoveel moslims zoveel minachting hebben voor dat lakse en luie en laffe volk dat plat op de buik gaat en de eigen lafheid en besluiteloosheid verbergt achter de dooddoener "verdraagzaamheid".

Werd er gisterenavond in Kortrijk geschiedenis geschreven? Zover gaan we heus niet. Maar een ijkpunt werd het wel. West-Vlaanderen gaat in snel tempo "multicultureler" worden, met alle grote problemen vandien. Wie wil weten wat er op ons afkomt moet van Kortrijk heus niet tot Borgerhout of Molenbeek reizen; veel dichter bij huis: Tourcouing, Roubaix, en ook al hele wijken van Rijsel. Wanneer gaan de ogen open? We zijn de vijf voor twaalf al lang voorbij. In elk geval hebben we gisteren het signaal gegeven dat alvast één partij nog Vlaamse waarden en normen, rechten en vrijheden zal verdedigen.

Maar troost U, er is ook goed nieuws. De dochter van Wilfried Martens is door de Vlaamse Regering pas politiek benoemd tot arrondissementscommissaris in West-Vlaanderen, ze verlaat daarvoor haar politiek benoemd postje bij één of ander kabinet waar ze ongetwijfeld een grote leegte achterlaat.

En in Antwerpen krijgt gouverneur Cathy Berckx   een afgebakende privé-parkeerplaats voor haar privé-woning, een privilege waar bijvoorbeeld gehandicapten enkel maar van kunnen dromen, maar "noodzakelijk" geworden omdat de nieuwe luxekar van de gouverneur niet meer op de gewone oprit kan.

En zo blijft ook de Vlaamse politiek een zelfbedieningszaak voor mensen die de schaamte echt wel voorbij zijn.

31-03-2009 om 12:12 geschreven door digitalia  

MAROKKAANTJES AAN DE LOPENDE BAND

Maroc Moslmima

'Nederlandse ambtenaren voeren Marokkaanse wet uit'

maandag 30 maart 2009 09:45

Ambtenaren in Nederland zijn actief bezig met het naleven van een nieuwe nationaliteitswet in Marokko. Hierdoor zijn Nederlandse kinderen van Marokkaanse moeders niet alleen Nederlands zijn, maar nu ook Marokkaans. De VVD is verbijsterd en eist opheldering.

Uitleg kwestie in Tilburg
'Uit artikel 6 van de nieuwe Marokkaanse nationaliteitswet blijkt dat een kind van een Marokkaanse moeder of vader Marokkaan is. Deze bepaling heeft een onbeperkte terugwerkende kracht. Dit betekent dat dit artikel van toepassing is op alle kinderen die voor 1 mei 2007 uit een Marokkaanse moeder zijn geboren, maar geen Marokkaan werden. De moeder is Marokkaan. Uw kind is uit haar geboren. Dit betekent dat uw kind Marokkaan is,’ zo luidt de verklaring van de gemeente in de Tilburgse kwestie.

Dat meldt De Telegraaf.

Uitvoering
Marokko wil sinds kort dat ook kinderen in Nederland van een Marokkaanse moeder in de gemeentelijke basisadministratie (GBA) worden geregistreerd. Aan de betrokkenen zelf wordt niets gevraagd.

Volgens de krant werken ambtenaren in ons land actief mee aan de uitvoering van deze wet. Bij kinderen van Marokkaanse vaders was de nationaliteitswet al van kracht. Het Noord-Afrikaanse land wil nu dus ook dat kinderen van een moeder die uit Marokko komt, formeel Marokkaan worden.

Opheldering
De VVD is verbijsterd over deze gang van zaken, aldus de krant.

‘De gemeente gaat hiermee voorbij aan de keuzemogelijkheid van ouders hun kind wel of niet bij het Marokkaanse consulaat in te schrijven,’ aldus VVD-Kamerlid Paul de Krom, die opheldering eist van minister Eberhard van der Laan (PvdA, Integratie) en minister Guusje ter Horst (PvdA, Binnenlandse Zaken).

'Op grond van de wet GBA zijn wij verplicht onjuiste of onvolledige gegevens te corrigeren,’ schrijft de gemeente, naar aanleiding van een geval in Tilburg.

Door Robin van der Kloor

Bron Elsevier - Mail

30-03-2009 om 17:20 geschreven door digitalia  

NSV BETOGING EN OUDE MEDIA

De Nationalistische Studentenvereniging in het algemeen, en hun betoging in Leuven van 26 Maart in het bijzonder, liggen niet in de bovenste schuif bij de bijna ter ziele gegane Oude Merdia, die nog altijd niet de tekenen des tijds begrepen hebben….

Niemand beter dan http://www.sponssteen.be/ kon hierover correcter verslag uitbrengen. Hieronder integraal zijn objectieve waarnemingen, die hij met bijna chirurgische precisie ten tonele voert. Het is bijna een snelcursus voor de journalistenschool!

Ik vind het alleen spijtig hem niet iedere dag, bij de rondgang van mijn favorieten, niet met nieuw leesvoer te ontmoeten. Mensen, wat zou het leven heerlijk zijn! Ik vraag me af of het zou helpen, moesten wij in massa een beetje aandringen? Maar verduiveld: er is geen reacite-module te vinden op zijn blog. Hem persoonlijk een mailtje sturen is ook riskant, want ‘spam’ zal hij ook wel weren. Allez, wat hij voor ‘spam’ zou aanzien maar het niet is. OK, Hubert?

(586) DAGBOEK zaterdag 28 maart 2009

20:12

     Leuven, donderdagavond 26 maart 2009, betoging van de NSV (Nationalistische Studentenvereniging), en tegenbetoging van democraten (eigen woordkeuze). Op zichzelf geen belangrijke gebeurtenis, maar wegens de aard van de tegenstanders een nieuwe gelegenheid om de stand van de partijdigheid van de Vlaamse media te meten.

     Het eerste verslag vond ik donderdagavond al, op internet, van BELGA. Bevatte niet veel meer dan het aantal deelnemers: 400 bij de NSV, 600 bij de democraten. Die aantallen werden later in de eigen verslagen van de media gewoonlijk bevestigd; soms opgeblazen voor de democraten; soms afgezwakt voor de NSV.

     In een later bericht van BELGA, 27 maart, een zin die aanvankelijk door de media wordt verzwegen: Na afloop van de betogingen richtten een 100-tal linkse betogers vernielingen aan (voertuigen van de spoorwegpolitie, ruiten van het KBC-gebouw, …). Nieuw, misschien wegens het late uur van de gebeurtenis donderdagavond: een groep rechtse betogers maakte amok op de Oude Markt (BELGA geeft geen verdere details, vermeldt geen geweldplegingen of vernielingen; dat doet vermoeden dat het verhaal over het rechtse amok erbij gehaald werd om te suggereren dat de twee soorten betogers mekaar een beetje waard waren). 

     De verslaggeving van de zenders en de kranten op het internet was op enkele uitzonderingen na abnormaal bondig bij het vermelden van de vernielingen door linkse deelnemers. Bovendien ruim laat: alleen Het Laatste Nieuws vermeldde ze al in zijn eerste bericht (donderdag 26 maart). De VRT-radio  en -TV hebben bij mijn weten geen woord of beeld gewijd aan het evenement  (behalve misschien enkele seconden op een middernachtelijk uur).

Soms werden de feiten vervalst doordat de versie van de democraten werd overgenomen.  Het Nieuwsblad:  de aanvallen van de democraten op de politie waren het werk van een scheurfractie! De Morgen (letterlijke citaten): De politie benadrukte dat de relschoppers niets van doen hadden met de linkse tegenbetoging. Ook de organisator Blockbuster reageerde kwaad op de herrieschoppers.

De berichtgeving van Het Belang van Limburg was doorgaans gematigd. Des te verrassender waren daarom de hetzerige toon en de smadelijke inhoud van een videofilmpje dat HBVL bij ik weet niet welke nieuwsfabrikant had gekocht. Eerst een woordvoerder van een van de organiserende linkse verenigingen (COMAC?): de NSV heeft onlangs nog de Kristallnacht herdacht; dat bewijst welke soort democraten de NSV verenigt. Dan de stem van de commentaarlezer: tijdens die nacht werden duizenden Joodse winkels vernield door de nazi’s; zover kwam het gisteren gelukkig niet; er sneuvelden alleen enkele ruiten van de KBC! De teenager die de tekst voorlas besefte duidelijk niet dat hij zijn linkse vrienden een pad in de korf zette. In Leuven hadden zij de vernielingen aangericht. Dus zij waren de nazi’s. Daarom is er zo weinig intellectueel plezier te beleven aan een discussie met de huidige linksen. In de meeste gevallen heeft men  te doen met schoften, die bovendien niet erg bedreven zijn in de redeneerkunde.

     Mijn algemene indruk.  Wat de domste vormen van vooringenomenheid  betreft, zijn de media niets veranderd. Voor hen is rechts is des duivels. Links wemelt het van de nobele karakters. 

En De Morgen en de VRT zijn daarin de kampioenen.

30-03-2009 om 17:09 geschreven door digitalia  

PARIJSE MODE (Deel 2)

O,ze vriend Ray, bij Angeltjes, vond eveneens inspiratie bij de verhelderende gedachte van hitsige moslims (als hengsten, zegt-ie) die, uit jaloersheid voor hun eigen achterlijkheid (?) de jolige Françaises op andere en, betere gedachten proberen te brengen….

Ik vond het artikel dermate goed, dat ik het wil helpen verspreiden…

Voor de toekomst: gaan jullie beter zelf kijken op http://blog.seniorennet.be/angeltjes/ voor zo ver deze gedreven collega’s nog niet bovenaan jullie favorieten stonden! U weze wel degelijk gewaarschuwd: het zijn pestlijders die meer dan eens uit hun schutkring breken….

En à propos: lezen jullie toch ook af en toe de Franstalige pers? Doen! lieve mensen, want daar vinden jullie meer over het einde van de rotstaat dans bij ons, mestlijders in ons ‘cordon sanitaire’.

Fasten seat belts. Hier gaan ze, de Engeltjes….

30-03-2009 om 16:36 geschreven door digitalia  

GOED BESTUUR IN ITALIA

Goed bestuur, of gezond verstand, een van beide, of liefst beide? Dan moet U af en toe eens, neen, niet over het muurtje, maar over de Alpen kijken.

Natuurlijk zal dit voor de franscouillons, de Parti Scandale of de ter ziele gegane Oude Media, niet bevallen. Stel U voor! Centrum rechts aan de macht! Dat leidt regelrecht naar het dood gewaande fascisme van wijlen Benito Mussolini….

Zie De Wereldkrant, artikel hieronder.

De werkwijze aangaande benoemingen van ministers kan ik maar toejuichen. Marie Arena van de PS bijvoorbeeld zou hier uitgesloten zijn; In het Rotland ook, in feite, moest haar broer niet de levenspartner zijn (geweest zijn? de tijd vliegt snel…) van Capo di Rupo. Zie foto van de Italiaanse collega van Freya, verbeterde heruitgave, na hertbevoorrading die dag van de te bedelen grijze hersenmassa.

O ja, als Il Cavaliere (Il Supercavaliere wordt nu al geschreven) iets kan wijzigen aan de belabberde schoolse toestanden, zal dat weeral een oud links varkentje zijn dat gewassen is. Un desastro, volgens mij. Net zoals het zoveelste linkse disastro dat nu al iedere zaterdag loopr op Rai I, de laatste paar maanden: een korte reportage, genre Panorama, over linkse geldverspilling van de laatste dertig jaren. Nieuwbouwgevangenis, compleet afgewerkt, nooit gebruikt, nu ruïne – congrescentrum Palermo: idem dito – sociale woonwijk: idem dito – elektriciteitscentrale: idem dito, enz…Telkens projecten van rond de € 30 mio, die om duistere, onnavolgbare redenen, in de pijplijn zijn blijven steken….Waarschijnlijk door de bemoeienissen van een paar plaatselijke Michellekens Daerden…..

De vuilverbrandingcentrale in Napels nochtans, ook al tientallen jaren ‘in afwerking’ maar geboycot tot en met door links en door groen, om onrust en opstand te veroorzaken, tot het huisvuil huizenhoog in de straten van Napels gestapeld lag. is onlangs in bedrijf genomen. Eerst, binnen de 14 dagen na zijn herverkiezing, heeft Berlusconi het leger ingezet, dat dagenlang gewerkt heeft om de rotzooi te ruimen, onder bescherming van carabinieri, met getrokken mitrailleurs, want Napoli en zijn linkse raddraaiers zijn geen doetjes….Die Centrale is de modernste van ver in het rond – profijtig (!) qua stroomvoorziening en goed voor het milieu…Links was niet aanwezig bij de feestelijke opening….Il Cavaliere wel, en hij zag er stralend uit!

Berlusconi wil meer bevoegdheden

De Italiaanse premier Berlusconi vindt dat hij meer macht moet krijgen. Hij wil als premier onder meer de bevoegdheid hebben om eigenmachtig ministers te benoemen of op non-actief te stellen. Nu moet dat nog via de president.

Berlusconi maakte verder hervormingsplannen bekend voor het Italiaanse onderwijs. Hij wil dat de aanstellingseisen van docenten worden verscherpt, net als het toezicht op scholen. Ook moet Engels een verplicht vak worden.

Bron De Wereldkrant

30-03-2009 om 16:25 geschreven door digitalia  

LIEVE ALLOCHTONEN VOOR LINKS

Waarschuwing.

Onderstaand artikel is stralende diamant-pure propaganda uit het lijfsblad van de Partij der Onkreukbaren. Aandachtige lectuur kan dus Uw geestelijke gezondheid schaden, met als gevolg racistische neigingen en het onderdrukken van Uw natuurlijke behoefte aan vrije meningsuiting..

Wat ook zou kunnen, is dat U instemmend knikt, want nieuw zal deze materie voor niemand zijn.

Ik hoop voor U, Uw kinderen, Uw kleinkinderen en hun kinds kinderen, dat U op 7 Juni de juiste beslissing zult nemen. En denk er aan, als U in het kieshokje staat, dat daar een groot oog in een driehoek, zoals vroeger in de Vlaamse huiskamers hing, toekijkt: God ziet U. Hier vloekt men niet!...

Allochtonen stemmen rood

30.03.2009 10.41u - Het stemgedrag van allochtone leerlingen in Brussel wijkt sterk af van het stemgedrag van autochtone leeftijdsgenoten. Dat blijkt uit een studie van Céline Teney en Dirk Jacobs (ULB). Zij ondervroegen laatstejaarsstudenten die in 2007 voor het eerst gingen stemmen en aangaven voor een Franstalige partij te stemmen. De onderzoekers wilden ook nagaan of en in welke mate het stemgedrag bepaald wordt door origine. De resultaten bevestigen wat iedereen al wist, maar we zetten de cijfers nog eens op een rijtje.

Céline Teney en Dirk Jacobs vergeleken vier categorieën: kiezers van Congolese, Marokkaanse, Turkse en Belgische origine. Wat blijkt? De MR doet het niet goed bij allochtone kiezers. Linkse partijen halen in die hoek wél veel stemmen. Jongeren van Congolese origine stemmen vooral op het cdH, de partij van Joëlle Milquet (12,9 % meer dan het gemiddelde). De PS moet het vooral hebben van Marokkaanse (+ 16,5 %) en Turkse kiezers (+ 17,8 %). Bij Belgische jongeren scoort de partij opvallend slechter (- 10,7 %).

“Nu de verkiezingen in aantocht zijn, zullen deze resultaten de hoofdkwartieren van de partijen ongetwijfeld stof tot nadenken geven”, besluiten de onderzoekers. Dat zal wel. “De sterke score van PS en cdH bij de bevolking van allochtone herkomst, verklaart wellicht voor een groot deel de houding die deze partijen innemen in het regularisatiedossier”, merkt De Standaard scherp op. “De partijen die voor een brede regularisatie zijn, zijn exact de partijen die hopen dat die nieuwe Belgen hun electoraal resultaat kunnen versterken.”

Inderdaad. Dat geldt trouwens niet alleen voor Franstalig België, maar ook in Vlaanderen. De grenzeloze tolerantie van socialisten en groenen voor vreemdelingen, asielzoekers en illegalen is niet alleen het gevolg van ideologische verdwazing, maar ook en vooral van platte electorale berekening. Het ‘vreemdelingenlegioen’ moet de uitgedunde rangen en de bressen in hun traditionele kiespubliek weer opvullen. En daarvoor zijn álle middelen goed.

30-03-2009 om 15:33 geschreven door digitalia  

EIGEN VERGISSING ERKENNEN

Mijn slecht karakter fluisterde mij toe: dit is een tekst bestemd voor Elio di Rupo, Guynocchio en het CGKR te samen. Verplichte literatuur, die ik, bij het begin van mijn lectuur, tekeer ben gegaan met de groene Islam-markeerstijft. Tor de virtuele stift mij niet-virtuele trillingen in de vingers bezorgde.

En zeggen, dat deze belezen Arabist en hoogleraar, in een ander programma op de Vara, bij Paul en Witteman, ruiterlijk toegaf dat hij zich in de Islam (vroeger) jad vergist…Toen stond hij namelmijk half-en-half in de verdediging ervan, face-to-face met wijlen Pim Fortruyn.. Hij had later de dwalingen zijns weegs ingezien….Leuke valstrik van de Vara, waaruit Heer Hans Jansen zich ruiterlijk wist los te werken….

Zeg dus nu niet dat deze ams anti-moslim in de wieg werd gelegd. Integendeel. Ooit was hij hun pleitbezorger….

EINDSTRIJD! Is de titel van het boek dat hieronder door de auteur ingeleid wordt…..

Hans Jansen: 'MENE, MENE, TEKEL UFARSIN'

Gisteren in Pauw en Witteman een buitengewoon leerzaam maar tevens alarmerend betoog door de gezaghebbende islamkenner Hans Jansen over de donkere bladzijden binnen de islam, en de dreigende voorafschaduwing hiervan, indien het Westen als zodanig, politici en morele huichelaars in het bijzonder zich hier niet bijtijds en diepgaand rekenschap van zullen geven.

De hellehond
Er staat geschreven: geteld, geteld, gewogen en verdeeld - geteld wil zeggen: God heeft de dagen van uw koningschap geteld en daar een eind aan gemaakt; - gewogen wil zeggen: u bent op de weegschaal gewogen en u bleek niet tegen het gewicht bestand te zijn; - verdeeld wil zeggen: uw rijk wordt verdeeld, het wordt genomen door de Meden en Perzen.

De oude vrouw Europa heeft in een aanhoudende roes van zelfislamisering de prins der duisternis, belichaamd in de persoon van profeet Mohammed, wakker gekust. Zij laat, door schrandere blindheid geslagen en tevens door een godvergeten vlaag van cultuurrelativisme bevangen, haar baken van licht door een ravenzwarte duisternis overschaduwen. De verstrekkende gevolgen van haar judaskus zijn nauwelijks nog te overzien. Want,

Zij heeft de slapende hellehond wakker gemaakt en haar poorten wagenwijd opengezet voor een tot de tanden toe bewapende roversbende die uitsluitend belust is op politieke macht en religieuze alleenheerschappij.

Een roedel bloeddorstige wolven die uit naam van maan- en oppergod Allah, zijn duizendjarig rijk van duisternis wil grondvesten. Alles wat door vrouwe Europa aan pracht en praal, aan inzicht, democratische grondbeginselen, gelijke rechten en vrijheid in de loop der eeuwen met bloed, zweet en tranen is bevochten, dreigt thans te worden verdonkeremaand.

We zien hoe de islamitische maanbroeders in grote getale over haar continent uitzwermen. Deze zwerm vormt een welhaast apocalyptische plaag die aan een ultieme opmars is begonnen, om alles wat op zijn pad van vraat- en roofzucht voor de voeten komt zonder aanzien des persoons te vertrappen.

Weest niet langer slechts de blaffende hond, terwijl de karavaan verder raast...
En overal waar vrouwe Europa in haar daad van onbezonnen naastenliefde deze plaag over haarzelf afroept, zien we hoe haar 'geestelijke' superioriteit tanende is. Hoe zij uitsluitend al vanwege de doorslaggevende macht van het getal het onderspit dreigt te delven. Nooit zal het meer zijn zoals het vroeger was.

Wat ooit begon als een cultuur van vredelievendheid jegens de ander, dreigt nu steeds meer uit te monden in een schier onafwendbare rampspoed van culturele en geestelijke zelfvernietiging. Hetzij, zoals ook in het boek de 'Eindstrijd' wordt aangegeven, vrouwe Europa haar dwaling bijtijds zal inzien en tot inkeer komt.

Of zoals in het voorwoord hiervan letterlijk staat geschreven: 'Het vrije Westen hoeft niet bang te zijn voor de islam, of voor welke ideologie ook, maar wel voor de eigen politici'. Oftewel wanneer dezelfde politici, nu het hiertoe nog steeds niet te laat is, voor zichzelf de waarschuwing zoals beschreven in het boek Daniël 5 ter harte zullen nemen: Mene, mene, tekel ufarsin

IJdel theologische dispuut
De kardinale vraag is echter, of deze politici zichzelf middels soms hoogdravende theologische disputen überhaupt (nog) laten overtuigen van de gevaarlijke ideologische ambities als diepste wezenskenmerk van de politieke islam? Want,

begeven we ons eenmaal op het pad van theologische duiding, met ons hart vol goede bedoelingen slechts licht in de duisternis te willen scheppen, zal weldra blijken dat elke waarschuwing voor de donkere al te donkere kanten binnen de islam aan verstokte dovemansoren is gericht.

De talrijke pogingen om langs die weg - de interreligieuze dialoog - tot een beter wederzijds inzicht te komen over de ware aard van onze intenties, zullen dan onherroepelijk verzanden in semantische twistgesprekken.

Het gevolg van zulke gesprekken zal er namelijk alleen nog maar verder toe leiden, dat degenen die zich van de meest parate theologische muggenzifterij bedienen, hun al te fijnmazige zeef van kennis doelbewust zullen aanwenden om de schone schijn gepaard aan algemene begripsverwarring, die nu al over de islam bestaat, slechts verder toe te laten nemen.

Een proces van het heilige liegen en vroom zelfbedrog dat alleen nog maar verder op gang zal worden gebracht, en zoals door mij al vaker omschreven uiteindelijk en even zozeer onvermijdelijk zal uitmonden in 'The Art of Taqiyya'. En zelfs onmacht tot liegen is nog lang geen liefde tot waarheid...

Ontwaakt
Nee, nee en nogmaals nee. Deze politici moeten beseffen en wel heel rap, dat het Avondland steeds meer voor de onverbiddelijke keuze wordt gesteld: zichzelf als slaaf te onderwerpen, zichzelf de status van dhimmi aan te laten meten, zichzelf tot de mohammedaanse legerschaar te bekeren, of anders zichzelf te elimineren.

Kort samengevat luidt dit van hogerhand opgelegde dictaat dat noch vanuit de context, noch vanuit het hart, noch vanuit de ratio enige tegenspraak duldt: aslim taslam. Hetgeen niets anders betekent dan, 'als je je overgeeft, word je niet gedood', ook te vertalen als 'indien je moslim wordt, blijf je in leven'. En soms verstoor je de ander het meest uit zijn vreedzame dromen, door hem te gebieden: slaapt gerust verder!

Vrouwe Europa heeft zich laten verleiden tot een van de meest funeste denkwijzen die maar denkbaar is: het christelijke wensdenken. Dat wil zeggen, de ootmoedige gedachte bij de mens van goede wil, dat zodra en onder welke omstandigheden dan ook hij iemand anders openhartig en met liefde tegemoet zal treden, de ander vanzelfsprekend hetzelfde zal (willen) doen. Het is wel gemerkt de parabel van Jezus, waarin deze gebiedt de andere wang toe te keren, maar dan tot in het absurde gepraktiseerd.

Iedere profeet verkondigt zijn hazar
In het voorwoord van het boek 'Eindstrijd', samengesteld door Hans Jansen en Bert Snel, wordt het gevaar waar vrouwe Europa in toenemende mate mee wordt geconfronteerd doeltreffend beschreven: 'Sommige passages in de koran lijken eerder afkomstig uit het reglement voor de krijgskunst van een opmarcherend leger dan uit een heilig boek. De koran is het boek van een typische soldatenreligie die gaat over het vernietigen van vijanden, de verdeling van de buit en de beloning van strijders'.

Er staat nog een andere opmerkelijke passage in het voorwoord. Zij verwijst naar een studie waarmee de Londense hoogleraar Efraim Karsh, de islam vanuit 'politiek-militaire invalshoek' analyseert. Karsh komt tot de conclusie dat het niet gaat om een botsing van beschavingen, of om een strijd tussen christen en islam, maar ' van een imperiale mogendheid naar politieke heerschappij'.

Met deze meest recente inzichten tot onze beschikking, kan er niet vaak en vooral ook hard genoeg op worden gehamerd hoe in mijn optiek de islam en zijn heilige oorlog, d.w.z. strijd van de haat, oftewel jihad, aan het brein van profeet Mohammed moet zijn ontsproten.

Oorlogsapologie van profeet Mohammed
Inch' Allah!: "Ik belegerde, plunderde en onderwierp. Mijn leer van de Heilige Oorlog brengt de zegenrijke gedachte, waarbij uiteindelijk elk ander ras het onderspit zal moeten delven.

Het is de ontzagwekkende gedachte aan het wereldwijde islamitische Rijk: degenen die zich haar niet onderwerpen, zijn gedoemd, allen die haar in vrome vastberadenheid aanvaarden, zullen uiteindelijk tot de totale wereldheerschappij zijn uitverkoren. Ik verkondig u de leer van de Gewapende Jihad, die uit erbarmen aan elke niet-moslim het recht voorbehoudt zichzelf te islamiseren of anders, te elimineren, oftewel aslim taslam.

Een goddelijke act van opperste genade en voorzienigheid mij rechtstreeks gezonden uit de boezem van Allah: als een zegepraal die gepaard zal gaan met een tot dusver ongehoord wapengekletter. Opgeluisterd en rondgebazuind met een daverend trompetgeschal waarmee de Westerse beschavingsorde en elke andere staat van duisternis met een krachtige klaroenstoot van de wereld zal worden weggevaagd."

Bron Het Vrije Volk

30-03-2009 om 15:23 geschreven door digitalia  

VOX POPULI

Holland is Holland en in het verleden heb ik veel te veel aan hen gedacht (weliswaar altijd met een tikkeltje jalousie, lijk velen, hé) als aan die verwaande kaaskoppen. Met de dag begin ik me meer en meer daarover te schamen. Dat zal dan het berouw zijn, dat altijd nà de zonde komt, nooit ervoor…(H. Augustinus, kerkvader).

Onlangs hoorde ik in een tamelijk bitsig debat tussen een Nederlands Arabist en een import-Nederlander-moslim, een schraal venijnig mannetje, Groen Links, dat ‘toegeven zich te hebben vergist’, een van de vele verschillen is waarin de Westerse cultuur uitblinkt boven de Islamitische. Vandaar dat ‘de Biecht’, het zich vernederen door zijn zonden op te biechten, waarschijnlijk een typische christelijke uiting is van die beschaving?

Terzake, de vox populi van de titel. Ik had evengoed kunnen zetten: “Zonder Woorden’ bij het aanbieden van dit Elseviertje dat volgt. Want veel woorden hoeven niet. Daarom heb ik de twee laatste alinéa’s gewoon gelaten, maar in het rood gezet……

Want (doordenkertje!), denk ik bij mezelf, we spreken dezelfde taal

Weglopen uit crisisdebat levert Wilders zetels op

Partij voor de Vrijheid (PVV) blijft stijgen in populariteit. In de wekelijkse peiling van Maurice de Hond staat de partij van Geert Wilders op 32 zetels, de hoogste score sinds de leider uit de VVD stapte.

Debat tot leven
'De PVV-fractie stormde uit het Kamerdebat: een zwaktebod. Maar de actie van Wilders bleek wel de hefboom in het debat.'

Lees het Elsevier-commentaar Wilders' wegloop-act bracht debat tot leven

De belangrijkste oorzaak voor de virtuele winst van drie zetels is volgens De Hond dat veel kiezers Wilders steunen in zijn boycot van het crisisdebat deze week.

Buitenspel
De gehele PVV-fractie verliet dat debat omdat de Kamerleden vonden dat het parlement buitenspel stond.

Twee derde van de kiezers deelt die mening, een kwart stemt ermee in dat de PVV de zaal verliet. Van de PVV-kiezers steunt driekwart de wegloop-actie.

D66
Naast de PVV is D66 de enige partij die wint in de peiling. De sociaal-liberalen gaan van zeventien naar achttien zetels. De vier grootste partijen leveren allemaal een zetel in.

Het CDA daalt van 28 naar 27, de PvdA van 23 naar 22, de SP zakt van achttien naar zeventien en de VVD van zestien naar vijftien.

Doorbraak
De Hond noemt Wilders de 'kampioen van rechts'. Hij concludeert dat de PVV, die dit jaar in de peiling het aantal zetels wist te verdubbelen, definitief is doorgebroken bij de rechtse kiezers, waarvan een groot deel zijn harde standpunten over de islam voorheen als belemmering zag.

30 procent van de kiezers die zich positioneren als ‘rechts’ gaven in december aan op Wilders te stemmen, nu is dat 60 procent.

Door Luc van Kemenade

30-03-2009 om 14:38 geschreven door digitalia  

WEST VLAAMS GEBETEN HOND

Als er al één programma op de BRT hersenloos is, dan is het wel ‘Man bij Hond’, dat met kop en schouders uitsteekt boven al de andere. Ware daar niet de mannetjes en vrouwtjes van “Het Weerbericht’ dat de kroon spant: hersenloos, stompzinnig dermate uitgebreid dat het zichzelf nutteloos maakt.

Nu voor die ene keer wil ik een uitzondering maken voor dat dagelijks hondengedoe, waarvoor zelfs mijn honden beschaamd zijn, maar alla, wat kan het hen schelen: het kost hen niets….want zij betalen toch geen belasting en derhalve kan er van hun geld geen € 30.000 per dag (want dat is de contractprijs met Woestijnvos) belastingsgeld verspild worden. Die uitzondering dus.

Laat het geen verrassing zijn waarom. Lees gewoon verder….Dan zult U zien dat zelfs Het Nieuwsblad deze keer genade vindt in mijn ogen. Houthulst, beste mensen, en het Vrijbos aldaar zijn enkele van de vele West Vlaamse pareltjes in mijn herinnering.

West-Vlaamse boeren zijn de échte Televisiesterren
Obusiosfilmpje met Poolse gastarbeiders is meest hilarische tv-moment van het jaar

HOUTHULST - Twee landbouwers uit Houthulst waren vrijdag de grootste vedetten van de Nacht van de Televisiesterren. Ze kwamen hun prijs ophalen voor het meest hilarische tv-moment: in 'Man bijt hond' wijzen ze hun Poolse gastarbeiders op het gevaar voor obusiossen.

'De burgemeester van Houthulst had ons nochtans afgeraden te gaan naar de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren', zegt zoon Hans Vandewalle (26). 'Hij was vooral tegen omdat de programmamakers ons in overall op het podium wilden. Hoe meer we erover nadachten, hoe meer we dat zelf ook vonden. We zouden nog maar eens het cliché bevestigen van die gestampte boerkes uit West-Vlaanderen. We meldden dat aan de programmamakers, en toen mochten we meteen in maatpak op het podium in Hasselt.'

De hele hype is het gevolg van dat fameuze filmpje in Man bijt hond . Omdat het eigenlijk allemaal 'de schuld' is van moeder Lucrèse, mag zij het vertellen.

'Ik werk op het gemeentehuis van Houthulst. Op een dag staat Man bijt hond daar. Ze willen iets maken rond Poolse gastarbeiders. Ik zeg: op het landbouwbedrijf van mijn man en zoon werken Polen, kom maar mee. Mijn man en zoon leerden de Polen net op dat moment dat ze moesten opletten voor de niet-ontplofte obussen uit de Eerste Wereldoorlog die hier nog overal in de velden liggen.'

Maar waarom zeggen jullie altijd obusios en fresios?

Vader Jean-Marie (49) : 'Toen we een paar jaar geleden onze eerste Poolse gastarbeiders hadden, zochten we een taal om te communiceren. Niets lukte. Tot we plots oké-ios zegden in plaats van oké. En dan bier-ios in plaats van bier. Plots verstonden we elkaar. Sindsdien zetten we achter zoveel mogelijk woorden een os of ios . Omdat we elk jaar dezelfde Polen krijgen, blijven we dat os -taaltje spreken. Zij leren elkaar ook die os -woorden.'

Er nooit aan gedacht om zelf Pools te leren?

Lindsay, de vrouw van Hans : 'Ik heb een paar avondlessen gevolgd. Maar dat was toch moeilijk te combineren met mijn job bij het Wit-Gele Kruis. Ik begrijp wel een paar woorden Pools, maar niet genoeg om het door te hebben wanneer de gastarbeiders ons een beetje uitlachen.'

U bent hoogzwanger, proficiat.

Jean-Marie haast zich : 'Ze hebben al een dochtertje, Lana van twee jaar. Ze zetten er haast achter. Ik heb hen nog gezegd: je moet je zo niet haasten, want de kinderen worden niet duurder.' (schaterlacht) Er staat hier een legertje lege wijnflessen aan de deur. Een feestje gehad?

Zoon Hans : 'Het is hier heel vaak feest. Gisteren waren we goed op dreef. Op het einde van de avond had ik een schitterend idee voor een nieuw tv-feuilleton: Boer zkt tweede vrouw . Ik zou me meteen inschrijven. En was ik nog niet getrouwd, dan deed ik zeker mee aan het programma zoals het nu bestaat.'

Mag dat, Lindsay?

'Oh, Hans doet toch altijd zijn gedacht. Ik heb niets tegen Boer zkt vrouw . Mijn neef heeft drie jaar geleden meegedaan en vond zo een levensgezellin.'

Voeden jullie jullie dochtertje Lana in het West-Vlaams op?

Hans : 'Toch niet. We hebben besloten Nederlands te spreken tegen haar. Je weet nooit waarvoor het in haar latere leven goed kan zijn.'

Jean-Marie : 'Onlangs stond in de krant dat het West-Vlaams als dialect achteruitgaat. Ik merk daar toch maar weinig van. Hier in de streek spreekt iedereen het nog.'

'Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren spraken we een gekuiste versie van West-Vlaams met de andere gasten. We zagen toch dat ons filmpje het meest in de smaak viel bij de West-Vlamingen. Piet Huysentruyt kwam bijna niet meer bij van het lachen. Nadien hebben we nog heel lang met Mike Verdrengh gesproken.'

'Nee, er kwamen nog geen aanbiedingen voor een nieuw tv-optreden. Maar mij mogen ze altijd bellen. Ook bijvoorbeeld om ergens een winkel te gaan openen. Maar niet voor de politiek. Daarvoor kan ik het niet goed genoeg uitleggen, ook al zat mijn vrouw twee legislaturen in de gemeenteraad van Houthulst. Zij was ook al eens op tv. Twintig jaar geleden won ze meer dan 600 euro bij het Rad van Fortuin .'

Vrijdag moesten jullie naar Hasselt. Een primeur?

Jean-Marie: 'Inderdaad. Besluit daar niet uit dat wij nooit weggaan. De jongste drie jaar ging ik telkens voor een week op reis met mijn vrouw. Straks vertrekken we naar de Kaapverdische Eilanden. Mijn zoon gaat nog niet op reis. Hij moet eerst nog hard werken en geld verdienen.'

Al meer dan 140.000 mensen bekeken het obussenfilmpje op YouTube. Voelen jullie zich niet een klein beetje belachelijk gemaakt?

Hans: 'Absoluut niet. Het filmpje toont hoe wij met de Polen praten en daar is niets beschamends aan. Trouwens, die obussen zijn echt gevaarlijk. Tien jaar geleden reed mijn vader er eentje stuk met zijn tractor. Vloog de kop van de obus door de tractor, dan was hij dood.'

Tijd voor de foto's. Vader Jean-Marie neemt de obus mee die ze vrijdag wonnen. Het is duidelijk geen authentiek exemplaar, want aan de binnenkant hangt nog het prijsetiket uit de winkel: 15,30 euro. Wanneer de foto's genomen zijn, heeft Jean-Marie één vraag: 'Staat mijn tractor er mooi op?'

You benauwdios obusios*
*Jij bent bang van obussen

HOUTHULST - West-Vlaamse boeren die Poolse gastarbeiders in een zelfgebrouwd taaltje wijzen op het gevaar van obussen op het veld: het is hilarische tv.

De zoon spreekt de Polen aan: 'You obusios, you driver. Obusios. Stop machine, stop tractor en ollemoale weg .' Het gezelschap sprint prompt twintig meter weg en dan toont de vader wat ze moeten doen: hun hand boven hun hoofd houden.

Even later staan ze weer bij de tractor. De zoon checkt of de Polen de alarmprocedure begrepen hebben. 'Marios, you driver, you kiekios obus. Wuk goj doen? (wat ga je doen?)' Marios gebaart dat hij zal weglopen. 'Very good' zegt de zoon en geeft er 'Marios' nog een schouderklopje bij.

Dan een lesje geschiedenis over de Eerste Wereldoorlog: 'One zero zero (bedoeld wordt: 100) yer achteruut, hier full people en dan poef poef poef. En dan iedereen up de grundios.'

De Polen snappen het, maar zoon Hans wil de les toch nog eens herhalen: 'You benauwdios obussios.'

Bron Het Nieuwsblad.

30-03-2009 om 13:50 geschreven door digitalia  

VOORSPEL WO 4

Wie is akkoord met mij? Er zou eens iemand officieel moeten aangesteld worden (een EU-Eurocraat?) om de juiste rangorde van al die wereldoorlogen te bepalen. Alhoewel ik vrees dat daar geen begin voor te bepalen is. Tenzij men teruggaat naar Kaïn en Abel, de twee broers die volgens de Bijvel de een de ander de kop in sloeg met een ezelskaakbeen…..

Ineens blijken we al te kunnen spreken

(zie boek van Peter Siebelt, hieronder besproken voor wat betreft de Nederlandse contacten – maar in ons land verschijnt er bij mijn weten geen onderzoekjournalistiek van dergelijk formaat – reden waarom de terroristen ons land een beetje sparen? Of is het omgekeerd en bestaat er een soort ‘’gentlemens agreement: wij maken elkaar wederzijds het leven niet lastig. De wereld is groot genoeg. In den belgiek geen bommen. Wel samenzweerders die elders hun huzaarstukjes opvoeren…)

van Wereldoorlog 4. Ik vraag mij verdorie af waar ik de 3^de gelaten heb. WO I heb ik niet meegemaakt, alles van ‘horen zeggen’ uit de eerste hand, want mijn leefwereld was er vol van en als kind heb ik gespeeld op het gewezen Iepers slagveld met alle mogelijke verroeste restanten van deze loopgravenoorlog. Tijdens de bezetting in de jaren ’40-’45 waren de (verwaarloosde) Engelse kerkhoven overal in het rond onze geliefde speelpleinen. WO II heb ik bewust beleefd van 10 Mei ’40 tot lang na de Bevrijding en de repressie. In feite tot op de dag van vandaag. Want in ‘Pelgië’ duurt die oorlog nog iedere dag dat de zon opkomt. Zie naar het ‘cordon sanitaire’ dat meer dan 1 miljoen Vlamingen uitsluit en broodrooft.

Nu tot de orde van de dag komend, geef ik het woord aan Het Vrije Volk in een artikel waarin beide mij bekende Wereldoorlogen koud bier dreigen te worden

Cohen: geen slappe thee maar sterke koffie

De tot nu toe slappe thee drinkende burgemeester Cohen laat sinds enkele dagen zijn tanden zien. Hij wil van geen wijken weten en peinst er niet over om zijn excuses aan te bieden aan de zeven Marokkaanse Amsterdammers die onlangs werden gearresteerd op verdenking van 'voorbereidingshandelingen met een terroristisch oogmerk'.

Het balletje kwam aan het rollen na informatie van een nog steeds ‘onbekende tipgeefster’ uit Brussel. Zij liet weten dat een broer van een van de Marokkaanse terroristen die vijf jaar geleden een bloedbad in de Spaanse hoofdstad Madrid had aangericht met twee van zijn makkers op weg waren naar Amsterdam om een aanslag te plegen. Tot nu toe ontbreekt van hen nog elk spoor.

De in Amsterdam gearresteerde Marokkanen zouden er meer van weten omdat onder hen familierelaties bestonden met de daders van Madrid. Zo is één van de arrestanten een familielid van een terrorist die betrokken was bij de aanslagen in de Spaanse hoofdstad.

De Amsterdamse Marokkanen stonden al snel weer op vrije voeten gevolgd door een enorm mediacircus. Volgens de media waren de arrestaties niet alleen onterecht maar hadden ze met teveel machtsvertoon plaatsgevonden. Ook binnen de linkse politieke partijen barste de protesten los.    

Zonder in te gaan op het voornoemde vraag ik me af in hoeverre de informatie daadwerkelijk afkomstig is van een onbekende tipgeefster uit België of dat deze simpelweg verkregen zijn door de activiteiten van de AIVD binnen radicale kringen in Nederland. Het opgeven van ‘nepinformanten’ om de daadwerkelijke bronnen te beschermen is namelijk gebruikelijk binnen inlichtingenkringen.

In dit kader zouden de arrestaties wel eens een preventieve kunnen zijn om een vergaande voorbereiding van aanslagen te verstoren.

De toekomst zal het leren. Maar hoe dan ook, de politieacties waren terrecht wanneer we een blik achter de schermen werpen.

Na de moord op Theo van Gogh publiceerde ik reeds over de Amsterdamse familierelaties met terroristen in mijn boek "De vierde wereldoorlog: Het pad van Marx naar Allah"

Enkele fragmenten:

“2.6.3 Madrid, voorpost van Al-Qaida naar Nederland

1723 Kilometer van Amsterdam ligt een van de mooiste plekken van Europa, in de Spaanse regio Asturië. Het is een van de groene paradijzen in het noordwesten van Spanje. Het landschap is werkelijk adembenemend. Hoge bergtoppen wisselen elkaar af met schilderachtige diepe dalen. Sommigen gebieden zijn zeer dun bevolkt. Bijvoorbeeld in de omgeving van het bergdorpje Las Colladas. Het is piepklein en er wonen maar negen families. Nabij het dorpje ligt de mijn Conchita waar porseleinaarde werd gedolven. De mijn ligt aan de landstraat as 15 op weg naar Tineo en is via een brug over een smal ravijn, waarin de rivier Narcea stroomt, te bereiken.

Een gruwelijke aanslag met heel veel doden en gewonden zorgt ervoor dat dit afgelegen gehucht bijna alle voorpagina’s haalt van kranten over de hele wereld.

Het is begin februari 2004 wanneer de 16-jarige Gabriel Montoya, bijgenaamd El Gitanillo (het zigeunertje) in de industriestad Aviles in de trein stapt op weg naar de 470 kilometer verder gelegen hoofdstad Madrid. Hij moet ‘boodschappen’ bezorgen, een rugzak vol, aan Marokkanen in de hoofdstad. Het is niet de eerste keer dat hij deze lange reis maakt.

Zijn opdrachtgever is de 27-jarige Jose Emilio Suarez Trashorras. Trashorras is een werkloze mijnwerker die tot eind 2002 werkte in de Conchita-mijn. Toen werd hij wegens diefstal ontslagen. Al snel raakte hij betrokken in de drugshandel.

Een van zijn zakenpartners was de Marokkaanse familie Ahmidan. Die hadden een zeer uitgebreid drugsnetwerk dat vice versa liep van Marokko over Spanje naar Amsterdam. (…)

Op 26 maart 2004 viel de politie het huis (PS: in Spanje) binnen. Wederom vond men kostbare informatie. Er werden resten aangetroffen van de gebruikte springstof Goma 2 Eco en ontstekers waarvan sommige waren afgegaan of verbrand. Tevens vond men enkele documenten en de vingerafdrukken van tien mensen, waaronder die van de reeds gearresteerde Zougam. Het bevestigde nog eens zijn betrokkenheid bij de aanslagen.

Na de inval groeide de lijst met verdachten: de Syriër Basel Ghayoun, de Marokkanen Jamal Ahmidan, Mohammed Oulad Akcha en zijn broer Rachid Oulad Akcha (beiden uit Tetuan), Said Berraj, Abdennabi Kounjaa of Kunja (alias Abdallah), en Abderrahim Zbakh.

Volgens gerechtelijke documenten was Jamal Ahmidan de officiële huurder van het huis. Hierbij had hij gebruikgemaakt van een vals Belgisch paspoort onder de naam Youssef Ben Salah.

De Tunesiër Sarhane Ben Abdelmajid Fakhet was de oorspronkelijke leraar van Jamal en hielp hem om het huis te onderhouden. Behalve Zougam werden ook Ahmidan en Fakhet gezien als belangrijke leden van de groep die de aanslag pleegden.

Op 31 maart 2004 vaardigde de Spaanse rechter een internationaal opsporingsbevel uit tegen nog meer verdachten. Onder de gezochten was de eerder genoemde ronselaar van Jamal Ahmidan, de Tunesiër Sarhane Ben Abdelmajid Fakhet. Op dat moment werd Fakhet door de Spaanse overheid beschouwd als een belangrijke leider van de groep. Na het internationale opsporingsbevel van de Spaanse rechter op 31 maart 2004 liet de politie weten dat ze vermoedde dat zeker twee verdachten naar Marokko waren gevlucht. Anderen werden in Groot-Brittannië en Duitsland gezocht. Maar de feiten lagen anders. De politie wist héél goed waar de verdachten waren en ging razendsnel tot actie over.

(…)

2.6.4 Een flat in Leganés en de Roosendaalse H.G. Dirckxstraat

Sporen uit het huis tussen Chinchon en Morata de Tajuna en een mobiel telefoongesprek hadden de politie op het spoor gezet naar een appartement in de zuidelijke buitenwijk Leganés van Madrid. Leganés heeft 180.000 inwoners en telt ongeveer 12.000 immigranten.

De verdachten hadden een maand tevoren een appartement gehuurd op de eerste verdieping aan de Irene Fernandezstraat in Leganés. Ze hadden weinig contact met de omwonenden, waren vriendelijk maar afstandelijk en de rolluiken waren altijd naar beneden. Toen de politie de verdachten op 3 april 2004 probeerde te arresteren verschansten zij zich in de woning en dreigden het gebouw op te blazen.

Toen ze zich ervan bewust waren dat vluchten onmogelijk was geworden, openden ze het vuur op de politie. Het vuurgevecht duurde bijna twee uur. De politie liet de omringende gebouwen ontruimen en sloot de omgeving hermetisch af. Het was voor het eerst in een Europese hoofdstad dat zo’n heftig en langdurig vuurgevecht plaatsvond tussen politie en terroristen.

Intussen schreeuwden en zongen de terroristen in het Arabisch, reinigden zich met heilig water uit Mekka en kleedden zich in het wit met de gordijnen van de flat.

Toen de politie uiteindelijk het gebouw bestormde bliezen de terroristen zichzelf op. De explosie had niet alleen een enorm gat veroorzaakt in het appartementengebouw maar ook de rest van het gebouw raakte grotendeels verwoest. Terwijl politiehelikopters met schijnwerpers het strijdtoneel in het volle licht zetten, trokken dikke grijze rookwolken langzaam weg en werd duidelijk welke ravage er was aangericht. Stukken meubilair, beddengoed en menselijke resten lagen her en der verspreid.

Elf politiemannen raakten gewond, van wie drie ernstig. Een agent, de 41-jarige Francisco Javier Torronteras van een speciale eenheid van de politie, kwam om het leven (enkele weken later werd het lijk van Torronteras door onbekenden uit zijn graf gehaald, met benzine overgoten en in brand gestoken).

Met een ‘stofkam’ doorzocht de politie het ‘slagveld’ op sporen. In de resten van het appartement werd 10 kilo springstof gevonden van het type Goma 2 Eco. Ook werden tweehonderd ontstekingsmechanismen ontdekt. Van hetzelfde type als gebruikt was bij de aanslagen in Madrid en aangetroffen bij een bom langs de spoorlijn van de hogesnelheidstrein tussen Madrid en Sevilla. Buiten het gebouw werden in een auto nog een bom en twee rugzakken gevuld met explosieven gevonden.

Uit de resten in het opgeblazen appartement bleek ook nog dat de terreurcel van plan was nieuwe aanslagen te plegen, onder meer op twee joodse uitgaanscentra en een Britse school in Madrid.

Om de identiteit van de terroristen te achterhalen werden dna-monsters genomen van de verminkte lijken en bijeengeraapte menselijke resten. Uit het dna-onderzoek bleek dat de politie een aantal terroristen van hun opsporingslijst kon schrappen waaronder de Algerijn Allekama Lamari en de Marokkaan Jamal Ahmidan.

Jamal was door de explosie uit het appartement geslingerd en werd door de politie gevonden op de bodem van een leeg zwembad. Zijn gordel met explosieven had hij nog om. Lamari kon pas geïdentificeerd worden nadat zijn dna vergeleken werd met dat van zijn ouders in Algerije.

Uiteindelijk bleek dat zeven terroristen bij de explosie om het leven waren gekomen.

Tijdens de belegering had Jamal Ahmidan zijn moeder Rhama in Marokko gebeld om afscheid te nemen: ‘Dit is mijn laatste dag, mama. Ik ga naar het paradijs. Ik ben klaar, het is Gods wil. (...) Het is genoeg, maak je om mij geen zorgen en geef me je zegen.’ Kort daarna klonk de explosie en werd de verbinding verbroken.

JAMAL AHMIDAN

Jamal had de leiding over het explosieventransport van Trashorras naar Madrid. Hij betaalde de explosieven met geld en drugs. Hij werd geboren in Tétouan, in het noorden van Marokko, vestigde zich later in de Madrileense wijk Lavapiés. Al snel stond hij bekend als een straatcrimineel uit de sloppenwijken van Tétouan die zich omhoog had gewerkt in de drugshandel. Jamal trad op als plaatsvervanger van Fakhet, die een belangrijke coördinator was van de Spaanse terreurcel. Via zijn contacten met Marokkaanse drugsdealers werden de terreuractiviteiten gefinancierd met de verkoop van hasj en XTC. De familie Ahmidan speelde daarin een belangrijke rol. Volgens de Spaanse politie reisde Jamal regelmatig naar Nederland met partijen hasj.

Op 30 maart 2004 werd de broer van Jamal, Hamid, beschuldigd van samenwerking met de terroristen in de aanslag en drugshandel. In zijn woning werd 20 kilo hasj en cocaïne gevonden. Een ander familielid van Jamal en Hamid werd op 25 maart in Tanger opgepakt. Het ging om Hicham Ahmidan. Vlak voor de aanslagen in Madrid ging hij op familiebezoek in Marokko. Hij verbleef reeds enige tijd illegaal in Spanje en verhandelde drugs in Madrid.

Toen hij opgesloten zat in de Marokkaanse gevangenis kreeg hij hulp uit de kringen van linkse activisten. De Marokkaanse Associatie voor mensenrechten (AMDH) sloeg alarm over zijn detentie. Volgens AMDH was zijn familie bijna een maand later nog grotendeels onwetend over de omstandigheden waaronder hij werd vastgehouden. De organisatie eiste dat hij werd vrijgelaten of met inachtneming van internationale rechtsregels aan justitie zou worden voorgeleid.

Wetenswaardig is dat de paden van Marx en Allah zich wederom kruisen; AMDH werkt al jarenlang samen met de netwerken van Mient Jan Faber.

En ook via de Ahmidans lopen de lijnen naar Nederland. Ze hebben familie in Amsterdam. Een van hen verklaarde tegenover De Telegraaf Jamal voor het laatst in 2000 in Amsterdam te hebben gezien. ‘Hij vertelde ons nooit waar hij mee bezig was, we kunnen het nog steeds niet geloven dat hij betrokken was bij het bloedbad’, aldus het familielid.

Een andere broer van Jamal Ahmidan, Mustapha, is ook geen onbekende in Amsterdam. Hij zat kort na de aanslag in Madrid enkele dagen vast op verdenking van medeplichtigheid. Hij was in 2000 naar Spanje vertrokken nadat hij jarenlang illegaal in Nederland was geweest.

Een nicht van Jamal werd op 2 april 2004 door Nederlandse politie meegenomen om aan te wijzen waar al haar familie in Amsterdam woonde.”

Na de zelfmoordactie zocht de politie drie personen die met de doden en de flat te maken hadden.

• Abdelmajid Bouchar; hij ontsnapte aan de politie op het moment dat zij het appartement omsingelde. Volgens onderzoekers waarschuwde hij de andere terroristen dat de politie er aan kwam.

• Mohamed Belhadj, de huurder van het opgeblazen appartement en Mohammed Afalah. Belhadj en Afalah hadden op een of andere manier vlak voor de ontploffing weten te ontsnappen.

Wéér kwam Nederland in beeld.

Tijdens hun vlucht namen ze via hun mobiele telefoon contact op met handlangers in Roosendaal, waaronder twee neven van Belhadj, Ibrahim en M.B. Beide neven waren net als de voortvluchtigen afkomstig uit Amanoud in het Marokkaanse Rifgebergte. Ze belden de voortvluchtigen terug vanuit een Roosendaals belhuis.

Amper 10 dagen na de aanslagen in Madrid haalde een van de broers Afalah op van het station in Roosendaal. Daarna brachten de mannen een paar nachten door in een woning aan Roosendaalse H.G. Dirckxstraat.

Over hem komen we later in dit boek meer te weten. Sinds 15 oktober 2003 zit Akoudad in een Spaanse gevangenis op verdenking van betrokkenheid bij de aanslagen in Casablanca.

Maar er liepen nog méér lijnen van Spanje naar Nederland. Die kwamen bovendrijven na de arrestatie van de Marokkaanse elektronicastudent Aughar Fouad El Morabit in Madrid. Ook hij was net als Akoudad geboren in het plaatsje Nador in Marokko. Morabit verbleef enige tijd als student elektronica in Madrid en Duitsland. In oktober 2003, een half jaar voor de aanslag in Madrid was hij afgereisd naar Duitsland en woonde in een huurhuis in Darmstadt. In december vroeg hij een visum aan om te studeren. Maar de autoriteiten geloofden hem niet en weigerden hem een verblijfsvergunning te geven. Hierna keerde hij terug naar Madrid. Daar werd hij tot twee keer toe gearresteerd wegens de aanslag van 11 maart 2004.

Zijn eerste arrestatie was op 24 maart. Daarbij werd ook zijn huisgenoot, de Syriër Basel Ghayoun, gearresteerd. Die was door treinreizigers herkend als één van de bommenleggers. Ondanks de nauwe relatie met Ghayoun, kon Morabit niet langer worden vastgehouden dan de voorgeschreven wettelijke termijn van vijf dagen.

Op woensdag 7 april 2004 werd hij voor de tweede keer aangehouden: in de bommenwerkplaats van Ahmidan en Fakhet waren zijn vingerafdrukken gevonden. Maar het balletje begon pas echt te rollen nadat de politie bewijsmateriaal vond dat hij op 11 maart en enkele dagen daarvoor telefonisch contact had gehad met een van ‘breinen’ achter de aanslag; de Egyptenaar Rabei Osman Sayed Ahmed.

Deze geslepen terrorist wist optimaal gebruik te maken van het asielrecht in Europa en wist méér van ‘de hoed en de rand’ over islamitisch terrorisme in Nederland.

Ahmed de Egyptenaar, een ander ongelooflijk verhaal. (zie hoofdstuk 2.6.7 Rabei Osman Sayed Ahmed en de Hofstadgroep

29-03-2009 om 17:56 geschreven door digitalia  

HOGE NOORDEN VOL MOSLIMS?

Moslimmeisjes in elkaar geslagen omdat ze geen hoofddoek dragen

In Noorwegen ergert een welzijnswerker zich groen en geel aan de romantisering van de hoofddoek. Aan de Noorse krant Afterposten doet zij haar verhaal.

Moslima's die niet de hijab (hoofddoek) dragen worden in elkaar geslagen, zegt Gerd Fleischer van Zelf-Help voor immigranten en vluchtelingen.

"In mijn kantoor, huilden dappere vrouwen tranen omdat ze een hijab op moesten doem. Talloze jonge vrouwen vertelden mij in wanhoop dat als ze de hijab niet de hele tijd dragen, zij in elkaar geslagen worden. "

"Zij durven niet in het publieke debat deel te nemen, " vertelde Fleischer aan Vårt Land.

Zij is geërgerd dat jonge moslimvrouwen zeggen dat ze vrij zijn te kiezen de hijab te dragen. "Trotse opgeleide vrouwen die in hijab verschijnen, weten dat hun zusters gedwongen worden, maar men hult zich in in stilzwijgen.
Jonge vrouwen moeten uitwijken naar andere plaatsen in het land en op geheime adressen wonen, omdat ze niet met een hijab door het leven willen gaan."

"Ouders slaan hun dochters vaak om ze gehoorzaam en deugdzaam te krijgen en de hijab als regel maakt onderdeel uit van die controle," aldus Fleischer.

Eens is zij het daarom met het hoofd van de de Vooruitstrevende Partij (Frp) Siv Jensen die van mening is dat de vrouwenbeweging in Noorwegen een broertje dood heeft aan het lot van niet-Westerse vrouwen.

De liberale politicus Abid Q. Raj zal aan het hoofd staan van de partij aangaande het minderhedenvraagstuk. Hij denkt dat de Arbeiderspartij (Ap) immigranten meer onrecht heeft aangedaan dan de Vooruitstrevende Partij.

"Frp vaarde vaak hard uit, maar de Arbeiderspartij negeert het probleem volledig uit angst voor racist te worden uitgemaakt. Geen eisen stellen aan je medeburgers is hen niet serieus nemen. Wij hoeven niet achter ons rug onder gezeken worden", aldus Raja.

Bron: Afterposten. Uit Het Vrije Volk

29-03-2009 om 16:54 geschreven door digitalia  

EUROPA WIL KERKEN WEG

Dat is natuurlijk een beetje voorbarig, dat hele kerken zouden weg moeten. Om te beginnen wil de EU in Brussel (!) alleen dat de kruisbeelden bovenop onze kerktorens weg moeten. Want Moslims zouden zich beledigd kunnen voelen en Moslims beledigen is tegen de mensenrechten . Dat het in de Koran staat, dat de moslims de plicht hebben om het christendom te bestrijden, heeft daar helemaal nikske mee te maken.  Dat is een volksopruiende taal, die met alle middelen moet worden bestreden.

Kruisbeelden echter, zijn de eerste stap. Straks volgt de tweede stap, en de derde, en dan de vierde, enz. We weten nu al, dat moslims zich beledigd voelen door al te veel bloot; waarover zij wel en wij niet vallen bij onze dames in de straten. Dat zou dan de volgende EU-Richtlijn kunnen worden. Verplichte hoofddoek (tenminste) of burka. Waarschijnlijk zelfs geen blote voeten meer….Gedaan ook met onze Vlaamse lucratieve varkensteelt. Moslims zouden zich beledigd kunnen voelen bij het ziek van de vele varkenskwekerijen, varkensslachthuizen, varkensbeenhouwerijen en afgeleiden, zoals spaarvarkens, afbeeldingen van Miss Piggy, enz…Zelfs de textielwereld, die het al zo lastig heeft, en in beperkte mate ook de sector van de lichaamshygiëne, meer bepaald de afdeling neus- en zakdoeken is bedreigd. Overal spuwen op de grond is veel beter voor het milieu: geen vervuilende wasproducten, geen waterverspilling, geen opwarming van de aarde…Daar de schapenteelt een enorme uitbreiding zal kennen (denk aan de tewerkstelling in de agrarische sector) , worden de modehuizen verplicht over te schakelen op wollen stoffen. Warm, luchtig en onverslijtbaar. Men mag ook niet uit het oog verliezen, dat deze tak van de veeteelt enrome uitvoermogelijkheden biedt naar de woestijnanden….

Daar tegenover zal de productie van edel staal dienen opgedreven en betoelaagd te worden. De omzet van messen, boksbeugels en stiletto’s zal inderdaad drastisch aangemoedigd worden, door het bevorderen van de woestijncultuur. Het is niet langer denkbaar dat één kansloze jongere, hangend, staand of liggend, niet zou voorzien van tenminste een paar vlijmscherpe slagersmessen, zodat, waar nodig zonder veel tijdverlies kan overgegaan worden tot ritueel slachten zo gauw deze onvoldoende respect betoond worden.

21-03-2009 - Ed Arons / Matthias Storme - katholiek nieuwsblad

Mogen er straks geen kruisbeelden meer hangen in ruimten waar niet-katholieken komen? Heet de kerstboom voortaan winterboom en mogen mensen geen eed meer afleggen op de bijbel?

De EU werkt aan een Richtlijn over religieuze discriminatie die nog dit jaar goedgekeurd moet worden. Het doel ervan is te voorkomen dat burgers binnen de EU zich gediscrimineerd voelen door religieuze symbolen of handelingen. Chantal Hughes, woordvoerster van de Europese Commissie, verzekerde vorige week dat deze antidiscriminatiewet geen bedreiging vormt voor kruisbeelden. De wet zou slechts agressie jegens bepaalde bevolkingsgroepen willen verhinderen.

De anglicaanse aartsbisschop van Canterbury, Rowan Williams, vertrouwt het allemaal niet. In de Daily Mail keert hij zich tegen “goed bedoelende secularisten” die in hun politiekcorrecte streven de samenleving willen zuiveren van christelijke symbolen. Zijn argwaan is ingegeven door tal van voorbeelden in eigen land, waar een ware strijd gaande is tegen christelijke uitingen. Zo mag in Zuid-Londen kerstverlichting niet langer zo genoemd worden: het is voortaan ‘winterverlichting’. De gemeenteraad van Birmingham herdoopte Kerstmis in Winterval en belastingambtenaren mogen niet meer deelnemen aan Operation Christmas Child, dat arme kinderen een cadeautje bezorgt. In Engeland gaat het er soms heftig aan toe, maar een wet die deze zaken wilde regelen is door het Hogerhuis tegengehouden. Williams ziet nu een soortgelijke wet uit Brussel komen, waar zijn Hogerhuis niets tegenin kan brengen.

Ook Matthias Storme, die onder andere Europees recht doceert in Leuven en Antwerpen, maakt zich zorgen. Hij gebruikt er een zelf gemaakt woord voor: ‘victimomanie’, de gekte van mensen die zich slachtoffer voelen. “Deze wet betekent een onderwerping aan de subjectieve gevoelens van eenieder”. Iedereen die zich gekwetst voelt, kan een klacht indienen.

Volgens hem is de ellende begonnen met het Verdrag van Amsterdam in 1997. “Daar is aan de EU de macht gegeven antidiscriminatiewetgeving op te leggen aan alle lidstaten zonder dat nationale parlementen daar iets tegen kunnen inbrengen. Naast discriminatie op basis van ras en geslacht, wordt nu ook discriminatie op basis van religie geregeld.” Twee groeperingen die het in veel zaken met elkaar oneens zijn, zien daar volgens hem wel brood in: de secularisten van liberale en socialistische huize en de mensen die de islam willen paaien. “Zij keren zich beide tegen de aanwezigheid van uitingen van het christendom in het openbaar leven.” ‘De christen-democraten zien het gevaar niet of doen eraan mee’ Alleen het Europees parlement kan de wet wijzigen of tegenhouden, maar dat verwacht Storme niet, want de leden worden voortdurend overstelpt door de lobby van het antidiscriminatiekamp.

“Mij valt vooral op dat er zo weinig tegenstand is.” Ook niet van de christen-democraten? “Die zien het gevaar niet of doen eraan mee. De neiging politiekcorrect te zijn, is groot. En vergeet niet dat deze mensen decennialang gebrainwasht zijn door een verkeerde vorm van gelijkheidsdenken van de links-liberale kerk, die vooral sterk is binnen NGO’s.” In deze niet-gouvernementele organisaties vind je volgens Storme een speciaal slag mensen. “Normale mensen hebben geen tijd en geld om zich met dit soort radicale zaken bezig te houden.” Storme heeft niet veel vertrouwen in de geruststellende woorden van de afdeling voorlichting in Brussel. “Een wet kan op het eerste gezicht onschuldig ogen, maar de regels kunnen vatbaar zijn voor misbruik, ze bieden negatieve mogelijkheden die niet waren voorzien. Dat geldt ook voor ons artikel 1 van de Grondwet tegen discriminatie. Wat daar nu mee gebeurt was nooit beoogd bij het herschrijven van de Grondwet.” Die onduidelijkheid betekent veel juridische procedures die veel geld en tijd kosten, maar die volgens Storme vooral een chilling effecthebben. “Dit leidt tot zelfcensuur, het weerhoudt mensen ervan hun vrijheid te gebruiken.” De gevolgen die Storme ziet, zijn zeer negatief voor de publieke rol van het christendom. “Wetgeving op het gebied van niet-discriminatie zou de vrijheid van godsdienst moeten beschermen, ook de vrijheid geen godsdienst aan te hangen. Maar hier hebben we te maken met een heel ander recht: het recht niet beledigd te worden.” De opstellers gaan er volgens hem ten onrechte van uit dat burgers beschermd dienen te worden tegen de vermeende macht van de Kerk.

Volgens Storme zal de Kerk binnen de nieuwe regels een uitzonderingspositie als minderheid kunnen behouden. “Overdreven gesteld mogen er dan nog kruisbeelden op katholieke scholen hangen, maar dan enkel in scholen die alleen katholieke leerlingen toelaten. En dat was nooit de bedoeling: christelijke instellingen zijn er altijd geweest om dienstbaar te zijn aan de hele samenleving.”

NB. Dit is een samenvatting van een gesprek dat ik had met de auteur; niet letterlijk wat ik allemaal gezegd heb of zou geschreven hebben, maar wel door mij geautoriseerd. M.E.S.

Bron Iskander - Mail

29-03-2009 om 16:31 geschreven door digitalia  

NAZI TOP MODE

Juist toen ik de www.geenStijl.nl wilde gelukwensen met hun PowMed TV-debuut, viel mijn oog op hun stukje van 26/3, over de foutjes en gebrekjes aan de film Schdlers List. Leuk om lezen.

Toen viel mij oog op de naam daar in van een der koningen van de herenmode. HUGO BOSS, en die bleek/blijkt namelijk een soort ‘hofleverancier’ te zijn van de zwarte SS-uniformen waarin die beulen altijd zo netjes voorkwamen. Business usual. Nu zit Hugo Boss in de UJ en in de VS – en blijkt volgens Google leverancier te willen zijn van alles wat maar mogelijk is: van kostuums, over schoenen tot parfums toe.

Lees en geniet (!) mee in wat de Los Angeles Times schreef in 1997…

Instinct. Het moet instinct geweest zijn dat nooit iemand er in geslaagd is mij een pak van Boss aan te meten. Daar tegenover was het model uit het uistmraam altijd mijn keuze. Dat het Versace was, zei me niet veel. Tenzij dat het 4 x langer mee ging dan een gewoon kostuum, relatief wat duurder was, maar dat zoiets ruim gecompenseerd werd door de kwaliteit van de stof en vooral van de snit. Wist ik veel dat ik vele jaren later in Italië zou terecht komen, waar ik, in Rome, in de ‘solden’ een Versace kan kopen voor 1/4 de van de prijs van vroeger. In Rome namelijk concurreren de modehuizen zich dood, en dat is voor vele hun brood. Heu! Ik wil zeggen hun geliefkoosde uitfit. In ren van de hoofdstraten, de Via Nationale, zijn er meer merkenboetieks dan koffiebars. Naar men zegt zou Milano nog zotter weggeefprijzen hanteren, maar dat is voor os even zo ver als het buitenland.

Hugo Boss dus. Wel Wel!

Die staatsiefoto van Snorremans, in bruin SA-uniform: zou die …

Toch spijtig vooor het merk dat heden ten dage dit geen PR-foto meer mag genoemd worden, hé! Om alle problemen te vermijden geef ik hierbij dan maar de foto van…een echte zwarte……

Clothier Made Nazi Uniforms

By Robin Givhan
August 15, 1997 The Los Angeles Times

The German clothing factory that eventually became the international menswear powerhouse Hugo Boss manufactured Nazi uniforms during World War II and most likely did so using slave labor.

The revelation appeared in the latest issue of the Austrian current affairs magazine Profil. A statement from Hugo Boss AG, which is based in Metzingen, Germany, details and confirms much of the account.

“The clothing factory founded by Mr. Hugo Boss manufactured work clothes and we think SS uniforms as well … we’re currently trying to find what was going on,” said Monika Steilen, spokeswoman for Hugo Boss AG, by phone from headquarters in Germany.

Boss, who died in 1948, founded his family-owned garment business in 1923. The company struggled for a time, fell into bankruptcy, and then, during the war, made the uniforms worn by the German SS, storm troopers, Wehrmacht and Hitler Youth. It’s likely that the factory was manned by forced labor, including concentration camp prisoners and prisoners of war.

News of the tainted past of Hugo Boss AG, which has a turnover of about $535 million a year, caught 7th Avenue off guard. The industry is slowly absorbing the news and wondering about the possible effect on the company’s image and business fortunes.

Such bombshells about German companies are not unusual. BMW used slave labor to repair airplane engines, says Steven Luckert, historian and a curator at the Holocaust Memorial Museum. Still, being manufacturer of Nazi uniforms, as opposed to airplane parts or rivets, packs a larger emotional punch, he says

Bron http://articles.latimes.com/p/1997/aug/15/news/ls-22533

29-03-2009 om 16:09 geschreven door digitalia  

VROUWENROKKEN ZIJN NIET HALAL

Versta me niet verkeerd. Ik probeer alleen, naar moslim gebruiken, eerlijk te zijn in mijn taalgebruik. Volgens de woestijncultuur die men zegt niet te willen overnemen, maar toch stilaan toelaat zo niet oplegt, zijn de verleidelijke wezens, waar de moslim mannen niet willen/niet mogen kwijlkend naar kijken,  het best in te pakken in tentzeilen, burka’s genaamd. Wee hen, zij, die het wagen met blote onderbenen, of, o gruwel, met mini-rokken en ontblote knieën, door het straatbeeld te wandelen.

Ze zullen bespuwd en beledigd worden, en als het niet helpt, zal een vitriool-besprenkeling dat wel doen. Allah ter ere….

Neen! Neen! Het zal zo geen vaart lopen, vertellen onze Grote Geesten. De moslims zullen zich stilaan aanpassen….

Juist. De discussie zal eindigen…als de mode meer Oosters wordt…..

Op het hoofd kleurige sjaaltjes, en rond het lichaam wijde gewaden tot op de grond, bijvoorbeeld. Honderd jaar geleden liep mijn oud grootmoedertje ook zo rond. Het enige verschil, de vooruitgang, zal zitten in de kleuren. Toen was de enige kleur zwart, of nonnen-grijs, en onder de kapmantel kon het halve gezin, toen er, bij nacht en ontij, door de kerkwegeltjes in het donker moest opgetrokken worden naar de vroegmis, drie kwartier ver. Van aan ‘De Drij Gapers’, aan de grens met Aartrijke tot Eernegem-centrum. Het enige lichtpunt was het gehucht ‘De Molen’, ruim halfweg,  waar de sliert misgangers stilaan aangroeide tot een kleine processie. Onder die kapmantel rook het naar mottebollen, oude snuif en verschaalde lichaamsgeuren. Hopelijk zal nu daaraan verholpen zijn. Alhooewel, om authentiek te zijn, de parfumwereld ook zal moeten overgeschakeld zijn. De overheersende geuren zullen dan neigen naar oud leer, natte geitenkeutels en de rook van uitdovend kampvuur.  Waarlijk een hele vooruitgang….

Ik ben alleen bevreesd, dat de overheersende modekleur groen zal zijn. Met , voor de berer gestelden, opgenaaide pareltjes in zwaardvorm.

Parijs: het dragen van een rok is een waagstuk

Parijs is de modehoofdstad van de wereld. De mooiste rokken werden door Parijse ontwerpsters ontworpen. Dat zou binnenkort echter spoedig verleden tijd kunnen zijn. Want vrouwen die een rok dragen, gelden in Frankrijk intussen onder steeds meer medeburgers uit de islamitische cultuurkring als ”vogelvrijverklaarde”.

Omgekeerde wereld: in Frankrijk maken vandaag de dag feministes reclame bij vrouwen voor het dragen van lange broeken – opdat ze door immigranten met rust worden gelaten. Niet alleen in de modehoofdstad Parijs durven steeds minder meisjes en vrouwen een rok te dragen. Reden: jeugdbendes en medeburgers vallen hen aan en betasten hen als een ”vogelvrijverklaarde”. Dit hebben de Fransen te danken aan de morele voorstellingen van de geïmmigreerde medeburgers uit de islamitische cultuurkring.

Overal daar, waar steeds meer minaretten de silhouetten van Franse steden bepalen, verdwijnt de tolerantie. Vooral vrouwen krijgen daarmee te maken. Jonge moslims gooien met stenen naar hen. Het begon in Parijs: jonge meisjes, die een rok dragen, worden door hen met stenen bekogeld (tot aan straatklinkers toe!).  De meisjes worden door de medeburgers uitgescholden voor ”slet” en ”hoer”.

Toen enkele jaren geleden al ook Duitse scholieren die op uitwisseling waren het slachtoffer werden van deze praktijken, berichtte het weekblad Der Spiegel hierover eenmaal kort en terughoudend onder de kop “Minirok-alarm in Parijs”  (http://www.spiegel.de/schulspiegel/0,1518,408863,00.html).

Men verzweeg daarbij echter de herkomst van de daders. Intussen komen zulke voorvallen in het hele land voor. Niemand voegt ze samen. Dat zou politiek niet correct zijn. En Duitse (Nederlandse!) media kijken nog steeds de andere kant op.

Maar in Frankrijk bestaat de succesvolle film ”Vandaag draag ik een rok”, met Isabelle Adjani in de hoofdrol. En daarin wordt de culturele verarming door medeburgers uit de islamitische cultuurkring met het thema ”vrouwen en rokken” gethematiseerd.

Korte inhoud van de film: Sonia, lerares op een probleemschool in een Parijse voorstad, wordt iedere dag blootgesteld aan respectloosheid en vernederingen van haar islamitische leerlingen. Als zij de revolver van een van de leerlingen in handen krijgt, wordt ze zelf onbedoeld de gijzelnemer van de klas en eist een officiële dag onder het motto: ”Vandaag draag ik een rok!”. Een dag waarop meisjes zelfbewust vrouwelijk gekleed – in een rok – op school kunnen komen zonder bang te hoeven zijn voor hun veiligheid en het verlies van hun goede naam.

De Weense krant ”Kurier” heeft de film als aanleiding genomen om een keer politiek incorrect naar de realiteit in Frankrijk te kijken. Onder de kop: ”Frankrijk: het dragen van een rok is een waagstuk” wordt bijvoorbeeld gezegd: ”Inderdaad vermijden in wijken met sociale woningbouw steeds meer meisjes het dragen van een rok en verbergen ze hun vrouwelijkheid door middel van unisekskleding”, volgens de sociologe Isabelle Clair. En de krant vraagt: ”Wordt de rok het symbool voor het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen? En bedreigt de mannelijkheidcultus van delen van de sociaal achtergebleven jeugd, plaatselijk vermengd met de radicale islam, de seksuele vrijheid?”

En inderdaad raden feministes Franse vrouwen heel openlijk aan om hun rokken in de kast te laten hangen en uit veiligheidsoverwegingen alleen nog maar in een broek over straat te gaan.

(  http://www.kurier.at/nachrichten/306214.php)

Bron: www.info.kopp-verlag.de

Bovenstaand artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron in Het Vrije Volk

29-03-2009 om 13:42 geschreven door digitalia  

HUMO OP DE PIJNBANK

De pijnbank! Hoe heb ik daar, in verband met Humo, niet veel vroeger aan gedacht!

Neen! Niet dat ik die Verlichte Kleine Geestjes lichamelijke pijn zou willen aandoen. Maar, om het met een dichterlijke overdrijving te zeggen: naar andere, hoogstaander en meer intellectuele argumenten wordt toch niet geluisterd. Hun eigen Grote Gelijk, dat is alles wat ze kennen, en verder reikt hun blik niet. Ze doen me denken aan een luiierkind in zijn babypark, dat, op zijn ingepakte billetjes gezeten, verlangend reikt naar die blinkende rammelaar boven, zijn hoofd, waar het toch niet aan kan. Eén troost, die verlate Mei’68-ers sterven uit, en met hen hun verderfelijk ideeëngoed.

Zo. Dat was dat, en nu kunnen we overgaan tot (die pijnbank, ziet U!) de proef met het uitrekken der ledematen. Deze wordt gestopt bij het minste teken dat de materie tot hun kleine hersentjes is doorgedrongen. Aan de zwengel van het rek-mechanisme staat Martin van Creveld. Dat schijnt een Israëlisch Historicus te zijn. Stemmen uit die hoek kunnen we meer en meer gebruiken. Ik zou er zelfs Julius Cesar durven bij betrekken. Die wist ook iets af van oorlogen, overwinningen en van regeren. Spijtig genoeg waren de Romeinen een paar honderd jaar later zijn voorbeeld vergeten en was het ‘Wein, Weib und Gesang’ geworden, met als resultaat de ondergang van hun Wereldrijk.

Oorlogscultuur en pacifisme

25-03-2009 - Martin van Creveld - LVB weblog

HUMO: Komt uw standpunt hierop neer: wie de oorlogscultuur niet onderhoudt, kan nooit een oorlog winnen en zal dus ophouden te bestaan?

Martin van Creveld: Ja. Ik houd niet op Sun Bin te citeren, een Chinees bevelhebber die al 23 eeuwen geleden zei: 'Al breekt er maar eens in de honderd jaar een oorlog uit, men dient zich erop voor te bereiden alsof het morgen kan gebeuren'. Een wijzer woord is nooit geschreven. Als de lijken stijf op het slagveld liggen en je er alleen nog om kan rouwen, heb je niet de goede weg gevolgd. (...)

HUMO: (...) Maar begint de menselijke beschaving niet juist met het onderdrukken van die primitieve agressie?

Van Creveld: Dat kan je proberen, maar het gevaar is tamelijk groot dat er iemand met een groot zwaard en een groene vlag komt en je kop eraf snijdt. U weet dat het zwaard het symbool is van de islam, en groen de kleur van de profeet? (...) Sommige pacifisten bewonder ik. Misschien ben ik er zelf wel één: als ik er de moed toe zou hebben, zou ik me liever laten doden dan iemand te moeten doden. Maar dat geldt alleen op het individuele vlak. Het is heel wat anders als je ook voor anderen verantwoordelijk bent. En haast iedereen is ook voor anderen verantwoordelijk.

[Over vrouwen in het leger:]

De Canadezen hebben eens geprobeerd vrouwen een echte opleiding tot infanterist te geven: van de honderd vrouwen was er één geslaagd. Ze bleek uit een familie van houthakkers te komen. (...) Kent u een door vrouwen gedomineerde organisatie die van belang is in de politiek of in de zakenwereld? Ik ken er niet één, en ik geloof ook niet dat er ooit één zal komen. Ik zeg altijd: waar het feminisme gedijt, zijn de grootste maatschappelijke problemen al opgelost.

[Over disproportioneel geweld:]

Je wint oorlogen door disproportioneel te handelen. Hoeveel Amerikaanse burgers zijn er in de Tweede Wereldoorlog door Japan gedood? Niet één. Hoeveel Japanse burgers zijn er door de Amerikanen gedood? Ongeveer negenhonderdduizend, één procent van de bevolking. Moet ik daaruit besluiten dat Japan het recht aan zijn kant had? Nee toch.

[Over de islamisering:]

Als ik een student had die goed Spaans sprak, zou ik hem laten onderzoeken hoe Karel V, Filips II en III met de moslims in het zestiende-eeuwse Spanje zijn omgegaan. Er was toen een duidelijk gevaar, omdat het Ottomaanse rijk z'n hoogtepunt bereikte. Ik heb dat maar een beetje kunnen bestuderen en ik vind de parallellen met de huidige toestand verbijsterend. Honderd jaar lang hebben die Spaanse vorsten alles geprobeerd om met de moslims in Spanje klaar te komen - integreren, bewaken, allerlei dingen verbieden, kinderen uit families weghalen, werkelijk alles hebben ze geprobeerd. U weet hoe die geschiedenis is afgelopen: men heeft ze allemaal naar de duivel gestuurd! En dat is zeer interessant. Hoe doet men dat eigenlijk administratief: hoe drijft men zo'n twintig procent van de bevolking letterlijk naar buiten?

De Israëlische historicus Martin van Creveld, geïnterviewd door Mark Schaevers in Humo, 24 maart 2009, naar aanleiding van zijn boek 'Oorlogscultuur', uitg. Spectrum; oorspronkelijke versie: "The Culture of War", uitg. Presidio Press.

Bron: Iskander - Mail

29-03-2009 om 12:49 geschreven door digitalia  

VERVELENDE WAARHEDEN -  INCONVENIENT TRUTH

Neen, deze (weer veel te lange) boterham gaat niet over Al Gore en zijn Amerikaanse fabeltjeskrant over de opwarming van de aarde. Dat is trouwens een van de best geslaagde afleidingsmanoeuvres voor het volk. Deze keer de opwarming, vorige keer was het de afkoeling, en nog daarvoor was het opium (Marx). Hebben de lemmingen dat geleerd van de mensen, of de mensen van de lemmingen?

Eerst had ik gedacht een samenvatting te schrijven, maar ik giet liever >6.000 woorden over U uit (JaJa, mijn computer telt tegenwoordig de woorden, ongevraagd en onbedoeld. Gelukkig nog maar dat. Straks begint hij nog met het tellen van de typefouten!) waarvan er wel enkele zullen teveel zijn, dan er één weg te laten. Huiveringwekkend. Het boek komt zeker op de index van het CGKR, en wie weet, nog eerder dan de Koran, op de brandstapel.

Vraag: zouden onze Grote Geesten, die ons als gebiologeerd en verleid hebben zodat wij ze aan de macht hebben gebracht en zij daar door lagen en listen kunnen blijven, dan nooit een boek in die richting? Moeten wij hen serieus met hun  neus in de feiten duwen? Er is anders een precedent van zoiets….U herinnert zich nog een of ander sossen-congres, waar de militanten aan weerszij van de middengang, ostentatief hun rug (ik blijf beleefd…het pompiers-protest in Antwerpen op de Grote Markt voor het Staddhuis was bloter en duidelijker) hun rug dus toedraaiden naar de stoet van prominenten die naar het podium wilde schrijden…..

Och! De teller loopt door en bij ieder woord dat ik schrijf moet U er een méér lezen. Mijn excuses dus….Ik hoop dat U het overleeft.

Invitation to terror
20-03-2009 - Christophe Andrades / Frank Furedi - liberales

Volgens veel analisten signaleerden de terroristische aanslagen van 11 september 2001 een keerpunt in de geschiedenis van het westen. De vooraanstaande Britse historicus Timothy Garton Ash zag in deze dramatische gebeurtenis het einde van een korte periode die was begonnen bij de val van de Berlijnse Muur op 11 november 1989. Een tijdperk waarin er in het westen sprake was van een optimistisch wereldbeeld en dat moest plaatsmaken voor sombere weerspiegelingen over de nabije toekomst en het voortbestaan van de wereld en het westen in het bijzonder. Hoewel we hier ontegensprekelijk te maken hebben met een generalisering schuilt er een grond van waarheid in deze vaststelling. Hoewel ook het laatste decennium van de vorige eeuw niet gespeend was van catastrofes, oorlogen en andere calamiteiten is het tegenwoordig een hele karwei om de toenemende pessimistische literatuur aan het begin van de 21ste eeuw nog in ogenschouw te nemen. Steeds meer boeken die de westerse cultuur proberen te analyseren gewagen van het ontstaan van een angstcultuur waarin het pessimisme en de apocalyptische doemscenario’s hoogtij vieren.

Deze gevoelens van onbehagen worden in veel gevallen op een directe wijze gekoppeld aan de gebeurtenissen van 9/11. Opvallend is het ook om vast te stellen dat deze pessimistische betogen niet te reduceren vallen tot één land. Of het nu gaat over België, Nederland, Duitsland of de Verenigde Staten, in al deze landen is er een onmiskenbare tendens om de hedendaagse samenleving te beschrijven in negatieve bewoordingen. Naast 9/11 is het dan ook niet verwonderlijk dat de aanslagen in London op 7 juni 2005 en deze in Madrid op 11 maart 2004 een belangrijke rol spelen in de manier waarop het westen zich thans zelf beschrijft. Het bekende Schopenhaueriaanse adagium dat het ergste nog moet komen is in het westen plots weer brandend actueel. Weg met de afkondiging van het einde van de geschiedenis zoals dat werd gedaan door de politieke filosoof Francis Fukuyama aan het begin van de jaren negentig van de twintigste eeuw. Welkom aan de apocalyptische visies die ons het einde van de mensheid of de globe voorschotelen.

In zijn boek Invitation to Terror. The Expanding Empire of the Unknown onderwerpt de Britse socioloog Frank Furedi de westerse samenlevingen aan het begin van deze eeuw aan een grondige analyse. Hiermee borduurt hij voort op eerdere van zijn werken waarin hij reeds duidelijk liet blijken verontrust te zijn door de ontwikkelingen binnen de westerse samenleving zoals deze door hem worden waargenomen. Via een onderzoek naar officiële verklaringen van de Amerikaanse en Britse regeringen en instellingen op het gebied van veiligheid gaat hij op zoek naar antwoorden op de vraag waarom de westerse cultuur tegenwoordig in de ban is van het spook van de angst. Zijn onderzoek, en dus ook de kern van zijn boek, focust dan ook op de landen Groot Brittannië en de Verenigde Staten, maar het is zijn overtuiging dat meerdere conclusies ook toe te passen vallen op andere landen gesitueerd in West Europa. Dit omdat hij voor verklaringen gaat kijken naar intellectuele ontwikkelingen die hebben plaatsgevonden in de gehele westerse wereld en omdat de invloed van de Anglo-Amerikaanse politiek en intellectuele wereld sowieso groot is op de rest van het westen. Het resultaat van zijn werk is een striemende kritiek op de houding van de leidinggevende politieke klasse en de intellectuelen die hen voeding geven.

Volgens Furedi moeten we de oorzaak van het ontstaan van een angstcultuur niet primair zoeken in de dreiging die wordt veroorzaakt door radicale moslimterroristen maar in de lankmoedigheid van de westerse intellectuele elites. Deze zijn onder invloed van intellectuele en wetenschappelijke ontwikkelingen vervreemd geraakt van hun eigen identiteit en weten zich tegenwoordig geen raad meer met de waarden van de moderniteit. In het bijzonder een veranderde houding ten aanzien van technologische vooruitgang is kenmerkend voor het denken van hedendaagse elites. Tegenwoordig geloven weinigen van hen nog in de potentieel positieve implicaties van nieuwe technologieën terwijl er in eenzelfde beweging grote angst bestaat rondom de potentieel negatieve implicaties van technologische vernieuwing en verandering. Deze nieuwe houding ten aanzien van technologie zorgde volgens Furedi voor een culturele omslag binnen het westerse denken. Dit is een probleem dat moet worden aangepakt. Het is paradoxaal genoeg immers de onzekerheid van de westerse elites zelf die moet aanzien worden als de belangrijkste oorzaak voor de dreiging van het terrorisme. Deze onzekerheid vormt, zoals de titel van zijn boek suggereert, een uitnodiging om geterroriseerd te worden. Een ontsnapping uit de huidige cultuur van de angst begint dan ook niet bij het bestrijden van het terrorisme maar in een heropleving van de westerse identiteit en het herwinnen van vertrouwen in de principes van de moderniteit. Hoe brengt hij deze analyse tot uiting in dit boek en in hoeverre snijden de argumenten van Furedi hout?

Bepaalde onderzoekers spreken de laatste jaren van de opkomst van het nieuwe terrorisme. Hiermee veronderstellen ze dat er een verschil bestaat tussen oude en voorgaande vormen van terrorisme. Door te spreken van een ‘nieuw terrorisme’ wordt de indruk gewekt dat we te maken hebben met een dreiging die geen precedenten kent in het verleden. Volgens de aanhangers van het concept van het nieuwe terrorisme hebben we te maken met een vorm van het fenomeen dat op meerdere manieren gevaarlijker en omvangrijker is dan welke voorganger dan ook. Furedi haalt dit argument onderuit. Volgens hem zijn er geen objectieve gronden om te spreken van nieuw terrorisme. De kenmerken die door specialisten worden opgesomd om dit nieuwe concept substantie te geven waren één voor één al aanwezig bij eerdere vormen van terrorisme. Opvallend is het binnen dit opzicht dat de aanslagen van 11 september werden uitgevoerd met relatief bescheiden middelen. Het kapen van een vliegtuig door terroristen om het vehikel in een wolkenkrabber te boren mag dan al aanzien worden als een daad van extreme brutaliteit, volgens Furedi kan het amper worden beschreven als een hypertechnologische vorm van terreur.

Op 9/11 was er in tegendeel sprake van het gebruik van terroristische middelen die in bepaalde opzichten kunnen beschreven worden als zeer traditioneel. Zo schrijft hij: ‘In retrospect, it is evident that the destruction of the World Trade Center was the consequence of tactics that have been deployed by terrorists for a very long time.’ Het enige dat nieuw is aan het zogenaamde nieuwe terrorisme is volgens Furedi de manier waarop het terrorisme wordt geconceptualiseerd. Niet langer wordt er over terrorisme gesproken als louter een probleem veroorzaakt door radicale en misnoegde groepen in de marge van de samenleving maar als een wereldwijd en globaal probleem dat overal en op ieder moment kan toeslaan. In plaats van over terrorisme te spreken als een bedreiging van de fysieke veiligheid van bepaalde gedeeltes van de samenleving op bepaalde momenten, wordt het geconceptualiseerd als een allesvernietigende existentiële bedreiging voor het voortbestaan van de wereld waartegen geen kruid opgewassen is. Opmerkelijk hierbij is dat terroristen omnipotente krachten worden toegeschreven die schijnbaar eindeloos lijken.

Deze vaststelling speelt een prominente rol in de analyse van de perceptie van het terrorisme door officiële instanties die wordt gemaakt in dit boek. Beleidsmakers en specialisten ter zake gaan uit van de premisse dat het plaatsvinden van een terroristische daad een gegeven is dat onvermijdelijk geworden is. Het is geen kwestie of we zullen te maken krijgen met een terroristische aanslag maar . Deze manier van spreken over het terrorisme verraadt een gevoelen van machteloosheid en defaitisme. Beleidsmakers en politici geven de indruk dat er tegen het terrorisme niets kan worden ondernomen. Ongeacht de maatregelen die zullen worden genomen om onze veiligheid te verhogen, zullen we vroeg of laat worden getroffen door een aanslag, zo lijken de officiële meedelingen over terrorisme vandaag de dag allemaal over te dragen. Het is een kwestie van tijd voor we zelf (opnieuw) te maken krijgen met een vernietigende aanslag. Deze houding van veiligheidsexperts en beleidsmakers is opvallend. Zijn het immers niet zij die de samenleving er van moeten overtuigen dat bescherming van de samenleving en de veiligheid van haar burgers bij hen in goede handen is? Als zij zelf niet geloven in hun eigen capaciteiten en mogelijkheden om terreurdaden te voorkomen hoe kunnen we dan verwachten dat de gewone burgers niet overmand worden door angstgevoelens? Volgens Furedi is deze defaitistische houding van de elites dan ook een belangrijke steen des aanstoot.

Net als in zijn vorig boek Where have all the Intellectuals Gone? uit 2004 haalt hij opnieuw zwaar uit naar wat hij ‘het defaitisme van de politieke elites in het westen’ noemt. De verklaring van deze defaitistische houding van onze elites neemt enkele hoofdstukken van dit boek in beslag. In grote lijnen beschrijft hij twee oorzaken die deze evolutie verklaren. Ten eerste is er sprake van een culturele crisis van de westerse identiteit en ten tweede bespeurt hij binnen het domein van de wetenschappelijke wereld dat zich bezighoudt met technologie, technologische dreiging en terrorismebestrijding een paradigmawisseling. Probabilistische methoden werden vervangen door possibilistische methoden. Een nieuwe methodologische aanpak met vergaande gevolgen.

Binnen de oorlog tegen het terrorisme zoals deze door westerse autoriteiten wordt gevoerd heeft zich gedurende de laatste jaren een subtiele doch belangrijke verschuiving voorgedaan. Aanvankelijk werd de vijand binnen deze oorlog gezien als een doelwit dat aanwezig was op relatief verre afstand van het westen. De oorlog tegen de terreur was er aanvankelijk één tegen radicale islamieten afkomstig uit niet-westerse delen van de wereld. Denken we maar aan de aandacht die er aanvankelijk werd besteed aan de bekende madrassa’s of religieuze scholen in landen zoals Afghanistan en Pakistan, plaatsen waar islamitisch fundamentalisme met de paplepel wordt ingegoten bij toekomstige strijders voor de Jihad tegen het westen. Hoewel de angst voor deze madrassa’s vandaag de dag zeker niet is verdwenen, is het onmiskenbaar dat het grootste deel van de aandacht van beleidsmakers en veiligheidsspecialisten tegenwoordig uitgaat naar de radicale moslims die afkomstig zijn uit de westerse wereld. Bijna dagelijks worden we in de westerse media geconfronteerd met berichten over terrorismecellen die te lokaliseren vallen binnen westerse landen zelf. Steeds meer krijgen de betrokken instanties in de gaten dat de radicale moslims die een bedreiging vormen voor het westen, en die bijgevolg kunnen beschreven worden als de primaire vijanden in de oorlog tegen het terrorisme, niet moeten gezocht worden in verafgelegen delen van deze globe maar binnen de grenzen van de westerse samenlevingen. Een term die in deze context door de beleidsmakers vaak wordt gebruikt is dan ook zeer treffend inlands terrorisme of terrorisme van eigen bodem (home grown terrorism). Deze verschuiving is volgens Furedi veelbetekenend.

Het is volgens hem het bewijs dat de oorlog tegen het terrorisme geëvolueerd is van een bestrijding van fysieke dreiging naar een ideologische strijd. Niet langer gaat het nog louter om het afwenden van fysiek gevaar maar ook om de bestrijding van radicale en extremistische ideeën onder grote delen van de bevolking. Daarnaast plaatst deze verschuiving ook vraagtekens achter de geografische dimensie van de oorlog tegen het terrorisme. Furedi schrijft: ‘The discovery of home-grown radicalisation implicitly calls into question the conventional portrayal of the war on terror. Not only has the distinction between them and us become more and more confused, but the conflict also increasingly points to tension within the western society itself’. Meer en meer is de oorlog tegen het terrorisme een strijd die zich afspeelt binnen het westen zelf. Bovendien is het zoals gezegd niet langer een fysieke strijd maar een ideologische. De oorzaak van dit laatste is het gevolg van een identiteitscrisis binnen het westen. Een crisis die werd veroorzaakt door de intellectuele en ideologische verwarring van de westerse elites, hét kernthema binnen dit boek van Furedi.

Onmiddellijk na de aanslagen van 11 september 2001 opperden sommigen dat er in de nasleep van deze catastrofe misschien sprake zou zijn van een heropleving van de westerse solidariteit en het nationale zelfvertrouwen van landen zoals de VS in het bijzonder. Niets was echter minder waar. Vanuit 2007 terugkijkend naar deze voorspellingen maakt duidelijk dat deze hoop ongegrond was. Frank Furedi stelt het tegendeel vast. Sinds de fatale maand september van 2001 is het westen er alleen maar minder zeker op geworden. Steeds meer heerst er binnen het meest welvarende en democratische deel van de wereld een zweem van onzekerheid en een acuut gebrek aan zelfvertrouwen. Volgens de auteur weet het westen simpelweg niet meer waar het voor staat: ‘Since 9/11 the West feels strangely confused and defensive about its image.’ Sinds de aanslagen heeft het westen te kampen met een crisis in morele autoriteit. In plaats van zelfbewust de eigen waarden te verdedigen nemen westerse leiders meer en meer een defensieve positie aan en staan ze weigerachtig ten aanzien van de eigen identiteit. Deze opmerkingen van Furedi zijn niet altijd even geloofwaardig.

Vele analisten, zoals de Hongaarse ondernemer en publiek intellectueel George Soros, hebben immers overtuigend aangetoond dat de mislukking van de militaire poot van de oorlog tegen het terrorisme en Afghanistan en Irak het gevolg zijn van een roekeloze en onnadenkende strategie van de neoconservatieve regering van G.W. Bush. In plaats van de nodige terughoudendheid aan de dag te leggen trokken de Amerikanen met enkele bondgenoten immers hals over kop Afghanistan en Irak binnen. Met alle gevolgen van dien. Soros spreekt dan ook niet van een identiteitscrisis, maar beweert dat een naïef optimisme en een te radicaal geloof in het eigen kunnen hebben geleid tot het voeren van roekeloze en inefficiënte militaire operaties. Zijn pleidooi voor meer fallibilisme in zijn laatste boek lijkt dan ook net het tegengestelde te impliceren dan de morele crisis geformuleerd door Furedi.

Laatstgenoemde is zich van deze paradox bewust. Daarom probeert hij op meerdere plaatsen in dit boek uit te leggen dat de assertieve politiek van de Amerikaanse regering weliswaar gebaseerd is op een sterk geloof in het eigen kunnen, maar dat er desondanks binnen de retoriek van politici zoals G.W Bush en Donald Rumsfeld sprake was van een grote mate van onzekerheid over de eigen identiteit. Geheel overtuigend zijn deze pogingen zelden. Opvallend is ook zijn nostalgie naar de historische leiders van de Koude Oorlog zoals Franklin Delany Roosevelt en Winston Churchill. In tegenstelling tot Tony Blair en G.W. Bush had het westen toen wel te maken met leiders die zeker waren van hun zaak en die wisten waar het westen voor stond. Deze vergelijking roept opnieuw vraagtekens op. Is het immers niet zo dat de zekerheid die G.W. Bush probeerde uit te stralen net wel geleek op de oorlogsretoriek van Churchill? Algemeen geweten is het feit dat één van de eerste geschenken die G.W Bush in ontvangst mocht nemen van Tony Blair een borstbeeld was van Winston Churchill omdat de huidige Amerikaanse president hem in veel opzichten deed denken aan diens robuuste uitspraken over de buitenlandse politiek tijdens de Tweede Wereldoorlog en tijdens de beginjaren van de Koude Oorlog. Het verschil tussen Churchill en G.W. Bush lijkt er niet één te zijn van zelfvertrouwen versus angst, maar één van staatsmanschap, historisch inzicht en politieke bekwaamheid overmatig aanwezig bij de ene en dramatisch afwezig bij de andere.

Bovendien is het ook onduidelijk hoe Furedi een antwoord kan geven op de vraag waarom zo veel westerse landen en sommigen van hun politici en intellectuelen bijzonder lang weigerachtig stonden ten aanzien van een radicale aanpak van het totalitarisme in de Sovjet-Unie, en waarom velen zelfs beweerden dat de retoriek van de Koude Oorlog niet meer was dan kapitalistische propaganda van de VS. Denken we maar aan iemand als de Franse filosoof Jean Paul Sartre. Het historische verschil dat Furedi meent waar te nemen tussen de oorlog tegen het terrorisme en de Koude Oorlog, en vooral de manier waarop het westen tijdens deze periodes reageerde, lijkt dan ook grotendeels gebaseerd op nostalgie.

Toch moeten we oppassen om het idee van een westerse identiteitscrisis geheel en al af te branden. Wanneer we immers niet zo zeer kijken naar het buitenlands beleid van de VS maar naar de houding van westerse regeringen en intellectuelen ten aanzien van het inlandse terrorisme begrijpen we beter de stelling van Furedi. Wanneer we een blik werpen naar de culturele stemming die er heerst sinds de aanslagen van 9/11 onder de westerse bevolking is er wat te zeggen voor de stelling dat er sprake is van een afwezigheid van een robuust zelfbewustzijn. Allicht heeft Furedi gelijk wanneer hij schrijft dat er binnen onze samenleving grote onzekerheid heerst over onze eigen waarden. Bovendien is het ontegensprekelijk dat een gebrek aan zekerheid over onszelf nadelig is wanneer we de oorlog tegen het terrorisme aanzien als een ideologische strijd. Wanneer we niet weten wie we zelf zijn is het moeilijk om diets te maken aan jonge moslims waarom ze zich moeten aanpassen aan bepaalde waarden van de westerse cultuur. Sterker nog, wanneer we zelf het beeld uitstralen van onzekerheid en radeloosheid vergroot dit de kans dat jonge migranten zich verder gaan vervreemden en een grote haat gaan ontwikkelen ten aanzien van het westen.

Wanneer we onzeker zijn over onszelf en wanneer we er niet in slagen om te definiëren voor welke waarden we staan, is het een hopeloze zaak voor nieuwkomers om een bepaalde impuls te krijgen om zich te integreren binnen de nieuwe samenleving waarin ze zijn terechtgekomen. Een samenleving die overloopt van angst straalt geen positieve signalen uit naar nieuwkomers, zoveel is duidelijk. Op dit vlak heeft Furedi het gelijk aan zijn kant. De angst en onzekerheid lijken met andere woorden te liggen op het niveau van de samenleving en niet op het domein van het buitenlandse beleid van de VS, zoals Furedi meermaals suggereert in zijn boek. Wel dient te worden gezegd dat zijn aandacht voor de onzekerheid over de westerse identiteit binnen de westerse samenleving nagenoeg even veel aandacht krijgt als zijn kritiek op de regering G.W. Bush. Dat we in het westen tegenwoordig onzeker zijn over de eigen identiteit en dat dit een klimaat van angst en onzekerheid met zich meebrengt is zonneklaar. De toevoeging van Furedi is dat hij dit klimaat in dit boek beschrijft als een situatie waardoor we er als ware zelf om vragen om geterroriseerd te worden.

Probabilisme en Worst-Case denken

De tweede ontwikkeling (naast de culturele identiteitscrisis) die aan de oorsprong ligt van het ontstaan van een angstcultuur is een belangrijke verschuiving binnen de wetenschappelijke wereld. Furedi buigt zich met name over nieuwe benaderingen die in het domein van technologiestudies de kop opgestoken hebben. In het bijzonder analyseert hij de manier waarop er door westerse wetenschappers wordt gedaan aan risico analyse. Het aanvankelijke paradigma waarmee risico’s werden benaderd is het zogenaamde probabilisme. De auteur beschrijft deze benadering als volgt: ‘Throughout modern times risk has been interpreted through the language of propability. From this perspective the outcomes associated with risks are expressed as probabilities.’ Risico’s werden beschreven als de mogelijk nadelige gevolgen die konden optreden bij het gebruiken van technologieën. Het doel van het probabilisme was om deze risico’s zo goed mogelijk in kaart te brengen en te berekenen waar en wanneer ze zich konden voordoen. Essentieel bij deze aanpak was het achterliggende idee dat de risico’s geassocieerd met technologische vooruitgang, berekenbaar zijn. Bovendien zijn ze altijd ondergeschikt aan de mogelijke voordelen die de introductie van nieuwe technologie met zich meebrengen. Het probabilisme gaat uit van twee premissen: technologische vooruitgang impliceert meer voordelige dan nadelige consequenties en de potentieel nadelige consequenties zijn berekenbaar, inschatbaar en bijgevolg in veel gevallen ook beheersbaar. Deze benadering hangt nauw samen met het vooruitgangsoptimisme dat we kunnen associëren met de moderniteit. Tijdens deze periode in de westerse geschiedenis werd het geloof in wetenschappelijke en technologische vooruitgang op een voetstuk geplaatst. De voortbrengselen van de westerse technologie brachten voornamelijk voordelen met zich mee en waren quasi onuitputtelijk qua omvang en hoeveelheid. Deze positieve ontwikkelingen zorgden voor het ontstaan van een geloof in technologische vooruitgang die compleet beheersbaar was door de mens.

Gedurende het tweede deel van de twintigste eeuw kwamen de grondbeginselen van het probabilisme steeds meer onder vuur te liggen. Vooral door environmentalisten werd er steeds meer gehamerd op de negatieve consequenties van technologische vooruitgang en de mogelijk schadelijke impact ervan op onze leefwereld. De environmentalisten worden doorheen dit boek meermaals met de vinger gewezen als primaire oorzaak voor het einde van het probabilisme. Een denker die Furedi terecht aanhaalt binnen deze context is de vooraanstaande Duitse socioloog Ulrich Beck. Deze legde in zijn werken over de door hem benoemde risicosamenleving een sterke nadruk op de potentieel schadelijke consequenties van technologie. Het hele concept van een risicosamenleving impliceert het idee dat de moderne mens technologieën in het leven heeft geroepen waarvan hij zelf de potentiële consequenties niet meer kan controleren binnen de structuren van de moderniteit. Het voorbeeld waarop Beck zijn concept van de risico samenleving baseert, is de ontploffing van de nucleaire centrale in Tsjernobyl in 1986 en de gevolgen van deze catastrofe op de andere landen in Europa.

De potentieel catastrofale consequenties van moderne technologie liggen volgens Beck tegenwoordig buiten het bereik en de controle van de mens. Onder invloed van deze en andere analyses bekeerden wetenschappers en analisten die zich bezighouden met risicoanalyse zich tot het zogenaamde possibilisme. Binnen dit paradigma wordt de relatie tussen vooruitgang en risico op zijn hoofd gezet. Niet langer wordt vooruitgang gezien als de normale toestand met negatieve consequenties als een uitzondering. Het zijn in tegendeel de potentieel nadelige consequenties die worden opgeheven tot het niveau van de normaliteit. Catastrofes zijn de regel en potentieel voordelige gevolgen van technologie worden herleid tot de uitzondering. Het gevolg van deze verandering op de concrete praktijk is volgens Furedi enorm. Specialisten houden zich binnen dit nieuwe paradigma niet meer bezig met het berekenen van de omvang van mogelijk negatieve consequenties van technologie, maar leggen zich toe op het bedenken van het ergst mogelijke scenario dat kan optreden. Dit is een direct gevolg van het idee dat negatieve consequenties en niet vooruitgang worden gezien als normaal. Wanneer men uitgaat van het idee dat alle technologische vooruitgang zal leiden tot catastrofes met potentieel globale omvang, verschuift de aandacht binnen onderzoek van het bepalen en pogen tot controleren van negatieve consequenties naar het beschrijven van de grootst mogelijke negatieve consequenties. Worst case scenario’s nemen de bovenhand op rationele analyses.

Een opvallend gegeven dat we terugvinden in dit boek is dan ook het feit dat Furedi vaststelt dat risicoanalisten zich steeds meer beroepen op sciencefiction boeken om hun onderzoek uit te voeren. Zo is het algemeen bekend dat Amerikaanse veiligheidsdiensten sinds de aanslagen van 11 september 2001 een beroep doen op scenarioschrijvers uit Hollywood in een poging om in de geest te kunnen kruipen van terroristen. Dat mensen die actief zijn in de filmsector beschikken over de noodzakelijke verbeeldingskracht om potentiële terroristische rampen te voorspellen ligt aan de basis van deze opmerkelijke evolutie. Volgens Furedi ondermijnt deze benadering de wetenschappelijkheid en objectiviteit van risico analyse en geraken zelfs de publieke gezagsdragers met belangrijke functies in de ban van een buitensporige doemscenario’s. Een interessant voorbeeld is dat van de roman The Cobra Web van de Amerikaanse schrijver Richard Preston. Geschreven als een fictief werk over een terroristische aanslag met massavernietigingswapens op een Amerikaanse stad, groeide dit boek tijdens het einde van de jaren negentig uit tot een soort bijbel voor risicoanalisten actief in de regering van de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton. Furedi schrijft over deze bijzondere ontwikkeling het volgende: ‘What is fascinating about the response to the Cobra Event is the manner in which a work of fiction was effortlessly converted into an expert narrative which scientists and security professionals had to take seriously.>/I>’ Na de publicatie van het boek in 1996 werd de auteur gepresenteerd als een expert binnen publieke debatten aangaande terrorisme. Daarnaast werd het boek ook door echte experts grondig gelezen en aanzien als een handboek in plaats van een roman.

De vraag die we ons moeten stellen is of een meer behoedzame omgang met technologische vooruitgang per definitie een slechte zaak is. Weinig redelijke mensen zullen betwisten dat bepaalde technologieën en technologische systemen tegenwoordig zo krachtig zijn dat de gevolgen bij onvoorziene omstandigheden catastrofaal kunnen worden genoemd. Dit is dan ook niet het punt dat Furedi probeert te maken. Voorzichtigheid met betrekking tot technologie en het inbouwen van garanties tegenover mogelijke rampen is ook voor hem belangrijk. Problematisch is echter de verschuiving van het probabilisme naar het possibilisme. Volgens Furedi is het perfect mogelijk om binnen een probabilistische benadering om te gaan met de potentiële risico’s die gepaard gaan met technologische vooruitgang. Het possibilisme is volgens hem een negatie van risicoanalyse zelf. Door te vertrekken van het primaat van de catastrofe wordt het berekenen en voorkomen van risico’s onmogelijk gemaakt of in ieder geval gezien als onrealistisch. Wat er overblijft, is het formuleren van worst-case scenario’s of doembeelden die het einde van de globe presenteren.

De proliferatie van deze doembeelden zorgt op zijn beurt voor een toename van defaitisme. Het idee dat de risico’s inderdaad zo groot zijn dat ze niet kunnen worden tegengegaan, leidt tot een overheersend gevoel van machteloosheid. Om de hoek ligt de verleiding om de schouders op te halen en te proclameren dat we niets kunnen doen aan de negatieve consequenties van technologie en enkel kunnen inbeelden wat het ergst mogelijke is dat ons kan overkomen. Dit defaitisme creëert op deze manier een gevoel van angst ten aanzien van de toekomst: ‘An inflated consciousness of the dangers that lie ahead encourage an apocalyptic style of engagement with the future.’ Het possibilisme leidt ultiem tot een alomtegenwoordig gevoel van onzekerheid ten aanzien van de toekomst. Een omkering van het optimistische zelfbeeld van de mens tijdens de moderne tijd. Deze scepsis ten aanzien van de moderne tijd en haar technologie beschrijft Furedi als volgt: ‘Despite impressive scientific achievements, contemporary culture appears sceptical about society’s ability to know very much about the future. Far from living in an optimist age of triumphalism, 21st century society possesses an uncannily modest account of its intellectual capacity and potential.’

Belangrijk is de invloed van het probabilisme op de diensten die zich bezighouden met het bestrijden van terrorisme. Binnen zijn onderzoek naar officiële rapporten over terroristische dreigingen binnen westerse samenlevingen merkt Furedi een overduidelijke overgang van het probabilisme naar het possibilisme op. Niet langer houden deze diensten zich bezig met het rationeel berekenen van de mogelijkheid waarin een terroristische aanslag zich zal voordoen, maar steeds meer zaaien ze angst door op de proppen te komen met worst-case scenario’s. Opvallend is bovendien dat de doemscenario’s niet alleen worden gebruikt als basis om intern onderzoek op te baseren maar ook simpelweg worden gecommuniceerd aan de bevolking. Verhalen dat terroristen er op uit zijn om gehele Amerikaanse steden van de kaart te vegen waren de laatste maanden dan ook niet uit de lucht gegrepen in de VS. Steeds meer geven instanties de indruk dat het voorkomen van een terroristische aanslag een onmogelijkheid is geworden en dat we ons beter kunnen voorbereiden op het allerergste. Het defaitisme dat gekoppeld is aan het possibilisme komt hier in zijn volle glorie in het daglicht te staan.

De kritiek op de possibilistische benadering van risico’s is niet louter een abstract wetenschappelijk debat tussen verschillende modellen. Waar het Furedi echt om te doen is, is de invloed van het possibilisme op de westerse cultuur. Zoals hierboven beschreven gaat het possibilisme uit van worst case scenario’s en leidt dit niet alleen tot een excessieve aandacht voor fictieve verhalen maar ontstaat er ook een gevoel van defaitisme of machteloosheid. Dit gevoel dringt vervolgens door in de cultuur als geheel. Dit kan worden opgemerkt door de toename van het woord kwetsbaarheid (vulnerability) in de media en politieke verklaringen. Steeds meer krijgen we tegen het einde van het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw in de oren geknoopt dat we leven in een kwetsbare samenleving. Een samenleving die onder permanent gevaar verkeert en die zelfs in haar voortbestaan wordt bedreigd. Een alomtegenwoordige angst voor terroristische aanslagen is hier het meest duidelijke voorbeeld van, maar het is zeker niet het enige. Denken we maar aan de aandacht die er tegenwoordig is voor het probleem van de opwarming van de aarde. Opnieuw moet hier worden benadrukt dat Furedi ons niet probeert mee te delen dat de opwarming van de aarde geen reëel probleem is. Waar het hem om gaat is de manier waarop het probleem geconceptualiseerd wordt. Deze manier is identiek als bij de beschrijving van het probleem van het terrorisme: het gevaar wordt steeds meer beschreven als onbeheersbaar. Het is geen kwestie meer of maar wanneer we de ramp op ons bord voorgeschoteld krijgen. Irrationele angsten met betrekking tot gevaren die worden beschreven als onvermijdelijk nemen de bovenhand op rationele risico analyses die kunnen leiden tot pogingen om het probleem te controleren.

Het beschrijven van onze cultuur als een kwetsbare cultuur is de belangrijkste kritiek van Furedi. Dit zelfbeeld is een ondermijning van de principes van de moderne tijd die door de auteur hoog in het vaandel worden gedragen. Onder deze principes figureren het geloof in technologische vooruitgang en de controleerbaarheid van technologie door de mens prominent. De socioloog Furedi ziet dit niet graag gebeuren. Terecht is zijn waarneming dat het ondermijnen van deze principes van de moderne tijd hebben geleid tot een westerse cultuur waarin opmerkelijk veel aandacht is voor kwetsbaarheid. In een tijdperk waarin de menselijke mogelijkheden en de technologische verwezenlijkingen op een hoogtepunt zijn aanbeland, zijn we ook steeds meer onzeker over deze ontwikkelingen. Het defaitisme binnen de hedendaagse cultuur is onmiskenbaar. Het woord vooruitgang heeft tegenwoordig een negatieve connotatie en wordt door cultuurpessimisten beschreven als voorbijgestreefd en naïef. Als empirische beschrijving van de hedendaagse westerse cultuur is dit boek dan ook zeer inzichtrijk. Als geen ander slaagt de auteur er in om de algemene grondstemming van westerse samenleving terecht te beschrijven als een gevoel van kwetsbaarheid. Anderzijds is het opvallend dat hij niet ingaat op de positieve manieren waarop de heersende onzekerheid en gevoelens van kwetsbaarheid kunnen bijdragen aan een voortzetting van de moderniteit.

Wanneer we grondiger kijken naar de werken van de Duitse socioloog Ulrich Beck, die kan aanzien worden als een vertegenwoordiger van het door Furedi zo verfoeide possibilisme, zien we immers niet alleen pessimisme en defaitisme. Het concept van de risicosamenleving van Beck impliceert inderdaad op sommige plaatsen in zijn werk dat bepaalde technologische ontwikkelingen buiten het bereik liggen van menselijke capaciteiten ter controle van de consequenties van deze technologie. Wat Beck echter ook schrijft is dat deze onmacht een gevolg is van de structuren van wat hij de eerste moderniteit noemt. Onder andere impliceert dit de moderniteit van de territoriale natiestaten waarin politiek uitsluitend het domein is van politici die verantwoordelijkheid dragen voor het territoriale gebied waarvan zij de vertegenwoordigers zijn. Volgens Beck bestaat onze opdracht er dan ook in om de bestaande structuren van de eerste moderniteit te vervangen door nieuwe structuren die de problemen met betrekking tot technologische vooruitgang opnieuw kunnen beheersen. Concreet verstaat hij hieronder kosmopolitische structuren die globale problemen zoals de opwarming van de aarde of het terrorisme wel krachtdadig kunnen aanpakken. Deze kosmopolitische structuren zouden dan het begin inleiden van de tweede moderniteit. Een periode die door hem aanzien wordt als een verderzetting van de eerste moderniteit omdat essentiële kenmerken zoals het geloof in rationaliteit en wetenschappelijke vooruitgang behouden blijven.

Deze analyse van Beck wordt ook gedeeld door de vooraanstaande socioloog Zygmunt Bauman die het bestaan van de angstcultuur onder andere wijt aan de scheiding tussen macht en politiek. Volgens deze interpretatie is er tegenwoordig vooral sprake van negatieve globalisering van macht terwijl de politiek lokaal geworteld blijft in territoriale natiestaten. Dit heeft tot gevolg dat heel wat problemen die globaal zijn van aard niet efficiënt kunnen worden aangepakt. De oplossingen van de politiek zijn immers lokaal, en dit op hetzelfde ogenblik dat problemen een uitgesproken globaal karakter hebben. Deze inefficiëntie heeft tot gevolg dat individuen binnen westerse samenlevingen een gevoel krijgen van machteloosheid. Het zijn volgens Bauman deze gevoelens van machteloosheid die leiden tot een angstcultuur. Als oplossing stelt hij daarom net als Beck voor om te werken aan globale politieke structuren die er ook daadwerkelijk in slagen om hedendaagse problemen efficiënt aan te pakken.

Kortweg kunnen we besluiten dat Furedi zich opnieuw zeer vaardig toont in het blootleggen van wat er heerst in de westerse samenleving aan het begin van deze eeuw. Op beschrijvend niveau is het moeilijk om een speld tussen zijn betoog te krijgen. Hij slaat nagels met koppen, om het met een cliché te stellen. De westerse identiteitscrisis en de toename van het beschrijven van onze samenleving als zijnde kwetsbaar, zijn gegevens die amper kunnen worden weerlegd. Hij slaagt er echter niet in om ons een uitweg te bieden uit de impasse waarin we ons als westerse samenleving vandaag bevinden. Enerzijds is er een vaag pleidooi voor het construeren van een robuuste westerse identiteit, anderzijds is er de kritiek op het possibilisme en het resulterende defaitisme. Daarnaast is er in het laatste hoofdstuk van dit boek ook nog aandacht voor de veerkracht van gemeenschappen wanneer deze geconfronteerd worden met tegenslagen. Doorheen de geschiedenis gaat hij op zoek naar voorbeelden waarbij mensen niet reageren op catastrofes met paniek en onzekerheid maar met vastberadenheid en de kracht om terug te slaan. Dit is volgens hem zoals het zou moeten gaan met het probleem van het terrorisme of zelfs de opwarming van de aarde. Mensen moeten de kracht vinden om te reageren en om iets te doen aan de gevaren waarmee ze geconfronteerd worden. Dit is een betere reactie dan de stap te zetten naar het defaitisme en cultuurpessimisme dat zo kenmerkend is voor veel leden van de hedendaagse culturele elite van het westen. Deze vaststelling van Furedi is terecht maar moet worden aangevuld met het kosmopolitisme van Ulrich Beck. Alleen via het construeren van politieke structuren die geschikt zijn om de wortels van hedendaagse problemen aan te pakken, is veerkracht een geloofwaardig alternatief ten aanzien van angst. Furedi heeft gelijk wanneer hij beweert dat we moeten ophouden met onszelf nodeloos bloot te stellen aan gevaren die worden uitvergroot door het hameren op het bestaan van een cultuur van kwetsbaarheid strijdig met de principes van de moderne tijd. Wat hij vergeet is dat we hiervoor structuren en instellingen nodig hebben die corresponderen met de wereld waarin we aan het begin van deze eeuw leven.

Recensie door Christophe Andrades

Andrades, C. (2007). Angst aan het Begin van de Eenentwintigste Eeuw. In: Krisis. Tijdschrift voor actuele filosofie (105-110). Vol. 1. 2007 Bauman, Zygmunt (1999). In Search of Politics. Cambridge: Polity Press. Bauman, Zygmunt (2006). Liquid Fear. Cambridge: Polity Press. Beck, Ulrich (1999). World Risk Society. Cambridge: Polity Press. Beck, Ulrich (2006). Cosmopolitan Vision. Cambridge: Polity Press. Furedi, Frank (2004). Where Have all the Intellectuals Gone? Confronting 21st Century Philistinism. London: Continuum. Furedi, Frank (2005). Politics of Fear. Beyond Left and Right. London: Continuum. Soros, Georges (2006). The Age of Fallibility. The Consequences of the War on Terror. London: Phoenix Books.

Furedi Frank, Invitation to Terror. The Expanding Empire of the Unknown, London, Continuum, 2007

Bron Iskander Mail

28-03-2009 om 15:51 geschreven door digitalia  

IMPORT VAN WERKLOOSHEID 

EXCLUSIEF:

Ondanks recessie en stijgende werkloosheid

wil de EU miljoenen werklozen

uit arme landen importeren!

Nee, het is nog géén 1 april. En misschien kunt u het onderstaande artikel ook maar beter helemaal niet lezen. Het zou u voor langere tijd de pret kunnen bederven:

Zonder twijfel is er sprake van een crisis op de arbeidsmarkt. Alle deskundigen waarschuwen voor een snelle stijging van het aantal werkelozen. En het einde van deze crisis is nog niet in zicht. Dat is de ene kant. Hoe zou u in deze situatie over de leiding van een onderneming denken die heel genereus hulparbeiders in het buitenland zou werven? Met een visum en financiële beloftes. Zou u met het hoofd schudden en de onderneming voor gek verklaren? Welnu, dit is precies wat onze politici doen. In alle stilte en geheimzinnigheid werd zojuist in West-Afrika een tweede wervingscentrum voor Afrikaanse arbeiders geopend, dat mede wordt gefinancierd met Duits (Nederlands!?) belastinggeld. Het maakt deel uit van een programma om miljoenen werkloze Afrikanen voor de arbeidsmarkt naar Europa te brengen. Want de Europeanen sterven immers spoedig uit.

Niet één Duitse (Nederlandse!?) kwaliteitsjournalist heeft zich de afgelopen dagen samen met onze jubelende medeburgers op de Kaapverdische eilanden verheugd. Volgens officiële gegevens is op de voor Senegal gelegen West-Afrikaanse eilandengroep 18% van de inwoners werkloos – volgens onofficiële gegevens is dat aantal meer dan 2x zo hoog. De Neue Zürcher Zeitung schreef ooit over het land dat armoede de enige constante in de historie van de Kaapverdische eilanden zou zijn. Maar nu jubelen de mensen op de Kaapverdische eilanden. Want de Europese Unie heeft precies op 1 januari 2009 haar tweede wervingscentrum voor werkeloze Afrikanen op de Kaapverdische eilanden geopend

(http://www.express.co.uk/posts/view/78180/50million-invited-to-Europe). Het idee achter het project is simpel: omdat veel Europeanen zich ergeren aan de bestorming van ”illegale” immigranten uit Afrika, opent men nu in Afrika wervingscentra, waarin de Afrikanen helemaal legaal een visum voor Europa krijgen. Beter nog: men garandeert hen de ongehinderde in- en uitreis. Wie als Afrikaan eerst even een snuffelbezoek aan Europa wil brengen, kan tussendoor terug naar zijn Afrikaanse geboorteland en hoeft niet bang te zijn om bij terugkeer naar Europa aan de grens te worden afgewezen. Men maakt van ”illegalen” doodeenvoudig voor de eigen grenzen ”legale” medeburgers. En deze heeft Europa volgens de Europese Unie snel en in een groot aantal nodig.

De Europese Unie wil de geboorteachteruitgang van de Europeanen door het aantrekken van eerst ongeveer 20 miljoen mensen uit Noord-Afrika en Azië opvangen, om in de ”concurrentiestrijd” met de Verenigde Staten concurrerend te blijven (op dit moment is ongeveer drie vierde deel van de bevolkingsgroei in Europa – volgens gegevens van het Max Planck instituut voor demografisch onderzoek – uitsluitend te danken aan het hoge geboortecijfer bij immigranten:   http://www.demografische-forschung.org/archiv/defo0804.pdf Onder de staten, waarin de nieuwe Europese medeburgers moeten worden aangeworven, bevinden zich veel Afrikaanse landen. In oktober van het afgelopen jaar werd het eerste wervingscentrum voor Afrikanen geopend in het West-Afrikaanse Mali. En nu in alle stilte een tweede centrum op de Kaapverdische eilanden.

Naar het voorbeeld van de Amerikaanse ”Green Card” wil de EU een ”Blue Card” voor nieuwe medeburgers uit landen van de Derde Wereld invoeren. Na 5 jaar verblijfsduur in een EU-land moeten de medeburgers dan automatisch de permanente verblijfsvergunning voor de EU krijgen. In het Afrikaanse Mali (meer dan 90% van de bevolking is moslim) werd eerst voor 10 miljoen euro een informatiecentrum van de EU gebouwd, waarin de burgers van Mali moeten worden attent gemaakt op de nieuwe inreis- en arbeidsmogelijkheden in de EU. Ook in andere Noord-Afrikaanse landen is de bouw van informatiecentra voor de immigratie in de EU gepland. De nieuwe medeburgers worden door de Europese Commissie vooral als goedkope arbeidskrachten in de EU gewenst.

Meer dan 18 miljoen Afrikanen en Aziaten zou de Europese Unie de komende jaren uit hun geboortelanden willen importeren: dat deelde de EU de burgers van de Europese Unie in 2007 mee(http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/1563079/EU-told-to-open-door-to-20m-migrant-workers.html). Volgens nieuwere gegevens – melden Britse kranten – zouden het wellicht ongeveer

50 miljoen mensen worden (http://www.express.co.uk/posts/view/78180/50million-invited-to-Europe).

Veel van deze mensen moeten als het aan de Europese Commissie ligt hun toekomstige thuis in Duitsland vinden, omdat de Duitsers zogenaamd het snelst uitsterven. Waar is, dat deze bewuste import van de onderklasse wordt gefinancierd met het geld van de Europese belastingbetaler. Niet waar is daarentegen de bewering dat jaren geleden uit Europa geëmigreerde, tot de Europese cultuurkring behorende en goed opgeleide, Europeanen die naar hun Europese thuis willen terugkeren met financiële voordelen zouden worden gelokt. Op dit idee is in de gangen van de Europese Unie nog niemand gekomen.

Overal in Europa stijgt het aantal werkelozen. De Europese Unie bereidt ondertussen de bouw van nog meer wervingscentra voor Afrikaanse en Aziatische werkelozen voor. Vanuit het oogpunt van de Europese Commissie waarborgt deze import van de onderklasse (de Europese Commissie spreekt van ”goedkope arbeidskrachten”) zogenaamd langdurig de toekomst en de concurrentiepositie van Europa.

Wellicht zal de Europese Unie op kritische vragen binnenkort antwoorden dat men van nu af aan alleen nog goed opgeleide mensen zal importeren: bijvoorbeeld artsen, ingenieurs, leraren. Dat echter zou dan werkelijk duivels zijn. Men zou in de Afrikaanse wervingscentra dan bijvoorbeeld in Afrika dringend nodige artsen werven. Ethisch gezien zou dat meer dan verwerpelijk zijn. Dus vraagt u maar liever niet verder naar het waarom van het programma. Betaalt u gewoon met uw belastinggeld en geniet u van datgene wat komen gaat, want de import van de onderklasse moet tenslotte ooit uw pensioen veilig stellen.

Het is allemaal echter wel merkwaardig, omdat veel van de Europese landen die nu medeburgers uit de landen van de Derde Wereld importeren nu al contante geldpremies uitbetalen aan geïmmigreerde medeburgers uit landen van de Derde Wereld, opdat deze zo snel mogelijk naar hun geboortelanden terugkeren. Twee voorbeelden: Frankrijk betaalt sinds 2007 aan een ieder die bereid is terug te keren naar zijn geboorteland €8000,-.  Spanje gaat sinds 2009 zelfs nog verder, daar betaalt men €10.000,-. ”€10.000,- is waarschijnlijk niet genoeg om in Spanje een bedrijf te beginnen, maar in Marokko bijvoorbeeld is dat veel geld”, verklaarde de Spaanse minister voor werkgelegenheid en immigratie Celestino Corbacho de maatregel. Spanje hoopt zodoende een miljoen immigranten weer kwijt te raken, aan wie hun aanspraken op de werkloosheidsverzekering worden uitbetaald en dan hun koffers moeten pakken.

Dus nog één keer van voren af aan: men wordt in een wervingscentrum van de Europese Unie met belastinggelden van EU-burgers geworven, reist dan naar Europa en krijgt tot €10.000,- van de Europese belastingbetaler als men Europa weer verlaat? Geen wonder dat er intussen Europeanen zijn die zich verwonderd op het hoofd krabben en zeggen: ”Wie werkt is dom”.

Aanvulling: De Europese Unie bouwt op dit moment wervingscentra in Moldavië en Turkije voor arbeidskrachten die naar Europa moeten worden geïmporteerd.

Bron: www.info.kopp-verlag.de

Bovenstaand artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron INhET  Vrije Volk

28-03-2009 om 15:27 geschreven door digitalia  

ISLAMOFOBIE test

De Europese Unie overweegt om islamofobie strafbaar te stellen. Wij hebben een test voorbereid die u erbij moet helpen of u een toekomstige delinquent bent:

Een aan u gericht schrijven zou er dan als volgt kunnen uitzien:

Officiële islamofobie-controle.

Ik betreur het ten zeerste u ervan in kennis te moeten stellen dat u verdacht wordt van islamofobe activiteiten.

Rechtskundige instructie.

Volgens EU-directieven DCLXVI dient een onmiddellijke islamofobie-test te worden uitgevoerd. We willen u wijzen op de strafbare handeling van het afleggen van valse verklaringen. Als u weigert deel te nemen aan de test, kan dit een geldboete of gijzeling voor u tot gevolg hebben.

Handleiding:

Kruist u a.u.b. de uitspraken aan die voor u van toepassing zijn.

U bent mogelijkerwijs islamofoob wanneer u:

1)      Midwinterfeestdagen ”Kerstmis” noemt.

2)      Niet uw blikken naar beneden richt voor moslims.

3)      Niet weet dat bijvoorbeeld Vincent van Gogh moslim was.

4)      Vergeten bent dat na de Tweede Wereldoorlog Nederland door Marokkanen werd opgebouwd.

5)      Uw kinderen verhalen toestaat die niet door de coördinatieraad van de moslims werden vrijgegeven.

6)      Uw kinderen met poppen of LEGO spelen.

7)      Het raar vindt dat een 50-jarige man trouwt met een 6-jarig kind.

8)      Het niet als culturele verrijking viert wanneer uw kinderen op school door groepen moslims bedreigd worden.

9)      Niet begrijpt waarom joden moeten worden uitgeroeid.

10)  Niet tenminste met één familielid getrouwd bent.

11)  U weet dat Taqiyya in tegenstelling tot Tequila niet uit Mexico komt.

12)  Niet begrijpt waarom een 70-jarige non bij het inchecken op het vliegveld aan een nauwkeurige inspectie wordt onderworpen, terwijl men boerka-draagsters doorwenkt.

13)  Voorbehouden tegen met belastinggelden gefinancierd islamitisch onderwijs hebt.

14)  Niet begrijpt waarom het laten zien van uw vlag volksopruiing is.

15)  U niet inziet dat moslims in alle opzichten beter dan u zijn.

Evaluatie:

Hoeveel uitspraken hebt u aangekruist?

0: U bent een goede burger. Omdat de islam geen dwang in het geloof kent, zou u zich vrijwillig moeten bekeren.

1 tot 2: U bent een ongelovige!

3 tot 5: U bent een potentiële crimineel. Uw gegevens worden aan de binnenlandse veiligheidsdienst doorgegeven.

6 tot 9: U bent een volksopruier. Een speciale eenheid van de politie zal zich onmiddellijk bij u melden. Verzet u zich niet!

10 tot 12: U bent een vijand van Allah. Over hoe er verder tegen u zal worden opgetreden kunt u in de Heilige Koran lezen. Ter bescherming van de oemma worden de namen van u en uw familieleden alsmede uw adres tijdens het volgende vrijdaggebed bekendgemaakt.

Meer dan 12: U bent een zionistische kruisridder in dienst van de VS.

Bron: www.akte-islam.de

Bovenstaand artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron in Het Vrije Volk

28-03-2009 om 15:06 geschreven door digitalia  

KOPLOPER IN HET KOPPENSNELLEN

In het ”Huis van de Vrede” rollen de koppen

Amnesty International maakt de treurige balans van de wereldwijde executies in het Olympische jaar 2008 op. Naar verwachting en in historische traditie werden de meeste mensen opnieuw door de Chinese communisten gedood (1718). Daarna volgen de islamitische staten Iran (346), Saoedi-Arabië (102) en Pakistan (36). Bij de getallen bestaat er echter een behoorlijk ”grijs” getal – en de ”Ranking” is in zoverre niet veelzeggend, omdat men directe aantallen vergelijkt zonder deze in relatie te brengen met de grootte van de landen. Met deze correctie komen we tot een andere volgorde:

Bild-online (http://www.bild.de/BILD/politik/2009/03/23/todesstrafe-in-china/grausamer-weltmeister-olympiajahr.html):

Daarmee voltrok de Volksrepubliek China opnieuw meer doodvonnissen dan enig ander land ter wereld. De hoop dat het toekennen van de Olympische Spelen 2008 aan Peking daar iets aan zou kunnen veranderen ging niet in vervulling.

Integendeel: volgens het Amnesty-bericht verdrievoudigde het aantal bekend geworden executies in het Olympische jaar zelfs (2007: minstens 470).

Daarmee is China er mede verantwoordelijk voor dat het aantal wereldwijd geregistreerde executies verdubbelde: van minstens 1252 naar minstens 2390. De Volksrepubliek zou, volgens Amnesty, ook in het Olympische jaar de ”gruwelijke wereldkampioen” van de doodstraf zijn gebleven.

Na China volgen in de statistiek Iran (minstens 346 executies), Saoedi-Arabië (minstens 102), Pakistan (minstens 36) en de Verenigde Staten (34). Als enige land in Europa liet Wit-Rusland 4 mensen doden. Tevens werden in totaal in 52 landen minstens 8864 mannen en vrouwen ter dood veroordeeld. Daarentegen is in 158 landen de doodstraf afgeschaft of wordt deze in de praktijk niet meer voltrokken. Vorig jaar kwamen Argentinië en Oezbekistan erbij.

Als men de gepubliceerde aantallen echter in relatie ziet tot het behoorlijk verschillende inwoneraantal ( Bron:http://de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Staaten_der_Erde) van de ergste executielanden, ontstaat er een andere volgorde. Per miljoen inwoners waren er in Iran 4,8 executies, in Saoedi-Arabië 4,1 executies, in China 1,3 executies. Verbazingwekkende slotsom: daar, waar de zogenaamde religie van de vrede intensief wordt opgevolgd, is het aantal executies nog 4x hoger dan bij de communistische koploper!

Bron: www.pi-news.net

Bovenstaand artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron in Het Vrije Volk

28-03-2009 om 14:33 geschreven door digitalia  

MAKING MEMORIES FOR FLANDERS

Het spijt mij, mar ik kan geen betere beeldspraak bedenken dan wat de Bijbel aanhaalt over hem, die zijn volk wegleidde uit de slavernij van Egypte, en na een tocht door de woestijn van 40 jaren, het Beloofde Land slechts van uit de verte. mocht aanschouwen. Mozes, die zijn Volk en de Mensheid de 10 Geboden Gods schonk, mocht het niet meemaken dat Israël eindelijk terug was, om bezit te nemen van het Voorvaderllijk Land, dat overliep van Melk en Honing,  Waarmee ik niet gezegd wil hebben, dat Marc Grammens Vlaanderens Vrijheid niet meer zou mogen beleven. Integendeel, de Dag der Dagen is hopelijk veel dichterbij dan velen denken en anderzijds zijn er nog minstens 25 jaar te gaan voor hij 100 wordt en het hout waaruit Marc Grammens gemaakt is, vergaat niet binnen de 100 jaar.

Marc Grammens

(ik heb nog zijn speechke bij de vereremerking bij Nova Civitas te goed om op het Internet te plaaysen. Even geduld AUB)

zal in Vlaanderens collectief geheugen méér zijn dan een voetnota in de geschiedenis!

Stel U voor dat ik bij mijn dagelijkse rondgang vanmorgen bij de vrienden op het Internet  onderstaande tekst ontdekte, waarbij zo goed als expliciet gevraagd werd om aan de kar te trekken voor verspreiding. Die victa placet mihi causa! ’t Heeft werkelijk gene naam. En hij ook niet. Wij kennen alleen zij alias. Maar Leterme of Verhofstadt zal het wel niet achter zitten: die zijn daar te stom voor. Maar hij, die victa, is steengoed. Lees mee. Kopieer, hang uittreksels uit in Uw stamcafé, vraag dat de Pastoor er een Herlijk Schrijven van maakt die hij afleest op de kansel, voor die paar parochianen die hem nog resten. Vertaal het in ’t Arabees, Chinees, franscouillons en desnoods in het Esperanto. Als gans Vlaanderen er maar over spreekt!

Mark Grammens laat Lode Craeybeckx los

.

maart 2009

Hier een transcriptie van de interessante stellingen die Mark Grammens formuleerde in het programma Rondas, op Klara. De podcast van dat radioprogramma is maar kort beschikbaar, en Grammens' woorden verdienen een uitgeschreven tekst, immers scripta manent, en zijn ideeën over Brussel bevallen mij bovendien uitstekend.
Rondas noemt Grammens een maner, iemand die zijn volk aanmaant, een profeet dus. Maar hieronder is hij ook in zijn gedaante van evangelist te zien.
We vallen in als het programma al zeventien minuten ver is, en stappen ook uit als het nog niet gedaan is.

(17'05")

Ik ben geen groot voorstander van het betalen van om het even welke prijs, zelfs niet de geringste, voor zowel het tot stand brengen van een staatshervorming, als voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik ben natuurlijk wel voorstander van die twee gebeurtenissen –dat spreekt vanzelf, waarom zou ik het niet zijn?– maar ik vind het totaal onverantwoord van daar ook maar de geringste prijs voor te betalen.
Wat staatshervorming betreft moeten we een beetje, in Vlaanderen een beetje meer lezen, Le Soir lezen, en andere Franstalige kranten lezen, dan zouden we weten dat de Franstalige partijen, de Franstalige elite op dit ogenblik volop bezig is, bijna geobsedeerd is door het thema van de splitsing van België.
Het enige dat hen op dit ogenblik interesseert, dat is de best mogelijke voorwaarden bekomen, waarop bij een eventuele splitsing Wallonië tot stand kan worden gebracht, hetzij bij Frankrijk, hetzij anders, om het even. Zij doen daar alles voor. Zij gaan zo ver van zelfs idiotieën zoals een corridor tussen Brussel en Wallonië te verdedigen, wat gewoon absurd is. Alsof de Vlamingen militair zouden de grens met Wallonië afsluiten. Je, je moet halfgek zijn om zo te redeneren. Maar bon, ze zijn nu eenmaal zo. Ze zijn geobsedeerd door een soort verlatingsangst, en van daaruit halen zij de gekste toeren uit.
Maar, je moet wel begrijpen: elke toegeving die nu gedaan wordt, die wordt definitief op het moment van een eventuele splitsing. Kijk, ik ben er voorstander van, ik zou wensen dat ook alle Vlamingen die geen voorstander zijn van de splitsing van België, voortdurend met dat feit rekening zouden houden, precies zoals àlle Walen op dit ogenblik dat doen. Dat is wat in Vlaanderen nu moet, nodig is, dat is een Vlaamse elite die, zelfs indien zij geen splitsing van België wenst, er toch in al haar daden rekening mee houdt. Om die reden ben ik dus tegen élke vorm van toegeving, in ruil voor het verkrijgen van een verdere staatshervorming. Dat vind ik dus niet verantwoord.
Er zal op het moment van de splitsing, als die ooit plaatsvindt, ik zeg wel áls, zal er nog genoeg onderhandeld moeten worden. Dus, laten wij in godsnaam niets prijsgeven nu, dat is gewoon een lichte vorm van landverraad, van Vlaams standpunt uit gezien. Dat dus wat de staatshervorming betreft.
Nu, wat Brussel-Halle-Vilvoorde betreft, volg ik dezelfde redenering, dus ook daar geen enkele toegeving doen. Ik ben het met Johan Vande Lanotte eens dat dit ook niet hoeft, want dit is een norm, die splitsing, die vastligt en die door het Constitutioneel Hof wordt opgedragen aan de Wetgevende en de Uitvoerende Macht, hetgeen betekent dat, als er verkiezingen plaatsvinden in het jaar elf, of vroeger, voor Kamer en Senaat, en Brussel-Halle-Vilvoorde is niét gesplitst, dan wordt dat een resem van processen, van alle Vlaamsgezinden. Die gaan zich inspannen om zoveel mogelijk processen aan te spannen totdat die ongeldigverklaring van die verkiezingen volgt.
En dan komt er het volgende: dan worden wij in de wereld weer eens voor schut gezet. Allez kom, de hoofdstad van Europa kan geen geldige verkiezingen organiseren, beeld u dat in!
Als je er van uitgaat dat de Franstaligen meer belang hebben bij het behoud van België, en bij de reputatie van België, dan de Vlamingen die op zichzelf kunnen bestaan, dan volgt daaruit dat het in het voordeel van de Franstaligen is dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst wordt. Ziet ge? En ik ben er van overtuigd dat zij dat ook weten. Ze proberen alleen van de gelegenheid gebruik te maken om van de Vlamingen van alles binnen te halen, te verkrijgen. Geef daar niet aan toe, en die splitsing komt er sowieso.

[JPR] ...wie in de geschiedenis van de Belgische staat toch een paar krachtlijnen kan zien, weet ook wel dat er één lijn duidelijker gemarkeerd is dan alle andere, namelijk die naar meer soevereiniteit voor Vlaanderen, met andere woorden: de centrifugale lijn.

(22'47")

Dat weten de Franstaligen ook, dat wij dat zo opvatten als een stap naar de geleidelijke totstandkoming van een Vlaamse natie. Dat hoeft daarom geen volledige zelfstandigheid te zijn. Als ik spreek over Vlaamse natie, ben ik realistisch genoeg om daar niet de Vlaamse Republiek mee te bedoelen, maar wel een zeer verregaande vorm van confederalisme. Dat volstaat voor mij hoor, omdat een volledige zelfstandigheid, is in de huidige internationale context zeer moeilijk realiseerbaar. Wij gaan met enorme, enorme oppositie te maken krijgen in Europa en in de wereld. We gaan er alleen maar problemen mee krijgen.
Bovendien vraag ik mij af –dat is nog het ergste eigenlijk– vraag ik mij af of dat Vlaanderen op dit ogenblik over het politieke personeel beschikt om zoiets door te voeren, op een manier die een beetje presentabel is.
De Walen zijn tegen confederalisme omdat zij niet wensen op eigen benen te staan. Zij weten zeer goed dat confederalisme onder andere inhoudt dat er een transparantie komt in de bedragen die overgedragen worden van de ene deelstaat naar de andere. Dat kan niet anders. In, in Duitsland bijvoorbeeld, is dat klaar en duidelijk. Elke deelstaat weet, elke kiezer weet hoeveel zijn staat bijdraagt aan de heropbouw van het voormalige Oost-Duitsland. Het is algemeen geweten, de transparantie is volledig. Dus dat is eigen aan, aan dat soort systemen. Alleen bij ons bestaat er geen transparantie in de overdracht van middelen van de ene deelstaat naar de andere. Bij confederalisme is dat gedaan. Dan komt de transparantie, en dan beslist Vlaanderen, min of meer autonoom, over de bedragen die toegekend worden en de besteding ervan.
De voornaamste reden waarom ik nu op dit moment zwaar voorstander ben van tenminste een zeer gedegen confederalisme, indien geen zelfstandigheid, dat is dat het in een confederaal systeem er geen dispuut meer bestaat over de grenzen, over de begrenzing. Dat is de voornaamste verworvenheid van het confederalisme. Het is natuurlijk ook de reden waarom de Franstaligen die altijd op gebiedsuitbreiding uit zijn, er tegen zijn. Maar dat is waarom we confederalisme dringend, dringend nodig hebben. Dat is om definitief vastliggende grenzen te hebben. En dan wordt het veel minder belangrijk of er immigratie in Vlaanderen is vanuit Brussel, of niet, omdat er toch geen grenzen meer zullen verlegd worden.
De opinievorming, over wat er in België gebeurt, is volledig in handen van de francofonie. Daar moeten we ook van uitgaan, en het helpt niet – het is spijtig dat ik het moet zeggen – maar het helpt niet door in Vlaanderen een ambtenaar aan te stellen die zich moet bezighouden met het verbeteren van het imago van Vlaanderen. Daar is veel meer voor nodig dan dat. Ook daarvoor zou om te beginnen Vlaanderen in een confederaal bestel een grotere zelfstandigheid moeten genieten, want de vorming van de wereldopinie is volledig, ik zeg wel volledig in handen van de francofonie. De enige krant die door de meetellende en meesprekende buitenlanders in Brussel, perscorrespondenten enzovoort, gelezen wordt is Le Soir. Ik heb Le Soir nu al zoveel jaren gevolgd, en vooral sinds de verkiezingen van 2007. Ik zeg soms, als je Vlaanderen wilt zo rap mogelijk onafhankelijk maken, geef dan de Vlaamse bevolking die Frans kent een abonnement op Le Soir cadeau, en je zult het halen.

(28'46")

Het is de historische fout geweest van …een zeker gedeelte van de Vlaamse Beweging, en van de partijen die konden als Vlaamsgezind, heu, doorgingen, om van Brussel en derde gewest te maken. Dat was op het moment dat het gebeurd is zelfs hoegenaamd niet nodig. Men had al de hervormingen die toen plaatsgevonden hebben, gemakkelijk kunnen realiseren zonder, heu, van Brussel en derde gewest te maken. Dat is een Vlaamse toegeving geweest die men nooit had mogen doen.
Helaas het is gebeurd, en omdat het gebeurd is moeten we er rekening mee houden. We moeten van de realiteit uitgaan. En die realiteit betekent dus dat Brussel in ieder geval een partner wordt in welke vorm van beslissingen ook, over confederalisme enzovoort. Daar is niets aan te doen.
Waar ik het niet mee eens ben, dat is dat Vlaanderen zijn toekomst moet laten bepalen door de vrees Brussel te verliezen, want Brussel verliezen, die theorie steunt op de veronderstelling dat wij nu Brussel zouden hébben, en dat is gewoon de waarheid niet. De Vlaamse aanwezigheid in Brussel is sterk aan het verminderen, in alle opzichten. Om te beginnen getalsmatig. Ik zal een kleine voorspelling doen: men zal de avond, of des anderendaags, na de verkiezingen van 7 juni van dit jaar, zal men in Vlaanderen schrikken van de achteruitgang van de stemmenaantal van de Vlaamse partijen in Brussel.
Ze zullen evenveel zetels houden, want dat zetelaantal ligt vast. Dat is een, trouwens een psychologisch zéér nadelig element weer. Doordat hun zetelaantal vastligt, doen ze er eigenlijk niets niet meer voor. Dat is, ze zijn toch verkozen! Wat zouden ze nog doen voor de Vlamingen in Brussel? Dat is ontzettend nadelig.
Als ze ons een vuile streek hadden willen lappen, de Franstaligen, dan hadden ze ons die zetels moeten geven. Ik vraag me trouwens af of het niet zo bedoeld is geweest, want het vast zetelaantal is om ...psychologisch totaal verkeerd. Daardoor wordt een illusie geschapen van deelname aan de macht, terwijl die daar in feite niet is. En bovenal komt daardoor de waarde, de democratische waarde laten we zeggen, van het aantal stemmen niet meer tot uiting. Of er nu meer, of minder Vlamingen in Brussel zijn: het blijft allemaal net hetzelfde, hé, voor de politiek. En dat is waar de politiek rekening mee houdt, en dus zeer nadelig.
Wij moeten geen rekening houden met Brussel voor de eventuele Vlaamse zelfstandigheid, zij het beperkte zelfstandigheid in confederalisme, of volledige zelfstandigheid. Vlaanderen heeft Brussel niet nodig. Dat is een grove leugen van te doen alsof het anders zou zijn. Ik en er zelfs van overtuigd geworden, want ik was vroeger een andere mening toegedaan, daar kom ik graag voor uit, ik ben er van overtuigd geworden dat Vlaanderen beter af is zonder Brussel.
De Vlaamse aanwezigheid in Brussel ...dat is architectuur hè, dat is prachtig natuurlijk, maar dat is alles, dat zijn stenen hè! Sinds men Brussel als derde gewest aanvaard heeft, moet men met de realiteit rekening houden, dat daar weinig aan te doen is. Ik geloof niet in een zogenaamde herovering van Brussel door Vlaanderen of iets ...dat, dat bestaat niet.
En Brussel laten aansluiten bij Wallonië, dat kan mij eigenlijk geen barst schelen. Laat ze doen, want kijk eens even: dat zijn twee failliete staten die samengaan. Wat is het resultaat van een failliete staat die, die een andere failliete staat overneemt? Dat is een dubbel failliete staat. Maakt geen enkel verschil uit.
Eventueel kan Vlaanderen verkrijgen dat in Brussel een gemeenschapsbeleid behouden blijft, maar afgezien van Brussel lijkt mij de evidentie dat in een confederaal bestel gemeenschappen ophouden te bestaan, omdat de grenzen veel vaster liggen dan in de huidige context. Zodra de grenzen vastliggen ...het kan bijna niet anders dat grensoverschrijdende gemeenschappen en zo, dat is bijna uitgesloten.

(34'24")

Wat betekent Brussel nog als België verwasemt, dat betekent dus, nog bestaat, maar nog maar over enkele ministeries beschikt? Wat betekent Brussel nog als Vlaanderen, het officiële Vlaanderen uit Brussel wegtrekt? Wat betekent Brussel nog als, ten gevolge daarvan, Europa uit Brussel wegtrekt?
Want ik zou toch eens eventjes aan iets anders willen herinneren. Men zit altijd bezig over Brussel dat Europa herbergt hé, maar vorige week heeft The Economist voorspeld dat als de crisis nog lang duurt, Europa eraan gaat, de Europese Unie instort. The Financial Times heeft al dagenlang hetzelfde thema behandeld. Dus, pas op met dat Brussel is gelijk aan Europa. Dat staat absoluut niet vast. Houd daar goed rekening me alstublieft.
Europa, dat wordt beschouwd, de Europese Unie wordt beschouwd als iets dat niet meer kan veranderen. Dat dus nu, euh, nu voor eeuwig bestaat, laten we het zo zeggen. Maar dat is absoluut de waarheid niet. Europa is niét tegen een langdurige crisis bestand. Dat wordt door de financiële pers op dit ogenblik aanvaard. Als een gegeven, als een gegeven aanvaard.
Altijd toch niet zoveel rekening houden met Brussel als men altijd doet! Want beeld u eens in dat Brussel Europa verliest, wat blijft er nog over, zeg mij eens, hé? Waar, waar staat Brussel? Dan wordt het helemaal niks anders meer dan de islamitische hoofdstad van Europa hé, en niks anders meer. Houd er mee op met soms zó bezig te zijn met Brussel. Houd rekening met de objectieve factoren in de wereld, en stel dan vast: de Europese roeping zogezegd van Brussel, dat is een windei.
Vlaanderen kan zich gemakkelijk uit Brussel terugtrekken zonder het minste verlies te lijden. België kan verwasemen, wat blijft er over van Brussel? Denk daar eens aan.
Dus wat, wat, wat is die Brusselse autonomie? dat Brusselse derde gewest? Wat is dat in een verder verwijderde toekomst? In dat perspectief, wat is dat nog waard? Dus gun Brussel zijn derde gewest, we kunnen er toch niks meer aan doen.
Maar dat is geen toekomst hoor, voor Brussel. Brussel kan niet op zichzelf bestaan. Ja, dus zal Brussel willen uitbreiden, zal een poging doen, maar nu is het aan de Vlamingen om te zeggen njèt, hé, in geen geval.
Ik zou iets verder nog willen gaan. Ook de toekomst van de Brusselse Vlamingen, ook die, de toekomst van de Brusselse Vlamingen, zit niet in het handhaven van de huidige situatie, maar zit in een zo ver mogelijk doorgedreven Vlaamse autonomie, dus confederalisme, omdat dan de macht van Brussel automatisch vermindert, en Vlaanderen zijn voorwaarden kan opleggen. Laten we zeer optimistisch zijn, en aannemen dat in die omstandigheden Vlaanderen over een ietwat daadkrachtige regering beschikt, hé. Ik ben zeer optimistisch: in dat geval kan Vlaanderen werkelijk, ik zal niet zeggen volledig zijn wil opleggen aan Brussel, dat is ook niet nodig, maar zeker voldoende waarborgen krijgen voor de bescherming van de Brusselse Vlamingen. Veel beter dan nu. De Brusselse Vlamingen krijgen meer mogelijkheid om beschermd te worden, daadwerkelijk beschermd te worden door een Vlaamse regering en een Vlaamse natie die zelfstandig zijn, dan in de huidige situatie, met hun groteske vertegenwoordiging in het parlement, en die toch niks te zeggen hebben.
Laat de Brusselse Vlamingen al hun privileges opgeven, maar, daar gaat het om, laat Vlaanderen zelfstandig zijn, in grote mate van zelfstandigheid, en de Brusselse Vlamingen zijn gered.
De Franstaligen, lees hun kranten alstublieft, ik smeek, Vlamingen: lees Franstalige kranten. Ge zult dan goed merken waar ze naartoe gaan. Ze bereiden alles voor op de scheiding. Ze bereiden zich volledig voor. Weet ge dat er het laatste half jaar, in het Frans, vijf boeken en brochures verschenen zijn, vijf hé, die handelen over dat onderwerp. En die gaan uit hé, van, van mensen met een zekere allure, niet van extremisten, hoegenaamd niet, een Fallon enzovoort, die iets te zeggen hebben.
Dus, ze zijn daar volop mee bezig. Vlaanderen niet. En dat is juist wat nu zeer gevaarlijk aan het worden is. Dat is: de uitgangspunten zijn te verschillend. Vlaanderen is bezig met kleine probleempjes zoals splitsing van een arrondissement en zo, relatief klein probleem, maar de Franstaligen zijn bezig met het grote probleem, de toekomst. Daar zijn die mee bezig.
En dat verschil dreigt ons zuur op te breken. Dat verschil in benadering. Omdat daardoor de Vlamingen geneigd gaan zijn, zaken toe te geven die dan straks, als de serieuze discussie plaatsvindt, als verworven zullen beschouwd worden door de Franstaligen. En in ruil voor wat? Kijk, in het kader van verdergaand confederalisme met vaste grenzen, is Brussel-Halle-Vilvoorde sowieso gesplitst, hé. We moeten daar toch nu niks voor toegeven, begrijpt u? Want dat wordt in ieder geval gesplitst, dat kan niet anders. Ge kunt geen confederalisme hebben als de grenzen niet vastliggen. Dat gaat niet.
Dat kan binnen België, zo’n arrondissement, maar dat kan niet in confederalisme. Dus die splitsing komt er altijd. Dat is onvermijdelijk.

http://victacausa.blogspot.com/

28-03-2009 om 14:11 geschreven door digitalia  

ENGELSEN IN OORLOG TEGEN… ENGELAND

Bij het lezen van onderstaand artikel werd ik tegen mijn zin, teruggevoerd naar mijn prilste kinderjaren naar de ‘Hofstede van Caloen’ (Dudzele bij Brugge) waar mijn fantastische nonkel René hereboer was tijdens de oorlog. Als kinderen hadden wij met ‘die van ’t kasteel’ absoluut geen uitstaans, en het was ons streng verboden daar dichterbij te komen, alhoewel het tuinmansbootje van de onderhoudsman op de kasteelwal ons onweerstaanbaar aantrok. Wij wisten niet veel van die oorlog en als kind hadden wij heerlijke dagen op die hoeve, de omringende bossen en de verleidelijke aantrok van het Zeekanaal, waar later de RAF (Royal Air Force) kwam mitrailleren dat het…een lieve lust was. Wisten wij veel dat ons Ma daar deftig meehielp aan het vele werk dat boer en boerin en de oudste kinderen bijna niet aankonden.

‘Pietje’ was de naam van de boever, een simpele jongen, die telkens Nonkel ongewild verklapte aan Tante, “waar hij bleef om te eten’ als Pietje met de paarden, zonder boer, alleen te middag op het hof aankwam om ze te stallen…Wij wisten het wel, maar zwegen wijselijk, want Nonkel had dan telkens wel een beloning voor ons. Dan zong hij, ’s avonds, in het halfduister, in de donkere boerenkeuken. Hij zong o.a. van de Spaanse Burgeroorlog en het arme kind dat naar de Vlaanders was gevlucht, ‘heel alleen op ’s werelds wegen, geen vader of moeder, geen broer of zuster: ziet mij aan, arme Spaanse vluchteling’… met veel tremelo’s, want Nonkel kon zingen! Waarom op bepaalde dagen de ‘grammofoon’ met de grote hoorn en de ‘muziekplaten’ van de zolder mocht gehaald worden, snapten wij kinderen ook niet. Maar toen dansten onze grote zus en broer depolka of de mazurka met de Brugse neven en nichtjes, en lachten zowel ons moeder als Tante, wat ze anders nooit deden…Blijkbaar moest er iets gevierd worden – maar daar werd, in ons bijzijn, over gezwegen…Ja, Nonkel Rern& was ‘ne plezante…Zelfs toen hij iedereen van tafel kreeg, als hij op ’t hof luidkeels een conversatie begon in zijn sappig Brugs dialect, tegen… een paar kippen. Iedereen recht e naar buiten – en Nonkel, smakelijk lachend: ‘Kom, we gaan naar ’t veld’….Jongens, wat was ik spijtig zelf geen vader meer te hebben, want die was, werd er verteld, nòg plezanter….

Waarom Nonkel zo dikwijls te laat kwam voor het middag-eten? Dan was hij naar ’t Boomtje’, om ’n dreupel (of meerdere) zei ie, maar wij zagen ook wel dat die madam van ’t Boomtje jong, rond en leutig was. Wat ’n verschil bij ons Tante, die door zorgen gekweld (?) veel te vroeg oud geworden was….

U gelooft me niet? Herberg ’t Boompje bestaat nog altijd, even oud als toen, langs de Steenweg Brugge-St Jozef naar Knokke, de Dudzeelse Weg…En Nonkel René? Zit ergens hierboven glunderend.”n straaltje takssap te zetten waar dat schattig engeltje straks haar voetjes zal willen neerzetten, denk ik. Ik ontmoette hem, zijn foto, gisteren op het Internet, toen mijn stamboom langs moeders kant (waarmee houden die mensen zich toch bezig!) onverwacht binnenrolde op Google-zoekmachine. Hij zag er nog uit als toen. Alleen stond er een hemels groot vraagteken te lezen in zijn ogen, die mij vroeger zo monkelend aankeken toen we , jong volkje, samenzweerderig een of andere grap in elkaar zaten te konkelfoezen achter het wagenkot….Die portefeuille aan een twijndraadje bijvoorbeeld….Of zwarte zeep onderaan de zware klink van het bakhuis waar Tante seffens brood zou gaan bakken…Ons opstoken, Ja, en dan kwansuis dreigen, als ’t resultaat meeviel (!) dat hij ons wel zou krijgen….Ja, Nonkel René, ik weet het ook niet. De meesten van toen zijn dood, en de ‘huidigen’ dragen nog wel Uw naam, maar onze wegen zijn uit elkaar gegaan….Gij zijt een van de laatsten (1962) die gestorven zijn in het middeleeuwse St Janshospitaal; aan de Dyver, onder de half-ondergrondse gewitte keldergewelven, waar ge wist dat het leven traagjes uit U wegsloop, Uw handgreep was van ijzer als vanouds, als wildet gij U vastklampen aana onze jeugd…

Van de Spaanse Burgerloorlog naar de Engelse Burgerloorlog, in….Afghanistan…..

Voorboden van een Europese burgeroorlog:

Britten vechten tegen Britten in Afghanistan

Brise soldaten die in een surrealistisch kleine burgeroorlog verwikkeld zijn met een toenemend aantal Britse jihadisten, die naar Afghanistan reizen om daar de Taliban te ondersteunen. Dit melden legerofficieren de krant de ‘Independent’ (1).

Of is iemand werkelijk van mening dat deze mensen als zij terugkomen (omdat zij de Britse pas bezitten), hier in Europa de vijandigheid van daar hier ineens van zich af leggen en dat alléén om de laffe regeringen hier een plezier te doen?

Britse geheime diensten schatten dat ca. 4000 Britse moslimsoldaten naar Pakistan zijn vertrokken.

Lord Ahmed (2) zal hen waarschijnlijk in Londen missen. Veel Britse jihadisten vertrekken ook naar Somalië en doen dienst in jihad-oorlogen. In Afghanistan echter vechten Britten tegen Britten. Men heeft bij veel gesprekken die afgeluisterd werden het Britse Midlands-accent gehoord.

De Britse regering is bovendien zo dom onnodig mensen als Mohamed Binyam (de Murat Kurnaz van de Britten) (3) uit Guantanamo op te nemen, die bovendien geen Brits staatsburger zijn. Dit is dus pure zelfvernietigingsdrift van de huidige Britse regering.

Dit artikel verscheen op ‘Kybelenes Weblog’ en is vertaald uit het Duits.

1. http://www.independent.co.uk/news/world/asia/exclusive-army-is-fighting-british-jihadists-in-afghanistan-1631347.html  
2. http://www.kybeline.com/2009/02/18/lord-ahmed-fordert-seine-britische-untertanen-auf-gegen-die-juden-gesetzlich-vorzugehen/
3. http://www.jihadwatch.org/archives/024992.php#respond ; http://www.google.nl/search?hl=nl&q=Mur

Bron Het Vrije Volk

28-03-2009 om 13:56 geschreven door digitalia  

DUITSE FITNA IS KOMEND

Zou het kunnen dat ‘de zwijgende meerderheid’ eindelijk aandurft te spreken? 

En wat als er, als verwittiging, weer bommen afgaan? Of mensen ritueel geslacht worden? Zullen de ogen van de ‘politiek correcte Grote Geesten’ die Europa leiden, dan eindelijk opengaan? Of wacht men op de vonk die het alles verterend vuur doet ontstaan?

Eerder zou ik denken dat die Grote Geesten zich nu al inleven in de woerstijn-atmosfeer: de kop in het zand steken….

Na ongeveer twee maanden durende filmopnames gaat de islamkritische film van de Duitse Pro-Beweging, die door Turkse media al de ”Duitse Fitna” wordt genoemd, in het kader van een persconferentie in Keulen op 31 maart in première.

De 13 minuten lang durende film, die als reclamefilm voor het anti-islamiseringscongres op 9 mei a.s. werd geproduceerd (http://www.kongress.pro-nrw-online.de/), moet naar het voorbeeld van de Nederlandse islamcriticus Geert Wilders taboethema’s zoals de onverenigbaarheid van de islamitische ideologie met onze grondwet verduidelijken. Maar ook de schandalige gebeurtenissen van 20 september jl. in Keulen passeren nogmaals de revue.

Turkse media zoals het, dicht bij de AKP staande, dagblad ”ZAMAN” (dat ook in Duitsland gratis wordt verdeeld) hebben al voor de openbaarmaking van de islamkritische Duitse Fitna-film gewaarschuwd. Hierover zegt Pro-Köln voorzitter Markus Beisicht:

”Voor ons, als overtuigd democraten, zijn essentiële delen van de islamitische ideologie onverenigbaar is met onze grondwet. De radicale immigratie-islam staat haaks op ons mensbeeld en op onze democratie. Een voorbeeld is de ongelijke behandeling van man en vrouw. En bij alle hoffelijkheid tegenover de mensen uit andere culturen dient toch duidelijk gezegd te worden: de islam mag noch in Duitsland noch in Europa de nieuwe dominante cultuur worden.

Het gevaar van de islamisering is niet alleen een Duits, Frans, Nederlands of Vlaams probleem, het is veelmeer een totaal Europees probleem. Overal in Europa eisen niet tot integratie bereid zijnde immigranten meer en meer concessies aan hun religie. Wat ze eisen, is tolerantie, wat ze willen, zijn islamitische parallelsamenlevingen midden in onze steden. Parallelsamenlevingen, waarin geldend recht geïgnoreerd en onze cultuur met voeten getreden wordt.

In plaats van de gemeenschappelijke Europese fundamentele waarden tegen deze uitwassen te beschermen, geeft de politieke klasse in de Bondsrepubliek onder de dekmantel van godsdienstvrijheid en verblind door multicultiwaan toe aan de eisen van de islamisten. Van de eigen bevolking verlangt men echter dat ze vrijwillig en onder het opgeven van haar identiteit een minderheid in het eigen land wordt.

Hiertegen mobiliseren wij de mensen, ook met dit filmproject. Geert Wilders heeft ons overigens op indrukwekkende wijze voorgedaan hoe men met een islamkritische film bij de burgers kan scoren.”

(E.J. Bron: de hele film kan men op dinsdag a.s. zien op de website www.pi-news.net)

Bron: www.pi-news.net

Bovenstaand artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron  in Het Vrije Volk

 in

28-03-2009 om 12:09 geschreven door digitalia  

GESEL DER ARMOEDE IN HET LAND

Het stond in de sterren geschreven.

Onze welstand smelt (is gesmolten? zal smelten?) als sneeuw voor de zon. De armoede dreigt en er is overbevolking alhoewel dat niet politiek correct is om dat te durven denken, laat staan het neerschrijven. De beschikbare arbeid vermindert en de sociale kassen lopen leeg. Met tevelen wil men eten van hetzelfde bord soep, waar er al lang geen vetogen meer op staan, en die stilaan is beginnen lijken op afwaswater…..

Op TV zien we nu in Japan en in China, de zo bejubelde meest-groeiende econimiën van de moderne tijd, de werklozen aan de rand van hun fabrieken, met wereldfaam, kamperen in tentjes. Haveloos, uitgeschud, hongerig en zonder toekomst. Ze zijn met honderdduizenden, en iedere dag groeit hun aantal.

De Geschiedenis leert ons, dat de hongerigen in vroeger jaren als een zwerm sprinkhanen over het land trokken, dat ze alleen totaal kaal gevreten achterlieten. Eerst bedelden ze, later stalen ze alles wat niet te heet of te zwaar was Tenslotte werden het echte roversbenden. Of bokkenrijders. Of ze droegen namen als ‘de bende van Baeckelandt’ die toekten vloekten hoereerden en moorden als wat dat hun levensstijl.

Vraag: als van de miljoenen Oost Europese immigranten, er nu reeds een paar honderdduizend spontaan zijn teruggegaan (Poolse ‘loodgieters’ uit Engeland) is dat een teken aan de wand. Dat zijn de slimsten. En wat doen de anderen?

En de kleurvakbonden, welk geluid komt er van hun kant? Oorverdovende stilte. Zij hebben, in de globaliserings-context en de Europese grootheidswaanzin, gekozen voor hun eigen bankrekening, in plaats van te zorgen voor de toekomst van hen die ze beweren te vertegenwoordigen. Maasa-import van altijd maar meer vreemdelingen. Regularisaties uit menslievendheid. Maar de gevolgen? Zullen ze, de vakbonden, nu hun rijke veilgheidskassen aanwenden om al die hongerigen te spijzigen en werk te geven? Of zullen ze zich beperken tot het afzonderen als pestlijders van hen die de moed hebben om drastisch op te treden? Menslievendheid op maat, maar geen bandeloze struisvogelpolitiek!

Het verhaal van de Zieltjeswinner in Donker Afrika: aan de arme zwartjes d de ‘beschaving’ brengen, met het Kruis. Die heidense zieltjes: waren ze vroeger niet gelukkiger als de godganse dag konden liggen luieren onder hun bananenboom? Als de honger kwam hadden ze maar in de boom te klimmen, zoals Gerard Walschap beschreef in ‘Oproer in Kongo’. Nu zijn die ‘arme zwartjes’ tot bij ons, het land van de Paters en de Nonnetjes, gekomen, onder de vlag van het ‘asielzoeken’. Ze gaan in hongerstaking of klimmen in bouwkranen om te mogen blijven…

Keep smiling… Na regen komt zonneschijn, en na zeven magere jaren, komen zeven vette jaren. Wordt gezegd….En wat meer is: alles is toch evolutie! Zeg dat Darwin het gezegd heeft. Natuurlijkse selectie, zou dat zijn. Of ‘the survival of the strongest’…So what!? Ofschoon het zou kunnen, dat een paar ‘frisse vrolijke oorlogen’ de ‘Reguliering’ bespoedigen, eerst door een paar tientallen miljoenen doden, gevolgd door een heropstart met mooiere motieven….

Ja Ja. Ik heb een appelblauw zeegroen vermoeden dat het Geloof binnenkort weer zal stijgen in de hitparade an de core-business….

28-03-2009 om 11:54 geschreven door digitalia  

26-03-2009 om 08:15 geschreven door digitalia  

ISLAM VERRIJKING IN BOURGET

Wie is nu racist? Zij die zich verzetten, of zij die de overlast veroorzaken?

Gisteren zette ik hier 2 stukjes neer die er niet om logen: ik vond dat het eens mocht gezegd worden waar het op staat, en was niet zinnens daarna aan heel die islam-santekraam nog veel woorden vuil te maken.  Tot ik deze morgen weer werd geconfronteerd met deze Parijse geschiedenis, waar de mafheid van de politici weer van afdruipt. Zo te horen kunnen tientallen (bewezen) beschuldigingen ingebracht worden tegen die ‘kleine criminaliteit’, om door een ontradend proces, hun achterban te leren dat er wetten bestaan, en plichten. En niet alleen rechten. Maar er gebeurt niets. Riend de rien. Het kruidvat mag verder gisten….

De moslimgemeenschap heeft eens te meer een enorme kans om hun eigen verdediging op te nemen door deze feiten massaal te veroordelen, door bijvoorbeeld er tegen op straat te betogen – maar we horen ze niet. Hoe zou dat toch komen?!

Vandaar dat ik mezelf een beetje wil corrigeren. Gisteren ontwikkelde ik zowat de theorie van ‘de geverfde vogel’: wetenschappers bewezen dat een mus, vòòr die voor hun experiment geverfde pluimen kreeg, gewoon een uit de bende was, eenmaal die een verfkleed droeg, gewoon verpikt werd door haar soortgenoten…’tot de dood er op volgde’… Hoe zou het er in de mensenwereld anders aan toe gaan? Welnu: in plaats van die armlastige vreemdelingen hun kledij en lichaamstooi aan de onze aan te passen, zodanig dat ze niet opvallen, en aldus geen angst of wrevel opwekken: laat ze hun eigen woestijngewaden en woeste baardgroei maar aanhouden…

Is toch duidelijk, niet?

Men moet de ”juiste” huidskleur, etniciteit of overtuiging hebben, opdat politici en media aandacht schenken aan slachtoffers van criminaliteit. Dat is in Frankrijk niet anders dan in Nederland. Laten we eens de ten noordoosten van Parijs gelegen kleine stad Bourget in het departement Seine-Saint-Denis nemen. Daar hebben geïmmigreerde medeburgers met behulp van afpersingen, bedreigingen, overvallen, roof en verkrachtingen er de afgelopen jaren voor gezorgd dat er in de omgeving van ”hun” woongebieden bijvoorbeeld geen varkensvlees meer wordt verkocht.

En de etnische Fransen doen in zulke woonwijken interessante culturele ervaringen op. Al meer dan 30 jaar bezit de Française Marie-Neige Sardin in de woonwijk van vooral uit de islamitische cultuurkring afkomstige immigranten in Bourget een boekwinkel (foto). 25 Jaar lang ging alles goed. Sinds vijf jaar echter wordt ze door de immigranten regelmatig aangevallen in haar winkel: hele groepen immigranten hebben haar al op klaarlichte dag in haar winkel verkracht. Men sproeit zuur op haar handen (zo ontneemt men immers in de islamitische cultuurkring vrouwen hun waardigheid), men slaat haar, men bedreigt haar. De politie en de instanties ontkennen niet dat Marie-Neige Sardin in haar winkel in Bourget steeds opnieuw wordt aangevallen door immigranten. Ze ontkennen niet dat ze door vele medeburgers werd verkracht. Maar niemand uit de politiek en van de politie helpt de vrouw. Ze heeft de verkeerde huidskleur, ze is niet afkomstig uit een andere cultuurkring – ze is op de verkeerde plek in haar geboorteland. De vrouw heeft zelfs al een 60 dagen durende hongerstaking achter zich. Dat was in het jaar 2006.

Sindsdien is er niets veranderd. Want journalisten en politici hebben begrip voor de eisen van de immigranten in Bourget: de vrouw zou de ”erge literatuur” van de schappen in haar boekwinkel moeten halen. Bedoeld worden bijvoorbeeld de werken van Balzac en Proust. Ze zou eigenlijk het beste ”in naam van de islam” direct de hele boekwinkel maar moeten sluiten. Alle kennis, alle literatuur moet vanuit hun optiek overeenkomen met de islam. En deze ”kwade” vrouw verkoopt onislamitische literatuur. En op de Franse tijdschriften die ze verkoopt, zijn gedeeltelijk halfnaakte vrouwen te zien. Daarvoor haten de geïmmigreerde medeburgers haar. En net zoals de slagers, die vroeger in de woonwijk nog varkensvlees verkocht hebben, zal men haar net zo lang beroven, slaan en vernederen tot ze opgeeft.

Journalisten vinden dat de vrouw zich inmiddels ”racistisch” over de immigranten, die haar constant aanvallen, zou uitlaten. Ze hebben er geen begrip voor dat de vrouw inmiddels woedend is en niet gewoon opgeeft. Een paar omwonenden helpen de vrouw bij de aanvallen van de, meestal uit Noord-Afrika afkomstige, jeugdige daders. Maar de meesten kijken liever de andere kant op en lopen door. Slechts zelden berichten Franse journalisten over vrouwen zoals Marie-Neige Sardin. Nu heeft ruim een maand geleden Novopress een 17 minuten lang interview met haar gepubliceerd. (http://fr.novopress.info/?p=15434)

E.J BRON on Het Vrije Volk.

24-03-2009 om 13:53 geschreven door digitalia  

WERELDNIEUWS UIT ANTWERPEN

Wie in deze stunt van die eenzaat enig misbruik ziet, is waarschijnlijk vergeten dat…er verkiezingen op komst zijn. Voor sommige mensen heiligt het doel de middelen…Al moest de Patrick hem persoonlijk naar beneden brengen op zijn rug (zelfs niet!), de bladen zullen er vol van staan, met een lange Terzake als gevolg, en woord en wederwoord bij Phara….

Wetten?

Welke wetten? Ho! Ja die wetten! Maar dat zijn belse wetten, die gelden (tot in de puntjes) voor belgen. Liefst, meest en bijna uitsluitend voor belgen met geld, die Vlaams spreken.

Vreemdelingen, asielzoekers (en asielvinders!) zijn niet gebonden aan die wetten. Voor hen geldt, in hoofdzaak, slechts wat in de Koran staat. En daar staat niets in over bouwkranen, noch het ongeoorloofd gebruik ervan. Integendeel, in hun thuislanden is in bouwkranen klimmen gewoon de uiting van plaatselijke folklore. Of iets anders, maar in ieder geval geen teken van verzet of protest tegen de Overheid…want gezegdprotest bestaat daar niet.

Neen, natuurlijk niet. Omdat wie denkt reden te hebben om te protesteren zich wel tweemaal bedenkt. Immers, als hij zich niet bedeacht heeft, of slechts éénmaal, is hij so wie so uit het straatbeeld verdwenen. En niet alleen daar!

Maar laat ik een ex-commissaris(*) van politie uit Antwerpen aan het woord. Als Vlaams Belanger wordt hij gewoonlijk monddood gemaakt, alhoewel de man in deze de zoveelste kraanzitter, alle goede punten verdient voor zijn heldere synthese en zijn bevattelijke voorstellen ter voorkoming….Als man van de Wet, die in opdracht van de toenmalige burgemeester, Leona Detiège (een niet al te beste vriendin van de huidige burgemeester – nieuwe meesters, nieuwe wetten) het Falconplein gezuiverd heeft van de Russische maffia, kan hij het weten. Al had ik liever gezien dat hij het betrokken wetsartikel, goed voor de uitwijzing, met naam en toenaam had geciteerd.  Want nu gaat men nog zeggen, dat hij dat artikel uit zijn duim heeft gezogen

(*) Ik schrijf ex-commissaris, maar bedoel ere-commissaris, al zou dat dan de jongste van het land zijn…...

**************************

Hier gaan we weer. Er is weer eens een zoveelste illegaal in een kraan gekropen. Deze keer in Antwerpen. Het valt me wel op dat die gasten wachten tot het wat warmer weer is vooraleer ze aan hun klimpartij beginnen. De sans-papier van vandaag krijgt in elk geval weer genoeg media-aandacht. En ongetwijfeld hangt Patrick Janssens nu al aan de telefoon met de dienst Vreemdelingenzaken om toch iets te regelen voor deze man. Telkens opnieuw trapt men in de val van de chantage. 

Ik vraag me af of die kerels lang in hun kraan blijven zitten als niemand er aandacht aan schenkt ? Kijk, ik vind ook dat men die asielprocedures op een redelijke termijn moet kunnen afhandelen. Het is inderdaad niet correct om mensen jarenlang aan het lijntje te houden. Maar asielchantage - of dat nu hongerstakings is, eigen mond dichtnaaien, kerken en universiteiten bezetten, kranen beklimmen, e.d. - kan voor mij nooit. 

Het beklimmen van zo'n kraan, met deze poeha erbij, is een verstoring van de openbare orde. En laat de wet nu net voorzien dat dit een reden tot uitwijzing is. Die kraanbeklimmer schiet in zijn eigen voet, maar hij weet natuurlijk net zo goed dat de wet hier toch niet toegepast wordt.

Nochtans kan de bevoegde minister een duidelijk beleid voeren : wie chantage probeert te plegen, gaat er sowieso uit. Voila, dat is krachtig besturen. Maar in dit land zal het wel weer anders gaan. Wedden dat er de komende dagen nog in kranen gaan kruipen ?

Bron Ovr and Out van Ex-Commissaris Bart Debie

24-03-2009 om 13:37 geschreven door digitalia  

KUFJE IN AFRIKA  Deel 2

Het doet deugd gelijk te krijgen van een felle klepper zoals Filip van Laenen, en dan nog in Iskander. Zeker als het deze keer gaat over de evidentie zelf, en als de ‘zeikerds’ van De Standaard en De Morgens eens goed op hun brood krijgen. De kwestie is echter: lezen ze al zoiets. En als ze het al lezen, trekken ze dan niet gewoon hun schouders op?

Ik wil, voor de vrienden anti-papisten, wel toegeven dat de belichting in onderstaand artikel nu vanzelfsprelkend uit de andere hoek komt. De hoek genaamd rationaliteit, realiteit en objectiviteit, om nog maar te zwijgen van de hoek der volledigheid.

Kijk, mij frustreert dat die ‘klunten verzieps’ (is Iepers voor vunzige slijmerds) gewoon nalaten om de feiten van die schabouwelijke abortus te vermelden (Brazilië,overwegend katholiek, zullen ze gedacht hebben, dus laten we zwijgen over Mohamed. Overigens, gaan filmen om de gevolgen van AIDS te gaan belichten in overwegend niet-chrstelijke landen, om daar te wijzen op de uitspraken van de Paus.. Ja, wat is dat? Is dat liegen? Niet helemaal. Is dat de waarheid schrijven? Al helemaal niet. En wat het ergst is: ze worden nergens neergebliksemd noch tegengesproken…Zij zijn niet het Nieuw Geloof, zij zij het Nieuw Evangelie. Het Evangelie volgens Satan….de gevallen engel.

Als we klein waren, werd ons gewaarschuwd dat er een groot zwart kruis op ons voorhoofd verscheen als we durfden liegen. Ik zou dus voorstellen, dat die Oude Stervende Media met hetzelfde satansteken onder hun titel op de voorpagina zouden verschijnen.  Zichtbaar teken van hun gebeten kwaliteitsvolle ….onbetrouwbaarheid.

In deze hoop wil ik leven en sterven.

From the desk of Filip van Laenen on Sun, 2009-03-22 18:38

De laatste weken kwam de katholieke Kerk, en dan in het bijzonder paus Benedictus XVI, om verscheidene redenen zwaar onder vuur te liggen. Zo was er de commotie rond de opheffing van de excommunicatie van de bisschoppen van de Priesterbroederschap St. Pius X, een geval van incest en abortus in Brazilië, en nu naar aanleiding van zijn eerste reis naar Afrika een nogal voorspelbare rel over het standpunt van de Kerk over de AIDS-problematiek op het zwarte continent. Opvallend: in geen van de drie gevallen blonken de meest uitgesproken tegenstanders bepaald veel uit door eerlijkheid, maar dat hield hen niet tegen zich moreel superieur op te stellen tegenover de paus.

Laat ik misschien van start gaan met alvast één vaststelling: vooral zij die zich anders nog niet dood zouden willen laten betrappen in een kerk, tenzij een samenwonende homofiele priester die vooral de verdraagzaamheid predikt de mis staat op te dragen, klauteren als eersten de barricades op om hun afschuw uit te schruwelen. Zo komt het ook dat in België vooral kranten als De Morgen en Le Soir de strijd aanvoeren tegen al wat voor conservatief kan doorgaan in de katholieke Kerk, of de katholieke Kerk tout court, en de paus met veel ijver van misdaden tegen de menselijkheid beschuldigen zolang hij weigert het uitdelen van condooms in Afrika als een soort van elfde gebod te erkennen. Enige eerlijkheid –of kennis van zaken– aan de kant van deze bloedhonden, bijvoorbeeld onder de vorm van een correcte en genuanceerde berichtgeving over de standpunten van de Kerk en de feitelijke situaties ter plaatse, hoeft men bij hen echter niet te verwachten.

Zo was er dus de opheffing van de excommunicatie van de leden van het Priesterbroederschap St. Pius X. Om te beginnen was het niet meer dan dat: de opheffing van de excommunicatie van de leden van de priesterbroederschap, en bijvoorbeeld niet de erkenning ervan als een nieuw orgaan binnen de katholieke Kerk. Concreet betekent dit dat de bisschoppen van deze priesterbroederschap nog lang geen katholieke bisschoppen zijn. Meer zelfs, er valt nog een lange weg af te leggen vóór één van hen zelfs nog maar gewone priesterlijke taken zoals het opdragen van een eenvoudige mis zal mogen uitvoeren binnen de katholieke Kerk. Dat men in Rome echter een steek liet vallen door de achtergrond van de vier bisschoppen niet voldoende na te gaan kan moeilijk ontkend worden, en erkent de paus trouwens zelf ook, maar de reactie van het Vaticaan toen duidelijk werd welke negationistische meningen bisschop Richard Williamson erop na hield laat anderzijds toch ook weinig aan duidelijkheid te wensen over. Wie echter de verhalen in de pers las kon soms bijna de indruk krijgen dat de paus de excommunicatie van de Pius X-broederschap opgeheven had met als uitdrukkelijk doel bisschop Richard Williamson nog bij leven tot een katholieke heilige te laten uitroepen. Wat de opheffing van de excommunicatie precies inhield, of misschien beter gezegd, wat ze vooral niet inhield, wat de precieze achtergrond en het doel ervan was, en wat het echte standpunt van het Vaticaan over het negationisme was, viel in de pers nergens te lezen. Commentatoren als een Yves Desmet in De Morgen hadden het immers te druk het proces van de paus te maken om hun lezers daarover correct te informeren. «Gebeten om te weten» is dan de reclameslogan.

Vervolgens was er de controverse rond abortus van een negenjarig meisje in Brazilië, verkracht door haar 23 jaar oude stiefvader. Als gevolg van de abortus werd het meisje, haar moeder en het medisch personeel dat de ingreep uitvoerde automatisch uit de katholieke Kerk gezet. Nu is het niet moeilijk in te zien dat dit misschien wel iets te kort door de bocht was, zeker als men weet dat er ook medische complicaties rond de zwangerschap waren. Maar de manier waarop deze zaak in de pers voorgesteld werd, soms wel alsof de Kerk de stiefvader van het meisje in verdediging had genomen, liet duidelijk zien dat de pers zich al bij al ook niet al te veel aantrok van het lot van het verkrachte meisje. Meer dan een stok om een katholieke hond te slaan was dit voorval voor hen immers niet. Overigens: noem het meisje Aïsja, de stiefvader Mohammed, en verplaats het hele voorval naar het Arabische schiereiland van de zevende eeuw, en de voltallige persmeute springt onmiddellijk in de politieke-correcte houding en pleit vooral voor een «sereen» debat en het ontzien van allerlei gevoeligheden. De ene pedofiel is immers de andere niet.

En dan was er dus de eerste Afrikareis van paus Benedictus XVI. Afrika kent veel problemen, en zal nog lange tijd veel problemen kennen, maar van zodra de paus in beeld komt wordt dit alles in de hoofden van het weldenkende gedeelte van de journalisten herleid tot het in grote schaal uitdelen van condooms als enige oplossing om de verspreiding van AIDS te kunnen tegengaan. Het viel dan ook te verwachten dat naar aanleiding van de reis hierover één of andere vraag gesteld moest worden, en dat wat het antwoord van de paus ook zou zijn, de controverse hierover nog maar eens stevig op gang zou getrokken worden. Een achterlijk standpunt van een conservatieve engerd die niet weet waarover hij het heeft, een medische leugen, ja, van zelfs niets minder dan een misdaad tegen de menselijkheid was er sprake! De grote woorden waren weer eens bijzonder goedkoop en gemakkelijk uit het klavier getokkeld, om over de lichtjes belachelijke –niet hetzelfde als humoristische– cartoons nog maar te zwijgen. (A propos, hoeveel doodsbedreigingen hebben die cartoonisten al ontvangen, en hoeveel ambassades werden hiervoor al in brand gestoken?) Maar wat de paus nu écht geantwoord had kwam je in de gewone pers niet te weten. En dat was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling niet van de vraagsteller van France 2.

Zo wil men er bijvoorbeeld uitdrukkelijk niet bij stilstaan dat de Afrikaanse vrouw er ondanks alles misschien toch niet zo mee gediend is dat enkele Westerse beterweters op grote schaal condooms komen verspreiden in hun dorpen, daarmee impliciet aangevend dat het inderdaad niet zo nauw steekt met de huwelijkstrouw als je maar een condoom gebruikt. Dat het toch paradoxaal is dat mannelijk zwart Afrika weigert een condoom te gebruiken omwille van het standpunt van de katholieke Kerk, maar doof blijft voor dat deeltje over de huwelijkstrouw. Dat het precies in die landen is waar de kerken, en dan in het bijzonder de katholieke Kerk, zwak staan, AIDS het hards toeslaat. Je moet het trouwens maar kunnen, zoals de BBC, om in voornamelijk evangelische en anglicaanse landen op het Afrikaanse continent documentaires te gaan draaien over de ravage die de katholieke Kerk daar met haar standpunt zou aanrichten. Dat onze kwaliteitskranten De Morgen of De Standaard daar nog nooit eens een dossier aan gewijd hebben! En wat houdt een Rik Torfs tegen om dat allemaal eens op een progressieve wijze uit te leggen? Blijkbaar houdt men liever de lezers dom, zodat men op tijd en stond zich nog eens goed kan laten gaan.

24-03-2009 om 12:34 geschreven door digitalia  

KAUF NICHT BEI JUDEN

Duitsland 1933

=

Frankrijk 2009: bekijk deze opnames

Antisemieten halen Israëlische producten uit de supermarkt van Carrefour

***********************************************

Redaktie, Ik denk dat de beelden voor zich spreken. De geschiedenis herhaalt zich en iedereen kijkt toe: Duitsland 1933 en Frankrijk anno nu, maar voor Frankrijk kan men inmiddels ieder land in Europa invullen. J. H. Kruijer

Naschrift: het is niet bekend of er betaald is voor de weggehaalde producten, maar gezien het doel van de 'actie' is dat onwaarschijnlijk. Maar zelfs als er wel betaald zou zijn: het binnenmarcheren van een supermarkt, het houden van een zitdemonstratie en toespraken waarin wordt opgeroepen tot een boycot tegen bepaalde landen valt niet onder het demonstratierecht. Een supermarkt is een geen publiek eigendom, maar particulier eigendom. De eigenaar stelt zijn bedrijf slechts open voor klanten, niet voor demonstranten.

Carrefour heeft net zoveel recht om demonstranten de toegang te weigeren als het recht heeft om marktkooplui die in de winkel van Carrefour concurrerende producten willen aanbieden te weren. De politie dient in zo'n geval op te treden om Carrefours eigendomsrechten te beschermen.

Strikt genomen hebben de demonstranten bij handhaving van eigendomsrechten slechts het recht om de schappen met Israëlische producten leeg te kopen. Dus netjes afrekenen aan de kassa a.u.b en geen zitdemonstraties en geen toespraken. Die houd je maar op publiek terrein.

Of Carrefour überhaupt geprobeerd heeft om iets te ondernemen, of dat het de politie was die in gebreke bleef is ons niet bekend. Maar Carrefour moet niet vreemd opkijken als de volgende keer alle alcoholische dranken en niet-halal vlees uit de schappen worden verwijderd.

Feit is dat links sinds eind jaren zestig de definitie van 'vreedzame actie' en het 'vrije recht van demonstratie' voortdurend heeft weten op te rekken.

Lees The Cashing-in: The Student Rebellion uit Capitalism The Unknown Ideal er maar op na.

In Het Vrije Volk.

Voor dagelijkse oorlog ophitsing van de Arabische wereld tegen Israël en het Westen: zie ook en de aldaar uitgeschreven wachtwoorden.

http://www.europalestine.com/

Vooraleer U verder leest, of afsluit:

U heft toch gekeken naar de plundering van deze Carrefourwinkel die aangekondigd werd bij het begin van het artikel in Het Vrije Woord (hierboven)? Het zijn beelden die niet moeten onderdoen voor het weekoverzicht van Cinema Pathé ten tijde van Hitler-Duitsland wanneer de ‘spontane’ Jodenhaat tot uitbarsting kwam.

De video is hallucinant en voorspeltn niets goeds voor niemand. De bruine haatbaarden en de opgezweepte bruine vrouwen (zonder kopvod?!) in groene T-shirts met zwart opschrift (de Arabische kleuren) PRO PALESTINA en BOYCTT ISRAEL die de rekken leegplunderen en de winkel overweldigen, zijn zo goed als zeker een vooruitblik op wat ons te wachten staat….zodra de Muzelmannen zich een beetje in de meerderheid beginnen te voelen, en van zodra hen dan een vinger (wereldwijd) in de weg wordt gelegd.

Inderdaad, het gaat om de voorbereidingen van een Grote Oorlog, waarvan ZIJ zoals de mannen en de vrouwen in die Carrefour, de vooruitgeschoven pionnen zijn, en waarvan het Westen weigert de werkelijkheid te zien.

Inch’Allah, Filip! Uw boek moest 30 jaar vroeger gepubliceerd zijn, en daarvoor draagt de Führer van de Afgeleefden een afgrijselijke verantwoordelijkheid. Want die kan niet zeggen: ‘dass habe ich nicht gewusst’!

23-03-2009 om 18:03 geschreven door digitalia  

I’M AFRAID OF YOU - GO AWAY

Na de ‘Meiden van Halal’ nu ook nog de Franse mediaster en hiphopper, een zekere … Médine…..Slikken zullen we ze, en zwijgen! Aldus een verhelderende  dmde gedachte van deze morgen.

Ze kunnen het niet laten!

Geniet mee van de heilsmuziek in de OUVERTURE TOT DE ISLAMISERING van het verlicht genie Jan Goossens, artistiek leider van de KVS, als ik even mag beklemtonen de Koninklijke Vlaamse Schouwburg. Tot nader order nog altijd niet de Koninklijke Islam Schouwburg, al zou dat misschien welgevalliger klinken in de oren van deze verlichte achterlijke..

Een mens zou zich afvragen met welk recht die man spreekt, al heeft hij natuurlijk recht op een persoonlijke eigen mening. Maar dan mag hij niet zonder het minste voorbehoud gaan tetteren en trompetten met het petje op van artistiek leider van een Vlaamse Schouwburg, koninklijk of niet. Beroepsbekwaamheid zou hem beter staan! Te oordelen naar het bezoekersaantal van zijn Schouwburg.

Inzake die T-shirts waarvan ons Jantje zo zot is. Tot de Dames en Heren ‘muslim’ zoals dat in ’t Frans heet, zou ik willen zeggen; niet slim hoor! Jullie bereiken het verkeerde resultaat door een verkeerd signaal. Door te vragen niet te panikeren, geven jullie toe dat, wie U ziet, instinctief panikeert. Dus jullie weten (of vrezen terecht) dat daar reden toe is…. Jullie klinken zo wat als de slager, die met het mes achter de rug, de schaapjes toespreekt! Niet slim, hé!

Wat zou U, artistiek Jantje, er van den ken, moest er in de Nieuwe Media (het Internet, waar U netjes geen vat op hebt) oproepen verschijnen voor het dragen van T-shirts met het opschrift: (zie titel)

I’M AFRAID OF YOU – GO AWAY.

Weetewa?  ik in Uw plaats zou schrijven, artistiek Jantje? Ik zou schrijven: Muzelmannekes en Muzelvrouwtjes, jullie zouden toch moeten weten dat alles wat vreemde veren heeft, weggepikt wordt (in de dierenwereld). Begin dus met normaal gekleed en geschoren te zijn. Spreek en schrijf daarbij onze taal en laat die Arabische macaroni-slierten waar ze thuishoren, in de zandbak van de warme woestijn of in de koele paleizen van de verre kaliefen en vrome sultans. Wees een beetje gematigder op Uw sites, op ‘wijblijvenhier.nl, om maar een voorbeeld te noemen. Oordeel streng over Uw broeders en zusters bommenleggers en raketschieters overal ter wereld en zorg dat we ondervinden dat jullie dat echt menen. Hou Uw eigen ‘kansarme jongeren’ in toom en zorg dat ze de schoolbanken verlaten aan 18 jaar met toch wat meer dan een kleuterklas-diploma op zak. Zorg door jullie eigen sociale controle dat onze gevangenissen niet zo overvol raken  en geloof ons, als wij zeggen het goed te menen met jullie. Maar zeg AUB in jullie thuislanden dat het nu genoeg is. TTOP IS TEVEEL en TEVEEL IS TROP. Jullie hebt gekozen: zelfs als een kat in een viswinkel geboren is, is ze daarmee nog geen vis. Het zal jaren duren éér Vlaanderen Uw vaderland is. Begin dus met Uw vroeger land, neen, niet te vergeten, maar los iedere dag de banden een beetje meer. In dezelfde mate dat U ons dat laat voelen, zullen wij jullie liever zien blijven. Nota Bene, voor de slimsten onder U: al eens gedacht aan een bloeiende carrière daar waar U vandaan bent gekomen? Jullie zouden een sieraad voor de familie zijn en een verrijking voor de economie van jullie vaderland. Zou mooi meegenomen zijn: terug in eigen traditie, eigen godsdienst, eigen mensen, waar het respect, waar jullie zo om roepen, jullie automatisch zou toekomen….

En die T-shirts? Laat die waar ze thuishoren. Bij menselijke wezens die willen leven zoals 1400 jaar geleden. Al staat het jullie natuurlijk vrij om dat niet te doen. Maar ‘Not in My home’ is ook een duidelijke slogan, niet?

'I'm muslim, don't panik'

Jan Goossens, artistiek leider van de KVS, schrijft om de twee weken een opiniestuk voor De Gedachte. Vandaag: Médine, de meiden van Halal en de vijanden in onszelf.

De islam is hier en gaat niet meer weg. Jan Goossens haalt zowel de Franse hiphopster Médine als de Nederlandse Meiden van Halal aan om te tonen waarom we het ons niet kunnen permitteren om de brains, de energie en het engagement van Belgische moslims te negeren.

Klaagzangen over de jeugd van tegenwoordig zijn van alle tijden, maar wie op 13 maart in Brussel present gaf op het concert van de Frans-Maghrebijnse hiphopster Médine, georganiseerd door de socio-culturele organisatie Comac-Quartier, kwam buiten met de indruk dat het met de jonge allochtone generatie in onze hoofdstad wel goed komt, als er naar hen geluisterd en met hen gedebatteerd wordt.

Rapper Médine ziet er uit als een zware jongen, heeft een stoere podiumact, maar zijn teksten, door 800 Brusselse jongeren van a tot z meegezongen, getuigen van een constructief politiek bewustzijn en blijven ver van alle gangsta rap-clichés. Die cocktail slaat aan, in die mate dat Médine al zijn eigen kledinglijn heeft, met als motto 'Le savoir est une arme'. 'I'm muslim, don't panik', staat er op een van zijn t-shirts.

Die kreet vat krachtig samen wat Médine, en zoveel jongeren van Maghrebijnse afkomst uit de Franse banlieues, Schaarbeek, Molenbeek en de rest van ons land, aan de wereld te zeggen hebben: wij zijn hier en gaan niet meer weg, en wij willen echt een deel van de samenleving zijn.

Een hoofddoek en een grote bek
We zouden dom zijn als we met dat signaal niet ons voordeel doen: de energie en de brains van de Brusselse fanclub van Médine - ja natuurlijk, deels gelovige moslims - kunnen we in Brussel beter niet verspillen, al was het maar omdat onze stad anders een tijdbom wordt. Laat ons van islamofobie dus geen plicht maken, zoals Filip Dewinter vraagt. Dat zou een historische vergissing zijn.

Dat we het moeilijk hebben om de realiteit te aanvaarden dat van onze 'wij' onder meer ook vrijgevochten, felgebekte en gehoofddoekte jongedames deel uitmaken, bleek recent toen Phara in een briljante move Dewinter confronteerde met de Meiden van Halal. De zussen Esmaa, Jihad en Hajar Alariachi zijn bekende tv-figuren uit Nederland met alle vermelde kwaliteiten: een heerlijke Hollandse grote bek, uitgesproken meningen en felgekleurde hoofddoeken.

Ze hadden één punt: wij zijn geboren en getogen Hollanders die alle Nederlandse wetten respecteren, en ook gelovige moslima's die iedere dag gehoofddoekt naar het werk gaan. Geen speld tussen te krijgen, maar toen de zussen aan Dewinter het niet onlogische verwijt maakten dat hij onze samenleving dreigt te 'ontwrichten' met zijn islamofobe pleidooi en stelling dat ook de zussen 'onderdrukte vrouwen' zijn, ontstak het studiopubliek in pro-Dewinter toorn.

Uiteraard moet de islam kritisch bevraagd worden, maar stilaan is er sprake van een uitzichtloze obsessie tegen die islam. Dat bleek vorig weekend ook uit een opiniestuk van DS-criticus Mark Cloostermans. Die stelde de pertinente vraag of de heisa rond de niet-selectie van Erwin Mortier voor de kanselredes in Mechelen niet overdreven was. Een pleidooi voor nuancering, tot de aap uit mouw kwam: echt 'smadelijk' was dat de linkse kerk fel inhakte op onze kardinaal maar niet op Tom Lanoye, die een petitie tekende met de vraag om Hamas van de lijst van terroristische organisaties te schrappen.

Makkelijk vijandbeeld
Cloostermans' stelling: Lanoye steunt Hamas en dus ook de invoering van de sharia, en hij komt er nog mee weg ook. Zijn conclusie: Hollands essayist Joost Zwagerman heeft alweer gelijk - kritiek op de islam mag niet. En Mortier wentelt zich in een makkelijk 'vijandbeeld'. Misschien is Cloostermans selectief doof, maar mijn oren tuiten ondertussen van de kritiek op de islam, ook uit zelfverklaarde linkse hoek. Het discours van Zwagerman lijkt me, voor wie Paul Scheffer las, al zowat tien jaar oud. Tenslotte: wie Mortier om nuancering vraagt, wentelt zich best zelf niet in makkelijke vijandbeelden van Lanoye en de islam.

Inzien dat decriminalisering van het democratisch verkozen Hamas noodzakelijk is in Palestina, is geen goedkeuring van ieder Hamas-programmapunt. Bovendien is de Hamas-houding tegenover die sharia in snelle evolutie, wat niet geldt voor onder meer het mysogine en door België gesteunde regime in Saoedi-Arabië.

Een onderzoek van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen toont aan dat onverdraagzaamheid en racisme in Vlaanderen en Wallonië ingeburgerd raken. Brussel scoort over de hele lijn beter, gemiddeld 15 tot 20 procent, wat het centrum tot het inzicht brengt dat veelvuldig contact met 'anderen' onze samenleving vooruithelpt. Niet zo lang geleden kwamen nieuwsgierige Vlamingen per bus naar culturele actviteiten in Brussel. Misschien moeten we dat opnieuw promoten, in een geactualiseerde versie: ook een concert van Médine zou op de agenda kunnen staan. Het zou een speelse manier zijn om het makkelijke vijandbeeld te counteren dat 90 procent van de gelovige moslims gevaarlijke fundamentalisten zijn.

Of we nu willen of niet: gelovige moslims zullen 'onze' toekomst mee vormgeven, in Brussel en België. Om het laatste woord te geven aan Bono: "Dat hele 'zij versus wij'-gezeik is melig. Er is geen 'zij', alleen 'wij'. Onze vijanden zijn innerlijke demonen zoals ijdelheid die je beletten om je volle potentieel waar te maken. Dat zijn pas interessante tegenstanders." Misschien moeten we islamofobie aan dat lijstje van tegenstanders toevoegen.

23/03/09 07u31

23-03-2009 om 17:26 geschreven door digitalia  

DRIE DWAZE MAAGDFEN ZONDER LAMP (*)

Even terugkomen op een ‘oude’ Phara, namelijk deze van 12 Maart, waarschijnlijk door velen meer dan een keer bekeken bij ‘deredactie.be, afdeling Videaozone. Zeg nu niet dat wij (enfin, ik toch niet) dat gedaan hebben om die 3 vrouwelijke soldaten van Allah te her bewonderen. Wij hebben andere velletjes op onze zolder hangen! lijk ze in Antwerpen zeggen. Het was ons (mij toch) meer te toch om onze Fluppe bezig te zien en om ons te ergeren aan de ‘gelachtsloze’ maar duidelijke sympathie van de moderators.

De aanleiding om het verhaal van die 3 dwaze maagden te herkauwen, is het stukje van A.  Griffon (http://agriffon.blogspot.com/ ) dat ik hieronder schaamteloos herneem, met de bedoeling dat het zoveel mogelijk gelezen wordt. Want, inderdaad, er is niets mooier dan 3 dwaze maagden die in hun hemd gezet worden. Denk aan Tinneke van Heule, ons maartje in zijn hemd…Als daarbij de (overigens lieve) moderatrice deze keer roemloos ten onder gaat bij de gewiekstheid van hem die ze wilde in het zand doen bijten door de bijtende spot van de 3 opgefokte en doorwinterde mediabeesten, dan kan de vreugde niet op!

In het Evangelie hadden de 3 dwaze maagden tenminste nog hun lampen (om klaar te zien) mee, ze hadden alleen niet gedacht aan reserve-olie en zo kwamen ze in het donker te zitten en aar de titel van de parabel.  Deze 3 echter hadden niet eens een lamp bij! Zodat zij alleen geflatteerd konden giechelen toen de Fluppe in de kledij van een van hen de kleuren van Club Brugge meende te ontdekken.  Of ze er onderdrukt uitzagen? was de kern van hun charge tegen ‘de griezel’ van het Vlaams Belang.

Een goed ingestudeerd nummer in ieder geval! Als cabaretiers staat hen nog een mooie toekomst tegemoet. Ze zijn inderdaad niet op hun bekje gevallen. Neen, een blayw oog van tegen de kleerkast te lopen, hebben ze nog niet. Misschien na de uitzending….Leuke voorzet, waarop de Fluppe niet meer kon (mocht) reageren. We eten immers dat het diens gewoonte is, de tegenstander af temaken met…het laatste woord!

Want voor soldaten in oorlogstijd is camouflage de meest gereide weg. U denkt toch niet dat Phara 3 slonzige wenende Moeders van Smarten zou opvoeren om voor de Leeuw (van Vlaanderen) te worden geworpen?  Ik zou een vliegje willen zijn bij het eerstvolgend rapport en onderhoud imman-maagden, bij hun eerstvolgende instructie-leergang naar Turkije….

En wat ik vooral zou wensen, is dat er 3 Vlaamse maagden uit een van de vele combat-verenigingen die Vlaanderen telt, eens zouden mogen geconfronteerd worden in Nl, laat ons zeggen tegen het fenomeen ‘Weer De Leeuw’, maar dan met de vraag: wij zijn onderdrukt, ziet U dat niet! Wedden dat die De Leeuw na de uitzending zijn naam verandert in ‘De Hond’, af te beelden met een enorme muil en met de staart tussen de poten….

God wat heb ik genoten. méér van dat AUB! Zelfs iedere avond, in ‘prime time’want dan zie ik de Staatsvuiligheid in actie treden. Om te onderzoeken wat al die reisjes naar Allahs landen betekenen. Zouden ze, naast instructies halen, daar allen naartoe reizen voor de gezonde lucht? Wat is de frequentie van hun thuisland-reizen en door wie wordt dat betaald? Welke zijn daar hun verplaatsingen?

Daarop reageerde ik als volgt:

Voor de atheïsten onder ons: jullie weten niet wat U mist door de Bijbel niet te kennen.  Al ware het maar om te kunnen verwijzen naar de Koran, die er een flauw afkooksel (!) van is. Welnu, de Bijbel staatvol met moordverhalen door Het Uitverkoren Volk tegen alle soorten en formaten van vijanden, en ontelbaar zijn de stories waarin verleidelijke (Joodse) dames hun God dienen door in het bed te verzeilen van de tegenstander(s). In de lagere school kon de Meester zo heerlijk lang dergelijke ‘vijandelijkheden’ beschrijven, waarbij, om maar één voorbeeld te vermelden, Saùsom wel de meest tot de verbeelding sprekende was. Zijn macht zat in zijn lange haren, maar in gevangenschap waren die geknipt….Door de listen ener verleidelijke schone mocht hij zijn forsballen op een dag komen demonstreren in het paleis van de Koning. Daar werd hij, uit voorzorg en om veiligheidsredenen, met iedere arm aan een pilaar gebonden…die hij (pointe van het verhaal) kon omver trekken, wat nietvoorzien was, zodat gans het koninklijk paleis instortte….Zo was die les in ‘Gewijde Geschiedenis’ toen al onrechtsreeks een wijze levensles. Hoedt U voor de listen en lagen van alle Eva’s ter wereld!.....Bovenal en in het bijzonder in tijden van oorlog!

23-03-2009 om 14:49 geschreven door digitalia  

Hieronder vindt U een blik achter de schermen hoe de publieke opinie wordt gemanipuleerd. Mppo van Het Laatste Nieuws, dat hiermee een paar treden stijgt op de ladder naar hete Pravda-meoderschap…

Anders gezegd hoe het ‘cordon sanitaire’ contraproductief werkt?

Om het nog duidelijker te stellen, hoe de politiek ‘correct’ denkende elite (enfin, dat denken ze toch van zichzelf) probeert de massa in het gareel te dwingen, en zich daarbij niet beter of slechter gedraagt dan de lui die verantwoordelijk zijn geweest voor de concentratiekampen en de goelags?

Komt daarbij dat de ‘opiniemakers’ van de soort als het AFF overal de manipulaties (halve waarheden en hele leugens, valse lezersbrieven) denken te zien waarin zij zelf zo sterk uitblinken. Meer nog: het is hun handelsmerk…Wat zij willen is pure censuur: om de vele lezersbrieven enz niet te moeten filteren, ineens alle kritische geluiden weggommen, zodat zij kunnen zeggen en schrijven: het volk volgt ons!

Neen, Heren, zo gaat de vlieger niet op.  Dat ziet U een klein beetje als U naar de evolutie in Italië kijkt: en naar de eenheidspartij (nieuw) rond Berlusconi, de Popolo della Libertà, goed voor 40% van de stemmen….Alhoewel jullie dat weer zullen uitleggen als een terugkeer naar de ‘faces’, de samengebundelde groep speren, waar het woord ‘facisme’ weer zal mee geschreven worden…. Inderdaad, alles wat jullie niet aanstaat, krijgt het verwijt ‘facisme’ naar de kop.

De pot verwijt de ketel, hé….

Kennen jullie nog Swa Cauwenbergh's (zie: http://aff.skynetblogs.be/post/6184191)", vraagt men ons wel eens na het zien van wat er allemaal verschijnt in reactie op artikels op de online edities van kranten. Daar wordt inderdaad nogal wat afgezeikt, terwijl voor de online editie van Het Laatste Nieuws (foto 1) bijvoorbeeld toch drie moderators in dienst zijn om na te zien wat online kan gezet worden. Een mens durft er niet aan denken wat het allemaal zou staan als op de website van Het Laatste Nieuws de lezersreacties niet gefilterd zouden worden.

Op een trefdag van het netwerk ‘Racisme keren’ (zie: http://www.kms.be/content/blogsection/4/27), gisteren in Sint-Niklaas, zei Bart Franssen, adjunct-hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, dat er niet alleen vermoedens zijn dat de lezersreacties gemanipuleerd worden door het VB, zoals met Swa Cauwenbergh – secretaris van het VB-Londerzeel die onder wel dertig aliassen lezersbrieven verstuurde naar kranten en weekbladen. Er zijn ook bewijzen van. In een intussen bij de redactie goed bewaarde mail wees een VB-mandataris aan een uitgebreid adressenbestand dat op www.hln.be een discussie bezig is. “Gelieve het nodige te doen.” Meer was blijkbaar niet nodig, de geadresseerden wisten hiermee wat hen te doen stond. Bart Franssen wees ook op de internetpolls. Als die na een uur online te staan plots overhellen naar een bepaald standpunt, kan men wel vermoeden wat er intussen gebeurd is. De naam van de VB-mandataris werd niet bekendgemaakt, al was het maar omdat in zijn mail stof zit voor een journalistiek onderzoek naar de manipulatie van de publieke opinie. Hopelijk komt het ooit zover.

Vorige week is de Raad voor Journalistiek (zie: http://www.rvdj.be/vereniging.php) het overigens eens geworden over aanbevelingen voor het modereren van debatten op de internetedities van kranten en andere media. Tegenover de vrijheid van meningsuiting, als essentieel onderdeel voor het behoud van de democratie, staat dat geen enkel recht onbeperkt is. De vrijheid van meningsuiting stopt waar het begint met aanzetten tot racisme, geweld, negationisme… De discussie binnen de Raad voor Journalistiek heeft overigens maanden aangesleept omwille van tegengestelde belangen tussen de uitgevers en de journalisten. De uitgevers willen, zeker in deze tijden van crisis en dalende reclame-inkomsten, zoveel mogelijk bezoekers generen voor hun websites. Uiteindelijk waren ze het er mee eens dat ranzige lezersreacties afstralen op het imago van het medium waaraan de website verbonden is, het negatieve publiciteit is. De richtlijnen worden eerstdaags naar alle uitgevers verstuurd, en dan is het afwachten of die uitgevers de nodige investeringen in personeel willen doen of willen behouden om de kwaliteit van hun lezersrubriek te bewaken.

Een ander probleem is dat dom racisme natuurlijk opvalt, maar wat als het subtieler wordt? Wat als het om islamfobie gaat? Vrees voor de islam bestaat, en verwerpen van de islam moet ook kunnen. Als mensen het katholiek geloof overboord gooien, waarom zouden ze dan wel persoonlijk open moeten staan voor de islam? Maar wat als onder de islamfobie racisme verpakt zit? Dan wordt het natuurlijk anders. Voor de drie moderators bij Het Laatste Nieuws, die dagelijks een vijfduizend berichten voor de online editie van de krant moeten checken, vergt het de nodige alertheid. Websitebezoekers kunnen wel reageren op wat andere websitebezoekers aan commentaar achterlaten, maar we zitten dan al vlug in een grijze zone van wat kan en wat niet zou mogen. Een grijze zone die door VB'ers en gelijkgezinden volop geëxploiteerd wordt.

Van Kobbegem, waar de redactie van Het Laatste Nieuws gevestigd is, naar Kortrijk. De lezersreacties beginnen natuurlijk met wat in de krant zelf verschijnt. In Kortrijk bijvoorbeeld laaien de emoties op naar aanleiding van een manifestatie die het VB er maandag 30 maart houdt tegen een “supermoskee met minaret in Kortrijk!” (foto 2). Filip Dewinter komt daarvoor langs vanuit Antwerpen, maar als dan voorzichtig geopperd wordt om een vreedzame tegenbetoging te organiseren slaan de stoppen helemaal door aan de Leie. “Zal iedereen die op die tegenbetoging afkomt vreedzame bedoelingen hebben?”, vraagt burgemeester Lieven Lybeer (CD&V) zich af? Het lijkt of hij kan leven met de VB-manifestatie, maar als een tegenbetoging aangekondigd wordt – en dan nog door een allochtone inwoner – is het hek van de dam. De plaatselijke pers toetert dit rond (zie: http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=GT27T7UT), en het onveiligheidsgevoel stijgt meteen. Met dank aan de plaatselijke CD&V-burgemeester. Verbaast het dan dat 1 op 3 Belgen zich intolerant toont tegenover etnische minderheden, en vooral wie geen contacten met hen heeft negatief staat tegenover allochtonen (zie: http://www.diversiteit.be/index.php?action=artikel_detail&artikel=119)?

Bron AFF (Anti Fascistisch Front)

22-03-2009 om 14:18 geschreven door digitalia  

Onderstaand berichtje komt van de site van de BRT, of wat had U gedacht?!

Het is geschreven met inkt van het merk ‘vinaigre pur’ en kan niet nalaten te beklemtonen wat de politieke correctheid voornamelijk wil beklemtoond zien: waarom zouden ze anders Benito Mussolini er met de haren bijsleuren?

Links is overal ter wereld een slechte verliezer, en wijst altijd op de splinter in het oog van ‘de anderen’ – ze weigeren halsstarrig de balk in hun eigen ogen te zien. Ze hebben het echte goed in het socialisme vermoord en moeten uit armoe en voor het behoud van hun eigen postjes (mandaten) zich nu richten op wat zij altijd bestreden hebben: godsdienst immers was opium van en voor het volk. Aldus is links de specialist geworden in het volgen van de verkeerde leiders….

De Redactie - za 21/03/09 22:55 –

In Italië heeft de post-fascistische Alleanza Nazionale zichzelf opgeheven. Volgende week gaat de partij op in de nieuwe rechts-conservatieve "Il Popolo della Libertà" van premier Berlusconi.

Op het laatste congres van de Alleanza Nazionale noemde minister van Defensie Ignazio La Russa de AN en Berlusconi's Forza Italia "tweelingen voor het leven".

Voortaan zullen beide partijen dus opgaan in de nieuwe partij "Il Popolo della Libertà" (Het volk van de vrijheid). Samen zijn de twee partijen goed voor veertig procent van de stemmen. 

De leider van de Alleanza Nazionale, Gianfranco Fini, gaat de nieuwe partij leiden samen met Silvio Berlusconi  Morgen zal Fini het congres toespreken.

De Alleanza Nazionale werd in 1995 gevormd uit de  neo-fascistische MSI en conservatieve christendemocraten door MSI-leider Gianfranco Fini.

Die heeft sindsdien hard gewerkt om het imago van de erfgenamen van dictator Benito Mussolini op te poetsen. Hij noemde het fascisme een absoluut kwaad, veroordeelde tijdens een bezoek aan Israël de rassenwetten van Mussolini en volgde een moderne, rechts-conservatieve koers.

Pssst Het is zonde heb ik altijd geleerd, zich te vermeien in andersmans’ tegenslagen. Maar deze keer zal ik toch moeten biechten!

22-03-2009 om 10:52 geschreven door digitalia  

Het Europese Parlement heeft zich kennelijk ten doel gesteld de taal te zuiveren van zogenaamde discriminerende begrippen. Hiervoor werd nu een brochure met geslachtsneutrale namen uitgegeven die begrippen zoals ”staatsman”, ”voorzitter” of ”stewardess” wil vervangen.

De brochure met de titel ”Geslachtsneutrale taal in het Europese Parlement” heeft onder conservatieve afgevaardigden uit Groot-Brittannië grote woede opgeroepen, bericht het Britse dagblad The Daily Telegraph.

De auteurs van de brochure stellen voor om de uitdrukking ”chairman” (voorzitter) door het voor vrouwen minder discriminerende begrip ”chairperson” (voorzittend persoon) te vervangen. Ook dient het woord ”businessman” (zakenman) het veld te ruimen voor ”businessperson” (zakenpersoon).

”Politieke correctheid heeft alle grenzen overschreden”

De afgevaardigden van het Europese Parlement wordt tevens nadrukkelijk aangeraden niet het vrouwelijke personeel aan boord van vliegtuigen te beledigen door het woord ”stewardess” te gebruiken. Het is beter dat de omschrijving ”flight attendant” (vluchtbegeleidingspersoon) wordt gebruikt. Ook de woorden ”brandweerman”, ”staatsman” en ”juffrouw” worden taboe.

De Britse afgevaardigde Philip Bradbourn zei dat de nonsens van de politieke correctheid alle grenzen zou hebben overschreden: ”Het resultaat van zulke initiatieven is alleen maar de verspilling van belastinggeld en de vernietiging van de taal.” Hij wil geen deel uitmaken van dit proces, zei hij tegen de Daily Telegraph.

”Eerst worden de bananen en nu de taal gestandaardiseerd”

De uit Schotland afkomstige afgevaardigde Struan Stevenson zei: ”Eerst standaardiseren ze de kromming van bananen. Nu proberen ze ons voor te schrijven wat we mogen zeggen en wat niet. Daar ben ik het niet mee eens.”

De mede-initiatiefneemster van de Britse campagne tegen politieke correctheid, Laura Migdley, zei met betrekking tot de brochure dat het ”beledigend” zou zijn om politici zo te behandelen als schoolkinderen.

Bron: www.jungefreiheit.de

Bovenstaand artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron IN Het Vrije Volk

20-03-2009 om 20:18 geschreven door digitalia  

Lieve Mevrouw Marleen Temmerman,

Vergeef me, lieve Mevrouw, U hieronder niet aan te spreken naar waardigheidn met Professor, of met Senator, maar als de lieve Grote Dame die ik de eer heb persoonlijk een zeer klein beetje te kennen uit de jaarlijkse check-up bezoekjes in gezelschap van mijn echtgenote.  Die behoort inderdaad tot de kleiner wordende kring van jaarlijkse ‘gevallen’, ‘dossiers’ die U van bij het prille begin van Uw praktijk in het U.Z Gent hebt willen/kunnen behouden. Wij weten het: anders zou U zich zonder die opgelegde beperking steendood gewerkt hebben, en misschien doet U dat toch wel, achter de schermen, ongezien en stil bescheiden als U bent. Voor ons is het bezoekje God-zij-dank plichtmatig maar zonder nare gevolgen, en ik kan me levendig voorstellen dat er koppels zijn, of dames alleen, die Uw kabinet verlaten met een bijna zo goed als zeker doodvonnis in hun trillende handen.

Dat alles om maar te zeggen, dat ik vooraan in de rij sta om U eer te betoen, en U welverdiende lof toe te zwaaien voor het vele werk dat U en Uw staf uitvoeren in Donker Afrika , een soort Gentse Moeder Theresa, op basis van vrijwilligheid en menslievendheid. Pater Damiaan verwierf met dergelijk werk zijn Hemel, maar dat was in de Hel van Molokaï. Ik weet dat U als goede Socialiste aan al die Heiligen gewoon lak hebt. Met reden. Die hebben hun hemel al verdiend, en U moet dat nog.

Ik denk dus U aan te spreken, zoals U luistert, rustig gezeten aan Uw schrijftafel in de lichtcirkel van Uw bureaulamp, met een lieve glimlach en een groot hart,  luistert, zonder veel grote woorden, naar de vele klachten en verzuchtingen van Uw patiënten. De rijen zijn dikwijls onafzienlijk lang en de avond is al zo ver gevorderd….

Ik denk niet de Paus te moeten verdedigen, daar die Man spreekt als moraalridder, wat Zijn rol is. U kunt toch moeilijk verwachten, dat het Hoofd van de Katholieke Kerk, die denkt de behoeder te zijn van de gezinswaarden, zich openlijk  voorstander verklaart van de vrije moraal en straathonden-gedrag, van de vrije sex, van zoveel mogelijk met zoveel mogelijk, als U begrijpt wat ik bedoel.

Laat Sloef Danneels daarbuiten AUB. Die zou, ter ere van zijn populariteit, naast ieder condoom, liefst nog een pot zalf bijgeven.

U gebruikt grote woorden Mevrouw: “misdaad tegen de menselijkheid’. Dat doet mij teveel denken aan totalitaire regimes uit het verleden…maar ook aan die uit het heden, begaan bijvoorbeeld uit naam van die Godsdienst van Vrede…die de Vrouw aanzien al tegenwaarde van een paar kamelen.

Ik weet dat U het zoudt doen, moest U mijn smeekbede lezen: aan Uw uitspraak tegen de Paus aan toevoegen, dat in de allereerste plaats de trouw aan een enkele partner nog een beter remedie zou zijn. Natuurlijk niet met ogenblikkelijke goede resultaten, en met onmiddellijke ingang, maar wel naarmate de ‘getroffen sukkelaars’ ofwel genezen, ofwel ondertussen verlost zouden zijn uit dit aardse tranendal. Ik denk dat de statistieken gevoelig zouden dalen. Met of zonder rubbertjeEn ook, de Wetenschap staat niet stil.. Melaatsheid is bedwongen, Aids zal men vroeg of laat ook wel bedwigen.

En weet U, Mevrouw, deze Pantzer-Paus is inderdaad slecht geplaatst om in Afrika naast de plaatselijke groten der aarde, de ogen te gaan uitsteken. Zegt U dat daar gerust maar bij. Beter dan zich te bemoeien met het paringsgedrag van die luizen-bevolking, zou Hij de Leiders aldaar eens duchtig de mantel moeten uitvegen, daar ze hun kinderen stenen geven, in plaats van brood.

Dat laatste is niet van mij, maar komt de koker van Jezus van Nazareth, in Zijn parabel van de zorgzame vader, die zijn kinderen een vis, en geen schorpioen in de hand stopt als ze honger hebben. Die Jezus, weet U, was bij wijlen een echte socialist!

En zo kom ik toch weer bij U…Als U denkt dat de Paus misdaden tegen de menselijkheid begaat, met woorden dan nog: laat die Hoogste Leiders en niet alleen in Donker Afrika, dan een beetje mee delen in Uw toorn. Zij zijn zeker niet christelijk, maar communistisch, of een afgeleide daarvan, of moslim of een afgeleide daarvan. Hun misdaden tegen de menselijkheid zijn niet eenmalig, maar bij voortduring en sinds alle tijden, en het zijn….geen woorden, maar daden…..

Lieve Mevrouw Temmerman, ik wil U gaarne bijtreden in Uw gerechtvaardigde woede (die ik mij levendig kan voorstellen) maar AUB, voeg er dan bij, wat U zeker ook dagelijks moet ervaren in Uw praktijk: ‘Lieve mensen: gedraag U’!

*************

Condoom-uitspraken van paus misdaad tegen menselijkheid

19/03/2009 -  “De uitspraken van de paus over het gebruik van condooms hebben een verwoestend effect op het HIV-/aids-beleid in Afrika”, zegt Marleen Temmerman.

Paus Benedictus XVI heeft zijn Afrika-reis ingezet met de erg ongelukkige stelling dat condooms geen oplossing voor het aidsprobleem zijn. “De verdeling van condooms verergert het probleem nog”, zo meldde de kerkleider in het erg katholieke Kameroen. Senator en gynaecoloog Marleen Temmerman is verbijsterd en bestempelt deze uitspraken als een misdaad tegen de menselijkheid.

Temmerman legt uit: “VN-organisaties als het WHO en UNAIDS en Belgische organisaties als ICRH-UGent,Artsen zonder Grenzen,Sensoa en het Instituut voor Tropische Geneeskunde, wijzen op het enorme belang van de promotie en het gebruik van condooms bij HIV-preventie. De strijd tegen aids is lang nog niet gestreden: jaarlijks komen er in Sub-Sahara Afrika 2,5 miljoen nieuwe infecties bij. Nu al zijn er 22 miljoen mensen besmet met het hiv-virus. Jaarlijks overlijden in Afrika maar liefst 1,5 miljoen mensen aan aids. En op zo’n moment zegt de paus: ‘gooi die condooms maar weg’.”

De senator vraagt zich af wat de kerkleider bezielt. “Je zou bijna geloven dat de paus nog vierkant achter de uitspraken van zijn voorzitter van de Pauselijke Raad voor het gezin staat. Die beweerde een paar jaar geleden dat het aidsvirus door de mazen van het condoomnet glipt. Ik hoop dat weldenkende mensen binnen de katholieke kerk de paus snel terugfluiten. Ik reken daarbij in het bijzonder op kardinaal Danneels. De paus kan het goede werk dat veel hulporganisaties al jaren verrichten in Afrika met één foute uitspraak verprutsen. Dat is een misdaad tegen de menselijkheid”, besluit Temmerman.

Bron SP-A Mailings

20-03-2009 om 17:40 geschreven door digitalia  

Barack Obama….Hier onder Barry genaamd….

Ooit  heb ik mij, op de hofstede van een vriend, te pletter geschrokken van een enorme Duitse herder, die het minder op mij, maar op mijn 4-jarig dochtertje, had gemunt…met onverwachte vriendschapsbetuigingen! Zelfs geen fractie van een seconde was er voor het kind verwarring tussen een grote teddybeer, of was het misschien de grote boze wolf? Iedereen was ten onrechte geschrokken, want het kind liet de hond niet meer los (niet omgekeerd!) en deze stond na verloop van tijd zelfs een plaatsje af in zijn mand onder de Leuvense stoof. Barry was van dan af de onafscheidelijke kameraad van dat kind, terwijl zijn reputatie anders wel verschrikkelijk werd genoemd.…

De Zwarte Barry van Amerika, zou die voor zijn kleine vriendjes even ongevaarlijk zijn? Ik mag het hopen, maar om van zijn bescherming te genieten nadat die in zijn eigen mand een plaatsje heeft afgestaan….dat zal wel een utopie zijn.

De Obama Deceptie

Op 12 maart heeft Alex Jones zijn DVD The Obama Deception vrijgegeven voor publicatie op het internet. Ik heb in de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen regelmatig aangegeven dat Obama door zeer velen behalve op zijn kleurtje vooral werd beoordeeld op zijn woorden in plaats van op zijn daden, en dat dat gezien zijn track-record een gevaarlijke vergissing was. Deze film laat zien hoe gevaarlijk.

Hoewel er weer de nodige reacties zullen komen die gewag maken van alu-hoedjes bevat deze documentaire vele registraties van feiten, geen nagespeelde veronderstelde gebeurtenissen. Obama’s Yes we can vertoont akelige gelijkenissen met het Heil Hitler van een aantal decennia geleden: massahysterie en persoonsaanbidding.

Het is gemakkelijk in te zien waarom Wouter Bos Obama zo’n goede kandidaat vond: meteen na zijn inauguratie heeft Obama een aantal zaken doorgedrukt die volledig haaks staan op zijn verkiezingsbeloften, zoals op basis van zijn track-record te verwachten viel. De film stelt deze zaken en hun achtergronden genadeloos aan de kaak.

De moord op John F. Kennedy, de Obama-jugend, de wens van Barry voor een burgerwacht met de capaciteiten van het leger, de kredietcrisis en de drijvende krachten achter de schermen worden plausibel uit de doeken gedaan, evenals de achtergronden van de schijnbaar onlogische toenadering van Barry richting Iran. Uiterst zorgwekkend is dat de mensen achter evil Jimmy Carter ook Obama aansturen.

Let ook het doordrukken van de Stimulus-bill van meer dan 1000 pagina’s die niemand ooit had kunnen lezen gezien de geringe hoeveelheid tijd die men kreeg deze te lezen; de film heeft het over ‘minder dan een uur’, ik meen elders ‘minder dan een dag’ gelezen te hebben. Hoewel zware druk op het congress was uitgeoefend om de bill (ongezien) te accorderen liet Obama hem vervolgens 4 dagen liggen omdat hij op vakantie was. Wat was dan de haast?

De makers van deze film vragen niet van de kijker dat deze de film klakkeloos accepteert, maar hem kritisch bekijkt, en gebruikt om zelf onderzoek te doen, om zelf vast te stellen of de docu feiten of verzinsels toont. Alleen moet men daar wel nu mee beginnen, want time is running out!

Ook Wayne Paul, jawel, broer van, speecht nog even wat er mis is met de Federal Reserve Act die in 1913 door Woodrow Wilson werd uitgevaardigd:

Amerika is in 1933, onder Roosevelt, bankroet verklaard. Sinds die tijd verkeert Amerika in een faillissement!

Let ook eens op hoe Bush zich als ‘grappig’ profileert

Disclaimer: de eerste keer dat ik The Obama Deception zag verpestte hij mijn weekend nogal. Desalniettemin moet ik er op aandringen hem aandachtig te bekijken (hij duurt 1:51:22).

Who is John Galt?

Hattip: Foehammer’s Anvil ------------Reageren kan op Vrijspreker.nl

Bron Het Vrije Volk

20-03-2009 om 15:12 geschreven door digitalia  

Ongehoord! Dit ‘na-bericht’ in Het Nieuwsblad!

De TeeVee had nochtans zo zijn best gedaan, de politiewoordvoerders in Gent ook, toen ze berichtten over de steekpartij waarbij politiemensen neergestoken werden door een ‘te colloqueren persoon’, die plmotsing gewapend scheen te zijn. Met een mes, die, zoals iedereen weet, eigen is aan dat soort mensen. Het ging om een uit de hand gelopen arrestatie, met opvoering van de zoveelste gebruikelijke nuttige idioot, die aan het wauwelen ging over dat soort ‘patiënten’

De vele schotelantennes op de achtergrond van het betrokken appartementsgebouw van het gebeurde deden een heel klein belletje rinkelen….En vandaag brengt Het Nieuwsblad de ware toedracht toch aan het licht zeker! Van twee dingen een.

Ofwel geldt de pest-beschutting (cordon sanitaire) voortaan ook tegen dat onderkruipend ongedierte van straathoernalisten, dat luistert naar de namen Geert Neyt en Steven De Bock, ofwel voelt het ‘management’ van Het Nieuwsblad de hete adem van de ‘change’ die in de lucht hangt. Ik ook, net als zovele anderen met het hart op de juiste plaats (Ja Ja, ook Filip Dewiter!), voel het kantelmoment van de open-armen-politiek aan mijn elleboog.

'Vier slachtoffers door amateurisme'
Zoon gestoorde man hard voor politie

GENT - 'Als de politie de gedwongen opname van mijn vader niet zo amateuristisch had aangepakt waren er geen vier slachtoffers gevallen', zegt Mohamed Amallah (24). 'We hadden de politie nochtans zo gewaarschuwd.'

'In dit verhaal zijn er alleen maar verliezers. Wij als familie, mijn vader die gestorven is, de agenten die gewond geraakt zijn... En dat terwijl dit drama voorkomen had kunnen worden.' Mohamed Amallah heeft zijn vader voor zijn ogen zien sterven na de uit de hand gelopen gedwongen opname woensdag. De emoties razen door zijn lijf, maar hij wil de zaak zo rationeel mogelijk bekijken.

Maar ook dan kan hij maar tot één conclusie komen. 'Ze hebben deze hele zaak aangepakt als een routineklus. Terwijl wij als familie al het mogelijke hadden gedaan om de politie duidelijk te maken dat het razend gevaarlijk zou worden. Mijn vader is anders geen agressief man. Hij is ziek, maar hij beseft dat niet. Hij wil niet behandeld worden. Twee maanden geleden stopte hij met zijn medicatie die hem rustig moest houden, en sindsdien ging het steeds verder bergaf. Hij besefte dat we hem opnieuw zouden laten opnemen. Daarom had hij altijd een mes bij zich, om voorbereid te zijn als de politie hem zou willen arresteren. Hij had ons heel duidelijk gemaakt dat hij het zou gebruiken ook. Als de politie komt om mij op te pakken, dan is het zij of ik , had hij gezegd.'

Maandag was de oudste van de acht kinderen uit twee huwelijken met een medisch attest naar het parket gegaan om de 66-jarige Hamza Amallah gedwongen te laten opnemen. Het parket zag meteen in dat dit bij hoogdringendheid moest gebeuren en stuurde een fax naar de politie om de opdracht uit te voeren.

'Mijn zus heeft maandag met de coördinerende commissaris gebeld om een plan af te spreken. We hadden een hele strategie in elkaar gestoken. Zijn tweede vrouw zou hem buiten lokken door te vragen een brood te gaan kopen. Mijn broer zou hem achtervolgen, ik zou buiten de wacht optrekken en mijn zus zou de politie bellen om in actie te schieten. De politie beloofde dat ze binnen een kwartier ter plaatse kon zijn.'

Maar toen het plan woensdagochtend uitgevoerd werd, liep niets zoals afgesproken. 'Wij hadden een team van gespecialiseerde agenten verwacht, maar alleen twee jonge geüniformeerde agenten, een vrouw en een man, kwamen aanrijden. Toen al vreesde ik het ergste. Die blauwe uniformen zouden werken als een rode lap op een stier. We spraken af dat we boven in het appartement zouden wachten tot mijn vader zou aankloppen. Ik drukte de agenten op het hart dat ze hem meteen bij zijn binnenkomst in de boeien moesten slaan. Geef hem een seconde en hij trekt zijn mes , waarschuwde ik. En dan gaan jullie schieten. Maar ze zeiden dat ze alles onder controle hadden. Met een klein hartje heb ik me verstopt in een achterkamer omdat ik niet wou dat mijn vader me zou zien. Hij zou zich verraden gevoeld hebben. Dat wou ik hem niet aandoen.'

Toen liep het helemaal mis. De bejaarde man kwam in het halletje van de eerste verdieping van het appartementsblok, zag door de open deur twee uniformen, deinsde terug en botste in de hal op een tweede patrouille van twee agenten, die net de trap op kwam. 'Ik ben er zeker van dat de eerste patrouille niet eens wist dat er nog twee agenten zouden komen.'

Bij het zien van de agenten ging Hamza Amallah helemaal door het lint. Voor de agenten konden reageren, waren er al drie neergestoken. Een van hen schoot daarop de bejaarde man neer. 'Toen ik twee schoten hoorde, ben ik de gang in gelopen. Het was een slagveld. Twee agenten lagen op de grond, een stond rechtop te bloeden, mijn vader lag voor mijn ogen te sterven. Ik begon te huilen: Zie je wel? Ik had nog zo gewaarschuwd! '

'We willen benadrukken dat de familie Amallah de vier agenten niets kwalijk neemt', zegt Abderrahim Lahlali, de advocaat van de familie. 'Naast de dood van hun vader betreuren ze ook dat er agenten gewond zijn. Maar het parket is onvoorzichtig geweest en de politieleiding heeft zwaar geblunderd.'

Geert Neyt en Steven De Bock in HNB

Toch wel erg, zeker! Zo’n domme en onbekwame flikken moesten ze de bak indraaien! En wat zijn die lieve Marokkaantjes of Toerkjes toch weer zo onschuldig als pas-geborern lammetjes…Pas maar op dat er geen onvertogen woord valt, want Meester Abderrahim Lalilali (juist?) waakt!

Acht kinderen, waarvan een 24 jarige zoon die zich verstopt op het kritieke ogenblik: de sociale kassen zullen het geweten hebben, nu de arme geestesgestoorde echtgenoot neergeknald werd (welke straf hangt die agent, moordenaar, boven het hoofd?)  en een arme weduwe en acht bloeikens van kinderen achterlaat?

20-03-2009 om 10:00 geschreven door digitalia  

Onderstaand verhaaltje is biechte-waar: het werd mij zo pas gesignaleerd door een trouwe (en bijgevolg) lieve lezer(es?).

Elke gelijkenis met bestaande personen of landstreken is zuiver toevallig, daar aan de integriteit van de verteller niet kan getwijfeld worden. Uylenspiegel is terug in het Land!

Het jaar 2050.
 
 
België bestaat al lang niet meer, Vlaanderen en Wallonië zijn twee
onafhankelijke republieken.
In een klein bouwvallig huisje in de cité van Luik zitten Jean en Louisa
bij kaarslicht te praten.
Jean is een gepensioneerde postbode, militant van de FGTB en op pré-
pensioen sinds zijn 41ste.
Louisa was kuisvrouw in de gebouwen van de Parti Socialiste maar is al 19
jaar op ziekteverlof.
Het is oudjaar en Jean en Louisa zitten bij aan tafel.
De elektriciteit doet het al jaren niet meer; de gas is afgesloten en van
stromend water is al geruime tijd geen sprake meer.
Plotseling springen alle lichten in het huis aan. Er is elektriciteit!
Louisa loopt naar het gasvuur en ja, er is ook gas.
Ze draait de kraan van de lavabo open en er is stromend water.
Jean vertrouwt het niet en roept in paniek naar zijn vrouw:
"Louisa, va chercher mon fusil ! Les Flamands sont de retour!".
 

19-03-2009 om 17:35 geschreven door digitalia  

Hier volgt een (veel te ) lange tekst in de taal van William Shakespeare. Het is een pareltje, en er wordt aangeraden de lectuur aan te vatten met grote adempauzes….Een beetje zoals men de Mont Evarist zou beklimmen….Deze is maar 8.848 meter hoog, en dit artikel telt 9.063 woorden.

Vergeet inmiddels niet dat wat vandaag de wet is in Good Old America, morgen bij ons voor revolutie kan zorgen…Ondertussen houden wij het ons voor gezegd: check en dubbel-check, anders komen wij, bloggers, binnenkort op de mestvaalt van de geschiedenis terrecht.

Goodbye to the Age of Newspapers (Hello to a New Era of Corruption)
04-03-2009 - Paul Starr - The new republic

I.

We take newspapers for granted. They have been so integral a part of daily life in America, so central to politics and culture and business, and so powerful and profitable in their own right, that it is easy to forget what a remarkable historical invention they are. Public goods are notoriously under-produced in the marketplace, and news is a public good--and yet, since the mid-nineteenth century, newspapers have produced news in abundance at a cheap price to readers and without need of direct subsidy. More than any other medium, newspapers have been our eyes on the state, our check on private abuses, our civic alarm systems. It is true that they have often failed to perform those functions as well as they should have done. But whether they can continue to perform them at all is now in doubt.

Even before the recession hit, the newspaper industry was facing a mortal threat from the rise of the Internet, falling circulation and advertising revenue, and a long-term decline in readership, as the habit of buying a daily paper dwindled from one generation to the next. The recession has intensified these difficulties, plunging newspapers into a tailspin from which some may not recover and others will emerge only as a shadow of their former selves. The devastation is already substantial. At the Los Angeles Times, the cumulative effect of cutbacks has been to reduce its newsroom by one-half--and that was before its parent company, Tribune, declared bankruptcy. Another company weighed down by debt, the McClatchy chain, which includes The Sacramento Bee, The Miami Herald, and twenty-eight other dailies, has laid off one-quarter of its workforce in the past year; according to one executive, the editorial downsizing is under 20 percent but is now cutting "close to the bone." And highly leveraged media companies are not the only ones that are retrenching. At the largest daily in New Jersey, The Star-Ledger, 45 percent of the editorial staff took buyouts in October when the owner, Advance Publications, threatened to sell the paper if its targets for cuts were not met.

Newspapers are also shrinking in numbers of pages, breadth of news coverage, features of various kinds, and home delivery of print editions. All over America, as newspaper revenues plummet--by the end of 2008, ad sales were down about 25 percent from three years earlier--publishers cannot seem to shed editors, reporters, and sections of their papers fast enough. And there is more pain to come. According to a December forecast by Barclays Capital, advertising revenue will drop another 17 percent in 2009 and 7.5 percent more the year after. Even The New York Times, which has seen its cash reserves fall and its debt downgraded, is unlikely to escape the massive contraction now accelerating throughout the industry.

Should we care? Some observers, confident of the blessings of technology, refuse to shed any tears for the traditional giants of journalism, on the grounds that their troubles are of their own making and of little consequence to the general welfare. In this view, regardless of whether newspapers successfully adapt to the Internet, new and better sources of news will continue developing online, and they will fill whatever void newspapers leave. Others are so angry at the mainstream media--the reviled "MSM"--that they see the economic misery of the press as a deserved comeuppance. Let the bastards suffer.

These reactions fail to take into account the immediate realities and the full ramifications of the crisis threatening newspaper journalism. This is no time for Internet triumphalism: the stakes are too high. Nearly all other news media, except for online news, are also retrenching, and--particularly at the metropolitan, regional, and state levels--the online growth is not close to offsetting the decline elsewhere. Despite all the development of other media, the fact is that newspapers in recent years have continued to field the majority of reporters and to produce most of the original news stories in cities across the country. Drawing on studies conducted by the Pew Research Center's Project for Excellence in Journalism, Tom Rosenstiel, the project's director, says that as of 2006 a typical metropolitan paper ran seventy stories a day, counting the national, local, and business sections (adding in the sports and style sections would bring the total closer to a hundred), whereas a half-hour of television news included only ten to twelve. And while local TV news typically emphasizes crime, fires, and traffic tie-ups, newspapers provide most of the original coverage of public affairs. Studies of newspaper and broadcast journalism have repeatedly shown that broadcast news follows the agenda set by newspapers, often repeating the same items, albeit with less depth.

Online there is certainly a great profusion of opinion, but there is little reporting, and still less of it subject to any rigorous fact-checking or editorial scrutiny. Other than news aggregators such as Google News--which link to articles from publications that still derive most of their revenue from print--the most successful news sites are oriented to specialized audiences. No online enterprise has yet generated a stream of revenue to support original reporting for the general public comparable to the revenue stream that newspapers have generated in print.

Whether the Internet will ever support general-interest journalism at a level comparable to newspapers, it would be foolish to predict. The reality is that resources for journalism are now disappearing from the old media faster than new media can develop them. The financial crisis of the press may thereby compound the media's crisis of legitimacy. Already under ferocious attack from both left and right for a multitude of sins, real and imagined, the press is going to find its job even more difficult to do under economic duress. And as it retrenches in the face of financial pressures, Rosenstiel says, "More of American life will occur in shadows. We won't know what we won't know."

One danger of reduced news coverage is to the integrity of government. It is not just a speculative proposition that corruption is more likely to flourish when those in power have less reason to fear exposure. The World Bank produces an annual index of political corruption around the world, based on surveys of people who do business in each country. In a study published in 2003 in The Journal of Law, Economics, and Organization, Alicia Adsera, Carles Boix, and Mark Payne examine the relationship between corruption and "free circulation of daily newspapers per person" (a measure of both news circulation and freedom of the press). Controlling for economic development, type of legal system, and other factors, they find a very strong association: the lower the free circulation of newspapers in a country, the higher it stands on the corruption index. Using different measures, they also find a similar relationship across states within the United States: the lower the news circulation, the greater the corruption. Another analysis published in 2006, a historical account by the economists Matthew Gentzkow, Edward L. Glaeser, and Claudia Goldin, suggests that the growth of a more information-oriented press may have been a factor in reducing government corruption in the United States between the Gilded Age and the Progressive Era.

Such studies cannot prove a causal connection, or predict the effects of diminished news coverage in the future--but there are other grounds for concern. Newspapers are cutting bureaus and staff that enable the public to monitor government as well as business, and some papers are laying off veteran reporters who have exposed major scandals. When they were financially strong, newspapers were better able not only to invest in long-term investigative projects but also to stand up against pressure from politicians and industries to suppress unfavorable stories. As imperfect as they have been, newspapers have been the leading institutions sustaining the values of professional journalism. A financially compromised press is more likely to be ethically compromised.

And while the new digital environment is more open to "citizen journalism" and the free expression of opinions, it is also more open to bias, and to journalism for hire. Online there are few clear markers to distinguish blogs and other sites that are being financed to promote a viewpoint from news sites operated independently on the basis of professional rules of reporting. So the danger is not just more corruption of government and business--it is also more corruption of journalism itself.

II.

These developments raise practical questions for anyone concerned about the future of American democracy. If the traditional ways of sustaining professional journalism are insufficient, what models are there to support the genuinely vital public functions that the press has traditionally performed? How do these alternatives fit into the new digital environment? To answer those practical questions, it is necessary first to ponder a more theoretical one. Along with other new technology, the Internet was supposed to bring us a cornucopia of information, and in many respects it has done so. But if one of its effects is to shrink the production of professionally reported news, perhaps we need to understand the emerging framework of post-industrial society and politics somewhat differently.

For the past three hundred years, newspapers have been able to develop and flourish partly because their readers have almost never paid the full cost of production. From the eighteenth century to the middle of the nineteenth century, many newspapers were politically subsidized, directly by governments or through political parties. Then, as consumer markets expanded, newspapers increasingly sold not just news to readers, but also readers to advertisers. And the more advertisers they gained, the less dependent they were on any single one.

The key to the rise of independent and powerful newspapers in the United States in the nineteenth and early twentieth centuries was their role as market intermediaries--that is, in connecting large numbers of sellers (advertisers) and buyers in a local area. That role required changes in content, language, and design, so as to appeal to a wider public that included women, working-class, and immigrant readers. Instead of narrowly focusing on politics and business, newspapers now had an interest in presenting a wider range of stories. The result was a succession of editorial innovations in the coverage of sports, crime, entertainment, and community life, and the addition of such features as interviews, comics, and gossip columns. The coverage of politics and business changed, too, as newspapers increasingly presented more color, context, and analysis instead of reprinting long speeches by politicians or merely chronicling events--a shift that intensified once radio and later television took over much of the business of breaking news.

Although the rise of broadcast journalism changed the newspaper business, radio and television did not kill it because newspapers retained their local advantages in providing information to readers and connecting advertisers and consumers in a city. A diverse and highly competitive industry as of the early 1900s, newspapers consolidated through the middle decades of the twentieth century; and though many papers disappeared, the surviving ones became hugely profitable. No one has explained why newspapers became so lucrative better than the investor Warren Buffett. In his annual letter to Berkshire Hathaway stockholders in 2006, Buffett wrote that until the Internet, newspapers had been

as easy a way to make huge returns as existed in America. As one not-too-bright publisher famously said, "I owe my fortune to two great American institutions: monopoly and nepotism." No paper in a one-paper city, however bad the product or however inept the management, could avoid

The industry's staggering returns could be simply explained. For most of the twentieth century, newspapers were the primary source of information for the American public. Whether the subject was sports, finance, or politics, newspapers reigned supreme. Just as important, their ads were the easiest way to find job opportunities or to learn the price of groceries at your town's supermarkets.

The great majority of families therefore felt the need for a paper every day, but understandably most didn't wish to pay for two. Advertisers preferred the paper with the most circulation, and readers tended to want the paper with the most ads and news pages. This circularity led to a law of the newspaper jungle: Survival of the Fattest.

Thus, when two or more papers existed in a major city (which was almost universally the case a century ago), the one that pulled ahead usually emerged as the stand-alone winner. After competition disappeared, the paper's pricing power in both advertising and circulation was unleashed. Typically, rates for both advertisers and readers would be raised annually--and the profits rolled in. For owners, this

If there is one overriding factor behind the current financial crisis of the press, it is simply that the Internet has undermined the newspaper's role as market intermediary. Advertisers do not need to piggyback on the news to reach consumers, and consumers have other ways to find out about products and sales. Newspapers also cannot possibly duplicate online the monopoly position that they have enjoyed in print during recent decades as the sole surviving papers in their metropolitan area, and so they no longer have the pricing power for ads that Buffett describes as "economic heaven." Craigslist, eBay, and many other sites provide alternatives--and none of them bears any cost of news production.

To read the news, moreover, consumers do not need to pay for it online. Newspapers have been able to make money from their print editions at both ends: by charging advertisers for eyeballs, and by charging the eyeballs, too. But online there are other news sources such as sites run by TV and radio stations, which have never charged their viewers or listeners. So, for newspapers, there goes circulation as well as advertising income.

To be sure, more newspaper websites could follow the example of The Wall Street Journal and charge for premium content. But sources of financial news have always been able to set higher prices than other news media because of the value that business readers derive from reliable, up-to-the-minute information. The problem for most newspapers is that restricting access to their websites would not only cost them ad revenue but potentially allow another news organization to seize their role online. Either way, by giving away their content or limiting access, they may be digging their own graves.

The implications of these developments for the public role of newspapers are dire. Think of the newspaper as a collection of different lines of business represented by its various sections, from the news pages to the classifieds. Insofar as newspapers have upheld a public-service vision, they have been engaged in cross-subsidy, using their profitable lines of business, such as the classifieds, to pay for news coverage that probably would have been hard to justify on a narrower view of return on investment. Especially in recent decades, when newspapers were cash cows, their owners could afford to pursue public-service journalism, and some of them did (others just milked their papers for all they were worth). In addition, Buffett's law of the newspaper jungle, the "survival of the fattest," favored a broad conception of the purview of the newspaper, attentive to a wide variety of human interests. Now the incentives are working in the opposite direction, pushing newspapers toward a more constricted view of their role.

As if these trends are not bad enough, newspapers have been in the midst of an accelerating slide in circulation and readership. During the past half- century, the share of the public following the news in any medium has fallen, and newspapers have been hit especially hard. The percentage of Americans who buy a newspaper is half what it was in 1945, and the absolute number of papers sold has been declining since the mid-1980s. According to the Audit Bureau of Circulations, after falling about 2 percent annually, newspaper circulation in mid-2008 was down nearly 5 percent compared to the previous year. A study by the Pew Research Center for People and the Press finds that from 2006 to 2008 the proportion of Americans who say they read a newspaper the previous day in print alone (or both in print and online) dropped sharply, from 38 percent to 30 percent. The additional Web-only readers did not make up the difference. Altogether, print and online readership combined still fell from 43 percent to 40 percent of the public.

Of course, a medium that 40 percent of the public still claim to read should not be pronounced dead yet. The situation is also a bit more complicated, and more hopeful, than these trends suggest. Total readership of news that originates from newspapers has probably at least stabilized. Online, many people read news items on blogs and other sites that take items from the press, and the news junkies among us are reading more news from more papers than they did before the Internet made the sampling of multiple publications so easy. And some newspapers are clearly gaining wider reach online. Now that they are available to readers throughout the United States and all over the world, the leading national papers such as The New York Times are more widely read than ever. Although they have not yet figured out how to monetize all that increased readership, at least they have a prospect of ultimately surviving the transition to the Web.

At the other end of the scale, some small community newspapers are also in relatively good shape, mainly because print still has advantages for very locally targeted small-business advertising. The newspapers that seem most endangered by current trends are the ones in the middle--metros that do not draw substantial numbers of readers from beyond their regions. Some of them have been losing print circulation at a staggering rate--10 percent in the past year; and according to a study from the Shorenstein Center at Harvard's Kennedy School of Government, traffic at many of their websites has been flat.

And yet, for all their troubles, most newspapers continued to make money in the past year. In the first nine months of 2008, according to the American Journalism Review's John Morton, newspapers' average operating profit margins were running at 11.5 percent. That is down from a peak of 22.3 percent in 2002, but it is still quite respectable.

Some critics of the companies wonder why they cannot adjust to lower profits and make do. The trouble is that the declines in print circulation and advertising are virtually certain to continue, and if newspapers try to maintain the size and the scope of their operations, they may not be able make any profit even when the recession is over. Nor is it clear that they can cut deep enough fast enough while retaining enough readers to be profitable.

Unsatisfied that the industry has any answer, investors drove down the stocks of newspaper companies in the past year by more than 80 percent on average. In some cases management bears a large share of blame, because the companies borrowed heavily to make acquisitions despite all the signs of trouble ahead. There are certainly some made-to-order villains: the real-estate mogul Sam Zell bought and wrecked the Tribune Company in remarkably little time. But the collapse extends across the entire industry, and many papers are now for sale at rock-bottom prices without any takers.

Among many journalists as well as investors, the hope has vanished that newspapers as we have known them can make the transition to a world of hybrid print-online publication. Like network TV news and weekly newsmagazines, newspapers have been living off aging audiences that acquired their media habits in earlier decades. A few years ago, it seemed that they could rely on that aging print readership to tide them over until revenue began gushing from the Web. But online ads still account for only 8 percent of ad sales, and their growth has stalled just as earnings from print have tumbled. The result is that newspapers are shrinking not just physically or in labor power, but in the most important dimension of all--their editorial mission.

The predominant response in the industry to rising financial pressures has been to concentrate editorial resources close to home. At many papers, foreign coverage was one of the first things to go: the number of American newspaper correspondents abroad dropped 30 percent between 2002 and 2006. In 2004, a study by the Pew Project on Excellence in Journalism found that front-page stories about foreign affairs accounted for "the lowest total in any year we have ever studied." In a new Pew study in 2008, based on a large survey of news executives, two-thirds said their papers had reduced space for foreign coverage in the previous three years. During that same period, The Philadelphia Inquirer, The Baltimore Sun, and The Boston Globe shuttered their last foreign bureaus. Meanwhile, network TV news divisions have also closed bureaus abroad--CBS, which once had twenty-four foreign bureaus, now has six--further shrinking the number of American sources for foreign news.

Some may say not to worry. After all, even as American newspapers and TV networks eliminate foreign correspondents, the Internet provides easy access to foreign news media such as the BBC and the websites of international organizations. But availability is not tantamount to exposure. The average reader who might have learned about world events in a local paper or on the evening news is probably not going to search out foreign news sites on the Internet. And it cannot be a good thing that at a time when America's economic and security interests are so entangled with the rest of the world, America's news media are withdrawing from it.

Newspapers around the United States are also pulling back their coverage of Washington. The Newhouse and Copley bureaus have closed, and* when the Tribune Company combined the Washington bureaus of the Los Angeles Times, the Chicago Tribune, and its other papers, it reduced the total editorial staff by two thirds. Cox Newspapers, which used to have thirty reporters in the capital for The Atlanta Journal-Constitution and its sixteen other papers, is shutting down its Washington bureau in April.

Just as there are other sources for international news, so there are other sources of Washington coverage--but journalists from regional papers perform a special service for their readers, monitoring their representatives in Congress and reporting on federal programs from a local angle. Washington reporters for The San Diego Union-Tribune won a Pulitzer Prize in 2006 for exposing the corruption of Rep. Randall ("Duke") Cunningham. That bureau is now shut.

The watchdog role of the regional press is even more critical at the state level, where no one else is likely to step in when newspapers cut back. Consider my home state of New Jersey. With thirteen full-time reporters in Trenton, the state capital, Newark's Star-Ledger in 2000 had the largest statehouse bureau of any newspaper in the country. That commitment of resources reflected the paper's statewide circulation-building strategy, and it fulfilled a public-service mission. "It seemed to us, or it did to me," Jim Willse, the paper's editor, told the American Journalism Review in 2000, "that it's a very important role for a statewide newspaper to look at how public money is spent, how departments are functioning, because nobody else is doing it."

But after its 45 percent cut in staff last October, The Star-Ledger had just four reporters in Trenton instead of thirteen. Several weeks later, Gannett, which has six papers in New Jersey, reduced its statehouse reporters from six to two. The New York Times had already eliminated its three-person Trenton bureau. Altogether, according to the governor's office, the number of full-time statehouse reporters in New Jersey has fallen from more than fifty to fifteen in the past decade. That is a lot fewer pairs of eyes to keep watch over state agencies.

Other states have seen the same trend. In the annals of corruption, Illinois has lately been giving New Jersey some tough competition, but, according to Tom Massey, secretary of the Capitol Press Room in Springfield, the number of full-time statehouse reporters in Illinois has dropped from thirty-two to twenty-four in the past three years. A national survey in 2000 counted 543 reporters covering state governments as a full-time job. By 2007, according to Capitolbeat, the association of state capitol reporters, that number was down to 407--and it "will be drastically lower" in a new survey currently under way, Tiffany Shackelford, executive director of Capitolbeat, predicts. "I'm bracing for the worst. Out of our fourteen-member board, three have lost their jobs in the last four months." Nor is it likely that for-profit online news will soon fill the gap in statehouse coverage. The Politicker Network of state news sites was shut down by its owner, Jared Kushner's Observer Media Group, in December and January.

The concern about statehouse coverage--indeed, about newspaper retrenchment in general--is not just the declining number of reporters, but deterioration in the quality of journalism. As the editorial ranks are thinned, internal checks on accuracy are being sacrificed. As reporters with years of experience are laid off, newspapers are losing the local knowledge and relationships with trusted sources that those reporters had built up, which enabled them to break important stories. The reporters that were let go by The Star-Ledger--as one of them, Dunstan McNichol, recently recalled for me--had been involved in exposing malfeasance in the state's school construction finance agency, a state medical school, and the privatization of the state's motor vehicle inspection system. In November, I was talking with a group of state judges about the potential ramifications of the newspaper crisis when one of them observed ruefully that the reporter from The Star-Ledger who had covered the courts for two decades, and done an excellent job of it, had taken a buyout. "She knows where all the bodies are buried," the judge said, no doubt intending the phrase as a metaphor, though in some places in New Jersey he might have had to think twice about being taken literally.

Besides cutting back foreign, national, and state coverage, newspapers are also reducing space devoted to science and the arts, and laying off science and medical reporters, music critics, and book reviewers. But there is one type of coverage that newspapers have tried to protect, at least in the early phases of cutbacks. According to the 2008 Pew survey of news executives, they have devoted more resources to local news. The case for "hyperlocalism," as it is known, is that newspapers enjoy comparative advantage as sources of information about their immediate communities. But this strategy may not work commercially if it means moving downmarket. The less coverage of the wider world and cultural life that newspapers provide, the more they stand to lose readership among the relatively affluent who have those interests, and the less attractive newspapers will be to many advertisers. Hyperlocalism may be just a short step from hollowing out the newsroom to the point where most newspapers come to resemble the free tabloids distributed at supermarkets rather than the newspapers of the past.

Newspapers are also adopting other desperate measures, despite their clear potential for creating a self-reinforcing cycle of decline. In a highly publicized move, Detroit's two newspapers, which are operated jointly, have cut home delivery to Thursday, Friday, and Sunday; on the other four days a week, besides being online, the newspapers now appear in a slimmed-down edition available only at newsstands. This seems a good way to push many regular print subscribers to go online for news, where they may find alternatives to the local papers and never come back. Advertisers, too, will get a nudge toward using other alternatives. Still, other "daily papers" may also stop publishing daily on paper, and the weekend may become the last stand of print. Perhaps it is a sign of things to come that The New York Times is now promoting a weekend-only home subscription.

For nearly all newspapers, eliminating the print edition entirely and appearing solely online would be suicidal at this point. According to calculations by Pew's Rosenstiel, they might save 40 percent of their costs, but they would lose more than 90 percent of their income. As a last resort, some could stop publishing in print and maintain a skeletal presence on the Web, but most have such heavy debts, pension obligations, and other legacy costs that they probably cannot take that step, except through bankruptcy. One newspaper, The Christian Science Monitor, has announced** that it will drop its daily print edition and, except for a print weekly, will only be available online, but the Monitor is a special case--it has no local market, and it is financed by a church.

Newspaper closures in the twentieth century left monopolies city by city. In some metropolitan areas that still have second or third dailies, that process is likely to play out again--in Denver, for example, where the Rocky Mountain News is widely expected to be shut down this spring, and in Seattle, where the Seattle Post-Intelligencer may soon have its final edition. But not long from now, some major cities will lose their last daily, and no one knows what the effects will be. The sites that develop online probably will not look like the "fat" metros that have brought together so many diverse interests in a single publication. More likely a variety of specialized online sites will cater to different interests. If there is no online successor to the old daily paper, perhaps the websites for local TV or radio stations will provide general community news, but those websites probably will not have as extensive coverage or as broad an audience as the daily paper used to have.

This process is also likely to play out in cities where newspapers survive but can no longer operate at their former scale or scope. Many of the functions that were bundled together in the newspaper are being unbundled online. But if the emerging media environment favors niche journalism, how will public-service journalism be able to reach and influence the broad public that newspapers have had? There is no going back to the way things used to be. If independent news media capable of holding government accountable are going to flourish, they are going to have to do so in the new world of the news, not the one that used to exist.

IV.

After the dot-com bust, the effusive talk about the miracles of the information revolution thankfully went out of style. But the social transformation under way--and there ought to be no doubt that one is indeed underway--is breaking up old monopolies of communication and power and creating new possibilities for free expression and democratic politics. As in any upheaval, some effects are unanticipated, and not all of them are positive, and what is perhaps most confusing, the good and bad are often intertwined.

By vastly increasing the options for diversion as well as information, the Internet has extended a process that had already begun when cable began increasing the number of TV channels. And if the political scientist Markus Prior is right, that expansion of choice is partly responsible for one of the most worrisome trends in American life: diminished attention to the news and reduced engagement in civic life among a significant part of the public.

In the early decades of television up to the 1970s, as Prior reminds us in his book Post-Broadcast Democracy, the three networks virtually had a captive audience when they broadcast the evening news at the same time. Although many people coming home from work might have preferred entertainment, they watched the national news with Walter Cronkite or Chet Huntley and David Brinkley and they learned something about politics and world events. As cable and then satellite television developed, however, viewers were able to make choices that corresponded more closely to their preferences. According to Prior, a large group, perhaps three out of ten viewers, fled the news for entertainment programs, while a smaller number, perhaps one of every ten, began watching more news and political discussion now that they had access to Fox News, CNN, and MSNBC.

The result, Prior's data shows, has been an increased disparity in political knowledge between the news drop-outs and the news junkies. Moreover, the character of the public changed. The viewers who gave up news for entertainment tended to have little or no attachment to party, while the news junkies tended to be strong partisans--and so the audience for news has become more partisan than it used to be. Cable news programs with a sharp ideological slant have responded to this shift, and perhaps contributed to it.

The decline of newspapers and the growth of the Internet as a source of news may have a similar impact. On the one hand, there is likely to be less incidental learning among those with low political interest. Like the entertainment-oriented TV viewers who learned about the world because they had no alternative except to sit through the national network news, many people who have bought a paper for the sports, the recipes, the comics, or the crossword puzzle have nonetheless learned something about the wider world because they have been likely at least to scan the front page. Online, by contrast, they do not necessarily see what would be front-page news in their city, and so they are likely to become less informed about news and politics as the reading of newspapers drops. On the other hand, just as more partisan viewers have more to watch on cable than on network television, so partisans have more to read and to discuss online than in the typical local newspaper. As a result, to the extent that the Internet replaces newspapers as a source of news, it may add to the tendencies that Prior has identified--greater disparities in knowledge between news dropouts and news junkies, as well as greater ideological polarization in both the news-attentive public and the news media.

But there is another side to the story. As Yochai Benkler argues in his brilliant book The Wealth of Networks: How Social Production Transforms Markets and Freedom, the new "networked information economy" has some critical advantages for realizing democratic values. The old "industrial model" mass media have required large investments of capital and provided a platform to speak to the public for a relatively small number of people, but now the falling costs of computers and communication have "placed the material means of information and cultural production in the hands of a significant fraction of the world's population--on the order of a billion people around the globe." Instead of being confined to a passive role, ordinary people can talk back to the media or circumvent them entirely and enter the public conversation.

The new public sphere, in Benkler's view, is also developing mechanisms for filtering information for reliability and relevance, organizing it into easily navigated paths, and raising it to higher levels of public debate, contrary to critics who have worried that the Internet would be a chaotic Babel or a polarized system of "echo chambers" (as Cass Sunstein argued in his book Republic.com). And, unlike the old mass media, the new digital environment facilitates decentralized individual and cooperative action, often organized on an open and voluntary basis. Benkler invests a great deal of hope in this type of non-market collaborative production--the kind that has generated new social media such as Wikipedia, which, amazingly, despite being an encyclopedia, has also become an important news medium because it is so rapidly updated.

Of course, some of these innovations are mixed blessings: people can now share their misinformation as well as their knowledge. Viral email, Twitter, and social network sites can be used to spread rumors and malice through channels hidden from the wider public and insulated from criticism. Benkler is right about the many important gains from new technology, but he does not adequately balance the gains against the losses that the emerging networked economy is also bringing about--among them the problems that Prior identifies, such as the diminished share of the public following the news, and perhaps most important, the toll on the institutions of professional journalism.

Until recently, the Internet seemed primarily to be additive, vastly enlarging the opportunities for self-expression and public debate, while newspapers and other old media continued serving their old functions, such as financing the bulk of original reporting for the general public. That assumption of a happy complementarity no longer holds. By superseding the role of the newspaper as a local market intermediary, the Internet has undercut the economic foundations of the press. No doubt this is a gain in efficiency, because advertisers no longer have to pay monopoly prices to newspapers and can now use cheaper alternatives like free ads on Craigslist. But there is also a cost to democratic values, as newspapers lose their ability to cross-subsidize publicservice journalism. The lush profits that enabled them to produce news as a public good are disappearing.

News distributed to the public is a public good in two respects. First, from a political standpoint, news contributes to a well-functioning society inasmuch as it enables the public to hold government and other institutions accountable for their performance. Second, news is a public good in the sense economists use that concept. When someone consumes a box of chocolates, no one else can have them, but that is not true of news. The news itself is never really "consumed" at all, which is why anyone can pass on news to those who have not paid for it--and in the digital environment, information is so easily and instantly passed on that news is, in a sense, even more of a public good than it has ever been. (Copyright protects only the form of expression, not the information itself.)

Markets under-produce public goods because private incentives are insufficient to generate as much production of those goods as there would be if all those who derived a benefit from them had to pay. Still, for a long time, thanks largely to their role as market intermediaries, newspapers have been able to produce this particular public good--newsworthy information, necessary to hold government accountable--on a commercial basis. And that way of getting around the problem of financing news for the general public is now coming to an end.

The non-market collaborative networks on the Web celebrated by Benkler represent an alternative way of producing information as a public good. Before Wikipedia was created, hardly anyone supposed it would work as well as it has. But it has severe limitations as a source of knowledge. Its entries, including news items, are re-written from other sources, and it does not purport to offer original research or original reporting. The blogosphere and the news aggregators are also largely parasitic: they feed off the conventional news media. Citizen journalists contribute reports from the scene of far-flung events, but the reports may just be the propaganda of self-interested parties.

Voluntary networks cannot easily duplicate certain critical advantages that large-scale and professionally run media have had--the financial wherewithal to invest in trained reporters and editors and to assign them to beats and long projects, and a well-established system of professional norms that has been a source of conscientious motivation and restraint in the reporting of news. The new social media add value when they are a supplement to professional journalism. To the extent that they supplant it, however, the wildfires of rumor and malice will be harder to check.