Dit stukke gaat over het jaar 2050. Vandaag nog zo ver af, en toch weer zo dichtbij .
Met een bijna mathematische zekerheid kan ondergetekende stellen, dat hij in 2050 al geruime tijd ad patres zal Niettegenstaande de beste zorgen, en de beste bedoelingen. Er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan. Zoals Streuvels het zei op zijn sterfbed:: ben ter Gode gegaan, heb niets gevraagd, maar veel gekregen,
Een zekere Mathusalem zou, volgens de Bijbel, maar die zegt de dingen altijd in overdrachtelijke zin, bijna als bij manier van spreken, kieken zou die de gezegende leeftijd van 800 jaar bereikt hebben Hij had dus blijkbaar niet veel last van reuma of van Altzheimer, want dat zijn ziekten die pas later uitgevonden werden. De man blljft in ieder geval bekend als de uitvinder van het spreekwoord: zo oud als Mathusalem wat hem daarboven aan de rechterhand des Vaders, zekerlijk moet plezieren. Niet iedereen wordt met dergelijk grafschrift in eeuwigheid in herinnering bewaard .
Velen zullen het jaar 2050 niet halen, maar zouden integendeel met absolute zekerheid kunnen stellen, dat wat collega Vlaanderen Vrij bij SeniorenNet.be vandaag verkondigt, geenszins voor hen bestemd is. Het gaat ons zelf helemaal niet aan, want we zullen er al lang niet meer zijn. De anderen moeten het maar oplossen dat is toch de tendens van onze huidige maatschappij. Zie maar naar het Kabinet Van Rompuy
Vlaanderen Vrij publiceert een filmpje (waarvoor ik te stom ben om het als bijlage over te nemen in deze blog, waarvoor excuus!) waaruit blijkt dat tegen 2050 Europas geheel en al Islamitisch zal geworden zijn. Hij laat zelfs Khadafi aan het woord, die de oorzaak gewoon legt in ons sexleven. Het onze, naast het hunne .In de woorden waarin deze boodschap overgebracht wordt, weergalmt gewoon de afkeuring van de directieven van Mei 68
Meer wil ik daarover niet kwijt. Iedereen die mijn zieleroerselen leest op Internet veronderstel ik begaafd te zijn met een vrije wil en een gezond verstand. Als de bliksem dus naar deze site, met de uitdrukkelijke vraag om deze voortaan via Uw favorieten regelmatig te raadplegen. Vlaanderen Vrij schrijft niet veel en niet zeker niet breedvoerig, maar wat hij publiceert, plakt aan de ribben
Wij worden toch geleefd, in de opgelegde overtuiging van après nous le déluge ..
Vergeet vooral niet de slotzin van zijn artikel: help me dat te verspreiden Zie
Volgens Rudy Collier zal Lange Wapper bruggen tussen Antwerpen en Brussel opblazen. Rudy Collier is hoofdredacteur van De Morgen Magazine en Antwerpenaar.
Ludo Van Campenhout (Open Vld) volgt ook Patrick Janssens (sp.a) op een weg die niet anders kan dan uitmonden in een grote Stadspartij tegen de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2012
Rudy Collier
De Antwerpse Open Vld-schepen Ludo Van Campenhout keert zich af van de Lange Wapper. Daarmee wijkt hij af van het partijstandpunt. "Partijgrenzen, zo bewijst het Lange Wapperdossier, worden in Antwerpen steeds meer weggevaagd", schrijft Rudy Collier.
De Antwerpse liberale schepen Ludo van Campenhout is buiten de Antwerpse grenzen geen grote bekendheid. Maar in Antwerpen speelt hij een cruciale rol. Zijn duidelijke njet tegen de Lange Wapper is meer dan enkel de outing van een man die zijn geweten volgt. Hij volgt ook Patrick Janssens (sp.a) op een weg die niet anders kan dan uitmonden in een grote Stadspartij tegen de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2012.
Op politiek vlak zal niks nog zijn wat het is geweest in de Scheldestad. Wat ook de uitslag van het referendum zal zijn, nu al kan worden voorspeld dat er binnen de heersende meerderheid flink wat bruggen definitief opgeblazen zullen zijn. Patrick Janssens slaagde als burgemeester vrij snel waar voorgangers hadden gefaald: de ploeg op één lijn krijgen, zorgen dat er effectief bestuurd werd en ondertussen de stad verfraaien. Wat dat laatste betreft, is dat op sommige plaatsen met meer succes dan op andere gebeurd. Het plein rond het nieuwe Justitiepaleis is een architecturale ramp en een voorbeeld dat megalomanie niet altijd loont, terwijl het onlangs geopende Park Spoor Noord niet zomaar een schitterend park is: de ontwerpers zijn er ook in geslaagd een drietal (achtergestelde) wijken met elkaar te verbinden.
Het ging al bij al behoorlijk goed in Antwerpen. Tot nu. Dat zal ook Patrick Janssens beseffen en het is duidelijk dat met zijn stevig gekruid interview in De Morgen rond de Lange Wapper het uitroken is begonnen. Wie is mee en wie is tegen? Niet enkel tegen of voor de brug, maar ook voor of tegen de burgemeester. Open Vld'er Ludo Van Campenhout heeft de boodschap begrepen en legt zijn keuze nu duidelijk op tafel. Van Campenhout, een cafézoon uit Merksem en ooit nog de "Blauwe Geschelpte" gedoopt, houdt uiteraard zijn kiezerspubliek in de gaten. Daar is niks mis mee. Van Campenhout moest in het verleden behoorlijk wat strijd leveren om zelfs in Merksem overeind te blijven binnen de Open Vld, maar behaalde uiteindelijk een fraai verkiezingsresultaat. Dat hij nu expliciet de kaart trekt van Deurne en Merksem is niet verwonderlijk.
Achtergestelde gebieden Sinds de fusie zijn vooral deze twee grote ex-gemeenten wat achtergesteld geweest. De eigen identiteit van een machtig politiek bastion als Deurne is weg en de frustratie is daar nog steeds voelbaar. Merksem en Deurne zijn geen kleine entiteiten: ze zijn samen goed voor 110.000 inwoners, bijna een vierde van de hele stad dus. Deze al achtergestelde gebieden worden zwaar getroffen door het huidige tracé van de Lange Wapper. Uitgerekend rond deze gebieden weigert de BAM klaarheid te scheppen. Het is niet voor niets dat Patrick Janssens eiste dat de al dan niet bestaande nieuwe plannen van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM) rond het Sportpaleis op tafel komen ¿ waarom gebeurt dat trouwens niet? Van Campenhout kon daar niet naast kijken. Maar er is meer: Van Campenhout begon zijn politieke carrière bij de liberale havenschepen Leo Delwaide. Het was uitgerekend die Delwaide die al lang geleden en als eerste zijn afkeer ventileerde voor het Lange Wapperproject. 't Eilandje, dat eveneens onder het viaduct zal komen te liggen, was hem immers dierbaar, en dat geldt ook voor Van Campenhout. Het heeft lang geduurd en velen twijfelden, maar momenteel is de metamorfose van deze waterwijk zeer zichtbaar en niet meer te stoppen. 't Eilandje zal uitgroeien tot de meest prestigieuze wijk van de stad. Van Campenhout zal daar een grote verdienste in hebben.
Nu de teerlingen door Van Campenhout zijn geworpen, zullen ze steeds sneller gaan rollen. Naar verluidt werden al eerder officieuze gesprekken gevoerd over het opstarten van een Stadspartij, maar het bleef bij aftasten. Voor Patrick Janssens zelf zijn er weinig obstakels. Binnen de Antwerpse geledingen van de eigen partij heeft hij alle steun, daarbuiten wacht hem slechts Siberische koude. Het is een publiek geheim dat Janssens niet op dezelfde lijn zit als Caroline Gennez, en zeker niet als Steve Stevaert, de man die nu achter de schermen de touwtjes weer in handen heeft bij sp.a. De sp.a heeft Janssens meer nodig dan omgekeerd.
Binnen de Antwerpse Open Vld is het sterven of doodgaan. Dirk van Mechelen brak zijn nek over de Lange Wapper, niemand begrijpt trouwens erg goed hoe zo'n verstandig man voor dit dossier zijn kop op het slagersblok heeft gelegd. Voor het overige zijn het enkel wat kuikens zonder kop bij de Antwerpse Open Vld. Voor de CD&V is zo'n Stadspartij een meer dan vergiftigd aanbod. Ze kunnen daar nooit aan mee doen. De Antwerpse CD&V worstelt nu al met het imago dat ze gewoonweg vanuit Brussel worden aangestuurd, en dat ligt nú niet goed in Antwerpen en zal ook in 2012 niet goed liggen.
Zelfs de huidige, best bekwame cultuurschepen Philip Heylen rijdt zichzelf nu buiten koers door openlijk de Brusselse lijn aan te houden. Zwijgen ware in zijn geval verstandiger geweest. De Antwerpse groenen zouden gek zijn ¿ maar misschien zijn ze dat wel ¿ om in zo'n beweging niet mee op te gaan, al was het maar om eendrachtig te kunnen opboksen tegen de nieuwe uitdager, Bart De Wever. Al heeft die nog een lange weg af te leggen aan de Schelde. Wie hem bezig ziet en hoort over typisch Antwerpse onderwerpen, waaronder De Lange Wapper, voelt zijn ongemak. Antwerpen plakt niet op De Wever. Er zijn thema's waar De Wever zich als een (vette) vis in het water voelt, het thema Stad behoort daar (nog) niet toe. Hij raakt momenteel niet verder dan zich telkens weer persoonlijk tegen Patrick Janssens te keren.
Het is voor of tegen de stad Maar het belangrijkste is dat zo'n Stadspartij voor de nodige nieuwe politieke dynamiek kan zorgen in de stad, buiten en boven de partijgrenzen heen. Partijgrenzen die, zo bewijst het Lange Wapperdossier, steeds meer worden weggevaagd. Het is voor of tegen de stad, dat is wat telt. Als De Lange Wapper zal worden weggestemd, dan zal het op de eerste plaats niet zijn vanwege wel of geen "brug". Wel omdat de Antwerpenaar niet anders kan dan zijn reputatie waarmaken van dwarsligger. Vooral de steeds duidelijkere arrogantie van de macht en het geld ¿ achter de BAM staat de ware belanghebbende, het bouwconsortium Noriant ¿ en de Brusselse betutteling stoten de Antwerpenaar tegen de borst. Het platste Antwerps spreekt men in Merksem. Ook dat heeft volksjongen Van Campenhout goed begrepen.
Bron de Verzuipoende De Morgen
***************
Boeketje Digitalis
(on-welriekend)
De Grote Strateeg is, met Allahs zegen, weer goed bezig in de Koekestad.. Van vroeg, deze keer. De voorgaande verkiezingen (2007) zijn amper achter de rug. De monstercoalitie begint te begeven. Allen tegen één heeft bijna afgedaan, men rolt vechtend over straat Maar ja, men moet het ijzer smeden als het heet is. Zeg nu zelf: komt er ooit nog een betere gelegenheid om zich in de kijker te murwen, dan het vervolg-verhaal van De Lange Wapper.! Men is er voor, of er tegen, maar stof tot discussie is er genoeg. En woelmuizen zijn dan als muizen in het meel!
Vorige keer al, had ie een nieuwigheid uit zijn toverhoed geschud: de strijd tegen de Bozen aangaan, niet langer als rode socialist, maar als vaandeldrager en vertegenwoordiger van alleen zichzelf en de maatjes . Het wekte verdorie nog ook. Niet voor niets kent deze Opper-Ploert (Knack) alle vuile trukken van de publiciteits-foor! . Waren de stemmen nu correct geteld of niet: het duurde wel uitzonderlijk lang die avond vooraleer een min of meer aanvaardbare uitslag uit de computer kon gehaald en bekend gemaakt worden. Maar alla : een knies-oor die daarop let! In het kaartspel is het de eind-som der punten die telt. Niet de manier waarop men de kaarten heeft geschud!
Ook nu weer, onder zijn eigen vaandal, en met de zegen van de Grote Strateeg, de café-baa/ex-gouverneur van Limburg, bindt hij de strijd aan, open en bloot tegen de Sossen, die noodgedwongen hun positie in het voordeel van de Lange Wapper behouden hebben. Hij niet! Hij is van vòòr, nu tègen. Voorlopig toch! Zodat hij later kan uitleggen, dat hij gelijk had. Althans gedurende de tijd dat hij ofwel voor, ofwel tegen was. Altijd gezegd, zal hij dan kwelen, want hij weet dat zijn aanhang kort van memorie is
Alleen een der Vier Weverkens die souden ter botermarkt gane, den Dikken Bart, doet beter. Hij zegt verdorie geen positie in te nemen, want het probleem ligt niet zo eenvoudig! Niet mis, voor iemand die niet zo lang in de Tjeven-school de lessen volgt!
Enne, het is helemaal niet waar, dat de Heer Burgemeester die positie (tegen) uiteindelijk heeft ingenomen, om toch niet met de Bozen aan hetzelfde zeel te moeten trekken!
De man heeft, om het even de uitslag van het referendum, altijd gelijk! En voor geval van niet, kan dat referendum nog altijd niet-bindend verklaard worden, toch! Het is net zoals bij een dief. Eenmaal gestolen, altijd dief. Voor Janssens geldt: eenmaal bedrogen, altijd bedrieger! Net als in het kaartspel. Groene klaver troef maken, maar koeken (ruiten) trekken
Pssst
Bindend of niet-bindend referendum, men vindt rap een stok om de hond te slaan A propos! Is er nog iemand die zich het miljoenen kostenplaatje van de BAM herinnert? Van twee zaken één! Ofwel de Bam, ofwel het referendum : een van de twee is spelen met de voeten van de brave man!
Raar om zeggen, maar zonder het bericht bij Angeltjes (SeniorenNet.be) over het overlijden van een Nederlandse schrijfster o.a. in Het Vrije Volk, Mevrouw Pamela Hemelrijk (wat een wonderzoete naam! voor iemand niet geloofde in God noch gebod ) zou ik nooit van deze dame gehoord hebben. Ik moet dus zeggen, dat haar dood mij verheugt! Dat is de ironie van het leven Voortgaande op de zoete heerlijkheid van dat ene stukje over ergens een soort Verenigde Huiseigenaren, zou ik voor altijd verstoken geweest zijn over deze prachtige werkelijkheids-schets. Wat mij zeer zou verdroten hebben. Het stukje gaat over Hollandse toestanden, maar is voor ons, Vlamingen, o zo herkenbaar .Eigenlijk zou het Europees kunnen gaan, zodanig is het van toepassing op gans het Oude Avodland
U zult dit stukje nergens vinden , noch in Tertio, noch in Kerk en Leven of bij Ocra. En al zekerlijk niet in De Morgen of bij de VRT. Van daar dat WIJ het zoveel mogelijk op Internet moeten verspreiden! Want hierin komen teveel schoentjes voor, die door de betrokkenen zouden kunnen aangetrokken worden, vooraleer ze in hun Glazen Pompoen, door hun privé-chauffeur gereden, zouden verdwijnen in de nacht .
Ik neem mij dan ook voor dit klein meesterwerkje voor tijd en eeuwigheid te bewaren, alsof het ingekaderd is op perkament, als een soort verslag over een miskende moderne sprookjes-schrijfster, die maar pas beroemd zal worden, lang na haar dood. Sprookjes als Roodkapje en Assepoester, en andere, (*) hebben inderdaad een eeuwig leven gekregen. De Verenigde Huiseigenaren zouden in deze galerij der onsterfelijken, inderdaad niet misstaan .
Waarop moeten Herman Brusselmans of Tom Lanoye e.a. nu tandenknarsend uitzien om een klein beetje te delen in deze roem? Smeerlapperij of dwaas gedaas maken inderdaad geen kans in deze galerij der Groten!
De Verenigde Huiseigenaren
Toen ons flatgebouw Nederland indertijd werd opgeleverd boden Nolleke (een part-time handwerklerares) en Wout (een vormingswerker) zich aan om de taken op zich te nemen die gemeenschappelijk geregeld moesten worden, zoals trappenhuizen, liftkokers en dergelijke. Best, zeiden wij, en we benoemden die twee met algemene stemmen tot bestuur van de Vereniging van Eigenaren.
Het bestuur besloot daarop de collectieve onderhoudskosten inkomensafhankelijk te maken. Voortaan moesten wij 5 procent van ons inkomen afdragen. Vooruit maar, dachten wij. Onze inkomens ontliepen elkaar toch niet zoveel. Bovendien vonden wij het allemaal wel leuk dat de ordinaire patser op nummer 40 met zijn Bentley dan de grootste veer zou moeten laten.
De eerste klap kwam toen Nolleke en Wout meedeelden dat de liftkokers vernieuwd moesten worden. De klus werd uitbesteed aan een aannemer (die trouwens later bleek een zwager van Nolleke te zijn geweest), en viel door tegenvallers tien keer zo duur uit als voorzien. Bovendien bleven de nieuwe liften om de haverklap steken, zodat we voortaan de trap moesten nemen. Nollekes zwager konden wij niet aansprakelijk stellen, want die had zijn bedrijf verkocht en was naar Paraguay geëmigreerd. Het bestuur heeft nog wel een peperdure advocaat in de arm genomen (die trouwens later bleek de ex-man van Nolleke te zijn), maar dat haalde niks uit.
Om de financiële strop op te vangen werden de servicekosten door Nolleke en Wout met 10 procent verhoogd. Wij protesteerden. Wout huurde vervolgens voor 10 mille bureau Twijnstra en Gudde in, om te onderzoeken wat de oorzaak van de problemen was geweest. Dat kwam na een half jaar tot de conclusie dat er het een en ander fout was gegaan, en besloot met de aanbeveling het voortaan beter te doen.
Nolleke had ondertussen niet stil gezeten. Omdat ons bewonerskrantje niet professioneel genoeg was had zij één der bewoners (die trouwens later bleek een jeugdvriend van Wout te zijn) tegen een riant salaris aangesteld als full-time hoofdredacteur. Sindsdien stonden er alleen nog interviews met Nolleke en Wout in het krantje. En mededelingen over de nieuwe huisregels waaraan wij ons moesten houden. Elke maand kwamen er een stuk of wat bij. Zo mochten wij onze eigen ramen niet meer lappen, omdat dat te gevaarlijk was. Nolleke had daarvoor een glazenwassersbedrijf in de arm genomen (dat overigens, zo bleek later, van haar zwakbegaafde zoon was). Als je je voordeur een ander verfje wilde geven moest je daarvoor eerst schriftelijk toestemming vragen bij een door Wout opgerichte schoonheidscommissie. Roken, drinken, barbecuen en praten op het balkon werd ons voortaan verboden. Om de naleving van deze regels te waarborgen benoemde Nolleke 10 bewoners tot betaald controleur. Zij patrouilleerden over de galerij om overtreders te beboeten. Gekleed in fraaie uniformen, die Nolleke speciaal door Frank Govers had laten ontwerpen.
De servicekosten waren door dit alles gestegen tot 30 procent van ons jaarinkomen. Sommige bewoners raakten in geldnood. Het bestuur riep daarop een solidariteitsfonds in het leven waarop bewoners in nood een beroep konden doen. De servicekosten moesten daarvoor wederom worden verhoogd, ditmaal tot 40 procent.
De patser met de Bentley was de eerste die het voor gezien hield. Hij vertrok. Zijn plaats werd ingenomen door een alleenstaande moeder die zon laag inkomen had dat het bestuur besloot haar geheel van servicekosten vrij te stellen. Het flatgebouw was intussen door Nolleke en Wout omgedoopt tot Flatgebouw Solidariteit. Het initiatief trok wijd en zijd de aandacht. Nolleke en Wout werden alom geroemd om sociale bevlogenheid, en verschenen in diverse talkshows. Zij vertelden aan iedereen die het maar horen wilde dat arme mensen in onze luxeflat geen servicekosten hoefden te betalen. Het liep storm, zoals u begrijpt; telkens als er een appartement vrij kwam stonden de minima met honderden te queuen op de galerij. Er moesten drie administratieve krachten worden aangesteld om de aanvragen te verwerken, en twee commissies om te beslissen wie van de gegadigden in de grootste nood verkeerde, en dus het appartement het hardste nodig had.
De situatie is nu als volgt: wij betalen thans 60 procent van ons inkomen aan servicekosten. Nolleke en Wout hebben een vaste staf in dienst van 40 betaalde medewerkers. De tien appartementen op de bovenste verdieping zijn aangekocht en verbouwd tot kantoorruimte voor de Vereniging van Eigenaren. De kosten van die verbouwing zijn wederom volledig uit de hand gelopen, waarna wij wederom Twijnstra en Gudde in ons maag gesplitst kregen, ditmaal á raison van 20 miel. Er wordt gefluisterd dat het afscheidsfeest voor Wout (die zich onlangs wegens rugklachten uit het bestuur heeft teruggetrokken, waarna het bestuur in casu Nolleke Wouts zoon met algemene stemmen als opvolger heeft gekozen), dat dat feest dus ook 20 miel heeft gekost; afgezien dan van het optreden van Pavarotti natuurlijk. Maar zekerheid hebben we niet, want De Regelgevingsvoorlichtingskrant, zoals het bewonerskrantje tegenwoordig heet, zwijgt daarover. De redactie heeft zich uitgebreid als een olievlek, en heeft thans twee voormalige appartementen als kantoorruimte in gebruik. Om de krant te financieren heeft Nolleke voor alle bewoners een verplichte bijdrage in het leven geroepen, die elk jaar stijgt.
De liften doen het nog steeds niet, en het flatgebouw begint in verval te raken. Als we protesteren zeggen Nolleke en Wout jr. steevast: Hoor eens, we moeten nou eenmaal bezuinigen. Er is domweg geen geld voor nieuwe liften, zo simpel is het. Maar wat klaag je toch? Als je vindt dat we het niet goed doen, dan kies je toch gewoon een ander bestuur?
Maar het vervelende is: wij kunnen de Nolleke-en-Wout-kliek nooit meer afzetten. Want een meerderheid van de bewoners profiteert thans van het solidariteitsfonds, óf werkt full-time voor de Vereniging van Eigenaren.(Of allebei.) En dat wil die meerderheid graag zo houden. Nolleke en Wout c.s. zullen dus altijd de verkiezingen winnen. Wij zitten als een rat in de val.
Als het zo doorgaat gaan de servicekosten naar 90 procent, en gaan we met zn allen failliet, tot de laatste man. En wij kunnen er niets tegen doen. Vertrekken, zult u zeggen, en dat lijkt inderdaad het enige wat er nog opzit. Maar daar kunnen wij om de een of andere sentimentele reden maar niet toe komen; we stellen het steeds uit. Soms ben ik wel eens bang dat we dat we daar ooit nog heel veel spijt van zullen krijgen.
Pamela Hemelrijk
(*) Als Groten in de Galerij der Onsterfelijke Sprookjes bedoel ik de Gebroeders Grimm en Hans Anderssen. Neen, Koningin Fabiola en haar Elfjes horen niet thuis in deze opsomming
