Ook in Nederland, waar er tegen fatsoenlijk rechts geen cordon sanitaire bestaat, rijdt Linx met de dag meer en meer op platte banden! Hert valt mij op, dat Linkx zelfs geen deftige presentabele mensen meer als Leider kan vinden. Neem nu die Job Cohen van de PvdA (Partij van de Allochtonen Arbeid) : zijn verkiezingsaffiches dragen ten onrecht alleen het woord WANTED niet want het is een tronie die peuters de afschuwelijkste nachtmerries doet krijgen. Iets wat we net niet kunnen zeggen van het foorwijf aan het hoofd der Spalochtonen bij ons. Haar foto alleen is in ieder geval de kortste weg naar stembusverlies. Heeft men echt geen beter vlees in de kuip? Al is Genez al een aanzienlijke verbetering in vergelijking met den Baard, haar voorganger.
********************
'Vertrouwen in Wilders stijgt, in Cohen daalt'
zondag 15 augustus 2010 11:27 -Elsevier - Nieuwsbrief
Het vertrouwen van VVD- en CDA-stemmers in PVV-leider Geert Wilders stijgt. Bij CDA-kiezers steeg zijn populariteit fors van 3,1 tijdens de verkiezingen in juni naar 5,2 nu. Bij de VVD steeg zijn score van 4,6 naar 5,6. Vooral de CDA- en VVD-kiezers zijn Wilders meer gaan vertrouwen Dat blijkt uit de wekelijkse peiling van Maurice de Hond.
Linkse kiezers Wilders geniet van alle fractieleiders met 3,8 wel nog steeds het minst vertrouwen. Dat komt door zijn lage score bij linkse kiezers. PvdA-leider Job Cohen is het meest gedaald de afgelopen maanden. In maart haalde hij 5,8 en nu staat hij op 4,5. In de peiling van De Hond zijn verder weinig verschuivingen te zien. De PVV blijft daarin de grootste partij met 31 zetels. De VVD houdt stand op 26 zetels en het CDA krabbelt weer een zetel omhoog naar 19.
Hoewel de echte zetelverdeling bijna omgedraaid is (VVD 31, PVV 24, CDA 21) komt een beoogde coalitie met deze drie partijen virtueel uit op 76 zetels. Dat is dezelfde meerderheid als nu in de Tweede Kamer
*******************
Pssst
Er is werk aan de winkel voor de serieuze onderzoeks-joernalisten van alle slach (!) en soort. Opdracht : waar, wanneer en hoe in de Moderne Geschiedenis zijn er nog belangrijke politieke partijen die na verloop van tijd hun eigen zichzelven spontaan hebben opgeheven? Niet met hun volle goesting, dat wel, maar gewoon uit noodzakelijkheid des gebods
Volgens mij ligt daar een fameus gat in de markt! Een beetje serieus werk (bedoeld wordt een studie met veel voetnoten) zal als zoete broodjes bij de warme bakker de deur uitgaan! Eerst en vooral bij de opponenten : hoe duwt men een zwijmelende reus omver? Maar evenzeer bij de eigen supporters, uiteraard met een gans ander oogmerk : hoe lappen wij onszelf weer op?
Volgens mij (alle tekenen wijzen toch in die richting) komen in Vlaanderen als eersten aan bod : de Riberalen, ondanks het sympathiek smoelwerk van na Konijnentand, maar vooral de Spalochtonen, die nu al op sterven na dood zijn. Neem hun tegenvoeters aan de overkant der taalgrens weg, en zij slaan in elkaar als een slappe pudding.
Neemt niet weg, dat, terwijl alle ogen gevestigd zijn op deze lozers, de plumpudding der Theven misschien nog als eerste in elkaar klapt.
Waarna wij verheugd moeten vaststellen, dat de bende armzaaiers, gelukzoekers, sjakossen-trekkers en handtasdiefjes, groepsverkrachters en drugsdealers meteen hun beschermheren kwijt zijn Hun Immams en Politieke in-de-kaas-vreters zien wij al handenwringend en molenwiekend het land uitvluchten, luidkeels klagend dat ze verlaten zijn door God-en-Klein-Pierke ..
Eenmaal de lucht gezuiverd, kan dan misschien een Nieuw Verbond opgericht worden. Want, zoals de Vette Vis het zei direct na zijn spectaculaire verkiezings-uitslag : Alleen kunnen wij dat niet .
In Nederland ligt Klein Linx, Groot Linx en Middengroot Linx uitgeteld in de hoek. Idem dito bij ons, want na de Onafhankelijkheid van Vlaanderen zal er uit het Zuiden des Lands, dat voortaan Buitenland zal geworden zijn, geen chantage meer kunnen gepleegd worden. De eerste Vlaamse Regering zal dan zijn : Zwart-Geel, aangevuld met de beste krachten die door de zelfstandigheid, partijloos zullen geworden zijn. De maffiabazen der syndicaten zullen levenslang verbannen blijven, met eeuwigdurend verbod ooit nog ergens een vereniging op te starten.
We kunnen ons nu al verheugen over de taferelen die de Franscouillonse mesthoop ons van op veilige afstand zal bieden : vechtende en kraaiende Rode Hanen : Milquet die timmert met haar paraplu op de kop van Mangain Reynders die de ogen uitkrabt van Michel Daerden en di Rupo die de keel van Rudy Delmote toeknijpt, onder het goedkeurend oog van André Flahaut. De Donnéa zal erbij staan, maar dan alleen maar om te jammeren .
De bende stelende eksters uit Laeken zal dan al lang de pijpen en het land uit zijn. Misschien wel naar Nederland, om de collegas daar op te nemen, onderweg naar Argentinië, het Vaderland van de bekoorlijke Maxima.
Is Argentinië trouwens niet bekend als asiel-land voor de politieke en oorlogsmisdadigers aller landen? Zelfs de KZ-Arts Mengele is er oud kunnen worden, vrij en ongestoord. Argentinië is trouwens de ideale locatie voor de opnames van het leven van Evita Peron. Zon opera als tegenhanger van De Stomme van Portici : waarom zou dat niet kunnen?
Hebben wij tenslotte toch nog iet aan onze Koningshuizen. Remembes also De Familie Trapp .JaJa! Van diep in de miserie werd al menig meesterwerk geboren!
Tussen links en het multiculturalisme botert het al een tijdje niet. Niet alleen biedt links geen analyse en visie op het multiculturele dossier, het formuleert ook geen antwoorden op de vragen en aanvallen die de rechterzijde opwerpt. Het hele dossier is een deel van de opleving van alle vormen van rechts denken. Aldus het uitgangspunt van Eric Goeman, die op de Genste Feesten elk jaar een reeks inter-linkse debatten organiseert, voor een debat over De uitdaging van de islam en de multiculturaliteit voor het progressisme. Namen deel: antropoloog Rix Pinxten, historicus Jan Dumolyn, socioloog Ludo De Witte, politoloog Sami Zemni, sociologe Saddie Choua, en KifKif-culturoloog Ico Maly. We gaan ervan uit dat het verslag in De Wereld Morgen hun standpunten correct weergeeft.
Goeman ziet in zijn eigen omgeving de laatste jaren een verandering optreden. Veel mensen, vrijzinnigen, sociaaldemocraten, die vroeger op de barricade stonden tegen het VB, hebben blijkbaar een grens bereikt. Vooral het hoofddoekendebat ziet hij als een duidelijk keerpunt. De dubbeldunk van tegelijk feminisme en islam te verdedigen wordt ook de linkse medemens te veel.
Zemni en Pinxten zien het begin van het probleem in de ontrouw van links tegenover zijn sociaal-economische basisstandpunten, met name zijn aanvaarding van het vrijemarktmodel. Het wijst zijn volkse achterban niet meer op de schuld van het kapitalisme, terwijl de spreekwoordelijke handtassendiefstal door een hangjongere in zijn netto-effect toch maar een kleinigheid is naast de uitbuiting door het grootkapitaal, aldus Dumolyn: Een sakosj die gestolen wordt, dat vindt zo'n vrouwtje veel erger dan de diefstel door de banken. De strijd tegen het kapitalisme werd vervangen door het beheren en hier en daar wat marktcorrecties. De sociaal-economische analyse van maatschappelijke problemen werd vervangen door culturalisering: Volgens die visie zijn die problemen enkel te wijten aan culturele factoren en de cultuur van de ander, in dit geval dus de islam.
DWM legt die woorden in de mond van Zemni, mogelijks onnauwkeurig, maar ze vertegenwoordigen getrouw een wijdverspreide retorische truuk (of denkfout) bij links: dat de islamofoben de problemen enkel bij de islam leggen. Zo wordt ook gezegd dat de N-VA alle problemen aan de Walen wijt, een retorische stropop die het gebrek aan argumentatie tegen de werkelijke analyse van de Vlaams-nationalisten moet verdoezelen. Er heeft ooit een antisemitisme bestaan dat de oorzaak van echt álle kwaad bij de joden zocht, maar er bestaat vandaag geen enkele politieke partij die alle problemen aan Walen, moslims of enige andere buitengroep wijt.
Nog zon onjuiste voorstelling van het standpunt van de tegenpartij is deze: Gebaseerd op een simplistisch nieuw realisme zou links verantwoordelijk zijn voor allerlei samenlevingsproblemen door verregaande vormen van culturele permissiviteit en cultureel relativisme. De malaise van de multiculturaliteit zou ingegeven zijn door een naïef links geloof in de maakbaarheid van mens en maatschappij.
Daar haalt Zemni enkele zaken door elkaar. Het echte marxisme was niet relativistisch. Het erkende dat sommige waarden niet haalbaar zijn als aan bepaalde sociaal-economische voorwaarden niet voldaan is, maar het zag een doelgerichtheid in de geschiedenis die een onverbiddelijk onderscheid maakte tussen progressief en reactionair. Progressieven van vóór het multicultijdperk poneerden onverkort de gelijkheid als norm en markeerden niet- of anti-egalitaire ideologieën als de vijand, desgevraagd ook de islam. Pas het cultureel marxisme van de jongste decennia ging in naam van ondermeer het antikolonialisme allerlei achterlijke cultuurvormen als evenwaardig met Verlichting en egalitarisme beschouwen. Als links trouw gebleven was aan het geloof in de maakbaarheid, dan zou het geen compromis maken met de antimoderne islam. Dan zou het tegen de imams evenzeer als destijds tegen de pastoors zeggen: ruim baan voor ons bevrijdende project, wij komen jullie kudde gelovigen roven om hen naar onze Verlichte inzichten te hermaken.
Het hele panel pleitte voor wat Zemni een consequent verzet van links tegen de oprukkende islamofobie noemde. De Tunesische Vlaming lijdt dus aan dezelfde horizonvernauwing als de stam-Vlamingen in het panel: hij vernauwt de situatie van de islam tot die onder de Vlaamse klokketoren. Hiér bestaat misschien een associatie tussen rechts en islamkritiek (islamofobie), maar in de islamwereld is dat een bij uitstek links project.
Dat eurocentrisme van Vlaams links beantwoordt onwillekeurig aan een opmerking van Pinxten: Sinds de val van de muur is er een verschuiving van de macht, ook van de economische. We zien op het vlak van mentaliteit en welvaart een verlies van superioriteit van het Westen. En wij kunnen daar niet mee om. Links kan daar niet mee om.
Nog zon eurocentrische stellingname was De Wittes rechtvaardiging van een gunstiger bejegening van de islam dan van het katholicisme: De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse. Van bij de vestiging van Mohammeds regime in Medina heeft de islam zichzelf altijd gezien als de heersersreligie, en juist dat verklaart specifieke problemen met de islam, zoals de vastberaden onwil tot aanvaarding van een niet-islamitisch staatsbestel, dat moslims als een onrecht en als onderdrukkend aanvoelen. Echte onderdrukking is wat niet-moslims in moslimstaten overkomt, maar zover reikt de Wittes blik niet.
In het vier uur durende debat is eigenlijk met geen woord over de inhoudelijke eigenheid van de islam gerept, behalve Jan Dumolyns terloopse opmerking dat de islam hier en in het Midden-Oosten een positieve rol speelt als coherent cement". Het DWM-verslag heeft het bv. over die stupide fatwas die soms opduiken, alsof die fatwas een niet-essentieel nevenverschijnsel zijn. Fatwas behoren tot de institutionele ruggengraat van de islam, zonder dewelke er gewoon geen moslimgemeenschap zou bestaan. Zonder fatwas was dit debat zonder voorwerp geweest.
Maar al lijdt links aan enkele blinde vlekken tegenover de islam, het onderkent dat het een probleem heeft. Ter rechterzijde heb ik geen weet van dergelijke gefocuste debatten, noch in de catacombentijd noch nu het op het multiculfront de wind in de zeilen heet te hebben. Rechts belegt nooit een beraad over de vraag: Wat doen wij verkeerd?
**********************
Psssst
Dit artikel, eigenlijk een gewetensonderzoek door de grote Koenraad Elst, van een gewetensonderzoek bij de Linxen (Nota Bene ter gelegenheid van de Gentse Feesten! Hebben die dan niets anders te doen?) over waar zijn we de weg kwijt geraakt. Het sluit als bij wonder aan bij de tekst van Lucky9 : Waarom links de Islam koestert bij de Grote Broers van Angeltjes. Zie http://blog.seniorennet.be/angeltjes/
Eigenlijk kan men besluiten, dat Linx een logge 30-tonner is, die rijdt op platte banden .De stuurinrichting is verroest en de motor dreigt stil te vallen bij gebrek aan brandstof. De lucht is uit de banden, nu men lek gereden is op de scherven van het Marxisme. De eigenaars van het vehikel (de loft-socialisten en de zichzelf progressief noemende intellectuelen) hebben jaar na jaar hun aanhang zien afkalven en zijn nu dringend op zoek niet alleen naar nieuwe waterdragers, maar ook naar nieuwe lucht in hun versleten banden .
In afwachting van een nieuwe Messias met een nieuwe niet-werkbare heilsleer, schurken zij dicht aan bij de nieuwe groep van armen zowel van geest als van goederen : men weet maar nooit waarvoor dat goed is. Iedereen bij Linx, van hoog tot laag, twijfelt of dat wel de juiste weg is (want in-compatibel op een paar essentiële punten : on-gelijkheid van man en vrouw godsdienst is opium van/voor het volk), maar bij gebrek aan iets beters
Het kan ook anders gesteld worden : Linx papt aan bij Mohammed, in de hoop er ooit op een of andere manier beter van te worden, of, zelfs, als t God belieft (!) er miraculeus weer boven op te geraken. Mohammed aanvaardt dat geflirt, in de hoop straks door hun aantal de vrijers de keel te kunnen oversnijden. Met één haal en van links naar rechts (Mosliml-traditie bij het ritueel afslachten van schapen), zoals onlangs nog bij Geert Wilders gedreigd werd De lolbroek die daarvoor een aanzienlijke beloning uitloofde op zijn blog, had - volgens GeenStijl.nl in zijn aankondiging geschreven, dat gezien de hoogdringendheid, er ook voor deze ene keer mocht gesneden worden van rechts naar links.
Echt grappig, vindt U niet? Echt van hetzelfde niveau als de cartoons van Gregorius Nekschot, U weet wel.
Bedenking : zit er heus zo weinig verstand en denkvermogen bij die Linxe intelligentsia van alle pluimage, dat zij ziende blind blijven voor de werkelijkheid? De socialistische maatschappij-orde heeft gefaald en is voorgoed voorbij. Net zoals de ultra-liberale of de puur-kapitalistische. Op de puinen van de oude stelsels, inclusief het klerikalisme, is er intussen iets traditioneels aan het hernemen : de oude glorie van het kloeke, werkzame, bloeiende en vruchtdragende nationalisme. Tot spijt van wie het benijdt. Er is dus geen enkele reden waarom het Avondland een achterlijke woestijngodsdienst zou moeten opvrijen. Er is dus nog hoop voor het Linxe Broederschap!
Werkelijk een opwekkende gedachte, nu de onmogelijkheid begint te dagen om tot een ordentelijk landsbestuur te geraken. Een gedachte waardig aan deze 15 Augustus : de Hoogdag van O.L.Vrouw Hemelvaart en Moederdag.
Bij ons in het heerlijke Zuiden staat een hele lading proseco koel. Misschien deze avond, of hoogstens morgenavond, zullen de kurken knallen! De eerste roemers zullen wij klinken (samen met een Waals koppel van ietsje verder op dat hier is komen winen) op het ophoepelen van de twee Koninklijke Clowns, en de laatste, vele uren later, op de geboorte van twee Nieuwe Staten, N° 30 en N° 31 van de Europese Unie.
Ja mensen, zo ver zij we gekomen : als goede vrienden hebben hier, ver van huis, een Waals en een Vlaams echtpaar elkaar gevonden in een wederzijdse afkeer voor onze On-Staat. Communautair hebben we geen probleem : als het gesprek vastloopt op een of ander onvertaalbaar woord, schakelen we over op Italiaans of Engels .Komt daarbij dat elk gesprek begint en eindigt met de vaststelling dat het ergste voorbij is, zowel bij ons en Flandre als bij hen in de Borinage. Alleen met die Brusselaars weten we geen raad : het enige dat helpt is ze in een raket naar de maan schieten .Kunnen ze daar proberen Mars te annexeren .
12:29 In Het Nieuwsblad. De CD&V heeft graaf Henri d'Udekem d'Acoz uit het Poperingse partijbestuur gezet. Vrijdag lekte uit dat de oom van prinses Mathilde een lidkaart van de N-VA heeft aangevraagd. De graaf werd in 1982 en in 2001 burgemeester van Poperinge. De 76-jarige d'Udekem d'Acoz zou volgens de N-VA zijn lidmaatschap aangevraagd hebben. Hij heeft zijn lidgeld wel nog niet betaald.
Sympathie
Henri d'Udekem d'Acoz ontkent dat hij zijn overstap naar de N-VA maakt en blijft naar eigen zeggen bij de CD&V. "Ik heb geen lidkaart besteld. Ik heb alleen eens gezegd dat ik N-VA een sympathieke partij vind omdat ze conservatief is", aldus de edelman in de Coreliokranten. De CD&V heeft hem intussen uit het lokale partijbestuur gezet. "Wat kon ik anders doen? Een bestuurslid dat zegt dat hij naar een andere partij stapt, kan toch niet aanblijven?" verklaart Henri Lefever, de Poperingse CD&V-voorzitter. Het ontslag moet in september bekrachtigd worden.
*******************
Psssst
De poppetjes zijn aan het dansen! De twee Di Pipos zijn nog aan hun laatste stoelendans bezig of er vallen al slachtoffers! Wat moet het dan worden, straks, als den Bart de handdoek in de ring gooit?! Of als Elio, verongelijkt, weigert van nog verder te doen? Een flinke scheut Bartolio en het gootgat in?
De Tjeven hebben hun mascotte, kak of geen kak, de pot op!, aan de kant gezet. De kroon, die door de overstap ontbloot was, is weer toegedekt.
Staat echter vast dat in heel die zaak iemand aan het liegen is geweest. Arme Graaf! Nog zo jong (76) en al overal uitgespuwd!
Zou het kunnen, dat La Cour/Het Hof zijn veto gesteld had? Dat hier een driedubbele salto morale is uitgevoerd met de Tjevenknoop als gevolg?
De zaak krijgt nog een staartje! Wordt vervolgd!
(*) Een Poperingse Zot : dat is de koosnaam die sinds de nevelen der tijden aan iedere Poperingnaar hangt. Wordt dapper in stand gehouden vooral door de Ieperlingen, die van de wederomstuit dan de Ieperse Kindjes genoemd worden. Als uitgeweken Ieperling wens ik ter zake geen enkel standpunt meer in te nemen, alhoewel ik moet zeggen, dat er aan de meeste Poperingnaars toch kosten zijn.
Bart De Wever staat op een kruispunt. Welke kant hij ook kiest, de weg zal hem over een onbegaan pad leiden. En de keuze die hij maakt zal hoe dan ook zijn eigen loopbaan als politicus en de toekomst van het land mee vorm geven.
·
De Wever kan van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maken, of hij kan weglopen van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn
In het klassieke Amerikaanse gedicht 'The Road Not Taken' vertelt Robert Frost hoe hij in een bos op een splitsing van twee wegen staat. De dichter beschrijft er hoe hij uiteindelijk kiest voor het minst begane pad een metafoor voor het ongebonden, vrije en avontuurlijke leven van 'de kunstenaar'. Bart De Wever is er de man niet naar om zijn levensstijl te vergelijken met die van romantische kunstenaars zijn metaforen spelen nogal exclusief op het culinaire terrein. Toch moet ook de N-VA-voorzitter intussen erg vertrouwd zijn met het dilemma van 'The Road Not Taken'. Want welke weg moet hij nu inslaan, als voorzitter van een radicale nationalistische partij, die plots de grootste van het land geworden is? En welke andere weg zal hij daarmee redelijk definitief blokkeren?
Anders dan in het gedicht heeft De Wever niet eens de keuze tussen, zeg maar, een gemakkelijke en een moeilijke weg. Welke kant hij ook uitgaat, de weg zal hem over een onbegaan pad leiden. Rechts loopt de weg van het manmoedige verzet en vasthouden aan de eigen radicale agenda. Linksom gaat het naar het eerbare akkoord, dat tegelijk zijn partij bevestigt als leidende formatie in de federale regering en in Vlaanderen.
Compromis à la belge Klinkt die tweede weg bekend in de oren als de klassieke methode van het compromis à la belge, dat zovele VU-leiders voor hem volgden en hen uiteindelijk compromitteerde? Toch niet helemaal, want Hugo Schiltz, vader en zoon Anciaux of nog een Jaak Gabriels handelden destijds als voorman van een middelgrote tot kleine partij, die weliswaar zetels kon leveren voor een meerderheid maar nooit de ambitie kon hebben om ook de grootste partij van het land te worden.
De N-VA moet zich die ambitie niet eens meer dromen: ze is op 13 juni plotsklaps werkelijkheid geworden. In de rebelse geesten van zijn door jarenlange frustratie gestaalde kaderleden mag de N-VA dan nog een zweeppartij zijn, dat klopt niet langer met de cijfers en de zetels in het parlement. Dat schept zo niet verplichtingen, dan toch verantwoordelijkheden. Belangrijker is evenwel dat de huidige krachtsverhouding tussen de partijen ook kansen schept voor de N-VA. Als de zeven partijen die nu met preformateur Elio Di Rupo (PS) onderhandelen over een staatshervorming een vergelijk zouden vinden over een stevige nieuwe communautaire stap (en, toegegeven, de recentste voortekenen nopen niet tot groot optimisme), dan wordt veel mogelijk. Dan heeft de N-VA een bewijs afgeleverd van politiek goed gedrag en zeden, en affirmeert ze zich in haar positie van grootste partij van Vlaanderen, met gerechtvaardigde hoop om die positie nog een tijdje vast te houden.
Dorpse behoudsgezindheid De vijver van kiezers waarin N-VA kan vissen, is immers nog veel groter gebleken dan men voor 13 juni kon bevroeden. De Wever en zijn acolieten hebben niet alleen het zieltogende Lijst Dedecker en Vlaams Belang leeggezogen, maar hebben meteen een claim gelegd op het leiderschap van de hele (centrum-)rechtse flank. De boodschap die de N-VA vandaag vertolkt we hebben het eerder al een combinatie van rustige Vlaamse assertiviteit en conservatief mededogen genoemd sluit aan bij een zekere consensus van dorpse behoudsgezindheid in een groot deel van de Vlaamse bevolking.
Tot aan de dag van de voorbije verkiezingen bleef CD&V altijd de eerstaanwezende partij om die waarden te belichamen. Maar dat is nu dus veranderd. En zo kan N-VA misschien realiseren wat in de voorbije tien jaar ook sp.a en Open Vld tevergeefs geprobeerd hebben en als grootste volkspartij de sociologische hegemonie van de christendemocratie in Vlaanderen doorbreken. De partij heeft het mandaat gekregen om de leiding te nemen bij een volgende ambitieuze staatshervorming, maar nu misschien ook weer niet om het land per decreet af te schaffen, zoals sommige minder intellectueel begaafde partijgenoten van De Wever nog altijd schijnen te denken.
Zelfs de timing zit daarvoor goed. Om Vlaanderen te laten vervellen van een CVP-staat in een N-VA-staat, moet je bij de wortels zijn van het lokale bestuur. En laten er nu net over twee jaar al gemeenteraadsverkiezingen gehouden worden. Wat meer is, N-VA vertrekt daar allerminst vanaf nul. In heel wat gemeenten werken de oude kartels van CD&V en N-VA nog perfect door, bijna zelfs alsof ze geen alliantie maar een eensgezinde partij vormen. In die kartels was N-VA altijd het bescheiden kleine broertje, maar nu kan de volwassen geworden partij de met CD&V opgezette structuren gebruiken om de balans te doen keren in het eigen voordeel.
De Voerense burgemeester Huub Broers is een speciaal geval en we kunnen eens lachen met 'nonkel' Henri d'Udekem d'Acoz, die nu plots ook een N-VA-lidkaart heeft, maar zij staan symbool voor de twijfel in vele CD&V-hoofden en voor de aantrekkingskracht van de sirenenzang van de überpopulaire Bart De Wever.
Dat is dus de belofte die voor De Wever verscholen ligt aan het einde van dat ene onbegane pad: een partij achterlaten die structureel (een van) de grootste van Vlaanderen kan blijven. Het moet een aantrekkelijke gedachte zijn voor de man die al vaker heeft gezegd dat hij zijn houdbaarheidsdatum als toppoliticus ziet verstrijken na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.
Treurige karikatuurtjes Maar dan moet er dus wel eerst een communautair compromis gezocht worden, en dat zal noodzakelijkerwijs langs de door N-VA zo vervloekte Belgische wegen van overleg en geleidelijkheid moeten lopen. Misschien niet bij de vele nieuwe kiezers en leden, maar zeker wel bij de traditionele militanten leeft de oprechte hoop om de vers verkregen macht te gebruiken om het voor een keer anders te doen. Om niet toe te geven, om het Franstalige 'non' met een even krachtig neen te blijven beantwoorden. De treurige karikatuurtjes die nu alweer gemaakt worden van Joëlle Milquet (Vlaamse media) en Bart De Wever (Franstalige media) geven extra voedsel aan die roep.
Is de boel blokkeren een reële optie? Absoluut. Het is dat andere onbegane pad. Bart De Wever kan de historische politicus zijn die als eerste van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maakt, of hij kan de historische politicus zijn die wegloopt van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn. Dan stuurt hij het land naar een ongezien zware confrontatie tussen de gemeenschappen, met een erg onzekere afloop. Klinkt onheilspellend, maar voor een N-VA-politicus die destijds zijn moederpartij kapot zag gaan aan het compromis teveel, heeft de uitdrukking 'woord houden' nu eenmaal een bijzondere betekenis.
********************
Pssst
Wat een geluk dat de De Morgen bestaat, zodat die zeker niet meer moet worden uitgevonden. Immers, op die manier weet den Bart tot op de millimeter wat hij hoort te denken maar vooral wat hij behoort te doen ..Want geloof me, het is erg eenzaam op de top!
Deze alinea werd gelicht uit bovenstaand artikel :
De partij heeft het mandaat gekregen om de leiding te nemen bij een volgende ambitieuze staatshervorming, maar nu misschien ook weer niet om het land per decreet af te schaffen, zoals sommige minder intellectueel begaafde partijgenoten van De Wever nog altijd schijnen te denken.
Dus in de gauwte nog maar eens benadrukt, dat die van de harde lijn BINNEN de NVA minder begaafde partijgenoten zijn. Wat moeten die van de harde lijn buiten de NVA dan niet zijn, die van het Vlaams Belang!? Waarschijnlijk nog minder dan ongelovige honden varkens en apen .om in hun eerstvolgende woordenschat te spreken .
Schelden is inderdaad de taal van hen die door het leven moeten gaan zonder argumenten .
Hieronder voor het gemak van al die zoekenden, enkele onderwerpen die het intellectueel vermogen van die van De Morgen schijnbaar te boven gaan : aantal stemmen nodig om een NVA of een PS parlementslid te kunnen spelen aantallen uitgevoerde werklozencontroles in de beide Deelstaten het verschil in de tewerkstelling in het Openbaar Ambt in beide Deelstaten de 50/50 pariteit in de Kamers met 6,5 en 3,5 miljoen inwoners waarbij de grendelwetten, de belangenconflicten en de veto-wetten de gevolgen van de wafelijzer-politiek, enz.
O ja, hoor ik al in de verte : dat zijn allemaal communautaire problemen waar de mensen niet van wakker liggen, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat dit land al 180 jaar aan dergelijke valse problemen kapot gaat, juist omdat er geen paal en perk aan gesteld wordt!
Maar weet dan wat duizendmaal erger is dan intellectuele onbekwaamheid, dat is veinzen dat al die dingen te onbelangrijk zijn om er Uw verstand op te verslijten. Het zou de elite, de Bazen, het Establishment wel eens kunnen mishagen die dingen uitgediept te zien. Want dat zou hun verheven status wel eens kunnen aantasten.
Kortom : wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Wat mij verder als Vlaams Nationalist wel aanspreekt, is hier in dat Rood Moniteurke dat het zo onomwonden het succes van een Vlaams Nationale Partij belicht : de grootste ooit, de belangrijkste van het land, op rozen voor de volgende Gemeenteraad verkiezingen, de boel blokkeren is absoluut ook een optie.
Het klinkt zelfs hoopvol, als het artikel afgesloten wordt met een tweetal schitterende volzinnen, die klinken al orakel-taal :
Dan stuurt hij het land naar een ongezien zware confrontatie tussen de gemeenschappen, met een erg onzekere afloop. Klinkt onheilspellend, maar voor een N-VA-politicus die destijds zijn moederpartij (de Volksunie dus!) kapot zag gaan aan het compromis teveel, heeft de uitdrukking 'woord houden' nu eenmaal een bijzondere betekenis.
Zo zal er later (volgende week al?) kunnen geschreven worden :Zeg niet dat De Morgen U nier verwittigd had ..
Zo komt Digitalia stilaan tot het besef, dat inderdaad het onafwendbare eindelijk dichterbij is gekomen. Is gekomen : voltooid verleden tijd! Ziet er niet goed uit voor de pineuten van traditioneel Linkx. Van twee dingen één : ofwel speelt den Bart het heel héél erg hard, ofwel duikelt hij van de slappe koord der onderhandelingen, en komen zijn Vlaams Nationalisten altegader terecht in het vangnet van de Partij die altijd onveranderd en rechtlijnig het einde van België betracht heeft.
Nog hooguit 7 keer slapen .en dan treden wij binnen in een nieuw tijdperk. Misschien zelfs dat de voorzittershamer van het halfjaarlijks voorzitterschap van de EU, na amper twee maand GLORY and HOPE, reeds moet afgestaan worden aan de volgende. Wegens, inderdaad Mister Nigel Farage, the Country broken into peaces God save the Queen and SKOLL !!
Slot : Siegried Bracke (BRT), Huub Broers (Voeren) Nonkel Heni (Proven) : wie wordt de volgende? Maar dat het Vlaams Belang leeg gezogen wordt door de Niveanen : jongens, dat is nu eenmaal een kei van een voorbeeld voor wishfull thinking. Die van het Vlaams Belang verkiezen altijd het origineel boven de kopie. Omdat zij er nu eenmaal de voorkeur aan geven bij de felle feiten en de harde waarheid te zweren, liever dan bij verbleekte aftreksels.
Echter, de barre hoogte, de felle feiten en de harde waarheid die dezer dagen als een aureool rond het hoofd hangen van ons arm Weverken, doen onze harten sneller slaan. Waarbij wij, als echte kandidaat-populisten ons afvragen ; Doet hij het? Of doet hij het niet .Een beetje zoals de scenario-schrijvers van Thuis hun seizoen afsluiten : met een climax, gevolgd door een reuzengroot vraagteken. JaJa, de Bijna-Slimlste-Mens-ter-Wereld is bove, alles ook een goed scenarist!
De Amerikaanse president Barack Obama heeft gisteren in Washington het recht verdedigd om nabij Ground Zero in New York een moskee in te richten. Hij stelde dat de vrijheid van eredienst gegarandeerd is door de Amerikaanse grondwet. "Als burger, als president, ben ik van mening dat moslims evenveel recht hebben om hun geloof te belijden als ieder ander in dit land. Dat omvat ook het recht om een plaats van eredienst en een centrum te bouwen op een privaat eigendom in het zuiden van Manhattan", zei Obama tijdens een ramadanmaaltijd in het Witte Huis. (afp/ka In DM)
***********************
Pssst
Eerst duidelijk stellen wat de De Morgen schrijft : Houssein Barack Obama (zo heet de man met zijn volle naam), gelovig Moslim in zijn privé-leven, zit aan tijdens de vastenmaand naar Islam-traditie na zonsondergang dus, aan een geweldig banket in het Witte Huis (symnolischer kan het niet), en verklaart daar LOUD AND CLEAR dat de Islam gewoon een andere soort godsdienst is, met evenveel rechten als alle andere godsdiensten. Hij spreekt niet voor zijn tafelgezellen (gezelinnen zijn ongewenst), maar voor geheel de Moslim-wereld terwijl en passant de anderen het meteen ook weten : in ieders hoofd moet er automatisch een clic ontstaan tussen de 2 begrippen : Islam = godsdienst. Die clic moet die andere clics vervangen die steeds luider weerklinken : Islam = terreur, Islam = bommen, Islam = achterlijkheid, Islam = moord .En dus als Obama het zegt, zal de wereld luisetere!
Dat is dus een eerste leugen. Want Islam is eigenlijk een dun laagje godsdienst bovenop de zware onderlaag van een totalitaire samenleving in stand gehouden ten bate van een kleine kring van geprivilegieerden, wier tweede natuur er in bestaat de gehele mensheid te willen onderwerpen. Gaat die onderwerping door omstandigheden niet door op bloedige wijze, dan wordt overgeschakeld op de zachtere vorm van massa emigratie.
Tweede leugen is, dat Obama de Democraat in feite vertaald zou moeten worden als de Sociaal-Democraat, zoals wij de socialisten bij ons noemen : alles wat Linkx van het Centrum ligt. Wij weten dat sedert de val van Het Communisme alle Linxen ter wereld hun basis, hun richting en hun reden van bestaan verloren hebben en dat zij vertwijfeld op zoek zijn naar nieuwe achterbannen die hun leiders in het zadel kunnen houden. De Proletariërs Aller Landen hebben afgehaakt : zij hebben met eigen ogen gezien wat 70 jaar Arbeiders-Paradijs vermag.
Het is precies daar, dat die twee leugens elkaar ontmoeten : de Moslim-immigranten dragen hun systeem uit en kiezen, overal waar zij aangekomen zijn, de kant van hun beschermheren, de Linxen, die hun verloren achterban van proletariërs maar al te graag vervangen zien door de nieuwkomers. Later zullen die wel zien .want als het er op aan komt, zullen Linxen ook maar ongelovige honden, apen en varkens blijken te zijn .
Deze twee leugens worden CRIMINELE LEUGENS, niet als ze uitgesproken worden door een gewone burger, maar wel als ze uitgesproken worden door de Machtigste Man ter Wereld, de President van Amerika. Vandaar het begin van zijn tafelrede : als burger, en als president, ben ik van mening dat .De leugens zijn dus geen verspreking, geen slip of the tongue, maar zijn een beredeneerd uitgangspunt, om te verkondigen dat de Moslims evenveel rechten hebben als de niet-Moslims.
En daar is dan meteen weer de verdraaiïngskunst der Linxen : uitgaan van een vaste zekerheid (gelijke rechten) en besluiten met een Linx dogma (de Islam is een godsdienst als een andere) .De Grondwet schrijft vrijheid van godsdienst voor (wat juist is) en dat geldt dus ook voor de Islam, want Islan is een godsdienst als een andere (wat niet juist is)
Wat erger is, en hopelijk met de dag nog erger zal worden, is dat de overgrote meerderheid der Amerikanen de Moskee zo dicht bij Ground Zero helemaal niet wil, en dat hun President hen dat tegen beter weten in, juist blijft door de strot duwen!
Het geheel van Mohbamas speechke is een schoolvoorbeeld van hoe de PERCEPTIE de REALITEIT verdringt en in de plaats er van wil komen : een soort van goocheltruc : het publiek ziet de dame in de kist op het podium werkelijk in twee zagen, weet dat dit niet kan, en toch klapt het in de handen voor de Maestro .
Zij allemaal die de truc doorzien, dat zijn ongelovigen, vuile racisten, Zwartzakken en halve wilden, die thuis horen in een cordon sanitaire. Dàt is pas echte democratie!
Caroline Gennez over het testament van Tony Judt en 'het doorbreken van het liberale eenheidsdenken'. Caroline Gennez is voorzitter van Sp.a. De Britse historicus Tony Judt overleed vorige vrijdag op 62-jarige leeftijd in New York. Caroline Gennez las zijn politiek testament over de sociaaldemocratie. 'We zullen onszelf grondig moeten heruitvinden.'
·
Links moet een aha-erlebnis opwekken, het inzicht post doen vatten bij elke burger dat hij of zij voordeel heeft bij meer inkomensgelijkheid, eerlijke en gelijke kansen, maar ook bij publieke voorzieningen zoals jeugd- en ouderenzorg, speeltuinen en scholen en betaalbare gezondheidszorg
In zijn jongste boek, Het land is moe, belijdt de vorige week overleden historicus Tony Judt zijn kritisch maar sterk geloof in de sociaaldemocratie. Zoals Thatcher over het liberale kapitalisme zei, meent Judt dat er voor links "geen alternatief" is. We zullen onszelf evenwel grondig moeten heruitvinden. Wil de partij nog een rol van betekenis spelen, zeker. Maar bovenal om dichter bij dat ene, ongewijzigde doel te komen: een eerlijke samenleving waar het voor iedereen goed, fatsoenlijk en veilig om leven is.
Een persoonlijke bekentenis. Tussen de dagelijkse politieke beslommeringen in overvalt mij de jongste jaren steeds vaker een gevoel van boosheid. Boosheid over het breed om zich heen grijpende eenheidsdenken over staat, markt en samenleving. Dat minder overheid principieel beter is voor iedereen, dat regulering en belastingen groei vernietigen en ondernemingszin afremmen: het is een mantra geworden van politici van allerlei slag, daarin gesteund door economisten en marktgoeroes. Het is een sluipende ideologie die zichzelf de status van wetenschap aanmeet, een geloof dat zich als voldongen feit voordoet.
Het heeft mijn linkse overtuiging enkel aangescherpt, maar het vergroot ook mijn zorg over de slagkracht ervan. We slagen er onvoldoende in om het 'liberale' eenheidsdenken, dat zich geenszins beperkt tot liberale partijen, fundamenteel te ontluisteren of te doorbreken. Aan inzicht ontbreekt het ons niet (al in 1998 maakte de jongerenpartij Animo in haar Roodboek brandhout van dat eenheidsdenken), wel aan overtuigingskracht.
Sociale uitkleding Groot was dan ook mijn gevoel van herkenning bij de lectuur van Tony Judt. Hij ontleedt en duidt tot in de finesses dat eenheidsdenken. En hij wijst meteen op het zwakke tegengewicht van links.
Sociaaldemocraten in Europa missen "een samenhangend verhaal", hun taal is "uitgeput". Het is een streng en mijns inziens te pessimistisch oordeel, al was het maar omdat in Europa de sociaaldemocratie heeft verhinderd dat het in de jaren tachtig in de VS en het VK ontstane liberale eenheidsdenken zich in de praktijk kon vertalen in de totale sociale uitkleding. Maar Judt heeft een punt: het is stil op links. En hoewel postelectoraal onderzoek ook in Vlaanderen aantoont dat mensen wakker liggen van pensioenen en jobs, vertaalt dit zich niet in electoraal succes voor links. Ook de crisis die voor dat eenheidsdenken toch ontluisterend had moeten zijn, heeft ons niet geholpen.
Wat maakt het liberale eenheidsdenken zo schijnbaar onontkoombaar? Wat zorgt voor de kritiekloze aanname dat minder staat, zo weinig mogelijk controle of toezicht op de markten goed voor u is? Waarom slagen we er niet in om die tijdgeest te keren, terwijl elke dag duidelijker wordt welke prijs de samenleving betaalt voor dat Geloof (want dat is het): versplintering van de samenleving, verschraling van de zorgende overheid, selectieve groei van welvaart zonder welzijn, druk op inkomen, tijd en talent, toenemende ongelijkheid. Het eenheidsdenken is zo sterk dat zelfs de financieel-economische crisis van de jongste jaren het niet heeft kunnen doorbreken. Na een gemompeld mea culpa, was het weer business as usual, onethische winstmaximalisatie en hoge bonussen incluis. De crisis heeft het Geloof niet wezenlijk aangetast: Judt heeft het over een "tactische terugtrekking".
Er is een tijd geweest waarin het idee van een zorgende overheid het voorwerp uitmaakte van een brede consensus. Mechanismen van wederkerigheid en herverdeling werden toen minstens zo breed gedragen als het liberale eenheidsdenken vandaag. Van 1945 tot de jaren zeventig leefde volgens Judt ook bij de bevolking het "wijdverbreid geloof dat een bescheiden herverdeling van rijkdom, waarmee een einde zou worden gemaakt aan extreme rijkdom en armoede, iedereen ten goede zou komen".
Er is een generatie, niet toevallig met wortels in de oorlog, die maar al te goed wist hoe (slecht) het leven zonder die zorgende, verenigende, herverdelende overheid was. Dat besef is bij latere generaties, die hun welvaart en welzijn nochtans veelal te danken hadden aan de inspanningen van de verzorgingsstaat, verwaterd. Het leidt tot de paradox dat velen vandaag de lusten van het sociale bouwwerk vanzelfsprekend vinden, maar geen enkel begrip opbrengen voor de instrumenten die daartoe leiden. Belastingen, administratie, publieke voorzieningen wuiven ze weg als onhebbelijke staatsbemoeienis. Zelfs de aanhangers van het eenheidsdenken vinden het ondanks hun ongebreideld geloof in de markt niet meer dan logisch dat àls de markt faalt, de overheid wel de brokken zal oppikken. Zie het verhaal van de falende banken.
Gaandeweg, vooral sinds de neoliberale jaren tachtig, zijn de rijpste vruchten geplukt, maar collectief zijn we het doel uit het oog verloren: de boom moet op een duurzame manier leiden tot meer gelijkheid waar iedereen, ook de welgestelden in een samenleving, beter van wordt. We zijn in de meest letterlijke zin de waarde van wederkerigheid en herverdeling vergeten. We weten van veel de prijs, wat het kost, maar niet wat het maatschappelijk waard is. Tegelijkertijd is er overvloedig bewijs aangeleverd van de stelling dat samenlevingen met minder inkomensongelijkheid op alle indicatoren van welvaart, welzijn en geluk (gezondheid, onderwijs, veiligheid.) beter af zijn dan samenlevingen waar extreme rijkdom en armoede heersen. Mensen zijn beter af in landen waar het liberale eenheidsdenken niet zo dominant de maat aangeeft.
Maar wat staat er links te doen, als we ons (ik aarzel niet om het woord te gebruiken) historisch doel opnieuw beter willen fixeren en de weg ernaar toe willen moderniseren? Wat moeten we doen om onszelf opnieuw aantrekkelijk te maken voor meer kiezers, ja zelfs onmisbaar in de ogen van meer dan 15 procent van de Vlamingen? Zoals gezegd, Judt en andere scherpe waarnemers ter linkerzijde helpen ons in de analyse en de vraagstelling, maar de antwoorden zullen we zelf moeten formuleren.
We moeten vooral niet ophouden met te waken over het niveau van de sociale bescherming, en die rol heeft links in België, meer dan in andere landen, niet gelost. Maar omgekeerd moeten we ook niet hervallen in de karikatuur van de verzorgingsstaat: het etatisme. Ik ben niet bang voor die valkuil. Vadertje staat is voor mij een oude koe. sp.a is het etatisme ver voorbij. De grote ideologische discussies over de rol van de overheid versus markt hebben tien jaar na de val van de Muur al plaats gevonden in onze partij. We weten al langer dan vandaag dat er een hemelsbreed verschil is tussen enerzijds etatisme en een bureaucratisch staatsapparaat en anderzijds een moderne, sterke overheid die de markt onderwerpt aan een herverdelend en sociaal corrigerend kader.
Veel geven, weinig krijgen Is de weg terug naar vadertje staat geen optie, net zo min moeten we ontkennen dat de zorgende overheid soms (te) veel geld kost. Die zorg om de betaalbaarheid en dus de duurzaamheid van de sociale bescherming is wel degelijk legitiem. Dat is ook de reden waarom ik vind dat een orthodox begrotingsbeleid op zich niet vloekt met socialisme. Het is terloops ook de reden waarom sp.a in deze economisch moeilijke tijden mee aan de regeringstafel zit. Juist nu moeten we proberen om te vermijden dat de legitieme zorg om de betaalbaarheid van de verzorgingsstaat door de fans van het eenheidsdenken wordt misbruikt voor een kille, sociale afbraakagenda. Toen we in de Vlaamse regering moesten kiezen tussen jobkorting of meer kinderopvang, hebben we geen moment geaarzeld.
Maar meer dan dit alles is nodig, willen we ons niet beperken tot de rol van wat Judt "sociale boekhouder" noemt. En dan keer ik terug naar de hoger gemaakte vaststelling van vervreemding tussen grote delen van de bevolking en het concept van de verzorgende overheid. Noties als wederkerigheid en herverdeling zijn in de meest letterlijke zin van het woord 'ontwaard' omdat veel mensen de zin ervan niet meer aanvoelen. En het moet gezegd, objectieve mankementen in die mechanismen geven ook extra voeding aan het gevoel van velen dat solidariteit een verhaal geworden is van 'veel geven, maar weinig krijgen'. Dat zet mensen tegen elkaar op: Vlamingen tegen Walen, autochtonen tegen allochtonen. Als we het eenheidsdenken willen doorbreken, moeten we op een aantoonbare wijze en in verstaanbare taal dat 'contact' herstellen. Mensen moeten opnieuw horen, zien en voelen dat persoonlijke welvaart en welzijn onlosmakelijk verbonden zijn met het gemeenschappelijk goed.
Dit is in se een waardenverhaal. Links moet een aha-erlebnis opwekken, het inzicht post doen vatten bij elke burger dat hij of zij voordeel heeft bij meer inkomensgelijkheid, eerlijke en gelijke kansen, maar ook bij publieke voorzieningen zoals jeugd- en ouderenzorg, speeltuinen en scholen, betaalbare gezondheidszorg, veilige en leefbare omgevingen. Het vergt ook in onze corebusiness (het sociaaleconomische) een ander taalgebruik. Nu hebben we bijvoorbeeld vaak nog te exclusief oog voor de strikt economische facetten van jobs of pensioenen. Bij de bezorgdheden van mensen over hun pensioen gaat het evenwel niet enkel om het precieze maandelijkse bedrag dat op de bankrekening zal komen, maar ook om meer immateriële vragen over de toekomst: zorg, vrije tijd, huisvesting, veiligheid van de leefomgeving.
Trein op de sporen Mensen moeten weten dat socialisten niet enkel ijveren voor het publieke karakter van de financiering, maar ook voor een zorgzaam en ondersteunend overheidsoptreden in die andere noden die direct ingrijpen in hun dagelijkse leven. Hetzelfde met jobs. "Een job is de beste garantie tegen armoede", zeggen socialisten vaak en terecht. Maar in de beleving van vele hardwerkende Vlamingen schreeuwen veel andere gevoelens, zorgen en vragen om een antwoord: welzijn op het werk, hoe omgaan met gewijzigde arbeidsomstandigheden of een nieuwe managerscultuur, de combinatie met het gezinsleven. Mensen moeten weten dat ons hart voor sociale vooruitgang niet alleen klopt waar hun portemonnee zit.
Tony Judt zegt terecht: "We zullen de terugkerende (sociale, CG) vragen opnieuw moeten stellen, maar open moeten staan voor nieuwe antwoorden." We leven in een tijdsgewricht dat radicaal anders is dan de periode waarin de verzorgingsstaat tot stand kwam. Behouden is goed, kopiëren heeft geen zin. Er zijn veel evoluties die nieuwe sociale vraagstukken met zich meebrengen: andere gezins- en arbeidsvormen, informatiemaatschappij, vergroening, vergrijzing en verkleuring, hoogtechnologische economie. Bij de hervorming van sp.a tot een moderne socialistische partij zal het meer dan ooit nodig zijn om onze antennes aan te scherpen en structuren open te gooien. We moeten dringend een voet verwerven op die nieuwe politiek-maatschappelijke gronden. sp.a zal zich daar in het najaar, onder meer met het Visiecongres, ook over bezinnen.
De modernisering zal tijd vergen, maar de inzet is wat mij betreft duidelijk en het doel blijft onveranderd. Het is aan ons om aan te tonen dat het liberale eenheidsdenken niet onontkoombaar is. Het is aan links om de trein opnieuw op de sporen van de sociale vooruitgang te krijgen. Er is inderdaad geen alternatief. Als we in deze missie niet slagen, houden we tout court op progressieven te zijn
*************
Pssst
Wie lang heeft geleefd, heeft veel flauwe kul meegemaakt. Kan ik van meespreken. Bovenstaand epistel spant toch wel de kroon. Precies 1855 woorden (zegt mijn computer) zijn er nodig om niets gezegd te krijgen.
Ja, dat de SPA moet herbronnen (dat wisten we al) maar er wordt nergens aangetoond waar er een bron is, of na 1917 waar ergens nog een zou ontdekt zijn. Na de val van het Communisme en de Muur der Schande is al wat Linx is, in een vrije val terecht gekomen. Zakt, zoals een dode vis, geruisloos naar de diepte .
Zou Mevrouw Genez dat heerlijke stukje in Knack van de hand van Bennoo Barnard dan niet gelezen hebben? Hij zegt daar toch zo heerlijk dat het Marxisme een fantastische leerstelling is, moest ze op het mensdom met goed gevolg kunnen toegepast worden. Net zoals een vol glas water best niet omgekeerd opgediend wordt in de hoop dat het Marxisme sterker is dan de zwaartekracht .
Alleen jammer dat honderden miljoenen mensen daarvoor eerst moesten sterven .
Tussen de lijntjes door klinkt de wanhoop van Mevr. Genez : we zijn verkeerd bezig en hoe geraken we er (in s hemelsnaam?) uit?
Ik weet het ook niet, Mevr. Genez en moest ik het weten, ik zou het U niet zeggen. Wat ik wel weet, en U blijkbaar nog altijd niet besedt, dat jullie heil NIET in de Islam ligt, en zeker NIET in een volgehouden belgicistich avontuur, waarbij U alleen overleeft dank zij de steun van jullie Waalse spitsbroeders, de klaplopers der PS.
Eigenlijk heb ik daarmee al teveel gezegd, vindt U niet? Want er is geen haar op min kalen wordend hoofd dat er aan denkt medeplichtig te zijn aan jullie AHA-ERLEBNIS.
Herinnert U zich, Mevr. Genez, dat standbeeld in Oost Berlijn, van (denk ik) Erich Honnecker rechtstaand naast Karl Marx, gezeten, waar op zekere morgen, na de Wende, de handen met bloed overschilderd waren? Het was natuurlijke rode verf, maar de guigigaards hadden het koppel een karton om de hals gehangen, waarop stond Wir haben es nicht gewusst .Dat schouwspel is daar blijven staan, in weer en wind, en niemand, zegge en schrijve niemand van hun vroegere DDR-onderdanen is hen komen bevrijden van die schande .
Ik denk, Mevr. Genez, dat er te lande ook een paar standbeelden zijn van Linkxe voortrekkers, die dergelijk lot te wachten staat. Alhoewel (volgens mij) er enkele bij zijn die wegens hun Vlaamse reflex, vrijgesteld mogen worden van die penitentie. Ik ben niet zo goed beslagen in de Linxe Geschiedenis, maar jullie afgod, de Heer Moyson, is er zekerlijk ene van. Zeg dus niet dat er nooit goeie Rooien geweest zijn! Ze zijn echter wel te tellen op de vingers van één hand!
De coalitiegesprekken staan voor een cruciale fase. Onderhandelingsexpert Frank Fleerackers denkt dat ze kunnen slagen. Bart De Wever en Elio Di Rupo moeten pragmatisch naar een oplossing werken. In Bart De Wever schuilt een toponderhandelaar, zegt Fleerackers in een interview met Trends.
Dewever weet perfect dat elke partij bij een onderhandeling enkele principiële standpunten heeft die erg moeilijk liggen bij de achterban. Terwijl hij er als pragmatisch politicus op uit is vooral te scoren op resultaten. Ik vermoed dus dat hij Elio Di Rupo een overwinning gunt op enkele principiële zaken, maar dat hij in de onderlaag van de onderhandelingen pragmatische verwezenlijkingen nastreeft. Alles hangt ervan af in hoeverre beide partijen afstand kunnen nemen van hun eigen vaststaande principes. Ze moeten de principiële waarheid kunnen koppelen aan de schuivende waarheid van het pragmatisme. Di Rupo en De Wever moeten elk wat meer tjeef worden, redeneren in de trant van het is het één, maar het is ook het andere.
Frank Fleerackers is decaan van de rechtsfaculteit van de KU Brussel (HUB) en advocaat-onderhandelaar voor grote bedrijven. Bart De Wever en Elio Di Rupo kunnen volgens hem ook leren uit het bedrijfsleven. Ook ondernemingen hebben enorme belangen te verdedigen en staan soms lijnrecht tegenover elkaar. Binnen het juiste structurele en culturele kader moet een oplossing mogelijk zijn. Maar dan moeten beide partijen wel bereid zijn om toegevingen te doen. BHV is bijvoorbeeld bijzonder duur geworden als onderhandelingselement. Dat hebben de Vlamingen goed gedaan. De Franstaligen zouden zich doodschrikken als De Wever op BHV zou toegeven in ruil voor de splitsing van justitie, werkgelegenheid en de vennootschapsbelasting. Een deel van de achterban zal op zijn achterste benen staan omdat de eeuwige principes in het gedrang lijken te komen, maar we geraken door dat tijdelijke pragmatisme veel verder.
Vroeger zijn de CD&V en haar coalitiepartners er niet in geslaagd een oplossing te vinden voor BHV en de staatshervorming. Maar nu kan het wel lukken. Fleerackers: De Wever heeft erg veel stemmen gehaald, dus voldoende electorale rugdekking. En als historicus denkt hij toch op een langere termijn, minder in functie van het onmiddellijke resultaat van zijn inspanningen. Deze houding is weinig politici gegeven en een voordeel in onderhandelingen. Op een aantal punten - de uitbreiding van Brussel bijvoorbeeld - hoeft hij geen centimeter te wijken. Hij vertegenwoordigt immers 30 procent van de Vlamingen. Een mislukking zal de N-VA na de volgende verkiezingen misschien zelfs aan de meerderheid helpen. Al te verregaande toegevingen zullen dan weer de zogenaamde extremisten van het Vlaams Belang electoraal voeden. En met die mannen is de door Franstaligen gevreesde Vlaamse afscheuring nog dichterbij.
H.B. IN TRENDS
Pssst
We zijn Trends en daarbij in het bijzonder Prof. Frank Fleerackers dankbaar voor deze toelichting. Inderdaad is deze gehele regerings-onderhandeling op en top TJEEFS aan het worden. Waarbij de soortnaam Tjeef volgens mij weinig vleiends in zich draagt.
De Holle Bolle Gijs en Opper Niveaan wordt enerzijds de eer toegedicht die hij verdient : hij is de partijleider met de ware Führer-allures, hij is een begaafd politicus erkend door vriend en vijand, en hij is daarenboven een gewiekst onderhandelaar. De beste in de laatste paar honderd jaar. Maar hem daarvoor, als een soort ere-titel, nog een groter Tjeven-gehalte toedichten dan die hij al in zich draagt, vind ik geen pluim meer. Zelfs geen bloem die hij krijgt, maar een volle zware bloempot die hem naar het hoofd wordt gegooid.
Maar ik begrijp Fleerackers : hij gunt ons, die van het Vlaams Belang, nu eenmaal het licht in onze ogen niet, zodat hij impliciet waarschuwt en bijna de Goden smeekt : (want hij is een goede katholiek) Goede God, laat die twee toch AUB slagen, anders kleurt Vlaanderen de volgende keer niet alleen Geel, maar donker Geel & Zwart. Dan nog liever hen als Tjeven door het leven te zien gaan, dan als de mislukkelingen die ons Dierbaar Vaderland, O Edel Land der Belgen, eindelijk omver hebben gekregen .
En toch, beste Heer Perfesser, Uw smeekbeden zullen niet baten : U verliest uit het oog, dat den Bart boven alles een vulgaire realist is. Hij weet zeer goed, dat hij danst op de slappe koord van het Algemeen Vlaams Belang, en als hij daarvan af valt, hij in het vangnet van het Vlaams Belang terecht komt. Dat is niet alleen de schuld van de zwaartekracht, maar ook en vooral de schuld van de logica .
Niet dat ik persoonlijk zo op het einde van deze On-Staat uit ben : de dag dat het land bestuurd wordt door zijn democratische meerderheid (met uiteraard respect voor de minderheid), wil ik zelfs mijn taal wijzigen van totalitaire haat tot minzame haat. Zo iets in dezelfde zin als het Koningshuis betoont ten opzichte van die van het Vlaams Blok/Belang, heden ten dage .
Natuurlijk, beste lezer, is er een grote afstand, zelfs een hemelsbreed verschil, tussen wat een gevierd professor mag vertellen, en wat een gepensioneerd boekhoudertje in een ver vreemd land meent te moeten rondstrooien. Welk van de twee er het meest gemeend is, zal ik dan maar in het midden laten, zeker?
Ben ik nu in goed gezelschap als ik Knack citeer? ?
Citaat van de week
"Eigenlijk blijft er Elio Di Rupo en Bart De Wever weinig meer over dan, naar het voorbeeld van de Tsjech Vaclav Klaus en de Slowaak Vladimir Meciar, onder een boom te gaan zitten en het ultieme communautaire contract te sluiten."
Chef Wetstraat Rik Van Cauwelaert in Knack, 11 augustus 2010.
Graaf Henri d'Udekem d'Acoz, de oom van prinses Mathilde, heeft een lidkaart aangevraagd van de N-VA van Bart De Wever. Dat staat in Het Laatste Nieuws en in de kranten van de groep Sud Presse.
De graaf zegt in de krant dat hij N-VA een sympathieke partij vindt en dat hij herkent in grote delen van hun programma. Hij noemt zichzelf rechts-conservatief en zeer Vlaamsgezind, en is voor het confederalisme van de N-VA: 'dat Vlaanderen zoveel mogelijk zelf kan beslissen en doen wat best is voor de Vlaamse mensen'.
Henri d'Udekem d'Acoz is wel tegen de splitsing van België en voor het koningshuis, iets waar partijvoorzitter Bart De Wever weinig problemen mee heeft. 'De graaf is welkom bij ons. Van de 1,2 miljoen N-VA-stemmers zal hij allicht niet de enige zijn die sympathie heeft voor het koningshuis', reageert De Wever.
De oom van prinses Mathilde was tot 2005 burgemeester van Poperinge voor CD&V.
******************
Pssst
De kentering is klaarblijkelijk ingezet : een beetje eenzelfde verhaal als in 1943 toen bekend raakte dat de onoverwinnelijk geachte Duitse legers een historische nederlaag hadden geleden bij Stalingrad. Toen ontdekten ineens vele Vaderlanders hun ware aard : niet Duitsgezind, maar Engelsgezind waren ze! Altijd al geweest zelfs! Het werden meteen de witste onder de Witten, en al wie hen durfde tegenspreken werd meteen de zwartste onder de Zwarten. Nu doet zich hetzelfde voor, maar dan in omgekeerde zin : men ontdekt, nu de NVA een historische overwinning heeft geboekt, ineens zijn eigen Vlaamsgezindheid. Of zou het een kwestie kunnen zijn van opportunisme?
Waarlijk, dit bericht op een Vrijdag de 13de is een ongeluksbericht niet alleen voor Laeken, maar meteen voor het gehele Koninkrijk. Al kan het natuurlijk ook dat Mon Oncle Henri gezegd koningshuis via zijn nichtje Matil een kool heeft willen stoven
Het hek is dus van de dam Straks volgt voorwaar Beatrice Delvaux van Le Soir ook nog en wie weet Ollie Mangain en zelfs Madame Non. Want thuishoren in het kamp der overwinnaars is altijd lucratiever. Tenminste, zolang het duurt ..want als iedereen overloopt zijn we weer even ver.
Waarom ik ineens moet denken aan de boer die een kieken kwijt is omdat het door een gat in de haag is gekropen? Zijn buurman, die ineens een kieken rijker is (in dit geval een kieken met een kroontje), is tevreden, wat niet kan gezegd worden van die andere kiekenkweker .
Dat er ondertussen ook een historisch akkoord bereikt is tussen den Bart en den Elio blijkt uit volgde cartoon : Bart kijkt van op zijn kant in de afgrond van de kloof tussen hem en Elio, en zegt : Diep, hé .waarop Elio antwoordt, eveneens in de afgrond starend van op zijn kant :Akkoord..
Teveel symboliek, zegt U? De cartoonist van t Pallieterke zal het niet graag horen? Inderdaad, een cartoon van weinig woorden!
Psssst II
Aan de Schatbewaarder der Niveanen : zou het geen goed idee zijn aan al die van Laeken een gratis lidkaart toe te sturen?
Alhoewel met wie men verkeert, wordt men vereerd .
Niet doen dus, of juist wel, nu er straks bonen moeten worden geknoopt .
Op 22 augustus 2010, 11u., zal de 9de IJzerwake plaatsvinden te Steenstrate bij Ieper, onder het motto: Vrij Vlaanderen, Ons Europa!
Toespraken: Voorzitter vzw IJzerwake: Wim De Wit Gastspreker: prof. Matthias Storme
Het ondoorzichtige kluwen dat het federale Belgie vanuit een unitaire staatsvorm tot de "federatie van vandaag heeft gebracht, bewijst elke dag zijn onkunde.Elke vorm van goed bestuur is onmogelijk op het federale niveau. Premiers die niets doen dat ook maar op daadkrachtig regeren zou kunnen lijken, worden staatsmannen genoemd. Hun enige staatsmanschap bestaat er nochtans in het deksel op de overkokende Belgische pot te houden en te doen alsof alles onder controle is.
Wie of wat houdt Vlaanderen tegen om zijn lot in handen te nemen, en zijn eigen beleid te bepalen?
Staatsvorming is de enige en duidelijke optie die naar een 'vrij Vlaanderen leidt. En ook naar een vrij Wallonië, dat maar eens bevrijd moet worden van zijn koudwatervrees, en de win-winsituatie van de eigen weg moet inzien.
Als goede buren naar Europa om de notariële akte te laten bekrachtigen van de onafhankelijkheid!
Naar ons Europa?
Is dit ons Europa? Een Europa van 19de eeuwse staten dat schoorvoetend en met lede ogen de historische volksgemeenschappen hun plaats onder de zon (niet altijd) gunt? Vlaanderen verdient het naast de Scandinavische landen te staan, naast de nieuwe staten als Tsjechie en Slovakije; net zoals Schotland en Catalonië dit verdienen.
Is dit ons Europa? Een Europa dat niet de moed heeft om zijn moeizaam opgebouwde christelijk-humanistische beschaving te verdedigen en te beschermen? Individuele vrijheid, scheiding van Kerk en Staat, gelijkheid tussen man en vrouw, democratische beginselen,... Deze opgebouwde waarden zijn geen eeuwig verworven rechten in een wereld waar ze slechts door een minderheid daadwerkelijk beleden kunnen worden. Bijgevolg dienen ze gerespecteerd, beschermd en verdedigd te worden tegen al wie ze wil omverwerpen.
Om deze losse gedachten tot een zinvolle manifestatie te laten uitgroeien, nodigen wij u uit op de 9de IJzerwake. Vertrekkend vanuit de herinnering en herdenking van de historische frontbeweging komen we tot Vlaanderen vandaag, en zijn rol als staat in ons Europa.
Mogen wij ook dit jaar op u en vele anderen rekenen? Het zal nodig zijn, voor vandaag, en meer nog voor morgen!
GE MOET MIJN VRIEND ZIJN, ANDERS SLAâK OP JOEN MUILEâ¦
GE MOET MIJN VRIEND ZIJN, ANDERS SLAK OP JOEN MUILE
Nieuwsgaring in De Standaard
In de komkommertijd .
****************
De titel bovenaan dit stukje is een oude socialistische leuze van uit de tijd dat de SPA nog de Belgische Werklieden Partij was Uit de tijd van de Polderbizon dus . Maar omdat dergelijke wervende taal maar al te duidelijk bleek en maar al te vaak te letterlijk werd opgenomen (zoals ze in feite bedoeld was), werd ze afgevoerd. Niet meer van onze tijd, dus! Nu staa de NVA voor sociaal economische welvaart. Klinkt in ieder geval goed, al verstaan ze bijlange niet wat dat wil zeggen. Want moesten ze het snappen, dan zouden ze al jaren de belgicistische kaart niet meer hebben getrokken. Want die twee (opgepast, Mevrouw Genez, hier komt weer een moeilijk woord) die twee zijn niet compatibel
Rechtvaardigheid en dus welvaart gaan niet samen met Belgische toestanden, en Belgische toestanden gaan niet samen met rechtvaardigheid en welvaart.
Stel u even voor, dat niet Termont, socialist, burgervader was van Gent, maar Filip DeWinter, van de Partij der Onnoembaren, om maar iets te zeggen. Het gehuil zou te horen zijn van op aarde tot in de Hemel!
Veel leesgenot dus .
*******************
Burgemeester Termont raadt klager aan te verhuizen
donderdag 12 augustus 2010 (DS)
GENT - Een man die al de hele zomer protesteert tegen een speelpleintje voor zijn deur, kreeg van de Gentse burgemeester lik op stuk.
Niets belet u om terug te keren naar Amerika', antwoordde de Gentse burgemeester Daniël Termont (SP.A) aan een Amerikaanse Gentenaar. Aanleiding voor het boze antwoord van de burgemeester is een speelpleintje voor de appartementsblokken in de Scandinaviëstraat. Dat werd enkele maanden geleden aangelegd. Volgens Thomas Freeman (51), die vanuit zijn appartement op de zestiende verdieping uitkijkt over het speelplein, maken spelende kinderen er zoveel lawaai dat hij er horendol van wordt. De man schreef Termont een brief.
Pas op, het is niet zo dat ik die klacht zomaar naast mij heb neergelegd. Een buurtwerker is er na 22uur langs geweest om te luisteren of er problemen waren. Er is zelfs een buurtvergadering belegd. Er bleek niets aan de hand te zijn. Hoe zou het ook, de buurtbewoners hadden zelf om het pleintje gevraagd. De man gaf echter niet af. Hij stalkte onze diensten met zijn klachten. Als burgemeester vind ik geen enkele klacht te onnozel, maar er zijn grenzen. Op een bepaald moment moet je laten weten dat je niet kunt helpen. En ja, ik heb geschreven dat niets hem belette om terug te keren naar Amerika, omdat hij zelf verkondigde dat het daar allemaal beter was.'
Ik ben helemaal geen zure buur, maar 's avonds moet het stil zijn', zegt Freeman. Ik heb een zeer zware baan. Als ik thuis ben, heb ik mijn rust nodig. Ik heb gezegd wat anderen niet durven zeggen. Met het antwoord van de burgemeester ben ik niet gediend.'
Termont trekt er zich niets van aan. Het was misschien makkelijker geweest om te zeggen: ik zal mijn best doen', maar ik draai nooit rond de pot. Ook al zal die man mij nu waarschijnlijk geen goede burgemeester vinden.'
De Gentse burgemeester staat erom bekend dat hij al zijn mails persoonlijk beantwoordt. Dagelijks komen er tot 250 binnen. Daarvan zijn er zo'n vijftig van mensen die op een of andere manier hun ongenoegen uiten. Vaak gegrond, maar je hebt ook beroepsklagers. Krijg maar eens een mail van iemand die kwaad is omdat zijn buur voor zijn deur heeft geparkeerd. Dan antwoord ik dat de straat van iedereen is. Nog niet zo lang geleden kreeg ik een klacht van iemand die zijn wagen geparkeerd had in een zone voor bewoners. Hij had een boete van 50 euro gekregen. Hij wilde maar 48 euro betalen omdat hij al twee euro had betaald voor een parkeerticketje. Zo werkt het niet natuurlijk. Als iemand racistische praat begint uit te slaan, hoeft het voor mij helemaal niet meer. Dan laat ik hen onomwonden weten dat ze maar moeten verhuizen als ze het echt zo slecht vinden in Gent.'
*******************
Psst
Wat heeft U gedacht van dit stukje luiaards-hoernalistiek? Één partij aan het woord laten, niets controleren, gewoon alles absorberen en publiceren als een echte papegaai, en klaar is Kees : de heersende élite werd naar de mond gepraat en de hoernalist mag een bank vooruit van de Juffrouw .Het zal zijn carrière ten goede komen!
Voor mensen met een slecht karakter steekt echter hier en daar in de tekst toch een klein schietgeweertje of een voetangeltje, ja zelfs een heus addertje onder het gras.
Op vraag van de bewoners werd dit pleintje onlangs aangelegd .Graag een woordje uitleg over die bewoners en hun woordvoerders. Zit daar soms misschien bij toeval een of meerdere gesubsidiëerde VZWs tussen, met goede connecties op het Stadhuis? Zijn daar namen tussen die als allochtoon prijken of geprijkt hebben op de lijst van de Burgemeester? Is hier nergens geen belangenvermening te snuiven?
Verder alles in orde met urbanisatie-wetten en Stedebouwkundige voorschriften?
Werden alle bewoners, vooral die uit de aanpalende huizen of appartementen geraadpleegd?
Zijn er Gebruiksaanwijzingen aangebracht op dat speelpleitje? In de nodige talen?
Wordt er wel gespeeld, of is dit pleintje eerder een dealers-bijeenkomstplaatsje?
De buurtwerker die bij Termont verslag uitbracht : is dat op basis van een tegensprekelijk verslag? Werden er officiële waarnemingen, opmetingen, gedaan, met vooral metingen van geluidsoverlast in de avondlijke of nachtelijke uren ?
Hoeven spelende kinderen vanaf een bepaald avondlijk uur dan niet in bed te zijn?
Ziet U : Termont scoort hier bij zijn kiezers, op kap van een Amerikaans staatsburger, die waarschijnlijk niet leeft van OCMW-geld of van een ander leefloon op kap van de gemeenschap. M.a.w. Termont is hem liever kwijt dan rijk, want met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen kiezer voor hem
Nogmaals en deze keer anders gezegd : wat zou Termont geantwoord hebben, moest de klacht geweest zijn geluidsoverlast door kerkklokken? Dan zou er een persconferentie gekomen zijn, en TV-verslaggevers, waarbij de verwijdering van de klokken, minstens! zou geëist geworden zijn, en, als het een beetje tegenzat, zelfs de verwijdering van de moedwillige pastoor. Want wat wilt U : de nachtrust van de burgers! Dat vereist alle proriteit .
Tot slot :werd er, buiten een gefingeerd (?) en verwarde uitleg over durven spreken, werd er effectief geluisterd naar de stem van de klager? Misschien zit die, sedert de aanleeg van dat speelpleintje ineens met een veel te duur huurcontract aan zijn been, want de huurprijs werd bijvoorbeeld bepaald en vastgelegd in een residentiële buurt .Het is trouwens moeilijk te geloven, dat die Amerikaan de enige zou zijn die zich beklaagt van de overlast .Maar zijdelings weten we nu uit zijn mail-verkeer, dat Termont niet alleen een harde werker is, maar op die manier ook de vinger aan de pols heeft bij zijn bevolking
Oplossing : doe de gebruikers van dat speelpleintje een overlast-taks betalen, overeen te komen met de klagers Wedden dat het rap terug kalm zou worden?
Anders gezegd : voor de haveloze Nieuw Aangespoelden van overal uit s Heren wereld : alles, mits ze Linx stemmen (Kassa! Kassa! Kassa!) en voor deftige burgers NIKS.
Nota vooraf vanwege Digitalia : ze zijn er rap bij, onze Moslim-vredesbroeders, waarvan de hardsten getooid met de spreekwoordelijke haatbaard envoorzien van een blank kromzwaard zich voorlopig gedeisd houden .
Het einde van hun Ramadan ligt weliswaar nog in een verre toekomst, maar, elke gelegenheid te baat nemend, zijn ze daar nu al met hun eisen voor gelijkstelling met de oorspronkelijke bewoners : om een Moslim-feestdag, betaald door Jan-met-de-pet en zjn Lisa. Want, zeggen, ze, hun Suikerfest is zowat hetzelfde als ons Kerstfeest .en dan moeten die Christen-honden immers ook niet werken .
**********************
Roep het suikerfeest uit tot wettelijke feestdag, (mogen de Islam-roeptoeters in De Morgen het uitschruwelen! De De Morgen is gewoon een Linxe progressieve krant, maar ze leent haar kolommen wel uit aan het meest rechtse fascisitische samenlevings-modelvan 1400 jaar geleden Nu vragen die haatbaarden en potsendragers het nog op een vleiende toon, straks wordt het ons opgedrongen met het mes op de keel. Is het ooit elders al anders geweest? Toevoegsel in schuine druk van de hand van Digitalia .)
11/08/10 07u11
Vandaag start de ramadan, de vastenmaand van de moslims. Volgens de broers Koçak is die religieuze praktijk meer dan ooit aanvaard in België, maar het kan nog beter. Selahattin Koçak is auteur van het boek 'Wie is er bang van de Islam?' en sp.a politicus. Bahattin Koçak is islamleerkracht en columnist.
·
Als we gaan vergelijken, dan knaagt het gelijkheidsbeest in ons, want qua symboliek lijkt het einde van de ramadan op het kerstfeest (*)
De ramadan is voor moslims de jaarlijkse carwash van de ziel, op voorwaarde dat die carwash grondig zuivert en geen krassen achterlaat, natuurlijk. Tijdens de jaarlijkse vastenmaand onthouden volwassen gelovigen zich van zonsopgang tot zonsondergang van alle dranken, etenswaren, seksuele betrekkingen en tabak. Ook vloeken en medemensen kwetsen zijn uit den boze. Door in die periode meer te bidden, meer te doen voor je medemens en te vasten, word je niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk gezuiverd. In de vastenmaand herdenken de moslims dat de Qur'an, het heilige boek van de islam, aan de profeet Mohammed geopenbaard werd.
In deze periode van onthechting moet je je op je geloof concentreren. Het openbare leven in islamitische landen valt voor een groot deel stil. Zieken, reizigers en zwangere vrouwen zijn vrijgesteld, maar zij moeten de vasten wel later inhalen.
Toch is de ramadan meer dan een lichamelijke en geestelijke beproeving. Het is ook een feest. 's Avonds, na zonsondergang, nemen vrienden en familieleden een gezamenlijke iftar-maaltijd. We zien dat de vastenmaand het samenhorigheidsgevoel tussen moslims aanwakkert en aanzet tot verzoening en dialoog met andersgelovigen.
Veel islamitische verenigingen nodigen Vlaamse mensen bij islamitische families uit om samen de iftar-maaltijd te nuttigen. Een ideale manier om elkaar en elkaars gebruiken te leren kennen. Die formule heeft de laatste jaren veel succes. Verschillende Vlaamse vrienden vragen zelfs op Facebook en dergelijke hoe ze uit solidariteit met hun moslimvrienden een paar dagen kunnen meevasten. Uiteindelijk zijn we in Vlaanderen, in Europa aan het vasten en dus stelt zich de vraag hoe je dat gegeven kunt integreren op de werkvloer, in het onderwijs, enzovoort.
In zekere zin bestond vroeger een dualiteit tussen de beleving van katholieke feesten (je omgeving) en je eigen islamitische feesten. Wij, de tweede generatie, hebben de oplossing gevonden in het verzoenen van al deze feesten. Gaven we vroeger enkel geld en suiker (snoepgoed) aan neven en nichten, dan kopen we vandaag evengoed cadeautjes tijdens islamitische feestdagen en doen we mee met Sinterklaas en kopen we eieren met Pasen. Met dien verstande dat je je kind het gewoon niet kunt ontzeggen, want anders blijft Sinterklaas een racist en zijn de klokken uit Rome het noorden kwijt.
Op het einde van de ramadan vieren we het driedaagse suikerfeest dit jaar, en afhankelijk van de berekeningen, vanaf 8, 9 of 10 september. De meeste scholen met een hoog percentage aan allochtonen hadden de gewoonte een pedagogische studiedag in te lassen. Vandaag is het een erkende feestdag, maar enkel voor moslimkinderen.
Eigenlijk is de beste oplossing dat het een vrije dag wordt voor iedereen, want na integratie komt acceptatie. Toch? Op de werkvloeren is de situatie nu vooral afhankelijk van de goodwill van de werkgever. Voor zover het vasten het dagelijkse werkritme niet verstoort, is er geen probleem.
En toch knaagt het gelijkheidsbeest in ons als we vergelijken, want qua symboliek lijkt het einde van de ramadan op het kerstfeest. Maar net zoals ik vroeger Sinterklaas een racist vond omdat hij wel bij Frankie langskwam en nooit bij ons, vinden we dat de acceptatie van de islam niet louter van de goodwill van buur en werkgever mag afhangen.
Wij erkennen dat Vlaanderen gebouwd is op katholieke grondvesten en willen daarom ook de kerk in het midden houden, maar er moet ook plaats zijn voor een moskee. En daarom mag het debat snediger, scherper en realistischer gevoerd worden in verband met de blijvende aanwezigheid van de islam en alle andere religies. Immers, de tijd van enkel kennismaking en uitleg over elkaars cultuur en religie is voorbijgestreefd. Inbedding van de aanwezigheid van de islam is de uitdaging om samen vooruit te gaan.
Want met twee monologen heb je nog geen dialoog
***********************
(*) Tja Zou kunnen kloppen, eenmaal het Kerstgebeuren en de geboorte van Christus herleid is tot Het Lichtfeest Wij, Westerlingen, zijn inderdaad al lang afgestapt van onze religieuze tradities, om niemand te kwetsen Trouwens, wie van onze jongeren weet nog wat en waarvoor het stalleke van Behlehem staat .
Pssst I
En succes dat dit artikel heeft! Om 8 uur waren er al 80 % tegenstemmers op de poll in de De Morgen JaJa, Bij De Morgen weet men hoe ze lezers moeten afstoten!
Schrijft Het Nieuwblad over een van hun bloggers .
De maand van honger en dorst
Jij mee vasten tijdens de ramadan? ben je gek geworden?, vraagt mijn vriendin Hind. Ik doe er zelf niet eens aan mee. Dat is een hypocriet relict uit het verleden. Ze zouden beter de armen als rijken laten leven in plaats van de rijken als armen.
Ze heeft, zoals zo vaak, natuurlijk een punt. De overheden in islamitische landen laten de zorg voor armen al te makkelijk over aan dergelijke burgerinitiatieven. En ja, het is uiteraard een druppel op een hete plaat om armen een keer per jaar een goed maal voor te zetten zonder te investeren in structurele hulp.
Maar de idee van een dag lang niet eten en drinken lokt me om een of andere bizarre reden wel aan. In onze leefwereld lopen we maar al te vaak gedachteloos naar de snoepmachine of de frisdrankautomaat om weer eens een caloriebom in te slaan. We eten niet om ons te voeden, maar omdat we zin hebben in iets lekkers.
Misschien leer ik de waarde van eten en drinken wel weer appreciëren. Het zou mijn gewicht en algemene conditie alvast ten goede komen.
**********************
Pssst II
Zou er, buiten hier en daar een ouderwetse nostalgicus, zich nog iemand herinneren dat er ooit in onze Christelijke Gewesten zo iets als een 40-daagse vasten bestond, de dagen vòòr Pasen, en in het najaar, in de dagen voor Kerstmis, een 4-weekse Advent? Toen had er nog niemand gehoord van de Islam, en iedereen dacht dat het zo hoorde .
Door de luxe van de goede tijd is nu alles bijna zo goed als vergeten. Vaag-weg herinnert men zich nog hier en daar dat jaars rond, elke vrijdag, een dag was van vlees derven en dus vis-dag was. Alleen werklieden met zware lichamelijke arbeid mochten vlees tot zich nemen zij waren vrijgesteld als ze dat, uiteraard, konden betalen .Iedereen, van klein tot groot, van oud tot jong, mocht trouwens maar éénmaal per dag in die vastenperiode zijn nooddruft halen, wat in de catechismus onderaan de bladzijde uitgelegd stond als zijn buikje rond eten. Maar dan met pastoorswoorden gezegd.
Toen waren er (gelukkig!) veel minder hart-en vaatziekten. Boulemie was een woord dat nog moest uitgevonden worden. Integendeel, magerzucht was toen een bijna algemeen verschijnsel .
Die vastenperiodes waren een nachtmerrie vooral voor de kinderen, die de hele tijd verstoken bleven (zelfs na zonsondergang!) van snoep en andere lekkere maar zeldene versnaperingen : een appel bijvoorbeeld. Of als vader zijn weekgeld had opgetrokken: van een halve appelsien per kop .Hetzelfde inzake iedereens nooddruft : van klein tot groot mocht men maar, onder Moeders toezicht, eten en drinken met mondjesmaat. Honger en dorst waren een bijdrage tot lotsverbetering van de (nog) minderbedeelden. De schaal in de zondagsmis, waarmee wij als misdienaar moesten sleuren, was die dagen dan ook veel zwaarder geladen. De rijken wisten toen ook al hoe ze beter in de Hemel konden geraken .
Er werd door niemand gerookt, tenzij in t geniep, en defles Elexir dAnvers tegen buikpijn voor onze zusters bleef in de kast, waarvan Moeder de sleutel in haar voorschoot had .
Na zonsondergang werd er met vrienden en kennissen NIET gewallebakt, maar werd er een tientje meer gebeden bij de avondlijke Paternoster, voor de zieltjes in het vagevuur .
Zevenjaarlijks (?) of zoiets kwam er een Dominkaner Witte Pater met donderende stem elke avond, drie dagen ver, in de kerk, bij het invallen van de duisternis, een donderpreek afsteken. Meestal over de uitersten van de mens de dood, het oordeel en de eeuwige verdoemenis .We hadden hem al gehad, bij Meester in de klas, en daar was hij precies Sinterklaas uit een ver vreemd land, maar dan ene zonder Zwarte Piet waarvan we geen schrik dienden te hebben .Dat de brave man heel die tijd bij de Pastoor logeerde, was zeer logisch. Minder logisch was, dat Marie, de pastoorsmeid, de volgende morgen ettelijke lege wijnflessen stond uit te spoelen aan de gootsteen, toen ik daar, na de dagelijkse communiemis, een boterham met koffie mocht gaan verorberen : alvast één eter minder thuis bij Moeder .Wat we zagen was, als misdienaar, beroepsgeheim .
Met Pasen en met Kerstmis werd onze Hoogdag gehouden. Zelfs de meest verstokte zondaar was de week voordien te biechten geweest en, ging, ten aanschouwe van de gehele gelovige gemeenschap, ter communie op de Hoogdag zelf. Desnoods, zoals ten tijde van Ernest Claes, ging men zijn Pasen houden bij de Paters in de Stad, om de indruk te wekken een echte socialist te zijn .
Nostalgie?
Vanzelfsprekend ..
Maar moet de goegemeente nu echt ingewijd en begeesterd worden in de zeden en gebruiken van deze woestijn-cultuur? Dat is de klok met een 1400-tal jaren terugdraaien .
We hadden amper de sur-realistische voetsporen van Rome (zoals in mijn kindertijd) overleefd, om kortstondig de euforie van de bevrijding van onder dat juk te voelen, of men is daar al met een nieuw en nog veel dringender juk .
Als ik lees wat collegas schrijven (zie hieronder) dan denk ik: waarlijk, de mens geraakt nooit ofte nimmer geleerd!
Beste Ongelovigen, varkens, honden en apen,
Vandaag begint in de Prachtlanden en overal ter wereld waar de aanhangers van de godsdienst van de vrede aanwezig zijn, de ramadan. Niet vreten, zuipen, neuken, vloeken, sacochentrekken, enz. tussen zonsopgang en zonsondergang. Eenmaal Vrouwe Laura uit het zwerk verdwenen is, mogen de Prachtmensen hun gangen gaan tot Laura terug verschijnt. Er wordt veel tam-tam verkocht rond dit "belangrijk" gebeuren voor de profeet-fans door de poco-bende : de ramadan wordt verheerlijkt en de volgelingen worden met bewonderende blikken aangekeken. U zal vandaag op de 0000 La Tanghe, de Buikspreker Vim de Wilder of een andere regimeslaaf met ontzag en liefde in stem en blik de ramadan horen loven. U zal zich schuldig voelen, dat u niet meedoet. Ik vraag mij enkel af wat de zin is van dat vastengedoe, aangezien de rollen gewoon een maand omgekeerd worden ? Wat overdag niet mag ...gaat gewoon door tijdens de nacht..of is het de "perceptie" die telt ?
Senior (gevonden bij Angeltjes)
Juist, Vriend Senior : sedert de spin-docters de openbare mening onder hun gezag genomen hebben, zijn het niet meer die Gedanken die regieren, maar de onzichtbare golven van de beïnvloeding.
Voorbeeld : Ramadan is gezond. Islam = Ramadan. Dus Islam = gezond .Die stijlfiguur is zo oud als de straat, maar ze gaat er nog altijd in als zoete broodjes .
Wat wil Bart De Wever? Die existentiële vraag teistert stilaan even dwingend de hoofden van de Wetstraatbewoners als het spreekwoordelijke Was will das Weib destijds de geest van Sigmund Freud. Ook na ruim acht weken onderhandelen weten nog altijd maar weinigen waar de N-VA-voorzitter echt op uit is: wil hij meewerken aan een grote staatshervorming inclusief klassiek Belgisch compromis, of streeft hij toch naar de volgende impasse die het definitieve echec van het Belgische model moet bewijzen? Puur strategisch kun je begrijpen dat de N-VA de kaarten zolang tegen de borst houdt: alleen al de dreiging dat de partij helemaal geen compromis wil, kan een hefboom zijn voor meer inschikkelijkheid.
Maar deze tactiek stoot op haar limieten: nu preformateur Di Rupo een omvattend plan op tafel heeft gelegd komt het moment waarop iedereen, ook De Wever, in de modder moet. Of aan de kant blijft staan roepen hoe vies de modder is. Fair enough, maar het is wel het een of het ander. Eieren of joeng, is dat in het Algemeen Beschaafd Antwerps.
De Wever kan erop gokken dat hij de boel in het honderd kan laten lopen en zijn volksgunst nog eens kan verzilveren bij nieuwe verkiezingen. Om wat mee te doen dan? Om opnieuw rond de tafel te gaan zitten met dezelfde partijen?
Dus wat wil De Wever? Het is wellicht aangenaam filosoferen onder staatsrechtskundigen over de zuivere confederale staat, maar in de Wetstraat kom je daar niet ver mee. Daar worden akkoorden gebricoleerd en gemarchandeerd. Je kunt daar je neus voor ophalen, maar dat systeem heeft een naam: democratie. Met wetten is het immers als met worsten: hoe minder je weet hoe ze gemaakt worden, hoe beter je slaapt.
De N-VA moet nu maar eens afstappen van de dwanggedachte dat ze de staat kan hervormen zonder rekening te houden met de geschiedenis van een halve eeuw institutionele compromissen. Briljante geesten als die van Martens, Dehaene of Schiltz hadden de N-VA heus niet nodig om de beperkingen van hun hervormingen in te zien, maar zij durfden de pas voorwaarts te verkiezen boven de maagdelijke stilstand.
Als nu een splitsing van delen van het fiscaal, sociaal en arbeidsbeleid en van dat dekselse B-H-V op tafel ligt, dan is het niet de vraag welk punt of welke komma niet letterlijk uit het eigen partijprogramma komt. De kwestie is of die voorstellen onze bedreigde welvaart in de nabije toekomst kunnen garanderen. Om die vraag te beantwoorden worden politici verkozen. Bart Eeckhout Chef politiek (De Morgen)
*********************
Kijk, daar heb je het weer : het gaat om punten of kommas uit de partij-programmas Weer dat Linxe dogma : als het niet over ons of de onzen gaat, berichten we zo tendentieus mogelijk. En als het over het Vlaams-Nationalusme gaat,
kappen we dat tot brandhout. Nationalisme is slecht, want tegen het internationalisme. Alleen Belgisch Nationalisme is goed, omdat wij daar onze mannetjes hebben .
Vroeger, wordt ons gezegd, hadden die o zo briljante geesten als Martens, DeHaene en Schiltz daar geen problemen mee. Natuurlijk hadden die met niks problemen : ze gingen volmondig akkoord met alles, weliswaar voor de allerlaatste keer, en met de dood in het hart En de verloedering greep om zich heen, tot in de kleinste geledingen van het Staats-apparaat.
Zitten wij nu lekker met de gebakken peren!
Die Pipo van de De Morgen, Bart Eeckhout dus, voelt instinctmatig aan waar de klepel hangt : den Bart houdt zijn kaarten angstvallig tegen de borst gedrukt : hij laat door niemand in zijn kaarten kijken. En, voor de Linxen voelt dat angst-aanjagend aan. Stel U voor : een Vlaams Nationalist die van wanten weet inzake onderhandelingstactiek .
Instinctief voelen zij ook aan, dat zij hun meerdere gevonden hebben, want ze weten dat de Niveanen altijd, hoe het spel van loven en bieden ook afloopt, in het winnende kamp zullen zitten. En zij, de besten der proletariërs aller landen, niet! Hun rijk is uit, definitief uit en voorbij, maar ze weten het nog niet. Zij dansen nog op de tafels, om aandacht te trekken, maar met de dag kalft hun aanhang af. Ware daar niet de gestage aanvoer van vreemdelingen, die omgevormd worden tot nieuwe kiezers, ze lagen al veel vroeger op de mestvaalt van de Geschiedenis.
Heer Eeckhout, Chef politiek bij De Morgen, die verder buiten de voornaam met Bart DeWever niets gemeen hebt, alleszins niet diens briljante geest : U weet het ook, maar durft het (nog) niet te schrijven : DeWever kan niet, mag niet, zal niet, de Belgische va-banque meespelen zoals zijn Vlaamse voorgangers-onderhandelaars het al een paar eeuwen voor deden. Doet hij dat wel, dan zijn hij en de gehele NVA meteen herleid tot vulgaire bedriegers, van hetzelfde niveau als de CVP, Belgicist tot in de kist. Wat zij misschien al altijd geweest zijn, in het diepst van hun gedachten, maar dat nooit dierven uit te spreken of toe te geven, want dan worden zij onmiddellijk afgestraft door de kiezer.
Kunt U volgen, Heer Eeckhout? Gaat het U niet te rap? Is het niet te moeilijk? Dan gaan we over tot de kern van de zaak.
Zoals gezegd, Bart DeWever is een goede strateeg, en hij speelt met valse kaarten, zelfs met kaarten die de zijne niet zijn. Maar ook ik verklap U dat effe niet .Want U zou daarover berichten in Uw rioolkrantje en daardoor misschien enkele exemplaren meer verkopen, wat ik jullie niet gun.
U vraagt, Heer Eeckhout, een tipje van de sluier op te lichten?
Dat kan. Neem Uw agenda en stip aan : onderwerp voor Uw rubriekje voor de dag na de volgende verkiezingszondag : Het is zo ver : het land ligt er en het ligt er goed . De Zwart-Gele Vlaamse Eenheidsregering is gevormd binnen de 24 uur en schrijft meteen n referendum uit voor de goedkeuring van de Onafhankelijkheidsverklaring.
De Heer Valkeniers bevestigt zijn gedoogsteun naar Deens-Hollands model met de Regering van DeWever I en bekomt daardoor dat Gerolf Annemans de Eerste President Voor het Leven wordt van de Nieuwe Staat. Met volmacht om te onderhandelen met Nederland, voor samenwerking onder de vorm van de Vrije Herenigde Republiek der Nederlanden met grenzen, in het Zuiden, van de AA in Vrakrijk tot en met Friesland in het Noorden.
Ik wil nu nog in het midden laten, als een van de vragen van gezegd referendum Ja of Neen moet luiden : Wenst U aansluiting bij de Zwiterse Welvaarts-staat, zodra dit land hiervoor het licht op groen zet? Want, ooit in dit land nog welvarend worden, zit er niet meer in .
Ja, Heer Eeckhout, ik weet dat bij deze gedachte het angstzweet U uitbreekt, want als De Morgen dan nog bestaat, iets wat ik ten zeerste betwijfel, dan zal Uw C4-tje onder de nieuwe bazen daar alvast niet lang meer uitblijven. Het wordt dus hoog tijd dat U verder kijkt dan Uw neus lang is .Want eenmaal de teerlingen geworpen, zal er geen plaats meer zijn voor destructieve elementen van de nieuwe samenleving .Hebben we (die uitsluiting) geleerd bij de Uwen, vooral die van jullie vakbonden, waarde vriend!
Een Amerikaanse tv-presentator heeft aangekondigd een homobar te willen openen naast het geplande islamitische centrum nabij Ground Zero in New York.
De plannen voor het vijftien verdiepingen tellende islamitische centrum met onder meer moskee en zwembad leidden tot verhitte discussies in de VS. Volgens een peiling is 53 procent van de New Yorkers tegen de opening van een islamitisch centrum op die plek. Velen beschouwen het als een belediging van de nabestaanden van de 2750 doden van de aanslagen op de torens van het World Trade Center op 11 september 2001. Die werden uitgevoerd door extremistische moslims.
Verbroedering Anderen zijn juist voorstander van het project, dat moet leiden tot verbroedering tussen gelovigen, omdat het centrum voor iedereen ongeacht geloof en sekse zijn deuren opent. Ook de homobar zal voor alle homo's geopend zijn met het oog op verbroedering, aldus initiatiefnemer en presentator Greg Gutfeld van nieuwszender Fox News.
Hij zei te hopen dat de eigenaren van de moskee net zo open staan tegenover de homobar als dat hij open staat voor het openen van het centrum met de moskee. Een gedeelte van de bar zal alleen alcoholvrije drankjes schenken, om islamitische homo's tegemoet te komen.
Wilders PVV-leider Geert Wilders is van plan te spreken tijdens een demonstratie die is georganiseerd door de beweging Stop Islamization Of America (SIOA). Door de bijeenkomst bij te wonen, steunt Wilders naar eigen zeggen ,,het verzet tegen het bouwen van een moskee vlakbij de plaats waar de islam de ergste misdaad van de afgelopen jaren pleegde''.
Ondertussen is in New York een actie tegen de bouw van het islamitisch centrum gestart. Op initiatief van de organisatie American Freedom Defence zullen 26 bussen een maand lang rondrijden met een afbeelding van de torens op het moment van de aanval met daarbij de tekst 'Waarom daar?'. (anp in DM)
Pssst
Waarachtig : vandaag is De Morgen daar weer met een beetje olie (of is het benzine) om op het vuur te gooien! Hopen ze nu echt met deze berichtgeving de lezers op hun kant te krijgen? Ben echt benieuwd wanneer de eerste bus met dergelijk opschrift (zie hieronder) de lucht in gaat .Wat meer is : de bezoekers va die homo-bar ; die doen mij denken aan een Islamitische slachtbank, waar de gegadigden de een na de ander onder het mes kunnen. Of liefst ineens een paar kilo TNT aanvoeren, zodat, na het ruimen van puin na de ontploffing, nog een paar meters grond vrijkomenvoor de bouw van nog een herdenkings-moskee .
Enne O ja .Hoe ver zou het staan met de bouw van die Rooms Katholieke kerk in de onmiddellijke omgeving van de Kabaa in Mekka? Is gewoon de toepassing van wat de Moslims vragen : vergevingsgezindheid en wederkerigheid .
*******************
Een twintigtal New Yorkse bussen gaat binnenkort rondrijden met advertenties tegen de bouw van een moskee en een islamitisch centrum in de buurt van Ground Zero. Dat is vernomen bij het New Yorkse vervoersbedrijf MTA.
De advertenties met het opschrift 'Why there?' zetten een afbeelding van een vliegtuig dat op het punt staat tegen het World Trade Centre te vliegen naast een afbeelding van een moskee.
Vervoersbedrijf bindt in Met de advertentie wil de organisatie Stop Islamization of America haar ongenoegen laten blijken over de mogelijke bouw van een moskee in de buurt van Ground Zero, de plaats waar op 11 september 2001 bijna 3.000 mensen om het leven kwamen bij een door al-Qaida opgeëiste terroristische aanslag op het World Trade Centre.
Stop Islamization of America had de weigerachtige MTA voor de rechter gedaagd om de advertentie te aanvaarden. Het vervoersbedrijf is nu overstag gegaan. "De MTA steunt de opinie van deze advertentie niet, maar heeft na een onderzoek van ons beleid inzake publiciteit en de lopende gerechtelijke procedures besloten de advertentie te aanvaarden", zo verklaarde een woordvoerder. (afp/tw)
Pssst
Homobar naast Islamitisch Centrum Dat is eens te meer niet liegen, maar toch de waarheid niet spreken. Typisch de werkwijze voor iemand die iets te verbergen heeft .Moest er gestaan hebben naast Moskee anex sport- en winkelcentrum dan zou dat te expliciet zijn. En klare wijn schenken, dat is precies de bedoeling van die homo-bar. Het komt bedekter over als een homo-bar naast een Centrum komt, waarbij er haast bij vergissing aan toegevoegd wordt dat het een Islamitisch centrum is.
Kortom : de De Morgen gaat voorbij aan de wandaad om zo dicht bij Ground Zéro, die tot in der eeuwigheid de littekens der verschrikking van de extreme Islam vertoont, door de daders een bij uitstek voor symbool staand gebouw, een moskee, op te richten. De Islam predikt immers, dat waar ooit ook maar één Moslim gebeden heeft, voor altijd aan Allah toebehoort.
O Ja : mijn titel DE DUIVEL UITDRIJVEN MET HULP VAN BEËLZEBUB ..is een voorhistorische uitdrukking (!), waarbij bedoeld wordt het kwaad bestrijden door er een ander kwaad tegenover te stellen. Beëlzebub was immers het hoofd der duivels, een soort rechterhand van Satan. Ik laat het aan Uw oordeel over, wie in dit geval de duivel is, en wie Beëzebub ..en vice versa ..
Het vooruitzicht op een slecht Nederlands sprekende Franstalige immigrant als Belgisch eerste minister, die op de koop toe ook nog homoseksueel én socialist is, doet de politiek-correcte elite in Noord-België ondertussen al enkele weken watertanden. De peiling van Het Nieuwsblad/De Gentenaar kon het niet beter illustreren. Maar wat me echt zorgen baarde, was dat ene woordje in de reactie van Bart de Wever, (*) daar waar er minstens twee hadden moeten staan
Hoe doe je dat eigenlijk: in volle vakantieperiode een peiling afnemen die betrouwbaarder is dan een snelle rondvraag onder gelijkgestemde geesten in het redactielokaal? Ik neem dus mijn hoed af voor de krant Het Nieuwsblad/De Gentenaar, die het voor mekaar speelde zelfs voor de kiespublieken van iedere Vlaamse partij, inclusief het kleine broertje Lijst Dedecker, een resultaat samen te stellen waarvan niemand het in zijn hoofd zou halen er vraagtekens bij te zetten. Zeker ik niet, vooral dan omdat het geleverde resultaat ik schreef bijna «bestelde» toevallig heel erg meevalt. Je vraagt je inderdaad af waarop die Vlaamse onderhandelaars eigenlijk nog zitten te wachten om zich volledig te onderwerpen aan het premierschap van Elio di Rupo. Het is toch meer dan duidelijk dat heel Vlaanderen al enkele weken iedere morgen hoopvol de krant openslaat of smachtend het radionieuws aanzet in de hoop te mogen vernemen dat Elio di Rupo eindelijk formateur geworden is. Of liefst nog meteen eerste minister. Dat is toch wat ik afleid uit de resultaten van die peiling, maar het kan ook zijn dat ik het allemaal niet zo goed begrepen heb.
Wat ik wel begrepen heb, en wat me een pak meer verontrust, was de reactie van Bart de Wever op de resultaten van die peiling. Want alles wel overwogen, de invloed van de Noord-Belgische media op de Vlaamse bevolking dient ook weer niet overschat te worden. Maar in de reactie van Bart de Wever zat dus wel een klein woordje verborgen, dat meer vertelde dan alle resultaten van alle peilingen samen: «Elio». Niet «Di Rupo» of «Elio di Rupo» dus, maar gewoon «Elio». Als kameraden onder mekaar. Blijkt dat straks twee maanden onderhandelen dan toch al een eerste resultaat opgeleverd heeft. Oef!
Want het is maar een klein woordje, misschien zelfs een verspreking, maar het is wel veelbetekenend. Het legt immers het resultaat van een lang psychologisch proces bloot. Waar is de tijd dat Bart nog waarschuwde voor een «verstrikking» van Vlaanderen? En kan wie vandaag nog «Elio» zegt, morgen de voorstellen van «Di Rupo» afwijzen als onaanvaardbaar, ja zelfs onredelijk? Nog los van het feit dat ik me hoe dan ook mateloos erger aan dit soort van familiariteiten, zou ik me toch een pak geruster voelen als de Vlaamse onderhandelaars iets meer afstand zouden bewaren tegenover hun Franstaligen collega's zo lang er geen werkelijk akkoord en geen akkoord om te onderhandelen over een akkoord op tafel ligt.
*********************
Pssssssst! Psssst! Pssssst!
Filip Van Laenen is hierboven, zoals U zult gemerkt hebben, bevallen van een volzin, die het waard is om opgenomen te worden in de annalen van de Vlaamse Beweging. Kom, doe mij een plezier, en herlees nog eens de eerste zin van dit artikel ..Misschien dat hij (die zin) als een nachtmerrie, pardon, in dit geval als een nachthengst, de volgende maanden ons uit onze slaap zal houden .
Verder is het natuurlijk knap opgemerkt, dat den Bart nu ineens spreekt van Elio Di Rupo als een boer van zijn kleine patatjes. Ja, dat gaat zo : dat Bart zijn vrouw maar oppast, straks zit zij met een bende vaderloze kindertjes heel alleen op de wereld
Wat kan men er verder immers over zeggen? Bartolio met een flinke scheut olijfolie afgevoerd naar het gootgat of, integendeel, zoals onlangs nog beleefd in De Efteling, met eenzelfde scheut olijfolie als glijmiddel aan het opstijgen naar de top van de roetsjbaan .
Maar waarom de De Morgen op een rondvraag bij hun lezers (gisteren) naar de kansen van Di Rupo, 71% neen-kiezers als reactie kreeg, is dan weer een andere paar mouwen ..
We zijn heel zeker de waarschuwing van de Niveanen bij de voorgaande verkiezingen nu al vergeten. U weet wel, die gevarendriehoek met dat strikje en de tekst :Laat u niet strikken ..Wel, het strikje is (zie hierboven) blijkbaar van kamp veranderd.
Slecht voorteken?
Enne, à propos, hoe ver staat men nu met het onderzoek naar de Moslim met doodsbedreigingen tegen Di Rupo, omdat een homo, in een toekomstig Moslimland als België geen Premier kan worden? Het zou, volgens de eensgezinde pers (die dus terzake over de nodige informatie moet beschikken), een grappenmaker moeten geweest zijn. Grappenmakers die ongestraft doodsbedreigingen mogen uiten Curieus, hé! Wat zou Sigismond Freud hierover denken?
Al kan het natuurlijk ook, dat de dader al lang bekend is en dat hij van de Politie de tip heeft gekregen zich niet moe te maken. Met Di Rupo zit er namelijk heus geen Reis naar de Eeuwigheid in, om ad vitam eternam 72 maagden te worden voorgeschoteld. De man heeft voor zijn omgeving andere prioriteiten!
(*) Gisteren stond dat artikel hier te lezen, met als naar gewoonte een beetje persoonlijke commentaar. Zie Deblockeren om te Enthousiasmeren
BRUSSEL - De witte sector moet de komende vier jaar in Vlaanderen niet minder dan 120.000 werknemers aantrekken: 60.000 voor de uitbreiding van de diensten en meer dan 60.000 voor de vervanging van wie op pensioen gaat.
De cijfers komen uit twee rapporten: een van de Vlaamse minister van Welzijn, Jo Vandeurzen (CD&V), over de uitbreiding van de werkgelegenheid in de sector, en een van Verso, de werkgeverskoepel.
Het gaat vooral om de gezondheidszorg, de bejaarden- en gehandicaptenzorg, de kinderopvang, het sociaal-cultureel werk.
In die witte sector slaat de vergrijzing de komende jaren sterker toe dan elders. De witte sector wás een jonge sector. Hij kende zijn uitbouw vooral vanaf 1980. In de voorbije periode gingen vrij weinig mensen er met pensioen.
Het grootste pak werknemers zit intussen echter in de leeftijdsgroepen 45-49 en 50-54 jaar. Tussen 2005 en 2009 steeg het aantal 50-plussers al spectaculair: van 35.000 naar 58.000. Verso schat dat tussen 2010 en 2014 zo'n 67.500 witte arbeidskrachten met pensioen gaan of vervroegd uittreden.
Er zijn aanwijzingen dat men in de witte sector al langer werkt dan in andere sectoren, en er zijn al maatregelen om de vervroegde uitstap af te remmen daar: de landingsbanen' die vanaf 45 jaar een toenemend aantal extra vakantiedagen toekennen. Maar de uitstapleeftijd verder verhogen, zal moeilijk zijn; van degenen die vervroegd stoppen, doet niet minder dan een kwart dat om gezondheidsredenen.
Maar er is niet alleen de vergrijzing. Voor de witte sector wordt ook een groei van de werkgelegenheid verwacht met niet minder dan 60.000 eenheden, van nu tot 2014. De vergrijzing van de bevolking speelt een rol, maar ook het uitbreidingsbeleid in de kinderopvang en de gehandicaptenzorg.
60.000 extra banen in een periode van vier à vijf jaar, is veel, maar niet abnormaal voor de sector. In dertig jaar is de werkgelegenheid er bijna verdrievoudigd: van 112.000 (1980) naar 294.000 (2009). Tussen 2003 en 2009 was er ook een aangroei met 60.000 banen.
Maar 120.000 nieuwe krachten vinden in vier jaar? En er zijn nu al tekorten. Dat rusthuizen nieuwe bewoners weigeren wegens personeelstekort zoals vorige week gebeurde in Overijse is geen uitzondering.
Minister Vandeurzen werkt aan een actieplan om meer jongeren aan te trekken via imagocampagnes en onderwijsmaatregelen, en via specifieke acties naar ondervertegenwoordigde bevolkingsgroepen zoals de allochtonen.
Maar alleen jongeren aantrekken, zal niet volstaan. Er is ook nood aan zij-instromers' van latere leeftijd; die moeten dan ook scholing en vorming krijgen.
Vandeurzen onderzoekt ook of en onder welke voorwaarden buitenlandse krachten kunnen worden aangetrokken.
Maatregelen om de mensen langer aan het werk te houden om het werk werkbaar te houden voor hen zijn ook absoluut nodig.
Dat de sector veel deeltijds werkenden heeft, biedt nu kansen. Kunnen zij overtuigd worden meer uren te werken?
Efficiënter werken, is in die sector ook nodig en mogelijk, opperen sommigen.
Het moet ook mogelijk zijn meer technologie in te schakelen.
***************
Pssst
Waarvoor een uurtje op de bank zitten bij de ACW-minister al niet goed is Wat heb ik vandaag geleerd?
Meester Piet, ik heb vandaag twee nieuwe woorden geleerd : op de werkvloer (!) bestaan er niet alleen landingsbanen maar ook een, waar halen ze t : een uitstapleeftijd .
Vooral voor dat laatste woord ben ik bevreesd, want dat is term die straks zal uitzwermen naar het gewone burgerleven. Als de dokter aanbelt, en zegt dat volgens de statistieken, Uw eigen leeftijd daar is om er uit te stappen .
Ach die nieuwe terminologie in de leefwereld van de Moderne Mens
Vroeger had de smid een blaasbalg, de schrijnwerker beschikte over divers serre-joints ofte sergeanten om zijn meubels in elkaar te passen, de kok beschikte over een schuimspaan of een passe-vite, en nu moeten de witte sector leven met uitstapleeftijden en landingsbanen
De Ziekte van Alzheimer bedwongen .is dat nu een voordeel of juist niet?
De werkloosheid enendeels bijna opgelost zijnde, door de Zachte Sector aan voldoende arbeidskrachten te hebben geholpen, stelt zich de vraag naar de productiviteit, naar wat dat allemaal in het laatje brengt .Vroeg of laat maakt men een kosten-baten analyse en dan ziet het er niet goed uit voor onze bejaarden ..
Voilà, daar is al een andere en een nieuwe kwadratuur van de cirkel die straks bij onze politiekers op het bord komt en waarvoor in feite gisteren al een oplossing moest gevonden zijn .Wat er ondertussen met die stijgende toevloed van avonturiers en gelukzoekers moet gebeuren, is een ander probleem! Een die liefst onder de tafel geveegd wordt en waarvan men zegt, dat de vrouwelijke helften wel eens nuttig zouden kunnen zijn voor onze verzorging. In niqab of boerka gekleed, dat spreekt vanzelf
De tijd is werkelijk niet meer ver af, dat Eigen Volk Eerst een materie van leven of dood zal zijn Tenminste, op voorwaarde dat wij tegen dan nog iets in eigen land zullen te piepen hebben .
BRUSSEL - Rik Torfs en Inge Vervotte leiden een interne werkgroep bij CD&V die het christendemocratisch verhaal moet actualiseren'. Senator Torfs had zo'n herbronning geëist.
Toegepaste christendemocratie',
zo heet de werkgroep waarin Vervotte en Torfs samen twee grote uitdagingen voor het ideologisch verhaal van CD&V moeten aanpakken. Enerzijds wil men het Rijnlandmodel actualiseren': het sociaal-economische verhaal van CD&V dus wat scherpstellen. Anderzijds moet het duo een betere aanpak vinden voor CD&V in de steden, want daar zijn de christendemocraten bijna geheel weggedeemsterd.
De werkgroep maakt deel uit van het hervormingsproces dat CD&V in gang heeft gezet na de pijnlijke verkiezingsnederlaag van juni. Servais Verherstraeten, CD&V-fractieleider in de Kamer, schreef over die nederlaag een rapport en dat mondde uit in de oprichting van vijf werkgroepen.
Kamerlid Raf Terwingen mag de interne partijorganisatie' leiden, Vlaams parlementslid Tom Dehaene mag het personeelsbeleid evalueren, de fractieleiders bekijken de geïntegreerde samenwerking binnen de partij' en het onbekende Vlaams parlementslid Griet Smaers leidt de groep Strategieën voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012'.
Toch is de aanstelling van Torfs het meest opmerkelijk. De professor Kerkelijk Recht raakte verkozen in de Senaat met een niet onaardige score, nadat hij op voorspraak van vooral Marianne Thyssen en Inge Vervotte bij CD&V terecht was gekomen. Hij pleitte na de nederlaag voor herbronning: Een beetje cosmetisch opsmukwerk zal niet volstaan. (...) Je kunt niet blijven zeggen: het christelijk personalisme was onze hoeksteen en dat zal zo blijven.' Dat werd gezien als een openlijke kandidaatstelling voor het voorzitterschap en als een aanval op interim-voorzitter Wouter Beke; die schreef immers een boek over het personalisme als hoeksteen voor CD&V.
Het zou gek zijn als we een talent als Torfs niet zouden gebruiken in dit soort oefeningen. Er is in onze partij ruimte voor discussie', zegt CD&V-woordvoerder Hans Knop. Of Torfs met deze werkgroep dichter bij het voorzitterschap komt, is zeer de vraag. Als werkgroepvoorzitter zal hij vooral intern moeten spreken, minder in de media. Torfs zelf was gisteren niet bereikbaar.
Intussen blijft het binnen CD&V rommelen. Zo haalt ex-kamerlid Mia De Schamphelaere uit: In de afgelopen drie jaar was er in de CD&V-fractievergadering maar weinig plaats voor écht debat. Er waren de ja-knikkers, de zwijgers, de ontkenners en diegenen die enkel binnenskamers een klaagzang hielden'. De Schamphelaere wil ook dat de interne aanvallen op Yves Leterme ophouden.
*********************
Pssst
Twee vaststellingen : tot mijn grote verwondering is Mieke VanHecke van de Guimardstraat, die het Katholiek Onderwijs bezig is met naar de knoppen te helpen (als het al niet aan de zuurstof met lichte euthanasie-mengeling ligt) niet bij de gelukkigen, en tweedens : de Linxe Profressieve belgicistische vleugel van het ACW heeft de macht definitief overgenomen.
Neen, de CVP (Christelijke Volks Partij), onder Martens & C° Pro Forma (louter Pro Forma! en om electorale redenen) omgevormd tot Christelijk, Democratisch & Vlaams, ter nauwernood nog niet Humanistisch genoemd, zoals de Franscouillonse zusterpartij, de CDH van Madame Non, heeft het nog altijd niet gesnopen Vlaanderen kleurt geel, vandaag, en morgen kleurt Vlaanderen Geel en Zwart!
Het zit er dus nu aan te komen, dat het accent zal gelegd worden op de continuïeteit van het belgisch onbestuurbaar dubbel-land, op de solidariteit (de transfers), op een open deur-beleid voor alle mogelijke vreemdelingen (uit een misplaatst gevoel van wereld-redzaamheid), uit een omhelzing van de Islam (=stemmen ronselarij, in navolging van de PS en de SP) en uit, bijna eerst en vooral, uit een versmachten van de Vlaamse volksaard. In ieder geval in een verkettering van het Vllaams bewustzijn, dat het sterkst leeft bij de Rechtlijnigen van het Vlaams Belang.
De christelijke naastenliefde van een Tjeef ( God! Wat is die naam goed gekozen!) eindigt waar de liefde voor het eigen volk begint .
Dat zij daarbij, strenger dan een Inquisiteur van uit de tijd der Godsdienstoorlogen, de mensen die Eigen Volk Eerst in het wapenschild voeren, op de brandstapel wensen, durven ze niet openlijk bekennen, maar ze passen het wel toe. Waarbij zij precies (vooral met hun syndicaten) hetzelfde doen : hun eigen volk eerst! aan de macht helpen en daar houden Indien niet accoord met hen : uitsluiting en broodroof zal Uw deel zijn! Waarom denkt U, dat niemand die nog carrière moet maken, ervoor durft uit te komen voor het Vlaams Belang te stemmen?
Zegt de naam Tom Dehaene U niets? Die, van het gewicht en het volume van de vader, staat nu al in de coulissen te wachten Torro Numero Due .
Laat ons hopen, dat het kleine meisje Ingetje Vervotje en de zeer geleerde Perfesser er een beetje spoed achter zetten, zodat wij niet lang in onwetendheid moeten blijven .Want, zolang zij nooit opgeven, zijn wij niet veilig .Hun aanpak van onze toekomst is, zoals Geert Wilders het ooit zei over Job Cohen van de PvdA (die zijn bestuur zoals in Amsterdam beloofde over te brengen op geheel het land), dat zulks geen verkiezingsbelofte was, maar een bedreiging
Zolang de CVP het niet opgeeft, zijn wij, Vlamingen en is onze Vlaamse toekomst, bedreigd .
Tja, nog een laatste woordje over mijn titel. Wat is een apologeet? Wikipedia weet het precies, maar gaat verder niet in op de overdrachtelijke betekenis. Die is inderdaad gewoonlijk niet vleiend indien gebruikt in niet-kerkelijke betekenis .Een apologeet is :
Afsluiter: de aller individueelste expressie van de aller individueelste emotie van Digitalia bij het herlezen van dit artikel in DS : het land, de On-Staat B. gaat onherroepelijk naar de vaantjes, zo lang deze partij maar bestaat, zelfs indien niet aan de macht! Zij is als een voort woekerende kanker die elke gezonde lichaamscel vernietigt. Het wordt een strijd op leven en dood : ofwel de Vlaamse Beweging, ofwel deze partij. Een van de twee is er teveel op deze wereld!
Steeds opnieuw klinkt de vraag naar het geheim achter Israëls voortdurende economische groei. Geen crisis, geen oorlog, geen boycot, geen golf van terreur sinds het ontstaan van Israël in 1948 hebben langdurig het economische succes kunnen afremmen.
Steeds opnieuw wordt er over het succesrecept gegist, dat de afwezigheid van natuurlijke grondstoffen op Israëlisch grondgebied niet alleen compenseert, maar er bijna laat uitzien als een minder belangrijke bijzaak. Hoewel het een woestijnland is, is Israël het enige land ter wereld, dat de 21e eeuw begon met een stijging van het aantal bomen. Israël was 60 jaar geleden nog woestijn, tegenwoordig behoort zijn landbouw tot de meest ontwikkelde en modernste ter wereld.
Ook Israëls Hightech-boom heeft de wereld verbluft. Dat de microprocessoren van de meeste computers ter wereld uit Israël afkomstig zijn en dat de eerste mobiele telefoons hier werden ontwikkeld, is opmerkelijk als je bedenkt onder welke geopolitieke en sociaal-culturele omstandigheden dit jonge land groeit.
Daarbij komt nog, dat Israël ook nog eens het bijna hoogste aantal ondernemers en startende firmas per hoofd van de bevolking in de hele wereld produceert.
Bij het gissen naar de succesformule komen de meesten tot hetzelfde resultaat: Human Capital of in goed Nederlands: menselijk kapitaal. De multiculti-cocktail van de oorsprongen van de Israëlische staatsburgers, van India tot Rusland, van Frankrijk tot Tunesië, van Iran tot Duitsland, is zeker een belangrijk ingrediënt. Net zoals de militaire dienst, die deze cocktail door elkaar schudt en synergetisch bindt. Als er echter een element bestaat, een gemeenschappelijke noemer van het menselijke kapitaal en daarmee van het economische succesrecept, dan is dat wel een overdosis aan collectieve en individuele creativiteit. Creativiteit is in Israël ondanks (of vanwege?) de vaak moeilijke politieke omstandigheden overal merkbaar, vooral in het alledaagse leven: in het gesprek met de kioskverkoper of met de taxichauffeur, in de flirts op het strand, bij het bezoek aan de dokter of in het winkelcentrum.
Dat in Art 1 van wat ooit, met een zweem van grootheidswaanzin, aangekondigd werd als de Europese Grondwet, onder druk van de Vrijzinnigen, nooit mocht vermeld worden, dat de Europese Beschaving gegrondvest is op de Grieks-Romeins-Joods-Christelijke traditie, is gewoon een zonde tegen de Heilige Geest. Waarbij dit pre-historisch begrip Heilige Geest staat voor het menselijk vernuft en het menselijk gevoel voor beschaving, orde en regelmaat. Een Zonde tegen de H. Geest was en is dus een zonde tegen de Menselijke Geest; Met hoofdletter
Elke katholiek opgevoede burger (een uitstervende soort) weet echter, dat dergelijke hoofdzonde volgens de katholieke leer bestraft wordt, werd gezegd in de Catechismus, nog tijdens dit aardse leven. In tegenstelling tot sommige andere zonden waarvan de bestraffing voorbehouden was aan de Hemelse Vader .Aan ieders individueel geweten dus, desnoods bij het uitblazen van de laatste adem. Bijvoorbeeld : huwelijks-ontrouw.
De bestraffing voor het weglaten van onze roots in Art 1 van deze Grondwet, laat zich onmiddellijk betalen in de algemeen voorhanden zijnde bedreiging door de Islam. De vacatuur wordt zeer vlug opgevuld .
Dit laatste een natuurwet zijnde, zegt dat elk vrijgekomen territorium noodzakelijkerwijze ingenomen wordt door een nieuwe bezetter. Is met eigen ogen na te gaan in de natuur rondom ons : eenmaal de natuurlijke situatie gewijzigd is door menselijke tussenkomst (vernietiging van rupsen, het natuurlijk voedsel voor de inheemse zangvogels), trekken deze weg met als gevolg een wildgroei van muggen en andere insecten .
Concreet geredeneerd : waar onze beschaving gedijt, spreken we van een land dat overvloeit van melk en honing, niet toevallig een Bijbels begrip . Waar daarentegen een primitieve soort beschaving heerst is er alleen verdrukking, armoede en menselijk leed voor de meerderheid der bevolking. De overgangsgebieden tussen beide stelsels niet te na gesproken .Want de agressieve non-beschaving ligt steeds op de loer om bij buurman op verovering te trekken. Ofwel met de wapens als men voordien overtuigd is van de overwinning, ofwel met list en leugen, als er zou moeten opgetrokken worden tegen een te machtige tegenstrever.
Deze blog steekt niet onder stoelen of banken dat hij Israël-genegen is, precies om reden van dezelfde beschaving, maar ook en steeds meer wegens het economisch wonder dat in Israël geschiedt sedert 1948 Wij, in Vlaanderen, kunnen er een puntje aan zuigen, maar ook en vooral de Parti Scandale bij de Franscouillons zou er zijn voordeel bij doen. Wedden dat de Islam, ietwat gestoord, zich zou beginnen terugplooien?
Dat terug^plooin immers kent een voorbeeld : Israël, waar de Islam, eenmaal verdreven, geen schijn van kans heeft. Is het daarom dat overal in de wereld Israël beladen wordt met alle zonden Israëls?
Anders gezegd : (met een ondergrond van utopische zingeving daarbij) men zou beter het Joodse Volk bij Europa nemen gesteld dat die dat zouden willen dan Turkije ..Liever een verre vriend, dan een achterlijk woestijnvolk in onze achtertuin inviteren .
Maar wat baten kaars en bril, als den uil niet zien en wil .
De Wetstraat staat voor een cruciale week, denkt Bart De Wever (N-VA): We moeten een verhaal vinden dat de mensen enthousiasmeert. Maar de standpunten liggen ver uiteen.
Geconfronteerd met de peiling van deze krant, antwoordt De Wever met het standaardzinnetje van politici: Peilingen zijn maar peilingen, en vaak laten ze je met meer vragen dan antwoorden achter. Maar ook de N-VA-voorzitter kan niet wegsteken dat de resultaten hem zeer bevallen. Ja, natuurlijk. Dat is verheugend. Kennelijk wordt het geapprecieerd dat we ernstig werken.
Tegelijkertijd is er veel pessimisme over het uiteindelijke resultaat. De helft gelooft niet dat er op korte termijn een staatshervorming komt.
De Wever: Ik begrijp die scepsis ook wel. De herinnering aan de ellende van de voorbije jaren zit bij veel mensen nog vers in het geheugen. Dat wis je niet zomaar uit. We proberen wel, maar het vergt enige tijd om de grote blocage die is ontstaan te deblokkeren. Men vraagt zich af of het nog wel te doen is.
Is het nog doenbaar? De verhalen die de buitenwereld bereiken zijn niet altijd even verheugend. Elio Di Rupo stelt wel een grote staatshervorming in het vooruitzicht, maar heeft nog helemaal niets in handen.
Over Elio ga ik geen uitspraken doen. We staan voor cruciale dagen, en ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik een slechte sfeer zou creëren. Maar het is natuurlijk geen geheim dat de standpunten van Vlamingen en Franstaligen ver uiteen liggen. De vraag is hoe we dat met elkaar verzoenen, en hoe we een verhaal vinden dat enthousiasmeert. Dat is niet simpel.
Bron HNB
Psst
En dan denk ik : een kinderhand is gauw gevuld .Laten we dus nog een beetje genieten van de blik van deze guitige jonge man. Misschien hem dat oud Vlaams liedeke opdragen van Het Loze Vissertje, dat nog voorbij de Boze Heks moet gaan Met zijn lapzak, met zijn knapzak .
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (1 van 4)
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (1 van 4)
De Kleine Trommeljongen (*)
Ik ga naar Bethlehem param pampam pam en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam Want voor de sterre scheen, param pampam pam. is plaats voor iedereen param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Jezus de koning kwam param pampam pam in de stal param pam pampam param pam pampam
En Maria zei: param pampam pam Je slaat je trom zo blij, param pampam pam En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam Het heeft op jou gewacht,param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Sla je trommel maar, param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
En hij sloeg de trom param pampam pam het werd al stil alom, param pampam pam de engelen waren heen, param pampam pam ook de herders een voor een param pampam ram pam pampam ram pam pampam. Maar hij sloeg de trom param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!
Suïcidale dialoog en rotte compromissen
do, 29/07/2010 - 11:44 redactie Klein Pierke
Hierna de integrale tekst van de 11 juli-feestrede 2010 van Jean-Pierre Rondas, die hij in radiostijl verkort uitgesproken heeft in De Warande te Brussel op donderdag 8 juli 2010.
Mijn 11-julirede wordt een homeopathisch middel. Ik wil aantonen dat er een einde moet komen aan de suïcidale dialogen en de rotte compromissen waarvan we de afgelopen drie jaar in de politieke verhoudingen tussen de gemeenschappen in de staat België getuigen zijn geweest. Daarom ga ik u een kleine dosis toedienen van dit verwerpelijk soort van dialoog en van dit slechte soort van compromis. Uw communautair organisme zal des te beter bestand zijn tegen de collectieve aanvallen van compromisitis en dialogitis die we dit jaar kunnen verwachten. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat de heilzame immuniteitswerking van mijn homeopathisch discours ongeveer een jaar duurt, met name tot de volgende elfde juli. Dan zullen we zien of mijn therapie gewerkt heeft of niet.
Wereldbeelden
De meesten onder jullie kennen mijn stem, en weten meteen ook waarmee ik me professioneel bezighou. Ik maak radio in vier talen. Dat doe ik in mijn veeltalig interviewprogramma Rondas op Klara, de klassieke radiozender van de Vlaamse Radio en Televisie. U hoort er, een uur aan een stuk, de Amerikaanse rechtsfilosofe Martha Nussbaum in het Engels, of de Bulgaarse theoreticienne Julia Kristeva in het Frans, of de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in het Duits. Maar ook de Brits-Joodse essayist George Steiner, de Frans-Joodse politicoloog Alain Finkielkraut, of de Duitse romancier Günter Grass, elk in hun taal, met tussendoor een parafrase en een Rondassiaanse commentaar in het Nederlands.
Het is sinds 1980 onafgebroken mijn betrachting geweest om Radio Klara en het programma Rondas een venster op de wereld te laten zijn. Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling van de internationalistische derde programmas overal in Europa. Op de webstek van Klara definieer ik mijn programma als een ingreep in het wereldbeeld van de luisteraar. Maar het is natuurlijk niet alleen het vreemdetalengebruik dat bepaalt of een gespreksprogramma de wereld binnenhaalt of niet. Dat hangt vooral van het onderwerp en de behandelde problematiek af. Onlangs kon u dus kennis maken met de Nederlandse filosoof Hans Achterhuis die naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek De utopie van de vrije markt kwam praten over het utopische neoliberalisme, of met de Vlaamse feministe Magda Michielsen die het obligate linkse multiculturalisme aan de kaak stelde, of met de Vlaamse classicus Patrick Lateur die zijn recente vertaling van de Ilias kwam toelichten.
Vlaamse Wereldbeelden
De laatste jaren ben ik ermee begonnen om ook de ophanden zijnde Belgische staatshervorming te beschouwen als een politico-cultureel gegeven dat ik als mediator eveneens hoorde te bespreken, precies zoals ik de nodige aandacht moest besteden aan de economische globalisering, het cultureel postmodernisme of de terugkeer van de politieke theologie. Ook fenomenen zoals de wereldwijde nieuwe territorialisering van regios en van kleine, statenloze naties behoren daartoe.
Het probleem is alleen dat, als je deze ontwikkelingen in de Belgische media ter sprake wil brengen, je onvermijdelijk bij Vlaanderen uitkomt. De staatshervorming van België is nu eenmaal geen Belgische, Francofone of Waalse prioriteit, maar een Vlaamse; net zoals het territorialiteitsprincipe niet door België, Francofonië of Wallonië wordt ingeroepen, maar evident alleen door Vlaanderen. Vanaf de roep om zelfbestuur tijdens en na de eerste wereldoorlog, over de beweging naar eentaligheid van de regios, dan de ontwikkeling naar federalisme sinds de Wereldtentoonstelling van 1958, tot de eis van een confederale opbouw van de staat sinds de formulering van de Vlaamse Resoluties in 1999: telkens was het Vlaanderen dat de vraag heeft gesteld, niet zomaar aan een tegenstander bezuiden de taalgrens, maar aan de staatkundige structuur waarin het zelf vervlochten zit. Zoals we de afgelopen drie jaar hebben gezien, kan een en dezelfde politicus (of partij) op het Belgische niveau de Vlaamse vraag afwijzen die hij (of zij) in een niet zo ver verleden op het Vlaamse niveau zelf had gesteld.
In weerwil van de vele herfederaliseringspogingen en van de niet aflatende campagnes tot Belgische heropvoeding van Vlaanderen, was er al die tijd binnen de Belgische staatsstructuren sprake van een intensifiëring en uitbreiding van de Vlaamse natievorming, en van een overeenkomstige afkalving van het Belgische natiegevoel. Zowel territoriaal als in de geesten wordt België meer en meer gelijkgesteld aan niet-Vlaanderen. Omwille van de beruchte evenwichten met het Franstalige deel, probeert het Belgische niveau telkens weer de dynamiek van het expansievere Vlaamse niveau in te dammen. Het Belgico-francofone probleem wordt dan inderdaad Vlaanderen. De reactie daartegen, namelijk de Vlaamse politieke strijd tegen deze Belgische containment policy is altijd de essentie van de Vlaamse Beweging geweest en is dat vandaag nog, ook als men die Beweging niet meer in marsen op Brussel geïncorporeerd ziet. Het gaat werkelijk om twee, weliswaar met elkaar vergroeide, opponenten.
België is niet de enige staat in de wereld die met deze problematiek te kampen heeft. Mutatis mutandis komt deze vergroeiing van het dissidente deel met het unionistische geheel ook voor in Groot-Brittannië, Canada en Spanje. In de drie gevallen is er een deelgebied (Schotland, Québec en Catalonië) dat het recht opeist een natie te zijn en ook zo te worden genoemd. Telkens heeft het overkoepelende geheel (vertegenwoordigers van de dissidente deelgebieden incluis) daar problemen mee en probeert het zijn autonomistische lidmaten het recht op nationaliteit te ontzeggen, in de vrees te gaan landen en uitglijden op het gevaarlijk glibberige pad van de devolutie. Devolutie is vandaag de neutraalst denkbare term om deze evolutie van regios naar regio-naties aan te duiden en te beschrijven.
Vlaamse wereldbeelden in de kwaliteitsmedia
Jammer genoeg wordt dit alles in de Vlaamse media niet zo neutraal benaderd. Van zodra de internationale ontwikkeling naar devolutie dichter bij huis komt, gaan de Vlaamse audiovisuele en gedrukte kwaliteitsmedia zwaar aanleunen bij de Belgisch-unionistische optie. Deze media wensen niet bij Vlaanderen uit te komen, en dus bedienen ze zich van een aantal strategieën die in feite neerkomen op vermijdingsgedrag. Sommige ervan zijn ondertussen zo opvallend geworden dat u ze zonder meer zal herkennen. Men kan ontkennen dat België een communautair probleem heeft door het als fictie af te doen; men kan, als deze staat dan toch een probleem heeft, het gewoon negeren; men kan het bespottelijk maken; men kan de boodschappers van de kwestie verdacht maken via het systeem van guilt by association; men kan het probleem als irreëel en klein bestempelen tegenover de werkelijke en grote problemen van de wereld; men kan de dragers van het streven naar autonomie wegzetten als enggeestig en op zichzelf teruggeplooid; en tenslotte kan men de autonomisten contrasteren met de open wereldburgers van de multiculturaliteit. De collectieve redactie-opiniesuggereert vooral in dit verband dat de Belgisch-unionistische opties niet alleen op technisch of organisatorisch, maar vooral op moreel niveau superieur aan de Vlaams-autonomistische posities moeten worden beschouwd. Net zoals de BesserWessi dacht dat hij de pas geannexeerde Ossi kon voorschrijven welke mening deze laatste over zichzelf hoorde te hebben, denkt de BeterBelg dat bij ons te mogen doen tegenover de Vlaamse separatist.
Waar deze Noord-Belgische reflex vandaan komt is niet helemaal duidelijk. Hij lijkt me geïnspireerd door enkele basis-vooroordelen die de dialoog tussen mensen soms moeilijk maken. Ik waag toch een poging. Eerst en vooral lijkt er me een verband te bestaan met de aanvaarding of verwerping van grenzen in het algemeen. Wie de genoemde verstrengeling van de staat met zijn deelstaat vooral positief wenst te waarderen, wil natuurlijk van geen grenzen horen behalve dan als het gaat om de ondemocratische, historische, feodale, militaire of Frans-Revolutionaire buitengrenzen van België. De binnengrens lijkt voor die mensen wel iets amoreels. Leidt die niet tot verbreking van de solidariteit? Een Vlaamse grens ondermijnt toch de broederschap der volkeren Ten tweede denk ik dat er een verband bestaat met een negatieve identificatie. Zich niet identificeren is dan de voorwaarde voor een certificaat van wereldburgerschap. Samengevat: Vlaanderen hoort geen grenzen te hebben, en zich identificeren met Vlaanderen is enggeestig.
Als de betrokken schrijvers en editorialisten daar dan op aangesproken worden, ontkennen ze vaak straal dat er van een tendens sprake zou zijn. Waar exact hebben ze wat geïnsinueerd of geridiculiseerd? Probleem voor hen is dan wel dat de meeste waarnemers er allang van overtuigd zijn dat de audiovisuele media en de kwaliteitskranten hierin een Noord-Belgische keuze hebben gemaakt, die slechts heel langzaam wordt bijgestuurd als dat al het geval zou kunnen zijn, gelet op de opinie van de aandeelhouders van die media bijvoorbeeld. Maar welke betere waarnemers kan je hebben dan abonnees en lezers, luisteraars en kijkers, briefschrijvers en bloggers?
Het volstaat om de lijst met namen van columnisten en andere occasioneel bezoldigden in krant en op webstek te zien om te beseffen dat het hier niet alleen om toevallige oprispingen gaat, maar om mediacampagnes die juist van de intuïtieve collectieve redactie-opinies gebruik maken om ze dan op gezette tijden te bundelen en te richten, zonder dat evenwel de krant of het mediabedrijf in kwestie zich expliciet voor of tegen een politieke lijn heeft uitgesproken. In het communautaire geschillencomplex in Schotland of Québec wordt een dergelijke lijn wel degelijk geëxpliciteerd. Merkwaardig genoeg heerst daar meer helderheid, openheid en eerlijkheid in dezen dan bij ons. Hier gebeuren die strategieën in het geniep: er wordt straks in Vlaanderen meer gespind dan in het New Labour van Tony Blair.
Het beste wat je bij ons als cultuur-feuilletonist met het Vlaamse feit kan doen is erover te zwijgen. Nu, zwijgen behoort uiteraard niet tot mijn professionele taak. Mijn opdracht is juist te spreken en te laten spreken. En precies omwille van die veralgemeende en negationistische redactie-opinies (die één optie systematisch uitsluiten of ridiculiseren) heb ik dan besloten om als opiniemaker in een politico-culturele mediacontext vooral die meningen aan het woord te laten komen en zelfs te versterken, die pleiten voor een staatshervorming in Vlaamse, dat wil zeggen, zeker niet in herfederaliserende zin. Waarbij ik er goed op toezie dat de behandeling van deze materie in een cultureel en internationalistisch perspectief geschiedt. Ik vind dit een gezonde correctie op een veralgemeende vertekening.
Daarom ben ik de eerste programmator die een viertal jaar geleden de Leuvense politicoloog Bart Maddens heeft geïnterviewd; de eerste ook die het aandurfde om Matthias Storme het woord te gunnen; en de eerste en enige producer die zelfs Mark Grammens wou laten zeggen wat hij anders alleen in zijn Journaal zou opschrijven. Vandaar ook dat ik Jef Vuchelen aan het woord liet over de transfers, Robert Senelle over de grondwet en het statuut van Brussel, Remi Vermeiren over het Warandemanifest, en Dirk Heremans (een van de beruchte Leuvense economen) over de financieringswet.
Precies naar aanleiding van de uitzending met Mark Grammens vertrouwde een hoofdredacteur van een Vlaams literair tijdschrift mij zijn verwondering toe over de omstandigheid dat ik nog niet werd afgestopt. Een collega vertelde me onlangs dat hij wel begrip had voor wat ik aan het doen was, en in deze materie ook graag een persoonlijk en onafhankelijk meningenapparaat wou ontwikkelen, maar dat hij nu eenmaal nog schoolgaande kinderen had. Ik vrees dat deze anecdotes de atmosfeer schetsen, niet alleen in het Huis, maar op vele andere redacties: conformisme aan de ongeschreven wet van het Belgicisme als de moreel betere optie. Wat ik verontrustend vind voor het morele gehalte van de democratie in deze staat is nu juist dat in mijn ervaring een groot deel van het publiek ervan uitgaat dat er in de media wordt gecensureerd. Anders is de verbazing die tot uiting komt in de vele reacties die ik krijg, niet te verklaren. Hoe het komt dat u mag zeggen wat u zegt? Hoe komt het dat ze u niet tegenhouden? Ik heb ondertussen een mooie verzameling van deze reacties aangelegd. Ik kan ze niet meer afdoen als uitingen van complottheorieën. Ik zoek de verklaring eerder in een negatieve gewoontevorming bij het publiek. Vele mensen zijn gewoon geraakt aan de anti-Vlaamse vooringenomenheid van de audiovisuele media. Dat vele burgers zich erover verbazen dat er soms nog een keertje van het conforme mag worden afgeweken, exact dit is het toch wat zou moeten verbazen?
Welnu, deze waarnemers en deze luisteraars, die er blijkbaar van uitgaan dat er onder meer op de VRT gemanipuleerd wordt en de mond gesnoerd (wat in mijn persoonlijke ervaring zeker niet het geval is), maken volgens mij deel uit van de fameuze grondstroom in Vlaanderen een grondstroom waarmee, het moet gezegd, het Huis niet altijd rekening houdt. De CD&V al evenmin, en precies daarom heeft deze partij de zwaarste nederlaag in haar geschiedenis geleden. Dat was tenminste de analyse van heel wat CD&V-politici zelf.
De gelekte eisen van Bart De Wever en zijn N-VA worden door de Franstalige pers voorgesteld als 'heel moeilijk te verteren' voor het zuiden van het land.
BRUSSEL - De kloof tussen de N-VA en de Franstaligen blijkt voorlopig nog onpeilbaar diep. Enkele gerichte lekken zijn een slecht voorteken voor de 'échte onderhandelingen' volgende week.
Van onze redacteurs
Vandaag (verleden week dus) komt preformateur Elio Di Rupo uit Italië terug om de 'week van de waarheid' in zijn preformatie voor te bereiden.
De gesprekken dienen zich aan onder een slecht gesternte. 'Hoe N-VA België wil ontmantelen', kopte La Libre gisteren. De krant somde een - onvolledige - lijst van N-VA-eisen op die op de onderhandelingstafel zouden liggen. Noch de N-VA, noch de PS wou bevestigen of ontkennen. Een andere Vlaamse betrokkene zegt wel dat het 'niet hoeft te verwonderen dat dit vragen van de N-VA zijn'. 'Maar je kan zo evengoed lijstjes geven van CD&V, SP.A of Groen!, of lijstjes van Franstaligen.'
De Vlaamse onderhandelaars beroepen zich op de Octopusnota van de Vlaamse regering als uitgangspunt voor de communautaire onderhandelingen. Daar staan de eisen die La Libre aan de N-VA toedicht, grotendeels in.
Vooral de volledige uitholling van Binnenlandse Zaken valt op. Het gaat om de volledige regionalisering van de politiediensten, de brandweer en de civiele bescherming, de overdracht van de organisatie van de verkiezingen, het migratiebeleid en de aflevering van identiteitsdocumenten.
Andere - overigens gekende - regionaliseringsvragen van de N-VA zijn de regionalisering van de Noordzee, de splitsing van het boetefonds en de aanwezigheid van vertegenwoordigers van gewesten in de raad van bestuur van de NMBS.
Niet zozeer de inhoud van de eisen van de N-VA doet de wenkbrauwen fronsen, maar wel het feit dat er gelekt wordt. De Franstalige pers stelt die eisen voor als 'heel moeilijk te verteren' voor het zuiden van het land.
De essentie van het probleem blijft tot nader order dat het minimum minimorum dat de Vlamingen willen, nog altijd ver boven het maximum ligt dat de Franstaligen willen toegeven. De kloof is nog altijd onpeilbaar diep.
'Geen clash'
Ook een oplossing voor BHV is nog ver weg. De Franstaligen hebben wel al hun vraag om een uitbreiding van het Brussels Gewest laten varen - dat hadden ze eigenlijk al gedaan toen Jean-Luc Dehaene nog koninklijk opdrachthouder was. Maar in ruil voor de splitsing van het kiesarrondissement nu vragen ze nu wel inschrijvingsrecht in Brussel voor de inwoners van negen extra randgemeenten - naast de zes faciliteitengemeenten. In de voorstellen van Dehaene was ook compenserend inschrijvingsrecht voor de Vlamingen in Waals-Brabant opgenomen.
Hoe hopeloos de situatie ook lijkt op meer dan vijftig dagen na de verkiezingen, toch willen hoofdrolspelers PS en N-VA niet horen van een clash. 'Neen, wij verwachten geen clash volgende week. Wel dat het een belangrijk moment wordt in de onderhandelingen', aldus N-VA-woordvoerder Piet De Bruyn.
Toch kan het elkaar besnuffelen niet eeuwig blijven duren. Tegen 16 augustus, de dag dat Elio Di Rupo terug naar de koning moet, moet blijken of de preformateur ondanks de diepe kloof een kiem ziet voor een communautair akkoord. Aan het alternatief, nieuwe verkiezingen in het najaar, wil niemand nu al denken.
*************
Pssst
We gaan er op vooruit. Recht naar Utopia .De Vlamingen vragen de regionalisering van de Noordzee, en de Walen vragen de regionalisering van de Ardennen en het Signaal van Botrange .
Zo komen wij er nooit!
Ik stel voor dat U even luistert naar JP Rondas (via onderstaande link) in gesprek met Lode Wils, over het einde van België .op verkiezingszondag 13 juni 2010
Stel U voor dat U als drenkeling opgenomen bent in een reddingssloep, midden in de verlaten vlakte van de Grote Oceaan, en dat de verantwoordelijken van Uw bootje dezelfden zijn als de politici die deze On-Staat besturen .
U hoeft niet te antwoorden, maar U zult rap overstappen in het bootje dat langszij komt liggen, en dat, zoals U kunt merken, bestuurd wordt door mannen uit één stuk
Waaraan U dat kunt zien, dat het mannen zijn uit één stuk? Omdat ze een der Uwen zijn, Uw taal spreken en Uw diepste verlangens delen .U herkent ze overal : ze voeren een Zwarte Leeuw op Geluw veld. Ze worden meestal door de zwakkelingen afgestopt in een cordon sanitaire .
Denk aan de schipbreuk van de gammele uiteenvallende Belgica als U straks weer in het kieshokje staat
Nooit opgeven, hé!
Honderd politici en topambtenaren vervolgd
04/08/10 07u16
Het parket van Brussel vervolgt Vlaamse politici en topambtenaren die in 2005 hun mandaten en bijbehorende bezoldigingen niet hebben aangegeven bij het Rekenhof. Dat bericht De Tijd. Het gaat om liefst honderd dossiers. Het gros van die dossiers leidt binnenkort tot een rechtstreekse dagvaarding voor de correctionele rechtbank, bevestigt parketwoordvoerder Jean-Marc Meilleur aan de krant.
De gedagvaarde politici en topambtenaren riskeren een boete van maximaal 5.500 euro. Als ook sprake is van vervalste documenten, is zelfs 15 jaar celstraf mogelijk. Recente rechtspraak in Franstalige dossiers heeft uitgewezen dat de meeste schuldigen de maximumboete wacht.
Volgende week publiceert het Rekenhof naar jaarlijkse gewoonte in het Belgisch Staatsblad welke politici en ambtenaren geen aangifte hebben ingediend. De wet is al van kracht sinds 2005.
Het Brusselse parket pakt nu de zondaars van het eerste aangiftejaar 2005 aan, maar de zondaars van de daaropvolgende jaren wacht hetzelfde lot. Al is het afwachten hoe de verdere rechtspraak loopt. (belga/ka dm
Peperduur politiesysteem faalt op E34
04/08/10 05u38
"Stuur versterking, we worden beschoten!", luidde maandagavond de noodoproep van de wegpolitie toen ze op de E34 in Eersel met kalasjnikovs onder vuur werd genomen. De oproep kwam echter niet aan. Het dure Astrid-zendsysteem van de politie liet de agenten in de steek, en niet voor het eerst, luidt het in de Concentrakranten.
De vrachtwagendieven die maandag de wegpolitie onder vuur namen, zijn nog steeds voortvluchtig.
De agenten werden maandagavond beschoten door gangsters die een vrachtwagen wilden carjacken. Toen de agenten gebruik wilden maken van hun Astrid-zendsysteem om versterking te vragen, bleek het niet te werken. Hun wagen werd eerst doorzeefd en vervolgens geramd. De agenten bleven als bij wonder ongedeerd.
Probleemgebieden Eersel ligt vijf kilometer over de grens. Dat de schietpartij in Nederland gebeurde, mag echter geen excuus zijn voor het niet-functioneren van Astrid. Het communicatiesysteem voor de politie en hulpdiensten zou immers grensoverschrijdend moeten werken bij achtervolgingen. "Maar zelfs in eigen land werkt het niet optimaal", zegt Paul Scherens van de vakbond ACOD. "Op de E34 zijn er vier stroken zonder bereik: de grensovergang in Postel, een strook in Zoersel en een in Vorselaar, en de buurt van de Texaco-parking in Gierle. En zo zijn er meer probleemgebieden. Onder meer in de kuststreek."
"We hebben dit al meermaals aangekaart", aldus Scherens. "Astrid is een peperduur communicatiesysteem, het heeft miljoenen gekost. Dat moet optimaal werken. Wat moeten we tegen onze mensen zeggen? Niet patrouilleren in gebieden zonder ontvangst?"
Pssst
Nooit opgeven, hé .Ach, Vader, vergeef het hem, want hij wist niet wat hij deed .
In Groot-Brittannië worden blinden vanwege hun onreine blindengeleidehond gediscrimineerd.
In Berkshire/Groot-Brittannië heeft een islamitische vrouw met haar kroost in een stadsbus net zo lang gekrijst totdat de buschauffeur een 71-jarige blinde en aan kanker lijdende Britse gepensioneerde man samen met zijn blindengeleidehond uit de bus heeft gezet. De vrouw wond zich op over de onreine hond in de bus. Dit overkwam de gepensioneerde niet voor het eerst.
Inderdaad al tweemaal mocht de gepensioneerde geen gebruik maken van de openbare bus. De eerste keer werd hij geweigerd door een islamitische buschauffeur en de tweede keer door een islamitische vrouw en haar dochters met een hysterische aanval.
De gepensioneerde, meneer Herridge, is echter al gewend geraakt aan zulke scènes van intolerantie, om het even of hij naar het ziekenhuis of naar de supermarkt gaat, overal wordt hij vanwege zijn blindengeleidehond, een zwarte Labrador, door tolerante moslims lastig gevallen.
De Vereniging van blindengeleidehonden en de National Federation of the Blind (NFB) bevestigen, dat dit probleem zich vaker voordoet dan men denkt en in toenemende mate erger wordt.
Jill Allen-King, de woordvoerder van de NFB, gaf toe, dat dit probleem zich niet alleen voordoet bij stadsdiensten, maar ook bij alle islamitische taxichauffeurs, van wie 80% werkzaam is in Londen.
Ook de journaliste Judith Woods van de Telegraph schreef op 22 juli een commentaar over dit verhaal. De journaliste schreef: De afgelopen week heeft men vanwege mijn hond tweemaal de deur voor mn neus dichtgedaan toen ik wilde instappen. Niet omdat de hond met de verplichte muilkorf zo gevaarlijk is, maar inderdaad puur uit religieuze redenen. Er zat inderdaad een islamitische vrouw in de bus, die de Engelse chauffeur beval mij en mijn hond niet mee te nemen, omdat hij onrein is. De tweede keer was het een islamitische buschauffeur die me niet liet instappen.
Een feit is, dat juist deze dieren, die beschouwd worden als de beste vriend van de mens, door het islamitische recht als najis, onreine wezens, worden gedefinieerd en dat ieder contact met zon dier voor een vrome moslim een grote zonde tegen de religieuze principes van de islam betekent.
Ja, dat is de veelgeprezen tolerantie door de islam en Allah de Barmhartige. Daar gaan onze linkse gutmenschen-politici, die zich zogenaamd inzetten voor de mensenrechten, aan voorbij. Hier kun je opnieuw zien hoe deze immorele vuile politici zich gedragen. De moslims mogen hier in Europa letterlijk de mensenrechten uithollen en alle politieke schijtebroeken kijken met een angstige onderworpenheid toe.
Amper 65 jaar nadat de Nazi-draak verslagen werd, zijn wij, zowel in Europa als in Amerika, louter door onze gemakzucht, van de regen in de drop gekomen. De drop in dit geval is de Muzelmanse zachtjes-aan invasie van vreemde overheersers, die eenmaal vaste voet aan land, hun ware destructieve aard beginnen tonen. In New York willen ze, onder de mom van toenadering en vergevingsgezindheid, op de Heilige Ground Zero een Moskee oprichten. Om de slachtoffers te herdenken, of als teken van triomf op het kapitalistische Westen? U moogt twee keer raden
Zoals Wilders opmerkt : we zijn niet tegen de Islammers (Moslims), we zijn tegen de Islam .Omdat de Islam altijd onderwerping wil zeggen. Onze voorouders hebben niet gevochten voor hun vrijheid, om ons nu in slaafse onderdanigheid aan de Islam te onderwerpen.
De strijd echter is bij voorbaat verloren, als de progressieve arhaïsten uit politieke berekening hun kant blijven kiezen. Zie Onkelinx, zie de PS, zie de SPA, zie de Pest voor Vlaanderen .Zie Madame NON
Ach, die subjectieve gevoelens van angst, door onze Leiders ten onrechte non-veiligheidsgevoel genoemd Weet U, alles is, sedert Noël Slangen, slechts perceptie!
Toen wij bij vrienden in de Antwerpse Kempen, 20 jaar geleden, onze zomerse wandeltochten over de Meir en de Keyserley beschreven waar wij nog geen lid waren van het Vlaams Belang, maar toen nog twijfelden zelfs tussen de voorvaderlijke brave CVP en de duivelse Volksunie Men bekeek ons als kwamen we van een andere planeet : dat was voor hen, inwoners van de Koekestad, dagelijkse kost Tussen-in twee wachtbeurten in het UZA, bij het vitreine-dweilen : een groepje hangjongeren twintig meter achter ons, een ander groepje 20 meter voor ons, als twee groepjes hyenas die hun prooi besluipen .De volgende keer (onbewust) met een reusachtige Duitse Heder tussen ons in, kort aan de leiband: alle hangjongeren aan de overkant, buiten een paar (blanke) straatjochies-brossers aan het voetballen, midden in de namiddag .Antwoord van de waard van de Preudhomme op de Suikerrui : Ach Meneer! Wat wilt U als Oom Agent verplicht wordt de andere kant op te kijken .
Toen kwam 2004 en het schand-arrest van Gent, die het Vlaams Blok als racistische partij veroordeelde omdat die partij ondertussen schreef en sprak als het merendeel der Vlamingen : dit is ONS land. Hier zijn wij de baas .
Nu, 20 jaar later, komen wij zelden in Antwerpen, hoogstens tot op de Groenplaats, waar zelfs op het terras van de Hilton het niet meer veilig is .
In tegenstelling tot hier, in Centraal Italië .ineen rustig afgelegen deel van de verarmde Pauselijke Staten (vroegere) waar armoe troef is en de mensen nog content zijn met wat ze hebben. En waar, horesco referens, er zelfs geen kruimels van tafel vallen voor tafelschuimers .Waar, zoals in het Oud Vlaams Liedeken, de muizekes dood vallen van de honger in de schapraai .
Heb ik nu misschien gezegd, dat rijkdom tafelschuimers aantrekt?
Vlaamse medemensen in de Heimat : wie het schoentje past, trekke het aan. Ten ware dat hij een nieuwe slotje zet op zijn schapraaike ..
Voor geval U het zou vergeten zijn : onderstaand artikel vertoont de o zo typische kenmerken van de Linxe argumentatie : schelden wegens het ontbreken van elk zinvol argument, algemeen aanvaarde feiten of toestanden die er niets mee te zien hebben (het bruine verleden van het Vlaams Blok), gebruiken als argument, de tegenpartij voorstellen als anti-politiek, een samengaan van Linxe partijen is demoractisch, een samengaan van rechtse partijen is anti-democratisch, Nederland wankelt omdat het niet meer luistert naar de zwanenzang van Linkx, enz
Lees eerst deze tekst van de Paus van het Linxe Lied (Walter Pauli), maar geniet vooral extra van het aanhangsel, door mij van elders geplukt, van de hand van de onvolprezen Bard Bennoo Bernard, die, net als Willem Tell, een paar vurige pijlen afschiet die elke Linkx-mens dodelijk in het hart moeten treffen ..
*************
Wilders
09/08/10 07u18
·
Als Elio Di Rupo zich vandaag weer eens wanhopig zou afvragen waar het met deze preformatie en dit land naartoe moet, dan kan hij misschien troost halen uit Nederland: het kan altijd uitzichtlozer, onlogischer, zelfs antipolitieker.
Waarover gaat het? Net als in België schudde de Nederlandse kiezer de kaarten behoorlijk ingewikkeld. Partijen van rechts, het centrum en links wilden allen in de regering, maar daarom niet met elkaar. Nadat een klassieke tripartite en een paars kabinet onmogelijk bleken, gaat Nederland over tot een centrumrechtse formatie rond de liberale VVD en het christendemocratische CDA. Het probleem is dat VVD en CDA samen geen meerderheid hebben. Ze werken nu aan een minderheidskabinet dat 'gedoogd' wordt door Geert Wilders.
Een minderheidsregering is een contradictio in terminis: de regering kan niet echt regeren. Men is gebonden door partijen of personen die om een politieke reden onaanvaardbaar zijn, maar wegens een wiskundige logica toch meedoen, en zo dus extra macht krijgen. Zoals Wilders. Die onderhandelt zelfs het regeerakkoord van een regering waarin hij niet zetelt, waarvan hij naar believen lusten maar geen lasten hoeft te dragen. En als het hem uitkomt, ligt dat kabinet er toch.
Wilders noemt zich "a Dutch freedom fighter". In werkelijkheid verspreidt hij een hardere variant van de boodschap van Philip Dewinter. Wilders motiveert zijn verhaal vanuit de waarden van de Verlichting, en torst niet het bruine verleden dat Dewinter en zijn partij nooit wilden en konden achterlaten.
Intussen doet hij wat hij wil, zelfs al beseft hij dat dit de regering in problemen brengt. Dit weekend was het weer raak, met zijn protest tegen de bouw van een moskee nabij Ground Zero, en zijn voornemen om dat straks in New York zelf te komen zeggen. Bodem van die boodschap: islamieten kúnnen niet behoren tot de westerse cultuur. CDA'ers zijn verontrust, diplomaten eveneens, maar Wilders lacht die kritiek weg. Hij regeert niet en draagt dus geen verantwoordelijkheid. In Wilders' hertaling: hij mag onverantwoordelijk zijn.
Geert Wilders is een succesvolle schavuit die balanceert op de rand van de democratische ruimte. En zo'n man mag mee aan de touwtjes trekken in het sowieso al wankele Nederland, een natie nog altijd niet bekomen is van de aardschok die Pim Fortuyn al in 2002 veroorzaakte. Het gidsland lijkt de weg kwijt.
Walter Pauli Politiek commentator in De Morgen
************
Het marxisme is een schitterende filosofie, die helaas de menselijke aard ontkent en gespeend is van iedere praktische toepasbaarheid. Om het water toch in brand te steken en van de cirkel een vierkant te maken, moeten marxisten, zodra ze een staat in hun greep hebben, onvermijdelijk een totalitair systeem invoeren.
Arbeiders beseffen dat ze alles bij elkaar heel wat beter af zijn in het tranendal van de kapitalistische democratie. Iedereen die ook maar enige kennis heeft van de moderne geschiedenis weet dat. Maar verbazingwekkend genoeg zijn er altijd weer intellectuelen die koppig volhouden dat ondersteboven de beste positie voor een vol glas is. Als het water er uitstroomt, ligt dat aan de infrastructuur van de tafel.
********
Moeder! Wat doet die Bennoo Barnard mij, Linxe Mandela, Linxe Fideel Castro, Linxe algemeen wereldverbeteraar, pijn! Vooral die beeldspraak van dat omgekeerd gls water, dat spijts de Linxe uitgezonden signalen, toch blijft luisteren naar de wetten van de zwaartekracht .
Heer Barnard, staat U toe Uw vinding van dat glas water even verder uit te werken, in toepassing van de hangende Belgian Performance?
De Vlaamse kiezer heeft een glas boordevol water in handen gegeven van Bart De Wever, die het, ver van zich af houdend, aan di Rupo wil overhandigen, terwijl hij, net als een goochelaar het schenkblad rondzwiert, zodat het glas-met-inhoud door de middenpuntvliedende kracht op zijn plaats blijft .Als straks de paukenslag weerklinkt en het glas omgekeerd op tafel wordt gezet .dan zal iedere medespeler met natte pamper tussen de benen dienen af te druipen .
Zoals ik onlangs hoorde op Klara (heruitzending van 13/6 met Lode Wils en JP Rondas : zie Wikipedia) over de Vlaamse Beweging van de tijd tussen Albert de Eerste en Albert de Laatste (!), voorafgegaan door Filips de Voorlopige ..Daar hoorde ik de juiste betekenis van de woorden van de Weledele Heer Ollie Mangain : Dan nog liever Vlaanderen onafhankelijk, dan dat wij ons Franstalig meesterschap in België moeten opgeven .
Jean Pierre Rondas : zo gauw ik de PDF van de Vlaamse Beweging onder de knie heb, volgt op deze blog een uitgebreid overzicht van diens 11 Juli-toespraak in de Warande. Het zijn, ongewoon voor een kopstem van de BRT/VRT nagels met koppen die het einde van deze On-staat juichend gadeslaan .
Pssst
Nog even in de gauwte een ander Linkx leugentje in zijn hemd zetten Gaza.
Wie zei daar weer dat er een einde diende te komen aan de wildgroei van al die zaar gesubsidieerde NGOs? Was dat niet een zekere Geert Wilders? Op bovenstaande site zien we overduidelijk waar de hulpgelden van deze Niet-Gouvernementele Organisaties terecht komen : zekerlijk niet bij de hulpeloze sukkelaars, maar bij de broodheren van Hamas .En wie weetn verder langs allerlei sluipwegen tot in de schatkist van de moskee-bouwers op Ground Zéro
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (2 van 4)
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (2 van 4)
De Kleine Trommeljongen (*)
Ik ga naar Bethlehem param pampam pam en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam Want voor de sterre scheen, param pampam pam. is plaats voor iedereen param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Jezus de koning kwam param pampam pam in de stal param pam pampam param pam pampam
En Maria zei: param pampam pam Je slaat je trom zo blij, param pampam pam En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam Het heeft op jou gewacht,param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Sla je trommel maar, param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
En hij sloeg de trom param pampam pam het werd al stil alom, param pampam pam de engelen waren heen, param pampam pam ook de herders een voor een param pampam ram pam pampam ram pam pampam. Maar hij sloeg de trom param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!
De Grondstroom
Vooraleer ik nader inga op de recente geschiedenis van de suïcidale dialoog en de rotte compromissen in deze staat, moet ik het hebben over het woord grondstroom en over datgene waarnaar het zou kunnen verwijzen. De grondstroom heeft het met stip gehaald in de lijst van de stijgers in het Nederlandse vocabularium sinds 13 juni 2010. Na de verkiezingen begonnen zowel Stefaan de Clerck als Tony van Parys, twee vertegenwoordigers van de Vlaamse vleugel binnen CD&V, het woord te gebruiken om er de nederlaag van hun partij mee te verklaren. Ze hadden, zo moesten ze tot hun leedwezen bekennen, de grondstroom in Vlaanderen verwaarloosd. Nu is een grondstroom nog iets anders dan het verwante begrip onderstroom. Een onderstroom is water dat onder ander water in een andere richting stroomt. Een perfecte sociologische metafoor voor politieke verschuivingen opnieuw een metafoor trouwens. Maar grondstroom lijkt me toch chiquer. Hij lijkt ook dieper te gaan, precies in die ondergrond waarin hij zich als een elektrische stroom mysterieus in de aarde beweegt. Hij lijkt permanenter en onvatbaarder dan de waterige onderstroom. Hij is ook veel moeilijker te meten of te duiden. Een beetje politieke partij heeft clairvoyante politici nodig om de grondstroom te onderkennen en juist te interpreteren. Wie de grondstroom niet herkent, verliest. Welnu, deze grondstroom in Vlaanderen, zo beweren sommige historici en sociologen, is in wezen rechts en neoconservatief.
Deze definitie gaat me iets te snel. Ik denk eerder aan een omschrijving die het fenomeen niet noodzakelijk in verband brengt met een Vlaamse Beweging die van nature rechts zou zijn. Ik wil een definitie die vooral kijkt naar de effecten van de Vlaamse grondsroom. Daaraan zult gij hem namelijk herkennen. Wat betekent hij eigenlijk? Wel, hij betekent dat, als de Franstalige strategie weer eens een Vlaamse partij uit verband heeft gespeeld doordat ze die Vlaamse partij de Belgische raison détat heeft doen slikken, er dan gewoon een andere partij opstaat. Dit proces lijkt wel een constante: na het Egmont-debacle van de Volksunie kwam het Vlaams Blok met 24 %, na het Leterme- en Van Rompuy-debacle van de CD&V kwam de N-VA met 28 % tot 31 % van de stemmen in Vlaanderen. Ik wil hier niet ingaan op wat dit betekent voor het eventuele lot van de N-VA (zo zij geen lessen uit de geschiedenis zou trekken). Ik wil wel nog even aanstippen dat het hier volgens mij om een nog ruimer fenomeen gaat, dat Maurits Coppieters zaliger ooit heeft omschreven. In haar zwartste uren, vertelde hij me ooit in een interview, komt de Vlaamse beweging terug, maar onder nieuwe, onverwachte gedaanten. Wie had vlak na de oorlog ooit kunnen denken dat het juist het Vlaamse scoutisme zou zijn dat de fakkel van de gecompromitteerde Vlaamse Beweging zou doorgeven? De grondstroom, besluit ik voorlopig, is een interne dynamiek die zelfs linkse partijen kan aantasten, denk aan de socialisten die in de jaren twintig ter IJzerbedevaart togen.
Ook nu weer heeft de grondstroom geheel onverwachts zijn aardse bliksem doen inslaan. Want in vergelijking met vorige episodes in de geschiedenis van België (die, zoals we zagen, wel moet geschreven worden in termen van de geschiedenis van de Vlaamse beweging) was er in het voorjaar van 2010 toch niet iets acuuts aan de hand. Vergelijk wat nu gebeurde met de episode vlak voor de Eerste Wereldoorlog, toen de Franstaligen zo hysterisch en zo gewelddadig reageerden op de Vlaams-katholieke verkiezingsoverwinning van 1912, toen Jules Destrée verklaarde dat de Vlamingen hem Vlaanderen hadden ontstolen, en toen de Vlaamse Beweging zich toespitste op het verkrijgen van een Nederlandstalige universiteit in Gent. Vergelijk de huidige situatie met die tijdens het interbellum, toen Frans van Cauwelaert koning Albert aan diens beloftes probeerde te houden maar door hem werd afgewezen, waardoor van de weeromstuit de erfenis van het Aktivisme volop kon gaan spelen. Vergelijk met de situatie na de Tweede Wereldoorlog, toen het regime (in tegenstelling tot elke andere Europees staat) elke principiële amnestie weigerde en daardoor de verhouding tussen België en Vlaanderen definitief verzuurde. Vergelijk met de situatie van het talentellingensysteem dat in 1961 en 1962 tot de marsen op Brussel leidde, waardoor dan weer de eerste staatshervormingen eraan kwamen. Vergelijk met de acute situatie rond de splitsing van de unitaire en verfransende Universiteit Leuven en het mandement van de bisschoppen in 1968. Toen viel er een regering, niet omdat een CVP-lid van de meerderheid had geïnterpelleerd, maar omdat het ermee dreigde te zullen gaan interpelleren. Vergelijk met het imbroglio rond het Egmontpact in 1977.
In vergelijking met de hier genoemde brandpunten was er anno 2010 niets acuuts aan de hand. Niets speciaals. Alleen: de grondstroom was een paar latente toestanden beu. Zoals de Belgische staatsstructuur zelf. Of de permanente en flagrante minorisering van de meerderheid door de minderheid. Of de afgrendeling door de grendelgrondwet, zoals die nu weer bleek doordat de Franstaligen een oneigenlijk gebruik maakten van de Belgische bevoegdheidsconflicten en alarmbellen. Het eeuwige status-quo. De ons opgedrongen asielpolitiek. De manier waarop de Franstaligen en het Vlaamse correcte commentariaat ons probeerden wijs te maken dat elke staat in permanente hervormingstoestand verkeert, behalve België, waar de staat proberen te hervormen een soort misdaad tegen de menselijkheid en de mensenrechten zou betekenen. De mummificering van de Vlaamse Belgische eerste minister. De permanente interne sabotage op regeringsniveau, waar bijvoorbeeld een Vlaamse Belgische minister van justitie niet eens de kans krijgt om, na drie jaar regeren, een begin te maken met de doorvoering van een plechtig beloofde justitiehervorming omdat in België zelfs een regeerakkoord slechts uit woorden bestaat, die op dagdagelijkse basis tot in de kern kunnen worden gesaboteerd. Dus niets acuuts aan de hand. Slechts wat latent ongenoegen. Maar het meest latente, en het meest nefaste wat de grondstroom heeft doen reageren, was de onophoudelijke evocatie van het Compromis.
Het Compromis: een Leterminale geschiedenis, van 2007 tot 2010
Sommige 11 juli-redes zijn relevant. Op 11 juli 2007, nauwelijks een maand na de overwinning van het kartel van CD&V en N-VA, had Jo Vandeurzen immers verklaard:
Van bij de start van onze krachtenbundeling in februari 2004 hebben CD&V en N-VA zich geëngageerd tot een diepgaande staatshervorming. Die verbintenis hebben we laten opnemen in het Vlaamse regeerakkoord van juli 2004. Samen met onze partners in de Vlaamse regering willen wij de geactualiseerde resoluties van het Vlaams Parlement van maart 1999 uitvoeren en de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen. In de campagne voor de federale verkiezingen hebben we dat engagement tot een conditio sine qua non gemaakt voor een eventuele regeringsdeelname. De kiezer heeft dat geapprecieerd en geplebisciteerd.
Dat waren de beloftes van 2007. Ik hoef daar, tussen haakjes, zelfs niet aan toe te voegen dat CD&V in 2010 helemaal niets meer durfde te beloven, behalve dan juist het omgekeerde van in 2007.
Precies sinds dit radicale engagement van het kartel en de daaraan te danken verkiezingsoverwinning van 2007, is het correcte mediabestel op een voor zijn doen zeer eigenaardige manier gaan reageren. Media die normaliter al wat ze kunnen ook zwart-wit vertekenen begonnen hier op te roepen tot redelijkheid. Sinds 2007 is in editorialen, opiniestukken, in meningen van politicologen, in stukken van de hand van de redactie van De Morgen, van de redactie van De Standaard, van de redactie van het VRT-Journaal het aantal raadgevingen aangaande compromissen niet te tellen. Zulke moraliseringen over geven en toegeven waren onder de paarse regering van 1999 tot 2007 zelden te vernemen. Ze worden ook zelden geuit naar aanleiding van een patstelling of een mogelijk vergelijk inzake bijvoorbeeld tariefrechtspraak of paritaire akkoorden. Het is alleen inzake de communautaire kwestie dat de compromis-gebeden worden geslaakt.
Van bij zijn overwinning in juni 2007 had Yves Leterme het verkorven bij het Vlaams-Belgicistische commentariaat. Hij had het aangedurfd te zeggen dat het Belgische model uitgewoond was, geen enkele meerwaarde meer bezat. Van dan af aan beginnen onze regimekranten gratis lessen in compromissen te verstrekken. Het zou interessant zijn om dat hele corpus eens te verzamelen, te inventariseren en te evalueren, want ten zuiden van de taalgrens denken ze nog altijd dat wij Vlaamsgezinde kranten hebben. Niet dat ik na drie jaar gezedepreek over de kunst van de dialoog en het sluiten van compromissen ook maar iets wijzer ben geworden, want het eerste het beste communicatiehandboek vertelt je daar meer over. Het fameuze handboekje voor managers en onderhandelaars, Getting to Yes, is pertinenter en concludenter dan honderd columns en opiniestukken (minstens zoveel zijn het er) van Marc Hooghe, Paul Goossens, Jan Goossens, Dave Sinardet, Marc Reynebeau, Geert Buelens, Marnix Beyen, Mia Doornaert De Standaard en De Morgen dooreen, en ik vergeet hun hoofdredacteurs. Een wondere, maar tegelijkertijd eentonige verzameling. Luc Huyse zou ik zeker niet mogen vergeten, want veel van het compromissengepraat krijgt in zijn uiteenzettingen over consensusdemocratie een schijn van wetenschappelijke steun.
Deze stroom van compromissenpredicaties was klaarblijkelijk niet voor de Franstaligen in België bedoeld. Ook als de betreffende tekst in het algemeen wordt gesteld en zich tot beide partijen richt, toont een beetje tekstanalyse al heel snel aan dat vooral de als onredelijk bestempelde Vlamingen geviseerd worden. Zij waren het die elke dag hun vermaning op hun bord moesten krijgen. Deze tekstsoort werd, via allerlei media- en redactiedeals tussen Noord en Zuid, gretig afgenomen door de Franstalige pers, die er haar eigen vooroordelen in bevestigd zag. Ze zeggen het zelf! Mede daarom is het duidelijk dat het om een algemeen Belgicistisch initiatief ging, dat overigens dwars door de CD&V heen liep. Als de federale vleugel van deze partij Leterme klein zou krijgen, dan waren ze misschien gelijk ook af van die hele institutioneel revolutionaire opstoot, die tenslotte 800.000 stemmen achter zich had verzameld. Deze vleugel heeft om dat doel te bereiken, het bestaan van de eigen partij op het spel gezet.
Het Compromis was het gif waarmee de karaktermoord op Leterme werd voltrokken in zon hoge mate dat hij er inderdaad een ander karakter, plus de bijbehorende andere opvattingen van heeft gekregen. Van het moment dat hij acceptabel werd voor de Franstaligen, was Leterme moreel en politiek dood. Vergiftigd en nadien gemummificeerd, zoals Frodo in The Lord of the Rings met het spinrag van Shelob. Dat proces kon men heel mooi volgen in de commentaren op het forum van Le Soir. Het was het Compromis dat, na het vertrek van Herman van Rompuy naar Europa, de bevoegdheid over het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde van Leterme moest afnemen vooraleer hij opnieuw eerste minister mocht worden. Wat kort voordien nog aan Herman van Rompuy werd gegund, mocht Leterme niet krijgen. Hij ging immers geen compromissen kunnen sluiten. Ondertussen was hij door metamorfose wel al in het vleesgeworden Compromis zelve veranderd. Een schandalige regeling waarop het enige fatsoenlijke antwoord neen had moeten zijn, als niet in hem de mens allang was overgenomen door de functie, precies met behulp van de hem toegedichte compromisloosheid.
