Voor Sossen (niet het voetvolk) is het leven één grote kermis
Zij draaien gratis rondjes op de paardjesmolen
van het leven
en trekken flochen zoveel ze willen ..
Het is voor de loft-socialisten zoals voor moederskindjes op de kindermolen : vrolijke tjingel-tjangel, glitter en glorie, altijd maar draaien, op en neer, en iedereen kan zoveel flochen trekken als hij/zij wil .Altijd prijs Als het maar niet uitkomt .
Dat de kermis kan blijven duren danken zij aan Homo-Elio, maar vooral aan Madame
N O- N.
***************************
Over naar de De Morgen, die met een goede schep afgunst, bericht over dat sjoemelen. Allez, t is te zeggen, men vindt het erg dat het uitgekomen is .
PS-schepen in Charleroi in verdenking gesteld van fraude
20/08/10 19u54
DM update Laurence Wilgaut, PS-schepen in Charleroi, is door de onderzoeksrechter in verdenking gesteld in een dossier over de sociale huisvestingsmaatschappij "Val d'Heure". Haar vader en de voormalige directrice van die maatschappij behoren overigens ook tot de verdachten. Wilgaut liet vanavond weten dat ze ontslag neemt.
Binnen de tripartite PS-MR-cdH in Charleroi geldt immers de afspraak dat een schepen die in verdenking gesteld wordt, ontslag neemt uit die functie. Volgens Wilgaut valt haar niets te verwijten.
Uitgevoerde werken Een vierde verdachte is een ondernemer wiens naam niet vrijgegeven werd. Volgens een gerechtelijke bron worden de vier in verdenking gesteld van fraude met overheidsopdrachten, valsheid en gebruik van valse geschriften en belangenneming tussen 2000 en 2004. Laurence Wilgaut was toen bestuurster bij de sociale huisvestingsmaatschappij. Haar vader, Michel Wilgaut, die OCMW-voorzitter was in Charleroi, zat die maatschappij voor. De feiten gaan voornamelijk om werken die uitgevoerd werden bij de verdachten thuis of op eigendommen van hen.
Ontslag? De heisa rond Laurence Wilgaut heeft wellicht consequenties voor de PS-MR-cdH-tripartite in Charleroi. Volgens een interne afspraak moet een schepen die in verdenking gesteld wordt immers ontslag nemen uit die functie. (belga/ep)
*******************
Pssst
Ze kunnen het niet laten, het is hun tweede natuur geworden : eenmaal via de schouders van de kameraden een beetje hoger geklommen, denken ze dat graaien en gribbelen hun voorrecht is. Weg het onderscheid tussen dijn en mijn Dan is het hemd ineens veel nader dan het rokje, dan is het, zonder maat of gewicht Eigen Volk Eerst .niet in de woorden, maar in de daden.
Zou het misschien kunnen, dat Kaviaar-Linx daarom zo gebeten is op die van het Vlaams Belang, omdat hun linxe levensstijl Alles voor Alexander en niks voor een ander, gewoon door hen en met de leuzen, openbaar wordt gemaakt? Eigen Volk Eerst, maar dan in de goede zin van het woord?! Zij kennen toch ook het verhaal van Robin Hood, de brave outlaw, die stal van de rijken om het aan de armen te geven. Een soort Middeleeuwse, Engelse, Vlaams Blokker, even outlaw zoals het Vlaams Belang dat vandaag de dag is, gevangen wordt gezet in een cordon sanitaire .
De PS, met spiegelpartij SP als de verpersoonlijking van de slechte kant van Robin Hood, en de Vlaams Nationalistische Partijen, het Vlaams Belang op kop, die model staan voor zijn goede kanten. Vandaar dat de leuze :Eigen Volk Eerst de Linxen de haren ten berge doet rijzen, omdat het een veel grotere diepgang heeft dan blijkt uit een eerste opzicht. Vlaams Belang denkt aan het Volk, de Linxen denken aan zichzelf.
Heb ik nu het verschil uitgelegd tussen een socialistische partij, en een sociale partij? Denk dan bij de volgende stembusgang aan de PS, en stem op het Vlaams Belang. Mannen weten waarom!
Nu de kerken leeglopen, is de vraag wat de achterblijvers verbindt. Heeft hun samenkomen nog toekomst? In een serie gesprekken zoekt Trouw het antwoord. Vandaag James Kennedy: Ik verwacht geen herkerstening.
De kerk is gemarginaliseerd, zegt de Amerikaans-Nederlandse historicus, auteur en hoogleraar James Kennedy. Grotere volkskerken hebben altijd hun maatschappelijke positie en gezag willen benadrukken. Maar dat werkt niet meer. Kerken moeten goed beseffen dat hun kansen vooral op lokaal niveau liggen. Daarvoor is een andere manier van denken nodig. De kerk is er niet om goede burgers te leveren voor de maatschappij.
Aan het verlies van invloed op de samenleving hebben volgens Kennedy vooral protestanten een sterke geldingsdrang overgehouden Ik heb gemerkt dat orthodoxe gereformeerden die een stuk weten te plaatsen in NRC Handelsblad, dat ervaren als een bewijs van hun relevantie. Maar de kerk moet juist een alternatieve samenleving zijn.
Het aantal gelovigen in Nederland wordt steeds kleiner, weet Kennedy. Maar ik verwacht daarom in de toekomst juist een intensivering van de christelijke beleving. Christenen blijven samenkomen in erediensten en houden bepaalde tradities in stand, zoals het aanleren van een gedisciplineerd leven. De vorm verandert wel: ik denk dat het netwerken worden van zorgende mensen die zich inzetten voor omwonenden.
In zijn boek Bezielende Verbanden beschrijft Kennedy deze netwerken als contrasterende verbanden: Het is broodnodig dat er organisaties zijn als de kerk, die mensen de kans geven te ontstijgen aan de materiële werkelijkheid en andere, alternatieve visies bieden. Het gaat om het bieden van een voorbeeld van een menselijke samenleving die beter en hoopvoller is dan de wereld waarin wij leven.
De historicus noemt dat broodnodig, want het toekomstscenario dat hij schetst is apocalyptisch: Door rampen, klimaatverandering, het opraken van grondstoffen en door spirituele uitgeputheid komt er ooit een einde aan onze consumentistische kapitalistische samenleving. Hoe lang dat duurt? Dat weet ik niet. Maar we moeten niet denken dat onze manier van leven de permanente structuur van de mensheid is.
Kennedy noemt zich christen-historicus, wat zoveel wil zeggen als: God heeft de geschiedenis in zijn hand. Misschien wordt het getolereerd omdat hij Amerikaan is die noemen God nu eenmaal te pas en te onpas maar aan de Universiteit van Amsterdam, waaraan hij verbonden is, merkt Kennedy dat het vooral nieuwsgierigheid wekt. Nederland staat minder vijandig tegenover het christendom dan vroeger. De kerk is geen bedreiging meer en studenten vinden het wel interessant, die andere manier van leven, geloven en hopen. Maar dat is een selectieve interesse, dus ik verwacht geen herkerstening. Kerken in Nederland functioneren in de schaduw van een publiek dat religie beknellend vindt.
De kerkelijke kaart van Nederland is ook een wonder van verdeeldheid: meer dan 150 geregistreerde denominaties en talloze huisgemeenten met allemaal andere theologische inzichten. Net als andere buitenlandse historici kijkt Kennedy er met verbazing naar. Toch denkt hij dat kerken naar elkaar toe groeien. Op theologisch gebied zie je een zelfde soort vervlakking als in de samenleving en de politiek. Het gaat meer om de vorm en minder om de overtuiging. De trend is dat er minder getheologiseerd wordt. Het geloof is minder intellectueel, meer gevoelsmatig. Daardoor verdwijnt de leerstellige confrontatie. In de ogen van veel mensen is theologie abstract. Het blijft argumenteren over zaken waarvan je geen kennis kunt hebben. Dus verwacht ik dat je niet meer zo vaak een theologisch gevecht zult zien. Geloven gaat nu meer over zingeving, gevoelens van vertrouwen, verbondenheid en liefde. Verder beseffen christenen dat ze het zich niet meer kunnen permitteren om veel te vechten. Ze zitten in de overlevingsmodus. Ze moeten energie steken in dat wat behouden kan blijven en niet in een theologisch geschil met medegelovigen.
Het beeld dat ontstaat van de kerk van de toekomst is dat van een klein netwerk van radicale gelovigen die onderling toch behoorlijk verdeeld blijven. Toch is Kennedy over dat laatste gegeven niet somber. Een verdeelde kerk is geen probleem voor de maatschappelijke relevantie. Bovendien, de slechtste manier om eenheid te bereiken is om dat als doel te stellen. Eenheid moet geen project zijn, het ontstaat door gemeenschappelijke inzet. Eerst gemeenschappelijke daden, vertrouwen winnen en wennen aan elkaar, en dan is er ruimte voor eenwo
***********************
Pssst
Het Noorden der Lage Landen is inderdaad al veel langer dan wij in Vlaanderen afgegleden van de rechte weg die Rome, Afdeling Verover de Wereld, had uitgetekend, gewild, opgedrongen, goedschiks of kwaadschiks, meestal kwaadschiks. Zo zijn wij, de Zuidelijke Lage Landen, niet Rooms gebleven uit vrije wil, maar onder Spaanse dwingelandij. Alva, de bloedhond, regeerde met ijzeren vuist en met de galg of de brandstapel om ons onder het Spaanse juk te houden. De Kerk .die voelde zich in haar nopjes .en verbrandde dapper mee aan het ketters duivelsgebroed. Was Rome er niet geweest, dan waren de Lage landen waarschijnlijk nu nog altijd één onverbrekelijk geheel geweest Wie weet, was dan de Moderne Geschiedenis niet helemaal anders verlopen, want iedere heerser zou zich wellicht tweemaal hebbeb bedacht om een zeevaartmogelijkheid sterker dan de Engelse en de Franse vloot samen, aan te vallen. Wie weet, zou de Pax Neerlandia niet geduurd hebben tot op de huidige dag, en waren Marx, Engels en tutti quanti rond de Franse Revolutie wegens de hopeloosheid van hun probaties, de gefrustreerden die ze altijd al waren, niet gebleven zijn, zonder wereld revoluties te ontketenen. Napoleon Bonaparte had dan visser kunnen gebleven zijn op zijn eiland Corsica, en Waterloo zou een onbekend boerengat gebleven zijn. Zelfs Willem II Von Hohenzollern, kleinzoon uit het geslacht der von Saksen Coburg Gotha had dan de Grote Oorlog niet durven ontketenen, zodat zijn Gefreieer (Korporaal) Adolf Hitler geen reden had gehad om WO II te ondernemen ..
Akke en hadie .dat zijn altijd twee prachtige gezellen geweest in de troubadoers-wereld .
Tot zelfs in onze eigen jeugd, amper een halve eeuw geleden (!) leerden wij, de Plechtige Communicanten, zingen, zo luid we konden, van Christus Koning, U zweren wij de eed, te stormen na U, met het Kruis in de vuist en nu zijn onze kerken even leeg als lege cimbalen die hun lied verleerd zijn. Het geloof spreekt niemand meer aan. De ouden sterven uit, en de jongen zijn te materialistisch .Zij pukkelpoppen en diven in hun roes daarna uit de eerste de beste GSM-mast, in de overtuiging dat ze kunnen vliegen .
Het is broodnodig dat er organisaties zijn als de kerk, die mensen de kans geven te ontstijgen aan de materiële werkelijkheid en andere, alternatieve visies bieden. Het gaat om het bieden van een voorbeeld van een menselijke samenleving die beter en hoopvoller is dan de wereld waarin wij leven.
Bedenking : kan men zich het leven echt voorstellen zonder, misschien op verre afstand, kerkelijke begeleiding? Zelfs de niet-kerkelijken zullen op een dag, als er helemaal geen priesters noch gelovigen meern zijn, het ontbreken van het luiden van de kerkklokken aanvoelen als een groot gemis. Tenzij zij intussen afgestemd geraken op de gebedsoproepen per luidspreker uit de minaretten overal in het land. Wedden dat die indringender, veelvuldiger en luider zullen galmen en wedergalmen, neen, niet als Davidspsalmen, niet als orgeltaal van de merel. ..Ze zullen harder in de koppen slaan dan de voorvaderlijke kleppende klokjes.
Geloof me : het zal een rare wereld worden!
Misschien dat we met zn allen eens goed moeten nadenken. Over moraal. Over normen en waarden. Over het gebrek daaraan. Over onze toekomst. Wie weet, vindt de massa dan de deur naar de ware schaapstal terug! Een beetje zoals de Drie Koningen uit het Oosten, die de ster van Bethlehem hadden gevolgd .om daar in een povere stal de bekroning van hun zoektocht te vinden.
Weet U, de cirkel is in feite een gebogen lijn, die eindeloos begint en eindigt waar hij is begonnen. Voor sommigen, de gelukzakken die het Rijk Gods kunnen vatten, is die schat uit de stal onder de wenkende ster, noch min noch meer het Leven zelf zoals het is te boek gesteld over de man van Nazareth Zelfs als zou Hij niet eens bestaan hebben.
Meteen is daar de echte reden waarom de Islam het Christendom wil vernietigen Als U ooit gemijmerd hebt onder de brandramen van de kathedraal van Chartres, begrijpt U wat ik wil zeggen ..In onze heiligdommen ligt onze toekomst verankerd. Dat is lijk het Rijk Gods : wie het vatten kan, vatte het!
Die aldus niet alleen de goede naam van Luc Van der Kelen (HLN) verpest, maar ook die van de Tjeef en Volksvertegenwoordiger Jo Vandeurzen, Piske in de volksmond.
Hier gaat het niet om een doodverloren piske ergens in een verloren hoekje van Moeders kast, maar om een heuse pis-watrerval in de zakken van de geliefde PS-politica die in de ogen van de Amerikanen de machtigste vrouw is van den belgiek ..
Als U, beste lezer, ergens nog met één vezel geneigd waart om deze On-Staat ook maar één dag langer krediet te geven, dan weet U nu genoeg.
Oplossing: zodra Vlaanderen vrij e onafhankelijk is, worden nieuwe Vlaamse identiteitskaarten uitgeschreven, voorbehouden en uitgeschreven als een relikwie alleen voor Vlamingen. De Belgische rompslomp blijft dan voor rekening voor zij die de warboel gewild hebben.
Veel geluk, Laurette ..
In een vraaggesprek met Jo Vandeurzen van de CD&V beschrijft Luc Van der Kelen in HLN wat het nieuwe "verstrenging" (!!!!!!) van de snel-Belgwet zoal betekent. Het is werkelijk verbijsterend om te lezen wat er achter de rug van de gewone Vlaming door dit linkse parlement allemaal wordt uitgevreten.
Wat denkt u van deze:
Alle meerderjarige kinderen van een vreemdeling die Belg werd en in België woont krijgen automatisch het recht op de Belgische nationaliteit, zonder dat ze nog naar België moeten komen. Ze zullen alles kunnen regelen vanuit hun eigen land. Ze hoeven verder geen enkele band met België te hebben! . Het volstaat dat ze een ouder hebben die naar België emigreert en zich laat naturaliseren. Daarna volgt de hele clan in het buitenland: meerderjarige kinderen, hun kinderen enzovoort. Na een tijd heb je in alle landen hele kolonies Belgen.
"De hele wereld Belg" lijkt wel een devies van de regering, dwars tegen alle Vlaamse partijen in !!
Met Nieuwjaar een kaartje sturen volstaat om de "band" aan te tonen tussen de Belg en de kandidaat-Belgen!!! Indien er twijfel bestaat over die band, die trouwens de enige voorwaarde is (!) om Belg te kunnen worden, MOET HET PARKET NAAR HET LAND VAN DE KANDIDAAT-BELG GAAN OM GINDER DE ZAAK TE GAAN ONDERZOEKEN !!!!!
Onze parketten hebben in België toch weinig of niets te doen.
Je moet hier dus nooit geweest zijn, maar je kan wel stemmen en alle rechten van een Belg uitoefenen. Een betere en snellere methode om de islam te verspreiden werd nog nergens ter wereld uitgevonden, en het zal van België in de kortste keren een islamstaat maken.
Een volgens Vandeurzen veel toegepaste "truuk" in België is de volgende: zwangere vrouwen komen als toerist naar België en bevallen hier. Ze geven het kind niet aan bij hun ambassade. Volgens de Belgische wetgeving is dat kind dan statenloos, en heeft het dus recht op de Belgische nationaliteit. Op basis daarvan eist de moeder een verblijfsvergunning, waarmee ze naar het OCMW stapt voor een leefloon. Tenslotte kan ze dan, als ze lang genoeg in het land is, zelf de nationaliteit aanvragen.
Vandeurzen besluit: "Laurette Onckelinx heeft de aanpassing van de snel-Belgwet weggemoffeld in een verzamelwet met diverse bepalingen. Zo moet er niet apart over gestemd worden. Haar eigen partij heeft het er namelijk moeilijk mee."
Wanneer zullen de ogen van de niet-geïnteresseerde , zelfgenoegzame, volgevreten en ongelooflijk domme Vlamingen eindelijk opengaan?
Zich laten hersenspoelen door de linkse VRT en de gesubsidieerde media is uiteraard gemakkelijker dan zelf een kritisch oordeel te vormen over deze (zeker voor onze komende generaties) totaal rampzalige maatregelen !
die door zijn fratsen alleen al de mensen aan het lachen brengt .
*************************
Nergens is het bijvoeglijk naamwoord Koninklijk zo intensief misbruikt, denk ik, als bij ons. Is dat erg? Absoluut niet, want hoe meer iets wordt gebruikt, des te rapper geraakt het versleten. Het is, zoals met pantoffels : als die versleten zijn, worden die weg gegooid. Dat het Koninklijk Circus in Laeken al bijna 200 draait op zwans en zwier, Wein, Weib und Gesang, is erg, maar het is nog nooit zo erg geweest sedert een zekere Karel Dillen er een Vlaams Blok tegenaan gooide; zon veertig jaar geleden. Dat Koninklijk Circus sindsdien is beginnen wankelen, want ineens zagen alle Vlaamse partijen dat er toch iets aan mankeerde. De gewone mens echter bleef tevreden, want er werd meer en meer in het openbaar Vlaams gesproken, zij het dan met Fanscouiilons accent en met de rollende R van keskedie fransoos.
Dat Vlaams Blok heeft gewerkt zoals een steen in de klassieke kikkerpoel : het heeft ringen gemaakt, immer verder uitdeinende ringen, die zijn beginnen vreten aan de grondvesten van dat Koninklijk Circus. Hugo Schitz en zijn Volksunie kozen voor de postjes, samen met de o zo Christelijke Volkspartij : het ideaal van Karel Dillen wilden ze in de frigo gezet zien van waaruit het Allerheiigste eens per vier jaar mocht uitgesteld worden om kiezers te lokken. Maar het Allerheiligste, het onverwoestbaar Vlaams Nationalisme werd voor de rest als een wild beest opgesloten in het cordon sanitaire, een uitvinding van Linx, opgejut door de Franscouillons van over de taalgrens, op de uitdrukkelijke maar geheim gehouden wens des Konings.
Bewijst dat cordon niet gelijktijdig twee dingen? Eerstens de herkomst : het is een Franstalige uitdrukking die onloochenbaar verwijst naar het vaderschap. Tweedens ; het bewijst de medeplichtigheid van de Media en hun schatplichtigheid aan het Koninklijk Circus : de Nederlandse vertaling (Schutkring) werd nooit gemeengoed. Misschien ook wel omdat de massa een beetje teveel de wenkbrauwen zou gefronst hebben met die al te duidelijke verwijzing naar de varkenspest of de wilde koeienziekte voor de eigen volksgenoten . ..Hitler gebruikte de Jodenster, de belgiek gebruikt het cordon Hitler tenminste was consequent in zijn haat, tot en met de crematoria, de belgiek gebruikt de tactiek van de langzame wurging
Vandaag, 22 Augustus 2010, vergadert in Brussel lijk samenzweerders op een geheime locatie, de crème de la crème der Instandhouders, aan het doodsbed van de belgiek. Als de gemeenste schavuiten vechten zij onderling om de grootste buit : de Franscouillons met de in-naam-Vlamingen, in de betrachting de doodstrijd zo lang mogelijk te rekken : U weet maar nooit dat er mirakels staan te gebeuren.
In Steenstrate staat op dit eigenste ogenblik, in volle openbaarheid, de crème de la crème van de Vlaams Nationalisten bijeen, meer dan ooit vastberaden om de fakkel over te nemen van de door en door corrupte kleurpartijen. De aantallen groeien gestaag en straks, als de samenzweerders in Brussel noodgedwongen de handdoek in de ring gooien, zullen zij klaar staan om overal te lande, in de laatste der belgiekse verkiezingstijden, de rangen te sluiten. Wellicht op niet-conventionele wijze, zoals bedoeld door Johan Santuorum in zijn laatste 11 Juli-toespraak : de tijd van onderhandelen is voorbij! Der op en der over, moet het!
TV-Flaminganten en andere Leliaerts : ruimt de baan : hier komen de Zwart-Gele legerscharen.
*************************
Koninklijke Trukendoos Raakt Stilaan Leeg
By Filip van Laenen
Created 2010-08-20 23:02 (The Brussels Journal)
Ik benijd hem zijn baan niet: koning Albert II moest gisteren en vandaag even werken voor de kost. Nu goed, Bart de Wever en Wouter Beke zijn bij mij ook altijd welkom voor een kopje koffie of een tas thee, maar sommigen van de andere partijvoorzitter zie ik toch liever ergens anders binnenstappen. De voorbije taak van de koning moet echter ernstig genomen worden, want nooit eerder stond België zo dicht bij een finale breuk. In tegenstelling tot 2007 zijn de opties vandaag immers bijzonder beperkt moest het mislopen met de preformatie-opdracht van Elio di Rupo.
Het moet zijn dat het toch niet helemaal snor zit met die preformatie-opdracht van Elio di Rupo. Als alles koek en ei was geweest tussen de zeven partijen die deelnemen aan de onderhandelingen, zou een verlenging van de opdracht misschien wel nodig geweest zijn, maar geen pauze zoals nu het geval was, waarbij de partijvoorzitters één voor één in Laken op het matje geroepen worden. Duidelijk is hiermee in ieder geval dat Elio di Rupo deze week veel dichter bij een mislukking dan een succes stond. Blijkbaar hebben de Franstaligen aan Bart de Wever een bijzonder lastige klant. Een Vlaming die niet bereid is zijn eigen moeder te verkopen, maar zelfs verlangt dat de Franstaligen eerst hún moeder zouden verkopen voor de postjes, dat hadden ze nog nooit meegemaakt. Zelfs de persoonlijke band tussen Bart de Wever en Elio di Rupo, en het «herenakkoord», konden daar niets aan verhelpen. Zou ik me dan toch in Bart de Wever vergist hebben?
En daarmee zat koning Albert II dus met de gebakken peren. Voor hem zat er eigenlijk niet veel anders op dan zijn uiterste best te doen om de plooien tegen zaterdag zo glad mogelijk gestreken te krijgen, als hij niet nog voor het einde van dit jaar onvrijwillig op pensioen gesteld wil worden. Want waar we in 2007 nog gemakkelijk een plan of vijfzes uit onze mouw konden schudden als alternatieven voor oranje-blauw, zijn vandaag de mogelijkheden en alternatieven zeer beperkt. Daar heeft vooral de Vlaamse kiezer voor gezorgd, maar ook de wereldeconomie heeft een handje meegeholpen. Overlopen we de verscheidene alternatieven:
Als Elio di Rupo lukt in zijn opdracht, is er natuurlijk niets aan de hand, en zijn de meubelen weer eens voor vier jaar gered. Tenminste, als er niet opnieuw vroegtijdig een kink in de kabel komt.
Als Elio di Rupo mislukt in zijn huidige opdracht, is het natuurlijk altijd nog mogelijk een andere coalitie op de been te brengen. De Vlaamse kiezer heeft er echter voor gezorgd dat als noch Vlaams Belang noch N-VA meedoen, alleen nog een tripartite of zelfs een regering van nationale eenheid over werkbare meerderheden beschikken. Een tripartite zou daarbij aan Vlaamse kant niet eens over een meerderheid beschikken. Zo'n scenario vergt echter wel dat bij CD&V de belgicistische vleugel opnieuw de overhand zou halen iets wat niet uit te sluiten valt, maar op relatief korte termijn (2012!) voor de partij wel eens fataal zou kunnen zijn.
Een minderheidskabinet, gedoogd door N-VA, of N-VA en CD&V, is misschien theoretisch een mogelijkheid, maar al bij al bijzonder onwaarschijnlijk. Waarom zou bijvoorbeeld N-VA zo'n minderheidskabinet steunen, om nog maar te zwijgen over hoe zoiets een N-VA-partijcongres zou kunnen overleven.
Een zakenkabinet zou drie jaar geleden nog mogelijk geweest zijn, maar dankzij de bankencrisis hebben figuren als een Étienne Davignon veel glans verloren, en zijn anderen zoals bijvoorbeeld een Maurice Lippens zelfs volledig weggevaagd. Zo'n zakenkabinet zou dus geen enkele legitimiteit meer hebben, en is daarom een troefkaart waar de koning niet meer over beschikt.
Als Elio di Rupo zou mislukken, hetzij als preformateur, hetzij als formateur, lijkt het meest waarschijnlijke scenario op dit ogenblik eerst een nieuwe stoet van partijvoorzitters naar Laken, daarna gevolgd door enkele Ministers van Staat. Het is daarbij best mogelijk dat één van hen ijdel en vooral gek genoeg is om zich ook nog eens te laten benoemen voor één of andere opdracht met een titel die geen kat nog serieus kan nemen, kwestie van alweer een paar dagen of weken tijd te kunnen winnen. Die tijd kan dan gebruikt worden om Bart de Wever en de N-VA in de Noord-Belgische pers zoveel mogelijk te discrediteren, terwijl het ACW de druk op de CD&V kan opvoeren om toch maar in een nieuwe federale regering te stappen en de Franstaligen hun zin te geven. Maar als ook dat niet lukt, lonken nieuwe federale verkiezingen. Wat die zouden kunnen veranderen, is onduidelijk, en het risico is zelfs levensgroot dat de N-VA er nog een paar procenten bij zou doen.
De koninklijke trukendoos raakt dus stilaan leeg. Aan Vlaamse zijde lijkt het erop dat de partijen deze keer niet van plan zijn zich zomaar met een kluitje in het riet te laten sturen. Aan Franstalige kant scheert de razernij dan weer toppen, al was het maar omdat men zich herkent in Bart de Wevers onderhandelingstactiek: spiegel een Franstalige een postje voor, zodat hij de kastanjes uit het vuur moet halen en voor toegevingen moet zorgen, en leg dan op het einde van de onderhandelingen nog gauw een fundamentele eis op tafel waarvan iedereen al lang had aangenomen dat er niet meer over gesproken zou worden. Kan dit eigenlijk nog wel goed aflopen?
De Islamitische wereld pleit voor de Mekka Time als standaardtijd.
Sinds meer dan een eeuw wordt het plaatsje Greenwich in het zuidoosten van Londen beschouwd als het centrum van de tijd en het officiële startpunt van elke nieuwe dag. Maar voor hoe lang nog?
Die Greenwich Mean Time (GMT) krijgt binnenkort misschien concurrentie van een gigantische nieuwe klok die momenteel in Mekka wordt gebouwd en die door de 1,5 miljard moslims wel eens als nieuwe standaardtijd zou kunnen worden beschouwd: de Mekkatijd (MT).
De klokkentoren van Mekka maakt deel uit van een gebouwencomplex waar zich ook hotels, winkelcentra en conferentiezalen bevinden en werd gefinancierd door de Saoedische overheid. De klok, met het opschrift 'In de naam van Allah', wordt donderdag in werking gesteld bij de start van de ramadan en zal de Arabische standaardtijd volgen, die drie uur voor is op de GMT.
Opvallend is de gelijkenis met de St Stephens Tower in Londen, waar de Big Ben is ondergebracht, en het Empire State Building in New York. De inwoners van Mekka zullen bovendien elke dag aan de gebedstijden herinnerd worden wanneer vijf keer per dag 21.000 groene en witte lichtjes gaan flikkeren, die van kilometers ver zichtbaar zijn.
Koloniaal anachronisme
Stiekem hopen islamitische wetenschappers dat de invloed van de klok veel verder zal reiken dan Saoedi-Arabië.
125 jaar geleden besliste de internationale gemeenschap dat de start van elke dag wordt gemeten vanaf de nulmeridiaan die door de Greenwich Observatory loopt. Die standaardtijd was nodig voor reis- en communicatiedoeleinden. De islamitische wereld beschouwt dit idee echter als een koloniaal anachronisme en wil daar verandering in brengen.
Volgens Arabische wetenschappers is er ook een wetenschappelijk argument om de Mekkatijd als centrum te nemen. De lengtegraad die door Mekka loopt, staat in perfecte symmetrie met het magnetische noorden waarmee Mekka het ware centrum van de aarde is. Bovendien bidden alle moslims dagelijks met het gezicht in de richting van Mekka, wat je niet van Greenwich kunt zeggen, aldus de wetenschappers
Bron : Knack.be
**************************
Pssst
Dit is een nagekomen bericht dat verband houdt met het begin van de Rampmadam. Met dank aan de collega van Vlaanderen-Vrij, zonder dewelke wij niet hadden geween hoe laat het straks zal zijn .
Die Hitler, de Opper Nazionaal Socialist (Nazi) dat was toch een naïeve kloot! Die wilde Nach Engeland fahren en waarschijnlijk niet om er thé te gaan drinken met Churchill aan het hoofd van zijn Wehrmacht-soldaten maar bleef de ganse lange oorlogstijd zijn uurwerk gelijk zetten met de Greenwichtijd, wat niet Engelser-conservatiever genoeg kon zijn. In bezet Europa werd wel afgestapt van het zomeruur (winteruur?) zodat de burgers weer een reden hadden om de bezetter te haten voor al dat uurwerk-wijze-gedraai Maar Greenwich bleef het uur aangeven, tot zelfs in de diepste U-Boot ergens midden de Stille Oceaan. Zodat vriend en vijand op elkaars stiptheid konden blijven rekenen
De Moslim echter, de nieuwe Nazi, gaat heel wat behendiger tewerk! Hij zal,onder dekking van godsdienstvrijheid, of vrijheid van meningsuiting, of mooier nog, onder de vlag van de mensenrechten, ZIJN uur opleggen, ruim voordien, aan de hele mensheid. Mekka, dat is de vriend. Greenwich, dat is de vijand .Staat zo in hun Heilig Boek, de Koran, en is dus het woord van Allah-zijn-Naam-zij-geprezen.. Een vrij eenvoudige manier blijkbaar om, eenmaal de Islam baas is in Europa, zelfs zonder woorden en in absolute stilte, vriend van vijand te onderscheiden : toon mij Uw polshorloge, Uw koekoeksklok aan de muur thuis, of, nog beter : toon mij Uw GSM, zelfs op straat, en Uw lot is geregeld. Is het MT (Mekka Time) dan bent U een Gelovige, is het GMT (Greenwich Mean Time) dan bent U een ongelovige hond, een aap en een varken. Dan kunt U alleen blijven leven als dhimmi, d.i. werkslaaf.
Voor welke standaard-tijd dat U kiest : MT of GMT kunt U nu voorlopig nog zelf bepalen tenminste zolang de invasie nog vreedzaam blijft .Naar Moslim-gewoonte zal de bloedige strijd slechts losbreken, als de Islam overtuigd is van de overwinning. In afwachting schrijft hun Geloof hen voor vals en vriendelijk te blijven voor hun toekomstige slachtoffers. Het mes, ziet U, wordt ritueel van links naar rechts door de keel gehaald, en dat kan slechts in alle sereniteit en met volle overtuiging gebeuren als de dader zeker is van ongestraft te blijven, m.a.w. als hij gedekt is door de sharia . Theo Van Gogh is dus een verkeerd voorbeeld .
Als U bekomen bent van de schrik, dan denkt U misschien : de invasie stopzetten, en zelfs terug draaien?
Dan moet ons aller kiesgedrag radicaal veranderen : even radicaal als het programma van Vlaams Belang in wezen is : kom-af maken pur et simple, met de belse On-Staat en tezelfdertijd het monster Europa, met de grenzen gesloten, hertekenen en vrij maken van Linxe smet. Om, als het een beetje kan, aan de Europese Grondwet toe te voegen, dat Europa gebaseerd is en blijft op de Grieks-Romeins-Joodse-Christelijke beschaving. Met weglating van het woord humanisme, daar humanisme in feite de condens is van de vier voorgaande begrippen. Humanisme, dat is toch een moeilijker synoniem van humaan, menselijk en menselijkheid ..
Tussen links en het multiculturalisme botert het al een tijdje niet. Niet alleen biedt links geen analyse en visie op het multiculturele dossier, het formuleert ook geen antwoorden op de vragen en aanvallen die de rechterzijde opwerpt. Het hele dossier is een deel van de opleving van alle vormen van rechts denken. Aldus het uitgangspunt van Eric Goeman, die op de Genste Feesten elk jaar een reeks inter-linkse debatten organiseert, voor een debat over De uitdaging van de islam en de multiculturaliteit voor het progressisme. Namen deel: antropoloog Rix Pinxten, historicus Jan Dumolyn, socioloog Ludo De Witte, politoloog Sami Zemni, sociologe Saddie Choua, en KifKif-culturoloog Ico Maly. We gaan ervan uit dat het verslag in De Wereld Morgen hun standpunten correct weergeeft.
Goeman ziet in zijn eigen omgeving de laatste jaren een verandering optreden. Veel mensen, vrijzinnigen, sociaaldemocraten (kortom, neo-Marxisten, zegt Digitalia), die vroeger op de barricade stonden tegen het VB, hebben blijkbaar een grens bereikt. Vooral het hoofddoekendebat ziet hij als een duidelijk keerpunt. De dubbeldunk van tegelijk feminisme en islam te verdedigen wordt ook de linkse medemens te veel.
Zemni en Pinxten zien het begin van het probleem in de ontrouw van links tegenover zijn sociaal-economische basisstandpunten, met name zijn aanvaarding van het vrijemarktmodel. Het wijst zijn volkse achterban niet meer op de schuld van het kapitalisme, terwijl de spreekwoordelijke handtassendiefstal door een hangjongere in zijn netto-effect toch maar een kleinigheid is naast de uitbuiting door het grootkapitaal, aldus Dumolyn: Een sakosj die gestolen wordt, dat vindt zo'n vrouwtje veel erger dan de diefstel door de banken. De strijd tegen het kapitalisme werd vervangen door het beheren en hier en daar wat marktcorrecties. De sociaal-economische analyse van maatschappelijke problemen werd vervangen door culturalisering: Volgens die visie zijn die problemen enkel te wijten aan culturele factoren en de cultuur van de ander, in dit geval dus de islam.
DWM legt die woorden in de mond van Zemni, mogelijks onnauwkeurig, maar ze vertegenwoordigen getrouw een wijdverspreide retorische truuk (of denkfout) bij links: dat de islamofoben de problemen enkel bij de islam leggen. Zo wordt ook gezegd dat de N-VA alle problemen aan de Walen wijt, een retorische stropop die het gebrek aan argumentatie tegen de werkelijke analyse van de Vlaams-nationalisten moet verdoezelen. Er heeft ooit een antisemitisme bestaan dat de oorzaak van echt álle kwaad bij de joden zocht, maar er bestaat vandaag geen enkele politieke partij die alle problemen aan Walen, moslims of enige andere buitengroep wijt.
Nog zon onjuiste voorstelling van het standpunt van de tegenpartij is deze: Gebaseerd op een simplistisch nieuw realisme zou links verantwoordelijk zijn voor allerlei samenlevingsproblemen door verregaande vormen van culturele permissiviteit en cultureel relativisme. De malaise van de multiculturaliteit zou ingegeven zijn door een naïef links geloof in de maakbaarheid van mens en maatschappij.
Daar haalt Zemni enkele zaken door elkaar. Het echte marxisme was niet relativistisch. Het erkende dat sommige waarden niet haalbaar zijn als aan bepaalde sociaal-economische voorwaarden niet voldaan is, maar het zag een doelgerichtheid in de geschiedenis die een onverbiddelijk onderscheid maakte tussen progressief en reactionair. Progressieven van vóór het multicultijdperk poneerden onverkort de gelijkheid als norm en markeerden niet- of anti-egalitaire ideologieën als de vijand, desgevraagd ook de islam. Pas het cultureel marxisme van de jongste decennia ging in naam van ondermeer het antikolonialisme allerlei achterlijke cultuurvormen als evenwaardig met Verlichting en egalitarisme beschouwen. Als links trouw gebleven was aan het geloof in de maakbaarheid, dan zou het geen compromis maken met de antimoderne islam. Dan zou het tegen de imams evenzeer als destijds tegen de pastoors zeggen: ruim baan voor ons bevrijdende project, wij komen jullie kudde gelovigen roven om hen naar onze Verlichte inzichten te hermaken.
Het hele panel pleitte voor wat Zemni een consequent verzet van links tegen de oprukkende islamofobie noemde. De Tunesische Vlaming lijdt dus aan dezelfde horizonvernauwing als de stam-Vlamingen in het panel: hij vernauwt de situatie van de islam tot die onder de Vlaamse klokketoren. Hiér bestaat misschien een associatie tussen rechts en islamkritiek (islamofobie), maar in de islamwereld is dat een bij uitstek links project.
Dat eurocentrisme van Vlaams links beantwoordt onwillekeurig aan een opmerking van Pinxten: Sinds de val van de muur is er een verschuiving van de macht, ook van de economische. We zien op het vlak van mentaliteit en welvaart een verlies van superioriteit van het Westen. En wij kunnen daar niet mee om. Links kan daar niet mee om.
Nog zon eurocentrische stellingname was De Wittes rechtvaardiging van een gunstiger bejegening van de islam dan van het katholicisme: De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse. Van bij de vestiging van Mohammeds regime in Medina heeft de islam zichzelf altijd gezien als de heersersreligie, en juist dat verklaart specifieke problemen met de islam, zoals de vastberaden onwil tot aanvaarding van een niet-islamitisch staatsbestel, dat moslims als een onrecht en als onderdrukkend aanvoelen. Echte onderdrukking is wat niet-moslims in moslimstaten overkomt, maar zover reikt de Wittes blik niet.
In het vier uur durende debat is eigenlijk met geen woord over de inhoudelijke eigenheid van de islam gerept, behalve Jan Dumolyns terloopse opmerking dat de islam hier en in het Midden-Oosten een positieve rol speelt als coherent cement". Het DWM-verslag heeft het bv. over die stupide fatwas die soms opduiken, alsof die fatwas een niet-essentieel nevenverschijnsel zijn. Fatwas behoren tot de institutionele ruggengraat van de islam, zonder dewelke er gewoon geen moslimgemeenschap zou bestaan. Zonder fatwas was dit debat zonder voorwerp geweest.
Maar al lijdt links aan enkele blinde vlekken tegenover de islam, het onderkent dat het een probleem heeft. Ter rechterzijde heb ik geen weet van dergelijke gefocuste debatten, noch in de catacombentijd noch nu het op het multiculfront de wind in de zeilen heet te hebben. Rechts belegt nooit een beraad over de vraag: Wat doen wij verkeerd?
******************
Pssst
Heet verhaal van die Inter-Linxe samenzwering als orgelpunt (?!) op de laatste Gentse Feesten, stond hier op deze blog al eens te lezen. Maar gehuwd zijnde met een leerkracht die mij geleerd heeft alles altijd en overal grondig te herhalen tot het er vast in zit, kom ik hier gaarne op terug. Elders las ik dat Termont, de Gentse Turkije-minded burgemeester van Gent, samen met zijn onderburgemeester (zegt hij zelf, in het Turkees daar ter plaatse), de schepen Resul Tapmaz, daar in Cetraal Anatolië, waar de meeste Gentse Turken (of zijn het Turkse Genteaars?) vandaan komen, op aanwervings-touree zou zijn. Voor en langdurige aswolk die hem daar zolang mogelijk houdt, wordt ten zeerste gebeden. Want bij zijn terugkeer zal hij wagonladingen nieuwe Gentenaars aanvoeren : er zouden, zo blijkt, nog voldoende hotelbedden vrij zijn om hen te logeren te leggen.
Een goeie vind ik, is : De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse.
Het is maar hoe U het bekijkt! Maar alvast blijkt hieruit, dat Linx een beetje achterop hinkt, zoals gewoonlijk in alles. De Kerk is al lang geen deel meer van de heersende klasse Die plaats heeft ze moeten afstaan aan de Loge .
Anders gezegd : de Linxen zouden nu moeten opkomen voor de kleine man (de zeldzame kerkganger) terwijl het integendeel zou moeten strijden tegen de Loge. Maar mensen!Dat kan niet, want in de Loge zitten al hun voormannen! In feite zouden ze, met een beetje vooruitziendheid, meteen ook tegen de Islam moeten strijden, want dat zijn in wezen de heersers van morgen. Bewijs : waar kan socialisme bestaan in een om het even welk Islamitisch land ..Noem één Islam-staat met vrije meningsuiting, dat toch in wezen eigen is aan elke sociaistische gedachte .
Ach alles is zo instabiel, zo veranderlijk, dat een Linxe mens niet meer weet welke weg de juiste is. Zou het, denkt U, nog lang duren voor zij het Vlaams Nationalisme zouden ontdekken? Want dat is één en onveranderlijk in zijn verscheidenheid. Net zoals bij de omringende volkeren. Nationalisme is de redding, als het maar geen nationaal socialisme wordt .want van die boer geen tikkeneikes meer ..
Iets in die zin was het kinderwijsje dat ons vader, onze nonkels en onze tantes, acht in getal, als kind meegebracht hadden uit hun vlucht- en kinderjaren (Vrankrijk) in St Omer, tijdens de tumultueuze jaren 14-18, wijl onze grootouders op de vlucht waren gegaan voor de oorlogsdreiging. Grootvader Emile is daar gestorven aan de Spaanse Griep, een van de vele miljoenen slachtoffers van zijdelings oorlogsgeweld, naar achteraf is gebleken, totaal zinneloos want onbeslecht.
Dat wijsje (Au claire de la lune ) kwam tot ons (hoe konden we toen die woorden begrijpen!) in onze kinderjaren in de Verwoeste Gewesten (jaren 40-45), en het dreunt nu tot barstens toe in mijn hoofd. Ma chandelle est morte mij kaarsje is opgebrand en piepedood, en ik wil schuilen bij U, als U mij maar AUB binnen laat .
Stel U voor : het is een wijsje uit de XVe Eeuw maar er hoeft heus geen tekeningetje bij .Au claire de la lune, mon ami Pierrot, prête moi ta plume, pour écrire un mot .
Ach lieve Vlaming, laat mij arme Wallo/Bruxeleir, bij U schuilen, want ik weet niet meer van welk hout pijlen maken .
Maingain noemt Di Rupo 'staatsman onwaardig'
donderdag 19 augustus 2010, 13u17
Bron: belga
'De manier waarop preformateur Elio Di Rupo momenteel handelt, is niet die van een man die het staatsmanschap ambieert.' Dat stelt FDF-voorzitter Olivier Mangain in de Franstalige krant La Libre.
Maingain wijst 'het feit dat de preformateur bij de koning is gegaan om hem de eisen van de N-VA te doen doorslikken' met de vinger. Voor de FDF-voorzitter bewerkstelligen 'de Franstalige partijen die deelnemen aan de onderhandelingen opeenvolgende plooien in een defensieve strategie die almaar instabieler wordt'.
Voor Maingain zijn de Franstalige partijen 'bezeten door het bekomen van financiële compensaties', en zijn ze daardoor 'klaar om het respect voor de fundamentele rechten van de burgers te verkopen in ruil voor de belofte van compensaties, die zelfs niet tegemoetkomen aan de hoop van de Brusselse regering'.
Maingain benadrukt dat de MR buiten de onderhandelingen wordt gehouden en zegt te menen dat tijdens diepe institutionele crisissen 'grote staatsmannen alle democratische partijen consulteren'.
Olivier Maingain stelt voor 'een pauze in te lassen' opdat de Franstaligen samen een duidelijke lijn kunnen definiëren waarmee ze zich kunnen opstellen tegenover de partij van Bart De Wever.
Psssst
Wat Mangain werkelijk bedoelt is : wij, de Wollo.Brux Franscouiilons, zijn de bazen en wij vragen net als Geissler, de Oostenrijkse potentaat ten tijde van Willem Tell, (1307) dat er respect betoond wordt, zelfs voor onze hoed die wij hoog op een paal goed zichtbaar daar voor dit doel uitgestald hebben.
Zou Mangain dat verhaal niet kennen? Of is hij intellectueel niet bij machte om het plaatje te snappen? Of, misschien nog beter, is dat niet de typische Franscouillonse manier om slechts te willen begrijpen wat er in hun kraam past? Respect pour les Flamins, les Boches du Nord : cest du jamais vu !!!!! Respect pour leur fric, Ah! Ça! Voilà que nous nous entendons!
Op een strand vol teer, veel zwarter dan daar waar BP een oliebron wekenlang in zee liet stromen, komt een Italiaanse homo uitgeput aan land Zijn naam? Di Rupo, in gangbaar Nederlands omgezet in van (of uit) de afgrond (*). Een soort Vandeput dus, al zij het dat een PUT wel niet de allures van een AFGROND mag claimen. In de taal der Franscouillons zou men kunnen zeggen : hij die uit een gat komt, un Du Trou dus .
Maar als homo is hij een God in t diepst van zijn gedachten .
Het is hem echter nu allemaal teveel ineens geweest! In weerwil van de lotsbestemming (en op zedelijk gebied de symboliek met de man uit Grâce Hollogne) die verscholen zat in zijn naam, had hij gedroomd van een tricolore opstapje naar de eeuwige roem : hij, het verweesd fascistenkind zou, met tijd en boterhammen, opnieuw de Passo Romano als een echte Mussolini invoeren, eerst in den belgiek, later in geheel de Europese Gemeenschap. Zijn legers zouden op zekere dag als de nieuwe alles kaalvretende Nationaal Scoialistische horden, de wereld veroveren voor het IslamNazisme! Per astrum ad astra! (**)
Zijn ambities inderdaad waren glorieus : voorlopig de Premier worden van de nieuwe socialistische heilsstaat om daarna, zodra het de beurt werd aan een socialist, Herman de Natte Dweil op te volgen als President van geheel Europa, met meer macht dan de Paus van Rome, en gelijke van de machtigste man ter wereld, de President van de USA ..
Zijn arme papa had dat nog moeten mogen beleven! Zijn jongste, uit de diepte der koolputten als een schitterende raket met brandende uitlaat naar de hoogste toppen der roem .Arme papa! Zal daarenboven voor altijd zonder geregistreerd kleinkind moeten blijven.
Het stond in de sterren geschreven, dat het Volk hem zou afwijzen, al ware het maar wegens zijn erbarmelijk TV-optreden in het schabouwelijkste Nederlands dat ooit in onze huiskamers binnendrong. Een taaltje die elke Vlaming bijna spontaan doet terug verlangen naar de tijd der Brugse Metten, waar de scheiding tussen vriend en vijand liep door een weliswaar uiterst kort taalexamen : Skilt en Friende was toen goed voor een ticket naar de hel s Gilden Vriend was de sleutel die toegang gaf tot welstand en gezelligheid ..
Ecce Homo : ziedaar de mens die gefaald heeft
De Romeinse Keizers hielden als eerste in dergelijke situaties de duim naar beneden, waarna het publiek diens keuze bevestigde : de strijder die het onderspit dolf op roemloze wijze, had zijn recht op leven verbeurd
Zou Sire le Roi nooit zijn klassiekers geleerd hebben? Of roeptoetert hij TERUG ! om zijn eigen kennis van de landstaal te demonstreren? Moest er dan niet gestaan hebben: TERUK?
Had hij evengoed kunnen roepen Vade retro, Satana om zodoende, in de voetstappen van Nonkel Henri, eer te bewijzen aan de NVA en haar bloemen en citaten rond strooiende Achilles. Juist, inderdaad, dezelfde als deze van de Achillespees
*********************
Bij onze goede vriend Björn Roose klonk het gisteren als volgt, als het over verarming gaat : een wereld van verschil in de geesten der Walen tegenover de Vlamingen die verondersteld worden voor hen Pour les Flamands la même chose .te vrstaan .
Hij die bestolen wordt, zou in feite ook niet mogen verarmen. Is dat misschien de juiste betekenis van water en vuur verzoenen?
Het regeerakkoord is er nog niet, toegegeven, maar de grote lijnen beginnen zo langzamerhand vast te liggen. En die grote lijnen worden uitgestippeld door Elio Di Rupo. Bart De Wever probeert zoveel mogelijk pronkstukken voor de galerij vast te krijgen (die mens moet iets verkopen aan zijn achterban) - de bevoegdheden ter waarde van bijna 16 miljard euro die zouden overgedragen worden aan gemeenschappen en gewesten - maar aan een van de essentieelste Vlaams-Waalse problemen wordt duidelijk niet geraakt : de financiële transfers.
Die transfers bedragen zo'n 13 miljard euro. Die gaan langs allerlei kronkelwegen richting Wallonië, vanuit Vlaanderen. Tweeduizend euro per jaar wordt aan de gemiddelde Vlaming ontstolen en gepompt in het armlastige Wallonië. Vlamingen worden daarmee verarmd om Walen te verrijken. En wat zegt Di Rupo daarover ? Dit :
"Alle partijen [moeten] aanvaarden dat de gebruikte criteria er niet toe leiden dat een deel van de bevolking armer wordt".
Het deel van de bevolking dat niet armer mag worden is dus, voor de duidelijkheid, het Waalse. Dat het Vlaamse volk al jaren verarmd wordt, is geen probleem. Als De Wever dat slikt, is hij stapelzot. Zot van glorie wellicht ...
(*) Als getuige van de waarachtigheid van deze vertaling neme men om het even welk Italiaans woordenboek Di Rupo = afgrond, en AFGROND = DI RUPO. Fataliteit, of niet soms?!
(**)Per astrum ad astra, een woordje Latijn, om mee te zijn met de nieuwe NVA-mode. Hert ding wil zo ongeveer zeggen : naar de sterren door de sterren. In t Vlaams zou dat zijn : Plus est en Vous : waar een wil is, is een weg, wat veel simpeler klinkt dan het is.
Het idee om de tweede woningen aan te pakken van mensen die hun hoofdverblijf buiten Amsterdam hebben, was een goede start volgens de gemeenteraad, maar leverde helaas slechts 750 woningen op voor het nooddruftige deel der mensheid.
Dat is natuurlijk onvoldoende om de vele duizenden asielzoekers, illegalen en gezinsherenigers die graag hun toekomst in Nederland willen opbouwen, een menswaardig onderdak te geven. De gemeenteraad stak de koppen bij elkaar en maakte nieuwe regels om tegemoet te komen aan de situatie.
De eerste ingreep betreft de huurmarkt. Maar liefst 25 % van alle huurders in Amsterdam vallen onder de Europese norm voor scheefwonen (bron, laatste alinea).
Iedereen die nu voor zijn inkomen te goedkoop woont het zogenaamde scheve wonen krijgt binnen zes maanden een alternatieve duurdere huurwoning aangeboden, die beter past bij het salaris van die persoon. De personen in kwestie kunnen natuurlijk ook zelf zoeken. Hoofdzaak blijft dat ze binnen zes maanden moeten voldoen aan de eis te huren of kopen overeenkomstig hun inkomen.
De tweede ingreep betreft de koopmarkt. Die markt omvat 29 % van de woningvoorraad van Amsterdam, dus hier kan echt veel bereikt worden. Alle koopwoningen die door te weinig mensen worden benut, worden onteigend. De eigenaren van die woningen krijgen vervolgens een vergelijkbare maar kleinere woning aangeboden. Elke woning waar maar 1 of 2 personen gebruik van maken valt onder deze maatregel.
Sinds 1970 heeft er verdunning van de gemiddelde woningbezetting plaatsgevonden van 2,9 naar slechts 1,9 (artikel). De gemeente kan daar gewoon niet tegenop bouwen. Het voorstel van gedwongen aangestuurde verhuizing bespaart de gemeenschap heel veel geld en ruimte, die weer beschikbaar komt voor andere sociale projecten, zoals taallessen voor allochtonen of de bouw van een moskee of een zeilweek voor Marokkaanse tassenrovers.
De vrijgekomen huur- of koopwoningen worden aangeboden aan bijvoorbeeld een Marokkaans gezin met vijf kinderen en zes uitkeringen die snakken naar meer ruimte. In sommige koopwoningen kunnen makkelijk 10 asielzoekers prettig leven, eventueel na herindeling van het pand.
Zo maakt Amsterdam op doortastende wijze een einde aan de woningnood. Reken maar dat veel gemeenten dit gaan navolgen. Europese regels zijn niet van toepassing, want het gaat om een humanitair doel. De gemeenteraad van Amsterdam laat tenslotte nog weten dat ze rekent op de medewerking van de bevolking. Het gaat hier immers om actie tegen armoede in de wereld en racisme en discriminatie. Niemand kan daar tegen zijn.
Mochten er ondanks alles toch negatieve reacties zijn, dan gaat het ongetwijfeld om rechtse elementen in de samenleving, zoals PVV-aanhangers. De gemeenteraad doet een beroep op de solidariteit met de minder bedeelde medemens en de racistische geluiden geen gehoor te geven, maar voorwaarts te gaan in het streven naar een betere wereld. Reageren kan op het Pim Fortuyn Forum
*****************************
Pssst
De Morgen schrijft op 19/8 :
"Opvangcrisis asielzoekers erger dan ooit"
19/08/10 13u59
De crisis in de opvang van de asielzoekers, die in 2008 begon, "escaleert dezer dagen tot ongekende hoogtes". Dat stellen Vluchtelingenwerk Vlaanderen en Ciré. Beide organisaties vragen de regering een noodplan op te stellen om deze winter een humanitaire ramp te vermijden.
·
Sinds oktober 2009 kregen, volgens Vluchtelingenwerk Vlaanderen, al meer dan 3.500 mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht geen opvang bij aankomst in ons land. "Er werden bijna 1.000 asielzoekers gedropt in hotels zonder fatsoenlijke begeleiding en maaltijden, privacy en zonder zicht op een toekomst. Onder hen families met zwangere vrouwen en jonge asielzoekers zonder ouders. Sommigen onder hen verblijven hier nu haast een jaar."
Op straat Daarnaast zouden de laatste twee weken opnieuw vrouwen en kinderen op straat worden gezet wanneer ze asiel aanvragen in ons land.
Geen kafkaiaanse toestanden aub Beide organisaties vragen de regering om deze humanitaire crisis ernstig te nemen en onmiddellijk een noodopvangplan toe te passen "zonder zich daarbij te verliezen in kafkaiaanse administratieve procedures die de uitvoering van noodmaatregelen nodeloos vertragen".
Leegstaande gebouwen Vluchtelingenwerk Vlaanderen stelt voor om asielzoekers bijvoorbeeld onder te brengen in leegstaande overheidsgebouwen of wooncontainers die sinds lang door de regering zij beloofd.
Daarnaast willen de organisaties de asielzoekers die reeds lang in de opvang verblijven, laten opvangen door lokale besturen. (belga/edp)
************************
Pssssst
Herlees eens :
Er werden bijna 1.000 asielzoekers gedropt in hotels zonder fatsoenlijke begeleiding en maaltijden, privacy en zonder zicht op een toekomst.
Is dit Kafka, Orwell, of een mixte van beiden? Mensen, waarmee zijn ze bezig!
*********************
Zij hebben recht op geluk, met heel hun familie,
en met al hun vrouwen, mits beperkt tot 5
per persoon .
Aan dit plaatje hangen dus 5 x 5 = 25 vrouwen met max.
10 kinderen per vrouw = 280 monden meer om te voeden.
is Turks soldaat maar dit is een foto van Peiper
in zijn jonge jaren. Zie epiloog ..
Op wie schiet die in geval van ..
*******************
Brussels PS volksvertegenwoordiger volbrengt zijn militaire dienst in Turkije !
Deze man is Brussels volksvertegenwoordiger voor de PS (of wat dacht u) en tevens soldaat in het Turkse leger. Tijdens de maand juli is Emin Özkara gedurende 21 dagen naar Turkije getrokken om zijn militaire verplichtingen te gaan volbrengen.
De parlementariër beschikt uiteraard over de belgisch/Turksedubbelnationaliteit. Bovenop die 21 dagen moest dat heerschap in Turkije 5.112 (een deel van zijn maandsalaris) afdokken. Dit bedragis een soort schadevergoeding voor de verkorte versie van zijn militaire dienst. Gewone jongens hebben 15 maanden aan hun broek. Bij het begin van die opleiding moeten de rekruten (ook Özkara dus) de eed afleggen. Ze moeten onder andere trouw zweren aan de fiere Turkse republiek.
Zou die man de toetreding van Turkije in de EU bepleiten ?
Stel U even voor : enkele jaren voor WO II gaat in volle openbaarheid een bels volksvertegenwoordiger naar Berlijn om daar het SS-uniform aan te trekken, trouw te zweren op zijn Führer Adolf Hitler, om daarna doodleuk naar Brussel terug te komen. En neen, spionneren voor zijn land, doet hij niet. Officieel toch niet.
Heeft het niet bestaan? Sla er dan maar eens Wikipedia op na, onder het woord :Brandenburger, de SS-formaties die in gang schoten in September 39 in Polen, om te eindigen met SS Obersturmbannführer Peiper in wat wij noemen het Ardennenoffensief in December 44.
Is er toch een verschil, zegt U? Nee! Absoluut niet, gesteld dat ons land zinnens was aan te sluiten bij Gross Deutschland dan waren die meneren zelfs allemaal heel grote meneren geworden .
Snapt U het plaatje?
Jongens, wat moet die Erdogan van plezier op zijn dijen kletsen!
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (4 van 4)
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (4 van 4)
De Kleine Trommeljongen (*)
Ik ga naar Bethlehem param pampam pam en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam Want voor de sterre scheen, param pampam pam. is plaats voor iedereen param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Jezus de koning kwam param pampam pam in de stal param pam pampam param pam pampam
En Maria zei: param pampam pam Je slaat je trom zo blij, param pampam pam En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam Het heeft op jou gewacht,param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Sla je trommel maar, param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
En hij sloeg de trom param pampam pam het werd al stil alom, param pampam pam de engelen waren heen, param pampam pam ook de herders een voor een param pampam ram pam pampam ram pam pampam. Maar hij sloeg de trom param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!
Bevreemdende Waarheden
Daarmee komen we uit bij een bevreemdende en voor sommigen beangstigende waarheid. Er zijn namelijk vele redenen waarom de meeste Vlamingen in het Belgische staatsverband zouden willen blijven. Die redenen gaan samen met enkele voorwaarden die voor die Vlamingen moeten vervuld worden, voorwaarden die passen in het beeld van het ideale België dat ook de gematigde Vlaming zich voorstelt.
Het is ten eerste een België van de reciprociteit. Wat de een mag, mag de andere ook. Wat de andere niet mag, mag de ene evenmin. Het huidige kiesdisdrict Brussel-Halle-Vilvoorde komt voor het ogenblik niet tegemoet aan deze voorwaarde, want Vlamingen in Waals Brabant hebben niet dezelfde kiesrechten als Franstaligen in Vlaams Brabant. Dat euvel gaan we aanpakken. Het is ten tweede een België van de federale loyauteit, de Bundestreue. Daarin past het respect voor de integriteit van de andere gewesten. De oorlog van de Franstaligen tegen de Vlamingen (een uitdrukking van Wilfried Martens) past daar niet in. Zij willen de basisstructuren van het unionistisch federalisme herzien, de taalgebieden in vraag stellen, de grenzen poreus maken. Maar goed, we gaan de Franstaligen ervan overtuigen dat ze daarmee de idee België ondergraven, en ook dat gaan we herstellen. Het is ten derde het ideale België van transparantie in de transfers. Wij Vlamingen willen solidair zijn, en zelfs gul, maar we willen wel graag weten in welke mate en langs welke kanalen we bijdragen tot het herstel van het economische en sociale weefsel van Wallonië. We willen ook graag een antwoord op de redelijk normale vraag hoe het komt dat die weefsels maar niet hersteld geraken. Dat klinkt allemaal zo redelijk dat ook de Franstaligen daarvan de redelijkheid zullen inzien. Als die drie voorwaarden vervuld zijn, dan is België eigenlijk wel de moeite voor de Vlamingen.
Welnu, en hier komt dan de bevreemdende waarheid: precies de redenen die het Belgische staatsverband voor ons de moeite kunnen maken, zouden wel eens de redenen kunnen zijn waarom de Franstalige Belgen juist niet in zon staatsverband zouden willen blijven. Wat de eerste voorwaarde van de reciprociteit betreft, ook wat betreft de taalwetten, zijn de Franstaligen zo zwaar verwend door het verleden, door de isolatie in het eiland Brussel, en door de status van het Frans als internationale taal van de diplomatie, dat het psychologisch van hen teveel gevraagd is om hier reciprociteit te betrachten. Zij bevinden zich nu eenmaal in een toestand van altijddurende psychologische meerderheid.
Wat de tweede voorwaarde, die van de federale loyauteit betreft, gaat het ook hier weer om een hoge psychologische drempel. De Franstaligen zitten nog in de fase van de verbazing van Jules Destrée in 1912: Sire, ils (les Flamands) nous ont volé la Flandre Hoe zouden ze de volle implicaties van zelfs maar het onvoltooide federalisme kunnen accepteren? In Le Soir lees je voortdurend reacties van mensen die stomverbaasd zijn dat er zoiets als een Vlaanderen bestaat dat niet ten volle hun idee van België dekt Wat mijn derde punt betreft waarom als het opgelost geraakt, de Vlamingen in de meerderheid in België zouden willen blijven maar de Franstaligen niet, namelijk de transparantie in de transfers: dat is volledig uitgesloten. Vlaanderen werd twintig jaar geleden gehaat omdat het gaf, vandaag wordt het gehaat omdat het erbij nadenkt terwijl het geeft. Om al die redenen speelt voor de Belgische staat als geheel de oude spelregel van indertijd de splitsing der partijen: kunnen de Franstaligen dan echt niet meer de baas zijn, dan trekken ze eruit. Zij zijn de onomfloerste separatisten. Voor dit hypocriet separatisme deinzen de Vlaamse poltici telkens weer terug.
Een voorlopig besluit, met een voorspelling en een raadgeving aan de Vlaamse onderhandelaars
Om de Franstaligen gerust te stellen moeten de Vlamingen nu al een tijdje vertrouwenwekkende signalen uitzenden, wat Wetstraatees is voor als teken van goede wil voorafgaande toegevingen doen (waardoor er achteraf natuurlijk niet meer onderhandeld hoeft te worden, denk aan het geld voor het Franstalig onderwijs bij het begin van Paars in 1999). Die signalen zouden dan ook meteen aangeven hoe de Vlamingen de finaliteit van de staatshervormingen zien, want de Franstaligen, ongerust als ze zijn, willen weten waar we nu voor eens en altijd willen uitkomen.
Een federale kieskring is zon signaal. Of samenvallende verkiezingen. Of een paritaire senaat. Of gewoon de drie burgemeesters benoemen. Of gewoon alle Franstaligen in heel Brussel-Halle-Vilvoorde inschrijvingsrechten toekennen. Of sans conditions préalables 500 miljoen Euro per jaar méér aan Brussel geven. Dan pas gaan ze met gerust gemoed onderhandelen. Dat is evident een valstrik waarin we niet moeten trappen. We zijn namelijk al wel vaker aan dit stadium toegekomen. Maar ernstig nu: na de grendelgrondwet van 1970 en we hebben nu gezien waartoe die heeft geleid kan je toch niet nog méér gerustgesteld willen worden? Dat van die geruststellende signalen is nu al meer dan drie jaar niets anders dan holle retoriek die moet maskeren dat men geen vin wil verroeren. Dat helpt allemaal precies zoveel als het vragen van een generaal pardon, namelijk niets.
De les uit al het voorgaande zou moeten zijn: de Franstaligen willen het scenario van 2007, weliswaar met een beetje vertraging, en met wat meer discretie en verstand, graag herhalen. Als volleerde va-banquespelers durven ze het wel aan om de Vlamingen opnieuw aan een stress-test te onderwerpen. We zagen na 13 juni dat men zowel aan Franstalige kant als in de Vlaamse regimekranten eventjes heeft geprobeerd om met De Wever hetzelfde spel te spelen als indertijd met Leterme: ze willen eerst nog wel eens zien of De Wever in staat zal zijn om compromissen te sluiten Volgens Delpérée, de CDHer die de uitdrukking parfum de crise in Vlaanderen bekend heeft gemaakt, moet De Wever eerst federalist worden. Het is weer de Vlaming die moet veranderen, en dan zullen we zien. Bart de Wever zou er goed aan doen, gezien de ironische aard van het compromis, en gezien het lot van zijn voorgangers, om daar allemaal niet op in te gaan.
Wat Leterme in 2007 en 2008 wel een paar keer geprobeerd heeft maar slechts op halfslachtige wijze, en telkens met de bedoeling terug te komen (waardoor ze nog meer met hem konden lachen), dat zal De Wever op een geloofwaardige manier moeten doen zodanig dat Milquet het dit keer ook echt gelooft. Hij zal de pseudo-onderhandelingen op een geloofwaardige manier moeten opblazen om nadien op een geloofwaardige manier terug te kunnen komen, waarschijnlijk na verkiezingen binnen het jaar en na een nog grotere overwinning dan vorige maand.
Verontrustende signalen
Dames en heren, beste vrienden, ik besluit.
Omwille van al het voorgaande stel ik voor dat we ermee ophouden geruststellende signalen naar die mensen uit te zenden. Integendeel, de Franstaligen zitten nog altijd in een psychologisch stadium waarin het voor hen en voor ons beter zou zijn dat ze juist verontrust worden. Dat kan gebeuren door bij elke onderhandeling volgende punten systematisch op tafel te leggen.
Mijn eerste verontrustend signaal (eigenlijk slechts een voorafgaand waarschuwingssignaaltje) is de eis van een democratische zetelaanpassing in het parlement. Zoals de zaken nu staan heeft de Parti Socialiste genoeg aan 34.405 stemmen om een zetel te halen in Wallonië, de N-VA moet er 42.059 halen in Vlaanderen. Dit verschil wordt door niets gerechtvaardigd.
Het tweede verontrustend signaal aan de Franstaligen is, dat we minstens een zekere vorm van Cartesiaanse logica van hen verwachten in het probleem van de bipolariteit en de pariteit, want daar hinkt hun denkvermogen toch wel een beetje. Ze zijn al niet doués pour les langues, en nu dit nog Pariteit in de regering is een Franstalige eis geweest die voortkwam uit minoriseringsangst. Vanaf de grendelgrondwet van 1970 hebben ze die pariteit verkregen. Het gaat om een pariteit tussen taalrollen, niet tussen gewesten of gemeenschappen. We blijken wat dit betreft dus toch wel degelijk met zijn tweeën te zijn in deze staat. Mijn voorstel is zo logisch als een klontje: geen pro-Franstalige pariteit in de regering zonder pro-Vlaamse pariteit in de institutionele indeling van dit land. Pariteit in de regering, maar dan ook in de principiële bicommunautariteit, de principiële tweeledigheid van de staat België. Weg met de evenwaardigheid van de drie gewesten. Het statuut van Brussel moet nu worden herzien.
Mijn derde onrustwekkend signaal vloeit voort uit de tweede: afschaffing van alle grendels. Voor 2007 besefte het publiek gewoon niet dat Vlaanderen totaal afgegrendeld is en dat de democratie in feite niet meer speelt. Eind 2007 kwam dat besef al wat dichterbij. Vandaag, na het misbruik van de splinterbom die de alarmbel is, weet en ziet iedereen het. De volgende vraag is dan, of men het leuk vindt, om als een gevaarlijke diersoort in een ondemocratische consensus- en compromiskooi te worden opgesloten. Deze grendels dienen duidelijk niet meer tot bescherming van een Franstalige minderheid (dan zou men ze eventueel nog in overweging kunnen nemen) maar tot blokkering van een meerderheid, die men dan probeert wijs te maken dat dit een moderne vorm van democratie is. Een ander gevolg van deze regeling is dat het parlement buitenspel wordt gezet, niet alleen door de macht van de partijvoorzitters, maar omdat in dit systeem inderdaad alles in de regering en zelfs in de zogenaamde kern op voorhand moet onderhandeld worden. In de bestaande afgrendeling zit geen enkel gaatje. Dat heeft men ons met genoegen ingepeperd bij de mislukking van de stemming tot splitsing van BHV. Deze splinterbom zal nog lang rondtollen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een machtspoliticus daarmee kan leven. Het gevolg is in elk geval dat de Grendelgrondwet stilaan zelf in vraag wordt gesteld en voorwerp wordt van politieke actie.
Maar het volstaat natuurlijk niet om alleen onrustwekkende signalen uit te zenden. Wat we nodig hebben zijn punten waarop we klaar aangeven dat we daarop geen compromissen meer zullen sluiten. Pasmunt hebben de Franstaligen al gekregen, onder de vorm van onze financiële solidariteit. Een beetje moeilijker onderhandelen dan, maar dat is de schuld van de voorgaande compromissensluiters. Maar van nu af aan doen we dat dus niet meer. Tegenover die gulle, concrete, in duizelingwekkende cijfers uitdrukbare solidariteit van ons staan dan gewoon de nog niet gerealiseerde punten van de Vlaamse Resoluties van 1999. Die zijn voorlopig radicaal genoeg. Iedereen begint ze stilaan te kennen, dus hoef ik ze hier niet nog eens op te sommen. In concreto wil dit zeggen dat, hoezeer het ons ook spijt, de zogenaamde solidariteit mee in de waagschaal moet. Het heeft geen zin om dure eden te zweren zonder dit ultieme middel te willen of te durven inzetten.
Dames en heren, beste vrienden,
De essentie kan nog het best samengevat worden in het volgende, iets waarvoor u misschien gevoeliger bent dan andere mensen. Er loopt een breuklijn door Europa. Ze deelt niet alleen Europa, maar evengoed België in tweeën, van Moeskroen tot de Voer. Ze volgt de binnen-Belgische grens. Ze is mentaal, politiek, en historisch gegroeid. Ze is ook structureel en economisch. En ze is economisch omdat ze mentaal is. Ten noorden van die breuklijn, die toevallig ook de lijn van de barst door België is, ligt Vlaanderen. Vele krachten, zeker ook financiële, willen ons ook geografisch doen aanleunen bij het Zuid-Europese systeem. Als men daarin slaagt zal dat ten koste gaan van de welvaart en het welzijn van de Vlaamse bevolking. Ik zeg niet dat men over die breuklijn heen niet kan samenwerken, maar ik zeg dat de geschiedenis heeft bewezen dat zulks zeer moeilijk is binnen hetzelfde staatsverband. België heeft de laatste tijd nog niet veel anders gedaan dan zich bezig gehouden met het lijmen van die tweedeling. Vruchteloos zoals blijkt.
De breuklijn ligt zo erg vast omdat ten noorden en ten zuiden ervan historische continuïteiten spelen. Elk van deze gebieden heeft zo zijn eigen pad-afhankelijkheid een term voor de keuzes die je na elke periode in je eigen geschiedenis nog overhebt: telkens afhankelijk van het voorgaande. Wat sinds 2007 is gebeurd, heeft bepaalde wegen naar een herstel van het federalisme afgesloten. De Belgische pedagogische methodes om de barst in de geesten te herstellen zijn definitief mislukt. Er is geen weg terug. Maar anderzijds is er ook zoiets als de wet van de inertie, van datgene wat is, dat uiteraard meer houvast biedt dan wat nog moet komen. Hoe doorbreek je de hardnekkigheid van het ancien regime? Met nog andere woorden: hoe maken we van die breuklijn een echte confederale grens? Want eenmaal dat is gebeurd, ligt de weg open voor totaal andere, nieuwe mogelijkheden en uitdagingen, voor nieuwe vormen van confederaties met andere aangrenzende regios.
De Nederlanden wenken.
Dat is de taak en de uitdaging van vandaag, voor overmorgen 11 juli 2010
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (3 van 4)
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (3 van 4)
De Kleine Trommeljongen (*)
Ik ga naar Bethlehem param pampam pam en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam Want voor de sterre scheen, param pampam pam. is plaats voor iedereen param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Jezus de koning kwam param pampam pam in de stal param pam pampam param pam pampam
En Maria zei: param pampam pam Je slaat je trom zo blij, param pampam pam En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam Het heeft op jou gewacht,param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Sla je trommel maar, param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
En hij sloeg de trom param pampam pam het werd al stil alom, param pampam pam de engelen waren heen, param pampam pam ook de herders een voor een param pampam ram pam pampam ram pam pampam. Maar hij sloeg de trom param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!
Enkele kenmerken van het Compromis in het algemeen, die toch alleen voor Vlamingen gelden
Ik leg er nogmaals de nadruk op dat dit compromis zich alleen aan Vlaamse kant hoort af te spelen en, in de Vlaamse commentaren dan toch, zelden of nooit aan Franstalige kant. De Vlamingen waren het die moesten leren hun nederlaag te assumeren (een direct uit het Frans overgenomen term). Zij waren het die moesten abdiceren bij Brussel-Halle-Vilvoorde, zij waren het die moesten leren water in hun wijn te doen, zij waren het die het nog moesten leren zich neer te leggen bij de feiten. Die feiten waren en zijn vooral dat de Franstaligen in de staat België nu eenmaal een blokkeringsminderheid hebben iets waarmee Luc Huyse, adding insult to injury, in zijn boekje dat hij samen met mijn ex-collega Bouveroux heeft geschreven, alleen maar eens kan lachen: begrepen die Vlamingen dan niet, hadden ze het misschien nog niet voldoende geassumeerd, dat ze met de grendelgrondwet van 1970, de macht van de democratische meerderheid in deze staat hadden verkwanseld voor een bord linzensoep, nog voor de federalisering een soort beslag kreeg? Ja, als je dat niet begrijpt
Maar er is nog iets anders aan de hand met het Compromis zoals het commentariaat dat verstaat. Het gewicht van het compromis moet niet alleen aan de Vlaamse kant liggen, neen, het gaat nog verder. Het Compromis moet eigenlijk al gesloten zijn in het Vlaamse hoofd zelf. Het moet niet gesloten worden aan de onderhandelingstafel of op het schaakbord van de macht, want in de consensusdemocratie zoals Huyse die voorstaat kan macht niet zomaar worden uitgeoefend door diegene die deze macht democratisch in vrije en geregeld terugkerende verkiezingen heeft verworven. Neen, vooreerst zijn er sowieso al te veel verkiezingen, en ten tweede moeten we maar niet in die termen over democratie denken. Democratie is vooral consensusdemocratie; niet zozeer voor de in machtstermen denkende Francofone partijen aan wie we dit machtsdenken moeten vergeven, maar zeker wel voor de Vlamingen. Welnu, consensus vooronderstelt compromissen die, zoals ik zei, zich alreeds in het hoofd van de Vlaming hebben afgespeeld. Waarna de Vlaming naar de onderhandelingstafel trekt om een compromis te sluiten tussen zijn compromis en de ondertussen onveranderde stelling van de Franstaligen, want dat zijn mensen die het positieve gelijk aan hun kant hebben en die dat voorafgaande proces dus niet hoeven te ondergaan.
In de werkelijke wereld van de Belgische politiek, aan de onderhandelingstafel met de Franstaligen dus, heerst een andere realiteit. Telkens als de Vlamingen na lang aftasten dan eindelijk met een alreeds vercompromist, dus gecompromitteerd voorstel naar buiten komen, wordt het onvoldoende geacht, weggelachen, weggehoond, bot afgewezen. Het is per definitie onvoldoende, en het kan eigenlijk nooit voldoende zijn omdat de Franstaligen in laatste instantie blijven vechten voor het status-quo. Dat is wat in 2007 in Hertoginnedal is gebeurd, toen Jo Vandeurzen na weken onderhandelen eindelijk de tot 90 aparte puntjes geatomiseerde Vlaamse resoluties naar voren schoof. De volgende dag stond er een lijst met tot pietluttigheden geridiculiseerde Vlaamse voorstellen op de voorpagina van Le Soir.
Exact hetzelfde gebeurde met Jean-Luc Dehaenes voorstel aangaande Brussel-Halle-Vilvoorde in april van dit jaar. Dehaene had vooraf alle partijen geconsulteerd en dacht een tekst te hebben geproduceerd die juist omwille van die consultaties kon beschouwd worden als een geheel dat een evenwichtig compromis nastreeft tussen vaak tegengestelde stellingen. De Franstaligen hebben dat van tevoren afgetoetste compromis waar veel Vlaamse toegevingen in zaten, onmiddellijk afgewimpeld als imbuvable en als een Vlaamse catalogus. Ineens werd de staatsman Dehaene door de Franstaligen als Vlaming weggezet, precies zoals ze de heel federale afscheidsnota van Guy Verhofstadt van begin 2008 hadden afgedaan als tenslotte niet meer dan de nota van een Vlaming. Waar staan de Vlaamse Belgicisten nu met hun staatsmanschap en hun compromissen? Waar stond Mark Eyskens toen, en waar staat hij nu, met zijn arrogante oproepen tot de staatszin van de Vlamingen? Waar waren nu de verzekeringen dat het de Franstaligen echt menens was in de toenadering?
Ondertussen heeft Dehaene, omwille van discretie, zijn voorstellen niet openbaar willen maken. Als compromissen dan toch zo eerbaar zijn, waarom publiceert CD&V die voorstellen niet? Waarom wou deze partij tijdens de campagne van de kiezers een blanco-cheque krijgen, puur drijvend op de vage theorie van de compromissen zoals gepropageerd door de bevriende media, maar zonder dat ze ons zou vertellen om welke concrete compromissen het eigenlijk ging? We weten ondertussen dat de kern van de zaak een verregaande apparentering was die het virus van Brussel-Halle-Vilvoorde naar Leuven zou exporteren. We weten het, maar niemand heeft het ons gezegd. Zeker niet de compromispredikanten, die op zon compromis toch plaatsvervangend trots zouden moeten zijn.
Wat we zeker weten is dat de huidige onverzettelijkheid van de Franstaligen inzake Brussel-Halle-Vilvoorde voortkomt uit een compromis dat Guy Verhofstadt en Johan vande Lanotte in 2005 met de Franstaligen bijna hadden gesloten, maar dat gelukkig werd verhinderd omdat Hugo Schiltz via een telefoontje Geert Lambert even uit de betovering van het compromis met de regimemacht had geschud. Dat wil zeggen dat de huidige Vlaamse tegenaanval van juni-juli 2010, democratisch gelegitimeerd vanuit de grondstroom, enkel en alleen moet dienen om het onheil van het bijna-akkoord van Verhofstadt en van het bijna-compromis van Dehaene terug te schroeven, en helemaal niet, zo vrees ik toch, om substantiële vooruitgang te maken.
Maar niet alles blijft voor het grote publiek verborgen. Sommige dingen sijpelen diep in de aarde van het geheugen binnen. Het resultaat is dat de grondstroom heeft teruggebliksemd. Historisch is niet alleen de overwinning van de N-VA, maar zeker ook de nederlaag van CD&V. Deze partij is verworden tot een filiaal van de christelijke arbeidersbeweging, die steevast de Belgische structuur blijft verdedigen, zoals Bart Brinckman in De Standaard van 3 juli jongstleden schrijft. CD&V is gereduceerd tot haar Belgicistische vleugel (Eyskens, Vanackere, gedeeltelijk Leterme zelf), die de enorme verantwoordelijkheid draagt de christendemocratie te hebben teruggebracht tot de laagste score ooit. De Belgicistische vleugel heeft het graf van de christendemocratie gedolven, omdat hij de grondstroom niet heeft onderkend. Dat moet deze tendens zeer kwalijk worden genomen, omdat hij in een vlaag van verbijsterende doel-middel-verdraaiing, de mij dierbare christendemocratie aan het Belgicisme heeft opgeofferd. Zo heeft ACV-voorzitter Luc Cortebeeck het bestaan om in naam van het Belgicisme zijn militanten een stemadvies te geven voor een anti-vakbondspartij. Dit is om te huilen hoe stom. Op die manier heeft CD&V de V laten vallen, zo uiteraard ook de C verzwakt, en de D al helemaal verwaarloosd omwille van het apparaat.
Dodelijke compromissen
Tot nog toe hebben we gezien dat het gepraktiseerde gemoraliseer aangaande het compromis vooreerst de staat België niet heeft vooruitgeholpen; het heeft alleen de desintegratie van de staat nog wat uitgesteld. Vermits het om een retorische truc gaat en een culpabiliseringsstrategie richting Vlaanderen, was dat dan ook het minimalistische doel: het behoud, niets meer. Het maximalistische doel is een wanhopige en tot mislukken gedoemde poging België opnieuw uit te vinden op morele grondslagen, met hier en daar een tweetalige school, met een zogenaamd federale kieskring in zijn leugenachtige Pavia-versie, en met allerlei verbroederingskunststukjes voor het multiculturele voetvolk. Maar zoals gezegd, dit maxi-doel mag opgeborgen worden. Bij elke verkiezing lijken de Belgavox of de Re-Bel opvoeringen een beetje minder levend. Blijft alleen het mini-doel, en dat heeft dan weer als enige motivatie: geld. Elk jaar uitstel levert de Franstaligen een cheque op van 6 tot 12 miljard.
Het gepreek over het compromis heeft al evenmin Vlaanderen vooruitgeholpen, integendeel. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling, en op die manier is het dan toch gedeeltelijk in zijn oogmerk geslaagd. Als onderdeel van de culpabiliseringscampagne heeft het vele Vlamingen, met name die mensen die gevoelig zijn voor de moreel multiculturalistische mensenrechten-argumenten van de Franstaligen, inderdaad ideologisch geblokkeerd. Het heeft de gemeenschaps- en natiegevoelens in Vlaanderen met een doelbewuste desensibiliseringscampagne proberen in te dammen. Toch zijn vele mensen die in de grondstroom leven gaan merken dat ze in een Platonische grot allerlei verhaaltjes over zichzelf moesten leren onder meer de boodschap dat er buiten het strikt Belgische kader geen politiek mogelijk is. Deze Vlamingen hebben de simulacra van zich afgeschud.
Zoals we al zagen heeft de bewustzijnsmanipulatie over dialoog en compromis de partijen die zich eraan hebben bezondigd al evenmin vooruitgeholpen. In het geval van zowel Open VLD als CD&V is het werk van soms twintig jaar wederopbouw vernietigd. Dat is wat ik bedoelde toen ik aankondigde dat ik het over suïcidale dialoog en rotte compromissen zou hebben. Het toppunt van verblindheid in dezen was natuurlijk de campagne van CD&V-voorzitster Marianne Thyssen. Zoals zelfs de mea-culpa werkgroep van de partij ondertussen heeft toegegeven, was in de campagne het contact met de grondstroom totaal zoek. Maar ben je dan nog wel een partij als je zo diep bent weggezakt in precies die staatsraison die de mensen niet meer willen? Ben je dan nog wel politiek bezig? Wie het in zijn hoofd krijgt het compromisdenken en de dialoog dan ook nog eens tot campagneslogan te verheffen is gewoon ver heen, en doet zeker niet meer aan politiek in de normale betekenis van het woord.
Wat de moraaltrompetters van het compromis eigenlijk uitbazuinen is dat politiek antagonisme nefast is, en dat in laatste instantie een politiek streven nergens toe leidt. Politiek is niets meer dan dialoog. Chantal Mouffe, een Waalse politicologe die lang in Latijns Amerika heeft gewerkt en die nu aan de universiteit van Londen doceert, heeft op het verschil tussen beide houdingen gewezen. Als links geïnspireerde filosofe heeft ze de politieke theologie van Staatsrechtler Carl Schmitt weer van onder het stof gehaald, die beweerde dat het in de politiek wel degelijk om strijd ging, en niet om consensus. Voor Mouffe is een basisconsensus omtrent de democratische basis-vormvereisten meer dan voldoende. Van dan af aan begint de antagonistische confrontatie. Ik heb altijd gezegd dat de Belgicistische propaganda van onze Vlaamse cultuurdragers geïnspireerd wordt door een apolitieke of zelfs een antipolitieke houding. Voor hen is het communautaire conflict in België geen voorwerp van politiek, maar zit het in het register van de moraal. Precies met behulp van deze opvatting bedrijft de Francofonie haar machtspolitiek tegenover Vlaanderen. Alles goed en wel beschouwd is er dus wel degelijk een partij die van deze compromisvoorspiegelingen beter wordt. Daarin ligt nu juist de ironie van het compromisdenken.
De ironie van het compromis
Er is namelijk een constante in de Belgische politiek sinds de Lambermontakkoorden van Verhofstadt en Vande Lanotte, en die is door de overwinning van de N-VA allerminst gewijzigd. Men wil ons namelijk doen geloven dat Belgische staatshervormingen mee zullen gedragen worden door een Francofone minderheid die zelf zegt dat ze demandeur de rien is, en die daarenboven nog eens over vetos, grendels en alarmbellen beschikt om datgene wat zij niet wil ook aan de meerderheid te ontzeggen. Vanuit zon comfortabele positie kan men de voorstellen van de vragende maar afgeblokte meerderheidspartij afdoen als oekaze en Diktat. Vooral het woord Duitse woord Diktat wordt dan met graagte in de Franstalige mond genomen. Het doet zon beetje denken aan de umlaut op de u van Brüssel. Je zit direct in het juiste sfeertje om de vragen van de Vlamingen verdacht te maken. Di Rupo gebruikte het woord in 2007. Ik ben benieuwd wanneer het Diktat weer eens opduikt.
Dat wil zeggen dat er voortdurend op Vlaamse compromisbereidheid wordt aangedrongen terwijl de Franstaligen zelf niet meer willen compromitteren op hun veroveringszucht van Vlaams Brabant. Sinds Verhofstadt hen in het bijna-akkoord van 2005 de hemel heeft beloofd, zullen ze niet afstappen van de uitbreiding van Brussel, van de corridor met Wallonië via Sint-Genesius-Rode, van hun inschrijvingsrechten in twintig andere gemeenten van Brussel-Halle-Vilvoorde en Vlaams Brabant, tot Zemst in het noorden en Gooik in het westen. Wat zou men anders verwachten? De paars-Vlaamse compromisbereidheid had hen dat allemaal bijna gegeven! De waarheid is dat Vlaamse staatsraisonpartijen uit eerlijke schaamte niet willen naar buiten komen met de rauwe realiteit van de Franstalige onverzettelijkheid, omdat dan het verhaaltje van het compromis als een kaartenhuis instort. Het zijn namelijk de Franstaligen die van geen onderhandelde oplossing willen weten. Het is juist het omgekeerde van wat de Vlaamse editorialisten schrijven. Het zijn de Franstaligen die niet willen onderhandelen.
Het zijn zelfs de Franstaligen die de separatisten zijn. Ze zijn dat in een eerste betekenis omdat ze op die manier (ongewild?) een electorale ontploffing in Vlaanderen zullen veroorzaken. Maar er is een tweede betekenis, en die wordt perfect geïllustreerd door een uitspraak van Maingain nog deze week: nog liever een onafhankelijk Vlaanderen dan een confederalistisch België. Vertaald in goed Nederlands: als wij Franstaligen een confederalistisch België moeten dulden waarin we onze privilegies moeten opgeven, dan stappen wij er nog liever uit. Precies dat was de betekenis van de splitsing der politieke partijen vanaf 1968: zowel bij de CVP als bij de BSP als bij de liberalen waren het de Franstaligen die er zonder boe of bah te zeggen zijn uitgetrokken. De demografie en de democratie waren teveel voor hen. Er waren in elk van die partijen nu eenmaal te veel Vlamingen, en daar moet je dan de macht mee delen. Dat konden zij niet dulden. En dat kunnen zij niet omdat ze het zo gekoesterde concept of het project België niet echt willen assumeren Maingains uitspraak past precies in die logica.
En dat brengt ons, beste vrienden, op de tweede Latijnse spreuk van de dag:
II. Timeo Danaos et dona ferentes
(Vrij vertaald: Ik wantrouw journalisten, zeker als ze zeep verkopen).
Naast pulp, is zeep een ander geschikt materiaal om het niveau van de Vlaamse pers te evalueren.
Zoals u weet staan journalisten in Vlaanderen laag aangeschreven. Volgens een peiling (een echte, geen Woestijnvispeiling...) vinden we ze onderaan bij de minst betrouwbare beroepen, naast de verkopers van tweedehandswagens, de pooiers en de politici.
In dat verband is het begrip soap-opera interessant: oorspronkelijk een radio-feuilleton uit het Amerika van de jaren 30, speciaal voor de zeepfabrikanten geschreven, om er tussendoor gemakkelijk hun reclame in kwijt te kunnen. Zeepreclame uiteraard.
Langzamerhand is dat woord soap spreekwoordelijk geworden voor een verhaal zonder begin of einde. De zeepopera houdt ons eindeloos aan het lijntje over personages die er maar niet uit geraken, en elke dag opnieuw hun diplomatieke conferentie houden, tot de tekstschrijvers hen eruit schrijven.
Het is dus de zeep die het verhaal in gang houdt. België is een zeepbel, ontstaan uit een 19de eeuwse soap-opera, genaamd De Stomme van Portici, de enige opera waarin de hoofdfiguur niet zingt. Dat is al een belangrijke vingerwijzing: de Belg heeft geen stem, en zelfs indien hij stemt als Vlaming zal hij weer eindigen als Belg. Uit zeep zijt gij ontstaan, tot zeep zult gij terugkeren.
De Belgische soap dus. Hopeloos, maar niet ernstig. Het nieuws is fake, zoals de Franse mediafilosoof Jean Baudrillard al stelde. Vooral in dit apenland. Heel de fameuze Wetstraat heeft een enorm hoog feuilletongehalte. Ik raad u echt aan, het TV-nieuws met die ogen eens te bekijken. We zien elke dag ministers hijgen, met dikke dossiers onder hun armen, en stotteren achter bosjes microfoons. We zien limousines aan en af rijden, maar we beseffen niet eens meer dat dit theater is, door kranten en televisie geënsceneerd. Dààr zitten de soapschrijvers!
Regeringen worden gevormd, regeringen vallen, politici worden gemaakt én gekraakt, in een tempo en op een tijdstip dat veeleer de goede orde van het verhaal moet dienen, de regels van het goed scenario, dan een echte politieke logica. Hetgeen Mark Grammens de terechte uitspraak in zijn Journaal ontlokte: De media bekommentariëren en bekritiseren de politiek niet meer, ze zijn de politiek geworden.
Ondertussen leren wij, burgers, leven met de status van toeschouwer, alles speelt zich af als in een film, wij kunnen en mogen niet ingrijpen in het feuilleton. Doen we dat toch, door bijvoorbeeld voor de verkeerde partij te kiezen, dan zullen de media de foute acteurs eruit schrijven en het verhaal een extra dosis glijmiddel te geven.
En dat, beste vrienden, is momenteel aan het gebeuren in de nieuwste soap-opera, genaamd De terugkeer van Bart De Wever naar het vaderland , vrij naar de 17de eeuwse opera van Claudio Monteverdi Il ritorno d'Ulisse in patria,- toevallig volgend seizoen door de Vlaamse Opera geprogrammeerd.
In Ulysses herkennen we natuurlijk Aeneas, de Romeinse held die ons de citaten aanleverde voor deze toespraak. Ik vertel u even de korte inhoud van deze opera, en u zult direct begrijpen waarom er vandaag in Vlaanderen plotseling zoveel Latijn gesproken wordt.
Eerst de proloog.
In juni 2004 stemt zowat een kwart van de Vlamingen op een Vlaams-radicale onafhankelijkheidspartij, het Vlaams Blok. De partij kanaliseert een fundamentele anti-establishment onderstroom die zich tegen de Belgische staat richt. Heel het Ancien Régime, de francofonie, het paleis, maar ook de Vlaamse linkerzijde, zit met de handen in het haar. Want het cordon sanitaire, en een politiek proces tegen deze partij, kunnen die onderstroom blijkbaar niet stremmen.
Het eerste bedrijf speelt dan in februari 2009 , wanneer N-VA-voorzitter Bart De Wever dé grote hype wordt van het Woestijnvisprogramma De slimste mens , en aansluitend de Vlaamse verkiezingen wint. Het Vlaams-Belgisch establishment, met de media voorop, ruikt zijn kans: misschien valt er met deze frieten-etende, nukkige papzak vol droge humor wel een deal te sluiten, een new deal, en dan zijn we van dat staatsgevaarlijk Belang af.
En ik wil hier niets afdoen aan de grote politieke en intellectuele allure van Bart De Wever, integendeel. Maar het toont aan, dat zelfs mensen met grote klasse op een zeker moment acteurs worden in een verhaal dat ze niet zelf geschreven hebben. En ik verdenk de media hier echt van bewuste kwade trouw, als soapschrijvers in dienst van het regime.
Men begon vanaf dan van het democratisch Vlaams-nationalisme te spreken, om het goed te onderscheiden van dat duivelse separatisme, dat per definitie ondemocratisch was. Ook het woord confederalisme werd een hype: niemand kon zeggen wat het was, maar het was de zoveelste scheut zeep in het Belgische darmenstelsel.
Een Latijn-sprekende Boergondiër uit Mortsel dus, als tegengif tegen de staatsgevaarlijke zwarten. Bijkomend voordeel was, dat men zo de Vlaamse beweging kon verdelen, volgens het Latijnse spreekwoord divide et impera , in het goed Nederlands: verdeel de Vlamingen en heers. De N-VA voorman kreeg een vaste column in De Standaard, en was voor de rest van het VRT-scherm niet weg te branden.
Het 1de bedrijf eindigt, zoals in de beste opera-tradities, met een klimaks en een keerpunt. Op 13 juni 2010 wordt, -in wat nu al de geschiedenis is ingegaan als de woestijnvisverkiezingen,- N-VA de grootste partij van Vlaanderen en zelfs van België. Concurrent Vlaams Belang krijgt zware klappen. Opdracht geslaagd? Ja, maar een beetje te veel: 25% hoefde nu ook weer niet. Want staat er ook in de statuten van die partij niet dat ze de Vlaamse republiek als einddoel beoogt?
La République flamande??? Soyons raisonables, monsieur De Wever
Het tweede bedrijf is dan helemaal gewijd aan intrige en gespin. Vanaf dan zie je een andere toon opduiken in de Vlaamse pers. Kersvers informateur De Wever en PS-voorzitter Di Rupo worden als een onafscheidelijke tweeling opgevoerd, twee Mandelas (sic!), de dikke en de dunne, Obelix en Asterix, die samen het vaderland moeten redden. De radicale achterban van N-VA kijkt met argusogen toe: waar ligt dat vaderland van hun leider nu eigenlijk? En heeft Obelix al niet teveel van die Belgische toverdrank binnen?
Op 18 juni spreekt Bart Sturtewagen in DS nog duidelijkere taal, eigenlijk een niet mis te verstane waarschuwing: onder de titel Meer Bracke, minder Maddens, wordt N-VA gesommeerd om elke Vlaamse radicaliteit af te zweren, en de neo-Belgicistische lijn van de loge te bewandelen.
Een gratis lavement dus, om de bruine korstjes weg te werken die nog rond deze partij mochten hangen.
Tegelijk wordt het politiek programma van N-VA nu verzopen in een personencultus die de voorzitter opnieuw herleidt tot een stripverhaalheld die kilos frieten achterover slaat, vergezeld van twee Drakenburgers, een reuzenbrochette, tartaarsaus en blikjes bier, dit alles afkomstig van frituur t Draakske.
Verzeping dus,- of moeten we hier spreken van Belgische mayonaise die eindelijk pakt?
Eind juni schakelen de media nog een versnelling hoger, en dan wordt het echt surrealistisch.
In de commentaren en analyses wordt de idylle tussen De Wever en Di Rupo sexueel-mystieke allures toeschreven, van de Vlaamse hetero die het met de Waalse homo doet,- eenheid in verscheidenheid,-een cohabitatie die zal bezegeld worden in het vers opgemaakte bed van het herboren België.
Ik verzin niets, het staat er zo: Belgen zijn joviale mensen. Belgische politiek moet dat ook zijn. Geen twijfel dat Di Rupo en De Wever voor elkaar en voor België zijn gemaakt. Een homo en een hetero, ze vervolledigen elkaar, zo juicht een columnist in De Standaard op 25 juni.
Hoe die journalisten dat kluwen technisch allemaal zien, blijft een vraag. We horen ook niet te weten hoe die twee het doen, want dat is staatsgeheim. Feit is alleszins dat de Vlaamse kwaliteitspers (de Franstalige pers ronkt goedkeurend ) hier het grote glijmiddel aanlevert voor het Colloque Singulier op Griekse wijze tussen de twee politieke hoofdpersonages van het moment. N-VA en PS versnellen paringdans, kopt DS op 5 juli.
En zo wordt de republikein via een soft-pornosoap gerestyled tot de staatsman die België én de monarchie zal redden,- dat is althans het scenario. Geruisloos, geleidelijk, gestaag. Hoe zat dat nu weer met die sociale zekerheid die we gingen splitsen? En BHV? En,- een pertinente vraag die door niemand minder dan oud-VRT journalist Walter Zinzen wordt gesteld: Wie van de bijna 800.000 kiezers van Bart De Wever zou de bedoeling hebben gehad om Di Rupo als premier te krijgen?
Doe van het woord preformateur de eerste letter weg, en je weet wat de missie van Di Rupo is: un réformateur de letat belge.
De epiloog van onze amoureuze soap, beste vrienden, zal ik u voorspellen, aan de vooravond van 11 juli.
Ofwel doet De Wever wat de media hem dicteren, namelijk België redden en mee in de ziekelijke logica van het compromis verstrengeld geraken. Dan zullen de vreugdekoren in Wallonië, Brussel en ten paleize luid jubelen. Heimelijk hoopt men dan op een nieuw Volksuniescenario, een schisma in de Vlaamse beweging, waarna de traditionele partijen het laken weerom naar zich toe kunnen trekken.
Ofwel zal Bart De Wever het toneel op tijd verlaten en zich uit de onderhandelingen terugtrekken. De media zullen hem dan laten vallen, en verketteren als de man die bij Leterme in het vagevuur mag gaan sudderen, of in de hel bij het Vlaams Belang. Gezellig, met zn allen in het cordon, waarom niet, er zijn daar plaatsen vrijgekomen na 13 juni.
Dan, pas dan, ontstaat er de mogelijkheid van een breed Vlaams onafhankelijkheidsfront. Het klinkt hard, maar zo liggen de historische kaarten: wij moeten rekenen op het tijdig uiteenspatten van de surrealistische zeepbel, om onze kansen op een echte Vlaamse staatsvorming te vrijwaren.
Besluit: niet deelnemen, maar de spelregels veranderen!
Ik ben begonnen, beste vrienden, met een knipoog naar 1302 en de fameuze Guldensporenslag, die we vandaag vieren. Ik zal er ook mee afsluiten.
Wat is daar toen gebeurd, die 11de juli, wat is de essentie, de historische les die we moeten onthouden?
Voor mij ligt de boodschap van Groeninghe 1302 niét in de gulden sporen die Conscience bijeen fantaseerde. En zelfs niet in het al even disputabele voorbeeld van Vlaamse eendracht, want de Brabanders vochten mee met de Fransen (ik wil me in dit gezelschap dan ook duidelijk kenbaar maken als Westvlaming van geboorte, en niet als inwoner van het Brabantse Overijse )
De essentie is voor mij, simpelweg, dat het voetvolk de ruiterij onderuit haalde door zich van de gangbare regels niets aan te trekken. Ridders die zich onkwetsbaar en ongenaakbaar waanden, omdat het al eeuwen zo was, werden er door Vlaamse boerenpummels aan herinnerd dat ook voor hen de aarde maar anderhalve meter lager ligt, en ze daar met een welgemikte knots van de goedendag kennis mee kunnen maken. Down-to-earth, back to reality. Het is het verhaal van de kleren van de keizer.
In 1302 namen de onverlichte slijkduivels géén ridders gevangen om er losgeld voor te eisen, zoals dat de gewoonte was. Ze maakten ze gewoon af en aten het paardenvlees op (Jan Breydel was niet voor niets een beenhouwer). De rest van de Franse cavalerie stoof in paniek uiteen.
Rare jongens, die Vlamingen. Ze kennen niet eens de waarde van het geld!
De echte winnaar is dus, wie de spelregels herschrijft. In 1302 waren het verleden, de traditie en de vaste norm géén argument, anders hadden de Vlamingen het onmiddellijk op een lopen gezet bij het zien van zoveel ridderlijke pracht. Zoiets vind ik revolutionair, in de beste zin van het woord: de zaken gewoon omdraaien, een Umwertung aller Werte. We moeten, beste vrienden, van dat woord revolutie weer leren houden, want de Vlaamse onafhankelijkheid zal er alleen komen als we leren denken buiten de Belgische poppenkast, buiten de logica van het compromis, de lange nachtelijke onderhandelingen, de Belgische ziekte die alles en iedereen besmet wat ze aanraakt.
Ondertussen moeten wij, de 45% Vlamingen die voor een V-partij stemden, de 55% andere Vlamingen nog doen inzien dat België inderdaad een ongeneeslijke kwaal is, en Vlaanderen de remedie. Jawel, ook onze progressistische, linkse medeburgers, de culturele sector, de kunstenaars, de journalisten, zullen we ervan moeten overtuigen dat het Vlaams-republikeins project geen oprisping is van zure opas, of de natte droom van een handvol neo-nazis, maar een warm project dat de Vlaamse Gemeenschap ook tot een echte cultuurnatie kan smeden.
Op de huidige Vlaamse pers, de kranten, of de publieke omroep, of de commerciële omroep, moeten wij hier niet rekenen. Zij zullen de Belgische kaart blijven trekken, het zit in hun conformistische marktlogica ingebakken.
Voor die sensibilisering hebben wij dus een eigen, nieuw medium nodig, een krant, een TV-zender, of desnoods beginnen met een weekblad. Radicaal, kritisch, zelfkritisch, cultureel bewust. Slim, breeddenkend, met veel zin voor humor en ironie. Een remedie, niet alleen tegen het Belgische compromis, maar ook tegen de pulpcultuur en de zeepjournalistiek die deze monarchie rechthouden. Misschien is Vlaanderen daarvoor te klein en moeten we het samen met Nederlandse republikeinen doen: ook bij onze Noorderburen is er wellicht plaats voor een nieuwe kwaliteitskrant, nu Peter Vandermeersch verkast naar NRC-Handelsblad...
Geen preformatie of reformatie of evolutie dus, maar revolutie. De klassiek-traditionele sporen van de Vlaamse beweging, stammend uit de 19de eeuw, moeten nu verbreden en opgaan in een republikeinse volksstroming die de Vlaamse natie in het Europa van de 21ste eeuw positioneert, zelfbewust, zonder complexen. Dat zal een schok geven, een heilzame schok, die doorheen heel Europa zal zinderen.
Voor deze shockterapie hebben wij een nieuwe journalistieke cultuur nodig. Schrijvers, denkers, scherpzinnige lastposten, kritische massa. Zij moet het in de soap verzopen lees- en kijkpubliek terug wakker schudden en goesting doen krijgen in de kracht van de waarheid.
Het zal er komen, het moet er komen. Voor minder moeten we niet gaan. Mogen we niet gaan.
Met heel wat vertraging en met volgende lezers-reactie van mijnentwege op de 11 Juli-tekst van Johan Sanctorum (hieronder) :
Vooral de idee van een nieuw blad voor Nederland en Vlaanderen samen blijft voor mij en hopelijk voor velen, nazinderen in Uw artikel.
U benoemt, wat zeldzaam is,de dingen bij hun juiste naam en daarvoor zal U eeuwige roem verwerven. Toch bij die Vlamingen van de harde lijn. Minder bij de lauwen en al helemaal niet bij de zeepfabrikanten en hun slippendragers. Wij zijn met velen die dezelfde strijd strijden, weliswaar met minder talent, maar juist daarom met evenveel overtuiging als U.
Niet opgeven, man, Vlaanderen heeft nood aan voortrekkers!
***********************
Wat er wel klopt, beste Johan, is dat de twee middeleeuwse mechanische uurwerkslagers (Manten en Kalle) die bovenop het Belfort stonden, na de verloren slag bij West Rozebeke in 1382, door de Fransen geroofd, en als oorlogsbuit weggesleept werden naar Dijon, waar ze tot op de huidige dag de O.L.Vrouwentoren versieren.
De Vlaamse media en de Belgische ziekte - 11 juli 2010
By Johan Sanctorum
Aangemaakt 10/08/2010 - 15:46
11 juli-toespraak van Johan Sanctorum voor het Mechelse Guldensporenkomitee, en elders te velde
Beste vrienden
Het verhaal van de Gulden Sporen is een schoon verhaal, 11 juli is een tof feest, de leeuw is een edel dier, Vlaanderen is een fijn land met een "prachtvolk", zoals ik ooit eens een politicus hoorde jubelen.
Het is misschien allemaal té schoon om waar te zijn. Dat van die gulden sporen is door ons aller Hendrik Conscience verzonnen, er schijnt niets van te kloppen. De leeuw schijnt in die tijd een luipaard geweest te zijn.
11 juli is niet eens een officiële feestdag. En Vlaanderen, tja, wat is dat voor iets? Een Noord-Belgische regio? Een deelstaat zonder bevoegdheden behalve voor het schilderen van de verkeerspalen? Een land op zoek naar zichzelf, naar echte autonomie? Of houden we het toch maar bij de Lamme Goedzak die wel droomt van een onafhankelijk Vlaanderen, maar die, bij het wakker worden, verschrikt naar zijn portefeuille tast?
Ik zal u vandaag een kort relaas brengen over de vrije, onafhankelijke pers die wij niét hebben, en de Belgische ziekte, die jammer genoeg wél bestaat, en springlevend is. En over de manier hoe dat schrale Vlaamse medialandschap liever de ziekte dan de remedie verspreidt.
We weten allemaal dat de Belgische constructie het gevolg is van een diplomatieke conferentie in het 19de eeuwse Europa, na de nederlaag van Napoleon. Wij zijn een bufferstaat, een stuk asfalt tussen Frankrijk, Nederland, Duitsland, en Engeland. Meer moet dat niet zijn, meer mocht dat niet zijn: het België van 1830 was per definitie een restgebied, waarvan de inwoners zich ook navenant moesten gedragen: als restburgers. En waarvan de cultuur zich ook zo moest affirmeren: als een tamelijk onbenullige mossel-met-friet-cultuur, in stand gehouden door het fameuze Belgische compromis,- de manier om alles kapot te negociëren en in een flou artistique te verdrinken.
Het compromis-denken, ons door de geschiedenis opgedrongen, wordt gekenmerkt door angst voor verandering en is verslaafd aan de impasse. Het is zelfs existentieel besmettelijk: het tast mensen aan, geesten, groepen, structuren, het creëert een laissez-faire-mentaliteit. Niemand durft nog ten gronde te denken en waarheden te benoemen.
De kwalificatie van Karel De Gucht, over België, als een permanente diplomatieke conferentie, is dus nog niet zo slecht gevonden: de 19de eeuw duurt bij ons eeuwig. Want langzamerhand heeft het diplomatieke bakkeleien een permanent karakter gekregen, en baarde het een politiek en institutioneel gedrocht, dat misschien nog best te beschrijven is als een kakmachine, met dank aan onze grote kunstenaar Wim Delvoye. België verteert alles, ook zichzelf
Wat is nu de rol van de Vlaamse media in dit verhaal van de verdwazing en het eeuwige uitstel? Hebben wij een kwaliteitspers, die ongenadig als een luis in de pels van het regime zit, en voor veel jeuk zorgt? Hebben wij kranten, weekbladen, TV-zenders die de diplomatieke conferentie ontmaskeren en de zeepbellen doorprikken?
Of maken die media veeleer deel uit van de Bouillon belge, en roeren ze mee in de stoofpot die al bijna twee eeuwen suddert, en waar alle vaste substantie al lang is opgelost?
Ik zal proberen te antwoorden door twee Latijnse spreuken te parafraseren, twee citaten uit de Aeneïs van Vergilius, het verhaal van de Trojaanse held Aeneas, die na 10 jaar zwerven de stad Rome stichtte.
Zoals u weet zijn de Latijnse spreuken weer in de mode, en ik ben het aan mijn familienaam bijna verplicht om hier niet achter te blijven
I) Ab uno disce omnes
(Vrij vertaald: Lees vandaag één krant, en je hebt ze allemaal voor een heel jaar gelezen)
Toen Frank Thevissen en ikzelf onze essaybundel Media en Journalistiek in Vlaanderen presenteerden,- dat was de herfst van vorig jaar-, schilde ik tijdens mijn uiteenzetting een portie aardappelen voor het avondmaal, en gebruikte daarvoor een exemplaar van De Standaard als onderlegger. Voordien al had die krant in onze handen spontaan vlam gevat op de Antwerpse Meir, een hele tijd voor mevr. Colen op het idee kwam. Hoofdredacteur Peter Vandermeersch zag het filmpje op U-tube, reageerde furieus, en deed wat zijn krant in zon geval moest doen: ons boek doodzwijgen.
Ik vind dat een grove miskenning van een gebaar dat als een teken van erkentelijkheid bedoeld was: Peter Vandermeersch, in 2007 uitgeroepen tot marketeer van het jaar, is nu eenmaal dé man in Vlaanderen die een krant heeft teruggebracht tot haar absolute essentie, namelijk die van een kwart kilo bedrukt papier, waarvan de houdbaarheid de 24u niet overstijgt. Pulp dus, datgene waaruit een krant wordt gemaakt, en waarin ze terug opgaat. Uit pulp zijt gij ontstaan, tot pulp zult gij terugkeren.
Ooit waren kranten opiniemakers of informatie-overbrengers, en liefst beide. Nu zijn het in de eerste plaats glitterige consumptieproducten, waarvan het entertainmentgehalte primeert. De marketeers hebben de redacteurs naar de kelders gestuurd en leggen hun nieuwe normen op: een krant moet vlot lezen, vooral niet hoekig of tegendraads zijn, en met uitknipbare hoekjes om DVDs of flessen wijn te winnen. Meer oplage betekent hogere reclametarieven, en daar draait het uiteindelijk allemaal om. De overheidssubsidies, zogenaamd om de kwaliteitspers in stand te houden, zijn ook mooi meegenomen. En vreemd: sinds de marketeers het hebben overgenomen, gaan Vlaamse kranten en weekbladen steeds meer op elkaar gelijken. Lees er een, en je hebt ze allemaal gelezen: De Standaard, De Morgen, Het Laatste Nieuws, Dag Allemaal , allen denken ze commercieel en brengen ze hetzelfde soort pulpnieuws.
In dat bewuste boek ga ik uitvoerig in op de oorzaken van die commercialisering. Er is uiteraard de globalisering en de explosie van het vrijemarktdenken, waarin alles te koop is aan de prijs van de dag, ook ideeën of informatie.
In onze contreien werd daarenboven op het einde van de jaren 60 de zgn. ontzuiling ingezet: het loskoppelen van media van hun ideologische achtergrond. Voordien had je katholieke, liberale en socialistische kranten,- een typisch uitvloeisel van het Belgische machtsevenwicht. Het was geen echt voorbeeld van intellectuele breeddenkendheid, maar je wist wat je eraan had: blauwe informatie bij het Laatste Nieuws, een rozerode kijk op de wereld bij de Volksgazet, en onvervalste tsjevenpraat bij de oude Standaard onder het AVV/VVK-banier.
De fameuze Mei 68-beweging heeft een beslissende stoot gegeven bij het slopen van die 19de eeuwse zuilen. Op zich was dat geen slechte zaak. De revolutionairen van toen hadden, begin de jaren 70, de kans kunnen grijpen om een echte kwaliteitskrant op te richten: rebels, scherpzinnig, goed-geïnformeerd, ongenadig-kritisch voor het regime, on-Belgisch in alle opzichten. Maar dat gebeurde niet: handige jongens zoals Paul Goossens, ooit kandidaat-pastoor, dan gauchistische studentenleider, even later redacteur van de toen nog katholieke Standaard, en tenslotte weer journalistiek boegbeeld van de linkse De Morgen, roken hun kans om het establishment te veroveren, waar ze zo tekeer tegen waren gegaan.
Afgezien van enkele eenzame rebellen zoals Mark Grammens of Johan Anthierens, verkozen ze om het op zijn Belgisch te doen: diplomatiek, sluw, principeloos, en gericht op het status-quo. Het startschot voor de Vlaamse pulpindustrie was gegeven.
De hippies van weleer werden de grootste commercanten en carrieristen. De losgeslagen misdienaars ontpopten zich tot flamboyante zakenlui, of politici met ook nog een hoop lucratieve beheerdersmandaten voor een onbekommerde oude dag, of linkse intellectuelen die vanuit hun sjieke lofts de wereld met hun politiek-correcte meningen verblijdden, beter bekend als la gauche caviar. Zij hebben in de jaren 90 paars aan de macht gebracht: de hemel-op-aarde in de vorm van een Belgische modelstaat, die achteraf maar een kartonnen decor bleek, en nu al lang met het groot vuil is meegegeven.
Maar er is nog een andere reden waarom men in Vlaanderen voor commercialisering koos. Met de verbreding van het na-oorlogse flamingantisme tot volksbeweging, en het succes van de Volksunie in de jaren 70, werd de vraag ook steeds sterker naar een Vlaams-nationale zuil: een totaalaanbod van diensten, structuren, media, een groots socio-cultureel netwerk dat de voorafspiegeling zou vormen van een zelfstandige Vlaamse staat. Een echte Vlaamse krant, republikeins van inspiratie, zou daarvan de intellectuele motor vormen.
Daar is dus niets van in huis gekomen. Het Vlaams-Belgisch establishment zag het gevaar van een échte Vlaamse krant aankomen, en koos bewust voor vermarkting, vervlakking en verkleutering. De Vlaming moest niet lastig gevallen worden met analyses, onaangename waarheden, en zeker niet met opruiende republikeinse praat, maar des te meer met weetjes over de pruik van Naomi Campbell, de scheiding van Sandra Bullock, of het reilen en zeilen van het koppel Bart Kaëll/Luc Appermont.
De krant als domhouder, de Vlaamse media als instrumenten van een door het Belgisch compromis aangedreven infantiliseringsproces?
Feit is, dat Belgisch patriottisme en vrijemarktlogica elkaar perfect vonden. De nieuwe marketeers zouden dat varkentje van de hardnekkige, on-Belgische, verzuurde Vlaming wel eens wassen. Want het separatisme is per definitie zuur en zwart, en Vlaanderen moest aangezoet en witgewassen worden, alles moest hip zijn, grappig, onnozel. En jawel: op de duur word je er ook onnozel van, de verpulping werkt: mensen raken het kritisch denken ontwend, en verteren alleen nog lichte kost zonder kauwen.
Het beste bewijs dat er op de achtergrond van de commerciële logica een agenda meedraait van hersenspoeling en bewustzijnsvernauwing, is het feit dat de VRT dapper meeging in dat verpulpingsproces. Hoewel men zich eigenlijk alleen om kwaliteit en objectiviteit moest bekommeren, bestudeerde men op de Reyerslaan vooral de kijkcijfers, en was vervlakking troef, in het zog van concurrent VTM.
Dit betekent dat de openbare omroep,- de omroep waar u en ik allen aandeelhouders van zijn- zich gaandeweg de dynamiek van een commerciële omroep heeft eigen gemaakt, met alle gevolgen van dien: een schrikwekkende dominantie van oppervlakkige entertainmentcultuur, een voorliefde voor de lullige Vlaming die in Man-bijt-hond wordt opgevoerd, een Woestijnvisdictatuur van de jolige frats, het verbrokkelen van informatie en duiding in hapklare, gemakkelijk verteerbare brokken kortnieuws.
Gangmaker van deze evolutie was o.m. een zekere Siegfried Bracke, nu notoir kopstuk van een succesrijke V-partij. Vanuit het niets kreeg het wit VRT-konijn ruim 100.000 voorkeurstemmen achter zijn naam. De verkleutering heeft zijn effect blijkbaar niet gemist
En dat brengt ons, beste vrienden, op de tweede Latijnse spreuk van de dag:
II. Timeo Danaos et dona ferentes
(Vrij vertaald: Ik wantrouw journalisten, zeker als ze zeep verkopen).
Opmerking : t Pallieterke was deze week pas op vandaag, woensdag, digitaal beschikbaar voor mij, Digitalia, d.i. iemand die van uit het verre (en dus veilige) Italia alles wat in de Heimat ofwel Linx, ofwel progressief of vooral iedereen die belgicist is, met een electronisch zwaard in de grond slaat. Een beetje zoals U straks hier op dit blog bij Johan Santuorum zult kunnen lezen in zijn 11 Juli-causerie over de Vlaamse toendertijd nieuwe strijdmethode op het Groeningeveld. Die bestond er in geen heilige huisjes te sparen in ruil voor de moneten van hogerhand, en om integendeel de tegenstrever voor dood op het slagveld achter te laten.
Is een goede strategie, zo lang als die tegenstrever voor dood blijft liggen!....
Zeg eens : doen de Franscouillons het misschien anders, menslievender?
Maar om op t Pallieterke terug te komen : ik wens van op deze hoge ultramontane (*) uitkijkpost een zekere Dirk Callens uit Beveren geluk te wensen met zijn schitterende vinding die hij deze week als lezersbrief instuurde. Hij schrijft namelijk dat er geen in- of pre- formateur nodig is, maar een TRANS-formateur. Inderdaad, een transformateur om de zwakke uitstervende belgicistische gelijkstroom om te zetten in een alles verschroeiende hoogspanning van 10.000 Volt die alles verschroeit wat op de weg van onze vrijheid in de weg staat.
Nog plezanter was binst het verlof van onze vrienden uit Ranst, de Antwerpse volkse uitdrukking, dat de pré-formanten bezig waren met bonen knopen, wat ons, West Vlamingen deed opkijken als een koe naar saffraan eten. Bonen knopen! Waar halen ze t uit! Het hêe gene naom! Maar ja, het waren volgens dat spreekwoord wel degelijk princesseboontjes die men aan elkaar wilde knopen .Daarop volgde een schaterlacht die in de stille avondstond weergalmde tot aan de overkant van het Meer van Bolsena : ik zag de Vette Vis met vingers als dikke worstjes al knopen, onder het monkelend oog van zijn kompaan : Toe jong, wat vlugger, un po piu veloce, je veux aller chez the King/ik wil naar de Keuining/Le Roi.
Na meer dan twee maand onderhandelen om water met vuur te koppelen, eindelijk de juiste woordener is nood aan een transformateur! Hoog tijd dat de Lamme Goedzakken de plaats ruimen voor vechters zoals deze die volgens Johan Sanctuorum, hebben gevochten en GEWONNEN op Groeninge! Eerst kop af! En dan pas onderhandelen!
In deze spannende tijden is het ondertussen wel plezant, een kaartje terug te vinden op het Internet, zoals onze toekomstige Heimat er binnenkort zal uitzien. Zie hierboven. In afwachting natuurlijk van de hereniging met de overige Lage Landen, zowel ten Noorden als ten Zuiden van Hart-Vlaanderen .U kunt via deze link op de commerciële site van FABULOUS FLANDERS terecht, waar een kaartje te vinden is waar ligt nu precies dat warm klopppend Hart Vlaanderenn, dat heerlijk land dat overvloeit van melk en honing ? The hidden Jewel of Europe .
Uit kiesheidsoverwegingen hebben de uitgevers nog de kaart van Groot Zwitserland niet toegevoegd, die zou meebrengen dat de Lage Landen zouden grenzen aan de Alpen ..en meer inwoners zoun tellen dan Romp-Duitsland en Romp-Frankrijk samen .Laat dat echter een droom zijn voor de volgende 100 jaar .Nooit overdrijven, hé!
*******************
Toerisme Vlaanderen niet van plan kaartje aan te passen
·dinsdag 17 augustus 2010, 17u38
Toerisme Vlaanderen ziet geen graten in het kaartje op zijn website "Fabulous Flanders" dat voor wat opschudding zorgt in Franstalig België.
Dossiers
"Als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld. We gebruiken daarom eenvoudige, heldere kaartjes. Al is de realiteit uiteraard complexer", verduidelijkt woordvoerster Lea Winkeler. Toerisme Vlaanderen is niet van plan het kaartje in kwestie aan te passen.
Het was Brussels staatssecretaris Christos Doulkeridis die dinsdag de kat de bel aanbond. Hij botste op de website "Fabulous Flanders" op een kaartje van Vlaanderen dat Brussel als Vlaamse stad afbeeldt - dus niet als afzonderlijk gewest - en Wallonië lijkt voor te stellen als buurland België. Aangezien het niet de eerste keer is dat dergelijke fouten opduiken, vermoedt Doulkeridis een "weloverwogen strategie" achter de blunder.
Maar bij Toerisme Vlaanderen zijn ze niet onder de indruk. "Wat ons betreft is de commentaar dezelfde als bij de vorige voorvallen: als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld", reageert Winkeler.
"Dit kaartje hier moet in één oogopslag duidelijk maken waar Vlaanderen ligt en welke steden de moeite waard zijn om te bezoeken." Van een bewuste strategie om Vlaanderen als onafhankelijk land voor te stellen, is zeker geen sprake.
Winkeler wijst er wel nog op dat Franstalige collegas vaak gelijkaardige vereenvoudigingen doorvoeren. "En dat is hun goed recht, want ook zij moeten proberen hun producten zo goed mogelijk aan de man te brengen", besluit ze. (Belga)
************************
(*) Ultramontaan : Ultra, over de bergen, over de Alpen, is een uitdrukking uit de godsdienst-twisten waarmee bedoeld werd de Super Pausgetrouwe Strekking als onderscheid voor de eerder vernieuwingsgezinde of Lutheriaanse strekking. Voor de enen was het een eretitel en voor de anderen een scheldwoord. Hier in deze context zou ik het willen houden op aan de overkant der Alpen Wikipedia maakte er een potje van, maar situeert wel degelijk de encycliekQuanta Cura (1864) van paus Pius IX (1792-1878) als illustratie van de Scheiding Kerk en Staat, voor en tegen .Bij JP Rondas op Klara vindt U een interessante causerie op Stembusdag 13/6, met Lode Wils over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd tussen 1830 en 1912. Het is een bloedstollend verhaal waar vooral de nefaste rol van Koning Albert de Eerste (niet de Laatste ) in de verf wordt gezet. Had die (vodde) vent woord gehouden, dan was er waarschijnlijk nu geen Vlaamse Beweging nodig geweest Zie Wikipedia op Rondas .
Opmerking : t Pallieterke was deze week pas op vandaag, woensdag, digitaal beschikbaar voor mij, Digitalia, d.i. iemand die van uit het verre (en dus veilige) Italia alles wat in de Heimat ofwel Linx, ofwel progressief of vooral iedereen die belgicist is, met een electronisch zwaard in de grond slaat. Een beetje zoals U straks hier op dit blog bij Johan Santuorum zult kunnen lezen in zijn 11 Juli-causerie over de Vlaamse toendertijd nieuwe strijdmethode op het Groeningeveld. Die bestond er in geen heilige huisjes te sparen in ruil voor de moneten van hogerhand, en om integendeel de tegenstrever voor dood op het slagveld achter te laten.
Is een goede strategie, zo lang als die tegenstrever voor dood blijft liggen!....
Zeg eens : doen de Franscouillons het misschien anders, menslievender?
Maar om op t Pallieterke terug te komen : ik wens van op deze hoge ultramontane (*) uitkijkpost een zekere Dirk Callens uit Beveren geluk te wensen met zijn schitterende vinding die hij deze week als lezersbrief instuurde. Hij schrijft namelijk dat er geen in- of pre- formateur nodig is, maar een TRANS-formateur. Inderdaad, een transformateur om de zwakke uitstervende belgicistische gelijkstroom om te zetten in een alles verschroeiende hoogspanning van 10.000 Volt die alles verschroeit wat op de weg van onze vrijheid in de weg staat.
Nog plezanter was binst het verlof van onze vrienden uit Ranst, de Antwerpse volkse uitdrukking, dat de pré-formanten bezig waren met bonen knopen, wat ons, West Vlamingen deed opkijken als een koe naar saffraan eten. Bonen knopen! Waar halen ze t uit! Het hêe gene naom! Maar ja, het waren volgens dat spreekwoord wel degelijk princesseboontjes die men aan elkaar wilde knopen .Daarop volgde een schaterlacht die in de stille avondstond weergalmde tot aan de overkant van het Meer van Bolsena : ik zag de Vette Vis met vingers als dikke worstjes al knopen, onder het monkelend oog van zijn kompaan : Toe jong, wat vlugger, un po piu veloce, je veux aller chez the King/ik wil naar de Keuining/Le Roi.
Na meer dan twee maand onderhandelen om water met vuur te koppelen, eindelijk de juiste woordener is nood aan een transformateur! Hoog tijd dat de Lamme Goedzakken de plaats ruimen voor vechters zoals deze die volgens Johan Sanctuorum, hebben gevochten en GEWONNEN op Groeninge! Eerst kop af! En dan pas onderhandelen!
In deze spannende tijden is het ondertussen wel plezant, een kaartje terug te vinden op het Internet, zoals onze toekomstige Heimat er binnenkort zal uitzien. Zie hierboven. In afwachting natuurlijk van de hereniging met de overige Lage Landen, zowel ten Noorden als ten Zuiden van Hart-Vlaanderen .U kunt via deze link op de commerciële site van FABULOUS FLANDERS terecht, waar een kaartje te vinden is waar ligt nu precies dat warm klopppend Hart Vlaanderenn, dat heerlijk land dat overvloeit van melk en honing ? The hidden Jewel of Europe .
Uit kiesheidsoverwegingen hebben de uitgevers nog de kaart van Groot Zwitserland niet toegevoegd, die zou meebrengen dat de Lage Landen zouden grenzen aan de Alpen ..en meer inwoners zoun tellen dan Romp-Duitsland en Romp-Frankrijk samen .Laat dat echter een droom zijn voor de volgende 100 jaar .Nooit overdrijven, hé!
*******************
Toerisme Vlaanderen niet van plan kaartje aan te passen
·dinsdag 17 augustus 2010, 17u38
Toerisme Vlaanderen ziet geen graten in het kaartje op zijn website "Fabulous Flanders" dat voor wat opschudding zorgt in Franstalig België.
Dossiers
"Als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld. We gebruiken daarom eenvoudige, heldere kaartjes. Al is de realiteit uiteraard complexer", verduidelijkt woordvoerster Lea Winkeler. Toerisme Vlaanderen is niet van plan het kaartje in kwestie aan te passen.
Het was Brussels staatssecretaris Christos Doulkeridis die dinsdag de kat de bel aanbond. Hij botste op de website "Fabulous Flanders" op een kaartje van Vlaanderen dat Brussel als Vlaamse stad afbeeldt - dus niet als afzonderlijk gewest - en Wallonië lijkt voor te stellen als buurland België. Aangezien het niet de eerste keer is dat dergelijke fouten opduiken, vermoedt Doulkeridis een "weloverwogen strategie" achter de blunder.
Maar bij Toerisme Vlaanderen zijn ze niet onder de indruk. "Wat ons betreft is de commentaar dezelfde als bij de vorige voorvallen: als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld", reageert Winkeler.
"Dit kaartje hier moet in één oogopslag duidelijk maken waar Vlaanderen ligt en welke steden de moeite waard zijn om te bezoeken." Van een bewuste strategie om Vlaanderen als onafhankelijk land voor te stellen, is zeker geen sprake.
Winkeler wijst er wel nog op dat Franstalige collegas vaak gelijkaardige vereenvoudigingen doorvoeren. "En dat is hun goed recht, want ook zij moeten proberen hun producten zo goed mogelijk aan de man te brengen", besluit ze. (Belga)
************************
(*) Ultramontaan : Ultra, over de bergen, over de Alpen, is een uitdrukking uit de godsdienst-twisten waarmee bedoeld werd de Super Pausgetrouwe Strekking als onderscheid voor de eerder vernieuwingsgezinde of Lutheriaanse strekking. Voor de enen was het een eretitel en voor de anderen een scheldwoord. Hier in deze context zou ik het willen houden op aan de overkant der Alpen Wikipedia maakte er een potje van, maar situeert wel degelijk de encycliekQuanta Cura (1864) van paus Pius IX (1792-1878) als illustratie van de Scheiding Kerk en Staat, voor en tegen .Bij JP Rondas op Klara vindt U een interessante causerie op Stembusdag 13/6, met Lode Wils over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd tussen 1830 en 1912. Het is een bloedstollend verhaal waar vooral de nefaste rol van Koning Albert de Eerste (niet de Laatste ) in de verf wordt gezet. Had die (vodde) vent woord gehouden, dan was er waarschijnlijk nu geen Vlaamse Beweging nodig geweest Zie Wikipedia op Rondas .
De federale onderhandelingen staan nog nergens, maar de N-VA werft nu al 85 medewerkers aan, waarvan 60 voor Kamer en Senaat. Kan men een duidelijker teken geven aan de Franstalige onderhandelaars dat men nieuwe verkiezingen in de herfst uitsluit? Daarmee legt de N-VA zijn hoofd op de kapblok en is Milquet al meteen aan zet. Zijn de verlokkingen van de Belgische vleespotten zo groot? Voor zover er als iets bekend is over de onderhandelingen om tot een Belgische regering te komen, ziet het er niet al te best naar uit voor de Vlaamse standpunten. Di Rupo stelt welliswaar voor meer bevoegdheden te delegeren naar de Gewesten en/of Gemeenschappen. Maar het blijft een onveranderd 'chequeboekfederalisme':
België blijft de belastingen innen, en sluist een deel door - een welliswaar groter deel dan vroeger - dat de deelgebieden dan iets vrijer kunnen gebruiken. Daar is geen schijn van 'copernicaanse revolutie' in te vinden. De deelgebieden krijgen geen enkele extra bevoegdheid om zelf belastingen te heffen, en krijgen dus geen enkele bijkomende responsabilisering. De grootste brok van die verschuivende budgetten betreft de kinderbijslag, 5 op 11-12 miljard euro. Het geld voor de kinderbijslag komt in hoofdzaak van bijdragen van werkgevers, werknemers en zelfstandigen. De uitbetaling gebeurt niet door de overheid, maar door een hele reeks kinderbijslagfondsen, die het nodige geld hiervoor krijgen via de RSZ of de RSVZ. De invloed van eender welke overheid hierin is dus minimaal, tenzij men zou beginnen sleutelen aan bijvoorbeeld hogere uitkeringen voor zelfstandigen op overheidskosten. Wie heeft daar vandaag echter geld voor? De huidige kinderbijslag overhevelen naar de deelgebieden, is zoiets als beslissen dat de benzinestations geregionaliseerd worden. Men blijft verder tanken bij BP, Q8, enz. en diezelfde maatschappijen blijven benzine leveren. Alleen factureren ze hun leveringen globaal aan een regionaal tussenadres, dat dan de afzonderlijke tankstations factureert. Alweer een symbooldossier waar men de Vlamingen mee kan sussen?
Dat gaat dan nog maar alleen over verschuivingen van budgetten. Over de overheidsschuld en over de vermindering van de overheidsuitgaven zijn er blijkbaar nog geen enkele onderhandelingen begonnen, of is daar toch minstens niets van gelekt. Men zit dus, als een orkest op de Titanic, te tateren over het verdelen van geld aan Gewesten en Gemeenschappen, dat niet beschikbaar is of zou mogen zijn.
Komt daar nog bij dat de Vlaamse partijen in gespreide slagorde naar de onderhandelingen trekken. De Franstalige partijen overleggen altijd - manifest zichtbaar - eerst afzonderlijk, terwijl daar aan Vlaamse kant geen sprake van is. Groen klikt zich vast aan Ecolo, SP.a aan de PS, terwijl dus zowel Ecolo als PS deel uitmaken van het Franstalig Front. Hoe wil men dan de begroting saneren en tot een efficiëntere overheid komen, als dit zelfs ook helemaal niet aan de orde is? Het ziet er in tegendeel naar uit dat de transferts vrolijk verder vloeien, en de N-VA zich tevreden zal moeten stellen met zoiets als de permanente levering van zakken chips (of gelijkaardige borrelnootjes), aangeboden door de Belgisch-Franstalige politieke klasse.
De enige mogelijkheid om consistente veranderingen te bekomen is dreigen met de splitsing van dit land. Het is evident dat de Franstaligen niet goedschiks iets van hun macht zullen afstaan, tenzij het voortbestaan van België zelf in het gedrang zou komen. Dus moeten de Vlaamse partijen die nodig zijn om een federale regering te vormen dit als hun stok achter de deur aankondigen om Franstaligen tot toegevingen te bewegen. Minstens moeten de Vlaamse partijen duidelijk maken dat ze tot geen enkele federale regering meer willen toetreden wanneer er geen wezenlijke staatshervorming komt. En niet meer als een eis die men inslikt voor de postjes, zoals in 2007 met CD&V (die de hoge rekening hiervoor gepresenteerd kreeg in 2009), maar als een eis waarbij men het been ook echt stijf houdt. Door de verkiezingsuitslag is de N-VA nagenoeg 'incontournable' geworden om een Belgische regering op de been te brengen. Ze heeft dus sterke troeven om de stok achter de deur van de splitsing van België (toch niet minder dan een punt van haar partijprogramma?) te hanteren, en minstens te weigeren in een regering te stappen zonder voldoende hervormingen, en zoniet snel naar nieuwe verkiezingen te willen gaan.
Maar wat zien we gebeuren? N-VA zet bladzijdengrote advertenties in de kranten om 85 medewerkers aan te werven, waarvan 60 als persoonlijke medewerkers voor hun parlementsleden. Dat geeft het signaal dat men niet denkt aan nieuwe verkiezingen in de herfst. Als verkiezingen een optie blijven, gaat men toch geen 60 mensen aanwerven om die weer meteen te ontslaan, misschien zelfs voor ze effectief in dienst zijn, bij de ontbinding van het parlement? N-VA geeft zo aan de Franstaligen de wenk dat ze de nu verworven positie wil veilig stellen, en het risico niet wil lopen van snelle nieuwe verkiezingen, waarbij eventueel een deel van het kiezerspubliek weer andere partijen opzoekt, en er dus met hen een deal kan afgesloten worden tegen gunstige voorwaarden. Dreigen met nieuwe verkiezingen heeft N-VA dus in de feiten al laten vallen. Waarbij Milquet al meteen kwam eisen dat de faciliteiten moeten worden uitgebreid naar heel veel Vlaams-Brabantse gemeenten, en de corridor tussen Brussel en Wallonië een absoluut minimum is.
"U gaf ons als kiezer voldoende slagkracht om een sterk Vlaanderen uit te bouwen," leest men in de advertentie. Die geeft echter een heel andere indruk, van: we nestellen ons al meteen op het Belgisch niveau, wat er ook gebeurt.
P.S. Denk maar niet dat de onverantwoord interessante kwaliteitskrant daar enige vraag voor heeft aan de N-VA. Zaterdag 14 augustus publiceert De Standaard een reportage van ruim een bladzijde over de recruteringscampagne van die partij. Een braaf verhaaltje. Als wederdienst voor de paginagrote advertentie de dag ervoor in DS en de eerdere in Jobat?
Volmondig eens met schrijver dezes, zoals gewoonlijk met azl diens pennevruchten. Mijn enige commentaar op zijn artikel hieronder in extenso weergegeven, is bepaalde zinnetjes in vetjes te hebben gezet, zodat ze beter opvallen voor een vlugge lezer. Vooral daar waar er geschreven wordt over het lichtvaardig en verraderlijk toetreden tot een federale regering, wat in mijn ogen gelijk staat met LANDVERRAAD. De Niveanen hebben inderdaad van de kiezer een mandaat gekregen die ze incontournable maakt. Nu ze deze unieke historische gelegenheid werkelijk aan het verkopen en aan het verkwanselen zijn, is hun vaststaande schuld onvergefelijk. Zij hebben het lot van deze on-staat in handen, en in plaats van deze te breken, koesteren ze het als een rijk geschenk voor onze vijanden.
Inderdaad, we mochten van de Schiltzianen veel slechts verwachten, maar dat ze het zo bruin zouden bakken, wordt ze nooit vergeven. Van Uw vrienden moet ge t hebben! Voor een bord linzensoep Uw Eerstgeboorterecht verpatsen!
Bij deze dus een warme oproep om te reageren op onderstaande oproep. Ikzelf heb geantwoord :
Kunnen wij niet oproepen tot een Mars op Brussel, nu het nog niet helemaal te laat is?
In ieder geval moet er een signaal uitgezonden worden, dat Vlaanderen desnoods in rep en roer zal gezet worden, als deze onderhandelingen durven doorgaan!
Neen, Niveanen, jullie hebben geen gelijk : jullie oproep aan Kris Peeters om geld (dat we niet hebben!) naar het noodlijdende Pakistan te sturen is een verkeerd signaal voor alle Moslim Leiders ter wereld. Of is dat, naar Linx voorbeeld, een kleine truc om nieuwe kiezers te lokken? Kijk eens hoe Moslim-vriendelijk wij zijn
De Moslim-wereld heeft petro-dollars in overvloed om de zovele miljoenen van hun eigen mensen uit de brand te helpen. Ziet U het al gebeuren : hulp door het Westerse Rode KRUIS, die toch nooit verder geraakt dan de corrupte leiders, front vormen tegen de Rode Halve Maan, om te mogen geven om ter meest? De Moslim-wereld valt om van het lachen voor zoveel naïviteit!Want een mensenleven is voor de Godsdienst van Vrede nog minder waard dan dat van een vlieg! Ik geloof zelf niet dat het universeel woord naastenliefde in het Arabisch bestaat, tenzij naastenliefde voor de eigen Moslim-mensen vanaf een welbepaalde maatschappelijke status. Zeker niet voor het eigen plebs. Die laten ze over aan de barmhartigheid van die ongelovige honden, die staan te springen om waar ook ter wereld de Barmhartige Samaritaan te mogen uithangen
Natuurlijk is elk kind dat sterft door een natuurramp, waar ook ter wereld, er een teveel. Stelt zich alleen de vraag als die verfoeilijke Westerse maatschappij effectief moet staan springen, om de Moslim-solidariteit voor te zijn .
Vandaar nogmaals de opmerking dat TALIBAN een Ersatz-woord is voor Islam Stoottroep Strijder, afgekort als Islam SS .. Stel U voor dat de TV in t vervolg zou spreken dat Islam SS-stoottroepen eens te meer een aantal onschuldige burgers zou vermoord hebben .De wereld zou omver vallen van zon harde waarheid. Voor dergelijke waarheidlievende omschrijvingen zullen we moeten wachten tot de Belgica definitief gezonken is .zodat er een ander bestuur het roer kan overnemen.
Lees en geniet ondertussen mee met Het Vrije Volk .Het is een lang artikel, met als gevolg dat de lezer veel kans maakt om de Taliban en Pakistan voortaan met andere ogen te bezien ..
***********************
Moslimextremisten, Nazi's en de Apocalyps
ANDERS WELLEBEEKE - 17 AUGUSTUS 2010
Een lezing door Emerson Vermaat, gehouden op 26 mei 2010 voor Limmoed, Hogeschool InHolland, Diemen-Zuid.
Er zijn in de loop der geschiedenis allerlei dictators en stromingen geweest die streefden naar wereldheerschappij een soort wereldregering. Jules Verne schreef in de 19e eeuw zijn boek Heerser over de wereld. Karl Marx, Friedrich Engels en Vladimir Iljitsj Lenin droomden van de wereldheerschappij van het communisme het paradijs van de klasseloze maatschappij, een soort nabootsing van het duizendjarig vrederijk uit het laatste Bijbelboek, de Apocalyps. Het is weinigen bekend dat Friedrich Engels, een van de grondleggers van het atheïstische marxisme, in zijn jeugd streng christelijk is opgevoed en in Duitsland met het zogenaamde chiliasme in aanraking kwam en een groot bewonderaar was van dwepers als de 16e eeuwse theoloog Thomas Müntzer die het duizendjarig rijk met geweld wilde vestigen. Dat chiliasme, ook wel millennianisme genaamd, is een stroming binnen het christendom die gelooft dat er aan het eind der tijden een duizendjarig vrederijk (het oud-Griekse woord chilioi betekent duizend) komt waarbij Jezus Christus over de gehele aarde zal regeren.
Overigens is het opvallend dat de meeste zogenaamde chiliasten evangelische christenen zijn die de staat Israël en het Joodse volk een warm hart toedragen. (Een aantal oprichters van de EO sympathiseerde bijvoorbeeld met het chiliasme.) Dat geldt niet voor de communistische ideologie. Die ideologie streefde naar wereldheerschappij en daarbij werd grof geweld niet geschuwd. De Russische dictator Stalin ging daarbij het verst en had, als het aan hem had gelegen, niet alleen Oost-Europa, maar ook West-Europa veroverd. Stalin was een antisemiet en hij wilde niet dat er na de Tweede Wereldoorlog in de Sovjet-Unie aandacht werd geschonken aan de Holocaust.
Wat zou er zijn gebeurd als niet de Amerikanen, maar Stalins Sovjet-Unie als eerste de atoombom had gehad en er van nucleaire afschrikking jegens de Sovjet-Unie geen sprake was geweest? Misschien had Stalin, onder dreiging met nucleaire wapens, wel geprobeerd héél Europa te onderwerpen. Stalins geheime diensten deden van alles om het in hun ogen verrotte Westen kapot te krijgen. Stalins apocalyptische missie was de wereldheerschappij. Volgens Anton Antonov-Ovseyenko, een van de biografen van de Russische dictator, zei Stalin tijdens de Tweede Wereldoorlog: Deze oorlog komt spoedig ten einde. Over vijftien jaar hebben we ons ervan hersteld. En dan, op naar de volgende (oorlog)! Bij diezelfde gelegenheid vervloekte hij de Joden.
Hitlers apocalyptische visie
Hitlers apocalyptische missie was behalve de wereldheerschappij vooral de uitroeiing van alle Joden. Op 30 januari 1939 verklaarde hij in de Duitse rijksdag dat als er weer een oorlog uitbreekt het Joodse ras in Europa zou worden uitgeroeid. De hele nazitop was erbij toen hij dit zei en alle aanwezigen applaudiseerden luid. Hij heeft die, zoals hij het zelf noemde profetische woorden daarna nog liefst zes keer herhaald. Daarmee gaf hij aan dat de uitroeiing van het zogenaamde Joodse ras voor hem core business was. Zo zei hij op 30 januari 1942 dat het eindresultaat van deze oorlog de vernietiging van het Jodendom zal zijn: Voor het eerst wordt de oude Joodse wet toegepast: Oog om oog, tand om tand. Ook Adolf Hitler en de nazis droomden van een duizendjarig rijk onder naziheerschappij. Hij zag zijn nazibeweging als een soort revolutie die het duizendjarig rijk zou vestigen. Zo zei hij in 1934, een jaar nadat hij in Duitsland aan de macht was gekomen: De eerstvolgende revolutie zal duizend jaar op zich laten wachten. In zijn in 1942 gepubliceerde boek The Fear of Freedom merkt Erich Fromm op dat Hitler niet aarzelt om het doel van hemzelf of zijn partij te omschrijven als de wens om de wereldheerschappij te bereiken. Zijn snelle legers liepen praktisch heel Europa onder de voet, er werden 6 miljoen Joden vermoord. Hitler had het allemaal al in het fel antisemitische boek Mein Kampf, dat in de jaren twintig van de vorige eeuw was uitgegeven, voorspeld. Sterker, al in 1920 had hij voor de eerste keer geschreven dat de Joden moesten verdwijnen. Als hij niet was tegengehouden, dan had hij met Japanse hulp misschien zelfs nog Noord-Amerika veroverd en ook daar miljoenen Joden vermoord.
Stel eens dat Hitler gewonnen had, dan had hij zeker ook in het Midden-Oosten heel veel aanhang gehad, want dáár waren de nazis om de een of andere reden buitengewoon populair. Een aantal felicitatietelegrammen dat Hitler ontving nadat hij in 1933 in Duitsland aan de macht was gekomen, kwam van moslims uit het toenmalige Palestina. Het had niet heel veel gescheeld of Hitler had in 1941/42 inderdaad grote en beslissende veldslagen gewonnen. Onlangs werd bekend dat de Russische maarschalk Georgi Zjoekov in 1941/42 vreesde dat de nazis helemaal naar Moskou zouden doorstoten. Volgens Zjoekov had het niet veel gescheeld of het was hen nog gelukt ook. Er waren bij Moskou namelijk onvoldoende Russische manschappen voorhanden om Hitlers legers echt tegen te houden. Maar Hitler maakte toen de kapitale fout zijn krachten over te veel fronten te verdelen door ook grote legermachten naar het zuiden van de Sovjet-Unie en Stalingrad door te laten marcheren. Hij wilde de Russische oliegebieden in het zuiden in handen krijgen en daarna Perzië en Irak en vervolgens met hulp van de in Noord-Afrika snel opmarcherende legers van veldmaarschalk Erwin Rommel doorstoten naar Egypte en Palestina. Hij rekende erop dat moslimwereld grotendeels zijn zijde zou kiezen en het juk van de zogenaamde imperialistische kolonisators zou afschudden.
Nazis omarmden radicale moslims
Het waren de nazis die als eersten radicale moslims omarmden en hen inschakelden in de gemeenschappijke strijd tegen de Joden. De nazipropaganda verspreidde een boekje getiteld Islam und Judentum (De islam en het Jodendom). En Heinrich Himmler, Hitlers architect van de Holocaust, en diens moorddadige SS schilderden Hitler af als wrekende profeet die door Allah was gezonden om de kwaadaardige Joden te bestrijden. Hitler, Himmler en de nazis hadden namelijk grote bewondering voor de islam. Hitler zei in december 1942, een half jaar na de inval in de Sovjet- Unie nadat grote groepen Russische moslims de zijde van Nazi-Duitsland hadden gekozen, dat hij meer vertrouwen had in de vorming van gewapende eenheden die uitsluitend uit moslims bestonden dan in de vorming van eenheden die uit Slaven en Georgiërs bestonden. Ik acht alleen de moslims betrouwbaar, merkte hij op. Hij had een jaar eerder een alliantie gesloten met Haj Amin Al-Husseini, de grootmoefti van Jeruzalem die via Duitse propagandazenders opriep om alle Joden te vermoorden.
In november 2009 was ik in het Berlijnse Bundesarchiv waar ik stuitte op een lange toespraak van Himmler, een van de grootste massamoordenaars uit de geschiedenis en Reichsführer (leider) van de zogenaamde Schutzstaffel (SS). Hij beweerde in januari 1944 dat de islam een praktische en sympathieke religie is. Moslims geloven namelijk dat wanneer zij in de strijd omkomen, ze dan rechtstreeks naar de hemel gaan. Dat maakt hen tot fanatieke strijders. Himmler stelde zulke martelaren tot voorbeeld voor zijn SS. Let wel, dat was diezelfde SS die in het bezette Polen en Rusland ongeveer twee miljoen Joden doodschoot en die in de vernietigingskampen nog eens vier en tot vierenhalf miljoen Joden ombracht. Himmler wilde dat de leden van zijn SS-elite, waarvan het symbool de doodskop was, het christelijk geloof afzwoeren. Er waren in Nazi-Duitsland SSers die nog steeds katholiek of protestants waren. Er werd sterk op aangedrongen dat die SSers en ook hun kinderen met de kerk braken. Bovendien werden tot de SS geen dominees of priesters als geestelijk verzorger toegelaten. Maar dit alles gold niet voor het toenemend aantal moslims binnen de SS. Himmler stond hen wel toe hun geloof te behouden en binnen SS hun eigen imams als geestelijke verzorgers te hebben. Die imams moesten volgens Himmler niet gematigd zijn, nee, hoe fanatieker ze waren hoe beter. Ze moesten de moslimstrijders binnen de SS aanvuren tot de martelaarsdood.
Tegenwoordig doen radicale moslims precies hetzelfde. Zij prijzen zogenaamde zelfmoordterroristen en maken hun volgelingen wijs dat zij rechtstreeks naar het paradijs gaan als ze dit voorbeeld volgen. Zij streven ook naar wereldheerschappij, een theocratische wereldregering door de islam. Na het communisme en nationaalsocialisme is de radicale islam nu onze gevaarlijkste vijand.
Islamitische eschatologie: kernbommen op Israel doden alleen de Joden
Iraanse sjiitische maar ook soennietische moslims geloven in de komst van de zogenaamde Mahdi (degene die geleid wordt), een soort verlosser aan die aan het eind der tijden een vrederijk onder moslimheeerschappij zal vestigen. Hij zal de gehele wereld aan zich onderwerpen. De Mahdi is een afstammeling van de profeet Mohammed en zal oorlog voeren tegen Amerika, de Joden en de antichrist. Het woord antichrist is ontleend aan het Nieuwe Testament: het daarin voorkomende Griekse woord antichristos betekent letterlijk inplaats van Christus.
Moslims hebben dit begrip dus rechtstreeks aan de nieuwtestamentische eschatologie (leer van de laatste dingen) ontleend. Zij duiden deze apocalyptische figuur, deze bedrieger en pseudomessias, die aan het eind der tijden zal opstaan, aan als Massih-ad-Dadjaal (Massih = Messias; Dadjaal = misleider, een soort valse profeet. Deze Dadjaal kan worden gezien een vleesgeworden satan of duivel. De meeste moslim-apocalyptici geloven dat de antichrist of Dadjaal een Jood zal zijn, maar anderen stellen dat hij uit een Arabische stam, de Thaqif zal voortkomen. (Een stam uit de tijd van Mohammed die tot op de dag van vandaag in de stad Taif het huidige Saoedi-Arabië leeft.) De Egyptenaar Bashir Muhammad Abdallah, schrijver van een boek waarin werd voorspeld dat Amerika in 1997 door een grote aandbeving zou worden verwoest, wat toen niet gebeurde, beweert dat het einde van de antichrist tegelijk het einde van de Joden zal zijn. Andere moslim-apocalyptici stellen dat de Mahdi alle Joden zal doden.
Ook enkele belangrijke nazis, zoals Progandaminister Josef Goebbels en Partij-ideoloog Alfred Rosenberg brachten de Joden in verband met duivelse (demonische) machten, satan of de apocalyptische antichrist. De Jood is de antichrist van de wereldgeschiedenis, schreef Goebbels in zijn dagboek op 26 juni 1926. En Rosenberg lanceerde het begrip Joodse demon waarmee het Duitse genie botst.
De opvatting dat er achter de Joden satanische of duivelse machten schuilgingen, is niet nieuw. Al in de middeleeuwen werden de Joden kinderen van de duivel genoemd, die het bloed van niet-Joden dronken. Ze zouden in het geheim plannen beramen voor een wereldregering. Niet alleen de middeleeuwse katholieke kerk, maar ook de Duitse reformator Maarten Luther propageerde antisemitische opvattingen die we later in Nazi-Duitsland en bij veel radicale moslims terugvinden. Luther schreef in 1543 het geschrift Von den Juden und ihren Lügen (Over de Joden en hun leugens).
De huidige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad brengt het zionisme en de staat Israël eveneens in verband met satan. Hij is er heilig van overtuigd dat hij door Allah is uitverkoren voor een bijzondere missie om de heerschappij van de Mahdi naderbij te brengen en niet alleen het Midden-Oosten, maar heel de wereld te onderwerpen.
Deze zieke geest beweert zelfs regelmatig de inspirerende stem van de Mahdi te horen en dat hij Iran tegen het eind van zijn presidentiële ambtstermijn aan de Mahdi zal overdragen. In de Iraans-sjiitische theologie is de Mahdi ook een soort verborgen kracht die aan het eind der tijden weer zichtbaar zal worden, zal wederkomen. De grootste vijanden van de Mahdi zijn volgens Ahmadinejad de Amerikanen en de zionisten. De Amerikanen zouden volgens Ahmadinejad in Irak zelfs sjiitische geestelijken hebben ondervraagd over de verblijfplaats van de Mahdi zodat ze met hem konden afrekenen. Levensgevaarlijke conspiratietheorieën van een man die zegt dat de Holocaust een Joodse mythe is.
Hij ontkent het natuurlijk, maar ik twijfel er niet aan dat Ahmadinejad het hebben van eigen kernwapens heel belangrijk vindt. Moslim-apocalyptici geloven namelijk, schrijft David Cook, een bekende Amerikaanse islamoloog, dat het hebben van machtige wapens de overwinning naderbij zal brengen. Hij citeert een van die apocalyptici, de Egytenaar Muhammad Daoud. Deze schreef in 1995 dat Israël in het tijdperk van de Mahdi zichzelf zal vernietigen, maar dat Allah de moslims dan zal beschermen. Een flink deel van de wereldbevolking zal door kernbommen worden gedood, maar de moslims worden op wonderbare wijze gespaard.
In de door de Mahdi geleide slag bij Armageddon (Megiddo) zullen daar meerdere kernbommen tot ontploffing worden gebracht, maar alle moslims die in Jeruzalem en in andere delen van het land wonen, zullen niet omkomen. Alle Joden daarentegen wel. De Amerikaanse en Europese vloten in de Middellandse Zee zullen eveneeens worden vernietigd en alle westerse invallers zullen worden gedood. De Arabische volken daarentegen zullen helemaal geen hinder ondervinden van aardbevingen, vloedgolven en nucleaire fallout, want de wind waait de andere kant op. Vervolgens zal de Mahdi Jeruzalem tot zijn hoofdstad uitroepen en het land weer opbouwen en zijn grote moslimrijk vestigen. Moslim-apocalyptici als Daoud geloven dus dat kernbommen op Israel de moslims daar niet zullen schaden. Ze stellen dat daarbij alléén Joden zullen omkomen. Een idiote stelling die bovendien van antisemitisme getuigt. Hitlers Holocaust zou daarmee worden voltooid.
Al-Qaedas eschatalogie
Al-Qaeda en de Pakistaans-Afghaanse Taliban geloven eveneens in een soort grote eindstrijd tussen de islam en de rest van de wereld, waarbij de islam natuurlijk zal zegevieren. Net als Hitler verklaarde Osama bin Laden meermalen dat de Joden moeten worden uitgeroeid. Voor hen is er onder de islamitische wereldheerschappij geen plaats meer. En hij verklaarde bovendien weten dat moslims recht hebben op een kernwapen.
Hoe meer islamitische landen over een kernwapen beschikken hoe beter, liet hij in december 1998 weten. Kort nadat de Amerikanen in 2001 in Afghanistan het regime de Taliban, dat Al-Qaeda steunde, hadden verdreven, vonden zij documenten die erop wezen dat Al-Qaeda geleerden probeerde te ronselen die in staat waren een kernwapen te maken.
Bin Laden bedient zich soms van apocalyptisch taalgebruik om zijn boodschap wereldkundig te maken. Hij verklaart de oorlog aan alle gematigde moslims en roept op afvallige moslims te doden. David Cook meldt dat een Egyptische schrijver genaamd Amin Jamal Al-Din de Amerikaanse inval in Afghanistan in 2001 een voorbode van de slag bij Armageddon noemde. Hij identificeert de Taliban met de zwarte vlaggen die de Mahdi steunen. (De Mahdi speelt niet alleen in de sjiitische, maar ook soennietische apocalyptiek een belangrijke rol.) Amin Jamal Al-Din beweert dat de Amerikanen straks Egypte zullen aanvallen en dat de moslimwereld zich dan onder leiding van de Mahdi zal verenigen. Deze zal de westerse legers in Armageddon verslaan.
De zogenaamde moslim-apocalyptiek heeft veel ontleend aan de in chronologisch opzicht oudere Joods-christelijke apocalyptiek. Begrippen als Madhi (Messias, Verlosser), Armageddon, eindstrijd en antichrist zijn daar rechtstreeks aan ontleend. Dat dit heel gevaarlijke vormen kan gaan aannemen, zien we in Iran, Irak, Jemen, Afghanistan, Pakistan en Somalië waar in het kader van de zogenaamde eindzege van de islam honderdduizenden aan de bloedige en dwaze heilige oorlog (jihad) ten prooi zijn gevallen. Het hele moslimconcept van de jihad of heilige oorlog is namelijk apocalyptisch: het gaat erom met bloedig geweld de islamitische heerschappij te vestigen niet in een deel van de wereld, maar wereldwijd. Een theocratische wereldregering.
Radicale moslims zijn in zekere zin de nazis van nu. Net als de nazis van toen zaaien zij overal dood en verderf en streven ze naar wereldheerschappij. Bovendien is de uitroeiing van het Joodse volk of het ombrengen van alle zogenaamde zionisten voor hen heel belangrijk. Dit einddoel wordt door hen in apocalyptisch perspectief geplaatst.
Huidige voorstellen staatshervorming mijlenver verwijderd van Vlaamse resoluties
1. Het Vlaams Belang is van oordeel dat in de huidige stand van zaken de voorstellen die inzake staatshervorming op tafel liggen in geen geval de toets met de resoluties van het Vlaams Parlement kunnen doorstaan.
Zoals het nu naar uitziet, gaan we wellicht naar een overheveling van middelen en bevoegdheden. Maar tegelijkertijd worden de mogelijkheden om die eventuele bevoegdheden naar eigen inzicht en vermogen te hanteren zodanig beperkt, dat ze geen enkele inhoud meer hebben. Dit staat mijlenver af van de resoluties van het Vlaams Parlement, vertaald in de Octopusnota van de Vlaamse regering. Inzake personenbelasting zou de afwijkingsmarge die de deelstaten nu al hebben, enkel verbreed worden. De resoluties eisten de volledige overheveling van de personenbelasting naar de deelstaten. Inzake gezondheidszorg staart men zich blind op de middelen die overgeheveld zouden worden, terwijl de eigenlijke beleidsinstrumenten om een eigen gezondheidsbeleid te voeren, alweer drastisch ingeperkt worden. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden over het arbeidsmarktbeleid.
Geen wonder dat over de responsabilisering van de deelstaten gebakkeleid wordt. Van echte fiscale en financiële autonomie één van de kernpunten van de Vlaamse resoluties - is op dit ogenblik geen enkele sprake. Responsabilisering zonder fiscale autonomie is een contradictio in terminis.
2. Dat over de kwestie B-H-V alweer gemarchandeerd wordt, is helemaal onbegrijpelijk. De idee van de communauté urbaine die door de Franstaligen naar voor wordt geschoven, is voor hen enkel een achterpoort om alsnog hun politieke aanspraken op Vlaams-Brabant te laten gelden. Dat over de omzendbrief-Peeters, die na jaren juridische strijd door de Raad van State werd gevalideerd, moet gesjacherd worden, is te gek voor woorden. Raken aan de bevoegdheid van de Vlaamse overheid om burgemeesters uit de Rand al dan niet te benoemen, is een minachting van het door de Vlaamse partijen zo geprezen territorialiteitsprincipe. Hetzelfde geldt voor het toekennen van inschrijvingsrecht aan Franstaligen uit welke gemeente van de Rand ook. Een federale kieskring, zij het dan voorlopig voor de Europese verkiezingen, gaat eveneens regelrecht tegen verschillende resoluties die het Vlaams Parlement hierover heeft gestemd. Het was trouwens de N-VA die in 2009 de geldigheid van die Europese verkiezingen in de Kamer verwierp, precies omwille van de niet-splitsing van B-H-V ook voor deze verkiezingen Het Vlaams Belang kan er niet bij dat men altijd het principe splitsing zonder prijs heeft gehuldigd en talloze keren in de Kamer getracht heeft de stemming over de splitsing van B-H-V te forceren, om nu over compensaties te praten.
Eén zaak is voor het Vlaams Belang nu al duidelijk. De staatshervorming dreigt uit te draaien op niet veel meer dan een pakket borrelnootjes, dat helemaal niet tegemoet komen aan de verzuchtingen van de Vlaamse kiezer, noch de toets van de Vlaamse resoluties kunnen doorstaan. Dat men over B-H-V bereid is te onderhandelen, toont de grote toegevingsgezindheid van de Vlaamse partijen aan.
Het Vlaams Belang wil dat de Vlaamse onderhandelaars nu eindelijk het plan B met de B van boedelscheiding als stok achter de deur hanteren om aan de wil van de Vlaamse kiezer tegemoet te komen. Lukt dat niet, dan moet plan B maar in de praktijk omgezet worden. Het Vlaams Belang volgt in elk geval de onderhandelingen op de voet.
Bruno Valkeniers voorzitter
Joris Van Hauthem woordvoerder
********************
Pssst
Dat onze voorzitter, Bruno Valkeniers, een bedachtzaam en zeer minzaam man is, is algemeen geweten, maar hij mag niet te ver gaan. Want dan zou men zijn minzaamheid wel eens verkeerd kunnen uitleggen.
Het is nu geen tijd meer voor zachte woorden : het gaat nuom er op en er over!
Help ons in die zin door Uw reacties. Als wij, het Volk, nu zwijgen, zijn we er weer ingeluisd voor jaren. De tijd van onderhandelen is voorbij. Mij mezersreactie was de volgende :
De tijd van onderhandelen is nu toch voorbij. Plan B van boedelscheiding moet onverwijld uitgelokt worden, zoals Lewie van Leuven het ooit wilde om ons te vernietigen : met alle middelen. Laat daar vooral geen misverstand over ontstaan. De vrijheid wordt nergens en aan niemand gegeven : we moeten ze veroveren!
Wij moeten, net zoals voor Leuven Vlaams het verhaal inzetten met een mars op Brussel. Desnoods dagen en weken lang, anders worden we weer, en deze keer door de eigen Vlaams Nationalisten (van de lauwe soort), bij de bok gezet.
********************
Nota Bene : vergeet niet deze link bij Uw favorieten te zetten .
Het is niet de eerste keer dat nadenkende mensen de wenkbrauwen fronsen bij het woordmisbruik van ACV-baas Cortebeeck en zijn collegas vakbondsbazen. Deze week was het dan weer eens zover: de heer Cortebeeck waarschuwde dat de solidariteit niet in gevaar mocht gebracht worden. Hij had immers gehoord dat de regeringsonderhandelaars in Brussel sommige delen van de sociale zekerheid willen regionaliseren. Telkens als het woord splitsen in verband met de sociale zekerheid valt, steigeren de vakbondsmanitoes van dit land als een paard dat door een hommel gestoken werd. Nochtans schept een klein beetje zindelijkheid in het denken meteen heel wat duidelijkheid waardoor de schijnheiligheid van de heren Cortebeeck, De Leeuw en nog een paar andere dynasten uit die kringen meteen in het licht wordt gesteld.
Solidariteit verwijst namelijk naar de algemene menselijkheid. Ze laat zich niet aan grenzen van welke aard ook binden. Solidariteit die zo is opgezet, dat ze ophoudt aan de grenzen van een staat, is geen solidariteit. Bovendien heeft solidariteit iets vandoen met nood of noodtoestanden. Als ik uit pure onbaatzuchtigheid aan mijn buurman een fles wijn cadeau doe, omdat ik weet dat hij een fanatiek wijndrinker is, ben ik van geen kanten solidair. Hij kan die fles immers ook zelf kopen, en misschien zelfs makkelijker dan ikzelf. Maar als diezelfde buurman door een politiebeambte bekeurd wordt voor een overtreding waarvan ik weet dat niet mijn buurman, maar iemand anders ze beging, dan is het mijn menselijke solidaire plicht de politieman daarop te wijzen, ook al weet ik dat een azijnige politieman mij op de bon zou kunnen slingeren wegens insubordinatie. Het liberalistische rechtssysteem waarin we gedwongen zijn te leven is niet bepaald bevorderlijk voor een werkelijk solidaire gedragswijze. In het voornoemde geval zou een rechter mij namelijk kunnen berispen: ik moet immers mijn persoonlijk belang bij de zaak van mijn buurman kunnen bewijzen. Welnu: wie solidair is, gaat voorbij aan welk belang dan ook, behalve het puur menselijke belang van de persoon of groep waarmee men solidair is. Een sociaal zekerheidssysteem is dus géén solidariteitssysteem, maar een systeem van wederzijdse verzekering. Wij hebben met het verlopen van de jaren een maatschappelijk sociaal stelsel uitgebouwd, dat verondersteld wordt ieder van ons te verzekeren van een inkomen als de normale kanalen daartoe niet langer openliggen. In de volle zin van het woord is het sociale zekerheidssysteem een collectief georganiseerd contractueel systeem, waarbij iedereen iets in de pot legt, om daar vervolgens, als de in het contract beschreven omstandigheden zich voordoen, een beroep op te doen. In dat laatste geval vragen wij onze medeburgers niet dat ze met ons solidair zouden zijn, maar dat ze afspraken van het contract dat we onderling gesloten hebben ook werkelijk nakomen. Dat is precies wat er gebeurt als een verzekeringsmakelaar mij de kosten van mijn aangereden auto uitbetaalt. Is die verzekeringsmaatschappij in dat geval solidair met mij? Wie zal dat geloven? Als het sociaal zekerheidssysteem inderdààd zou berusten op solidariteit, waarom voelde men dan de nood om zoiets als een OCMW te organiseren? Het is duidelijk dat het begrip solidariteit een andere inhoud en een ander bereik heeft dan dat van sociale zekerheid. Solidariteit en sociale zekerheid zijn dus principieel twee verschillende dingen. Als ik met iemand solidair ben, verzeker ik hem niet. Ik tracht hem uit de nood te halen, maar als dat is gebeurd, verwacht ik dat hij vervolgens zichzelf zal behelpen. Ik sluit met hem geen overeenkomst om hem, vanwege het feit dat hij ooit weer in nood zou kunnen raken, tot het einde van zijn dagen een som gelds te betalen of voor hem een spaarrekening te openen. De gulheid waarmee zovelen geld schonken voor de getroffenen in Haïti brengt hen er toch niet toe om een soort Belgisch - Haïtiaanse sociale zekerheid te organiseren? Het kan overigens best dat als iemand op mijn solidariteit een beroep doet, er tegelijk iemand anders is, wiens de nood veel prangender is. In dat geval moet ik misschien kiezen, als mijn draagkracht onvoldoende is om beide noden tegelijk te lenigen. Een sociale zekerheid kan op vele, vele manieren worden georganiseerd. Men kan een pensioenstelsel opbouwen volgens het (verouderde) repartitesysteem, maar ook via een kapitalisatie, eventueel aangevuld door fiscale inkomsten. Men kan sociale zekerheid in concentrische cirkels organiseren. Eerst de gemeente, vervolgens de provincie enzovoort. Of men kan een sociale zekerheid organiseren in het kader van een bedrijfstak. Wat belet er, bijvoorbeeld, de ambtenaren om onder elkaar een ambtenarenzekerheid te organiseren? Als zij onder elkaar zon overeenkomst in elkaar zouden knutselen, welk algemeen menselijk principe zou er dan worden geschonden? De hardnekkigheid waarmee de Belgische vakbondsbonzen de huidige organisatie van de sociale zekerheid bewaken, is dan ook verdacht. Het doet zeer sterk vermoeden dat de vakbond en dan wordt daarvan de top bedoeld er belang bij heeft dat er aan de organisatie van het Belgische sociale verzekeringssysteem niet geraakt wordt. Men kan zich bijvoorbeeld afvragen of een splitsing van de sociale zekerheid, die vanzelfsprekend met zich zou brengen dat de boeken moeten worden opengedaan, misschien de buitenlandse investeringen van de vakbonden boven water zou halen. En misschien ontdekken we dan allemaal tot onze verbijstering maar niet noodzakelijk onverwacht dat zij fiscale fraude plegen, door hun inkomsten op buitenlandse beleggingen te verzwijgen. Of dat zo ook werkelijk is, kan niemand zeggen, totdat die boeken inderdaad opengaan. Maar het bovenvermelde discours is zo duidelijk dat het ook aan de top van de vakbonden goed bekend moet zijn. Dus weten ook zij best wel dat hun gescherm van het begrip solidariteit om de huidige organisatie van de sociale zekerheid per sé in stand te houden, zandstrooierij is. Wie anderen bewust op een verkeerd been wil zetten, heeft daar, naar algemeen aanvoelen, redenen toe. Zo iemand wenst iets te onttrekken aan de openbaarheid. Het wordt tijd dat ook die boeken opengaan.
*****************
Pssst
Schrijver van voormeld artikel, de Heer Jaak Peeters, Niveaan Bestuurslid naar het schijnt), mij verder onbekend maar daar wordt aan gewerkt (*) zal wel nooit docent worden aan geen enkele vakbonds-school, noch ooit bij een van hun organisaties als werknemer bescherming kunnen vinden. Het is zelfs te vrezen, dat bij opname in een of ander ziekenhuis, men hem daar zal weten te vinden. Want ze, die mannkes van de Vakbonden, zijn zeer rancuneus .
Te onthouden uit bovenstaand artikel : de exacte definitie van solidariteit en van sociale zekerheid uitgewerkt in elkaars verlengde, waarmee de Heren Cortebeeck en De Leeuw meteen ontmaskerd zijn als vulgaire bedriegers. Er is dus niets nieuws onder de zon : de Tjeven zijn een bende bedriegers en volksmisleiders, want hun kopmannen komen uit de syndicaten .Dat zij in de eerste plaats voor zichzelf zorgen, bewijst het gewicht en de omvang van het Brabants Trekpaard .
Peeters studeerde aan het Sint Aloysiuscollege in zijn geboortestad Geel. Hij werd licentiaat in de psychologie aan de Katholieke Universiteit Leuven in 1968. Hij studeerde later ook nog sociaal recht en bestuurswetenschappen.
Peeters was gedurende 8 jaar nationaal secretaris van het toenmalige Vlaams Blok, maar verliet die partij omdat ze naar zijn oordeel haar Vlaamse nationale taak achteruit stelde ten voordele van gemakkelijk electoraal gewin, onder meer door het inspelen op de anti-vreemdelingengevoelens. Daartoe schreef hij in 1988 het kritische 'Adres aan de voorzitter' (Karel Dillen), samen met o.a. Geert Wouters, Eric De Lobel, Gui van Gorp, Jan Arnou, Bart Laeremans en Jan Laeremans. Wouters, Arnou en Peeters richtten vervolgens het Nationalistisch Verbond - Nederlandse Volksbeweging op. Deze groot-Nederlandse, conservatieve nationalistische groepering diende in 1991 kieslijsten in in het arrondissement Gent voor de Kamerverkiezingen.
Jaak Peeters werd later lid van de Volksunie en sloot zich aan bij de groep Vlaamsnationaal van Geert Bourgeois, die zichzelf vanaf 2001 omdoopte tot N-VA. Hij is sindsdien lid van de partijraad van die partij en bekleedde verschillende bestuursfuncties. Vanaf 2004 is hij arrondissementeel voorzitter voor het arrondissement Turnhout van N-VA. Hij was ook voorzitter van de inburgeringscommissie van de N-VA en hield de pen vast van enkele regionale nota's.
Peeters schreef verschillende boeken:
De Cultuur van het simplisme (Facet, 1991)
Waarde Landgenoten (Icarus, 1997)
Van Vlaams nationalisme naar Vlaams patriottisme (VDC, 2003)
De gekwetste mens (Damon, 2006)
De worsteling met de moderniteit. Pleidooi voor een esthetische levensbeschouwing (Pelckmans, 2009)
Daarnaast schreef hij diverse bijdragen in boeken, kranten en tijdschriften en vult hij de elektronische nieuwsbrief
Peter Boswijk (in Het Vrije Volk) slaat de spijker finaal op zijn kop!
MARC BOUWMAN, DOCENT GESCHIEDENIS - 15 AUGUSTUS 2010
In de Volkskrant van 12 augustus 2010 staat een buitengewoon zinvol artikel van Peter Boswijk over het nut van de rechtstaat.
Peter Boswijk slaat de spijker finaal op zijn kop! Er valt niets aan toe te voegen of af te dingen.
Geert Wilders reageert tegen de islam vanuit de slogan die in de jaren 1960/70/80 opgeld deed, namelijk 'Nooit meer Auschwitz'. Dit hield in dat wij Nederlanders, ongeacht onze politieke kleur, het altijd over een ding eens zouden zijn: de eerst volgende keer dat zich opnieuw een totalitair ongelijkheidsstreven op basis van grof geweld voordoet, zullen we dit streven op geen enkele wijze tolereren. De islam is zo'n streven. Geert Wilders wil dat stoppen, en handelt als enige in ons parlement overeenkomstig de maatschappelijke afspraak die wij 40 jaar geleden (toen wij WO2 en Holocaust verwerkten) maakten.
Geert Wilders (PVV) is de enige actieve anti-fascistische (en daarmee anti-racistische) partij. Het wil dat de rechtstaat actief het maatschappelijk akkoord dat wij 40 jaar geleden sloten, naleeft. Dit betekent dat de staat groepen mensen de toegang tot ons land mag weigeren als deze een ideologie volgen die een bedreiging vormen voor zowel onze rechtstaat als samenleving (normen en waarden).
In dit verband is het zinvol het nut van het paspoort nog eens tegen het licht te houden. Het geeft aan dat iemand Nederlands staatsburger is, en van daaruit rechten maar ook plichten heeft. Diezelfde rechten moeten eerst toegekend worden. Dit betekent dat ze ook geweigerd kunnen worden. Waarom zou de staat als instituut niet gewoon gebruik mogen maken van de middelen die ze heeft? Mensen die menen dat de staat dit niet zou mogen doen zouden zich moeten afvragen waarom er uberhaupt nog grenzen zijn. Dan kunnen we, ongeacht waar een willekeurig mens woont, overal ter wereld willekeurige groepen mensen rechten en plichten toekennen op basis van het Nederlands burgerrecht. Maar wie betaalt die rechten dan?
Grenzen en paspoorten zijn er wel. Toekenning van rechten en plichten worden door de staat geregeld. Dan is het wel zaak dat er iemand aan het stuur staat. Als politieke partijen consequent weigeren te sturen, verdienen ze het niet verkozen te worden: ze verkwanselen juist de staat zelf, en daarmee alle rechten (en plichten) die vanuit deze staat worden uitgegeven. Geert Wilders en de PVV zijn de enigen in dit parlement die opkomt voor handhaving van deze staat en het mechanisme dat toedeling van rechten en plichten regelt.
Alle andere partijen zijn feitelijk niet alleen staatverraders, en daarmee verkwisters van overheidsgelden, maar verraden ook het maatschappelijk anti-fascistisch akkoord van 40 jaar geleden. Ze moesten zich schamen. Eigenlijk zouden ze voor de rechter moeten worden gesleept wegens landverraad. Maar dat is iets wat ons zo vreemd voorkomt dat het de meesten van ons niet eens in het hoofd opkomt. Maar het zou eigenlijk een serieuze overweging moeten zijn.
**********************
Pssst
In Nederland staat de leuze Nooit meer Auschwitz synoniem voor het afwijzen van alle geweld. In Vlaanderen hebben we, sinds de Grote Oorlog van 14-18 waar Vlaams bloed vergoten werd voor Belgisch onrecht, een monument bijeengespaard door de kleine man waarop in 4 talen staat geschreven : Nooit meer Oorlog. Door politieke chantage kunnen we daar als Vlaams Nationalist al ettelijke jaren niet meer naartoe en komen we tesamen om de Eed van Trouw te zweren in Steenstrate bij het monument van de Gebroeders Van Raemdonck. Zondag 25 Augustus is het weer zover.
De plechtigheid zal weer weggemoffeld worden door de Media, want er zal wel heugelijker nieuws te melden vallen : een aangereden fietser in Oezbekistan bijvoorbeeld, of bom numero elfendertig die ontploft is in Bagdad Maar een piëteitsvolle herdenking van onze doden, die gevallen zijn ook voor hen die daar liever niet worden aan herinnerd, is van geen belang.
Men wacht waarschijnlijk om reporters ter plaatse te sturen, tot de Toren met petro-dollars betaald, in handen is gevallen van de Arabische Emiraten. Eenmaal de letters AVVV-VVK zullen verdwenen zijn, zal Linx staan jubelen om hun kiezers te bedanken. Zonder de immigranten-stemmen zakken die ondertussen onder de kiesdrempel.
Door omstandigheden zal ondergetekende niet aanwezig zijn in Steenstrate. Wat diep betreurd wordt. Van hier uit echter zal hij proberen de vlag hoog te houden.
Nog even volhouden, de Bevrijding hangt in de lucht! We staan niet meer alleen in onze strijd en het volksnationalisme wordt eindelijk erkend alsbouwstof voor een welvarend Europa.
Kunnen de moslims een moskee (15 verdiepingen hoog) bouwen net naast de krater waar de twee torens van het WTC stonden in Manhattan? Obama en het linkse establishment, inclusief de burgemeester van New York, zeggen ja, en beroepen zich op het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet. Dit zegt dat de overheid niets in de weg mag leggen wat de vrije beleving van een godsdienst belet. Een meerderheid van de Amerikanen vindt de constructie van de moskee een bewuste provocatie, en willen de moskee op een andere plaats gebouwd zien. Hiervoor worden ze door de President en zijn medestanders gecatalogeerd als bevooroordeelde fanatici. Obama heeft er echt een handje van weg om steeds weer zijn vinger in het oog van de burger te steken.
De tegenstanders van de bouwplaats voor de moskee erkennen het recht van de moslims om een moskee te bouwen, maar niet daar zo dicht bij gewijde grond. Ze betwisten niet het recht te bouwen. Ze willen de vrije beoefening van een godsdienst niet beletten. Er zijn reeds meer dan honderd moskeeën in New York City, en de Gouverneur van de staat New York bood een ander stuk grond aan. Dit werd geweigerd door de moslims. De voorstanders van de bouwplaats gebruiken hier de gekende truc: negeer de grond van de zaak en verleg de discussie. Discussieer niet over de bouwplaats, maar over de grondwet.
Opposanten vergelijken de bouw van een Moskee op Ground Zero met het bouwen van een Japans cultureel centrum in Pearl Harbor, of een Duits cultureel centrum in Auschwitz, of een Amerikaanse cultureel centrum in Hiroshima. De vorige Paus verbood zelfs een Karmelietessenklooster bij het voormalige concentratie-kamp uit respect voor bepaalde gevoeligheden.
De aanslag op de WTC torens wordt algemeen erkend als een oorlogsdaad, ook door de daders van de aanslag, de volgelingen van de Zuivere Islam. Als een belangrijk aantal mensen sneuvelen op een zelfde plaats, dan wordt deze plaats ontzien door beschaafde mensen uit respect voor de doden. De bouwplaats van de moskee bij Ground Zero is een regelrechte belediging. Gevreesd wordt dat het een Islamitisch overwinningssymbool wordt, een bedevaartoord van de Zuivere Islam. Zoals doorheen de geschiedenis de Islam zoveel moskeeën bouwde boven op Christelijke kerken, Hindu tempels en Joodse synagogen. Koen Elst kan hier met grote autoriteit zeker meer over vertellen.
De imam stelt een vredesbrug te willen bouwen naar het Westen, een interreligieus centrum, maar kiest wel een provocerende plaats hiervoor. Interreligieus, zegt U? Waarom is er dan ook geen Christelijke kerk en een Joodse Synagoge gepland in hetzelfde centrum? Een vraag die sommigen zich in de Amerikaanse pers stellen.
Nog een laatste puntje: het ministerie van buitenlandse zaken (de belastingbetalers) betaalt nu de imam en al zijn kosten op een reis door het Midden-Oosten om de goede relaties tussen moslims en de Amerikaanse overheid te prijzen. De verdenking bestaat dat hij eigenlijk het geld voor de bouw van de moskee aan het verzamelen is.
Published on The Brussels Journal (http://www.brusselsjournal.com)
Op 11 augustus j.l. streek de internationale FIFA-delegatie in Amsterdam neer. De heren wilden nagaan in hoeverre het bod (The Bid) van België en Nederland om het WK voetbal 2018 te organiseren, au serieux mag genomen worden, en werden daartoe warm welkom geheten: een diner in het Rijksmuseum, onder het toeziend oog van Rembrandts Nachtwacht,- het was maar een van de incentives die het gezelschap te beurt vielen.
Ik weet niet of deze museale enscenering ironisch was bedoeld. Neen, wellicht niet, gezien de tomeloze ernst waarmee de FIFA-entourage zichzelf neemt, en de onderdanige blijken van respect waarmee ze wordt bejegend. Toch is dat Rembrandt-doek zelf in sarcasme gedrenkt, en portretteerde de schilder zijn opdrachtgevers in een zodanig protserige, zelfvoldane pose, met zoveel toeters en bellen, dat sommigen zich achteraf beledigd terug uit het doek lieten verwijderen. De Nachtwacht als schimpscheut naar het toenmalige establishment: Peter Greenaway heeft er in het Rembrandtjaar 2007 een complete video-installatie aan gewijd. Een hedendaags kunstenaar moet dat doek eens herschilderen en het The Bid dopen.
De foto van het banket in het Rijksmuseum levert ons meteen een boeiend perspectief om een en ander scherp te stellen, en om de ruis uit het FIFA-debat te filteren. Want ruis zit er zeker op, en dat is waarschijnlijk zelfs strategisch zo bedoeld. In het handboek van spindoctor en manipulatie-expert Noël Slangen kan men nalezen hoe miststrategie werkt: verdrink een fundamenteel debat in een zee van kleine discussies, tot iedereen het vermoeid opgeeft. Dat gebeurt vandaag ook met het WK Voetbal-verhaal in de media: krijgen de organisatoren nu aparte rijstroken of niet? Hoeveel? Hoe breed? Voor welke tijdsspanne? Leiden de nieuw te bouwen stadions tot overcapaciteit (de zgn. witte olifanten) of hadden we die toch sowieso nodig? Zullen er voldoende kaarten te krijgen zijn voor de gewone voetballiefhebber, of gaan de zitjes vooral naar de officiëlen allerhande (de zgn. bobos)? Wat is de return inzake nationaal imago en toeristische uitstraling? Betaalt dit als vzw gecamoufleerd Zwitsers evenementenbedrijf zijn BTW? Belastingen? Zo ja, waar? En dan dé Byzantijnse discussie waar een falanx van denktanks en experten tot compleet tegenstrijdige conclusies komt: de eigenlijk onbecijferbare financiële eindbalans,- scheuren we er collectief onze broek aan of niet?
Allemaal interessante kroegdiscussies, die echter als een mistgordijn werken voor wat zich achter het plaatje bevindt. De kern van de zaak is namelijk, enerzijds, de toenemende greep van de private spektakelindustrie op de publieke ruimte. Dat fenomeen heb ik al in een eerdere column geanalyseerd. De Ronde van Frankrijk, Rock Werchter, de catastrofaal afgelopen Love Parade in Duisburg, tot zelfs onze Ronde van Vlaanderen (het privé-speeltje van Woestijnvisbaas Wauter Vandenhaute),- alle zijn het privé-ondernemingen die zich met massa-evenementen in de publieke ruimte nestelen en zich soms als een echte bezettingsmacht gedragen. De FIFA wil het monopolie voor zijn biersponsors in een wijde perimeter rond de stadions? De FIFA zal ze krijgen. De al sinds de jaren 90 gedelegitimeerde politieke klasse wil immers koste wat kost het verloren, verzuurde volk terugwinnen, en zoekt die positieve, warme golfstroom in grootschalige massa-evenementen. Voetbal is leuk, volks, uitbundig, al wordt het supportersgeroep zorgvuldig gecheckt op zijn politieke correctheid. Waar het volk verschijnt, zie je ook de politicus. Ooit was dat omgekeerd en kwam de massa waar de leider verscheen. De mobilisatie van die massa is vandaag in handen van een bloeiende industrie waar de politiek zich aan onderwerpt (dat schijnt zich ook in Duisburg te hebben afgespeeld, in hoofde van de nu verguisde burgemeester Adolf Sauerland ). Het enige wat de politicus dan nog kan en wil, is een prominente, zichtbare plaats in de parade innemen. Pronken dus, zoals Rembrandts Nachtwacht.
Je krijgt dan een samenloop van twee nefaste verschijnselen: het terugwijken van de politieke, door de burger gemandateerde orde (premier Leterme kuste nog net niet de voeten van de FIFA-delegatieleider), en de evenredige groei van een puur marktmatig redenerende organisatorische machine die haar wil aan de overheid kan opleggen. Dat laatste is een opmerkelijke evolutie. Geen enkele politicus voelt zich blijkbaar nog geroepen om het voor de publieke ruimte op te nemen en het gemeenschapsgoed (res publica) als een kwaliteitsvol gegeven af te schermen tegen al te opdringerige marktmechanismen. De politiek is angstig en in het defensief, het populisme is de enige maatstaf. Zijdelings speelt dan ook nog de obsessie mee dat een stad, een regio of een land zich via dit soort evenementen op de wereldkaart kan zetten (City marketing heet dat). Elke negorij moet zijn rockfestival hebben,- dat genereert naambekendheid en een florerende middenstand, en dus populariteit voor de locale bewindvoerders, althans dat geloven ze zelf. Maar op het einde willen vooral de sponsors winstname voor hun investeringen, wie zal het hen kwalijk nemen. Dus gaat het meer om wat er rond de sport gebeurt, dan het ding zelf. Sowieso is voetbal, als mannensport, vooral een middel om meer bier te verkopen: in Zuid-Afrika was Inbev de dominerende sponsor, in België heet de 1ste klasse-afdeling officieel Jupiler Leage. Santé.
Voetbal maakt ons vriendelijk, open, Belgisch en... zwaarlijvig.
Brood-en-spelen dus, en hoe de handige jongens van de spektakelindustrie inspelen op de radeloosheid van de politieke klasse. Dat brengt ons nog op een andere dimensie van het FIFA-verhaal, meer specifiek op de Belgische context van toepassing: het mondiaal voetbalfeest moet vooral terug meer Belgen genereren. Het verschijnsel is bekend: er lijkt alleen nog Belgisch patriottisme te bestaan als de Rode Duivels spelen (hoe bekakt ze het er ook van af brengen). De monarchie hoopt op onze kampioenen en honoreert ze ook. Tia Hellebaut en Kim Gevaert, na hun dubbelzege triomfantelijk gehuld in een tricolore vlag: het moet Albert II in zijn oude dag zowat een orgasme bezorgd hebben.
Ook de Belgische voetbalbond is nog altijd een zeer unitair gebeuren, met goede connecties naar de Brussels-francofone salons en het koninklijk hof. Het is dus logisch dat dit (overigens, zoals alles in België, slecht beheerd en corrupt) instituut wordt ingezet om het sportpatriottisme aan te zwengelen. En zo is de Belgische FIFA-lobby, waarin ook de Waalse tennisster Justine Henin mag opdraven, zonder twijfel Belgicistisch geïnspireerd. Bekijk gewoon de figuur van KBVB-voorman François De Keersmaecker, derde in een familiedynastie van bondsvoorzitters: het vleesgeworden compromis, alle kritiek druipt van deze man af als regenwater van een oliejekker. Hij is de Belgische hoop in bange dagen, nog meer dan de Rode Duivels. 2018 is opeens, als de FIFA wat meewil, terug een reële horizon voor het huidige regime, terwijl de politieke situatie vandaag iets helemaal anders voorspelt, namelijk een ontklede Belgische staat, of zelfs helemaal geen.
Ik denk dan ook dat het Belgische sportpatriottisme, zeker aan Vlaamse zijde, veeleer als compensatiegedrag moet beschouwd worden: de Vlaming is vandaag vaderlandloos, en wil wel graag eens af en toe, zoals Duitsers, Engelsen of Fransen, doen alsof hij tot een natie behoort. De hoop van de KBVB-clan en heel de FIFA-lobby is echter tamelijk ijdel: het voetbal zal België niet redden, daarvoor is de autonomistische grondstroom te diep. Ook al worden alle registers geopend om duidelijk te maken dat wij, Vlamingen, slechts mentaal voor vol kunnen worden aanzien als we ook goede Belgen zijn. Sportjournalist François Colin, die in De Standaard tegen onze FIFA-kritiek fulmineerde (pas nadien vernamen we dat Colin ook nog perswoordvoerder is van... The Bid), verwoordde het zeer treffend:
Hoe zien we de toekomst van onze landen? Als bange, bekrompen, in zichzelf gekeerde naties die langzaam verschrompelen? Of als blije, optimistische ondernemende landen die de deuren opengooien voor de wereld en daar de vruchten van plukken?
Die retoriek komt ons bekend voor: het doet denken aan de stigmatiserende clichés omtrent het Vlaamse autonomisme, als zou het achterlijk, bekrompen en provincialistisch zijn. Van twee één: wie de 19de eeuwse Belgische staatsbureaucratie contesteert, en/of wie vraagtekens plaatst bij het nut en de zin van een megalomaan spektakel als het WK voetbal, is bang, bekrompen, en in zichzelf gekeerd. Het slecht begrepen kosmopolitisme van de Belgicistisch-gezinde cultuursector herhaalt zich dus ook in de demagogie van de sportpatriotten. Geen van beide deugt, om een identieke reden: een socio-culturele opwaardering in Vlaanderen zal maar plaats grijpen als we de context van het Belgische koninkrijk achter ons kunnen laten. België is het verleden en voetbal is het nostalgisch argument. Het is niet bekrompen om zich als republikein op te stellen, integendeel zelfs, en het is ook niet achterlijk om het voetbalcircus te relativeren.
Meteen hoop ik ook dat het Vlaamse beleid accenten zal leggen die veel meer op actieve sportbeoefening aan de basis gericht zijn, dan op topsport of passieve consumptie van massa-evenementen. Er is immers ook nog deze realiteit: in onze hooggeïndustrialiseerde landen nemen overgewicht en obesitas steeds meer toe, ook bij kinderen en jongeren. De cijfers zijn alarmerend: één kind op vijf mag bij ons als zwaarlijvig beschouwd worden. Het oorzakelijk verband met o.m. suikerziekte is medisch bewezen. Veranderen van voedingsgewoonten is één remedie, lichaamsbeweging is er een ander. Maar de topsportcultus schijnt de massasport niet te bevorderen, integendeel. Het wordt vooral een kwestie van chips knabbelen en bier slurpen voor de buis, ook en vooral bij supergemediatiseerde evenementen zoals het WK voetbal (dat naar het schijnt ook een enorme boost geeft aan de verkoop van TV-toestellen).
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik Roger Vercarre, voorzitter van Tempo Overijse, parmantig op zijn grasmat zag paraderen, geflankeerd door de FIFA-inspecteurs. Het stadion van deze vierdeklasser (ik woon er op een boogscheut vandaan) zou m.n. uitstekend geschikt zijn als oefenplek voor een van de nationale ploegen in 2018. Het toerisme van de Druivenstreek zou er naar verluidt enorm mee gediend zijn. Of hoe een plek, waar amateurs zoals u en ik hun vet kunnen verbranden, wordt ingepalmd door een spektakelkaravaan die ons vooral een bierbuik bezorgt. Topsport op de grasmat, vetkussentjes errond: als boodschap kan dat tellen.
Afgezien dan nog van de heikele kwestie, hoe dit land er in 2018 institutioneel zal uitzien, is elk ernstig maatschappelijk debat nefast voor de kansen van The Bid. Misschien is het witboek daarom alleen in te kijken op een obscure plek, ergens in Eindhoven. Consensus creëren, een minimum aan debat uitlokken, in kleine cenakels de open democratie passeren,- ja, daarin lijken beide koninkrijkjes aan de Noordzee toch wel wat op elkaar...
**************
Pssst
The Bid : potsierlijk? populistisch? Ego-tripperij? Economisch verantwoord? Staatsmannelijk? Verwijfd? k Zou het niet weten! Echtwaar! Als economist en Vlaams Nationalist zeg ik enerzijds volmondig JA! (al kan voetbal en sport in het algemeen, dank zij de uitwassen, mij helemaal niet (meer) boeien), maar als republikein weet ik dat het mes aan twee kanten snijdt. En dat men beide kanten zal gebruiken tegen Vlaanderen!
Buiten het onzinnig en prematuur smijten met geld : wie zegt dat in 2018 België nog bestaat?! Zijn dat dus allemaal geen kosten op het sterfhuis? Straks valt voor de Franscouillons (om andere redenen) het Formule I-circuit van Francorchamps weg, waardoor ze automatisch zullen vissen naar vervanging. Als t een beetje kan, stil en opgezien op kosten van de Vlamingen via The Bid .
Vandaar mij spontane reflex : vermits, als lid van de Regering van Lopende Zaken (!) de Leterminator al druk bezig is zich in de FIFA-kaas in te vreten, mag men redelijkerwijze verwachten dat die in de Nieuwe Regering (als die er komt) zal opgevist worden. Het wordt dus weer iets van het Oude Liedje, dat best afgevoerd wordt.
Afvoeren dus, die ganse janboel. Laat onze voetbalgoden eerst eens bewijzen dat ze kunnen vliegen, liefst in blanke vlucht naar ongekende hoogten. Vogelen kunnen ze al .
(*) Volgens Wikipedia : Res Publica is een Vlaamse denkgroep van politici, academici, intellectuelen, opiniemakers, opgericht in 2009, die ijveren voor Vlaamse onafhankelijkheid, los van de Belgische context.
Toen ACV-vakbondsvoorzitter Luc Cortebeeck, in de aanloop van de Belgische federale verkiezingen van 13 juni 2010, advies gaf om niet op "Vlaamse zweeppartijen" te stemmen, publiceerde de groep een open protestbrief, mede ondertekend door kunstenaars zoals Jan Verheyen.
Kritiek op Obama na gedraai rond Ground Zero-moskee
maandag 16 augustus 2010 10:58
Via Elsevier Nieuwsbrief
*************************
Na felle reacties heeft de Amerikaanse president Barack Obama zijn steun aan de omstreden bouw van een moskee nabij Ground Zero weer ingetrokken. 'Ik spreek me er niet over uit.'
Steun op dieptepunt Slechts 42 procent van de Amerikanen zegt vertrouwen te hebben in Obama, het laagste percentage sinds hij in januari 2009 aantrad als president.
Tijdens een ramadanviering op het Witte Huis vrijdagavond zei Obama de rechten van moslims om moskeeën te bouwen, te steunen 'als burger en als president'.
'En dat betekent ook,' voegde hij eraan toe, 'het bouwen van een moskee in het zuiden van Manhattan.' Het kwam Obama op applaus te staan van de aanwezige moslims.
Politiek correct Maar de uitspraken leverden de impopulaire president ook veel kritiek op. Republikein Newt Gingrich noemde het 'toegeven aan de radicale islam', en de New Yorkse conservatief Peter King vond het 'een capitulatie voor politieke correctheid'.
Niet lang daarna krabbelde Obama op zijn schreden terug. 'Ik gaf geen commentaar en ik zal geen commentaar geven op het besluit daar een moskee te bouwen,' aldus de president. Nu wordt Obama gedraai verweten. Uit een CNN-peiling is gebleken dat 68 procent van de Amerikanen tegen de bouw van de moskee is. Deze overweldigende oppositie is de reden dat de president zijn steun weer ingetrokken heeft, menen analisten; Obama's partij lijkt bij de tussentijdse verkiezingen in november op flink verlies af te stevenen.
Godsdienstvrijheid Burgemeester Michael Bloomberg van New York zal de bouw van de moskee niet in de weg staan, wegens de scheiding van kerk en staat. Ook wijst hij, net als Obama vrijdag, op de godsdienstvrijheid. Maar tegenstanders van de moskee zeggen dat het niet om godsdienstvrijheid gaat, maar om de plaats van de moskee twee straten van Ground Zero en de omstreden financiering van het project, waar de initiatiefnemer, het Cordoba Initiative, geen openheid over geeft
*******************
Pssst
Naast openlijk wit, zwart, grijs en alle andere tussenschakeringen te hebben verkondigd, heeft de Machtigste Man ter Wereld inderdaad het niveau van onze bloedeigen politici bereikt, de bijna volmaaktheid van de Slangen-venijnige PERCEPTIE der dingen. Niets is nog wat het lijkt, alles krijgt een andere dimensie. Zo is een vreemdeling geen vreemdeling meer, maar een allochtoon, waarbij de oorspronkelijke betekenis zo goed als verloren is gegaan. Doel bereikt dus!
Vandaag staat Amerika nogmaals op zijn kop door Mohbama, die met getrukeerde fotos van zijn zwempartijtje in de Golf van Mexico wilde bewijzen dat de kusten van Florida helemaal niet (meer) vervuild zijn.
Aan dat tempo van opeengestapelde foefjes zal hij onze politici in het keer-op-keer heruitvinden van de waarheid rap voorbij gestoken zijn!
Of zou het veeleer niet omgekeerd zijn, dat de politici van een klein landje voortdurend in de leer zijn bij hun Grote Broers!? In voorkomend geval staat er ons nog wat te wachten! De Tjeven, de Riberalen en de Sossen naar af, en een nieuwe generatie Niveanen in aantocht .die geen haar beter dreigen te zijn! Geen wonder dat den Bart na 63 dagen onderhandelen van zijn stokje draait Om het niveau van den Amerikaan te halen zal die nog veel bôokes moeten eten!
