Ambtenaren in Nederland zijn actief bezig met het naleven van een nieuwe nationaliteitswet in Marokko. Hierdoor zijn Nederlandse kinderen van Marokkaanse moeders niet alleen Nederlands zijn, maar nu ook Marokkaans. De VVD is verbijsterd en eist opheldering.
Uitleg kwestie in Tilburg 'Uit artikel 6 van de nieuwe Marokkaanse nationaliteitswet blijkt dat een kind van een Marokkaanse moeder of vader Marokkaan is. Deze bepaling heeft een onbeperkte terugwerkende kracht. Dit betekent dat dit artikel van toepassing is op alle kinderen die voor 1 mei 2007 uit een Marokkaanse moeder zijn geboren, maar geen Marokkaan werden. De moeder is Marokkaan. Uw kind is uit haar geboren. Dit betekent dat uw kind Marokkaan is, zo luidt de verklaring van de gemeente in de Tilburgse kwestie.
Uitvoering Marokko wil sinds kort dat ook kinderen in Nederland van een Marokkaanse moeder in de gemeentelijke basisadministratie (GBA) worden geregistreerd. Aan de betrokkenen zelf wordt niets gevraagd.
Volgens de krant werken ambtenaren in ons land actief mee aan de uitvoering van deze wet. Bij kinderen van Marokkaanse vaders was de nationaliteitswet al van kracht. Het Noord-Afrikaanse land wil nu dus ook dat kinderen van een moeder die uit Marokko komt, formeel Marokkaan worden.
Opheldering De VVD is verbijsterd over deze gang van zaken, aldus de krant.
De gemeente gaat hiermee voorbij aan de keuzemogelijkheid van ouders hun kind wel of niet bij het Marokkaanse consulaat in te schrijven, aldus VVD-Kamerlid Paul de Krom, die opheldering eist van minister Eberhard van der Laan (PvdA, Integratie) en minister Guusje ter Horst (PvdA, Binnenlandse Zaken).
'Op grond van de wet GBA zijn wij verplicht onjuiste of onvolledige gegevens te corrigeren, schrijft de gemeente, naar aanleiding van een geval in Tilburg.
De Nationalistische Studentenvereniging in het algemeen, en hun betoging in Leuven van 26 Maart in het bijzonder, liggen niet in de bovenste schuif bij de bijna ter ziele gegane Oude Merdia, die nog altijd niet de tekenen des tijds begrepen hebben .
Niemand beter dan http://www.sponssteen.be/ kon hierover correcter verslag uitbrengen. Hieronder integraal zijn objectieve waarnemingen, die hij met bijna chirurgische precisie ten tonele voert. Het is bijna een snelcursus voor de journalistenschool!
Ik vind het alleen spijtig hem niet iedere dag, bij de rondgang van mijn favorieten, niet met nieuw leesvoer te ontmoeten. Mensen, wat zou het leven heerlijk zijn! Ik vraag me af of het zou helpen, moesten wij in massa een beetje aandringen? Maar verduiveld: er is geen reacite-module te vinden op zijn blog. Hem persoonlijk een mailtje sturen is ook riskant, want spam zal hij ook wel weren. Allez, wat hij voor spam zou aanzien maar het niet is. OK, Hubert?
(586) DAGBOEK zaterdag 28 maart 2009
20:12
Leuven, donderdagavond 26 maart 2009, betoging van de NSV (Nationalistische Studentenvereniging), en tegenbetoging van democraten (eigen woordkeuze). Op zichzelf geen belangrijke gebeurtenis, maar wegens de aard van de tegenstanders een nieuwe gelegenheid om de stand van de partijdigheid van de Vlaamse media te meten.
Het eerste verslag vond ik donderdagavond al, op internet, van BELGA. Bevatte niet veel meer dan het aantal deelnemers: 400 bij de NSV, 600 bij de democraten. Die aantallen werden later in de eigen verslagen van de media gewoonlijk bevestigd; soms opgeblazen voor de democraten; soms afgezwakt voor de NSV.
In een later bericht van BELGA, 27 maart, een zin die aanvankelijk door de media wordt verzwegen: Na afloop van de betogingen richtten een 100-tal linkse betogers vernielingen aan (voertuigen van de spoorwegpolitie, ruiten van het KBC-gebouw, ). Nieuw, misschien wegens het late uur van de gebeurtenis donderdagavond: een groep rechtse betogers maakte amok op de Oude Markt (BELGA geeft geen verdere details, vermeldt geen geweldplegingen of vernielingen; dat doet vermoeden dat het verhaal over het rechtse amok erbij gehaald werd om te suggereren dat de twee soorten betogers mekaar een beetje waard waren).
De verslaggeving van de zenders en de kranten op het internet was op enkele uitzonderingen na abnormaal bondig bij het vermelden van de vernielingen door linkse deelnemers. Bovendien ruim laat: alleen Het Laatste Nieuws vermeldde ze al in zijn eerste bericht (donderdag 26 maart). De VRT-radioen -TV hebben bij mijn weten geen woord of beeld gewijd aan het evenement(behalve misschien enkele seconden op een middernachtelijk uur).
Soms werden de feiten vervalst doordat de versie van de democraten werd overgenomen.Het Nieuwsblad:de aanvallen van de democraten op de politie waren het werk van een scheurfractie! De Morgen (letterlijke citaten): De politie benadrukte dat de relschoppers niets van doen hadden met de linkse tegenbetoging. Ook de organisator Blockbuster reageerde kwaad op de herrieschoppers.
De berichtgeving van Het Belang van Limburg was doorgaans gematigd. Des te verrassender waren daarom de hetzerige toon en de smadelijke inhoud van een videofilmpje dat HBVL bij ik weet niet welke nieuwsfabrikant had gekocht. Eerst een woordvoerder van een van de organiserende linkse verenigingen (COMAC?): de NSV heeft onlangs nog de Kristallnacht herdacht; dat bewijst welke soort democraten de NSV verenigt. Dan de stem van de commentaarlezer: tijdens die nacht werden duizenden Joodse winkels vernield door de nazis; zover kwam het gisteren gelukkig niet; er sneuvelden alleen enkele ruiten van de KBC! De teenager die de tekst voorlas besefte duidelijk niet dat hij zijn linkse vrienden een pad in de korf zette. In Leuven hadden zij de vernielingen aangericht. Dus zij waren de nazis. Daarom is er zo weinig intellectueel plezier te beleven aan een discussie met de huidige linksen. In de meeste gevallen heeft mente doen met schoften, die bovendien niet erg bedreven zijn in de redeneerkunde.
Mijn algemene indruk.Wat de domste vormen van vooringenomenheidbetreft, zijn de media niets veranderd. Voor hen is rechts is des duivels. Links wemelt het van de nobele karakters.
O,ze vriend Ray, bij Angeltjes, vond eveneens inspiratie bij de verhelderende gedachte van hitsige moslims (als hengsten, zegt-ie) die, uit jaloersheid voor hun eigen achterlijkheid (?) de jolige Françaises op andere en, betere gedachten proberen te brengen .
Ik vond het artikel dermate goed, dat ik het wil helpen verspreiden
Voor de toekomst: gaan jullie beter zelf kijken op http://blog.seniorennet.be/angeltjes/ voor zo ver deze gedreven collegas nog niet bovenaan jullie favorieten stonden! U weze wel degelijk gewaarschuwd: het zijn pestlijders die meer dan eens uit hun schutkring breken .
En à propos: lezen jullie toch ook af en toe de Franstalige pers? Doen! lieve mensen, want daar vinden jullie meer over het einde van de rotstaat dans bij ons, mestlijders in ons cordon sanitaire.
Fasten seat belts. Hier gaan ze, de Engeltjes .
Parijs was eens de toonaangevende stad voor vrouwelijke elegantie en mode en is dat voor een stuk nog, zij het dat er al lang andere modecentra op de voorgrond zijn getreden. Sedert een aantal jaren wordt de Franse hoofdstad geconfronteerd met het probleem van moslim-jongeren uit de vroegere Franse protectoraten Marokko, Tunesië en Algerijë, die ondermeer vrouwen die rokken dragen, het leven lastig maken. Enerzijds raken de gefrustreerde moslims opgewonden als hengsten van de soms uitdagende manier waarop Françaises door het leven schrijden, anderzijds zijn ze vervuld van haat en jaloezie op de vrijgevochten levenswijze, die de vrouwen in Europa, gelukkig maar, veroverd hebben. Niet alleen worden jonge vrouwen nageroepen en uitgekreten voor putain, salope of garce (om het daarbij te houden) maar ze worden ook bespuwd, bekogeld of ingesloten en betast. Sommige linkse vrouwenorganisaties die vroeger rondleurden met thema's als "baas in eigen buik", roepen nu op tot deugdzame bescheidenheid en het dragen van lange broeken of rokken om de jongeren tegemoet te komen : de lafheid van de zogenaamde progressieve linkerzijde.
Goed bestuur, of gezond verstand, een van beide, of liefst beide? Dan moet U af en toe eens, neen, niet over het muurtje, maar over de Alpen kijken.
Natuurlijk zal dit voor de franscouillons, de Parti Scandale of de ter ziele gegane Oude Media, niet bevallen. Stel U voor! Centrum rechts aan de macht! Dat leidt regelrecht naar het dood gewaande fascisme van wijlen Benito Mussolini .
Zie De Wereldkrant, artikel hieronder.
De werkwijze aangaande benoemingen van ministers kan ik maar toejuichen. Marie Arena van de PS bijvoorbeeld zou hier uitgesloten zijn; In het Rotland ook, in feite, moest haar broer niet de levenspartner zijn (geweest zijn? de tijd vliegt snel ) van Capo di Rupo. Zie foto van de Italiaanse collega van Freya, verbeterde heruitgave, na hertbevoorrading die dag van de te bedelen grijze hersenmassa.
O ja, als Il Cavaliere (Il Supercavaliere wordt nu al geschreven) iets kan wijzigen aan de belabberde schoolse toestanden, zal dat weeral een oud links varkentje zijn dat gewassen is. Un desastro, volgens mij. Net zoals het zoveelste linkse disastro dat nu al iedere zaterdag loopr op Rai I, de laatste paar maanden: een korte reportage, genre Panorama, over linkse geldverspilling van de laatste dertig jaren. Nieuwbouwgevangenis, compleet afgewerkt, nooit gebruikt, nu ruïne congrescentrum Palermo: idem dito sociale woonwijk: idem dito elektriciteitscentrale: idem dito, enz Telkens projecten van rond de 30 mio, die om duistere, onnavolgbare redenen, in de pijplijn zijn blijven steken .Waarschijnlijk door de bemoeienissen van een paar plaatselijke Michellekens Daerden ..
De vuilverbrandingcentrale in Napels nochtans, ook al tientallen jaren in afwerking maar geboycot tot en met door links en door groen, om onrust en opstand te veroorzaken, tot het huisvuil huizenhoog in de straten van Napels gestapeld lag. is onlangs in bedrijf genomen. Eerst, binnen de 14 dagen na zijn herverkiezing, heeft Berlusconi het leger ingezet, dat dagenlang gewerkt heeft om de rotzooi te ruimen, onder bescherming van carabinieri, met getrokken mitrailleurs, want Napoli en zijn linkse raddraaiers zijn geen doetjes .Die Centrale is de modernste van ver in het rond profijtig (!) qua stroomvoorziening en goed voor het milieu Links was niet aanwezig bij de feestelijke opening .Il Cavaliere wel, en hij zag er stralend uit!
Berlusconi wil meer bevoegdheden
De Italiaanse premier Berlusconi vindt dat hij meer macht moet krijgen. Hij wil als premier onder meer de bevoegdheid hebben om eigenmachtig ministers te benoemen of op non-actief te stellen. Nu moet dat nog via de president.
Berlusconi maakte verder hervormingsplannen bekend voor het Italiaanse onderwijs. Hij wil dat de aanstellingseisen van docenten worden verscherpt, net als het toezicht op scholen. Ook moet Engels een verplicht vak worden.
Onderstaand artikel is stralende diamant-pure propaganda uit het lijfsblad van de Partij der Onkreukbaren. Aandachtige lectuur kan dus Uw geestelijke gezondheid schaden, met als gevolg racistische neigingen en het onderdrukken van Uw natuurlijke behoefte aan vrije meningsuiting..
Wat ook zou kunnen, is dat U instemmend knikt, want nieuw zal deze materie voor niemand zijn.
Ik hoop voor U, Uw kinderen, Uw kleinkinderen en hun kinds kinderen, dat U op 7 Juni de juiste beslissing zult nemen. En denk er aan, als U in het kieshokje staat, dat daar een groot oog in een driehoek, zoals vroeger in de Vlaamse huiskamers hing, toekijkt: God ziet U. Hier vloekt men niet!...
Allochtonen stemmen rood
30.03.2009 10.41u - Het stemgedrag van allochtone leerlingen in Brussel wijkt sterk af van het stemgedrag van autochtone leeftijdsgenoten. Dat blijkt uit een studie van Céline Teney en Dirk Jacobs (ULB). Zij ondervroegen laatstejaarsstudenten die in 2007 voor het eerst gingen stemmen en aangaven voor een Franstalige partij te stemmen. De onderzoekers wilden ook nagaan of en in welke mate het stemgedrag bepaald wordt door origine. De resultaten bevestigen wat iedereen al wist, maar we zetten de cijfers nog eens op een rijtje.
Céline Teney en Dirk Jacobs vergeleken vier categorieën: kiezers van Congolese, Marokkaanse, Turkse en Belgische origine. Wat blijkt? De MR doet het niet goed bij allochtone kiezers. Linkse partijen halen in die hoek wél veel stemmen. Jongeren van Congolese origine stemmen vooral op het cdH, de partij van Joëlle Milquet (12,9 % meer dan het gemiddelde). De PS moet het vooral hebben van Marokkaanse (+ 16,5 %) en Turkse kiezers (+ 17,8 %). Bij Belgische jongeren scoort de partij opvallend slechter (- 10,7 %).
Nu de verkiezingen in aantocht zijn, zullen deze resultaten de hoofdkwartieren van de partijen ongetwijfeld stof tot nadenken geven, besluiten de onderzoekers. Dat zal wel. De sterke score van PS en cdH bij de bevolking van allochtone herkomst, verklaart wellicht voor een groot deel de houding die deze partijen innemen in het regularisatiedossier, merkt De Standaard scherp op. De partijen die voor een brede regularisatie zijn, zijn exact de partijen die hopen dat die nieuwe Belgen hun electoraal resultaat kunnen versterken.
Inderdaad. Dat geldt trouwens niet alleen voor Franstalig België, maar ook in Vlaanderen. De grenzeloze tolerantie van socialisten en groenen voor vreemdelingen, asielzoekers en illegalen is niet alleen het gevolg van ideologische verdwazing, maar ook en vooral van platte electorale berekening. Het vreemdelingenlegioen moet de uitgedunde rangen en de bressen in hun traditionele kiespubliek weer opvullen. En daarvoor zijn álle middelen goed.
Mijn slecht karakter fluisterde mij toe: dit is een tekst bestemd voor Elio di Rupo, Guynocchio en het CGKR te samen. Verplichte literatuur, die ik, bij het begin van mijn lectuur, tekeer ben gegaan met de groene Islam-markeerstijft. Tor de virtuele stift mij niet-virtuele trillingen in de vingers bezorgde.
En zeggen, dat deze belezen Arabist en hoogleraar, in een ander programma op de Vara, bij Paul en Witteman, ruiterlijk toegaf dat hij zich in de Islam (vroeger) jad vergist Toen stond hij namelmijk half-en-half in de verdediging ervan, face-to-face met wijlen Pim Fortruyn.. Hij had later de dwalingen zijns weegs ingezien .Leuke valstrik van de Vara, waaruit Heer Hans Jansen zich ruiterlijk wist los te werken .
Zeg dus nu niet dat deze ams anti-moslim in de wieg werd gelegd. Integendeel. Ooit was hij hun pleitbezorger .
EINDSTRIJD! Is de titel van het boek dat hieronder door de auteur ingeleid wordt ..
Hans Jansen: 'MENE, MENE, TEKEL UFARSIN'
Lucida
28 maart 2009
Gisteren in Pauw en Witteman een buitengewoon leerzaam maar tevens alarmerend betoog door de gezaghebbende islamkenner Hans Jansen over de donkere bladzijden binnen de islam, en de dreigende voorafschaduwing hiervan, indien het Westen als zodanig, politici en morele huichelaars in het bijzonder zich hier niet bijtijds en diepgaand rekenschap van zullen geven.
De hellehond Er staat geschreven: geteld, geteld, gewogen en verdeeld - geteld wil zeggen: God heeft de dagen van uw koningschap geteld en daar een eind aan gemaakt; - gewogen wil zeggen: u bent op de weegschaal gewogen en u bleek niet tegen het gewicht bestand te zijn; - verdeeld wil zeggen: uw rijk wordt verdeeld, het wordt genomen door de Meden en Perzen.
De oude vrouw Europa heeft in een aanhoudende roes van zelfislamisering de prins der duisternis, belichaamd in de persoon van profeet Mohammed, wakker gekust. Zij laat, door schrandere blindheid geslagen en tevens door een godvergeten vlaag van cultuurrelativisme bevangen, haar baken van licht door een ravenzwarte duisternis overschaduwen. De verstrekkende gevolgen van haar judaskus zijn nauwelijks nog te overzien. Want,
Zij heeft de slapende hellehond wakker gemaakt en haar poorten wagenwijd opengezet voor een tot de tanden toe bewapende roversbende die uitsluitend belust is op politieke macht en religieuze alleenheerschappij.
Een roedel bloeddorstige wolven die uit naam van maan- en oppergod Allah, zijn duizendjarig rijk van duisternis wil grondvesten. Alles wat door vrouwe Europa aan pracht en praal, aan inzicht, democratische grondbeginselen, gelijke rechten en vrijheid in de loop der eeuwen met bloed, zweet en tranen is bevochten, dreigt thans te worden verdonkeremaand.
We zien hoe de islamitische maanbroeders in grote getale over haar continent uitzwermen. Deze zwerm vormt een welhaast apocalyptische plaag die aan een ultieme opmars is begonnen, om alles wat op zijn pad van vraat- en roofzucht voor de voeten komt zonder aanzien des persoons te vertrappen.
Weest niet langer slechts de blaffende hond, terwijl de karavaan verder raast... En overal waar vrouwe Europa in haar daad van onbezonnen naastenliefde deze plaag over haarzelf afroept, zien we hoe haar 'geestelijke' superioriteit tanende is. Hoe zij uitsluitend al vanwege de doorslaggevende macht van het getal het onderspit dreigt te delven. Nooit zal het meer zijn zoals het vroeger was.
Wat ooit begon als een cultuur van vredelievendheid jegens de ander, dreigt nu steeds meer uit te monden in een schier onafwendbare rampspoed van culturele en geestelijke zelfvernietiging. Hetzij, zoals ook in het boek de 'Eindstrijd' wordt aangegeven, vrouwe Europa haar dwaling bijtijds zal inzien en tot inkeer komt.
Of zoals in het voorwoord hiervan letterlijk staat geschreven: 'Het vrije Westen hoeft niet bang te zijn voor de islam, of voor welke ideologie ook, maar wel voor de eigen politici'. Oftewel wanneer dezelfde politici, nu het hiertoe nog steeds niet te laat is, voor zichzelf de waarschuwing zoals beschreven in het boek Daniël 5 ter harte zullen nemen: Mene, mene, tekel ufarsin
IJdel theologische dispuut De kardinale vraag is echter, of deze politici zichzelf middels soms hoogdravende theologische disputen überhaupt (nog) laten overtuigen van de gevaarlijke ideologische ambities als diepste wezenskenmerk van de politieke islam? Want,
begeven we ons eenmaal op het pad van theologische duiding, met ons hart vol goede bedoelingen slechts licht in de duisternis te willen scheppen, zal weldra blijken dat elke waarschuwing voor de donkere al te donkere kanten binnen de islam aan verstokte dovemansoren is gericht.
De talrijke pogingen om langs die weg - de interreligieuze dialoog - tot een beter wederzijds inzicht te komen over de ware aard van onze intenties, zullen dan onherroepelijk verzanden in semantische twistgesprekken.
Het gevolg van zulke gesprekken zal er namelijk alleen nog maar verder toe leiden, dat degenen die zich van de meest parate theologische muggenzifterij bedienen, hun al te fijnmazige zeef van kennis doelbewust zullen aanwenden om de schone schijn gepaard aan algemene begripsverwarring, die nu al over de islam bestaat, slechts verder toe te laten nemen.
Een proces van het heilige liegen en vroom zelfbedrog dat alleen nog maar verder op gang zal worden gebracht, en zoals door mij al vaker omschreven uiteindelijk en even zozeer onvermijdelijk zal uitmonden in 'The Art of Taqiyya'. En zelfs onmacht tot liegen is nog lang geen liefde tot waarheid...
Ontwaakt Nee, nee en nogmaals nee. Deze politici moeten beseffen en wel heel rap, dat het Avondland steeds meer voor de onverbiddelijke keuze wordt gesteld: zichzelf als slaaf te onderwerpen, zichzelf de status van dhimmi aan te laten meten, zichzelf tot de mohammedaanse legerschaar te bekeren, of anders zichzelf te elimineren.
Kort samengevat luidt dit van hogerhand opgelegde dictaat dat noch vanuit de context, noch vanuit het hart, noch vanuit de ratio enige tegenspraak duldt: aslim taslam. Hetgeen niets anders betekent dan, 'als je je overgeeft, word je niet gedood', ook te vertalen als 'indien je moslim wordt, blijf je in leven'. En soms verstoor je de ander het meest uit zijn vreedzame dromen, door hem te gebieden: slaapt gerust verder!
Vrouwe Europa heeft zich laten verleiden tot een van de meest funeste denkwijzen die maar denkbaar is: het christelijke wensdenken. Dat wil zeggen, de ootmoedige gedachte bij de mens van goede wil, dat zodra en onder welke omstandigheden dan ook hij iemand anders openhartig en met liefde tegemoet zal treden, de ander vanzelfsprekend hetzelfde zal (willen) doen. Het is wel gemerkt de parabel van Jezus, waarin deze gebiedt de andere wang toe te keren, maar dan tot in het absurde gepraktiseerd.
Iedere profeet verkondigt zijn hazar In het voorwoord van het boek 'Eindstrijd', samengesteld door Hans Jansen en Bert Snel, wordt het gevaar waar vrouwe Europa in toenemende mate mee wordt geconfronteerd doeltreffend beschreven: 'Sommige passages in de koran lijken eerder afkomstig uit het reglement voor de krijgskunst van een opmarcherend leger dan uit een heilig boek. De koran is het boek van een typische soldatenreligie die gaat over het vernietigen van vijanden, de verdeling van de buit en de beloning van strijders'.
Er staat nog een andere opmerkelijke passage in het voorwoord. Zij verwijst naar een studie waarmee de Londense hoogleraar Efraim Karsh, de islam vanuit 'politiek-militaire invalshoek' analyseert. Karsh komt tot de conclusie dat het niet gaat om een botsing van beschavingen, of om een strijd tussen christen en islam, maar ' van een imperiale mogendheid naar politieke heerschappij'.
Met deze meest recente inzichten tot onze beschikking, kan er niet vaak en vooral ook hard genoeg op worden gehamerd hoe in mijn optiek de islam en zijn heilige oorlog, d.w.z. strijd van de haat, oftewel jihad, aan het brein van profeet Mohammed moet zijn ontsproten.
Oorlogsapologie van profeet Mohammed Inch' Allah!: "Ik belegerde, plunderde en onderwierp. Mijn leer van de Heilige Oorlog brengt de zegenrijke gedachte, waarbij uiteindelijk elk ander ras het onderspit zal moeten delven.
Het is de ontzagwekkende gedachte aan het wereldwijde islamitische Rijk: degenen die zich haar niet onderwerpen, zijn gedoemd, allen die haar in vrome vastberadenheid aanvaarden, zullen uiteindelijk tot de totale wereldheerschappij zijn uitverkoren. Ik verkondig u de leer van de Gewapende Jihad, die uit erbarmen aan elke niet-moslim het recht voorbehoudt zichzelf te islamiseren of anders, te elimineren, oftewel aslim taslam.
Een goddelijke act van opperste genade en voorzienigheid mij rechtstreeks gezonden uit de boezem van Allah: als een zegepraal die gepaard zal gaan met een tot dusver ongehoord wapengekletter. Opgeluisterd en rondgebazuind met een daverend trompetgeschal waarmee de Westerse beschavingsorde en elke andere staat van duisternis met een krachtige klaroenstoot van de wereld zal worden weggevaagd."
Holland is Holland en in het verleden heb ik veel te veel aan hen gedacht (weliswaar altijd met een tikkeltje jalousie, lijk velen, hé) als aan die verwaande kaaskoppen. Met de dag begin ik me meer en meer daarover te schamen. Dat zal dan het berouw zijn, dat altijd nà de zonde komt, nooit ervoor (H. Augustinus, kerkvader).
Onlangs hoorde ik in een tamelijk bitsig debat tussen een Nederlands Arabist en een import-Nederlander-moslim, een schraal venijnig mannetje, Groen Links, dat toegeven zich te hebben vergist, een van de vele verschillen is waarin de Westerse cultuur uitblinkt boven de Islamitische. Vandaar dat de Biecht, het zich vernederen door zijn zonden op te biechten, waarschijnlijk een typische christelijke uiting is van die beschaving?
Terzake, de vox populi van de titel. Ik had evengoed kunnen zetten: Zonder Woorden bij het aanbieden van dit Elseviertje dat volgt. Want veel woorden hoeven niet. Daarom heb ik de twee laatste alinéas gewoon gelaten, maar in het rood gezet
Want (doordenkertje!), denk ik bij mezelf, we spreken dezelfde taal
Weglopen uit crisisdebat levert Wilders zetels op
Partij voor de Vrijheid (PVV) blijft stijgen in populariteit. In de wekelijkse peiling van Maurice de Hond staat de partij van Geert Wilders op 32 zetels, de hoogste score sinds de leider uit de VVD stapte.
Debat tot leven 'De PVV-fractie stormde uit het Kamerdebat: een zwaktebod. Maar de actie van Wilders bleek wel de hefboom in het debat.'
De belangrijkste oorzaak voor de virtuele winst van drie zetels is volgens De Hond dat veel kiezers Wilders steunen in zijn boycot van het crisisdebat deze week.
Buitenspel De gehele PVV-fractie verliet dat debat omdat de Kamerleden vonden dat het parlement buitenspel stond.
Twee derde van de kiezers deelt die mening, een kwart stemt ermee in dat de PVV de zaal verliet. Van de PVV-kiezers steunt driekwart de wegloop-actie.
D66 Naast de PVV is D66 de enige partij die wint in de peiling. De sociaal-liberalen gaan van zeventien naar achttien zetels. De vier grootste partijen leveren allemaal een zetel in.
Het CDA daalt van 28 naar 27, de PvdA van 23 naar 22, de SP zakt van achttien naar zeventien en de VVD van zestien naar vijftien.
Doorbraak De Hond noemt Wilders de 'kampioen van rechts'. Hij concludeert dat de PVV, die dit jaar in de peiling het aantal zetels wist te verdubbelen, definitief is doorgebroken bij de rechtse kiezers, waarvan een groot deel zijn harde standpunten over de islam voorheen als belemmering zag.
30 procent van de kiezers die zich positioneren als rechts gaven in december aan op Wilders te stemmen, nu is dat 60 procent.
Als er al één programma op de BRT hersenloos is, dan is het wel Man bij Hond, dat met kop en schouders uitsteekt boven al de andere. Ware daar niet de mannetjes en vrouwtjes van Het Weerbericht dat de kroon spant: hersenloos, stompzinnig dermate uitgebreid dat het zichzelf nutteloos maakt.
Nu voor die ene keer wil ik een uitzondering maken voor dat dagelijks hondengedoe, waarvoor zelfs mijn honden beschaamd zijn, maar alla, wat kan het hen schelen: het kost hen niets .want zij betalen toch geen belasting en derhalve kan er van hun geld geen 30.000 per dag (want dat is de contractprijs met Woestijnvos) belastingsgeld verspild worden. Die uitzondering dus.
Laat het geen verrassing zijn waarom. Lees gewoon verder .Dan zult U zien dat zelfs Het Nieuwsblad deze keer genade vindt in mijn ogen. Houthulst, beste mensen, en het Vrijbos aldaar zijn enkele van de vele West Vlaamse pareltjes in mijn herinnering.
West-Vlaamse boeren zijn de échte Televisiesterren Obusiosfilmpje met Poolse gastarbeiders is meest hilarische tv-moment van het jaar
HOUTHULST - Twee landbouwers uit Houthulst waren vrijdag de grootste vedetten van de Nacht van de Televisiesterren. Ze kwamen hun prijs ophalen voor het meest hilarische tv-moment: in 'Man bijt hond' wijzen ze hun Poolse gastarbeiders op het gevaar voor obusiossen.
'De burgemeester van Houthulst had ons nochtans afgeraden te gaan naar de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren', zegt zoon Hans Vandewalle (26). 'Hij was vooral tegen omdat de programmamakers ons in overall op het podium wilden. Hoe meer we erover nadachten, hoe meer we dat zelf ook vonden. We zouden nog maar eens het cliché bevestigen van die gestampte boerkes uit West-Vlaanderen. We meldden dat aan de programmamakers, en toen mochten we meteen in maatpak op het podium in Hasselt.'
De hele hype is het gevolg van dat fameuze filmpje in Man bijt hond . Omdat het eigenlijk allemaal 'de schuld' is van moeder Lucrèse, mag zij het vertellen.
'Ik werk op het gemeentehuis van Houthulst. Op een dag staat Man bijt hond daar. Ze willen iets maken rond Poolse gastarbeiders. Ik zeg: op het landbouwbedrijf van mijn man en zoon werken Polen, kom maar mee. Mijn man en zoon leerden de Polen net op dat moment dat ze moesten opletten voor de niet-ontplofte obussen uit de Eerste Wereldoorlog die hier nog overal in de velden liggen.'
Maar waarom zeggen jullie altijd obusios en fresios?
Vader Jean-Marie (49) : 'Toen we een paar jaar geleden onze eerste Poolse gastarbeiders hadden, zochten we een taal om te communiceren. Niets lukte. Tot we plots oké-ios zegden in plaats van oké. En dan bier-ios in plaats van bier. Plots verstonden we elkaar. Sindsdien zetten we achter zoveel mogelijk woorden een os of ios . Omdat we elk jaar dezelfde Polen krijgen, blijven we dat os -taaltje spreken. Zij leren elkaar ook die os -woorden.'
Er nooit aan gedacht om zelf Pools te leren?
Lindsay, de vrouw van Hans : 'Ik heb een paar avondlessen gevolgd. Maar dat was toch moeilijk te combineren met mijn job bij het Wit-Gele Kruis. Ik begrijp wel een paar woorden Pools, maar niet genoeg om het door te hebben wanneer de gastarbeiders ons een beetje uitlachen.'
U bent hoogzwanger, proficiat.
Jean-Marie haast zich : 'Ze hebben al een dochtertje, Lana van twee jaar. Ze zetten er haast achter. Ik heb hen nog gezegd: je moet je zo niet haasten, want de kinderen worden niet duurder.' (schaterlacht) Er staat hier een legertje lege wijnflessen aan de deur. Een feestje gehad?
Zoon Hans : 'Het is hier heel vaak feest. Gisteren waren we goed op dreef. Op het einde van de avond had ik een schitterend idee voor een nieuw tv-feuilleton: Boer zkt tweede vrouw . Ik zou me meteen inschrijven. En was ik nog niet getrouwd, dan deed ik zeker mee aan het programma zoals het nu bestaat.'
Mag dat, Lindsay?
'Oh, Hans doet toch altijd zijn gedacht. Ik heb niets tegen Boer zkt vrouw . Mijn neef heeft drie jaar geleden meegedaan en vond zo een levensgezellin.'
Voeden jullie jullie dochtertje Lana in het West-Vlaams op?
Hans : 'Toch niet. We hebben besloten Nederlands te spreken tegen haar. Je weet nooit waarvoor het in haar latere leven goed kan zijn.'
Jean-Marie : 'Onlangs stond in de krant dat het West-Vlaams als dialect achteruitgaat. Ik merk daar toch maar weinig van. Hier in de streek spreekt iedereen het nog.'
'Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren spraken we een gekuiste versie van West-Vlaams met de andere gasten. We zagen toch dat ons filmpje het meest in de smaak viel bij de West-Vlamingen. Piet Huysentruyt kwam bijna niet meer bij van het lachen. Nadien hebben we nog heel lang met Mike Verdrengh gesproken.'
'Nee, er kwamen nog geen aanbiedingen voor een nieuw tv-optreden. Maar mij mogen ze altijd bellen. Ook bijvoorbeeld om ergens een winkel te gaan openen. Maar niet voor de politiek. Daarvoor kan ik het niet goed genoeg uitleggen, ook al zat mijn vrouw twee legislaturen in de gemeenteraad van Houthulst. Zij was ook al eens op tv. Twintig jaar geleden won ze meer dan 600 euro bij het Rad van Fortuin .'
Vrijdag moesten jullie naar Hasselt. Een primeur?
Jean-Marie: 'Inderdaad. Besluit daar niet uit dat wij nooit weggaan. De jongste drie jaar ging ik telkens voor een week op reis met mijn vrouw. Straks vertrekken we naar de Kaapverdische Eilanden. Mijn zoon gaat nog niet op reis. Hij moet eerst nog hard werken en geld verdienen.'
Al meer dan 140.000 mensen bekeken het obussenfilmpje op YouTube. Voelen jullie zich niet een klein beetje belachelijk gemaakt?
Hans: 'Absoluut niet. Het filmpje toont hoe wij met de Polen praten en daar is niets beschamends aan. Trouwens, die obussen zijn echt gevaarlijk. Tien jaar geleden reed mijn vader er eentje stuk met zijn tractor. Vloog de kop van de obus door de tractor, dan was hij dood.'
Tijd voor de foto's. Vader Jean-Marie neemt de obus mee die ze vrijdag wonnen. Het is duidelijk geen authentiek exemplaar, want aan de binnenkant hangt nog het prijsetiket uit de winkel: 15,30 euro. Wanneer de foto's genomen zijn, heeft Jean-Marie één vraag: 'Staat mijn tractor er mooi op?'
You benauwdios obusios* *Jij bent bang van obussen
HOUTHULST - West-Vlaamse boeren die Poolse gastarbeiders in een zelfgebrouwd taaltje wijzen op het gevaar van obussen op het veld: het is hilarische tv.
De zoon spreekt de Polen aan: 'You obusios, you driver. Obusios. Stop machine, stop tractor en ollemoale weg .' Het gezelschap sprint prompt twintig meter weg en dan toont de vader wat ze moeten doen: hun hand boven hun hoofd houden.
Even later staan ze weer bij de tractor. De zoon checkt of de Polen de alarmprocedure begrepen hebben. 'Marios, you driver, you kiekios obus. Wuk goj doen? (wat ga je doen?)' Marios gebaart dat hij zal weglopen. 'Very good' zegt de zoon en geeft er 'Marios' nog een schouderklopje bij.
Dan een lesje geschiedenis over de Eerste Wereldoorlog: 'One zero zero (bedoeld wordt: 100) yer achteruut, hier full people en dan poef poef poef. En dan iedereen up de grundios.'
De Polen snappen het, maar zoon Hans wil de les toch nog eens herhalen: 'You benauwdios obussios.'
Wie is akkoord met mij? Er zou eens iemand officieel moeten aangesteld worden (een EU-Eurocraat?) om de juiste rangorde van al die wereldoorlogen te bepalen. Alhoewel ik vrees dat daar geen begin voor te bepalen is. Tenzij men teruggaat naar Kaïn en Abel, de twee broers die volgens de Bijvel de een de ander de kop in sloeg met een ezelskaakbeen ..
Ineens blijken we al te kunnen spreken
(zie boek van Peter Siebelt, hieronder besproken voor wat betreft de Nederlandse contacten maar in ons land verschijnt er bij mijn weten geen onderzoekjournalistiek van dergelijk formaat reden waarom de terroristen ons land een beetje sparen? Of is het omgekeerd en bestaat er een soort gentlemens agreement: wij maken elkaar wederzijds het leven niet lastig. De wereld is groot genoeg. In den belgiek geen bommen. Wel samenzweerders die elders hun huzaarstukjes opvoeren )
van Wereldoorlog 4. Ik vraag mij verdorie af waar ik de 3de gelaten heb. WO I heb ik niet meegemaakt, alles van horen zeggen uit de eerste hand, want mijn leefwereld was er vol van en als kind heb ik gespeeld op het gewezen Iepers slagveld met alle mogelijke verroeste restanten van deze loopgravenoorlog. Tijdens de bezetting in de jaren 40-45 waren de (verwaarloosde) Engelse kerkhoven overal in het rond onze geliefde speelpleinen. WO II heb ik bewust beleefd van 10 Mei 40 tot lang na de Bevrijding en de repressie. In feite tot op de dag van vandaag. Want in Pelgië duurt die oorlog nog iedere dag dat de zon opkomt. Zie naar het cordon sanitaire dat meer dan 1 miljoen Vlamingen uitsluit en broodrooft.
Nu tot de orde van de dag komend, geef ik het woord aan Het Vrije Volk in een artikel waarin beide mij bekende Wereldoorlogen koud bier dreigen te worden
Cohen: geen slappe thee maar sterke koffie
Peter Siebelt
20 maart 2009
De tot nu toe slappe thee drinkende burgemeester Cohen laat sinds enkele dagen zijn tanden zien. Hij wil van geen wijken weten en peinst er niet over om zijn excuses aan te bieden aan de zeven Marokkaanse Amsterdammers die onlangs werden gearresteerd op verdenking van 'voorbereidingshandelingen met een terroristisch oogmerk'.
Het balletje kwam aan het rollen na informatie van een nog steeds onbekende tipgeefster uit Brussel. Zij liet weten dat een broer van een van de Marokkaanse terroristen die vijf jaar geleden een bloedbad in de Spaanse hoofdstad Madrid had aangericht met twee van zijn makkers op weg waren naar Amsterdam om een aanslag te plegen. Tot nu toe ontbreekt van hen nog elk spoor.
De in Amsterdam gearresteerde Marokkanen zouden er meer van weten omdat onder hen familierelaties bestonden met de daders van Madrid. Zo is één van de arrestanten een familielid van een terrorist die betrokken was bij de aanslagen in de Spaanse hoofdstad.
De Amsterdamse Marokkanen stonden al snel weer op vrije voeten gevolgd door een enorm mediacircus. Volgens de media waren de arrestaties niet alleen onterecht maar hadden ze met teveel machtsvertoon plaatsgevonden. Ook binnen de linkse politieke partijen barste de protesten los.
Zonder in te gaan op het voornoemde vraag ik me af in hoeverre de informatie daadwerkelijk afkomstig is van een onbekende tipgeefster uit België of dat deze simpelweg verkregen zijn door de activiteiten van de AIVD binnen radicale kringen in Nederland. Het opgeven van nepinformanten om de daadwerkelijke bronnen te beschermen is namelijk gebruikelijk binnen inlichtingenkringen.
In dit kader zouden de arrestaties wel eens een preventieve kunnen zijn om een vergaande voorbereiding van aanslagen te verstoren.
De toekomst zal het leren. Maar hoe dan ook, de politieacties waren terrecht wanneer we een blik achter de schermen werpen.
Na de moord op Theo van Gogh publiceerde ik reeds over de Amsterdamse familierelaties met terroristen in mijn boek "De vierde wereldoorlog: Het pad van Marx naar Allah"
Enkele fragmenten:
2.6.3 Madrid, voorpost van Al-Qaida naar Nederland
1723 Kilometer van Amsterdam ligt een van de mooiste plekken van Europa, in de Spaanse regio Asturië. Het is een van de groene paradijzen in het noordwesten van Spanje. Het landschap is werkelijk adembenemend. Hoge bergtoppen wisselen elkaar af met schilderachtige diepe dalen. Sommigen gebieden zijn zeer dun bevolkt. Bijvoorbeeld in de omgeving van het bergdorpje Las Colladas. Het is piepklein en er wonen maar negen families. Nabij het dorpje ligt de mijn Conchita waar porseleinaarde werd gedolven. De mijn ligt aan de landstraat as 15 op weg naar Tineo en is via een brug over een smal ravijn, waarin de rivier Narcea stroomt, te bereiken.
Een gruwelijke aanslag met heel veel doden en gewonden zorgt ervoor dat dit afgelegen gehucht bijna alle voorpaginas haalt van kranten over de hele wereld.
Het is begin februari 2004 wanneer de 16-jarige Gabriel Montoya, bijgenaamd El Gitanillo (het zigeunertje) in de industriestad Aviles in de trein stapt op weg naar de 470 kilometer verder gelegen hoofdstad Madrid. Hij moet boodschappen bezorgen, een rugzak vol, aan Marokkanen in de hoofdstad. Het is niet de eerste keer dat hij deze lange reis maakt.
Zijn opdrachtgever is de 27-jarige Jose Emilio Suarez Trashorras. Trashorras is een werkloze mijnwerker die tot eind 2002 werkte in de Conchita-mijn. Toen werd hij wegens diefstal ontslagen. Al snel raakte hij betrokken in de drugshandel.
Een van zijn zakenpartners was de Marokkaanse familie Ahmidan. Die hadden een zeer uitgebreid drugsnetwerk dat vice versa liep van Marokko over Spanje naar Amsterdam. ( )
Op 26 maart 2004 viel de politie het huis (PS: in Spanje) binnen. Wederom vond men kostbare informatie. Er werden resten aangetroffen van de gebruikte springstof Goma 2 Eco en ontstekers waarvan sommige waren afgegaan of verbrand. Tevens vond men enkele documenten en de vingerafdrukken van tien mensen, waaronder die van de reeds gearresteerde Zougam. Het bevestigde nog eens zijn betrokkenheid bij de aanslagen.
Na de inval groeide de lijst met verdachten: de Syriër Basel Ghayoun, de Marokkanen Jamal Ahmidan, Mohammed Oulad Akcha en zijn broer Rachid Oulad Akcha (beiden uit Tetuan), Said Berraj, Abdennabi Kounjaa of Kunja (alias Abdallah), en Abderrahim Zbakh.
Volgens gerechtelijke documenten was Jamal Ahmidan de officiële huurder van het huis. Hierbij had hij gebruikgemaakt van een vals Belgisch paspoort onder de naam Youssef Ben Salah.
De Tunesiër Sarhane Ben Abdelmajid Fakhet was de oorspronkelijke leraar van Jamal en hielp hem om het huis te onderhouden. Behalve Zougam werden ook Ahmidan en Fakhet gezien als belangrijke leden van de groep die de aanslag pleegden.
Op 31 maart 2004 vaardigde de Spaanse rechter een internationaal opsporingsbevel uit tegen nog meer verdachten. Onder de gezochten was de eerder genoemde ronselaar van Jamal Ahmidan, de Tunesiër Sarhane Ben Abdelmajid Fakhet. Op dat moment werd Fakhet door de Spaanse overheid beschouwd als een belangrijke leider van de groep. Na het internationale opsporingsbevel van de Spaanse rechter op 31 maart 2004 liet de politie weten dat ze vermoedde dat zeker twee verdachten naar Marokko waren gevlucht. Anderen werden in Groot-Brittannië en Duitsland gezocht. Maar de feiten lagen anders. De politie wist héél goed waar de verdachten waren en ging razendsnel tot actie over.
( )
2.6.4 Een flat in Leganés en de Roosendaalse H.G. Dirckxstraat
Sporen uit het huis tussen Chinchon en Morata de Tajuna en een mobiel telefoongesprek hadden de politie op het spoor gezet naar een appartement in de zuidelijke buitenwijk Leganés van Madrid. Leganés heeft 180.000 inwoners en telt ongeveer 12.000 immigranten.
De verdachten hadden een maand tevoren een appartement gehuurd op de eerste verdieping aan de Irene Fernandezstraat in Leganés. Ze hadden weinig contact met de omwonenden, waren vriendelijk maar afstandelijk en de rolluiken waren altijd naar beneden. Toen de politie de verdachten op 3 april 2004 probeerde te arresteren verschansten zij zich in de woning en dreigden het gebouw op te blazen.
Toen ze zich ervan bewust waren dat vluchten onmogelijk was geworden, openden ze het vuur op de politie. Het vuurgevecht duurde bijna twee uur. De politie liet de omringende gebouwen ontruimen en sloot de omgeving hermetisch af. Het was voor het eerst in een Europese hoofdstad dat zon heftig en langdurig vuurgevecht plaatsvond tussen politie en terroristen.
Intussen schreeuwden en zongen de terroristen in het Arabisch, reinigden zich met heilig water uit Mekka en kleedden zich in het wit met de gordijnen van de flat.
Toen de politie uiteindelijk het gebouw bestormde bliezen de terroristen zichzelf op. De explosie had niet alleen een enorm gat veroorzaakt in het appartementengebouw maar ook de rest van het gebouw raakte grotendeels verwoest. Terwijl politiehelikopters met schijnwerpers het strijdtoneel in het volle licht zetten, trokken dikke grijze rookwolken langzaam weg en werd duidelijk welke ravage er was aangericht. Stukken meubilair, beddengoed en menselijke resten lagen her en der verspreid.
Elf politiemannen raakten gewond, van wie drie ernstig. Een agent, de 41-jarige Francisco Javier Torronteras van een speciale eenheid van de politie, kwam om het leven (enkele weken later werd het lijk van Torronteras door onbekenden uit zijn graf gehaald, met benzine overgoten en in brand gestoken).
Met een stofkam doorzocht de politie het slagveld op sporen. In de resten van het appartement werd 10 kilo springstof gevonden van het type Goma 2 Eco. Ook werden tweehonderd ontstekingsmechanismen ontdekt. Van hetzelfde type als gebruikt was bij de aanslagen in Madrid en aangetroffen bij een bom langs de spoorlijn van de hogesnelheidstrein tussen Madrid en Sevilla. Buiten het gebouw werden in een auto nog een bom en twee rugzakken gevuld met explosieven gevonden.
Uit de resten in het opgeblazen appartement bleek ook nog dat de terreurcel van plan was nieuwe aanslagen te plegen, onder meer op twee joodse uitgaanscentra en een Britse school in Madrid.
Om de identiteit van de terroristen te achterhalen werden dna-monsters genomen van de verminkte lijken en bijeengeraapte menselijke resten. Uit het dna-onderzoek bleek dat de politie een aantal terroristen van hun opsporingslijst kon schrappen waaronder de Algerijn Allekama Lamari en de Marokkaan Jamal Ahmidan.
Jamal was door de explosie uit het appartement geslingerd en werd door de politie gevonden op de bodem van een leeg zwembad. Zijn gordel met explosieven had hij nog om. Lamari kon pas geïdentificeerd worden nadat zijn dna vergeleken werd met dat van zijn ouders in Algerije.
Uiteindelijk bleek dat zeven terroristen bij de explosie om het leven waren gekomen.
Tijdens de belegering had Jamal Ahmidan zijn moeder Rhama in Marokko gebeld om afscheid te nemen: Dit is mijn laatste dag, mama. Ik ga naar het paradijs. Ik ben klaar, het is Gods wil. (...) Het is genoeg, maak je om mij geen zorgen en geef me je zegen. Kort daarna klonk de explosie en werd de verbinding verbroken.
JAMAL AHMIDAN
Jamal had de leiding over het explosieventransport van Trashorras naar Madrid. Hij betaalde de explosieven met geld en drugs. Hij werd geboren in Tétouan, in het noorden van Marokko, vestigde zich later in de Madrileense wijk Lavapiés. Al snel stond hij bekend als een straatcrimineel uit de sloppenwijken van Tétouan die zich omhoog had gewerkt in de drugshandel. Jamal trad op als plaatsvervanger van Fakhet, die een belangrijke coördinator was van de Spaanse terreurcel. Via zijn contacten met Marokkaanse drugsdealers werden de terreuractiviteiten gefinancierd met de verkoop van hasj en XTC. De familie Ahmidan speelde daarin een belangrijke rol. Volgens de Spaanse politie reisde Jamal regelmatig naar Nederland met partijen hasj.
Op 30 maart 2004 werd de broer van Jamal, Hamid, beschuldigd van samenwerking met de terroristen in de aanslag en drugshandel. In zijn woning werd 20 kilo hasj en cocaïne gevonden. Een ander familielid van Jamal en Hamid werd op 25 maart in Tanger opgepakt. Het ging om Hicham Ahmidan. Vlak voor de aanslagen in Madrid ging hij op familiebezoek in Marokko. Hij verbleef reeds enige tijd illegaal in Spanje en verhandelde drugs in Madrid.
Toen hij opgesloten zat in de Marokkaanse gevangenis kreeg hij hulp uit de kringen van linkse activisten. De Marokkaanse Associatie voor mensenrechten (AMDH) sloeg alarm over zijn detentie. Volgens AMDH was zijn familie bijna een maand later nog grotendeels onwetend over de omstandigheden waaronder hij werd vastgehouden. De organisatie eiste dat hij werd vrijgelaten of met inachtneming van internationale rechtsregels aan justitie zou worden voorgeleid.
Wetenswaardig is dat de paden van Marx en Allah zich wederom kruisen; AMDH werkt al jarenlang samen met de netwerken van Mient Jan Faber.
En ook via de Ahmidans lopen de lijnen naar Nederland. Ze hebben familie in Amsterdam. Een van hen verklaarde tegenover De Telegraaf Jamal voor het laatst in 2000 in Amsterdam te hebben gezien. Hij vertelde ons nooit waar hij mee bezig was, we kunnen het nog steeds niet geloven dat hij betrokken was bij het bloedbad, aldus het familielid.
Een andere broer van Jamal Ahmidan, Mustapha, is ook geen onbekende in Amsterdam. Hij zat kort na de aanslag in Madrid enkele dagen vast op verdenking van medeplichtigheid. Hij was in 2000 naar Spanje vertrokken nadat hij jarenlang illegaal in Nederland was geweest.
Een nicht van Jamal werd op 2 april 2004 door Nederlandse politie meegenomen om aan te wijzen waar al haar familie in Amsterdam woonde.
Na de zelfmoordactie zocht de politie drie personen die met de doden en de flat te maken hadden.
Abdelmajid Bouchar; hij ontsnapte aan de politie op het moment dat zij het appartement omsingelde. Volgens onderzoekers waarschuwde hij de andere terroristen dat de politie er aan kwam.
Mohamed Belhadj, de huurder van het opgeblazen appartement en Mohammed Afalah. Belhadj en Afalah hadden op een of andere manier vlak voor de ontploffing weten te ontsnappen.
Wéér kwam Nederland in beeld.
Tijdens hun vlucht namen ze via hun mobiele telefoon contact op met handlangers in Roosendaal, waaronder twee neven van Belhadj, Ibrahim en M.B. Beide neven waren net als de voortvluchtigen afkomstig uit Amanoud in het Marokkaanse Rifgebergte. Ze belden de voortvluchtigen terug vanuit een Roosendaals belhuis.
Amper 10 dagen na de aanslagen in Madrid haalde een van de broers Afalah op van het station in Roosendaal. Daarna brachten de mannen een paar nachten door in een woning aan Roosendaalse H.G. Dirckxstraat.
Over hem komen we later in dit boek meer te weten. Sinds 15 oktober 2003 zit Akoudad in een Spaanse gevangenis op verdenking van betrokkenheid bij de aanslagen in Casablanca.
Maar er liepen nog méér lijnen van Spanje naar Nederland. Die kwamen bovendrijven na de arrestatie van de Marokkaanse elektronicastudent Aughar Fouad El Morabit in Madrid. Ook hij was net als Akoudad geboren in het plaatsje Nador in Marokko. Morabit verbleef enige tijd als student elektronica in Madrid en Duitsland. In oktober 2003, een half jaar voor de aanslag in Madrid was hij afgereisd naar Duitsland en woonde in een huurhuis in Darmstadt. In december vroeg hij een visum aan om te studeren. Maar de autoriteiten geloofden hem niet en weigerden hem een verblijfsvergunning te geven. Hierna keerde hij terug naar Madrid. Daar werd hij tot twee keer toe gearresteerd wegens de aanslag van 11 maart 2004.
Zijn eerste arrestatie was op 24 maart. Daarbij werd ook zijn huisgenoot, de Syriër Basel Ghayoun, gearresteerd. Die was door treinreizigers herkend als één van de bommenleggers. Ondanks de nauwe relatie met Ghayoun, kon Morabit niet langer worden vastgehouden dan de voorgeschreven wettelijke termijn van vijf dagen.
Op woensdag 7 april 2004 werd hij voor de tweede keer aangehouden: in de bommenwerkplaats van Ahmidan en Fakhet waren zijn vingerafdrukken gevonden. Maar het balletje begon pas echt te rollen nadat de politie bewijsmateriaal vond dat hij op 11 maart en enkele dagen daarvoor telefonisch contact had gehad met een van breinen achter de aanslag; de Egyptenaar Rabei Osman Sayed Ahmed.
Deze geslepen terrorist wist optimaal gebruik te maken van het asielrecht in Europa en wist méér van de hoed en de rand over islamitisch terrorisme in Nederland.
Ahmed de Egyptenaar, een ander ongelooflijk verhaal. (zie hoofdstuk 2.6.7 Rabei Osman Sayed Ahmed en de Hofstadgroep
Pssst ..
Ik heb een ideetje-beetje voor de auteur: neem alle literatuur over de periode van WO II door, verander de namen van de figuranten (Europse door Arabische), zet alles in de 10de Macht, spreek af met Allah dat hij een paar honderd doden levert bij een paar conflicten, ga dan met alles naar de uitgever, en .misschien dat er dan eindelijk stemmen zullen opgaan om het gevaar te weren. Maar ja! Wat baten kaars en bril, als den uil niet zien en wil!
Moslimmeisjes in elkaar geslagen omdat ze geen hoofddoek dragen
Lodewijk Nasser
5 maart 2009
In Noorwegen ergert een welzijnswerker zich groen en geel aan de romantisering van de hoofddoek. Aan de Noorse krant Afterposten doet zij haar verhaal.
Moslima's die niet de hijab (hoofddoek) dragen worden in elkaar geslagen, zegt Gerd Fleischer van Zelf-Help voor immigranten en vluchtelingen.
"In mijn kantoor, huilden dappere vrouwen tranen omdat ze een hijab op moesten doem. Talloze jonge vrouwen vertelden mij in wanhoop dat als ze de hijab niet de hele tijd dragen, zij in elkaar geslagen worden. "
"Zij durven niet in het publieke debat deel te nemen, " vertelde Fleischer aan Vårt Land. Zij is geërgerd dat jonge moslimvrouwen zeggen dat ze vrij zijn te kiezen de hijab te dragen. "Trotse opgeleide vrouwen die in hijab verschijnen, weten dat hun zusters gedwongen worden, maar men hult zich in in stilzwijgen. Jonge vrouwen moeten uitwijken naar andere plaatsen in het land en op geheime adressen wonen, omdat ze niet met een hijab door het leven willen gaan."
"Ouders slaan hun dochters vaak om ze gehoorzaam en deugdzaam te krijgen en de hijab als regel maakt onderdeel uit van die controle," aldus Fleischer.
Eens is zij het daarom met het hoofd van de de Vooruitstrevende Partij (Frp) Siv Jensen die van mening is dat de vrouwenbeweging in Noorwegen een broertje dood heeft aan het lot van niet-Westerse vrouwen.
De liberale politicus Abid Q. Raj zal aan het hoofd staan van de partij aangaande het minderhedenvraagstuk. Hij denkt dat de Arbeiderspartij (Ap) immigranten meer onrecht heeft aangedaan dan de Vooruitstrevende Partij.
"Frp vaarde vaak hard uit, maar de Arbeiderspartij negeert het probleem volledig uit angst voor racist te worden uitgemaakt. Geen eisen stellen aan je medeburgers is hen niet serieus nemen. Wij hoeven niet achter ons rug onder gezeken worden", aldus Raja.
Dat is natuurlijk een beetje voorbarig, dat hele kerken zouden weg moeten. Om te beginnen wil de EU in Brussel (!) alleen dat de kruisbeelden bovenop onze kerktorens weg moeten. Want Moslims zouden zich beledigd kunnen voelen en Moslims beledigen is tegen de mensenrechten . Dat het in de Koran staat, dat de moslims de plicht hebben om het christendom te bestrijden, heeft daar helemaal nikske mee te maken.Dat is een volksopruiende taal, die met alle middelen moet worden bestreden.
Kruisbeelden echter, zijn de eerste stap. Straks volgt de tweede stap, en de derde, en dan de vierde, enz. We weten nu al, dat moslims zich beledigd voelen door al te veel bloot; waarover zij wel en wij niet vallen bij onze dames in de straten. Dat zou dan de volgende EU-Richtlijn kunnen worden. Verplichte hoofddoek (tenminste) of burka. Waarschijnlijk zelfs geen blote voeten meer .Gedaan ook met onze Vlaamse lucratieve varkensteelt. Moslims zouden zich beledigd kunnen voelen bij het ziek van de vele varkenskwekerijen, varkensslachthuizen, varkensbeenhouwerijen en afgeleiden, zoals spaarvarkens, afbeeldingen van Miss Piggy, enz Zelfs de textielwereld, die het al zo lastig heeft, en in beperkte mate ook de sector van de lichaamshygiëne, meer bepaald de afdeling neus- en zakdoeken is bedreigd. Overal spuwen op de grond is veel beter voor het milieu: geen vervuilende wasproducten, geen waterverspilling, geen opwarming van de aarde Daar de schapenteelt een enorme uitbreiding zal kennen (denk aan de tewerkstelling in de agrarische sector) , worden de modehuizen verplicht over te schakelen op wollen stoffen. Warm, luchtig en onverslijtbaar. Men mag ook niet uit het oog verliezen, dat deze tak van de veeteelt enrome uitvoermogelijkheden biedt naar de woestijnanden .
Daar tegenover zal de productie van edel staal dienen opgedreven en betoelaagd te worden. De omzet van messen, boksbeugels en stilettos zal inderdaad drastisch aangemoedigd worden, door het bevorderen van de woestijncultuur. Het is niet langer denkbaar dat één kansloze jongere, hangend, staand of liggend, niet zou voorzien van tenminste een paar vlijmscherpe slagersmessen, zodat, waar nodig zonder veel tijdverlies kan overgegaan worden tot ritueel slachten zo gauw deze onvoldoende respect betoond worden.
21-03-2009 - Ed Arons / Matthias Storme - katholiek nieuwsblad
Mogen er straks geen kruisbeelden meer hangen in ruimten waar niet-katholieken komen? Heet de kerstboom voortaan winterboom en mogen mensen geen eed meer afleggen op de bijbel?
De EU werkt aan een Richtlijn over religieuze discriminatie die nog dit jaar goedgekeurd moet worden. Het doel ervan is te voorkomen dat burgers binnen de EU zich gediscrimineerd voelen door religieuze symbolen of handelingen. Chantal Hughes, woordvoerster van de Europese Commissie, verzekerde vorige week dat deze antidiscriminatiewet geen bedreiging vormt voor kruisbeelden. De wet zou slechts agressie jegens bepaalde bevolkingsgroepen willen verhinderen.
De anglicaanse aartsbisschop van Canterbury, Rowan Williams, vertrouwt het allemaal niet. In de Daily Mail keert hij zich tegen goed bedoelende secularisten die in hun politiekcorrecte streven de samenleving willen zuiveren van christelijke symbolen. Zijn argwaan is ingegeven door tal van voorbeelden in eigen land, waar een ware strijd gaande is tegen christelijke uitingen. Zo mag in Zuid-Londen kerstverlichting niet langer zo genoemd worden: het is voortaan winterverlichting. De gemeenteraad van Birmingham herdoopte Kerstmis in Winterval en belastingambtenaren mogen niet meer deelnemen aan Operation Christmas Child, dat arme kinderen een cadeautje bezorgt. In Engeland gaat het er soms heftig aan toe, maar een wet die deze zaken wilde regelen is door het Hogerhuis tegengehouden. Williams ziet nu een soortgelijke wet uit Brussel komen, waar zijn Hogerhuis niets tegenin kan brengen.
Ook Matthias Storme, die onder andere Europees recht doceert in Leuven en Antwerpen, maakt zich zorgen. Hij gebruikt er een zelf gemaakt woord voor: victimomanie, de gekte van mensen die zich slachtoffer voelen. Deze wet betekent een onderwerping aan de subjectieve gevoelens van eenieder. Iedereen die zich gekwetst voelt, kan een klacht indienen.
Volgens hem is de ellende begonnen met het Verdrag van Amsterdam in 1997. Daar is aan de EU de macht gegeven antidiscriminatiewetgeving op te leggen aan alle lidstaten zonder dat nationale parlementen daar iets tegen kunnen inbrengen. Naast discriminatie op basis van ras en geslacht, wordt nu ook discriminatie op basis van religie geregeld. Twee groeperingen die het in veel zaken met elkaar oneens zijn, zien daar volgens hem wel brood in: de secularisten van liberale en socialistische huize en de mensen die de islam willen paaien. Zij keren zich beide tegen de aanwezigheid van uitingen van het christendom in het openbaar leven. De christen-democraten zien het gevaar niet of doen eraan mee Alleen het Europees parlement kan de wet wijzigen of tegenhouden, maar dat verwacht Storme niet, want de leden worden voortdurend overstelpt door de lobby van het antidiscriminatiekamp.
Mij valt vooral op dat er zo weinig tegenstand is. Ook niet van de christen-democraten? Die zien het gevaar niet of doen eraan mee. De neiging politiekcorrect te zijn, is groot. En vergeet niet dat deze mensen decennialang gebrainwasht zijn door een verkeerde vorm van gelijkheidsdenken van de links-liberale kerk, die vooral sterk is binnen NGOs. In deze niet-gouvernementele organisaties vind je volgens Storme een speciaal slag mensen. Normale mensen hebben geen tijd en geld om zich met dit soort radicale zaken bezig te houden. Storme heeft niet veel vertrouwen in de geruststellende woorden van de afdeling voorlichting in Brussel. Een wet kan op het eerste gezicht onschuldig ogen, maar de regels kunnen vatbaar zijn voor misbruik, ze bieden negatieve mogelijkheden die niet waren voorzien. Dat geldt ook voor ons artikel 1 van de Grondwet tegen discriminatie. Wat daar nu mee gebeurt was nooit beoogd bij het herschrijven van de Grondwet. Die onduidelijkheid betekent veel juridische procedures die veel geld en tijd kosten, maar die volgens Storme vooral een chilling effecthebben. Dit leidt tot zelfcensuur, het weerhoudt mensen ervan hun vrijheid te gebruiken. De gevolgen die Storme ziet, zijn zeer negatief voor de publieke rol van het christendom. Wetgeving op het gebied van niet-discriminatie zou de vrijheid van godsdienst moeten beschermen, ook de vrijheid geen godsdienst aan te hangen. Maar hier hebben we te maken met een heel ander recht: het recht niet beledigd te worden. De opstellers gaan er volgens hem ten onrechte van uit dat burgers beschermd dienen te worden tegen de vermeende macht van de Kerk.
Volgens Storme zal de Kerk binnen de nieuwe regels een uitzonderingspositie als minderheid kunnen behouden. Overdreven gesteld mogen er dan nog kruisbeelden op katholieke scholen hangen, maar dan enkel in scholen die alleen katholieke leerlingen toelaten. En dat was nooit de bedoeling: christelijke instellingen zijn er altijd geweest om dienstbaar te zijn aan de hele samenleving.
NB. Dit is een samenvatting van een gesprek dat ik had met de auteur; niet letterlijk wat ik allemaal gezegd heb of zou geschreven hebben, maar wel door mij geautoriseerd. M.E.S.
Juist toen ik de www.geenStijl.nl wilde gelukwensen met hun PowMed TV-debuut, viel mijn oog op hun stukje van 26/3, over de foutjes en gebrekjes aan de film Schdlers List. Leuk om lezen.
Toen viel mij oog op de naam daar in van een der koningen van de herenmode. HUGO BOSS, en die bleek/blijkt namelijk een soort hofleverancier te zijn van de zwarte SS-uniformen waarin die beulen altijd zo netjes voorkwamen. Business usual. Nu zit Hugo Boss in de UJ en in de VS en blijkt volgens Google leverancier te willen zijn van alles wat maar mogelijk is: van kostuums, over schoenen tot parfums toe.
Lees en geniet (!) mee in wat de Los Angeles Times schreef in 1997
Instinct. Het moet instinct geweest zijn dat nooit iemand er in geslaagd is mij een pak van Boss aan te meten. Daar tegenover was het model uit het uistmraam altijd mijn keuze. Dat het Versace was, zei me niet veel. Tenzij dat het 4 x langer mee ging dan een gewoon kostuum, relatief wat duurder was, maar dat zoiets ruim gecompenseerd werd door de kwaliteit van de stof en vooral van de snit. Wist ik veel dat ik vele jaren later in Italië zou terecht komen, waar ik, in Rome, in de solden een Versace kan kopen voor 1/4 de van de prijs van vroeger. In Rome namelijk concurreren de modehuizen zich dood, en dat is voor vele hun brood. Heu! Ik wil zeggen hun geliefkoosde uitfit. In ren van de hoofdstraten, de Via Nationale, zijn er meer merkenboetieks dan koffiebars. Naar men zegt zou Milano nog zotter weggeefprijzen hanteren, maar dat is voor os even zo ver als het buitenland.
Hugo Boss dus. Wel Wel!
Die staatsiefoto van Snorremans, in bruin SA-uniform: zou die
Toch spijtig vooor het merk dat heden ten dage dit geen PR-foto meer mag genoemd worden, hé! Om alle problemen te vermijden geef ik hierbij dan maar de foto van een echte zwarte
The German clothing factory that eventually became the international menswear powerhouse Hugo Boss manufactured Nazi uniforms during World War II and most likely did so using slave labor.
The revelation appeared in the latest issue of the Austrian current affairs magazine Profil. A statement from Hugo Boss AG, which is based in Metzingen, Germany, details and confirms much of the account.
The clothing factory founded by Mr. Hugo Boss manufactured work clothes and we think SS uniforms as well were currently trying to find what was going on, said Monika Steilen, spokeswoman for Hugo Boss AG, by phone from headquarters in Germany.
Boss, who died in 1948, founded his family-owned garment business in 1923. The company struggled for a time, fell into bankruptcy, and then, during the war, made the uniforms worn by the German SS, storm troopers, Wehrmacht and Hitler Youth. Its likely that the factory was manned by forced labor, including concentration camp prisoners and prisoners of war.
News of the tainted past of Hugo Boss AG, which has a turnover of about $535 million a year, caught 7th Avenue off guard. The industry is slowly absorbing the news and wondering about the possible effect on the companys image and business fortunes.
Such bombshells about German companies are not unusual. BMW used slave labor to repair airplane engines, says Steven Luckert, historian and a curator at the Holocaust Memorial Museum. Still, being manufacturer of Nazi uniforms, as opposed to airplane parts or rivets, packs a larger emotional punch, he says
Versta me niet verkeerd. Ik probeer alleen, naar moslim gebruiken, eerlijk te zijn in mijn taalgebruik. Volgens de woestijncultuur die men zegt niet te willen overnemen, maar toch stilaan toelaat zo niet oplegt, zijn de verleidelijke wezens, waar de moslim mannen niet willen/niet mogen kwijlkend naar kijken,het best in te pakken in tentzeilen, burkas genaamd. Wee hen, zij, die het wagen met blote onderbenen, of, o gruwel, met mini-rokken en ontblote knieën, door het straatbeeld te wandelen.
Ze zullen bespuwd en beledigd worden, en als het niet helpt, zal een vitriool-besprenkeling dat wel doen. Allah ter ere .
Neen! Neen! Het zal zo geen vaart lopen, vertellen onze Grote Geesten. De moslims zullen zich stilaan aanpassen .
Juist. De discussie zal eindigen als de mode meer Oosters wordt ..
Op het hoofd kleurige sjaaltjes, en rond het lichaam wijde gewaden tot op de grond, bijvoorbeeld. Honderd jaar geleden liep mijn oud grootmoedertje ook zo rond. Het enige verschil, de vooruitgang, zal zitten in de kleuren. Toen was de enige kleur zwart, of nonnen-grijs, en onder de kapmantel kon het halve gezin, toen er, bij nacht en ontij, door de kerkwegeltjes in het donker moest opgetrokken worden naar de vroegmis, drie kwartier ver. Van aan De Drij Gapers, aan de grens met Aartrijke tot Eernegem-centrum. Het enige lichtpunt was het gehucht De Molen, ruim halfweg, waar de sliert misgangers stilaan aangroeide tot een kleine processie. Onder die kapmantel rook het naar mottebollen, oude snuif en verschaalde lichaamsgeuren. Hopelijk zal nu daaraan verholpen zijn. Alhooewel, om authentiek te zijn, de parfumwereld ook zal moeten overgeschakeld zijn. De overheersende geuren zullen dan neigen naar oud leer, natte geitenkeutels en de rook van uitdovend kampvuur.Waarlijk een hele vooruitgang .
Ik ben alleen bevreesd, dat de overheersende modekleur groen zal zijn. Met , voor de berer gestelden, opgenaaide pareltjes in zwaardvorm.
Parijs: het dragen van een rok is een waagstuk
E.J. Bron
28 maart 2009
Parijs is de modehoofdstad van de wereld. De mooiste rokken werden door Parijse ontwerpsters ontworpen. Dat zou binnenkort echter spoedig verleden tijd kunnen zijn. Want vrouwen die een rok dragen, gelden in Frankrijk intussen onder steeds meer medeburgers uit de islamitische cultuurkring als vogelvrijverklaarde.
Omgekeerde wereld: in Frankrijk maken vandaag de dag feministes reclame bij vrouwen voor het dragen van lange broeken opdat ze door immigranten met rust worden gelaten. Niet alleen in de modehoofdstad Parijs durven steeds minder meisjes en vrouwen een rok te dragen. Reden: jeugdbendes en medeburgers vallen hen aan en betasten hen als een vogelvrijverklaarde. Dit hebben de Fransen te danken aan de morele voorstellingen van de geïmmigreerde medeburgers uit de islamitische cultuurkring.
Overal daar, waar steeds meer minaretten de silhouetten van Franse steden bepalen, verdwijnt de tolerantie. Vooral vrouwen krijgen daarmee te maken. Jonge moslims gooien met stenen naar hen. Het begon in Parijs: jonge meisjes, die een rok dragen, worden door hen met stenen bekogeld (tot aan straatklinkers toe!).De meisjes worden door de medeburgers uitgescholden voor slet en hoer.
Toen enkele jaren geleden al ook Duitse scholieren die op uitwisseling waren het slachtoffer werden van deze praktijken, berichtte het weekblad Der Spiegel hierover eenmaal kort en terughoudend onder de kop Minirok-alarm in Parijs(http://www.spiegel.de/schulspiegel/0,1518,408863,00.html).
Men verzweeg daarbij echter de herkomst van de daders. Intussen komen zulke voorvallen in het hele land voor. Niemand voegt ze samen. Dat zou politiek niet correct zijn. En Duitse (Nederlandse!) media kijken nog steeds de andere kant op.
Maar in Frankrijk bestaat de succesvolle film Vandaag draag ik een rok, met Isabelle Adjani in de hoofdrol. En daarin wordt de culturele verarming door medeburgers uit de islamitische cultuurkring met het thema vrouwen en rokken gethematiseerd.
Korte inhoud van de film: Sonia, lerares op een probleemschool in een Parijse voorstad, wordt iedere dag blootgesteld aan respectloosheid en vernederingen van haar islamitische leerlingen. Als zij de revolver van een van de leerlingen in handen krijgt, wordt ze zelf onbedoeld de gijzelnemer van de klas en eist een officiële dag onder het motto: Vandaag draag ik een rok!. Een dag waarop meisjes zelfbewust vrouwelijk gekleed in een rok op school kunnen komen zonder bang te hoeven zijn voor hun veiligheid en het verlies van hun goede naam.
De Weense krant Kurier heeft de film als aanleiding genomen om een keer politiek incorrect naar de realiteit in Frankrijk te kijken. Onder de kop: Frankrijk: het dragen van een rok is een waagstuk wordt bijvoorbeeld gezegd: Inderdaad vermijden in wijken met sociale woningbouw steeds meer meisjes het dragen van een rok en verbergen ze hun vrouwelijkheid door middel van unisekskleding, volgens de sociologe Isabelle Clair. En de krant vraagt: Wordt de rok het symbool voor het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen? En bedreigt de mannelijkheidcultus van delen van de sociaal achtergebleven jeugd, plaatselijk vermengd met de radicale islam, de seksuele vrijheid?
En inderdaad raden feministes Franse vrouwen heel openlijk aan om hun rokken in de kast te laten hangen en uit veiligheidsoverwegingen alleen nog maar in een broek over straat te gaan.
De pijnbank! Hoe heb ik daar, in verband met Humo, niet veel vroeger aan gedacht!
Neen! Niet dat ik die Verlichte Kleine Geestjes lichamelijke pijn zou willen aandoen. Maar, om het met een dichterlijke overdrijving te zeggen: naar andere, hoogstaander en meer intellectuele argumenten wordt toch niet geluisterd. Hun eigen Grote Gelijk, dat is alles wat ze kennen, en verder reikt hun blik niet. Ze doen me denken aan een luiierkind in zijn babypark, dat, op zijn ingepakte billetjes gezeten, verlangend reikt naar die blinkende rammelaar boven, zijn hoofd, waar het toch niet aan kan. Eén troost, die verlate Mei68-ers sterven uit, en met hen hun verderfelijk ideeëngoed.
Zo. Dat was dat, en nu kunnen we overgaan tot (die pijnbank, ziet U!) de proef met het uitrekken der ledematen. Deze wordt gestopt bij het minste teken dat de materie tot hun kleine hersentjes is doorgedrongen. Aan de zwengel van het rek-mechanisme staat Martin van Creveld. Dat schijnt een Israëlisch Historicus te zijn. Stemmen uit die hoek kunnen we meer en meer gebruiken. Ik zou er zelfs Julius Cesar durven bij betrekken. Die wist ook iets af van oorlogen, overwinningen en van regeren. Spijtig genoeg waren de Romeinen een paar honderd jaar later zijn voorbeeld vergeten en was het Wein, Weib und Gesang geworden, met als resultaat de ondergang van hun Wereldrijk.
HUMO: Komt uw standpunt hierop neer: wie de oorlogscultuur niet onderhoudt, kan nooit een oorlog winnen en zal dus ophouden te bestaan?
Martin van Creveld: Ja. Ik houd niet op Sun Bin te citeren, een Chinees bevelhebber die al 23 eeuwen geleden zei: 'Al breekt er maar eens in de honderd jaar een oorlog uit, men dient zich erop voor te bereiden alsof het morgen kan gebeuren'. Een wijzer woord is nooit geschreven. Als de lijken stijf op het slagveld liggen en je er alleen nog om kan rouwen, heb je niet de goede weg gevolgd. (...)
HUMO: (...) Maar begint de menselijke beschaving niet juist met het onderdrukken van die primitieve agressie?
Van Creveld: Dat kan je proberen, maar het gevaar is tamelijk groot dat er iemand met een groot zwaard en een groene vlag komt en je kop eraf snijdt. U weet dat het zwaard het symbool is van de islam, en groen de kleur van de profeet? (...) Sommige pacifisten bewonder ik. Misschien ben ik er zelf wel één: als ik er de moed toe zou hebben, zou ik me liever laten doden dan iemand te moeten doden. Maar dat geldt alleen op het individuele vlak. Het is heel wat anders als je ook voor anderen verantwoordelijk bent. En haast iedereen is ook voor anderen verantwoordelijk.
[Over vrouwen in het leger:]
De Canadezen hebben eens geprobeerd vrouwen een echte opleiding tot infanterist te geven: van de honderd vrouwen was er één geslaagd. Ze bleek uit een familie van houthakkers te komen. (...) Kent u een door vrouwen gedomineerde organisatie die van belang is in de politiek of in de zakenwereld? Ik ken er niet één, en ik geloof ook niet dat er ooit één zal komen. Ik zeg altijd: waar het feminisme gedijt, zijn de grootste maatschappelijke problemen al opgelost.
[Over disproportioneel geweld:]
Je wint oorlogen door disproportioneel te handelen. Hoeveel Amerikaanse burgers zijn er in de Tweede Wereldoorlog door Japan gedood? Niet één. Hoeveel Japanse burgers zijn er door de Amerikanen gedood? Ongeveer negenhonderdduizend, één procent van de bevolking. Moet ik daaruit besluiten dat Japan het recht aan zijn kant had? Nee toch.
[Over de islamisering:]
Als ik een student had die goed Spaans sprak, zou ik hem laten onderzoeken hoe Karel V, Filips II en III met de moslims in het zestiende-eeuwse Spanje zijn omgegaan. Er was toen een duidelijk gevaar, omdat het Ottomaanse rijk z'n hoogtepunt bereikte. Ik heb dat maar een beetje kunnen bestuderen en ik vind de parallellen met de huidige toestand verbijsterend. Honderd jaar lang hebben die Spaanse vorsten alles geprobeerd om met de moslims in Spanje klaar te komen - integreren, bewaken, allerlei dingen verbieden, kinderen uit families weghalen, werkelijk alles hebben ze geprobeerd. U weet hoe die geschiedenis is afgelopen: men heeft ze allemaal naar de duivel gestuurd! En dat is zeer interessant. Hoe doet men dat eigenlijk administratief: hoe drijft men zo'n twintig procent van de bevolking letterlijk naar buiten?
De Israëlische historicus Martin van Creveld, geïnterviewd door Mark Schaevers in Humo, 24 maart 2009, naar aanleiding van zijn boek 'Oorlogscultuur', uitg. Spectrum; oorspronkelijke versie: "The Culture of War", uitg. Presidio Press.
Neen, deze (weer veel te lange) boterham gaat niet over Al Gore en zijn Amerikaanse fabeltjeskrant over de opwarming van de aarde. Dat is trouwens een van de best geslaagde afleidingsmanoeuvres voor het volk. Deze keer de opwarming, vorige keer was het de afkoeling, en nog daarvoor was het opium (Marx). Hebben de lemmingen dat geleerd van de mensen, of de mensen van de lemmingen?
Eerst had ik gedacht een samenvatting te schrijven, maar ik giet liever >6.000 woorden over U uit (JaJa, mijn computer telt tegenwoordig de woorden, ongevraagd en onbedoeld. Gelukkig nog maar dat. Straks begint hij nog met het tellen van de typefouten!) waarvan er wel enkele zullen teveel zijn, dan er één weg te laten. Huiveringwekkend. Het boek komt zeker op de index van het CGKR, en wie weet, nog eerder dan de Koran, op de brandstapel.
Vraag: zouden onze Grote Geesten, die ons als gebiologeerd en verleid hebben zodat wij ze aan de macht hebben gebracht en zij daar door lagen en listen kunnen blijven, dan nooit een boek in die richting? Moeten wij hen serieus met hun neus in de feiten duwen? Er is anders een precedent van zoiets .U herinnert zich nog een of ander sossen-congres, waar de militanten aan weerszij van de middengang, ostentatief hun rug (ik blijf beleefd het pompiers-protest in Antwerpen op de Grote Markt voor het Staddhuis was bloter en duidelijker) hun rug dus toedraaiden naar de stoet van prominenten die naar het podium wilde schrijden ..
Och! De teller loopt door en bij ieder woord dat ik schrijf moet U er een méér lezen. Mijn excuses dus .Ik hoop dat U het overleeft.
Invitation to terror 20-03-2009 - Christophe Andrades / Frank Furedi - liberales
Volgens veel analisten signaleerden de terroristische aanslagen van 11 september 2001 een keerpunt in de geschiedenis van het westen. De vooraanstaande Britse historicus Timothy Garton Ash zag in deze dramatische gebeurtenis het einde van een korte periode die was begonnen bij de val van de Berlijnse Muur op 11 november 1989. Een tijdperk waarin er in het westen sprake was van een optimistisch wereldbeeld en dat moest plaatsmaken voor sombere weerspiegelingen over de nabije toekomst en het voortbestaan van de wereld en het westen in het bijzonder. Hoewel we hier ontegensprekelijk te maken hebben met een generalisering schuilt er een grond van waarheid in deze vaststelling. Hoewel ook het laatste decennium van de vorige eeuw niet gespeend was van catastrofes, oorlogen en andere calamiteiten is het tegenwoordig een hele karwei om de toenemende pessimistische literatuur aan het begin van de 21ste eeuw nog in ogenschouw te nemen. Steeds meer boeken die de westerse cultuur proberen te analyseren gewagen van het ontstaan van een angstcultuur waarin het pessimisme en de apocalyptische doemscenarios hoogtij vieren.
Deze gevoelens van onbehagen worden in veel gevallen op een directe wijze gekoppeld aan de gebeurtenissen van 9/11. Opvallend is het ook om vast te stellen dat deze pessimistische betogen niet te reduceren vallen tot één land. Of het nu gaat over België, Nederland, Duitsland of de Verenigde Staten, in al deze landen is er een onmiskenbare tendens om de hedendaagse samenleving te beschrijven in negatieve bewoordingen. Naast 9/11 is het dan ook niet verwonderlijk dat de aanslagen in London op 7 juni 2005 en deze in Madrid op 11 maart 2004 een belangrijke rol spelen in de manier waarop het westen zich thans zelf beschrijft. Het bekende Schopenhaueriaanse adagium dat het ergste nog moet komen is in het westen plots weer brandend actueel. Weg met de afkondiging van het einde van de geschiedenis zoals dat werd gedaan door de politieke filosoof Francis Fukuyama aan het begin van de jaren negentig van de twintigste eeuw. Welkom aan de apocalyptische visies die ons het einde van de mensheid of de globe voorschotelen.
In zijn boek Invitation to Terror. The Expanding Empire of the Unknown onderwerpt de Britse socioloog Frank Furedi de westerse samenlevingen aan het begin van deze eeuw aan een grondige analyse. Hiermee borduurt hij voort op eerdere van zijn werken waarin hij reeds duidelijk liet blijken verontrust te zijn door de ontwikkelingen binnen de westerse samenleving zoals deze door hem worden waargenomen. Via een onderzoek naar officiële verklaringen van de Amerikaanse en Britse regeringen en instellingen op het gebied van veiligheid gaat hij op zoek naar antwoorden op de vraag waarom de westerse cultuur tegenwoordig in de ban is van het spook van de angst. Zijn onderzoek, en dus ook de kern van zijn boek, focust dan ook op de landen Groot Brittannië en de Verenigde Staten, maar het is zijn overtuiging dat meerdere conclusies ook toe te passen vallen op andere landen gesitueerd in West Europa. Dit omdat hij voor verklaringen gaat kijken naar intellectuele ontwikkelingen die hebben plaatsgevonden in de gehele westerse wereld en omdat de invloed van de Anglo-Amerikaanse politiek en intellectuele wereld sowieso groot is op de rest van het westen. Het resultaat van zijn werk is een striemende kritiek op de houding van de leidinggevende politieke klasse en de intellectuelen die hen voeding geven.
Volgens Furedi moeten we de oorzaak van het ontstaan van een angstcultuur niet primair zoeken in de dreiging die wordt veroorzaakt door radicale moslimterroristen maar in de lankmoedigheid van de westerse intellectuele elites. Deze zijn onder invloed van intellectuele en wetenschappelijke ontwikkelingen vervreemd geraakt van hun eigen identiteit en weten zich tegenwoordig geen raad meer met de waarden van de moderniteit. In het bijzonder een veranderde houding ten aanzien van technologische vooruitgang is kenmerkend voor het denken van hedendaagse elites. Tegenwoordig geloven weinigen van hen nog in de potentieel positieve implicaties van nieuwe technologieën terwijl er in eenzelfde beweging grote angst bestaat rondom de potentieel negatieve implicaties van technologische vernieuwing en verandering. Deze nieuwe houding ten aanzien van technologie zorgde volgens Furedi voor een culturele omslag binnen het westerse denken. Dit is een probleem dat moet worden aangepakt. Het is paradoxaal genoeg immers de onzekerheid van de westerse elites zelf die moet aanzien worden als de belangrijkste oorzaak voor de dreiging van het terrorisme. Deze onzekerheid vormt, zoals de titel van zijn boek suggereert, een uitnodiging om geterroriseerd te worden. Een ontsnapping uit de huidige cultuur van de angst begint dan ook niet bij het bestrijden van het terrorisme maar in een heropleving van de westerse identiteit en het herwinnen van vertrouwen in de principes van de moderniteit. Hoe brengt hij deze analyse tot uiting in dit boek en in hoeverre snijden de argumenten van Furedi hout?
Bepaalde onderzoekers spreken de laatste jaren van de opkomst van het nieuwe terrorisme. Hiermee veronderstellen ze dat er een verschil bestaat tussen oude en voorgaande vormen van terrorisme. Door te spreken van een nieuw terrorisme wordt de indruk gewekt dat we te maken hebben met een dreiging die geen precedenten kent in het verleden. Volgens de aanhangers van het concept van het nieuwe terrorisme hebben we te maken met een vorm van het fenomeen dat op meerdere manieren gevaarlijker en omvangrijker is dan welke voorganger dan ook. Furedi haalt dit argument onderuit. Volgens hem zijn er geen objectieve gronden om te spreken van nieuw terrorisme. De kenmerken die door specialisten worden opgesomd om dit nieuwe concept substantie te geven waren één voor één al aanwezig bij eerdere vormen van terrorisme. Opvallend is het binnen dit opzicht dat de aanslagen van 11 september werden uitgevoerd met relatief bescheiden middelen. Het kapen van een vliegtuig door terroristen om het vehikel in een wolkenkrabber te boren mag dan al aanzien worden als een daad van extreme brutaliteit, volgens Furedi kan het amper worden beschreven als een hypertechnologische vorm van terreur.
Op 9/11 was er in tegendeel sprake van het gebruik van terroristische middelen die in bepaalde opzichten kunnen beschreven worden als zeer traditioneel. Zo schrijft hij: In retrospect, it is evident that the destruction of the World Trade Center was the consequence of tactics that have been deployed by terrorists for a very long time. Het enige dat nieuw is aan het zogenaamde nieuwe terrorisme is volgens Furedi de manier waarop het terrorisme wordt geconceptualiseerd. Niet langer wordt er over terrorisme gesproken als louter een probleem veroorzaakt door radicale en misnoegde groepen in de marge van de samenleving maar als een wereldwijd en globaal probleem dat overal en op ieder moment kan toeslaan. In plaats van over terrorisme te spreken als een bedreiging van de fysieke veiligheid van bepaalde gedeeltes van de samenleving op bepaalde momenten, wordt het geconceptualiseerd als een allesvernietigende existentiële bedreiging voor het voortbestaan van de wereld waartegen geen kruid opgewassen is. Opmerkelijk hierbij is dat terroristen omnipotente krachten worden toegeschreven die schijnbaar eindeloos lijken.
Deze vaststelling speelt een prominente rol in de analyse van de perceptie van het terrorisme door officiële instanties die wordt gemaakt in dit boek. Beleidsmakers en specialisten ter zake gaan uit van de premisse dat het plaatsvinden van een terroristische daad een gegeven is dat onvermijdelijk geworden is. Het is geen kwestie of we zullen te maken krijgen met een terroristische aanslag maar . Deze manier van spreken over het terrorisme verraadt een gevoelen van machteloosheid en defaitisme. Beleidsmakers en politici geven de indruk dat er tegen het terrorisme niets kan worden ondernomen. Ongeacht de maatregelen die zullen worden genomen om onze veiligheid te verhogen, zullen we vroeg of laat worden getroffen door een aanslag, zo lijken de officiële meedelingen over terrorisme vandaag de dag allemaal over te dragen. Het is een kwestie van tijd voor we zelf (opnieuw) te maken krijgen met een vernietigende aanslag. Deze houding van veiligheidsexperts en beleidsmakers is opvallend. Zijn het immers niet zij die de samenleving er van moeten overtuigen dat bescherming van de samenleving en de veiligheid van haar burgers bij hen in goede handen is? Als zij zelf niet geloven in hun eigen capaciteiten en mogelijkheden om terreurdaden te voorkomen hoe kunnen we dan verwachten dat de gewone burgers niet overmand worden door angstgevoelens? Volgens Furedi is deze defaitistische houding van de elites dan ook een belangrijke steen des aanstoot.
Net als in zijn vorig boek Where have all the Intellectuals Gone? uit 2004 haalt hij opnieuw zwaar uit naar wat hij het defaitisme van de politieke elites in het westen noemt. De verklaring van deze defaitistische houding van onze elites neemt enkele hoofdstukken van dit boek in beslag. In grote lijnen beschrijft hij twee oorzaken die deze evolutie verklaren. Ten eerste is er sprake van een culturele crisis van de westerse identiteit en ten tweede bespeurt hij binnen het domein van de wetenschappelijke wereld dat zich bezighoudt met technologie, technologische dreiging en terrorismebestrijding een paradigmawisseling. Probabilistische methoden werden vervangen door possibilistische methoden. Een nieuwe methodologische aanpak met vergaande gevolgen.
Binnen de oorlog tegen het terrorisme zoals deze door westerse autoriteiten wordt gevoerd heeft zich gedurende de laatste jaren een subtiele doch belangrijke verschuiving voorgedaan. Aanvankelijk werd de vijand binnen deze oorlog gezien als een doelwit dat aanwezig was op relatief verre afstand van het westen. De oorlog tegen de terreur was er aanvankelijk één tegen radicale islamieten afkomstig uit niet-westerse delen van de wereld. Denken we maar aan de aandacht die er aanvankelijk werd besteed aan de bekende madrassas of religieuze scholen in landen zoals Afghanistan en Pakistan, plaatsen waar islamitisch fundamentalisme met de paplepel wordt ingegoten bij toekomstige strijders voor de Jihad tegen het westen. Hoewel de angst voor deze madrassas vandaag de dag zeker niet is verdwenen, is het onmiskenbaar dat het grootste deel van de aandacht van beleidsmakers en veiligheidsspecialisten tegenwoordig uitgaat naar de radicale moslims die afkomstig zijn uit de westerse wereld. Bijna dagelijks worden we in de westerse media geconfronteerd met berichten over terrorismecellen die te lokaliseren vallen binnen westerse landen zelf. Steeds meer krijgen de betrokken instanties in de gaten dat de radicale moslims die een bedreiging vormen voor het westen, en die bijgevolg kunnen beschreven worden als de primaire vijanden in de oorlog tegen het terrorisme, niet moeten gezocht worden in verafgelegen delen van deze globe maar binnen de grenzen van de westerse samenlevingen. Een term die in deze context door de beleidsmakers vaak wordt gebruikt is dan ook zeer treffend inlands terrorisme of terrorisme van eigen bodem (home grown terrorism). Deze verschuiving is volgens Furedi veelbetekenend.
Het is volgens hem het bewijs dat de oorlog tegen het terrorisme geëvolueerd is van een bestrijding van fysieke dreiging naar een ideologische strijd. Niet langer gaat het nog louter om het afwenden van fysiek gevaar maar ook om de bestrijding van radicale en extremistische ideeën onder grote delen van de bevolking. Daarnaast plaatst deze verschuiving ook vraagtekens achter de geografische dimensie van de oorlog tegen het terrorisme. Furedi schrijft: The discovery of home-grown radicalisation implicitly calls into question the conventional portrayal of the war on terror. Not only has the distinction between them and us become more and more confused, but the conflict also increasingly points to tension within the western society itself. Meer en meer is de oorlog tegen het terrorisme een strijd die zich afspeelt binnen het westen zelf. Bovendien is het zoals gezegd niet langer een fysieke strijd maar een ideologische. De oorzaak van dit laatste is het gevolg van een identiteitscrisis binnen het westen. Een crisis die werd veroorzaakt door de intellectuele en ideologische verwarring van de westerse elites, hét kernthema binnen dit boek van Furedi.
Onmiddellijk na de aanslagen van 11 september 2001 opperden sommigen dat er in de nasleep van deze catastrofe misschien sprake zou zijn van een heropleving van de westerse solidariteit en het nationale zelfvertrouwen van landen zoals de VS in het bijzonder. Niets was echter minder waar. Vanuit 2007 terugkijkend naar deze voorspellingen maakt duidelijk dat deze hoop ongegrond was. Frank Furedi stelt het tegendeel vast. Sinds de fatale maand september van 2001 is het westen er alleen maar minder zeker op geworden. Steeds meer heerst er binnen het meest welvarende en democratische deel van de wereld een zweem van onzekerheid en een acuut gebrek aan zelfvertrouwen. Volgens de auteur weet het westen simpelweg niet meer waar het voor staat: Since 9/11 the West feels strangely confused and defensive about its image. Sinds de aanslagen heeft het westen te kampen met een crisis in morele autoriteit. In plaats van zelfbewust de eigen waarden te verdedigen nemen westerse leiders meer en meer een defensieve positie aan en staan ze weigerachtig ten aanzien van de eigen identiteit. Deze opmerkingen van Furedi zijn niet altijd even geloofwaardig.
Vele analisten, zoals de Hongaarse ondernemer en publiek intellectueel George Soros, hebben immers overtuigend aangetoond dat de mislukking van de militaire poot van de oorlog tegen het terrorisme en Afghanistan en Irak het gevolg zijn van een roekeloze en onnadenkende strategie van de neoconservatieve regering van G.W. Bush. In plaats van de nodige terughoudendheid aan de dag te leggen trokken de Amerikanen met enkele bondgenoten immers hals over kop Afghanistan en Irak binnen. Met alle gevolgen van dien. Soros spreekt dan ook niet van een identiteitscrisis, maar beweert dat een naïef optimisme en een te radicaal geloof in het eigen kunnen hebben geleid tot het voeren van roekeloze en inefficiënte militaire operaties. Zijn pleidooi voor meer fallibilisme in zijn laatste boek lijkt dan ook net het tegengestelde te impliceren dan de morele crisis geformuleerd door Furedi.
Laatstgenoemde is zich van deze paradox bewust. Daarom probeert hij op meerdere plaatsen in dit boek uit te leggen dat de assertieve politiek van de Amerikaanse regering weliswaar gebaseerd is op een sterk geloof in het eigen kunnen, maar dat er desondanks binnen de retoriek van politici zoals G.W Bush en Donald Rumsfeld sprake was van een grote mate van onzekerheid over de eigen identiteit. Geheel overtuigend zijn deze pogingen zelden. Opvallend is ook zijn nostalgie naar de historische leiders van de Koude Oorlog zoals Franklin Delany Roosevelt en Winston Churchill. In tegenstelling tot Tony Blair en G.W. Bush had het westen toen wel te maken met leiders die zeker waren van hun zaak en die wisten waar het westen voor stond. Deze vergelijking roept opnieuw vraagtekens op. Is het immers niet zo dat de zekerheid die G.W. Bush probeerde uit te stralen net wel geleek op de oorlogsretoriek van Churchill? Algemeen geweten is het feit dat één van de eerste geschenken die G.W Bush in ontvangst mocht nemen van Tony Blair een borstbeeld was van Winston Churchill omdat de huidige Amerikaanse president hem in veel opzichten deed denken aan diens robuuste uitspraken over de buitenlandse politiek tijdens de Tweede Wereldoorlog en tijdens de beginjaren van de Koude Oorlog. Het verschil tussen Churchill en G.W. Bush lijkt er niet één te zijn van zelfvertrouwen versus angst, maar één van staatsmanschap, historisch inzicht en politieke bekwaamheid overmatig aanwezig bij de ene en dramatisch afwezig bij de andere.
Bovendien is het ook onduidelijk hoe Furedi een antwoord kan geven op de vraag waarom zo veel westerse landen en sommigen van hun politici en intellectuelen bijzonder lang weigerachtig stonden ten aanzien van een radicale aanpak van het totalitarisme in de Sovjet-Unie, en waarom velen zelfs beweerden dat de retoriek van de Koude Oorlog niet meer was dan kapitalistische propaganda van de VS. Denken we maar aan iemand als de Franse filosoof Jean Paul Sartre. Het historische verschil dat Furedi meent waar te nemen tussen de oorlog tegen het terrorisme en de Koude Oorlog, en vooral de manier waarop het westen tijdens deze periodes reageerde, lijkt dan ook grotendeels gebaseerd op nostalgie.
Toch moeten we oppassen om het idee van een westerse identiteitscrisis geheel en al af te branden. Wanneer we immers niet zo zeer kijken naar het buitenlands beleid van de VS maar naar de houding van westerse regeringen en intellectuelen ten aanzien van het inlandse terrorisme begrijpen we beter de stelling van Furedi. Wanneer we een blik werpen naar de culturele stemming die er heerst sinds de aanslagen van 9/11 onder de westerse bevolking is er wat te zeggen voor de stelling dat er sprake is van een afwezigheid van een robuust zelfbewustzijn. Allicht heeft Furedi gelijk wanneer hij schrijft dat er binnen onze samenleving grote onzekerheid heerst over onze eigen waarden. Bovendien is het ontegensprekelijk dat een gebrek aan zekerheid over onszelf nadelig is wanneer we de oorlog tegen het terrorisme aanzien als een ideologische strijd. Wanneer we niet weten wie we zelf zijn is het moeilijk om diets te maken aan jonge moslims waarom ze zich moeten aanpassen aan bepaalde waarden van de westerse cultuur. Sterker nog, wanneer we zelf het beeld uitstralen van onzekerheid en radeloosheid vergroot dit de kans dat jonge migranten zich verder gaan vervreemden en een grote haat gaan ontwikkelen ten aanzien van het westen.
Wanneer we onzeker zijn over onszelf en wanneer we er niet in slagen om te definiëren voor welke waarden we staan, is het een hopeloze zaak voor nieuwkomers om een bepaalde impuls te krijgen om zich te integreren binnen de nieuwe samenleving waarin ze zijn terechtgekomen. Een samenleving die overloopt van angst straalt geen positieve signalen uit naar nieuwkomers, zoveel is duidelijk. Op dit vlak heeft Furedi het gelijk aan zijn kant. De angst en onzekerheid lijken met andere woorden te liggen op het niveau van de samenleving en niet op het domein van het buitenlandse beleid van de VS, zoals Furedi meermaals suggereert in zijn boek. Wel dient te worden gezegd dat zijn aandacht voor de onzekerheid over de westerse identiteit binnen de westerse samenleving nagenoeg even veel aandacht krijgt als zijn kritiek op de regering G.W. Bush. Dat we in het westen tegenwoordig onzeker zijn over de eigen identiteit en dat dit een klimaat van angst en onzekerheid met zich meebrengt is zonneklaar. De toevoeging van Furedi is dat hij dit klimaat in dit boek beschrijft als een situatie waardoor we er als ware zelf om vragen om geterroriseerd te worden.
Probabilisme en Worst-Case denken
De tweede ontwikkeling (naast de culturele identiteitscrisis) die aan de oorsprong ligt van het ontstaan van een angstcultuur is een belangrijke verschuiving binnen de wetenschappelijke wereld. Furedi buigt zich met name over nieuwe benaderingen die in het domein van technologiestudies de kop opgestoken hebben. In het bijzonder analyseert hij de manier waarop er door westerse wetenschappers wordt gedaan aan risico analyse. Het aanvankelijke paradigma waarmee risicos werden benaderd is het zogenaamde probabilisme. De auteur beschrijft deze benadering als volgt: Throughout modern times risk has been interpreted through the language of propability. From this perspective the outcomes associated with risks are expressed as probabilities. Risicos werden beschreven als de mogelijk nadelige gevolgen die konden optreden bij het gebruiken van technologieën. Het doel van het probabilisme was om deze risicos zo goed mogelijk in kaart te brengen en te berekenen waar en wanneer ze zich konden voordoen. Essentieel bij deze aanpak was het achterliggende idee dat de risicos geassocieerd met technologische vooruitgang, berekenbaar zijn. Bovendien zijn ze altijd ondergeschikt aan de mogelijke voordelen die de introductie van nieuwe technologie met zich meebrengen. Het probabilisme gaat uit van twee premissen: technologische vooruitgang impliceert meer voordelige dan nadelige consequenties en de potentieel nadelige consequenties zijn berekenbaar, inschatbaar en bijgevolg in veel gevallen ook beheersbaar. Deze benadering hangt nauw samen met het vooruitgangsoptimisme dat we kunnen associëren met de moderniteit. Tijdens deze periode in de westerse geschiedenis werd het geloof in wetenschappelijke en technologische vooruitgang op een voetstuk geplaatst. De voortbrengselen van de westerse technologie brachten voornamelijk voordelen met zich mee en waren quasi onuitputtelijk qua omvang en hoeveelheid. Deze positieve ontwikkelingen zorgden voor het ontstaan van een geloof in technologische vooruitgang die compleet beheersbaar was door de mens.
Gedurende het tweede deel van de twintigste eeuw kwamen de grondbeginselen van het probabilisme steeds meer onder vuur te liggen. Vooral door environmentalisten werd er steeds meer gehamerd op de negatieve consequenties van technologische vooruitgang en de mogelijk schadelijke impact ervan op onze leefwereld. De environmentalisten worden doorheen dit boek meermaals met de vinger gewezen als primaire oorzaak voor het einde van het probabilisme. Een denker die Furedi terecht aanhaalt binnen deze context is de vooraanstaande Duitse socioloog Ulrich Beck. Deze legde in zijn werken over de door hem benoemde risicosamenleving een sterke nadruk op de potentieel schadelijke consequenties van technologie. Het hele concept van een risicosamenleving impliceert het idee dat de moderne mens technologieën in het leven heeft geroepen waarvan hij zelf de potentiële consequenties niet meer kan controleren binnen de structuren van de moderniteit. Het voorbeeld waarop Beck zijn concept van de risico samenleving baseert, is de ontploffing van de nucleaire centrale in Tsjernobyl in 1986 en de gevolgen van deze catastrofe op de andere landen in Europa.
De potentieel catastrofale consequenties van moderne technologie liggen volgens Beck tegenwoordig buiten het bereik en de controle van de mens. Onder invloed van deze en andere analyses bekeerden wetenschappers en analisten die zich bezighouden met risicoanalyse zich tot het zogenaamde possibilisme. Binnen dit paradigma wordt de relatie tussen vooruitgang en risico op zijn hoofd gezet. Niet langer wordt vooruitgang gezien als de normale toestand met negatieve consequenties als een uitzondering. Het zijn in tegendeel de potentieel nadelige consequenties die worden opgeheven tot het niveau van de normaliteit. Catastrofes zijn de regel en potentieel voordelige gevolgen van technologie worden herleid tot de uitzondering. Het gevolg van deze verandering op de concrete praktijk is volgens Furedi enorm. Specialisten houden zich binnen dit nieuwe paradigma niet meer bezig met het berekenen van de omvang van mogelijk negatieve consequenties van technologie, maar leggen zich toe op het bedenken van het ergst mogelijke scenario dat kan optreden. Dit is een direct gevolg van het idee dat negatieve consequenties en niet vooruitgang worden gezien als normaal. Wanneer men uitgaat van het idee dat alle technologische vooruitgang zal leiden tot catastrofes met potentieel globale omvang, verschuift de aandacht binnen onderzoek van het bepalen en pogen tot controleren van negatieve consequenties naar het beschrijven van de grootst mogelijke negatieve consequenties. Worst case scenarios nemen de bovenhand op rationele analyses.
Een opvallend gegeven dat we terugvinden in dit boek is dan ook het feit dat Furedi vaststelt dat risicoanalisten zich steeds meer beroepen op sciencefiction boeken om hun onderzoek uit te voeren. Zo is het algemeen bekend dat Amerikaanse veiligheidsdiensten sinds de aanslagen van 11 september 2001 een beroep doen op scenarioschrijvers uit Hollywood in een poging om in de geest te kunnen kruipen van terroristen. Dat mensen die actief zijn in de filmsector beschikken over de noodzakelijke verbeeldingskracht om potentiële terroristische rampen te voorspellen ligt aan de basis van deze opmerkelijke evolutie. Volgens Furedi ondermijnt deze benadering de wetenschappelijkheid en objectiviteit van risico analyse en geraken zelfs de publieke gezagsdragers met belangrijke functies in de ban van een buitensporige doemscenarios. Een interessant voorbeeld is dat van de roman The Cobra Web van de Amerikaanse schrijver Richard Preston. Geschreven als een fictief werk over een terroristische aanslag met massavernietigingswapens op een Amerikaanse stad, groeide dit boek tijdens het einde van de jaren negentig uit tot een soort bijbel voor risicoanalisten actief in de regering van de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton. Furedi schrijft over deze bijzondere ontwikkeling het volgende: What is fascinating about the response to the Cobra Event is the manner in which a work of fiction was effortlessly converted into an expert narrative which scientists and security professionals had to take seriously.>/I> Na de publicatie van het boek in 1996 werd de auteur gepresenteerd als een expert binnen publieke debatten aangaande terrorisme. Daarnaast werd het boek ook door echte experts grondig gelezen en aanzien als een handboek in plaats van een roman.
De vraag die we ons moeten stellen is of een meer behoedzame omgang met technologische vooruitgang per definitie een slechte zaak is. Weinig redelijke mensen zullen betwisten dat bepaalde technologieën en technologische systemen tegenwoordig zo krachtig zijn dat de gevolgen bij onvoorziene omstandigheden catastrofaal kunnen worden genoemd. Dit is dan ook niet het punt dat Furedi probeert te maken. Voorzichtigheid met betrekking tot technologie en het inbouwen van garanties tegenover mogelijke rampen is ook voor hem belangrijk. Problematisch is echter de verschuiving van het probabilisme naar het possibilisme. Volgens Furedi is het perfect mogelijk om binnen een probabilistische benadering om te gaan met de potentiële risicos die gepaard gaan met technologische vooruitgang. Het possibilisme is volgens hem een negatie van risicoanalyse zelf. Door te vertrekken van het primaat van de catastrofe wordt het berekenen en voorkomen van risicos onmogelijk gemaakt of in ieder geval gezien als onrealistisch. Wat er overblijft, is het formuleren van worst-case scenarios of doembeelden die het einde van de globe presenteren.
De proliferatie van deze doembeelden zorgt op zijn beurt voor een toename van defaitisme. Het idee dat de risicos inderdaad zo groot zijn dat ze niet kunnen worden tegengegaan, leidt tot een overheersend gevoel van machteloosheid. Om de hoek ligt de verleiding om de schouders op te halen en te proclameren dat we niets kunnen doen aan de negatieve consequenties van technologie en enkel kunnen inbeelden wat het ergst mogelijke is dat ons kan overkomen. Dit defaitisme creëert op deze manier een gevoel van angst ten aanzien van de toekomst: An inflated consciousness of the dangers that lie ahead encourage an apocalyptic style of engagement with the future. Het possibilisme leidt ultiem tot een alomtegenwoordig gevoel van onzekerheid ten aanzien van de toekomst. Een omkering van het optimistische zelfbeeld van de mens tijdens de moderne tijd. Deze scepsis ten aanzien van de moderne tijd en haar technologie beschrijft Furedi als volgt: Despite impressive scientific achievements, contemporary culture appears sceptical about societys ability to know very much about the future. Far from living in an optimist age of triumphalism, 21st century society possesses an uncannily modest account of its intellectual capacity and potential.
Belangrijk is de invloed van het probabilisme op de diensten die zich bezighouden met het bestrijden van terrorisme. Binnen zijn onderzoek naar officiële rapporten over terroristische dreigingen binnen westerse samenlevingen merkt Furedi een overduidelijke overgang van het probabilisme naar het possibilisme op. Niet langer houden deze diensten zich bezig met het rationeel berekenen van de mogelijkheid waarin een terroristische aanslag zich zal voordoen, maar steeds meer zaaien ze angst door op de proppen te komen met worst-case scenarios. Opvallend is bovendien dat de doemscenarios niet alleen worden gebruikt als basis om intern onderzoek op te baseren maar ook simpelweg worden gecommuniceerd aan de bevolking. Verhalen dat terroristen er op uit zijn om gehele Amerikaanse steden van de kaart te vegen waren de laatste maanden dan ook niet uit de lucht gegrepen in de VS. Steeds meer geven instanties de indruk dat het voorkomen van een terroristische aanslag een onmogelijkheid is geworden en dat we ons beter kunnen voorbereiden op het allerergste. Het defaitisme dat gekoppeld is aan het possibilisme komt hier in zijn volle glorie in het daglicht te staan.
De kritiek op de possibilistische benadering van risicos is niet louter een abstract wetenschappelijk debat tussen verschillende modellen. Waar het Furedi echt om te doen is, is de invloed van het possibilisme op de westerse cultuur. Zoals hierboven beschreven gaat het possibilisme uit van worst case scenarios en leidt dit niet alleen tot een excessieve aandacht voor fictieve verhalen maar ontstaat er ook een gevoel van defaitisme of machteloosheid. Dit gevoel dringt vervolgens door in de cultuur als geheel. Dit kan worden opgemerkt door de toename van het woord kwetsbaarheid (vulnerability) in de media en politieke verklaringen. Steeds meer krijgen we tegen het einde van het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw in de oren geknoopt dat we leven in een kwetsbare samenleving. Een samenleving die onder permanent gevaar verkeert en die zelfs in haar voortbestaan wordt bedreigd. Een alomtegenwoordige angst voor terroristische aanslagen is hier het meest duidelijke voorbeeld van, maar het is zeker niet het enige. Denken we maar aan de aandacht die er tegenwoordig is voor het probleem van de opwarming van de aarde. Opnieuw moet hier worden benadrukt dat Furedi ons niet probeert mee te delen dat de opwarming van de aarde geen reëel probleem is. Waar het hem om gaat is de manier waarop het probleem geconceptualiseerd wordt. Deze manier is identiek als bij de beschrijving van het probleem van het terrorisme: het gevaar wordt steeds meer beschreven als onbeheersbaar. Het is geen kwestie meer of maar wanneer we de ramp op ons bord voorgeschoteld krijgen. Irrationele angsten met betrekking tot gevaren die worden beschreven als onvermijdelijk nemen de bovenhand op rationele risico analyses die kunnen leiden tot pogingen om het probleem te controleren.
Het beschrijven van onze cultuur als een kwetsbare cultuur is de belangrijkste kritiek van Furedi. Dit zelfbeeld is een ondermijning van de principes van de moderne tijd die door de auteur hoog in het vaandel worden gedragen. Onder deze principes figureren het geloof in technologische vooruitgang en de controleerbaarheid van technologie door de mens prominent. De socioloog Furedi ziet dit niet graag gebeuren. Terecht is zijn waarneming dat het ondermijnen van deze principes van de moderne tijd hebben geleid tot een westerse cultuur waarin opmerkelijk veel aandacht is voor kwetsbaarheid. In een tijdperk waarin de menselijke mogelijkheden en de technologische verwezenlijkingen op een hoogtepunt zijn aanbeland, zijn we ook steeds meer onzeker over deze ontwikkelingen. Het defaitisme binnen de hedendaagse cultuur is onmiskenbaar. Het woord vooruitgang heeft tegenwoordig een negatieve connotatie en wordt door cultuurpessimisten beschreven als voorbijgestreefd en naïef. Als empirische beschrijving van de hedendaagse westerse cultuur is dit boek dan ook zeer inzichtrijk. Als geen ander slaagt de auteur er in om de algemene grondstemming van westerse samenleving terecht te beschrijven als een gevoel van kwetsbaarheid. Anderzijds is het opvallend dat hij niet ingaat op de positieve manieren waarop de heersende onzekerheid en gevoelens van kwetsbaarheid kunnen bijdragen aan een voortzetting van de moderniteit.
Wanneer we grondiger kijken naar de werken van de Duitse socioloog Ulrich Beck, die kan aanzien worden als een vertegenwoordiger van het door Furedi zo verfoeide possibilisme, zien we immers niet alleen pessimisme en defaitisme. Het concept van de risicosamenleving van Beck impliceert inderdaad op sommige plaatsen in zijn werk dat bepaalde technologische ontwikkelingen buiten het bereik liggen van menselijke capaciteiten ter controle van de consequenties van deze technologie. Wat Beck echter ook schrijft is dat deze onmacht een gevolg is van de structuren van wat hij de eerste moderniteit noemt. Onder andere impliceert dit de moderniteit van de territoriale natiestaten waarin politiek uitsluitend het domein is van politici die verantwoordelijkheid dragen voor het territoriale gebied waarvan zij de vertegenwoordigers zijn. Volgens Beck bestaat onze opdracht er dan ook in om de bestaande structuren van de eerste moderniteit te vervangen door nieuwe structuren die de problemen met betrekking tot technologische vooruitgang opnieuw kunnen beheersen. Concreet verstaat hij hieronder kosmopolitische structuren die globale problemen zoals de opwarming van de aarde of het terrorisme wel krachtdadig kunnen aanpakken. Deze kosmopolitische structuren zouden dan het begin inleiden van de tweede moderniteit. Een periode die door hem aanzien wordt als een verderzetting van de eerste moderniteit omdat essentiële kenmerken zoals het geloof in rationaliteit en wetenschappelijke vooruitgang behouden blijven.
Deze analyse van Beck wordt ook gedeeld door de vooraanstaande socioloog Zygmunt Bauman die het bestaan van de angstcultuur onder andere wijt aan de scheiding tussen macht en politiek. Volgens deze interpretatie is er tegenwoordig vooral sprake van negatieve globalisering van macht terwijl de politiek lokaal geworteld blijft in territoriale natiestaten. Dit heeft tot gevolg dat heel wat problemen die globaal zijn van aard niet efficiënt kunnen worden aangepakt. De oplossingen van de politiek zijn immers lokaal, en dit op hetzelfde ogenblik dat problemen een uitgesproken globaal karakter hebben. Deze inefficiëntie heeft tot gevolg dat individuen binnen westerse samenlevingen een gevoel krijgen van machteloosheid. Het zijn volgens Bauman deze gevoelens van machteloosheid die leiden tot een angstcultuur. Als oplossing stelt hij daarom net als Beck voor om te werken aan globale politieke structuren die er ook daadwerkelijk in slagen om hedendaagse problemen efficiënt aan te pakken.
Kortweg kunnen we besluiten dat Furedi zich opnieuw zeer vaardig toont in het blootleggen van wat er heerst in de westerse samenleving aan het begin van deze eeuw. Op beschrijvend niveau is het moeilijk om een speld tussen zijn betoog te krijgen. Hij slaat nagels met koppen, om het met een cliché te stellen. De westerse identiteitscrisis en de toename van het beschrijven van onze samenleving als zijnde kwetsbaar, zijn gegevens die amper kunnen worden weerlegd. Hij slaagt er echter niet in om ons een uitweg te bieden uit de impasse waarin we ons als westerse samenleving vandaag bevinden. Enerzijds is er een vaag pleidooi voor het construeren van een robuuste westerse identiteit, anderzijds is er de kritiek op het possibilisme en het resulterende defaitisme. Daarnaast is er in het laatste hoofdstuk van dit boek ook nog aandacht voor de veerkracht van gemeenschappen wanneer deze geconfronteerd worden met tegenslagen. Doorheen de geschiedenis gaat hij op zoek naar voorbeelden waarbij mensen niet reageren op catastrofes met paniek en onzekerheid maar met vastberadenheid en de kracht om terug te slaan. Dit is volgens hem zoals het zou moeten gaan met het probleem van het terrorisme of zelfs de opwarming van de aarde. Mensen moeten de kracht vinden om te reageren en om iets te doen aan de gevaren waarmee ze geconfronteerd worden. Dit is een betere reactie dan de stap te zetten naar het defaitisme en cultuurpessimisme dat zo kenmerkend is voor veel leden van de hedendaagse culturele elite van het westen. Deze vaststelling van Furedi is terecht maar moet worden aangevuld met het kosmopolitisme van Ulrich Beck. Alleen via het construeren van politieke structuren die geschikt zijn om de wortels van hedendaagse problemen aan te pakken, is veerkracht een geloofwaardig alternatief ten aanzien van angst. Furedi heeft gelijk wanneer hij beweert dat we moeten ophouden met onszelf nodeloos bloot te stellen aan gevaren die worden uitvergroot door het hameren op het bestaan van een cultuur van kwetsbaarheid strijdig met de principes van de moderne tijd. Wat hij vergeet is dat we hiervoor structuren en instellingen nodig hebben die corresponderen met de wereld waarin we aan het begin van deze eeuw leven.
Recensie door Christophe Andrades
Andrades, C. (2007). Angst aan het Begin van de Eenentwintigste Eeuw. In: Krisis. Tijdschrift voor actuele filosofie (105-110). Vol. 1. 2007 Bauman, Zygmunt (1999). In Search of Politics. Cambridge: Polity Press. Bauman, Zygmunt (2006). Liquid Fear. Cambridge: Polity Press. Beck, Ulrich (1999). World Risk Society. Cambridge: Polity Press. Beck, Ulrich (2006). Cosmopolitan Vision. Cambridge: Polity Press. Furedi, Frank (2004). Where Have all the Intellectuals Gone? Confronting 21st Century Philistinism. London: Continuum. Furedi, Frank (2005). Politics of Fear. Beyond Left and Right. London: Continuum. Soros, Georges (2006). The Age of Fallibility. The Consequences of the War on Terror. London: Phoenix Books.
Furedi Frank, Invitation to Terror. The Expanding Empire of the Unknown, London, Continuum, 2007
Nee, het is nog géén 1 april. En misschien kunt u het onderstaande artikel ook maar beter helemaal niet lezen. Het zou u voor langere tijd de pret kunnen bederven:
Zonder twijfel is er sprake van een crisis op de arbeidsmarkt. Alle deskundigen waarschuwen voor een snelle stijging van het aantal werkelozen. En het einde van deze crisis is nog niet in zicht. Dat is de ene kant. Hoe zou u in deze situatie over de leiding van een onderneming denken die heel genereus hulparbeiders in het buitenland zou werven? Met een visum en financiële beloftes. Zou u met het hoofd schudden en de onderneming voor gek verklaren? Welnu, dit is precies wat onze politici doen. In alle stilte en geheimzinnigheid werd zojuist in West-Afrika een tweede wervingscentrum voor Afrikaanse arbeiders geopend, dat mede wordt gefinancierd met Duits (Nederlands!?) belastinggeld. Het maakt deel uit van een programma om miljoenen werkloze Afrikanen voor de arbeidsmarkt naar Europa te brengen. Want de Europeanen sterven immers spoedig uit.
Niet één Duitse (Nederlandse!?) kwaliteitsjournalist heeft zich de afgelopen dagen samen met onze jubelende medeburgers op de Kaapverdische eilanden verheugd. Volgens officiële gegevens is op de voor Senegal gelegen West-Afrikaanse eilandengroep 18% van de inwoners werkloos volgens onofficiële gegevens is dat aantal meer dan 2x zo hoog. De Neue Zürcher Zeitung schreef ooit over het land dat armoede de enige constante in de historie van de Kaapverdische eilanden zou zijn. Maar nu jubelen de mensen op de Kaapverdische eilanden. Want de Europese Unie heeft precies op 1 januari 2009 haar tweede wervingscentrum voor werkeloze Afrikanen op de Kaapverdische eilanden geopend
(http://www.express.co.uk/posts/view/78180/50million-invited-to-Europe). Het idee achter het project is simpel: omdat veel Europeanen zich ergeren aan de bestorming van illegale immigranten uit Afrika, opent men nu in Afrika wervingscentra, waarin de Afrikanen helemaal legaal een visum voor Europa krijgen. Beter nog: men garandeert hen de ongehinderde in- en uitreis. Wie als Afrikaan eerst even een snuffelbezoek aan Europa wil brengen, kan tussendoor terug naar zijn Afrikaanse geboorteland en hoeft niet bang te zijn om bij terugkeer naar Europa aan de grens te worden afgewezen. Men maakt van illegalen doodeenvoudig voor de eigen grenzen legale medeburgers. En deze heeft Europa volgens de Europese Unie snel en in een groot aantal nodig.
De Europese Unie wil de geboorteachteruitgang van de Europeanen door het aantrekken van eerst ongeveer 20 miljoen mensen uit Noord-Afrika en Azië opvangen, om in de concurrentiestrijd met de Verenigde Staten concurrerend te blijven (op dit moment is ongeveer drie vierde deel van de bevolkingsgroei in Europa volgens gegevens van het Max Planck instituut voor demografisch onderzoek uitsluitend te danken aan het hoge geboortecijfer bij immigranten: http://www.demografische-forschung.org/archiv/defo0804.pdf Onder de staten, waarin de nieuwe Europese medeburgers moeten worden aangeworven, bevinden zich veel Afrikaanse landen. In oktober van het afgelopen jaar werd het eerste wervingscentrum voor Afrikanen geopend in het West-Afrikaanse Mali. En nu in alle stilte een tweede centrum op de Kaapverdische eilanden.
Naar het voorbeeld van de Amerikaanse Green Card wil de EU een Blue Card voor nieuwe medeburgers uit landen van de Derde Wereld invoeren. Na 5 jaar verblijfsduur in een EU-land moeten de medeburgers dan automatisch de permanente verblijfsvergunning voor de EU krijgen. In het Afrikaanse Mali (meer dan 90% van de bevolking is moslim) werd eerst voor 10 miljoen euro een informatiecentrum van de EU gebouwd, waarin de burgers van Mali moeten worden attent gemaakt op de nieuwe inreis- en arbeidsmogelijkheden in de EU. Ook in andere Noord-Afrikaanse landen is de bouw van informatiecentra voor de immigratie in de EU gepland. De nieuwe medeburgers worden door de Europese Commissie vooral als goedkope arbeidskrachten in de EU gewenst.
Veel van deze mensen moeten als het aan de Europese Commissie ligt hun toekomstige thuis in Duitsland vinden, omdat de Duitsers zogenaamd het snelst uitsterven. Waar is, dat deze bewuste import van de onderklasse wordt gefinancierd met het geld van de Europese belastingbetaler. Niet waar is daarentegen de bewering dat jaren geleden uit Europa geëmigreerde, tot de Europese cultuurkring behorende en goed opgeleide, Europeanen die naar hun Europese thuis willen terugkeren met financiële voordelen zouden worden gelokt. Op dit idee is in de gangen van de Europese Unie nog niemand gekomen.
Overal in Europa stijgt het aantal werkelozen. De Europese Unie bereidt ondertussen de bouw van nog meer wervingscentra voor Afrikaanse en Aziatische werkelozen voor. Vanuit het oogpunt van de Europese Commissie waarborgt deze import van de onderklasse (de Europese Commissie spreekt van goedkope arbeidskrachten) zogenaamd langdurig de toekomst en de concurrentiepositie van Europa.
Wellicht zal de Europese Unie op kritische vragen binnenkort antwoorden dat men van nu af aan alleen nog goed opgeleide mensen zal importeren: bijvoorbeeld artsen, ingenieurs, leraren. Dat echter zou dan werkelijk duivels zijn. Men zou in de Afrikaanse wervingscentra dan bijvoorbeeld in Afrika dringend nodige artsen werven. Ethisch gezien zou dat meer dan verwerpelijk zijn. Dus vraagt u maar liever niet verder naar het waarom van het programma. Betaalt u gewoon met uw belastinggeld en geniet u van datgene wat komen gaat, want de import van de onderklasse moet tenslotte ooit uw pensioen veilig stellen.
Het is allemaal echter wel merkwaardig, omdat veel van de Europese landen die nu medeburgers uit de landen van de Derde Wereld importeren nu al contante geldpremies uitbetalen aan geïmmigreerde medeburgers uit landen van de Derde Wereld, opdat deze zo snel mogelijk naar hun geboortelanden terugkeren. Twee voorbeelden: Frankrijk betaalt sinds 2007 aan een ieder die bereid is terug te keren naar zijn geboorteland 8000,-. Spanje gaat sinds 2009 zelfs nog verder, daar betaalt men 10.000,-. 10.000,- is waarschijnlijk niet genoeg om in Spanje een bedrijf te beginnen, maar in Marokko bijvoorbeeld is dat veel geld, verklaarde de Spaanse minister voor werkgelegenheid en immigratie Celestino Corbacho de maatregel. Spanje hoopt zodoende een miljoen immigranten weer kwijt te raken, aan wie hun aanspraken op de werkloosheidsverzekering worden uitbetaald en dan hun koffers moeten pakken.
Dus nog één keer van voren af aan: men wordt in een wervingscentrum van de Europese Unie met belastinggelden van EU-burgers geworven, reist dan naar Europa en krijgt tot 10.000,- van de Europese belastingbetaler als men Europa weer verlaat? Geen wonder dat er intussen Europeanen zijn die zich verwonderd op het hoofd krabben en zeggen: Wie werkt is dom.
Aanvulling: De Europese Unie bouwt op dit moment wervingscentra in Moldavië en Turkije voor arbeidskrachten die naar Europa moeten worden geïmporteerd.
De Europese Unie overweegt om islamofobie strafbaar te stellen. Wij hebben een test voorbereid die u erbij moet helpen of u een toekomstige delinquent bent:
Een aan u gericht schrijven zou er dan als volgt kunnen uitzien:
Officiële islamofobie-controle.
Ik betreur het ten zeerste u ervan in kennis te moeten stellen dat u verdacht wordt van islamofobe activiteiten.
Rechtskundige instructie.
Volgens EU-directieven DCLXVI dient een onmiddellijke islamofobie-test te worden uitgevoerd. We willen u wijzen op de strafbare handeling van het afleggen van valse verklaringen. Als u weigert deel te nemen aan de test, kan dit een geldboete of gijzeling voor u tot gevolg hebben.
Handleiding:
Kruist u a.u.b. de uitspraken aan die voor u van toepassing zijn.
U bent mogelijkerwijs islamofoob wanneer u:
1)Midwinterfeestdagen Kerstmis noemt.
2)Niet uw blikken naar beneden richt voor moslims.
3)Niet weet dat bijvoorbeeld Vincent van Gogh moslim was.
4)Vergeten bent dat na de Tweede Wereldoorlog Nederland door Marokkanen werd opgebouwd.
5)Uw kinderen verhalen toestaat die niet door de coördinatieraad van de moslims werden vrijgegeven.
6)Uw kinderen met poppen of LEGO spelen.
7)Het raar vindt dat een 50-jarige man trouwt met een 6-jarig kind.
8)Het niet als culturele verrijking viert wanneer uw kinderen op school door groepen moslims bedreigd worden.
9)Niet begrijpt waarom joden moeten worden uitgeroeid.
10)Niet tenminste met één familielid getrouwd bent.
11)U weet dat Taqiyya in tegenstelling tot Tequila niet uit Mexico komt.
12)Niet begrijpt waarom een 70-jarige non bij het inchecken op het vliegveld aan een nauwkeurige inspectie wordt onderworpen, terwijl men boerka-draagsters doorwenkt.
13)Voorbehouden tegen met belastinggelden gefinancierd islamitisch onderwijs hebt.
14)Niet begrijpt waarom het laten zien van uw vlag volksopruiing is.
15)U niet inziet dat moslims in alle opzichten beter dan u zijn.
Evaluatie:
Hoeveel uitspraken hebt u aangekruist?
0: U bent een goede burger. Omdat de islam geen dwang in het geloof kent, zou u zich vrijwillig moeten bekeren.
1 tot 2: U bent een ongelovige!
3 tot 5: U bent een potentiële crimineel. Uw gegevens worden aan de binnenlandse veiligheidsdienst doorgegeven.
6 tot 9: U bent een volksopruier.Een speciale eenheid van de politie zal zich onmiddellijk bij u melden. Verzet u zich niet!
10 tot 12: U bent een vijand van Allah. Over hoe er verder tegen u zal worden opgetreden kunt u in de Heilige Koran lezen. Ter bescherming van de oemma worden de namen van u en uw familieleden alsmede uw adres tijdens het volgende vrijdaggebed bekendgemaakt.
Meer dan 12: U bent een zionistische kruisridder in dienst van de VS.
Amnesty International maakt de treurige balans van de wereldwijde executies in het Olympische jaar 2008 op. Naar verwachting en in historische traditie werden de meeste mensen opnieuw door de Chinese communisten gedood (1718). Daarna volgen de islamitische staten Iran (346), Saoedi-Arabië (102) en Pakistan (36). Bij de getallen bestaat er echter een behoorlijk grijs getal en de Ranking is in zoverre niet veelzeggend, omdat men directe aantallen vergelijkt zonder deze in relatie te brengen met de grootte van de landen. Met deze correctie komen we tot een andere volgorde:
Daarmee voltrok de Volksrepubliek China opnieuw meer doodvonnissen dan enig ander land ter wereld. De hoop dat het toekennen van de Olympische Spelen 2008 aan Peking daar iets aan zou kunnen veranderen ging niet in vervulling.
Integendeel: volgens het Amnesty-bericht verdrievoudigde het aantal bekend geworden executies in het Olympische jaar zelfs (2007: minstens 470).
Daarmee is China er mede verantwoordelijk voor dat het aantal wereldwijd geregistreerde executies verdubbelde: van minstens 1252 naar minstens 2390. De Volksrepubliek zou, volgens Amnesty, ook in het Olympische jaar de gruwelijke wereldkampioen van de doodstraf zijn gebleven.
Na China volgen in de statistiek Iran (minstens 346 executies), Saoedi-Arabië (minstens 102), Pakistan (minstens 36) en de Verenigde Staten (34). Als enige land in Europa liet Wit-Rusland 4 mensen doden. Tevens werden in totaal in 52 landen minstens 8864 mannen en vrouwen ter dood veroordeeld. Daarentegen is in 158 landen de doodstraf afgeschaft of wordt deze in de praktijk niet meer voltrokken. Vorig jaar kwamen Argentinië en Oezbekistan erbij.
Als men de gepubliceerde aantallen echter in relatie ziet tot het behoorlijk verschillende inwoneraantal ( Bron:http://de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Staaten_der_Erde) van de ergste executielanden, ontstaat er een andere volgorde. Per miljoen inwoners waren er in Iran 4,8 executies, in Saoedi-Arabië 4,1 executies, in China 1,3 executies. Verbazingwekkende slotsom: daar, waar de zogenaamde religie van de vrede intensief wordt opgevolgd, is het aantal executies nog 4x hoger dan bij de communistische koploper!
Het spijt mij, mar ik kan geen betere beeldspraak bedenken dan wat de Bijbel aanhaalt over hem, die zijn volk wegleidde uit de slavernij van Egypte, en na een tocht door de woestijn van 40 jaren, het Beloofde Land slechts van uit de verte. mocht aanschouwen. Mozes, die zijn Volk en de Mensheid de 10 Geboden Gods schonk, mocht het niet meemaken dat Israël eindelijk terug was, om bezit te nemen van het Voorvaderllijk Land, dat overliep van Melk en Honing, Waarmee ik niet gezegd wil hebben, dat Marc Grammens Vlaanderens Vrijheid niet meer zou mogen beleven. Integendeel, de Dag der Dagen is hopelijk veel dichterbij dan velen denken en anderzijds zijn er nog minstens 25 jaar te gaan voor hij 100 wordt en het hout waaruit Marc Grammens gemaakt is, vergaat niet binnen de 100 jaar.
Marc Grammens
(ik heb nog zijn speechke bij de vereremerking bij Nova Civitas te goed om op het Internet te plaaysen. Even geduld AUB)
zal in Vlaanderens collectief geheugen méér zijn dan een voetnota in de geschiedenis!
Stel U voor dat ik bij mijn dagelijkse rondgang vanmorgen bij de vrienden op het Internet onderstaande tekst ontdekte, waarbij zo goed als expliciet gevraagd werd om aan de kar te trekken voor verspreiding. Dievicta placet mihi causa! t Heeft werkelijk gene naam. En hij ook niet. Wij kennen alleen zij alias. Maar Leterme of Verhofstadt zal het wel niet achter zitten: die zijn daar te stom voor. Maar hij, die victa, is steengoed. Lees mee. Kopieer, hang uittreksels uit in Uw stamcafé, vraag dat de Pastoor er een Herlijk Schrijven van maakt die hij afleest op de kansel, voor die paar parochianen die hem nog resten. Vertaal het in t Arabees, Chinees, franscouillons en desnoods in het Esperanto. Als gans Vlaanderen er maar over spreekt!
Hier een transcriptie van de interessante stellingen die Mark Grammens formuleerde in het programma Rondas, op Klara. De podcast van dat radioprogramma is maar kort beschikbaar, en Grammens' woorden verdienen een uitgeschreven tekst, immers scripta manent, en zijn ideeën over Brussel bevallen mij bovendien uitstekend. Rondas noemt Grammens een maner, iemand die zijn volk aanmaant, een profeet dus. Maar hieronder is hij ook in zijn gedaante van evangelist te zien. We vallen in als het programma al zeventien minuten ver is, en stappen ook uit als het nog niet gedaan is.
(17'05")
Ik ben geen groot voorstander van het betalen van om het even welke prijs, zelfs niet de geringste, voor zowel het tot stand brengen van een staatshervorming, als voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik ben natuurlijk wel voorstander van die twee gebeurtenissen dat spreekt vanzelf, waarom zou ik het niet zijn? maar ik vind het totaal onverantwoord van daar ook maar de geringste prijs voor te betalen. Wat staatshervorming betreft moeten we een beetje, in Vlaanderen een beetje meer lezen, Le Soir lezen, en andere Franstalige kranten lezen, dan zouden we weten dat de Franstalige partijen, de Franstalige elite op dit ogenblik volop bezig is, bijna geobsedeerd is door het thema van de splitsing van België. Het enige dat hen op dit ogenblik interesseert, dat is de best mogelijke voorwaarden bekomen, waarop bij een eventuele splitsing Wallonië tot stand kan worden gebracht, hetzij bij Frankrijk, hetzij anders, om het even. Zij doen daar alles voor. Zij gaan zo ver van zelfs idiotieën zoals een corridor tussen Brussel en Wallonië te verdedigen, wat gewoon absurd is. Alsof de Vlamingen militair zouden de grens met Wallonië afsluiten. Je, je moet halfgek zijn om zo te redeneren. Maar bon, ze zijn nu eenmaal zo. Ze zijn geobsedeerd door een soort verlatingsangst, en van daaruit halen zij de gekste toeren uit. Maar, je moet wel begrijpen: elke toegeving die nu gedaan wordt, die wordt definitief op het moment van een eventuele splitsing. Kijk, ik ben er voorstander van, ik zou wensen dat ook alle Vlamingen die geen voorstander zijn van de splitsing van België, voortdurend met dat feit rekening zouden houden, precies zoals àlle Walen op dit ogenblik dat doen. Dat is wat in Vlaanderen nu moet, nodig is, dat is een Vlaamse elite die, zelfs indien zij geen splitsing van België wenst, er toch in al haar daden rekening mee houdt. Om die reden ben ik dus tegen élke vorm van toegeving, in ruil voor het verkrijgen van een verdere staatshervorming. Dat vind ik dus niet verantwoord. Er zal op het moment van de splitsing, als die ooit plaatsvindt, ik zeg wel áls, zal er nog genoeg onderhandeld moeten worden. Dus, laten wij in godsnaam niets prijsgeven nu, dat is gewoon een lichte vorm van landverraad, van Vlaams standpunt uit gezien. Dat dus wat de staatshervorming betreft. Nu, wat Brussel-Halle-Vilvoorde betreft, volg ik dezelfde redenering, dus ook daar geen enkele toegeving doen. Ik ben het met Johan Vande Lanotte eens dat dit ook niet hoeft, want dit is een norm, die splitsing, die vastligt en die door het Constitutioneel Hof wordt opgedragen aan de Wetgevende en de Uitvoerende Macht, hetgeen betekent dat, als er verkiezingen plaatsvinden in het jaar elf, of vroeger, voor Kamer en Senaat, en Brussel-Halle-Vilvoorde is niét gesplitst, dan wordt dat een resem van processen, van alle Vlaamsgezinden. Die gaan zich inspannen om zoveel mogelijk processen aan te spannen totdat die ongeldigverklaring van die verkiezingen volgt. En dan komt er het volgende: dan worden wij in de wereld weer eens voor schut gezet. Allezkom, de hoofdstad van Europa kan geen geldige verkiezingen organiseren, beeld u dat in! Als je er van uitgaat dat de Franstaligen meer belang hebben bij het behoud van België, en bij de reputatie van België, dan de Vlamingen die op zichzelf kunnen bestaan, dan volgt daaruit dat het in het voordeel van de Franstaligen is dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst wordt. Ziet ge? En ik ben er van overtuigd dat zij dat ook weten. Ze proberen alleen van de gelegenheid gebruik te maken om van de Vlamingen van alles binnen te halen, te verkrijgen. Geef daar niet aan toe, en die splitsing komt er sowieso.
[JPR] ...wie in de geschiedenis van de Belgische staat toch een paar krachtlijnen kan zien, weet ook wel dat er één lijn duidelijker gemarkeerd is dan alle andere, namelijk die naar meer soevereiniteit voor Vlaanderen, met andere woorden: de centrifugale lijn.
(22'47")
Dat weten de Franstaligen ook, dat wij dat zo opvatten als een stap naar de geleidelijke totstandkoming van een Vlaamse natie. Dat hoeft daarom geen volledige zelfstandigheid te zijn. Als ik spreek over Vlaamse natie, ben ik realistisch genoeg om daar niet de Vlaamse Republiek mee te bedoelen, maar wel een zeer verregaande vorm van confederalisme. Dat volstaat voor mij hoor, omdat een volledige zelfstandigheid, is in de huidige internationale context zeer moeilijk realiseerbaar. Wij gaan met enorme, enorme oppositie te maken krijgen in Europa en in de wereld. We gaan er alleen maar problemen mee krijgen. Bovendien vraag ik mij af dat is nog het ergste eigenlijk vraag ik mij af of dat Vlaanderen op dit ogenblik over het politieke personeel beschikt om zoiets door te voeren, op een manier die een beetje presentabel is. De Walen zijn tegen confederalisme omdat zij niet wensen op eigen benen te staan. Zij weten zeer goed dat confederalisme onder andere inhoudt dat er een transparantie komt in de bedragen die overgedragen worden van de ene deelstaat naar de andere. Dat kan niet anders. In, in Duitsland bijvoorbeeld, is dat klaar en duidelijk. Elke deelstaat weet, elke kiezer weet hoeveel zijn staat bijdraagt aan de heropbouw van het voormalige Oost-Duitsland. Het is algemeen geweten, de transparantie is volledig. Dus dat is eigen aan, aan dat soort systemen. Alleen bij ons bestaat er geen transparantie in de overdracht van middelen van de ene deelstaat naar de andere. Bij confederalisme is dat gedaan. Dan komt de transparantie, en dan beslist Vlaanderen, min of meer autonoom, over de bedragen die toegekend worden en de besteding ervan. De voornaamste reden waarom ik nu op dit moment zwaar voorstander ben van tenminste een zeer gedegen confederalisme, indien geen zelfstandigheid, dat is dat het in een confederaal systeem er geen dispuut meer bestaat over de grenzen, over de begrenzing. Dat is de voornaamste verworvenheid van het confederalisme. Het is natuurlijk ook de reden waarom de Franstaligen die altijd op gebiedsuitbreiding uit zijn, er tegen zijn. Maar dat is waarom we confederalisme dringend, dringend nodig hebben. Dat is om definitief vastliggende grenzen te hebben. En dan wordt het veel minder belangrijk of er immigratie in Vlaanderen is vanuit Brussel, of niet, omdat er toch geen grenzen meer zullen verlegd worden. De opinievorming, over wat er in België gebeurt, is volledig in handen van de francofonie. Daar moeten we ook van uitgaan, en het helpt niet het is spijtig dat ik het moet zeggen maar het helpt niet door in Vlaanderen een ambtenaar aan te stellen die zich moet bezighouden met het verbeteren van het imago van Vlaanderen. Daar is veel meer voor nodig dan dat. Ook daarvoor zou om te beginnen Vlaanderen in een confederaal bestel een grotere zelfstandigheid moeten genieten, want de vorming van de wereldopinie is volledig, ik zeg wel volledig in handen van de francofonie. De enige krant die door de meetellende en meesprekende buitenlanders in Brussel, perscorrespondenten enzovoort, gelezen wordt is Le Soir. Ik heb Le Soir nu al zoveel jaren gevolgd, en vooral sinds de verkiezingen van 2007. Ik zeg soms, als je Vlaanderen wilt zo rap mogelijk onafhankelijk maken, geef dan de Vlaamse bevolking die Frans kent een abonnement op Le Soir cadeau, en je zult het halen.
(28'46")
Het is de historische fout geweest van een zeker gedeelte van de Vlaamse Beweging, en van de partijen die konden als Vlaamsgezind, heu, doorgingen, om van Brussel en derde gewest te maken. Dat was op het moment dat het gebeurd is zelfs hoegenaamd niet nodig. Men had al de hervormingen die toen plaatsgevonden hebben, gemakkelijk kunnen realiseren zonder, heu, van Brussel en derde gewest te maken. Dat is een Vlaamse toegeving geweest die men nooit had mogen doen. Helaas het is gebeurd, en omdat het gebeurd is moeten we er rekening mee houden. We moeten van de realiteit uitgaan. En die realiteit betekent dus dat Brussel in ieder geval een partner wordt in welke vorm van beslissingen ook, over confederalisme enzovoort. Daar is niets aan te doen. Waar ik het niet mee eens ben, dat is dat Vlaanderen zijn toekomst moet laten bepalen door de vrees Brussel te verliezen, want Brussel verliezen, die theorie steunt op de veronderstelling dat wij nu Brussel zouden hébben, en dat is gewoon de waarheid niet. De Vlaamse aanwezigheid in Brussel is sterk aan het verminderen, in alle opzichten. Om te beginnen getalsmatig. Ik zal een kleine voorspelling doen: men zal de avond, of des anderendaags, na de verkiezingen van 7 juni van dit jaar, zal men in Vlaanderen schrikken van de achteruitgang van de stemmenaantal van de Vlaamse partijen in Brussel. Ze zullen evenveel zetels houden, want dat zetelaantal ligt vast. Dat is een, trouwens een psychologisch zéér nadelig element weer. Doordat hun zetelaantal vastligt, doen ze er eigenlijk niets niet meer voor. Dat is, ze zijn toch verkozen! Wat zouden ze nog doen voor de Vlamingen in Brussel? Dat is ontzettend nadelig. Als ze ons een vuile streek hadden willen lappen, de Franstaligen, dan hadden ze ons die zetels moeten geven. Ik vraag me trouwens af of het niet zo bedoeld is geweest, want het vast zetelaantal is om ...psychologisch totaal verkeerd. Daardoor wordt een illusie geschapen van deelname aan de macht, terwijl die daar in feite niet is. En bovenal komt daardoor de waarde, de democratische waarde laten we zeggen, van het aantal stemmen niet meer tot uiting. Of er nu meer, of minder Vlamingen in Brussel zijn: het blijft allemaal net hetzelfde, hé, voor de politiek. En dat is waar de politiek rekening mee houdt, en dus zeer nadelig. Wij moeten geen rekening houden met Brussel voor de eventuele Vlaamse zelfstandigheid, zij het beperkte zelfstandigheid in confederalisme, of volledige zelfstandigheid. Vlaanderen heeft Brussel niet nodig. Dat is een grove leugen van te doen alsof het anders zou zijn. Ik en er zelfs van overtuigd geworden, want ik was vroeger een andere mening toegedaan, daar kom ik graag voor uit, ik ben er van overtuigd geworden dat Vlaanderen beter af is zonder Brussel. De Vlaamse aanwezigheid in Brussel ...dat is architectuur hè, dat is prachtig natuurlijk, maar dat is alles, dat zijn stenen hè! Sinds men Brussel als derde gewest aanvaard heeft, moet men met de realiteit rekening houden, dat daar weinig aan te doen is. Ik geloof niet in een zogenaamde herovering van Brussel door Vlaanderen of iets ...dat, dat bestaat niet. En Brussel laten aansluiten bij Wallonië, dat kan mij eigenlijk geen barst schelen. Laat ze doen, want kijk eens even: dat zijn twee failliete staten die samengaan. Wat is het resultaat van een failliete staat die, die een andere failliete staat overneemt? Dat is een dubbel failliete staat. Maakt geen enkel verschil uit. Eventueel kan Vlaanderen verkrijgen dat in Brussel een gemeenschapsbeleid behouden blijft, maar afgezien van Brussel lijkt mij de evidentie dat in een confederaal bestel gemeenschappen ophouden te bestaan, omdat de grenzen veel vaster liggen dan in de huidige context. Zodra de grenzen vastliggen ...het kan bijna niet anders dat grensoverschrijdende gemeenschappen en zo, dat is bijna uitgesloten.
(34'24")
Wat betekent Brussel nog als België verwasemt, dat betekent dus, nog bestaat, maar nog maar over enkele ministeries beschikt? Wat betekent Brussel nog als Vlaanderen, het officiële Vlaanderen uit Brussel wegtrekt? Wat betekent Brussel nog als, ten gevolge daarvan, Europa uit Brussel wegtrekt? Want ik zou toch eens eventjes aan iets anders willen herinneren. Men zit altijd bezig over Brussel dat Europa herbergt hé, maar vorige week heeft The Economist voorspeld dat als de crisis nog lang duurt, Europa eraan gaat, de Europese Unie instort. The Financial Times heeft al dagenlang hetzelfde thema behandeld. Dus, pas op met dat Brussel is gelijk aan Europa. Dat staat absoluut niet vast. Houd daar goed rekening me alstublieft. Europa, dat wordt beschouwd, de Europese Unie wordt beschouwd als iets dat niet meer kan veranderen. Dat dus nu, euh, nu voor eeuwig bestaat, laten we het zo zeggen. Maar dat is absoluut de waarheid niet. Europa is niét tegen een langdurige crisis bestand. Dat wordt door de financiële pers op dit ogenblik aanvaard. Als een gegeven, als een gegeven aanvaard. Altijd toch niet zoveel rekening houden met Brussel als men altijd doet! Want beeld u eens in dat Brussel Europa verliest, wat blijft er nog over, zeg mij eens, hé? Waar, waar staat Brussel? Dan wordt het helemaal niks anders meer dan de islamitische hoofdstad van Europa hé, en niks anders meer. Houd er mee op met soms zó bezig te zijn met Brussel. Houd rekening met de objectieve factoren in de wereld, en stel dan vast: de Europese roeping zogezegd van Brussel, dat is een windei. Vlaanderen kan zich gemakkelijk uit Brussel terugtrekken zonder het minste verlies te lijden. België kan verwasemen, wat blijft er over van Brussel? Denk daar eens aan. Dus wat, wat, wat is die Brusselse autonomie? dat Brusselse derde gewest? Wat is dat in een verder verwijderde toekomst? In dat perspectief, wat is dat nog waard? Dus gun Brussel zijn derde gewest, we kunnen er toch niks meer aan doen. Maar dat is geen toekomst hoor, voor Brussel. Brussel kan niet op zichzelf bestaan. Ja, dus zal Brussel willen uitbreiden, zal een poging doen, maar nu is het aan de Vlamingen om te zeggen njèt, hé, in geen geval. Ik zou iets verder nog willen gaan. Ook de toekomst van de Brusselse Vlamingen, ook die, de toekomst van de Brusselse Vlamingen, zit niet in het handhaven van de huidige situatie, maar zit in een zo ver mogelijk doorgedreven Vlaamse autonomie, dus confederalisme, omdat dan de macht van Brussel automatisch vermindert, en Vlaanderen zijn voorwaarden kan opleggen. Laten we zeer optimistisch zijn, en aannemen dat in die omstandigheden Vlaanderen over een ietwat daadkrachtige regering beschikt, hé. Ik ben zeer optimistisch: in dat geval kan Vlaanderen werkelijk, ik zal niet zeggen volledig zijn wil opleggen aan Brussel, dat is ook niet nodig, maar zeker voldoende waarborgen krijgen voor de bescherming van de Brusselse Vlamingen. Veel beter dan nu. De Brusselse Vlamingen krijgen meer mogelijkheid om beschermd te worden, daadwerkelijk beschermd te worden door een Vlaamse regering en een Vlaamse natie die zelfstandig zijn, dan in de huidige situatie, met hun groteske vertegenwoordiging in het parlement, en die toch niks te zeggen hebben. Laat de Brusselse Vlamingen al hun privileges opgeven, maar, daar gaat het om, laat Vlaanderen zelfstandig zijn, in grote mate van zelfstandigheid, en de Brusselse Vlamingen zijn gered. De Franstaligen, lees hun kranten alstublieft, ik smeek, Vlamingen: lees Franstalige kranten. Ge zult dan goed merken waar ze naartoe gaan. Ze bereiden alles voor op de scheiding. Ze bereiden zich volledig voor. Weet ge dat er het laatste half jaar, in het Frans, vijf boeken en brochures verschenen zijn, vijf hé, die handelen over dat onderwerp. En die gaan uit hé, van, van mensen met een zekere allure, niet van extremisten, hoegenaamd niet, een Fallon enzovoort, die iets te zeggen hebben. Dus, ze zijn daar volop mee bezig. Vlaanderen niet. En dat is juist wat nu zeer gevaarlijk aan het worden is. Dat is: de uitgangspunten zijn te verschillend. Vlaanderen is bezig met kleine probleempjes zoals splitsing van een arrondissement en zo, relatief klein probleem, maar de Franstaligen zijn bezig met het grote probleem, de toekomst. Daar zijn die mee bezig. En dat verschil dreigt ons zuur op te breken. Dat verschil in benadering. Omdat daardoor de Vlamingen geneigd gaan zijn, zaken toe te geven die dan straks, als de serieuze discussie plaatsvindt, als verworven zullen beschouwd worden door de Franstaligen. En in ruil voor wat? Kijk, in het kader van verdergaand confederalisme met vaste grenzen, is Brussel-Halle-Vilvoorde sowieso gesplitst, hé. We moeten daar toch nu niks voor toegeven, begrijpt u? Want dat wordt in ieder geval gesplitst, dat kan niet anders. Ge kunt geen confederalisme hebben als de grenzen niet vastliggen. Dat gaat niet. Dat kan binnen België, zon arrondissement, maar dat kan niet in confederalisme. Dus die splitsing komt er altijd. Dat is onvermijdelijk.
Bij het lezen van onderstaand artikel werd ik tegen mijn zin, teruggevoerd naar mijn prilste kinderjaren naar de Hofstede van Caloen (Dudzele bij Brugge) waar mijn fantastische nonkel René hereboer was tijdens de oorlog. Als kinderen hadden wij met die van t kasteel absoluut geen uitstaans, en het was ons streng verboden daar dichterbij te komen, alhoewel het tuinmansbootje van de onderhoudsman op de kasteelwal ons onweerstaanbaar aantrok. Wij wisten niet veel van die oorlog en als kind hadden wij heerlijke dagen op die hoeve, de omringende bossen en de verleidelijke aantrok van het Zeekanaal, waar later de RAF (Royal Air Force) kwam mitrailleren dat het een lieve lust was. Wisten wij veel dat ons Ma daar deftig meehielp aan het vele werk dat boer en boerin en de oudste kinderen bijna niet aankonden.
Pietje was de naam van de boever, een simpele jongen, die telkens Nonkel ongewild verklapte aan Tante, waar hij bleef om te eten als Pietje met de paarden, zonder boer, alleen te middag op het hof aankwam om ze te stallen Wij wisten het wel, maar zwegen wijselijk, want Nonkel had dan telkens wel een beloning voor ons. Dan zong hij, s avonds, in het halfduister, in de donkere boerenkeuken. Hij zong o.a. van de Spaanse Burgeroorlog en het arme kind dat naar de Vlaanders was gevlucht, heel alleen op s werelds wegen, geen vader of moeder, geen broer of zuster: ziet mij aan, arme Spaanse vluchteling met veel tremelos, want Nonkel kon zingen! Waarom op bepaalde dagen de grammofoon met de grote hoorn en de muziekplaten van de zolder mocht gehaald worden, snapten wij kinderen ook niet. Maar toen dansten onze grote zus en broer depolka of de mazurka met de Brugse neven en nichtjes, en lachten zowel ons moeder als Tante, wat ze anders nooit deden Blijkbaar moest er iets gevierd worden maar daar werd, in ons bijzijn, over gezwegen Ja, Nonkel Rern& was ne plezante Zelfs toen hij iedereen van tafel kreeg, als hij op t hof luidkeels een conversatie begon in zijn sappig Brugs dialect, tegen een paar kippen. Iedereen recht e naar buiten en Nonkel, smakelijk lachend: Kom, we gaan naar t veld .Jongens, wat was ik spijtig zelf geen vader meer te hebben, want die was, werd er verteld, nòg plezanter .
Waarom Nonkel zo dikwijls te laat kwam voor het middag-eten? Dan was hij naar t Boomtje, om n dreupel (of meerdere) zei ie, maar wij zagen ook wel dat die madam van t Boomtje jong, rond en leutig was. Wat n verschil bij ons Tante, die door zorgen gekweld (?) veel te vroeg oud geworden was .
U gelooft me niet? Herberg t Boompje bestaat nog altijd, even oud als toen, langs de Steenweg Brugge-St Jozef naar Knokke, de Dudzeelse Weg En Nonkel René? Zit ergens hierboven glunderend.n straaltje takssap te zetten waar dat schattig engeltje straks haar voetjes zal willen neerzetten, denk ik. Ik ontmoette hem, zijn foto, gisteren op het Internet, toen mijn stamboom langs moeders kant (waarmee houden die mensen zich toch bezig!) onverwacht binnenrolde op Google-zoekmachine. Hij zag er nog uit als toen. Alleen stond er een hemels groot vraagteken te lezen in zijn ogen, die mij vroeger zo monkelend aankeken toen we , jong volkje, samenzweerderig een of andere grap in elkaar zaten te konkelfoezen achter het wagenkot .Die portefeuille aan een twijndraadje bijvoorbeeld .Of zwarte zeep onderaan de zware klink van het bakhuis waar Tante seffens brood zou gaan bakken Ons opstoken, Ja, en dan kwansuis dreigen, als t resultaat meeviel (!) dat hij ons wel zou krijgen .Ja, Nonkel René, ik weet het ook niet. De meesten van toen zijn dood, en de huidigen dragen nog wel Uw naam, maar onze wegen zijn uit elkaar gegaan .Gij zijt een van de laatsten (1962) die gestorven zijn in het middeleeuwse St Janshospitaal; aan de Dyver, onder de half-ondergrondse gewitte keldergewelven, waar ge wist dat het leven traagjes uit U wegsloop, Uw handgreep was van ijzer als vanouds, als wildet gij U vastklampen aana onze jeugd
Van de Spaanse Burgerloorlog naar de Engelse Burgerloorlog, in .Afghanistan ..
Voorboden van een Europese burgeroorlog:
Britten vechten tegen Britten in Afghanistan
Brise soldaten die in een surrealistisch kleine burgeroorlog verwikkeld zijn met een toenemend aantal Britse jihadisten, die naar Afghanistan reizen om daar de Taliban te ondersteunen. Dit melden legerofficieren de krant de Independent (1).
Of is iemand werkelijk van mening dat deze mensen als zij terugkomen (omdat zij de Britse pas bezitten), hier in Europa de vijandigheid van daar hier ineens van zich af leggen en dat alléén om de laffe regeringen hier een plezier te doen?
Britse geheime diensten schatten dat ca. 4000 Britse moslimsoldaten naar Pakistan zijn vertrokken.
Lord Ahmed (2) zal hen waarschijnlijk in Londen missen. Veel Britse jihadisten vertrekken ook naar Somalië en doen dienst in jihad-oorlogen. In Afghanistan echter vechten Britten tegen Britten. Men heeft bij veel gesprekken die afgeluisterd werden het Britse Midlands-accent gehoord.
De Britse regering is bovendien zo dom onnodig mensen als Mohamed Binyam (de Murat Kurnaz van de Britten) (3) uit Guantanamo op te nemen, die bovendien geen Brits staatsburger zijn. Dit is dus pure zelfvernietigingsdrift van de huidige Britse regering.
Dit artikel verscheen op Kybelenes Weblog en is vertaald uit het Duits.
