Die Potemkin was begin van de jaren 1900 een Russische ântserkruiser, genaamd naar Aleksandrovitsj Potjomkin (1739-1791), Staatsman van beroep en favoriet van de Tsaarin Catherina II de Grote.
Zijn levenstaak was om de vooruitgang van het nieuw verworden
grondgebied in de Oekraïne te beklemtonen, namaak-gevels liet optrekken
toen Catharaina daar op doortocht was. Nep dus en verblinding.
*
Het
was de bemanning van de Potemkin, die al dan niet gerechtvaardigd, het
vuur aan de Bomsjewieken-loint ontstaken. Vuur dat algauw een uitslaande
brand bleek te zijn, en dan ook promt werd gekaapt door ongure volksvreemde elementen
als Leon Trotsky, Karl Marx, Vladimir Lenin & C°. die als
communisten, in de huid gekropen van de sociaaldemocraten zoals die
thans heten. Strak van boven tot onder in het keurslijf van Politiek
Correcte Elite.. Om precies te zijn. dat waren in al hun wreedheid,, de
wegbereiders van de Ps, de Parti Scandale vooral in Coburgia. Cruella
Onkelyncks, de kleindochter van een Limburgse oorlogsmisdadiger, is daar
een goed voorbeeld van.
*
Om
de gelijkenis te beklemtonen; volstaat het tenslotte te wijzen op het
roemloos einde van het Staats Communisme bij de Sovjets. Gewoon omdat
zij hun eigen volk al die tijd citroenen voor eieren verkocht hadden. On
het geval van de PS en ander Linx gespuis goed weer te geven,
waren/zijn dat geen citroenen, maar verrijkers uit allle s Heren
Windstreken.
Kleur
noch gewicht waren van belang, als die maar voldoende in de watten
werden gelegd, zouden zij wel voor hun nieuwe Meesters blijven stemmen.
Want stemrecht is een mensenrecht, vooral niet vergeten! Vrije
meningsuiting is dat niet meer. En Vrijheid van vergaderen ook niet.
Zie
het Spanje van Rajoy, die lijk een troep hyenas, braaf aan het handje
loopt van Mutti Merkel. De goesting tot verslinden wat hen voor de
voeten komt, druipt uit de muilen
*
Chaos in de hoofdstad: "De gamins nemen wraak"
*
De
fysieke schade: enkele gewonden, vier etalageruiten en een vernielde
camionette. De emotionele schade: een hoofdstad die met zichzelf geen
blijf meer weet. Brussel werd gisterennamiddag alweer opgeschrikt door
jongerenrellen. Ze waren s nachts al de baas. Nu overdag ook.
De
eerste meldingen over de nieuwe rellen kwamen gisteren om even over
vijf binnen via de sociale media. Politie Brussel nergens te bespeuren,
ondertussen gaan rellen ongestoord verder #Muntplein #Brussel
#hellhole, schreef Steven Vollebergh, een provincieraadslid voor Vlaams
Belang, die toevallig aanwezig was op het Muntplein.
Kort
nadien doken er online een hele reeks tweets en filmpjes op van andere
getuigen. Daarin was te zien hoe honderden mensen in de buurt rondom de
Muntopera liepen. Een combi werd omsingeld. Er vlogen dranghekken door
de lucht. Een paar winkels en een auto werden beschadigd.
De aanleiding voor de samenscholing bleek de komst van
de Franse rapper Vargasss92
te zijn. Hij kondigde via Instagram aan dat hij naar Brussel zou
afzakken en vroeg zijn fans om ook massaal naar het Muntplein te komen.
Loop niet weg wanneer ik er ben, schreef hij op zijn profiel. Toen de
politie Vargasss92 op het Muntplein aansprak omdat hij geen vergunning
had voor de bijeenkomst op een van de drukste plaatsen van de hoofdstad,
escaleerde de situatie. Er brak onrust uit en er was versterking nodig
van de oproerpolitie om de situatie onder controle te krijgen. De
relschoppers werden uiteengedreven.
We
waren boven aan het vergaderen toen we plots veel kabaal hoorden. We
dachten eerst aan een studentenoptocht, vertelt Roel Leemans, directeur
van de bibliotheek Muntpunt, s avonds. Een vijftal van zijn
medewerkers zijn een verbrijzelde ruit van hun gebouw aan het
bijeenvegen met een borstel en een vuilblik. Er waren toen nog vrij
veel mensen in de bibliotheek. We hebben daarom de deuren op slot
gedaan. Ik zag een groep jongeren, zeker vierhonderd mensen, die alles
kort en klein sloegen. Op het Muntplein is momenteel de schaatspiste
voor de Brusselse kerstmarkt in opbouw. Daar vond de meute haar
wapens: ijzeren stangen, dranghekken. Leemans zag ook iemand met een
hamer rondlopen. Daarmee ging hij een camionette te lijf.
De
politie kreeg al om drie uur een telefoontje dat er op het Muntpunt
iets stond te gebeuren. Daarop zijn troepen ter plekke gestuurd.
Leemans: Rond vier uur begonnen de rellen. Tegen halfvijf kwamen ze
terug met versterking van de oproerpolitie. Toen kregen ze de situatie
relatief snel onder controle. Maar in het begin was de politie met veel
te weinig om die woeste massa in bedwang te krijgen.
Een
combi moest met hoge snelheid, in achteruit, vluchten door de
wandelstraat langs de Muntopera. Toen de oproertroepen opdoken, was het
kwaad al geschied: vier grote ruiten van het Muntpunt waren gesneuveld.
Leemans lijkt nog altijd wat van streek. Het viel me op dat het vooral
een paar dertigers waren die de jongeren aanspoorden. Zij gingen voorop
in het geweld. Ik zag vreselijke dingen. Iemand die de boel wou bedaren
werd aangevallen. Hij lag op de grond en ze schopten hem.
Stoutmoediger
Het
kan Vincent Vangeel geweest zijn die Leemans opmerkte. Ook de
presentator van Qmusic kwam toevallig langs het Muntplein toen de rellen
uitbraken. Het plein stond vol jongeren die stonden te kijken naar
tien jonge gasten, niet ouder dan zestien jaar, terwijl zij de ramen van
de bibliotheek aan het bekogelen waren, zo getuigde hij gisteren op
Twitter. Buiten mij was er nog een volwassene. We hebben geprobeerd om
die gasten te bedaren, maar dat werkte averechts. Vijf van hen zijn op
mij beginnen te schoppen en kloppen. Een andere jongen heeft me dan
weggetrokken en verstopt. Daarna deden de gasten voort met vernielen.
Vangeel houdt er een blessure aan de enkel en hoofdpijn aan over. Hij
zegt zwaar ontgoocheld te zijn in de Brusselse burgemeester Philippe
Close (PS), die volgens hem blijkbaar niets doet om het zinloze geweld te stoppen.
*
*
Waarom
net deze week twee keer jongerenrellen uitbreken in de Brusselse
binnenstad? Bij die vraag blijft het stil op het Muntplein. Een van de
café-uitbaters wil op voorwaarde dat hij anoniem blijft om
represailles te vermijden wel vertellen: De gamins
zijn wraak aan het nemen. Ze worden alsmaar stoutmoediger. s Nachts
was het crapuul al de baas in Brussel. Nu overdag ook. Ze leven hun
frustraties uit op de politie. Ze haten die.
Johan
Van den Driessche, Brusselse gemeenteraadslid van N-VA, die s avonds
de fysieke en emotionele schade komt opmeten in zijn thuiswijk, vult
aan: We moeten hier iets aan doen. We kunnen dit kat-en-muisspel met de
politie niet verder laten escaleren.
Hoe
het dan juist verder moet, dat is een kwestie voor het stadhuis.
Volgens Youssef Kobo, voormalig medewerker van Brussels staatssecretaris
Bianca Debaets (CD&V), staat het Brusselse bestuur voor
een catch 22.
Er is een reden waarom ze de relschoppers niet gewoon hardhandig
aanpakken en overal agenten zetten. Ze vrezen een scenario als in
Parijs, waar de rellen totaal uit de hand liepen. Anderzijds kunnen ze
ook niet te soft optreden: Want dan krijgt de politie kritiek dat ze
het geweld op zijn beloop laat. Er broeit wat in Brussel, is het
aanvoelen van Kobo. Het is gewoon het sfeertje. Iedereen is
geprikkeld.
42 cameras
Op
het Muntplein is ondertussen de rust teruggekeerd. Een viertal combis
houden de wacht. In een aanpalende straat wordt de oproerpolitie nog
even met stenen bekogeld vanuit een parkeergarage. De garage wordt
bestormd maar zonder resultaat. Leemans gaat naar huis met een kleine
troost: De relschoppers staan nog voor een verrassing. Aan het Muntpunt
hangen in totaal 42 cameras. Op de beelden zullen veel gezichten te
herkennen zijn.
Een
catch-22 is een paradoxale situatie waarin het onmogelijk is om een
gewenste uitkomst te bereiken doordat de 'regels' dat vanwege
tegenstrijdigheden niet toelaten.[1] De term is afkomstig uit de roman
Catch-22 van Joseph Heller, waarin een algemene situatie wordt
beschreven waarin een individu twee acties dient te verwezenlijken die
wederzijds afhankelijk zijn van de andere actie, die als eerste dient te
zijn voltooid.
In
het boek van Heller probeert Yossarian, een militair van de luchtmacht,
onder gevaarlijke gevechtsmissies uit te komen door zichzelf
krankzinnig te laten verklaren. De behandelend arts vindt het echter
heel verstandig, dat Yossarian onder de missies probeert uit te komen
door zichzelf krankzinnig te laten verklaren en acht daarmee bewezen dat
Yossarian niet krankzinnig is, maar juist heel verstandig. De arts
verklaart hem volledig gezond wat tot gevolg heeft dat Yossarian
gevaarlijke gevechtsmissies moet blijven vliegen.
Een
ander voorbeeld van deze situatie komt naar voren bij het zoeken van
een baan. Een catch-22-situatie ontstaat als men zonder werkervaring
geen baan kan krijgen, maar men zonder baan geen werkervaring kan
opdoen. In de Nederlandse taal wordt dit ook vaak het kip-en-eiprobleem
genoemd.
Een
catch-22-situatie lijkt op een vicieuze cirkel. Bij een
catch-22-situatie is er echter sprake van een status quo, terwijl er bij
een vicieuze cirkel een neerwaartse spiraal is en bij een virtueuze
cirkel een opwaartse spiraal.
*
"het zinloze geweld"
Ook
deze vastgeroeste uitdrukking is volksverlakkerij. Wat dat geweld IS
NIET ZINLOOS. Integendeel: het kadert perfect in de klassieke
veroverings-strategie van de islam. Eerst de bestaande samenleving
destabiliseren en zoveel mogelijk verstoren om die dan als de
gelegenheid zich voordoet, helemaal in te palmen onder het voorwendsel
dart daar waar de islam aan de macht is, er zogezegd vrede heerst . Dit,
in tegenstelling tot de feiten! Zie IS .
De
rellen in Brussel en straks ook in andere grootsteden, zijn gewoon n
voorsmaakje voor wat er ons nog te wachten staat. Dat het intomen van
die gamins (jongeren) een vicieuze corkel zou zijn, is alleen omdat er
al te lankmoedig wordt opgetreden. Zelfs een ijzeren hand in een
fluwelen handschoen baat niet tegen de islam.
Hoog
tijd volgens mij en alle Burgers metgezond boerenverstand, dat er
hardhandig wordt opgetreden. De vermeende daders (meervoud) met heel het
gezin, met grootouders, nonkels en tantes oppakken, liefst met zoveel
mogelijk tam-tam en cameras van de Internationale Pers en,
demonstratief in de boeien, op het eerste gereedste vlieguig zetten naar
het land van herkomst.
Een of twee voorbeelden zouden volstaan om te tonen wie er de baas is..
Daar
moet niet lang over gezapzeverd worden. Vijf minuten politieke moed in
De Kamers volstaat. Plus per vlucht een 20-tal tot de tanden gewapende
Paras
*
s Nachts was het crapuul al de baas in Brussel. Nu overdag ook.
Dat
zijn niet mijn woorden, maa die van n gewone (Vlaamstalige)
Brusselaar. Om over na te denken s nachts als U niet in slaap geraakt.
En
dat danken wij NIET de koekoek, maar PSSers als Fluppe Moustasche, de
ideoloog van de PS en graaier Yvan Mayeur en anderen, die zich rijk
konden stelen bij de Kas der Brusselse Daklozen
Zoals
het spreekwoord zegt, dat het venijn gewoonlijk in het staartje zit,
zwaait ook de schorpioen met dat lichaamsdeel dat hel wereldberoemd
maakt. Slangen daarentegen, vechten met de blik en de tong vooruit. Dat
is al erg genoeg. Maar migranten die zich niet als gasten in andermans
huis maar als veroveraars gedragen, zijn net schorpioenen. Vriendelijk
in Uw gezicht, tot ze kans zien U met een zwaai van dat achterdeel U en
Uw hele Beschaving naar de andere wereld te helpen.
Vreemdelingehaat
werkt in twee richtingen. Maar de oorspronkelijke richting van de
gasten jegens hun gastheren wordt gewoon verdonkermaand. Zodat alleen de
reactie hierop, het verweer, in beeld mag komen. Dat is niet alleen
stigmatiserend, maar vooral wraakroepend.
En de teller loopt!
Meer woorden maak ik daaraan niet vuil. Ook BDW zal deze bladzijde wel vlug omslaan. Geteld, gewogen en te licht bevonden.
Of, om net als Joëlleke in Bijbelse termen te spreken: Mane, Tekel, Phares
*
Krenk uw burgers niet langer, maar sluit ze in uw armen
*
Zaterdag
wordt Bart De Wever voor de vijfde keer N-VA-voorzitter. Een goed
moment, vond Joël De Ceulaer, voor een actuele doorlichting van zijn
politieke persoonlijkheid. Hij ging praten met vriend en vijand en
brengt in briefvorm verslag uit van zijn zoektocht. In deze vierde en
laatste brief zoomt hij in op de relatie van De Wever met de Berbers in
zijn stad, want die is duidelijk voor verbetering vatbaar.
*
Beste Bart De Wever,
Het
is om te zeggen dat ik de haan al twee keer heb horen kraaien en dat
ik hoop dat de derde keer ons bespaard mag blijven. Een rare
evangelische beeldspraak in een brief die over uw relatie met moslims
gaat, maar zo ben ik tenminste zeker dat u precies begrijpt wat ik
bedoel. Zoals Petrus destijds Jezus driemaal verloochende, zo bent u al
twee keer een belofte aan de Marokkaanse gemeenschap niet nagekomen. U
weet niet waarover ik het heb? Sta me toe dat ik uw geheugen even
opfris.
Twee
jaar geleden, op donderdag 2 april 2015, zat u met Etienne Vermeersch
bij Lieven Van Gils, die toen nog Reyers laat presenteerde op Canvas.
Aanleiding was de uitspraak die u had gedaan in Terzake, over hoe de
Berbers in uw stad een gesloten groep vormen, met een volgens u zwak
georganiseerde islam, en zeer vatbaar zijn voor salafistische
stromingen en dus ook radicalisering.
ETIENNE VERMEERSCH, FILOSOOF
*
Vermeersch
vond dat u dat niet had mogen zeggen. Het is misschien wel juist,
vertelde hij mij toen ik hem opzocht om hierop nog eens terug te
blikken. Een socioloog zou die uitspraken over Berbers gerust mogen
doen. Maar een burgemeester niet, want het is krenkend. Daarmee stoot
hij een deel van zijn burgers voor het hoofd, wat niet goed is.
Vermeersch
kent behoorlijk wat mensen uit die gemeenschap, legde hij uit. Die
mensen hebben een bijzonder rijke cultuur. Daarom heb ik De Wever
tijdens die uitzending van Reyers laat aangeraden om in Antwerpen een
centrum voor de
Imazighen-cultuur (****)
op
te richten, met onder meer een museum. Ik heb hem zelfs gezegd dat ik
heel wat mensen ken die hem daarbij kunnen adviseren, en dat ik hem die
namen kon bezorgen. Dat vond hij zeer interessant, zei hij. Hij ging er
eens over nadenken. Maar ik heb er niets meer van gehoord.
De haan kraaide ten tweeden male toen u op vrijdag 15 mei 2015 voor Maghreb TV, te vinden op YouTube, geïnterviewd werd door
de Antwerpse imam
Nordine Taouil.
De
aanleiding was ook toen uw sermoen over de Berbers, dat volgens Taouil
inderdaad veel mensen had gekwetst. Toen hij verwees naar de gewoonte
van de drie Amerikaanse presidenten vóór Trump Clinton, Bush en Obama
om elk jaar een iftar te organiseren in het Witte Huis, om samen met
een moslimdelegatie de islamitische vasten te breken. Was het geen idee,
vroeg Taouil, om dat ook in het Antwerpse stadhuis te doen? U knikte
beleefd en zei dat u erover zou nadenken. Ik zal uw suggestie zeker
bekijken.
Maar opnieuw bleef uw belofte zonder gevolg. Dat wil zeggen: er gebeurde niets.
Een vriend van de joden
Nu
weet ik niet of een iftar in het Antwerpse stadhuis wel zon goed idee
zou zijn, gelet op de neutraliteit die de overheid in ons land beweert
te moeten handhaven. Maar dat u nog werk hebt aan uw relaties met de
moslims in Vlaanderen, en dan vooral de moslims in uw stad, staat buiten
kijf. Omdat ik zelf weinig recht van spreken heb, ben ik daarover gaan
praten met
Ali Kaddouri
en
Brahim Bairi,
twee geëngageerde Antwerpenaren met Berberse roots, die al vaak bij u over de vloer geweest zijn.
Maar
voor ik hen het woord geef, ga ik terug naar uw relatie met de joodse
gemeenschap. Die begon ook op een ongelukkige manier. Eind oktober 2007
noemde u de excuses van Antwerps burgemeester Patrick Janssens (sp.a)
aan de joodse gemeenschap in zijn stad gratuit. Janssens had zich
verontschuldigd omdat het Antwerpse stadsbestuur tijdens de Tweede
Wereldoorlog mee verantwoordelijk was voor de jodenvervolging.
MICHAEL FREILICH, JOODS ACTUEEL
*
Twee
dagen later slikte u die woorden in en ging u door het stof. Ik
reageerde zoals ik gebekt ben, en zocht gewoontegetrouw de controverse
op, schreef u in een opiniestuk dat toen zowel in de voormalige als
in de zogenaamde kwaliteitskrant verscheen, in De Standaard én De
Morgen. Tussen haakjes: u had eerder al op joodse tenen getrapt, in
maart 2005, toen u in De Standaard poneerde dat de Holocaust, zoals
historicus Norman Finkelstein schrijft in De Holocaust-industrie, wordt
gebruikt om er voordeel uit te halen.
Gelukkig
bent u zeer goed bevriend met de joods-Antwerpse politicus André
Gantman, vroeger een liberaal, vandaag bij N-VA. Hij bracht u eind 2007
in contact met mensen van Joods Actueel en het Forum der Joodse
Organisaties. En dat werd het begin van een heel mooie vriendschap,
aldus Michael Freilich.
Wij
hebben Bart De Wever toen onder meer in contact gebracht met een man
die het concentratiekamp had overleefd omdat hij zo mooi kon zingen,
vertelde Freilich. De Duitsers hielden hem in leven omdat ze hem graag
hoorden. Die ontmoeting heeft toen een kanteling teweeggebracht bij de
burgemeester. We hebben onze meningsverschillen nog, onder andere over
het verbod op de koosjere slacht, maar na dat moeizame begin is hij een
vriend van de joodse gemeenschap geworden. De deur van het stadhuis
staat altijd voor u open, zei De Wever na zijn aantreden. En zo ervaren
wij dat ook.
Ik
heb Freilich gevraagd of hij een advies heeft voor Antwerpenaren in de
islamitische gemeenschap. Ik zou hen aanraden om de burgemeester de
hand te reiken, zei hij. Ga met hem praten, nodig hem regelmatig uit,
werk aan een duurzame relatie. Ik denk dat mijn moslimvrienden in
Antwerpen nog niet goed genoeg georganiseerd zijn.
Een heel andere Jos
Goed. Dan neem ik u nu graag mee, mijnheer De Wever, naar mijn ontmoeting met Ali Kaddouri en Brahim Bairi, twee van uw sympathieke en hardwerkende stadsgenoten met
wie ik twee weken geleden de hele avond thee heb gedronken. U kent hen
goed, want zij zijn betrokken bij de zogenoemde Zuidwerking van de stad
Antwerpen een vorm van stedelijke ontwikkelingssamenwerking die zich
richt op de dorpen in Marokko waar Marokkaanse Antwerpenaren hun roots
hebben.
Onze
eerste afspraak met De Wever stond gepland in maart 2015, vertelde
Kaddouri mij. We hadden een goede verstandhouding met het vorige
stadsbestuur, en wilden eens poolshoogte gaan nemen of we die dialoog
konden voortzetten. Maar omdat De Wever toen net die uitspraak over de
Berbers deed, hebben wij die afgelast. Drie weken later kregen we een
mail met de uitnodiging om toch eens langs te komen. Sindsdien hebben
wij de burgemeester al verschillende keren ontmoet. Ik denk dat wij de
Berbers zijn die hij het vaakst ziet.
Volgens
Kaddouri hebt u tijdens uw eerste ontmoeting duidelijk gemaakt dat het
niet uw bedoeling was om iemand te kwetsen. Maar hij vond wel dat we
iets moeten doen aan de problemen in de gemeenschap, aldus Kaddouri.
Aan de grote schooluitval, de drugs, de radicalisering hij nam geen
blad voor de mond en vroeg of wij hem daarin volgden. Wij vonden het
goed dat hij dat zei, want ook wij willen die problemen aanpakken. We
hebben ook andere problemen op tafel gelegd: discriminatie, racisme bij
de politie, het Offerfeest en noem maar op. Toen wij hem vroegen of hij
de bouw van een grote moskee in Antwerpen wilde steunen, heeft hij dat
bevestigd. Als dat kon helpen om vooruitgang te boeken, dan was hij
bereid om die stap te zetten. Dat is goed. Helaas is er sindsdien niet
veel gebeurd.
Antwerpen
heeft nog altijd geen moskeebeleid, legde Kaddouri uit. Er zijn nog
maar drie moskeeën in Antwerpen erkend. Twintig dossiers wachten op
erkenning, maar die zitten allemaal vast bij minister Liesbeth Homans,
toch een partijgenote van De Wever. Daardoor hebben die moskeeën geen
geld, en kunnen ze geen degelijk opgeleide imam van bij ons in dienst
nemen. Ze moeten hun toevlucht nemen tot gelukszoekers, importimams die
geen enkele affiniteit hebben met de Antwerpse gemeenschap en de
plaatselijke cultuur, maar die blij zijn met een paar honderd euro per
maand dat halen de leden van de moskee dan zelf op.
Als
het u menens is met de strijd tegen de radicalisering, mijnheer De
Wever, dan is dat moskeebeleid een topprioriteit, heb ik mij laten
uitleggen door Kaddouri. Jongeren vallen in slaap in de moskee, omdat
ze geen woord begrijpen van wat de imam zegt. En de imam begrijpt niets
van de leefwereld van die jongeren. En zo blijven jongeren van de derde
en vierde generatie weg uit de moskee, met alle gevolgen van dien.
Jongeren die dikwijls op zoek zijn naar een identiteit, zonder job, en
die nog worden geviseerd door de politie, voelen zich niet thuis in de
samenleving. Zo kan het uiteindelijk ontsporen. Het politieke discours
speelt daarin ook mee.
Brahim
Bairi vraagt zich af waarom moslims hier zo moeten vechten voor hun
rechten. De islam is in 1974 erkend, maar toch is er nog altijd die
grote terughoudendheid. Die de problemen alleen maar verergert. Dat
begrijp ik niet.
Hoe
belangrijk het discours van politici is, ondervond Bairi toen hij zelf
nog een jonge snaak was, na Zwarte Zondag in 1991. Jarenlang hadden
mijn ouders met hun gezin in vrede samengeleefd met Jos naast de deur.
Altijd vriendelijk, nooit een probleem. Maar na 1991 was alles onze
schuld, lag alles aan de vreemdelingen. De Jos van vroeger was ineens
een heel andere Jos geworden.
Vaker naar de moskee
U
hebt zelf ooit gezegd, mijnheer De Wever, en ik citeer u, dat de
optelsom van heel veel negatieve ervaringen" maakt dat je naar een
cultuur van wantrouwen gaat. U had het dan over de stamboomvlaming die
na negatieve ervaringen met slecht geïntegreerde migranten
racistisch wordt en begint te discrimineren. Als u dat gelooft, denkt u
dan niet dat het omgekeerde ook mogelijk is, dat jonge Vlamingen met een
migratieachtergrond na een optelsom van negatieve ervaringen ook
achterdochtig worden?
ALI KADDOURI, ANTWERPENAAR
Mijn
kinderen gingen tot voor kort naar dezelfde school als die van Bart De
Wever, vertelde Brahim Bairi mij. Ik kwam zijn vrouw regelmatig tegen
aan de schoolpoort, en dat contact was altijd zeer aangenaam. Maar ik
zou de burgemeester eens willen vragen of hij oprecht gelooft dat onze
kinderen later dezelfde kansen zullen hebben. Ik nodig hem nu al uit om
nog eens samen te komen als onze kinderen afgestudeerd zijn. Gelijke
kansen bestaan hier nog niet. Er is nog veel werk aan de winkel.
Let
wel, zowel Kaddouri als Bairi zijn zeer te spreken over de manier
waarop u achter de schermen met hen omgaat. De burgemeester is
hoffelijk en oprecht betrokken, en petit comité gedraagt hij zich als
een burgervader. Helaas doet hij dat niet in het openbaar. Al lijkt zijn
toon de laatste tijd wat minder hard.
Bairi
gaf mij een voorbeeld. Na de aanslagen in Brussel, in maart vorig
jaar, hebben wij met een paar honderd Antwerpenaren, vooral moslims, een
stille optocht gehouden naar de Groenplaats. Achteraf heeft de
burgemeester ons laten weten dat hij dat zeer op prijs stelde. Maar in
het openbaar heeft hij daar niets over gezegd. Dat is jammer.
En
dan is er nog die iftar. Behalve Nordine Taouil wil niemand dat u de
vasten breekt in het stadhuis, maar u zou toch beter een voorbeeld nemen
aan uw minister-president Geert Bourgeois (N-VA), die dat al wel in het
openbaar heeft gedaan, voor de cameras, en met een toespraak waarin
hij benadrukte dat moslims er in Vlaanderen gewoon bij horen.
Voor
zover ik dat heb kunnen nagaan, mijnheer De Wever, hebt u tot dusver
twee keer een iftar bijgewoond. Eén keer in de Roma, in 2015, waar
behalve een verslaggever van Gazet van Antwerpen toen geen pers aanwezig
was. En één keer eerder dit jaar, in een soort carwash annex garage
waarvan de eigenaar elk jaar een iftar organiseert voor de
minderbedeelden. Bairi en Kaddouri waren ook twee keer van de partij.
Dat zou Bart De Wever veel vaker moeten doen, zei Kaddouri. Als ik
burgemeester was, zou ik elke maand een moskee, kerk of synagoge
bezoeken.
Het kostbare weefsel
Mag
ik mij bij dat voorstel van Kaddouri aansluiten, mijnheer De Wever? Zou
het geen idee zijn mocht u aan een betere verstandhouding werken met de
moslims in uw stad? Zij zijn per slot van rekening uw bondgenoten in de
strijd tegen radicalisering en ander onheil. Ga wat vaker met die
mensen praten. Volgens Bairi moet u een voorbeeld nemen aan de Mechelse
burgemeester Bart Somers (Open Vld). Die heeft de stap gezet. Het is
een moeilijke stap, maar hij heeft nu een goede relatie met alle
gemeenschappen in zijn stad, in wederzijds respect en met veel
waardering van iedereen. Die stap moet in Antwerpen nog worden gezet.
Dat De Wever daartoe in staat moet zijn, bewijst zijn recente bezoek aan
Marokko. Dat was een mooi signaal. Hij is de eerste burgemeester die
een bezoek heeft gebracht aan de dorpen waar de roots van veel van zijn
stadsgenoten liggen.
U
hoort het, mijnheer De Wever, alles is nog niet verloren. U zou in de
aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 het kostbare
Antwerpse weefsel een grote dienst bewijzen als u openlijk en
onbeschroomd de banden zou aanhalen met mensen zoals Bairi en Kaddouri.
Als u luidop zou zeggen dat 't Stad van iedereen is. Als u de politieke
polarisering niet meer zou laten ontsporen in de polarisering tussen
bevolkingsgroepen, want niets is nefaster dan dat. Op 22 mei 2006
schreef u nota bene zélf in De Morgen: Polarisering voedt alleen de
uitersten, en vernietigt de democratie.
Bairi
stipte nog iets cruciaals aan. Mijn vader heeft hier 40 jaar gewerkt,
zei hij. Je zou kunnen zeggen dat zijn generatie economisch werd
uitgebuit. Wel, de volgende generaties worden politiek uitgebuit. Wij
worden gebruikt om electoraal te scoren. Wij zijn niet perfect, dat
weten we, maar we willen geen politiek kanonnenvlees zijn, zoals de
Marokkaanse soldaten kanonnenvlees waren in de Tweede Wereldoorlog. Een
gemeenschap moet toch geen holocaust meemaken alvorens ze recht heeft op
respect? Bart De Wever zou de politieke moed moeten hebben om daar
tegenin te gaan.
Ik
denk dat Bairi gelijk heeft. Vroeger, toen u als dwarse en eenzame
conservatief het politieke forum betrad, leed u niet aan electorale
behaagzucht, en durfde u tegen de tijdgeest in te gaan. Tijd om die
houding nieuw leven in te blazen.
En
als u mijn raad niet volgt, volg dan die van Etienne Vermeersch,
nochtans een van de felste islamcritici van Vlaanderen en een man naar
wie u zeker erg opkijkt. Krenk uw burgers niet langer, mijnheer De
Wever, maar sluit ze in uw armen.
Op
deze ronduit melige, maar oprecht constructieve noot sluit ik mijn
brievenmarathon af. Het was mij een groot genoegen. Ik dank u voor uw
aandacht.
Met beleefde groet,
Joël De Ceulaer
*
(****) Imazighen-cultuur:
*
wie in deze afbeelding n gelijkenis ziet met de zespuntige ster van het Volk van Israël, die mag het zeggen
*
Een
wel zeer individuele expressie van een aller individueelste emotie is
volgens mij, dat het Ondermaanse de Geest opvangt van Hierboven, maar
dat de Geest van het Ondermaanse ook terug gekaatst wordt naar Boven
Christenen
noemen dat In de Naam vaqn de Vader, en de Zoon en de H. Geest. Drie
variaties op hetzelfde thema.: eerbied voor de Natuur, waaruit alle
leven voortkomt .
Babbelen
met Slinxen is, net als babbelen met is-lammerds, altijd een hachelijke
bedoening. Die pakken de katten altijd bij de staart en zijn dan
verwonderd dat die zich omdraaien en terug krabben.
Stel
U gewoon even voor dat een groep Catalanen of Vlamingen , op de vlucht
voor de EY*dictatuurn uitwijkt naar Marokko en daar de Wetten wil naar
hun hand zetten. Lang zou daar niet over gepraat worden, maar de koppen
zouden rollen
Waarom laten de Vlamingen dan het omgekeerde toe? .
Vandaag
lijkt het wel onmogelijk om de klok terug te draaien in een soort
Reconquista, een Kruistocht om het eigen land terug te heroveren.
Maar is het dan nodig te overwinnen, om spijts alles voort te proberen?
Ik
ben geen ecologist, maar als de natuur geschonden wordt, is het een Wet
van Meden en Perzen, dat de Natuur vroeg of laat zichzelf opnieuw
uitvindt.
In deze 3de van de vier Open Brieven, zit in de eerste zin, het Ceulelaereke er (met opzet?) kilometers ver naast. De slogan van Het Vlaams Belang is NIET Eigen Volk, maar Eigen Volk Eerst. Wat een wereld van verschil is. Eigen volk eerst
is wat het zegt. Het eigen volk op de eerste plaats. Anderen komen pas
daarna, achteraan. In, bijvoorbeeld, de zorgsector. In de
tewerkstelling. Op het politiek vlak. Vooral dat laatste. Anders nemen
die al gauw het voortouw, zoals bij de burgemeester van grootsteden bij
de Noorderburen. Van Burgemeester rnaar Minister, en van Minister naar
Pacha, Kalief of Sultan. Met, voor wie dat overleefd heeft, Het Eigen
Volk laatst .
Wie dat anders zegt, heeft loense bijbedoelingen!
Duizend en één Nacht aan de Beurs in Bruxellabad
*
Als
hete Schotse Scheve en Slinxe gedachtengoed al ooit eens zo duidelijk
in zijn kaarten heeft laten kijken, is het wel over de heerlijke
zaligmakende immigratie, door die éne mening, de hunne, voor elk levend
wezen als dogma naar voor te schuiven. Stelt zich alleen de vraag voor
wie die heerlijkheid geldt. Toch niet voor het lijdende Eigen Volk. In
geen enkel geval niet. De discussie kan, volgens De Ceukelare, pas
starten als iedereen de (wilde) immigrante aanvaardt, toejuicht en
verheerlijkt.
Llint mij een beetje Stalinistisch, ja zelfs Hitleriaans!
Daarmee is alles gezegd. Dat BDW zó stom is, zou ik wel eens willen zien. Doen alsof is een beter idee.
Hier
past het om de woorden van de andere club te citeren waarvan BDW niet
wil weten. Die zeggen dat er alleen naar hen, het VB, geluisterd wordt,
als ze er zo brutaal mogelijk tegen aan gaan. Wie daarover minstens
niet wil nadenken, bewijst van slechte wil te zijn. Die dan verkiest dat
de Vlaams Nationalist braaf biddend voor de poort blijft staan.
En van wie zou men doe brutaliteit geleerd hebben? De Gentse Roden drukten dat kort en krachtg zo uit (ik val in herhaling): je moet miene kameroad zijn, of k sloan up joen tote een doorslaand argument waarmee ze toen nog succes boekten ook.
En
neen, Ceukeleurke, de Vlaming is geen Catalaan, geen Rus, geen Duits en
geen Fransman: de Vlaming is Vlaming dien God hemVlaming schiep. De
denkt te doet zoals Vlamingen doen. Wees dus gerust, ook voor BDW is dat
geen nieuws. Hij kent zijn Pappenheimers als geen ander. Hij weet dus
zeer goed, dat de hardliners van het VB al vele jaren van onderen uit de
federale dans leiden. Was er geen VB geweest, dan zou er niet eens een
andere mening bestaan hebben dan die van het Ceukeleurke Knikken,
zwijgen, en vuisten maken alleen in de broekzakken. Tot De Muren vallen
Maakt dat ondertussen een samenleving gelukkig en welvarend?
Als
BDW het gepresteerd heeft om te staan waar hij staat, heeft hij dat in
hoofdzaak te danken aan die hardliners. En ook n beetje aan zijn eigen
politiek talent. Plus est en Vous.
**
*
BRIEVEN AAN DE WEVER
Die 'club' van u, mijnheer De Wever, lijkt toch een beetje op dat 'eigen volk'
Vandaag,
in zijn derde brief, vraagt hij De Wever wat nu precies het verschil is
tussen de N-VA en Vlaams Belang, en wie er bij die club hoort, waar
N-VA het altijd over heeft.
*
Beste Bart De Wever,
Het
is met respect dat ik bij het begin van deze brief naar uw vader
verwijs, want het compliment is gemeend. U hebt gepresteerd wat hij
eerder op kleine schaal had gedaan: het Vlaams-nationalisme weggerukt
uit de handen van extremisten. Het is uw broer Bruno, historicus aan de
UGent, die mij vorig jaar in een interview uitlegde hoe dat in zijn werk
ging.
Als
tiener ging uw broer nog mee betogen voor amnestie. Het idee was dat
de Vlaamse collaborateurs geen enkele schuld trof, vertelde hij. Wij
wilden dat schuld en boete volledig werden uitgewist. Hij was lid van
het VNJ, het Vlaams Nationaal Jeugdverbond. Een anti-Belgische,
nationalistische en extreemrechtse jeugdbeweging noemde hij dat. De
groep waartoe ik behoorde, in Kontich, is afgesplitst om een nog
extremere groep te vormen: het Algemeen Vlaams Nationaal Jeugdverbond.
Dat AVNJ greep terug naar de vooroorlogse jeugdbeweging.
Of
dat AVNJ neonazistisch was, vroeg ik uw broer. Ja, die beweging bevond
zich in het neonazistische milieu, antwoordde hij. Dat klinkt zwaar,
want mijn leiders en vrienden bij het AVNJ waren de kwaadsten niet. Maar
wij gingen op kamp naar Duitsland, met de Wiking Jugend, en dat waren
regelrechte neonazis. En nu komt het. Uw broer: Toen mijn vader dat
in de gaten kreeg, heeft hij ervoor gezorgd dat die AVNJ-groep terug
aansluiting vond bij het VNJ. Hij heeft zich daarvoor persoonlijk
geëngageerd en dat is hem ook gelukt.
Iets
vergelijkbaars, maar dan op grotere schaal, hebt u gedaan, mijnheer De
Wever. In de jaren negentig werd het Vlaams-nationalisme gekaapt door
het Vlaams Blok. In 2004 werd die partij zelfs de grootste in het Vlaams
Parlement.
*
In
2006 u was twee jaar voorzitter, de N-VA overleefde dankzij het
kartel met CD&V vroeg ik u wat u vond van Vlamingen die een afkeer
hebben van de Vlaamse identiteit. U zuchtte en zei: Dat is het drama
van de laatste twintig jaar. Door de opmars van Vlaams Belang willen
veel mensen niets meer met het Vlaams-nationalisme te maken hebben.
Zover is het gekomen. Dat is voor mij natuurlijk een benepen positie om
te werken. Maar ik heb geen keuze. Ik zal in deze strijd desnoods ten
onder moeten gaan.
Het
was Stalingrad geworden, zei u, met een verwijzing naar de beslissende
veldslag van WO II. Dat gevoel heb ik als voorzitter van de N-VA. Ik
ben de commandant van de Russen in Stalingrad. En ik moet mij staande
houden tegen de overmacht van het Vlaams Belang. Ik kan alleen maar
hopen dat mijn strijd ook afloopt zoals in Stalingrad, met een
overwinning voor de Russen. Achteruitgaan is geen optie. Het is winnen
of sterven.
U
hebt, tot nader order in elk geval, gewonnen. Dat is mede het resultaat
van het cordon sanitaire: VB-kiezers die niet voor een oppositiepartij
wilden blíjven stemmen, werden door dat cordon wellicht wat afgemat.
Maar, eerlijk is eerlijk, het is ook uw verdienste, want vóór u is geen
enkele politicus erin geslaagd om de VB-kiezer op andere electorale
gedachten te brengen. Daarvoor verdient u krediet.
Maar
hoe hard verschilt uw discours van dat van Vlaams Belang? Bent u niet
een tikje te mild voor de racistische kiezer? En is uw inclusieve
nationalisme echt zo inclusief?
Geen klik met het Blok
**
*
Sta
me toe dat ik eerst een andere vraag behandel: gaat u ooit het cordon
sanitaire doorbreken? De kwestie zal steeds prangender worden naarmate
de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 dichterbij komen. Wat als andere
partijen de N-VA aan de kant willen duwen, en u met de hulp van Vlaams
Belang toch een coalitie op de been zou kunnen brengen? Zult u dan
toehappen? Ook in Antwerpen? Als Wouter Van Besien en Kris Peeters u
dreigen te onttronen, gaat u dan praten met Filip Dewinter?
Die
vraag durf ik nu al te beantwoorden: nee. U bent zogezegd een
tegenstander van het cordon sanitaire, maar u zult het wél blijven
eerbiedigen. Zeker in Antwerpen. Ik laat mij vertellen dat u Dewinter
nog meer haat dan Bert Anciaux en dat wil wat zeggen.
Ooit
zat u met hem aan tafel, dat is bekend. In 2003, toen uw partij
verschrompeld was tot die ene Kamerzetel van Geert Bourgeois, hebt u een
paar gesprekken gevoerd met Dewinter, Frank Vanhecke en Gerolf
Annemans. Zoals u toen met iedereen praatte, ook met Open Vld en
CD&V. Maar met het Vlaams Blok is er nooit een echte klik geweest,
wel integendeel: u hebt zich altijd van die partij en haar satellieten
gedistantieerd.
Dat
was in uw studententijd al zo. Van het Vlaams Blok moest De Wever
niets weten, vertelde Alain Mouton, uw oude makker bij het Katholiek
Vlaams Hoogstudenten Verbond, mij. Het Vlaams Blok rekruteerde bij het
NSV, de Nationalistische Studenten Vereniging, en daar wilde het KVHV
niets mee te maken hebben. Ik weet nog dat Koen Kennis, die vandaag
schepen is in Antwerpen, als KVHV-preses altijd wilde dat wij ons
gedeisd hielden als het NSV in de clinch ging met linkse tegenbetogers.
LOUIS VOS, HISTORICUS KU LEUVEN
Mouton
is niet de enige die zich eraan ergert als u in de zak van het Vlaams
Blok wordt gestoken. Ook Louis Vos, uw oud-promotor, en Etienne
Vermeersch, die morgen in mijn laatste brief aan het woord komt, kunnen
niet aanvaarden dat sommigen u weleens een racist of fascist durven te
noemen. Dat ergert mij enorm, vertelde Vos mij toen ik met hem koffie
zat te drinken in Leuven. Ik denk niet dat De Wever zich daardoor uit
het lood laat slaan, want hij is zelf ook niet mals voor anderen, maar
het is totaal oneerlijk. Dat hij de problemen van de multiculturele
samenleving durft te benoemen, vind ik net moedig. Dat is geen reden om
hem een racist te noemen.
Ook
Jan Jambon en Peter De Roover, vandaag boegbeelden van uw partij,
hebben altijd afstand gehouden van Vlaams Blok/Belang. Zij waren het duo
dat in de jaren negentig de Vlaamse Volksbeweging nieuw leven inblies,
iets waarvoor u veel bewondering had. Als ze dat gewild hadden, zouden
ze bij het Blok verkiesbare plaatsen hebben gekregen. Maar dat hébben ze
nooit gewild. Zij zaten, en zitten, op uw lijn.
ICO MALY, CULTUURWETENSCHAPPER
Ook
Ico Maly, cultuurwetenschapper aan de universiteit van Tilburg en
auteur van N-VA. Analyse van een politieke ideologie, het meest
kritische boek dat ooit over u en uw partij verscheen, steekt u niet in
dezelfde zak als Vlaams Blok/ Belang. De visie van De Wever op de natie
als een levend organisme vind je terug bij iemand als Mussolini,
vertelde Maly mij toen ik hem interviewde. Die visie past in een lange
anti-verlichtingstraditie, waarbinnen ook het fascisme groeide. Maar De
Wever is geen fascist, laat dat duidelijk zijn. Een centraal punt bij
fascisme is een cultus van geweld, zoals het NSV dat vroeger deed. Dat
heeft het KVHV bij mijn weten nooit gedaan, en de N-VA ook niet. Dat
onderscheid is fundamenteel, dat moet je erkennen.
De dader wordt vrijgepleit
Tot
zover, mijnheer De Wever, het goede nieuws. Ico Maly is niet zo
enthousiast als vele anderen over het feit dat u kiezers van Vlaams
Belang heeft afgesnoept. De N-VA-natie is inderdaad niet meer louter
ingebed in ras of etnie, aldus Maly. Dat is, behalve de
geweldloosheid, nog een cruciaal verschil met het fascisme. Maar de
vraag of De Wever het cordon sanitaire al dan niet zou doorbreken, vind
ik minder pertinent. Je kunt je beter afvragen of De Wever het cordon al niet doorbroken hééft.
Maly
verwijst naar het Front National in Frankrijk. Is Marine Le Pen minder
radicaal dan haar vader Jean-Marie, of heeft ze het radicale programma
van haar vader aanvaardbaar gemaakt? De Wever zal expliciet racistische
uitspraken vermijden. Hij zal nooit, zoals Dewinter, zeggen dat de poen
van ons pensioen in de pocket van Mohammed zit. Dat compliment gunnen
we hem. Maar zijn idee over het migratiebeleid, het middenveld, de
media, hoe alles en iedereen per se zijn agenda moet overnemen, van de
pers tot een organisatie zoals Unia dat is behoorlijk zorgwekkend.
Wat
mij vooral zorgen baart, is uw visie op racisme en discriminatie. Uw
partijgenote Liesbeth Homans zegt graag dat racisme relatief is, maar
wat weinigen beseffen, is dat u nog vérder gaat. Op een sluwe manier
ontkent u eigenlijk dat racisme en discriminatie de bron van veel
maatschappelijk onheil zijn. U deed dat het duidelijkst bij de lancering
van een boek van politoloog Bilal Benyaich, op zaterdag 21 maart 2015
in het Antwerpse stadhuis. Die dag zette u het hele discours over
racisme en discriminatie op zijn kop.
Vroeger,
toen links nog de toon van het debat zette, werd racisme gezien als de
oorzaak van veel problemen: discriminatie op de arbeidsvloer en op de
huurmarkt, bijvoorbeeld. Gevolg: een gebrekkige sociaal-economische
integratie. U hebt dat schema compleet omgedraaid. Racisme en
discriminatie zijn voor u niet mede de oorzaak, maar het gevólg van een
soms gebrekkige integratie een culturele integratie, dan vooral.
In
deze MeToo-tijden, mijnheer De Wever, zouden we dat victim blaming
noemen: racisme is niet de schuld van de daders, maar van de
slachtoffers. U zult nu zeggen: nee, het is de schuld van het beleid dat
jarenlang geen deftig integratiebeleid voerde, maar goed, u begrijpt
wat ik bedoel de dader zelf wordt de facto vrijgepleit. U hebt met die
racistische Vlaming gedaan wat met de collaborateurs nooit is gelukt: u
hebt hem amnestie verleend. De vroegere Vlaams Blok-kiezer die nu voor
N-VA stemt, en in één moeite door alle Vlamingen die wel eens een
racistische gedachte koesteren, hebben van u absolutie gekregen. U hebt,
in de woorden van uw broer, schuld en boete uitgewist.
Het mysterie van de club
Maar
nu kom ik bij de belangrijkste vraag die ik u vandaag wil stellen. Ik
geef de vraag cadeau aan collegas die u nog wel mogen interviewen: is
uw nationalisme echt zo inclusief als u zegt? Uw punt is bekend. Vlaams
Belang belijdt een etnisch, exclusief nationalisme: een buitenstaander
kan geen lid worden van de club. N-VA belijdt een civiel, inclusief
nationalisme: een buitenstaander kan wél lid worden van de club.
Het
beeld van die club duikt ook op bij uw partijgenoten. U vergelijkt
dat soms met een voetbalploeg. In de kleedkamer doet iedereen zijn zin,
op het veld moeten alle spelers de spelregels volgen, anders zal de
ploeg nooit scoren. De vraag is wat u met die spelregels bedoelt, en
ook: wat een mens moet doen om tot die club te mogen behoren?
Ik
vermoed dat de Belgische grondwet en de wetten van het Belgische volk
niet volstaan als spelregels, dat zou een al te liberale invulling van
de club zijn die definitie gebruikte zelfs Dyab Abou Jahjah vroeger.
Op hetzelfde grondgebied wonen volstaat zéker niet je moet niet alleen
op het veld staan, je moet willen meespelen.
Hier
geboren worden, dan? Nee, ook dat volstaat niet. Denk maar aan Fouad
Belkacem, die volgens u vast niet tot de club behoort. Hij werd hier
geboren, maar kreeg als baby de Marokkaanse nationaliteit en werd pas
later ook Belg. Ik denk dat ik mag zeggen dat u hem liefst de Belgische
nationaliteit zou afpakken en naar Marokko zou sturen. Omdat hij de
wetten van het Belgische volk had overtreden? Nee, niet daarom. Want dat
deden Marc Dutroux en Ronald Janssen ook. Op nogal fanatieke wijze.
Ja
maar, zult u zeggen, Marc Dutroux en Ronald Janssen zitten dan ook in
de gevangenis. En dat is waar. Maar ze zitten wel in ónze gevangenis, in
de gevangenis van onze club, om uw beeldspraak te gebruiken. Dat is
namelijk een van de spelregels: wie een andere speler vermoordt of
verkracht, krijgt een rode kaart en moet in de cel. Hij mag dan niet
meer meespelen, maar behoort toch nog bij de club. De club bouwt
gevangenissen om stoute clubleden al dan niet tijdelijk op te sluiten.
Wel een verschil met Fouad Belkacem, die u zelfs niet in de cel van uw
eigen club wil.
U
zegt? Zoek ik spijkers op laag water? Ik denk het niet. Ik denk dat
hier de vinger op de wonde ligt. Die club van u, mijnheer De Wever,
lijkt toch een beetje op dat eigen volk van Vlaams Belang: wie hier
een stamboom heeft, hoort net iets meer en vanzelfsprekender bij de club
dan iemand die ouderlijke of grootouderlijke roots heeft in de
migratie.
ICO MALY, CULTUURWETENSCHAPPER
Jamaar,
zult u zeggen, N-VA-kopstukken Zuhal Demir, Nabila Ait Daoud en Nadia
Sminate hebben een migratieachtergrond en zitten zelfs mee in het
bestuur van de club. En dat is juist. Maar hoort Dyab Abou Jahjah, ooit
Vlaanderens publieke vijand nummer één met zijn Arabisch Europese Liga,
bij de club? Rachida Lamrabet, die vragen heeft gesteld bij het
boerkaverbod? Youssef Kobo, die door de N-VA-meute op sociale media
zolang werd opgejaagd tot hij ontslagen werd? Horen zij ook bij de club?
Goh,
dat hangt ervan af, hoor ik u denken. Willen zij wel deel uitmaken van
de club? Wie mee voetbal wil spelen, moet een beetje zijn best doen. Wie
onze normen en waarden verwerpt, mag toch niet verwachten dat het
clubbestuur enthousiast is. Mja. Maar wat doet u dan met een
stamboomvlaming die uw normen en waarden verwerpt? Wat als ik
bijvoorbeeld zeg dat ik niet bij de club wil behoren? Wat als ik morgen
het boerkaverbod veroordeel? Zoals Eva Brems dat destijds in het
parlement deed, toen ze nog verkozene was voor Groen? U hoeft niet te
antwoorden, hoor, want ik weet het al: Eva Brems en ik horen uiteraard
bij de club. Ook als ik de Vlaamse identiteit verwerp, want dat dwarse
is nu net zo typisch voor de Vlaamse identiteit, nietwaar?
Ik
geef Ico Maly het laatste woord, want hij heeft hier als geëngageerd
lid van de club grondig over nagedacht. Ja, ik ken de redenering van
De Wever, antwoordde hij toen ik hem de clubvraag stelde. Ik ken zijn
verhaal van dat inclusieve nationalisme. En het klopt dat dat het
klassieke bloed-en-bodem-nationalisme overstijgt. Maar het uitgangspunt
dat de stamboomvlaming de echte drager is van de Vlaamse cultuur en
sowieso meer rechten heeft, blijft wél bestaan. De Wever heeft het vaak
over internuptialiteit als streefdoel: echte integratie verloopt
volgens hem via het interculturele huwelijksbed. Met andere woorden: de
kindjes die ik als stamboomvlaming maak, zijn echtere leden van de club
dan kindjes die twee Vlamingen met een migratieachtergrond maken. En zo
komt etniciteit terug op het voorplan.
Morgen,
mijnheer De Wever, ga ik in op uw relatie met de islam, en breng ik
verslag uit van gesprekken die ik heb gevoerd met een paar Marokkaanse
Antwerpenaren.
Immigranten
met een migratie achtergrond tot in de elfendertigste generatie, (!)
kunnen misschien wel Belg worden, maar Vlaming? Nogal wiedes. Dat Belg
zijn wordt ons vrijelijk toegewopen, gratis op de mpuw gespeld aan ons
en aan iedereen die daar heil in ziet. Het is als een zotskap die wordt
opgezet en die dan, mits goed versierd, goed opbrengt. Leefloon en zo.
Tenminste, voor mensen met een migratie achtergrond. Wie hier geboren en
getogen is, moet als Vlaming het maar zien te redden met een armzalig
pensioentje. Te weinig om te overleven en teveel om er aan dood te gaan.
Een terugblik in de Geschiedenis.
Jacob
Van Artevelde, n Gentenaar die er waarschijnlijk geen punt van maakte
als Vlaming te worden aangesproken omdat eenieder toen wist dat ij
Vlaming was (Coburgia was toen nog niet uitgevonden), heeft het
toendertijd aan den lijve ondervonden. Meer zelfs, hij heeft het met
zijn leven bekocht, want vermoord door het gepeupel vlak bij zijn eigen
(achter)deur. Uit de gratie geraakt, omdat hij onvoldoende gezorgd had
voor het eigen volk. Als historicus zal BD wel niet in dezelfde val
lopen. O het even: een standbeeld krijgt die toch!
Een vroege oud-neonazi?
*
Kijk,
dat is het verschil met alle andere politiekers. BDW kent het ware
verhaal, hij is er zelfs - cum laude in gespecialiseerd.
En
wat ik effenaf vals vind aan het Ceekeleirke, is dat hij de vroeg
gestorven Vader De Wever wel degelijk te berde brengt, maar bedremmeld
zwijgt over diens grafsteen. Waarop in voldoende grote letters
geboekstaafd staat AVV-VVK. En dat nog wel in kruisvorm. Zijn de
tijden enigszins veranderd, de realistische Vlaming is dat niet. Om het
even tot welke club hij behoort. Het wordt alleen hoog tijd, dat Slinx
dat begint in te zien. Het gaat tenslotte ook om HUN welvaart!
Het
is mij dan ook deze keer weer een bijzondere eer en een grot genoegen
aan de geachte lezer van onderhavig nederig kolommetje een Grote
Meneer te mogen voor het voetlicht brengen. Historici en historici, dat
zijn er twee: U moet ze maar weten uit elkaar te houden.
*
Als
de olifant de passie preekt, boer let dan op Uw ganzen. Dat is een
spreekwoord op het lijf geschreven van Haantje-de-Voorste Joël de
Ceu-ke-leure ku.
*
Die smijt in een paar dagen tijd voor de tweede keer met dozijnen bloempotten naar de kop van De Wever. Het zijn 2de
hands bloempotten, hoe raar ook, gevuld met verwekte rode
slinger-hangrozen waar er meer doornen in steken dan bloemblaadjes in de
verwelkte rozenknoppen.
Even niet denken aan de gelijkenis met het wegterende socialisme .
Denk liever aan de komende vrije val van hun Groten-Rode entente cordiale
*
Wat
echt aanslaat in dit artikel (deze column?) is, dat Den Cleynen
Toebackzak terug wil naar de grotbewoners uit de oertijd, om het
socialisme te promoten. Wist U dat deze zo geweldig verzot was op het
symbolisme?
Och,
veel woorden maken we er hier niet aan vuil. Ze zijn zò al smerig
genoeg. Dat deed Joëlleke Suikerbilleke in onze plaats. Rijmen en
dichten zonder zijn g.t op te lichten. Riekte gij dat ook?
*
BRIEVEN AAN DE WEVER
*
Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u lijkt, mijnheer De Wever
Aanstaande
zaterdag wordt Bart De Wever voor de vijfde keer N-VA-voorzitter. Een
goed moment, vond Joël De Ceulaer, voor een actuele doorlichting van het
fenomeen dat De Wever onmiskenbaar is. Hij ging praten met vriend en
vijand en brengt in vier open brieven verslag uit van zijn zoektocht.
Vandaag neemt hij ons mee naar het einde van de 18de eeuw, waar de
wortels liggen van de ideologie en het wereldbeeld van De Wever.
*
Beste Bart De Wever,
Soms
is de actualiteit echt een cadeau. Een mens hoefde de voorbije weken
geen dikke boeken te lezen om kennis te maken met de kern van uw
politieke wereldbeeld. Af en toe naar het nieuws kijken volstond. De
begeestering waarmee u en uw partijgenoten de Catalaanse kwestie
beleefden, zei genoeg. Van Sander Loones tot Theo Francken: terwijl ze
Carles Puigdemont en de zijnen verdedigden, hoorde ik hun harten bonzen
tot in de huiskamer. De Catalaanse strijd roept anno 2017, terwijl uw
communautaire project in de koelkast zit, meer emoties op dan het
Vlaams-nationalisme.
U kent die emoties natuurlijk als geen ander. In het begin van de jaren 90, toen
u nog geschiedenis studeerde, geloofde u dat het voor altijd zou
ophouden met regenen de dag dat Vlaanderen onafhankelijk werd. Dat
zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, die toen met u in het KVHV zat, het
Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond. "De Wever was in de eerste
plaats een bevlogen Vlaams-nationalist", zegt Mouton. "Er werd in die
tijd nog betoogd voor amnestie voor collaborateurs. Het trauma van de
repressie was nog niet verwerkt. Zelfbeschikking voor het Vlaams volk,
dat was toen het grote doel."
Ik
ben met Alain Mouton, en een paar andere slimme mensen, gaan praten
omdat ik dat wereldbeeld van u nog eens onder de loep wilde nemen. Hoe
is het gegroeid? Waar staat uw nationalisme voor? Waarom bent u zo
gebeten op links? En vooral: dat mysterieuze 'kostbare weefsel' waar u
het altijd over hebt, wat bedoelt u daar precies mee?
Matten van linkse ratten
Laat
ik u eerst en vooral feliciteren met het feit dat u een wereldbeeld
hebt. Dat is niet vanzelfsprekend in de Wetstraat. Ik interviewde ooit
een liberale topper die het verschil tussen 'positieve' en 'negatieve'
vrijheid niet kende u weet vast dat ik dan verwijs naar filosoof
Isaiah Berlin, die daar in 1958 een boek over schreef. Ook de uitleg die
Bruno Tobback ooit gaf over de wortels van zijn ideologie, staat mij
nog scherp voor de geest: volgens hem was het socialisme ontstaan toen
holbewoners besloten dat ze beter samen op mammoeten gingen jagen in
plaats van alleen. Als u over uw ideologie vertelt, neemt u de kijker of
lezer wél altijd ernstig, en dat siert u.
Veel
meer dan een nationalist was u in Leuven nog niet, herinnert Alain
Mouton zich. "Het KVHV bestond toen uit twee strekkingen", vertelde hij
mij. "De strekking-De Wever hield zich alleen bezig met het
nationalisme, ik behoorde tot de strekking die dweepte met het
neoliberalisme van Margaret Thatcher en Ronald Reagan.
Sociaal-economisch waren een aantal kompanen van De Wever toen nog
links. Piet De Zaeger bijvoorbeeld, die nu N-VA-directeur is en de
rechterhand van De Wever."
Erg
luidruchtig zullen uw linkse makkers hun visie niet vertolkt hebben
indertijd, want op de culturele breuklijn bevond het KVHV zich duidelijk
aan de rechterkant. Mouton weet niet of u het zelf ooit geroepen hebt,
maar de favoriete slogan van het KVHV en van de extreemrechtse
Nationalistische Studentenvereniging (NSV) was toen: "Linkse ratten,
rolt uw matten!" Een klassieker: die woorden weerklinken nog altijd als
manifestanten een lezing van uw kroonprins Theo Francken proberen te
verstoren.
U
hield volgens Mouton meer van de practical joke dan van het
sloganbrullen. Zo meent hij zich te herinneren dat u ooit verkleed als
Stasi-agent met een dubbelganger van DDR-dictator Erich Honecker in een
rolstoel opdook aan het hoofdkwartier van Veto, de Leuvense
studentenkrant die werd volgeschreven door leden van de linkse,
zogenaamd politiek correcte goegemeente.
Zulke
grappen illustreerden perfect wat u en de uwen als een diepe
onrechtvaardigheid beschouwden: terwijl de nazicollaborateurs werden
uitgespuwd, heeft een deel van de linkerzijde, op zijn minst
intellectueel, lang gecollaboreerd met het Oostblok filosofen zoals
Jean-Paul Sartre, die in mei '68 erg hip was, zwegen over de vele
ontsporingen. Dat staat u nog altijd voor ogen als u de PVDA typeert als
'restafval van de 20ste eeuw'.
Die
'linkse ratten' zaten begin jaren 90 overal nog aan de knoppen van de
macht, en clubjes zoals het KVHV waren veeleer marginaal. Dat bevestigt
Louis Vos, emeritus hoogleraar en uw oud-promotor. "Het KVHV had toen
geen enkele impact, maar zette zich consequent af tegen de dominantie
van links", vertelde hij mij. "Media, journalisten en ook veel academici
leefden toen nog in de geest van mei '68. Hun visie was dominant en
misschien nogal pretentieus. De Wever is daar altijd consequent tegenin
gegaan."
Tussen
haakjes: wie weet dat behalve partijdirecteur Piet De Zaeger ook uw
Antwerpse N-VA-schepenen Koen Kennis en Fons Duchateau tot dat clubje in
het KVHV behoorden, kijkt met andere ogen naar de scène die zich vijf
jaar geleden afspeelde op het balkon van het Antwerpse stadhuis, toen u
riep: "'t Stad is van ons!" Het klonk als de ontlading van een man die,
samen met zijn oude strijdmakkers, na twintig jaar catacomben voor het
eerst een linkse rat, genaamd Patrick Janssens, écht zijn matten had
doen rollen.
Een levend organisme
Vandaag
is links bijna een scheldwoord geworden. De erfgenamen van mei '68
zitten hier en daar nog aan de knoppen, maar in de politiek zijn de
bakens wel verzet. Dat is overal zo, dat is gewoon conform de tijdgeest,
maar in Vlaanderen is die paradigmashift toch ook uw verdienste of uw
schuld, het is maar hoe het je bekijkt. U hebt de voorbije tien jaar de
Vlaamse geesten stevig gekneed. Niet zozeer in het Vlaams-nationalisme,
dat nog altijd beperkt blijft tot een harde kern, maar in het
rechts-conservatisme, de ideologie die u hier op de kaart hebt gezet.
Uw
coming-out, dat herinnert haast iedereen zich nog, dateert van augustus
2003, toen u een van de politici was die voor De Standaard een essay
schreven over hun favoriete filosoof. De uwe was Edmund Burke, bekend
als aartsvader van het conservatisme. "Geen politicus in Vlaanderen die
zich conservatief noemt", schreef u. "Een hardnekkige karakterstoornis,
die me in de ogen van velen allicht tot een arrogant en irritant
kereltje maakt, geeft me alleen daarom al zin om het predikaat
conservatief enthousiast te aanvaarden als geuzennaam. Al was het maar
als loutere provocatie van het politiek correct denkende establishment
waaraan ik een gloeiende hekel heb."
Zo
deed het fameuze 'kostbare weefsel', dat later de titel werd van uw
eerste boek, zijn intrede in het politieke discours. Dat weefsel is een
metafoor voor de samenleving, die kort gezegd tussen individu
(liberalen) en overheid (socialisten) staat. Het is volgens u iets
organisch, en dus niet maakbaar. Daarom verzette Burke zich in 1790 zo
fel tegen de Franse Revolutie, die de wereld vanuit het niets wilde
herscheppen.
Ik
ben daarover gaan praten met Ico Maly, de Vlaamse cultuurwetenschapper
die aan de universiteit van Tilburg in 2012 zijn doctoraat maakte over
uw ideologie. Volgens hem situeert uw denken zich in een lange anti
verlichtings traditie. "De radicale filosofen van de verlichting, zoals
Thomas Paine en Condorcet, koppelden de democratie duidelijk aan de
universele mensenrechten", zegt Maly. "Hun grote droom was een globale
revolutie, een steeds verdere opschaling van de democratie, zeg maar,
zodat alle burgers van de wereld uiteindelijk dezelfde individuele
rechten zouden kunnen realiseren."
In
uw wereldbeeld, zegt Maly, is de natie belangrijker dan het individu.
En de natie, dat is voor u uiteraard niet de natiestaat, maar 'het volk'
dat zich zogezegd een gemeenschap voelt. Uw hart gaat niet sneller
kloppen van de Spaanse, maar wel van de Catalaanse natie. Dat de
Catalaanse bevolking erg verdeeld is over het separatisme van Carles
Puigdemont en de zijnen, mag de pret niet drukken. Het recht op
zelfbeschikking boven alles. Nooit eerder hebben u en uw vrienden zo
heftig de verdediging opgenomen van mensen wier rechten mogelijkerwijze
worden geschonden. Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u
lijkt: u verdedigt het Catalaanse volk, enfin, de Catalaanse
separatist, een tikje enthousiaster dan de Sudanese, Syrische of
Afghaanse vluchteling.
"Dat
typeert het antiverlichtingsdenken van De Wever, zegt Maly. "Hij zal
het alleen over individuele mensenrechten hebben als hij moslims of
migranten de les wil lezen. Voorts gaat het over volk en natie. Dat is
de kern van zijn nationalistische ideologie: het individu is een deel
van de natie, en moet zich daarnaar schikken. Ieder individu moet helpen
om de natie sterk en glorieus en succesvol te maken. Als de samenleving
bij wijze van spreken een verzameling van individuen is, dan is dat
voor De Wever een probleem. Dan leidt dat tot de degeneratie van het
kostbare weefsel."
Om
het concreet te maken, haalde Maly er een recent krantenartikel bij,
dat mij met heel andere ogen naar uw discours heeft doen kijken. Hij
wees mij op iets dat mij nog nooit zo hard was opgevallen. "Voor De
Wever is de natie een levend organisme", zegt Maly. "En een organisme
kan ziek worden. In een interview met Gazet van Antwerpen over de
problemen in Borgerhout zei De Wever dat onlangs letterlijk, dat het
weefsel 'ontstoken' is, waarmee hij bedoelt dat er te veel moslims
wonen. Democratisch burgerschap is voor De Wever identitair. We zijn
geen burgers van een samenleving omdat we op hetzelfde grondgebied
leven, maar omdat we dezelfde, nationalistische cultuur delen."
Bendes en prostitutie
Ik
was een beetje in de war na dat gesprek met Ico Maly. Bent u nu in de
eerste plaats een nationalist of een conservatief? Zelf hebt u mij, toen
ik u nog kon interviewen, ooit uitgelegd dat nationalisme eigenlijk
geen ideologie is, maar een principe: dat de natie, de gemeenschap dus,
best samenvalt met de staat. Daarom steunt u eerder de linkse Carles
Puigdemont dan de rechtse Mariano Rajoy, de Spaanse premier wiens
beleidskeuzes te vergelijken zijn met die van de regeringen waar uw
partij in zit.
In
Catalonië is het nationalisme eerder links, in Vlaanderen is het
duidelijk rechts. Van de Tsjechische historicus Miroslav Hroch, die u
samen met Louis Vos en uw broer Bruno De Wever ooit uitnodigde voor een
colloquium, hebt u geleerd dat nationalisten pas echt succes kunnen
boeken als ze de sociaal-economische noden van hun natie vertolken de
fameuze 'grondstroom' waar u altijd naar verwijst.
Is
dat nationalisme van u dan conservatief? Dat ben ik gaan vragen aan
Herman De Dijn, emeritus hoogleraar aan de KU Leuven, en een diep
conservatief denker. "De Wever is vooral een nationalist en een
Thatcheriaanse liberaal", zei die toen ik hem vroeg hoe hij uw
wereldbeeld inschat. "Het nationalisme van De Wever, en ook dat van de
Catalanen, gaat vooral over het bewaren van welstand, niet over het
bewaren van tradities, wat voor de echte conservatief altijd primeert.
Als hij een conservatief was, zou De Wever het katholiek karakter van
het katholiek onderwijs beter hebben moeten verdedigen, bijvoorbeeld.
Hij zou euthanasie niet goedkeuren. En hij zou aan echte
armoedebestrijding moeten doen."
Uw
beeld van het kostbare weefsel als een levend organisme vindt ook geen
genade in de ogen van De Dijn. "Ik vind dat een heel gevaarlijke
metafoor", vertelde hij mij. "De Wever creëert de indruk dat er zoiets
bestaat als een gezond, homogeen sociaal weefsel. De echte conservatief
weet dat zoiets nooit bestaan heeft. De samenleving is altijd al een
diverse warboel geweest. Vroeger waren er ook bendes, was er ook
prostitutie, werden er ook drugs gebruikt, waren er ook allerlei groepen
die elkaar haatten. Wie de mensen voorspiegelt dat het sociale weefsel
ooit volkomen gezond kan zijn, wil een utopisch beeld verkopen van iets
wat nooit heeft bestaan en nooit zal bestaan."
Interessant.
Maar is dat niet in tegenspraak met wat Ico Maly net zei? "Nee", legde
die uit toen ik nog eens bij hem te rade ging. "De Wever is geen
traditionele conservatief, maar wat je een 'revolutionaire conservatief'
kunt noemen. Hij wil de gezonde, homogene natie als het ware creëren.
Dat zie je vandaag overal bij partijen die ik 'nieuw rechts' noem: een
enorm geloof in de maakbaarheid. De natie is iets wat voortdurend
geconstrueerd moet worden. Ook hier. De meeste Vlamingen herkennen zich
nog niet echt in die Vlaamse natie. Vandaar de culturele strijd die De
Wever en de zijnen voeren."
Van
de kleur van het verkeerslicht, over het logo van de overheid tot het
leeuwtje aan de burgemeesterssjerp: het zijn geen details, maar subtiele
verleidingstrucs om de Vlaamse harten te veroveren. U zult niet rusten tot ieder van ons zich een fiere Vlaming voelt. Of toch bijna ieder van ons, want hoort iedereen er wel bij? Daar kom ik morgen op terug.
Een factuur van Mouton
Ik
probeer een conclusie te trekken. Ofschoon u het altijd erg goed kunt
uitleggen, is dat wereldbeeld van u toch maar een rare cocktail. Een
echte conservatief bent u niet. Een echte nationalist wel, natuurlijk.
Tenminste: op verplaatsing in het buitenland, want in België zitten die emoties in de koelkast, tot u meer draagvlak hebt geschapen.
Wat
blijft er dan over van uw ideologie, vandaag, in eigen land? Wel, het
neoliberalisme, zoals dat door Margaret Thather en Ronald Reagan werd
beleden. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, uw oude makker bij het
KVHV, die als journalist bij Trends uw beleid beter kan inschatten dan
ik. Hij heeft perfect in de gaten wat Johan Van Overtveldt, zijn oude
hoofdredacteur en uw huidige minister van Financiën, precies bezielt.
"Wat
Van Overtveldt aan het doen is, heet: starve the beast", legde Mouton
mij uit. "Dat is wat Reagan destijds deed in de Verenigde Staten. Je
zorgt er heel bewust voor dat de overheid minder inkomsten heeft, zodat
je uiteindelijk verplicht bent om te besparen. Je verhongert het beest
dat overheid heet. Dat beleid verdedigde ik dus vroeger al, begin de
jaren 90, toen De Wever alleen nog maar met nationalisme bezig was. Maar
ik heb daar toen vaak met hem over gepraat. En kijk nu."
Mouton
lachte eens. "Ik heb ooit gezegd dat ik hem daarvoor een factuur zou
moeten sturen. Maar hij heeft toen al laten weten dat hij die niet zal
betalen."
Morgen, mijnheer De Wever, onderzoek ik het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang. Tot dan.
Hoe meer mest, hoe breder hun orizon. En dat laten ze dan ook graag horen.
Liefde
en haar zijn twee gevoelens die dichte familie zijn aan elkaar. Voor
onstabiele naturen is het dikwijls ze uit elkaar te houden.
Feit
is anderzijds, dat hoge bomen veel wind vangen Tenminste, zo lang die
rechtstaan. Enne, Joëlleke, U weet het ook: aan een winnende ploeg
dringt men ook geen nieuwe leiders op!
Nu
nog de letter A in de partij-naam door de letter B vervangen, en
klaar is Kees. Nieuw Vlaams Belang klinkt beter dan Niwe Vlaamse
Arrogantie.
die soms uit n klavier hier op deze weblog
springen, ook al zijn die nog zo nietszeggend, zouden dus columns
moeten zijn. Anders zijn die niet in de mode van de dag en is diegene
die ze losliet in the clouds n vervelende conservatief. En God-beware-ons, zelfs een
Vlaams Nationalist. Das een pesoon die in een sociaal-democratisch
land zelfs al van in de wieg de dood met de kogel verdient. Alles voor
ikke en de rest kan stikke.
*
Over
Lenin, Marx en andere vetzakkende infame wereldverbeteraars die heden
ten dage onze Samenleving verzieken, is iedereen vrij e denken wat
zij/hij wil. Ik voor mij, met het beetje weldenkend verstand dat ik van
mn ouders meekreeg, heb ze al doorzien van in de wieg. Zeg nu zelf:
hamers en sikkels zijn gewone werktuigen maar ze kunnen ook
(net als een aardappelmesje) misbruikt worden om om de strotten van hele
volkeren af te sikkelen of erop te kloppen (op onze koppen) en.
Wie er anders over denkt, mag het zeggen. Bewijzen oo tafel, anders
telt het niet. Wie zich in de vingers snijdt met een aardappelmesje, is
geleerd voor de rest v zijn leven. Wie hamert en sikkelt geraakt daar
nooit meer van af, tenzij als lijk tussen miljoenen andere lijken.
*
Dar klop- sleuitel en snij-symbool, zelfs naar links gericht,
staat dus perfect symbool voor wat het bedoelt en er dan ook voor ons
in de kortste keren zit aan te kome Builen, blutsen en tot in de
wortels afgesikkelde levens.
Het is volgens Orwell (U leest het hieronder), eierschalen breken zonder ooit iets te realiseren in de richting van de beloofde omelet.
*
De bloederige eeuw van het communisme
De
machtsgreep van de bolsjewieken in het Rusland van 1917 staat dan wel
bekend als de Oktoberrevolutie, in onze Gregoriaanse kalender had die
**eigenlijk plaats op 7 november.
*
Dinsdag
was het 100 jaar geleden dat de meest moorddadige ideologie uit de
geschiedenis voor het eerst de leiding van een staat in handen kreeg.
Nieuwsfeit van de week
Gezien
de uiterst noodlottige gevolgen van deze gebeurtenis, mag de povere
aandacht voor deze verjaardag opvallend heten. Het gebrek aan
belangstelling is helaas ook tekenend voor het gebrek aan lessen die er
zijn uit getrokken.
De medereizigers
Het
einde van de Tweede Wereldoorlog werd gevolgd door een denazificatie
van Europa. Dat hield in dat alle personen die enige band hadden gehad
met het verslagen regime werden verbannen uit het publieke leven, maar
ook dat alle ideeën die een zekere verwantschap vertonen met het
nationaalsocialisme voorgoed in een schutskring werden geplaatst.
Merkwaardig
genoeg gebeurde dat alleen met het eerste deel van de ideologie. Het
socialistische onderdeel van het nationaalsocialisme, de totalitaire
opvatting die de nazis van het communisme geleend hadden, bleef buiten
schot.
*
Dat
de Sovjets mee de overwinning op Hitler hadden behaald, speelde
uiteraard een rol in de verschillende behandeling van de totalitaire
tweeling. Maar de moordpartijen onder Stalin werden al voor de Tweede
Wereldoorlog genegeerd. In 1931 won Walter Duranty, journalist van The
Times, de prestigieuze Pulitzerprijs voor een artikelenreeks waarin de
door Stalin bewust gestuurde hongermoord op miljoenen Oekraïners werd
ontkend.
Het
voorbeeld van Duranty zette de toon voor het decennialange
wegkijk-gedrag van westerse journalisten en intellectuelen,
ondanks de opstapelende bewijslast tegen het communisme na de Tweede
Wereldoorlog. Vele opiniemakers en artiesten bleken fellow travellers,
die stiekem meer sympathie koesterden voor communistische regimes en
rebellen dan voor de vrije wereld
waarin ze leefden.
Dichters,
schrijvers, journalisten en politici die toen intellectueel hebben
gecollaboreerd met onmenselijke regimes, werden daar nooit ter
verantwoording voor geroepen. Zij voelden ook nooit de nood om zich te
excuseren.
Geen vijanden op links
Ook na de val van het Europese communisme en het einde van de Koude Oorlog veranderde die houding niet. Er kwam nooit een demarxistificatie zoals er ooit een denazificatie was geweest.
Bij
de dood van dictator Castro vonden verschillende westerse leiders het
gepast op zijn verdiensten te wijzen. Een opinieonderzoek van deze
week in de VS wees uit dat jongeren liever in een communistische dan
een kapitalistische staat zouden wonen (al blijken ze deze begrippen
niet al te goed te verstaan, op zich al een deprimerend gegeven).
De Russen verkozen Stalin in juni tot grootste persoonlijkheid van de geschiedenis.
Communistische
partijen of strekkingen (zoals rond de persoon van Jeremy Corbyn)
hebben voor het eerst in dertig jaar weer de wind in de zeilen in
West-Europa. Marxistische filosofen krijgen respect en eretitels van
universiteiten en andere instellingen.
Op
linkse betogingen krijgen hamer-en-sikkelvlaggen nog steeds een
eervolle plaats tussen andere vaandels. Portretten van Che Guevara
sieren het aanbod van trendy kledingwinkels. Sinds oktober heeft de
Argentijnse massamoordenaar ook zijn eigen postzegel in Ierland.
In
eigen land maken sp.a en Groen nu al duidelijk dat ze bereid zijn om
Antwerpen samen met de in peilingen fors scorende PVDA te besturen, in
een toepassing van het
motto
van Alexander Kerenski: we hebben geen vijanden aan onze linkerzijde.
Het was Kerenski die in 1917 door zijn vijanden aan zijn linkerzijde
werd afgezet in de Oktoberrevolutie en moest vluchten voor zijn leven.
Alle excuses zijn goed
De
kloof tussen het milde tot zelfs positieve imago van het communisme en
wat de ideologie in de praktijk heeft aangericht, is ontzettend groot.
Het communisme blijft in de ogen van velen geassocieerd met nobele
bedoelingen, een romantische strijd voor gelijkheid en dromen van een
rechtvaardige wereld. Dat zeer aantrekkelijke beeld maakt het mogelijk
dat alle excuses aanvaard worden om het parcours van mislukkingen en
ontsporingen te verklaren: er was tegenwerking; er waren bijzondere
omstandigheden; perfide individuen hebben de revolutie gekaapt; in
het Westen leidde dit tot sociale toegevingen; zonder communisme zou
het nog slechter geweest zijn...
Wie
alle excuses in één artikel wil zien, zonder enige ironie of kritiek,
kan daarvoor terecht bij een recente bijdrage op DeWereldMorgen (een
extreemlinks opinieplatform,
uiteraard gesubsidieerd door de Vlaamse regering).
Waanzin
is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten. Dit citaat
wordt ten onrechte aan Einstein toegeschreven, maar dat maakt het niet
minder gevat.
Hoe
kan men uit de systematische mislukking van het communisme en de
seriële opeenstapeling van ontsporingen en wreedheden van ALLE
communistische regimes niet het besluit trekken dat er iets inherent
verkeerds is aan de ideologie zelf?
Communistische
systemen ontsporen omdat ze niet anders kunnen. Het gaat niet over
een slechte uitvoering van de ideeën van Marx en Lenin, maar over een
consequente en logische toepassing ervan.
Omelet
Dat
de afschuwelijke misdaden die communistische regimes begingen tegen hun
eigen bevolking (gemiddeld 1 miljoen doden per jaar sinds 1917) ergens
gecompenseerd of verantwoord kunnen worden door een gedwongen
modernisering van de achtergebleven agrarische landen in hun macht, is
eveneens een leugen. Overal waar we vergelijken wat kan vergeleken
worden, deden staten die in de invloedssfeer van het Westen kwamen het
ook materieel beter dan hun communistische evenknieën.
De
Chinezen op Taiwan bouwden zonder veel grondstoffen een welvaart op die
een veelvoud was van hun verwanten in communistisch China. Zuid-Korea
maakte grote sprongen voorwaarts terwijl de Noord-Koreanen in de
achterlijkheid bleven. Ook in de reeds geïndustrialiseerde staten vielen
de verschillen op: de welvaartsproductie per persoon in West-Duitsland
werd op korte tijd het drievoudige van die in de DDR. Je kan geen
omelet maken zonder eieren te breken, argumenteerde een verdediger van
Stalin ooit in een discussie met George Orwell. Waarop Orwell vroeg:
Waar is de omelet?
Ze zijn weer daar
Bijna
de helft van de wereldbevolking heeft de verschrikkingen van het
communisme doorstaan. Minstens 100 miljoen mensen zijn vermoord door
marxistische regimes. Nog veel meer mensen ondergingen de gevolgen van
economische achterlijkheid die deze ideologie onvermijdelijk meebracht,
en ondergaan die nog steeds.
Na
de val van de Muur dachten we dat we de nachtmerrie eindelijk achter de
rug hadden. Geen enkele ideologie is zo vaak in de praktijk getest en
heeft zo vaak gefaald als het communisme. En toch zijn de charlatans,
wegkijkers, goedpraters, apologeten, afzwakkers en progressieve
hypocrieten weer daar.
En in hun spoor degenen die het nóg eens willen proberen.
Het is godgeklaagd dat we een zo duidelijk beslecht debat steeds opnieuw moeten voeren.
Jurgen Ceder
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
*
Waanzin is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten.
*
Prachtig verwoord, had ik nooit zelf kunnen bedenken. Daar is geen speld tussen te krijgen.
De
uitwerking van de inwerking is iets voor als de Vlaams Nationalisten
nòg dichter bij de Macht zullen zitten. Zie volgend stukje van de hand
van Joël De Ceukeleire-ku over BDW. Dit Pallieterke zou dan op iedere
school moeten onderwezen worden, en niet wat er nu gebeurt, namelijk
precies het tegenovergestelde. De waanzin van steeds om de eigen as ye
draaien. Willen en niet kunnen. Maanziek zijn ..
Waarom
verschijnen dergelijke rechtzettingen allen in t Pallieterke, en doen
de overige papiermarchands precies alsof hun neus bloedt? Weten die dan
niet, dat zwijgen gelijk staat met instemmen? Op die manier vallen die
recht in de armen van die andere onmenselijke dictatuur van de islam.
Die voert in feite, onder de Hoge Bescherming van de verheerlijkte
maansikkel, dezelfde strijd om dezelfde heerschappij. Sikkels,
kromzwaarden messen, hamers en zeissens: allemaal werktuigen die ipv n
hemel op aarde, een hel op aarde willen maken.
In
die snert-krant met alleen maar nep-nieuws, waar ook President Trump,
net as ieder ander redelijk schepsel Gods op het Ondermaanse op gebeten
is, wordt onze Francken Theo als Vlaams-Nationalist omschreven als 'anti-immigratie hardliner'.
Waarop Francken:
"Ik
ben wel voor een ander, duidelijk en kordaat migratiebeleid en wel
tegen een laissez-faire-, laissez-passer-migratiebeleid van
onduidelijkheid en willekeur
Waarop
TVG zijn kans ziet, en van sebiet tussenbeide komt met de vaststelling
dat alleen het Vlaams Belang anti-immigratie is. t Is maar dat U het
weet. Of kors. Is de evidentie in persoon.
Het verschil van de differentie is, dat Francken Theo zijn woorden moet wegen, en TGV niet. De rest hangt in een ver verschiet .
*
Verder aanmodderen, dat weet het kleinste kind, gaat niet meer. Stilstaan is achteruitgaan.
De enige uitweg is dus de weg terug
*
Theo Francken scherp voor Amerikaanse krant
*
Staatssecretaris
voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) haalt op Twitter uit naar
de Amerikaanse krant The Washington Post. Francken is het grondig oneens
met hoe hij door de krant als 'anti-immigratie hardliner' getypeerd
wordt.
Het artikel gaat over de Grote Moskee in Brussel. Die wordt gelinkt aan extremisme. Francken wordt omschreven als 'anti-immigratie hardliner'. De staatssecretaris noemt dat op Twitter een "foute en valse belediging".
In enkele Engelstalige tweets beklemtoont Francken niet anti-immigratie te zijn. "Ik
ben wel voor een ander, duidelijk en kordaat migratiebeleid en wel
tegen een laissez-faire-, laissez-passer-migratiebeleid van
onduidelijkheid en willekeur. En ik werk in die richting met de
steun van een heel groot deel van onze bevolking", aldus Francken, die
zich rechtstreeks richt tot de krant.
Vlaams
Belang-voorzitter Tom Van Grieken merkte de tweets van Francken op.
"Bedankt om dat duidelijk te maken. De enige anti-immigratiepartij in
België is Vlaams Belang", reageert hij op Twitter.
Eigenlijk is de zaak van de wilde immigratie van vluchtelingen (naar een beter leven),
een heel eenvoudig gegeven. Persoonlijk kan niemand verplicht worden
dergelijk gespuis in huis te halen. En voor wat betreft de samenleving
van meerdere individuen, zou hetzelfde moeten gelden. Daarvoor dient de
Overheid, om de samenleving te beschermen en om te zorgen voor rust.
Niet om naïef weg met uitzicht op hun eigen portemonnee, nieuwe kiezers
met bosjes aan te voeren. Wat, voortgaande op de reputatie van de islam,
op een desillusie zal eindigen.
Dan (moesten zij enige zin voor de realiteit hebben), zou volgend uittreksel uit HLN over de Marokkaanse plundertochten van d voorbije nacht niet meer mogelijk zijn.
Onder
meer het interieur van de meubelzaak van Frieda De Kerf moest eraan
geloven. Jongeren sloegen de etalage stuk met een verkeersbord, staken
verschillende matrassen in brand of hingen die in de bomen. Ook in de
appartementen boven de winkel werd schade aangericht.
Alles
is kapot, reageerde Frieda aangeslagen bij VTM Nieuws. Er zal nog
eens een Vlaamse winkel uit de stad verdwijnen. Ik kan dat niet blijven
volhouden, met al dat krapuul dat hier rondloopt. Ik weet niet meer wat
ik moet doen.
*
