***

Dit is ‘n Armstrong

Maar zeker niet de zwarte Louis Armstrong;!

***

Ter zake :

'If you want to make it, you got to take it'

Hou op met dat gedoe over hoe nu plots de beerput openbarst in al zijn stinkende vuiligheid, maak ons niet wijs dat er alleen nog viooltjes geuren in het peloton

Ik weet echt niet hoe hij het heeft klaargespeeld om iedereen jarenlang te bedotten", zei een verbijsterde Eddy Merckx in de pers. En de uitspraak van Armstrong dat het onmogelijk is om een Tour te winnen zonder doping, vindt hij al helemaal schandalig.

Er blijven mensen die wellicht eeuwig in een staat van absolute ontkenning zullen leven.

Terwijl we het allemaal hadden kunnen weten, en we het eigenlijk ook wel wisten. Bij halve sportanalfabeten zoals ondergetekende puur intuïtief: je weet gewoon dat het menselijk lichaam niet gebouwd is om krachtinspanningen zoals die wekenlang in de Ronde gevraagd worden, op te brengen. Bij getrainde wielertoeristen, die zich toch moeten hebben afgevraagd hoe het komt dat het topgroepje uit de Tour twintig kilometer per uur sneller op een col vlamt. Bij die inmiddels gepensioneerde wielerjournalist die in de tijd dat journalisten nog in de slaapkamers van de renners mochten, daar de ene pillenstrip na de andere ontdekte, en me vertelde: "Maar ja, wij waren geen apothekers, hoe konden wij absoluut zeker zijn?"

Laten we de hypocrisie nu eens eindelijk achterwege laten. De Belg Kurt Van de Wouwer, elfde in de Tour van 1999, is vandaag eigenlijk winnaar, want de tien voor hem zijn inmiddels allemaal op doping betrapt. En dan nemen we gemakshalve aan dat Van de Wouwer wel op water en brood reed.

Het was niet alleen Armstrong, het was niet alleen wielrennen. Eerder deze week zond Canvas nog eens The Race uit, over de legendarische 100-meterfinale op de Spelen in Seoel, waar vier atleten onder de tien seconden doken, en er nog meer aan de anabole steroïden en de groeihormonen zaten. Ook zij vertelden over de mantra in hun wereldje: "If you want to make it, you got to take it." Dat weten we nu, dat wisten we toen eigenlijk ook al wel.

Dus hou op met dat gedoe over hoe nu plots de beerput van een vorige generatie openbarst in al zijn stinkende vuiligheid, maak ons niet wijs dat het inmiddels allemaal achter de rug is en dat er alleen nog viooltjes geuren in een peloton dat volledig naturel zou zijn gaan rijden. Want de grote boze Armstrong is nu afgeslacht, heeft zijn publieke biecht gedaan, zijn overwinningen afgegeven, en dus is er plots geen probleem meer.

Nee dus. Wie het toen wou weten, wist dat er tien jaar geleden doping was. En wie het vandaag wil weten, weet dat die er vandaag ook is.

Omdat topsport nu eenmaal een onnatuurlijk aftasten van uitersten en grenzen is. Waar de beloningen in reputatie, eer, geld, vrouwen zo groot en verleidelijk zijn, dat er altijd ploegen en sporters zullen proberen om de boel te belazeren. Waar er bij zullen zijn, zoals Armstrong, die het beter en professioneler doen dan anderen, en er dus langer mee weg zullen geraken. Hem treft niet eens de ergste schuld. Want dit verhaal vertelt, meer dan over Armstrong, iets over de samenleving waarin deze mensen uitgroeien tot helden.

Het is niet eens nieuw. In de eerste eeuw van onze tijdrekening tekende schrijver Petronius het al op: 'Mundus vult decipi, ergo decipiatur'. De wereld wil bedrogen worden, dus laten we haar bedriegen.

Yves Desmet

Hoofdredacteur

***

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

20-01-2013 om 18:11 geschreven door digitalia  

***

Met wat EPO moet het lukken

***

***

Ter zake :

Charles Michel: "Als N-VA en PS zo voortdoen, blokkeert alles"

19/01/13, 10u34  − Bron: belga.be

***

De PS en de N-VA zijn elkaars beste vijanden. Ze delen klappen uit, maar kunnen elkaar geen pijn doen want ze staan allebei in hun eigen ring te boksen. Charles Michel waarschuwt evenwel dat die "strategie van de beste vijanden" het risico op een totale blokkering inhoudt. .

"Het zijn elkaars beste vijanden", zegt Michel over PS en N-VA. "Enkele jaren geleden gold dat nog voor de PS en de CVP, maar nu gaat het om de N-VA en de PS. Ze pakken elkaar zogezegd aan en laten zien dat ze de beste Franstalige of de beste Vlaming zijn".

Dat is voor de liberale voorzitter echter niet de juiste strategie. "Het is niet de institutionele radicalisering die ons zal helpen. Daarmee wordt het volledig onmogelijk om sociaal-economische hervormingen te doen. Het zou een totaal immobilisme, een totale crisis met zich meebrengen. Als de twee sterke partijen, de N-VA en de PS zo verder doen, blokkeert alles", zegt de MR-voorzitter in een interview met de krant De Standaard.

Op de vraag of de PS een gevaarlijke partij is, antwoordt Michel dat het "conservatisme van de PS" dat in elk geval wel is. "En daarom ben ik ook een liberaal en geen socialist. De radicalisering, de strategie van de beste vijanden, houdt een risico in op totale blokkering. Men heeft in dit land nood aan partijen die echt de leiding kunnen nemen en besturen. Di Rupo doet zijn best als premier, daar ben ik van overtuigd, maar hij is en blijft natuurlijk een socialist".

***

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

20-01-2013 om 17:37 geschreven door digitalia  

***

U wordt vriendelijk verzocht dat soort republieken…

Niet te vergelijken met het land B, wegens het gevaar voor een diplomatiek incident met die brave zwartjes

***

Ter zake :

Commedia dell'arte in de Belgische politiek

***

 Er zal voor 2014 nog heel wat afgelachen worden. Guillaume Van der Stighelen is columnist en auteur van Echt en Maak van je merk een held. .

 Op dit ogenblik is er een bondgenootschap tussen Di Rupo en De Wever. Opgelet, dat is niet hetzelfde als een vriendschap

 De 16de-eeuwse theatervorm commedia dell'arte wordt gekenmerkt door altijd veranderende allianties tussen personages. Net als de Belgische politiek dus.

 Het is al twee dagen rustig in de Wetstraat. Stilte voor het volgende stormpje.

Dat schept de gelegenheid om eens te kijken naar wat ons nog te wachten kan staan in een land waar leiders de ene helft van de bevolking moeten behagen en de andere helft moeten plagen om straks weer verkozen te worden. Buzzword sinds deze bewogen kerstmis is 'populisme', een moeilijk woord voor volksmennerij. De bekendste vorm van populistisch theater is de commedia dell'arte.

Het is een volkse vorm van improvisatie-theater uit de zestiende eeuw, ontstaan in de schaduw van het academische en elitaire theater in Italië. Op straat. Grote maatschappelijke thema's werden zelden aangesneden.

Typische kenmerken zijn dat er geen geschreven tekst was en er altijd werd gewerkt met dezelfde vaste personages. De bekendste daarvan is Harlekijn, of Arlechinno. De brave trouwe knecht die met de beste bedoelingen zijn baas steeds in nieuwe problemen brengt. Zoals Manue from Barcelona in Fawlty Towers. Hij is het tegenovergestelde van Brighella, de plantrekker die graag de domheid van anderen gebruikt om zijn eigen doel te verwezenlijken. Dan heb je nog Pedrollino, die wij kennen als Paljas. Hij is de domme tegenhanger van Arlechinno en dient om de grootste klappen op te vangen. Baldrick uit Blackadder. In Pulcinella herkennen we de wrede, domme en lompe burger. Wij kennen hem in Vlaanderen als Poesjenel. En dan is er nog Columbine, vaak de enige met gezond verstand. De dienstbode die ervoor zorgt dat het blijspel goed afloopt. Dat waren de meest gebruikte personages en ze werden altijd uitgebeeld met dezelfde maskers. Zodat het publiek hen zou herkennen en hun gedrag kunnen voorspellen.

Plotwendingen

Omdat er geen uitgeschreven teksten waren, werkten de acteurs met een soort draaiboek dat ze scenario noemden. Er werd voor elk bedrijf afgesproken waar het verhaal naartoe moest en de rest was improvisatie. Met als enige bedoeling puur volks vermaak. Geen opvoedende pretenties en geen wereldverbeterende boodschap. Giovanni con il Cappello moest ermee kunnen lachen. Meer niet.

Een van de gebruikte technieken om de spanning erin te houden was het wisselen van bondgenootschappen. Personages A en B spannen samen tegen C die de pineut is. Plots gaan A en C samenspannen en is B de pineut. En net op het moment dat A victorie kraait gaan B en C samenspannen tegen hem. Deze plotwendingen zorgen voor hilarische toestanden. Wat ons dan weer bij de Belgische politiek brengt.

***

Op dit ogenblik is er een bondgenootschap tussen Di Rupo en De Wever. Opgelet, een bondgenootschap is niet hetzelfde als een vriendschap. Een bondgenootschap kan ontstaan tussen heel tegengestelde partijen, zolang er maar een vorm van gezamenlijke winst is. De Amerikanen en de Russen tegen de nazi's bijvoorbeeld.

Di Rupo en De Wever zijn nu bondgenoten. In die zin dat zij stemmen kunnen ronselen door elkaar aan te vallen in de pers. Hoe harder Di Rupo uithaalt naar De Wever, hoe populairder hij wordt in het gedeelte van het land waar hij verkozen moet worden. En door het Belgische kiessysteem maakt hij in één keer ook De Wever populair bij de Vlamingen. De Wever kan dan Di Rupo nog populairder maken door zeer verontwaardigd te reageren. En vice versa. Het is misschien een vreemd soort bondgenootschap maar het is er een. Over de rest van de spelers wordt amper gesproken.

Improvisatietalent

Nu de plotwending - anders verliest het publiek zijn belangstelling.

In tegenstelling tot De Wever heeft Di Rupo een sterke tegenstander in zijn kiesgebied: Charles Michel. De MR maakt een kans om de alleenheerschappij van Di Rupo te breken, en dat is iets dat De Wever ook niet slecht zou uitkomen.

Daar ontstaat dus een ander soort bondgenootschap met één doel: de PS afzwakken. Di Rupo is dan de pineut. Om dat te doen hoeven De Wever en Michel enkel af te spreken van nog alleen elkaar aan te vallen.

Grote merken doen dat ook wel eens. Pepsi en Coca-Cola voerden in de jaren negentig een gigantische mediaoorlog waarin ze alleen elkaar aanvielen. Met als resultaat dat er nog alleen Pepsi en Coke werd gedronken. Over ander limonades werd niet meer gesproken. Wat geen aandacht krijgt, wordt niet gekozen.

Gewoon oorlogje dus in de media tussen N-VA en MR, waarbij ze Di Rupo buitenspel laten. Niet op reageren als Elio er probeert tussen te komen. En nooit meer schampen op zijn beleid. Het vraagt misschien wat improvisatietalent, maar dat hebben ze wel, daar in de Wetstraat. Reynders hoeft maar een flamingante ambassadeur in ngo te laten speechen en het is al rel aan weerskanten.

De Wever kan, door heel hard te reageren op aanvallen van de MR, de liberale partij groot maken in Wallonië. Franstalige journalisten zullen Michel in bescherming nemen tegen het Vlaamse Gevaar en het publiek zal volgen. Exit Di Rupo of wie hem ook vervangt. Met als resultaat aan weerskanten van de taalgrens een overwinnaar met sterk gelijkende socio-economische programma's. Bingo. Regeringsvorming in drie dagen en een internationale pluim voor het Belgische staatsmodel. Waarna Di Rupo en Michel bondgenoten kunnen worden omdat ze het land hebben gered.

Grote redder

In principe zou het een mooi scenario zijn voor De Wever. Want in Humo meldt hij ons dat zijn wens niet meer is dan aan zijn kinderen een goed bestuurbaar land achter te laten. Dat lukt dan perfect. Of, zoals Reynders al eerder zei: "Een regering zonder PS is op zich al een staatshervorming."

Het brengt hem niet echt dichter bij het onafhankelijk Vlaanderen waar zijn partij in haar statuten naar streeft, maar goed, die moeten dan nog maar wat geduld hebben. Er is toch nog geen draagvlak, zo hebben ze zelf gemeld. In 2031 zal de grap over de omgekeerde datum ook nog wel werken.

Voor wie niet helemaal heeft kunnen volgen, onthou dit: Brighella en Arlechinno hebben het publiek op hun hand zolang ze elkaar zware klappen uitdelen. Wanneer Arlechinno erop wordt gewezen dat klappen uitdelen niet past voor een heer van zijn stand, laat hij zich vervangen door Pedrollino. Maar dat is buiten Pulcinella gerekend, die plots klappen geeft aan Brighella die meteen terugslaat, waardoor Pulcinella razend populair wordt en Pedrollino samen met Arlechinno uit de aandacht verdwijnt. Maar die kan Brighella nu een loer draaien door het stuk, waarvan Brighella zei dat het gedoemd was te mislukken, toch te doen lukken, samen met Brighella. Tot grote glorie van Arlechinno, want die heeft zich bij het publiek opgeworpen als de grote redder van het stuk. Nil volentibus arduum!

Intussen kan iedereen nog verrast worden door die oude Columbine en haar neefje, als die op de meest onverwachte momenten toch weer voor eenheid zorgen met hun dotaties.

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

20-01-2013 om 14:05 geschreven door digitalia  

***

Zondag 20 januari

Zon 8u34-17u14

H Sebastiaan, patroon van de boogschutters

***

Dolf-met-de-Snor wenste zich een Waaltje als zoon….

Alberto Duo koos voor ’n Italiaans vriendje die hij als ’n gesneden kater kon toelaten in zijn  koninklijke harem..

***

***

Ter zake :

Gerolf Annemans

Nieuwjaarstoespraak.

***

Dames en Heren, Goede Vrienden,  

Op deze plek, symbolisch zo dicht mogelijk bij en met zicht op de Lakense tuin van de familie Coburg, stellen wij vast dat de laatste dagen de Parti Socialiste duidelijk op oorlogspad is. De PS heeft een aloude strategie. Vlaanderen provoceren en diaboliseren aan de hand van het Vlaams Blok, nadien het Vlaams Belang en nu (loos alarm volgens mij maar soit) nu zèlfs de N-VA... zodat de PS zelf in Franstalig België zich kan opwerpen als de grote dam tegen als die Vlaamse boosaardigheid. Dat de traditionele partijen langs Vlaamse kant, paradoxaal genoeg de regeringspartners van de PS, van die polarisering met Vlaanderen het eerste slachtoffer zijn, zal de PS blijkbaar worst wezen. Eigen volk en eigen partij eerst, is immers al decennia lang gemeengoed voor de PS.

De eerste provocatie was de fameuze kerstboodschap van de PS, voorgelezen door de heer Albert van Saksen Coburg. Die kerstboodschap was een open oorlogsverklaring aan radicaal Vlaanderen en aan de Vlaams nationalisten. Elio Di Rupo heeft die kerstboodschap niet alleen geschreven en nadien goedgekeurd, maar hij heeft ze ook verdedigd in het Parlement. Nadien werd de ene na de andere PS-er gesignaleerd in de vaderlandse pers, die breeduit die door de kerstboodschap ingezette strategie verder zette.

In ieder van die interviews werd telkens 1 mantra, 1 weerkerend refrein neergezet en dat is dat van de Wallo-Brux, het concept dat Brussel en Wallonië een zogezegd Franstalige eenheid vormen, een concept dat steeds uitdrukkelijker het antwoord zal worden op de Vlaamse pogingen om in 2014 al dan niet in naam van het confederalisme nog eens te proberen het bestaan van België te redden door een grote staatshervorming.

In die rubriek van - al naargelang hoe u het bekijkt - de agressieve of de ludieke Franstalige spierballen die de afgelopen dagen zijn gerold, ga ik voorlopig voorbij aan de klassieke soms lichtjes hysterische scenes van Laurette Onkelinx die gisteren al zogezegd namens Brussel een politieke oorlog tegen Vlaanderen aankondigde bij haar aantreden als PS-voorzitter van Brussel.

Ik ga aan haar voorbij en ik focus op twee personen uit Franstalig België. Enerzijds Paul Magnette en anderzijds de CDH-voorzitter Benoit Lutgen.

Vorige week werd Paul Magnette (toen nog geen Voorzitter van de PS) in Le Soir aan het woord gelaten en hij ging een stap verder dan gewoonlijk door niet meer van de communauté Wallonie-Bruxelles te spreken maar van de Waals-Brusselse natie, la nation Wallo-Bruxelloise. Een totaal nieuw en wat ons betreft gevaarlijk begrip, want het wordt nu duidelijk dat aan de overkant niet meer in termen van gewesten en gemeenschappen wordt gedacht en dus in termen van Belgische staatshervormingen tussen gewesten wordt gedacht maar in termen van een staatsvormend concept, van de Waals Brusselse natie.

 Benoit Lutgen ging in zijn nieuwjaarstoespraak nog een stap verder : zelfs de nazi's waren in hun berekeningen voorzichtig toen ze niet meer dan een duizendjarig rijk voor zichzelf zagen weggelegd want volgens Lutgen zijn de banden tussen Brussel en Wallonië niet duizendjarig maar ik citeer "eeuwigdurend".

Langs Vlaamse kant staat er tegenover dit alles niets.

Terwijl dus de politieke partijen in Vlaanderen, als een stelletje spierloze en tandenloze amateurs, het voorlopig niet verder geschopt hebben dan wat wederzijds gemekker over de precieze inhoud van het begrip confederalisme, zijn de Franstaligen tot de tanden gewapend en hanteren ze begrippen die duidelijk laten zien dat ze klaar zijn voor de confrontatie en zowel strategisch als tactisch mijlen ver voorop zijn- op de Vlaamse zwakkelingen. Zij hanteren begrippen die duidelijk laten zien dat de staathervorming die langs Vlaamse kant gevraagd wordt (en in wezen doet het er weinig toe of die er een mini of een maxi confederalisme wordt gevraagd) dat die staatshervorming enkel en alleen op Franstalige voorwaarden zal kunnen plaatsvinden. De Franstaligen laten immers zien dat ze een alternatief hebben als de staatshervorming hen niet aanstaat.

Wij van het Vlaams Belang vragen vandaag dat ook Vlaamse partijen zouden laten zien dat er voor een Belgische staatshervorming die Vlaanderen niet aanstaat het alternatief van een definitieve boedelscheiding klaar kan staan. De Franstaligen boezemen de lamme Vlaamse partijen aan alle onderhandelingstafels al jaren angst in met de scheiding van België en halen zo telkens hun slag binnen. Wij vragen dat de rollen zouden omgekeerd worden.

Kortom : het alternatief van een Ordelijke Opdeling van België mag niet langer een doembeeld zijn maar moet een politiek project worden. Vrijheid in plaats van de gevangenis. Vrijheid in plaats van staatshervormingen. Vrijheid in plaats van confederalisme. Vrijheid in een onafhankelijk Vlaanderen.

En dus vrienden, het is in die politieke context dat ik hier vandaag, aan het begin van het jaar waarin wij meer dan ooit de onafhankelijkheidpartij van Vlaanderen willen en zullen worden ons project voor Brussel wil lanceren. Vandaag stellen wij aan Vlaanderen en aan Brussel ons hoofdstad-manifest voor. Want nog al te lang en al te veel horen wij dat de optie "Vlaamse Onafhankelijkheid" zogenaamd onmogelijk is omwille van Brussel. Welnu : volgens ons is de reden voor die redenering simpel. Er is geen strategie en er is geen denkschema aan Vlaamse kant in verband met Brussel. Er is geen visie op hoe of wat en Brussel zal verder wegzinken in de immigratiegrage politieke handen van Onkelinx en consoorten als Vlaanderen niet tijdig wakker wordt en Brussel inpast in een Vlaams aanbodmodel.

Onze Brusselstrategie is er een van stapsgewijs evolueren naar een in de economische realiteit ingepaste natuurlijke hoofdstad van het omringende Vlaanderen. Wij bepleiten een flexibele strategie die de Vlaamse onafhankelijkheid los ziet van een onmiddellijke of voorafgaande oplossing van de Brusselkwestie maar die wel uitgaat van het feit dat Vlaanderen hier zijn hoofdstad heeft en zal behouden. De rest is visie : Brussel moet een aanbod krijgen dat de Brusselse identiteit respecteert maar Brussel integreert. Geen Brusselse stadstaat onder een of andere PS- of FDF-commandante, maar een hoofdstedelijk stadsgewest dat toekomst ziet in een genormaliseerde verhouding met wie de rekeningen betaalt : namelijk Vlaanderen en de onafhankelijke Vlaamse republiek.

Brussel heeft Vlaanderen nodig, maar Vlaanderen heeft ook Brussel nodig. Kan Vlaanderen zonder Brussel , Waarschijnlijk wel maar het zou een onvergeeflijke fout zijn. Ja Brussel, maar niet tot iedere prijs.

Samengevat : wij zijn geen voorstanders van confederalisme voor Belgie, maar wel voor Vlaanderen en Europa, wel voor Vlaanderen en Nederland en wel voor Vlaanderen en Brussel. Wij staan voor een Vlaamse strategie die gericht is op een goede verstandhouding en op goede afspraken met de Brusselse Franstaligen.

Goede vrienden,

Vanaf nu vindt u de basisfilosofie en onze visie op de verhouding tussen Brussel en het Onafhankelijk Vlaanderen in het Hoofdstad-manifest dat wij vandaag voorstellen.

Toen wij begonnen samen met onze Brusselse vertegenwoordigers van het Vlaams Belang dit hoofdstad-manifest op te stellen, hadden wij de ambitie om Brussel weg te halen uit de afkeer die in Vlaanderen bestaat voor deze stad. Niet alleen de stad van de bureaucratie en van de Franstalige dominantie en arrogantie, maar ook de stad van de hopeloze immigratie, de uit de hand gelopen verloedering en de stad misschien wel de Europese hoofdstad van het islamextremisme. De stad ook van agressie, onveiligheid en onleefbaarheid en de stad van bouwkundige wansmaak en van ecologische verstikking. Dat Brussel lag voor ons op tafel, als een groot probleem waar Vlaanderen best en liefst zo snel mogelijk zich van af zou willen maken.

Maar ! Het is niet omdat wij jarenlang geminoriseerd zijn door sociale druk en massale inwijking, dat we mogen worden weggeveegd. Want al is Brussel nog nauwelijks van ons, het is òòk van ons.

Ik ben dan ook blij te mogen zeggen dat we met dit hoofdstad-manifest niet een in dagjespolitiek vastgeroest stappenplan maar een strategisch toekomstbeeld hebben kunnen schetsen dat optimisme, daadkracht en een visie op papier zet. Wie dit document rustig doorleest weet en voelt dat er vanaf vandaag langs Vlaamse kant voor Brussel een uitweg is. Een uitweg uit de impasse. Een uitweg uit het Belgische labyrint. Die uitweg kijkt niet meer naar het zuiden, naar Luik, en Namen en Parijs maar die uitweg kijkt naar waar welvaart en welzijn vandaan komen namelijk naar Vlaanderen. Vanaf vandaag is er langs Vlaamse kant een antwoord.

Vrienden,

Amerika is begonnen met een Declaration ofIindependance : een kort maar duidelijk document dat de basis legde voor al de latere oplossingen. Dat is wat wij als eerste partij in Vlaanderen aan het begin van dit communautaire jaar willen doen. Hoop geven voor Brussel. Een toekomst geven voor Brussel. En van daaruit, àls onafhankelijkheidspartij van Vlaanderen, niet beangstigd maar geïnspireerd en aangevuurd door al het Franstalig verbaal geweld hier om ons heen, de eindsprint inzetten die ons in 2014 datgene oplevert waar het de stichters van onze partij destijds allemaal om te doen was : de onafhankelijke staat Vlaanderen !

Tot zover vrienden, deze toespraak, waarin ik niets over het cordon sanitaire en ook niet over een heel ander en veel interessanter onderwerp "Denderleeuw" gezegd heb. Voor Denderleeuw verwijs ik - in ons Vlaams Belang zijn, in tegenstelling tot in alle andere partijhoofdkwartieren die daar betrokken zijn, in ons Vlaams Belang zijn begrippen zoals "lokale autonomie" of zoals "respect en vertrouwen" geen loze begrippen. Voor Denderleeuw verwijs ik dus enkel naar de kalmte, de rechtlijnigheid en de vaste wil om te slagen van onze lijsttrekker daar ter plaatse Kristof Slagmulder. Geef hem en zijn ploeg een warm applaus.

Ik wens u voor de rest allemaal een gelukkig en actief 2013 en een goede gezondheid. Hou Zee !

Column

Wilt u op de hoogte blijven van mijn initiatieven en de column die ik regelmatig verspreid, abonneer u dan door een bericht te sturen naar info@gerolfannemans.org met de vermelding van het e-adres waarmee u zich wil inschrijven. Uitschrijven kan via hetzelfde adres.

***

***

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

20-01-2013 om 13:38 geschreven door digitalia  

***

4

***

Ter zake :

Door Iskander, de Persdienst van Dr.Mathias Storme

***

Wanneer ondraaglijk lijden een sociale constructie wordt

15-01-2013 - Filip Buekens - de morgen

***

Euthanasie zit op een hellend vlak. Dat is geen conservatief-katholieke fictie, maar een reëel gevaar, waarschuwt Filip Buekens, filosoof aan de Universiteiten van Tilburg en Leuven.

***

Het euthanasiedebat is weer volop op gang. Begin december maakten de Franstalige socialisten bekend dat ze de wet willen uitgebreid zien tot degeneratieve mentale aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer. Even later werd bekend dat een vrouw euthanasie kreeg wegens ondraaglijk psychisch lijden, zonder dat haar zoon daarover ingelicht werd (DM 5/1). De wet schrijft immers niet voor dat volwassen kinderen daarbij moeten geraadpleegd worden, wat uiteraard past in het mensbeeld achter de wet: elk individu moet in alle vrijheid, en zelfs vooraf, kunnen beslissen of en wanneer, onder welke omstandigheden, hij of zij voor euthanasie in aanmerking komt.

Derde feit: twee eeneiïge tweelingbroers hebben vorige maand samen euthanasie gevraagd en gekregen. Ze waren allebei doof en ze gingen ook blind worden (DM 14/1). Het idee dat ze dan niet meer met elkaar zouden kunnen communiceren, vonden ze ondraaglijk, waarop ze samen uit het leven stapten. Hun situatie werd door henzelf en door de dokters van het UZ Brussel als voldoende uitzichtloos beschouwd om op hun wens in te gaan. Op 14 december werd de dubbele euthanasie in het ziekenhuis uitgevoerd. Zonder een zweem van ironie schreef een krant zelfs dat het hier om een wereldprimeur zou gaan, zoals er wel meer 'medische primeurs' in onze ziekenhuizen plaatsvinden.

De impact van deze beslissing mag echter niet onderschat worden: een wet die bedoeld was om ondraaglijk lijden in de terminale levensfase te verhinderen, wordt gezien als een eerste stap in de richting van totale zelfbeschikking, en het is telkens de eigen keuze die de doorslag moet geven. Bestaat hier niet het gevaar dat euthanasie wordt opgetrokken tot een optie voor jongeren die, verwikkeld in psychische problemen, suïcidale neigingen ontwikkelen? Tot een optie voor, bijvoorbeeld, autisten die geen perspectief op zichzelf en de ander kunnen ontwikkelen? De voorstellen werden al geopperd.

Elke sociaal psycholoog herkent meteen wat hier aan de hand is: wanneer diegenen die de wet verruimd willen zien, doelbewust de grenzen aftasten, worden nieuwe behoeften gecreëerd, waardoor euthanasie van een precaire beslissing tot banaal instrument wordt om onze sentimentele afkeer van lijden, in feite een zeer recent cultureel fenomeen, kracht bij te zetten.

Veel psychiaters en psychologen hebben er terecht op gewezen dat mensen vaak denken en gaan handelen naar de identiteit die hen vanuit een sterke autoriteitspositie wordt toegeschreven en toegekend: wanneer medische autoriteiten personen in zeer precaire situaties systematisch als ondraaglijke lijders gaan benoemen, en daardoor de categorie van de ondraaglijke lijder gaan creëren, zullen velen zich onvermijdelijk ook gedragen naar die toegeschreven identiteit.

Ondraaglijk lijden is geen beschrijving meer. Het wordt een sociale constructie. Het fenomeen is bekend vanuit de psychologie: wanneer artsen ADHD (of vroeger: hysterie) 'ontdekken', gaan mensen zich steeds meer naar de criteria gedragen en zo wordt een nieuwe 'ziekte' gecreëerd, waarvoor 'oplossingen' gevonden moeten worden. De minst kwetsbaren - de artsen, beleidsmakers en talloze opiniemakers die het debat bewust in de 'correcte' richting willen sturen - achten zich ongetwijfeld boven dat effect verheven, maar ze zien vanuit die vermeende autonomie niet, of veel te weinig, die reële sociale consequenties.

Dit kringloopeffect, waarop ook door de filosoof Michel Foucault gewezen wordt in de context van stigmatiseringsprocessen in de psychiatrie, kan op zijn beurt tot nog meer en nog verdere oprekking van euthanasie leiden, en daarvan zijn de gevolgen niet te overzien. Een wet die dus bedoeld was om een praktijk te legaliseren die al eeuwenoud is en met de nodige taboes en hypocrisie omgeven werd om dit soort sociale fenomenen te vermijden, doet wat voorspeld werd: er wordt een nieuwe identiteit gecreëerd en aan die identiteit wordt, zoals te verwachten en te voorzien was, immense rechten ontleend. Het is verbazend dat psychologen die zo intens hameren op het gecreëerde karakter van onze identiteit, aan dit aspect van het euthanasiedebat voorbijgaan.

Het hellend vlak is geen fictie uitgevonden door katholieke conservatieven (ik bespaar u de scheldwoorden, u vindt ze ongetwijfeld op de internetfora). Het is een reëel gevaar. Een nieuwe identiteit - die van de ondraaglijke lijder, zonder andere opties - wordt, eens toegekend en geaccepteerd, tot stigma waarmee, letterlijk, niet meer te leven valt. "In deze persoon hoeft niet meer geïnvesteerd te worden." Diegenen die zichzelf onder invloed van de immense mediadruk als ondraaglijk lijdenden gaan identificeren, zijn vaak juist de meest kwetsbaren in onze samenleving die zich aan dit proces niet kunnen of durven onttrekken.

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

19-01-2013 om 15:53 geschreven door digitalia  

.

.

Populisme rijmt best met socialisme

Maar dat waren de samenzweerders voor ’t gemak even vergeten

***

19-01-2013 om 13:25 geschreven door digitalia  

***

Als het abnormale normaal geworden is,

Dan is – logischerwijze – het normaal ook abnormaal.

***

***

Ter zake :

Geachte geadresseerden,

Hier een waarschuwing voor jullie en voor vele anderen wellicht. Er worden op dit moment veel sleutelhangers, stickers en hangertjes voor in de auto uitgedeeld bij tankstations. Zogenaamd gratis.

Neem deze niet aan, er zit een chip in verwerkt. Criminelen volgen je vanaf het

tankstation naar huis en kunnen zo op deze manier te weten

komen wanneer je niet thuis bent.

Ze kunnen jou dus in je eigen auto volgen via de chip wanneer je weer naar huis komt. En zo kan de crimineel weer op tijd uit jouw huis vertrekken.

Volgens de politie zit er een chip in verwerkt en is dit het werk van Roemenen. Een nieuwe vorm van criminaliteit.

Deze spulletjes dus niet aannemen.

Kopieer deze mail en laat het zoveel mogelijk mensen weten.

Met vriendelijke groet,

Mevr. J. (Jeanette) Joustra-Vos

Strafgriffie Rechtbank

Administratie commissies van toezicht

P.I. Vught, P.I. Grave en P.I. Maashegge

telefoon     : 073-6202572

faxnummer: 073-6202583

***

Robert Redford wil debat over geweld in films

18/01/13, 20u27  − Bron: belga.be

***

De acteur en regisseur Robert Redford (76) vraagt een debat over geweld in films. "Ik denk dat het al lang nodig is om dit debat te voeren", aldus Redford op een persconferentie bij de start van Sundance, het door hem opgerichte filmfestival voor onafhankelijke producties. .

Redford zei de afgelopen tijd veel films gezien te hebben, die wapens in een positieve context plaatsten. "Denkt mijn branche soms dat wapens films helpen verkopen? Ik denk dat het de moeite waard is om die vraag te stellen." Sinds de dodelijke schietpartij in een school in Newtown, waar 20 kinderen om het leven kwamen, wordt in de Verenigde Staten hard gediscussieerd over de toegang tot wapens.

Oorzaak & gevolg

 Zijn collega Arnold Schwarzenegger (65) verdedigt dan weer de vele schietpartijen in zijn nieuwe film 'The Last Stand': "Natuurlijk moeten we ons bij onze films afvragen hoe we geweld tonen. We mogen echter oorzaak en gevolg niet verwisselen. Geweld gebeurt volledig onafhankelijk van films", aldus de voormalige gouverneur van California in het zaterdagmagazine van de Duitse krant Kölner Stadt-Anzeiger. "Arnie" stelt zijn nieuwe film maandag in Keulen voor. "De mensen moeten gewoon achterover leunen en genieten van de schietpartijen en gevechtsscenes."

 Tot en met 27 januari staan op het Sundance Filmfestival 113 films en documentaires uit 32 landen op het programma. De film 'Jobs' over Apple-stichter Steve Jobs, met Ashton Kutcher in de hoofdrol, sluit het festival af.

***

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

19-01-2013 om 13:07 geschreven door digitalia  

***

Herinnering aan de Jaren ‘30

Terwijl de Coiburger Leopold III  op de koffie was in Berchtesgaden, Wallonië leefde van de economische collaboratie en ondertussen dapper meewerkte aan de oorlogs-inspanningen van Hitler Derde Rijk….

***

Ter zake :

Rudy Demotte: "2013 wordt cruciaal jaar voor Wallonië"

18/01/13, 18u31  − Bron: belga.be

***

Het jaar 2013 wordt cruciaal voor Wallonië. Dat zei minister-president Rudy Demotte (PS) bij zijn nieuwjaarswensen aan de sociale en economische krachten. "We moeten snel handelen want de economische noodzaak is er en ik vrees dat de publieke opinie niet beseft welk risico we lopen", aldus Demotte, die verwees naar de economische crisis, gecombineerd met de geleidelijke afbouw van het nationale solidariteitsmechanisme naar 2020. .

Demotte riep op tot een "extreem agressief beleid", waarbij bepaalde taboes moeten sneuvelen, onder meer in het onderwijs. De gewestelijke sociale partners moeten samen actie voeren met het oog op 2020: "De uitdagingen zijn eenvoudig: sociale vrede in ruil voor jobcreatie, sociale vrede in ruil voor het creëren van toegevoegde waarde."

 De regeringsleider wees erop dat de heropstanding van Wallonië volop bezig is: sinds 2008 is het bbp sneller gestegen dan in de andere gewesten; tussen 2000 en 2009 zijn er netto 96.000 jobs bijgekomen; sinds 2000 zijn er voor bijna 8 miljard euro aan buitenlandse investeringen naar Wallonië gevloeid.

 Demotte zei nog dat de Walen niet bevreesd moeten zijn door de bevoegdheidsoverdrachten die in de zesde staatshervorming voorzien zijn. "Telkens men ons vraagt om nieuwe bevoegdheden uit te voeren, hebben we toegevoegde waarde gecreëerd", aldus nog Demotte

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

19-01-2013 om 10:50 geschreven door digitalia  

.

Zij zullen het zich nog lang herinneren

.

En wij zullen hen daatoe gaarne behulpzaam zijn

***

18-01-2013 om 22:02 geschreven door digitalia  

***

Dit is nog wel geen D-mark

Maar samen zouden wij al een heel stuk onderweg zijn….

***

Ter zake :

EEN GOEDE KRANT BEHOUDT ZIJN KLANK

(Willem Schoonen, hoofdredacteur Trouw)

***

Peter Vandermeersch is de huidige hoofdredacteur van de Nederlandse krant NRC-Handelsblad, ooit een vlaggenschip wat kwaliteit en berichtgeving betreft. Sinds hij daar de baas is gaat die krant elke dag in oplage (lezers/abonnees) achteruit. Maar niet alleen de oplage vermindert, ook de kwaliteit van NRC-Handelsblad is nog maar een afgietsel van wat ze vroeger was...

Vandermeersch was de knaap die het gezicht en de inhoud van de Vlaamse krant De Standaard in een mum van tijd ondersteboven gooide: weg met het embleem AVV-VVK, weg met het katholiek zijn van de krant.

Vandermeersch verschijnt regelmatig blufferig, pronkerig bij Pauw en Witteman en/of De Wereld Draait Door om daar te vertellen dat zijn krant vooruitgaat. In Nederland is er slechts één krant die geen oplageverlies heeft: dat is Trouw, een uitstekend dagblad dat onlangs zelfs een prijs kreeg als ‘mooiste krant van Europa’. Het is een plezier - of je het er nu mee eens bent of niet - om dat dagblad te lezen.

NRC-Handelsblad plaatst regelmatig advertenties voor hun krant in andere kranten. Dat mag en dat kan. Omgekeerd blijkt dat niet het geval te zijn. Trouw maakte een paginagrote advertentie. Daarin meldde Trouw dat zij die prijs gewonnen hadden en zij maakten de lezers attent op het feit dat wie niet meer tevreden was met de inhoud en vormgeving van NRC-Handelsblad eens een Trouw moest kopen.

Goede advertentie. Maar NRC-Handelsblad weigerde die aankondiging. Kleingeestigheid is altijd al een kenmerk van Vandermeersch geweest.

Willem Schoonen, hoofdredacteur van Trouw, verwoordde het in die advertentie als volgt:

‘Mocht u abonnee zijn van NRC en dit exemplaar van Trouw bij toeval in handen hebben, bekijk deze krant dan eens goed. De inhoud, de vormgeving en vooral de toon zullen u bevallen, zeker als u tot de NRC-lezers behoort die vinden dat hun krant te onrustig is geworden, te springerig, en meer gespitst op effect en verkoop dan op kwaliteit en inhoud’.

Willem Schoonen verwijst in zijn ‘Brief van de hoofdredactie’ dat de toon van de krant is veranderd. En hij staaft dat o.m. met de historicus Geert Mak, ook medewerker aan NRC die in een open brief in het communistische De Groene Amsterdammer stelde: ’Een goede krant is een publiek goed, een verbond tussen redactie en lezers...Dat heeft alles te maken met de taal waarin de redactie tot haar lezers spreekt, de smaak en stijl van inhoud en vorm: een systeem van tientallen jaren ervaring, tradities, normen en waarden, dat zich langzamerhand heeft gevormd’...

Bert Klei, redacteur en columnist van Trouw verwoordde het zo: ‘De redactie van Trouw is als het Concertgebouworkest: musici gaan en musici komen, maar de klank van het orkest blijft dezelfde’…

Hier ligt eveneens de reden waarom de oplage van Gazet van Antwerpen gekelderd is van 250 000 exemplaren naar amper 70 000 en de daling is nog niet ten einde: de huidige redactie blijft hardnekkig een koers volgen die de lezers niet neemt. Jammer.

Hadden wij in Vlaanderen maar een kwaliteitskrant.

Bert Murrath,

hoofdredacteur 't Scheldt

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

18-01-2013 om 18:27 geschreven door digitalia  

***

Deze bergen zijn ook niet uit de lucht komen vallen

En toch reiken ze naar de hemel

***

Ter zake :

DEN BART

Hoe aanwezig Bart de Wever de laatste jaren in de media was, zo afwezig is hij als burgemeester van Antwerpen.

Op de VOKA-receptie in de Zuiderkroon liet hij de 900 aanwezigen hongeren naar zijn komst. Zelfs Kris Peeters maakte eventjes een binnen en buiten-bezoekje bij de Antwerpse ondernemers.

In 2006 nam Patrick Janssens de eed van de schepenen af in de districten. Dit keer moest telkens de aftredende voorzitter van de districtsraad die taak vervullen.

In Borgerhout, gemeenzaam ‘Klein Korea’ genoemd, is dat wellicht nog begrijpelijk.

In het district Antwerpen, waar de Koerdische kapoen Zuhal Demir het roer in handen kreeg, werd dat door meerdere aanwezigen zeer betreurd. Verscheidene journalisten jammerden op hun facebook over het afschaffen van de ‘Staat van de Stad’, een nieuwjaarsreceptie voor het middenveld van bewonersverenigingen en sociale organisaties. Er zou toch niets te melden zijn geweest, klinkt het vanuit het stadhuis. Dat was net de bedoeling: een receptie waar niets officieels te melden valt biedt net alle tijd voor uitwisselingen. Ook de Bakkersbond kon met haar worstenbroden en appelbollen de burgemeester niet lokken. ‘Waar is ‘den’ Bart?’ is een veelgehoorde verzuchting.

Tijdens de nieuwjaarsreceptie op de Grote Markt verscheen hij in smoking met strik alsof hij in een poppenkast meespeelde. Misschien ervaart hij zijn nieuwe rol met sjerp en al als ietwat potsierlijk, maar uitgerekend hij moet toch beseffen dat brood en spelen niet om mee te lachen zijn.

Bij de installatie van de OCMW-raad ging hij dan weer wel 2 uur lang het handje van voorzitster Liesbeth Homans vasthouden. Er was een tijd dat hij haar pen moest vasthouden bij het indienen van wetsvoorstellen. Gaan we nu ons hart moeten vasthouden dat ‘den’ Bart zijn goesting niet verliest? Er wordt beweerd dat hij al stevig gezucht heeft bij de gigantische papierberg die hij ambtshalve moet ondertekenen.

Gelukkig heeft hij de holle slogan dat de stad van iedereen is inmiddels naar de prullenbak verwezen en belette hij enkele islamitische keuterboeren dat ze de Turnhoutsebaan in Borgerhout verkankerden tot het kalifaat hunner dromen.

Helaas bleek tijdens de nieuwjaarsreceptie van de Antwerpse Balie dat hij door een aantal kwetterende parketparkieten nog niet voor vol wordt aangezien. Buitenkomen dus.

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

18-01-2013 om 17:28 geschreven door digitalia  

.

En wat meer is…..

Na vele jaren (uit armoe) zonder nutsvoorzieningen, laat alles voorzien dat daarenboven de Flamins nu ook terug zijn….

***

18-01-2013 om 12:13 geschreven door digitalia  

***

Vrijdag 18 januari

Zon 8u36-17u11

H Sulpicius van Tongeren

***

De baard :  kracht van verandering.

Poll : alle voorgaande koningen hebben een (ruiter)standbeeld. Ziet U dat ook gebeuren voor de huidige koning? En voor evl volgende, de gevechtspiloot?

***

Ter zake :

"Om de zoveel tijd worden de kunsten met een 'zwartboek' geconfronteerd"

18/01/13, 08u02  − Bron: De Morgen

***

Om de zoveel tijd krijgen de kunsten een waslijst beschuldigingen voorgeschoteld. Het debat heeft nood aan diepgang en helderheid, vindt Guy Cassiers. Cassiers is artistiek leider van het in Antwerpen gevestigde Toneelhuis, het grootste theatergezelschap uit Vlaanderen. .

Het 'witboek' roept de kunstenaars en de kunst instellingen op om duidelijk te zeggen waar ze voor staan. Het wil de eigen onafhankelijke plek van de kunsten in de samenleving benadrukken

Mijn voorstel om een 'witboek voor de kunsten' samen te stellen, heeft de voorbije dagen tegenstrijdige reacties losgemaakt; van steunbetuigingen tot oproepen, van Bart Eeckhout bijvoorbeeld (Het dovemansgesprek over het nut van de kunsten, DM 16/1), om het toch maar niet te doen. Ik wil van de gelegenheid gebruikmaken om het initiatief te verduidelijken.

Het 'witboek' is geenszins bedoeld als een 'knieval' of een 'handreiking' naar de politiek. Bijna alle voorstellingen die ik sinds 2006 in Toneelhuis maakte - van Mefisto for ever tot de drie delen van De man zonder eigenschappen - zijn kritische analyses van die politieke macht. Het 'witboek' is evenmin een rechtvaardigende verontschuldiging voor het feit dat we als kunstensector met geld van de overheid werken. Het 'witboek' probeert al evenmin 'verzoening' tot stand te brengen. Verzoening waartussen trouwens? Het 'witboek' is wellicht niet eens een 'gesprek' of een 'dialoog' in de betekenis die de mediaberichtgeving over dit initiatief eraan toekent.

Wat wil het dan wel? Het 'witboek' wil diepgang en helderheid aan de discussie geven. Het streeft geen compromis na, geen water bij de wijn. Het roept de kunstenaars en de kunstinstellingen op om duidelijk te zeggen waar ze voor staan. Het 'witboek' wil de eigen onafhankelijke plek van de kunsten in de samenleving benadrukken en affirmeren. Het wil helder maken dat onder de term 'kunst' een zeer rijke, gediversifieerde, zelfs contradictorische inhoud schuilgaat.

Ik heb in Vlaanderen tevergeefs gezocht naar kunstenaars die elitaire en hermetische kunst maken die alleen maar toegankelijk is voor een kleine groep insiders. Ik heb tevergeefs gezocht naar kunstenaars die zich bewust buiten of zelfs boven de maatschappij plaatsen. Ik heb tevergeefs gezocht naar kunstenaars die alleen maar doen wat ze zelf graag willen doen, zonder enige verantwoording af te leggen en dat - als klap op de vuurpijl - met geld van de belastingbetaler. Toch is dat een beeld van de kunstenaar en van de kunst dat vanuit een bepaalde hoek steeds vaker in het publieke debat gelanceerd wordt. Als er iets wereldvreemds is, dan wel dit beeld dat geen enkel band heeft met waar het in de kunsten werkelijk om gaat.

Ondanks zijn mondigheid blijkt de kunstensector een sector die makkelijk in het defensief gedrongen wordt. Om de zoveel tijd worden de kunsten met een 'zwartboek' geconfronteerd. Ze krijgen een lange lijst van beschuldigingen voorgelegd. Ikzelf - en ik denk dat ik hier in naam van vele kunstenaars en kunstinstellingen spreek - herken me niet in die beschuldigingen en in dat negatieve beeld dat van de kunstensector wordt opgehangen. Als er een sector is die zich doet opmerken door creativiteit, verbeelding, nieuwe ideeën, verrassende vormen van communicatie, lokale en internationale dynamiek... dan wel de kunstensector. Waarom duikt dat negatieve beeld dan steeds opnieuw op? Is het mogelijk dat we ons als sector niet voldoende affirmeren? Dat we niet voldoende duidelijk zeggen waar we voor staan? Zijn we nog steeds een grote onbekende waarover veel misverstanden en vooroordelen bestaan? Zou het kunnen dat we zelf niet voldoende wijzen op de belangrijke plek die de kunsten in de samenleving innemen? Op de verbeelding die ze genereren? Op de schoonheid, de ontroering, de meditatie, de spanning, de humor, het amusement, de kritische houding, het engagement, de provocatie, de subversie, enzoverder. Is het niet tijd dat we zelf meer gaan wijzen op de aandacht die de kunsten hebben voor de traditie en het erfgoed, en tegelijk ook voor het nieuwe, en ja dus ook voor het onverwachte, het ongewone, het experiment, het ongemakkelijke? En zelfs aandacht voor de mislukking, voor het besef dat er vooral uit mislukkingen kan worden geleerd.

 Misschien moeten we zelf meer wijzen op het ruime en gevarieerde publiek dat we gezamenlijk bereiken. Op de cruciale rol die we spelen in het onderwijs en in de emotionele en intellectuele vorming van de jongeren. Op onze aanwezigheid in de openbare ruimte. Op onze rol in het werpen van een brug tussen het verleden en het heden, het heden en de toekomst. En waarom niet - al zijn het niet onze eerste preoccupaties - op onze functie in de citymarketing en op onze bijdrage tot de plaatselijke economie en de werkgelegenheid.

Contradictorische meningen

Ik heb mijn oproep in de eerste plaats tot de collega's uit de artistieke sector gericht. Ik hanteer met opzet een brede definitie van het woord kunst: van de literatuur tot de architectuur, van de beeldende kunsten tot de podiumkunsten, van erfgoed tot de amateurkunsten. Een 'witboek' - of hoe het ook mag heten - is geen overbodige oefening in reflectie en verwoording. Dat is trouwens een oefening die iedere instelling en iedere kunstenaar die subsidie aanvraagt op geregelde tijdstippen moet doen. Die oefeningen blijven nu binnenskamers. Ook vele studies over de effecten van kunst raken niet verder dan de boekenkasten van de professionals. Een 'witboek' is een instrument om daarmee op een originele manier een breder publiek te bereiken. Het geeft artistieke instellingen en kunstenaars de gelegenheid om te discussiëren rond een gezamenlijk initiatief. Dat daarbij veel meningen en hopelijk contradictorische meningen op tafel komen te liggen, is alleen maar gezond.

Consensus is geen streefdoel. Hoe dat boek er moet uitzien en welke andere initiatieven daarmee verbonden kunnen worden, is de inzet van het gesprek. Diversiteit en veelstemmigheid zijn trouwens altijd al de kracht geweest van de kunsten. Het 'nut' van kunst kan niet berekend worden. De intellectuele en emotionele impact van een ontmoeting met een roman, een film, een muziekstuk, een dansvoorstelling... valt niet te becijferen, maar er kan wel iets over gezegd worden. Zoals de Amerikaanse filosofe Martha Nussbaum, die de Amerikaanse rechters oproept om naast wetteksten ook romans te lezen omdat ze dan over meer mensenkennis zullen beschikken en rechtvaardiger zullen oordelen. Of zoals Vincent van Gogh die in een van zijn laatste brieven aan zijn broer Theo zegt dat sommige van zijn schilderijen "zelfs in de ontreddering hun kalmte behouden". Ik stel me alvast een 'witboek' voor met dat soort verhalen.

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

18-01-2013 om 11:53 geschreven door digitalia  

***

Een putje in het zand maken met zand,

Om er een water-reservoir van te maken.

***

***

Ter zake :

Eiland voor energie voor de kust van Wenduine

donderdag 17 januari 2013 om 08u53

Krant van West Vlaanderen.

***

De concrete invulling van het Marien Ruimtelijk Plan van minister van de Noordzee Johan Vande Lanotte (SP.A) neemt stilaan concrete vorm aan.

Dat Vande Lanotte werkt aan een Marien Ruimtelijk Plan, zeg maar een Ruimtelijk Uitvoeringsplan voor de elfde provincie, de Noordzee, is niet nieuw. Vande Lanotte liet weten wat daar allemaal in zal komen te staan.

Nieuwe internationale vaarroute

De minister zet in op vier punten. Vooreerst wil Vande Lanotte de Westpitroute intekenen als een Internationale vaarroute. Voor Zeebrugge wordt er ook gedacht aan de LNG-schepen die zullen toenemen met de komst van een tweede steiger. Er is ook reservering voor een uitbreiding van de Haven. Ook de windmolenparken moeten een duidelijke plaats krijgen, met een kader voor aquacultuur.

Eiland om energie op te slaan

Het tweede punt versmelt in het derde punt, namelijk de offshore-energie, waarvoor een hoefijzervormig eiland zou worden opgetrokken om overtollige energie op te slaan. Dat eiland zou komen op een drietal kilometer in zee en tien meter boven de zeespiegel uitsteken. Ook hier zou er rekening worden gehouden met de natuur, met een broedplaats voor sternen en mantelmeeuwen.

Het laatste aandachtspunt is natuur en visserij, dat zich vooral ent op het natuurgebied, de Vlaamse banken.

***

De slimmekes van de TeeVee schrijven het volgende :

"Het is een eiland in zand met een groot meer erin", legt Vande Lanotte uit. "'s Nachts als er te veel elektriciteit is, wordt het water uit het meer gepompt in zee. Als er 's ochtends veel nood is aan elektriciteit, vloeit het water weer in het meer en zo wordt elektriciteit gemaakt. Het is een soort kunstmatige waterval in zee."

***

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

17-01-2013 om 18:45 geschreven door digitalia  

***

Sfeerbeeld vacantie aan zee

Reisfolder uit de Moslim-landen…

***

Ter zake :

Ho's en bling-bling

15-01-2013 - Bart de Wever - de standaard

***

In 1983 publiceerde de geo-chemicus Jerome Nriagu een opmerkelijk artikel in het New England Journal of Medicine . Hij onderbouwde een hypothese die in populariserende historische werken al naar voren was gebracht: het Romeinse Rijk ging mede ten onder door loodvergiftiging. Omdat lood overvloedig aanwezig was en makkelijk te bewerken is, gebruikten de Romeinen het in bijna alles, van aquaducten tot kookgerei. Via water en wijn (gedistilleerd in vaten met loden elementen) kregen de Romeinen hoge dosissen lood binnen, met hersen- en leverschade tot gevolg. De onvruchtbaarheid en psychische afwijkingen bij de Romeinse elite die daaruit voortvloeiden, ondergroeven de machtsstructuren van het Romeinse Rijk, wat bijdroeg tot de ineenstorting ervan. Nriagu werd met de grond gelijk gemaakt. De gedachte alleen al dat concentraties lood er verantwoordelijk voor zouden zijn dat een wereldrijk ten onder ging, was toch te gek voor woorden. De uitstekende wetenschappelijke reputatie van Nriagu werd aan flarden geschoten en de man verkoos om niet op het thema door te werken.

Jammer, want nu, dertig jaar later, duikt de hypothese op dat de wereldwijde daling van de criminaliteit in de jaren 1990 en 2000 niet te danken zou zijn aan performanter politieoptreden of verbeterde sociaaleconomische omstandigheden, maar aan de afname van loodgebruik in benzine en verf.

In 1994 werkte de econoom Rick Nevin voor sociale huisvestingsprojecten in Amerikaanse steden. Daar stelde hij vast hoe loodverf een significant effect had op peuters, gaande van gedragsafwijkingen, mentale problemen tot ADHD. Hij breidde zijn onderzoek uit tot loodbenzine en stelde zo een correlatie vast tussen het gebruik van lood en criminaliteit. Van het moment dat men begon over te schakelen op loodvrije benzine, daalde het criminaliteitscijfer evenzeer. Net als Nriagu werd Nevin aanvankelijk weggehoond. Maar door jaren op dezelfde nagel te blijven kloppen, met groeiende steun vanuit academische kringen, wordt zijn conclusie steeds meer aanvaard als een plausibele hypothese.

 Ook deze krant wijdde er vorige week een, weliswaar lacherig, artikel aan (DS 9 januari) . Het lijkt er dus op dat we in de jaren tachtig nog niet rijp waren om kritiek ernstig te nemen op een product dat toen nog alomtegenwoordig was. Nu lood overal als ongezond wordt geweerd, zijn we klaar om het te linken aan criminaliteit en de ondergang van het oude Rome.

Misschien zal dezelfde logica blijken voor de link die gelegd wordt tussen het bovenmatig bekijken van gewelddadige games en films en ontsporend gedrag. Toen een journalist van het Britse Channel 4 Quintin Tarantino vorige week de vraag stelde naar een eventuele link tussen harde geweldsscènes in films en de recente moordpartijen in de VS, maakte deze met enkele krachttermen zeer duidelijk dat hij dat debat niet wenste aan te gaan. Er is geen relatie, punt. Of in Tarantino's subtiele bewoording: I'm shutting your butt down!

We zijn niet rijp voor kritiek op dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen en waarvan velen genieten. Ook Theodore Dalrymple mocht het ondervinden toen hij in zijn allereerste column voor deze krant met een typisch Brits hyperbolisme stelde dat ‘rockmuziek natuurlijk een van de oorzaken van misdaad is'. De brave man – als schietschijf niet geholpen door het feit dat ondergetekende weleens een boek van hem leest – kreeg gelijk progressief Vlaanderen over zich heen.

Maar kijk, twee onderzoekers van de universiteit van Utrecht komen met een opmerkelijk onderzoek over de relatie tussen muzikale voorkeur en criminaliteit. Zij volgden vijf jaar lang 300 jongeren en kwamen tot de conclusie dat de liefhebbers van hiphop, gothic en house onder hen later meer risico lopen op crimineel gedrag. Niet dat er een causaal verband bestaat tussen de twee, maar het is een proces van socialisatie binnen de vriendenkring en culturalisatie met de levensstijl die dergelijke muziek vooropstelt. In de jaren negentig was rap misschien nog een vernieuwende en aangename mengeling van humor en sociale kritiek, vandaag reikt het jongeren vooral het belang aan van dames van lichte zeden ( ho's ), geld en juwelen ( blingbling ) en het criminele bestaan om voorgaande te verwerven ( the thuglife ). Wie zichzelf culturaliseert met die boodschap, loopt het risico zijn culturele voorbeelden voor werkelijkheid te nemen en zich te bezondigen aan criminaliteit. Misschien is het dus goed toch wat langer na te denken vooraleer conservatieve cultuurkritiek af te schrijven als het gezeur van domme, wereldvreemde lieden.

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.

17-01-2013 om 14:16 geschreven door digitalia  

.

In Nederland laat men Di Jeanetto aan het woord

Over Tante Fabi

Met ondertitels….

Wanneer begint Vlaanderen met het aftellen?

***

17-01-2013 om 13:37 geschreven door digitalia  

***

Donderdag 17 januari

Zon 8u37-17u09

H Antonius, abt, patroon van de slagers en pachters

***

Vlaanderen: de toekomst

***

Ter zake :

76ste Vlaams Nationaal Zangfeest

zondag 3 maart 2013 - 14u30

Lotto Arena – Antwerpen

***

Na een bijzonder geslaagd jubileum-zangfeest kijken we tijdens deze 76ste editie voluit naar de toekomst en die toekomst heet Vlaanderen. Laat daar geen twijfel over bestaan. De oude Belgische recepten werken niet meer. De federale regering bewijst dit dagdagelijks en met verve. De uitdagingen die op ons afkomen, vragen een doortastend beleid. Een meerderheid in Vlaanderen vraagt dit ook, maar krijgt het tegenovergestelde. Hoelang nog? Onze welvaart en ons welzijn staan op het spel.

Vlaanderen staat niet alleen. Ook onder meer Catalonië en Schotland willen vooruit en zien onafhankelijkheid meer en meer als enig alternatief voor een falend federaal beleid. Een nieuwe wind waait door Europa en Vlaanderen heeft de keuze: blijven aanmodderen of resoluut kiezen voor zijn toekomst. Voor het ANZ is de keuze duidelijk.

Op naar de 100

De toekomst van het Zangfeest ziet er mooi uit. Het aantal aanwezigen stijgt jaar na jaar. Hierbij ook telkens heel wat jonge mensen die niet langer te beroerd zijn om zich complex loos te uiten als Vlaming. We kijken dus vol vertrouwen uit naar de 76ste editie in een tot de nok gevulde Lotto Arena met vanaf de eerste noot een unieke sfeer van samenhorigheid. De regieploeg heeft er opnieuw een mooi en strijdbaar Zangfeest van gemaakt waar het publiek zich de longen uit het lijf kan zingen en de batterijen kan opladen.

Eerbetoon Miel Cools

Miel Cools, één van de grondleggers en decennialang boegbeeld van het kleinkunstgenre in Vlaanderen, neemt dit jaar definitief afscheid van zijn publiek. Graag willen we hulde brengen aan de man die in 1966 als eerste kleinkunstzanger op het Zangfeest optrad en dit steeds is blijven doen, ook toen dit niet zo evident was. Geen mooiere manier om Miel te danken dan met het zingen van zijn liedjes. Moeilijk zal dit niet zijn, want liedjes als ‘Boer Bavo’, ‘De soldaat’ en ‘Houden van’ zijn intussen tot ons collectief geheugen, tot ons muzikaal erfgoed gaan behoren.

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k stralel joe, zei de bie””.

17-01-2013 om 12:00 geschreven door digitalia  

Woensdag 16 januari

Zon 8u38-17u08

H Titianus.

***

Nuttig kunstwerk in het antieke Rome

Duizenden jaren oud, maar nog altijd nuttig…

***

Ter zake :

Is dit dan het moment waarop wij afscheid moeten nemen van Bart De Wever als spraakmakende intellectueel? Aan zijn tactische gaven schort nog altijd niets, zo bewees hij ook deze week weer in alle mogelijke media. In zijn ongetwijfeld weer misbegrepen column in De Standaard (15/1) laat hij zich evenwel betrappen op het soort slordige redeneringen die een intellectueel onwaardig zijn.

In zijn column probeert De Wever nog maar eens het verband te leggen tussen hiphop - een muziekgenre dat volgens de N-VA-voorzitter louter nog 'dames van lichte zeden, geld en juwelen en het criminele bestaan om voorgaande te verwerven' bezingt - en crimineel gedrag bij jongeren. Niet dat gebrek aan kennis van de diversiteit van de hiphopcultuur moeten we de burgemeester van Antwerpen ten kwade duiden. Hiphop vernauwen tot gangstarap is een beetje alsof je de klassieke muziek inperkt tot de walskitsch van Johann Strauss. Soit, er zijn wellicht wel meer veertigplussers in Vlaanderen die gemist hebben dat de beste plaat van het voorbije jaar gemaakt is door een rapper (Frank Ocean) die uitkomt voor zijn homoseksualiteit.

Erger is dat De Wever een wat hijgerig geschreven en driftig overgenomen persbericht van de Universiteit van Utrecht aangrijpt om tot een ronduit foute conclusie te komen. Wie ook maar een blik op het bewuste universiteitsonderzoek werpt, leest nergens dat voorkeur voor bepaalde nichemuziek leidt tot (klein) crimineel gedrag. Wel stellen de onderzoekers dat die muziek vaker geliefd is bij jongeren die later de foute kant opgaan, en dat in sommige gevallen die voorkeur dus een voorspeller kan zijn van later onheil. Dat is een veel genuanceerdere stellingname.

Volgens De Wever komt dat door de 'culturalisatie' en 'socialisatie' van geweld in die muziekgenres (én films én games, want die komen uiteraard ook weer op dezelfde hoop terecht). Hij mag dat denken, maar hij mag de wetenschap niet misbruiken in zijn argumentatie, want dat academische bewijs is er namelijk niet. Hier betreedt hij het glibberige pad van de wetenschappelijke onwaarheid en de drogredenering.

Wat meer stoort dan die makkelijk te weerleggen denkfout - vergissen is menselijk - is de strategische planning waarmee ze gemaakt wordt. Opnieuw mist de voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen de kans om de diverse en inclusieve realiteit van cultuurbeleving in Vlaanderen te omarmen als maatschappelijke winst. Opnieuw wordt jongerencultuur met valse bewijsstukken geproblematiseerd als iets wat afwijkend en gevaarlijk is. Terwijl ook jongerencultuur natuurlijk gewoon deel uitmaakt van 'onze' Vlaamse cultuur, en soms zelfs leidt tot Vlaamse kunst.

Het lijkt geen toeval te zijn dat De Wever nu zo nadrukkelijk hiphop in het vizier neemt. Voor jonge, gekleurde stadsbewoners is hiphop een belangrijke cultuuruiting. De burgemeester van Antwerpen laat geen gelegenheid voorbijgaan om te suggereren dat 't Stad niet langer ook van hen is. Het criminaliseren van hiphop is een klap in het gezicht van het baanbrekende werk van bijvoorbeeld Sihame El Kaouakibi, die met haar urban dansschool 'Let's Go Urban' honderden jongeren zich artistiek laat ontplooien en in 2011 nog uitgeroepen werd tot Antwerpenaar van het Jaar. Het zijn heus geen jonge crimineeltjes die in die dansscholen worden opgeleid. In een andere eeuw zouden we urban dance gewoon volksdansen genoemd hebben.

We moeten niet op elke beledigende provocatie van Bart De Wever willen ingaan, maar deze kwestie is relevant nu tegelijkertijd Guy Cassiers van het Toneelhuis de hand reikt naar het nieuwe Antwerpse bestuur om in een witboek het maatschappelijke belang van kunst vast te leggen (DM 15/1). Guy Cassiers is behalve een groot kunstenaar ook een eerbaar man. Zijn doel om de kunsten weer boven het politieke gewoel van 'wij' en 'zij' te laten uitstijgen, is legitiem.

Toch is zo'n witboek geen goed en misschien zelfs een gevaarlijk idee. De dubbele agenda die Bart De Wever tot dusver in elk cultuurdebat gehanteerd heeft, zou een waarschuwing moeten zijn. Door je eigen belang te willen bewijzen stap je in een nutsdenken, waarvan voor de kunsten weinig heil te verwachten valt. De directe economische return van de Vlaamse kunst is al een keer in kaart gebracht. De steunpunten uit de kunstensector berekenden in 2011 dat elke euro subsidie anderhalve euro omzet genereerde. Een nuttige oefening om populistische praatjesmakers de pas af te snijden, maar het risico bestaat dat de kunsten zo zelf het debat over hun waarde verleggen naar het economisch-utilitaire. Met als gevolg dat in artistiek risico enkel nog geïnvesteerd wordt als er een garantie op winst is, in materiële of immateriële (trofeeën, uitnodigingen voor festivals, internationale lof...) zin. Dat is een armoedige visie op kunst.

Het ruimere belang van kunsten valt nog moeilijker te bewijzen. Het zal wel dat kunst verenigt, maar een performance waarbij toeschouwers een per een toegelaten worden, heeft evenzeer haar plaats in het kunstenlandschap als een première in een volle Bourla. Stap je De Munt binnen dan krijg je een vaak even actuele en relevante voorstelling te zien als in De Roma in Borgerhout. Toch móet kunst niet politiek relevant zijn. Kunst moet namelijk niets. Misschien is die unieke positie in onze samenleving, die tijdelijke ontsnapping uit de winstdwang, wel de belangrijkste maatschappelijke waarde van kunst.

Daarom: doe het niet, Guy. Het komt de democratische volksvertegenwoordiging zelf toe om haar bevolking uit te leggen waarom ze kunstenaars onze ondersteuning waardig acht. Ook als sommige van die kunsten - het weze hiphop of een conceptuele installatie - haar niet bevalt. En als ze in die kunst niet meer wil investeren, dat ze het dan ook zegt, zonder zich achter fout begrepen onderzoeken te verbergen.

Kunst is altijd een vorm van dialogeren, maar, beste Guy, laat je niet naïef verleiden tot een dovemansgesprek met bestuurders die een beperkt of voorbijgestreefd beeld op kunst en cultuur moedwillig misbruiken voor een electoraal doel. Probeer geen ivoren toren af te breken die nooit bestaan heeft. Want op het einde van de dag zal de populaire politicus vanop het kunstenveld dat hij deels kaalgeslagen heeft het volk toespreken en zeggen: zie, hier stond een ivoren toren. .

***

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k steek joe, zei de bie””.

16-01-2013 om 19:11 geschreven door digitalia