Elio Di Rupo a soumis une dernière offre. La galère ou lenfer : cest le choix cornélien qui semble offert au monde politique, si lon en croit lambiance détestable qui règne désormais au sein du groupe de négociateurs.
Par Béatrice Delvaux, rédactrice en chef du Soir
La galère ou lenfer. Cest le choix cornélien qui semble offert au monde politique, si lon en croit lambiance détestable qui règne désormais au sein du groupe de négociateurs.
Il était évident que les négociations pour cette grande réforme institutionnelle ne seraient pas une partie de plaisir et ne seraient pas réglées en deux coups de cuillère à pot. Mais elles ne devaient pas forcément devenir ce jeu de cache-cache dans lequel elles ont sombré depuis la fin de la semaine dernière.
Un accord de cette ampleur et de cette importance mérite quon y passe du temps, quon se bagarre, quon multiplie les pistes de solutions, quon défende bec et ongles ses impératifs, quon discute jusquau bout de la nuit. Mais il nimplique pas forcément ce jeu de dupes, où nombre de partis, les francophones et certains flamands, se demandent toujours deux mois après louverture des négociations, à quoi joue la N-VA. Bart De Wever et ses amis peuvent-ils enfin jouer le jeu, cadrer leurs demandes : négocient-ils une séparation sans le dire ? (Incroyable en fait quon en soit toujours à cette question).
La clarté vaut mieux quun processus qui mine la confiance, transforme la négociation en un piège et les négociateurs en dindons dune mauvaise farce.
Pendant ce temps, lusure fait son travail et un sentiment grandit, croissant chez des francophones qui petit à petit font leur deuil de leur Belgique. Et de se dire que si un accord par consensus devait être synonyme de mascarade et de jeu de dupes, alors vaudrait-il mieux franchement prendre lautre voie : la séparation, ou quelque chose dapprochant.
Que la N-VA ne se réjouisse pas trop vite. Si cette séparation ou son ersatz devenait plus quune hypothèse décole, elle ne se fera pas à ses conditions. Les francophones se doivent de préparer cette épure dans les détails, en veillant à ce que Bruxelles y figure comme Région à part entière. Car entre une galère imposée ou un enfer subi, ils doivent le moment venu, pouvoir offrir une autre porte de sortie à leurs concitoyens, qui leur rende la maîtrise de leur destin. Il faut préparer le plan B.
***************
Pssst
We zijn, als Vlaming, wereldburgers, ja toch, of zijn we dat niet?! Dat Franscouillons met hun beperkte intellectuele capaciteit onze taal (en trouwens elke vreemde taal) niet machtig zijn, wil daarom nog niet zeggen dat wij onze bescheiden kennis van de hunne onder stoelen of banken moeten steken. Vooral niet als zij de Hemel om erbarming smeken omdat hun arrogante suprematie een deuk dreigt te krijgen. Vandaar de overname van het proza van die Mevrouw van de Saccochen, vuurspuwende draak van de Francofonie, bedoeld als tijdsdocument, die moet bewijzen, dat zodra er geraakt wordt aan hun heersers-prerogatieven van bezetters door God gezonden, zij beginnen te flippen. Het is in dergelijke omstandigheden dat er doden vallen .
Wat kan men anders hierop antwoorden dan :Mevrouw Saccoche, jullie zitten van nu voort daar op de galleien of in de hel, om het even waar, maar precies op jullie plaats. Het heeft wel wat tijd en vooral veel geld gekost voor dat jullie tot dat besef zijn gekomen. Ga dus in vrede, en naam in Godsnaam de vleesgeworden pretentie van een Flahaut mee!
Tweede redenen voor het overnemen van dergelijk artikel : de duidelijk voorhanden zijnde omdraaiïng van de feiten. De Niveanen, Lauwe Vlamingen als zij zijn, hebben altijd in hun koudwatervrees iets voorgehouden in de zin zoals LDD met België als het kan, der zonder als het moet wat in het Frans begrepen wordt als onvoorwaardelijk zonder België .Ziet U, slim in talen zijn ze daar nooit geweest, hé .
Inderdaad, die klassieke manier van alles wat anti-Vlaams denkt, is daar weer : opzettelijk verkeerd interpreteren of citeren en van op die geforceerde gevechtsstelling verder de strijd aangaan. Weeral omdat er geen inhoudelijke argumenten zijn .Met België, als t kan is inderdaad de verkapte uitnodiging om toch AUB een beetje inschikkelijk te zijn .En zelfs dat, inschikkelijk zijn om de Niveanen hun gezicht te laten redden,zit er niet in .
Tussen de lijntjes voelt men de verlatingsangst en de woede om het eigen ongelijk .Het oude gezegdeOn nous a volé la Flandre ligt er vingerdik op .
Enne o ja! Die begrafenisstemming tussen de onderhandelaartjes .Bedoeld is de Franstalige onderhandelaars (samen met de dwergpartijtjes SPA en Groen aan Vlaamse zijde), die de vleespotten aan hun neus voorbij zien gaan .Bij de Vlaamse onderhandelaars heerst wellicht geen kermissfeer (dat komt pas als het Vlaams Belang wat meer in beeld zal gekomen zijn), maar een grote bezorgdheid over de tegenstelling : Vlaanderen wil verandering, Vlaanderen heeft rechts en Vlaams gekozen en er is dus geen weg terug. Wat weer voor de Niveanen een ander spookbeeld doet opdoemen : niet Di Rupo of de chaos, maar na Di Rupo, het Vlaams Belang!
Als die vuurspuwende draak nu al in paniek slaat omdat Lauwe Vlamingen het eindelijk beter dan ooit doen in de onderhandelingen, dan is ze zeker nog niet aan de nief pataten toe, de dag dat die van het Vlaams Belang het voortouw zullen genomen hebben. Dan zullen ze geen Plan B meer nodig hebben, maar een GROTE PLANK B. Een plank waar alle Franscouillons op kunnen plaats nemen, om weg te zeilen naar de open zee .De idee om op die manier de tegenstrevers te dumpen, komt niet uit onze koker, maar uit die van Le Soir, die op die manier voorstelde om definitief af te geraken van de NVA ..
Hitler deed het met gaskamers, Argentinië deed het met dropping boven de open zee. Wij van het Vlaams Belang zijn beschaafde mensen : we zullen de mentale marteling toepassen door ze levenslang als straf tussen ons in te laten leven, zodat zij eindelijk aan den lijve ondervinden wat wij, Vlamingen, gedurende 180 jaar in eigen land hebben afgezien als loonslaven. Het staat hen tenslotte vrij te emigreren naar verre vreemde landen. Daar zullen ze eventueel kunnen kennis maken met de honderdduizenden Vlamingen, vaak de besten uit ons volk, die in vorige jaren datzelfde hebben gedaan : een leefbare omgeving zoeken om een nieuw leven te beginnen.
**************
Pssst
Die sacocchen-madame verdient een mooie bos zondaagse bloemen, als ze straks uit het openbaar leven zal verdwijnen, aangehouden wegens haatzaaierij, landverraad en oorlogstoken ..Arme Beatrijs .Het zal warm worden, daar waar gij voor de eeuwigheid zult belanden .
Created 2010-09-04 23:29 Bron The Brussels Journal
Dat de Belgische constructie al betere tijden heeft meegemaakt, is wel het minste wat je kan zeggen na de gebeurtenissen van deze week. Het valt echter op dat de Franstalige media zich zonder aarzelen pal achter de Franstalige politici en hun Waals-Brusselse eisen schaarden, terwijl het aan Vlaamse zijde zoeken met een vergrootglas was om een journalist of een commentator te vinden die de Vlaamse eisen van N-VA en CD&V niet al te extremistisch vond. Daarom hieronder enkele korte bedenkingen over aspecten die schromelijk onderbelicht bleven in de Noord-Belgische pers.
⁂
Enkele kranten berichtten over een «combine» die het Paleis verleden week-end opgezet zou hebben om CD&V via de sociale partners onder druk te zetten en de N-VA zo te isoleren. Die combine mislukte, enerzijds omdat Voka, Boerenbond en UNIZO het spel niet wilden meespelen, anderzijds omdat ook ACW paste. En eigenlijk mislukte de combine als er al een combine was zelfs grandioos, omdat ze Voka, Boerenbond en UNIZO zelfs een platform verschafte om N-VA en CD&V openlijk en moreel te ondersteunen. Dat zal dus wel nooit de bedoeling geweest zijn. Van de combine bleef niets mee over, tenzij een bijzonder afgemeten ontkenning met de staart tussen de benen door Thomas Leysen, voorzitter van het VBO, dat vooral bevestigde dat van de Brusselse salons en de Belgische haute finance vandaag nog maar weinig rest. Koning Albert II hoeft dus alvast op hen niet meer te rekenen om zijn troon overeind te houden. Wie zou zoiets een paar jaar geleden hebben durven voorspellen?
⁂
Al even opmerkelijk was dat ook het ACW liever de Belgische boot even afhield. Vóór de verkiezingen was Luc Cortebeeck nochtans niet te beroerd geweest om een niet mis te verstaan kiesadvies uit te delen. Vandaag speelt men echter liever op veilig. Blijkbaar beseft men in het ACW-hoofdkwartier dat zij er niets bij te winnen hebben de Vlaamse kiezer nog eens uitgebreid te schofferen aan wat misschien wel eens de vooravond van de Vlaamse onafhankelijkheid zou kunnen zijn. Opnieuw een pijnlijke vaststelling voor het Paleis dus: ook voor het ACW is het hemd nog steeds nader dan de rok, en is men niet bereid te sterven voor België. Auw.
⁂
Nog een bedenking over die combine: wat zou men eigenlijk in de Waalse volkscafés vinden van die PS-voorzitter die dus samenspant met een koning en enkele Belgische financiële toppen? Slim gevonden van hem om hun werkloosheidsuitkeringen veilig te stellen? Waar zijn trouwens de durvers-journalisten die hun stoute schoenen eens aantrekken om in die volkscafés enkele van die bedenkingen voor te gaan leggen? Wat vindt men er daar bijvoorbeeld van dat de PS en het cdH een gelijkheidsteken plaatsen tussen financiële zelfstandigheid en de verarming van Wallonië en Brussel? De verdediging van de rechten van de Franstaligen in hun villa's in Vlaams-Brabant? Of de vette blanco cheques voor Brussel, waarvoor men blijkbaar zelfs de Belgische unie (en dus de Waalse werkloosheidsuitkeringen) op het spel wil zetten? Het zou bijzonder interessant zijn om dat allemaal eens te weten te komen, maar ik heb zo'n vermoeden dat men er niet spontaan de Brabançonne zal aanheffen bij het aanhoren van al die vragen.
⁂
Hoeveel jaren wordt de Vlaamse kiezer nu al niet verteld, ingeprent, ingedramd, dat de financiële transfers van Noord naar Zuid niet bestaan, tenzij in de enge geesten van enkele bekrompen en extremistische Vlaams-nationalisten? En dat, als ze toch zouden bestaan, ze verwaarloosbaar klein zijn, al jarenlang afnemen, door de vergrijzing wel eens zouden kunnen omkeren in een verre toekomst, en hoe dan ook moreel superieur zijn aan een model waarbij iedereen voor zijn eigen kosten zou instaan. Dat plaatje valt echter niet te rijmen met de verbetenheid waarmee de Franstalige partijen de afgelopen dagen verkondigd hebben dat fiscale autonomie Wallonië en Brussel in een uitzichtloze armoede zou storten, en voor hen dus onaanvaardbaar is. Blijkbaar zijn die transfers dan toch niet zo onbeduidend. Blijkbaar nemen ze ook niet af. Laat staan dat ze in een verre of nabije toekomst zouden kunnen omkeren, want dan zouden de Franstalige politici wel gek zijn om fiscale autonomie af te wijzen. Tenzij ze natuurlijk willen wachten tot ze de laatste eurocent uit Vlaanderen hebben kunnen melken. Van de morele superioriteit van de Belgische Unie blijft in ieder geval bitter weinig over na al die overtuigende argumenten van de Franstalige partijen. En vooral: geen enkele Noord-Belgische journalist die bereid is bij dit alles eens op de implicaties te wijzen voor het gewest of de gemeenschap die vandaag de pecunia levert voor het onderhoud van die twee anderen.
⁂
Ook al opvallend: de lichtheid waarmee de Franstaligen kunnen dreigen met het einde van België. De gevatheid van Laurette Onkelinx bijvoorbeeld, als Bart de Wever cynisch opmerkt dat België dan misschien maar gesplitst moeten worden. Zij houden daar geen rekening mee, neen, zij zijn dat al aan het voorbereiden! Vergelijk dat maar eens met de schroom van Bart de Wever om nog maar over de eventuele mogelijkheid van het einde van België in een verre tot zeer verre toekomst te spreken, en dan zelfs nog maar in termen van een soort van zelfverdamping in de Europese Unie. Zelf denkt de straks veertiger het zelfs niet meer te zullen meemaken. (Men zou kunnen zeggen dat het meer zegt over zijn persoonlijke levensverwachting dan die van België.) Maar voor een goed begrip: het zijn wel degelijk PS en cdH die zich telkens weer willen opwerpen als de hoeders van de Belgische unie en de slachtoffers van die verfoeilijke Vlaamse separatisten.
⁂
Ja, en dan was er nog die commentatrice die opmerkte dat Bart de Wever en Elio di Rupo vroeg of laat voor een Belgisch regeerakkoord zullen moeten zorgen, omdat dat nu eenmaal moet. Ze zouden van de kiezer een mandaat gekregen hebben om België te besturen, lees: niet te splitsen. Daar zitten dus die universitaire beroepsschrijvers die van zichzelf menen dat zij de intellectuele bovenlaag van Vlaanderen vormen, en vooral zeer progressief zijn in alle mogelijke aspecten. Maar zich even losmaken uit het referentiekader van 1831 geen datum uit de vorige eeuw, maar de eeuw daarvoor dus dat is een beetje teveel gevraagd voor hen. Laten we echter even doorspoelen naar het Tsjecho-Slowakije van 1992, voor ons achttien jaar terug, voor hen 161 jaar vooruit. Noch de Tsjech Václav Klaus, noch de Slowaak Vladimír Mečiar hadden bij de laatste Tsjecho-Slowaakse verkiezingen van hun kiezers een mandaat gekregen om het land te splitsen, maar toch deden zij dat, zonder dat iemand daar vandaag op zou willen terugkomen. Pikant détail: Vladimír Mečiar wilde alleen maar een confederale staatsstructuur. Václav Klaus stelde hem echter voor de keuze: ofwel een sterke federatie, ofwel separatisme. Ziet er iemand parallellen?
⁂
Uitval van Joëlle Milquet: slechts twee 2 Vlaamse partijen verwierpen het laatste compromisvoorstel van Elio di Rupo. Je vraagt je dus af waar N-VA en CD&V het lef eigenlijk vandaan haalden om zich te verzetten tegen die overweldigende meerderheid van Franstalige partijen, sp.a en Groen!. Detail dat Joëlle Milquet liever niet vermeldt: de drie Vlaamse partijen die niet uitgenodigd waren op het overleg verwierpen óók het compromisvoorstel, de één in al wat sterkere bewoordingen dan de andere. En zelfs een stand van vijf tegen twee is in feite nog flatterend voor sp.a en Groen!, want samen vertegenwoordigden zij bij de laatste verkiezingen helemaal geen twee zevenden van de Vlaamse kiezers, doch slechts minder dan een kwart. Geen Noord-Belgische journalist die het aandurft dat even aan te stippen. Maar de partijen die het laatste voorstel van Elio di Rupo niet lusten vormen dus bij lange na niet een extremistische minderheid in Vlaanderen die maar beter zou inbinden, maar wel een overweldigende meerderheid vergeleken met de twee meelopers van de Franstalige partijen.
⁂
Het is trouwens walgelijk om zien hoe uitgerekend die twee partijen die zouden moeten opkomen voor de belangen van de kleine man en vrouw in de straat, zonder verpinken zuurverdiend Vlaams belastinggeld willen uitdelen aan de Franstaligen in Brussel en een volledige uitverkoop van Vlaams-Brabant willen organiseren om toch maar via het Belgisch niveau Vlaanderen een links beleid te kunnen opleggen. Om over hun eco-fetisjisme een CO₂-parameter in de verdeelsleutels van de financieringswet!? nog maar te zwijgen. Is dat sociaal? Is dat progressief? Of democratisch en legitiem? En dan zoals een Wouter van Besien met een uitgestreken gezicht op TV nog staan liegen ook, om te verdoezelen dat niet Bart de Wever maar hij er tijdens de onderhandelingen grotendeels voor spek en bonen bijzat omdat Frans voor hem nu eenmaal een beetje een moeilijke taal is. Nog veel tartines eten, en misschien dat het verstand er met de jaren dan toch nog zal willen doorkomen, beste Groen!-voorzitter!
⁂
«De koning houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» «Het komt nu aan de koning toe een nieuwe benoeming te doen.» Zelfs republikein nog steeds? Bart de Wever schakelde zich de laatste dagen volledig in in het Belgische referentiekader en daarmee ook de koninklijke poppenkast van Laken. Het zijn echter uitspraken die vandaag nog uitgesproken kunnen worden door anderen dan stand-upcomedians om de eenvoudige reden dat je je nog wel kan voorstellen dat koning Albert II 's avonds, met de voeten in de pantoffels en starend naar het TV-scherm, zich daar zo een beetje zit te beraden naast zijn Paola. Wie zou het de goedhartige opa willen misgunnen? Ik wil zelfs niet uitsluiten dat hij af en toe al eens zelf een voorstel durft te lanceren om uit de politieke impasse te geraken, waarna zijn entourage hem met de glimlach op het gezicht toch maar op betere gedachten brengt. Maar ga maar eens voor de spiegel staan en probeer het eens te zeggen zonder in een bulderlach uit te barsten: «Koning Filip I houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» Dat ze zich maar klaarhouden om extra treinen naar Brussel in te leggen de dag dat zoiets zich zal voordoen, want daar zal veel volk naar willen komen kijken. Bart de Wever denkt echter niet dat hij het einde van België nog zal mogen meemaken, ook al pocht Laurette Onkelinx dat zij dat al naarstig voorbereiden.
⁂
Opdevalreepbinnengelopen: de koning benoemt Danny Pieters en André Flahaut tot bemiddelaars. Of er bij die bemiddelingen ook obussen ingezet zullen mogen worden is op dit ogenblik nog niet duidelijk, maar men kan wel veilig stellen dat alle hoop nog niet verloren is. Ja toch?
******************
Pssst
Bijna niet te geloven : de Niveanen zijn de enige partij die zich bekommeren om het behoud van België .Hebben die misschien in een verschijning het beeld gezien van een applaudiserende Schiltz?
Och ja! Hoe zouden ze immers anders kunnen?! Ze moeten immers de modale brave Vlaming achter zich houden, tussen henzelf in en die van het Vlaams Belang waarvan ze de hete adem reeds in hun nek voelen. Zij worden echter, met de minuut steeds duidelijker, rechts voorbij gestoken door hun Franssprekende mede-onderhandelaars die op het punt staan hun eigen soevereiniteit uit te roepen. Zo zal de partij die stond voor het behoud van België, met dat België maar dan als lege schelp, blijven zitten.
Met dat beeld van een lege schelp heb ik echter wel problemen : immers, hoe kan een schelp leeg zijn, als er torenhoge Staatsschulden in steken .
Bart of de chaos .wordt van nu voort Bart = chaos want van een Ordelijke Opdeling van het land hebben ze bij de Niveanen nooit van gehoord .
De deur staat al lang niet meer op een kier : ze staat wagenwijd open en moet alleen nog dichtgeklapt worden. Het probleem voor Vlaanderen zit in dat dichtklappen : bevinden wij ons dan aan de zijde bij de andere onafhankelijke staten, of is de deur voor onze neus definitief dicht geslagen.
Dit is de bedenking van Digitalia, bij het lezen van onderstaande hoopvolle boodschap van Gerolf Annemans
*********************
BRUSSEL
zaterdag 4 september 2010
De afgelopen zomer heb ook ik tachtig dagen zonder al te veel buitenlandse of andere vakanties gewerkt aan een boek dat ik liefst nog voor de boekenbeurs zou uitbrengen. Een boek dat ik ook liefst onder de titel De Ordelijke Opdeling van België zou uitgeven. Twee keer O, of O2. Onafhankelijkheid is immers zuurstof. Een project. Een toekomst voor Vlaanderen. Het is nodig.
De Belgische meerwaarde die al onder Schiltz (dixit hemzelf) niet meer bestond, is nu ook in de hoofden van de laatste believers in ijltempo aan het verzwinden. Om zich in televisiestudios te blijven distantiëren van het Vlaams Belang, schermt Bart De Wever nog wel altijd krampachtig met het feit dat hij geen revolutionair is. En dat er in Vlaanderen anderen zijn die de chaos en de splitsing van België wensen. Weliswaar heeft hij dat massaal aantal stemmen inderdaad verdiend door aan de in hoofdzaak nog altijd brave Vlamingen te beloven dat hij België zou hervormen en dat hij België zou doen draaien. Het is zelfs zijn goed recht om (goeddeels tegen beter weten in) een meerwaarde - al was het maar een electorale meerwaarde voor hemzelf - te blijven zien in de Belgische structuren. Maar hij moet ophouden met politieke concurrenten die die meerwaarde niet meer erkennen motieven toe te dichten zoals revolutie of chaos. Er is een Ordelijke Opdeling mogelijk. Al zal daarvoor machtspolitiek en doortastendheid nodig zijn: die hoeven niet te leiden tot chaos. Ik spreek dan voornamelijk over Brussel, dat uiteraard niet eenvoudig is. Maar diep in zijn binnenste weet Bart De Wever dat onrust kweken rond een visie inzake de splitsing, onzin is. Althans dat hoop ik voor hem.
Immers. In de felle woorden die de afgelopen twee dagen vooral langs Franstalige kant zijn gevallen kan men als scherpe waarnemer goed aanvoelen dat met het einde van België aan Franstalige kant volop rekening wordt gehouden en dat het niet enkel meer een dreigement is aan de Vlamingen gericht, maar een project waarvan de onvermijdelijkheid nakende is. Iets dat zij in de Parijse salons al duchtig aan het voorbereiden zijn. Langs Vlaamse kant moet dus geen tijd meer verloren worden, maar moet dringend het uiteenvallen van België voorbereid worden.
Wat in de laatste woede-uitvallen van de PS (Moureaux, Onkelinx en zelfs ultiem Di Rupo) steeds meer duidelijk wordt, is dat zij voor Wallonië en Brussel (les Wallons et les Bruxellois) beweren te spreken en te handelen. Ook en misschien wel vooral als zij over het einde van België (Plan B etc.) spreken.
Het lijkt mij nuttig dat Vlaanderen van zoveel mogelijk fora, vooral internationale fora, gebruik zou maken om het huidig gemeenschappelijk en tweetalig bestuur van Brussel te onderstrepen. De internationale gemeenschap zal wanneer België uiteenvalt erkennen dat dit moet gebeuren langs de bestaande gewestgrenzen. Brussel is (helaas!) een derde gewest. Maar een Waalse enclave in Vlaanderen zal nooit erkend worden, zeker niet als voldoende duidelijk blijkt dat dit weliswaar een overwegend Franstalige, maar geen Waalse enclave is. Reden ook waarom in die laatste Belgische akkoorden geen afbreuk mag worden geduld van de taalgrens bij een slecht akkoord over BHV, maar ook niet van de tweetaligheid der instellingen in Brussel, iets wat nochtans wel op tafel ligt momenteel in de paketten van De Wever inzake BHV.
Internationaal het beeld laten ontstaan dat Wallonië en Brussel omwille van de taal samen horen mag absoluut niet geduld worden.
Wat de toekomst van Brussel betreft na het uiteenvallen van België.
Zoals ik het zie, verloopt het ontbindingsproces in 2 fasen. Een soevereiniteitsverklaring in het Vlaams Parlement en pas daarna een onafhankelijkheidsverklaring (annex constituante en stichting van de Vlaamse staat). Wanneer Vlaanderen zijn soevereiniteit uitroept, oefent het zijn extern zelfbeschikkingsrecht uit. De trein naar onafhankelijkheid is dan voorgoed vertrokken. Een vervolgens gekortwiekt Belgisch raamwerk kan dan nog tijdelijk behouden worden om financiële en bestuurlijke aspecten van de boedelscheiding ordelijk te regelen. Wanneer de Vlamingen op een geijkt moment de soevereiniteit uitroepen van het gebied benoorden de taalgrens, dan betekent dat met andere woorden zoveel als het einde van de Belgische federatie. Het internationaal erkende instrument uti possidetis iuris zal zich op dat moment vanzelf aandienen als de leidraad om de federale bevoegdheden van België te verdelen tussen Vlaanderen en Wallonië. Deze benadering behelst de transformatie van in voege zijnde administratieve grenzen - in casu de gewestgrenzen - naar nieuwe staatsgrenzen. Wat de erkenning van de Vlaamse staatsopvolging van België op het territorium van het Vlaams Gewest behelst, zal de Vlaamse regering dan enkel moeten kunnen aantonen dat zij in het verleden reeds alle minder verregaande middelen heeft uitgeput om tot een betere bevoegdheidsverdeling te komen tussen de Gewesten en de federale overheid. De geschiedenis van de staatshervormingen en van de 5 resoluties en de crisis sinds 2007 verschaft de Vlamingen wat dat betreft een uitstekend waterdicht dossier.
Vlaanderen en Wallonië gaan in die tussentijd tijdelijk een vreedzaam boedelscheidingsverband aan. Ze maken de afspraak dat na de boedelscheiding Vlaanderen noch Wallonië de Belgische symbolen (naam, vlag, volkslied enz.) zullen gebruiken. De staat Vlaanderen heeft desgevallend de beste papieren om verderzettingstaat van België te zijn, maar het is dwaas daarover een concurrentie op te zetten en bovendien interesseert het ons uiteraard niet. De internationale gemeenschap zal met andere woorden op basis van de vigerende rechtsleer over statenopvolging verwachten en verkrijgen dat Vlaanderen en Wallonië beide hetzelfde statuut verwerven, namelijk dat van twee opvolgerstaten van het ontbonden federale België. (Franstalige manipulaties in deze moeten de kop ingedrukt worden met onze voorsprong inzake internationaal recht en tegengas inzake imago op de internationale fora. Overigens nu reeds, zonder tijd te verliezen.)
Een Vlaanderen dat op zijn zaak let, confronteert dus alle partners in die slot-onderhandelingen over de modaliteiten van de boedelscheiding met daadkrachtige feiten. Het stelt heel duidelijk dat het territorialiteitsbeginsel de basis vormt van alle verdere gesprekken en niet het personaliteitsbeginsel. Een soeverein Vlaanderen dat dus uiteraard de Vlaamse Rand, maar even vanzelfsprekend tevens Brussel omvat, is de belangrijkste zet op het schaakbord die het Vlaams Parlement en de Vlaamse Regering moeten doen van bij het begin, met andere woorden: van bij de soevereiniteitsverklaring. De snelheid waarmee dit gebeurt, getuigt van politieke zelfzekerheid en bestuurskracht: de overtuiging het vacuüm dat het verdwijnen van de Belgische staat achterlaat op Vlaams grondgebied snel en doeltreffend en vreedzaam te willen en te kunnen invullen.
Het Vlaams Belang bezon zich in 2007 uitgebreid over mogelijke toekomstscenarios voor Brussel. Peter Lemmens liet toen volgende pistes de revue passeren (Cfr. Lemmens, P. (2008). Brussel. In G. Annemans et al. (red.), Operatie Vlaamse onafhankelijkheid. (Pp. 131-194). Brussel: Egmont.):
(1)Brussels separatisme: een onafhankelijke en soevereine stadstaat;
(2)Brussel, Europees district;
(3)Brussel, hoofdstad van een onafhankelijk Wallonië of in federatie met Wallonië;
(4)Brussel en Wallonië aanhechten bij Frankrijk;
(5)Brussel, hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen, al dan niet in een federaal verband;
(6)Brussel, autonoom stadsgewest in een onafhankelijk Vlaanderen.
Lemmens analyse leverde op dat scenario (5) voor Vlaanderen allicht het gunstigste is, maar uiteraard ook voor Brussel, niettegenstaande politieke bezwaren die tegenstanders van dit scenario naar aanleiding van de Belgische boedelscheiding zullen opperen. Afhankelijk van het verloop van de opdelingsonderhandelingen en de gedaante die internationale bemoeienissen zouden kunnen aannemen, zou het suboptimale scenario (6) tot op zekere hoogte te verzoenen zijn met de voorspoedige toekomst die Vlaanderen zich middels zijn onafhankelijkheid plant, maar die het ook Brussel wenst te gunnen.
We vatten deze twee bovendrijvende scenarios hier samen.
Mogelijk scenario 1: Brussel, Vlaams tweetalig hoofdstedelijk stadsgewest. Dit scenario heeft de absolute Vlaamse voorkeur. Het betekent een correcte interpretatie door alle belanghebbenden van het instrument uti possidetis iuris, het homogeniteitsprincipe en dus een opgaan van Brussel in Vlaanderen. Brussel krijgt van de Vlaamse Regering bijzondere aandacht vanwege de grote sociale noden en de economische armlastigheid. Het krijgt gezien zijn omvang het statuut van stadsgewest. Voor het overige neemt Brussel de hoofdstedelijke centrumfunctie waar voor Vlaanderen. Het enige bestuurlijk-administratieve verschil tussen Brussel en andere Vlaamse steden zal dan het volledig tweetalige statuut van Brussel zijn. In de rest van Vlaanderen schaft de Vlaamse Regering de faciliteiten voor Franstaligen in rand- en taalgrensgemeenten af. Vlaanderen ratificeert het Europese kaderverdrag nationale minderheden voor Brussel, gezien het oude Belgische evenwicht berustte op de minderheidspositie van de Franstaligen in België versus de minderheidspositie van de Vlamingen in Brussel.
Mogelijk scenario 2: confederatie van een Brusselse stadstaat en Vlaanderen.Indien (a) Vlaanderen zich zou laten verrassen door een Waalse soevereiniteitsverklaring, indien (b) de komende maanden of jaren de Vlamingen toch een corridor van welke hoedanigheid dan ook zouden toestaan tussen Brussel en het Waals Gewest of indien (c) door een onbehoorlijke diplomatieke gang van zaken Vlaanderens pogingen in het verleden tegen wil en dank te blijven deel uitmaken van de Belgische staat geen internationale erkenning zouden krijgen, dan moet Vlaanderen aansturen op een confederatie met een autonome stadstaat Brussel. De Vlamingen moeten dan alles inzetten op de geringe economische levensvatbaarheid van een autonoom Brussel en akkoorden afsluiten die het tweetalige karakter van Brussel waarborgen. De hoofdstedelijke functie van Brussel voor Vlaanderen moet eveneens waar mogelijk gegarandeerd blijven. Ook daar hebben de Vlamingen een stevige economische stok achter de deur.
Op de IJzerwake van 22 augustus 2010 zinspeelde Matthias Storme (Universiteit Antwerpen en K.U.Leuven) op het tweetrapsscenario van een soevereiniteitsverklaring en vervolgens de volledige staatkundige onafhankelijkheid, maar ook op de confederatiegedachte Vlaanderen-Brussel:
Als het niet in één keer lukt, dan moet het maar in twee. Maar wacht niet te lang, de tijd dringt. En hou de gulden regel van Koen Baert wel steeds voor ogen. Splits dan ook naar de Gemeenschappen, niet de Gewesten. Want al is Brussel niet alleen van ons, het is ook van ons. Het is ons recht daar minstens de persoonsgebonden bevoegdheden te blijven uitoefenen, zelfs al zou Brussel geen deel vormen van de Vlaamse staat. Het is niet omdat de Brabantse Nederlanders in Brussel geminoriseerd zijn door sociale druk en massale inwijking, dat zij in hun eigen stad zouden mogen worden weggezuiverd en er zich niet meer tot de Vlaamse en Nederlandse gemeenschap zouden mogen bekennen. Slechts onder die voorwaarde, vast te leggen in een Verdrag, kan Brussel buiten de Vlaamse staat blijven.
Hoewel Vlaamse onafhankelijkheid een niet-onderhandelbaar einddoel is, heeft een twee-trapse aanpak met een onderhandelingsperiode inzake verdelingen allerhande enerzijds en een niettemin aangekondigde verklaring van volledige staatkundige onafhankelijkheid anderzijds, de onmiskenbare verdienste bij de onderhandelingen over verschillende aspecten van de boedelscheiding de zaken ordelijk te willen laten verlopen. Liefst dus op basis van akkoorden zodat de internationale gemeenschap niet verontrust wordt met Onkelinx-achtige hysterische 'faits accomplis' in de Europese hoofdstad. Het is een Vlaams aanbod van ordelijk verloop zonder dat daarom de druk op de ketel zou verdwijnen. Wanneer de verdelingen verworven of in schema vastgelegd zijn, desnoods bij een internationaal forum neergelegd, dan zijn de onderhandelingen in feite achter de rug en houdt niets het Vlaams Parlement nog tegen om zich tot grondwetgevende vergadering of constituante uit te roepen. De kern van een door de huidige Vlaamse administratie uitgebouwde Vlaamse diplomatie moet ondertussen in het buitenland de hort op om de mare van Vlaamse soevereiniteit en nakende onafhankelijkheid van correcte duiding te voorzien.
Dat moeten ook de Vlaamse politici hoogdringend beginnen doen in plaats van hun energie te blijven steken in iets dat geen meerwaarde, geen bezieling en geen toekomst meer heeft.
"Wallonië moet nadenken over toekomst zonder Vlaanderen"
05/09/10 09u27
Waals minister-president Rudy Demotte (PS) vindt dat de Franstaligen het heft in eigen handen moeten nemen en dat Wallonië dringend moet nadenken over een toekomst zonder Vlaanderen.
"De Walen en de Franstalige Brusselaars hebben de middelen en de capaciteiten", zei Demotte aan de RTBF. "We moeten nadenken over wat we het best kunnen doen, wat we voor onszelf kunnen doen en we moeten er niet mee wachten."
Demotte zei dat hij op dit moment niet gelooft dat N-VA-voorzitter Bart De Wever een akkoord wil. Volgens Demotte zou het wel geen goed idee zijn om nieuwe gesprekspartners rond de tafel te brengen. Dat zou de zaken niet vergemakkelijken, aangezien de tellers dan op nul zouden worden gezet, aldus de Waalse minister-president.
Eerder had ook al Laurette Onkelinx gezegd dat de Franstaligen zich moeten voorbereiden op het einde van België. Ook Onkelinx vraagt zich af of de N-VA wel in staat is om een akkoord te sluiten. "Een compromis betekent ook dat je sommigen moet teleurstellen, onderhandelen is altijd een risico", zegt Onkelinx. (ka Beon DM)
Pssst I
Ik zou zeggen : de kogel is door de kerk, maar deze uitdrukking komt ruimschoots te laat. Hij (de kogel) ws er lang door, maar we wisten het niet, en het werd geheim gehouden. Kwestie van zoveel mogelijk poen binnen te halen
En de Lamme Goedzak? Hij is tot ver overtijd aan het werk om de boel te doen draaien (eigen woorden De Wever) wat neerkomt op de boel bij elkaar houden, waarin hij meteen verwantschap bewijst aan Job Cohen van de Nederlandse PvdA. Die heeft dan wel niet direct belang bij het samenhouden van Belgische toestanden, zijn bekommernis ligt een paar decennia vroeger en dus dringender dan bij ons : het land bijeenhouden tot de vreemdelingen het kunnen overnemen. Als er niets gebeurt tussen Vlamingen en Walen, is dat het volgende probleem dat nu al om een oplossing schreeuwt .
Wallonië, dat in de geschiedenis nooit noch land noch staat is geweest, maar een losse band van zelfbedruipende eenheden (Prinsbisom Luik e.a.) staat nu op het punt om de Flamands een peer te stoven Als hun Minister-President dat openlijk zegt, dan heeft het pas dat de onze de uitdaging aanneemt. Er wordt gesproken van deelregering tot deelregering, als twee soevereine staten .
Weg met Flahaut, de gewezen Minister van Oorlog en met Lievens, de nobele onbekende, de nieuwe informateurs! Er wordt, Sire de Keuning, direct onderhandeld tussen de grote jongens die, in tegenstelling tot U, stuk voor stuk democratisch verkozen zijn. U zal ter gelegener tijd medegedeeld worden, desnoods in drievoud en aangetekend, wanneer juist U de scepter kunt overdragen, om zo gauw mogelijk Uw biezen en geheel Uw sibbe in te pakken en weg te wezen. Het gat van de timmerman zult U wel op Uw eigen vinden!
Pssst II
Voor de stad van Homo Elio is de toestand dezer dagen werkelijk desastreus : wie zal nu zijn nieuw melomaan treinstationnetje betalen? Volgens de plannen moest het luxueuzer dan Luik worden, en dat kostte al ver boven het miljard Euro
Als het waar is, dat in de Parijse salons reeds onderhandeld wordt over le rattachement, dan zullen de Fransen raar opkijken bij de mentaliteit van hun nieuwe co-citoyens. Parijs zal waarschijnlijk wel een goede prijs over hebben voor Bruxelles (want voor niks geven we het niet weg!, met als toegift desnoods de corridor door het Zoniënwoud naar Wallonië) de hoofdstad van Europa, maar dan liefst zonder al die Brusseleirs met hun nooit te stillen geldhonger. Ik kan me levendig voorstellen wat er staat te gebeuren, als die Parijse super-pretentieuzen de koordjes zullen willen trekken van de Brusselse medium-pretentiezotjes. Zou best kunnen dat dezen, net zoals in 1831 en volgende, de Fransen er terug uit bonjoeren, omdat het blijkbaar beter samen leven is met Vlaamse boerkes, dan met Parijse seigneurs .
Beuelmans : t is van gij moet let oep of kij zit in de soep!
We rekenen op jou om dit signaal krachtig te laten weerklinken! Nu moeten we tonen dat we haar op onze tanden hebben en dat Wezembeek-Oppem en de 5 andere bezette gemeenten voor ons geen pietluttigheden zijn die we liever kwijt dan rijk zijn.
Alle info vind je op www.dwarsdoor.be: van promomateriaal over wegbeschrijvingen tot de ordewoorden.
Er vertrekt vast ook een bus bij jou in de buurt. Schrijf vandaag nog in via de webstek of het VVB-secretariaat (03/320.06.30)
Mobiliseer je vriendenkring, je vereniging en stuur dit bericht massaal door naar je adressenbestand en vertegenwoordigers van Vlaams voelende verenigingen en partijen bij jou in de buurt.
We moeten met velen zijn opdat men zou weten dat Vlaanderen geen mm grond meer zal afstaan !
***********************
Pssst
Uit redenen van praktische bezwaren, financiële niet in het minst, kan Digitalia niet aanwezig zijn die dag, dat uur en op die plaats. Gezien de afstand (1600 Km) en zijn kreupele leden, kan hij ten andere ook niet veel meer dan supporters-steun geven van op de zijlijn. Trouwens! Wie zegt dat Wezembeek-Oppem tegen die tijd nog Vlaams grondgebied is? Gaf den Opper-Niveaan gisteren niet het signaal dat hij ten allen prijze de eenheid van het land wil behouden?!
Wat wil dat anders zeggen dan toegeven op alle vlakken! Naast de jaarlijkse miljarden-transfers zonder einde, onderhoudsgeld voor Wallo/Brus en de aanhechting van Brussel bij Wallonië, wil dat toch zeggen dat de faciliteiten uitgebreid en voor de eeuwigheid gebetoneerd blijven. Waar men aan Franscouillons een vinger toegeeft, hebben zij dat reeds begrepen als geheel de hand en zelfs de gehele arm. Dan is le droit de lhomme meteen in de plaats geschoven van le droit du sol .en is Vlaanderen weer, tot de volgende keer, die morzels grond armer. Dat is niet alleen werken met de ellebogen, maar ook en vooral met de grote bek en de scherpe klauwen.
Willen we niet verkocht worden waar we bijstaan, dan moet er in de eerstvolgende uren een beweging op gang komen die rechtsreeks zicht geeft op de ordelijke opdeling. Moureau en Onkelinx staan te wenken aan de overkant der barricaden : dat is gewoon een uitdagend haantkes-gedrag. Als er nog gepalaverd wordt, dan is het met hen over de boedelscheiding en de verdeling van de Staatsschuld. Ieder gaat voortaan zijn eigen gang, met eigen middelen, en Brussel kan beginnen aan zijn vrije val in de ruimte. Trouwens, er moet niet meer gesplitst worden : het land is al gesplitst. We zijn al geruime tijd twee aparte landen geworden. Mogen we zeggen, sedert de unitaire politieke partijen gesplitst zijn in een Waalse en een Vlaamse vleugel? Alleen moeten de registers van de burgerlijke stand nog bijgewerkt worden ..Maar pas op! Als er voordien eerst een Notaris moet bijgeroepen worden, dan worden we weer gerold in de kleine lettertjes. Laten we dus alles zoals het is. Iedere deelstaat heeft een regering : het volstaat de oude federale Regering van Lopende Zaken te laten uitbollen, en er is geen land België meer .Wat dan meteen zelfs niet een Fluwelen Scheidig zou zijn, maar een Stomme Ambacht Scheiding. Een cartoon Zonder Woorden .
Heeft U er trouwens op gelet? Van de 6 maanden EU-voorzitterschap, zijn onopgemerkt reeds juli en augustus voorbij : twee maanden van de zes, en de crisis kan alleen maar verergeren .niet alleen Europa, maar de gehele wereld kijkt toe, met stijgende verwondering! Naarmate de buitenlandse pers de achtergronden ontdekt, komt de bezetters-mentaliteit der Francofonen meer en meer aan het licht. Zij zijn van nature uit democratisch in de minderheid mar hebben zich, sedert het ontstaan van het land, in een superieure positie gewurmd waarbij zij zich tegenover het rijke Vlaanderen als heersers en kolonialisten gedragen.
Er is dus wel degelijk een schitterende uitweg mogelijk. Nu meer dan ooit. Er zijn zelfs geen 5 minuten politieke moed meer nodig! Niets doen en gewoon de boel op zijn beloop laten. Noem het in oorlogstermen (ja toch!) terugplooien in de eigen loopgraven. Een soort Sitzkrieg. Onder elkaar wordt in ons kamp een gevolmachtigde aangeduid om te worden uitgestuurd, met als enige opdracht de registers van de burgerlijke stand bij te werken.
De horden gastarbeiders, die de Francofonen hebben binnen geleid om stand te houden bij ieder stembusgang, nemen zij natuurlijk ten hunnen laste waarbij het hen vrijstaat dezen eventueel terug te sturen : zij kunnen inderdaad geen enkel democratisch gewicht meer in de schaal werpen en zijn dus nutteloos geworden. Wij, Vlaamse Natiestaat, moeten alleen beducht zijn, dat ze niet, in tricolore uniform met de Rode Halve Maan in top, en bewapend tot de tanden, ingezet worden tegen ons.
Wij, van het Vlaams Belang, hebben altijd gewaarschuwd voor dat Paard van Troye.
Als we de Jordaan volgen, begrijpen we de situatie
zoals ons die vandaag wordt voorgeschoteld .met o.a.
de Westbank
*************************
Over de vraag wie er eerst was, het Joodse Volk of de Muzelmannen, kunnen wij kort zijn. Zie kaartje hierboven : het komt uit Wikipedia, en toont de toestand ter plaatse zo wat 850 jaar voor onze tijdrekening. Het land Israël bestond toen al vele duizenden jaren. De Arabische gefrustreerde rover-hoofdman, die Mohammed in feite was, werd pas 1500 jaar later geboren. Hoe kunnen de Arabieren dan beweren dat het land van hen is? JaJa! Ze hebben het in de loop der geschiedenis wel veroverd; net zoals trouwens (bij voorbeeld) Cordoba in Spanje (Andalousië), waar ze nadien door de Kruisridders terug zjn buiten gewipt.
Och! U weet wel : overal waar ooit een Moslim heeft gebeden, is voor de eeuwigheid hun eigendom. Geef toe dat Hitler op dat gebied maar een prutser is geweest : hij veroverde in 4 jaar tijd gans Europa en daarna was het in enkele weken tijd, uit ..
Werk aan de winkel voor onze beroeps Hoernalisten : de namen van de bestaande moskeeën uitpluizen. Zou zeer leerzaam zijn. Let bijvoorbeeld op de moskee op Ground Zero : de Cordoba-moskee ..
Hoe zou de wereld reageren, denkt U, moest bijvoorbeeld Angela Merkel ergens (in Polen bijvoorbeeld) een pretpark openen dat luistert naar de bekende naam Klein Ausschwitz .
HEBRON: 400 Joden en 200.000 Arabieren
E.J. BRON - 01 SEPTEMBER 2010
In Het Vrije Volk.
Naar aanleiding van de vandaag gepleegde achterbakse moordaanslag op vier Israëlis door Hamas-terroristen, dit informatieve artikel over Hebron.
Hebron geldt in de hele wereld als een zuiver Arabische stad. Maar Hebron bleef, sinds de tijd dat Abraham daar werd begraven, feitelijk ook altijd door Joden bewoond. In 1929 roeiden de Arabieren de joodse inwoners van Hebron in een slachting uit, maar sinds enkele jaren wonen er weer Joden in Hebron, in ieder geval in één enkele straat. Voor de Arabieren, die zichzelf Palestijnen noemen, en de internationale organisaties gelden de joodse inwoners als hindernis voor de vrede voor de Joden zelf is dit het land van de voorvaderen, dat ze niet van zich willen laten afpakken. Afgelopen woensdag had PI een ontmoeting met de burgemeester van het joodse Hebron, Noam Arnon, in Hebron en sprak met een vertegenwoordiger van een Arabische hulporganisatie.
Noam Arnon is een man, die geleerd heeft te leven met de gevaren van alledag. Met westerse media heeft hij slechte ervaringen opgedaan. Ze zien de waarheid, maar berichten de leugens, zegt hij. We ontmoeten hem in de schaduw van een kogelvrije speelplaats.
In deze straat werden al 50 Joden door Arabieren doodgeschoten. Onder hen was een baby, die doelbewust door scherpschutters in de kinderwagen werd doodgeschoten. Noam Arnon vertelt over de historie van Hebron, over het Hadassah-ziekenhuis, dat hier als eerste in Israël werd gebouwd en over de bloedige slachting in 1929, die de Joden voorgoed uit Hebron moest verdrijven.
Een museum documenteert met indrukwekkende beelden de historie van de plaats, wat er met zijn inwoners in 1929 gebeurde en met welke moeilijkheden de gemeenschap tegenwoordig heeft te kampen.
Waarom Arnon in Hebron wil blijven, legt hij uit aan de hand van een anekdote over de eerste Israëlische president Chaim Weizmann, een chemicus, die in Groot-Brittannië een goed leven leidde, maar desondanks naar Israël wilde emigreren. Toen men hem vroeg waarom hij uitgerekend naar Israël wilde vertrekken, zei hij: U rijdt ook iedere week 50 kilometer om uw moeder te zien, terwijl er hier in de stad heel veel oude vrouwen wonen.
De moeder, het vaderland, is door niets te vervangen.
Tegenwoordig telt de joodse bevolking in Hebron ongeveer 400 leden. Ze wonen allemaal in één enkele straat en zijn directe omgeving, hoewel het door Israël gecontroleerde gebied toch behoorlijk groter is. De Joden in Hebron bevinden zich constant in levensgevaar.
De Joden mogen niet bouwen en niet meer huizen kopen, omdat de Israëlische regering bang is voor de Arabische wraakzucht en voor een nieuwe golf van geweld. Ook de politiek van de nieuwe Amerikaanse president Obama heeft een negatieve invloed. Hij wil de joodse nederzettingen opheffen, zonder ook maar enigszins op de hoogte te zijn van de problematiek van het onderwerp. In die ene joodse straat mogen de Arabieren niet met hun autos doorheen rijden. Te voet mogen ze wel gebruik maken van de straat, maar ze voelen zich ontiegelijk gediscrimineerd.
Omgekeerd is het de Joden verboden om het veel grotere Arabische deel van Hebron alleen maar te betreden. Als ze dat toch doen, riskeren ze hun leven.
PI ontmoette de zes soldaten gisteren op precies dezelfde plek. Ze zullen voor straf nog een filmpje moeten maken om te laten zien waarom men zulke videos niet moet maken.
Door de betonnen verdedigingsmuren aan de zijkant van de straat wordt bovendien nog een heel ander Hebron zichtbaar. Het grote Hebron, waartoe Joden geen toegang hebben en dat voor bijna 100% door Arabieren wordt bewoond. Wie zich daarbij een volkomen vervallen kleine stad voorstelt, heeft het helemaal mis. Hebron staat tegen alle Palestijnse jammerklachten in vol nieuwe huizen, modern en in een betere toestand dan de Jordaanse stad Amman.
Bij het graf van Abraham, waar de joodse gedenkplaats opnieuw een heel klein deel van de ruimte in beslag neemt, bevindt zich een enorme moskee, waartoe Joden opnieuw geen toegang hebben. Christenen mogen wel in de moskee komen. Christelijke vrouwen moeten zich echter, anders dan in het joodse deel, waar ook korte rokken en blote schouders zijn toegestaan, in een lange boerka-blauwe zak verhullen om de moskee niet te ontwijden, zelfs als ze zelf al in vooruitsnellende gehoorzaamheid een hoofddoek hadden opgedaan.
Voor de moskee ontmoet PI een Arabier, die hoofdopziener van een groep Palestijnse armbandverkopers is en beweert tot een pro-Palestijnse hulporganisatie te behoren. De man biedt een begeleide tour door het Arabische Hebron aan en beweert al meerdere keren Europarlementariërs te hebben rondgeleid (wat niet noodzakelijkerwijs een leugen hoeft te zijn). Zijn verhalen over de omstandigheden van de mensen in Hebron behoren echter tot het rijk der fabelen:
Fabel 1: De Arabieren in Hebron zijn arm en hebben niets te eten de realiteit ziet er ogenschijnlijk anders uit.
Fabel 2: De naar meerdere keren navragen op een miljoen geschatte Arabische inwoners van de stad (in werkelijkheid zijn het ongeveer 200.000), worden door de naar schatting 400 Joden constant met afval en stenen bekogeld. Zelfs als dit in op zichzelf staande gevallen zou kloppen: omgekeerd schieten de Arabieren op Joden met machinepistolen.
Fabel 3: De Arabische Cordoba-school is al 3000 jaar oud. In werkelijkheid was Cordoba het centrum van de Spaans-islamitische kolonie Al-Andalus, die door Spanje werd heroverd. Denk aan Cordoba betekent in de islamitische context denk aan het gebied waaruit we werden verdreven wat ooit van ons was, willen we terughebben.
Niet voor niets heet het moskeebouwproject op Ground Zero in New York Cordoba House. Europese goedmenschen op hun beurt zien niets verdachts in de naam Cordoba, omdat deze hen doet herinneren aan de zogenaamde Gouden Eeuw in Spanje. Dat de Cordoba-school al 3000 jaar oud en zodoende ouder dan de islam zou zijn, is uiteraard complete onzin.
Ook ter plekke waren vertegenwoordigers van de Temporary International Presence in the City of Hebron (TIPH), een Palestijnse beveiligingsorganisatie, die zich ertoe geroepen voelt de paar Joden op mogelijk verkeerd gedrag te bewaken. Twee waarnemers van de TIPH werden overigens door Arabische terroristen doodgeschoten, die hen voor Joden hielden. TIPH beweert tot op de dag van vandaag niet te weten wie haar collegas heeft vermoord. De internationale Palestijnse vrienden stonden heel toepasselijk in de Schahid-straat. De Arabische leider legde uit, dat men een Schahid zou zijn wanneer men door een Jood werd doodgeschoten. Dat zou niet voor christenen gelden, alleen voor moslims.
Het Arabische Hebron is net een reusachtig aquarium vol haaien, dat door de wereld wordt beschouwd als een kleine goudvissenvijver. De waarschijnlijk meest Arabische stad op Israëlisch territorium is een symbool van de totale westerse Midden-Oostenpolitiek.
Akko en de tijd der Kruistochten. Daar bevindt zich ook, als een arendsnest dat uitkijkt over de vaarroute, de laatste burcht der Tempeliers. Zij hielden daar jaren stand, vruchteloos wachtend op hulp die maar niet kwam, nadat het H. Land opnieuw door de Arabieren was veroverd, amper zon 700 jaar geleden. Staan die ruïnes daar misschien te wachten tot er een kerk boven gebouwd kan worden? Zou inderdaad pas kunnen, moest Europa weer strijdvaardig verenigd zijn, om met militaire macht onze maar vooral de Joodse roots opnieuw te gaan heroveren. Wie zei daar weer, dat regeren vooruitzien is? In dat geval zou de aanval de beste verdediging zijn maar dat verkondigen is waarschijnlijk tegen de mensenrechten .Immers, dezelfde mensenrechten geven vrij spel voor de horden Muzelmannen die Europa zijn komen bezetten .
Petra : (thans Jordanië), is de dode stad uit de Oudheid, in de roze rotsen uitgehouwen. Hier zou volgens de legende, Mozes met zijn staf water uit de rotsen hebben geslagen. Geen wonder : de moderne archeologie heeft ontdekt dat de Petranen meesters waren in de waterhuishoudkunde : zij hadden op geniale wijze aquaducten in de rotswanden aangelegd die water voerden uit de bergen naar de stad. Deze leidingen hadden ze met platte stenen terug afgedekt iets dat bij Mozes waarschijnlijk bekend was De Egyptische farao moet daar ook langs gekomen zijn, bij zijn achtervolging van de Joden, die uit zijn land waren weggevlucht na de 10 plagen van Egypte. Kan goed zijn, want Petra was een stad die leefde van de voorbijtrekkende karavanen .Het verhaal doet de ronde, dat boven in de urne die de gevel siert van de tempel met de beroemde zuilen, de schat van de farao bewaard werd die hij daar in bewaring achter liet tot hij terug kwam van zijn tocht door de Rode Zee .
Samengevat : de Bijbel bewijst het Eerstgeboorterecht van Israël op de plaatsen die bijna dagelijks vermeld worden in de media als Palestijns grondgebied. Door dat te doen, bewijst Europa aan wiens kant het staat : aan de kant van de zelf-destructie ..
Toemaatje.
Nog over Akko (ooit de grootste havenstand van Israël) : in die tijd waren de Kardinalen al bijna 3 jaar in conclaaf bijeen, om een nieuwe Paus te kiezen. Dat was niet in Rome, die toen in verval was, maar in Viterbo, waar heden ten dage het Pauselijk Paleis nog altijd veel toeristen trekt. Viterbo is de hoofdstad van het gewest waar wij wonen, en ook onze inkoopstad. De grootwarenhuizen, ziet U .Daar, dichtbij dat Pauselijk Paleis (op de Plaats der Gehangenen) hebben wij een gezellig eethuisje ontdekt, waar men binnen het kwartier weer weg kan. Aan de tegengestelde hoek staat, wat men hier een Palazzo noemt, de vroegere woonst van een Nobelman, nu omgevormd tot misschien wel, te zien aan de deur-parlofoobsn 10 appartementen. Die verweerde muren dragen, op een hoek, net boven manshoogte, een stenen preekstoel, waar, zo staat er te lezen, ooi de H. Thomas van Aquino zijn vaste stek had om te prediken ..
In 1271 waren de burgers van Viterbo bij dat Pauselijk Conclaaf de palabers in dat Pauselijk Paleis beu, want zij dienden de Heren al die tijd vorstelijk te onderhouden. Ten einde raad sloten zij de vergaderzaal hermetisch af van de buitenwereld, en, als dat nog niet hielp, braken het dak af, zodat de Hoge Vergadering onder de blote hemel diende verder gezet te worden. Vanzelfsprekend hielden die het kort vanaf dan en als nieuwe paus kozen ze een nobele onbekende,op 1 september 1271 Tebaldo Visconti, een Tempelier, Bevelhebber van en verblijvende te Akko, die niet eens priester was, tot nieuwe Paus. De man, geboren en getogen Italiaan, was naar het schijnt, aartsdiaken van Luik. Hij was Paus tot 1291 onder de naam Gregorius X en bleef zijn hele leven lang vruchteloos pleiten voor het verder zetten van de Kruistochten. Akko tenslotte, moe gevochten viel definitief dat jaar ook n handen van de Muzelmannen. Het was in 1191 veroverd door een andere goede bekende, namelijk Richard Leeuwenhart van Engeland .De Muzelmannen konden de laatste burcht, het arendsnest, pas veroveren, nadat de laatste Kruisridder gevallen was. Zij bedolven de versterkingen en de hele stad geheel onder meters aarde, uit vrees dat de Kruisridders zouden terugkomen, en richten even verder een nieuwe stad op ..
Het oude Akko kan door de toeristen bezocht worden : alles ondergronds .
Het zal wel een vergissing van de Geschiedenis zijn, maar in de archieven staat Akko bekend als Saint Jean dAcre .De Heilige Sint Jan van Akko .En laat het nu juist St Jan zijn (bij Ieper) waar, samen met het Veurne Ambachtse, het Bonnense (Bologne in Frans Vlaanderen) de eerste wortels van de Kruisridders worden getraceerd Was de eerste Koning van Jeruzalem niet een zekere Godfried van Bonen, uitgeweken na zijn huwelijk naar Bouillon, beter bekend als Godfried van Boulogne .
De man regeerde daar niet als koning, maar als Beschermer van het H.Graf Hij was geliefd, zelfs bij de Muzelmannen, bij wie hij op een avond een vriendenmaal ging nuttigen. Op de terugweg stierf hij langs de kant van de weg, eenzaam en alleen, in helse pijnen, vergiftigd door zijn gastheer..
Waarom vliegen mijn gedachten nu ineens naar de dag van heden, waar een andere Vlaamse brave Lamme Goedzak ook aan tafel gaat bij het onderhandelen .met bandieten die nog erger zijn dan Arabieren? .
Oppassen, Bart! De Leterminator was er, kort na zijn aantreden, ook bijna geweest, slachtoffer van maagbloedingen die maar niet te stelpen bleken .
Catalonië de laatste rechte lijn naar onafhankelijkheid?
Tegen het Spaans centralisme haalden de strijders van de Baskische gewapende strijd natuurlijk het gemakkelijkst het wereldnieuws. Maar men mag vooral niet uit het oog verliezen dat op het Spaans grondgebied nog andere, grote identitaire bewegingen actief zijn, zoals Catalonië bijvoorbeeld dat stilaan, maar toch merkbaar, opschuift in de richting van een volledig autonome staat. Zonder dat er ergens doden vallen.
Catalonië haalde de Spaanse pers vooral, toen het de beslissing nam om vanaf 2012 geen stierengevechten meer toe te laten. Niet alleen, of zelfs niet vooral om haar diervriendelijkheid te onderstrepen, maar vooral om haar afstand te schetsen van de Spaanse tradities terzake. Een tweede opmerkelijke manifestatie van eigen wil was de betoging op 10 juli in de straten van de Catalaanse hoofdstad Barcelona. Ongeveer één miljoen mensen stapte op onder het motto Wij zijn een natie. Wij beslissen, waardoor het Catalaanse volk duidelijk wilde maken zich niets te zullen aantrekken van uitspraken van het Spaans Grondwettelijk Hof, dat het streven naar autonomie van Catalonië wilde inperken. Verschillende punten van het autonome statuut van Catalonië werden in de beslissing van het Hof als tegenstrijdig met de Spaanse grondwet aanzien. Ook het bestaan van een Catalaanse natie beschouwt het Spaans Grondwettelijk Hof als strijdig met de Spaanse grondwet.
Het nationalisme in Catalonië, de wil om het zèlf in handen te nemen, is overal en op alle niveaus doorgedrongen, zo lijkt het wel. Neem nu de kapitein van de Spaanse nationale voetbalploeg, Carles Puyol. Hij is tevens de kapitein van FC Barcelona en stamspeler van de eigen Catalaanse voetbalwedstrijden om de eerste plaats in Catalonië. En hij is Catalaans nationalist.
Hoe is het zover kunnen komen? Belangrijk is te onderstrepen dat Catalonië meer is dan zon en strand. Het grondgebied is zo groot als België en het is met een vijfde van de totale bevolking van Spanje in totaal zijn er ruim 7 miljoen Catalanen - goed voor een vierde van het bnp van Spanje. Geen zogenaamde autonome Spaanse provincie is zo levenskrachtig als Catalonië.
Daarenboven kan het volk terugblikken op een lange en rijke culturele traditie in de aard van de Vlaams-Nederlandse eigenlijk met een zeer melodieuze en oude taal, die zich uit het gewone Latijn ontwikkelde en zich reeds in de 12de eeuw tot een schrijftaal ontwikkelde. In 1716 werd Catalonië ingelijfd in het grotere Castiliaanse Spanje, de Catalaanse taal verloor haar status als ambtstaal en de taal en literatuur ging achteruit, vooral dan in de bovenste lagen van de bevolking. Met het begin van de Romantiek ontstond niet alleen een nieuwe nationalistische literatuur in Duitsland, in de Nederlanden of in de Scandinavische landen, maar ook in Catalonië. En op de culturele emancipatie volgde natuurlijk een politieke beweging ook die evolutie hebben we in Vlaanderen meegemaakt.
Eerst in 1979 verkregen vier regios, Baskenland, Galicië, Andalusië en Catalonië, wegens hun historische eigenheid en achtergrond vanuit de Spaanse grondwet bepaalde eigen bevoegdheden toegekend, en bijvoorbeeld ook eigen regionale regeringen. Sindsdien heeft het streven naar volledige autonomie zich enorm ontwikkeld in Catalonië en hierbij mag zeker de naam van Jordi Puyol niet onvermeld blijven. Hij was voorzitter van de Catalaanse regering tussen 1980 en 2003, en één van de motoren van het autonomiestreven van de Catalanen. Hij was in 1930 geboren, en werd tijdens het Francoregime opgesloten. Tot 2003 was hij ook voorzitter van zijn conservatief-nationalistische partij, de Convergència i Unio, die in 1984 en 1988 de absolute meerderheid in het Catalaanse parlement verwierf.
De vraag is niet of Catalonië onafhankelijk wordt, de vraag is alleen hoelang Spanje de boot nog kan afhouden. Niet alleen was er de manifestatie op 10 juli in de straten van Barcelona, maar eigenlijk heeft men de afgelopen jaren de opbouw van een Catalaans-nationalistische strategie meegemaakt. Op 11 september 2009, de nationale feestdag van Catalonië, demonstreerden in Barcelona zon 15.000 mensen ten gunste van de Catalaanse soevereiniteit en tegen de Spaanse bezetting. Helemaal vooraan liep Joan Laporta, de voorzitter van de sterkste Spaanse voetbalploeg, FC Barcelona.
Kort daarop, op 13 september, werd in het dorp Arenys De Munt een officieuze opiniepeiling georganiseerd onder de 8.000 inwoners. Men wilde hiermee zowel het basisdemokratische karakter van de Catalaanse beweging onderstrepen als vooral peilen naar de nationalistische gezindheid onder de eigen bevolking. 96% van de bevolking wilde een eigen, Catalaanse staat. Een officieel referendum, wat men eerst wilde organiseren, werd vanuit Madrid vanuit (grond-)wettelijke gronden onmogelijk gemaakt, want officiële referenda mogen in Spanje alleen door de Spaanse staat worden georganiseerd.
Catalonië liet het daarbij niet. In december werden analoge referenda georganiseerd in meer dan 160 Catalaanse steden en gemeenten, waarbij ongeveer 1/3de van de bevolking ging stemmen. 94% van het aantal stemmers sprak zich uit voor het oprichten van een eigen Catalaanse staat. In de maand februari van 2010 tenslotte kwamen nog eens meer dan 80 steden en gemeenten aan de beurt.
Het heeft er alle schijn van dat Catalonië inderdaad in de laatste rechte lijn naar onafhankelijkheid zit. En het heeft er bovendien alle schijn van dat die volledige autonomie in Catalonië nog eerder dan in Vlaanderen een feit zal zijn.
De Deltastichting Vzw is een Vlaamse, conservatieve, nieuw-rechtse, Heel-Nederlandse stichting, opgericht door historicus Luc Pauwels. De organisatie heeft geen strakke ideologie maar beslaat een bandbreedte van verschillende conservatieve stromingen. Conservatief betekent hier "to change in order to preserve" naar het woord van Edmund Burke. Een belangrijke invloed is GRECE, de denktank van de Nouvelle Droite uit Frankrijk. Regelmatig verschijnen er dan ook bijdragen van de nieuw-rechtse GRECE-filosoof Alain de Benoist in het tijdschrift TEKOS dat wordt uitgeveven door de Deltastichting. In tegenstelling tot andere rechtse groepen hecht de stichting veel aan belang aan ecologisme. Een ander geregeld terugkerend thema is spiritualiteit, meestal in de vorm van Europees heidendom.
De activiteit van de Deltastichting bestaat uit de publicatie van het driemaandelijks cultureel tijdschrift TeKoS (Teksten, kommentaren en studies), de uitgave van een reeks brochures en de organisatie van een jaarlijks colloquium met binnen- en buitenlandse sprekers dat meestal doorgaat in de maand november. De Deltastichting geeft ook een maandelijkse elektronische nieuwsbrief uit.
In 2004 kreeg het tijdschrift TeKoS van de Universitaire Werkgroep Literatuur en Media van de Katholieke Universiteit Leuven de persprijs het Gouden Lampje toegekend voor de organisatie van het colloquium "Recht op antwoord tegen de dictatuur van het politieke, correcte denken" en de publicaties van de congresreferaten.
********************
Psssst
Het wordt bijna een wedloop naar de Vrijheid! Wie komt eerst aan de meet : de Catalanen of de Vlamingen. Hallo! Bookmakers : wanneer gaan de weddenschappen open? In ieder geval zijn we allebei (voor de laatste jaren) geklopt door de Kosovaren! En de Tjechen! En de Slowaken!....
Wie houdt er zich eens mee bezig om van de 10 of 11 zelfstandige Europese Staten van de 27 er minder dan 20 jaar bestaan? Reken bij deze gerust ook maar Duitsland mee, want 20 jaar geleden waren dat nog twee verschillende staten!
Als straks Homo-Elio als een geslagen hond in zijn Bergense kennel kruipt, dan is de kans voor Bart daar : onderhandelen heeft geen zin meer. Splitsen is de boodschap! Splitsen, alles wat op Uw weg komt! Splits, om te beginnen de Voetbalbond maar zodat onze Zwarte Leeuwen, net als hun Catalaanse broeders, voortaan de eigen kleuren Zwart-Geel mogen verdedigen, en niet meer deze van hun onderdrukkers Zou al een hele stap in de goede richting zijn!
Blijven nog de Coburgers. Die zijn ooit al eens uitgeschud geraakt en verarmd geweest, bijna tot de bedelstaf veroordeeld Tot een verre voorloopster opeens haar 13-jarige dochter bij de Tsaar (en zijn vrienden) in bed kreeg. Niemand van de Europese prinsessen wilden hem immers nog wegens zijn orgiën en zijn twijfelachtige seksuele lage moraal Haar Broertje Leopold (zelfde ouderdom ongeveer) werd meteen generaal in het Russisch leger dat vocht in Waterloo, maar verzeilde daarna in Engeland, waar hij trouwde met zijn (verre) nicht, in de hoop ooit Koning van Engeland te kunnen worden Toen dat niet lukte, nam hij dan maar genoegen met haar geld, huwde de Franse koningsdochter en aanvaardde de Kroon van het jonge opstandige Belgique-landje .Zoals U ziet, een zootje van avonturiers, en brokkekmakers, waar een latere nazaat, ook een Leopold, in hoogst verdachte omstandigheden zijn jonge Zweedse bruid verongelukte (1935- Kussnacht), nadat zijn vader, Albert de Eerste, bij een nachtelijke rotsbeklimming, in Marche-les-Dames ook verongelukt was. De man was een ervaren Alpinist, ervaren zowel in het klimmen als in het vallen, want hij had, oen hij beneden aan de rots werd gevonden, nog zijn bril op. Waarschijnlijk is dat deze optieken sindsdien Hofleverancier is mogen worden, gezien de hoge kwaliteit van zijn marchandies.
Curieus geworden? Men reppe zich naar de (betere) boekhandel om het boek van Paul Beliën : A Throne in Brussels Meer dan ooit actueel aan het worden. Het leest nog beter dan een Kuifje-vrhaal!
Humpty Dumpty! Dat een mens op gevorderde leeftijd nog kennis moet maken met een ogenschijnlijk speciaal voor de Christen Democratie gemaakt kinderrijmpje! Nederland gaat om zeep, als het CDAn net als de CVP bij ons, straks wegzakt tot tegen of onder de kiesdrempel. Vandaar dat zowel Christen als Democratie hierboven zwaar tussen aanhalingtekens worden geschreven. Allebei immers zijn ze noch Christen, noch democratisch, iets dat ze initieel wel eens geweest zijn, lang geleden, in de tijd toen de dieren nog spraken.
Volgens Wikipedia zou Humpty Dumpty uit dat Engelstalig kinderversje, grafisch steeds voorgesteld worden als een aangekleed ei. Ook al toevallig, vindt U niet?
***********************
ZWANENZANG
DUNS OURAY - 30 AUGUSTUS 2010
Haalt het CDA de Kerst?
Je kunt die CDA-prominenten niet van intelligentie beschuldigen. Ze denken helemaal niet vooruit. Laten we ze even helpen:
1.- Er zijn twee mogelijke uitkomsten van de brievenschrijverij: óf het kabinet met PVV-gedoogsteun komt er wel, óf het komt er niet. In beide gevallen is de uitkomst desastreus.
1a.- Als het kabinet er toch komt, is de brievenschrijverij enorm schadelijk voor het CDA. Immers de brievenschrijvers hebben duidelijk gemaakt dat het CDA het verkeerd doet. Dit is een wond die blijft dooretteren zolang het kabinet er zit.
1b.- Als het kabinet wordt afgeblazen, zal iedereen denken dat dit door de CDA-prominenten komt. Voor de meer dan 50% van de CDA achterban die PVV-sympathie koestert, zal dit reden zijn om zich af te wenden van de partij. Immers, voor hen is duidelijk dat een stem op het CDA gelijk staat aan een stem op de PvdA.
Aan de andere kant maakt de brievenschrijverij het CDA niet aantrekkelijker voor linkse mensen. Ten eerste zijn weinig van hen Christen. Ten tweede bevestigen de CDA-prominenten dat deze mensen terecht links stemmen.
Kortom, in dit scenario kan het CDA bij de volgende verkiezingen rond de 10 zetels uitkomen.
2.- De prominenten lijken zich niet te realiseren dat het CDA op een zeer slap koord danst. Omdat er bijna geen Christenen meer zijn, ontbeert de partij een natuurlijke achterban. De kiezer stemt dus vooral CDA omdat het een nette, solide partij is die degelijke bestuurders levert. Men weet wat men krijgt.
Wanneer de partij door de brievenschrijverij intern verdeeld raakt (en daar is al geen ontkomen meer aan), verliest zij veel zetels en verliest zij daarmee ook haar soliditeit. Met andere woorden: hoe kleiner het CDA wordt, hoe minder aantrekkelijk zij wordt, en dan zullen nóg meer mensen zich afkeren.
Deze geschiedenis doet vooral denken aan het kinderrijmpje Humpty Dumpty: (*)
Humpty Dumpty sat on the wall and Humpty Dumpty took a big fall.
And all the King's horses, and all the King's men, couldn't put Humpty back together again.
******************
Pssst
De formatie zit ook daar in het slop .Het gestook van de Linxe Kerk in Nederland zal dus blijkbaar vruchten opbrengen. Dat zullen hoogst waarschijnlijk zure vruchten worden voor de gewone Nederlandse man of vrouw, want als de Sossen bij de vleespotten geraken zullen er op de soep van de gewone man maar weinig vetoogjes meer drijven. Het devies is immers hetzelfde als bij ons: volop integreren, zotte kosten doen voor de immigratie, en ondertussen besparen. Enfin Job Cohen van de PvdA kan de hele boel maar best goed bij mekaar houden (zijn specialiteit) want binnen enkele maanden zijn er verkiezingen.
Stel U voor dat Geert Wilders deze met de vingers in de neus, wint?! Zijn ze daar in NL ziende blind? In de peilingen prijkt hij nu reeds op eenzame hoogten. Straks haalt hij de absolute meerderheid ..En dan mag ons Bea het vergeten!....
Ik zie Albert de Laatste (niet Albert de Eerste, die is al lang dood) al angstig zitten luisteren naar de VARA : doet zij het, of doet zij het niet .
Zal er dan, eerst in NL, dan in VL, na de tijd van het het roepen en tieren, een opstand uitbreken? Want zeker is het : Linx (bij ons de PS/SP) verdraagt geen nederlaag! Deze les hebben ze geleerd bij het uiteenvallen van de DDR en later de gehele USSR : eenmaal verdreven van de vleespotten, kunnen alleen kogels nog helpen .Geen kogels = geen vleespotten, en geen vleespotten is geen macht! En daar kan Humpty Dumpthy niets aan doen
Moraal van dit verhaal : Vlaenderen, let op Uw saeck! Laat, om te beginnen, het Vlaams de taal zijn van Uw onderhandelaars. Indien de Franscouillons dat niet verstaan, wegens de beperktheid van hun verstandelijke vermogens, dat ze dan beroep doen op door hen te betalen tolken Die kunnen dan misschien meteen een telraam meebrengen, zodat ze zelfs de cijferdans kunnen volgen.
En laat AUB Homo Elio nooit meer aan het woord in het Nedderlaans. Wat die man uitstoot, is geen Nederlands, geen Zuid Afrikaans, zelfs geen Hottentotten-taal, maar het gebrabbel waarvoor een doordronken alcoholist zich s anderendaags zou doodschamen .Dat kan alleen als het de bedoeling zou zijn elke Vlaming, tot zelfs elke zuigeling in de wieg, tegen hem in het harnas te krijgen. Goed! OK! Maar hou het kort!
Als het dan toch moet, zet hem dan tenminste de zotskap op. Als Harlekijn naast en samen met zijn Hoogedele Landgenote van Koninklijken bloede zouden ze in hun kouterwaals Nedderlaans nog kans maken om in de Top Tien te geraken van de Humor voor Verstandelijk Gehandicapten ..
(*) door Digitalia. Hafid Bouazza (http://nl.wikipedia.org/wiki/Hafid_Bouazza) is een Marokkaan die sinds 1977 in Nederland leeft en schrijft. Wat ongelukkig is met die mensen, is niet alleen dat ze Nederlander willen zijn, met papieren en al (om hun pedigree op te smukken?), maar dat ze Marokkaan willen blijven zoals God ze trouwens geschapen heeft. Waarom willen ze dan hun God tegenwerken, om Nederlander te willen worden? Ze blijven dus altijd tussen wal en schip vallen, vooral omdat ze ook nu rare namen niet willen ver-hollandsen. Had die man Hans Boersma geheten, hij had veel beter carrière kunnen maken! Waarom willen die vreemdelingen steeds van twee walletjes blijven eten? Zouden wij eens moeten proberen, om twee nationaliteiten te hebben! Binnen het etmaal zaten we er achter, wegens schriftvervalsing! Ja toch! Marokkaan zijn door geboorte en pronken met een Nederlands velletje : is dat geen besodemieteren van de medemens? Maar Hans Boersma is op goede weg : hij opent zijn blog met een citaat van Socrates (!) Verwondering is het begin van wijsheid Die man wordt ooit nog Paus van Rome!
************************
In MinaWereldwijd is geprotesteerd tegen de steniging van de Iraanse Sakineh Mohammadi Ashtiani.
Hoewel Kader Abdolah van de barmhartige Allah nog wel een lieve Allah heeft gemaakt in zijn Teletubbie-versie van de Koran, schijnt mirabile dictu zelfs Allah niet naar Abdolah te luisteren. En de geestelijken onder zijn landgenoten in zijn beeldschone land van oorsprong evenmin. Wellicht moet zijn versie van de Koran in het Perzisch hertaald worden. Een onbegrepen profeet is uiteindelijk geen profeet.
Het geeft natuurlijk geen pas om moeftis uit te leggen dat steniging wegens overspel niet voorkomt in de Koran; de straf is honderd geselingen. Dat is al wat liever van Allah, die er in de Koran aan toevoegt: en laat geen mededogen met hen (de ontuchtplegers) u bevangen. Dit laatste is minder barmhartig. In 2010 peinzen over geseling of steniging moet wel de definitie zijn van hels cynisme. Beweren dat steniging eigenlijk wel voorkwam in een Koranvers dat verloren is geraakt het papier waarop het was neergeschreven zou aangetast zijn onder het bed van Aïcha, de laatste vrouw van Mohammed en hiervoor bewijs vinden in de hadith-overleveringen, stemt, zacht gezegd, niet optimistisch over de intellectuele staat van de mens.
Er is altijd de lach, hoe wrang ook, die het hart verlicht, maar niets teweegbrengt en hoe vurig wenste ik de lach van een leeuw te hebben. Als koning Nobel zijn tanden ontbloot dan heeft dat wel consequenties. Dan vallen de stenen wel uit de bevende handen. Het is makkelijker de duivel te stenigen dan een liebaard te confronteren, getuige één van de rituelen tijdens de jaarlijkse pelgrimage naar Mekka. Satan wordt radjiem genoemd, de gestenigde, omdat hij door de engelen met vallende sterren zou worden bekogeld.
Overigens een mooi bewijs voor de vaak gehoorde stelling dat alles wat in de Koran staat wetenschappelijk onderbouwd is. De regels die nu gelden voor het stenigen van overspelige vrouwen (want het zijn vooral vrouwen die deze gruwel moeten ondergaan) golden oorspronkelijk voor de stenigingsrite in Mina, een stadje ten oosten van Mekka. Hoeveel stenen er geworpen dienden te worden (zeventig) en wat de grootte van de stenen moest zijn (groter dan een linze, maar kleiner dan een noot). Sommige bronnen staan echter dadelpitten, kamelenkeutels en zelfs dode mussen toe. Satan blij maken met een dode mus. Arme Satan! Zijn de brandwonden in de hel niet genoeg?
Voor het steniging van vrouwen mogen de stenen echter groter zijn. Als ik het wel heb, dan moeten ze de hand vullen. Ze moeten van de grond worden opgeraapt (radjm betekent ook steenhoop) en niet uit een rots gehouwen. Het steekt wel dat de islam voor de zoveelste keer de aandacht opeist. Ik ga dit overigens niet allemaal nazoeken. De lach is al een bloedende wond geworden.
Ironisch is wel dat in de Koran wel wordt verwezen naar het stenigen van profeten. Welke profeet zou, na eigen ervaring, zon straf opleggen aan anderen? Niet een barmhartige profeet. Jezus was dan ook de zoon van God. En arme Sakineh Mohammadi Ashtiani; zij is al gegeseld en dreigt nu ook nog gestenigd te worden voor zinaa hetgeen niet enkel overspel betekent, maar ontucht in het algemeen, dat wil zeggen, seks zonder in de echt verbonden te zijn. Wat de rechtsgang betreft, volstaat het te zeggen dat één van haar advocaten naar Noorwegen is gevlucht.
De vrouw die dezelfde straf verdient als de grote tegenstrever van Allah, Iblis, de Duivel. Een bekende uitspraak onder minder vriendelijke imams is: Vrouwen zijn de valstrikken van Satan. Ashtiani heeft zelf gezegd dat de enige reden dat zij tot deze straf is veroordeeld het feit is dat ze een vrouw is. Dat is een bittere en droeve waarheid. De man met wie zij ontucht zou hebben gepleegd, krijgt geen lijfelijke straf. Laat staan dat hij dood moet worden gegooid. De twee kinderen van Ashtiani hebben een smeekbede geplaatst op internet om hun moeder te redden. Er kan een petitie getekend worden en in honderd steden wereldwijd wordt tegen haar aanstaande executie geprotesteerd. In Amsterdam heeft de onvolprezen schrijfster Nahed Selim het initiatief genomen en zij zal dan ook spreken. De gruwel hangt boven Ashtiani en haar kinderen. De eer voor dit stuk komt Selim toe.
Ik maak mij geen illusies over de consequenties van zon protest. Noch geeft mijn steun mij een gevoel van morele superioriteit. Er zullen ongetwijfeld meer slachtoffers zijn die niet het geluk hebben van doortastend kroost en aandacht van internationale media en humanitaire organisaties. Noch is zon protest westerse bemoeienis met de binnenlandse aangelegenheden van een soevereine staat. Nu ongure aspecten van de islam eenmaal onze levens zijn binnengedrongen, vaak zonder te kloppen, is het onontbeerlijk de ongenode, schimmige gasten af en toe luidruchtig te laten weten dat ze niet welkom zijn. Ze eruit te schoppen. Aan Selims oprechte bedoelingen twijfel ik geen moment. Het steekt wel dat de islam voor de zoveelste keer de aandacht opeist. Vergeet de iftar-maaltijden die slechts worden georganiseerd omdat er veel subsidie aan de dissen kleeft. En vergeet de beschuldigingen van islambashen en islamofobie. Er is namelijk geen agressie en geen vrees in het gehoor geven aan de oproep van twee kinderen die hun moeder willen redden van mannelijke barbarij
***************
Pssst
Dit ietwat warrig verhaal is niet bepaald geschreven voor authentieke bewoners van de Lage Landen, maar (volgens mij) voor de groeiende schare van Nieuwe Dubbel-paspoortse Nederlanders, die met haakjes en oogjes zijn blijven plakken aan hun prachtlanden die ze uit lijfsbehoud zijn ontvlucht. Daar we heel wat kunnen leren over het Muzelmans tijdverdrijf van het barbaars stenigen van vrouwen (tot de dood er op volgt) mag deze tekst gerust worden verspreid ook in Vlaanderen, waar we gelukkig anders gespaard zijn van het lezen van de Volkskrant. Draai of keer het zoals U wilt : de Islam-indoctrinatie sijpelt uit elk woord.
Eigenlijk worden we wijsgemaakt, dat steniging een afwijking is van de ware Leer, daar in de Koran alleen zou gesproken worden van geseling. Geseling, zonder meer, maar beperkt tot max. 100 zweepslagen. Er staat niet bij zware, lichte of middelmatige zweepslagen, en ook niet als na voltrekking van het vonnis verondersteld wordt dat het slachtoffer nog leeft Ziet U, Mohammed laat zo een beetje de vrije hand aan zijn volgelingen, en zo komt het dat er na enkel honderden jaren, het onderscheid tussen geselen en stenigen is weggevallen. Wie weet, zal binnen een paar duizend jaar de Islam niet verder ontwikkelen, zodat doodstraffen dan als inhumaan worden bestempeld .In afwachting ondertussen, moeten wij ons voorzien op de sharia-wetgeving, en daar is steniging een onderdeel van de strafmaat. We kunnen misschien de plaatsjes, waar ooit de brandstapels en de galgen stonden van de Inquisitie, weer auto-vrijmaken. Door bijvoorbeeld voor het in brand steken van voertuigen door straat-tuig, deze plaatsen ter beschikking te stellen?
Pssst II
De mannelijke helft van het overspel gaat vrij-uit .Ergens anders heb ik gelezen, dat 3 mannelijke getuigen volstaan als bewijs dat een vrouw schuldig is. Vandaar dat er zo weinig vrouwen in die landen zijn die in de politiek durven gaan! Drie mannelijke tegenstrevers en een corrupte jugepee en de kous is af!
Waarom hier over Khadafi, de woestijnrat, gerapporteerd wordt, is in hoofdzaakomdat het doek (schijnbaar) gevallen is over LAMPEDUSA, het eilandje, Italiaans grondgebied, dat jarenlang als opstapje gebruikt werd door horden bootvluchtelingen, om voet aan wal te zetten op Italiaans grondgebied. Dat was voor hen de poort om Vesting Europa binnen te geraken en om hun weelderig en voorspoedig woestijnzand-land te ontvluchten. Duizenden en duizenden sukkelaars zijn daar aan land gestrompeld, voor zover ze onderweg in hun gammele bootjes niet waren gezonken. Of tot zinken gebracht door hun beschermers die hen met machtige speedboten begeleidden, tot de Italiaanse marine ergens in de verte opdook. Toen werden de trossen gekapt en de sloepen bleven achter, stuurloos en zonder levensmiddelen aan boord. Tot de nietige notenschelpjes, op de wijde zee, per toeval ontdekt werden zodat ze met enkele overlevenden, konden meegesleept worden naar de veilige haven op Lampedusa. Vele honderden zijn er gered van de verdrinkingsdood door de Italiaanse kustwacht, want eenmaal binnen de Italiaanse territoriale wateren was er, volgens het Internationaal Zeemansrecht, geen sprake meer van terugzenden Op Lampedusa werden ze gevoed, gekleed, verzorgd, om daarna bij bosjes te worden verder gebracht, naar het binnenland. Hoe die arme drommels per persoon $ 5.000 bijeen hadden gebracht om de reis te betalen, was onbegrijpelijk tot deze mensensmokkel op zeker ogenblik van naaldje tot draadje werd ontrafeld. Corruptie, op grote schaal was het, met vertakkingen tot in de hoogste kringen ..Toen bleek dat de families van al wie gevlucht was, nog generaties ver de schulden dienden af te betalen wat het ergst was, voor zij wier zoon of vader geen geld uit Europa kon sturen, omdat hij onderweg verdronken was .
Nu Berlusconi aan die vele duizenden menselijke dramas een einde heeft kunnen stellen, zijn er natuurlijk Linxe bietekwieten die kritiek hebben Gottekes toch! Nu doet hij zaken met de onmens Khadafi .
Ik heb anders nog van niet veel ex-koloniale mogendheden gehoord dat ze schadevergoeding betalen aan de gedupeerde ex-kolonies, zoals Italië, onder Berlusconi, doet. Misschien dat de Heren Michel, vader en zoon, eens iets in die richting zouden kunnen ondernemen tegenover Congo?
En dan nog iets : Tripoli, onlosmakelijk verbonden met de successen van het Afrika-Korps van Veldmaarschalk Rommel, is jaren terug in de media afgeschilderd als de Hoofdstad van het Kwaad (Lockerbie). Ondertussen weten we de reden hiervan : de militante Islam, die er in onderstaand artikel wel enigszins bekakt vanaf komt .
Aan de Cavaliere om in een nabije toekomst de zaak eens om te draaien : in Tripoli een lezing te gaan geven over mensenrechten en de vrijheid van meningsuitdrukking. Waaruit zou blijken dat een eventuele her-kolonisatie al-bij-al nog niet zo slecht zou zijn Ik denk dat in een of ander museum nog wel een of ander ruiterstandbeeld van Mussolini moet staan verkommeren. Ver-Latiniseer een beetje de naam tot die trekt op de naam van een of ander Romeins veldheer en doe het zaakje cadeau aan Khadafi. Dan zal het precies zijn alsof de Romeinse ruïnes in de Lybische woestijn terug tot leven zijn gebracht .M.a.w. dat de Romeinen er nooit ver zijn weg geweest. Misschien is dat een afdoende barrage kan zijn tegen de Islam-verdwazing?
******************
Bekeringspogingen Kadhafi vallen slecht in Rome
·dinsdag 31 augustus 2010 dS
ROME (REUTERS, DS) - De Libische leider probeerde enkele honderden Italiaanse schonen tot de islam te bekeren.
Wat zou er gebeuren als een Europees staatshoofd naar Libië of een ander islamitisch land zou reizen en daar iedereen zou uitnodigen om zich te bekeren tot het christendom?', vroeg de krant Il Messagero zich af. Europa moet zich bekeren tot de islam', titelde La Repubblica.
Aanleiding voor de ophef in Italië is het jongste bezoek van de Libische leider Kadhafi het vierde in ruim een jaar. Hij nodigde zondagavond en gisteren enkele honderden jonge Italiaanse vrouwen uit voor een lezing van hemzelf over de islam; de meisjes waren geselecteerd door een modellenbureau en hadden een kleine som geld (80 euro) gekregen om te komen luisteren. Kadhafi gaf de schoonheden de raad om zich te bekeren tot de islam en deed hen elk een koran cadeau.
Voor ons was het erg vervelend. Kadhafi wist blijkbaar niet dat we betaald waren om daar te zijn, anders had hij ons nooit willen ontmoeten', verklaarde een 25-jarige Italiaanse aan La Repubblica. Drie meisjes zouden zich ter plekke bekeerd hebben.
De Italiaanse premier Silvio Berlusconi krijgt de wind van voren. Het nationaal belang rechtvaardigt niet dat men zoveel groteske clowneske nummertjes verwelkomt', schreef La Stampa in een commentaar. Felice Belisario, een senator van de oppositiepartij Italië van de Waarden, verwoordde het zo: Berlusconi is altijd de eerste om te zeggen dat hij katholiek is, behalve wanneer hij onze christelijke wortels afkapt in ruil voor zakendeals'.
Twee jaar geleden ondertekenden Berlusconi en Kadhafi een akkoord waarin een punt werd gezet achter de disputen over het kolonialisme en de twee landen besloten te gaan samenwerken. Italië beloofde 3,9 miljard euro aan compensaties voor de koloniale overheersing tussen 1911 en 1943, in ruil ging Libië werk maken van een betere beveiliging van zijn kusten om illegale migratie richting Italië tegen te gaan.
Op het eiland Lampedusa, waar veel migranten voet op Italiaanse bodem zetten, komen nauwelijks nog asielzoekers aan. Libië mocht een participatie nemen van 1% in het Italiaanse petroleumbedrijf Eni en de Libische centrale bank kreeg 7% van de aandelen in handen van de Italiaanse bank Unicredit. Italiaanse bouwbedrijven maken zich dan weer klaar om een autoweg aan te leggen langs de Libische kust of een congrescentrum te bouwen in Tripoli.
Berlusconi en Kadhafi vierden gisteravond samen de tweede verjaardag van hun akkoord uit 2008. Amnesty International had de Italiaanse premier gevraagd om ook te praten over de zware schendingen van de mensenrechten in Italië.
**************************
Pssst
Heeft U er op gelet? De Italiaanse Schoonheden waarover sprake, waren geselecteerd door een modellenbureau Sedert wanneer wordt een concertzaal gevuld met toehoorsters alleen, die speciaal daartoe moeten geselecteerd zijn? Tiens!Tiens!, Khadafi wil bij zijn bekerings-toespraken, blijkbaar ook iets dat het oog streelt! Zou hij misschien meer op zoek zijn geweest naar vernieuwing en verjonging van zijn private harem? Of wil hij een veldtocht voorbereiden met vrouwenbuiken, die eerst een opleiding tot spionne dienen te volgen? ? Dat is wel een zeer nieuwerwetse methode van oorlog voeren. Voortgaande op de resultaten tot hiertoe in Europa, is daar geen of weinig afweer tegen.
Met Muzelmannen weet men maar nooit : ze spreken over de Kooran, maar ze bedoelen Koord-hang!
Bijna kwansuis zit een nieuwe generatie Vlaamse politici aan het roer. Hun zakelijkheid valt op. Di Rupo heeft dat begrepen. Maar of iedereen volgt? Bart De Wever, Wouter Beke, Caroline Gennez en Wouter Van Besien hebben meer gemeen dan hun visitekaartje van partijvoorzitter. Ze zijn allen dertigers. Ze zaten allen begin jaren negentig op de Leuvense universiteitsbanken. Ze zijn de generatie die opgroeide met oppersaneerder Jean-Luc Dehaene, met eindeloze berichten over onze schuldenberg, met Maastrichtnormen en globale plannen.
Die generatie moet nu een uitweg uit de communautaire doolhof vinden. De erfenis die de dertigers op hun schouders hebben gekregen oogt niet fraai: een land met een verziekt communautair klimaat, een vergrijzing waarvan iedereen wist dat ze eraan kwam maar waarvoor nog niets opzij is gelegd, ontspoorde staatsfinanciën.
Het is een generatie van nieuwe zakelijkheid, die Vlaamse voorzitters. 'Uw generatie is ánders', stelde oude krokodil Philippe Moureaux (PS) met open mond vast aan de onderhandelingstafel deze week, nadat N-VA'er Ben Weyts heel sec en becijferd had uiteengezet waar hij heen wou met Brussel. 'Wij riepen en tierden tenminste tegen elkaar.' Versta: het ging er hard aan toe, maar aan het einde van de dag vonden we elkaar, we schreven een hoofdstuk van het Belgisch labyrint en spoelden het door met een whisky.
Voor sommigen is het wennen. De Vlaamse nieuwe zakelijkheid wil zonder stemverheffing discussiëren over een staatshervorming, BHV en Brussel. Ze schuwt niet dat het daarbij over de centen moet gaan en eist daar transparantie over. Als het lang moet duren, dan moet dat maar. De generatie-Moureaux vraagt zich enigszins verbijsterd af of, als het moet, die 'nieuwe Vlamingen' aangevoerd door N-VA ook in staat zouden zijn om zonder verpinken over te gaan tot een discussie over boedelscheiding.
De Nieuwe Zakelijkheid was in de literatuur een reactie op al te veel pathetiek en maniërisme. Bordewijk of Willem Elsschot: geen woord te veel, geen genereus geborstel met sentiment. Maar o zo treffend.
Hoe divers hun achtergrond ook is, de Vlaamse onderhandelaars dragen elk op hun manier een stuk van die Nieuwe Zakelijkheid in zich. De pathetiek van de afgelopen drie jaar - van 'On n'est demandeur de rien' tot hysterische vergadersessies over menu's voor een onderhandeling en de karaktermoord op Yves Leterme - was er zo over, dat de kiezer vooral 'iets anders' wou. Geef ons een oplossing. Kom terug tot de zakelijkheid.
Het gaat niet om een soort naïef geloof dat jeunisme in de politiek alles zal oplossen. Jonger is niet noodzakelijk beter. Het is ook geen synoniem van een onverzettelijkheid waarbij 'niks toegeven' de enige logica is. De generatie die nu aan tafel zit, De Wever incluis, beseft dat het Vlaamse kiespubliek een oplossing wil. Dat ze voor een akkoord met een nieuwe financieringswet en een deal voor BHV best wat toegevingen kunnen slikken, al zal De Wever zijn achterban dan eens diep in de ogen moeten kijken.
Hoe zit het in Franstalig België? 'Het is een génération décomplexée die België zal herdenken', zei Jean-Marc Nollet, zelf een exponent van die generatie, vorige week in Le Soir. Maar Ecolo zit niet aan het stuur. Joëlle Milquet heeft vele jaren communautair gehakketak en drie jaar imbroglio op haar harde schijf staan. Alleen als ze dat kan wissen - en de voorbije 48 uur waren helaas niet erg hoopgevend - is een akkoord mogelijk.
Preformateur Di Rupo is een krijger van vele oorlogen. Zijn stijl van aan politiek doen staat ogenschijnlijk haaks op die nieuwe zakelijkheid. Toch heeft hij die tijdsgeest begrepen. Toen één van de Franstalige kopstukken het princiepsakkoord over de financieringswet samenvatte als ''t is uitgesteld', heeft hij voor het eerst publiekelijk gereageerd. Hij weet dat hij deze generatie Vlamingen alleen kan overtuigen met vaste afspraken, op papier, becijferd plaatje inbegrepen. Ook het veel te geladen BHV kan alleen zo worden opgelost.
Deze preformatie is nu al heel anders dan de processie van Echternach in 2007. De gesprekken staan net zo goed de ene dag aan de rand van de afgrond en de andere op een zucht van een akkoord. Maar dat stoelt tenminste al meer op zakelijke discussies over principes, centen, bevoegdheden, met alles erop en eraan. Als het deze keer afspringt, is het vele malen erger. Dan gaat het niet om de foute aanpak van Elio Di Rupo of x of y. Dan is er alleen nog de zakelijke vaststelling dat het echt niet meer kan.
************************
Pssst
In mijn titel ben ik vriendelijk gebleven, nietwaar? Eerst had er gestaan De bla-bla van de peuter en met peuter bedoel ik niet Isabel Albers, maar de figuren die ze opvoert.
Staatsmannen, zegt U? Één man, één woord, bestaat dat nog? Of is dat geleden uit de tijd van Ambiorix?
Men kan evengoed spreken van een Kinderparlement waar men, zoals op de Pont dAvignon, al maar danst en rond tot jolijt van de toeschouwers.
Kijk, Bart had het volgens mij anders kunnen doen. We mogen toch even dromen, niet? Op de verkiezingsavond was zijn vaststelling perfect : met 30% kan men niets alleen doen. Met het tweede deel van zijn vaststelling zat hij reeds verkeerd, toen hij de medewerking van de anderen voorstelde. Het zou ideaal geweest zijn, had hij het als volgt gesteld, zoals trouwens de feiten waren. Vlaanderen met 6,5 miljoen inwoners kleurt Geel en Rechts, de Franstaligen met 3,5 miljoen inwoners kleuren Rood en Linx. Door al die grendelwetten, die belangenconflicten en die andere vetos uit het verleden, bestaat er in dit land geen echte democratie meer. Wij zullen er dus ook deze keer niet uit geraken, en zowel Vlaanderen als Wallonië zitten dringend verlegen voor goed bestuur. Zonder mij kan niemand iets doen en dus besluit ik tot nieuwe verkiezingen reeds voor volgende zondag. Laat het materiaal dus gewoon staan, dat bespaart tijd en geld. Laten wij de bevolking opnieuw laten stemmen voor meer duidelijkheid : wilt U dat wij er uit geraken, stem dan ja voor een Vlaams Eenheidsfront. Wilt U de chaos verder zetten, kies dan voor de tegenpartij. Zelfs in een neger bananen-republiek zou men voor die oplossing gekozen hebben. De kosten beperkten zich tot een simpel drukwerk dat binnen het uur kon klaargemaakt worden .
Is dat geen zuivere koffie? Wedden dat 80 % van de Vlamingen Bart op het schild zouden geheven hebben en dat er voor we een maand verder waren, een normale regering had gefunctioneerd, hoogst waarschijnlijk heel erg tegen de zin van de verliezers. Maar zonder grendels en ander marteltuig zou het land dan onderweg kunnen zijn naar een normale democratie .
Tiens! Tiens! Als ik dit herlees, blijk ik ineens een belgicist te zijn geworden! Wat nu precies ook niet de bedoeling is. Laten wij gerust de peuters dus maar verder de pieren uit elkaars neus peuteren .
Niet dat ik iets tegen foorwijven heb er zitten er prachtexemplaren tussen die van veel mannen een bewonderend fluitje te horen krijgen maar over viswijven kan ik het hier pertinent niet hebben, noch positief, noch negatief. In de familie bestaat er soort icoon die luistert naar de naam van Tante Wilhelmina, die in Nieuwpoort met vis geleurd heeft tot ver over haar houdbaarheidsdatum. Niet alleen was zij bij leven al een monument, zij was de parel aan de kroon der Visserij, de verpersoonlijking van de noeste leurders-traditie, die het zelfs gebracht heeft tot vaste waarde op de ansichtkaarten van de stad Nieuwpoort. U kent ze wel, die kaarten, in sepia-bruin, Vue sur le port de Nieuport Uitgeverij Niels of zo iet. Tante Wilhelmina heeft arm geleefd, maar is zeer rijk gestorven .Wij herdenken haar in de familie met veel piëteit en dankbaarheid. Moest zij nog geleefd hebben, zij zou foorwijf Genez de ogen uitgekrabd hebben, alleen maar vanwege dat ene woordje : vermogensbelasting
Maar kijk, dat foorwijf waarvoor elke man beleefd de ogen afwendt, staat te trappelen van ongeduld, om samen met haar Groene boomhanger, de paringsdans met Homo-Elio aan te gaan (zouden ze zelfs doen met Lucifer in hoogst eigen persoon, als de postjes maar blijven verzekerd zijn, want dat is bijlange niet meer zeker de dag van vandaag ) en dat zal geweten worden. Inderdaad, denken beiden, eenmaal de eerste ezel over de brug is, volgen de anderen wel Alleen die verdomde De Wever en zijn misdienaars van de CVP : die willen het onderste uit de kan. Wij, wij niet, want dan krijgen wij het deksel op onze neus. Zie Job Cohen in Nederland! De kiezers moeten Linx niet meer, en dus moeten wij zelfs het kleinste waterkansje uitbuiten.
Nog 2 te gaan dus, want er zijn, zoals bij dat ander sprookje van Sneeuwwitje met de 7 dwergen, nog drie die moeten willen meewerken Maar geen gevaar : de Franscouillons van de PS, van Ecolo en van CDH die hun bek druipt van de dorst naar geld en naar macht .
Nu kijken wie de hardste kop heeft. Tradieite-getrouw, zeker niet de Tjeven, want die zouden, weliswaar met de dood in het hart, hun eigen vader en moeder verkopen, zelfs niet eens voor een bord, maar zelfs voor een eetlepel linzensoep De Niveanen moeten het dus waar maken : ze staan voor de ondergang van België (zeggen ze), maar worden door het Lot aangeduid om het te redden. Wat kan het leven wreed zijn!
Dat het goed afloopt, daar is geen papier en geen geschrijf bij nodig. Het woord van de Peetvader van de Parti Scadale in persoon moet volstaan als absolute zekerheid. Zelfs al moest hij de laatste partijgenoot zijn die niet van zijn vrijheid is beroofd wegens gesjoemel of zakkenrobberij, dan nog mogen wij aan hem niet twijfelen! Hijzelf zegt het, en wie zou er durven twijfelen aan het woord van een rover hoofdman?
Wat Bart nodig heeft, is geen ezelsbruggetje waar de ene ezel na de andere kan oversteken naar de vettige weiden van het profitariaat. Het ezelsbruggetje dat hij nodig heeft situeert zich in de versluierde nevels van de rijpere wiskunde, daar waar zich de kwadratuur van de cirkel bevindt, die magische entiteit waar alles perceptie is, en waar alleen de Staatsschuld realiteit is .
Ongetwijfeld weet hij als historicus ergens wel een voorbeeld in de Geschiedenis. Ook dat is een Wet van Meden en Perzen ..
Uit de volkse Uylenspiegel-verhalen kan ik hem wel een hint ter hand doen. Het gaat over die ezel die s morgens in de wei voor de keuze staat van welk hoop hooi hij zal eten, en s avonds, onbeslist, weer op stal gebracht wordt .
Met zijn oude Vlaams Houzee : Vliegt de Blauwvoet Storm op zee!
************************
Onze cultuur gelooft niet in reïncarnatie spijtig, anders had er nu, na het afsterven van de oude Hogepriester van de Vlaamse Heropstanding, ergens een jonge man opgestaan die zei : Juist, wijze oude mannen die mij gevonden hebben, ik wil jullie nieuwe Dalaï Lama zijn. Laten wij de koe bij de horens vatten. Binnen de 24 uur hebben wij een rechts onafhankelijk dagblad, en de dag nadien zwaaien overal de Goedendags in Vlaanderen, waarna wij, samen met de broeders uit het Noorden der Lage Landen, en met die uit de ontstolen Zuidelijke Nederlanden in Vrankrijk, weldra één natie zullen vormen, de Vrije Herenigde Republiek der Nederlanden.
De oude Mozes gaf het voorbeeld, na de symbolische 40 jaar omzwermen in de woestijn Misschien is het eigen aan de leeftijd, maar ondergetekende hoopt het nog te beleven, dat zoiets gebeurt. Liefst niet zo zacht als bij de lieve man die Karel Van Isacker was, maar met de onstuimigheid eigen aan de jeugd. De tijden zijn er rijp voor!
Het is me toch wat. Eerst een Belga-berichtje, vervolgens De Standaard online, dan deredactie.be en het radionieuws. Allemaal brachten ze hetzelfde verhaal over Karel van Isacker. Alsof er nergens iemand was die wat verder kon kijken dan de Belga-neus lang is. Want we weten nu stellig dat te veel journalisten van te veel bladen de berichtjes van het persbureau te getrouw en zonder al te veel nadenken kopiëren. En wat nog het ergste is: zonder bronvermelding.
Woensdag 25 augustus konden we het weer meemaken. Radio en schrijvende pers berichtten op dezelfde manier over prof. em. dr. Karel van Isacker sj, die die dag overleden was de man vierde de dag ervoor nog zijn 65e priesterjubileum. Alleen ... ze kopieerden deze keer allen van Wikipedia. En met het gekende resultaten: foute berichtgeving. Het doet de reus die Van Isacker was, helemaal geen recht! Wij proberen het zelf opnieuw. En beter.
*
Van Isacker is geboren met een zilveren lepel in de mond, zoals de Britten zouden zeggen. Vader was CVP-minister Philip van Isacker. Karel werd opgevoed in een katholiek gezin, in Mechelen. Philip van Isacker behoorde tot de Vlaamsgezinde christendemocratische vleugel van de grote Katholieke Partij.
Hoewel het jezuïetencollege in Aalst hem enorm was tegengevallen Karel deed acht jaar over zijn humaniora en noemde het college een kazerne koos hij in de poësis voor een geestelijke roeping. Na zijn rechtenstudies in Namen waar hij Philip Willaert s.j., secretaris van wijlen Pirenne, tegen het lijf liep koos hij resoluut voor de jezuïetenorde. In 1933 trad hij toe. Twaalf jaar later werd hij priester.
In 1949 betrad Van Isacker voor het eerst het publieke podium. 34 is hij als hij hoofdredacteur wordt van het het jaar tevoren opgerichte jezuïetenweekblad De Vlaamse Linie. Van Isacker gaf het blad een smoel én een opinie die breedgedragen was in Vlaanderen. Zoals de belgicistisch-katholieke kwaliteitskrant De Nieuwe Gids haar weekblad De Spectator had, zo was de toen uitgesproken Vlaamsgezinde katholieke kwaliteitskrant De Standaard gezegend met een weekblad net rechts van haar: De Vlaamse Linie. Vooral onder Van Isacker zou het predicaat Vlaams ook een inhoudelijke invulling krijgen. Tevoren was het eerder geografisch, omdat het blad werd gesticht als dochteronderneming van het succesvolle jezuïetenweekblad De Linie in Nederland.
Strijdend katholiek, was De Vlaamse Linie. Koningsgezind. En Vlaams. Dus ronduit rechts én ronduit pro-CVP (weet dat in die tijden de liberalen, net als de socialisten, links werden genoemd, omdat ze vrijzinning waren). Het blad verscheen onder de kop voor outer en heerd, maar onder Van Isacker werd de heerd belangrijker. Het blad kende onder hem niet alleen een gevoelige stijging van het aantal lezers, hij kloeg luidop de excessen van de repressie aan. En dat in een blad dat werd uitgegeven en dus gedragen door Vlaanderens meest beruchte en belangrijke priesterorde. De bisschoppen zagen het niet graag gebeuren. Van Isacker trok de net uit de gevangenis ontslagen Lode Claes (later VU-senator) aan als politiek redacteur. Maar met Filip de Pillecyn, Robert Poulet, Arthur De Bruyne, Leo Picard, Albert De Jonghe, Paul Jamin en Hendrik Brugmans ook een breed scala van oud-collaborateurs en neutralen, van uitgesproken katholieken over voorstanders van de oecumene één van de nagels waar Van Isacker op hamerde en vrijzinnigen (Picard was zelfs socialist, horresco referens). Hij zag trouwens liever leken als medewerker; zo weinig mogelijk rokken hier moet hij ooit tegen de censor gezegd hebben.
De sterke Vlaamse lijn was niet alleen het probleem van het blad het bleef immers trouw aan de CVP en kloeg de afscheuringen van o.a. de Vlaamse Concentratie aan; ook niet de aanwezigheid van heel wat uitgesproken Vlaams-nationalisten, en vrijgelaten zwarten op de redactie vormde een probleem. Maar het felle aanklagen van de repressie en daarmee gepaard gaande druk op de CVP, zorgde voor de finale doodsteek van Van Isacker. De bisschoppen slaagden er na het nodige lobbywerk in een censor in te stellen bij De Vlaamse Linie (pater Sallets). Maar daar was de nog jonge Van Isacker niet mee opgezet; hij wou het blad dan maar laten verschijnen met witte plekken. Dat gebrek aan volgzaamheid voor een jezuïet! werd hem niet in dank afgenomen. Overigens was het té zwarte karakter een doorn in het oog van wel meer katholieken; het ACW, KA-groeperingen, de Bonden van het Heilig Hart die met het blad colporteerden en sommige jezuïeten voerden de druk op.
Nadat hij in april 1950 de Provinciaal zelf al had laten weten, ermee te willen stoppen, werd hij in mei 1950 vervangen door Albert Van den Daele sj. Voor hij van het toneel verdween, pleegde hij nog een laatste wapenfeit: het speciale 11 julinummer. Mechelen had dan wel een circulaire de wereld ingestuurd dat het blad niet mocht worden verspreid, de Katholieke Actie-jeugd verkocht er toch maar 9900 exemplaren van. In dat nummer had Lode Claes (pseudoniem Georges Frederickx) de resultaten gepubliceerd van een enquête naar de meest belangrijke Vlaming van het moment. De namen in de top-vijf spreken voor zich: Cyriel Verschaeve op één (met bijna een kwart van de uitgebrachte stemmen), vervolgens Lodewijk Dosfel, Frans Daels, Flor Grammens en Joris van Severen. De eerste gematigde flamingant eindigde in de lijst op nummer tien: Frans van Cauwelaert. Het nummer lokte heel wat ziedende reacties uit en was zelfs het dominerende gespreksonderwerp op de bisschoppenconferentie van juli dat jaar.
Historisch onderzoek toont overigens aan dat De Vlaamse Linie het zwarte Vlaanderen dedouaneerde bij de bredere katholieke bevolking en in die zin een belangrijke rol heeft gespeeld in het ontwaken van de naoorlogse Vlaamse Beweging. Van Isacker heeft daar een niet onbelangrijke rol gespeeld.
Een volgende stap in zijn carrière was de belangrijke overstap naar Ufsia, de voormalige jezuïetenuniversiteit in Antwerpen. Van Isacker doctoreerde op Wettelijk land, werkelijk land, werd vooral bekend voor zijn sociale geschiedenis o.a. over de havenarbeiders; voor zijn meest geliefde driedelige werk De Antwerpse dokwerker kreeg hij de prestigieuze Camille Huysmansprijs en publiceerde over de christendemocratie en het daensisme. Van Isacker stond bekend als een gereputeerde en bevlogen prof geschiedenis, en dat al sinds 1950.
Bij het ruime publiek werd hij vooral opnieuw bekend toen zijn professoraat stilaan op zn laatste benen liep. Vooral Mijn land in de kering (1978/1983) en Het land van de dwazen (1970) kenden veel succes. Met zijn publicatie Herderlijke brieven over politiek (1969) zou hij opnieuw met de vloek van de Mechelse kromstaf te maken krijgen. Ook de co-hoofdredactie van het vijftiendelige Twintig Eeuwen Vlaanderen droeg bij tot zijn bekendheid. Samen met de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging bracht het de Vlaamse emancipatie in boekvorm in menig huiskamer binnen.
Vooral ook zijn jarenlange studie over en strijd voor Irma Laplasse volgens Van Isacker onschuldig ter dood veroordeeld tijdens de repressiedagen kreeg heel wat media-aandacht. Door zijn inzet en lobbywerk werd het proces opnieuw geopend Laplasse werd echter in 1995 opnieuw schuldig bevonden aan verklikking. Van Isacker noemde zijn publicaties hierover de uitdrukking van een verontwaardiging over het onrecht waarvan een machteloze het slachtoffer werd, een vrouw zonder invloed, die niet eens wist wat er met haar gebeurde of waarvan men haar beschuldigde. (In Ten huize van, XIV, Davidsfonds, 1978.)
Van Isacker was vooral een prof geschiedenis voor de mensen. Hij legde een programmaverklaring af in het dunne boekje Geschiedenis voor mensen (1960). Zijn historisch onderzoek moest leesbaar verwerkt worden in boeken voor een ruimer publiek. Wat ik vergaar door eigen onderzoek en wat vakmensen mij hebben geleerd, breng ik bijeen in een boek dat zich niet tot specialisten richt maar tot alle mensen van mijn tijd. Ik probeer een antwoord te geven op enkele vragen die zij zichzelf stellen en waarvoor de sleutel vaak in het verleden ligt. (In Ten huize van, XIV) Hij belandde daarvoor bij uitgever De Nederlandsche Boekhandel van Albert Pelckmans, waar hij zowat al zijn werken kon uitgeven én ook Mens & Tijd beheerde, in feite zijn hoogst eigen fonds historische uitgaven. In die reeks verschenen opvallend veel egodocumenten van en over uitgesproken Vlaams-nationale figuren, vaak zelfs over hun collaboratieverleden.
Tot slot raakte hij ook bij het televisiekijkende publiek bekend als lid van de Wetenschappelijke Commissie die de tv-programmas over collaboratie en De Nieuwe Orde van Maurice De Wilde begeleidde. Hij raakte zo ook vervat in de kleine Historikerstreit die daarover in de kolommen van de Vlaamse pers werd gevoerd, en waarover Lode Claes zijn Het verdrongen verleden publiceerde (1983).
Niet alleen op dat vlak, engageerde hi j zich. Hoewel er geen structurele band was met Luc Versteylens groene fietsers en anti-Duwvaartbewegers, die in de tweede helft van de jaren 70 het licht zagen en aan de basis liggen van het huidige Groen!, zou ik Van Isacker als een van de eerste bewuste en bewogen groenen van Vlaanderen durven noemen. Van Isacker verzette zich expliciet tegen de uitbreiding van de haven en de onteigening van de Antwerpse polders. Dat resulteerde in zijn nogal eenzijdige pamflet Het land van de dwazen; een aanklacht tegen milieuvervuiling en stedelijke verloedering. Die zag hij als resultaten van de vooruitgang Groen! heeft trouwens niet enkel met Van Isacker erg conservatieve wortels, maar dat is een ander verhaal.
Vervuiling en verloedering hebben een immense impact op het geestelijk leven van de mens, stelde Van Isacker. Het milieu is het levende contact met het verleden en als dat vernietigd wordt, is men niet alleen van een stuk verleden afgesneden, maar van de geestelijke levensader zelf. En Breken met de tradities is een doodzonde. Men bezondigt zich aan iets wat op den duur niet alleen en niet op de eerste plaats het biologische, maar vooral het geestelijke leven van de mens in gevaar brengt wanneer men het milieu, dat gestolde verleden, vernietigt. Wat met mij meegegroeid is in de jaren van mijn leven, dat ben ik en dat draagt mij. En zo worden wij allen samen gedragen door de wijsheid, door het inzicht van de vorige generaties. En zolang wij met het milieu, dat langzaam groeide uit die wijsheid en dat inzicht, contact hadden, droeg het ons en inspireerde het ons en maakte het ons gelukkig. En daarom is de vernietiging ervan niet op de eerste plaats het vernietigen van iets stoffelijks. Het is het wegslaan van de onontbeerlijke grondslag voor het geestesleven van de mens.
Van Isacker trad op zeer late leeftijd nog toe tot een steuncomité van Doel 2020 dat het polderdorp koste wat kost wil behouden. Ook hier speelde zijn groen-conservatieve opvatting in door opvatting die in de activistische kringen rond Doel duidelijk werd en nog wordt gedeeld.
Daarmee kreeg het maatschappelijk van de bekende jezuïet engagement een duidelijk profiel. Van Isacker tekende het verder uit in zijn tweedelig, prachtig uitgegeven Mijn land in de kering, waarmee hij meer dan met zijn andere werk bekend werd bij het brede publiek.
In de kern is het een sociale geschiedenis van het Vlaamse volk. Maar vooral in het tweede deel verliet Van Isacker het historiografische pad en sloeg hij een meer programmatorische richting in. Pessimisme en scepticisme staan er centraal; het boekdeel ademt een Untergang des Abendlandes uit. Van Isacker was ervan overtuigd dat met heel West-Europa, Vlaanderen aan de rand van de beschaving dreigde te komen door de ongebreidelde vooruitgang met haar industrialisering en individualisering, verlies voor het sacrale en het eeuwige, en gebrek aan respect voor tradities en verleden.
(Voor de petite histoire: de uitgever en de lezer heeft bijna een decennium lang moeten wachten op zijn lang aangekondigde opus magnum., Mijn land in de kering Van Isacker heeft tijdens het schrijven ervan Laplasses verhaal ontdekt de vraag waar en hoe zal nooit opgelost worden. Dat leidde tot een nieuwe roeping, namelijk om de schande over haar ongedaan te maken. Uitgever Herman Verstraete: Karel antwoordde, aan de telefoon, dat hij nu voorrang gaf aan een andere studie. "Het gaat om een moord", zei hij letterlijk aan de telefoon. "Het gaat om een moord".)
Karel Van Isacker is zijn publieke carrière begonnen als iemand van links in de Kerk. Hij mag met zijn inbreng in De Vlaamse Linie waar hij de deuren opende voor de oecumene en voor vrijzinnigen al een rekkelijke genoemd worden zeker voor die tijd, toen het nog not done was om in een strijdend katholiek blad actieve vrijzinnigen aan het woord te laten.
Vanaf de late jaren 1970 bewoog hij zich meer en meer naar rechts in de Kerk. Zijn opvattingen over vooruitgang en verlies van tradities in de samenleving, vertaalde hij ook naar de instelling waarin hij was opgegroeid en waaraan hij zijn hele leven had gegeven. Al in 1978, in het interview voor Ten huize van (hier te bekijken) legde hij de vinger op de wonde: het is mijn leed als historicus te ervaren hoe de Kerk als menselijk instituut steeds meeliep met de stroming van de tijd. En nu ook weer loopt de Kerk mee met de stroming, met de mode van de tijd. Het is het meedoen aan een capitulatie.(...) Wij beleven inderdaad een tijd van capitulatie, en de volgende generatie zal zich met verstomming afvragen hoe een gemeenschap zo luchthartig, zo onnadenkend de schatten van het verleden door deuren en vensters kon gooien. Men capituleert omdat men mee wil doen met de geest, met de mode van de tijd. En het is de vraag waar de Kerk zal staan als deze mode fataal voorbij zal zijn, want niets verdwijnt sneller dan een mode. Dan riskeren wij ons in een verschrikkelijk geestelijk braakland te bevinden.
Deze analyse ligt ook aan de basis van Ontwijding, het laatste boek dat hij heeft uitgegeven (1989) niet bij DNB/Pelckmans, maar in de Forum-reeks van het Davidsfonds, waar ook Mark Grammens publiceerde, in se de man die in de laatste jaren van De Linie de rol speelde die Van Isacker had in De Vlaamse Linie: die van rekkelijke zelfs progressieve geloofsbelijder en overtuigde strijder voor Vlaanderens emancipatie. Ontwijding was begin jaren 1990 verplichte lectuur voor wie zich toen in overtuigde, conservatieve katholieke kringen begeefde sommige studenten aan de KU Leuven dweepten ermee. Het was zijn afscheid van Rome zoals Rome zich toen opstelde, afscheid van Vaticanum II, en een verzoening met de oude Tridentijnse ritus, die hij gedurende jaren beleefde in de zelf opgerichte kapel Sint-Michaël in het onooglijk kleine Limburgse dorpje Niel-bij-As. Daar ontving hij iedereen die hem wou spreken, iedereen die hem wou interviewen over het verleden, iedereen die met hem ingetogen de eucharistie wilde vieren. Op zijn manier, zoals ze twee millennia werd gevierd.
Vlaamsgezind is Van Isacker altijd geweest en gebleven. Zijn engagement en duidelijke lijn in De Vlaamse Linie is daar één voorbeeld van. Van Isacker ging echter ook regelmatig voor in de eucharistieviering die de IJzerbedevaart voorafging. Ook in de herdenkingsdienst bij het overlijden van Lode Claes ging hij voor. Zijn co-hoofdredacteurschap van het monumentale Twintig Eeuwen Vlaanderen (1972-1976) was een duidelijk signaal. In 1985 bad hij voor op de 14 repressiestaties tijdens een amnestiebetoging van het Taal-Aktie-Komitee. In 1998 ondertekende hij met veel overtuiging het OVV-manifest Vlaanderen staat in Europa. Van Isacker was ook lid van het Aanbevelingscomité van de radicale IJzerwake.
Van Isacker heeft al wat omzwervingen achter de rug in Vlaanderen. En toch, hij wandelde niet. Van Isacker schreed. Op late leeftijd opnieuw in zwarte soutane. Het hoofd lichtjes de lucht in in mijn herinnering leek hij op dat vlak op Manu Ruys. Stijl was belangrijk. Een dinaso, niet in feiten zoals zijn collega Luc Versteylen sj. of zijn goede vriend Lode Claes, maar wél in stijl en optreden. Zo ook in zijn late herroeping naar de traditionele Roomse kerk, met haar eeuwenoude rites die in Vaticanum II als kind met het badwater werden weggegooid.
*
Leg dit stuk nu naast de berichtgeving van onze media, leg het naast de bijdrage in Wikipedia. De aandachtige lezer haalt zo de fouten uit het Wikipediastuk. En uit de stukken van de copypasters van de vaderlandse pers
Helaas en schandalig genoeg denkt de ontwortelde kosmopoliet in mij nu aan de oude waarheid over het eeuwenlange bloedvergieten in Italië en de eeuwenlange vrede in Zwitserland, namelijk dat de ene omstandigheid de renaissance heeft opgeleverd en de andere het bankgeheim
***********************
Ik ben van den buiten
Ik kreeg van mijn ouders, Van ieder mijn part Van vader mijn schouders Van moeder mijn hart Ik vocht om mijn stuiten Met zuster en broer. Ik ben van den buiten Ik ben van den boer!
Bij d'eigenste pachter, Eerst koeier dan knecht Mijn klakke van achter, Mijn hoofd immer recht Zoo dien 'k om duiten, En teer op mijn toer; Ik ben van den buiten. Ik ben van den boer!
Ik zout en ik zaaie Ik eg en ik ploeg Ik mest en ik maaie Ik zweet en ik zwoeg, Ik klets op de kluiten En glets op de moer. Ik ben van den buiten Ik ben van den boer!
En hebben de zeisens Gezinderenzind De mallende meisens De wagens gepint Dan zit ik te fluiten Van boven op 't voer: Ik ben van den buiten, Ik ben van den boer!
*******************
Psst
Dit zinnetje hierboven, als afsluiter van een heus artikel met alles er op en er aan, uit de pen van een Grote Meneer (zijn naam, met eerbied, wordt hier achterwege gelaten, zodat U twee keer moogt raden (*)) zette mij met een schok terug in de werkelijkheid. Hoe kan schrijven zo geniaal zijn!
Het ging nochtans over een bekend gegeven, namelijk het gevoel een ontwortelde wereldburger te zijn, die nergens vaste wortels meer heeft. Heb ik meteen zeer persoonlijk genomen! Van het landelijke en de rustige boerenbuiten naar de grote geleerde stad, en terug, om na een wijle tenslotte, als orgelpunt van een druk bestaan, in den vreemde te belanden. Waar, net als in het huis mijns vaders, de dagen trager waren
En voilà, nu ik weet het waarom ik aan het genie van de Grote Meester zelfs bij benadering niet kan aan tippen, namelijk de zekerheid van gebrek aan talent en de vrees om voor te sentimenteel te worden versleten. Er zijn dingen waarover men niet spreekt, ziet U, maar die iedereen al eens voelt op een rustige zomeravond, als de zon achter de kim is gezakt. De rustige boerenbuiten van mijn jeugd trekt aan mijn ziel, net als de zuigende modder waarin vroeger mijn kinder-holleklompen zich in vastzogen. Een doorvoelde jeugd, gespiegeld in het Lied Ik ben van den buiten van René Deckerq. Dat was in mijn geval niet de vlas-streek, maar Hart-Vlaanderen, en meer bepaald wat men later is gaan noemen De Verwoeste Gewesten , die laten mij nooit meer los!
Moest ik daarvoor eerst nieuwe wortels geschoten hebben in Berlusconi-land, te midden van vriendelijke mensen, die de nazaten zouden zijn van de Romeinse overweldigers die onze voorouders gemolesteerd of beschaafd hebben. En die later de Renaissance zouden uitgevonden hebben?
Mis, Piet! zegt mijn Geelse vriend, die deze wijsheid in klas schijnt te hebben opgedaan bij na-schools onderwijs : wat wij hier Italianen noemen, dat zijn de nakomelingen van de slaven der Romeinen, zij het vermengd met het bloed van hun Meesters, die hun Meesters overleefd hebben .Die slaven waren een bonte mengeling van volkeren uit elk deel der wijde wereld en zij waren de oorzaak van de ondergang van het Romeinse wereldrijk .
Dan denk ik : en dat volk heeft de grootste schilders, de grootste musici, de grootste architecten, de grootste Meesters, kortom, de Renaissance, voortgebracht Daar hebben wij, Vlamingen, toch ook ons steentje toe bijgedragen Dit klein détail heeft de Grote Bennoo Barnard (want ik had het over hem) natuurlijk weer over het hoofd gezien. Zoals gewoonlijk hij alles over het hoofd ziet als het over Vlaanderens glorierijk verleden of Vlaanderens schitterende toekomst gaat. Altijd dat redeneren in termen van wij en zij, de anderen! Weer die typisch Hollandse kruideniers-mentaliteit, zo geliefd bij het management van Knack.
Als Vlaming daarentegen is er geen haar op ons hoofd die twijfelt aan de grootsheid van Hollands Glorie in het verleden. Wij zingen, net zoals zij, over Piet Heyn en de Appeltjes van Oranje en Rembrandt van Rijn is ook een beetje van ons. Wij kijken op naar de sterke leidersfiguur van Geert Wilders en de PVV, en wensten ons even rijk aan durvers als zij.
Als Mr Barnard ook effe wilde nadenken hierover? Zou hardstikke leuk zijn, seg! Maar of de bazen van Knack hem dat zouden gunnen om met zoveel vuur en vervoering over Vlaanderen te schrijven, daarvoor zal hij moeten wachten tot zij het voorwerp van hun belgicistische verdwazing moeten missen, wegens het uiteenspatten ervan.
Ondertussen kunt U, waarde diepvereerde vriend Barnard, maar beter wat inspiratie opdoen .Ik denk dat U zon kleine 400 jaar geschiedenis hebt in te halen. Zeker, voor en ook na de Slag bij Nieuwpoort, waren er de Zuidelijke Nederlanden, Uw broedervolk, dat sindsdien onder vreemde dwingelandij, vandaag op het punt staan zich van hun boeien te bevrijden.
De naam Pelg zal U moeten schrappen, met of tegen Uw goesting. Trouwens, U zou moeten weten dat Julius César meer de volkeren van boven de Moerdijk heeft bedoeld, toen hij hen de Belgae noemde ..U weet wel : De Belgae zijn de dappersten aller Galliërs .Moest hij daarmee de Vlamingen bedoeld hebben, dan zou er gestaan hebben De dappersten aller Galiiërs, dat waren de Menapiërs ..
Als die scheldnaam van Belgen op onze hoed werd gezet, was dat (in den beginne) alleen om na 1830 de bevolking van Vlaanderen te onderscheiden van de Franssprekenden, die ervan droomden aan te sluiten bij Frankrijk. De Mogendheden hadden echter een buffer nodig tussen de Germaanse en de Latijnse volkeren en wilden, ook voor Engelands veiligheid tegenover Frankrijk, een zelfstandige entiteit, die ze dan maar België hebben genoemd .Neen, Her Barnard, wij zijn bij ons geen Pelgen, maar Vlamingen.
Niet zeggen aan de bazen van Knack, hé! Want, zij kennen ook het verhaal van de Brugse Metten. Nu weet U waarom U moet zwijgen tot de stormklok luidt!
************************
(*) met de Knack-zoeklmachine vindt U het betreffende artikel gemakkelijk terug Hier zult U trouwens nooit enige vorm van publiciteit aantreffen voor dit blad omwille dat het uitgegeven wordt door vrienden van La Cour/Het Hof. Het is al erg genoeg dat, om Bennoo Barnard te promoten, die daarin schrijft, hier de naam van dat blad moet staan.
Mede door de reputatie van dat genie, en ook een beetje omwille van het zusterblad TRENDS wordt er al eens iets door de vingers gezien .
(*) Op de achtergevel van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Brugge op een gedenkplaat staat in t Latijn te lezen (vertaald):Dankbare Italianen hebbe dit monument in het jaar 1825 opgedragen aan Jacobus Coene, een illustere verluchter van handschriften uit Brugge, die met zijn kunst de aartsbisschoppelijke kerk van Milano versierde.
Deze wijsheid komt niet uit mijn koker maar uit de koker van Siegfried De Vaere en Carine Cuypers in hun boek Italië, De best bewaarde geheimen blz 90, uitgeverij Davidsfonds.
