HUMO OP DE PIJNBANKxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De pijnbank! Hoe heb ik daar, in verband met Humo, niet veel vroeger aan gedacht!

Neen! Niet dat ik die Verlichte Kleine Geestjes lichamelijke pijn zou willen aandoen. Maar, om het met een dichterlijke overdrijving te zeggen: naar andere, hoogstaander en meer intellectuele argumenten wordt toch niet geluisterd. Hun eigen Grote Gelijk, dat is alles wat ze kennen, en verder reikt hun blik niet. Ze doen me denken aan een luiierkind in zijn babypark, dat, op zijn ingepakte billetjes gezeten, verlangend reikt naar die blinkende rammelaar boven, zijn hoofd, waar het toch niet aan kan. Eén troost, die verlate Mei’68-ers sterven uit, en met hen hun verderfelijk ideeëngoed.

Zo. Dat was dat, en nu kunnen we overgaan tot (die pijnbank, ziet U!) de proef met het uitrekken der ledematen. Deze wordt gestopt bij het minste teken dat de materie tot hun kleine hersentjes is doorgedrongen. Aan de zwengel van het rek-mechanisme staat Martin van Creveld. Dat schijnt een Israëlisch Historicus te zijn. Stemmen uit die hoek kunnen we meer en meer gebruiken. Ik zou er zelfs Julius Cesar durven bij betrekken. Die wist ook iets af van oorlogen, overwinningen en van regeren. Spijtig genoeg waren de Romeinen een paar honderd jaar later zijn voorbeeld vergeten en was het ‘Wein, Weib und Gesang’ geworden, met als resultaat de ondergang van hun Wereldrijk.

Oorlogscultuur en pacifisme

25-03-2009 - Martin van Creveld - LVB weblog

HUMO: Komt uw standpunt hierop neer: wie de oorlogscultuur niet onderhoudt, kan nooit een oorlog winnen en zal dus ophouden te bestaan?

Martin van Creveld: Ja. Ik houd niet op Sun Bin te citeren, een Chinees bevelhebber die al 23 eeuwen geleden zei: 'Al breekt er maar eens in de honderd jaar een oorlog uit, men dient zich erop voor te bereiden alsof het morgen kan gebeuren'. Een wijzer woord is nooit geschreven. Als de lijken stijf op het slagveld liggen en je er alleen nog om kan rouwen, heb je niet de goede weg gevolgd. (...)

HUMO: (...) Maar begint de menselijke beschaving niet juist met het onderdrukken van die primitieve agressie?

Van Creveld: Dat kan je proberen, maar het gevaar is tamelijk groot dat er iemand met een groot zwaard en een groene vlag komt en je kop eraf snijdt. U weet dat het zwaard het symbool is van de islam, en groen de kleur van de profeet? (...) Sommige pacifisten bewonder ik. Misschien ben ik er zelf wel één: als ik er de moed toe zou hebben, zou ik me liever laten doden dan iemand te moeten doden. Maar dat geldt alleen op het individuele vlak. Het is heel wat anders als je ook voor anderen verantwoordelijk bent. En haast iedereen is ook voor anderen verantwoordelijk.

[Over vrouwen in het leger:]

De Canadezen hebben eens geprobeerd vrouwen een echte opleiding tot infanterist te geven: van de honderd vrouwen was er één geslaagd. Ze bleek uit een familie van houthakkers te komen. (...) Kent u een door vrouwen gedomineerde organisatie die van belang is in de politiek of in de zakenwereld? Ik ken er niet één, en ik geloof ook niet dat er ooit één zal komen. Ik zeg altijd: waar het feminisme gedijt, zijn de grootste maatschappelijke problemen al opgelost.

[Over disproportioneel geweld:]

Je wint oorlogen door disproportioneel te handelen. Hoeveel Amerikaanse burgers zijn er in de Tweede Wereldoorlog door Japan gedood? Niet één. Hoeveel Japanse burgers zijn er door de Amerikanen gedood? Ongeveer negenhonderdduizend, één procent van de bevolking. Moet ik daaruit besluiten dat Japan het recht aan zijn kant had? Nee toch.

[Over de islamisering:]

Als ik een student had die goed Spaans sprak, zou ik hem laten onderzoeken hoe Karel V, Filips II en III met de moslims in het zestiende-eeuwse Spanje zijn omgegaan. Er was toen een duidelijk gevaar, omdat het Ottomaanse rijk z'n hoogtepunt bereikte. Ik heb dat maar een beetje kunnen bestuderen en ik vind de parallellen met de huidige toestand verbijsterend. Honderd jaar lang hebben die Spaanse vorsten alles geprobeerd om met de moslims in Spanje klaar te komen - integreren, bewaken, allerlei dingen verbieden, kinderen uit families weghalen, werkelijk alles hebben ze geprobeerd. U weet hoe die geschiedenis is afgelopen: men heeft ze allemaal naar de duivel gestuurd! En dat is zeer interessant. Hoe doet men dat eigenlijk administratief: hoe drijft men zo'n twintig procent van de bevolking letterlijk naar buiten?

De Israëlische historicus Martin van Creveld, geïnterviewd door Mark Schaevers in Humo, 24 maart 2009, naar aanleiding van zijn boek 'Oorlogscultuur', uitg. Spectrum; oorspronkelijke versie: "The Culture of War", uitg. Presidio Press.

Bron: Iskander - Mail