Zondagavond 14 Juni. Niet gekeken naar De 7de Dag. Je moet wel goed zot zijn om die muilentrekkerij (uitzondfering gemaakt voor Bruno Valkeniers) te verkiezen boven het gezelschap van je vrouwtje, een frisse Bruine Leffe en de gezellige knusse schaduw van de parasol bij meer dan 30°, terwijl in het arme vaderland de regen bij bakken neerkomt. Voor Vaderdag echt geen opkikker! Morgen bekijk ik dan wat mij aanstaat, in Herbekijk op de VBRT regimezender.
Heb na de siësta de rest van mijn achterstallige correspondentie opgekuist, om af te sluiten met onderstaand artikel van LVB, dat ik gaarne aan de vergetelheid help ontrukken. Omdat het een speciaal licht werpt op socialistische gewoontes, die van op ieders vaderlandse bodem, nu ook hoogtij vieren in Brussel Tot nader order zal ik dus die Nederbelg van LDD het voordeel van de twijfel geven.
Verder hen ik nog een eitje te pellen met mijn tSCHELDT, die het in mijn afwezigheid aangedurfd heeft om het onderkoeld resultaat van het Vlaams Belang in hoofdzaak toe te schrijven aan de intriges van ons aller Marie Rose Morel. Dat ze 108.000 voorkeurstemmen haalde zal daar waarschijnlijk het bewijs voor zijn En zo kom ik wellicht bij Bruno Valkeniers terecht, want die schijnt een goede vriend van Ben Murrath te wezen .Zullen er dan nooit geen twee Vlaams Nationalisten zijn die in vrede met elkaar kunnen leven?
Derk Jan Eppink, bij de komende Europese verkiezingen eerste opvolger en derde effectief voor Lijst Dedecker, kreeg van de Europese Socialisten (PES) een plaats op hun zwarte lijst van "12 verschrikkelijke kandidaten" [PDF]. De lijst is volgens de PES niet gericht tegen de kandidaten zelf, maar tegen hun opvattingen die "absurd of beledigend" zouden zijn. Als reden voor de opname van Eppink in de lijst, geeft de PES volgend citaat weer, zonder bronvermelding maar afkomstig uit het boek "Avonturen van een Nederbelg": "Want kijkend vanuit Vlaanderen heb ik de indruk dat het leven van een Nederlandse blanke, heteroseksuele man, in het bezit van een goede baan en een blinkende auto, niet meevalt. Hij mag belasting betalen en moet voor de rest zijn mond houden. Hij krijgt de schuld van raciale en seksuele discriminatie, hij verdient 'asociaal' veel en vervuilt met zijn auto het milieu. Hij heeft 'brute pech', want hij behoort tot geen enkele minderheidsgroep. Binnenkort zal hij ook moeten boeten voor de slavernij."
Is deze passage nu werkelijk zo "verschrikkelijk"? Ze legt mijns inziens terecht de vinger op de doorgeschoten herverdeling, de georganiseerde ontmoediging van het autogebruik, de demotiverende belastingtarieven, het intellectuele klimaat dat zich focust op armoedebestrijding in plaats van op economische groei, en de nadruk op de alomtegenwoordige en allesoverheersende 'discriminatie'.
Maar laten we even nagaan hoe deze lijst tot stand gekomen is. Een intrigerende naam op de lijst is Monica Macovei, voormalig minister van justitie in Roemenië. Correspondent en columnist Charlemagne van het Britse weekblad The Economist schrijft dat "Macovei zowat de enige reden is waarom Roemenië erin slaagde om in 2007 lid te worden van de EU". EU-diplomaten noemen haar een heroïsche figuur, aldus Charlemagne. In haar strijd tegen de corruptie in haar land voerde ze wetgeving in die belangenvermenging tussen politieke en zakelijke belangen strafbaar maakte. Ze maakte transparante openbare aanbestedingen verplicht voor grote openbare werken. En zo iemand wordt door de Europese socialisten op een zwarte lijst gezet?
Aan haar partij-affiliatie zal het niet liggen, want haar Democratische Liberale Partij maakt deel uit van de Europese Volkspartij waar o.a. ook de CD&V deel van uitmaakt. Wel is er in Roemenië een jarenlange vete aan de gang tussen de socialistische premier Popescu-Tariceanu en de partij van president Basescu, waartoe ook Macovei behoort. Volgens de PES staat Macovei op de verschrikkelijke lijst omdat ze "bijeenkomsten in het buitenland gebruikt om kritiek te leveren op haar eigen land, en om haar politieke tegenstanders als corrupt te bestempelen". "Mevrouw Macovei verklaarde onlangs zelfs dat Roemenië niet langer EU-subsidies zou mogen krijgen, hetgeen duidelijk tegen de belangen van haar land is". Hieruit blijkt dat de zwarte PES-lijst door de nationale socialistische partijen werd samengesteld, vanuit partijpolitieke overwegingen die met nationale, en niet met Europese politiek te maken hebben.
Een plaats op die zwarte lijst van de socialisten, dat mag Eppink wat mij betreft als een eretitel beschouwen.
Uitgeverij Pelckmans was zo vriendelijk mij een recensie-exemplaar van Eppinks nieuwste boek te sturen: "De eurorealisten komen! - Blauwdruk voor een werkend Europa". Dit dunne boekje van 64 pagina's leest vlot, maar is minder boeiend dan Eppinks vorige werken als "Avonturen van een Nederbelg", "Anatomie van Paarse Illusies" of "Europese Mandarijnen". Eppink is als auteur op zijn best als hij over zijn persoonlijke belevenissen schrijft. Als hij zijn visie geeft over abstracte concepten als de Europese eenmaking, wordt zijn stijl wat wolliger. De boeiendste passages in dit boekje gaan dan ook over zijn belevenissen in de eurocratie, zoals een ontmoeting met Guy Verhofstadt: In het voorjaar van 2001 bezocht ik met mijn toenmalige baas EU-commissaris Frits Bolkestein de Belgische premier Guy Verhofstadt in de Wetstraat 16. Het was de eerste keer dat ik daar was. Het ging over het Belgische EU-voorzitterschap. Verhofstadt zat op de praatstoel naast zijn bureau en legde breed gesticulerend uit hoe hij via een Verklaring van Laken en een conventie met diverse schijven naar de Europese grondwet wilde koersen. Bolkestein, een tegenstander van Europees federalisme, keek hem aan met ongeloof. Ik dacht: 'Oh mijn God, nu krijgen we een Europees Burgermanifest'. Na de 'modelstaat België' kregen we de 'model Europese Unie'. Het Eurovoluntarisme was aan de macht.
Bijzonder interessant in dit boekje is Eppinks visie op het verband tussen innovatie en immigratie, een standpunt waar ik mij volledig kan achter scharen: Aan het vrije verkeer van goederen, personen, diensten en kapitaal moet men een vijfde vrijheid toevoegen: de vrijheid van kennis. Om de concurrentie met landen als de VS, India en China aan te kunnen moet de EU de aanwezige kennis in Europa beter benutten. Studenten moeten meer mogelijkheden krijgen in het buitenland te studeren en toptalent uit het buitenland moet actief worden aangetrokken. Er is momenteel te weinig ruimte voor kwaliteitsimmigratie wat bedreigend is voor de toekomst van de Vlaamse economie. Innovatie en technologische vernieuwing is niet mogelijk zonder mensen die dit proces een impuls kunnen geven. Wij moeten daarvoor open staan, in het belang van onze eigen toekomst. Vrijwel alle innovatie en technologische vernieuwing komt uit de VS, van computertechnologie tot medische ingrepen. Amerika staat open voor mensen die vernieuwing gestalte kunnen geven, waar zij ook vandaan komen. Wij moeten kwaliteitsimmigratie verwelkomen want als wij dat niet doen wordt Vlaanderen een bejaardentehuis zonder financiering.
En daarmee zijn we terug bij het onderwerp waarmee we dit artikel begonnen: de socialisten. In België zijn het de socialisten geweest die het recht op vrije vestiging binnen de EU hebben tegengehouden voor burgers uit de nieuwe lidstaten zoals Polen. In strijd met de geest van de EU-verdragen, werd onder druk van de socialisten dit recht op vrije vestiging jarenlang beperkt tot zogenaamde "knelpuntberoepen". Tegelijk zijn de Belgische socialistische partijen voorstander van een algemeen pardon voor illegalen. De visie van de Belgische socialisten op immigratie: ja aan de immigratie van kansarme asielzoekers en de regularisatie van illegalen, neen aan de import van productieve vaklui en kenniswerkers
Is Liesbethje nu al dan niet foetsie bij de DM? Blijkbaar schrijft ze nog artikels die uitgaan van de actualiteit en dus zeker niet uit de diepvries komen. Want bij DM kan men zich aan alles verwachten Journalisten die uit zichzelf opstappen, maar freee-lance, alsof er niets gebeurd is, blijven voortdoen.
Typisch voor de linkse broederschap: mossel zijn en vis tezelfdertijd! Of zou ze nu als zelfstandige aan de slag zijn, via het kanaal van een PV (Pruts Vennootschap), net zoals chef Desmet en nog vele andere linkse zakkenvullers (Woestijvis - Ben Crabé) die op die manier, zoals een goede linkse past, open en bloot zowel de RSZ als de fiscus ontloopt .
Schijnzelfstandige werd/wordt dit genoemd, wel bekend in de mij zo vertrouwde accountancy/belastingsconsulency-wereld. Bij controle van de RSZ en/of A.I.B (Administratie Inkomsten Belasting) waren er twee hoofdkenmerken van de schijnzelfstandigheid: was er maar één klant (de werkgever) en was er een band van ondergeschiktheid (werken onder gezag, leiding en toezicht, vaste verplichte werkuren). Indien één van de twee hoofdvoorwaarden niet vervuld was, dan werd de RSZ met terugwerkende kracht van 3 jaar nagevorderd (+boete) en waren de bijdragen die mens als zelfstandige betaald had, verloren. De BTW en de Inkomstenbelastingen kwamen nadien ook een serieus graantje meepikken, en dat was o.a. de terugbetaling van alle BTW (Vak 21) en de verwerping (Vak 11) ervan in hoofde van de werkgever. Schijnzelfstandigen heb ik vooral gekend in de horeca, door die mensen te helpen die met het strop rond hun nek zaten. En in andere (de omgekeerde gevallen) van een zaakvoerder-hoofdaandeelhouder die zich om familiale of andere redenen liet inschrijven als werknemer in zijn eigen vennootschap In deze situatie waren de gevolgen nog desastreuzer, zodat de tableau de chasse van de controleurs 1/100 vertoonde in het eerste geval, en 90 op 100 in het tweede geval. Waar bij dezen toegaven, te handelen ingevolge de instructies: breed zijn van aannemen, of juist niet ..want men zocht misbruik van de voordelen der sociale wetgeving (hoger kindergeld, goedkopere mutualiteit, lagere belastingen) van goed verdienende zelfstandigen .
Het is een heerlijk stukje geworden, daar in de DM, waar de linkse spijt zo van af druipt, en waar natuurlijk gepleit wordt voor eenzelfde regering als vòòr de verkiezingen. Tussen de lijntjes is te lezen, dat de kiezer wel degelijk gesproken heeft, maar dat men, in het hoger belang (de recessie!) daar best niet teveel naar gehandeld wordt .Liesbetje besluit in eerste instantie met hetzelfde (verward) verhaal waarmee ze begonnen is: haar eigen stelling dat het met belgië moet gebeuren (de oplossing van de crisis) en niet met een zelfstandig Vlaanderen. Ze spreekt en redeneert dus tegenin alle logica, dat vermits het Wallo/Bruix potverteren maar niet ingetoomd kan worden, wij, de Vlamingen, daar dan best kortspel mee maken.
Helemaal op het einde blijkt ze toch het einde van de tunnel te zien: het wordt een zwanenzang (van Kris Peeters), en desnoods van belgië. Anders gezegd: om het even wat er met de nieuwe Vlaamse Regering gebeurt, het eide van belgië is onafwendbaar.
Heerlijk mens, dat Liesbethje!
Tussenstand: De sirenenzang van een slimme mens
Bart De Wevers streven naar autonomie is legitiem. Maar er moet wel een economische crisis aangepakt worden, en voorlopig zullen we dat met de bestaande Belgische structuren moeten doen
Liesbeth Van Impe is politiek redacteur van De Morgen
Kris Peeters twijfelt. De verleiding blijkt groot om N-VA aan boord te hijsen van zijn Vlaamse regering, eventueel ten koste van de liberalen. Er zijn goede redenen om dat te overwegen. N-VA is de enige echte overwinnaar van de Vlaamse verkiezingen. De partij moet nauwelijks onderdoen voor liberalen en socialisten, die allebei slaag kregen. En in tegenstelling tot LDD kan N-VA zich wel laten voorstaan op interne coherentie en gedegen politiek personeel.
En toch is de inclusie van N-VA minder logisch dan ze lijkt. Regeringen worden gevormd op basis van een verkiezingsuitslag, zeker, maar nog bepalender is wat coalitiepartners samen willen en vooral moeten doen. In een economische crisis die in het recente verleden zijn gelijke niet kent, is zeker dat laatste bijzonder belangrijk.
Flashback naar 6 juni. Hadden wijze mannen met een scherp besef van wat de politiek als opdracht te wachten staat hun geprefereerde coalitie op een blaadje moeten schrijven, dan hadden ze allen zonder uitzondering voor de klassieke tripartite gekozen. Een brede meerderheid waarbinnen de partijen elkaar op links en rechts in balans houden, een belangrijk deel van het middenveld omvatten en voor stabiliteit kunnen zorgen. De kanttekening bij dat scenario is dat ook de klassieke partijen de laatste jaren geen fameus trackrecord hebben als het op moeilijke beslissingen aankomt en ze zeker in de campagne zedig zwegen over onpopulaire maatregelen die zich na de verkiezingen zullen opdringen. Maar CD&V besefte dat veel beloven weinig zin had, Open Vld durft wel al eens over besparingen te praten, sp.a weet dat het de komende jaren over de essentie - het overeind houden van de welvaartsstaat
Heeft de kiezer die tripartite naar het rijk van de wensdromen verwezen? Volgens sommigen wel, CD&V hield stand, Open Vld en sp.a verloren. Een coalitie van winnaars is het geenszins. Maar dat klopt niet helemaal, de coalitie blijft mathematisch perfect mogelijk. En dat is vanuit democratisch oogpunt nog altijd het belangrijkste criterium. Zeker als er bijzonder goede redenen zijn om N-VA op dit moment buiten de regering te houden.
CD&V'ers die toch naar een regering met N-VA neigen, komen steevast met dezelfde bedenking: wie weet is Bart De Wever de nieuwe Hugo Schiltz. Waarmee ze bedoelen dat De Wever een redelijk man is, geen revolutionair, intellectueel en emotioneel in staat tot compromissen. Een aanhanger van de Frans Baertdoctrine: stappen vooruit in de Vlaamse ontvoogding moeten reëel zijn, mogen niet te veel kosten en mogen verdere stappen niet bemoeilijken. Het is de weg van de schuifelende federalisering: stapje voor stapje wordt Vlaanderen autonomer.
Maar is dat echt de strategie van De Wever? Verschillende verklaringen van de N-VA-voorzitter, tijdens de campagne en het meest uitgesproken tijdens het VRT-debat na de verkiezingen, doen daarover vragen rijzen. De Wever pleitte ervoor om de federale regering "onder curatele" te plaatsen. Dat is niet schuifelen, dat is uitroken en mogelijk zelfs opblazen.
Maddens werkt Het viel trouwens op hoe Bart De Wever zich meteen in de bochten moest wringen die elke salonfähige radicaal bijzonder goed kent. De spreidstand is simpel: 'vuil' genoeg blijven voor de achterban, maar acceptabel worden voor gematigder geesten. De Wever zegt "onder curatele plaatsen", maar begint te snuiven als een tegenstander dat terecht als 'saboteren' vertaalt. Tijdens het debat maandagavond ging De Wever, in volle overwinningsroes, een paar keer verder dan hij doorgaans doet. Waarop hij begon te mokken dat hij niet van plan is de zwartepiet op te rapen. En zo leerde Vlaanderen de Maddensdoctrine nog eens kennen, al wil De Wever er zelf publiekelijk niet meer naar verwijzen. Die poneert, lapidair gesteld, dat de Franstaligen tot een verregaande staatshervorming gedwongen moeten worden doordat de Vlamingen waar ze kunnen het been stijf houden en blokkeren wat ze kunnen blokkeren.
CD&V zag De Wever uitspraken in die richting de volgende morgen snel weer inslikken en knikte tevreden. Ze zouden beter moeten weten. De Wever heeft de strategie van uitroken en blokkeren immers al eerder met succes gebruikt. De eerste poging was nog bescheiden: in 2004 gebruikte de Vlaamse regering haar eigen regeerakkoord om de hete aardappel Brussel-Halle-Vilvoorde keihard in het federale kamp te stampen. Met succes, Verhofstadt II struikelde er bijna over. In 2007 werd het echte experiment gevoerd. Het breekijzer was de vorming van de federale regering. Niemand minder dan Yves Leterme omarmde toen een variant van de doctrine: de Franstaligen zouden tot een staatshervorming gedwongen worden omdat er anders niet eens meer een federale regering gevormd zou kunnen worden. En vervolgens deed De Wever er alles aan om Leterme op die lijn te houden. Die strategie heeft gewerkt. Zelfs toen er eindelijk een federale regering gevormd werd, verzandde die in immobilisme. Verhoudingen tussen politici - een van de bouwstenen van elk voorgaand communautair akkoord - werden diep geschaad, alles liep vast. De Franstaligen hebben daar een belangrijke verantwoordelijkheid, maar CD&V en N-VA zeker ook. Toch werden ze daar door de kiezer niet voor afgestraft, integendeel.
Het is de uitstekende score van de voormalige kartelpartners op 7 juni die het succes van het experiment bevestigde. Meer nog, De Wever - nooit vies van enig cynisme - wil nu de federale regering onder curatele plaatsen omdat ze niets gedaan krijgt. Het meest perfide was zijn argument dat er dit jaar zowaar een tekort van 15 miljard euro zal zijn. Hij gooide er meteen nog Guy Mathot achteraan, zodat die hele schuldenberg meteen een PS-kleurtje kreeg. Nochtans zijn deze keer niet de bodemloze putten van de Waalse staalindustrie verantwoordelijk, maar wel de banken en het algehele immobilisme. En voor dat laatste is ook N-VA mee verantwoordelijk, al zit ze dan al een jaar niet meer in de regering.
Het voordeel van De Wever is dat hij helemaal geen radicaal lijkt. Sinds De slimste mens weet men ook buiten de Wetstraat dat hij een bijzonder sympathiek man is. Intelligent, grappig, met gevoel voor zelfrelativering. Zeker geen romantische Vlaams-nationalist. Kortom, De Wever heeft geen vezel Geert Bourgeois in zijn lijf. Voor CD&V'ers is Bourgeois het schrikbeeld: lacht zelden, geeft nooit toe. Nochtans is Bourgeois intrinsiek veel minder gevaarlijk dan De Wever, want klassieker en dus voorspelbaarder. Een Bourgeois twijfelt eindeloos tussen onderhandelen of niet, maar als hij eenmaal in de Vlaamse regering zit, kleurt hij netjes binnen de lijntjes. In die zin is hij een klassieke Vlaams-nationalist. Schiltz en Bourgeois kun je vergelijken: de een zocht het compromis, de ander huivert ervan. De Wever valt buiten die vergelijking, hij speelt een ander spel.
De Wever zal zonder problemen onderhandelingen beginnen en eventueel zelfs in een regering stappen. Waarna het (belangen)conflicten met de federale regering kan beginnen te regenen en waarbij elke vraag om extra geld voor de globale begroting afgeblokt wordt. Weigeren de coalitiepartners mee te stappen, dan zal De Wever zijn conclusies trekken. Laat de anderen dan maar aan de Vlaming uitleggen dat er extra bespaard moet worden om de federale kas te spijzen. En nieuwe instabiliteit bevestigt alleen maar zijn stelling dat dit land vierkant draait, al heeft hij het imbroglio desnoods zelf uitgelokt.
Is dat project van De Wever schandalig? Geenszins. Zijn streven naar autonomie is legitiem en hij gebruikt de middelen die de democratie hem ter beschikking stelt. Dat mag. Maar er moet wel een economische crisis aangepakt worden, zonder uitstel. De Wever mag menen dat een Vlaanderen met meer bevoegdheden dat beter zou kunnen, voorlopig zullen we het wel met de bestaande Belgische structuren moeten doen. Het is een even legitieme vraag of we ons vandaag een strategie-De Wever kunnen permitteren, zelfs als we zijn analyse zouden delen.
Wordt de wil van de kiezer genegeerd als de N-VA aan de kant blijft staan? Bij gebrek aan gegevens is die vraag moeilijk te beantwoorden. Maar we durven toch gokken dat postelectoraal onderzoek zal uitwijzen dat de Vlaamse kiezer voor een geloofwaardige aanpak van de economische crisis gekozen heeft, eerder dan puur communautair te stemmen.
De klassieke partijen doen er dus best alles aan om te bewijzen dat ze nog in staat zijn het politieke sangfroid op te brengen om binnen de bestaande instellingen de crisis aan te pakken. Open Vld moet ophouden politieke spelletjes te spelen, PS moet ophouden alles te blokkeren, CD&V moet eindelijk kleur bekennen. Wie weet krijgen ze dan ook nog een staatshervorming op papier, een die de regio's versterkt en het federale niveau werkbaar houdt. Missen ze die kans, dan kan De Wever terecht beweren dat ze hun eigen draagvlak ondergraven hebben.
Kris Peeters twijfelt. De sirenenzang van De Wever klinkt aanlokkelijk. Maar als De Wever doet wat hij diep vanbinnen van plan is - en geef hem eens ongelijk dat hij deze historische kans zou missen - dan wordt het meteen een zwanenzang. Misschien van België, maar zeker van de geloofwaardigheid van de politiek zoals we die kennen.
Hoewel ik liever heb dat u de boeken zelf aanschaft om zo ook de auteurs een hart onder de riem te steken, wil ik alle lezers erop attenderen dat Robert Spencers The Truth about Mohammed gratis te downloaden is.
Onderbouwd met islamitische bronnen toont Spencer aan dat de profeet van de Islam geen mens van onbesproken gedrag was. Hij heeft geroofd en geplunderd, vrouwen tot oorlogsbuit gemaakt en verkracht nadat hij tijdens zijn rooftochten hun familie had uitgemoord, speelde zijn vrouwen tegen elkaar uit, liet zijn critici vermoorden, liet mensen doodmartelen, bijvoorbeeld voor geld, en deed er zelf ook aan mee.
Hij stelde discriminerende wetten in die neerkwamen op maatregelen van onderdrukking, en vele openbaringen dienden vooral zijn eigen ego.
Hij roofde voor zichzelf de beste vrouwen, en veel van zijn openbaringen betreffende vrouwen kwamen voort uit de slechte, oneerlijke en achterbakse behandeling die hij hen gaf, zodat de achterbaksheid en vrouwenhaat van Mohammed als wet in de koran werd vastgelegd.
Daarbij dienen wij ons ervan te vergewissen dat Mohammed meer is dan zomaar een historisch figuur. Immers, volgens de koran (33:21) verdient het gedrag van Mohammed universele navolging Hij is insam- al-kamil ofwel het meest perfecte voorbeeld.
En dan begint het opeens te dagen, want tjah zoals een timmerman die zichzelf eens vrijwillig liet kruisingen het eens treffend verwoordde: de boom herken je aan zijn vruchten.
Het stof is na de verkiezingen, stilaan een beetje aan het optrekken, zodat men eindelijk terug het bos ziet door de bomen .Eindelijk goed nieuws, en dan nog door iemand die het kan weten, en die met vorige gedurfde uitspraken nogal wat stof heeft doen opwaaien Denk aan wij vragen niets dat in de plaats komt van nous sommes demandeurs de rien .
Maar omdat dit meesterwerkje eerst in De Stadaerd/le Standaer heeft gestaan, wapen ik mezelf om uit te zoeken waar en hoe de dubbele bodems zouden zitten. Want het is inderdaad ondenkbaar dat deze door en door behoudsgezinde gazet achter de inhoud staat, tenzij zij daar bij de Directie inderdaad de tekenen des tijds beginnen te verstaan. We gaan gestaag vooruit in de goede richting, zegt de geleerde Perfesser, maar gemakshalve vergeet hij de ongelimiteerde aanvoer van nieuwe belgen die allemaal, bijna zonder uitzondering, links en franstalig stemmen Zodat we mogen besluiten dat het ooit halen we 50%, de nadruk komt te liggen op ooit ..Klinkt zo een beetje als de aanvang van een mooi sprookje: ooit, van uit de tijd dat de dieren spraken
Hoop doet leven .en in ieder geval is de lectuur va onderstaand artikel gewoon hartverheffend .
Het artikel is ook goed om alle belgicisten de daver op het lijf te jagen. In de hoop dat dezen ondertussen het hoofd in de schoot zullen leggen voor het onafwendbare, een vrij en zelfstandig Vlaanderen?
Volgens BART MADDENS is dé vaststelling van deze verkiezingen de recordscore van de Vlaams-nationale partijen. 'En de grote vraag is op welke maatschappelijke golf N-VA vandaag kan surfen om de dominante Vlaams-nationale formatie te worden.'
Over de verkiezingen is ondertussen al vreselijk veel gezegd en geschreven. Maar om het belangrijkste resultaat loopt men meestal in een wijde boog heen. En dat is natuurlijk de absolute recordscore van de Vlaams-nationale partijen. Vlaams Belang (15,3 procent) en N-VA (13,1 procent) halen samen 28,4 procent. Nog nooit hebben de partijen van de Vlaams-nationale 'familie' zoveel Vlaamse kiezers kunnen bekoren. Het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) haalde op zijn hoogtepunt in 1939 slechts 15 procent. De Volksunie piekte in 1971 met 18,8 procent en in 2004 bereikte het Vlaams Belang 24,1 procent. Als we vandaag ook de stemmen voor SLP (1,1 procent) en LDD (7,6 procent) meetellen, dan komen we zelfs aan een nooit geziene monsterscore van 37,1 procent voor uitgesproken Flamingantische partijen.
Wie de electorale evolutie in Vlaanderen sinds de Eerste Wereldoorlog vanuit een helikopterperspectief overschouwt, ziet één dominante tendens: een gestadige opgang van de Vlaams-nationale partijen. Die opgang wordt wel onderbroken door de Tweede Wereldoorlog en herneemt pas vanaf het begin jaren zestig. Maar als we de jaren veertig en vijftig even tussen haakjes plaatsen, tekent zich een bijna lineaire stijging af: verkiezing na verkiezing halen de Flamingantische partijen meer stemmen. Er is enkel een dipje na de Egmontperiode, toen het Vlaams Blok te marginaal was om het verlies van de Volksunie te compenseren.
Nu weet ik ook wel dat het niet evident is om de stemmen van die Vlaams-nationale partijen zomaar met elkaar op te tellen. Uiteindelijk gaat hier om partijen met een drastisch verschillende maatschappijvisie, zoals ten overvloede en terecht is beklemtoond in de commentaren op de verkiezingsuitslag. Maar paradoxaal genoeg is precies die ideologische diversiteit een van de sleutels tot het Vlaams-nationale succes.
Het Vlaams-nationalisme kun je zien als een ideologische kameleon die zich steeds opnieuw aanpast aan het heersende opinieklimaat. De Frontpartij kon vanaf 1919 voet aan de grond krijgen in het Parlement door met een progressief programma in te spelen op het revolutionaire klimaat na de Eerste Wereldoorlog. Maar vanaf het einde van de jaren twintig vervelt het Vlaams-nationalisme snel tot een Nieuwe Orde-beweging en kan het VNV groeien door te appelleren aan de rechtse en antidemocratische tijdsgeest van de jaren dertig. Als de Volksunie vanaf de tweede helft van de jaren zestig weer kan aanknopen bij de hoge scores van het vooroorlogse VNV, dan komt dat vooral omdat die partij surft op de golf van de contestatiebeweging. Door de Vlaamse eisen te koppelen aan een aantal nieuwe maatschappelijke thema's (milieu, vrouwenrechten, ontzuiling, basisdemocratie...) slaagt de Volksunie erin om veel jongere kiezers weg te lokken van de CVP. Dit progressieve elan dooft geleidelijk uit in de jaren zeventig. De partij bijt zich meer en meer vast in de institutionele problematiek en komt in een neerwaartse electorale spiraal terecht.
De meningsverschillen over de ideologische lijn en de communautaire strategie escaleren in de jaren negentig, tot de Volksunie in 2001 uiteindelijk uit elkaar spat. Maar intussen is de Vlaams-nationale fakkel al overgenomen door het Vlaams Blok dat met zijn radicaal antimigrantendiscours een nieuwe rechtse maatschappelijke onderstroom kan aanboren. De partij slaat daarmee een bres in het electoraat van de socialisten. Die arbeiders stemden niet voor het Vlaams Blok uit Vlaamsgezindheid. Maar anderzijds is het wel zo dat het Vlaams Blok, net zoals het Vlaams Belang nu, altijd is blijven hameren op de Vlaamse onafhankelijkheid. Daardoor heeft de partij een 'vervlaamsend' effect gehad op een groep die traditioneel weinig affiniteit had met de Vlaamse Beweging. Kiezers die aanvankelijk om totaal andere redenen Vlaams Blok stemden, zijn zich gaandeweg gaan vereenzelvigen met het Vlaams-nationale gedachtegoed van die partij. Net zoals een aantal kiezers van de mei 68-generatie Vlaamsgezind geworden zijn door zich met de rebelse Volksunie te identificeren.
Het is vooralsnog onduidelijk hoe het eclatante succes van N-VA en de nederlaag van Vlaams Belang passen in dit plaatje van een zich voortdurend metamorfoserend Vlaams-nationalisme. Misschien herhaalt de geschiedenis zich en zal Vlaams Belang geleidelijk worden verdrongen door N-VA, net zoals de Volksunie destijds werd weggeduwd door het Vlaams Blok, en de Frontpartij door het VNV. In veel commentaren op de verkiezingsuitslag klonk inderdaad de hoop door dat de meer 'humanitaire' variant van het Vlaams-nationalisme opnieuw dominant zal worden.
Toch zijn er ook een aantal redenen om daaraan te twijfelen. Het succes van uiterst-rechtse partijen in het buitenland doet vermoeden dat een hard antimigrantendiscours electoraal rendabel blijft. Tot nader order heeft het Vlaams Belang daarop het monopolie, temeer omdat het momentum van Jean-Marie Dedecker voorbij lijkt. Maar de grote vraag is op welke maatschappelijke golf N-VA vandaag kan surfen om de dominante Vlaams-nationale formatie te worden. Want als de geschiedenis één ding leert, dan is het wel dat een Vlaams-nationale partij enkel min of meer duurzaam kan groeien als ze de Vlaamse eisen inbedt in een sterk (rechts of links) maatschappelijk verhaal, dat goed aansluit bij de heersende tijdsgeest.
N-VA heeft een vrij coherent programma en is zeker niet de ideologische krabbenmand die de Volksunie op het einde was. Maar hoeveel kiezers zouden er daarom voor N-VA hebben gestemd? Het zou wel eens kunnen dat het succes van N-VA eerder het resultaat is van een gelukkige samenloop van omstandigheden, en dus niet de voorbode van een nieuwe structurele verandering binnen het Vlaams-nationalisme. Naast het De Wever-effect speelde vermoedelijk ook een 'regionalistisch' effect, in die zin dat nogal wat kiezers de reflex hebben om bij de Vlaamse verkiezingen voor de meest 'Vlaamse' partij te stemmen. In 2004 heeft het Vlaams Belang die bonus kunnen opstrijken, dit keer was dat wellicht N-VA. Dit zou dan betekenen dat het voor N-VA extra moeilijk zal worden om die hoge score te handhaven bij de federale verkiezingen.
Maar de geschiedenis leert ook dat het Vlaams-nationalisme altijd een bijzonder grillig en onvoorspelbaar parcours heeft afgelegd, en dat zal in de toekomst wel zo blijven. De enige constante is dat die stroming, in een voortdurend wisselende ideologische gedaante, steeds sterker wordt. Het resultaat is dat de drie traditionele partijen vandaag enkel nog om het Vlaams-nationalisme heen kunnen door samen front te vormen in een klassieke tripartite. En daarmee effenen ze meteen ook de weg naar een nieuw Vlaams-nationaal succes bij de volgende verkiezingen. Nog even en de 50 procent komt in zicht.
Ondertitel: Das war also des Pudels Kern Anders gezegd: met medewerking van de kleursyndicaten, het ACV van Jan Renders op kop, werden dit de verkiezingen van de beurzensnijderij. En de Vlaming is er weer grandioos ingelopen Het Hof, het Franssprekend landsgedeelte ten bate .
Maar als ik even de beeldspraak over die te slachten koe van onderstaand artikel mag doortrekken? Voor geval U nog nooit aanwezig bent geweest in een slachthuis, de dagen dat er vee wordt aangevoerd, en vlees wordt uitggevoerd .Het rund, koe of kalf of stier of de tussensoort, wordt met slagen en kloppen in de slachtgang gejaagd, waar het alleen vooruit weg kan, recht naar de slagersknecht met het slachtpistool dat tegen zijn kop wordt gezet en afgevuurd, waarna het dode dier half rechtgehouden door de wanden, verder rolt op de transportband, om even later bij de achterpoten te worden opgehangen, waar het in een paar minuten tijd van vee verandert in vlees ..In de slachtgang en de weeë geur van vers bloed en urine, nog even wijd opengesperde verschrikte koeienogen en het is voorbij. Eenmaal onderweg naar het slachthuis, is er geen ontsnapping mogelijk en ook geen weg terug .
En de schertsfiguur Peeters zou de slachtgang van de Vlaamse koe tegenhouden? Wie denkt U dat hij daarvoor zal meebrengen? Het Hoger Belang van het Land eist nu eenmaal zijn offers. Ooit was dat offer de gang naar de executieppaal Ooit was het later gedaan met geven en toegeven of met de dood in het hart, en voor de laatste maal. Benieuw wat het nu zal worden Voor zover we nu al niet weten: Red de solidariteit- Of Red het Land Onderverzwegen: Red ons Postje .
Het enige dat er aan mankeert, is dat men de Zondag in de kerken zou rondgaan met de schaal: Voor de solidariteit om het laatste muntstukje uit onze zakken te kloppen Alhoewel! Voortgaande op het aantal kerkbezoekers, zou men beter en lucratiever op TV een solidariteits-actie ondernemen ..Red de Poen .Of Werk af die Stemtest - Oen! Om de poen was t te doen
Ikzelf zou het liever noemen: Wie A zegt, moet ook B zeggen .Inderdaad! Wie aan de hand van al-dan-niet vervalste verkiezingen de beurzensijders over Vlaanderen afroept, mag dan niet verwonderd doen over het feit dat hij uitgemolken wordt. Wie zijn g.t verbrandt, moet op de blaren zitten! Beurzensnijders of bokkenrijders, Vlaanderen weet er alles van!
Het failliete België vraagt meer Vlaams geld (Quaden, Coene, Van Rompuy). Maar Peeters houdt dit voorlopig af. 'Vlaanderen wil niet de melkkoe zijn', zo schrijven commentatoren. Fout. De uier is immers leeggemolken. De woordvoerders van het failliete België willen nu de koe opeten.
De Belgische staat is het faillissement nabij. De liefhebbers van dit 19de eeuwse land willen de deelstaten pluimen. Schreeuwerige verhalen komen van linkse opiniemakers en de syndicale top, van de reactionaire B-vleugel van CD&V (Eyskens en co), de Belgische staat (Van Rompuy) en aanverwant establishment zoals de toplui van de Nationale Bank (Quaden, Coene, Verplaetse...). De paniekzaaiers zijn weer vertrokken voor een rondje Red België. Dat zieke vaderland wordt immers maar geduld zolang de Franstaligen er bij winnen. Gemakshalve noemt het bonte allegaartje op de B-tribune dat achterhoedegevecht Red de Solidariteit. En Vlaanderen zal mee(st) moeten betalen. Alsof het nog niet solidair genoeg is.
Hiertegenover plaatsen we volgende bedenkingen:
1. Als België financieel aan de grond zit, is dit niet de schuld van de Vlamingen, maar van België zelf. En van de federale regeringen Verhofstadt. 2. Als Vlaanderen de vorige jaren goed presteerde (eigen bestuur, schuldvermindering gemeenten), gingen de vruchten daarvan ook naar België 3. Iedereen vlucht voor de vraag waarom Wallonië en Brussel economisch ondermaats blijven presteren (werkloosheid, werkzaamheid) en hun budget niet op orde kunnen/willen houden. 4. Waarom moeten de arme gewesten zichzelf blijven voorzien van een overdadig rijk bestuursapparaat (raden, parlementen, kabinetten)? 5. Waarom verzetten de Franstaligen zich tegen een wijziging van de financieringswet waarvan perverse mechanismen ervoor zorg(d)en dat de deelstaat die goed presteert (Vlaanderen) er financieel zelfs op achteruit gaat. 6. De angst voor het cijfer is langs Vlaams kant bijzonder groot. Leterme heeft de Abafim-transfertenstudie onderaan in de schuif gelegd. De Vlaamse kranten zijn heel karig over rapporten die de miljardentransferten becijferen (Abafim, Warandemanifest, Nationale Bank, Sociaal-economische Raad van Wallonië CRESW, Vives...), maar alle berekeningen geven aan dat elke Vlaming tussen de 1000 (minimalisten) en 2000 euro per jaar (maximalisten) aan de buren geeft. Een vorm van Vlaams egoïsme dat per vierkoppig doorsnee-gezin in crisistijd wel aardig oploopt (reken zelf maar uit...) 7. De toeters van Nationale Bank en andere nationale instellingen moeten maar eens ophouden met hun unitaire rapportering over de situatie in dit gespleten land. De economische situatie is rampzalig... in Brussel en in het zuiden van dit land. Een unitair beleid heeft geen zin. 8. Verhalen over de heropstanding van Wallonië (Guido Fonteyn schrijft daar een feuilleton over in DS en DM) zijn uitermate voorbarig. Een economische crisis treft natuurlijk eerst de deelstaat waar er een werkelijke economie is. De overheidstewerkstelling nog verder oppompen, is een schijnoplossing. 9. Het valt nog te bezien of die 200.000 extra werklozen van de paniekzaaiers er de komende twee jaar inderdaad bijkomen. Evenveel signalen wijzen op een keerpunt in de crisis.
Besluit
In plaats van de deelstaten (lees: Vlaanderen) onder druk te zetten om de federale put te dempen zou Herman Van Rompuy er beter voor zorgen
1. dat zijn federaal bestuur zorgt voor meer begrotingsdiscipline 2. dat zijn ministers geen geld meer pompen in materies waarvoor de deelstaten bevoegd zijn (de onder Verhofstadt en De Gucht ingezette recuperatie) 3. dat zijn Franstalige onderdanen orde op zaken stellen in hun perperduur kluwen van instituties 4. zijn bestuur institutionele ruimte creëert voor de deelstaten zodat die hun beleid kunnen afstemmen op eigen noden en wensen (splitsing waar efficiënt en verantwoord, fiscale autonomie)
Vlaanderen wil niet de melkkoe zijn die de gaten van de anderen ook dicht, schrijft Guy Tegenbos in De Standaard (12 juni 09). Kris Peeters staat niet te springen om als een Vlaams negerke te knikken voor de orders van de Nationale Bank, of de propagandisten daarvan nu Guy Quaden (PS?) of Luc Coene (Open VLD?) heten. Een evenwicht in eigen begroting is meer dan voldoende, zei Peeters. Van Rompuy moet in naam van het koninkrijk dan ook maar niet te schooierig langs het Martelaarsplein te passeren.
Jan Van de Casteele 12-06-2009 in Tussendoor Vlaamse Volksbeweging
Inderdaad, terug van weggeweest, en ik moet zeggen: de Vaderlandse lucht is me niet te best bevallen. Mag ik dus bekennen, dat mijn nieuwe Italiaanse Vervang-Vaderland mij heel wat beter bevalt .
De vaderlandse frietjes waren flets, de gebakken zeetong waarvoor ik, van hier uit, bijna mijn leven zou geven, smaakte naar Dash, de Bruine Leffe idem dito, en de rondborstige serveuzekens altijd bokkig.? Smakeloze verkiezingsdag, gevolgd door nog smakelozer regendagen vol leedvermaak wegens de vooruitgang van de achteruitgaande kleurpartijen.
Geen gazetten willen lezen, tenzij de dikke letters op het voorblad geen TV en geen Internet: het waren de catacombendagen Familie en vrienden: het afgetrokken spiegelbeeld van verre herinneringen .
En dan kom je, na amper 2 uurtjes vliegen, uit de regen en de stormvlagen, weer terug in dit zonovergoten broeiend hete Italië .Waar men om 10 uur s avonds nog volle terrasjes vindt onder lampions van romantisch lamplicht onder de volle maan Rome bij kaarslicht en onder het genot van een flinke schotel arme-mensenkost. Pasta dus Je moet U maar thuis voelen Dat heerlijk glaasje Siciliaanse witte wijn verdrijft de vermoeidheid, en de warme hondenkop op je voeten onder tafel: waarom zou je verlangen naar een haardvuur in Vlaanderen, waar je, midden Juni, huiverend van de kou, moet binnenkruipen om je te beschermen tegen de natuur.
Vrouwlief geraakt niet uitgepraat en ons geanimeerd gesprek in ons eigen West Vlaams dialect wekt de nieuwsgierigheid van het tafeltje naast ons Aha! Sono Fiaminghi di Belgio, benvenuto! Comme stai? (=Vlaamse belgen! Weest welkom. Hoe gaat het?) e dan moet je je loswringen van onder de betoverende sfeer, met nog 2 uren autostrade voor de boeg
Vlaanderns Uur heeft dus weer niet geslagen! De stompzinnigste der stompzinnigen blijven gewoon zitten, de geldbeugel wordt verder leeggeperst ten voordele van het franscouillonse profitariaat, de wankele constructie die we dachten op instorten te staan, wordt versterkt en de Sossen in Wallonia worden niet gestraft voor hun gesjoemel, maar beloond
Neen, mijn Land! Waarom ziet U niet dat overal het redding brengend rechts in Europa in opmars is? Dat het verzet tegen de Islam-invasie begint vruchten af te werpen? Waarom weigert U Uw eigen lot in handen te nemen? Waarom verkiest U vrijwillig de kop op de kapblok te leggen? De dichter schreef jaren geleden al, dat U geen enkel recht bekopmt, zoalng U stamelend blijft bedelen aan de poort Maar nu zie ik (quid NV-A) dat U zelf het stamelen verleerd bent
Vandaag lees ik al dat de Franse Gemeenschap weer dringend verlegen zit om verse miljarden .Dat de fameuze financieringswet moet herzien worden. Lees minder geld naar Vlaanderen, en meer naar de franscouillons. Hoor ik dat de Vlaamse Regering bevoegdheden en geld zal ontnomen worden ten voordele van de Federale Zwendelaars De nederlaag is compleet en het mes wordt her en her in de wonde rondgedraaid .
Een veldslag verliezen is nog niet de hele oorlog verliezen .Neen, maar door de opeenvolgende nederlagen sedert 1830 begint het er alvast op te lijken .
En daar moet iets aan worden gedaan. Veel tijd is er niet meer beschikbaar vooraleer alles en iedereen in lethargie vervalt De wereldwijde crisis moet nog beginnen, en eer we het zullen beseffen, zal Vlaanderen weer tot de bedelstaf gedwongen worden.
En de doodgraver van Vlaanderen en de Vlaamse mens? Deze eer zal te beurt vallen aan de Christelijke Zuil, die jarenlang de hefbomen van de macht ten eigen profijte heeft gebruikt, en in het nadeel van de mensen, die zij beweerden te verdedigen.
Het zij zo. Maar zelfs als héél de wereld als ratten achter de fluitspeler aanloopt, dan nog blij ik, samen met velen, mij tegen de stroom verzetten. Ik blijf hameren tegen het onrecht, de valsheid en de totentrekkerij van onze leiders. In de hoop dat eens het tij zal keren. En dat na de afgang, de wederopstanding volgt.
De Vlaamse kiezer is lijk De Maagd van Vlaanderen. Ergens een beetje jong en charmant, ergens een beetje verlept, een oude glorie, met meestal tussen de twee, de hang naar vernieuwing, maar ook met de bakvisverliefdheid voor de oude vrijer, die, in moeilijke tijden, beweert de sterkste te zijn.
De Maagd heeft dus haar favoriete partner voor een nieuwe vrijpartij uitgekozen, alhoewel ze weet, nog voor de huwelijksnacht, als duizend maal bedrogen te worden. Zij heeft geborgenheid gezocht, en is bij de grootste hoeren-pooier van het land in bed gedoken. Zij heeft de stoere borst opgezocht om tegen te kunnen uithuilen, en zal ontwaken bij het monster van Frankenstein, dat men bezig is met in elkaar te knutselen .
In plaats van zich op te richten in al haar jeugd, en vrij en vrank voor eigen rekening te rijden .
De Maagd van Vlaanderen zal ontwaken, verweesd, verkracht, verarmd en in steek gelaten door haar o zo christelijke bruidegom. Zij zal, als van ouds, misbruikt worden door de pooier van de Femme Fatale uit het Zuiden des Lands, die spreekwoordelijk en sinds mensengeheugenis den trottoir doet om in leven te blijven, en och arme, de Vlaamse verkochte bruid zal eindigen waar elke publieke vrouw eindigt. In de goot .
En het zeskoppig Monster van Frankenstein zal verder het land ten gronde richten, want als medestichter van het Grote Eujropese Hoerenverbond zal het verder ons Volk uitzuigen, tot er alleen een lege schelp overblijft, die gewillig zal in handen vallen van die ene ware Godsdienst.
Vaarwel dus, vrije spraak en vranke blik. Een dienstbare houdt de ogen neergeslagen, en is het verleerd om zelfs maar stamelend te bedelen aan de poort. Zijn plaats is dus, eenmaal leeggeperst ten bate van de duivelse inter-solidariteit, aan de buitenkant van die dichterlijke poort, in een hoekje bescherming zoekend tegen de gure tijd, nog net niet verplicht om de bedelnap uit te steken voor een bete broods. De Koning zal omringd door Muzelmannen en Muzelvrouwen, de beker heffen, en toasten op zijn Duizendjarig Rijk, dat buiten de schatplichtigheid aan Allah en zijn Profeet, geen andere bestaansreden heeft dan zichzelf in stand te houden. De Vlaamse Leeuw zal verboden worden, en de aanhangers eindelijk, zoals Le Soir al jaren suggereert, op een schip geperst, dat naar de open zee gesleept, gezonken zal worden. Men zal het lidmaatschap van het Belang van Vlaanderen, na een paar schijnprocessen, als crimineel verklaren, om deze te kunnen afzonderen en brandmerken.
Deze en nog andere, al even zwarte gedachten vielen, als sneeuw voor de zon, van mij af, toen ik, hoog boven de wolken, eindelijk teruggevlogen werd naar mijn mooie Vervang-Vaderland. Waar een verstandig man, neen, niet de hemel op aarde, maar ook weer niet der Untergang des Abendlandes, op het getouw zet. Een leider met klare blik en ferme tred, die best het roer zou overnemen van alles waar Brussel en Strassburg voor staat. Een man die met kennis van zaken over de mooie Italiaanse vrouwen spreekt en waarnaar de Maagd van Vlaanderen zich best zou naartoe richten.
We hebben nu een paar jaar de tijd om ons terug naar het kantelmoment in de Vlaamse Geschiedenis te werken. Hopelijk zal de Frankensteinse pantomine maar een paar maanden duren, en komen er nationale verkiezingen in het najaar .Tenminste, als de Franse bloedzuiger ons ondertussen niet heeft gewurgd op financieel gebied (BNP Parisbas) of door mensonterende energieprijzen .Misschien komen VB, LDD en NVA alsnog tot een overeenkomst. En als de PVV van Geert Wilders ons een helpende hand toesteekt .Jongens en meisjes: het zit er aan te komen! Wij roepen dus Te Wapen en zien uit naar de eerste (morele, dat spreekt!) tekenen van de nieuwe Brugse Metten.
