Rusland: Vanaf nu militaire vergelding voor iedere Israëlische aanval in Syrië
aanvankelijke
goede verstandhouding tussen de Russische President Vladimir Putin en
de Israëlische Premier Benyamin Netanyahu is flink bekoeld.
(Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Rusland
heeft Israël te verstaan gegeven dat het vanaf nu geen oogje meer
dichtknijpt voor (lucht)aanvallen op doelen in Syrië, ook niet als die
zijn gericht tegen Iraanse militaire installaties.
KREMLIN
heeft Syrië het groene licht gegeven om voortaan iedere aanval te vergelden met een vergelijkbare aanval op Israël.
Dus als Israël
de luchthaven van Damascus
bombardeert, kan het raketten op bijvoorbeeld zijn eigen grootste luchthaven bij
Tel Aviv
VERWACHTEN
**
Km 319.87 over de weg
De
Russen hielden tot nu toe Syrische en Iraanse vergeldingsaanvallen op
Israël tegen, maar stoppen daarmee omdat ze boos zijn dat de regering in
Jeruzalem zich niet zou houden aan de gemaakte afspraken, zoals het
niet aanvallen van militaire objecten die worden gebruikt voor de strijd
tegen ISIS en Al-Qaeda.
*
Moskou
heeft de regering Netanyahu duidelijk gemaakt dat er op vrijwel alle
Syrische en Iraanse bases Russische militairen zijn gestationeerd. Mocht
Israël dus toch doorgaan met beschietingen en bombardementen, inclusief
die van buiten het Syrische luchtruim worden ingezet, dan zouden
daarbij ook Russen om kunnen komen. En dat is iets wat president Putin
niet zal accepteren.
Een van de gevolgen zou het inzetten van de in Syrië opgestelde Russische S-300 afweerraketten kunnen
zijn, die gevechtsvliegtuigen die nog maar net van Israëlische bases
zijn opgestegen kunnen neerhalen. De Israëlische luchtmacht is met de
komst van deze luchtdoelraketten ook boven eigen land niet meer veilig.
*
Kortom: vanaf heden geldt wat Israël en Sy
rië/Iran/Rusland
betreft oog om oog, tand om tand. Het zal niemand hoeven worden
uitgelegd dat het bloedige conflict om Syrië hierdoor nog gevaarlijker
is geworden, mede omdat ook de VS, Europa, Saudi Arabië, Turkije en
Qatar er nog altijd een grote rol spelen en iedere partij zo zijn eigen
specifieke belangen nastreeft.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
Persoonlijke opmerking vooraf
Er
is geen enkele reden waarom Brazilë, dat reuenland aan de andere kant
van de wereld, mij doet denken aan het pipekleine Vlaanderen De
overeenkomsten zijn louer toeval.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
De verkiezing van Jair Bolsonaro
in Brazilië kwam voor velen onverwacht. Om de omwenteling van een
jarenlang links bestuur door de Arbeiderspartij (PT) van onder andere Dilma Roussef en Lula da Silva te kaderen, had Doorbraak een interview met
Eduardo
is een Braziliaans burger, maar met globale connecties. De voorbije
zeventien jaar reisde, woonde en werkte hij in het buitenland.
Hij
heeft een masterdiploma in Business and Finance, en ééntje in politieke
filosofie (beide behaald in de VS). Eduardo verdeelt zijn tijd over de
private sector, overheids agentschappen, politieke partijen en NGOs,
waardoor hij een perspectief kan bieden uit verschillende invalshoeken.
*
Eduardo beschouwt zichzelf als een culturele conservatief en een economische liberaal.
Dit interview verschijnt in drie delen. Vandaag deel 1.
Links heeft tweedracht gecreëerd
*
Het
Braziliaanse politieke kader gaat vooruit. Sommigen denken dat we
achteruit gaan, maar ik zie het anders. Ik zie hoe we eindelijk een
aantal economische, financiële, sociale, culturele, internationale en
milieu-problemen aanpakken waar we lang niets aan gedaan hebben.
Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht
*
Brazilië is een Christelijk land, met ongeveer 60% katholieken en 25% Evangelische Christenen. Het Braziliaanse gezin heeft veel aandacht voor het gedrag van politici.
Dat is één van de redenen waarom Bolsonaro zo veel publieke steun
kreeg. Wanneer ik naar mezelf kijk, in het midden van al dit gedoe, ben
ik oprecht gelukkig. Drieëndertig jaar lang, sinds het einde van de militaire dictatuur in 1985,
werden we geregeerd door linkse leiders. Sommige van hen waren meer
gematigd, andere meer extreem. Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht, zoals andere landen in bijvoorbeeld Europa en Azië ook doen. We kunnen kijken naar wat er de voorbije dertig jaar bereikt is, maar ook kritiek geven en een aantal premissen aanpassen.
Je
stemde voor Bolsonaro. Kan je me de voornaamste redenen geven waarom je
hem verkoos boven andere kandidaten, zoals bijvoorbeeld Haddad van de
Arbeiderspartij?
Partido dos Trabalhadores
*
Ik
woon in Brazilië en ik voel de druk. Ik voel hoe mensen bang zijn om
buiten te gaan, ik voel hoe slecht het politieke systeem geworden is. We
hebben het over veiligheid, ja, maar ook gewoon over het gebrek aan
respect dat mensen voor elkaar hebben, hoe mensen met elkaar omgaan.
Links heeft tweedracht gecreëerd in ons land. Vóór Lula (de voormalige linkse president van Brazilië, nu opgesloten voor corruptie, nvdr)
was dit land niet verdeeld tussen de haves en de have-nots. Blanken
tegen zwarten. De LGBTQ-gemeenschap. Linkse leiders hebben die
tweedracht geïntroduceerd in de samenleving, dat onderscheid was vroeger
nooit zo belangrijk.
Laten
we het hebben over veiligheid. 63.000 mensen per jaar worden vermoord
in Brazilië. Per jaar. In Brazilië worden meer mensen gedood dan in
conflictzones als Irak. Het is droevig om te zien hoe een land als
Brazilië, met zon groot potentieel en zo veel rijkdom, verkeerd
bestuurd wordt, naar mijn mening.
Kijk
naar het aantal agenten dat gedood wordt, het zijn er meer dan eender
waar ter wereld (in 2016 stierven 437 politieagenten in Brazilië, in de
VS 135, nvdr). Elk land dat zijn wetten wil doen naleven heeft een
slimme veiligheidsstrategie nodig. Je hebt middelen nodig, veel
training. Je moet er voor zorgen dat je agenten zich veilig voelen. Als ze zich niet veilig voelen, kunnen ze de burgers niet beschermen. Veel mensen verdedigen de criminelen, maar we verdedigen niet de mensen die ons beschermen. Daar moeten we iets aan doen.
In Coburgia schafte Louis Tobback
(SP-a), toenmalig Minister BiZa, met het Pinksterplan op 5 Juni 1990
de RIJKSWACHT af Dit militaire elitekorps had bestaan van 10 juli 1796 tot 1 april 2001.
Hiernavolgend leest U hoe de nieuwe Braziliaanse President Bolsonaro, om door het Volk verkozen te raken, het net andersom deed
Hallo, BDW, bent U niog daar?
*
Toenemende militarisering?
Bolsonaro
presenteerde zichzelf als de kandidaat van de openbare orde en
veiligheid. Hij beloofde onder andere meer privébezit van wapens toe te
laten, om de politie meer vrijheid te geven om dodelijk geweld te gebruiken. De vorige president, Temer, stuurde het leger naar de Staat Rio de Janeiro om de orde te herstellen. Zie je een toenemende militarisering van de ordehandhaving? Ligt daar een mogelijk probleem?
De corruptie in de overheid is onvoorstelbaar
*
Rio de Janeiro is een failed state.
De staat heeft zo veel slechte gouverneurs gehad de afgelopen decennia.
Gouverneur Pezão is onlangs gearresteerd. De laatste drie of vier
gouverneurs zitten ofwel in de gevangenis of staan op het punt naar de
gevangenis gestuurd te worden. De corruptie in de Overheid is
onvoorstelbaar. Die Staat daar heeft geen geld, voor niets, zelfs niet
om haar eigen ambtenaren te betalen. De georganiseerde misdaad neemt de
Maatschappij in Rio volledig over en infiltreert de overheid.
Ik
denk dat wat er in Rio met het Leger gebeurd is, noodzakelijk was, maar
dat het niet op volle capaciteit gebeurde. De militaire interventie nam
enkel de ordehandhaving over, om bezittingen en burgers te beschermen.
Het Leger is niet verantwoordelijk voor het Bestuur van de Staat, er was
geen politieke overname. Ik denk dat het niet goed gedaan is: bij een federale interventie moet je alles kunnen overnemen, niet slechts de ordehandhaving.
De
interventie loopt tot het einde van dit jaar, dus de nieuwe President
zal moeten beoordelen of ze in haar huidige vorm kan doorlopen, of ze
een versnelling hoger moeten schakelen.
Wat bedoel je met een versnelling hoger?
*
Gezien
de ernst van de situatie zal men moeten bekijken hoe men een systeem
kan installeren dat de Wet en veiligheidsmaatregelen doet respecteren.
Laten
we even uitzoomen en naar het bredere plaatje kijken. Bolsonaro en
leden van zijn team hebben bewondering uitgedrukt voor het militaire
regime en een aantal daden van dat regime verdedigd. Sommigen in
Brazilië, maar ook in de internationale gemeenschap, maken zich zorgen
over die combinatie van bewondering voor de militaire dictatuur (uit het verleden) en de ordehandhavingsretoriek. Deel je die bezorgdheid?
Ik
denk niet dat we terug zullen afglijden naar een dictatuur. Het
Brazilië in de tijd van de dictatuur was een heel ander Brazilië. We hadden geen politiek geëngageerde burgers, we hadden geen instituties als de federale politie, de juridische agentschappen
Bolsonaro
is al langer politicus dan hij ooit militair was, al 27 jaar. Hij is
een politicus, geen soldaat. Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken
over een democratisch afglijden.
Hij moest in debat gaan met een hele boel linkse politici die zich altijd negatief uitlaten over de militaire dictatuur zoals de media
dat noemt, maar wat we eigenlijk moeten benoemen als de tijd dat het
Leger aan de macht was. Bolsonaro verdedigde de goede dingen die toen
gebeurd zijn. Brazilië stond voor de keuze: één bepaalde ideologie
(communisme, nvdr) nastreven, of terugvechten en deel uitmaken van de
vrije wereld. Het militaire regime creëerde onder andere de publieke
infrastructuur.
Hoe
Bolsonaro spreekt is niet noodzakelijk hoe hij zal regeren. Om dingen
te veranderen, moet je eerst de aandacht zien te trekken, de discussie
winnen, en dat doe je door wat meer explosief uit de hoek te komen. Dat gebeurt niet enkel in Brazilië, maar wereldwijd: Italië, Oostenrijk, de VS.
Het politiek-institutionele landschap
Wat is het institutionele landschap in Brazilië? Welke controle mechanismen bestaan er?
Brazilië
is een presidentieel systeem, met een scheiding der machten die elkaar
in balans houden. We hebben een hooggerechtshof met elf rechters,
waarvan de meeste corrupt zijn (lacht).
*
Hoe worden rechters in het hooggerechtshof benoemd? En voor hoe lang?
Ze
worden benoemd door de president, voor het leven geloof ik (er bestaat
geen maximum termijn, maar wel een verplicht pensioen op 75, nvdr).
Daarom had het Lula-oordeel zon groot effect (het Hof bevestigde Lulas
veroordeling tot 12 jaar cel, nvdr): hij kreeg zes stemmen tegen. Het
was erg nipt, hij verloor met maar één stem.
De
reden dat hij veroordeeld is, is omdat het leger duidelijk maakte dat
Brazilië een rechtstaat is. Generaal Eduardo Villas Boas, commandant van
het Leger, tweette dat het Hof zijn functie moest uitoefenen en dat
corrupte mensen niet zo gemakkelijk vrij zouden mogen komen.
Nog altijd kijken onze gazettenvullers (1)
als gebiologeerd de andere kant op, niettegenstaande de grond onder hun
voeten openscheurt. Overal in de beschaafde wereld is het begrip
democratie totaal ontspoord en verworden tot de speelplaats van de
verkleuterde zakkenvullers die bij de Antieken de woestijn zouden zijn
ingestuurd..
Overal
waar daartegen verzet groeit, wordt dat ten aanzien van het volk, naar
ouder Linkse gewoonte, belast en beladen, met de eigen fouten. Neo Nazi
als voorbeeld, want Nziis, dat waren toch de Duitse Socialisten van de jaren 30?!
Ander voorbeeld.
De
Russische inmenging in de Amerikaanse Verkiezingen die Clinton
verloor. Zelf wat verkeerds peuteren, en als het misloopt, dan het
zaakje vliegensvlug omdraaien op de rug van de tegenstrever. Oder het
motto er kleeft wel wat aan de knikker, dat voelt iedereen aan zijn
elleboog, maar wij, we weten van krommenhaas.
*
Herinnert
U zich de helikopter-fraude met Agusta? Waar de bewijzen op tafel
lagen. Bij Willy Claes (SP-a) vond het Gerecht 2 miljoen omkoopgeld
verstopt op zolder, maar officieel bleek dat om door zjn vrouw
gesmokkeld huishoudgeld te gaan. Want zij veesde al langer dat hij van
aar wou scheiden .
Loewie
van Leuven, toen een soort Schatbewaarder van de Partij, hield vol dat
de 1.000.000 Bef commissie di de Pärtij had opgestreken, wel daelijk
in de boekhouding ws vermeld: twee keer op verschillende data Bef
500.000 als ontvangsten geboekte verkoop van steunkaarten.
Kasboek als bewijs aanvaard.
2 x 5 = 10
Dat wisten de Oude Grieken en de Atieke Romeinen al
*
Het zal toch niet war zijn, dat de Simsoms bij den Ouden Toebavzak op stage zijn geweest
*
(1)
Mijn excuses voor het woord hoernlaisen dat hier vroeger al eens
gebruikt werd om gazettenvullers aan te duiden. Zukken de Dames van de
Betaalde Liefde mij dat niet kwalijk nemen, AUB
NET ROND CLINTONS SLUIT ZICH: GETUIGEN EN DOCUMENTEN BEWIJZEN OMKOPING EN BELASTINGONTDUIKING
Hoe
lang wordt één van de beruchtste en crimineelste echtparen uit de
Amerikaanse geschiedenis nog de hand boven het hoofd gehouden?
(Afbeelding: Getty Images (3)).
*
Aantal
donaties aan Clinton Foundation met 90% afgenomen Senator Graham,
aankomende voorzitter parlementaire comité Justitie, wil ook illegale Uranium One deal
tussen Clintons en Russen onderzoeken CIA-FBI infiltrant: Koffers
vol miljoenen dollars omkoopgeld aan Clintons overhandigd
*
Het
net rond het criminele Clinton echtpaar begint zich langzaam te sluiten
nu drie klokkenluiders, (voormalige) medewerkers van de Clinton
Foundation, bereid zijn tegenover het Congres te getuigen over
grootschalige omkoping en belastingontduiking. Daarvoor zouden ze al in augustus 2017 zon 6000 paginas aan documenten aan de FBI en de IRS (belastingdienst) hebben overhandigd.
Afgevaardigde
Mark Meadows, voorzitter van de Vrijheidscommissie van het Huis van
Afgevaardigden, verklaarde dat het onderzoek in de media weliswaar niet
veel aandacht krijgt, maar dat er explosieve beschuldigingen worden
gemaakt die met bewijzen kunnen worden onderbouwd.
Misbruik machtspositie
Zo
is het uitermate verdacht dat het aantal donaties aan de Clinton
Foundation onmiddellijk fors steeg op het moment dat Hillary Clinton
minister van Buitenlandse Zaken was geworden, weer daalde toen ze was
teruggetreden, en wederom steeg toen ze zich kandidaat stelde voor het
presidentschap.
Op
basis van de getuigenverklaringen en documenten kan voorlopig worden
geconcludeerd dat de Clintons een vorstelijk leven konden leiden omdat
ze miljoenen stalen uit de kas van hun eigen liefdadigheidsstichting,
die in totaal al zon $ 2,5 miljard heeft binnengehaald. Vanwege de
stroom aan berichten over fraude en omkoping daalde het aantal giften
aan de Clinton Foundation tussen 2014 en 2017 met maar liefst 90%.
Toen
Hillary nog Obamas minister van BuZa was keurde dat ministerie voor $
151 miljard aan Pentagon deals goed met 16 landen die hoge donaties
gaven aan de Clinton Foundation. Dat was een toename van 145% ten
opzichte van een even lange periode tijdens de regering Bush.
Belastingontduiking, handjeklap, persoonlijke uitgaven met giften
Een
klokkenluider gaf duizenden paginas aan documenten met bewijs dat de
Clintons voor miljoenen dollars de belasting hebben ontdoken en een
cultuur hebben gecreëerd waarin de regels stelselmatig worden genegeerd.
De
stichting ontkent ten stelligste iets fout te hebben gedaan, maar
erkent dat in de eigen interne rapporten tussen 2008 en 2011 medewerkers
werden geciteerd die zich zorgen maakten over louche handjeklap deals
met donoren van de stichting, en het op ongepaste wijze vermengen van
persoonlijke zaken en die voor de stichting. Zo zou Bill Clinton
regelmatig op kosten van de stichting forse persoonlijke uitgaven hebben
gedaan, zoals het maken van dure (zaken)reizen.
In
sommige gevallen zou de Clinton Foundation doelbewust de IRS hebben
misleid of voorgelogen. Zo zou de stichting een prijsopgave voor een
fundraising in Utah hebben ingetrokken nadat ambtenaren van de staat
weigerden om de opgegeven bedragen te corrigeren, dus zeg maar
creatief aan te passen. In Nederland wordt zoiets belastingontduiking
genoemd.
De
stichting heeft enkele fouten reeds toegegeven, maar liet weten dat
deze niet erger zijn dan kleine verkeersovertredingen. (1)
Ook onderzoek naar Uranium One deal met Russen
*
Senator
Lindsey Graham, die naar verwachting voorzitter wordt van het
parlementaire comité van Justitie, zei afgelopen maandag in een
Tv-interview dat alle zaken rond de Clintons moeten worden onderzocht,
inclusief de zeer verdachte Uranium One deal tussen de Clintons en
Russische officials.
De
FBI weigerde in oktober om 37 paginas over deze uraniumdeal met de
Russen openbaar te maken omdat de nationale veiligheid daarmee in het
geding zou komen. In werkelijkheid probeert de FBI speciale aanklager
Robert Mueller uit de wind te houden, want die was tijdens het sluiten
van de illegale deal directeur van de FBI, en wist volgens voormalig
CIA- en FBI undercover veteraan William Campbell overal vanaf.
Koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld
Campbell
had nauwe banden met de nucleaire industrie in Rusland en Kazachstan,
en werd eerst door de CIA en later ook door de FBI voor spionage
activiteiten ingezet. Terwijl hij undercover was werd hij door de Russen
(met de zegen van de FBI) gedwongen om grote sommen geld wit te wassen.
Volgens Campbell zijn er 5000 documenten en ook video opnames met
bewijs dat koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld aan de Clinton
Foundation werden overhandigd.
Het
bewijs werd in de tijd verzameld dat Hillary Clinton als minister
pleitte voor betere betrekkingen met Rusland, en haar man Bill in Moskou
op één dag $ 500.000,- incasseerde met het geven van een toespraak. De
regering Obama gaf ondertussen achter de schermen het groene licht voor
de verkoop van Uranium One aan het Russische Rosatom. De Obama deal met
de Russen was zeer controversieel, omdat de Amerikaanse wet dergelijke
deals met nucleair materiaal waar kernwapens mee kunnen worden gemaakt
verbiedt.
Fake Rusland dossier over Trump
Ook
zal er volgens Graham worden gekeken naar het beruchte, inmiddels fake
gebleken Rusland-dossier over Trump, waar via de Clinton Foundation
flink wat geld voor werd betaald. Graham gaat onderzoeken hoeveel van de
(valse) beschuldigingen aan het adres van Trump gebaseerd zijn op dit
nepdossier, en in hoeverre hier onder ede over werd gelogen.
Putten
graven voor anderen en er dan zelf in vallen. Het lijkt wel een
aangeboren fabricagefout te zjn bij alles en iedereen die Slinxks,
Schots en Scheef is.
Neel nu, jaren geleden, de vaststelling dat er in de kas van de Socialisten 5 miljoen
zwart geld zat waar niemand raad mee wist. Buiten de toenmalige
Partijvoorzitter, de latere Minister Frank Vanden Broucke, die dan maar
officieel aan het Partij Bestuur de raad gaf het te verbranden om ervan
af te zijn ..
*
En
dan ng iets in verband met het stukje van daarjuist va de hand van
Johan Sanctorum over Jean-Pierre Van Rossem. Die man is in mijn ogen de
archislecht uitgevallen imitatie van den Donald. Hij had er de allure en
de talenten voor, maar was er wel een paar honderd maatjes te klein
voor. Een betere vergelijking zou zijn, dat elk iets met aplomb
uitstraalt uitstraalde -: de ene het Goede, en de andere het Kwade.
Bij Van Rossem Iets meer in de zin van het Duivelskoppel Bill &
Hitlary Clinton.
Verdient de huidige regering-Michel een Romeins cijfer twee achter haar naam?
Is
het een nieuwe regering, of toch maar een voortzetting van de vorige,
maar dan zonder N-VA? Een regering-anderhalf of een heus nieuw kabinet?
Kniesoren uit de Wetstraat-perimeter die erover vallen. En
grondwetspecialisten natuurlijk.
Elke grondwetspecialist zijn interpretatie
*
Grondwetspecialisten
zijn het er evenmin over eens. Elke grondwet-specialist zijn
interpretatie, lijkt het wel. Neunundneunzig Professoren, O Vaterland
du bist verloren.
Neun und Neunzig Luftballonen
*
Logisch
ook, want in de Grondwet vind je hier niets over, laat ik me vertellen.
Juristen moeten dus terugvallen op gewoonterecht, zoekend naar
precedenten uit het verleden om het heden te verklaren. Het lijkt op een
stukje common law, en maakt de discipline plots . veel sexier.
*
Of
Michel een II verdient en een vertrouwensstemming in de Kamer een
noodzaak is, inclusief een nieuwe regeringsverklaring zoals de N-VA
eist is dus een vraag waarvoor je eerder in historische werken moet
duiken dan wel in de Grondwet. Ook om te weten of een
minderheidsregering überhaupt kan in een Belgische context, brengt de geschiedenis soelaas.
Drie cases uit de naoorlogse geschiedenis.
Wie
de geschiedenis maar een detail vindt, kan meteen, onderaan dit stuk,
de lessen lezen die ik trek uit deze spannende vaderlandse geschiedenis.
Minderheidsregering Eyskens I breidt uit tot Eyskens II
*
Vader Gaston Eyskens
(1905-1988)
*
Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam
Bart De Wever had eerder al verwezen naar de christendemocratische minderheidsregering in 1958.
Met de steun van twee liberalen en het enige Volksunie-Kamerlid Frans
Van der Elst staat die geboekstaafd als de regering die het Schoolpact
realiseerde. Gaston Eyskens was toen premier, en wel van 23 juni tot 4
november 1958. Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam.
*
Na
drie weken formatie kwam de regering tot stand. De toen nog unitaire
CVP had een meerderheid in de Senaat, maar niet in de Kamer. Een
ernstige handicap, toen het tweekamerstelsel nog vereiste dat élke wet,
na goedkeuring in de ene kamer, ook groen licht nodig had van de andere.
Toch kreeg de regering het vertrouwen van de Kamer. Theo Luykx schrijft
in zijn standaardwerk Politieke geschiedenis van België dat dat tegen
elke verwachting in was.
In
zijn memoires schrijft Gaston Eyskens dat hij een regering tot stand
bracht die een eind kon maken aan de scherpe politieke strijd van de
naoorlogse jaren. Hij sloot geen enkele coalitieformule uit en stelde
bij aanvang geen exclusieven. Hij wou immers een nieuw politiek
klimaat mogelijk maken, door de schoolkwestie en het Kongovraagstuk
uit de politieke strijd te halen.
Nog
in juli 1958 voerde de regering haar kiesbeloften uit, schrijft Luykx.
Het klinkt als een sprookje, maar toen kon dat nog. Zelfs in België. En
zelfs met een minderheidsregering. Althans, 60 jaar geleden toch. Er
was wel een stok achter de deur. Al begin juli van datzelfde jaar had
Eyskens gesprekken aangeknoopt met de eveneens nog unitaire
liberalen. De liberale partijvoorzitter Destenay had Eyskens beloofd een
minderheidskabinet te steunen door zich in de Kamer te onthouden, en om
na verloop van tijd de regering te versterken.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming
Op 4 november 1958 diende premier Eyskens het ontslag van zijn regering in. Twee dagen later, toen het Schoolpact
op 6 november werd ondertekend door liberalen, socialisten en
christendemocraten, was ook de nieuwe rooms-blauwe regering-Eyskens III
een feit. De premier noemt het in zijn memoires een uitbreiding van de
regering, en wat verder mijn tweede regering. Er vond een
herschikking plaats van de bestaande regering-Eyskens I. Volgens Eyskens
wilden de liberalen duidelijk maken dat het om een nieuwe regering
ging. Daarom had hij zijn ontslag eerder aangeboden aan de koning.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming.
Toch werd de regering niet bepaald enthousiast onthaald, ook niet in
zijn eigen CVP, waar misnoegdheid heerste over de ministers die moesten
opstappen.
De
regering-Eyskens III hield het uiteindelijk 2,5 jaar vol. Regeringen
die een hele legislatuur uitzitten, zijn echt een recent fenomeen in de
Belgische geschiedenis.
Leo Tindemans
(1922-2017)
*
Tindemans I: bijna drie regeringen, twee regeringsverklaringen
Een
eerder gevormde regering die een partij buiten duwt, is dat een nieuwe
regering, of is dat de vorige regering die voort doet? De vraag beheerst
vandaag de krantenkolommen en VRT-studios. Wat leert ons de
vaderlandse geschiedenis in dit geval?
We
schrijven 1974. Op 25 april van dat jaar treedt Tindemans voor de
eerste keer aan als premier van een minderheidsregering. Minderheid is,
net als in 1958, met een korrel zout te nemen. De minderheidsregering
van Michel heeft 31% van de Kamerleden achter zich. Eyskens en Tindemans
hadden er net geen 50% en kregen telkens bijkomende steun van
oppositiepartijen of individuele verkozenen al dan niet door hun
onthouding.
Op
30 april las Tindemans het regeerakkoord voor in Kamer en Senaat.
Tindemans: Ik had vermeden een al te gedetailleerde tekst op te
stellen. De deur stond op een kier voor verdere uitbreiding van de
regering. En inderdaad, al op 11 juni wordt de roomsblauwe regering
versterkt met de regionalistische Rassemblement Wallon (RW). Theo Luykx:
Aldus werd voor de eerste maal een niet-nationale en communautaire
partij als lid van een Belgische regering opgenomen. Een historisch
moment dus. Het hieraan voorafgaande conclaaf in Steenokkerzeel noemt
Luykx het eerste gesprek van gemeenschap tot gemeenschap, doch bracht
uiteindelijk het communautair probleem niet dichter bij zijn
oplossing. Het verklaart waarom Tindemans toen al een taalpartij
zoals Volksunie (VU), RW en FDF toen werden genoemd aan boord moest
halen.
In dat conclaaf van Steenokkerzeel Tindemans noemt dat in zijn memoires een uiterst boeiende oefening hadden de taalpartijen
beslist de minderheidsregering Tindemans I door onthouding te laten
regeren. Maar omdat er vaart moest gemaakt worden van de gewestvorming
van België, bleef Tindemans hengelen naar de steun van de drie
communautaire partijen. Met het FDF kon geen compromis bereikt worden
(over de grenzen van Brussel). VU en RW wilden toetreden tot Tindemans
I, maar de RW stelde zijn veto tegen de Volksunie. De Vlaamse deelname aan de regering zou te dominant worden, zonder ook het FDF erbij, toen de grootste partij in Brussel.
Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen
Op
11 juni kwam dan een mini-verruiming tot stand. De roomsblauwe
minderheidsregering Tindemans I werd uitgebreid met de RW. Voortaan
beschikte ze in de Kamer over 115 zetels (op 212). Er werd een nieuwe
regeringsverklaring voorgelezen op 14 juni 1974. De voorlopige
gewestvorming en de invoering van drie regionale ministercomités waren
de meest opvallende noviteiten. Het aansluitende Kamerdebat duurde
volgens Theo Luykx maar liefst twaalf uur eer de vertrouwensstemming kon
plaatsvinden. In de Kamer haalde de regering nog 109 stemmen. Tindemans
I kon nu echt van start gaan.
De
regeringsdeelname en teleurstellende resultaten bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 1976, zorgden echter voor een crisis in de
RW. Voorzitter Paul-Henry Gendebien bereidde een linkse wending voor
van de pluralistische partij. Het leidde volgens Tindemans tot een
implosie van de RW. Gendebiens voorganger en toenmalig minister
François Perin zag dat niet zitten. Met zijn acolieten en
staatssecretarissen Jean Gol en Etienne Knoops, stapten
ze over naar de Waalse liberale partij en herdoopten die tot Parti des
Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW). Dat zorgde voor een
onevenwicht in de regering-Tindemans: de RW had maar één (linkse)
staatssecretaris meer Robert Moreau en de Franstalige liberalen
waren oververtegenwoordigd.
De
regeringsaanpassing liep niet van een leien dakje, schrijft Luykx. Ze
bracht op 8 december 1976 een grote reshuffle met zich mee; het werd
een zeer beroerde dag in onze parlementaire geschiedenis. Tindemans
noemt het in zijn memoires zelfs een tragikomedie. Al schrijft
François Perin-biograaf Jules Gheude dat Perin voor de
derde keer Tindemans vel redde door zelf op te stappen. Toch kreeg de
regering diezelfde dag het vertrouwen. Er volgde geen
regeringsverklaring. Logisch allicht, omdat het nog altijd dezelfde
partijen waren die van de regering deel uitmaakten, ook al had er een
stoeltjesdans plaatsgevonden en hadden twee van de vijf deelnemende
partijen hun programma en ideologie drastisch gewijzigd.
Lang
duurde dit liedje niet. De overgebleven RW-verkozenen weigerden op 3
maart 1977 hun steun te geven aan de begroting. Tindemans was de RW zat.
Vanop de Kamertribune vroeg Tindemans toen dat de RW-ministers de
regering zouden verlaten. Die onverwachte speech, leverde hem een
daverend applaus op de regeringsbanken op, maar opende in feite een
regeringscrisis. Want toen ze dat niet goedschiks deden, werden ze s
anderendaags op mijn vraag door de koning ontheven uit hun functie,
schrijft Tindemans.
de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen
Zoals
de N-VA-ministers vorige week werden buiten geduwd gebeurde dus
hetzelfde met de RW in 1977. Met een nieuwe reshuffle van de regering
tot gevolg, ook al omdat de regering paritair dient samengesteld te
zijn. Tindemans schrijft: het was voor mij duidelijk: de enige
uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen. Op 9 maart
werd de Kamer ontbonden. Op 17 april vonden parlementsverkiezingen
plaats, waar dan later de Egmontregering uit ontstaan is: Tindemans II.
Ouaarde Ouielfriede Martens
(1936-2013)
*
Martens I en II, III: met het FDF als het moet, zonder als het kan
Voor de verandering in dit overzichtsartikel was de eerste regering-Martens geen minderheidsregering. Na het Egmontdebacle
en de daaropvolgende verkiezingen en de overgangsregering-Van den
Boeynants, mocht de unionistisch-federalistische CVP-voorzitter Wilfried
Martens een regering in het zadel helpen die zou doen wat twee
voorgaande regeringen al hadden moeten doen: de staatshervorming verder
organiseren. Luykx: Van Martens werd verwacht dat hij zonder veel
moeite zou slagen waar Tindemans, al dan niet met opzet, niet slaagde:
het wettelijk realiseren van een nieuwe gemeenschapsovereenkomst.
Wilfried Martens schrijft daarover in zijn memoires echter: Volledig
tegen mijn zin werd ik dan door de koning gevraagd een regering te
vormen.
De
regeringsvorming duurde bijna 100 dagen. In de voorafgaande rooms-rode
overgangsregering - Van den Boeynants zaten ook de taalpartijen VU en
FDF. De voornaamste verdienste van VDBs regering was de
grondwetsartikelen aanduiden die moesten herzien worden in het kader van
de defederalisering. De Volksunie wilde echter niet meer meedoen. Onder
druk van koning Boudewijn zou het FDF wel mee aan tafel schuiven.
Martens rept (uiteraard) niet over de koning, hij legt de
verantwoordelijkheid hiervoor bij de PS.
Maar
al na een paar maanden werd het FDF uit de regering gewerkt. Martens II
was meteen geboren. Luykx: Er was plaats voor de tweede regering
Martens, zonder de federalisten. Martens I duurde zo van 3 april 1979
tot 15 januari 1980. Martens II trok het nog minder lang. Na drie
maanden trok de CVP er de stekker uit. Opnieuw Luykx: Het was sinds Leuven-Vlaams in 1968
geleden dat een Belgische regering nog struikelde in het Parlement, dit
keer zelfs bij een stemming, voor de ogen van iedereen. Brussel was
toen de struikelsteen. En dus besliste men werk te maken van de
staatshervorming voor Vlaanderen en Wallonië en Brussel later op te
lossen. VUB-historica Els Witte schrijft zelfs dat het Brusselse
probleem met de hervorming van 1980 tussen haken wordt gezet.
Wilfried
Martens las op 5 april de regeringsverklaring voor in Kamer en Senaat.
Vijf dagen later kreeg hij ruim het vertrouwen in de Kamer.
CVP-Kamerleden Hugo Weckx en Jan Verroken onthielden zich. De nieuwe
coalitie had in de Kamer geen grondwettelijke meerderheid, in de Senaat
wel, maar slechts met één zetel overschot. Martens: Mijn
manoeuvreerruimte was dus al bij de aanvang ingeperkt.
De
hele regering lang was het FDF stoorzender. Vele CVPers werden het
optreden van de Fransdolle partij beu. Eric Van Rompuy heeft er in die
tijd zijn strepen voor verdiend door de FDF chantage te verwijten. Als
CVP-Jongerenvoorzitter stak hij op het CVP-congres van 16 december 1976
een scherpe speech af tegen regeringspartner FDF en ontketende daarmee
in CVP-rangen een opstand tegen Martens regeringscoalitie. De jonge
Van Rompuy wou, nog volgens Martens, met de CVP-Jongeren alles op alles
zetten om het FDF in het najaar uit de regering te stoten. Zijn woorden
zouden waarheid worden.
Vooral
binnen het FDF rommelde het immers. Zoals het er in de Volksunie
telkens aan toeging, als die regering deel uitmaakte van de Belgische
regering, zaten regeringsleden en verkozenen niet altijd op dezelfde
golflengte. Een geheim, maar vroegtijdig, gelekt akkoord tussen de
Franstalige meerderheidspartijen PS, PSC en FDF, bleek de
spreekwoordelijke druppel. Zonder veel moeilijkheden werd het FDF
weggewerkt. Martens in zijn memoires: het CVP-congres liet me feitelijk
geen andere keuze dan het FDF uit de regering te zetten. Het FDF hield
er als enige partij immers een andere federalistische en Brusselse
visie op na. Na een bezoek aan Laken op 16 januari 1980 werd op
voorstel van de eerste minister ontslag verleend aan de FDF-ministers.
Diezelfde avond circuleerden de namen van de nieuwe ministers al op de
radio. Het was trouwens ook via de radio dat het FDF lucht kreeg van het
ontslag.
De
FDFers waren woedend, volgens Martens memoires. In een brief aan de
koning stelden zij dat ze geen ontslag hadden genomen, noch gevraagd. Op
de collegas van het Franstalige front van PS en PSC moesten ze niet
meer rekenen. Volgens Martens was een zieke Boudewijn opgelucht dat er
een einde kwam aan de regeringsdeelname van het FDF. Het is meteen de
laatste keer dat het FDF deel uitmaakte van een Belgische regering.
Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF
Omdat
nieuwe verkiezingen in het toenmalige klimaat uitgesloten waren, werd
een tweede kabinet-Martens gevormd. Martens II was een doorzetting van
Martens I, maar dus zonder het FDF. Een reshuffle van de regeringsposten
moest zorgen voor een correct evenwicht en de vereiste taalpariteit. De
regering had echter geen tweederde meerderheid, waardoor er niet verder
aan de staatshervorming kon gesleuteld worden. Maar, ook al leek de
regering op een doorslag van de vorige, er werd een nieuw regeerakkoord
gesloten tussen de continuerende coalitiepartners. Op 24 januari werd
dan de nieuwe regeringsverklaring voorgelezen in beide Kamers. Martens
verontschuldigde zich zelfs uitdrukkelijk voor de manier waarop de
FDF-ministers hun ontslag hadden vernomen. Voor het overige werd de
regeringsverklaring van het eerste kabinet Martens gewoon overgenomen,
schrijft chroniqueur Luykx. Alleen werden de prioriteiten wat verlegd en
de timing van de beleidsdoelen bijgesteld. De vergelijking met Michel
I, het ontslag van de N-VA en Michel II ligt voor de hand
Een
dikke twee maanden later moest Martens echter aan de koning het ontslag
aanbieden van zijn regering. Ze was er niet in geslaagd de drieledige
gewestvorming in wetteksten om te zetten en gestalte te geven. De
parlementaire basis van het tweede kabinet was veel te beperkt: men had
nog een partner nodig. Die partner werden de liberalen van noord en
zuid; Martens III werd een nationale regering, een Vlaams-Waalse
tripartite. En ook die zong het maar vijf maanden uit
Lessen uit het verleden
Als er één les is die we kunnen trekken uit het verleden, is het dat de mens geen lessen trekt uit het verleden.
Het
zou een citaat kunnen zijn van vader of zoon Eyskens. Welke lessen
kunnen we echter trekken uit de beschreven regeringsvormingen, die
Michel en zijn collegas niet zullen volgen?
*
1
Een regering die er een partij extra bijneemt, legt een bijkomende
regeringsverklaring af. Logisch zou het betekenen dat als er een partij
afvalt, er evenzeer een regeringsverklaring komt. Al bestaat voor dat
laatste geen precedent.
2
Een regering die een partij wipt en haar partners ontslaat, neemt kort
nadien zelf ontslag, gaat naar het parlement om het vertrouwen te vragen
op basis van een nieuwe regeringsverklaring of schrijft verkiezingen
uit. Sowieso is er een nieuw kabinet, een nieuwe regering, een nieuw
Romeins cijfer dat wordt toegevoegd aan de naam van de zittenblijvende
premier.
3
Minderheidsregeringen kunnen in dit land. Al was dat land toen nog niet
gedefederaliseerd, en bestond er nog niet zoiets als een bijzondere
meerderheid om in te grijpen in de staatsstructuur. Het is dan wel
hengelen naar partners in de oppositie die zich bij cruciale stemmingen
willen onthouden of zich constructief opstellen.
Verdient de huidige regering-Michel een Romeins cijfer twee achter haar naam?
Is
het een nieuwe regering, of toch maar een voortzetting van de vorige,
maar dan zonder N-VA? Een regering-anderhalf of een heus nieuw kabinet?
Kniesoren uit de Wetstraat-perimeter die erover vallen. En
grondwetspecialisten natuurlijk.
Elke grondwetspecialist zijn interpretatie
*
Grondwetspecialisten
zijn het er evenmin over eens. Elke grondwet-specialist zijn
interpretatie, lijkt het wel. Neunundneunzig Professoren, O Vaterland
du bist verloren.
Neun und Neunzig Luftballonen
*
Logisch
ook, want in de Grondwet vind je hier niets over, laat ik me vertellen.
Juristen moeten dus terugvallen op gewoonterecht, zoekend naar
precedenten uit het verleden om het heden te verklaren. Het lijkt op een
stukje common law, en maakt de discipline plots . veel sexier.
*
Of
Michel een II verdient en een vertrouwensstemming in de Kamer een
noodzaak is, inclusief een nieuwe regeringsverklaring zoals de N-VA
eist is dus een vraag waarvoor je eerder in historische werken moet
duiken dan wel in de Grondwet. Ook om te weten of een
minderheidsregering überhaupt kan in een Belgische context, brengt de geschiedenis soelaas.
Drie cases uit de naoorlogse geschiedenis.
Wie
de geschiedenis maar een detail vindt, kan meteen, onderaan dit stuk,
de lessen lezen die ik trek uit deze spannende vaderlandse geschiedenis.
Minderheidsregering Eyskens I breidt uit tot Eyskens II
*
Vader Gaston Eyskens
(1905-1988)
*
Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam
Bart De Wever had eerder al verwezen naar de christendemocratische minderheidsregering in 1958.
Met de steun van twee liberalen en het enige Volksunie-Kamerlid Frans
Van der Elst staat die geboekstaafd als de regering die het Schoolpact
realiseerde. Gaston Eyskens was toen premier, en wel van 23 juni tot 4
november 1958. Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam.
*
Na
drie weken formatie kwam de regering tot stand. De toen nog unitaire
CVP had een meerderheid in de Senaat, maar niet in de Kamer. Een
ernstige handicap, toen het tweekamerstelsel nog vereiste dat élke wet,
na goedkeuring in de ene kamer, ook groen licht nodig had van de andere.
Toch kreeg de regering het vertrouwen van de Kamer. Theo Luykx schrijft
in zijn standaardwerk Politieke geschiedenis van België dat dat tegen
elke verwachting in was.
In
zijn memoires schrijft Gaston Eyskens dat hij een regering tot stand
bracht die een eind kon maken aan de scherpe politieke strijd van de
naoorlogse jaren. Hij sloot geen enkele coalitieformule uit en stelde
bij aanvang geen exclusieven. Hij wou immers een nieuw politiek
klimaat mogelijk maken, door de schoolkwestie en het Kongovraagstuk
uit de politieke strijd te halen.
Nog
in juli 1958 voerde de regering haar kiesbeloften uit, schrijft Luykx.
Het klinkt als een sprookje, maar toen kon dat nog. Zelfs in België. En
zelfs met een minderheidsregering. Althans, 60 jaar geleden toch. Er
was wel een stok achter de deur. Al begin juli van datzelfde jaar had
Eyskens gesprekken aangeknoopt met de eveneens nog unitaire
liberalen. De liberale partijvoorzitter Destenay had Eyskens beloofd een
minderheidskabinet te steunen door zich in de Kamer te onthouden, en om
na verloop van tijd de regering te versterken.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming
Op 4 november 1958 diende premier Eyskens het ontslag van zijn regering in. Twee dagen later, toen het Schoolpact
op 6 november werd ondertekend door liberalen, socialisten en
christendemocraten, was ook de nieuwe rooms-blauwe regering-Eyskens III
een feit. De premier noemt het in zijn memoires een uitbreiding van de
regering, en wat verder mijn tweede regering. Er vond een
herschikking plaats van de bestaande regering-Eyskens I. Volgens Eyskens
wilden de liberalen duidelijk maken dat het om een nieuwe regering
ging. Daarom had hij zijn ontslag eerder aangeboden aan de koning.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming.
Toch werd de regering niet bepaald enthousiast onthaald, ook niet in
zijn eigen CVP, waar misnoegdheid heerste over de ministers die moesten
opstappen.
De
regering-Eyskens III hield het uiteindelijk 2,5 jaar vol. Regeringen
die een hele legislatuur uitzitten, zijn echt een recent fenomeen in de
Belgische geschiedenis.
Leo Tindemans
(1922-2017)
*
Tindemans I: bijna drie regeringen, twee regeringsverklaringen
Een
eerder gevormde regering die een partij buiten duwt, is dat een nieuwe
regering, of is dat de vorige regering die voort doet? De vraag beheerst
vandaag de krantenkolommen en VRT-studios. Wat leert ons de
vaderlandse geschiedenis in dit geval?
We
schrijven 1974. Op 25 april van dat jaar treedt Tindemans voor de
eerste keer aan als premier van een minderheidsregering. Minderheid is,
net als in 1958, met een korrel zout te nemen. De minderheidsregering
van Michel heeft 31% van de Kamerleden achter zich. Eyskens en Tindemans
hadden er net geen 50% en kregen telkens bijkomende steun van
oppositiepartijen of individuele verkozenen al dan niet door hun
onthouding.
Op
30 april las Tindemans het regeerakkoord voor in Kamer en Senaat.
Tindemans: Ik had vermeden een al te gedetailleerde tekst op te
stellen. De deur stond op een kier voor verdere uitbreiding van de
regering. En inderdaad, al op 11 juni wordt de roomsblauwe regering
versterkt met de regionalistische Rassemblement Wallon (RW). Theo Luykx:
Aldus werd voor de eerste maal een niet-nationale en communautaire
partij als lid van een Belgische regering opgenomen. Een historisch
moment dus. Het hieraan voorafgaande conclaaf in Steenokkerzeel noemt
Luykx het eerste gesprek van gemeenschap tot gemeenschap, doch bracht
uiteindelijk het communautair probleem niet dichter bij zijn
oplossing. Het verklaart waarom Tindemans toen al een taalpartij
zoals Volksunie (VU), RW en FDF toen werden genoemd aan boord moest
halen.
In dat conclaaf van Steenokkerzeel Tindemans noemt dat in zijn memoires een uiterst boeiende oefening hadden de taalpartijen
beslist de minderheidsregering Tindemans I door onthouding te laten
regeren. Maar omdat er vaart moest gemaakt worden van de gewestvorming
van België, bleef Tindemans hengelen naar de steun van de drie
communautaire partijen. Met het FDF kon geen compromis bereikt worden
(over de grenzen van Brussel). VU en RW wilden toetreden tot Tindemans
I, maar de RW stelde zijn veto tegen de Volksunie. De Vlaamse deelname aan de regering zou te dominant worden, zonder ook het FDF erbij, toen de grootste partij in Brussel.
Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen
Op
11 juni kwam dan een mini-verruiming tot stand. De roomsblauwe
minderheidsregering Tindemans I werd uitgebreid met de RW. Voortaan
beschikte ze in de Kamer over 115 zetels (op 212). Er werd een nieuwe
regeringsverklaring voorgelezen op 14 juni 1974. De voorlopige
gewestvorming en de invoering van drie regionale ministercomités waren
de meest opvallende noviteiten. Het aansluitende Kamerdebat duurde
volgens Theo Luykx maar liefst twaalf uur eer de vertrouwensstemming kon
plaatsvinden. In de Kamer haalde de regering nog 109 stemmen. Tindemans
I kon nu echt van start gaan.
De
regeringsdeelname en teleurstellende resultaten bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 1976, zorgden echter voor een crisis in de
RW. Voorzitter Paul-Henry Gendebien bereidde een linkse wending voor
van de pluralistische partij. Het leidde volgens Tindemans tot een
implosie van de RW. Gendebiens voorganger en toenmalig minister
François Perin zag dat niet zitten. Met zijn acolieten en
staatssecretarissen Jean Gol en Etienne Knoops, stapten
ze over naar de Waalse liberale partij en herdoopten die tot Parti des
Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW). Dat zorgde voor een
onevenwicht in de regering-Tindemans: de RW had maar één (linkse)
staatssecretaris meer Robert Moreau en de Franstalige liberalen
waren oververtegenwoordigd.
De
regeringsaanpassing liep niet van een leien dakje, schrijft Luykx. Ze
bracht op 8 december 1976 een grote reshuffle met zich mee; het werd
een zeer beroerde dag in onze parlementaire geschiedenis. Tindemans
noemt het in zijn memoires zelfs een tragikomedie. Al schrijft
François Perin-biograaf Jules Gheude dat Perin voor de
derde keer Tindemans vel redde door zelf op te stappen. Toch kreeg de
regering diezelfde dag het vertrouwen. Er volgde geen
regeringsverklaring. Logisch allicht, omdat het nog altijd dezelfde
partijen waren die van de regering deel uitmaakten, ook al had er een
stoeltjesdans plaatsgevonden en hadden twee van de vijf deelnemende
partijen hun programma en ideologie drastisch gewijzigd.
Lang
duurde dit liedje niet. De overgebleven RW-verkozenen weigerden op 3
maart 1977 hun steun te geven aan de begroting. Tindemans was de RW zat.
Vanop de Kamertribune vroeg Tindemans toen dat de RW-ministers de
regering zouden verlaten. Die onverwachte speech, leverde hem een
daverend applaus op de regeringsbanken op, maar opende in feite een
regeringscrisis. Want toen ze dat niet goedschiks deden, werden ze s
anderendaags op mijn vraag door de koning ontheven uit hun functie,
schrijft Tindemans.
de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen
Zoals
de N-VA-ministers vorige week werden buiten geduwd gebeurde dus
hetzelfde met de RW in 1977. Met een nieuwe reshuffle van de regering
tot gevolg, ook al omdat de regering paritair dient samengesteld te
zijn. Tindemans schrijft: het was voor mij duidelijk: de enige
uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen. Op 9 maart
werd de Kamer ontbonden. Op 17 april vonden parlementsverkiezingen
plaats, waar dan later de Egmontregering uit ontstaan is: Tindemans II.
Ouaarde Ouielfriede Martens
(1936-2013)
*
Martens I en II, III: met het FDF als het moet, zonder als het kan
Voor de verandering in dit overzichtsartikel was de eerste regering-Martens geen minderheidsregering. Na het Egmontdebacle
en de daaropvolgende verkiezingen en de overgangsregering-Van den
Boeynants, mocht de unionistisch-federalistische CVP-voorzitter Wilfried
Martens een regering in het zadel helpen die zou doen wat twee
voorgaande regeringen al hadden moeten doen: de staatshervorming verder
organiseren. Luykx: Van Martens werd verwacht dat hij zonder veel
moeite zou slagen waar Tindemans, al dan niet met opzet, niet slaagde:
het wettelijk realiseren van een nieuwe gemeenschapsovereenkomst.
Wilfried Martens schrijft daarover in zijn memoires echter: Volledig
tegen mijn zin werd ik dan door de koning gevraagd een regering te
vormen.
De
regeringsvorming duurde bijna 100 dagen. In de voorafgaande rooms-rode
overgangsregering - Van den Boeynants zaten ook de taalpartijen VU en
FDF. De voornaamste verdienste van VDBs regering was de
grondwetsartikelen aanduiden die moesten herzien worden in het kader van
de defederalisering. De Volksunie wilde echter niet meer meedoen. Onder
druk van koning Boudewijn zou het FDF wel mee aan tafel schuiven.
Martens rept (uiteraard) niet over de koning, hij legt de
verantwoordelijkheid hiervoor bij de PS.
Maar
al na een paar maanden werd het FDF uit de regering gewerkt. Martens II
was meteen geboren. Luykx: Er was plaats voor de tweede regering
Martens, zonder de federalisten. Martens I duurde zo van 3 april 1979
tot 15 januari 1980. Martens II trok het nog minder lang. Na drie
maanden trok de CVP er de stekker uit. Opnieuw Luykx: Het was sinds Leuven-Vlaams in 1968
geleden dat een Belgische regering nog struikelde in het Parlement, dit
keer zelfs bij een stemming, voor de ogen van iedereen. Brussel was
toen de struikelsteen. En dus besliste men werk te maken van de
staatshervorming voor Vlaanderen en Wallonië en Brussel later op te
lossen. VUB-historica Els Witte schrijft zelfs dat het Brusselse
probleem met de hervorming van 1980 tussen haken wordt gezet.
Wilfried
Martens las op 5 april de regeringsverklaring voor in Kamer en Senaat.
Vijf dagen later kreeg hij ruim het vertrouwen in de Kamer.
CVP-Kamerleden Hugo Weckx en Jan Verroken onthielden zich. De nieuwe
coalitie had in de Kamer geen grondwettelijke meerderheid, in de Senaat
wel, maar slechts met één zetel overschot. Martens: Mijn
manoeuvreerruimte was dus al bij de aanvang ingeperkt.
De
hele regering lang was het FDF stoorzender. Vele CVPers werden het
optreden van de Fransdolle partij beu. Eric Van Rompuy heeft er in die
tijd zijn strepen voor verdiend door de FDF chantage te verwijten. Als
CVP-Jongerenvoorzitter stak hij op het CVP-congres van 16 december 1976
een scherpe speech af tegen regeringspartner FDF en ontketende daarmee
in CVP-rangen een opstand tegen Martens regeringscoalitie. De jonge
Van Rompuy wou, nog volgens Martens, met de CVP-Jongeren alles op alles
zetten om het FDF in het najaar uit de regering te stoten. Zijn woorden
zouden waarheid worden.
Vooral
binnen het FDF rommelde het immers. Zoals het er in de Volksunie
telkens aan toeging, als die regering deel uitmaakte van de Belgische
regering, zaten regeringsleden en verkozenen niet altijd op dezelfde
golflengte. Een geheim, maar vroegtijdig, gelekt akkoord tussen de
Franstalige meerderheidspartijen PS, PSC en FDF, bleek de
spreekwoordelijke druppel. Zonder veel moeilijkheden werd het FDF
weggewerkt. Martens in zijn memoires: het CVP-congres liet me feitelijk
geen andere keuze dan het FDF uit de regering te zetten. Het FDF hield
er als enige partij immers een andere federalistische en Brusselse
visie op na. Na een bezoek aan Laken op 16 januari 1980 werd op
voorstel van de eerste minister ontslag verleend aan de FDF-ministers.
Diezelfde avond circuleerden de namen van de nieuwe ministers al op de
radio. Het was trouwens ook via de radio dat het FDF lucht kreeg van het
ontslag.
De
FDFers waren woedend, volgens Martens memoires. In een brief aan de
koning stelden zij dat ze geen ontslag hadden genomen, noch gevraagd. Op
de collegas van het Franstalige front van PS en PSC moesten ze niet
meer rekenen. Volgens Martens was een zieke Boudewijn opgelucht dat er
een einde kwam aan de regeringsdeelname van het FDF. Het is meteen de
laatste keer dat het FDF deel uitmaakte van een Belgische regering.
Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF
Omdat
nieuwe verkiezingen in het toenmalige klimaat uitgesloten waren, werd
een tweede kabinet-Martens gevormd. Martens II was een doorzetting van
Martens I, maar dus zonder het FDF. Een reshuffle van de regeringsposten
moest zorgen voor een correct evenwicht en de vereiste taalpariteit. De
regering had echter geen tweederde meerderheid, waardoor er niet verder
aan de staatshervorming kon gesleuteld worden. Maar, ook al leek de
regering op een doorslag van de vorige, er werd een nieuw regeerakkoord
gesloten tussen de continuerende coalitiepartners. Op 24 januari werd
dan de nieuwe regeringsverklaring voorgelezen in beide Kamers. Martens
verontschuldigde zich zelfs uitdrukkelijk voor de manier waarop de
FDF-ministers hun ontslag hadden vernomen. Voor het overige werd de
regeringsverklaring van het eerste kabinet Martens gewoon overgenomen,
schrijft chroniqueur Luykx. Alleen werden de prioriteiten wat verlegd en
de timing van de beleidsdoelen bijgesteld. De vergelijking met Michel
I, het ontslag van de N-VA en Michel II ligt voor de hand
Een
dikke twee maanden later moest Martens echter aan de koning het ontslag
aanbieden van zijn regering. Ze was er niet in geslaagd de drieledige
gewestvorming in wetteksten om te zetten en gestalte te geven. De
parlementaire basis van het tweede kabinet was veel te beperkt: men had
nog een partner nodig. Die partner werden de liberalen van noord en
zuid; Martens III werd een nationale regering, een Vlaams-Waalse
tripartite. En ook die zong het maar vijf maanden uit
Lessen uit het verleden
Als er één les is die we kunnen trekken uit het verleden, is het dat de mens geen lessen trekt uit het verleden.
Het
zou een citaat kunnen zijn van vader of zoon Eyskens. Welke lessen
kunnen we echter trekken uit de beschreven regeringsvormingen, die
Michel en zijn collegas niet zullen volgen?
*
1
Een regering die er een partij extra bijneemt, legt een bijkomende
regeringsverklaring af. Logisch zou het betekenen dat als er een partij
afvalt, er evenzeer een regeringsverklaring komt. Al bestaat voor dat
laatste geen precedent.
2
Een regering die een partij wipt en haar partners ontslaat, neemt kort
nadien zelf ontslag, gaat naar het parlement om het vertrouwen te vragen
op basis van een nieuwe regeringsverklaring of schrijft verkiezingen
uit. Sowieso is er een nieuw kabinet, een nieuwe regering, een nieuw
Romeins cijfer dat wordt toegevoegd aan de naam van de zittenblijvende
premier.
3
Minderheidsregeringen kunnen in dit land. Al was dat land toen nog niet
gedefederaliseerd, en bestond er nog niet zoiets als een bijzondere
meerderheid om in te grijpen in de staatsstructuur. Het is dan wel
hengelen naar partners in de oppositie die zich bij cruciale stemmingen
willen onthouden of zich constructief opstellen.
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er
blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de
Zweedse coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het
VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort
te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de
minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was
hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de
besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant
staan.
Voor
de cameras geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en
reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun
samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder:
Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.
steun, geval per geval
Charles
Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor
duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij
rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval
per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal
ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn
er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat
valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat
met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat
betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen.
Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthemas van hen zijn, men
kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén
ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de
communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te
bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten
zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om
een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen
verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet
komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft
waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige
rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica: eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een
ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de
N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk
laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben
voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De
jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land
blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer
gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op
11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee
tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan
maken.
We
hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen
in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de
Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een
meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder
in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste
kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen
gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht
naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België
vanzelf zou verdwijnen. Ik hoop dat in 2025 België niet langer
bestaat, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles
Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het
enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en de continuïteit
dus verzekerd was. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de
voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu,
vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel
uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen
altijd hun standpunt van demandeurs de rien opgegeven. Herhaalt zich
dit na de verkiezingen in Mei?
Bij
de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan
het roer te komen, als leider van een zogeheten progressistische
coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de
Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen
over confederalisme?
Wat
betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en
Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd
bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968),
en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens
(1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield?
*
De
toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal,
en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het
onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op
zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële
verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel
onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen
meebrengen.
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er
blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de
Zweedse coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het
VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort
te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de
minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was
hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de
besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant
staan.
Voor
de cameras geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en
reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun
samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder:
Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.
steun, geval per geval
Charles
Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor
duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij
rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval
per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal
ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn
er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat
valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat
met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat
betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen.
Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthemas van hen zijn, men
kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén
ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de
communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te
bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten
zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om
een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen
verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet
komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft
waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige
rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica: eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een
ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de
N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk
laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben
voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De
jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land
blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer
gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op
11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee
tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan
maken.
We
hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen
in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de
Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een
meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder
in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste
kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen
gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht
naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België
vanzelf zou verdwijnen. Ik hoop dat in 2025 België niet langer
bestaat, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles
Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het
enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en de continuïteit
dus verzekerd was. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de
voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu,
vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel
uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen
altijd hun standpunt van demandeurs de rien opgegeven. Herhaalt zich
dit na de verkiezingen in Mei?
Bij
de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan
het roer te komen, als leider van een zogeheten progressistische
coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de
Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen
over confederalisme?
Wat
betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en
Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd
bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968),
en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens
(1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield?
*
De
toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal,
en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het
onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op
zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële
verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel
onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen
meebrengen.
Brief
groep Franse topmilitairen aan Macron: Met ondertekening van dit Pact
berooft u ons van ons thuisland De staat heeft te laat erkend dat
het onmogelijk is een groot aantal mensen uit een totaal andere cultuur
te integreren
*
Een van de ondertekenaars is voormalig minister van Defensie Charles Millon (links op de foto, genomen in 1996).(Afbeelding: Getty Images (2)).
12 Franse generaals, waaronder een voormalige minister van Defensie, hebben samen met een admiraal en een andere topcommandant een brandbrief
geschreven aan president Macron om het VN migratiepact in Marrakesh
niet te ondertekenen, omdat dit volgens hen betekent dat Frankrijk en
Europa de komende jaren met miljoenen migranten zullen worden
overspoeld, waardoor de kenmerken van onze beschaving zullen
verdwijnen. U berooft ons in de ware zin van het woord van ons
thuisland.
Net
als landen zoals Italië, Oostenrijk, Tsjechië, Polen, Slovenië,
Estland, de VS, Australië, Israël en Chili lezen de Franse generaals van
de vrijwilligerstroepen (VPF) iets heel anders in het Pact dan bijna
alle politieke partijen in Den Haag, namelijk dat er wel degelijk een
regulier recht op migratie wordt opgericht, dat via reeds bestaande
verdragen aan de Europese landen die het zoals Nederland wel
ondertekenen aan onze nationale wetten kan worden opgelegd.
Immigratie wordt met het Pact wel degelijk een recht
we
al eerder schreven is het Pact zelf weliswaar niet bindend, waar alle
media ook steeds op hun kenmerkende onvolledige en misleidende wijze op
hameren, maar dat doet feitelijk niet ter zake, omdat er zon 90 keer
het woord verplichten of verplichting in de tekst staat. Daarmee
kan iedere migrant via het Europese Gerechtshof alsnog voor elkaar
krijgen om toegelaten te worden, omdat dit Hof de EU-staten wèl kan
dwingen om haar uitspraken in nationale wetgeving om te zetten.
Er blijft vrijwel niets over van onze soevereiniteit
Het
lijkt erop dat de enige soevereiniteit die in Frankrijk (en dus ook
Nederland) blijft daaruit bestaat dat wij vrij mogen beslissen op wat
voor manier wij de doelen van het Pact (= de immigratie van tientallen
miljoenen mensen uit Afrika en het Midden Oosten zo makkelijk mogelijk
maken) gaan realiseren, concluderen de topmilitairen dan ook. Maar dat
mag Macron volgens hen nooit doen zonder het Franse volk naar hun mening
te vragen. Uit peilingen blijkt namelijk dat 80% van de Fransen
de immigratie juist drastisch willen beperken of helemaal willen
stopzetten.
Ondertekening is extra reden voor een opstand
Dus
als u op eigen houtje besluit dit Pact te ondertekenen, zal u aan de
woede van een reeds uitgezogen volk een extra reden voor een opstand
toevoegen, waarschuwen ze. U zou zich daarmee schuldig maken aan het
niet houden aan de democratie, of het verraad van het volk.
Om
de onbeperkte migratie die het Pact mogelijk maakt te financieren
zullen de toch al hoge belastingen verder moeten worden verhoogd, zo
vervolgen de generaals, en dat terwijl het vanuit het oogpunt van
veiligheid nu al dringend noodzakelijk is de gevolgen van het
binnenhalen van grote aantallen niet-Europese migranten (overbelasting
sociale zekerheid en exploderende criminaliteit) te beperken.
U berooft ons van ons thuisland
Feit
is dat de Franse staat te laat erkend heeft dat het onmogelijk is een
groot aantal mensen uit totaal verschillende culturen te integreren. De
laatste 40 jaar hebben zij elkaar gevonden in parallelle samenlevingen, die zich niet meer aan de wetten van de Republiek onderwerpen.
*
Tenslotte
kunt u niet negeren dat het wezen van de politiek daaruit bestaat om
veiligheid en harmonie te garanderen. Dat kan echter alleen worden
bereikt als er een zekere coherentie in de samenleving overeind blijft,
die in staat is gemeenschappelijk te handelen. Dat wordt nu steeds
problematischer.
Daarom
kunt u niet alleen beslissen om de kenmerken van onze beschaving uit
te wissen en ons in de meest ware zin van het woord van ons thuisland te
beroven. Wij eisen daarom dat u de ondertekening van dit Pact opschort
en de Fransen de mogelijkheid geeft om zich per referendum erover uit te
spreken. U bent tegenover de Fransen verantwoordelijk voor uw
handelingen. Dat u bent gekozen is geen blanco check.
Tekende de Tweede Kamer geruisloos voor onze ondergang?
Waarom
de ondertekening van dit Pact dan -op de weggehoonde protesten van PVV
en FvD na- geruisloos door de Tweede Kamer kwam, is ons een raadsel. Of
de parlementariërs zijn onwetend en naïef, of het was van meet af aan de
bedoeling om het Nederlandse volk te misleiden en te bedriegen, en ons
in de komende jaren voor het voldongen feit te stellen dat onze
samenleving miljoenen migranten zal moeten opnemen en door de in hoogste
versnelling gezette islamisering permanent zal veranderen en verarmen.
Storm- of Doodsklokken?
*
Met
andere woorden: het VN migratiepact luidt feitelijk het einde van onze
huidige democratie, vrijheid en welvaart in. Hebben de extreemlinkse
globalisten dan toch gewonnen.
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij
doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK
voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland,
die nu al de mini-Merkel wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de
hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel
een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar
moest vaststellen dat zon derde van de leden niét voor haar stemden en
haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de
E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse
Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar
geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan
rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen
tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen
waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar
partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te
schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat
gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het
slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en
misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het
straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse
begroting zon 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die
daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil
zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de
E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië
(én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het
Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten
wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal
komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar
één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er
toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal
blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de
vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een
zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele
hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane Mars tegen
Marrakech door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de
Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal
moeten blijven houden..
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij
doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK
voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland,
die nu al de mini-Merkel wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de
hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel
een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar
moest vaststellen dat zon derde van de leden niét voor haar stemden en
haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de
E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse
Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar
geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan
rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen
tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen
waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar
partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te
schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat
gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het
slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en
misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het
straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse
begroting zon 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die
daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil
zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de
E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië
(én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het
Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten
wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal
komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar
één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er
toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal
blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de
vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een
zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele
hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane Mars tegen
Marrakech door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de
Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal
moeten blijven houden..
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij
doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK
voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland,
die nu al de mini-Merkel wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de
hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel
een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar
moest vaststellen dat zon derde van de leden niét voor haar stemden en
haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de
E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse
Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar
geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan
rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen
tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen
waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar
partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te
schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat
gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het
slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en
misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het
straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse
begroting zon 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die
daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil
zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de
E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië
(én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het
Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten
wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal
komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar
één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er
toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal
blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de
vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een
zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele
hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane Mars tegen
Marrakech door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de
Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal
moeten blijven houden..
Wat
stond Charles Michel (MR) te blinken toen hij het VN-migratiepact in
Marrakesh ondertekende. Angela Merkel applaudisseerde alvast
enthousiast. Hij beweerde dat we hiermee aan de juiste kant van de geschiedenis staan. Hij vergist zich schromelijk.
Dat deed toenmalig Links,de Belgische Werklieden Partij (BWP) ook in de jaren 30
*
Hij
staat vooral aan de juiste kant van de globalistische elite die dit
migratiepact door de strot van de bevolking duwt. Want de bevolking, die
wil minder migratie. Die wil veilige grenzen. Die wil een zekere
toekomst. Die is de migratie en de onveiligheid kotsbeu. Die wil dit
migratiepact niet. Maar de regering doet precies het tegenovergestelde.
Daarom is deze regering als de dood voor nieuwe verkiezingen. Ze hebben
allemaal schrik van de kiezer.
Geen woord van protest
Met
veel theater verliet de N-VA de regering. Een rode lijn was zogezegd
overschreden. Maar klopt dat wel? Twee jaar lang is aan die tekst van
het VN-migratiepact gewerkt. Twee jaar lang geen woord van kritiek
vanwege de N-VA, Theo Francken en Jan Jambon in het bijzonder.
*
Ook deze tekst spreekt van de noodzaak om migratie doelbewust te promoten en te faciliteren
Op
18 april stemde het Europees parlement over deze tekst. De tegenstem
kwam van Vlaams Belang, niet van N-VA. Enkele weken later, op 2 mei
tekenden Jambon en Francken op de Euro-Afrikaanse top een eerdere
Marrakesh-verklaring. Hoezeer men nu probeert dit onder de mat te vegen
en te beweren dat dit over iets totaal anders gaat, deze tekst verschilt
in niets van het VN-migratiepact dat ze nu zogezegd omwille van hun
principes weigeren. Ook
deze tekst spreekt van de noodzaak om migratie doelbewust te promoten
en te faciliteren en over de zogenaamd positieve effecten van migratie.
Ook
toen waarschuwde Vlaams Belang, maar toen klonk het nog bij N-VA
helemaal anders. We moesten ons niet teveel zorgen maken. Dit was
volgens hen maar een niet-bindende tekst vol wollig diplomatiek
taalgebruik. Hun argumentatie toen is precies dezelfde als deze van de
regering-Michel nu. Op 27 september verkondigt Charles Michel namens de
Belgische regering in New York aan het VN-migratiepact te zullen
ondertekenen. Ook toen geen woord van protest bij N-VA. Wat hield hen al
die tijd tegen? Hun heilige principes?
Onbevlekt ontvangen
Twee jaar lang zei N-VA dus helemaal niets over dit migratiepact.
*
Twee
jaar lang zei N-VA dus helemaal niets over dit migratiepact. Ze wilden
het eigenlijk in alle stilte gewoon mee goedkeuren. Totdat ze bij de
gemeente- & provincieraadsverkiezingen maar liefst 300.000 (7%)
stemmen aan Vlaams Belang verloren. Vervolgens trok Oostenrijk zich
onder druk van onze partners van FPÖ uit dit VN-migratiepact terug.
*
Vlaanderen
Oostenrijk
deed wat België en N-VA simpelweg niet durfden, zo gaf
kamerfractieleider De Roover zelfs open en bloot toe. De enige reden dat
N-VA de kar gekeerd heeft, is dezelfde als de reden waarom de regering
Michel geen verkiezingen wil uitschrijven. Ze hebben allemaal schrik van
de kiezer.
Electoraal gespin
Van die principes was niet veel te merken de voorbije jaren.
N-VA voert nu op sociale media intensief campagne met de kracht van principes.
Van die principes was niet veel te merken de voorbije jaren. Een
regering zonder communautaire hervorming? Geen principiële kwestie voor
N-VA. Een fusie van de Brusselse politiezones na de terroristische
aanslagen? Geen principiële kwestie voor N-VA. Een begroting in
evenwicht? Geen principiële kwestie voor N-VA. Onze grenzen controleren,
illegalen opsporen en effectief uitzetten? Geen principiële kwestie
voor N-VA.
We
weten wat wel een principiële kwestie was voor die partij: besparen op
het kindergeld van de Vlamingen, de pensioenleeftijd optrekken naar 67
jaar en transgender-toiletten.
*
Iedereen
is het erover eens, de voorbije jaren heeft deze regering geprofiteerd
van de historisch lage rente en de economische hoogconjunctuur, om ons
vervolgens op te zadelen met meer van hetzelfde: meer staatsschuld, bij
de laagste economische groei in Europa en 500.000 nieuwe vreemdelingen.
N-VA
probeert zich na dit totaal gefaald beleid het postuur van de onbevlekt
ontvangen maagd aan te meten om de kiezer nog eens te kunnen bedriegen.
Het schrikbeeld van de PS dat terug aan de macht zal komen en dat moet
uiteraard vermeden worden, nietwaar. In Antwerpen haalden ze die truc
als eens uit. Toen moest Groen van de macht gehouden worden. Daarvoor
was N-VA nodig. De avond van de verkiezingen bleek De Wever de oorlog
met links al meteen beu en wou coalitiegesprekken met Groen opstarten.
N-VA bestuurt overal nog liever met links in plaats van een Vlaams coalitie met Vlaams Belang tot stand te brengen.
*
Zoals
de gemeenteraadsverkiezingen ook bewijzen, N-VA bestuurt overal nog
liever met links in plaats van een Vlaams coalitie met Vlaams Belang tot
stand te brengen. Van Antwerpen, over Sint-Niklaas tot Ninove. Overal
brengen ze links of de traditionele partijen aan de macht. Ze
neutraliseren daarmee Vlaamse en rechtse stemmen en zijn de waterdragers van het systeem dat bestuurt tegen de wil van zijn bevolking. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Vlamingen zijn geen ezels, hoezeer politici dat ook denken.
Toen op 4 maart 2018 de Lega en de Vijfsterrenbeweging
de Italiaanse parlementsverkiezingen wonnen en daarna de eerste
zogenaamde populistische regering van Europa vormden, luidden in zowat
elke Europese hoofdstad de alarmklokken. Negen maanden later staat niet
Italië maar wel de rest van Europa in brand.
Frankrijk overschrijdt de Europese norm
Wat
begon met een manifestatie tegen de hogere accijnzen op diesel, in
werkelijkheid een verkapte belastingsverhoging, groeide na enkele weken
uit tot gewelddadige massademonstraties van
de gilets jaunes.
*
Nadat
de Franse president deze protesten eerst negeerde en daarna zwaar
onderschatte, deed hij gisteren een symbolische knieval aan de gele
hesjes in een TV-toespraak.
Daarmee wordt het begrotingstekort van 2,8% nog groter.
Aan
de 22 miljoen kijkers liet hij verstaan dat men de volkswoede begrepen
had en tegelijkertijd kondigde hij een reeks sociale maatregelen af die
maar liefst twaalf miljard euro zullen kosten. Daarmee wordt het
begrotingstekort van 2,8% nog groter, en overschrijdt de Franse regering
ruim de Europese norm. Macron hoopt hierdoor alsnog zijn politiek vel
te redden.
*
Complete chaos in Brexit-land
Op
dezelfde dag van de presidentiële overgave aan de volksprotesten in
Frankrijk, stelde de Britse premier Theresa May de stemming over de
Brexit-deal in het parlement uit naar een onbekend tijdstip. Gezien May
voor de overeenkomst met de Europese Unie geen meerderheid achter zich
wist te scharen, werd hiermee de Brexit-chaos compleet.
Indien er een No-Deal Brexit komt, betreedt het Verenigd Koninkrijk onontgonnen terrein.
Onzekerheid
schrikt internationale investeerders af, en dat heeft vandaag reeds
financiële gevolgen. Zo verloor de pond sinds het begin van de
Brexit-saga al meer dan elf procent van haar waarde en kostte het de
Britse economie bijna twee procent groei. Hoe langer de onzekerheid
duurt, hoe hoger de economische prijs voor de Britten uiteindelijk zal
worden, zeker op korte termijn.
Vlaanderen
Belgische minderheidscoalitie
In
België verloor de regering- Michel haar parlementaire meerderheid
omwille van de ondertekening van het Global Compact in Marrakesh.
Volgens CD&V-voorzitter Wouter Beke was er na het vertrek van de
Vlaams-nationalisten geen sprake van een nieuwe regering, waardoor hij
een vertrouwensstemming in de Kamer niet nodig achtte.
België
wordt nu bestuurd door een oranje-blauwe minderheidscoalitie die amper
52 zetels telt op een totaal 150, waardoor de democratische legitimiteit
van elke beleidsdaad, waaronder de ondertekening van internationale
akkoorden, zeker in vraag mag worden gesteld.
Neofascisme in Spanje
*
de opkomst van het neofascistische Vox
In
Spanje moest de regering onder leiding van de socialist Pedro Sánchez
de opkomst van het neofascistische Vox in Andalusië ondergaan. In enkele
maanden tijd steeg deze extreemrechtse formatie van
0,4% naar 11% en veroverde bij de verkiezingen begin december uit het
niets twaalf zitjes in het regionale parlement. Ook de liberale
Euronationalisten van Ciudadanos, lid van de ALDE-fractie onder leiding
van Guy Verhofstadt, nemen steeds meer kiezers over van de door corruptie geplaagde Partido Popular, en verdubbelden hun score.
De
regerende PSOE leed dan weer een historische nederlaag, en volgt steeds
meer de dalende trend van de Europese sociaal-democratie. Na een jaar
zitten er ook nog steeds Catalaanse politici in de Spaanse gevangenissen
omwille van het organiseren van een referendum, nota bene een feest van
de directe democratie.
Duitsland: kan Karrenbauer bruggen bouwen?
een continuïteit met Merkels beleid
In Duitsland begon vorig weekend het post-Merkel-tijdperk van
Annegret Kramp-Karrenbauer,
*
waarbij
tijdens de voorzittersverkiezing een duidelijke ideologische tweespalt
zichtbaar werd binnen de CDU. Of de centrumlinkse Karrenbauer ook
bruggen kan bouwen, en de centrumrechtse kiezer kan overtuigen om toch
niet over te stappen naar de AfD, zal de komende verkiezingen duidelijk
worden. De eerste signalen lijken echter die van een continuïteit met
Merkels beleid, wat de voobije jaren bijna leidde tot een breuk met de
Beierse CSU, tot historisch lage electorale scores en veel krampen in de
maatschappelijke onderbuik.
Italië lijkt zowaar stabiel
In
vergelijking met wat er de voorbije weken en dagen is gebeurd in de
Europese politiek, lijkt Italië wel een stabiel land. Ondanks de
begrotingsperikelen met de Europese commissie, de torenhoge
staatsschuld, de lage economische groei en de hoge werkloosheid zit de
regering-Conte stevig in het zadel. Ook de financiële markten panikeren
niet meer, waardoor de spread al een tijdje stabiel onder de driehonderd
punten blijft hangen.
een brede democratische consensus
Deze
geel-groene, en volgens sommige populistische, regering kan echter in
vergelijking met de bovengenoemde landen wel rekenen op een brede
democratische consensus, zowel in het parlement als in de peilingen.
Daarenboven zal Macron, nu hij de sociale vrede van de gele hesjes heeft
afgekocht met een nog hoger deficiet, vermoedelijk een toontje lager
zingen over de gebrekkige Italiaanse begrotingsdiscipline. En het fel
gecontesteerde veiligheidsdecreet van Matteo Salvini (Lega), zal
waarschijnlijk niet veel weerstand krijgen van Karrenbauer, indien ze de
rechtervleugel van de CDU nog enigszins wil behouden.
Ademruimte voor politieke experimenten
een poging tot vernieuwing
Italië
was het eerste land die de opkomst van anti-systeemkrachten heeft
meegemaakt. Na de ineenstorting van de traditionele partijen begin de
jaren 90 door het gerechterlijk corruptieonderzoek Mani Pulite kregen politieke experimenten er veel meer ademruimte.
*
Zo
was er het Berlusconisme die het politiek toneel meer dan twee decennia
beheerste. Ook het korte succes van de centrumlinkse Partito
Democratico onder leiding van de rottamatore Matteo Renzi was een
poging tot vernieuwing, al bleek het achteraf oude wijn in nieuwe vaten.
Ook de opkomst van de burgerbewegingen, met als belangerijkste exponent de Vijfsterrenbeweging (Movimento Cinque Stelle) van Luigi Di Maio, en de recente electorale explosieve groei van de rechtspopulistische Lega (vroeger Lega Nord) onder Matteo Salvini, passen in deze rij van post-traditionele politieke vernieuwing.
Vandaag
wordt Italië geleid door de eerste Europese regering zonder de
aanwezigheid van christendemocraten, liberalen en/of sociaal-democraten.
Het land geniet ondanks de langdurige economische crisis ook van een
fase van sociale vrede. De regering-Conte is verrassend genoeg stabieler
en coherenter dan veel voorgaande, en meer dan zestig procent van de
Italianen steunt nog steeds deze coalitie. Maar wat de concrete
resultaten zullen zijn van dit beleid op korte en lange termijn is het
voorlopig gissen.
media
Luister naar de noodklokken
door rechts- of linkspopulisten worden gekaapt
In
het licht van de politieke gebeurtenissen in de Europese Unie, zal dan
ook niet Italië maar de rest van de (West-)Europa vrijwel zeker bij de
komende Europese verkiezingen in mei 2019 stevig door elkaar worden
geschud. Indien de traditionele partijen willen overleven, wordt het
tijd dat men eens naar alle (nood)klokken begint te luisteren. Culturele
identiteit, sociale cohesie, integratie, soevereiniteit, globalisering,
fiscale rechtvaardigheid, etc. zijn cruciale themas die steevast door
linksliberale en progressieve wereldburgers worden genegeerd, en door
rechts- of linkspopulisten worden gekaapt. Het is dan ook de taak van de
hedendaagse conservatieven om in deze debatten het voortouw te nemen en
geloofwaardige politieke alternatieven aan te bieden, vooraleer heel
Europa weer in brand staat, zowel figuurlijk als letterlijk.
Toen op 4 maart 2018 de Lega en de Vijfsterrenbeweging
de Italiaanse parlementsverkiezingen wonnen en daarna de eerste
zogenaamde populistische regering van Europa vormden, luidden in zowat
elke Europese hoofdstad de alarmklokken. Negen maanden later staat niet
Italië maar wel de rest van Europa in brand.
Frankrijk overschrijdt de Europese norm
Wat
begon met een manifestatie tegen de hogere accijnzen op diesel, in
werkelijkheid een verkapte belastingsverhoging, groeide na enkele weken
uit tot gewelddadige massademonstraties van
de gilets jaunes.
*
Nadat
de Franse president deze protesten eerst negeerde en daarna zwaar
onderschatte, deed hij gisteren een symbolische knieval aan de gele
hesjes in een TV-toespraak.
Daarmee wordt het begrotingstekort van 2,8% nog groter.
Aan
de 22 miljoen kijkers liet hij verstaan dat men de volkswoede begrepen
had en tegelijkertijd kondigde hij een reeks sociale maatregelen af die
maar liefst twaalf miljard euro zullen kosten. Daarmee wordt het
begrotingstekort van 2,8% nog groter, en overschrijdt de Franse regering
ruim de Europese norm. Macron hoopt hierdoor alsnog zijn politiek vel
te redden.
*
Complete chaos in Brexit-land
Op
dezelfde dag van de presidentiële overgave aan de volksprotesten in
Frankrijk, stelde de Britse premier Theresa May de stemming over de
Brexit-deal in het parlement uit naar een onbekend tijdstip. Gezien May
voor de overeenkomst met de Europese Unie geen meerderheid achter zich
wist te scharen, werd hiermee de Brexit-chaos compleet.
Indien er een No-Deal Brexit komt, betreedt het Verenigd Koninkrijk onontgonnen terrein.
Onzekerheid
schrikt internationale investeerders af, en dat heeft vandaag reeds
financiële gevolgen. Zo verloor de pond sinds het begin van de
Brexit-saga al meer dan elf procent van haar waarde en kostte het de
Britse economie bijna twee procent groei. Hoe langer de onzekerheid
duurt, hoe hoger de economische prijs voor de Britten uiteindelijk zal
worden, zeker op korte termijn.
Vlaanderen
Belgische minderheidscoalitie
In
België verloor de regering- Michel haar parlementaire meerderheid
omwille van de ondertekening van het Global Compact in Marrakesh.
Volgens CD&V-voorzitter Wouter Beke was er na het vertrek van de
Vlaams-nationalisten geen sprake van een nieuwe regering, waardoor hij
een vertrouwensstemming in de Kamer niet nodig achtte.
België
wordt nu bestuurd door een oranje-blauwe minderheidscoalitie die amper
52 zetels telt op een totaal 150, waardoor de democratische legitimiteit
van elke beleidsdaad, waaronder de ondertekening van internationale
akkoorden, zeker in vraag mag worden gesteld.
Neofascisme in Spanje
*
de opkomst van het neofascistische Vox
In
Spanje moest de regering onder leiding van de socialist Pedro Sánchez
de opkomst van het neofascistische Vox in Andalusië ondergaan. In enkele
maanden tijd steeg deze extreemrechtse formatie van
0,4% naar 11% en veroverde bij de verkiezingen begin december uit het
niets twaalf zitjes in het regionale parlement. Ook de liberale
Euronationalisten van Ciudadanos, lid van de ALDE-fractie onder leiding
van Guy Verhofstadt, nemen steeds meer kiezers over van de door corruptie geplaagde Partido Popular, en verdubbelden hun score.
De
regerende PSOE leed dan weer een historische nederlaag, en volgt steeds
meer de dalende trend van de Europese sociaal-democratie. Na een jaar
zitten er ook nog steeds Catalaanse politici in de Spaanse gevangenissen
omwille van het organiseren van een referendum, nota bene een feest van
de directe democratie.
Duitsland: kan Karrenbauer bruggen bouwen?
een continuïteit met Merkels beleid
In Duitsland begon vorig weekend het post-Merkel-tijdperk van
Annegret Kramp-Karrenbauer,
*
waarbij
tijdens de voorzittersverkiezing een duidelijke ideologische tweespalt
zichtbaar werd binnen de CDU. Of de centrumlinkse Karrenbauer ook
bruggen kan bouwen, en de centrumrechtse kiezer kan overtuigen om toch
niet over te stappen naar de AfD, zal de komende verkiezingen duidelijk
worden. De eerste signalen lijken echter die van een continuïteit met
Merkels beleid, wat de voobije jaren bijna leidde tot een breuk met de
Beierse CSU, tot historisch lage electorale scores en veel krampen in de
maatschappelijke onderbuik.
Italië lijkt zowaar stabiel
In
vergelijking met wat er de voorbije weken en dagen is gebeurd in de
Europese politiek, lijkt Italië wel een stabiel land. Ondanks de
begrotingsperikelen met de Europese commissie, de torenhoge
staatsschuld, de lage economische groei en de hoge werkloosheid zit de
regering-Conte stevig in het zadel. Ook de financiële markten panikeren
niet meer, waardoor de spread al een tijdje stabiel onder de driehonderd
punten blijft hangen.
een brede democratische consensus
Deze
geel-groene, en volgens sommige populistische, regering kan echter in
vergelijking met de bovengenoemde landen wel rekenen op een brede
democratische consensus, zowel in het parlement als in de peilingen.
Daarenboven zal Macron, nu hij de sociale vrede van de gele hesjes heeft
afgekocht met een nog hoger deficiet, vermoedelijk een toontje lager
zingen over de gebrekkige Italiaanse begrotingsdiscipline. En het fel
gecontesteerde veiligheidsdecreet van Matteo Salvini (Lega), zal
waarschijnlijk niet veel weerstand krijgen van Karrenbauer, indien ze de
rechtervleugel van de CDU nog enigszins wil behouden.
Ademruimte voor politieke experimenten
een poging tot vernieuwing
Italië
was het eerste land die de opkomst van anti-systeemkrachten heeft
meegemaakt. Na de ineenstorting van de traditionele partijen begin de
jaren 90 door het gerechterlijk corruptieonderzoek Mani Pulite kregen politieke experimenten er veel meer ademruimte.
*
Zo
was er het Berlusconisme die het politiek toneel meer dan twee decennia
beheerste. Ook het korte succes van de centrumlinkse Partito
Democratico onder leiding van de rottamatore Matteo Renzi was een
poging tot vernieuwing, al bleek het achteraf oude wijn in nieuwe vaten.
Ook de opkomst van de burgerbewegingen, met als belangerijkste exponent de Vijfsterrenbeweging (Movimento Cinque Stelle) van Luigi Di Maio, en de recente electorale explosieve groei van de rechtspopulistische Lega (vroeger Lega Nord) onder Matteo Salvini, passen in deze rij van post-traditionele politieke vernieuwing.
Vandaag
wordt Italië geleid door de eerste Europese regering zonder de
aanwezigheid van christendemocraten, liberalen en/of sociaal-democraten.
Het land geniet ondanks de langdurige economische crisis ook van een
fase van sociale vrede. De regering-Conte is verrassend genoeg stabieler
en coherenter dan veel voorgaande, en meer dan zestig procent van de
Italianen steunt nog steeds deze coalitie. Maar wat de concrete
resultaten zullen zijn van dit beleid op korte en lange termijn is het
voorlopig gissen.
media
Luister naar de noodklokken
door rechts- of linkspopulisten worden gekaapt
In
het licht van de politieke gebeurtenissen in de Europese Unie, zal dan
ook niet Italië maar de rest van de (West-)Europa vrijwel zeker bij de
komende Europese verkiezingen in mei 2019 stevig door elkaar worden
geschud. Indien de traditionele partijen willen overleven, wordt het
tijd dat men eens naar alle (nood)klokken begint te luisteren. Culturele
identiteit, sociale cohesie, integratie, soevereiniteit, globalisering,
fiscale rechtvaardigheid, etc. zijn cruciale themas die steevast door
linksliberale en progressieve wereldburgers worden genegeerd, en door
rechts- of linkspopulisten worden gekaapt. Het is dan ook de taak van de
hedendaagse conservatieven om in deze debatten het voortouw te nemen en
geloofwaardige politieke alternatieven aan te bieden, vooraleer heel
Europa weer in brand staat, zowel figuurlijk als letterlijk.
BRUSSELBurgemeester
van Brussel Philippe Close (PS) en Minister-president van het Brusselse
Hoofdstedelijk Gewest Rudi Vervoort (PS) hebben de Mars tegen Marrakesh
die aangevraagd was voor komende zondag 12 december verboden. Om zeker
te zijn hebben ze die voor het hele Brusselse Gewest verboden.
Bruine mars
Er kan geen sprake zijn van toe te laten dat er een bruine mars in Brussel mag plaatsvinden
Vooral
de bewoordingen waarmee beide politici de mars verbieden valt op. Er
kan geen sprake zijn van toe te laten dat er een bruine mars in Brussel
mag plaatsvinden. Een bruine mars, het staat er echt. De officiële
reden voor de weigering is uiteraard de veiligheid. Het gevolg is dat
elke betoging in Brussel zondag verboden is, de politie kan niet elk
motief controleren, lees: we vertrouwen de organisatoren niet om onder
een andere naam een betoging aan te vragen en via sociale media op te
roepen die uit te bouwen tot Mars tegen Marrakesh.
Tussen
de aankondiging van de betoging en het verbod erop, kwam ook in het
nieuws dat verschillende supporterskernen van eersteklasseploegen uit de
voetbalcompetitie voor de zondag de strijdbijl begraven en samen zouden
optrekken naar Brussel. Ze zouden zo een signaal willen geven aan de
politici. Die kernen zijn georganiseerd via gesloten Facebookgroepen en
snel te organiseren. Het lijkt erop dat de deelname van die groepen de
Brusselse politici heeft overtuigd de betoging te verbieden.
Verbazing
De organisatoren reageren vol verbazing. Filip Brusselmans,
woordvoerder van de Mars tegen Marrakesh & Praeses van het
KVHV-Antwerpen, hadden eerst nog begrip voor de beslissing.
Aanvankelijk dachten wij dat deze beslissing er kwam vanwege de
tragische aanslag in Straatsburg. Het probleem bleek echter niet de
veiligheid van onze protesteerders te zijn, maar hun recht op de vrije
meningsuiting en om zich te verenigen.
**
Filip Brusselmans
*
Brusselmans
spaart de grote woorden in zijn kritiek niet. Sinds burgemeester Close
graag vergelijkingen maakt met de jaren 30, raden wij hem dan ook aan
om zijn eigen handelen daar eens mee te vergelijken. Dit soort
praktijken doen ons alleszins denken aan de handelingen van totalitaire
regimes. Als een evenement waar 45.000 burgers hun interesse voor tonen
via de sociale media verboden wordt, weet je dat er een probleem is met
de democratische waarden van deze politici. Ondertussen zijn er 11
duizend die gaan hebben aangeduid op het Facebookevenement, 34 duizend
zijn geïnteresseerd.
Verdere stappen
voor hen is politiek enkel een bolletje kleuren tijdens de verkiezingen en verder mag de burger zijn mond houden
De
organisatoren lijken niet bij de pakken te willen blijven zitten en
beraden zich op verdere stappen omdat wij de democratie ter harte
nemen. Ondertussen roepen ze alle bezorgde burgers op om ten volle
gebruik te maken van onze resterende burgerrechten en hun ongenoegen via
alle mogelijke kanalen te verspreiden. Zo kunnen wij druk op de ketel
blijven zetten. De gevestigde politieke elite is alvast zeer duidelijk,
voor hen is politiek enkel een bolletje kleuren tijdens de verkiezingen
en verder mag de burger zijn mond houden.
Ondertussen
springt Vlaams Belang op het verbod. Tom Van Grieken reageerde op
Twitter en Filip Dewinter gebruikte zijn tijd in De Kamer om het verbod
aan te klagen als een belemmering op het recht op vrije meningsuiting.
Weer heeft ondergetekende niets toe te vpegen aan het werkstuk van een zekere Alexander van der Meer
in DOORBRAAK, een nobele onbekende voor mij. Tot vandaag. Niets in te
brengen, niet in de breedte, niet in de lengte noch in de hoogte of in
de diepte.
*
Mes hommages, Cher Monsieur. U Slaat nagels met verdomd harde koppen
*
*
Even rust in Macronië, maar voor hoe lang?
*
President Macron, die in maart van dit jaar nog oorlogszuchtige taal had uitgeslagen stakingen en demonstraties hebben geen enkele invloed op mijn beleid-
, sprak maandag 10 december als een robot die net uit de fabriek komt
het volk toe. Gedwongen door de omstandigheden moest hij toch toegeven.
*
Ik kan me niet herinneren dat er ooit een Franse president was met zó weinig gevoel voor de man in de straat.
De
handen stijf op tafel, het gelaat verkrampt, lezend van een autocue. Je
zou bijna medelijden met hem krijgen, als het niet zo duidelijk was dat
de man niet de geringste empathie heeft voor de minderbedeelde 85% van
zijn volk. Aan alles merk je dat hij deze groep liefst vandaag nog in de
lucht zou zien oplossen. Ik kan me niet herinneren dat er ooit een
Franse president was met zó weinig gevoel voor de man in de straat.
Kruidenier
Wat hij nu gaf, waren in de meeste gevallen sigaren uit eigen doos.
*
Macron
gedroeg zich als de directeur van een supermarkt, waar hij wel vaker
mee wordt vergeleken. Om de zaak rustig te houden en de omzet niet in
gevaar te brengen, deelde hij wat geld uit, dat uit de zak van de
gemiddelde belastingbetaler zal moeten komen. Want hij nam niets terug
van wat hij het meer vermogende deel van de bevolking eerder al cadeau
deed, zoals het afschaffen van de vermogensbelasting. Wat hij nu gaf,
waren in de meeste gevallen sigaren uit eigen doos. Die
100 euro bovenop de SMIC - het minimumloon - bijvoorbeeld, komt in de
plaats van een toch al verplichte en geïndexeerde jaarlijkse verhoging.
Wie 5 euro meer verdient dan het minimum, krijgt er al niets meer bij,
en de 10% werklozen van Frankrijk kunnen helemaal naar welke
tegemoetkoming dan ook fluiten. En geloof me, die hebben het een stuk
zwaarder dan in Nederland of België.
*
hij begon zijn zogenaamde speech van verzoening met de gele vesten de les te lezen.
Macron had goed beschouwd excuses moeten maken, voor het geweld bij de demonstraties van de afgelopen weken.
De
overheid moet ervoor zorgen dat wie wil demonstreren dat in alle rust
kan doen, zonder dat allerlei relschoppers, plunderaars en
oproerkraaiers van buiten zich ermee gaan bemoeien.
Hij
deed het tegenovergestelde, hij begon zijn zogenaamde speech van
verzoening met de gele vesten de les te lezen, over al het
onaanvaardbare geweld bij hun demonstraties. Alsof ze daar zelf
verantwoordelijk voor waren, een verkeerde voorstelling van zaken, waar
media en overheid onvermoeibaar aan vasthouden.
Vervreemd
Hij veracht het volk van Asterix en Obelix, dat zich graag Galliër noemt, en trots wil zijn op het eigen land.
*
Deze
president zal nooit begrijpen dat het veel meer is dan alleen geld, dat
het volk er toe drijft om met gele vestjes aan in de kou op straat te
gaan staan. Hij veracht het volk van Asterix en Obelix, dat zich graag
Galliër noemt, en trots wil zijn op het eigen land. Mensen die niks
liever doen dan worst eten, wijn drinken en een peukje roken. De fans
van Johnny Halliday, de 85%. Zelf heeft hij vooral lol als hij met een
dansgroep van Afrikaanse transseksuelen op het Élysée feest viert, of
zich laat fotograferen met zijn armen om halfnaakte crimineeltjes, die
net uit zijn zicht hun middelvinger omhoog houden. En ook tussen
wereldleiders zie je hem glimmen.
Een
grote meerderheid in Frankrijk ziet zich als afstammelingen van mensen
die kathedralen bouwden en in de loopgraven vochten. Daar willen ze
graag trots op zijn, maar dat wordt ze van alle kanten kwalijk genomen.
Ze zitten opgescheept met een president die zegt dat Franse cultuur niet
eens bestaat, dat ze maar moeten wennen aan opdringerige vreemde
culturen, en aan regels uit Duitsland en Brussel.
Weinig zoden aan de dijk
Macrons
kille en berekende toespraak had wel enig resultaat: volgens de eerste
peilingen is de steun die de gele vesten onder de bevolking hebben,
gezakt van tussen 70 en 80% naar net onder de 50%. Had Macron zich niet
alleen als een echte bankier gedragen, die denkt dat hij de onrust met
een fooi kan afkopen, dan zou er pas echt iets veranderd zijn. Als hij
bijvoorbeeld ook gas had teruggenomen over het pact van Marrakesh, dat
in Frankrijk überhaupt niet is besproken, ook niet in de Assemblée. Of
over die Europese eenwording waar hij zo enorm achteraan zit.
Deze
volksopstand lijkt mij nog niet bezworen. Het zou me zelfs niet
verbazen als hij vroeg of laat overslaat naar andere landen.
12 DECEMBER 2018
Alexander van der Meer
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
*
U las over Macroni ten voeten uit in zijn hemd gezet. Niets aan toe te voegen.
Tenzij
het feit dat de man wacht op de ayti met de rode vlag, die het einde
aankondigt van alles waarvoor hij en zijn Madame staan.
Wordt vervolgd. Met de groeten aan Zaan Cloot Junker: zum wohl!!!!
Lijst
LDD!!!! Wat is dat lang geleden dat die nog eens (positief) in het
nieuws kwam! Uitgeverij DOORBRAAK verdient hiervoor een schitterende
pauwenveer op hun voortrekkers hoed!
*
Want ze zetten n zekere Peter Reekmans, LDD, Burgemeester van Glabbeek (veediend) in het zonnetje.
Zien ze misschien de bui al hangen?
Glabbeek in Vlaams-Brabant!
Niet
Op- of Neergblabbeek, maar gewoon Glabbeek tout couirt. Een dorp in het
mooie Hageland met (hoofdletter) Geschiedenis om U tegen te zeggen!
*
Jean-Marie
Dedecker (°1982), ooit VLD en via de NV-A als tussenstop in 2007 LDD
geworden, laat opnieuw van zick spreken. Ik zou zeggen: eindelijk iemand
die ongezouten maar voornaam de Vlaamse Zaak verdedigt. Aangenaam
verrast om opnieuw van hem te horen. Zij het dan niet zozeer als
Burgemeester van Middelkerke-aan-Zee, maar als collega van diens
Ambtsgenoot uit Glabbeek, de beek met even helder en snelstromend water
als de ideeën in de koppen van de Voormannen.
Even
(via de achteruitkijkspiegels van de Machtspartijen)
in herinnering brengen Een retro-view met toekomst uit de LDD-koker.
*
Boven
op de toen al blokzittende autosnelwegen, een open overkapping
voorzien. Open wil zeggen zonder zijwanden om alle criminaliteit tegen
te gaan. Zodat er ook geen katjes in het donker kunnen geknepen worden.
Allez, ik wil zeggen geen overkapping zoals men er een zinnens is aan
te leggen in Antwerpen . Dit zou niet alleen de capaciteit verdubbelen,
het zou een excuus geweest zijn om op de transfers te besparen om die
miljardeenkosten te dekken. Daarmee zou Vlaanderen niet alleen
economisch voortuit zijn geholpen, maar het zou zelfs model hebben
kunnen staan voor een futuristische wereldverwachting. En a l zeker
geen Fiets-o-Strade voor luiaards elektrische fietsers zonder ballen.
Helaas, het heeft niet mogen zijn.
Maar
wat het wordt, als BDW samen met JMDD terug, schouder aan schouder,
voor de cameras zouden verschijnen, dan weten we het wel.
*
Misschien
zelfs dat er dan zeestraat-luchtbruggen kunnen gebouwd worden naar die
andere sterke schouders, die leven in het hart van de meeste gewone
Vlaamse mensen, maar die verketterd worden door al wie leeft in andere
denkwerelden.
Het
doel zou dan kunnen zijn, in de zin zoals President Trump dat ziet
(America First): de eigen zuurverdiende welvaart in de eerste plaats
reserveren voor de eigen mensen. Zonder daarbij bij definitie
hardvochtig te zijn voor anderen.
Anders
gezegd: 200% de huidige Sinterklaas politiek omdraaien en de huidige
kleurpartijen wandelen sturen. Of minstens op de weg zetten naar de
bestaande containerparken voor het Grof Vuil dat weg moet uit dit
apenland.
Het is haast vloeken in de Vlaamse kerk. Maar in Wallonië worden tal van politieke beslissingen genomen op vlak van beter bestuur, waar we in Vlaanderen voorlopig enkel kunnen van dromen.
Provincies
Waals
minister voor Lokale Overheden Valérie De Bue (MR) heeft sinds 5
december 2018 een voorontwerp van decreet klaar waarbij ze een eerste
concrete stap zet die zal leiden naar de onafwendbare afschaffing van de
provincies. Dit is een sterk nieuw politiek feit in Wallonië, waar de
provinciebesturen traditioneel nog veel sterker/machtiger zijn dan in
Vlaanderen.
dat men onder de taalgrens niet stilzit
*
Terwijl
we in Vlaanderen halfslachtige hervormingen blijven doorvoeren en
momenteel afgeslankte provinciebesturen installeren, is het duidelijk
dat men over de taalgrens niet stilzit en op korte termijn zelfs veel
verder gaat in de aanpak van de bestuurlijke verrommeling. In plaats van
fusies van lokale besturen die niemand vraagt en amper iemand wil, zou
Vlaanderen ook beter werk maken van een grondige hervorming van de
bestuursniveaus die wel overtollig zijn. De provincies dateren nog uit
de tijd van Napoleon en zijn als politiek beleidsniveau compleet
overbodig geworden. Het grote probleem waarom de bestuurlijke
verrommeling amper wordt aangepakt in Vlaanderen is het eigenbelang van
bepaalde traditionele politieke partijen met CD&V op kop.
Intercommunales
een belangrijk nieuw politiek feit, waarbij de toekomst van heel wat intercommunales in Wallonië ineens heel onduidelijk wordt
Maar
ook op vlak van de hervorming en afschaffing van heel wat
intercommunales staan er in Wallonië vandaag heel wat initiatieven in de
steigers. Terwijl CD&V overal ten velde in Vlaanderen momenteel
vooral bezig is om zoveel mogelijk politieke postjes te kunnen behouden
is haar zusterpartij cdH met een opmerkelijke omgekeerde beweging bezig.
De mening van LDD over de intercommunales werden door de traditionele
partijen steeds als populistisch bestempeld, maar als een
oertraditionele partij zoals cdH in Wallonië de voorbije dagen besliste
om niet langer deel te nemen aan de bestuursorganen van de
intercommunale Publifin en aanverwante vennootschappen Publipart,
Finanpart en Nethys blijft het oorverdovend stil bij de Vlaamse
traditionele partijen. CDH maakte een kritische analyse van deze
intercommunales en stapt volledig uit de bestuursorganen ervan omdat ze
te duur zijn en er te weinig gebeurt inzake beheer en goed bestuur. Deze
beslissing van een Waalse regeringspartij is alweer een belangrijk
nieuw politiek feit, waarbij de toekomst van heel wat intercommunales in
Wallonië ineens heel onduidelijk wordt.
Financiële meerjarenplannen
Bovendien
zijn er vandaag in Vlaanderen heel wat gemeentebesturen al jaren
financieel heel ongezond. In mijn boek Dorpstraat/Wetstraat (Doorbraak,
2016) hield ik al een pleidooi voor een strengere controle op de
meerjarenplannen van de gemeentebesturen en zelfs voor een verplichte
doorlichting van partijprogrammas bij de gemeenteraadsverkiezingen. In
Wallonië werd er ruim vier jaar geleden de Conseil de la Fiscalité et
des Finances de Wallonie opgericht voor de controle van het financieel
beleid van zowel het Waals Gewest als de lokale besturen.
de meeste lokale partijen zijn niet eens in staat om van hun verkiezingsprogramma een financiële berekening te maken
In
Vlaanderen is er echter geen enkele instantie die deze controle gedegen
doet. Dus mag het ons niet verbazen dat zoveel steden en gemeenten in
Vlaanderen diep in de rode cijfers zitten en zullen blijven gaan. Eender
wie in dit land een bedrijf opstart moet een businessplan maken voor de
eerste drie jaar, maar de meeste lokale partijen zijn niet eens in
staat om van hun verkiezingsprogramma een financiële berekening te
maken. Sommigen hebben bij gemeenteraadsverkiezingen letterlijk slechts
een verkiezingsprogramma van welgeteld één pagina.
Terwijl
de Waalse overheid de nieuwe gemeentebesturen die in januari 2019 van
start gaan intussen belet nog langer een financieel ongezond beleid te
voeren, zullen in Vlaanderen binnen enkele weken opnieuw heel wat
bestuursploegen van start kunnen gaan zonder een gezond financieel
meerjarenplan. Het is tijd dat Vlaanderen op vlak van grondige
oplossingen voor beter bestuur eens over het muurtje gaat kijken bij
onze buren in het zuiden van het land.
Nu
eenmaal de PS daar uit het straatbeeld is verdwenen, schijnt er beneden
de Taal- en Armoegrens toch nog enig politiek talent te sluimeren.
Pourvu que ça dure, zegt de Fransman. Want Düren is een te mooie stad om waar te zijn.
Maar
om het even wat en hoe vluchtig ook, daar ooit positiefs uit voortkomt,
kan Vlaanderen alleen maar goed uitkomen. Naarmate er daar eventueel,
zo lang dit apenland nog bestaat, bespaard zou kunnen worden, biedt de
kans niet alleen om de transfers recht evenredig te herzien, maar het
is vooral een opportuniteit om de Kleurpartijen in Vlaanderen de laan
uit te sturen.
Bravo
dus voor LDD om ons hierop te wijzen. Het is maar te hopen, dat dit
verhaal werkt als een steen in een kikkerpoel. En dat wie oren heeft om
te horen, hore!
Lijst
LDD!!!! Wat is dat lang geleden dat die nog eens (positief) in het
nieuws kwam! Uitgeverij DOORBRAAK verdient hiervoor een schitterende
pauwenveer op hun voortrekkers hoed!
*
Want ze zetten n zekere Peter Reekmans, LDD, Burgemeester van Glabbeek (veediend) in het zonnetje.
Zien ze misschien de bui al hangen?
Glabbeek in Vlaams-Brabant!
Niet
Op- of Neergblabbeek, maar gewoon Glabbeek tout couirt. Een dorp in het
mooie Hageland met (hoofdletter) Geschiedenis om U tegen te zeggen!
*
Jean-Marie
Dedecker (°1982), ooit VLD en via de NV-A als tussenstop in 2007 LDD
geworden, laat opnieuw van zick spreken. Ik zou zeggen: eindelijk iemand
die ongezouten maar voornaam de Vlaamse Zaak verdedigt. Aangenaam
verrast om opnieuw van hem te horen. Zij het dan niet zozeer als
Burgemeester van Middelkerke-aan-Zee, maar als collega van diens
Ambtsgenoot uit Glabbeek, de beek met even helder en snelstromend water
als de ideeën in de koppen van de Voormannen.
Even
(via de achteruitkijkspiegels van de Machtspartijen)
in herinnering brengen Een retro-view met toekomst uit de LDD-koker.
*
Boven
op de toen al blokzittende autosnelwegen, een open overkapping
voorzien. Open wil zeggen zonder zijwanden om alle criminaliteit tegen
te gaan. Zodat er ook geen katjes in het donker kunnen geknepen worden.
Allez, ik wil zeggen geen overkapping zoals men er een zinnens is aan
te leggen in Antwerpen . Dit zou niet alleen de capaciteit verdubbelen,
het zou een excuus geweest zijn om op de transfers te besparen om die
miljardeenkosten te dekken. Daarmee zou Vlaanderen niet alleen
economisch voortuit zijn geholpen, maar het zou zelfs model hebben
kunnen staan voor een futuristische wereldverwachting. En a l zeker
geen Fiets-o-Strade voor luiaards elektrische fietsers zonder ballen.
Helaas, het heeft niet mogen zijn.
Maar
wat het wordt, als BDW samen met JMDD terug, schouder aan schouder,
voor de cameras zouden verschijnen, dan weten we het wel.
*
Misschien
zelfs dat er dan zeestraat-luchtbruggen kunnen gebouwd worden naar die
andere sterke schouders, die leven in het hart van de meeste gewone
Vlaamse mensen, maar die verketterd worden door al wie leeft in andere
denkwerelden.
Het
doel zou dan kunnen zijn, in de zin zoals President Trump dat ziet
(America First): de eigen zuurverdiende welvaart in de eerste plaats
reserveren voor de eigen mensen. Zonder daarbij bij definitie
hardvochtig te zijn voor anderen.
Anders
gezegd: 200% de huidige Sinterklaas politiek omdraaien en de huidige
kleurpartijen wandelen sturen. Of minstens op de weg zetten naar de
bestaande containerparken voor het Grof Vuil dat weg moet uit dit
apenland.
Het is haast vloeken in de Vlaamse kerk. Maar in Wallonië worden tal van politieke beslissingen genomen op vlak van beter bestuur, waar we in Vlaanderen voorlopig enkel kunnen van dromen.
Provincies
Waals
minister voor Lokale Overheden Valérie De Bue (MR) heeft sinds 5
december 2018 een voorontwerp van decreet klaar waarbij ze een eerste
concrete stap zet die zal leiden naar de onafwendbare afschaffing van de
provincies. Dit is een sterk nieuw politiek feit in Wallonië, waar de
provinciebesturen traditioneel nog veel sterker/machtiger zijn dan in
Vlaanderen.
dat men onder de taalgrens niet stilzit
*
Terwijl
we in Vlaanderen halfslachtige hervormingen blijven doorvoeren en
momenteel afgeslankte provinciebesturen installeren, is het duidelijk
dat men over de taalgrens niet stilzit en op korte termijn zelfs veel
verder gaat in de aanpak van de bestuurlijke verrommeling. In plaats van
fusies van lokale besturen die niemand vraagt en amper iemand wil, zou
Vlaanderen ook beter werk maken van een grondige hervorming van de
bestuursniveaus die wel overtollig zijn. De provincies dateren nog uit
de tijd van Napoleon en zijn als politiek beleidsniveau compleet
overbodig geworden. Het grote probleem waarom de bestuurlijke
verrommeling amper wordt aangepakt in Vlaanderen is het eigenbelang van
bepaalde traditionele politieke partijen met CD&V op kop.
Intercommunales
een belangrijk nieuw politiek feit, waarbij de toekomst van heel wat intercommunales in Wallonië ineens heel onduidelijk wordt
Maar
ook op vlak van de hervorming en afschaffing van heel wat
intercommunales staan er in Wallonië vandaag heel wat initiatieven in de
steigers. Terwijl CD&V overal ten velde in Vlaanderen momenteel
vooral bezig is om zoveel mogelijk politieke postjes te kunnen behouden
is haar zusterpartij cdH met een opmerkelijke omgekeerde beweging bezig.
De mening van LDD over de intercommunales werden door de traditionele
partijen steeds als populistisch bestempeld, maar als een
oertraditionele partij zoals cdH in Wallonië de voorbije dagen besliste
om niet langer deel te nemen aan de bestuursorganen van de
intercommunale Publifin en aanverwante vennootschappen Publipart,
Finanpart en Nethys blijft het oorverdovend stil bij de Vlaamse
traditionele partijen. CDH maakte een kritische analyse van deze
intercommunales en stapt volledig uit de bestuursorganen ervan omdat ze
te duur zijn en er te weinig gebeurt inzake beheer en goed bestuur. Deze
beslissing van een Waalse regeringspartij is alweer een belangrijk
nieuw politiek feit, waarbij de toekomst van heel wat intercommunales in
Wallonië ineens heel onduidelijk wordt.
Financiële meerjarenplannen
Bovendien
zijn er vandaag in Vlaanderen heel wat gemeentebesturen al jaren
financieel heel ongezond. In mijn boek Dorpstraat/Wetstraat (Doorbraak,
2016) hield ik al een pleidooi voor een strengere controle op de
meerjarenplannen van de gemeentebesturen en zelfs voor een verplichte
doorlichting van partijprogrammas bij de gemeenteraadsverkiezingen. In
Wallonië werd er ruim vier jaar geleden de Conseil de la Fiscalité et
des Finances de Wallonie opgericht voor de controle van het financieel
beleid van zowel het Waals Gewest als de lokale besturen.
de meeste lokale partijen zijn niet eens in staat om van hun verkiezingsprogramma een financiële berekening te maken
In
Vlaanderen is er echter geen enkele instantie die deze controle gedegen
doet. Dus mag het ons niet verbazen dat zoveel steden en gemeenten in
Vlaanderen diep in de rode cijfers zitten en zullen blijven gaan. Eender
wie in dit land een bedrijf opstart moet een businessplan maken voor de
eerste drie jaar, maar de meeste lokale partijen zijn niet eens in
staat om van hun verkiezingsprogramma een financiële berekening te
maken. Sommigen hebben bij gemeenteraadsverkiezingen letterlijk slechts
een verkiezingsprogramma van welgeteld één pagina.
Terwijl
de Waalse overheid de nieuwe gemeentebesturen die in januari 2019 van
start gaan intussen belet nog langer een financieel ongezond beleid te
voeren, zullen in Vlaanderen binnen enkele weken opnieuw heel wat
bestuursploegen van start kunnen gaan zonder een gezond financieel
meerjarenplan. Het is tijd dat Vlaanderen op vlak van grondige
oplossingen voor beter bestuur eens over het muurtje gaat kijken bij
onze buren in het zuiden van het land.
Nu
eenmaal de PS daar uit het straatbeeld is verdwenen, schijnt er beneden
de Taal- en Armoegrens toch nog enig politiek talent te sluimeren.
Pourvu que ça dure, zegt de Fransman. Want Düren is een te mooie stad om waar te zijn.
Maar
om het even wat en hoe vluchtig ook, daar ooit positiefs uit voortkomt,
kan Vlaanderen alleen maar goed uitkomen. Naarmate er daar eventueel,
zo lang dit apenland nog bestaat, bespaard zou kunnen worden, biedt de
kans niet alleen om de transfers recht evenredig te herzien, maar het
is vooral een opportuniteit om de Kleurpartijen in Vlaanderen de laan
uit te sturen.
Bravo
dus voor LDD om ons hierop te wijzen. Het is maar te hopen, dat dit
verhaal werkt als een steen in een kikkerpoel. En dat wie oren heeft om
te horen, hore!
Dit
is een term uit het exorcisme, de Middeleeuwse duivel-uitdrijving die
we best terug zouden in zwang brengen. Want de situatie is des duivels. Elders, op andere plaatsen op aarde, vergaan miljoenen mensen lijk dierlijk afval (wat helemaal niets nieuws is)
en daar wordt niets aan gedaan, tenzij aangewakkerd. Met o.a.
offiicieel Waals moordtuig. Maar terzelfdertijd wordt er deze keer
beroep geaan op ons geweten en op onze naastenliefde. Zodat dezelfde
ellende naar onze Gewesten kan doordringen.
En
dus moete wij opnieuw de duivel-uitdrijving aanroepen. Al ware het
alleen nog maar om al die zinloze plaatselijke oorlogen in de naam van
het Kwaad te doen stoppen.
Het
moet wereldwijd als uit één mond komen. Wij zijn samen één Volk dat elk
op zijn eigen territorium zijn ziel niet zo maar mag laten verkopen. De
wereld heeft lak aan een ver-van-mijn-bed Globalisme dat ons in de
ellende stort. Globalisme moet staan voor hulp en bijstand ter
plaatse.
Maar
wat had U gewild, met in het achterhoofd de zekerheid, dat LINKS de
drager is van deze besmetting? De hele wereld moet eerst denken zoals
zij, of anders sloan zup joen mulle.
Dat
is hedendaags Gents voor wat in het Duits wordt gedreigd met het
inslaan van Uw schedel Het is dat of, voor Uw eigen welzijn, het
werkkamp.
*
Ieder
redelijk schepsel Gods kent de datum 21 Juillet 1789, de dag der Franse
Revolutie Numero Uno. Toen was de onrust van het volk, net als nu,
gericht tegen het Establishment. Toen waren er niet één jasje met
speciale kleuren op straat te zien, maar de guillotines op iedere
straathoek. En die hadden na ieder opvoering, wèl een kleur.
Echte propaganda is afkomstig van Westerse media en elite, maar wordt als onbetwistbare waarheid aan ons verkocht.
Mensen
die door Rusland hebben zich laten ophitsen? Of mensen die de leugens
van de elite over ongeveer alles juist spuugzat zijn? (Afbeelding: Getty
Images (3)).
*
Nadat
Rusland al de schuld kreeg van voor de elite verkeerd afgelopen
verkiezingen in de VS (Donald Trump), Groot Brittannië (Brexit) en
Italië (anti-immigratie regering), en ook aan de betrouwbaarheid van
WikiLeaks wordt getwijfeld omdat het op een aantal punten niet meegaat
met de Westerse propaganda, zinkt Europa in moreel opzicht naar een nog
lager dieptepunt nu de Franse veiligheidsdienst op last van de overheid
onderzoekt of Russische nep accounts op social media de Gele Hesjes
opstand hebben aangewakkerd (2). Iedereen die twee seconden langer
nadenkt dan de gevestigde orde wil, beseft onmiddellijk hoe idioot dit
is. Het onderstreept dat een begrip zoals waarheid in het Westen, en
zeker in Europa, geen enkele betekenis meer heeft.
Dit
weekend werden meer dan 1700 Gele Hesjes in Frankrijk gearresteerd.
Omdat president Macron een ware volksopstand vreest en hij zijn energie-
en klimaatbeleid, dat voorziet in almaar hogere belastingen, op den
duur toch wil doorzetten, zet hij de burgerprotestbeweging via zijn
ministeries en veiligheidsdiensten in het inmiddels beruchte
verdomhoekje van de Russen, die de afgelopen jaren van zo ongeveer
alles wat er in de ogen van de heersende machten in het Westen fout gaat
de schuld krijgen.
*
Er werd zelfs een complete organisatie met website opgericht om 24/7 anti-Russische propaganda te spuwen: het Integrity Initiative,
dat artikelen publiceert met de strekking de put dempen nadat het kalf
verdronken is, waarbij automatisch lijkt te worden aangenomen dat de
gemiddelde Westerling zo dom is als dat kalf.
Propaganda (maar van wie?)
Neem bijvoorbeeld Novichok,
het Russische gif waarmee een oud spion in Groot Brittannië zou zijn
aangevallen. Novichok is extreem dodelijk, behalve als het dat niet is.
Maar als het niet sterk genoeg is om je vandaag te doden, dan kan dat
vier maanden later wel met iemand anders gebeuren. Logisch? Aannemelijk?
Als u dat vindt, kunt u beter stoppen met het lezen van dit artikel (en
deze website).
Of
de memorabele verklaring dat het Kremlin meer dan wie dan ook
operationeel gedachtegoed, intenties en middelen in desinformatie in
Europa en elders van de democratische wereld heeft geïnvesteerd. Russia Today en
Sputnik zijn slechts twee piepkleine stemmetjes tussen de vele
tientallen Westerse nieuwszenders, maar schijnen toch in staat te zijn
om de publieke opinie doorslaggevend te beïnvloeden, in de VS met
welgeteld één Russisch Facebook bericht op 400 miljoen andere.
Naast het door de Britse veiligheidsdienst aangestuurde Integrity Initiative zijn er nog meer propagandakanalen, zoals het Legatum Institute
en twee andere Britse denktanks die het al sinds 2013 over Russische
desinformatie en een Russische informatie oorlog hebben.
In Amerika hebben we natuurlijk ook nog Hillary Clinton,
die samen met de massamedia beweerde dat alle 17 inlichtingendiensten
de Russische interventie en hacks in de door haar verloren
verkiezingen hadden aangetoond. In realiteit ging het echt om drie
diensten die er helemaal niet zo zeker van waren of het wel de Russen
waren (mede omdat daar nog altijd geen greintje hard bewijs voor werd
gevonden).
Onafhankelijk nieuws van spreekbuizen NAVO en wapenindustrie?
Maar wat een obsessie met RT en Sputnik!, schrijft
analist Patrick Armstrong
voor The Strategic Culture Foundation.
Hoeveel oogballen bereiken zij eigenlijk? Volgens al het bewijs maar
weinig, in ieder geval veel minder dan de BBC. Desondanks richtten de
Britten hun eigen 77e cyberbrigade op, de Amerikanen hun cyber warfare dienst in onder andere Fort Bragg, en de NAVO zijn Centre of Excellence in Tallinn (wier berichten door het I.I. worden gekopieerd).
Dan
hebben we nog de diverse zogenaamd onafhankelijke Westerse denktanks
die in realiteit niets anders zijn dan spreekbuizen van de NAVO, de VS,
de EU en zelfs de wapenindustrie, waar het CEPA een voorbeeld van is. Diens onpartijdige analisten
beweren dat Rusland chaos zaait en erop uit is om andere landen te
beheersen of te veroveren, en Europa te chanteren met nieuwe
gaspijpleidingen zoals de Nord Stream. En o ja, de Russen zitten achter
de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging, en nu dus ook achter de Gele
Hesjes.
CEPA
onpartijdig? Alleen als u gelooft dat de Amerikaanse missie bij de
NAVO, de Publieke Diplomatie Divisie van de NAVO zelf, de Postgraduate
School van de Amerikaanse marine, de Amerikaanse ministeries van
Defensie en Buitenlandse Zaken, wapenproducent Lockheed Martin,
wapenproducent Raytheon, het Europese Defensie Agentschap, Chevron, Bell
Helicopters, Textron Systems en BAE systems geen enkele
(anti-Russische) bijbedoelingen hebben met hun steun aan dit CEPA.
Heeft Rusland echt zoveel invloed?
Desondanks
wordt nu verwacht dat u en ik aannemen dat Russia Today, Sputnik en een
aantal door Russische bots verspreide berichten een enorme invloed
hebben op de publieke opinie in het Westen, en al deze onpartijdige
organisaties en denktanks samen met de machtige massamedia daar amper
tegenop kunnen boksen. Een beetje intelligent kind ziet dat dit nonsens
is, aldus Armstrong.
Het
is echter niet enkel grote onzin, maar ook en vooral gevaarlijk. Nog
even los van het feit dat deze oorloghitserij zou kunnen uitlopen op een
kernoorlog die ons totaal zal vernietigen, is het ook een indicatie van
het scherpe verval waarin het Westen terecht is gekomen, en dat nog
maar iets meer dan een kwart eeuw na de Val van het IJzeren Gordijn.
In
de Koude Oorlog was het Moskous zonde dat het actief probeerde ons
omver te werpen, en dissidenten naar de goelags werden gestuurd. Nu is
ongehoorzaamheid die zonde, omdat stelselmatig wordt geweigerd de
schuld te aanvaarden die door het Westen wordt opgelegd.
Openlijke twijfelaars aan officiële versies worden zwart gemaakt
En
hier, in datzelfde Westen, bent u al een slachtoffer of zelfs
verspreider van (Russische) desinformatie als u het waagt ook maar een
seconde te twijfelen aan het zwakke, kromme en zeer verdachte MH17
verhaal, of de Syrische president Assad werkelijk zo dom is zijn eigen
volk te vergassen en zo Amerikaanse raketten over zich af te roepen, dat
Putins veiligheidsagenten zich zo eenvoudig en pontificaal op cameras
blootgeven (zodat u echt zelf kunt zien dat het de Russen zijn!). of
dat de Witte Helmen met miljoenen dollars en euros worden gesteund
maar op fotos na zogenaamde chemische aanvallen enkel eenvoudige
stofmaskers dragen.
Om
over het wijzen op historische feiten maar te zwijgen, zoals dat het de
NAVO is die al jaren militaire bases en materieel langs de grenzen met
Rusland opstelt, en niet andersom. Dat er al sinds mens en dag Russische troepen op de Krim waren, dat langer bij Rusland hoorde dan dat de VS bestaat.
Dat
de Krim zich in een door internationale waarnemers bevestigd volledig
democratisch verlopen referendum (EU, Den Haag, D66: het volk spreekt
zich ergens over uit, wat een horror!) bijna unaniem vrijwillig aansloot
bij Rusland, en er geen enkele sprake is van een annexatie. Dat
in Kiev een fascistisch regime werd geplant dat voor een aanzienlijk
deel rechtstreeks afkomstig is uit neonazistische organisaties (en dat u
zich het telefoontje van Victoria fuck the EU Nuland nog wel herinnert, et cetera...).
Nepnieuws, wie verspreidt dat eigenlijk?
Natuurlijk
roept niemand in het Westen openlijk op om de vrijheid van
meningsuiting af te schaffen. Nee, enkel nepnieuws moet worden
tegengegaan. Social Media zijn daar al druk mee bezig en worden daarbij
geadviseerd door onpartijdige organisaties zoals de Atlantische Raad
(waarvan wij laatst nog een aantal notoire bestuursleden opnoemden, en
die Oekraïne vorige week openlijk opriep tot een oorlogsdaad tegen
Rusland) en in Duitsland de extreemlinkse, Stasi-achtige Amadeu Antonio Stichting, die zich vooral richt op het zwartmaken van iedereen die tegen open grenzen, massa immigratie en islamisering is.
Ooit
werd de waarheid beschouwd als de beste defensie, vervolgt de analist,
die erop wijst dat tijdens de Koude Oorlog amper iets werd gedaan tegen
de gigantische propagandamachine van de Sovjets. Daar maakten we ons
niet veel zorgen om, want de waarheid was de beste verdediging. Maar de
USSR maakte zich wèl zorgen en deed enorme veel moeite om Westerse
(radio)uitzendingen tot zwijgen te brengen. Een kind kan begrijpen dat
de partij die de mening van de andere partij blokkeert bang is voor de
waarheid, bang is voor andersdenkenden, en bang is voor vrijheid.
Ruslands zonde: Russisch willen blijven
Een
kwart eeuw geleden waren de meeste Russen het ermee eens dat Pravda
& Co hadden gelogen over de Sovjet Unie en over het Westen. Dat is
niet langer het geval. Kijk bijvoorbeeld naar wat Margarita Simonyan,
hoofd van het gevreesde Russia Today, schrijft: Vijftig jaar lang
wilden wij in het geheim en openlijk als jullie leven, maar nu niet
meer. Daarbij haalt ze een nieuwe bitterzoete Russische slogan aan:
Pravda loog over de Sovjet Unie, maar vertelde de waarheid over het
Westen.
Omdat
Rusland Russisch wil blijven, en niet zijn samenleving, economie, media
en cultuur wil overgeven aan de grijpgrage Westerse globalisten annex
morele nihilisten, begaat het een onvergeeflijke zonde. En daarom moet
Rusland nu op alle mogelijke manieren worden verketterd.
Vergeet
dus alles wat er wordt beweerd over Europese waarden en de vrijheid
van meningsuiting. Die zaken kunnen op de drempel van 2019 worden
samengevat als: Wij vertrouwen er niet op dat u uw eigen mening kunt
vormen, dus doen wij wat voor u. Het mantra van de Westerse media en
politiek is accepteer geloof herhaal.
Zijn het Westen en de Sovjets van plaats gewisseld?
Het
lijkt wel of het Westen en de Sovjets van plaats zijn gewisseld,
betoogt Armstrong. Spoedig zijn wij volledig Sovjet met onze reactie op
Big Brother: geloof het tegenovergestelde (van wat de gevestigde media
en politiek beweren), lees tussen de regels door, en let op wat u niet
wordt verteld.
Maar
de Russische informatie oorlog levert grof geld op voor de mensen die
met een stalen gezicht beweren dat Novichock dodelijk is, behalve als
het dat niet is. Of dat onze inlichtingendiensten op Bellingcat kunnen
vertrouwen voor informatie (over Syrië). Of dat Assad aan het winnen
is en hij burgers vergast omdat hij graag gebombardeerd wil worden.
Of
dat Putin al zijn vijanden vermoordt, behalve degenen die u wijsmaken
dat hij dat doet. Of dat de Panama Papers bewijzen dat Putin corrupt
is, ook al wordt zijn naam nergens genoemd. Of, inderdaad, dat Rusland
de Amerikaanse verkiezingen deed kantelen met een handjevol social
media berichten. En nu dus wel eens verantwoordelijk kan zijn voor het
aanwakkeren van de Gele Hesjes.
Orwell naadloos toe te passen op deze tijd
En
o ja, Russia Today verziekt uw gedachten, ook al zou u daar nog nooit
naar gekeken hebben. Armstrongs conclusie over de Westerse media: Ze
worden betaald om dat te geloven (en laten geloven) waar ze voor betaald
krijgen.
Om maar weer eens met George Orwell af te sluiten: Ignorance is strength , oftewel uw onwetendheid is de kracht van de elite.
En dat lijkt er allemaal op gericht om u War is Peace te doen
accepteren, oftewel oorlog tegen Rusland is straks noodzakelijk om de
vrede te bewaren. Iedere oorlog wordt zodra die uitbreekt, of ervoor,
niet als een oorlog voorgesteld, maar als zelfverdediging tegen een
moorddadige maniak.
In
tijden van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een
revolutionaire daad. Of als vrijheid al iets betekent, dan is dat het
recht om te vertellen wat mensen niet willen horen. En wat dacht u van
veel links gedachtegoed is zoiets als het spelen met vuur terwijl men
niet eens beseft dat vuur heet is.
Wat
kun je doen tegen een dwaas die intelligenter is (of dat beweert te
zijn) dan uzelf, die weliswaar naar uw argumenten luistert, maar dan
simpel volhardt in zijn dwaasheid? is ook een zeer toepasselijke
Orwell voor deze bizarre tijd, waarin u officieel weliswaar nog
vrijheid van meningsuiting heeft, maar in realiteit alleen zolang u
maar tegen Rusland, voor de EU Superstaat, voor open grenzen en voor
immigratie bent, geen vragen stelt bij het klimaat/energiebeleid, niet
bij de islam, et cetera.
Kortom: zolang u maar de politiek correcte mening uitdraagt, heeft u die vrijheid. Maar of dat ook echte vrijheid is?
Om een lang verhaal kort te houden: maak vab Marrakesh Marrahameln en we begrijpen elkaar.
*
Samengevat: we wisten dat het erg was, maar zó erg, neen, daar hadden zelfs geen flauw vermoeden van.
Waarvan
ik echter al veel langer van overtuigd was, dat was van de vernederende
benadering door het Westen van Moedertje Rusland. Die dat, na de Val
van de USSR, zeker niet verdiende. Integendeel. Want Rusland hangt met
ziel en wortel vast aan onze eigen Europese Cultuur.
RT,
de zogezegde Russische propaganda-machine had ik nog nooit gezien,
buiten enkele kleine reportages op de Italiaanse Rai toen we daar
woonden. Na vandaag staat die nu bij mijn favorieten. Al was het maar
als tegengif voor al die andere sites van de andere kant. Want
soep van twee chefs maakt dat er meer aandacht gaat naar de juiste
smaak
*
