Naar jaarlijkse gewoonte zal deze blog begin november niet verschijnen. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat wij ons al die tijd tussen onze lezers zullen begeven in het Oude Vaderland om er van hot naar her te reizen. Er zal geen tijd zijn om interviews te geven. Onnodig aan te dringen. Wij reizen trouwens incognito. Alleen de telefoniste in Laeken kan ons bereiken. Bede deze tip niet al te veel te misbruiken : Sire staat op discretie.
De heropening is voorzien voor Zondag 13/11. Gelieve zolang geduld te oefenen AUB .Merci!
We zijn er van overtuigd, dat een 10-daagse kuur boven en buiten de actualiteit alleen maar de eetlust kan bevorderen. Tenzij wij, om in hoogsteigen persoon het Land te redden, door Het Hof , in het Land zijnde, zouden aangesproken worden U weet maar nooit - om als formateur Di Rupo, die er toch niks van bakt, te vervangen. Wij zijn minstens even goede prutsers als hij! Dat er ondertussen besprekingen aan de gang zouden zijn in die richting, wensen wij noch te bevestigen noch te ontkennen. Onze trouwe Lezers weten voldoende dat Laeken enthousiaste supporters zijn van deze blog. Ik wil wel toegeven dat dergelijke uitnodiging, vooral financieel gezien, van aard zou zijn om Sire een ferme kool te stoven.
Gelijkenis met politieke figuren is louter toevallig.
-----------------------------
EU-dictatuur
30.10.2011 13.43u - Als rebelse anti-establishmentpartij willen we ook in Europa onze reputatie hoog houden. Wij spreken waar de anderen zwijgen. En dus bomen we nog even door over de autoritaire trekjes van de EU en de Europese crisis. Een crisis die verre van bezworen is. De gulle steun aan Griekenland kan straks ook de gezonde lidstaten en economieën meesleuren. Er is al veel te veel geld naar Eurolanden gevloeid die enorme tekorten hebben in hun begroting, waarschuwt de prominente Duitse econoom Hans-Werner Sinn. Het wordt tijd om de geldkraan toe te draaien. Noodhulp is blijvende hulp geworden. Zonder een ommekeer in het beleid dreigt Europa straks met een grote knal uit elkaar te spatten.
Gevaarlijke fictie
Dat de euro in zijn huidige vorm niet kan en niet zal overleven, lijkt geen vraag meer. De verschillen tussen de landen van de eurozone - economisch en cultureel zijn eenvoudigweg te groot. Het onvermijdelijke einde van de euro in zijn huidige vorm zal pijnlijk duidelijk maken dat het Europese project op een fictie is gebaseerd, aldus journalist Hans Roodenburg (De Dagelijkse Standaard). Die fictie is de zogenaamde Europese identiteit. En de EU en de euro zijn de instrumenten om die collectieve identiteit gestalte te geven. Eurofielen zoals Herman Van Rompuy en Guy Verhofstadt zijn er rotsvast van overtuigd dat de EU de wil en de capaciteit moet hebben om alle nationale en regionale identiteiten uit te vlakken, zodat niets de Europese collectieve identiteit nog in de weg kan staan, merkt Victor van der Sterren terecht op (De Dagelijkse Standaard, 26.10.11).
België in het groot
Onder het mom van de Europese solidariteit worden enorme geldstromen georganiseerd van goeddraaiende landen naar landen waar luiheid, fraude en corruptie welig tieren. Het lijkt België wel, maar dan in het groot. Het einddoel is om de lidstaten te reduceren tot machteloze provincies van één Europese superstaat, stelt Van der Sterren. Dat klopt, en het is dan ook geen wonder dat de vurigste belgicisten zich vandaag ook ontpoppen tot de vurigste eurofielen. De EU is hun vluchtheuvel als België straks uit elkaar valt. Of beter nog een dam tegen het Vlaamse autonomiestreven, zoals Herman Van Rompuy openlijk toegaf in een interview met Elsevier. Het is dan ook uiterst bizar én pijnlijk dat de N-VA zich achter dat project schaart, samen met de eurofundis
-------------------
Diagonaal herlezen
Ja Ja, ik weet het! De term Gross Belgien doet denken aan Gross Deutschland van het Duizendjarige Dritte Reich van den Dolf, dat precies 12 jaar heeft stand gehouden : van 1933 (?) tot 1945 en dat slechts wilde ondergaan, nadat half Europa in puin lag. Gross Belgien, met zijn Europa-allures, is dus stilletjes bezig dezelfde weg te gaan, zij het wat langzamer, en wat minder spectaculair.
De Orde van de Frietzak (zie afbeelding boven) is echter aan zijn opmars bezig. Zij zullen het land en de transfers redden!Wij zijn in goede handen!
Nog even geduld : Der Untergang van zowel Hitler-Duitsland als van Nazi-Europa ging ook gepaard met een heel gedruis. Even geduld, dus .
Halve waarheden, hele leugens, en alles besausd met een dikke laag vaagheid : de Lynxe redeneertraditie is weer pijnlijk duidelijk.
De man schrijft dat hij de IJslandse remonte ter plaatse is gaan bestuderen : hij moet dus precieze details kennen, maar die geeft hij niet. Waarom? Passen die niet in zijn theorie? Hij blijft dus maar bij vage omschrijvingen over werkloosheidcijfers (nadien) en in algemene bewoordingen beschrijft hij hoe goed de onderklasse uit het debacle is gekomen : het had veel erger kunnen zijn .Als bewijs van de betere oplossing is dit een gezegde om U tegen te zeggen!
Dat IJsland de Lynx-Rode hoofdverantwoordelijke voor de bakencrisis strafrechterlijk vervolgt? Daar wil de man niets over schrijven : wij kennen zijn antwoord zonder ernaar te vragen! volgens de geldende (en trouwens) Linxe logica is iedereen onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Welnu : het onderzoek is nog bezig, en dus behoort heel de santekraam tot het geheim van het onderzoek. Heet Witse ons geleerd!
Later zien we wel .Ondertussen is dit artikel hieronder wel een wervende tekst in De Morgen Reden, denk ik, om bij enkele tientallen lezers de ogen te openen om af te haken .
--------------------
Wat Europa van IJsland kan leren
Paul Krugman − 30/10/11, 11u25
Op het moment van economische wanhoop liet IJsland de banken failliet gaan en breidde zijn sociaal vangnet zelfs nog uit. Paul Krugman is New York Times-columnist en de Nobelprijswinnaar economie van 2008.
De financiële markten juichen het akkoord toe dat donderdagochtend bereikt werd in Brussel. En inderdaad, vergeleken met wat had kunnen gebeuren - een bitter onvermogen om het over iets eens te geraken - is het feit dat de Europese leiders het over iets eens waren, hoe vaag de details ook zijn en hoe ontoereikend het ook mag blijken, toch een positieve ontwikkeling.
Toch is het de moeite waard om even een stap terug te zetten en het ruimere plaatje te bekijken, namelijk de rampzalige mislukking van een economische doctrine - een doctrine die enorm veel schade heeft berokkend in Europa en de VS.
De doctrine komt eigenlijk neer op de bewering dat in de nasleep van de financiële crisis banken gered moeten worden, maar dat het grote publiek de prijs daarvoor moet betalen. Een crisis die het gevolg is van een gebrek aan regels wordt dus een reden om nog meer naar rechts op te schuiven; een tijd van massale werkloosheid, waarin alles in werk gesteld zou moeten worden om banen te creëren, wordt een tijd van besparingen, waarbij de hakbijl wordt gezet in overheidsuitgaven en sociale programma's.
Die doctrine werd verkocht met het argument dat er geen alternatief was - dat zowel de reddingspakketten als de beperking van de uitgaven noodzakelijk waren om de financiële markten tevreden te stellen - en met het argument dat budgettaire gestrengheid banen zal creëren. Het idee daarachter was dat een vermindering van de uitgaven de consument en de bedrijven meer vertrouwen zou geven. En dat vertrouwen zou de privé er zogezegd toe aanzetten om meer uit te geven in plaats van zich in te graven vanwege de depressie-effecten van de overheidsbezuinigingen.
Sommige economisten waren niet overtuigd. Een sarcastisch criticaster zei dat het geloof in de stimulerende effecten van besparingen eigenlijk neerkwam op een geloof in de 'vertrouwensfee'. Oké, dat was ik.
Maar de doctrine is niettemin extreem invloedrijk. Stimulerende besparingen hebben de steun van zowel de Republikeinen in het Congres als van de ECB, die vorig jaar bij alle Europese overheden - en niet alleen de noodlijdende - aandrong op 'budgettaire consolidatie'.
En toen David Cameron vorig jaar premier van Groot-Brittannië werd, begon hij meteen aan een besparingsprogramma, in de overtuiging dat dat de economie zou opkrikken, een beslissing die geprezen werd door vele Amerikaanse experts.
Nu zijn de resultaten binnen, en het plaatje oogt niet zo fraai. Griekenland zit dankzij de besparingsmaatregelen in een almaar dieper wordende crisis, en die crisis, niet een gebrek aan inspanningen vanwege de Griekse regering, was de reden waarom een geheim rapport aan de Europese leiders vorige week tot het besluit kwam dat het bestaande programma onwerkbaar was. De Britse economie is stilgevallen door de besparingen, het bedrijfs- en consumentenvertrouwen zijn gedaald, niet gestegen.
Misschien is het meest veelbetekende wel iets wat nu doorgaat voor een succesverhaal. Een paar maanden geleden begonnen de waarnemers met lof te zwaaien voor de prestaties van Letland, dat er na de verschrikkelijke recessie toch in slaagde het begrotingstekort terug te dringen en de markten er van te overtuigen dat het op budgettair vlak gezond was. Dat was inderdaad indrukwekkend, maar de prijs was wel een werkloosheid van 16 procent en een economie die, hoewel ze eindelijk aan het groeien is, nog altijd 18 procent kleiner is dan voor de crisis.
De banken redden en de werknemer pesten is dus geen recept voor welvaart. Maar was er een alternatief? Wel, daarom ben ik in IJsland, voor een conferentie over een land dat iets anders deed.
Als u verhalen hebt gelezen over de financiële crisis, of films erover gezien hebt zoals de uitstekende Inside Job, dan weet u dat IJsland zogezegd het ultieme economisch rampenverhaal was: zijn op hol geslagen banken zadelden het land op met enorme schulden en deden het land in een schijnbaar hopeloze positie belanden.
Maar er gebeurde iets vreemds op weg naar het economisch Armageddon: precies de wanhoop van IJsland maakte conventioneel gedrag onmogelijk. Het land had de vrijheid om regels te breken. Overal elders werden banken gered en betaalde het publiek de prijs, maar IJsland liet de banken failliet gaan en breidde zijn sociaal vangnet zelfs nog uit. Terwijl iedereen elders geobsedeerd was door het bedaren van internationale investeerders, legde IJsland tijdelijke beperkingen op aan het verkeer van kapitaal om manoeuvreerruimte voor zichzelf te creëren.
Elementair fatsoen En hoe gaat het nu? IJsland is er niet in geslaagd grote economische schade of een aanzienlijke verlaging van de levensstandaard te vermijden. Maar het is er wel in geslaagd de stijging van de werkloosheid te beperken en het leed van de meest kwetsbare mensen. Het sociale vangnet is nog intact, en dat geldt ook voor het elementaire fatsoen van de samenleving. 'Het had veel erger kunnen zijn', mag dan niet de meest wervende slogan zijn, als iedereen een catastrofe verwachtte, dan is het toch een triomf van het beleid.
En daar schuilt een les in voor de rest van ons: het leed dat zo veel burgers ondergaan, is niet nodig. Als dit een tijd is van ongelofelijk veel pijn en een veel hardere samenleving, dan was dat een keuze. Het moest en moet niet per se zo gaan.
-------------------
Diagonaal herlezen
Strafrechterlijke vervolging van alle schuldigen, om het even tot welke kleur of obediëntie ze behoren : dat is de enige remedie. Banken, die hun eigen graf hebben gegraven, en daar rijkelijk voor betaald zijn geworden, met bonussen bovenop waar gewone mensen maar kunnen van dromen mogen en moeten kunnen failliet gaan, maar dan moeten eerst de spelregels veranderd worden. Wat niet wil zeggen, dat iedereen zo maar vrij-uit kan gaan : zie P. Janssens van de Stad van A., hieronder : die wil zijn knikkers teruggeven, want, zegt hij, hij is akkoord fouten gemaakt te hebben .
Over Economie.
De Lynxe stelregel van laten we maar produceren (en op die manier de werkloosheid bestrijden en de consumptie aanwakkeren) rekent er op dat de markt wel hun stock-goederen zal afnemen. Precies alsorf de markt niet balanceert op de wet van vraag en aanbod. Wereldwijd overaanbod steenkool? De mijnen sluiten! Overproductie staal? De hoogovens gaan dicht, de minst rendabele eerst! Overproductie vliegenmeppers? Men geraakt ze aan de straatstenen niet meer kwijt! Onverzadigbare vraag naar aardolie? De prijzen gaan de hoogte in . Voldoende of grote vraag naar winterhandschoenen? De productie moet omhoog en de prijzen stijgen
Vraag en aanbod is de eerste Wet inde economie, die nog dateert van de tijd der ruilhandel : boer met teveel eieren en visser met teveel aan verse vis? Zelfs in de kleuterschool zullende gastjes het begrijpen .
Maar onze economen, Grote Geesten, hebben het vergeten. Zij hebben die Wet zodanig geamendeerd dat een kat er haar jongen niet meer in terugvindt.
Voorbeeld : hoe lang is het geleden dat de officiële interest op ,de wereldmarkt 1%, of zelfs tijdelijk 0% was? En dan ineens stelt men vast dat er teveel leningen in omloop zijn, en dat de mensen hun schulden niet meer kunnen betalen .
Top of the bill is dan de huichelachtigheid, zoals deze van Patrick Janssens. Hij heeft, als beheerder van Dexia, wel fouten gemaakt (!) en denkt door zijn loon terug te betalen, dat hij effen is. Vertel dit maar eens aan de eerste de beste gefailleerde zelfstandige, die door de curator tot de laatste cent is uitgewrongen!
En neen, Meneer Janssens, in de sociale en fiscale wet is nergens ook maar één enkele bepaling opgenomen waardoor U bijdragen kunt terugbetaald krijgen U weet dat pertinent goed en dus bent U niet alleen een oplichter (U 15 jaar lang laten betalen, voor non-diensten) U bent bovendien een groot komediant. Maar dat wisten we al lang.
----------------
Parick Janssens: 'Wil vergoeding Dexia teruggeven, als men belastingen en sociale bijdragen terugbetaald.'
Patrick Janssens (SP.A) erkent dat hij als lid van de raad van bestuur van Dexia Bank België fouten heeft gemaakt. Dat zei hij maandag in De Ochtend op Radio 1. Hij wil zijn vergoedingen afstaan, als hij de belastingen en sociale bijdragen erop ook terugkrijgt.
De burgemeester van Antwerpen wil zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg gaan. Er zijn in dat dossier op alle niveaus fouten gemaakt, wie zou ik zijn om te zeggen dat dat ook voor mij niet het geval is.
Vergoeding
Janssens is blij dat hij eindelijk duidelijk kan stellen wat hij verdiende bij DBB: 'Ik krijg jaarlijks een brutovergoeding van 20.000 euro. Ik krijg geen zitpenningen. Van die 20.000 euro gaat 10.000 euro naar belastingen en een 5.000 euro naar sociale bijdragen, want ik ben zelfstandige in bijberoep moeten worden door dat beheerdersmandaat.'
Ik hou daar dus een 5.000 euro aan over,' stelt Janssens. Ik wil die heel graag terugstorten, als men mij voor die voorbije jaren dan ook telkens die 15.000 euro terugbetaalt die ik aan belastingen en sociale bijdragen heb betaald. Dat gaat mij misschien zelfs nog een spaarpotje opleveren.
'Geen domme, zakkenvullende politicus'
Janssens stoort zich aan de perceptie dat politici niets te zoeken hadden in de raad van bestuur van Dexia. Ik heb vijftien jaar lang bedrijven geleid, ik heb heel veel financiële instellingen geadviseerd. Ik ben geen domme achterlijke politicus die daar alleen maar zit om zijn zakken te vullen.
Om te zeggen dat als politicus X,Y of Z niet in die Raad van Bestuur had gezeten, dat dit dan niet gebeurd zou zijn, dat getuigt van een simplisme dat niet echt ernstig is.
Janssens begrijpt wel dat er vraag is naar een onderzoekscommissie: Dat is door SP.A in het federaal parlement ook gesteund.
Bij de 40 procent van de Vlamingen meent dat de 'gewone mensen' het beter weten dan politici en experts. Er lopen dus nogal wat populisten rond. Maar wie zijn ze, die populisten? Mark Elchardus is socioloog aan de Vrije Universiteit Brussel en auteur van De dramademocratie.
Overal in Europa oogsten populisten succes. Populisme als vaste ingrediënt, daarnaast wisselende cocktails van andere standpunten: tegen de islam, tegen immigratie, voor law and order, tegen Europa, tegen belastingen, tegen regelneverij, regionalist, nationalist... De kern van het populisme is een kloof die wordt geponeerd tussen enerzijds de goede en verstandige en opmerkzame "gewone mensen" en anderzijds de moedwillig blinde, wereldvreemde, indien al niet ronduit corrupte elite. Die laatste wordt ook omschreven als de "intellectuelen", "de experts", "het establishment" en bovenal "de politiekers". Breng de "gewone mensen" samen, tien, honderd, desnoods duizend van dat slag, en - wonder boven wonder - onze problemen smelten als sneeuw voor de zon.
Populisme wordt niet zelden beschouwd als een louter retorische strategie van demagogen. Waar de oude politieke structuren wankelen, tappen ambitieuze politici (die niet snel genoeg aan de bak komen) uit het populistische vaatje. Er schuilt halve waarheid in die bewering. De meest talentrijke populisten - een wijlen Pim Fortuyn, misschien ook wel een aankomende Marine Le Pen - treden op als culturele entrepreneurs die het populisme gebruiken om zich op de electorale kaart te zetten en het denken en voelen van hun electoraat te sturen. Het is echter onwaarschijnlijk dat zij dat kunnen doen als er al niet een vruchtbare voedingsbodem aanwezig is, als een aantal mensen de samenleving al niet door een populistische bril bekijkt en waarneemt als scherp verdeeld tussen de reddende "gewone mensen" en de corrupte elite. Die voedingsbodem werd nog maar zelden onderzocht.
Beschouwingen over het populisme volgen bijna steeds een kronkelend pad. Men klasseert eerst partijen als populistisch, kijkt dan naar wat die partijen doen en beschouwt de electorale en retorische strategieën van die partijen dan als de kenmerken van het populisme. Die aanpak heeft het grote nadeel dat men populisme verwart met de andere standpunten die de als populistisch geboekstaafde partijen innemen: anti-islam, eurosceptisch, tegen belastingen, regionalistisch en dies meer. Het is best mogelijk die standpunten te verdedigen zonder populistisch te zijn. Populisme is niet inherent met die standpunten verbonden. In het verleden en vandaag nog in Latijns-Amerika is populisme overwegend links. Hier en nu, in deze uithoek van de wereld, is het rechts. Daar is geen dwingende reden voor. Dat is een gevolg van omstandigheden en roept de boeiende vraag op waarom Europees populisme vandaag overwegend rechts is. Om daarop te kunnen antwoorden moet het populisme echter los van de partijvoorkeur worden bestudeerd, als een houding van mensen.
'Gewone mensen weten het beter' We hebben dat gedaan, het populisme niet bestudeerd op basis van de klap van politici, maar als een houding van kiezers. We deden dat door steekproeven van de bevolking uitspraken voor te leggen die enerzijds wijzen op het geloof dat de "gewone mensen" het beter weten dan de elite, anderzijds stellen dat politici meer naar die "gewone mensen" zouden moeten luisteren. Eentje daarvan luidde: "Ministers zouden beter wat minder in hun bureau zitten en zich wat meer onder het gewone volk begeven". In 2006 stemde 71 procent van de mensen daarmee in (in een steekproef van 2.330 Vlamingen, 18 tot 80 jaar oud), in 2010 73 procent (in een steekproef van 1.967 Vlamingen, 18 tot 75 jaar oud). Er lopen dus nogal wat populisten rond in Vlaanderen. 70 à 85 procent stemt in met uitspraken die stellen dat politici en ministers meer moeten luisteren naar de "gewone mensen" en bij de 40 procent is het eens met uitspraken die stellen dat de "gewone mensen" het beter weten dan politici, experts en hooggeschoolden. Geen wonder dat ministers zich graag laten filmen terwijl ze zich onder het gewone volk begeven. Bij noodweer worden daarvoor gezwind de rubberlaarzen aangetrokken.
Dat betekent niet dat alle partijen in dezelfde mate populistische kiezers aantrekken. We vinden de populisten vooral bij de twee extremistische partijen, het Vlaams Belang en de PvdA, en ook bij de groepen die niet meedoen, niet naar de stembus gaan of als ze zich daar toch naartoe slepen, blanco of gewild ongeldig stemmen. Populisten stemmen zich weg. De electoraten van alle andere partijen zijn nagenoeg even populistisch. Dat geldt voor CD&V, N-VA, Open Vld, sp.a en zelfs voor Lijst Dedecker. In tegenstelling tot wat nogal eens wordt beweerd is de N-VA geen populistische partij; zij trekt alleszins niet meer populistische kiezers aan dan de traditionele partijen.
Maar wie zijn ze dan, die populisten? In Europese kringen worden zij nogal eens voorgesteld als sukkels, verliezers van de moderniteit, mensen die niet meekunnen met de kenniseconomie, die slachtoffer werden van de globalisering en door de nieuwe wereldorde in een kwetsbare positie werden gedrongen, daarom een beetje verloren door de "nieuwe" samenleving van twitterende wereldburgers dolen. Voor Vlaanderen geldt dat alvast niet. Een zwakke, kwetsbare economische positie werkt populisme niet rechtstreeks in de hand. Radeloosheid evenmin. De populist is niet ontevreden met zijn leven, integendeel.
Drie factoren zijn daarentegen wel heel belangrijk. Populisten zijn, ten eerste, mensen die van oordeel dat zij niet krijgen wat hen toekomt: de wereld is "nie just" met hen. Zij combineren, ten tweede, een relatief laag onderwijsniveau met een sterke voorkeur voor zeer populaire media, kranten en de "boekskes". De media waarvan zij houden zijn die welke ze goed begrijpen en waarin ze een echo van de eigen overtuigingen horen (die mede door die media zijn gevormd). Populair in hun soort televisie is onder meer het realitygenre, dat opvallend gewone mensen toont die toch iets buitengewoons aan het doen zijn of hebben gedaan. Die capaciteit om het ogenschijnlijk heel gewone toch boeiend en belangwekkend te maken vernielt de ongelijkheid tussen het oordeel van de "gewone mensen" en dat van de elite; het plaatst het eerste in de kijker en boven het tweede. Het zal geen toeval zijn dat in dergelijke programma's opvallend veel moet worden gestemd, vooral weggestemd. Dat soort massamedia maakt mondig, zo wordt beweerd. Alweer een halve waarheid. Populisten verkwanselen die mondigheid immers, zeker in Vlaanderen, meteen door uitermate onnuttig stemgedrag. Het gaat niet om mondigheid, maar veeleer om wat de Canadese communicatiewetenschapper Lance Bennet de "democratisering van de waarheid" noemt: de waarheid van de "gewone" man en vrouw is evenveel, ja zelfs meer waard dan die van de experts.
Ten derde, en veruit de belangrijkste reden om populist te worden, is dat men van oordeel is dat het bar slecht gaat met de samenleving. Dat is, uiteraard, de fout van de huidige politici en elite. Die hebben het voor 't zeggen, maar zien de problemen niet, willen ze zelfs niet zien. Daarom rest slechts één hoop: luisteren naar de "gewone mensen". Het zijn vooral de mensen die van oordeel zijn dat het steil bergaf gaat met onze samenleving, die populist worden.
Wat te doen met populisme? Niet zelden wordt meer directe democratie als remedie aanbevolen. Al te gek. We zagen immers dat populisten een voorkeur hebben voor niet-deelname, voor blanco en ongeldig stemmen. Daarenboven blijkt dat populisten nogal autoritair zijn aangelegd. Zij zien wel iets in sterke mannen en zakenkabinetten. Liever dan geregeld op te draven voor volksraadplegingen luisteren ze naar een charismatische leider die het gezond verstand belichaamt en durft te zeggen wat de "gewone mensen" wel durven te denken, maar niet altijd kunnen of durven onder woorden te brengen.
Een andere weinig praktische aanbeveling om het populisme te lijf te gaan is op zich best edelmoedig: verminder ongelijkheid, geef mensen meer houvast en zekerheid en het populisme zal afnemen. Waarschijnlijk wel, maar hoogstwaarschijnlijk op lange termijn en in homeopathische dosis.
Er wordt ook gepleit voor meer laaggeschoolde parlementariërs, partijvoorzitters en ministers. Hoe doen we dat? Met quota? En zullen de laaggeschoolden die zich aldus onderscheiden, representatief zijn voor alle laaggeschoolden? Waarschijnlijk niet. In dit verband is er trouwens enige ervaring om van te leren. De laatste keer dat een jongen van de vakschool het tot minister en partijvoorzitter schopte, werd zijn vermeende populisme hem zeer kwalijk genomen. Hij nam "intellectuelen" ook graag op de korrel en bleek uiteindelijk te volatiel voor het politieke werk van lange adem.
Nee, er zijn slechts drie gepaste manieren om op het populisme te reageren... en slechts één daarvan is vandaag haalbaar én doeltreffend.
De eerste aanpak is oprechtheid. Weten de "gewone mensen" het beter dan de elite, de experts, de intellectuelen en de politici met ervaring? Nee, natuurlijk niet. De democratisering van de waarheid is een onding. Niet iedereen is even goed in het vinden, verwerken en gebruiken van informatie. Uiteraard weet iedereen wat hem dwarszit. Het is onvergeeflijk dom van politici daar niet aandachtig en gevolgrijk naar te luisteren. De bekwaamheid om te klagen is universeel, gelijk verdeeld. De bekwaamheid haalbare oplossingen voor te stellen is dat spijtig genoeg niet. Het probleem met populistische politici is niet dat ze inspelen op de problemen die de mensen ervaren - alle politici zouden dat moeten doen - het probleem is dat ze in de naam van het gezond verstand schabouwelijke onzin kwijlen.
Zij kunnen dat doen omdat de beleidspartijen zich onvoldoende tot de zorgen van de mensen hebben gericht, de gegrondheid van die zorgen niet zelden hebben ontkend, en nu, als die zorgen niet langer kunnen worden genegeerd, niet goed weten wat te doen. Waarover maken de populisten zich zo al allemaal zorgen? Groeiende normloosheid, verlies van samenhorigheid, van respect en solidariteit, verloedering van het milieu, de onbetrouwbaarheid van het eten, de enorme toename van het aantal regels en regeltjes, de groeiende internationale competitie, het risico op delokalisatie, de afbouw van de sociale zekerheid, het vooruitzicht meer en harder en langer te moeten werken voor minder, de problemen van diversiteit, de groeiende spanningen en conflicten tussen culturen en religies, het verworden tot vreemde in eigen land en buurt. Die zorgen hangen onderling heel sterk samen. Wie op een van die vlakken achteruitgang ziet, onderkent die doorgaans ook op de andere gebieden. Samen gaat het om een wijdverbreid en bijzonder pessimistisch achteruitgangsdenken. Wie zo denkt heeft heel veel kans populist te zijn. Het populisme is in feite de politieke uitdrukking van dat achteruitgangsdenken. Van al die problemen kreeg enkel het milieuprobleem voldoende politieke én technocratische aandacht. Zou het toeval zijn dat zich rond dat probleem geen populistische partij profileert, terwijl al de andere problemen centraal staan in het hedendaagse Europese populisme?
De elite heeft die andere problemen onvoldoende onderkend en erkend. Waarschijnlijk is het hedendaagse Europese populisme daarom overwegend reactionair en rechts: de hoop wordt gesteld op minder hufterigheid, op nationale grenzen en nationale soevereiniteit; de multiculturaliteit wordt beschouwd als volkomen mislukt, we moeten hard zijn nu, meedogenloos... Het gaat om problemen waarvoor de vertrouwde (rechtse en linkse) denkkaders niet meteen oplossingen aanreiken.
Politieke vernieuwing De tweede manier om populisme aan te pakken is daarom grondige politieke vernieuwing, niet in de spelregels van de democratie, maar in de visies, de aanpak, het beleid, de instellingen. Dat veronderstelt dat ideologische vooringenomenheid wordt geruild voor compromisloze waarneming en innoverend denken. Voor de gesignaleerde problemen moeten haalbare oplossingen worden voorgesteld. We zijn daar, vrees ik, lichtjaren van verwijderd. Beleidspartijen, maar ook intellectuelen en wetenschappers staan vandaag met de mond vol tanden. Ratingbureaus kelderen staten, staten liquideren die bureaus niet en reguleren evenmin de financiële markten. De nare gevolgen van al het onbekwame en onverantwoorde gedrag worden doodleuk naar de burgers doorgeschoven. Dat is de maat van onze onmacht. We falen politiek, maar bovenal intellectueel.
Voorlopig hebben we maar één (cynisch) verweer tegen het populisme: het Europese democratische deficit. Een politiek die inmiddels voor bij de zeventig procent van onze wet- en regelgeving zorgt, maar die vorm krijgt - far from the madding crowd - ver weg van de media en nog verder weg van de opvattingen van de "gewone mensen". We gaan een kleine revolutie tegemoet, een nieuw sociaal pact zowaar; we moeten bij de 22 miljard per jaar zien te besparen tegen 2015. Onze welvaartsstaat stond nooit voor een grotere uitdaging. Niet omdat we dat samen hebben beslist, niet omdat het past in ons maatschappijproject, maar omdat Europa het oplegt en de financiële markten het op hun beurt aan Europa opleggen.
Populisten weten dat Europa hun enige echte vijand is. Wat als zij, samen met de financiële markten, het nu kwetsbare Europese project kelderen? In de coulissen maken de charismatische leiders al hun opwachting. Ironisch. Als dam tegen erger rest ons een democratisch deficit, pijnlijke besparingen, hogere belastingen en jaren van lage groei. Een ander duidelijk en afdoend antwoord op het populisme hebben we voorlopig niet. Oh ja, toch wel... we kunnen verontwaardigd zijn.
-------------------
Diagonaal herlezen
Feitelijk had het veel korter gezegd kunnen worden : populisme is elke idee, zelfs zonder ook maar één daad daarbij, die niet in overeenstemming is met de socialistische heilsleer. Kortom : populisme is alles wat niet denkt zoals zij.
Dat is een. Ten tweede zou ik de Weledele Hooggeboren Heer Elcherdus even te willen nadenken over het begrip democratie, de volkswil, die niets anders is dan..wat het volk wil : het isme van de populos, het volksisme .
Maar dat zal wel te simpel zijn, denk ik .
Maar mijn beste man, waarom iets gemakkelijk maken, als het ook moeilijk kan?
Anders gezegd : als blijkt wat tussen het volk leeft, geen bevlieging is (zoals Spielberg een grandiose ontvangst bereiden), waarom moet de Leiding daar dan geen gehoor aan geven?
Slechts één voorbeeld : onder de mom van massa-immigratie sluipt in Europa een achterlijke woestijngodsdienstbinnen die onze beschaving dreigt honderden jaren terug te dringen. Zie o.a. hun Slachtfeest op 6 novemberwaar opnieuw, zoals ieder jaar, duizenden schapen onverdoofd de keel zullen worden overgesneden, meestal door onervaren slachters, die deze gebeurtenis als een feest beleven, om vooral niet te vergeten hoe bloed doen vloeien met eigen handen voldoet aan een primitieve begeerte, zelfs voor hun opgroeiende jeugd die voor het eerst zelf het mes mao hanteren, onder het goedkeurend oog van de (mannelijke) familie-leden
Vraag : stemt dit (invasie en achterlijke gebruiken) overeen met de volkswil, zoals deze tot uiting zou komen bij een referendum?
Dus waarde heer Elchardus : wat U verdedigt, is puur de macht van een dictatuur. De dictatuur van de nomenclatuur, de politieke kaste die van besturen bijna een familie-bedrijf heeft gemaakt, en vooral onder elkaar de postjes verdeelt. LEtat, cest Moi, ziet U .
U zou er goed aan doen, in Uw vrije tijd eens de bestuursvorm van onze Middeleeuwen Steden wat dieper na te gaan. Neem, om te beginnen, Firenze, en de Medici-familie, ook een elitair gezelschap, eens onder ogen. Verdiep er U eens in, hoe die aan de macht kwamen, en vooral : hoe ze ervan verdreven weden . Niet dat onze huidige maatschappij moet terugkeren naar de Middeleeuwen, maar we zouden er wel een en ander kunnen van opsteken .
De scheepslift van Srépy (Borinage), kostprijs 624 miljoen, Gebouwd tussen 1984 en 2002 met o.a. geld van Dexia, was bedoeld voor het vervoer van kolen en staal .dat er toen zelfs niet meer was.
Na te lezen op Wikipedia Leest als een roman!
Voornaamste doel heden : schoolreizen.
----------------
De begrotingstekorten liggen in Wallonië en Brussel
Dus moeten ze daar opgelost worden
Nieuwsbrief van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ)- 29 oktober 2011
Waarom die domme uitdagingen?
-------------------
In Knack van 24 augustus 2011 zei Guy Vanhengel (open-VLD), minister van uit de hand lopende begrotingen, dat "Vlaanderen het dankzij de gunstige financieringswet vrij gemakkelijk heeft om een sluitende begroting voor te leggen". Zijn voorzitter, Alexander De Croo, zei n.a.v. het akkoord over de nieuwe financieringswet hetzelfde. Ofwel weten ze het niet, ofwel liegen ze. Volgens de oude financieringswet krijgt Vlaanderen slechts 58,7 % van de middelen; in de nieuwe financieringswet zal dit bij de start ook zo zijn (want niemand mag verarmen of verrijken) en in de eerste tien jaar zal er weinig veranderen. Daartegenover dragen de Vlamingen 63,5 % bij in de vorm van personenbelasting en BTW. In verstaanbare taal: de Vlamingen worden voor 1,6 miljard benadeeld. Met de nieuwe overdrachten in de vorm van dotaties wordt het nadeel nog 500 miljoen groter. Ook de rest van de transfers, 12 miljard, blijft bestaan.
De heer Vanhengel vertelde nog meer dwaasheden. Bijvoorbeeld: dat de federale overheid de belastingen drastisch zal moeten verhogen en in de zakken van de Vlamingen zitten omdat de Vlaamse regering het geld erdoor jaagt, zelfs een peuterpremie geeft en weigert overschotten opzij te zetten. Met de begrotingstekorten van het Brussels en het Waals Gewest had de heer Vanhengel geen probleem..
Niet de bijzaak
We laten ons niet verleiden tot een discussie over een paar honderd miljoen meer of minder op de Gewestelijke begrotingen. Alle gewestelijke begrotingen moeten tegen 2015 in evenwicht zijn. Punt.
Als de nieuwe financieringswet zoveel fiscale autonomie bevat en zo responsabiliserend werkt als de zelfgenoegzame onderhandelaars beweren, kan dat geen probleem zijn.
Wel de hoofdzaak
Het probleem ligt elders en is honderd keer groter.
De jaarlijkse transfer van 12 miljard naar Wallonië en Brussel betekent dat in deze Gewesten jaarlijks 12 miljard meer uitgegeven wordt dan wat de inwoners zelf aan belastingen en sociale bijdragen bijeenbrengen. Dat heet boven zijn stand leven. Zoals in Griekenland. De Franstaligen noemen dit hun recht. In Vlaanderen gebeurt het omgekeerde. Jaarlijks wordt 12 miljard weggegeven. De Franstaligen (en een valse meerderheid van Vlamingen) noemen dit een plicht.
Griekenland aan Samber & Maas
Men kan naar dezelfde feiten ook op een andere manier kijken. Namelijk door naar de primaire saldi en de daaruit volgende begrotingstekorten te kijken in de veronderstelling dat alle financiële stromen binnen ieder Gewest zouden blijven en er dus geen transfers zouden zijn. De Universiteit van Namen heeft dit gedaan voor de periode 2006-2010. Wij hebben het onderzoek gedaan voor de periode 1990-2010. (Zie onze Nieuwsbrief van 22 september: Finland aan de Noordzee - Griekenland aan Samber & Maas)
Sinds 1990 (maar eigenlijk al veel langer) heeft Wallonië altijd een negatief primair saldo gehad. Dit wil zeggen dat het totaal van de opbrengsten (alle belastingen en alle sociale bijdragen) nooit voldoende was om alle lopende uitgaven (infrastructuur, onderwijs, sociale uitkeringen, justitie, milieu, ouderenzorg, overheidsadministraties, enz. met uitzondering van de interestlasten) te betalen. Dus bleef er nooit één euro over om de interest op de overheidsschuld te betalen. Dus was er altijd een begrotingstekort dat steeds hoger opliep met de voortdurende stijging van de overheidsschuld als gevolg. Een gezin dat jaar na jaar een tekort heeft en bovendien de interesten op de bouwlening niet kan betalen gaat onvermijdelijk de dieperik in, met de gedwongen verkoop van het huis als gevolg. Griekse toestanden. In het Brussels Gewest was de toestand gelijkaardig maar minder erg. Sinds 1990 (maar eigenlijk al veel langer) heeft Vlaanderen altijd een positief primair saldo gehad. Gedurende meerdere jaren zelfs groter dan de totale interestlast op de Belgische overheidsschuld.
Het gevolg van dit alles is, dat indien in 1990 de Belgische overheidsschuld zou verdeeld geweest zijn over de drie gewesten, het Waals deel in de overheidsschuld in 2010 zou opgelopen zijn tot 480 miljard, het Brussels deel tot 55 miljard en dat Vlaanderen al lang schuldenvrij zou zijn en in 2010 zelfs over een tegoed zou beschikken van 194 miljard. Wallonië zou in 2012 een begrotingstekort hebben van 25 % van zijn bbp (Griekenland 10,5 %) en een schuldratio van 500 (Griekenland 143). 1/2/3
Verantwoordelijkheden op de juiste plaats
Met gescheiden beurzen zouden deze feiten zichtbaar zijn. Nog beter: ze zouden Wallonië, maar ook Brussel, al lang gedwongen hebben om de nodige saneringsmaatregelen te nemen. In het Belgisch huishouden waar alles in een grote pot gegoten wordt en iedereen er evenveel mag uitpikken, sommigen zelfs wat meer, worden de feiten verborgen achter de Belgische cijfers. Met als gevolg dat problemen die als Belgisch worden voorgesteld in feite reuzengrote Waalse en Brusselse problemen zijn.
"Het is geen overdrijving te stellen dat Wallonië vandaag (in 1991) financieel rechtgehouden wordt door de Vlaamse budgettaire inspanningen. - Vlaanderen heeft er te weinig belang bij om nog verder te saneren wanneer het gros van de lasten door haar zal moeten gedragen worden. Tegelijk komt deze situatie goed uit voor Wallonië, zodat van die regio ook weinig budgettaire inspanningen kunnen verwacht worden. - Een regionalisering van de overheidsschuld zou elke regio dus confronteren met de harde wet van de budgettaire verantwoordelijkheid. Dit zou de druk om te saneren opdrijven". (Prof. Paul De Grauwe in 1991 )
Van nu tot 2015 moet er voor 24 miljard gesaneerd worden. Aan de Vlamingen moet men geen inspanning vragen want zij hebben de problemen niet veroorzaakt. Men moet de problemen oplossen waar ze zich stellen. Als Wallonië en Brussel boven hun stand leven kunnen zij dat op drie manieren oplossen: minder uitgeven, meer belastingen, meer werken, of een combinatie hiervan naar hun eigen inzichten. Dit is de brute, eenzijdig financiële aanpak van Europa t.a.v. Griekenland.
Splitsing van de sociale zekerheid is een evenwichtige oplossing van de federale begrotingsproblemen.
Wij zijn voorstander van een aanpak die niet alleen rekening houdt met de plaats van de problemen maar ook met de oorzaken en die de mensen aanspreekt in hun verantwoordelijkheden.
Veruit de grootste oorzaak van de gestegen begrotingstekorten ligt in de stijging van de uitgaven in de sociale zekerheid. Dit is geen tijdelijk probleem. Met de vergrijzing die nu al goed voelbaar is, is dit een structureel probleem voor de komende vijftig jaar. Het probleem is ook verschillend in de drie Gewesten. In Brussel met een jongere bevolking is dit probleem het kleinst. In Vlaanderen is het probleem het grootst. De invloed van de vergrijzing is niet even groot voor alle takken van de sociale zekerheid. Ze is het grootst voor de geneeskundige verzorging en de pensioenen, het kleinst voor de kinderbijslagen. Het tewerkstellingsbeleid is samen met de werkloosheid de krachtigste hefboom om te zorgen voor een financieel draagvlak.
Splits de sociale zekerheid en confronteer de Gewesten en de Gemeenschappen met de uitgaven die ze doen en met de financiële middelen die ze hiervoor opbrengen. Geef ze dus ook de verantwoordelijkheid om te zorgen voor een budgettair evenwicht op de manier die ze zelf verkiezen. Dan zullen de mensen in Wallonië en indien nodig ook in Vlaanderen begrijpen dat er moet gesaneerd worden, hoeveel er moet gesaneerd worden en dat ze er zelf belang bij hebben. Laat ze dan volgens hun eigen politieke voorkeuren de gepaste middelen kiezen. Misschien minder uitgeven. Zeker meer werken. Hoewel, zo zeker is dit laatste niet. Als ze in Wallonië tevreden zijn met een lagere welvaart en een lager welzijnsniveau dan is dat een zeer eerbiedwaardige keuze. Bovendien is het voor hen de enige manier om er weer bovenop te geraken.
Op die manier wordt het grootste deel van het begrotingstekort bij het federaal niveau weggehaald. De sociale zekerheid is bovendien een persoonsgebonden materie bij uitstek. Leg ze bij de Gewesten en de Gemeenschappen, bij de mensen die belang hebben bij de oplossing. Deze structurele hervorming zal op sommige plaatsen veel meer pijn doen dan op andere. Dit is niet alleen logisch en redelijk. Het is ook de enige manier om een dynamiek op gang te brengen. Duizend keer beter dan alle prutsmaatregelen die krampachtig gericht zijn op het behoud van een onhoudbare toestand.
In ieder geval willen wij de sociale zekerheid in Vlaanderen niet laten afbouwen. Wij willen het geld waar de Vlamingen voor werken, besteden aan een Vlaamse Sociale Zekerheid. Opdat ze sociaal zou zijn in het belang van alle Vlamingen. (Niet opdat er een leeuwtje op de stempelkaart zou staan.)
Wat in Europa niet kan, kan in België nog minder
Europa kan niet blijven bestaan als de noorderlingen de putten in het zuiden moeten vullen. Voor België geldt hetzelfde met dit verschil dat de putten in verhouding nog veel groter zijn en de capaciteit van Vlaanderen om die putten te vullen in verhouding veel kleiner is.
Het duurt nu al veel te lang. Het is nu genoeg. Ze hebben ons een institutioneel akkoord in de maag gestampt. Daar zijn we al twee keer gepakt:
we krijgen minder dan we bijdragen
wat we krijgen bevat al besparingen t.o.v. de huidige federale uitgaven. (bijvoorbeeld: er zijn geen middelen voorzien voor de administratie- en betaalkosten voor de Kinderbijslagen; ook niet voor de bijdrage voor de pensioenen van de statutaire ambtenaren van Gewesten en Gemeenschappen)
Wij willen de belastingen en de sociale bijdragen die de Vlamingen betalen (dus inbegrepen de transfers van 12 miljard) vergelijken met onze uitgaven. Als er dan moet gesaneerd worden zullen we er hard voor pleiten. Niet eerder en niet voor een groter bedrag.
De Vlaamse onderhandelaars zullen niet meer wegkomen met hun zelfgenoegzame boodschappen. We zullen ze afrekenen op het geld dat ze uit de zakken van de Vlamingen kloppen.
(1) Voor wie deze cijfers als ongeloofwaardige Spielerei wil wegwuiven verwijzen we naar een studie van Prof. Paul De Grauwe die in 1991 een projectie heeft gemaakt van de schuldratio's per Gewest over de periode 1991 - 2000. Voor Wallonië kwam hij in het jaar 2000 op een schuldratio tussen 150 en 333 afhankelijk van de gebruikte hypothesen. "Wallonië zou bankroet zijn. Vlaanderen daarentegen zou op rozen zitten". (p 11) (Denkoefening over de regionalisering van de Belgische overheidsschuld / Leuvense economische standpunten / 1991/60 / november 1991.
(2) Dit betekent ook dat als de federale regering Dexia Bank België koopt voor 4 miljard en hiervoor een lening aangaat, de interesten hierop door de Vlamingen moeten betaald worden. Als deze bank ooit verkocht wordt, vermoedelijk met verlies, en de opbrengst gebruikt wordt om de lopende uitgaven te financieren, die opbrengst dan ten goede zal komen aan alle Belgen maar de Vlamingen wel verder de interesten op de lening zullen betalen. Dit betekent ook dat als de waarborg van 54 miljard op de Dexia-rommelbank aangesproken wordt, wat zeker is, de kosten uiteindelijk door de Vlamingen zullen betaald worden.
(3) Dit betekent ook dat Vlaanderen niet dezelfde kredietwaardigheid geniet als Duitsland en Nederland en dus ruim 2 % meer interest moet betalen op zijn leningen.
-------------------
Diagonaal herlezen
Herinnert U zich nog de woorden van Di Rupo : Wallo/brux mag in geen geval verarmen . Vandaag heeft hij ons, de Vlamingen, bijna gestrikt, maar is hij verder dan ooit van zijn Premierschap. Wat hij wel bereikt heeft, is 1 ½ jaar gewonnen tijd om de miljarden tegennatuurlijk d.i. berg op,te laten stromen Als hij nu nog een beetje tijd kan winnen om het NMBS station in Mons opgeleverd te krijgen, zal de Borinage hem eeuwig dankbaar zijn. Kan hoogstens nog een jaar duren. En dan zal Elio-Ville een treinstation bezitten die de wereld haar benijdt, maar zonder treinen, want die zullen daar niet meer rijden wegens treinkaartjes die het stroomverbruik niet eens dekken Als, ik herhaal ALS tegen dan de NMBS überhaupt nog bestaat
Kortom : Wallonië is rijk aan Grote Nutteloze Werken : ze staan allemaal op Wikipedia. Naast Strépy, de Scheepslift, is er Het Hellend Vlak van Ronqui!res, de Métro Léger de Scharrelroi, het sper-de-grand-luxe station aldaar, idem dito het station van Luik, de verkkerskonnoppunten aldaar, enz. Kortom : de vreemdeling die in Wallonië (en in Bruxelles) toevallig voorbij komt, moet denken dat hij/zij in een superrijke regio is terecht gekomen : de rijkdom groeit er zo aan de bomen!
Wie kan het ook schelen : om de Ster van het Witte Doek Speilberg te ontvangen, had Brussel een paar dagen geleden 400.000 Euro over. Dat werd betaald met een put in de kas, want de 461.000.000 per jaar die ze, dank zij Di Rupo, tegoed hebben van de Vlamingen, zijn nog niet binnen .Hoeveel dat is in oude Befkes, laat ik aan Uw verbeelding over
.
Mise en platop 30/10/2011 8:21:11
Gepeperd en gezouten, opgediend op 31/10/2011 11:10:38
Als de huidige formatiepoging al iets aangetoond heeft, dan wel dat formateur Elio di Rupo er een ietwat speciale leidersstijl op nahoudt. Hoewel hij geen deel uitmaakt van de regeringLeterme II, bestond er weinig twijfel over dat hij de man was die achter de schermen de touwtjes stevig in handen hield. Maar nu hij zelf de leiding moet nemen slaagt hij er niet in zijn reflexen als intrigant achter zich te laten.
Aan de vaststelling dat Elio di Rupo een komediant is, hoeven we niet veel woorden vuil te maken. Wie de persconferentie gezien heeft waar hij de ondertussen beruchte «Comment est-ce qu'il ose?» uitsprak over de notaDe Wever weet immers genoeg. In dat opzicht is Elio di Rupo niet meteen de meest geschikte man om alle clichés over Italianen of homo's als ijdeltuiten en drama queens naar de vuilnisbelt te verwijzen. Dat hij die gewoonte niet meteen van zich zou afwerpen werd niet verwacht, omdat deze trek te fundamenteel is voor Elio di Rupos persoonlijkheid. Uiteindelijk is dit ook niet van zo groot belang voor het komende regeerakkoord of het beleid van de toekomstige regeringDi Rupo I. Ik betwijfel echter wel of dit een stijl is die in Vlaanderen lang in goede aarde zal blijven vallen, als ze dat al ooit gedaan heeft. De dag dat de modale Vlaming er finaal zijn buik van vol krijgt zal Bart de Wever massaal kunnen oogsten.
Opmerkelijker is echter dat hij, nu hij formateur is, gebruik blijft maken van intriges allerhande om in de «Wetstraat 16» te raken. In de plaats daarvan zou hij immers ook kunnen kiezen voor de directe onderhandelingen, voorstellen doen en af en toe zijn wil proberen doordrukken om tot een resultaat te komen. De klacht die al lang meegaat is echter dat Elio di Rupo zich niet wil «smijten», waardoor de onderhandelingen tot in het oneindige blijven aanslepen. Veel tastbaar bewijs hebben we daar als kiezer natuurlijk niet voor, behalve dan dat deze formatie nu al een eeuwigheid duurt. Verder is er nog de manier waarop enkele sleutelmomenten voor deze onderhandelingen tot stand zijn gekomen.
Zo zijn er bijvoorbeeld de liberalen van Open Vld en MR. Eerst mochten ze er niet bij, om uiteindelijk toch te mogen deelnemen aan de gesprekken over de staatshervorming. Het was echter formateur Elio di Rupo niet die hen ten lange leste uitnodigde, maar wel N-VA-partijvoorzitter Bart de Wever. (Achteraf gezien bijzonder ironisch natuurlijk, want precies daardoor kon de N-VA uiteindelijk uit de onderhandelingen geloosd worden, en was het bovendien de Open Vld die als eerste de N-VA als een baksteen liet vallen.) Bovendien moest er eerst nog een rondje komedie met de koning opgevoerd worden vóór de liberalen ook echt mee aan de onderhandelingstafel mochten aanzitten. Officieel «onderging» Elio di Rupo die beslissing, en had hij hen eigenlijk liever niet aan tafel gezien.
Op een gelijkaardige manier verdween de N-VA van de onderhandelingstafel. Officieel had hij hen er liefst bij gehouden, maar wat kon hij eraan doen dat zij zijn uiterst evenwichtige en alleen maar te goeder trouw geschreven nota zomaar pardoes verwierpen? Het zal je als formateur inderdaad maar overkomen! Van een herkansing voor de N-VA kon echter geen sprake zijn daarvoor was de regeringsvorming natuurlijk te dringend.
Vervolgens was er dan de beruchte donderpreek van koning Albert II de Boze, waarin de vorst een regering hic et nunc eiste, om de volgende dag reeds de onderhandelaars tot maar liefst drie weken vakantie te verplichten. Opnieuw zat er de formateur niets anders op dan de beslissing van een ander te ondergaan, waarna hij gezwind zijn koffers pakte om in Italië weer een beetje bij te kunnen bruinen.
Ei zo na werd aan die drie weken vorstelijk verplichte vakantie nog een vierde week toegevoegd, omdat CD&V-voorzitter Wouter Beke zo dom was geweest een jaar eerder al zijn vakantie een beetje ongelukkig te plannen. Opnieuw een geval van overmacht voor de formateur, zo leek het, tot Wouter Beke de bal terugkaatste en liet weten dat hij dichtbij een TGV-station logeerde, en dus altijd beschikbaar was om snel over en weer te reizen naar Brussel voor een vergadering. Exit vierde week vakantie dus, en Elio di Rupo was bijna betrapt op een beslissing.
Volgend wapenfeit waar Elio di Rupo voor niets tussen zat: het vertrek van de groenen van de onderhandelingstafel eens het luik van de staatshervorming afgerond was. Opnieuw had de formateur zowel Groen! als Ecolo er liever wel bij gehad in de komende regering, maar Open Vld en in mindere mate ook CD&V hadden nu eenmaal een veto gesteld tegen Groen!, en Ecolo was niet bereid in een regering te stappen zonder hun fractiegenoten uit het Noorden.
Als we het dus allemaal moeten geloven zullen maar liefst drie van de negen partijen die in aanmerking kwamen om deel te nemen aan de volgende federale regering in de oppositie zitten (N-VA, Ecolo en Groen!). Twee anderen waren niet gewenst (MR en Open Vld), maar nemen nu toch deel aan de gesprekken, zij het met de nuance dat één van hen ondertussen met een afscheiding te maken kreeg (FDF). Slechts vier van de negen partijen waren echt gewenst (PS, CD&V, sp.a en cdH), en konden ook aan boord blijven. In aantal kamerleden uitgedrukt betekent dit dat 40 afwezige gewenste kamerleden uitgewisseld werden met 28 ongewenste aanwezigen, terwijl een kern van 65 gewenste aanwezigen behouden werd. Je vraagt je af waar die man feitelijk mee bezig is, want wie de optelsom maakt zal merken dat het aantal afwezigen en ongewensten groter is dan het aantal gewenste aanwezigen. En dat allemaal dus zogezegd buiten zijn wil om!
Een nieuw staaltje van hoe Elio di Rupo liefst elke verantwoordelijkheid van zich afschuift zonder echter de controle te willen verliezen, kregen we deze week te zien. Toen MR-voorzitter Charles Michel op de proppen kwam met zijn eis dat de gewesten en de gemeenschappen een grotere begrotingsinspanning moesten leveren, produceerde Elio di Rupo prompt twee sets met handpoppen. Het ene setje is beter bekend onder de naam Hoge Raad van Financiën (HRF), en werd eigenlijk gevraagd een nieuwe kopie van een rapport van enkele maanden geleden te maken. Zuiver tijdverdrijf dus, want Elio di Rupo had net zo goed aan Charles Michel kunnen zeggen dat hij gewoon vast zou houden aan het vorige rapport, tenzij Charles Michel goede redenen op tafel zou kunnen leggen om dat niet te doen.
Het tweede setje handpoppen van Elio di Rupo bestond uit het drietal gewestelijke minister-presidenten dat ons landje telt. Twee daarvan, met name de Brusselse minister-president Charles Picqué en zijn Waalse collega Rudy Demotte, zijn van PS-signatuur, en staan bovendien aan het hoofd van twee gewesten die eerder bekend staan om hun chronisch geldgebrek dan hun besparingsijver. De derde minister-president, Kris Peeters, zou wel een inspanning kunnen leveren, was het niet dat hij zich onsterfelijk belachelijk zou maken als hij op het eenvoudige signaal van Charles Michel de Vlaamse buiksriem nog eens zou aanhalen. Zoiets zou geheid voor gerommel binnen de Vlaamse regering zorgen, nog afgezien van het feit dat het ook in zijn voordeel is als de milde sinterklaaspolitiek van volgend jaar ongestoord door zal kunnen gaan zoals reeds jaren geleden gepland. Of toch als hij graag in 2014 herkozen zou willen raken.
Het liet zich dan ook raden dat tweemaal tot dezelfde conclusie werd gekomen: de federale overheid zal zelf de bijdrage moeten leveren die ze moet leveren. Dat stond natuurlijk al van in het begin vast, alleen werd er nog maar eens een week tijd verloren om die dringend noodzakelijke zegt men toch federale regering te vormen. Charles Michel kan men echter niet verwijten dat hij voor zijn partijbelangen opkwam, hoe doorzichtig het spelletje dat hij speelde ook was. Dit tijdverlies kan slechts op één iemands conto geschreven worden, en wel dat van Elio di Rupo. In plaats van een stukje dubbel poppenkast op te zetten, had hij Charles Michel onmiddellijk kunnen vertellen waar het op stond. Zich even profileren mag, maar men moet ernstig blijven. En als Charles Michel met dat antwoord geen vrede had kunnen nemen, had hij het bericht moeten krijgen dat hij zich altijd nog naar hartenlust mocht gaan profileren in de oppositie. Met de groenen op de reservebank is de MR nu ook weer niet zo onmisbaar.
Wat betekent dit voor de toekomst? Allereerst dat men zich bij de N-VA nog gelukkig zal mogen prijzen dat men ontsnapt is aan een deelname aan de komende regeringDi Rupo I. Het is best mogelijk dat Open Vld-voorzitter Alexander de Croo deze zomer de vruchten in de bomen zag hangen, maar ondertussen zal misschien toch al het besef gegroeid zijn dat die druiven toch maar zuur smaken. Ga het maar eens aan je achterban uitleggen dat er alweer geen ruimte was voor één van je partijstandpunten na een nieuw stukje theater van Elio di Rupo. De ene keer wordt er één of andere raad van experten opgevist om het liberaal varkentje te wassen, de andere keer een groepje politici van een ander bestuursniveau om zich met een kluitje in het riet te laten sturen. En als wat verteld wordt Elio di Rupo niet zint, zoals recent nog met de Europese aanbevelingen voor de sanering van de overheidsuitgaven, speelt hij gewoon Oost-Indisch doof of voert hij een nieuw nummertje drama op. Het zal dus al goed zijn als de Open Vld in 2014 de kiesdrempel nog haalt.
Ironisch is het trouwens dat Alexander de Croo de regeringLeterme II liet vallen omdat hij onvoldoende liberale accenten kon leggen. Uiteindelijk zal hij terecht komen in precies dezelfde regering, maar dan wel één aangevuld met de sp.a en aan het hoofd ervan een Waalse socialist. Van een centrum-rechts-linkse regering naar een centrum-links-rechtse regering dus. Het is nu al uitkijken naar welke «strategische» zet Alexander de Croo in 2012 zal doen. We wensen hem in ieder geval nu al veel plezier toe in de regering van komediant-intrigant Elio di Rupo. Of zoals ze in het Engels zeggen: May you live in interesting times
-------------------
Diagonaal herlezen
Neen, neen, duizendmaal neen! Dat zogezegd getreuzel van de Maestro is geen getreuzel : het is integendeel het bewijs dat de man de kampioen is van het geduld. De Siper Patienzia! Dat geheim werd veropenbaard door Onkelynx, die met de Meester alle geheimen deelt, uitgenomen, dat ziet U zo, zijn bedgeheimen.
Wie denkt dat hij uit is op tijdwinst, miskent dus de Meester ten gronde : hij fladdert licht als een vlinder boven de transen van de ene versterkte vesting naar de andere, galant als een Italiaans sterdanser, naar weer een andere vriend. Hij is een knuffelbeer, die niets liever wenst dan bij zijn gesprekspartners, als een kat (kater?) zich neer te vleien op hun canapé om koppekes te geven en zich te laten strelen.
De man bewijst dagelijks dat hij, clown zijnde, een waardige gesprekspartner is van koningen en prinsen. Met prinsessen trekt hij liever niet op : hij houdt zich liever ver van de leefwijze van die andere landgenoot van hem, ook Premier, die doorgaat als rokkenjager en uitsluitend daarop wordt afgerekend. De Meester jaagt geen rokken na : als Heer en Meester van de Schepping houdt hij zich als divertimento, uitsluitend bezig met zijns gelijken.
Dat hij daarbij enigszins lachwekkend overkomt? Dat is ingecalculeerd en maakt deel uit van zijn strategie. Dat is het 6deZintuig van elke Jeannette : zijn doel bereiken via het lichaam en de lichaamstaal. Wie daarvoor niet valt, is zeker geen dankbare gesprekspartner.
Mogen wij daaruit besluiten dat La Cour/Het Hof en de 6 onderhandelaars = 7, gelijk zijn aan de Zeven Dwergen, die dansend en zingend naar hun werk in het bos gaan, terwijl hun Sneeuwwitje-met-de-gitzwarte haren thuis de afwas staat te doen? Dan weten we allemaal hoe zon sprookjes aflopen : om het even hoe, maar lang duren is er niet bij ..
.
Mise en platop 30/10/2011 18:14:50
Gepeperd en gezouten, opgediend op 31/10/2011 10:47:31
