Hier volgt een (veel te ) lange tekst in de taal van William Shakespeare. Het is een pareltje, en er wordt aangeraden de lectuur aan te vatten met grote adempauzes….Een beetje zoals men de Mont Evarist zou beklimmen….Deze is maar 8.848 meter hoog, en dit artikel telt 9.063 woorden.

Vergeet inmiddels niet dat wat vandaag de wet is in Good Old America, morgen bij ons voor revolutie kan zorgen…Ondertussen houden wij het ons voor gezegd: check en dubbel-check, anders komen wij, bloggers, binnenkort op de mestvaalt van de geschiedenis terrecht.

Goodbye to the Age of Newspapers (Hello to a New Era of Corruption)
04-03-2009 - Paul Starr - The new republic

I.

We take newspapers for granted. They have been so integral a part of daily life in America, so central to politics and culture and business, and so powerful and profitable in their own right, that it is easy to forget what a remarkable historical invention they are. Public goods are notoriously under-produced in the marketplace, and news is a public good--and yet, since the mid-nineteenth century, newspapers have produced news in abundance at a cheap price to readers and without need of direct subsidy. More than any other medium, newspapers have been our eyes on the state, our check on private abuses, our civic alarm systems. It is true that they have often failed to perform those functions as well as they should have done. But whether they can continue to perform them at all is now in doubt.

Even before the recession hit, the newspaper industry was facing a mortal threat from the rise of the Internet, falling circulation and advertising revenue, and a long-term decline in readership, as the habit of buying a daily paper dwindled from one generation to the next. The recession has intensified these difficulties, plunging newspapers into a tailspin from which some may not recover and others will emerge only as a shadow of their former selves. The devastation is already substantial. At the Los Angeles Times, the cumulative effect of cutbacks has been to reduce its newsroom by one-half--and that was before its parent company, Tribune, declared bankruptcy. Another company weighed down by debt, the McClatchy chain, which includes The Sacramento Bee, The Miami Herald, and twenty-eight other dailies, has laid off one-quarter of its workforce in the past year; according to one executive, the editorial downsizing is under 20 percent but is now cutting "close to the bone." And highly leveraged media companies are not the only ones that are retrenching. At the largest daily in New Jersey, The Star-Ledger, 45 percent of the editorial staff took buyouts in October when the owner, Advance Publications, threatened to sell the paper if its targets for cuts were not met.

Newspapers are also shrinking in numbers of pages, breadth of news coverage, features of various kinds, and home delivery of print editions. All over America, as newspaper revenues plummet--by the end of 2008, ad sales were down about 25 percent from three years earlier--publishers cannot seem to shed editors, reporters, and sections of their papers fast enough. And there is more pain to come. According to a December forecast by Barclays Capital, advertising revenue will drop another 17 percent in 2009 and 7.5 percent more the year after. Even The New York Times, which has seen its cash reserves fall and its debt downgraded, is unlikely to escape the massive contraction now accelerating throughout the industry.

Should we care? Some observers, confident of the blessings of technology, refuse to shed any tears for the traditional giants of journalism, on the grounds that their troubles are of their own making and of little consequence to the general welfare. In this view, regardless of whether newspapers successfully adapt to the Internet, new and better sources of news will continue developing online, and they will fill whatever void newspapers leave. Others are so angry at the mainstream media--the reviled "MSM"--that they see the economic misery of the press as a deserved comeuppance. Let the bastards suffer.

These reactions fail to take into account the immediate realities and the full ramifications of the crisis threatening newspaper journalism. This is no time for Internet triumphalism: the stakes are too high. Nearly all other news media, except for online news, are also retrenching, and--particularly at the metropolitan, regional, and state levels--the online growth is not close to offsetting the decline elsewhere. Despite all the development of other media, the fact is that newspapers in recent years have continued to field the majority of reporters and to produce most of the original news stories in cities across the country. Drawing on studies conducted by the Pew Research Center's Project for Excellence in Journalism, Tom Rosenstiel, the project's director, says that as of 2006 a typical metropolitan paper ran seventy stories a day, counting the national, local, and business sections (adding in the sports and style sections would bring the total closer to a hundred), whereas a half-hour of television news included only ten to twelve. And while local TV news typically emphasizes crime, fires, and traffic tie-ups, newspapers provide most of the original coverage of public affairs. Studies of newspaper and broadcast journalism have repeatedly shown that broadcast news follows the agenda set by newspapers, often repeating the same items, albeit with less depth.

Online there is certainly a great profusion of opinion, but there is little reporting, and still less of it subject to any rigorous fact-checking or editorial scrutiny. Other than news aggregators such as Google News--which link to articles from publications that still derive most of their revenue from print--the most successful news sites are oriented to specialized audiences. No online enterprise has yet generated a stream of revenue to support original reporting for the general public comparable to the revenue stream that newspapers have generated in print.

Whether the Internet will ever support general-interest journalism at a level comparable to newspapers, it would be foolish to predict. The reality is that resources for journalism are now disappearing from the old media faster than new media can develop them. The financial crisis of the press may thereby compound the media's crisis of legitimacy. Already under ferocious attack from both left and right for a multitude of sins, real and imagined, the press is going to find its job even more difficult to do under economic duress. And as it retrenches in the face of financial pressures, Rosenstiel says, "More of American life will occur in shadows. We won't know what we won't know."

One danger of reduced news coverage is to the integrity of government. It is not just a speculative proposition that corruption is more likely to flourish when those in power have less reason to fear exposure. The World Bank produces an annual index of political corruption around the world, based on surveys of people who do business in each country. In a study published in 2003 in The Journal of Law, Economics, and Organization, Alicia Adsera, Carles Boix, and Mark Payne examine the relationship between corruption and "free circulation of daily newspapers per person" (a measure of both news circulation and freedom of the press). Controlling for economic development, type of legal system, and other factors, they find a very strong association: the lower the free circulation of newspapers in a country, the higher it stands on the corruption index. Using different measures, they also find a similar relationship across states within the United States: the lower the news circulation, the greater the corruption. Another analysis published in 2006, a historical account by the economists Matthew Gentzkow, Edward L. Glaeser, and Claudia Goldin, suggests that the growth of a more information-oriented press may have been a factor in reducing government corruption in the United States between the Gilded Age and the Progressive Era.

Such studies cannot prove a causal connection, or predict the effects of diminished news coverage in the future--but there are other grounds for concern. Newspapers are cutting bureaus and staff that enable the public to monitor government as well as business, and some papers are laying off veteran reporters who have exposed major scandals. When they were financially strong, newspapers were better able not only to invest in long-term investigative projects but also to stand up against pressure from politicians and industries to suppress unfavorable stories. As imperfect as they have been, newspapers have been the leading institutions sustaining the values of professional journalism. A financially compromised press is more likely to be ethically compromised.

And while the new digital environment is more open to "citizen journalism" and the free expression of opinions, it is also more open to bias, and to journalism for hire. Online there are few clear markers to distinguish blogs and other sites that are being financed to promote a viewpoint from news sites operated independently on the basis of professional rules of reporting. So the danger is not just more corruption of government and business--it is also more corruption of journalism itself.

II.

These developments raise practical questions for anyone concerned about the future of American democracy. If the traditional ways of sustaining professional journalism are insufficient, what models are there to support the genuinely vital public functions that the press has traditionally performed? How do these alternatives fit into the new digital environment? To answer those practical questions, it is necessary first to ponder a more theoretical one. Along with other new technology, the Internet was supposed to bring us a cornucopia of information, and in many respects it has done so. But if one of its effects is to shrink the production of professionally reported news, perhaps we need to understand the emerging framework of post-industrial society and politics somewhat differently.

For the past three hundred years, newspapers have been able to develop and flourish partly because their readers have almost never paid the full cost of production. From the eighteenth century to the middle of the nineteenth century, many newspapers were politically subsidized, directly by governments or through political parties. Then, as consumer markets expanded, newspapers increasingly sold not just news to readers, but also readers to advertisers. And the more advertisers they gained, the less dependent they were on any single one.

The key to the rise of independent and powerful newspapers in the United States in the nineteenth and early twentieth centuries was their role as market intermediaries--that is, in connecting large numbers of sellers (advertisers) and buyers in a local area. That role required changes in content, language, and design, so as to appeal to a wider public that included women, working-class, and immigrant readers. Instead of narrowly focusing on politics and business, newspapers now had an interest in presenting a wider range of stories. The result was a succession of editorial innovations in the coverage of sports, crime, entertainment, and community life, and the addition of such features as interviews, comics, and gossip columns. The coverage of politics and business changed, too, as newspapers increasingly presented more color, context, and analysis instead of reprinting long speeches by politicians or merely chronicling events--a shift that intensified once radio and later television took over much of the business of breaking news.

Although the rise of broadcast journalism changed the newspaper business, radio and television did not kill it because newspapers retained their local advantages in providing information to readers and connecting advertisers and consumers in a city. A diverse and highly competitive industry as of the early 1900s, newspapers consolidated through the middle decades of the twentieth century; and though many papers disappeared, the surviving ones became hugely profitable. No one has explained why newspapers became so lucrative better than the investor Warren Buffett. In his annual letter to Berkshire Hathaway stockholders in 2006, Buffett wrote that until the Internet, newspapers had been

as easy a way to make huge returns as existed in America. As one not-too-bright publisher famously said, "I owe my fortune to two great American institutions: monopoly and nepotism." No paper in a one-paper city, however bad the product or however inept the management, could avoid

The industry's staggering returns could be simply explained. For most of the twentieth century, newspapers were the primary source of information for the American public. Whether the subject was sports, finance, or politics, newspapers reigned supreme. Just as important, their ads were the easiest way to find job opportunities or to learn the price of groceries at your town's supermarkets.

The great majority of families therefore felt the need for a paper every day, but understandably most didn't wish to pay for two. Advertisers preferred the paper with the most circulation, and readers tended to want the paper with the most ads and news pages. This circularity led to a law of the newspaper jungle: Survival of the Fattest.

Thus, when two or more papers existed in a major city (which was almost universally the case a century ago), the one that pulled ahead usually emerged as the stand-alone winner. After competition disappeared, the paper's pricing power in both advertising and circulation was unleashed. Typically, rates for both advertisers and readers would be raised annually--and the profits rolled in. For owners, this

If there is one overriding factor behind the current financial crisis of the press, it is simply that the Internet has undermined the newspaper's role as market intermediary. Advertisers do not need to piggyback on the news to reach consumers, and consumers have other ways to find out about products and sales. Newspapers also cannot possibly duplicate online the monopoly position that they have enjoyed in print during recent decades as the sole surviving papers in their metropolitan area, and so they no longer have the pricing power for ads that Buffett describes as "economic heaven." Craigslist, eBay, and many other sites provide alternatives--and none of them bears any cost of news production.

To read the news, moreover, consumers do not need to pay for it online. Newspapers have been able to make money from their print editions at both ends: by charging advertisers for eyeballs, and by charging the eyeballs, too. But online there are other news sources such as sites run by TV and radio stations, which have never charged their viewers or listeners. So, for newspapers, there goes circulation as well as advertising income.

To be sure, more newspaper websites could follow the example of The Wall Street Journal and charge for premium content. But sources of financial news have always been able to set higher prices than other news media because of the value that business readers derive from reliable, up-to-the-minute information. The problem for most newspapers is that restricting access to their websites would not only cost them ad revenue but potentially allow another news organization to seize their role online. Either way, by giving away their content or limiting access, they may be digging their own graves.

The implications of these developments for the public role of newspapers are dire. Think of the newspaper as a collection of different lines of business represented by its various sections, from the news pages to the classifieds. Insofar as newspapers have upheld a public-service vision, they have been engaged in cross-subsidy, using their profitable lines of business, such as the classifieds, to pay for news coverage that probably would have been hard to justify on a narrower view of return on investment. Especially in recent decades, when newspapers were cash cows, their owners could afford to pursue public-service journalism, and some of them did (others just milked their papers for all they were worth). In addition, Buffett's law of the newspaper jungle, the "survival of the fattest," favored a broad conception of the purview of the newspaper, attentive to a wide variety of human interests. Now the incentives are working in the opposite direction, pushing newspapers toward a more constricted view of their role.

As if these trends are not bad enough, newspapers have been in the midst of an accelerating slide in circulation and readership. During the past half- century, the share of the public following the news in any medium has fallen, and newspapers have been hit especially hard. The percentage of Americans who buy a newspaper is half what it was in 1945, and the absolute number of papers sold has been declining since the mid-1980s. According to the Audit Bureau of Circulations, after falling about 2 percent annually, newspaper circulation in mid-2008 was down nearly 5 percent compared to the previous year. A study by the Pew Research Center for People and the Press finds that from 2006 to 2008 the proportion of Americans who say they read a newspaper the previous day in print alone (or both in print and online) dropped sharply, from 38 percent to 30 percent. The additional Web-only readers did not make up the difference. Altogether, print and online readership combined still fell from 43 percent to 40 percent of the public.

Of course, a medium that 40 percent of the public still claim to read should not be pronounced dead yet. The situation is also a bit more complicated, and more hopeful, than these trends suggest. Total readership of news that originates from newspapers has probably at least stabilized. Online, many people read news items on blogs and other sites that take items from the press, and the news junkies among us are reading more news from more papers than they did before the Internet made the sampling of multiple publications so easy. And some newspapers are clearly gaining wider reach online. Now that they are available to readers throughout the United States and all over the world, the leading national papers such as The New York Times are more widely read than ever. Although they have not yet figured out how to monetize all that increased readership, at least they have a prospect of ultimately surviving the transition to the Web.

At the other end of the scale, some small community newspapers are also in relatively good shape, mainly because print still has advantages for very locally targeted small-business advertising. The newspapers that seem most endangered by current trends are the ones in the middle--metros that do not draw substantial numbers of readers from beyond their regions. Some of them have been losing print circulation at a staggering rate--10 percent in the past year; and according to a study from the Shorenstein Center at Harvard's Kennedy School of Government, traffic at many of their websites has been flat.

And yet, for all their troubles, most newspapers continued to make money in the past year. In the first nine months of 2008, according to the American Journalism Review's John Morton, newspapers' average operating profit margins were running at 11.5 percent. That is down from a peak of 22.3 percent in 2002, but it is still quite respectable.

Some critics of the companies wonder why they cannot adjust to lower profits and make do. The trouble is that the declines in print circulation and advertising are virtually certain to continue, and if newspapers try to maintain the size and the scope of their operations, they may not be able make any profit even when the recession is over. Nor is it clear that they can cut deep enough fast enough while retaining enough readers to be profitable.

Unsatisfied that the industry has any answer, investors drove down the stocks of newspaper companies in the past year by more than 80 percent on average. In some cases management bears a large share of blame, because the companies borrowed heavily to make acquisitions despite all the signs of trouble ahead. There are certainly some made-to-order villains: the real-estate mogul Sam Zell bought and wrecked the Tribune Company in remarkably little time. But the collapse extends across the entire industry, and many papers are now for sale at rock-bottom prices without any takers.

Among many journalists as well as investors, the hope has vanished that newspapers as we have known them can make the transition to a world of hybrid print-online publication. Like network TV news and weekly newsmagazines, newspapers have been living off aging audiences that acquired their media habits in earlier decades. A few years ago, it seemed that they could rely on that aging print readership to tide them over until revenue began gushing from the Web. But online ads still account for only 8 percent of ad sales, and their growth has stalled just as earnings from print have tumbled. The result is that newspapers are shrinking not just physically or in labor power, but in the most important dimension of all--their editorial mission.

The predominant response in the industry to rising financial pressures has been to concentrate editorial resources close to home. At many papers, foreign coverage was one of the first things to go: the number of American newspaper correspondents abroad dropped 30 percent between 2002 and 2006. In 2004, a study by the Pew Project on Excellence in Journalism found that front-page stories about foreign affairs accounted for "the lowest total in any year we have ever studied." In a new Pew study in 2008, based on a large survey of news executives, two-thirds said their papers had reduced space for foreign coverage in the previous three years. During that same period, The Philadelphia Inquirer, The Baltimore Sun, and The Boston Globe shuttered their last foreign bureaus. Meanwhile, network TV news divisions have also closed bureaus abroad--CBS, which once had twenty-four foreign bureaus, now has six--further shrinking the number of American sources for foreign news.

Some may say not to worry. After all, even as American newspapers and TV networks eliminate foreign correspondents, the Internet provides easy access to foreign news media such as the BBC and the websites of international organizations. But availability is not tantamount to exposure. The average reader who might have learned about world events in a local paper or on the evening news is probably not going to search out foreign news sites on the Internet. And it cannot be a good thing that at a time when America's economic and security interests are so entangled with the rest of the world, America's news media are withdrawing from it.

Newspapers around the United States are also pulling back their coverage of Washington. The Newhouse and Copley bureaus have closed, and* when the Tribune Company combined the Washington bureaus of the Los Angeles Times, the Chicago Tribune, and its other papers, it reduced the total editorial staff by two thirds. Cox Newspapers, which used to have thirty reporters in the capital for The Atlanta Journal-Constitution and its sixteen other papers, is shutting down its Washington bureau in April.

Just as there are other sources for international news, so there are other sources of Washington coverage--but journalists from regional papers perform a special service for their readers, monitoring their representatives in Congress and reporting on federal programs from a local angle. Washington reporters for The San Diego Union-Tribune won a Pulitzer Prize in 2006 for exposing the corruption of Rep. Randall ("Duke") Cunningham. That bureau is now shut.

The watchdog role of the regional press is even more critical at the state level, where no one else is likely to step in when newspapers cut back. Consider my home state of New Jersey. With thirteen full-time reporters in Trenton, the state capital, Newark's Star-Ledger in 2000 had the largest statehouse bureau of any newspaper in the country. That commitment of resources reflected the paper's statewide circulation-building strategy, and it fulfilled a public-service mission. "It seemed to us, or it did to me," Jim Willse, the paper's editor, told the American Journalism Review in 2000, "that it's a very important role for a statewide newspaper to look at how public money is spent, how departments are functioning, because nobody else is doing it."

But after its 45 percent cut in staff last October, The Star-Ledger had just four reporters in Trenton instead of thirteen. Several weeks later, Gannett, which has six papers in New Jersey, reduced its statehouse reporters from six to two. The New York Times had already eliminated its three-person Trenton bureau. Altogether, according to the governor's office, the number of full-time statehouse reporters in New Jersey has fallen from more than fifty to fifteen in the past decade. That is a lot fewer pairs of eyes to keep watch over state agencies.

Other states have seen the same trend. In the annals of corruption, Illinois has lately been giving New Jersey some tough competition, but, according to Tom Massey, secretary of the Capitol Press Room in Springfield, the number of full-time statehouse reporters in Illinois has dropped from thirty-two to twenty-four in the past three years. A national survey in 2000 counted 543 reporters covering state governments as a full-time job. By 2007, according to Capitolbeat, the association of state capitol reporters, that number was down to 407--and it "will be drastically lower" in a new survey currently under way, Tiffany Shackelford, executive director of Capitolbeat, predicts. "I'm bracing for the worst. Out of our fourteen-member board, three have lost their jobs in the last four months." Nor is it likely that for-profit online news will soon fill the gap in statehouse coverage. The Politicker Network of state news sites was shut down by its owner, Jared Kushner's Observer Media Group, in December and January.

The concern about statehouse coverage--indeed, about newspaper retrenchment in general--is not just the declining number of reporters, but deterioration in the quality of journalism. As the editorial ranks are thinned, internal checks on accuracy are being sacrificed. As reporters with years of experience are laid off, newspapers are losing the local knowledge and relationships with trusted sources that those reporters had built up, which enabled them to break important stories. The reporters that were let go by The Star-Ledger--as one of them, Dunstan McNichol, recently recalled for me--had been involved in exposing malfeasance in the state's school construction finance agency, a state medical school, and the privatization of the state's motor vehicle inspection system. In November, I was talking with a group of state judges about the potential ramifications of the newspaper crisis when one of them observed ruefully that the reporter from The Star-Ledger who had covered the courts for two decades, and done an excellent job of it, had taken a buyout. "She knows where all the bodies are buried," the judge said, no doubt intending the phrase as a metaphor, though in some places in New Jersey he might have had to think twice about being taken literally.

Besides cutting back foreign, national, and state coverage, newspapers are also reducing space devoted to science and the arts, and laying off science and medical reporters, music critics, and book reviewers. But there is one type of coverage that newspapers have tried to protect, at least in the early phases of cutbacks. According to the 2008 Pew survey of news executives, they have devoted more resources to local news. The case for "hyperlocalism," as it is known, is that newspapers enjoy comparative advantage as sources of information about their immediate communities. But this strategy may not work commercially if it means moving downmarket. The less coverage of the wider world and cultural life that newspapers provide, the more they stand to lose readership among the relatively affluent who have those interests, and the less attractive newspapers will be to many advertisers. Hyperlocalism may be just a short step from hollowing out the newsroom to the point where most newspapers come to resemble the free tabloids distributed at supermarkets rather than the newspapers of the past.

Newspapers are also adopting other desperate measures, despite their clear potential for creating a self-reinforcing cycle of decline. In a highly publicized move, Detroit's two newspapers, which are operated jointly, have cut home delivery to Thursday, Friday, and Sunday; on the other four days a week, besides being online, the newspapers now appear in a slimmed-down edition available only at newsstands. This seems a good way to push many regular print subscribers to go online for news, where they may find alternatives to the local papers and never come back. Advertisers, too, will get a nudge toward using other alternatives. Still, other "daily papers" may also stop publishing daily on paper, and the weekend may become the last stand of print. Perhaps it is a sign of things to come that The New York Times is now promoting a weekend-only home subscription.

For nearly all newspapers, eliminating the print edition entirely and appearing solely online would be suicidal at this point. According to calculations by Pew's Rosenstiel, they might save 40 percent of their costs, but they would lose more than 90 percent of their income. As a last resort, some could stop publishing in print and maintain a skeletal presence on the Web, but most have such heavy debts, pension obligations, and other legacy costs that they probably cannot take that step, except through bankruptcy. One newspaper, The Christian Science Monitor, has announced** that it will drop its daily print edition and, except for a print weekly, will only be available online, but the Monitor is a special case--it has no local market, and it is financed by a church.

Newspaper closures in the twentieth century left monopolies city by city. In some metropolitan areas that still have second or third dailies, that process is likely to play out again--in Denver, for example, where the Rocky Mountain News is widely expected to be shut down this spring, and in Seattle, where the Seattle Post-Intelligencer may soon have its final edition. But not long from now, some major cities will lose their last daily, and no one knows what the effects will be. The sites that develop online probably will not look like the "fat" metros that have brought together so many diverse interests in a single publication. More likely a variety of specialized online sites will cater to different interests. If there is no online successor to the old daily paper, perhaps the websites for local TV or radio stations will provide general community news, but those websites probably will not have as extensive coverage or as broad an audience as the daily paper used to have.

This process is also likely to play out in cities where newspapers survive but can no longer operate at their former scale or scope. Many of the functions that were bundled together in the newspaper are being unbundled online. But if the emerging media environment favors niche journalism, how will public-service journalism be able to reach and influence the broad public that newspapers have had? There is no going back to the way things used to be. If independent news media capable of holding government accountable are going to flourish, they are going to have to do so in the new world of the news, not the one that used to exist.

IV.

After the dot-com bust, the effusive talk about the miracles of the information revolution thankfully went out of style. But the social transformation under way--and there ought to be no doubt that one is indeed underway--is breaking up old monopolies of communication and power and creating new possibilities for free expression and democratic politics. As in any upheaval, some effects are unanticipated, and not all of them are positive, and what is perhaps most confusing, the good and bad are often intertwined.

By vastly increasing the options for diversion as well as information, the Internet has extended a process that had already begun when cable began increasing the number of TV channels. And if the political scientist Markus Prior is right, that expansion of choice is partly responsible for one of the most worrisome trends in American life: diminished attention to the news and reduced engagement in civic life among a significant part of the public.

In the early decades of television up to the 1970s, as Prior reminds us in his book Post-Broadcast Democracy, the three networks virtually had a captive audience when they broadcast the evening news at the same time. Although many people coming home from work might have preferred entertainment, they watched the national news with Walter Cronkite or Chet Huntley and David Brinkley and they learned something about politics and world events. As cable and then satellite television developed, however, viewers were able to make choices that corresponded more closely to their preferences. According to Prior, a large group, perhaps three out of ten viewers, fled the news for entertainment programs, while a smaller number, perhaps one of every ten, began watching more news and political discussion now that they had access to Fox News, CNN, and MSNBC.

The result, Prior's data shows, has been an increased disparity in political knowledge between the news drop-outs and the news junkies. Moreover, the character of the public changed. The viewers who gave up news for entertainment tended to have little or no attachment to party, while the news junkies tended to be strong partisans--and so the audience for news has become more partisan than it used to be. Cable news programs with a sharp ideological slant have responded to this shift, and perhaps contributed to it.

The decline of newspapers and the growth of the Internet as a source of news may have a similar impact. On the one hand, there is likely to be less incidental learning among those with low political interest. Like the entertainment-oriented TV viewers who learned about the world because they had no alternative except to sit through the national network news, many people who have bought a paper for the sports, the recipes, the comics, or the crossword puzzle have nonetheless learned something about the wider world because they have been likely at least to scan the front page. Online, by contrast, they do not necessarily see what would be front-page news in their city, and so they are likely to become less informed about news and politics as the reading of newspapers drops. On the other hand, just as more partisan viewers have more to watch on cable than on network television, so partisans have more to read and to discuss online than in the typical local newspaper. As a result, to the extent that the Internet replaces newspapers as a source of news, it may add to the tendencies that Prior has identified--greater disparities in knowledge between news dropouts and news junkies, as well as greater ideological polarization in both the news-attentive public and the news media.

But there is another side to the story. As Yochai Benkler argues in his brilliant book The Wealth of Networks: How Social Production Transforms Markets and Freedom, the new "networked information economy" has some critical advantages for realizing democratic values. The old "industrial model" mass media have required large investments of capital and provided a platform to speak to the public for a relatively small number of people, but now the falling costs of computers and communication have "placed the material means of information and cultural production in the hands of a significant fraction of the world's population--on the order of a billion people around the globe." Instead of being confined to a passive role, ordinary people can talk back to the media or circumvent them entirely and enter the public conversation.

The new public sphere, in Benkler's view, is also developing mechanisms for filtering information for reliability and relevance, organizing it into easily navigated paths, and raising it to higher levels of public debate, contrary to critics who have worried that the Internet would be a chaotic Babel or a polarized system of "echo chambers" (as Cass Sunstein argued in his book Republic.com). And, unlike the old mass media, the new digital environment facilitates decentralized individual and cooperative action, often organized on an open and voluntary basis. Benkler invests a great deal of hope in this type of non-market collaborative production--the kind that has generated new social media such as Wikipedia, which, amazingly, despite being an encyclopedia, has also become an important news medium because it is so rapidly updated.

Of course, some of these innovations are mixed blessings: people can now share their misinformation as well as their knowledge. Viral email, Twitter, and social network sites can be used to spread rumors and malice through channels hidden from the wider public and insulated from criticism. Benkler is right about the many important gains from new technology, but he does not adequately balance the gains against the losses that the emerging networked economy is also bringing about--among them the problems that Prior identifies, such as the diminished share of the public following the news, and perhaps most important, the toll on the institutions of professional journalism.

Until recently, the Internet seemed primarily to be additive, vastly enlarging the opportunities for self-expression and public debate, while newspapers and other old media continued serving their old functions, such as financing the bulk of original reporting for the general public. That assumption of a happy complementarity no longer holds. By superseding the role of the newspaper as a local market intermediary, the Internet has undercut the economic foundations of the press. No doubt this is a gain in efficiency, because advertisers no longer have to pay monopoly prices to newspapers and can now use cheaper alternatives like free ads on Craigslist. But there is also a cost to democratic values, as newspapers lose their ability to cross-subsidize publicservice journalism. The lush profits that enabled them to produce news as a public good are disappearing.

News distributed to the public is a public good in two respects. First, from a political standpoint, news contributes to a well-functioning society inasmuch as it enables the public to hold government and other institutions accountable for their performance. Second, news is a public good in the sense economists use that concept. When someone consumes a box of chocolates, no one else can have them, but that is not true of news. The news itself is never really "consumed" at all, which is why anyone can pass on news to those who have not paid for it--and in the digital environment, information is so easily and instantly passed on that news is, in a sense, even more of a public good than it has ever been. (Copyright protects only the form of expression, not the information itself.)

Markets under-produce public goods because private incentives are insufficient to generate as much production of those goods as there would be if all those who derived a benefit from them had to pay. Still, for a long time, thanks largely to their role as market intermediaries, newspapers have been able to produce this particular public good--newsworthy information, necessary to hold government accountable--on a commercial basis. And that way of getting around the problem of financing news for the general public is now coming to an end.

The non-market collaborative networks on the Web celebrated by Benkler represent an alternative way of producing information as a public good. Before Wikipedia was created, hardly anyone supposed it would work as well as it has. But it has severe limitations as a source of knowledge. Its entries, including news items, are re-written from other sources, and it does not purport to offer original research or original reporting. The blogosphere and the news aggregators are also largely parasitic: they feed off the conventional news media. Citizen journalists contribute reports from the scene of far-flung events, but the reports may just be the propaganda of self-interested parties.

Voluntary networks cannot easily duplicate certain critical advantages that large-scale and professionally run media have had--the financial wherewithal to invest in trained reporters and editors and to assign them to beats and long projects, and a well-established system of professional norms that has been a source of conscientious motivation and restraint in the reporting of news. The new social media add value when they are a supplement to professional journalism. To the extent that they supplant it, however, the wildfires of rumor and malice will be harder to check.

Nearly a century ago, in Liberty and the News, Walter Lippmann wrote:

The news of the day as it reaches the newspaper office is an incredible medley of fact, propaganda, rumor, suspicion, clues, hopes, and fears, and the task of selecting and ordering that news is one of the truly sacred and priestly offices in a democracy. For the newspaper is in all literalness the bible of democracy, the book out of which a people determines its conduct. It is the only serious book most people read. It is the only book they read every day.

19-03-2009 om 17:12 geschreven door digitalia  

DE METHODE-VAN THILLO
04-03-2009 - Aart Brouwer - de groene amsterdammer

BINNENSKAMERS gold de nieuwe eigenaar van PCM (uitgever van NRC Handelsblad, de Volkskrant en Trouw) al geruime tijd als het ‘enige werkbare alternatief’. Ook de redacties leken zich daarbij te hebben neergelegd. Dat is hun goed recht, maar de bijna geruisloze wijze waarop Van Thillo nu de hand legt op 51 procent van de PCM-aandelen wekt verbazing. Toen de Britse durfkapitalist Apax de uitgeverij in 2004 overnam, ging dat ook geruisloos. Pas toen het veel te laat was, dat wil zeggen nadat Apax eruit was gestapt en PCM bijna failliet had achtergelaten, kwamen in de kolommen de verhalen los over de ‘roofridder’ die ‘maar wat met het bedrijf gespeeld had’. Ditmaal hadden we toch een stevig debat mogen verwachten over de voors en tegens van Van Thillo, schreef Yvonne Zonderop, voormalig adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant en lid van de commissie-Brinkman, die de toekomst van de geschreven pers in Nederland onderzoekt, vorige week: ‘Maar de kranten – die nu zelf handelswaar zijn – wagen zich er niet aan, net zo min als het keurkorps der columnisten en zelfbenoemde intellectuelen.’ Nemen de redacties een voorschot op Van Thillo’s ‘vriendelijke dictatuur’, zoals hij het zelf noemt? Redactiestatuten respecteert de nieuwe PCM-baas namelijk niet. Nadat hij in 2005 het financiële dagblad De Tijd had overgenomen, ontsloeg hij zowel de hoofdredacteur als de directeur zonder inachtneming van het redactiestatuut. Ook kranten die winst maken, moeten eraan geloven, want zo’n grote schoonmaak zet de toon voor de toekomstige arbeidsverhoudingen. Volgens sommige voormalige medewerkers overlegt Van Thillo wekelijks met ‘zijn’ redacties over de redactionele koers en stuurt hij hun tussen de bedrijven door mails met commentaar op de krant van die dag of de dag ervoor: er stonden te veel lange stukken in, er zat een pagina zonder foto’s tussen of hij miste het ‘verhaal van de dag’ dat de lezer in de onderbuik aanspreekt.

Van de huidige hoofdredacteuren van de Persgroep-kranten zul je geen negatieve verhalen over Van Thillo horen. Ze prijzen zijn ‘liefde voor het krantenbedrijf’ en zijn ‘kennis van zaken’. Hij is ‘de meest inspirerende man van het westelijk halfrond’, hij weet te ‘overtuigen’, is ‘creatief’ en heeft ‘eigenlijk altijd gelijk’. Impliciet geven ook zij dus toe dat de baas de wind eronder heeft. Het is begrijpelijk dat medewerkers die onder Van Thillo een kans krijgen er zo over denken, zo goed als het begrijpelijk is dat de verliezers – pardon, degenen die ‘in goed overleg’ besluiten ‘hun carrière een andere wending te geven’, zoals het bij de Persgroep steevast heet – terugkijken in wrok. Dat deed bijvoorbeeld directeur Guido Van Liefferinge van Sparta, de ‘tijdschriftenpoot’ van de Persgroep. Hij was de drijvende kracht achter de best verkopende pulpbladen van Vlaanderen met titels als Dag Allemaal, Joepie, Woef! en Goed Gevoel, gezamenlijk goed voor vijftig procent van het bedrijfsresultaat van de Persgroep. Niettemin mocht Van Liefferinge zijn carrière een nieuwe wending geven, nadat hij het slachtoffer was geworden van – o, ironie – een nimmer bewezen roddel dat hij het bedrijf saboteerde. In Glamour en glitter, geld en macht (2006) beschrijft Van Liefferinge de nietsontziende stijl van Van Thillo, inclusief diens neiging om redacties in te zetten voor het promoten van zijn andere commerciële activiteiten. Of het allemaal waar is, is moeilijk vast te stellen. Feit is wel dat de websites van de Persgroep-kranten doorschoten zijn met reclame voor de vastgoed- en tweedehands-autohandel van Christian Van Thillo. En het tableau dat Van Liefferinge van de geldbeluste Van Thillo en zijn zwager Christophe Convent (directeur van VTM) schetst, compleet met e-mails van de betrokkenen en de nodige documentatie over geritsel met bv’s, is ook zo al onverkwikkelijk.

CRITICI die wat verder kijken dan hun persoonlijke grieven beschouwen Van Thillo als een exponent van een nieuwe cultuur in de mediawereld. Hij mag charmant, doortastend of zelfs charismatisch zijn, hij is toch vooral trendvolger, meent Ides Debruyne, directeur van het Fonds Pascal Decroos voor bijzondere journalistieke projecten: ‘Die trend is goed beschreven in Flat Earth News (2008) van de Britse onderzoeksjournalist Nick Davies. Sensatienieuws wordt de norm voor alle media. Het dictaat van de kiosk vervangt de vertrouwensrelatie tussen de krant en zijn abonnee. Voor kwaliteit, diepgang of onderzoek is geen geld meer. Journalisten worden een doorgeefluik voor emoties, roddels, reclame en propaganda van voorlichters, adverteerders, politici en de eigen uitgever.’ Deze kwantitatieve en kwalitatieve krimp doet zich bij alle traditionele media voor en het zou unfair zijn die aan Van Thillo te wijten, maar hij is wel koploper en dwingt niet alleen zijn eigen media maar ook de concurrentie tot versnelde aanpassing. Dat zijn kranten beter ‘naar de lezer luisteren’, zoals hij beweert, is schijn. Onderzoek wijst uit dat diezelfde lezers minder vertrouwen in de geschreven pers hebben dan ooit tevoren. Dat bleek ook na de moord in het kinderdagverblijf in Dendermonde in januari. Van Thillo’s krant De Morgen besteedde acht pagina’s aan ‘emo-nieuws’, concurrent De Standaard maar liefst elf pagina’s. Welbeschouwd onderscheidde geen enkel Belgisch medium zich nog van het sensatieblad Het Laatste Nieuws. Het gevolg: op de begrafenis van de slachtoffertjes werden voor het eerst in de Vlaamse persgeschiedenis alle media geweerd. ‘De overdaad aan “emo-nieuws” komt de mensen de neus uit’, zegt Debruyne. ‘Als je je als pers zo onpopulair weet te maken, dan heb je een probleem.’ Ogenschijnlijk bedienen de Vlaamse kranten een eigen niche, maar ze doen dat met berichten en features zonder diepgang. Achter de schermen vindt een totale kaalslag plaats. ‘We hebben in Vlaanderen gewoon geen kwaliteitsmedia meer’, constateert Ides Debruyne: ‘Een belangrijk criterium voor kwaliteitsmedia is dat ze berichten over alle politieke niveaus, van gemeenteraad tot wereldpolitiek. In België wordt niet meer bericht over niveaus als de EU of de Navo. Buitenlandse correspondenten worden ontslagen, voor onderzoeksjournalistiek is geen ruimte en zelfs op de berichtgeving over de binnenlandse politiek wordt beknibbeld. De weinige overgebleven journalisten schrijven kleurloze kopij die om wille van de “synergie” moet kunnen worden gebruikt of herkauwd in andere media.’ Met Van Thillo zou PCM niet alleen een zakenman, maar ook een neoliberale politicus in huis halen. Dat klinkt in Nederlandse oren onwaarschijnlijk, maar de macht is in België anders verdeeld dan in ons land. De Persgroep is de mediapijler van de Vlaamse liberalen. Hun doorbraak, die zijn beslag kreeg in de drie ‘paarse’ kabinetten onder leiding van Guy Verhofstadt, maakte ook de doorbraak van de Persgroep in de ether mogelijk. Verhofstadt is links-liberaal en Europees georiënteerd, Van Thillo rechts-liberaal en Amerikaans geörienteerd, maar de twee wisten elkaar goed te vinden. De commerciële zender VTM is er gekomen onder politieke druk en Verhofstadt heeft toegegeven dat hij persoonlijk Van Thillo heeft aangetrokken als geldschieter. Dat Verhofstadt aan die onderhandelingen een Toscaanse villa overhield, zoals Van Liefferinge beweert, is overigens onzin. Zoveel is er in België de laatste decennia dan wel weer veranderd.

WAT BETEKENT de synergie à la Van Thillo dan voor de PCM-bladen, gesteld dat ze niet op termijn zelfstandig worden, zoals de redacties graag schijnen te willen? Zijn opstelling na de overname van Het Parool in 2002 kan niet representatief worden geacht, want Van Thillo wil zijn portefeuille in Nederland uitbreiden en dat betekent dat hij hier voorlopig niet zijn tanden laat zien. Dat deed hij in België wel. En het voorbeeld van de kwaliteitskrant die hij daar overnam, De Morgen, is niet opwekkend. De voormalige socialistische partijkrant was net aangekocht door de groep Hoste (voorloper van de Persgroep), toen Van Thillo in 1991 het familiebedrijf overnam. Paul Goossens, de toenmalige hoofdredacteur, was geen commercieel genie, maar hij investeerde wel in onderzoeksjournalistiek. Onder zijn bewind gedijde de katholiek bevlogen Walter de Bock (die de moord op socialistenleider Cools, het Agusta-schandaal en de Bende van Nijvel uitspitte) evengoed als een vrijzinnig-linkse ‘kwiet’ als Douglas de Coninck (die onder meer de miljardenschandalen van de Belgische ontwikkelingshulp blootlegde). Niemand kon om de krant heen en daardoor kon Goossens zich de bemoeizuchtige socialistische partijbonzen van het lijf houden. Met Van Thillo kreeg de krant er een nog bemoeizuchtigere baas voor terug. Adjunct Ludwig Verduyn had een boek geschreven over de honderd rijkste families van België en wilde daaruit voorpubliceren in zijn krant, maar zag zijn voornemen prompt geblokkeerd door Van Thillo, die door een aantal van de betrokken families was ingeschakeld. Goossens zelf stapte op, nadat hij in conflict was gekomen met Van Thillo over de journalistieke aanpak van de Golfoorlog. De Morgen nam als enige Vlaamse krant niet de berichtgeving van de Amerikanen en hun embedded journalists over, maar legde de nadruk op eigen verslaggeving. Hoe Van Thillo het graag zag, kunnen we afleiden uit de berichtgeving van die andere krant van de Persgroep, Het Laatste Nieuws, die klakkeloos de informatiestroom vanuit het Pentagon overnam. Intussen maakte de krant nog steeds geen winst. De piepjonge Van Thillo, rechtstreeks afkomstig van Duke University, een particuliere elite-universiteit in North Carolina, wist zich eigenlijk geen raad. Daar kwam pas verandering in met het aantreden van de links-liberaal en begenadigd commentator Yves Desmet als hoofdredacteur in 1994. Desmet gooide de krant volledig om. Hij legde de nadruk op emo-nieuws, een luchtigere stijl en een minder linkse signatuur. Hij had gelijk dat de ‘oude’ krant van ideologische zwaarwichtigheid door de vloer zakte. Maar door zich op te werpen als vertolker van ‘de gewone mensen’ heeft hij achteraf gezien de sluizen opengezet voor de boulevardjournalistiek en daarin zijn kranten als Het Laatste Nieuws nu eenmaal vanouds veel beter. Inmiddels heeft De Morgen nauwelijks nog een eigen smoel: het sportnieuws komt van Het Laatste Nieuws, het economisch nieuws van De Tijd. De krant stevent af op een verlies van drie miljoen euro en hoofdredacteur Klaus van Isacker leeft met zijn redactie op voet van oorlog. Nadat Van Thillo onlangs bekend had gemaakt dat hij nog eens 26 van de 97 redacteuren wil ontslaan, verklaarde Van Isacker zich akkoord en presteerde het zelfs te verkondigen dat de ontslagen ‘niet ten koste van de kwaliteit gaan’. Het jongste nieuws van de burelen van De Morgen is dat de redactie moet verhuizen van het centrum van Brussel naar de bovenverdieping van het pand van Het Laatste Nieuws te Kobbegem, een vlek in Pajottenland met als dubieuze attractie dat om de hoek het biertje Mort Subite – what’s in a name? – wordt gebrouwen

Bron Iskander – Mail

Nota: wordt vervolgd, type ‘Courths Mahler’ tot van Thillo (of een ander. Liefst een ander) het Licht ziet. Of door het bos de bomen. Want de Oude Media zijn de Oude Zieke Man van Europa…..

19-03-2009 om 16:01 geschreven door digitalia  

„Zonder Bijbel geen Nederlandse cultuur”
18-03-2009 - red. itv. P. J. E. Chatelion Counet - reformatorisch dagblad

Met het uitspreken van een rede aanvaardt prof. mr. dr. P. J. E. Chatelion Counet vrijdag het ambt van bijzonder hoogleraar ”De Bijbel in de Nederlandse cultuur” aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). „Zonder de Bijbel bestaat er geen Nederlandse cultuur.”

Ondanks de ontkerkelijking, de secularisatie, is de invloed van de Bijbel op de Nederlandse cultuur nog altijd groot, stelt prof. Chatelion Counet. „De Bijbel, breder: het christendom, zit in onze genen en onze memen. Je merkt het bijvoorbeeld als er grote beslissingen genomen moeten worden: dan speelt de Bijbel vaak op de een of andere manier toch een rol. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met een vulkaan.”

De bijzondere leerstoel aan de UvA, waarvan prof. Patrick Chatelion Counet (55) de eerste bekleder wordt (voor een dag in de week), is ingesteld door het Bijbels Museum in Amsterdam en wordt mede ondersteund door de NCRV. „Maar ik ben onafhankelijk”, haast de Nijmegenaar zich te zeggen. „Het is niet de bedoeling dat ik straks lippendiensten aan de een of ander ga bewijzen.” Wel zal hij in de toekomst adviseren rond nieuwe tentoonstellingen in het Bijbels Museum en zijn medewerking verlenen aan programma’s van de NCRV.

Uw naam doet een niet-Nederlandse afkomst vermoeden.

„Mijn voorouders waren, inderdaad, hugenoten uit Frankrijk. Eind zeventiende eeuw zijn zij naar Nederland gekomen. Daar hebben ze een poosje in de Waalse Kerk gezeten. Maar al in 1725 zijn hun kinderen weer katholiek geworden. En –wijzend naar de beeldjes in de woonkamer– dat ben ik ook. Ik zeg wel eens: als mijn voorvader dat toen hij in 1695 naar Nederland vluchtte had geweten, weet ik niet wat hij gedaan zou hebben. Overigens vind ik het mooi dat mijn rooms-katholieke overtuiging voor het Bijbels Museum en de NCRV, beide toch overwegend protestants, geen belemmering is geweest om mij op deze leerstoel te benoemen.”

Vooruitlopen op zijn oratie wil hij nog niet. Maar plannen heeft hij genoeg, zegt prof. Chatelion Counet, tot voor kort exegeet Nieuwe Testament in Nijmegen, alsook kerkrechter in opleiding. „Waar ik mij op ga concentreren, zijn de omslagmomenten in de Nederlandse cultuur. Momenten dus waarop de maatschappelijke verhoudingen ingrijpend veranderden. Welke rol heeft de Bijbel daarin gespeeld?”

Kunt u wat van die momenten noemen?

„Als ik heel veel geld tot mijn beschikking zou krijgen, zou ik vijf promovendi aan het werk zetten. De eerste zou zich gaan bezighouden met de periode rond 754, Bonifatius. Hoe heeft de Bijbel zijn plaats toen veroverd?

Een tweede omslagmoment is wat mij betreft 1477: de verschijning van de Delftse Bijbel. Deze Bijbel heeft een belangrijke rol gespeeld in de aanloop naar de Reformatie.

Dan 1778: het begin van de moderne historische kritiek op de Bijbel – die vooral het protestantisme sterk zal gaan beïnvloeden.”

Met een lach: „En als ik dan ook een rooms-katholiek omslagmoment mag noemen: 1965, het slot van Vaticanum II.”

„O ja. Die zou heel iets anders mogen gaan doen: onderzoeken hoe de parabel van de verloren zoon door de tijd heen op belangrijke momenten een rol heeft gespeeld in de literatuur. Opmerkelijk: als het existentialisme opkomt, krijgt deze parabel een existentiële inkleuring; in de feministische literatuur wordt hij feministisch uitgelegd; en in de laatste roman van J. F. Bernlef postmodernistisch. Maar, de concurrentie als het gaat om onderzoeksgelden is enorm. Ik zal straks blij zijn als ik één promovendus heb.”

Alweer enige tijd –sinds vorig jaar zomer– verzorgt prof. Chatelion Counet inmiddels colleges aan de Universiteit van Amsterdam. „Daarin geef ik een dwarsdoorsnede van de Nederlandse geschiedenis en de rol die de Bijbel daarin heeft gespeeld. In de schilderkunst, de literatuur, in bepaalde politieke ontwikkelingen, in de filosofie.” Belangstellende studenten komen „uit alle faculteiten: sociologie, geschiedenis, Neerlandistiek.” Op dit moment zijn het er zo’n 25. „Maar als het aan mij ligt, zitten er over een poosje honderden

Bron Iskander

Inderdaad, veel geluk, Professor. Ik wenste U niet alleen vele honderden studenten toe, maar vele honderden confraters! Om het met Bijbelse woorden te zeggen: de oogst is groot, maar de arbeiders zijn weinig.

En da nog iets. Ik ben ook voor godsdienstvrijheid, en zie verlangend uit naar de door de Islam-staten gesubsidieerde bouw van Christelijke kerken in die landen. In afwachting zie ik dus niet in waarom wij wel moskeeën bij ons subsidiëren.

Ten andere: in het Apenland zijn slechts 2 talen toegelaten in de publieke sector. Arabisch is daar niet bij. Het geeft dus gewoon blijk van burgerlijke gehoorzaamheid en respect voor de Wet, als in de moskeeën alleen N of Fr zou gepredikt worden.

Zodat leden van de Staatsvuiligheid, als ze al een moskee mogen/durven betreden tijdens ,de gebedsvieringen, vlot de staatsondermijnende zaken zouden kunnen vaststellen, zonder tolk.

Ik stel mij de Al Quada-top voor in hun airco-gekoelde woestijntent, of in hun marmeren paleizen, waar ze, getulband en gekleed in smetteloos witte gewaden de verslagen beluisteren van hun westerse spionnen. Daar zal bij momenten een schaterlach opstijgen van in Mekka tot bij Allah in de hoge hemel, wegens de ongelooflijke naïviteit van de ruggengraatloze Westerlingen…Hoe zij de koord waaraan ze worden opgehangen, zelf gesubsidieerd hebben….Waarlijk, Filip Dewinter: Inch’Allah! Allaah Akbar!

19-03-2009 om 13:13 geschreven door digitalia  

Hoe progressief is islambashen?
18-03-2009 - Patrick Loobuyck - knack

We horen het de laatste tijd wel meer. Links vindt geen juiste manier om zich ten aanzien van de islam en de multiculturele samenleving te positioneren. Nochtans is het zonneklaar: er is maar één juiste houding, namelijk een houding waaruit blijkt dat de islam een fascistische religie en een achterlijke manier van leven is.

Hoe is het mogelijk dat we daar niet eerder zijn opgekomen? Filip Dewinter roept al zolang moord en brand over de gevaarlijke islamisering van Europa. En heeft er de voorbije jaren dan niemand Mia Doornaert gelezen? Gelukkig hebben we nu Wim Van Rooy, Geert Van Istendael, Benno Barnard en de ietwat meer genuanceerde (hoewel?) Joost Zwagerman, die de weg wijzen. Wie progressief wil zijn, moet aan islam- en Lanoye-bashing doen. Wie progressief wil zijn, mag het woord multiculturalisme enkel in de mond nemen om het als een gevaarlijke fictie in de grond te boren. Wie progressief is, moet volgens Van Rooy (in Knack 18-02-09) Dewinter gelijk geven. En voor wie de boodschap van Dewinter niet zou kennen, de man heeft zijn visie nogmaals te boek gesteld in een 232 pagina's tellend pamflet Inch'Allah? De islamisering van Europa.

Links Vlaanderen, studiediensten en mandatarissen van SP.A en Groen!, jullie weten wat gelezen om jullie inhoudelijk te stofferen. Bovendien leest het gemakkelijker en is het slechts de helft zo dik als Wim Van Rooys De malaise van de multiculturaliteit (Acco, 2008).

De critici hebben gelijk dat links vaak halfslachtig, soms naïef over de islam en integratie heeft gecommuniceerd. Als er al werd gecommuniceerd, want binnen de sociaaldemocratie was de strategie veelal wittgensteiniaans: waarover men niet spreken kan, moet men zwijgen. Dat dit niet de juiste weg is, wordt pijnlijk duidelijk. Stukken electoraat stappen over naar partijen die wel over het onderwerp communiceren en dan nog in een heldere taal die zegt wat u denkt! Het is hoog tijd dat links hiertegenover een wervend verhaal ontwikkelt.

Moet dit een islam-bashend verhaal zijn? Nee. Het moet duidelijk maken dat op een aantal verworvenheden niet zal worden toegegeven: de mensenrechten (dus ook godsdienstvrijheid en de vrijheid om een godsdienst te verlaten, de vrijheid van meningsuiting en de gelijkheid tussen man en vrouw), de autonomie van de wetenschap (dus geen creationisme in de biologieles – Nota  van mij: creatief blijven, hé! Want al wat Darwin ‘ontdekt’ heeft; heeft hij gevonden door de Bijbel aandachtig te lezen tussen de lijntjes…- ), de autonomie van de rechtsstaat (dus geen sharia). Maar tegelijk moet worden gesteld dat de islam een plaats kan krijgen in onze samenleving, als hij aan die voorwaarden voldoet. (Nota van mij: zo lang de Koran heilig is, is zulks onmogelijk!) Elke vorm van emancipatorisch en liberaal denken binnen de islam moet worden ondersteund. We moeten verhinderen dat de islam vastgepind wordt op partiële informatie: Hamas is niet gelijk aan dé islam, de islam is niet 'van nature' een gewelddadige religie. Zo'n essentialistisch beeld is in tegenspraak met de sociologie en geschiedenis van religies en met de kritische theologie. Jawel, ook dit laatste bestaat in de islam - ook al is ze op dit moment weinig invloedrijk.

(Patrick Loobuyck neemt hier zijn wensen voor werkelijkheid, want islam IS en BLIJFT oderwerping aan zaken die een 1400 jaar geleden door een woestijn-analfabeet zijn verkondigd, die leefde van moorden, verkrachten en plunderen. Afvalligheid aan de ‘onderwerping’ moet volgens de Koran altijd met de dood worden bestraft….)

Het is uitermate belangrijk voor het multiculturele samenleven, en dus voor onze toekomst, om voldoende nuance in het debat te brengen. De islam zal hoe dan ook deel blijven uitmaken van onze samenleving. We moeten daarom zoeken hoe we bruggen kunnen bouwen. In plaats van alle moslims over één stigmatiserende kam te scheren, moeten we zorgvuldig onze gesprekspartners kiezen binnen de moslimgemeenschap en samen aan de slag gaan. Nee, de gevaarlijke tendensen in de islam mogen niet doodgezwegen worden. Maar tegelijk moet het ideologische misbruik van de islam om een antiwesterse, terroristische strijd te voeren ontmaskerd worden.       

(Een mooiere pleidooi voor dhimitude is nauwelijks denkbaar. Deze houding past perfect in de strategie van de Leiders van Allahs geheime leger)

We (Neen! Niet WIJ, maar ZIJ!) moeten blijven strijden voor de verlichtingswaarden en dit op een niet aflatende manier. Maar dit is niet (alleen) een strijd tegen de islam. We moeten ook zoeken hoe we die strijd kunnen voeren met de islam. Dat lijkt me de progressieve inzet.

PATRICK LOOBUYCK IS MORAALFILOSOOF VERBONDEN AAN DE UNIVERSITEIT ANTWERPEN EN DE UNIVERSITEIT GENT EN REDACTIELID VAN SAMENLEVING EN POLITIEK.

Bron Iskander Mail

19-03-2009 om 12:42 geschreven door digitalia  

Natuurlijk heeft de Bijbel (Oud Testament) gelijk! Als gelovige vinden wij dat de evidentie zelf, maar ook als ongelovige moeten we dat durven herkennen, hoe ongaarne ook. Zuiver op grond van zintuiglijke waarnemingen.  Ene Prof. Smalhout (zie hieronder) brengt het zeer duidelijk onder woorden.

Mijn standpunt? Herlees de Bijbel met de ogen van een onschuldig kind, maar met het verstand van een kritische volwassene, de er aan gewend is geraakt om veel tussen de lijntjes door te moeten lezen. Kortom: Darwin, met zijn evolutieleer, heeft gelijk 1° omdat wij dat met de ogen van de wetenschap dagelijks kunnen zien, en 2° omdat de evolutieleer zelf in de Bijbel staat. Dag 1 tot Dag 7: dat is toch de suggestie van voortdurendheid? En ‘een dag’, zegt de Bijbel, is voor de Almachtige als duizend jaar….

Alleen met de ‘levensadem’ die in Adam geblazen werd hebben de ongelovigen het lastig, en Darwin zwijgt, als het daar op aankomt wijselijk over welke ‘adem’ dan ook…In de Bijbel staat het ware verhaal, met kinderlijke eenvoud neergeschreven…Die ‘levensadem’, de ‘ziel’ werd erin geblazen….Leuk hé….En die fameuze Eva! Is niet meer dan een rib van Adam, waaraan later rondingen werden toegevoegd louter door evolutie….Wie gelooft dat nu!?

In de Bijbel staat er ook iets zoals …’in die dagen zagen de kinderen der Goden dat de vrouwen der mensen aardig waren, en zij namen hen tot vrouw, wat de Goden onwelgevallig was’’…

Allo Darwin? Als dat geen schoolvoorbeeld van evolutie is! Vrouwen, kinderen der mensen, later geworden tot Koninginnen der Schepping?

Besluit: zelfs in het sprookje van ‘Sneeuwwitje en de 7 Dwergen’ zit een leerzame achtergrond van waarheid,  alhoewel de wetenschap kan bewijzen dat er geen dwergen bestaan….Anders gezegd: in het Scjeppingsverhaal moet men de waarheid (hoofdzaak) van de bijkomstigheden willen onderscheiden (6 werkdagen en 1 rustdag….

HEILLOOS CONFLICT

Andries Knevel, de toppresentator van de EO, nam op 3 februari jl. in het programma ‘Het zal je maar gebeuren' afstand van de letterlijke tekst van het scheppingsverhaal. Daarin staat dat de wereld in zes dagen door God is geschapen.
Een rotsvast uitgangspunt voor meer dan de helft van alle christenen. Sindsdien ontstond een soort godsdienstoorlog die Nederland sinds mensenheugenis niet meer heeft meegemaakt

Bron ‘tSCHELDT

(Zijn jullie nog altijd geen abonnee? )

19-03-2009 om 09:18 geschreven door digitalia  

Angstpornobaas, schuimbekkende gek of taboebreker?

Getrouw aan het oude adagio: Spreek alleen over het Vlaams Belang als het in negatieve zin kan, heeft weer eens getriomfeerd…De vraag is maar als hun lezers van die goeie ouwe Le Standaer dat niet door hebben, en of ze ….niet liever een kruisbeeld in de keuken zien, dan een minaret in hun achtertuin…..

Ik durf verhopen dat (meest) de auteur maar ook de Drukkerij Egmont in hun nopjes zijn. Ieder schuinse aanval is weer een paar honderd exemplaren meer verkocht… Wanneer gaan die stomme linkse profeten nu eens zinvol tegen argumenteren, in plaats van zich te bedienen van het wapen van de zwakkelinkg, d.i. schelden. Alhoewel ze precies door al dat schelden toegeven dat ze geen zinvolle tegenargumenten hebben…

Ook bij onze vrienden van het AFF is het armoe troef: ze voeren twee moslim’meiden’ op…die …”niet op hun mondje gevallen zijn”..

Dewinter… racisme in een nieuwe verpakking…Inderdaad; als een moslim geen argumenten meer heeft, dan scheldt hij/zij het eerst verrot voor ‘racist’, of hij gaat over tot ‘rituele slachting’.. Is koeltoer.

Maar nu eindelijk De Standaard aan het woord…

FILIP DEWINTER antwoordt Jo Van Damme en Marc Reynebeau. 'Ze kiezen voor de gemakkelijke weg: Dewinter afzeiken en de islam vergoelijken.'

In de columns 'Zure wijn in oude zakken' van Jo Van Damme (DS 7 maart) en 'Angstporno' van Marc Reynebeau (DS 3 maart) word ik naar aanleiding van de publicatie van het boek Inch'Allah? De islamisering van Europa getrakteerd op een aantal scheldwoorden en beledigingen. Volgens Van Damme ben ik achtereenvolgens een fanatiekeling, een ophitser, een luguber persoon, een schuimbekkende gek, een racist en een provocateur. Reynebeau is origineler in zijn haatproza en noemt mij een angstzaaier en een angstpornobaas. Niet dat Van Damme en Reynebeau het boek gelezen hebben. Uiteraard niet, een boek van Filip Dewinter hoef je niet te lezen om het met de grond gelijk te maken. Jozef Goebbels las de boeken van Heinrich Heine ook niet. Heine was een jood dus werden de boeken van Heine automatisch op de zwarte lijst geplaatst. Dewinter is een Vlaams Belanger dus…

De inhoud van het boek interesseert Van Damme en Reynebeau niet. De oude techniek van de diabolisering werkt nog steeds. Beschuldig een politicus of een schrijver van racisme en xenofobie en het debat hoeft niet meer gevoerd te worden. Ook schrijvers als Joost Zwagerman, Pascale Bruckner, Hendrik Brüder of Ian McEwan die de multicultuur bekritiseren en de islamisering aanklagen, worden onmiddellijk als reactionair, neokoloniaal en uiteraard xenofoob bestempeld. Het idyllische multiculturele plaatje klopt enkel in zoverre dat de islam wordt neergezet als een verdraagzame, vredelievende godsdienst die perfect in overeenstemming is met de Europese vrijheden en de mensenrechten. Dat de islam in werkelijkheid een versteende, verstarde en totalitaire godsdienst is die haaks staat op de vrijheid van meningsuiting, de democratie, de gelijkheid tussen man en vrouw en de scheiding tussen kerk en staat brengt het 'harmonieuze' multiculturele alleen maar aan het wankelen. Dergelijke meningen worden dus maar beter afgebrand als zijnde porno. Hoe meer de multicultuur door de man-in-de-straat ter discussie wordt gesteld, hoe meer schrijvers als Van Damme en Reynebeau denken ze te moeten verdedigen.

Volgens Reynebeau probeer ik politiek te kapitaliseren op het sociologische verschijnsel van de angst voor vreemde culturen. De islamisering van Europa is echter geen angstdroom, maar concrete realiteit. West-Europa telt momenteel meer dan 20 miljoen moslims; in heel Europa zijn het er al 50 miljoen. Jaarlijks komen in Europa meer dan één miljoen nieuwe moslims bij. Indien Reynebeau mijn boek had gelezen, had hij geweten dat ik overigens niet de individuele moslim, maar wel de politieke ideologie van de islam viseer. De islam genereert alleen maar achterstand en is de belangrijkste rem op de integratie van de hier verblijvende allochtonen. Het overgrote deel van de Europeanen beschouwt de islam nog altijd als een exotische variante van het christendom waarbij Jezus toevallig de naam Mohammed draagt. De duizend-en-één-nacht-islam van 'De meiden van Halal' staat in schril contrast met de ware aard van de islam. De islam zal zich niet zoals Reynebeau denkt via zelforganisatie integreren en emanciperen, maar zal Europa via de demografische, culturele en militaire jihad eenvoudigweg onder de voet lopen.

Reynebeau en Van Damme kiezen voor de gemakkelijke weg: Dewinter afzeiken en de islam vergoelijken. Ooit was er een tijd dat progressieve intellectuelen zich keerden tegen vastgeroeste dogma's, klerikalisme, religieus fanatisme en godsdienstverstarring. Om redenen van politieke correctheid en uit schrik het failliet van het multiculturele model te moeten toegeven, verdedigt men nog liever de islamitische theocratie. Dat Reynebeau en Van Damme liever een minaret in de tuin dan een kruisbeeld in de keuken tolereren, verwondert mij geenszins. De zogenaamde intellectuele elite is immers volledig vervreemd van wat leeft bij de bevolking. Deze elite is en blijft blind voor de dagelijkse realiteit. Net zoals velen geloofden in een Europees communisme met een menselijk gelaat, creëert men nu de illusie van een Europese islam. De collaboratie van een groot deel van de Europese intellectuele en culturele elite met de islam zal er mee voor zorgen dat op termijn in plaats van een verlichte Europese islam alleen nog een geïslamiseerd Europa overblijft.

Filip Dewinter is Vlaams parlementslid Vlaams Belang.

Bron De Standaard

18-03-2009 om 18:22 geschreven door digitalia  

Ik bid de hemel dat er nog een paar van dergelijke feitjes (zie hieronder) aan het licht komen vòòr de verkiezingen, want wat geldt voor Nederland, zal wel gelden voor de meeste landen van Europa. Zou dat niet helpen om de ogen te openen van veel kiesvee, die nu uit kuddegeest stemt op de smoelen van de kleurpartijen….

Veel wordt duidelijk! De Muzelmanse onbeperkte ‘kinderzegen’, de altijd frisse aanvoer van ginds op onze kosten opgevoede Turken of Marokkanen, de zo geroemde ‘integratie’ die maar blijft mislukken, enz…

Neem daarbij de ‘losse administratie’ in die landen, meestal geschreven in macaroni-slierten, die wie weet, dezelfde kindjes in verschillende gezinnen laat ‘geboren’ worden – want, begot: wie let daarop! Toen wij klein waren, moest ons moeder ook dikwijls een buurjongen of buurmeisje van tafel naar huis wegsturen: er was er een teveel als ze de koppen telde…Blijkens ongecontroleerde (en oncontroleerbare) geruchten bestaat dat susteem van denkbeeldige aanwezige kinderen in de klaslokalen nog altijd in Wallonië. Zou goed zijn voor het toekennen van hogere subsidies, wat toch een lovenswaardig doel is.

Heilige Lewie van Leuven! Gij hebt ons wel leren leven met ‘kraaien op een stort’, maar in Uw almachtige linkse wijsheid hebt U nagelaten ons destijds een oplossing te geven.  Nu zult ge dat wel niet meer doen, want zij die talrijke ‘kraaien’ blijfven gij en Uw spitsbroeders op Uw knusse zetels geplant….

Tenware dat kiezers met een eigen gezond verstand (!) straks op 7 Juni de oplossing zelf gevonden hebben….

Kamer wil stop kinderbijslag Marokko

Een Kamermeerderheid van CDA, VVD en PVV wil de kinderbijslaguitkering

Stopzetten voor kinderen die in Marokko en Turkije naar school gaan.

Dat bleek in een debat met staatssecretaris Jetta Klijnsma van Sociale Zaken. Het debat werd gehouden naar aanleiding van berichten over fraude. De VVD wil verdragen met Turkije en Marokko over de export van uitkeringen stopzetten.

Omdat de huidige verdragen niet eenzijdig kunnen worden opgezegd, wil het CDA voor om een nieuw bilateraal verdrag te sluiten met Turkije en Marokko, waarbij de export van uitkeringen gehandhaafd blijft, met uitzondering van de kinderbijslag

Bron De Wereldkrant

18-03-2009 om 11:08 geschreven door digitalia  

Italië is het land waar de citroenen bloeien, waar in donker loof de goudoranjen groeien (Goethe) maar ook het land waar Silvio Berlusconi nog een paar karweitjes dient op te knappen. In Turijn, bijvoorbeeld, in de Noord Afrikaanse ghetto’s….

Desnoods met harde hand en overvalwagens vol met para’s, en als dat niet helpt, met tanks en artillerie. Lees hieronder over Torino, de Koningsstad en bewaarder van de Heilige Lijkwade. Ik wens de ordetroepen veel geluk, en wijs er hen op, dat La Spezia niet al te ver verwijderd en aan zee ligt. Alles gespuis (racaille) dat meet een hogedruk-reiniger bij elkaar gespoten werd, in het ruim van een paar oorlogsschepen en een paar dagen later dumpen op de kusten van hun herkomstland. Lees er de Geschiedenis op na= Koning Philips III, kleinzoon van ons aller Keizer Karel V vorderde zelfs alle beschikbare schepen in gans Europa op (1592) om de Moren, de Turken, ezn, terug te sturen…De goeden moeten het dan maar met de slechten bekopen!

Afpersers van protectiegeld uit het Morgenland

Italië is het land van de wijn, de zon, de zee en van, naar men zegt, de maffia. Ik heb veel gezien in Italië: de wijn, de zon, de zee, aardige mensen en nog veel meer. Alleen één ding niet: de maffia. Welnu, ik heb een deel van mijn studietijd in Italië doorgebracht en intussen moet ik regelmatig voor zaken naar Italië, preciezer gezegd naar Turijn, de hoofdstad van Piemonte.
(Een bericht van een zakenman op reis naar Italië)

Turijn, dat is Fiat, dat is een prachtig klassiek stadscentrum en het stamslot van het oude koninklijke geslacht van de Savoye.

Turijn is echter ook de grootste islamitische stad van Italië. Islamitische slagerijen zijn er hier net zoveel als de beroemde ”Tabacchi”.

En er zijn ook vele schaduwkanten. Ten eerste de Via Nizza, direct aan het Stazione Porta Nuova gelegen. Een welluidende naam zou men kunnen denken. Maar helaas zit er meer verborgen achter de historische façades.  Via Nizza was de plek waar ik voor de eerste keer persoonlijk mocht ervaren wat een ”No-Go-Area” is. Het is nu enkele jaren geleden dat ik mij als nieuweling in Turijn, onwetend als ik was, in het gebied van deze goed gesaneerde oude gebouwen waagde.

Eigenlijk wilde ik alleen wat te eten halen, maar dat werd meer. Een kleine avonturentrip. Eerst registreerde ik ze alleen maar, de Arabische schrifttekens, maar twee minuten later werd ik al door hem lastig gevallen, de jeugd uit Marokko. Vreedzaam als ze waren dreigden ze me yoghurt in mijn gezicht te gooien, die eigenlijk als voorgerecht was bedoeld… Mijn opduiken op weg naar de pizzeria moet hen waarschijnlijk hebben geprovoceerd. Welnu, de pizzeria was dichtbij – dat was mijn geluk. Eén antwoord en ik zou een zeer intensieve ervaring met Arabische cultuur hebben opgedaan. Dichtbij en pijnlijk nog bovendien…

Welnu, ik reis nog steeds regelmatig naar Turijn en kon mijn indrukken intussen nog uitbreiden. De hoofdsynagoge is een waar meesterwerk van architectuur, klassiek en tijdloos mooi. Maar helaas moet de politie constant voor het gebouw staan. Dit is zelfs niet eens het geval in München, de voormalige ”hoofdstad van de beweging” in het ”antisemitische” Duitsland. Een treurig beeld. Men zou kunnen denken dat de politie dat vast en zeker zou doen vanwege de fascisten. Maar hier vergist de waarde lezer zich. Een fascist zou hier geen twee meter ver komen. Via Nizza is dichtbij en dus ook de islamitische verrijking uit het noorden van Afrika. Bij deze vergissing blijft het echter niet: ik heb in mijn vijf jaar in Turijn niet één fascist gezien. Blijft slechts de treurige zekerheid over: antisemitisch zijn in Turijn alleen de moslims…

…Arabieren en Marokkanen, die niet alleen door zwarte handel op het Stazione Porta Nuova opvallen, maar zelfs een hele stadswijk onder hun controle hebben: Porta Palazzo (foto). Wie hier blank is, leeft gevaarlijk. Zelfs de politie gaat hier alleen nog maar met het Italiaanse leger op patrouille. Eén ding kunnen ze echter niet verhinderen: wie hier wil parkeren, moet een kleine bijdrage afstaan aan een paar aardige heren, die ook braaf met een aardig ”grazie” dankjewel zeggen. Doet men dat niet, dan zitten er in het gunstigste geval krassen op de auto of zijn de banden lek gestoken. In het ergste geval vergaat het mensen die weigeren te betalen zoals die oudere dame, die vorig jaar door twee jonge moslims in elkaar werd geslagen. Afpersing van protectiegeld als culturele verrijking.

Zoals gezegd: de veel geciteerde maffia heb ik in al die jaren in Italië nooit gezien. De spuigaten uitlopende immigratie uit de Oriënt en haar bijwerkingen beleef ik hier iedere dag. Live, van heel dichtbij en zelfs voor een blinde niet over het hoofd te zien.

Bron: www.pi-news.net

Dit artikel werd uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron in Het Vrije Volk

16-03-2009 om 11:10 geschreven door digitalia  

Uit het maandblad van het Vlaams Belang eens te meer een paar pareltjes die in ons aller belang zijn, maar door de Oude Media ‘vergeten’ worden. Indachtig het spreekwoord dat ‘de kraaien het uitbrengen’ helpen wij bij deze een paar pareltjes den volke kond te doen.

Elk zegge het voort!

GESUBSIDIEERDE ISLAMISERING

Tot op heden werden in Vlaanderen zeven locale islamitische gemeenschappen erkend. Uit het antwoord op een vraag van Vlaams Parlementslid Wim Van Dijck blijkt dat tegen april nog eens zeventien moskeeën in aanmerking zullen komen voor erkenning en dus voor financiële ondersteuning door de overheid. De uitleg van de Vlaamse Regering dat met de subsidiëring van moskeeën een ‘Vlaamse islam’ zal ontstaan, is complete onzin. De ondersteuning en financiering van de islam zal niet leiden tot de europeanisering van de islam, maar wel tot de islamisering van Europa.

Gesubsidieerde hangmat

Wallonië krijgt jaarlijks miljarden euro’s van Vlaanderen en Europa. Een mens vraagt dan zich af wat er met al dat geld gebeurt en hoe het ondertussen gesteld is met de economie bij onze zuiderburen. Recente werkloosheidscijfers geven alvast een ontnuchterend antwoord:

4.702 Walen trekken al meer dan twintig jaar een werkloosheidsuitkering.

5.765 Walen stempelen langer dan vijftien jaar,

10.502 langer dan tien jaar en

22.707 langer dan vijf jaar.

De cijfers roepen ook in Wallonië vragen op. Zo stelde Willy 8orsus, Waals parlementslid voor de MR de werking van de FOREM (de Waalse VDAB) in vraag.

Borsus zelf zit trouwens niet in de statistieken. In 2006 had hij naast zijn parlementsmandaat nog 27 andere mandaten, waarvan 10 betaald.

CORRUPTIE EN HYPOCRISIE

Anne-Marie Lizin had het wat te bont gemaakt met liet gebruik van haar Visa-kaart van het ziekenhuis waar ze voorzitster van de raad van bestuur was. Ze betaalde er onder andere 23 buitenlandreizen mee, naar eigen zeggen omdat ze in de polItiek op de hoogte moet zijn van wat erin het buitenland gebeurt. Nu werd ze door de PS aan de deur gezet. We vragen ons echter af waarom de PS nu pas ingrijpt als de misbruiken al in 1999 begonnen. En wanneer volgt een onderzoek naar Michel Daerden en zijn zoon voor het gesjoemel met hun revisorenkantoren? En wanneer begint het onderzoek naar advocaat Marc Uyttendaele, echtgenoot van Laurette Onkelinx, die verdacht veel overheidsopdraditen binnenrijft? Zou de PS ineens de partij van de propere handen geworden zijn? We vrezen van niet. In juni zijn het verkiezingen en de PS probeert zich nog gauw een zuiver imago aan te roeien. De PS is niet alleen een corrupte maar ook een bijzonder hypocriete partij.

16-03-2009 om 07:40 geschreven door digitalia  

Gisteren avond op TV ….. de Koninklijke Prinses Mathilde d’Udekem d’Acoz, toekomstige Koningin der Franse Belgen, aangetrouwd lid van de regerende usurperende Coburger-stam en meteen lid van de Bende der Stelende Eksters

bezig gehoord (volgens haar accent vreemdelinge in eigen land, en bekende vreemdelinge tussen vele onbekende vreemdelingen),

en bezig gezien tussen meestal gesluierde, gekopdoekte of in tentzeil gehulde vrouwpersonen (? Of waren het vermomde haatbaarden).

Dat stuk vlees geworden pretentie had de bedoeling om ons, Vlamingen, de les te lezen dat …O simpelen van geest….de jonge meisjes van vandaag de vrouwen van morgen zullen worden….Vrouwen van morgen, Mattil? Beter gezegd zou zijn de broedmachines die weer ontelbaar veel nieuwe kleine extremisten zullen op de wereld zetten. Op onze wereld, die nu al overbevolkt is, en waar ze onze sociale kassen zullen leegplunderen…Net zo lang als het kan…en dat de Vlaming ze kan bijvullen….

Gevolg van die Koninklijke Stunt? Meteen zijn de Muzelmannen en Muzelvrouwen weer een trapje hoger getild op de ladder der verwachtingen! Ze staan niet alleen in de gunst van Laeken (wat in hun ogen en in de ogen van de herkomstlanden bijna gelijk staat aan verheffing in de adel), ze worden zelfs geklasseerd als Eerste Rangsburgers, naar wiens gunsten openlijk gehengeld wordt.

Het zij dan zo, dat Laeken de koning/koningin worde van wie ze zelf gekozen hebben!

Afspraak op 7 Juni, ze hebben er om gevraagd!

Want het verder verloop der dingen is schrikbarend. Andere landen zenden duidelijke signalen. Denemarken, bijvoorbeeld…De vraag is alleen: als het stort vol meeuwen zit, hoe zei Lewie Toebak het alweer, om ze kwijt te geraken? Een of andere socialistische, maar toch geen nationaal-socialistische oplossing zeker!

De vele integratiemythes zijn een serieus probleem voor het maatschappelijk werk. Integratieproblemen zijn een tikkende tijdbom voor onze welvaartsmaatschappij.

Een deel van de oplossing is om meer te weten: goed maatschappelijk werk hangt af van voldoende informatie, schrijft Nicolai Sennels.

In mijn beroep als psycholoog in de gemeente Kopenhagen had ik meer dan 150 immigranten, vluchtelingen en andere nazaten met een islamitische achtergrond in behandeling. Hieronder geef ik een overzicht van integratieproblemen, hoe ze eruit zien wanneer men met immigranten spreekt in plaats van over hen.

Terwijl immigrantencriminaliteit, islamitische parallelsamenlevingen en islamitisch extremisme een steeds groter wordende negatieve invloed op onze samenleving hebben, zitten de stedelijke pogingen op dit gebied in een net van mythes over immigrantencriminaliteit, extremisme en maatschappelijke inzet vast.

De eerste mythe is dat er geen verschillen tussen immigranten bestaan. Vanzelfsprekend bestaan die: mensen uit verschillende culturen hebben verschillende manieren van ondersteuning nodig als ze problemen hebben. Er is een wereld van verschil tussen wat bijvoorbeeld een Japanner, een Somaliër of een Amerikaan nodig heeft als hij problemen heeft of maakt. We moeten ingaan op de culturele verschillen die onze immigranten met zich meebrengen.

Mijn eigen therapeutische ervaring met jonge moslims is, dat het hen ontzettend zwaar valt om traditionele Deense pedagogiek en therapie te begrijpen. Deense jongeren zijn er voor een veel groter deel mee opgevoed om ”over de dingen te praten” en te reflecteren hoe ze over iets voelen. Moslims daarentegen groeien in een cultuur op met duidelijke uiterlijke autoriteiten (vooral de vader, de traditie en de islam), waarin de consequenties snel en direct zijn wanneer de verwachtingen van de familie niet worden vervuld. Ze zijn binnen een vast kader opgegroeid en met pedagogentaal bereik je niet veel bij deze groep.

De tweede mythe is dat immigrantencriminaliteit veroorzaakt wordt door maatschappelijke problemen en dat de culturele achtergrond in dit verband geen rol speelt. Ook hier komt het vooroordeel niet overeen met de realiteit: mijn ervaring na honderden psychologische gesprekken met islamitische immigranten is dat de islamitische cultuur een grote acceptatie met betrekking tot agressie heeft.

Terwijl een ongecontroleerde woede-uitbarsting in de Deense cultuur de snelste manier is om je gezicht te verliezen, is dat bij de moslims precies omgekeerd. De bereidheid om jezelf te wreken wordt in de islamitische cultuur als een uitdrukking van kracht gezien en woede wordt in islamitische kringen veel meer maatschappelijk geaccepteerd. Agressief gedrag wordt gezien als een sociaal middel om ”respect” te krijgen (niet alleen angst) en ook status.

De dramatische en destructieve manier waarop Palestijnen hun woede over de situatie in Gaza tot uitdrukking brengen, de oproepen van de imams tot ”heilige woede”, familie-executies (ook wel ”eermoorden” genoemd) en gewelddadige demonstraties als reactie op de Mohammed-karikaturen zijn allemaal voorbeelden hoe agressief gedrag in islamitische culturen als sociaal acceptabele uitdrukkingsvorm wordt beschouwd.

Het feit, dat islamitische immigranten en hun nakomelingen twee tot driemaal zoveel gewelddadige misdaden plegen als etnische Denen wordt hierdoor ook ten dele veroorzaakt. Dus, ja: de cultuur van immigranten is een belangrijk bestanddeel van immigrantencriminaliteit.

De derde mythe is dat religieus extremisme slechts in kleine kring bestaat. Dat is een enorme vergissing. Bijna iedere individuele moslim die ik onder behandeling had, nam zijn of haar religieuze traditie heel serieus. Ondanks het feit dat de meesten niet de woorden van de Koran volgen, is hun islamitische identiteit buitengewoon sterk. De Mohammed-karikaturen, de pogingen om de democratie in de islamitische wereld te vestigen en de druk van de instanties om te integreren in de Deense samenleving hebben gezorgd voor een sterke afkeer tegenover westerse waarden.

Vooral jonge moslims ”zonder wortels” voelen zich aangetrokken tot extremistische kringen, omdat zij daar een gevoel van zin en betekenis krijgen, in het leven en ook in de dood, waar geen ”sociaal project” tegenop kan. Bovendien is religiositeit een bron van status in islamitische kringen – een sterke religiositeit betekent een hoge status. Een religieuze praktijk vol toewijding en het vermogen om samenzweringstheorieën over de schuld van het westen aan de vreselijke toestanden in hun islamitische geboortelanden te produceren, zijn effectieve bronnen van sociale erkenning in de islamitische delen van onze samenleving.

Deze ervaringen uit mijn werk in de islamitische delen van onze samenleving komen helemaal overeen met vergelijkbare onderzoeken buiten Denemarken: 32% van de islamitische universiteitsstudenten in Engeland beschouwen het doden in naam van de religie als gerechtvaardigd en 54% van de Franse moslims gelooft dat de sharia (islamitisch recht) wereldwijd zou moeten worden gebruikt.

In Duitsland beschouwt slechts 12% van de moslims zichzelf als ”Duitser” en 6% wordt als ”extreem radicaal” omschreven, die ”als verwant met geweld in de zin van een acceptatie van massieve vormen van politiek-religieus gemotiveerd geweld te omschrijven zijn.”  Wellicht klinkt 6% niet veel, maar als we het aantal op de geschatte 220.000 moslims in Denemarken overbrengen, komt dat overeen met ongeveer 13.600 islamitische extremisten (met naar schatting 3 miljoen moslims in Duitsland zijn dat 180.000 extremisten).

De vierde mythe is dat culturele en religieuze factoren voor de vaak slechte maatschappelijke en economische situatie van immigranten geen rol spelen. Die theorie luidt gewoonlijk dat immigranten arm zijn om redenen die buiten hun invloed liggen en dat deze armoede de oorzaak voor hun disfunctionele gedrag is.

Het verband tussen armoede en maatschappelijke problemen is duidelijk, maar de dingen zijn bij lange na niet zo zwart-wit zoals dat bijvoorbeeld wordt beweerd door de sociale burgemeester van Kopenhagen Mikkel Warming (Eenheidslijst, de Deense antikapitalistische linkse partij). Want wat was er het eerst, de kip of het ei? Worden sociale problemen door armoede veroorzaakt of zijn sociale problemen de oorzaak voor armoede?

Zoals de krant Jyllands Posten op 19 december 2008 berichtte, bezetten immigranten uit islamitische landen en hun nakomelingen de eerste acht plaatsen in de lijst van landen van oorspronkelijke landen van herkomst van criminelen – nadat leeftijd en sociale omstandigheden werden uitgesloten. Voor zulke statistieken zouden Warming en zijn gelijken zich moeten schamen.

Maar wat precies aan de islamitische cultuur is er de oorzaak voor dat het mensen met deze achtergrond economisch zo slecht gaat? Na honderden psychologische gesprekken met moslims over hun gezinsleven hier in Denemarken is het duidelijk dat de belangrijkste oorzaak van armoede in deze kringen het gemis aan waardering voor ontwikkeling is.

Immigranten zouden hun kinderen op school en op de universiteit duidelijk meer kunnen ondersteunen. Bovendien is mijn ervaring en die van vele collega’s, dat kinderen van islamitische immigranten het begrip voor de Deense pedagogiek in scholen en andere opleidingsinstellingen missen en dat dit nog een extra hindernis voor hun verdere carrière vormt.

Het treurige resultaat is dat 64% van de kinderen met een Arabische afstamming onvoldoende kunnen lezen en schrijven als ze na 9 jaar de school verlaten en dat een derde deel van hen geen verder onderwijs krijgt. In een kennismaatschappij zoals in Denemarken, waarin onderwijs en opleiding voorwaarden voor een goed loon zijn, wordt de economische situatie van een gezin benauwd als men geen waarde hecht aan onderwijs.

Het feit dat tot een van de vier moslims tussen 20 en 29 jaar alleen al in het jaar 2008 strafrechtelijk werd veroordeeld, draagt niet bij aan de geschiktheid voor de arbeidsmarkt. Wie sociale problemen veroorzaakt en weigert om zich aan de sociale eisen van een samenleving aan te passen, wordt arm. Niet omgekeerd.

De vele integratiemythes zijn helaas een zware hindernis in het maatschappelijk werk op dit gebied. Wanneer 70% van de gevangenen in de veiligheidsinrichting Sønderbro een islamitische achtergrond heeft, wanneer de vakbond LO waarschuwt voor de uitbreiding van getto’s en wanneer de nationale bank schat dat immigranten uit niet-westerse landen de Deense samenleving jaarlijks 23 miljard Deense Kronen (3 miljard Euro) kosten, dan is het niet overdreven om de integratieproblemen een tikkende tijdbom onder onze welvaartsmaatschappij te noemen.

Een deel van de oplossing is om meer kennis op dit gebied te vergaren: goed maatschappelijk werk hangt af van voldoende informatie. We hebben concrete onderzoeken nodig naar de houdingen van verschillende immigrantengroepen tegenover extremisme, democratie, integratie, onderwijs en deelname aan de arbeidsmarkt.

Mijn eigen ervaring door honderden therapeutische gesprekken is helaas dat we een grote groep immigranten hebben die niet willen integreren en overtuigde tegenstanders van democratische en humanistische idealen zijn.

De strijd over de oorzaken van de mislukte integratie vindt al plaats. De beweringen dat de staat hiervoor onvoldoende geld beschikbaar zou stellen en dat de gemeenten het geld niet goed zouden gebruiken zijn precies dat – beweringen.

Nadat ik jarenlang voor de grootste openbare sociale instelling van Denemarken heb gewerkt, ben ik er vast van overtuigd: het zijn onze locale politici die de verantwoording dragen om de praktische integratiepogingen in het land vorm te geven.

De politiek in veel Deense gemeenten heeft ondersteuning en nieuwe gelegenheden aangeboden, terwijl de politie en het rechtssysteem slechts hun grenzen hebben en de gevolgen van slecht gedrag hebben laten zien. Deze werkverdeling zou duidelijk beter kunnen zijn.

Bron: www.europenews.dk

E.J. Bron in Het Vrije Volk

15-03-2009 om 09:26 geschreven door digitalia  

Voilà, de nieuwe vlucht om in Juni te gaan kiezen is, sedert gisteren, geboekt. Ryanair rekent mij welgeteld € 0,0 aan voor mijn ticket, maar moet € 48,- in rekening brengen voor allerlei kosten, hoofdzakelijk voor de fuel-toeslag, waaruit men dus terecht mag besluiten dat de Arabische wereld voor minstens € 40,- per passagier en per vlucht er beter van wordt. Inderdaad, op een sluipende manier worden we ‘onderworpen’ aan de Islam, dat is het Arabisch voor onderwerping. Wij betalen zelfs voor onze eigen onderdompeling in  de slavernij, zoals nog nooit één slaaf zijn eigen kettingen heeft moeten bekostigen….

In toepassing van de taalwet – in Vlaanderen Vlaams- zou men dus niet meer mogen spreken van de Islam, maar van de Onderwerping..Europa wordt niet ge-Islamiseerd, maar Onderworpen…

Rome-Charleroi, heen en terug, maakt ons € 48,- armer van ons mager pensioentje als zelfstandige, maar levert 2 (twee) stemmen méér op voor Vlaanderen. In de euforie van het ogenblik was confrater http://blog.seniorennet.be/vlaanderen_vrij/ vandaag dus de juiste man op de juiste plaats op het juiste ogenblik, met zijn oproep om voor Vlaanderen te stemmen. Volgaarne verspreid ik deze boodschap dus verder, in de hoop op een volgende Zwarte, maar dan ook pikzwarte zondag. Wie dit leest, neme de moeite de oproep hieronder te kopiëren, en te doen als ik: een bijzondere mail naar Uw compleet adressenbestand.

Want weet, dat de Partij der Onkreukbaren door onze zichzelf o zo democratisch noemende kleurpartijen, overal uitgesloten wordt, en dat geen enkel dagblad of tijdschrift (uit vrees voor de gevolgen?) betaalde publiciteit van het Vlaams Belang, nochtans ons Aller Belang, durft opnemen. De dijk van het ‘cordon sanitaire’ staat op springen: als U wilt zijn NVA en Vlaams Belang morgen zo goed als in de absolute meerderheid, en staan Leterme, Bart Somers en Caroline Genez voor altijd bij het groot huisvuil, waar ze thuis horen.

Ik richt mij vooral tot de West Vlamingen onder ons: de schandvlek op het Iepers blazoen van durvende vechters, is voor altijd besmeurd door de verkochte maar mislukte nobiljon Leterme. Vooral op hem en op zijn partij van schaamteloze woordbrekers moeten wij revanche nemen. Deze keer geen 800.000, maar zelfs geen 8.000 stemmen meer! En zeker geen leeuwenvlaggen meer omtrent, alleen nog de stokken, om hem en zijn trawanten als met bezemen weg te jagen!

Beste Vlamingen,

Dit is een duidelijke oproep van het Comité Vlaanderen Onafhankelijk om bij de verkiezingen voor het Vlaams Parlement op zondag 7 juni massaal voor kandidaten te stemmen die zich er toe verbinden de Vlaamse onafhankelijkheid te promoten, voor welke partij zij ook kandidaat zijn. 

Het Vlaams Parlement is voor onze toekomst uitermate belangrijk. Het Vlaams Parlement en de Vlaamse Regering hebben immers de opdracht, het geld en dus de macht om een ambitieus plan te realiseren voor werk, welvaart en welzijn zodat de gevolgen van de crisis in Vlaanderen snel en efficiënt kunnen worden bestreden en een nieuw élan naar de top van welvaart en welzijn kan worden ingezet.

Vlaanderen heeft van de federale regering niets te verwachten (zie o.a. het KBC dossier). De federale regering (met de Vlamingen in de minderheid) knoeit maar wat aan maar is niet meer in staat iets zinnings te ondernemen. De federale regering heeft geen geld en dus geen macht. Er is een machtsvacuüm en een totale politieke blokkade. Het bestaan van een chronisch chaotische federale regering is bovendien schadelijk voor Vlaanderen en bedreigt onze welvaart en onze toekomst.

Vlaanderen heeft geen federale regering meer nodig. Vlaanderen moet op korte termijn als een volwaardige onafhankelijke staat in Europa zelf zijn eigen weg gaan. Een beslissing daaromtrent is urgent. De mislukking van het Vlaams Kartel en het débâcle rond de staatshervorming tonen overduidelijk aan dat alleen een onafhankelijk Vlaanderen een uitweg biedt voor een betere toekomst. Wij kunnen het: het is onze verantwoordelijkheid om het dan ook te doen. 

Bron: http://blog.seniorennet.be/vlaanderen_vrij/

14-03-2009 om 18:42 geschreven door digitalia  

Onze afwezigheid voor 7 lange dagen op het Internet is voorbij. We waren, om gezondheidsredenen, in het Edel Land der Belgen, en willen hier bij onze terugkomst een paar indrukken vastleggen.

·        Hier rijden voor 95% kleinere personenwagens rond. Daar is het eerder omgekeerd! Crisis? Moet nog komen zeker? Of groeien de bomen in Vlaanderen eeuwigdurend tot in de hemel?

·        De treinrit op zondagmorgen (vroeg) Nijlen-Antwerpen Centraal. Een nieuw soort treinwachter ontmoet: vriendelijk-gedienstig, piekfijn verzorgd uniform, een vat vol spoorweg-wijsheid, die zelfs de humoristisch bedoelde opmerking dat wij, reizigers, toch allen aandeelhouders van de NMBS zijn, geestig kon pareren. Is waarschijnlijk geen kiezer voor een der traditionele ‘democratische’ kleurpartijen…Mag, voor mijn part, benoemd worden tot Directeur-Generaal, want is de eerste spoorman met gezond verstand die ik ooit heb ontmoet! En laat Etienne Schouppe kaartjesknipper worden…..

·        Het nieuw Centraal Station in Antwerpen? Is geen treinstation, maar een treintempel! Allen spijtig dat de glans meteen moet afstralen op de grootste (ploerten) burgemeester die ’t Stadt ooit gekend heeft.

·        De reisbiljetten Kortrijk/Charleroi (voor de terugreis): weeral een verdoken of versluierd geschenk aan de Waalse economie: van overal in het Land naar Charleroi-Brussels South kost dit slechts € 11,-, een vriendenprijsje, om zoveel mogelijk reizigers naar daar te dirigeren.  Een rit naar Zaventem? Ha, maar dat is de normale prijs, hé Meneer!

·        En of ‘Brussels South’ floreert! De tweede locatie heeft Gulliver-allures, is super-de-grand-luxe, terwijl de eerste, amper een paar jaar geleden uit de grond en uit het niets gestampt, erbij ligt zoals straks Zaventem erbij zal liggen….uitgestorven en doods. Maar netjes betaald. Met geld van de Vlamingen….

·        Niet te vergeten, dat het gros der reizigers Vlamingen en Nederlanders zijn….

·        De omroeptalen? Eerst Frans (Foei, Eigen Volk Eerst!) dan convenabel Engels, dan geradbraakt papegaaien Nederlands.

·        Het security- en baliepersoneel? Verwaand, bitsig, genietend van hun etnische omgekeerde discriminatie?

·        De taxirit Charleroi/Vlieghaven, op een onchristelijk vroeg uur: (we waren terug in Rome om 08 uur…- kwiek vrouwtje van 60 jaar, Italiaanse (zonder heimwee) collega-raciste die haar toekomstig pensioentje vergeleek met wat een asielzoekster wèl krijgt (schande!) die door de gelijkschakeling man-vrouw nu nog 5 jaar langer moet werken (dubbele schande!) en die, omdat ze Italiaanse is, altijd als vreemdelinge in eigen land behandeld wordt (driewerf schande!) .

·        Dat vrouwtje dat sakkert, omdat de ganse stad Charleroi ontredderd voor het verkeer, lijdzaam de metrowerken moet ondergaan….Wij hebben even moeten slikken……Metrowerken? Waarom weten wij hier niets van in Vlaanderen? Wat een prachtig toekomstvisioen: een veel te grote moderne luchthaven, met passagiers-potentieel, een hernieuwde stadskern (met Europese subsidies), de schitterende omgeving van het vernieuwd centraal station, en nu nog een prestigieuze metro…Laat het Land nu maar uiteenvallen…Die van Chareroi zijn binnen….en de ‘Sales Flamins’ hebben alkles netjes betaald…Als het ooit tot ‘rattachement à la France’ komt, staan ze daar zeker niet met lege handen!

·        De Carolingois hebben zelfs de Vlaamse gastronomie in huis gehaald…de beste ter wereld. Niet te geloven? Probeer het dan maar uit: achter het hoekje bij het Ibis-hotel (vlak voor het station) bij den Italiaan.: ‘La Bruxelloise’…Overheerlijk menu. Vlotte bediening door ’n Italiaanse schone die amper Italiaans spreekt, maar vergaat van heimwee. Tweede bediening: ’n Waalse, perfect in de Nederlandse taal…Kwalificatie door 2 fijnproevers: buiten categorie!

Besluit: Zouden wij, Walen en Vlamingen, na alles, niet beter samen blijven? HiHi HaHa! Alles staat daar nu zo mooi op zijn pootjes, en alles is betaald (of zal door ons, via de staatsschild, betaald worden)….Iemand die zijn buurman volledig ‘inricht’ van de kelder tot de zolder, van de gezinswagen tot de kinderfiets, die in zijn winkelwagentje ook buurmans zaken voorziet. blaast tot slot van rekening toch ook niet alle bruggen op? Zou zonde zijn van de investering! Tenzij de dame des huizes…..

Besluit 2. Die geweld-videaspeeltjes…want dat was per slot van rekening de titel van dit stukje. Onderwerp van alle gesprekken, de schoolmoorden door een 17-)jarige in Duitsland. Hoe lang reeds maken wij ons daar druk over, tussen ons tweeën, bij het horen van al die krankzinnige ontsporingen..maar ja, onze Grote Geesten, Europese, belse en Vlaamse, hebben andere zaken aan hun hoofd….En hoe verdorvener onze jeugd wordt, hoe heilzamer de strenge leer van de Onderwerping (Islam, in ’t Arabisch) ons zal tegenlachen….Een beetje geduld. Als er niets aan gedaan wordt is het probleem binnen enkele jaren vanzelf opgelost….Maar wat als de Partij der Onkreukbaren aan de macht zou komen? Als ‘Rechts’ in Europa dermate sterk wordt dat er gezamenlijk kan opgetreden worden? Hoop doet leven…..

Wat met die gewelddadige videogames

http://bartdebie.typepad.com/over_out/2009/03/wat-met-die-gewelddadige-videogames-.html

Iedereen heeft het vreselijke nieuws over de schietpartij in Duitsland intussen wel vernomen. Vijftien doden is de voorlopige triestige balans. De dader was een 'onopvallende' jongeman zoals hij nu in de media wordt genoemd. Een teruggetrokken kerel die vaak videogames speelde.

Eén van die videogames is het onderstaande "Counterstrike", een van de meest populaire online games. Meteen rijst de vraag of gewelddadige videogames van enige invloed kunnen zijn op potentiële 'wilde schutters'. Het antwoord is niet eenvoudig. Er zijn zowel studies die aantonen dat die games wel degelijk een gevaar kunnen zijn en er zijn studies die net het omgekeerde aantonen. Het feit is dat de meeste van dergelijke 'wilde schutters' wel een of ander kopieergedrag vertoonden.

Mijn partij heeft al enkele malen de bevoegde minister in het Vlaams parlement ondervraagd om na te gaan of er geen maatregelen genomen moeten worden. Lees : de verkoop van dergelijke gewelddadige games aan banden leggen. Ik besef dat dit een quasi onmogelijke opdracht is. De meeste zaken kunnen gedownload worden, men speelt ze online of gaat ze gewoon in het buitenland halen. En dan zwijg ik nog over de illegale kopies. Maar deze moeilijkheid mag voor de overheid geen excuus zijn om niets te doen.

En hebben dergelijke games invloed op het gedrag van jongeren ? Mijn mening : jongeren die een stabiele thuissituatie kennen en die in min of meer sociaal normale omstandigheden opgroeien, kunnen volgens mij perfect het verschil maken tussen fictie en realiteit. Maar misschien is dit véél minder het geval met jongeren die in een sociaal isolement zitten en weinig normen of waarden bijgebracht worden ?

Ik gooi de vraag dus in de groep voor een pittige discussie. Wat met die gewelddadige videogames ? Vrijheid blijheid of op de een of andere manier aan banden leggen ? En hebben dergelijke games volgens u invloed op onze jongeren ?

14-03-2009 om 18:20 geschreven door digitalia  

Geen enkele gazet (=West Vlaams voor bedrukt papier) zal er over reppen. Eerstens het komt van de Partij van de Onkreukbaren, en tweedens het gaat over een onderwerp dat liever onder het tapijt verdwijnt.

Dank zij Internet kunnen wij het gans Vlaanderen door bekend maken: iedere lezer is er een, en op de lange duur zullen het de kraaien uitbrengen….

Bron http://www.philipclaeys.be/

05-03-2009 om 19:00 geschreven door digitalia  

Hun duivels verzoek tot verbod op ‘belediging van godsidiensten’ is bijna door de kerk…bij manier van spreken. Maar als het kogel moest zijn die er door moet (door diekerk) dan zouden ze dat nog liever hebben. Denk aan die ge-koptooide Sjeiks in lange gewaden die we op TV triomfantelijk met de miljoenen Euro’s bedel-steungeld voor Gaza, waartoe Napoleon De Gucht met 5 miljoen Euro had bijgedragen, door rijke paleizen zagen schrijden.. Hadden ze die ongelovige honden weer eens goed bij hun lepels en in hun portefeuille gehad!

Ik weet echter niet of het alarm zal doordringen. Bij hen, die het moeten horen, waarschijnlijk niet. Het troost mij echter dat wij (voorlopig nog altijd ongestoord) het Internet kunnen inzetten om elkaar in te lichten. Altijd met in het achterhoofd: de verkiezingen naderen……

De OIC zal binnenkort haar infameuze blasfemie-resolutie voor de derde maal voorleggen aan de Verenigde Naties, ditmaal met het verzoek de resolutie bindend te verklaren voor alle lidstaten. Aangesloten landen worden daarmee verplicht het beledigen van de islam strafbaar stellen.

De OIC (Organization of the Islamic Council), zal binnenkort haar in-fameuze blasfemie-resolutie voor de derde maal voorleggen aan een Vergadering van de Verenigde Naties, ditmaal met het verzoek de resolutie bindend te verklaren voor alle lidstaten. Aangesloten landen worden daarmee verplicht maatregelen te treffen die het beledigen van de islam strafbaar stellen.

Eerder, in 2007, werd de resolutie al aangenomen door de VN Commissie voor de Mensenrechten en in 2008 door de Algemene Vergadering. De huidige status van resolutie 1605, ‘Against the Defamation of Religions’, is die van een advies. Een door de VN gesanctioneerde richtlijn die lidstaten al dan niet kunnen implementeren. De Verenigde Staten en West-Europa doen dit niet, de islamitische wereld heeft het al lang geleden gedaan; het beledigen van de islam geldt sinds 1400 jaar als een halsmisdrijf.

Maar dat is voor de OIC niet voldoende. Het is niet voldoende de islam alleen op moslims te betrekken. De islam is een universele staatsvorm met een universele geldigheid en dient door iedereen, moslims en niet-moslims gerespecteerd te worden. Wie dit niet doet verklaart impliciet dat de golf van terreur en dreiging die twintig jaar geleden inzette met de fatwa tegen Rushdie, gedragen en gelegitimeerd wordt door de islam. Een schending van de mensenrechten volgens OIC en VN.

Dus verklaren nu landen als Tsjaad, Somalië en Nigeria - tussen het stenigen, amputeren en besnijden door - dat de Amerikaanse Bill of Rights niet meer kan zijn dan een voetnoot van de universele sharia. Dat kritiek op de islam en de profeet niet langer gerechtvaardigd mag worden met een beroep op democratische wetten en vrijheden. The lunatics have taken over the asylum zingt het door mijn hoofd.

Zo ook bij CNN presentator Lou Dobbs (fragment hierboven) bij wie het free-speechkwartje inmiddels gevallen is: “The UN is getting a bit burdensome to anyone who’s interested in freedom” om daaraan toe te voegen: “whether global warming whether blasfemy, the UN is becoming a totalitarian organization”. De ingehouden woede waarmee Dobbs vraagt of iemand wel eens heeft voorgesteld met een bulldozer door het VN-Hoofdkwartier te gaan, is de woede van iemand die tot het inzicht is gekomen dat de wereld met een serieus, geïnstitutionaliseerd probleem zit.

De dodelijke cocktail van geweld, dreigen met geweld, begrip, sociale onrust, olie-afhankelijkheid en misplaatst schuldgevoel opgediend door een verzorgingsindustrie die constant op zoek is naar nieuwe ‘klanten’, hebben er de afgelopen twintig jaar voor gezorgd dat wij afgestompt zijn geraakt.

Hoe is het anders te verklaren dat links en rechts in 1989 nog om het hardst riepen dat Salman Rushdie alle recht van spreken had en dat Khomeini’s fatwa een middeleeuwse straf was. Volstrekt onacceptabel luidde het oordeel. Maar anno 2009 zien diezelfde mensen niet dat Khomeini’s motivatie om Rushdie te vervolgen in geen enkel opzicht verschilt van die van het Hof van Amsterdam om Geert Wilders te vervolgen: de islam (en daarmee haar aanhangers) is in een kwaad daglicht gesteld. Het is deze motivatie die de OIC middels resolutie 1605 wil legitimeren.

En zoals gebruikelijk lopen we in Nederland, daar waar het appeasement betreft, een flink eind op de troepen vooruit. Hier vindt de gemeentelijke overheid het een tof idee gescheiden loketten voor mannen en vrouwen in te richten. Hier vindt een theaterdirectie het doodgewoon als humor-Marokkaan Salaheddin vraagt of de vrouwelijke toeschouwers apart gezet kunnen worden. Hier ook knipperen slechts weinigen nog met de ogen als treiteradvocaat Enait uit formele respectloosheid weigert op te staan voor de rechterlijke macht. We leven nu eenmaal in een multiculturele samenleving nietwaar?

Nee, dat leven we niet want de multiculturaliteit die hier en met de OIC-resolutie wordt nagestreefd is de multiculturaliteit van God versus de mens. Van goddelijke ongelijkheid versus menselijke gelijkheid. Van Gods restricties versus de ’Bill of Rights’. Het is een vorm van multiculturaliteit die we achter ons hadden gelaten en die nooit meer terug mag keren, hoe aardig of zielig haar aanhangers ook zijn.

Een geloof dat zijn ‘puurheid’ al 1400 jaar lang met verve verdedigt kan niet in ongebluste vorm in een Westerse democratie worden opgenomen; niet uit compassie en niet vanwege welke VN-resolutie dan ook.

Reageren kan hier: http://worldofreason-blog.blogspot.com/2009/03/resolutie-1605-again.html

05-03-2009 om 18:31 geschreven door digitalia  

TRAPPERS FROM ALASKA TO GAZA

Ook in Canada ik het Hoge Noorden, kent men zijn mannetjes. Ook daar is het ‘Eigen Volk Eerst’ maar wel in toepassing van de Koran. Geen optie dus om over geschreven te worden in de Oude Media….Canada is ver van mijn bed, en we maken liefst geen slapende honden wakker…Al moet gevreesd worden dat de muselman-tam-tam wel zal gedraaid heben….

Tenzij…De Persgroep nu ook al GeenStijl/nl of Het Vrij Volk.nl zou overgenomen hebben, of zinnens zijn dat te doen…..

In afwachting verspreiden wij dan maar dit heugelijk nieuws, zeker? En prominente Muzelman die aldaar instaat voor de immigratie is openlijk HAMAS-aanhanger! Heren Canadezen, dat is om problemen vragen!

The big story of the day comes from Canada. It concerns a prominent Muslim named Khaled Mouammar, the president of the Canadian Arab Federation, who supports Hamas and Hezbollah and believes they should be removed from the list of terrorist organizations.

It turns out that Mr. Mouammar also sat for years on the Immigration and Refugee Board, and was responsible for clearing Muslim refugee-claimants for admittance into the country.

So tell me, Canadians: how secure do you feel now?

Bron http://gatesofvienna.blogspot.com/

05-03-2009 om 15:35 geschreven door digitalia  

WILDERS VERWEER

Moszkowicz: Hof verdraait uitspraken Wilders

donderdag 5 maart 2009 07:31

Het gerechtshof in Amsterdam baseert zich op onvolledige en verdraaide uitlatingen in de vervolging van Geert Wilders. Aan de PVV-leider zijn uitspraken toegeschreven die hij nooit heeft gedaan.

Bram Moszkowicz vecht de aanklacht tegen Geert Wilders aan

Dat staat in het verzoekschrift dat zijn advocaat Bram Moszkowicz heeft ingediend bij het gerechtshof, zegt Wilders tegen De Telegraaf.

Moszkowicz wil de vervolging ongedaan maken en verzoekt daarom de procureur-generaal bij de Hoge Raad om 'cassatie in het belang der wet' in te stellen tegen het bevel.

Citaten
'Dit is een heel principiële kwestie die het belang van mijn zaak overstijgt,' zegt de advocaat van Wilders.

Moszkowicz heeft fouten die het gerechtshof in zijn ogen heeft gemaakt op een rijtje gezet. 'Hij deelt daarmee een mokerslag uit,' zegt Wilders in de krant.

Cassatie
Wilders vindt dat het hof de plank volledig mis slaat. In de aanklacht staat dat Wilders gezegd zou hebben 'geen islamieten meer in Nederland', terwijl hij zelf zegt dat hij in werkelijkheid zei 'geen islamieten meer Nederland in'.

De PVV-leider hoopt dat de stap van Moszkowicz leidt tot cassatie. Bovendien zegt de advocaat dat een van de klagers geëmigreerd is en daarom niet-ontvankelijk verklaard had moeten worden.

Door Maartje Willems

Bron Elsevier Mail.

05-03-2009 om 15:03 geschreven door digitalia  

ADVOCATENTAAL EN KROMSPRAAK

Maestro Juris RAZA, Ahmed, Rachid, Haroon, of Mohammed of iets dergelijks van voornaam, schijnt een advocaat er zijn aan de balie ergens in Nederland….Wat meteen bewijst dat men daar niets heeft tegen allochtonen die wensen hoger op te geraken. Maar dan blijkt het spreekwoord weer bewaarheid te moeten worden: als niets komt tot iets, dan kent  iets zichzelven niet…..

Bijt die kwast dan niet in de hand van wie hem voedt? Allemaal omdat er eindelijk iemand opstaat, die durft zeggen wat wij, de zwijgende meerderheid, allen denken. Simpel gesteld: aanzetten tot geweld is strafbaar. Ook bij ons. Iemand ophitsen tot het vermoorden van de medemens is altijd en overal strafbaar. Dat weet het kleinste kind. En wat zegt Wilders? De Islam en de Koran zelf zetten aan tot moord, dat moet dus ook verboden worden.

Kleine nuance. De islam en de Koran zetten hic et nunc nog niet aan tot moord. Maar wat niet is kan nog komen. Voortgaande op buitenlandse voorbeelden echter, is het beter te voorkomen dan te genezen.

Kleine nuance. En de Bijbel dan? De Bijbel hangt aan elkaar van moordverhalen….Inderdaad. De Bijbel is niet meer dan der mensen spiegel, maar zet niet aan. Hitst niet op. Heeft dat nooit gedaan, in al die duizenden jaren. De Bijbel is dan ook besloten met Het Nieuwe Testament, waarvan het eerste en grootste gebod luidt: bemint Uw evennaaste.

Kleine nuance. De Inquisitie. Volkomen juist. Maar dat is voltooid verleden tijd. En bij de Islam slachten ze elkaar iedere dag nog af….

Kleine nuance. De Kruistochten. “Meester, Meester, hij is begonnen’…..Wie was er eerst: de kip of het ei? Terwijl we nu weten dat de eigenlijke drijfveer meestal om gebiedsuitbreiding ging met de godsdienst als voorwendsel.

Maar laat ik Het Vrije Volk aan het woord

"Noem mij iemand die respect kan opbrengen voor Adolf Hitler" vraagt Raza - zelf moslim - retorisch. Wilders zaait haat tegen moslims. Hij probeert mensen met een ander huidskleur of geloof te reduceren tot dingen, tot nummers. Alsof het geen mensen zijn. Precies zoals Hitler dat deed met de joden."

The Art of taqiyya
"Noem mij iemand die respect kan opbrengen voor Adolf Hitler?", vraagt advocaat Haroon Raza retorisch. Nu wil het euvel, dat bij het stellen van een retorische vraag, in het algemeen, het antwoord erop al bij voorbaat in de vraagstelling zelf besloten ligt. Dus degene die zich van deze stijlfiguur bedient, laat voor zichzelf geen twijfel en stelt zijn intellect domweg tevreden met een tautologie: het is zoals het is en elk ander nog mogelijk antwoord komt domweg nicht im Frage.

Ogenschijnlijk vanzelfsprekend moet alles wat er vervolgens op volgt 'dus waar zijn'. Zo ook de bewering volgens Haroon Raza 'dat Geert Wilders haat zaait tegen moslims, precies zoals Hitler dat deed tegen Joden.' Maar in de regel ligt onder datgene wat mensen boven elke twijfel verheven achten, vaak een addertje verscholen. De uitspraken van Raza over Geert Wilders vormen daarop geen uitzondering.

Hij zegt: 'Wilders probeert mensen met een andere huidskleur' - welke huidskleur geeft Raza niet aan! – 'te reduceren tot dingen, tot nummers'.

Omkering van de bewijslast
Welnu hier bijt de slang zich in zijn eigen staart. Moslims kunnen volgens Raza niet los worden gezien van huidskleur, hetgeen dus volgens zijn definitie onvermijdelijk lijdt tot verschillen in ras op grond van huidskleur. En terwijl hij Geert Wilders impliciet tracht weg te zetten als racist, veroordeelt hij zichzelf bij het hanteren van deze definitie expliciet tot racist.

En dat is dan eigenlijk ook wel logisch, want anders zou hij geen moslim zijn volgens de definitie die we hiervoor in de koranische rassendoctrine kunnen ontwaren. Over de vraag of dit nu eigenlijk de bedoeling was van Raza, toen hij uit platvloerse profileringsdrang de media inschakelde, kan alleen hijzelf uitsluitsel geven.

Feit is wel dat meneer de advocaat - die ook al een van de mensen was, die het middels een uitspraak van het Amsterdamse hof voor elkaar heeft gekregen, dat justitie Geert Wilders alsnog moet vervolgen - graag aan de weg mag timmeren. Zo zegt hij: "Over vijf jaar ben ik nummer 1-advocaat van Nederland!" Toe maar, door valse bescheidenheid wordt meneer de advocaat niet gehinderd.

Het recht op weerwoord
Maar een ieder die zichzelf het recht op weerwoord niet laat ontnemen, zal zich door om het even welke advocaat van de duivel, niet op voorhand de mond laten snoeren. En zal zich dus evenmin door Raza, een volbloed shariacraat,  knollen voor citroenen laten verkopen. Hij zal zijn volle verstand gebruiken en zelf onderzoeken wat waar is over de aantijgingen jegens Geert Wilders en wat er, onder de banier van list en bedrog, allemaal met de haren bij wordt gesleept.

En zo kan hij inmiddels weten, dat er ruim een miljard mohammedanen zijn, die veertien eeuwen na diens verscheiden nog steeds een schijnheilige valsmunter, rabiate Jodenhater en een van de meest omstreden grondleggers van de latere nazi-ideologie, profeet Mohammed, vijf keer per dag in opperste devotie de hielen likken.

Of je moslims nu wel of niet als een ras dient te bestempelen, experts inzake rassentheorieën zijn nog steeds niet in staat gebleken hierover een eensluidende definitie te formuleren. Feit blijft dat de koran een blauwdruk levert voor een van de meest taaie en kwaadaardigste rassendoctrines: het 'moslim über alles principe'…

De koranische rassendoctrine leert vanuit een apodictische superioriteit: er bestaat geen groter godsgeschenk dat ooit de mensheid in de schoot werd geworpen dan de vrome moslim. Een ongebreidelde grootheidswaan die door aanbidders van profeet Mohammed van generatie op generatie welhaast recessief wordt overgeërfd.

En aldus ontkiemt in beginsel in de ziel van elke nieuw geboren moslim het zaad dat, geheel conform de boodschap van profeet Mohammed, uitgroeit tot een ideologisch geloofsplicht die leert: "Ik roep u en uw leger op tot Allah, Degene die alle respect en achting waard is. Ik heb mij hiermee verlost van mijn plicht Zijn boodschap en advies over te brengen."

Oorlogsapologie van profeet Mohammed
Inch' Allah!: "Ik belegerde, plunderde en onderwierp. Mijn leer van de Heilige Oorlog brengt de zegenrijke gedachte, waarbij uiteindelijk elk ander ras het onderspit zal moeten delven.

Het is de ontzagwekkende gedachte aan het wereldwijde islamitische Rijk: degenen die zich haar niet onderwerpen, zijn gedoemd, allen die haar in vrome vastberadenheid aanvaarden, zullen uiteindelijk tot de totale wereldheerschappij zijn uitverkoren. Ik verkondig u de leer van de Gewapende Jihad, die uit erbarmen aan elke niet-moslim het recht voorbehoudt zichzelf te islamiseren of anders, te elimineren, oftewel *aslim taslam. 

Een goddelijke act van opperste genade en voorzienigheid mij rechtstreeks gezonden uit de boezem van Allah: als een zegepraal die gepaard zal gaan met een tot dusver ongehoord wapengekletter. Opgeluisterd met een daverend trompetgeschal waarmee de Westerse beschavingsorde en elke andere staat van duisternis met een krachtige klaroenstoot van de wereld zal worden weggevaagd."

Het vergt bepaald geen bovenmatig historisch besef, om voor onszelf vast te kunnen stellen, welke megalomane griezels zich aan deze islamofascistische geloofsdictaten doorheen de tijd allemaal schatplichtig waanden. Het mag daarom als een gotspe van opperste orde worden beschouwd, dat nu net een van de vele "duivelsadvocaten" van de profeet en Jodenhater Mohammed, moslims anno nu vergelijkt met de Joden van toen die door Adolf Hitler met miljoenen tegelijk over de kling zijn gejaagd.

Onderwijl timmert de advocatuur van Allah gestaag aan de weg. Zij weet zij zich geflankeerd door een fanatiek oprukkende myriade van letterknechten en salafisten en grijpt ten faveure van de sharia elk mogelijk precedent aan, op grond waarvan zij de pijlers onder ons democratisch rechtsstelsel vandaan kan zagen!

*aslim taslam: 'als je je overgeeft, word je niet gedood', ook te vertalen als 'indien je moslim wordt, blijf je behouden'. (Utrecht lezing Hans Jansen; bekijk film vanaf min. 0:7.00 t/m 0:7.25)

Bron Het Vrije Volk

05-03-2009 om 13:52 geschreven door digitalia  

HET LEGER VAN ALLAH

De titel is weeral verkeerd. Er zou moeten gestaan hebben, niet het Leger van Allah, maar het Leger van hen die beweren Allah op aarde te vertegenwoordigen. Dat zou tenminste even duidelijk zijn als Generaal Rommel die Hitler vertegenwoordigde. “God mit Uns” stond alleen op de koppelriem van zijn soldaten, maar ‘dat wasom te lachen’. En lachen dat we gedaan hebben!

Dit klein (uitgebreid) werkstukje wil niet meer zijn dan een geheugensteuntje telkens wij een zwerm tabbaarden en boerka’s zien samenstromen, onderweg naar hun bijscholing in het Vrijdaggebed.….Hoe zouden zij denken, moesten zij weten wat er dan werkelijk in ons omgaat. En wat zouden wij schrikken moesten wij weten wat er werkelijk in hen omgaat….Stilte voor de storm? .

Het vrije woord versus een laffe lemmingen-elite (links hersteld)

Het is hoog tijd om op te houden met de groteske karikaturisering in de media van Wilders' ondubbelzinnige verdediging van het vrije woord.

Moslims in India probeerden ooit in de jaren '80 de sharia op te leggen juist door misbruik te maken van anti-haatzaai- en anti-discriminatiewetten. Dat leidde bijna tot een verbod op de Koran.

De Nederlandse parlementariër Geert Wilders kwam deze week naar de Verenigde Staten, rechtstreeks uit Italië, waar hem de Oriana Fallaci Free Speech Award werd uitgereikt. Tijdens zijn toespraak bij het aanvaarden van de prijs verzocht Wilders het publiek in Rome voor de bescherming van onze meest fundamentele westerse vrijheid zorg te dragen: de vrijheid van meningsuiting. Wilders benadrukte zijn streven in weerwil van de fanatieke aanvallen op zijn standpunten door de media, met de volgende helder geformuleerde toelichting:

… Dat is waarom ik pleit voor het intrekken van alle “hate-speech” wetgeving in Europa. Ik stel voor tot een Europees Eerste Amendement te komen. Vrijheid van meningsuiting is de hoeksteen van onze Westerse beschaving, de hoeksteen van onze democratieën en de hoeksteen van onze vrijheid. Dat is de reden waarom de vrijheid van meningsuiting moet worden uitgebreid in plaats van beperkt. Salman Rushdies “De Duivelsverzen”, Ayaan Hirsi Ali en Theo van Goghs film “Submission”, Kurt Westergaards cartoons en mijn documentaire “Fitna” mogen nooit verboden worden, maar moeten worden beschermd.

Zoals George Orwell ooit zei: "Als de vrijheid ook maar iets betekent, dan is dit het recht om mensen te vertellen wat ze niet willen horen".

Een tijd terug, toen hij de Koran haatdragend noemde en daarbij verwees naar de Nederlandse wet, refereerde Wilders simpelweg aan niets meer dan een consequente toepassing van die wet.

En net als Winston Churchill deed (die schreef dat Mein Kampf "... de nieuwe Koran van geloof en oorlog: opgezwollen, breedsprakig, vormeloos, maar zwanger van haar eigen boodschap"), vergeleek Wilders de Koran met Mein Kampf (dat wel om die reden verboden is) en noemde de Koran haatzaaiend volgens het Nederlandse Wetboek van Strafrecht.

De Koran Petitie van Calcutta

Wilders' consistentie herinnert aan De Koran Petitie van Calcutta uit de jaren ‘80. Net als zijn hindoe voorgangers in India destijds, had Wilders meer dan genoeg van het islamitische misbruik van soortgelijke wetten, en zegt simpelweg dat zodra iemand “haat-zaai” teksten verbiedt diegene overeenkomstig de Nederlandse wet dan ook de Koran, die eveneens “haatzaait”, zou moeten verbieden (op grond van diezelfde bestaande Nederlandse wet).

De Koran Petitie van Calcutta stelt dat het feit dat de moslims de sharia proberen op te leggen aan de meerderheid van niet-moslims door grof misbruik te maken van allerlei anti-haatzaai- en anti-discriminatiewetten, de kern van het probleem [de teloorgang van het vrije woord] is.

In die Petitie wordt bijvoorbeeld de rechtszaak beschreven van twee hindoes die waren gearresteerd op grond van artikelen uit het Indiase strafrecht, die door moslims werden uitgemolken om te voorkomen dat in het openbaar kritiek geuit zou worden op Mohammed of andere aspecten van hun levensovertuiging. De misdaad die de twee hindoes hadden begaan was de publicatie van een affiche waarop niets anders was afgedrukt dan 24 verzen uit de Koran, gevolgd door de tekst: "Waarom er in dit land rellen plaatsvinden”. In deze historische rechtszaak werden de twee hindoes uiteindelijk vrijgesproken door een wakkere magistraat die van mening was dat:

“... uit een nadere bestudering van de Ayats [strofen] blijkt dat dezen schadelijk zijn en haat propageren, en het zeer aannemelijk is dat dezen tegenstellingen aanwakkeren tussen mohammedanen enerzijds en de overige gemeenschappen anderzijds.”

Geert Wilders is tegen alle vormen van anti-haatzaai- en de meningsvrijheid beperkende wetten, zoals hij uitdrukkelijk stelde op 19 februari 2009 in Rome, en recentelijk ook weer tijdens zijn bezoek aan de Verenigde Staten: "Alles moet gezegd kunnen worden, behalve het oproepen tot geweld."

Aan onze laffe lemmingen-elite in de media

Het is dus al lang hoog tijd dat media van welke politieke signatuur dan ook ophouden met hun groteske karikaturisering van Wilders' verdediging van het Vrije Woord.
Het demoniseren van Wilders en het afdwingen van een feitelijke beperking van zijn vrijheid om de islam te bekritiseren, zelfs ondanks alle juistheid van zijn bezorgdheid, is een taak waarvoor onze laffe, lemmingen-elite in de media blijkt beter geschikt te zijn. Shame on you!  

Bijlage:

De Koran Petitie van Calcutta (“The Calcutta Quran Petition”)

In 1985 probeerden enkele burgers in India de Koran te laten verbieden nadat zij opmerkten dat moslims steeds vaker misbruik maakten van anti-haatzaai- en anti-discriminatiewetten om critici het zwijgen op te leggen en islamkritische publicaties te verbieden: "tot nu toe is het een privilege geweest van de mensen van het boek om de heilige literatuur van niet-moslims te verbieden of te verbranden."

De motivatie voor het verbieden van de Koran was "op de basis van religieuze aanmoediging in de Koran tot disharmonie, het gevoel van vijandschap, haat en tegenwerking tussen verschillende religieuze gemeenschappen en het aanzetten tot haat en geweld in het algemeen en het verstoren van de openbare rust."

De opstellers van de Petitie voegden daar aan toe niet per se de Koran te willen verbieden, maar de gelegenheid te willen gebruiken om de inconsistentie aan de kaak te stellen waarmee het verbieden van kritiek en kritische boeken werd toegepast. Een wetstoepassing die zij "contraproductief" noemden. In het geval van de Koran waren zij zelfs de mening toegedaan "dat meer en meer niet-moslims het zouden moeten lezen zodat zij uit eerste hand de kwaliteit van de leerstellingen zouden kunnen beoordelen."

De petitie leidde tot massaprotesten door moslims en zware rellen zowel in India als daarbuiten. Lees hier meer over de geschiedenis van deze Petitie.

Enkele fragmenten uit de Koran Petitie van Calcutta (“The Calcutta Quran Petition”) van 1986

[fragment I.]

De petitie heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan een belangrijk doel. Door het indienen van een writ petition [rechtsmiddel in India—vert.] voor een verbod op de Koran, heeft Chandmal Chopra aandacht gevestigd op een onderwerp dat hindoes ten koste van een hoge prijs te lang hebben verwaarloosd. Zij moeten kritisch de bewering onderzoeken dat de Koran een heilige tekst zou zijn, en de islam een godsdienst. Als hindoes deze studie over het karakter van de islam in alle ernst en wetenschappelijkheid oppakken, zal de petitie zijn doel hebben bereikt.

Mahatma Gandhi over de psychologie van de hindoe

De paniek die de overheid en deelregeringen tentoonspreiden in het zicht van gewelddadige islamitische bendes, wijst naar een geestesgesteldheid waar hindoes zich nog van moeten bevrijden. "De dertienhonderd jaar van imperialistische expansie," schreef Mahatma Gandhi, "heeft de moslimstrijders tot een als klasse gemaakt. Ze zijn daarom agressief. Psychische terreur is de natuurlijke expressie van een agressieve geest. De hindoe heeft een eeuwenoude beschaving. Hij is in essentie geweldloos. Het overwicht van de niet-gewelddadige geest heeft het gebruik van wapens beperkt tot een kleine minderheid. Niet wetende waartoe [die wapens—vert.] zouden dienen noch de bekwaamheid ze te hanteren, zijn zij [de hindoes—vert.] op deze wijze dociel geworden op het timide of zelfs laffe af."

Hij was ervan overtuigd dat de moslims niet zullen ophouden met (psychische) terreur zolang hindoes lafaards blijven. Hij zag geen hoop voor een gezonde relatie tussen de twee gemeenschappen tot dat deze onbalans gecorrigeerd zou zijn. "Maar mijn eigen ervaring," merkte hij op, "bevestigt de opinie dat de moslim in het algemeen een tiran is en de hindoe een lafaard" Als de hindoes de wens hebben om de moslim-tiran te veranderen in een respectabele vriend, moeten zij leren om te sterven bij het tarten van de grootste risico’s; hindoes moet ophouden bang te zijn voor de moslim-tiran."

[fragment II.]

De moslim “Ummah” is een militaire machine

De verzachtende toon over de orthodoxe islamitische theologie besteedt veel aandacht aan niet-militaire onderwerpen, zoals geloof, zuivering, gebed, aalmoes, vasten, pelgrimstochten, huwelijk, echtscheiding, zakelijke transacties, successie, schenkingen, legaten, geloften, eden, criminaliteit, straf, de overheid, de jacht, eten, drinken, kleding, decoratie, wenskaarten, magie, poëzie, visioenen, dromen, grond, laatste dag, berouw, enz. Maar de regels die zijn vastgelegd voor iedere moslim, zijn overal en altijd dezelfde. De uiteindelijke uitkomst hiervan is dat deze uniforme structuur van geloof en gedrag, het individu in de mens uitwist en hem kneedt tot onderdeel van een hecht samengesmeed collectief, de “Ummah”.

De Ummah echter verschiet geheel van kleur wanneer het naast de jihad wordt gelegd, waarmee de kleuren niet minder welsprekend worden. Het lijkt dan teveel op een militaire machine om nog voor een vreedzame samenleving door te kunnen gaan. De regels die zijn vastgelegd in de sharia lezen als een handleiding voor gebruik in de militaire kazerne — elke ochtend gewekt worden door de oproep met een hoornsignaal, dan het opklappen van het bed, het vegen van de vloer, het uniform in de plooi strijken, de schoenen poetsen, haasten voor een bad, het bewegen van het lichaam op verschillende manieren in massagymnastiek, het delen van maaltijden in de kantine, drinken uit een gemeenschappelijke beker en, ten slotte, voor de krijgsraad verschijnen voor de gemaakte fouten in ieder afzonderlijk onderdeel. Men mag verbaasd en geamuseerd zijn over deze mechanische uniformiteit waarmee een patroon van externe oefeningen door de woordvoerders van de islam worden uitgelegd als de essentie van de universele spiritualiteit en moraal. Gebeden of Militaire Oefening? D.S. Margoliouth citeert verscheidene vroege islamitische bronnen over hoe de islamitische gelederen eruit zagen aan de vooravond van de Slag bij Badr [624 na Chr., de door Mohammed gewonnen oorlog tegen de Quraish van Mekka, waarmee de expansie van de islam begon—vert.].
"Van de strijd die volgde hebben we geen duidelijk en gedetailleerd verslag, maar wij weten ten minste enkele van de factoren die tot resultaat hebben geleid. De discipline van de salat of het gebed, waarin de moslims in rijen werden opgesteld, waarna zij de gymnastische oefeningen die een leider hen voordeed precies moesten nadoen, en waarbij het uit de toon vallen bedreigd werd met een goddelijke straf, had gediend als een ruwe vorm van drillen. Pas vlak voor de strijd gaf Mohammed het recht om uit de lijn van de troepen te vallen. De Mekkaanse generaal Utbah, de zoon van Rabiah, was perplex toen hij ze zag, geknield, stil, alsof ze stom waren, met hun tongen uitgestoken als slangen. Ze waren allemaal volkomen ondergeschikt aan de wil van hun profeet, die zich ervan bewust was dat de generaal zijn leven onder geen beding zou willen riskeren.
Voor hem werd dus achter het leger een hut gebouwd, van waaruit hij in gezelschap van zijn meest vertrouwde adviseurs bevelen kon uitvaardigen en waar kamelen klaarstonden om gebruikt te worden als de leiders moesten vluchten in het geval van een nederlaag."

De waarnemingen van graaf Keyserling

De militarisering van het dagelijks leven van de moslim werd met veel belangstelling opgemerkt door graaf Keyserling (1880-1946) tijdens zijn reizen in islamitische landen. Hij vatte zijn algemene indruk samen in zijn boek Het Reisdagboek van een Filosoof. De “Islam is een religie,” schreef hij, “van absolute overgave en onderworpenheid aan God - maar aan een God met een specifiek karakter: een Krijgsheer die met ons naar believen kan doen wat hij wil en die ons permanent paraat houdt tegen de vijand.
De rituelen van deze overtuiging belichamen daarom de idee van (militaire) discipline. Wanneer de ware gelovigen elke dag op vaste uren in strak gelid hun gebeden doen in de moskee, allemaal met dezelfde gebaren op hetzelfde moment, wordt dit niet, zoals in het hindoeïsme, gedaan als een methode tot zelfrealisatie, maar in de geest waarin de Pruisische soldaat defileert voor zijn Kaiser. Deze militaire basis van de islam legt alle essentiële deugden van de moslim bloot. Het verklaart ook zijn fundamentele gebreken -— zijn onwil tot vooruitgang, zijn onvermogen zichzelf aan te passen, zijn gemis aan innovatie. De soldaat moet gewoon orders gehoorzamen. De rest is de zaak van Allah."

Pssst. Voortaan zullen wij de geknielde biddende moslims, hoofd geboden en achterste omhoog, voortaan bekijken met andere ogen….wetend dat op de achtergrond kamelen wachten om de Leiders, in geval van nederlaag in veiligheid te brengen.

Andrew Bostom (MD, MS) is Associate Professor of Medicine en de auteur van o.a. “The Legacy of Jihad” (Prometheus, 2005), “The Legacy of Islamic Antisemitism” (Prometheus, 2008) en het compendium van bronnen over de geschiedenis van de Jodenhaat in de islam, “The Legacy of Islamic Antisemitism: From Sacred Texts to Solemn History”.
Dit artikel is een vertaling van Freedom of Speech; Wilders, Orwell and the “Koran-Ban”. ===

05-03-2009 om 11:07 geschreven door digitalia  

Het onderstaande artikel is een vertaling uit het Duits door ondergetekende en is afkomstig van de website www.danielpipes.org. Het oorspronkelijke Engelse artikel is van de hand van Daniel Pipes.

”Europa wordt steeds meer een provincie van de islam, een kolonie van de islam.” Dat beweerde Oriana Fallaci in haar boek ”La Forza Della Raggione” (”De kracht van het verstand”). En de beroemde Italiaanse journaliste had gelijk: de oude traditionele vesting Europa van het christendom maakt snel plaats voor de islam.

Pssst. Al geluk heeft dat mens dat Allah haar al lang heeft gestraft door haar te laten sterfven, zo niet was ze al lang door een of andere bietekwiet ‘ritueel geslacht’…

Hoofdzakelijk twee factoren dragen aan deze wereldschokkende ontwikkeling bij:

1.    De uitholling van het christendom. Europa is in toenemende mate een postchristelijke maatschappij, eentje met een steeds verminderende verbinding tot haar traditie of haar historische waarden. Het aantal gelovige, praktiserende christenen is in de laatste twee generaties zo achteruitgegaan, dat enkele waarnemers het werelddeel het ”nieuwe donkere continent”  noemen. Analisten schatten al dat de Britse moskeeën iedere week meer gelovigen trekken dan de kerk van Engeland.

Pssst: Wat een verpletterende verantwoordelijkheid voor slippendrager Danneels & C° als ze voor hun Schepper zullen staan! Dank zij de ‘petits vicaires’ zal in Vlaanderen misschien nog lange tijd het Christedom voort nazinderen!

2.    Een zwak geboortecijfer. De inheemse Europeanen sterven uit. Om een bevolking te behouden, moet iedere vrouw gemiddeld 2,1 kinderen ter wereld brengen; in de Europese Unie ligt het totale cijfer ongeveer ⅓ deel te laag, bij 1,5 kinderen per vrouw, tendens dalend. Een studie oordeelt dat, indien de huidige bevolkingstrend zou voortduren en de immigratie zou stoppen, de huidige bevolking van 375 miljoen tot 2075 naar 275 miljoen zou kunnen dalen. Om het aantal arbeidskrachten op het huidige niveau te houden, heeft de EU jaarlijks 1,6 miljoen immigranten nodig; om de huidige verhouding tussen arbeidskrachten en gepensioneerden te behouden, moet er ieder jaar een verbazingwekkend aantal van 13,5 miljoen mensen immigreren.

Pssst Lange leve de progressieve Linkse Kerk der Nullen met hun ‘ethische realisaties’ waardoor de ontvolking met reuzenschreden is uitgelokt: abortus – euthanasie – drugs – vrije sex – afbraak van de traditionele waarden van onze Grieks-Joods-Romeinse Beschaving

Het gat wordt opgevuld door de islam en moslims. Net zoals het christendom afneemt, zo robuust is de islam, zo vol doorzettingsvermogen en vol ambities. Terwijl Europeanen zich pas op hogere leeftijd en in een gering aantal vermeerderen, doen moslims dat in grote aantallen in hun jonge jaren.

Rond 5% van de EU – of bijna 20 miljoen mensen – identificeert zich op dit moment als moslim; als de huidige trend zich zou voortzetten, zal dit aantal tot het jaar 2020 10% bedragen. Als niet-moslims voor de nieuwe islamitische orde vluchten, wat waarschijnlijk lijkt, dan zou het continent binnen enkele decennia in meerderheid islamitisch kunnen zijn.

Als dat gebeurt, zullen grote kathedralen de sporen van een vroegere civilisatie lijken, tenminste, totdat een regime in de stijl van de Saoedi’s ze in moskeeën verandert of een Talibanachtig regime ze opblaast. De grote nationale culturen – de Italiaanse, de Franse, de Engelse en andere – zullen waarschijnlijk verkommeren, vervangen door een nieuwe, transnationale islamitische identiteit die Noord-Afrikaanse, Turkse, subcontinentale en andere elementen versmelt.

Deze voorspelling is niet nieuw. In 1968 hield de Britse politicus Enoch Powell zijn beroemde ”Stromen van bloed”-rede, waarin hij er voor waarschuwde dat het Verenigd Koninkrijk door in te stemmen met overmatige immigratie ”zin eigen graf zou graven”. (Deze woorden remden zijn tot dan toe veelbelovende carrière af). 

In 1973 publiceerde de Franse schrijver Jean Raspail ”Het kamp van de heiligen”, een roman waarin hij een Europa beschrijft dat het slachtoffer wordt van een massieve, ongecontroleerde immigratie vanuit het Indische subcontinent. De vreedzame verandering van een regio van de ene naar de andere civilisatie, die nu aan de gang is, heeft in de geschiedenis van de mensheid nog nooit bestaan, wat het eenvoudiger maakt zulke stemmen te ignoreren.

Er bestaat nog steeds een kans dat deze verandering niet plaatsvindt, maar deze vooruitzichten worden minder met de tijd. Er zijn verschillende mogelijkheden om het tot staan te brengen:

·         Veranderingen in Europa die tot een herleving van het christelijke geloof leiden, een verhoging van het geboortecijfer of de culturele assimilatie van de immigranten; zulke ontwikkelingen zouden theoretisch kunnen plaatsvinden, maar wat deze zouden veroorzaken kan men zich nauwelijks voorstellen.

·         Islamitische modernisering: om redenen die niemand tot nu toe goed heeft ontdekt (Vrouwenontwikkeling? Abortus op wens? Zijn volwassenen teveel op zichzelf gericht om kinderen te hebben?) leidt de moderne tijd tot een drastische reductie van het geboortecijfer. Als de islamitische wereld zich bovendien zou moderniseren, zou de aantrekkelijkheid van een verhuizing naar Europa minder worden.

·         Immigratie uit andere bronnen: Latijns-Amerika als christelijk continent zou het voor Europa min of meer mogelijk maken zijn historische identiteit te behouden. Hindoes en Chinezen zouden de veelzijdigheid van de culturen verhogen en het daarmee minder waarschijnlijk maken dat de islam domineert.

De huidige trends doen vermoeden dat de islamisering zal plaatsvinden, want de Europeanen schijnen het inspannend te vinden om kinderen te hebben, illegale immigratie te stoppen of de herkomst van hun immigranten veelzijdiger te maken. In plaats daarvan geven ze er de voorkeur aan om zich te vestigen in civilisatorische seniliteit.

Europa heeft tegelijkertijd nog nooit eerder voorgekomen hoogten van welstand en verdraagzaamheid bereikt – en een unieke onbekwaamheid getoond om zichzelf in stand te houden.

Is het onvermijdelijk dat de meest briljante, succesvolle samenleving ook de eerste is die gevaar loopt in elkaar te zakken, omdat zij gebrek heeft aan cultureel zelfvertrouwen en nakomelingen? Ironisch genoeg schijnt het creëren van een plaats waar men enorm graag leeft, ook een recept voor zelfmoord te zijn. De menselijke komedie gaat verder.

E.J. Bron in Het Vrije Volk

05-03-2009 om 09:12 geschreven door digitalia  

MULTIKUL IS NU ECHT FAILLIET

Hier volgt een artikel over Noord-Vlaamse toestanden, als U mij de uitdrukking permitteert.  Denk vooral rustig na wie en wat hiermee bedoeld wordt, want de term is brandnieuw. Vers van de Pers, zoals wijlen Gerard Vermeersch het ’n draai gaf, toen z’n koe in het Brussels Parlement een beetje platte uileg kwam geven over het echte Marchallplan…Op het tapijt, vers van de pers….

Zoek in die omschrijving vooral geen expansionistische motieven of koloniale drijfveren noch imperialistische neigingen. Vlamingen zijn altijd zeer op zichzelf aangewezen geweest. Uit de samengebalde zeggingskracht van ‘Noord-Vlaamse’ toestanden moet U alleen de ondertoon van afgunst onthouden, omdat daar zoveel meer dan in Vlaanderen opênlijk en hard kan geschreven worden over de mismeestering.

‘Mismeesteren’ zegt men in West Vlaanderen voor een doodzieke patiënt, die door de plaatselijke meester-chirurgijn niet genezen, ‘bemeesterd’ dus, werd, maar ‘mismeesterd’ door verkeerde medicijnen en foute behandelingen. De Nullen zijn dus overal slechte heelmeesters. Bewijs: hoe meer ze met zachtheid ‘helen’, hoe meer stinkende wonden ze maken.

Laten wij in Vlaanderen alvast beginnen oefenen met ‘Piet Hein, Piet Hein, zijn naam is klein, zijn dade benne groot, zijn dade benne groot, hij heeft gewonne de Zilvren Vloot……Dan kunnen we liefst gezamenlijk optreden, van aan de Zomme (Fr-Vlaanderen) tot in Friesland

Vraag: die ‘Zilveren Vloot’ is dat die vloot waarmee de meeuwen van op het stort (L.Toeback) huiswaarts keren, ‘belust met rijke buit’?....

We kunnen een koekje bij de koffie nemen. Geen gebak, want dat kunnen we ons niet meer veroorloven. Links is compleet failliet. Nu mogen wij proberen om het puin op te ruimen.

De gemeente Utrecht opent loketten in een moskee. Dat is op zich al discutabel. Is de gemeente bekend dat er zoiets bestaat als scheiding tussen kerk en staat? Zekers, maar daar hebben we wel een leuk lul smoesje voor.  Iets van te grote afstand of zo. In een burka kan je moeilijk naar een gemeente kantoor lopen. Waarschijnlijk struikel je te gemakkelijk over de slippen van je jurk. 

Maar dit gaat veel verder.  De gemeente opent aparte loketten voor mannen en vrouwen. Kost natuurlijk wat, maar dan heb je ook niks. Geen integratie (de natte linkse droom) maar segregatie. In Rotterdam gooit een theater ook een apartheids balletje op: gescheiden zitplaatsen voor mannen en vrouwen. Heel begrijpelijk toch? Die nieuwe inwoners, die we zo graag willen integreren, willen immers correct gescheiden worden op grond van hun sexe. Het is immers heel gewoon dat mannen vrouwen onzedelijk betasten, bekijken of wat dan ook tijdens een theater voorstelling. Horen we protesten uit de linker hoek? Welnee. Die vinden het prachtig. 

Nu eventjes nadenken. Als een gemeente aparte loketten opent voor blanken en niet blanken, dan zijn de rapen gaar. Discriminatie van het ergste soort! Dat kan niet! Dat doen wij niet in Nederland! Vertel me eens: wat is het verschil tussen blankes - nie blankes loketten, mannen en nie mannen loketten, of mohammedanen - dhimmie loketten? Er is helemaal geen verschil tussen. Het is exact hetzelfde. 

We horen alleen protesten vanuit de rechterhoek van de samenleving. Links vindt het prima. En dan maar raar kijken dat de PVV opeens de grootste partij in Nederland is.

Het maakt helemaal niet uit dat dames de beste stoelen in het theater krijgen. Desnoods met massage en alcoholvrije champagne. Het is en blijft discriminatie. Heeft niets met achterstand of gebrek aan respect te maken. Of eigenlijk wel: ik vind dat discrimineren op grond van sexe een teken van geestelijke achterstand is. En een gebrek aan respect voor de normen en waarden van de Nederlandse samenleving.

Ik word geacht een mohammedaan die spuugt op mijn land te respecteren. Mensen die tegen gewone vrouwen sissen dat ze hoer zijn, of mij openlijk uitschelden voor flikker. Zo niet erger. Mensen die rondlopen in 1000 jaar oude gewaden en zich niet scheren, omdat hun voorbeeld ook zo rondliep en het scheerapparaat volkomen onbekend was. Mensen die hun achterlijkheid als geuzen vaandel hanteren. Mensen die er keihard aan werken om mijn land terug te trekken in de steentijd. 

Als ik daar bezwaar tegen heb, en dat heb ik zeker, ben ik een fascist. Als ik in mijn bedrijf een apart loket open voor mohammedanen is dat apartheid. Is dit dan geen apartheid? Het is opvallend hoe stil de feministes vandaag de dag zijn. Het was gemakkelijk genoeg om Nederlandse mannen te indoctrineren. Het indoctrineren van mohammedanen is aanzienlijk moeilijker, zo moeilijk dat ze zich niet laten horen. Of erger: er van harte aan mee werken. Je zou verwachten dat juist feministes zich hard zouden verzetten tegen aparte loketten voor vrouwen of burka's. Nee hoor. Je hoort ze niet. Helemaal niet. Als je wat van feministes hoort vinden ze die textiele kuisheidsgordels eigenlijk geweldig. Een verlept clubje subsidie uitvreters. Iets anders kan ik het niet noemen. 

Het zal nog wel een tijdje doorlopen, want onze failliete regenten geven de bankroete nering niet zo maar af. Pas als de laatste burgemeester met een riante regeling zijn drie huizen heeft afbetaald, de laatste PvdA vrouw comfortabel woont in New York, als Nederland echt helemaal uitgewoond is, er niets meer te halen valt, ja dan mogen wij de boel overnemen. De vloer kuisen, brokstukken opruimen, zodat ze daarna weer vrolijk feest kunnen vieren. Links is nu echt failliet: de strijd tegen de apartheid is 180 graden gedraaid en veranderd in de strijd voor apartheid. Hoe kan je nog beter laten zien dat je ideologie volledig bankroet is?

Bron Het Vrije Volk

Pssst. Zou het kunnen, nu Van Thillo, de Persgroep, in Nederland voet aan wal heeft gezet, dat de stijl van GeenStijl.nl en Het Vrije Volk.nl stilaan gemeengoed wordt in de De Morgen, de Standaard en Het Laatste Nieuws? Inderdaad, dan zou, nu de redding nabij is, de grootste nood geleden zijn…

04-03-2009 om 18:25 geschreven door digitalia