|
De broertjes
Oscar en Siam zijn onze buurjongetjes. Ze zitten allebei in het eerste
leerjaar. Ze zijn hier komen wonen, enkele maanden geleden, in de week dat de
oom van mijn goede vriend Roger overleden is. Die oom was al ver in de negentig
en hij heette Oscar. Het is de enige Oscar die ik ooit heb gekend. Tot enkele
maanden geleden dus: er is nog continuïteit in het leven! Ik kan mij niet voorstellen
dat er iemand onder mijn lezers zou zijn die niet weet dat Oscar ook de naam
is van de populairste filmprijs in Amerika. Maar misschien is er wel iemand die
niet weet waar die naam vandaan komt. Een leuk weetje. Ziehier
De eerste die t is jaren
geleden de prijs te beurt viel, liet zich ontvallen, bij het in ontvangst
nemen van de aan die prijs verbonden trofee: t is precies
mijn oom Oscar. Naar verluidt
Ziedaar.
En Siam? Das
een ander verhaal. De bedoeling was, zo werd mij verteld, dat hij Liam zou
heten. Bij de geboorte had iemand de moeder? de naam die het kind moest
krijgen op een briefje geschreven. De hoofdletter L werd op de burgerlijke
stand geïnterpreteerd als een hoofdletter S. En aangezien niemand van de
betrokkenen de naam Liam ooit ter ore was gekomen
En toch, beste lezer,
schijnt Liam op t ogenblik de populairste jongensnaam te zijn in de lage landen
en wellicht is dat niet anders in de Engelssprekende landen, alwaar ze het
vermoedelijk uitspreken als Laai-um. Dat ik tot op heden geen enkele Liam ken
wél een Siam dus hoeft niet zóveel verbazing te wekken als men bedenkt dat
ik evenmin iemand ken die Janssens of Pe(e)ters heet, nochtans de meest
voorkomende familienamen in Vlaanderen. Siam is, als ik mij niet vergis, een
andere naam voor Thailand, en vandaar komt ook de naam Siamese tweeling: naar
een beroemde Thaise tweeling waarvan de beide leden aan elkaar vastzaten en
waarvan de ontroerende geschiedenis toch enigszins buiten het bestek van dit
verhaal valt.
En wat wil de
speling van het lot? Dat Oscar en Siam wel degelijk een tweeling zijn. Geen
Siamese weliswaar en zelfs geen een-eiige. Ze lijken wel op elkaar, hetgeen men
kan verwachten van twee broertjes. Verschillen zijn er. Oscar is een beetje
groter dan zijn broer en zijn haarkleur neigt meer naar het blonde toe. Siam is
de eerste van de klas, Oscar is een middenmoter. De twee-eiigheid komt ook
duidelijk tot uiting door de rivaliteit tussen de beiden. Als het geen
overdreven beeldspraak was zou ik haast gezegd durven hebben dat ze elkaar het
licht in de ogen niet gunnen. Regelmatig is er onenigheid en dat loopt zo goed
als altijd uit op een robbertje vechten. Ruziën of vechten doen één-eiigen
niet, die zouden elkander nooit pijn doen, want wat de één voelt, voelt ook de
ander
Ik zou dit
verhaal niet geschreven hebben indien wij de voorbije week niet een paar
stukjes taart van oudejaarsavond op overschot hadden gehad. Of Oscar en Siam
geen zin hadden in een stukje taart? Welzeker. Maar
de stukjes taart waren
niet exact even groot en daarenboven bevatte het grootste stuk ook nog een
kers. En, u raadt het al
- Welk stuk
zou jij nemen, Siam, als jij als eerste mocht kiezen?
- Het
grootste, dát met de kers.
- Heb jij dan
niet op school geleerd dat welopgevoede kinderen het kleinste kiezen? En jij,
Oscar, wel stuk zou jij nemen?
- Het
kleinste, zei Oscar, die dacht slim te wezen.
- Das dan in
orde, zei Siam. Hij greep het grootste stuk taart en zette er meteen de tanden
in. Waarop hij prompt een stomp in de buik kreeg van broerlief.
Met veel
moeite werd de zaak in het reine getrokken. Onder andere door de kers naar het
kleinste stuk te laten verhuizen
De oorzaak
van dit conflict? Ligt die niet voor een deel bij degene die de taart versneden
heeft? In ongelijke stukken!
En dat doet
mij eraan denken dat het probleem van de (exacte, wiskundige!) verdeling van
een taart, nu bijna drie jaar geleden, mij dagenlang gekweld heeft. Ik heb daar
toen drie verhaaltjes aan gewijd op deze blog:
www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2701188,
www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2706629 en www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2710636.
Ik heb toen zelfs de hulp ingeroepen van professor Van Togenbirger, maar ook
die kon geen soelaas brengen. En nu zit ik daar weer mee. Het heeft mij weeral
een slapeloze nacht gekost. Vooral die verdeling in vijf houdt mij bezig. Er
moet toch iemand onder mijn talloze lezers zijn die op het gebied van de
wiskunde beslagen genoeg is, of die iemand kent die beslagen genoeg is, om mij
uitsluitsel te geven omtrent de vraag: is het mogelijk om een taart (een
ronde!) mathematisch exact in vijf gelijke stukken te delen? Als er iemand
leeft die denkt mij te kunnen helpen: antwoord via mail (kvansteenbrugge@gmail.com)
alstublieft. Ik zal dat niet onbeloond laten
Wordt (hopelijk) spoedig vervolgd.
|
