Fedasil begrijpt niks van eigen minister

U bent hier: Home Actueel Nieuws

Sluiting Dispatching voor nieuwe asielzoekers

(08.07.2009) Fedasil heeft vandaag beslist om geen nieuwe opvangplaatsen toe te wijzen aan nieuwkomers. Deze uitzonderlijke maatregel volgt op het ontbreken van oplossingen om het tekort aan opvangplaatsen in het netwerk van Fedasil en zijn partners aan te pakken.

Het opvangnetwerk voor asielzoekers en andere categorieën van vreemdelingen die recht hebben op opvang (in opvangcentra of individuele woningen) kent nog altijd een kritieke overbezetting.

Fedasil kan vandaag zijn missie, zoals voorzien door de ‘opvangwet’ van 12 januari 2007, niet meer uitvoeren en moet naar nieuwe noodmaatregelen grijpen. Vanaf vandaag, woensdag 8 juli, heeft het agentschap beslist om geen nieuwe asielzoekers, die zich aan zijn dienst Dispatching aanbieden, meer op te vangen.

De activiteiten van Fedasil op het vlak van opvang zullen zich beperken tot het verder opvangen van personen die in het netwerk verblijven (inbegrepen de overbezetting in de federale centra), tot het geleidelijjk aan transferen van de personen die in hotels verblijven naar het reguliere opvangnetwerk, en tot het zoeken naar nieuwe alternatieven waarvan de uitwerking zal afhangen van de toegekende middelen.

Fedasil stelt zich hierbij bloot aan veel kritiek, maar door het ontbreken van andere noodmaatregelen, is het de enige leefbare optie voor de organisatie. De voogdijminister Marie Arena werd hierover geïnformeerd.

► Context
Sinds meerdere maanden stellen we enerzijds een verhoging van het aantal asielaanvragen in België vast (en dus een grotere instroom in het opvangnetwerk) en anderzijds een verlenging van de verblijfstermijn in de opvangstructuren (en dus een lagere uitstroom in het netwerk). Momenteel worden meer dan 16.500 personen opgevangen terwijl er een structurele capaciteit is van 16.441 plaatsen, een bezettingsgraad dus van bijna 103% (cijfers van 29/05/2009).

Fedasil heeft verschillende noodmaatregelen genomen om een maximum aan bedden aan te bieden. Zo heeft de noodopvang gezorgd voor opvangplaatsen buiten de traditionele opvangstructuren: noodbedden in het Klein Kasteeltje, opvang in woningen voor daklozen van de Casu (Brussel), verblijf in hotels (700 personen momenteel), creatie van opvangplaatsen in overbezetting in de federale opvangcentra etc.
Van andere maatregelen onthouden we nog het ter beschikking stellen van 850 extra opvangplaatsen in het netwerk tot eind 2009 en de overgang naar financiële steun voor personen die een asielaanvraag indienden voor juni 2007.

Het is belangrijk te herhalen dat de noodopvang geen sociale en juridische begeleiding biedt aan de opgevangen personen. Verder zal het effect van deze verschillende maatregelen beperkt blijven door de felle stijging van het aantal asielaanvragen. Met andere woorden, geen enkele van de reeds genomen maatregelen zal de huidige situatie kunnen oplossen.

en de dag nadien luidde hun klokje als volgt;

Heropening Dispatching

(13.07.2009) Fedasil besliste deze morgen om zijn Dispatching te heropenen. Deze beslissing volgde op een instructie verstuurd door voogdijminister Marie Arena. De nieuwe asielzoekers zullen voornamelijk naar hotels worden gestuurd.

Omwille van een gebrek aan oplossing voor het plaatstekort in de opvangstructuren, had Fedasil verleden donderdag de deuren van zijn Dispatching gesloten. Rekening houdend met de dwangsommen, die verleden week door de Arbeidsrechtbank werden uitgesproken, verplichtte minister Arena Fedasil om de Dispatching te heropenen en zo de dwangsommen te vermijden. Er werd evenwel geen enkele uitweg voor de opvangcrisis voorgesteld.

Fedasil heeft akte genomen van de instructies van zijn voogdijminister. Door het plaatsgebrek in het reguliere opvangnetwerk, zullen de nieuwkomers in hotels of in de noodopvang ondergebracht worden.

Arena legt limiet op voor opvang asielzoekers

• dinsdag 14 juli 2009
• Bron: vrt, eigen berichtgeving
• Auteur: kld, ig

Arena legt limiet op voor opvang asielzoekers

mhb

Fedasil mag maar zevenhonderd asielzoekers per dag in hotels onderbrengen. Dat heeft minister van Maatschappelijke Integratie Marie Arena (PS) vanmorgen gezegd. Kwetsbare asielzoekers zoals zieken en zwangere vrouwen moeten daarbij voorrang krijgen, aldus de minister. Het is niet duidelijk wat met de andere asielzoekers die geen plaats hebben, moet gebeuren.

14-07-2009 om 23:33 geschreven door Vorser-Raadgever  

Het aantal Vlaamse stemmen in Brussel is tussen 2004 en 2009 spectaculair gedaald, min zeventien procent. BDW zoekt een verklaring.

In vijf jaar tijd is het aantal Nederlandstalige stemmen met 10.700 gedaald tot 51.818 (min zeventien procent). Dat is dan nog buiten de stijging van het totale aantal Brusselse kiezers gerekend. Met andere woorden: de spoeling wordt dun. Was er geen gewaarborgde vertegenwoordiging in het Brussels parlement, dan haalden de Vlamingen nog acht zetels op de 75. Nu zijn het er zeventien op 89.

Dat slechte resultaat was voor Vlaams-Brussel zeker een van de minder fijne verrassingen afgelopen zondag. En toch – het zat eraan te komen. Officieuze bronnen spreken van nog 55.000 kiezers met een Nederlandstalige identiteitskaart, en de kamerverkiezingen van 2007 toonden al verontrustende cijfers (zie grafiek).

Anderstalige kiezers
Waar zijn de Brusselse Vlamingen heen? Daniël Buyle, de griffier van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC), ziet twee belangrijke redenen voor de terugval: het slechte resultaat van Vlaams Belang, en de demografische evolutie. “Johan Demol (VB) is bij deze verkiezingen zesduizend voorkeurstemmen kwijtgespeeld, de lijst zelf is er twaalfduizend kwijt. We weten dat in 2004 veel Franstaligen op het Belang hebben gestemd. Die hebben dat nu wellicht niet meer gedaan, waardoor ook het totale aantal Vlaamse stemmen is gedaald. Twee: de sociologische samenstelling van Brussel verandert razendsnel. Er zijn in vijf jaar tijd dertienduizend kiezers bijgekomen, en tegelijk zijn er bijna elfduizend Vlaamse stemmen minder. De Vlaamse politici vinden blijkbaar geen aansluiting bij de nieuwe kiezers.”

Nochtans hebben de Vlaamse partijen in Brussel kosten noch moeite gespaard om de anderstalige kiezer te verleiden. Sven Gatz, die een mooie persoonlijke score voor het Vlaams parlement neerzette, noemt de verkiezingen op dat vlak een ontgoocheling. Gatz: “We hebben driehonderdduizend pamfletten gebust, we hebben drie pagina’s in (het huis-aan-huisblad) Vlan gekocht, waarin Verhofstadt werd uitgespeeld. Voor de Europese lijst heeft dat gerendeerd, voor Brussel niet. (Open VLD haalt in Brussel achtduizend stemmen meer voor Europees dan voor het Brussels parlement, SVG/DV.) Enkele honderden kiezers hebben we kunnen overtuigen, maar geen duizenden.”

Het heeft volgens Gatz met zichtbaarheid op de stemcomputer te maken (”Mensen zeggen me dat ze me moeilijk vonden”), maar dat is zeker niet de enige reden, geeft hij toe. “Ik denk dat mensen stemmen par proximité et par utilité: voor mensen die ze kennen, maar ook voor partijen die zwaarder kunnen wegen op het beleid.” Dat verklaart wellicht waarom er zelfs Brusselse Vlamingen zijn die voor Franstalige partijen hebben gestemd.

Ook Pascal Smet voerde een meertalige campagne. SP.A heeft een winst opgetekend binnen het Nederlandstalig kiescollege, maar in absolute cijfers is SP.A een kleine duizend kiezers kwijtgespeeld. Ook voor Smet zijn de implosie van het Vlaams Belang in Brussel en de demografische evolutie oorzaken voor de daling in het Vlaamse electoraat. “De Brusselse partijen zullen minder ‘blank’ moeten worden,” zegt Smet. “Daar moeten we aan werken. Maar ik zie nog een andere reden. Ik heb heel wat Vlamingen ontmoet die in Brussel wonen, maar die er – om velerlei redenen – niet gedomicilieerd zijn.”

Vlaams beleid
De neergang doet ook vragen rijzen over het rendement van het Vlaamse beleid in Brussel. Vlaanderen pompt veel geld in Brussel. De scholen barsten uit hun voegen door een instroom aan anderstaligen, de theaters staan open voor alle Brusselaars, de zorgverzekering levert tal van bejaarden een mooie bonus op, ook al zijn ze Franstalig. Maar de electorale winst blijft uit. Wie van de Vlaamse voorzieningen gebruikmaakt, stemt niet noodzakelijk Vlaams. Dat was nochtans een idee dat lang populair was. Pascal Smet (SP.A) gelooft hoe dan ook niet in die filosofie. “Onze scholen zijn geen Vlaamse fabriekjes. Het gaat erom anderstaligen kansen te geven op goed onderwijs.”

De CD&V’er Paul Delva zit op dezelfde lijn. “Het zou van zelfgenoegzaamheid getuigen om te denken dat wie van Vlaamse instellingen gebruikmaakt, ook automatisch Vlaams stemt.”
Ook in Vlaanderen baren de cijfers opzien. “Schrik niet,” waarschuwde Ivan De Vadder op de VRT bij de voorstelling van de extreem laag uitvallende cijfers uit de kieskring Brussel. Een reden voor Vlaanderen om minder met Brussel rekening te houden? “Ik ga er nog altijd van uit dat Vlaanderen in Brussel wil blijven investeren. Al kunnen jobkorting en kinderbijslag voor een splijtzwam zorgen,” zegt Gatz. En Luckas Vander Taelen, voor Groen! verkozen in het Vlaams parlement: “Vlaanderen moet fier zijn op zijn hoofdstad. Als de Vlaamse regering een jobkorting uitkeert in Vlaanderen en niet in Brussel, dan is dat slechte reclame voor Brussel.”

Bescherming van Vlaamse minderheid
De slechte Vlaamse score in Brussel levert munitie aan de francofonie, die de gewaarborgde vertegenwoordiging in Brussel in vraag stelt. Al voor de verkiezingen maakte Olivier Maingain (FDF) zich vrolijk over het slinkende aantal Nederlandstaligen. Bernard Clerfayt (FDF) vindt één Vlaams minister wel voldoende; vandaag geldt de pariteit.

Moeten de Vlamingen zich zorgen maken? Niet meteen. De bescherming van de Vlaamse minderheid in Brussel maakt deel uit van het Belgische evenwicht. “En,” zegt Gatz, “er zijn ook andere cijfers dan de verkiezingsresultaten. Het gebruik van het Nederlands zit in de lift, en het Nederlandstalig onderwijs is goed voor twintig procent van de Brusselse leerlingen. Een zekere trots is best op zijn plaats. We hoeven nu ook niet masochistisch te worden.”

13-07-2009 om 23:42 geschreven door Vorser-Raadgever  

09-07-2009 om 22:07 geschreven door Vorser-Raadgever  

17/06/2009 Elektriciteit via zonnespiegels in de Sahara Energie opwekken in de woestijn Een consortium van een twintigtal Duitse bedrijven, waaronder Siemens, heeft concrete plannen voor een gigantische zonnekrachtcentrale in het hart van de Sahara om Europa van energie te bevoorraden. De eerste elektriciteit zou binnen tien jaar worden geleverd. De Sahara is met circa negen miljoen vierkante kilometer de grootste woestijn ter wereld. De zon haalt er temperaturen tot vijftig, zelfs zestig graden Celsius. Stel je voor dat de mens erin zou slagen die zonnekracht op te vangen, om te zetten in elektriciteit en vervolgens te verspreiden over de wereld. 'De woestijn vangt in zes uur tijd meer zonne-energie op dan de hele mensheid in een jaar kan verbruiken', beweert Dr. Gerhard Knies, drijvende kracht achter het project Desertec. De man ijvert al jaren voor een heus netwerk van zonnekrachtcentrales. De hele technologie is gebaseerd op spiegels die de energie van de zon bundelen, omzetten in stoom en op die manier stroom opwekken via turbines. Een nog uit te bouwen transportnet moet de geproduceerde energie dan vanuit Noord-Afrika onder de Middellandse Zee naar Europa vervoeren en daar verspreiden. Toch hebben we hier lang niet met een gekke professor Zonnebloem te maken. Verre van zelfs. Het hele project bouwt voort op plannen van de Club van Rome, een eerbiedwaardige denktank van Europese wetenschappers die nadenken over de toekomst van de wereld. Het idee krijgt nu de steun van een twintigtal Duitse ondernemingen, waaronder Siemens (dat turbines zou gaan leveren), Deutsche Bank, herverzekeraar Munich Re en de energieconcerns RWE en E.ON. Bovendien wezen gelijksoortige initiatieven in Spanje (20 megawatt, goed voor 10.000 huizen in en rond Sevilla) en in de Mojave-woestijn in Californië (met 354 megawatt de grootste zonnekrachtcentrale ter wereld) al uit dat het project technisch haalbaar is. Volgens onderzoek zou het volstaan om nog geen 0,3 procent van de Sahara te bedekken met zonnespiegels om de huidige energiebehoefte van de 25 landen van de Europese Unie plus Noord-Afrika en het Midden-Oosten te dekken. En nog voldoende rek over te houden om de stijgende vraag naar energie de komende jaren het hoofd te bieden. Het Desertec-project in de Sahara zou uitgaan van een vlakte van 130 vierkante kilometer. Met het hele project is een monsterinvestering van dik 400 miljard euro gemoeid. Tien tot twintig miljard daarvan zijn nodig voor de aanleg van het stroomtransportnet, waarvoor een gloednieuwe hoogspanningslijn moet worden aangelegd tussen de Sahara en Europa. Op 13 juli komen alle bedrijven die bij het grootste privégroenestroomproject aller tijden betrokken zijn voor het eerst bijeen. Eens operationeel moeten de zonnespiegels in de Sahara instaan voor 15 procent van Europa's stroombehoeften. Kris Simoens Awel beste lezertjes????? Zo gek is het dus niet als er reeds een consortium van 20 Duitse bedrijven het zelfde denkt of dachten jullie dat Duitsers weeral megalomane ambities hadden...???? Nu nog grote zonnespiegels in het Vlaamse parlement want daar zitten ook een paar zonnekoningen dus dat moet dan wel lukken....

08-07-2009 om 23:35 geschreven door Vorser-Raadgever  

BRUSSEL - De nieuwe Vlaamse regering stopt rond de 515 miljoen euro in een eigen energiemaatschappij met de werknaam Vl.Energie. De bedoeling is groene energieproductie fors op te trekken.

Hoge molens vangen veel wind

• dinsdag 07 juli 2009
• 
  
• Auteur:

Hoge molens vangen veel wind

© Vincent Mentzel 2006

Schone energie, wie kan daar nu tegen zijn? Onder meer STEFAN BRIJS, tenminste als het gaat om energie geleverd door 'windcowboys die met een schot hagel op de landkaart de geschikte locaties voor windmolens bepalen' en zo de levenskwaliteit van de omwonenenden aantasten.

Honderd procent groene stroom?

Duurzaam opgewekt of niet, elektriciteit moet getransporteerd worden.

Kan de Europese samenleving volledig draaien op hernieuwbare energie? Aan indrukwekkende plannen ontbreekt het in elk geval niet: van het bouwen van reuzenwindmolenparken in de Noordzee tot het importeren van zonne-energie uit de Sahara. Eén 'detail' wordt daarbij meestal over het hoofd gezien: de nood aan vele honderdduizenden kilometers nieuwe hoogspanningslijnen en andere transmissie-infrastructuur.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dat we ons olie- en steenkoolverbruik moeten afbouwen en vervangen door duurzame energie, daar is bijna iedereen het ondertussen over eens. Maar over hoe dat nu precies moet gebeuren, heerst de grootst mogelijke onenigheid. Plaatsen we allemaal zonnepanelen op ons dak en windmolens in de tuin? Of investeren we in grote windmolenparken op zee en zonnecentrales in woestijnen? Moet duurzame energie kleinschalig worden aangepakt? Of moeten we het juist veel grootschaliger zien?

Ieder voor zich

Als ieder huishouden of bedrijf zelf energie zou produceren met zonnepanelen en windmolens, dan kan de hele transportinfrastructuur voor elektriciteit worden opgedoekt (Greenpeace Engeland wijdde daar onlangs een uitvoerig rapport aan).

Dat spaart niet alleen kosten maar ook energie, want tijdens het transport over hoogspanningslijnen gaat een deel van de opgewekte elektriciteit verloren. Nog belangrijker is het verlies in de elektriciteitscentrale zelf: bijna twee derde van de primaire energie die in de centrale wordt gestopt, gaat verloren als hitte.

Energie kleinschalig en decentraal produceren is dus veel efficiënter: we hebben ongeveer drie keer minder energie nodig om evenveel elektriciteit op te wekken. Zo'n infrastructuur is ook robuuster en biedt het voordeel dat ze ons verlost van de onvoorspelbare energieprijs en de maffia-praktijken van grote energiebedrijven. Eens de investering is gebeurd, levert een windmolen of zonnepaneel op je dak gratis energie.

Ingebedde energie

Toch kleven er serieuze bezwaren aan dit scenario. De omstandigheden voor het opwekken van duurzame energie zijn zelden ideaal op de plaats waar we wonen. Een windmolen op je dak is een aantrekkelijk idee, maar helaas valt er in een stedelijk gebied zo weinig wind te rapen dat windmolens daar vaak meer energie kosten dan ze opleveren. Die dingen moeten namelijk eerst geproduceerd worden en dat vraagt ook energie.

Een gelijkaardig probleem stelt zich met zonnepanelen. De opbrengst van zonnepanelen in België en Nederland is relatief laag, en de productie ervan kost veel energie en toxische stoffen. In het geval van zonnepanelen is de energiebalans wel positief, als ze tenminste goed worden geplaatst, maar dat neemt niet weg dat diezelfde zonnepanelen in een zonniger klimaat veel meer energie zouden opleveren voor een zelfde input van materiaal en energie.

Opslag van energie

Bovendien rijst de vraag hoe je in het geval van een kleinschalige elektriciteitsproductie windstille en bewolkte dagen kan opvangen (en hoe je vermijdt dat een overschot aan energie op een zonnige en winderige dag verloren gaat). Nu worden de meeste zonnepanelen aan het elektriciteitsnetwerk gekoppeld, zodat er in dat geval op de grote energiebedrijven gesteund kan worden. Maar als iedereen zijn eigen energie opwekt en de elektriciteitsinfrastructuur wordt opgedoekt, kan dat niet meer.

Een lokaal netwerk heeft weinig zin, want bij de buurman is op dat moment evenveel wind of zon. Batterijen? Niet bepaald een milieuvriendelijke optie, en de capaciteit is beperkt. Waterstof? Nog altijd – en mogelijk voor altijd - een toekomstdroom. Een kleinschalige, decentrale en duurzame energieproductie lijkt dan ook moeilijk te kunnen zonder een back-up van een elektriciteitsnetwerk en klassieke steenkool-, gas- en kerncentrales.

Grootschalige productie van groene energie

Al deze problemen kunnen worden opgelost door duurzame energieproductie juist op een veel grotere schaal te organiseren - veel grootschaliger dan onze huidige aanpak, waar landen voornamelijk hun elektriciteit binnen de grenzen opwekken (zie de beperkte export en import van elektriciteit binnen Europa in de illustratie hieronder, bron UCTE).

Daar zijn intussen een tiental ambitieuze plannen voor uitgewerkt, van het bouwen van reusachtige windmolenparken in alle uithoeken van de Noordzee (zie verder), over het op grote schaal importeren van zonne-energie uit de Sahara (zie verder), tot het aanleggen van een wereldomspannend netwerk van hernieuwbare energiebronnen, vergelijkbaar met het internet. De Europese Commissie sprak zich recent uit voor de uitbouw van een uitgebreid netwerk, en ook in de Verenigde Staten krijgt het idee stilaan voet aan de grond.

Een netwerk over de grenzen heen betekent dat windmolens en zonnepanelen geplaatst kunnen worden waar ze het hoogste rendement behalen. In woestijnen valt er tot 7 keer zoveel zonne-energie te rapen dan in landen als België en Nederland, in de Noordzee kan er tot 20 keer zoveel windenergie geoogst worden dan in onze achtertuin. Dat wil dus zeggen dat we veel minder materiaal en energie nodig hebben om een groene elektriciteitsproductie uit de grond te stampen. Dat is zowel financieel als ecologisch een zeer groot voordeel. In zo’n scenario kan je ook gebruik maken van duurzame energiebronnen die per definitie verder van bewoonde gebieden afliggen, zoals golven, getijden en oceaanstromingen.

Betrouwbaar

Bovendien lost duurzame energieproductie op grote schaal ook het probleem van opslag op. Door een netwerk uit te bouwen dat hernieuwbare energiebronnen op ver uit elkaar gelegen plaatsen met elkaar verbindt, valt er altijd wel ergens zon of wind te oogsten. Duurzame energie wordt zo een energiebron waar je 24 uur per dag en 365 dagen per jaar op kan rekenen. Er is dus geen nood meer aan steenkool-, gas- of kerncentrales om slechte weersomstandigheden op te vangen.

Maar terwijl een decentrale energieproductie belooft om de hele infrastructuur voor het transport en de distributie van elektriciteit overbodig te maken, vraagt een grootschalige productie van hernieuwbare energie juist een aanzienlijke investering in bijkomende hoogspanningslijnen en substations om die elektriciteit uit te wisselen en te verdelen. Daar wordt in de meeste van die plannen met geen woord over gerept.

Masterplan Zeekracht

Een goed voorbeeld is het eerder deze maand gepresenteerde “Masterplan Zeekracht”, dat 193.000 vierkante kilometer of 33,8 procent van de Noordzee wil volbouwen met een “ring” van aan elkaar geschakelde windmolenparken (zie illustratie hierboven). Dat zou jaarlijks 13.400 terawattuur elektriciteit opleveren en daarmee zou het energieverbruik van de 7 landen rondom de Noordzee (het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Denemarken en Noorwegen) in 2050 volledig door windenergie kunnen worden gedekt.

Let op: het gaat hier niet alleen het om het elektriciteitsverbruik maar ook om het energieverbruik van transport en verwarming. Omdat de windmolenparken vele honderden kilometers uit elkaar liggen, zou er altijd elektriciteit geleverd kunnen worden. Bijkomend voordeel is dat er op die manier ook grote gebieden ontstaan waar niet gevist kan worden, en dat er kunstmatige riffen worden gevormd, zodat het zeeleven zich zou kunnen herstellen.

Wild idee

Dat klinkt allemaal zeer goed, er horen ook mooie plaatjes bij, en dus haalde het plan - dat ontwikkeld werd door het beroemde architectenbureau OMA (Office for Metropolitan Architecture) in opdracht van de milieuorganisatie Stichting Natuur en Milieu - de meeste Nederlandse kranten en zelfs de internationale pers. Toch gaat het om niet meer dan een wild idee, dat na een kritische toets niet erg realistisch lijkt.

Dan hebben we het niet zozeer over de kosten (klassieke energiecentrales bijbouwen is op termijn nog duurder), niet over de technologie (die is beschikbaar) en niet over de bureaucratische en politieke uitdaging om tot de nodige internationale samenwerking te komen (al is die ook niet min). We hebben het over de transport- en distributie-infrastructuur die bij zo’n plan hoort. Het plan erkent dat “verbinding” een sleutelelement is in het project, maar gaat daar niet verder op in.

Energie uit de woestijn

De plannen voor windmolenparken in de Noordzee (het Masterplan Zeekracht lijkt erg op eerdere, veel minder ambitieuze plannen van Greenpeace België en van Airtricity - zie illustratie hierboven) sluiten mooi aan bij het al langer bestaande en zeer goed gedocumenteerde project TRANS-CSP, dat op grote schaal zonne-energie wil importeren uit Noord-Afrika. Dat plan, dat ook in 2050 realiteit zou moeten zijn, steunt (onder meer) op grote thermische zonnecentrales in woestijngebieden.

Thermische zonnecentrales zijn een lowtech alternatief voor zonnepanelen en halen energie uit zonnewarmte in plaats van zonlicht. De productie van deze energiecentrales kost aanzienlijk minder energie dan de productie van fotovoltaïsche zonnecellen en ze zijn met een rendement van 30 procent ook nog eens drie keer efficiënter. Bovendien kan een deel van de overdag opgewekte zonnewarmte worden gebruikt om olie, water of zout op te warmen, warmte die ’s nachts of tijdens bewolkte perioden de elektriciteitsproductie draaiende kan houden.

Thermische zonnecentrales zouden dus ideaal zijn voor een kleinschalige, decentrale energieproductie (er zijn intussen kleine modules te koop met de afmetingen van een zonnepaneel), maar helaas werken ze alleen in erg zonnige gebieden. In Europa komt alleen Zuid-Spanje in aanmerking voor de technologie (hier vind je een gedetailleerd overzicht van de projecten in Spanje, hier een nieuwssite over zonnecentrales).

In België of Nederland zouden deze centrales tijdens de wintermaanden zo goed als geen energie produceren, terwijl ze in de zomer niet eens de helft van hun capaciteit zouden halen. In de woestijn van Noord-Afrika draait een thermische zonnecentrale echter 10 van de 12 maanden op volle capaciteit, en het rendement daalt zelfs in de twee resterende wintermaanden nooit onder de 80 procent.

Verlies tijdens transport

Maar hoe gaan we die duurzaam opgewekte elektriciteit over een afstand van 3.000 kilometer transporteren? (TRANS-CSP neemt het Verenigd Koninkrijk als bestemming, dus voor de Benelux is dat net iets korter). Elektriciteit is lastiger te vervoeren dan olie of gas. De optie om de energie in de vorm van waterstof via schepen of pijpleidingen naar Europa te transporteren, werd door de onderzoekers afgevoerd omdat 75 procent van de energie verloren zou gaan bij omzetting, transport en opslag. Maar de bestaande hoogspanningslijnen zijn evenmin een optie.

Per duizend kilometer gaat er over een hoogspanningsleiding ongeveer 15 procent van de elektriciteit verloren, wat voor een afstand van 3.000 kilometer neerkomt op een verlies van 45 procent. Aangezien het om een gratis brandstof gaat, zou je nog kunnen besluiten om dat verlies op te vangen door twee keer zoveel centrales in de woestijn te bouwen, maar ook dat brengt geen zoden aan de dijk: de capaciteit van de bestaande hoogspanningslijnen tussen Europa en Afrika bedraagt momenteel slechts 0,5 gigawatt, goed voor een maximum overdracht van 2,5 terawattuur per jaar (of 0,001 procent van het elektriciteitsverbruik in Europa). Die capaciteit kan via allerlei trucs wel wat worden opgedreven, maar ook dan kom je niet verder dan een maximum capaciteit van 2 gigawatt.

Gelijkstroom infrastructuur nodig

Willen we op grote schaal duurzaam opgewekte elektriciteit uit Noord-Afrika importeren, dan zit er niets anders op dan een geheel nieuwe elektriciteitsinfrastructuur uit te bouwen die steunt op gelijkstroom (HVDC of “high-voltage direct current”). Onze bestaande elektriciteitsinfrastructuur steunt op wisselstroom (HVAC of “alternate current”), dat beter geschikt is voor kortere afstanden. Het energieverlies op een HVDC-lijn bedraagt slechts 3 tot 5 procent per 1.000 kilometer, dus 9 tot 15 procent over een afstand van duizend kilometer, inclusief het verlies van 1,5 tot 2 procent tijdens de omzetting van gelijkstroom naar wisselstroom.

Maar het is niet de bedoeling dat deze HVDC-lijnen de bestaande hoogspanningslijnen gaan vervangen: het gaat om een complementaire infrastructuur. Het volstaat evenmin om onderzeese kabels aan te leggen tussen de twee continenten. De geïmporteerde elektriciteit moet ook ergens aan land komen en verder in Europa worden verdeeld, wat betekent dat die nieuwe hoogspanningslijnen grotendeels over het Europese vasteland zullen lopen. Bovendien impliceert het inzetten van gelijkstroom ook de bouw van nieuwe substations, die de elektriciteit opnieuw omzetten naar wisselstroom.

400.000 kilometer hoogspanningsleidingen

Hoogspanningslijnen hebben een nadelige invloed op het milieu, zowel in zee als op land, maar het grootste obstakel is eenvoudigweg het ruimtegebruik zelf, en de zichtbaarheid ervan. Getuige het protest tegen de “visuele vervuiling” van windmolens kunnen we er gerust van uitgaan dat niemand zit te wachten op een pyloon of een verdeelinstallatie in zijn of haar achtertuin, of die elektriciteit nu duurzaam is opgewekt of niet.

Europa telt momenteel al 230.000 kilometer hoogspanningslijnen (zie kaart hieronder, bron: GENI) en het het middenspannings- en laagspanningsnetwerk, die de elektriciteit verder distribueren, zijn nog veel langer: alleen al in Nederland bijna 250.000 kilometer.

Het TRANS-CSP project gaat uit van 20 hoogspanningslijnen met een totale lengte van ongeveer 60.000 kilometer, die grotendeels over land lopen (drie ervan zijn hieronder afgebeeld). Elk van die lijnen heeft een capaciteit van 5 gigawatt, in totaal dus 100 gigawatt. Daarmee kan slechts 15 procent van het elektriciteitsverbruik in Europa worden opgevangen (het plan steunt verder op 65 procent hernieuwbare energie van eigen bodem en op 20 procent fossiele brandstoffen).

Als we ervoor zouden kiezen om al onze elektriciteit te importeren uit Noord-Afrika, dan zouden we 133 nieuwe hoogspanningslijnen moeten bouwen met een totale lengte van 400.000 kilometer. Dat is een verdriedubbeling ten opzichte van vandaag. Zouden we ervoor kiezen om ook voor (elektrische) verwarming en (elektrisch) transport op geïmporteerde zonne-energie te steunen, vergelijkbaar met de ambities van het “Masterplan Zeekracht”, dan zijn er bijna 2 miljoen kilometer nieuwe hoogspanningslijnen nodig.

Hoeveel ruimte is er nodig?

Het goede nieuws is dat gelijkstroom hoogspanningslijnen minder plaats nodig hebben dan wisselstroom hoogspanningslijnen – in de breedte en in de hoogte dan toch. De pylonen zijn iets lager en de infrastructuur heeft slechts een strook nodig van 100 meter breedte, tegenover 400 meter voor een klassieke hoogspanningslijn. Inclusief de te bouwen substations en exclusief de onderzeese kabels zou het totale ruimtebeslag van die transportinfrastructuur (voor 15 procent van het Europese energieverbruik) volgens de studie 3.600 vierkante kilometer bedragen. Dat is meer dan het ruimtebeslag van de zonnecentrales in de woestijn zelf: 2.500 vierkante kilometer.

Als we alle elektriciteit in Europa zouden willen opvangen met geïmporteerde zonne-energie dan stijgt het ruimtebeslag van die transport-infrastructuur (verder bouwend op dat eerdere cijfer) tot 24.000 vierkante kilometer. Transport en verwarming inclusief wordt dat meer dan 100.000 vierkante kilometer: ruim drie keer België, volgepakt met elektrische substations en rijen uit elkaar te vouwen pylonen en hoogspanningslijnen. Bovendien gaan we in deze berekening uit van lijnen van 800 kilovolt. Als voor een lager voltage wordt gekozen, en daar bestaan redenen voor, is het ruimtegebruik groter (die lijnen hebben een breedte van 150 meter).

Ondergronds

Het rapport adviseert het plaatsen van schaamgroen (bomen die de hoogspanningsleiding aan het zicht onttrekken) als een middel om het protest tegen de "visuele vervuiling" van de transportinfrastructuur tegen te gaan. Ondergrondse hoogspanningslijnen worden als onrealistisch beschouwd, tenzij op bepaalde plaatsen, omdat ze 5 tot 7 keer duurder zijn dan bovengrondse lijnen op pylonen. Ook ondergrondse hoogspanningslijnen eisen overigens een strook op van 5 meter breedte, waar niets gebouwd of geplant kan worden, en ze hebben evengoed nood aan deelstations voor de omzetting naar wisselstroom. Zo'n station met een capaciteit van 5 gigawatt meet 800 op 700 meter (560.000 vierkante meter).

In het geval van windmolenparken in de Noordzee liggen de hoogspanningslijnen grotendeels op de bodem van de zee. Het “Masterplan Zeekracht” geeft geen enkele informatie over de bijhorende transportinfrastructuur, maar het iets oudere plan van Greenpeace België doet dat wel. Dat voorstel telt “slechts” 100 windmolenparken verspreid over de hele Noordzee, met een gezamenlijke capaciteit van 68,4 gigawatt, die samen jaarlijks 247 terawattuur energie moeten leveren – of 13 procent van het elektriciteitsverbruik (dus exclusief verwarming en transport) in de 7 landen rondom de Noordzee. De milieuorganisatie berekende dat daar 6.200 kilometer extra hoogspanningslijnen voor nodig zijn.

Noordzee

Extrapoleren we dat naar het Masterplan Zeekracht, dan komt dat neer op ongeveer 340.000 kilometer hoogspanningsleidingen. Dit getal betreft echter alleen de elektriciteitsleidingen in zee. Daar heeft niemand last van, maar al die leidingen moeten natuurlijk wel ergens aan land komen, en vervolgens doorlopen naar de steden en industriegebieden waar de elektriciteit wordt gevraagd.

Maar daar geeft ook het plan van Greenpeace België geen verdere details over. Het is zelfs wachten tot de allerlaatste zin van het meer dan 40 pagina’s tellende document eer er iets over gezegd wordt: “Als de elektriciteitsvraag zich niet aan de kust zelf bevindt, is een versterking van de ‘onshore’ transmissie-infrastructuur even belangrijk als de ontwikkeling van een offshore transmissie-infrastructuur”.

Dankzij de gedetailleerde informatie uit de TRANS-CSP studie kunnen we wel enig idee krijgen van die benodigde infrastructuur tussen de kust en het binnenland. Dat plan voorziet (zoals vermeld) in 20 elektriciteitsleidingen van 5 gigawatt om 700 terawattuur zonne-energie per jaar te importeren. Het Masterplan Zeekracht wil 13.400 terawattuur windenergie importeren uit de Noordzee, dus daar zijn dan omgerekend 382 bijkomende hoogspanningslijnen en minstens evenveel deelstations op land voor nodig, te verdelen over de 7 landen. Dat zijn 55 hoogspanningslijnen (elk 100 meter breed) en 55 substations per land, als elk land even groot zou zijn.

Kenia

Al deze kritiek betekent niet dat we geen duurzame energieproductie moeten uitbouwen. We hebben geen andere keus. De alternatieven hebben nog grotere nadelen en ze zijn bovendien niet oneindig beschikbaar. Maar of duurzame energieproductie nu kleinschalig of grootschalig wordt aangepakt, duidelijk is dat het energieverbruik drastisch omlaag moet, zo niet is een maatschappij die op honderd procent duurzame energie draait een illusie.

Als Europa er in zou slagen het energieverbruik te halveren, dan worden deze grootschalige scenario’s al een stuk minder onrealistisch. Merkwaardig genoeg wordt het energieverbruik in al deze plannen als een onveranderlijke factor beschouwd en probeert men telkens het aanbod aan te passen aan een alsmaar stijgende vraag.

In andere delen van de wereld is het veel makkelijker om de energieproductie volledig te verduurzamen. Het zopas aangekondigde windmolenpark van 300 megawatt in Kenia zal maar liefst tot 30 procent van het totale elektriciteitsverbruik in dat land leveren. Daar hoort één hoogspanningslijn bij van 426 kilometer. Kenia telt bijna 38 miljoen inwoners.

© Kris De Decker

07-07-2009 om 22:46 geschreven door Vorser-Raadgever  

Tot 90 miljoen meer ‘extreme armen’ door recessie

• maandag 06 juli 2009
• Bron: Reuters
• Auteur: wdp

Tot 90 miljoen meer ‘extreme armen’ door recessie

belga/afp

GENEVE -

De economische recessie zal het aantal mensen dat in extreme armoede en hongersnood leeft dit jaar doen aangroeien met 55 à 90 miljoen. Dat staat in een nieuw rapport van de Verenigde Naties.

"Electrabel betaalde geen belastingen"

01/07/2009 09:25

Electrabel ontkent berichten over prijsmanipulatie

12/06/2009 07:00

Belgische elektriciteit te duur

23/06/2009 15:00

06-07-2009 om 22:54 geschreven door Vorser-Raadgever  

Op dinsdag 16 juni start de juridische procedure in de racismezaak van Kif Kif, ABVV en SOS Racisme tegen het interimbedrijf Adecco. De ‘Adecco-affiare’ barstte in 2001 los na een klacht van een medewerker van het bedrijf. Adecco hanteerde apartheidslijsten voor autochtonen en allochtonen via het interne informaticasysteem. Autochtonen werden gecodeerd met de afkorting BBB (Blanc Bleu Belge), in de vee-industrie de naam van een ‘zuiver’ Belgisch koeienras. Op die manier kon Adecco registreren welke bedrijven geen allochtone uitzendkrachten wensten. In Frankrijk kwam met de zaak L’Oréal een gelijkaardig georganiseerd systeem aan het licht. Daar hanteerde Adecco de code BBR. Die stond voor Bleu Blanc Rouge, de kleuren van de Franse vlag.

ABVV, Kif Kif, en SOS Racisme hopen en gaan ervan uit dat de raadkamer de zaak ook effectief naar de correctionele rechtbank zal doorverwijzen. Er staat immers veel op het spel. Patrick N’Siala Kiese, Kif Kif: ‘Er zijn duidelijke aanwijzingen van manifeste schendingen van de wet tegen het racisme en het principe van non-discriminatie bij aanwervingen zoals voorzien in CAO 38 van de Nationale Arbeidsraad. Dit kan niet ontkend worden door leidinggevende figuren binnen Adecco. Er mag van worden uitgegaan dat duizenden werkzoekenden het slachtoffer zijn geworden van het georganiseerd systeem. Ook worden meer dan 100 bedrijven, waaronder heel wat gerenommeerde multinationals, in het gerechtelijk dossier vermeld. We vrezen bovendien dat dit slechts het topje van de ijsberg is. Over het algemeen worden dergelijke vragen enkel telefonisch of mondeling gesteld. Het unieke aan de ‘Adecco-affaire’ is dat er duidelijke fysieke bewijzen zijn overgebleven”.

Kif Kif, ABVV en SOS Racisme maken zich ook grote zorgen over de dreigende verjaring in september. Eddy Van Lacker, ABVV: ‘Voor ons is het niet aanvaardbaar dat dit dossier al jaren aansleept binnen de gerechtelijke macht. Eens te meer bestaat minstens de indruk dat het gerecht wel het snelrecht hanteert voor kruimeldiefstallen, maar de witteboordcriminaliteit grotendeels ongemoeid laat’.

Kif Kif, ABVV en SOS Racisme hopen dat het gerecht deze unieke kans niet mist om via de ‘Adecco-affaire’ aan te tonen dat ze het ernstig meent met de strijd tegen racisme.

Kif Kif en ABVV organiseren op dinsdag 16 juni om 10u een symbolische actie aan de ingang van het Brusselse jusititiepaleis.

ha, dus een rechtszaak...maar dat was buiten ons gerecht gerekend dat natuurlijk neutraal, boven de partijen staat en geblinddoekt wordt afgebeeld ...

Adecco niet naar correctionele rechtbank verwezen voor discriminatie

• dinsdag 30 juni 2009
• Bron: BELGA
• Auteur: dgs

Adecco niet naar correctionele rechtbank verwezen voor discriminatie

De Brusselse raadkamer heeft dinsdag beslist interimbedrijf Adecco niet naar de correctionele rechtbank te verwijzen. De raadkamer oordeelde dat het Adecco niet kon doorverwijzen omdat het gerechtelijk onderzoek in het Frans was gevoerd en niet in het Nederlands.

ABVV viseert 'racistische' bedrijven

03/07/2009 08:04

De socialistische vakbond ABVV verzamelt zelf bewijzen tegen bedrijven die allochtone werknemers weren en zal de namen van die bedrijven 'te gepasten tijde' bekendmaken.

Het ABVV reageert daarmee op de beslissing van de Brusselse raadkamer eerder deze week om het uitzendbedrijf Adecco niet te vervolgen voor discriminatie van allochtone werknemers.

"Door die uitspraak kunnen uitzendkantoren het racisme in hun sector blijven ontkennen", zegt federaal secretaris Eddy Van Lancker vrijdag in De Standaard en Het Nieuwsblad. Hij vindt dat er een mentaliteitsverandering moet komen, want racisme op de werkvloer blijft hardnekkig.

"Wij hebben jarenlang alle diversiteitscampagnes gesteund. Als de zachte aanpak niet loont, dan worden we verplicht om voor de harde aanpak te kiezen."

"We krijgen immers geregeld klachten over bedrijven die discrimineren, en vaak komen dezelfde bedrijven terug. We zijn nu bewijzen aan het verzamelen. Zodra we een goed dossier hebben, maken we namen bekend."

Adecco schuldig aan discriminatie

• donderdag 25 juni 2009
• 
  
• Auteur: (jir)

PARIJS/BRUSSEL (AFP, DS) - De uitzendgroep Adecco en de Franse cosmeticafabrikant Garnier hebben zich bij de aanwerving van animatrices schuldig gemaakt aan rassendiscriminatie. Dat zegt het Franse Hof van Cassatie.

Reacties

Op 30 juni 2009 omstreeks 11u31, zei willy smets:

Het lijkt nu wel een beetje op een heksenjacht he, het bedrijf heeft zich in regel gesteld, er was een interne audit die bewees dat er geen regel bestond vanuit de directie, wat wil men dan nog bewijzen hier ? Dat mijn vakbond, waar ik al 20 jaar voor betaal hier zich mee bezighoudt begrijp ik helemaal niet, zeker niet samen met een extreme organisatie zoals Kif Kif die zelf op het randje van het racistische werkt en zich regelmatig zondigt aan intellectuele eerlijkheid. Een organisatie die ooit islamfobie gelijkstelde aan xenofobie en daarom iedereeen wil vervolgen die nog maar bang is van de islam....

Wij houden vooral van de reactie van Willy Smets die Kif-Kif intellectuele eerlijkheid verwijt...tja...maar weer eens het bewijs dat we toch een erg tolerant koeienras zijn nietwaar? En mogen we toch opmerken dat het echte koeienras internationaal gekend is onder de naam blanc-bleu-belge ...

04-07-2009 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Hallo beste lezertjes, in deze tijden waarin onderwerpen als bikinilijn, zonnecrème, reisverzekering en uitgedroogde bejaarden de actualiteit bepalen, zullen wij het hier vandaag even hebben over onze medeburgers die deze hot items niet meteen prioritair vinden in hun leven.

Niet dat wij beweren dat deze bevolkingsgroep systematisch behoort tot de onderkant van onze rijke Vlaamse samenleving maar omdat een groot deel der raszuivere Vlamingen, vanaf hier “beikes” genaamd, niks met deze bruine mensen met ingewikkelde namen wil te maken hebben. Wat dit laatste punt betreft gaan deze beikes nogal vlug voorbij aan het feit dat de Vanginderachters, Wittewrongels, Vandersmissens en andere Van Den Eyndes eens voorbij Quiévrain ook erg exotisch klinken. Je moet dat maar eens nachecken aan de ontvangstbalie van één of ander Hotel Golden Bay aan een Middelandse Zeeboord.

Maar goed, daar hebben we het niet over maar wel over DISCRIMINATIE. Bestaat hier natuurlijk niet hoor ik al zeggen. Is allemaal hun eigen schuld want die bruine mannen willen hier niet integreren kijk maar naar hun baboesjen en hun vrouwen dragen allemaal een slaapkleed met sjaaltje.

We beginnen deze bijdrage met een uitstekend gedocumenteerde studie van de VDAB, een instelling die, zoals we hier meestal zeggen “het kan weten” en we geven jullie dus cijfers en geen toogpraat over werkzaamheidsgraden en werkloosheid. Aangezien het een volumineus document betreft drukken we het niet af en moeten jullie het maar even zelf aanklikken

http://vdab.be/trends/kik/doc/KiK_Allochtonen200903.pdf

Zelfs een blinde ziet dat er problemen zijn qua tewerkstelling bij deze groep. Merkwaardig is ook de vaststelling dat de vergelijking tussen de nationaliteitskloof in de werkzaamheid onder verschillende EU-landen en ons eigen Vlaanderen, Brussel en Wallonië duidelijk aangeeft dat we hier met kop en schouders boven de anderen en zeker boven het EU-gemiddelde uitsteken. Neen, niet in de goeie zin maar in de slechte zin dus voor diegenen die nog enige twijfel koesterden.

Wij hebben natuurlijk niet de middelen om hieraan grote studies te wijden en moeten ons beperken tot een aantal persartikels die ons misschien een aantal tips van de sluiers (jaja, inderdaad…) kunnen oplichten :

Maar lees eerst eens grondig het VDAB-document!

Dan geven we even de visie van een aantal rechtstreeks betrokkenen want die kunnen, in tegenstelling tot wat de modale Vlaming van café de Witte Duif meestal denkt en zelf kan, in het Nederlands een begrijpbare zin schrijven.

http://www.turksestudent.be/forum/index.php?showtopic=8055

Hooggeschoolde allochtonen eerste slachtoffers van crisis

Terwijl de werkloosheid onder hooggeschoolde Vlaamse jongeren het voorbije jaar met 10 procent is gedaald, is het aantal werkloze allochtonen dat een diploma hoger onderwijs heeft met 4,3 procent gestegen.

Als de motor van de economie sputtert, vallen de allochtonen als eersten uit de boot. Vooral hooggeschoolde allochtonen hebben het moeilijk om werk te vinden of om hun werk te houden. Dat blijkt uit de werkloosheidscijfers van de VDAB, die de interculturele organisatie Kif Kif heeft opgevraagd.
In vergelijking met september vorig jaar is het aantal hooggeschoolde jongeren van Turkse en Marokkaanse afkomst dat in september dit jaar geen werk vond, met 4,3 procent gestegen: van 1.031 naar 1.075. In diezelfde periode daalde de werkloosheid onder hooggeschoolde Vlaamse jongeren (en werkzoekenden uit de Europese Unie) met 9,9 procent: van 27.193 naar 24.502.

'De jongste jaren heeft de Vlaamse overheid een streng en repressief activeringsbeleid gevoerd door de verantwoordelijkheid zo goed als volledig op de schouders van de allochtone werkzoekende te leggen, terwijl de werkgevers mochten rekenen op een stimuleringsbeleid met fiscale voordelen', zegt Dany Neudt van Kif Kif. 'Nu die in een negatieve conjunctuur zitten en geen voordeel meer hebben bij de fiscale stimuli, zijn de allochtonen de eersten die aan de deur worden gezet.'
Nog ontstellender volgens Kif Kif is dat de situatie de voorbije tien jaar geen haar is veranderd. Integendeel, in vergelijking met tien jaar geleden is de werkloosheid onder hooggeschoolde allochtonen met bijna 250 procent gestegen: van 373 in juni 1999 naar 884 in juni dit jaar.
'Het gaat hierbij in hoge mate om jongeren die in Vlaanderen zijn opgegroeid en hebben gestudeerd. Het is ronduit schandalig dat zoveel talent onbenut wordt gelaten', aldus Neudt. 'Nochtans hebben de allochtone jongeren alle troeven in handen om de aankomende vergrijzingsgolf mee te helpen opvangen.'
Kif Kif reageert daarmee op de Vlaamse minister van Werk, Frank Vandenbroucke (SP.A), die twee weken geleden bekendmaakte dat het aantal werkloze jongeren van Maghrebijnse of Turkse afkomst tussen juni 2005 en juni 2008 met 40 procent is gedaald. 'Wij betwisten die cijfers niet', zegt Neudt. 'Maar ze geven een vertekend beeld omdat juni 2005 het begin van een hoogconjunctuur was die dit jaar tot stilstand is gekomen. Bovendien is de werkloosheid onder Vlaamse jongeren toen ook fel gedaald.'
'Dat de werkloosheid onder allochtonen nu weer stijgt, bewijst dat het beleid weinig met die daling te maken had.'
'Wij waarderen dat Vandenbroucke de arbeidssituatie van allochtonen in zijn beleid prioritair stelt, en stellen zijn inspanningen niet ter discussie. Maar op de resultaten is het nog wachten', aldus Neudt. 'Ook de werkgevers mogen eens goed nadenken over een zinnige uitleg voor deze dramatische cijfers. Meer dwingende maatregelen zijn noodzakelijk.'

Zij hebben ook hun mening over andere onderwerpen en dus lezen we eventjes in een blad dat we iedereen kunnen aanbevelen :

http://www.mo.be/index.php?id=348&tx_uwnews_pi2%5Bart_id%5D=25142&cHash=3832a6cbec

Allochtone jongeren over politiek

'Zonder welvaart geen democratie'

Allochtone jongeren verwachten veel van de democratie.
Copyright: Brecht Goris

27 mei 2009 (MO) - Allochtone jongeren verwachten veel van de democratie, maar twijfelen aan de betekenis van de Vlaamse verkiezingen en aan de impact die allochtone politici kunnen hebben. Ze zijn voorstanders van een seculiere politiek en vragen meer aandacht voor het milieu. Dat zijn enkele vaststellingen uit een onderzoek dat MO* deed bij jongeren van Marokkaanse, Turkse, Congolese en Italiaanse afkomst.

Hoe staan allochtone jongeren tegenover de politieke instellingen in dit land? Geloven zij in de democratie? Wat zijn hun verzuchtingen in verband met het politieke bedrijf en wat verwachten ze van de volgende Vlaamse regering? Geloven ze in de daadkracht van allochtone politici en wat verwachten ze precies van hen?

Die vragen legden we voor aan vijf focusgroepen, gespreid over verschillende regio’s in Vlaanderen. De deelnemers zijn tussen 18 en 27 jaar en van Marokkaanse, Turkse, Congolese en Italiaanse afkomst. Ze zijn student, arbeider, werkloos, bediende, hooggeschoold en laaggeschoold. Een mix die tot boeiende discussies leidde en opmerkelijke resultaten opleverde. De afspraak was dat niemand bij name geciteerd zou worden.

Nadelig voor minderheden

Democratie staat hoog aangeschreven bij onze allochtone jongeren. Ze vinden het zelfs het beste bestuurssysteem ooit bedacht. Democratie is volgens hen synoniem met gelijkheid en rechtvaardigheid, vrije meningsuiting en eerlijkheid, samenwerking en samenhang, met het recht van iedereen, ongeacht afkomst of kleur, om zijn stem te laten horen.

Dat is wat democratie zou moeten zijn, maar, zeggen de meeste deelnemers, dat ideaal is nergens gerealiseerd. Democratie geldt binnen een samenleving slechts voor een deel van de bevolking. ‘Democratie is er voor de rijken’, zeggen de jongeren van Italiaanse afkomst. ‘En als in de democratie de meerderheid het woord heeft, dan is de democratie per definitie nadelig voor de minderheden’, werpt een jongeman in de Marokkaanse focusgroep op.

Een meisje geeft een concreet voorbeeld. ‘Ik ben lerares in opleiding. Eén van mijn vakken is wiskunde. Het is mijn lievelingsvak en ik krijg er altijd heel goede cijfers voor. Ik zou dolgraag wiskunde geven, maar dat kan niet, want ik draag een hoofddoek. Men zegt dat ik islam kan onderwijzen, maar dat wil ik niet. In dit geval is er voor mij geen democratie’.

Een Congolese student wijst op het feit dat democratie op verschillende manieren geuit kan worden naar gelang van de samenleving. ‘In Afrika zijn er misschien bepaalde noden en prioriteiten die hier niet zijn’, zegt hij. En democratie is niet altijd een garantie voor stabiliteit. ‘Kijk naar de geschiedenis van Europa. Denk maar aan de Tweede Wereldoorlog’, zegt iemand anders in de Congolese groep.

Democratie is voor een van de deelnemers, een jonge werkloze van Turkse afkomst, slechts toneel, een grote leugen. Voor hem staat democratie symbool voor de nieuwe wereldorde, voor de overheersing van de VS, want als er in naam van de democratie oorlog wordt gevoerd, dan is democratie verwerpelijk. Hij staat in zijn vriendenkring bekend als ‘de pessimist’.

Alle andere jongeren in de focusgroepen scharen zich achter het ideaal van de democratie. Democratie is relatief, geven ze toe. Het is geen absolute garantie voor gelijkheid en rechtvaardigheid, maar het blijft het ideaal dat iedereen moet nastreven. Om dat ideaal te realiseren moet de democratie gebruik maken van een aantal instrumenten. De Verklaring van de Rechten van de Mens is volgens een deelneemster van Marokkaanse afkomst een van die instrumenten.

Maar er zijn ook basisvoorwaarden waarzonder democratie niet tot stand kan komen. Een belangrijke basisvoorwaarde is volgens een student politieke wetenschappen welvaart. ‘Als er geen welvaart is, kan democratie vergeten worden’, zegt hij en hij krijgt de zwijgende instemming van de rest van de groep.

Waarover geen consensus kan worden bereikt is of secularisme een voorwaarde is voor democratie. Een meisje met hoofddoek komt met de stelling op de proppen. En ze krijgt onmiddellijk de steun van haar buurman. ‘Er mag geen staatsgodsdienst zijn. Er moet een strikte scheiding tussen kerk en staat zijn’, zegt hij. Waarop polemiek volgt. ‘Een staat kan toch verschillende officiële godsdiensten hebben. Zij kunnen perfect naast elkaar leven’, zegt een verontwaardigde stem. ‘En een staatsgodsdienst betekent niet dat hij opgelegd wordt aan andersgelovigen’, werpt iemand anders op.

‘Niet mee eens’, repliceert het meisje met de hoofddoek. ‘Een staatsgodsdienst kan nadelig zijn, niet alleen voor de minderheden, maar zelfs voor de meerderheid’. En ze geeft het voorbeeld van landen waar de islam staatsgodsdienst is. ‘In die landen’, zegt ze, ‘is de staatsgodsdienst de godsdienst zoals hij geïnterpreteerd wordt door de mensen die aan de macht zijn. Het is hun interpretatie die aan de rest van de bevolking wordt opgelegd’.

Het grote probleem is voor een andere deelneemster dat secularisme niet voor iedereen hetzelfde betekent. ‘Als secularisme het bannen van religieuze tekens uit openbare functies is, dan vind ik dat dat weinig met democratie te maken heeft’, zegt ze. ‘Nee’, argumenteert het meisje met de hoofddoek, ‘secularisme betekent juist dat de staat zich niet bemoeit met de religieuze voorkeur of belevenis van de burgers.’ ‘En in een ideaal systeem, en wanneer er vraag naar is’, voegt haar buurman eraan toe, ‘zouden de burgers in sommige situaties kunnen kiezen voor een religieus rechtssysteem of een burgerlijk rechtssysteem.’

Vechten tegen een leeuw

Verkiezingen zijn uiteraard het beste middel om de democratie te realiseren. Daar is iedereen het over eens. Het is de manier voor het volk om zijn vertegenwoordigers te kiezen, om ze te belonen of te bestraffen. Ook hier spreken de meeste jongeren theoretisch. Eén zaak is zeker: het wantrouwen tegenover politici en overheid is groot. Vooral bij de jongeren van Marokkaanse en Turkse afkomst. En dat blijkt vanaf het begin. Als ik hen vraag om beelden uit te kiezen die verwijzen naar wat ze zich bij verkiezingen voorstellen, drijft veel pessimisme naar boven. Een van de het vaakst terugkeerde beelden is dat van een man die tegen een leeuw vecht. De man is de bevolking die zich tegen een machtige overheid moet verdedigen.

Een lege stoel op het strand is ook een vaak terugkerend plaatje. De lege stoel staat symbool voor een afwezige overheid. Op een andere afbeelding staan zes Afrikanen afgebeeld. Een symbool voor de discriminatie, zegt een deelnemer. Ook beelden met groen en bomen komen terug. Milieu is belangrijk.

Maar milieu is ook een dilemma. Voor milieu of voor economie kiezen is moeilijk, zeker in tijden van crisis. ‘Kiezen is ook gokken’, zegt een student van Italiaanse afkomst. ‘Je kiest voor een partij, je krijgt veel statistieken maar geen waarheid. Beloften worden niet nagekomen.’

De discussies die thema’s als verkiezingen en democratie uitlokken staan in schril contrast met de stilte die volgt als we vragen om op een leeg blad de verwachtingen ten opzichte van de volgende Vlaamse regering te noteren.

Velen staren heel lang naar hun blad, omdat ze daar nooit over nagedacht hebben, en dat zijn vooral de jongeren van 18 en 19 jaar, of omdat hun vertrouwen in de overheid zoek is. ‘Moet ik noteren wat ik zelf graag zou willen dat de regering doet, of wat ik werkelijk van de regering verwacht?’ vraagt een Marokkaanse deelneemster. ‘Want als u dat laatste bedoelt: ik verwacht eerlijk gezegd niets. Maar als ik mijn eigen wensen moet noteren, dan is dit blad te klein.’

‘Het gaat om jullie prioriteiten’, maak ik de deelnemers telkens duidelijk. Waarop een hele rist voorstellen en verwachtingen opgesomd wordt. Om te beginnen moet de regering aan haar geloofwaardigheid werken, vindt een Marokkaans meisje uit Mechelen. ‘De politici moeten ophouden elkaar over en weer verwijten te maken. Ze moeten als team werken’, zegt ze. Maar de topprioriteit van de meeste jongeren is de economische crisis. De regering moet de crisis op een serieuze manier aanpakken.

Opvallend is dat de financiële crisis in één adem wordt genoemd met de zorg voor het milieu. Men moet de economische crisis aanpakken zonder daarbij het ecologische aspect uit het oog te verliezen. Er moet meer groen in de steden komen en de overheid moet meer in duurzame energie investeren. Men is zelfs bereid om daartoe financieel bij te dragen, op voorwaarde dat het om nodige en effectieve maatregelen gaat.

En wie crisis zegt, zegt werkloosheid. De jongeren leggen heel erg de nadruk op de noodzaak om de discriminatie op de arbeidsmarkt weg te werken. Het invoeren van quota’s mag geen taboe zijn. ‘De regering legt de openbare radio quota op voor wat het draaien van Vlaamse muziek betreft. Waarom kunnen er geen quota opgelegd worden om allochtonen in dienst te nemen?’ vraagt een jongeman zich af.

Ook onderwijs is volgens allochtone jongeren een belangrijk knelpunt. De Vlaamse regering heeft hier een belangrijke taak. Vooral de achterstelling van sociaal zwakkeren moet aangepakt worden. Iedereen moet dezelfde kansen krijgen. Een arbeiderskind heeft evenveel recht om arts te worden als een welgesteld kind. Een student journalistiek stelt voor om onderwijs gratis te maken, vooral hoger onderwijs. Het inschrijvingsgeld dient afgeschaft te worden, want studeren aan de universiteit is vandaag veel te duur, vindt hij.

Ook huisvesting is problematisch, vooral bij sociaal zwakke groepen en jongeren. De overheid dient een maximumhuurprijs op te leggen, stelt een Antwerpse Congolees voor. Ook zou de overheid meer moeten doen voor jongeren in achtergestelde wijken. ‘Het scheelde niet veel of ons jeugdhuis, dat al twintig jaar bestaat, werd gesloten’, zegt een Gentenaar van Turkse afkomst.

Obama en Elio

Moeten allochtone politici de eigen gemeenschap vertegenwoordigen of moeten ze alle Vlamingen vertegenwoordigen? Ook hier is de verdeeldheid groot, al blijft een grote groep achter het idee staan dat een allochtone politicus toch een bijzondere taak heeft. Want wie kan de problemen van de allochtone gemeenschap beter begrijpen dan een politicus die uit die gemeenschap komt?

‘Een Belg vertegenwoordigt toch niet de belangen van de allochtonen!’ stelt een deelnemer vast. ‘Iemand moet dat doen.’ Maar dat vinden niet alle deelnemers. ‘Een politicus moet vooral zijn eigen ideeën vertegenwoordigen. Als dat lukt, dan is dat al veel’, zegt een Marokkaans meisje. Zij stemt in ieder geval niet noodzakelijk allochtoon, ze stemt voor wie haar belangen behartigt en dat zijn niet altijd de allochtone politici.

Maar heeft het wel zin om op een allochtoon te stemmen? Hoe zwaar is de invloed van de allochtone politici op de besluitvorming? Ook hier is het vertrouwen niet zo groot. De allochtone politici zijn een minderheid, hoe kunnen ze dan van invloed zijn op de politieke besluitvorming? vraagt een van de jongeren. ‘Ze zijn bovendien niet allemaal met allochtone thema’s bezig’, zegt een Marokkaanse uit Mechelen. ‘Iemand als Mimount Bousakla bijvoorbeeld is voor mij een ultra-Vlaamse politica. Dat is haar goed recht, maar ze vertegenwoordigt mij niet.’

Ook velen binnen de Turkse groep geloven niet in de invloed van allochtone politici. ‘Niemand luistert naar Meyrem Almaci toch!’ zegt een van hen. Allochtone politici hebben volgens een van de deelnemers wel invloed, maar dan juist niet op allochtone thema’s. Als het om migratie en asiel gaat bijvoorbeeld moeten ze de lijn van de partij volgen. En hij geeft hierbij het voorbeeld van CD&V-politica Nahima Lanjri.

Binnen de Congolese en de Italiaanse groep klinkt een heel ander geluid. Zij hebben twee toppolitici waar ze naar opkijken. Wat Obama voor de Congolezen is, is Elio Di Rupo voor de Italiaanse jongeren. De eerste is het grote voorbeeld van hoe een allochtoon aan politiek moet doen. De tweede is een bewijs dat wie bekwaam is het tot de hoogste politieke ambten kan brengen, ongeacht zijn afkomst.

‘Obama is een wereldburger en hij gedraagt zich ook als wereldburger. Daarom is hij een voorbeeld voor veel Afrikanen’, zegt een Congolese student. ‘En Elio Di Rupo is toch de invloedrijkste politicus binnen de PS’, werpt men in de Italiaanse groep op. Maar ondanks hun optimisme relativeren de Congolese jongeren toch de invloed van allochtone politici als het om de situatie in Vlaanderen gaat.

Ze verwijzen naar de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. De ervaring leert dat allochtone politici vooral goed zijn om stemmen te trekken, maar als het gaat om deelname aan de besluitvorming, dan worden ze vriendelijk bedankt, vinden ze.

Categoriën: Interculturaliseren - Europa - België

Auteur: Samira Bendadi.

En morgen gaan we verder …

03-07-2009 om 23:29 geschreven door Vorser-Raadgever  

Beste lezertjes, we zijn van plan vandaag een soort “best of” van de ergernissen van de laatste dagen te plaatsen. Wij vermoeden dat het vrolijke zonnetje bij sommigen vreemde hallucinaties veroorzaakt en bij anderen dan weer tot grote inzichten leidt. We beginnen met een bericht van vandaag dat de oorzaak was van het koud laten worden van ons kopje cellulitisafdrijvende kruidenthee.

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF20090702_003

VBO pleit voor pensioenhervorming

• donderdag 02 juli 2009
• Bron: belga
• Auteur: dsl

BRUSSEL - Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) pleit ervoor om de pensioenen aan te passen aan de stijgende levensverwachting. 'Op die manier blijven de pensioenen in de toekomst betaalbaar', zegt directeur-generaal Pieter Timmermans. Dat schrijft De Morgen donderdag.

De werkgeversorganisatie vraagt dat bij de berekening van de pensioenen het gemiddeld aantal jaren dat mensen na hun 65ste levensjaar nog leven, in rekening wordt gebracht.

Nu wordt alleen gekeken naar het aantal gewerkte jaren.'Dat systeem moet je aanvullen met een leeftijdscoëfficiënt', zegt Pieter Timmermans.

De maatregel, die in Zweden en Italië al werd ingevoerd,zou op termijn een temperend effect hebben op de pensioenuitgaven.

Omdat mensen almaar langer leven, zal het pensioen bij elke aanpassing aan de levensverwachting over een steeds langere periode worden uitgesmeerd, waardoor het maandelijks pensioengeld daalt. 'Het bedrag dat je maandelijks krijgt, zal daardoor wat lager liggen dan vandaag. Als je dat wilt voorkomen, zul je langer moeten werken', zegt Timmermans. Het VBO vindt ook dat gebruikers van tijdskrediet aan het einde van de loopbaan langer moeten werken.

De christelijke vakbond ACV liet al weten niets te voelen voor het voorstel.

Tja,in een landje dat nu al bijna de laagste pensioenuitkeringen heeft van Europa lijkt ons dit meteen een schot in de roos. Wij geven grif toe dat er met de vergrijzing een levensgroot probleem aan het rijzen is rond de pensioenen. Het is dan ook geen slecht idee om daar wat nieuwe ideeën rond te spuien. Alleszins wat meer denkwerk te leveren dan de huidige palliatieve federale regering, maar dit lijkt ons dus niet de oplossing. Niet het invoeren van de leeftijdscoëfficiënt stoort ons, wel het nog maar eens verlagen van het maandelijks wettelijke pensioen. Iemand intussen nog iets vernomen van “het zilverfonds”?

We doken even in onze archieven om wat argumenten aan te slepen in het pensioendebat dat tot nog toe niet plaatsvond en dat onze lethargische federale regering niet van plan is aan te vatten:

Eerst iemand die het zou moeten weten:

http://www.knack.be/nieuws/belgie/pensioenen--belgie-is-het-noorden-kwijt/site72-section24-article9076.html

Pensioenen: België is het noorden kwijt

19/10/2007 15:00

Gabriel Perl, de administrateur-generaal van de Rijksdienst voor Pensioenen, slaakt een noodkreet in de krant De Morgen. Als het wettelijke pensioenstelsel blijft zoals het nu is, is de situatie niet rooskleurig, zegt hij. De houdbaarheid van het systeem staat op het spel, en een strategisch langetermijnplan is dringend gewenst.

Onze pensioenen worden door twee grote problemen bedreigd, meent Perl. De oprukkende vergrijzing zet het pensioenstelsel serieus onder druk. En tegelijkertijd neemt de bereidheid bij de bevolking af om bij te dragen aan het systeem, dat op onderlinge solidariteit gebaseerd is. Bij de hogere inkomensklasse gaapt een enorme kloof tussen het laatst ontvangen loon en het eerste pensioenbedrag, tot grote ergernis van de betrokkenen.

'Dat systeem is inderdaad niet coherent, en het valt moeilijk vol te houden', vindt ook professor Jos Berghman van het Centrum voor Sociologisch Onderzoek aan de K.U.Leuven. Om de spaarpot van de pensioenen te vullen, draagt elke werknemer bij. Die bijdrage wordt echter berekend op het volledige loon, terwijl het pensioen zélf berekend wordt op een geplafonneerd loon.

De eerste pensioenpijler - het wettelijk pensioen - moet opnieuw een volwaardige bescherming bieden, die betaalbaar blijft, en bereikbaar is voor iedereen. Een legitieme bescherming bovendien. Zo vat professor Berghman samen. 'Het is een moeilijke kwestie natuurlijk. Enerzijds moeten alle werknemers gemotiveerd blijven om hun bijdrage aan het systeem te leveren, en anderzijds dringt zich de vraag op wat er moet gebeuren met mensen die bijvoorbeeld langdurig ziek zijn geweest.'

Lage inkomens vallen uit de boot

Verder wijst Jos Berghman erop dat de tweede pensioenpijler (een aanvullend pensioen, georganiseerd door uw werkgever, nvdr) nog steeds niet voldoende gedemocratiseerd werd. Vooral lagere inkomensklassen, en zwakkere sectoren, vallen vaak uit de boot. De wet op de aanvullende pensioenen uit 2003 was een verbetering, maar is onvoldoende. En, zegt Berghman, zolang de eerste pensioenpijler niet stabiel is, biedt die niet het nodige fundament voor de tweede pensioenpijler.

'Mensen vergeten ook dikwijls dat die tweede pensioenpijler een verzekering is. Vergelijk het met een brandverzekering. Als je huis afbrandt, krijg je geld van je verzekeraar - als je natuurlijk altijd trouw je bijdrage hebt betaald. Als je huis níét afbrandt, is het geld dat je hebt bijgedragen verloren.' Klachten over de tweede pensioenpijler - we betalen zoveel en we krijgen niks - zijn volgens professor Berghman dan ook ongegrond. Het gaat om een verzekeringsfilosofie, en niet om het principe van een individueel spaarboekje.

Fiscale voordelen overhevelen

Dat laatste hoort thuis in de derde pensioenpijler: het individueel pensioensparen. De derde pijler wordt almaar populairder, en wordt ook fiscaal sterk aangemoedigd, nu de eerste pensioenpijler niet langer de nodige financiële garanties biedt. Jos Berghman heeft niets tegen de derde pensioenpijler op zich, maar vraagt zich af of de collectieve aanmoediging ervan wel opportuun is.

'Die fiscale impuls is eerder bedoeld om de economische activiteit in ons land weer aan te zwengelen dan dat het om een weloverwogen pensioenbeleid gaat. De fiscale voordelen die met het individueeel pensioensparen samengaan, zouden beter overgeheveld worden naar de tweede pensioenpijler, zodat de totale bevolking er een beroep op kan doen als aanvullende pensioenverzekering.'

Een hele reeks suggesties dus over de te volgen weg in het pensioenlandschap. Nu is het inderdaad een ideaal moment om daar eens grondig over na te denken, vindt professor Berghman - net als Gabriel Perl. 'Hoe langer je dit probleem uitstelt, hoe moeilijker het wordt om het op te lossen. Hoe? Een moeilijke vraag, maar ze is in België nog niet eens aan de orde. Eerst maar eens duidelijke afspraken maken over wát we precies willen.'

Celine De Coster

Maar in Belgistan houdt men liever grote speeches over het optrekken van de pensioenleeftijd en de impact van de vergrijzing en dan neemt men “draconische maatregelen” tegen diegenen die dat allemaal geloven en dus bijklussen. Wij hebben zo een sterk vermoeden dat bijklussen voor sommigen een harde economische noodzaak wordt want met een wettelijk pensioen van om en rond de 1000€ spring je niet ver…

http://www.knack.be/nieuws/belgie/ijverige-bejaarden-gestraft/site72-section24-article35834.html

IJverige bejaarden gestraft

01/07/2009 11:00

In 2007 is van 2.422 Belgen het pensioengeld van een jaar afgenomen omdat ze te veel bijverdiend hadden. Dat antwoordde minister van Pensioenen Marie Arena (PS) op een vraag van Kamerlid Els Schelfhout (CD&V).

De Rijksdienst voor Pensioenen (RVP) schorste 892 werknemers- en zelfstandigenpensioenen, en de Pensioendienst voor de Overheidssector (PDOS) 1530 ambtenarenpensioenen. Daarnaast werd het pensioen van nog eens 2552 mensen met een bepaald percentage verminderd.

In tegenstelling tot de meest andere Europese landen worden gepensioneerden in België dus bestraft als ze bijklussen. Wie met pensioen is, mag maar een heel beperkt bedrag bijverdienen.

Toch even bewijzen dat wij niks uit ons duimpje zuigen over onze pensioenen:

Goed, dat was dus het voorstel van ons aller VBO en pas op, elke rechtgeaarde Vlaming zal Jullie komen vertellen, beste ollandse vrienden, dat het allemaal niet de schuld is van onze noordelijke stam die genetisch erg aanleunt bij de vlijtige bijtjes maar dat het allemaal de schuld is van…rarara…

Op 02 juli 2009 omstreeks 08u51, zei Patrick Proot:

Samen met de volkomen stalinistische arbeidswetgeving is dit een staaltje van kunnen van de PS-staat waar wij als Vlamingen moeten in leven. Niet alleen de sociale zekerheid , maar ook de ganse sfeer van arbeid moet worden toebedeeld aan de deelstaten. Hoeveel kennis gaat er niet verloren door het abrubte einde van een loopbaan ? Hoeveel coaching zou er niet kunnen worden opgebouwd middels een rustbrengend en stilaan uitdovend arbeidsbestaan voor de vitale zestigers en zeventigers ? De proffen en rechters kunnen wel al sinds mensenheugnis op emeritaatspensioen op 70 jaar , waarom de andere expertises niet ? Hoeveel hulp in het kader van de gezondheidszorg en welzijnszorg zou er niet kunnen gegenereerd worden in passende deeltijdse functies , toebedeeld aan mensen 'met levenservaring. Driewerf schande over deze collectivistische Belgische staat , waar de Vlamingen worden gegijzeld door de meest corrupte linkerzijde van het Westelijk halfrond : de Waalse PS. Breek de ketens , be free !

Dus de zon op Vlaamse koppekes…niet goed hoor! Het zal allemaal beter zijn in het onafhankelijk Vlaanderen. Tja, waar we eigen bevoegdheden hebben lijkt ons dat niet zo meteen duidelijk maar allà, we zijn vitters natuurlijk. Een klein voorbeeldje?

De discussie over de Vlaamse hospitalisatieverzekering waarover we eindelijk eens een zinnige, zeer zinnige zelfs, bijdrage hebben gelezen die keihard ingaat tegen de mythe van het Vlaamse “wij doen alles beter”:

http://www.standaard.be/Archief/Zoek/Index.aspx?trefwoord=hospitalisatieverzekering

Vlaamse hospitalisatieverzekering is on-Vlaams

• woensdag 01 juli 2009
• 
  
• Auteur:

JAN DE MAESENEER waarschuwt de Vlaamse onderhandelaars. Inzetten op een Vlaamse hospitalisatieverzekering heeft geen zin. 'Ze mikt op het bestendigen en vereeuwigen van systeemfouten die geïnspireerd zijn vanuit de praktijk in Wallonië en Brussel.'

In de onderhandelingen voor een toekomstige Vlaamse regering, staat een Vlaamse hospitalisatieverzekering op de agenda. Allerlei actoren zoals ziekenfondsen en privéverzekeringsmaatschappijen hebben er zich al positief over uitgelaten. Maar is dit zinvol? Is dit de zo vaak gevraagde realisatie van de Vlaamse visie op zorg en gezondheid? Neen. Dit zorgt er alleen voor dat Vlaams geld gebruikt wordt om de nadelen van het Belgisch systeem af te zwakken en dus te bestendigen.

Laat ons eerst duidelijk stellen: ik verdedig de personele solidariteit inzake gezondheidszorg. Wie objectieve noden heeft door ziekten, aandoeningen, ongunstige omgevingsfactoren,… moet toegang hebben tot kwaliteitsvolle zorg. Als er in Wallonië meer objectieve gezondheidsnoden zijn, dan kunnen er per Waal meer middelen worden besteed. Deze personele solidariteit inzake gezondheid zou nog verder kunnen gaan: waarom niet een bredere solidariteit opbouwen binnen Europa, of zelfs in de wereld. Maar interpersonele solidariteit moet niet slaan op het slecht functioneren van het medisch aanbod: we moeten niet solidair zijn met inadequate besteding van middelen, met zorg die niet kosteneffectief is.

De hospitalisatieverzekering is hét voorbeeld. Deze verzekeringen zijn gaan groeien door de toename van de supplementen op de honoraria voor wie in een eenpersoonskamer verblijft en doordat almaar meer medisch materiaal niet meer terugbetaald wordt door de ziekteverzekering. In België hebben 7,5 miljoen mensen een hospitalisatieverzekering. Dus 2,5 miljoen Belgen hebben er geen: vooral erg kwetsbare mensen, bejaarden, zieken. Het Mattheus-effect slaat dus weer toe: wie het meest risico loopt heeft, is vaak niet verzekerd.

In de hospitalisatieverzekering geldt de risicoselectie: wie ooit was opgenomen in de psychiatrie, wie behandeld is voor alcoholisme, wie kanker heeft gehad… raakt nog moeilijk aan zo'n verzekering of betaalt zeer hoge premies. Dagelijks zien huisartsen patiënten die hun hospitalisatieverzekering opgezegd hebben omdat ze voor hen onbetaalbaar is.

Welk effect hebben de hospitalisatieverzekeringen gehad op de zorgverstrekking in de ziekenhuizen? Is die verbeterd? Neen. Het enige gevolg is dat de eerste vraag bij een ziekenhuisopname niet is: 'Wat scheelt er?', maar 'Heeft u een hospitalisatieverzekering?' Als het antwoord bevestigend is, leidt dit steevast tot de aanrekening van hogere tarieven. Sommige ziekenhuizen rekenen tot 300 procent extra aan. Vooral in Brussel en Wallonië zijn de supplementen hoog.

Het is volstrekt onduidelijk waarom men meer aanrekent. Als men dezelfde medische prestatie levert, is extra aanrekenen onrechtvaardig. Het wekt de indruk dat er wel een verschil is in behandeling, maar als dat zo zou zijn, zou dat ethisch niet aanvaardbaar zijn: een behandeling moet altijd de meest adequate zijn.

De voorgestelde Vlaamse hospitalisatieverzekering verandert structureel niets. De Vlaamse hospitalisatieverzekering zal alleen maar Vlaams geld inzetten om de gevolgen van de afwezigheid van een fundamentele beleidswijziging in België te verzachten. Meteen wordt ook de weerstand tegen die systeemfouten verzwakt.

Vlaanderen zegt dat het vooral oog heeft voor de eerstelijnszorg en de thuiszorg. De hospitalisatieverzekering plant de 'hospitalocentristische' cultuur van Brussel en Wallonië gewoon over naar hier. Een Vlaamse hospitalisatieverzekering is dus erg on-Vlaams. Ze mikt op het bestendigen en vereeuwigen van systeemfouten die geïnspireerd zijn vanuit de praktijk in Wallonië en Brussel. Ze brengt de realisatie van de Vlaamse visie geen stap dichterbij, integendeel.

Als men vanuit Vlaanderen wil investeren met eigen middelen in gezondheidszorg, zou dit bijvoorbeeld kunnen door het versterken van eerstelijnsgezondheidszorg en huisartsgeneeskunde. Een concrete suggestie: Vlaanderen zou de toegang tot eerstelijnsgezondheidszorg voor elke patiënt die zich inschrijft bij een huisartspraktijk via een Globaal Medisch Dossier, gratis kunnen maken, door wat momenteel door deze patiënt nog betaald moet worden aan 'remgeld', terug te betalen. Op deze wijze wordt de eerstelijnsgezondheidszorg zeer toegankelijk, wat aansluit bij actuele internationale ontwikkelingen en leidt tot meer 'rechtvaardigheid' en 'kosteneffectiviteit'.

Jan De Maeseneer is verbonden aan de vakgroep Huisartsgeneeskunde en Eerstelijnsgezondheidszorg (UGent).

Dit lijkt ons een vrij correcte analyse van het probleem want ontkennen dat er inderdaad in Brussel en Wallonië een andere aanpak, een andere mentaliteit bestaat rond hospitalisatie is ontkennen dat vandaag de zon schijnt…maar dat men het dan maar meteen beter doet is niet meteen duidelijk en hierin volgen we de auteur dus ook. Een ander voorbeeld?

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=5C2C2LS5&word=energie

'Vlaanderen laat arme energieklant in de kou'

• maandag 29 juni 2009
• 
  
• Auteur: (pse)

BRUSSEL - De Vlaamse beschermingsmaatregelen voor huishoudens die hun elektriciteits- en gasrekeningen niet meer kunnen betalen, veranderen vanaf 1 juli. Een gemiste kans in de strijd tegen energiearmoede, vindt Mieke Clymans van de vzw Samenlevingsopbouw.

De nieuwe Vlaamse sociale openbare dienstverplichtingen, zoals de verzameling beschermingsmaatregelen voor energieverbruikers officieel wordt genoemd, houden in dat vanaf 1 juli het Vlaamse statuut van beschermde klant afgestemd wordt op de Belgische reglementering over het sociaal tarief of de sociale maximumprijs.

Wie elektriciteit verbruikt tegen een sociaal tarief is er zeker van dat hij of zij kan genieten van de laagste kilowattuurprijs. De financiering van dit tarief, dat een stuk lager ligt dan de normale elektriciteits- en gasprijs, gebeurt via de zogenaamde federale bijdrage, die verrekend wordt in de kilowattuurprijs van elke verbruiker.

De vzw Samenlevingsopbouw, die sinds een tiental jaar een speciale werking heeft rond energiearmoede, vindt dat Vlaanderen een verkeerd signaal uitzendt door zijn beleid af te stemmen op dat van de federale overheid, die veeleer het accent legt op verbruikers met een laag inkomen of die in een kwetsbare situatie zitten.

Volgens Mieke Clymans komt dat neer op een afbouw van de Vlaamse regeling rond de beschermde energieklant, omdat sommige groepen van verbruikers niet langer in aanmerking komen voor het statuut van beschermde klant en dus het sociaal tarief dreigen mis te lopen. Tegelijk grijpen ze ook naast bijkomende Vlaamse beschermingsmaatregelen, zoals de vrijstelling voor de kosten voor ingebrekestellingen en herinneringsbrieven en de beperking van de nalatigheidsinteresten op niet betaalde energierekeningen tot de wettelijk vastgelegde maximuminterest. Het gaat onder meer om verbruikers die budgetbegeleiding krijgen of die een minnelijke of gerechtelijke aanzuiveringsregeling hebben gekregen naar aanleiding van een persoonlijk faillissement.

De vzw Samenlevingsopbouw is van mening dat Vlaanderen in tijden van crisis toch wel een verkeerd signaal uitzendt door het statuut van beschermde klant in te krimpen. Het lijkt veel meer aangewezen om ervoor te zorgen dat ook werklozen, mensen met een invaliditeitsuitkering of die een collectieve schuldenregeling hebben gekregen na een persoonlijk faillissement, kunnen genieten van het sociaal tarief.

Bij de distributienetbeheerder Eandis, die zo'n 80 procent van de laagspanningsnetten in Vlaanderen beheert, voegen ze er nog aan toe dat het niet zo vanzelfsprekend is dat een verbruiker die zijn rekeningen niet langer kan betalen en gedropt wordt zijn commerciële leverancier, in aanmerking komt voor het sociaal tarief.

Hun ervaring is zelfs dat het grootste deel van de gedropte klanten niet in aanmerking komt voor het statuut van beschermde klant en het bijbehorende sociaal tarief. Slechts 20 procent van de gedropte klanten die moeten terugvallen op stroomleveringen door Eandis, is beschermd en komt dus in aanmerking voor het sociaal tarief, blijkt uit hun lijsten. De overige 80 procent kan niet profiteren van de beschermingsmaatregelen. Alhoewel ze vaak problemen hebben om hun facturen te betalen, blijven ze energie verbruiken tegen een veel hogere kilowattuur.

De vzw Samenlevingsopbouw wijst er voorts op dat de wetswijziging geen enkele verbetering inhoudt voor gezinnen die energie verbruiken via een collectieve meter. Zelfs wanneer het gaat om gezinnen die het moeten doen met een laag inkomen. Zulke collectieve meters vind je onder meer in sociale woonblokken. (pse)

Wel Vlaanderen? We doen het beter omdat we Vlaming zijn? Maatschappijkeuzes worden volgens onze bescheiden mening niet of niet meer gemaakt op basis van nationaliteit of ras maar we ijn altijd blij dat iemand het tegendeel zou kunnen bewijzen…Hallo

02-07-2009 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

"Rijken betalen om Somalische piraten dood te schieten"

25/06 Volgens de Oostenrijkse krant Wirtschaftsblatt kunnen Russische rijkaards in ruil voor een grote som geld op piratenjacht gaan.

Volgens de krant betalen de rijkelui 4.000 euro om een dagje op een zwaar bewapend luxejacht door te brengen in de wateren voor de Somalische kust. Ze zouden dan hopen dat er piraten opdagen, om die neer te kunnen schieten.

Aan boord van het cruiseschip zouden zich ook Russische soldaten bevinden om een oogje in het zeil te houden.

Wel, wat dachten jullie daarvan? Een luxejacht met wat rijke Belgen en Crembo + eventueel geïnteresseerde politici met een jacht- of desnoods een visvergunning en we zijn weg onder het zingen van de bekende Vlaamse kapersliederen....

Een ander leuk item is de vaststelling dat de serieuse pers en de serieuse politici stilaan begint te zeggen dat moslima's met hoofddoekje kunnen spreken. Goed, sinds de vroege Middeleeuwen wisten we in Vlaanderen, dank zij de Reinaardsaga van Willem die de Maddock schreef, dat de dieren konden spreken. Nu begint het stilaan door te dringen dat de moslima's met doekje dit ook zouden kunnen. Een hele geruststelling. Een ganse reeks artikels werd aan dit wetenschappelijk wonder gewijd. Vandaag zagen we zelfs op de voorpagina van een Franstalig populair weekblad dat er een dossier was gewijd aan de Belgische Marokkanen... Dat moet waarschijnlijk zoiets zijn als de bleu blanc Belge vermoeden we. De titel wijst in elk geval dat dat een heel aparte groep Belgen moet zijn. We hadden al wel een paar Belgische varianten maar dus nu dit. Met natuurlijk de obligate foto van een knap meisje met lang ravenzwart haar onbedekt en ernaast een iets minder leuk volledig ingepakt exemplaar. Het gaf ons al weinig zin om dat blad te kopen want het begon al met slechte clichés...

Maar we willen jullie blij verrassen met een positieve bijdrage vanuit liberale hoek. Vanuit de linkse hoek hebben we trouwens tot nog toe hoofdzakelijk stilte opgevangen. Waarschijnlijk hebben ze daar helemaal geen meningen meer over geen enkel onderwerp ...tot de nieuwe Vlaamse regering definitief is gevormd maar we zijn dat stilaan gewoon geworden/

Is de hoofddoek de hoofdzaak?

• maandag 29 juni 2009
• 
  
• Auteur:

Als het protest van de jonge moslima's tegen het hoofddoekenverbod iets bewijst, is het dat ze goed geïntegreerd zijn, zeggen FILIP BUNTINX en KRIS GYSELS. 'De Antwerpse moslima's hebben aangetoond dat zij naast moslima ook Vlaming zijn. Vlaamse tieners met een uitgesproken mening, die de taal machtig zijn en zich zeker niet laten onderdrukken.'

Reacties

30-06-2009 om 23:50 geschreven door Vorser-Raadgever  

Published: 10:36AM BST 26 Jun 2009

Sacked workers burn their dismissal letters at Lindsey oil refinery - the action sparked wildcat sympathy strikes.

Union leaders and employers reached an agreement late last night to end the dispute which flared at the Lindsey oil refinery in North Lincolnshire.

The deal will be recommended for acceptance at a mass meeting outside the refinery on Monday morning.

Sources said the deal involved the reinstatement of 647 workers at the oil refinery who were sacked for taking unofficial action in protest at the laying off of 51 employees by a sub-contractor.

It is believed the 51 workers will also be offered jobs as part of the agreement.

Unions have also won assurances that thousands of workers at power stations and oil and gas terminals who took sympathy action will not be victimised.

Workers who have been taking unofficial action for the past week held early morning meetings, including at the Sellafield nuclear site in Cumbria, and returned to work after being told of the breakthrough.

Les Bayliss, assistant general secretary of Unite, said: "We're pleased that we were able to thrash out a deal which the union can put to the workforce at Lindsey.

"Following hours of detailed negotiations, there has been a significant breakthrough. The proposals for a return to work will be recommended to the workforce by the union's shop stewards at Lindsey on Monday morning.

"The employers have agreed to reinstate all the sacked workers. We welcome the part the employers played in agreeing these proposals."

Mr Bayliss said it was now time for the Government to repeal "anti-trade union" legislation, complaining that UK workers were victims of the most "restrictive" trade union laws in Europe.

Officials from the GMB union also attended last night's meeting and will be recommending the deal to its members at Lindsey.

About 150 contract workers at the Longannet power station in Fife voted to return to work today, said operator ScottishPower.

They had walked out on Monday in support of the Lindsey staff.

Refinery workers return after wildcat strike

By Alan Jones and Celia Paul, Press Association

29-06-2009 om 23:04 geschreven door Vorser-Raadgever  

26-06-2009 om 23:16 geschreven door Vorser-Raadgever  

Vlaanderen heeft weer een rel. Niet toevallig gaat het over een thema dat met onze moslimlandgenoten te maken heeft, het eeuwig terugkerende gezever over het al of niet toelaten van hoofddoeken in scholen en administraties voor meisjes of dames die moslim zijn. So what? Er wordt in nogal wat artikels over dit heikele onderwerp uitgegaan van de premisse dat al die moslima’s dit hoofddoek dragen onder druk van één of ander iets. Hetzij de moskee, een imam, broer, neef achtergrootoom enz. Waarschijnlijk is het bij enkelen onder hen inderdaad het geval dat sociale druk zeker een rol speelt. Dat geldt even erg voor het dragen van een jeansbroek of ooit in onzalige tijden een milletvest (herinner je ze nog?) of een rugzak ipv een boekentas. Bijna nooit lezen we in dergelijke artikels dat moslimmeisjes dit wel eens zouden kunnen beslissen uit vrije wil en met een duidelijk doel. Moslimmeisjes worden hier in Vlaanderen nog steeds geassocieerd met onderworpen, hulpeloze schepseltjes die voortdurend worden onderdrukt (en erger) door naar look stinkende bebaarde woestelingen aangespoord door één of andere talibanimam. Goed, we overdrijven lichtjes maar ver zitten we er toch niet naast. Heeft iemand een bewijs dat moslimmeisjes of dames hier erger worden onderdrukt dan onze eigen allochtone huissloven?

Heeft iemand van al deze toogfilosofen al ooit de moeite genomen om eens een praatje te maken met deze “rare wezens” en hen de vraag gesteld waarom ze dit kledingstuk inderdaad vrij massaal zijn beginnen dragen? Wij hebben in elk geval niet deze indruk, want de meesten denken dat zij in hun naam kunnen spreken en dat zij allemaal de ware reden voor het dragen van dit hoofddoekje kennen. Weet beste witte ridders en redders der zwakke madammen daty deze meisjes echt wel kunnen spreken. De meesten zelfs uitstekend en steeds in onze eigen moedertaal. Vlekkeloos Nederlands zonder enig probleem en ze lopen ook niet weg wanneer je ze aanspreekt, wat nog steeds niet kan worden beweerd van “onze zuivere inlandse madammen die in La Flandre Profonde donderdag hun stoep staan te schrobben en aangesproken worden door een wildvreemde, allochtoon of niet…zelf vaak meegemaakt als vrachtwagenchauffeur in een nog niet zo heel erg ver verleden…

Wel, ik ken persoonlijk wel wat hoofddoekdragende dames en spreek daar regelmatig mee (raar hé) en niet over hun hoofddoek maar over koetjes en kalfjes zoals ik met andere (raar die opsplitsing tussen zij en de anderen toch?) dames wel eens een gesprek durf voeren. Ik heb nog NOOIT enig verschil opgemerkt….Ok, je moet ze niet uitgebreid beginnen kussen of aflebberen zoals voetballers onder mekaar wel eens plegen te doen maar dat doe ik toch ook niet met onze “inlandse vrouwelijke rassen”. Verder geen enkel verschil gemerkt. Verleden jaar heb ik zelfs mogen meemaken dat ongeveer de helft van een stakingspiket in een Brussels energiebedrijf werd be”mand” door vrouwelijke werkneemsters MET hoofddoekje en zonder het minste spoor van één of andere grote broer of imam in de buurt…trouwens deze staaksters leken mij heel erg assertief en zich zeer goed bewust van hun rechten terwijl de “autochtone” werkneemsters niet erg uitblonken door hun massale aanwezigheid. Wanneer het op een gegeven moment even spannend begon te worden tussen de aanwezige directie die opriep tot het doorbreken van het piket en het piket heb ik deze dames onmiddellijk zien plaatsnemen vooraan in het stakingspiket hierin massaal gesteund door de andere aanwezige “hoofddoekdragende” dames met als resultaat dat een open confrontatie tussen werkwilligen onder leiding van de directie en kaderpersoneel en stakers werd vermeden. Ik zie dat niet meteen gebeuren met de “inlandse” secretaressen.

Is het bij al deze redders van de westerse cultuur nog nooit opgekomen dat deze meisjes voor de overgrote meerderheid ZELF de keuze maken voor het dragen vat dat hoofddoekje? Waarom? Zeer simpel vraag het hen zelf en je zal merken dat zij zich als groep willen kenbaar maken en hun eigen identiteit bevestigd willen zien en aldus erkend worden. Is dit vreemd? Willen zij dat andere mensen die niet de zelfde godsdienst aanhangen het zelfde doen? NOOIT iets van gemerkt bij hen. Natuurlijk weet ik dat er ook in hun kringen extremisten rondlopen maar wat moeten wij dan zeggen van al die Vlaams belangers die iedereen naar Vlaamse folk willen doen luisteren en spruiten met spek als verplichte maaltijd op alle scholen willen invoeren?

En hou nu alsjeblief op om te leuteren over religieuse symbolen? Vlaanderen staat vol met kapellen en kruisen en dat heeft mij als niet-gelovige nooit echt gestoord in tegenstelling misschien tot minder tolerante exemplaren van mijn soort. Ik heb nog nooit echt problemen gekend met gelovige mensen, nog katholieken, noch moslims, noch Jehovagetuigen noch weet ik nog allemaal…. We genieten hier van de godsdienstvrijheid en ik gebruik zeer bewust het werkwoord “genieten”. Er zijn immers een heleboel landen waar dit principe niet geldt wat dan weer geen excuus moet zijn voor sommige pipo’s hier om het zelfde te doen.

Meisjes die een hoofddoekje dragen vragen in eerste instantie dat men hen respecteert, eerst en vooral als denkend wezen en ten tweede als vrouw. Basta! Als je de werkloosheidscijfers onder “allochtonen” in Vlaanderen bekijkt nu nog versterkt door de crisis dan zal het wel niemand verbazen dat deze mensen enig respect vragen als groep. Als men ze voor de werkloosheid als groep beschouwt kan men hen misschien voor positieve zaken ook maar best als groep beschouwen. En hier, beste toogfilosofen, hebben de meisjes het voortouw genomen. We zouden het als een daad van ontvoogding moeten zien en we zien het als een soort daad van onderwerping. Hoe men de zaken kan omdraaien doodgewoon omdat men met elkaar blijkbaar niet eens kan praten. Dat er dan één of andere imam oproept om scholen te boycotten die het hoofddoekverbod opleggen is misschien niet de meest diplomatische zet maar als moslima of Belgische allochtoon (aaaargh wat een contradictie) begin je stilaan wel moedeloos te worden van zoveel onbegrip vrezen we …

Hieronder vinden jullie een zeer degelijke tekst die zeer duidelijk stelt wat begrippen als godsdienstvrijheid en mensenrechten in dit verband inhouden:

http://www.vormen.org/informatie/IslamitischeHoofddoek.html

De Islamitische hoofddoek en de mensenrechten

Eva Brems

Docent Mensenrechten, Universiteit Gent

Voorzitter VORMEN vzw

http://www.vormen.org/informatie/StraatsburgHoofddoek.html

Hoofddoek verbieden mag van Straatsburg

Eva Brems

Docent Mensenrechten, Universiteit Gent

Voorzitter VORMEN vzw

En ondanks een vrij misleidende titel een mening die grotendeels overeenkomt met de onze van federaal parlementslid van Groen, Mevrouw Meyrem Almaci die weet waarover ze spreekt :

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=KQ2BNT8S&word=groepsdruk+hoofddoek

Pak de groepsdruk aan, niet de hoofddoek

• donderdag 25 juni 2009
• :

Pak de groepsdruk aan, niet de hoofddoek

©Philip Reynaers

MEYREM ALMACI droeg op school zelf een hoofddoek en vindt dat dat nu nog zou moeten kunnen. Uit vrije wil, wel te verstaan, en niet omdat meisjes onder druk staan van macho moslimjongens. Want dat laatste gebeurt echt en is een groot probleem.

De Koninklijke Athenea van Hoboken en Antwerpen zijn niet de eersten om een hoofddoekenverbod uit te vaardigen. En ook zij stellen hun beslissing voor als een manier om leerlingen te beschermen tegen een negatieve groepsdruk om bijvoorbeeld een hoofddoek te dragen.

Die groepsdruk bestaat echt. Dat is een zware vaststelling die de moslimgemeenschappen ernstig moeten nemen en waartegen ze zich moeten verzetten. Het misplaatste machogedrag en zeer selectieve normenbesef van deze groep jongens staan niet enkel haaks op de religie zelf, maar heeft ook heel wat andere negatieve gevolgen op lange termijn: fenomenen als eerwraak, geweld binnen het huwelijk, gebrek aan verantwoordelijkheidszin. Het stuitende gebrek aan respect voor vrouwen door bepaalde groepen in onze samenleving ondermijnt niet alleen de toekomst van die vrouwen maar die van de hele gemeenschap.

De vraag is echter of de negatieve druk op jonge moslimmeisjes zal weggenomen worden door een verbod. Het enige wat we weten is dat een dergelijk verbod zeker één groep effectief zal treffen: de jonge moslimmeisjes zelf. Als een kind van thuis uit gedwongen wordt een hoofddoek te dragen, en de school besluit daarom de hoofddoek te verbieden, dan zullen de ouders of andere familieleden - die de jongere deze dwang opleggen - op zoek gaan naar een andere school. Of ze halen hun kind zo snel mogelijk weg van school. Nochtans is het aanbieden van scholing aan kinderen die onder dwang staan, juist de beste garantie om uit die spiraal te raken.

Als een meisje de hoofddoek draagt uit schrik voor de repressie van een groep jongens, dan zal die druk niet verdwijnen met een verbod. De druk zal dan gaan over de lengte van de rokken, de haarstijl, make-up. Het gedrag van die jongens, wordt immers niet aangepakt. Als ook de moslimgemeenschappen zich openlijk tegen dit soort gedrag verzetten, kunnen deze jongens niet langer claimen dit te doen uit zogezegde religieuze overwegingen. Het zou dus nuttiger zijn als scholen, gemeenschappen en de maatschappij, deze jongens aanspreken op hun gedrag in plaats van enkel in te grijpen bij de groep 'slachtoffers' en daarmee alle meisjes te treffen, ook zij die hun hoofddoek dragen uit vrije keuze.

Velen zullen argumenteren dat dit naïef is, want meisjes kiezen niet vrijwillig voor een hoofddoek. Hier past een onthulling: ik was zo een meisje en heb zelf uit vrije wil in het middelbaar onderwijs een hoofddoek gedragen. Vandaag krijg ik veel telefoontjes en mails van meisjes die in dezelfde situatie zitten en daardoor in steeds minder scholen welkom zijn. Deze meisjes ervaren hun hoofddoek als een stuk van wie ze zijn en als een teken dat ze behoren tot een religieuze groep. Een verbod is voor deze adolescenten niks meer of minder dan een negatie van hun identiteit. De hoofddoek zelf wordt door dit verbod trouwens een steeds sterker symbool, en dus des te interessanter als identificatiemiddel.

Als de moslimgemeenschap dan maar eigen scholen opricht, gebruikmakend van het recht op vrije schoolinrichting, wordt dat steevast op negatieve reacties onthaald. Zij krijgen eenzijdig de schuld voor het ontstaan van een nieuwe vorm van apartheid die misschien wel ongewild in gang werd gezet door degene die claimt de ongelijkheid te willen bestrijden.

We moeten goed weten wat we willen als samenleving. Als we alle kinderen willen beschermen en emanciperen, om ze een goede toekomst te geven, dan is zowel een gedwongen hoofddoek of het verbod op het dragen van een hoofddoek niet de beste oplossing. Het is niet omdat je een hoofddoek draagt dat je automatisch onderdrukt wordt. Maar het is ook niet omdat je geen hoofddoek draagt, dat je als vrouw in deze maatschappij automatisch alle kansen krijgt. Hoog tijd dus voor een ontsluierd en eerlijk debat.

Meyrem Almaci (Groen!) is federaal parlementslid en fractieleider.

En hiermee is het allemaal begonnen ….

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=482BQTAC

'Geen hoofddoek, geen leerlingen'

• donderdag 25 juni 2009
• Auteur: Valerie Droeven

Een vlekkeloze organisatie: de protestslogans worden rondgedeeld. Wim Daneels

©Wim Daneels

ANTWERPEN - Reportage Leerlingen pikken hoofddoekenverbod op school niet Honderden leerlingen en ouders maakten gisteren luidkeels duidelijk dat ze niet akkoord waren met het hoofddoekenverbod in twee Antwerpse scholen. 'Ik dacht dat dit een multiculturele school was.'

Van onze redactrice

'Als het hoofddoekenverbod niet wordt afgeschaft, stuur ik mijn kinderen naar een andere school', zegt een moeder van 32. Haar dochters van twaalf en dertien lopen school in het Koninklijk Atheneum in Antwerpen. 'En als ik geen school vind waar ze hun hoofddoek mogen dragen, houd ik ze thuis. Dan gaan ze niet meer naar school tot ik er een vind waar het wel nog mag.'

De vrouw is naar de school gekomen om haar ongenoegen te uiten over het verbod op politiek en religieuze symbolen in de school. 'Het dragen van een hoofddoek zegt toch niets over wat er in het hoofd zit?' Ze wijst naar de puntenlijsten die ophangen aan de muur van de school. 'Iedereen met een hoofddoek heeft een A-attest.'Aan de schoolpoort deelt Fateha Elhachmi (17) strooibriefjes uit voor een optocht deze zondag 'voor gelijke kansen in het onderwijs.' Ze draagt een hoofddoek en loopt school in het Atheneum. 'We zijn heel erg geschrokken van dit nieuws', zegt ze. 'Ik dacht dat dit een fijne, multiculturele school was, maar ik heb me vergist in Karin Heremans, de directrice. Ik hoop dat ze haar mening zal herzien.'

Als de directrice op de speelplaats verschijnt, gaat de menigte in een cirkel staan. 'Slechts een derde van die mensen loopt hier school', zegt een man op een bankje. Hij blijkt een leraar te zijn. Behalve leerlingen zijn er heel wat ouders naar de school gekomen. Enkele vrouwen dragen een boerka, de meesten een hoofddoek. Halverwege haar speech onderbreken enkele leerlingen de directrice. Op hun spandoek staat: 'Geen hoofddoek, geen leerlingen.'

'We voeren een actief pluralistisch debat in onze school, maar de laatste jaren was het niet meer houdbaar', probeert de directrice nog als ze onderbroken wordt door enkele leerlingen die de leuze 'Wij zijn weg, geen subsidies' beginnen te scanderen.

Als imam Nordin Taouil - twee jaar geleden nog op de SP.A-lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen - het woord neemt, slaat de sfeer om. Onder een luid geroepen Allah Akbar neemt hij plaats achter de microfoon. 'Vrede zij met u', begint hij en wat volgt is een ophitsend discours dat bulkt van de clichés en de veralgemeningen. Dat de nieuwe minister een einde moet maken aan de georganiseerde discriminatie. 'Wij maken ook deel uit van de maatschappij', zegt hij. 'Niemand moet zwijgen tegen deze haat.' Als hij zijn oproep doet aan alle moslims om hun kinderen in september thuis te houden, wordt dat luidkeels toegejuicht door de demonstranten.

Aan het einde van de avond staat directrice Karin Heremans er wat verloren bij. Hoe de imam waar ze net nog zo'n constructief gesprek mee gehad heeft in enkele ogenblikken zo kon omslaan, begrijpt ze niet. 'Maar we blijven bij ons standpunt', verzekert ze. 'We wilden al deze heisa net voorkomen door eenvormig te communiceren na de examens.' Ze zucht.

Ondertussen stelt de 18-jarige Bouchra Bouzamour aan de microfoon dat 'het toch ironisch klinkt om iemand vrijheid af te nemen om ze vervolgens te verzekeren aan anderen.'

Haar speech klink bijzonder eloquent voor een meisje van haar leeftijd. Een talent dat niet verloren mag gaan, zou je denken. Maar goed dat ze sinds gisteren afgestudeerd is.

25-06-2009 om 18:02 geschreven door Vorser-Raadgever  

En nog steeds actueel:

http://www.skolo.org/spip.php?article876

Nadine Rosa-Rosso

"Een hoofddoek kan ook bevrijden"

vrijdag 23 november 2007

Als antwoord op de petitie "de plaats van de filosofische overtuigingen op school " (1) , die zowel in Nederlandstalig als Franstalig België circuleert, schreef Nadine Rosa-Rosso volgend opiniestuk.

"Ik onderteken de petitie over "de plaats die filosofische overtuigingen op school toekomt" niet. Ondanks alle omzichtigheid die in de tekst in acht genomen wordt, richt deze petitie zich uitsluitend tegen de hoofddoek van de moslimmeisjes en tegen bepaalde opvattingen, die exclusief aan de islam toegedicht worden. Staat er vandaag in België één ànder ’ostentatief filosofisch of religieus teken’ ter discussie? Maar om het niet rechtstreeks over de hoofddoek en de islam te moeten hebben, is de petitie een beetje de pedalen kwijtgeraakt.

Beperkte de Franse wet van 15 maart 2004 over dit onderwerp zich tot : ’In de openbare scholen, de colleges en de lycea is het verboden tekens of kleding te dragen waardoor de leerlingen openlijk een religieus lidmaatschap kenbaar maken’, dan gaat de Belgische petitie veel verder.

Zij spreekt niet alleen over religieuze opvattingen, maar ook over filosofische. Ze spreekt niet alleen over publieke scholen, maar over alle scholen die door de staat gesubsidieerd worden.

Naar een nieuwe schooloorlog?

De wet, waar de petitie om vraagt, zal een grote kuis teweegbrengen in alle door de staat gesubsidieerde katholieke scholen: gedaan met de kruisbeelden, gedaan met affiches met uitspraken van de paus. Want hoe zou men aan de leerlingen en aan de leerkrachten kunnen verbieden om religieuze tekens te dragen, als die wel aan de muren van de instelling mogen prijken?

Anders gezegd: deze petitie steekt het vuur aan de lont voor een nieuwe schooloorlog. De voorzitter van de Interdiocesane Lekenraad, Paul Löwenthal, heeft dit goed begrepen. In een opiniestuk in Le Soir van 18 juni 2007 stelt hij : ’De petitie geeft geen plaats aan de godsdiensten, maar vraagt eenvoudigweg om ze uit te sluiten. Ze stelt het bestaan zelf van confessionele scholen in vraag’. Zijn interpretatie is volledig legitiem.

De petitie zou moeten klare taal spreken over wat er verstaan wordt onder een ’ostentatief filosofisch of religieus teken’. Een beginnend baardje op de kin van jongens? Een geschoren schedel of een rastakapsel? Een hangertje met de Davidster? Jongeren hebben een grenzeloze verbeelding om hun overtuiging uit te drukken. En dat is maar goed ook.

Zou men, in plaats van tekens van filosofische of religieuze overtuigingen te verbieden, jongeren niet eerder moeten aanmoedigen om de verscheidenheid van zowel hun overtuigingen als van hun twijfels naar voor te brengen? Is het niet zo dat we artikel 24 van onze grondwet moeten begrijpen: ’De gemeenschap organiseert een onderwijs dat neutraal is. De neutraliteit houdt meer bepaald in : eerbied voor de filosofische, ideologische of godsdienstige opvattingen van de ouders en de leerlingen’? De neutraliteit wordt niet door verboden gerealiseerd, maar door de verscheidenheid van de opvattingen en door het respect voor elk individu.

Gedaan met de contestatie!

De petitie stelt dat men niet langer ’de inhoud van de cursussen mag bewisten’. Dit soort formuleringen is gevaarlijk. Er is inderdaad het verplichte leerprogramma van de cursussen, maar er is ook het noodzakelijke debat met de jongeren over wat ze denken over de inhoud van de lessen. Men moet de jongeren precies aanmoedigen om hun meningsverschillen met de inhoud van de lessen naar voor te brengen, anders zullen ze afhaken in de lessen, iets waar niemand iets bij wint.

Het is waar dat leerkrachten zich soms overrompeld voelen door de huidige situatie in vele scholen. De toekomst die de maatschappij voor onze kinderen in petto heeft, is het belangrijkste probleem dat om een oplossing vraagt en de leerkrachten beseffen dit maar al te goed. Men zal de moeilijkheden in de scholen niet oplossen door nog meer verboden op te leggen, het zal het er daardoor alleen maar erger op worden. Laat ons veeleer meer onderwijzend personeel eisen, meer opvoeders, meer tijd om na te denken en aan uitwisseling te doen over een pedagogische aanpak.

De petitie nodigt de jongeren uit om ’hun filosofische overtuigingen te verinnerlijken’. De jongeren hebben dus het ’recht om een overtuiging te hebben’, alleen moeten ze die voor zichzelf houden. Als het recht om overtuigingen te hebben, niet gekoppeld wordt aan het recht om die te uiten, dan gaat het niet om een recht, maar om een frase. Dit supplementair verbod maakt de kloof tussen leraars en leerlingen nog dieper.

Een voorbeeld. Volgens de petitie is is ’de sociale en seksuele gemengdheid een waarde die aan de basis ligt van onze maatschappij’. Gaat men de leerlingen verbieden om dit standpunt te betwisten? Als ’sociale gemengdheid’ wil zeggen dat de rijken zich vermengen met de armen, kan men er dan ook bijzeggen waar deze ’waarde’ wordt toegepast? In het onderwijs? In de wijken? In de ondernemingen? In het uitgaansleven? Ga dit als lerares of leraar maar eens vertellen aan de 60.000 jongeren, die beroepsonderwijs volgen: ’Onze maatschappij is gebaseerd op sociale gemengdheid; jullie worden verondersteld dit idee niet te betwisten, maar tolerant als we zijn hebben jullie wel het recht om te denken, maar dan wel alleen om te denken, dat er niet één dochter of zoon van de bourgeoisie in jullie klas zit’.

Er bestaan niet meer wetenschappelijke argumenten om te stellen dat de sociale gemengdheid de basis is van onze maatschappij dan er bestaan om te stellen dat God haar geschapen heeft. Laten we er mee ophouden om onze maatschappij idyllisch voor te stellen en onszelf als de grootste slimmeriken, terwijl we eenvoudigweg bezig zijn elementaire rechten te liquideren.

De verwarring tussen rechten en waarden

.

De feministen verwerpen de hoofddoek in naam van de bevrijding van de vrouw. Maar kan men mensen bevrijden tegen hun wil en, meer nog, door hen een recht af te nemen? Voor een democraat gaat het recht op het dragen van een hoofddoek vanzelfsprekend samen met het recht om er géén te dragen. Een recht toekennen betekent geenszins dat men ook opkomt voor de uitoefening van dat recht. Het recht op echtscheiding of het recht op zwangerschapsonderbreking opeisen staat op geen enkele manier gelijk aan het propageren van echtscheiding of van het plegen van abortus.

De maatschappij legt de rechten vast voor het samenleven van de mensen en de individuen oefenen dan deze rechten uit volgens hun eigen waarden. Het is in de discussie over de migranten dat onze maatschappij is afgegleden naar het bepalen van ’waarden’. Het gevolg daarvan is dat het Frankrijk van Sarkozy nu over een ministerie van ’nationale identiteit en immigratie’ beschikt. In Nederland leidde de herontdekking van de ’nationale waarden’ een linkse partij als de SP naar het herontdekken van de weldaden van de monarchie en haar beschavingsopdracht in de kolonies. En dan zijn er de atheïsten, die een strijd tegen de hoofddoek leveren in naam van de strijd tegen de godsdienst. Maar men doet de religiositeit van de mensen niet verminderen door hen te verbieden om hun geloof te manifesteren. Ik vrees dat men juist het tegenovergestelde resultaat bereikt.

De politieke inzet: het voorbeeld van Frankrijk

Het is het extreemrechtse blad Minute dat in Frankrijk de aanval tegen de hoofddoek inzette door in 1983 het beeld van een ’gesluierde Marianne’ te verspreiden. Het is een rechtse burgermeester (RPR) die in Creil op 4 oktober 1989 de confrontatie aanging met drie gesluierde meisjes. Het rechtstreekse gevolg hiervan was dat hun aantal heel snel steeg.

Over de wet van 15 maart 2004, die uiteindelijk het dragen van een hoofddoek wettelijk verbood, schrijft de historicus Gérard Noiriel: ’Het succes was totaal, want de tekst die door rechts werd voorgesteld, werd door links gestemd en veroorzaakte bovendien binnen links erg grote verdeeldheid.’ Noiriel onderlijnt dat de meisjes, die voor het dragen van een hoofddoek aangeklaagd werden, tot de onderdrukte klassen behoorden. Met de sociale afkomst van die meisjes is nooit rekening gehouden, net zo min als met het verschil tussen de situatie van de vrouw in een islamitisch land en in een land als Frankrijk. Het Franse voorbeeld verdient onze aandacht. Het heeft slechts twintig jaar geduurd om, vertrekkende van een karikatuur van extreemrechts tot een door heel de politieke klasse gestemde wet te komen, die een echte ’ommekeer is in de geschiedenis van de manier waarop men over de immigratie spreekt’. En jammer genoeg is dit niet het enige thema waar de meest rechtse opvattingen bijna de gehele politieke klasse hebben veroverd.

En als het geloof nu eens bergen kon verzetten?

Toen ik deze tekst aan het afwerken was, zag ik op de RTBf een reportage over de hoofddoek. Een groep meisjes, die de hoofddoek droegen, begonnen hun studies geneeskunde aan de ULB, de Université Libre de Bruxelles. Alleen al hun aanwezigheid op deze faculteit weerlegt de vooroordelen die deze petitie met zich meevoert. Deze meisjes dragen bij tot de sociale vermenging op de universiteit. Veertig jaar na mei ‘68 zijn de kinderen van het volk daar nog altijd in de minderheid. Om er te geraken moeten ze heel wat meer hindernissen overwinnen dan andere kinderen. Die meisjes dragen ook bij tot de vermenging van de seksen. Zij bewijzen ook dat de moslimgodsdienst op zich geen handicap is voor de deelname van meisjes aan hogere studies. Hun geloof belet hen niet om biologie te studeren en het geloof in een schepper te combineren met de studie van wetenschappelijke methodes.

Het Vrij Onderzoek zou aan deze meisjes het onvoorwaardelijk recht moeten toekennen om hun studies verder te zetten. Maar neen, men verplicht hen om hun hoofddoek af te doen voor ze een labo binnen mogen. Omdat ze dat weigeren, worden ze bij een hoge verantwoordelijke van de faculteit op het matje geroepen. En welk rationeel argument geeft de officiële vertegenwoordiger van het Vrij Onderzoek en van de wetenschappelijke methode? ’We zijn hier niet in de Club Med’. Einde citaat.

Van in de kleuterklas tot aan de universiteit heb ik alleen maar in de ’goede scholen’ van de Stad Brussel en in de tempel van het Vrij Onderzoek gezeten. Ik ben nooit gelovig geweest, maar ik heb altijd de zwakheid gehad om in de goedheid van de mensen te geloven. Zijn wij, de atheïsten, de Vrije Onderzoekers, niet in staat om over deze jonge meisjes een hypothese te formuleren die precies de omgekeerde is van die die in de petitie wordt geformuleerd? En wel dat het misschien juist hun geloof is, dat deze meisjes geholpen heeft om alle hindernissen te overwinnen op de weg van hun emancipatie? Als dit geloof het dragen van een hoofddoek inhoudt, wat gaat ons dat aan?

Nadine Rosa-Rosso, lerares.

http://www.skolo.org/spip.php?article788

Verslag Ovds-bijeenkomst 19 januari 2008

Debat over de hoofddoek in de scholen

dinsdag 11 maart 2008 door Romy Aerts

De Oproep voor een democratische school (Ovds) heeft tot nog toe geen standpunt ingenomen rond de opportuniteit van een verbod op het dragen van de hoofddoek in het onderwijs. Wij vinden de kwestie van de hoofddoek van secundair belang in vergelijking met de grote problemen en uitdagingen in het onderwijs: de dreigende vermarkting, de sociale ongelijkheid en segregatie, de onderfinanciering.

Uit de PISA-testen blijkt dat bijna één op twee migranten het absoluut niet goed doet op school. Nergens ter wereld is de kloof tussen de score van de autochtone leerlingen en de migranten zo breed als in ons land. Wij zouden liever debatten zien over de hoge werkloosheidsgraad, veel groter dan bij de autochtone bevolking, of over de armoede, die dramatisch hoger is: 55 procent van de allochtonen van Marokkaanse herkomst en 59 procent van de Turkse leven onder de armoederisicogrens - minder dan 777 euro per maand, terwijl een gemiddeld maandinkomen voor personen van Belgische en Europese herkomst ligt rond 1150 euro. Dit zijn de reële problemen van de gemeenschappen van allochtone origine. Hun oplossing is een voorwaarde voor de emancipatie van de mensen van allochtone origine, waaronder de moslimmeisjes en -vrouwen.

Op een moment echter dat vanuit diverse hoeken stemmen opkomen om het dragen van de hoofddoek op school effectief te verbieden en anderen tegen dit verbod actie voeren, wou Ovds het debat over de hoofddoek niet uit de weg gaan. Op 19 januari hebben 25 leden van Ovds op een serene wijze discussie gevoerd en de argumenten voor of tegen dit verbod op een rij gezet. Hieronder volgt een synthese van deze discussie.

Argumenten voor een verbod

Het verbod steunen werd geïnspireerd vanuit twee invalshoeken. Enerzijds werd het belangrijk geacht de bevrijding van de moslimvrouwen te steunen. De hoofddoek is een symbool van de patriarchale onderdrukking en het dragen ervan neigt naar een uiting van steun aan het moslimintegrisme, waarvan we de impact dreigen te onderschatten. In de moslimwereld vechten progressieve vrouwen tegen dit seksisme en oprukkend integrisme. Moslimmeisjes die de hoofddoek niet dragen, worden in bepaalde scholen met de vinger gewezen door hun moslimmedeleerlingen. Anderzijds is ook het verbod van elk religieus en filosofisch teken op school belangrijk en moet vermeden worden dat jongeren gestigmatiseerd worden. Door de hoofddoek wordt het “wij” en de “anderen” geaccentueerd, terwijl het voor de ontwikkeling van de jongeren juist belangrijk is dat zij “naakt” en onbevangen kennis maken met de wereld en dat zij beschermd worden tegen “invloeden” allerhande. De rol van de school is de jongeren bevrijden van achterlijke dogma’s die voortkomen uit cultuur en religie. Indien we de hoofddoek tolereren, bestaat het gevaar dat we ook moeten toegeven aan creationistische theorieën, aan de weigering om nog biologielessen te volgen, om mee te gaan zwemmen enz.

Argumenten tegen een verbod

De argumenten die pleiten tegen het verbod vertrekken voornamelijk vanuit de overtuiging dat de hele discussie moet geplaatst worden in de concrete context van het België anno 2008: sinds de aanslagen van 11 september 2003 wordt de hele moslimwereld over dezelfde kam geschoren. Het verbod op de hoofddoek zal de stigmatisatie van de moslims nog doen toenemen en de fundamentalistische tendensen daarbij versterken. Op die manier zullen de moslimmeisjes verstoken blijven van degelijk onderwijs. Zij zullen geduwd worden in scholen waar de hoofddoek wel toegelaten wordt, met nog meer concentratiescholen en het oprichten van islamscholen tot gevolg. Emotioneel zullen de moslima’s in de hoek worden gedrukt, zij zullen zich slecht voelen, waardoor zij nog minder ontvankelijk zullen zijn voor wetenschappelijke argumentatie. De religieuze overtuiging hoeft daarenboven niet noodzakelijk een dam op te werpen tegen wetenschappelijk leren argumenteren en is niet per se reactionair. We moeten de jongeren een rationele en kritische ingesteldheid leren aannemen tegenover élke godsdienst en leren ontdekken of de godsdienst bevrijdend kan zijn. Diversiteit moet ervaren worden als een positief gegeven. De school is een plaats bij uitstek om die diversiteit toe te laten en een waaier aan discussiepunten te genereren. Dit alles is onmogelijk in een sfeer van verbod.

Conclusie

Alle deelnemers waren het over eens dat het recht op degelijk onderwijs moet gevrijwaard worden en dat daarbij een wetenschappelijke attitude buiten kijf staat. Indien een moslimmeisje zou weigeren om omwille van haar godsdienstige overtuiging bv. de biologieles of zwemles te volgen, zal zij inderdaad uitgesloten worden, niet omwille van haar hoofddoek, maar omwille van het loutere feit dat zij weigert deel te nemen aan de lessen.

We zijn tot de voorlopige conclusie gekomen dat een gemeenschappelijk en uitgesproken standpunt innemen voor of tegen het verbod op dit moment niet opportuun is. We hebben immers te maken met een zeer complexe problematiek, waarbij een eenvoudige, wetenschappelijke analyse niet voor het grijpen ligt. Zowel de argumenten voor als tegen moeten verder ernstig bestudeerd en grondig uitgediept worden. We verkiezen daarom de veelheid van meningen te respecteren en beschouwen dit geenszins als een houding van struisvogelpolitiek. Voor Ovds blijft de voornaamste tegenstelling deze van onderdrukkers en onderdrukten, en blijven de religieuze tegenstellingen secundair en ondergeschikt aan het probleem van sociale en regionale segregatie.

Romy Aerts

25-06-2009 om 17:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

De 26-jarige Neda is het symbool geworden van het Iraanse protest. Foto: Betoging met haar foto dinsdag in Den Haag. Foto RD, Henk Visscher

TEHERAN – Ze is het internationale symbool geworden van het Iraanse protest: Neda Agha-Soltan, de 26-jarige vrouw die op straat werd doodgeschoten door een onbekende scherpschutter. De man die de gruwelijke beelden van haar laatste minuten vastlegde zond de video naar een bevriende Iraanse asielzoeker in Nederland, die hem vervolgens de wereld over stuurde via internet.

„We waren op straat en hoorden een schot. We dachten eerst dat het vuurwerk was”, vertelde de man aan zijn in Nederland wonende kennis. „Opnieuw werd er geschoten; ik zag dat Neda niet in orde leek en rende naar haar toe.” Zijn vriend, een arts, probeerde nog hulp te bieden aan de voor hen beiden onbekende vrouw. Maar dat was zinloos. Binnen twee minuten overleed Neda.

De beelden van het videofragment gaan door merg en been. Net voordat Neda sterft, kijken haar verbijsterde ogen recht in de camera. Daarna stroomt er bloed over haar gezicht. Stemmen verworden binnen seconden tot geschreeuw, een crescendo van hulpeloosheid.

„De eerste keer dat ik de video zag begon ik te huilen”, zegt Hamed, de in Nederland wonende asielzoeker die zijn achternaam en woonplaats geheim wil houden. „Ik kan niet uitleggen hoe enorm mijn lichaam beefde. Zeker een minuut of vier was ik zo verward dat ik alleen maar kon huilen.”

Hamed, een 35-jarige grafisch ontwerper die eind 2008 naar Nederland vluchtte nadat de politie zijn woning doorzocht als reactie op zijn blog, besefte onmiddellijk dat de hele wereld de beelden van de stervende Neda moest zien. „Dit schokte me. En tergelijkertijd dacht ik: Ik moet het publiceren. Iedereen in de wereld moet weten wat ze aan het doen zijn met mijn land­genoten.”

Al vanaf het moment dat het na de verkiezingen in Iran onrustig werd, begon Hamed informatie over de demonstraties op zijn facebook op internet te zetten. Hij zette de betreffende video ook op die pagina, evenals op CNN i-report en de video-uploadwebsite YouTube. Verder stuurde hij het filmpje de BBC. „Vijf minuten later was er al een gigantisch aantal e-mails binnen.” Het symbool van verzet was geboren.

Er was aanvankelijk niets bekend over wie Neda was en wat ze deed op de plek waar ze stierf. Dit veroorzaakte een tragisch misverstand.

Dr. Amy L. Beam, een Amerikaanse consultant in de it-sector, zag op 21 juni de tv-beelden van demonstraties in Iran. „Nieuws­lezers bleven herhalen dat het een ‘Twitterrevolutie’ was geworden. Ik had Twitter nooit gebruikt om naar nieuws te zoeken, maar dit haalde me over.”

Via Twitter vond ze Hameds video. Nog maar 120 mensen hadden hem gezien. Ze nam contact met hem op. „Hij dacht dat haar naam Neda Soltani was.” Beam zocht op facebook en vond een vrouw met die naam. „Ik ben niet degene die je zoekt”, schreef deze persoon echter.

Soltani stelde zelf ook een onderzoek in. De informatie die ze vond, plaatste ze op de facebookpagina van Beam. Facebook plaatst een profielfoto naast elk bericht. Mensen die Neda Soltani’s informatie zagen, namen automatisch aan dat haar foto, een gezicht omlijst door een gekleurde hoofddoek, die van de neergeschoten vrouw was.

Soltani’s foto verspreidde zich vervolgens als een virus over de wereld. Hij verscheen op websites, spandoeken en plakkaten. Zelfs nieuwsmedia gebruikten hem. Zij werd het ‘gezicht’ van de revolutie. De hevig geschrokken Soltani schreef Beam: „Om je de waarheid te zeggen, ik ben erg bang!!!!”

Verscheidene nieuwsmedia hebben inmiddels interviews gehad met familieleden en vrienden van Neda Agha-Soltan. Zij en haar muziekleraar kwamen met hun auto vast te zitten in een demonstratie. Neda stapte uit voor wat frisse lucht en werd neergeschoten. Er is nu ook een foto van Agha-Soltan in omloop, maar Soltani’s foto blijft circuleren.

24-06-2009 om 22:22 geschreven door Vorser-Raadgever  

Leopold II wilde Nederland binnenvallen

24-06-2009 om 21:53 geschreven door Vorser-Raadgever  

Lindsey strike talks adjourn

Talks have been held between unions and employers after almost 650 contract staff working on a major construction project were sacked last week after seven days of unofficial industrial action.

Owners Total, the French oil giant, said the action had left a construction project six months behind schedule and around £85.5 million over budget.

Meanwhile, more workers have walked out around the country in support of the strike. Employees at the Coryton oil refinery in Essex have now taken action for the first time since the dispute flared.

And contract staff at a number of sites, including the Longannet power station in Scotland, Sellafield nuclear site in Cumbria, and Didcot power station in Oxfordshire continue to take unofficial action.

GMB general secretary Paul Kenny was cheered and applauded when he announced that the union had launched a £100,000 hardship fund to support strikers.

"As far as we are concerned, they are victimised and locked-out people, and it is an official dispute from the moment those notices arrived," he said, adding that the union is pressing ahead with a national ballot of thousands of workers in the industry in a long-running dispute over jobs and conditions.

He continued: "We are committed to a national ballot. We think we are about a week away from launching that national ballot. There are lots of technicalities, but we are absolutely clear we are going down that road."

Mr Kenny and the Unite union made clear there would be no resolution of the dispute unless all the sacked workers are reinstated.

A statement released by the company said further cost overruns would "jeopardise the future viability of this important inward investment into the UK".

The firm urged discussions to focus on restarting the project and said it had been assured by contractors that workers would not face reduced pay or conditions.

It said: "Total is actively encouraging talks to be opened between its contractors and the unions about how to facilitate the return to work of its contracting companies' former workforces.

"These discussions between the unions and the contracting companies should focus on getting the project back up and running within the agreed timeframe and budget.

"The contracting companies have assured Total they remain committed to the national agreement between themselves and the unions. There is no question of a reduction in pay or dilution of existing terms and conditions."

Total said it would be the end of the week before the number of contract staff wanting to return to work would be known.

"However, the contractor companies have advised us that they believe they will have sufficient workforce necessary to meet their programming requirements," the company added.

Speaking in reaction to the statement, Phil Whitehurst, of the GMB union, said he knew nothing about any proposed talks.

He said: "I've spoken to the general secretary of the GMB, he knows nothing about any talks at all. Paul Kenny doesn't know anything at all about it."

French group Total appears to be bowing to pressure from striking workers at its Lindsey oil refinery – it’s now ‘actively encouraging’ talks between its contractors and the union representatives of the 650 workers sacked last week. It’s obvious why: Total said in a statement that the long-running dispute at Lindsey has already cost the company €100m and left it six months behind schedule. And with more and more workers joining wildcat strikes in support of their brethren, the problem seems to be getting worse rather than better. But this does leave Total in a pretty weak negotiating position…

This row has been rumbling on since January, when workers walked out on strike in protest at the use of foreign labour. Since then, unions have been agitating for strike action if local workers didn’t get first dibs on jobs (thanks partly to Gordon Brown’s daft/ illegal ‘British jobs for British workers’ slogan). The latest flashpoint came when 51 workers were made redundant but not allowed to apply for vacant jobs with another subcontractor; when workers walked out in protest, 647 of them promptly got the sack. But this just made things worse: the workers have refused to budge, and some 3,000 of their brethren have now gone on strike in their support across the UK.

All in all, Total said, the delays, underperformance and low productivity on the Lindsey £200m hydro-desulphurisation project have already cost it a whopping €100m. And the problem isn’t going away: yesterday the sacked workers were burning their dismissal letters outside the refinery, and wildcat strikes were spreading across the country. So you can see why the French group has ‘changed its position’ (according to union Unite) and started pressing for a solution. Technically Total doesn’t employ these people – they work for the nine subcontractors that ituses to deliver the work on site – but its intervention will clearly carry a lot of weight.

The problem will be that the unions now have Total over a barrel (so to speak). The likes of Unite and GMB – which hadn’t supported the unofficial strikes, until the workers got the boot – are now on the offensive, insisting that the dispute won’t be resolved until all 647 workers are given their jobs back. That will be a fairly humiliating climb-down for the refinery bosses.

And the longer-term worry is whether this will affect the UK’s reputation as a place to do business. Total muttered darkly today that ‘further cost overruns will jeopardise the future viability of this important inward investment into the UK’. Of course it would say that - but it's true that this has proved to be a very expensive headache, and you wouldn’t be surprised if in future, Total decides to avoid running projects in the UK wherever possible. The unions appear to have won this battle, but they might yet lose the war...

24-06-2009 om 00:22 geschreven door Vorser-Raadgever  

By Hilary Whiteman
CNN

LONDON, England (CNN) -- More than six hundred workers at Total's Lindsey oil refinery in Northern England have been told they no longer have jobs after staging what the company calls an "unofficial, illegal walk out."

Protesters gathered outside Total's Lindsey oil refinery on Friday, June 19, after hundreds of striking workers were sacked.

The steel workers started striking last Thursday after one contractor axed 51 jobs while another employer on the same site was recruiting.

Protesters gathered outside Total's Lindsey oil refinery Friday with placards calling for solidarity from fellow workers.

The dispute has prompted a number of wildcat strikes at power stations and oil refineries around the United Kingdom.

The workers' union GMB, which represents around half of the sacked workers, estimates that, as of late yesterday, up to 4,000 other workers at four power stations and three oil refineries had walked off the job in sympathy.

Early this afternoon, Total confirmed that negotiations had started between the workers' employers and ACAS, the British Advisory, Conciliation and Arbitration Service.

Earlier, in a statement posted on its Web site, Total announced that its contractors had started the process of ending employment contracts for 647 workers on the HDS-3 construction project.

The statement said the project has been temporarily shut down and that all employees had until 5pm on Monday to reapply for their jobs.

Phil Davies, national secretary and head of the manufacturing section at the GMB Union, told CNN the invitation to a job interview would only stoke workers' anger. "I think that would just humiliate people to be quite honest and it will put their backs up and make them more determined to win it," he said.

He said union representatives were in the process of gathering information to hold an official industrial ballot, a process that could take six weeks.

The British Press Association published one sacked Lindsey worker's appeal for support from fellow union members: "We are asking for support from workers across the country which I am sure will be given. Total will soon realize they have unleashed a monster."

Workers at the Lindsey oil refinery walked off the job for more than one week in early February to protest against the hiring of hundreds of foreign workers.

They returned to work after the unions and the company gave assurances that half the jobs would go to British workers.

23-06-2009 om 07:52 geschreven door Vorser-Raadgever  

Mission-statement

Onderteken ons mission-statement.

Liberales is een onafhankelijke denktank binnen de liberale beweging. De leden zien het liberalisme als een progressieve beweging die opkomt voor de vrijheid van het individu, rechtvaardigheid en mensenrechten. Liberales zet zich af tegen het bekrompen conservatisme op sociaal-economisch, ecologisch en ethisch vlak van de verzuilde partijen en structuren.

De leden geloven in de kracht, de eigenheid en de zelfontplooiing van de mens om als ontvoogd individu zijn verantwoordelijkheid op te nemen in de samenleving. Opdat ieder individu in staat zou zijn dit te doen, dienen wij ernaar te streven dat er zoveel mogelijk gelijke startkansen zijn.

Vrijheid en verantwoordelijkheid zijn met elkaar verbonden. Individualisering betekent grotere vrijheid en zelfstandigheid van mensen in de vormgeving van hun eigen bestaan, in de keuze met wie men omgaat en van de manier waarop aan die omgang vorm en inhoud wordt gegeven. Vanuit die vrije situatie moet ieder individu zijn verantwoordelijkheid opnemen ten aanzien van zichzelf (door zijn kansen te gebruiken) en van de anderen waarmee hij een samenleving vormt.

Vrijheid en solidariteit zijn voor ons perfect te combineren. Een conflict tussen beide ontstaat alleen wanneer de samenleving als een op zichzelf bestaand iets naast en dan meestal boven het individu wordt gesteld. Solidariteit vergt een investering van de mens in de samenleving en het opnemen van zijn verantwoordelijkheid tegenover de medemens.

Vrijheid verwijst ook naar de mate waarin mensen rechten van anderen respecteren. Een samenleving kan pas menswaardig genoemd worden wanneer zij een maximum aan keuzemogelijkheden aan haar leden kan garanderen. Die zelfbeschikkingsvrijheid en vrije keuze is voornamelijk belangrijk op het gebied van levensbeschouwing en levenshouding, die mensen zelf wensen op te bouwen. Liberales komt aldus op voor wederzijds respect.

Liberales richt zich tot iedereen die gelooft in de vrijheid, openheid en creativiteit van de mens als motor voor meer welvaart en welzijn.


Beste lezertjes, onthou vooral de eerste zin :.... is een onafhankelijke denktank binnen de liberale beweging. Nu gaan we naar de essays op deze leuke site en we vinden : http://www.liberales.be/essays/martens

Groen Keynesianisme: contradictie of kans?

essay vrijdag 07 november 2008

Bart Martens

Nu het effect van de financiële crisis in de reële economie duidelijker wordt, maken de klassieke Keynesiaanse redeneringen voor het voeren van een anticyclisch beleid terug opgang. Refererend naar het stimuleringsplan van Roosevelt in de jaren dertig, brak VN secretaris-generaal Ban Ki-Moon vorige week een lans voor een Groene New Deal (De Morgen van 23/10/2008). De contouren van zo’n groen stimuleringsbeleid legde de VN vorige week vast in het 'Initiatief Groene Economie'.

In Vlaanderen lanceerden Frank Vandenbroucke en Kathleen Van Brempt het plan om via een betere benutting van de beschikbare middelen, met snelle en slimme investeringen de impact van de financiële crisis in te perken. Overheidsinvesteringen kunnen de teruggevallen vraag van bedrijven en gezinnen deels compenseren. De overheid kan daarnaast ook kapitaal verstrekken dat de commerciële financiële instellingen ,die hun vergiftigde activa versneld moeten afschrijven en balansen moeten opkuisen, niet langer kunnen of durven aanbieden.

Hebben we zulke Keynesiaanse antwoorden niet al eens eerder gehoord? Jawel. Begin jaren ’90 pakte Europees commissievoorzitter Jacques Delors uit met een heus Witboek om met mega-infrastructuurwerken een economische relance op gang te brengen en zo miljoenen Europeanen aan de slag te helpen. De Keynesiaanse aanpak van het Witboek leverde echter niet op wat werd verwacht. Dat had zeker te maken met de onvolledige uitvoering, maar ook met de focus op grote (wegen)infrastructuurwerken.

De verbeterde infrastructuur stelde bedrijven namelijk in staat om hun productie- en distributiecentra geografisch te concentreren en te automatiseren. Tegelijk werd het productieproces in stukjes gekapt en ruimtelijk uiteengelegd, vaak met verschuiving van arbeidsintensieve activiteiten naar de lage loonlanden. De netto creatie van duurzame jobs viel hierdoor ondermaats uit. Bovendien gingen de investeringen gepaard met een belangrijke maatschappelijke kost op milieuvlak. Het ontstaan van Europese Distributiecentra van waaruit heel de Europese markt – per vrachtwagen just-in-time – moest worden bediend, zorgde er immers voor dat een zelfde handelsvolume met veel meer vrachtkilometers werd afgewikkeld. De bedrijfskosten van het voorraadbeheer namen af, terwijl de overheid de kosten van de nieuwe voorraadkamers (de wegen) voor haar rekening nam.

Vandaag hebben we nood aan een relancebeleid dat werkt vóór het milieu in plaats van ertegen. Waarom? Omdat het ongemoeid laten van de klimaatcrisis de economische en sociale crisis alleen maar erger zal maken. Investeren in schone technologieën en hernieuwbare energie voorkomt een veel hogere factuur later. Het gezaghebbende rapport Stern rekende ons voor dat de schadekost van de ernstige klimaatwijzigingen zo’n 10 keer hoger zal liggen dan de kost om deze te voorkomen.

Investeren in een koolstofarme economie verkleint bovendien onze afhankelijkheid van geïmporteerde fossiele brandstoffen. Juist die afhankelijkheid zorgde samen met de stijgende energieprijzen op de internationale markten voor een gigantische cashflow uit Europa naar de olieproducerende landen. Een ambitieus Europees energiebeleid dat investeert in schone technologie en zuinige producten kost uiteraard ook veel geld, maar het zijn wel miljarden die in de Europese economie worden geïnvesteerd.

Energiezuinige woningen, efficiënte voertuigen en jobs in sectoren die de producten van de toekomst leveren, maken onze gezinnen bovendien weerbaar tegen de bokkensprongen van de energieprijzen op de internationale markten en openen voor onze bedrijven gigantische exportmarkten. Zowel onze koopkracht als onze concurrentiekracht zullen dus wel varen bij een nieuw doortastend Europees gecoördineerd Keynesiaans beleid. Dat geldt ook voor België dat verhoudingsgewijs meer energie-intensieve industrie huisvest en waar het moeilijker is om hernieuwbare energie te produceren. Het Federaal Planbureau berekende onlangs dat de realisatie van de Europese klimaatdoelstellingen in ons land netto 25.000 extra jobs kan opleveren als we onder meer de opbrengsten van de veiling van emissierechten aanwenden om de loonlasten te verlagen.

Kortom: alleen een groene Keynes kan tegelijk een antwoord bieden aan de economische recessie, het jobtekort, de voedselschaarste, de stijgende energieprijzen, het verlies aan natuurlijk kapitaal en de klimaatopwarming. De Trans Europese Netwerken waar Europa vandaag in moet investeren, zijn de energienetwerken. Zo kan de aanleg van een hoogspanningsnet op de bodem van de zee de offshore windmolenparken verbinden met de Scandinavische waterkrachtcentrales. Hierdoor ontstaat één gigantische elektriciteitscentrale waaruit stabiele hernieuwbare elektriciteit kan afgenomen worden en waarbij de Scandinavische waterkrachtcentrales dienst doen als back-up (in windstille periodes) en opslag (bij overaanbod van windstroom).

In Vlaanderen moet het elektriciteitsnet een ‘internetstructuur’ krijgen zodat gebruikers niet alleen energie kunnen afnemen, maar ze er ook kunnen opzetten. In een slim netwerk zullen gezinnen en bedrijven grotendeels zelf hun stroom en warmte produceren en via het net overschotten en tekorten uitwisselen. ‘Slimme meters’ moeten straks slimme toestellen kunnen sturen zodat ze bij piekvraag energie opwekken (warmtekrachtinstallaties) en in dalperiodes stroom afnemen (wasmachines, diepvriezen, inplugwagens). Dat garandeert een netevenwicht met veel minder reservecapaciteit. In zo’n model wordt onze stroommarkt niet langer gedomineerd door enkele spelers. Onze ‘gedemocratiseerde’ energiemarkten zullen vele investeringen uitlokken in duurzame energieopwekking en -besparing (‘Negawatts’). Of hoe een groen investeringsbeleid niet alleen leidt tot de door Keynes gewilde actieve overheid op korte termijn, maar ook zorgt voor duurzaamheid op lange termijn.

De auteur is Vlaams volksvertegenwoordiger en senator voor sp.a

Bart Martens

Bart Martens

Links

mailto:martens.bart@vlaamsparlement.be

Misschien is dat wel de echte reden waarom men de liberalen niet meer nodig heeft in de Vlaamse regering men heeft de sp.a en dat is blijkbaar het zelfde aan het worden...Maar na deze pissige opmerking waarvan men makkelijk kan beweren dat ze weinig inhoud aan het debat toevoegt nodigen we onze punthoofdjes die ons dagelijks met plezier lezen uit om de laatste paragraag van dit hoogstaande en technisch onderbouwde essay van de energiespecialist van de sp.a te bestuderen.

In Vlaanderen moet het elektriciteitsnet een ‘internetstructuur’ krijgen zodat gebruikers niet alleen energie kunnen afnemen, maar ze er ook kunnen opzetten. In een slim netwerk zullen gezinnen en bedrijven grotendeels zelf hun stroom en warmte produceren en via het net overschotten en tekorten uitwisselen. ‘Slimme meters’ moeten straks slimme toestellen kunnen sturen zodat ze bij piekvraag energie opwekken (warmtekrachtinstallaties) en in dalperiodes stroom afnemen (wasmachines, diepvriezen, inplugwagens). Dat garandeert een netevenwicht met veel minder reservecapaciteit. In zo’n model wordt onze stroommarkt niet langer gedomineerd door enkele spelers. Onze ‘gedemocratiseerde’ energiemarkten zullen vele investeringen uitlokken in duurzame energieopwekking en -besparing (‘Negawatts’). Of hoe een groen investeringsbeleid niet alleen leidt tot de door Keynes gewilde actieve overheid op korte termijn, maar ook zorgt voor duurzaamheid op lange termijn.

Kijk beste lezertjes, dat is nu wartaal waarvan we echt kunnen van genieten. Een liberale sos die ons via de Keynesiaanse theorie komt uitleggen dat ons tante Wis met haar schamel overlevingspensioentje in haar tweekamerappartementje in de Seefhoek binnenkort haren eigen "ellentriek" zal maken en dat via een slim netwerk en een nog slimmere meter haar slim frigooke in dalperiodes zal in gang schieten. Bovendien zal ons Tante Wis met haar Negawatts (dat zijn de momenten dat hare frigo een temperatuur heeft gelijk aan die van haar kleerkast) stinkend rijk worden.

Gelukkig zal dat energiemodelleke beperkt blijven tot Vlaanderen want zoals iedereen wel weet stopt de ellentriek aan de taalgrens. Wat ons soske er ook vergat bij te vermelden is de kostprijs van al dat slim alaam. Maar dat is natuurlijk bijzaak voor een echte sos. Ons Tante Wis is al begonnen met bloem en niet gebrande koffie en vooral veel "bougies" te hamsteren tegen "den slechten tijd" die wel heel donker dreigt te worden...

21-06-2009 om 23:44 geschreven door Vorser-Raadgever  

Hier zijn we dan weer met goed nieuws voor alle mensen die nu al moeite hebben met het betalen van hun energiefactuur...
We vonden deze leuke info op http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=PD2BJS96
We melden hier eventjes ter verduidelijking dat die dingen heel wat mensen die nu nog de job uitoefenen van meteropnemer naar den dop zullen verwijzen en dat de enige partij die hier zeer erg bij gebaat zal zijn de stroomproducenten zelf zijn. Zij kunnen hiermee, zoals een slimme lezer ipv van meter schreef als reactie op dit artikel, hun peakload afvlakken en aldus hun winsten opdrijven.
De expert waarnaar hier verwezen wordt namelijk Luc Hujoel is niet meteen een man die zomaar iets uit zijn duimpje zuigt omdat hij niet of nauwelijks weet waarover hij praat zoals bij zoveel andere zogenaamdeexperts. Hij is namelijk niet alleen energieexpert zoals hieronder wordt geschreven en baas bij het Brusselse Sibelga  maar hij is ook baas bij BNO (Brussels Network Operator) en bij Metrix (Brussels bedrijf voor de opname van de meterstanden) en dus iemand die zeer goed weet waarover hij praat...
De toekomst ziet er dus weer heel erg rooskleurig uit voor de OCMW's ....

Slimme meter is niet gratis

• vrijdag 19 juni 2009
• 
  
• Auteur: (pse)

LEUVEN - Aan slimme energiemeters hangt een behoorlijk prijskaartje vast voor de verbruiker.

WAT ZIJN SLIMME METERS?

Onder een slimme meter verstaat de VREG een meter die het energieverbruik op het moment zelf (“real-time”) vaststelt en de mogelijkheid biedt om het verbruik zowel lokaal als van op afstand uit te lezen en die tevens kan gebruikt worden om van op afstand het energieverbruik te beperken of de verbruiker aan- en af te schakelen.

De term "slim" slaat - eerder dan op intelligentie van de meter zelf - vooral op de communicatiemogelijkheden (niet alleen wat betreft meterstanden en andere bijkomende informatie, maar ook bijvoorbeeld de mogelijkheid tot aan- of afschakelen van op afstand) en mogelijkheid tot latere upgrades van de meter van op afstand. De slimme meter en het communicatiesysteem moeten bovendien deel uitmaken van een intelligent systeem waarbij de gecommuniceerde gegevens zo efficiënt mogelijk gebruikt worden of ter beschikking gesteld worden, en waarbij de meter en meterfuncties snel en betrouwbaar kunnen worden aangesproken.

Het is duidelijk dat door de invoering van slimme meters geen fysieke meteropnames meer moeten gebeuren. Op alle belangrijke momenten (verhuizing, leverancierswissel) kan de meterstand van op afstand afgelezen worden. Slimme meters laten ook toe om afnemers meer informatie te geven over hun verbruik, zodat ze hun gedrag kunnen aanpassen. De facturatie kan sneller en correcter verlopen en dat leidt tot minder klachten en ongenoegen. Fraude kan ook sneller opgespoord worden. Er zijn nog heel wat andere voordelen. De belangrijkste voor- en nadelen van een massale invoering van slimme meters komen uitgebreider aan bod in de kosten-batenanalyse die de VREG liet opstellen.

SITUERING

In verschillende Europese landen werden al een aantal projecten van massale plaatsing van slimme meters opgestart en uitgevoerd. Italië wenst de invoering van slimme meters tegen 2012 te hebben afgerond en de overgrote meerderheid van de Italianen beschikt ondertussen al over een slimme meter. In Zweden is men volop bezig met de uitrol ervan. Ondermeer Nederland en Frankrijk bereiden een grootschalige invoering voor. Elk land heeft zijn eigen redenen voor de invoering van slimme meters. Met het in voege treden van de energie efficiëntierichtlijn en meer bepaald de verplichting tot frequente facturering op basis van reële verbruiken, is er wel een belangrijk argument voor de invoering van slimme meters.

Meestal speelde de overheid een belangrijke rol in het opstarten van deze projecten, soms zelfs door het verplichten van de invoering ervan (zoals Italië, Zweden, Spanje en Nederland). Uit meerdere studies in verband met de invoering van slimme meters blijkt dat het niet evident is om uit te pakken met een sterk positieve kosten-batenanalyse. Bovendien zijn de kosten en baten meestal niet gelijk verdeeld over de belanghebbenden en het is niet altijd duidelijk wie uiteindelijk de kosten van de invoering van slimme meters draagt.

WAT GEBEURT ER IN VLAANDEREN?

In de loop van 2007 heeft de VREG het overleg opgestart met de netbeheerders en leveranciers over de mogelijke invoering van slimme meters in het Vlaamse Gewest. Doel is om te bestuderen of de massale invoering van slimme meters wenselijk is vanuit technisch en financieel oogpunt.

In 2007 liet de VREG een eerste studie uitvoeren door de KUL waarin de communicatiemiddelen die gebruikt kunnen worden voor de gegevensoverdracht (communicatie over het elektriciteitsnet, communicatie over telefoon- en kabelnet en draadloze communicatie) onderling vergeleken worden qua kost en geschiktheid voor de vereiste functionaliteiten.

In 2008 werd door consultant KEMA een kosten-batenmodel ontwikkeld voor de Vlaamse markt, waarmee de kosten en baten van de invoering van de slimme meters kunnen worden geanalyseerd. Dit model gaat uit van een macro-economische benadering, maar de impact op de verschillende belanghebbenden (de netbeheerders, de leveranciers, de verbruikers, de overheid) kan eveneens worden onderzocht. Verschillende alternatieven kunnen worden bekeken (onder meer met betrekking tot de communicatiemedia en de functionaliteiten) binnen het kader van de huidige marktorganisatie. De lijst met functionaliteiten en de meeste gegevens voor het model werden aangeleverd door het Werktraject 4 van de Studie over het marktmodel die de VREG uitvoert. Een eerste rapport met resultaten werd in juli 2008 op de VREG-website geplaatst. Het model kan verder gebruikt worden als instrument om advies te verlenen en beslissingen over de invoering van slimme meters te onderbouwen.

20-06-2009 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever