~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
08-08-2011
8 augustus 1956 Tutti Cadaveri
BOIS du CAZIER 8 AUGUSTUS 1956
l'économie, quelle que soit son importance pour le bien général, ne peut prétendre étouffer les autres valeurs, la vie étant le plus grand bien de tous les biens et devant être protégée jusqu'aux limites les plus extrêmes.
De mijn Bois du Cazier bij het Charleroise dorp Marcinelle was met twee schachten zeker niet de grootste. Het bekken van Charleroi telde 25.000 mijnwerkers, van wie er alleen al 8000 werkten in de mijnen van Monceau-Fontaine, die met twaalf schachten jaarlijks 16 miljoen ton steenkool genereerden. Maar in de Kolenslag, de race om de productie tot het uiterste op te voeren, deed ook de Bois du Cazier meer dan zijn best. Zevenhonderd mijnwerkers brachten er elk jaar 160.000 ton steenkool naar boven;in 1955 zelfs 170.558 ton.
Mijnwerk is zwaar en gevaarlijk. Veiligheidsregels waren er wel, maar in alle twintig mijnen van België stond de productie voorop. Ongelukken hoorden erbij, ook in de Bois du Cazier, waar in 1906 negen mijnwerkers 1000 meter diep te pletter vielen toen de kabel van hun liftkooi het begaf, en waar in 1930 zestien mijnwerkers omkwamen door de gevreesde coup de grisou, ontploffend mijngas.
Het risico moet vaak voelbaar zijn geweest, aanwezig op de achtergrond, al die ochtenden dat mannen en jonge jongens hun huis verlieten om aan de slag te gaan. De ochtend van acht augustus 1956 is zon gewone ochtend. Tegen inlevering van hun penning krijgen 274 mannen hun elektrische helmlamp, direct uit de oplaadmachine en met de waarschuwing dat ze persoonlijk voor het ding verantwoordelijk zijn. Ze hebben hun eigen kleren verwisseld voor hun werkkleding en ze, via een mechanisme met takeltjes, samen met horloge, sigaretten, aansteker en fotootjes opgehangen aan het plafond in de galgenzaal. Om zeven uur moet iedereen aanwezig zijn, om acht uur moet de productie op stoom zijn.
Een mijn ziet er boven de grond heel simpel uit. Alleen wat bijgebouwen en de torens van de ophaalmachines zijn te zien. Bovenin zit een machinist die de vrachten steenkool, vier bakken met elk 1000 kilo boven elkaar, ophaalt met een snelheid van zestig kilometer per uur.
Maar onder de grond gebeurt het allemaal. In schaars licht wrikken daar de steenkoolhouwers, de enige echte mijnwerkers, met houwelen en pneumatische boorhamers de steenkool los, laden en sjorren de slepers de wagonnetjes naar de kooiladers bij de verticale schachten, graven en stutten de steenganghouwers nieuwe gangen. Er zijn ook de gespecialiseerde schietmeesters, voor het plaatsen van dynamiet, en de porions, de ploegbazen. In de grotere mijngangen werken ook tientallen paarden, die eens per jaar tijdens de verlofperiode even boven komen om te grazen in de weide, waarbij hun ogen in de stal een dag moeten wennen aan het licht.
Om tien over acht die ochtend werken de 31-jarige kooilader Antonio Ianetta en zijn helper Gaston Vaussort op 975 meter. Ianetta is vier jaar eerder uit de buurt van Rome geëmigreerd en spreekt amper Frans. Hij laadt en lost wagons uit de lift, iets wat hij duizenden keren heeft gedaan.
Zodra de lift op zijn niveau stopt, duwt Ianetta er met volle kracht een loodzware wagon in. Hij duwt er aan de andere kant een lege kar mee naar buiten. Maar dan gebeurt het: de lege kar blijft halverwege staan vanwege een defecte stuitnok. Ianetta probeert door te duwen, maar dan zet de lift zich in beweging naar boven. Aan beide kanten hangen de wagons er half uit. Ze blijven hangen achter een balk. Die buigt en doorsnijdt twee telefoonleidingen, een olieleiding, een leiding met perslucht en twee stroomkabels onder 3000 volt.
Olie, perslucht en een vonkenregen. Er breekt onmiddellijk brand uit. Vaussort komt om, Iannetta vlucht en ontsnapt via de lift in de tweede schacht. Hij kleedt zich razendsnel om en maakt zich in paniek uit de voeten, om de rest van zijn leven op de vlucht te zijn. De verwijten doen hem eerst Marcinelle verlaten en later emigreert hij naar Canada, waar hij enige jaren later aan kanker sterft.
Maar als Ianetta vlucht, is de ramp nog maar net begonnen. Waarschijnlijk vallen vele slachtoffers bijna direct, maar kort voor halfnegen zien zeven mannen nog kans om een lift in de tweede schacht te bereiken. Ze geven het sein om te hijsen, maar er gebeurt niets. Marceau Caillard stapt uit om een bel te bedienen. Precies op dat moment komt de lift in beweging. Hij blijft achter, terwijl de andere zes mannen naar boven razen. Onderweg komen ze de Nederlandse ingenieur Jan Stroom tegen in de lift naar beneden. Hij wil zijn ploeg waarschuwen en in veiligheid brengen, maar wordt nooit meer gezien.
De vuurzee is niet te stoppen. De eerste schacht is buiten werking, en binnen een uur staat ook de tweede schacht in lichterlaaie. Een dikke rookwolk alarmeert de bevolking van Marcinelle. Journaalbeelden van toen tonen vrouwen en kinderen die hartverscheurend huilen en schreeuwen, zich vastklampend aan de hekken. De directie van de mijn heeft bij het eerste alarmsignaal opdracht gegeven om de hekken te sluiten. Op deze dag worden 248 vrouwen weduwe en verliezen 417 kinderen hun vader.
Ondergronds zorgt de steenkool voor een enorme hitte. De kabels van de liftkooien in de tweede schacht breken en de liften storten in de diepte. Boven werken mannen als gekken om een nieuwe kabel te leggen en drie uur later dalen twee redders af in een geïmproviseerd bakje. Op 715 meter horen ze kreten. De zwaargewonde Franz Lowie, Alphonse Verbeek en de zestienjarige Alphonse Van de Plas schuilen onder een omgekeerde wagon. Ze hebben geürineerd op hun zakdoeken om zich te beschermen tegen de rook. Met Albert Peers, Louis Salvuyts en Karel Wuyts zijn zij de laatsten die levend worden gevonden.
De grote moordenaar bij dit ongeval is niet het vuur, maar de koolmonoxide die door de luchtventilatoren van de mijn tot in de verste hoeken wordt gedrongen. Het gas heeft zijn dodelijke werk gedaan, uren voordat koning Boudewijn arriveert. Een parmantig mannetje, geknipt en geschoren en machteloos, dat zich laat informeren over het reddingswerk en in de avondschemer weer verdwijnt.
De reddingsacties gaan door in de weken die volgen; je weet maar nooit. Experts uit het Ruhrgebied brengen apparatuur om de lucht in de mijn te analyseren, maar het duurt zes dagen voordat reddingswerkers niveau 907 bereiken. Pas op 23 augustus dringen ze door tot de grootste diepte. Door de telefoon schreeuwt redder Angelo Berto het uit van ontzetting: Tutti cadaveri!
Het zal maanden duren voor alle lichamen uit de mijn zijn gehaald en zijn geïdentificeerd. De slachtoffers zijn 136 Italianen, 95 Belgen, acht Polen, zes Grieken, vijf Duitsers, vijf Fransen, drie Hongaren, één Brit, één Rus, één Oekraïner en één Nederlander. Hun dood inspireert de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal tot strengere regels; bijvoorbeeld dat olie-, zuurstof- en stroomleidingen niet meer naast elkaar mogen liggen. De Europese steenkoolsector spreekt voortaan van de periodes vóór en ná Marcinelle. Hoeveel er is verbeterd, blijkt uit het feit dat er voor de ramp in de Bois du Cazier duizenden mijnwerkers zijn omgekomen in België; na de ramp minder dan tien.
Maar vele mijnwerkers houden het voor gezien. De Belgische regering probeert het werk nog aantrekkelijk te maken met gunstige arbeidsvoorwaarden en door mijnwerkers af te beelden als de redders van de natie. Maar de Italianen wijken uit naar de staalfabrieken, de Belgen vinden beter werk. België haalt eerst mijnwerkers uit Griekenland en Spanje, later uit Turkije en Marokko. In 1984 sluit in de Kempen de laatste Belgische steenkoolmijn.
De Bois du Cazier hervatte al in april 1957 de productie, enkele weken na de laatste begrafenissen. Zoals de zes Italianen die in hun vaderland, in het dorpje Lettomanoppello, werden begraven en waar nu nog een ontroerend gedenkteken staat. De Administratie van het Mijnwezen concludeerde na onderzoek dat niemand schuld had. Alleen de directeur van de Bois du Cazier, Adolphe Calicis, werd veroordeeld, met een voorwaardelijke straf en tegen de zin van vele nabestaanden. Hij had zich bij de reddingswerken tot het uiterste ingespannen en wordt door velen nog als een held gezien. Net als Angelo Galvan, de reddingswerker die de bijnaam de vos van de Cazier verwierf omdat hij zich door de kleinste gaten en gangetjes wist te persen. Nog lang na de ramp ging Galvan bijna elke dag naar beneden. In de etage waar hij zijn vrienden had gevonden, zei hij dan foutloos alle 262 namen van de slachtoffers op.
In januari 1961 sloot de Bois du Cazier officieel, maar illegaal werd er nog tot in 1967 doorgewerkt. De economische aantrekkingskracht van de gros pierre, de zeer rijke steenkoollaag, was te groot. Nu ligt de mijn er bij als een historisch slagveld. De torens zitten goed in de verf en er is een onberispelijk museum. De schachten zijn afgesloten met beton en volgelopen met grondwater. Eromheen bepalen de terrils, de steile bergen van stenen en grond, voor altijd het landschap. Alleen Wallonië telt er al tweehonderd, en ze hebben allemaal een eigen naam. Mensen hebben het materiaal van de heuvels bijna geheel met de hand boven de grond gehaald. Het zijn de ultieme getuigen van het industriële tijdperk.
Le 8 août 1956, à Marcinelle, une fumée toxique a obscurci le ciel du Bois du Cazier. Seuls treize hommes sont remontés vivants. L'un a succombé. Retour sur le lieu de la tragédie.
Fin mai, à Marcinelle, comme la visite d'Albert et Paola touchait à sa fin, au Bois du Cazier, quatre femmes étaient silencieuses dans la crypte du mémorial aménagée sous le châssis à molettes de la mine qui tua 262 hommes, le 8 août 1956. Parmi les photos gravées sur des plaques de métal, dans cet espace où la lumière de l'extérieur filtre à peine, elles cherchaient des visages connus. Sous chaque photo, un nom, des dates, une nationalité, un lieu d'origine.
Face au visage de son papa, Ciro Natale Piccolo, Loris, 58 ans, avait le coeur serré par les souvenirs. De son portefeuille, elle a extrait la photo où la famille Piccolo fixe l'objectif, devant les baraques en tôle du Sart Nicolas. Loris a revu sa maman allant aux grilles. « Elle ne pleurait pas, pour nous épargner le chagrin. Elle avait le même courage que papa. »
Les filles du sauveteur Angelo Galvan, Angelina et Rosina, se rapprochèrent d'elle. Et, un peu plus loin, Michelina Dattoli, une dame portant un châle noir et des lunettes d'écaille, venait de reconnaître son voisin. Ces femmes formaient un bloc. Comme au cimetière qui domine le terril et le charbonnage, elles ont fait le tour des victimes. De loin en loin, elles se sont arrêtées devant une plaque sans photo, où ne figurait qu'un nom. Par exemple, celui de Martin Iwanow, de Baranovitchy, en Russie. Les victimes du Cazier formaient une communauté de onze nationalités : 136 Italiens, 95 Belges dont 35 Flamands, 8 Polonais, 6 Grecs, 5 Allemands, 5 Français dont 3 d'origine algérienne (l'Algérie était encore française...), 3 Hongrois, 1 Anglais, 1 Russe, 1 Ukrainien et 1 Hollandais né à Ushuaia, Argentine.
Trente ans après la catastrophe, quand il récitait la liste des 262 prénoms des disparus, Angelo Galvan,, un des sauveteurs qui risquèrent cent fois leur vie, rappelait ceci, et c'est important car cette réalité participe de l'identité wallonne : « Dans la mine, ce qui comptait était de savoir que ton copain serait peut-être l'homme qui te sauverait la vie. » Cette fraternité veillera sur les cérémonies du cinquantième anniversaire. Elle devrait porter le message d'humanité qu'incarnaient les mineurs. Tous prenaient des risques pour arracher au sous-sol le charbon qui ferait tourner l'industrie du pays. Beaucoup, pour gagner leur vie dans le fond, étaient venus de loin, avaient osé tout quitter, s'arracher à leurs racines, pour nourrir leurs familles. C'était le leitmotiv d'Angelo Galvan.
Cet homme était un monument vivant. Il s'est éteint, victime de l'emphysème qui asphyxiait ses poumons, lui coupait le souffle, épuisait son énergie. Le chef porion de nuit du Cazier, l'homme qui a fermé la mine, n'a jamais quitté le quartier. Il était incapable de trouver la force de s'arracher à cette terre qui, à ses yeux, était une tombe. Angelo avait mal quand il disait qu'il n'avait pas pu sauver plus de compagnons. Dans le carnet qu'il m'a confié, après des mois d'entretien, il terminait ainsi son récit : « Je tiens à dire la grande solidarité, la discipline et la camaraderie qui ont joué entre sauveteurs et mineurs de toutes nationalités. On avait gardé espoir jusqu'au bout. Nous avons perdu et n'avons pu empêcher la mine d'avoir ses victimes. Trente ans après cette tragédie, je tiens encore à remercier ces hommes qui ont risqué leur vie pour essayer de sauver leurs camarades. Et je leur dis toute la fierté que j'ai d'avoir travaillé avec eux. Merci. »
Angelo venait de remonter, après la pause de nuit. Il habitait une maison de la rangée qui s'étire jusqu'au café du Cazier, au-delà de la grille. Il est redescendu avec d'autres sauveteurs et l'ingénieur Calicis. Dans l'ouvrage sur la catastrophe publié par l'ASBL Bois du Cazier aux éditions Labor, dont les auteurs sont Jean-Louis Delaet, Alain Forti et Francis Groff, ce dernier fait la synthèse des faits. À 8 heures 10, une heure dix après la descente des mineurs de jour, à l'étage 975 du puits d'entrée d'air, une cage a démarré, emportant un wagonnet, mal encagé, qui dépassait de 35 cm. En montant, le wagonnet emporta une poutrelle, qui déchira la canalisation d'huile destinée à alimenter la balance du 975, puis deux câbles électriques et une canalisation d'air comprimé. Des arcs électriques enflammèrent l'huile.
Alimentées par l'air envoyé sous pression par un ventilateur situé à la surface, les flammes se développèrent très vite. Les fumées toxiques remontèrent à la surface et se propagèrent dans les galeries, vers le puits de retour d'air. Les victimes ont été tuées par l'oxyde de carbone. Le 8 août, grâce au courage des sauveteurs, sept mineurs revirent le jour. L'un d'eux, Germain Wilmart, qui était le doyen des ouvriers de cette pause, respirait encore, à 21h30. Il s'est éteint dans les bras de Geneviève Ladrière, l'assistante sociale du Cazier, en dépit des soins qui lui furent prodigués.
Le 22 août, après des semaines d'une attente usant les nerfs, le sauveteur Angelo Berto, revenant de l'étage 1035, hurla « Tutti cadaveri ». Ce qu'appréhendaient Angelo Galvan et tous les acteurs du sauvetage depuis le premier jour venait de se vérifier... Décrire ce que fut la recherche des mineurs, dans les entrailles du charbonnage, en passant par les veines les plus étroites, les chantiers refermés depuis longtemps, est impossible à imaginer. C'est pour cette raison qu'un dimanche de l'hiver 1985, trois ans avant sa mort, en mars 1988, Angelo Galvan posa sur la table de sa maison de la Cité, près du Cazier, cette liasse de feuillets où courait son écriture fine. « Tiens, Marcel, j'ai écrit pour que tu comprennes ce que c'était et que tu l'écrives dans ton journal. »
Galvan témoignait, à la date du 13 août : « Moi-même et une dizaine de sauveteurs avons ordre de visiter 835 et de progresser le plus loin possible dans les travaux. Nous découvrons des morts et encore des morts, dispersés les uns sur les autres. Il me semblait revivre la guerre. (NDLR : Galvan a été résistant en Italie.Une rue du village de Roana porte son nom, en hommage à la manière dont il s'est battu dans le maquis.) Les sauveteurs se regardent en face. Beaucoup ont les larmes aux yeux et certains maudissent la mine. Au pied d'une communication montante, nous trouvons une dizaine de morts, réunis autour de leur chef porion. Eugène Bauwen était couché à plat ventre entre les rails, le visage face à la terre, il tenait encore son flacon de café dans sa main gauche et dans sa main droite sa lampe de sécurité. Sur un carnet entrouvert, il avait griffonné son dernier message, « Je reviens de l'enfer ». À côté de lui, le cadavre d'un garçon de 15 ou 16 ans qui croyait se protéger de la fumée en s'entourant la tête de pierres. Ce gosse, qui travaillait à 907, avait fait une course incroyable dans les fumées, plus de deux kilomètres pour rejoindre son chef. À voir ce spectacle, j'ai pleuré. Il me semblait trop injuste de voir ces hommes jeunes couchés par terre. Et nous ne pouvions plus rien pour eux. À cet instant, je me suis
juré que mes fils ne descendraient jamais dans la mine. Le plus dur restait à faire, affronter les parents, les veuves et les enfants de ces victimes, qui étaient des amis. Les familles gardaient encore de l'espoir mais moi je savais que plus un seul ne remonterait vivant. »
Aujourd'hui, au Bois du Cazier, une salle porte le nom de Galvan. À travers cet homme, tous les sauveteurs sont salués. La catastrophe a meurtri 248 familles et fait 417 orphelins.
Marcinelle a déclenché la réflexion sur la sécurité dans l'industrie. Et le Cazier est devenu un lieu de mémoire et de conscience. Sur le terril, des arbres d'essences différentes jalonnent un sentier. Un par nationalité. Dont un palmier d'Algérie. L'arbre pousse bien dans le sol noir de charbon du Cazier.
Zeer interessante lectuur over de dubieuse praktijken om Italiaanse migranten naar de belgische mijnen te lokken vinden jullie hier:
Let vooral op de frequentie van rampen te wijten aan water en mijnen vooral die laatste zijn op een indrukwekkende manier aanwezig
en tenslotte een eerbetoon aan GASTONE LODOLO
En 1954, un syndicaliste italien, Gastone Lodolo (dont le témoignage, dans le quotidien du PCI, lUnità, est traduit et reproduit en annexe) avait dénoncé de manière nette les problèmes de sécurité dans les charbonnages belges lors dune conférence à Dampremy en octobre1954: il fut expulsé sur ordre du ministre de la Justice pour «nuisance à léconomie du pays»
toiletperen en zonnepanelen, de index zal weer stijgen....onze concurrentiepositie gaat er aan...
Hohohooo, beste lezertjes. Wat ziet ons naarstig speurend oog vandaag in alle kranten? Onze elektriciteitsfactuur stijgt de eerste zes maanden van dit jaar met 20 tot 25% en de gaaaz nog eens met 10 tot 11% na de 20% van vorig jaar. Allemaal leuk nieuws voor diegenen die nu al moeilijk het neusje boven water houden of voor diegenen die reeds gezonken zijn. Wat we hier alk een tijdje voorspelden begint steeds duidelijker te worden. Onze lezertjes moeten maar eens in onze archieven neuzen om te zien dat we al van bij het begin hebben gefulmineerd, om het zachtjes uit te drukken, tegen zonnepaneeltjes en beheerders van distributiemaatschappijen die niet bleken te weten dat ze ook zetelden in het belang van de consumenten.
Terecht wijzen sommigen erop dat de politieke creaturen die de pluche zeteltjes van de beheerraad van onderandere Eandis plegen te beroeren met hun omhooggevallen kont zich toch eens wat vragen mogen beginnen stellen. Welke vragen? Wel de vraag die elke moderne baas zich vandaag de dag stelt over de competenties van zijn personeel. Van poetsdame tot en met de CEO worden onderworpen aan de soms totaal idiote praktijken van het zogenaamde competentiemanagement. Behalve politici die in beheerraden worden gedumpt van bedrijven zoals Eandis. Het blijkt daar voldoende te zijn dat men ooit bij de Bond Beter Leefmilieu (een trouwens zeer respectabele instelling), besliste de overstap te maken naar een progressieve partij als zogenaamde verruimingskandidaat om als energiespecialist te mogen zetelen bij Eandis. Onze goeie kennis en hier reeds meermaals gelauwerde opper-energie-pineut Bart Martens is daar zo een schrijnend voorbeeld van.
Zonder ooit één komma kritiek waakten deze apparatchiks over de zogenaamde groene investeringen van bedrijven als Katoennatie. Zij lieten zeer enthousiast toe dat deze bedrijven hectaren zonnepanelen op hun opslagplaatsen vezen. Ruim gesubsidieerd met jullie en ons geld. Het zijn inderdaad niet de buren met hun zonnepanelen op hun zuidgericht villadak die met het gros van onze zuurverdiende duiten gaan lopen. Maar het steekt ons hier toch maar weer eens de oogjes uit dat socialisten subsidies op laaiend enthousiaste manier meende te moeten begroeten als de grote oplossing van ons energieprobleem terwijl het enkel gaat om de meest platte toepassing van het principe : wie veel heeft zal veel krijgen.
En natuurlijk wordt het helemaal te gek dat de consument de winsten van bedrijven subsidiëren.
Hoe staat het dus met de competenties als energiespecialist van deze pipos? Pek en veren verdienen ze. Misschien kunnen ze nuttiger zijn als ze bekleed met fijne zonnecellen worden vastgebonden op het dak van de Boerentoren om een peertje van 20 watt te laten branden in de toiletten.
We kruisen hier onze vingertjes want het zal niet lang wachten worden vooraleer er weer één of andere politicus zal pleiten om de energieprijzen uit de automatische index te halen. Want alleen dit jaar deden deze swingende energiefactuurtjes de index met 1,2 punt stijgen. onze concurrentiepositie en blablabla...we kunnen hen niet eens ongelijk geven...Das de bijkomende kost van het idiote subsidiebeleid van deze energiespecialisten. En ze kunnen de schuld deze keer niet afwentelen op Electrabel Alhoewel Luc Barbé vandaag nog schrijft dat Di Rupo Electrabel maar geld moet vragen voor de afgeschreven kerncentrales om aldus de energiefactuur van de burger naar benden te halen. Meer bevoegdheden voor de CREG en het moet dan wel lukken. We willen hier toch nog maar eens voor de zoveelste keer herhalen dat deze Luc Barbé heel veel zinnige dingen schrijft over energie en er ook heel veel over weet. We hebben hem hier ook reeds vele malen geciteerd. Alleen lijdt deze brave jongen blijkbaar aan een gigantisch geheugenverlies. Hij zorgde er als kabinetschef van de onzalige groene Olivier Deleuze toenmalig energieminister voor dat het ooit zo machtige Controlecomité voor gas en elektriciteit werd afgeschaft. Nu pleit dit zelfde heerschap voor de uitbreiding van de bevoegdheden van de opvolger van het controlecomité namelijk de CREG. En welke bevoegdheden moeten er bijkomen? Wel deze die zijn minsister ooit heeft afgenomen .Straf staaltje van deze nochtans erg competente jongen Voor ons mag ie ook op de Boerentoren als voeding voor een tweede peertje dienen
En als je het artikel hieronder leest dan krijg je de indruk dat je nochtans door over te stappen naar een andere leverancier de stijging zal kunnen vermijden dat is tenminste wat Pictoeleke beweert als chef-tut van de VREG.
Misleidende informatie is dit. Want je kan wel overstappen en gedurende een paar maanden misschien wat minder op de loutere leverancierprijs besparen. Het aandeel van de distributeur, berekend op je verbruik en dus niet op de prijs van de leverancier kan je absoluut niet verminderen. En wat betreft de leverancierstarieven zal je merken dat ze aanpasbaar zijn en na een paar maanden plots een grote inhaalbeweging maken. Weg je winst tenzij je een vast tarief kiest en dan betaal je je steevast blauw vanaf de eerste dag; Want bij vaste tarieven mag Pictoeleke ons hier eens komen uitleggen waar hij een besparingspotentieel ziet van 15 tot 18%...vergeet het gewoon
We hebben het dan nog niet eens over mensen die mogen genieten van het sociaal tarief dat steeds het laagste van de markt zou moeten zijn en die totaal geen overstapmogelijkheden hebben. Om de zes maand wordt dit tarief aangepast. Een vergelijking?
In augustus 2010 bedroeg het gewoon sociaal tarief voor elektriciteit 14,24 c/kWh en nu werd het aangepast in augustus 2011 naar 18,17 c/kWh. Jullie mogen deze jaarlijkse stijging zelf even uitrekenen. Eigenaardig is dat het enkel nachttarief, iets waar de meeste mensen in het sociaal tarief helemaal geen boodschap aan hebben slechts van 7,66 naar 7,98 kWh is gestegen. Allemaal leuk nieuws voor de "dutsen" die nu al in de penarie zitten met hun energierekeningen...
En we voorspellen hier nu reeds dat deze stijgingen nog enkel zullen toenemen. Noteer dat maar mooi in jullie zwarte agendaboekje want de groene certificaten voor de windmolenparkjes in onze Noordzee komen er nog aan Het worden voorwaar weer erg kouwelijke winters voor vele Vlaminge danik zij hun competente "energiespecialisten"...
en we publiceren graag de kop van oppertoiletpeer 25 watt Bart Martens als opsmuk voor deze galspuwende bijdrage...
De elektriciteitsfactuur is over de eerste zes maanden van dit jaar met 20 tot 25 procent gestegen. De Vlaamse energieregulator Vreg telde tegelijk een recordaantal overstappen naar een andere energieleverancier.
De consument is blijkbaar koortsachtig op zoek naar manieren om de stijging van zijn elektriciteitsrekening zo beperkt mogelijk te houden. De Vreg merkt dat aan haar website, zegt topman André Pictoel. De website en de V-test, waarmee prijzen kunnen worden vergeleken, worden overspoeld met bezoekers.
Momenteel wisselen maandelijks zo'n 20.000 afnemers van elektriciteitsleverancier. Wat aardgas betreft, gaat het over zo'n 12.000 klanten die van leverancier veranderen. Dat zijn recordcijfers.
Daarmee wordt de trend van 2010 wel doorgezet. Toen werd ook al een stijging van het aantal wissels opgetekend. Voor elektriciteit veranderden vorig jaar 212.885 afnemers van leverancier, voor aardgas 127.873. Dat kwam toen neer op gemiddeld bijna 18.000 wissels per maand voor stroom en 10.600 voor gas.
De elektriciteitsprijs ging vorig jaar overigens ook al omhoog. Toen bleef de stijging beperkt tot 5,5 tot 6 procent op jaarbasis. Voor elektriciteit zitten we na zes maanden in 2011 al 20 à 25 procent hoger dan in 2010. Dat geldt zowel voor gezinnen als voor kmo's.
Aardgasverbruikers ontsnappen niet aan prijsstijgingen. Na een toename met 20 procent in 2010, kwam er tijdens de eerste maanden van dit jaar nog eens 10 tot 11procent bij.
Het is al sinds de eerste maanden van dit jaar duidelijk dat de energieverbruikers dit jaar rekening moeten houden met een fors hogere factuur. Dat heeft voor een groot deel te maken met de gestegen distributienettarieven. Die gingen omhoog door onder meer het succes van zonnepanelen.
Distributienetbeheerder Eandis meldde in het voorjaar dat een huishouden met een gemiddeld verbruik rekening moest houden met een meeruitgave van zo'n 72euro. Nadien bleek dat het in sommige regio's in Vlaanderen kon oplopen tot meer dan 150 euro. De Vlaamse energieregulator beklemtoonde dat verbruikers nu meer dan ooit op zoek moeten gaan naar de goedkoopste leverancier. De Vreg wijst erop dat de prijsverschillen tussen de leveranciers groot kunnen zijn.
Hij becijferde zelf dat het verschil tussen de gemiddelde en de laagste prijs 15 tot 18 procent bedraagt. Op een gemiddelde energiefactuur van 2.000 euro -elektriciteit en aardgas samen- is dat 300 tot 360 euro per jaar.
Omdat we niet graag verwijten krijgen dat we enkel leuk nieuws brengen gooien we het voor één keer over een totaal andere boeg.
We hebben namelijk verschrikkelijk slecht nieuws voor alle omwonenden van kinderdagverblijven, kleuterscholen en scholen tout court
We ergerden ons reeds lang aan de houding van omwonenden die kloegen over de milieuhinder veroorzaakt door kindergejoel. Dat is kattepis bij wat hen te wachten staat. Vermits Vlaanderen bij de toplaag der slimme mensen wil behoren via een performant onderwijs, wat we enkel kunnen toejuichen, zullen onze kindjes heel binnenkort uitgerust worden met allerlei muziekinstrumenten. Wij stellen voor dat men de kleutertjes van het fel belaagde Brugse Pietje-Pek opleidt tot paukeslagers en landsknechtroffelaars
Het kan immers niet zijn dat de ollanders slimmere mensen zouden kweken dan hier in de zuidelijke Nederlanden. Het Vlaanderen in Actieplan moet dringend aangepast worden!
Trouwens de omwonenden van milieubelastende kleuterscholen moeten niet hopen op spoedig beterschap. Stel je voor dat je vlak naast een bejaardenhome of seigneurie woont. De aanstormende generatie oudjes luister al een tijdje niet meer naar Maurice Chevalier of de Zangeres zonder naam. Zij willen Led Zeppelin, The Doors, ZZ-top en andere Deep Purples. Bovendien zijn ze hardhorig om niet te zeggen doof. Want het is de generatie headbangers die vlak voor de geluidsboxen stond op Werchter en Torhout. Sommigen rollen zich nu nog voort tot voor de geluidstorens op Werchter Classic en Rimpelrock
Gisteren hoorden we een slimme doktoor enen Marc Goethals tijdens het gesproken dagblad op den BRT (we zijn nog van een generatie eerder ) verklaren dat omwonenden van kinderdagverblijven toch recht van klagen hadden omdat lawaai lawaai is . Er kan geen onderscheid gemaakt worden.
Hij voegde er nog aan toe dat kinderdagverblijven met 100 of 150 kleuters een serieuse lawaaibron zijn.
Die brave Marc Goethals heeft natuurlijk overschot van gelijk maar kinderdagverblijven met 100 à 150 kinderen????? Dat moet hij verwarren met de kazerne van Peutie. Het wordt tijd om hem door te verwijzen naar signeurie smoke on the water in Brasschaat En een foto van de kleuter van de buren krijgen jullie d'r ook bij. Kennen jullie meteen de reden waarom de overbuur- Vlaams-Blokker gestresst door het leven gaat...
Hoe komt dit? Uit hersenonderzoeken is gebleken, dat bij musicerende kinderen de linker hersenhelft (spraak en intellect) en de rechter hersenhelft (gevoelstoestand) sterker met elkaar verbonden raken dan bij niet-musicerende kinderen. Deze resultaten ontstaan, doordat muziek maken een positieve en stimulerende werking heeft op de neuronale verbindingen. De neuronen worden geactiveerd waardoor er minder afsterven en er betere verbindingen ontstaan. Dat bepaalt uiteindelijk het intelligentieniveau.
Een banaal verhaal op Belga. Banaal zei u? Pardon? Elk opstootjein migrantenwijken haalt onmiddellijk elke voorpagina en alle nieuwsberichten op radio en teevee. De kleinste details worden uitgeplozen en becommentarieerd. Integratieproblemen uitgelegd. Er wordt speurwerk verricht door elke journalist uit welke wijk de jonge criminelen kwamen afgezakt enzoverder enzovoort. Nu tussen de soep en de patattten en als half Belgistan tussen Benidorm en Toscane ofwel bruin brandt ofwel cultureel meent te zijn, vernemen we dat in 55,6 % van alle wedstrijden in eerste klasse incidenten worden geregistreerd. Hier op dit blogje werd gedacht dat toegenomen controles, pasjes allerlei, stewards tot op de toiletpotten, cameratoezicht en meer bigbrothertoestanden het voetbalgeweld onder controle had gekregen. Wij dwaalden dus. Blijkbaar is dit soort zinloos gedrag niet uit te roeien. Wanneer er echter in wijken met werkloosheidsgraden van 50% en meer onder migrantenjongeren die al twee generaties Belg zijn problemen ontstaan, dan staat het land op zijn kop en schreeuwt men moord en brand. Op voetbalwedstrijden van de zogenaamde Jupilerproleague (een man weet waarom) ziet men nauwelijks migrantenjongeren wegens te dure tickets. Het zijn de in interimtermen uitgedrukte echte blanc-bleu-belges die daar tekeer gaan en dat kost de gemeenschap dus 5,5 miljoen euroos. Of er nu betere risicoanalyses gemaakt worden of niet, wij stellen vast dat er al minder risicovolle dingen werden verboden dan een zogenaamde jupilerproleague. Als tien hangouderen op een zeedijk een bierblikje omstoten en een vettige opmerking roepen naar een voorbijdartelende freule van 85 dan schiet elke kustburgemeester uit zijn krammen en worden er reglementen en gemeentewetten herschreven of uitgevonden om zelfs Napoleon jaloers te maken.
Kinderopvang met twee bleitende kleuters moeten dicht wegens milieuhinder. Maar meer dan de helft van de matchen van de jupileridioten (wij zijn aanhangers van de Carapilsproleague) die graag op elkaars smoel timmeren daar wordt zonder veel commentaar politie naar toegestuurd alsof het om een uitgevallen stoplicht ging.
Het zal onze lezertjes dus niet verwonderen dat dit soort tweematen en tweegewichtenaanpak ons ergert. Het doet ons zelfs steigeren en we hopen van jullie het zelfde
Politiekosten voetbal rijzen de pan uit
donderdag 04 augustus 2011, 07u10
Bron: belga
De inzet van politieagenten bij voetbalwedstrijden van de Jupiler Pro League heeft de lokale overheden vorig seizoen bijna 5,5 miljoen euro gekost. Dat is ongeveer een kwart meer dan in het seizoen 2009-2010, zo schrijft De Morgen.
De toename heeft volgens een woordvoerder van minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (Open Vld) voornamelijk te maken met het aantal ingezette agenten. Er werden vorig seizoen 1.698 agenten meer zijn ingezet dan het jaar ervoor.
'Door het gestegen geweld van het seizoen 2009-201 vroegen de lokale overheden meer agenten. Dat bepaalt in grote mate de verhoging', zegt de woordvoerder. Er werden vorig seizoen ook meer wedstrijden gespeeld en doordat alle topclubs in play-off 1 zaten, waren er meer risicowedstrijden.
Toch verwijt het kabinet-Turtelboom de gemeentebesturen en politiekorpsen ook dat ze inschattingsfouten hebben gemaakt. 'Er vonden te weinig risicoanalyses plaats. Daardoor werden er te veel agenten ingezet, terwijl de situatie dat vaak niet vroeg', zegt de woordvoerder. Door zo'n efficiënte risicoanalyse te promoten, zou de politie-inzet dit seizoen 10 procent lager moeten zijn.
Bij meer dan de helft (55,6 procent) van alle wedstrijden in de eerste klasse werden incidenten geregistreerd.
Je zou toch als normale mens denken dat na de aanslagen van de Noorse flippo er een lichtje gaat branden bij nogal wat luitjes. Doodgewoon wat nadenken? Ho maar, te veel gevraagd! Ze gaan door, haast met het schuim op de lippen met links aan te vallen als oorzaak van alle onheil. Een paar voorbeelden, deze keer uit het nette Nederland want hier in Vlaanderen is het al te makkelijk om rechtse lulkoek en haatmail te vinden. Onderaan de twee berichtjes geven we een kleine bloemlezing van de fijne ideetjes die ollanders zoal wensen te verkondigen via de nieuwe media. Jolige lui ginderboven en wij hebben het nog steeds over de tolerante ollanders. Zo te lezen waren de Duitse kampbewakers watjes Tante Mien en ome Joop lijken stilaan erg op Hitler en Himmler ...
GroenLinks-Kamerlid Tofik Dibi doet aangifte tegen twitternemesis @Stop_Links, de tweet met daarin de tekst "Verdelg dit Marokkaanse insect; PVV op 1" gaat hem namelijk wat te ver.
Dibi: "Er zijn weinig politieke missies die me meer bewegen dan communiceren met de PVV-achterban over hun vereenzaming en vervreemding en hoe je daar constructief uit kunt komen. Dat zal ik blijven doen, maar bij oproepen tot geweld moet, zeker in het licht van de aanslagen in Noorwegen, consequent een grens worden getrokken."
Dibi vroeg een debat met premier Mark Rutte en minister Piet Hein Donner (Binnenlandse Zaken) aan over een uitlating van eurocommissaris voor Binnenlandse Zaken Cecilia Malmström. Die stelde dat Europese leiders zich onvoldoende verzetten tegen 'xenofobe retoriek' zoals die van Anders Behring Breivik.
Tofik Dibi bedreigd om 'lieve tweets'
GroenLinks-Tweede Kamerlid Tofik Dibi wordt overstelpt met negatieve reacties sinds hij vorige week PVV-leider Geert Wilders opriep mee te helpen om de woede in diens achterban over de islam in goede banen te leiden.
"Het loopt een beetje uit de hand", aldus Dibi. "Het is een aaneenschakeling van scheldpartijen." Hij kondigde aan opnieuw aangifte te doen wegens een directe bedreiging aan zijn adres via Twitter. Afgelopen vrijdag deed Dibi ook aangifte na een tweet van StopLinks. Het GroenLinks-Kamerlid zegt met tegenzin aangifte te doen. "Het liefst ga ik met die mensen om tafel en vechten we verbaal de strijd uit."
Terugkijkend vindt Dibi dat hij alleen maar "lieve tweets" heeft verstuurd over Wilders in het debat dat ontstond na de aanslagen in Noorwegen. De Noor die de gruweldaden heeft bekend waarschuwde net als Wilders tegen de islamisering van de samenleving.
Reacties
·Lieve Tofik, u bent helemaal niet lief. U bent een rat. .
·Laat ik nu toch het idee hebben dat het nog een schijntje is vergeleken met wat Wilders aan bedreigingen ontvangt. Weet hij ook eens hoe het is. Wel schandalig overigens, van beide kanten.
·Eerst een stok pakken om mee te slaan en vervolgens raar op staan te kijken van negatieve reactie's echt weer een intelligente actie van deze linkse knuffelallochtoon.
·Pfff... En links wast zijn handen in onschuld. Alsof we de SP ook de schuld kunnen geven van het communistische regime in Noord-Korea. De vergelijking van Wilders - Hitler kun je ook maken met Job Cohen - Stalin. Allemaal heel kinderachtig. Trek de zaken niet uit hun verband om kiezers te trekken of iemand te demoniseren. Zeer slap van links dit alles...
·Toif wil in debat. Beste Fofik voor een goed gesprek heb je een goed klankbord nodig. De vraag is of jij dat bent. Je hebt je echt van een hele domme kant laten zien. En hoe gaat het spreekwoord ? Waar rook is is vuur. Zou er dan helemaal niks aan de hand zijn ? En al die mensen vanuit hun onderbuikgevoelens op jouw schelden ? Kom op, ga eens echte politiek bedrijven. En niet alleen vriendjespolitiek of die politiek die bij je achterban het beste aankomt. Gewone politiek, in het belang van iedereen. En daar heb je Wilders absoluut bij nodig en moet je die niet afzeiken. Want ook Wilders heeft een achterban die zich door jou aangevallen voelt. Begrijp je dat ? Het toverwoordje is SAMEN. Jullie moeten SAMEN de kar in een richting trekken en niet allemaal aan een kant van de kar gaan trekken. Snap je dat ? Dat geldt trouwens ook voor Wilders. Maar dit keer werd Wilders door de media en door de andere politieke partijen in de Breivik-casus getrokken terwijl hij zelf die man verafschuwt. Dit keer ligt het niet aan hem. Maar je gaat natuurlijk weer zoiets zeggen als " ja maar gisteren....ja, maar vorige week......ja, maar in de 2e wereldoorlog....." Stelletje ongelofelijke stoethaspels. Nu en vandaag brandt de lamp. SAMEN.