~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
31-08-2011
een kleine nostalgische bevlieging over Franse lessen en 14-18
Vlaamse leerlingen leren met tegenzin de Franse taal met het excuus "waarom moeten wij moeite doen terwijl de luie Walen op hun krent blijven zitten". Marokkaanse ouders sturen hun kinderen naar "blanke" buitenwijkscholen omdat ze niet willen dat hun kinderen in de zelfde klas zitten samen met Oost-Europeanen. Vlaanderen klaagt steen en been dat de franstaligen weigeren te integreren en Nederlands te leren terwijl ze maximumnormen vragen voor de aanwezigheid van Franstaligen in Nederlandstalige scholen. In welk apenkot leven we hier eigenlijk? Mijn overleden grootvader, Vlaams-oudstrijder 14-18, fervent IJzerbedevaartganger en Vlaamsgezind belgicist zelf afkomstig van Diksmuide maar perfect tweetalig vermits hij zijn opleiding had gevolgd aan de Brusselse "Arts et Métiers" maar dus met een "onverdachte" stamboom leerde mij dat "elke taal die je kent schenkt je een leven meer". Als jong broekventje begreep ik daar geen snars van. Alhoewel het mij al vlug nogal eigenaardig leek dat de bijeenkomsten van de Oudtrijdersbond van 14-18 aan zijn keukentafel ergens in Brabant steeds gingen over de Vlaamse strijd maar wel degelijk in het Frans werden gehouden. In het Frans? Inderdaad omdat de oudstrijders aangespoeld waren uit allerlei Vlaamse windstreken daar waar ze na 1918 werk hadden gevonden en dat was de streek rond Brussel. Er waren daar veel West-Vlamingen uit "de verwoeste gewesten", maar ook Limburgers en een paar Oost-Vlamingen. Onmogelijk elkaar te verstaan omdat elk van hen enkel hun streektaal sprak en de gemeenschappelijke taal enkel Frans was. Het "Algemeen Beschaafd Nederlands" was toen nog maar een pasgeboren vernepelingske. En het bekte helemaal niet goed. Het verkavelingsvlaams was ook nog niet uitgevonden. Bleef enkel het Frans over dat iedereen in ongelijke mate verstond en sprak maar men kon er mee communiceren en na een paar glazen gueuze ging dat meestal erg vlot. Ik mocht intussen met een "stoemper" een suikerklontje fijn "stoempen" voor de gueuze van de "madammen" die een gans ander aantal onderwerpen bespraken die niks met de Vlaamse zaak noch met de "grooten oorlog" te maken hadden. Tenzij wat mysterieuse uitspraken en vage klachten omdat sommige echtgenoten "waren gepakt van de gaaz " of slecht sliepen en dikwijls roepend wakker werden. Al die Oudstrijders hadden Conscience gelezen meestal dan nog in het Frans. Ze waren bewonderaar van de boeken van Barbusse en van Roland Dorgeles. Bijna iedereen van hen had een kleine biblotheek waarin zich minstens "le Feu" en Les Croix de Bois" bevond. De rest was eigen keuze. Als je als kind vroeg hoeveel Duitsers ze hadden neergeschoten kreeg je een vermanend vingertje of een lichte tik en steevast de uitspraak dat "die Duitse jongens ook hadden afgezien en het niet hun schuld was dat ze oorlog hadden gevoerd". Punt uit. Daar moest je het dan mee doen. Nooit één enkel heldenverhaal gehoord uit hun monden. Ze kenden inderdaad de grote verhalen en de gebroeders Van Raemdonck hadden sommigen persoonlijk nog gekend. Maar in elkaars armen gesneuveld????? Dat was er wel een heel stuk over. De verbroederingen met de vijand rond Kerstmis dat was het grote verhaal. Grootvader had ooit als tweetalig onderofficierke en ordonnans van het derde knoopsgat Franse les moeten geven aan Vlaamse boerenjongens om ze tenminste wat Franse bevelen te laten begrijpen. Allemaal waren ze zwaar gechoqueerd geweest toen ze hadden moeten lezen in de Franse instructieboekjes dat het "Vlaams" "n'est pas une langue comme le Français mais un genre d'aboiements qui permettent à communiquer entre eux" en que les fantassins flamands ne parviennent pas à se comprendre entre eux et qu'il est donc impossible de donner des ordres dans leurs différents patois" wat dus niet helemaal onwaar was. Maar dat de Vlamingen massaal zouden gesneuveld zijn omdat ze die Franse bevelen niet hadden begrepen? Zever in pakskes want ze waren allemaal bewonderaars van "le roi casqué" die er had voor gezorgd dat zijn Belgisch legertje tenminste niet werd uitgemoord tijdens de grote infanterieaanvallen van mannen zoals "le boucher de Verdun" of van die zotte Engelse generaals. Ook de Senegalezen konden rekenen op hun mateloze bewondering want die waren hen komen ontzetten toen ze in '14 letterlijk en figuurlijk in de stront zaten en zij waren zelf toen amper 15-16jaar. En er waren ook Waalse soldaten geweest maar daar hadden ze nauwelijkjs mee kunnen praten. Die kenden toen immers evenmin beschaafd Frans tenzij de zelfde rudimentaire zinnetjes die ook zij hadden aangeleerd om "de eenheid van bevel" te laten gelden. En dat was inderdaad nodig geweest om zo veel mogelijk mensenlevens te sparen en wat discipline te laten heersen. Tussen de soldaten en de officieren was er dus geen spraken van een taalprobleem maar van een klasseprobleem en iemand mag ons komen uitleggen hoe die officieren het anders hadden moeten aanpakken? De idiote uitspraken over "aboiements" terzijde gelaten natuurlijk. Waarschijnlijk hadden de meeste officieren nooit eerder contact gehad met de eenvoudige Waalse en Vlaamse jongens die ze een geweer in hun handen hadden gegeven. Grootvader was met zijn broer in het leger beland zonder veel keuze. Hij woonde in de frontzone en had eerst de paarden verzorgd, later wegens zijn kennis van het Frans bij de minder gevaarlijke artillerie terechtgekomen. Zijn broer heeft hij nooit weergezien en zelfs nooit een graf kunnen geven ook de rest van zijn familie had hij verloren wegens niet tijdig kunnen vluchten. Vrede en Verdraagzaamheid dat was daar hun boodschap die recht van uit hun "tranchées" naar de keukentafel met gueuze kwam. Ze draaien zich begot rond in hun soldatengraven moesten al die idiote uitspraken horen. Wat historisch overzicht kan dus geen kwaad en daarom geven we hieronder wat info over Roland Dorgelès en Barbusse want niemand kent die interessante mensen nog waarschijnlijk. Poets dus even je beste Frans op :
En 1917, il était entré au Canard enchaîné, où il se lie d'amitié avec Henri Béraud et Paul Vaillant-Couturier. Il publie dans ce journal un roman satirique intitulé La Machine à finir la guerre. Il écrit des articles dans la même veine et dans le même journal entre 1917 et 1920. Pour certains de ses articles, il utilise le pseudonyme de Roland Catenoy, mais les plus importants (feuilletons, contes, articles polémiques) paraissent sous son nom. Les profiteurs de guerre, les députés, les forces de police sont particulièrement visés, ainsi que ceux qui tentent de diaboliser les bolcheviques.
En 1939, il devient correspondant de guerre pour Gringoire. C'est lui qui serait à l'origine de lexpression « Drôle de guerre » qui restera à la postérité[1]. Il se réfugie à Cassis en 1940. Dès 1941, il cesse toute collaboration à Gringoire. Habitant à partir de novembre 1942 dans le Comminges, à Montsaunès, il y accueille son ami Raoul Dufy pendant un an. Montsaunès sert de cadre à son roman Carte d'identité publié en 1945.
En 1960, après le décès de sa première épouse, il se marie avec Madeleine Moisson. En 1954, il est élu président de l'Académie Goncourt, fonction qu'il occupe jusqu'à sa mort en 1973.
Roland Dorgelès fut président de lAssociation des écrivains combattants. Il a donné son nom à une distinction littéraire délivrée par cette association, le Prix Roland Dorgelès créé en 1995 pour des professionnels de la radio et de la télévision « qui se sont particulièrement distingués dans la défense de la langue française. »
Il est issu d'une famille protestante d'origine cévenole (attestée au XVIIe siècle) dans un hameau d'Anduze, près d'Alès (un hameau "Les Barbusse" existe encore; cf. sur ses origines le numéro spécial de la revue Europe, septembre 1974).
Le milieu littéraire le reconnaît très jeune comme l'un des siens, ce suite à sa participation remarquée au concours de poésie de L'Écho de Paris de Catulle Mendès. Son premier recueil de poèmes, Pleureuses, est publié en 1895 (réédité en 1920). Il s'exerce alors professionnellement dans la presse, se tourne vers la prose et publie un premier roman, empreint de décadence et de naturalisme à la fois : L'Enfer, en 1908. En 1914, âgé de 41 ans et malgré des problèmes pulmonaires, il s'engage volontairement dans l'infanterie (malgré ses positions pacifiques d'avant-guerre) et réussi à rejoindre les troupes combattantes en décembre1914 au 231e régiment d'infanterie avec lequel il participe aux combats en premières lignes jusqu'en 1916[2]. La postérité se souviendra surtout du roman qu'il écrivit sur cette expérience Le Feu, prix Goncourt1916, récit sur la Première Guerre mondiale dont le réalisme souleva les protestations du public de l'arrière autant que l'enthousiasme de ses camarades de combat. En 1917, il sera cofondateur et premier président de l'Association républicaine des anciens combattants (ARAC)[2]. Il adhère au Parti communiste français en 1923 et se lie d'amitié avec Lénine et Gorki[2]. En 1928 il fonde la revue Monde (publié jusqu'en 1935) avec des collaborations mondiales prestigieuses.
Admirateur de la Révolution russe (Le Couteau entre les dents, 1921; Voici ce qu'on a fait de la Géorgie, 1929), il anima le mouvement et la revue Clarté et chercha à définir une « littérature prolétarienne ». Il fut l'un des instigateurs du mouvement pacifiste Amsterdam-Pleyel, dont il devient le président avec Romain Rolland et auquel adhéra notamment Albert Camus, dès la prise du pouvoir d'Hitler en Allemagne. Il fit plusieurs voyages en URSS et écrivit une biographie de Staline (1935). C'est à l'occasion d'un de ces voyages qu'il décède à Moscou le 30août1935. Selon Arkadi Vaksberg, il serait mort empoisonné, sur l'ordre de Staline[3]. Lors de ses funérailles à Paris, la population parisienne lui rendit un dernier hommage particulièrement important[2].
We laten vandaag graag het woord aan iemand die intussen zowat het prototype moet zijn van wat we hier in Belgistan " nen ambetanterik" noemen. Een dwarsligger dus die er zelfs heel wat voor over heeft om nu net niet mee te lopen met de kudde. Iemand die ook een stem geeft aan mensen die niet mogen spreken en ook geen rechten hebben in een land waarnaar tegenwoordig veel naar verwezen wordt als economisch voorbeeld voor andere landen. We reizen dus even af naar China, het zoganaamde communistisch China. Land van een welstellend partijprofitariaat dat de klasse waarvoor ze zogzegd werden opgericht doodeenvoudig onder de knoet houdt. Arme boeren en simpele arbeiders leven en werken ginder als slaven en worden uitgebuit door een bende uitzuigers, de Kadhaficlan waardig. We hebben het over Ai Weiwei, kunstenaar en oproerkraaier van dienst. Ai Weiwei een man zoals er heel wat meer moesten rondlopen...
Ai Weiwei (Peking, 28 augustus1957) is een Chineesconceptueel kunstenaar, politiek activist en filosoof. Hij is veelzijdig en ook actief in andere kunstvormen, zoals architectuur, fotografie en film. Ai verbindt de traditionele Chinese cultuur met zijn autonomie en staat bekend om zijn kritiek op de sociale en culturele veranderingen in zijn land. [1] Hij is beinvloed door het Dadaïsme van Marcel Duchamp. Bij het bekritiseren van de mensenrechtsituatie, de economische uitbuiting en de milieuvervuiling maakt hij intensief gebruik van het internet (een blog die dagelijks door tienduizend mensen werd gelezen) en Twitter om te communiceren.[2] Hij is begin 2011 in de problemen geraakt vanwege zijn kritiek op de Chinese regering. Formeel is hij beschuldigd van belastingontduiking.
Inhoud
Biografie
Houten stoelen
Ai groeide op in Shihezi in het verafgelegen Sinkiang, in het noordwesten van China. De oorsprong van de familie ligt in Zhejiang, Jinhua. Zijn vader, Ai Qing (1910-1996), een beroemd schrijver, schilder en dichter, was in 1958 voor de eerste keer naar een werkkamp verbannen.[3] In 1967 werd zijn vader opnieuw verbannen als vijand van het volk en gedwongen tot het schoonhouden van toiletten. De familie leefde lange tijd ondergronds, n.b. in een hol.
Terug in Peking
In 1975 keerde de familie Ai terug naar Peking en in 1978 schreef Weiwei zich in aan de filmacademie van Peking en bleek een klasgenoot van Zhang Yimou en Chen Kaige. Tussen 1981 en 1993 woonde Ai in New York en werkte als schoonmaker en timmerman. Ai hield zich daarbij bezig met design en met gokken in Atlantic City. Hij keerde terug vanwege de ziekte van zijn vader. De Nederlandse kunstenaar en verzamelaar Hans van Dijk was een van de eersten die contacten legde met de Chinese kunstscene en Ai Weiwei. Ai stichtte in 1999 samen met Van Dijk China Art Archives and Warehouse (CAAW).[4][5]
Ai woont en werkt in de kunstenaarswijk 798 Art Zone, Dashanzi, Chaoyang (district). Hij schreef drie boeken waarin hij de nieuwe generatie kunstenaars in China interviewde. In 1995 exposeerde hij voor het eerst in Zweden (Göteborg).[6] In 2000 had hij zijn eerste expositie in Luzern.[7] In 2003 richtte hij een architectenbureau op, genaamd FAKE. In 2006 ontwierp hij een huis in Upstate New York, waarvoor hij belangrijke prijzen won. Ai werkte in 2008 als artistieke adviseur samen met de Zwitserse architecten Herzog & de Meuron bij het ontwerpen van het Nationaal Stadion van Peking voor de Olympische Spelen.[8] Het ontwerp ontstond in 2000 en het stadion kwam eruit te zien als een vogelnest.
In Kangbashi werkte Ai samen met honderd architecten om in de woestijn van Mongolie een nieuwe culturele wijk in het leven te roepen.
Ai hield zich bezig met het blootleggen van het veronderstelde bouwschandaal bij de scholen die instortten tijdens de aardbeving van 2008 in Sichuan. De muren waren breekbaar als tofu. Ai deed onderzoek naar de corruptie en het verbergen daarvan door de Chinese regering.
In 2009 werkte hij samen met Luc Tuymans als conservator bij The State of Things. Er kwam een tentoonstelling in Brussel, maar die in Peking werd door de autoriteiten verboden. Ai kreeg hij een hersenbloeding en liet zich in München opereren.
Ai richtte een nieuwe atelier op in Malu, Jiading (district), Shanghai. In 2010 kondigden de ambtenaren aan dat het gebouw zou moeten worden afgebroken, omdat niet de juiste procedures waren gevolgd.[9] Op 7 november 2010 organiseerde Ai een afbraakfeest, c.q. -banket; 1.000 bezoekers hadden zich via internet aangemeld. Ai kreeg twee dagen huisarrest opgelegd en dus niet aanwezig op het feest. Het gebouw werd in januari 2011 afgebroken.
Wie is er bang voor Ai? Straatschildering in Hongkong, ca.14 april 2011
Laatste ontwikkelingen
Op 3 april 2011 werd hij door de Chinese politie vastgezet op het vliegveld van Peking en zijn studio in de hoofdstad werd verzegeld tijdens een hardhandig optreden van de autoriteiten tegen activisten en dissidenten. [11] De Solomon R. Guggenheim Foundation startte vervolgens een internet-petitie voor zijn vrijlating.[12][13][14]
Op 15 mei 2011 mocht zijn vrouw Lu Qing hem kort spreken. Hij zou haar hebben gezegd dat hij niet slecht is behandeld of is gemarteld.[15]
Op woensdag 22 juni 2011, werd Ai Weiwei op borgtocht vrijgelaten. Hij is aansluitend onder een vorm van huisarrest geplaatst en mag Peking niet verlaten.[16] Volgens Chinese staatsmedia heeft hij een borgsom betaald en bekend dat hij belasting heeft ontdoken. Een andere reden voor zijn vrijlating zou zijn slechte gezondheid zijn geweest. Volgens activisten was de echte reden van zijn arrestatie zijn kritiek op het bewind.[17] Ai heeft inmiddels een spreekverbod en een belastingaanslag voorgelegd gekregen.
Ai Weiwei finds Chinas capital is a prison where people go mad.
Beijing is two cities. One is of power and of money. People dont care who their neighbors are; they dont trust you. The other city is one of desperation. I see people on public buses, and I see their eyes, and I see they hold no hope. They cant even imagine that theyll be able to buy a house. They come from very poor villages where theyve never seen electricity or toilet paper.
Every year millions come to Beijing to build its bridges, roads, and houses. Each year they build a Beijing equal to the size of the city in 1949. They are Beijings slaves. They squat in illegal structures, which Beijing destroys as it keeps expanding. Who owns houses? Those who belong to the government, the coal bosses, the heads of big enterprises. They come to Beijing to give giftsand the restaurants and karaoke parlors and saunas are very rich as a result.
Beijing tells foreigners that they can understand the city, that we have the same sort of buildings: the Birds Nest, the CCTV tower. Officials who wear a suit and tie like you say we are the same and we can do business. But they deny us basic rights. You will see migrants schools closed. You will see hospitals where they give patients stitchesand when they find the patients dont have any money, they pull the stitches out. Its a city of violence.
The worst thing about Beijing is that you can never trust the judicial system. Without trust, you cannot identify anything; its like a sandstorm. You dont see yourself as part of the citythere are no places that you relate to, that you love to go. No corner, no area touched by a certain kind of light. You have no memory of any material, texture, shape. Everything is constantly changing, according to somebody elses will, somebody elses power.
To properly design Beijing, youd have to let the city have space for different interests, so that people can coexist, so that there is a full body to society. A city is a place that can offer maximum freedom. Otherwise its incomplete.
I feel sorry to say I have no favorite place in Beijing. I have no intention of going anywhere in the city. The places are so simple. You dont want to look at a person walking past because you know exactly whats on his mind. No curiosity. And no one will even argue with you.
None of my art represents Beijing. The Birds NestI never think about it. After the Olympics, the common folks dont talk about it because the Olympics did not bring joy to the people.
There are positives to Beijing. People still give birth to babies. There are a few nice parks. Last week I walked in one, and a few people came up to me and gave me a thumbs up or patted me on the shoulder. Why do they have to do that in such a secretive way? No one is willing to speak out. What are they waiting for? They always tell me, Weiwei, leave the nation, please. Or Live longer and watch them die. Either leave, or be patient and watch how they die. I really dont know what Im going to do.
My ordeal made me understand that on this fabric, there are many hidden spots where they put people without identity. With no name, just a number. They dont care where you go, what crime you committed. They see you or they dont see you, it doesnt make the slightest difference. There are thousands of spots like that. Only your family is crying out that youre missing. But you cant get answers from the street communities or officials, or even at the highest levels, the court or the police or the head of the nation. My wife has been writing these kinds of petitions every day, making phone calls to the police station every day. Where is my husband? Just tell me where my husband is. There is no paper, no information.
The strongest character of those spaces is that theyre completely cut off from your memory or anything youre familiar with. Youre in total isolation. And you dont know how long youre going to be there, but you truly believe they can do anything to you. Theres no way to even question it. Youre not protected by anything. Why am I here? Your mind is very uncertain of time. You become like mad. Its very hard for anyone. Even for people who have strong beliefs.
This city is not about other people or buildings or streets but about your mental structure. If we remember what Kafka writes about his Castle, we get a sense of it. Cities really are mental conditions. Beijing is a nightmare. A constant nightmare.
Wat valt er vandaag te melden? De IJzerbedevaart? Ooit de grootste Vlaamse manifestatie lijkt nu eerder een bijeenkomst van een middelgrote gepensioneerdenbond. De ooit zo vlammende toespraken zijn afgegleden naar gebroddel in de marge zoals ze zelf de huidige regeringsonderhandelingen wensen te definiëren? Tenminste wat betreft de grote Vlaamse verwezenlijkingen. Niks ergs aan de hand. Is doodgewoon de bevestiging van wat we hier al lang weten. Eigenlijk ligt er niemand nog wakker van. Het eclatante verkiezingsresultaat van de N-VA heeft meert te maken met een idee)fixe dat we alles wel beter doen dan de anderen. Zeker dan in vergelijking met de Walen. En vooral dat de Vlamingen voor iedereen opdraaien en alles betalen door hun noeste arbeid. Al de rest is profitariaat...Niet toegeven en we komen er vanzelf... De collectieve zelfmoord van een morrend volkje dat zich laat misleiden door een aantal demagogische rattenvangers.. Dus IJzerbedevaart ...van dat front geen nieuws...maar er waaide ook niks weg, oef...
84ste IJzerbedevaart in Diksmuide
zondag 28 augustus 2011 om 13u57
Voorzitter Paul De Belder van het IJzerbedevaartcomité heeft geen goed oog in de communautaire onderhandelingen. "Een Copernicaanse revolutie zal het alleszins niet zijn, enkel wat gebroddel in de marge."
De IJzerbedevaart is een jaarlijkse Vlaamsgezinde bijeenkomst ter herdenking van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. De bedevaart wil elk jaar een boodschap van vrede, vrijheid en verdraagzaamheid uitdragen en traditioneel is er ook aandacht voor de politieke actualiteit.
Voorzitter De Belder betreurt dat de grootste Vlaamse partij, de N-VA, niet langer bij de onderhandelingen betrokken is, maar liet in het midden of N-VA buitenspel is gezet of zichzelf buitenspel heeft gezet. "Ik hoop alleen dat de geschiedenis ons binnen 10 of 20 jaar niet zal leren dat Vlaanderen opnieuw (...) een historische kans heeft gemist ten gevolge van de tegennatuurlijke entente van alvast op sociaaleconomisch vlak rechts-radicale flaminganten enerzijds en verstokte Belgicisten anderzijds."
Volgens de organisatoren zijn er zondag zo'n kleine 2.000 aanwezigen opgedaagd op de weide aan de IJzertoren. Dat is ooit veel meer geweest. Veel grote politieke kopstukken waren er niet. Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) gaf er een toespraak. Vlaams minister-president Kris Peeters, momenteel nog in het buitenland, liet zich vervangen door zijn partijgenoot Vlaams parlementslid Jan Durnez (CD&V). (Belga/TE)
ALI FARZAT: niet iedereen heeft blijkbaar de zelfde humor...
We stellen vandaag dus vast dat we niet overspoeld worden door woedende reacties van duizenden schuimbekkende N-VA'ers op onze uitlatingen van gisteren. Daaruit kunnen we maar twee dingen concluderen: ofwel zijn we totaal onbetekenend en vinden ze het de moeite niet waard om hun ware aard te tonen, namelijk die van een bende onverdraagzame kommaneukers. Ofwel hebben we gelijk. Zelf opteren we zeer bescheiden voor de eerste mogelijkheid. De zogenaamd linkse Gravensteengroep vertoont immers ook terechte tekenen van grootmoedige bescheidenheid na de flauwe reacties op hun visie van de splitsing van onze Belgische versie van het monster van Loch Ness namelijk de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Natuurlijk als je na meer dan een jaar politieke impasse naar aanleiding van dat monster. We herinneren er toch iedereen aan dat de liberale troonopvolger, De Croo junior, meende de stekker te moeten uittrekken omdat dat ding nog steeds niet gesplitst was. Wel die intellectuele puntkoppen van links Gravensteen komen nu tot de erg onderbouwde conclusie dat er beter niks gebeurt in B-H-V. De remedie is erger dan de kwaal schreeuwen ze nu. Voor één keer zijn we het met die grote denkers eens. Alleen, de grote meerderheid in de Brusselse rand, Vlamingen zowel als Franstaligen kan hiermee al decennia lang leven. Dus de meesten hebben nooit begrepen vanwaar die herrie rond die splitsing echt nodig was. Het beest is natuurlijk ondertussen los en niemand krijgt dat terug in zijn kooi. Zo gaat het er hier steeds vaker aan toe. Tieren en de anderen beschuldigen om dan vast te stellen dat er geen alternatief is tenzij voorzichtig te palaveren en kleine stapjes te zetten om de zaak te verbeteren. Nee, grote discours, vlammende retoriek en we zijn het beu te betalen voor een bende Waalse luiaards en al die vreemdelingen in Brussel-Bronx....en hoe zien jullie dan het alternatief? Onafhankelijk Vlaanderen...ha, met of zonder Brussel?.....euh met natuurlijk! Neenee zonder...en zo tot het einde der tijden ...het politieke perpetuum mobile van de nieuwe politieke klasse. Het heeft het lucratieve nevenverschijnsel dat in het jaar 2050 waarschijnlijk de helft van de Belgen wel ergens tot minister of staatssecretaris van een departement regionale rattenvangers zal benoemd worden. We gaan over tot de ernstigere dingen des levens. We zullen het hebben over een echte Heer van stand: Ali Farzat Ali is een cartoonist. Zoals jullie weten is dit een zeer gevaarlijk beroep. Van Denemarken tot in de Gobiwoestijn kan je hiermee sores krijgen. Zo ook Ali Farzat die cartoonist is in Syrië. Inderdaad Syrië waar een familie bloeddorstige kleptomanen hun bevolking beschouwt als pijpjes van een schietbarak.
De internationaal bekende Syrische cartoonist Ali Farzat is vannacht ontvoerd en mishandeld door gemaskerde leden van de veiligheidsdienst en pro-regeringsmilities. Die zouden zijn handen hebben gebroken.
Volgens lokale mensenrechtenactivisten zou Farzat (60), die in 2002 de Prins Clausprijs ontving voor zijn oeuvre, omstreeks half twee op het Omayadenplein midden in Damascus zijn ontvoerd door gewapende mannen. Later is hij uit de auto gegooid.
Ali Farzat in het ziekenhuis van Damascus, Syrië, na zijn ontvoering. Foto AP / Syrian News Station
Farzat moest meteen geopereerd worden aan zijn ruggegraat
Volgens de mensenrechtengroep hebben de aanvallers de inhoud van zijn koffertje gestolen, met name zijn tekeningen en andere persoonlijke spullen. Zij hebben hem langdurig geslagen, speciaal op zijn handen. Voorbijgangers vonden Farzat op de weg naar het vliegveld en hebben hem naar het ziekenhuis gebracht.
In een persbericht hebben de activisten bekend gemaakt dat zij de Syrische veiligheidsdiensten volledig verantwoordelijk achten voor wat er met Farzat is gebeurd. Des te meer omdat hij ogenblikkelijk een operatie aan zijn ruggegraat moest ondergaan. Ook het in Londen gebaseerde Syrische Observatorium voor de Mensenrechten meldt dat een groep gewapende mannen Ali Farzat heeft ontvoerd en mishandeld.
Farzat bekritiseert types, niet personen
In december 2000 richtte Farzat, tevens voorzitter van de Arabische Cartoonisten Organisatie, het satirische tijdschrift al-Domari op. In zijn cartoons neemt Farzat de bureaucratie, corruptie en hypocrisie van de regering en de welvarende elite op de hak. Zijn kritiek richt hij op types en niet zozeer op specifieke personen.
Political Cartoonist Whose Work Skewered Assad Is Brutally Beaten in Syria
By NADA BAKRI
Published: August 25, 2011
BEIRUT, Lebanon Masked gunmen severely beat Syrias best-known political cartoonist on Thursday, breaking his hand and leaving him to bleed on the side of a road in Damascus, activists said.
Ali Farzat, a political cartoonist, in a Damascus hospital.
The attack came days after the artist, Ali Farzat, published a cartoon showing President Bashar al-Assad hitching a ride out of town with Col. Muammar el-Qaddafi of Libya, who was toppled from power this week.
Also Thursday, Syrian security forces carried out military operations against antigovernment activists in several areas across the country, killing nine people, activists and residents said.
Since the start of the Syrian uprising in March, Mr. Farzat, whose cartoons are renowned through the Arab world, has aimed his pen at Mr. Assad and his crackdown on protesters.
Activists said that Mr. Farzat was seized at 4:30 a.m. in Umayyad Square in Old Damascus, as he was heading home from his studio. They said he was beaten severely and thrown out of a car along the airport road, where passers-by found him.
A friend of Mr. Farzats said that two fingers of his left hand were broken, his right arm fractured and his left eye bruised.
Another friend, Ayad Sharbaji, visited him in the hospital and relayed his description of what happened. They told him as they were burning his beard, Well see what you will draw from now on, Mr. Sharbaji said. How dare you disobey your masters?
The attackers also stole drawings and other personal belongings, activists and friends said.
The American Embassy in Damascus called it a government-sponsored, targeted, brutal attack.
What happened to Ali Farzat today scared us, said an activist from Homs, who wished to be identified only by her first name, Sally. But its only a proof of how desperate the regime is. It shows how frightened they are and proves that they are losing control.
In eastern Syria, tanks and armored vehicles entered the town of Shuhail, southeast of the provincial capital, Deir al-Zour, activists and residents said. Daily protests against the government have taken place in Shuhail, they said, since the start of Ramadan.
Security forces also attacked four towns in the province of Daraa in southern Syria, and Rastan and Talbiseh, two villages near Homs, Syrias third largest city, where there have been large demonstrations. Residents in both areas reported hearing heavy gunfire and loud explosions throughout the day.
The Local Coordination Committees, a group of Syrian activists involved in organizing and documenting the protests, said that four soldiers were also shot dead in Rastan after they refused to fire on protesters and residents. Activists said that a Turkish driver was killed as he was driving through the same village, though the reason was not clear.
The committees said that among those dead was a 9-year-old boy from Baniyas, a city along the Mediterranean Coast that was the scene of a brutal crackdown in May.
The Syrian news agency, Sana, which focuses its reports on the deaths of soldiers it attributes to terrorists, said that armed groups had fired on a military bus in the town of Talbiseh, killing an officer and two soldiers, and that a terrorist group had killed five soldiers in Rastan.
The Syrian government has not given a total number of security forces killed in the crackdown on protests, but activists and human rights groups say that about 400 have died. The United Nations says that more than 2,200 people have been killed over the past five months.
New American sanctions imposed over the crackdown have rendered Visa and MasterCard credit cards no longer valid in Syria, officials said Thursday. The Treasury Department added the state-owned Commercial Bank of Syria and its Lebanon-based subsidiary to its sanctions list this month, citing links to human rights abuses and to illegal weapons trade with North Korea.
Het kon moeilijk lang uitblijven. Hier dus het Waalse wederwoord en zo gaat het dus telkens hier in dit vrolijke Belgistan waar men dus niks beters te doen heeft om mekaar beschuldigingen naar het hoofd te slingeren zoals aan de demarcatielijn tussen Noord- en Zuid-Korea. Het is enkel wachten op blauwhelmen ...
Polémique autour des allocations aux personnes handicapées
jeudi 25 août 2011 à 13h12
Francis Delpérée (cdH) déplore la polémique autour des allocations aux personnes handicapées quil a qualifiée dindécente, Ecolo appelle à des politiques proactives en matière d'emploi et d'allocations, et Eliane Tillieux regrette la stigmatisation des personnes souffrant d'un handicap
Dans un entretien à Humo cette semaine, Karel De Gucht, ancien ministre des Affaires étrangères et commissaire européen, avait affirmé que trop de personnes aptes à travailler bénéficiaient en Belgique des aides réservées aux handicapés. La N-VA a embrayé mercredi en suggérant que la fraude était plus importante en Wallonie.
Interrogé sur le sujet dans Matin Première sur la RTBF, Francis Delpérée s'en est vivement pris à Karel De Gucht. "Nous l'avons envoyé comme commissaire européen. De quoi se mêle-t-il ? Chacun chez soi et les vaches seront bien gardées", a-t-il dit.
A propos de la surenchère de la N-VA, le sénateur cdH estime que le parti nationaliste "joue désormais la carte de l'opposition" et "fait flèche de tout bois".
Les problèmes de fraude à la sécurité sociale "demandent une analyse sérieuse", a-t-il poursuivi. "Mais pas de cette façon-là, c'est indécent".
Ecolo appelle à des politiques proactives
Ecolo a dénoncé la "Xe déclaration tonitruante de Karel De Gucht" et la "malhonnête mesquinerie de la N-VA" dans la récente polémique liée aux personnes handicapées. Le parti appelle à des politiques proactives en matière d'emploi et d'allocations.
Ecolo estime que "les chiffres nationalistes sont faux : il y a 3 % de personnes handicapées en Région wallonne, 2,8% en Flandre et 1,9% en Région bruxelloise". La N-VA avait avancé que le nombre d'allocataires était supérieur de 50% en Wallonie.
Ecolo reproche aussi à la N-VA de choisir le critère des Régions, "alors que c'est entre les provinces riches et pauvres que les disparités existent". "Pour la NVA, le Brabant wallon avec son 1% de personnes handicapées devrait-il cesser sa solidarité avec le Limbourg et son 1,4% de personnes handicapées?" s'interroge la députée Muriel Gerkens, qui signe le communiqué.
Sur le fond, Ecolo en appelle à une politique proactive de mise à l'emploi des personnes handicapées, notamment via des discriminations positives à l'embauche et "en brisant la concurrence allocation/salaire". Le parti préconise aussi de porter une attention particulière au niveau et au paiement à temps des différentes allocations, en notant les difficultés financières auxquelles sont confrontées les personnes handicapées.
Une stigmatisation des personnes souffrant d'un handicap
La ministre wallonne de l'Egalité des chances, Eliane Tillieux, a regretté, dans un communiqué, les propos de Karel De Gucht, estimant que ces commentaires renforçaient la stigmatisation de cette population.
Elle insiste sur "tout le travail effectué en collaboration avec le ministre fédéral de la Personne handicapée, Jean-Marc Delizée, pour lutter, au travers de politiques volontaristes contre les préjugés et la stigmatisation des personnes handicapées".
La ministre rappelle par ailleurs que les gouvernements fédéral, des Communautés et des Régions ont chargé le 12 juillet dernier le Centre pour l'égalité des chances et la lutte contre le racisme d'assurer le suivi de la Convention de l'ONU relative aux droits des personnes handicapées, ratifiée par la Belgique.
Au travers de cette convention, la Belgique réaffirme son engagement de mettre tout en oeuvre pour favoriser l'intégration à tous les niveaux des personnes handicapées et de lutter contre les préjugés et les stéréotypes, ajoute le communiqué.
Eliane Tillieux souligne encore le rôle joué par l'Agence wallonne d'intégration de la personne handicapée (AWIPH), dont elle assure la tutelle et qui est chargée de mener à bien la politique wallonne en matière d'intégration des personnes handicapées.
"Donner de la Wallonie cette image négative est une atteinte à la solidarité de tous les Wallons vis à vis des plus précarisés ou des plus démunis, à savoir les personnes souffrant d'un handicap", conclut la ministre.
Les chiffres de la N-VA "ne reflètent pas la réalité"
Le secrétaire d'Etat aux Affaires sociales chargé des Personnes handicapées, Jean-Marc Delizée, a contesté les chiffres avancés par la N-VA relatifs aux allocations versées aux personnes handicapées. Il s'indigne que ces "fausses informations" aient été relayées dans la presse.
"Les chiffres présentés par la sénatrice N-VA Helga Stevens ne reflètent pas la réalité belge", selon M Delizée. "Elle ne prend pas en compte l'ensemble des bénéficiaires d'allocations et, de plus, elle omet aussi les bénéficiaires âgés de plus de 65 ans."
Le secrétaire d'Etat explique en outre que le volume de bénéficiaires s'équilibre, en raison notamment de la pyramide des âges et du vieillissement de la population en Flandre par rapport à la Wallonie. "L'allocation pour personne âgée est proportionnellement plus courante en Flandre", ajoute-t-il.
M. Delizée rappelle par ailleurs que l'attribution des droits à l'allocation s'opère après un contrôle médical et une enquête sociale relative aux revenus des personnes.
Et de poursuivre : "Mme Stevens dit défendre les droits des personnes en situation de handicap, même au niveau international ; dans son combat politique belge, elle promeut plutôt le sous régionalisme et déforme la réalité au profit du débat nationaliste, stigmatisant encore une fois les Wallons."
Regrettant le débat actuel alors que le monde du handicap fait face chaque jour à des défis d'envergure, M. Delizée conclut en appelant à un vrai dialogue pour tenter "de rencontrer les difficultés vécues au quotidien par les personnes handicapées et leurs familles tant au nord qu'au sud du pays".
N-VA is radio Mille Collines en een bende debielen...
We kennen dan wel een opstoot van idealisme en solidariteit. Valt op te meten aan het aantal Belgische groepen die hun gage terugstorten aan Pukkelpop. Niet meer dan normaal, volgens ons trouwens. Zeker in de huidige rampcontext. We zouden echter graag willen horen van al die dolenthousiaste Pukkelpopverdedigers onder de gewone bezoekers dat zij ook massaal zouden afzien van de terugbetaling van hun tickets. Je kan moeilijk iemand ernstig nemen wanneer hij solidariteit en begrip predikt maar intussen toch maar mooi zijn ticket terugvordert. We gaan het daar vandaag dus niet meer over hebben want daar is al veel te veel onzin over uitgebraakt. Vandaag hebben we het over andere dingen. Het gaat over de "radio-mille-collinespraat" van onze vrienden van de N-VA. Even lezen?
Gratuit verkondigen dat er "te veel gehandicapten zijn in België" - zoals Karel De Gucht onlangs in Humo deed - is lomp en cru, maar in de grond heeft hij wel een punt. Dat zegt gemeenschapssenator Helga Stevens (N-VA). Uit cijfers van de FOD Sociale Zekerheid blijkt immers dat er maar liefst 50 procent meer personen met een handicap zijn in Wallonië dan in Vlaanderen. "De uitspraken van De Gucht waren lomp verwoord, maar daarom niet volledig onwaar. Dat men in Wallonië de weg naar de Sociale Zekerheid veel gemakkelijker vindt dan elders, is gewoon een objectief feit. En daar moeten we ons vragen bij durven stellen, willen we ons systeem ook voor de toekomst vrijwaren", aldus Stevens.
Volgens cijfers van de FOD Sociale Zekerheid zijn er in Vlaanderen 76.129 personen met een handicap (wat neerkomt op 2,04% van de bevolking), in Brussel zijn dat er 15.403 (2,36%), in Wallonië maar liefst 66.769 en dus 3,22% van de bevolking. Een andere verklaring dan dat geneesheren in het zuiden van het land blijkbaar soepeler zijn in het toekennen van een invaliditeitsstatus, is er niet. En dat valt te betreuren. "Het is misschien geen toeval dat dit landsdeel liever belastingen heft dan besparingen doet, stelt Stevens. Maar gezien de krapte van de middelen hebben personen met een handicap er alle belang bij dat er geen misbruik wordt gemaakt van het systeem zodat degenen die echt behoeftig zijn, de middelen krijgen die ze nodig hebben. Nu en in de toekomst!
terecht stelt Helga (nomen est omen voor de goeie verstaanders ) dat de uitspraak van De Gucht lomp en cru is. We kunnen volgen, beste Helga. vooral omdat De Gucht weinig valabele en onderbouwde argumenten aandraagt buiten dan zijn eigen rugklachten. Dit is het typevoorbeeld van toogpraat. Punt uit. Hieronder de versie De Gucht:
Er zijn in België te veel gehandicapten.' Dat beweert eurocommissaris Karel De Gucht (Open VLD) die naar eigen zeggen zelf ook in aanmerking komt voor een uitkering wegens zijn slechte rug. Gehandicapten- verenigingen voelen zich zwaar geschoffeerd.
Ik vind de sociale zekerheid essentieel, maar dan enkel die sociale zekerheid die zich richt op de echte behoeften', zo stelt eurocommissaris voor Handel Karel De Gucht (Open VLD) vandaag in het weekblad Humo, waarin hij trouwens ook vertelt dat we dit land naar de kloten aan het helpen zijn'.
Maar dus over de gehandicapten: Ik durf te zeggen dat er volgens mij te veel gehandicapten zijn in België. De échte gehandicapten zijn daar de dupe van, want die krijgen daardoor te weinig geld. Er zijn veel mensen die een gehandicaptenuitkering krijgen terwijl ze perfect zouden kunnen werken. Als ik met mijn rug, die met haken en ogen aan elkaar hangt, in zo'n screeningsmechanisme beland, word ik gegarandeerd voor 75procent arbeidsongeschikt verklaard', aldus De Gucht.
Fabeltje
De gehandicaptensector reageerde gisteren bijzonder bits op die uitspraken. Dit vind ik toch erg cru, al verbaast het me niet van iemand van de Open VLD, een partij die gehandicapten nog het liefst wegstopt in een voorziening', reageert Ingrid Borré verbolgen, de algemeen secretaris van de Katholieke Vereniging voor Gehandicapten (KVG).
Dat een hervorming van de gehandicaptenuitkering nodig is, dat ontkennen wij absoluut niet. Maar dat je gemakkelijk aan zo'n uitkering geraakt, is echt wel een fabeltje. En als De Gucht denkt dat hij met zijn rug een uitkering in de wacht kan slepen, daag ik hem bij deze uit dat eens te proberen. Ik weet nu al de uitkomst. De jongste jaren is het systeem van tegemoetkomingen alleen nog maar strenger geworden', aldus nog Borré.
Belediging
De Vereniging Personen met een Handicap (VFG) vindt de kritiek van De Gucht een belediging voor alle personen met een handicap én behoorlijk gemakkelijk. Je hebt maar enkele woorden nodig om onze sociale zekerheid aan te vallen met dit soort gratuite beweringen. Hij zou beter met een alternatief op de proppen zijn gekomen. Maar daar kruipt wel wat meer werk in', sneert adjunct nationaal secretaris Yves Verschaeren.
De Gucht zou zich beter ook eens vergewissen van de bedragen die aan gehandicapten worden uitgekeerd. Dat zijn bedragen waarmee je in het beste geval kan overleven, maar niet kan leven.'
Staatssecretaris voor Personen met een Handicap Jean-Marc Delizée (PS) beklemtoonde gisteravond dat een hervorming van de uitkeringen gepland was. Niet vanwege misbruiken, maar om het systeem te moderniseren. Maar toen trok Open VLD plots de stekker uit de regering', aldus zijn woordvoerster Herlinde Martens.
Maar kan onze Helga dan eens uitleggen of het zo veel minder lomp en cru is te beweren dat Walen eigenlijk één grote bende profitariaat zijn en Wallonië in feite een openluchtinstelling voor gehandicapten? Bovendien vergist Helga van de N-VA zich schromelijk in haar cijfermateriaal wat de zaak nog veel hatelijker maakt. Wij hebben veel respect voor de persoon van Helga van de N-VA, zeker omwille van het feit dat ze zelf een zogenaamd "gehandicapt" persoon is. Dat neemt echter niet weg dat ook zij moet objectief blijven wat betreft haar analyses en cijfermateriaal. Dergelijke beweringen in de huidige Belgische boksring gooien staat volgens ons volledig gelijk aan de haatoproepen van radio Mille Collines. Als dit de politiek is van de N-VA dan zeggen wij zonder enige beschaamdheid en zonder ons gebonden te voelen tot enoge objectiviteit dat deze partij een bende debielen is die enkel stemmen van debielen aantrekt. Wij wachten nu op de vele duizenden haatmails van hun debiele fanclub die onze boude uitspraak ten volle zullen bewijzen. Hop hop schrijven maar! En kom eens uitleggen waarom de zelfde debielen dan in 2008 net het tegenovergestelde beweerden over de het aantal gehandicapten in Vlaanderen....maar toen kregen ze dan wel minder uitkering dan de Walen...
Meer mensen met een handicap, maar minder uitkeringen per hoofd
Er zijn meer personen met een handicap in Vlaanderen, maar ze moeten het met minder hoge uitkeringen stellen. Dat blijkt uit cijfers die N-VA-kamerlid Sarah Smeyers opvroeg bij de Staatssecretaris voor Personen met een handicap Julie Fernandez Fernandez.
Het aantal personen in Vlaanderen dat recht heeft op een tegemoetkoming voor een handicap is in de periode 2003-2007 toegenomen met gemiddeld 7 procent per jaar. De stijging is het sterkst in de provincie Limburg, waar deze gemiddeld 11,3 procent bedroeg.
Inhaalbeweging In het Waals Gewest nam het aantal gerechtigden toe met 3,5 procent, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bedroeg de toename maar 3 procent. Volgens N-VA-politica Smeyers is de sterke toename vooral een gevolg van de vergrijzing.
Hoewel er in Vlaanderen duidelijk een inhaalbeweging zichtbaar is, zijn er nog steeds meer gehandicapten per inwoners in Wallonië dan in Vlaanderen. In Wallonië krijgt 2,7 procent van de bevolking een tegemoetkoming voor personen met een handicap, in Vlaanderen is dit 2,5 procent. Dit geeft ook aanleiding tot een hogere kost per capita: in Wallonië wordt gemiddeld 160,2 euro federaal geld per inwoner besteedt aan uitkeringen voor personen met een handicap, in Vlaanderen is dit gemiddeld 128,2 euro federaal geld per inwoner.
Groei middelen Ook de in totaal uitgekeerde bedragen blijven toenemen, al ligt het gemiddeld groeipercentage in Vlaanderen met 4,2 procent een stuk lager dan de toename van het aantal gerechtigden. Dit betekent concreet een daling van het gemiddelde bedrag per uitkering, van 5.467 euro per jaar naar 5.102 euro per jaar. Enkel in Brussel was er een toename, van 6.091 per uitkering in 2003 naar 6.584 per uitkering in 2007.
"Deze cijfers geven nog maar eens de gevaarlijke richting aan die ons sociaal bestel uitgaat", zegt Sarah Smeyers. "De groei van de beschikbare middelen voor sociale uitgaven kan de toename van het aantal uitkeringsgerechtigden duidelijk niet bijbenen. In België zijn er zeer veel uitkeringsgerechtigden, waardoor het beschikbare bedrag per gerechtigde onder druk komt te staan", luidt het. (belga/ka)
11/08/08 15u31
en nu even de correcte cijfers :
Vlaanderen telt 176.443 personen met handicap die een uitkering krijgen wat 58% is van het totaal en Vlaanderen telt 58% van de bevolking Wallonië heeft 105.684 gehandicapten met uitkering wat 35% is van het totaal en Walloniê heeft 35% van de bevolking De rest is Brussel en klopt dus ook wat betreft het aandeel van de bevolking....
In De Morgen lezen we een bevlogen artikel lezen van ene Hans geybels, gastprofessor theologie aan de KU Leuven, over het feit dat de ramp op Pukkelpop geen straf van god kan zijn. Geen eenvoudige opdracht voor ons eigen zieltje. De ene keer overheerst verbazing de andere lijn verwekt hikkend gelach. Hallo Olland, julle zijn niet beter want ook boven de grote dijken woedt dit middeleeuwse debat. Het is daar zelfs ontstaan. Niet meteen bevorderlijk om ons hier enthousiast te maken over de Groot-Nederlandse gedachte...
Bert Dorenbos (69), oud-voorzitter van de Evangelische Omroep (EO) in Nederland, ziet in het noodweer op Pukkelpop een straf van God. In een column voor zijn christelijke organisatie Schreeuw Om Leven heeft hij het over de "drugs, porno, pop en liederlijkheid en criminaliteit, verweven met die hele popcultuur".
De christelijke activist schreef dit weekend: "In Hasselt in België sloeg gisteravond plotseling de bliksem en de storm in op een pop festival met 60.000 jongeren. Paniek. Er vielen doden en vele gewonden. Wat heeft het ons te zeggen. Hoe zijn drugs, porno, pop en liederlijkheid en criminaliteit niet verweven met die hele popcultuur. Is dit ook niet een teken om eindelijk ons gezond verstand te gebruiken en onze huizen en onze kinderen schoon te maken van deze verwoestende invloeden. Er zijn nu toch wel genoeg slachtoffers gevallen! De Bijbel zegt dat het oordeel bij het huis Gods begint. Ons als christenen treft eerst het oordeel zegt de Bijbel. Als wij onze kinderen niet behoeden voor de occulte krachhten (sic), de boze en niet de jongeren in Nederland waarschuwen dan gaat de pop, drank-, drugs- en porno- orgie door die jongeren tot (zelf)moord aanzet."
Dorenbos, die bij gemeenteraadsverkiezingen opkomt voor de ChristenUnie, haalt met zijn protestacties tegen abortus, naaktstranden en euthanasie van tijd tot tijd de Nederlandse pers. Ook in de kernramp van Fukushima zag hij een straf van God.
We kunnen dan wel smalend doen over de sharia en rare Islamieten maar wij stellen toch maar vast dat er hier toch ook heel wat gewauweld wordt over zulke dingen. Dat een christelijk blogger ziets meent te moeten prediken, geen probleem hoor. Dat een gastprofessor aan een universiteit hierop meent te moeten reageren gaat onze pet toch wel ver te boven. Vooral zijn conclusie doet ons gillend naar de fles grijpen. We citeren : "Pukkelpop vraagt en verdraagt geen goddelijke verklaring. Wel een God van mededogen, van troost en van hoop" Man, man, man, miserie..geloof ons maar dat we dan het vehaal van neuk- en slemppartijen van Dupont intellectueel vceel hoger aanslaan dan dit wijwatergezever...en dat onder de reeds hilarische ondertitel : "Gybels probeert te verklaren waarom de ramp op pukkelpop niet met de straf van God geassocieerd kan worden". Professor Geybels, het water en de modder in mijn kelder en mijn kapotte frigo, kunnen die dan wel geassocieerd worden met een goddelijke straf? Ik moet misschien geen verzekering meer nemen maar doodgewoon naar de wereldjongerdagen trekken voor een volle aflaat?
Man, man, man, miserie...Vlaanderen en Olland op speed, de liederlijkheid theologisch verklaard en het is wachten op de anti-regendans van onze pastoors... Nu we het toch over liederlijkheid hebben. Eén naam en alle Viagra is meteen overbodig, ons testosteron kookt, vlaamse mannen brengen kwijlend hun stem uit....INGE van het ACV Wat doet ze ons nu toch aan? Ze stapt uit de politiek............AAAAAARGH...... Toegegeven we hebben deze madam nooit kunnen betrappen op idiote uitspraken, onhaalbare deadlines of oorlogsverklaringen aan andere stammen...Het was inderdaad een ijverige mier die blijkbaar efficiênt werkte; De tsjeven of de CD&V voor onze ollandse lezertjes, hadden met haar een degelijke persoon in hun rangen. Geen zoveelste kloon van kostumeke Peeters of Yves den drageur. Het ACW (de christelijke vakbondszuil) verdwijnt bijna volledig uit de tsjevenpartij waar stilaan nog slechts Vlaams-belangers light overblijven samen met ziekenfondsbrillekes en "men in black" en vooral geen madammen meer...zo zal het niet moeilijk meer zijn voor de De Wevers om de verkiezingen te winnen. Wij zagen "ons Inge" dus graag. Maar we blijven met ons gebroken hartje geloven dat er ergens een god van mededogen, troost en hoop bestaat...en voor ons is die god natuurlijk een madam en ze lijkt op Miss Universe
Kijk beste lezertjes, de trend die we gisteren reeds mochten vaststellen zet zich keihard door. Een afwijkende visie op de dramatische gebeurtenissen van Pukkelpop en hop hop hop, je bent op een wip ontslagen. We lezen hieronder dat ene peter Dupont een inderdaad nogal betwistbaar opiniestukje schrijft. Met nadruk op OPINIE vermits zijn column "de visie" heet. Het lijkt er echter sterk op dat momenteel niemand een ietwat nafwijkende opinie mag vertolken. Pukkelpop lijkt een icoon, het festival moet absoluut verdergezet worden, Chokri is god, het was een natuurramp, er moet een solidariteitsfonds komen, het was het gezelligste festival ter wereld. Dat is de teneur en dat moet er geschreven worden of je wordt een plaatselijke Khadafi met een light-versie van Navobombardementen in de vorm van reacties en woedende SMS-berichten. Wij vinden hier de omschrijving van grootste zuip-, neuk- en drugsfeest ook lichtjes overdreven. Al moeten we in Vlaanderen eens dringend af van het idealistisch gezwets. Wij liggen er echt niet wakker van als een groot deel van de jongeren daar eens leuk van bil gaat met de jongen of het meisje die ze om één of andere reden de moeite waard vinden op dat ogenblik. En dat er gezopen wordt weet ondertussen toch wel de laatste plaatselijke kwezel. Drugs? Laten we een kat een kat noemen. Wie durft er hier schrijven dat Pukkelpop een drugvrije plaats is. Op hoeveel kilometer van de Nederlandse grens ligt Kiewit? Iedereen krijgt hier gratis een onbeperkt aantal lijnen om dat hier haarfijn te komen uitleggen indien hij of zij er zin in heeft. Wij zullen het in elk geval niet geloven. We schrijven hic et nunc dat zulk soort festivals nu net een soort initiatieplek vormen voor zulke dingen en dat ze net daarom hun nut hebben. Ok, vanaf een bepaalde leeftijd vind je dat allemaal niet meer zo leuk. Als er acht andere tentjes op nauwelijks tien centimeter rond het jouwe staan en je wordt daar omringd door kotsende grieten en gozertjes zie je dat vanaf -laat ons zeggen- 30 jaar niet echt meer zitten als ideale romantische plek. Op 16 of 17 jaar echter wel. Laat ons daar niet melig over doen. Punt. De manier waarop die Dupont dat in zijn opiniestukje neerpent wijst inderdaad op een hogere leeftijdscategorie dan de doorsneepukkelpopper en bovendien op een beginnende vorm van azijnpisserij. Maar het blijft een opinie en hij heeft het volste recht deze mening te verkondigen zonder ontslagen te worden. Dit is geen manier van werken voor een krant die meent opinies te publiceren. Moet iedereen met zijn opinie akkoord gaan? neen. Dat ze bij het Nieuwsblad blij zijn met de vele reacties. Het bewijst enkel dat ze aandachtig gelezen worden en dat de lezertjes het echt de moeite vinden om te reageren. De dag dat de kranten enkel nog schrijven wat iedereen toch al denkt dan zijn ze niet meer nodig. Wij merken dat Vlaanderen steeds meer afglijdt naar een soort "verlicht" eenheidsdenken met vaste iconen die moeten bewonderd worden en vastgeroeste roze plaatjes die niet mogen besmeurd worden. Dit blogje steunt die "meneer" Dupont niet omwille van de inhoud van zijn artikel waarmee we het dus evenmin eens zijn maar omdat een krant haar taak niet kent.
Pukkelpop is grootste zuip-, neuk- en drugsfeest van België
21 augustus 2011 - 22:21
People
Limburgers konden afgelopen weekend een pijnlijk opiniestuk over Pukkelpop lezen in Het Nieuwsblad. Daarin omschrijft lokale journalist Peter Dupont de ramp als een adem des gods. Het festival noemt hij dan weer het grootste zuip, neuk- en drugsfeest van België.
Het commentaar haalde de regionale editie van Het Nieuwsblad in Limburg en verscheen ook op de website, maar werd later offline gehaald.
Een aantal pijnlijke passages uit het relaas van Dupont:
Pukkelpop. Het lijkt alsof de duivel er ook speelt. Verkrachting, zelfmoord en ongeluk spaarden het festival de afgelopen jaren niet. En gisteren op PP11, als een adem Gods, vielen er vijf doden en meer dan tien zwaargewonden. Bezinningstijd voor de organisatoren, heet dat. En niet alleen rond de pijnlijk dure tickets.
(..)
Rond de wei wemelde het van angstige ouders. Mensen die hun kinderen enkele uren daarvoor zonder veel bezorgdheid naar het grootste zuip, neuk- en drugsfest van België hadden laten gaan. Een dierentuin voor predatoren, een witwasfestival voor immoraliteit. Ook hier moeten de organisatoren zich dringend over bezinnen. Muziek moet geen orgie zijn, maar een feest. Pret kan zonder slikken.
Maar nog het meest zorgwekkende was het besluit donderdagnacht om het festival laten door te gaan. Op een moment dat meer dan tienduizend mensen op Facebook het tegendeel vroegen. Hoeveel doden is Pukkelpop waard? Gelukkig was de druk van festivalgangers, jongeren, opiniemakers en muzikanten groot genoeg om de beslissing te kelderen. De euro moest de duimen leggen. Het was niet Chokris finest hour.
Diepe schaamte
Het stuk lokte heel wat boze reacties uit op de website van Het Nieuwsblad, op Twitter en op Facebook.
Inmiddels heeft de hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, Geert Dewaele, met diepe schaamte zijn excuses aangeboden voor het gedrocht van een artikel.
Het is te verschrikkelijk voor woorden wat geschreven is. Dit lokale commentaar had nooit geschreven mogen worden en nooit gepubliceerd mogen worden
Peter Dupont, ook lector bij de Provinciale Hogeschool Limburg, is inmiddels door de krant ontslagen. Ook intern zullen we de nodige maatregelen nemen zodat zon complete onzin nooit meer in onze krant kan verschijnen.
Damage control
In een reactie op Facebook verwijt Peter Dupont de hypocriete houding van Het Nieuwsblad.
De redactie beslist steeds of ze de column publiceert of niet. (..) Vrijdag heeft ze die zonder bedenking geplaatst, klinkt het. Toen het mails en tweets begon te regenen deed het met de staart tussen de benen aan damage control. Mailen en tweeten maar en de redactie plooit zich in alle richtingen.
Als onafhankelijke medewerker word je het ene moment expleciet gevraagd om de pen ultradun te scherpen, het volgende moment ben je Barbertje en is de naam van de nieuwsmanager Haas, besluit Dupont
We maken dus de laatste uren mee van "broeder gids" Khadaffi. Zouden jullie het erg vinden indien we hier schrijven dat we hem al een beetje missen? Niet dat we ons maar één illusie maken over zijn democratische aard, noch een vorm van zogenaamde "goedertierenheid" van hem verwachten. Die man is inderdaad knettergek. Toch bracht dat regime dingen voort dat je nog nauwelijks verwacht. Welk regime produceerde ooit vrouwelijke nieuwsankers die zwaaien met revolvers terwijl ze met schuim op de lippen elke aanvaller van hun zender dreigen te doden. Buiten martine Tanghe zien we dat hier weinig madammen doen. Zeg nu zelf. Onze vrouwelijke presentatrices al een bekeken, op alle zenders? Ok, een breinaald kunnen ze natuurlijk niet meer op zinnige manier hanteren, een kookpan of doseringscapsule wasverzachter misschien maar het blijft toch een open vraag. Ja roep intussen maar dat we seksistische lulpraat verkopen. Hier houden we van dergelijke Libische "speakerinnen" Punt. Of van de vrouwelijke lijfwachten van de leider-gids. Dat zijn tenminste vrouwen. Die frullemiekes van hier. Man man man, miserie... Met uitzondering natuurlijk van de vendelzwaaiende Neles op de IJzerwake in Steenstrate. Jaarlijks hoogtepunt van borstroffelend Vlaanderen dat alles alleen wil doen. Maar hierover zwijgen we in alle talen wegens nog veel grotere idioten dan de Libische grote zon. Maar nu het einde van de grote gids dus nadert, zijn we toch benieuwd hoe dat mysterieuse nieuwe regime het land zal besturen.. Fransen, Duitsers en Italianen liggen al op vinkenslag. Hun energiebevoorrading en blablabla. Neen, we denken hier niet enkel en alleen aan de klassieke petrol. Men denkt daar zonnecentrales te bouwen en via de supergrids oder de Middellandse Zee de elektriciteit naar naar Europa te transporteren. Daarom steunen Frankrijk ginder de rebellen, laat Berlusconi zijn goeie vriend vallen en hoor je geen Duits gegrom wegens hun grootse plannen rond Desertec. Idem voor Tunesië, idem voor Egypte...Syrië is blijkbaar een onverwacht bijproduct. Buiten wat beleefde terechtwijzingen mag de Assaddynastie die toch wel een paar totaal geflipte individuen telt, daar rustig verder moorden. Genoeg nu even terug naar de eigen klei. Vlaanderen steiger bij elke kritiek op de organisatie van Pukkelpop 2011 door de Ollanders. Die vervelende kezen blijven spreken over "een organisatie op zijn Belgisch". Wel wel wel.
Toch een paar opmerkingen bij al dat Belgisch zelfmedelijden. We hebben nog nooit zo vlug een procureur horen verklaren dat er geen vuiltje aan de lucht was. Meestal hoor je een oorverdovend stilzwijgen vanuit die hoek en plots staat daar de dag nadien een procureur te orakelen dat het een niet te verlijden natuurramp was. We willen dat allemaal wel geloven. Maar als we nadien de ruzie lezen tussen verschillende partijen tentenverhuurders die zelf toegeven, samen met Vinçotte, dat er geen duidelijke regels zijn wat betreft de veiligheidscontrole voor de opbouw van tenten...tja... Vandaag moeten we dan nog eens vernemen dat er geen 5 maar 4 dodelijke slachtoffers zijn...Het kan toch niet moeilijk zijn in een land waar er een schoolplicht is tot 18 jaar om tot 5 te tellen? Man man man, miserie....moet het ons dan verwonderen dat de Ollanders een beetje kritisch doen? Op elke Vlaamse zender zagen we de organisatoren van het Mechelse Maanrock samen met ernstig kijkende politieofficieren naar weerkaarten turen alsof ze operatie Barbarossa aan het voorbereiden waren. Interviews met de mensen van Stageco, waarvan het podium wonderwel ongedeerd bleef rechtstaan tijdens de "Pukkelpopcycloon", die kwamen uitleggen dat er een extra-windmeter geplaatst werd op hun tenten. Bij windsnelheden boven de 75 km/u zouden dan zeilen worden gestreken en geluidinstallaties naar beneden gehaald....we waanden ons bijna in een zeilcursus. Maar ofwel stonden al die mensen daar wind te verkopen, wat we moeilijk kunnen geloven, ofwel kan er dus inderdaad iets gedaan worden om 5, sorry 4, doden te voorkomen. Treffen de organisatoren schuld? Dat is onze taak natuurlijk niet om daar maar één woordje over te oordelen. Dat moet het Parket uitmaken. Het parket dat nog nooit zo snel oordeelde dat er niks opgewaasen was tegen dit soort natuurgeweld...We wedden echter al met jullie dat we een soort actualisering van het "Bois du Casier" zullen mogen meemaken. Niemand is verantwoordelijk, een samenloop van omstandigheden, heirkracht en zo voort en zo verder MAAR er komen strengere regels om te vermijden dat er een herhaling komt...Stomme vraag: konden die regels er dan niet eerder komen? Of mogen we zulke vragen als niet-ollander hier niet meer stellen? Laat ons toch niet vergeten dat het organiseren van een bijeenkomst waar verschillende tienduizenden bezoekers op af komen niet kan vergeleken worden met de organisatie van een miniementornooi, laat staan met de IJzerwake van Steenstrate. Bij een cycloon over deze West-Vlaamse wei kan hooguit een vlaams vendel of een klapstoeltje met bijhorend looprekje wegwaaien. En nog een ergernis: wij vinden de organisator van Pukkelpop ook een toffe knul maar kan het astamblief wat minder met van hem een nieuwe Mozes te maken? In zijn schoenen staan kunnen en willen we niet. Toch denken we in de eerste plaats aan de echte slachtoffers. De 4 doden en de talrijke zwaargewonden. Die moeten zich geen kandidaat stellen voor de volgende verkiezingen en hebben geen mediaspecialisten als Noël Slangen in hun vriendenkring...Ho, wat zijn we slecht...
neen tegen onverdraagzaamheid: oproep van de progressieve Islamieten
Een "gemengd" koppel werd in Schaarbeek aangevallen door een aantal jongeren die zich de rol toemeten van een soort religieuse politie. Ze menen te moeten controleren of hun "soortgenoten" wel naauwgezet de islamitische regels naleven zeker tijdens deze ramadanperiode. Tot en met binnendringen in een privéwoning om kunnen vast te stellen of er al of niet wordt gegeten...Dit is ontoelaatbaar en hiertegen moet worden opgetreden. Maar eerst en vooral moet er een dialoog gevoerd worden tussen alle gemeenschappen zoadat er duidelijk regels afgesproken kunnen worden wat wel en wat niet kan. Godsdienst is en moet een individuele keuze blijven. Het kan nooit opgelegd worden en evenmin verboden. Door niets of niemand! Tenzij fundamentele mensenrechten worden geschonden. Om niet in het klassieke discours te vallen tegen Islam en tegen "vreemdelingen" sluiten we ons hier dus volmondig aan bij de oproep van de progressieve Islamieten en misschien moeten onze lezertjes ook wel eens overwegen om wat steun te geven aan deze organisatie...
Om de petitie te tekenen, volstaat het een mail te sturen naar musulmans.progressistes@gmail.com . Vermeld uw naam, voornaam en eventueel ook andere gegevens (beroep, ...) die u wil zien verschijnen op de site.
Nee tegen onverdraagzaamheid!
De multiculturele samenleving redden door de minderheden binnen de minderheden beter te beschermen.
Een gemengd koppel uit Schaarbeek - een vrouw van Marokkaanse afkomst en haar Belgische echtgenoot -, had al meerdere keren te maken gekregen met verbale agressie in de multiculturele wijk rond het Liedtsplein, toen het op woensdagavond 3 augustus, pal in het begin van de ramadan, tot fysiek geweld kwam. De daders sloegen de vrouw en dreigden met nieuwe aanvallen. En wie waren de daders? Een groep jongemannen uit de wijk die zich blijkbaar hebben voorgenomen het koppel het leven zuur te maken om in naam van de islam een strijd te voeren tegen de samenlevingsvormen die niet in hun elementaire culturele en religieuze referentiekader passen.
Dit individuele geval heeft een bredere dimensie: het roept vragen op rond het samenleven van mensen van verschillende culturen in de arme buurten van onze grote steden. Die vragen zijn actueel, en het debat errond is niet nieuw. Waar de enen het wangedrag van sommige Brusselse moslimjongeren aangrijpen om hen te stigmatiseren als rebels without a cause, wijzen anderen, zich al dan niet beroepend op sociologische excuses, erop dat discriminatie een realiteit is waar deze jongeren dagelijks mee geconfronteerd worden.
Hoe dan ook kan niemand ontkennen dat de moslimgemeenschap, net als andere gemeenschappen, een sociale druk uitoefent op haar leden. Die druk leidt soms tot dwang en in het ergste geval tot geweld, en vaak zijn het de meest kwetsbare minderheden van de minderheden wier leven op die manier vergald wordt.
De ondertekenaars zijn van mening dat dit soort praktijken vandaag om een sterke reactie en een duidelijke standpunt vraagt van de voorstanders van de multiculturele samenleving, en meer bepaald van zij die - gelovig of niet - vertrouwd zijn met de moslimcultuur en de islam via een persoonlijke of een familieband. Deze mobilisering moet gebeuren in naam van de verdediging van de waarden die een cultureel diverse samenleving mogelijk en aangenaam maken: niet discrimineren, culturele verschillen aanvaarden als een verrijking voor beide kanten, maar ook de keuzevrijheid van ieder individu respecteren. In geen geval mag deze strijd gevoerd worden in naam van specifieke culturen of godsdiensten, die niet verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor de onredelijkheid die sommige van hun aanhangers tentoonspreiden. Het gaat om een moeilijke strijd die we nu samen moeten aangaan om te bewijzen dat het nog steeds mogelijk is om op een respectvolle, harmonieuze en vreedzame manier met onze verschillen te leven.
In een internationale context die gekenmerkt wordt door felle aanvallen tegen het multiculturalisme menen de ondertekenaars dat wie wil komen tot een vreedzame samenleving zijn hoop niet louter mag stellen op inspanningen van de overheid. Even belangrijk is het dat de burgers en de minderheidsgroepen zelf gemobiliseerd worden en meer vastberadenheid aan de dag leggen.
Het redden van de multiculturele samenleving impliceert dat van bovenaf geijverd wordt voor haar behoud, maar evenzeer dat ze van beneden uit beter beschermd wordt. Het is zaak om de strijd voor gelijkheid en tegen discriminatie hoog op de agenda te houden van de beleidsmakers, maar in de burgermaatschappij is het ook nodig om op een meer uitgesproken manier op te komen voor de vrijheid om zelf levenskeuzes te maken, om afstand te nemen van ongewenste culturele dogmas, etc. Dat betekent uiteindelijk dat een meer solidaire houding met de slachtoffers van deze ontspoorde opvattingen van culturele en religieuze minderheden zich opdringt, en dat die solidariteit zichtbaarder moet worden.
De ondertekenaars:
Spreken hun verontwaardiging uit over de agressie, de bedreigingen en de intimidatie die het Schaarbeekse koppel heeft ondervonden.
Uiten hun steun en sympathie aan het koppel en aan iedereen die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt.
Veroordelen op de meest uitdrukkelijke manier iedere vorm van fysiek of verbaal geweld en de rechtvaardiging daarvan op culturele of religieuze gronden.
Herhalen dat iedere burger niet alleen in de praktijk moet kunnen genieten van de rechten en individuele vrijheden die de Grondwet en de rechtstaat garanderen, maar dat hij/zij ook de concrete mogelijkheid moet hebben om, als hij/zij dat wil, vrijwillig afstand te nemen van de groep waar hij/zij van origine toe behoort en van de ethno-culturele of religieuze voorschriften die met die groep samenhangen.
Daar is de orde weer...oneerlijke concurrentie in Marcinelle
Sinds de jaren 70 voert onze inlandse orde van geneesheren een onafgebroken strijd tegen de dokters van Geneeskunde voor het Volk. Opgericht door Kris Merckx, een aimabel, competent en sociaalvoelend iemand, heeft die fameuse orde een niet afziende strijd gevoerd tegen linkse dokters die tegen terugbetalingstarief werkten. Eerst was dat in Hoboken, zowat de vuilbak van Antwerpen toen. Dit initatief was één van de meest geslaagden van de toenmalige "Amadezen". Voor de jonkies en Ollanders onder ons : dit waren de leden van de uiterst-linkse Maoïsten van Alle Macht aan de Arbeiders. Toen een zeer succesvolle beweging maar vooral onder intellectuelen en studenten. En wat zien we vandaag? Niks nieuws onder de zon...de Orde zet zich schrap tegen de tweede generatie Merckxen deze maal gevestigd in Marcinelle. De dochter, deze maal, Sofie Merckx, krijgt de deurwaarder over de vloer wegens niet betalen van lidgeld aan die orde en wegens -kan enkel als grap bedoeld zijn - deloyale concurrentie vanwege de Henegouwse afdeling van die ordentelijke orde.
Meer kunnen jullie hierover vinden in "De Morgen" van vandaag...
We zoeken nu toch even op wat "oneerlijke of deloyale concurrentie" zou kunnen betekenen in een gemeente als Marcinelle. Marcinelle is nu niet meteen het Waalse Brasschaat. Marcinelle is inderdaad de "Bois du Cazier" nog niet lang geleden hier besproken maar ook de geboorteplek van verschillende van onze beroemdste striptekenaars waaronder de smurfenuitvinder Peyo maar ook Franquin en Morris kwamen vandaar. Vandaag is Marcinelle echter herleid tot "hol van Pluto, met veel zwarte armoede maar een trendy restaurant in het museum van het Bois du Cazier"waar vakbondsbazen uitgebreid plegen te tafelen... In Marcinelle wonen volgens de meest recente cijfers, ergens uit de jaren '90, een goeie 23.000 inwoners. "Googelen op "medecins Medecins Marcinelle" levert exact, zeggen en schrijven, 3 adressen op, enen Van Eetvelde, een Trotti en Geneeskunde voor het Volk. Basta. Een mooi staaltje mijnwerkersoverlevering...een Vlaamse, een Italiaanse naam en de communisten van de PvdA... Maar daar gaat het hier dus niet over. Het gaat over oneerlijke concurrentie...Sofie Merckx en kameraden worden door de Henegouwse orde ervan beschuldigd, patiënten te ronselen door tegen terugbetalingstarieven te werken en dus geen remgeld te vragen....Hallo? 23.000 inwoners en 3 artsenpraktijken...je moet geen rekenwonder zijn dat je dus in Marcinelle 1 meneer eof madam doktoor hebt voor meer dan 7000 patiênten... Nu even googelen en wat vinden we over Belgisch verhoudingen van inwoners/huisartsen?
We citeren: In België is er 1 dokter per 220 mensen. In Mali 1 per 12.500 mensen. En in Tanzania moeten zelfs 50.000 mensen het met één dokter doen. Juist in die gebieden waar veel oorlog, honger, ziekte of armoede heerst, is er vaak weinig of geen toegang tot medische zorg. Dus Marcinelle zit ongeveer aan de helft van Mali...net daar vindt dus de Orde van Geneesheren het nodig om te spreken van "oneerlijke concurrentie"...straffe mannen ...Meer vragen dan de normale tarieven daar reageren die flinkerds dus nooit op maar owee als je dus "gratis" geneeskunde verstrekt aan mensen die amper het hoofd boven water kunnen houden. We moeten ze dus maar laten creperen ginder in Marcinelle...intussen sturen ze deurwaarders naar Geneeskunde voor het Volk om de boel aan te slaan of blokkeren ze erfenissen ...dumpen die boel...
Open brief: Met welk recht blokkeert de Orde familie-erfenis van dokter Hufkens?
13 januari 2010
De Standaard publiceerde vandaag (13/01) onderstaande open brief van een aantal gerenommeerde dokters, waarin deze hun steun betuigen aan dokter voor het Volk Eric Hufkens uit Marcinelle.
Dokter Eric Hufkens studeerde in 1986 af aan de universiteit van Antwerpen en is huisarts bij Geneeskunde voor het Volk in Marcinelle (Charleroi). Zijn hele loopbaan al behoort hij tot een groep artsen die weigert lidgeld te betalen aan de Orde van Geneesheren omdat zij die als ondemocratisch en antisociaal beschouwt. In 2006 heeft het vredegerecht dr. Hufkens veroordeeld tot het betalen aan de Orde van 2079 euro (1027 euro achterstallige lidgelden plus 1052 euro intresten en deurwaarderskosten). De rechter stelde in zijn vonnis : Hoewel men begrip kan opbrengen voor de motieven van de verdedigende partij (Dr Hufkens) die over de beoefening van de geneeskunst opvattingen huldigt die niet echt gedeeld lijken te worden door de Orde van geneesheren, toch blijft hij onderworpen aan de (wettelijke) verplichting om lidgeld te betalen zoals allen die dit beroep wensen uit te oefenen. Op basis van deze uitspraak dreigde, kort daarna, de Orde van Henegouwen over te gaan tot boedelbeslag bij dr. Hufkens. Maar, na een symbolische bezetting van diens huis in Couillet, liet de Orde, via haar advocaat, weten dat ze van dit plan afzag. Inmiddels zocht de Orde naar andere financieel-juridische wegen om haar geld te krijgen. Onlangs nam ze daartoe een tot nu onuitgegeven initiatief. Tussen kerstmis en nieuwjaar bood zich een deurwaarder aan bij dr. Hufkens om hem te melden dat hij, bij diverse banken, een voorlopig beslag van 2079 euro had laten leggen op de tegoeden die de kinderen Hufkens erfden van hun onlangs overleden ouders. Door die démarche wordt de afhandeling van de erfenis niet alleen geblokkeerd voor dokter Hufkens maar ook voor zijn zeven broers en zusters. Op basis van welke ethische principes betrekt de Orde een hele familie in een ideologisch conflict tussen haar en een arts?
Ondergetekenden protesteren tegen de financiële intimidatie waarmee de Orde een al dertig jaar aanslepend principieel meningsverschil wil beslechten. Wij steunen de manifestatie die vandaag om 18 uur doorgaat vóór de zetel van de Orde van Geneesheren, rue des Archers in Mons. De blokkering van de erfenis van de familie Hufkens moet worden opgeheven, net zoals alle andere juridische stappen tegen de artsen die blijven weigeren het lidgeld te betalen. Dit nieuwe incident, dat door de Orde is uitgelokt, is een aansporing om het debat over deze instelling uit de impasse te halen en af te ronden.
Ondergetekenden verschillen enigszins van mening over de inhoud van een democratisch alternatief voor de Orde. De enen vinden dat de Orde moet afgeschaft worden en vervangen door een Hoge Raad voor ethiek en deontologie van de gezondheidsberoepen (het wetsvoorstel van Magda Demeyer van 2003). Anderen verkiezen, vooral vanuit haalbaarheidsoverwegingen, voor een hervormde en vernieuwde Orde van artsen (het wetsvoorstel van Patrik Vankrunkelsven dat in 2007 door de senaat werd gestemd maar niet door de Kamer geraakte). Samen zijn wij het echter eens dat de huidige Orde, die haar bevoegdheid ontleent aan het bij volmachtenwet gestemde Koninklijk Besluit nr. 79 van 1967, de toets van de kritiek niet kan weerstaan. We zetten enkele bezwaren op een rijtje.
De positie van de artsen in de Orde is dominant daar waar gezondheidszorg de hele bevolking aangaat. De tuchtrechtspraak van de Orde is een aanfluiting van de moderne, democratische rechtsregels. De rechtsprekende artsen zijn tegelijk rechter en partij. De meeste zittingen zijn niet openbaar. De Code van de medische plichtenleer die de basis vormt voor de tuchtrechtspraak werd nooit door het parlement goedgekeurd en is in 1983 rechtsongeldig verklaard door het Hof van Cassatie. Een patiënt die een klacht indient dient niet eens op de hoogte gebracht te worden van het gevolg dat er aan wordt gegeven. De Orde heeft geen jurisprudentie die naam waardig: de rechtspraak van de Orde wordt gekenmerkt door partijdigheid, discriminatie en willekeur in de strafmaat. De verbetenheid waarmee de Orde dr. Hufkens en andere sociale artsen blijft vervolgen is in dit verband tekenend. Zeker als je ziet hoe de Orde zo goed als niets onderneemt tegen de ereloonsupplementen die niet geconventioneerde artsen vragen aan patiënten in eenpersoonskamers. Het gaat, volgens een recente studie van het Riziv, om toeslagen van 100 tot 300 procent (en zelfs meer). Op hun beurt dragen die bij tot het uit de pan swingen van de premies voor hospitalisatieverzekeringen en de evolutie naar een geneeskunde met twee snelheden.
De Orde liep ook achterop in de meeste medisch-ethische dossiers van de voorbije decennia. De wetgeving inzake abortus en euthanasie werd door het parlement geregeld, buiten de Orde om en soms zelfs tégen haar in. De opvolging van die wetten gebeurt door de bio-ethische commissies. De problematieken omtrent stamceltherapie, gentherapie, pre-implantatiediagnostiek, experimenten met embryos werden in handen genomen door het Raadgevend comité voor de bio-ethiek. Dat de Orde niet meer van deze tijd is bewijst ook de grote desinteresse van de jonge artsen. Vandaag zijn zowel de voorzitter als de beide ondervoorzitters van de Nationale Raad van de Orde gepensioneerden. Ook in de provinciale raden is deze leeftijdsgroep wiens rol wij in een vergrijzende maatschappij geenszins onderschatten buiten proportie aanwezig.
De Orde heeft onlangs openheid gegeven over haar financies. Een niet onbelangrijk deel daarvan gaat naar de betaling van deskundigen, voornamelijk advocaten die instaan voor de inning van de niet betaalde bijdragen. (Artsenkrant, 11/12/2009) Daar bovenop komt een flink pak kosten voor overijverige deurwaarders. Moet een instelling, die geacht is te waken over de ethiek van de gezondheidszorg, van dat soort vervolgingen een hoofdtaak maken? Verschillende provinciale raden van de Orde (Antwerpen, Limburg, Luik, ) hebben dit ingezien. Zij hebben sinds jaren een einde gemaakt aan de praktijken van deurwaardersexploten, meubelbeslag en dreiging met openbare verkoop van de inboedel van artsen. Het is tijd om ook de Orde van Henegouwen van haar achterlijke koppigheid te genezen. En om de dringende noodzaak van een democratisch alternatief voor de Orde opnieuw op de agenda te plaatsen.
Ondertekenaars:
Prof. dr. Patrik Vankrunkelsven (ex-senator), Prof. em. dr. Jean-Jacques Amy (gynaecoloog, VUB), Dr. Kris Merckx (Hoboken), prof. em. dr. Marc De Meyere (UGent), prof. dr. Michel Roland (Bruxelles, ULB), prof. dr. Corinne Boüüaert (Liège, ULG), Dr. Dirk Van Duppen (Deurne), dr. Celine Mendels France en dr. Marc Franckh (Herstal), dr. Sofie Merckx (Charleroi).
wij zijn fier u te mogen melden dat het Mathematisch Instituut van de Universiteit van Leiden officieel partner is geworden van het prestigieuse Jozef Stalinmuseum te Gori in Georgië. Dit is het ultieme bewijs dat de brilliante ideeën en roemrijke daden van dit onvergelijkbare genie en held eindelijk ook hun oververdiende weerklank vinden bij de aanhangers van exacte wetenschappen. Olland is al lang een baken wat betreft leidersfiguren die hun volk zullen leiden naar een betere toekomst. Ollandse kameraden, een welgemeende groet !
Jean Bricmont schrijft een artikel in Counterpunch
Een artikel van enen Belgische Professor dat waarschijnlijk de eigen binnenlandse pers niet haalde omdat het wat tegen de klassieke linkse en ook rechtse haren instrijkt. Zeer lezenswaardig nochtans en met veel logica geschreven. Wij kunnen enkel goedkeurend knikken...meer van dat!
Buiten wetenschappelijke kringen is hij vooral bekend omdat hij de mede-auteur was van Impostures Intellectuelles (1997) samen met de Amerikaan Alan Sokal. Jean Bricmont werkt ook samen met de activist Noam Chomsky.
Last March, a coalition of Western powers and Arab autocracies banded together to sponsor what was billed as a short little military operation to protect Libyan civilians.
On March 17, the UN Security Council adopted Resolution 1973 which gave that particular coalition of the willing the green light to start their little war by securing control of Libyan air space, which was subsequently used to bomb whatever NATO chose to bomb. The coalition leaders clearly expected the grateful citizens to take advantage of this vigorous protection to overthrow Moammer Gaddafi who allegedly wanted to kill his own people. Based on the assumption that Libya was neatly divided between the people on one side and the evil dictator on the other, this overthrow was expected to occur within days. In Western eyes, Gaddafi was a worse dictator than Tunisias Ben Ali or Egypts Mubarak, who fell without NATO intervention, so Gaddafi should have fallen that much faster.
Five months later, all the assumptions on which the war was based have proved to be more or less false. Human rights organizations have failed to find evidence of the crimes against humanity allegedly ordered by Gaddafi against his own people. The recognition of the Transitional National Council (TNC) as the sole legitimate representative of the Libyan people by Western governments has gone from premature to grotesque. NATO has entered and exacerbated a civil war that looks like a stalemate.
But however groundless and absurd the war turns out to be, on it goes. And what can stop it?
This summers best reading was Adam Hochschilds excellent new book on World War I, To End All Wars. There are many lessons for our times in that story, but perhaps the most pertinent is the fact that once a war starts, it is very hard to end it.
The men who started World War I also expected it to be short. But even when millions were bogged down in the killing machine, and the hopelessness of the whole endeavor should have been crystal clear, it slogged on for four miserable years. The war itself generates hatred and vengefulness. Once a Great Power starts a war, it must win, whatever the cost to itself but especially to others.
So far, the cost of the war against Libya to the NATO aggressors is merely financial, offset by the hope of booty from the liberated country to pay the cost of having bombed it. It is only the Libyan people who are losing their lives and their infrastructure. So what can stop the slaughter?
In World War I, there existed a courageous anti-war movement that braved the chauvinist hysteria of the war period to argue for peace. They risked physical attack and imprisonment.
Hochschilds account of the struggle for peace of brave women and men in Britain should be an inspiration but for whom? The risks of opposing this war are minimal in comparison to 1914-1918. But so far active opposition is scarcely noticeable.
This is particularly true of France, the country whose President Nicolas Sarkozy took the lead in starting this war.
Evidence is accumulating of deaths of Libyan civilians, including children, caused by NATO bombing.
The bombing is targeting civilian infrastructure, to deprive the majority of the population living in territory loyal to Gaddafi of basic necessities, food and water, supposedly to inspire the people to overthrow Gaddafi. The war to protect civilians has clearly turned into a war to terrorize and torment them, so that the NATO-backed TNC can take power.
This little war in Libya is exposing NATO as both criminal and incompetent.
It is also exposing the organized left in NATO countries as totally useless.There has perhaps never been a war easier to oppose. But the organized left in Europe is not opposing it.
Three months ago, when the media hype about Libya was launched by the Qatari television Al Jazeera, the organized left did not hesitate to take a stand. A couple of dozen leftist French and North African organizations signed a call for a solidarity march with the Libyan people in Paris on March 26. In a display of total confusion, these organizations simultaneously called for recognition of the National Transition Council as the sole legitimate representative of the Libyan people on the one hand and protection of foreign residents and migrants who, in reality, needed to be protected from the very rebels represented by that Council. While implicitly supporting the military operations in support of the NTC, the groups also called for vigilance concerning the duplicity of Western governments and the Arab League and possible escalation of those operations.
The organizations signing this appeal included Libyan, Syrian, Tunisian, Moroccan and Algerian exile opposition groups as well as the French Greens, the Anti-Capitalist Party, the French Communist Party, the Left Party, the anti-racist movement MRAP and ATTAC, a widely based popular education movement critical of financial globalization. These groups together represent virtually the entire organized French political spectrum to the left of the Socialist Party which for its part supported the war without even calling for vigilance.
As civilian casualties of NATO bombing mount, there is no sign of the promised vigilance concerning escalation of the war deviating from the UN Security Council Resolution.
The activists who in March insisted that we must do something to stop a hypothetical massacre are doing nothing today to stop a massacre that is not hypothetical but real and visible, and carried out by those who did something.
The basic fallacy of the "we must do something" leftist crowd lies in the meaning of "we". If they meant we literally, then the only thing they could do was to set up some sort of international brigades to fight alongside the rebels. But of course, despite the claims that "we" must do "everything" to support the rebels, no serious thought was ever given to such a possibility.
So their "we" in practice means the Western powers, NATO and above all the United States, the only one with the "unique capabilities" to wage such a war.
The "we must do something" crowd usually mixes two kind of demands: one which they can realistically expect to be carried out by those Western powers - support the rebels, recognize the TNC as the sole legitimate representative of the Libyan people - and the other which they cannot realistically expect the Great Powers to follow and which they themselves are totally incapable of accomplishing: limit the bombing to military targets and to the protection of civilians, and stay scrupulously within the framework of UN resolutions.
Those two sorts of demands contradict each other. In a civil war, no side is primarily concerned about the niceties of UN resolutions or the protection of civilians. Each side wants to win, period, and the desire for revenge often leads to atrocities. If one "supports" the rebels, in practice one is giving a blank check to their side to do whatever they judge to be necessary to win.
But one also gives a blank check to the Western allies and NATO, who may be less bloodthirsty than the rebels but who have far greater means of destruction at their disposal. And they are big bureaucracies that act as survival machines. They need to win. Otherwise they have a "credibility" problem (as do the politicians who supported the war), which could lead to a loss of funding and resources. Once the war has started, there is simply no force in the West, lacking a resolute antiwar movement, that can oblige NATO to limit itself to what is allowed by a UN resolution. So, the second set of leftist demands fall on deaf ears. They serve merely to prove to the pro-war left itself that its intentions are pure.
By supporting the rebels, the pro-intervention left has effectively killed the antiwar movement. Indeed, it makes no sense to support rebels in a civil war who desperately want to be helped by outside interventions and at the same time oppose such interventions. The pro-intervention right is far more coherent.
What both the pro-intervention left and right share is the conviction that "we" (meaning the civilized democratic West) have the right and the ability to impose our will on other countries. Certain French movements whose stock in trade is to denounce racism and colonialism have failed to remember that all colonial conquests were carried out against satraps, Indian princes and African kings who were denounced as autocrats (which they were) or to notice that there is something odd about French organizations deciding who are the "legitimate representatives" of the Libyan people.
Despite the efforts of a few isolated individuals, there is no popular movement in Europe capable of stopping or even slowing the NATO onslaught. The only hope may be the collapse of the rebels, or opposition in the United States, or a decision by ruling oligarchies to cut the expenses. But meanwhile, the European left has missed its opportunity to come back to life by opposing one of the most blatantly inexcusable wars in history. Europe itself will suffer from this moral bankruptcy.
Nette mensen berokkenen even veel schade als britse plunderaars
Vandaag lezen we dat de rellen in Groot-Brittanië volgens Britse verzekeraars voor zowat 250 miljoen Euro schade hebben veroorzaakt. Gruwel gruwel. Snelrecht is hier echt wel op zijn plaats nietwaar, honderden arrestaties en foto's van de plunderaars in alle kranten en op alle straathoeken...We hebben er hier al genoeg over geschreven. Wat blijkt echter? Lees lees lees
Een 27-jarige Engelsman heeft bij de start van een groot proces in Duitsland toegegeven dat hij in samenwerking met anderen voor 250 miljoen euro belastingsfraude gepleegd heeft met Europese uitstootrechten. In totaal staan zes bedrijfsleiders terecht. Ze zouden BTW-carrousels hebben opgezet om zo het Duitse fiscale systeem te pluimen.
"De aantijgingen aan mijn adres kloppen", zegt de 27-jarige beklaagde. Hij is de jongste van de zes beschuldigden en erkende dat hij voor 57 miljoen euro belastingsfraude pleegde. Een medeplichtige zou zich op oneerlijke wijze tot 100 miljoen euro hebben toegeëigend. De politie vermoedt dat ze deel een netwerk vormden dat werkte vanuit de Verenigde Arabische Emiraten, Groot-Brittannië en Zwitserland. Complex Concreet misbruikten de beklaagden hun kennis van twee complexe systemen: de emissiehandel en het Europese BTW-systeem. In Duitsland is de verkoop van uitstootrechten voor vervuilende bedrijven onderhevig aan een belasting op toegevoegde waarde. Uitvoerders van de rechten kunnen die BTW terugvorderen van de overheid. De betrokkenen zouden zo heel wat belastingsgeld hebben teruggevorderd, zonder ooit een cent BTW te hebben betaald. Ze gebruikten daarvoor een ingewikkeld kluwen van in Duitsland geregistreerde bedrijfjes.
Publiek geheim "Het was een publiek geheim in Dubai en Londen dat hiermee belastingen ontdoken konden worden", gaf de beschuldigde maandag toe. Het nodige startkapitaal kon hij naar eigen zeggen probleemloos lenen bij Deutsche Bank, dat nooit vragen heeft gesteld bij zijn activiteiten.
Het pas opgestarte proces zal vermoedelijk tot anderhalf jaar duren. (belga/kh)
Inderdaad beste lezertjes, hier wordt heel voorzichtig omgesprongen met de identiteit van de beklaagden, een rasterje netjes voor het gezicht, terecht trouwens, en we lezen dat dit proces "vermoedelijk tot anderhalf jaar zal duren". Volgens ons bescheiden ondrscheidingsvermogen zijn dit twee totaal verschillende manieren om een ongeveer even grote schade via de rechtbank te verhalen op schuldigen. Waarbij, laten we het toch even niet vergeten, een behoorlijk aantal "relschoppers zwaar worden aangepakt via "snelrecht" wel te verstaan wegens het stelen van wat chips, drank, speelgoed enz...niet de echte plunderaars maar de gelegenheidsdieven zoals we ze zullen noemen. Het soort schorremorrie dat echter 250 miljoen euro onrechtmatig in haar diepe zakken laat verdwijnen doet beroep op een batterij topadvokaten, geen prodeo-sukkels en zal er waarschijnlijk, we zeggen wel waarschijnlijk, vrij goedkoop vanaf komen. Zo gaat het er dus aan toe in deze wereld...sommigen kunnen zelfs bij banken lenen om beter te stelen terwijl anderen, tja...no comment ... En jullie zouden verwonderd zijn dat we hier schrijven dat wij toch wel wat meer sympathie koesteren voor dat Britse "krapuul"? Gelukkig zijn we nette mensen met nette gedachten.
Wat een prachtige regenachtige zomermorgen! We vernemen van de Brasschaatse twittertroela dat haar minnaar, deze term past als een tang op een varken- Yves leterme, weg is bij zijn vrouw. Wij zullen het maar geloven als we de alimentatieregeling voor Trudy, de geit, afgedrukt zien in De Standaard. Voilà basta. Verder vernemen we dat de Engelse geheime diensten ooit geprobeerd hebben om van Hitler een vrouw te maken. Ze zouden-voorwaardelijke wijs- vrouwelijk oestrogeen bij zijn eten hebben gedaan om hem aldus vriendelijker te maken. Misschien moet er wel wat van dat oestrogeen toegevoegd worden aan de wafels en berepoten van De Wever. De ombouw naar vrouw lijkt ons daar fysiek iets minder moeilijk dan bij de Duitse opperariër. Een ander leuk berichtje komt vanuit Spanje. In Lloret de Mar zijn rellen uitgebroken. Neen het zijn geen britse charters met probleemjongeren. Het zijn Franse en Ollandse "krapuuljongeren" deze keer. En kijk hoe men dit soort relletjes beschrijft op het net in een blogje...net playstation...
Enen Erik Eggens schrijft de woorden van enen Rick Hoogerwerf neer:
DONGEN/LLORET DE MAR Hij zag de massale vechtpartij onder zijn balkon voorbij trekken. Rick Hoogerwerf uit Dongen is in de Spaanse badplaats Lloret de Mar aan de Costa Brava. Alles gebeurde voor ons balkon.
Op donderdag vier uur s ochtends twittert hij dat er onder zijn balkon rellen bezig zijn. Niet normaal dikke rellen in Lloret. Mooi uitzicht van balkon. Hij vergelijkt de gebeurtenissen met het videospel Grand Theft Auto, waarin zwaar geweld niet wordt geschuwd.
Volgens Hoogerwerf beginnen de rellen nadat een discotheek Colossos aan de Avenida Just Marles werd ontruimd. DJ Tiësto uit Breda zou daar woensdagavond draaien, maar gaat onverrichter zaken retour omdat er problemen met de stroom zouden zijn.
Wat volgt zijn opstootjes en vernielingen op straat waarna de Mossos, de politie van Catalonië, keihard ingrijpt. Ik heb de Mossos nu echt eens hard zien optreden, aldus Hoogerwerf vanuit Lloret.
In totaal worden er bij de rellen 20 jongeren opgepakt, onder wie twee Nederlanders. De politie in Lloret de Mar maakte bekend dat ze harder gaat optreden tegen rellende jongeren in de badplaats. Dit jaar zouden groepen jongeren speciaal naar Lloret afreizen om er te vechten.
Voilà, nu is het enkel wachten op de publicatie van de relschoppende boeventronies op alle Spaanse zenders en op lichtreclames....
Het leukste nieuws komt echter aanwaaien vanuit de Steets. Sommigen lijken daar het licht te hebben gezien en deze keer zijn dat niet de pipo's met de theebuiltjes. Het is Warren Buffet himself die vraagt om meer belastingen te mogen betalen. Hieronder zijn wijze woorden die we zullen inkaderen. We hangen in elk geval zijn foto naast die van Marx en Engels. Nee, beste Vlaamse lezertjes Stalin hangt niet in onze veranda... en de liefhebbers van flattax mogen hier een puntje aan zuigen...
De meeste mega-rijken in Amerika zouden er geen bezwaar tegen hebben om meer belasting te betalen, zeker niet nu zoveel medeburgers het echt moeilijk hebben.
Onze leiders hebben gevraagd om 'gezamenlijke opofferingen'. Alleen hebben ze mij daarbij overgeslagen. Ik heb een paar van mijn mega-rijke vrienden gevraagd welke offers zij moesten brengen. Ook zij werden ongemoeid gelaten.
Terwijl minderbedeelden voor ons vechten in Afghanistan en de meeste Amerikanen moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen, genieten wij mega-rijken nog steeds van ongehoorde belastingvoordelen. Onder ons zijn vermogensbeheerders die miljarden verdienen, maar wij mogen ons inkomen aanmerken als 'lucratief belang', waardoor we met 15 procent belasting wegkomen. Weer anderen bezitten vaak 'futures' voor niet langer dan tien minuten en betalen slechts 15 procent over 60 procent van hun winst, alsof ze voor de lange termijn investeren.
Deze zegeningen worden over ons uitgestrooid door wetgevers in Washington die menen dat ze ons moeten beschermen, alsof we een of andere bedreigde diersoort zijn. Wel fijn, zulke hooggeplaatste vrienden.
Vorig jaar beliep mijn belastingaanslag - inkomstenbelasting plus loonbelasting die door en voor mij betaald was - 6.938.744 dollar. Dat lijkt veel, maar is toch maar 17,4 procent van mijn belastbaar inkomen en in feite een lager percentage dan wat de andere twintig mensen bij ons op kantoor betalen. Voor hen was de belastingdruk tussen de 33 en 41 procent.
Wanneer je met geld geld verdient, zoals sommige van mijn superrijke vrienden, kan het percentage zelfs iets lager uitvallen dan bij mij. Verdien je echter je geld in loondienst, dan zal je percentage zeker hoger zijn dan het mijne, en waarschijnlijk veel hoger. Om te begrijpen hoe dat werkt, moeten we kijken naar de inkomstenbronnen van de overheid. Vorig jaar was 80 procent van die inkomsten afkomstig uit loon- en inkomstenbelasting van individuen. De mega-rijken betalen wel 15 procent inkomstenbelasting over het grootste deel van hun inkomsten, maar ze betalen weinig tot geen loonbelasting. Voor de middenklasse is het een ander verhaal: meestal vallen zij qua inkomen in de belastingschaal van 15 of 25 procent, maar daarbovenop betalen ze nog forse loonbelasting.
In de jaren tachtig en negentig lagen de belastingtarieven voor de rijken veel hoger en betaalde ik zelf een gemiddeld percentage. Nu hoor ik weleens beweren dat ik daar boos over had moeten zijn en had moeten weigeren om nog een cent te beleggen, vanwege de verhoogde belastingen op vermogensaanwas en dividend.
Banen Maar dat heb ik niet geweigerd, en anderen ook niet. Ik werk al zestig jaar met beleggers en ik moet de eerste nog tegenkomen - zelfs toen de belasting op vermogensaanwas bijna 40 procent was - die alleen vanwege de belastingdruk op de mogelijke winst afzag van een verstandige belegging. Mensen beleggen om geld te verdienen, en hebben zich nooit laten afschrikken door potentiële belastingen. En tegen degenen die beweren dat hogere tarieven slecht zijn voor de werkgelegenheid, zou ik willen zeggen dat er tussen 1980 en 2000 veertig miljoen banen zijn geschapen. Iedereen weet wat er sindsdien is gebeurd: lagere belastingen en minder banen.
Sinds 1992 houdt de belastingdienst gegevens bij van de aangiften van de 400 Amerikanen met de hoogste inkomens. In 1992 had die top-400 tezamen een belastbaar inkomen van 16,9 miljard dollar, waarover ze 29,2 procent belasting betaalden. In 2008 was dat gezamenlijke inkomen geëxplodeerd tot 90,9 miljard, maar was de belastingdruk daarop nog maar 21,5 procent.
Nu heb ik het hier alleen maar over de federale inkomstenbelasting, maar we kunnen er gerust van uitgaan dat de loonbelasting van deze 400 mensen verwaarloosbaar was. 88 van de 400 gaven zelfs helemaal geen loon op, maar ze gaven wel allemaal vermogensaanwas op. Sommige van mijn broeders zijn niet dol op werk, maar beleggen doen ze allemaal graag. (Daar kan ik inkomen.) Ik ken veel mega-rijken vrij goed en door de bank genomen zijn het allemaal fatsoenlijke mensen. Ze houden van Amerika en waarderen de kansen die ze hier gekregen hebben. Velen hebben zich aangesloten bij de Giving Pledge, waarmee ze hebben beloofd om het grootste deel van hun rijkdom filantropisch te besteden. De meesten zouden er ook geen bezwaar tegen hebben om ook meer belasting te betalen, zeker niet nu zovelen van hun medeburgers het echt moeilijk hebben.
Opgave Binnenkort buigen twaalf leden van het Congres zich over de gewichtige taak van het herstructureren van de financiën van ons land. Zij hebben de opdracht om te bedenken hoe we het overheidstekort binnen tien jaar met maar liefst 1,5 biljoen dollar kunnen terugdringen. Ze moeten echter veel meer zien te bereiken. De Amerikaanse bevolking verliest in rap tempo het vertrouwen dat het Congres in staat is om de financiële problemen van het land op te lossen.
De eerste opgave voor die twaalf is het afzwakken van een paar toekomstbeloften die zelfs een rijk Amerika niet kan waarmaken. Hier moet het grote geld vandaan komen. Vervolgens moeten ze zich buigen over de belastingen. Ik zou de tarieven voor 99,7 procent van de belastingbetalers ongemoeid laten en de huidige 2 procent korting voor het werknemersaandeel in de loonbelasting handhaven. Dat is goed voor de armen en voor de middenklasse, die elke meevaller goed kunnen gebruiken.
Maar voor iedereen die meer dan 1 miljoen dollar verdient - en dat waren in 2009 236.883 huishoudens - zou ik onmiddellijk het tarief verhogen op het belastbaar inkomen van boven de 1 miljoen, inclusief uiteraard dividend en vermogensaanwas. Voor degenen die meer dan 10 miljoen verdienen - in 2009 waren dat er 8.274 - zou ik nog een extra belastingverhoging voorstellen.
Mijn vrienden en ik zijn nu lang genoeg vertroeteld door miljardairfans in het Congres. Het wordt tijd dat onze overheid ernst maakt met die gezamenlijke opofferingen.
The Great Recession gave birth to a lost generation across the world, where youth unemployment rates stretch into the 20s, 30s and even 40s. Those millions have responded with violence.
REUTERS
The riots and fires consuming London are a story about senseless violence and crime. They are also a story about urban politics, race relations, education inequality, and British culture and society. But underneath all of that, they are part of an economic story that is universal.
For the last year, Great Britain has embraced austerity to a degree that would make some American conservatives blush. The purpose of shrinking government was to reduce debt. But the effect has been to kill the economy. With the UK tottering on the razor's edge of recession, consumer confidence is at a record low, unemployment is rising, and even the most optimistic economists predict one-percent expansion for the rest of the year.
For 100 years, across the world, more cuts have led to more crime.
The scourge of young restlessness growing in this noxious petri dish is potent enough to have a nickname. The British call them the NEETs, as in "Not in Education, Employment, or Training." Last year, British Employment Minister Chris Grayling called chronic youth unemployment a "ticking time bomb." That bomb is way past ticking.
The theft and violence and street crime and lawlessness in London is shocking. But it's not unique. Around the world, the burden of unemployment falls hardest on the young, who often respond with violence. The average jobless rate between 18-29 years was nearly 20% last year in OECD countries, the Wall Street Journal has reported. High unemployment was a factor in protests in Spain, uprisings in the Middle East and North Africa.
The connection between joblessness and violence comes to life in a timely August research paper Austerity and Anarchy: Budget Cuts and Social Unrest in Europe, 1919-2009, which found "a clear positive correlation between fiscal retrenchment and instability." Authors Jacopo Ponticelli and Hans-Joachim Voth examined the relationship between spending cuts and a measure of instability they termed CHAOS -- "the sum of demonstrations, riots, strikes, assassinations, and attempted revolutions in a single year in each country."
Their conclusion: Austerity breeds anarchy. More cuts, more crime.This clickable graph helps to tell the story.
"Educated youth have been in the vanguard of rebellions against authority certainly since the French Revolution and in some cases even earlier," Jack A. Goldstone, a sociologist at George Mason University School of Public Policy, told journalist Peter Coy in February. If that's true, we are only in the first chapter of a worldwide rebellion against lost opportunities for the young. In North Africa and the Middle East, people aged 15-29 make up the largest share of the population ever. In Iran, they account for a third of the country. In Jordan, Egypt and Morocco, they make up 30 percent.
What about us? One in five Americans are between 15 and 29-years old. And one in five of those Americans are unemployed. For minorities and the under-educated, the picture is much worse. Black teenagers have an unemployment rate of 44 percent, twice the rate for white teens.
And yet, somewhat miraculously, crime has fallen in the U.S. through the Great Recession. James Q. Wilson offered four explanations: (1) More criminals in prison; (2) Better police tactics for finding and patrolling crime hotspots; (3) Better home security technology; and (4) Fewer drugs, including lead in our blood and cocaine. The long decline of American crime is one of the quiet miracles of the last 40 years. We're about to find out if it can hold up to American-style austerity.
over raddraaiers, imbecielen, stormrammen, linkse idioten en wijze zotten
"In an article that appeared in the print edition and online version of the Mail on Sunday on 7 August 2011, it was suggested that according to Mail on Sunday sources Société Générale, one of Europe's largest banks, was in a 'perilous' state and possibly on the 'brink of disaster'. We now accept that this was not true and we unreservedly apologise to Société Générale for any embarrassment caused.
als je de britse pers leest en de televisiebeelden bekijkt van de huiszoekingen dan heb je de indruk dat ze ginder in volle oorlogstijd leven. Uitzonderingswetten, nachtrechtbanken, officiële en minder officiële websites die oproepen om foto's van plunderaars en relschoppers op te sturen of hun namen door te geven. Er staat geen enkele maat meer op ! Alle wetgeving over privacy, democratische rechtsspraak...niet meer nodig WRAAK!. Het bewijst nog maar eens hoe vlug dit soort regels de vuilbak worden ingegooid als opstand en oproer dreigt. Normaal zal je zeggen. Rechtsregels moeten geldig blijven. Er dreigt daar immers geen burgeroorlog. Dat er gestraft wordt en de orde wordt hersteld is inderdaad de basistaak van een staat. Dat er huiszoekingen gebeuren met stormram en vijfentwintig zwaar bewapende agenten in een sociaal appertement binnenstormen voor het oog van 100 camera's en fotografen heeft daar dus niks meer mee te maken. Wij publiceren hier geen fotoos van mensen waaronder heel wat kinderen die weglopen met 10 pakskes chips of een fles wijn of een hobbelpaard. We weten ook dat dit niet de echte relschoppers zijn. Dat ze een vemening of boete krijgen na herkenning en de gestolen goederen terug moeten geven of vergoeden, ok, no problem. We vermoeden dat een aantal rechters hiermee wel rekening zullen houden omdat niet iedereen Cameron heet, getrouwd is met een barones en bekakt Engels spreekt maar het zal afwachten woren. En de journalisten die als scharrelkippen achter de stormrammen aanhollen mogen zich misschien wel eens de vraag stellen wat ze daar aan het uitspoken zijn. Als je de laatste tijd hebt gevolgd hoe sommige kranten werken en politieoversten omkochten om aan de nodige schandaaltjes te geraken...Moeten zich misschien eens dringend bijscholen over de deontologische regels van hun beroep. De laatse stunt van dat soort primaten was ook niet mis. Je keldert zo maar even de kredietwaardigheid van één van de grootste Franse banken op basis van een krantenverhaal waarvan ze niet eens hadden begrepen dat het een soort feuilleton was gebaseerd op pure fictie. Resultaat, een bijna wereldwijde crisis omwille van het feit dat een ander soort ongeletterde apen namelijk de zogenaamde beursspecialisten dit soort fabels als economische wetenschap gingen beschouwen. Wel, we zullen hier nog maar eens zeer duidelijk zijn: wij verkiezen zeer duidelijk de reacties van mensen die zich even hebben laten gaan en een paar zakken chips of een hobbelpaard meepikken in een geplunderde winkel. Het wordt hoog tijd dat we onze waardenschalen even beginnen te checken. Vooral de bekakte politici ook van zogenaamd links, waar hun al even omhooggevallen tuinkabouter Milliband niks beters te vragen heeft of het verstandig is dat de regering 16.000 politieagenten zou schrappen wegens bezuinigingen. Schrap dat soort idioten onmiddellijk hun uitkering als links politicus, please! Links mag NOOIT vergeten dat ze zijn groot geworden dank zij opstanden en soms ook plunderingen van wanhopigen! Ze hebben deze mensen ooit een stem gegeven en een begin van waardigheid. Wat links nu doet staat daat mijlenver af. Zeker in Engeland! Wat betreft waardenschalen hadden we toch ook graag een kleine vergelijking willen maken tussen bijvoorbeeld doodrijders die vluchtmisdrijf plegen en mensen die aan het plunderen slaan (we hebben het hier even niet over de echte "casseurs" die huizen in de fik steken en mensen aanvallen). Of recent, hoe de edelman van Knokke, meneerke Lippens, het toch nodig vond om het soort onderkruipsel te vededigen dat vanop hun VIP-tribune die ze omwille van instortingsgevaar moesten ontruimen, het leuk vonden om magnumflessen Veuve-Cliquot naar hun medefuivers te keilen. Wel, dat soort iets minder uitzichtloze niet-werklozen staat op onze waardenschaal op gelijke hoogte met de raddraaiers die hun plaatselijke winkeliers aanvallen en hun winkeltjes in brand steken. En misschien moeten jullie vandaag maar eens De Morgen kopen om de bijdrage van Nigel Williams te lezen over de Britse rellen...of hoe een "zot" de waarheid spreekt...
We should not be surprised at riots in inner-city areas like Lewisham. A whole workless generation has been abandoned by society
The Welfare of the People is the First Great Law. So goes the motto for Lewisham Council, my home town in south east London. Last night as the sirens wailed and the helicopters roamed restlessly overhead, it felt more like a war zone than the beneficent local state its motto suggests. This morning, Catford, just down the road by the Town Hall, has the feel and appearance of a battle scene. Lewishams shopping centre has closed early this afternoon, in anticipation of a well-tweeted proposal to attack Europes largest police station standing faceless and unwelcoming, where the boroughs last department store once made sure that we were being served.
Ours werent the worst of yesterdays riots, but it would have come as no surprise if they had been. A long-time net exporter of labour, with a diminishing number of local jobs, Lewisham tops the UKs league table for youth unemployment . According to the Office of National Statistics, almost 36% of Lewishams 16 24 year olds were out of work last year, compared to a UK average of 19.5%: alarming figures by any standards. Meanwhile, Croydon and Hackney also under siege last night were almost as bad with youth unemployment levels of 33%.
In 2010, a TUC report showed that Job Seekers Allowance claimants in my hood outnumbered overall job vacancies by almost 14:1. Compare this to to a national average of 5:1. This made Lewisham the third worst centre of unemployment in England, after Haringey and Hackney. In 2010, it was the 31st most deprived council in England up from 52nd in 2004. Meanwhile, CanaryWharf with its Big Bonus-earning Bankers and their ever-expanding pension pots nestles a complacent 5.6 miles away across the river another world indeed. Beginning to make some connections?
Unemployment and poverty are not Lewishams only distinguishing characteristics. Those readers who recall the Battle of Lewisham against the National Front in 1977, the dreadful tragedy of thirteen young black peoples deaths in the New Cross Fire of 1981, the Dread, Beat and Blood of Linton Kwesi Johnson and the Catford ministry of the Revd Desmond Tutu, will also know that Lewisham has long been a sustaining home to many black and ethnic minority people, as well as the locus of historic struggles against racism and white supremacist organisations. 34% of Lewishams population are from black and other ethnic minorities, compared to a 6% average across England.
Grandparents and parents from the Caribbean, Africa, India and Pakistan as well as the white working class once worked hard for a living in local hospitals, transport, the council and low paid jobs in the private service sector. They now see their children and grandchildren facing the interminable prospect of lives without even low paid work, as the great law of the welfare of the people unravels in the haze of George Osbornes deficit reduction strategy and a global economy in crisis. That means lives without money and all those things that turbo capitalism has made us think we need even if we could only afford them in the boom times on the sort of credit that helped bring the global economy close to its knees. Most live out a ground down existence on the dole and the margins of Londons consumer society.
Thats bad enough in itself, but Coalition cuts have wreaked savage revenge on Lewishams Labour majority council, which has barely put up any kind of a fight against the ensuing meltdown in services for young people. Earlier in the year the council decided to shut down the Connexions service, which played an important part in supporting workless young people along the way through learning and unemployment and occasionally found them a job too! (I was impressed by the very kind and gentle Connexions advisor who called a couple of times last year to check that my gap-year son was doing OK and who was delighted to hear that hed scored a temp job in John Lewis.) It was the largest cut yet made to a Connexions service anywhere and has led UNISON to explore a judicial review on the grounds that Lewisham is failing to meet its statutory obligations to provide Information, Advice and Guidance services. Add to this the five libraries and IT centres that were closed in May, cuts to youth work, restricted access to the EMA and unimaginable university tuition fees and you can see why young people in my neck of the woods are angry.
Policing practice in Lewisham shows that black people are on the end of the strongest arm of the law when it comes to stop and search too. Between March and May 2011, there were 7 searches per 1000 white people, compared to 30 for blacks, 15 for Asians and 12 for others, although white arrests slightly exceeded those for black people. Not at all surprising then that the death of Mark Duggan should trigger the latent anger of those singled out for such special attention.
Of course, none of these facts and figures justify the sort of wanton and personal violence meted out to hard working and terrified residents of Lewisham and elsewhere over the last couple of days. It is hard to construe the riots as the moral economy depicted by Edward Thompson, renowned historian of the English working class. The sight of dispossessed, forgotten young people destroying the heart of their own communities is as sickening as it is saddening. But it should come as no surprise. Those who have been deprived of the chance to use their own imagination, skills and labour to find the self-respect and material comforts that we are led to consider normal in this crazy world, have been literally forced outside of society.
Many of my young Lewisham neighbours no longer feel that there is any trace of a local Great Law ensuring their welfare. Without the beneficent aspects of the state, many are left with nothing material or psychological to hang on to. The moral codes that evolve from citizens who feel a responsibility to those around them no longer apply. MPs fiddling expenses, tax evaders, phone hackers and multi-nationals who screw their workforces are hardly an example to anyone either, are they? The big question is, where to now?
En blijkbaar is de discussie toch aan de gang en ons lijkt deze discussie, ondanks alle meningsverschillen, een zeer positief iets. In Engeland verzandt dergelijk debat niet meteen in het oeverloos rechts gelal dat we hier tegenkomen op de discussieplatformen. In Vlaanderen lijkt de nazi-ideologie nog steeds de meest gewaardeerde mening op dit soort sites. Dit is een mooi voorbeeld hoe je ondanks de zeer duidelijke ideologische verschillen toch een discussie kan houden waarbij niemand het monopolie van de waarheid claimt. En zoals iemand zeer terecht zegt: er is een belangrijk onderscheid tussen het zoeken van oorzaken en het rechtvaardigen van wat is gebeurd.