The deputy Mayor in charge of Londons police authority and Scotland Yards high command have both repeatedly claimed that nobody could have foreseen that an initial protest over the shooting dead of a black suspect in Tottenham would mushroom into a riot situation. However, Chris Gilson finds that recent history should have provided plenty of pointers to how deaths at police hands or in police custody can often act as triggers for wider outbreaks of lawlessness.
The philosopher George Friedrich Hegel once despairingly remarked: What experience and history teach us is this that people and governments have never learned anything from history, or acted on principles deduced from it. This quote certainly seems applicable to events in Tottenham on Saturday evening (6 August) when the London police faced an initially small protest over the shooting of a 29 year old man (Mark Duggan) by armed police two days earlier.
Credit: Lenin's Tomb
From the start, doubts were quickly raised over the circumstances in which Duggan was killed. Yet there were no senior officers available at the time of the initial protest to answer the many queries and issues of the crowd of family, friends and supporters, who were unhappy at the lack of communication about how Mr Duggan died. Subsequently confrontations developed between elements of the crowd and local police, which then quickly morphed into rioting. The long delays in Scotland Yard subsequently responding to this situation suggested vulnerabilities in their capacity to act, which then helped ignite copycat rioting in other areas that same night, and in many other areas of London on subsequent nights.
Scotland Yard senior officers defended their response and along with the London deputy-Mayor Kit Malthouse, have repeatedly argued that no one could have foreseen that an initially peaceful protest over a single death at police hands would turn into a riot. Yet there is a long history of the suspicious deaths of ethnic minority people in police custody or at police hands, and sometimes other kinds of heavy-handed policing, functioning as triggers for disturbances that morph into large-scale riots. This history stretches all the way back to the urban riots of the mid 1960s in the USA. My first Table here shows commonalities with two well-known more recent incidents.
Table 1: Major riot waves sparked by triggers
Riot
Year
Place
Trigger
Aftermath
Initial Tottenham riot, followed by copycat looting
2011
Tottenham,
London, later spreading to many areas
Fatal shooting of 29-year-old black man Mark Duggan by police
Riot in Tottenham and later looting in other parts of London. Millions of £ worth of damage. 100 arrests, 26 police officers injured in the initial riot.
Civil unrest
2005
Paris suburbs and other towns in France
Three young boys escaping police, climbed into an electricity substation and were electrocuted.
Acquittal of police officers of the severe beating of Rodney King
Several days of rioting, 53 deaths, 2,000 injured. $800million $1billion damage
Most of the tactics used by rioters in Tottenham that the London police found so hard to combat were also strongly foreshadowed in the 2005 French disturbances especially the arson of cars and odd buildings, and the rapid movements of feral youths from one area to another.
Paris 2005
London 2011
Credit: Beacon Radio (Creative Commons NC)
Looking further back in British history, the Metropolitan Police should also have been aware of an apparent electoral-riot cycle pattern in the UK that occurred under the last Conservative governments of Margaret Thatcher and John Major. Here severe disturbances broke out in stressed urban areas after periods when Tory governments severely squeezed public spending at times of high unemployment, almost invariably during the mid-years between general elections. Again Table 2 shows that the triggers were always incidents that imperil the legitimacy of policing with some sections of local communities.
Table 2: Key events in the electoral/riot cycles during the 1979-97 period
Riot
Year
Place
Trigger
Aftermath
Brixton riots
1995
Brixton, London
Death of black 26 year old, Wayne Douglas, in police custody
Standoff between 100 demonstrators and police. Police attacked, shops, cars damaged.
Broadwater Farm riot
1985
Tottenham, London
Brixton riot; Death of Cynthia Jarrett during police search of her home.
Day of rioting, murder of PC Keith Blakelock by rioters. 3 convicted of murder, but later cleared due to lack of evidence.
Brixton riot
1985
Brixton, London
Shooting of Jamaican Dorothy Groce by police while seeking her son on firearms offences
48 hours of riots, 1 building destroyed. The police officer who shot Groce was acquitted of malicious wounding.
Brixton riots
1981
Brixton, London
Police thought by crowd to have not been getting medical help for a stabbed black youth.
364 injuries (299 police), 82 arrests, 28 buildings destroyed. The Scarman report later found indiscriminate use of stop and search powers by police.
Toxteth riots
1981
Toxteth, Liverpool
Heavy handed arrest of young black men under SuS law
9 days of riots, 1 death, 468 police injured, 500 arrests, 70 buildings destroyed
St Pauls riot
1980
St Pauls, Bristol
Tension over stop and search of young black men (SuS law)
90 charged. 19 police injured. All those prosecuted were acquitted.
Of course, under the last Labour governments of Tony Blair and Gordon Brown there were strong efforts to improve policy-community relations and to improve social cohesion. All of the riots listed in Table 2 were triggered by the heavy handed policing of young black men, and strenuous efforts at police-community liaison were subsequently made to stop such problems recurring, which for more than a decade seemed to have succeeded. So perhaps the Metropolitan Police felt that this was an era that lay behind them. Yet different warning signs of deteriorating relations with youths in many communities were also evident. And policies such as the abolition of the Educational Maintenance Allowance for 16 to 18 year olds directly affected the urban youth cohort.
However, Table 3 below shows that there have been some deaths at police hands which did not spark unrest or riots, and for which no policemen have yet been convicted in UK courts.
Table 3: Deaths at police hands
Event
Year
Place
Trigger
Aftermath
Death of Iain Tomlinson during G20 protests
2009
City of London
Tomlinson struck by police officer and fell. Died of injuries soon after.
Inquest jury found unlawful killing. PC Simon Harwood to stand trial for manslaughter.
Shooting of Jean Charles de Menezes
2005
Stockwell, London
de Menezes shot by plain clothes police who suspected he was a terrorist.
Jury returned an open verdict. Legal settlement with family reached.
James Ashley
1998
St Leonards, East Sussex
Shot dead by police while unarmed
Enquiry found evidence by chief officers to conceal information. Five officers later found not guilty of the killing.
Death of Blair Peach, allegedly by police
1979
Southall, London
Anti Nazi League Demo against National Front
Report concluded he was killed by police, but killer impossible to identify.
However, even in cases where there was apparently there was no little or no damage to police-community relations, the reputational effects may linger for years. An example was the 2005 execution style shooting of the unarmed Jean Charles de Menenzes at close range in Stockwell tube station by Met officers, who mistakenly formed the view that he was a terrorist. A key element in sparking the initial disturbances over Mark Duggans death were completely unfounded viral rumours that he too was the subject of an execution style shooting rumours which the Independent Police Complaints Commission only denied after the first riot had occurred.
Finally, it seems beyond coincidence that the past weekends riots have come at a bad time for the top command of the Metropolitan Police, some of whose officers were heavily implicated in the recent News of the World phone hacking scandal, clearly raising issues for police governance. Last month saw the resignations of the Commissioner of the Metropolitan police, Sir Paul Stephenson over an expenses issue, and Assistant Commissioner John Yates because of failure to investigate the News of the World scandal. (In October 2008, less than three years before the loss of Stephenson, London mayor Boris Johnson forced out his predecessor as Commissioner, Sir Ian Blair). The Home Secretary Theresa May also announced a review by Her Majestys Inspectorate of Constabulary into police corruption and the relationship between police and the media, focusing on the Met.
Add in the absence of all the senior ministers in the government on holiday at the same time, and the extraordinarily reluctant stance of London Mayor Boris Johnson, the PM David Cameron and the Home Secretary Theresa May to end their vacations early, and it seems that the police were not the only decision-makers who seem to have learnt little from past history.
Fire rips through a retail store in Manchester, in northwest England, Tuesday, marking a fourth night of violence in Britain. Looters have targeted electronics and clothing stores.
With 16,000 police officers out in full force in London's streets in an effort to put a stop to violent riots that have ravaged the city for three days, the British capital was "relatively calm" Tuesday, says the BBC.
But despite the quieter scene in London, fires, riots, and looting erupted in Manchester and other cities. And on Amazon's British website, sales of baseball bats have apparently risen by 3,263 percent in the past day. Andrew Sullivan's The Dishfirst reported the sales spike.
Many buses and train services between potential trouble spots have been discontinued, an attempt to make it more difficult for rioters to meet in large groups.
The BBC has established a feature page with text messages from its reporters, key developments, and a live video feed of its coverage.
Britain's venerable bookstores have been weathering the riots, often staying open even as gangs gathered nearby. And they've done so with panache.
On Monday the store tweeted, "10 mounted policemen have joined the riot police outside the shop, which we did close in the end, shortly before Harris on the corner looted."
On Tuesday, the store was open for business again and keeping British traditions alive: "We're open, we're ok, morale is low," the store wrote, "but we're drinking a lot of tea."
Large chain stores Waterstone's and WH Smith have been consulting with police and closing shops deemed to be at risk. But most have simply shortened their hours, and booksellers reported little damage Tuesday. Most of the rioters seemed to be targeting electronics and clothing stores, according to reports.
One tweet became particularly popular after last night's looting. Posted by Eleanor Orebi Gann, it read: "Waterstone's staff member to me last night: 'We'll probably stay open. If they steal some books, they might actually learn something."
Writing for Global Post (and published here at NPR), Michael Goldfarb gives a striking first-person account of the riots, and how they've affected daily life for him and his wife.
Noting the news channels' helicopter coverage of the riots and looting and the announcement of new targets by cellphone Goldfarb says, "It isn't hard to imagine that young people from the same social background around the city watching those pictures and getting texts from people they know in Hackney decided it was worth the risk of arrest to go out to the local shopping area and take what they wanted."
He also gives a glimpse of what he sees as the average British rioter:
The rioters were overwhelmingly teenagers and kids in their 20s. About 20 percent of 16-24 year olds in Britain are unemployed. That figure is much, much higher on council estates the British term for housing projects. (You can leave school at the age of 16 in this country). Unemployment statistics in Britain are sadly vague, but a reasonable estimate of youth unemployment just in Hackney is 33 percent.
Daar komt Baudrillard : England's burning en B-H-V-jeugd brandt shoppingcentrum Anderlecht plat...
we krijgen nog steeds commentaren over de plunderingen van Engelse steden in de stijl van "het zijn een paar jonge criminelen" terwijl al meer dan 500 jongeren werden opgepakt en er, na Londen, steeds meer Engelse steden geplunderd worden. Oproepen om het leger in te zetten en rubberkogels te gebruiken zijn schering en inslag en komen zelfs van labourvertegenwoordigers die waarschijnlijk even vergeten zijn welke klasse zij vandaag zouden moeten vertegenwoordigen. Kunnen deze plunderingen worden goedgekeurd? Natuurlijk niet. Kan er misschien toch eens een les getrokken worden? Hopelijk wel, anders ziet het er heel akelig uit. We weten nu stilaan allemaal dat het gedaan is met de ongebreidelde economische groei en dat de westerse landen zich eindelijk zullen moeten neerleggen bij, in het beste geval, een trage groei en eventueel zelfs een stabilisering. Dat wil dus onvermijdelijk zeggen dat er een herverdeling van de rijkdom zal moeten komen. In een economie die blijft groeien kan er een tijdje geduld worden dat rijken stinkend rijk worden zo lang de armere lagen van de bevolking ook een toename van hun welvaart kennen. Dit is dus definitief ten einde. Bovendien zijn veruit alle morele waarden volledige vervangen door idiote zaken die het systeem zelf heeft uitgevonden om de mensen te laten dromen. Als we even kijken welke rolmodellen de jongeren tegenwoordig voorgeschoteld krijgen, voetballers die miljoenen euro's ontvangen bij hun tranferts en in bed duiken met fotomodellen. In Frankrijk is zelfs hun president bijna zulk rolmodel. Geen enkele jongere is immers vergeten dat hij zichzelf een riante loonsverhoging toekende bij het begin van zijn ambtstermijn, hij heeft een vrij cru taalgebruik, denk maar aan zijn Karcheruitspraak, daagt mensen uit tijdens publieke optredens en trouwt tenslotte met een sexy fotomodel...het cliché van "the king". Maar ook in film, tv-feuilletons, muziekclips worden zulke rolmodellen opgevoerd. Gangsterrap is zowat de meest populaire jongerenmuziek. Veel wriemenlende sexy babes rond een stoere aap, ongeacht zijn huidskleur, die volhangt met gouden kettingen, joekels van blinkende ringen en een compleet debiele outfit. En plots staat iedereen verwonderd te kijken dat een ganse generatie 13-tot en met 30jarigen zonder de minste toekomstperspectieven zich als een bende middeleeuwse plunderaars op kleding- en juwelierswinkels stort. Hoe hypocriet kunnen we zijn? Had iemand misschien verwacht dat die jongeren misschien netjes naar Disneychannel zouden blijven kijken? Naar afgelikte adolescenten in mooie villawijken met puberhartproblemen? Gaat het over criminelen? Het antwoord is niet zo eenvoudig. Hun gedrag kan je crimineel noemen, ongetwijfeld. Maar volgens ons zijn het in de eerste plaats de perfecte producten van een maatschappij die hen totaal genegeerd heeft en volgepropt met lege consumptiebehoeften die ze NOOIT in hun ganse leven hadden kunnen bevredigen. De oorzaken zijn natuurlijk velerlei, kapotte huishoudens, gebrekkig onderwijs, werkloosheid enz. Maar voor dertien-veertienjarige plunderaars moet je niet meteen de oorzaken enkel en alleen bij de maatschappij leggen. Als je als jongere al van bij het openen van je babyogen merkt dat je eigenlijk niet gewenst was, noch door je ouders, noch door je omgeving, noch door de rest van de maatschappij. Voor duizend en één reden. Van de uit het zicht verdwenen "vader is een klootzak" en jij gelijkt er op... Tot en met je huidskleur waarmee je nergens echt welkom bent zeker niet als je dan bovendien telkens een woonadres moet opgeven in een totaal "verkeerde" buurt...tja...moeten we dan beginnen roepen om rubberkogels te gebruiken tegen dit soort "gespuis"? We kunnen inderdaad best bang zijn van wat we gedurende jaren hebben gekweekt in de stedelijke verloederde wijken. Ze hebben daar totaal niks te verliezen. Niet eens hun eer. Niks. Ze hadden niks te verwachten. Nada. Hun straffen en opsluiten zal hen hun eerste fierheid geven. Voor de eerste keer zal er rekening met hen gehouden worden ook als dertienjarige. Eindelijk zullen ze een beetje "king" worden. Het huidige systeem heeft geen oplossingen voor deze generatie jongeren uit dit soort buurten. In hun wereldbeeld grijpen ze nu hun enige kans om iets te betekenen, iets te hebben en om de gehate maatschappij schrik aan te jagen...blindelings branden en plunderen. Wie neemt het hen kwalijk? Laten we eens goed in de spiegel kijken want we konden perfect weten dat dit zou gebeuren en zal blijven gebeuren. Zelfs 16.000 tot de tanden gewapende flikken zullen het weinig fraaie wereldbeeld van deze jongeren over een wereld die hen niet lust blijven versterken. In welke wereld leven we trouwens dat 16.000 politieagenten moeten worden ingezet om grote delen van onze jeugd te beletten sport- en telefoonwinkels te plunderen? We zijn veraf van de bekende bankenreklame voor specifieke jeugdrekeningen met vrolijk lachende meisjes en jongens. Europa ontwaakt plots in zijn eigen smerige realiteit! Hoog tijd om na te denken en eindelijk eens andere onderwerpen aan te snijden dan ratings van Standard & Poors, kwakkelende banken, dalende beurskoersen, openbare schuld. Volgens onze cynische mening mogen we deze plunderaars misschien zelfs dankbaar zijn. Ze hebben ons eindelijk duidelijk gemaakt dat het steeds gaat over mensen en keuzes en niet over winsten, bonussen of bbp en ratings. Laat staan in Belgistan over B-H-V! Laat ons eindelijk iets doen aan kansarmoede. Wijken als Kuregem en Molenbeek of Borgerhout enz..., ons eigen Brixton en Enfield zijn grotere tijdbommen dan het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. We verwachten niet meteen dat de jeugd van B-H-V het shoppingcentrum van Wijnegem of Anderlecht platbrandt...
en we vonden een steengoeie bijdrage nogmaals in The Guardian:
The UK riots: the psychology of looting
The shocking acts of looting may not be political, but they nevertheless say something about the beaten-down lives of the rioters
Looters ransack a corner shop in Hackney, London. Photograph: Olivia Harris/Reuters
The first day after London started burning, I spoke to Claire Fox, radical leftwinger and resident of Wood Green. On Sunday morning, apparently, people had been not just looting H&M, but trying things on first. By Monday night, Debenhams in Clapham Junction was empty, and in a cheeky touch, the streets were thronging with people carrying Debenhams bags. Four hours before, I had still thought this was just a north London thing. Fox said the riots seemed nihilistic, they didn't seem to be politically motivated, nor did they have any sense of community or social solidarity. This was inarguable. As one brave woman in Hackney put it: "We're not all gathering together for a cause, we're running down Foot Locker."
I think it's just about possible that you could see your actions refashioned into a noble cause if you were stealing the staples: bread, milk. But it can't be done while you're nicking trainers, let alone laptops. In Clapham Junction, the only shop left untouched was Waterstone's, and the looters of Boots had, unaccountably, stolen a load of Imodium. So this kept Twitter alive all night with tweets about how uneducated these people must be and the condition of their digestive systems. While that palled after a bit, it remains the case that these are shopping riots, characterised by their consumer choices: that's the bit we've never seen before. A violent act by the authorities, triggering a howl of protest that bit is as old as time. But crowds moving from shopping centre to shopping centre? Actively trying to avoid a confrontation with police, trying to get in and out of JD Sports before the "feds" arrive? That bit is new.
By 5pm on Monday, as I was listening to the brave manager of the Lewisham McDonald's describing, incredulously, how he had just seen the windows stoved in, and he didn't think they'd be able to open the next day, I wasn't convinced by nihilism as a reading: how can you cease to believe in law and order, a moral universe, co-operation, the purpose of existence, and yet still believe in sportswear? How can you despise culture but still want the flatscreen TV from the bookies? Alex Hiller, a marketing and consumer expert at Nottingham Business School, points out that there is no conflict between anomie and consumption: "If you look at Baudrillard and other people writing in sociology about consumption, it's a falsification of social life. Adverts promote a fantasy land. Consumerism relies upon people feeling disconnected from the world."
Leaving Baudrillard aside, just because there is no political agenda on the part of the rioters doesn't mean the answer isn't rooted in politics. Theresa May indeed most politicians, not just Conservatives are keen to stress that this is "pure criminality", untainted by higher purpose; the phrase is a gesture of reassurance rather than information, because we all know it's illegal to smash shop windows and steal things. "We're not going to be diverted by sophistry," is the tacit message. "As soon as things have calmed down, these criminals are going to prison, where criminals belong."
Those of us who don't have responsibility for public order can be more interrogative about what's going on: an authoritarian reading is that this is a generation with a false sense of entitlement, created by the victim culture fostered, and overall leniency displayed, by the criminal justice system. It's just a glorified mugging, in other words, conducted by people who ask not what they can do for themselves, but what other people should have done for them, and who may have mugged before, on a smaller scale, and found it to be without consequence.
At the other end of the authoritarian-liberal spectrum, you have Camila Batmanghelidjh's idea, movingly expressed in the Independent, that this is a natural human response to the brutality of poverty: "Walk on the estate stairwells with your baby in a buggy manoeuvring past the condoms, the needles, into the lift where the best outcome is that you will survive the urine stench and the worst is that you will be raped . . . It's not one occasional attack on dignity, it's a repeated humiliation, being continuously dispossessed in a society rich with possession. Young, intelligent citizens of the ghetto seek an explanation for why they are at the receiving end of bleak Britain, condemned to a darkness where their humanity is not even valued enough to be helped."
Between these poles is a more pragmatic reading: this is what happens when people don't have anything, when they have their noses constantly rubbed in stuff they can't afford, and they have no reason ever to believe that they will be able to afford it. Hiller takes up this idea: "Consumer society relies on your ability to participate in it. So what we recognise as a consumer now was born out of shorter hours, higher wages and the availability of credit. If you're dealing with a lot of people who don't have the last two, that contract doesn't work. They seem to be targeting the stores selling goods they would normally consume. So perhaps they're rebelling against the system that denies its bounty to them because they can't afford it."
The type of goods being looted seems peculiarly relevant: if they were going for bare necessities, I think one might incline towards sympathy. I could be wrong, but I don't get the impression that we're looking at people who are hungry. If they were going for more outlandish luxury, hitting Tiffany's and Gucci, they might seem more political, and thereby more respectable. Their achilles heel was in going for things they demonstrably want.
Forensic psychologist Kay Nooney deals impatiently with the idea of cuts, specifically tuition fees, as an engine of lawlessness. "These people aren't interested in tuition fees. In constituency, it's most similar to a prison riot: what will happen is that, usually in the segregation unit, nobody will ever know exactly, but a rumour will emanate that someone has been hurt in some way. There will be some form of moral outrage that takes its expression in self-interested revenge. There is no higher purpose, you just have a high volume of people with a history of impulsive behaviour, having a giant adventure."
Of course, the difference is that, in a prison, liberty has already been lost. So something pretty serious must have happened in order for young people on the streets to be behaving as though they have already been incarcerated. As another criminologist, Professor John Pitts, has said: "Many of the people involved are likely to have been from low-income, high-unemployment estates, and many, if not most, do not have much of a legitimate future. There is a social question to be asked about young people with nothing to lose."
There seems to be another aspect to the impunity that the people rioting aren't taking seriously the idea it could rebound on them. All the most dramatic shots are of young men in balaclavas or with scarves tied round their faces, because it is such a striking, threatening image. But actually, watching snatches of phone footage and even professional news footage, it was much more alarming how many people made no attempt at all to cover their faces. This could go back to the idea that, with the closure of a number of juvenile facilities and the rhetoric about bringing down prison populations, people just don't believe they'll go to prison any more, at least not for something as petty as a pair of trainers. I feel for them; that may be true on a small scale, but when judges feel public confidence seriously to be at issue, they have it in themselves to be very harsh indeed (I'm thinking of Charlie Gilmour). But there is also a tang of surreality around it all, with the rioters calling the police "feds", as though they think they are in The Wire, and sending each other melodramatic texts saying: "So if you see a brother . . . SALUTE! If you see a fed . . . SHOOT!"
Late on Monday night, news went round Twitter that Turkish shopkeepers on Stoke Newington Road in Dalston were fighting off the marauders with baseball bats, and someone tweeted: "Bloody immigrants. Coming over here, defending our boroughs & communities." And it struck me that it hadn't occurred to me to walk on to my high street and see what was going on, let alone defend anything. I was watching events on a live feed, switching between Sky and the BBC, thinking how interesting it was, even though it was audible from my front door and at one point, when I couldn't tell whether the helicopter noise was coming from the telly or from real life, it was because it was both.
The Dalston clashes remind us, also, that it wasn't just JD Sports, even though the reputation of that chain is, for some reason, the most bound up with everything that's happened. Smaller, independent corner shops, the kind without a head office in Welwyn Garden City, that aren't insured up to the teeth, were ransacked as well, for their big-ticket items of booze and fags. When a chain is attacked, the protection of its corporate aspect means that, while we can appreciate the breakdown of law and order, we do not respond emotionally. When a corner shop is destroyed, however, the lawlessness has a victim, and we feel disgusted. That's what drags these events into focus: not the stuff that was stolen, but the people behind the stuff.
Will actions such as this address black deaths in police custody?
On Thursday, 4 August, 29 year-old Mark Duggan was shot dead by police as they attempted to arrest him in Tottenham whilst he was in a minicab. Following a peaceful demonstration by his family and supporters violence erupted as youths torched buildings and looted shops. The key question which must be asked however is will this riot and has this riot addressed black deaths in police custody?
Twenty-nine year old Mark Duggan was killed in Ferry Lane, Tottenham Hale by police officers working for Operation Trident which investigates gun crime in the black community. Three shots were fired and one bullet was found lodged in a police radio.
According to a BBC report (Mark Duggan shooting: Bullets results within 24 hours: 8 August 2011) the Independent Police Complaint Commission (IPCC) has refused to comment on a Guardian article (Doubts emerge over Duggan shooting as London burns: Sandra Laville, Paul Lewis, Vikram Dodd and Caroline Davies: August 2011) claiming that the bullet found lodged in the police radio was from a police gun, not Duggans.
According to a Guardian report (Mark Duggan handgun tests show conversion into lethal weapon: Sandra Laville: 8 August) Duggan was carrying a handgun, but a C019 firearms officer who was at the secene told Sky News that he never claimed that Duggan had shot at him.
The contradicting evidence and lack of communication from the police to the Duggan family led to the peaceful demonstration for the truth.
Duggans fiancee admitted that he was known to the police but denied that he was ever in prison. She also denied he was a gangster as portrayed in the media but said If he did have a gun which I dont know Mark would run. Mark is a runner. He would run rather than firing and thats coming from the bottom of my heart. This suggests that she was aware of his criminal activities. The Guardian (Mark Duggan: profile of Tottenham police shooting victim: 8 August 2011) says that Duggan wore a t-shirt with the words Star Gang across the front on his face-book page. The Guardian also says that The Voice newspaper linked Duggan to the Star Gang in north London which had been responsible for at least three deaths in the past few years.
The argument here is not whether Duggan was the criminal portrayed by sections of the media, it is his suspicious death at the hands of police which is a common oocurance within the black community. In my article Black deaths in police custody: We should never forget I covered the suspicious deaths of British reggae singer Smiley Culture real name David Emmanuel after a police raid of his home and the death of Kingsley Burrell Brown in police custody.
The statistics from the IPCCs own report titled, Deaths in or following police custody: An examination of the cases 1998/99 2008/09 is disturbing. It was found that 68% of people who died in police custody were arrested for non violent offences. There was a breach of police procedure in 27% of cases and that people from black and minority ethnic backgrounds were more likely to be restrained whilst in police custody than whites.
Zephaniah Samuels (IPCC report highlights need for action over deaths in police custody: 3 December 2010: Black Mental Health UK) said, This report shows that over one-third of cases in which a Black detainee died occurred in circumstances in which police actions may have been a factor, this rises to almost one-half if the cases of accidental death where the police were present compared with only 4% of cases where the detainee was White.
Black lives are in danger when it comes to police arrests and this is a series issue which needs to be addressed but was not addressed by the looting youths who went on a rampage for what appears to be their own selfish consumerist needs rather than the subject raised by the Duggan family and other black lives that has been lost in police custody.
Rioting youths in London, Birmingham, Liverpool, Nottingham and Bristol looted Debenham stores and other shops on the high street. Tesco was looted in Bethnal Green. In Croydon, south London a big fire consumed Reeves furniture store. A bus was set alight in Peckham. A bakery was also set alight. Children as young as 14 were seen by local people looting local shops.
None of this has anything to do with black deaths in police custody, nor will these actions address black deaths in police custody. The mainstream media will focus on the violence and looting and by the time all this dies down the message will have been lost to the public.
All those involved in the looting arson has let down the Duggan family and the countless number of black people who have died in police custody.
Police in riot gear in Enfield, north London, on Sunday night. Photograph: Stefan Wermuth/Reuters
Since the coalition came to power just over a year ago, the country has seen multiple student protests, occupations of dozens of universities, several strikes, a half-a-million-strong trade union march and now unrest on the streets of the capital (preceded by clashes with Bristol police in Stokes Croft earlier in the year). Each of these events was sparked by a different cause, yet all take place against a backdrop of brutal cuts and enforced austerity measures. The government knows very well that it is taking a gamble, and that its policies run the risk of sparking mass unrest on a scale we haven't seen since the early 1980s. With people taking to the streets of Tottenham, Edmonton, Brixton and elsewhere over the past few nights, we could be about to see the government enter a sustained and serious losing streak.
The policies of the past year may have clarified the division between the entitled and the dispossessed in extreme terms, but the context for social unrest cuts much deeper. The fatal shooting of Mark Duggan last Thursday, where it appears, contrary to initial accounts, that only police bullets were fired, is another tragic event in a longer history of the Metropolitan police's treatment of ordinary Londoners, especially those from black and minority ethnic backgrounds, and the singling out of specific areas and individuals for monitoring, stop and search and daily harassment.
One journalist wrote that he was surprised how many people in Tottenham knew of and were critical of the IPCC, but there should be nothing surprising about this. When you look at the figures for deaths in police custody (at least 333 since 1998 and not a single conviction of any police officer for any of them), then the IPCC and the courts are seen by many, quite reasonably, to be protecting the police rather than the people.
Combine understandable suspicion of and resentment towards the police based on experience and memory with high poverty and large unemployment and the reasons why people are taking to the streets become clear. (Haringey, the borough that includes Tottenham, has the fourth highest level of child poverty in London and an unemployment rate of 8.8%, double the national average, with one vacancy for every 54 seeking work in the borough.)
Those condemning the events of the past couple of nights in north London and elsewhere would do well to take a step back and consider the bigger picture: a country in which the richest 10% are now 100 times better off than the poorest, where consumerism predicated on personal debt has been pushed for years as the solution to a faltering economy, and where, according to the OECD, social mobility is worse than any other developed country.
As Richard Wilkinson and Kate Pickett point out in The Spirit Level: Why Equality is Better for Everyone, phenomena usually described as "social problems" (crime, ill-health, imprisonment rates, mental illness) are far more common in unequal societies than ones with better economic distribution and less gap between the richest and the poorest. Decades of individualism, competition and state-encouraged selfishness combined with a systematic crushing of unions and the ever-increasing criminalisation of dissent have made Britain one of the most unequal countries in the developed world.
Images of burning buildings, cars aflame and stripped-out shops may provide spectacular fodder for a restless media, ever hungry for new stories and fresh groups to demonise, but we will understand nothing of these events if we ignore the history and the context in which they occur
uit Wiki: het valt op dat de politie nogal selectief te werk gaat en in armere wijken weinig weerstand biedt. Ze stelt soms zelfs voor aan "allochtone" winkeliers om zelfverdedigingsgroepen te vormen...we gaan er dus weer een stuk op achteruit en het principe van het monopolie van het geweld in staatshanden wankelt. Daar zijn zeker de minstbedeelden niet mee gebaat. Het volstaat niet om charges uit te vieren om Louis Vuitonwinkels te beschermen of een discussie in gang te trekken over het al dan niet aankopen van waterkannonnen. Het gaat hier om sociale onrust van de ergste soort. En de lijst wordt stilaan erg lang zoals jullie onderaan zullen kunnen lezen...
A march by some 200 people in Tottenham became violent and descended into rioting. Disturbances continued into the following days and spread to other areas of the city, including Wood Green, Enfield Town, Ponders End and Brixton. Vandalism, arson, looting and violent disorder were also reported in several boroughs of London, extending as far south as Croydon. At least 35 police officers have been injured. On 8 August 2011, the widespread rioting and looting spread to parts of Birmingham, Liverpool, Nottingham, Bristol, Kent and Leeds.[1][2][3][4] Over 525 people have been arrested since the start of the disruption, and the Metropolitan Police have announced their willingness to use baton rounds against rioters should there be another night of violence on 9 August 2011.
In response to the incidents, Prime Minister David Cameron, Home Secretary Theresa May and London Mayor Boris Johnson cut short their holidays to return to Britain. It was announced that Parliament will be recalled on 11 August to debate the situation.
Background
Historical context
Widely viewed as "the worst disturbances of their kind since the 1995 Brixton riots,"[11] the unrest occurred in the context of tense relations between the police and the black community in London, as well as other cities with significant black populations, such as Birmingham, which has been the setting of protests regarding the death of Kingsley Burrell.[who?][15][16] Commentators have drawn parallels to the Broadwater Farm riot of 1985, during which one police officer, Keith Blakelock, was murdered. [17][18] The disturbances were preceded by escalating calls for better oversight of the Metropolitan Police, extending calls which go back to the murder of Stephen Lawrence and the New Cross Fire, in relation to the deaths of black people. For instance, during the summer of 2011 there was a large nonviolent march to Scotland Yard over the summer spurred by the death of Smiley Culture, but this march was largely overlooked by the press.[19]
Placing the riots in a broader context, suspicion and resentment towards the police was attributed by one commentator to the 333 people who have died in police custody in England and Wales since 1998 without a single officer having been convicted of a crime. Other exacerbating factors include high poverty and unemployment, the growing gap between rich and poor, and the lowest social mobility in the developed world.[20][21][22]
Shooting of Mark Duggan
More immediately, the riots in Tottenham were spurred by the fatal shooting of 29-year-old Mark Duggan by police on 4 August 2011 during a planned arrest, in which one officer was injured.[23] The incident took place on the Ferry Lane bridge, next to Tottenham Hale station.[24]
The incident was referred to the Independent Police Complaints Commission (IPCC).[23] This is standard practice whenever a member of the public dies as a result of police action. It is not yet known why police were attempting to arrest Duggan, but the IPCC said that the planned arrest was part of Operation Trident, a unit which investigates gun crime in London's black community to which Duggan belonged. Operation Trident specialises in combating gun crime relating to the illegal drug trade.[12]
Friends and relatives of Duggan, an alleged cocaine dealer and member of the 'Star Gang', claimed that he was unarmed.[14] The IPCC stated that a non-police-issue handgun was later recovered at the scene.[25] Duggan's girlfriend told the Evening Standard that she was shocked to learn her boyfriend of 13 years was carrying a gun.[24]
After the shooting, the media widely reported that a bullet was found embedded in a police radio, implying Duggan fired on the police.[26]The Guardian reported that initial ballistics tests on the bullet recovered from the police radio indicate it is a hollow-point bullet which matches those issued to police.[27][26]
Protest march
On 6 August, a peaceful protest was held, beginning at Broadwater Farm and finishing at Tottenham police station.[28] The protest was organised by friends and relatives of Duggan to demand justice for the family.[12][29][30] Around 200 people participated in this protest.[11]
Incidents
6 August
TOTTENHAM
A series of disturbances by people in Tottenham followed the protest march on 6 August. Attacks were carried out on police cars, a double-decker bus and local businesses and homes from around 22:30. Police vans and officers from the Territorial Support Group attended the scene of disorder on Tottenham High Road. Stores were looted by rioters after windows were smashed.[31] A number of people were left homeless.[32] Fireworks, petrol bombs and other missiles were also thrown at police.[12] Twenty-six officers were injured, including one who sustained head injuries. Firefighters experienced difficulty reaching a burning building due to the disorder.
A BBC News correspondent said his news crew and satellite vehicle came under attack from youths throwing missiles.[33] Some news crews left the scene due to the threat of violence. A Mail on Sunday photographer was beaten and mugged.[citation needed] The police had set up a cordon around Tottenham police station and a nearby group of BBC and Sky journalists. Some of the police were on horseback.[28]
A gang of youths burnt down Tottenham's post office at 22:15. Rioters threw bottles at a car in which a family of three, including a baby, were taking shelter after being forced to flee their burning home.[32]
Wood Green
At 20:00, the rioting had spread to Wood Green, but some riot police were on hand.[32]
Tottenham Hale
The violent clashes were followed by the looting of Tottenham Hale retail park, which continued until dawn without intervention by the police.[11]
7 August
Wood Green
There was further disorder in neighbouring Wood Green, two miles away, during the early hours of 7 August, when widespread looting broke out[34] in which around 100 youths targeted high-street game shops, electrical stores and clothing chains.[35] Others ransacked local shops on Wood Green High Road.[36] A family-run jeweller was among the retailers affected.[37]
Again, the police did not intervene to stop the looting.[11]
On Sunday evening, 7 August, violent disturbances erupted in Enfield, to the north of Tottenham, among heavy presence of riot police.[38]
Enfield Town centre, Enfield Town Park and alleyways between there and the PalaceGarden shopping centre were being guarded by police. A heavy police presence was seen outside Enfield Town railway station where people arriving were being searched for security reasons.[39]
Riot police had arrived in EnfieldTown by the afternoon of 7 August as several small groups of hooded youngsters arrived in cars, buses and trains. Around 100 people were waiting in small groups in the vicinity of EnfieldTown station in Southbury Road.[13]
Some disorder sparked from around 17:30; a police car in Church Street was pelted with bricks.[40]HMV's branch in Church Street was amongst the other shops that were reportedly attacked.[41] A police helicopter hovered over the area to monitor events.[13]
At around 19:00, police tackled a group of around thirty youths to push them back onto Southbury Road towards the junction with Great Cambridge Road. Police dogs were also deployed at the scene.[41] Similar action drove back approximately fifty people along Southbury Road via Queens Street, after a preceding clash with hooligans outside a nearby supermarket.[42]
At 21:30, both Metropolitan Police officers and reinforcements from Kent Police turned Enfield into a cordoned off "sterile area" and began to tackle the local disturbances.[5] These included robberies of the EnfieldRetailPark.
The scenes of Enfield were 'reminiscent of Tottenham, though smaller.'[38]
Brixton
Six fire engines tackled a blaze at a Foot Lockershoe shop in Brixton.[43][44] Riot police and youths clashed near a local Currys store that was broken into during disturbances in Brixton.[5] Speaking to The Daily Telegraph, a local resident described "hundreds" of men and women entering the electrical store and emerging with TVs and other electrical goods.[45] Upon police arriving, the looters attacked, throwing rocks and the contents of bins at officers.[45] A branch of Halfords was targeted and looted by youths.[45]
One Brixton resident said: People were coming to Brixton from outside the area. I was getting out of Brixton Tube last night about 22:30 and going up the escalator when about 10 teenagers ran up the escalator and pushed me to one side.[46] By 11:57, both Tesco and Foot Locker were targeted by looters. Lambeth Councils leader, Councillor Steve Reed said the mobs in Streatham "They were looters not rioters"[47] Looting had spread to Brixton in the evening.[48]
Other areas
·Islington: The windscreen of a police vehicle was smashed out as groups of youths caused a disturbance in Islington during the night of 7 August.[43]
·Oxford Circus: Overnight, the evening's violence spread to Oxford Circus, central London, as about 50 youths gathered, and damaged some local property.[5][49]
·Waltham Cross, Hertfordshire:Looters and rioters attacked two police cars and two jewellers in Waltham Cross High Street at around 21:50. A specialist public order unit was sent to the area, along with sections of the Bedfordshire and Hertfordshire Police Dog Unit.[50]
·Streatham: the T-Mobile, JD Sports and other shops were ransacked. Councillor Mark Bennett said the owner of one store in Streatham High Road was hospitalised after a mob attacked the shop.[46]
By 07:59, the Metropolitan Police Commander Christine Jones said: "This is a challenging situation with small pockets of violence, looting and disorder breaking out on a number of boroughs."[52] Jewellery stores across Tottenham, Enfield and Wood Green have all suffered break-ins, Professional Jewellers reported.[37] The Victoria line was closed between Stockwell and Brixton "due to civil unrest", according to London Underground.[48] Angel, Islington, Stoke Newington and Wood Green were in police lockdown.[48] All 32 boroughs of London have been placed on riot alert.[53]
Enfield and Ponders End
On the morning of 8 August, several shops in Enfield Town and in the nearby A10retail park were vandalised and looted, and there were reports of two vehicles set on fire.[5] A large crowd of youths moved westwards, toward nearby Ponders End and wrecked a local Tesco.[54] Hundreds of riot police and canine units arrived with vans and charging at groups of teenagers until they disappeared into local side streets, smashing cars and shop windows on the way.[54][43] Looting had spread to Enfield.[48] A large Sony distribution centre was set alight and the fire destroyed the building.[55]
Walthamstow and Walthamstow Central
Over 30 youths wrecked and looted shops, including a branch of BHS, in Walthamstow Central on the morning of 8 August.[5] Looting had spread to Walthamstow.[48] A Santander branch had been broken into. A Barclays cash machine had been ripped right out of the bank.
Chingford Mount
Three police officers hospitalized after being hit by a fast-moving vehicle in Chingford Mount, Waltham Forest, at 00.45 on 8 August. The officers had started making arrests after a shop was in the process of being looted by youths.[43]
Hackney
Sporadic skirmishes were reported to have occurred between police and groups of young people in the area around Mare Street, Hackney.[56] There are also reports of petrol bombs being thrown and youths throwing bottles and contents of bins. Some bins have also been set on fire. Disturbances on-going in Hackney as the mounted and riot police charge retreating gangs.[48] Cars were on fire.[48]
Croydon
Police closed the entire area around West Croydon station on the evening of 8 August. Bricks, bottles and stones were thrown at police, and an Argos store was broken into and looted. A large furniture store, House of Reeves, which had been in Croydon since 1867,[57] was set alight and burned to the ground.[58][59][60][61]
Ealing
Some Ealing businesses were asked by police to close at 5pm.[62] On Ealing Broadway a group of 200 people[63] attacked police cars[64] and vandalised and looted shops.[63]
Later on around Haven Green, by Ealing Broadway tube station, cars and a bus were set alight and many other cars vandalised,[62] shops had their windows smashed and a supermarket was looted[65] and nearby residential properties were burgled.[66] Near Ealing Green several more shops were looted[67] and several cars torched[67] and a supermarket set alight with petrol bombs.[66] Rioters attempting to vandalise two pubs in this area were dissuaded by the customers and staff.[68] Later on hundreds of young people looted shops in West Ealing.[69]
Elsewhere in London
Rioters and looters on Walworth road in Elephant and Castle, Southwark, London
·Barnet: About 60 youths were chased off by riot police after looting shops in Barnet in the night. [70][74] Minor disturbances occurred at the Brent Cross shopping centre. [75]
Who Are These People? Where Will They Go From Here?
"How Godly Are Thy Tents?"
By URI AVNERY
FIRST OF all, a warning.
Tent cities are springing up all over Israel. A social protest movement is gathering momentum. At some point in the near future, it may endanger the right-wing government.
At that point, there will be a temptation perhaps an irresistible temptation to warm up the borders. To start a nice little war. Call on the youth of Israel, the same young people now manning (and womanning) the tents, to go and defend the fatherland.
Nothing easier than that. A small provocation, a platoon crossing the border to prevent the launching of a rocket, a fire fight, a salvo of rockets and lo and behold, a war. End of protest.
In September, just a few weeks from now, the Palestinians intend to apply to the UN for the recognition of the State of Palestine. Our politicians and generals are chanting in unison that this will cause a crisis Palestinians in the occupied territories may rise in protest against the occupation, violent demonstrations may ensue, the army will be compelled to shoot and lo and behold, a war. End of protest.
* * *
THREE WEEKS ago I was interviewed one morning by a Dutch journalist. At the end, she asked: You are describing an awful situation. The extreme right-wing controls the Knesset and is enacting abominable anti-democratic laws. The people are indifferent and apathetic. There is no opposition to speak of. And yet you exude a spirit of optimism. How come?
I answered that I have faith in the people of Israel. Contrary to appearances, we are a sane people. Some time, somewhere, a new movement will arise and change the situation. It may happen in a week, in a month, in a year. But it will come.
On that very same day, just a few hours later, a young woman called Daphne Liff, with an improbable mans hat perched on her flowing hair, said to herself: Enough!
She had been evicted by her landlady because she couldnt afford the rent. She set up a tent in Rothschild Boulevard, a long, tree-lined thoroughfare in the center of Tel Aviv. The news spread through facebook, and within an hour, dozens of tents had sprung up. Within a week, there were some 400 tents, spread out in a double line more than a mile long.
Similar tent-cities sprang up in Jerusalem, Haifa and a dozen smaller towns. The next Saturday, tens of thousands joined protest marches in Tel Aviv and elsewhere. Last Saturday, they numbered more than 150,000.
This] has now become the center of Israeli life. The Rothschild tent city has assumed a life of its own a cross between Tahrir Square and Woodstock, with a touch of Hyde Park corner thrown in for good measure. The mood is indescribably upbeat, masses of people come to visit and return home full of enthusiasm and hope. Everybody can feel that something momentous is happening.
Seeing the tents, I was reminded of the words of Balaam, who was sent by the king of Moab to curse the children of Israel in the desert (Numbers 24) and instead exclaimed: How goodly are thy tents, O Jacob, and thy tabernacles, Oh Israel!
* * *
IT ALL started in a remote little town in Tunisia, when an unlicensed market vendor was arrested by a policewoman. It seems that in the ensuing altercation, the woman struck the man in the face, a terrible humiliation for a Tunisian man. He set himself on fire. What followed is history: the revolution in Tunisia, regime change in Egypt, uprisings all over the Middle East.
The Israeli government saw all this with growing concern but they didnt imagine that there might be an effect in Israel itself. Israeli society, with its ingrained contempt for Arabs, could hardly be expected to follow suit.
But follow suit it did. People in the street spoke with growing admiration of the Arab revolt. It showed that people acting together could dare to confront leaders far more fearsome than our bumbling Binyamin Netanyahu.
Some of the most popular posters on the tents were Rothschild corner Tahrir and, in a Hebrew rhyme, Tahrir Not only in Cahir Cahir being the Hebrew version of al-Cahira, the Arabic name for Cairo. And also: Mubarak, Assad, Netanyahu.
In Tahrir Square, the central slogan was The People Want to Overthrow the Regime. In conscious emulation, the central slogan of the tent cities is The People Want Social Justice.
* * *
WHO ARE these people? What exactly do they want?
It started with a demand for Affordable Housing. Rents in Tel Aviv, Jerusalem and elsewhere are extremely high, after years of Government neglect. But the protest soon engulfed other subjects: the high price of foodstuffs and gasoline, the low wages . The ridiculously low salaries of physicians and teachers, the deterioration of the education and health services. There is a general feeling that 18 tycoons control everything, including the politicians. (Politicians who dared to show up in the tent cities were chased away.) They could have quoted an American saying: Democracy must be something more than two wolves and a sheep voting on what to have for dinner.
A selection of the slogans gives an impression:
We want a welfare state! Fighting for the home! Justice, not charity! If the government is against the people, the people are against the government! Bibi, this is not the US Congress, you will not buy us with empty words! If you dont join our war, we shall not fight your wars! Give us our state back! Three partners with three salaries cannot pay for three rooms! The answer to privatization: revolution! We were slaves to Pharaoh in Egypt, we are slaves to Bibi in Israel! I have no other homeland! Bibi, go home, we'll pay for the gas! Overthrow swinish capitalism! Be practical, demand the impossible!
WHAT IS missing in this array of slogans? Of course: the occupation, the settlements, the huge expenditure on the military.
This is by design. The organizers, anonymous young men and women mainly women are very determined not to be branded as leftists. They know that bringing up the occupation would provide Netanyahu with an easy weapon, split the tent-dwellers and derail the protests.
We in the peace movement know and respect this. All of us are exercising strenuous self-restraint, so that Netanyahu will not succeed in marginalizing the movement and depicting it as a plot to overthrow the right-wing government.
As I wrote in an article in Haaretz: No need to push the protesters. In due course, they will reach the conclusion that the money for the major reforms they demand can only come from stopping the settlements and cutting the huge military budget by hundreds of billions and that is possible only in peace. (To help them along, we published a large ad, saying: Its quite simple money for the settlements OR money for housing, health services and education).
Voltaire said that the art of government consists in taking as much money as possible from one class of citizens to give it to the other. This government takes the money of decent citizens to give it to the settlers.
* * *
WHO ARE they, these enthusiastic demonstrators, who seemingly have come from nowhere?
They are the young generation of the middle class, who go out to work, take home average salaries and cannot finish the month, as the Israeli expression goes. Mothers who cannot go to work because they have nowhere to leave their babies. University students who cannot get a room in the dormitories or afford accomodation in the city. And especially young people who want to marry but cannot afford to buy an apartment, even with the help of their parents. (One tent bore the sign: Even this tent was bought by our parents)
All this in a flourishing economy, which has been spared the pains of the world-wide economic crisis and boasts an enviable unemployment rate of just 5%.
If pressed, most of the protesters would declare themselves to be social-democrats. They are the very opposite of the Tea Party in the US: they want a welfare state, they blame privatization for many of their ills, they want the government to interfere and to act. Whether they want to admit it or not, the very essence of their demands and attitudes is classically leftist (the term created in the French Revolution because the adherents of these ideals sat on the left side of the speaker in the National Assembly). They are the essence of what Left means - (though in Israel, the terms Left and Right have until now been largely identified with questions of war and peace).
* * *
WHERE WILL it go from here?
No one can say. When asked about the impact of the French Revolution, Zhou Enlai famously said: Its too early to say. Here we are witnessing an event still in progress, perhaps even still beginning.
It has already produced a huge change. For weeks now, the public and the media have stopped talking about the borders, the Iranian bomb and the security situation. Instead, the talk is now almost completely about the social situation, the minimum wage, the injustice of indirect taxes, the housing construction crisis.
Under pressure, the amorphous leadership of the protest has drawn up a list of concrete demands. Among others: government building of houses for rent, raising taxes on the rich and the corporations, free education from the age of three months [sic], a raise in the salary of physicians, police and fire-fighters, school classes of no more than 21 pupils, breaking the monopolies controlled by a few tycoons, and so on.
So where from here? There are many possibilities, both good and bad.
Netanyahu can try to buy off the protest with some minor concessions some billions here, some billions there. This will confront the protesters with the choice of the Indian boy in the movie about becoming a millionaire: take the money and quit, or risk all on answering yet another question.
Or: the movement may continue to gather momentum and force major changes, such as shifting the burden from indirect to direct taxation.
Some rabid optimists (like myself) may even dream of the emergence of a new authentic political party to fill the gaping void on the left side of the political spectrum.
* * *
I STARTED with a warning, and I must end with another one: this movement has raised immense hopes. If it fails, it may leave behind an atmosphere of despondency and despair a mood that will drive those who can to seek a better life somewhere else.
We stellen vast dat overal ter wereld de zelfde problemen opduiken. De middenklasse die protesteert omdat ze nog maar moeilijk op een decente manier kan overleven. Plots blijken andere problemen naar de actregrond te verschuiven. Maar de huidige machthebbers bestempelen hun protesterende burgers nog steeds als een bende oproerkraaiers
Following decades in which the public has curled up in its indifference and allowed a handful of politicians to run the country as they wished, the rules of the political game have changed.
For more than three weeks Israeli society and polity have been shaken by waves of social protest of the sort that has never been seen here before. This protest reached a new peak on Saturday night with demonstrations that saw hundreds of thousands of Israelis take to the streets. Such a display of power is apparently far from being over.
The protest has already achieved much. It has stirred civil society to become involved, and to show solidarity following many years of complacency. It has also altered the social agenda in Israel, and political-security discourse has given way to a socioeconomic one, which has taken center stage in an unprecedented way.
The group of young protesters has also managed to instill an element of popular democracy, managing its affairs far away from politicians and political parties. The demonstrators have shown exemplary organizational abilities, which also peaked during the latest, incredibly orderly demonstration in Tel Aviv. The group of speakers during the demonstration was impressive for its diversity.
The themes of the protest have, to a certain extent, also managed to hit home. When the masses cry out throughout the country "the people demand social justice," it does not yet suggest an orderly and detailed socioeconomic theory or defined set of demands, but it is doubtful whether these are necessary at this stage, in the forging of a new movement.
We are in the midst of what is increasingly shaping up to be an Israeli revolution. Following decades in which the public has curled up in its indifference and allowed a handful of politicians to run the country as they wished, with no significant involvement from civil society, the rules of the political game have changed.
The public has realized that it has much more power and influence than it imagined. Henceforth, every prime minister in Israel will have to take into consideration this emerging force.
It is still hard to know where this protest will lead, and how it will end. For the time being, we can be impressed by its power and the direction in which it seeks to move. We must therefore praise the protesters for the changes in perception they have already instigated and hope that they will be able to continue their efforts in the future, in the same impressive way that has characterized them to date - and bring about genuine change.
2011-08-06 Historic protest in #Israel: over 300,000 demand social justice
Submitted by FuturePress on Sun, 08/07/2011 - 02:38
Largest rally in Israeli history sees four percent of the population out in the streets that would be 12 million people in the streets of the US! (Photo: ActiveStills)
The Israeli social justice movement has just gone into orbit and exploded into previously unchartered territories. According to police estimates (which tend to be conservative), 300,000 protesters took to the streets across the country in what constitutes the largest-ever protest in the countrys history. And still no coverage in the mainstream media!
The stellar growth of the J14 movement, which was sparked when a young Israeli woman named Daphni Leef pitched a tent in Tel Aviv three weeks ago to protest against the unaffordable cost of housing in the country, has put immense pressure on the right-wing government of Benjamin Netanyahu. In just three weeks, the Prime Minister has seen his approval rating tumble nearly 20 percent, to a dismal 32 percent.
The protests, while feeding on the widespread anger in the middle class about the unbearable cost of living, have since matured to take up a number of other progressive issues and have now morphed into a full-blown social justice movement, contesting the free-market zealotry of Benjamin Netanyahu and the crony capitalist system that lurks behind the neoliberal edifice his government is trying to keep intact.
According to Haaretz, Netanyahu immediately tried to play down the protests, saying the media had inflated the numbers. But the only numbers that are being inflated appear to be the economic data from Netanyahus government, according to which Israel is doing great. In reality, the country experienced home prices jumping some 35 percent between 2008 and 2010. Because wages remained stagnant, many families have simply been priced out of their homes.
Years ago, current President Shimon Peres warned that Netanyahus economic polices would lead to 6,000 millionaires and 6 million beggars. In recent years, his gloomy predictions appear to have materialized. Israel is now the second most unequal country in the developed world behind only the United States. And with many middle class families spending half their income on their rent or mortgage, it was just a matter of time for the outrage to surface.
After three weeks, there are signs that the internal cohesion of the protest movement (which is broadly representative of the Israeli middle class) might be fracturing into progressive and nationalistic cores. In the protest camps, Jewish supremacists increasingly clash with left-wing protesters demanding more attention for the Palestinian question. Some progressives are demanding the removal of racist and fascist elements within the movement.
The swelling of the protests comes at the same time as anti-neoliberal protests in Spain and Chile have reached new heights. From Latin America to Europe and the Middle East, there is something in the air. 2011 is still in full swing.
Economische crisis, beurscrash, depressie, inflatie ons verwondert het niet dat een systeem waarbij voetballers als onderpand worden gebruikt crasht. Dit is geen economisch systeem meer maar waanzin
Spaanse bank geeft Ronaldo en Kaká in onderpand voor lening van ECB
Bankia, de grootste spaarbank van Spanje, wil twee stervoetballers van Real Madrid als onderpand gebruiken om een lening los te krijgen bij de Europese Centrale Bank (ECB). Dat meldt de Spaanse krant El Pais. Bankia - een fusie van 7 regionale banken- heeft snel aanvullend kapitaal nodig omdat het ternauwernood slaagde voor de Europese stresstest voor banken. Een van die 7 spaarbanken, Caja Madrid, leende Real in 2009 nog 76,5 miljoen euro om de voetballers Cristiano Ronaldo en Kaká over te kunnen nemen. De ECB wil Bankia wel uit de nood halen maar vraagt garanties.
"Zou het zover kunnen komen dat de ECB beslag laat leggen op een van beide voetballers? vraagt de Süddeutsche Zeiting zich af. Theoretisch is dat mogelijk. Eerst zou Bankia bankroet moeten gaan en vervolgens zou Real niet meer in staat moeten zijn om zijn leningen af te lossen. Real Madrid zit inderdaad voor ettelijke honderden miljoenen euros in de schulden, maar in Spanje zijn ze er al heel lang meester in om voetbalclubs, alsof het banken zijn, met overheidsgeld van de ondergang te redden.
l'économie, quelle que soit son importance pour le bien général, ne peut prétendre étouffer les autres valeurs, la vie étant le plus grand bien de tous les biens et devant être protégée jusqu'aux limites les plus extrêmes.
De mijn Bois du Cazier bij het Charleroise dorp Marcinelle was met twee schachten zeker niet de grootste. Het bekken van Charleroi telde 25.000 mijnwerkers, van wie er alleen al 8000 werkten in de mijnen van Monceau-Fontaine, die met twaalf schachten jaarlijks 16 miljoen ton steenkool genereerden. Maar in de Kolenslag, de race om de productie tot het uiterste op te voeren, deed ook de Bois du Cazier meer dan zijn best. Zevenhonderd mijnwerkers brachten er elk jaar 160.000 ton steenkool naar boven;in 1955 zelfs 170.558 ton.
Mijnwerk is zwaar en gevaarlijk. Veiligheidsregels waren er wel, maar in alle twintig mijnen van België stond de productie voorop. Ongelukken hoorden erbij, ook in de Bois du Cazier, waar in 1906 negen mijnwerkers 1000 meter diep te pletter vielen toen de kabel van hun liftkooi het begaf, en waar in 1930 zestien mijnwerkers omkwamen door de gevreesde coup de grisou, ontploffend mijngas.
Het risico moet vaak voelbaar zijn geweest, aanwezig op de achtergrond, al die ochtenden dat mannen en jonge jongens hun huis verlieten om aan de slag te gaan. De ochtend van acht augustus 1956 is zon gewone ochtend. Tegen inlevering van hun penning krijgen 274 mannen hun elektrische helmlamp, direct uit de oplaadmachine en met de waarschuwing dat ze persoonlijk voor het ding verantwoordelijk zijn. Ze hebben hun eigen kleren verwisseld voor hun werkkleding en ze, via een mechanisme met takeltjes, samen met horloge, sigaretten, aansteker en fotootjes opgehangen aan het plafond in de galgenzaal. Om zeven uur moet iedereen aanwezig zijn, om acht uur moet de productie op stoom zijn.
Een mijn ziet er boven de grond heel simpel uit. Alleen wat bijgebouwen en de torens van de ophaalmachines zijn te zien. Bovenin zit een machinist die de vrachten steenkool, vier bakken met elk 1000 kilo boven elkaar, ophaalt met een snelheid van zestig kilometer per uur.
Maar onder de grond gebeurt het allemaal. In schaars licht wrikken daar de steenkoolhouwers, de enige echte mijnwerkers, met houwelen en pneumatische boorhamers de steenkool los, laden en sjorren de slepers de wagonnetjes naar de kooiladers bij de verticale schachten, graven en stutten de steenganghouwers nieuwe gangen. Er zijn ook de gespecialiseerde schietmeesters, voor het plaatsen van dynamiet, en de porions, de ploegbazen. In de grotere mijngangen werken ook tientallen paarden, die eens per jaar tijdens de verlofperiode even boven komen om te grazen in de weide, waarbij hun ogen in de stal een dag moeten wennen aan het licht.
Om tien over acht die ochtend werken de 31-jarige kooilader Antonio Ianetta en zijn helper Gaston Vaussort op 975 meter. Ianetta is vier jaar eerder uit de buurt van Rome geëmigreerd en spreekt amper Frans. Hij laadt en lost wagons uit de lift, iets wat hij duizenden keren heeft gedaan.
Zodra de lift op zijn niveau stopt, duwt Ianetta er met volle kracht een loodzware wagon in. Hij duwt er aan de andere kant een lege kar mee naar buiten. Maar dan gebeurt het: de lege kar blijft halverwege staan vanwege een defecte stuitnok. Ianetta probeert door te duwen, maar dan zet de lift zich in beweging naar boven. Aan beide kanten hangen de wagons er half uit. Ze blijven hangen achter een balk. Die buigt en doorsnijdt twee telefoonleidingen, een olieleiding, een leiding met perslucht en twee stroomkabels onder 3000 volt.
Olie, perslucht en een vonkenregen. Er breekt onmiddellijk brand uit. Vaussort komt om, Iannetta vlucht en ontsnapt via de lift in de tweede schacht. Hij kleedt zich razendsnel om en maakt zich in paniek uit de voeten, om de rest van zijn leven op de vlucht te zijn. De verwijten doen hem eerst Marcinelle verlaten en later emigreert hij naar Canada, waar hij enige jaren later aan kanker sterft.
Maar als Ianetta vlucht, is de ramp nog maar net begonnen. Waarschijnlijk vallen vele slachtoffers bijna direct, maar kort voor halfnegen zien zeven mannen nog kans om een lift in de tweede schacht te bereiken. Ze geven het sein om te hijsen, maar er gebeurt niets. Marceau Caillard stapt uit om een bel te bedienen. Precies op dat moment komt de lift in beweging. Hij blijft achter, terwijl de andere zes mannen naar boven razen. Onderweg komen ze de Nederlandse ingenieur Jan Stroom tegen in de lift naar beneden. Hij wil zijn ploeg waarschuwen en in veiligheid brengen, maar wordt nooit meer gezien.
De vuurzee is niet te stoppen. De eerste schacht is buiten werking, en binnen een uur staat ook de tweede schacht in lichterlaaie. Een dikke rookwolk alarmeert de bevolking van Marcinelle. Journaalbeelden van toen tonen vrouwen en kinderen die hartverscheurend huilen en schreeuwen, zich vastklampend aan de hekken. De directie van de mijn heeft bij het eerste alarmsignaal opdracht gegeven om de hekken te sluiten. Op deze dag worden 248 vrouwen weduwe en verliezen 417 kinderen hun vader.
Ondergronds zorgt de steenkool voor een enorme hitte. De kabels van de liftkooien in de tweede schacht breken en de liften storten in de diepte. Boven werken mannen als gekken om een nieuwe kabel te leggen en drie uur later dalen twee redders af in een geïmproviseerd bakje. Op 715 meter horen ze kreten. De zwaargewonde Franz Lowie, Alphonse Verbeek en de zestienjarige Alphonse Van de Plas schuilen onder een omgekeerde wagon. Ze hebben geürineerd op hun zakdoeken om zich te beschermen tegen de rook. Met Albert Peers, Louis Salvuyts en Karel Wuyts zijn zij de laatsten die levend worden gevonden.
De grote moordenaar bij dit ongeval is niet het vuur, maar de koolmonoxide die door de luchtventilatoren van de mijn tot in de verste hoeken wordt gedrongen. Het gas heeft zijn dodelijke werk gedaan, uren voordat koning Boudewijn arriveert. Een parmantig mannetje, geknipt en geschoren en machteloos, dat zich laat informeren over het reddingswerk en in de avondschemer weer verdwijnt.
De reddingsacties gaan door in de weken die volgen; je weet maar nooit. Experts uit het Ruhrgebied brengen apparatuur om de lucht in de mijn te analyseren, maar het duurt zes dagen voordat reddingswerkers niveau 907 bereiken. Pas op 23 augustus dringen ze door tot de grootste diepte. Door de telefoon schreeuwt redder Angelo Berto het uit van ontzetting: Tutti cadaveri!
Het zal maanden duren voor alle lichamen uit de mijn zijn gehaald en zijn geïdentificeerd. De slachtoffers zijn 136 Italianen, 95 Belgen, acht Polen, zes Grieken, vijf Duitsers, vijf Fransen, drie Hongaren, één Brit, één Rus, één Oekraïner en één Nederlander. Hun dood inspireert de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal tot strengere regels; bijvoorbeeld dat olie-, zuurstof- en stroomleidingen niet meer naast elkaar mogen liggen. De Europese steenkoolsector spreekt voortaan van de periodes vóór en ná Marcinelle. Hoeveel er is verbeterd, blijkt uit het feit dat er voor de ramp in de Bois du Cazier duizenden mijnwerkers zijn omgekomen in België; na de ramp minder dan tien.
Maar vele mijnwerkers houden het voor gezien. De Belgische regering probeert het werk nog aantrekkelijk te maken met gunstige arbeidsvoorwaarden en door mijnwerkers af te beelden als de redders van de natie. Maar de Italianen wijken uit naar de staalfabrieken, de Belgen vinden beter werk. België haalt eerst mijnwerkers uit Griekenland en Spanje, later uit Turkije en Marokko. In 1984 sluit in de Kempen de laatste Belgische steenkoolmijn.
De Bois du Cazier hervatte al in april 1957 de productie, enkele weken na de laatste begrafenissen. Zoals de zes Italianen die in hun vaderland, in het dorpje Lettomanoppello, werden begraven en waar nu nog een ontroerend gedenkteken staat. De Administratie van het Mijnwezen concludeerde na onderzoek dat niemand schuld had. Alleen de directeur van de Bois du Cazier, Adolphe Calicis, werd veroordeeld, met een voorwaardelijke straf en tegen de zin van vele nabestaanden. Hij had zich bij de reddingswerken tot het uiterste ingespannen en wordt door velen nog als een held gezien. Net als Angelo Galvan, de reddingswerker die de bijnaam de vos van de Cazier verwierf omdat hij zich door de kleinste gaten en gangetjes wist te persen. Nog lang na de ramp ging Galvan bijna elke dag naar beneden. In de etage waar hij zijn vrienden had gevonden, zei hij dan foutloos alle 262 namen van de slachtoffers op.
In januari 1961 sloot de Bois du Cazier officieel, maar illegaal werd er nog tot in 1967 doorgewerkt. De economische aantrekkingskracht van de gros pierre, de zeer rijke steenkoollaag, was te groot. Nu ligt de mijn er bij als een historisch slagveld. De torens zitten goed in de verf en er is een onberispelijk museum. De schachten zijn afgesloten met beton en volgelopen met grondwater. Eromheen bepalen de terrils, de steile bergen van stenen en grond, voor altijd het landschap. Alleen Wallonië telt er al tweehonderd, en ze hebben allemaal een eigen naam. Mensen hebben het materiaal van de heuvels bijna geheel met de hand boven de grond gehaald. Het zijn de ultieme getuigen van het industriële tijdperk.
Le 8 août 1956, à Marcinelle, une fumée toxique a obscurci le ciel du Bois du Cazier. Seuls treize hommes sont remontés vivants. L'un a succombé. Retour sur le lieu de la tragédie.
Fin mai, à Marcinelle, comme la visite d'Albert et Paola touchait à sa fin, au Bois du Cazier, quatre femmes étaient silencieuses dans la crypte du mémorial aménagée sous le châssis à molettes de la mine qui tua 262 hommes, le 8 août 1956. Parmi les photos gravées sur des plaques de métal, dans cet espace où la lumière de l'extérieur filtre à peine, elles cherchaient des visages connus. Sous chaque photo, un nom, des dates, une nationalité, un lieu d'origine.
Face au visage de son papa, Ciro Natale Piccolo, Loris, 58 ans, avait le coeur serré par les souvenirs. De son portefeuille, elle a extrait la photo où la famille Piccolo fixe l'objectif, devant les baraques en tôle du Sart Nicolas. Loris a revu sa maman allant aux grilles. « Elle ne pleurait pas, pour nous épargner le chagrin. Elle avait le même courage que papa. »
Les filles du sauveteur Angelo Galvan, Angelina et Rosina, se rapprochèrent d'elle. Et, un peu plus loin, Michelina Dattoli, une dame portant un châle noir et des lunettes d'écaille, venait de reconnaître son voisin. Ces femmes formaient un bloc. Comme au cimetière qui domine le terril et le charbonnage, elles ont fait le tour des victimes. De loin en loin, elles se sont arrêtées devant une plaque sans photo, où ne figurait qu'un nom. Par exemple, celui de Martin Iwanow, de Baranovitchy, en Russie. Les victimes du Cazier formaient une communauté de onze nationalités : 136 Italiens, 95 Belges dont 35 Flamands, 8 Polonais, 6 Grecs, 5 Allemands, 5 Français dont 3 d'origine algérienne (l'Algérie était encore française...), 3 Hongrois, 1 Anglais, 1 Russe, 1 Ukrainien et 1 Hollandais né à Ushuaia, Argentine.
Trente ans après la catastrophe, quand il récitait la liste des 262 prénoms des disparus, Angelo Galvan,, un des sauveteurs qui risquèrent cent fois leur vie, rappelait ceci, et c'est important car cette réalité participe de l'identité wallonne : « Dans la mine, ce qui comptait était de savoir que ton copain serait peut-être l'homme qui te sauverait la vie. » Cette fraternité veillera sur les cérémonies du cinquantième anniversaire. Elle devrait porter le message d'humanité qu'incarnaient les mineurs. Tous prenaient des risques pour arracher au sous-sol le charbon qui ferait tourner l'industrie du pays. Beaucoup, pour gagner leur vie dans le fond, étaient venus de loin, avaient osé tout quitter, s'arracher à leurs racines, pour nourrir leurs familles. C'était le leitmotiv d'Angelo Galvan.
Cet homme était un monument vivant. Il s'est éteint, victime de l'emphysème qui asphyxiait ses poumons, lui coupait le souffle, épuisait son énergie. Le chef porion de nuit du Cazier, l'homme qui a fermé la mine, n'a jamais quitté le quartier. Il était incapable de trouver la force de s'arracher à cette terre qui, à ses yeux, était une tombe. Angelo avait mal quand il disait qu'il n'avait pas pu sauver plus de compagnons. Dans le carnet qu'il m'a confié, après des mois d'entretien, il terminait ainsi son récit : « Je tiens à dire la grande solidarité, la discipline et la camaraderie qui ont joué entre sauveteurs et mineurs de toutes nationalités. On avait gardé espoir jusqu'au bout. Nous avons perdu et n'avons pu empêcher la mine d'avoir ses victimes. Trente ans après cette tragédie, je tiens encore à remercier ces hommes qui ont risqué leur vie pour essayer de sauver leurs camarades. Et je leur dis toute la fierté que j'ai d'avoir travaillé avec eux. Merci. »
Angelo venait de remonter, après la pause de nuit. Il habitait une maison de la rangée qui s'étire jusqu'au café du Cazier, au-delà de la grille. Il est redescendu avec d'autres sauveteurs et l'ingénieur Calicis. Dans l'ouvrage sur la catastrophe publié par l'ASBL Bois du Cazier aux éditions Labor, dont les auteurs sont Jean-Louis Delaet, Alain Forti et Francis Groff, ce dernier fait la synthèse des faits. À 8 heures 10, une heure dix après la descente des mineurs de jour, à l'étage 975 du puits d'entrée d'air, une cage a démarré, emportant un wagonnet, mal encagé, qui dépassait de 35 cm. En montant, le wagonnet emporta une poutrelle, qui déchira la canalisation d'huile destinée à alimenter la balance du 975, puis deux câbles électriques et une canalisation d'air comprimé. Des arcs électriques enflammèrent l'huile.
Alimentées par l'air envoyé sous pression par un ventilateur situé à la surface, les flammes se développèrent très vite. Les fumées toxiques remontèrent à la surface et se propagèrent dans les galeries, vers le puits de retour d'air. Les victimes ont été tuées par l'oxyde de carbone. Le 8 août, grâce au courage des sauveteurs, sept mineurs revirent le jour. L'un d'eux, Germain Wilmart, qui était le doyen des ouvriers de cette pause, respirait encore, à 21h30. Il s'est éteint dans les bras de Geneviève Ladrière, l'assistante sociale du Cazier, en dépit des soins qui lui furent prodigués.
Le 22 août, après des semaines d'une attente usant les nerfs, le sauveteur Angelo Berto, revenant de l'étage 1035, hurla « Tutti cadaveri ». Ce qu'appréhendaient Angelo Galvan et tous les acteurs du sauvetage depuis le premier jour venait de se vérifier... Décrire ce que fut la recherche des mineurs, dans les entrailles du charbonnage, en passant par les veines les plus étroites, les chantiers refermés depuis longtemps, est impossible à imaginer. C'est pour cette raison qu'un dimanche de l'hiver 1985, trois ans avant sa mort, en mars 1988, Angelo Galvan posa sur la table de sa maison de la Cité, près du Cazier, cette liasse de feuillets où courait son écriture fine. « Tiens, Marcel, j'ai écrit pour que tu comprennes ce que c'était et que tu l'écrives dans ton journal. »
Galvan témoignait, à la date du 13 août : « Moi-même et une dizaine de sauveteurs avons ordre de visiter 835 et de progresser le plus loin possible dans les travaux. Nous découvrons des morts et encore des morts, dispersés les uns sur les autres. Il me semblait revivre la guerre. (NDLR : Galvan a été résistant en Italie.Une rue du village de Roana porte son nom, en hommage à la manière dont il s'est battu dans le maquis.) Les sauveteurs se regardent en face. Beaucoup ont les larmes aux yeux et certains maudissent la mine. Au pied d'une communication montante, nous trouvons une dizaine de morts, réunis autour de leur chef porion. Eugène Bauwen était couché à plat ventre entre les rails, le visage face à la terre, il tenait encore son flacon de café dans sa main gauche et dans sa main droite sa lampe de sécurité. Sur un carnet entrouvert, il avait griffonné son dernier message, « Je reviens de l'enfer ». À côté de lui, le cadavre d'un garçon de 15 ou 16 ans qui croyait se protéger de la fumée en s'entourant la tête de pierres. Ce gosse, qui travaillait à 907, avait fait une course incroyable dans les fumées, plus de deux kilomètres pour rejoindre son chef. À voir ce spectacle, j'ai pleuré. Il me semblait trop injuste de voir ces hommes jeunes couchés par terre. Et nous ne pouvions plus rien pour eux. À cet instant, je me suis
juré que mes fils ne descendraient jamais dans la mine. Le plus dur restait à faire, affronter les parents, les veuves et les enfants de ces victimes, qui étaient des amis. Les familles gardaient encore de l'espoir mais moi je savais que plus un seul ne remonterait vivant. »
Aujourd'hui, au Bois du Cazier, une salle porte le nom de Galvan. À travers cet homme, tous les sauveteurs sont salués. La catastrophe a meurtri 248 familles et fait 417 orphelins.
Marcinelle a déclenché la réflexion sur la sécurité dans l'industrie. Et le Cazier est devenu un lieu de mémoire et de conscience. Sur le terril, des arbres d'essences différentes jalonnent un sentier. Un par nationalité. Dont un palmier d'Algérie. L'arbre pousse bien dans le sol noir de charbon du Cazier.
Zeer interessante lectuur over de dubieuse praktijken om Italiaanse migranten naar de belgische mijnen te lokken vinden jullie hier:
Let vooral op de frequentie van rampen te wijten aan water en mijnen vooral die laatste zijn op een indrukwekkende manier aanwezig
en tenslotte een eerbetoon aan GASTONE LODOLO
En 1954, un syndicaliste italien, Gastone Lodolo (dont le témoignage, dans le quotidien du PCI, lUnità, est traduit et reproduit en annexe) avait dénoncé de manière nette les problèmes de sécurité dans les charbonnages belges lors dune conférence à Dampremy en octobre1954: il fut expulsé sur ordre du ministre de la Justice pour «nuisance à léconomie du pays»
toiletperen en zonnepanelen, de index zal weer stijgen....onze concurrentiepositie gaat er aan...
Hohohooo, beste lezertjes. Wat ziet ons naarstig speurend oog vandaag in alle kranten? Onze elektriciteitsfactuur stijgt de eerste zes maanden van dit jaar met 20 tot 25% en de gaaaz nog eens met 10 tot 11% na de 20% van vorig jaar. Allemaal leuk nieuws voor diegenen die nu al moeilijk het neusje boven water houden of voor diegenen die reeds gezonken zijn. Wat we hier alk een tijdje voorspelden begint steeds duidelijker te worden. Onze lezertjes moeten maar eens in onze archieven neuzen om te zien dat we al van bij het begin hebben gefulmineerd, om het zachtjes uit te drukken, tegen zonnepaneeltjes en beheerders van distributiemaatschappijen die niet bleken te weten dat ze ook zetelden in het belang van de consumenten.
Terecht wijzen sommigen erop dat de politieke creaturen die de pluche zeteltjes van de beheerraad van onderandere Eandis plegen te beroeren met hun omhooggevallen kont zich toch eens wat vragen mogen beginnen stellen. Welke vragen? Wel de vraag die elke moderne baas zich vandaag de dag stelt over de competenties van zijn personeel. Van poetsdame tot en met de CEO worden onderworpen aan de soms totaal idiote praktijken van het zogenaamde competentiemanagement. Behalve politici die in beheerraden worden gedumpt van bedrijven zoals Eandis. Het blijkt daar voldoende te zijn dat men ooit bij de Bond Beter Leefmilieu (een trouwens zeer respectabele instelling), besliste de overstap te maken naar een progressieve partij als zogenaamde verruimingskandidaat om als energiespecialist te mogen zetelen bij Eandis. Onze goeie kennis en hier reeds meermaals gelauwerde opper-energie-pineut Bart Martens is daar zo een schrijnend voorbeeld van.
Zonder ooit één komma kritiek waakten deze apparatchiks over de zogenaamde groene investeringen van bedrijven als Katoennatie. Zij lieten zeer enthousiast toe dat deze bedrijven hectaren zonnepanelen op hun opslagplaatsen vezen. Ruim gesubsidieerd met jullie en ons geld. Het zijn inderdaad niet de buren met hun zonnepanelen op hun zuidgericht villadak die met het gros van onze zuurverdiende duiten gaan lopen. Maar het steekt ons hier toch maar weer eens de oogjes uit dat socialisten subsidies op laaiend enthousiaste manier meende te moeten begroeten als de grote oplossing van ons energieprobleem terwijl het enkel gaat om de meest platte toepassing van het principe : wie veel heeft zal veel krijgen.
En natuurlijk wordt het helemaal te gek dat de consument de winsten van bedrijven subsidiëren.
Hoe staat het dus met de competenties als energiespecialist van deze pipos? Pek en veren verdienen ze. Misschien kunnen ze nuttiger zijn als ze bekleed met fijne zonnecellen worden vastgebonden op het dak van de Boerentoren om een peertje van 20 watt te laten branden in de toiletten.
We kruisen hier onze vingertjes want het zal niet lang wachten worden vooraleer er weer één of andere politicus zal pleiten om de energieprijzen uit de automatische index te halen. Want alleen dit jaar deden deze swingende energiefactuurtjes de index met 1,2 punt stijgen. onze concurrentiepositie en blablabla...we kunnen hen niet eens ongelijk geven...Das de bijkomende kost van het idiote subsidiebeleid van deze energiespecialisten. En ze kunnen de schuld deze keer niet afwentelen op Electrabel Alhoewel Luc Barbé vandaag nog schrijft dat Di Rupo Electrabel maar geld moet vragen voor de afgeschreven kerncentrales om aldus de energiefactuur van de burger naar benden te halen. Meer bevoegdheden voor de CREG en het moet dan wel lukken. We willen hier toch nog maar eens voor de zoveelste keer herhalen dat deze Luc Barbé heel veel zinnige dingen schrijft over energie en er ook heel veel over weet. We hebben hem hier ook reeds vele malen geciteerd. Alleen lijdt deze brave jongen blijkbaar aan een gigantisch geheugenverlies. Hij zorgde er als kabinetschef van de onzalige groene Olivier Deleuze toenmalig energieminister voor dat het ooit zo machtige Controlecomité voor gas en elektriciteit werd afgeschaft. Nu pleit dit zelfde heerschap voor de uitbreiding van de bevoegdheden van de opvolger van het controlecomité namelijk de CREG. En welke bevoegdheden moeten er bijkomen? Wel deze die zijn minsister ooit heeft afgenomen .Straf staaltje van deze nochtans erg competente jongen Voor ons mag ie ook op de Boerentoren als voeding voor een tweede peertje dienen
En als je het artikel hieronder leest dan krijg je de indruk dat je nochtans door over te stappen naar een andere leverancier de stijging zal kunnen vermijden dat is tenminste wat Pictoeleke beweert als chef-tut van de VREG.
Misleidende informatie is dit. Want je kan wel overstappen en gedurende een paar maanden misschien wat minder op de loutere leverancierprijs besparen. Het aandeel van de distributeur, berekend op je verbruik en dus niet op de prijs van de leverancier kan je absoluut niet verminderen. En wat betreft de leverancierstarieven zal je merken dat ze aanpasbaar zijn en na een paar maanden plots een grote inhaalbeweging maken. Weg je winst tenzij je een vast tarief kiest en dan betaal je je steevast blauw vanaf de eerste dag; Want bij vaste tarieven mag Pictoeleke ons hier eens komen uitleggen waar hij een besparingspotentieel ziet van 15 tot 18%...vergeet het gewoon
We hebben het dan nog niet eens over mensen die mogen genieten van het sociaal tarief dat steeds het laagste van de markt zou moeten zijn en die totaal geen overstapmogelijkheden hebben. Om de zes maand wordt dit tarief aangepast. Een vergelijking?
In augustus 2010 bedroeg het gewoon sociaal tarief voor elektriciteit 14,24 c/kWh en nu werd het aangepast in augustus 2011 naar 18,17 c/kWh. Jullie mogen deze jaarlijkse stijging zelf even uitrekenen. Eigenaardig is dat het enkel nachttarief, iets waar de meeste mensen in het sociaal tarief helemaal geen boodschap aan hebben slechts van 7,66 naar 7,98 kWh is gestegen. Allemaal leuk nieuws voor de "dutsen" die nu al in de penarie zitten met hun energierekeningen...
En we voorspellen hier nu reeds dat deze stijgingen nog enkel zullen toenemen. Noteer dat maar mooi in jullie zwarte agendaboekje want de groene certificaten voor de windmolenparkjes in onze Noordzee komen er nog aan Het worden voorwaar weer erg kouwelijke winters voor vele Vlaminge danik zij hun competente "energiespecialisten"...
en we publiceren graag de kop van oppertoiletpeer 25 watt Bart Martens als opsmuk voor deze galspuwende bijdrage...
De elektriciteitsfactuur is over de eerste zes maanden van dit jaar met 20 tot 25 procent gestegen. De Vlaamse energieregulator Vreg telde tegelijk een recordaantal overstappen naar een andere energieleverancier.
De consument is blijkbaar koortsachtig op zoek naar manieren om de stijging van zijn elektriciteitsrekening zo beperkt mogelijk te houden. De Vreg merkt dat aan haar website, zegt topman André Pictoel. De website en de V-test, waarmee prijzen kunnen worden vergeleken, worden overspoeld met bezoekers.
Momenteel wisselen maandelijks zo'n 20.000 afnemers van elektriciteitsleverancier. Wat aardgas betreft, gaat het over zo'n 12.000 klanten die van leverancier veranderen. Dat zijn recordcijfers.
Daarmee wordt de trend van 2010 wel doorgezet. Toen werd ook al een stijging van het aantal wissels opgetekend. Voor elektriciteit veranderden vorig jaar 212.885 afnemers van leverancier, voor aardgas 127.873. Dat kwam toen neer op gemiddeld bijna 18.000 wissels per maand voor stroom en 10.600 voor gas.
De elektriciteitsprijs ging vorig jaar overigens ook al omhoog. Toen bleef de stijging beperkt tot 5,5 tot 6 procent op jaarbasis. Voor elektriciteit zitten we na zes maanden in 2011 al 20 à 25 procent hoger dan in 2010. Dat geldt zowel voor gezinnen als voor kmo's.
Aardgasverbruikers ontsnappen niet aan prijsstijgingen. Na een toename met 20 procent in 2010, kwam er tijdens de eerste maanden van dit jaar nog eens 10 tot 11procent bij.
Het is al sinds de eerste maanden van dit jaar duidelijk dat de energieverbruikers dit jaar rekening moeten houden met een fors hogere factuur. Dat heeft voor een groot deel te maken met de gestegen distributienettarieven. Die gingen omhoog door onder meer het succes van zonnepanelen.
Distributienetbeheerder Eandis meldde in het voorjaar dat een huishouden met een gemiddeld verbruik rekening moest houden met een meeruitgave van zo'n 72euro. Nadien bleek dat het in sommige regio's in Vlaanderen kon oplopen tot meer dan 150 euro. De Vlaamse energieregulator beklemtoonde dat verbruikers nu meer dan ooit op zoek moeten gaan naar de goedkoopste leverancier. De Vreg wijst erop dat de prijsverschillen tussen de leveranciers groot kunnen zijn.
Hij becijferde zelf dat het verschil tussen de gemiddelde en de laagste prijs 15 tot 18 procent bedraagt. Op een gemiddelde energiefactuur van 2.000 euro -elektriciteit en aardgas samen- is dat 300 tot 360 euro per jaar.
Omdat we niet graag verwijten krijgen dat we enkel leuk nieuws brengen gooien we het voor één keer over een totaal andere boeg.
We hebben namelijk verschrikkelijk slecht nieuws voor alle omwonenden van kinderdagverblijven, kleuterscholen en scholen tout court
We ergerden ons reeds lang aan de houding van omwonenden die kloegen over de milieuhinder veroorzaakt door kindergejoel. Dat is kattepis bij wat hen te wachten staat. Vermits Vlaanderen bij de toplaag der slimme mensen wil behoren via een performant onderwijs, wat we enkel kunnen toejuichen, zullen onze kindjes heel binnenkort uitgerust worden met allerlei muziekinstrumenten. Wij stellen voor dat men de kleutertjes van het fel belaagde Brugse Pietje-Pek opleidt tot paukeslagers en landsknechtroffelaars
Het kan immers niet zijn dat de ollanders slimmere mensen zouden kweken dan hier in de zuidelijke Nederlanden. Het Vlaanderen in Actieplan moet dringend aangepast worden!
Trouwens de omwonenden van milieubelastende kleuterscholen moeten niet hopen op spoedig beterschap. Stel je voor dat je vlak naast een bejaardenhome of seigneurie woont. De aanstormende generatie oudjes luister al een tijdje niet meer naar Maurice Chevalier of de Zangeres zonder naam. Zij willen Led Zeppelin, The Doors, ZZ-top en andere Deep Purples. Bovendien zijn ze hardhorig om niet te zeggen doof. Want het is de generatie headbangers die vlak voor de geluidsboxen stond op Werchter en Torhout. Sommigen rollen zich nu nog voort tot voor de geluidstorens op Werchter Classic en Rimpelrock
Gisteren hoorden we een slimme doktoor enen Marc Goethals tijdens het gesproken dagblad op den BRT (we zijn nog van een generatie eerder ) verklaren dat omwonenden van kinderdagverblijven toch recht van klagen hadden omdat lawaai lawaai is . Er kan geen onderscheid gemaakt worden.
Hij voegde er nog aan toe dat kinderdagverblijven met 100 of 150 kleuters een serieuse lawaaibron zijn.
Die brave Marc Goethals heeft natuurlijk overschot van gelijk maar kinderdagverblijven met 100 à 150 kinderen????? Dat moet hij verwarren met de kazerne van Peutie. Het wordt tijd om hem door te verwijzen naar signeurie smoke on the water in Brasschaat En een foto van de kleuter van de buren krijgen jullie d'r ook bij. Kennen jullie meteen de reden waarom de overbuur- Vlaams-Blokker gestresst door het leven gaat...
Hoe komt dit? Uit hersenonderzoeken is gebleken, dat bij musicerende kinderen de linker hersenhelft (spraak en intellect) en de rechter hersenhelft (gevoelstoestand) sterker met elkaar verbonden raken dan bij niet-musicerende kinderen. Deze resultaten ontstaan, doordat muziek maken een positieve en stimulerende werking heeft op de neuronale verbindingen. De neuronen worden geactiveerd waardoor er minder afsterven en er betere verbindingen ontstaan. Dat bepaalt uiteindelijk het intelligentieniveau.
Een banaal verhaal op Belga. Banaal zei u? Pardon? Elk opstootjein migrantenwijken haalt onmiddellijk elke voorpagina en alle nieuwsberichten op radio en teevee. De kleinste details worden uitgeplozen en becommentarieerd. Integratieproblemen uitgelegd. Er wordt speurwerk verricht door elke journalist uit welke wijk de jonge criminelen kwamen afgezakt enzoverder enzovoort. Nu tussen de soep en de patattten en als half Belgistan tussen Benidorm en Toscane ofwel bruin brandt ofwel cultureel meent te zijn, vernemen we dat in 55,6 % van alle wedstrijden in eerste klasse incidenten worden geregistreerd. Hier op dit blogje werd gedacht dat toegenomen controles, pasjes allerlei, stewards tot op de toiletpotten, cameratoezicht en meer bigbrothertoestanden het voetbalgeweld onder controle had gekregen. Wij dwaalden dus. Blijkbaar is dit soort zinloos gedrag niet uit te roeien. Wanneer er echter in wijken met werkloosheidsgraden van 50% en meer onder migrantenjongeren die al twee generaties Belg zijn problemen ontstaan, dan staat het land op zijn kop en schreeuwt men moord en brand. Op voetbalwedstrijden van de zogenaamde Jupilerproleague (een man weet waarom) ziet men nauwelijks migrantenjongeren wegens te dure tickets. Het zijn de in interimtermen uitgedrukte echte blanc-bleu-belges die daar tekeer gaan en dat kost de gemeenschap dus 5,5 miljoen euroos. Of er nu betere risicoanalyses gemaakt worden of niet, wij stellen vast dat er al minder risicovolle dingen werden verboden dan een zogenaamde jupilerproleague. Als tien hangouderen op een zeedijk een bierblikje omstoten en een vettige opmerking roepen naar een voorbijdartelende freule van 85 dan schiet elke kustburgemeester uit zijn krammen en worden er reglementen en gemeentewetten herschreven of uitgevonden om zelfs Napoleon jaloers te maken.
Kinderopvang met twee bleitende kleuters moeten dicht wegens milieuhinder. Maar meer dan de helft van de matchen van de jupileridioten (wij zijn aanhangers van de Carapilsproleague) die graag op elkaars smoel timmeren daar wordt zonder veel commentaar politie naar toegestuurd alsof het om een uitgevallen stoplicht ging.
Het zal onze lezertjes dus niet verwonderen dat dit soort tweematen en tweegewichtenaanpak ons ergert. Het doet ons zelfs steigeren en we hopen van jullie het zelfde
Politiekosten voetbal rijzen de pan uit
donderdag 04 augustus 2011, 07u10
Bron: belga
De inzet van politieagenten bij voetbalwedstrijden van de Jupiler Pro League heeft de lokale overheden vorig seizoen bijna 5,5 miljoen euro gekost. Dat is ongeveer een kwart meer dan in het seizoen 2009-2010, zo schrijft De Morgen.
De toename heeft volgens een woordvoerder van minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (Open Vld) voornamelijk te maken met het aantal ingezette agenten. Er werden vorig seizoen 1.698 agenten meer zijn ingezet dan het jaar ervoor.
'Door het gestegen geweld van het seizoen 2009-201 vroegen de lokale overheden meer agenten. Dat bepaalt in grote mate de verhoging', zegt de woordvoerder. Er werden vorig seizoen ook meer wedstrijden gespeeld en doordat alle topclubs in play-off 1 zaten, waren er meer risicowedstrijden.
Toch verwijt het kabinet-Turtelboom de gemeentebesturen en politiekorpsen ook dat ze inschattingsfouten hebben gemaakt. 'Er vonden te weinig risicoanalyses plaats. Daardoor werden er te veel agenten ingezet, terwijl de situatie dat vaak niet vroeg', zegt de woordvoerder. Door zo'n efficiënte risicoanalyse te promoten, zou de politie-inzet dit seizoen 10 procent lager moeten zijn.
Bij meer dan de helft (55,6 procent) van alle wedstrijden in de eerste klasse werden incidenten geregistreerd.
Je zou toch als normale mens denken dat na de aanslagen van de Noorse flippo er een lichtje gaat branden bij nogal wat luitjes. Doodgewoon wat nadenken? Ho maar, te veel gevraagd! Ze gaan door, haast met het schuim op de lippen met links aan te vallen als oorzaak van alle onheil. Een paar voorbeelden, deze keer uit het nette Nederland want hier in Vlaanderen is het al te makkelijk om rechtse lulkoek en haatmail te vinden. Onderaan de twee berichtjes geven we een kleine bloemlezing van de fijne ideetjes die ollanders zoal wensen te verkondigen via de nieuwe media. Jolige lui ginderboven en wij hebben het nog steeds over de tolerante ollanders. Zo te lezen waren de Duitse kampbewakers watjes Tante Mien en ome Joop lijken stilaan erg op Hitler en Himmler ...
GroenLinks-Kamerlid Tofik Dibi doet aangifte tegen twitternemesis @Stop_Links, de tweet met daarin de tekst "Verdelg dit Marokkaanse insect; PVV op 1" gaat hem namelijk wat te ver.
Dibi: "Er zijn weinig politieke missies die me meer bewegen dan communiceren met de PVV-achterban over hun vereenzaming en vervreemding en hoe je daar constructief uit kunt komen. Dat zal ik blijven doen, maar bij oproepen tot geweld moet, zeker in het licht van de aanslagen in Noorwegen, consequent een grens worden getrokken."
Dibi vroeg een debat met premier Mark Rutte en minister Piet Hein Donner (Binnenlandse Zaken) aan over een uitlating van eurocommissaris voor Binnenlandse Zaken Cecilia Malmström. Die stelde dat Europese leiders zich onvoldoende verzetten tegen 'xenofobe retoriek' zoals die van Anders Behring Breivik.
Tofik Dibi bedreigd om 'lieve tweets'
GroenLinks-Tweede Kamerlid Tofik Dibi wordt overstelpt met negatieve reacties sinds hij vorige week PVV-leider Geert Wilders opriep mee te helpen om de woede in diens achterban over de islam in goede banen te leiden.
"Het loopt een beetje uit de hand", aldus Dibi. "Het is een aaneenschakeling van scheldpartijen." Hij kondigde aan opnieuw aangifte te doen wegens een directe bedreiging aan zijn adres via Twitter. Afgelopen vrijdag deed Dibi ook aangifte na een tweet van StopLinks. Het GroenLinks-Kamerlid zegt met tegenzin aangifte te doen. "Het liefst ga ik met die mensen om tafel en vechten we verbaal de strijd uit."
Terugkijkend vindt Dibi dat hij alleen maar "lieve tweets" heeft verstuurd over Wilders in het debat dat ontstond na de aanslagen in Noorwegen. De Noor die de gruweldaden heeft bekend waarschuwde net als Wilders tegen de islamisering van de samenleving.
Reacties
·Lieve Tofik, u bent helemaal niet lief. U bent een rat. .
·Laat ik nu toch het idee hebben dat het nog een schijntje is vergeleken met wat Wilders aan bedreigingen ontvangt. Weet hij ook eens hoe het is. Wel schandalig overigens, van beide kanten.
·Eerst een stok pakken om mee te slaan en vervolgens raar op staan te kijken van negatieve reactie's echt weer een intelligente actie van deze linkse knuffelallochtoon.
·Pfff... En links wast zijn handen in onschuld. Alsof we de SP ook de schuld kunnen geven van het communistische regime in Noord-Korea. De vergelijking van Wilders - Hitler kun je ook maken met Job Cohen - Stalin. Allemaal heel kinderachtig. Trek de zaken niet uit hun verband om kiezers te trekken of iemand te demoniseren. Zeer slap van links dit alles...
·Toif wil in debat. Beste Fofik voor een goed gesprek heb je een goed klankbord nodig. De vraag is of jij dat bent. Je hebt je echt van een hele domme kant laten zien. En hoe gaat het spreekwoord ? Waar rook is is vuur. Zou er dan helemaal niks aan de hand zijn ? En al die mensen vanuit hun onderbuikgevoelens op jouw schelden ? Kom op, ga eens echte politiek bedrijven. En niet alleen vriendjespolitiek of die politiek die bij je achterban het beste aankomt. Gewone politiek, in het belang van iedereen. En daar heb je Wilders absoluut bij nodig en moet je die niet afzeiken. Want ook Wilders heeft een achterban die zich door jou aangevallen voelt. Begrijp je dat ? Het toverwoordje is SAMEN. Jullie moeten SAMEN de kar in een richting trekken en niet allemaal aan een kant van de kar gaan trekken. Snap je dat ? Dat geldt trouwens ook voor Wilders. Maar dit keer werd Wilders door de media en door de andere politieke partijen in de Breivik-casus getrokken terwijl hij zelf die man verafschuwt. Dit keer ligt het niet aan hem. Maar je gaat natuurlijk weer zoiets zeggen als " ja maar gisteren....ja, maar vorige week......ja, maar in de 2e wereldoorlog....." Stelletje ongelofelijke stoethaspels. Nu en vandaag brandt de lamp. SAMEN.
·Jullie moeten SAMEN de kar in een richting trekken en niet allemaal aan een kant van de kar gaan trekken. Snap je dat ? .... hmmm, zo is het waarschijnlijk nog te moeilijk. Het moet zijn : Jullie moeten SAMEN de kar in een richting trekken en niet allemaal aan een andere kant aan de kar gaan trekken.
·Het GroenLinks-Kamerlid zegt met tegenzin aangifte te doen. "Het liefst ga ik met die mensen om tafel en vechten we verbaal de strijd uit." Goed zo , dat is tenminste wat verstandiger...Niet boos weglopen hoor , als je dan de verkeerde vragen worden gesteld want dan lijk je weer op die moslimadvocaat die bij P&W kwaad wegliep ...waar min. Kramer n.b. bij zat ..n er niks van zei :)
Tofik Dibi moet niet zeuren en das niks tegenover wat Wilders ontvangt .
Het gaat verdomme om het feit of het er nu om een of honderden dreigmails gaat ,voor Wilders of voor Sinterklaas elke dreigmail is er een teveel .
Hoe kan dit PVV aanhang hier nu lacherig over doen dat Tofik Dibi klaagt over ontvangen dreig/haatmails en hij maar niet moet zeuren .terwijl die zelfde aanhang elke verzender(s) van welk dreigmail dan ook aan Wilders hiervop veroordelen .
Klantenservice 16:53 xxmedium zegt dat het verzenden van dreigmail schofterig gedrag is en jij roept wat kan je slap lullen , ik hoop dat jij nooit weer gaat klagen mocht Wilders nog eens een dreigmail ontvangen want dat is ook schofterig gedrag en niet goed te keuren .
·willem61733372 | 01-08-11 | 17:15 | . Dibi moet inderdaad niet zo zeuren en u ook niet. Als u goed leest ziet u dat Dibi zelf niet spreekt over bedreigingen. Als Dibi écht bedreigd wordt moet hij net als Wilders gewoon aangifte doen en als die zogenaamde bedreigingen échte bedreigingen zijn zal de politie er echt wel achteraangaan, net als bij Wilders. .
Als U goed leest dan kunt u lezen dat Tofik Dibi via twitter weer een directe bedreiging heeft ontvangen en daarvan aangifte gaat doen .
Vorige week heeft hij ook al aangifte gedaan na een tweet van StopLinks .
dus wie moet niet zeuren ? en wie moet hier misschien eerst eens goed gaan lezen eerdat hij comments geeft ?
omdat ik aan klantenservice vraag : wat er fout is wanneer iemand zegt dat bedreigingen uiten schofterig gedrag vertoont , had ik eerder een antwoord van klantenservice verwacht.
·Sanglier | 01-08-11 | 16:25 | Deze keer ben ik het niet met je eens. tofik dibi is in mijn ogen bijzonder Kleurrijk en Uiterst Talentvol. Ook is hij behoorlijk Sociaal, Hoffelijk en Intelligent Tolerant. Hij is zeer zeker niet een Lui Irritant Ergerlijk Vervelend Varken. Ik hoop maar dat tofik deze poging een hart onder de riem te steken leest, hij kan wel wat positieve feedback gebruiken.
·Na het ver-nazifizeren van Wilders, hebben we nu het ver-Breitneriseren. Hoe 'oprecht' links het ook probeert te brengen, het is gewoon meer van hetzelfde. Links kent maar een riedel. Demoniseren en muilkorven. En gepokt en gemazeld als 'het volk' inmiddels is, trapt niemand er meer in. Links wordt een steeds verder afdrijvend schipbreuk lijdend bootje. Dahaaag!
·De overgrote meerderheid van het reaguurdersvolk op deze site bestaat voornamelijk uit rechtse klaplopers, Jodenvolk en Tokkies, die niks beters te doen hebben dan alleen maar azijn te pissen op links. Zielige figuren zijn het, die helden op sloffen zijn en in het echte leven bang zijn voor iedere scheet. Alleen achter de pc voelen ze zich superieur en durven ze een grote bek te hebben. Get a life losers!
Over the last two weeks, it has been obvious that Israeli democracy is as strong and vibrant as it has ever been. The dissatisfaction of the Israeli middle class over the basic costs of living, be it food, housing, or education, has erupted into a series of mass protests in many of Israels cities, including Tel Aviv, Haifa, Beersheva, and Jerusalem. What started as a single protestor who set up her tent in Tel Aviv quickly turned into mass demonstrations and cross-country strikes.
The uniqueness of these protests, other than their sheer size, is the fact that, for the first time, Israelis from all different parts of society are joining together in these non-violent civil protests that illustrate the importance of these issues to everyones lives.
Social challenges were always part of the young State, and the Israel Movement for Progressive Judaism and IRAC have been involved in activities to deal with such issues for years. In fact, eight years ago, we were one of the leading NGOs in Israel that supported the single mothers protests when they took to the streets to fight for their rights. At the time, we publicly warned that if the government did not put the gradually developing socio-economic crisis at its forefront, not only single mothers, but the entire middle class would rise up in protest.
While we understand the complexities of these issues and Israels need to go through serious economic reforms in order to become a modern, global economy, we also believe that it is part of or religious and social responsibility to alert Israelis to the fact that the government has not paid enough attention to the middle class, to which the majority of Israelis belong. Israel must run its free market in a way that benefits all Israeli citizens rather than small factions that enjoy political leverage. After all, we believe that the people of Israel are as important as tanks and airplanes are, if not more.
In support of the protests and in addition to our ongoing social projects, lobbying, and advocacy work, IRAC and many Reform congregations in Israel have vowed to provide moral support to the protestors by holding Kabbalot Shabbat in the tent cities.
These housing protests prove that the key to any policy change will be mobilizing constituents. We want to build an Israel that can be a just home for all Jews and for all its citizens. While democracy is alive and well in Israel, the State is still not as free and democratic as it could be. Israelis have realized the power that they hold. Now we must keep them mobilized in order to bring about necessary changes.
Today is the first day of the Hebrew month of Av. Av is traditionally the month of despair, but it is also the month of hope. These events reflect the frustrated feelings of many Israelis, but they are also a beacon of hope for the futurehope for a better Israel and a more just society.
Lshalom,
Anat Hoffman and Rabbi Gilad Kariv, Director of the IMPJ
Israel's tent city protests are a delightful revival of mutual fraternity
It is profoundly moving to see protest veterans of all generations, who for years were a voice calling in the wilderness, spending time in the tents of the youngsters who are wisely leading the new protest.
Israel has never been an egalitarian state. But in its heyday, it was more egalitarian than most states in the world. The poverty wasn't acute and the wealth wasn't ostentatious, and social responsibility toward the poor and needy was shown not only on the economic level but on the emotional level too.
In the earlier Israel, those who worked - and almost all the women and men worked very hard - could make a modest but respectable living for themselves and their families. The new immigrants, the refugees, the immigrant camp dwellers all received public education, health services and housing. Young, poor Israel was a master social-entrepreneur.
But all that has been destroyed in the past 30 years, as the big-capital governments encouraged and inflamed the economic jungle laws of grab as grab can.
The protest washing over Israel's streets and squares today has long ceased to be merely a protest over housing distress. The heart of this protest is the affront and outrage over the government's indifference to the people's suffering, the double standard against the working population and the destruction of social solidarity.
The heart-warming sights of the tent cities spreading through Israel's cities, of the doctors marching for their patients, of the demonstrations and rallies are in themselves a delightful revival of mutual fraternity and commitment.
After all, the first thing these demonstrators are saying, even before "social justice" and "down with the government," is: "We are brethren."
The resources required for establishing social justice in Israel are located in three places:
First, the billions Israel has invested in the settlements, which are the greatest mistake in the state's history, as well as its greatest injustice.
Second, the mammoth sums channeled into the ultra-Orthodox yeshivas, where generations of ignorant bums grow, filled with contempt toward the state, its people and the 21st-century reality. And third, and perhaps foremost, the passionate support of Netanyahu's government and its predecessors for the unbridled enrichment of the various tycoons and their cronies, at the expense of the middle class and the poor.
Let us not forget where the wealth pouring into the settlements, the yeshivas and the tycoons' accounts comes from. It comes from the labor and creative talents of millions of Israelis who are carrying on their back a unique economic wonder of a state poor in natural gifts (we haven't started counting the natural gas yet ), and rich in human resources.
Neither the parties nor the veteran opposition organizations generated this protest. It was born out of the devotion and enthusiasm of hundreds and thousands of young people who swept in their wake the best people in the country.
It is profoundly moving to see the protest veterans of all generations, who for years were a voice calling in the wilderness, spending time in the tents of the youngsters, who are wisely leading the new protest.
People like me, who have protested for many years against the policy of Israel's governments, embrace this new generation, which surpasses the previous ones, with love and wonderment.
Doctors call on Prime Minister to resolves health system crisis as nurses join struggle
Israeli Medical Association Chairman Dr. Leonid Eidelman enters second week of hunger-strike; I will stop the hunger strike only if theres an agreement, or when I cannot function any longer, he said.
The doctors protest rally outside the Prime Ministers Office in Jerusalem will continue in shifts, a statement from the Israeli Medical Association said Monday. Meanwhile, the Nurses Union has also joined the doctors struggle and is planning joint protests.
The doctors have set up a tent camp at the entrance to the Prime Ministers Office from which they are calling on Benjamin Netanyahu to intervene to resolve the dispute between the IMA and government.
Meanwhile, the Knesset Health Lobby has called an emergency session Tuesday to discuss the crisis in the health system, with parliamentarians from both the opposition and the coalition set to participate.
The negotiations between the doctors and the Finance Ministry continued Monday but a source from the talks said no headway had been made.
There is no breakthrough at the moment, everyone is waiting for Netanyahu to step in, the source said.
The talks are to continue Tuesday. Meanwhile, IMA Chairman Dr. Leonid Eidelman is continuing his hunger-strike, which began last Monday. I will stop the hunger strike only if theres an agreement, or when I cannot function any longer, he said.
The Nurses Union, which declared a labor dispute two weeks ago as a prelude to strike, joined the doctors struggle and intends to send a group to the IMAs protest tent today.
Nurses walked out of four wards in the Sheba Medical center for two hours yesterday in protest against the hospital managements failure to employ sufficient nurses in the overflowing internal wards. It is unthinkable that Israels largest and richest hospital, which also operates extensive medical tourism, fails to employ sufficient number of nurses, as required by the collective wage agreement, said Nurses Union Chair Ilana Cohen.
Why should tourists who come for medical treatment receive better treatment than the elderly Israeli patients on respirators? she asked, adding: Not hiring sufficient nurses is criminal negligence.
The IMA yesterday petitioned the High Court of Justice to instruct Netanyahu to intervene in the crisis. The State Prosecution told the court the IMA had reneged on many of the agreements that had been reached and called to solve the crisis by arbitration.
There are three classes of citizens. The first are the rich, who are indolent and yet always crave more. The second are the poor, who have nothing, are full of envy, hate the rich, and are easily led by demagogues. Between the two extremes lie those who make the state secure and uphold the laws.
And I did not even say it first. Euripides did over 2,400 years ago.
What say you?
Ook in Israël lijkt men het niet meer te pikken dat sommigen alles hebben en velen niets. Huishuren die niet meer te betalen zijn met de lage lonen die jongeren uitbetaald krijgen, de prijzen van de levensmiddelen die de pan uitswingen enz de Israëlische versie van Tahrir, Syrië, Tunesië, de Spaanse indignados enz enz want het gaat al lang niet meer over specifieke ondemocratische regimes die wankelen. Het lijkt wel dat de huidige elites zich wat te erg veriijkt hebben en dat de sociale verschillen overal te groot worden. Het klassieke voorbeeld van klassetegenstellingen en de klassieke reactie op de protesten allemaal communisten en anarchisten! En toch een symbolische plaats : Rothschild Boulevard
http://www.haaretz.com/print-edition/news/
The middle-class anarchists of the tent city revolution
No one knows what to make of the tent protest - which is exactly where its strength lies; its power is in its oddly sharpened innocence, its excess of intuition and inspiration and its lack of polish.
Just last week, when a tent city suddenly snowballed the length of Israel's most prestigious boulevard in protest of the lack of affordable housing, Likud lawmaker Ofir Akunis, a former spokesman and adviser for Benjamin Netanyahu, took to state radio to elucidate a government response.
"Part of the protest going on at the moment on Rothschild Boulevard is being driven by a gang of anarchists," the Likud member said, claiming the protesters came from "the adjacent Ahad Ha'am Street, where, as you know, the main branch of the Communist Party is located
It took tens of thousands of people filling Tel Aviv's streets Saturday night, people from all over Israel, from all walks of life, from across the political spectrum, for the government to see theiranarchists forwhat they really are -the middle class - and to realize just how revolutionary all of this is. It took all of them for the government to realize that they had a revolution where they least expected it, when and where they were least prepared for it, led by middle-class young adults that seemed the least likely to ever raise a cry.
You'd expect an Israeli government to know how to deal with a revolution. After all, the story of Israel is a clash of revolutionary movements, the sum total of which is the cabinet table. Every political party was once a revolutionary movement, from the Revisionists that gave birth to the Likud, to the Soviet Jewry movement which spawned Yisrael Beiteinu, to the Sephardi revolution called Shas.
But revolutions get old. Their fire goes out, and with it, their memory. This is what their leaders forget:
When a revolution is born, it is born messy. It erupts hoarse and rough-edged and faltering. Its hunger may not have direction. When a revolution begins to move under its own power, it doesn't play by the rules. It's one of the ways you can know that it's for real. And it's one of the reasons why this one may be so difficult to contain.
No one knows what to make of the tent protest - which is exactly where its strength lies. It does not fit into any Israeli pigeon hole. It leaves experts guessing. Its power is in its oddly sharpened innocence, its excess of intuition and inspiration and its lack of polish.
This revolution is ostensibly about affordable housing. However, it is about much, much more than that. Its about whether people can actually live in a place like this.
These are people not people as Jews or as Arabs, not people as fundamentalists or secular, gay or straight, right or left just people. These are people who as individuals need to live somewhere, have a chance to work, have a chance to get to work, and send children to decent schools.
These are people like students and social workers and doctors who are being worked to death. These are people whom others may call children of privilege, but whose future is, in fact, dimming turning them into the kind of people who make revolutions.
This revolution is not about the existential threat to Israelis posed by Iran or Hamas. It is about the existential threat to Israelis posed by Israel.
This revolution, not even two weeks old, has already made new rules. You know Israeli politics? You don't know this revolution. This is not mean. This is not pre-packaged and machined. This is, thus far, not a circling drain of bottomless rage, that is to say, it is not one tribe set against another.
This revolution has made even revolutionaries uneasy. It is, thus far, a revolution of humor and heart, of openness and are you sitting down respect for differing opinions.
In standard Israeli terms, the chants are far too general to be taken seriously ("The people demand social justice"). Some of the placards are too Yippie-like for dour radicals ("My message is too complex for this sign").
From an Israeli standpoint, the most radical act of this newborn revolution has already taken place. In a country where, whether on serious television roundtables or the Knesset floor, discourse is defined as everyone screaming simultaneously, the "Tent People" have adopted a system that sanctifies listening and respect.
When a speaker is addressing the group, crowd members respond not with interjection but with sign language raised, fluttering hands signify agreement, crossed fists show disapproval, and a rolling of both hands means the speaker is going on and on without making a point.
Akunis' implication, that the protest was a transient provocation by marginal troublemakers, underscored the government's early dismissal of the protest as of no consequence.
The assumption, of course, had long been that if the protest is not about the Palestinian-Israeli conflict, no one will care. If it is about housing or health care, education, or transportation or food prices or employment and especially, if it is about all of them - no blood will boil, no public outcry will be heard. The business of government, which is business as usual, will proceed.
But something in the tables has started to turn. Welfare and Social Services Minister Moshe Kahlon has indicated that the government plans to unveil a far-reaching new housing plan in a matter of days. Netanyahu on Sunday dressed down his cabinet for inaction on new ideas to solve the housing crunch. And the prime minister has come under pressure to replace Finance Minister Yuval Steinitz over the issue, possibly with Kahlon.
There is little question that the government hopes that the protest will soon wither. But there is no question that the government must now take it seriously.
For Netanyahu and the present coalition, the most dangerous part of this revolution is that its goal is not to topple the government, but to spur the government to do what it was put there to do see to the most basic, most crucial needs of ordinary people.
Als we blijven afglijden naar Amerikaanse toestanden door het nieuw-rechts gelul te geloven dat belastingen moeten verminderen en de rijken minder moeten betalen omdat ze waarschijnlijk ergens op één of andere manier behoren tot een uitverkoren superelite waaraan niet mag geraakt worden dan kom je tot hallucinante situaties. We weten nu dat er ook bij ons zulke partijen bestaan die de ideeën van nieuw-rechts verkondigen. De recente crisis in de USA waar de zogenaamde Tea-party haar slag thuishaalde door geen belastingsverhoging toe te staan op de allerhoogste inkomens en draconische besparingen zal teweegbrengen bewijst nogmaals dat er grote groepen bestaan die absoluuut niet willen geloven in een algemeen belang. Enkel het individueel belang telt. Voor rijken en hun kinderen heeft dat natuurlijk weinig nefaste gevolgen maar minder begoeden betalen hiervoor de volle pond. Zeker de jongere generaties die niet beschikken over de peoen van mama en papa. Hieronder een mooi artikel over de gevolgen van deze idiote ideologie. Misschien moeten sommigen er eens goed over nadenken of dit het soort toekomst is dat ze willen voor hun kinderen en kleinkinderen die willen studeren en of ze terugwillen naar het zogenaamde humanitair paternalisme van rijke vetzakskes Prettige lectuur
NEW YORK -- On a Sunday morning in late May, Taylor left her Harlem apartment and boarded a train for Greenwich, Conn. She planned on spending the day with a man she had met online, but not in person.
Taylor, a 22-year-old student at HunterCollege, had confided in her roommate about the trip and they agreed to swap text messages during the day to make sure she was safe.
Once in Greenwich, a man who appeared significantly older than his advertised age of 42 greeted Taylor at the train station and then drove her to the largest house she had ever seen. He changed into his swimming trunks, she put on a skimpy bathing suit, and then, by the side of his pool, she rubbed sunscreen into the folds of his sagging back -- bracing herself to endure an afternoon of sex with someone she suspected was actually about 30 years her senior.
Taylor doubted that her client could relate to someone who had grown up black and poor in the South Bronx. While he summered on Martha's Vineyard, she'd likely pass another July and August working retail in Times Square.
A love match it wasn't. But then again, this was no ordinary date.
A month prior, faced with about $15,000 in unpaid tuition and overdue bills, Taylor and her roommate typed "tuition," "debt," and "money for school" into Google. A website called SeekingArrangement.com popped up. Intrigued by the promise of what the site billed as a "college tuition sugar daddy," Taylor created a "sugar baby" profile and eventually connected with the man from Greenwich. ("Taylor" is the pseudonym she uses with men she meets online. Neither she nor any of the other women interviewed for this article permitted their real names be used.)
In her profile on the site, Taylor describes herself as "a full-time college student studying psychology and looking to meet someone to help pay the bills." Photos on the site show her in revealing outfits, a mane of caramel-colored hair framing her face. But unlike other dating sites, where a user might also list preferred hobbies or desired traits, Taylor instead indicates preferences for a "sugar daddy" and an "arrangement" in the range of $1,000 to $3,000 a month.
Story continues below
Saddled with piles of student debt and a job-scarce, lackluster economy, current college students and recent graduates are selling themselves to pursue a diploma or pay down their loans. An increasing number, according to the the owners of websites that broker such hook-ups, have taken to the web in search of online suitors or wealthy benefactors who, in exchange for sex, companionship, or both, might help with the bills.
The past few years have taken an especially brutal toll on the plans and expectations of 20-somethings. As unemployment rates tick steadily higher, starting salaries have plummeted. Meanwhile, according to Jeffrey Jensen Arnett, a professor of psychology at ClarkUniversity, about 85 percent of the class of 2011 will likely move back in with their parents during some period of their post-college years, compared with 40 percent a decade ago.
Besides moving back home, many 20-somethings are beginning their adult lives shouldering substantial amounts of student loan debt. According to Mark Kantrowitz, who publishes the financial aid websites Fastweb.com and Finaid.org, while the average 2011 graduate finished school with about $27,200 in debt, many are straining to pay off significantly greater loans.
Enter the sugar daddy, sugar baby phenomenon. This particular dynamic preceded the economic meltdown, of course. Rich guys well past their prime have been plunking down money for thousands of years in search of a tryst or something more with women half their age -- and women, willingly or not, have made themselves available. With the whole process going digital, women passing through a system of higher education that fosters indebtedness are using the anonymity of the web to sell their wares and pay down their college loans.
"Over the past few years, the number of college students using our site has exploded," says Brandon Wade, the 41-year-old founder of Seeking Arrangement. Of the site's approximately 800,000 members, Wade estimates that 35 percent are students. "College students are one of the biggest segments of our sugar babies and the numbers are growing all the time."
Wade identifies clients who might be students on his site by a .edu email address, which the site verifies before it will allow a profile to become active. Currently, 82,510 profiles on the site contain one or more of the following keywords: school, college, university, money for school, student debt, college debt, tuition or college expenses. Wade says 110,126 women and 25,363 men list "student" as their occupation.
Wade rewards students who use a .edu email address to register on Seeking Arrangement by automatically upgrading their free, basic membership to a premium membership, allowing them to send unlimited free messages and granting them exclusive access to the site's cadre of VIP sugar daddies. The site also includes a complimentary stamp on sudent profiles, certifying them as a "college sugar baby."
Wade sees his company as providing a unique service, a chance for "men and women living through tough economic times to afford college." He bristles at the notion that he's merely running a thinly veiled, digital bordello, choosing instead to describe his site as one that facilitates "mutually beneficial relationships."
Taylor doesn't explicitly refer to what she was doing in Greenwich as prostitution, but she now allows that her primary motivation was, indeed, money. She and her host ended up in his bedroom, where he peeled off her bikini.
"I just wanted to get it over and done with as quickly as possible," recalls Taylor, forcing out a nervous smile. "I just wanted to get out of that situation as safely as possible, pay off my debt, and move on."
While she and her host hadn't agreed to a set amount of money, on the drive back to the train station in Greenwich he handed her $350 in cash. She pocketed the envelope, seeing it as decent money for half a day's work. But once on the train and no longer worried for her safety, she started to agonize over what she had just done.
"I never thought it would come to this. I got on the train and I felt dirty. I mean, I had just gotten money for having sex," says Taylor, who never heard from the guy in Greenwich again. "I guess I accomplished what I needed to do. I needed the money for school. I just did what needed to be done."
And she's still doing what needs to be done. With tuition due in September to pay for her last semester of college, Taylor's back on the hunt for other, more lucrative online hookups.
WHO ARE THESE GUYS?
"It's a very expensive job," says Jack, a 70-year-old sugar daddy, who describes himself as a "humanitarian" interested in helping young women in financial need. Jack isn't the name that appears on his American Express black card, but an identity he uses when shopping online for companionship and sex.
Jack says he meets up twice a week with a young woman from Seeking Arrangement. He typically forks over about $500 a night -- and that's not including lavish dinners at Daniel or shopping excursions on Madison Avenue.
"Unlike a traditional escort service, I was surprised to find such an educated, smart population," says Jack, during cocktail hour recently at the Ritz-Carlton in Manhattan. He said he lives next door in a penthouse apartment overlooking Central Park South and pays $22,000 a month in rent.
In his profile on Seeking Arrangement, Jack describes himself as a 67-year-old with a bachelor's degree. Prior to retiring, the divorced Charleston, S.C., native says he founded four financial services companies. But after taking a big hit in the financial crisis and being forced to downsize, Jack says he had to part ways with his private jet due to what he describes as "reduced circumstances." On the site, he lists his annual income as $1 million and his net worth as something between $50 and $100 million.
While sugar babies can create profiles on Seeking Arrangement free of charge and a regular sugar daddy membership costs $50 each month, Jack pays $2,400 a year to belong to the Diamond Club. For a sugar daddy willing to pay up, the site says it verifies his identity, annual income, and net worth and then ensures his profile gets the most traction by continually allowing it to pop up in the top tier of search results.
Educated, debt-ridden 20-somethings happen to be an age demographic that intersects nicely with Jack's preferences. "I only go out with girls 25 and under," says Jack, whose thick head of white hair and bushy eyebrows form a halo around a red, flushed face. "But I can't walk into a bar and go up to a 25-year-old. They'd think I'm a pervert. So, this is how I go about meeting them."
As he continues, he repeatedly glances over his shoulder to make sure no one is listening.
"Most of these young women have debt from school," says Jack, who finds most young women also carry an average of $8,000 in credit-card debt. "I guess I like the college girls more because I think of their student debt as good debt. At least it seems like I'm helping them out, like I'm helping them to get a better life."
"By the way, how old are you?" he asks, inching closer.
"Older than 25," I respond.
Wade, who started Seeking Arrangement back in 2006, can easily identify with the Jacks of the world. He created the site for fellow high-net-worth individuals who "possess high standards but don't have a lot of time to date the traditional way."
Wade, whose legal name is Brandon Wey, says he changed his name to better appeal to his clientele. "They're more familiar with Hugh Hefner than with some Asian guy from Singapore," he explains. Wade got the idea for Seeking Arrangement more than 20 years ago, while in college at the Massachusetts Institute of Technology.
Watching from the sidelines as his beautiful dorm mates pursued significantly older, moneyed men, Wade fantasized about someday becoming one such man. After business school at MIT and stints at General Electric and Microsoft, Wade dabbled in various start-ups before finally creating his own.
Awkward and shy, he started Seeking Arrangement in part because of his own inability to attract younger women. "To get the attention of the girl I really wanted to meet, I was kind of at the mercy of the statistics of traditional dating sites. I'd write hundreds of emails and only get one or two replies," says Wade, who is now divorced. He says married men account for at least 40 percent of the site's sugar daddies. Sugar babies outnumber sugar daddies by a ratio of nearly 10 to 1. Wade declined to disclose how much money he makes from the site. With more than 115,000 sugar daddies averaging $50 a month in membership fees, and some paying more to belong to the exclusive Diamond Club, it's safe to assume Wade's investment has more than paid off -- and that's not even including advertising revenue.
Debt-strapped college graduates weren't included in his original business plan. But once the recession hit and more and more students were among the growing list of new site users, Wade began to target them. The company, which is headquartered in Las Vegas, now places strategic pop-up ads that appear whenever someone types "tuition help" or "financial aid" into a search engine. And over the past five years, Wade says he's seen a 350 percent increase in college sugar baby membership -- from 38,303 college sugar babies in 2007 to 179,906 college sugar babies by July of this year.
At The Huffington Post's request, Seeking Arrangement listed the top 20 universities attended by sugar babies on the site. They compiled the list according to the number of sugar babies who registered using their .edu email addresses or listed schools' names on their profiles. New YorkUniversity tops the list with 498 sugar babies, while UCLA comes in at No. 8 with 253, and HarvardUniversity ranks at No. 9 with 231. The University of California at Berkeley ranks at No. 13 with 193, the University of Southern California ranks at No. 15 with 183, and TulaneUniversity ranks at No. 20 with 163 college sugar babies.
Seeking Arrangement is hardly the only website with a business model that revolves around the promotion of sugar daddy and sugar baby relationships. More than half a dozen websites advertise such services.
For instance, SeekingTuition.com offers college students "who need that special education from wealthy benefactors. Find that special someone to help you with books, dorm, rent or tuition today!" Meanwhile, SugarDaddyMeet.com defines a sugar baby as an "attractive and young woman. Beautiful, intelligent, and classy college students, aspiring actresses or models."
While more conventional dating site Match.com claims 20 million members and OkCupid.com claims 3.5 million members, "sugar websites" generally contend with more modest, though growing, user bases. According to online dating entrepreneur Noel Biderman, unlike conventional dating sites, "arrangement-seeking" websites are the only ones where women consistently outnumber men. Biderman says the lone exception to this rule is eHarmony.com, where far fewer men ultimately complete its lengthy, required questionnaire.
Biderman, the 39-year-old founder and CEO of Avid Life Media, runs a number of arrangement-seeking sites. He's also the creator of AshleyMadison.com, which is a website for married people looking to have affairs.
Currently, Avid Life Media operates two websites that promote what the company calls "mutually beneficial relationships." Over the past year in particular, Biderman says he's seen college-educated women signing up in droves.
On one such site, EstablishedMen.com, Biderman estimates that 47 percent of its 1.3 million members are women currently enrolled in college. And on ArrangementSeekers.com, he says 31 percent of its 387,000 members are female college students.
Much like Seeking Arrangement's Google ads, Biderman advertises his arrangement-seeking websites on MTV and VH1, since both television stations appeal to the demographic he covets.
After sampling the profiles of some of the women on his sites, Biderman concludes their debt, combined with a weak economy, has many clamoring for a sugar daddy to call their own. Their search makes sense to Biderman, who volunteers that, while now married, he would have made for an excellent sugar daddy in his younger days.
"Let's say you're a recent graduate, with $80,000 in debt and a job that pays $35,000 a year. It's tough to pay that amount of debt down, live in a decent city and still be able to socialize and do fun things. At some point, you'll have to start making major sacrifices," he says. "But what if all of a sudden, the only sacrifice is the age or success level of your boyfriend or some guy you occasionally hang out with? That becomes a real game-changer in how you get to live your life."
Biderman finds some women seek arrangements to help get them through a particularly difficult week or month, while others saddled with significantly more debt might search for a longer-term, more lucrative hookup. Either way, Biderman sees men wanting "young, vivacious arm candy while women want a guy who can take them out for a Michelin two-star dinner, take them on the trip of their dreams, or who knows, maybe they'll even find some guy to pay off their debt."
IS IT PROSTITUTION?
When Barb Brents, a professor of sociology at the University of Nevada, Las Vegas, conducts research in various legal brothels in the state, she finds women hailing from a variety of different backgrounds. "The women tend to be from working-class or middle-class backgrounds, but a good number are from upper-class families, too," she says. Brents often finds that women turn to sex work when, in their professional lives, they're unable to make ends meet.
Brents equated modern-day college students seeking online sugar daddies to a phenomenon among young, working women nearly a century ago. During the 1910s and 1920s, some young women who worked at minimum-wage jobs during the day would supplement their meager paychecks by meeting up with male suitors at night. They'd swap companionship and sex in exchange for either a clothing allowance or rent money. Such women, explains Brents, never referred to themselves as prostitutes.
"When people think about sex work, they think of a poor, drug-addicted woman living in the street with a pimp, down on their luck," says Brents, who co-authored "The State of Sex: Tourism, Sex and Sin in the New American Heartland." "In reality, the culture is exceedingly diverse and college students using these sites are but another example of this kind of diversity."
With the exception of women who consider sex work their profession, Brents finds that nearly all the women she encounters in her research describe it as a temporary, part-time, stopgap kind of measure.
"These college women didn't see themselves as sex workers, but women doing straight-up prostitution often don't see themselves that way either," says Brents. "Drawing that line and making that distinction may be necessary psychologically, but in material facts it's quite a blurry line
"I was thinking about going on Match but I needed help financially," says a 25-year-old student at a trade school in New York. When meeting men online, she sometimes goes by the name of Suzanne. "I guess what finally pushed me over the edge was that I needed help to pay off my loans from school."
Earlier this spring, after Suzanne got fired from her job as a waitress at a diner on the Upper East Side, a girlfriend suggested she create a profile on Seeking Arrangement. Suzanne had grown desperate after falling behind on rent. She also needed to come up with $3,000 for a trimester's worth of paralegal classes.
Suzanne already has an associate's degree in elementary education from a community college in New Jersey. Unable to find a job as a teacher's aide, she decided to enroll in paralegal classes at night. But after losing her job, the extra debt proved more than she could afford. She took out $10,000 in loans to pay for a year of school and promptly went on the hunt for a sugar daddy.
Over the past few months, Suzanne says she's gone on more than 40 dates with men from the site. She's not interested in getting wined and dined every single time. At a minimum, she hopes for at least a modicum of attraction. She's already turned down a man who weighed 400 pounds, as well as the advances of countless married men. Though desperate, Suzanne says a homewrecker she is not.
Following numerous emails and chats on the phone, Suzanne generally schedules a first meeting with a man in a public place -- a crowded restaurant, cafe or bar.
After nearly giving up on finding an arrangement, Suzanne recently met a 39-year-old college professor from Dover, N.J. So far, the two have gone on three dates. They typically meet at his house, where he usually cooks her dinner. Afterwards, they have sex.
"After all the assholes I've met, this guy's a real gentleman," says Suzanne, during a break before class. "At the end of the night, he usually gives me $400 or $500 bucks. It's not bad money for a night." While the men typically pay per meeting, Suzanne is hoping to set up an ongoing hookup. Mostly, she doesn't want the men thinking she's only seeing dollar signs, pegged to when her rent or tuition money is due.
Story continues below
While she does not label herself a prostitute, Suzanne's not one to mince words: "If this isn't what prostitution is called, I don't know what is."
"Under the banner of sugar daddy and sugar baby arrangements, a lot of prostitution may be going on," says Ronald Weitzer, a professor of sociology at GeorgeWashingtonUniversity, where he studies the sex industry.
Weitzer says arrangement websites operate lawfully since simply advertising for a sugar daddy or sugar baby is within the realm of legality. "The only illegal aspect would be if the individual receives some kind of direct payment or material compensation for sex."
Allen Lichtenstein, a private attorney in Las Vegas who specializes in first amendment issues, affirms that in order for an exchange to be classified as prostitution there has to be a clear "meeting of the minds" that the arrangement is a quid pro quo, or exchange of sex for money. Absent an immediate sex-for-pay exchange, the legal waters grow far murkier.
"One could even consider certain marriages where there are unequal financial resources to not be overly dissimilar," says Lichtenstein. "But any relationship that is an ongoing one that's not purely about sex but may have a sexual aspect to it, you can't really classify as prostitution. It would simply cover too much ground."
But Weitzer views more extended, involved relationships -- say, a monthly stipend or dinner and occasionally having sex -- as ways for both "college girls and sex workers to camouflage what's very likely prostitution."
Weitzer sees college women as particularly susceptible to entering such an arrangement, especially during times of economic distress. "I could easily see people who have been in college at an elite university, who are paying a lot of money and racking up a ton of debt -- perhaps law school or medical students -- being more attracted to something like this, rather than someone who went to a state school or someone with little or no debt."
Weitzer also sees a potential danger for young women getting sucked into making large sums of money and later finding it difficult to abandon such a lifestyle. "The more you make, the harder it becomes to transition away from," says Weitzer, "just like high-end sex workers anywhere."
DOUBLE LIVES AND SPLIT PERSONALITIES
A year ago, Dayanara started dating an older, married executive while working as a summer intern at an investment bank in New York. The relationship quickly blossomed into a sugar daddy relationship, with him sending her a monthly allowance of $5,000 when she returned to FloridaInternationalUniversity in the fall. The two would meet up once every few weeks, for a night out in Miami or a romantic weekend in the Caribbean.
Dayanara, now 23, would set some of the money aside for school and living expenses, often sending the remainder home to her parents in Puerto Rico. Eventually, the relationship soured. And after graduating in May with $30,000 in student loan debt and another $10,000 in credit card debt, she grew increasingly desperate.
In May, Dayanara moved back to New York. Rather than look for a job on Wall Street, she began an elaborate online hunt for other hookups. She says she's now engaged in three separate sugar daddy relationships, in addition to working part time as a topless masseuse on the Lower East Side. On her profile on Seeking Arrangement, she describes herself as a M.B.A. student from Bahrain.
An entertainment industry executive she met on the site regularly gives her $2,500 for a night of dinner and sex. Meanwhile, she's paying off her debt and saving for her dream graduate school: a Ph.D. in finance from the London School of Economics.
Her biggest fear is that one of these days she'll run into one of the bankers from her former life. "The decision was a hard one to make because if I do this and get found out, I will never have a career in this industry again," says Dayanara, whose dark eyes and tan skin allow her pretend whichever fantasy her client desires, be it a Spanish, Indian or Middle Eastern mistress.
Six of the eight women interviewed for this article mentioned the longer-term psychological toll of pretending to be someone else. Double lives and dual identities are common for both the women and men involved in sugar relationships. Lately, when Dayanara catches her reflection in a storefront window, she says she sometimes doesn't know which version of herself is staring back.
To play it safe, Dayanara and most of the women generally tell one friend where they're going. In the case of Suzanne, neither her father, who works as an emergency room physician, nor her mother, who works as a registered nurse, knows about her new job. Both Suzanne and Dayanara also have to keep their work hidden from most of their friends, fearing the stigma associated with revealing their secret.
"Some people can have difficulty integrating those two lives. You're involved in both a secret world and a public world," says Weitzer. "This type of concealment can create a lot of stress for people involved in these types of relationships. The question becomes how well you can manage this cognitive dissonance."
Besides the stress, Weitzer mentions other challenges for the college student hoping to leave sex work behind and eventually assume a nine-to-five gig. Gaps on resumes notwithstanding, the difference in pay can come as quite a shock. "For someone who's been doing it for a while, it can be difficult to stop doing it and suddenly transition into a normal job or date men without as many resources."
As two enterprising anthropology undergraduates at GeorgeWashingtonUniversity, Elizabeth Nistico and Samuel Schall tackled the phenomenon of sugar daddy culture for a recent school project. Schall studied young, gay sugar babies, and Nistico explored the straight scene. Of their study's 100 participants, more than half said the money they received financed their education. On average, the relationships lasted between three and four months.
Nistico found that some of the sugar babies used the excuse of the economic downturn for behavior she thinks they would still have otherwise condoned. "We concluded that people who say they have a sugar daddy to pay off their loans are people who would already contemplate being in that relationship if the economy was doing just fine," says Nistico, whose subjects frequently mentioned the recession, a bad economy or debt as motivating factors in their decisions.
Outside the U.S., a handful of scholars in the United Kingdomrecently examined shifting patterns of sexual behavior among college students tied to rising amounts of debt. Ronald Roberts and Teela Sanders, two social science professors in the U.K., contend that a combination of rising tuition, increased debt, a culture of mass consumption and low-wage work are luring students to the sex industry in greater and greater numbers. They fear that as college costs continue to rise, more students will pursue sex work.
Roberts asked 315 college students at a university in London about their participation in sex work. The findings were stark. Nearly 17 percent said they would be willing to participate in the sex trade in order to pay for their education, while 11 percent indicated a willingness to work directly as escorts. A decade ago, only 3 percent answered in the affirmative. Today's respondents are far more likely to have peers who are working in the industry.
This past spring, two researchers at Berlin's HumboldtUniversityreported somewhat similar findings in other parts of Europe. In Berlin, a city where prostitution is legal, they found that one in three university students would consider sex work as a viable means of financing their studies. Nearly 30 percent of students in Paris similarly responded in the affirmative. Finally, of the 3,200 Berlin students sampled, 30 percent of students working in the sex industry reported being in some amount of education-related debt.
"I attribute it to the rising cost of college and ease of loans, especially in an economy where the buying and selling of emotions and companionship is increasingly easy to afford," says Sanders, who teaches at the University of Leeds.
Roberts fears arrangement-seeking websites are but another invitation for rich men to abuse young, vulnerable women. "It's really the perfect storm of debt and a down economy, not to mention a generation of middle-class women coming of age who were raised to believed that their sexuality isn't something to be afraid of," says Roberts, a professor at KingstonUniversity.
"I'M NOT A WHORE."
"I'm honestly surprised there aren't more college students doing this," says Jennifer, not blinking. She's a 23-year-old recent graduate of SarahLawrenceCollege.
Fed up with young, unemployed men her own age, Jennifer recently began trawling for a sugar daddy to pay down about $20,000 in student loan debt. She also wouldn't mind a clothing allowance or rent money for her studio apartment in New York's EastVillage.
A week ago, she boarded a plane to Florida to spend the weekend with a 30-something banker she met on SugarDaddie.com. He told her his house was undergoing a renovation and instead drove her to a nearby hotel, where they spent the night together.
"Yeah, sure, he could have been a psycho, a killer," says Jennifer over breakfast. At nine o'clock in the morning, she's in a full face of makeup. On her profile she describes herself as a yoga teacher and personal trainer. "Barring rape or death, what's the worst thing that could happen to me?"
At the end of the weekend, the man handed her 10 crisp $100 bills. They next plan to rendezvous in Orlando in August.
Jennifer doesn't label what she's doing as prostitution. "I'm not a whore. Whores are paid by the hour, can have a high volume of clients in a given day, and it's based on money, not on who the individual actually is. There's no feeling involved and the entire interaction revolves around a sexual act," says Jennifer, who wears a $300 strapless dress purchased with money from her most recent conquest. The rest of the money, she says, went towards paying down her student loans.
"My situation is different in a number of different ways. First of all, I don't engage with a high volume of people, instead choosing one or two men I actually like spending time with and have decided to develop a friendship with them. And while sex is involved, the focus is on providing friendship. It's not only about getting paid."
Jennifer and many of the other young women realize the clock is ticking -- and its not ticking in their favor. In these circles, youth and beauty reign supreme, with most men preferring the company of a sugar baby in their early-to-mid twenties.
"I realize I'm not going to have it forever," Jennifer says, brushing her blond, wavy hair off to one side. "While I've still got it, I'm going to milk it for all it's worth. I mean, maybe I'll get swept off my feet. Really, anything could happen."
Het verblijf in Blankenberge hebben we overleefd en we zijn even terug in de werkelijkheid gestapt. Niet dat we erg enthousiast de realiteit terug omarmen. Intussen blijkt kindergekrijs in ons Vlaanderenland uitgeroepen tot milieuoverlast. Terwijl we dit schrijven raast hier een moto voorbij voortgestuwd door een aantal decibels waarmee hij in Francorchamps onmiddellijk wordt uitgesloten. We lazen evenneens de krachtdadige uitspraken van de enige kandidaat sossenvoorzitter Tobback II. Klinkt erg strijdvaardig maar we zien liever praktijkvoorbeelden. In Noorwegen gaat de sociaal-democratische partij er aardig op vooruit in de peilingen. Misschien moet Vlaams uiterst-debiel-rechts een aanslag overwegen op een kamp van animo. Nee, laat maar. In Syrië hebben ze een president die trouwens heel erg veel karaktertrekken gemeen lijkt te hebben met de Noorse flippo. Al diegenen die het niet eens zijn met zijn wereldbeeld worden afgeknald. Zou die vent ook even "krankzinnig" zijn dan die Noor? Gelukkig zijn we toch maar mooi aan een wereldcrisis ontsnapt door het grote Amerikaanse compromis. Compromis? Hoe zo compromis? Dooeenvoudig bezuinigen op de sociale uitgaven en geen bal belastingen meer voor de rijken en de bedrijven.... Vandaag in de Morgen een uiterst lezenswaardige bijdrage:
Johan Depoortere stelt dat de schuldencrisis nu al een verliezer heeft: de Amerikanen die de magere steun van de overheid nodig hebben. Depoortere is gewezen VS-correspondent van de VRT.
Als de rijkste gezinnen en bedrijven evenveel belastingen zouden betalen als ze in 1961 deden dan zou de schatkist jaarlijks 716 miljard dollar aan bijkomende inkomsten hebben. Vaarwel schuldencrisis!
De schuldencrisis in de Verenigde Staten is geen natuurramp zoals de tornado's en de winterstormen die met de regelmaat van een klok Amerika teisteren. Het is ook geen nieuw fenomeen, maar het gevolg van een door mensenhanden gemaakte economische politiek, begonnen met Ronald Reagan, voortgezet door Bill Clinton en nu enthousiast overgenomen door de eerste zwarte president, Barack Obama.
Franklin Delano Roosevelt drukte tegen een vijandige oppositie en een deel van zijn eigen Democratische achterban de New-Dealwetgeving door die de Amerikaanse werkende mensen een zekere bescherming bood tegen werkloosheid, ziekte en ouderdom. Roosevelt deed dat niet uit liefde voor de arbeidersklasse maar omdat de machtsverhoudingen in het voordeel waren van radicale vakbonden. Hij begreep dat toegevingen nodig waren om de essentie van het systeem in stand te houden. Hetzelfde kan worden gezegd van Lyndon B. Johnson die met zijn 'Great Society' armoede en racisme in Amerika uit de wereld wou helpen.
De sociale programma's van Roosevelt en Johnson waren niet gratis: ze werden gefinancierd door belastingen op de grote inkomens. Maar de rijkste Amerikanen hebben zich nooit met die stand van zaken verzoend. Ze gingen in de tegenaanval tegen wat ze 'socialisme' noemden en vanaf de jaren '80 boekten ze daarbij het ene succes na het andere. Het belastingaandeel van de rijkste Amerikanen en hun grote bedrijven, de corporations, is gestaag afgenomen. De federale regering kreeg het steeds moeilijker om de budgettaire gaten te vullen. Ronald Reagan en zijn opvolgers gaven de schuld daarvan niet aan de rijken maar aan de modale Amerikaan en de armen. De voornaamste slachtoffers van de 'saneringen' waren de sociale programma's die het leven van de gewone Amerikanen draaglijk maken. Dat we vandaag van een schuldencrisis spreken is daarvan het rechtstreekse gevolg.
Het Institute for Policy Studies illustreert deze trend met hallucinante cijfers. Als de rijkste gezinnen en de bedrijven die meer dan 1 miljoen dollar per jaar vangen evenveel belastingen zouden betalen als ze in 1961 deden dan zou de schatkist jaarlijks 716 miljard dollar aan bijkomende inkomsten hebben. Vaarwel schuldencrisis! De econoom Peter Diamond en Emmanuel Saez, een onderzoeker aan de Universiteit van Californië, hebben berekend dat de hoogste inkomens (de top 1 procent) jaarlijks gemiddeld 22,4 procent afdragen aan de belastingen. Ook als dat percentage zou verdubbelen, dan nog zouden de 1 procent rijkste Amerikanen dubbel zoveel verdienen als hun soortgenoten in 1970. Diamond en Saez berekenden ook dat de 400 rijkste Amerikanen een gemiddeld inkomen van 270,5 miljoen dollar per jaar genieten. Dezelfde top 400 moest het in 1970 omgerekend in dollars van 2008 met 'slechts' 13,3 miljoen stellen. De top 400 heeft met andere woorden in veertig jaar tijd zijn inkomen met 20 vermenigvuldigd. Maar in 1955 betaalde diezelfde groep 51,2 procent belastingen, in 2008 nog slechts 18,1 procent. De miljardair Warren Buffett betaalt minder belastingen dan zijn secretaresse, zegt hij zelf.
Afhankelijk van rijken Dat alles is geen geheim en de verklaring is niet ver te zoeken. Elke Amerikaanse president is voor zijn verkiezing afhankelijk van de bijdragen van diezelfde rijke Amerikanen en hun bedrijven. Een 'onzichtbare primary', die van het grote geld, schift het deelnemersveld lang voor de echte verkiezingsstrijd begint. Barack Obama is op die regel geen uitzondering. In zijn campagne heeft Obama met succes de mythe verspreid van de miljoenen kleine donoren. In werkelijkheid kwam het gros van zijn campagnegeld van Wall Street, mediabedrijven, universiteiten en advocatenbureaus.
De zogenaamde ruk naar rechts van de president is dan ook fantasie. President Obama is op geen enkel moment de strijd aangegaan met hen die gezworen hebben het nu al zwakke systeem van sociale zekerheid in de VS uit de wereld te helpen. Wat hadden we anders verwacht van een president die in een opiniestuk in de aartsconservatieve Wall Street Journal "het vrijemarktkapitalisme de grootste kracht voor welvaartverspreiding ter wereld" noemde? Alleen de retoriek is veranderd: Obama spreekt nu steeds openlijker de taal van de Republikeinen en de vijanden van elk overheidsingrijpen. Door nu te beweren dat "we moeten besparen om de economie gezond te maken" maakt hij zich de woordvoerder van de meest reactionaire Republikeinen, zegt zelfs een kritische aanhanger van de president als de econoom en Nobelprijswinnaar Paul Krugman.
Het zou de bittere ironie van de geschiedenis zijn als een Democraat, en bovendien de eerste zwarte president, de droom van reactionair Amerika waar zou maken: de totale afbraak van de sociale programma's als de pensioenwetgeving (Social Security) en openbare gezondheidszorg voor ouderen en armen (Medicare en Medicaid). Maar wat ook de uitslag zal zijn van het compromis over de schuldencrisis, nu al staat vast wie de verliezers zijn: de miljoenen Amerikanen die voor het naakte bestaan afhankelijk zijn van de toch al magere steun van de overheid.
en als kers op de taart is er natuurlijk Belgiës trots...de première van de Amerikaanse smurfenfilm. In vergelijking met de realiteit lijken de smurfen inderdaad de vesrtandigste aardbewoners te zijn. In elk geval trekken wij ons nog een tijdje terug in Blankenberge. Misschien vinden we daar wel soelaas in de "revuetempel" Het Witte Paard...
Zo beste lezertjes, deze formidabele doordachte toespraak van een groot Vlaemsch denker vat netjes samen hoe er dus gedacht et gepraat wordt in Vlaanderens rechtse intellectuele middens. Hoe positioneert men de hardwerkende en natuurlijk steeds perfecte Vlaming (tenzij hij links zou zijn) tegenover de "sandalendragende kutmarokkaantjes", welke stroming draagt in feite de verantwoordelijkheid voor het nationaal-socialisme in Duitsland, de sociaal-democratie natuurlijk, de beken Vlaamse intellectuele bekeerlingen zoals Rondas, Bracke en Bernhardt... Nu we het daar toch over hebben over die stroom van bekeerlingen...we hadden toch eens graag wat commentaren gehoord van deze nieuwe zogenaamde bekeerlingen over hun nieuwe vrienden die hen zo graag koesteren omwille van hun deze keer wel correcte ideeën...Voor praatvarens als Rondas en Bracke moet dat toch niet meteen een probleem zijn om zeer klaar en duidelijk komen uit te leggen wat ze van zulke nette vrienden als deze Frans Crols denken? Of zien we het verkeerd als eminente leden van de linkse kerk? Zeg ons wie je vrienden zijn en wij zeggen wie je bent. Ok een cliché en niet altijd waar maar dit is dan een gelegenheid om de "flou artistique" weg te nemen. Neen, we maken ons geen begoocheling over de impact van dit blogje. Ze kunnen het eens proberen rond het thema Islam en immigratie om hun persoonlijke stellingen zeer duidelijk uit te leggen op één of andere Vlaamse cultuurzender of liever nog vlak na de zoveelste heruitzending van een aflevering van De Kampioenen" als gans Vlaanderen kijkt en luistert....en zet de rest van het "Vlaemsche Ratpak" er ook maar bij. De Sanctorums, Stormes enz...we kijken er al naar uit op welke ideologische punten deze denkers verschillen van de Noorse flippo...en ze zullen wel afkomen met de theorie van vrijheid van meningsuiting maar uiteindelijk zullen ze weinig nuancering toevoegen aan de radicaliteit van de Noorse flippo of van één of andere extreme imam. Want extremisme valt in feite steeds terug op het scenario van een John Wayne-Western. Wij zijn de goeie helden met een witte hoed en de slechten dragen een zwarte hoed of hebben pluimen in hun haar... en de volgende dagen doen we het wat rustiger aan want we gaan ook op trainingskamp ...in Blankenberge
Frans Crols een groot-Russisch Vlaemsch-nationalist
Lees en proef de hieronder opgenomen toespraak van Vlaams denker en eminent spreker Frans Crols, lid van alles en nog wat datidioot rechtse lulkoek verkoopt.
Eerst uitleggen wieFrans Crols is. Want gelijk welke van Pieperzele kan dwaze klap verkopen en dat via Internet als een nieuwe ideologie verspreiden. Deze Frans is echter andere koek. Het gaat hier om een rasechte Vlaemsche intellektuweel een groot denker en daar blinkt Vlaanderen wel erg in uit vooral als het gaat over dit soort rechtse sotternijen. Begin al vast jullie Russisch te oefenen, beste lezertjes
Hij zorgde voor controverse toen hij als gastspreker op de IJzerwake in augustus 2009 stelde desnoods Brussel te laten vallen om Vlaamse onafhankelijkheid te bereiken.
Hij is kernlid van de Vlaams-republikeinse denkgroep Res Publica.
En dit moet wat geactualiseerd worden want onze Frans is inmiddels gepensioneerd directeur bij Trends maar blijft voorzitter van de adviesraad
Beminde gelovigen van de rechtse kerk
Dit is een gastartikel door Frans Crols, lid van de Academische Raad van LIBERA!. Plaatsing van een gastartikel op de Libera!-site betekent niet dat Libera! het op alle punten eens hoeft te zijn met de auteur(s).
Hieronder volgen stukken uit de toespraak van Frans Crols op het TeKoS-colloquium van 2 april jongstleden aan de Universiteit Antwerpen. De volledige tekst zal te lezen zijn in het nog te verschijnen extra nummer van TeKoS.
Beminde gelovigen van de rechtse kerk,
De trotskist en hoogleraar Jan Blommaert ontkent het licht van de zon in zijn essay Links van de kerk in Knack van 16 maart en op de webstek kifkif.be. Een boek over zijn verzinsel is op komst bij uitgever EPO, het gauchistische uitgeefhuis. Wat is het verzinsel? Het essay Links van de kerk weerlegt dat er een linkse kerk is en ontkent dat de progressieven jarenlang het debat over de multiculturele samenleving hebben gedomineerd. Neen, beminde gelovigen, het is rechts dat het debat over de multiculturele samenleving naar zijn hand heeft gezet; wij, conservatieven, rechtsen hebben het hoogste gekraaid, en kregen de meeste steun, over standpunten als Vlaanderen voor de Vlamingen, selectieve inwijking, voorrang voor de Europese Leitkultur. Blommaerts polemiek is van een haast Goebelliaanse gotspe. Of er een linkse kerk, een verzameling van linkse kapelletjes of een linkse oecumene is, is een kwestie van woorden, van semantiek. Feit is en blijft dat tot voor een korte tijd de vooruitstrevenden, zoals het apostelen van Gramsci past, ALLE, ALLE sleutelposities innamen in de media en daardoor ALLE debatten naar hun hand konden zetten. Ik denk aan de recente en schitterende essaybundel De Islam van Wim Van Rooy en Sam Van Rooy waar ik op terugkom. De Van Rooys hebben daarover sinds november 2010 interviews weggeven in de Nederlandse kwaliteitskranten, waren te gast in De Balie in Amsterdam, kwamen er mee op de Nederlandse televisie. In Vlaanderen dat geen linkse kerk, geen linkse censuur heeft volgens Jan Blommaert, is De Islam tot vandaag doodgezwegen door De Standaard (buiten een akkefietje van Mia Doornaert in haar column), De Morgen, Knack, de VRT, VTM en noem maar op.
Intellectueel is een sappig en heerlijk woord. Een intellectueel maakt deel uit van een intellocratie en daarin is het goed toeven: gekeken wordt in de huiskring van de ïntellocraat naar Canvas, geluisterd wordt naar Klara, gelezen wordt in De Morgen of Humo, en ver is men van de hufters die zich verlustigen aan pulp als Goedele, Familie, Thuis en Big Brother. Onder intellectuelen was het, zeker in Vlaanderen, tot voor kort mega-tof.
Iedereen dacht Politiek Correct en wie niet PC was bestond niet, verdiende verdelging door de malcontent dood te zwijgen, publicatierecht te ontnemen, een uitgever af te pakken, een professoraat of een mediajob te weigeren.
De heren en dames intellectuelen ankeren sedert mei 68 gemoedelijk en exclusief ter linkerzijde. Simpel. Een rechtse intellectueel is een contradictie, kan niet bestaan, heeft niks te vertellen. Johan Huizinga, Leo Strauss, C.S. Lewis, Ludwig Witgenstein,
Roger Scruton, Andreas Kinneging, Theodore Dalrymple, om slechts enkele behoudende, rechtse mensen op te sommen, missen geloofsbrieven in de ogen van de Politiek Correcten. Evenzeer als de mindere goden Pim Fortuyn, Martin Bosma, en recente bekeerlingen van links: Jean-Pierre Rondas, Wim van Rooy, Benno Barnard, Siegfried Bracke en we vergeten er. Het beekje van progressieve kameleons die rechts, centrum, conservatief vervellen wordt een riviertje.
Je moet van goeden huize zijn om de Deltastichting te kennen, Tekos te kennen, publieke intellectuelen te kennen als Luc Pauwels, Johan Sanctorum, Paul Belien, Koenraad Elst, de genoemde Van Rooys (mensen met een linkse en loge-achtergrond). Het cordon sanitaire heeft op een haar na zijn antidemocratische muren niet meer kunnen optrekken rond de zelfverklaarde conservatief Bart De Wever. Dat is Vlaanderen, en dat is het effect van de onbestaande linkse kerk.
Nooit zal ik vergeten wat de Nederlandse socioloog en historicus, J.A.A. van Doorn bewees in zijn schitterende Duits socialisme, het falen van de sociaal-democratie en de triomf van het nationaal-socialisme (2007): het verraad van het Duitse volk door de klerken van de sociaal-democratie opende de deuren voor een variant van het socialisme, het nationaal-socialisme. Geert Wilders en Filip De Winter zouden niet bestaan, zonder het nuffige discours van de heren en dames van stand van links.
WIE ZIJN WIJ? Wat is onze identiteit?
Ik kijk naar u en mij, naar ons in de spiegel van kutmarokkaantjes in Brussel, van allochtone jongeren die meewerken aan de zender Kif. Zij noemen zich les Borromites, zeven jongens en vier meisjes en stappen rond met micros en opnameapparatuur in het Brusselse Allochistan. De Vlaming is voor de jonge allochtoon in de eerste plaats une victime, een slachtoffer, de seut, de zwakkeling. Het is iemand die je voor je kar kunt spannen, bijvoorbeeld op school. Je kunt er geld van aftroggelen, hij is genereus en naïef. Een geïnterviewde zegt: Een Vlaming? Dat is iemand die altijd het onderspit delft. Quand ils passent dans Ie quartier, on les rackette. We geven die af en toe meppen, des tartes in het Frans, om de oren... De jongeren hebben het niet over taal. Een Flamand kan in hun ogen net zo goed een Franstalige Brusselaar zijn. Als hij maar studieux is, ijverig op school. Vlaming-zijn wordt door allochtonen geassocieerd met sociale status. Met rijkdom. Een Vlaming is geslaagd in het leven. Cest quelquun qui fait les choses bien. Het levert de merkwaardige uitdrukking op devenir un flamand, wat zoveel wil zeggen als: opklimmen op de sociale ladder. De Vlaming is gedisciplineerd, is op school met alles in orde, heeft altijd zijn vieruurtje bij, betaalt zijn busabonnement, eet met zijn familie op vaste uren. Enzovoort.
DAT ZIJN WIJ, en geef toe die kutmarokkanen zijn volleerde en slimme sandalendragende sociologen.
IK HEB HET ondanks de intelligente waarnemingen van de Brusselse allochtoontjes gehad met het multiculturele verhaal.
IK HEB HET gehad met het eensluidende ophemelen van alles wat de Verlichting ooit zou gebracht hebben, er zijn elementen in de anti-Verlichting, de anti-Lumières die een debat waard zijn.
IK HEB HET gehad met dat grote, bureaucratische, onwerkbare, leuterende Europa. Mijn hart en geest gaan naar de Nederlanden en een Rijnbond.
IK HEB HET gehad met de verwerping van de geopolitiek en nieuwere begrippen als geo-economie om mensen en klemtonen van honderd jaar geleden. Want geo-economie is voor Vlaanderen en Nederland een geopolitiek bindmiddel.
Een nieuwe Rijnbond. In snel tempo wordt duidelijk dat de Europese Unie splitst. Duitsland domineert het noorden, Frankrijk loopt hijgend het zuiden achterna. Vlaanderen moet uit economisch belang aansluiten bij de Rijnlanden.
Zelfs Paul Magnette (PS), la voix de son maître di Rupo, weet het. Hij ziet een verwantschap tussen België en Duitsland en sprak over toenadering. Die stelling gaat nog meer op voor Vlaanderen. Of er een grote of een kleine breuk komt door confederalisme of independentisme maakt voor dit thema niet uit: Vlaanderen dient kleur te bekennen en zich te openlijker dan ooit te wenden naar Duitsland. Dat is de economische en politieke motor van de Europese Unie, of wat er van zal overblijven als de zuidelijke leden verder kwakkelen. De berichten blijven eensluidend: Duitsland doet het prima. Frankrijk dat economisch tien jaar verloor, kijkt naar de oosterbuur. In 2000 bedroeg de Franse uitvoer 55% van de Duitse, vandaag 40%. Eurocommissaris voor Economie, Olli Rehn, bevestigde op 1 maart dat de noordelijke landen met een sterke exportsector, het nummer 1 is Duitsland, in 2011 sneller groeien dan de zuidelijke lidstaten. En dat is geen toeval, maar een constante door de Duitse noestheid en nuchterheid.
Dr. Dirk Rochtus, expert Duitsland, docent Diplomatieke Geschiedenis van de Lessius Hogeschool (Antwerpen), ex-beleidsmedewerker van Vlaams minister Geert Bourgeois (toen bevoegd voor het buitenlandbeleid, nu is Kris Peeters chef buitenland in zijn Vlaamse regering): Jarenlang heb ik in Antwerpen het Centrum voor Duitslandkunde van de Lessius Hogeschool mee geleid. Dat is economisch en politiek belangrijk voor de haven en voor Vlaanderen. De economische temperatuur van Duitsland bepaalt voor een groot deel de economische temperatuur van Vlaanderen. Dan heb ik het nog niet over de specifieke verbindingen tussen de chemienijverheid van Vlaanderen en haar, dikwijls, Duitse moederbedrijven, en de auto-industrie. Duitsland zal in de toekomst belangrijker worden voor ons.
Rochtus pleit voor een meer open en gedurfde band tussen Vlaanderen en Duitsland. Vlaanderen is een goed partnerland met Nederland en Duitsland langs de delta van Schelde, Maas en Rijn en mits wij meer eigen beleid kunnen voeren hebben wij veel affiniteit met een gezonde euro, of neuro _ een noordelijke euro of DM-euro.
In de hoofden van de Europese leiders, en dat zijn niet de premiers van de kleine landen, wel van hun confraters van de grote landen, zit een onzichtbare grens. Die loopt langs de noordgrens van België en scheidt Nederland, Duitsland en de noordelijke EU van het zuiden. Dat houdt in, dat er een stille eensgezindheid is bij de hoogste Europese beslissers om Vlaanderen te blijven toewijzen aan Frankrijk. Parijs speelt enthousiast mee. België en Vlaanderen zijn Franse economische koloniën, ook in 2011. De Paribas BNP Fortis-affaire is de laatste bevestiging van deze trend.
Wie twijfelt moet enkel uit zijn boekenrek, of uit de bibliotheek, twee reeksen essays, samengebracht door Hans Brockmans, halen en doorbladeren: Vlaanderen, Een Franse kolonie (Davidsfonds, 1993) en 200 jaar filiaal, De Franse greep op de Vlaamse economie (Davidsfonds, 1995). De eerste reactie van de Franstalige media en elite op die boeken was: Dit is verwerpelijke ethno-economie. De sfeer draaide toen hun eigen Brusselse of Waalse voormannen door de Franse bazen bij het huisvuil werden gezet: burggraaf Davignon verpieterde tot een lakei van Parijs om zijn hachje te redden, Philippe Bodson verloor het gevecht om Tractebel uit de greep van Suez te houden. De situatie is er, zie onder meer het bancaire plaatje, niet op verbeterd.
Vlaanderen heeft talent om op het economische vlak de band aan te snoeren met Duitsland. Thomas Leysen (50), zoon van André Leysen, in de herfst voorzitter van KBC, en redder, met Karel Vinck, van Union Minière, kort nadien herdoopt tot Umicore, is een symbool van de relaties tussen Vlaanderen en Duitsland. Hij is onder meer Duitstalig van huis uit, beweegt bekwaam en met gezag in hoge Belgische en internationale zakelijke kringen, woont in Antwerpen, leidt het VBO tot april 2011, is bestuurder bij de Duitse bank Metzier en voorzitter van Corelio (De Standaard, Het Nieuwsblad, enz.). KBC heeft jarenlang KBCtjes gemaakt of opgekocht in Midden-Europa. De blik naar het oosten zit ingesleten in de bankstrategie.
IK HEB HET gehad met de onwaarheden in Europa over de niet-westerse inwijking en de werkelijkheid van de islam.
IK HEB HET gehad met de onkunde, het onbegrip over het conservatisme in Vlaanderen.
Ik pleit voor politieke stappen: Fase 1 is Vlaamse onafhankelijkheid, Fase II is een Confederatie van de Lage Landen, Fase III is een Rijnbond van Duitsland, Nederland en Vlaanderen, en Fase IV is een archipel van substructuren à la een Rijnbond binnen een Europese Gemeenschap van de Atlantische Oceaan tot de Oeral.
Ik pleit om die fases intellectueel te ondersteunen door: klassieker middelbaar en hoger onderwijs, afremming en omkering van de niet-westerse immigratie en het herstel van een door christelijke en conservatieve idealen doordesemde Europese Leitkultur.
The deputy Mayor in charge of Londons police authority and Scotland Yards high command have both repeatedly claimed that nobody could have foreseen that an initial protest over the shooting dead of a black suspect in Tottenham would mushroom into a riot situation. However, Chris Gilson finds that recent history should have provided plenty of pointers to how deaths at police hands or in police custody can often act as triggers for wider outbreaks of lawlessness.
August 9th, 2011 | 
Author: 
Largest rally in Israeli history sees four percent of the population out in the streets that would be 12 million people in the streets of the US! (Photo: 
