~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
16-05-2010
Wie betaalt de crisis?
We merken al een tijdje dat in Griekenland vooral de werkende bevolking
en dan zeker de laagste lonen erg zwaar worden getroffen door de
besparingsplannen van de zogenaamde "linkse regering". Voor de zoveelste
keer mag een sociaal-democratische regering de crisis afwentelen op
haar kiespubliek. Dit is het klassieke recept dat we ook reeds meerder
keren hebben mogen meemaken in eigen land...crisis? Wel zet de sossen in
de regering en je ramt de looninleveringen en de verhoging van
belastingen door de strot van de werkende bevolking... Hoe zit dat nu
juist met de Griekse banken die ook wel een rol hebben gespeeld, en dan
zeker geen schitterende rol...? We horen daar nauwelijks iets over.
Behalve dan het hilarische berichtje dat de Griekse regering OVERWEEGT
juridische stappen te ondernemen tegen de banken...Ze zijn nog aan het
nadenken...over dat besparingsplan op de rug van de werkende bevolking
hebben ze natuurlijk veeeeeeeeeeeeeel minder lang moeten nadenken... En
we zijn toch niet de enigen die sommige zaken in de mot beginnen te
krijgen en ons daar erg hard aan ergeren...en om de ergernis wat te milderen hebben we een fotootjes van Hillary C. gevonden dat moet duidelijk maken dat...ja wat...we weten het eigenlijk zelf niet meer...
Republicans in Congress are trying to block the U.S. Treasury Department from
supporting U.S. tax funded International Monetary Fund contributions to
the so-called "bailouts" in Europe, which, as economist Mark Weisbrot explains, aren't bailouts for working families at
all - for working families, the IMF programs guarantee extreme hardship,
and most Europeans would be much better off if these IMF packages
collapse - but bailouts of European banks with bad loans.
The
purpose of the IMF packages is to force European working families to pay
off the banks' bad loans through economic austerity, rather than
forcing the banks to take their losses on their bad bets, which would be
capitalism, or at least the capitalism they lecture us about it in
school and on the nation's op-ed pages when the politically weak are on
the chopping block. As we know from the recent Latin American
experience, if a country like Greece defaulted on the bad debt and got
it over with, economic growth could resume. But the IMF is more of a
collection agency for the big banks than an institution concerned with
boosting economic growth and employment or reducing poverty.
The Wall
Street Journalsays the House Democratic leadership is unlikely
to bring the Republican measure to a vote, and that's certainly true -
the House Democratic leadership is likely to do whatever U.S. Treasury
wants, and U.S. Treasury is likely to want whatever Wall Street banks
want, and Wall Street banks are likely to see this as an issue of banker
solidarity - this time the taxpayer financed IMF slush fund is being
used primarily to benefit European banks, but the next IMF bailout could
primarily benefit New York banks. One hand washes the other.
However,
a majority of Members of the House can force a vote on an issue through
a discharge petition. A discharge petition isn't an everyday thing, but
a U.S. taxpayer- funded bailout of European banks at a time when U.S.
measured unemployment is nearly 10% - the real rate may be nearly double
that - and we're being asked to fork over $33 billion more for pointless slaughter in Afghanistan
- isn't an everyday thing either.
And these European bailouts
are arguably a much worse deal than the hated Wall Street bailout for
U.S. taxpayers - there is no plausible story that they are needed to
save the U.S. economy, and they are coupled with cruel austerity
packages to make working families in Europe scream. Imagine the Wall
Street bailout, now coupled with a plan to cut the wages of American
workers and raise the retirement age for Social Security. Why should the
majority of American working families go along with this?
If
past votes on IMF banker bailouts are any guide, House Republicans are
likely to move as a disciplined bloc. So the question boils down to
this: is there a decent handful of progressive and conservative anti-IMF
Democrats in the House who are willing to throw in their lot with
Republicans to try to block anti-worker IMF loans in Europe?
There
are some hopeful precedents in the past. The first time the Wall Street
Bailout came to the floor, the House blocked it. And in 1998, a group
of House Democrats led by Dennis Kucinich, Peter DeFazio, and Bernie
Sanders joined with House Republicans to repeatedly block the
then-princely sum of $18 billion in tax dollars for the IMF to bail out
banks from their bad loans to Asia.
And that was back when the
AFL-CIO supported the IMF. Lately President Trumka's AFL-CIO has been
bashing the Wall Street banks. What if the AFL-CIO decided to go rogue
on the IMF? Support for the IMF from many House Democrats could no
longer be assured.
And what if Greek- and Eastern
European-Americans lobbied Congress against the IMF? It could be a whole
new ballgame. Who knows what could happen when white workers in Europe
start to resist the IMF's Africa treatment? Maybe Americans would
notice.
The Wall Street Journal points out that the U.S.
share of the votes in the IMF is "only" 17%, so if only the U.S. votes
no, the IMF packages can still go through. But that assumes that the
rest of the world would all support the IMF extreme austerity bailout
loans. Of course European governments will likely support them, because
the European finance ministries are controlled by the European banks,
just as the U.S. Treasury department is controlled by Wall Street. But
why should Brazil, Argentina, Russia and China - countries which have
all rejected IMF extreme austerity policies - vote for the European
banker bailout and antiworker austerity packages, if the "consensus" of
the IMF is broken?
There is a "murder on the Orient Express"
quality to these anti-taxpayer and anti-worker bailouts - if you can
convince everyone that they are inevitable, and that everyone else is
going to go along, the antidemocratic bailouts can proceed. But once a
rebellion begins, there's no telling how far it might spread.
De Griekse crisis: een eigenaardig verhaal...of business as usual?
Iedereen heeft het steeds over Griekenland. Hoe slecht het land in het
verleden werd bestuurd. Hoe ze zelfs hun cijfers vervalsten...allemaal
waar maar men vergeet er steeds bij te vertellen dat cijfers best kunnen
worden nagekeken. Geen kat binnen de Europese instellingen deed dit
ondanks de vermoedens die er toen reeds waren. We zijn nog steeds gewoon
om aan Lourdespolitiek te doen. Met andere woorden, wachten op wonderen
als alles slechte gaat...of toch niet helemaal want sommige economische
activiteiten verliezen nooit het Noorden. Maar weinig kranten of andere
media hebben hier veel aandacht aan besteed. We hebben het over een
interventie van de vroegere "rooie Daniel" die een aantal
beschuldigingen maakte die toch wel een erg raar licht werpen op de
Griekse crisis en op het Europese hulpplan. Terwijl de Griekse regering
volop bespaart op de lage lonen en pensioenen durft men blijkbaar niet
raken aan bewapening en dat in een land dat toch wel wat geld uitgeeft op dat vlak...
La presse française a donné peu d'écho aux accusations
de Daniel Cohn-Bendit, qui assure que l'aide à la Grèce aurait été
conditionnée à la poursuite des contrats d'achats d'armes en cours avec
des pays européens comme la France, l'Allemagne (sous-marins), ou la
Hollande. Contrats signés avec le gouvernement grec qui a précédé celui
dirigé depuis septembre dernier par Papandreou.
Une dépêche AFP diffusée jeudi à 13 h 36 cite Cohn
Bendit selon lequel : "M. Fillon et M. Sarkozy ont dit à M.
Papandréou : «Nous allons lever des sommes pour vous aider, mais vous
devez continuer à payer les contrats d'armement qu'on a avec vous,
signés par le gouvernement Caramanlis» a assuré le leader Verts au
Parlement européen." L'AFP a fait une dépêche citant le démenti de
l'hotel Matignon.
Une brève de 10 lignes dans
Libération, et une colonne dans le quotidien argentin La Nacion : ce
sont les seuls échos trouvés par @si dans les médias traditionnels, à
cette accusation de Cohn-Bendit. LeParisien.fr et le Figaro.fr ont repris la dépêche AFP jeudi, mais la version
papier n'en a pas soufflé mot. Dans une interview sur France Info samedi
8 mai où Cohn-Bendit assure : "Ce n'est pas une révélation, cela
fait des semaines qu'on le dit... On n'a pas révisé ces contrats. ...
S'il faut dégraisser le mamouth que l'on parle de tout." Cohn-Bendit
réclame une initiative de paix européenne entre la Grèce et la Turquie,
ce qui permettrait, selon lui, de diminuer le budget des armées de ces
deux pays.
PARIS
- France and Germany, while publicly urging Greece to make harsh public
spending cuts, bullied its government to confirm billions of euros in
arms deals, a leading Euro-MP alleged Friday.
Franco-German
lawmaker Daniel Cohn-Bendit said that Paris and Berlin are seeking to
force Prime Minister George Papandreou to spend Greece's scarce cash on
submarines, a fleet of warships, helicopters and war planes.
"I
met Mr. Papandreou last week. I was in Athens. I've known him for a
long time," Cohn-Bendit told reporters, accusing Germany's Chancellor
Angela Merkel and France's President Nicolas Sarkozy of blackmailing his
friend.
Cohn-Bendit accused France and Germany of making their
contributions to an IMF-led rescue package for the debt-ridden Greek
economy contingent on Athens honoring massive arms deals signed by
Papandreou's predecessor.
"It's incredible the way the Merkels and
Sarkozys of this world treat a Greek prime minister," he declared,
adding that Papandreou had recently met Sarkozy and French Prime
Minister Francois Fillon in Paris.
"Mr. Fillon and Mr. Sarkozy
told Mr. Papandreou: 'We're going to raise the money to help you, but
you are going to have to continue to pay the arms contracts that we have
with you'," Cohn-Bendit said.
"In the past three months we have
forced Greece to confirm several billion dollars in arms contracts.
French frigates that the Greeks will have to buy for 2.5 billion euros.
Helicopters, planes, German submarines."
Despite its economic
woes, which recently deepened spectacularly when its credit rating was
downgraded, Greece is one of Europe's biggest arms buyers, seeking to
keep pace with its regional rival Turkey.
Cohn-Bendit, a former
leader of the 1968 student revolt in Paris, is leader of the Green group
in the European parliament.
Old Enemy May Help
Greece Trim Its Budget Deficit (Update3)
(Updates with Erdogan, Papandreou comments starting in third paragraph.)
By
Patrick Donahue and Ben Holland
May 14
(Bloomberg) -- Fear of Turkeys army led Greece to become the European
Unions biggest military spender as a share of the economy in the past
decade. Now, détente between the neighbors offers Prime Minister George
Papandreou a route to squeeze extra savings from his countrys army.
Turkish premier Recep Tayyip Erdogan, during a visit to
Athens today, said the neighbors and strategic rivals should work to
cut military spending. Matching cuts from Turkey would help Greece make
the reduction in military expenditures it pledged in return for $139
billion of International Monetary Fund and European Union loans to stave
off a debt default.
Investments in the arms
industry could be made in health, in education, or transferred to the
poorest people in society, Erdogan told a press conference in Athens
today. Papandreou said the countries will seek a common future of
understanding, friendship, trust and cooperation.
Greece has spent 50 billion euros ($62 billion) on the military in the
past decade, with the budget rising each year since 2003 as the army
added fighter jets, submarines and tanks. They are mostly for defense
against Turkey: the two NATO members came close to war over territorial
rights in the Aegean Sea in 1996. While ties have improved, pilots
regularly engage in mock dogfights above its waters. A Greek pilot was
killed in 2006 after colliding with a Turkish plane.
Unarmed Flights
Turkey and Greece
are allies, not competitors and we might together decide to reduce
the defense allocation of our respective budgets, said Egemen Bagis,
Turkeys minister for EU membership negotiations, in an interview in
Istanbul late yesterday before departing for Athens.
As a step toward building confidence, Greek planes
flying over the Aegean should take off unarmed as Turkish planes in the
region do, Erdogan said. Papandreou said Turkish planes should stop
violating Greek airspace, and submit their flight plans in advance.
Papandreou has to slash Greeces budget deficit to 3
percent of gross domestic product by 2014 from last years 13.6 percent
to meet its commitments to the IMF and EU. Concern that he wont be able
to meet that target sent yields on 10-year Greek debt to 12.4 percent
last week before European central banks started buying the bonds of
indebted EU nations after agreeing to a $1 trillion bailout. Yields rose
36 basis points to 7.71 percent today.
Education,
Not Arms
Erdogan met Greek President Karolos
Papoulias in Athens today, and with Papandreou presided over a joint
Cabinet meeting attended by 10 Turkish ministers who accompanied him on
the trip, together with their Greek counterparts. The two countries
signed agreements to collaborate in areas including tourism, energy,
transport and cultural exchanges.
Greek military
spending was 3.6 percent of gross domestic product in 2008, the EUs
highest, and the country with a population of 11 million was the worlds
fifth-biggest weapons importer between 2005 and 2009, according to the
Stockholm International Peace Research Institute.
Beneficiaries of the spending include Duesseldorf-based steelmaker and
shipbuilder ThyssenKrupp AG, which is supplying submarines for the Greek
navy under a contract worth more than 2.5 billion euros ($3.2 billion).
Greece fell behind on payments to the company last year.
Turkeys population is 72 million and its 600,000-strong
army is the second-biggest in the North Atlantic Treaty Organization
after the U.S. Turkeys Finance Ministry says defense spending will be
about $10 billion this year, or 1.5 percent of GDP. SIPRI, whose
estimates are typically higher than government figures, says it was 2.1
percent of GDP in 2007.
No Peace Dividend
The conflict with Turkey has been overwhelmingly the
thing thats been keeping Greek military spending as a share of GDP and
the arms purchases high since the Cold War ended, said Sam
Perlo-Freeman, head of SPIRIs military expenditure project. In the
rest of Europe its been for the most part completely flat or declining
over the last 10 years.
Papandreou has announced
defense savings of about 500 million euros this year. The cuts were
visible on March 25, Greeces independence day, when celebrations lacked
the usual tank parades and air displays.
For
Erdogan, cutting military spending may help curb the political influence
of Turkeys army, which has ousted four governments since 1960.
Throughout a seven-year premiership Erdogan has clashed with generals
who view his Islamist-rooted party as a threat to Turkeys secular
system.
Coup Plot Trial
Dozens of military officers are facing trial on charges of plotting to
oust Erdogan. Prosecutors say the plan involved attacks on non-Muslim
minorities and provoking Greece into shooting down a Turkish plane, to
destabilize Erdogans government.
If they can
strike some kind of deal with the Greeks, it would help Erdogan increase
leverage over the military, said Wolfango Piccoli, an analyst at the
New York-based Eurasia Group, which measures political risk. It will
take time because with military spending the cutting needs to be
gradual, it cant be done overnight.
Turkey keeps
about 30,000 troops on Cyprus since a 1974 invasion to reverse a coup
by supporters of union with Greece. In 1996 Turkey and Greece exchanged
threats over ownership of uninhabited rocks in the Aegean. Other
disputes include definitions of airspace and territorial waters.
There is more or less a consensus in this country that
there is a challenge, a threat from Turkey, making some areas of the
military budget hard to cut, said Thanos Dokos, the director of the
Hellenic Foundation for European and Foreign Policy in Athens.
Still, the Greek armed forces were in need of an
overhaul in spite of the crisis, Dokos said. The crisis will be an
opportunity to trim them down.
--With assistance from Mark
Bentley in Istanbul, James G. Neuger in Brussels and Maria Petrakis in
Athens. Editors: Louis Meixler, Ken Fireman.
To contact the
reporters on this story: Patrick Donahue in Berlin at
pdonahue1@bloomberg.net; Ben Holland in Istanbul at
bholland1@bloomberg.net.
To contact the editors responsible for
this story: James Hertling at jhertling@bloomberg.net; Peter Hirschberg
at phirschberg@bloomberg.net.
We zouden liegen moesten we durven beweren dat speciaal voor Rerum Novarum van "de tsjevenbond" we weer eens ons stokpaardje berijden. De slimme meters dus. Waar het hart van vol is loopt de mond van over...%Maar we schrijven dit keer niet zelf lelijke dingen over deze speeltjes. We steken voor jullie de grote plas over en we kijken hoe het daar verloopt. Want volgens Obama himself waren die slimme meters ook in staat tot wonderen. Ze zouden de Amerikaanse economie een booste geven en het energieprobleem oplossen...We hadden het hier al eerder over de Amerikaanse saga der slimme meters en we breien er nog een stukje aan...hop naar de New-York Times, niet meteen een blogje als Kitokojungle dachten we...
Just as the
bamboo-munching bears put a cute face
on the campaign for endangered species, the digital devices known as
smart
meters have been hailed by experts as the interface to educating
consumers
about their electricity use as the nation aims to overhaul its grid and
energy
use.
But the smart meter has
not been the cuddly and
beneficial device smart-grid enthusiasts promised, or need, to win
public
interest.
And recent lawsuits and
complaints about smart
meters being responsible for higher electricity bills in early-mover
programs
in California and Texas have exposed a major problem in
experts' assumptions about the meters: Having energy usage information
is not
the same as understanding it or being able to act upon it.
If a consumer did not
understand how weather, fuel
prices or inefficient water heaters affected their electricity before
the new
meter was installed, they won't understand after it is installed either
without
additional educational efforts. And any changes that occur in their bill
will
be blamed on the tangible, newfangled element in the equation: the smart
meter.
"The value of the smart
meter is not
immediately recognizable by the consumer, and that's a problem," said
Eric
Dresselhuys, executive vice president and chief marketing officer for
Silver
Spring Networks. Silver Spring is one of the
leading providers of the software and hardware platform that connects
smart
meters and other equipment to utilities.
Silver Spring and
other companies working in the smart-grid industry are quickly
coalescing to
address this gap in consumers' understanding of electricity use and the
smart
meter. Silver Spring, General Electric Co., the GridWise Alliance, Best
Buy Co.
Inc., the National Renewable Energy Laboratory and several other
companies
unveiled the SmartGrid Consumer Collaborative last month. The
collaborative's
mission is to research consumers' concerns and develop a message to
engage the
consumer to understand the benefits of the smart grid.
The companies are hoping
to quickly stymie a
growing belief among consumers that smart meters are just another way
for
utilities to make money.
"We have a lot to do to
begin informing
consumers and a lot to do to market differently with consumers," Bob
Gilligan, vice president of GE's Transmission and Distribution Business,
said
in an interview before the coalition was announced. "I think it's really
not out there yet for most consumers; there is a lot more to be done."
"The smart grid is not
smart until the
consumer is actually engaged," added Katherine Hamilton, president of
the
GridWise Alliance.
But Ralph Izzo, chairman
and CEO of New Jersey's
Public Service Enterprise Group, said better marketing may not be the
answer to
addressing the gap in consumer understanding of electricity use or
changing
consumer behavior.
"I think we tend to
overstate the contribution
that sophisticated technology can and should make," Izzo said.
"I feel like just
shouting, 'Stop. Apply some
common sense,'" he said. "Before we start championing
multibillion-dollar investments in smart grids that control set-back
temperatures on refrigerators because there is or isn't going to be a
Super
Bowl ... we need to get folks to caulk around their windows," he said.
Advanced technology and
smart meters should be
available to gadget-hungry consumers who will engage with the
technology, Izzo
said. But at the same time, regulators should enable utilities to do
more basic
weatherization and other energy saving measures.
Mutiny on the bounty
Recent lawsuits filed by
customers against PG&E
Corp. in Bakersfield, Calif., and Oncor in Dallas, Texas, accusing the
meters
of inflating electricity bills have introduced a considerable chill
among the
industry in the past few months.
The suits and other
complaints involve some of the
biggest players in the smart-grid and smart-meter space -- including
Silver Spring, Landis+Gyr and IBM Corp. -- and could have
significant implications on how quickly utilities and state regulators
move
forward with meter installation programs.
The utilities and
companies involved say there is
no problem with the meters or the data communication. Instead, unusual
weather
and other circumstances have caused users' bills to increase.
1
But the companies
acknowledge PG&E, Oncor and
the industry probably did not adequately communicate and educate their
customers about what the smart meter would and would not do. Promises
and
reality could cause significant issues down the road if better
communication
about the smart grid is not developed, Malcolm Unsworth, president and
CEO of
Itron Inc. said at the EnergyBiz Leadership Forum last month. Itron is a
leading manufacturer of meters.
"The hype
must be replaced by smart strategy and results," Unsworth said.
GE's Gilligan agrees. "I
think we have to be
careful not to set too high an expectation in the near term in terms of
differences they will see," he said. "I think we need them to see why
there is need a for change. ... We have to keep building the message we
are
positioning for a 21st century America."
The "why" is key,
according to Nancy
Brockway, principal of NBrockway & Associates, a utility and
electricity
consultant. The industry and regulators must change their message and
"spinach" attitude regarding smart meters, she told the National
Electricity Delivery Forum in February.
"The problem that I see
from the consumer
perspective is we are not sure if the consumer wants it, and we don't
know if
consumers want to pay for it," she said. "One thing that will turn
off the ability to get from here to there is the 'eat your spinach'
mentality
-- it's good for you, it will be good for you ... so eat your spinach."
"The more these enormous
costs are shoved down
these people's throats, the more they may turn on this thing that they
might
like," Brockway said.
Plugging consumers into
the
equation
The firms behind the
SmartGrid Consumer
Collaborative want to change that mentality by reaching out to consumers
and
attempting to understand them better through research.
"We can't get buy-in
until we educate,"
said John McDonald, general manager of marketing for GE's digital energy
business, during a teleconference announcing the collaborative.
Guido Bartels, general
manager of energy and
utilities at IBM, said the education must reach beyond the technology to
the
"foundational layer" of electricity in society. "Not everyone
realizes how fundamental electricity is" to the economy, Bartels said.
The simple problem of
consumer ignorance about
electricity and the solutions needed to address it has been
underestimated by
many companies, Bartels said. "One of the things IBM is learning, is
that
these are complex projects; they need careful planning ... and some of
these
[meter] roll-outs lacked that."
The collaborative is not
the only effort moving
forward on the issue. The Federal Energy Regulatory Commission is also
working
on a national plan to develop an educational campaign on energy use as
part of
efforts to promote "demand response" -- a voluntary decrease in
energy use at peak use times -- activity usually enabled in part by a
smart
meter (Greenwire,
Nov. 5, 2009).
Dan Delurey, executive
director for the Demand
Response and Smart Grid Coalition, said the two efforts could work in
collaboration, especially on consumer research.
"We need it all," Delurey
said.
"There is a lot of suffering going on right now from substance having
gotten out ahead of communications."
PSEG's Izzo said stepping
back and slowing down a
bit on the massive roll out of smart meters could be beneficial for
everyone.
Focusing on straightforward changes such as weatherization and lighting
would
likely do a lot more toward benefiting and informing consumers about the
electricity use of various appliances and drafty houses than devices
that
"you have to ping 14 places around the planet to control," he said.
To be fair, Izzo said,
sophisticated, programmable
technology was very beneficial for customers willing to participate in
PSEG
pilot projects.
"But the attraction to
most customers is low,
and penetration rates are very, very low," Izzo said. "That resulted
in many of our regulators saying, 'Wait a minute, so we are going to do
this
ubiquitous change out in technology for all customers and then watch
only a
handful of customers take advantage of that? That doesn't make a lot of
sense.'"
Instead PSEG is taking a
two-pronged approach that
targets customers interested in smart meter and other high-tech devices
but
does the simple "low tech" fixes of insulation and light bulb
switching -- for which New Jersey regulators have allowed the utility to
earn
some revenue -- with the majority of other customers.
"If I would have to say
what one area would
have the greatest impact right now it would be the low-tech,
bread-and-butter
programs," Izzo said.
Correction: A previous version of the story
incorrectly associated
Itron Inc. with lawsuits against PG&E Corp. and Oncor. Itron is not a
party
to either lawsuit.
Vandaag ergerden we ons een een kemelbult aan het opiniestuk dat
Brigitte Raskin meende te moeten neerpennen in De Morgen. Gewoonlijk
leest minstens één welwillend oog haar stukjes in de plaatselijke
pajotse Randkrant. Niet echt zwaar op de hand maar leesbaar met een
politiek krols kantje aan. Maar onderstaand gezwijmel tart onze
verbeelding. De meeste lezertjes zullen al wel stilaan weten dat we geen
bewonderaars zijn van de zogenaamde "linkse" Gravensteengroep". Hier
kan al misschien een diepere oorzaak gevonden worden voor onze huidige
wrevel en ergernis. Want het is haar volste recht de stelling van Stijn
"Pleuris" over niet stemmen te bekritiseren maar dan moet je zelf wel
een soort rechtlijnige logica volgen. Hoe rijm je dan dat je hier zwart
op wit schrijft dat je als lid van de Gravensteenbende zelfs maar durft
te overwegen op een Franstalige lijst te stemmen in
Brussel-Halle-Vilvoorde? Die Gravensteners ropen bij nacht en ontij en
ook wel tijdens beter weer, dat Vlaanderen in feite los moet uit
België...in elk geval meer rechten moet verwerven en dat B-H-V
onverwijld moet gesplitst worden. Dan komt hier een niet volledig
hersenlam lid van die bende doodleuk beweren dat ze overwoog Ecolo te
stemmen... Gelukkig weerhield de deelname van Frank VDB haar om deze
diabolische keuze te moeten maken. Lezen jullie als lid van het kiesvee
dat we voor dat soort mensen zijn, in haar stukje één kritische komma
over het feit dat Frankske nu wel verzoend is met Janneke en Mieke bij
de SP-a maar dat hij één van de weinige kopstukken is die effectief wil
zetelen binnen de federale structuur. Lieten, Smet e.a. presenteren zich
aan de kiezer maar willen niet op federaal niveau zetelen. In mijn tijd
heette dat soort praktijken boerenbedrog! Basta! En we willen dat nog
aannemen van partijen die plat populisme als enige ideologische
achtergrond hebben, maar niet van de sossen! We zitten in volle
economische crisis, het werkvolk mort, ok, zij hebben de verkiezingen
niet gewild maar ze zeggen toch maar mooi dat het historische
verkiezingen zullen worden...tja, Waterloo was voor Napoleon ook een
historische veldslag... Ook de literatuur van de rooie Voorzitter,
annex senator is niet mis...klagen en zagen over zijn pietluttige
onverkiesbare plaats op de lijst die dan toch niet helemaal
onverkiesbaar zou zijn terwijl hij reeds de helft van Vlaanderen van de
ondergang heeft gered zonder mandaat... Gelukkig maar dat we intussen,
zoals hij het graag wil, nog niet alle banken hebben genationaliseerd
samen met Opel en de ganse en energiesector of ze hadden moeten Euro's
bijdrukken om ons met een Grieks rampenplan II te komen redden. Als ie
dan nog de republiek zal hebben uitgeroepen en het alternatief voor de
Lange Wapper hebben uitgewerkt, waarvan het eerste de minst moeilijke
klus lijkt te worden, dan zijn we hier allemaal al lang mekaars haren
aan het uitvlooien omdat we toch niks beters meer te doen hebben omdat
we intussen door de rest van de wereld opgesloten werden in een
reservaat voor primaten. Ja we zijn dus gebelgd en pisnijdig ...maar
stemmen zullen we, ondanks de oproep van Stijn Meuris gewoon uit respect
voor diegenen die erin hebben willen geloven. Maar we zouden graag
kandidaten vinden die onze stem waard zijn...we kijken reikhalzend uit
naar dergelijke witte raven...Want zeggen dat de pensioenen met 200 naar omhoog moeten maar dat we daarvoor met zijn allen tot 65 jaar moeten blijven werken lijkt ons niet meteen de meest wervende slogan. Tenzij voor een partij die zichzelf wil opheffen of zich wil terugtrekken voor een ideologische herbronning ergens diep in de Gobiwoestijn.
Een
jaar na zijn liquidatie als Vlaams minister is Frank Vandenbroucke
(sp.a) terug als lijstduwer voor de Senaat. Brigitte Raskin reageert
verheugd. Brigitte Raskin is schrijfster, onder andere van Het
koekoeksjong en De gestolen prinses.
Lijstduwer
voor de Senaat, het lijkt een plaats van niks, maar we weten wel beter.
Heel Vlaanderen kan en zal je daar zien staan
Beste Frank,
Wat een excellent verkiezingsnieuws! Na het onnozel
weetje dat zanger Meuris niet gaat stemmen en het opgeklopt bericht dat
journalist Bracke een kamerlijst van de N-VA trekt, de opmerkelijke
bevestiging dat politicus Vandenbroucke voor zijn eigen partij opkomt.
Dat laatste mag dan de gewone gang van zaken zijn, ik was er niet gerust
in. Toen ik je in het tv journaal op 1 mei als de eerste de beste
militant tussen het publiek naar de speech van Bruno Tobback zag staan
luisteren, sloeg ik er mijn eigen Sampol-artikel (Samenleving en
politiek. Tijdschrift voor een sociale democratie, nvdr) over mijn eigen
politieke ontmoediging op na en las: "Maar die verdomde einzelgänger is
nu dan in zijn partij weggehoond (als linkshandige architect en
betrouwbare aannemer) en het is wachten op de volgende verkiezingen om
het effect van dat weg-met-Vandenbroucke volledig in te schatten." En ik
voelde me een pikzwarte kat die je politieke weg was overgestoken.
Gravensteengroep Maar
oef, de sp.a en haar voorzitster blijken toch niet zo onverstandig en
lichtvaardig te zijn als ik hen in dat artikel voorstelde.
Sp.a-lijstduwer voor de Senaat, het lijkt een plaats van niks, maar we
weten wel beter. Heel Vlaanderen kan je daar zien staan en heel
Vlaanderen zál je daar zien staan. Dat je op mij kunt rekenen voor je
campagne, weet je. Laat ze maar komen, de uit te delen folders of van
die fotokaarten die het vorige keer goed deden. Toen voerde ik ook de
maximumfactuur en dienstencheques als overtuigingsstukken aan, nu zal
het ook over de Belgische impasse moeten gaan. Geen nood, daar sla ik
ook mezelf op na: "Vlaams-rechts, voor velen is dat eenstemmig gezang,
ook omdat Vlaams-links niet opklinkt als duet. Vlaams en links lijkt
zelfs hoe langer hoe meer een contradictio in terminis [.].
Vandenbroucke ja, die wil links én Vlaams zijn en als Vlaams minister
wilde hij dat de sp.a (toen federaal in de oppositie) actief zou
deelnemen aan de gesprekken over de staatshervorming (om Vlaams-links
daarin óók een stem te geven)." Daar voeg ik dan de sp.a-nota over de
sociale staatshervorming aan toe, die jij hebt geschreven en die de sp.a
je hopelijk in de volgende weken breeduit laat verdedigen in de media,
zodat een freelance militant als ik daar kan op inpikken. Dat links
Vlaanderen zo onverstandig en lichtvaardig zal zijn niet massaal op jou
en je partij te stemmen, of dat er nog altijd zogenaamde progressieve
kierewieten als zanger Meuris valse liedjes zullen zingen, kan ik me in
mijn enthousiasme voor de goede zaak al niet meer voorstellen.
Wat
mij bezielt om je dit zo openlijk te schrijven, heeft overigens ook met
mijn eigen imago te maken. Op mijn "Van weg-met-Collard tot
weg-met-Vandenbroucke" in Sampol kreeg ik boze reacties van trouwe
socialistische kiezers. Enerzijds deelden zij mijn verontwaardiging over
het partijpolitiek gedoe in de sp.a, anderzijds namen ze het me kwalijk
dat ik niet van plan scheen te zijn ook een trouwe socialistische
kiezer te blijven. Hierbij getuig ik dat ik dat weer wél van plan ben:
vorige week dacht ik er nog aan dan maar op Ecolo te stemmen (aangezien
ook Vlamingen balorig op Franstaligen kunnen stemmen in het ongesplitste
B-H-V), vanaf deze week ga ik opnieuw voor jou en de sp.a, terug
opklinkend als duet.
Tegelijk zet ik de puntjes op de i's in mijn
naam. In zijn analyse van de Vlaams-nationalistische outing van
Siegfried Bracke schrijft Walter Pauli in De Morgen van 5/5 dat ook
anderen "richting N-VA, of beter richting radicaal confederalisme,
zoniet separatisme" evolueren. Waarna mijn naam valt in het lijstje van
mensen die meedraaien in de Gravensteengroep. Dat doe ik, ja, behoren
tot die club van Vlamingen die het beu zijn dat Vlaamse eisen telkens
met (extreem-)rechts gedachtegoed worden geassocieerd. Maar daarom wil
ik hoegenaamd niet dat mijn naam wordt geassocieerd met een groei "weg
van de socialistische kameraden", laat staan met een evolutie "richting
N-VA", alsof die partij een monopolie heeft op het "meer federalistisch
discours". Vandaar dat ik met overtuiging laat weten dat ik zo'n dappere
"eenzame dwaas" ben (om het ook in de woorden van Pauli te zeggen) die
zich nog tot de Vlaamse socialisten bekent. Waarbij ik er dan op reken
dat jij politiek aantoont dat links en Vlaams wél te combineren zijn,
ook op federaal vlak, en dat je en passant herhaalt wat je al eerder
aantoonde: dat Bart De Wever nog rechtser is dan hij Vlaams is.
Ik heb de tiende
plaats aanvaard op de Senaatslijst van de SP.a. In gangbare termen is
dat geen verkiesbare plaats, tenzij we 60.000 Vlamingen verzamelen die
er anders over denken.
Waarom dan toch meedoen?
Ten eerste omdat we
uitzonderlijke tijden beleven. De wereld wordt overspoeld door de tweede
financieel-economische tsunami in twee jaar tijd. Er dreigt een sociaal
bloedbad in heel Europa. Griekenland is daar de voorafspiegeling van.
In die context ga ik écht niet te lang stilstaan bij mijn eigen plekje
op de lijst. Minder dan ooit kan de linkerzijde het zich veroorloven om
in verspreide slagorde naar de verkiezingen te trekken. Dit geldt a
fortiori voor België en Vlaanderen, waar de rechterzijde meer dan ooit
aan zet is. Rechts tracht zich bovendien nog te versterken door om
communautaire themas naar de kiezer te trekken. Maar de contouren van
de sociale strijd tekenen zich op de achtergrond duidelijk af. Er is een
links bruggenhoofd in het parlement nodig. Maar niet alleen dat: het
overheersende discours over economie moet doorbroken worden. Het moet
weer naar links. Socialistische verkozenen met een ruggengraat zijn
daarbij essentieel.
Ten tweede kwamen deze verkiezingen halsoverkop. Minder
dan ooit had de partijbasis daarbij de kans om haar stempel te drukken
op de lijstvorming. Dat is dan maar zo. Ik zal roeien met de riemen die
men mij geeft. De tijden zijn er niet naar om van een verkiezing weg te
lopen.
De kiezer beslist
Ten derde staat Rudi Kennes op een
verkiesbare vierde plaats op de Kamerlijst in Antwerpen. Voor het eerst
in jaren opent zich het perspectief om een socialist met een
uitgesproken links en syndicaal profiel verkozen te krijgen in het
parlement. Voorwaar geen overbodige luxe in deze turbulente tijden. Rudi
kan daarbij een ondersteunende campagne van op de Senaatslijst
gebruiken. Hij moet niet enkel verkozen worden, hij moet met zoveel
mogelijk voorkeurstemmen verkozen geraken.
Ten vierde is geen enkele plaats op
de lijst onverkiesbaar. Ook niet de tiende plaats op de Senaatslijst.
Wie van elf naar vier kan springen zoals ik vorig jaar deed kan ook van
tien naar drie springen en verkozen geraken. De kiezer beslist. Voor de
Stijn Meurissen van deze wereld luidt de boodschap: we snappen jullie
ongenoegen, maar doorbreek de particratie en herstel de democratie, in
plaats van op 13 juni in je bed te blijven liggen! Hetzelfde geldt voor
de kiezers van Vlaams Belang en Lijst De Decker: we snappen ook jullie
ongenoegen, maar de tijd van die demagogen is gelukkig voorbij. Zij
vielen door de mand.Doe dus iets nuttigs met je stem! Welkom terug bij
de SP.a, maar schud mijn partij maar eens goed wakker.
De missing links
Voor de kiezers van
de PVDA geldt een variant op deze boodschap: minder nog dan voor de
Kamer is het realistisch dat de PVDA een verkozene zou hebben in de
Senaat. Wie de SP.a niet links genoeg vindt maar voor wie linkse
verkozenen geen overbodige luxe zijn vindt op plaats tien van de
Senaatslijst van de SP.a de missing links tussen linkser en links. Op
het sociaal-economische vlak staat SP.a Rood trouwens voor een
financiële- en een energiesector in openbare handen, een onvervalste
vermogensbelasting en de afschaffing van de notionele intrestaftrek. Laat
je niet verWeven
Sedert begin mei is het verschil tussen de Belgische en
Duitse rentes op staatsobligaties aan het toenemen. Is dat omdat de
macro-economische parameters voor België slecht zijn? Integendeel: de
groei in ons land is nog steeds hoger dan in de rest van de Eurozone,
terwijl ons begrotingstekort lager is dan het gemiddelde. De financiële
markten ruiken echter een institutionele crisis en politieke
instabiliteit. Met andere woorden: de communautaire crisis begint ons
pakken geld te kosten.
Terwijl de N-VA met behulp van Siegfried
Bracke Vlaanderen tracht te verstrikken, heb ik daarom een andere
boodschap: laat je niet verWeven in het communautaire spinnenweb! Voor
Vlaams Belang, N-VA en LDD zijn vormen de communautaire problemen een
politiek handelsfonds. Zij hebben geen baat bij een oplossing. Ze zijn
een deel van het probleem. Zij zullen de communautaire stem
misbruiken om een sociaal bloedbad à la Griekenland aan te richten. Een
disciplinering van het overheidsbudget om de schulden af te bouwen en de
rentesneeuwbal te doorbreken op vraag van "de markten" (lees: de
speculanten en bankiers), niet door linkse voorstellen als een
vermogensbelasting, het aanpakken van belastingsontduiking of een wet
tegen ontslagen bij winstgevende bedrijven, maar wel door loonbevriezing
en het in vraag stellen van onze sociale zekerheid. Splits
B-H-V voor mijn part, maar begrijp dan dat dit enkel kan via een
onderhandelde oplossing. Maar los vooral de sociale problemen in Brussel
en de rand op! Zorg voor de heropbouw van de Brusselse infrastructuur,
voor sociale woningbouw in Brussel én in Halle-Vilvoorde zodat de
sociale verdringing die vaak onder het taalprobleem schuilgaat bestreden
wordt. Bouw scholen in de hoofdstad, bouw een gewestoverschrijdend
openbaar vervoersnet uit. Investeer en werk samen in een Marshallplan
voor Brussel. Werk aan de inbreiding van Brussel. De
tewerkstelling in de bouwsector van Brussel, Vlaanderen en Wallonië zal
er wel bij varen!
Leve de republiek
Samen met de SP.a ben ik voor een grote
staatshervorming. Samen met de SP.a vind ik dat die staatshervorming
sociaal moet zijn. Ik verschil echter grondig van mening met de partij
over het arbeidsmarktbeleid. Dat is zeker niet de spil van een sociale,
laat staan socialistische staatshervorming. De arbeidsmarkt verder
splitsen betekent sociale concurrentie in het leven roepen tussen de
gewesten. Bovendien levert een gesplitste arbeidsmarkt in en rond
Brussel en op de taalgrens operationele problemen op. De grenzen van de
regionalisering zijn bereikt en zelfs overschreden. Hetzelfde kan worden
gezegd van het milieubeleid, het wetenschapsbeleid of onze
vertegenwoordiging in het buitenland. Waarom eigen Vlaamse Huizen of
aparte Vlaamse hulpmissies naar Haïti?
Een sociale staatshervorming moet België
democratischer, transparanter en efficiënter maken. Het kan beter en
goedkoper. Het herfederaliseren van bevoegdheden mag geen taboe zijn.
Het afschaffen van het Koningshuis evenmin. Socialisten zijn
republikeinen, geen oudbakken Belgicisten: Vive la république/leve de
republiek! Er moet één federale kieskring komen voor het federaal
parlement. De kiesdrempels moeten worden afgeschaft
Kwelgeesten
De afgelopen jaren
bewezen heb ik bewezen geen politiek mandaat nodig te hebben om aan
politiek te doen. In Antwerpen vocht ik samen met Ademloos en
Straten-Generaal tegen de Lange Wapper, bewerkstelligde ik een bocht
van de SP.a in dit dossier en redde ik mijn woonplaats Deurne van een
kathedraalbrede autosnelweg. De strijd werd dus deels met succes
bekroond maar is nog niet gestreden. Net zoals de legendarische
Antwerpse kwelgeest dreigt ook de Lange Wapper bij nacht en ontij terug
te keren.
Ik zette ook de solidariteitscampagne Zomer van Opel op
poten. Om samen met Rudi Kennes de kwelgeest van de werkloosheid op een
afstand te houden, en omdat een sociale en ecologische auto-industrie in
ons land mogelijk is.
Ik had geen politiek mandaat ter beschikking om deze
gevechten te leveren. Ik leverde ze in mijn schaarse vrije tijd en op
eigen kosten. In tegenstelling tot veel andere politici beloofde ik dus
niet, maar handelde ik in de plaats. Wie zegt eerst zien en dan
geloven heeft dus al kunnen zien. Maar deze manier van werken heeft
natuurlijk zijn grenzen. Een verkozen mandaat zou me toelaten de
belangen van werkende mensen veel beter te verdedigen. Daarom reken ik
ook op uw steun op 13 juni.
Het is tegenwoordig een trend om als bedrijf allerlei charters en andere
ethische codes te kunnen voorleggen om zogezegd op een verantwoorde
manier zaken te doen en te produceren in landen waar men wel eens de
minimale arbeidswetgeving met de voeten treedt. Zo een mooi voorbeeld is
het Zweedse Ikea. Maar wat lezen we nu op een zeer lezenswaardige
Amerikaanse site ? Lees zelf maar en vooral, tracht je even in te leven in "The beautiful way of life" van de Amerikaanse werkvloer... we zouden zelfs durven suggereren om even weg te blijven uit de zo sympathieke en sociale winkel met de handige meubels...
IKEA has admitted that freedom of association is not applicable in
China. Even in the land of the free, a union campaign at an IKEA
supply plant makes Danville, Virginia, sound like an export processing
zone in Bangladesh. Photo: yarnzombie.
After three decades of footloose production driven
by the outsource-everything imperative, the storyline is familiar: an
image-conscious brand operating in a repressive environment seeks to
downplay workers complaints with assurances that all the local rules
are being followed.
This particular story has a couple of twists,
however. The repressive environment is the state of Virginia, where
union organizers have labored mightily to get a mere 4.7 percent of
Virginians protected by union contracts.
Moreover, the brand is
the Swedish home-supply megastore IKEAhailing from a land of
social-democratic harmonywhich boasts in its annual reports about
strong and long-standing ties to the global woodworkers union, BWI.
And
on top of it all, the $281 million factory in Virginia (known as
Swedwood) is an actual IKEA subsidiary, not the typical supplier
factory with an arms-length relationship to the brand that buys its
goods.
So one might think that honoring workers right to
organize in the land of the free should be a simple matter of Just
ask Kjell to phone up Bengt and Anders, OK?
In reality, a labor
journalist from the Swedish metalworkers union magazine had to jump
through hoops just to pose a few questions to the Virginia factorys
manager, Bengt Lundgren. The resulting
article recounts the struggle of the Machinists (IAM) union in
terms that make Danville, Virginia, sound more like an export processing
zone in Bangladesh or the Dominican Republic: workers terrified to
meet, racial discrimination and favoritism, a worker humiliated by
urinating on himself after being denied a bathroom break.
Heres a
quote from Lundgren: I have absolutely no dialogue with the union.
That's how the American system works.
What about that
much-vaunted relationship with BWI, the global union federation? The
article continues: When BWI general secretary Anita Normark visited
Danville along with some of her colleagues, she had to wait two days
before they let her in. Kjell Dahlström, former chairman of the union
Skogs- och Träfacket, had the same problem, even though he is a member
of IKEA's team for monitoring IKEA manufacturers around the world.
Unions
cooperation in monitoring foreign factories is a net negative. What may
be won in a few casesgetting some workers back pay or a few union
activists rehiredis far outweighed by the public relations benefit to
the companies, who can claim they are partnering with progressive
forces.
NO RIGHTS IN CHINA
In IKEAs just-released sustainability
report, the company is obviously at a loss to explain how workers
in an un-free nation can organize resistance to a brutal boss. The
report says the right to freedom of association is not applicable in
China, which is IKEAs largest source of products.
Compared to the
mental gymnastics engaged in by other companies addressing this issue,
this is a refreshingly honest appraisal. It should be the starting point
for anyone working to improve conditions for workers anywheresince all
the worlds workers compete with Chinas $3-a-day wage,
party-controlled unions, and low environmental standards.
Most of
the report, however, is boilerplate corporate social responsibility
language with pseudo-scientific measurements of everything from wages
and benefits to harassment, abuse and disciplinary actions.
Especially
dubious is the 99.2 percent freedom of association ranking that IKEA
gives itself for its Asian production occurring outside China (which
includes fellow union-crushing states like Vietnam)and, of course, the
100 percent score for North America, which includes Danville, Virginia.
In Danville, USA IKEA's subsidiary breaks a number of
its own rules. The union is not allowed in here. Swedwood is bitterly
criticized by its employees. When it comes to responsibility for the
persecution, fingers point all the way up to the Swedish top executive.
I'll
be happy if five show up, says Bill Street while the steakhouse staff
sets a long table.
Ten show up. Hesitantly and dubiously, they
take a seat; six men and four women. They all work at Swedwood furniture
factory and they are all black. They don't want to give their name and
they absolutely don't want to be photographed. They are afraid; afraid
of their employer, Afraid of their Swedish employer, Swedwood and IKEA.
If
they find out that we came here, we'll get fired, they say.
The
city is Danville a sleepy rural town in the American south with its
golden days behind it. Once upon a time, there used to be a gigantic
textile factory here that employed more than 3,000 people and thousands
of workers worked their fingers to the bone in the flourishing tobacco
industry. Those days are gone. Danville is no longer a success story. It
is a town on the skids.
This is the location IKEA chose for its
production of "Expedit" bookcases, "Pax" wardrobes and "Lack" side
tables. The company was lured by various subsidies from the state of
Virginia and the city of Danville along with a number of different funds
and programmes as well as cheap labour. Bill Street is in charge of
the wood division of the American union IAMAW. For the past year and a
half, he has been trying to organise the workers at Swedwood which is
not easy. He's not even allowed to visit the factory.
If they
let me in, they'd be unionized within a week, says Bill Street with
confidence. Backed by American law, the Swedish management has banned
him from coming closer than a couple hundred metres to the facility.
That's where he can stand and pass out his flyers. The only way he can
actually talk to the workers is to knock on doors or to invite them to
dinner at the steakhouse in the strictest of secrecy.
All of the
Swedwood workers we met over a period of three days had the same
message: they are threatened, they are bullied and the management is
fostering an anti-union atmosphere; They can force us to do
anything they want. If you complain, they say Don't bother coming
back. They fire people for no reason. Most of the workers are
afraid. Without the union, we have no protection. Blacks are
treated worse than whites when it comes to promotions and transfers.
Whites get the best shifts.
In the US, unionizing has always
been a struggle. Actually, war is probably a more accurate term.
Swedwood was supposed to be an exception based on Bill Street's previous
experiences with IKEA. He worked hard to convince his own union that it
wasn't necessary to declare war on this particular factory. It's owned
by IKEA. It's run by Swedes. Nice company; nice people.
I have
no problem going to war, but I have a vision here, says Street. Using
Danville as an example, I want to demonstrate a new model of social
dialogue. Show how Swedes think where we talk to each other instead of
going to war. Now he knows better.
My colleagues in the union
were quick to say We told you so, says Street. So, it's back to the
same old story of war instead of dialogue.
In Danville, Bill
Street knocks on the doors of supporters people who in great secrecy
signed a petition to have IAMAW represent them at work. We weave our
way between churches on identical side streets with small houses, almost
like berries. None of those we meet want to go public they're not
willing to let us use their name or photo but they trust Bill Street
and speak candidly.
One man was about to go off shift on Friday
when the supervisor said See you tomorrow. But, I'm off this
weekend, the worker pointed out. See you tomorrow, I said, repeated
the supervisor and that was the end of the story.
A family man
with young children tells us that he has had to work every weekend since
Christmas; Swedwood doesn't care if you have a family and children.
Whoever
you ask, he or she can think of three to five colleagues that have been
fired. Several have been encouraged or threatened to not get the
union involved. An insidious point system leads to termination for the
slightest misdemeanour. Things that would not even been noted at
Swedwoods factories in Sweden are a demerit here. After a few demerits,
you get a reprimand; then you're out.
Several of those we met
spoke of a man who had problems with his bladder. Time and time again,
he asked if he could go to the restroom, but was told no. One day, he
ended up urinating on himself. His wife came to the factory with a
change of clothes. He changed in the men's room and was given a demerit
for leaving his workstation. After two weeks, he went to the restroom
without permission to avoid another accident. Then he was fired.
This
does not come from one or two militant supervisors if there are any.
It comes from regular, scared workers from the Swedwood factory. They
work in different shifts with different supervisors. It is a culture
that runs from the top down, they claim. A culture that, according to
the workers, is sanctioned by the top dog, Swedish Bengt Lundgren.
Bill
Street explains When Lundgren took over, we were warned that things
were going to go from bad to worse.
He knows everything, says
a female worker.
There are rules and regulations, says Bengt
Lundgren in response to the criticism. And we follow the rules and
regulations that are in place. Dialogue is handled via the employees. I
have absolutely no dialogue with the union. That's how the American
system works.
Not even the international union is welcome, even though
Swedwood signed a global agreement with the BWI in Geneva. When BWI
general secretary Anita Normark visited Danville along with some of her
colleagues, she had to wait two days before they let her in. Kjell
Dahlström, former chairman of the union Skogs- och Träfacket, had the
same problem even though he is a member of IKEA's team for monitoring
IKEA manufacturers around the world.
This is a clear violation
of our agreement, says Dahlström irritated.
Dagens Arbete's
journalist was also denied access to Swedwood's factory in the US. The
interview with factory manager Bengt Lundgren took place from a hotel
room in Danville by conference call, with HR manager Anders Schönström
as monitor in Ängelholm. Bengt Lundgren responded to question after
question with the same answer: I'll answer that question one more
time. If the members come together and get 50 percent or more, they are
more than welcome. Until then, we are under no obligation to associate
with the union.
Naturally, Swedwood and IKEA dismiss the
criticism. HR manager in Sweden, Anders Schönström, states that Dagens
Arbete is making serious accusations. It's one group's word against
another's he says in response to employee accusations.
People
are incredibly grateful for how much we do for the employees, claims
Schönström. Our representatives feel insulted since they think they're
doing a good job. They feel that we are much better than other companies
in the US when it comes to these matters.
Anders Schönström
also feels that Swedwood follows the rules that are in place; All
employees have free choice. Our employees are free to organise in the
manner they think is right. We also respect if people don't want to be
part of the union. I feel that we are following IKEA's code of conduct
in Danville.
Bob Ramsay of the international union BWI was one
of the individuals who had trouble visiting the Danville factory last
year. He is hardly impressed by Swedwood's handling of the situation
there.
The employees have no free choice. They are scared to
death to show a positive attitude towards unionizing. The employer
hardly needs any excuse to fire people.
Ramsay doesn't think
that Swedwood can solve the problems in Danville, even though the
Swedish union GS is pressing on in Sweden; If anything is going to
change, there has to be direct orders from IKEA in Sweden that enough is
enough. It's time to change your attitude and talk to the union about
this. It's going to have to start costing IKEA money, according
to Bob Ramsay. Money and image. That's the only way to get results.
Swedwood
is IKEA, says Monika Jocic at IKEA's information department. You have
to go through the organisation that is responsible. The ball is in
Swedwood's court.
We are seriously worried about Swedwood's
and IKEA's attitude, says Per-Olof Sjöö, chairman of the Swedish
woodworkers' union and deputy chairman of the international woodworkers'
union in Geneva. We will act in one way or another, likely through ILO
and OECD, which monitor union rights throughout the world.
It
would be pretty easy for Swedwood to solve the problems. Just let in
Bill Street from the American union. Let him explain during working
hours how the union works and then let the workers decide for
themselves if they want to be part of it or not. The law in the US
permits this.
Or, you could do it the difficult way. Bill
Street's union, the International Association of Machinists and
Aerospace Workers (IAMAW) takes Danville by storm with an onslaught of
recruiters. This is called a blitz. They knock on doors and collect
signatures from Swedwood workers. It is expensive, likely to cost at
least 100,000 dollars in Danville.
If more than 50 percent of
the employees want Bill Street to represent them in a union, a date is
set for a ballot vote. It takes about six weeks to get this type of
permit from a government agency. During that time, the employer can
convince the employees to vote no. Special companies known as union
busters can be called in. They are experts at undermining unionizing
activities.
First, we have to fight to form a union and take a
vote. Then we have to fight to work out an agreement. Once we've done
that, we have to fight to keep our members.
But, if we can't
convince 65 percent to sign, we don't ask for a vote, says Bill Street.
If we can't get 65 percent, it's too easy for the company to break us.
We nonetheless lose 40 percent of all votes. Six weeks gives the
company plenty of time to scare the shit out of the workers.
Facts:
How
employees earn demerits:
As described by the
employees: Your daughter gets sick. You take her to the hospital and
turn in a doctor's note when you get back one demerit. Death in the
family; you stay home one demerit. Going to the restroom when not on
break one demerit.
After the fourth demerit, you are
called into the HR manager and are given a dressing down. This is called
a verbal. With the fifth demerit, you get a written warning. The
seventh is called a final. The eighth is a final-final. The next
time, you're fired. Ninth: Go home and don't come back. You're out of
a job.
Rules that IKEA/Swedwood breaks:
It
goes without saying, writes Swedwood that we promote diversity, have a
fair and open workplace and treat all of our workers with respect.
Employees have the right to organise and join a union and we reject
discrimination in every form.
IKEA's code of conduct,
Iway, also applies in full force to the subsidiary Swedwood: IKEA
suppliers must ensure that workers are not prevented from organising.
And
...are not prevented from entering into collective negotiations...
between employer and employee representatives chosen by the workers.
Listen
to the interview:
The scene: a hotel room in Danville,
Virginia USA. A telephone and a journalist from Dagens Arbete. On the
other end of the line: the manager of the Swedwoods factory a few
kilometres away in the same town. Listen to the interview at da.se
350
people work at Swedwoods factory in Danville, which is 100 percent
owned by IKEA and was built in 2008. The factory manufactures the
products Expedit, Pax and Lack for IKEA. According to management,
there are currently 350 workers at the factory, of which 61 percent are
white.
Danville is located in southern Virginia in the USA. In
2007, the town had 44,000 residents, of which 53 percent are white, 44
percent are African American and 1.3 percent are Spanish speakers. Only
4.1 percent of all workers in Virginia are members of a union.
Text
and photos: Anders Elghorn; originally Published by Dagens Arbete
IKEA has admitted that freedom of association is not applicable in
China. Even in the land of the free, a union campaign at an IKEA
supply plant makes Danville, Virginia, sound like an export processing
zone in Bangladesh. Photo: 
