kitokojungle

..welkom ! ..welkom ! ..welkom !

~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~

~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~
Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit

13-09-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Les moules Flamandes ou les moules Belges...

Onze Franstalige vrienden worden wel héél opmerkzaam & we kunnen dit alleen maar toejuichen... We merken inderdaad de wonderlijke transformatie op van de Vlaamse mosselen in Belgische mosselen vanaf het ogenblik dat de triomf overgaat in katastrofe…





...

13-09-2008 om 21:12 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
12-09-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwe competitieve vergadertechnieken voor LDD's prestatiegerichte studiekring Cassandra !! - DEEL (1)

...We vroegen het ons zo al onderhand af waar het allemaal bleef... De mening van de LDD over onderwerpen als "onderwijs", "cultuur" & dergelijke meer... ″Onzen″ Dédé ″Dè Nieuwe Grote Gouden Gids″ die ons af & toe verblijdt door over àlles ″Zijn Groot Licht″ te laten schijnen in deze Donckere & Duystere Tydhen... met zijn trouwe orakelende & kakelende gevolg, de ″Manneuh van 't Gezond Verstand″...

Toen we enige tijd geleden zo'n een beetje op zoek gegaan waren naar het inhoudelijke gedachtengoed, de gehanteerde ideologie & de menselijke waarden die gehanteerd worden binnen de LDD was het ons al vrij snel opgevallen...

't Is daar volgens ons op menselijk vlak gezien bitter koud & gevoelsmatig zéér leeg... & bijgevolg zien we daar dus ook weinig of ~zeggen we maar meteen heel uitdrukkelijk~ géén enkel empathisch vermogen ~lees : empathie voor "de ander"~ : voor de medemens dus !! Er is daar weinig of meestal zelfs géén enkel begrip voor, noch is er sprake van enig noemenswaardig menselijk ~we durven zelfs gewagen van humaan~ inzicht & invoelen... noch in het denken van de ander, noch in zijn aanvoelen, laat staan in het "zijn" of het wezen van de ander... Alsof dat allemaal niet bestaat ?!... Een vooral uitermate enggeestig, dom & dogmatisch mensbeeld, de kortzichtige bijna achterlijk te noemen simplificatie dat mensen onderverdeeld zijn in ″Winners″ & ″losers″... In ″Meerderen″ & ″minderen″... In de ″haves″ & in de ″have not's″... Letterlijk, de Alpha-beestjes die kùnnen & mógen ″pakken″ ~lees gebruiken & misbruiken~ ...& het beta-, delta- & gamma-gepeupel dat dit maar allemaal gewillig & zonder enig nadenken, laat staan enige inspraak slaafs moet ondergaan. ...& Naar gelang wààr je op die ~maatschappelijke & menselijke~ ladder staat, mag je naar beneden stampen, schoppen, zelfs zeiken... van onder naar boven mag je enkel likken & knikken. ...& Laat ons voor de rest van de goede orde & vooral dan beleefdheidshalve maar zwijgen over wat er volgens deze "hele fijne mensen" onderaan die ladder ligt, dat is letterlijk ″Trash″ & ″Quantité Négligeable″... Kortom afval om te dumpen dus...

Mensen zijn binnen dat gedachtengoed ook niet meer dan maar ″van eigen wil″, ″eigen gedachten(goed)″ & ″eigen gevoelens″ ontdane ″producten″, een geabstraheerd levend wezen dat gereduceerd is tot ″superieur″ & ″inferieur″... Al bij al simpelweg alleen maar op te splitsen in ″renderend″ &/of ″verliesmakend″, dat laatste is alweer ballast & dient alleen maar om gedumpt te worden natuurlijk...

In dat alles missen we dus ook langs àlle kanten, enige ethiek... eigenlijk missen we véél ethiek... we missen in àlles ~enige~ ethiek dus... Maar hierover uitwijden zou deze tekst tot een andere beschouwing laten verworden...

Waarom die ongevooisde & onverbloemde inleiding zult u vragen... Wel, enige dagen geleden viel ons oog op de volgende artikels die u zult komen te lezen & met alles wat er uit volgde kunnen we weer niet anders dan tot dit soort behoorlijk pijnlijke vaststelling te komen...

Van kinderen, kind-zijn, puberen, ″laten op(en)groeien & open bloeien″, leerprocessen, opvoedingsmethodes, lange termijndenken in plaats van ″instant profit″ te denken... ze hebben er bij de LDD ook weinig of géén kaas van gegeten... & ook daar zouden we hun kinderen niet willen zijn... ze zien 't niet & ze voelen 't niet... Ze zijn Steke-Blind & Oost-Indisch Pot-Doof voor wat er nodig is... & ook daar missen ze elk greintje empathie... kinderen kunnen al géén kinderen meer zijn die spelen & leren, in het beste geval spelend leren & het genot van "leren" leren kennen... Neen !! Ook zij moeten dus meteen weer renderen & presteren... voldoen aan allerlei normpjes die hen meteen opsplitsen in ″Winners″ & ″losers″... Krak hetzelfde oer-vervelende fletse, kleurloze, smaak- & smakeloze plaatje als dat we daarnet voor u geschilderd hebben... Hoe triest als je als kleuter reeds het stempeltje van ″loser″ krijgt opgedrukt... & dat het op je 7de levensjaar meteen al duidelijk is hoe de rest van je ganse f#cking kloteleventje er gaat uitzien... "Meneer & Mevrouw Modaal, doet u vooral geen moeite, na 3 tests in ons prestatiegericht onderwijstype voor 7-jarigen zien we het nut er niet van in dat we aan uw Jantje enige verdere pedagogische aandacht schenken... 't is een losertje & het zal een losertje blijven..." - Nou-nou...

Bij de LDD spelen ze dus het spel met de knikkers, louter & alleen maar om de knikkers... & zelfs hoe je die knikkers verkrijgt doe er niet toe, zolang je ze maar krijgt... & de rest is alweer ondergeschikt & dus bijzaak... "het spel", de fun ervan... het spelen met elkaar & dat naderhand nog kunnen blijven doen... Allemaal onbelangrijk, want de knikkers tellen !! ...& ook hier zouden we dus weer eens een volledige uiteenzetting kunnen aan wijden...

In het prestatiegerichte competitieve onderwijstype van de LDD geldt het credo ″Fly like an eagle or scratch like the chickens″... het wordt er dus van meet af aan dus ook ingepompt, ingepeperd & desnoods waarschijnlijk ook nog eens op een welbepaalde manier ″ingestampt″ als dat nodig mocht zijn... Van dat laatste weten we al iets gezien zijn Stichtende Mening & z'n Groot Licht over de ″bootcamps″... Kortom, dus simpelweg opkweken tot ze voldoen voor de grote ratrace & dàt wordt hun reeds van kindsbeen af ingepeperd, ingezouten en ingevet... met de papfles opgegoten & liefst vanal met duidelijk zichtbaar & direct resultaat, economisch vertaald ″instant profit″, rendement, productie... & alweer, voldoe je niet aan ″dè norm″... gewoon dumpen !!

We zouden onze frisse LDD-jongens & meisjes alvast kunnen de raad geven om per misvormde peuter, kleuter, kind, tiener, puber & adolescant, maandelijks een vast édoch stevig bedrag opzij te zetten zodat onze dreumesen op hun dertigste tenminste hun psychiaters & therapeuten kunnen afbetalen, want met de door hun gehanteerde methodes zou dat wel eens nodig kunnen zijn... Het lijkt er zowaar op dat men grootse plannen heeft om binnen het tijdsbestek van 10-20-30 jaar 'n é-norm legertje ongeregeld van geflipten, neuroten, psychoten & tuig van de richel te kweken, om die vervolgens op de maatschappij los te laten...

Sja... met onze haast ongebreidelde verziekte artistieke fantasie kunnen we ons quasi "niets ànders" voorstellen... Pure horror wordt 't , want enig menselijk welbevinden, wat levenskwaliteit, levens- &/of werkvreugde, tenvolle "mens-zijn"... we vinden er niets van terug, emotionele randdebiliteit & menselijke drama's des te meer !!

...

Bij de LDD hebben ze bij monde van hun onderwijsspecialiste Katja Beckx ~zelf onderwijzeres niet-confessionele zedenleer~ hun grote licht laten schijnen over ons onderwijs...

...& Waarom verwondert het ons niet... in een artikel dat enkele dagen geleden in De Tijd verscheen, spreekt de mooie Katja haar banbliksems uit over het gelijkekansenbeleid van Vandenbroucke. We geven hieronder het integrale artikel weer dat meteen klare wijn schenkt over de ideeën van de LDD-lijst waaraan we al uitgebreide commentaren hebben gewijd. In tegenstelling tot het gelijkekansenonderwijs van Vandenbroucke dat in het typische LDD-jargon natùùùùrlijk "bepamperend" is pleit onze bevallige Katja geheel in Dedeckeriaanse stijl voor prestatiegericht onderwijs...

Wij vragen ons in dat zelfde typisch LDD-jargon af of het grootste deel van het politiek personeel van de LDD-lijst dat tot nog toe grotendeels bestaat uit platte opportunistische overlopers van allerlei pluimage in een zogenaamd prestatiegericht onderwijs ooit wel aan een diploma zou geraakt zijn...

In De Standaard van maandag 8 september kreeg ze in elk geval meteen lik op stuk van Erik Depreeuw, hoogleraar aan de KU Brussel onder de titel "geef ze goesting om te leren" We citeren uit het artikel dat enkel online ter beschikking is voor abonnees ~maar dat we ondertussen hebben weten te vinden & hier dus ook voor u neer plaveien~: "De stellingen (van Katja B.) zijn academisch gewoonweg incorrect en vormen een bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs"

...& verder : "Uit wetenschappelijk onderzoek en uit de praktijkervaring blijkt dat opgedreven prestatiegerichtheid een ernstige risicofactor is voor de psychische en fysieke gezondheid. Wie prestatiegericht is ingesteld, is vaker bezig met het overtroeven van anderen, is meer gefocust op mislukking en maakt veel meer kans op faalangst en depressie"

Duidelijker kan moeilijk...

...

Onze juf haar uiteenzetting...

...

ONDERWIJS

2 sep 2008 15:00

En nu de bestrijding van de kennisarmoede?

“Minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke legt (te lang) de klemtoon op het gelijkekansenbeleid.” Dat stelt Katja Beckx in een opiniestuk in De Tijd. Beckx is lid van de werkgroep onderwijs van de denktank Cassandra, lid van de LDD en lerares niet-confessionele zedenleer.

Het nieuwe schooljaar is aangekondigd als een jubileum- en jubeljaar. Een halve eeuw na de ondertekening van het Schoolpact ligt de lat voor de werkingsmiddelen van alle onderwijsnetten overal gelijk. De minister van Onderwijs spreekt zelfs over het 'koninginnenstuk van zijn gelijkekansenonderwijsbeleid'.Nu de lat volgens Frank Vandenbroucke na een halve eeuw gelijk ligt inzake financiering, kan misschien dringend werk worden gemaakt van de kennisarmoedebestrijding in de scholen.

Minister Frank Vandenbroucke (sp.a) zwaait dit schooljaar met 125 miljoen euro aan extra werkingsmiddelen naar de basis- en secundaire scholen: een globale stijging met 20 procent. De meeste scholen zullen er financieel op vooruit gaan met meer werkingsmiddelen voor lesmateriaal, uitstappen, verwarming Dat de minister extra geld kan uittrekken is een gevolg van het Lambertmontakkoord van 2001. Het gaat om federaal geïnde en overgehevelde belastinggelden.

Vandenbroucke is daarbij op zoek gegaan naar een sleutel om die extra middelen billijk te verdelen en liet zich inspireren door zijn consequent volgehouden gelijkekansenbeleid. Die aanvullende financieringsenvelop suggereert dat meer financiële middelen worden uitgetrokken om sociale achterstelling weg te werken. Leerlingenkenmerken - althans die van hun sociale biotoop - zijn het uitgangspunt voor de verdeling van de bonus voor de scholen, zoals het inkomens- en opleidingsniveau van de ouders.

Kortweg, hoe zwakker de sociale toestand van de leerlingenpopulatie, hoe meer werkingsmiddelen de school daarvoor in de plaats krijgt. Zo spekt de sociale achterstelling straks de werkingsmiddelenkas van de scholen. Cynisch bekeken zou een school zowaar de kansarmoede en verpaupering nog gaan toejuichen. Ook de stigmatisering is daarbij niet geheel uit de lucht: ouders moeten hun sociaal profiel zelf aanvullen en een school die haar werkingsmiddelen drastisch ziet verhogen, weet dat ze een potentiële ravage herbergt inzake perspectieven en kansen die de maatschappij in petto heeft voor de jongeren die er schoollopen.

Vandenbroucke heeft het Vlaamse onderwijs jarenlang overwegend benaderd vanuit het sociaal perspectief van scholieren en hun gezin. Hij heeft daarbij veel tijd, geld en energie gestoken in middelen om allerhande gevolgen van de sociale ongelijkheid binnen de schoolmuren te milderen.

De school werd daardoor van een prestatie-, leer-, en kennisomgeving omgesmeed tot een beschermende, sociale omgeving waar het gelijkekansenadagium voor alles ging. Scholen moesten schoolvoorbeelden worden van sociale gelijkheid. En hoe nobel dat streven ogenschijnlijk ook klinkt, de core business van een school ligt elders. Ze ligt namelijk meer dan ooit in het afleveren van kwaliteitsvol onderwijs en hoogwaardige diploma's die toegevoegde, competitieve waarde aan de (internationale) arbeidsmarkt kunnen bieden. Het lijkt er stilaan op dat precies die prestatiegerichte cultuur en onderwijskwaliteit, flink zijn gaan tanen onder een allesoverheersend gelijkekansenbeleid. De lat mag nu dan wel gelijk liggen, ze ligt qua niveau en prestatievereisten ook een behoorlijk stuk lager. Precies door het nivellerend effect van het gelijkekansenbeleid op de onderwijskwaliteit, dreigt dit beleid af te glijden naar gelijkekennisarmoede.

Het wegwerken van maatschappelijke ongelijkheid via de school is bovendien geen efficiënte weg. Sociale achterstelling wordt het best structureel aangepakt via welzijnsbeleid en niet in de marge van of erger, in plaats van onderwijsbeleid. Het valt trouwens op hoezeer ons politieke bedrijf de afgelopen jaren heeft gefaald inzake (kans)armoedebestrijding en het terugdringen van de sociale achterstelling. Onderwijsbeleid moet in eerste instantie focussen op onderwijs.

Prestatiegericht

Een onderwijsbeleid in het teken van gelijke kansen levert een fraai klinkend discours op. Maar het beleid en het onderwijsdebat horen in eerste instantie in het te teken staan van de onderwijskwaliteit en de prestatie(be)vordering van de leerlingen. Waarmee is een kansarme en sociaal achtergestelde leerling - en bij uitbreiding elke leerling - meer gebaat, dan met kwalitatief hoogwaardig onderwijs en een dito diploma? En is kennisarmoedebestrijding uiteindelijk niet het meest effectieve wapen tegen kansarmoede?

Nu de lat volgens de minister na een halve eeuw gelijk ligt inzake financiering, kan misschien dringend werk worden gemaakt van de kennisarmoedebestrijding in de scholen? Een nieuwe, gezonde competitieve leercultuur gebaseerd op prestatie en responsabilisering moet daarbij een pamperend en bevoogdend beleid vervangen. Of we deze minister van Onderwijs daartoe bereid zullen vinden lijkt twijfelachtig.

(c) De Tijd 2/09/08

BRON :
http://www2.lijstdedecker.com/(X(1)S(sswpn3ncgklkth55qeoxu3mz))/artikel.aspx?id=ad6aef71-5322-4fa6-a632-a01466e3b07a&groep=13106B1B-9FE9-49BA-87D6-71980F3E00B4&AspxAutoDetectCookieSupport=1

...

...

Het "lik-op-stuk"-artikel uit De Standaard...

...

ONDERWIJS

maandag 08 september 2008

Geef ze goesting om te leren

PLEIDOOI VOOR EEN DYNAMISCH ONDERWIJS

Het pleidooi voor een prestatiegericht onderwijs van Katja Beckx is Erik Depreeuw in het verkeerde keelgat geschoten. 'Haar stellingen zijn academisch incorrect en ze vormen een bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs.'

Bij het begin van het nieuwe schooljaar willen alle betrokkenen hun zegje doen. Zo ook Katja Beckx, in een opiniebijdrage getiteld 'Pleidooi voor een prestatiegericht onderwijs' (DS 1 september). Beckx stelde zich voor als lerares zedenleer, lid van de werkgroep Onderwijs van de denktank Cassandra en verbonden met de partij LDD van Jean-Marie Dedecker.

De bijdrage van Beckx vreet aan mijn professionele ziel. Als psycholoog heb ik mij toegelegd op alles wat verband houdt met motivatie in het algemeen en met prestatiemotivatie in het bijzonder. Ik kan niet anders dan de onheilsfiguur Cassandra tot de orde roepen.

Beckx is verontwaardigd over de onderwijspolitiek die minister Frank Vandenbroucke en zijn medewerkers de voorbije jaren ontwikkelden. Er is volgens haar geen sprake meer van onderwijsbeleid. De minister wil van de school een beschermende sociale omgeving maken waardoor die meer begaan is met het wegwerken van maatschappelijke achterstelling dan met haar corebusiness: kwaliteitsvol onderwijs. Een en ander wordt in een Dedeckeriaanse saus gedompeld: scholen gaan kansarmoede en verpaupering toejuichen wegens de toelagen. Het zilverpapier voor 'de negerkes' wordt erbij gesleurd, de termen 'kafkaiaans' en 'verpampering' mochten niet ontbreken. Waar het in de school moet om draaien, aldus Beckx, is een 'nieuwe, gezonde competitieve leercultuur gebaseerd op prestatie en responsabilisering'. Kortom, de kennisarmoede bestrijden door een prestatiegericht onderwijs.

Die stellingen zijn academisch gewoonweg incorrect en vormen een bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs.

Onderzoek van het Centrum voor Motivatiepsychologie van de KU Leuven heeft aangetoond dat een leerling die van binnenuit gericht is op 'leren', zich intenser en langduriger inspant dan een leerling die gericht is op 'prestaties'. Buitenlands onderzoek is hiermee in overeenstemming. In de psychologie benoemt men dit belangrijke onderscheid met de termen 'taakgerichtheid versus prestatiegerichtheid'. In essentie zou het onderwijs erop moeten gericht zijn 'de goesting om te leren' bij te brengen. Net als het besef dat wanneer we iets willen bereiken, meerdere vormen van 'leren' noodzakelijk zijn. Niet dat dit in de huidige onderwijsconstellatie gerealiseerd is. De intrinsieke motivatie, 'de goesting om te leren' is overwegend aanwezig in het lager onderwijs. De kinderen gaan graag naar school. Dit verandert drastisch in het secundair en dit is voor een deel het gevolg van de overheersende prestatiegerichtheid. Het is een van de grootste uitdagingen voor het komende decennium om het secundair onderwijs beter te laten aansluiten bij het potentieel van de puberende jongeren. Taakgerichte motivatie moet daarbij voorrang krijgen, dus niet de prestatiegerichte attitude. De prestatiedruk die Beckx wil opvoeren, impliceert een machtspositie van waaruit bepaald wordt dat wie niet mee kan gezien is en in de waterval wegspoelt, met alle maatschappelijke gevolgen van dien De remedie wordt erger dan de beoogde kwaal.

Uit wetenschappelijk onderzoek én uit de praktijkervaring blijkt dat opgedreven prestatiegerichtheid een ernstige risicofactor is voor de psychische en fysieke gezondheid. Wie prestatiegericht is ingesteld, is vaker bezig met het overtroeven van anderen, is meer gefocust op mislukking en maakt veel meer kans op faalangst en depressie. Wie taakgericht studeert, werkt en functioneert, is meer gericht op het leren zelf, gebruikt fouten om in de toekomst beter te doen, werkt beter samen, met als gevolg een beter psychisch evenwicht. De Jean-Maries, de Toms, de Kims, de Justins en vele anderen halen de top. Maar velen halen die top niet - ze falen! Of ze halen die top wel, maar betalen er een (zeer) hoge welzijnsprijs voor.

Faalangst heeft een groot aandeel in de ontwikkeling van depressie, de ziekte van de 21ste eeuw. Beckx pleit voor een maatschappij waarin de succesvolle presteerder verdiensten binnenrijft en 'waarde' heeft. Wie niet 'presteert', telt niet mee en heeft een veel lagere functionele waarde, maar ook een lagere menselijke waarde. Dat is niet erg voor een liberaal ingestelde persoon of partij, want daar telt alleen het heilige individu. Maar men moet vanuit een maatschappelijk perspectief dat angst en ontgoocheling op termijn de positieve motivatie aanvreten om deel te nemen aan het maatschappelijke project. Zijn we op onze beurt de rol van Cassandra aan het spelen als we een verband leggen tussen de huidige, al overdreven Vlaamse prestatiegerichtheid en ons hoog percentage tragische zelfmoorden en zelfmoordpogingen? De bepleite strategie leidt tot het omgekeerde van wat Beckx beoogt.

We scoren in de Pisa-rankings goed voor de besten, maar matig tot slecht voor de zwakkeren. Finland scoort voor de besten even hoog als Vlaanderen, maar scoort ook het beste voor de zwakkeren. Analyses tonen aan dat een goed doordacht inclusief onderwijssysteem bij dit dubbele succes een grote rol speelt. Finland ontwikkelde een totaalconcept met veel groepswerk waarbij sterkeren zwakkeren 'op sleeptouw nemen', waarbij er ruimte is voor differentiatie en waarbij de leraar de rol op zich neemt van ondersteunende coach. Martin Covington van Berkeley Universiteit pleit in dat verband voor minder individualistisch onderwijs: samen leren stimuleert en komt niet alleen de zwakkere leerlingen ten goede, de sterkeren worden er ook sterker van. Dit kan niet gerealiseerd worden met behoud van de rigide onderwijsstructuur met daarin projectjes 'Help elkander'. De muren tussen algemeen, technisch en beroepsonderwijs slopen kan een begin zijn.

Eric Depreeuw is hoogleraar aan KU Brussel - HU Brussel

BRON :
http://www.standaard.be/Krant/Beeld/Artikel.aspx?artikelId=F4201ACE

...

...

...& Hoe kan het anders, dan hebben we nàà-tùùrlijk buiten de mening van "Onzen dédé" gerekend, want die heeft ook altijd een woordeke & een mening over vanàlles & nog wàt te placeren, dus hierbij ook nog eens : ...tata-ta-tààà... JEAN-MARIE DEDECKER "Himself" die "vindt"... Waarbij we ons zo plots na het ganse discours te hebben gelezen, quasi onmiddellijk de vraag te stellen ~we kunnen het niet nalaten om af & toe eens voor ons eigenste zelf te denken~ of dit ganse discours nu aan het getatamiseerde Brein van "Vlaenders-Nieuwste-Grote-Gouden-Gids" ontsproten is, of... dat het eerder een huiswerkje te noemen is, van één of andere ghost-writer-van-het-huis die voortaan de opdracht heeft om alle vervoegingen van ver- be- & pamperen uit onzen dédé z'n teksten te halen & daar iets zinnigs over het onderwerp zelf in de plaats te voor te bedenken & te zetten...

Tot slot willen we hierbij toch graag even uw aandacht vestigen op het leuke & zéér merkwaardige detail dat Katja Beckx wèl het beginartikel màg schrijven als zijnde "dè specialiste onderwijs" bij de LDD, maar van zodra er een negatieve reactie komt moet ze netjes haar snavel dichthouden & zwijgen. Dàn orakelt de Grote Gouden Gids, Jean-Marie Dedecker Himself... of dàt wordt ons toch tenminste voor gehouden...

...

woensdag 10 september 2008

Leergierig en prestatiegericht gaan wel samen

JEAN-MARIE DEDECKER vindt dat onderwijs tegelijk prestatiegericht kan zijn én leergierigheid opwekken.

Psycholoog Erik Depreeuw (DS 8 september) laat weten dat het pleidooi van Katja Beckx (LDD/Cassandra) voor een prestatiegericht onderwijs (DS 1 september) hem in het verkeerde keelgat is geschoten. Volgens Depreeuw vormt haar pleidooi een 'bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs'. Aangezien noch LDD, noch Cassandra de verslikkingsdood van een hoogleraar op zijn geweten wil hebben, ontzenuwen we graag de kritiek van Depreeuw en pleiten daarbij tegelijkertijd voor enige zorgvuldigheid in de argumentatie en terminologie.

Depreeuw gaat in zijn reactie immers erg kort door de bocht en de bijklank van zijn verbale speldenprikken - 'Beckx stelde zich voor als lerares zedenleer', 'één en ander wordt in een Dedeckeriaanse saus gedompeld', 'de onheilsfiguur Cassandra' - laat uitschemeren dat in de keuken van Depreeuw de rationele, inhoudelijke argumentatie duidelijk gerantsoeneerd was.

In haar betoog stelt Katja Beckx zich namens LDD en Cassandra ernstige vragen bij de manier waarop Vandenbroucke de bijkomende enveloppe werkingsmiddelen onder de scholen verdeelt, onder het etiket van 'gelijke kansen', zonder evenwel een duidelijk beleidsvisie te kunnen presenteren over de aanwending van deze middelen.

Nergens in zijn betoog gaat Depreeuw in op deze kritiek. Wat hij daarentegen wel doet is het pleidooi voor een prestatiegericht onderwijs voorstellen als een demonische ontsporing van een liberale gedachte die het aantal depressies en zelfmoordstatistieken de hoogte in zal stuwen.

Het pleidooi van Katja Beckx heeft alles te maken met het optimaliseren van de onderwijskwaliteit. Vandenbroucke spreekt niet meer over 'gelijke kansen' maar over 'gelijke uitkomsten'. In de 'tienkamp voor gelijke kansen' van Vandenbroucke moet niet alleen iedereen mee kunnen doen aan de olympische marathon, maar moeten de deelnemers ook allemaal tezelfdertijd over de eindmeet met een gouden medaille op het podium kunnen prijken.

Het zogenaamde gelijkekansenbeleid van Vandenbroucke veroorzaakt een ontwaarding van diploma's, die op termijn meer ongelijkheid dan gelijkheid in de hand werkt. Hij propageert het universitair outputfinancieringssysteem, dat kwantiteit beloont in plaats van kwaliteit.

Zo wordt een diploma een intellectueel placebo, een sociaal certificaat en geen bekwaamheidsbewijs. Nivellering omlaag dus. 'Buizen' is uit den boze voor de financiële logica van de instelling (hoe meer diploma's, hoe meer subsidies) voor de logica van de prof (wie buist is een slechte docent) en voor de logica van de student (deelnemen is belangrijker dan winnen). Bij studentenconsumentisme is het streven naar excellentie bijzaak.

Niets is echter onrechtvaardiger dan de gelijke behandeling van ongelijken.

Het comprehensief onderwijs, dat streeft om de schotten tussen ASO,TSO en BSO neer te halen, is een onderwijs dat uitgaat van gelijke behandeling van ongelijke leerlingen. Wat dan met de erkenning van elke leerling als uniek individu met eigen interesses en talenten? Een gelijke behandeling voor ongelijke leerlingen bewijst alleen maar de pedagogische onkunde van de 'bedenkers'.

Het is een misvatting dat zwakke leerlingen zich optrekken aan sterke leerlingen. De meesten haken af. Wat is comprehensief onderwijs dan concreet? Een methode waarbij sterke leerlingen onder hun niveau en zwakkere leerlingen boven hun niveau worden aangesproken. De reactie hierop van de voorstanders van comprehensief onderwijs is dan binnenklasdifferentiatie: een eufemisme voor een verkapte vorm van samengevoegd ASO/TSO/BSO.

In Groot-Brittannië en de Verenigde Staten is er een onderwijsvlucht van de 'public schools' naar de 'private schools' wegens het opgelegde comprehensief onderwijs. Finland is, in tegenstelling tot wat Depreeuw beweert, het land van kleine klassen, apart onderwijs voor moeilijke leerlingen, pedagogische vrijheid en tradioneel lesgeven.

LDD en Cassandra gaan niet akkoord om onder het mom van gelijke kansen minderwaardige diploma's uit te reiken, waarbij het blijkbaar niet zo nauw steekt met de verwachte prestaties. Wij zijn inderdaad voor een onderwijs dat gericht is op kwaliteit, kennis en responsabilisering van de leerlingen, maar willen daarbij evenmin op een dwangmatige manier de samenleving onder druk zetten om zo veel mogelijk mensen een universitair diploma te laten behalen, vanwege een vreemdsoortige hersenkronkel dat het oneerlijk of ondemocratisch zou zijn dat niet iedereen een hoger of universitair diploma zou kunnen behalen.

Trouwens, Depreeuw stelt dat leergerichtheid efficiënter is dan prestatiegerichtheid en dekt zich daarbij in met enkele selectief gekozen wetenschappelijke gezagsargumenten en pedagogisch jargon, alsof leren geen prestatie zou zijn. De eigen invulling die Depreeuw aan prestatiegerichtheid geeft, laten we alvast voor rekening van de auteur, net zoals de term 'opgedreven prestatiegerichtheid'. Voor LDD en Cassandra heeft prestatiegerichtheid te maken met de bereikte resultaten en heeft de 'goesting om te leren' te maken met de manier waarop je dat resultaat bereikt. In die zin zijn 'taakgerichtheid' en 'prestatiegerichtheid' voor LDD en Cassandra dus geen tegengestelde, maar complementaire begrippen. LDD wil iedereen op z'n hoogste mogelijk niveau laten presteren, en zo het beste uit elke leerling halen, zonder de vereisten, het niveau of de kwaliteit neerwaarts te nivelleren. LDD is er zich daarbij van bewust dat niet iedereen de olympische norm zal en kan halen en dat moet van ons ook absoluut niet. Dat is een fundamenteel andere insteek dan de valse gelijkekansenretoriek, met z'n verdoken gelijke-uitkomstenagenda, die de lat op een niveau legt waar nagenoeg iedereen over kan stappen.

Het opkrikken van het onderwijsniveau kan voor LDD perfect door totaalconcepten en -projecten die Depreeuw voorstelt met de leraar als coach. Nergens in het betoog van Katja Beckx worden die methoden uitgesloten, zolang de school maar de stimulerende omgeving blijft die het maximum uit de leerling tracht te halen, zonder dat de prestaties onder druk komen te staan door toenemende juridisering van het onderwijs en een groeiende administratieve papierberg of een gebrek aan een duidelijk onderwijsbeleid terzake.

De metafoor van Vandenbroucke van de 'tienkamp voor gelijke kansen' is een uiterst zwakke metafoor die steunt op een rist evidenties ('stimuleer betrokkenheid van de ouders', 'wissel goed ervaringen en voorbeelden uit', 'ondersteun een gemotiveerde studiekeuze', …) en reikt niet de concrete, noodzakelijke handvaten aan om het kwaliteitsvol onderwijs te behartigen. Daarom is het beleidsmatig een werkstuk van een zwakke leerling. Maar blijkbaar doorzien weinigen, en evenmin Depreeuw, dat de gelijkekansenterminologie van Vandenbroucke een handige manier is om zijn beleid immuun te maken voor elke kritiek. 'Het gaat om kansen bieden aan alle kinderen', blijft Vandenbroucke eindeloos herhalen. Alsof er een alternatief zou zijn, misschien?

Gelijke kansen bieden aan iedereen is een evidentie, maar inzetten op onderwijskwaliteit is voor LDD één van de belangrijkste betrachtingen die het onderwijs moet nastreven, zeker in een sterk competitieve en internationale kenniseconomie. 'De hoogste denkbare graad van gelijkheid, het communisme, is daar het de onderdrukking van alle natuurlijke neigingen vooropstelt, de hoogst denkbare graad van slavernij', schreef de Duitse historicus Heinrich von Treitschke al in 1865.

Jean-Marie Dedecker is voorzitter LDD en maakt ook deel uit van Cassandra

BRON :
http://www.standaard.be/Krant/Tekst/Artikel.aspx?artikelId=G9207PIH&date=20080910&demo=False

...



Einde deel (1) ...wordt vervolgd...!!

12-09-2008 om 01:50 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwe competitieve vergadertechnieken voor LDD's prestatiegerichte studiekring Cassandra !! - DEEL (2)

Begin deel (2) ...Het vervolg...!!



...

We zullen u waarschijnlijk niet moeten uitleggen, dat we ook nog eens méér dan behoorlijk curieus zijn naar de "dingen"... hoe ze zo marcheren bijvoorbeeld... Wat er onder het ogenschijnlijk blinkende & vaak verblindende laagje is terug te vinden... Zo vroegen we ons al eens een paar maal af hoe die beruchte Denktank Cassandra nu bijvoorbeeld werkt... wat we ons daarbij zo moeten voorstellen... Is dat zoals een clubje dat wekelijks bij elkaar komt & z'n gezamelijk huiswerk bespreekt of wat...

..& Owee, wat is het lot ons & u weer eens slecht gezind...

Leest u vooral eventje mee... *GRIJNS* ...& verwonder u mee samen met ons...

...

Tribune libre
Vrije tribune

lundi 8 septembre 2008

Lijst Dedecker : Goed op Weg ?



Ik was indertijd de enige die een min of meer wetenschappelijke studie heeft gemaakt over het politieke fenomeen Van Rossem en zijn ROSSEM-partij die op 24 november 1991 met haar verkiezingssucces de politieke goegemeente deed huiveren (Eric Rosseel Het Negende Leven van Jean Pierre Van Rossem, Brussel, VUBPress, 1993). Een jaar lang heb ik, met instemming van de Président, Van Rossem zelf en zijn kompanen kunnen volgen waar ik maar wou. Ik zag hoe de partij ten onder ging aan de kuiperijen van de verzamelde tegenstand, maar vooral aan de ambivalente psyche van het Genie en aan de schurkenmentaliteit van zijn volgelingen. Door de vervroegde verkiezingen had Van Rossem maar drie maand tijd om zijn verkiezingslijsten te vullen met wat zich aanbood : pseudolibertijnen, anarchokapitalisten, megalomanen, revanchisten van allerlei slag, vermeende Nobelprijswinnaars, schelmen en roofdieren die allen hoopten op een stukje onder de zon en op een pensioen als volksvertegenwoordiger of senator. Ik sprak toen als eerste over “populisme” gebaseerd op macht bekomen via mediapresentatie en mediapositionering.

Uiteraard ben ik dan ook gefascineerd door het politiek schitteren van Jean-Marie Dedecker, die immers op veel vlakken kan vergeleken worden met Van Rossem. Dedecker weet dat als hij zich te pletter rijdt tegen een boom, het met zijn Lijst gedaan is ; Van Rossem wist dat ook. Alleen is Dedecker enkel in privé-situaties af en toe eens een klein kind. En heeft Dedecker een vol jaar tijd om zijn personeel samen te stellen.

Dedecker weet ook wat liberalisme is. Ik noem mezelf een liberale marxist, waarmee ik bedoel dat ik vind dat alle drie de waarden van de Franse Revolutie, Vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid GEZAMENLIJK moeten worden gerealiseerd : wanneer één van deze drie waarden aan één of twee van de andere wordt opgeofferd, krijgen we historische catastrofes. Ik ben altijd te vinden voor een potje discussiëren over de fundamenten van liberalisme, socialisme en andere -ismen. Dus schreef ik me, al Skypend met een vriend die lid is van Cassandra (de denktank achter de Lijst Dedecker onder leiding van professor Anarchokapitalisme Boudewijn Boeckaert) in voor de werkgroep Basisfilosofie van die denktank Cassandra. Wat doet een mens allemaal niet als hij uit verveling zit te surfen ?

Verleden donderdag kwam, na een jaar bestaan, deze werkgroep voor de eerste keer samen in Zaventem, Brussel-Nationaal dus, want tussen het station en het hoofdkwartier van deze nobele werkgroep zag ik alleen Belgische toestanden en geen wilde boerendochters of mensen die naar de Vespers gingen. Het hoofdkwartier was de woning en werkplaats van een florerende KMO-eigenaar. We waren met zijn zessen. We werden niet aan elkaar voorgesteld : er werden handen gedrukt zonder dat de mensen hun naam noemden. De meesten leken elkaar redelijk goed te kennen (“weet ge nog toen in Middelkerke ... ?”). Wie ik was en wat ik kwam doen vroeg niemand. Een van de zes kende ik enigszins : een afgestudeerde moraalfilosofie van de VUB. Iets te drinken kregen we niet, hoewel ik mag vermoeden dat er ergens toch wel whisky moest klaar staan voor het bezegelen van een zakencontract. De gastheer had zich wel voorzien van anderhalve liter Spa-blauw. Een asbak om te roken was er ook niet, hoewel de Grote Leider toch beweert dat verslaafden de kans moeten krijgen om hun verslaafdheid openlijk te beleven.

Na wat heen en weer gepraat over benzine versus diesel en vermoedelijk 4x4-wagens (ik had mij van een krant voorzien voor dat soort situaties) plus de mededeling dat de secretaris van Cassandra uitgezuiverd is wegens het niet kunnen laten van de drank (daarom is hier geen drank, dacht ik, dat zijn hier allemaal ontwende alcoholisten), neemt één van de zes het heft in handen. Hij heeft het over de spanningen tussen Cassandra en de Lijst, dat Jurgen Verstrepen si en Jean-Marie Dedecker dat, enfin dat iedereen elkaar voor de voeten liep. Ik dacht uiteraard al meteen aan Van Rossem en de kruideniers die hem indertijd omringden. Het lag allemaal aan de “slechte communicatie”, vond de man die blijkbaar voorzitter was maar die zich niet eens had voorgesteld : iedereen kende toch iedereen van een of andere barbecue. Dat de bedrijven failliet gingen, het lag allemaal aan de “slechte communicatie”. Slecht beheer ? Kapitaalstekort ? opperde ik. Nee, nee : ”slechte communicatie”. Dus zou de Werkgroep zich bezighouden met de communicatie tussen Cassandra en LDD. Wat is communicatie ? probeerde ik nog, want ik kan het na 40 jaar nog altijd niet laten mensen te onderbreken. Communicatie is communicatie hé.

Ik ben na 20 minuten opgestaan en heb gezegd dat ze mij nog eens mochten uitnodigen als het over Basisfilosofie ging en dat ik wat beters had te doen dan complotten te smeden met kruideniers die hoopten dat er ergens een kruimel van Dedecker’s tafel zou vallen. En nog niet eens iets te drinken ! Toen ik via de gang de exit zocht (een bepaald moeilijke opdracht kan ik u verzekeren) hoorde ik één van de kruideniers vragen : “Wie is dat ?”

“Je moet daar niet naar toe gaan”, had mijn vriend die lid is van een andere Cassandra-werkgroep of zo me aangeraden. “Je zult daar alleen maar idioten vinden.”

Het zal u niet verwonderen dat mijn lijfspreuk luidt : “Asperius nihil est humili, cum surgit in altum” of : “Niets is onhandelbaarder dan een omhoog gevallen man van lage afkomst”. Van mijn jongemansambitie volkstribuun te worden zal ik wel nooit iets terecht brengen. Diplomaat worden daarentegen is gelukkig nooit één van mijn dromen geweest, integendeel. Ik heb het niet voor go-betweens en personnes interposées.

Eric Rosseel
eric rosseel intiem

BRON :
http://www.medium4you.be/Lijst-Dedecker-Goed-op-Weg,7104_7104.html

...

...

...& uiteraard kunnen & willen we u in al onze slechtheid natuurlijk niet de commentaren onthouden die de man kreeg over z'n stichtend & uiterst leerzaam schrijfseltje. ...& we citeren ze voor u hier eventjes op een rij...



   COMMENTAAR 1 :

par/door suzaninka (IP:xxx.x45.242.164) le 8 septembre 2008 à 14H58

Dit is dan Rosseel’s ’recht voor de raap’ !



   COMMENTAAR 2 :

par/door Filip Decroix (IP:xxx.x74.49.90) le 9 septembre 2008 à 10H01

Geachte heer Rosseel, Het spijt me te lezen dat uw aspiraties niet kunnen worden ingevuld door een groepje kruideniers. Toch vreemd hoe een afgestudeerde moraalfilosofie zijn weg naar het kruidenierschap heeft gevonden. Cassandra is een denktank die openstaat voor alle geledingen van de maatschappij. Een kruidenier, rechtsgeleerde of ja, zelfs een anarchist, kan er zijn mening kwijt. Over democratie gesproken ! De bedoeling van Cassandra is van heel dichtbij voeling te hebben met de maatschappij. U heeft ongetwijfeld gelijk dat er wellicht tussen zitten die hier in een kans zien om zich te profileren of denken enig politiek gewin er uit te halen. Ik kan u verzekeren dat het kaf wel degelijk van het koren wordt gescheiden, en zie, U bent er het levende bewijs van. In een eerste bijeenkomst wordt zelden naar de naam, laat staan achtergrond van de participanten gevraagd. Er wordt over een algemeenheid van zaken gesproken en op die manier wordt, na enkele malen op die manier te hebben gesproken, een hechte werkingsgroep samengesteld. U heeft blijkbaar in 20 minuten verwacht dat er een ganse resem resoluties gingen genomen worden. De Cassandra manier is wellicht niet de meest efficientste maar Cassandra heeft ook wel degelijk werkende groepen. Het bewijs hiervan vindt u terug in de honderden resoluties die door het congres werden gestemd.

Dat er inderdaad wellicht beter moet gescreend worden, zelfs in de kandidatenlijsten, kan ik enkel bevestigen. Maar ik verzeker u dat hiervan werkt wordt gemaakt.

Lijst Dedecker is als politieke formatie amper een jaar oud. Veronderstellen dat een partijstructuur, laat staan een denktank, er in minder dan een jaar in zou slagen een goed geoliede machine te worden is een utopie. Dag na dag wordt vooruitgang geboekt, en Lijst Dedecker wordt een kracht om mee rekening te houden. En dat ziet niet iedereen graag gebeuren uiteraard, nietwaar.

Filip Decroix,

ik ben ondernemer en boer in Boezinge ; dat maakt van me ook een onhandelbare omhooggevallen man van lage afkomst zeker ? Veralgemeningen zijn nooit een goede basis om een degelijk oordeel te vormen. Allé, santé, ik ga er nog eentje op drinken ! Ik heb hier wel drank !

Réponse de l'auteur de cet article
Antwoord van de auteur van dit artikel

par/door Eric Rosseel (IP:xxx.x35.213.13) le 9 septembre 2008 à 10H49

Geachte Heer Filip Decroix, Het lijkt mij een vorm van elementaire beleefdheid dat in een bijeenkomst van hooguit zes personen de mensen zich voorstellen of aan elkaar worden voorgesteld. En dat wanneer het over "basisfilosofie" gaat, het niet over hand- en spandiensten gaat in het kader van wrijvingen of organisatieproblemen binnen een partij. Dat de Lijst Dedecker een politieke kracht vormt, heel zeker en ik heb daar overigens geen problemen mee. Ik ken Jean-Marie Dedecker persoonlijk en ik waardeer hem meer dan u denkt. De "omhooggevallen man van lage komaf" ben ik zelf. U hoeft zich als landbouwer dus niet geviseerd te voelen. U zal ook wel weten wat in het Nederlands en zeker in het West-Vlaams bedoeld wordt met een "kruideniersmentaliteit". U hoeft daarvoor maar de Van Dale te raadplegen. Dank voor Uw reactie.



   COMMENTAAR 3 :

par/door suzaninka (IP:xxx.x45.245.172) le 10 septembre 2008 à 00H33

Snipverkouden, koortsig en zenuwachtig wegens slaapgebrek, dit is niet het juiste moment om een reactie te plaatsen Eric. Je bent normaliter een beleefde gesprekspartner. Laat ons daarom bovenstaande post best vergeten, ik weet dat als je je beter voelt je van dezelfde mening zult zijn. Ter attentie van dhr Verhulst: die vraag naar whisky was ironisch bedoeld !



   COMMENTAAR 4 :

par/door Henk Dierendonck (IP:xxx.x33.174.24) le 10 septembre 2008 à 08H51

Geachte Heer Rosseel, Op de bestuursvergaderingen van LDD Middelkerke wordt elk nieuw lid voorgesteld waarna ieder zetelend lid zichzelf voorstelt. Dat neemt een tijdje in beslag, zeker als je weet dat we met 20 zijn. Maar u hebt gelijk, het is een elementaire vorm van beleefdheid. De vergaderingen volgen een strikt vooropgesteld programma. Voor de organisatie van evenementen, zoals de barbecue, wordt telkens een werkgroep opgericht. Zij dienen enkel een financieel verslag uit te brengen. Op het einde wordt elk lid afzonderlijk gevraagd of zij opmerkingen hebben. Enkel de voorzitter leidt de vergadering en is er dusdanig ook voor verantwoordelijk. Als hij er dan een leuk onderonsje met een rondje modder gooien wil van maken dan dient u zich tot hem te richten. Er zijn wel degelijk mensen die zich ten volle inzetten. Mag ik u meegeven dat de gemeenteraad door meerdere personen opgevolgd wordt en ik hier zelf gemakkelijk enkele dagen voorbereidend werk aan besteed ? Wil daarom niet direkt veralgemenen aub. smiley Veel succes verder, met vriendelijke groet.



   COMMENTAAR 5 :

par/door Apostel (IP:xxx.x40.163.48) le 10 septembre 2008 à 22H46

Un poco mas:

http://users.skynet.be/fa45195...



BRON :
http://www.medium4you.be/Lijst-Dedecker-Goed-op-Weg,7104_7104.html

...

Kijk... & dan gebeurt er plots hier iets heel raar...

...& We willen dat volgende olijke-vrolijke feit ~een héél toevallige vondst trouwens~ u natuurlijk niet onthouden... iets wat we toevallig, natuurlijk in al onze curiositeit vonden bij één van z'n criticasters ~de laatste in het rijtje die we hebben vermeld overigens~ ...een op het eerste zicht vrij merkwaardige & vooral zéér wonderlijke link, die ons meteen verduidelijkte hoe er over Eric Rosseel wordt gedacht... méér nog, zelfs onverbloemd over wordt geschreven, alsof dit nog onder "schrijven" valt tenminste...

Verbijster u mee !! ...& Ervaar mee de plaatsvervangende schaamte van 'n Vlaeming te zijn... Ervaar nu eens mee een Type van Belg & Noeste Vlaeming die mee onze landsdelen bevolkt, of is het "bevuilt"...

Na nog geen twee regels te hebben gelezen rijst bij ons onmiddellijk het donkerbruine ...wat zeggen we... pardon, hèt str#ntbruine vermoeden dat we hier te maken hebben met een zéér merkwaardig & wonderbaarlijk fenomeen, een Wààrlijk & héél authentiek staaltje van een Typische Vlaemsche Kunscht &/of Typische Vlaemsche Volksch-Sport... Namelijk deze van ″Hèt ènige èchte″... "Hèt Typisch Vlaemsche & Onvervalste Vakkundig Str#nt Smijten" Als er één ding is waar wij Flandriens zowat in gespecialiseerd zijn, dan is het wèl dit !... Dàààr kennen we hier in La Flandre Profonde nu eens àlles van sie !! Dàààrr zijn we nu eens de Enige Onbetwiste Bovenste Beste in !! Het is hier "Ten Lande & Ten Velde" zowat een "Ware Olympische Discipline" waar we gouden medailles zouden voor te kort komen om al deze Helden ermee te bedekken & mee te Lauweren... Sjonge-sjonge...

Het is een soort van Vlaemsche Volks-Sport die hier naast het melkkruk-zitten in ons Lieflycke Vlaendren welig tiert, zowat het hoogtepunt van Typische Vlaemse Communicatie is : Onze Vlaemsche ″Julekes Crapulekes″ die het credo hanteren : ″...Als we 't niet kunnen halen met op de bal te spelen... Aàààch, maar dan spelen we toch wel zeker op de man !!″ ...die dus meteen met bakken str#nt gaan smijten !!

...We schreven het hier ooit al eens onverbloemd in onze liefelijke uiteenzetting over "Flamand(e)s"... ″Làf & achterbaks als we zijn″ ...

Enfin soit... Leest u eventjes dat stichtend stukje Typische Vlaemsche Scheldproza mee & overtuig u zelf...& neem er gerust een teiltje bij!!...

Eventjes zijdelings & niet zo onbelangrijk is wat er op de site van de schrijver van onze aanvulling over Cassandra : "Lijst Dedecker : Goed op Weg ?" staat...

Eric Rosseel is gepensioneerd arbeidspsycholoog en docent aan de VUB.
Coördinator Netwerk Psychiatrie & Samenleving
Ook dichter: erkend als één der 50 Meesterdichters van de Lage Landen.

...& Hoe wij over Cassandra & Co denken kan u nalezen in "De Ideologische Denktank van Dedecker & Co... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVIII-a"...

...& dan nu eventjes onze vondst...

...

N.V.D.R. : ...de foto laten wij echter beleefdheidshalve achterwege.

Ergens tussen zijn doctoraat psychische wetenschappen en een ronduit ongelukkige jeugd (met dramatische problemen in zijn eigen leven tot gevolg) opent zich doorheen grillige poëzie de gekwetste wereld van Eric Rosseel (1950). Docent aan de Vrije Universiteit Brussel is hij inmiddels op rust gesteld. Waar idioten en genieën elkaar voor de voeten lopen, zegt hij zelf over dat universitaire milieu. Eric Rosseel kende er zware aanpassingsmoeilijkheden en werd verschillende keren in psychiatrische instellingen opgenomen. Ook zijn liefdesleven volgde een turbulent en nogal wisselvallig pad. Hij publiceerde een aantal sociaal-wetenschappelijke werken, waaronder bij JH Kok bv, ‘Monaden, nomaden en pelgrims’in 2000 en daarna nog ‘Het onschatbare subject’(2001). In ‘De Brakke Hond’ verscheen een kortverhaal van hem. Op het internet is hij te vinden op zowat alle sites die iets met poëzie te maken hebben. Recent publiceerde hij o.a. poëzie in Gierik. De ongelijkmatige kwaliteit van zijn werk weerspiegelt de oneven- wichtigheid van zijn zwaar verstoorde leven maar belet ons niet om doorheen zijn werk het talent te herkennen van iemand die de manipulatieve kracht van taal onderkent. Woordgebruik en beelden- rijkdom doen soms eruditie vermoeden, om dan weer erg primitief en haast kinderlijk over te komen. Altijd is er ook de druk van die grote gedachtenstroom die op papier lijkt te willen ontsnappen aan zijn dwingende bewaker. Dit alles maakt dat deze gedichten op zeker twee manieren te lezen zijn: enerzijds als de chaotische uitingen van een patient in de psychiatrie en anderzijds als de gekwetste beelden- stromen van een man met een verhakkeld leven. In beide gevallen is het materiaal boeiend genoeg om het een plaatsje te gunnen in de analen van de NV POEZIE. Wie meer te weten wil komen over deze auteur moet zeker zijn webstek eens uitproberen: http://home.tiscali.be/ericrosseel/ NV POEZIE

BRON :
http://users.skynet.be/fa451955/Rosseel.htm

...

...Tot hier het Opperste staaltje van onze Vlaemsche beschavingsgraad... Echt iets om fier op te zijn & óom wereldwijd uit te dragen !

Ons inziens zegt dit soort literatuur in kwestie iets méér over de schrijver dezes & niets over de persoon die hier als pispaal wordt gebruikt... Enige therapie kunnen we hem in elk geval al aanraden !

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Nieuwe competitieve vergadertechnieken voor LDD's prestatiegerichte studiekring Cassandra !!

12-09-2008 om 01:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
09-09-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cyriel Verschaeve
ofte
Onsch Rozige Vlaemsch-Nationalistische Geweld met 't Zwartranzige randje... Deel 1

Het was weer eens lang geleden dat we van "Onsch Vlaemsch-Nationalistische" front nog eens goed nieuws hadden gekregen & dan plots... twee vrolijke berichten in één klap !!...

Het eerste bericht was de definitieve sluiting van het Cyriel Verschaevemuseum in Alveringem. Het tweede feit ging over het voornaamste onderwerp van het gesloten museum, namelijk de zwarte kapelaan himself... Onze zwart-gerokte vrolijkerd bleek niet alleen zwartranzig, maar ook nog eens echtig & tèchtig roze te zijn. Dus eindelijk hadden ze bij deze sinistere figuur toch nog een zekere kwaliteit ontdekt !

Vermoedelijk zijn er onder onze lezertjes nogal wat personen die niet meteen de figuur van onze "Goede Vrind" Kapelaan Cyriel Verschaeve weten te plaatsen... In dit geval kunnen wij ze het best doorverwijzen ~nog maar eens~ naar de door ons al vaak bewierookte site van Verzet. Alwaar je overigens meteen 'n zeer ontluisterende uiteenzetting vindt over 's mans voornaamste "heldendaden"... Onze Vlaemsche hop-hop-hopman...!!

Het pleit weer maar eens voor het surrealistische karakter van dit Belgenlandje, dat een ter dood veroordeelde landverrader als ″onzen″ Cyriel er toch maar mooi in slaagt om een èchtig & tèchtig officieel erkend museum te hebben... zeg nu zelf !! Wij kennen weinig of géén landen waar dit het geval is. Onze Ollandse vrienden kunnen ons misschien helpen & ons vertellen of er een authentiek "Mussert-museumpje" of een origineel "Rost-Van Tonningen-museumpjeuh" boven de Moerdijk te vinden is ?!... Neen ?!... Wel, hier in dit Belgenlandje kon dat !! Niet meteen een teken dat er op wijst hoe genadeloos de na-oorlogse repressie heeft gewoed & gewoekerd zoals we in de meeste Vlaams-Nationalistische literatuur mogen lezen…

Dat het museum de deuren moet sluiten komt door de veel te lage bezoekersaantallen... Hèhè... Vlaanderen wordt dus eindelijk wijs ! Wie haalt het immers in zijn hoofd om een ~gezins~ -uitstap te maken naar een plek waar een pastoor geëerd wordt, die een massa jonge Vlamingen heeft overtuigd om zich aan te sluiten bij de SS & om daar hun leven te geven voor Vlaanderen ergens te midden van de Russische vlakte... Wie heeft er nood aan, zich de voorzitter van de Vlaamse kultuurkamer onder Nazibezetting te herinneren ?!... Of de ″kulturele″ adviseur van de Vlaamse nazi-regering in ballingschap die zich ergens achter het front in Duitsland tijdens het Ardennenoffensief nog bezig hield met het opstellen van lijstjes van ″nog-aan-te-houden-vijanden″. Want, "ze" zouden immers terug komen... Ach, onze naïeve paster heeft zich bij de neus laten nemen door ″Den Duits″… Dàt zàl wel… Wir haben es nicht gewusst, jaja !!

Wij vinden zijn oproepen tot deportatie van de Walen om hen in Frankrijk te ″hervestigen″ nog steeds zéééér grappige stukjes ″naïeve″ humor... ~alhoewel !!~ ...Want tegenwoordig komen "sommigen" die identieke praatjes & ideologieën verkondigen ergens in Den Haag terecht... In Vlaanderen word je hiermee echter een ″icoon″, een vooraanstaand & na te volgen boegbeeld van "Dè Groote Vlaemsche Beweging"... *BURPS* ...Wij vinden het dus een héél goeie zaak dat dit rommeltje eindelijk eens definitief dicht gaat... Tenzij het zou worden vertoond in een historische context die duidt op wat er ooit is gebeurd & wat nooit of te nimmer vergeten màg worden dat ooit is gebeurd !! ...& dat is iets wat van een to-tààl andere orde is dan dit heimat-gezeik...

Màààrrr... het ergste moet nog komen... De Standaard, het vroegere lievelingsblad van deze bonte Vlaamse bende, AVV - VVK ~dat is dan nog het ergste verraad~ schrijft dat bij een nader onderzoek van het pronkstuk van het museum één & ander is gebleken... Wat is nu het pronkstuk van het Verschaeve-museum ?!... Een pijp ?!... ~ceçi n'est pas une pipe ?!..~ ... 's Mans gouden pen ?!... Een Tigertank of een Panzerfaust ?!.. Neen-néén !!! Niets van dit alles, maar wèl ...Een KAMERSCHERM... Ne ″paravent″ zoals ze zeggen in het "schoon Vlaams"... & Niet zomaar ne paravent, maar ne paravent volgeplakt met... ″homo-erotische″ prentjes !! ...& Niet dat dit iets is wat ons persoonlijk zo shockeert, maar onze normen zijn hélaas-hélaas wel niet de normen van die "Groote Vlaemsche Beweging" voor wie homoseksualiteit nog steeds verwerpelijk ende "wreed vies & perversch" is... Kortom, dit is dus niet minder dan een BOM... dè complete to-tàààle ontnuchtering... wàt zeggen we... dat is 9/11 in Vlaams-Nationale middens... Cyriel Verschaeve, een onverkapte stiekeme jeannet ??!!... Dat is zelfs 1000 maal erger dan tegen de IJzertoren zeiken !! Nu wordt het ons natuurlijk allemaal duidelijker waarom men die ″jeannettenpaster″ in den beton heeft gegoten na zijn ″herbegrafenis″... Het daagt ons nu ook dat de operatie brevier van de VMO niet alleen was opgezet om ons een leuk verhaal in de stijl van J.M.H. Berckmans te bezorgen. ~Lees er op de site van de VMO "Operatie Brevier" maar eens op na, ook zo'n mooi stichtend stukje Vlaemsche Geschiedenis...~

Eigenlijk beseffen we nu ook ineens dat gans de VMO in feite een bende ″leuke & lekkere jongens″ onder mekaar waren... Onze eigenste Vlaemsche Voorlopers van de "Village People" als het ware...

Het ″outen″ van Cyriel V. zo vele jaren na zijn schielijk overlijden in Tirol bracht meteen volgens onze bronnen een golf van enthousiasme teweeg aan de toog bij ″Chez Maman″ in Brussel. Volgens de zelfde informant overweegt de Brusselse gay-scene nu reeds om volgend jaar met een praalwagen deel te nemen aan de Gayparade met Verschaeve in een lederen kazuifel zonder achterstuk... & Deze praalwagen zou vervolgens eveneens deelnemen aan de volgende IJzerwake te Steenstrate… aan het graf van de gebroeders van Raemdonck die volgens een anonieme tipgever géén èchte broers waren, maar wel… *KUCH-HOEST* ...'n mens moet af & toe eens kunnen lachen... niet ?!...

Men stelt intussen reeds ijverig een volledig dossier samen, om subsidies aan te vragen bij Bertje A. voor deze nieuwe Cultuur-Uiting...

Vlaanderen ontdoet zich stilaan van zijn nostalgische erfenis & daar kunnen we alleen maar blij mee zijn, want dat blijkt ~er genoeg~ trouwens niet overal zo te zijn...

...

In een van onze volgende bijdrages zal 't trouwens gaan over een tijdgenoot van Verschaeve, die merkwaardig veel overeenkomsten vertoont met hem maar hier totaal onbekend is. Blijkbaar heeft de man echter opnieuw vele aanhangers in …India. We vertellen jullie zeer binnenkort het merkwaardige verhaal van ″Netaji″ Subhas Chandra Bose en zijn Indian National Army en Legion Freies Indien van de waffen SS met een uitstapje naar de Tamil tigers

...

Wat dus "De Standaard" hierover schreef...

...

Cultuur

donderdag 04 september 2008

De plaatjes van Verschaeve

ALVERINGEM - De ontruiming van het Verschaevemuseum bracht een bekend, maar weinig bestudeerd object aan het licht: een kamerscherm. Het bevat opvallend veel plaatjes met een homo-erotisch karakter, die een nieuwe kijk bieden op de innerlijke wereld van de schrijver.

Een honderdtal per jaar. Meer bezoekers kreeg het Cyriel Verschaevemuseum in het West-Vlaamse Alveringem niet meer over de vloer. Daarom besloot het lokale Verschaevecomité om het museum in 's mans voormalige kapelanij te sluiten (DS 26/7). De collectie vertrok naar het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaamsnationalisme in Antwerpen, dat al een groot Verschaeve-archief bezit. De rest ging terug naar de privé-bruikleengevers.

Cyriel Verschaeve (1874-1949), die haast zijn hele leven lang onderpastoor in Alveringem bleef, was dan ook een omstreden figuur. Zijn rol achter het IJzerfront tijdens de Eerste Wereldoorlog maakte van hem een 'ziener' en een 'genie' van de Vlaamse Beweging, 'een der grootste zielen die sinds de Middeleeuwen in Vlaanderen zijn opgestaan'.

Die reputatie berustte op een breed, maar nu onleesbaar literair oeuvre vol overspannen woordenpraal en gezwollen beelden. In Verschaeves eigen tijd waarschuwden katholieke critici er al voor dat de betekenis van dat werk fors werd overschat. 'Men verwarre toch niet de schijn met het wezen, 't gebaar met de daad, de woedende oppervlakte met de zwangere diepte', aldus de jezuïet Jozef Van Mierlo.

Met zijn vaak wereldvreemde bevlogenheid neigde Verschaeve in alles naar het extreme, ook in zijn katholieke fundamentalisme en in zijn politieke ideeën. In de jaren 1930 koos hij voor extreemrechts, tegen de democratie en zelfs tegen de door hem mee opgerichte IJzerbedevaart, die hij een al te pacifistische 'oudewijvekensgang' vond.

Als aanhanger van het Groot-Germaanse nazisme vluchtte hij in 1944 naar Oostenrijk, waar hij vredig stierf, al was hij intussen wegens collaboratie ter dood veroordeeld. Ondanks dat deels vergoelijkte, deels weggemoffelde verleden bleef Verschaeve heel lang een radicaal Vlaams-nationalistisch icoon. Nog altijd dragen meerdere straten en pleinen in Vlaanderen zijn naam.

Vandaag behoort Verschaeve voorgoed tot het verleden. Een biografie, geschreven door een onbetwiste kenner, Romain Vanlandschoot, liet daarover in 1998 geen twijfel bestaan. 'Hoewel,' oppert Guido Steenkiste, lid van het Verschaevecomité, 'ik heb er toch mijn bedenkingen bij', zonder uit te leggen welke. 'Dat mag toch?'

Historische feiten laten zich soms moeilijk aanvaarden. Toch is het Verschaevecomité allerminst een nostalgische extremistenclub. Zo heeft de voorzitter Frank Godderis een N-VA-sticker op zijn auto kleven. En Steenkiste oppert dat de voorzitter misschien te weinig deed om de jeugd weer warm te maken voor het museum.

Zelf kwam hij door de sluiting van het museum weer in het bezit van het koninginnestuk ervan. Het staat nu in het huis waar Verschaeve vanaf 1939 woonde en dat Steenkiste nu aan het opkalefateren is. 'Misschien voor een nieuw museum', zegt hij lachend.

Dat koninginnestuk is een kamerscherm, waarop Verschaeve wel honderden plaatjes heeft gekleefd. Die verzameling biedt een ongecensureerde blik op zijn verbeeldingswereld. Meestal gaat het om reproducties van kunstwerken, naast portretjes van Van Gogh, Freud, Nietzsche, Lenin, Chaplin, Gandhi, Erasmus of Karel van de Woestijne.

Dit weinig onderzochte kamerscherm bevat iets erg opvallends: uitzonderlijk veel plaatjes met een duidelijk homo-erotisch karakter. Dat past bij het beeldhouwwerk van Verschaeve. Dat toont, anders dan in de erg masculiene fascistische beeldentaal, geen martiale heersers, maar kwetsbare naakten van underdogs: David (een symbool voor Vlaanderen), vaandrigs of - bij uitstek een homo-erotisch icoon - Sint-Sebastiaan. Even opvallend is dat ze soms zelfportretten van Verschaeve lijken te zijn.

Over de innerlijke wereld van de erg gesloten Verschaeve is weinig bekend. De vondst op het kamerscherm brengt daarin nieuwe informatie: een onderdrukte seksualiteit helpt zijn zowel politiek als artistiek overspannen verbeelding verklaren. Als deze theorie klopt, geeft ze diepte aan de kwetsbare mens Verschaeve, een historisch fenomeen dat te lang een politiek icoon bleef.

MARC REYNEBEAU

BRON :
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=sc20088b

...

...

...& Hoe reageren "Onze Vlaemsche Vrrrienden" hierop ?!...

We vonden zo "een paar" reacties, maar bij nader inzien bleken die telkens ook niet meer te zijn, dan weer eens het klakkeloos over nemen van blogberichten van die andere, in dit geval "onze goeie vrind", Gerolf Annemans... Enfin soit... Het laat maar weer eens eens zien hoe "La Flandre Profonde" in staat is om voor zichzelf te denken & in staat is om voor zichzelf een eigen mening te vormen, NIET dus !! ...& weer eens blijkt een Vlaanderen dat aldus nood heeft aan "Een Grote Gids" bij gebrek aan "eigen denken" om dat gat te vullen... wat ons overigens allen reeds bekend is...

...

De “homo-erotische” fixatie van Marc Reynebeau

( ... )

En tot slot dan nog het geval Reynebeau… Reynebeau heeft deze week geprobeerd ons in vervoering te brengen met de zaak Verschaeve. Dat deed hij door via allerlei media de aandacht van de wereld te focussen op het kamerscherm, zeg maar de paravant van de kapelaan van Alveringem, die kennelijk door hemzelf (niet door Reynebeau maar door Verschaeve) was versierd met foto’s allerhande en waartussen – wat een mijlpaal in de historische wetenschap! – door Reynebeau en anderen “homo-erotische” prenten waren ontdekt. Wat precies de criteria zijn om te spreken van homo-erotische prenten is mij persoonlijk onduidelijk. Maar ik moet dan ook meteen bekennen dat ik geen specialist ben ter zake. Wat er overigens ten bewijze van dat alles werd vertoond maakte op mij geen grotere indruk, vermits de beeldhouwwerken mij nauwelijks homo-erotischer leken dan pakweg de David van Michelangelo, maar ik herhaal dat ik geen specialist ben. Mijn bescheiden bijdrage kan enkel zijn dat ik meen te weten dat Michelangelo eerder vrouwenzot was dan wat anders. Maar goed. Het heeft ook allemaal geen belang.
Ikzelf ben al van niet zo lang na mijn puberteit gereed gekomen met de zaak Verschaeve. Verschaeve werd toen ik amper 20 was als weinig meer dan een icoon van de Frontbeweging in het archief van mijn menswording geklasseerd. Geen van zijn werken leek mij de 21ste eeuw te zullen halen, laat staan de eeuwigheid en de pathetisch Duitsgezinde politieke evolutie van Verschaeve tijdens de Tweede Wereldoorlog zou – zo meende ik – mijzelf niet erg hebben geïnspireerd, maar wie was ik nietwaar want ik had gemakkelijk praten vermits ik bijna 20 jaar na datum was geboren…

Verschaeve werd dus voor mij vooral een prominent slachtoffer van een repressie die ik verafschuwde en bestreed in woord en in daad. En Verschaeve was door de Operatie Brevier, zijn ontgraving, een symbool van een voor het Belgisch regime gevaarlijk geacht radicaal Vlaams nationalisme geworden dat ook het mijne was. Ik had dan ook heel wat plezier toen dat Belgisch regime de stoffelijke resten van het al verscheidene decennia overleden lichaam van Verschaeve toch nog belangrijk genoeg bleek te vinden om het in tien ton beton te gieten als besluit van de Operatie Brevier. Voor België bleek hij meer betekenis te hebben dan eerlijk gezegd voor mijzelf: dat vond ik dus grappig en interessant.

Ondertussen zijn we weer ettelijke jaren verder en straks nu al 50 jaar na zijn dood en dus leert al de aandacht die Reynebeau toch nog op Verschaeve heeft proberen te richten vorige week mij hoofdzakelijk één ding. Vermoedelijk heeft Reynebeau gedacht met de geschiedenis van het kamerscherm in één klap het Vlaams nationalisme te kunnen provoceren, de katholieke pastoors te kunnen verdacht maken en het voortbestaan van België met tweehonderd jaar te kunnen verlengen.
Ik voel mij niet geprovoceerd, meneer Reynebeau. De grote zieligaard in heel deze zaak – behoudens de krantenlezers en de televisiekijkers die ongevraagd alles moesten verteren – bent uzelf in de voornaamste plaats. Achter het kamerscherm van uw media-bekendheid, rukt u, uw blik (voor zover dat gaat) gefixeerd op een beduimeld prentje van Verschaeve, aan het fluitje van uw Belgicisme. Terwijl het moderne Vlaams nationalisme al lang is “klaargekomen” met de historische figuur Verschaeve, moet u aan uw lezers en aan uw kijkers uitleggen wie in vredesnaam Verschaeve wel moge geweest zijn. En u getroost u al die moeite in een flauwe poging om het Vlaams nationalisme belachelijk te maken. Ruk rustig verder. Ik wens u de ejaculatio praecox van een plots gebarsten België toe. Ik ga voor het Onafhankelijk Vlaanderen. Zoals u weet.

Gerolf Annemans

BRON :
http://www.gerolfannemans.org/a/index.php?option=com_content&task=view&id=375&Itemid=1

...

...& Uiteraard geven wij hier géén enkele commentaar, hoe zouden we nog maar durven !! Het uitkotsen van zij die "verbrand-zijn" is ons bekend, Vlaenderen Lafhartig op z'n beste... wat ons oportunistisch à la minute het beste uitkomt verkiezen we, de rest leveren we uit... BLABLABLA...

...

...& Omdat beelden nogal eens voor zichzelf spreken, kunnen we het natuurlijk niet nalaten om u een stichtend reportagestukje van het "Vlaemsch-onvriendelijke Linkse Tuig" van Canvas te laten zien...



"Cyriel Verschaeve & homo-erotiek" - duur : 5:34 minuten
Canvas - 4 september 2008


...



Enkele details van het omstreden kamerscherm...




...

..& Steengoed & smerig als we zijn, konden wij het uiteraard niet nalaten om voor jullie ~onze ijverige lezertjes~ nog wat stichtende literatuur dienaangaande te gaan opdelven, leesvoer dat we u uiteraard niet willen onthouden...

...

ETNISCHE ZUIVERING ALS POLITIEK PROJECT IN BELGIË

door : LUC VANDEWEYER(*)

----------
(*)(°1956) studeerde geschiedenis aan de Katholieke Universiteit te Leuven. Hij promoveerde  in 1991 met een dissertatie over Pax Christi Internationaal, 1944-1978. Zijn onderzoek spitste zich voornamelijk toe op de gevolgen van oorlogen op het politieke leven in België. Is werkzaam op het Koninklijk Legermuseum.
----------




"ETNISCHE ZUIVERING" IS HET GEWELDDADIG UITDRIJVEN VAN EEN OF MEER VOLKSGROEPEN UIT EEN ETNISCH GEMENGDE REGIO MET DE BEDOELING DE MACHT OVER DIT GRONDGEBIED IN HANDEN VAN EEN WELBEPAALDE VOLKSGROEP TE LEGGEN EN DIE MACHTSGREEP TE BEVEILIGEN VOOR DE LANGERE TERMIJN. DE TERM IS VAN RECENTE DATUM. HET VERSCHIJNSEL ZELF IS DAT NIET. OOK IN BELGIË WERD TROUWENS OOIT IN DIE RICHTING GEDACHT.




In de eerste helft van de jaren negentig werd het vroegere Joegoslavië verscheurd door een gewapend conflict tussen de diverse volksgroepen. Serviërs, Kroaten en Moslims verjoegen of vermoordden in gemengde gebieden tal van leden van de andere volksgroepen. Hun bedoeling was zoveel mogelijk grondgebied te veroveren en het blijvend te beheersen door het etnisch (en godsdienstig) zo zuiver mogelijk te maken. Vooral de acties van de militair machtigste groep, de Serviërs, sprongen daarbij in het oog. In een later stadium van de oorlog zouden Kroaten en Moslims deze uitdrijvingstactiek eveneens grootschalig toepassen. De term ethnic cleansing, in het Nederlands vertaald als “etnische zuivering”, werd een begrip.



I. Etnische zuivering

De term vond ook ingang in het politieke discours in België waar Franstalige politieke leiders om propagandistische redenen herhaaldelijk wezen op de verwantschap tussen de Vlaamse opstelling in het communautaire strijdpunt en het Groot-Servische streven, etnische zuiveringen inbegrepen. Deze stelling leidde tot hevige verontwaardiging aan Vlaamse kant.

De éminence grise van de Volksunie Hugo Schiltz antwoordde met een open brief in de toonaangevende Brusselse krant Le Soir. Hij nam de vergelijking tussen Vlaanderen en de Servische imperialisten en etnische zuiveraars niet. “Laat ons ernstig blijven ? Hebben wij ooit getracht het minste gebied dat historisch Vlaams was en door de (zo betwistbare) vastlegging van de taalgrens door het Belgische parlement van regio is veranderd, weer in te nemen ? De Vlamingen die zich over deze taalgrens vestigen, passen zich aan, assimileren”. Hij wees er op dat het integendeel de Franstaligen waren die de taalgrens wilden verschuiven in Vlaanderens nadeel. Hij vroeg dat de Franstaligen zouden stoppen met dergelijke beschuldigingen. De volgende dag kreeg Schiltz steun van Standaard- commentator Dirk Achten. Ook hij stelde de vraag : “Waarom wordt Vlaanderen al even stelselmatig afgeschilderd als een onverdraagzaam en imperialistisch bolwerk, geënt op het Servische model” ? De nestor van de flamingantische politieke commentatoren, Manu Ruys, eveneens geprikkeld door deze beschuldigingen, had er al eerder op gewezen dat het Vlaams-nationalisme niets te maken had met racisme of Walenhaat. Dergelijke ongerijmde aanvallen versterkten in zijn ogen zelfs "een beweging die zich niets te verwijten heeft"(1).

----------
(1)De tekst van Schiltz werd in vertaling afgedrukt in De Standaard, 26.V.1997. Commentaar van Dirk Achten op 27 mei. Voor Ruys, zie De Standaard, 9.VIII.1996, commentaarstuk : “Triomf van het nationalisme”.
----------

Een onbevangen terugblik in de geschiedenis zou deze gebelgde flaminganten heel andere dingen kunnen leren. ‘Etnische zuivering’ is immers volstrekt geen nieuwe techniek, uitgevonden door fanatieke Zuid-Slavische oorlogsmisdadigers. In de geschiedenis van het Vlaams-nationalisme zijn er wel degelijk sporen te vinden van plannenmakerij in die richting, maar deze aspecten van de eigen geschiedenis werden en worden doelbewust uit het Vlaamse geheugen gewist. Elke verwijzing wordt in zeer emotionele termen afgewezen omdat dit het zelfbeeld van het flamingantisme als rechtvaardige ontvoogdingsbeweging ondergraaft. Dit zelfbeeld is in Vlaanderen vooralsnog volstrekt dominant. Vandaar ook het absolute onbegrip voor de beschuldigende retoriek aan Franstalige zijde.

Het verschijnsel is nochtans niet gebonden aan het vroegere Joegoslavië, zoals de recente tribulaties tussen Hutu’s en Tutsi’s in Midden-Afrika aantoonden. Het is ook niet nieuw. De Balkan heeft dienaangaande een zekere traditie. Vrijwel elke oorlog in deze regio ging gepaard met grootscheepse uitdrijvingen. Vaak werd de ‘volksuitwisseling’ zelfs ingeschreven in de verdragen die de oorlogen bezegelden. Met enig cynisme kan men zeggen dat etnische zuiveringen op die manier een pacificatie-instrument werden. Het was in ieder geval een bijzonder efficiënt middel om de machtsuitoefening door een etnie over een bepaald gebied te beveiligen en daar was het hem om te doen. Dit kon leiden tot grootschalige bloedbaden. Dat werd ten overvloede aangetoond toen de Ottomaanse Turken tijdens de Eerste Wereldoorlog de christelijke Armeniërs op hun grondgebied deporteerden naar zuidelijke woestijnen, weg van de Russische opmars. Deze etnische zuivering leidde tot massale sterfte waardoor het een ware volkerenmoord werd. Het lot van de Armeniërs was in het interbellum overigens bekend.

In feite kunnen bij vrijwel elk expansionisme zuiveringen worden waargenomen. Veroverde gebieden worden niet alleen politiek en militair beheerst, maar moeten in vele gevallen ook dienen als een terrein waar eigen mensen een rooskleurige toekomst kunnen vinden. De autochtonen moeten dan plaats ruimen of zich assimileren met de overwinnaar. In de decennia vóór 1914 werden, in het oorlogsrecht van Den Haag, regels voor de modaliteiten van een bezetting ontwikkeld. De burgerbevolking had recht op een verregaande bescherming vanwege de veroveraar. Dat dit oorlogsrecht al tijdens de Eerste Wereldoorlog grootschalig met de voeten werd getreden, is bekend. Die Eerste Wereldoorlog stimuleerde ook het nationaliteitenconflict in België, waar vooral de taal het argument was voor de afbakening van de ‘natie’.



II. Het nationaliteitenconflict in België.

De Zuid-Nederlanders hadden al sinds eeuwen samengeleefd in politieke entiteiten waar meerdere talen gangbaar waren. Bij de oprichting van België in 1830 was dat niet anders. De nieuwe staat koos voor een centralistisch regime, maar ook voor uitgebreide en grondwettelijk gewaarborgde vrijheden; haar verdere geschiedenis kenmerkte zich door een stapsgewijze verbreding van de politieke democratie. Over het algemeen was België een open maatschappij met een relatief grote tolerantie tegenover migranten en politieke vluchtelingen. Er gebeurden ook interne migraties van het platteland naar de steden en naar de industriestreken van Wallonië.

Al was de bevolking linguïstisch niet één, toch koos de Belgische elite voor de promotie van het Frans als dominante taal van administratie, economie en wetenschap. Dat werkte door in het benoemingsbeleid waardoor tal van Franssprekende ambtenaren, officieren, leraren, handelaars en industriëlen zich in de Vlaamse streken vestigden. Dit zorgde voor ergernis. Het ongenoegen in Vlaanderen uitte zich openlijk vanaf 1840 en gaf voedsel aan de ontwikkeling van een Vlaams natiegevoel binnen de Belgische staat. Bovendien was de groeiende invloed van ‘Germaans-Latijnse’ denkbeelden onmiskenbaar. De radicalen onder de Vlaamsgezinden gingen de taalwestie in België zien als een onderdeel van een eeuwenoude en onontkoombare machtsstrijd tussen deze twee rassen. Die hadden niet alleen eigen taalkenmerken maar ook een aan elkaar tegengesteld volkskarakter.

Het stoppen van het verfransingsproces in Vlaanderen vergde tijd. Tot ver in de twintigste eeuw was er een politieke meerderheid voorhanden die de mogelijkheid liet bestaan taalfaciliteiten toe te kennen aan Franstalige inwijkelingen. Vlaamse gemeenten aan de taalgrens en rond de hoofdstad werden op die manier verfranst en gingen uiteindelijk over naar de andere taalgroep, waardoor de taalwetgeving die het Nederlands beschermde er niet meer van toepassing was. Elke talentelling verkleinde zodoende het Nederlandse taalgebied en dat zette kwaad bloed.



Dit zwarte toekomstbeeld van verdergaande verfransing was algemeen verspreid in Vlaamsgezinde kringen. Het werd bovendien vaak ingekleurd met godsdienstige argumenten en de opvatting dat ‘Latijnen’ per definitie verderfelijke opvattingen verspreidden die de reine en zedelijk hoogstaander Germanen naar de degeneratie voerden. De in het begin van de twintigste eeuw invloedrijke katholieke priester Cyriel Verschaeve was er van overtuigd dat het de bedoeling was van ‘Brussel’ - en dat al sinds 1830 - het Vlaamse volk geleidelijk in het Waalse te doen opgaan. Gelukkig had de Vlaamse beweging die opslorping kunnen beletten, al was het gevaar niet geweken. Hij zag ook tekenen van een potentiële ommekeer. Zo vroeg hij zich af wat er zou gebeuren wanneer eenmaal beide volkeren gelijke kansen zouden krijgen. Welk der twee rassen in België zou dan het pleit winnen ? Op basis van het landelijker karakter van Vlaanderen, de sterkere positie van de godsdienst en het hogere kindertal, was hij er van overtuigd dat de Vlamingen, door hun “levenskracht”, mettertijd het hele Belgische grondgebied zouden bezetten en de minder kinderrijke Walen, met hun inferieure Latijnse cultuur, verdringen(2).

----------
(2)Cyriel Verschaeve, Oorlogsindrukken. Inleiding door Daniël Vanacker, Gent, 1996, p. 14.
----------

De gevoelens van ‘stamverwantschap’ zorgden er voor dat een organisatie als het Algemeen Nederlandsch Verbond (ANV) in Vlaanderen levenskansen kreeg. Deze groep zag zich als de Nederlandstalige pendant van de Duitse pangermaanse stroming en van de Alliance française. Nederlandstaligen, waar ze ook woonden, moesten hun stambewustzijn versterken. Daarom toonde het Verbond zich erg bekommerd om de talrijke Vlaamse inwijkelingen in de Waalse industriegebieden. De secretaris van ANVBelgi ë, Hippoliet Meert, gaf tegenover zijn militant in Ath, Jozef Goossenaerts, toe dat de ANV-activiteit in Wallonië tot doel had “Nederlands taalgebied te beveiligen en onze taal de weg te banen, waar ze doordringen kan” Er was dus niet alleen een defensieve maar ook een offensieve beweegreden. In dat verband had hij contact met taalgrensmilitant Staf De Clercq die in het Pajottenland bedrijvig was, maar ook wel eens naar de aangrenzende Waalse gemeenten trok “om de Vlaamssprekenden dier gewesten op de hoogte te stellen”. Meert wilde zich niet beperken tot het oprichten van “vestinge” aan de taalgrens. De Nederlandstalige aanwezigheid in verder zuidelijker gelegen streken moest bevorderd worden(3).

----------
(3)H. Meert aan J. Goossenaerts, 16 juni 1912 (AMVC, dossier H. Meert, M 385 H). Betreffende Antwerpse steun voor de activiteiten van Vermeersch in Charleroi : Verslag bestuur tak-Antwerpen 25 oktober 1905, (AMVC, dossier Algemeen Nederlandsch Verbond V 34505). Staf De Clercq aan Goossenaerts, 6 mei 1911, (AMVC, dossier Staf De Clercq C 2845).
----------

De taalkwestie voedde het geleidelijk ontstaan van een Vlaamse en nadien ook van een Waalse subnatie binnen de Belgische staat. Aan de vooravond van 1914 waren die gevoelens bij een minderheid al duidelijk en sterk ontwikkeld. Dit kon in principe het samenhorigheidsgevoel binnen de Belgische staat bedreigen. Dat werd opgemerkt door de Duitse bezetter die in augustus 1914 het land was binnengevallen maar geen volledige militaire overwinning kon boeken en dus belang had bij bondgenoten op Belgische bodem. Vier jaar lang zou de bezetter pogingen doen om, via een collaborerende beweging, (het zogenaamde activisme) zijn greep op het Belgische grondgebied zo sterk mogelijk te maken, ook en vooral in het vooruitzicht van een militaire terugtrekking.



Einde deel (1) ...wordt vervolgd...!!

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cyriel Verschaeve
ofte
Onsch Rozige Vlaemsch-Nationalistische Geweld met 't Zwartranzige randje... Deel 2

Begin deel (2) ...Het vervolg...!!



III. Het activisme

Samenwerken met de bezetter bleek verleidelijk te zijn. Wie aan de Duitse strategie - het vernietigen of verzwakken van België - wilde meewerken, mocht immers hopen op een carrière en op machtsuitoefening in de op te richten Vlaamse staat, zij het ingeperkt door de Duitse hegemonie. Het activisme profileerde zich sterker vanaf het begin van 1917 toen een Raad van Vlaanderen de radicalen groepeerde en er een gestructureerde en zwaar gesubsidieerde propagandacampagne werd opgezet. Deze Raad pretendeerde een voorafspiegeling van het Vlaamse parlement te zijn en formuleerde eisen en adviezen aan het adres van de bezetter. De oprichting ervan vormde ook de aanzet tot een greep naar de macht in de administratie die afgedwongen werd via de door de bezetter verordende bestuurlijke scheiding. Vlaanderen en Wallonië werden aparte administratieve entiteiten als eerste stap naar een Vlaamse staat met een schimmige graad van autonomie.

Deze bestuurlijke scheiding bood om te beginnen perspectieven op uitzuivering van het overheidsapparaat. De in Vlaanderen benoemde Waalse ambtenaren hadden redenen om zich bedreigd te voelen. De activist Emiel Peeren hamerde fel op het liquideren van die Waalse aanwezigheid en was daarin de woordvoerder van heel het activisme. Op 25 februari 1917 schreef hij hierover een uitvoerige nota waarin hij pleitte voor een machtsgreep in de besturen : “Niet alleen de belangrijkste ambten moeten worden toevertrouwd aan bewuste Vlamingen, doch uit de besturen der openbare diensten moeten allen, die tot nog toe meehielpen aan het verspreiden van de Franse geest, of verwijderd, of onschadelijk gemaakt worden”. Vlaamse ambtenaren moesten teruggeroepen worden uit Wallonië; Waalse moesten uit Vlaanderen weggestuurd worden(4).

----------
(4)E. Peeren aan “prof.” (mogelijk J. De Decker of W. De Vreese die beiden een belangrijke rol speelden in de leiding van het activisme), 27 februari 1917 (ALGEMEEN RIJKSARCHIEF te Brussel, (voortaan ARA), archief Raad van Vlaanderen, D113). Peeren had, als ambtenaar, vóór de oorlog ernstige problemen gekend omwille van zijn flamingantisme.
----------

Heel het activisme was het met dat standpunt eens. Brussel moest Vlaanderens hoofdstad worden en al de overheidsdiensten met bevoegdheid over Wallonië moesten er weg. Geen enkele Waal mocht nog in een Vlaams ministerie of overheidsdienst werken. Daarnaast werd ‘krachtdadig en onverbiddelijk’ ingrijpen gevraagd in het onderwijs. Dat deze radicale kringen wetens en willens aanstuurden op een breuk met de politieke tradities van België werd onderstreept door de opmerking dat de Belgische grondwet destijds was opgesteld “tegen Vlaanderen (het Germaanse element in de Belgische staat)”. De bezetter werd gewezen op het feit dat deze grondwet geen hinderpaal mocht zijn voor de “rechtstoekenning” aan het Vlaamse volk(5).

----------
(5)Geciteerd uit een brief gericht aan “Excellentie” (waarschijnlijk de Duitse goeverneur-generaal in Brussel) in naam van de Groeningerwachten, het Nationaal Vlaamsch Verbond, Jong Vlaanderen-Brussel, 18 maart 1917, (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D113, dossier Groeningerwacht Brussel).
----------

Er waren niet alleen de Waalse ambtenaren die al sinds vele decennia een steen des aanstoots vormden. De oorlog had ook Waalse vluchtelingen noordwaarts en (francofone) stedelingen naar het platteland gedreven. Dat was verontrustend. De Brusselse activist Lodewijk Maesfranckx stelde op 25 juni 1917 een “Verslag betreffende de Waalse inwijking in het Vlaamse land” voor waarin hij wees op dat probleem. Die insijpeling moest gestopt worden “daar zij een gevaar is voor een stevige vestiging van de nieuwe bestuurlijke inrichting in ons land”. Hij pleitte ervoor de Walen de weg naar Vlaanderen te versperren, ondermeer om te voorkomen dat zij ooit rechten zouden opeisen. De gemeenten moesten verplicht worden lijsten aan te leggen van wie in Walloni ë was geboren, “gerangschikt met het oog op de gebeurlijke verplaatsing van deze personen naar het Waals gebied”. Uitwijzing dus. Ook in Brussel zou verwijdering van de recent ingeweken Walen moeten plaatsvinden. Die terugzending moest de bezetter op zich nemen. Maesfranckx beschuldigde de Belgische regering ervan dat zij “opzettelijk deze Waalse minderheden in het Vlaamse land deed ontstaan ten einde de verfransing in de hand te werken en een reden te hebben om de rechtmatige eisen van de Vlaamse bevolking niet in te willigen”. Hij wilde binnen een termijn van twee maanden een uitwijzingsbevel uitgevaardigd zien, dit gepaard aan een voorkomingsbeleid dat nieuwe inwijking moest ontraden. De Duitsers moesten dienaangaande een verordening uitvaardigen. De uitvoering kon gegarandeerd worden door het nieuwe activistische ministerie van Binnenlandse Zaken(6).

----------
(6)“Verslag betreffende de Waalse inwijking in het Vlaamse land”, 25 juni 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D85).
----------

Eind 1917 schreef het radicale Antwerpse activistenblad Ons Land, de spreekbuis van August Borms : “We eisen dat thans de macht die in onze handen berust, aangewend worde voor het verwijderen van elementen die op Vlaamsgezind gebied ongewenst zijn en op algemeen-geestelijk en zedelijk terrein daardoor juist niet anders dan ongezond kunnen wezen”(7). Marcel Van de Velde, die als perscorrespondent in Nederland verbleef, lanceerde in het blad de volgende oproep : “Ieder die ons nu nog weerstreeft : de grens over ! Wallonië zij zijn woonst. Weg met àlle franskiljons... Weg met allen die ons weerstaan. Wij moeten meten met de kerstene (lees christelijke, nvda.) Vlaamse maat : die niet met ons is, is tégen ons ! De grote zuiveringsdag breke aan in al zijn wrede rechtvaardigheid” 8 . Niet alleen Walen op Vlaamse bodem, ook de Vlaamse tegenstanders van het activisme werden dus openlijk bedreigd met deportatie. (6).

----------
(7)Ons Land, 27.X.1917, door Frits Mertens.

(8)Afgedrukt in M. VAN DE VELDE, Geschiedenis der Jong Vlaamsche Beweging, ‘s-Gravenhage, 1941, p. 199.
----------

De leider van de activistische kern in Temse, Jef Hinderdael, liet over zijn wensen al evenmin twijfel bestaan. Na de lijst van de plaatselijke tegenstanders op papier te hebben gezet, noteerde hij als besluit : “Het wordt tijd, meer dan tijd, dat tegen onze vijanden maatregelen getroffen worden. Doet men het niet, dan laat men de activisten een strop om de hals leggen. Onze vijanden moeten niet gestraft, doch ze dienen verwijderd te worden als ongewenst. Anders te doen is zwak en verkeerd. Het zal zich wreken !”(9) Dergelijke uitlatingen werden vanuit tal van plaatselijke activistische kernen naar de Raad van Vlaanderen in Brussel gestuurd..

----------
(9)Verslag door Jef Hinderdael over een propagandaverblijf in Temse, 31 januari tot 3 februari 1918, waarin hij een schets geeft van de tegenstanders in de gemeente (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D101 dossier Temse).
----------

De bezetter wilde daar niet zomaar op ingaan, uit vrees voor de weerslag bij de publieke opinie. De activistische deportatiewensen werden dus meer niet dan wel toegepast. De door de activisten ongewenste ambtenaren werden voorzichtig aangepakt om een totale ineenstorting van de administratie te voorkomen. De teleurstelling in activistische kringen was algemeen want de Duitse onwil toonde aan dat de Raad van Vlaanderen haar radicale voorstellen niet kon doordrukken. Het waren de Duitsers - en zij alleen - die beslisten. Het leverde de plaatselijke propagandisten heel wat spot op omdat de grootsprakerigheid van de Raad van Vlaanderen omgekeerd evenredig was met haar werkelijke macht   (10).

----------
(10)In tal van brieven en rapporten in het archief van de Raad van Vlaanderen (ARA) wordt geklaagd over het feit dat de Waalse ambtenaren niet werden verplaatst, ondanks de bestuurlijke scheiding, en ook dat de notoire tegenstanders onder de Vlamingen door de Duitsers met rust werden gelaten, al waren hun namen gesignaleerd.
----------



IV. Op zoek naar gebiedsuitbreiding

De voorstellen van de activisten betroffen niet alleen het uitzuiveren van Vlaanderen. Zij wilden ook dat de Vlaamse staat van de toekomst een groter Vlaanderen zou zijn.

Achter het geallieerde front lag Frans-Vlaanderen, waarvoor de belangstelling in de jaren voordien sterk was toegenomen. Een verdere Duitse opmars bood perspectieven op een ‘desannexatie’, zoals dat werd genoemd; terugnemen wat Lodewijk XIV honderden jaren geleden had afgenomen. Op het platteland dichtbij de Belgische grens spraken een aantal mensen nog altijd een Vlaams dialect. Bij de start van het activisme, gaven de radicale Jong-Vlamingen in hun eerste manifesten al blijk van een veroveringsdrang in de richting van Frankrijk : “Voor de overbevolking worde in het door de oorlog verwoeste aan Vlaanderen palend deel van Noord-Frankrijk een grensgewest onder militair gezag gesticht, waar op taal en staathuishoudkundig gebied talrijke voorrechten aan Vlaamse nederzetters zullen geschonken worden”(11). Ze hoopten daar dus kolonisatiegrond te vinden dankzij de Duitse opmars, en hun begerige ogen keken duidelijk verder dan het kleine hoekje waar nog West-Vlaamse dialecten werden gesproken.

----------
(11)M. VAN DE VELDE, Geschiedenis der Jong Vlaamsche Beweging 1914-1918, s’-Gravenhage, 1941, p. 20 punt 7. Het Congres van Jong Vlaanderen op 27 en 28 april 1918 formuleerde nogmaals de eis tot aanhechting van Frans-Vlaanderen. (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D113 dossier Jong Vlaanderen).
----------

In de loop van 1915 werd ook de Antwerpse kring rond August Borms openlijk activist. Borms was een drijvende kracht geweest achter de vooroorlogse flamingantische propaganda in Frans-Vlaanderen. De Frans-Vlaamse verlokking heeft er stellig toe bijgedragen dat hij en anderen, zoals Cyriel Rousseeu en Lode Sips, tot het activisme toetraden. Deze groep pleitte in 1916 eveneens voor de aanhechting van Frans- Vlaanderen bij een Vlaamse staat. Dat werd door Lode Sips voorgesteld als ‘rechtsherstel’.



De oorlog bood de kans, het kwam er op aan ze te grijpen, vond hij : “wordt de huidige groot-historische kans verkeken, dan blijven er daar 250 /300.000 stamgenoten een zedelijk-kwijnend plantenleven leiden, om allicht door geestelijk-Vlaams uitsterven ten slotte stilaan voor de Groot-Nederlandse familie verloren te gaan”. Het vraagstuk moest aangekaart worden op de komende vredesonderhandelingen. Zijn slotroep luidde : Flandria irredenta(12).

----------
(12)De Eendracht, 12.XI.1916. Met daarin een al eerder in Antwerpen Boven, Orgaan der Groeningerwachten van Antwerpen en Omstreken, nr. van 24 april 1916 (B) gepubliceerd artikel van de katholieke activist Lode Sips, ondertekend op 23 maart 1916. Op het bijgevoegde kaartje gaat Frans-Vlaanderen tot Grevelingen, Sint- Omaars en Armentières. In het nummer van 3 december verscheen een brief van een opgetogen Sips die de aanspraken nog eens extra onderstreepte. Zie ook het nr. van 26 november 1916. Sips wilde eventueel wel berusten in de uitslag van een te organiseren referendum in dit gebied.
----------

In het op 4 februari 1917 gedateerde stichtingsmanifest van de Raad van Vlaanderen (Borms speelde bij die stichting een belangrijke rol) werd nadrukkelijk op Frans- Vlaanderen gewezen. De Raad achtte zich verantwoordelijk voor de toekomst van die streek. Hij wilde daar “verlossingswerk” verrichten en actief optreden ten voordele van “onze diep verdrukte broeders uit Frans-Vlaanderen”(15). Zover kwam het niet omdat het westelijk front in dat gebied stabiel bleef. Vanaf einde maart 1918 startte het Duitse leger echter een reeks voorjaarsoffensieven op het westelijk front. De aanvallen waren ook gericht op de Kanaalhavens. Dat joeg de temperatuur de hoogte in. De kans zat er in dat de Duitsers de Fransen binnenkort konden dwingen om Frans-Vlaanderen los te laten. De activisten hoopten dat ze op korte termijn die streek konden binnentrekken. De Antwerpse activistische vereniging Het Vlaamsch Verbond, die de geestesgenoten van Borms groepeerde, stemde op 7 april 1918 een motie waarin er werd op aangedrongen dat de Raad van Vlaanderen de teruggave van Frans-Vlaanderen zou eisen. Op het bijgevoegde kaartje ging het gebied tot Grevelingen (Gravelines), het riviertje de Aa en zo tot Sint-Omaars. Met een stippellijn tot net onder Boulogne werd de oudste taalgrens uit de tijd van de Franken aangegeven(14). De Secretaris van de Raad, de Antwerpse advocaat Jozef Van den Broeck, schreef Borms met de boodschap dat er nu inderdaad hoop mocht gekoesterd worden op een snelle “desannexatie” van Frans-Vlaanderen. Als Raad van Vlaanderen wilden ze dat begeleiden met publicaties en ze vroegen hem daarom naar het archief van het vooroorlogse Pro Westlandia om daaruit de nodige stof te putten(15).

----------
(13)Zie hierover ook het katholiek-activistische weekblad De Eendracht, 5.V.1917.

(14)Vlaamsch Verbond aan Raad van Vlaanderen, 11 april 1918. Dit Verbond was gesticht op 2 april 1916 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D113 dossier Vlaamsch Verbond). Verslag van Rousseeus werking aan Faingnaert, 11 en 12 april 1918, (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D127).

(15)J. Van den Broeck aan Borms, 3 mei 1918 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, nr. D47/2 Dossiers Nationaal Verweer nr. 97 “Fransch-Vlaanderen”) Zie ook nr. D147 met verslag Bestuursvergadering Raad van Vlaanderen, 21 mei 1918. De Commissie Buitenlandse Zaken van de Raad van Vlaanderen toonde zich op 6 mei 1918 eveneens voorstander van de “desannexatie” van Frans-Vlaanderen. Vergadering van 6 mei 1918 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, nr. D85. Map Commissie Buitenlandse Zaken, verslagboek).
----------

In Borms’ weekblad Ons land, werden deze bedoelingen helemaal niet geheim gehouden. Op 11 mei 1918 werd openlijk de hoop uitgesproken dat de Duitse opmars de gelegenheid zou bieden om Frans-Vlaanderen in te palmen. De verfransing had er in de loop der eeuwen het Germanendom teruggedrongen tot één vierde van het oorspronkelijke gebied. Dat proces moest gestopt worden. Het artikel besloot met de verzuchting : “Mochte de Duitse opmars in Frans-Vlaanderen de onderdrukte Germaanse stam in Frankrijk de redding voor de ondergang brengen”(16) ! Die aanhechting zou uiteraard het opschuiven van de staatsgrens en de annexatie van vele Franse staatsburgers die enkel maar Frans spraken, betekenen. Er werd niet nader ingegaan op de vraag wat met deze mensen moest gebeuren, maar de houding tegenover Waalse inwijkelingen in Vlaanderen laat aan duidelijkheid niets te wensen over : vernederlandsen of - liever nog - verhuizen.

----------
(16)Later zou het blad nog dergelijke standpunten ventileren. Ook het blad van de activistische krijgsgevangenen in het kamp van Göttingen Onze Taal, toonde zich op 1 juni 1918 een groot voorstander van de aanhechting van Frans-Vlaanderen. Deze eis werd door alle activistische publicaties gesteund.
----------

Als Frans-Vlaanderen in aanmerking kon komen voor ‘desannexatie’, dan lag het voor de hand dat er ook binnen België dergelijke gebieden te vinden waren. Ook daar was de taalgrens in de loop der tijden naar het noorden verschoven. Vanaf het ogenblik dat er geroepen werd om een onafhankelijke staat Vlaanderen, lag gebiedsuitbreiding eigenlijk voor de hand. Het werd ernst toen de Duitsers het proces van de bestuurlijke scheiding in gang staken. Dat vereiste een grensafbakening, zij het met een voorlopig karakter, die het debat over de definitieve Vlaamse staatsgrens aanwakkerde.

De Duitsers waren erg terughoudend geweest in hun verordening die begin 1917 de grenzen van het Vlaamse bestuursgebied vastlegde. Er viel meteen gemor te horen omdat de bezetter dienaangaande niet ver genoeg ging. Een van de eerste daden van de Commissie van Justitie van de Raad van Vlaanderen was haar ‘leedwezen’ uitdrukken over het feit dat het platdietssprekende kanton rond Aubel - niet ver van de Duitse grens bij Aken - niet bij het Vlaamse land was gevoegd(17).

----------
(17)Jozef Van den Broeck (Secretaris Commissie voor Rechtswezen) aan Bureau Raad van Vlaanderen, 30 januari 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D92, map afschriften van brieven).
----------

In de algemene vergadering van de Raad van Vlaanderen was die teleurstelling ook te horen maar ze troostte zich met de gedachte dat de afkondiging van de bestuurlijke scheiding geen eindpunt was. Men kon hardop beginnen dromen van een expansie die verder ging dan de Vlaams-dialect sprekende gemeenten. De vooraanstaande activist Pieter Tack pleitte op 9 april 1917 voor de aanhechting van Waalse gemeenten om strategische redenen. Er waren immers “nog enige gemeenten, die Waals zijn, maar ons bedreigen aan de taalgrens”. Die zouden, net als al de Vlaamse gemeenten die nog aan de Waalse provincies vastzaten, ingelijfd worden. Vlaanderen moest veilige grenzen hebben. De geneesheer Arthur Claus haalde tijdens dat debat aan dat Geheimrat prof. Walther von Dyck, een vooraanstaand agent van de Duitse Flamenpolitik, aan de alomgeachte flamingantische priester en literator Hugo Verriest had gevraagd of hij voorstander was van de bestuurlijke scheiding. Het antwoord van Verriest was positief, “maar hij meent dat er nog veel Waalse gemeenten konden veroverd worden”. Dergelijke uitlating van een éminence grise - of ze correct weergegeven was of niet - vormde een spoorslag. De Commissie Binnenlandse Zaken van de Raad zou de mogelijkheden onderzoeken(18).

----------
(18)Raad van Vlaanderen, 9 april 1917 (ARA archief Raad van Vlaanderen P37).
----------

Die commissie, versterkt met leden van de commissie Justitie, was een maand later klaar met een verslag dat geen twijfel liet bestaan over haar bedoelingen. De taalverordeningen die de bezettingsoverheid tot dusver had uitgevaardigd, verklaarden heel Vlaanderen tot eentalig gebied en Brussel tot Vlaamse stad en ze stelden in principe een einde aan het verfransingsproces. De bestuurlijke scheiding was een goed begin, maar het was fout vanwege de Duitsers om bij die gelegenheid de grens van Vlaanderen niet ten gronde te wijzigen. In plaats van zoveel terughoudendheid had de commissie liever een definitieve regeling gezien “en bij deze een voor ons zo gunstig mogelijke beslissing”. De historicus en Gentse rijksarchivaris Dr. Albert Vlamynck profileerde zich tot de belangrijkste adviseur in deze problematiek(19).

----------
(19)Verslag der Commissie van Justitie en Binnenlandse Zaken over de taalgrens, voorgelegd door Jan Eggen, 7 mei 1917. Ook voor volgende alinea’s (ARA, archief Raad van Vlaanderen, nr. D68/2 dossier varia. Er is ook een exemplaar van het verslag voorhanden in nr. D85).
----------

Het verslag maakte duidelijk dat de commissie niet alleen wat gemorrel aan de eigenlijke taalgrens wilde. De nieuwe grens moest ook “de opoffering van alle onlangs in het Walenland ontstane Vlaamse kolonies” voorkomen. Daarom kon de regel dat de taal van de meerderheid in de gemeenten de nieuwe grens zou bepalen niet toegepast worden. Die regel was, dixit het verslag : “voor de Vlamingen een echte ramp, omdat het o.m. de opoffering zou betekenen van alle onlangs in het Walenland ontstane Vlaamse kolonies”. Zo was de Waalse regio van Komen en Moeskroen aan een vervlaamsingsproces onderhevig en aan de overkant van de Franse grens was dat Vlaamse insijpelingsproces overigens ook waarneembaar. Die Vlaamse migratie mocht niet ten goede komen aan de Walen. Als deze gemeenten in Vlaanderen werden opgenomen, zou dat niet het geval zijn en werd de verdere vervlaamsing sterk bevorderd. “Wordt aan onze wens niet voldaan, dan gaan die jonge Vlaamse kernen die reeds het vijfde der bevolking zijn, en die naar vrijheid vragen om zich verder te ontwikkelen en het Waalse element te verdringen, verloren, hetgeen in de lijn niet ligt van het Duitse bestuur dat, in tegenstelling met het Frans-Belgische, aan het Germaanse element alle levens- en ontwikkelingsmogelijkheden wil verzekeren”(20). Dat argument was een handige manier om de bezetter te stimuleren via zijn eigen pangermaanse expansiezucht.

----------
(20)De verordening van 29 april 1916 gaf in vijf van die gemeenten de mogelijkheid een Vlaamse school te laten functioneren, maar dat werd door deze annexionisten uiteraard onvoldoende geacht.
----------

Het was niet alleen de aanwezigheid van Vlaamse migranten die hun grondhonger stimuleerde. Ook economische argumenten werden in rekening gebracht. Zo wees de commissie erop dat de ‘bewuste Vlamingen’ hoopten om het door Lodewijk XIV ontstolen Rijsel terug te krijgen samen met Frans-Vlaanderen. Rijsel was een grote Franse stad maar dat schrikte hen niet af. Ze vonden zelfs dat dit de enig wenselijke annexatie was “omdat ze de enig verteerbare is. Ze zou van Vlaanderen een tweede keer in de geschiedenis het grootste textielland der wereld maken”. Daarnaast stonden de Henegouwse gemeenten Steenput, Vrenies, St. Léger, Warkonje (Warcoing), Leers omwille van het kanaal en de spoorweg naar Rijsel op het verlanglijstje. Beneden de zuidgrens van Oost-Vlaanderen wilden ze de spoorweg Ronse-Zottegem en de steenweg Ronse- Ninove geheel beheersen en daarvoor eveneens het nodige Waalse gebied aanhechten. Ze wezen er nadrukkelijk op dat in die regio eveneens Vlaamse inwijking te noteren viel. Geen enkele gemengde gemeente mocht ontsnappen aan de annexatie. Ellerzele (Elzelle) bijvoorbeeld en Vloesbergen (Flobecq), waarbij dit laatste dorp des te interessanter was omdat veel Gentenaars het in de warme zomermaanden als dagjestoeristen bezochten. In Brabant was het nodig de spoorlijn Edingen-Halle (met Lettelingen) volledig in te palmen. Ten zuiden van Brussel zagen ze ook volkskundig en economisch interessante annexaties. De opname van te grote Waalse minderheden werd liefst vermeden, maar Waterloo moest wel op de lijst omwille van de symboolwaarde : “Waterloo en zijn leeuw kunnen in ons nationaal leven en in onze pedagogie een grote rol spelen”.

Vlamyncks rapport werd besproken op de bestuursvergadering van de Raad op 12 mei 1917. Er werd gevreesd dat de Duitsers zover niet zouden willen gaan. Al was er een gerucht dat Regierungsrat Max Gerstenhauer - een oude rot uit pangermaanse kringen die tijdens de oorlog in nauw contact met August Borms stond - eveneens voorstellen klaar had. Om een mouw te passen aan de Duitse terughoudendheid, wilde het bestuur “dat er twee grenzen zouden bepaald worden : een openbare met onmiddellijke toepassing der taalwetten en een voorbehoudene met latere toepassing van bedoelde wetten”(21).

----------
(21)Verslagen Bestuursvergadering Raad van Vlaanderen, 3, 9 en 12 mei, 13 en 21 juni 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D147). Op 3 mei 1917 had Maesfrankcx de vergadering verteld dat hij had vernomen dat het verslag-Vlamynck het maximum is “van wat we van de Duitsers zullen verkrijgen”. Ver Hees vond het voldoende voor wat Zuid-Vlaanderen betrof maar onvoldoende voor Brabant. De verordening betreffende de taalgrens mocht slechts voorlopig zijn. Op 13 juni zou Ver Hees in deze bestuursvergadering een eigen verslag voorlezen over de gewenste grens tussen Vlaanderen en Wallonië. (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D147).
----------


Naast Vlamynck was de christen-democraat Emiel Ver Hees ook erg bezig met de expansie van Vlaanderen(22). Ook hij was vast van plan een aantal Waalse gemeenten aan te hechten, waarbij inwijking een belangrijke rol zou spelen in het vervlaamsingsproces. Ook hij bracht strategische overwegingen in rekening : een landverbinding met Duitsland moest veilig gesteld worden. Hij vond een medestander in Jacob Lambrichts, een katholieke Brusselaar en Jong-Vlaming, die onderstreepte dat de streek van Visé grotendeels ontvolkt was door de Duitse gewelddaden tegen de burgerbevolking bij de invasie in augustus 1914. Die hadden het stadje herschapen in een verzameling uitgebrande ruïnes. De streek was dus gemakkelijk te annexeren. Hij pleitte daarnaast voor een “verdedigingslijn” al sprak hij niet uit waar die dan wel moest komen te liggen(23).

----------
(22)Verslag zitting 17 juni 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, P37). Volgens het verslag van de Bestuursvergadering, 21 juni 1917, zou de tekst van Ver Hees aan de Verwaltungschef bezorgd worden (ARA, Raad van Vlaanderen, D147).

(23)Vergadering 24 november 1917, (ARA archief Raad van Vlaanderen, P50).
----------

Deze opflakkering, eind 1917, van de discussie in activistische kringen was zonder twijfel aan de Duitsers zelf toe te schrijven. De Zivilverwaltung riep immers op 6 december 1917 een aantal activisten samen om hun mening te horen over de vastlegging van de taalgrens. Het passeerde allemaal de revue : de landbrug via Visé, noordelijk Henegouwen, weitere Wünschen voor Brabant, enz. De Duitsers toonden zich op deze vergadering weinig toeschietelijk, tot grote teleurstelling van de activisten. Zelfs “de onbestreden Vlaamse gemeenten” die als een enclave op de landbrug lagen (de Voergemeenten dus), wilden ze voorlopig niet echt naar Vlaanderen overhevelen. Ze waren er nochtans bezig een gloednieuwe spoorlijn aan te leggen die van strategisch belang was voor hun troepen. De activisten kregen de boodschap dat de zaak nog verder moest “doorgestudeerd” worden. Pieter Tack vroeg of Vlamynck uitleg mocht geven aan de hoogste Duitse instanties in het bezettingsbestuur. Het antwoord was duidelijk : ja, maar pas bij de voorbereiding van de volgende verordening betreffende de bestuurlijke scheiding. Voorlopig werd er alleen geschoven met “zuiver Vlaamse gemeenten”. De Duitsers verkozen een politiek van voorzichtige stappen. De oorlog was immers nog lang niet gewonnen(24).

----------
(24)Verslag zitting van de Zivilverwaltung (in aanwezigheid van activisten), 6 december 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D76/2).
----------

Ondertussen liet de Duitse censuur wel toe dat de activistische pers doorging op het thema. Op 8 december 1917 vroeg Hendrik Mommaerts in de invloedrijke De Eendracht openlijk waar de taalgrens moest getrokken worden. De stapsgewijze uitvoering van de bestuurlijke scheiding maakte het vraagstuk immers dwingend. Ook hij wees, naast de van oudsher Vlaamse gemeenten aan de noordzijde van Henegouwen en Luik, op het oprukken van Vlamingen in Noord-Henegouwen door inwijking. De rest van Luik of Henegouwen wilde hij niet opeisen, ook al woonden daar vele tienduizenden ingeweken Vlaamse arbeiders, “maar wel kan gedacht worden aan de min of meer gemengde taalgrensgemeenten die sedert geruime tijd aantrekkingspunten van de Vlaamse uitwijking zijn”. De taalgrensverschuiving naar het zuiden stelde hij voor als een rechtmatig verlangen om verloren gegaan gebied te herwinnen en ook om “een zeer geringe teruggave of schadevergoeding te hebben voor de honderdduizenden Vlamingen die in de laatste eeuw voor de Nederlandse stam verloren gingen ”. Dezelfde dag werd in de Raad van Vlaanderen nog eens gehamerd op de noodzaak van een Vlaamse landverbinding naar Duitsland toe. Er kwamen geen tegenwerpingen(25).

----------
(25)De Eendracht, 8.XII.1917, door “Wilfried” (Hendrik Mommaerts). Vergadering van de Raad op 8 december 1917, (ARA archief Raad van Vlaanderen, P50).
----------

De activisten bleven druk uitoefenen op het bezettingsbestuur. Jozef Van den Broeck, nu als secretaris van de Raad van Vlaanderen, stuurde op 19 december 1917 een ontwerp- verordening betreffende “Taalregeling in de gemeente- en provinciebesturen” naar Verwaltungschef Alexander Schaible, de hoogste burgerlijke ambtenaar in het bezettingsbestuur, bevoegd voor Vlaanderen. Ook deze tekst was opgesteld door Vlamynck. Opnieuw werd erin gehamerd op dezelfde nagel : de gemeenten die overgingen naar Vlaanderen moesten stante pede vervlaamst worden. Van den Broeck vertelde de Duitser dat er nog onderzoek liep betreffende een verdere reeks van een vijftiental gemeenten die vervlaamst moesten worden. Daarnaast moest er nog onderzoek gebeuren “over die gemeenten welke in staatkundig en economisch opzicht voor ons veel belang hebben”. De Raad van Vlaanderen wilde geen Vlaamse minderheden van enig belang prijsgeven. En Brussel was Vlaamse grond ! Immers : “Een Waals eiland temidden het Vlaamse gebied is niet denkbaar”. Maar deze ontwerp-wettekst eiste ook een hele reeks Waalse gemeenten op waaronder Quenast, Tubize, Waterloo, enz. Dat ging de Duitsers te ver(26). De tekst werd van de hand gewezen. Daarna verdween het onderwerp wat uit de actualiteit, al bleven de activisten zich bewust van het belang van de geografische afbakening van Vlaanderen(27).

----------
(26)Jozef Van den Broeck (secr. van de Raad) aan Verwaltungschef Schaible, 19 december 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D130). Zie ook in D85 : “Taalregeling in de gemeente en provinciebesturen, ontwerp van decreet-wet”. In D130, map taalpolitie, bevindt zich de tekst Endgültiger Vorschlag des Rates von Flandern zur Feststellung der Grenze zwischen dem flämischen und dem wallonischen Verwaltungsgebiet , die deze voorstellen in het Duits verwoordde in termen als “strategischer Punkt”, “Einbruch ins Tal des Flusses Jeker” en annexaties “zur Sicherung des Durchgangs und Anschluss zwischen Flandern und Deutschland.” Deze betrokken gebieden moesten “eine starke Brustwehr für das flämische Land” vormen. In dit dossier bevinden zich meerdere brieven van eind september 1917 die aantonen hoe intens de activisten bezig waren met de afbakening van de taalgrens en hoezeer ze aandrongen op spoed bij Schaible. 

(27)Zelfs in de verhouding tot Nederland, in de activistische propaganda opgehemeld als een land van “stamgenoten”, had dat betekenis. In de Commissie Nijverheid en handel op 9 maart 1918 ging het gesprek over de ontwikkeling van economische betrekkingen met het buitenland. Daarbij wierp een van de leden op dat Nederland toch wel voor de hand lag. Ver Hees temperde het enthousiasme : “Het is zeer moeilijk. Sommige Rotterdamse middens willen juist Rotterdam boven Antwerpen stellen en van de oorlog gebruik maken om hun doel te bereiken. Wij ontmoeten die tegenwerking overal. Ook voor de vaart Rijn- Schelde zijn wij verplicht onze weg te zoeken over Visé ten einde chicane te vermijden.” De landbrug diende dus ook om niet te zeer afhankelijk te zijn van de Nederlandse concurrenten op vlak van havens en binnenvaart. Vergadering van 9 maart 1918. In de Commissie Buitenlandse Zaken, 24 november 1917, werd eerder al gesproken over een kanaal Visé-Aken-Keulen. (ARA, archief Raad van Vlaanderen D85, map Commissie Nijverheid en handel).   
----------

De herhaalde opmerkingen over het beëindigen van de aanwezigheid van Walen op Vlaamse bodem laat weinig twijfel bestaan over wat er met de Walen in de geannexeerde gemeenten zou gebeuren, ten minste toch met hen die zich niet tot Vlamingen wilden laten assimileren. Misschien waren de nuchtere Duitsers nog het duidelijkst. In de top van het bezettingsbestuur nam men aan dat er geen andere weg was dan een grootscheepse uitdrijving. Dat werd voor de activistische leiding niet verborgen gehouden. Tijdens de vergadering van de Commissie van Gevolmachtigden op 6 april 1918 verklaarde Verwaltungschef Schaible dat de “franskiljons, vooral te Brussel, zullen moeten uitwijken”. Het was niets meer of minder dan een evidentie(28).

----------
(28)Commissie van Gevolmachtigden, 6 april 1918, (AMVC, dossier Raad van Vlaanderen R 1008 H, nalatenschap J. De Decker 96871/10).
----------

De afloop van de oorlog sloeg alle Duitse en activistische plannen de bodem in. Toen de geallieerde opmars eenmaal een feit was, werden bepaalde Vlaamse regio’s zelfs geconfronteerd met vluchtelingen uit Frankrijk die door de bezetter daarheen werden gestuurd. Het Propagandabureel van de provincie Antwerpen raakte in paniek : “De Franse vluchtelingen, die thans in onze Vlaamse gemeenten onderdak vinden, vormen een ware pest voor de activistische werking. Al wat wij tot hiertoe hebben opgebouwd wordt door hen vernield. In sommige gemeenten gaat het nu veel slechter dan bij het ontstaan der beweging”(29). Daardoor kon men immers niet langer meer verhelen dat het Westfront in beweging was in de richting van Duitsland en dat het met het activisme nu snel afgelopen zou zijn. De geallieerden rukten op.

----------
(29)Verslag propagandabureel Antwerpen, 8 september-14 september 1918 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D134/1).
----------

Wat zou het geworden zijn wanneer de Duitsers wel stand hadden gehouden of zelfs een overwinning hadden geboekt ? Al in mei 1917 konden de activisten kennis nemen van het politieke testament van de pas overleden Moritz von Bissing, gewezen gouverneur-generaal van België en voedstervader van het activisme. Daarin blikte de Duitser vooruit en toonde zich een onomwonden voorstander van een totale beheersing van het Belgische grondgebied door Duitsland. In de nog komende oorlogen had het Reich dit grondgebied nodig als Aufmarschraum. De Vlamingen, waarvan er velen volgens hem bereid waren zich in de Duitse machtspolitiek in te schakelen, moesten als Germanen het Duitse Volkstum versterken. Verduitsing moest hen opgedrongen worden op dezelfde manier als indertijd in België het verfransingsproces had plaatsgegrepen. De Vlamingen zouden zo weer “Nederduitsers” worden. Daarvan was de inpassing in de Duitse eenheidsstaat na 1870 een groot succes geweest. Enige vorm van onafhankelijkheid was niet gewenst. De latijnstalige Walen en verfranste Vlamingen moesten zelf uitmaken of ze zich eveneens wilden aanpassen aan de germanisering “oder ob sie vorziehen, Belgien zu verlassen. Wer im Lande bleibt, muss sich zu Deutschland und nach absehbarer Zeit zum Deutschtum bekennen”(30).

----------
(30)Das Grössere Deutschland. Wochenschrift für deutsche Welt- und Kolonialpolitik. Uitgegeven door W. Bacmeister, Pruisisch volksvertegenwoordiger. Op het wikkeltje stond : “Politisches Testament der Generaloberst von Bissing”, gedateerd op 19 mei 1917, nr. 20, vierde jaargang. Zie meer bepaald p. 615, 619, 623.
----------

Dat was klare taal, maar de activisten deden of ze het niet gelezen hadden en troostten zich met de gedachte dat niet elke Duitser zich zo expansionistisch uitsprak. Bovendien hoopten ze voldoende macht en posities te kunnen verwerven om een voldongen feitenpolitiek te kunnen voeren. De uitslag van de oorlog bleef bovendien lange tijd hoogst onzeker. Een totale Duitse overwinning lag niet voor de hand, maar een geallieerde was dat nog minder in activistische ogen. Toch begaven de Duitse legers het in de herfst van 1918. Dat was een schokkende ervaring voor de activisten want ze hadden heel hun toekomst op de Duitse macht gebouwd.



Einde deel (2) ...wordt vervolgd...!!

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cyriel Verschaeve
ofte
Onsch Rozige Vlaemsch-Nationalistische Geweld met 't Zwartranzige randje... Deel 3

Begin deel (3) ...Het vervolg...!!



V. Het interbellum

De activistische pogingen om Vlaanderen van alle Franstaligen te zuiveren en de taalgrens zuidwaarts op te schuiven, zorgde voor blijvende verbittering bij de Walen en bij de Franssprekenden in Vlaanderen. De Duitsers waren zich daarvan bewust. Na afloop van de oorlog riepen ze hun administratieve top van de bezettingstijd weer bijeen voor een evaluatieronde. Von Haniel, administratief de gelijke van Schaible en sinds de bestuurlijke scheiding bevoegd voor Wallonië, wees er op dat de geruchten over Vlaamse annexaties in het taalgrensgebied voor onrust hadden gezorgd in Wallonië. Vooral “der Idee der flämischen Brücke. Man wollte ein gebiet schaffen, um zwischen Deutschland und Flandern eine Verbindung herzustellen” werd als zeer bedreigend aanzien. Er was zelfs een Wallingantische reflex merkbaar die al tijdens de oorlog deze activistische aspiraties wilde tegengaan. Daarvoor werd zelfs Duitse hulp ingeroepen(31).

----------
(31)Verslag van een vergadering ter evaluatie van de Flamenpolitik, z.d., in aanwezigheid van Schaible, von Haniel, Asmis, Oszwald, Hasse, Rogge, Jagow, Breuer (SOMA, Osoby nr. 12-55/2/38). Voor deze wallingantische reactie, zie ondermeer de oproep van het “Comité de Défense de la Wallonie”, met ondermeer Paul Ruscart, afgedrukt in het activistische dagblad Gazet van Brussel, 22 maart 1918.
----------

De Waalse afkeer voor het flamingantisme werd door het activistische expansionisme torenhoog opgezweept. Toen na november 1918 bleek dat de Duitse nederlaag niet betekende dat de Vlaamse beweging van de aardbodem verdween, irriteerde dat de Walen zeer. Die animositeit verminderde de daarop volgende jaren niet. De vooraanstaande activisten waren naar Duitsland of Nederland gevlucht, voerden van daaruit verder agitatie en bleven hun tegen Wallonië en de Belgische staat gerichte politiek aanprijzen. Zij vonden daarvoor bereidwillige oren in het Vlaams-nationalisme dat zich na de oorlog politiek profileerde en een eigen partij oprichtte in de vorm van het Vlaamsche Front. Het activisme slaagde erin, door zich het imago aan te meten van een belangenloos idealisme, zich te laten aanvaarden als het richtinggevende principe van het Vlaams-nationalisme dat hoe langer hoe meer anti-Belgisch werd. Die radicalisering werd gestimuleerd door het opnieuw oprukken van het Frans na november 1918.

Tegen die achtergrond spraken de Vlaamsgezinden niet meer van gebiedsuitbreiding ten koste van de Franstaligen. Ze richtten zich nu eerder op de Kempense heide die vruchtbaar kon gemaakt worden en waar de opkomende mijnbouw met bijhorende industrie en handel snel veel volk zou nodig hebben. De kans dat er Walen en andere buitenlanders zouden inwijken was groot en dus moest het terrein zo vlug mogelijk bezet worden door Vlamingen. Het Vlaamsche Front zou dat in zijn verkiezingspropaganda als een heus programmapunt naar voor brengen : “Vlaanderen en Brabant zijn te dicht bevolkt. De Kempen te weinig... De overbevolking van West-Vlaanderen doet beter te koloniseren in de Kempen dan in Noord-Frankrijk”. De diepe afkeer voor bevolkingsverlies door de integratie van taalgenoten in een anderstalige omgeving was intens aanwezig(32).

----------
(32)Het Vlaamsche Front. Weekblad. Orgaan van het Vlaamsche Front. Antwerpsche tak. Geen datum, als pamflet gebruikt ter voorbereiding van verkiezingen, vermoedelijk in 1921. Zie dienaangaande ook L. VANDEWEYER, Steenkoolmijnen, politiek en migratie in limburg. Een historische bijdrage betreffende politieke macht... en de vrees ze te verliezen, te publiceren in het verslagboek (als nummer van Limburg, Driemaandelijks tijdschrift uitgegeven door de v.z.w. Federatie van Geschied- en Oudheidkundige Kringen van Limburg, te verschijnen in de loop van 1998) van het colloquium ‘Migratie in Limburg’ op 25 oktober 1997 in LUC Diepenbeek.
----------

Die afkeer was ook merkbaar in flamingantische middens die tot de katholieke partij behoorden. In de jaren twintig deden vele priesters hun best om de uitgeweken Vlaamse arbeiders in Wallonië’s industriestreken Vlaams en katholiek te houden. Zij kregen daarbij de steun van flamingantische tenoren als Frans Van Cauwelaert en Aloys Van de Vyvere. De katholieke beweegredenen waren daarbij de krachtigste motor. Op het congres der Christelijke Sociale Werken in Luik van 3 juli 1921, werd nadrukkelijk gepleit voor ondersteuning vanuit Vlaanderen om het assimileringsproces waaraan de Vlaamse uitgeweken arbeiders blootstonden, te doorbreken(33).

----------
(33)Verslag in De Vlaamsch-Nationale gedachte, september-oktober 1921, p. 15 e.v. Dit blad verdedigde de activistische erfenis. Zie ook het “Werk der Vlamingen”, dat het bisdom Gent organiseerde in Frankrijk, om de uitwijkelingen katholiek te houden. Het ‘Vlaams’ was daarvoor een geëigend instrument. Zie hierover het artikel van ir. Frans Van Horenbeeck vanuit Parijs in het flamingantische weekblad Nieuw Vlaanderen, 19.IX.1936.
----------

De integrale Waalse vrijzinnige pers was daar uiteraard heftig tegen gekant. Met Elie Baussart stond er echter ook een Franstalige katholieke wallingant op die zich tegen deze non-integratie-strategie verzette. Het activisme had hem, zoals zovele Walen, verontrust en geërgerd en hij wilde een Waals eenheidsfront tegenover de Vlaamse dreiging. De Franse cultuur moest verdedigd worden en de Germaanse invloed tegengewerkt. De organisaties die Vlaamse migranten in de Waalse industriegebieden probeerden te verenigen, irriteerden hem mateloos. Hij vreesde bovendien niet alleen de arbeiders, die aangesproken werden door het Werk der Vlamingen, maar ook boerenkolonisatie, gestimuleerd door de Boerenbond. Voor de Wallinganten was de Vlaamse dreiging nog altijd immanent aanwezig(34).

----------
(34)Belangrijke teksten van Baussart en een inleiding in “Raciner” les Wallons. Elie Baussart, préface de Micheline Libon, in de Collection écrits politiques wallons, uitgegeven door het Institut Jules Destrée, 1993.
----------

Baussarts uitroepen tegen het Vlaamse imperialisme in zijn blad, La Terre Wallonne, werden in Vlaanderen op enig meesmuilen ontvangen. De Vlaamsgezinden voelden zich immers helemaal niet zo sterk dat ze Wallonië via hun uitwijkelingen konden bedreigen. Typerend daarvoor zijn de reacties in Het Vlaamsche Land dat onder invloed stond van de ideeën van de gematigde katholieke activist Lodewijk Dosfel. Het blad vond het maar normaal dat de uitgeweken Vlamingen hun eigen aard niet wilden inruilen voor de latinisering die hen immers in decadentie en immoraliteit zou storten : “Wallonië moet maar zedelijk zijn, dan moeten wij onze Vlamingen voor hen niet op hun hoede zetten. En Wallonië moet maar wat meer kinderen voortbrengen, dan zal er voor die gehate Vlamingen geen plaats zijn bij hen. Want nu sterft Wallonië”. Zelfs Vlaanderen werd door een teruglopend geboortecijfer bedreigd. De beschuldiging dat de Vlamingen van plan waren om Wallonië te koloniseren was belachelijk, gelet op de neomalthusiaanse invloed in Vlaanderen. Daar werd de francofonie zelfs voor verantwoordelijk geacht : “De Vlaamse haat voor het kind en de Vlaamse zedelijke huwelijkheidslafheid wortelen wel in de menselijke zwakheid, maar ook grotendeels in de overwaaiende Franse, zeg maar Latijnse, cultuur, die ons verpest”(35).

----------
(35)Bijvoorbeeld in Het Vlaamsche Land, 23.I.1926 : “Wallonië wordt al bang” door Pieter Van de Rivieren, en op 18 september 1926 : redactiestandpunt “Imperialisme-panflamingantische uitkijk”.
----------

In Vlaams-nationalistische ogen was België slechts de voorpost van een agressief Frankrijk, een staat zonder eigen karakter of bestaansrecht. Solidariteitsgevoelens met de landgenoten die tot de Latijnse cultuurkring gerekend werden, lagen dan niet meer voor de hand. Bovendien was een wederom sterk geworden Duitsland een bondgenoot die de internationale kaarten grondig kon herschudden. De jaren dertig zagen er heel anders uit dan de tot moedeloosheid stemmende jaren twintig. Het voorbeeld van Hitler-Duitsland werkte inspirerend. Over de Rijn werd de Lebensraum-retoriek gehuldigd die zo nauw aansloot bij de idee van een autarkisch imperium, een gedachte die Groot-Nederlanders graag koesterden. Er werd in Hitler-Duitsland ook aangenomen dat die Lebensraum mocht en moest veroverd worden ten koste van minderwaardige of gedenereerde volkeren. Voor de Duitsers waren dat de Slaven, in Groot-Nederlandse ogen konden dat de gedegenereerde Latijnen bezuiden de taalgrens zijn. Het ‘volk’ en de Germaanse stamverwantschap werden in Duitsland opgehemeld als richtinggevende principes en dit culmineerde in de ideologie van de etnische zuiverheid. De agressie tegenover de Duitse joden, die velen van hen de grens overdreef, illustreerde dat.

Dit Duitsland werd beschouwd als een politieke en militaire bondgenoot met het oog op een machtsgreep in België, al dan niet in het kader van een oorlog op het Europese continent. De Vlaams-nationalisten hadden zich sinds 1933 grotendeels gegroepeerd in het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) en dat bleek electoraal aantrekkelijk voor een vrij belangrijke minderheid in Vlaanderen. Staf De Clercq was de autoritaire leider van deze partij. Als gewezen militant van de Algemeen Nederlands Verbond-actie aan de taalgrens vóór 1914 was hij in de jaren twintig onder activistische en autoritaire invloed gekomen. Hij weigerde zich neer te leggen bij de taalsituatie zoals die in de loop der generaties was gegroeid. Op 16 oktober 1930 schreef hij nog aan de latere Vlaams-rexistische leider Pol De Mont : “Wij zullen, als ‘t God belieft, Brussel heroveren ”(36). De Clercq verbond zichzelf en zijn partij met Duitsland(37).

----------
(36)De Clercq aan de Mont, 16 oktober 1930 (AMVC dossier Staf de Clercq C 2845).

(37)Zie voor dit proces B. DE WEVER, Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe orde. Het VNV 1933- 1945, Tielt, Gent, 1994, p. 191-201 en p. 310-342
----------



Het nationaal-socialistische Duitsland liet zien dat er een ommekeer mogelijk was en dat dwong bewondering af. Het gaf door een bewuste bevolkingspolitiek ook een antwoord op de demografische zorgen die in radicale flamingantische kringen al leefden sinds de late 19de eeuw. Het VNV richtte er zelfs de organisatie, Vlaamsche Kinderzegen voor op. Die prees zich aan met een opmerkelijk agressieve retoriek : “Waarom een Vlaamse Bond voor grote gezinnen ? Het Waalse volk pleegt zelfmoord. Wallonië sterft uit, en alle hoop op genezing is ijdel. Wallonië verliest aan bevolking een stad als Doornik. Vlaanderen leeft nog. Er zijn in Vlaanderen nog steeds meer wiegen dan doodskisten”. En dat wilden ze zo houden door de gehuwde vrouw thuis te houden, een prima middel in de strijd tegen de kinderbeperking en de werkloosheid. “Vlaanderen leeft door zijn christen grote gezinnen. Wallonië sterft door zijn neutraliteit in de opvoeding”(38).

----------
(38)Omzendbrief van Vlaamsche Kinderzegen Gouw Limburg (z.d. eind 1938-begin 1939). Deze tekst was gericht tegen de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Die zou te liberalistisch geïnspireerd zijn en te militaristisch, met bovendien socialisten en liberalen in de leiding (KADOC, archief mgr. P.J. Broekx, nr. 9.5.8.).
----------

De logica van dergelijke redenering loopt uit op het besluit dat Vlaanderen dan overbevolkt zou raken en Wallonië onderbevolkt. Vooralsnog was er echter niet openlijk sprake van nieuwe kolonisatiegronden voor Vlamingen op de naburige Latijnse bodem. Om dat te kunnen doen zonder verlies van de uitgewekene was immers politieke macht nodig en die had het Vlaams-nationalisme vooralsnog niet. Staf De Clercq liet het VNV afzijdig blijven van het democratische politieke leven omdat alleen de absolute macht hem voldoende was. Die zou binnen bereik komen wanneer de Duitsers, via een militaire interventie, de macht van de Belgische staat zouden breken. Dat ogenblik kwam eraan in mei 1940.



VI. Nationaal-socialisme en Lebensraum in Vlaanderen

Het Vlaams-nationalisme stapte onmiddellijk in de collaboratie met de bezetter en dat lag in de lijn van de vooroorlogse politieke opstelling. Hoezeer het Lebensraumdenken, het ‘bloed’ en de ‘bodem’, in Vlaams-nationalistische kringen was binnengedrongen, bleek toen Staf De Clercq in de loop van juni 1940 een uitvoerige nota, een ‘memorandum’, schreef waarin hij een grootschalige etnische zuivering bepleitte. Wallonië kon leeg gemaakt worden zodat huizen en boerderijen aan de koloniserende Vlamingen konden geschonken worden. De uitgedreven Walen konden verplaatst worden naar de dun bevolkte zuidelijke departementen in Frankrijk. Dit memorandum was bedoeld voor de bezettingsadministratie(39).

----------
(39)Het memorandum wordt besproken in : B. DE WEVER, Staf De Clercq, Brussel, 1989, p. 165 en B. DE WEVER, Greep naar de macht, Tielt, Gent 1994, p. 354-356.
----------

De Clercq was overigens lang niet de enige die dergelijke gedachten koesterde en bereid was ze bij de Duitsers te propageren. De gewezen activist Adelfons Henderickx schreef op 26 juni 1940 aan Karel Heynderickx, Reimond Speleers en Bob Van Genechten - eveneens mensen die in de vorige oorlog de Duitse kaart hadden getrokken - dat hij nu mogelijkheden zag voor boerenkolonisatie in Frans-Vlaanderen en in Wallonië. Dat zou vlot gaan : “Na enige decennia ware Wallonië een Vlaamse streek. Daartoe ware het stelsel der volksverplantingen niet eens nodig”. Gedwongen volksverhuizingen waren de radicaalste, maar - gaf hij toe - ook de moeilijkste en onbillijkste manier. De Duitsers moesten te overhalen zijn voor een dergelijke geografische expansie van de Nederlandssprekenden. Ze hadden zonder twijfel ingezien dat een uitgebreider, geheel Germaans Groot-Nederland een strategisch voordeel voor Berlijn was : “Zij moeten toch ook weten dat, indien de lage landen aan de Noordzee (Van Duinkerke of nog hoger af) tot den Dollert, één land vormden, machtig ook door zijn koloniën (Oosten West-indië, Kongo en Zuid-Afrika ?) een met het Grote Duitse Rijk verbonden staat vormden, dit een onoverwinnelijke vesting zou zijn tegen het overmoedige Brittanje en tegen een mogelijk heropkomend Frankrijk tevens”. Henderickx had Mein Kampf gelezen en dat deed hem geloven dat de Duitsers hun “overdreven goedheid en vergevingsgezindheid” hadden afgelegd en dus wel bereid zouden zijn tot het nemen van harde maatregelen. Herinnerde hij zich hierbij de Duitse terughoudendheid tijdens de Eerste Wereldoorlog telkens de activisten grensverschuivingen en uitwijzingen kwamen vragen(40)?

----------
(40)Documenten afkomstig van Robert-Paul Oszwald (SOMA, Osoby 1255/2/57).
----------

Een nog belangrijker verschil met ’14-’18 was dat de Duitsers nu wel degelijk de oorlog op het Westfront gewonnen hadden. Frankrijk had zich overgegeven en België was geheel bezet. Berlijn had een militair bezettingsbestuur in Brussel ingericht dat ook de twee noordelijkste Franse departementen onder zijn bevoegdheid had. Mét Frans- Vlaanderen dus en dat laatste werd als een vingerwijzing opgevat. De Frans-Vlamingen waren ditmaal dus wel binnen Duits bereik. De leider van het plaatselijke flamingantisme was priester-dichter Jean-Marie Gantois. Deze was al sinds de helft van de jaren dertig racistisch ingesteld en hield van ‘geopolitieke’ beschouwingen(41).

----------
(41)E. DEFOORT, “De Vlaamse Beweging in Frankrijk tussen mythografie en historiografie”, in Wetenschappelijke Tijdingen, 1984/1, p. 27-34.
----------



Gantois bepleitte bij de Duitsers eveneens de noodzaak Noord-Frankrijk te beschouwen als “zukünftige flämischen Kolonizationsboden”. Dat deed hij bijvoorbeeld tegenover Wolfgang Reese en Franz Petri, vertegenwoordigers van het Duitse bezettingsbestuur in Brussel, die hem bezochten in het midden van juni 1940. Noord-Frankrijk moest onderdeel worden van de Dietse volksstaat zoals hij hem droomde. De nieuwe grens moest aan de Somme liggen, veel zuidelijker nog dan de bestaande taalgrens. Dat was nodig om strategische en geopolitieke redenen. Het gebied zou dan gegermaniseerd worden door kolonisatie. De verder weg in Frankrijk wonende Vlaamse boeren moesten, aldus Gantois, teruggehaald worden en ten noorden van de Somme een boerderij en gronden ontvangen. Zijn Vlaamsch Verbond was dan bereid om een nauwe en duurzame samenwerking - ook militaire - met de Duitsers aan te gaan(42).

----------
(42)Rapport van de Duitse “Flamenfreund” en informant Alfred Töpfer aan Standartenführer P. Minke van de Volksdeutsche Mittelstelle, 4 juni 1940 (Als noot 40).
----------

De bezettende overheid maakte evenwel na heel korte tijd al duidelijk dat dergelijke plannen tot annexaties, boerenkolonisatie en etnische zuiveringen niet aan de orde waren. Over de grenzen en de politieke toekomst van de Lage Landen zou later beslist worden. De oorlog tegen de Britten ging voor.

Het verbod vanwege de bezettingsautoriteiten was niet van aard om de aspiraties te matigen. Wel werd er door de betrokken Vlamingen naar andere, hoger geplaatste, Duitse instanties gezocht. Die waren te vinden in Berlijn, bij partij-instanties en de SS. Cyriel Verschaeve, ondertussen uitgegroeid tot een icoon van het Vlaamsnationalisme, zette in de tweede helft van augustus 1940, zijn ideeën op dat vlak op papier. In Vlaanderen woonde volgens hem geen zuiver volk meer omdat het besmet was door vreemd bloed : “de ontelbare vreemde cellen der verfranste huisgezinnen”. Verschaeve noemde dit “bloedvergiftiging” en dat was de schuld van België, “een onnatuurlijk gevormde staatsmacht... die de Vlaamse bloedmacht onder de knie houdt”. De Walen waren : “onze uitzuigers, de beletters van onze ontwikkeling, onze verachters en bloedsvijanden”. De Vlaamse “bloedmacht” moest terug ademruimte krijgen en dat kon door meer “Lebensraum” te scheppen. Hij wilde Frans-Vlaanderen terug hebben. Op die manier kon Vlaanderen uitgroeien tot een “vooruitgeschoven bolwerk van ‘t Germaans bloed”. Dat bolwerk moest zo sterk mogelijk worden door heel het oude Frankenland - het rijk van Clovis - weer Germaans te maken. Dat hield de leegmaking van Wallonië in en de deportatie van deze bevolking naar het Franse kernland : “Zij hebben met de ziel reeds lang Frankrijk als hun land gekozen. Dat zij er heen gaan; er is plaats te over en er zal voor hen daar heil zijn, en voor ons komt hun plaats open volgens de simpele wetten van leven en dood, de twee echte koningen der wereld”(43).

----------
(43)De tekst werd destijds niet afgedrukt in de Verzamelde werken van Verschaeve, al kende uitgever Dirk Vansina hem wel. Hij werd uitgegeven door R. DE DEYGERE, “‘Het uur van Vlaanderen’ : Vlaanderen in het Duits- Europese Rijk volgens Cyriel Verschaeve”, in Wetenschappelijke Tijdingen, 1982/1, p. 1-14.
----------

Gantois zocht eveneens meer radicale partijfiguren op om hem te steunen in zijn plannen. Op 20 augustus 1940 pleitten hij en zijn medestander, de geneesheer Pieter Blanckaert, nogmaals voor het vestigen van een nieuwe taalgrens bij de Somme en de nodige etnische zuiveringen. Daarbij wees hij ook op zijn publicaties in die zin. Als Arnold Decleene publiceerde hij Le règne de la race dat zijn achterban van zijn inzichten moest overtuigen. Onder het pseudoniem Beileveld schreef hij het manuscript Wie weit reicht die Südostgrenze der Niederlande dat zijn ideeën moest propageren in bredere Duitse kringen. Dat de Militärverwaltung hem hinderde in het verspreiden van dergelijke standpunten, ontstemde hem zeer(44).

----------
(44)Brief van 7 september 1940 en nota van 20 augustus 1940 vanwege een Duitser (naam onleesbaar), “Westreferent” van de Volksbund für das Deutschtum im Ausland (Documenten afkomstig van Oszwald (SOMA, Osoby Dossier 1255/2/57).
----------

Staf De Clercq stelde zijn Lebensraum-imperialisme openlijk voor aan zijn achterban in de vroege lente van 1941. In een toespraak in Ieper kwam hij uitvoerig terug op de Vlaamse “nood aan grond”. De tekst werd integraal op de frontpagina van de partijkrant Volk en Staat afgedrukt met de bedoeling de partijleden en heel het Vlaamse publiek er van in kennis te stellen. De gedachtengang kennen we ondertussen al : net zoals de Duitsers had het levenskrachtige Vlaamse volk nood aan levensruimte en die was voorhanden in de directe Noord-Franse omgeving waar de gronden onderbenut werden omwille van de teruglopende bevolking. Het enige wat moest gebeuren was een “volksopschuiving”. Hij stelde retorisch de vraag : “Waarom zou de toestand in Frankrijk niet gesaneerd worden door de verhuizing uit de Noorderdepartementen, aldus voor de Nederlanden de broodnodige grond vrijlaten”. Hij gaf toe dat het weliswaar de Duitse Führer, Adolf Hitler, zou zijn, die “aan ons Nederlandse volk de ruimte zal geven waarop het door zijn levenskracht recht heeft om in welvaart te leven”. De eerste begunstigden van die doortastende kolonisatieplannen waren de Vlaamse boeren. Staf De Clercq was zeer lyrisch over de landbouwers die hij het “gezondste” deel van een volk achtte. Ze mochten in het veroverde land grote stukken grond en boerenwinningen verwachten. Hij was wel wat voorzichtiger wat Wallonië betrof. De bezetter had ondertussen immers ook Rex aangetrokken als collaborerende beweging. Wel vond de VNVleider dat Vlaamse boeren zich moesten kunnen vestigen in Wallonië “met dien verstande dat hun Nederlandse aard totaal bewaard blijve”. Met doorgedreven taalfaciliteiten dus(45).

----------
(45)Volk en Staat, 1.IV.1941 : “Staf De Clercq belichtte te Ieper onzen nood aan levensruimte”.
----------

Het militaire bezettingsbestuur bleef terughoudend omdat de generaals het bezette land rustig wilden houden zodat het maximaal kon bijdragen aan de Duitse oorlogsinspanning. De door de Vlaams-nationalistische leiders gevraagde etnische zuiveringen zouden tot grootscheepse onrust leiden, nog onafgezien van de omvangrijke inzet van troepen en transportmaterieel die daarbij nodig zou zijn. Het kwam er daardoor nooit van om in Wallonië of Noord-Frankrijk planmatig met de gevraagde etnische zuiveringen te beginnen, al bleven de geruchten circuleren(46). In september 1944 werden de Duitse troepen verdreven door de geallieerde legers. 1945 bracht de totale Duitse nederlaag.

----------
(46)Volgens H. VAN GOETHEM en J. VELAERS, Leopold III, de Koning, het Land, de Oorlog, p. 613, vreesde koning Leopold III op 13 maart 1941 dat er grootscheepse volksverhuizingen voor de Walen op til waren.
----------



VII. De geschiedenis blijft leven

In België was de reactie tegenover de collaboratie heftig. Opnieuw zou een meerderheid in een aantal van oudsher Vlaamse of Plat-Dietse gemeenten aan de taalgrens of rond Brussel voor opname in het Franstalige of het taalgemengde gebied. Vlaanderen werd weer wat kleiner. De anti-Belgische geest die de collaboratie had gevoed, verdween evenwel niet. Daarvoor had ze veel te oude en te diepe wortels in de geschiedenis van de Vlaamse beweging en bovendien werd zij blijvend gevoed door het opdringen van de Franstaligen die bleven ijveren om de taalgrens naar het noorden te verschuiven. De gewezen collaboratie slaagde erin om de volgende jaren geleidelijk het algemene culturele klimaat in katholiek Vlaanderen te beïnvloeden waardoor haar oorlogsverleden in een gunstig daglicht kwam te staan(47).

----------
(47)Zie hierover L. VANDEWEYER, Amnestie voor oorlogsfeiten. Een probleem van ‘verzoening’ voor de kerk in België ?, in R. BURGGRAEVE en J. DE TAVERNIER, Terugkeer van de wraak ? Een tijd verscheurd tussen revanche, vergelding en verzoening, Averbode 1996, p. 186-214.
----------

In een interview over etnische conflicten met Knack, op 20 december 1995, zou prof. Eugeen Roosens, antropoloog van de Leuvense universiteit, op de vraag of de structuur die in het vroegere Joegoslavië de etnische zuiveringen schraagde, ook in ons land te vinden is, antwoorden met : “natuurlijk”. Er konden zich best gebeurtenissen voordoen die de vrees voor agressie ten opzichte van de eigen etniciteit zou doen oplaaien en die angst vormde dan een sterke voedingsbodem voor een conflictuitlokking. Westerse zelfgenoegzaamheid was onterecht : “We moeten niet te veel rekenen op de redelijkheid van de mensen. Als we zien dat degenen die zich ‘strijdbare Vlamingen’ noemen, en die zich voorhouden dat hun groep verdrukt is geweest, geen enkele moeite hebben om anderen te verdrukken”. Het feit dat de Vlamingen geen enkele les trokken uit het eigen verleden stemde hem heel pessimistisch. Op de vraag of het succes van het Vlaams Blok dan wortels had in de mechanismen die elders gebruikt werden om een volkerenmoord uit te lokken luidde zijn antwoord : “Zeker”.

De resultaten van dit historisch overzicht bevestigen zijn opmerkingen. Er zijn inderdaad dergelijke feiten in de geschiedenis van de Vlaamse beweging waar te nemen. Al van vóór 1914 werd er in het Vlaamsgezinde kamp gedacht in machtstermen waarbij demografische ontwikkelingen, migraties en grondgebied een belangrijke rol speelden. De taalstrijd werd gezien als een onderdeel van de eeuwenoude en onherroepelijke strijd tussen de ‘Germaanse’ en ‘Latijnse’ rassen. Het was tevens een onontkoombaar conflict tussen Vlaamse zedelijkheid en godsdienstzin en Waalse vrijzinnigheid en zedeloosheid. Dat uitte zich ondermeer in de kinderrijkdom - of het gebrek daaraan.

Het is geen toeval dat veel van de mensen die daarvoor gevoelig waren, bereid bleken tot ‘Germaanse’ samenwerking met de Duitse bezetter tijdens de Eerste Wereldoorlog. In hun ogen moest deze samenwerking leiden tot een Vlaamse staat, versterkt en beveiligd door een reeks annexaties die verantwoord werden met historische, etnische, economische en militaire argumenten. Wie taalkundig en etnisch niet in dit imperialistische Vlaanderen paste en weigerde zich te laten assimileren, moest emigreren, goedschiks of kwaadschiks. Dat Vlaams expansionisme zou ten koste gaan van Wallonië en van Frankrijk. De macht om een dergelijk beleid uit te voeren ontbrak echter en de Duitse terughoudendheid was een doorslaggevende belemmering.

Tijdens het interbellum verdween het etnische criterium en de imperialistische gedachtengang niet en het Groot-Nederlandisme was daar de exponent van. Toen de nodige macht weer voorhanden leek na de invasie en bezetting door het nationaalsocialistische Duitsland in 1940, werden de pleidooien voor gebiedsuitbreiding en etnische zuivering weer met kracht hervat, grootscheepser en radicaler dan tijdens het activisme. Maar ook nu waren er voor de Duitsers militaire en economische redenen om van de uitvoering geen werk te (laten) maken binnen afzienbare termijn.

Wat er zou gebeurd zijn, ware de loop van de militaire gebeurtenissen anders geweest, kunnen we slechts gissen. De joden en de zigeuners in België zijn wel degelijk het slachtoffer geworden van etnische zuivering met de hulp en onder applaus van Vlaamsnationalistische collaborateurs. De bedreiging ten opzichte van Walen en Noord- Fransen was reëel en dit had kunnen leiden tot een bijzonder gevaarlijke situatie voor ettelijke miljoenen mensen.

Het zou een misvatting zijn deze voorstellen tot etnische zuivering te beschouwen als een toppunt van ‘de dwaasheid van de macht’. Er zat wel degelijk rationaliteit in. Etnische zuivering was (en is) een nuttig instrument in het veroveren en verzekeren van macht. Elke Vlaming die de baan kreeg van een weggezuiverde of ging wonen in huizen van uitgedrevenen of in gebieden die geännexeerd waren, moest, omwille van zijn toekomst, de collaboratie met hand en tand verdedigen. Dat was zo tijdens de eerste zowel als tijdens de tweede Duitse bezetting. Staf De Clercq had dat uitstekend begrepen toen hij zijn expansionisme in het openbaar ontvouwde in Ieper en het koppelde aan zijn plannen om de erfeniswetgeving zodanig te hervormen dat boerderijen alleen door de eerstgeboren zoon konden overgeërfd worden. Als de Vlaamse boerenzonen, die later in het rijtje van kinderen kwamen, in de landbouw bedrijvig wilden blijven, konden ze, door de goede zorgen van het VNV, elk een boerderij met gronden ter beschikking krijgen in veroverd en etnisch gezuiverd gebied. Hoeveel mensen zouden daarvan dan de vruchten plukken ? Ze zouden meteen ook hopeloos gecompromitteerd zijn en gedwongen de hardnekkigste verdedigers van De Clercqs partij en zijn expansionistische politiek te worden.

Dat deze ideeën werden gestimuleerd door het opdringen van de Franstaligen in van oudsher Vlaamse gemeenten benoorden de taalgrens en rond Brussel is een feit. Maar dat is onvoldoende om als enige verklaringsgrond te fungeren. De plannen voor etnische zuivering wortelden in een geschiedenis van ‘germaanse’ - en deels ook ‘katholiektraditionalistische’ - meerderwaardigheidsgevoelens die al sinds vele decennia leefden in radicale flamingantische kringen.

BRON :
http://www.cegesoma.be/media%5Cchtp_beg%5Cchtp05/003_vandeweyer_chtp5.pdf

...

...& we kunnen nog straffer !!

Kom morgen nog eens terug !!



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Cyriel Verschaeve - Onsch Rozige Vlaemsch-Nationalistische Geweld...

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)



Inhoud blog
  • The brave new world is werkelijkheid...
  • ook interessant
  • Yaz...Yasmine...
  • en contraceptie in Belgistan...
  • Problemen in Frankrijk en USA met bepaalde contraceptiva...
  • ergerlijk 2013!
  • Femmes de Rue iedereen geeft commentaar, wij dus ook
  • De valsche Fransman nog maar eens verslagen...
  • Armoedebestrijding...Geen enkele minister heeft er naar gevraagd...
  • anderhalf miljard euro subsidies weggegooid in zonnepanelen...
  • Deltastichting niet blij....
  • Dag Allemaal vaandeldrager in de Vlaemsche ontvoogdingsstrijd!
  • Leve de tsjeven met hun kerncentrales en Bart Van Rompuy
  • Artistieke vrijheid in Vlaenderen en op de VRT!
  • EUREKA en DRIEWERF HOERA HIPHIP geen slimme meter in huis!
  • Hier zijn we weer !
  • >Dewinter getuigt over de zwanworstaanval op kinderen...
  • De voedselberg van Steven De Geynst
  • Luc Barbé...een heel kleine rehabilitatie...
  • een hoofddekselvergelijking
  • verlof voor de geërgerden
  • de duizendzevenentwintigste generatie Vlamingen kent grote leerachterstand
  • l'oiseau bleu
  • De blijde (weder)intrede van Maeterlinck in Gent en over perzikken met 2 k's
  • Belgie in het nieuws
  • Bernard de pilchard en het idyllisch kustlandschap
  • de levensverwachting van de Duitse armen biedt een oplossing voor de vergrijzing!
  • Hoera, de gestapo is terug...de Grimbergse kliklijn
  • leve de revolutie
  • ARCO, Tsjevenstreken in het kwadraat!
  • een visie op de Russische verkiezingen...
  • Wij hangen graag de propere uit...
  • Filip De Winter verhuist naar Namibië, hoera!
  • den ellentrik als grondstof
  • Black woman : Tu sens la fleur le matin et le poireau le soir. Non merci !
  • energie veroorzaakt vergeetachtigheid
  • bijna weer oorlog in Mesen...een belgenmop..
  • RIP SVETLANA ALILUYEVA...wie haar niet kent zoekt het maar eens op en leest haar boeken...
  • zonnepanelen zien klaar maar ook nazidassen op de VRT
  • Vlaanderen op zijn smalst en de lul van de dag
  • een monument
  • young media summit
  • met het schaamrood op de wangen
  • Spanje in actie tegen privatisering van het onderwijs
  • Er zijn dus toch nog verstandige mensen in Vlaanderen....de SERV
  • occupy Wall Street
  • Alaa Abdel -Fattah
  • ARCO het einde...
  • Tolerante Vlamingen?
  • madam van de dag: Ann Branbergen
  • De Brusselse metroerger dan Afghanistan?
  • Naast Plopsaland bestond er ook Shitland
  • Indaver Beveren ligt in Afrika
  • sluikreclame voor La source des femmes en Jacques Bloch
  • IN MEMORIAM
  • Amerika het donkerste voorbeeld
  • extreem rechts weer springlevend!
  • Le Pen en Israel één front??????
  • een andere stem in het debat...
  • Charlie a beaucoup d'ami(e)s en een nieuwe blog !
  • Oakland general strike
  • La belle plume française concernat Charlie: Le Monde
  • solidariteit met Charlie Hebdo
  • op naar de barricades!
  • een grote madam in de rechtbank !
  • Met zijn allen naar een Europees referendum, wij zijn allemaal Grieken!
  • Freya we love you!
  • gooi onze kerncentrales maar dicht, we steken de kaarsen wel aan...
  • Dexia we zijn één en al oor!
  • Zullen de Fransen wel slagen waar de Belgistanen falen?
  • Colloceer Vermeiren!
  • energie eindelijk een debat?
  • We are all Americans!
  • occupy....Chicago is nog steeds Chicago van Al Capone al heet hij nu Emanuel Rahm
  • de dubbeldemocratie Belgistan en de groene stroomcertificaten, twee verhaaltjes
  • de casino van ARCO en de rest...
  • vroem vroem
  • sjot ze uit hun pluche zetels!
  • Indignados in Brussel een succes!
  • nog een beetje chili...
  • Camila Vallejo komt naar Brussel!
  • Arvelor Mitaal of een mooi voorbeeld van roofkapitalisme
  • Het zijn weer harde tijden...
  • Privépolitie ...hallucinant...hier kan zelfs Hasselt nog een punt aan zuigen!
  • CAMILA VALLEJO een rolmodelleke
  • de duisternis regeert over grote delen van de wereld...
  • Revoilà le LKP deze keer in Mayotte...
  • niet alleen Obama schrijft mooie toespraken in de USA...
  • Lap, het is prijs!
  • de uitspraak van de dag
  • de éénwording tussen Zuid en Noord-apenland komt nabij! En Dexia is er nog!
  • In Brussel draagt nu elk schoolkind een kuisheidsgordel!
  • Maikel Nabil
  • no comment
  • We love Freya!
  • Arm België ...
  • We are seeing change in our world, block by block – city by city.
  • Freya is de slimste!
  • WE WON'T PAY
  • Griekenland en de vrije pers een voorbode voor Europa
  • Tot Maandag
  • mensen komen tot inzicht maar véééééééééééél te laat De dure energie...en onze luciede politici
  • China komt in opstand...tegen de zonnepanelen...tja
  • We gaan naar Amerika...
  • slimme meters en de sprookjes van onze vriend Bart Martens
  • INFRAX en slimme meters een duidelijk standpunt hoera!
  • slimme meters en slimme netten deel 2
  • slimme meters en slimme netten deel 1
  • slimme netten weer zo een indianenverhaal...
  • slimme meters ...de ondertekenaars...
  • de slimme meters...iedereen wordt stilaan slim...
  • Over de doden wel kwaaie woorden : einde van de zaak zuster Gabrielle?
  • koorknaap Javaux wordt schandknaap
  • Humberto Prato en De Wever, alles bij elkaar geklutst geeft een mooie omelet
  • De held wordt uitgewezen....petitie voor Ly Khaly
  • Maanpizza's?
  • voor vandaag volstaat één enkele zin...
  • Ere wie ere toekomt SVEN GATZ
  • Misschien willen de rijken wel ooit wat betalen maar intussen creperen de armen
  • de Duitse bron is gevonden...pure nazipraktijken dus vanwege de Ollandse bloggers en fora..
  • Hollandse nazitaal over Islamitische Duitse Turken en incest
  • Ce lion était beaucoup trop flamand ... Cela ne pouvait plus durer
  • een kleine nostalgische bevlieging over Franse lessen en 14-18
  • AI WEI WEI legt uit
  • IJzerbedevaart????? de wadde?????
  • ALI FARZAT: niet iedereen heeft blijkbaar de zelfde humor...
  • en hier zijn de invalide Walen met hun reactie...
  • N-VA is radio Mille Collines en een bende debielen...
  • Inge en de god van mededogen is Miss Universe
  • Dupont en Dupond in het Nieuwsblad
  • We kunnen hier niet tot 5 tellen...
  • neen tegen onverdraagzaamheid: oproep van de progressieve Islamieten
  • PUKKELPOP 2011
  • Daar is de orde weer...oneerlijke concurrentie in Marcinelle
  • Ollands partnership voor Stalinmuseum?
  • Jean Bricmont schrijft een artikel in Counterpunch
  • Nette mensen berokkenen even veel schade als britse plunderaars
  • meer belastingen graag en chique rellen in Lloret
  • verstandige taal...
  • over raddraaiers, imbecielen, stormrammen, linkse idioten en wijze zotten
  • Niemand heeft het monopolie van de waarheid maar praten helpt!
  • nog meer krapuul nu ook in Chili...
  • de verloren jeugd en andere bevlogen romantiek
  • Lessen uit het verleden? Vergeet het!
  • Plunderaars lusten geen boeken...
  • Daar komt Baudrillard : England's burning en B-H-V-jeugd brandt shoppingcentrum Anderlecht plat...
  • London's burning het lijkt stilaan wel op een kleine genocide...
  • London's burning maar er zijn zo wel een paar oorzaken...
  • London 's burning
  • Justice, not charity! en de ouwe Voltaire is weer springlevend!
  • Egypte en Israël zelfde strijd...
  • Kaka als onderpand
  • 8 augustus 1956 Tutti Cadaveri
  • toiletperen en zonnepanelen, de index zal weer stijgen....onze concurrentiepositie gaat er aan...
  • de slimme kleuter van de buren...
  • de Carapilsproleague steigert, u toch ook?
  • het tolerante olland lijkt wel een nazikamp...
  • Rothschild Boulevard ....
  • Israel en de indignados van Rothschild Boulevard
  • Betaalde sex om je studie te betalen...???
  • Terug naar Blankenberge...
  • Oproep aan Jean-Pierre, Siegfried en Benno
  • Frans Crols een groot-Russisch Vlaemsch-nationalist
  • Gevaarlijke onzin in Vlaanderen...
  • de geest van Jef Cognac is terug!
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 3
  • Veel schoon volk...
  • Tanguy Veys krijgt een mail
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 2
  • aaargh, this is really insane
  • in memoriam de socialistische jongeren van UTOYA
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 1
  • De deltastichting en de bolsjewieken....
  • Stiglitz over Euro en Europa
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 5
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 4
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 3
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 2
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 1
  • De grote denkers rond TEKOS Van Windekens en Luc Pauwels
  • Tanguy Veys de man die reageert!
  • Wat weten we over Nieuw rechts in Vlaanderen en Tekos? Deel 1
  • Nieuw Rechts Scriptie van Sofie Delporte deel 2
  • VSV wie zijn de leiders? Grinnik grinnik
  • TEKOS of het nieuwe conservatisme in Vlaanderen...een kleine inleiding
  • Tekos of de nieuwe conservatieven van de deltastichting of het vervolg op het Vlaams Syndikaat
  • Daar is de vlaamsche vakbond VSV een zusje van het VNS?
  • Kroll in Le Soir ter gelegenheid van 11 juli...schitterend
  • dens sos geklopt door Groen op links...
  • De rooie toekomst wenkt!
  • Bart non en het olijke duo
  • verboden te denken in Belgistan
  • Moderne slavernij in Flamanville eindelijk aangeklaagd door politici
  • Talibanfeministe Naomi Wolf over porno en mannen
  • Het diruponotaatje en wat commentaar bij artikel 60 en asiel
  • Daar zijn de eerste ronkende verklaringen op de diruponota
  • Natie en volk laat Gilbert de Tour winnen astamblief...
  • wat cijfertjes over jeugdwerkloosheid...
  • Jeugdwerkloosheid...we moeten er toch maar eens over praten
    Zoeken in blog

    Laatste commentaren
  • What is complicated? (Jill Hopkins)
        op Deltastichting niet blij....
  • Re: (Gigi)
        op soms zijn ook je medestanders een bende idioten
  • Re: (Riz)
        op de intellectuele superioriteit der franstaligen en een vakantietrip naar Sarkoland
  • Foto

    Le seul site qui n'a pas une culture très ancienne des vraies valeurs Flamandes
    Archief per week
  • 31/12-06/01 2013
  • 30/07-05/08 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 18/06-24/06 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 18/05-24/05 2009
  • 11/05-17/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 02/03-08/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 09/02-15/02 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 18/02-24/02 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 28/01-03/02 2008
  • 21/01-27/01 2008

    Andere URL'zz van ons...
  • Gastenboek
  • Beginselverklaring
  • Mission Statement
  • Onze AO-POSTERS
  • De Schijtoptant

  • Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Het is altijd leuk om eens iets van een ander te lezen.


    Blog als favoriet !

    onze ideologische onderbouw
  • WOII Fascisme
  • Spinoza door Etienne Vermeersch
  • Susse van den Ende
  • subversiviteit en situationisme
  • scepticisme en Jean Bricmont en Sokal
  • de grote roerganger en marxbrother 1

  • Buitenlandse voorbeelden om binnenlands na te volgen
  • ressacs Frankrijk
  • Amerika's beste gazet
  • een jonge vriend uit Latijns-Amerika met stamboom
  • bellaciao Frankrijk
  • Teacher dude Griekenland
  • LKP en UGTG Guadeloupe
  • The Huffington Post USA
  • Haaretz Israel
  • Human rights watch
  • IJsland in crisis

    Onze Esthetishe Bovenbouw
  • Bob De Groof
  • Baudouin Breïker
  • Le dernier cri Frankrijk
  • Art brut en aanverwanten
  • De mededeler en Quelle Horreur Olland
  • Schone Vlaemsche Poëzie
  • Muziek en kleinkunst comme on aime
  • @-C-ART-dzz-Offizz

  • Symphatieke blogs van over de taalgrens en Brussel en wijde omgeving
  • Richard III Duc de Gloucester
  • Brussel voor serieuse mensen
  • Taalhistorisch Brussel
  • afrikaanse madammen

  • LINK-swap
  • http://weblog.startpagina.be
  • http://weblog.startpagina.nl/
  • http://weblog.startkabel.nl/
  • http://weblogger.startbewijs.nl/
  • http://besteblogs.eigenstart.nl/

  • Een interessant adres?





    www.desesperado.be

    View blog top tags


    View blog authority




    Pagerankkeyword ranking search engine

    TECHNORATI
    PROFILE




    DOSSIER ENERGIE-DEBAT
  • BLOGBERICHT
    van PART I t.e.m XIII
  • PDF-DOCUMENT
    van PART I t.e.m XIII


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!