~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
19-08-2011
neen tegen onverdraagzaamheid: oproep van de progressieve Islamieten
Een "gemengd" koppel werd in Schaarbeek aangevallen door een aantal jongeren die zich de rol toemeten van een soort religieuse politie. Ze menen te moeten controleren of hun "soortgenoten" wel naauwgezet de islamitische regels naleven zeker tijdens deze ramadanperiode. Tot en met binnendringen in een privéwoning om kunnen vast te stellen of er al of niet wordt gegeten...Dit is ontoelaatbaar en hiertegen moet worden opgetreden. Maar eerst en vooral moet er een dialoog gevoerd worden tussen alle gemeenschappen zoadat er duidelijk regels afgesproken kunnen worden wat wel en wat niet kan. Godsdienst is en moet een individuele keuze blijven. Het kan nooit opgelegd worden en evenmin verboden. Door niets of niemand! Tenzij fundamentele mensenrechten worden geschonden. Om niet in het klassieke discours te vallen tegen Islam en tegen "vreemdelingen" sluiten we ons hier dus volmondig aan bij de oproep van de progressieve Islamieten en misschien moeten onze lezertjes ook wel eens overwegen om wat steun te geven aan deze organisatie...
Om de petitie te tekenen, volstaat het een mail te sturen naar musulmans.progressistes@gmail.com . Vermeld uw naam, voornaam en eventueel ook andere gegevens (beroep, ...) die u wil zien verschijnen op de site.
Nee tegen onverdraagzaamheid!
De multiculturele samenleving redden door de minderheden binnen de minderheden beter te beschermen.
Een gemengd koppel uit Schaarbeek - een vrouw van Marokkaanse afkomst en haar Belgische echtgenoot -, had al meerdere keren te maken gekregen met verbale agressie in de multiculturele wijk rond het Liedtsplein, toen het op woensdagavond 3 augustus, pal in het begin van de ramadan, tot fysiek geweld kwam. De daders sloegen de vrouw en dreigden met nieuwe aanvallen. En wie waren de daders? Een groep jongemannen uit de wijk die zich blijkbaar hebben voorgenomen het koppel het leven zuur te maken om in naam van de islam een strijd te voeren tegen de samenlevingsvormen die niet in hun elementaire culturele en religieuze referentiekader passen.
Dit individuele geval heeft een bredere dimensie: het roept vragen op rond het samenleven van mensen van verschillende culturen in de arme buurten van onze grote steden. Die vragen zijn actueel, en het debat errond is niet nieuw. Waar de enen het wangedrag van sommige Brusselse moslimjongeren aangrijpen om hen te stigmatiseren als rebels without a cause, wijzen anderen, zich al dan niet beroepend op sociologische excuses, erop dat discriminatie een realiteit is waar deze jongeren dagelijks mee geconfronteerd worden.
Hoe dan ook kan niemand ontkennen dat de moslimgemeenschap, net als andere gemeenschappen, een sociale druk uitoefent op haar leden. Die druk leidt soms tot dwang en in het ergste geval tot geweld, en vaak zijn het de meest kwetsbare minderheden van de minderheden wier leven op die manier vergald wordt.
De ondertekenaars zijn van mening dat dit soort praktijken vandaag om een sterke reactie en een duidelijke standpunt vraagt van de voorstanders van de multiculturele samenleving, en meer bepaald van zij die - gelovig of niet - vertrouwd zijn met de moslimcultuur en de islam via een persoonlijke of een familieband. Deze mobilisering moet gebeuren in naam van de verdediging van de waarden die een cultureel diverse samenleving mogelijk en aangenaam maken: niet discrimineren, culturele verschillen aanvaarden als een verrijking voor beide kanten, maar ook de keuzevrijheid van ieder individu respecteren. In geen geval mag deze strijd gevoerd worden in naam van specifieke culturen of godsdiensten, die niet verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor de onredelijkheid die sommige van hun aanhangers tentoonspreiden. Het gaat om een moeilijke strijd die we nu samen moeten aangaan om te bewijzen dat het nog steeds mogelijk is om op een respectvolle, harmonieuze en vreedzame manier met onze verschillen te leven.
In een internationale context die gekenmerkt wordt door felle aanvallen tegen het multiculturalisme menen de ondertekenaars dat wie wil komen tot een vreedzame samenleving zijn hoop niet louter mag stellen op inspanningen van de overheid. Even belangrijk is het dat de burgers en de minderheidsgroepen zelf gemobiliseerd worden en meer vastberadenheid aan de dag leggen.
Het redden van de multiculturele samenleving impliceert dat van bovenaf geijverd wordt voor haar behoud, maar evenzeer dat ze van beneden uit beter beschermd wordt. Het is zaak om de strijd voor gelijkheid en tegen discriminatie hoog op de agenda te houden van de beleidsmakers, maar in de burgermaatschappij is het ook nodig om op een meer uitgesproken manier op te komen voor de vrijheid om zelf levenskeuzes te maken, om afstand te nemen van ongewenste culturele dogmas, etc. Dat betekent uiteindelijk dat een meer solidaire houding met de slachtoffers van deze ontspoorde opvattingen van culturele en religieuze minderheden zich opdringt, en dat die solidariteit zichtbaarder moet worden.
De ondertekenaars:
Spreken hun verontwaardiging uit over de agressie, de bedreigingen en de intimidatie die het Schaarbeekse koppel heeft ondervonden.
Uiten hun steun en sympathie aan het koppel en aan iedereen die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt.
Veroordelen op de meest uitdrukkelijke manier iedere vorm van fysiek of verbaal geweld en de rechtvaardiging daarvan op culturele of religieuze gronden.
Herhalen dat iedere burger niet alleen in de praktijk moet kunnen genieten van de rechten en individuele vrijheden die de Grondwet en de rechtstaat garanderen, maar dat hij/zij ook de concrete mogelijkheid moet hebben om, als hij/zij dat wil, vrijwillig afstand te nemen van de groep waar hij/zij van origine toe behoort en van de ethno-culturele of religieuze voorschriften die met die groep samenhangen.
Daar is de orde weer...oneerlijke concurrentie in Marcinelle
Sinds de jaren 70 voert onze inlandse orde van geneesheren een onafgebroken strijd tegen de dokters van Geneeskunde voor het Volk. Opgericht door Kris Merckx, een aimabel, competent en sociaalvoelend iemand, heeft die fameuse orde een niet afziende strijd gevoerd tegen linkse dokters die tegen terugbetalingstarief werkten. Eerst was dat in Hoboken, zowat de vuilbak van Antwerpen toen. Dit initatief was één van de meest geslaagden van de toenmalige "Amadezen". Voor de jonkies en Ollanders onder ons : dit waren de leden van de uiterst-linkse Maoïsten van Alle Macht aan de Arbeiders. Toen een zeer succesvolle beweging maar vooral onder intellectuelen en studenten. En wat zien we vandaag? Niks nieuws onder de zon...de Orde zet zich schrap tegen de tweede generatie Merckxen deze maal gevestigd in Marcinelle. De dochter, deze maal, Sofie Merckx, krijgt de deurwaarder over de vloer wegens niet betalen van lidgeld aan die orde en wegens -kan enkel als grap bedoeld zijn - deloyale concurrentie vanwege de Henegouwse afdeling van die ordentelijke orde.
Meer kunnen jullie hierover vinden in "De Morgen" van vandaag...
We zoeken nu toch even op wat "oneerlijke of deloyale concurrentie" zou kunnen betekenen in een gemeente als Marcinelle. Marcinelle is nu niet meteen het Waalse Brasschaat. Marcinelle is inderdaad de "Bois du Cazier" nog niet lang geleden hier besproken maar ook de geboorteplek van verschillende van onze beroemdste striptekenaars waaronder de smurfenuitvinder Peyo maar ook Franquin en Morris kwamen vandaar. Vandaag is Marcinelle echter herleid tot "hol van Pluto, met veel zwarte armoede maar een trendy restaurant in het museum van het Bois du Cazier"waar vakbondsbazen uitgebreid plegen te tafelen... In Marcinelle wonen volgens de meest recente cijfers, ergens uit de jaren '90, een goeie 23.000 inwoners. "Googelen op "medecins Medecins Marcinelle" levert exact, zeggen en schrijven, 3 adressen op, enen Van Eetvelde, een Trotti en Geneeskunde voor het Volk. Basta. Een mooi staaltje mijnwerkersoverlevering...een Vlaamse, een Italiaanse naam en de communisten van de PvdA... Maar daar gaat het hier dus niet over. Het gaat over oneerlijke concurrentie...Sofie Merckx en kameraden worden door de Henegouwse orde ervan beschuldigd, patiënten te ronselen door tegen terugbetalingstarieven te werken en dus geen remgeld te vragen....Hallo? 23.000 inwoners en 3 artsenpraktijken...je moet geen rekenwonder zijn dat je dus in Marcinelle 1 meneer eof madam doktoor hebt voor meer dan 7000 patiênten... Nu even googelen en wat vinden we over Belgisch verhoudingen van inwoners/huisartsen?
We citeren: In België is er 1 dokter per 220 mensen. In Mali 1 per 12.500 mensen. En in Tanzania moeten zelfs 50.000 mensen het met één dokter doen. Juist in die gebieden waar veel oorlog, honger, ziekte of armoede heerst, is er vaak weinig of geen toegang tot medische zorg. Dus Marcinelle zit ongeveer aan de helft van Mali...net daar vindt dus de Orde van Geneesheren het nodig om te spreken van "oneerlijke concurrentie"...straffe mannen ...Meer vragen dan de normale tarieven daar reageren die flinkerds dus nooit op maar owee als je dus "gratis" geneeskunde verstrekt aan mensen die amper het hoofd boven water kunnen houden. We moeten ze dus maar laten creperen ginder in Marcinelle...intussen sturen ze deurwaarders naar Geneeskunde voor het Volk om de boel aan te slaan of blokkeren ze erfenissen ...dumpen die boel...
Open brief: Met welk recht blokkeert de Orde familie-erfenis van dokter Hufkens?
13 januari 2010
De Standaard publiceerde vandaag (13/01) onderstaande open brief van een aantal gerenommeerde dokters, waarin deze hun steun betuigen aan dokter voor het Volk Eric Hufkens uit Marcinelle.
Dokter Eric Hufkens studeerde in 1986 af aan de universiteit van Antwerpen en is huisarts bij Geneeskunde voor het Volk in Marcinelle (Charleroi). Zijn hele loopbaan al behoort hij tot een groep artsen die weigert lidgeld te betalen aan de Orde van Geneesheren omdat zij die als ondemocratisch en antisociaal beschouwt. In 2006 heeft het vredegerecht dr. Hufkens veroordeeld tot het betalen aan de Orde van 2079 euro (1027 euro achterstallige lidgelden plus 1052 euro intresten en deurwaarderskosten). De rechter stelde in zijn vonnis : Hoewel men begrip kan opbrengen voor de motieven van de verdedigende partij (Dr Hufkens) die over de beoefening van de geneeskunst opvattingen huldigt die niet echt gedeeld lijken te worden door de Orde van geneesheren, toch blijft hij onderworpen aan de (wettelijke) verplichting om lidgeld te betalen zoals allen die dit beroep wensen uit te oefenen. Op basis van deze uitspraak dreigde, kort daarna, de Orde van Henegouwen over te gaan tot boedelbeslag bij dr. Hufkens. Maar, na een symbolische bezetting van diens huis in Couillet, liet de Orde, via haar advocaat, weten dat ze van dit plan afzag. Inmiddels zocht de Orde naar andere financieel-juridische wegen om haar geld te krijgen. Onlangs nam ze daartoe een tot nu onuitgegeven initiatief. Tussen kerstmis en nieuwjaar bood zich een deurwaarder aan bij dr. Hufkens om hem te melden dat hij, bij diverse banken, een voorlopig beslag van 2079 euro had laten leggen op de tegoeden die de kinderen Hufkens erfden van hun onlangs overleden ouders. Door die démarche wordt de afhandeling van de erfenis niet alleen geblokkeerd voor dokter Hufkens maar ook voor zijn zeven broers en zusters. Op basis van welke ethische principes betrekt de Orde een hele familie in een ideologisch conflict tussen haar en een arts?
Ondergetekenden protesteren tegen de financiële intimidatie waarmee de Orde een al dertig jaar aanslepend principieel meningsverschil wil beslechten. Wij steunen de manifestatie die vandaag om 18 uur doorgaat vóór de zetel van de Orde van Geneesheren, rue des Archers in Mons. De blokkering van de erfenis van de familie Hufkens moet worden opgeheven, net zoals alle andere juridische stappen tegen de artsen die blijven weigeren het lidgeld te betalen. Dit nieuwe incident, dat door de Orde is uitgelokt, is een aansporing om het debat over deze instelling uit de impasse te halen en af te ronden.
Ondergetekenden verschillen enigszins van mening over de inhoud van een democratisch alternatief voor de Orde. De enen vinden dat de Orde moet afgeschaft worden en vervangen door een Hoge Raad voor ethiek en deontologie van de gezondheidsberoepen (het wetsvoorstel van Magda Demeyer van 2003). Anderen verkiezen, vooral vanuit haalbaarheidsoverwegingen, voor een hervormde en vernieuwde Orde van artsen (het wetsvoorstel van Patrik Vankrunkelsven dat in 2007 door de senaat werd gestemd maar niet door de Kamer geraakte). Samen zijn wij het echter eens dat de huidige Orde, die haar bevoegdheid ontleent aan het bij volmachtenwet gestemde Koninklijk Besluit nr. 79 van 1967, de toets van de kritiek niet kan weerstaan. We zetten enkele bezwaren op een rijtje.
De positie van de artsen in de Orde is dominant daar waar gezondheidszorg de hele bevolking aangaat. De tuchtrechtspraak van de Orde is een aanfluiting van de moderne, democratische rechtsregels. De rechtsprekende artsen zijn tegelijk rechter en partij. De meeste zittingen zijn niet openbaar. De Code van de medische plichtenleer die de basis vormt voor de tuchtrechtspraak werd nooit door het parlement goedgekeurd en is in 1983 rechtsongeldig verklaard door het Hof van Cassatie. Een patiënt die een klacht indient dient niet eens op de hoogte gebracht te worden van het gevolg dat er aan wordt gegeven. De Orde heeft geen jurisprudentie die naam waardig: de rechtspraak van de Orde wordt gekenmerkt door partijdigheid, discriminatie en willekeur in de strafmaat. De verbetenheid waarmee de Orde dr. Hufkens en andere sociale artsen blijft vervolgen is in dit verband tekenend. Zeker als je ziet hoe de Orde zo goed als niets onderneemt tegen de ereloonsupplementen die niet geconventioneerde artsen vragen aan patiënten in eenpersoonskamers. Het gaat, volgens een recente studie van het Riziv, om toeslagen van 100 tot 300 procent (en zelfs meer). Op hun beurt dragen die bij tot het uit de pan swingen van de premies voor hospitalisatieverzekeringen en de evolutie naar een geneeskunde met twee snelheden.
De Orde liep ook achterop in de meeste medisch-ethische dossiers van de voorbije decennia. De wetgeving inzake abortus en euthanasie werd door het parlement geregeld, buiten de Orde om en soms zelfs tégen haar in. De opvolging van die wetten gebeurt door de bio-ethische commissies. De problematieken omtrent stamceltherapie, gentherapie, pre-implantatiediagnostiek, experimenten met embryos werden in handen genomen door het Raadgevend comité voor de bio-ethiek. Dat de Orde niet meer van deze tijd is bewijst ook de grote desinteresse van de jonge artsen. Vandaag zijn zowel de voorzitter als de beide ondervoorzitters van de Nationale Raad van de Orde gepensioneerden. Ook in de provinciale raden is deze leeftijdsgroep wiens rol wij in een vergrijzende maatschappij geenszins onderschatten buiten proportie aanwezig.
De Orde heeft onlangs openheid gegeven over haar financies. Een niet onbelangrijk deel daarvan gaat naar de betaling van deskundigen, voornamelijk advocaten die instaan voor de inning van de niet betaalde bijdragen. (Artsenkrant, 11/12/2009) Daar bovenop komt een flink pak kosten voor overijverige deurwaarders. Moet een instelling, die geacht is te waken over de ethiek van de gezondheidszorg, van dat soort vervolgingen een hoofdtaak maken? Verschillende provinciale raden van de Orde (Antwerpen, Limburg, Luik, ) hebben dit ingezien. Zij hebben sinds jaren een einde gemaakt aan de praktijken van deurwaardersexploten, meubelbeslag en dreiging met openbare verkoop van de inboedel van artsen. Het is tijd om ook de Orde van Henegouwen van haar achterlijke koppigheid te genezen. En om de dringende noodzaak van een democratisch alternatief voor de Orde opnieuw op de agenda te plaatsen.
Ondertekenaars:
Prof. dr. Patrik Vankrunkelsven (ex-senator), Prof. em. dr. Jean-Jacques Amy (gynaecoloog, VUB), Dr. Kris Merckx (Hoboken), prof. em. dr. Marc De Meyere (UGent), prof. dr. Michel Roland (Bruxelles, ULB), prof. dr. Corinne Boüüaert (Liège, ULG), Dr. Dirk Van Duppen (Deurne), dr. Celine Mendels France en dr. Marc Franckh (Herstal), dr. Sofie Merckx (Charleroi).
wij zijn fier u te mogen melden dat het Mathematisch Instituut van de Universiteit van Leiden officieel partner is geworden van het prestigieuse Jozef Stalinmuseum te Gori in Georgië. Dit is het ultieme bewijs dat de brilliante ideeën en roemrijke daden van dit onvergelijkbare genie en held eindelijk ook hun oververdiende weerklank vinden bij de aanhangers van exacte wetenschappen. Olland is al lang een baken wat betreft leidersfiguren die hun volk zullen leiden naar een betere toekomst. Ollandse kameraden, een welgemeende groet !
Jean Bricmont schrijft een artikel in Counterpunch
Een artikel van enen Belgische Professor dat waarschijnlijk de eigen binnenlandse pers niet haalde omdat het wat tegen de klassieke linkse en ook rechtse haren instrijkt. Zeer lezenswaardig nochtans en met veel logica geschreven. Wij kunnen enkel goedkeurend knikken...meer van dat!
Buiten wetenschappelijke kringen is hij vooral bekend omdat hij de mede-auteur was van Impostures Intellectuelles (1997) samen met de Amerikaan Alan Sokal. Jean Bricmont werkt ook samen met de activist Noam Chomsky.
Last March, a coalition of Western powers and Arab autocracies banded together to sponsor what was billed as a short little military operation to protect Libyan civilians.
On March 17, the UN Security Council adopted Resolution 1973 which gave that particular coalition of the willing the green light to start their little war by securing control of Libyan air space, which was subsequently used to bomb whatever NATO chose to bomb. The coalition leaders clearly expected the grateful citizens to take advantage of this vigorous protection to overthrow Moammer Gaddafi who allegedly wanted to kill his own people. Based on the assumption that Libya was neatly divided between the people on one side and the evil dictator on the other, this overthrow was expected to occur within days. In Western eyes, Gaddafi was a worse dictator than Tunisias Ben Ali or Egypts Mubarak, who fell without NATO intervention, so Gaddafi should have fallen that much faster.
Five months later, all the assumptions on which the war was based have proved to be more or less false. Human rights organizations have failed to find evidence of the crimes against humanity allegedly ordered by Gaddafi against his own people. The recognition of the Transitional National Council (TNC) as the sole legitimate representative of the Libyan people by Western governments has gone from premature to grotesque. NATO has entered and exacerbated a civil war that looks like a stalemate.
But however groundless and absurd the war turns out to be, on it goes. And what can stop it?
This summers best reading was Adam Hochschilds excellent new book on World War I, To End All Wars. There are many lessons for our times in that story, but perhaps the most pertinent is the fact that once a war starts, it is very hard to end it.
The men who started World War I also expected it to be short. But even when millions were bogged down in the killing machine, and the hopelessness of the whole endeavor should have been crystal clear, it slogged on for four miserable years. The war itself generates hatred and vengefulness. Once a Great Power starts a war, it must win, whatever the cost to itself but especially to others.
So far, the cost of the war against Libya to the NATO aggressors is merely financial, offset by the hope of booty from the liberated country to pay the cost of having bombed it. It is only the Libyan people who are losing their lives and their infrastructure. So what can stop the slaughter?
In World War I, there existed a courageous anti-war movement that braved the chauvinist hysteria of the war period to argue for peace. They risked physical attack and imprisonment.
Hochschilds account of the struggle for peace of brave women and men in Britain should be an inspiration but for whom? The risks of opposing this war are minimal in comparison to 1914-1918. But so far active opposition is scarcely noticeable.
This is particularly true of France, the country whose President Nicolas Sarkozy took the lead in starting this war.
Evidence is accumulating of deaths of Libyan civilians, including children, caused by NATO bombing.
The bombing is targeting civilian infrastructure, to deprive the majority of the population living in territory loyal to Gaddafi of basic necessities, food and water, supposedly to inspire the people to overthrow Gaddafi. The war to protect civilians has clearly turned into a war to terrorize and torment them, so that the NATO-backed TNC can take power.
This little war in Libya is exposing NATO as both criminal and incompetent.
It is also exposing the organized left in NATO countries as totally useless.There has perhaps never been a war easier to oppose. But the organized left in Europe is not opposing it.
Three months ago, when the media hype about Libya was launched by the Qatari television Al Jazeera, the organized left did not hesitate to take a stand. A couple of dozen leftist French and North African organizations signed a call for a solidarity march with the Libyan people in Paris on March 26. In a display of total confusion, these organizations simultaneously called for recognition of the National Transition Council as the sole legitimate representative of the Libyan people on the one hand and protection of foreign residents and migrants who, in reality, needed to be protected from the very rebels represented by that Council. While implicitly supporting the military operations in support of the NTC, the groups also called for vigilance concerning the duplicity of Western governments and the Arab League and possible escalation of those operations.
The organizations signing this appeal included Libyan, Syrian, Tunisian, Moroccan and Algerian exile opposition groups as well as the French Greens, the Anti-Capitalist Party, the French Communist Party, the Left Party, the anti-racist movement MRAP and ATTAC, a widely based popular education movement critical of financial globalization. These groups together represent virtually the entire organized French political spectrum to the left of the Socialist Party which for its part supported the war without even calling for vigilance.
As civilian casualties of NATO bombing mount, there is no sign of the promised vigilance concerning escalation of the war deviating from the UN Security Council Resolution.
The activists who in March insisted that we must do something to stop a hypothetical massacre are doing nothing today to stop a massacre that is not hypothetical but real and visible, and carried out by those who did something.
The basic fallacy of the "we must do something" leftist crowd lies in the meaning of "we". If they meant we literally, then the only thing they could do was to set up some sort of international brigades to fight alongside the rebels. But of course, despite the claims that "we" must do "everything" to support the rebels, no serious thought was ever given to such a possibility.
So their "we" in practice means the Western powers, NATO and above all the United States, the only one with the "unique capabilities" to wage such a war.
The "we must do something" crowd usually mixes two kind of demands: one which they can realistically expect to be carried out by those Western powers - support the rebels, recognize the TNC as the sole legitimate representative of the Libyan people - and the other which they cannot realistically expect the Great Powers to follow and which they themselves are totally incapable of accomplishing: limit the bombing to military targets and to the protection of civilians, and stay scrupulously within the framework of UN resolutions.
Those two sorts of demands contradict each other. In a civil war, no side is primarily concerned about the niceties of UN resolutions or the protection of civilians. Each side wants to win, period, and the desire for revenge often leads to atrocities. If one "supports" the rebels, in practice one is giving a blank check to their side to do whatever they judge to be necessary to win.
But one also gives a blank check to the Western allies and NATO, who may be less bloodthirsty than the rebels but who have far greater means of destruction at their disposal. And they are big bureaucracies that act as survival machines. They need to win. Otherwise they have a "credibility" problem (as do the politicians who supported the war), which could lead to a loss of funding and resources. Once the war has started, there is simply no force in the West, lacking a resolute antiwar movement, that can oblige NATO to limit itself to what is allowed by a UN resolution. So, the second set of leftist demands fall on deaf ears. They serve merely to prove to the pro-war left itself that its intentions are pure.
By supporting the rebels, the pro-intervention left has effectively killed the antiwar movement. Indeed, it makes no sense to support rebels in a civil war who desperately want to be helped by outside interventions and at the same time oppose such interventions. The pro-intervention right is far more coherent.
What both the pro-intervention left and right share is the conviction that "we" (meaning the civilized democratic West) have the right and the ability to impose our will on other countries. Certain French movements whose stock in trade is to denounce racism and colonialism have failed to remember that all colonial conquests were carried out against satraps, Indian princes and African kings who were denounced as autocrats (which they were) or to notice that there is something odd about French organizations deciding who are the "legitimate representatives" of the Libyan people.
Despite the efforts of a few isolated individuals, there is no popular movement in Europe capable of stopping or even slowing the NATO onslaught. The only hope may be the collapse of the rebels, or opposition in the United States, or a decision by ruling oligarchies to cut the expenses. But meanwhile, the European left has missed its opportunity to come back to life by opposing one of the most blatantly inexcusable wars in history. Europe itself will suffer from this moral bankruptcy.
Nette mensen berokkenen even veel schade als britse plunderaars
Vandaag lezen we dat de rellen in Groot-Brittanië volgens Britse verzekeraars voor zowat 250 miljoen Euro schade hebben veroorzaakt. Gruwel gruwel. Snelrecht is hier echt wel op zijn plaats nietwaar, honderden arrestaties en foto's van de plunderaars in alle kranten en op alle straathoeken...We hebben er hier al genoeg over geschreven. Wat blijkt echter? Lees lees lees
Een 27-jarige Engelsman heeft bij de start van een groot proces in Duitsland toegegeven dat hij in samenwerking met anderen voor 250 miljoen euro belastingsfraude gepleegd heeft met Europese uitstootrechten. In totaal staan zes bedrijfsleiders terecht. Ze zouden BTW-carrousels hebben opgezet om zo het Duitse fiscale systeem te pluimen.
"De aantijgingen aan mijn adres kloppen", zegt de 27-jarige beklaagde. Hij is de jongste van de zes beschuldigden en erkende dat hij voor 57 miljoen euro belastingsfraude pleegde. Een medeplichtige zou zich op oneerlijke wijze tot 100 miljoen euro hebben toegeëigend. De politie vermoedt dat ze deel een netwerk vormden dat werkte vanuit de Verenigde Arabische Emiraten, Groot-Brittannië en Zwitserland. Complex Concreet misbruikten de beklaagden hun kennis van twee complexe systemen: de emissiehandel en het Europese BTW-systeem. In Duitsland is de verkoop van uitstootrechten voor vervuilende bedrijven onderhevig aan een belasting op toegevoegde waarde. Uitvoerders van de rechten kunnen die BTW terugvorderen van de overheid. De betrokkenen zouden zo heel wat belastingsgeld hebben teruggevorderd, zonder ooit een cent BTW te hebben betaald. Ze gebruikten daarvoor een ingewikkeld kluwen van in Duitsland geregistreerde bedrijfjes.
Publiek geheim "Het was een publiek geheim in Dubai en Londen dat hiermee belastingen ontdoken konden worden", gaf de beschuldigde maandag toe. Het nodige startkapitaal kon hij naar eigen zeggen probleemloos lenen bij Deutsche Bank, dat nooit vragen heeft gesteld bij zijn activiteiten.
Het pas opgestarte proces zal vermoedelijk tot anderhalf jaar duren. (belga/kh)
Inderdaad beste lezertjes, hier wordt heel voorzichtig omgesprongen met de identiteit van de beklaagden, een rasterje netjes voor het gezicht, terecht trouwens, en we lezen dat dit proces "vermoedelijk tot anderhalf jaar zal duren". Volgens ons bescheiden ondrscheidingsvermogen zijn dit twee totaal verschillende manieren om een ongeveer even grote schade via de rechtbank te verhalen op schuldigen. Waarbij, laten we het toch even niet vergeten, een behoorlijk aantal "relschoppers zwaar worden aangepakt via "snelrecht" wel te verstaan wegens het stelen van wat chips, drank, speelgoed enz...niet de echte plunderaars maar de gelegenheidsdieven zoals we ze zullen noemen. Het soort schorremorrie dat echter 250 miljoen euro onrechtmatig in haar diepe zakken laat verdwijnen doet beroep op een batterij topadvokaten, geen prodeo-sukkels en zal er waarschijnlijk, we zeggen wel waarschijnlijk, vrij goedkoop vanaf komen. Zo gaat het er dus aan toe in deze wereld...sommigen kunnen zelfs bij banken lenen om beter te stelen terwijl anderen, tja...no comment ... En jullie zouden verwonderd zijn dat we hier schrijven dat wij toch wel wat meer sympathie koesteren voor dat Britse "krapuul"? Gelukkig zijn we nette mensen met nette gedachten.
Wat een prachtige regenachtige zomermorgen! We vernemen van de Brasschaatse twittertroela dat haar minnaar, deze term past als een tang op een varken- Yves leterme, weg is bij zijn vrouw. Wij zullen het maar geloven als we de alimentatieregeling voor Trudy, de geit, afgedrukt zien in De Standaard. Voilà basta. Verder vernemen we dat de Engelse geheime diensten ooit geprobeerd hebben om van Hitler een vrouw te maken. Ze zouden-voorwaardelijke wijs- vrouwelijk oestrogeen bij zijn eten hebben gedaan om hem aldus vriendelijker te maken. Misschien moet er wel wat van dat oestrogeen toegevoegd worden aan de wafels en berepoten van De Wever. De ombouw naar vrouw lijkt ons daar fysiek iets minder moeilijk dan bij de Duitse opperariër. Een ander leuk berichtje komt vanuit Spanje. In Lloret de Mar zijn rellen uitgebroken. Neen het zijn geen britse charters met probleemjongeren. Het zijn Franse en Ollandse "krapuuljongeren" deze keer. En kijk hoe men dit soort relletjes beschrijft op het net in een blogje...net playstation...
Enen Erik Eggens schrijft de woorden van enen Rick Hoogerwerf neer:
DONGEN/LLORET DE MAR Hij zag de massale vechtpartij onder zijn balkon voorbij trekken. Rick Hoogerwerf uit Dongen is in de Spaanse badplaats Lloret de Mar aan de Costa Brava. Alles gebeurde voor ons balkon.
Op donderdag vier uur s ochtends twittert hij dat er onder zijn balkon rellen bezig zijn. Niet normaal dikke rellen in Lloret. Mooi uitzicht van balkon. Hij vergelijkt de gebeurtenissen met het videospel Grand Theft Auto, waarin zwaar geweld niet wordt geschuwd.
Volgens Hoogerwerf beginnen de rellen nadat een discotheek Colossos aan de Avenida Just Marles werd ontruimd. DJ Tiësto uit Breda zou daar woensdagavond draaien, maar gaat onverrichter zaken retour omdat er problemen met de stroom zouden zijn.
Wat volgt zijn opstootjes en vernielingen op straat waarna de Mossos, de politie van Catalonië, keihard ingrijpt. Ik heb de Mossos nu echt eens hard zien optreden, aldus Hoogerwerf vanuit Lloret.
In totaal worden er bij de rellen 20 jongeren opgepakt, onder wie twee Nederlanders. De politie in Lloret de Mar maakte bekend dat ze harder gaat optreden tegen rellende jongeren in de badplaats. Dit jaar zouden groepen jongeren speciaal naar Lloret afreizen om er te vechten.
Voilà, nu is het enkel wachten op de publicatie van de relschoppende boeventronies op alle Spaanse zenders en op lichtreclames....
Het leukste nieuws komt echter aanwaaien vanuit de Steets. Sommigen lijken daar het licht te hebben gezien en deze keer zijn dat niet de pipo's met de theebuiltjes. Het is Warren Buffet himself die vraagt om meer belastingen te mogen betalen. Hieronder zijn wijze woorden die we zullen inkaderen. We hangen in elk geval zijn foto naast die van Marx en Engels. Nee, beste Vlaamse lezertjes Stalin hangt niet in onze veranda... en de liefhebbers van flattax mogen hier een puntje aan zuigen...
De meeste mega-rijken in Amerika zouden er geen bezwaar tegen hebben om meer belasting te betalen, zeker niet nu zoveel medeburgers het echt moeilijk hebben.
Onze leiders hebben gevraagd om 'gezamenlijke opofferingen'. Alleen hebben ze mij daarbij overgeslagen. Ik heb een paar van mijn mega-rijke vrienden gevraagd welke offers zij moesten brengen. Ook zij werden ongemoeid gelaten.
Terwijl minderbedeelden voor ons vechten in Afghanistan en de meeste Amerikanen moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen, genieten wij mega-rijken nog steeds van ongehoorde belastingvoordelen. Onder ons zijn vermogensbeheerders die miljarden verdienen, maar wij mogen ons inkomen aanmerken als 'lucratief belang', waardoor we met 15 procent belasting wegkomen. Weer anderen bezitten vaak 'futures' voor niet langer dan tien minuten en betalen slechts 15 procent over 60 procent van hun winst, alsof ze voor de lange termijn investeren.
Deze zegeningen worden over ons uitgestrooid door wetgevers in Washington die menen dat ze ons moeten beschermen, alsof we een of andere bedreigde diersoort zijn. Wel fijn, zulke hooggeplaatste vrienden.
Vorig jaar beliep mijn belastingaanslag - inkomstenbelasting plus loonbelasting die door en voor mij betaald was - 6.938.744 dollar. Dat lijkt veel, maar is toch maar 17,4 procent van mijn belastbaar inkomen en in feite een lager percentage dan wat de andere twintig mensen bij ons op kantoor betalen. Voor hen was de belastingdruk tussen de 33 en 41 procent.
Wanneer je met geld geld verdient, zoals sommige van mijn superrijke vrienden, kan het percentage zelfs iets lager uitvallen dan bij mij. Verdien je echter je geld in loondienst, dan zal je percentage zeker hoger zijn dan het mijne, en waarschijnlijk veel hoger. Om te begrijpen hoe dat werkt, moeten we kijken naar de inkomstenbronnen van de overheid. Vorig jaar was 80 procent van die inkomsten afkomstig uit loon- en inkomstenbelasting van individuen. De mega-rijken betalen wel 15 procent inkomstenbelasting over het grootste deel van hun inkomsten, maar ze betalen weinig tot geen loonbelasting. Voor de middenklasse is het een ander verhaal: meestal vallen zij qua inkomen in de belastingschaal van 15 of 25 procent, maar daarbovenop betalen ze nog forse loonbelasting.
In de jaren tachtig en negentig lagen de belastingtarieven voor de rijken veel hoger en betaalde ik zelf een gemiddeld percentage. Nu hoor ik weleens beweren dat ik daar boos over had moeten zijn en had moeten weigeren om nog een cent te beleggen, vanwege de verhoogde belastingen op vermogensaanwas en dividend.
Banen Maar dat heb ik niet geweigerd, en anderen ook niet. Ik werk al zestig jaar met beleggers en ik moet de eerste nog tegenkomen - zelfs toen de belasting op vermogensaanwas bijna 40 procent was - die alleen vanwege de belastingdruk op de mogelijke winst afzag van een verstandige belegging. Mensen beleggen om geld te verdienen, en hebben zich nooit laten afschrikken door potentiële belastingen. En tegen degenen die beweren dat hogere tarieven slecht zijn voor de werkgelegenheid, zou ik willen zeggen dat er tussen 1980 en 2000 veertig miljoen banen zijn geschapen. Iedereen weet wat er sindsdien is gebeurd: lagere belastingen en minder banen.
Sinds 1992 houdt de belastingdienst gegevens bij van de aangiften van de 400 Amerikanen met de hoogste inkomens. In 1992 had die top-400 tezamen een belastbaar inkomen van 16,9 miljard dollar, waarover ze 29,2 procent belasting betaalden. In 2008 was dat gezamenlijke inkomen geëxplodeerd tot 90,9 miljard, maar was de belastingdruk daarop nog maar 21,5 procent.
Nu heb ik het hier alleen maar over de federale inkomstenbelasting, maar we kunnen er gerust van uitgaan dat de loonbelasting van deze 400 mensen verwaarloosbaar was. 88 van de 400 gaven zelfs helemaal geen loon op, maar ze gaven wel allemaal vermogensaanwas op. Sommige van mijn broeders zijn niet dol op werk, maar beleggen doen ze allemaal graag. (Daar kan ik inkomen.) Ik ken veel mega-rijken vrij goed en door de bank genomen zijn het allemaal fatsoenlijke mensen. Ze houden van Amerika en waarderen de kansen die ze hier gekregen hebben. Velen hebben zich aangesloten bij de Giving Pledge, waarmee ze hebben beloofd om het grootste deel van hun rijkdom filantropisch te besteden. De meesten zouden er ook geen bezwaar tegen hebben om ook meer belasting te betalen, zeker niet nu zovelen van hun medeburgers het echt moeilijk hebben.
Opgave Binnenkort buigen twaalf leden van het Congres zich over de gewichtige taak van het herstructureren van de financiën van ons land. Zij hebben de opdracht om te bedenken hoe we het overheidstekort binnen tien jaar met maar liefst 1,5 biljoen dollar kunnen terugdringen. Ze moeten echter veel meer zien te bereiken. De Amerikaanse bevolking verliest in rap tempo het vertrouwen dat het Congres in staat is om de financiële problemen van het land op te lossen.
De eerste opgave voor die twaalf is het afzwakken van een paar toekomstbeloften die zelfs een rijk Amerika niet kan waarmaken. Hier moet het grote geld vandaan komen. Vervolgens moeten ze zich buigen over de belastingen. Ik zou de tarieven voor 99,7 procent van de belastingbetalers ongemoeid laten en de huidige 2 procent korting voor het werknemersaandeel in de loonbelasting handhaven. Dat is goed voor de armen en voor de middenklasse, die elke meevaller goed kunnen gebruiken.
Maar voor iedereen die meer dan 1 miljoen dollar verdient - en dat waren in 2009 236.883 huishoudens - zou ik onmiddellijk het tarief verhogen op het belastbaar inkomen van boven de 1 miljoen, inclusief uiteraard dividend en vermogensaanwas. Voor degenen die meer dan 10 miljoen verdienen - in 2009 waren dat er 8.274 - zou ik nog een extra belastingverhoging voorstellen.
Mijn vrienden en ik zijn nu lang genoeg vertroeteld door miljardairfans in het Congres. Het wordt tijd dat onze overheid ernst maakt met die gezamenlijke opofferingen.
The Great Recession gave birth to a lost generation across the world, where youth unemployment rates stretch into the 20s, 30s and even 40s. Those millions have responded with violence.
REUTERS
The riots and fires consuming London are a story about senseless violence and crime. They are also a story about urban politics, race relations, education inequality, and British culture and society. But underneath all of that, they are part of an economic story that is universal.
For the last year, Great Britain has embraced austerity to a degree that would make some American conservatives blush. The purpose of shrinking government was to reduce debt. But the effect has been to kill the economy. With the UK tottering on the razor's edge of recession, consumer confidence is at a record low, unemployment is rising, and even the most optimistic economists predict one-percent expansion for the rest of the year.
For 100 years, across the world, more cuts have led to more crime.
The scourge of young restlessness growing in this noxious petri dish is potent enough to have a nickname. The British call them the NEETs, as in "Not in Education, Employment, or Training." Last year, British Employment Minister Chris Grayling called chronic youth unemployment a "ticking time bomb." That bomb is way past ticking.
The theft and violence and street crime and lawlessness in London is shocking. But it's not unique. Around the world, the burden of unemployment falls hardest on the young, who often respond with violence. The average jobless rate between 18-29 years was nearly 20% last year in OECD countries, the Wall Street Journal has reported. High unemployment was a factor in protests in Spain, uprisings in the Middle East and North Africa.
The connection between joblessness and violence comes to life in a timely August research paper Austerity and Anarchy: Budget Cuts and Social Unrest in Europe, 1919-2009, which found "a clear positive correlation between fiscal retrenchment and instability." Authors Jacopo Ponticelli and Hans-Joachim Voth examined the relationship between spending cuts and a measure of instability they termed CHAOS -- "the sum of demonstrations, riots, strikes, assassinations, and attempted revolutions in a single year in each country."
Their conclusion: Austerity breeds anarchy. More cuts, more crime.This clickable graph helps to tell the story.
"Educated youth have been in the vanguard of rebellions against authority certainly since the French Revolution and in some cases even earlier," Jack A. Goldstone, a sociologist at George Mason University School of Public Policy, told journalist Peter Coy in February. If that's true, we are only in the first chapter of a worldwide rebellion against lost opportunities for the young. In North Africa and the Middle East, people aged 15-29 make up the largest share of the population ever. In Iran, they account for a third of the country. In Jordan, Egypt and Morocco, they make up 30 percent.
What about us? One in five Americans are between 15 and 29-years old. And one in five of those Americans are unemployed. For minorities and the under-educated, the picture is much worse. Black teenagers have an unemployment rate of 44 percent, twice the rate for white teens.
And yet, somewhat miraculously, crime has fallen in the U.S. through the Great Recession. James Q. Wilson offered four explanations: (1) More criminals in prison; (2) Better police tactics for finding and patrolling crime hotspots; (3) Better home security technology; and (4) Fewer drugs, including lead in our blood and cocaine. The long decline of American crime is one of the quiet miracles of the last 40 years. We're about to find out if it can hold up to American-style austerity.
over raddraaiers, imbecielen, stormrammen, linkse idioten en wijze zotten
"In an article that appeared in the print edition and online version of the Mail on Sunday on 7 August 2011, it was suggested that according to Mail on Sunday sources Société Générale, one of Europe's largest banks, was in a 'perilous' state and possibly on the 'brink of disaster'. We now accept that this was not true and we unreservedly apologise to Société Générale for any embarrassment caused.
als je de britse pers leest en de televisiebeelden bekijkt van de huiszoekingen dan heb je de indruk dat ze ginder in volle oorlogstijd leven. Uitzonderingswetten, nachtrechtbanken, officiële en minder officiële websites die oproepen om foto's van plunderaars en relschoppers op te sturen of hun namen door te geven. Er staat geen enkele maat meer op ! Alle wetgeving over privacy, democratische rechtsspraak...niet meer nodig WRAAK!. Het bewijst nog maar eens hoe vlug dit soort regels de vuilbak worden ingegooid als opstand en oproer dreigt. Normaal zal je zeggen. Rechtsregels moeten geldig blijven. Er dreigt daar immers geen burgeroorlog. Dat er gestraft wordt en de orde wordt hersteld is inderdaad de basistaak van een staat. Dat er huiszoekingen gebeuren met stormram en vijfentwintig zwaar bewapende agenten in een sociaal appertement binnenstormen voor het oog van 100 camera's en fotografen heeft daar dus niks meer mee te maken. Wij publiceren hier geen fotoos van mensen waaronder heel wat kinderen die weglopen met 10 pakskes chips of een fles wijn of een hobbelpaard. We weten ook dat dit niet de echte relschoppers zijn. Dat ze een vemening of boete krijgen na herkenning en de gestolen goederen terug moeten geven of vergoeden, ok, no problem. We vermoeden dat een aantal rechters hiermee wel rekening zullen houden omdat niet iedereen Cameron heet, getrouwd is met een barones en bekakt Engels spreekt maar het zal afwachten woren. En de journalisten die als scharrelkippen achter de stormrammen aanhollen mogen zich misschien wel eens de vraag stellen wat ze daar aan het uitspoken zijn. Als je de laatste tijd hebt gevolgd hoe sommige kranten werken en politieoversten omkochten om aan de nodige schandaaltjes te geraken...Moeten zich misschien eens dringend bijscholen over de deontologische regels van hun beroep. De laatse stunt van dat soort primaten was ook niet mis. Je keldert zo maar even de kredietwaardigheid van één van de grootste Franse banken op basis van een krantenverhaal waarvan ze niet eens hadden begrepen dat het een soort feuilleton was gebaseerd op pure fictie. Resultaat, een bijna wereldwijde crisis omwille van het feit dat een ander soort ongeletterde apen namelijk de zogenaamde beursspecialisten dit soort fabels als economische wetenschap gingen beschouwen. Wel, we zullen hier nog maar eens zeer duidelijk zijn: wij verkiezen zeer duidelijk de reacties van mensen die zich even hebben laten gaan en een paar zakken chips of een hobbelpaard meepikken in een geplunderde winkel. Het wordt hoog tijd dat we onze waardenschalen even beginnen te checken. Vooral de bekakte politici ook van zogenaamd links, waar hun al even omhooggevallen tuinkabouter Milliband niks beters te vragen heeft of het verstandig is dat de regering 16.000 politieagenten zou schrappen wegens bezuinigingen. Schrap dat soort idioten onmiddellijk hun uitkering als links politicus, please! Links mag NOOIT vergeten dat ze zijn groot geworden dank zij opstanden en soms ook plunderingen van wanhopigen! Ze hebben deze mensen ooit een stem gegeven en een begin van waardigheid. Wat links nu doet staat daat mijlenver af. Zeker in Engeland! Wat betreft waardenschalen hadden we toch ook graag een kleine vergelijking willen maken tussen bijvoorbeeld doodrijders die vluchtmisdrijf plegen en mensen die aan het plunderen slaan (we hebben het hier even niet over de echte "casseurs" die huizen in de fik steken en mensen aanvallen). Of recent, hoe de edelman van Knokke, meneerke Lippens, het toch nodig vond om het soort onderkruipsel te vededigen dat vanop hun VIP-tribune die ze omwille van instortingsgevaar moesten ontruimen, het leuk vonden om magnumflessen Veuve-Cliquot naar hun medefuivers te keilen. Wel, dat soort iets minder uitzichtloze niet-werklozen staat op onze waardenschaal op gelijke hoogte met de raddraaiers die hun plaatselijke winkeliers aanvallen en hun winkeltjes in brand steken. En misschien moeten jullie vandaag maar eens De Morgen kopen om de bijdrage van Nigel Williams te lezen over de Britse rellen...of hoe een "zot" de waarheid spreekt...
We should not be surprised at riots in inner-city areas like Lewisham. A whole workless generation has been abandoned by society
The Welfare of the People is the First Great Law. So goes the motto for Lewisham Council, my home town in south east London. Last night as the sirens wailed and the helicopters roamed restlessly overhead, it felt more like a war zone than the beneficent local state its motto suggests. This morning, Catford, just down the road by the Town Hall, has the feel and appearance of a battle scene. Lewishams shopping centre has closed early this afternoon, in anticipation of a well-tweeted proposal to attack Europes largest police station standing faceless and unwelcoming, where the boroughs last department store once made sure that we were being served.
Ours werent the worst of yesterdays riots, but it would have come as no surprise if they had been. A long-time net exporter of labour, with a diminishing number of local jobs, Lewisham tops the UKs league table for youth unemployment . According to the Office of National Statistics, almost 36% of Lewishams 16 24 year olds were out of work last year, compared to a UK average of 19.5%: alarming figures by any standards. Meanwhile, Croydon and Hackney also under siege last night were almost as bad with youth unemployment levels of 33%.
In 2010, a TUC report showed that Job Seekers Allowance claimants in my hood outnumbered overall job vacancies by almost 14:1. Compare this to to a national average of 5:1. This made Lewisham the third worst centre of unemployment in England, after Haringey and Hackney. In 2010, it was the 31st most deprived council in England up from 52nd in 2004. Meanwhile, CanaryWharf with its Big Bonus-earning Bankers and their ever-expanding pension pots nestles a complacent 5.6 miles away across the river another world indeed. Beginning to make some connections?
Unemployment and poverty are not Lewishams only distinguishing characteristics. Those readers who recall the Battle of Lewisham against the National Front in 1977, the dreadful tragedy of thirteen young black peoples deaths in the New Cross Fire of 1981, the Dread, Beat and Blood of Linton Kwesi Johnson and the Catford ministry of the Revd Desmond Tutu, will also know that Lewisham has long been a sustaining home to many black and ethnic minority people, as well as the locus of historic struggles against racism and white supremacist organisations. 34% of Lewishams population are from black and other ethnic minorities, compared to a 6% average across England.
Grandparents and parents from the Caribbean, Africa, India and Pakistan as well as the white working class once worked hard for a living in local hospitals, transport, the council and low paid jobs in the private service sector. They now see their children and grandchildren facing the interminable prospect of lives without even low paid work, as the great law of the welfare of the people unravels in the haze of George Osbornes deficit reduction strategy and a global economy in crisis. That means lives without money and all those things that turbo capitalism has made us think we need even if we could only afford them in the boom times on the sort of credit that helped bring the global economy close to its knees. Most live out a ground down existence on the dole and the margins of Londons consumer society.
Thats bad enough in itself, but Coalition cuts have wreaked savage revenge on Lewishams Labour majority council, which has barely put up any kind of a fight against the ensuing meltdown in services for young people. Earlier in the year the council decided to shut down the Connexions service, which played an important part in supporting workless young people along the way through learning and unemployment and occasionally found them a job too! (I was impressed by the very kind and gentle Connexions advisor who called a couple of times last year to check that my gap-year son was doing OK and who was delighted to hear that hed scored a temp job in John Lewis.) It was the largest cut yet made to a Connexions service anywhere and has led UNISON to explore a judicial review on the grounds that Lewisham is failing to meet its statutory obligations to provide Information, Advice and Guidance services. Add to this the five libraries and IT centres that were closed in May, cuts to youth work, restricted access to the EMA and unimaginable university tuition fees and you can see why young people in my neck of the woods are angry.
Policing practice in Lewisham shows that black people are on the end of the strongest arm of the law when it comes to stop and search too. Between March and May 2011, there were 7 searches per 1000 white people, compared to 30 for blacks, 15 for Asians and 12 for others, although white arrests slightly exceeded those for black people. Not at all surprising then that the death of Mark Duggan should trigger the latent anger of those singled out for such special attention.
Of course, none of these facts and figures justify the sort of wanton and personal violence meted out to hard working and terrified residents of Lewisham and elsewhere over the last couple of days. It is hard to construe the riots as the moral economy depicted by Edward Thompson, renowned historian of the English working class. The sight of dispossessed, forgotten young people destroying the heart of their own communities is as sickening as it is saddening. But it should come as no surprise. Those who have been deprived of the chance to use their own imagination, skills and labour to find the self-respect and material comforts that we are led to consider normal in this crazy world, have been literally forced outside of society.
Many of my young Lewisham neighbours no longer feel that there is any trace of a local Great Law ensuring their welfare. Without the beneficent aspects of the state, many are left with nothing material or psychological to hang on to. The moral codes that evolve from citizens who feel a responsibility to those around them no longer apply. MPs fiddling expenses, tax evaders, phone hackers and multi-nationals who screw their workforces are hardly an example to anyone either, are they? The big question is, where to now?
En blijkbaar is de discussie toch aan de gang en ons lijkt deze discussie, ondanks alle meningsverschillen, een zeer positief iets. In Engeland verzandt dergelijk debat niet meteen in het oeverloos rechts gelal dat we hier tegenkomen op de discussieplatformen. In Vlaanderen lijkt de nazi-ideologie nog steeds de meest gewaardeerde mening op dit soort sites. Dit is een mooi voorbeeld hoe je ondanks de zeer duidelijke ideologische verschillen toch een discussie kan houden waarbij niemand het monopolie van de waarheid claimt. En zoals iemand zeer terecht zegt: er is een belangrijk onderscheid tussen het zoeken van oorzaken en het rechtvaardigen van wat is gebeurd.