Onlangs
riepen de bisschoppen van de rooms-katholieke kerk de mensen op om
zeker hun geloof niet te verliezen. Je moet maar durven. Eeuwen lang
bewees deze kerkelijke elite dat voor hen niet het geloof telt maar de
macht, de macht om te doen wat men wil, met wie men wil en waar men wil.
Wie in de weg liep werd koudweg omver gelopen, gechanteerd of
gebroodroofd. De geloofsregels waren voor hen hoogstens secundair. Achter
deze kloostermuren speelde zich in de jaren tachtig van de vorige eeuw
een van de grootste schandalen af uit de moderne Dendermondse
geschiedenis. Een
priester, non of pater mocht alles doen, moord incluis. Steeds stonden
de bisschoppen en het Vaticaan klaar om de kaste te beschermen tegen de
slachtoffers. En wie bij hen zijn beklag ging doen bonkte met zijn kop
tegen de muur, hij werd alleen nog meer het slachtoffer. Maffia maar met
rokken ditmaal. Aan de verbouwingswerken van deze kapel van de vroegere Arme Klaren zou Mornie veel verdiend hebben. Een
voorbeeld van hoe men zelfs vermeende moordenaars steunde blijkt uit
het verhaal van Gaston Mornie, alias de Chinees, alias Hermanneke voor
het Aalsterse homomilieu. Deze Norbertijn was in 1975 door de abt van
Grimbergen wegens herhaald wangedrag verbannen, een vaste traditie zoals
dat in katholieke milieus tot nu toe de gewoonte was, in zijn geval
naar een Norbertijnenschool in Vilvoorde. De gevolgen lieten zich
gevoelen. De
man bleek een enorme seksuele appetijt te hebben en was daarbij niet
kieskeurig, kinderen, groot en klein, vrouwen, mannen, alles was in zijn
buurt kwam was goed, betaald of desnoods tegen hun wil in. Het was
allemaal teveel schandaal voor de lokale kerkelijke hiërarchie. Op 19
maart 1979 verscheen Mornie dan maar als . algemeen directeur van
Sint-Vincentius in Dendermonde waarbij hij ook wekelijks acht uur les
moest geven aan de meisjes. Wat de Belgische media jarenlang vertikten te doen bracht het Nederlandse blad Aktueel uit. Het werd hier prompt verboden. Hij
zou er naam maken. In de nacht van 3 op 4 februari 1982 verdween er
zuster Gabrielle, alias Gaby of de Gabbe in het echte leven Germaine
Robberechts uit Buggenhout zonder een spoor na te laten. Zij was de
privé-chauffeur van Mornie en volgens getuigenissen goed op de hoogte
van zijn seksuele esbattementen en ook van zijn financieel gesjoemel
o.a. rond de restauratie van de kapel aan de Dendermondse Kerkstraat.
Zij had het zelfs allemaal netjes in steno in een boekje opgeschreven en
elementen ervan bezorgd aan toenmalige bisschop Leonce-Albert Van
Peteghem. Zonder gevolg. En
het Dendermondse gerecht stuurde pas weken na haar verdwijning een
opsporingsbericht uit. Het klooster zelf weigerde trouwens een aangifte
te doen zodat haar toen al stokoude moeder het maar moest doen. En
buiten een opsporingsbericht was het bij het parket passiviteit troef.
Toenmalig procureur Guido De Saeger was dan ook een van de katholieke
notabelen die in veel katholieke verenigingen ook bestuurder was, o.m.
in Sint-Vincentius. Van
1979 tot 1991 was Mornie algemeen directeur van Sint-Vincentius. Toen
het uitkwam was het achter de kloostermuren de omerta geblazen. Als men
al niet van regelrechte obstructie kon spreken. En
ook substituut Antoon Cordemans, titularis van het dossier, was een
goede kennis van het klooster en Mornie. Typerend was ook de houding van
het bisdom die pas na 18 maanden(!) met een schrijven van vijf regels
antwoorde op een aangetekende brief over de zaak van haar moeder. Alleen
toen in oktober 1991 het Nederlandse tijdschrift Aktueel een zeer goed
onderbouwd verhaal bracht over de zaak trok procureur De Saeger in actie
en verbood hij de invoer van het blad in België. Voor zover geweten de
laatste maal dat het parket de invoer van een tijdschrift verbood. Het
is door een toeval dat er alsnog een onderzoek kwam maar ook dat raakte
uiteindelijk nergens, mede dankzij de obstructie van de kerkelijke
hiërarchie. In september 1990 was de toenmalige Aalsterse
rijkswachtrecherche BOB op het spoor gekomen van drugshandel gelinkt aan
homobars in het Aalsterse. En daar viel de naam van Gaston Mornie als
een zeer regelmatige gast met een grote seksuele appetijt en veel geld. Het
onderzoek kon eindelijk starten. Maar obstructie vanuit het klooster en
de kerk deed het alsnog verzanden. Een lijk werd nooit gevonden. De
vermoedelijke dumpingplaats in de bossen van Waasmunster werden nooit
onderzocht en Mornie veinsde steevast ziekte om aan ondervragingen te
ontsnappen. Hij heeft altijd ook alles ontkent. Zelfs over de fotos van
hem in damesondergoed weet hij niets af. Evenmin als van de vele
verklaringen over betaalde seks of over de veelvuldige verhalen over
verkrachtingen. Mensen
die het met hun geloof wel menen als een Kathelijne De Brauwer,
ex-columniste van Kerk en Leven (het Parochieblad) trokken het zich wel
aan. In 1999 publiceerde zij hierover bij Epo een boek met een voorwoord
van priester Rik Devillé. Hij
verdween nadien achter de muren van de vele katholieke instellingen,
eerst de vrouwenafdeling van de psychiatrische kliniek St. Camillus in
Sint-Denijs Westrem en nadien in een rustoord voor de Gentse zusters
Apostolinen. Begin mei 2001 was het echter weer zover. Toen werd hij
aangehouden nadat hij in een Gents ziekenhuis een zesjarige jongen had
aangerand. Hij mocht mits hij zich psychiatrisch liet behandelen van de
onderzoeksrechter naar huis. Van de zaak werd nadien nooit meer iets
gehoord. Naar verluid zat hij in 2008 nog steeds in de psychiatrie. Willy Van Damme
Zuster Gabrielle, Pierre Mertens, Gaston Mornie... eindelijk de waarheid? DEEL I
Door
de publicatie van de tapes van de gesprekken tussen enerzijds Danneels
en Vangheluwe, apart en tesamen, en andezijds het slachtoffer zijn we
een beetje vergeten hoe het staat met de huiszoekingen bij Danneels en
in het bisschoppelijk paleis en belendende gebouwen laat ons zeggen.
Beter bekend als operatie kelk.
BRUSSEL
- Het Brusselse gerecht moet alle 475 pedofiliedossiers teruggeven die
eind juni in beslag werden genomen bij de commissie-Adriaenssens. De
huiszoekingen bij kardinaal Danneels waren wel wettig. De
Brusselse onderzoeksrechter Wim De Troy is op 24 juni wel degelijk zijn
boekje te buiten gegaan: hij had geen duidelijke reden om zijn
speurders in Leuven binnen te doen vallen bij de commissie-Adriaenssens
en hen alle dossiers te laten meenemen. De Brusselse kamer van
inbeschuldigingstelling (KI) kwam twee weken geleden al tot die
conclusie, maar op vraag van De Troy werd daar niet over gecommuniceerd.
Gisteren lekte de inhoud van het arrest toch uit.
De
gevolgen voor de slachtoffers die bij de commissie aangeklopt hadden,
zijn verregaand. De dossiers kunnen niet teruggegeven worden aan de
commissie, omdat ze gewoonweg niet meer bestaat. Maar volgens de letter
van de wet is de commissie wel nog eigenaar van de dossiers, en daarom
mogen ze niet terug naar de slachtoffers. Voorlopig zullen ze neergelegd
worden bij de griffie van de rechtbank van eerste aanleg. Het is
niemand duidelijk hoelang ze daar stof kunnen vergaren.
De
spectaculaire huiszoekingen in de Mechelse Sint-Romboutskathedraal, in
de privéwoning van kardinaal Danneels en in het aartsbisschoppelijk
paleis waren wél wettig, oordeelt de KI. Dat betekent dat De Troy verder
kan werken met de 140 meter aan documenten die daarbij opgeladen
werden.
Het
gerechtelijke onderzoek naar misbruik binnen de Kerk en eventuele
doofpotpraktijken kwam er nadat eremagistrate Godelieve Halsberghe, de
voorgangster van Adriaenssens bij de commissie, aan de politie had
verklaard dat kardinaal Godfried Danneels zware pedofiliedossiers
verborgen hield in de crypte van de kathedraal. De speurders trokken
erheen met hamers en drilboren, maar vonden niks.
Volgens
Fernand Keuleneer, de advocaat van Danneels, was de verklaring van
Halsberghe geen voldoende reden om zo driest te werk te gaan. De KI
oordeelde anders. Maar ze vindt het dus niet kunnen dat de speurders bij
hun zoektocht naar door Danneels verborgen documenten naar Leuven
trokken om er de 475 dossiers van de commissie-Adriaenssens mee te
nemen. Die hield het ook voor bekeken na die actie.
Wij hier onthouden vooral dat de onderzoeksrechter 140 meter dossiers wettelijk in beslag heeft genomen en dus kan uitpluizen. Wij
vragen ons dan ook af of er iets tussen zit rond het dossier dat ons
meteen zal bezig houden. Namelijk de verdwijning van Zuster Gabrielle en
de moord op Pierre Mertens. Anders moet er misschien op de trefwoorden
Gaston Mornie worden gezocht. Het
gaat hier dus NIET in de eerste plaats om een dossier van
kindermisbruik alhoewel er daarvan ook wel sprake geweest is rond de
figuur van kanunnik Mornie. Maar we zouden toch wel graag deze zaak
opgelost zien worden. Zelf heeft schrijver van deze lijnen namelijk
Zuster Gabrielle persoonlijk gekend en ook vooral haar moeder
Madeleine. Er is in dit dossier zeer duidelijk sprake van doofpotten en
ook het verspreiden van pure laster vanuit het Mechelse bisschoppelijke
paleis over de persoon van Zuster Gabrielle. De bij de verwijning reeds
hoogbejaarde moeder Madeleine heeft, zoals hieronder ook wordt gezegd,
tot haar laatste snik gezocht naar haar dochter. Ze is daarvoor zelfs
met de fiets (ze was al de 90 voorbij) erop uitgetrokken. Ondanks haar
hoge leeftijd is ze steeds lucide gebleven maar op geen enkel moment
werd ze in deze zaak zelfs maar deftig ontvangen in Mechelen. Niet ze
daar niet geweest is. Verschillende keren zelfs. Haar zoon Maurice is
zelfs gaan protesteren voor de deur. Zuster Gabrielle kwam niet meteen
uit wat men een diep-christelijke familie zou noemen. Ze kwam wel uit een
familie met een zeer sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Moeder
Madeleine was een soort mythische figuur in Buggenhout en omgeving waar
ze voor veel jongeren met haar ouwe naaimachine de jeansbroeken inkortte
of aanpaste. Ze was ook iemand die zeer gevat uit de hoek kon komen als
er gezeurd werd over de goeie ouwe tijd. Ze reageerde dan
onmiddellijk door te zeggen dat de spreker waarschijnlijk die ouwe tijd
niet zelf had meegemaakt en dat het nu veel beter was. Ze was afkomstig
uit Staden, had kind en man verloren in WOI. Was naar Frankrijk
gevlucht, in de bietenvelden gewerkt en later in de Franse
munitiefabrieken wat ze trouwens een hele vooruitgang had gevonden als
jong meisje want daar had ze voor de eerste keer echt rechten gekregen.
Ze had ook de tweede wereldoorlog meegemaakt met haar zoon Maurits zeer
aktief in het verzet . Ze vond het leven de
moeite waard maar de verdwijning van haar dochter en de manier waarop de
autoriteiten en in de eerste plaats de plaatselijke kerk haar hebben
opgevangen heeft haar in haar laatste jaren erg getekend.Ze heeft
nooit de waarheid kunnen achterhalen rond de verdwijning van haar
dochter. Laten we dus hopen dat er deze keer iets wordt gevonden. Het
gaat tenslotte over een verdwijning en waarschijnlijk moord met een link
naar een tweede moord op ene Pierre Mertens (niet de
franstalige schrijver). Toch geen klein bier! Bovendien is de figuur van
kanunnik Mornie die ik persoonlijk heb gekend ook wel de
moeite...Mornie was afkomstig uit de deftige Gentse burgerij. Was
ingetreden in het klooster in Grimbergen en werd vandaar naar het
college in Vilvoorde gestuurd om les te geven. Daar kreeg hij zijn
bijnaam de chinees en was daar berucht voor zijn ongezonde interesse
in jonge jongens...klassiek thema, blijkt nu. Hij werd dan maar
afgevoerd naar de technische school van het zelfde college (KITO) waar
hij gewoon verder deed maar waar hij weliswaar op iets minder dociele
leerlingen viel wat hem meerdere keren een blauw oog en erger heeft gekost maar
waar de ouders minder invloedrijk waren. Tot het daar toch ook echt de
spuigaten is uitgelopen en hij uiteindelijk als straf directeur werd
in een zuivere meisjesschool in Dendermonde...de kerk en de schoon
families op hun best... Zuster
Gabrielle heeft nog persoonlijk komen informeren naar het verleden van
haar directeur want ze was duidelijk iets aan het uitzoeken. De laatste
keer dat ik haar heb gezien was bij de geboorte van een kleinzoon van
haar andere broer die in Humbeek woonde. Ze was toen inderdaad duidelijk
zenuwachtig maar het was zeker niet iemand die haar kap over de haag
zou werpen om een man te volgen zoals later werd beweerd door
kerkelijke kringen. Een paar dagen later verdween ze en sinds 1982
werd niks meer over haar vernomen. Benieuwd of er nu iets terug te vinden is tussen die 140 meter dossiers...
17
december 1981. Om 15 u vertrekt Pierre Mertens, voorzitter van de
Christelijke Mutualiteiten in Dendermonde, met de auto naar Brussel.
Hij wordt om 16u verwacht in de hoofdzetel van de CM. Om 16u30 krijgt
zijn familie een eerste keer telefoon om te vragen waar hij blijft. Om
17u00 volgt een tweede oproep. Zonder succes. Later wordt duidelijk
waarom. Op een privé-parking in de Wetstraat wordt Mertens dood
aangetroffen met zijn hoofd op het stuur van de wagen. Naast hem ligt
een bundel documenten, een revolver en een lege kogelhuls. Er wordt geen
kogel teruggevonden, hoewel de linkervoorruit verbrijzeld is. De auto
ernaast blijkt onbeschadigd. Zelfmoord, klinkt het officiëel. Er
lijkt echter meer aan de hand te zijn. Rond Kertsmis 1981 krijgt ene
Kathelijne De Brauwer een eerste keer een bizarre telefonische oproep.
De Brauwer werkt in het kindertehuis, verbonden aan het Sint-Vincentius
Instituut, aan de Kerkstraat in Dendermonde. Ze schrijft in die tijd
ook voor de kinderkrant van De Standaard. De mevrouw aan de andere kant
van de lijn stelt zich voor als een zuster uit het klooster
(Sint-Vincentius n.v.d.a., het klooster waar Robberechts toe behoorde).
Ze heeft het over zwarte kassen, geldbewegingen als financiële
hinkstapsprongen en partijfinanciering. De mevrouw aan de telefoon
vraagt De Brauwer te noteren dat Pierre Mertens onschuldig is en om
nauwlettend de financiële bewegingen op de rekeningen in het oog te
houden. De laatste telefoon komt in het kindertehuis (een villa in het
Dendermondse) binnen in de eerste helft van januari 1982. De rekeningen
van het kindertehuis zijn in die tijd ondergebracht bij bankengroep P.
De fraude waar Mertens zich diende voor te verantwoorden draaide rond
een bepaalde hotelgroep. Kerkstraat-Dendermonde. Op
4 maart 1982 verdwijnt Gabriëlle Robberechts echter spoorloos uit het
klooster. Ze is dan 56 jaar. Tot op vandaag is er van de vrouw geen
enkel spoor. De zuster heeft een rijbewijs en is in die tijd nogal
vooruitstrevend te noemen. Getuige daarvan is ook haar drumstel, wat
vandaag de dag nog altijd onaangeroerd lijkt. Alsof ze ieder moment
terug kan komen. Verdachte nummer één in de verdwijningszaak lijkt een
zekere M. te zijn, een pastoor uit het klooster die het niet zo nauw zou
genomen hebben met de goede zeden en ook regelmatig seksfeestjes zou
gegeven hebben in het klooster. Hij zou bovendien tijdens een
herbergbezoek iets op een bierkaartje hebben geschreven wat dicht in de
buurt kwam van wroeging en een schuldbekentenis. Keiharde bewijzen
worden echter niet gevonden. In het klooster zelf zijn blijkbaar
verbouwingswerken uitgevoerd in de kelder, dichtbij de verbrandingsoven.
Een onderzoek, door het parket, levert niks op. Er is ook sprake van
een tweede verdwijning: die van de tuinman van het klooster, kort nadat
zuster Gabriëlle verdween. Eind
februari 82, een week voor zuster Gabriëlle Robberechts verdwijnt,
wordt Kathelijne De brauwer, werkzaam binnen de katholieke zuil,
ontslagen. De schrijfster krijgt anonieme telefoontjes, bedreigingen en
raadgevingen, die me behoorlijk wat angst aanjaagden, schrijft ze in
haar boek Dood van een Non (uitgeverij EPO, 1999). Daarnaast krijgt ze
regelmatig bezoekjes van de RVA die haar op het hart drukken dat ze
niets mag publiceren zolang ze werkloos is. Nog volgens De Brauwer zou
een conservatief-katholieke magistraat, ondertussen met pensioen
belangrijke stukken uit het verdwijningsdossier hebben weggemoffelt in
de prille beginfase, wat het onderzoek naar de verdwijning serieus
bemoeilijkt heeft. Op
4 mei 1982 begeven de zonen van Mertens zich naar het Brusselse
Justitiepaleis. Ze doen enkele merkwaardige vaststellingen: in het
dossier zien ze een bebloede map en een reeks getypte papieren maar
krijgen van de Brusselse magistraat D. het verbod om die stukken uit
dossier 31.05.1979/81 in te zien. Uit het proces-verbaal blijkt dat de
portier van de CM Piet Mertens heeft teruggevonden, en niet-zoals eerst
gemeld- Jean H. De wagen van Mertens blijkt verplaatst. De zonen van
Mertens stellen vast dat hun aangetekend schrijven niet in het dossier
terug te vinden is. De familie kreeg eerder te horen dat het een
miljoenenfraude betrof en krijgen eveneens te maken met intimidatie. Pierre Mertens werd dood aangetroffen in zijn auto op 17/12/1981. Op
basis van alle informatie waarover we beschikken maakte ondergetekende
een tekening die reconstrueert hoe Pierre Mertens waarschijnlijk werd
teruggevonden. De tekening laat slechts ruimte voor één conclusie:
Pierre Mertens werd bijna zeker vermoord en stukken die hij bij zich had
werden ontvreemd. Dat Mertens zich door het hoofd schoot (met de
rechterhand), waardoor de linkerruit verbrijzeld werd, is nog mogelijk.
Maar hoe verklaar je de bloedsporen op documenten (die waarschijnlijk
in de auto rechts van hem lagen) en die zijn zonen hebben gezien, dat
zijn auto werd verplaatst en dat de auto, links van hem, niet beschadigd
werd ? Hoe komen de documenten met bloed terecht in het dossier ?
Wim De Maeseneer reconstrueerde verdwijning zuster Gabrielle
'Mornie, de kanunnik, zit achter verdwijning'
zaterdag 16 augustus 2008
Auteur: Pierre Van Rossem
BUGGENHOUT
- Bachelor in de journalistiek Wim De Maeseneer (21) kreeg samen met
collega Sofie Müller de prijs voor het beste tv-eind- werk aan de KH
Mechelen. Bei- den reconstrueerden in een tien minuten durende
dvd-bijdrage de verdwijning van de Buggenhoutse zuster Gabrielle uit een
klooster in Dendermonde.
De
zaak uit 1982 is 26 jaar later nog steeds niet opgelost. En dus hadden
Wim De Maeseneer en Sofie Müller er een vette kluif aan.
Maar
waarom laat een student in de journalistiek zich inspireren door het
verdwijnen van een non, meer dan een kwarteeuw geleden?
Wim De Maeseneer:
'Ik ben zelf Buggenhoutenaar en die affaire intrigeerde me. Ik had weet
van de verklaringen van de moeder van Gabrielle, een eeuwelinge, die
zei dat ze haar hoofd niet zou neerleggen vooraleer haar dochter
teruggevonden was. We hadden er bovendien een stevige kluif aan en
konden er - terecht, zo bleek later - onszelf honderd procent mee
bewijzen.'
'Onze
docenten waren op voorhand sceptisch. Ze vreesden dat we op weinig
medewerking zouden kunnen rekenen en dat we te weinig beeldmateriaal
zouden hebben. Daarom opteerden we ook voor een reconstructie. Die
mochten we inblikken in een oud klooster in Dilbeek.'
Was iedereen bereid om mee te werken?
'Neen,
soms moesten we stevig aandringen. Kathelijne De Brauwer, die over de
affaire het boek 'Dood van een non?' schreef, speelde ons wel enkele
namen door. Maar zelf weigerde ze voor de camera te getuigen.
Onderzoeker Marc Bockstaele deed dat gelukkig wel. We hebben ook
getuigenissen van familieleden van de zusters, van collega-leerkrachten
en van iemand die Mornie, de verdachte kanunnik, goed gekend heeft. En
de kanunnik zelf? Zijn toestand liet een gesprek niet toe, kregen we te
horen. Hij was te labiel.'
Op wiens rekening mogen we volgens jou de verdwijning van de zuster schrijven?
'Mornie
zit er achter. Honderd procent zeker weten we het niet, maar dat was
ook de mening van de politie. De avond voor ze verdween was er een ferme
ruzie tussen Mornie en de zuster. Dat blijkt uit getuigenissen. Mornie
is toen in woede uitgebarsten nadat de zuster dreigde in Rome zijn
gedrag aan de kaak te stellen. Ze zou immers een week later op
schoolreis naar Italië vertrekken.'
'Mornie
moet geweten hebben dat de anonieme brieven, waarin geëist werd dat hij
stopte met zijn ontuchtige praktijken, afkomstig waren van zuster
Gabrielle. Zij bezat immers een sleutel van alle kamers.'
Kreeg je tijdens de reconstructie ook de indruk dat er sprake was van een doofpotoperatie?
'Ja,
zeker tijdens het eerste onderzoek wezen feiten in die richting. In het
klooster gold de zwijgplicht, er waren zelfs valse verklaringen.
Bovendien zouden delen van het dossier verdwenen zijn. En ook de lange
pauze tussen het eerste en het tweede onderzoek wekken argwaan.'
Verwachten jullie, nu jullie eindwerk de media haalt, alsnog een reactie van het gerecht?
'Ik
vind het jammer dat in deze zaak geen gebruik werd gemaakt van de
modernste technologieën. De hele affaire is ondertussen uitgegroeid tot
een urban legend, gespijsd door verschillende complottheorieën. Wat ons
betreft was het niet de bedoeling de zaak op te lossen. We wilden enkel
een round-up van de gebeurtenissen maken.'
*De "moord" op zuster Gabrielle (Germaine Robberechts)
Tijdens
mijn welverdiende vakantie in het zuiden, kreeg ik de vakantie-editie
van het Nieuwsblad onder ogen. Na bijna 30 jaar rakelde men de
verdwijningszaak op van de Dendermondse zuster Gabrielle.
Ik
heb zuster Gabrielle persooonlijk gekend. Ze was sterk bevriend met
mijn ouders en kwam wekelijks bij ons langs. Het was een vrijgevochten
zuster die over een auto (Peugeot) beschikte en chauffeur speelde voor
de zusters van Sint-Vincentius te Dendermonde. Zuster Gabrielle was
lerares geweest in de normaalschool te Dendermonde.
Ik
herinner mij zuster Gabrielle als een vrij zenuwachtige non, die veel
babbelde en lachte. Ik ben ooit met haar op stap geweest als kind. Samen
gingen we bessen plukken bij haar ouders thuis. Het was haar karakter
die haar deed botsen met de directeur van het nonnenklooster Gaston
Mornie, alias "de chinees", zoals de studentinnen hem noemden vanwege
zijn Aziatisch uiterlijk. Zuster Gabrielle was een non van deze wereld.
Ze was intelligent genoeg om vast te stellen dat er sommige dingen niet
pluis waren bij Mornie. Ze speelde ook chauffeur voor Mornie en op die
manier kwam ze te weten dat de "eerwaarde" heer Mornie zijn tijd soms
doorbracht in bordelen. Ook kwam ze een fraudezaak op het spoor.
Kannunik Mornie zou meer dan 90.000 euro hebben gestolen van de nonnen
in de Kerkstraat. Op een bepaald ogenblik trof ze kannunik Mornie aan
terwijl hij "bezig was" met de hovenier...Het werd haar dus allemaal
teveel en ze legde anoniem briefjes onder het hoofdkussen van de
directeur, waarin ze hem aanmaande zijn leven te beteren. Aangezien
enkel zuster Gabrielle een loper bezat, was het voor Mornie gemakkelijk
om te weten te komen wie het briefje had geschreven. De discussie
bereikte haar climax. Mornie ging over tot het beledigen van zuster
Gabrielle in het bijzijn van andere nonnen. Zuster Gabrielle voelde zich
bedreigd en kwam naar ons thuis om hulp. Maar tot overmaat van ramp
waren mijn ouders net op skivakantie in Oostenrijk. Er waren andere
mensen bij ons thuis die achteraf vertelden dat zuster Gabrielle een
zeer zenuwachtige, misschien zelfs "verliefde" indruk naliet.
Was
Zuster Gabrielle verliefd geweest op Mornie? Misschien daarom haar
interesse in zijn levenswandel. Misschien dat deze verliefdheid na de
vele feiten was veranderd in afkeer. Mornie zelf beweerde dat Zuster
Gabrielle na haar verdwijning hem had opgebeld met de woorden: "Hier is
Uw kind dat jij zo bemint" Achteraf blijkt deze telefoon een grote
leugen van Mornie. Mornie wou iedereen op een dwaalspoor zetten. Men
insinueerde dat Zuster Gabrielle naar Italië was getrokken, waar ze als
lerares dikwijls was geweest. In de kloostergemeenschap had men kritiek
op zuster Gabrielle die veel te werelds was en zelfs schmink bezat. Dat
was immers uitgekomen bij het leegmaken van haar kamer. Het was
onbegrijpelijk dat sommige kloosterzusters nog aantrokken voor de
directeur. Sommigen geloofden de praatjes van Mornie, als zou zuster
Gabrielle haar kap over de haag hebben gesmeten en "een Italiaanse
minnaar" hebben.
Haat
en liefde liggen dicht bij elkaar. In beide gevallen kan men niet meer
rationeel denken. In beide gevallen maakt men een zenuwachtige indruk.
Het verhaal van de verliefde non lijkt mij zwaar overtrokken. Ik denk
dat we eerder moeten spreken over een zwaar gedegouteerde non. Een non
die massaal veel bewijsstukken bezat over een ziekelijk gestoorde
directeur.
Zuster Gabrielle die alles noteerde in een boekje, schreef als laatste
zin: "Langsgeweest bij x" (mijn ouders dus). Indien mijn ouders toen
begin maart 1982 aanwezig waren geweest, had de moord misschien nooit
plaatsgevonden of hadden we zeker een beter spoor gehad naar de
moord...Enkele weken voordien had ze aan mijn ouders nog verteld hoe ze
Mornie had aangetroffen met de hovenier, over zijn diefstal en over het
feit dat ze vreesde dat ze "zou verdwijnen". Vreesde ze toen al voor
haar leven?
Als
opgejaagd wild vluchtte zuster Gabrielle op de avond van 3 maart 1982
in haar kelder, waar ze sinds jaar en dag een eigen domein had
gecreëerd. Ze knutselde in de kelder en had er zelfs een drumstel.
Mornie is haar daar meer dan waarschijnlijk gaan opzoeken en heeft haar
daar vermoord. Omdat hij met het lijk geen blijf wist, heeft hij haar
meer dan waarschijnlijk in de verbrandingsketel gegooid die zich naast
haar kelder bevond.
Wijlen
procureur Guido Desaeger die het onderzoek in handen kreeg, behoorde
tot de katholieke zuil. Guido Desaeger was aangetrouwde familie en was
overigens mijn "stand-in peter" bij mijn Vormsel. Zo goed hij werkte bij
de ontvoering van Anthony De Clerck, zo slecht werkte hij in het
dossier van Zuster Gabrielle. Hij was bevreesd dat de Katholieke kerk
een slechte beurt zou maken in dit dossier en boycotte het onderzoek.
Maar liefst 8 jaar hield hij het onderzoek tegen. Ondertussen waren alle
bewijzen verdwenen. Zelfs de verbrandingsketel was ondertussen
vervangen. Met de vervanging van de verbrandingsketel verdween de
laatste hoop op bewijsmateriaal.
Iedereen
is ervan overtuigd dat kannunik Gaston Mornie zuster Gabrielle heeft
vermoord. Maar zonder lijk kan men niemand veroordelen. Mornies leven
was één groot zooitje ongeregeld. Sexuele uitspattingen, diefstal,
psychiatrie en zelfs een correctionele veroordeling voor seks met een
minderjarige in 2001. Zuster Gabrielle heeft het ongeluk gehad deze
zwaar gestoorde man te ontmoeten. De familie en de maatschappij hebben
recht op de waarheid. Het is een zwarte bladzijde voor het Dendermonds
parket dat ze deze moordzaak nooit hebben opgelost enkel en alleen omdat
dhr. Mornie tot de geestelijkheid behoorde. Ik stel mij overigens de
vraag of het met de huidige katholieke procureur beter zou zijn. Die
mensen hebben veel macht en kunnen deze macht soms misbruiken tegen het
onderzoek. Dat zou toch niet mogen in een goed functionerende
rechtstaat.
Het
enige dat we nog kunnen hopen is dat Gaston Mornie de eer aan zichzelf
houdt en dat hij in zijn testament alsnog toegeeft dat hij de zuster
heeft vermoord. Maar aangezien Mornie een zwaar gestoord persoon is, is
dit wellicht ijdele hoop.
BUGGENHOUT
- Zuster Gabrielle, Germaine Robberechts voor de burgerlijke stand, was
56 toen ze in de nacht van 3 op 4 maart 1982 verdween uit het klooster
van Sint-Vincentius in de Kerkstraat in Dendermonde. Het geld op haar
kamer bleef onaangeroerd, haar persoonlijke documenten en fototoestel
waren wel verdwenen. Kanunnik
Gaston Mornie was directeur van de kloostergemeenschap. Hij bewoonde de
woning vlak naast het klooster. Pas veertig dagen later kwam het
Dendermondse parket aan de weet dat zuster Gabrielle verdwenen was. De
kamer van zuster Gabrielle werd opengebroken, maar familie en politie
bleven hiervan in het ongewisse. Antoon Cordeman startte een onderzoek
op, zonder resultaat.
In
1990 heropende Marc Bockstaele van de gerechtelijke politie van Aalst
het onderzoek. Hij was in homokringen op de naam van Mornie gestoten en
bracht het onderzoek werkelijk op gang. De kanunnik werd ondervraagd en
aan de leugendetector gelegd. 'We hebben een motief en een dader, maar
geen lijk', klonk het in gerechtelijke kringen.
Mornie
belandde in de psychiatrie. 'De grond werd hem te heet onder de
voeten', besluit De Maeseneer. Hij verblijft er nog altijd en is
ondertussen ruim tachtig jaar.
Danneels en Vangheluwe Nero en Caligula in Vlaanderen!
Met
veel plezier hebben we vandaag de uittreksels gelezen uit de tapes die
het slachtoffer van bisschop Vangheluwe in het geheim had gemaakt van
o.a. zijn gesprek met monseigneur Danneels. De poging tot
doofpotoperatie die hieruit overduidelijk blijkt ondanks de halsstarrige
ontkenningen van Danneels, zijn dus onweerlegbaar. Je moet dus
inderdaad kardinaal zijn om dit verder staalhard te blijven ontkennen.
Hoog tijd dus voor de demystificatie van nog een goedheilige man
namelijk Danneels himself. Verwonderde ons dat? Niet
echt. Het wordt misschien eens hoogste tijd om nu ook een andere zaak
terug onder de loep te houden waarrond een minstens even grote
doofpotoperatie werd gehouden en die, met alle respect voor het
slachtoffer van Vangheluwe, nog erger was en is. Niet dat we op enige
manier vijftien jaar verkrachting van een neefje vanaf zijn 5jaar willen
goedpraten. De zogenaamde herstelbetalingen op bijzondere data, zoals
nieuwjaar, de verjaardag en vooral Sint Valentijn vanwege een pedofiele
bisschop zijn van een hoogstaande christelijke ethiek die we nog niet
vaak hadden gezien. We dachten even terug aan de Romeinse keizerlijke
tijden van Caligula en consoorten Terwijl uit de gesprekken blijkt dat
inderdaad het slachtoffer steeds getracht heeft om Danneels ervan te
overtuigen om Vangheluwe uit zijn ambt te ontzetten omwille van de
feiten die nergens worden ontkend. Het kontengedraai van Danneels is
tsjevenpraat van het zuiverste wijwater straffe kost. Onze kardinaal
schijnt plots een aantal geboden te zijn vergeten....
Dossiers Er
is van mijnentwege nooit maar een schijn van een poging ondernomen om
de zaak in de doofpot te stoppen of er de mantel van de geheimhouding
over te gooien. (...) Het doel van de bijeenkomst was dat ik vooral zou
luisteren (...).' Dat
zijn de letterlijke woorden die kardinaal Godfried Danneels op 23 april
uitsprak in een mededeling die hij verspreidde naar aanleiding van het
aftreden van de Brugse bisschop Roger Vangheluwe. Danneels reageerde
nadat bekend was geraakt dat hij op 8 april in de abdij van Steenbrugge
aanwezig was bij de ontmoeting tussen de bisschop van Brugge en de neef
die dertien jaar lang door de bisschop was misbruikt. Tijdens die
bijeenkomst drong de neef aan op het ontslag van zijn oom.
De Standaard publiceert
vandaag de transcriptie van twee geluidsopnamen die het slachtoffer
zelf maakte van de confrontatie. Het slachtoffer gaf deze krant de
toestemming om de inhoud van de bandjes te publiceren omdat hij zich het
slachtoffer voelt van een lastercampagne door de Kerk, die de voorbije
weken in de pers bevestigde dat Roger Vangheluwe jaren zwijggeld'
betaalde aan zijn neef.
Het
slachtoffer wil met de bandjes duidelijk maken dat hij nooit geld heeft
gevraagd aan zijn oom-bisschop in ruil voor stilte, maar dat hij,
integendeel, door de jaren heen altijd gewild en gevraagd heeft dat zijn
oom zou aftreden.
Uit
die opnamen blijkt duidelijk dat Danneels wél probeerde om om het met
zijn eigen woorden te zeggen de mantel der geheimhouding over de
zaak te gooien' en het slachtoffer ertoe aan te zetten vergiffenis te
schenken' of ten minste de zaak geheim te houden tot Vangheluwe een jaar
later met pensioen zou gaan.
Het
eerste gesprek (gesprek één) gaat tussen kardinaal Danneels en het
slachtoffer. Bij het tweede gesprek (gesprek twee), dat enkele minuten
later plaatsvindt, zijn ook Roger Vangheluwe zelf en familieleden van
het slachtoffer aanwezig.
Vergiffenis
is een mooie uitvinding en kan inderdaad perfect louterend werken maar
hoe je een bisschop die dergelijke feiten op zijn kerfstok heeft en die
deze niet ontkent, nog in zijn functie kan blijven behouden omdat hij op
een jaar van zijn pensioen staat, dat gaat er bij ons niet in! Het
verwondert ons dus absoluut niet omdat er ooit nog een -volgens ons-
ergere doofpotoperatie is gebeurd die vanuit Mechelen werd geleid en
waarbij we zelfs op de eerste rij mochten zitten om deze zaak van
dichtbij te volgen....maar hierover morgen meer. We zullen het dan
hebben over de onopgeloste verdwijning (uit 1982) van Zuster Gabrielle
en de moord op Pierre Mertens...
en
hopla, hier moeten we dan weer een psychiater bij roepen want dit zal
interessant onderzoeksmateriaal opleveren. We hadden al Hitler met zijn
Germaanse obsessie ondanks zijn erg niet-Germaanse roots. Nu hebben we
dus Sarkozy. Niet dat we de ene met de andere willen vergelijken maar
toch blijft het een boeiend onderwerp. Machtswolven die plots hun eigen
roots beginnen te haten...
19.08.10 - 16:04 Un
porte-parole de la communauté rom d'Autriche porte le même nom que le
Président de la république française. Il suit non sans inquiétude les
mesures prises par la France contre les Roms. Et lui a fait parvenir son
livre sur le combat pour la reconnaissance de sa communauté. Rudolf Sarközy
est né en 1944 au camp de concentration de Lackenbach. Conseiller
d'arrondissement à Vienne, il est le porte-parole le plus connu de la
communauté rom de son pays et connaît bien son histoire et son combat
pour être reconnu politiquement et juridiquement en Autriche. Il a
d'ailleurs signé un ouvrage à ce sujet qu'il avait fait parvenir à
Nicolas Sarkozy lors de son élection à la présidence. L'Elysée l'en
avait remercié. Rudolf Sarközy doit constater que la situation des Roms en Autriche a connu une amélioration depuis la guerre. Mais Le Monde
qui l'a rencontré rappelle qu'au Moyen-âge les Roms du Burgenland, à
l'est de Vienne, était placé sous la protection de leur voïvode
(commandant militaire) Martin Sarközy... qui pourrait avoir une certaine
parenté avec la famille hongroise de l'actuel président de la
République. Rudolf Sarközy ajoute même que ce nom est typiquement rom... Le
nom du président, Sarközy de Nagy-Bocsa, est bien sûr d'origine
hongroise (son père a fui le communisme), en Hongrie on l'écrit
"nagybócsai Sárközy", le premier nom indiquant le village d'origine d'un
paysan annobli. JFH
Men
heeft het dus duidelijk gemunt op de Roma-zigeuners. Nu lijkt de
président-soleil het zelfs in zijn hoofd te halen om de Belgen te
ontbieden op een somptueus diner tijdens hetwelke er dan gekeuveld
worden over het lot van de onaangepasten. Een soort hernieuwde uitgave
van de Wannseeconferentie misschien maar dan met andere slachtoffers in
de hoofdrol. http://www.cympm.com/wannseedutch.html
In elk geval in het weinig propere gezelschap van de bevoegde
Italiaanse minister die het ook al heel grof heeft gespeeld met al wie
ginds ongewenst is. Daar herbeleven we ware pogroms tegen de
zigeuners.
BRUSSEL
- België is als EU-voorzitter door Parijs uitgenodigd op een diner waar
migratie ter sprake komt, maar heeft geen zin om zich te laten
meeslepen in de Franse aanpak van de Roma. Van onze redacteur
De
Franse minister van Migratie Eric Besson organiseert op 6 september in
Parijs een informeel diner waarop zijn Canadese collega is uitgenodigd,
net als de bevoegde ministers uit EU-landen die traditioneel met
migratieproblemen te maken hebben zoals Spanje en Italië. Als
EU-voorzitter kreeg ook België een uitnodiging van Besson, wat betekende
dat staatssecretaris voor Migratie Melchior Wathelet naar Parijs zou
mogen sporen.
Maar
alles nam een wending in het weekeinde. Toen verklaarde de Italiaanse
minister van Binnenlandse Zaken, Roberto Maroni, in een krant dat er in
Parijs ook gesproken zal worden over de situatie van de zigeuners.
Maroni is lid van de xenofobe Lega Nord en heeft het niet zo voor Roma:
'Veel Roma zijn eigenlijk EU-burgers die niet aan die eisen voldoen',
zei hij in een kranteninterview. En hij loofde de recente Franse aanpak
waarbij (illegale) zigeunerkampen ontmanteld worden en Roma
teruggestuurd worden naar Bulgarije en Roemenië.
Met
die opmerking van Maroni werd het informele diner van 6 september
potentieel riskant voor België. De eenzijdige focus op de Roma in het
Franse veiligheidsbeleid, op last van president Nicolas Sarkozy, leverde
Frankrijk de jongste weken felle kritiek op van onder meer VN-experts,
het Vaticaan en de internationale media.
Op
het kabinet van Wathelet luidt het dat de staatssecretaris zijn
antwoord op de uitnodiging voorlopig in beraad houdt omdat Wathelet niet
bevoegd is om over de toestand van de zigeuners te spreken - als zou
blijken dat die kwestie aan tafel ter sprake komt.
Dat
is het formele antwoord. In feite gaat het erom dat België als
EU-voorzitter niet gebruikt wil worden om het Franse en Italiaanse
beleid tegenover de zigeuners een soort 'certificaat van goedkeuring' te
geven.
Daar
staat tegenover dat andere lidstaten die niet uitgenodigd zijn, graag
zouden hebben dat België aanschuift aan tafel om de oren goed open te
houden tijdens de maaltijd. Frankrijk gebruikte dit soort informele
ontmoetingen eerder al om onder grotere EU-lidstaten een akkoord te
bereiken inzake justitie of binnenlandse zaken, en dat vervolgens te
presenteren op de raad van de bevoegde ministers.
Dat
maakt dat een simpele uitnodiging voor een informeel diner een
moeilijke politieke beslissing wordt voor de Belgische regering.
via
de kranten en nieuwsuitzendingen hebben we al uirgebreid moeten
vernemen dat de Franse zonnepresident Sarkozy het nogal heeft gemunt op
de Roma. Hij wijst ze zonder veel rekening te houden met de Franse
begrippen als Fraternité en Egalité doodgewoon de deur en basta. Er komt
zelfs uit zijn eigen rangen nogal wat protest en zelfs de Villepin
ropet de Franse citoyens op tot ongehoorzaamheid en verzet. Welwelwel.
Enfin, we moeten hier niet te hoog van de toren blazen want we hebben,
zeker in Vlaanderen ook niet zo veel sympathie voor onze rondtrekkende
Roma. We hebben het hier al eerder uitgebreid over gehad. Wat we echter
zo leuk vinden in Frankrijk is dat ook andere politici,, of liever hun
kinderen zich menen te moeten mengen in dit heikele debat. Zo vonden we
de hoogstinteressante mening van de aangenomen dochter van Chirac - je
weet nog wel- Hieronder
kunnen onze lezertjes hun beste Frans nog eens uittesten om kennis te
nemen van de lyrische beschouwingen van deze dochter over haar
Roma-medeburgers. Erg interessant, zeker weten...
La fille adoptive de Chirac explique que "les Roms n'ont pas d'avenir en France"
Par Emma Antropoli Liardat le 24/08/2010 à 11:25 | Mise à jour : 24/08/2010 - 11:25
Quand les enfants de
politiques se mettent à faire de la politique, ça donne ça... On
pourrait se dire que la fille adoptive du Président Chirac, Anh-Dao Traxel maîtrise bien son sujet puisqu'elle est réfugiée vietnamienne,
mais entre vivre chez les Chirac et vivre dans un camp de Roms les
divergences se font tout de suite sentir.
Cependant, sûre de sa légitimité elle affirme "Les
Roms n'ont pas d'avenir en France: non seulement ils n'y trouvent pas
de travail mais de toutes façons, ils ne cherchent pas à s'intégrer".
"Ils ne parlent pas notre langue, ils n'ont pas de quoi vivre et ils
n'éduquent pas leurs enfants qui sont peu scolarisés (...) Ils vivent
comme des rats et c'est intolérable de fermer les yeux la dessus". Pour
finir en apothéose: La France est "une terre d'accueil dont j'ai
moi-même bénéficié mais elle ne peut pas accueillir toute la misère du
monde".
Le tout accompagnée d'une illade à Brice Hortefeux et ajoutant que ceux qui critiquent ne font aucune proposition pour changer les choses,
rappelons qu'elle a précédemment inventé le fil à couper le beurre.
C'est sûr qu'il est plus aisé de fournir UNE solution à UN problème, que
DES réponses à une série de questions de société, adeptes des solutions
faciles, raccourcis et amalgames bonsoir!
Alors que les actions pour critiquer le gouvernement et sa politique d'expulsions
se multiplient: après les refus de légion d'honneur, l'église
catholique, les stars comme Yannick Noah, celle qui nous avait ému avec
son roman autobiographie la fille de coeur l'an passé adopte aujourd'hui un tout autre discours.
Si
vous ne voyez plus le petit garçon de 5 ans jouer un semblant
d'accordéon dans le métro c'est parce qu'il est parti en vacances avec
tonton Brice!
Waarom
doet dit ons denken aan de uitlatingen van enen Jef Van de Wiele een
held bij sommige van onze Vlaams-Nationale vrienden, in een onzalige
tijd? Hij had het ook over ratten...
Jef Van de Wiele op een bijeenkomst van DeVlag (1942) De Jood is toch ook een mensch! Antwoord: Wij zeggen met Dr. Goebbels: De wandluis is toch ook een dier! Maar wat voor een! Er is geen ontkomen aan, bloeien of ten onder gaan. Men verjaagt geen vliegenzwermen met de schoonheid hunner vlerkjes te bezingen. Vliegen en sprinkhanen, ratten en ongedierte, schimmel en roest overwint men door het te verwijderen. Verwijderen moet men de volksparasieten uit het volkslichaam. Indien gij uit medelijden met de blaadjes van het onkruid, dit kruid in uw tuin laat woekeren, moet gij u niet beklagen als er geen bloemen of groenten willen groeien. Indien gij liefdevol ratten en muizen mollige diertjes noemt, die ook bij u mogen leven, moet gij niet jammeren om verslonden voorraden, of omdat ze typhus in uw huis brachten en uw kind naar het graf sleepten. Bloeien of vergaan, uitroeien en uitdrijven, of de alsmaar doorzwellende kanker. En niet wachten tot morgen! Het nationaalsocialistische Duitschland heeft binnenlandsch het Jodenprobleem opgelost. De Joden vormen daar een gemeenschap op en voor zichzelf, met eigen theaters en cinemas en lokalen, eigen handel, eigen leven echter zoo, dat zij het Duitsche volk niet meer schaden kunnen. Uit: J. Van de Wiele, Joden zijn ook menschen, Uitgeverij Steenlandt, 1942 Jef van de Wiele (1903 1979) is leraar aan het Atheneum van Antwerpen en leider van DeVlag (Deutsch-Flämische Arbeitsgemeinschaft). Hij kiest al in 1940 voor de collaboratie. Hij roept zijn aanhangers op om te gaan vechten tegen de Sovjets aan het oostfront. In zijn opvattingen toont hij zich een extreme nationaalsocialist. Hij is ook een radicale antisemiet. Bij de bevrijding vlucht hij naar Duitsland. Na de oorlog wordt hij ter dood veroordeeld, maar die straf zet men om naar levenslang. In 1963 komt hij vrij.
Zoek
dus de verschillen....en voor onze ollandse vrienden misschien mooi
meegenomen...Het is ook voor zulke figuren als onze Jef VdW dat men in
goede Vlaamse kringen Amnestie of eerherstel wil...Voor Jef ratmans is
het gelukkig te laat!
En
voor wie eens een hoogstaand debatje over amnestie of eerherstel wil
lezen, die kan hiet zijn hartje ophalen. http://forum.politics.be/archive/index.php/t-11542.html
Onze lezertjes zullen merken
dat zelfs met de beste bedoelingen sommigen absoluut blijven vasthouden
aan idiote zienswijzen of bliven dwepen met absolute idioten waarvan ze
dan maar Vlaamse martelaren maken. Waaraan hebben we dat toch te danken? Gelukkig wten we nu dank zij de dochter van Chirac dat alle idioten toch niet in Vlaanderen wonen !
Dat hebben ze weer eens goed gezegd daar op de IJzerwake...
Vandaag
specifiek voor lezertjes die niet gepokt en gemazeld zijn in de
romantiek van het vlaams-nationalisme. We hebben pas de IJzerwake mogen
meemaken. We geven daar geen commentaar op, je surft naar hun webstekje
en je zal met één oogopslag zien welke toekomst heyt onafhankelijke
Vlaanderen toelacht. Het zal nergens aan ontbreken in dit paradijs op
aarde. Zeker niet aan vendels, uniformen, gebonk van landsknechten,
strijdliederen, erehuldes. Enkel de goededags van 1302 bleven in het
museum. Wij kijken reikhalzend uit op in zulke staat te mogen leven.
Voor diegenen die twijfelen aan de bedoelingen van deze leuke luitjes,
hier vind je alles op een rij. De Standaard vond de toespraken dit jaar
erg gematigd...tja
Voor
de pret drukken we de speech van de leider af...we bedoelen Wim De Wit,
voorzitter van de Ijzerwake. Vooral onze Ollandse vrienden zullen erg
in hun nopjes zijn nogmaals te horen bevestigen dat we met hen willen
samenleven....DE NEDERLANDEN! Jullie hebben daar ook rare kwieten lopen
zoals de reïncarnatie van Bach of was het Beethoven alhoewel deze
laatste doof was, maar aan onze zuidelijke kwieten kunnen jullie
Ollanders niet tippen...
Vorig
jaar heb ik mij hier openlijk tot onze collega's van het
IJzerbedevaartcomitee gericht. Met slechts één doel voor ogen:
verzoening en hereniging. Met uw stormachtig applaus hebt u die oproep
toen ondersteund. U hebt dus ook het recht te weten waar we vandaag
staan: helaas, net zoals bij de huidige informatie- en
preformatiegesprekken staan we nog nergens. De reacties waren tot nog
toe afwijzend en soms ei zo na beledigend. We werden net niet
uitgelachen. En toch zullen wij van onze kant en geïnspireerd door de
échte Godsvredegedachte, blijven proberen. Maar tot zolang de hereniging
geen feit is, zullen we niettemin de IJzerwake met alle middelen en met
uw steun verder uitbouwen tot de belangrijkste jaarlijkse
Vlaams-nationale manifestatie. Vlaamse vrienden, We
beleven historische tijden. De voorbije verkiezingen hebben het land op
zijn grondvesten doen daveren. Meer dan 75 procent van de Vlaamse
kiezers heeft voor een confederalistische of separatistische partij
gestemd. Het Vlaams-nationalisme is vandaag onmiskenbaar de sterkste
politieke stroming in dit land. De Vlaamse politici hebben van de kiezer
een dwingend mandaat gekregen voor een assertieve en consequente
communautaire strategie. Borrelnootjes en prutsbevoegdheden zullen deze
keer niet meer volstaan. Met
Bart Maddens zeg ik, dat er een einde moet komen aan het uitzichtloze
en deprimerende geploeter door het Belgische moeras. We moeten eindelijk
de moed opbrengen om die volgekladde Belgische bladzijde om te draaien,
om het onzalige Belgische verleden achter ons te laten en om ons land
Vlaanderen voor eens en voor altijd, en dit in een verregaande
samenwerking met Nederland, helemaal zelf te besturen. Want België werkt
niet. België is een staat van institutionele bricolage en klungelarij.
België is een hallucinante opeenstapeling van grendels,
blokkeringmechanismen, speciale regelingen en uitzonderingen op de
uitzonderingen. België is een, met elk communautair compromis, hoger
geworden institutionele vuilnisbelt. We moeten - willen we nog een
toekomst hebben - dit verstikkend Belgische verleden achter ons te
laten. En
laten we meteen duidelijk zijn: het einddoel is en blijft onverkort de
Vlaamse onafhankelijkheid. Het enige compromis dat Vlaanderen zich
vandaag kan permitteren bestaat erin dat die onafhankelijkheid in
stappen gerealiseerd wordt, maar het moet dan wel om fundamentele
stappen voorwaarts gaan. Reeds
in 1999 keurde het Vlaams Parlement de intussen bekende 5 resoluties
goed, als basis voor een Vlaamse staatsvorming. Hierin zijn drie punten
cruciaal: het volledige gezondheids- en gezinsbeleid, inclusief de
ziekteverzekering en de kinderbijslagen. Een ondergeschikt statuut voor
Brussel. En een verregaande fiscale autonomie. Op deze punten moet
absoluut een fundamentele doorbraak gerealiseerd worden. Zoniet moeten
de Vlaamse politici zonder meer weigeren toe te treden tot een Belgische
regering. En om dat te bereiken moeten àlle Vlaams partijen "front"
vormen. Een staalhard Vlaams front deze keer en dus liefst géén Vlaams
"affront"! Op
de schouders van de Vlaamse onderhandelaars, en niet het minst op die
van Bart De Wever, rust dus een verpletterende verantwoordelijkheid.
Want het Belgisch-francofone establishment, met het ondemocratische Hof
op de eerste rij, zal er alles aan doen om De Wever te laten mislukken.
Hierin onvoorwaardelijk gesteund door de hatelijke franstalige media.
Wie vandaag nog niet overtuigd "Vlaamsgezind" is moet maar de
Franstalige pers beginnen lezen: binnen de kortste keren wordt hij of
zij een Vlaamse militant. De
Franstaligen hebben vandaag de mond vol over een "grote"
staatshervorming. Di Rupo laat zelfs uitschijnen dat de copernicaanse
dromen van de Vlamingen zullen bewaarheid worden. Er is echter geen
enkele garantie dat er een grote doorbraak zal komen. En als de
Franstaligen dan toch per sé het bewijs willen leveren dat ze het deze
keer ernstig menen, dat ze dan beginnen met de uitspraak van het
Grondwettelijk Hof te respecteren en eenvoudigweg de splitsing van B-H-V
aanvaarden! Zonder dat Vlaanderen daar een prijs moet voor betalen! Dat
wil zeggen: géén benoeming van de balorige burgemeesters. Géén
inschrijvingsrechten in Brussel! Géén uitbreiding van de verfransende
faciliteiten en zeker géén enkele vorm van voogdij van de Franse
Gemeenschap over Vlaamse gemeenten. Dat ze dan ook maar het politiek
pamflet "SUÏCIDALE DIALOOG EN ROTTE COMPROMISSEN" van radiomaker
Jean-Pierre Rondas eens nalezen en als teken van goede wil, meteen
instemmen met een democratische zetelaanpassing. Want een Vlaamse
Kamerzetel kost gemiddeld nog altijd 43.700 stemmen tegenover 35.600
stemmen voor een Franstalige zetel. En dat ze dan vooral en voorgoed ook
hun brutale mond houden over de uitbreiding van Brussel, over de
fameuze "corridor", over de paritaire senaat en vooral over het
politieke monster van Loch Ness, namelijk de federale kieskring. Vlaamse
vrienden, vooraleer op bevel van madame "Mille-fois-non" op vakantie
vertrekken - want haar wil is nu eenmaal wet - verklaarde Di Rupo op een
tussentijdse persconferentie dat, en ik citeer: "Gezien
de verkiezingsresultaten in Vlaanderen weten we dat het zwaartepunt van
België zich naar de deelstaten zal verplaatsen. Mijn wens is dat dit
kan gebeuren op een manier die het hele land zal stabiliseren. Ik ben
ook van mening dat we de essentie moeten vrijwaren: de
inter-persoonlijke solidariteit en de stabiliteit van ons land." Einde citaat. Een
grotere paradox in het streven naar Vlaamse autonomie is haast
ondenkbaar: de staatshervorming moet België sterker maken! En aan de
sacrosancte sociale zekerheid mag bovendien niet geraakt worden. Wat
simpelweg betekent: Vlaming zwijg en blijf betalen! Of, om het met de
woorden van CVP-medestichter Michiel Vandekerckhove te zeggen: "België
is gebouwd op het geduld van de Vlamingen. En ik voeg er aan toe: vooral
op het geld van de Vlamingen! En
toch menen sommige waarnemers uit de woorden van Di Rupo te mogen
afleiden dat hij zich bekeerd heeft tot het confederalisme en ze noemen
dit opmerkelijk. Hoezo opmerkelijk? Wie de mededeling van Di Rupo
kritisch naleest leert vooral dat Vlamingen en Franstaligen na drie jaar
bekvechten en armworstelen nog geen millimeter dichter bij een "échte"
staatshervorming zijn gekomen. Het weinige dat tot vandaag is uitgelekt
heeft niets te maken met een staatshervorming, maar alles met een
verdere "staatsverminking"! Men
spreekt dan wel over convergenties, maar wij zien er géén. En
ondertussen produceert Di Rupo nu een "non-paper"! Dat is een tekst die
er eigenlijk geen is en die dus ook niet echt bestaat. En "akkoorden"
zijn voortaan ook al geen akkoorden meer, maar "perimeters"! Voorwaar
het toppunt van surrealisme op zijn belgisch! Het enige resultaat van al
dat "geïnformateer" en "gepreformateer" is dat de Franstaligen aan de
onderhandelingstafel de indruk geven minder "non" te zeggen, maar in
werkelijkheid even hard op de rem blijven staan door de Vlaamse
voorstellen als "zeer moeilijk", "ingewikkeld" en "onaanvaardbaar" te
verwerpen. Als de onderhandelaars écht willen slagen zal er een grondige
herziening van de financieringswet voor gewesten en gemeenschappen
moeten komen. Wie het geld wil uitgeven moet ook instaan voor de inning
van dat geld. Alleen zo kan het bankroet van Vlaanderen vermeden worden. En
als dit niet kan, is nog maar eens het bewijs geleverd dat België
totaal onbestuurbaar is. En dan rest er maar één conclusie: stop die
komedie en splits de boel. Punt uit! Vlaamse vrienden, alvorens te besluiten, wil ik U toch nog enkele vragen stellen: -
kent U een land, waar de regering weigert de Grondwet na te leven, maar
waar Justitie niettemin vreedzame burgers, die weigeren mee te werken
aan de organisatie van ongrondwettige verkiezingen, blijft vervolgen. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar zelfs de kleurkeuze voor nieuwe nummerplaten leidt
tot communautaire schizofrenie? En waar een ruggengraatloze
staatssecretaris - Etienne Schouppe, om hem niet te noemen - onder
francofone druk en tegen het advies van zijn eigen veiligheidsexperts
in, toch kiest voor de oer-belgische rood-wit combinatie! Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar niets nog marcheert, waar "rien ne va plus"? Waar
alle vooruitgang wordt afgeblokt, waar de "rustige vastheid" van de
status-quo regeert. Gewoon omdat men blijft weigeren om het noorden en
het zuiden van dat land, die in zowat alle opzichten twee totaal
verschillende werelden zijn, elk hun eigen weg te laten gaan. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar één bevolkingsgroep zich systematisch verrijkt op
de rug van een andere bevolkingsgroep en enkel om die reden blijft
vasthouden aan een verrotte en verstikkende staatsstructuur. En die
"verrijking" bovendien schaamteloos "consumeert" in plaats van ze te
"investeren" in zijn noodlijdende economie. Dit is geen solidariteit,
maar georganiseerde diefstal! Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land dat blijft weigeren, om 65 jaar na een mensonwaardige
repressie, elk voorstel tot amnestie zelfs nog maar in overweging te
nemen? En daardoor zichzelf tot wereldkampioen van de haat heeft
gepromoveerd. En waar het recente amnestie-voorstel van Hilde Kieboom,
die zowel in eigen land als internationaal actief is in de Sant-Egidio
gemeenschap, dan ook geen schijn van kans maakt. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar het staatshoofd en de informateur hooghartig
beweren alle partijen te hebben geraadpleegd, maar van die "alle
partijen" automatisch het Vlaams Belang blijven uitsluiten? Waarom doet
de voorzitter van een Vlaams-Nationale partij dit? Waarom werkt hij
bewust mee aan de afbraak van de numerieke politieke macht van
Vlaanderen? Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar een Di Rupo, de man die Herman De Croo ooit omschreef als de "machine voor het instandhouden van een socialistisch kiescliënteel dat leeft op de kosten van de Vlamingen", de premier van diezelfde Vlamingen kan worden, terwijl hij hun taal alleen maar kan radbraken? Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent u een land waar de eerste minister doodleuk kan beweren dat de
verkiezingen ongrondwettig zijn, maar wel legaal? Een student in de
rechten mag voor minder terugkeren in september. Ik ken zo'n land, maar
dat land zal nooit het mijne zijn! Vlamingen, bedevaarders, ik besluit:
Vlaanderen
verdient beter dan deze Belgische on-staat. En als "evolutie" niet
mogelijk blijkt, dan wordt het tijd voor éénzijdige stappen, voor
"revolutie"! Vlaanderen moet zijn lot dan maar resoluut in eigen handen
nemen. Want
Vlaanderen moet nú ten allen prijze zijn toekomst veilig stellen in een
sterk Europa, met uitzicht op een hereniging met Noord-Nederland. Zonder
België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want
als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel
zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.
Daarom
is het onze ultieme opdracht, onze heilige plicht, uw plicht en mijn
plicht om deze onzalige Belgische staat te vernietigen! Vlaanderen - de
Nederlanden - Europa: daar ligt onze toekomst.
Ik dank U
Wim De Wit
Voorzitter IJzerwake
IJzerwake 22 augustus 2010
Voilà, hier hoeft
geen enkele commentaar bij zeker? We beseffen maar al te goed dat
miljoenen Ollanders staan te huppelen van vreugde om ons in hun armen te
sluiten...zit mijn uniformpje goed ?