~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
10-04-2009
Linkse censuur ?!... Rechtse censuur ?!... Censuur blijft censuur !! ..ofte "De hete heikele hap van de Mitterand-biografie" !!
Haha beste lezertjes... Ons aller geliefde La Flandre Profonde heeft weer eens een hot & heikel discussiepunt gevonden. Een nieuwe steen des aanstoots & natuurlijk weer eens een èchte & vooral een goeie reden om links nog maar eens uit te roepen tot één gróót Stalinistisch complot !!
Wee o wee !! Geweeklaag alom, want er wordt censuur gepleegd op enen auteur uit "Den Stal" van het Vlaemsch BeHang !!
Edoch ~& tot spijt van wie 't benijdt~ onze fractie kan jammer genoeg niet stilzwijgend langs de zijlijn toekijken zonder zelf een stelling in te nemen in dit belangrijke debat !!
Een debat dat slechts in z'n belangrijkheid voorbij wordt gestoken door een nog een véél belangrijker thema waar on-mid-del-lijk, stande-pédé, nù dus, iets moet aan moet gedaan worden !! ...& We hebben het hier over ~jaja, inderdaad~ de onvermetele maar blijkbaar onbestaande poging van onze, federale chèf-tût mobiliteit, Etienne Schouppe die graag een algemeen verbod zou willen uitvaardigen voor het dragen van een iPod- of een MP3-speler door voetgangers & fietsers... & dat voor hun eigen veiligheid... Alsof je dan trouwens niet net zo goed alle geluidsinstallataties &/of alle... *BOEM-BOEM* ...rijdende disco's zou moeten verbieden... alsmede de intercomsystemen voor motorrijders...
Beste lezertjes, wij geven in deze nu eens grif toe dat we zeker & vast niet zuiver op de graat zijn & al zeker géén al te hoge ogen gooien in de "èchte" linkse milieus... & dàt alhoewel wij openlijk onze "verstandige linksigheid" uitschreeuwen.... Blijkbaar zijn wij ook nogal moeilijk te omschrijven, laat staan moeilijk of juist niet voor één gat te vangen of makkelijk te klasseren & te resorteren onder "...", wat maakt dat we al bij al nogal a-typisch links te noemen zijn... *GRIJNS* ...alhoewel wij dàt zelf nu eens helemaal niet vinden sie... maar soit...
...& Voor de linkse & rechtse cultuurkenners bekennen wij, heel erg te hebben genoten van de boeken van o.a. Drieu de la Rochelle, Céline & zelfs van Willem Elsschot ondanks zijn Bormsgedicht !! ...Et voilà !! Nu weet gans de bloggenwereld ook ineens dat wij in feite verkapte fascisten zijn... *GRIJNS* ...& eerlijk gezegd, 't zal ons wat !!
Wij gaan zelfs nog een stapje verder !! Zo vinden wij dit zelfs "verplichte lectuur" voor de eindtermen in het middelbaar onderwijs !! Màààrr... naar alle waarschijnlijkheid halen we ons daarmee waarschijnlijk nogal wat banbliksems & striemende reacties op de hals van verontwaardigde onderwijzers & leerlingen... die hoogstwaarschijnlijk om te beginnen de boeken al veel te dik zullen vinden... *GNA-GNA-GNA !!* ...Alhoewel dat bij Drieu nogal wil meevallen & omdat Elsschot intussen al wel aan de leeslijst werd toegevoegd omdat de Hollanders zijn groot talent weer eens eerder hadden ontdekt dan zijn eigenste soortgenoten... de Belgen dus & meer bepaald de Vlamingen !!
...& Voor diegenen die nu al een hekel aan ons hebben... *GRIJNS* ...die reiken wij nog wat méér munitie aan... wij hebben zelfs "ooit" een poging ondernomen om een originele versie van "Mein Kampf" van onzen Adolf Hitler trachten te lezen... & ~helaas helaas voor den Dolf z'n "genie"~ zijn we daarbij niet tot aan het einde geraakt wegens het absolute nulpunt van dit literaire gedrocht... & dan hebben we 't in deze over de sterk benaderende vorm van complete stijlloosheid, niet te vergeten de ultieme saaiheid op een paar hoofdstukken na... & die laatsten zijn volgens "sommigen" dan nog niet eens door de Dolf zijn geschreven...
Wees dus gerust in deze... dit boek hoeft voor ons dus ook niet op de verplichte leeslijst gezet te worden & net zo min als de geschriften van Stalin, Lenin & Mao want deze niet al te frisse knapen hebben ook nogal wat lijntjes geschreven, die ze beter zelf hadden gesnoven. Dat had enkel hun eigen destructie veroorzaakt in plaats van die van vele miljoenen onschuldigen !!
Maar wat blijkt, linkse intellectuelen hebben in een gemeenschappelijk front met rechtse intellectuelen (& we geven het weer eens grif toe, een soort die eveneens bestaat !!) een protestbriefke geschreven dat op ~raar maar waar~ zijn beurt werd gecensureerd door de Oh-zo-grote "onaf-haha-hankelijke" kwaliteitskrant "De Standaard" !! ...of anders & duidelijker gezegd, weer eens La Flandre Profonde met z'n zompige klei nog aan de klompen ofte Vlaanderen 2009 op zijn smalst !!
Het moet ons daarbij wel van ons koekenbroden hartje, dat wij niet meteen de indruk hadden dat onze schuilkip Gounod echt te lijden had van gebrek aan persaandacht... Je moet maar wat googelen om onze stelling te begrijpen zouden we hier meteen zeggen... & een goed verstaander heeft daarbij maar één woord nodig !!
...& Wat we daarbij & daarenboven evenmin weten te smaken is dat onze Gounod ondanks zijn schuilnaam zich nu plots opwerpt als een rechts auteur... Laat het misschien daarbij héél duidelijk zijn & dat om alle mogelijke misvattingen hierover te voorkomen, voor ons zijn er géén rechtse of linkse auteurs... maar wèl goede of slechte auteurs !! ...& Zulks lijkt ons toch logisch & duidelijk, niet ?!...
Zeg nu zelf... Een "rechtse" biograaf... wat is dat voor een beest ?!... Ons lijkt het enige hanteerbare criterium : Is de biografie correct of niet... & dat zonder het zelf te hebben gelezen & louter voortgaande op de lovende kritieken maakt het dus geen zak uit of Dillen zichzelf nu rechts vindt of niet...
Wij vinden dus net zoals de ondertekenaars van dat protestbriefke dat het boek overal moet verkocht worden... net zoals de geschriften van onze grote hopman De Winter die we dus ook niet hebben gelezen & waarover wij dus geen uitspraak zullen doen. Maar we willen hem dus ook niet vergelijken &/of vergeleken weten met een Celine of een Drieu de la Rochelle... dàt is wel van een compleet andere klasse...
We publiceren dus hieronder dat bewuste protest & we onderschrijven het dus volledig !! Tot & met de laatste letter, ook de rode passages die werden geweerd uit de Oh-Zo-Grote-&-Onafhankelijke kwaliteitskrant "De Standaard" !
Leve de dialectiek !! *GRIJNS*
...
Petitie anti-censuur april 2009
april 2009
Onderstaande Open Brief, rond de politiek-correcte censuur in Vlaanderen, verscheen op donderdag 9 april in De Standaard. Het feit dat 36 Vlaamse opiniemakers hem tekenden, waaronder zwaargewichten zoals Etienne Vermeersch, belette deze "kwaliteitskrant" nochtans niet om zelf aan censuur te doen en een paar passages te schrappen (in het rood aangeduid) zonder enige ruggespraak met de initiatiefnemers. Ook de URL (verwijzing naar deze webpagina) viel op mysterieuze wijze van het blad. Hier dan de complete tekst.
Het ritselt weer onder de toonbanken...
De Gounod/Dillen-affaire toont aan dat we ons in een feitelijke toestand van censuur bevinden.
Het verhaal is ondertussen bekend: een voortreffelijke Mitterrand-biografie, onder meer op Klara en in NRC-Handelsblad bejubeld, getekend Vincent Gounod, bleek in werkelijkheid van de hand van VB-politicus Koen Dillen. Waarna weldenkend Vlaanderen helemaal van de wijs geraakte, en ervoor zorgde dat het boek nauwelijks nog te verkrijgen was in het normale circuit. In Nederland ligt het wel open en bloot in de etalage. Gaan we terug naar de tijd van de sexshops?
Het voorval legt een diepere malaise bloot binnen het cultureel/academisch universum in onze contreien. Het fameuze cordon rond één bepaalde partij, waarvan we het strategisch nut in het midden laten, heeft er blijkbaar voor gezorgd dat boeken niet meer hoeven gelezen te worden om er een oordeel over te vellen. We willen hier de welles-nietes discussie niet voeren of die ene Antwerpse linkse boekhandel met een duidelijk profiel het boek nu achteraf uit de rekken haalde of niet (daarover lopen de versies sterk uiteen). Feit is dat de Mitterrand-biografie van Koen Dillen niet racistisch of xenofoob of negationistisch is, maar gewoon een hoop heisa veroorzaakt omdat de auteur met het etiket fout op zijn hoofd rondloopt, waardoor hij zich gedwongen voelde om een pseudoniem te gebruiken.
Vlaanderen schijnt opgedeeld te zijn in een politiek-correcte helft die toegang krijgt tot de media, vlot een uitgever vindt, het obligate BV-kransje bemant; en anderzijds een schimmig continent van onbespreekbare, verboden, uit de publieke sfeer geweerde politisch-unfähige mensen, zoals dat onder de nazis heette. Dat de boekensector zich hier van zijn braafste en meest conformistische kant toont, is ook duidelijk. Bij de meeste boekhandels en grote ketens is de fameuze Mitterand-biografie, sinds Gounod zich als Dillen ontpopte, enkel op bestelling verkrijgbaar. Dat is een feitelijke toestand van censuur, waarbij zelfs de heilige koe van de commercie wordt geslacht (Dillens boek zou ondertussen een kaskraker kunnen zijn) om onze ziel van smetten te vrijwaren. Het is bekend dat boek.be, organisator van de Antwerpse Boekenbeurs, nog steeds een index hanteert van ongewenste auteurs en verboden uitgeverijen.
De linkse kerk in Vlaanderen heeft vandaag nog altijd een probleem met intellectuele diversiteit, concludeert Dillen terecht. Inderdaad. Het begrip controverse, absoluut nodig in een volwassen democratie, verstuift hier compleet. Zelfs al strookte zijn boek niét met de politieke weldenkendheid, zelfs al was het zo fout als wat, ook dan, juist dan zou het boekenwezen het moeten omarmen, omdat het tegenspraak zou oproepen en reacties provoceren. Zoiets heet polemiek, in Vlaanderen een hachelijk punt.
Om die reden wensen wij eveneens een lans te breken voor de vrije verkoop van Filip Dewinters pamflet Inch Allah. Dit houdt geen stellingname in over het boek, de auteur of zijn partij. Maar zolang een publicatie niet tot geweld oproept wat het boek van Dewinter niet doet is iedere feitelijke censuur een lachwekkende vertoning van politieke onvolwassenheid.
Wij willen ons, van links tot rechts, formeel van die censuur distantiëren. Vlaanderen mag langzamerhand wel eens ontwaken uit zijn politiek-correcte sluimer om eindelijk kennis te maken met de kunst van de dialectiek.
Ludo Abicht, docent filosofie Vital Baeken ("Vitalski"), schrijver Benno Barnard, schrijver Geert Beullens, schrijver-performer Gerard Bodifee, auteur Mimount Bousakla, politica Hugo Coveliers, advocaat
Thierry Debels, auteur-publicist Saskia De Coster, schrijfster Eric Defoort, historicus Leo de Haes, uitgever Gust De Meyer, hoogleraar KUL Peter De Roover, publicist Willem Elias, gewoon hoogleraar VUB Derk Jan Eppink, publicist-politicus Valerie Lempereur, uitgeefster Bart Maddens, politicoloog Marc Platel, journalist André Posman, artistiek directeur De Rode Pomp-Gent Godfried-Willem Raes, muziekmaker - filosoof Jean-Pierre Rondas, producer VRT Radio Klara Johan Sanctorum, filosoof-auteur Matthias Storme, jurist Johan Swinnen, professor VUB & Artesis Hogeschool Frank Thevissen, communicatie-expert Jef Turf, ex-journalist, publicist Luc Van Braekel, blogger Jan Van de Casteele, hoofdredacteur Doorbraak Gie van den Berghe, ethicus Luc van Doorslaer, academicus-journalist Marc Vanfraechem, blogger Geert van Istendael, schrijver Wim van Rooy, publicist Jan Verheyen, filmmaker Jos Verhulst, publicist Etienne Vermeersch, moraalfilosoof Jurgen Verstrepen, politicus Julien Weverbergh, uitgever
...& Aangezien het ons aangeraden werd dit ook eens te lezen, doen we dat graag...
...
Houdt gij ze dom...
Ludo Abicht
In 1975 liep ik in Leipzig, toen nog in de DDR, een grote boekhandel binnen en vroeg naar een boek van de Duits-Amerikaanse filosoof Herbert Marcuse. Die verkopen we niet, klonk het antwoord, maar we hebben wel twee boeken tégen hem. Op dat moment begreep ik dat de Deutsche Demokratische Republik wellicht de Koude Oorlog zou overleven, maar op termijn aan de minachting door zijn eigen burgers zou ten onder gaan. Door de discussie met een van de rechte partijlijn afwijkend dissident als Marcuse uit de weg te gaan betuttelde de regering niet alleen het volk,waarop het zijn legitimiteit baseerde, maar veroordeelde het bovendien zichzelf uiteindelijk tot intellectuele en ethische irrelevantie.
Het kan echter nog erger, en dan wel in een democratische samenleving: elke maatschappij of politieke beweging die de fundamenten van de democratie, die ik met Jürgen Habermas omschrijf als de vrije en vrijmoedige communicatie tussen alle burgers, aantast schiet zichzelf in de voet. Want onze westerse samenleving is gebouwd op de principes van het vrije wetenschappelijke onderzoek en de vrijheid van meningsuiting, dat wil zeggen de vrije uiting van meningen die elkaar kunnen tegenspreken en dus onvermijdelijk voor de ene of de andere subgroep onaangenaam zullen klinken. We hebben ons sinds het Humanisme en de Verlichting terecht verzet tegen de hegemonie van één religieuze of seculiere ideologie, tegen Index en censuur en in de loop van de eeuwen het recht veroverd, te denken wat we willen en te zeggen wat we denken, zoals Baruch Spinoza het in zijn Theologisch-politiek Tractaat (1970) uitdrukte. Wanneer we deze principes laten varen in naam van het politiek correcte denken ondergraven we op termijn de vrijheid voor alle medeburgers.
Hoe is het mogelijk dat een uitstekende boekhandel als De Groene Waterman die er prat op gaat niet alleen democratisch te zijn, maar ook nog links iets wat in mijn ogen een hogere stap van democratie is -, de discussie uit de weg gaat over een boek, waarvan de auteur een politiek tegenstander blijkt te zijn? Zolang men de auteur achter het pseudoniem niet kende was deze historische studie over François Mitterand aanvaardbaar, lag het in de boekhandel en kreeg het zelfs positieve besprekingen. En nu men ontdekt dat het om Koen Dillen, Europees volksvertegenwoordiger van het Vlaams Belang gaat, moet het boek uit de rekken gehaald worden. Moeten we dan ook de werken van auteurs als Martin Heidegger, Louis-Ferdinand Céline en Ezra Pound, die met het fascisme sympathiseerden, verwijderen? Of de boeken van Stalin en Mao, ook al geen grote democraten? Waar houdt dit op? Ik dacht dat het de functie van een boekhandel en een bibliotheek was, de lezers een zo breed mogelijk aanbod te presenteren van wat er gedacht en geschreven wordt en hen dan zelf (autonoom) in alle vrijheid te laten oordelen.
Politiek ben ik een overtuigd en expliciet tegenstander van het maatschappelijke gedachtegoed van Koen Dillen en zijn partijgenoten. Maar wat heeft dit nu te maken met een historische studie over de Franse politiek, een werk dat ik op zijn eigen verdienste moet en wil beoordelen? Door boeken van Dillen en geestesgenoten uit de boekhandel te verwijderen beginnen bepaalde huidige progressieven aardig te lijken op de goedmenende en bekrompen pastoors van weleer, die van de kapitalisten de cynische raad kregen: wij houden ze arm, houdt gij ze maar dom.
Briljante Mitterand-biografie blijkt van een Vlaams Belang-politicus
Wanneer schuilnamen terug nodig zijn om censuur te omzeilen
Tot voor kort kende ik alleen ene Charles Gounod, van de smartlapoperas uit de 19de eeuw zoals Roméo et Juliette. Maar Vincent Gounod, schrijver van een spraakmakende en alom geprezen biografie over François Mitterrand, neen, die was me verder onbekend. Ook het feit dat de man diplomaat is en in Genève werkt, zoals de achterflap onthult, maakte me niet veel wijzer.
Het boek over Mitterand werd in Vlaanderen en (vooral) in Nederland enthousiast onthaald. Claude Blondeel spaarde in het Klara-programma Ramblas de superlatieven niet voor Gounods onthullend portret van de Franse ex-president. Het is het verhaal van de jonge François die zich aan maarschalk Pétain van het collaborerende Vichy-regime verbrandt, en zich vervolgens tracht te zuiveren door een links alibi te construeren. Als agitator tegen generaal de Gaulle en via de gerecupereerde revolte van Mei 68 bracht hij het uiteindelijk tot socialistisch staatshoofd en liet zich omringen met een keur van linkse intellectuelen. Maar J.P. Sartre en François Mauriac (Mitterand, charlatan) doorzagen hem al in die tijd, en bestempelden hem als een leugenachtige poseur.
Wat er ook van zij, de turf van ruim zeshonderd paginas is een schitterend verhaal, dat leest als een roman, aldus Klara-recensent Blondeel. Maar wat blijkt nu? Achter het pseudoniem van Vincent Gounod -allicht een speels homoniem van who know(s) - schuilt Koen Dillen, Europees parlementslid voor het Vlaams Belang, en zoon van de stichter van deze niet bepaald door de media gekoesterde partij.
De vraag die nu op de lippen ligt van elke onbevooroordeelde waarnemer: zou dit boek evenveel aandacht en positieve commentaar gekregen hebben, als men op voorhand de ware identiteit van de auteur gekend had? De vraag stellen is ze beantwoorden: natuurlijk niet. Geschriften van VB-intellectuelen zijn gedoemd om een stille dood te sterven, met de huisuitgeverij Egmont als tussenstation. Het maakt helemaal niets uit, hoe goed of hoe slecht ze zijn. Geen enkele Vlaamse uitgever wil er zich mee inlaten, wellicht uit vrees om zelf in het cordon terecht te komen.
Het zegt veel over de mentale gesteldheid van het Vlaamse boekwezen (via boek.be gecontroleerd door de groene Stalinist Jos Geysels, een der bedenkers van het cordon) en het toont vooral aan hoe diep de mechanismen van censuur en zelfcensuur eigenlijk wel werkzaam zijn in onze zogenaamde democratie. Het verklaart meteen ook waarom Dillen alias Gounod zijn heil moest zoeken bij de tamelijk obscure Hollandse uitgeverij Aspekt (nog wel gespecialiseerd in zeer linkse non-fiction ), die uiteraard wél van wanten wist maar zich niet door enige politieke banvloek gebonden voelde.
Het is eigenlijk een formidabele grap, en vanzelfsprekend zet die sluwe vos van een Koen Dillen de VRT voor een probleem. Moet die lovende Klara-recensie nu gereviseerd worden? Zijn het dan toch niet allemaal zon achterlijke imbecielen bij dat Vlaams Belang? Neen dus. De genaamde Koen Dillen blijkt een fijnbesnaarde, francofiele intellectueel te zijn, die ook al een Sarkozy-biografie publiceerde (onder de schuilnaam Maarten van der Roest). Het huis van vertrouwen beschouwt evenwel intellectuelen met een VB-signatuur als parias, en heeft zich ook uitgebreid ingegraven in dat discours van political correctness. De veroordeling in april 2004 van het toenmalige Vlaams Blok wegens racisme -hetgeen tot de naamsverandering leidde-, was voor de publieke omroep een geschikt alibi om orde op zaken te stellen, en de beruchte nota De VRT en de democratische samenlevingnog eens boven te halen en op te frissen.
In deze nota van september 2001 staat letterlijk Er moet dus bijzonder omzichtig worden omgesprongen met het aan het woord laten van vertegenwoordigers van het Vlaams Blok, zeker in rechtstreekse uitzendingen. Schriftelijke klachten over deze uitzonderingsbehandeling, vanwege de partij bij de bevoegde commissie, worden in dezelfde nota omschreven als een guerilla-techniek. Sorry jongens, waar zij we mee bezig? Zouden een paar clevere, integere journalisten-met-ballen nu eindelijk eens niet kunnen opstaan en de zittende collegas overtuigen om met dat Jacobijnse geneuzel te stoppen? Wanneer steekt de Vlaamse Vereniging van Journalisten, waar ik jaarlijks mijn lidgeld aan betaal in ruil voor een onbenullig ledenblad, eens zijn nek uit? Wanneer krijgt de verzamelde Vlaamse culturele/academische elite, van de locale cultschrijver Verhulst tot de onvermijdelijke en alomtegenwoordige professor Vermeersch, het eens over de lippen dat dit soort anathemas, gepaard gaande met sociale uitsluiting, mensen haast schrik doet krijgen om een deviante mening te hebben?
Het is een veeg teken aan de wand dat in onze democratie pseudoniemen terug opduiken, niet als spielerei maar als bittere noodzaak. Het wijst erop dat de mediatieke, socioculturele en sociale uitzaaiing van het cordon sanitaire, oorspronkelijk een partijpolitieke entente met een strategisch oogmerk, een verarming betekent voor het culturele klimaat in Vlaanderen. Mijn linkse vrienden zullen het me wel weer kwalijk nemen, maar ik weiger een cultuur, een politiek systeem, en een zogenaamde rechtsstaat au serieux te nemen die een partij én haar kiezers diaboliseert, met het anti-racisme als alibi. Want laten we wel wezen: de échte ontstaansreden van het cordon ligt in een Belgicistische paniekreactie, zoals ex-Standaard redacteur Manu Ruys ooit stelde:
Is het zo vermetel te veronderstellen dat het Vlaams Blok ook en vooral wordt vermaledijd, geboycot en in een schutskring geneutraliseerd, omdat het onvoorwaardelijk en ondubbelzinnig opkomt voor een onafhankelijk Vlaanderen en bijna 800.000 kiezers achter zich kon verenigen? (De Tijd, 26/4/2004)
Ik geloof dus wél in polariteit en conflict, zonder dat we elkaar de hersenpan hoeven in te slaan. Ik wil het VB op de tribunes, zonder voor een VB-er te moeten doorgaan. Ik vind het ongezond dat schrijvers zich moeten camoufleren om mediagewijs aan bod te komen. Laat duizend bloemen bloeien en ideëen botsen, dat is de essentie van democratie. Van zodra men mensen uitsluit van het debat, omwille van hun achtergrond, hun naam, hun maatschappelijk etiket, is men eigenlijk met cultureel racisme bezig, een zwart wit-denken dat finaal tot een bewustzijnsvernauwing leidt. De media dragen hier een verpletterende verantwoordelijkheid.
Ondertussen suggereert Koen Dillen een boeiende, postmoderne strategie om dat domme cordon met zijn verborgen politieke agendas te omzeilen: een even dubbelzinnig spel van persoonsverwisselingen, schuilnamen, quiproquos. De maatschappij van de censuur zal een dolle maskerade voortbrengen, waarin niet alleen ministers er ghostwriters op nahouden, maar waarin ook de als politiek-incorrect bestempelde intellectueel verstoppertje speelt met de media.
Voor mij niet gelaten, dat kan nog amusant worden, zeker als de maskers af en toe vallen zoals nu is gebeurd. Of de recensenten en de verzamelde redacties van de kwaliteitspers daar gelukkig mee zullen zijn, dat is nog wat anders.
Misschien dus toch maar beter eens proberen om elkaar terug recht in de ogen te kijken en ons terug de geest van de eigenzinnige vrijdenker Voltaire eigen te maken, in plaats van deze van de tiran Robbespierre?
Tot op heden zwijgt de VRT in alle talen en op alle netten over deze zaak van de schrijver-met-de-foute-familienaam. Het splitten van K-3 is blijkbaar interessanter nieuws. Het zal dus nog niet voor morgen zijn. Vrees ik.
Het geslepen potlood
Enkele woorden namens Voltaire
Benno Barnard
Het politiek-correcte denken weegt als lood op het zenuwstelsel van de Vlaamse intelligentsia, die zich eindelijk eens zou moeten vermannen, de keel schrapen en nadrukkelijk stelling nemen tegen de feitelijke censuur die Koen Dillen en Filip Dewinter van het Vlaams Belang beschoren is, in de vorm van een weigering de door hen geschreven boeken te verkopen.
Wie onder het aanroepen van Voltaire verklaart dat hij met getrokken pen hun recht op de vrijheid van drukpers verdedigt, lijkt op een man die zijn eigen huis in brandt steekt. En toch is dat precies wat ik hier zal doen: Dillen en Dewinter verdedigen. Ik had nooit kunnen dromen dat ik zoiets op een dag noodzakelijk zou vinden.
Bij mijn weten is Johan Sanctorum de enige intellectueel die althans een van beiden verdedigt. Op www.visionair-belgie.be snelt de filosoof Koen Dillen te hulp, die onder de schuilnaam Vincent Gounod een biografie over François Mitterand heeft gepubliceerd.
'Het is een veeg teken aan de wand dat in onze democratie pseudoniemen terug opduiken, niet als spielerei maar als bittere noodzaak. Het wijst erop dat de mediatieke, socioculturele en sociale uitzaaiing van het cordon sanitaire, oorspronkelijk een partijpolitieke entente met een strategisch oogmerk, een verarming betekent voor het culturele klimaat in Vlaanderen,' schrijft Sanctorum.
Tot de besprekers van Dillens werkstuk behoorde Claude Blondeel van het radioprogramma Ramblas op Klara, die het de hemel in prees, en waarschijnlijk terecht, want ook volgens NRC/Handelsblad is het een uitstekend boek. Blondeel zwijgt nu kuis, wat hij waarschijnlijk überhaupt zou hebben gedaan als hij van tevoren had geweten dat een prominent lid van het VB de erudiete auteur van het geschrift was.
Toen het masker van Gounod afviel, ging het gerucht dat de linkse Antwerpse boekhandel De Groene Waterman het boek onmiddellijk uit de rekken had gehaald. Dat zou een daad van stuitend stalinisme zijn geweest, die mij grondeloos had teleurgesteld in de boekhandel waar ik al jaren klant ben. Men verkoopt daar immers allerlei extreem-linkse geschriften, voor de inhoud waarvan ik niet graag verantwoordelijk zou zijn. Dat heeft me nooit van aankopen bij De Groene Waterman weerhouden.
Intussen is er een persbericht verschenen waarin de boekhandel verklaart dat het boek van Dillen nooit in de rekken heeft gestaan, aangezien het niet centraal is ingekocht, maar dat het wel op bestelling verkrijgbaar is.
Tolerantie mag, in de geest van Karl Popper, enkel geen intolerantie tolereren; met andere woorden: geschriften die expressis verbis aanzetten tot geweld dienen verboden te worden. (Daarbij is wat mij betreft in het geval van historische teksten, zoals Mein Kampf, een wetenschappelijk 'ingekaderde' editie eventueel wel aanvaardbaar.)
Het is duidelijk dat het boek van Dillen niet oproept tot geweld. Het feit dat de auteur lid is van het VB doet verder volstrekt niet ter zake, zomin als het feit dat het VB zelf ook niet vies is van een beetje censuur. Mogelijk zijn er dappere linkse boekhandelaars die de biografie over Mitterrand effectief naar de uitgever hebben geretourneerd; maar in elk geval is het boek bij de Standaardketen enkel verkijgbaar op bestelling, net zoals bij De Groene Waterman dus.
Dat brengt me op Filip Dewinter, wiens boek Inch' Allah, gepubliceerd bij het twijfelachtige huis Egmont, door zo ongeveer alle Vlaams boekhandels, inclusief de hele Standaardketen, is geweigerd - en zeker door De Groene Waterman, ongetwijfeld met het argument uit hun persbericht dat ze geen 'negationistische of racistische propaganda' verkopen. Het resultaat is dat er een vochtige keldergeur om het boek is komen te hangen: dit is een ondergronds pamflet geworden, iets van een verkeerde samizdat, een samizdat in een liberaal staatsbestel... Ik heb het tot nog toe dan ook niet kunnen lezen.
Maar een keurige vriend van me, een oude Nederlandse sociaal-democraat waar werkelijk geen vlekje aan zit, heeft Inch' Allah inmiddels in een duistere steeg weten te bemachtigen. Na lectuur ervan stuurde hij me een mail waarin hij zijn verbazing uitdrukte over de vermeende radicaliteit van Dewinter. Er stond niets onoirbaars in het werkstuk, dat de volkstribuun overduidelijk uit allerlei bronnen had overgeschreven, niets dat tegen enige wetgeving indruiste; het was beslist geen negationistische of racistische propaganda, laat staan dat het oproepen tot geweld zou bevatten. Dewinter kijkt wel uit.
Natuurlijk bevat het meningen die in de oren van menig politiek-correct denkend mens onwelvoeglijk zijn. Maar zoiets behoort tot het spel van de democratie. Een boycot - censuur de facto - druist tegen alles in wat ons dierbaar zou moeten zijn.
Ik ben een tegenstander van het VB. Ik heb het oude en het nieuwe partijprogramma bestudeerd. Ik geloof niet in het staatscorporatisme. Ik geloof ook niet in een tweestatenoplossing voor België. Wel in multiculturaliteit, althans tussen Vlamingen en Franstaligen.
Ik vind voorts dat de islam alleen maar compatibel is met de liberale democratie als hij, om zo te zeggen, veel wijn bij het water doet. Dewinter draagt in zijn boek vermoedelijk hetzelfde standpunt uit, dus daarover zijn we het dan objectief eens, ook al valt menige emotioneel-correcte ziel bij die gedachte flauw. Maar ik zal nooit op hem stemmen.
Ik citeer nogmaals Sanctorum: 'Het zegt veel over de mentale gesteldheid van het Vlaamse boekwezen (via boek.be gecontroleerd door de groene Stalinist Jos Geysels, een der bedenkers van het cordon) en het toont vooral aan hoe diep de mechanismen van censuur en zelfcensuur eigenlijk wel werkzaam zijn in onze zogenaamde democratie. (...) Ik wil het VB op de tribunes, zonder voor een VB-er te moeten doorgaan.'
Jos Geysels een stalinist noemen is een blunder van formaat, evenals Sanctorums bewering dat het cordon sanitaire uit een belgicistische reflex is voortgekomen. Ik moet de eerste belgicistische reflex in het zenuwstelsel van Jos Geysels nog waarnemen (hij vertoont wel solidariteitsreflexen). Maar voor de rest heeft Sanctorum gewoon gelijk.
Vlaamse intellectuelen! Het wordt tijd dat jullie kiezen - tussen Voltaire en Robespierre namelijk.
Er is een rel lostgebarsten in intellectueel Vlaanderen. Aanleiding is de Mitterand-biografie van Vincent Gounod. De linkse boekhandel De Groene Waterman zou die roman uit de rekken hebben gehaald nadat bekend raakte dat niemand minder dan VB-politicus Koen Dillen achter dat pseudoniem schuil gaat. De Groene Waterman ontkent dat, maar dat belette een reeks bezorgde intellectuelen en opiniemakers niet om in De Standaard uit te halen naar de krampachtigheid waar mee we in Vlaanderen met 'foute' auteurs omgaan.
Het begon met een berichtje op boekblad.nl, een vakblad voor de boekensector. Die wilden wel eens weten wat ze er bij de Groene Waterman van vonden dat Gounod eigenlijk Koen Dillen was. Dat was het eerste dat we daarvan hoorden, zegt Diane Vangeneugden van de Groene Waterman. We hadden het boek wel al in de winkel gehad omdat een klant het besteld had, maar het heeft nooit in de rekken gestaan. Knack pikte het verhaal uit Boekblad op en schreef een beetje voortvarend dat het boek uit de rekken was gehaald. Volgens Vangeneugden heeft het er nooit in gestaan omdat de uitgeverij van Dillen (Aspect) het boek nooit heeft aangeboden. Maarten Dessing, de auteur van het stuk in Boekblad heeft ondertussen de versie van Vangeneugden bevestigd in een reactie in De Standaard. Wie het boek wil lezen, kan het dus bestellen bij De Groene Waterman of in een andere boekhandel. Zolang hij in dat boek geen VB-praat verkoopt, geef ik hem het voordeel van de twijfel, zegt Vangeneugden daarover.
Hoewel het boek dus een uitgever vond, besproken werd op Klara en in Nederlandse kranten en tijdschriften en makkelijk in huis te halen is, roept het bont allegaartje Etienne Vermeersch, Geert van Istendael, Benno Barnard, Johan Sanctorum, Jurgen Verstrepen en nog wat anderen dat er sprake is van een feitelijke toestand van censuur.
Censuur en vrije meningsuiting, weinig begrippen worden zo gretig misbruikt of zijn zo onderhevig aan inflatie als die twee. Dat een boekhandel of de redactie van een krant of weekblad beslist om een boek niet aan te prijzen of te bespreken heeft niets met censuur te maken en al helemaal niet met de uit de publieke sfeer geweerde politisch-unfähige mensen, zoals dat onder de nazi's heette. Jawel zo staat het in dat opiniestuk van de bezorgde intellectuelen. De Groene Waterman en iedereen die het boek van Dillen of Filip Dewinters pamflet Inch Allah niet prominent in het uitstalraam plaatst, bezondigt zich aan nazi-praktijken.
Natuurlijk is er wel degelijk wat aan te merken op het niveau van het intellectueel debat in Vlaanderen. Grofweg zijn er twee problemen. Ten eerste liggen de marges waarbinnen het maatschappelijk debat zich afspeelt benauwend dicht bij elkaar. Pluralisme wordt verengd tot alles waarover van mening verschild wordt binnen de regering en tussen de regering en de grootste oppositiepartij. Neem de crisis: je kan wel lezen dat het allemaal komt door een ontsporing, door te een beetje te veel of een beetje te weinig overheid of door inhalige CEO's en bankiers en dat het binnenkort (vierde kwartaal 2009 of ten laatste eerste kwartaal 2010) allemaal weer in orde komt, maar nergens zal je lezen dat er misschien wel iets schort aan de logica van het systeem en dat de crisis daardoor misschien wel eens heel lang kan aanslepen zoals eminente historici als Immanuel Wallerstein vrezen.
Tweede probleem: door de crisis in de media en de voortrukkende commercialisering is er nog weinig plaats voor ernstige kritiek. Dillen mocht nog rekenen op wat recensies, maar hoeveel essentiële boeken zijn er niet die geen enkele aandacht krijgen in de media? En trouwens ook over Dillen heb ik nog geen enkele ernstige recensie gelezen. Ja, op Klara roemen ze de vertelkunst van Dillen, maar wat met de historische waarde van het werk. En welke specialist zal eens de bedoelingen van de auteur ontleden? In zijn open brief aan De Groene Waterman wijst Dillen er bijvoorbeeld fijntjes op dat de linkse Mitterand dweepte met de fascistische schrijver Drieu la Rochelle. Om het ong wat dramatischer te maken schrijft Dillen dat Drieu la Rochelle een vriend was van de communistische dichter Louis Aragon. Toch een beetje de feiten gemanipuleerd. Aragon brak al tijdens de jaren '20 met zijn vriend Drieu la Rochelle die aanvankelijk met de surrealisten sympathiseerde, maar dan opschoof richting fascisme.
Over die mankementen van intellectueel Vlaanderen hebben de ondertekenaars van het opiniestuk het niet. Het is trouwens niet de eerste dat zij in zo'n constellatie opduiken. Eerder richtten ze ook al hun pijlen op Knack dat fragmenten uit het mailverkeer tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel had gepubliceerd. En een aantal van hen vond een tijd geleden ook al dat tegenstanders van Israël ook pro-Israëlische stemmen aan het woord moeten laten want anders werken ze het antisemitisme in de hand. Is dit een schuchtere poging om een rechts zuiltje op te richten binnen intellectueel Vlaanderen? In de VS bestaat het al langer, de rechtse hetze tegen de zogenaamde linkse mainstreammedia en het linkse establishment. Met verwoestende gevolgen. De ideologische ruimte waarbinnen het intellectuele debat zich afspeelt, werd nog benepener en journalisten doen nog meer aan zelfcensuur. Rechts populisme krijgt zo vrij spel. Dat het anti-censuuropiniestuk enkel door politici van LDD werd ondertekend is geen toeval.
...& Refererend naar de werktitel van ons bericht : "Linkse censuur ?!... Rechtse censuur ?!... Censuur blijft censuur !! ..ofte "De heikele hete hap van de Mitterand-biografie !!"... er bestaat trouwens géén linkse &/of rechtse censuur !! Er bestaat alleen een autoritaire inmenging in de vrije meningsuiting die weliswaar zijn fatsoensgrenzen heeft & die zijn hier bij ons weten zéér zeker niet overschreden !! Kijk... als je oproept iedereen te gaan lynchen die niet de zelfde ideeën koestert... dàt is anders wel een censureke waard dachten we zo !!
Géén kl#ten hebben, waar we in dit geval mee bedoelen als géén mening hebben, lijkt ons ook een vorm van censuur... ook al denkt men dan ~ogenschijnlijk~ van "politiek correct" te zijn...
Laat het duidelijk zijn : open je ogen, vooraleer censuur ze sluit !!
Kijk... zoals u allen bekend in tijden van liefde & oorlog... "Nood breekt wet !!"... & met dit in gedachte, evenals met het oog op het nakende onheil dat ons Belgistanen binnenkort te wachten staat & ook te beurt zal vallen, namelijk "Dé Grote Belgische Democratische Verkiezingen" die dit land naar een Nieuwe ~nog grótere~ Kafkaiaanse Dimensie zal verheffen, vonden wij KITOKOJUNGLE ~overigens als énige èchte authentieke "Fractie der Hangmatsocialisten"~ dat we ons ook maar eens moest omturnen & profileren tot een èchte & regelrechte politieke beweging.
...& Zoals jullie bekend ~& wij reeds ondertussen behoorlijk lange tijd weten~ heeft elke zichzelf respecterende Beweging zo ook haar eigenste ~politieke~ programma...
Wij, als "Dé Fractie de Hangmatsocialisten" kunnen & zouden hierop dus natuurlijk géén uitzondering willen maken & wij schreven aldus het onze... *GRIJNS*
De tot standkoming van dit programma geschiedde via de meest eenvoudige methode die u zelf maar kunt bedenken, namelijk de enig echte ~de u allen welbekende~ "copy/paste"-methode... & Uiteraard geschiedde dit alles, mits enkele luttele aanpassingen, schrappingen & wijzigingen... wat ons als eindresultaat zomaar meteen een volledig programma opleverde, waarmee we ~uiteraard, hoe kan 't anders~ de wereld willen verbeteren !!
Jullie kunnen dit programma dus gerust naast deze van bestaande partijen & groeperingen leggen die enkel uit zijn op mandaten & postjes binnen ons bestaande systeem, iets wat wij natuurlijk totaal & volledig verwerpelijk vinden !! In tegenstelling tot de anderen die in hun jacht naar "Macht & Roem" scrupuleus hun medemens belazeren & gebruiken, sluiten wij ons dolgraag aan bij "Dé Historische School Der Utopisten", waar de medemens onze gelijke is... màààrr dit alles uiteraard met voldoende boeren- & hoerenverstand om niet deel te willen nemen aan gans de misselijk makende mallemolen die anderen zo graag willen vatten onder de bedriegelijke term... *KUCH-HOEST* ..."democratische verkiezingen"...
Om het geheel ~nog wat meer~ literaire uitstraling te geven, maar vooral omwille van de originele bronnen die we hiervoor consulteerden & die we tenslotte ~trouw aan onze eigen intellectuele luiheid~ scrupuleus plagieerden ~& dat in de beste koloniale tradities waarop ons Belgistaanse volk toch zo trots is~ besloten we ons programma in de meest culturele wereldtaal te schrijven die er is... namelijk "Hét" Frans !!
Het was tenslotte in deze prachtige taal van Verlaine & Victor Hugo dat er een einde werd gemaakt aan de Middeleeuwse overheersing van "Kerk & Vorst", evenals dat het in deze taal was dat de "Universele Verklaring van de Rechten van de Mens" werd geschreven... & niet te vergeten, het was in deze taal dat ons eigenste Belgenland werd gesticht... & het was in deze taal dat de eerste Internationales samenkwamen om de toekomst een volledig nieuwe wendig te geven...
Omwille van al deze ~& alle andere goede~ redenen is het niet meer dan logisch dat we de traditie om van de wereld een betere plek te willen maken, deze gedachte willen verder zetten. Tegelijkertijd willen wij ons onderscheiden & zelfs afkeren van de hier nog steeds invloedrijke alhoewel volledig voorbijgestreefde & totaal achterhaalde ideologieën, zoals daar zijn... "Hét nationalisme" & "Hét rechtse liberalisme"...
Hieronder presenteren we jullie dan ook ~& overigens niet zonder enige trots~ het programma waarmee we jullie harten & ~natuurlijk ook~ jullie geesten willen veroveren !! ...& Geloof ons of niet, we vinden het een ongelooflijk prachtig pamflet & een verschrikkelijk lullige inleiding van onze ondermaatse geesten... maar lees onderstaande ~overigens onvertaalbare~ tekst & laat jullie hiervan doordringen !!
Wij hebben zelden zulke mooie zinnen & verklaringen gelezen... & we hebben slechts een klein aantal ingrepen moeten doen om de originele tekst bijna een universeel karakter te geven. En ere wie ere toekomt de originele tekst staat op de site van de UGTG in Guadeloupe & werd geschreven door volgende personen[*] ...& het was heel lang geleden dat we nog zo werden getroffen door dergelijke woorden !!
---------- [*] ...dus met dank aan : Ernest BRELEUR, Patrick CHAMOISEAU, Serge DOMI, Gérard DELVER, Edouard GLISSANT, Guillaume PIGEARD DE GURBERT, Olivier PORTECOP, Olivier PULVAR, Jean-Claude WILLIAM
----------
...& Vergelijk deze mooie woorden met het dagelijks cynisme van de politieke & de financiële wereld met haar steriele discours zonder het minste greintje verbeelding... Dit is bovendien een uitstekende oefening voor jullie actieve kennis van onze andere landstaal &... *GRIJNS* ...wees dus al maar blij dat we Marx niet in z'n originele Duitse versie op jullie afsturen...
Hét ~ons~ Programma
"Cest en solidarité pleine et sans aucune réserve que nous saluons le profond mouvement social qui sest installé dans le monde."
Aucune de nos revendications nest illégitime. Aucune nest irrationnelle en soi, et surtout pas plus démesurée que les rouages du système auquel elle se confronte. Aucune ne saurait donc être négligée dans ce quelle représente, ni dans ce quelle implique en relation avec lensemble des autres revendications. Car la force du mouvement des "hangmatsocialisten", est davoir su organiser sur une même base ce qui jusqualors sétait vu disjoint, voire isolé dans la cécité catégorielle à savoir les luttes jusqualors inaudibles dans les administrations, les hôpitaux, les établissements scolaires, les entreprises, tout le monde associatif, toutes les professions artisanales ou libérales...
Mais le plus important est que la dynamique des "Hangmatsocialisten" qui est dallier et de rallier, de lier relier et relayer tout ce qui se trouvait désolidarisé est que la souffrance réelle du plus grand nombre (confrontée à un délire de concentrations économiques, dententes et de profits) rejoint des aspirations diffuses, encore inexprimables mais bien réelles, chez les jeunes, les grandes personnes, oubliés, invisibles et autres souffrants indéchiffrables de nos sociétés. La plupart de ceux qui y défilent en masse découvrent (ou recommencent à se souvenir) que lon peut saisir limpossible au collet, ou enlever le trône de notre renoncement à la fatalité.
Ces grèves sont donc plus que légitimes, et plus que bienfaisantes, et ceux qui défaillent, temporisent, tergiversent, faillissent à leur porter des réponses décentes, se rapetissent et se condamnent.
Dès lors, derrière le prosaïque du "pouvoir dachat" ou du "panier de la ménagère", se profile lessentiel qui nous manque et qui donne du sens à lexistence, à savoir : le poétique. Toute vie humaine un peu équilibrée sarticule entre, dun côté, les nécessités immédiates du boire-survivre-manger (en clair : le prosaïque) ; et, de lautre, laspiration à un épanouissement de soi, là où la nourriture est de dignité, dhonneur, de musique, de chants, de sports, de danses, de lectures, de philosophie, de spiritualité, damour, de temps libre affecté à laccomplissement du grand désir intime (en clair : le poétique). Comme le propose Edgar Morin, le vivre-pour-vivre, tout comme le vivre-pour-soi nouvrent à aucune plénitude sans le donner-à-vivre à ce que nous aimons, à ceux que nous aimons, aux impossibles et aux dépassements auxquels nous aspirons.
La "hausse des prix" ou "la vie chère" ne sont pas de petits diables-ziguidi qui surgissent devant nous en cruauté spontanée, ou de la seule cuisse de quelques purs blancs. Ce sont les résultantes dune dentition de système où règne le dogme du libéralisme économique. Ce dernier sest emparé de la planète, il pèse sur la totalité des peuples, et il préside dans tous les imaginaires non à une épuration ethnique, mais bien à une sorte "dépuration éthique" (entendre : désenchantement, désacralisation, désymbolisation, déconstruction même) de tout le fait humain.
Ce système a confiné nos existences dans des individuations égoïstes qui vous suppriment tout horizon et vous condamnent à deux misères profondes : être "consommateur" ou bien être "producteur". Le consommateur ne travaillant que pour consommer ce que produit sa force de travail devenue marchandise ; et le producteur réduisant sa production à lunique perspective de profits sans limites pour des consommations fantasmées sans limites. Lensemble ouvre à cette socialisation anti-sociale, dont parlait André Gorz, et où léconomique devient ainsi sa propre finalité et déserte tout le reste.
Pour les produits de haute nécessité
Alors, quand le "prosaïque" nouvre pas aux élévations du "poétique", quand il devient sa propre finalité et se consume ainsi, nous avons tendance à croire que les aspirations de notre vie, et son besoin de sens, peuvent se loger dans ces codes-barres que sont "le pouvoir dachat" ou "le panier de la ménagère". Et pire : nous finissons par penser que la gestion vertueuse des misères les plus intolérables relève dune politique humaine ou progressiste. Il est donc urgent descorter les "produits de premières nécessités", dune autre catégorie de denrées ou de facteurs qui relèveraient résolument dune "haute nécessité".
Par cette idée de "haute nécessité", nous appelons à prendre conscience du poétique déjà en oeuvre dans un mouvement qui, au-delà du pouvoir dachat, relève dune exigence existentielle réelle, dun appel très profond au plus noble de la vie. Alors que mettre dans ces "produits" de haute nécessité ? Cest tout ce qui constitue le coeur de notre souffrant désir de faire peuple et nation, dentrer en dignité sur la grand-scène du monde.
Dabord, il ne saurait y avoir davancées sociales qui se contenteraient delles-mêmes. Toute avancée sociale ne se réalise vraiment que dans une expérience politique qui tirerait les leçons structurantes de ce qui sest passé. Ce mouvement a mis en exergue le tragique émiettement institutionnel de nos pays, et labsence de pouvoir qui lui sert dossature.
Contre la logique du système libéral marchand Ce mouvement se doit donc de fleurir en vision politique, laquelle devrait ouvrir à une force politique de renouvellement et de projection apte à nous faire accéder à la responsabilité de nousmêmes par nous-mêmes et au pouvoir de nous-mêmes sur nousmêmes. Et même si un tel pouvoir ne résoudrait vraiment aucun de ces problèmes, il nous permettrait à tout le moins de les aborder désormais en saine responsabilité, et donc de les traiter enfin plutôt que dacquiescer aux sous-traitances.
Celle de laccueil préférentiel de nos jeunes tout autant. Celle dune autre Justice ou de la lutte contre les fléaux de la drogue en relève largement...
Le déficit en responsabilité crée amertume, xénophobie, crainte de lautre, confiance réduite en soi... La question de la responsabilité est donc de haute nécessité. Et cest dans la responsabilité que se trouve linvention, la souplesse, la créativité, la nécessité de trouver des solutions endogènes praticables. Cest dans la responsabilité que léchec ou limpuissance devient un lieu dexpérience véritable et de maturation. Cest en responsabilité que lon tend plus rapidement et plus positivement vers ce qui relève de lessentiel, tant dans les luttes que dans les aspirations ou dans les analyses.
Ensuite, il y a la haute nécessité de comprendre que le labyrinthe obscur et indémêlable des prix (marges, sous-marges, commissions occultes et profits indécents) est inscrit dans une logique de système libéral marchand, lequel sest étendu à lensemble de la planète avec la force aveugle dune religion. Ils sont aussi enchâssés dans une absurdité coloniale qui nous a détournés de notre manger-pays, de notre environnement proche et de nos réalités culturelles, pour nous livrer sans pantalon et sans jardins-bokay aux modes alimentaires style européen sans identitité bien précise. Cest comme si la France avait été formatée pour importer toute son alimentation et ses produits de grande nécessité depuis des milliers et des milliers de kilomètres.
Il y a donc une haute nécessité de sinscrire dans une contestation radicale du capitalisme contemporain qui nest pas une perversion mais bien la plénitude hystérique dun dogme. La haute nécessité est de tenter tout de suite de jeter les bases dune société non économique, où lidée de développement à croissance continuelle serait écartée au profit de celle dépanouissement ; où emploi, salaire, consommation et production serait des lieux de création de soi et de parachèvement de lhumain. Si le capitalisme (dans son principe très pur qui est la forme contemporaine) a créé ce Frankenstein consommateur qui se réduit à son panier de nécessités, il engendre aussi de bien lamentables "producteurs": chefs dentreprises, entrepreneurs, et autres socioprofessionnels ineptes, incapables de tressaillements en face dun sursaut de souffrance et de limpérieuse nécessité dun autre imaginaire politique, économique, social et culturel. Et là, il nexiste pas de camps différents. Nous sommes tous victimes dun système flou, globalisé, quil nous faut affronter ensemble.
Ouvriers et petits patrons, consommateurs et producteurs, portent quelque part en eux, silencieuse mais bien irréductible, cette haute nécessité quil nous faut réveiller, à savoir : vivre la vie, et sa propre vie, dans lélévation constante vers le plus noble et le plus exigeant, et donc vers le plus épanouissant.
Ce qui revient à vivre sa vie, et la vie, dans toute lampleur du poétique. On peut mettre la grande distribution à genoux en mangeant sain et autrement. On peut renvoyer la Sara et les compagnies pétrolières aux oubliettes, en rompant avec le tout automobile.
On peut endiguer les entreprises de l'energie, leurs prix exorbitants, en considérant la moindre goutte de pétrole sans attendre comme une denrée précieuse, à protéger partout, à utiliser comme on le ferait des dernières chiquetailles dun trésor qui appartient à tous. On ne peut vaincre ni dépasser le prosaïque en demeurant dans la caverne du prosaïque, il faut ouvrir en poétique, en décroissance et en sobriété. Rien de ces institutions si arrogantes et puissantes aujourdhui (banques, firmes transnationales, grandes surfaces, entrepreneurs de santé, téléphonie mobile...) ne sauraient ni ne pourraient y résister.
Enfin, sur la question des salaires et de lemploi. Là aussi il nous faut déterminer la haute nécessité. Le capitalisme contemporain réduit la part salariale à mesure quil augmente sa production et ses profits. Le chômage est une conséquence directe de la diminution de son besoin de main doeuvre. Quand il délocalise, ce nest pas dans la recherche dune main doeuvre abondante, mais dans le souci dun effondrement plus accéléré de la part salariale. Toute déflation salariale dégage des profits qui vont de suite au grand jeu welto de la finance. Réclamer une augmentation de salaire conséquente nest donc en rien illégitime : cest le début dune équité qui doit se faire mondiale.
Quand à lidée du "plein emploi", elle nous a été clouée dans limaginaire par les nécessités du développement industriel et les épurations éthiques qui lont accompagnée. Le travail à lorigine était inscrit dans un système symbolique et sacré (dordre politique, culturel, personnel) qui en déterminait les ampleurs et le sens. Sous la régie capitaliste, il a perdu son sens créateur et sa vertu épanouissante à mesure quil devenait, au détriment de tout le reste, tout à la fois un simple "emploi", et lunique colonne vertébrale de nos semaines et de nos jours. Le travail a achevé de perdre toute signifiance quand, devenu lui-même une simple marchandise, il sest mis à nouvrir quà la consommation.
Une vision du politique enchantée par lutopie
Nous sommes maintenant au fond du gouffre. Il nous faut donc réinstaller le travail au sein du poétique. Même acharné, même pénible, quil redevienne un lieu daccomplissement, dinvention sociale et de construction de soi, ou alors quil en soit un outil secondaire parmi dautres. Il y a des myriades de compétences, de talents, de créativités, de folies bienfaisantes, qui se trouvent en ce moment stérilisés dans les couloirs des institutions pour l'emploi et les camps sans barbelés du chômage structurel né du capitalisme. Même quand nous nous serons débarrassés du dogme marchand, les avancées technologiques (vouées à la sobriété et à la décroissance sélective) nous aiderons à transformer la valeur-travail en une sorte darcen- ciel, allant du simple outil accessoire jusquà léquation dune activité à haute incandescence créatrice.
Le plein emploi ne sera pas du prosaïque productiviste, mais il senvisagera dans ce quil peut créer en socialisation, en autoproduction, en temps libre, en temps mort, en ce quil pourra permettre de solidarités, de partages, de soutiens aux plus démantelés, de revitalisations écologiques de notre environnement... Il senvisagera en "tout ce qui fait que la vie vaut la peine dêtre vécue". Il y aura du travail et des revenus de citoyenneté dans ce qui stimule, qui aide à rêver, qui mène à méditer ou qui ouvre aux délices de lennui, qui installe en musique, qui oriente en randonnée dans le pays des livres, des arts, du chant, de la philosophie, de létude ou de la consommation de haute nécessité qui ouvre à création, à la créaconsommation. En valeur poétique, il nexiste ni chômage ni plein emploi ni assistanat, mais autorégénération et autoréorganisation, mais du possible à linfini pour tous les talents, toutes les aspirations. En valeur poétique, le PIB des sociétés économiques révèle sa brutalité.
Voici ce premier panier que nous apportons à toutes les tables de négociations et à leurs prolongements : que le principe de gratuité soit posé pour tout ce qui permet un dégagement des chaînes, une amplification de limaginaire, une stimulation des facultés cognitives, une mise en créativité de tous, un déboulé sans manman de lesprit. Que ce principe balise les chemins vers le livre, les contes, le théâtre, la musique, la danse, les arts visuels, lartisanat, la culture et lagriculture... Quil soit inscrit au porche des maternelles, des écoles, des lycées et collèges, des universités et de tous les lieux connaissance et de formation... Quil ouvre à des usages créateurs des technologies neuves et du cyberespace.
Quil favorise tout ce qui permet dentrer en Relation (rencontres, contacts, coopérations, interactions, errances qui orientent) avec les virtualités imprévisibles du Tout-Monde... Cest le gratuit en son principe qui permettra aux politiques sociales et culturelles publiques de déterminer lampleur des exceptions. Cest à partir de ce principe que nous devrons imaginer des échelles non marchandes allant du totalement gratuit à la participation réduite ou symbolique, du financement public au financement individuel et volontaire... Cest le gratuit en son principe qui devrait sinstaller aux fondements de nos sociétés neuves et de nos solidarités imaginantes...
Projetons nos imaginaires dans ces hautes nécessités jusquà ce que la force du socialisme du H ou bien du vivre-ensemble, ne soit plus un "panier de ménagère", mais le souci démultiplié dune plénitude de lidée de lhumain. Imaginons ensemble un cadre politique de responsabilité pleine, dans des sociétés mondiales nouvelles, prenant leur part souveraine aux luttes planétaires contre le capitalisme et pour un monde écologiquement nouveau. Profitons de cette conscience ouverte, à vif, pour que les négociations se nourrissent, prolongent et souvrent comme une floraison dans une audience totale, sur ces nations qui sont les nôtres. une idéologie qui ne craint ni ne déserte les grands frissons de lutopie.
Nous appelons donc à ces utopies où le Politique ne serait pas réduit à la gestion des misères inadmissibles ni à la régulation des sauvageries du "Marché", mais où il retrouverait son essence au service de tout ce qui confère une âme au prosaïque en le dépassant ou en linstrumentalisant de la manière la plus étroite.
Nous appelons à une haute politique, à un art politique, qui installe lindividu, sa relation à lAutre, au centre dun projet commun où règne ce que la vie a de plus exigeant, de plus intense et de plus éclatant, et donc de plus sensible à la beauté.
Ainsi, chers camarades, en nous débarrassant des archaïsmes économiques, de la dépendance et de lassistanat, en nous inscrivant résolument dans lépanouissement écologique de nos pays et du monde à venir, en contestant la violence économique et le système marchand, nous naîtrons au monde avec une visibilité levée du post-capitalisme et dun rapport écologique global aux équilibres de la planète....
Alors voici notre vision :
Petits pays, soudain au coeur nouveau du monde, soudain immenses dêtre les premiers exemples de sociétés post-capitalistes, capables de mettre en oeuvre un épanouissement humain qui sinscrit dans lhorizontale plénitude du vivant...
...& Voor de enkelingen onder onze lezertjes die de figuur van Edgar Morin waarnaar in de tekst wordt verwezen, niet onmiddellijk weten te plaatsen verwijzen we graag naar de onvolprezen "Wiki"...
Deze Edgar Morin zouden we in Michelintermen om toch op Frans cultuurterrein te blijven, kunnen omschrijven als "vaut le détour". Dus op zich is deze Wikibijdrage als voetnoot reeds een ganse artikelenreeks waard. Maar we zijn zuinig met ons kruit & we weten heel goed dat onze lezertjes beschikken over een niet aflatende nieuwsgierigheid & dus zelf op intellectuele ontdekkingstocht zullen trekken.
Wij zijn ervan overtuigd dat hun geest beter gelaafd zal terugkeren dan wanneer zij de boeken & geschriften van zieners van eigen Vlaamse bodem verslinden zoals daar zijn, Verhofstadt, De Wever, De Rode Voorzitter & andere intellectuele coryfeeën van dit Belgistaanse Plopsa-land... die natuurlijk ook niet meteen lid zullen worden van "L'APS of l'Association pour la pensée complexe...
Zo !! Men zegge 't dus voort... & als u 't niet doet, dan doen wij 't wel !!
In onze reeks van Volksverheffing & Volksopvoeding : I.O.U.S.A.
Nu Vlaanderen getroffen wordt door een nooit eerder vertoonde ramp... een regelrechte katastrofe... ja zelfs, een eigen Vlaemsch kultureel Armageddon omwille van het afblazen van de geplande langspeelfilm over "De kampioenen" staat Kitokojungle & de u allen welbekende "Fractie der Hangmatsocialisten" pal om het gat in uw cultuur ter dege op te vullen...
Dus géén nood, beste inlanders, wij zorgen maar al te graag voor jullie portie kultuurvertier, jullie volksopvoeding & natuurlijk niet te vergeten de enige èchte volksverheffing !! Jullie kregen al van ons een klein aperitiefje in onze beschouwing "DAENS revisited" met 2 uitmuntende documentaires, namelijk "Borinage" & "Les enfants du Borinage"... maar daar stopt het natuurlijk niet bij !! Jullie gretige geesten verlangen natuurlijk naar steeds meer intellectueel voedsel & dat weten wij hier maar al te goed...
Vandaar hebben wij dan ook in deze, noch moeite, noch middelen gespaard om deze voor Vlamingen onnatuurlijke behoefte aan inhoudelijke meerwaarde te creëren. ...& Jullie mogen gerust daarbij weten dat de Vlaemsche polderrotsbodem het kiemen van het miniscuulste kulturele mosterdzaadje sterk belemmert, zelfs volledig verhindert... Maar wij beschouwen het dààrom des te meer als onze persoonlijke missie, om zelfs over de meest onvruchtbare bodems de kiemen van de wijsheid te verspreiden !!
Daarom raden we jullie dan ook met aandrang aan om de tijd die jullie anders met het bekijken van de "grollen & grappen" van De Kampioenen in ledigheid zouden hebben doorgebracht, zij het op een zéér nuttige "àndere" wijze te besteden. ...& Met nuttig bedoelen we duidelijk niet de laatavondprogrammering van Vitaya & nog minder dat van JimTV !!
We bedoelen in deze wel de documentaire die wij voor jullie G R A T I S & van de "voor niks" ter beschikking stellen om jullie geesten te vullen... Dit zonder énig abonnement, laat staan met enige aankoopverplichting !! Behalve dan de belofte & de plicht om N O O I T of te nimmer op een LDD-lijst te stemmen !! Tenminste als jullie niet in een gelijkaardig sociaal kerkhof willen belanden zoals in de film die we u zo dadelijk gaan laten bekijken...
Jullie zijn andermaal verwittigd... zet de borrelnoten binnen & de sexpartner buiten handbereik, want het duurt wel even... het frist eveneens de passieve kennis van de Engelse taal op & geeft diepere inzichten in de economische duisternis & algemene onwetendheid...
We are proud to present you...
...& Zoals naar goede gewoonte gingen wij voor jullie op zoek naar wat meer achtergrondinformatie... & Op de eigenste website van de film vonden we hierover het volgende...
...
ABOUT THE MOVIE
Wake up, America! We're on the brink of a financial meltdown. I.O.U.S.A. boldly examines the rapidly growing national debt and its consequences for the United States and its citizens. Burdened with an ever-expanding government and military, increased international competition, overextended entitlement programs, and debts to foreign countries that are becoming impossible to honor, America must mend its spendthrift ways or face an economic disaster of epic proportions.
Throughout history, the American government has found it nearly impossible to spend only what has been raised through taxes. Wielding candid interviews with both average American taxpayers and government officials, Sundance veteran Patrick Creadon (Wordplay) helps demystify the nation's financial practices and policies. The film follows former U.S. Comptroller General David Walker as he crisscrosses the country explaining America's unsustainable fiscal policies to its citizens.
With surgical precision, Creadon interweaves archival footage and economic data to paint a vivid and alarming profile of America's current economic situation. The ultimate power of I.O.U.S.A. is that the film moves beyond doomsday rhetoric to proffer potential financial scenarios and propose solutions about how we can recreate a fiscally sound nation for future generations.
Creadon uses candid interviews and his featured subjects include Warren Buffett, Alan Greenspan, Paul O'Neill, Robert Rubin, and Paul Volcker, along with the Peter G. Peterson Foundation's own David Walker and Bob Bixby of the Concord Coalition, a Foundation grantee.
Pointedly topical and consummately nonpartisan, I.O.U.S.A. drives home the message that the only time for America's financial future is now.
Op het weblog van de NOS (Nederlandse Omroep Stichting), vonden we hierover het volgende...
...
14-9-2008 02:39
I.O.U.S.A.
Eelco Bosch van Rosenthal
LAS VEGAS, Nevada - In de casinos is het vrij overzichtelijk. Daar duw je een tiendollarbiljet in zon apparaat, en als t op is, is t op. Maar in de echte wereld werkt het anders. Amerika leeft op krediet. Is eraan verslaafd. En het probleem wordt urgenter naarmate de kredietcrisis voortduurt. Deze maand gaat hier een documentaire in premiere die het probleem genadeloos blootlegt: I.O.U.S.A.
I owe USA, dus. Over Amerika en de staatsschuld die nu gevaarlijk dicht bij de 10 biljoen dollar komt. Das een 1 met 12 nullen. Maar vooral ook over de cultuur van alsmaar lenen.
De film volgt Bob Bixby, de directeur van de Concord Coalition. Dat is een organisatie in Washington die zich hard maakt voor fiscale discipline. Bixby reist door Amerika samen met overheidsfiscalist David Walker, en waarschuwt voor de schuldencultuur die zo eigen is aan dit land. De gemiddelde Amerikaan heeft meer schuld dan inkomen (om van de overheid maar te zwijgen). Een doorsnee gezin beschikt over elf of twaalf creditcards, het gemiddelde individu heeft er vijf. Heeft de een zn limiet bereikt, dan gebruik je de ander. En de overwaarde van het huis (toen daar nog sprake van was): dat zagen veel eigenaren als een soort pinautomaat. (Voor de liefhebbers, hier een hele goede serie over Amerikanen in de schulden.)
Sinds de premiere op het Sundance Film Festival is I.O.U.S.A. overladen met lovende kritieken. De film schetst net zon alarmerend beeld over de economie, als Al Gores film dat deed over het milieu, schreef persbureau Reuters, dat iedereen opdroeg de film te bekijken.
Hier de trailer:
"I.O.U.S.A. Movie Trailer" duur : 2:09 minuten ...
...
Een van de uitwassen van de schuldencultuur namen we waar in Stockton, Californie, onze vorige stop. Het epicentrum van de kredietaardbeving, is het al genoemd. Hier de reportage:
"NOS-reportage" duur : 2:40 minuten ...
...
Intussen is ook de eerste radioreportage van onze roadtrip uitgezonden. In de grensplaats Campo (eveneens in Californie) sprak Ron Linker met kiezers over het thema immigratie:
"Ron Linker: immigratie" duur : 4:48 minuten ...
...
Tenslotte: op onze website kunt u de achtergronden van alle verkiezingsthemas vinden, en de standpunten van beide kandidaten. Over de economie, over immigratie, enzovoorts. Klik hier.
Every few years there is a book or movie that stands out for its incredibly bad timing. As the Internet bubble exploded in 2000, the book Dow 36,000 quickly went from a work of inspired genius to intense derision. More recently, the 2005 book, Why the Real Estate Boom Will not Bust and How You Can Profit From It, has become one of the great jokes of the housing crash. As the country and the world attempts to recover from the wreckage caused by these bubbles, the new documentary, IOUSA, seems destined to join these two earlier classics of bad timing.
The basic story of IOUSA is that the United States suffers from a massive deficit problem. The film constantly comes back to the deficit using a variety of measures that are intended to scare viewers into action. After seeing the film we are all supposed to run to our phones and computers and demand that our representatives in Congress shut down Social Security and Medicare and double our taxes.
Hopefully, the film will not have this effect, because there is nothing that the economy needs more right now than very large deficits. The collapse of the housing bubble has destroyed more than $5 trillion in wealth. The fallout from this collapse has led to an even larger decline in stock market wealth. This massive loss in wealth in turn is leading to a plunge in consumption that is driving the economy into the most serious downturn since the Great Depression.
Economists from across the political spectrum agree that the only way to counteract this loss of consumption demand is through large increases in government spending. If IOUSA viewers manage to persuade their representatives in Congress to balance the budget then they will be guaranteeing the country another Great Depression.
Ironically, the heroes of IOUSA include many of the leading villains of the current economic crisis. The story prominently features Peter Peterson, whose foundation is helping to circulate the film. Mr. Peterson made a fortune running a Wall Street private equity fund, much of which he was able to shelter from normal taxation through the "fund managers' tax break."
Mr. Peterson is fond of telling audiences that he doesn't need his Social Security. Of course, no one would need their Social Security if they received tens of millions of dollars in tax breaks like Mr. Peterson.
The extensive media coverage that Mr. Peterson has received for his anti-Social Security and Medicare diatribes also helped to distract attention from those trying to call warn of the dangers looming from the housing bubble. While Peterson and his followers could count on extensive coverage from National Public Radio, the Washington Post, and other highly respected media outlets, those warning of the imminent crisis were almost completely ignored.
The film also interviews Robert Rubin. As Treasury secretary Robert Rubin promoted an over-valued dollar. The over-valued dollar made our goods uncompetitive internationally by raising the price of U.S. exports to foreigners and lowering the price of foreign made goods to people living in the United States. As a result, our trade deficit exploded, peaking at almost 6 percent of GDP ($800 billion) in 2006.
Rubin also pushed the one-sided financial deregulation that fueled the irresponsible lending practices of the housing bubble years. These were practices that he personally profited from as a top executive at Citigroup.
Finally, the film gives a starring role to former Federal Reserve Board Chairman Alan Greenspan. Greenspan will go down in infamy as the man who looked the other way as the housing bubble soared to ever more dangerous levels. He also claimed to be oblivious to the explosion of subprime and other high-risk loans during his tenure as Fed chair. More than any other individual, Alan Greenspan bears responsibility for the economic catastrophe facing the country. Audiences may find his lectures on the need to increase saving less than compelling at this point.
There is a grain of truth to the IOUSA scare story. The country has a badly broken health care system. If we don't fix the health care system then it will cause serious damage to the economy and lead to large budget problems in future decades since the government picks up roughly half of the tab for health care through programs like Medicare and Medicaid. Unfortunately, the film never clearly mentions the need for health care reform, focusing only on the budget and not the underlying problem with the private health care system.
The moral of the IOUSA story - the need to reduce the budget deficit - is so radically out of sync with the economic imperatives facing the country that it is likely to quickly fall from sight, perhaps to be resurrected in film festivals showing red scare films from the fifties. This would be a positive development for the country, since it would be an enormous tragedy if this film helped to dissuade the public from supporting the sort of stimulus package needed to prevent a long and extremely painful recession.
The director of the film, Patrick Creadon, is highly talented and clearly well meaning. Obviously he just fell in with a bad crowd when he decided to make IUOSA. Maybe for his next two films he should interview the authors of Dow 36,000 and Why the Real Estate Boom Will not Bust and How You Can Profit From It. This could be marketed as the "people who really got it wrong" series.
Volgende beschouwing halen we bij Cinema.nl, Cinema.nl. is overigens een samenwerking tussen de VPRO & de Nederlandse Volkskrant...
...
19 november 2008
8,7 biljoen dollar staatschuld
I.O.U.S.A: Wakker schudden is niet meer nodig
Special / Gerhard Busch
In I.O.U.S.A. wordt gewaarschuwd voor een wereldwijde recessie. Die onvermijdelijk is als Amerika niet stopt met meer uitgeven dan het binnenkrijgt. Die recessie is er inmiddels, maar is daarmee de film ook overbodig geworden?
De makers van de Amerikaanse documentaire I.O.U.S.A. hoopten natuurlijk op een zelfde effect als An Inconventient Truth, Al Gores veredelde power point-presentatie over de opwarming van de aarde, waarmee hij twee jaar geleden eindelijk de wereld wist wakker te schudden.
In I.O.U.S.A. wordt namelijk gewaarschuwd voor een wereldwijde recessie. Die onvermijdelijk is als Amerika niet stopt met meer uitgeven dan het binnenkrijgt. Nou, die recessie is er inmiddels, en wakker schudden is dus niet meer nodig.
Is daarmee ook de documentaire overbodig geworden? Ingehaald door de tijd misschien, maar niet overbodig. Het is zelfs wel leuk om te kijken in hoeverre er in I.O.U.S.A. al gewaarschuwd wordt voor de kredietcrisis die momenteel wereldwijd de beurzen pootje licht.
De film van regisseur Patrick Creadon volgt Robert Bixby en David Walker tijdens hun Fiscal Wake-up Tour, waarmee ze vanaf 2005 door Amerika trekken.
De droogkomische Bixby is directeur van de Concord Coalition, een non-politieke organisatie die waarschuwt tegen het ongedekt spenderen van zon beetje alle naoorlogse Amerikaanse regeringen (op die van Clinton na); Walker is de baas van de Government Accountability Office, de club die het huishoudboekje van de VS in de gaten dient te houden.
Geheel in Inconvenient Truth-stijl wordt hun verhaal stapje voor stapje uitgelegd en omlijst met veelzeggende grafieken. Het sprekendst is die waarin de staatsschuld wordt afgezet tegen het bruto nationaal product. Maar hoe beangstigend de 8,7 biljoen (!) dollar staatschuld ook zou moeten zijn, de getallen blijven het altijd afleggen tegen één bange ijsbeer op een smeltende ijsschots.
In zekere zin vertegenwoordigde president Bush het gevoel van de doorsnee Amerikaan toen hij op vragen naar de snel oplopende staatsschulden antwoordde: Vraag maar aan de economen. Ik had volgens mij een zesje voor economie. Om daar snel aan toe te grinniken: Maar wel een tien voor belastingen verlagen!
Dat deze struisvogelpolitiek niet alleen economische gevolgen heeft, maar ook gevaarlijk voor de staatsveiligheid kan zijn, is de vaste overtuiging van meesterbelegger Warren Buffett, die in de documentaire zegt: Steeds maar meer schulden maken in het buitenland, en er zo voor te zorgen dat de wereld steeds meer beetjes van Amerika bezit, zal politieke instabiliteit veroorzaken. Het zou maar zo kunnen gebeuren dat demagogen daar misbruik van maken en domme dingen gaan doen.
Wat dat betreft is de wetenschap dat de grootste schuldeisers van de VS in China en het Midden-Oosten zitten weinig geruststellend.
Maar terug naar de vraag of de documentaire al wees op de naderende kredietcrisis. Hoewel het woord recessie meermalen valt, hebben ook deze makers niet goed doorgehad dat de zeepbel al veel eerder zou barsten. In I.O.U.S.A. wordt er schande van gesproken dat de Amerikaanse regering onze kinderen opzadelt met schulden die ze niet zelf gemaakt hebben. Wat dat laatste betreft kunnen de makers gerustgesteld zijn. Niet onze kinderen, maar wij zelf zullen deze rotzooi moeten opruimen.