~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
16-08-2008
″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART II
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Tot slot laten we Filip Rogiers - redacteur bij De "Kwaliteitskrant" De Morgen aan het woord... Maar hierbij kunnen we het toch niet laten om volgende opmerking te plaatsen...
We verwachten van een Krant als De Morgen wel wat meer... Enige diepgang bijvoorbeeld, of zich tenminste ter plekke gaan vergewissen van de situatie... met dan enige journalistiek zoals het hoort, in dit geval gesprekken met de werknemers in kwestie... zodat er bij een duiding of een opinieweergave ook terdege ten gronde wordt geduid, de kern van de zaak wordt weer gegeven & dat een "gedachte" niet verwordt tot redactionele prietpraat !
...
De Gedachte
Modern times
Telkens als er in een vitale sector zoals het spoor of de luchtvaart stakingen uitbreken, hoor je hetzelfde lied: we willen de reizigers niet gijzelen, maar we hebben geen keuze. Al kun je de afweging om 'de band stil te leggen' op een moment dat extra veel reizigers rekenen op een trein of vliegtuig, niet echt willoos noemen. We willen best aannemen dat de mensen die in Zaventem de bagage afhandelen, geen leven hebben. "Ze zijn nummers geworden", zegt vakbondsman Hendrik Vermeersch (BBTK). "Ze moeten steeds harder werken en steeds flexibeler zijn."
Ongetwijfeld herkennen heel veel werknemers zich in die omschrijving. Het vliegwiel van de geglobaliseerde economie gaat niet alleen hard in Zaventem. Wereldwijd zet de beweging van hogere productie en dito winsten tegen lagere kosten sociale basisnormen onder druk.
Alleen, in het gros van de bedrijven hebben velen die evenveel of zelfs meer druk ervaren niet eens de ultieme keuze waar werknemers bij spoor en luchtvaart wel af en toe naar grijpen. Ze hebben niet zo'n machtige tool die hun protest direct voelbaar maakt in de samenleving.
Wie in wat overbleef van VW Vorst of Ford Genk nog iets harder en langer moet werken dan voor de herstructureringen, is minder zichtbaar voor de buitenwereld. Die werknemers 'mogen' ook niet klagen, laat staan staken, want dat zou ondankbaar zijn tegenover afgevloeide collega's. Dat krijgen ze ook constant ingepeperd door managers en politici: liever een kleine boîte dan geen.
Er is daarbuiten, of liever, daarbinnen, achter fabrieksmuren van geherstructureerde multinationals iets vies aan de gang. "Modern times revisited", zei onlangs een socialistische excellentie die na enige bedrijfsbezoeken schrok van de realiteit achter het nochtans door de socialisten mee goedgekeurde Generatiepact.
Er is dus veel onrecht en veel nieuw onrecht om aan te klagen. Juist daarom kan er maar beter heel wijs met stakingsrecht en andere strijdmiddelen worden omgesprongen. Een recht verliest zijn waarde als het buitenproportioneel gebruikt wordt.
Als de publieke opinie staking als stalking ervaart, ondergraaft dat het draagvlak voor een veel bredere tegenmacht. En die macht zal nog nodig blijken voor die vele overgestreste werknemers die geen andere keuze meer hebben dan voort te werken en te zwijgen. Gelukkig storen die tot nader order geen reizigers.
...& Dat dit verhaal dus al langer aan de gang is, bewijst het volgende artikel...
...
Geld & Zaken
Bedienden Flightcare stappen naar rechter voor correcte uitbetaling
Bij bagageafhandelaar Flightcare stappen 220 bedienden naar de rechtbank omdat ze niet correct uitbetaald zijn. De premies voor flexibel werken (onder meer avond-, nacht- en ploegenarbeid) zijn niet mee verrekend geweest bij het loon voor onder andere feestdagen, vakantiegeld, ziekte, arbeidsongeval en eindejaarspremie. Dat melden de vakbonden BBTK en LBC-NVK maandag in een persbericht.
"Na het ontslag van Maria Vindevoghel tijdens de zomer van 2005 is de problematiek nog maar eens ter sprake gekomen", zo luidt het. De vakbonden maakten toen het dossier over aan de sociaal bemiddelaar van de overheid, waarna Flightcare aangemaand werd om zich in regel te stellen met de wetgeving in België.
"Dat gebeurde niet en daarom hebben de vakbonden bij Flightcare naar het ultieme middel gegrepen: de rechtbank. We hebben dit soort processen al gevoerd bij Aviapartner en Renault en telkens gewonnen", klinkt het nog. De vakbonden hebben op vrijdag 19 oktober het bedrijf officieel gedagvaard via deurwaardersexploot.
"We vinden het jammer dat we het zo moeten aanpakken, maar bij Flightcare kan het blijkbaar niet op een andere manier. Dit probleem van het variabel loon is niet het enige dat we met het bedrijf hebben, maar wel het eerste dat we aanpakken. Daarna zullen we de andere problemen aanpakken, door te onderhandelen met de directie als het kan en op andere manieren - zoals nu - als het moet", besluiten de vakbonden. (belga/dm)
...& We keren terug nog wat verder in de tijd, naar 2005...
...
archief 2005
Vakbonden noemen toestand bij luchthavenbedrijf Flightcare middeleeuws
by christophe callewaert - Tuesday, Jul. 19, 2005 at 6:29 PM
BRUSSEL -- Het ontslag van Maria Vindevoghel is volgens de vakbonden maar het topje van de ijsberg. Luchthavenbedrijf Flightcare lapt de veiligheids- en sociale regels aan de laars, luidde het tijdens een nieuwe persconferentie. Vandaag nog trekken de bonden met hun klachtenbundel naar het kabinet van minister Freya Vanden Bossche.
Het sociaal conflict bij Flightcare, het afhandelingsbedrijf op de luchthaven van Zaventem is nog lang niet van de baan. De directie van Flightcare ontsloeg vorige week vakbondsafgevaardigde Maria Vindevoghel en weigert sindsdien op die beslissing terug te komen. De bonden reageerden vrijdag met een eerste stakingsactie, maar ook dat kon de directie niet vermurwen.
Het ontslag van Vindevoghel is slechts de druppel die de emmer deed overlopen, zeiden de vakbonden dinsdagmorgen tijdens een persconferentie. Flightcare ontsloeg Vindevoghel omdat ze de veiligheidsregels overtreden zou hebben door na haar werktijd op de luchthaven te verschijnen, maar volgens de bonden neemt Flighcare zelf een loopje met de sociale en veiligheidsregels. Zij bundelden de klachten over Flightcare en hopen daarmee bij minister van Werk Freya Vanden Bossche een reactie los te weken. De toestand is schrijnend, zegt Bert Verhoogen van de socialistische bond BBTK. Inde catacomben van de luchthaven hebben wij dingen vastgesteld die je anno 2005 niet meer voor mogelijkheid houdt. Echt middeleeuwse toestanden.
Veiligheid in het gedrang
Jean-Marc Urbain van het ACV somde de overtredingen van de veiligheidsregels op. De technische inspectie stelde begin april vast dat Flightcare een loopje neemt met de veiligheidsregels. Radioactief materiaal wordt verkeerd gestockeerd en soms ook verkeerd geladen wegens gebrek aan gekwalificeerd personeel. Er zijn problemen met de hygiëne. Er is geen performante alarminstallatie. De brandblusapparaten zijn over datum en veel rollend materiaal is amper nog rijwaardig. De luchthaven is ook zo lek als een zeef. Op veel plaatsen staat geen bewaking. Het ging hier om een inspectie van de cargo, maar volgens Urbain zijn de problemen op de passagiersluchthaven gelijkaardig.
De veiligheidsinspecteur overhandigde het rapport aan de directie van Flightcare. Naast alle overtredingen stond een datum vermeld waarop er een oplossing moest zijn. Het rapport moest ook worden overgemaakt aan de leden van het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk. Maar een oplossing is er nog altijd niet en de bonden kregen enkel een sterk afgezwakte versie te zien, aldus Urbain.
'Werknemers zijn jojo's'
Bij Flightcare komen niet alleen de veiligheidsregels in het gedrag. Lode Verschingel van het ACV schetste een onthutsend beeld van de schrijnende arbeidsomstandigheden bij het luchthavenbedrijf. Toen het Spaanse FCC (de huidige eigenaar van Flightcare, nvdr) Sabena Handling overnam, had het een nieuw arbeidsreglement moeten opstellen. Het bedrijf riep overmacht in omdat het allemaal snel moest gaan, maar drie jaar later is er nog altijd geen arbeidsreglement. Vorig jaar kreeg Flightcare van het Paritair Comité een paar maanden de tijd om dat in orde te brengen, maar ook dat leverde niets op.
Vaste uurroosters zijn er ook al niet. Verschingel: In een normaal bedrijf zijn er slechts een paar verschillende uurroosters. Bij Flighcare kan er elk half uur een shift beginnen. Die shifts kunnen drie tot negen uur duren. We hebben uitgerekend dat er daardoor 5 à 600 verschillende uurroosters bestaan. Om de twee piekmomenten op te vangen 's morgens en 's avonds moeten sommige werknemers bovendien in een zogenaamde splitshift werken. Volgens Verschingel liggen de uurroosters ook nooit vast. Het bedrijf houdt zich het recht voor om de uurroosters tot 24 uur voor de aanvang van de shift te veranderen.
Een werknemer van Flightcare heeft pas na twee jaar uitzicht op een vaste job. Gewoonlijk krijgt hij eerst vier tijdelijke contracten van zes maanden voorgeschoteld. Hoewel het bedrijf voltijdse werknemers nodig heeft, krijgt iedereen eerst een halftijds contract. Verschingel: Gedurende een bepaalde periode komen daar dan zogenaamde annexen bij die daarna ook weer kunnen wegvallen. De werknemers worden zo jojo's in de handen van het management. Volgens Verschingel bestaat er geen enkel evaluatiesysteem voor de mensen die einde conctract zijn. De verlening gebeurt daardoor volledig onwillekeurig. Verschingel ziet daarin een verklaring voor het feit dat niet alle werknemers het werk durfden neerleggen. De check-in agents vertelden ons dat ze de actie steunden, maar dat ze bang waren voor hun toekomst in het bedrijf. Staken betekent geen annex of zelfs geen verlening van het tijdelijk contract, zeiden ze. Blijkt dat ze nog gelijk hadden ook. De mensen die vrijdag staakten kwamen in een aparte ploeg terecht die niet zoals gewoonlijk tien minuten eerder mocht stoppen om de afstand naar de prikklok te overbruggen. Sommigen werden ook vlakaf bedreigd.
Het bedrijf zou de werknemers jaarlijks ook 1 miljoen euro ontfutselen door tijdens vakantieperiodes enkel het basisloon uit te betalen. Wie zo flexibel werkt, heeft recht op premies voor nacht-, weekend- en ploegenwerk. Dat flexibel loon moet ook tijdens de wettelijke vakantie worden doorbetaald. Het bedrijf erkent dat, maar weigert de premies uit te betalen.
Het bedrijf erkent tenslotte ook de delegatie van de christelijke bond niet. Verschingel: Kort geleden verliet onze hoofddelegee, Francis Kelfkens het bedrijf. Na maanden geviseerd te zijn en psychologisch gekraakt. Toen al zei de directie dat we niet moesten afkomen met die en die personen. De nieuwe samenstelling van de delegatie werd geweigerd. En nu wordt onze afgevaardigde op basis van gebakken lucht buiten gegooid.
Bemiddelen en actievoeren
Volgens Lode Verschingel worden deze aanklachten door luchthavenuitbater Biac niet betwist. Maar Biac kan moeilijk de licentie van Flightcare intrekken want dan ligt de luchthaven plat. Ook wij pleiten niet voor draconische maatregelen. Wij willen enkel dat de overheid en Biac voldoende druk uitoefenen om dit soort praktijken te bannen. Ofwel moet het management er uit ofwel moeten ze andere instructies krijgen van hun aandeelhouders.
De komende dagen willen de bonden vier sporen bewandelen. Minister Freya Vandenbossche stelde een sociaal bemiddelaar. Die brengt woensdagmorgen de twee partijen rond de tafel. De bonden willen ook juridische stappen ondernemen tegen de dwangsommen die een rechter oplegde voor iedere reiziger die verhinderd wordt zijn vlucht te nemen. Verschingel: Het stakingsrecht wordt hier beperkt tot de individuele beslissing van de werknemer om het werk neer te leggen. Elke vorm van organisatie wordt onmogelijk gemaakt. De bonden willen ook zo snel mogelijk een gesprek met de minister Van Werk Freya Vanden Bossche. Acties worden tenslotte niet uitgesloten. Joris Welters van ACV-Transcom herhaalde dat het de bedoeling blijft om het bedrijf pijn te doen zonder de reizigers te raken. We gaan door met de acties zolang er geen oplossing is.
Wat zijn we toch gedweeë & brave Belgen dat we dit allemaal blijven pikken... Méér nog, wat zijn we toch kl**tz*kken als we mensen kwalijk nemen dat ze staken voor betere werkomstandigheden !! Want dàt is er toch maar mooi de laatste dagen weeral eens gebeurd !!
Om het onder de publieke aandacht te brengen is er gestaakt & aan de lezersreacties te lezen die we zo her & der vonden... was de solidariteit ver zoek !! Shame on you, want het zou je maar eens zelf moeten overkomen !!
Wij vragen ons af, hoe lang er hier in België nog gelaten op de wonderen gaat gewacht worden ?!... Hopelijk niet tot het tè laat is hiervoor !!
...
Wij graven intussen nog wat dieper naar nog meer uitleg over het zogezegde fenomeen van "flexicurity", het economische werkmodel dat de europese economie zogezegd uit het slop zal halen... Wij stellen ons echter de vraag : is dat ook zo ?!... Of gaat het hier gewoon om een platte sociale afbraak van verworvenheden, onder het mom van...
Eerlijk gezegd, wij vermoeden het laatste... & dàt allemaal voor de mooie winst van de baas... & die laatste is echt niet geïnteresseerd in het wel & wee van de Kleine Man... Gelooft u ons maar, die ligt daar niet van wakker !
...
Nog flexibeler werken
voor minder loon
Het plus minus conto in de auto-industrie
Onder de naam plus minus conto wil de regering een nieuwe vorm van flexibiliteit invoeren in de arbeidswet. Hiermee worden de grenzen van de arbeidsduur fors verruimd: tot 10 uur per dag en 48 uur per week. De referteperiode waarbinnen een werknemer de gemiddelde arbeidsduur moet presteren, wordt van één op zes jaar gebracht. Uurroosters moeten slechts drie dagen vooraf worden meegedeeld.
Deze superflexibiliteit kan ingevoerd worden in ondernemingen die onderhevig zijn aan een sterke internationale concurrentie, die werken met dalende of stijgende productiecycli die over meerdere jaren lopen. Door de tussenkomst van het ACV werd het oorspronkelijk wetsontwerp gelukkig nog bijgestuurd. Zo moet de minister van Tewerkstelling en Arbeid na een advies van de Nationale Arbeidsraad vooraf zijn toestemming geven en moet nagegaan worden of de nieuwe flexibiliteitregeling wel noodzakelijk is voor het behoud of de toename van de tewerkstelling. De invoering vereist bovendien een collectieve arbeidsovereenkomst in de sector én in de betrokken onderneming.
Met deze wet geeft de regering uitvoering aan het princiepsakkoord dat in het kader van de Vlaamse Task Force voertuigenindustrie in mei 2006 tot stand kwam. De nieuwe maatregelen zullen van toepassing zijn op de arbeiders in de autoassemblage, de truck- en busbouw en hun toeleveranciers, samen goed voor 100.000 werknemers. De bediendebonden werden niet betrokken bij die Vlaamse Task Force en het princiepsakkoord. Volgens de ondertekenaars van het princiepsakkord zouden die maatregelen immers niet van toepassing zijn op bedienden en kaderleden.
Ongerust
Toch is de LBC-NVK er niet gerust in. Nu deze flexibiliteit in een wet wordt gegoten, is het gevaar groot dat de werkgevers deze regeling willen uitbreiden naar de bedienden en de kaderleden in de voertuigenindustrie, maar ook naar andere sectoren. Volgens de LBC-NVK gaat deze flexibiliteit te ver. Het werkritme is nu vaak al zeer hoog. Werkdagen van tien uur of werkweken van zes dagen, wie kan dat volhouden? Zeker oudere werknemers dreigen andermaal het kind van de rekening te worden. Langer of minder lang werken als de productie het vereist, legt een zware hypotheek op iemands sociaal leven. Een goed evenwicht tussen arbeid en gezin of privé-leven wordt zo goed als onmogelijk. Tegenover de zeer grote flexibiliteit die de ondernemingen krijgen, staat geen echte garantie inzake werkzekerheid of behoud van de tewerkstelling. De financiele vergoedingen zoals we die kennen voor overuren of andere vormen van flexibele arbeid worden met één pennetrek weggeveegd. Van overloon of vergoedingen voor zaterdagwerk is geen sprake meer. Een forse looninlevering dus voor de betrokken werknemers. Ook andere werkgeversorganisaties zullen zich snel geroepen voelen om het voorbeeld van de voertuigenindustrie te volgen. Heel wat sectoren werken immers in context van internationale concurrentie.
spiraal
De LBC-NVK onderkent de zeer grote druk die multinationale ondernemingen op de werknemers uitoefenen. Maar zich laten meeslepen in een sociaal neerwaartse spiraal is niet de oplossing. We mogen niet meegaan met het eenzijdig verhaal dat de loonkosten de grote oorzaak zijn van herstructureringen en sluitingen. Investeringsbeslissingen zijn steeds gebaseerd op een complex geheel van factoren, waarbij de loonkost niet de enige, noch de belangrijkste factor is. Volgens automobielspecialist Vic Heylen zijn de zo gevreesde Belgische loonkosten eigenlijk te verwaarlozen, omdat deze nog maar vijf of zes procent van de totale productiekosten uitmaken. Zo zijn er ook voorbeelden van automobielproductie die van lage naar hoge loonlanden wordt getransfereerd. Of meer flexibiliteit goed is voor de tewerkstelling, is zeer de vraag. Stijgende productie verplicht de werkgevers normaal gezien tot bijkomende aanwervingen. Meer flexibiliteit laat hen precies toe de arbeidstijd van hun werknemers naadloos te laten aansluiten op productiepieken en -dalen en dus nieuwe aanwervingen te vermijden.Bij Volkswagen Vorst weten ze intussen beter. Precies de op één na meest efficiënte en flexibele fabriek van de 50 VWvestigingen wordt met verlies van 3.000 à 3.500 van de 5.200 jobs geconfronteerd. Het gevolg van de machtsstrijd aan de top van het concern en de winsthonger van de nieuwe en tevens grootste aandeelhouder, de familie Porche. De grote herstructureringsgolf in de automobielsector is eerder het gevolg van de overcapaciteit die de grote concerns zelf gecreeerd hebben in hun onderlinge concurrentiestrijd en niet aan het gebrek aan inzet van de werknemers. De LBC-NVK pleit ervoor om zich niet te laten meeslepen in de neerwaartse sociale spiraal die momenteel door de multinationals wordt georganiseerd, hierin vaak geholpen door het neoliberale beleid van Europese en nationale overheden. Integendeel, wij blijven kiezen voor sociale vooruitgang, voor meer en kwaliteitsvolle tewerkstelling.
De Europese Commissie heeft onlangs een werkdocument (Groenboek) uitgegeven met als titel Het arbeidsrecht moderniseren om de uitdagingen van de XXIste eeuw aan te gaan. Dit Groenboek beroept zich op de strategie van Lissabon, meer bepaald het streven naar een duurzame groei met meer en betere banen.
Doel van de Commissie is een openbaar debat op gang te brengen over de modernisering van het arbeidsrecht zoals die bepaald zijn in de doelstellingen van Lissabon. De Commissie wil daarbij de flexicurity bevorderen, d.w.z. meer flexibiliteit verzoenen met zoveel mogelijk zekerheid (flexibility and security).
Moderniseren of afbreken?
Wat betekent dat het arbeidsrecht moderniseren? Simpel: voor de Europese Commissie is het arbeidsrecht te beschermend, te strak. Het zou niet voldoende aangepast zijn aan een veranderende wereld. Het zou de werkgevers ontmoedigen om aan te werven in periodes van economisch herstel. Het zou zelfs verantwoordelijk zijn voor de arbeidssegmentatie; er zouden namelijk verschillende beschermingsniveaus zijn voor zij die werk hebben (de ins) en zij die moeite doen om werk te vinden (de outs).
De vaststelling van de Europese Commissie is juist: er is een kloof ontstaan tussen zij die een vaste job hebben en zij die geen enkele zekerheid hebben, een onzeker inkomen en een onzekere toekomst.
Flexibiliteit hebben we al
Dat hadden wij al eerder vastgesteld dan de Europese Commissie. Kijk maar eens om je heen. Jongeren hebben het vandaag erg moeilijk om een job te vinden en vooral te houden. De werklozen zijn er nog steeds, alleen zie je ze niet meer, omdat de stempelcontrole - gelukkig maar - verdwenen is. Flexibele arbeidsvormen vermenigvuldigen zich in sneltempo: contracten van bepaalde duur, uitzendarbeid, deeltijds werk, variabele uren, overuren
Die flexibiliteit noemen wij stress. Voor zij die van de ene interim in het andere contract van beperkte duur verzeilen, betekent dit: angst voor de dag van morgen en zeer lage lonen. Wij noemen dat bestaansonzekerheid en we blijven dit aanklagen.
Het lijkt dus logisch dat je die bestaansonzekerheid alleen maar kunt bestrijden door: meer en betere banen te creëren, de werkonzekerheid de kop in te drukken, een einde te maken aan de overvloed aan atypische contracten, op doeltreffende manier de strijd aan te gaan met sociale fraude en zwartwerk en door op Europees niveau de ongebreidelde concurrentie van de sociaal laagst biedende - zoals Bolkestein het graag had gewild - te verhinderen.
en nu willen ze ook nog onzekerheid
Maar tegen de verwachtingen in stelt de Commissie het tegenovergestelde voor, nl. meer flexibiliteit. De Commissie is tot de eigenaardige vaststelling gekomen dat om de hoger vernoemde kloof te dichten, het beschermingsniveau van de werknemers naar omlaag moet. Iedereen gelijk, iedereen uitgesloten?
Waar de Europese Commissie op doelt, is de contractuele flexibiliteit, aangezien alle andere vormen al bestaan. Ze wil komaf maken met de nu al beperkte bescherming tegen ontslag. Nochtans is het blijkbaar niet zo moeilijk om te ontslaan; onze automobielindustrie schrikt bij herstructureringen niet terug voor massale ontslagen.
Om de pil te vergulden stelt de Commissie ons de flexicurity naar Deens model voor: je kunt snel je baan verliezen, maar in ruil heb je - gedurende maximum 4 jaar - een hoge werkloosheidsuitkering. In die periode vind je bijna zeker opnieuw werk. Dat ziet er goed uit. Dat lijkt een rechtvaardige overeenkomst te zijn. Het probleem is echter dat de flexicurity, zoals ze in het Groenboek wordt aangeprezen, niet meer dan een schandalige imitatie is.
Wij kunnen niet dezelfde werkgelegenheidcijfers voorleggen als Denemarken. De werkzaamheidsbgraad is bij ons niet zo hoog. Werk vinden nadat je je C4 hebt gekregen, is geen sinecure.
Bovendien zijn de Europese werkgevers die meer flexibiliteit willen, niet bereid een prijs voor de zekerheid te betalen. Denemarken heeft de hoogste belastingsdruk ter wereld, maar de werkgevers willen minder belastingen. Denemarken heeft erg hoge sociale bijdragen maar de werkgevers willen ze verlichten. Denemarken betaalt hoge werkloosheidsuitkeringen (90 % van het loon); de liberalen vinden ze bij ons nog altijd te hoog vergeleken met de lonen. En op de koop toe willen ze loonmatiging.
Nep
Het Deense model dat ze ons proberen te verkopen, is zoals een superblinkend juweel waarmee ze zwaaien, om ons dan de nepversie, de namaakversie te verkopen. Op die manier wordt flexicurity pure oplichterij. De flexibiliteit hebben we al. Wat ons nog rest aan zekerheid, willen ze ons nu afnemen. Ze willen ons én de flexibiliteit én de precariteit verkopen, of beter gezegd: de flexiprecariteit.
Terloops wijzen we erop dat Denemarken - dat als voorbeeld voor flexicurity gebruikt wordt - bewijst dat het voor een Europees land perfect mogelijk is een sterke, op vernieuwing en opleiding gebaseerde economie te hebben, een beperkte werkloosheid, een doeltreffende sociale bescherming, een uitstekend onderwijssysteem én tegelijk een hoge belastingsdruk en zware sociale lasten; en daarover een consensus te hebben.
Wij zullen hierover in debat gaan op het Congres van het Europees Verbond van Vakverenigingen in Sevilla van 21 tot 24 mei. De voorbereidende discussies wijzen erop dat de Europese vakbonden op dezelfde golflengte zitten en het erover eens zijn dat precaire jobs zekerder moeten worden en omgevormd moeten worden tot contracten van onbepaalde duur, zodat iedereen zijn plaats vindt in onze maatschappij en opnieuw hoop kan koesteren en toekomstplannen kan maken.
Werk betekent voor ons stabiele betrekkingen voor iedereen, geen stoelendans tussen werknemers en werkzoekenden. Geen spel waarbij je een ander te snel af moet zijn, of moet wachten tot hij het opgeeft, om niet eindeloos in het rond te blijven draaien.
″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART III
Begin deel (c) ...Het vervolg...!!
...& wat vinden ze daar in Nederland van...
...
Het waanbeeld van de hyperflexibele arbeidsmarkt
In Vrij Nederland van 27 mei 2006, pp. 38-39.
Paul de Beer*
Tien jaar geleden bereikte het poldermodel het toppunt van zijn roem. Wereldwijd werden de sociaal-economische prestaties van het Nederlandse overlegmodel geprezen. Wekelijks stonden buitenlandse delegaties bij de Sociaal-Economische Raad voor de deur om te vernemen hoe vakbonden en werkgevers in Nederland gezamenlijk sociaal-economische vraagstukken aanpakten. Kroonjuweel van het poldermodel was het zogenaamde flex-akkoord waarover de sociale partners het in 1996 in de Stichting van de Arbeid eens werden. Dit akkoord vormde de basis voor de Wet Flexibiliteit en Zekerheid die per 1 januari 1999 in werking trad en in veler ogen de perfecte combinatie belichaamde van flexibilisering van de arbeidsmarkt en (werk)zekerheid. Werkgevers werd meer ruimte geboden voor een flexibele inzet van personeel, doordat belemmeringen voor uitzendwerk en flexibel werk werden weggenomen. Tegelijkertijd bood de wet flexibele arbeidskrachten meer zekerheid, doordat zij na drie jaar of drie baantjes bij dezelfde werkgever recht kregen op een vaste aanstelling. Met de Flexwet leek Nederland te bewijzen dat bescherming van werknemers een flexibeler arbeidsmarkt niet in de weg hoeft te staan.
Anno 2006 is er van het enthousiasme over het Nederlandse arbeidsmarktmirakel niets meer over. De consensus over de regulering van de arbeidsmarkt is nu ver te zoeken. Onlangs werden de besprekingen in de SER over een middellange termijn advies tot het najaar verdaagd, omdat vakbeweging en werkgevers het niet eens kunnen worden over het ontslagrecht. Anders dan tien jaar geleden zien de werkgevers in de bestaande ontslagbescherming nu een ernstige belemmering voor de broodnodige flexibilisering van de arbeidsmarkt. De vakbonden daarentegen vinden dat de Nederlandse arbeidsmarkt al genoeg geflexibiliseerd is.
Waar gaat het nu precies om?
Nederland kent een uniek duaal stelsel van ontslagbescherming. De standaardprocedure is dat de werkgever een ontslagvergunning aanvraagt bij het Centrum voor Werk en Inkomen (CWI). Als het CWI dit verzoek honoreert, volgt eerst de wettelijke opzegtermijn afhankelijk van het aantal jaren dat een werknemer in dienst is, één tot vier maanden , waarna het ontslag wordt geëffectueerd. Werkgevers klagen dat dit systeem tijdrovend is en met veel administratieve rompslomp gepaard gaat. Bij de helft van de individuele ontslagaanvragen duurt de behandeling langer dan zes weken en daarna volgt nog de opzegtermijn. Zo kan er soms wel een half jaar overheen gaan voor een medewerker vertrekt.
Om sneller van overtollig of niet-functionerend personeel af te zijn, kan een werkgever zich tot de kantonrechter wenden. Een verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst wordt door de kantonrechter bijna altijd gehonoreerd, zoals ook blijkt uit het relaas van Anne Branbergen in dit nummer. Wel moet de werkgever in het algemeen een ontslagvergoeding betalen die volgens de zogenaamde kantonrechtersformule gelijk is aan een aantal maanden loon dat overeenkomt met het aantal jaren dat de werknemer in dienst is geweest. Dit bedrag wordt verhoogd als de werknemer ouder is dan veertig jaar en als de kantonrechter van mening is dat het ontslag het gevolg is van verwijtbaar gedrag van de werkgever.
Dit duale ontslagstelsel biedt alleen bescherming aan werknemers met een vast contract (een dienstverband voor onbepaalde duur). Heeft men een tijdelijke aanstelling of werkt men als uitzendkracht, dan eindigt het dienstverband eenvoudig op het moment dat eerder is overeengekomen.
Wat zijn nu de redenen om deze ontslagbescherming voor vaste medewerkers te versoepelen? De voorstanders verwachten allereerst dat de scheidslijn tussen insiders en outsiders vervaagt. Minder ontslagbescherming maakt het niet alleen gemakkelijker om zittende werknemers te ontslaan, maar zou het voor werkgevers ook aantrekkelijker maken om nieuw personeel aan te nemen, omdat zij er weer snel van af kunnen. Hoewel het effect hiervan op het totale aantal werklozen onzeker is, zullen er waarschijnlijk meer kortdurig en minder langdurig werklozen komen. De roulatie tussen werk en werkloosheid neemt toe. Minder rechten voor de insiders leidt dan tot een betere positie van de outsiders.
Naast deze evenwichtiger verdeling van de werkloosheid, zien de pleitbezorgers ook positieve economische effecten. Als hun personeelsomvang flexibeler wordt, kunnen bedrijven sneller reageren op veranderingen in de economie, hetgeen hun concurrentiepositie ten goede komt. Grotere stromen op de arbeidsmarkt dragen bovendien bij aan een betere aansluiting tussen vraag en aanbod van arbeid. Als een werknemer niet langer voldoet, is het beter dat hij elders een nieuwe baan zoekt dan dat hij zich aan zijn huidige plek vastklampt. Een groter ontslagrisico zal vakbonden bovendien dwingen de looneisen te matigen, wat goed is voor de werkgelegenheid.
Maar hoe reëel zijn deze verwachtingen? Wat het aannemen van personeel betreft, is het niet waarschijnlijk dat de huidige ontslagbescherming een serieuze belemmering vormt. Immers, werkgevers hebben al voldoende mogelijkheden om nieuwe medewerkers op proef te nemen door hen een tijdelijk contract te bieden of eerst als uitzendkracht in te huren. Waarom zou de ontslagbescherming voor vast personeel de kans op werk van nieuwkomers dan in de weg staan?
Hoe zit het, aan de andere kant, met de mogelijkheid om vaste medewerkers te ontslaan? Bij collectief ontslag om bedrijfseconomische redenen, zoals een teruglopende vraag, blijkt het huidige ontslagrecht geen noemenswaardige belemmering te vormen. Wie hieraan twijfelt moet maar eens aan de werknemers van Nedcar vragen waarom zij zo bang zijn hun baan kwijt te raken! Bij collectief ontslag verleent het CWI in driekwart van de gevallen binnen zes weken toestemming. Bovendien geldt sinds kort dat als de vakbonden hebben ingestemd met collectief ontslag, het CWI de ontslaggrond niet meer hoeft te toetsen. Dat in Nederland bij een omslag in de conjunctuur de werkloosheid sneller oploopt dan in veel andere landen, duidt er eerder op dat het voor het Nederlandse bedrijfsleven wel heel gemakkelijk is om zich bij economische tegenwind van overtollige ballast te ontdoen!
De situatie ligt wat anders bij andere ontslaggronden, bijvoorbeeld als een medewerker naar de mening van de werkgever zijn functie niet langer naar behoren vervult. De procedure via het CWI kan dan vrij lang duren, terwijl de route via de kantonrechter de werkgever meer geld kost. Wel trekt de werknemer, zoals ook het voorbeeld van Anne Branbergen laat zien, bijna altijd aan het kortste eind, zelfs als de werkgever niet overtuigend kan aantonen dat de werknemer niet goed functioneert. Stel nu dat het (nog) gemakkelijker wordt om medewerkers te ontslaan. De voorstanders hiervan lijken als vanzelfsprekend aan te nemen dat de ontslagen medewerker weer snel elders aan de slag kan in een functie die beter aansluit bij zijn capaciteiten. Maar welke werkgever zit te wachten op een nieuwe medewerker die wegens (vermeend) slecht functioneren is ontslagen? Dat geldt al helemaal voor een oudere werknemer met een lang dienstverband. Het zal je maar gebeuren dat je na twintig of dertig jaar trouwe dienst te horen krijgt dat je kunt vertrekken. Op de huidige arbeidsmarkt ben je dan vrijwel kansloos. Het aantal langdurig werklozen zou dan ook, anders dan de voorstanders ons willen doen geloiven, wel eens flink kunnen oplopen.
Maar waarom zou alleen de werknemer ervoor moeten opdraaien dat hij volgens zijn baas niet meer naar behoren functioneert? Waarom is de werkgever daarvoor niet net zo goed verantwoordelijk? Stringente ontslagbescherming stimuleert een werkgever juist om te (blijven) investeren in zijn personeel, zodat ook wat oudere werknemers hun productiviteit op peil kunnen houden.
Nu zou men kunnen tegenwerpen dat minder ontslagbescherming de werknemer juist prikkelt om in zijn eigen employability te investeren. Dat is op zichzelf juist. Maar een werknemer die een hoog risico op ontslag loopt, zal zich eerder richten op algemene vaardigheden die hij ook in een andere baan te gelde kan maken, dan op de specifieke vaardigheden die hij in zijn huidige functie nodig heeft. Een van de grote voordelen van een vaste baan is nu juist, dat het voor zowel werkgever als werknemer aantrekkelijk is om in de arbeidsrelatie te investeren en daarmee de opbrengst voor beiden te vergroten. Een rijke ervaring, gedegen vakkennis en een grondige kennis van het bedrijf lijken tegenwoordig echter eerder als ballast dan als een belangrijk onderdeel van het bedrijfskapitaal te worden gezien. In plaats daarvan worden modieuze algemene competenties die nieuwkomers tegenwoordig in het beroepsonderwijs opdoen, overgewaardeerd. Dat past in het zotte denkbeeld dat alle vernieuwing goed is en dat continuïteit vooruitgang in de weg staat.
Veel pleitbezorgers van een flexibeler arbeidsmarkt en minder ontslagbescherming staat een ideaalbeeld van de arbeidsmarkt voor ogen dat veel weg heeft van de spot-market voor olie of aandelen. Heb je vandaag een wat mindere dag, dan vervangt de werkgever je morgen net zo gemakkelijk door een ander, als een belegger zijn aandelen Philips inruilt voor Koninklijke Olie. Het resultaat zal een arbeidsmarkt zijn, waarop alle partijen nog uitsluitend oog hebben voor hun korte termijn eigenbelang. Een arbeidsmarkt waarop concurrentie en wantrouwen het winnen van samenwerking en vertrouwen. Waarop duurzame relaties, waarin beide partijen bereid zijn te investeren, plaats maken voor eenmalige transacties en kortstondige contracten. Anders dan de voorstanders geloven zal een dergelijke hyperflexibele arbeidsmarkt niet onze redding zijn, maar juist een hindernis opwerpen voor de ontwikkeling van Nederland naar een hoogwaardige kenniseconomie. Zo slecht hadden vakbeweging en werkgeversorganisaties het nog niet gezien, toen zij tien jaar geleden het flex-akkoord afsloten.
* Henri Polak hoogleraar voor arbeidsverhoudingen aan de Universiteit van Amsterdam, tevens verbonden aan het Amsterdams Instituut voor ArbeidsStudies (AIAS) en De Burcht (Centrum voor Arbeidsverhoudingen), medeoprichter van de progressieve denktank Waterland (www.waterlandstichting.nl)
Gezaghebbend socioloog, Richard Sennett, heeft in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië onderzocht hoe het karakter van de nieuwe economie ingrijpt in het dagelijks leven van werknemers en hun gezinnen. Aan de hand van talrijke diepte-interviews gaat hij na hoe werknemers uit de middenklasse hun arbeidssituatie beleven. Zijn gesprekspartners werken hoofdzakelijk in grotere ondernemingen in de diensteneconomie, de financiële sector, de hihgtech industrie en de media. Dat noemt hij de geavanceerde economie of de nieuwe economie. Het is maar een klein segment van de economie, zegt Sennett, maar met een brede culturele invloed.
Zijn analyse gaat als volgt. Het zijn machtige aandeelhouders die in die sectoren de dans leiden. Ze hebben ongeduldig kapitaal en zijn uit op snel geldgewin. Soliditeit en stabiliteit worden niet langer als iets positiefs gezien. Technologische vernieuwingen, fusies, overnames, onderaanneming, delokalisatie, herstructureringen, nieuwe projecten en een nieuw management, dat doet de beurskoersen stijgen. En de werknemers die moeten maar zien dat ze vlot in de bocht meegaan met al die wijzigingen, of beter nog, dat ze proactief zijn en de veranderingen voor zijn.
Het belonen van vakmanschap, ervaring en anciënniteit is er niet meer bij. De ideale nieuwe werknemers zijn onafhankelijk, ze hebben geen verleden en geen vaste sociale relaties die hen binden. Ze hebben enkel potentialiteit en toekomst.
In zijn boek De cultuur van het nieuwe kapitalisme toont Sennett op overtuigende wijze aan hoe een onstabiele werkomgeving grote invloed heeft op de identiteit en het welbevinden van werknemers. De interviews leren hem dat zelfs de winners, technisch hoog geschoolde jongeren die er aanvankelijk zelf voor kiezen om interimarbeid te doen, of softwareprogrammeurs in Silicon Valley, na enkele jaren vaak zwaar gefrustreerd geraken. Ze voelen zich stuurloos, in de steek gelaten en weinig gewaardeerd. Ze weten niet wie ze kunnen vertrouwen en hebben het gevoel nergens bij te horen. Immers, vluchtige jobs genereren vluchtige relaties.
Opstoot van solidariteit
Sennetts conclusie luidt dat slechts een bepaald soort persoonlijkheid floreert in de flexibele arbeidsmarkt. Het nieuwe kapitalisme beloont mensen met een vechtersmentaliteit, die op zichzelf zijn gericht en vooral denken aan de korte termijn. Maar, daar blijft het volgens hem niet bij. De cultuur van de nieuwe economie is in groeiende mate toonaangevend en oefent een intense druk uit op het geheel van de samenleving. Scholen, overheidsdiensten, gezondheidsinstellingen, bejaardenopvang, dreigen allemaal geïnfecteerd te raken door de waarden van de nieuwe economie.
Alles wat ruikt naar verzorgingsstaat of afhankelijkheid hoort niet meer thuis in een moderne, dynamische samenleving. Tant pis voor wie problemen heeft of minder kansen heeft gehad. Responsabilisering en zelfredzaamheid is de boodschap. Als je werkloos bent, is het omdat je de verkeerde studierichting hebt gekozen of omdat je onvoldoende inzetbaar bent. Vrijheid betekent zelf je lot in handen nemen, onder meer door je privé te verzekeren tegen ziekte en voor je oude dag. Zo geven de waarden van de nieuwe economie en commercialisering van de non-profit en privatisering van de sociale zekerheid elkaar de hand.
Andere samenleving
De analyse van Sennett slaat op de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De vraag is, of wat hij beschrijft stopt aan de grenzen van de Angelsaksische wereld. Als wij een ander soort samenleving voor ogen hebben, waar menselijke ontplooiing en solidariteit voorop staan, dan mogen we ons niet in de hoek laten drummen door de cultuur van ieder-voor-zich. Dan moeten we andere verhalen vertellen, zoals de jonge militanten in het vraaggesprek in dit nummer, die in hun vakbondsengagement kunnen genieten van een plotse opstoot van solidariteit, de talloze nieuwe contacten die je maakt, die knotsgekke sfeer in de straten van Brussel, waarbij iedereen voelde: hier staat iets te gebeuren! Als we met de sociale verkiezingen veel zon enthousiaste jongeren voor het vakbondswerk warm kunnen maken, dan breken er slechte tijden aan voor de cultuur van het nieuwe kapitalisme.
Het frequent veranderen van baan heeft echter nog heel wat andere nadelen. De gezaghebbende socioloog Richard Sennett heeft in De cultuur van het nieuwe kapitalisme helder uiteengezet dat een hoge arbeidsmobiliteit tot gevolg heeft dat de loyaliteit van de werknemers tegenover het bedrijf afneemt. Dat maakt het bedrijf kwetsbaar, zeker in moeilijke tijden. Anderzijds is een geringe betrokkenheid van de werknemers een factor die de stress verhoogt. Tweemaal mis dus. Het vertrouwen tussen de werkgever en werknemers en tussen de werknemers onderling is aanzienlijk lager bij een hoge arbeidsmobiliteit. De werknemers zijn immers veel meer op zich zelf aangewezen. Van een werknemersgemeenschap is er nog nauwelijks sprake.
Bedrijven worden dan verzamelingen van geatomiseerde werknemers. Voor een korte tijd kan een wisselende tewerkstelling wel bevredigend zijn, maar als dat langer gaat duren dan twee jaar werkt het frustrerend voor de werknemers. Deel uitmaken van een sociale structuur wordt dan belangrijker dan de individuele mobiliteit. Als de groep van werknemers regelmatig of voortdurend verandert, gaat er veel kennis over de onderneming verloren en ook het klassieke vakmanschap gaat er sterk op achteruit.
Vooraleer er maatregelen genomen worden om de werknemers sneller van baan te doen veranderen, wordt er best nog eens grondig nagedacht over het nut en de wenselijkheid ervan. Voor een verhoging van de werkzaamheidsgraad moet niet gemikt worden op een verlaging van de anciënniteit. Veel beter is het de werkbaarheid van de jobs onder ogen te nemen. De arbeidsproductiviteit in België behoort tot de hoogste van de wereld. Iets oudere werknemers betalen daarvan de tol. SD Worx, toch niet meteen een belangenvereniging van werknemers, stelde vast dat het ziekteverzuim de hoogte ingaat en legde de link met een stijgende werkdruk, met de werkstress. Ligt het dan niet voor de hand dat niet de anciënniteit omlaag moet, maar de kwaliteit van de jobs omhoog?
Tijdelijke werknemers worden nog altijd achtergesteld. Vooral krachten die zicht hebben op een vaste baan zijn geneigd dit ook te pikken, zo blijkt uit onderzoek van promovendus Jeroen de Jong. Met hen komt het echter wel goed zodra ze dat vaste contract eenmaal hebben. Zorgelijker is de positie van mensen die structureel aangewezen zijn op tijdelijk werk.
Waaruit blijkt dat tijdelijke krachten worden uitgebuit?
"Hun loon is vaak lager, ook als er is gecorrigeerd naar senioriteit. Ze hebben minder mogelijkheden om opleidingen te volgen of zich op een andere manier te ontwikkelen en ook worden ze minder bij dingen betrokken."
Moeten ze ook harder werken?
"Dat komt voor. Dit blijkt niet uit mijn studie, maar uit ander onderzoek is wel gebleken dat dit bijvoorbeeld in de land- en tuinbouw voor komt."
En mensen met uitzicht op een vaste baan, durven daar niet goed iets van te zeggen?
"Nee, zij pikken meer. Toch komt het voor hen vaak wel goed zodra ze een vast contract krijgen. Voor werknemers die structureel zijn aangewezen op tijdelijke contracten zijn de gevolgen nadeliger. Zij gaan weliswaar sneller weg als zij worden achtergesteld, maar maken in hun volgende baan vervolgens hetzelfde mee. Zij komen zo in een positie te zitten waar ze niet meer uit komen."
Wat moet er dus gebeuren volgens u?
"Vakbonden zouden nog meer voor tijdelijke krachten moeten opkomen. Dat gebeurt nu al, maar toch te weinig omdat vakbonden vooral voor hun leden opkomen en tijdelijke werknemers vaak geen lid zijn. Ook zou beter gemonitord moeten worden of tijdelijke en vaste krachten wel gelijk behandeld worden. Dit zou kunnen leiden tot een bewustwordingsproces. Er gaat momenteel heel veel aandacht uit naar Oost-Europese werknemers. Daardoor is er maar weinig aandacht voor mensen die structureel op tijdelijke contracten werken.
Is er voor werkgevers nog iets te winnen?
Jazeker. Het blijkt dat oneerlijke behandeling van tijdelijke krachten niet tot slechtere resultaten leidt, maar dat eerlijke behandeling wel tot betere resultaten leidt.
Jeroen de Jong promoveert op 27 juni aan de Universiteit van Tilburg op het proefschrift A matter of time. Mechanisms behind fair treatment perceptions in temporary employment.
Barbara Nieuwenhuijsen : barbara.nieuwenhuijsen@z24.nl
We willen in deze toch wel eens héél nadrukkelijk duidelijk maken dat er voor de doorsnee Brave Belg donkere & zware tijden voor de deur staan... Hoe wij dàt "flexicurity"-gevalleke ook draaien & keren... wij vinden er weinig of géén voordelen aan... tenzij een hoop voordelen voor de werkgever !!
Laten we eens een aantal zaken op een rijtje zetten :
# Er wordt verwacht dat we harder, langer & méér werken voor minder loon !!
# De werk- & veiligheidsomstandigheden laten vaak te wensen over !! Géén verbetering van de werkkwaliteit, maar een grote stap achteruit !!
# De nieuwe werkvoorwaarden stevenen duidelijk af op "pure willekeur" !!
# De werkzekerheid waarvan men spreekt is géén werkzekerheid, want men kan je ~binnenkort~ quasi om het minste ontslaan & dat zonder enige vergoeding !!
# Kortom : een complete afbraak van àlle sociale verworvenheden !!
# ...
...Wake up Belgium !! ...before it's too late !!
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART I
In één van onze volgende besprekingen ~met onze ongewenste comments~ van het LDD-programma komt het volgende onderwerp, of zeggen we maar meteen de "Hot Topic" van "FLEXICURITY" ook aan bod, samen met de andere "surprises" die men voor ons nog in petto heeft.
Maar gezien de actuele situatie, de staking van het bagageverwerkend grondpersoneel in Zaventem, zien we de noodzaak, maar ook meteen onze kans heel mooi om u beste lezer wat wijzer te maken met de topic "flexicurity".
...& In dit geval mag u stellen.. met een schoolvoorbeeld "uit het leven gegrepen" !!
Voor alle duidelijkheid, we zijn zo vrij in deze het hele plaatje maar meteen te koppelen aan onze bespreking van het LDD-programma... & wel om volgende goede redenen :
1. Om te beginnen houden we er zo niet van 2 keer hetzelfde werk te doen, er zijn wèl een pak nuttiger zaken als dàt... & wat er hier ten lande gebeurd is de laatste dagen & wat er in dat "mooie" LDD-programma vermeld wordt als zijnde "Dè wondermooie Toekomst" voor België... We bezien het als een schoolvoorbeeld "uit het leven gegrepen" van wat het NIET moet zijn !! ...& We zien het ook maar als het zoveelste bewijs, dat men in feite slechts bezig is met ons een prachtig oor aan te naaien... Een vergiftigde toekomst voor ons & onze kinderen !!
2. Onze tweede reden ~de meest valabele eigenlijk~ is vrij simpel. Aangezien in het LDD-programma flexicurity zowat een must is, willen we de Belgische economie uit het slop halen ~maar dat is uiteraard hùn mening & niet de onze !~ ...& 't daar toch uitgebreid aan bod komt, zien we in de context van het gebeurde, de kans mooi om het erbij te nemen in onze bespreking... dan kunnen we straks bij onze bespreking van dat wondermiddel, hier ook gewoon naar verwijzen.
Wij zien achter flexicurity héél wat méér schuilgaan dan "het redden van onze economie", ten andere dat is het voor ons àlles behalve... Voor ons ~& wie zijn wij~ is "flexicurity" niet meer dan de complete afbraak & teloorgang van onze sociale verworvenheden : vaste job, vast loon, vaste arbeidsvoorwaarden, een bescherming zoals het hoort, zoals naleven van de veiligheidsvoorschriften, goede werkvoorwaarden & diens meer... Hoe ze het daar aan de ander kant ook draaien of keren, wij vinden die zaken nog altijd de doodnormaalste zaken van de wereld & geloof het of niet, met het flexicurity-concept komt dit àlle-mààl op de helling te staan & keren we terug naar de arbeidsomstandigheden van eind 19de eeuw...
Toegegeven, dat laatste klinkt misschien vrij ongenuanceerd... Maar als je leest & hoort, àlles zowat van naderbij bekijkt van wat ze van ons "Kleine Man" verwachten... 't is godverrr ook niet min !! We hebben als Jan & Mie Modaal toch nog wel énig recht op een eigen leven ?!.. ...& Liefst vanal nog een kwaliteitsvol leven met quality-time voor onszelf & ons gezin... of is dat alleen maar aan de rijken voorbehouden ?!...
...
We komen met "FLEXICURITY" in het LDD-programma terecht op blz 12 : het Legomodel & we beperken ons hier tot slechts het bespreken van flexicurity...
Het Legomodel
De moderne arbeidsmarkt stelt hoge eisen aan de beschikbaarheid, kennis en flexibiliteit van de werknemer van de 21e eeuw. Een job voor het leven bestaat binnenkort niet meer. Jobzekerheid wordt vervangen door werkzekerheid.
Màààrrr... niet iedereen denkt daar het zelfde over & gelukkig maar ! Er zijn nog wel enkele andere klokjes die luiden & die iets totaal anders te vertellen hebben daaromtrent... We zetten er voor u een aantal op een rij :
...
Laat ons even in snelvaarttrein een ritje maken... We kunnen de brochure Flexicurity, een dolle rit door je carrière helaas niet op de kop tikken, maar we kunnen je toch een kijkje laten nemen met de volgende presentatie...
...
Flexicurity
We hebben het thema hier al eerder aangeraakt. Daarbij verwezen we ook naar de puike LBC-brochure Flexicurity: een dolle rit door je carrière. Naar aanleiding van een vormingsdag voor militanten bieden we hier een kijk in de wijze waarop je dit thema op allerhande vormingsactiviteiten ter sprake kunt brengen.
Presentatie: bewerking van de presentatie van Marijke Persoone.
...& we gaan verder met een interview met dezelfde Marijke Persoone...
...
Flexibele werknemers
zorgen voor meer winst
Een spook waart door Europa - het spook van het communisme.
Met deze woorden begint het Communistisch Manifest van Karl Marx en
Friedrich Engels uit 1848. Met enige zin voor overdrijving zou men kunnen
zeggen dat er 150 jaar later een nieuw spook door Europa waart, het
spook van de flexicurity. Maar terwijl het spook van het communisme
gericht was tegen de toenmalige dictatoriale politiek in Europa en tegen
de industriebaronnen en grootgrondbezitters, is het spook van de flexicurity
gericht tegen de werknemers. Wat ze echter wel gemeen hebben is
dat slechts weinig mensen wisten waarvoor dat communisme toen en
flexicurity nu stond en staat.
We laten het communisme voor wat het is en trekken met onze vragen over flexicurity naar de christelijke bediendecentrale LBC-NVK, dat onlangs hierover een brochure publiceerde onder de titel Flexicurity, een dolle rit door je carrière. Marijke Persoone, adjunct-algemeen secretaris verzorgde de eindredactie.
RAAK : Waarvoor staat flexicurity eigenlijk?
Marijke : Het is een nieuw samengesteld woord dat de voorbije jaren is opgedoken. De Nederlandse vertaling zou flexi-zekerheid kunnen zijn. Men wil met dit woord het idee oproepen dat verregaande flexibiliteit bij arbeidscontracten, arbeidstijd, verloning enzovoort, kan samengaan met zekerheid voor de werknemers. Door aan het begrip flexibiliteit het woordje security, veiligheid, zekerheid toe te voegen, wil men de ongerustheid en negatieve gevoelens die opkomen bij werknemers wanneer zij het begrip flexibiliteit horen, wegnemen.
RAAK : Wat is er dan zo mis met flexibiliteit? Ik
wou dat ik terug wat meer flexibele of soepele
spieren had, maar ik neem aan dat het hier over
een ander soort flexibiliteit gaat?
Marijke :Spijtig genoeg wel. Het begrip flexibiliteit staat hier voor de wens van de werkgevers om werknemers te kunnen inzetten waar, wanneer en hoe zij dat willen. De werknemer als een soort marionet die het ritme van de productie moet volgen. Als er klanten in de winkel zijn moet je daar zijn, als het wat rustiger is kan je beter naar huis gaan of in het magazijn gaan helpen. En hetzelfde in de industriële productie. Flexibiliteit is eigenlijk een zeer ruim begrip waarbij alles wat voor werknemers belangrijk is, nl. zekerheid over hun contract, over hun werkuren, over hun loon, over boord wordt gegooid. Al die zekerheden moeten kunnen variëren in functie van wat goed is voor het bedrijf.
RAAK : Is die idee van flexicurity, werknemers
geruststellen dat meer flexibiliteit best samen
kan met zekerheid over loon en arbeidsomstan-
digheden, dan zo nieuw?
Marijke :Het is iets dat al langer bezig is maar nu in een nieuw kleedje wordt gestoken. In het huidig systeem van de vrije markteconomie hebben ondernemingen altijd al gezocht naar methodes om meer winst te maken. De belangrijkste methode is de loonkost verminderen en dat kan op verschillende manieren. In ons land is de vermindering van de werkgeversbijdrage voor de sociale zekerheid bijzonder populair en de opeenvolgende regeringen sinds het begin van de jaren negentig zijn hier een heel stuk gevolgd. Vanaf dit jaar betalen de werkgevers jaarlijks minstens 6 miljard euro minder aan de sociale zekerheid dan zij normaal zouden moeten betalen. Maar een andere manier om de loonkost te drukken is er voor te zorgen dat er in de productie of dienstverlening geen enkel stil moment meer is waarin werknemers eens een koffie kunnen drinken of met elkaar een klapke doen, wachten op een volgende klant of op de levering van productieonderdeel. Als je de stillere momenten in de productie of dienstverlening totaal kan elimineren dan maak je ook
meer winst. Dus werknemers inzetten met flexibele contracten is ook een manier om meer winst te maken. En in die zin is dat reeds lang bezig.Maar de bestaande flexibiliteit werd allemaal onderhandeld
met de vakbonden, waardoor zij binnen de perken is gehouden en waar iets tegenover stond zoals arbeidsduurvermindering in ruil voor soepelere
arbeidstijden of betere combinaties arbeid en gezin zoals bij tijdkrediet. Nieuw aan de flexicurity die men nu wil promoten is dat de nieuwe
flexibiliteit niet meer zou moeten onderhandeld worden en dat de bescherming die er nu is vanuit de arbeidswet, stap voor stap wordt afgebroken.
RAAK : Als het allemaal niet nieuw is, waarom is
er dan nu zoveel aandacht voor?
Marijke :Eind 2006 heeft de Europese Commissie
(EC) een Groenboek gepubliceerd. Dat gebeurt wel meer maar het thema van dit Groenboek over flexicurity was voor ons toch alarmerend.
RAAK : Groenboek? Wat is dat nu weer?
Marijke :Dat heeft dus niets te maken met het
milieu of met de groene partijen. Het is gewoon de term die de EC gebruikt als ze een document uitgeeft waar ze een debat wil over organiseren. Ze
publiceren dat document, dat Groenboek, ze zetten
het op internet en iedereen mag daar gedurende een paar maanden zijn gedacht over zeggen. Dat klinkt allemaal heel democratisch maar wij hebben
daar toch wel wat vragen bij. Want als dat gaat
over themas die rechtstreeks ingrijpen op het leven van werknemers, zoals bij dit Groenboek het geval is, dan vinden wij dat we daar als vakbond
moeten kunnen over onderhandelen en dat we voorrang hebben op jan of klein pierke die daar ook een keer zijn gedacht over wil zeggen. We begrepen al vrij vlug dat het met dit Groenboek niet de bedoeling was om een vrijblijvende
gedachtewisseling te organiseren maar wel om de voorstellen in dit Groenboek in een beleid om te zetten en sterke aanbevelingen aan de lidstaten
te geven, gepland voor eind oktober 2007. We waren vooral verontrust omdat het programma dat in het Groenboek naar voor wordt gebracht niet meer of minder is dan de afbraak van wat de arbeidswetgeving heeft opgebouwd aan sociale bescherming van werknemers.
RAAK : Dat is toch een serieuze beschuldiging?
Marijke :Voor de EC is sociale bescherming iets van de vorige eeuw toen werknemers nog moesten
beschermd worden tegen uitbuiting enzovoort. Maar volgens het Groenboek is een moderne werknemer mondig genoeg om zijn eigen loopbaan te ontwikkelen en wil die moderne werknemer niet meer levenslang werken voor eenzelfde baas. De jongere generatie die wil kunnen jobhoppen, regelmatig van werk veranderen, periodes van werk afwisselen met niet werken om te studeren of met vakantie te gaan enzovoort. En als je de arbeidsmarkt zo wil organiseren dat veel meer
variatie mogelijk is, dan is het een grote handicap dat je daar zit met een enorm beschermende wetgeving en daarom wordt die best afgebouwd.
RAAK : Volgens het Groenboek is de beschermende wetgeving nu geen bescherming meer maar betutteling van de werknemer die eigenlijk
liever voor zichzelf wil opkomen.
Marijke :Zo ongeveer, ja. Je merkt zo ook dat het
hier niet om een puur juridisch programma gaat maar ook om een cultureel programma. De voorstellen in het Groenboek zeggen iets over welk soort mens, welke soort maatschappij zij willen. De doorvoering van de voorstellen in het
Groenboek passen perfect in een liberale en individualistische kijk op de samenleving. Ook daarom is dat Groenboek voor ons onaanvaardbaar omdat
wij niet akkoord kunnen gaan met het maatschappijmodel dat hierin onderhuids wordt meegegeven. Bovendien geloven wij ook niet dat mensen sterk genoeg zijn om alleen voor zichzelf op te komen. En of je nu bescherming ouderwets vind of niet, volgens ons hebben werknemers nog altijd nood aan bescherming. Zelf spreken we liever en eerder over solidariteit. Wij geloven namelijk niet in de voorstelling dat werkgever en werknemer in een
gelijkwaardige relatie tegenover elkaar staan waarbinnen men rustig kan overleggen wanneer het voor wie best uitkomt om in die week te komen werken enzovoort. Vanuit 150 jaar arbeidersgeschiedenis weten wij namelijk heel goed dat werknemers maar echt iets kunnen bereiken als ze zich organiseren, zich solidair opstellen en collectief onderhandelen en voor hun rechten opkomen. En het is juist dit proces van collectief onderhandelen of actie voeren, dat wordt onderuit gehaald in dat flexicurityverhaal.
RAAK : Wat zou zon doorgedreven flexicurity-
beleid concreet kunnen betekenen in België?
Marijke :Als je het in zijn extreme vorm wil voorstellen dan moet je naar Amerika kijken. Daar is een enorm grote mobiliteit op de arbeidsmarkt. En dat heeft dan niets te maken met het woon-werkverkeer, maar wel de houding van de werknemers
om bereid te zijn om snel van job te wisselen, ofwel binnen het bedrijf, ofwel na ontslag zonder de hindernis voor de werkgevers van hoge ontslagvergoeding of lange opzegperiodes. Of dat je als werknemer bereid moet zijn om soms zelfs honderden kilometer van thuis te gaan werken. Of dat het normaal is dat je 2 of 3 kleinere jobs hebt om rond te komen en je maar zelf moet zien hoe je je gezin daarnaar organiseert. In Europa en België wordt dan in alle toonaarden ontkend dat men naar dat model wil. Er zal bij ons nog altijd een sociale zekerheid zijn om
die overgangen draagbaar te maken, dus nog altijd
werkloosheidsvergoedingen zelfs met een hogere uitkering maar niet meer onbeperkt in de tijd. Zo wil men ook het doorvoeren van één werknemersstatuut voor arbeiders en bedienden koppelen aan een afbouw van de ontslagbescherming voor bedienden. En wij zijn zeker niet tegen zon werknemersstatuut waarvoor wij trouwens heel concrete voorstellen aan het uitwerken zijn maar zonder dat we daarvoor de verworvenheden en rechten uit het verleden moeten afstaan. Wij vinden gewoon dat de arbeiders een betere ontslagbescherming moeten krijgen. Er is ook een echte aanval bezig op een vast en zeker inkomen, o.a. via het in vraag stellen van de loonbaremas. Van Europa mogen leeftijdbaremas nu al niet meer worden toegepast. Vanuit werkgeverskant wil men liefst zo weinig mogelijk objectieve criteria voor lonen en zou men die graag willen bepalen op basis van de gemaakte winsten of de individuele prestaties van werknemers. Al die evoluties die nu al bezig zijn zullen zeker niet minder worden wanneer het flexicurityprogramma van de EC wordt doorgevoerd. Integendeel.
...& we maken dit dan maar meteen duidelijk met "een voorbeeld uit het leven gegrepen"
Neemt u misschien even de tijd & de moeite om dit bevattelijk & aandachtig te lezen, het gaat hier om getuigenissen van mensen die er werken... & probeert u het zich eens vervolgens voor te stellen...
...
Staking op Zaventem. Wie is verantwoordelijk voor het conflict? (15.8.08)
In de media is er heel wat te doen geweest over de staking van de bagagebehandelaars. Wat we niet gehoord hebben is de stem van de werknemers. Hieronder het verhaal van syndicalisten bij Flight Care. De klachten van de werknemers bij AVIA zijn gelijklopend.
De mensen die in de loading werken moeten bij het lossen van een vliegtuig 110 kg per minuut verplaatsen, zo berekende Het Laatste Nieuws, en dat met twee man per vliegtuig, waarbij ze zelfs meer dan 1 vliegtuig tegelijk moeten doen, zodat de ploegbaas onmogelijk nog kan werken volgens de veiligheidsregels. Er worden hier tonnen versleurd, in de hitte, de regen of de kou en dan nog in een heel moeilijke houding want in de call kan je niet rechtstaan terwijl ze vaak 30 kg moeten opheffen en soms zelfs meer. Heel veel mensen klagen dan ook over rugproblemen. Daarbij komt nog eens dat ze hun uurrooster per maand krijgen, pas een week op voorhand, en dat kan zelfs nog veranderen tot de dag voor het uurrooster van kracht is. Dit geldt trouwens voor alle diensten bij Flightcare.
Bij de bagagecontrol is het nog erger: die mannen moeten elk stuk bagage apart in handen nemen om het op de kar te stouwen. Tussen 4 uur en 6 uur s morgens vertrekken er zo'n vijf charters, dit betekent vijf bagagekarren, elk zo'n 500 kg. Dus 2.500 kg verplaatsen, voor 1 man, en dan is het nog maar 6 uur in de morgen! Je mag echt rekenen op een gemiddelde van 30 ton per man per dag! Bovendien moeten ze verschillende shut tegelijk doen, dat is dus lopen van het een naar het ander. Plus een flexibel uurrooster, en geen vaste shifts zoals in veel andere bedrijven: op elk uur van de dag beginnen er mensen te werken, van 4 uur s morgens tot middernacht.
Dan is er nog de onzekerheid over hun contract: mensen blijven jaren werken in jojo contracten, (50% basis contract en de rest naargelang ze je nodig hebben, 75%,of 100%) er heerst een ongelooflijke willekeur. Als je een paar keer ziek geweest bent, kunnen ze je contract naar beneden halen zodat je terugvalt op het basiscontract. Pure willekeur !! Dit stoppen was trouwens een van de eisen van de staking, die de directie niet ingewilligd heeft.
In de cleaning zijn er veel te kleine ploegen om een vliegtuig te kuisen; ook is de rotatietijd (de tijd dat een vliegtuig aan de grond staat) heel kort: soms zijn er maar zeven minuten om een vliegtuig te kuisen, voor grote vliegtuigen is dat een half uur om negen toiletten schoon te maken, om je tussen elke stoel te buigen om alles op te rapen, om alle vuilbakken leeg te maken. Dat is heel zwaar voor je rug en alles samen is het bijzonder stresserend. Vroeger had je ploegen van minimum vier man en voor de grote vliegtuigen tien man; nu is dit dikwijls drie of zes man.
Ook hier zelfde probleem van contracten en uurroosters. Ik ken iemand die er al werkt van tijdens de Sabena-periode, dus al meer dan 5 jaar, en die nog altijd niet voltijds vast is. Er werken hier veel vrouwen, het is heel moeilijk om je uurooster te verwisselen als dat nodig is voor de opvang van de kinderen of als je naar de dokter moet... En als je ziek bent, word je op het bureau geroepen en krijg je een verwittiging. Delegees zijn hier al vaak rond tussenbeide gekomen maar toch blijft men het doen. Wie drie keer ziek geweest is, loopt veel kans dat hij of zij geen contractverhoging krijgt: gebroodroofd omdat je ziek bent!!!
Op passage(check in balie) vormen de uurroosters het grote probleem: in eenzelfde week kan het zijn dat je je wekker elke dag op een ander uur moet zetten, variërend van 3 uur s morgens tot middernacht. Overdag vind je geen tijd om te eten, de stress is zo groot dat veel mensen er onderdoor gaan. Ook hier geen vaste contracten.
In de cargo is de flexibliteit ook verschrikkelijk. Een week voor de maand begint krijg je een "rol" maar daar meer dan de helft verandert nog in de loop van de maand. Of een telefoontje s avonds dat je de 's anderendaags op een ander uur moet beginnen. Je weet ook nooit wanneer je gedaan hebt met werken en de mensen moeten heel veel overuren kloppen. Ze zijn met veel te weinig om een vliegtuig te laden, wat tot gevaarlijke situaties leidt: het laatste jaar zijn er verschillende zware accidenten gebeurd, niet respecteren van veiligheidsregels, paletten die op tarmac staan... Er is een verloop van meer dan 30 % in deze dienst, op elke tien man die er begint zijn er maar een paar die de moed hebben om te blijven.
De loadheet, deze zijn mensen zijn eindverantwoordelijk om het vliegtuig te laten opstijgen permanent onderbemand en er heerst een zware flexibliteit, met alle gevolgen vandien voor de veiligheid.
...een mooi schoolvoorbeeld van "FLEXICURITY" dus... !! Wen er dus maar aan, want dit is wat men van ons verwacht !! Als we dit blijven pikken tenminste !! Dit is het dus hoe men ons "Kleine Man" aan het werk wilt zien !! Draai het of keer het, maar dan hebben wij daar toch wel ernstige vragen bij ! Dan mag het voor ons part zelfs een behoorlijk hete herfst worden op vakbondgebied !!
...
Berichtgeving vanuit het vakbondsfront...
...
14 augustus 2008 - 11:48
Staking Flightcare en AviaPartner : Directie potdoof en blind voor personeelstekort
Zaterdag 9 augustus. Op de luchthaven van Zaventem leggen de arbeiders van het afhandelingsbedrijf AviaPartner het werk neer. Zondag volgen de arbeiders van concurrent Flightcare. Beide hebben dezelfde eisen: meer personeel, minder flexibiliteit, betere verloning. Het zijn problemen die reeds lang aanslepen, maar een hoogtepunt kennen tijdens de vakantiepiek.
Nicole Materne en Stan Vanhulle
De gevolgen zijn gekend: reizigers die niet aan hun bagage kunnen, geannuleerde vluchten, passagiers die per bus naar andere luchthavens moeten uitwijken..., de complete chaos.
Na drie dagen van moeizaam onderhandelen werd een akkoord afgesloten.
Bij AviaPartner worden een reeks deeltijdse contracten omgezet in vaste fulltimes. Er komt een kleine anciënniteitpremie voor wie minstens 3 jaar in dienst is. Verder komen er nieuwe aanwervingen via deeltijdse contracten en dit in functie van het aantal vluchten en indien de economische toestand stabiel blijft. Veel arbeiders geloven niet dat dit de problemen gaat oplossen. Nieuwe deeltijdsen zijn moeilijk te vinden en bovendien lopen ze vlug weer weg omdat de werkomstandigheden zo slecht zijn en je niet kunt leven van een halftime loon. Er werd wel bekomen dat er een scherpe registratie zal gebeuren van het aantal man per soort vlucht. Een evaluatie is voorzien op 19 september. Is dit negatief, dan wordt een stakingsaanzegging ingediend.
Bij Flightcare had men in juli, na dreiging met stiptheidsacties, bekomen dat 32 deeltijdse arbeiders een aantal uren bij zouden krijgen tot eind augustus. Die maatregel wordt nu met één maand verlengd. Er komen ook 4 ploegbazen bij. En indien de economische toestand stabiel blijft, zullen 30 arbeiders met een deeltijds vast contract tot 100 % worden opgetrokken. Arbeiders met 6 jaar dienst krijgen een eenmalige premie van 150 euro bruto. Dit akkoord werd met 58 % verworpen omdat het geen echte oplossing inhoudt. Al in juli hadden arbeiders gezegd: Indien om 5 u s morgens 20 chartervliegtuigen moeten vertrekken, vol met bagage, dan helpt het niet dat 3 arbeiders enkele uren langer werken. Dan moeten er gewoon meer handen zijn.
Gezien er geen tweederdemeerderheid was om de actie voort te zetten, werd de staking stopgezet.
Niet arbeiders, maar directies gijzelen passagiers
De arbeiders van Avia en Flightcare beseffen maar al te goed dat de reizigers ook werknemers zijn, die hun vakantie broodnodig hebben. Staking is voor hen het laatste middel. Trouwens bij Avia was het van 1999 geleden dat er nog een grote staking was. De directies zijn doof gebleven voor de sinds lang herhaalde klachten. Zij zijn ervoor verantwoordelijk dat het personeel uiteindelijk alleen nog maar in staking kon gaan. Bij Avia werd de directie schriftelijk verwittigd van mogelijke acties. Bij Flightcare waren er al stiptheidsacties in juli, maar de directie nam geen enkele structurele maatregel. De directie van Flightcare kiest duidelijk niet voor sociaal overleg, maar voor harde sociale confrontatie. Reeds vijf delegees werden afgedankt, weggepest of voor de rechtbank gedaagd. In haar arrest over de afdanking van Maria Vindevoghel, toenmalig hoofddelegee bij Flightcare, oordeelde zelfs het arbeidshof dat de directie het wettelijk vastgelegde sociaal overleg niet had gerespecteerd. Welk middel blijft er dan over voor het personeel om zijn rechten te laten gelden?
Onmenselijke werkomstandigheden en lage lonen
Per shift heft een bagagist 30 ton bagage. Dat zijn 1000 valiezen van 30 kg, elke dag opnieuw. Waar bij Sabena 6 man voorzien was om vliegtuigen te lossen en te laden, zijn het er nu 3. Alles moet steeds vlugger gaan, want de vliegtuigen moeten maximaal renderen. Het gevolg is letsels aan rug en knieën, en ook steeds meer ongelukken. En ook de veiligheid van de passagiers komt hierdoor in gevaar. Indien een vliegtuig niet volgens plan geladen wordt, kan dit ernstige gevolgen hebben voor de stabiliteit.
Bij Flightcare en AviaPartner werkt men voor een mager loon van 1100 euro. Met de ploegen -en weekendpremies erbij kan men tot 1400 geraken. Maar de meeste werknemers hebben geen voltijds contract, zelfs na jaren. Daarom is het verloop zo groot, want men kan er niet van leven. Er wordt ook een enorme flexibiliteit gevraagd. Op sommige posten veranderen de uurroosters dagelijks. Dat geeft een enorme stress en maakt elk familiaal leven onmogelijk.
Geen geld voor aanwervingen en vaste contracten?
Avia en Flightcare hebben van de staat geld gekregen om werkplaatsen te scheppen. Elk bedrijf heeft hiervoor op 5 jaar tijd 9 miljoen euro gekregen door de vermindering van de patronale lasten. Met dit geld konden ze elk meer dan 200 fulltimes in dienst nemen. Ondanks de gestegen omzet, is het aantal fulltime equivalenten nauwelijks verhoogd.
FCC en 3i, de moedermaatschappijen van Flightcare en AviaPartner, maken enorme winsten. In 2006 realiseerde 3i (AviaPartner) 1,2 miljard euro netto winst. Bij FCC (Flightcare) verdeelden in 2007 de aandeelhouders 737 miljoen euro onder elkaar. Deze bedrijven kiezen duidelijk voor stijgende productiviteit en maximale winst, ten koste van het welzijn van hun werknemers.
Zal een verdere liberalisering soelaas brengen?
Volgens Schouppe, de minister van mobiliteit, is het doorzetten van de liberalisering van de afhandeling de oplossing. Nu vormen de 2 afhandelingsbedrijven een monopolie, vindt hij. Die markt moet opengegooid worden. Dan kunnen de vakbonden ook niet meer samenspannen. Dat kan volgens een Europese richtlijn in 2011. Inderdaad, mijnheer Schouppe, de vliegmaatschappijen, die zullen er zeker beter van worden. Door de grotere concurrentie, zullen ze goedkopere contracten kunnen afdwingen bij de afhandelingsmaatschappijen. Maar die zullen op hun beurt hun winsten veilig stellen door nog meer te besparen op de loonkosten en het materiaal. Er wachten de werknemers nog harde tijden.
Interprofessioneel akkoord: meer loon en minder flexibiliteit aan de orde
Deze stakingsacties bij de Flightcare en AviaPartner snijden op scherpe wijze twee problemen aan. Alle werkende mensen worstelen er mee: meer loon om de levensduurte bij te houden en minder flexibel en stresserend werk zodat er nog een leven is na het werk. Nu al is duidelijk dat deze punten een gepast antwoord dienen te krijgen in het interprofessioneel akkoord van dit najaar.
Maar wat vinden we hierover in de reguliere pers ?!... Om te beginnen vonden we bij De Standaard Online hierover bitter weinig... Tenzij dan in het betalende gedeelte, maar daar hebben wij geen toegang tot...
Dus dan maar bij De Morgen gaan rondneuzen & ook daar is onze oogst bitter weinig... Het lijkt wel of men vermijdt om het over de èchte pijnpunten te hebben waarom deze stakingsaktie er is gekomen, niet echt verwonderlijk dus dat er zoveel onbegrip is voor een stakingsactie !
Het moet ook maar eens gezegd, wij persoonlijk vinden onze zogezegde Belgische Kwaliteitskranten ook niet echt van zo'n hoogstaande kwaliteit. Integendeel, we vinden ze van bedroevend lage kwaliteit. ...& Dat geldt zowel qua nieuwsduiding, als qua het uitdiepen van het onderwerp... De taak van een krant is ons te informeren zoals het hoort & dat is gedegen !! Maar dit terzijde.
Intussen roeien we dus maar met de riemen die we hebben...
...
Geld & Zaken
Situatie rond Aviapartner en Flightcare zit muurvast
DM update - Het overleg tussen vakbonden en directie bij bagageafhandelaars Aviapartner en Flightcare zit muurvast. Een eerste vergadering bij Aviapartner leverde niets op, terwijl de directie bij Flightcare weigert te praten met de vakbonden. Dat zegt Rik Vermeersch van het BBTK.
Het personeel van beide bedrijven blijft staken, waardoor heel wat passagiers op Brussels Airport gestrand zijn. De problemen bij Aviapartner en Flightcare slepen al jaren aan. "Bij Aviapartner klaagt het personeel al weken over de werkdruk. Er kwam geen antwoord van de directie, dus werd beslist te staken", aldus Vermeersch. "Het eerste overleg vanmorgen leverde niets op. De directie deed zelfs geen voorstel".
Onduidelijke situatie
Dat Flightcare uit solidariteit meestaakt, hoeft niet te verbazen, aldus Vermeersch. "Daar hebben ze naast de werkdruk ook nog te kampen met abominabele werkomstandigheden".
Hoe het nu verder moet, is niet duidelijk. "Er is voorlopig geen verder overleg gepland. De personeelsdirecteur van Flightcare heeft zich zelfs opgesloten en weigert zelfs voor september met de bonden te praten". Ook bij Aviapartner staat momenteel geen verder overleg gepland.
Gezamenlijke eisen
Wegens de gelijklopende problemen bij beide afhandelingsbedrijven is het noodzakelijk dat de vakbonden de onderhandelingen over hun eisen gezamenlijk kunnen voeren met Aviapartner en Flightcare. Dat stelt vakbondssecretaris Jan Deraeymaker (LBC) vandaag in een reactie op de acties van de afhandelingsbedrijven op de luchthaven van Zaventem.
Volgens Deraeymaker zijn bij beide afhandelingsbedrijven niet alleen de arbeiders in staking, maar hebben telkens ook een aantal bedienden het werk neergelegd. "De werkdruk uit zich bij arbeiders in rugproblemen en bij de bedienden in stress. Er moet ook meer personeel bijkomen, geen interims of jobstudenten, maar effectieven. Daarnaast moet de verloning beter. Momenteel worden hier de minimumlonen betaald en gaat het vaak om deeltijdse contracten. Ook de vergoeding voor overuren moet fors hoger", besluit Deraeymaker. (belga/ka)
De afgelopen 24 uur werden bij twee afhandelingsbedrijven op Zaventem, Aviapartner en Flightcare, sociale akkoorden gesloten over de vermindering van de werkdruk voor de arbeiders. Problemen met betrekking tot de werkdruk bestaan volgens vakbondssecretaris Jan Deraeymaeker (LBC) echter even goed bij de bedienden. In september starten hierover de onderhandelingen bij Flightcare. De vakbonden hebben een hele waslijst eisen klaar.
Waslijst eisen
"De werkdruk bij arbeiders uit zich vooral in fysieke problemen. Rugproblemen bijvoorbeeld komen heel vaak voor. Bij bedienden is er sprake van psychische problemen. Vaak hoor je de klacht bij bedienden dat ze na vijf jaar opgebrand zijn. Gisteren had ik nog iemand aan de lijn die zich erover beklaagde dat hij na drie dagen verlof nog steeds oververmoeid was", aldus Deraeymaeker.
Uurroosters
"Er stelt zich bij Flightcare vooreerst een probleem van uurroosters. Die zijn door de nachtelijke periodes dat er gewerkt moet worden heel zwaar en worden bovendien om de haverklap gewijzigd. Wij eisen dat de voorziene uurroosters gerespecteerd worden. Daarnaast moeten de voorziene middagpauzes gerespecteerd worden en moeten er recuperatiedagen voorzien worden voor werk op feestdagen. Voorts dient de wetgeving op overuren gerespecteerd te worden. De sociale wetgeving heeft over deze punten reeds proces-verbaal opgemaakt", vertelde Deraeymaker.
Verloning
Daarnaast moet er volgens de vakbonden dringend wat gebeuren op vlak van verloning. "De lonen op de luchthaven zijn in het algemeen te laag en er stelt zich ook een probleem op vlak van classificatie. Bepaalde jobs zijn met name te laag ingeschaald. Er moet ook een kilometervergoeding voorzien worden. Bedienden moeten geregeld voor slechts 4 uur komen werken. Een ander probleem is dat er geen vergoeding voorzien is voor zaterdagwerk", zei Deraeymaker. (belga/dea)
Aanvulling op een reeds besproken LDD-programmapunt - AANVULLING 2
*GRIJNS*...
Zoals reeds vorige maal bij onze eerste aanvulling gezegd, het hoeft geen betoog dat we ons het recht toemeten, om als we nieuwe "vondsten" hebben in onze argumentering, om u deze ook onomwonden te kennen te geven...
...& hier is zo onze tweede aanvulling... & goed als we zijn, zullen we dat netjes in de papieren versie er tussen verwerken, op de plaats waar dit hoort te staan...
We gaan hiervoor naar onze comments op het partij-programma van de LDD "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-e1" waar het onderwerp "De Vlaktaks" aan bod komt.
...
...& Voor de gemakkelijkheid & duidelijkheid hernemen we even wat we hierover schreven & we voegen daar ook ineens onze aanvulling aan toe.
Een sociale vlaktaks van 30%
Het eerste doel van de sociale vlaktaks is de belastinginning te vereenvoudigen. België staat op de 117ste plaats van 119 landen, voor wat betreft de efficiëntie van haar belastingsdiensten!!! De reden: de zeven tarieven in de personenbelasting en een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden in de inkomstenbelastingen in het algemeen.
De belastinginning, die is onder het beleid van de ultraliberaal Reynders inderdaad moedwillig & vooral grondig naar de bliksem geholpen !! In zover zijn we het met u eens... Maar nogmaals, voor een partij die ervoor streeft géén belasting te betalen, moet u ons maar eens terdege van naaldje tot draadje uitleggen hoe u het één met het ander rijmt !!
Verder willen we u er op wijzen dat het inderdaad reeds verworden is tot een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden ~lees: typisch Vlaamsche legislatieve achterpoortjesarchitectuur~ zoals bijvoorbeeld de inschrijving van 4X4s als lichte vracht die dan gebruikt wordt om met het ganse gezin op vakantie te gaan...
Een vlaktaks van 30% vereenvoudigt de inning waardoor efficiëntiewinsten geboekt kunnen worden.
Dit lijkt ons wiskunde van een hogere orde waarbij we alleen heel stil kunnen worden. Maar als we het principe goed begrijpen, zal onze directeur-generaal in de zelfde belastingschaal belanden dan wij Makkelijk is dat natuurlijk, maar enige grondige bedenkingen zijn hier toch wel op hun plaats, dachten we & vrezen we... We laten ze u maar zelf maken
Eventjes terzijde, we vonden al een LDD-bureau dat reeds ijverde voor een vlaktaks van 25%...
We wijzigen deze & vullen deze ook als volgt aan...
Dit lijkt ons wiskunde van een hogere orde waarbij we alleen heel stil kunnen worden. Maar als we het principe goed begrijpen, zal onze directeur-generaal in de zelfde belastingschaal belanden dan wij Makkelijk is dat natuurlijk, maar enige grondige bedenkingen zijn hier toch wel op hun plaats, dachten we & vrezen we...
Wat beeldmateriaal uit de oude doos...
"Dedecker en Gennez Debat Vlaktaks - Deel 1" - duur : 9:49 minuten canvas-uitzending 2007
...
"Dedecker en Gennez Debat Vlaktaks - Deel 2" - duur : 9:49 minuten canvas-uitzending 2007
...
"Dedecker en Gennez Debat Vlaktaks - Deel 3" - duur : 8:31 minuten canvas-uitzending 2007
...
...& Aangezien wij het toch niet zo onzinnig vonden wat Professor Frans Vanistendael, professor fiscaal recht aan de K.U.Leuven hierover te zeggen had, laten we hem ook eventjes aan het woord...
...
Binnenland
maandag 14 mei 2007
'België kan een vlaktaks gebruiken'
Een belastingstarief van 50 procent in combinatie een hoge belastingsvrije drempel. Dat is volgens professor Frans Vanistendael wat onze fiscaliteit nodig heeft. Voordelen: het is veel eenvoudiger en tegelijk verdwijnt de werkloosheidsval.
Vanistendael is al bijna dertig jaar professor fiscaal recht (KU Leuven) en fiscaal advocaat. Hij was Koninklijk Commissaris voor Fiscale Hervorming (1986-'87) en twintig jaar lang lid van de Hoge Raad voor Financiën. Ook is Vanistendael actief als adviseur van het IMF, de Oeso en de Europese Commissie. De toestand waarin de Belgische belastingsadministratie zich vandaag bevindt, stemt hem niet gelukkig. Volgens Vanistendael moet er dringend ingegrepen worden.
Wat is het probleem bij de fiscus?
Het ergste is dat sinds de Coperfin-hervorming (de Copernicus-hervorming voor de fiscus, red.) de politisering heeft toegeslagen op het departement. Vroeger bestond er een strikt hiërarchisch systeem waarbij ambtenaren werden benoemd op basis van anciënniteit en examens. Dat is opgegeven. Het resultaat is dat het departement veel minder efficiënt draait dan vroeger.
Wat ook meespeelt, is dat men tien jaar geleden beslist heeft verschillende onderdelen van de fiscus samen te voegen met de bedoeling geïntegreerde controles te kunnen uitvoeren. Die operatie is echter nog altijd niet verteerd, laat staan de hervormingen die daarop gevolgd zijn.
Hoe groot is de verantwoordelijkheid van de politiek?
De laatste jaren wordt het departement zeker verwaarloosd. Maar eigenlijk wordt Financiën al tientallen jaren wat verwaarloosd door de politici. Omdat het departement zo'n grote onafhankelijkheid had, werd dat niet echt opgemerkt. Die onafhankelijkheid wordt bijvoorbeeld geïllustreerd door het feit dat er op Financiën zelfs een eigen vakbond is.Maar de verwaarlozing in combinatie met de politisering is dodelijk.
Heeft Financiën een crisismanager nodig om de boel recht te trekken?
Ik denk niet dat Financiën nood heeft aan een shocktherapie met een externe manager. Financiën heeft vooral nood aan iemand op regeringsniveau die het departement volgt: een staatssecretaris of minister voor Belastingen. Die moet niet alleen de administratie opvolgen, maar ook de wetgeving. Want wat we op dat vlak de laatste jaren gezien hebben, grenst aan het onwaarschijnlijke. In elke programmawet staan tientallen fiscale bepalingen versnipperd. Over vijftien of twintig jaar is er niemand meer die nog weet wat waar staat en die de zaken nog zal verstaan.
Moet onze hele fiscaliteit niet radicaal hervormd worden?
Het systeem moet gewoon drastisch vereenvoudigd worden. Ik ben voorstander van één tarief van 50 procent met een hoge belastingsvrije drempel van 10.000 of 11.000 euro. Aangezien het bedrag vanaf wanneer je belastingen moet betalen, sterk wordt opgetrokken, zullen de lage inkomens er een stuk beter uitkomen. Het zal dus financieel opbrengen om tegen een laag of het minimumloon te gaan werken waardoor in een klap ook de werkloosheidsval verdwijnt.
Zo'n systeem kan perfect worden ingevoerd. Het tarief kan eventueel wat zakken als de indirecte belastingen verhoogd worden.
En wat met de tientallen aftrekken?
Die kunnen in zo'n systeem natuurlijk niet behouden worden. Er zullen altijd een paar grote aftrekposten blijven bestaan, zoals voor de eigen woning of de gezinssamenstelling. Maar daarnaast moet er dringend gesnoeid worden in de tientallen aftrekken die als cadeautjes worden uitgedeeld.
Kan de fiscus de strijd tegen de fiscale fraude winnen?
De administratie is vandaag slecht georganiseerd. De manier waarop wordt gewerkt, is ook verouderd. In plaats van via individuele controles te werken, zou men beter via sectoriële analyses werken. Als in een bepaalde beroepsgroep vreemde zaken worden vastgesteld, kan men gerichte controles doen.
Heeft Financiën een antwoord op de steeds complexere fiscale optimalisatiestructuren?
Het antwoord is ook hier een doorgedreven vereenvoudiging. Hoe minder uitzonderingen er bestaan, hoe minder ze gebruikt kunnen worden.
Treedt justitie efficiënt genoeg op tegen de grote fraudedossiers?
Ik vraag mij echt af hoe het kan dat bepaalde financiële dossiers verjaren, terwijl er bewijzen zijn van schriftvervalsing. Langs de andere kant moet men ook oppassen met kritiek. Een groep ambtenaren haalde onlangs uit naar de gang van zaken in het dossier KB Lux. Maar de rechtbank heeft daar nog niet eens een uitspraak over geveld.
Effe in 't kort & héél nadrukkelijk herhaald voor de Oost-Indische doven onder ons...
...
Citaat
Een vlaktaks... van 50 procent!
Het systeem moet gewoon drastisch vereenvoudigd worden. Ik ben voorstander van één tarief van 50 procent met een hoge belastingsvrije drempel van 10.000 of 11.000 euro. Aangezien het bedrag vanaf wanneer je belastingen moet betalen, sterk wordt opgetrokken, zullen de lage inkomens er een stuk beter uitkomen. Het zal dus financieel opbrengen om tegen een laag of het minimumloon te gaan werken waardoor in een klap ook de werkloosheidsval verdwijnt. Zo'n systeem kan perfect worden ingevoerd. Het tarief kan eventueel wat zakken als de indirecte belastingen verhoogd worden.
Economen concluderen: voordelen vlaktaks worden overdreven
Net als in de meeste industrielanden heft de overheid in Nederland inkomstenbelasting tegen een progressief tarief. Naarmate iemand meer verdient, moet hij een groter deel van zijn inkomen aan de fiscus afstaan. Het alternatief is de vlaktaks: een belasting op het inkomen met één vast tariefpercentage.
In Oost-Europa is de vlakke belasting al meer dan tien jaar aan een gestage opmars bezig. Inmiddels heffen negen landen daar hun inkomstenbelasting tegen één vast tarief, waaronder vier van de 25 lidstaten van de Europese Unie. Is dit een voorbeeld dat westerse industrielanden, Nederland voorop, zouden moeten volgen?
Dit boek probeert die vraag te beantwoorden. In deze bundel komen verschillende varianten van de vlaktaks en hun gevolgen voor de koopkracht van gezinnen aan bod.
Een tarief van 37,5% blijkt nodig, wil de schatkist bij invoering van de vlaktaks geen schade lijden. Tenzij veel of alle aftrekposten sneuvelen en mensen met een eigen huis een stuk zwaarder worden belast. Dan komt een vlak tarief van 30% (bij een extreme variant zelfs van 25,5%) binnen bereik. Zulke varianten zo blijkt uit berekeningen hebben echter soms forse negatieve gevolgen voor de koopkracht van grote groepen belastingbetalers.
De vlaktaks kan worden gekoppeld aan de invoering van een negatieve inkomstenbelasting van 400 euro per maand. Gezien de hiermee verband houdende meerkosten is dan een vlaktaks met een tarief van 54% nodig om te voorkomen dat bij deze variant een gat in het overheidsbudget valt.
De meeste auteurs die aan de bundel hebben bijgedragen concluderen dat de voordelen van de vlaktaks worden overdreven. Anders dan voorstanders vaak beweren, zal het arbeidsaanbod bijvoorbeeld niet toenemen, maar krimpen. Tenzij de keuze valt op een variant waarbij de inkomensongelijkheid sterk toeneemt. Tegenstanders maken om deze reden juist bezwaar tegen de vlaktaks. Zij noemen hem een cadeau voor de rijken.
In het slothoofdstuk zetten de eindredacteuren voor- en nadelen van de vlaktaks op een rij. Zij schetsen als mogelijk compromis een inkomensheffing met twee schijven, die worden belast tegen 32% en 42%. Het verlaagde toptarief van 42% zou verschuldigd zijn over wat iemand meer verdient dan 52.000 euro. Deze variant kost in eerste aanleg 15 miljard euro. De auteurs laten zien hoe voor dit bedrag dekking kan worden gevonden, wanneer ruim de helft van de bestaande aftrekposten in stand zou blijven.
Enkele politieke partijen in ons land, met name CDA en VVD, hebben zich achter het idee van een vlaktaks geschaard. De meeste van de huidige oppositiepartijen zien er weinig of niets in. Bij de komende kabinetsformatie zal eventuele herziening van de inkomstenbelasting ongetwijfeld op de agenda staan. Hopelijk zal de maatschappelijke discussie over de vlaktaks dankzij dit boek aan diepgang winnen.
C.A. de Kam, A.P. Ros (redactie), De Vlaktaks. Naar een inkomstenbelasting met een uniform tarief? Den Haag: Wim Drees Stichting voor Openbare Financiën. Prijs: 25.
ISBN-10: 90-809723-2-0
De Vlaktaks. Naar een uniform tarief voor de inkomstenbelasting
Inhoud
Voorwoord
Een vlak tarief voor de polder? C.A. de Kam en A.P. Ros
Inkomstenbelasting en vlaktaks M.P.A. Spanjers
Vergezichten op en vlakke belasting C.L.J. Caminada, K.P. Goudswaard en H. Vording
Vlaktaks: voor- en nadelen A.L. Bovenberg en C.N. Teulings
Vlaktaks en arbeidsparticipatie B. Jacobs, R.A. de Mooij en C. Folmer
Fiscale vervlakking is goed voor de rijken C.A. de Kam en J. Pen
Vlaktaks: lessen voor politici C.A. de Kam en A.P. Ros
Ten aanzien van de vlaktaks bestaan er vier veel voorkomende fabeltjes
door Richard Murphy
Het eerste verzinsel is dat Robert E. Hall en Alvin Rabushka, in hun boek "The Flat Tax", een leefbaar belastingstelsel zouden hebben uitgewerkt(1). Dat deden ze niet.
Ze stelden een vlaktaks voor die een vervangende belasting zou zijn voor alle andere bestaande belastingen: inkomstenbelasting, bedrijfsbelasting, belasting op kapitaalwinsten en belasting op erfenissen. Die vlaktaks zou enkel op twee dingen worden geheven: inkomsten van binnenlandse werkgelegenheid zonder aftrekposten, behalve een persoonlijke vrijstelling; en het binnenlandse cashflow overschot van de bedrijven, zonder aftrek van de betaalde intresten. Het resultaat is een heel smalle belastingbasis, vooral wanneer er een laag belastingtarief wordt toegepast (Hall en Rabushka stelden 19% voor). Die belastingbasis wordt nog smaller, als je in aanmerking neemt dat er geen belasting zou worden geheven op inkomsten van beleggingen, privé-pensioenen of inkomsten uit het buitenland.
Dit laatste punt is heel betekenisvol. Belastingplanners proberen twee dingen te doen. In de eerste plaats proberen ze een reeks inkomsten belastingvrij te houden. Als dat niet lukt, zullen ze zoveel mogelijk kosten boeken tegenover de inkomsten. De bewering van Hall en Rabushka dat de vlaktaks een einde zal maken aan belastingvrijstelling en belastingplanning is onwaar. Hun vlaktaks stimuleert openlijk het eerste type van belastingplanning, door aan individuele personen de mogelijkheid te bieden om zichzelf als een offshore vennootschap op te richten, die hun diensten levert, zodat ze voor zichzelf een volledig belastingvrije omgeving creëren. Bestaande bedrijven kunnen hun inkomstenregistratie naar het buitenland verschuiven, en zo hetzelfde doel bereiken.
Met talrijke belastingparadijzen zoals Monaco en Andorra, die momenteel nultarieven hanteren, lijkt het erop dat het vlaktaksprogramma van Hall en Rabushka werd uitgedokterd door mensen die weinig weet hebben van het fenomeen van de belastingplanning en dus van de maatregelen die nodig zijn om belastingontduiking te bestrijden, ofwel was het hun bedoeling die praktijken te vergemakkelijken en de daaruit voortvloeiende verliezen van staatsinkomsten aan te moedigen.
Dit brengt ons tot de tweede fabel, namelijk dat negen Europese landen een vlak belastingstelsel succesvol zouden hebben ingevoerd, met als pionier Estland in 1994, gevolgd door Letland, Litouwen, Rusland, Servië, Oekraïne, Slovakije, Georgië en Roemenië. Het is simpelweg zo dat geen enkel van die negen landen een belastingstelsel heeft dat in de buurt komt van het vlaktaksmodel van Hall en Rabushka. In een recent overzicht van de vlaktaksstelsels in Oost-Europa vond ik dat geen van die landen belastingen heft op basis van de cashflow, en dat ook geen enkel van hun 100% belastingvermindering voor kapitaaluitgaven in het jaar van de investering aanbiedt.
Verschillende van die landen, ook Rusland, hebben zelfs geen enkelvoudig inkomstenbelastingtarief. Slechts twee landen, Slovakije en Roemenië, hebben hetzelfde tarief voor de personenbelasting en de belasting op bedrijven. Al die landen hebben uitgebreide systemen voor belastingaftrek of belastingverlaging voor personen, en ondoorzichtige regels voor belastingboekhouding. Vanwege de complexiteit van het Estlandse belastingstelsel dienen 84% van de Estlandse belastingplichtigen een belastingaangifte in. In het Verenigd Koninkrijk dienen slechts 16% van de belastingplichtigen een aangifte in.
De derde mythe is dat die landen sinds de invoering van een enkelvoudig belastingtariefstelsel massale meeropbrengsten binnenkregen. Ook hier zijn geen bewijzen voor aan te voeren.
Het is waar dat sommige landen hun belastingontvangsten zagen stijgen sinds de invoering van een vlakke belasting. Maar in het geval van Rusland was die stijging van de ontvangsten bijna uitsluitend te danken aan de economische groei, een betere inning van de belastingen en een betere belastingbereidwilligheid van de belastingplichtigen die het minst werden bevoordeligd door de invoering van het 13%-personenbelastingtarief. En de meerontvangsten waren niet het gevolg van stijgende betalingen door diegenen die van de belastingverlagingen profiteerden.
Wat Georgië betreft, kun je in het CIA Factbook lezen dat het land, vóór de invoering van de vlaktaks te lijden had van een chronisch onvermogen om belastingen te innen. Maar de nieuwe regering boekt vooruitgang bij het hervormen van het belastingwetboek, het afdwingen van belastingdiscipline en het bestrijden van de corruptie. Dit was de toestand in de meeste zogenaamde vlaktakslanden. Vermits een dergelijke grootschalige belastingontduiking in West-Europa minder voorkomt, is het hoogst onwaarschijnlijk dat zich daar hetzelfde scenario zal voordoen.
Zo komen we tot het laatste fabeltje, namelijk dat een vlaktaks voordelig zou zijn voor de meerderheid van de West-Europese belastingbetalers, en nauwelijks voordeel voor de rijken zou opleveren. Dit is gewoon niet waar. In het Verenigd Koninkrijk, bijvoorbeeld, zou een vlaktaks nadelig zijn voor de middelgrote inkomens (jaarinkomen £25.000-70.000). Zij die minder verdienen, zullen er een beetje bij winnen. Voor personen die boven het middelgrote inkomen zitten, zou een vlaktaks in het VK jaarlijks meer dan £8.000 voordeel opleveren.
Onderzoeken in Nederland, Denemarken en Duitsland gaven soortgelijke resultaten. Een vlaktaks verschuift het inkomen van de middelgrote verdieners naar de rijksten in de maatschappij.
Nu we de mythes rond de vlakke belasting hebben afgebroken, wat blijft er dan als waarheid over? Om het eenvoudig te stellen, het vlaktaksmodel is niet bedoeld om een geloofwaardig belastingstelsel te zijn. Het is bedoeld voor twee dingen. De eerste bedoeling is het ondermijnen van de rol van de overheid in de samenleving, door die overheid haar inkomsten te ontnemen. Zoals Alvin Rabushka me vertelde, toen ik hem voor mijn onderzoek interviewde: We moeten komaf maken met welzijnsprogrammas; we hebben zuiver privé-pensioenen nodig en komaf maken met staatspensioenen. We hebben privé scholen, privé ziekenhuizen, privé wegen, privé postbedeling, privé transport en privé alle andere dingen nodig. Regeringen moeten geen van die dingen doen.
De tweede bedoeling van de vlaktaks is het verschuiven van de belastingdruk, weg van het kapitaal, dat in het bezit is van de rijken in de samenleving, naar de de lager betaalde werknemers, aan wie tegelijk de voordelen worden ontzegd, die ze tot nu toe van de overheid kregen.
De vlaktaks moet daarom gezien worden voor wat ze in werkelijkheid is: een mechanisme om de welvaartsongelijkheid in de maatschappij te vergroten.
...Wij gaan er trouwens van uit dat elke ″gezonde″ zelfdenkende mens daar voor zichzelf de nodige conclusies aan kan verbinden & dat die wel een ietsje ~véél~ zullen verschillen van wat de LDD ons hierin probeert wijs te maken...
...
Eventjes terzijde, we vonden al een LDD-bureau dat reeds ijverde voor een vlaktaks van 25%...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-e1
De kerntaken van de overheid
Kerntaken van de overheid zijn taken die, mocht de overheid ze niet uitvoeren, belangrijke maatschappelijke behoeften onbevredigd zou(den !!) laten.
Algemeen daverend applaus !! ...maar dan vooral met véél hoongelach, want het is in deze dan wel héél cynisch bedoelt !! Sjonge-sjonge... deze definitie kan best als muurgrote poster worden uitgebracht & in een vuurrode kader worden ingekaderd opdat ze tenminste zou worden onthouden !!
Een handig hulpmiddel om te bepalen welke overheidstaken nu echt noodzakelijk zijn, vormt de Gouden Gids methode. Indien uit de Gouden Gids blijkt dat er bedrijven bestaan die dezelfde taken vervullen of diensten of producten leveren die ook door bestaande overheidsbedrijven gebeuren, dan kunnen deze overheidsbedrijven eigenlijk geprivatiseerd worden.
Als wetenschappelijke methode kan dit natuurlijk tellen ...de "gouden gids methode" !! We vragen ons niet alleen af welk "groot licht" dat dit uitgevonden heeft, maar nog méér vragen we ons af wat er in de gouden gids NIET terug te vinden is ?!... "genie" misschien ?!... Zelfs "huurlingen" vind je erin terug om eventueel het leger te privatiseren... "Veiligheidsdiensten" om de politie te vervangen... & Verzekeringen om de sociale zekerheid, de wettelijke pensioenen, de ziekenkas, te laten verdwijnen...
...& Wat krijgen we in de plaats ?!... Euro-Amerikaanse afgietsels van private contractors à la Blackwater ?!... Betaalde privé-beveiliging die onze politiediensten moeten vervangen, maar die er tenslotte alleen zal zijn voor diegenen die er voor betalen ?!... Een volledig geprivatiseerde Gezondheidszorg bestaande uit geprivatiseerde ziekenhuizen waar enkel zij die over poen beschikken kunnen van gebruik van maken & de rest crepeert maar in de goot want die beschikt niet over de juiste gezondheidsverzekering ?!... Of misschien geprivatiseerde Gevangenissen ?!... Bij dat laatste kunnen we u alvast onze beschouwing " ″The Belgian Prison Factory - Inc.″ ofte... ″Privatiseer de gevangenissen″ - PART I" & " ″The Belgian Prison Factory - Inc.″ ofte... ″Privatiseer de gevangenissen″ - PART II aanraden... Waarmee we ook duiden, dat we best ook wel door hebben welke verborgen agenda dààr nog eens verborgen ligt... Wat dacht u van gelegaliseerde slavernij aan 18 urocent per uur zonder enige sociale &/of fiscale lasten of wat dan ook... Voeg hier nog een geprivatiseerde klassejustitie aan toe & alle armlastigen worden als kwalijk uitschot in een "landloperskolonie" opgesloten voor heropvoeding & resocialisatie... allemaal voor hun eigen goed natuurlijk !!...
...
Geprivatiseerde ″overheid″ kàn & zàl NOOIT het noodzakelijke neutrale gelijkheidsprincipe hanteren, aangezien het om ″bedrijven″ gaat die in hoofdzaak met ″winst″ bezig zijn !! Dienstverlening zal dus ook niet meer gebeuren in hoofde van het gelijkheidsprincipe waarbij ″Elke Belg gelijk voor de wet″ is, maar nog enkel vanuit het standpunt ″financieel rendement″ ~lees winstgevend~ of niet... Verder kunnen we ons daarbij ook afvragen, in hoeverre de officiële overheid nog enige controle kan uitoefenen op geprivatiseerde bedrijven als volgens het LDD-principe ~lees het Libertaire Gedachtengoed~ de overheid moet & zàl gereduceerd worden tot een minimum, noem het quasi onbestaand dus ?...
Verder stellen we ons ook de vraag in hoeverre er nog kan sprake zijn van neutraal wetenschappelijk onderzoek als we zien dat nu reeds de farmaceutische industrie mede bepalend is voor uitslagen van wetenschappelijk onderzoek ?!... We verwijzen hiervoor naar onze beschouwing "99% korting & andere smerige truken van de foor... PART I" & "99% korting & andere smerige truken van de foor... PART II"... waar toch maar duidelijk blijkt, hoe driftig er gemanipuleerd wordt !! Als voorbeeld kan de farmaceutische industrie wel tellen, wat zij is er nu reeds in geslaagd om het winstprincipe boven het gezondheidsprincipe te zetten...
Als laatste punt dat we hier willen aanhalen... er van uitgaande dat we geprivatiseerde overheidsdiensten hebben... méér nog er van uitgaande dat bepaalde geprivatiseerde overheidsdiensten dus zo wie zo, dan ook wel eens deel zouden kunnen uitmaken van een wereldomvattende multinational... U begrijpt toch hopelijk dat wij daar als een gezonde Belg die voor zichzelf kan over nadenken, dat wij ons daar ernstige vragen bij stellen ?!... Wij gaan er van uit dat onze lezers genoeg fantasie & inbeeldingsvermogen hebben om zich daar zelf een plaatje voor ogen mee te halen & daar hun eigen gezonde conclusies aan te verbinden !
...
Private bedrijven moeten trouwens altijd de mogelijkheid hebben om overheidsdiensten aan te bieden, ook al is de dienst voor hen nieuw en staan ze hiervoor nog niet in de Gouden Gids.
En zelfs al staan ze dr niet in mogen ze toch de overheidstaken overnemen ?!... zoals gevangenissen bijvoorbeeld ?!... Of welzijnszorg ?!... We kunnen ons zo stilaan een beeld vormen van die welzijnszorg & wat ze inhoudelijk moet voorstellen !!
We hadden hier dus nu wel graag een wat nauwkeuriger beeld van de overblijvende kerntaken gekregen, wat hélaas ontbreekt... Maar aan ons water te voelen, zal er waarschijnlijk dus overblijven... NIKS !! Want in de LDD haar ogen is alles wel lucratief om te zetten in privé-bedrijven...
...& wat bijvoorbeeld met het ontwerpen van Gewestplannen of het afleveren van bouwvergunningen? Het organiseren van verkiezingen ?!... We nemen ook aan dat dit volgens de LDD-genieën ook wel vakkundig geprepareerd... euh geprivatiseerd kan worden !! Want er is inderdaad nog een hoop groen dat plaats kan ruimen voor de industrie, nietwaar ?!...
Taken die niet tot de kerntaken van de overheid behoren, moeten worden afgestoten of tot een minimum worden herleid: het openbaar vervoer moet in deze zin gedemonopoliseerd worden.
Om te beginnen verwijzen we in deze naar het vorige wat we hierover schreven in onze uiteenzetting "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - Deel XXV-c".
Verder willen we er op wijzen dat we met demonopolisering terug gaan naar het systeem van het openbaar vervoer zoals het in de vooroorlogse jaren was, met alleen al in Brussel : ″Les trams bleus″, ″les trams jaunes″, ″les vicinaux″, enz . Met de treinen idem-dito Alleen herinneren de meesten zich dit soort toestanden niet meer...
Nu men tot een één-gemaakt aanbod is gekomen, wil men terug achteruit ?!...
Het is een kerntaak van de overheid om ervoor te zorgen dat iederéén zoveel mogelijk kan genieten van een gelijkaardig aanbod, zonder dat dit aanbod zal afhangen van de vraag of een gebruiker toevallig naast een winstgevend traject loopt of niet !!
Een aantal taken behoren altijd tot deze van de overheid, zoals de bescherming van de openbare orde en de veiligheid. De overheid moet dan wel in staat blijken om haar taken correct uit te oefenen.
De kerntaken zijn in onze visie: de bescherming van de openbare orde, van de veiligheid, de openbare gezondheid, een doelgerichte sociale bescherming, de bescherming van het leefmilieu of het voorzien van noodzakelijke remmen op het overmatig verbruik van schaarse middelen.
welk leefmilieu?? Als t van LDD afhangt loopt de Oosterweelverbinding van Antwerpen tot Charleroi en van Gent tot Lommel, wat natuurlijk als voordeel heeft dat iederéén in de toekomst even véél last zal hebben idem voor de nachtvluchten
welke sociale bescherming ?
Ha, hier zijn ze dus de kerntaken. Opgepast we vrezen dat er wezenlijk onderscheid moet gemaakt worden tussen OPENBARE gezondheid en PRIVE-gezondheid maar we zullen hier maar niks zelf suggereren
Een sociale vlaktaks van 30%
Het eerste doel van de sociale vlaktaks is de belastinginning te vereenvoudigen. België staat op de 117ste plaats van 119 landen, voor wat betreft de efficiëntie van haar belastingsdiensten!!! De reden: de zeven tarieven in de personenbelasting en een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden in de inkomstenbelastingen in het algemeen.
De belastinginning, die is onder het beleid van de ultraliberaal Reynders inderdaad moedwillig & vooral grondig naar de bliksem geholpen !! In zover zijn we het met u eens... Maar nogmaals, voor een partij die ervoor streeft géén belasting te betalen, moet u ons maar eens terdege van naaldje tot draadje uitleggen hoe u het één met het ander rijmt !!
Verder willen we u er op wijzen dat het inderdaad reeds verworden is tot een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden ~lees: typisch Vlaamsche legislatieve achterpoortjesarchitectuur~ zoals bijvoorbeeld de inschrijving van 4X4s als lichte vracht die dan gebruikt wordt om met het ganse gezin op vakantie te gaan...
Een vlaktaks van 30% vereenvoudigt de inning waardoor efficiëntiewinsten geboekt kunnen worden.
Dit lijkt ons wiskunde van een hogere orde waarbij we alleen heel stil kunnen worden. Maar als we het principe goed begrijpen, zal onze directeur-generaal in de zelfde belastingschaal belanden dan wij Makkelijk is dat natuurlijk, maar enige grondige bedenkingen zijn hier toch wel op hun plaats, dachten we & vrezen we... We laten ze u maar zelf maken
Eventjes terzijde, we vonden al een LDD-bureau dat reeds ijverde voor een vlaktaks van 25%...
In principe zijn er in dergelijk systeem geen aftrekposten meer. Onder andere werkelijke beroepskosten van niet-loontrekkenden (zelfstandigen) moeten wel nog in mindering kunnen worden gebracht.
Dus hier ook nog eens een vlaktaks van 30% voor de zelfstandigen ?!... ...& dat na de aftrek van de ″werkelijke″ beroepskosten... en de zelfstandigen kennende zullen dat er natuurlijk wel héél wat zijn... & uiteindelijk dan, liefst niet al te efficiënt of te strikt gecontroleerd nog zeker.... We kennen weinig zelfstandigen die nu reeds 30% taks betalen... Wat zal Vadertje Staat hier blij mee zijn !
We kunnen misschien ineens voorstellen dat de Staat taksen uitbetaalt aan niet-loontrekkenden ?
Wij zijn van mening dat de overheid niet moet zorgen voor zo klein mogelijke inkomensverschillen, maar wel de armoede moet bestrijden en tezelfdertijd mensen respecteren die in staat zijn een hoog inkomen te genereren. Daarom willen wij een sociale vlaktaks invoeren.
Kortom, een sociale maatregel voor mensen die in staat zijn een hoog inkomen te genereren ?!... Hoe verzinnen jullie het ?!...
Maar toegegeven... we staan niet alleen perplex, we zijn werkelijk tot de toppen van onze tenen ontroerd... zéér diep ontroerd door zoveel solidariteit !! (cynical !!)
...
Wij doen dit door het voorzien in een degressief belastingvrij gedeelte: hoe hoger het inkomen, des te lager het gedeelte van het inkomen waarop geen belastingen wordt betaald. Op die manier betalen de lagere inkomens zelfs helemaal geen belastingen, maar betalen de hogere inkomens nooit meer dan 30%.
...we zijn sprakeloos voor zoveel inventiviteit !!
Een vennootschapsbelasting van 19%
Er is een verlaging van de vennootschapsbelasting nodig naar 19%.
Ook hier vraagt de LDD opnieuw een kadoke van quasi 14%... aangezien de huidige vennootschapsbelasting gesteld is op 33,99%, waarbij we ons direct de vraag stellen hoeveel vennootschappen deze 33,99% ook werkelijk betalen ?!...
Het tarief moet gelden voor alle ondernemingen. Beperken we dit tot de KMOs, dan zal de verlaging geen impact hebben op de broodnodige buitenlandse investeringen.
...Me dunkt dat de buitenlandse investeerders weten waarom ze naar België komen... & gezien de cijfers die we wat verderop zullen laten zien zullen ze ook wel weten dat het hier alles behalve slecht is !!
Deze verlaging moet in één klap gebeuren. Een geleidelijke afbouw heeft niet het beoogde effect op de economie. De onmiddellijke verlaging kan perfect opgevangen worden in de begroting.
...Na het rekenkundig wonder dat tot hiertoe mochten lezen, zouden we die begroting dan wel eens willen zien...
We willen er toch eventjes aan herinneren dat dit kleine Belgistan nogal wat buitenlandse schulden heeft af te betalen & dat een splitsing van België deze schulden niet zal doen verdwijnen, maar eerder zal doen toenemen... & niet onwaarschijnlijk zullen de ratings voor de leningen ook lichtjes worden aangepast...
Daartegenover staat de onmogelijkheid tot allerhande aftrekken en de afschaffing van allerlei bijzondere fiscale stelsels (holding, tax shelter, ). Uiteraard moeten wij rekening houden met alle Europese richtlijnen op het vlak van vennootschapsfiscaliteit.
Het afschaffen van het systeem van ″tax shelter″ zal dan maar de dood betekenen van de Belgische film & dat of het nu Vlaamse of Waalse filmpjes zijn...
Er zal ook eens duidelijkheid moeten geschapen worden rond de vraag welke belastingsverminderingen men nog allemaal denkt te moeten toekennen na wat we tot hiertoe hier allemaal te lezen hebben gekregen... & de kado van de notionele intrestaftrek & de coördinatiecentra...
...Over de coördinatiecentra hebben we 't volgende gevonden... & Voor alle duidelijkheid... dit zijn natuurlijk niet het soort berichtgevingen die men terug vindt in de reguliere pers... Want, wie wil daar z'n handen aan vuil maken & z'n nek voor uitsteken ?!...
...
Crisis? Niet voor iedereen! [deel 4] 'Wettige' fraude van de multinationals: 2 miljard euro
Zo'n 200 multinationals frauderen in België voor het astronomische bedrag van 2 miljard euro. Op een manier die zij alleen kunnen: via coördinatiecentra en toegelaten, zelfs aangemoedigd door de regering. Maar hou dat stil, de burger mag dat niet weten.
Marco Louvier
04-02-2004
"Hallo, kunt u mij de lijst geven van de coördinatiecentra die door de overheid zijn erkend?"
"Zeker, mijnheer. Maar je moet er een beetje mee opletten: de lijst is al een paar jaar oud. De geactualiseerde lijst maken we niet meer bekend." "Ach zo? Waarom niet?" "Euh... Beslissing van de chef..."
Dat antwoord kregen we van een ambtenaar van de centrale administratie van het ministerie van Financiën. Hij bevestigt daarmee dat de coördinatiecentra een taboe vormen in dit land. Begrijpelijk. Via deze centra kunnen de multinationals een immense fiscale fraude organiseren. De centra moeten een erkenning krijgen via een koninklijk besluit maar, in tegenstelling tot alle andere, verschijnen deze kb's niet in het Belgisch Staatsblad. Vroeger publiceerde de administratie geregeld de lijst van erkenningen. Maar we vernemen zopas dat ze ook die praktijk achterwege laat.
En toch willen we die fameuze lijst in handen krijgen. Dat kan via de balansen die elke firma bij de Nationale Bank moet indienen. Elk jaar brengt Trends de gegevens daarvan in zijn Top 100.000. We zochten daarin de coördinatiecentra en berekenden het totaal van hun winsten en de door hen betaalde belastingen. Het resultaat is verbijsterend
Maar eerst: wat is een coördinatiecentrum? Het is een bedrijf dat onderdeel is van een multinational, waarvoor het administratieve en vooral financiële taken uitvoert. Het is zowat de bankier van de groep. En 1982 vaardigde de Belgische regering een koninklijk volmachtsbesluit uit een besluit dat kracht van wet heeft zonder dat het ooit door een parlement is aangenomen dat een bijna volledige vrijstelling van belastingen verleende aan deze centra. Het officiële motief: hoofdkwartieren van multinationals naar België lokken in de hoop dat die banen zouden scheppen.
Gemiddelde aanslagvoet van... 1,36 procent
Het moet wel degelijk gaan om multinationale groepen. Daarom moeten ze in minstens vier landen een filiaal hebben, moet hun omzet in het buitenland minstens 125 miljoen euro bedragen of 20 procent van de totale geconsolideerde omzet. Over de tewerkstelling die ze moeten creëren is de eis minder strikt: elke centrum moet minstens... 10 voltijdse equivalenten tewerkstellen.
Een coördinatiecentrum speelt voor bankier en leent dus aan de verschillende filialen van de groep het geld dat die nodig hebben en dat ze met intrest terugbetalen. Op die manier kan een multinational ook een groot deel van zijn winsten naar het centrum versassen. Dat deel ontsnapt dan aan de belastingen, dankzij het aparte fiscaal regime van het centrum.
De multinational maakt van de situatie natuurlijk gebruik om van zijn filialen een financieel beeld te presenteren dat hem goed uitkomt. Begin van de jaren 90 bracht de Amerikaanse groep Caterpillar zijn fabriek in Gosselies tot op de rand van het faillissement: ze moest de financiële lasten dragen van een vierde van alle investeringen van de groep en de intresten daarop aan het coördinatiecentrum terugbetalen. Die maakte daardoor fabelachtige winsten, terwijl de catastrofale toestand van de fabriek in Charleroi een zware afslanking in jobs "noodzakelijke maakte". De fabriek had bovendien overheidssteun gekregen met als voorwaarde dat de tewerkstelling op peil zou blijven, zoniet moest ze de steun terugbetalen. Maar omdat de fabriek zogezegd failliet dreigde te gaan, kon de directie die terugbetaling ontlopen. Het enorme cadeau aan het coördinatiecentrum was nog niet genoeg
Hoe groot is de impact van deze verbluffende vindingrijkheid van de Belgische regering? In 2002, het meest recente jaar waarover gegevens beschikbaar zijn, schat men het aantal centra op 207. Ze boekten samen de kolossale winst van 5,36 miljard euro (216 miljard frank). Op die winsten betaalden ze een belachelijke 73 miljoen euro winst. Ja, allemaal samen! Hun gemiddelde aanslagvoet was dus... 1,36 procent. Sommige coördinatiecentra betaalden zelfs maar 0,01 of 0,03 procent (zie tableau). Terwijl een groot deel van de werkende mensen toch 30 à 40 van hun inkomen aan de fiscus afdragen.
Wat verlies de staat (zeg maar de belastingbetaler) hierdoor? Als de 207 coördinatiecentra aan de normale vennootschapsbelasting zouden hebben betaald, dan zouden ze in 2002 meer dan 2,15 miljard euro aan de fiscus hebben moeten geven, want toen bedroeg die belasting 40,17 procent. Vergelijk dat met de 73 miljoen effectief betaalde belasting en je komt op een verschil van 2,08 miljard euro of 84 miljard frank: dat is de door de wet toegelaten fraude.
Daarmee betaal je bijna de helft van alle werkloosheidsvergoedingen
Ter vergelijking: dat bedrag stemt overeen met bijna de helft van alle uitkeringen die in 2002 aan het geheel van de voltijdse werklozen werd uitgekeerd. Je hebt het intussen al gehoord, dat zijn de mensen die de regering nu profiteurs noemt en van wie ze, blijkens de begroting voor 2004 een deel wil uitsluiten: ze wil daarmee een besparing realiseren van 46 miljoen euro. 45 keer minder dan de wettige fraude van de multinationals.
De socialistische partijen zeggen geregeld dat ze willen overwegen om een einde te maken aan het regime van de coördinatiecentra, dat uiteindelijk toch een uitvindsel is van een liberaal-christelijke regering. Maar heel gehaast zijn ze niet om de daad bij het woord te voegen, want van 1988 af al zitten ze zonder onderbreking zelf in de regering.
Voor de werkende mensen is de afschaffing van de coördinatiecentra in ieder geval een eis van dezelfde orde als de vermogensbelasting: een die het geld moet halen waar het opeengehoopt zit, om de sociale noden te financieren.
De 20 coördinatiecentra die het meest winst maken (in euro)
A.
Coördinatie
- centrum
B.
Groep
C.
Winsten
D.
Betaalde belastingen
E. Belasting
- voet
F.
Belastingen bij een voet van 40,17%
G.
Wettelijke fraude (F D)
1.
Du Pont Coordinat.Center
Dupont
de Nemours (VS, chemie)
319.092.000
40.000
0,01%
128.179.256
128.139.256
2. BASF
Coordination Center
BASF
(Duitsland, chemie)
300.325.000
100.000
0,03%
120.640.553
120.540.553
3. Hewlett-Packard
C.C.
Hewlett-Packard
(VS, elektronica)
276.189.000
5.166.000
1,87%
110.945.121
105.779.121
4. COCETREL
Suez
(Frankrijk, elektriciteit)
257.791.000
152.000
0,06%
103.554.645
103.402.645
5. Petrofina
Intern.
Group
Total (Frankrijk, petroleum)
244.443.000
240.000
0,10%
98.192.753
97.952.753
6. SCA
Coordination
Center
SCA (Zweden, papier)
231.748.000
943.000
0,41%
93.093.172
92.150.172
7. C.C.N.
Nestlé
(Zwitserland, voeding)
219.190.000
195.000
0,09%
88.048.623
87.853.623
8. Cobrew
Interbrew
(België, brouwerij)
204.831.000
1.243.000
0,61%
82.280.613
81.037.613
9. Janssen
Internationaal
Janssen
Pharmaceutica (België, medicamenten)
159.243.000
3.217.000
2,02%
63.967.913
60.750.913
10. Solvay
C.I.C.C.
Solvay
(België, chemie)
155.028.000
1.659.000
1,07%
62.274.748
60.615.748
11. Belgacom
Services
Belgacom
(België/VS, telecommunicatie)
130.103.000
61.000
0,05%
52.262.375
52.201.375
12.
Ikea Service Centre
Ikea
(Zweden, meubelen)
124.188.000
189.000
0,15%
49.886.320
49.697.320
13. ENI
Coordination Center
ENI
(Italië, petroleum)
114.382.000
1.105.000
0,97%
45.947.249
44.842.249
14. BP
Capital
BP
(UK, petroleum)
112.343.000
323.000
0,29%
45.128.183
44.805.183
15. Bayer
International
Bayer
(Duitsland, chemie)
96.405.000
589.000
0,61%
38.725.889
38.136.889
16. Tiense
Suikerraff. Serv.
Sudzüker
(Duitsland, suiker)
83.712.000
197.000
0,24%
33.627.110
33.430.110
17. Statoil
Coordinat. Center
Statoil
(Noorwegen, petroleum)
82.593.000
100.000
0,12%
33.177.608
33.077.608
18.Sappi
International
Sappi
(Zuid-Afrika, papier)
80.939.000
443.000
0,55%
32.513.196
32.070.196
19.
Lhoist Coordination Cent.
Lhoist
(België, extractie)
78.758.000
747.000
0,95%
31.637.089
30.890.089
20. Volkswagen
Coord.Center
Volkswagen
(Duitsland, automobiel)
73.115.000
162.000
0,22%
29.370.296
29.208.296
Totaal van de 207 coördinatiecentra
5.362.447.607
73.073.497
1.36%
2.154.095.204
2.081.021.707
Bron : Trends, «Top 100.000» 2004 (cijfers van 2002).
We willen in deze toch wel twee reactie meegeven die we op de zelfde pagina bij de lezersbrieven vonden... Om maar effe de tegenstelling te duiden... De vrees & de schrik die er "kunstmatig-ingebakken-wordt" bij de "werkmensch"...
xxx (15 mei 2004)
a) zonder deze multinationals zou het er nog veeeeeeeel slechter uitzien
b) De verloren inkomsten aan belastingen worden gecompenseerd
c) als je zulke bedrijven het leven moeilijk gaat maken zullen ze vlug in een derdewereldland zitten, en dat is toch ook niet wa je wilt, al die ontslagen?
xxx (18 mei 2004)
Beste naamgenoot, ik denk dat je verkeerd zit.
Ten eerste, herhaal je een lied dat ons al jaren wordt voorgezongen: 'als we niet voor alles de winsten veilig stellen, dan gaat het hier nog erger zijn'. Wat zijn de feiten? De laatste twintig jaar hebben de patroons de ene lastenverlaging na de andere gekregen, een fiscaal regime dat hen alsmaar meer voordelen biedt, enz. En wat heeft ons, gewone mensen, dat opgeleverd? Het officieel aantal werklozen bedroeg tien jaar geleden 500.000, vandaag zijn dat er iets meer! Ondanks alle overheidssteun aan Ford zijn er opnieuw 3.000 arbeidsplaatsen weg! Dagelijks verdwijnen er 100 arbeidsplaatsen! De werkomstandigheden, zijn er alleen maar zwaarder op geworden! Alsmaar flexibeler! Alsmaar meer productie met evenveel of minder volk! De sociale zekerheid is 'onbetaalbaar' geworden! Kortom, de genomen maatregelen hebben de gewone mensen niets bijgebracht, integendeel. En de patroons? Die zijn er alleen maar beter van geworden. En op die weg willen zij verder. Marx zei het al: de winstzucht van de patroons kent geen grenzen. Alle traditionele partijen zingen dat lied mee en voeren uit.
Ten tweede, de maatregelen die wij willen nemen, zijn maatregelen die de mensen op de eerste plaats stelt, niet de winsten. Betekent dat, dat de patroons allemaal gaan lopen. Ik denk het niet. België betekent ook een markt voor de patroons, die ze niet zomaar willen laten schieten. Hier leven mensen met een redelijke koopkracht en waar verkocht kan worden zijn er kapitalisten, wees gerust. Bovendien zijn de fabrieken, de machines, de arbeidskrachten in België van de meest productieve van de wereld, ook dat laat je als patroon niet zomaar schieten. De maatregelen die wij voorstellen zijn bovendien eigenlijk maar 'peanuts' voor de superrijken. Bijvoorbeeld een vermogensbelasting van 1% op de vermogens boven de 20.000 euro. Of het recht op brugpensioen op 55 met verplichte aanwerving van een jongere. Maar zelfs dat, Marx indachtig, willen zij niet zomaar afstaan of toestaan. Daarvoor zullen we moeten strijden, net zoals er in Italië vandaag gestreden wordt vooor het behoud van een goede pensioenregeling.
...Me dunkt dat dit cijferwerk weinig of géén comment behoeft... We zouden bijna durven te stellen dat ons kleine Belgenland een fiscaal Paradijs is ! ...& ondertussen toch maar zagen & klagen dat men bedrijven & ondernemers fiscaal uitmelkt & de nek omwringt, kortom hem weinig of geen mogelijkheden biedt...
...
...Laten we ook even ons licht opsteken bij "attac vlaanderen" ~Associatief netwerk voor een Taks op financiële Transacties
en voor het Aansterken van de Civiele maatschappij~ over de notionele intrest...
...
Notionele intrest: de fiscale concurrentie moet stoppen !
Opnieuw een opiniestuk van FAN dat de kwaliteitskranten niet haalt
Er woedt een debat over de notionele intrest. En dat is maar goed ook ! Het is een maatregel die wordt verondersteld werkgelegenheid te scheppen maar de staat wel fortuinen kost. Van in het begin echter was het aangekondigde doel uitsluitend de belasting voor de ondernemingen te verlagen, dit in het licht van de Europese en mondiale fiscale concurrentie. Maar nu blijkt uit een interne nota van het ministerie van financiën dat notionele intrest geen verhoging van de investeringen in ons land heeft teweeg gebracht. We kunnen ons dus terecht vragen stellen over het echte doel ervan en over zijn kostprijs, die hoger ligt dan voorzien. Over dat laatste punt trouwens moeten we het op het einde van deze tekst nog eens hebben.
Het eerste doel van de notionele intrest was dat hij de zogenaamde discriminatie tussen eigen en geleend kapitaal zou opheffen. Wat voor een discriminatie bedoelt men eigenlijk? Geleend kapitaal betekent het betalen van intrest. Die kun je fiscaal aftrekken. Daarentegen, eigen kapitaal (aandelen) kunnen een risico meebrengen voor de belegger, want die kan er al zijn geld bij inschieten. Maar anderzijds, als het bedrijf goed boert, ontvangt die belegger dividenden, en vaak niet weinig. Waarom moest dan het begrip intrest op eigen kapitaal (= notionele intrest) bedacht worden?
Het scheppen van werkgelegenheid
In werkelijkheid is die maatregel - uniek binnen de Europese Unie - gecreëerd ter vervanging van het voordelige fiscale regime waar de coördinatiecentra van profiteerden. De Europese Unie heeft die centra verboden omdat ze de concurrentie in de weg stonden. Inderdaad, dat fiscaal gunstige regime bevoordeelde een bepaald soort onderneming ten nadele van andere. De notionele intrest blijft dus gewoon de ondernemingen fiscaal bevoordelen en schept helemaal geen banen. Meer nog, de ondernemingen die door die maatregel begunstigd worden, zijn diegene die het meest eigen kapitaal bezitten. Die hebben dus geen enkele behoefte aan een bijkomend cadeau als aanmoediging om te investeren. De maatregel bevoorrecht wel degelijk de kapitaalbezitters, en bevordert helemaal niet de investeringen of de werkgelegenheid. Wil men nu eens eindelijk stoppen met dat bedrog?
Overigens, als het echt om meer banen zou gaan, dan bestaan daar andere middelen voor. Bijvoorbeeld maatregelen ten voordele van onderzoek en ontwikkeling, meer scholing en opleiding, steun aan de consumptie, evaluatie van de vermindering van sociale bijdragen (die al jaren bezig is en tegenwoordig jaarlijks 6 miljard euro kost). Met uitzondering van de sociale Maribel en de doelgerichte vermindering van sociale laste op de lage lonen, is het effect van die sociale lastenvermindering op de werkgelegenheid nog nooit bewezen geweest(1).
Het valt ook op dat, op termijn, de investeringen in ons land sinds al bijna 30 jaar procentueel stagneren of zelfs dalen. In diezelfde periode echter bleven de winsten maar stijgen(2). Waar zijn die naar toe gegaan? Enerzijds in de zakken van de aandeelhouders, anderzijds naar de financiële markten. Een goede maatregel om de investeringen opnieuw aan te zwengelen zou dus zijn opnieuw de kapitaalstroom te reguleren.
Fiscale harmonisatie
Een ander idee zou een fiscale harmonisatie op Europees niveau kunnen zijn. Zo vermijd je concurrentie, die niet alleen de lidstaten schade toebrengt maar uiteindelijk ook delokalisatie meebrengt en sociale dramas veroorzaakt. Een serieus te overwegen piste om groepen van ondernemingen te belasten kan het instellen van een gemeenschappelijke belastingsbasis voor de hele Europese Unie, met een verplicht minimum. Al sinds vele jaren roept het Europees Vakverbond (EVV) de Europese Unie op zon maatregel te nemen. In verband hiermee wachten wij vol ongeduld op het voorstel CCCTB (Common Consolidated Corporate Tax Base - Gemeenschappelijke Geconsolideerde Basisbelasting van Ondernemingen) dat de Commissie in september 2008 moet voordragen. België moet een dergelijk perspectief steunen... een voorstel dat waarschijnlijk het einde van de notionele intrest zal betekenen.
Die fiscale harmonisatie lijkt ons des te belangrijker omdat we niet inzien waarom we onze buurstaten een bron van openbare inkomsten zouden ontnemen en werkgelegenheid zouden ontzeggen. Wij weigeren te volharden in dergelijke concurrentielogica. De beste manier om aan Europa te bouwen is door zijn burgers nader tot elkaar te brengen, niet door hen, en hun staten, steeds meer met elkaar te doen concurreren.
Een onvoorziene kost?
Ten slotte nog dit in verband met de kostprijs van de notionele intrest. Het verbaast dat iedereen zich daar nu pas bewust van wordt. Nochtans hadden de vakbonden en de oppositiepartijen de bruto kostprijs van die hervorming al in 2005 op 2 miljard euro becijferd. Het was niet moeilijk om dat te berekenen. Didier Reynders zelf zei destijds dat de belasting op de bedrijven gemiddeld van 34% naar 26% zou dalen. Waarom heeft onze grote fiscalist, kampioen van het goed bestuur dan een budgettaire kost voorzien van 560 miljoen Euro? Wat er ook van zij, de bevolking heeft recht op een antwoord.
We mogen ons ook nog vragen stellen over de recente reclamecampagne die de regering ter intentie van de buitenlandse investeerders heeft gelanceerd. Terwijl men zich van alle kanten vragen stelt over de notionele intrest, heeft de regering zich vooral gehaast om het systeem te betonneren. Als dat geen ontkenning van de democratie is. Ons lijkt het in tegendeel van het hoogste belang dat men heel gedetailleerd het nut van de notionele intrest evalueert, en dat men op zn minst de kostprijs ervan terugbrengt tot wat oorspronkelijk was gebudgetteerd, namelijk een half miljard euro. Er zijn op dit moment inderdaad wel dringender budgettaire prioriteiten dan aan het bedrijfsleven ongerechtvaardigde cadeaus uit te delen.
Ondertekend door FAN (Financieel Actie Netwerk): ABVV (Rudy De Leeuw, voorzitter), ACV (Ann Van Laer, nationaal secretaris), Attac Vlaanderen (Eric Goeman, woordvoerder), HVV (Hendrik Pinxten, voorzitter en Frank Stappaerts, HVW-radio), KWB (Koen Steel, algemeen voorzitter), Netwerk Vlaanderen (Luc Weyn), VODO (Leida Rijnhout), 11.11.11. (Rudy De Meyer, hoofd studiedienst)
(1) In verband met de doeltreffendheid van de werkgeversbijdragen (die in feite gewoon een deel van het loon zijn), schatte een rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven in 2007 het aantal geredde banen op 90.000 in tien jaar. Dat betekent heel weinig vergeleken met het financiële offer dat van de werkende mensen is gevraagd: 38 miljard euro. (LEcho, 19 april 2007
(2) Ongeschreven geschiedenis - Belgische economie van 1945 tot 2005. Een gemeenschappelijke uitgave van ABVV Brussel, ACV Brussel-Halle-Vilvoorde en Attac Brussel 2. In het Nederlands vertaald en uitgegeven door Attac Vlaanderen.
Kortom... jullie opbod van de vermindering van de bedrijfsbelastingen & belastingen allerhande blijft maar doorgaan.
Earth provides enough to satisfy every man's need, but not every man's greed
...
...& hop naar 't volgende programmapunt van de LDD...
Door het systeem eenvoudiger te maken, verhogen we er de maatschappelijke winst van. Ons doel is de effectieve belastingdruk op ondernemingen nooit te laten uitkomen boven het Europese gemiddelde.
Dat er enige eenvormigheid noodzakelijk is binnen Europa, daar kunnen we ons nog in vinden... Eveneens in een vereenvoudiging van het systeem... Maar we zien géén enkel verband met een drastische bedrijfsbelastingsvermindering allerhande, daar bovenop nog eens eens een persoonlijke belastingsvermindering & een zogezegde maatschappelijke winst die er vervolgens voor iedereen zou zijn. We zien enkel dat een smaldeel van de bevolking er hier beter van wordt & we zien vooral dat ditzelfde smaldeel in feite ook weigert om z'n bijdrage te leveren voor een betere samenleving voor iedereen, zonder uitsluiting van enig individu ! Met ander woorderen... eigenlijk willen jullie gewoon winst maken ten koste van àlles ~lees : maatschappelijk~ & iedereen... Dit laatste zal overigens voor de lezer nog duidelijker worden naargelang we verder vorderen in het LDD-programma...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-d
De overheid efficiënter laten werken
Wat begrijpen we onder efficiëntie: een vooropgesteld doel bereiken met het minimum aan middelen die daarvoor noodzakelijk zijn.
De Europese Centrale Bank toonde aan dat de Belgische overheid met 66% van de middelen (van het belastingsgeld, het overheidsbeslag) dezelfde prestaties kan leveren. De lopende uitgaven bedragen zowat 145 miljard euro. De overheid zou dus eigenlijk hetzelfde kunnen doen met 100 miljard euro. Het verschil is bijna drie maal groter dan de besparing die LDD op vijf jaar tijd wil realiseren.
De overheid moet dus meer doen met minder. Kijk naar Ierland die de grootste groei van de Europese Unie realiseert met een overheidsbeslag van slechts 30%.
Vooral inzake de efficiëntie van onze belastingadministratie is het huilen met de pet op. België staat op de 117ste plaats van 119 landen, voor wat betreft de efficiëntie van haar belastingsdiensten!!!
Daar zijn we het volmondig mee eens. Al willen we daar onmiddellijk de bedenking bij plaatsen, dat de grootste roeper wanneer de efficiëntie van de belastingsadministratie zou toenemen, waarschijnlijk de LDD zal zijn
Trouwens dankzij de ontmanteling van deze Diensten door Reynders die men nu toch niet van socialistische sympathieën kan beschuldigen !! Men heeft méér kans om euromillions te winnen dan een bedrijf kans heeft om een grondige belastingscontrole te krijgen. Ten ander de belastingen neemt op dit moment méér privé-personen onder de loep dan bedrijven, omdat hun personeel het daarmee makkelijker heeft dan met de complexe & sluipwegen bewandelende bedrijven.
Het zou moeten geweten zijn dat een goed presterende overheid màg & méér nog geld moét kosten, want elke cent die er écht in geïnvesteerd wordt verdient zichzelf dubbel en dik terug !
Waarom is het in Duitsland mogelijk om minder dan 8% van het BBP te besteden aan de verloning van het overheidspersoneel, terwijl dit in ons land 12% van het BBP in beslag neemt? Eén van de redenen: 40 % van de Waalse beroepsbevolking werkt voor de overheid, het hoogste cijfer van heel Europa. Door een verstandige aanwervingstop (& de invoering van een Copernicus-bisplan) willen wij evolueren naar een Duits niveau. Via natuurlijke afvloeiingen en afspraken met ondernemingen die met de lagere parafiscaliteit gemakkelijker mensen kunnen aanwerven, moet het overheidsapparaat tot de juiste dimensie afslanken. Dit zal niet leiden tot het op straat zetten van mensen, want de ganse hervorming is er op gericht veel meer mensen aan het werk te krijgen.
Heu nogal wiedes omdat Duitsland 50 miljoen mensen telt en Vlaanderen slechts 6 miljoen? Hoeveel procent van het BBP zou Duitsland investeren in sociale zekerheid?
Maar misschien kunnen we al trachten te bekomen dat de ministeriële kabinetten volledig worden afgeschaft vermits totaal nutteloos behalve om de carrière van de vrienden van de vrienden en leuke boost te bezorgen. Maar zou een mooi begin zijn. Helaas lezen we hierover niks !!
Drogreden nummer 1 : lagere fiscaliteit (lees loonlasten) creëert jobs = FOUT !! Een bakker zal niet produceren wat hij kan produceren... een bakker zal produceren wat hij kan verkopen.
Als een bakker zondags 5000 pistolets kan verkopen (de helft in t zwart, uiteraard), en hij hiervoor één gast en één verkoopster nodig heeft, zal hij dan 7000 pistolets bakken met twéé gasten en twee verkoopsters omdat de belastingen lager zijn ?!... Neen, want dan blijft hij met 2000 pistolets zitten. Hij zal dus verder 5000 pistolets blijven bakken en de winst in zijn eigen zak steken.
Drogreden nummer 2 : Als het makkelijker wordt om mensen buiten te smijten zal een werkgever makkelijker mensen aannemen
De groeiende uitgaven zitten nu voornamelijk in de gemeenten, de provincies, de en gewesten. Vandaar dat het belangrijk is om het maximale overheidsbeslag in de grondwet in te schrijven want ook al worden inspanningen geleverd op federaal niveau, ze zullen ongedaan worden gemaakt op de andere niveaus. alle geval moet worden ingegrepen in bepaalde structuren, met name in het
binnenlands bestuur als in de sociale zekerheid.
Te oordelen aan het aantal keren dat het begrip sociale zekerheid sluiks in dit LDD programma sluipt ziet het er niet naar uit dat er aan t eind nog veel van zal overblijven...
De overheid moet zich daarenboven louter toeleggen op haar kerntaken: de bescherming van de openbare orde, van de veiligheid, de openbare gezondheid, een doelgerichte sociale bescherming, bescherming van het leefmilieu of noodzakelijke remmen invoeren
op het overmatig verbruik van schaarse middelen..
Leuk te vernemen dat de overheid nog steeds een aantal kerntaken mag uitoefenen maar rijmt nauwelijks met wat later volgt
Stads- en streekgewesten
In het binnenlands bestuur wil LDD de provincies afschaffen en vervangen door Stads- & Streekgewesten.
...& Door het één te vervangen door t ander wordt t niet goedkoper ?!...
Provincies zijn constructies van de 18de eeuw waarvan het nut volkomen achterhaald is sinds het ontstaan van de federale staat en de gewesten. Het bestaan van provincies leidt tot beleidsoverlappingen en mede hierdoor tot extra overbodige belastingen.
...& Door deze beleidsdomeinen niet langer "provincies" te noemen, maar "Stads- en Streekgewesten" is dit opgelost ?!..
Ondanks het bestaan van de provincies kan men de geldverslindende en ondemocratisch samengestelde intercommunales niet afschaffen. Samenwerking tussen de Stads- & Streekgewesten zou via het Vlaamse Gewest verlopen.
Een stads- of streekgewest is een gebied van de juiste dimensie. Het kan meer maatwerk leveren en leidt tot minder bureaucratie en lagere kosten. Het Streekgewest is dan nog specifiek opgebouwd rond regios die ook als dusdanig als een sociologische realiteit worden ervaren door de burgers.
Er wordt nogal snel vanuit gegaan dat de provincies vervangen door stads- en streekgewesten zo wie zo een besparing zou opleveren... & dat deze nieuwe omschrijvingen als een sociologische realiteit zullen ervaren worden door de burger Wij betwijfelen of de sociologische realiteit van de provincies niet zou gesmaakt worden door de zelfde burgers.
In een land als Denemarken zijn er kleinere entiteiten waar dit wél goed functioneert, maar dit heeft natuurlijk ook veel te maken met de geografische realiteit. In Vlaanderen is dit veel moeilijker toepasbaar, tenzij bijv. OostVlaanderen of Antwerpen worden uitgebreid met de Noordoostelijke delen van het District Halle Vilvoorde.
Hervorming van de SZ-structuren
In de sociale zekerheid moeten de historisch gegroeide instellingen worden hervormd. Het spreekt voor zich dat bepaalde fusieoperaties of andere ingrepen doorgevoerd door mensen met grote kennis van werking van organisaties, heel wat besparingen zou opleveren die de sociaal gerechtigde ten goede komen. Heel ons SZ-stelsel draagt de sporen van verzuiling en een overmatige bureaucratie. Geld, dat de belastingbetaler meent te besteden aan sociale bescherming van zijn medeburgers, komt dus niet terecht
waar het hoort, namelijk bij het SZ-apparaat zelf.
...Als er één soort zinnen is die ons in 't bijzonder verontrust, dan zijn het dit soort zinnen wel : (sic) ... ″Het spreekt voor zich dat bepaalde fusieoperaties of andere ingrepen doorgevoerd door mensen met grote kennis van werking van organisaties, heel wat besparingen zou opleveren die de sociaal gerechtigde ten goede komen″ ... ″mensen-met-grote-kennis-van-werking-van-organisaties″ ruiken naar crisismanagers die meestal héél grote sociale kerkhoven maken onder het mom van... reorganisaties.
In het programma dat we tot hiertoe gezien, bekeken & gelezen hebben, mede met de achtergrondinformatie die we vonden & hier reeds aan bod lieten komen in onze beschouwingen over het "Libertaire Gedachtengoed", is het ondertussen voor ons overduidelijk, dat men niet wilt "reorganiseren", maar dat men aan sociale afbraak wilt doen !! Voor de jongens & meisjes van de LDD moet dit alles liefst van al met de grond gelijk gemaakt worden, kortom afgeschaft worden !!
Verder willen we in deze wel even het volgende argument aanhalen. We vonden dit bij onze Noorder-Buren...
Bea Cantillon over de achteruitgang van de sociale zekerheid in België
In de aanloop naar de verkiezingen gonzen de media van goed nieuws en hoopvolle beloftes. De studie Postremus inter pares sloeg dan ook in als een bom: het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) van onze universiteit trok aan de alarmbel met de boodschap dat de Belgische welvaartsstaat niet meer is wat ze vroeger was. We gingen te rade bij vice-rector en CSB-directeur Bea Cantillon.
De resultaten van uw studie veroorzaakten behoorlijk wat ophef. Kan u kort uw conclusies schetsen?
BEA CANTILLON Het Belgische sociale zekerheidsmodel is aan het afkalven. In de jaren zeventig en tachtig was het wereldwijd de absolute top. Nu behoren we nog steeds tot de Europese kopgroep met daarin ook Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Luxemburg, Nederland, Oostenrijk en Zweden; de negen landen waarmee we onszelf graag vergelijken maar binnen die groep presteren we matig.
Hoe zijn we onze koppositie dan kwijtgespeeld?
CANTILLON Twee loodzware gewichten wegen op de Belgische sociale zekerheid: de overheidsschuld en de werkloosheid. Een deel van onze belastingen dient om de overheidsschuld af te betalen. Dit betekent dat de fiscale druk hoger is dan elders, maar de return relatief klein. Ten tweede hebben we weinig mensen aan het werk. Er zijn dus in verhouding weinig mensen die bijdragen voor de sociale zekerheid betalen, en omgekeerd een erg groot aantal mensen dat net nood heeft aan een uitkering. Door deze twee factoren is ons sociaal model er de laatste vijftien jaar sterk op achteruitgegaan, waardoor er grotere kloven ontstaan in de samenleving. Tussen werkenden enerzijds en werklozen, gepensioneerden en zieken anderzijds, maar ook bijvoorbeeld tussen mensen met kinderen en mensen zonder kinderen.
Men heeft het vaak over een sluipend gevaar dat zich onopgemerkt voltrokken heeft. In 97 waarschuwde u er echter al voor dat een aantal economische en sociale trends zou leiden tot een grote druk op de sociale zekerheid.
CANTILLON Dit verhaal hebben wij al veel vaker geschreven: de sociale zekerheid weegt te zwaar, ze is verzadigd, het kan zo niet voort. Deze studie is geen primeur. In de jaren tachtig had men reeds hetzelfde probleem: een hoge overheidsschuld, veel hoger nog dan nu, en weinig mensen aan het werk.
Hoe reageerde de overheid er toen op?
CANTILLON In die periode dat was de periode-Dehaene, die eerst minister van Sociale Zaken was en daarna premier heeft men het systeem selectiever gemaakt. Men voerde belangrijke besparingen door in de sociale zekerheid maar men sneed enkel bij diegenen die het aankonden: samenwonenden zonder kinderen, om maar één voorbeeld te geven. Zij die het financieel minder breed hadden, zoals alleenstaanden, ondervonden geen last van deze besparingen.
Dat kon men niet blijven doen.
CANTILLON Neen. Eind jaren tachtig was deze piste opgebruikt: selectiever kon niet meer.
In de jaren negentig koos de regering er dan voor om geen welvaartsaanpassingen meer door te voeren.
CANTILLON Men heeft de uitkeringen niet langer samen met de lonen, het nationale inkomen of de algemene welvaart in het land laten stijgen. Dat verklaart de groeiende ongelijkheden in de maatschappij.
Keuzes durven maken
Welke maatregelen zou de overheid nu moeten nemen om de sociale zekerheid te beschermen?
CANTILLON Ten eerste moet men meer mensen aan het werk krijgen. Het huidige activeringsbeleid is een stap in de goede richting, maar verzinkt in het niets vergeleken met dat van Nederland of de Scandinavische landen. Ten tweede zou men de sociale zekerheid lichter moeten maken. Nu wordt er te veel gedekt: risicos waarvan men zich de vraag moet stellen of het wel degelijk sociale risicos zijn.
U bedoelt het tijdskrediet, waarmee werknemers tijdelijk loopbaanonderbreking kunnen opnemen.
CANTILLON Bijvoorbeeld, ja.
Gilbert De Swert, voormalige hoofd van de ACV-studiedienst, antwoordde hierop dat het tijdskrediet minder dan 1 procent van de kosten voor sociale zekerheid uitmaakt.
CANTILLON Dat klopt, maar het is een tekenend voorbeeld voor de mentaliteit van een maatschappij die geen keuzes durft te maken. Men durft niet meer te definiëren wat maatschappelijke verantwoordelijkheid is en wat niet. Een loopbaanonderbreking om voor je kinderen of voor je zieke ouders te zorgen, dat moeten we uiteraard ondersteunen. Maar welk risico dekt onze sociale zekerheid als een werknemer tijdskrediet opneemt om naar de Balearen te gaan? We durven het maatschappelijk debat niet aan te gaan.
Hetzelfde geldt voor brugpensioenen. De meeste 58-plussers zijn nog voldoende fit, zowel fysisch als mentaal, om zeer productief te zijn. We laten hen desalniettemin vervroegd met pensioen gaan. Men moet durven kiezen en enkel de 58-plussers die het daadwerkelijk nodig hebben ondersteunen. Ook werkloosheidsuitkeringen zijn een goed voorbeeld: de sociale zekerheid moet enkel onvrijwillig werklozen bijstaan, dat spreekt toch voor zich? De controle hierop was echter lange tijd verwaarloosbaar, men gaf zonder veel nadenken álle werklozen een uitkering, onbeperkt in de tijd.
Wanneer we over brugpensioenen en werkloosheidsuitkeringen spreken, hebben we het duidelijk niet meer over 1 procent. Het is tijd om keuzes te maken.
Mensen geven niet graag af wat ze als verworven rechten zien.
CANTILLON Toch is er geen andere optie: langzamerhand begint dat besef bij iedereen door te dringen. Het is de enige manier om de sociale bescherming voor zij die het nodig hebben op een behoorlijk niveau te krijgen.
Waarom hebben we het zo moeilijk om keuzes te maken?
CANTILLON Verschillende factoren spelen mee. De communautaire tegenstellingen in België zijn zeker van belang: het is moeilijk een degelijk sociaal beleid te voeren in een land waar de bevoegdheidsverdeling niet gestabiliseerd is. Van een sociaal federalisme is er eigenlijk geen sprake. Naast grote sociaaleconomische tegenstellingen zijn er ook belangrijke politieke verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië. Over de taalgrens bekijkt men deze problematiek heel anders: men reageert er sussend, hoewel daar veel meer werkloosheid en armoede is. Een tweede factor zijn de behoudsgezinde reflexen in het middenveld.
Bedoelt u met dat laatste de reactie van Gilbert De Swert, die de conclusie uit uw studie in twijfel trekt?
CANTILLON Inderdaad. Hij zegt dat de minstbedeelden niet armer geworden zijn, integendeel, dat dit enkel zo lijkt omdat de welvaart van de anderen steeg en de rijken dus rijker werden. Het gaat met andere woorden slechts om relatieve verschillen, zegt De Swert. Maar daar gáát het potverdekke juist over, die relatieve verschillen! De verdeling van de welvaart, dat is net wat van belang is. Het is toch merkwaardig dat een syndicalist zon standpunt inneemt over de groeiende ongelijkheden in de samenleving? Vanuit een verkeerd begrepen groepsbelang weert men noodzakelijke hervormingen van de politieke agenda: men heeft schrik dat wanneer men te hard roept dat het niet goed gaat, er ook daadwerkelijk besparingen zullen volgen. Zon behoudsgezinde instelling is uiteraard nefast op langere termijn, in de eerste plaats voor zij die op de sociale bescherming aangewezen zijn voor hun bestaanszekerheid.
Een gebrek aan verantwoordelijkheidszin.
CANTILLON Niet toevallig zijn de huidige koplopers op het vlak van sociale zekerheid de Scandinavische landen. Kenmerkend is de grote maatschappelijke verantwoordelijkheidszin die daar leeft. Een samenleving met een grote solidariteit, waar de burgers hun rechten maar ook hun plichten kennen.
Ontbreekt dit besef in België?
CANTILLON In België is er niet echt sprake van verantwoordelijk gedrag op de arbeidsmarkt, noch bij de werkgevers, noch bij de werknemers: kijk maar naar het tijdskrediet, de brugpensioenen, Dat is niet de schuld van de individuen die hiervan gebruik maken, maar van het hele systeem en de maatschappij die het in stand houdt.
Vergrijzing
Even terug naar de twee basisfactoren: werkloosheid en overheidsschuld. De laatste weken werden de kranten gevuld met goednieuwsshows over de economie: in sommige regios was de werkloosheid zo goed als onbestaande, Verhofstadt II zou dan toch bijna aan de 200.000 banen geraken,
CANTILLON Dat klopt, maar je moet die zaken kunnen plaatsen. Om te beginnen zijn de ons omringende landen performanter geweest dan wij in het creëren van werkgelegenheid. Verder is het juist dat er 180.000 jobs zijn bijgekomen, maar tegelijkertijd zijn er veel meer mensen op de arbeidsmarkt ingestroomd: om demografische redenen en ook omdat er nog steeds een toevloed is van vrouwen die voordien niet of minder werkten. Dat verklaart waarom zowel de tewerkstelling als de werkloosheid tegelijkertijd toegenomen zijn.
Het verhoogde aantal mensen op de arbeidsmarkt is slechts tijdelijk: het actieve, werkende deel van de bevolking zal dalen door de vergrijzing.
CANTILLON Inderdaad, tegen 2015 zullen we reeds een duidelijk verminderde instroom op de arbeidsmarkt zien, louter om demografische redenen.
Dat betekent een besparing voor de sociale zekerheid op de werkloosheidsuitkeringen, maar
CANTILLON Daardoor is het probleem van de afkalvende sociale zekerheid niet opgelost, integendeel. Naast een kleinere instroom op de arbeidsmarkt krijg je een sterke toename van het aantal pensioengerechtigden.
De Studiecommissie voor Vergrijzing voorspelt een meerkost voor de sociale zekerheid van 3,4 procent van het bruto binnenlands product tegen 2030 door de vergrijzing.
CANTILLON Dat is erg veel. We moeten daarbovenop ook nog iets doen aan de nieuwe behoeften, zoals onderwijs en ouderenzorg, of de inspanningen voor het milieu: zaken waarvoor we in elk geval iets extras zullen moeten doen. En dan hebben we de afkalvende sociale zekerheid nog niet eens aangepakt!
Heeft paars op dit vlak gefaald?
CANTILLON Paars heeft de gunstige economische conjunctuur te weinig gebruikt om de overheidsschuld versneld af te bouwen. Dat is erg, want zo hebben we de kans laten liggen om in goede omstandigheden alvast een voorsprong te nemen op de problemen van de volgende decennia. Nu is het te laat: in 2010 komen we reeds in een turbulente fase. De samenleving zal grondig wijzigen als gevolg van de vergrijzing. Dan zal men dubbele inspanningen moeten doen.
Privatisering en liberalisering
Hoe zit het met de privatisering van de sociale zekerheid?
CANTILLON Die is nu volop bezig, als reactie op de achteruitgang van ons sociaal systeem. Neem nu de gezondheidszorg: de bijdrage van de patiënt ligt er inmiddels rond de 25 procent, dat is zeer hoog in vergelijking met andere landen. Als reactie laten mensen zich privaat verzekeren. Hetzelfde geldt voor de pensioenen: het pensioensparen en de aanvullende pensioenen nemen snel toe.
Men vergeet vaak dat deze privatisering een bedreiging voor het basissysteem is. Pensioensparen en aanvullende pensioenen worden in mindering gebracht van de belastingen, wat dan weer minder inkomsten voor de sociale zekerheid betekent. Zo kom je in een vicieuze cirkel
Waardoor we automatisch naar een minimale sociale zekerheid naar Angelsaksisch model gaan?
CANTILLON Daar gaan we momenteel naartoe, ja. We hebben ons vooraf niet de vraag gesteld of we er tevreden mee zijn of niet. Nu is het aan een hoog tempo aan het gebeuren zonder dat er een democratisch debat over geweest is. Zelfs in linkse kringen neemt men op dit moment de basisvraag, de kwestie van ongelijkheid en verdeling, niet meer op. Het probleem wordt er weggewuifd en de groeiende kloof tussen werkenden en uitkeringstrekkers wordt er niet ernstig genomen. Men heeft er de mond vol over gelijkheid van kansen, maar over de verdeling van de welvaartskoek wordt amper een woord gerept.
Welvaartscreatie en gelijke kansen worden belangrijker geacht dan welvaartsverdeling.
CANTILLON Ja, men probeert nu iedereen gelijk aan de start te krijgen, niet meer aan de meet.
Een liberalisering van links.
CANTILLON Dat klopt. Dat gebeurt in bijna alle Europese landen.
Vroeger was u zelf CVP-senator. Reacties op uw studie durven wel eens ad hominem zijn: men verwijt u partijgebondenheid. Hoe voelt u zich daarbij?
CANTILLON Ik trek me daar eerlijk gezegd weinig van aan. Ik heb loyaliteiten, maar dat belet me niet mijn werk als onafhankelijk onderzoeker te doen. In 97 heb ik in volle verkiezingsperiode een studie gepubliceerd over de toename van de armoede in de jaren negentig - toen SP én CVP aan de macht waren - terwijl ik zelf op de senaatslijst stond. Men kan mij dus niet verdenken van partijpolitieke manoeuvres. Neen, daar sta ik boven en ik denk dat ik voldoende maatschappelijke geloofwaardigheid heb. Verstandige politici geven me trouwens gelijk.
Kriebelt het niet om terug actief in de politiek te gaan?
CANTILLON Absoluut niet. Ik werk nu hard om van de UA een sterke, grote universiteit te maken, de beste van Vlaanderen! (lacht) Hier heb ik het gevoel dat ik mijn steentje kan bijdragen en het verschil maken. Neen, kriebelen doet het niet!
...een brief van André De Smet, welliswaar een oude brief, maar wat de tekst niet minder actueel maakt
...
Da geht ein mensch, da geht ein monument
door Eric Goeman
In februari 2003 werd André De Smet getroffen door een beroerte. De beroerte maakte een plots einde aan zijn strijdbare leven. Hij werd uiteindelijk opgenomen in een rusthuis in Oostende waar hij overleed op woensdag 16 januari 2008.
André De Smet was een monument, een monument van de vredesbeweging (met een parcours vanuit het verzet in de Tweede Wereldoorlog naar het Onafhankelijkheidsfront, de Communistische Partij, de Belgische Unie voor de verdediging van de Vrede tot Vrede Vzw) en een spilfiguur in de eerste jaren van Attac Vlaanderen waarvan hij mede-oprichter was.
( ... )
André had de doelstellingen van Attac heel goed begrepen: niet alleen actie voeren maar de mensen zo goed mogelijk informeren of zoals het in de statuten van de moederorganisatie Attac France stond: education populaire. Vroeger noemde men dit volksverheffing.
Zaken die helemaal niet meer populair zijn in het postmoderne vervlakkende tijdperk, maar die noodzakelijk blijven om de strijd zo goed mogelijk te kunnen voeren. Van in het begin verschilden André en ik van mening over de samenstelling van een lokale kern.
Ik was altijd overtuigd dat een kern zoveel mogelijk moest bestaan uit individuen die hun persoonlijke verantwoordelijkheid en engagement moesten opnemen in de strijd tegen het neoliberalisme.
André was van mening dat vooral sociale, syndicale en politieke organisaties deel moesten uitmaken van een kern.
Hij zocht bondgenootschappen. Dat heeft hij heel zijn actieve leven gedaan. De politieke en ideologische zuilen proberen doorbreken door bondgenootschappen te organiseren.
Misschien heeft André achteraf gelijk gekregen.
Want individuen, hoe sterk geëngageerd ook, komen en gaan en scheppen een gebrek aan continuïteit en onzekerheid. Terwijl het engagement van organisaties meestal een langer politiek leven beschoren is: ofwel gaat het slecht en valt ook alles uit elkaar, ofwel gaat het goed en dan kan het alleen maar beter worden.
Daarom is het spijtig dat André nooit de vorming van het Belgisch Sociaal Forum heeft mogen smaken.(zoals hij ook onze weinige overwinningen, zoals het afremmen van de Bolkestein-richtlijn en de parlementaire stemming van de Belgische Tobintakswet, niet meer bewust heeft kunnen meemaken). Hij zou zich daar als een vis in het water hebben gevoeld: de unieke samenwerking tussen zoveel verschillende politieke biotopen zoals vakbonden, NGOs, sociale actiegroepen en bewegingen.
Die bondgenootschappen verlopen niet altijd van een leien dakje maar met vallen en opstaan blijft het Belgisch Sociaal Forum een uniek samenwerkingsverband.
Het feit dat André mede aan de basis ligt van de Attac-beweging in Vlaanderen en het feit dat Attac Vlaanderen en Attac Wallonie-Bruxelles mede aan de kar trekken om het Belgisch Sociaal Forum levend te houden zou hem met politieke trots vervullen.
Daarom was hij een monument of zoals iemand mij zei zo maken ze er geen meer. Maar André De Smet heeft vooral zichzelf gemaakt en gevormd. Hij las alle dagen Le Monde en elke maand Le Monde Diplomatique en hij begon elke stuurgroep over nieuwe analyses over de mondialisering. Hij maakte zich zeer sterk tegen de dreiging van de GATS, de liberalisering en privatisering van publieke diensten.
Op 29 maart 2002 ontving ik een mail vanwege Alfons Vandenbussche van Attac Oostende met de vraag om een tekst van André te willen plaatsen op de website van Attac Vlaanderen.
Met de toekomstige strijd van SPOOR en POST in het vooruitzicht wist André toen al dat de strijd voor de publieke diensten (naast de Tobintaks) een cruciaal speerpunt was voor het andersglobalisme. Hieronder volgt de tekst van André De Smet:
"MET HET SPOOR ZIJN DE PRIVATISERINGEN VAN ALLE OPENBARE DIENSTEN GESTART."
Dinsdag 26 maart viel het bericht dat begin april een private firma, Dillen & Le Jeune Cargo, waarin de Zwitserse Multinational Hulsa-groep belangen heeft, op de lijnen van de NMBS per week vijf goederentreinen gaat inleggen van Aken naar Antwerpen en terug.
Meteen is de privatisering ingezet zoals in Groot-Brittannië en gedeeltelijk in Duitsland en Nederland , van het geheel van het Belgisch spoorwegnet. Sinds 1991 werd door de Europese Unie een richtlijn bekend gemaakt waarin de privatisering van het vrachtvervoer voorzien werd. Op alle toppen van de EU werd dit bevestigd en twee jaar geleden werd de datum van 2003 te Lissabon vooropgezet.
Naast het spoor werden toen de post, de energie, luchtvaart en communicatie als eerst te verwezenlijken privatiseringen vooropgezet.
Er wordt spoed achter gezet. Einddatum voor de volledige liberalisering van het vrachtvervoer was eerst 2008, daarna 2006 en nu is het reeds 2003.
Deze eerste stappen in de privatisering maken deel uit - in het kader van de globalisering - van het ALGEMEEN AKKOORD VOOR DE LIBERALISERING VAN ALLE DIENSTEN die door de Wereldhandelsorganisatie (WTO),na de mislukte top van Seattle, werd bekend gemaakt. De Europese Unie en de lidstaten verleenden hieraan hun volle medewerking.
Liberalisering betekent de privatisering van alle openbare diensten: spoor, luchtvaart, gezondheidszorg, zieken- en bejaardentehuizen, sociale zekerheid, onderwijs, communicatie, cultuur, sport, enz, enz.
Sinds het begin van het jaar 2000 zijn te Genève onderhandelingen aan de gang waaraan functionarissen van de regeringen, en van internationale organisaties maar ook experten van de multinationale ondernemingen rechtstreeks of onrechtstreeks deelnemen. Tijdens de Wereldconferentie van de WTO in Doha (Quatar) werden deze onderhandelingen nogmaals bekrachtigd en besloten ze dringend verder te zetten.
De multinationale ondernemingen die, door de opeenvolgende fusies, steeds groter worden en invloed krijgen in de regeringen zien in de privatiseringen nieuwe vormen om hun werking uit te breiden winsten te maken en hun invloed uit te breiden.
Het is genoeg bekend, (het spreekt vanzelf) dat ondernemingen die privatiseren dat niet doen voor de tewerkstelling maar om steeds meer winsten te maken. De gemeenschap laten ze voor de kosten opdraaien. Hun bekende gevolgde principe bestaat er in te herstructureren door:
1) het personeel te verminderen, dus afdankingen om op de loonkosten te sparen
2) lagere lonen voor de overblijvers en een hoger arbeidstempo
3) besparingen uitvoeren op de dienstverlening
En bovendien het innemen van sleutelposities in de samenleving om grotere druk te kunnen uitoefenen op de regeringen. Zo eisten de private ziekenhuizen in Frankrijk van de regering dat zij zou tussenkomen in de lonen van verpleegsters terwijl hun bestuurders en specialisten drie maal meer verdienen dan die van de openbare ziekenhuizen. Het is onrustwekkend dat de politieke wereld aan deze operaties meewerkt net zoals de media die eveneens afhankelijk zijn van de financiële en economische machten, niets doen om de openbare opinie te informeren, laat staat er zich tegen verzetten.
Het is dringend noodzakelijk dat alle democraten zich verenigen om een dam op te werpen tegen deze nefaste privatiseringen die op ons afkomen.
Het is verheugend vast te stellen dat de spoormannen, die de lessen trekken uit de nefaste en catastrofale privatiseringen zich samen inzetten om dat te verhinderen.
ATTAC Oostende roept alle democraten op om waakzaam te zijn. Door zich te informeren, de andere burgers van het belang van de inzet te overtuigen en deel te nemen aan de acties zullen we er in slagen een grote volksbeweging tegen de privatiseringen op gang te brengen.
HET GAAT ONS ALLEN AAN
André De Smet -
ATTAC- OOSTENDE
...Tot hier onze comments & wat we hierover vonden op het world wide web. ...& Wees gerust, we zijn er ons van bewust dat die hoogst waarschijnlijk niet zullen opwegen tegen wat de experten van de LDD verklaren & uit hun nek lullen !
...Hop...op naar 't volgende LDD-programmapunt !
...
De vakbonden ontvingen in 2005 tegemoetkomingen in hun administratiekosten ten belope van 138 miljoen euro, de mutualiteiten in 2004 864 miljoen euro.
So ?!... Vakbonden zorgen er tenminste voor dat de sociale verworvenheden waar onze grootvaders, overgrootvaders & over-overgrootvaders voor bloedige strijd gestreden hebben & in sommige gevallen zelfs voor gestorven zijn, dat die gevrijwaard blijven van MISBRUIK !! Meer nog nemen vakbonden de belangen waar voor hun leden (Althans dit zou zo moeten zijn !) Dat dit voor de LDD & de Libertariërs een probleem is, dat is overduidelijk, want het liefst vanalles zouden zij in àlles de vrije hand hebben & kunnen doen & laten wat zij willen zonder ook maar enig controle, zonder ook maar één organisatie die opkomt voor de "werkman & bediende", m.a.w. zonder op enige manier rekening te houden met de rechten van anderen... maar dat zal u later nog wel duidelijker worden !!
Derhalve wensen wij er toch wel op te wijzen, dat er nog steeds iets bestaat als het recht op "zich te vereningen". In dit geval is dit een vakbond. ...& als die vakbond vervolgens optreed als "vertegenwoordiger van" & daarmee de belangen behartigt van zijn leden, dan moet dit ook kunnen. Wij zien dus ook geen enkele reden om vakbonden van die functie te ontheffen.
So ?!... Vakbonden zorgen er tenminste voor dat de sociale verworvenheden waar onze grootvaders, overgrootvaders & over-overgrootvaders voor bloedige strijd gestreden hebben & in sommige gevallen zelfs voor gestorven zijn, dat die gevrijwaard blijven van MISBRUIK !! Meer nog nemen vakbonden de belangen waar voor hun leden (Althans dit zou zo moeten zijn !) Dat dit voor de LDD & de Libertariërs een probleem is, dat is overduidelijk, want het liefst vanalles zouden zij in àlles de vrije hand hebben & kunnen doen & laten wat zij willen zonder ook maar enig controle, zonder ook maar één organisatie die opkomt voor de "werkman & bediende", m.a.w. zonder op enige manier rekening te houden met de rechten van anderen... maar dat zal u later nog wel duidelijker worden !!
Derhalve wensen wij er toch wel op te wijzen, dat er nog steeds iets bestaat als het recht op "zich te vereningen". In dit geval is dit een vakbond. ...& als die vakbond vervolgens optreed als "vertegenwoordiger van" & daarmee de belangen behartigt van zijn leden, dan moet dit ook kunnen. Wij zien dus ook geen enkele reden om vakbonden van die functie te ontheffen.
In een tijd waar iedereen een bankrekening heeft of kan hebben, kan de terugbetaling van ziektekosten en uitbetaling van stempelgeld perfect via de bestaande kruispuntbank van de sociale zekerheid geautomatiseerd worden en door de overheid zelf betaald net zoals in Denemarken.
Waar er inderdaad ook maar één overkoepelende (Landsorganisation) vakbond is (horizontale nivellering), terwijl hier de syndicale organisaties inderdaad verticaal genivelleerd zijn ingevolge de historische ontwikkeling en verzuiling Vergeten we echter niet dat de belastingen in Denemarken torenhoog zijn, een pintje kost er makkelijk 4 of meer sigaretten kosten 10 euro per pakje, mààààààr sociale zekerheid is er VOLLEDIG gratis !!
Hier vinden we al een eerste ongerijmdheid met hierboven beschreven afslankingen van het overheidsapparaat. Men laat hier doorschemeren dat de vakbonden de administratiekosten ontvangen zonder enige tegenprestatie te leveren. Dit is natuurlijk volledig fout want zij moeten hiervoor personeel ter beschikking stellen dat toch maar mooi geen ambtenarenstatuut heeft dus bij de overheveling van dit takenpakket zal dat een mooie duit kosten. Maar misschien mogen we reeds vermoeden dat LDD met z'n privatiseringen er alleen maar op uit is om gewoon de geldstroom in een andere richting te leiden. Want tenslotte draait privatisering steeds rond rendement & rendement heeft maar één doel & dat is WINST genereren !!
Verder willen we er ook op wijzen dat er naast de vakbonden ook zo nog iets bestaat als de HVW ~"Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen"~ Het is dus iedere uitkeringsgerechtigde vrij om zich, zonder vakbond zich te wenden tot de HVW, of zich door een vakbond te laten vertegenwoordigen voor zijn administratief in orde zijn met de werkloosheid.
Het is voor ons quasi overduidelijk dat de LDD er alléén maar op uit is om sociale verworvenheden af te breken & dat het dus duidelijk nodig is dat de Belgische Bevolking weet waar aan & waar af als deze partij aan de macht komt !!
Aanvulling op een reeds besproken LDD-programmapunt - AANVULLING 1
*GRIJNS*...
Het hoeft geen betoog dat we ons het recht toemeten, om als we nieuwe "vondsten hebben in onze argumentering om NIET voor het programma van de LDD te stemmen in de nabije toekomst, dat we van dit recht zullen gebruik maken...
...& Zoals u ondertussen waarschijnlijk al zult doorhebben, wij linken intussen Jean-Marie Dedecker & zijn LDD aan het "Libertaire Gedachtengoed", de jongens & meisjes die het liefst vanal onze staat zouden afschaffen. En als we zeggen "De Staat" afschaffen, dan bedoelen we niet alleen het concept van Staat, maar méér nog & in het bijzonder de welvaart-staat, het model waar België voor staat.
...& hier is zo onze eerste aanvulling... & goed als we zijn, zullen we dat netjes in de papieren versie er tussen verwerken, op de plaats waar dit hoort te staan...
In het eerste deel van onze comments op het partij-programma van de LDD "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-a" wordt er in het begin van het "sociaal-economische luik" aangevat met... & we citeren even om geen misverstanden te hebben...
Sociaal-economisch
Vlaanderen, en zelfs Wallonië, zijn in staat groeicijfers te realiseren die het wereldgemiddelde overstijgen. We hebben het potentieel om te concurreren met steden als Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid. We zijn in staat tezelfdertijd een typisch West-Europees sociaal model te behouden.
We stelden :
Kijk-kijk-kijk... we zijn nog maar amper begonnen met lezen, géén 5 zinnen ver & we vinden reeds de vergelijking met andere vrijhandelssteden in de wereld (sic) ″...Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid...″ ...waar het zogezegd zoveel beter zou gaan, màààrrr waar ook totaal andere wetten heersen op sociaal-economisch vlak !! (zie het gedachtengoed van de Libertariërs)
We wijzigen dit & vullen tevens aan...
Kijk-kijk-kijk... we zijn nog maar amper begonnen met lezen, géén 5 zinnen ver & we vinden reeds de vergelijking met andere vrijhandelssteden in de wereld (sic) ″...Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid...″ ...waar het zogezegd zoveel beter zou gaan, màààrrr waar halen onze LDD'rzz toch hun mosterd...
*GRIJNS*...
...
Kwart van Hongkongers is miljonair
Het blijkt weer dat economische vrijheid en welvaart samengaan. De Heritage Foundation publiceert elk jaar de Index of Economic Freedom. En Hong Kong staat al jaren bovenaan.
SINGAPORE - Nergens ter wereld is de miljonairsdichtheid zo groot als in Hongkong, waar 26,4 procent van de bevolking miljonair is, althans in dollars gerekend. Dat heeft de Britse vermogensbeheerder Barclays Wealth woensdag bekendgemaakt.
Op nummer twee staan de Singaporezen. In het Aziatische ministaatje is 23,3 procent van de bevolking miljonair, gevolgd door Zwitserland (22,3) en Denemarken (17,9).
De vermogensbeheerder verwacht dat Singapore over tien jaar op de eerste plaats staat met 40,7 procent. Opleiding, technologie en globalisering hebben Azië macht en geld opgeleverd, aldus Barclays Wealth.
De Verenigde Staten beschikken vooralsnog nog steeds over het grootste nettovermogen, gevolgd door Japan en de Britten, maar China zal over tien jaar naar verwachting de derde plaats innemen.
Niet alleen voor de rijkste laag is vrijheid goed, ook voor de onderkant van de samenleving.
Zoals u terecht zult opmerken is dit weer eens een libertarische site die ons weer eens "gouden bergen" belooft, maar of dit waar is & zomaar klakkeloos aan te nemen ?!... & wie is "De Heritage Foundation" ?!..
...
Heritage Foundation
De Heritage Foundation is een conservatieve Amerikaanse denktank opgericht in 1973.
Deze denktank (think tank) heeft als missie om conservatieve waarden te promoten, gebaseerd op de vrije markt, een gelimiteerde overheid, individuele vrijheid, traditionele Amerikaanse waarden en een sterke defensie. Het bedoelde erfgoed (heritage) is het Joods-Christelijke gedachtegoed en het gedachtegoed van de opstellers van de Amerikaanse grondwet (de Founding Fathers). Het is voor de financiering afhankelijk van giften van bedrijven, stichtingen en particulieren.
Deze denktank wordt gezien als een belangrijke kracht achter de opkomst van het conservatisme in Amerika. Het legt meer dan het American Enterprise Institute de nadruk op het belang van gezinswaarden (family values).
Elk jaar publiceert dit instituut in samenwerking met The Wall Street Journal de Index of Economic Freedom, een ranglijst van alle landen. Aan de hand van criteria als regulering van de arbeidsmarkt, belastingdruk, slechte bescherming van eigendomsrechten, aanwezigheid van corruptie en handelsbarrières wordt voor elk land een score berekend. De score wordt sinds 2007 in percentages berekend en wijkt daarom af van voorgaande jaren. Nederland staat in 2007 op de 14e plaats, België op de 17e plaats. Hongkong is het land met de meeste economische vrijheid.
De 20 best scorende landen van de Index of Freedom 2007:
België hoort bij de meest vrije economieën ter wereld. Dat zegt de prestigieuze Amerikaanse denktank de Heritage Foundation. In 2007 staat België zeventiende op 164 landen. Hongkong, Singapore en Australië staan helemaal bovenaan. De best scorende Europese landen zijn het Verenigd Koninkrijk, Ierland en Luxemburg. Landen als Japan, Duitsland en Zweden staan achter ons.
België gaat er trouwens nog op vooruit, zo blijkt uit de indexen. In 2006 was België twintigste; tien jaar geleden, in 1997, prijkte ons land slechts op een 30ste plaats. De Index van Economische Vrijheid van de Heritage Foundation bestaat uit een aantal deelindexen zoals monetaire vrijheid, financiële vrijheid, fiscale vrijheid, eigendomsrechten en afwezigheid van corruptie...
De meeste vooruitgang door België werd geboekt inzake reglementering, investeringsvrijheid en vrijheid overheidsinterventie. Voor reglementering (90,8) en investeringsvrijheid (90) behaalt ons land zijn beste cijfers.
Mogen we stellen dat er eigenlijk niet zoveel te klagen is ?!
Trouwens, wat ons méér interesseert is de "Human development index" ofte "Monitoring human development: enlarging peoples choices"... Wat zeg maar van een andere orde & grootte is. Want er is GODVERrr !! ook nog wel iets anders dan GELD & economie !!
...& Rààr mààr wààr... dààr staat België ook op de 17de plaats... Hong-Kong echter op de 21ste & Singapore op de 25ste plaats... 't Is natuurlijk ook maar vanuit welk perspectief dat je naar het totale plaatje kijkt nietwaar...
Het betreft hier, "Human Development Report 2007/2008" - "Fighting climate change : Human solidarity in a divided world" Published for the United Nations Development Programme (UNDP)
Laat ons misschien hier duidelijk stellen dat onze LDD-jongens & meisjes zich vooral blind staren & waarschijnlijk ook lopen te geilen op het geldelijk gewin...
Al zullen we waarschijnlijk meteen uw illusies met één klap in scherven slaan, met de volgende pittige Hong-Kong-Feitjes...
...
Hong Kong feitjes
( ... )
Geschiedenis
Veel mensen denken dat Hong Kong 1 stad is maar dat is niet zo. Hong Kong bestaat uit grofweg 4 regio's. Het vaste land bestrijkt zo'n 1090 vierkante kilometer en de 234 eilanden tezamen zo'n 248 vierkante kilometer.
De regio's zijn: Kowloon, de New Territories (waar wij wonen), Hong Kong Island en dan zoals vermeld, de 234 eilanden.
( ... )
Vandaag de dag
Op dit moment wonen er 7,6 miljoen mensen waarvan de meesten (98%) Hong Kong Chinees zijn. Daarna volgen de Filipino's (werken veel in de huishouding) met 300.000 mensen, de Amerikanen met 27.000 en dan de Engelsen met 22.000. Er zijn echter ook veel illegalen.
( ... )
Wonen
Je kunt hier prachtig wonen maar dat is slechts voor een selecte groep weggelegd omdat de huren hier vreselijk hoog zijn. Dat is in iedere grote stad wel zo maar hier is geen controle op de huisbazen (landlords). Het kan dus zo zijn, dat je huur van de ene op de andere dag wordt verhoogd. Als het je niet bevalt, kun je vertrekken. Ook de betrouwbaarheid van landlords wordt nogal eens besproken op het werk. Iedereen heeft wel iets waar hij of zij ontevreden over is.
Zo vertelde iemand van de Nederlandse Vereniging dat ze zich niet meer druk maakte over dingen die kapot gaan tenzij het echt ernstig is. Het bespaart een hoop frustratie, tijd en energie. Wij kunnen daar inmiddels over meepraten. Het huis is weliswaar nieuw maar er is al van alles kapot gegaan van een lekkende kraan en kapotte airconditioning (zeer vervelend met dit klimaat) tot een complete kortsluiting toen een lamp ontplofte.
Maar wat is dan duur wonen? Een voorbeeld:
Een secretaresse met 20 jaar ervaring verdient ongeveer 1700 euro bruto.
Een productiemedewerker verdient ongeveer 200 (ja, echt tweehonderd) euro bruto.
De inkomstenbelasting ligt rond de 20%
De huur voor een appartement van 55 vierkante meter in de buitengebieden ligt rond de 780 euro per maand. Wil je op Hong Kong Island wonen, dan kan de prijs oplopen tot het dubbele.
Als je dit weet, worden een paar dingen ineens duidelijk:
1. Hier delen veel mensen een appartement met elkaar;
2. Ex pats wonen in naar Hong Kong begrippen, grote huizen en worden standaard als rijk beschouwd;
*GRIJNS... u begrijpt waarschijnlijk dat wij daar géén enkele zinnige comment kunnen aan toevoegen !.. Volgens ons is dit plaatje overduidelijk ! Tenzij u natuurlijk 200 bruto wilt verdienen & op zo'n kamer van 55m² meter wilt gaan wonen met z'n 10'n... Misschien moeten we ons maar eens afvragen ten koste van wie dat dit kwart Hongkongers rijk is ?!... & hoeveel jobs de armste er moet op nahouden om een "dak" boven z'n hoofd te hebben & te leven in een kast ?!...
Post Scriptum : ...SOS gezond verstand begint zo stilaan meer & meer te lijken op een noodkreet ! Waar zit uw gezond verstand ?!...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-c
Het openbaar vervoer moet gedemonopoliseerd worden, d.w.z. dat de markt ook voor private aanbieders moet open staan. Dit kan belangrijke besparingen opleveren in de overdrachten naar NMBS, De Lijn, enz.
Of het besparingen oplevert weten we nog niet zo onmiddellijk, maar dat het veel minder overzichtelijk zal zijn ~en we spreken hier bewust niet over veiligheid & de kwaliteit van de jobs~ daar zijn we wel héél erg zeker van dat dit er allemaal zal onder lijden ! Je hoeft maar het voorbeeld te nemen van de privatisering van de energiesector of de telefoon. Wie begrijpt al de verschillende tarieven nog ?!... In het openbaar vervoer dreigt met de privatisering niet alleen de tarieftransparantie in het gedrang te komen, maar eveneens al de rest zoals in onze link meteen duidelijk wordt.
En wat indien de privé slechts de meest rendabele lijnen wil uitbaten? Zal dat dan, zo veel besparingen opleveren voor de Lijn of de NMBS ?!... Of sluiten we de minder rendabele lijnen gewoonweg, de bussen zullen dus voor de winstgevende trajecten Meir, Wetstraat in dichte drommen in de file staan terwijl minder lucratieve trajecten bijv. Munkzwalm, Diksmuide of Lommel niet bediend worden? - fini ermee ?!...
...
Trein tegen de privatisering van het openbaar vervoer dwars door België
"Het is tijd om de trein te verdedigen!"
door Attac belgië
( ... )
Moet het openbaar vervoer in de uitverkoop ?
Sinds 15 jaar worden steeds meer overheidsdiensten geprivatiseerd. Begonnen onder het mom van efficiëntie en klantvriendelijkheid hevelt men stukken van de maatschappelijke rijkdom over naar het privaat kapitaal. Niets bewijst dat de private firma¹s klantvriendelijker zijn: vooral de koopkrachtige klant wordt in de watten gelegd. Zeer snel ontstaan er monopolies in de geprivatiseerde sector: fusies en concentraties, marktafspraken en klantbinding maken de burger-consument afhankelijk. De prijzen mogen dan soms wel dalen op korte termijn maar deze beweging maakt rechtsomkeer vanaf het ogenblik dat de monopolies gevestigd zijn.
De regering zegt dat privatisering voor haar geen doel is, maar bereidt intussen de NMBS voor op de internationale concurrentie. Het spoor moet zijn eigen broek ophouden. En daarmee moeten we dan allemaal blij zijn, omdat de dienstverlening er beter van zal worden. Concurrentie op het spoor, is alleen maar vreselijk onhandig, met aparte loketten, aparte kaartjes enz. Concurrentie om het spoor, waarbij complete baanvakken verkocht worden, betekent dat het lijnennet opgeknipt wordt. Dat levert problemen op met de aansluitingen en zal ertoe leiden dat vooral geïnvesteerd wordt in de drukke lijnen. Het gaat immers om het maken van winst en niet om het ontsluiten van regios. De ervaringen met Engeland en Nederland bewijzen dat concurrentie alleen maar slechtere service oplevert.
Engelse en Nederlandse toestanden op het Belgische spoor?
In de genoemde buurlanden dacht men met Privatiseringen de oplossing gevonden te hebben voor het veel geld kostende maar noodzakelijk openbaar vervoer. Na enige tijd reed in Nederland géén enkele trein nog op tijd, als hij al reed. In Engeland was het nog erger. Daar gebeurden om de haverklap ernstige ongevallen, meestal met dodelijke afloop, omdat de privé-exploitanten alléén maar winst najoegen en het vertikten om ook in veiligheid te investeren. In beide landen onderzoekt men nu hoe men de klok kan terugdraaien. Jaren "spoorleed" om niets. Veel meer tijdverlies, zware ongevallen, prijsstijgingen, verslechterde dienstverlening, afschaffen van stations en lijnen. Is het dat wat wij willen?
Universele dienstverlening ?
Dit is een valse oplossing want al te dikwijls betekent de "universele dienstverlening" een minimale service: bvb. nog twee "stoptreinen per dag", kortom de kwaliteit én de kwantiteit van de service gaat erop achteruit. Het aantal bestemmingen daalt; de moordende concurrentie gaat ten koste van veiligheid (voor personeel en reizigers), werkomstandigheden (voor personeel) én kwaliteit (ten nadele van personeel en reizigers).
De techniek van privatiseringen
Eerst concurrentie in een sector, zodat de "prijzenoorlog" binnendringt (prijzenoorlog) in diensten die voordien geen winstlogica moesten volgen en ook niet noodzakelijk " rendabel " hoefden te zijn. Daarna filialiseren, opsplitsen en drastisch saneren. Gevolgd door afstoten van de rendabele activiteiten aan de privé, soms met een schaamlapje van "werknemers-aandeelhouderschap ". De niet rendabele activiteiten blijven over en de overheid verzorgt een "universele (minimale) service". De rendabele activiteiten (lees: winstgevende) activiteiten worden volledig overgenomen door de privé.
In de Europese Gemeenschap is ooit afgesproken dat de exploitatie van het openbaar vervoer losgekoppeld moet worden van de infrastructuur. Nederland ging voortvarend aan de slag, met Engeland als grote voorbeeld. Er kwam een warboel aan reorganisaties als voorbereiding op volledige privatisering. Ook besloot de regering dat de prijs omhoog moest. Want geprivatiseerde bedrijven moeten natuurlijk wel winst maken.
Openbare diensten zijn overheidsdiensten
Lange tijd hebben we het vanzelfsprekend gevonden dat openbaar vervoer een kerntaak van de overheid is, in België dus van de gemeenten, de gewesten en de federale staat. Terecht, want het is een onmisbare voorziening voor de gebruikers. En meer dan dat, want tegenwoordig is een goed milieubeleid en een beperking van het ruimtebeslag zonder dat vervoer niet meer mogelijk. Zeker in een dichtbevolkt land als België zouden onze steden ontoegankelijk en onbereikbaar worden. Ze zouden worden kaalgeslagen en uiteenspatten als we ruimte moesten vinden voor het rijden en parkeren van nog veel meer autos dan er nu al zijn. Mensen met een laag inkomen, jongeren, gehandicapten en bejaarden zouden meer en meer van vervoer worden afgesneden.
De Europese Commissie verdedigt het recht van de sterkste
Maar de voorstellen die de Europese Commissie heeft gedaan wekken sterk de indruk dat ze niet alleen een aantal nadelen van de nieuwkomers binnen de perken willen houden, maar dat ze de opkomst van die reuzen (dienstenmultinationals) ook wil aanmoedigen. Want zij wil van de aanbesteding niet alleen een wettelijk geregelde mogelijkheid maken, maar middels een Europese Verordening ook een verplichting. Dat is rechtstreekse wetgeving via de Europese Commissie, waarover de nationale parlementen helemaal niets meer te zeggen hebben. Die bedrijven zien het liefst dat de verantwoordelijkheid voor het openbaar vervoer geheel aan hen wordt overgelaten. Zij stellen de dienstregelingen en de tarieven vast en leggen vanuit hun machtspositie slechtere arbeidsvoorwaarden op. Van de overheid willen ze zo weinig mogelijk bemoeienis, maar wel subsidies als ze verliesgevende lijnen in stand moeten houden.
Te verwachten valt dat de grote drie, Arriva, Connex-Vivendi en Deutsche Bahn alles zullen proberen om binnen 10 tot 20 jaar vrijwel het hele openbaar vervoer in Europa in handen krijgen. Ze willen alle overheden verplicht als klant en zijn desnoods bereid die buit delen met enkele anderen zoals Keolis en Stagecoach. Dan zullen de oude kleinschalige overheidsmonopolies, die slechts dienstverlening tot doel hadden en democratisch konden worden gecontroleerd, vervangen zijn door een oppermachtig internationaal kartel waarop geen enkele democratische controle mogelijk is. Zij rekenen daarvoor op steun van de Europese Commissie.
Wij verdedigen vandaag een totaal ander model
Bij ons gaat het om publieke dienstverlening, iets wat in het Frans gewicht heeft als Service Public . Dit betekent dat het gaat om iets veel belangrijker dan winst maken of kosten dekken, namelijk om solidariteit, zorg, welzijn, milieu en stimulering van de regionale werkgelegenheid. Een goede en betaalbare openbare dienst moet zoveel mogelijk mensen winnen als gebruiker van het openbaar vervoer in plaats van de auto. De concurrentieslag van een milieuvriendelijke en ruimtebesparende oplossing tegen de dure en milieuonvriendelijke ruimtevreter moet gewonnen worden.
Daarvoor mag een uitgebreid en aantrekkelijk aanbod voor de passagiers best gemeenschapsgeld kosten. Het niet rechtstreeks door de kaartverkoop aan de passagiers gedekte deel van de kosten van het bedrijf wordt aanvaard als een noodzakelijke gemeenschapstaak. In dit model moet het openbaar vervoer voorwaarden scheppen om andere zaken beter mogelijk te maken. Ook minder druk bezette diensten, op het platteland, in de buitenwijken van de steden, op avonden en op zon- en feestdagen zijn belangrijk als aanvoerlijnen naar de wel druk gebruikte hoofdassen. Bedrijfseconomische overwegingen behoren daarom ondergeschikt te zijn aan andere doelstellingen. In veel gevallen kan dat leiden tot de conclusie dat het beter zou zijn om dit vervoer helemaal te betalen uit overheidsgeld, zodat het voor de gebruikers gratis beschikbaar komt. Dat is geen subsidie van de overheid aan een bedrijf, maar een verplichting van de overheid aan passagiers.
Europa als de promotor van winst en concurrentie
In de andere opvatting gaat het domweg om economie, winst en concurrentie. In die opvatting legt de collectieve sector een veel te groot beslag op ons nationale inkomen. Die sector moet sterk worden teruggedrongen, zodat er meer ruimte beschikbaar komt voor groei van de winsten, het aflossen van staatsschulden en het verlagen van belastingen. Het openbaar vervoer is een van de grote opvreters. Openbaar vervoer moet er zijn als er geld aan te verdienen is, maar anders niet. Daarom moet het nu met harde hand kostendekkend worden gemaakt. Dat kan worden bereikt door tariefsverhogingen, door inkrimping van de diensten en door de bedrijven te dwingen tot lagere arbeidskosten. En ook door hetzelfde werk met veel minder mensen te doen. Men roept ook dat overheidsbedrijven leiden tot te hoge lonen, te goede werkomstandigheden, en te hoge kosten voor de belastingbetalers.
Daarom moeten ze verdwijnen. Maar zelfs als de overheid voorlopig nog eigenaar blijft moeten die bedrijven voortdurend worden gedwongen om te bewijzen dat zij bedrijfseconomisch gezond zijn. Als maatstaf voor die gezondheid wordt dan gekeken naar hoe ze een voortdurende keiharde concurrentiestrijd met andere gelijksoortige bedrijven kunnen overleven. Van particuliere bedrijven wordt verwacht dat zij goedkoper werken, onder meer omdat ze minder zorgvuldig zijn en hun personeel minder veeleisend is. Wie niet voldoende bezuinigt weet dat hij binnenkort kan worden verdrongen door een andere onderneming die minder kosten maakt.
Frits Bolkestein en de nieuwe Dienstenrichtlijn De richtlijn moet leiden tot het ontstaan van één interne Europese markt voor een groot aantal diensten, zoals telefonie, kabel, bouw, distributie, gegevensverwerking, toerisme, vrije tijd en inderdaad "vervoer". In breder verband wil de Europese Unie zo de weg vrijmaken voor verdergaande liberalisering van de dienstenmarkt in het kader van de zogenaamde GATS-onderhandelingen, die tot het ontstaan van een wereldwijde vrije dienstenmarkt moet leiden. Bovendien beschouwt de Europese Commissie het als een vorm van concurrentievervalsing dat er veel overheidsgeld wordt gestoken in het overeind houden van het openbaar vervoer.
Zij ziet het openbaar vervoer niet zozeer als een kerntaak van de overheid, die net als onderwijs en welzijn geld mag kosten, maar meer als een bedrijfstak die nèt zo moet functioneren als industrie of bankwezen.
Geen privatisering dus. Maar wat dan wel?
Laten we Engelse en Nederlandse toestanden in België zien te vermijden. Als we willen dat het openbaar vervoer écht een belangrijke rol speelt in de 21ste eeuw, dan moet er nú geïnvesteerd worden. Daarnaast moet de service verbeterd worden door bijvoorbeeld meer treinen op de drukke trajecten en op spitsuren, het openhouden van loketten en stopplaatsen en het inzetten van voldoende conducteurs op álle lijnen. De NMBS moet een overheidsbedrijf blijven onder democratische controle. Er moet een Europese richtlijn komen die het recht van lokale, regionale en nationale overheden erkent om publieke diensten te organiseren en die niet onderhevig te maken aan de wetten van de concurrentie. Publieke diensten moeten uitgesloten worden van de werkingssfeer van de richtlijn Bolkestein.
Personeel én reizigers dupe van privatisering
Reizigers en personeel hebben allebei belang bij de strijd tegen de privatisering. Als winst het doel wordt, komen alle andere zaken op de tweede plaats. We moeten samen een vuist maken voor kwalitatief goed openbaar vervoer en kwalitatief goed werk. Door de dreigende privatisering van het openbaar vervoer zal de NMBS door de politiek worden losgemaakt van zijn nutsfunctie: het snel, veilig en comfortabel vervoeren van mensen en goederen. Niet het algemeen nut maar bedrijfswinst zal het belangrijkste worden.
Het is tijd om de trein te verdedigen!
Het personeel en de reizigers mogen geen sluitpost worden maar moeten centraal staan in het beleid.
De NMBS is geen winstbedrijf maar een bedrijf van openbaar nut.
...Een interview met Erik Meijer, specialist privatisering openbaar vervoer, werkzaam in het Europees Parlement & rapporteur...
...
Erik Meijer, specialist privatisering openbaar vervoer:
Europa wil terug naar 19de eeuw
Door Thomas Blommaert
Solidair sprak met Erik Meijer, specialist privatisering openbaar vervoer
Eigenlijk wil Europa de klok terugdraaien naar de 19de eeuw. De luis in de pels van de privatiseringslobby. Zo zou je Eric Meijer kunnen omschrijven. Hij zit in het Europees Parlement voor de Nederlandse Socialistische Partij (SP) en is rapporteur voor de privatiseringen van het openbaar vervoer. Manifest neemt het verhaal integraal over, gezien het belang voor de discussie over de privatiseringen.
Erik Meijer moet de voor- en nadelen van de privatisering op dit terrein, zoals ze door de Europese Commissie wordt voorgesteld, in kaart brengen. Veel voordelen zag Erik Meijer vooralsnog niet. Natuurlijk maken de openbare diensten fouten, zegt hij, maar dat is niet omdat ze openbaar zijn, maar omdat er geen democratische controle bestaat. Als je ze privatiseert, maak je de zaken nog erger.
Hoe komt het dat uitgerekend u, die toch in een kleine partij zit, rapporteur werd?
Erik Meijer. Er bestaat een roulatiesysteem dat er in principe voor zorgt dat elke fractie van het Europees parlement aan de beurt komt volgens evenredigheid. Gewoonlijk mogen de fracties van Verenigd Links echter alleen een rapporteur leveren voor onbelangrijke thema's zoals de wijziging van de zomertijd. Maar omdat wij vanaf een bepaald moment zulke onderwerpen weigerden, konden ze uiteindelijk niet tegenhouden dat we dit belangrijke dossier van de privatisering van het openbaar vervoer in handen kregen.
Wat doet een rapporteur precies?
Erik Meijer. Elk wetsvoorstel van de Europese Commissie begint met de aanstelling van een rapporteur. Die man of vrouw moet de voor- en nadelen van dat voorstel in kaart brengen en mag als eerste amendementen indienen. De bedoeling van een rapporteur is niet zijn of haar partijpolitieke standpunt te verdedigen. Ik ben dus niet begonnen aan de opdracht door van de daken te gaan schreeuwen dat ik tegen privatiseringen ben, dat ik de productiemiddelen in gemeenschapshanden wil en dat ik graag de kapitalisten buitenspel zou zetten. Want eigenlijk is het de bedoeling dat ik voorstellen zou doen aan de Commissie om sneller en efficiënter te privatiseren. En dat doe ik uiteraard niet.
Eigenlijk bent u een vervelend ventje.
Erik Meijer. (stralend) Een zeer vervelend ventje. Toen ik rapporteur werd, zei zowel de Europese Commissie als rechts in het Europees Parlement, dat ik geen moeite moest doen om de privatiseringen tegen te houden. Want we hadden daar nu toch al tientallen jaren over gediscussieerd en die privatisering moest er gewoon komen, punt uit. Liefst morgen al. Onze Nederlandse minister van Verkeer en Waterstaat, Tineke Netelenbos, een sociaal-democrate nota bene, zei me letterlijk dat liberalisering een zegen is. Liberalisering, ging ze verder, is de beste manier om de communistische mentaliteit onder het overheidspersoneel te breken. (grijnst) Straffe uitspraak, hè!
Ik heb echter al hun argumenten onder tafel geveegd en geëist dat ik kon gaan praten met vakbonden en milieu- en consumentenorganisaties. Wat medaarbij trouwens opviel, was de houding van vooral de Noord-Europese vakbonden, die blijkbaar geen heil zagen in de privatisering van het openbaar vervoer. Ik heb ze ten slotte kunnen overtuigen door te hameren op het feit dat Europa geen vrije keuze meer laat. Nu dwingt Europa haar lidstaten te privatiseren.
Waarom? Werken onze openbare diensten dan zo slecht?
Erik Meijer. Nee, al zijn er natuurlijk tekortkomingen. Maar die worden in hoofdzaak veroorzaakt doordat er geen echte democratische controle bestaat. Bovendien gedragen veel overheidsmaatschappijen zich nu als particuliere ondernemingen omdat ze de opdracht krijgen winst te maken. Maken ze winst, dan hebben ze het goed gedaan, in het andere geval slecht. Onzin natuurlijk. In Nederland bijvoorbeeld kregen de Nationale Spoorwegen een hele tijd geleden al de opdracht zich voor te bereiden op een beursgang, de aandelen van de staat zouden op de beurs verkocht worden aan particulieren. De directie kreeg als opdracht winstcijfers voor te leggen. Nu, hoe kan dat in de praktijk? Vacatures niet meer invullen, geen nieuwe treinen meer aanschaffen, het onderhoud verminderen, met minder mensen hetzelfde werk doen, slechtere arbeidsomstandigheden creëren. Dat is de kapitalistische manier, maar er is natuurlijk wel onvermijdelijk een keerzijde: meer ongelukken, meer treinen met vertraging, morrend personeel.
Ik doe dus niet mee met diegenen die roepen dat overheidsbedrijven niet goed functioneren. Dat het beter kan, daar ben ik het mee eens. Maar dat ligt aan andere factoren.
Binnen niet zo lange tijd is het overheidsmonopolie vervangen door een drietal privé-monopolies. Is dat dan een vooruitgang? Tegenstanders van het openbaar vervoer zeggen dat het te verlieslatend is en dat het moet proberen zelfbedruipend te zijn.
Erik Meijer. Maar het openbaar vervoer kan gewoon geen winst maken, tenzij je de prijs van een kaartje voor tram, bus of metro verdrievoudigt. In het andere geval is er altijd overheidssteun nodig. Dat is bij de openbare aanbestedingen waar Europa zo in gelooft niet anders. Bij openbare aanbestedingen kunnen private bedrijven meedingen naar de exploitatie van het openbaar vervoer in een streek. De onderneming die tegen de laagste prijs, lees: met de minste overheidssubsidies, openbaar vervoer kan verzekeren, wint... Dat is ook geen vrije markt, hè. (zucht) Ach, eigenlijk draait Europa gewoon de klok terug naar de negentiende eeuw, toen particulieren begonnen met treinen. Dat waren allemaal avonturiers die veel geld wilden verdienen. Maar uiteindelijk gingen ze een voor een failliet. Toen vonden de kapitalisten dat de overheid het verlieslatende openbaar vervoer maar in handen moest nemen, want openbaar vervoer hadden ze nodig om hun fabrieken te doen draaien.
Als die lessen uit het verleden er zijn, waarom wil Europa dan zonodig privatiseren?
Erik Meijer. De voorstanders gebruiken drie argumenten. Het officiële verhaal luidt dat er op elk terrein concurrentie moet zijn, want dat is goed voor de consument. Een Duitse christen-democraat heeft me ooit toegesnauwd dat ik de belastingbetaler besteel als ik me kant tegen privatiseringen. Geprivatiseerde bedrijven zouden namelijk goedkoper zijn. Volgens die redenering wint de consument alleen maar bij privatisering. Dat is natuurlijk erg kortzichtig, want er spelen nog een heleboel andere factoren mee.
Een tweede argument, dat de voorstanders vaak minder openlijk uitspreken, is dat publieke monopolies zorgen voor een te grote macht van werknemers en vakbonden. Als we die macht kunnen breken, kunnen de lonen met zeker dertig tot veertig procent omlaag, redeneren die lui. Nu bestaat zeventig procent van de kosten van het openbaar vervoer uit salarissen voor het personeel.
Over het derde argument ten slotte zwijgt iedereen zedig: machtige kapitaalgroepen zien in de overheidssectoren expansiemogelijkheden. Al tientallen jaren lobbyen multinationals bij Europa om overheden te dwingen winstgevende taken af te stoten. Die kunnen zij dan overnemen, natuurlijk.
Dat is in Nederland tot nu toe al behoorlijk gelukt, heel wat overheidsbedrijven zijn inmiddels geprivatiseerd. Hoe reageerden de vakbonden?
Erik Meijer. Ontzettend mak. Oorspronkelijk waren ze er wel tegen natuurlijk. Maar de particuliere ondernemingen die de overheidsbedrijven overnamen, speelden het erg slim. De nieuwe private energiebedrijven bijvoorbeeld gaven hun personeel, vroeger dus in dienst van de overheid, een klein beetje opslag. Zo susten ze de onvrede.
De onderneming die het goedkoopst is, wint de openbare aanbesteding. Je kunt je wel indenken wat dat betekent voor de lonen en de dienstverlening.
Eigenlijk hebben de vakbonden zich laten meeslepen in de logica van het kapitalisme. Ze geloofden dat privatiseringen onvermijdelijk waren en dachten dat als het toch moest gebeuren, ze maar beter bij de eersten konden zijn. Dat zeiden ook de topmanagers van die bedrijven. Zij moesten de wereldmarkt veroveren, de concurrentie verslaan. De andere bedrijven werden tot vijand uitgeroepen. Iedereen in de onderneming moest aan hetzelfde touw trekken met de bedoeling te overleven in een strijd waarin anderen ten onder zouden gaan. Daar trapten de vakbonden in. Ze hielden zich niet langer bezig met na te denken over hoe ze controle konden uitoefenen over de productiemiddelen of hoe ze mee konden bouwen aan een betere maatschappij.
Wat waren de gevolgen voor de werknemers van het openbaar vervoer?
Erik Meijer. De werkdruk is gestegen, er zijn geen faciliteiten meer voor vakbondswerk, de ontslagbescherming werd drastisch ingeperkt, de rusttijden van chauffeurs zijn verkort, het onderhoudswerk moeten ze zelf uitvoeren en de dienstroosters werden 'efficiënter'. Dat betekent bijvoorbeeld dat de managers van onze spoorwegen de chauffeurs wilden verplichten om steeds dezelfde route te rijden, hoe eentonig ook. De treinbestuurders noemden dat 'het rondje rond de kerk' en protesteerden zo hevig dat de directie uiteindelijk het plan gedeeltelijk moest afvoeren.
Het verschil zit soms ook in kleine dingen. Om even een zijsprongetje naar de post te maken, onze Nederlandse postbodes mogen in de zomer niet langer een korte broek aandoen. Dat past namelijk niet bij de status van het particuliere bedrijf. Je kan zeggen dat dat maar details zijn maar ik vind het wel illustratief.
Kunnen Belgische werknemers hetzelfde verwachten als ook hier het openbaar vervoer geprivatiseerd wordt?
Erik Meijer. Ja, absoluut. Zeker in het kader van het systeem van openbare aanbestedingen waar Europa een voorstander van is, waarvan bekend is dat de onderneming die tegen de laagste prijs openbaar vervoer kan verzekeren, wint.Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat zoiets onvermijdelijk tot lagere lonen leidt. Die particuliere bedrijven zullen hun personeel zeggen dat het in ieders belang is om de salarissen zo laag mogelijk te houden.Want ze moeten het goedkoopste bedrijf blijven om over vijf of acht jaar opnieuw dat contract in de wacht te slepen. Grijpen ze daar naast, dan staat iedereen op straat. Dus stellen de arbeiders maar beter geen al te hoge eisen.
Hoe ziet u de toekomst voor overheidsbedrijven die openbaar vervoer aanbieden?
Erik Meijer. Zeer somber. Ik vrees dat er over tien à vijftien jaar nog drie grote concerns bestaan die de kleintjes verpletterd zullen hebben. Want wat zal er gebeuren als er een concessie gedaan wordt om het openbaar vervoer te organiseren? De eerste keer, in Vlaanderen bijvoorbeeld, gaat De Lijn het nog wel halen op basis van haar ervaring. Maar de tweede keer delft De Lijn wellicht het onderspit tegen een multinational die een oude kapitalistische truc zal bovenhalen: de eerste termijn met verlies werken, wat kan omdat ze hun winst elders maken. Bij de eerstvolgende aanbesteding zal er helaas geen sprake meer zijn van De Lijn. De concurrentie is dan kapot en de prijs kan weer omhoog.
Het openbaar vervoer is het recente verleden geprivatiseerd. Een van de doelen van die liberalisering was juist om te kunnen bezuinigen op het personeel. Bedrijven kopen tegenwoordig een concessie van de overheid, waardoor ze met handen en voeten zijn gebonden aan de beleidskaders van de overheid. Eigenlijk alleen op het gebied van de arbeidsvoorwaarden heeft de overheid haar handen afgetrokken van het openbaar vervoer.
Personeelsleden zijn door arrogante en op eigen belang gerichte directies beroofd van hun perspectief op een vaste baan en een goede pensioenvoorziening. Het beroep is onaantrekkelijk gemaakt en de scholing is verwaarloosd. Het daardoor ontstane personeelstekort vormt een ernstige bedreiging voor de toekomst van het openbaar vervoer. Het beroep van chauffeur moet in ere worden hersteld en de directies moeten een stap terug doen.
Nu beweren de aanhangers van de vrije markt dat daar de wet van vraag en aanbod regeert. Dat zou dus betekenen dat bij een tekort aan chauffeurs de lonen vrijwel automatisch omhoog gaan. Misschien gaat die theorie op bij de handel in groente en aardappelen, maar op de arbeidsmarkt gelden blijkbaar andere regels. Als de chauffeurs hogere lonen willen dan moeten ze daar om vragen, ze vervolgens eisen en ten slotte in actie komen. Dat is wat er nu gebeurt.
De huidige actie is in meerdere opzichten een bijzondere. Het lijkt een simpele actie van werknemers tegen hun baas, maar die baas haalt een groot deel van zijn inkomsten indirect weer bij de overheid weg als gevolg van de uitgebreide subsidieregelingen voor het openbaar vervoer. Daar komt nog bij dat het beroep buschauffeur een dienstverlenend beroep is. Chauffeurs hebben te maken met mensen en niet alleen met dood materiaal zoals werknemers in een autofabriek. In die zin zijn buschauffeurs in het streekvervoer ondanks de marktwerking nog steeds een beetje vergelijkbaar met verplegenden, politieagenten en brandweerlieden. Er zijn grote groepen mensen van hun afhankelijk.
Daarom voeren de chauffeurs geen simpele staking, maar onderbreken ze deze voortdurend om mensen die naar school of hun werk moeten niet te veel te duperen. In het verleden werd stakers in het openbaar vervoer strijk en zet verweten dat ze geen rekening hielden met de belangen van andere gewone mensen, maar dat doen ze nu zeker wel.
Van stakingen in het verleden is bekend dat ze sneller werden verloren naarmate ze langer duurden. Het ging dan trouwens wel om stakingen in de 'klassieke' variant, waarbij het werk volledig werd neergelegd. De busstaking zoals die nu wordt gevoerd is van een ander kaliber omdat de lange duur heel anders wordt ingevuld. Het is geen klassieke staking, maar een aaneenschakeling van werkonderbrekingen. Of de stakers winnen hangt trouwens sowieso niet af van een staking over gebeurtenissen uit het verleden. Veel belangrijker is de strijdwil van de stakers en de sympathie van het publiek. Met die sympathie voor de stakers zit het wel goed nu er geen sprake is van een volledige staking. Of de directie ook zo veel sympathie heeft mogen we ons afvragen gezien de 812.000 euro die voormalig topman Rob Holten meekreeg bij zijn vertrek bij Connexxion.
...& hoe kan het anders, dan dat we dit er nog eens bijhalen
...
Gratis openbaar vervoer is geen luchtkasteel
15-02-2006
Telkens als er in Nederland gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn, is Daniel Lambrechts een van de weinige Vlamingen die dat snel merkt. Politici bellen de mobiliteitsambtenaar uit Hasselt om te weten te komen hoe het nu precies zit met het gratis openbaar vervoer in de hoofdstad van Belgisch Limburg. ´Zeker honderd Nederlandse gemeentes en provinciebestuurders zijn hier de laatste jaren geweest´, vertelt Lambrechts op zijn werkkamer. ´Ook uit Zweden, Noorwegen en Groot-Brittannie komen ze aankloppen. Toch heeft ons initiatief over de grens geen navolging gekregen´. En dat is jammer.
Aandacht trekken met gratis openbaar vervoer in je verkiezingsprogramma is alleen leuk als je het daarna ook echt invoert. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. In Hasselt, waar de bussen sinds 1997 gratis zijn, blijken de inwoners er erg op gesteld. Wel is het even schrikken als ik een willekeurige bus uitprobeer. Bij het instappen trekt een gele stempelautomaat meteen de aandacht. Maar vrolijk gebaart de chauffeur dat ik kan doorlopen: ´Zoek een plaatsje, ik trakteer´. Voor elke passagier haalt hij een kaartje door de overbodig geraakte automaat. ´Zo tellen we het aantal reizigers´.
Bevalt het? Natuurlijk. De dame die vooraan met haar pekineesje in de bus zit, is enthousiast. En de scholieren op de achterbank kennen het begrip ´zwartrijden´ enkel nog van hun veel oudere broers. Ik stap uit bij een bushalte aan een parkeerplaats, waar immers mensen komen die toch liever de auto nemen. Toch levert ook daar een steekproefje onder tien mensen slechts één negatieve reactie op. De parkeerders zijn met de auto omdat ze van elders komen, of vinden het toch gemakkelijker voor de boodschappen. Hoe meer mensen de bus nemen, zegt een van hen, des te eenvoudiger is het om een parkeerplaats te vinden.
De gratis bussen hebben tot neveneffecten geleid die niemand had voorzien. Zo merkt het Virga-Jesseziekenhuis dat patienten meer bezoek krijgen. En minder vermogende Hasselaren die (te) lang met gezondheidsklachten rond liepen, blijken dankzij de gratis bus en betere verbindingen sneller naar een specialist te gaan. Maar indrukwekkender dan de anekdotische bewijsvoering zijn de kale cijfers: in 1997 namen in Hasselt per maand amper 30 duizend mensen de bus, nu liefst 400 duizend. Het aantal ritten per dag en het aantal lijnen is dan ook fors uitgebreid.
De bezieler van de gratis bus is de oud-burgemeester van Hasselt, Steve Stevaert. Deze en andere opmerkelijke ideeën (zoals barbecue-cheques voor buurten) bezorgden de oud-cafébaas die minister werd en voorzitter van de socialistische partij SP.A, de bijnaam Steve Stunt. ´Gratis´ is voor hem echter bittere ernst. ´De mooie dingen van het leven moeten gratis zijn: de liefde, het strand, mensenrechten en het openbaar vervoer´, zegt hij in het provinciehuis te Hasselt - hij is inmiddels gouverneur van Limburg. ´Het leidt tot minder verkeersslachtoffers, tot sociale cohesie omdat we oude mensen uit hun isolement halen, en we dragen een steentje bij aan de Kyoto-normen om broeikasgassen terug te dringen.´
Natuurlijk is de rekening van de gratis bussen voor het gemeentebestuur, en dus voor de inwoners van Hasselt die gemeentebelasting betalen. ´ledereen betaalt naar draagkracht en vermogen bij via de belasting. Daarvan kunnen we het openbaar vervoer gratis maken´, legt Stevaert uit. Stevaerts gratis-filosofie heeft niets te maken met het ´neoliberale, valse gratis´, zoals gratis belminuten bij een nieuwe gsm. ´In een socialistische visie is gratis een sturend gegeven, dat herinnert aan de natuurlijke staat der dingen, aan het aardse paradijs waar alles gratis is, aan Kokanje of Luilekkerland, waar de gratis kippen je zomaar in de mond vliegen´, schreef hij in 2004 in het boekje Socialisme is gratis (euro 14,95 !).
Niet alles moet gratis worden, waarschuwt hij. Gratis gezondheidszorg zou leiden tot overconsumptie. En niet alles moet door de overheid worden geregeld. ´De parkeergarages en het slachthuis van Hasselt heb ik als burgemeester geprivatiseerd. Sommige dingen moet je aan de markt overlaten, andere zeker niet.´
De zon mag voor niks opgaan, voor de buschauffeurs is hun werk geen filantropie. Al met al kosten de gratis bussen Hasselt ruim 1,4 miljoen euro. Het nieuwe vijfjarencontract, waarover binnenkort wordt onderhandeld, zal weer een stuk duurder uitvallen. Toch is Hasselt amper 1 procent van het gemeentebudget kwijt aan de gratis bussen. En de gemeentebelastingen zijn lager dan voor de invoering. Al heeft dat niet zozeer met de bussen te maken, maar met het saneren van hoge schulden.
´Het is een politieke keuze om meer geld aan openbaar vervoer uit te geven´, zegt gemeenteambtenaar Lambrechts. ´In de jaren zestig werden er overal miljoenen uitgetrokken voor culturele centra, in de jaren zeventig voor sportfaciliteiten en jeugdlokalen. In deze tijd is mobiliteit het knelpunt.´
Gratis openbaar vervoer is niet tot Hasselt beperkt gebleven. 65-Plussers mogen overal in Vlaanderen gratis met de bussen van De Lijn. Wie zijn kentekenplaat inlevert (die zijn in België persoonsgebonden) krijgt een gratis abonnement. Een op de drie Vlaamse gemeentes heeft elementen van Hasselts voorbeeld overgenomen. Daardoor vervoerde De Lijn in 2005 bijna 450 miljoen reizigers, twee keer zoveel als in 1999. Ook pendelen in Belgie 120 duizend werknemers in de private sector dagelijks gratis van en naar hun werk: ruim 1100 bedrijven hebben een contract met treinmaatschappij NMBS: de werkgever betaalt 80 procent van het abonnement, de overheid past de rest bij. Ook tienduizenden ambtenaren reizen gratis.
Hasselt als gidsstad voor Nederlandse steden? Waarom niet. Amsterdam heeft 51,3 miljoen euro verkwist aan elektronische toegangspoortjes voor de metro. Niemand weet wanneer ze ooit zullen werken. Een kwart van de reizigers is zwartrijder: het is dweilen met de kraan open. Zelfs als het Hasseltse model niet voor 100 procent valt over te nemen, - gratis is immers niet voor niks - zijn er varianten denkbaar zoals elders in Vlaanderen is gebeurd. De eerstvolgende lichting Nederlandse beleidsmakers en politici die een dagje Hasselt doet, moet vooraf plechtig beloven om eenmaal thuis werk te maken van het goede voorbeeld.
