kitokojungle

..welkom ! ..welkom ! ..welkom !

~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~

~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~
Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit

22-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 5
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ondertussen kwamen in het weekblad ‘Hier Dinaso!’ onmiskenbaar sympathieën voor nazi-Duitsland en anti-joodse uitspraken naar voren. Van Severen weigerde die tegen te spreken, hoewel hij persoonlijk van mening was dat het Verdinaso geen boodschap had aan buitenlandse fascistische en nationaal-socialistische stromingen. Vanaf 1935 haalde hij ook uit naar het communisme als de grote bedreiging van het Westen.[745] Op het hoogtepunt van de Tsjechoslowaakse crisis op 28 september 1938 stuurde Van Severen een telegram aan eerste minister Spaak waarin stond dat het Verdinaso "in volkomen loyaliteit en tucht achter koning Leopold, in de onvoorwaardelijke dienst van volk en land" stond.[746] In de jaren voordien had Van Severen contacten gelegd met personen uit het Belgische politieke establishment, onder ander met De Man. Na 28 september verhoogde Van Severen nog zijn steun aan de regering en aan de neutraliteitspolitiek. De internationale toestand heeft hem er ongetwijfeld toe gebracht een aantal doctrinaire scherpe kanten af te slijpen. Zelfs een toenadering tot de verkiezingen van 2 april 1939 zat erin. Maar tezelfdertijd bleek dat sinds 1936 vele vooraanstaande Dinaso's het moeilijk met hem eens konden zijn. Eigenlijk was hij als leider, na het wegvallen van Wies Moens, steeds meer vereenzaamd. De mobilisatie ontkrachtte verder het organisatiekader van de beweging.[747] Op 10 mei 1940 werd Van Severen door de Staatsveiligheid aangehouden. Interventies van onder meer senator Pierre Nothomb richtten niets uit. Op 15 mei werden Van Severen, Rijckoort en Léon Degrelle op transport geplaatst, vier dagen later arriveerden de gevangenen in Abbeville. Op 20 mei 1940 werd hij door Franse soldaten dood geschoten. De dood van Van Severen was meteen een fatale slag voor het Verdinaso. De beweging die sterk aan zijn persoon gebonden was geweest en steeds slingerde tussen een politieke vormingsformatie en een uitdagende militie, viel uiteen. Een deel van de volgelingen stapte in 1940-1941 de collaboratie binnen, een ander deel verkoos de kant van het verzet.[748] Van Severen en het Verdinaso worden door TeKoS zeer positief benaderd. Het Verdinaso wordt voorgesteld als een beweging die een constructieve strategie hanteerde in een decadente en verloederde periode. “Het Verdinaso wilde niet profiteren van de decadentie van de parlementaire democratie om aan de macht te komen, zoals de rexisten hoopten en evenmin in blinde woede de Belgische staat vernietigen, zoals vele Vlaams-nationalisten. Het Verdinaso wilde de oorzaken van het verval bestrijden en een nieuwe staat opbouwen.”[749] Net als Nieuw Rechts, wilde het Verdinaso een tegenproject uitbouwen dat een alternatief moest bieden voor de (gepercipieerde) decadentie van het eigen tijdperk. De afwijzing door Van Severen van het gedachtegoed van de Franse Revolutie is een ander aspect waarom hij op zo veel sympathie kan rekenen. TeKoS beschouwt Van Severen als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de conservatieve revolutie in het interbellum in Vlaanderen. Hij wordt omschreven als de meest uitgesproken jongconservatief in Vlaanderen.[750] Zijn nadruk op orde, elite en staat, zijn anticommunisme en zijn keuze voor het rijk zijn elementen die duidelijk overeenkomsten vertonen met de jongconservatieve stroming in Duitsland (zie hoofdstuk “De conservatieve revolutie in de Weimarrepubliek”). TeKoS benadrukt daarbij dat Van Severen een geheel eigen conservatief-revolutionaire beweging uitbouwde en zeker geen kopie nastreefde van de bewegingen van Hitler en Mussolini.[751] Hij wordt voorgesteld als een groot politiek denker: “Wanneer politiek betekent “macht veroveren” dan dienen Joris Van Severen en Louis Gueuning gerangschikt te worden onder de grandioze mislukkingen. Wanneer met dit dubbelzinnig begrip de zorg om de “polis” bedoeld wordt en het zoeken naar wegen die leiden naar een menswaardig bestaan, waarbij persoon en gemeenschap naar hun ultieme bestemming worden geleid, dan behoort Joris van Severen, samen met Louis Gueuning tot de grote politici. Beide behoren zij tot de falanks die de strijd aanbonden tegen “de ideeën van 1789”. In denken en handelen ontwikkelden zij alternatieven voor een samenleving op maat van de mens en beantwoordend aan de hoge roeping van de mens.” [752] Volgens Luc Pauwels was het Verdinaso vooral een vormingsbeweging en geen militie. De politieke methode van Van Severen steunde volgens hem op de voorbeeldfunctie en de veroveringskracht van de nieuwe elite die door het Verdinaso moesten worden belichaamd. Van Severen gaf zijn volgelingen een “fiere ziel” mee. De aristocratische elite waar Van Severen voor pleitte, moest een dienende elite zijn, een elite die offervaardigheid en discipline voorstond.[753] Volgens Nieuw Rechts is er vandaag de dag dringend nood aan een dergelijke elite. Er is nood aan een staatsdragende klasse, een door onbaatzuchtigheid en plichtsbesef gekenmerkte politieke elite die garant staan voor de rechtsstaat en bekwaam leiding kan geven.[754] Het ontbreekt ons de dag van vandaag aan “fiere zielen”, aan belangloze, soevereine persoonlijkheden zoals Van Severen.[755] Luc Pauwels stelt het in een artikel uit 1994 in TeKoS zo: “De morele kwaliteiten van Joris van Severen, zijn aristocratisch non-konformisme, zijn beleefde waarachtigheid en zijn tot het eindpunt doorgezette stoische levenshouding blijven het voorbeeld van een werkzaam tegengif tegen de Zeitgeist van deze late twintigste eeuw.”[756] 2.2.3.3 De vergoelijking van de collaboratieIn TeKoS zijn een vijftal artikels verschenen die specifiek aan de collaboratie gewijd zijn, daarnaast zijn er ook verschillende bijdragen gepubliceerd die handelen over individuele collaborateurs. Van die vijf artikels zijn er vier geschreven door Frans de Hoon, zelf een voormalig collaborateur. Frans de Hoon was tijdens de tweede wereldoorlog een overtuigd lid van de SS-DeVlag. Na de oorlog schreef hij voor verschillende tijdschriften van verenigingen van oud-collaborateurs (zie 2.1.3 De Vlaamsgezinde achtergrond van enkele redacteurs van TeKoS ). Frans de Hoon kan geplaatst worden in het milieu van Vlaams-nationalistische collaborateurs die zich na de oorlog verenigden en weigerden de oorlog stilzwijgend achter zich te laten. Binnen deze kringen werd de oorlog geïdealiseerd. De collaboratie werd voorgesteld als een tactische vergissing van een beweging die het goed meende met het Vlaamse volk. Het rechtse aspect werd weggegomd en de ‘foutgelopen’ repressie werd scherp bekritiseerd. Het idee ontstond dat de Belgische staat de repressie had gebruikt om de Vlaamse Beweging te breken en dat de repressie hard en onrechtvaardig was. In zijn artikels over de collaboratie in TeKoS volgt Frans de Hoon in grote mate hetzelfde discours. Hij idealiseert de oorlog wel niet, maar de collaboratie wordt wel vergoelijkt. Volgens de Hoon kan niet ontkend worden “dat de Vlaamse collaboratie in haar overgrote meerderheid ingegeven was door een Vlaamse motivering.” De verwerping van het begrip België als ‘un et indivisible’ is volgens hem de kern van de oorzaken en beweegredenen van de Vlaams-nationale collaboratie. “Zij, deze Vlamingen hadden geen vaderland om te beminnen maar waren integendeel reeds lang op zoek naar een vaderland (…) In 1914 trokken duizenden jonge bewuste Vlamingen vrijwillig ten strijde met het Belgische leger in de overtuiging en betrouwend op het woord van hun koning, een nieuwe “slag der gulden sporen” voor Vlaanderen te kunnen slaan. Voor zover zij niet als Vlaming moedwillig aan het front geofferd werden, keerden de meeste van hen terug: gegriefd, vernederd, verslagen en als vijanden van de staat!” Frans de Hoon legt de nadruk op de tweederangspositie die Vlamingen in het België van voor de tweede wereldoorlog zouden hebben bekleed. Ze werden achteruitgesteld of geweigerd in de Belgische administratie, de Belgische magistratuur, de Belgische politiek en het Belgische leger alleen maar om hun bewust Vlaming zijn. Ze moesten de wortels van hun cultuur gaan zoeken in het buitenland omdat zij als Vlamingen geen perspectieven en geen waardering vonden in het Belgische establishment.[757] De Hoon wijst ook met een beschuldigende vinger in de richting van koning Albert I. Had de koning zijn belofte gehouden omtrent gelijkheid in recht en feit voor de Vlamingen dan was het waarschijnlijk anders gelopen.[758] Een ander beweegreden is volgens de Hoon te vinden in het feit dat de toenmalige ‘zogenaamde democratische regimes’, in hoofdzaak door eigen schuld, niet meer opgewassen waren tegen de toenemende moeilijkheden.[759] De Hoon stelt dat de Westerse democratieën tijdens het interbellum overspoeld werden door een golf van schandalen en corruptie en dat ze met het begrip democratie enkel nog de term gemeenschappelijk hadden. Het is volgens hem dan ook niet verwonderlijk dat velen hoopvol in de richting van Duitsland keken en hoopten op dezelfde vergaande en ingrijpende hervormingen die het recht en de orde in eigen land zouden herstellen.[760] Een derde en laatste historische omstandigheid die men volgens de Hoon in rekening moet brengen om de collaboratie te begrijpen, is het anti-bolsjewisme die toen een belangrijke rol speelde. De Hoon benadrukt dat het marxistisch bolsjewisme toen de publieke vijand nummer één was.[761] “De antichrist was toen het Bolsjewisme, het gevaar voor Europa het kommunisme.”. In Duitsland ging het volgens hem niet meer over de vraag of dit land al dan niet democratisch zou zijn, maar wel of het communistisch of nationaal-socialistisch zou zijn.[762] Op het verwijt dat ex-collaborateurs niet moeten doen alsof zij gans Vlaanderen vertegenwoordigden, repliceert hij dat doorheen heel de geschiedenis het steeds beperkte minderheden zijn geweest die de revolutie en de evolutie mogelijk hebben gemaakt, de massa volgde gewoon. “De massa is steeds niet meer dan de bij uitstek manipuleerbare “openbare mening” (...) Bij een Duitse overwinning zou deze “openbare mening” op minder dan geen tijd achter de nieuwe orde zijn gaan staan zoals zij nu na de bevrijding, in grote massa aan weerstand is gaan doen”.[763] De Hoon stelt de repressie voor als hard en onrechtvaardig. Ook het idee dat de Belgische staat de repressie heeft aangewend om de Vlaamse Beweging klein te krijgen, klinkt door in zijn betoog: “Wie zich in de repressieperiode en in de eerstvolgende jaren daarna durfde te beroepen op Vlaams-nationale motieven voor zijn kollaboratie, mocht er zeker van zijn dat dit hem als ekstra bezwarende omstandigheid zou aangerekend worden.”. De Hoon stelt dat de repressie in België voor een groot gedeelte doorgevoerd werd op basis van retroactieve wetgeving en voor uitzonderingsrechtbanken, maar hij klaagt vooral het feit aan dat de repressie doorgevoerd zou zijn louter op basis van haat en wraakgevoelens. In 1981 heeft de Hoon het over 600.000 repressiedossiers (in een later artikel uit 1997 citeert hij Luc Huyse die het heeft over 405.067 collaboratiedossiers). Samen met de onrechtstreeks betrokkenen (de familie) komt de Hoon tot een aantal dat schommelt tussen het anderhalf en twee miljoen betrokkenen bij de collaboratie… Volgens de Hoon zou men de vraag moeten stellen waarom zoveel mensen in dit land zich niet meer met de staat konden vereenzelvigen.[764] In een later artikel haalt hij Paul Struye aan “van wie we weten” dat onmiddellijk na de capitulatie op 28 mei 1940 80% van de bevolking bereid was om met de Duitsers samen te werken. Ook hier stelt de Hoon dat men zich de vraag moet stellen waarom zoveel mensen in dit land bereid waren om met ‘de vijand samen te werken’.[765] De Hoon pleit dus voor begrip voor de collaboratie. Zoals gezegd was die volgens de Hoon ingegeven door een combinatie van bekommernis om de Vlaamse belangen, afkeer voor de decadente democratie en een oprecht anticommunisme. Het rechtse aspect van de beweging wordt weggegomd, evenals de misdaden die sommige collaborateurs op hun geweten hadden. Dit pleidooi voor begrip voor de collaboratie echoot ook door in de afwijzing van TeKoS van de stelling van professor Bruno de Wever dat het VNV vanaf het begin een fascistische partij was. Luc Pauwels onderstreept met klem dat het VNV niet fascistische was. Het geschilpunt betreft niet het historisch werk of het bronnenonderzoek, maar de “ideologische interpretatie” die er aan wordt gegeven. In feite stelt Pauwels dat het beeld dat professor Bruno De Wever schetst van het VNV juist is, maar dat de term fascistisch zou moeten vervangen worden door conservatief-revolutionair. Het etiket ‘fascistisch’ stigmatiseert volgens Pauwels ten onrechte het VNV en staat een coherent en onbevooroordeeld beeld in de weg. Het VNV was een coalitie van verschillende gezindheden, bijna alle varianten van het Vlaams-nationalisme waren er in terug te vinden, maar fascisten waren er niet bij. Pauwels stelt dat het VNV vooral bijeengehouden werd door het antibelgicisme. Ondanks veel verbale aandacht voor het solidarisme, een organische volksstaat e.d. heerste er bij een groot deel van de leden een relatieve onverschilligheid tegenover dit soort intellectuele maatschappijvisies. Het emotionele antibelgicisme verdrong alle andere ideologische componenten naar een tweede plaats. De kracht van dit antibelgicisme, deze “mythische emotionele prioriteit”, verklaart waarom het VNV in de jaren ’30 qua maatschappijvisie zo ver naar rechts kon opschuiven, zonder een noemenswaardig aantal leden of kaders te verliezen, zelfs bij die fracties die het er duidelijk niet mee eens waren. Dit antibelgicisme was een belangrijke collaboratiemotief en deze attitude werd bevestigd door de willekeurige aanhouding en de wegvoering van een aantal prominente Vlaams-nationalisten in mei 1940 én het gedrag van de Belgische regering. Hiernaast waren vooral opportunisme en het beeld dat leefde bij Vlaams-nationalisten van het idealistische en integere activisme belangrijke collaboratiemotieven. Pauwels erkent wel dat dit natuurlijk niet de rechtvaardiging van de collaboratie inhoudt, maar het maakt ze wel meer begrijpbaar. De collaboratie was fout, maar…[766] 2.2.4 De visie op de Vlaamse beweging na de tweede wereldoorlog en nu In TeKoS wordt de dominantie van het katholiek traditionalisme sinds 1945 in de Vlaamse beweging aangeklaagd. Volgens Luc Pauwels stemmen de waarden en het ideologisch klimaat van de hele Vlaamse beweging duidelijk overeen met de karakteristieken van het confessionele flamingantisme “kleinburgerlijk, statisch, toch altijd weer wat hypocriet, Romehorig, vrij fanatiek in de eigen Vlaamse rangen en vrij toegeeflijk in het onderhandelen met de tegenstrever, eenzijdig taalgericht”.[767] Peter Logghe heeft het over “de primitivisering van de Vlaamse beweging”.[768] In TeKoS wordt de stelling verdedigd dat de Vlaamse numerieke meerderheid moet worden omgezet in een politieke meerderheid, dit wil zeggen “de staat veroveren door het laten gelden van het democratisch beginsel.”[769] Deze stelling sluit aan bij het programma van de Vlaamsche Volkspartij van Lode Claes. Ook daarin stond de valorisatie van de Vlaamse meerderheid al centraal.[770] Zoals gezegd heeft Nieuw Rechts weinig op met de sterke taaloriëntering van de traditionele Vlaamse beweging. Om de eentaligheid van Vlaanderen te bereiken zijn er veel te vergaande concessies gedaan. De Vlamingen hebben een federale staatsinrichting aanvaard die formeel op een 50/50 machtsverdeling stoelt. Het feitelijk federalisme met drie brengt het Vlaamse machtsaandeel ruim beneden de vijftig procent. Dat wil zeggen dat Vlaanderen zijn enige politieke machtsinstrument uit handen gaf waarover het beschikte, namelijk zijn demografische meerderheid. De Vlaamse meerderheid zit nu ‘opgesloten’ in een pariteit.[771
] Nieuw Rechts laat echter de moed niet zakken. Volgens haar valt het langzaam, maar versneld uiteenvallen van de Belgische staatsconstructie niet te ontkennen. De splitsing van de geesten is voltrokken en het bestaan van een dynamiek naar een onafhankelijk Vlaanderen is onmiskenbaar. Het separatisme verliest zijn taboe, niet als gevolg van een separatistisch propagandaoffensief, maar louter als gevolg van de Waalse arrogantie.[772] Hier wordt instemmend Mark Grammens geciteerd die het heeft over “de Waalse arrogantie die het federalisme beschouwt als een middel om de francofone heerschappij in België te bestendigen en om Vlaanderen te doen betalen voor de Waalse onmacht een leefbaar gewest tot stand te brengen.”[773] Met de onafhankelijkheid in zicht moet de Vlaamse beweging zijn strategie aanpassen. Het moet streven naar de bescherming en de ontwikkeling van de identiteit van ons “Nederlands deelvolk”, naar het verwerven van de onafhankelijkheid op korte termijn en naar de opleiding van een eigen Vlaamse elite die die onafhankelijkheid kan invullen.[774] Vlaanderen moet er zich ook mentaal op voorbereiden dat het aan zijn zuidgrens in de toekomst twee kleine staten zal vinden: Wallonië (beperkt tot de huidige provincies Henegouwen, Namen en het grootste deel van Luik) en Luxemburg (het Groothertogdom, met de provincie Luxemburg en het Duitstalig gebied dat nu in de provincie Luik ligt). Het is daarbij niet in het belang van Vlaanderen dat aan zijn zuidgrens “een verarmd Wallonië vegeteert als haard van economisch verval, permanente sociale onrust en politieke instabiliteit”. Een nieuw Benelux samenwerkingsverband zal nodig zijn, met een strikt respect voor elkaars zelfstandigheid en met Vlaanderen als natuurlijk centrum

22-07-2011 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
21-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 4
Klik op de afbeelding om de link te volgen Bij anderen leidde dit tot een uitgesproken linkse koers, een Vlaams getint socialisme of zelfs communisme. Boudewijn Maes wordt door Pauwels genoemd als voorbeeld van een nationaal-revolutionair.[705] Boudewijn Maes was een overtuigd vrijzinnige flamingant. Bij de Duitse inval was hij van oordeel dat de Vlamingen de Duitsers moesten bestrijden en dat ze daarvoor na de oorlog zouden worden beloond. Tijdens de bezetting verzette hij zich openlijk tegen het activisme. In de nadagen van de oorlog bracht hij er echter begrip voor op, al bleef hij zich onthouden van openlijk engagement. Hij verloor in ieder geval zijn vertrouwen in België en hoopte dat revolutionair geweld vanwege Fronters en activisten de 'Belgische' macht in Vlaanderen zou breken. Maes leidde na 1919 het Gentse Vlaamsche Front en werd voor die partij tot volksvertegenwoordiger gekozen. Hij was een aanhanger van de Groot-Nederlandse strekking van het weekblad ‘Vlaanderen’ (1922-1933). Als overtuigd vrijzinnige kwam hij in botsing met de katholieke en groeiende rechtse krachten binnen het Vlaams-nationalisme. In 1926 stichtte hij daarom de Vlaamsch-Nationale Partij. In 1929 en 1932 kwam die met een dissidente lijst op, maar de partij behaalde slechts een onbeduidend aantal stemmen. Maes verafschuwde het Duitse nationaal-socialisme, de toenemende ideologische verwantschap met de hoofdstroom van het Vlaams-nationalisme en het feit dat vele Vlaams-nationalisten rekenden op deze Duitse bondgenoot. Hij trad terug uit het Vlaams-nationalisme en evolueerde naar een vaag communisme.[706] Volgens Luc Pauwels vertegenwoordigde hij “een niet te overtreffen zuiver radicalisme, waarmee hij socialisten en kommunisten links wilde voorbijsteken”.[707] 4) De BündischenVolgens Luc Pauwels kunnen de Vlaamse jeugdbewegingen Rodenbach, het Algemeen Katholiek Vlaams Studentenverbond (AKVS) en het Diets Jeugdverbond, ideologisch niet vergeleken worden met de Bündischen. Het grootste deel van deze jeugdbewegingen maakte volgens hem deel uit van de völkische groep, terwijl anderen aansluiting vonden bij de christen-democratie.[708] In een ander artikel wijst Luc Pauwels er wel op dat er een duidelijke gelijkenis bestaat tussen de Duitse Wandervögelbeweging (zie hoofdstuk “De conservatieve revolutie in de Weimarrepubliek”), de voorloper van de Bündischen, en de Vlaamse Blauwvoeterij,[709] de eerste fase van de katholieke Vlaamse studentenbeweging (1875-1880) en de inspiratiebron voor latere heelnederlandse jeugdbewegingen. Deze Blauwvoeterij werd gekenmerkt door de cultus van de gewesttaal, kritiek op de classicistische opvoeding en op het gezag en een gering vertrouwen in staat en politiek.[710] Zowel de Blauwvoeterij als de Wandervögel werden volgens Pauwels gekenmerkt door een autonoom jeugdbewegingkarakter, een romantische basis, het positief beleven en uitbouwen van een generatiekloof enz.[711] 5) De LandvolkbewegungDeze beweging was zoals gezegd een boerenopstand in Sleeswijk-Holstein en heeft dus niets te maken met Vlaanderen. 2.2.3.2 De bewondering voor Joris Van SeverenTeKoS telt verschillende bewonderaars van Joris Van Severen onder zijn redacteurs. Hildegonde de Bois, de voormalige echtgenote van Luc Pauwels, is afkomstig uit een Dinaso-familie.[712] Hoofdredacteur Luc Pauwels schreef zijn licentiaatsverhandeling over Van Severen, evenals Jan Creve. Beiden zijn ook actieve medewerkers van het Studie- en Coördinatiecentrum Joris van Severen, evenals de redacteurs Kurt Ravyts en Pieter Jan Verstraete. Tot begin 2001 werden er in TeKoS een tiental artikels gepubliceerd die uitsluitend gewijd waren aan Van Severen en zijn ideeën. Vooral zijn aristocratische stijl en zijn pleidooi voor een dienende elite kunnen bij Nieuw Rechts op veel goedkeuring rekenen (zie verder). Omwille van de positieve houding van TeKoS tegenover Van Severen wordt hier dieper ingegaan op zijn persoon en zijn ideeën. Joris Van Severen werd op 19 juli 1894 geboren als oudste zoon in een notarisgezin. Hij groeide op in een tweetalig burgergezin op het platteland, waar de ‘Vlaamsvoelendheid’ een onderdeel van het katholicisme vormde. Na zijn schoolopleiding aan het Sint-Barbaracollege te Gent, schreef hij zich in 1912 in aan de Gentse universiteit in de kandidatuur wijsbegeerte en letteren als voorbereiding op de rechten. Aan de universiteit werd hij voorzitter van de Rodenbach’s Vrienden, de katholieke flamingantische studentenkring.[713] Begin augustus 1914 viel Duitsland België binnen, zes weken later, op 24 september 1914, werd Van Severen opgeroepen. Hij ging voor een kaderopleiding naar Frankrijk en in maart 1915 kwam hij als sergeant aan het IJzerfront. In januari 1917 werd hij bevorderd tot onderluitenant.[714] Hildegonde de Bois schrijft over deze periode in TeKoS: “In januari 1917 wordt Joris van Severen onderluitenant, een uitzondering –Vlaamse officieren zijn schaars in het Belgische leger, dat nochtans voor bijna 80% uit Vlamingen bestaat. Als officier wordt hij gewaardeerd door zijn oversten én door zijn soldaten, wegens zijn dapperheid en onverstoorbare koelbloedigheid: zijn sektie heeft bijzonder weinig verliezen te betreuren, alhoewel ze aanhoudend in de vuurlinie staat. (…) Hij eet, slaapt, vecht en lijdt samen met zijn manschappen; hij doet ook alles om hun leven te sparen (…)”.[715] De Bois schetst hier een heel lovend portret van Van Severen, die wordt voorgesteld als een ware leider en held. Van Severen onderhield aan het front goede contacten met Cyriel Verschaeve. Hij maakte ook deel uit van een groep Vlaamsgezinde studenten en intellectuelen, die zich tussen mei en september 1916 verenigden met de bedoeling om via de pers en studiekringen een Vlaamsgezinde werking onder de soldaten te organiseren. Het blad ‘Ons Vaderland’ werd de dagelijkse spreekbuis van deze radicale flaminganten.[716] De groepering steunde de vraag naar een belofte van de regering voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit na de oorlog. Toen de regering in oktober 1916 dit publiekelijk weigerde te beloven, radicaliseerde deze groep en ging ze een geheime werking uitbouwen, de Frontbeweging.[717] Volgens Vanlandschoot was Van Severen niet actief betrokken bij deze Frontbeweging. Toch zou hij in 1917 tweemaal te maken hebben met repressieve maatregelen omwille van zijn Vlaamsgezindheid.[718] Volgens Lode Wils nam Van Severen weliswaar deel aan de Frontbeweging, maar na 1916 speelde hij daarin geen rol van betekenis.[719] Deze visie wordt tegengesproken in TeKoS. De Bois benadrukt dat Van Severen actief deelnam aan de Frontbeweging en dat hij daardoor twee keer in een militair strafkamp belandde. Twee keer wordt hij eruit gehaald “omdat men een officier van zijn kwaliteit maar al te graag in de vuurlinie heeft.”[720] Ook Jan Creve onderstreept dat Van Severen wel actief was in de Frontbeweging. Hij verwijst hiervoor naar “de maatregelen” die in 1917 tegen Van Severen genomen zijn, “de taal die hij in zijn brieven hanteerde” en “de getuigenissen van Theo Hoste en Vital Haesaert”.[721] Jan Creve gaat er dus blijkbaar van uit dat hij voor een publiek schrijft die in grote mate vertrouwd is met de geschiedenis van Van Severen. De verstrooiing van de frontsoldaten na 11 november 1918 veroorzaakte een diepe depressie bij Van Severen, die wenste dat de Frontbeweging op haar elan van 1917 zou doorgaan in de strijd tegen de oorlog en tegen de vaderlandsliefde die oorlogen veroorzaakt. Op 6 februari 1919 keerde hij naar de Gentse universiteit terug en werd hij voorzitter van de afdeling van het Algemeen Vlaamsch Hoogstudentenverbond. Hij zou zijn studies echter nooit afmaken. Na de demobilisatie slingerde hij tussen het internationalisme en de volksnationalistische meetings van de Fronters. De toon en de inhoud van zijn toespraken uit de jaren 1919 en 1920 verraden dat Van Severen de algemene opinie van de Frontpartij vertolkte. Hij behoorde niet tot de groep rond priester Robrecht de Smet die de activistische verzuchtingen wilde doordrukken en liet zich ook niet in met de eerste naoorlogse verkiezingen van 16 november 1919. Mede gesteund door Verschaeve, richtte Van Severen in januari 1921 een tijdschrift op onder de titel ‘Ter Waarheid’.[722] In de woorden van Hildegonde de Bois “Een prachtig kultureel maandblad (…) Het blad blinkt uit door zijn hoog niveau en zijn verzorging. Want ook hier toont Joris van Severen stijl.”[723] Op 20 november 1921, werd Van Severen in het arrondissement Roeselare-Tielt tot volksvertegenwoordiger gekozen. Hij verwaarloosde echter zijn parlementaire werk en beperkte zich in 1922 en 1923 tot een vijftal redevoeringen in de Kamer.[724] Volgens de Bois was dit omdat “het parlementaire spel hem niet lag: te veel voze verbaliteit, te veel schijnvertoning.”[725] In ‘Ter Waarheid’ bepleitte Van Severen aanvankelijk een radicaal democratisch gedachtegoed en een volstrekt antimilitarisme. Vanaf het midden van 1922 oriënteerde hij zich naar een meer uitgesproken katholieke koers en in januari 1923 meldde de redactie dat ze de rooms-katholieke levensleer als de enige en absoluut ware beschouwde. In maart 1923 vroeg hij om de opheffing van de Godsvrede, de zogenaamde neutraliteitsafspraak binnen Het Vlaamsche Front, hierin vagelijk gesteund door zijn West-Vlaamse achterban. Daarmee zette hij het proces in gang van omvorming van de nationalistische partijformatie. Dit leidde tot een ideologische en organisatorische verwarring die jaren zou aanslepen en uiteindelijk uitmondde in de stichting van het Verdinaso. Het nationalisme kreeg bij Van Severen niet alleen een katholiek karakter, maar ook een conservatief-integralistische overtuiging. In verscheidene artikels uit 1923-1924 zette hij daaromtrent zijn theoretische beschouwingen uiteen. Die moesten volgens Van Severen klaarheid scheppen in de Vlaams-nationale organisatie voor de aanstaande verkiezingen van april 1925. Dit opzet mislukte. In de Vlaams-nationalistische kringen heerste verdeeldheid en Van Severen kreeg steeds meer kritiek te verduren omwille van zijn eigengereid denken, zijn aristocratische handelwijze en zijn reactionaire, antidemocratische gezindheid. Dit belette niet dat hij in 1925 voor het tot Katholiek Vlaamsch Nationaal Verbond (KVNV) omgedoopte Vlaamsch Front werd herkozen tot volksvertegenwoordiger.[726] Van Severen evolueerde steeds verder weg van de nationalistische partijorganisatie. De electorale perikelen van 1925 en de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 1926 deden hem het geloof in de democratische ordening geheel verliezen. Meer en meer verkondigde hij een autoritaire staats- en maatschappijopvatting.[727] Ook Lode Wils gaat ervan uit dat de radicalisering van het anti-Belgische en antidemocratische denken van Van Severen in verband stond met het echec van de Frontpartij in de verkiezingen. Ook de weigering om de gelijkheid van de landstalen te erkennen, de verwerping van de vernederlandsing van de Gentse universiteit en de afwijzing van Nederlandstalige legereenheden door de regering zouden tot deze radicalisering hebben bijgedragen.[728] In TeKoS wijst Jan Creve er echter op dat Van Severen reeds veel eerder bedenkingen had bij de democratie, een stelling die ook door de Bois wordt gevolgd.[729] Ook Luc Pauwels verwerpt de redenering dat Van Severen een radicaal tegenstander van de democratie geworden is doorheen alle electorale perikelen en zijn ervaringen als volksvertegenwoordiger. Volgens hem was Van Severen reeds jaren een radicaal tegenstander van de democratie. Hij was in zijn periode als volksvertegenwoordiger een pragmatisch democraat, maar één met een revolutionaire agenda die op een onverholen dictatuur was gericht en toen nog van linkse signatuur was.[730] Van Severen ging steeds meer zijn eigen weg. Zijn heelnederlandse bekommernis kwam meer op de voorgrond. Het ging hem ook niet meer in de eerste plaats om de oplossing van een Vlaams of Belgisch probleem, maar om de vestiging van een nieuwe orde in het door oorlog en revolutie verscheurde Europa.[731] Op het Groot-Nederlands Studentencongres te Gent op 29 maart 1926, kondigde hij zijn nieuwe doelstellingen aan: politiek Groot-Nederland, de corporatieve staatsordening en de verovering van de macht door de vorming van milities. Zijn politiek voorbeeld was het Italiaanse fascisme. Van Severen manoeuvreerde zich steeds meer in een uitzonderlijke positie. Hij deed de pogingen tot unificatie van de Vlaams-nationalistische groepen steeds verder van een oplossing afdrijven. Bij hem ging het steeds meer over een fundamentele herinrichting van staat en maatschappij, waarbij zijn integralistische uitgangspunten van 1923 nu in versneld tempo opschoven naar een rechts radicalisme. De reorganisatie van het feitelijk bestaande Vlaams-nationalisme, de aanpassing van de partijstructuren lieten hem omzeggens koud.[732] In 1928 kwam het lang nagestreefde Algemeen Vlaamsch Nationaal Verbond (AVNV) op papier tot stand, met Van Severen als een van de vijf leden van het directorium. Dit AVNV heeft echter op geen enkel ogenblik gefunctioneerd. Het mislukte in eerste instantie omdat het door Van Severen doelbewust werd gekelderd. Hij hanteerde een integraal Grootneerlandisme om een radicaliseringproces op gang te brengen. In een rede in de kamer in november 1928 stelde hij dat het doel van het Vlaams-nationalisme het herstel van de Nederlandse nationale eenheid was. Hij bracht hulde aan het activisme en de ‘sublieme deserteurs’.[733] Na de verkiezingen van mei 1929 viel Van Severen uit de boot bij de zeteltoewijzing. Deze verkiezingen waren voor de nationalisten succesrijk, maar leken weinig indruk op Van Severen te maken. In de zomermaanden dacht hij reeds hardop aan een eigen militie. Op 3 mei 1930 nam hij ontslag uit het KVNV, dat hij in 1925 had helpen stichten. Ook buiten West-Vlaanderen werden de scheidingslijnen duidelijker. Alle voormannen stonden eind 1930 voor de keuze: voor Van Severen of voor de meer gematigden die door hem smalend de "neobelgicistische advocaten" werden genoemd. De ontknoping viel in het voorjaar 1931. Van Severen werd in het AVNV-directorium in de minderheid gesteld. Toen hij in september de oprichting aankondigde van een nieuwe organisatie werd hij uitgesloten. Op 6 oktober maakte hij officieel de stichting van een Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso) bekend: Moens, Thiers, Antoon Samyn, Pol van Herzeele, De Clercq, Jef François, Jef Missoorten en Leo Poppe volgden hem. Ook Cyriel Verschaeve betuigde ostentatief zijn sympathie voor de nieuwe beweging. ‘Hier Dinaso!’ werd het blad van de beweging.[734] Het Verdinaso combineerde de heelnederlandse gedachte met een solidaristische maatschappijvisie. Met het Italiaans fascisme als voorbeeld werd gepleit voor een corporatistische nieuwe orde in een autoritaire Dietse staat. Volgens professor Bruno De Wever werd het Verdinaso gesticht als een zuiver fascistische groepering. Een bewijs daarvoor is terug te vinden in het programma dat door Wies Moens op de eerste landdag op 10 juli 1932 in Roeselare werd afgekondigd en dat door Pol le Roy een jaar later in brochurevorm werd uitgegeven. Het Verdinaso was antiliberalistisch, antimarxistisch en anticonservatief. Het was tegen de democratie en tegen het partijenstelsel. Het had een pannationaal doel en ijverde voor een nieuwe staat met een totale transformatie van de sociale relaties: het nationaal-solidarisme (in feite een corporatieve staat). ‘De vreemden’ waren per definitie vijanden van de staat. De stijl van het Verdinaso beantwoordde volledig aan die van een fascistische partij. Militarisme was er de hoofdtrek van. De geweldfactor ontbrak niet.[735] De stelling dat het Verdinaso fascistisch zou zijn wordt met klem verworpen door TeKoS. Hildegonde de Bois schrijft bijvoorbeeld “(…) bij alle aversie die hij (Van Severen) zal ontwikkelen voor het partijenregime, wordt hij geen fascist in de gemeenzame betekenis van dit woord. Hij zal dit aan Degrelle en enkele andere overlaten, voor wie hij nooit anders dan diep misprijzen zal betonen.”[736] Ook Jan Creve benadrukt dat Van Severen geen fascist was.[737] Luc Pauwels stelt dat het Verdinaso weliswaar duidelijk antidemocratisch was, “maar eerder in de traditionalistische variant en niet in de fascistische laat staan de nationaal-socialistische”. Verder schrijft hij: “In 1937, op een openbare redevoering te Antwerpen neemt Van Severen afstand van fascisme en nationaal-socialisme met de woorden “Geen Duitsche orde, geen Italiaansche Orde (…) Neen: de Dietsche Orde: een orde aangepast aan ons wezen en aan dezen tijd.” Men kan zich een krachtiger distantiëring voorstellen, maar goed.”[738] De ideologische evolutie van Van Severen en tactische bekommernissen leidden tot een radicale ommezwaai in 1934. Van Severen zag duidelijk in dat de Belgische regering maatregelen tegen het Verdinaso zou nemen die de groei van zijn beweging fel zouden kunnen hinderen. Bovendien werd hij meer en meer gesterkt in zijn overtuiging dat de politieke machtsverwerving over een Belgische weg moest gaan. Deze inzichten leidden tot de zogenaamde 'nieuwe marsrichting' die Van Severen openlijk proclameerde in augustus 1934.[739] Het ging daarbij om twee koerscorrecties. Ten eerste een tactische: Van Severen wilde de staat niet langer omverwerpen, maar veroveren met vreedzame middelen. De tweede correctie was een inhoudelijke: Dietsland moest niet samenvallen met het Nederlands taalgebied. De Walen mochten zich afscheiden als ze dat wilden of ze mochten binnen het Dietse rijk blijven met een autonoom statuut. Hetzelfde gold mutadis mutandis voor de Friezen en de Luxemburgers.[740] Vanaf 1936 liet Van Severen ook de term Dietsland vallen, voortaan sprak hij achtereenvolgens meer en meer over ‘het Dietse Rijk’, ‘De Lage Landen’, ‘de Nederlanden’, ‘het Dietsche Rijk der Nederlanden’ en ten slotte vanaf 1938 over ‘de Zeventien Provinciën’. Het taalcriterium werd nu geheel verlaten, naast geopolitieke argumenten kwam het gemeenschappelijk verleden van de Nederlanden in de plaats. De eeuwenoude lotsverbonden gemeenschap van Dietsers, Friezen, Walen en Luxemburgers moest worden hersteld door staatkundige eenmaking in een rijksgemeenschap onder Dietse hegemonie. Niet veel later verklaarde Van Severen de Walen op basis van afstamming en bloed tot geromaniseerde Dietsers. De historische gemeenschap der Nederlanden werd nu eveneens een volwaardige volksgemeenschap. De weg naar de Dietse natiestaat lag nu over de staatkundige hereniging van België, Nederland en Luxemburg. In dit feitelijk hersteld Verenigd Koninkrijk der Nederlanden zou de verscheidenheid van de Dietsers worden beschermd via provinciaal federalisme, een restauratie van de zeventien provinciën.[741] De nieuwe marsrichting betekende het einde van het antibelgicisme waarvan het Verdinaso de radicale voorvechter was geweest. De nieuwe koers leidde tot het vertrek van een aantal medestanders waaronder Wies Moens.[742] Door de 'nieuwe marsrichting' raakte het Verdinaso ook steeds meer in een geïsoleerde positie in de Vlaamse beweging. Door de afwijzing van het Vlaams-nationalisme was de Dietse oriëntering de enige band met de Vlaamse beweging die overbleef.[743] Van Severen pleitte voor een vernieuwde staat België in een Diets rijk, een autoritaire Dietse staat gebaseerd op het corporatisme en de vernietiging van de erfenis van de Franse Revolutie.[744] Zijn ideeën voerden hem naar een haast naïeve verering van koning Leopold III wiens neutraliteitspolitiek hij volledig onderschreef. In een antidemocratisch en autoritair versterkt koninklijk regime zag hij een bevestiging van de staatsorganisatie zoals hij die voor ogen had.

21-07-2011 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
20-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 3
Klik op de afbeelding om de link te volgen De Franse Nouvelle Droite speelde een centrale rol in deze vernieuwing van de rechtse ideologie. De culturele vereniging GRECE (Groupement de Recherche et d'Etudes pour la Civilisation Européenne), met als belangrijkste ideoloog Alain de Benoist, was en is er de belangrijkste vertegenwoordiger van. GRECE werd in de tweede helft van de jaren ’60 opgericht met als taak een coherente en onderbouwde rechtse ideologie te ontwikkelen, de dominante linkse cultuur te ondermijnen en een rechtse maatschappijvisie algemeen ingang te doen vinden via een metapolitieke strategie.[612] Het wil deze metapolitieke strijd onder meer voeren door de uitgave van boeken en tijdschriften (waarvan ‘Nouvelle Ecole’ en ‘Eléments’ de belangrijkste zijn) en het organiseren van colloquia.[613] De doctrine van deze Franse Nouvelle Droite inspireerde ook een aantal rechts-radicale groepen in België. Een direct gevolg ervan was de lancering van het ‘Nouvel Europe Magazine. La voix de la majorité silencieuse’ (NEM) in 1971. Rond het blad werden NEM-clubs gevormd in heel het land die uitgroeiden tot een indrukwekkend netwerk met vertakkingen aan de Franstalige universiteiten. Ook de voormalige militant van Jeune Europe, Jean Thiriart, sloot er zich bij aan. De ideologische herleving van radicaalrechts drong op het einde van de jaren ‘60 ook in Vlaanderen door via de groep rond het Aktiecentrum Delta, de verspreiding van ‘Nouvelle Ecole’ door Luc Pauwels en de bijdragen van Roeland Raes in ‘Dietsland Europa’. De Nouvelle Droite ideeën waren ook gemakkelijk te versmelten met de doctrine die de Van Severen aanhangers propageerden.[614] Het lag voor de hand dat de Nouvelle Droite ideeën ook veel weerklank zouden vinden bij de sterk door de Van Severen verering getekende Vlaams-nationalistische jeugdbewegingen, waarvan het in het begin van de jaren '60 ontstane Vlaams Nationaal Jeugdverbond (VNJ) de belangrijkste was geworden.[615] Dit VNJ sloot volgens Bart De Wever evenwel steeds meer aan bij de traditionele stroming binnen het Vlaams-nationalisme. Dietsland in zijn taalnationalistische betekenis, was voor het VNJ wel het utopisch einddoel, maar de facto bleef het een anti-Belgische stijlfiguur.[616] Dit neemt niet weg dat de Nouvelle Droite ideeën via de Vlaams-nationalistische jeugdbewegingen bij de jongere generatie radicaalrechtse Vlaams-nationalisten verspreid zouden raken en ingang zouden vinden.[617] Aan de Vlaamse universiteiten vonden de ideeën van de Nouvelle Droite gemakkelijk gehoor bij een radicale studentenminderheid die de Vlaams-nationalistische traditie nieuw leven inbliezen. Dat gebeurde aanvankelijk nog in de oude studentenvereniging Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond, maar in 1976 ontstond een afscheuring naar aanleiding van onenigheid binnen het toenmalige presidium tussen een radicaalrechtse, in Were Di-richting georiënteerde groep enerzijds en een meer pluralistisch nationalistische strekking anderzijds. De eerste groep stichtte de Nationalistische Studentenvereniging (NSV). Het NSV combineert radicale Vlaams-nationalistische doelstellingen met Nieuw Rechtse ideologische thema's. Inhoudelijk leunt het sterk aan bij Were Di en ‘Dietsland Europa’. Dit tijdschrift wordt overigens door de NSV-leiding beschouwd als de ideologische basis voor de eigen activiteiten.[618] Het NSV slaagde erin zich te consolideren en in 1981 een eigen scholierenvereniging op te richten, het Nationalistisch Jongstudentenverbond of NJSV. Het werd een verzamelpunt voor de jonge Nieuw Rechtse intelligentsia en een vormingscentrum voor een nieuwe generatie rechts-radicale Vlaams-nationalisten.[619] Verschillende redactieleden van TeKoS van de jongere generatie zijn in het NSV actief geweest, onder meer Eric Arckens, Peter Logghe en Jan Creve. Koenraad Logghe was in zijn jeugd lid van het NJSV.[620] Halfweg de jaren ‘70 ontstonden er in Were Di wrijvingen tussen enerzijds op actie gerichte 'militanten' en ideologische 'intellectuelen' en anderzijds tussen 'rigoristen' en 'toleranten' inzake persoonlijke morele standaarden.[621] Dit leidde in 1976 tot de oprichting van Voorpost door een aantal leden van Were Di die op zoek waren naar een manier om meer actiegericht te kunnen werken. Stichter was Roeland Raes. Voorpost werd een extreemrechtse radicale Vlaams-nationale actiegroep met vooral jonge militanten. Qua programma bleef er een grote overeenstemming bestaan met Were Di en ‘Dietsland Europa’.[622] Voorpost wordt door Patrick Rentmeesters beschouwd als een duidelijke vertegenwoordiger van Nieuw Rechts binnen de Vlaamse beweging. De Nieuw Rechtse thematiek is volgens hem in nagenoeg elk nummer van ‘Revolte’, het blad van Voorpost, aanwezig. Nieuw Rechtse thema’s zijn onder meer de aandacht voor metapolitiek, het anti-egalitarisme, de afwijzing van het christendom en het pleidooi voor het Indo-europese heidendom, het antikapitalisme, anti-Amerikanisme en anticommunisme en het pleidooi voor een organische maatschappij geleid door een elite. Verantwoordelijk voor deze nieuw Rechtse invulling zijn medewerkers als Peter Logghe en Roeland Raes en de artikels van Frank Goovaerts.[623] Namen die men later ook in TeKoS zal terugvinden. Spanningen binnen het VMO leidden in 1978 tot het vertrek van Xavier Buisseret, die toen samen met Raes en anderen 'Haro' begon uit te geven, een maandblad "voor de conservatieve revolutie".[624] Het blad beschouwde de Vlaamse strijd als inherent aan zijn streven, maar zag het niet als zijn taak hier verder op in te gaan. Het wenste zich vooral rechts en vrijzinnig-nationalistisch te profileren. ‘Haro’ besteedde onder meer aandacht aan rechts-nationalistische groepen elders in Europa, het negationisme, het ideeëngoed van de conservatieve revolutie en Nieuw Rechts. Er werden ook heel wat artikels vertaald overgenomen uit ‘Nouvelle Ecole’. Het blad had nooit meer dan 200 abonnees. In 1980 werd het een louter contactblad en het jaar nadien verdween het.[625] Het Egmontpact zorgde ervoor dat in de radicale Vlaams-nationalistische kringen het ongenoegen over de oriëntering van de Volksunie (VU) zijn culminatiepunt bereikte. Die radicale kringen hadden al in 1973 en 1974 -nog voor het Egmontpact- op initiatief van Were Di Vlaams-nationale landdagen gehouden en een Vlaams-Nationale Raad opgericht onder voorzitterschap van Karel Dillen. Aanvankelijk moest die nog druk uitoefenen op de VU, maar na de ondertekening van het pact in 1977 schreef ze de VU af en begon ze te werken aan een alternatieve rechts-radicale Vlaams-nationalistische partij. Ook de solidaristische groep Stichting Deltapers, met Pauwels als spilfiguur, was intussen al begonnen zijn positie daarover in te nemen. In 1977 was gestart met maandelijkse conferenties in kasteel Steytelinck te Wilrijk, waar thema's uit de Nouvelle Droite ideologie aan de orde kwamen en ook Alain de Benoist het woord voerde. Na de goedkeuring van het Egmontpact werden in 1977 twee nieuwe rechtse partijen opgericht: de Vlaams-Nationale Partij (VNP) van Dillen, die een exclusief volksnationalistische en separatistische anti-Belgische lijn volgde en de Vlaamse Volkspartij (VVP) van Lode Claes met Luc Pauwels als partijsecretaris, die een brede conservatieve partij wilde zijn en een Nieuw Rechtse maatschappelijke blauwdruk wilde ontwikkelen. In 1978 vormden deze partijen met het oog op de verkiezingen een kartel onder de naam Vlaams Blok. Toen enkel Dillen werd verkozen, werd het kartel verbroken en verdere samenwerking met het VNP werd door Claes afgewezen. Hierop liepen de voorstanders van samenwerking, onder meer Roeland Raes en Francis van den Eynde, over naar de partij van Dillen. Daarmee werd het verval van de VVP als partij ingeluid. De Nieuw Rechtse lijn bleef wel bestaan in het in '79 opgerichte tijdschrift 'Teksten, Kommentaren en Studies' van Pauwels. Dit tijdschrift zou de volgende twee decennia steeds meer de ideologische oriëntering van het rechts-radicalisme in Vlaanderen bepalen. Het werd sinds de jaren '80 zelfs belangrijker dan ‘Dietsland Europa’ en sprak vooral de jongere radicaalrechtse generatie aan.[626] 2.1.3 De inbedding in de Vlaamse beweging: de Vlaamsgezinde achtergrond van enkele redacteurs van TeKoS Deze band met de rechts-radicale traditie in de Vlaamse beweging weerspiegelt zich ook in de achtergrond van sommige redacteurs van TeKoS. Het volgende overzicht steunt onder meer voor een deel op gegevens uit de thesis van Patrick Commers die zijn informatie haalde uit een vragenlijst die verschillende redactieleden van TeKoS op zijn verzoek hebben ingevuld. In een interview met Patrick Commers uit 1997 zegt Luc Pauwels dat zijn Nieuw Rechtse levensbeschouwing doorheen de jaren gegroeid is vanuit de Katholieke Actie en de traditionele Vlaamse beweging. In zijn jeugd was hij actief in verschillende katholieke en Vlaamsgezinde bewegingen, onder andere de Eucharistische Kruistocht en Pro Apostolis, Europakring, het Algemeen Diets Jongeren Verbond en de Katholieke Studentenactie-Jong Vlaanderen.[627] Later trad hij toe tot de Vlaamse Volksbeweging, een Vlaams-nationale drukkingsgroep opgericht in 1952, en werd hij lid van de Volksunie. Daarnaast was hij ook lid van Jong Europa en later Europafront. In 1965 werd Pauwels stichter en voorzitter van de Stichting Deltapers, die vormingsavonden en colloquia organiseert en sinds 1979 ook Teksten, Kommentaren en Studies (TeKoS) uitgeeft.[628] Hij werkte verder mee aan het tijdschrift ‘De Anderen’ van het Aktiecentrum Delta en hij is ten slotte ook lid van de Beweging voor de Verenigde Staten van Europa van Walter Kunnen.[629] Uit onvrede met de ondertekening van het Egmontpact verliet hij de VU in 1977. Zijn grootste verwijt aan Hugo Schiltz was dat regeringsdeelname het streefdoel was geworden. Samen met Lode Claes richtte hij de Vlaamse Volks Partij op, waarvan hij algemeen secretaris was. Sinds de ondergang van het VVP beschouwt Pauwels zich als “politiek dakloos”. [630] Op latere leeftijd studeerde hij geschiedenis aan de KU Leuven. Zijn licentiaatsverhandeling handelde over de ideologie van Van Severen, deze verscheen in 1999 in boekvorm en werd uitgegeven door het Studie- en Coördinatiecentrum Joris van Severen. Luc Pauwels behoort ook tot de kernredactie van deze vzw.[631] Verschillende artikels van zijn hand in TeKoS gaan over de Vlaamse beweging en Van Severen. Frans de Hoon maakte vanaf de oprichting van TeKoS deel uit van de kernredactie van het tijdschrift. Hij kan duidelijk geplaatst worden binnen het radicaalrechtse milieu in de Vlaamse beweging. Hij was tijdens de tweede wereldoorlog een overtuigd lid van de SS-DeVlag. Na de oorlog schreef hij voor ‘Periodiek Contact’, het tijdschrift van Hertog Jan Van Brabant, een vereniging die oud-Oostfronters groepeert.[632] Hij schreef ook voor verschillende tijdschriften van oud-collaborateurs zoals ‘Wachtpost’. Daarnaast was hij ook gastschrijver voor het blad ‘Branding’, het maandblad van het NSV. Frans de Hoon was tevens lid van de Beweging voor de Verenigde Staten van Europa en de VVP van Lode Claes waar hij in contact kwam met Luc Pauwels.[633] Hij wordt door Bart De Wever omschreven als een gewezen jong-Dinaso en onverbeterlijke nationaal-socialist. Dit zou ook de reden zijn waarom hij uit de BVSE stapte.[634] Hij publiceerde in TeKoS verschillende artikels over de collaboratie. Hij overleed in 1999.[635] Guy de Maertelaere wordt door Patrick Commers omschreven als “het buitenbeentje van TeKoS”. Hij werd in 1985 actief medewerker van TeKoS en publiceerde voornamelijk artikels over spiritualiteit en ecologie. In zijn studententijd was hij een Belgische patriot en jongerenvoorzitter van het Nationaal Aktiekomitee voor de eenheid van het land en de taalvrijheid. De reden waarom hij hier toch wordt vermeld, is het feit dat hij medewerker was van ‘Mjollnir’ en de ‘Vrijbuiter’.[636] ‘Mjollnir’ was het tijdschrift van de vzw Orde der Eeuwige Wederkeer dat eind 1983 opgericht werd door Koenraad Logghe en Peter Devaere. Beiden waren afkomstig uit het Brugse Nationalistisch Jong Studenten Verbond. Het was een vereniging waarin een volksgerichte wereldbeschouwing, het heidendom en de Indo-europese eigenheid en erfgoed centraal stonden. Roeland Raes leverde enkele bijdragen en in ‘Revolte’, het blad van Voorpost, en in TeKoS werden enkele advertenties opgenomen.[637] De organisatie en haar blad verdwenen in 1986. De ‘Vrijbuiter’ ontstond als tijdschrift in 1982 in het Waasland. Oorspronkelijk ging het om het tijdschrift van het plaatselijke Nationalistisch Jong Studentenverbond. In oktober 1986 hervormde deze afdeling zich tot de onafhankelijke jeugdwerking De Vrijbuiter. Onder meer Jan Creve en Koenraad Logghe behoorden tot de medewerkers. Ook verschillenden van hun collega’s maakten deel uit van het Vlaams nationalistische milieu. Dirk Leen en Patrick Molle bijvoorbeeld zijn beide actief geweest in het Brusselse NSV. De vereniging kenmerkt zich door zijn sterke volkse inslag, zijn aandacht voor de conservatieve revolutie en zijn Nieuw Rechtse standpunten zoals het heidendom en het antiliberalisme. Vrijbuiter reageert ook tegen de verburgerlijkte rechtse Vlaamse beweging en het opduikend populisme. Zo werd het Vlaams Blok een aantal keren zwaar op de korrel genomen.[638] Koenraad Logghe vervoegde de redactie van TeKoS in 1989. Hij was in zijn jeugd lid van het Nationalistisch Jong Studentenverbond. In 1983 richtte hij samen met Peter Devaers de Orde der Eeuwige Wederkeer op. Hij was ook hoofdredacteur van ‘Mjollnir’. Nadat deze vereniging ophield te bestaan, stapte hij over naar De Vrijbuiter.[639] In 1993 richtte hij de vzw Traditie op waarvan hij de voorzitter werd.[640] Deze vzw wordt op haar website omschreven als “een werkgroep (…) een overkoepeld orgaan voor families die de Weg van het Noorden volgen, in vakjargon Asatrú (…)”.[641] In het linkse tijdschrift ‘De Fabel van de Illegaal’ wordt Logghe een belangrijke schakel genoemd tussen radicaalrechtse organisaties en Asatrú-bewegingen.[642] Ook Jan de Zutter schrijft rechts-radicale sympathieën toe aan Logghe. Hij zou onder meer goede relaties onderhouden met de Vlaams Blok senator en heiden Wim Verreycken. Traditie publiceert in het gelijknamige tijdschrift voornamelijk onschuldige artikels over Asatrú, maar bijvoorbeeld ook bijdragen van de Friese oud-SS’er Hans Klinkenberg die na de oorlog actief was in verschillende rechts-radicale groeperingen.[643] Koenraad Logghe wordt in het nummer 100 (2001) van TekoS niet meer vermeld als redacteur. Erik Arckens is redactielid van TeKoS van 1989 tot 1999. Tijdens zijn studententijd was hij actief in het NSV te Leuven waarvan hij praeses was in het academiejaar 1982-1983. Hij schreef zijn licentiaatsverhandeling over de Nouvelle Droite.[644] Na zijn studies werd hij lid van de studiedienst van het Vlaams Blok.[645] Tegenwoordig is hij afgevaardigde van het Vlaams Blok in de Brusselse Hoofdstedelijke Raad.[646] Peter Logghe schreef zijn eerste artikel voor TeKoS in 1990. In zijn studententijd was hij bestuurslid van de Vlaams Nationale studentenunie (VNSU), praeses van het NSV en Voorpost militant. In 1989 werd hij hoofdredacteur van ‘Revolte’ het tijdschrift van Voorpost. Hij is ook lid van het Davidsfonds en bestuurslid van de Vlaamse Volksbeweging.[647] Pieter Jan Verstraete publiceerde verschillende artikels over de Vlaamse beweging in TeKoS. In 1994 trad hij toe tot de redactie van het tijdschrift, maar zijn eerste artikel verscheen reeds in 1993. In zijn studentenperiode was hij actief in de Vlaams Nationale studenten Unie te Gent en in het anti-Egmontkomitee te Kortrijk. Later was hij hoofdredacteur (1989-1990) van het tijdschrift ‘Nieuw Vlaanderen’[648], een tweemaandelijks heelnederlands jongeren- en vormingstijdschrift (1967-1990).[649] Hij is tevens actief lid van het Studie- en Coördinatiecentrum Joris van Severen.[650] Hij is nooit actief geweest binnen de partijpolitiek. Zijn publicaties getuigen van een interesse voor het radicaalrechtse segment binnen de Vlaamse beweging. Zo kreeg hij in 1990 de Dr. Snellaertprijs voor zijn werk Odiel Spruytte, een priesterleven in dienst van het vlaams-nationalisme. Hij is tevens de auteur van “Karel Dillen. Portret van een rebel”, coauteur van het gedenkboek Joris Van Severen en van een boek over Tollenaere.[651] Ook zijn artikels in TeKoS getuigen van deze interesse. Jan Creve trad toe tot de redactie van TeKoS in 1995. Hij was verschillende jaren lid van de KSA. In zijn studententijd was hij actief in het NSV en het VMO.[652] Hij studeerde geschiedenis en schreef zijn licentiaatsverhandeling over het Verdinaso (‘Recht en trouw. De geschiedenis van het Verdinaso en zijn milities’). Hij is ook actief in De Vrijbuiter en de milieugroep Polders in Nood die ageert tegen de uitbreiding van het Verrebroeckdok.[653] Zijn artikels getuigen van zijn Vlaams-nationalistische sympathieën. Creve wordt niet meer vermeld als redactielid vanaf het nummer 99 (2000). Koenraad Elst trad in 1992 toe tot de redactie van TeKoS, hij stapte er echter in 1995 al uit.[654] In 2002 maakte hij deel uit van het redactieteam van ‘Punt’ een Vlaams conservatief tijdschrift dat echter geen lang leven beschoren bleek.[655] In dat zelfde jaar werd het al opgedoekt. Hij is oriëntalist en in die hoedanigheid heeft hij voordrachten over de Islam gegeven voor het Vlaams Blok en het Vormingsinstituut Wies Moens.[656] Op het Vlaams Blok colloquium “Immigratie: het westen voor de keuze” trad hij op als gastspreker. De titel van zijn voordracht luidde “De dreiging van de Islam”.[657] In 1993 heeft hij voor het Vormingsinstituut Wies Moens in het kader van een vormingscyclus een lezing “Islam zonder sluier” gegeven.[658] Jan Sergooris werd in 2000 redacteur van TeKoS. Hij verliet echter de redactie reeds het jaar daarop. Hij studeerde geschiedenis in Gent. In 2002 maakte hij deel uit van de redactie van het Vlaams conservatief tijdschrift ‘Punt’.[659] Kurt Ravyts ten slotte werd in 1994 opgenomen in de redactie. Hij is fractievoorzitter van het Vlaams Blok in de provincie West-Vlaanderen.[660] Ook sommige auteurs waarvan slechts sporadisch artikels verschijnen in TeKoS kan men situeren in het Vlaams-nationale en rechts-radicale milieu. Van de hand van Maurits Caillieau verschenen tot begin 2001 drie artikels in TeKoS. Caillieau was actief in diverse heelnederlandse jeugdverenigingen. Hij was lid van het ADJV en kwam in 1958 in de verbondsleiding van het tot Blauwvoetjeugdverbond omgedoopte ADJV terecht.[661] Na de ontbinding van dit verbond in 1961 was hij medeoprichter van het Algemeen Diets Jongerenverbond (ADJoV). Dit nieuwe verbond stond net als het vroegere ADJV op een heelnederlands standpunt. Het had als voornaamste doel de bestaande jeugdgroepen ideologisch op de neo-Dinasolijn te krijgen.[662] Cailliau bleef actief in het ADJoV en zijn opvolger het Algemeen Nederlands Jongerenverbond (ANJV) tot de groep in 1973 verdween. In 1964 kwam hij ook in de redactie van ‘Dietsland Europa’ terecht waar hij redactielid bleef tot 1983.[663] In 1970 werd Cailliau bestuurslid van de Zannekin-vereniging, in 1971 secretaris en in 1990 eindredacteur van het Jaarboek Zannekin.[664] Hij was ook stichtend lid en is secretaris van de vzw Studie- en Coördinatiecentrum Joris van Severen.[665] Marc Grammens werd in Knack omschreven als “de senior van de radicale Vlaamse beweging”.[666] Tot begin 2001 verscheen slechts één artikel in TeKoS van zijn hand: ‘Integratie van migranten is een ideologie. De polarisatie-ijver van pater Leman’.[667] Grammens publiceert op regelmatige tijdstippen in het Vlaams-nationalistische satirische weekblad ‘’t Pallieterke’ en zijn eigen eenmansblad ‘Journaal’.[668] Dit tweewekelijks opinieblad werd overigens uitgedeeld op het zevende colloquium van TeKoS (11 november 2001) “Globalisering of lot in eigen handen”. Er verschenen ook reeds vier artikels van de hand van Roeland Raes in TeKoS. Hij was en is actief in tal van extreemrechtse organisaties. In zijn studententijd aan de RUG werd Raes secretaris van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV). Nog als student sloot hij zich aan bij de Volksunie (VU). Een jaar later, in 1958, richtte hij aan de RUG de Volksunie-studenten op. Tussen 1968 en 1971 was Raes VU-provincieraadslid voor Oost-Vlaanderen en tussen 1970 en 1977 voorzitter van de VU-afdeling Gent. Van meet af aan stond hij in de rechtervleugel van de VU en ageerde hij tegen elke ‘verlinksing’, onder meer via het in 1967 mee door hem opgerichte Aktiecentrum Delta, dat het nationaal-revolutionaire tijdschrift ‘De Anderen’ uitgaf. Tussen 1962 en 1964 was hij medewerker van ‘Ter Waarheid’, hij stapte in 1964 samen met de andere redactieleden over naar ‘Dietsland Europa’. In 1970 werd hij ondervoorzitter van Were Di en in juli 1975 voorzitter. In maart 1976 stapte Raes op bij Were Di (hij bleef wel meewerken aan ‘Dietsland Europa’) om samen met enkele andere voormalige leden van Were Di de heelnederlandse organisatie Voorpost op te richten. Raes was tot 1980 voorzitter van Voorpost en tot 1989 hoofdredacteur van haar vormingsblad ‘Revolte’. Tussen 1977 en 1980 was hij tevens redactielid van ‘Haro’. Raes onderhield ook nauwe contacten met gelijkgezinde buitenlandse groepen. Na het Egmontpact in 1977 stapte Raes uit de VU en sloot hij zich aan bij de Vlaamse Volkspartij (VVP). De kartelgesprekken met de Vlaams-Nationale Partij (VNP) leidden tot de oprichting van het Vlaams Blok. Na de verbreking van het kartel door Claes stapte hij over naar de partij van Dillen. Raes werd ondervoorzitter van deze partij en in 1988 voorzitter van het partijbestuur. In november 1991 werd Raes verkozen tot senator; in mei 1995 werd hij herkozen. Raes heeft ook zitting in diverse nevenorganisaties van het Vlaams Blok als secretaris van de vzw’s Vlaamse Concentratie en het Frank Goovaerts Fonds en van de Nationalistische Omroepstichting.[669] Hij fungeert nog steeds als een belangrijke verbindingsman tussen het Vlaams Blok en bevriende radicaalrechtse verenigingen.[670] Jos Vinks (eigenlijk Adriaan Jozef) publiceerde een drietal artikels in TeKoS. Voor de oorlog was Vinks betrokken in de Vlaams- nationalistische jeugdbeweging. Later werd hij lid van het VNV. Hij was actief op gewestelijk niveau in de vormingsdienst. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte hij deel uit van de Vlaamsche Wachtbrigade. Na de oorlog werd hij veroordeeld tot een gevangenisstraf wegens collaboratie. Na zijn vrijlating publiceerde hij talloze bijdragen gaande van literaire kritieken tot hagiografische studies en portretten van vooral bekende Vlaams-nationalisten in onder meer ‘’t Pallieterke’. Tot 1977 was hij redacteur van het Volksunie-weekblad ‘Wij’ en werkte hij mee aan ‘Dietsland Europa’ waarvan hij in 1976 hoofdredacteur werd. Daarnaast was Vinks onder meer hoofdredacteur van ‘Wachtpost’ en losse medewerker van ‘Gazet van Antwerpen’, ‘Alternatief’[671] en ‘’t Pallieterke’. Hij stichtte de Vereniging van Vlaams-Nationale Auteurs waarvan hij penningmeester en voorzitter werd en was erelid van de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen. Vinks publiceerde ook gedichten.[672] Marc Joris schreef tot begin 2001 drie artikels voor TeKoS. Ook hij kan gesitueerd worden in het Vlaams-nationalistische radicaalrechtse milieu. Dit blijkt vooral uit zijn engagement in het Vlaams Blok. Op de website van de Vlaams Blok Jongeren wordt hij omschreven als de “huiscolumnist van de VBJ”.[673] Hij was een medewerker van het Vlaams Blok en sinds mei 1995 zetelt hij voor deze partij in de provincieraad van Oost-Vlaanderen.[674] 2.2 De visie van TeKoS op de Vlaamse beweging 2.2.1 De aandacht voor de Vlaamse beweging TeKoS publiceerde tot begin 2001 een vijftigtal artikels over de Vlaamse beweging en haar vertegenwoordigers. Wat daarbij opvalt is het feit dat de overgrote meerderheid van die artikels gepubliceerd zijn in de jaren ‘90. Vóór 1989 zijn er maar vijf artikels verschenen die te maken hadden met dit onderwerp. Ongeveer de helft van alle artikels over de Vlaamse beweging handelt over individuele vertegenwoordigers. Meestal blijft de inhoud daarvan beperkt tot een schets van de levensloop van de persoon en worden zijn/haar ideeën maar kort aangeduid. Volgens Georgi Verbeeck vertoonden de standpunten van TeKoS aanvankelijk weinig raakvlakken met de klassieke thema's uit de Vlaamse beweging. Hij stelt dat de belangstelling voor het Vlaams-nationalisme toenam naarmate overeenkomsten werden ontdekt met 'conservatief-revolutionaire' stromingen in het buitenland.[675] Deze stelling moet worden gecorrigeerd. Zoals in het vorige hoofdstuk is aangetoond, kan TeKoS worden ingepast in de radicaalrechtse traditie binnen de Vlaamse beweging: verschillende thema’s die in TeKoS worden behandeld, leefden reeds in het radicaalrechtse Vlaams-nationalistische milieu. Luc Pauwels erkende in 1981 in TeKoS al dat Nieuw Rechts een duidelijke relatie heeft met de Vlaamse beweging (hij onderstreepte daarbij wel dat het daarin een eigen geluid laat horen).[676] Het jaar daarvoor verschenen overigens al twee artikels die de conservatieve revolutie in Vlaanderen behandelden.[677] De toename van de artikels over de Vlaamse beweging is voor een groot deel toe te schrijven aan de toetreding van enkele nieuwe auteurs tot de redactie van TeKoS. Pieter Jan Verstraete, die in 1994 in de redactie werd opgenomen, publiceerde reeds tien artikels over figuren uit de Vlaamse beweging. Ook van de hand van Koenraad Logghe, Kurt Ravyts en Jan Creve, respectievelijk toegetreden tot de redactie in 1991, 1994 en 1995, verschenen verschillende artikels over de Vlaamse beweging.[678] 2.2.2 De Vlaamse beweging volgens Nieuw Rechts: volksgericht en heelnederlands Nieuw Rechts verwerpt de enge taaloriëntering van de Vlaamse beweging. ‘De taal is gans het volk’ is volgens haar een volkomen fout uitgangspunt. Ze erkent wel dat de eigen taal een belangrijk deel uitmaakt van de cultuur van een volk. Nieuw Rechts pleit er dan ook voor dat de eigen taal met alle macht verdedigd wordt, maar wijst er tegelijk op dat ‘volk’ veel meer betekent. Volk is een gemeenschappelijke afkomst en cultuur bezitten en vooral een samenhorigheidsgevoel voor de toekomst, geworteld in het bewustzijn van een gemeenschappelijk verleden.[679] De stelling van Marc Reynebeau dat de Vlaamse identiteit een mythe is die gecreëerd is in de laatromantische stroming van de 19de eeuw,[680] wordt dan ook scherp bekritiseerd. Peter Logghe ziet daarin een zoveelste poging van de heersende intelligentsia om komaf te maken met nationalistische concepten.[681] Volgens Nieuw Rechts moet de Vlaamse beweging streven naar het herstel van het eigen Vlaamse wezen, het eigen normbesef, het eigen gemeenschapsbesef en naar de herintegratie van het eigen heelnederlandse verleden. We moeten “onze eigenheid terug tot de spil maken van ons voelen en denken”.[682] Nieuw Rechts maakt deel uit van de heelnederlandse strekking in de Vlaamse beweging. Vlamingen en Nederlanders behoren volgens haar tot hetzelfde volk. In TeKoS wordt er van uitgegaan dat het bewustzijn van de ‘generaliteit’ van de Nederlanden de scheiding van de zeventiende eeuw heeft overleefd. Dit bewustzijn heeft zich ook telkens opnieuw geuit doorheen de geschiedenis. Deze generaliteitsgedachte zou ook aan de grondslag liggen van de Vlaamse beweging, die in haar oorsprong geenszins een anti-Belgische, in de zin van separatistische, beweging was, omdat ze gans het zuiden, met inbegrip van de ‘Romaanse provincies’, als integraal deel van de Nederlanden bleef zien.[683] Verschillende artikels in TeKoS weerspiegelen deze heelnederlandse en volksgerichte (i.p.v. taalgerichte) visie op de Vlaamse beweging. Het zijn vooral personen, tijdschriften en verenigingen die een zelfde standpunt vertolk(t)en die aandacht krijgen. Een voorbeeld hiervan is het artikel van Koenraad Logghe over Jan Frans Willems. In de Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging wordt hij omschreven als de "vader van de Vlaamse beweging" wiens visie de Vlaamse beweging voor lange tijd tot een hoofdzakelijk cultureel georiënteerde beweging maakte.[684] Zijn heelnederlandse oriëntering en zijn gerichtheid op het culturele, in plaats van enkel op de taal, kunnen logischerwijs op veel sympathie rekenen van Nieuw Rechts. Jan Frans Willems wordt in TeKoS voorgesteld als de strategisch en tactisch begaafde historische vader van de Vlaamse beweging die de jonge beweging een metapolitieke impuls gaf die vele decennia zou doorwerken. Hij wordt omschreven als een markant strijder die na zijn literaire en maatschappelijke doorbraak te Antwerpen tijdens het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, in 1931 werd ‘verbannen’ naar Eeklo tijdens de eerste jaren “van de kunstmatige staat België” omwille van zijn orangistische sympathieën. Na zijn rehabilitatie als ambtenaar in 1835 zou hij in Gent de Vlaamse beweging oprichten. Zijn pleidooi voor de bevestiging van de Vlaamse volksaard, voor de erkenning en heropleving van de Nederlandse taal en voor de toenadering van Noord- en Zuid-Nederland worden in TeKoS geprezen.[685] Aan de Nederlander Gerardus Bolland wijdde TeKoS reeds twee artikels. Daarin gaat de aandacht niet naar zijn filosofie, maar wel naar zijn beperkte vooroorlogse rol in de Vlaamse beweging, toen die volop in de strijd verwikkeld was voor een Nederlandstalige universiteit in Gent. De artikels focussen op de voordrachtreeks Het Nederlandsch als taal voor hoogere aangelegenheden des geestes die Bolland eind 1911, begin 1912 in verschillende Belgische steden heeft gegeven. Bolland legde daarin sterk de nadruk op de geschiktheid van het Nederlands als taal voor de filosofie. Frans was volgens hem goed genoeg voor gebruik in de opera, boulevardkranten en de roman. Hij maande de Vlamingen aan om het Frans te verloochenen en hij geselde de “Vlaamsche laksheid”. Zijn heelnederlandse gezindheid en volksgerichtheid moeten onder meer ook blijken uit het feit dat hij zijn redevoering begon met “geliefde stamgenoten”.[686] Een laatste voorbeeld ten slotte is de beschrijving van het ANV in TeKoS naar aanleiding van het honderdjarig bestaan van deze vereniging. Het Algemeen Nederlands Verbond werd in 1895 door Hippoliet Meert te Brussel opgericht en had aanvankelijk de belangen van de Nederlandse taal als strijddoel, maar later ook die van de zogenaamde 'Nederlandse stam'.[687] Het idealisme en de militante heelnederlandse overtuiging van de initiatiefnemers worden in TeKoS geloofd. De kloof die vanaf de eerste wereldoorlog ontstond tussen de Nederlandse en Vlaamse afdeling van het verbond, als gevolg van de kleinnederlandse houding in Nederland -“een nette herenclub, voortdurend bezorgd om de staatssubsidies”- en de Vlaams-nationalistische tendensen, wordt aangeklaagd. Ook de hiermee samenhangende verschaling van de werking na de eerste wereldoorlog en de dominantie van de ‘politieke correctheid’ in ‘Neerlandia’, het blad van het verbond, worden bekritiseerd.[688] 2.2.3 De visie op het rechts-radicalisme in de Vlaamse beweging tijdens het interbellum en de tweede wereldoorlog 2.2.3.1 De conservatieve revolutie als kaderIn TeKoS wordt zeer veel aandacht besteed aan de zogenaamde conservatief-revolutionairen binnen de Vlaamse beweging. Het model van de conservatieve revolutie van Mohler wordt in TeKoS getransponeerd naar Vlaanderen, hoewel wordt erkend dat de overdraagbaarheid van zijn indeling naar andere landen moeilijk is. De meeste personen en verenigingen die in TeKoS tot de conservatieve revolutie worden gerekend, maakten deel uit van de rechts-radicale strekking in de Vlaamse beweging en velen stapten tijdens de oorlog in de collaboratie. Zij worden in TeKoS consequent aangeduid als conservatief-revolutionairen. Het etiket fascisme wordt met klem afgewezen. 1) De VölkischenHoewel gans de Vlaamse beweging in feite rond taal en volk draait, de twee centrale notities bij de Völkischen, kan volgens Nieuw Rechts slechts een kleine fractie als völkisch worden beschouwd, met name een deel van de heelnederlandse strekking die expliciet het ‘organisch volksbeginsel’ of ‘volksnationaal beginsel’ boven iedere andere politiek-filosofische overweging stelde. Volgens TeKoS sluit Cyriel Verschave volledig bij deze stroming aan.[689] Deze Vlaams-nationalistische priester legde sterk de nadruk op de cultuurpolitieke eenheid van Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika. Aan deze opvatting koppelde hij een uitgesproken anti-Belgische houding. Tijdens de eerste oorlog behoorde hij niet formeel tot de Frontbeweging, maar dankzij veelvuldige contacten en geschriften verwierf hij er een grote invloed. Verschaeve radicaliseerde tijdens het interbellum verder in anti-Belgische en antidemocratische zin en raakte sterk onder de invloed van het Duitse nationaal-socialisme. De Duitse bezetting betekende voor hem de kans voor de instelling van Vlaams zelfbestuur. Hij stapte overtuigd in de collaboratie. Verschaeve was ook sterk anticommunistisch en steunde onvoorwaardelijk de oostfrontstrijders. Na de oorlog werd hij bij verstek ter dood veroordeeld. Hij vond onderdak te Solbad Hall in Oostenrijk, waar hij op 8 november 1949 overleed.[690] In de TeKoS-reeks verscheen de brochure Verschaeve’s visioen van een Germaans beleefd christendom en van een Germaans Rijk (Wijnegem, Deltapers, 1995, 132p.) van de hand van Kurt Ravyts. Ook het tijdschrift Dietbrand van Wies Moens behoorde volgens Pauwels tot de völkische strekking.[691] Dietbrand, "Tijdschrift van het Dietsche Geslacht", werd in oktober 1932 op initiatief van Wies Moens opgericht en hield na december 1939 op te verschijnen. De toon van het blad was in hoofdzaak heelnederlands. De solidaristische opvattingen van de redactie gaven onvermijdelijk aanleiding tot pro-Duitse en pro-Italiaanse sympathieën. In het tijdschrift klonken ook vrij regelmatig antisemitische geluiden en nogal wat medewerkers uit Noord en Zuid kozen uiteindelijk voor het nationaal-socialisme en de collaboratie.[692] De Jong Nederlandse gemeenschap van Robrecht de Smet kan volgens Pauwels eveneens gerekend worden tot de völkische stroming.[693] Deze ‘Jong Nederlandsche Gemeenschap’ werd in 1931 opgericht en fungeerde de facto als een jongerenorganisatie, met nogal wat jeugdbewegingskenmerken. Het ideaal dat de vereniging nastreefde was de vorming van een Groot-Nederlandse autoritaire staat. De Smet wilde daartoe een elite vormen en niet de massa veroveren. Als gevolg van interen strubbelingen werd het verbond al in 1935 ontbonden.[694] Kurt Ravyts noemde deze Jong Nederlandse gemeenschap “ongetwijfeld een uniek experiment van directe samenwerking tussen katholieke Vlamingen en calvinistische Nederlanders met betrekking tot de realisatie van een Heelnederlands ideaal”. [695] Volgens hem is de beweging er echter nooit in geslaagd boven haar wat romantische en mystieke inslag uit te groeien.[696] Naast deze personen en verenigingen van een duidelijk rechts-radicale signatuur, vermeldt Pauwels ook de antropoloog Gustaaf Schamelhout bij de völkische stroming.[697] Schamelhout was van opleiding arts. In Brussel raakte hij actief betrokken bij de Vlaamse studentenbeweging. Hij zette zich onder meer in voor de vernederlandsing van de wetenschapsbeoefening. Als antropoloog poogde hij het etnische onderscheid tussen Vlamingen en Walen wetenschappelijk aan te tonen. Hij weerlegde vooral de thesis van de Brusselse antropoloog Emile Houzé als zouden de Vlamingen tot een inferieur ras behoren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef Schamelhout buiten de collaboratie. Als overtuigd nationalist, vrijzinnig humanist en pacifist stond hij in oppositie tegenover elke vorm van totalitarisme of vreemde overheersing.[698] In TeKoS wordt sterk de nadruk gelegd op het feit dat Schamelhout én Vlaming én Europeaan was. Hij wordt geloofd omwille van zijn antropologisch en etnologisch werk. Met zijn boek Herkomst en etnische samenstelling van het Vlaamse volk heeft hij volgens Frank Goovaerts een belangrijke bijdrage geleverd aan de Vlaamse ontvoogding op het gebied van antropologie en de etnologie.[699] Het is mij niet volledig duidelijk waarom Schamelhout door Pauwels wordt ingedeeld bij de conservatieve revolutie. Schamelhout had weliswaar een grote belangstelling voor volk en etnie, maar hij kantte zich niet tegen de idealen van de Franse Revolutie… 2) De JongconservatievenDe twee grote namen die door Luc Pauwels tot de jongconservatieven in Vlaanderen worden gerekend zijn Odiel Spruytte en Joris van Severen.[700] Odiel Spruytte wordt in TeKoS omschreven als “een van de voornaamste conservatief-revolutionaire theoretici in Vlaanderen tussen de twee wereldoorlogen”.[701] Odiel Spruytte, een Vlaamsgezinde priester en aanhanger van de heelnederlandse gedachte, wilde in het begin van de jaren ’20 een nieuwe volksbeweging opbouwen die zowel op sociaal als op Vlaams gebied voldeed aan de moderne maatschappijopvattingen en geïnspireerd was op een soort katholiek nationalisme. Zijn poging om tot een volksbeweging te komen mislukte echter. Vanaf dan ging hij steeds meer de weg op van het radicaal Vlaams-nationalisme en antibelgicisme. Hij zocht een rechtvaardiging van het Vlaams-nationalisme in het thomistisch natuurrecht en was een van de eersten om in Vlaanderen de corporatistische gedachte van Othmar Spann te propageren. Spruytte ontwikkelde zich tot een uitgesproken tegenstander van de parlementaire democratie en opteerde voor een elitair, katholiek en nationaal-solidaristisch gedachtegoed. Na de stichting van het VNV werd Spruytte in het midden van de jaren ’30 de geestelijke raadsman van Staf de Clercq. Hij was de belangrijkste 'denktank' van de rechts-radicale, anti- parlementaire en Dietse fractie binnen het VNV. Hij overleed in 1940.[702] In TeKoS wordt een lovend portret van hem geschetst. Er wordt opnieuw benadrukt dat Spruytte een conservatief-revolutionair is en zeker geen fascist. Frank Goovaerts verwoordt het zo: “Van Odiel Spruytte kan met zekerheid worden vastgesteld dat hij tot de konservatief-revolutionaire strekking binnen de Vlaamse beweging behoorde. En met een even grote zekerheid dat hij zowel intuïtief als intellectueel het fascisme en het nationaal-socialisme heeft verworpen. Hij heeft er nooit de potentiële realisatie van zijn denkrichting in gezien. Daarvoor had hij een te lucide, afstandelijke benadering van het tijdsgebeuren, gepaard aan een grote onverschilligheid t.o.v. uiterlijkheden en openbaar vertoon.”[703] Een ander voorbeeld van het positieve beeld dat van hem geschetst wordt is de omschrijving van zijn antiparlementarisme: “Spruytte stond bekend als een scherp en intelligent tegenstander van het als “demokratie” geserveerde parlementaire treurspel der dertiger jaren maar hij heeft vanuit zijn positie als theoreticus niets nagelaten om de demokratie in gezondere banen te leiden. Voor hem betekende demokratie: volksmedezeggenschap in de ruimste zin van het woord.”[704] Het artikel over Odiel Spruytte is overigens één van de weinigen waarin dieper wordt ingegaan op de ideeën van de persoon. Aan Joris Van Severen wijdde TeKoS verschillende artikels waaruit duidelijk een zekere bewondering blijkt. Daarom wordt daar in het volgende deel wat dieper op ingegaan. 3) De nationaal-revolutionairenDeze groep is volgens Pauwels een typisch product van de Duitse frontgeneratie en daardoor voor Vlaanderen moeilijk toepasbaar. Dit nationaal-revolutionaire type was in Vlaanderen wel aanwezig, maar het was zelden of nooit meer dan een ‘doorgangsfase’. Een aantal extreme flaminganten hebben een eigen synthese gezocht van Vlaams-nationale inzet en sociaalrevolutionair streven. Na korte of lange aarzeling is dat bij de enen geëvolueerd naar nationaal-socialisme (in de etymologische betekenis van het woord).

20-07-2011 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
19-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 2
Klik op de afbeelding om de link te volgen Naast de Vlaamse neo-Dinasobeweging ontstond er ook een Belgische neo-Dinasostrekking. Zij verdedigde op nationalistisch en maatschappelijk vlak hetzelfde project als de Vlaamse strekking, maar ze onderscheidde zich ervan doordat ze de Vlaamse beweging vooral als een tegenstander zag. De belangrijkste vertegenwoordiger hiervan was Louis Gueuning, voormalige leider van de provinces romanes van het Verdinaso.[585] Hij werd in 1947 de uitgever van het toen al twee jaar bestaande tijdschrift ‘L'Actualité Politique’. Daarin verdedigde hij Leopold III en pleitte hij voor Benelux en Europese samenwerking. De dag dat Leopold abdiceerde stichtte hij een Comité d'action pour la Liberté et L'ordre/ Actiecomité voor Vrijheid en Orde, dat onder meer de tijdschriften ‘Hier Dinaso!’ en ‘De Uitweg’ (later ‘Politiek Nu’) uitgaf, waarin het parlementarisme werd verworpen en werd gepleit voor een sterke staat in een aristocratisch Benelux/Groot-Nederland.[586] De stijl van het Verdinaso was ook inspirerend voor meer op de daad gerichte militanten die in 1950 een extreemrechtse Vlaams-nationalistische militie vormden met als naam Vlaamse Militanten Orde (VMO). Dit VMO werd opgericht als een propaganda- en actiegroep ter ondersteuning van de Vlaams-nationale partijpolitiek. Ze evolueerde doorheen de jaren ‘70 geleidelijk van "vooral Vlaams-nationalistisch" naar een "uiterst rechtse” militie en knokploeg (in 1983 werd de organisatie ontbonden na een gerechtelijke veroordeling als privé-militie). Het VMO onderhield een gespannen relatie met de leiding van de in 1954 nieuw opgerichte VU, waarvan het zichzelf als een soort voorhoede presenteerde. [587] Een discussieforum dat oud- en neo-Dinaso's en 'zuivere' Vlaams-nationalisten bij mekaar bracht en op die manier het meest invloedrijke vehikel werd langs waar de ideologische herbewapening van het rechts-radicale Vlaams-nationalisme werd gerealiseerd, was het in 1956 door Karel Dillen opgerichte solidaristische tijdschrift ‘Dietsland Europa’, dat deel uitmaakte van een breder Europees netwerk. ‘Dietsland Europa’ werd vooral in de jaren ‘60 belangrijk toen het uitgroeide tot het orgaan van het in 1965 opgerichte Were Di.[588] 2.1.2.2 De directe voorlopers van TeKoS in de Vlaamse beweging In de jaren ‘60 zagen nieuwe rechts-radicale groepen in België het licht. Sommige waren voorlopers van de Nouvelle Droite in de jaren ‘70, andere bleven verwijzen naar Nieuwe Orde-formaties uit het verleden. Twee ontwikkelingen speelden een centrale rol in deze opleving: enerzijds het snelle dekolonisatieproces van Afrika met de onafhankelijkheid van Belgisch-Congo in 1960, anderzijds de toenemende communautaire spanningen die leidden tot een nieuwe doorbraak van het Vlaams-nationalisme bij een jongere generatie.[589] De onafhankelijkheid van Belgisch Congo in juni 1960 leidde tot het ontstaan van enkele rechts-radicale groepen die misnoegd waren over deze onafhankelijkheid. Louis Gueuning richtte in 1960 de CABDA (Comité d' Action et de Défense des Belges en Afrique) op en in 1961 de OSP/AOW (Organisation du Salut Publique/Organisatie voor Algemeen Welzijn). Deze organisaties keerden zich af van het parlementarisme en pleitten voor een sterk gezag. Gueuning wilde een regering 'van algemeen welzijn' gevormd zien, los van de politieke partijen en onder leiding en gezag van de koning, die een nieuwe staat van meer autoritaire signatuur zou creëren. Een andere rechts-radicale formatie was de Mouvement d' Action Civique (MAC ) met Jean Thiriart, die snel evolueerde van Belgisch nationalistisch naar een rechts-radicale 'westerse' ideologie van fascistische inspiratie.[590] Deze vereniging werd in 1962 de Belgische tak van het Franse Jeune Europe (JE). Al een jaar eerder was Jeune Europe erin geslaagd in het Nederlandse taalgebied een afdeling op te richten onder de naam Jong Europa, die zowel Nederlanders als Vlamingen groepeerde.[591] In deze vereniging waren onder meer Karl van Marcke, Paul Hendrik Leenaards en Luc Pauwels actief, die allen deel zullen uitmaken van de kernredactie van TeKoS vanaf haar oprichting.[592] In 1963 kwam het tot een rebellie tegen Thiriart die zelf een aantal leden uit Jong Europa stootte, formeel wegens de te sterke Germaanse oriëntering van het blad van de vereniging (‘Jeugdbrief’) en de te uitgesproken neonnazi-sympathieën van enkele leden.[593] Verhoeyen noemt in dit verband Karl van Marcke die neonazistische sympathieën zou hebben en lid zou geweest zijn van de Teutoonse Orde.[594] De Belgische en Nederlandse opposanten van Thiriart, onder wie Luc Pauwels, de redacteur van 'Jeugdbrief', en Paul Hendrik Leenaards, stichtten daarop de vereniging Europafront. Hun gelijknamig tijdschrift ijverde voor de eenheid van de Nederlanden, voor de verdediging van het blanke ras en een nieuwe Europese orde en kantte zich tegen het belgicisme, het communisme, de politieke corruptie en de afhankelijkheid van de Verenigde Staten. Europafront verdween in 1965.[595] De Europese focus en het anticommunisme en anti-Amerikanisme zijn thema's die later ook in TeKoS duidelijk aan bod zullen komen. De meeste Vlaamse leden van Europafront vonden elkaar terug in het Aktiecentrum Delta, dat volgens Louis Vos beschouwd kan worden als een van de meest authentieke vertegenwoordigers van radicaalrechts in Vlaanderen in die periode.[596] Deze vereniging groepeerde vooral de rechtervleugel van de VU die zich kantte tegen de verruimingspolitiek die de partij voerde vanaf de jaren ’60.[597] Aan het tijdschrift van de groep, ‘De Anderen’, werkten onder meer Roeland Raes, Pauwels en Leenaards mee, met als correspondent voor Frankrijk de Nouvelle Droite ideoloog Alain de Benoist.[598] Allemaal mensen die later in TeKoS zullen publiceren. Het blad verdedigde traditionele thema's zoals de herstructurering van België op federale basis, het bewaren van de integriteit van het Nederlands, de hereniging van de Nederlanden door actualisering van de Benelux en een uitgesproken anticommunisme. Ook nieuwe thema’s kwamen aan bod zoals het pleidooi voor het handhaven van het etnisch karakter van Vlaanderen, de eenmaking van Europa op een zo breed mogelijke basis en onafhankelijk van de grootmachten, het behoud van een blank Europa en solidariteit met het blanke ras in andere continenten.[599] Het besteedde ook veel aandacht aan het zoeken naar 'wetenschappelijke' bewijzen voor de ongelijkheid van de mensen en werkte aan een blauwdruk voor een sociale orde waarin de positie van het individu bepaald zou worden door zijn dienstbaarheid aan de gemeenschap.[600] Elementen die duidelijk terug te vinden zijn in het gedachtegoed van TeKoS. Het belang van het aktiecentrum Delta lag volgens Rentmeesters vooral in het geven van een vernieuwende input aan het rechtse Vlaams-nationalistische gedachtegoed door te wijzen op de noodzakelijkheid van een wetenschappelijke ondersteuning van de ideologie.[601] Een idee dat ook door TeKoS wordt uitgedragen. Vanaf 1967 verscheen ‘De Anderen’ veel onregelmatiger. Twee jaar later kreeg het zware financiële moeilijkheden en werd het stopgezet. Pas in 1972 kreeg het zeer kortstondig een nieuwe adem vanuit de toen pas in Antwerpen opgerichte Nouvelle Europe Magazine-clubs (zie verder).[602] In deze periode kwam ook het politieke Vlaams-nationalisme terug meer op de voorgrond. Door het schoolpact van 1958 kwam er ruimte vrij om 'de taalkwestie' op te lossen, wat de regering via een aantal maatregelen in het begin van de jaren ‘60 ook probeerde. Intussen groeide de electorale aanhang van de Volksunie, een Vlaams-nationalistische partij die zich als democratisch profileerde, maar ook solidair was met de 'slachtoffers van de repressie', pleidooien hield voor amnestie en de collaboratie vergoelijkte door het beeld van de 'Vlaamse underdog', die door de Belgische staat onrechtvaardig was behandeld, te verdedigen. Op die manier hielp de VU de rechts-radicale traditie in het Vlaams-nationalisme te continueren. Anti-Belgische propaganda in allerlei Vlaams-nationale verenigingen brachten ondertussen de oude radicaalrechtse ideologische concepten terug op de voorgrond. De völkische rechtervleugel van het Vlaams-nationalisme ging zich steeds sterker manifesteren als gevolg van de ontwikkeling van een democratisch en progressief Vlaams-nationalisme in en buiten de VU in de jaren ’60.[603]. Als reactie op de ontwikkeling van dit linkse Vlaams-nationalisme richtten Bert van Boghout en Karel Dillen in 1964 de Vlaams-nationalistische vormings- en drukkingsgroep Were Di op, waarvan ‘Dietsland Europa’ de spreekbuis werd. Volgens Patrick Rentmeesters kan men in Were Di -evenals in de latere afscheuring Voorpost- een duidelijke Nieuw Rechtse lijn onderscheiden. In het ideeëngoed van Were Di (zoals verkondigd in de brochure ‘Onze Grondslagen’ van 1975) kan men drie centrale elementen onderscheiden: het streven naar de vernietiging van de Belgische staat en het herstel van de heelnederlandse gemeenschap, het pleidooi voor het ‘Europa der volkeren’ en het solidarisme.[604] Het ideeëngoed van Were Di was dus in de eerste plaats gestoeld op de heelnederlandse gedachte. Vanuit deze opvatting was Were Di voorstander van een hertekening van de Europese kaart op basis van het etnische nationalisme. Op socio-economisch vlak kunnen haar ideeën omschreven worden als conservatief-revolutionair met een solidaristische inslag. Were Di kantte zich tegen kapitalisme, communisme en technocratie. Het wilde een volksgemeenschap opbouwen die gebaseerd was op de solidaire samenwerking van alle leden van de gemeenschap en die geleid werd door een dienende elite.[605] Het afwijzen van het egalitarisme, het communisme, het kapitalistisch liberalisme en het multiculturalisme en het pleidooi voor een Europees perspectief en een organische gemeenschap gebaseerd op het volk en geleid door een elite zijn thema’s die later ook centraal zullen staan in het gedachtegoed van TeKoS. Volgens Louis Vos werd Were Di een van de belangrijkste ideologische waakhonden van het Vlaams-nationalisme, dat sterk geïnspireerd was door het vooroorlogse Vlaams-nationalisme en dus ook veel aandacht besteedde aan de oude rechts-radicale thema's. Tegelijk was een aantal van haar voormannen ook erg geïnteresseerd in de Franse Nouvelle Droite ideeën. Roeland Raes bijvoorbeeld stelde in 'Dietsland Europa' regelmatig de opvattingen van Alain de Benoist aan de orde.[606] De Nouvelle Droite werd echter binnen Were Di bekritiseerd voor haar strijd tegen het egalitaire christendom en omdat ze te veel belang zou hechten aan het staatse in plaats van aan het volkse.[607] Het traditionele christelijk geïnspireerde en volkse rechts-radicalisme was in Were Di dus nog duidelijk aanwezig. In TeKoS zal de nadruk op het volk (als basis voor de staat) blijven bestaan, maar wordt het christendom radicaal afgewezen. Een andere heelnederlandse solidaristische vereniging was het Verbond Recht en Orde (VRO), in 1961 ontstaan uit de Berchemse afdeling van het Blauwvoetjeugdverbond. De groep stelde zich onder leiding van Louis Gueuning en telde verschillende oud-Dinaso's in zijn rangen. In 1964 kwam het tot een breuk met de groep Gueuning waardoor de werking van het Verbond verschrompelde. In 1966 hervatte het VRO zijn werking en vanaf 1967 werd gestart met het tijdschrift ‘Samen’ dat in 1969 werd opgevolgd door ‘Vrij Dietsland’. In 1969 leidden interne moeilijkheden tot de ontbinding van het groepje. In de plaats daarvan werd de Diets Solidaristische Beweging (DSB) opgericht dat erin slaagde de meeste voormalige VRO-leden aan te trekken. Het VRO volgde de leer van Joris Van Severen en streefde naar de eenheid der Nederlanden in de geest. Het kantte zich tegen het bestaande politieke regime, was sterk anticommunistisch en pleitte voor een nieuwe solidaristische sociale orde, een gefedereerd Europa en solidariteit met de blanke volksgroepen in Zuid-Afrika. Er werd tevens gestreefd naar de creatie van een nationaal front dat de rechtse nationale oppositie zou bundelen. Daartoe zocht men contact met de Franstalige nationalistische studenten van Révolution Européenne en met het Actiecentrum Delta.[608] Veel van de radicaalrechtse initiatieven in de jaren ’60 stonden in de traditie van een heelnederlandse samenwerking en het solidarisme. Deze ideeën beïnvloedden sterk de rechts-radicalen in Vlaanderen, vooral de bewonderaars van Joris Van Severen. Vanaf het begin van de jaren '60 werden die figuur en zijn ideeën opnieuw voorgesteld in grotere publicaties voor het bredere publiek. Van Severens nadruk op zelfvorming en zijn beklemtoning van een aristocratische levensstijl bleven de leden van de Vlaams-nationalistische jeugdbeweging fascineren. In deze jaren groeide de aandacht voor Van Severen ook in de katholieke jeugdbewegingen, waar in de jaren '50 de Vlaamsgezindheid opnieuw een vast bestanddeel was geworden van de werking.[609] Bart De Wever wijst er echter op dat de neo-Dinaso’s met de nieuwe doorbraak van het Vlaams-nationalisme in de loop van de jaren ’60 steeds meer invloed verloren in de Vlaams-nationalistische beweging. Pogingen tot beïnvloeding door infiltratie liepen op niets uit. Allianties van nationalistisch rechts lagen nochtans voor de hand gezien het insijpelen van linkse invloeden in het Vlaams-nationalisme. De kloof tussen taalnationalisme en Dietse rijksgedachte zou echter steeds te groot blijken.[610] Het radicaalrechtse gedachtegoed kreeg een belangrijke impuls door de ‘verlinksing’ van eerst de studentenbewegingen en later de traditioneel rechtse katholieke jeugdbewegingen en scholen. De studentenrevolte in Leuven in 1963 was voor vele studentactivisten het begin van een antiautoritaire oriëntering, die zich in de tweede revolte om 'Leuven Vlaams' in ‘68 zou doorzetten tot een globale linkse maatschappijkritiek. Sinds 1968 maakte de studentenbeweging -op een traditionalistische restant na- zich los van het Vlaams-nationalisme en koos het voor universele en linkse waarden. Vanaf 1968 kwam er dan ook een einde aan de traditionele voorhoederol van de Vlaamse studentenbeweging in de Vlaamse beweging zoals die al meer dan een eeuw had bestaan. Deze ideologische ommezwaai naar links in studentenkringen veroorzaakte een antioffensief in behoudende, traditioneel Vlaams-nationalistische en rechts-radicale kringen. In de jaren ‘70 werd de politiek bovendien beheerst door communautaire tegenstellingen die door de eerste staatshervorming van 1970 eerder werden aangewakkerd dan afgezwakt. Vanaf 1973 versmolten de communautaire problemen bovendien met de economische crisis. De verschillende economische snelheden in Vlaanderen en Wallonië werd nu een belangrijk thema van het communautaire debat. Daarnaast zorgde de groeiende werkloosheid en de toename van allochtonen in bepaalde stadswijken voor een sterker wordende onvrede bij bepaalde bevolkingsgroepen in Vlaanderen. Radicale Vlaams-nationalisten gingen daarop inspelen door de allochtonen verantwoordelijk te stellen voor de economische crisis en de criminaliteit en dat te verbinden met een radicaalrechts nationalisme. Tegen deze achtergrond kreeg een nieuw rechts-radicalisme vorm. Deze nieuwe radicaalrechtse golf hield zich niet bezig met een nostalgisch terugkijken naar het verleden, maar werkte aan een bruikbaar concept voor de toekomst. In deze nieuwe radicaalrechtse doctrine stond de ongelijkheid tussen mensen en volkeren centraal.[611]

19-07-2011 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
18-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 1
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Om des te beter te begrijpen waarover het gaat als we het hier hebben over het door de KUL gelauwerde tijdschrift Tekos en zijn oprichter Luc Pauwels vonden we voor onze nieuwsgierige lezertjes een zeer gedegen en goed onderbouwde bijdrage over Nieuw rechts en de Vlaamse beweging op

http://biwako.skynetblogs.be/archive/2008/06/15/nieuw-rechts-en-de-band-met-de-radicaalrechtse-traditie-in.html

 

We publiceren dat in verschillende delen wegens “te lang” maar het bewijst dat de beweringen van de nieuwe hoofdredacteur over de band tussen Verdinaso en TEKOS toch iets beter mogen uitgelegd worden dan wat in een interview wordt beweerd…

 

 

·                                

Nieuw Rechts en de band met de radicaalrechtse traditie in de Vlaamse beweging

Nieuw Rechts en de band met de radicaalrechtse traditie in de Vlaamse beweging 2.1.1 Is Nieuw Rechts radicaalrechts? De rechts-radicale traditie binnen de Vlaamse beweging heeft, net als de conservatieve revolutie, haar wortels in de rechtse conservatieve gedachtestroming die zich ontwikkelde in de loop van de negentiende eeuw. Dit rechtse gedachtegoed kantte zich tegen het Verlichtingsdenken en vooral tegen het maatschappijmodel van de Franse Revolutie die deze ideeën in praktijk bracht. Deze contrarevolutionaire stroming ontstond bijna tegelijk met de Franse Revolutie en zou vanaf het einde van de achttiende eeuw tot op de dag van vandaag haar eigen woordvoerders hebben. Tegenover het optimistisch vooruitgangsgeloof en het geloof in de maakbaarheid van de mens en de maatschappij verdedigden ze een meer sceptische kijk op de mogelijkheden tot fundamentele verandering van de wereld. De ophemeling van de rede werd bekritiseerd en principes als vrijheid en gelijkheid werden niet zo maar geaccepteerd. Deze opvattingen waren in sommige periodes wijdverspreid, in andere slechts beperkt aanwezig, maar bleven steeds doorleven.[566] Volgens Jan Sizoo wordt de rechtse gedachtewereld gekenmerkt door een vijftal elementen. Ten eerste een onveranderlijke transcendentale norm die onafhankelijk van tijd en plaats het maatschappelijk leven beheerst. Ten tweede de overtuiging dat de rechten en plichten van de mensen historisch bepaald zijn en dus ongelijk zijn. Een derde kenmerk is de verdediging van godsdienst, christelijke moraal en geestelijke waarden. Ten vierde wordt de samenleving niet gezien als een samenleving die bestaat uit individuen of elkaar bestrijdende klassen, maar uit historisch gegroeide, geografisch en biologisch bepaalde gemeenschappen. Het vijfde kenmerk ten slotte is de opvatting dat de politieke leiding over die gemeenschappen toekomt aan een elite. Dit rechtse ideeëngoed staat in contrast met de verdergaande individualisering, secularisering en democratisering van de Westerse wereld. Rechts heeft deze ontwikkelingen niet kunnen tegenhouden en heeft zich meestal aangepast. De rechtse ambities werden beperkt tot het haalbare, namelijk zoveel mogelijk elementen van het rechtse ideeëngoed verdedigen en in stand houden in een maatschappij gestoeld op de linkse idealen van de Franse Revolutie.[567] Het rechts-radicalisme is ingebed in dit rechtse ideeëngoed, maar legt zich niet neer bij de dominantie van de ‘linkse’ ideeën. Het verwerpt op radicale wijze de filosofische basis van de Verlichting en de Franse Revolutie. Radicaalrechts wil een maatschappij creëren waarin de basiswaarden van het rechtse ideeëngoed integraal gelden. Dit kan enkel via een rechtse revolutie die geleid moet worden door een elite.[568] Men kan globaal genomen vijf samenhangende componenten onderscheiden in dit radicaalrechtse gedachtegoed. Ten eerste een biologisch racisme dat gelooft in erfelijke superioriteitsverschillen tussen rassen en volkeren. Ten tweede een extreme vorm van volksnationalisme dat de klemtoon legt op de natie in plaats van op de staat. De doelstelling van een sterk, verenigd volk staat daarbij centraal. Een derde aspect is de sterke nadruk op het leidersprincipe. Dit hangt samen met het vierde element, namelijk de verwerping van de parlementaire democratie. Een democratisch gekozen parlement wordt beschouwd als een te zwak en te inefficiënt bestuurssysteem om de maatschappelijke problemen op te lossen. Ten vijfde wordt alles wat links is verworpen. Naast een uitgesproken anticommunisme en antisocialisme impliceert dit tevens het geloof dat onze samenleving misleid en ondermijnd wordt door links georiënteerde organisaties, zoals de vakbeweging, progressieve leerkrachten en linkse journalisten. Deze vijf componenten verwijzen naar dezelfde basiswaarde: het geloof in de fundamentele ongelijkheid van individuen, groepen en volkeren. Radicaalrechts verwerpt principieel de gedachte dat mensen gelijk zijn en dus ook het linkse ideeëngoed die deze gelijkheidsgedachte propageert.[569] De vraag luidt nu of Nieuw Rechts tot deze radicaalrechtse traditie kan gerekend worden.[570] Het is in ieder geval duidelijk dat Nieuw Rechts zich niet neerlegt bij de huidige dominantie van het ideeëngoed van de Franse Revolutie. Nieuw Rechts verdedigt een eigen rechts tegenproject, maar wil die NIET realiseren via een revolutie van rechts, die in de gegeven omstandigheden overigens geen kans op slagen heeft. Ze wil haar project realiseren via een metapolitieke strategie. Nieuw Rechts vertrekt van het principe dat het verwerven van de politieke macht slechts mogelijk is na het verwerven van de culturele macht. Deze laatste wordt de dag van vandaag gemonopoliseerd door links. Nieuw Rechts streeft daarom een “contre-pouvoir culturel” na en engageert zich in een strijd op het culturele niveau tegen de hegemonie van links. Het Nieuw Rechtse tegenproject steunt op het radicaalrechtse basisprincipe, met name het anti-egalitarisme. De gedachte dat mensen gelijk zijn wordt principieel verworpen. Wat betreft de vijf deelaspecten moet men nuanceren. Het biologisch racisme, gedefinieerd als uitingen van vijandigheid van het ene ras jegens het ander voortkomend uit een gevoel van meerwaarde, vindt men NIET in dergelijke vorm terug bij Nieuw Rechts. Nieuw Rechts verdedigt ‘le droit à la différence’ en pleit voor het behoud van de culturele eigenheid van elk volk. Daarbij wordt voortdurend benadrukt dat geen enkel ras of cultuur superieur is. Het gevaar van het opduiken van wat Taguieff noemt ‘differentieel racisme’ is hier echter reëel.[571] Het bestaan van superieure rassen of culturen wordt weliswaar verworpen, maar in plaats daarvan wordt de afstand tussen de verschillende culturele gemeenschappen benadrukt en verabsoluteerd. Dit leidt tot een ‘differentieel racisme’ gekenmerkt door de vaste wil om de verschillen tussen culturen tegen elke prijs te bewaren en de angst voor hun vernietiging door rassen- of culturele vermenging. Dit neoracisme wordt dan vaak gepresenteerd als een ‘authentiek’ antiracisme dat ijvert voor de aanvaarding van de ‘ander’ met zijn specifieke eigenheid, maar tegelijk wordt het multiculturalisme afgewezen en een terugkeerbeleid voor migranten bepleit uit ‘respect voor hun culturele identiteit’. De migrant zou immers zijn eigenheid verliezen in de Westerse wereld die niet de zijne is en deze ontworteling werkt criminaliteit in de hand. De multiraciale maatschappij vormt bovendien ook een groot gevaar voor de Europese beschaving omdat het de etnische en culturele homogeniteit van de inwoners van Europa zou vernietigen waarop de Europese identiteit en samenhorigheidsgevoel berusten. Nieuw Rechts verdedigt dan wel niet de superioriteit van de blanke Europese cultuur, maar heeft wel blijk van onverdraagzaamheid ten opzichte van niet-Europese migranten. Het tweede kenmerk van het radicaalrechtse gedachtegoed, een volksnationalisme dat de klemtoon legt op de natie in plaats van op de staat, is aanwezig in het Nieuw Rechtse gedachtegoed. Bij Nieuw Rechts is het volk de onherleidbare eenheid waartoe elk individu behoort. De natie moet berusten op het organisch karakter van de samenleving en de collectieve identiteit van een volk. Behoren tot een land is volgens Nieuw Rechts in de eerste plaats behoren tot een geschiedenis, een erfenis, een taal, een origine. De staat berust op de natie en niet omgekeerd. De sterke nadruk op het leidersprincipe vindt men bij Nieuw Rechts terug in het pleidooi voor een nieuwe elite. Nieuw Rechts stelt dat een elite een noodzakelijkheid is voor elke maatschappij die een beetje georganiseerd is. Er zijn bovendien bekwame leiders nodig die de Westerse beschaving kunnen redden van de decadentie en de cultuurcrisis. Er is volgens Nieuw Rechts immers sprake van een ‘slecht’ gebruik van de goede moderne middelen. Een goed gebruik zou slechts een kwestie zijn van een goede leiding door een bekwame elite. Er moet daarom een einde gesteld worden aan de verheerlijking van de mediocriteit en de negatieve houding tegenover autoriteit die door het egalitarisme wordt uitgedragen. De verwerping van de parlementaire democratie ligt complexer. Nieuw Rechts verwerpt de parlementaire democratie als dusdanig niet. Ze is voorstander van een zogenaamde participatiedemocratie, met directe participatie van de burger onder meer via referenda. Tegelijk worden politici voorgesteld als geldgeil en corrupt en wordt de noodzaak aan ‘bekwame staatsmannen’ benadrukt. Er is met andere woorden nood aan een politieke elite die de verantwoordelijkheid draagt voor de gemeenschap in zijn totaliteit. Deze elite is in feite de incarnatie van de volksziel. Het autoritaire idee dat de staatsmacht afkomstig is uit de volkswil, kunnen we hierin terugvinden: de politieke elite voelt op een mystiek-rechtstreekse manier aan wat het volk wil.[572] De verwerping van het linkse gedachtegoed vinden we ook bij Nieuw Rechts terug. Zowel het egalitarisme, het liberalisme, het communisme als het multiculturalisme worden door Nieuw Rechts afgewezen. Nieuw Rechts gaat er ook van uit dat de culturele macht vandaag de dag gemonopoliseerd wordt door links. Het geloof dat onze samenleving gedomineerd wordt door links georiënteerde organisaties, zoals de vakbeweging, progressieve leerkrachten en linkse journalisten is ook bij Nieuw Rechts aanwezig. Samenvattend kan men stellen dat Nieuw Rechts een genuanceerd rechts-radicaal gedachtegoed verdedigt dat uitgebreid wordt onderbouwd in talrijke artikels in TeKoS. Het is ook de expliciete bedoeling van Nieuw Rechts om het rechtse gedachtegoed een nieuwe ideologische basis te verstrekken. 2.1.2 De inbedding in de Vlaamse beweging: de voorgeschiedenis van TeKoS De directe voorlopers van TeKoS vindt men terug in het rechts-radicale en Vlaams-nationalistische milieu van de jaren ’60 en ‘70. Volgens Patrick Rentmeesters, en Patrick Commers volgt hem hierin, begint de voorgeschiedenis van Nieuw Rechts in 1960 met de oprichting van CABDA (Comité d' Action et de Défense des Belges en Afrique).[573] In het overzicht dat in deze thesis wordt gegeven, wordt ook kort aandacht besteed aan de jaren ’50. Deze periode is van cruciaal belang geweest voor het doorleven van de rechts-radicale Vlaams-nationalistische traditie na de tweede wereldoorlog. Men kan stellen dat de wortels van radicaalrechts in Vlaanderen vandaag, zowel ideologisch als organisatorisch, voor een groot deel liggen in het nostalgisch en revanchistisch Vlaams-nationalistisch biotoop van na de tweede wereldoorlog. Voor TeKoS is ook het doorleven van het gedachtegoed van Van Severen direct na de oorlog van groot belang geweest. Ook het in 1956 opgericht tijdschrift ‘Dietsland Europa’ speelde een belangrijke rol in de wegbereiding van de Nieuw Rechtse ideeën. Op die manier kunnen de jaren ’50 beschouwd worden als een essentieel onderdeel van de voorgeschiedenis van Nieuw Rechts. De beschrijving van de voorgeschiedenis van TeKoS vanaf de jaren '60 is ook veel uitgebreider dan het overzicht van de wordingsgeschiedenis van het tijdschrift dat wordt gegeven in de thesissen van Commers en Rentmeesters omdat dit overzicht vooral wil aantonen dat TeKoS deel uitmaakt van de radicaalrechtse traditie die na de tweede wereldoorlog in de Vlaamse beweging doorleefde. 2.1.2.1 Het doorleven van het rechts-radicalisme in de Vlaamse beweging De collaboratie van een deel van de Vlaamse beweging bracht de beweging als geheel in diskrediet. De repressie die er op volgde, speelde echter een belangrijke rol in het doorleven van het rechts-radicale Vlaams-nationalisme. De felheid waarmee niet-katholieke dagbladen en partijen de voornamelijk katholieke collaborateurs aanklaagden, leidde tot de verspreiding in brede katholieke kring van het idee dat het ging om een bewuste aanval tegen het Vlaams-katholieke idealisme. Daar kwam bij dat tijdens de oorlog de katholieke zuil en de kerk een accommodatiepolitiek hadden gevoerd die door het linkse verzet nu als collaboratie werd gebrandmerkt. Het gevolg hiervan was dat de Vlaams-katholieke solidariteit werd versterkt en de reïntegratie van de 'zwarte' flaminganten in de Vlaamse beweging werd vergemakkelijkt. Deze tendens werd nog versterkt door de koningskwestie die de Belgische publieke opinie polariseerde. Rechts -zowel katholiek rechts als extreemrechts- stond lijnrecht tegenover links. Dit alles zorgde ervoor dat de rechts-radicale traditie, die zich in het interbellum stevig in het Vlaams-nationalisme had genesteld, kon blijven doorleven. De 'door de repressie getroffenen' verbreidden het beeld van de 'Vlaamse underdog' die door de Belgische staat (niet het Belgische vaderland) onrechtvaardig was behandeld. De collaboratie werd voorgesteld als een tactische vergissing van een beweging die het goed meende met het Vlaamse volk. Het rechtse aspect werd weggegomd en de nadruk kwam te liggen op de 'foutgelopen' repressie. Het idee ontstond dat de Belgische staat de repressie had gebruikt om de Vlaamse beweging te breken en dat de repressie hard en onrechtvaardig was. Via deze beeldvorming werd de sympathie verkregen van de doorsnee Vlaamsgezinde katholiek die niet gecollaboreerd had. Dit beeld versterkte overigens ook het nieuwe wantrouwen tegenover de Belgische staat en zijn politieke elite. Een harde kern van Vlaams-nationalisten verenigde zich na de oorlog en weigerde de oorlog stilzwijgend achter zich te laten. Allerlei Vlaams-nationalistische verenigingen en blaadjes werden opgericht. De belangrijkste van dergelijke bladen was het Antwerpse weekblad ‘’t Pallieterke’.[574] Er werden ook een aantal 'zelfhulpnetwerken' opgericht die de 'slachtoffers van de repressie' materieel konden helpen en er werden gelegenheden en verenigingen gecreëerd waarop gelijkgezinden konden samenkomen. Een van die zelfhulpgroepen was het Sint-Maartensfonds die vanaf 1953 oud-oostfronters van alle strekkingen groepeerde.[575] Terwijl de voormalige collaborateurs zich na de bevrijding in een positie van zelfverdediging bevonden, was dat niet het geval voor de oud-leden van het Verdinaso die niet in de collaboratie waren gestapt. Na de oorlog werden verscheidene neo-Dinasogroepen opgericht en periodieken uitgegeven die de persoon van Van Severen en zijn solidaristische ideeëngoed opnieuw onder de aandacht moesten brengen.[576] De verschillende groepen van neo-Dinasostrekking kwamen echter zelden of nooit tot een betekenisvolle eenheid en bleven versplinterd.[577] In hun publicaties werd sterk de nadruk gelegd op de ideologische verschillen tussen Van Severen en het nazisme of de völkische Nieuwe Orde. Ze plaatsten Van Severen niet bij de Völkischen, maar bij de Jungkonservativen die de moderniteit en de technisch-industriële ontwikkeling aanvaardden, maar die probeerden in te passen in een nieuwe politieke orde die geïnspireerd was op de als christelijk beschouwde middeleeuwse rijksgedachte (zie hoofdstuk “De conservatieve revolutie”).[578] De inhoudelijke constanten binnen deze neo-Dinasogroepen waren een negatieve houding tegenover de Franse Revolutie, een afwijzen van het liberale kapitalisme, een virulent anticommunisme, een verwerping van de parlementaire democratie en het meerpartijenstelsel en een pleidooi voor een organische samenleving, meestal gebaseerd op het solidarisme-corporatisme dat men voorstelde als een ‘echte’ democratie. In deze groepen was ook een sterke idealisering van Van Severen, ‘de Leider’, aanwezig.[579] De 'traditie' van het bekritiseren van de democratie werd na de oorlog in de neo-Dinasogroepen verder gezet. Deze kritiek op de instabiele parlementaire democratie kon op het einde van de jaren ‘40 gemakkelijk inpikken op de koningskwestie. Er werd gepleit voor een sterke staat, ontdaan van de 'particratie' en gebaseerd op een hiërarchische politieke en sociale orde, waarvan de dynastie de hoeksteen zou zijn. Die ideeën vonden gemakkelijker ingang omdat tegen de achtergrond van de koude oorlog het anticommunisme in brede kringen toenam. Toen Leopold III aftrad, versterkte dat bij degenen die nog droomden van een 'autoritaire democratie', de vaste wil om het bestaande politieke systeem te vervangen door een ander dat zou gebaseerd zijn op rechts-radicale uitgangspunten.[580] Tussen deze neo-Dinaso’s en de radicale rechterzijde van het Vlaams-nationalisme bestonden er nauwe contacten. De neo-Dinaso’s oefenden in het bijzonder een grote invloed uit in de Vlaamsgezinde jeugdbewegingen.[581] Er werden daartoe vormingsbladen gelanceerd die zich richtten tot de herlevende Vlaams-nationalistische jeugdbewegingen, in het bijzonder het Jeugdverbond der Lage Landen (met onder meer Staf Vermeire), dat na een crisis in 1949 werd omgevormd tot Algemeen Diets Jeugdverbond (ADJV).[582] Het Bourgondisch nationalisme van het ADJV en aanverwanten kwam tot uiting in de tijdschriften van de bewegingen. Men kan zich echter de vraag stellen in hoeverre de basis van de jeugdbewegingen van de neo-Dinaso-ideeën doordrongen was. Rekruteringsdomein bij uitstek waren immers de kinderen van ‘zwarten’ en dit waren overwegend Vlaams-nationalisten. Voor hen waren op de eerste plaats het antibelgicisme en het Vlaams-nationalisme aantrekkingspolen van de jeugdbeweging. Diets-nationalisme was geen bezwaar, maar voor de meeste bleef dit allicht refereren aan een taalnationalistische vereniging van Vlaanderen en Nederland. Doorheen deze bewegingen bleef dus een scheidingslijn lopen tussen enerzijds een traditioneel katholiek völkisch nationalisme en aan de andere kant een neo-Dinasostrekking die de rijksgedachte vooropstelde en heelnederlands was.[583] Het is in ieder geval wel duidelijk dat van dergelijke Vlaams-nationalistische jeugdgroepen een grote invloed uitging omdat ze enerzijds een 'kweekschool' waren voor een nieuwe generatie rechts-radicalen, die op zijn minst vertrouwd waren met de solidaristische en heelnederlandse ideeën van Van Severen, en anderzijds oefende hun propaganda ook invloed uit op niet-leden. Met name jeugdleiders uit de katholieke jeugdbewegingen, in het bijzonder de Katholieke Studentenactie (KSA), maakten op die manier kennis met het gedachtegoed van Van Severen.[584

18-07-2011 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
15-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De grote denkers rond TEKOS Van Windekens en Luc Pauwels
Klik op de afbeelding om de link te volgen

In afwachting van de ongetwijfeld constructieve bijdragen van onze Tanguy Veys, zullen we onze lezertjes verder verblijden met halve leugens en hele onwaarheden. We zullen echter zo veel mogelijk de betrokkenen zelf aan het woord laten zodat het leugengehalte integraal op hun eigen rugje kan geschoven worden. Vandaag stellen we jullie de huidige hoofdredacteur van Tekos even voor en dit via een interview dat we vonden op de leuke uiterst rechtse website met  mystieke naam :

http://forums.skadi.net/showthread.php?t=35691

 

Interview Peter Van Windekens, redacteur bij TeKoS

Kunt U zich even voorstellen?

“Ik ben Peter Van Windekens (° 8 april 1955), hoofdredacteur van TeKoS (=Teksten, Commentaren, Studies). Ik ben oriëntalist en historicus van eerste vorming (beide KU.Leuven). Daarna behaalde ik een aantal speciale licenties in de Bibliotheek, - Documentatie- en Informatiewetenschappen (UIA) en de Archiefwetenschap (VUB). Beroepshalve werk ik sinds 1996 voor de Vlaamse overheid in een zogeheten “Extern Verzelfstandigd Agentschap” (EVA), meerbepaald bij de communicatiedienst. Tevoren was ik actief in de wereld van de KMO’s en nog vroeger vertoefde ik in Italië (Milaan) als bursaal. Ik ben tevens publicist en heb ondertussen al drie boeken achter de rug waarvan één bekroond is met een KBC Cera-prijs. Heden ten dage ben ik bezig aan een studie die handelt over vader en zoon ‘Piet Van Rossem’ die beiden samen net geen volle eeuw actief waren in de Vlaamse en de Heel-Nederlandse beweging. Naast de partijpolitiek (Vlaams Belang) bekleed ik ook nog functies in de Vlaamse Volksbeweging, het Verbond van Vlaams Overheidspersoneel en het Verbond van Vlaamse Academici.”

Heeft de naam van de Deltastichting (organisatie die TeKoS uitgeeft nvdr.) dezelfde oorsprong als de deltadriehoek van het VNV, namelijk de drie hoofdrivieren van de Nederlanden en de eenheid ertussen? Zo ja, hoe ver ziet u de samenwerking met Nederland?

“Ik heb het de oprichter van de Delta Stichting, Luc Pauwels, eigenlijk nooit expliciet gevraagd maar de oorsprong zal ongetwijfeld wel dezelfde zijn. Belangrijk om te vermelden is ook dat Pauwels steeds sympathie voor het Verdinaso heeft gekoesterd, en zeker voor het Verdinaso van de nieuwe marsrichting in 34’

“Een hereniging met Nederland heb ik altijd gezien als een heel interessant en aantrekkelijk alternatief voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Een confederatie tussen de Lage Landen mét Wallonië op confederale leest zou een heel wijze beslissing zijn naar analogie met het Bourgondisch wereldbeeld. De Europese Rijksgedachte heeft altijd sterk in mij geleefd. Ik geloof dat Duitsland nog altijd in staat is om in zulke constructie een leidende rol te spelen. Zij deed dat vroeger op zelfstandige basis (cfr. Zich afzetten tegen de grootmachten, de USSR en de VS) en zelfs vóór WOI met Bismarck toen het toenmalige keizerrijk in Europa klaar en duidelijk een leidende rol speelde zowel op economisch als op cultureel vlak. Mijn eerste keuze blijft echter de Vlaamse onafhankelijkheid, maar ik hou de alternatieven in mijn achterhoofd”

De Delta Stichting organiseert een colloquium met als thema ‘Homo Americanus’. Kunt U even bijlichten wat dit moet voorstellen? In wat ziet u de tegenstelling tussen Europa en de VS. Biedt Amerikaans paleoconservatisme een soelaas?

“Homo Americanus staat simpelweg voor de Amerikaanse mens of het Amerikaanse mensbeeld. Nieuw Rechts heeft het niet voor de VS, hun liberalisme, de illegale oorlogsvoering waar handel en massaconsumptie centraal staat en waar hun geopolitieke beleid naar toe is gericht. Materialisme en de maakbaarheid van de mens liggen hieraan ten grondslag. Het Amerikaanse systeem is even totalitair als het communisme, en het hangt bovendien samen met het ‘godgezonden’ fundamentalisme: Amerika als ‘uitverkoren’ staat. Met de illegale oorlog in Irak en de val van Saddam heeft men geprobeerd om greep te krijgen op de perceptie dat het ‘moslimgevaar’ bestreden dient te worden en dan ook bestreden wordt. De facto is er geen verschil tussen democraten en republikeinen, zeker niet op het vlak van buitenlands beleid. De zionistisch gerichte Joseph Biden staat hiervoor garant als running mate van Obama. Maar zoiets komt ons, Europeanen slecht uit, want heel het anti-Westers gevoel in het Nabije Oosten is een gevolg van de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun aan Israel. Het paleoconservatisme zou eventueel een soelaas kunnen bieden wanneer het aan invloed zou winnen (hetgeen helaas onwaarschijnlijk lijkt). Men zou zelfs kunnen zeggen dat de paleoconservatieven even ‘anti-amerikanistisch’ (wat dan slaat op de Amerikaanse, liberale idealen) zijn als wij. De neoconservatieven zijn veeleer politieke agitators die eerder voor hun geld hebben gekozen, op economisch vlak liberaal zijn geworden maar even materialistisch zijn gebleven (Trotskistische achtergrond van de neoconservatieven). In tegenstelling tot hun links Viëtnam-protest in de jaren 60’ zijn ze nu zelf geëvolueerd tot imperialisten. Ik noem hen opportunistische agitators in functie van geld en kapitaal.”

Nieuw Rechts is ietwat ontstaan rond mei 68’. Hoe ziet u de maatschappelijke invulling en functie van Nieuw Rechts vandaag?

“We zijn inderdaad kinderen van 60’, zij het een soort bastaardkinderen. De term ‘Nieuw Rechts’ komt echter niet van ons maar in 79’, na heel wat reacties in de pers, hebben we het begrip met veel plezier overgenomen om ons af te zetten tegen ‘Oud Rechts’ dat opgegaan was in haar economisme collaboratie met de liberalen.

Vandaag zien wij onze maatschappelijke invulling als volgt: De maatschappij moet organisch opgebouwd worden volgens een functioneel model waarbij elk onderdeel de haar voorgeschreven taak het best vervult. Dit staat haaks op het communisme, het liberalisme, het nazisme, allemaal systemen waarin de mens herleid wordt tot een amorfe consument of in lethargie vervalt. Wanneer zulk systeem dan wel rendeert, is het de facto in zijn ideologisch verval (cfr. China).”

Hoe ziet u Nieuw Rechts met het heidense karakter tegenover het Christelijk paleoconservatisme (Rerum Novarum, KVHV, …) staan. Zijn er wel wezenlijke tegenstellingen?

“ Zelf ben ik agnost, maar Nieuw Rechts vertrekt duidelijk vanuit een atheïstisch standpunt. Als je de Bijbel (of andere ‘heilige’ boeken, zoals vooral de Koran ) leest bots je op dogma’s en op een soort van totalitarisme voortkomend uit onverdraagzaamheid. De Kerk is nu in verval maar wanneer een dergelijke instantie - zoals voorheen trouwens - greep krijgt op de mens legt men er de zweep op. Het communisme vertoont ideologisch gezien nogal wat gemeenschappelijke trekjes met het Christendom. En dit komt nog sterker naar voor als men de vergelijking met de Islam (die overigens “onderwerping” betekent) maakt. Hoe dan ook bestaat er duidelijk een gemeenschappelijke vijand die tevens de meest perfide en gevaarlijke is, zijnde het liberalisme. Niettegenstaande de staatsdenker Fukuyama foutief is gebleken in zijn analyse dat na de val van het communisme nog enkel het liberalisme overbleef, is het wel zo dat dit liberalisme de meest soepele en meest volhardende opponent is gebleken. Wat het Heidendom betreft zijn vele aanhangers van Nieuw Recht geneigd om bij het polytheïsme aan te leunen, in casu het Germaanse Heidendom. Of dit van harte is, lijkt mij eerder onwaarschijnlijk, het is meer een pose, een geestesgesteldheid aan de oppervlakte. Paganisme evolueert dan meer tot een vorm van vrijzinnigheid, gebaseerd op allesbehalve universalistisch gerichte ethische en etnische principes. Het gaat eigenlijk vooral over een anti-religieuse ingesteldheid en.heeft bovendien ook wel iets te maken met de prioriteit die men schenkt aan het cyclisch denken (Grieks heidens) ten nadele van het lineaire denken (Christelijk). Het is ook geen toeval dat de Nieuw Rechtse denktank, GRECE heet. ”

Hoe is de toenadering tot de Vlaamse Beweging tot stand gekomen? Beschouwt Nieuw Rechts zich eigenlijk wel als een onderdeel van de Vlaamse Beweging?

TeKoS heeft zich altijd geïnteresseerd voor de Vlaamse Beweging. De artikels die erin gepubliceerd werden bewijzen dit. Maar wij overstijgen terzelfdertijd de beweging van vandaag. Sterker nog, vaak kaarten wij veeleer ‘linkse’ onderwerpen aan zoals ecologie (cfr. de rubriek “In de groene hoek”, nvdr.) maar dan zonder mee te lopen met de hysterie rond Kyoto en de opwarming van de aarde. Men mag echter ook niet vergeten dat de Vlaamse Beweging vroeger de groene beweging heeft omarmd (van 1970 tot 1979). Ik heb ooit zelf nog een artikel geschreven getiteld ‘Heeft de leeuw groene nagels?’ over het milieu-engagement van de Vlaamse Volksbeweging. Karel Dillen deed zelfs mee met de ‘groene fietsers’ van pater Versteylen. Groen! zelf is echter allesbehalve ecologisch in haar fundamentele houding tegenover de mens, en dat reeds sinds Agalev, een nochtans van oorsprong links noch rechts gerichte formatie. Zo is de massa-immigratie die men voorstaat allesbehalve ecologisch verantwoord. De marxistische infiltratie met o.a. Vera Dua, Mieke Vogels, … heeft de politieke denkrichting van de groenen wel degelijk veranderd.

Heeft U nog een laatste opmerking?

Wel, graag had ik nog even vermeld dat het colloquium “Homo Americanus” op 29 november eerstkomend doorgaat te Izegem in het auditorium in de Kruisstraat. Sprekers zijn Ivan Van Den Berghe, Claude Polin en Tomislav Sunic.

Ok, bedankt!


 We vermoeden dus dat Tanguy Veys volgens de analyse van deze grote vlaamse inetllectuelen behoort tot wat zij hier in dit verhelderende interview Christelijke Paleoconservatieven noemen. We kunnen echter dwalen want met ons muizenverstandje komen we er niet echt uit wat de link is tussen Amerikaanse neo-conservatieven en trotskysten bijvoorbeeld en dat is maar één voorbeeldje want er is meer dat ons wat wazig lijkt. We moeten echter ruiterlijk toegeven dat we helemaal niet opgewassen zijn tegen het magistrale denkwerk van deze vlaemsche filosofen...
Als onze vriend Van Windekens in dit interview doodleuk verklaart dat zijn voorganger Luc Pauwels sympathie koestert voor het Verdinaso dan is dit toch ook slechts een lichte onderschatting van de sympathie van Pauwels tegenover "de grote leider" ook bekend als "le beau Georges".
We snorden even een aantal werken van Pauwels op over Verdinaso en onze lezeryjes zullen meteen kunnen merken dat hij toch minstens als "kenner" mag beschouwd worden van "le beau Georges" ...

PAUWELS Luc, De ideologische evolutie van Joris van Severen, Ieper, Studie- en Coördinatiecentrum Joris van Severen, 1999, 272p.

PAUWELS Luc, ‘Joris van Severen indachtig’, Tekos, XV, 1994, 75, pp.42-46

PAUWELS Luc, ‘De Dinaso-generatie’, Tekos, XVII, 1996, 81, pp.3-9

en in Tekos vinden we nog andere bijdragen over "de grote leider":

CREVE Jan, ‘Joris van Severen. Bij een honderdste verjaardag”, Tekos, XVI, 1995, 76, pp.40-48

CAILLIAU Maurits, ‘De krachtlijnen in het politieke denken van Joris van Severen en Louis Gueuning’, Tekos, XV, 1994, 75, pp.10-17

DE BOIS Hildegonde, ‘Joris van Severen of wat de Nederlanden ontbreekt’, Tekos, XI, 1990, 59, pp.16-24


We kunnen dus toch wel een zeker vermoeden koesteren dat de stichter Luc Pauwels enige "affiniteiten" koesterde voor het Verdinaso zoals Van Windekens het hier ook verklaarde...maar daarover zullen we het volgende week hebben...



15-07-2011 om 11:10 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tanguy Veys de man die reageert!
Klik op de afbeelding om de link te volgen Kijk kijk, beste lezertjes we kregen een reactie binnen op onze bescheiden bijdrage "wie zijn de leiders" vanwege enen Tanguy Veys. Elke reactie is natuurlijk mee dan welkom en daarom een welgemeend dankwoordje aan Tanguy. Volgens Tanguy staat onze bijdrage vol fouten en moeten we dat best eens allemaal nakijken. We willen er wel op wijzen dat onze eigen bijdrage zich meestal heeft beperkt tot de tussenzinnetjes en voor de reste haalden we de mosterd elders. We horen natuurlijk graag stevige tegenargumenten vanwege Tanguy. Misschien kan onze beste Tanguy al meteen beginnen met ons uit te leggen wat er allemaal fout is aan de info die er over hem staat te lezen op Wikipedia. Hij lijkt ons hiervoor de geknipte man. In elk geval lijkt hij een ijzersterke reputatie te hebben wat betreft reageren via internet/ Dus beste Tanguy, wij wachten ongeduldig!

Tanguy Veys

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken

Tanguy Veys (Gent, 28 maart 1972) is een Vlaams politicus uit Gent. Hij is sinds 2010 volksvertegenwoordiger in de Kamer voor het Vlaams Belang.

Inhoud

[

 Politieke carrière

Begin 1996 werd hij OCMW-raadslid in Gent en nog datzelfde jaar volgde hij Pascal De Coene op in de Gentse gemeenteraad. Als OCMW-raadslid zetelde hij ook in de algemene vergadering van het OCMW-ziekenhuis De Bijloke, het latere AZ Jan Palfijn. Eind 2000 legde hij de eed af als Oost-Vlaams provincieraadslid. Hij heeft ook in de raad van bestuur van de Mercatorhogeschool gezeten tot de fusie met de Hogeschool Gent.

Veys zetelde in de provincieraad in de commissies Algemeen beleid, Welzijn en Onderwijs en volgt de dossiers jeugdbeleid, ontwikkelingssamenwerking, begroting en vreemdelingen. Hij is ondervoorzitter van de Vlaams Belang-fractie in de Oost-Vlaamse provincieraad. Hij is ook regionaal voorzitter van Vlaams Belang Jongeren Gent-Eeklo.

Bij de vervroegde federale verkiezingen op 13 juni 2010 veroverde hij een zetel in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Vanop de 3e plaats op de lijst behaalde hij 1010 voorkeurstemmen.

Veys is een praktiserend katholiek en samen met zijn vrouw, Goedele, actief binnen de Gentse afdeling van Pro Vita.

Twijfelachtige acties

Op 15 februari 2000 vocht Veys, toen secretaris van de VB-jongeren, met een student in de uitgaansbuurt van de Overpoortstraat. Hij werd veroordeeld tot twee maanden effectieve celstraf voor opzettelijke slagen en verwondingen. Hij ging in beroep en kreeg opschorting van straf. [1]

Volgens de blog Asfaltkonijn.be had Veys medio 2006 de gewoonte om ongevraagd binnen te breken in blogs en te voorzien van persoonlijke aanvallen. Daartegen ontstond een algemene blog banner actie. [2]

Veys riep in oktober 2006 iedereen op om de fora en de e-mailadressen van de artiesten die de actie 0110 steunden, te bestoken met mails en publiceerde op zijn eigen website de juiste links. "Het is belangrijk dat ze inzien dat ze misbruikt worden in een politieke manifestatie tegen het VB en u kunt hen daarbij helpen", aldus Veys. [3]

Veys kwam in maart 2007 in het nieuws door het bewust wederrechtelijk gebruik van fotomateriaal van bekende Vlaamse politici. Desgevraagde verklaarde hij: "We hebben heel bewust de auteursrechten overtreden, omdat dit beeld in Gent symbool staat voor paars. Wij wilden terugslaan met hetzelfde beeld, met de boodschap dat de goed-nieuwsshow over is."[4]

Veys profileert zich zeer sterk op zijn verleden in de scoutsbeweging.

 Profilering binnen het Vlaams Belang

Tanguy Veys is een dogmatisch katholiek die zich binnen de strekking van zijn partijgenote Alexandra Colen beweegt.

15-07-2011 om 08:25 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
14-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat weten we over Nieuw rechts in Vlaanderen en Tekos? Deel 1

We vonden voor jullie een scriptie over Nieuw Rechts en Tekos geschreven door Sofie Delporte en we willen jullie dit werkstukje zeker niet onthouden alvorens ons verder te verdiepen in dit onderwerp. Prettige lectuur!

 

 

Nieuw Rechts in Vlaanderen. Het gedachtegoed van het Nieuw Rechtse tijdschrift ‘Teksten, Kommentaren en Studies’ (Sofie Delporte)

 

 

DEEL I: Wat is Nieuw Rechts?

 

1. De vertegenwoordigers van Nieuw Rechts

 

1.1 Inleiding

 

De wortels van Nieuw Rechts, zoals het de dag van vandaag bestaat, liggen in Frankrijk. Daar ontstond in de tweede helft van de jaren ’60 de zogenaamde Nouvelle Droite beweging met de oprichting van de culturele vereniging GRECE (Groupement de Recherche et d'Etudes pour la Civilisation Européenne), met als belangrijkste ideoloog Alain de Benoist. In Vlaanderen werd in 1979 het tijdschrift ‘Teksten, Kommentaren en Studies’ opgericht dat beschouwd kan worden als de belangrijkste vertegenwoordiger van Nieuw Rechts bij ons. Nieuw Rechts wil de ideologische en methodologische basis van radicaalrechts hernieuwen. Belangrijk is dat deze beweging geen politieke ideologische stroming is, maar in de eerste plaats een cultuur-ideologische. Ze wil een nieuwe (rechtse) collectieve mentaliteit scheppen en heeft niet de bedoeling zich partijpolitiek te profileren. Nieuw Rechts gaat er immers van uit dat men eerst de macht moet verwerven op het culturele niveau voor men de macht kan grijpen op het politieke vlak (het metapolitieke concept van Gramsci). Vandaag de dag wordt dit culturele niveau gedomineerd door links, met in de ogen van Nieuw Rechts uiterst nefaste gevolgen. Ze wil deze linkse hegemonie breken en een rechtse maatschappijvisie algemeen ingang doen vinden via een metapolitieke strategie die onder meer gevoerd wordt door de uitgave van boeken en tijdschriften en het organiseren van colloquia.

 

TeKoS refereert in belangrijke mate aan de Nouvelle Droite beweging in Frankrijk. Vanaf het nummer 7-8 (1980) van TeKoS staat het logo van GRECE op de voorpagina en wordt vermeld dat het tijdschrift wordt uitgegeven “in samenwerking met de Groupement de Recherche et d’Etudes pour la Civilisation Européenne (G.R.E.C.E.), Parijs”. Volgens Luc Pauwels is de wereld- en levensbeschouwing van GRECE “volledig gelijklopend” met die van TeKoS.[3] De vermelding verdwijnt vanaf het nummer 55 uit 1989, maar het logo blijft gehandhaafd. Er worden ook nog steeds op geregelde tijdstippen artikels gepubliceerd van Alain de Benoist en op de colloquia van TeKoS is hij een graag geziene gastspreker. Om deze reden wordt in deze thesis eerst kort aandacht besteedt aan deze Franse beweging.

 

1.2 De Nouvelle Droite in Frankrijk

 

1.2.1 De voorgeschiedenis van GRECE: een beknopt overzicht

 

Veel van de personen die actief zijn en waren in GRECE, maakten deel uit van het militante rechts nationalistische milieu in Frankrijk.[4] Na het trauma van de tweede wereldoorlog groepeerde dit rechts zich opnieuw naar aanleiding van de onafhankelijkheidsstrijd van Algerije. Rechts had zich het behoud van de Franse kolonie tot doel gesteld, maar de campagne draaide uit op een mislukking. In juli 1962 werden de akkoorden van Evian ondertekend waardoor de onafhankelijkheid van Algerije een feit was. In een referendum sprak de overgrote meerderheid van de bevolking (90,7%) zich uit voor de onafhankelijkheid van de kolonie. Dit was een kaakslag voor rechts dat van de strijd tegen de onafhankelijkheid zijn hoofdthema had gemaakt. Dit fiasco van rechts zou een belangrijke impuls betekenen voor het tot stand komen van de Nouvelle Droite.[5] Het FEN speelde daarin een belangrijke rol. Deze Fédération des Etudiants Nationalistes was in 1960 opgericht, nadat het zich had afgescheurd van de Union Nationale des Etudiantes de France (UNEF) uit onvrede met diens eis voor een onafhankelijk Algerije.[6] In deze vereniging van nationalistische studenten en intellectuelen vonden verschillende van de toekomstige stichters van GRECE elkaar, waaronder Alain de Benoist en Pierre Vial.[7] Het FEN voerde op legale wijze strijd voor ‘Algerije Frans’, onder meer via ‘Cahier universitaires’, het tijdschrift van de groep. Het kantte zich tegen het egalitarisme (wat zich vertaalde in een sterk koloniaal racisme), was anticommunistisch en antichristelijk, Europees gericht en pleitte voor solidariteit tussen de blanke volkeren. Tevens werd sterk de nadruk gelegd op de nood aan een onderbouwende doctrine voor rechts.[8] Deze thema’s zullen later ook terug te vinden zijn in het gedachtegoed van de Nouvelle Droite. Dominique Venner speelde in de hergroepering van rechts eveneens een belangrijke rol. In 1962 schreef hij, naar aanleiding van het verlies van Algerije als Franse kolonie, het manifest “Pour une critique positive”. Hij legde daarin enerzijds de nadruk op de nood aan vernieuwing van de doctrine en anderzijds pleitte hij voor de aanpassing van de strategie door te focussen op het ideologisch en culturele vlak in plaats van op het politieke.[9] Dit pleidooi voor reflectie over de doctrine en de strategie was ‘revolutionair’ in het toenmalige Franse radicaalrechtse milieu dat gedomineerd werd door anti-intellectualisme en ‘mannen van de actie’ die niet gediend waren met abstracties. Deze rehabilitatie van de theoretische reflectie, evenals Venners pleidooi voor een culturele strijd, zou een grote invloed uitoefenen op de Benoist en de latere stichters van GRECE. In het manifest van Venner lagen reeds de fundamenten vervat van wat later de Nouvelle Droite werd genoemd. Deze oproep tot kritische analyse en eenheid van doctrine werd ook uitgedragen door ‘Jeune Europe’, een rechtse en Europees gerichte vereniging, die het jaar daarvoor was opgericht door Jean Thiriart (1922-1992).[10]

 

Het pleidooi voor een nieuwe theoretische fundering werd verspreid en in praktijk gebracht door het tijdschrift ‘Europe Action’. Dit blad was in 1963 door Dominique Venner opgericht. Alain de Benoist (pseudoniem Fabrice Laroche) was één van de belangrijkste medewerkers.[11] ‘Europe Action’ verdedigde een ‘neo-nationalisme’ dat gekenmerkt werd door een Europese visie en het differentialisme of het respect voor de etnische en culturele diversiteit (en dus het afwijzen van elk universalisme). Volgens Duranton-Crabol was deze Europese visie het directe gevolg van het Algerije debacle. De onafhankelijkheid van Algerije had verschillende nationalisten ervan overtuigd dat de nationalistische dimensie veranderd was: men moest de subversie niet bestrijden in een verzwakt Frankrijk, maar in gans Europa.[12] Dit ‘neo-nationalisme’ was gebaseerd op een ‘biologisch realisme’ wat de verheerlijking inhield van het sociaaldarwinisme en racisme legitimeerde. ‘Europe Action’ verdedigde de superioriteit van het Westen. Het universalisme werd afgewezen omdat het deze superioriteit ontkende. Het tijdschrift wees ook het christendom af omdat de Europese beschaving in oorsprong heidens zou zijn en mentaal ‘gekoloniseerd’ werd door het joods-christendom.[13] Deze onderwerpen (het differentialisme, de Europese focus, het antichristendom) zouden later ook terug te vinden zijn in het ideeëngoed van GRECE. Het belang van ‘Europe Action’ lag ook in het feit dat het “le pont entre deux générations” vormde. Het blad bracht jonge militanten en de oudere rechtse generatie samen.[14] In januari 1966 werd vanuit het tijdschrift de politieke partij Mouvement Nationaliste de Progrès (MNP) opgericht. In de loop van hetzelfde jaar veranderde de partij haar naam in Rassemblement Européen de la Liberté (REL).[15] Veel militanten van deze partij waren afkomstig uit het FEN dat de semi-autonome studentenafdeling van het REL werd. In deze partij waren verschillende van de toekomstige kaderleden van GRECE actief.[16]

 

1.2.2 Het ontstaan en de ontwikkeling van GRECE

 

Op het einde van de jaren ’60 zag de situatie van radicaalrechts in Frankrijk er weinig rooskleurig uit. Jean-Louis Tixier-Vignancour, de nationalistische kandidaat voor de presidentsverkiezingen in 1965, behaalde slechts 5,1% van de stemmen.[17] ‘Europe Action’ werd stopgezet in december 1966 en ‘Cahiers Universitaires’ verdween in januari 1967. De ongelukkige kandidatuur van Jean-Louis Tixier-Vignancour werd gevolgd door een verpletterende verkiezingsnederlaag van REL in 1967 en de ineenstorting van deze beweging in de lente van 1968.[18] De gebeurtenissen van mei ’68 schokten het rechtse milieu, maar het slaagde er niet in een passend antwoord te formuleren op de revoltes. Het was duidelijk dat herbronning bij rechts noodzakelijk was en nieuwe initiatieven niet konden uitblijven.[19]

 

De eerste contacten voor de stichting van GRECE (Groupement de Recherche et d'Etudes pour la Civilisation Européenne) vonden plaats in de herfst van 1967. De vereniging werd opgericht in januari 1968 (en dus voor mei ’68) in Nice. Het eerste nummer van het tijdschrift van de vereniging, ‘Nouvelle Ecole’, is gedateerd februari-maart 1968.[20] Het letterwoord GRECE verwijst bewust naar het antieke Griekenland als een van de wiegen van onze cultuur, maar GRECE benadrukt daarbij dat deze verwijzing geen beperking inhoudt. De vereniging wil aandacht besteden aan de ganse Europese voorgeschiedenis.[21] GRECE bestond voornamelijk uit jonge intellectuelen, die voor het grootste deel afkomstig waren uit het ‘oude’ nationalistische milieu, maar die niet geloofden in het spel van de politieke partijen of in een volksmobilisatie. De politieke nederlaag van de nationalistische beweging gaf voeding aan het idee dat er nood was aan een culturele tegenbeweging tegenover de legitieme linkse cultuur.[22] GRECE werd opgericht met de bedoeling een denktank of werkgemeenschap te vormen die tot taak had een coherente rechtse ideologie te ontwikkelen en een rechtse wereldbeschouwing algemeen ingang te doen vinden via een metapolitieke strategie.[23] Alain de Benoist werd de belangrijkste kracht achter deze metapolitieke beweging. Volgens Taguieff heeft deze laatste van de Nouvelle Droite een sterk gepersonaliseerde beweging gemaakt. Hij is de belangrijkste producent van het orthodoxe Nouvelle Droite discours.[24]

 

De metapolitieke strategie veronderstelt een gedegen organisatorische uitbouw en een zekere bekendheid. Daartoe begon GRECE met de uitgave van verschillende tijdschriften. Naast het tijdschrift ‘Nouvelle Ecole’, dat vooral gericht is op intellectuele middens, werd ook het blad ‘Elements’ opgericht. Dit tijdschrift was tot 1973 een louter intern contactblad, daarna werd het ook onder het brede publiek verspreid. Vanaf dan gold het als de officiële spreekbuis van GRECE.[25] Vanaf 1974 verscheen de serie ‘Etudes et recherches’ dat de bedoeling had een ‘theoretisch’ blad te zijn. De eerste reeks liep tot 1977, een tweede reeks werd gestart in 1983. Vanaf 1985 verscheen ook ‘Panorama des idées actuelles’. In 1988 startte Alain de Benoist met de uitgave van het blad ‘Krisis’, los van GRECE. Geen van deze tijdschriften heeft echter een grote oplage, ‘Elements’ heeft met zijn 5000 abonnees (in 1994) de grootste oplage.[26] Daarnaast werd ook begonnen met een eigen uitgeverij, Copernic, en werden en worden er studiedagen en colloquia ingericht, evenals een zomeruniversiteit.[27]

 

Alain de Benoist kreeg in 1978 de Grand prix de l’Académie Française voor zijn boek Vu de Droite. Anthologie critique des idées contemporaines, in feite een compilatie van artikels en boekbesprekingen.[28] Het is echter niet dit boek die de Nouvelle Droite uit haar relatieve marginaliteit haalde, maar wel een mediacampagne in de zomer 1979. De hetze ontstond na de publicatie van een artikel in ‘Le Monde’ getiteld ‘La Nouvelle Droite s’installe’ van de hand van Thierry Pfister.[29] Gedurende drie maanden brandde er in Frankrijk een controverse los over de Nouvelle Droite. De directe aanleiding voor deze mediacampagne zou liggen in het feit dat Louis Pauwels, die in 1977 door krantenmagnaat Robert Hersant was aangesteld als hoofd van ‘Le Figaro Magazine’, verschillende GRECE leden had aangezocht om de redactie van dit tijdschrift te vervoegen. Daardoor werd het lezerspubliek van de Nouvelle Droite in één klap vertienvoudigd.[30] Sinds de grote media-aandacht van 1979 wordt het etiket Nouvelle Droite specifiek gebruikt om de organisaties en het ideeëngoed van GRECE aan te duiden. De term Nouvelle Droite is dus niet afkomstig van GRECE zelf, maar werd door de vereniging uiteindelijk wel overgenomen.[31]

 

Na 1979 haalde Nieuw Rechts nog nauwelijks de media. Het anti-Amerikanisme en het antichristendom van de Nouvelle Droite leidden ook tot een breuk met ‘Le Figaro Magazine’.[32] In de jaren ’80 stapten verschillende mensen van GRECE over naar Le Front National, onder andere Pierre Vial, een van de medestichters van GRECE. GRECE en Alain de Benoist in het bijzonder, staan echter afkerig tegenover het Front National. De referentie aan het christendom, het populisme, de aanvaarding van het liberale kapitalisme en het Franse nationalisme (in plaats van een Europees perspectief) zijn voor de Nouvelle Droite onoverkomelijke verschilpunten met het FN.[33]

 

1.3 Een eerste analyse van TeKoS

 

1.3.1 Het ontstaan

 

De Vlaamse Volks Partij van Lode Claes is van groot belang geweest voor het bijeenbrengen van een aantal mensen die eind 1979 TeKoS zouden opstarten. Het VVP was een Vlaamsgezinde en rechtse partij die in 1977 door Lode Claes was opgericht uit onvrede met het Egmontpact. De partij wilde een brede conservatieve partij zijn en een Nieuw Rechtse maatschappelijke blauwdruk ontwikkelen. Nogal wat medestanders van Claes maakten deel uit van de groep Stichting Deltapers. In 1977 was deze stichting gestart met maandelijkse conferenties in het kasteel Steytelinck te Wilrijk, waar onder ander veel aandacht werd besteed aan de Franse Nouvelle Droite ideeën. In 1978 vormde het VVP met het oog op de verkiezingen een kartel met de Vlaams Nationale Partij (VNP) van Karel Dillen onder de naam Vlaams Blok. Ook het VNP was opgericht als een reactie op het Egmontpact. De partij verdedigde een exclusief volksnationalistische en separatistische anti-Belgische lijn. Toen enkel Dillen werd verkozen, werd het kartel verbroken en verdere samenwerking met het VNP werd door Claes afgewezen. Na het verkiezingsdebacle richtten enkele voormalige leden van de VVP het tijdschrift 'Teksten, Kommentaren en Studies' op, dat de Nieuw Rechtse ideeën zou blijven uitdragen. De hoofdredacteur werd Luc Pauwels, de spilfiguur van de stichting Deltapers en de voormalige partijsecretaris van de VVP.[34] Een uitgebreid overzicht van de voorgeschiedenis van TeKoS wordt gegeven in het derde deel van deze thesis.

 

1.3.2 De activiteiten

 

TeKoS verscheen voor het eerst in december 1979 en wordt uitgegeven door de stichting Deltapers vzw, in 1998 (vanaf nummer 88) gewijzigd in Delta-Stichting vzw. Deltapers werd in 1965 opgericht door Luc Pauwels, Werner Caluwe en Paul Hendrik Leenaards. De statutaire doelstellingen van deze vzw luidden als volgt “De vereniging is een Vlaams d.w.z. Zuid-Nederlandse vereniging, met als doel begeleiding en ondersteuning te geven aan het sociaal-kultureel werk, op zelfstandige basis, waarbij de specialiteit van de dienstverlening ligt op het vlak van de geschiedenis en de aktualiteit van de Vlaamse respektievelijk Heelnederlandse beweging, de Europese kulturele diversiteit, de Europese eenmaking, de ekologie en de volkskultuur. De vereniging is onafhankelijk, onkerkelijk, pluralistisch en niet-partijgebonden.”[35] De stichting gaf daarvoor het tijdschrift ‘De Anderen’ uit.[36]

 

Tot begin 2001 publiceerde TeKoS meer dan 650 artikels over zeer diverse onderwerpen en van de hand van zeer verschillende auteurs. Daarnaast wordt ook vaak poëzie afgedrukt en vanaf het midden van de jaren ’80 worden in de rubriek ‘Lezers en Schrijvers’ lezersbrieven gepubliceerd. Bij zijn oprichting in 1979 verscheen TeKoS met een oplage van slechts 50 exemplaren. In de volgende jaren heeft het tijdschrift een gestage groei gekend tot een oplage van 2000 exemplaren in 1997. Een deel van de 2000 exemplaren gaat naar abonnees, een deel is bestemd voor de verkoop van losse nummers en een laatste deel wordt gratis rondgestuurd voor werving. Hoeveel reële abonnees TeKoS heeft, is niet bekend. Luc Pauwels weigert daar cijfers over te geven. Het tijdschrift wordt bekostigd met de gelden afkomstig uit de verkoop van abonnementen en losse nummers, met de bijdragen van de medewerkers en de giften van ‘milde schenkers’. De auteurs worden niet betaald voor de geleverde prestaties. Het is vrijwilligerswerk.[37] In de beginjaren verscheen TeKoS op maandelijkse basis, af en toe ook tweemaandelijks. In de loop van 1982 (vanaf het nummer 27-28) verscheen het blad tweemaandelijks. Vanaf 1983 verscheen TeKoS zeer onregelmatig. Vijf maal in 1983, één maal in 1984, vier maal in 1985, twee maal in 1986, terug vier maal in 1987 en drie maal in 1988. Vanaf het nummer 51 in 1988 werd overgeschakeld op een trimesteriele verschijning. Vanaf dan verschijnt TeKoS op regelmatige basis, de enige uitzonderingen hierop zijn 1992 en 1994, toen zijn slechts drie nummers verschenen.

 

Naast TeKoS wordt sinds 1995 de TeKoS-reeks uitgegeven. Dit zijn brochures van de hand van redacteurs van TeKoS of vertalingen van publicaties van buitenlandse auteurs die het Nieuw Rechtse gedachtegoed aanhangen. In deze reeks verschenen tot begin 2001[38]:

DE BENOIST Alain, Heiden zijn vandaag de dag, Wijnegem, Delta-stichting, 1998, 258p.

DE HOON Frans, Tussen deemstering en morgenrood. Konservatieve overwegingen,

Wijnegem, Delta-stichting, 1999, 255p.

ELST Koenraad, De Vier van Breda, Wijnegem, Deltapers, 1995, 124p.

ELST Koenraad, De islam voor ongelovigen, Wijnegem, Deltapers, 1997, 132p.

GOLDSMITH Edward, De Weg. Een ekologische wereldvisie (vert. Guy de Maertelaere), Wijnegem, Deltapers, 1996, 84p.

LOGGHE Koenraad, Dr. Jan de Vries, Nederlands bekendste germanist en volkskundige, Wijnegem, Deltapers, 1996, 36p.

PAUWELS Luc (ed.), Hoe overleven we de dekadentie?, Wijnegem, Delta-stichting, 1998, 113p.

PAUWELS Luc (ed.), Verworteling, verankering. Grondslagen voor de 21ste eeuw, Wijnegem, Delta-stichting, 1999, 71p.

PAUWELS Wilfried, De Belgische communisten tijdens de oorlog: een mythe ontluisterd?, Wijnegem, Delta-stichting, 2000, 280p.

RAVYTS Kurt, Verschaeve’s visioen van een Germaans beleefd christendom en van een Germaans Rijk, Wijnegem, Deltapers, 1995, 132p.

 

TeKoS organiseert ook colloquia. Een eerste colloquia werd georganiseerd op 11 oktober 1981 en droeg als titel “Nieuw Rechts als kultureel alternatief”, sprekers waren onder meer Armin Mohler en Pierre Vial (GRECE).[39] Het tweede colloquium “Vrij denken, heiden zijn” vond plaats op 27 oktober 1985, als gastsprekers traden onder meer Alain de Benoist en Jean Varenne op, beiden lid van GRECE.[40] Tot 1997 werden geen colloquia meer georganiseerd. Vanaf dat jaar werd gestart met het inrichten van een jaarlijks colloquium op 11 november. Het derde colloquium had als titel “Hoe overleven wij de dekadentie?”, naast opnieuw Alain de Benoist, gaven onder meer ook Marc Grammens en Edward Goldsmith een voordracht.[41] Het vierde colloquium “Verworteling, verankering. Grondslagen voor de 21ste eeuw” vond het jaar daarop plaats, onder andere Jean Haudrey (hoogleraar Sanskriet em.) en Richard Hunt (hoofdredacteur van ‘Alternative Green’) traden op als sprekers.[42] Het colloquium van 1999 had als titel “Vlaamse identiteit, Nederlandse toekomst in Europa”. De sprekers waren onder meer dr. Piet Jongbloet, hoofdbestuurslid van het ANV, professor Mathias De Storme, voorzitter van het Verbond der Vlaamse Academici, Guido Naets, gewezen directeur pers en media bij het Europees parlement en Alain de Benoist.[43] Het zesde colloquium van TeKoS, “Rechts op antwoord! Tegen de dictatuur van het ‘politiek correcte’ denken” vond plaats op 11 november 2000. Voordrachten waren er van Jacques Claes, Koenraad Elst, Rolf Falter en Grégory Pons.[44] Het colloquium in 2001 handelde over de globalisering, “Globalisering of lot in eigen handen?”. Naast opnieuw Alain de Benoist, waren ook dr. Klaus Zeitler, Peter De Roover en Luc Versteylen aanwezig als gastspreker.[45]

 

1.3.3 De redactie en medewerkers[46]

 

De kernredactie bestond vanaf de oprichting uit Luc Pauwels (de hoofdredacteur), Hildegonde de Bois, Marcel Deprins, Frans de Hoon, Paul Hendrik Leenaards en Karl van Marcke. Jan Coenraad Nachenius was vanaf 1981 met de redactie verbonden en zou dat blijven tot aan zijn overlijden in 1987. In 1982 traden N.E. de Leeuw en Janus Meerbosch toe tot de redactie.[47] In het nummer 30 (1982) wordt voor het eerst een redactie vermeld in TeKoS. Karl van Marcke wordt daarin niet genoemd als redacteur. Mieke Clymans was verantwoordelijk voor het redactiesecretariaat. In 1985 trad Guy de Maertelaere toe tot de redactie.  In 1988 overleed de medestichter van de Delta-stichting en redacteur van TeKoS, Paul Hendrik Leenaards (1924-1988). In 1989 werd de redactie uitgebreid met Paul Janssen, Daan Goosen en Peter Logghe. Het volgende jaar trad Erik Arckens toe tot de redactie. Hij verdween in 1999 uit de redactie. In 1991 werd ook Koenraad Logghe redacteur. Het jaar daarop werd Koenraad Elst opgenomen in de redactie, hij verliet de redactie in 1995. Dirk Bollen, Kurt Ravyts en Piet Jan Verstraete sloten zich in 1994 aan bij de redactie. In 1995 werd Jan Creve redacteur en Joris Smits medewerker van TeKoS. Deze laatste wordt vanaf 1997 niet meer vermeld als medewerker. Frederik van Waeijenberge werd in 1997 in de redactie opgenomen. Dirk Bollen werd het jaar daarop redactiesecretaris. In 1999 overleed Frans de Hoon (1918-1999), mede-oprichter van TeKoS en beheerder van de Deltastichting vzw. Dat zelfde jaar trad Erik Martens toe tot de redactie en werd Johan De Vriendt redactiesecretaris. Kurt Ravyts verliet de redactie en ook Hildegonde de Bois wordt niet langer vermeld als redactielid. In 2000 werden Jan Sergooris en Frank Hensen redacteur van TeKoS en werd Arnout Collier verantwoordelijk voor de vormgeving. Dat zelfde jaar verdwenen Dirk Bollen en Jan Creve uit de redactie, zij worden niet meer vermeld in nummer 99. Vanaf het volgende nummer (100, 2001) worden ook Jan Sergooris, Koenraad Logghe en Frederik Van Waijenberge niet meer vermeld. In hetzelfde nummer worden wel drie nieuwe redactieleden genoemd, namelijk Ingrid Berens, Wolfgang Goeminne en Marc Willems. Martine van der Heyden is verantwoordelijk voor de eindredactie en Arnout Collier voor de vormgeving. Naast artikels van de hand van redactieleden en medewerkers worden in TeKoS ook veel artikels gepubliceerd van andere auteurs.[48]

 

14-07-2011 om 09:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuw Rechts Scriptie van Sofie Delporte deel 2

1.3.4 De veranderende vormgeving

 

TeKoS verscheen aanvankelijk onder de naam Teksten, Kommentaren en Studies. Tot 1999 wordt de progressieve spelling gehanteerd. De eerste nummers van het tijdschrift waren losbladig en werden bijeengehouden door een bruine kaft. Ieder artikel kreeg een nummer mee dat naar een indeling in tien rubrieken verwees, die dan weer verder decimaal werden onderverdeeld. Het was de uitdrukkelijke bedoeling de nummers uit elkaar te halen en de artikelen per onderwerp op te bergen volgens de cijfercode. Vanaf het nummer 7-8 (1980) verschijnt het logo van GRECE op de voorpagina en wordt vermeld dat het tijdschrift wordt uitgegeven “in samenwerking met de Groupement de Recherche et d’Etudes pour la Civilisation Européenne (G.R.E.C.E.), Parijs”. Deze vermelding verdwijnt vanaf het nummer 55 uit 1989. Het logo werd gehandhaafd tot op de dag van vandaag. Vanaf nummer 11 verandert de presentatie. Het tijdschrift wordt in de rug gelijmd, maar het systeem van losbladigheid en decimale indeling blijft behouden. Vier perforaties moeten het mogelijk maken de artikels op te bergen in de daarvoor voorziene opbergkaften. Dit systeem verandert vanaf nummer 42 (1985). Vanaf dan heeft het tijdschrift een gewone paginering en verdwijnen ook de perforaties. Vanaf het nummer 75 (1994) wordt de titel Teksten, Kommentaren en Studies gewijzigd in TeKoS. De kleur van de kaft is vanaf dan fel oranje. Vanaf het 95ste nummer (1999) stapt TeKoS over op de conventionele, nieuwe spelling.

 

 

2. Een eerste omschrijving van Nieuw Rechts

 

2.1 De afwijzing van een ideologisch kader

 

            Nieuw Rechts wijst in het kader van wat ze zelf noemt ‘een constante interpretatie en herinterpretatie van de intellectuele gegevens’ een congruent geheel als ideologie af.[49] Er is geen sprake van een coherent ideologisch corpus waarvan de toepassing in de politieke praktijk voor de hand ligt. Nieuw Rechts wil een strijd voeren op cultureel niveau. Ze heeft niet tot doel pasklare politieke standpunten uit te dragen.[50] Nieuw Rechts wil een nieuw denkend rechts zijn die de aan de macht zijnde linkerzijde intellectueel van antwoord kan dienen. De titel ‘Teksten, Kommentaren en Studies’ geeft de bedoeling van het tijdschrift aan, namelijk een verzameling van teksten, commentaren en studies aanreiken aan de lezer.

 

In het artikel ‘Bandbreedte, niet lijn’ uit 1983 stelt Luc Pauwels dat TeKoS geen bepaalde ‘lijn’ volgt en daar ook geen behoefte aan heeft, omdat men het vrije denken moeilijk kan verenigen met de behoefte aan een ‘eenheidsmening’. Wie één lijn wil, schept meteen de ‘afwijkers’, de ketters en ketters worden per definitie vervolgd. Pauwels benadrukt daarbij dat er niet moet worden gekozen tussen de éne lijn met haar totalitaire potentie en de stuurloosheid of de oppervlakkigheid. Mensen die vrij denken, kunnen mogelijk vaststellen dat ze een aantal grondslagen gemeenschappelijk hebben. Ze kunnen een vergelijkbaar normbesef hebben en van daaruit een zelfde levens- en wereldbeschouwing hebben. Vanzelfsprekend komen ze dan tot verwante conclusies en appreciaties. Dat is geen lijn, maar een bandbreedte. Daar zit band in, verbondenheid, verwantschap en breedte, ruimte.[51] De artikels in TeKoS volgen dus geen lijn, maar fluctueren binnen een bepaalde ‘bandbreedte’.

 

            TeKoS verzet zich dan ook tegen ‘etikettenkleverij’ omdat een bepaald etiket te veel beperkingen met zich mee brengt. Het etiket Nieuw Rechts wordt dan ook afgewezen door TeKoS. Volgens Luc Pauwels is de term Nieuw Rechts of Nouvelle Droite, ontstaan als gevolg van de mediacampagne tegen GRECE in 1979, bijzonder slecht gekozen. Ten eerste omdat het een politiek etiket zou zijn voor een in hoofdzaak cultureel fenomeen. Ten tweede omdat het al bestond en men dus een oud etiket ging gebruiken voor een nieuw fenomeen. En ten derde omdat het voor meer verwarring dan onderscheid zorgde: verwarring met het Amerikaans protestantse fundamentalisme, de politiek van Reagan en Tatcher enz.[52] De Nouvelle Droite beweging in Frankrijk heeft dit etiket uiteindelijk overgenomen, maar TeKoS heeft het steeds afgewezen. Luc Pauwels schreef daarover: “We (TeKoS) hebben het vaker dan ons lief was wel over ons heen moeten laten gaan dat we als “nieuw rechts” werden aangeduid, maar slechts incidenteel heeft een redacteur van TeKoS zélf met die aan ons opgedrongen benaming gezwaaid.”[53] TeKoS weigerde de eigen ideologische richting te benoemen. Politieke begrippen zoals links en rechts zijn volgens TeKoS niet toepasbaar op een tijdschrift dat zich bezighoudt met metapolitiek of cultuur. De afwijzing van een ideologisch kader neemt echter niet weg dat er in TeKoS wel degelijk een (nieuw) rechts denkkader wordt uitgebouwd die de grondslagen van een rechtse maatschappijvisie bepaalt.

 

In het nummer 100 wordt van deze weigering tot zelfbepaling afgestapt. Vanaf dan wordt TeKoS omschreven als een “Vlaams, dit is Zuid-Nederlands, conservatief cultureel tijdschrift. Het is conservatief in de zin van Edmund Burkes leidmotief “to change in order to preserve”. Aan de permanente discussie over en het kritisch onderzoek van wat wij moeten veranderen en wat behouden is dit tijdschrift gewijd.”[54] Volgens Luc Pauwels was TeKoS van meet af aan een conservatief tijdschrift en kleurde een conservatieve grondtoon de meeste artikels.[55] Toch wordt in deze thesis omwille van de duidelijkheid geopteerd om de term Nieuw Rechts te gebruiken. In de literatuur over dit gedachtegoed wordt de term Nieuw Rechts consequent gehanteerd. De keuze voor het gebruik van deze benaming hangt ook samen met het feit dat TeKoS zeer sterk refereert aan de Franse Nouvelle Droite beweging, die zoals gezegd het etiket Nouvelle Droite wel aanvaardde. Een overzicht van het gedachtegoed in het tweede deel van deze thesis maakt overigens duidelijk dat TeKoS zeker geen traditioneel conservatisme verdedigt. De keuze voor het etiket ‘conservatief’ hangt waarschijnlijk samen met een streven naar academische erkenning en een grotere salonfähigheid.

 

2.2 Rechts, ‘Nieuw’ Rechts en ‘Oud’ Rechts

 

Hoewel elke ideologische omkadering door Nieuw Rechts van de hand gewezen wordt gewezen, is het duidelijk dat zij een rechtse maatschappijvisie verdedigt, maar tegelijk ‘nieuw’ wil zijn. Zij wil niets meer te maken hebben met traditioneel rechts, noch met het nationaal populisme van het Vlaams Blok en het Front National en zeker niet met economisch rechts. De Nouvelle Droite distantieert zich volledig van ‘oud’ rechts. Ze verwerpt het totalitarisme, het kolonialisme, het nationalisme, het racisme, het moralisme, de steun aan het liberalisme en het reactionaire traditionalisme die aan ‘oud’ rechts worden toegeschreven. Het idee dat er opnieuw moet worden begonnen, is binnen de Nieuw Rechtse beweging duidelijk aanwezig.[56] Er moet een nieuwe maatschappelijke doctrine worden uitgewerkt, gebaseerd op rechtse waarden en ideeën. Deze doctrine moet worden verspreid, niet via de partijpolitiek, maar via een metapolitieke strategie. Nieuw Rechts gaat er daarbij van uit dat de cultuur vandaag de dag gemonopoliseerd wordt door links.

 

In zijn boek Vu de Droite. Anthologie critique des idées contemporaines uit 1978 houdt Alain de Benoist een pleidooi voor rechts om rechts te mogen zijn. Volgens hem wordt elke rechtse doctrine systematisch in diskrediet gebracht omdat ze consequent wordt geassocieerd met fascisme. In plaats van tegen deze beschuldiging te reageren, blijft traditioneel rechts passief. Het beschikt niet over een onderbouwde doctrine, noch over een effectieve strategie. De zwakheid van rechts wordt scherp bekritiseerd. Maar ook links moet het zwaar ontgelden. Het zijn de linkse idealen, en meer bepaald het egalitarisme, die vandaag de dag dominant aanwezig zijn en die verantwoordelijk zijn voor de crisis waarin de Westerse maatschappij zich volgens Nieuw Rechts bevindt (zie Deel II, “Het Nieuw Rechtse gedachtegoed”). De oplossing voor rechts die Alain de Benoist voorstelt is drieledig. Ten eerste moet rechts zich als rechts affirmeren. Ten tweede moet het zijn voornaamste vijand identificeren, met name het egalitarisme die de diversiteit van de wereld ontkent en reduceert. En ten derde moet rechts erkennen dat geen enkel maatschappelijk domein ‘neutraal’ is en moet het over elk mogelijk onderwerp een eigen discours produceren.[57] Het zijn deze doelstellingen die door Nieuw Rechts in praktijk worden gebracht. Het rechtse discours dat Nieuw Rechts daarbij verdedigt, verschilt op sommige punten grondig van wat door ‘oud’ rechts wordt uitgedragen (zie Deel II).

 

De definitie die door Alain de Benoist wordt gegeven van ‘rechts’ sluit volledig aan bij het ideeëngoed van Nieuw Rechts: “J’appelle ici de droite, par pure convention, l’attitude consistant à considérer la diversité du monde et, par suite, les inégalités relatives qui en sont nécessairement le produit, comme un bien, et l’homogénéisation progressive de monde, prônée et réalisée par le discours bimillénaire de l’idéologie égalitaire, comme un mal.”[58] Dit anti-egalitarisme vormt de kern van het Nieuw Rechtse gedachtegoed zoals uit het volgende deel zal blijken.

 

Hoewel Nieuw Rechts een coherente en duidelijk omschreven doctrine afwijst, kan men wel degelijk een ideologisch kader onderscheiden in de publicaties van deze beweging. Het Nieuw Rechtse gedachtegoed wordt gekenmerkt door een cultuurpessimistisch uitgangspunt, een sterk anti-egalitarisme en daarmee samenhangend de afwijzing van de monotheïstische openbaringsgodsdiensten, de afwijzing van het liberalisme en het communisme en de afwijzing van het multiculturalisme. Het alternatief dat wordt bepleit, omvat een nominalistische wereldbeschouwing, de erkenning van ‘le droit à la différence’ of ‘het recht op verschillend zijn’, het herwaarderen van onze (veronderstelde) Indo-europese erfenis, de verdediging van de Europese Rijksgedachte, het pleidooi voor een organische samenleving met aandacht voor traditie en gemeenschapszin, een terugkeer naar het heidendom en een hernieuwde interesse voor ecologie. Al deze verschillende thema’s worden in het volgende deel van de thesis uitvoerig besproken.

14-07-2011 om 09:46 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.VSV wie zijn de leiders? Grinnik grinnik
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Bon, alvorens ons verder te verdiepen in het nieuw-rechtse gedachtengoed bij sommige rasvlamingen zoeken we op wie de beide stoere binken zijn die de ” nieuwe” vlaamse vakbond zullen leiden.

We zoeken eerst de secretaris op en die luistert naar de naam Peter Logghe en is de broer van een nog veel beruchter sujet namelijk van Koenraad Logghe maar daar zullen we het later nog over hebben. Eerst laten we Peter Logghe zelf aan het woord :

 

Peter Logghe (Roeselare) : “Ik verlaat het Vlaams Belang niet !”

maandag 11 juli 2011 om 14u03

Roeselare - Vandaag maandag 11 juli zou erevoorzitter Frank Vanhecke het Vlaams Belang vaarwel zeggen. Anderen zullen volgen, wordt gespeculeerd. “Ik verlaat het Vlaams Belang niet”, zegt Peter Logghe, federaal volksvertegenwoordiger en fractievoorzitter in Roeselare. “Ik ga niet weg uit een partij waar ik mij thuis in voel.”

Zijn er nog andere mandatarissen die zoals erevoorzitter Frank Vanhecke uit het Vlaams Belang stappen ? Zo viel op een nationale nieuwswebsite ook de naam van Peter Logghe, ‘intimus’ van Frank Vanhecke en secretaris van de nieuwe vakbond VSV (Vlaamse Solidaire Vakbond). Niet dat zijn vertrek aangekondigd werd, maar de nauwe vriendschapsband met Vanhecke werd wel onderstreept.

Duidelijk en consequent

“Natuurlijk verlaat ik het Vlaams Belang niet, hoezeer bepaalde mensen dat misschien ook willen. Ik noem die betrokken journalist ziek in zijn zoektocht om het Vlaams Belang zoveel als mogelijk te schaden. Hij contacteerde mij niet, nog nooit zelfs. Men schrijft er blijkbaar maar op los”, zegt een ontstemde Peter Logghe, federaal volksvertegenwoordiger en fractievoorzitter van het Vlaams Belang in Roeselare.

“Ik zei het gisteren nog tegen mijn vrienden-bestuursleden en vrienden-gemeenteraadsleden : ik ga niet weg uit een partij, die mijn politieke partij is. Ik ga niet weg uit een partij, met een programma waar ik zo achter sta en waaraan ik heb helpen schrijven. Ik ga niet weg uit een partij, waar ik mij thuis voel en waar ik bij zovele afdelingen en fracties zoveel vrienden heb zitten. Er is maar één politieke partij met een duidelijk en consequent onafhankelijkheidsprogramma en dat is het Vlaams Belang”, reageert Peter Logghe.

“Ik blijf op post, tot spijt van wie het benijdt. Ja, ik ben inderdaad op vraag als secretaris aangesteld van de nieuwe vakbond Vlaamse Solidaire Vakbond. Of ik een intimus ben van Frank Vanhecke ? Dat moet u aan hem vragen. Hij verdedigde altijd mijn kandidatuur in de provincie, net zoals voorzitter Valkeniers.

‘Eigen verdiensten’

“Ik ben een nationalist die ondertussen meer dan 35 jaar actief is in de nationalistische beweging en dus heel wat netwerken heeft kunnen opbouwen. Zo liep ik in West-Vlaanderen Frank natuurlijk meerdere keren tegen het lijf.”

“Misschien hebben die netwerken en die jaren ervaring wel bijdragen tot mijn kandidatuur indertijd : het feit dat ik voor iedereen acceptabel was omwille van mijn verdiensten in de beweging ? Wie zal het zeggen ? Ik ga altijd 200 procent voor iets waar ik in geloof.” (LVA)

 

 

 

http://www.peterlogghe.be/wiebenik.htm

 

 

 

Peter Logghe: Biografie In 1988 stond Peter Logghe voor de eerste maal op een gemeenteraadslijst van het Vlaams Blok.

Hij had als student aan de Rijksuniversiteit van Gent de stichting van het Vlaams Blok meegemaakt en was als student rechten enkele jaren praeses en bestuurslid van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV).

In 1984 studeerde hij af als licentiaat in de Rechten en ging aan de slag in de verzekering- en banksector. Hij zou er 23 jaar actief blijven. Om beroepsredenen zette hij zijn activiteit bij het Vlaams Blok op een laag pitje. Hij werd gedurende jaren productie-inspecteur voor verzekeringsmaatschappijen als A.G.F., Noordstar & Boerhaave (nu Mercator) en Generali Belgium. Hij vervoegde de rangen van de bank KB als commercieel kader en werd bij de fusie KMO-adviseur voor KBC. In dit kader adviseerde hij ondernemingen op fiscaal en juridisch vlak op belangrijke momenten van deze bedrijven.

De politieke microbe bleef echter steken. Hij stelde zich gedurende jaren ten dienste van de Vlaamse Volksbeweging waar hij eerst secretaris van de afdeling Roeselare werd, daarna ook secretaris van het hoogste beslissingsorgaan van de nationale V.V.B., de Algemene Raad. Ook in het provinciaal kader van de West-Vlaamse V.V.B. draaide hij actief mee.

In 2004 reageerde hij, zoals elke rechtgeaarde jurist, ontzet op de veroordeling van 3 vzw's van het Vlaams Blok door een Gentse rechter en sloot zich uit verontwaardiging onmiddellijk aan bij het nieuwe Vlaams Belang. In 2005 werd hij secretaris van de afdeling Roeselare.

Sinds 1 januari 2007 zetelt hij in de gemeenteraad van Roeselare.

En op 10 juni 2007 tenslotte kwam hij in de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers terecht.

Tussendoor was Peter Logghe redacteur en uiteindelijk ook hoofdredacteur van het prestigieuze conservatieve politiek-culturele tijdschrift TeKoS (Teksten, Kommentaren & Studies), waarvan ondertussen 127 nummers verschenen. Op de webstek kan u enkele van zijn bijdragen lezen. Intussen publiceerde hij ook in het nationaal maandblad van het Vlaams Belang en in het lokale Blauwvoetkrantje. Ook deze artikels kan u op deze webstek consulteren.

 

 

Wat doe ik in mijn vrije tijd

lezen.

Ik lees zowat alles wat mij onder de neus wordt geschoven. Fictie maar vooral veel non-fictie. Dat kan dan gaan over geschiedenis, politiek, Vlaamse en Europese aangelegenheden, filosofie, enzovoort. Een mens weet nooit teveel.

 

Voilà, en hier zitten we weer bij onze vrienden van Tekos…waarbij we nog een tijdje zullen vertoeven maar dat is voor later…

 

Zo, de secretaris hadden we nu reeds maar wie is dan het kopstuk? Wel, beste lezertjes we geloofden onze eigen ogen niet toen we vernamen wie de grote baas zou worden. Als er nu één figuur was dat we nooit zouden associëren met vakbond dan was het wel Rob “klop” Vereycken:

We surfen even naar de webstek van deze toch niet geheel onbesproken figuur en die heet –hoe kan het anders?- vrijheid en recht.

Vrijheid en Recht

De weblog van Rob Verreycken

 

http://vlaamsnieuws.typepad.com/vrijheid_en_recht/

 

11 juli 2011, oprichting Vlaamse Solidaire Vakbond VSV

Aan de vooravond van 11 juli 2011 heb ik samen met een groep Vlaamsnationalisten in het Vlaams Parlement de stichtingsacte ondertekend van de Vlaamse Solidaire Vakbond (VSV).

De aanleiding daarvoor is het historische resultaat van de verkiezingen van 2010. Voor het eerst heeft toen in Vlaanderen geen meerderheid meer gestemd voor de drie traditionele families CD&V, VLD en SP.a. De voorbije 20-30 jaar hebben die drie families dankzij de ontzuiling gestaag terrein verloren. Maar er is de voorbije 20-30 jaar niets veranderd als het gaat over de vakbonden die met die drie families verbonden zijn. De drie bonden ACV, ABVV en ACLVB houden 100% in handen van het individueel overleg, het collectief overleg en van het recht op indienen van lijsten bij de sociale verkiezingen in de bedrijven. Die buitensporige macht misbruiken zij voor hun eigen profijt, voor een oubollig anti-Vlaams belgicisme, en voor het behoud van een verstard status-quo op zowat elk terrein van het maatschappelijk leven dat tegen het belang van de Vlaamse werknemers ingaat.

Dat kan zo niet langer. Daarom dit nieuwe initiatief: een nieuwe Vlaamse onafhankelijke vakbond, los van de drie traditionele zuilen, los van de drie traditionele partijen, los van de drie monopolievakbonden. De VSV heeft de steun en sympathie van Vlaams Belang, maar het is niet de vakbond van het VB: we hopen dat velen die onze Vlaamsnationale overtuiging delen gaan meewerken.

De VSV is een vakbond in oprichting die onmogelijk vandaag al de activiteiten kan ontplooien die een monopoliebond vandaag ontplooit. Daarom werven we geen leden en vragen we geen lidgeld. We zoeken wel sympathisanten en medewerkers. Een symphatisant staat achter ons doel en meldt zich door aan te sluiten bij onze Facebookpagina of zich in te schrijven op onze rondzendlijst door een mail 'inschrijven' naar info@vlaamsevakbond.be.

Een medewerker is door scholing of ervaring thuis in de juridisch-administratieve details van een bepaalde arbeidssector en wil andere Vlamingen gratis advies geven; hij is welkom om zich bij ons aan te melden via info@vlaamsevakbond.be. Tenslotte willen we in 2012 het monopolie van ABVV, ACV en ACLVB bij de sociale verkiezingen aanvechten. We gaan de wet die de drie zuilbonden een monopolie geeft aanvechten bij het Grondwettelijk Hof. We gaan geldige kandidaturen indienen in zoveel mogelijk bedrijven voor kaderleden, die mogen deelnemen met 10% van de handtekeningen van hun collega's. Daarnaast gaan we enkele (wettelijk helaas ongeldige) symboolkandidaturen indienen voor werknemers in enkele bedrijven, om zo de monopolie-wetgeving aan te klagen en juridisch te kunnen aanvechten.

Het is tijd voor échte syndicale vrijheid in Vlaanderen!

We zullen ons beperken tot wat we over Rob “klop” vinden bij Wikipedia zodat we zeker niet kunnen beschuldigd worden enige subjectiviteit aan de dag te leggen tegenover deze echte vakbondsmilitant :

 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Rob_Verreycken

 

Carrière bij het Vlaams Belang

Hij schreef onder de schuilnaam 'Rover' meerdere artikels in het VNJ-blad Storm. Hij was Antwerps gemeenteraadslid ten tijde van de visa-affaire en was Vlaams volksvertegenwoordiger van 2004 tot 2006 voor het VB. Hij is de zoon van Wim Verreycken.

Gewelddadige reputatie

In 1996 werd hij tot 9000 frank boete veroordeeld voor slagen aan PVDA-voorman Kris Merckx. Dit incident vond plaats op de Meir te Antwerpen in september 1991, nadat hij had gezien dat het slachtoffer propaganda stond te maken in aanloop van de verkiezingen van november.
Verreycken is in 2001 gedagvaard geweest voor verschillende feiten, hij is echter vrijgesproken bij gebrek aan bewijs.
Zijn verkiezing in
2004 verliep niet onopgemerkt doordat hij in de aanloop naar de stembusgang in opspraak was gekomen door een vechtpartij met zijn vrouw waarvan hij aan het scheiden was. Zijn reputatie bezorgde hem de bijnaam Rob 'Klop'.

Hij verhuisde in hetzelfde jaar naar zijn vader Wim Verreycken in Sint-Niklaas.

In maart 2006 nam hij ontslag als Vlaams volksvertegenwoordiger na een incident waarbij hij in het Vlaams Parlement op een vlag van de N-VA stond te trappelen, nadat hij had gezien hoe leden van deze partij brochures van Vlaams Belang in de vuilnisbak hadden gegooid.

 Huidige functie

Sinds januari 2007 is hij OCMW-raadslid (en daar ook lid van het Vast Bureau) te Sint-Niklaas.

 Bronnen

 

 We vonden nog een leuke info over deze sympathieke vakbondsbink op de site van blokwatch, een tijdje geleden. Surf eens tot daar want er staat een leuke foto bij...allez, we drukken ze hier dan als enige opsmuk ook even af voor jullie goed begrip...

http://www.blokbuster.be/site/bb/htdocs/modules/news/article.php?storyid=451



VB steunt 'white power' adept in Nederland

op 2006/3/6 17:00:00

Het Vlaams Belang mengt zich in de Nederlandse verkiezingen door zich uitdrukkelijk uit te spreken voor de campagne van Michiel Smit en diens formatie 'Nieuw Rechts' in Rotterdam. Een groep VB'ers trok naar Rotterdam om de campagne van Smit te ondersteunen. Het feit dat Smit een dubieuze reputatie heeft, weerhield Rob Verreycken en Tanguy Veys er niet van om voor Smit campagne te gaan voeren.


Eerdere tussenkomsten van het Vlaams Belang in Nederland bleken geen succes te zijn. Voormalig VB-ondervoorzitter Roeland Raes trok jarenlang op met zijn vrienden van de Nederlandse Volksunie, waar Raes onder Glimmerveen zelfs ondervoorzitter van was. De NVU is de laatste jaren echter gemarginaliseerd rond de neo-nazi Constant Kusters wiens ego zelfs voor Glimmerveen te groot werd. De pogingen van het VB om aansluiting te vinden bij meer aanvaardbare stromingen, zoals Pim Fortuyn, draaiden op niets uit. Fortuyn verklaarde niets van het VB te moeten weten. Ook andere rechtse politici in Nederland zagen niets in een samenwerking met Dewinter en co.

Enkel Michiel Smit zag wel iets in nauwere banden met het Vlaams Belang. Samen met Rob Verreycken zette hij zelfs een heuse denktank op, de "Vanoldenbarnevelt denktank". Smit kwam eerder in opspraak omdat hij nogal fan bleek te zijn van "White power"-spandoeken. Hij werd gefotografeerd onder een vlag met daarop de boodschap "white power". Die term heeft een sterk racistische ondertoon en wordt gebruikt door allerhande neo-nazi's die de kracht van het "blanke ras" daarmee kracht willen bijzetten.

Nu trokken Rob Verreycken en Tanguy Veys naar Rotterdam om de verkiezingscampagne van Nieuw Rechts te ondersteunen. Veys is ondervoorzitter van de VB Jongeren, ook al is hij niet meer van de jongste. Verreycken is fractiesecretaris van het VB in de Kamer. Beiden onderhouden al langere tijd contacten met Nieuw Rechts en Smit. Ze hopen via die weg een graantje van de erfenis van Pim Fortuyn te kunnen meepikken. Voor de electorale impact van Nieuw Rechts moeten ze het immers niet doen, bij de Europese verkiezingen haalde Nieuw Rechts 0,3%.

Nieuw Rechts wordt geleid door onder meer Michiel Smit, maar ook Florens Van der Kooi. Diens broer zit nog steeds vast naar aanleiding van een brandstichting bij een Rotterdamse moskee. Die aanslag bracht Ben Van der Kooi heel wat publiciteit op, niet in het minst omdat hij jarenlang lid bleek te zijn geweest van het Vlaams Belang. Ben Van der Kooi was voordien niet langer welkom op een zomeruniversiteit van het Vlaams Blok omdat hij te radicaal was en wellicht niet snugger genoeg om dat te verstoppen. Anderzijds beweerde Ben Van der Kooi wel dat hij nog steeds lid was van het vernieuwde Vlaams Belang.

Met zijn broer, Florens Van der Kooi, heeft het VB blijkbaar minder problemen. Bij een bezoek van het Antwerpse VB aan Rotterdam in 2003 bestond de delegatie van Nieuw Rechts uit onder meer Florens Van der Kooi. Bij de VB'ers bevonden zich onder meer Verreycken, maar ook Filip Dewinter en Jan Penris.

De steun van het VB aan Michiel Smit is opvallend, maar kan voor de partij wel een probleem vormen. Extreem-rechts in Nederland is versplinterd in tal van kleine groepjes die elkaar naar het leven staan. Bovendien worden deze groepjes veelal geleid door figuren met een groot ego, maar zonder veel politiek verstand. Dat kan leiden tot verrassingen.

 

 

 

Over Peter Logghe, parlementslid sinds 2007 vonden we deze evaluatie in De Standaard maar dat is natuurlijk heel erg subjectief want een bekende linkse krant…

 

http://www.standaard.be/extra/verkiezingen/2010/parlementsrapport/kamer/peterlogghe.aspx

 

 

Het rapport van Peter Logghe — Kamer (Vlaams Belang)

Wetgevend werk

398

Interpellaties en mondelinge vragen

79

Tussenkomsten

53

Detail parlementair werk Peter Logghe »

Agendasetting

Anonieme backbencher zonder enig gewicht of diepgang.

Dossierkennis

Diefstallen, beursgangen, elektrische auto’s... Noem een thema en Logghe heeft er zich wel eens over gebogen.

Output

Dat uit zich vooral in een gigantisch aantal vragen. En dan tellen we er de 1.124 schriftelijke vragen die hij stelde, niet eens bij. Hij is het levend bewijs dat veel vrage stellen geen garantie is op een goed rapport in de pers.

Communicatie

Af en toe belandde het antwoord op een parlementaire vraag al eens in de media.

Oordeel van de fractieleider over Peter Logghe

Peter is geen flamboyant orateur, maar een goed parlementslid. Hij heeft dat aangetoond met honderden schriftelijke vragen die naar de kern van de zaak gaan. Hij kent de ondernemingswereld.

We nodigen onze nieuwsgierige lezertjes uit om de diepgravende bijdragen aan het politiek debat van de hand van deze grote vlaamse intellectueel zelf op te zoeken op . Op dit eigenste moment zijn er 469 bijdragen en iets te veel om hier over te nemen. Maar aan de keuze van de onderwerpen te meten is dit inderdaad een specialist in alles…maar vooral in thema’s die nauw aansluiten bij de bekende klaagzangen van rechts en uiterst-rechts…

 

http://www.agorati.be/politician/peter-logghe,nl,13,3,96.html

 

Deze denker heeft zich ooit ook samen met de ondertussen erg bekende Francis Van den Eynde gestort op de toestand der vlaamse treinstations…

 

http://francisvandeneynde.skynetblogs.be/tag/peter%20logghe

 

maar een mooi voorbeeld van het diepere filosofische gedachtengoed van deze verlichte geest vinden jullie op zijn eigen stekje waar hij het heeft over Spengler en Evola en dat hij natuurlijk aan de wereld verkondigde via ons lijfblad TEKOS..

We vonden inmiddels al een reactie op de stichting van het VSV bij het AFF:

 

http://aff.skynetblogs.be/archive/2011/07/08/vakbond-of-niet.html

 

09-07-11

VAKBOND OF NIET ?

Het eerste bezoek aan een rookvrij café heeft zijn sporen nagelaten bij Rob Verreycken. Gisteren stelde hij een nieuwe vakbond voor: de VSV, oftewel de Vlaamse Solidaire Vakbond.

De oprichting van een nieuwe vakbond werd al in het vooruitzicht gesteld bij de voorstelling van het boek Welkom in Vakbondistan in september vorig jaar. Maar nu is de vakbond voorgesteld (foto). Voornaamste doel is in enkele bedrijven ‘symboolkandidaturen’ in te dienen en de wet die die kandidaturen ongeldig maakt vervolgens aan te vechten bij het Grondwettelijk Hof en bij Europese rechtbanken. Daarnaast wil de VSV geldige kandidaturen indienen om in enkele bedrijven deel te nemen aan de sociale verkiezingen voor het kaderpersoneel. De VSV heeft de steun en sympathie van het VB, maar is niet de vakbond van het VB, benadrukken voorzitter Rob Verreycken en secretaris (en West-Vlaams VB-Kamerlid) Peter Logghe. De videoclip over de voorstelling van de VSV is anders wel gepost bij de groep ‘VlaamsBelangInBeeld’.

VSV-secretaris Peter Logghe behoort net als Wim en Rob Verreycken tot de groep heidenen bij het VB, en wordt net als Wim en Rob Verreycken geciteerd als behorend tot het kamp-Vanhecke. Maar ook het andere kamp bij het VB zet haar schouders onder de VSV. VB-Kamerlid en nationale partijsecretaris Guy D'haeseleer is immers medestichter van de VSV en verscheen prominent in beeld bij de voorstelling van de VSV. Guy D’haeseleer is lid van het eerste uur van de (anti-)vakbondscel van het VB en ‘vakbondsspreker’ bij de laatste 1-meimanifestatie van het VB. Guy D’haeseleer liet geen truc onverlet om de Belfortploeg buiten te werken. Ongetwijfeld een gezellig clubje, die VSV.

De VSV werft voorlopig echter geen leden. Ze is immers nog niet in staat om een dienstverlening te ontplooien zoals de echte vakbonden. Wel zoekt de VSV sympathisanten en medewerkers. De VSV stelt zich volgens haar statuten tot doel: “de behartiging van de belangen van de bevolking van Zuid-Nederland (Vlaanderen) en Noord-Nederland (Nederland) en van de bij haar aangesloten leden. (…) De vereniging is ervan overtuigd dat voor de bevordering van solidariteit, welvaart en welzijn in Vlaanderen de vorming van een Vlaamse staat noodzakelijk is. (…) De vereniging vertrekt vanuit het beginsel van de solidariteit, waarbij in de organisch gegroeide samenwerkingsverbanden van de samenleving, in het bijzonder gezin, familie, lokale gemeenschap, onderneming en volksgemeenschap, solidariteit als basisprincipe wordt genomen waaruit zowel rechten als plichten voortvloeien. De mens heeft als lid van de gemeenschap de plicht waar mogelijk door arbeid solidair bij te dragen aan gemeenschappelijke welvaart en welzijn.”

Voorop staan dus de belangen van Vlaanderen, en dan pas die van de Vlamingen. En, het zal na het voorgaande niet verbazen: “De vereniging wijst af: de klassenstrijd en de daaruit voortvloeiende klassenhaat zoals gepromoot door het socialisme, en de afbraak van alle grenzen en regels en de daaruit voortvloeiende maatschappelijke ontwrichting door het onbeperkte kapitalisme en globalisme zoals gepromoot door het liberalisme.” De persconferentie waarop de VSV werd voorgesteld werd bijgewoond door een aantal Voorpost’ers zoals Luc Vermeulen en Nick Van Mieghem, en andere extreem-rechtsen bij het VB zoals Bert Deckers. VB-personeelslid en medeoprichter van RechtsActueel Bert Deckers is ook medestichter van de VSV. Het stichtingsdocument van de VSV werd “aan de vooravond van 11 juli 2011 (…) om 11 uur” ondertekend. 11 is ook een symbolisch getal bij het carnaval: het is “van oudsher het getal van de dwazen en gekken”.

Op de Facebook-groep van de VSV werd al meteen een treffende illustratie gegeven over waar de VSV voor staat. Een sympathisant vroeg zich af wat een VSV’er moet doen in een bedrijf waar ACV en ABVV sterk vertegenwoordigd zijn en in staking gaan. “Simpel, niet staken…” antwoordt Wim Verreycken, vader van.

 

 

14-07-2011 om 09:30 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
13-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TEKOS of het nieuwe conservatisme in Vlaanderen...een kleine inleiding

We beloofden gisteren dat we wat gingen snuffelen rond het tijdschrift TEKOS. Dat doen we dan ook en hieronder vinden jullie niet onze eigen uitleg maar wel datgene wat we op het internet vonden en we zitten meteen in een interessant vaarwatertje…

Eerst hun eigen webstekje opzoeken en dat vinden jullie onder :

http://delta-stichting.blogspot.com/

en ze kondigen zich zelf aan als :

Teksten, kommentaren en studies. Conservatief cultureel tijdschrift uitgegeven door de DELTA-STICHTING vzw. Herculusstraat 2 bus 1, B-2600 Berchem. Secretariaat@Deltastichting.be

 

Ha, ze kondigen zich dus maar meteen aan als conservatief en cultureel, niks op tegen natuurlijk  en dan zoeken we verder naar de Deltastichting via Wiki en hier wordt het al meteen heel interessant :

Deltastichting

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Ga naar: navigatie, zoeken

De Deltastichting Vzw is een Vlaamse, conservatieve, nieuw-rechtse, Heel-Nederlandse vereniging, opgericht door historicus Luc Pauwels. De organisatie heeft geen strakke ideologie maar beslaat een bandbreedte van verschillende conservatieve stromingen. Conservatief betekent hier "to change in order to preserve" naar het woord van Edmund Burke. Een belangrijke invloed is GRECE, de denktank van de Nouvelle Droite uit Frankrijk. Regelmatig verschijnen er dan ook bijdragen van de nieuw-rechtse GRECE-filosoof Alain de Benoist in het tijdschrift TEKOS dat wordt uitgeveven door de Deltastichting. De vereniging hecht veel belang aan ecologisme. Een ander geregeld terugkerend thema is spiritualiteit, meestal in de vorm van Europees heidendom.

De activiteit van de Deltastichting bestaat uit de publicatie van het driemaandelijks cultureel tijdschrift TeKoS (Teksten, kommentaren en studies), de uitgave van een reeks brochures en de organisatie van een jaarlijks colloquium met binnen- en buitenlandse sprekers. De Deltastichting geeft ook een maandelijkse elektronische nieuwsbrief uit.

In 2004 kreeg het tijdschrift TeKoS van de Universitaire Werkgroep Literatuur en Media van de Katholieke Universiteit Leuven de persprijs het Gouden Lampje toegekend voor de organisatie van het colloquium "Recht op antwoord tegen de dictatuur van het politieke, correcte denken" en de publicaties van de congresreferaten.

Het symbool van de stichting is de Wodansknoop.

[bewerken] Externe link

Zoals jullie merken heeft het zogenaamde serieuse conservatieve tijdschrift een prijs van de KUL mogen in ontvangst nemen namelijk het Gouden Lampje omdat ze een colloquium organiseerden tegen de dictatuur van het politieke, correcte denken. Wauw! We zitten dus bij kritisch denkende luitjes nietwaar en de stichter Luc Pauwels een historicus …

 

De webstek van de Deltastichting aanklikken is eventjes schrikken maar het went wel, alhoewel die wodansknoop ons toch wat in een knoop brengt en wat vage connotaties oproept..klik zelf maar :

 

http://www.deltastichting.be//

 

Vergeet vooral hun manifest er niet op na te lezen want dit is heel verrijkende litteratuur van de opperste kwaliteit die natuurlijk universitaire prijzen verdient. Zulke hutsekluts van allerlei zaken lees je niet vaak en je moet vooral goedgelovig zijn om dergelijke prietpraat te willen geloven van een zogenaamde historicus. Maar lees het maar want het geeft een mooi idee van de prut die sommigen willen verkopen onder het mom van kritisch conservatief denken… een paar kleine uittreksels:

 

Beste lezertjes, jullie zullen zelf best wat rondneuzen want de auteur van dit hoogstaand stukje maatschappijkritiek heeft ons aangemaand deze uittreksels te verwijderen, wat we maar al te graag doen natuurlijk...

 

Geef toe, beste lezertjes soms klinkt het allemaal niet slecht alhoewel nogal intellectualistisch opgesteld maar dat kan je van het communistisch manifest ook beweren natuurlijk….

 

En dan kom je op hun stekje bij het hoogstinteressante “onze verwijzingen” die we ook heel graag publiceren:

 

Aanbevolen webstekken


GRECE

Webstek van het ‘moederbedrijf’, G.R.E.C.E., Groupement de Recherche et d'Études pour la Civilisation Européenne.
U vindt er alle gegevens betreffende de tijdschriften Eléments en Nouvelle Ecole, en de publicaties van de Franse Nieuw-Rechtse vereniging. Teksten allerhande, en een pak verwijzingen waar u weer andere teksten en verenigingen kunt terugvinden (metapolitiek, geschiedenis, filosofie, ecologie).


ALAIN DE BENOIST
 
Webstek van de Association Les Amis d’Alain de Benoist.
Verschillende interessante pagina’s, zoals een biografie van Alain de Benoist, een uitgebreide bibliografie. De inhoud van de verschillende nummers van het tijdschrift van de Benoist zelf, Krisis (ondertussen al 34 nummers verschenen). Verschillende teksten zijn ook raadpleegbaar op deze webstek, waaronder zelfs een aantal Nederlandstalige vertalingen van fundamentele teksten van Alain de Benoist. Maar verder ook Engelse, Italiaanse, Hongaarse, Duitse en andere vertaalde teksten. Nieuwe uitgaven van Alain de Benoist worden er ook steeds in aangekondigd.


CENTRO STUDI LA RUNA


Italiaanse webstek van de culturele vereniging met dezelfde naam. Men vindt er het archief van teksten van geschiedkundige, traditionele, en politieke aard. Uitgebreide teksten van figuren als Ernst Jünger, Julius Evola, Pino Romualdi, en anderen. Interessant is verder dat er ook heel wat teksten in de Franse en Engelse taal beschikbaar, naast heel wat andere vertaalde teksten. Nog geen Nederlandstalige teksten op deze webstek, maar dat komt misschien nog wel.


LE RECOURS AUX FORÊTS


Op deze webstek vindt men teksten terug van de vereniging en het tijdschrift Le Recours aux Forêts. Bijzonder veel verwijzingen naar teksten en webstekken van diep-ecologische strekking zoals die van Naess en van Goldsmith. Maar ook teksten van meer metapolitieke strekking zoals enkele over “Libéralisme et écologie”. Voor een ecologie met Europese wortels, zeg maar.


DIORAMA LETTERARIO


Italiaanse webstek, gewijd aan het gelijknamige Italiaanse nieuw-rechtse tijdschrift Diorama Letterario. Met teksten van de scherpste pennen van de metapolitieke, Italiaanse zijde, zoals Marco Tarchi, Flora Montcorbier en Robin Turgis, Giuseppe Ladetto, Franco Cardini, Stefano Di Ludovico, Bernadetta Wrobel, Riccardo Cavallo, Giuseppe Giaccio, Marco De Troia, Alice Martini, Andrea Cascioli, Michele DelVecchio, Stefano Pietropaoli, Alberto Giovanni Biuso. Voor wie de Italiaanse taal wat machtig is, zeker een aanrader. Ondertussen zijn er bijna 300 nummers verschenen.


JUNGE FREIHEIT


Het Duits nationaal-konservatieve tijdschrift Junge Freiheit, dat van recentere datum is dan het Franse G.R.E.C.E., heeft al een mooi parcours afgelegd. Op deze webstek vindt men recente bijdragen terug, naast een uitgebreide en actuele lijst van publicaties. Junge Freiheit publiceert niet enkel over filosofie en andere zwaar op de hand liggende onderwerpen, maar is tevens zeer actualiteitsgebonden. In tegenstelling tot G.R.E.C.E. is Junge Freiheit niet onmiddellijk “heidens”, maar men vindt er alle geloofsstrekkingen terug.


QUATERLY REVIEW


Ook zeer sympathiek is de webstek van dit Engelse tijdschrift, uitgegeven door Derek Turner. Met een écht Engelse invalshoek. Maar ook soms libertaire, en zelfs rechts-anarchistische strekkingen zijn er vertegenwoordigd. Enig minpuntje soms: de anti-keltische en Groot-Britse instelling komt ons, Nederlanders, storend over. Met regelmatige bijdragen van een auteur als Paul Gottfried. Veel aandacht ook voor cultuur.


SEZESSION


Voorlopig jongste stek in dit internationaal Nieuw-Rechts of konservatief lijstje is deze webstek van de Duitse vereniging Institut für Staatspolitik, geleid door dr. Karlheinz Weissmann en Götz Kubitschek. Uitgevers van het briljante tijdschrift Sezession, dat zich misschien nog het best laat vergelijken met het vroegere Criticon. Degelijke artikels dus. Degelijke auteurs. Vooral jonge, scherpe pennen.


PRO FLANDRIA

Tenslotte willen we dit eerste lijstje verwijzingen afsluiten met de webstek van de sympathieke vereniging Pro Flandria, dit netwerk van mannen en vrouwen uit het bedrijfsleven, het onderwijs, de media, de culturele wereld en andere maatschappelijke geledingen. Pro Flandria wil zich inzetten om een meer positief beeld van Vlaanderen aan de buitenwereld te bieden. Op de webstek actuele teksten, standpunten, nieuws over uitgaven van de vereniging, aankondiging voor het symposium, en uitgebreid nieuws over de vereniging.

 

 

En morgen volgt er nog meer leuks te ontdekken ook in verband met onze “nieuwe vlaemsche vakbond”. Maar we beginnen te snappen dat die nieuwe vakbond al wel een aanatl interessant ideetjes koestert als we het manifest van de deltastichting er op na vlooien en indien er inderdaad vandaaruit enige filosofische onderbouw wordt aangeleverd…maar dat is voor morgen…

13-07-2011 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
12-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekos of de nieuwe conservatieven van de deltastichting of het vervolg op het Vlaams Syndikaat

Net een jaar geleden hield ene verlichte geest namelijk enen Peter Van Windekens van het obscure tijdschrift Tekos een 11 juli-toespraak in Leuven, lees even aandachtig mee de volledige tekst kunnen jullie vinden op:

http://vkrl.org/toespraak_gastspreker.pdf


1 Vooruitkijken voor Vlaanderen

11 juli toespraak voor het VKRL (Vlaamse Kring Regio Leuven) op 10 juli 2010

a) De verkiezingsuitslag van 13 juni 2010

Vlaamse vrienden van het VKRL, toen men mij vroeg om vandaag voor u een 11 juli rede te houden, lag het voor de hand dat de verkiezingen voor de Federale Kamers van net geen maand geleden hiervoor het ideale thema zouden vormen. Uiteraard sluiten de voltooide gesprekken van (gewezen) informateur Bart De Wever hier ook nauw bij aan. Dit alles vormt dan weer een vertrekpunt om vooruit te blikken naar de nabije toekomst voor Vlaanderen aan de hand van een aantal goed overwogen belangrijke indicatoren.

Wij kunnen er niet om heen dat 13 juni 2010 heeft gezorgd voor wat men in de Angelsaksische landen – en vooral in de Verenigde Staten- een landslide noemt. De Nieuwe Vlaamse Alliantie van voorzitter Bart De Wever heeft ontegensprekelijk een grote verkiezingsoverwinning geboekt. Met ca. 28 % van de stemmen voor de Kamer en meer dan 30 % voor de Senaat (vooral dankzij het lijsttrekkersschap van De Wever zelf die maar liefst 785.000 voorkeurstemmen behaalde), in de geest van zogeheten „sterke figuren als een Steve Stevaert in 2004, een Yves Leterme in 2007, of nog veel vroeger Leo Tindemans,1 behaalde de NVA de grootste overwinning voor een Vlaams-nationale partij ooit. Daarmee deed zij meteen beter dan het Vlaams Blok / Vlaams Belang bij de verkiezingen voor het Vlaams Parlement in 2004 (24, 8 %). Maar het is dus alleszins manifest onwaar dat met de NVA “Voor het eerst in de geschiedenis een niet-klassieke partij de grootste van Vlaanderen (en van België) wordt”, zoals sommige perscommentatoren willen laten uitschijnen.2 Het Vlaams Blok heeft dit de NVA reeds voorgedaan, vermeldt Bart Maddens terecht in De Standaard.

Tweede belangrijke vaststelling bij de verkiezingsuitslag is het feit dat de drie „V partijen, NVA, Vlaams Belang en LDD, samen 43,87 % van de stemmen halen, een ongeziene electorale weelde voor Vlaams-nationalisten die in „Vlaamse zetels uitgedrukt voor 40 van de 88 Vlaamse verkozenen in het Federaal Parlement zorgt. Dit alles liet Bart De Wever besluiten dat de politieke grondstroom in Vlaanderen – ook met het oog op de toekomst - centrum-rechts is. Er zou zijns inziens plaats zijn voor een partij die tot 40% van de stemmen kan halen, een Vlaamse CSU, zo men wil.3 Het Vlaams Blok / Vlaams Belang kwam vroeger reeds tot dezelfde conclusie.

De traditionele kleurpartijen halen in zetels noch in percenten 50 %, tenzij zij zich laten depanneren door Groen! Maar het satirisch Franstalig Brusselse weekblad Père Ubu @ Pan tempert in zekere zin de vreugde binnen het Vlaams-nationale kamp door er op te wijzen dat FDF-voorman Olivier Maingain in het (ongrondwettelijk, niet-gesplitste) kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde zijn voorkeurstemmen zag stijgen van 45.000 naar 63.000. Toch is de overwinning van de NVA volgens de redacteur een teken aan de wand. De Vlamingen willen België laten beven op haar grondvesten en nagenoeg alles splitsen.4 In de buitenlandse kranten, zoals Le Figaro, the New York Times, Le Monde, de Telegraaf, de Frankfurter Allgemeine Zeitung, the Financial Times en zenders als de NOS, de BBC en menig Frans televisiestation wordt De Wever aanzien als de wegbereider van een zelfstandige republiek Vlaanderen.5 Toch nog even afwachten, zou ik denken.


 

2

b) Bart De Wever formateur

De NVA heeft dus gewonnen en mocht alvast de informateur, wie anders dan Bart De Wever, leveren in dienst van België en het koningshuis. Bart had trouwens ook reeds van te voren aangekondigd dat hij geen premier wilde worden. Hij besefte maar al te goed dat dit slecht ligt in het Vlaams-nationale kamp. Het is alsof hij Vlaanderen zou verraden.6 Hij moest dus enkel maar het pad effenen voor een regeerakkoord en een regering met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid PSer aan het hoofd. Immers, de Waalse socialisten zijn de andere overwinnaars van de verkiezingen van 13 juni jongstleden geworden met zon 37,1 % van de stemmen. Waar het plebisciet volgens De Morgen in Vlaanderen voor een “aardverschuiving” zorgde, betekende dit in Wallonië, volgens dezelfde krant “politieke stabiliteit”.7 De zaken lijken echter minder vlot te gaan dan verhoopt, want eergisteren werd De Wever van zijn taak ontlast en Elio Di Rupo aangesteld als préformateur. Ondanks het feit dat De Wevers opdracht volbracht is en hij ook de nodige kritiek mocht slikken voor zijn aanpak van de zaken, blijft het water (voorlopig ?) nog veel te diep tussen NVA en PS. In elk geval, er komt dus nog een supplementair rondje onderhandelen met Di Rupo in een hoofdrol.

Wij kijken vooruit voor Vlaanderen en proberen af te tasten wat dit ons allemaal zou kunnen opleveren of ook weer niet. De NVA waarvan gewezen kamerlid Jan Loones ooit zei dat zij geen separatistische dan wel een independentistische partij is (“what’s in a name ?” of is het “nomen est omen” ?), heeft reeds bij monde van haar voorzitter verklaard dat zij het land niet wil splitsen, lees: momenteel (voorlopig?) geen onafhankelijkheid voor Vlaanderen nastreeft. Het Nieuwsblad kopte overigens op 14 juni met betrekking tot Bart De Wever: “Koning van Vlaanderen, maar wat met België?” Bijgevolg herinneren wij toch nog even aan de door de NVA gedane grote verkiezingsbeloften: de afschaffing van het Brussels Gewest, de splitsing van de sociale zekerheid, de uitvoering van de resoluties van het Vlaams Parlement – destijds door alle traditionele partijen goedgekeurd -, geen regering zonder akkoord, om nog maar te zwijgen van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde.8

Op de verkiezingsavond van 13 juni werd daarentegen verzoenende taal gesproken aan het adres van de Franstaligen. De Wever had het over „bruggen bouwen, „institutioneel en financieel orde op zaken stellen, „het land niet blokkeren, maar met de Franstaligen structuren maken die functioneren, „want durven veranderen heet samen vooruitgaan. Het splitsen of liever een oplossing bieden voor het probleem BHV moet de NVA nochtans minder problemen op leveren met de Parti Socialiste dan met de Mouvement Réformateur en haar satelliet het Front Démocratique Fédéraliste. Ondertussen weten wij ook meer en beter... En wat dan met fundamentele zaken als de financiële gezondmaking van de staat (de NVA wil 22 miljard Euro besparen, terwijl de PS 7 miljard Euro extra wil uitgeven), de justitie, de migratiepolitiek…om maar enkele „problemen te noemen. Informateur Bart De Wever grapte zelf dat hij er een hele namiddag kon over discussiëren. Tussendoor had De Wever het ergens over een “Vlaams Front”, waarmee hij echter wel de traditionele partijen op het oog had.9

Er duiken dus heel wat problemen van institutionele, budgettaire en maatschappelijke aard op, vooraleer zelfs een formateur kan worden aangesteld.10 Hetgeen niet wegneemt dat Elio Di Rupo niets onoverkomelijk acht. En dan krijgen wij meteen ook uitlatingen van het genre: “De Franstalige verkozenen zullen een stap moeten doen naar de Nederlandstalige verkozenen en omgekeerd.”11 De voorzitter van de Waalse socialisten streeft overigens naar een tweederde meerderheid om een staatshervorming te kunnen realiseren. Deze regering zou er reeds per 1 september moeten wezen. Verkiest de NVA, gezien het liberale economische


 

3

profiel van de partij, een regering met MR en Open-VLD, dan zet de PS als coalitiepartners op de CDH, Ecolo, SPa en NVA, een afspiegeling van de gewestregeringen dus. Of nog anders gezegd: een travaillistische coalitie met de NVA als schaamlapje. In ieder geval zowel de PS als de NVA zijn “incontournable” om een regering te vormen.12

Bart De Wever van zijn kant wil wel een groot akkoord waarmee alle partijen kunnen leven. Het blijft twijfelachtig of hij daarin zal slagen zonder de eigen Vlaams-nationale achterban en die van het Vlaams Belang voor het hoofd te stoten.13 Uit het Franstalige kamp komt er slechts een enkele kritische stem, meerbepaald van FDF-voorzitter Olivier Maingain. Hij is van oordeel dat de onderhandelingen uiteindelijk niets zullen opleveren.14 Diezelfde Maingain is opvallend genoeg eerder te vinden voor Vlaamse onafhankelijkheid dan voor confederalisme…

c) Wat van de regionalisering ?

Toch zouden er reeds enkele aanwijzingen zijn in de richting van een daadwerkelijke regionalisering van bepaalde – overigens niet onbelangrijke – maatschappelijke materies. De heren Marc Justaert en Guy Peeters, voorzitters van de Christelijke resp. de Socialistische Mutualiteiten, dus behorend tot het zogenaamde “middenveld”, zijn wel te vinden voor de splitsing van de ziekteverzekering. Op voorwaarde dat de “solidariteit” (tussen de belgen…) gehandhaafd blijft, moeten ongerijmdheden worden weggewerkt, dit ook in functie van meer efficiëntie.15 Als een dergelijke operatie zou slagen, dan wordt de stelling “dat de NVA niet beschikt of geen contacten heeft met het middenveld”16 grotendeels overbodig.

Deze bewering is overigens niet meer dan een boutade. De NVA heeft de jongste jaren goede contacten uitgebouwd met de werkgevers, de artsenbonden en de universiteiten. Philippe Muyters, NVA-minister in de Vlaamse regering is een VOKA-man en net niet de meerderheid van de Vlaamse artsen staan achter de NVA, dankzij dr.Louis Ide. Koen Algoed, economist van CD&V signatuur geeft leiding aan het kabinet van Muyters.17 Een aantal personaliteiten uit de denktank “In de Warande”, zoals de vroegere CEO van de KBC-bank, Remi Vermeiren leunen onverbloemd aan bij de NVA. Een Jürgen Constandt van het Vlaams Neutraal Ziekenfonds zal ook maar al te graag zijn expertise beschikbaar stellen…Er bestaat echter geen Vlaams-nationaal syndicaat. En dit laat zich gevoelen…

De traditionele vakbonden zijn van oordeel dat de standpunten van de NVA en hetgeen zij zelf nastreven ver uit mekaar liggen. Was het trouwens ook niet Luc Cortebeeck, topfiguur uit de christelijke arbeidersbeweging, die had op geroepen om niet voor de partij van Bart De Wever te stemmen?18 De partij zou de rijken bevoordelen. Vandaar misschien dat de financiële markten veeleer gunstig reageerden op de overtuigende zege van het Vlaams-nationalisme op zondag 13 juni 2010.19 Toch heeft ACWer Jan Renders in De Tijd moeten bekennen dat de NVA in haar rangen eveneens mensen met een sociale reflex telt.20 En ik zou er durven aan toevoegen: idem dito voor het Vlaams Belang. Immers, de Vlaamse Beweging is steeds een sociale beweging geweest! In ieder geval mag men stellen dat de huidige grootste partij van Vlaanderen en zelfs van het land over meer troeven beschikt dan wordt verondersteld. Het klopt dus niet, zoals ik in De Tijd las dat “Wie macht duurzaam wil maken, haar moet structureren. En dat daarom PS-voorzitter Elio Di Rupo er heeft, en (gewezen) informateur Bart De Wever nog niet.”21 De NVA beschikt dus wel degelijk over een netwerk om specialisten in bepaalde materies aan te boren.


wel wel wel..."De Vlaamse Beweging is steeds een sociale beweging geweest" juist ja, maar er past toch wel enige kanttekening bij zoals we in vorige bijdragen reeds zagen..


Morgen snuffelen we wat meer rond bij Tekos...




12-07-2011 om 09:35 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Daar is de vlaamsche vakbond VSV een zusje van het VNS?
In deze miserietijden van  weinig erotiserende spreads en waardeloze obligaties moet een werkende mens zich beschermen tegen onheil. Dat denken ze ook in extreem vloms-nationalistische milieus. Milieus die momenteel mekaar aan het uitroeien zijn want zelfs stichtende leden lopen er massaal weg. Maar de blijvers woelen in hun zwartste verleden en richten een soort embryonale vlaams-nationalistische en dus solidaire vakbond op. Het woord "solidair" is niet onbelangrijk! Kenners van de sociale geschiedenis weten met het begrip "solidair" en "solidarisme" al meteen hoe laat het is. Jonkies kennen dit begrip nauwelijks in de ware betekenis en verwarren het waarschijnlijk met solidariteit en daar heeft het niet meteen veel mee te maken tenzij met solidariteit over de klassen heen met andere woorden werkenden en werkgevers solidair vooral in het voordeel van de werkgever. Maar eerst de voorstelling van het beestje :
http://vlaamsnieuws.typepad.com/vsv/

11 juli 2011: oprichting Vlaamse Solidaire Vakbond

Oprichting foto kristof 1 
Aan de vooravond van 11 juli 2011 heeft een groep Vlaamsnationalisten in het Vlaams Parlement de stichtingsacte ondertekend van de Vlaamse Solidaire Vakbond (VSV).

De aanleiding daarvoor is het historische resultaat van de verkiezingen van 2010. Voor het eerst heeft toen in Vlaanderen geen meerderheid meer gestemd voor de drie traditionele families CD&V, VLD en SP.a. De voorbije 20-30 jaar hebben die drie families dankzij de ontzuiling gestaag terrein verloren.

Maar er is de voorbije 20-30 jaar niets veranderd als het gaat over de vakbonden die met die drie families verbonden zijn. De drie bonden ACV, ABVV en ACLVB houden 100% in handen van het individueel overleg, het collectief overleg en van het recht op indienen van lijsten bij de sociale verkiezingen in de bedrijven. Die buitensporige macht misbruiken zij voor hun eigen profijt, voor een oubollig anti-Vlaams belgicisme, en voor het behoud van een verstard status-quo op zowat elk terrein van het maatschappelijk leven dat tegen het belang van de Vlaamse werknemers ingaat.

Dat kan zo niet langer. Daarom dit nieuwe initiatief: een nieuwe Vlaamse onafhankelijke vakbond, los van de drie traditionele zuilen, los van de drie traditionele partijen, los van de drie monopolievakbonden. De VSV heeft de steun en sympathie van Vlaams Belang, maar het is niet de vakbond van het VB: we hopen dat velen die onze Vlaamsnationale overtuiging delen gaan meewerken.

De VSV is een vakbond in oprichting die onmogelijk vandaag al de activiteiten kan ontplooien die een monopoliebond vandaag ontplooit. Daarom werven we geen leden en vragen we geen lidgeld. We zoeken wel sympathisanten en medewerkers.

Een symphatisant staat achter ons doel en meldt zich door aan te sluiten bij onze Facebookpagina of zich in te schrijven op onze rondzendlijst door een mail 'inschrijven' naar info@vlaamsevakbond.be.

Een medewerker is door scholing of ervaring thuis in de juridisch-administratieve details van een bepaalde arbeidssector en wil andere Vlamingen gratis advies geven; hij is welkom om zich bij ons aan te melden via info@vlaamsevakbond.be

Tenslotte willen we in 2012 het monopolie van ABVV, ACV en ACLVB bij de sociale verkiezingen aanvechten. We gaan de wet die de drie zuilbonden een monopolie geeft aanvechten bij het Grondwettelijk Hof. We gaan geldige kandidaturen indienen in zoveel mogelijk bedrijven voor kaderleden, die mogen deelnemen met 10% van de handtekeningen van hun collega's. Daarnaast gaan we enkele (wettelijk helaas ongeldige) symboolkandidaturen indienen voor werknemers in enkele bedrijven, om zo de monopolie-wetgeving aan te klagen en juridisch te kunnen aanvechten.

Het is tijd voor échte syndicale vrijheid in Vlaanderen


Bon, een woordje uitleg nu : eerste en vooral is de afbeelding van de radertjes heel populair in de Vlaams-nationale middens. Denken we maar even aan het logo van het Verdinaso waar nog wel een ploeg en een zwaard waren toegevoegd wat nu nogal oubollig zou overkomen. Blijft dus het rad over... kijk op de achtergrond naast "den grooten leider"




maar tijdens de tweede wereldoorlog was er ook reeds een poging om een solidaire vakbond op te richten en deze heette de Unie Van Hand- en Geestesarbeiders...
In het Frans was dat afgekort de UTMI waarvan jullie hieronder een leuke affiche vinden en kijk kijk weer een raderwerkje in het logo..



Wat was dat voor een uitvinding waaraan trouwens een aantal zogenaamde echte linksen hebben meegewerkt  we gaan even te rade bij specialist ter zake namelijk historicus Etienne Verhoeyen:

De Unie van Hand- en Geestesarbeiders
E. Verhoeyen

Goede voornemens...

Op het ogenblik van de Duitse inval bestonden in België drie door de overheid en de werkgevers erkende vakbonden: het socialistisch Belgisch Vakverbond (BVV, 546.224 leden in 1939), het Algemeen Christelijk Vakverbond (ACV, 339.769 leden in 1939), en de Algemene Centrale van de Liberale Vakbonden (ACLVB, 70.000 leden in 1940), die nauw verbonden waren met resp. de socialistische, katholieke en liberale partijen. Onder de Nieuwe Orde-bewegingen beschikte enkel het VNV over enkele vakbondskernen, gegroepeerd in het Vlaamsch Nationaal Syndikaat (VNS, 30.047 leden einde april 1940). Ook Arbeidsorde, een studiegroep die streefde naar de corporatieve organisatie van werkgevers en werknemers, leunde bij het VNV aan. Hoewel Arbeidsorde oorspronkelijk (1936) een gemeenschappelijk initiatief van Rex en het VNV was, bleef enige vakbondswerking van de zijde van Rex uit.

Onmiddellijk na de Duitse inval in Tsjechoslowakije (1938), en met de wetenschap dat het met de vakbondsvrijheid in geval van een Duitse inval in België gauw zou gedaan zijn, hadden de socialistische en de christelijke vakbond besloten elke vakbondswerking tijdens een eventuele bezetting van het land stop te zetten. In uitvoering van deze beslissing waren vooraanstaande socialistische en katholieke vakbondsleiders in mei 1940 de Belgische regering naar Frankrijk gevolgd. Toen de meesten onder hen in juli en augustus 1940 naar Belgie terugkeerden, stelden zij vast, dat vakbondsleiders, die in het land waren gebleven, de vakbondswerking toch hadden hervat.

Gedaan met de klassenstrijd

Waaraan was deze hervatting te wijten? Van ACV-zijde hadden vijf leden van het hoofdbestuur een nieuw leidingscomité gevormd, dat reeds in juni 1940 besprekingen met Arbeidsorde met het oog op een overeenkomst had aangevat en ACV-voorzitter Henri Pauwels en algemene secretaris August Cool had uitgeschakeld. Van socialistische zijde werd onder impuls van Hendrik De Man, voorzitter van de BWP, de 31ste juli 1940 een ‘nieuw’ Belgisch Vakbond opgericht, dat zich in een manifest van de 19de augustus 1940 achter het juni-manifest van De Man schaarde en zich uitsprak voor ‘een eenheidsfront van den arbeid op korporatieven grondslag’, dat de plaats van de vroegere vakbonden zou innemen. Wel werd nog besloten met de slogan: ‘Heerschappij van den Arbeid, in plaats van de heerschappij van het geld’. Maar de klassenstrijd, waarop het BVV zich steeds beroepen had, werd afgewezen. De invloed van Hendrik De Man was hier duidelijk merkbaar. Dit manifest werd door 17 afgevaardigden van 9 socialistische centrales ondertekend. Verscheidene socialisten, die na de oorlog een vooraanstaande rol in het Belgisch politiek leven hebben gespeeld, stonden achter dit manifest.

De oproep van de koning van de 28ste mei, waarin tot wederopbouw van België werd aangespoord; de herderlijke brief van de kardinaal (2 juni 1940); het juni-manifest van H. De Man en de anti-sociale houding van sommige werkgevers en van de grootste werkgevers-organisatie (het Centraal Nijverheidscomité, beter bekend onder de Franstalige afkorting CCI), die van juni 1940 af op afbraak van de sociale wetgeving aanstuurden, zich over het verdwijnen van de ‘politieke’ vakbonden verheugden en in sommige bedrijven daadwerkelijk tot loonsver-

 

laging overgingen; het feit dat van juni - juli 1940 af de industrie weer op gang werd gebracht en zeker ook de grote werkloosheid (600.000 werklozen in juni 1940) - dat alles zette tot de hervatting aan. Het was begrijpelijk, dat de arbeiders zich voor de verdediging van de werkgelegenheid en van de koopkracht tot vakbondsmilitanten richtten. Indien de vakbondsleiders gemeend hebben, dat zij zoals voorheen konden optreden, dan werden hun illusies wel gauw aan scherven geslagen, want reeds de 1ste augustus 1940 besliste de bezettende overheid, dat de lonen op het peil van de 10de mei werden vastgezet, dat stakingen en lockouts verboden waren, en dat het beleggen van vakbondsvergaderingen voor leden en het uitgeven van vakbondsbladen niet meer toegelaten waren. De uitbetaling van de werklozensteun, die vóór de oorlog voor vakbondsleden aan de vakorganisaties was toevertrouwd, werd nu door de Kommissies van Openbare Onderstand verzekerd. Viel er in die omstandigheden nog wel vakbondswerk te verrichten?

Alles wijst er op dat voor de hervatting van de vakbondsactiviteit nog naar andere dan de reeds vermelde mogelijke redenen moet gezocht worden.

Een kaper op de kust: Arbeidsorde

Arbeidsorde en het VNS, wier leiders in het land waren gebleven, hadden nog tijdens de 18-daagse veldtocht en onmiddellijk na de kapitulatie van de 28ste mei diensten aan de bezetter bewezen door leden op vertrouwensposten in te schakelen (bijv. in stations, bij vliegvelden e.d.). Het was overigens geen liefde op het eerste gezicht. Het VNS had reeds vóór de oorlog contact met het Deutsche Arbeidsfront (DAF) en had landbouwarbeiders aangespoord naar Duitsland te gaan werken. Door de bezetter a.h.w. ter hulp te snellen hoopten het VNS en Arbeidsorde uiteraard iets in de plaats te krijgen: wat zij vroegen was niet minder dan het verbod van de drie traditionele vakbonden, en de erkenning van VNS-Arbeidsorde als de enige toegelaten vakorganisatie en als een soort Vlaams Arbeidsfront. Toen Leemans in juli 1940 deze wens aan het Duits Militair Bestuur te Brussel kenbaar maakte, werd hij wel niet afgescheept, maar toch werd hem duidelijk gemaakt, dat hiervoor op de komst van een deskundige uit Duitsland moest worden gewacht. Leemans en zijn vrienden bleven intussen niet stilzitten. Het VNS sloot aan bij Arbeidsorde, en Arbeidsorde poogde daarop vakverenigingen uit het socialistische en het christelijke kamp aan te trekken. Een ogenblik leek het alsof dit zou slagen: Emiel Verheecke, secretaris van de Christelijke Textielarbeiderscentrale, die reeds vóór de oorlog met Arbeidsorde had samengewerkt, sloot aan en hoopte zo het hele ACV mee te krijgen; Edgard Delvo, weliswaar geen vakbondsleider, maar toch secretaris van de socialistische Centrale voor Arbeidersopvoeding trad eveneens toe. In die omstandigheden konden de leiders van de twee grote vakbonden de indruk krijgen dat hun organisaties in Vlaanderen wel eens leden konden verliezen, indien zij niet ten minste een aanwezigheidspolitiek voerden. Voor De Man zelf was het meer dan een aanwezigheidspolitiek: van juni 1940 af drong hij bij het Militair Bestuur erop aan dat het BVV zou mogen voortwerken en de kern van een eenheidsvakbond zou vormen. Bij dit alles komt nog het feit, dat zeer vele Belgen in de zomer van 1940 ervan uitgingen, dat de oorlog in Europa niet lang meer zou duren, op een overwinning van Duitsland of ten minste met een vredesovereenkomst tussen Duitsland en Engeland zou eindigen, en dat België op een autoritaire wijze met Leopold III en een nieuwe regering aan het hoofd zou wederingericht worden. Ook met dit vooruitzicht dachten velen, dat zij ‘erbij’ moesten zijn om in de komende ‘Nieuwe Orde’ een plaats te bemachtigen.

alle info over deze onheugelijke tijden vinden jullie op:

 http://www.dbnl.org/tekst/verh084belg01_01/verh084belg01_01_0004.php

ook de broer van bekende Bart namelijk Bruno De Wever schreef daar interessante dingen over:
http://www.dbnl.org/tekst/weve009gree01_01/weve009gree01_01_0057.php

7.6.1 Het Vlaams Nationaal Syndicaat en Arbeidsorde

De verkiezingen van 1936 brachten duidelijk de afhankelijke relatie van het vns ten aanzien van het vnv aan het licht. Op de vnv-lijsten stonden talrijke vns-functionarissen. Vele onder hen werden verkozen. In de Kamer werden vns-leider Karel Lambrechts en de secretarissen Jef Deumens en Jef Devroe verkozen. In de Oostvlaamse provincieraad werd algemeen secretaris Marcel De Ridder verkozen. Hij werd ook lid van de Bestendige Deputatie na het bestuursakkoord tussen Vlaams-nationalisten en katholieken. In de Westvlaamse provincieraad werden twee vns-secretarissen verkozen: Achiel Soenens en August Cauwelier. In de Limburgse provincieraad had vns-secretaris Jef Hermans zitting.

 

De Vlaams Nationaal Blok-formule bood tijdens de verkiezingsstrijd de gelegenheid de samenwerking tussen het vnv en het vns voor te stellen als een samenwerking tussen twee onafhankelijke organisaties. Al vlug was er van dat onderscheid geen sprake meer. De meeste verkozen vns'ers oefenden hun mandaat uit als vnv'ers. Het feit dat vns-leider Karel Lambrechts kort na de verkiezingen van 1936 een kaderfunctie in het vnv aanvaardde, onderstreept de feitelijke symbiose.

Dat wil echter niet zeggen dat de symbiose tussen vnv en vns rimpelloos verliep. Sommige lokale vns'ers zagen in de Vlaams Nationaal Blok-formule een goede gelegenheid om onafhankelijk van het vnv een politieke werking te starten. Zo kwamen er in het arrondissement Mechelen moeilijkheden met vns-secretaris Edmond De Ridder. In Willebroek stichtte hij een ‘Vlaams Blok’-afdeling. In een dispuut dat rees toen vnv-arrondissementsleider Ward Hermans hiertegen reageerde, zou De Ridder gerepliceerd hebben dat er in het parlement veel meer leden van het Vlaams Nationaal Blok zaten dan vnv'ers en dat de oprichting van Vlaams Blok-kernen dan ook gerechtvaardigd was68.

Doordat het vns een aparte organisatie vormde met specifieke doeleinden waren conflicten tussen vns- en vnv-functionarissen nooit helemaal uitgesloten. Zolang de conflicten zich niet konden identificeren met politieke tegenstellingen bleven dit soort problemen geïsoleerd. Na de zomer van 1936 lijken ze veel minder frequent voor te komen, al verdwenen ze niet helemaal.

Een typisch en betekenisvol incident had betrekking op de ziekenfondsvoorzitter in Waregem. De Vlaams-nationalistische ziekenfondsen waren evenmin als het vroegere Vlaams Nationaal Vakverbond onberoerd gebleven bij de politieke ontwikkelingen in het Vlaams-nationalisme. Net zoals het vakverbond waren de meeste fondsen gaan aanleunen bij het vnv en dat deed ook de overkoepelende Landsbond. Jan De Neve, de voorzitter van de ‘Landsbond der Vlaams Nationale Mutualiteiten’ was in 1936 op de Vlaams Nationaal Bloklijst te Aalst verkozen als senator. Luc Matthys, de leider van de Sociale Centrale van het vnv, was de voorzitter van het dagelijks bestuur van de Landsbond.

Noël Vanhoutte, ziekenfondsvoorzitter in Waregem, leefde in onmin met de vnv'ers uit zijn streek. Dat kwam doordat hij niet vnv-gezind zou zijn geweest. Begin 1938 deed arrondissementsleider Frans Strubbe daarover zijn beklag bij gouwleider Jeroom Leuridan die zich op zijn beurt tot Staf De Clercq wendde. Volgens Leuridan kreeg Vanhoutte steun van Jef Devroe omdat hij zijn werk uitstekend deed. Devroe was al voor de verkiezingen van 1936 een voorstander van een onafhankelijk vns. Het is dus niet zo verwonderlijk hem partij te zien kiezen voor een competent ziekenfondsvoorzitter. Jeroom Leuridan zag in het feit dat de man in kwestie inderdaad bekwaam was, een reden te meer om in te grijpen: ‘daarin juist ligt het groeiend gevaar: stijgende invloed; lastiger opruiming in de toekomst’.

De houding van Leuridan illustreert treffend de manier waarop het vnv de zg. onafhankelijke sociale organisaties in zijn kielzog taxeerde: ze stonden in functie van het vnv en hun optreden mocht alleen het belang van het vnv dienen.

Het vns ondervond dit naar aanleiding van de oprichting van Arbeidsorde, na het sluiten van het akkoord vnv-Rex.

Het akkoord vnv-Rex bevatte de bepaling dat Rex zou streven naar de aansluiting van zijn ziekenfondsen en vakverenigingen bij ‘Ik Dien’69. Het was een merkwaardige bepaling. ‘Ik Dien’ was in feite de werklozenkas van het vns. Men mag aannemen dat de bepaling eigenlijk betekende dat Rex zou ijveren voor de aansluiting van haar leden bij het vns en bij de Vlaams-nationalistische ziekenfondsen. Wellicht was de vermelding van ‘Ik Dien’ in de overeenkomst een handigheidje van de vnv-onderhandelaars die hoopten dat de neutrale naam de rexisten gemakkelijker zou doen toehappen.

Niets wijst erop dat de vnv-leiding de vns-leiding consulteerde i.v.m. het akkoord vnv-

 

Rex. Tegen een eenvoudige toetreding van rexisten tot het vns zal de leiding wel geen bezwaar hebben gemaakt. Het valt wel te betwijfelen of dat zo bleef toen de concrete plannen bekend werden.

In de onderhandelingen die plaatsgrepen na de ondertekening van het akkoord werd beslist dat vnv en Rex een gemeenschappelijke ‘sociale organisatie’ zouden vormen: Arbeidsorde. Alweer wijst niets erop dat de vns-leiding werd geconsulteerd. Men mag aannemen dat waar de commotie bij het vnv groot was naar aanleiding van de samenwerking met Rex, dit niet minder het geval was in vns-kringen. Daar nam de samenwerking immers een wel zeer concrete vorm aan.

Op 28 november 1936 werd de ‘Vlaamse Arbeidsorde’ officieel gesticht. In Brussel had een stichtingsvergadering plaats waar Victor Leemans, de leider van de organisatie, het woord voerde. Hij stelde er de Algemene Raad van Arbeidsorde voor: daarin hadden zitting voor het vns: Karel Lambrechts, Luc Matthys en August De Wilde. Deze laatste was vns-secretaris in Gent, waar hij ook politiek actief was in de entourage van Hendrik Elias. Van de zijde van Rex waren de vertegenwoordigers: Paul De Mont, Robert Gits en Eugène Mertens de Wilmars.

De leiding van Arbeidsorde bestond dus uit vnv'ers (vns'ers) en Vlaamse rexisten. De organisatie werd aanvankelijk de Vlaamse Arbeidsorde genoemd om een onderscheid te maken met een nog op te richten organisatie in Wallonië. Toen de rexisten zich later terugtrokken werd het gewoon Arbeidsorde.


Maar er is nog meer aan de hand...










12-07-2011 om 09:16 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
11-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kroll in Le Soir ter gelegenheid van 11 juli...schitterend
Klik op de afbeelding om de link te volgen

11-07-2011 om 15:18 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dens sos geklopt door Groen op links...

Kijk kijk en lees lees in : http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=N13CF04T

Wat de kameraden-sossen laten liggen pikt Groen wel op en zelfs met gegronde argumenten. We zullen uiteindelijk nog Groen moeten worden op dit blogje want dit zijn spijkertjes met kopjes en waar blijft den sos?

De Wever verdedigt de rijke Vlaming

De N-VA verdeelt Vlaanderen

  • maandag 11 juli 2011
  • Auteur: WOUTER VAN BESIEN Wie? Voorzitter Groen! Wat? De N-VA verdedigt helemaal niet de hardwerkende Vlaming. Waarom? Ze doet alles om de rijke en zelfs de frauderende Vlaming buiten schot te houden.

Bent u euromiljonair, speculeert u met aandelen of ontduikt u belastingen? Prijs u dan gelukkig, zegt WOUTER VAN BESIEN, want de populairste politicus van Vlaanderen staat aan uw kant.

De staatshervorming is ongetwijfeld een belangrijke bekommernis van N-VA-voorzitter Bart De Wever in zijn snoeiharde afwijzing van de nota van formateur Elio Di Rupo (PS). Een aantal voorstellen zijn voor hem stevig taboe: federale kieskring, samenvallende verkiezingen, de autonome rol voor Brussel,… Wat mij echter veel meer opvalt in de striemende kritiek, is de agressieve aanval op de herverdeling en de asociale visie op belastingen en rechtvaardigheid.

De reactie van de N-VA daarop, is zeer verhelderend en ligt volledig in de lijn van het keiharde interview dat Bart De Wever onlangs gaf in Trends(30 juni). De N-VA streeft onomwonden naar beslastingverlagingen voor de hogere middenklasse en de nog rijkeren en wil dat de aankomende besparingsronde door het minder gegoede deel van de burgers wordt gedragen. Want laat ons er geen doekjes om winden: als er 22 miljard moet bespaard worden, dan zal dat altijd ten koste van iemand zijn.

Sterkste schouders

‘Di Rupo doet rijke Belg pijn', kopte deze krant op 5 juli. Een terechte analyse: de belastingverhogingen die de nota-Di Rupo voorziet, richten zich in hoofdzaak op de rijkere Belg: een extra (tijdelijke) belasting voor wie, naast zijn eigen woning, een vermogen van minstens 1,25 miljoen euro bezit; een forse belasting op wie aandelen koopt en verkoopt binnen het jaar (speculatie dus, want voor wie een aandeel langer dan één jaar houdt, is de belasting maar half zo groot); optrekken van de taks op beursverrichtingen; verhoging van de lasten op de grootste en meest vervuilende bedrijfswagens. Fenomenen die ik allemaal niet meteen associeer met ‘de werkende middenklasse'.

Di Rupo wil ook de banken zelf rechtvaardiger doen bijdragen. Terecht, de begrotingscrisis van de overheden in Europa, ook in België, is een uitloper van een economische crisis die de financiële wereld zelf heeft veroorzaakt.

Intellectueel oneerlijk

Het beeld dat de nota-Di Rupo de rijkeren aanpakt eerder dan de middenklasse, past echter niet in het kraam van de N-VA, die zich dubbel plooit om te ‘bewijzen' dat de nota-Di Rupo vooral de middenklasse treft. De berekening die de N-VA daarvoor gebruikt in haar nota van 7 juli is intellectueel oneerlijk. Niet alleen bevat die tabel bedragen die uit de lucht gegrepen zijn, omdat de nota-Di Rupo te vaag is om precieze berekeningen toe te laten. Bovendien stelt de N-VA het voor alsof het ‘gemiddeld gezin' volop getroffen wordt door de belasting op vermogens boven 1,25 miljoen euro, door de extra belasting van de grootste bedrijfswagens, door de speculantentaks, enzovoort. Zij leven blijkbaar in een ander Vlaanderen dan ik.

Tegelijk doet de nota-Di Rupo enkele aanzetten om de lage lonen en laagste uitkeringen iets omhoog te trekken: het optrekken van de belastingvrije som voor lage en middenlonen (levert deze werknemers 250 euro extra per jaar op) en het optrekken van het minimumpensioen tot 1.150 euro. Voor Groen! vallen deze voorstellen te mager uit. Voor de N-VA zijn ze onaanvaardbaar. In het eerder genoemde interview in Trends verzet De Wever zich onomwonden tegen het welvaartsvast maken van uitkeringen.

Welke alternatieven?

Zijn de alternatieve oplossingen die de N-VA voorstelt dan zoveel beter voor ‘de werkende middenklasse'? Oplossing 1 van de N-VA: de automatische index afschaffen. Slachtoffer: de werknemer (ook die uit de middenklasse). Oplossing 2: 15 miljard besparen in de sociale zekerheid (dixit De Wever in Trends). Slachtoffer: gezien het immense volume zeker niet alleen de laagste uitkeringen, maar ook de gemiddelde gepensioneerde. Oplossing 3: nog veel forser dan Di Rupo wil De Wever snijden in de gezondheidszorg: 0procent groei in plaats van de 2procent van de formateur. Ook hier zal, gezien het volume van de besparing, de (gemiddelde) patiënt betalen.

De N-VA zégt dus de werkende middenklasse te willen ontzien, maar verzet zich met hand en tand tegen een nota die vooral de rijkere burgers extra belast en doet zelf alternatieve voorstellen die de middenklasse frontaal treffen. Conclusie: eigenlijk wil de N-VA niet de werkende middenklasse ontzien, maar vooral het rijkste deel van de Vlamingen.

Frauderen mag

Komt daar nog bovenop: de aanpak van fraude. In de tabellen van de N-VA worden extra opbrengsten uit fraudebestrijding beschouwd als extra belastingen, en dus te vermijden. Daar kun je maar één ding uit besluiten: de N-VA vindt dat frauderen rustig moet kunnen. Ik ben het daar zeer grondig mee oneens. Strijd tegen fraude is een zuiver onderdeel van de rechtvaardigheidsagenda. Het is oneerlijk dat de ene Vlaming zijn belastingen wel betaalt en de andere niet. Iedereen gelijk voor de wet.

Ik voel me niet geroepen om de nota-Di Rupo te verdedigen, want ook Groen! heeft forse kritiek, onder meer op de hoofdstukken Pensioenen, Werk en Gezondheidszorg. Maar de nota-Di Rupo gaat wel uit van een streven naar herverdeling, iedereen kansen geven op een succesvol leven en doet een poging de harde besparingsoefening billijk te verdelen. De Wever stelt daar een verhaal vol kromme waarheden tegenover om de Vlaming bang te maken en de budgettaire inspanning af te wentelen op de midden- en lagere klassen. Met zijn communautair programma verdeelt De Wever de Vlamingen en de Franstaligen. Met zijn sociaal-economisch programma verdeelt hij de Vlamingen.

11-07-2011 om 14:19 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De rooie toekomst wenkt!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Klauwt Vlamingen klauwt want het is de nationale feestdag. Peumans spreekt in Brussel! Gisteren waren al Bart Frit en Meneerke Peeters op de Groeningenkouter en elders in Kortrijk!  Er is een tijd geweest dat ook de sossen de Groeningenkouter gebruikten voor hun volksverheffende betogen. Anseele sprak daar ooit, weliswaar niet op 11 juli maar de geïnteresseerde lezer moet daar maar eens het interessante boek "Het rode vaderland" gratis op google beschikbaar en ook hier en daar bij De Slegte" op na lezen. Maar op dit historisch ogenblik voor België horen we geen lank uit een sossenkeel opwellen. Nochtans ligt de ganse linkerkant open want iedereen vist momenteel in de rechtervisvijver. NVA tracht open VLD uit te roken door zich op te werpen als verdediger van de middenklasse en strekking meneerke Peeters binnen de CD&V is ook niet meteen de vertegenwoordiging van de linkervleugel der tsjeven. Waar wachten de sossen dus op om gans het boeltje te jennen en te vragen wie er nog opkomt voor links? Gennez is uitgeteld door haar ontslag en we ondanks sympathie voor haar persoon en veel minder voor haar daadkracht is het nu het uitgelzen moment voor een nieuwe voorzitter om zich aardig te profileren. Er is de economische crisis, de banken die weer aloude foortruken verkopen, rechts in de aanval, Belgistan bijna uiteengescheurd...wat moet een linksigaard nog meer hebben als voorzet om te scoren? Wat betreft Gennez willen we er ter verdediger van deze madam toch graag bij vermelden dat het gebrek aan dadenkracht niet alleen in haar pumps kan geschoven worden. Da's te makkelijk en te cliché. De krokodillenkameraden zijn ook geen cadeau. Als jonge onervaren deerne in zulke poel geworpen worden is in feite een afschuwelijk mensenoffer. Toch overleefde ze het. Waarschijnlijk met zwaar gehavend zieltje. Maar rooien hebben dat toch niet alleen maar en mes tussen de tanden vooral om elkaar te kelen. Dus we zullen haar lijzige stem en niet onaardige verschijning wel een beetje missen. We beloven plechtig dat we haar mannelijke opvolger (bij gebrek aan andere madammen) eveneens op zijn uiterlijk zullen beoordelen maar toch ook inhoudelijk. In elk geval moet dit voor de opvolger een piece of cake worden om de sossen ver boven de 20% te tillen bij de volgende verkiezingen! En binnen 10 jaar zit er een absolute meerderheid in tenzij het revolutie wordt want als we die rechtse rakkers loslaten betalen alleen de armen, kleine gepensioneerden en werlozen nog belastingen en rijdt de rijke middenklasse rond met BMW-AUDI-MERCEDES en SUV's die ze vrolijk als bedrijfsvoertuig kunnen aftrekken. Hun fermettes/pastoriewoningen zullen dan gepoetst worden door onderbetaald dienstenchequespersoneel dat rood kan stemmen....
Voorwaar links heeft de toekomst voor zich! De would-be rode-voorzitter Erik De B. is het iets te vroeg afgetrapt alhoewel hij met zijn mottebollenremedies uit de russische revolutie van 1918 weinig kans maakte. Links moet terug creatief worden en met alternatieven komen. We merken dat zelfs shariabanken (zie Terzake van gisteren) goed boeren op basis van bepaalde waarden die elk weldenkende burger kan onderschrijven en we hadden al ethische bankiers ook hier dan moet het toch niet moeilijk zijn om terug te hameren op een banksysteem dat wat beter omspringt met onze centen. Het idee van de "bank van de arbeid" terug wat oprakelen en doen toepassen door bestaande instellingen moet een prgrammapunt worden van elke sossenpartij! Wanneer beginnen we d'r aan? En we verwijzen graag naar een eerdere bijderage van 18/10/2008

11-07-2011 om 09:28 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
08-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bart non en het olijke duo
De prijs van de mooiste voorpagina voor de krant van vandaag gaat ongetwijfeld naar De Morgen. Een Bijna volledig wit blad met pfffffffffffff... in vrij bescheiden lettergrootte. Mooi maar triestig. Bart frit brandt het volledige dirupontaatje af tot en met voorstellen die hij zelf eerder had verdedigd en Belgistan valt op zijn gat. De noordelijke tsjevenpartij wauwelt nauwelijks verstaanbaar dat ze eigenlijk de nota wel zagen zitten maar niet zonder de NVA. Dat een partij misschien zelf een standpunt kan hebben vergeten ze even en dat omdat mathematisch dan aan tafel gezeten moet worden met het FDF van Maingain. Hiermee winnen ze vast en zeker de volgende verkiezingen! Onze ergernis gaat echter voornamelijk uit naar het beeld van gniffelende en bekkentrekkende NVA-excellenties als Danny Pieters en Ben Weyts. We vonden dat al geen luitjes die we bij ons willen uitnodigen op een barbecue of rond een mosselpot maar dit ginnegappende duo was er ver over.We herinneren ons DannyP van een debat mat Frankske VDB over pensioenen. Iets waarover Danny P als professor sociaal recht toch iets had mogen weten maar dat was toen dus duidelijk niet het geval zodat Frankske VDB met hem de vloer kon aanvegen. Over Benneke W kunnen we heel kort zijn, we hebben hem nog nooit betrapt op intelligente uitspraken maar hij heeft carrièrekansen als meest ergerlijke nonkel in een toekomstig vlaams familiefeuilleton. Jullie kennen ze wel. Nonkels die onweerstaanbaar grappig menen te zijn en die zatgevoerd worden zodat men ze na een uurtje in een wagen hun roes kunnen laten uitslapen. Dan kan het feest beginnen!
Bart frit heeft zogezegd moeite gedaan om punt voor punt het diruponotaatje af te breken. Wachttijduitkering voor studenten na het beëindigen van hun studies. Wahahaha, het olijk duo Danny en Ben ligt in een deuk, een tsunami van belastingen weer een proestend duo enz enz...
Volgens Bart frit wordt de middenklasse gepluimd tot en met...We kunnen hieruit dus enkel maar besluiten dat Bart F en zijn partij het geld zullen halen bij de rijksten want bij de armen valt er weinig te rapen volgens ons. En bezuinigen betekent  volgens ons apenverstandje toch ook dat je minder uitgaven doet en dat sommigen hiervan het slachtoffer zijn. Dat zullen dus ook weer de rijksten zijn die door de NVA zullen geplunderd worden. We hebben nochtans de indruk dat we ons vergissen. Kan iemand ons zeggen waarom we die indruk hebben? Kan Bart ons ook komen uitleggen wie er afgestudeerde studenten hun zakgeld zal geven als ze geen wachttijduitkering meer ontvangen? Woehahaha, de papa's en de mama's woehahaha en is het niet eerder het stimuleringsbeleid van RVA die de zogenaamde luie-krentjongeren moet aanzetten tot het zoeken van werk want het zijn in geen geval de wachtuitkeringen zelf die jongeren een toekomst bieden. Het is enkel zakgeld en in feite gaat het over een vorm van subsidies aan gezinnen met afgestudeerde kinderen woehahaha. Kan iemand de jongeren duidelijk maken dat NVA hen dat ook wil afpakken! Liefst voor de volgende verkiezingen woehahaha en dat NVA enkel dwarsligt om grote bedrijfswagens en dienstencheques fiscaal interessant te houden. Iets waar werkzoekende jongeren niet meteen van wakker liggen. Evenmin als van een federale kieskring die 10 verkozenen moet opleveren en het feit dat faciliteitengemeenten rond Brussel op tweetalige Brusselse lijsten zullen mogen stemmen woehahaha. Trouwens de splitsing van B-H-V betekent onvermijdelijk dat er franstalige lijsten zullen opkomen in ééntalig Vlaanderen die onvermijdelijk verkozenen zullen sturen naar het Vlaemsch en federaal parlement woehahah. Dit kan Bart frit niet tegenhouden tenzij hij een aantal Europese basisprincipes over minderheden overboord gooit woehaha. We kunnen zo nog wel een tijdje verder woehaha'en. Verkozenen die echter niet willen regeren en enkel neen zeggen zouden na een tijd hun  parlementaire wedde moeten kwijtspelen. Als ik weiger mijn werk te doen die mijn bass me oplegt in het kader van mijn arbeidsovereenkomst dan weet ik wat er na een heel korte tijd zal gebeuren. Niet zo bij parlementsleden die doodgewoon op hun krent blijven zitten en niet enkel een wachttijduitkering ontvangen maar een vette parlementaire wedde met talrijke voordelen. Levenslang parlementslid om neen te zeggen woehahaha, afschaffen die boel...
Het zullen dus verkiezingen worden en zo lang de vlamingen op imbecielen blijven stemmen die niet willen regeren of op partijen die niet mogen regeren zullen we aan de franstaligen kunnen blijven verwijten dat ze het land willen kapotmaken natuurlijk. Pfffffffffffffffffffffffffffffff

08-07-2011 om 08:30 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
07-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.verboden te denken in Belgistan
Klik op de afbeelding om de link te volgen Tussen de commentaren op de commentaren of de commentaren op de te verwachte commentaren op het diruponotaatje viel ons spiedend oog vandaag op een artikel in De Morgen over een brave borst die lessen Nederlands en informatica gaf in de gevangenissen. Zulke brave borsten verdienen een medaille zou je denken wegens chronisch dun gezaaid. Niet zo in Belgistan! Neen deze maal geen taalrel of communautair gekissebis. Deze idealistische borst vertoonde echter een eeuvel, een gebrek, een handicap waarmme hij een berufsverbot opliep en zijn edele taak niet meer mocht uitoefenen. Onze beste man had namelijk een eigen opinie. Eeen eigen opinie is natuurlijk, dat weet hier iedereen, absoluut not done. Vooral niet als je les geeft in een gevangenis foei foei foei. De staatsveiligheid pende een geheim rapport bijeen dat zo geheim was dat niemand het mocht inkijken. Maar de opperbaas van deze geheime club opiniebestrijders bakte het nog bruiner met een uitspraak om in te kaderen of als inleiding bij "The brave new world" te gebruiken. Zo staat in het artikeltje in De Morgen, we citeren Meneer Winants anti-opiniedirecteur en gedachtenbestrijder 007 van Belgistan:
 Winants erkende dat Vervaet op geen enkel moment enige wet had overtreden, maar schreef dat zijn profiel "hem ertoe kan brengen de grens te overschrijden tussen de legitieme strijd voor een eerlijke justitie en de steun aan ideologieën die indirect het terrorisme rechtvaardigen".
Voilà, da's nu eens duidelijk gezegd zie! We hebben hier ganse pertijen rondlopen die open en bloot verklaren dat ze Belgistan willen afschaffen en het koningshuis droogleggen door het af te schaffen - gelukkig is de dood door guillotine afgeschaft- maar iemand die les geeft aan gedetineerden en dan nog de wantoestanden in de Belgistaanse gevangenissen durft aan te klagen die trouwens al wereldwijd werden aangeklaagd en bovendien enige sympathie voor de Palestijnse zaak durft te hebben, zo een persoon zla de grens tussen legitieme strijd en terrorisme overschrijden en moet dus gebroodroofd worden. Proficiat. En geloof nu niet, beste lezertjes, dat wij hier pleiten voor broodroof van onze weldenkende vlaams-nationalistische anti-belgistanen. Ze mogen van ons gerust allemaal bikiburgers en drakenpoten verkopen, zo lang ze maar een regering willen vormen...en wij verdenken trouwens Winants en zijn kornuiten ervan om onder één hoedje te spelen met het vlaams-nationalistisch gespuisch en tuig van den richel. Wij zijn er van overtuigd dat ze willen beletten dat er tweetaligen worden gevormd in de gevangenissen en dat deze ooit worden opengegooid  zodat er een stroom van tweetalige misdadigers -natuurlijk grotendeels van allochtone origine- op de brave vlamingen worden losgelaten. Kortom het scenario van het opengaan van de poorten van de hel...
Hieronder het bewuste artikeltje:

Gevangenisleraar mag weer werken

Douglas De Coninck − 07/07/11, 07u14

De Raad van State heeft het beroepsverbod voor leraar Luk Vervaet vernietigd. De man gaf Nederlands aan gedetineerden in de gevangenis van Sint-Gillis, maar werd door de Staatsveiligheid beschouwd als een 'veiligheidsrisico'.

Luk Vervaet werkte vijf jaar lang voor de vzw Adeppi. Hij gaf lessen Nederlands in de gevangenis van Sint-Gillis en informatica in die van Nijvel. Op 17 augustus 2009 kreeg hij te horen dat de directie hem de toegang tot de gevangenis ontzegde. In een korte brief riep directeur-generaal Penitentiaire Inrichtingen Hans Meurisse "veiligheidsredenen" in. Meteen kwam een einde aan de lessen Nederlands in de gevangenis, want kandidaten voor dit soort werk zijn er nauwelijks.

Vervaet is erg actief op internetfora en schrijft geregeld opiniebijdragen in kranten, vooral om de veroudering van de Belgische gevangenissen aan te klagen. Hij trekt vaak naar debatavonden en ging al eens frontaal in discussie met justitieminister Stefaan De Clerck (CD&V). "Ik heb over veel dingen een afwijkende mening", zegt hij. "Ik geef gedetineerden een stem, omdat haast niemand anders dat doet."

Vervaet dagvaardde de Belgische staat, allereerst om de precieze redenen voor de maatregel te kennen. Die waren geheim, zo kreeg zijn advocate te horen. Er bestond een "geheim rapport" van de Staatsveiligheid over hem, en dat volstond om hem zonder enige motivering de toegang tot alle gevangenissen te ontzeggen. Vorige zomer kwam het geheime dossier boven water, met daarin uitsluitend gegevens die ook hadden kunnen worden verkregen via Google.

Het ging om een brief die Alain Winants, het hoofd van de Staatsveiligheid, op 29 april 2010 richtte aan Meurisse. Hij schreef dat Vervaet lid is van CLEA, een organisatie die opkomt voor de vrijheid van mening en vergaderen, dat hij heeft geprotesteerd tegen de uitlevering van terrorist Nizar Trabelsi aan de VS en dat hij een "verdediger is van de Palestijnse zaak". Het rapport "onthulde", zoals Vervaet zelf meermaals schreef in opiniestukken, dat hij Trabelsi was gaan bezoeken in de gevangenis. Winants erkende dat Vervaet op geen enkel moment enige wet had overtreden, maar schreef dat zijn profiel "hem ertoe kan brengen de grens te overschrijden tussen de legitieme strijd voor een eerlijke justitie en de steun aan ideologieën die indirect het terrorisme rechtvaardigen".

Uitzichtloze situatie

Vervaet verloor in eerste instantie al zijn rechtszaken, en vocht de beslissing uiteindelijk aan bij de Raad van State. Die schorste vorig jaar het beroepsverbod al. In een nieuw op 22 juni geveld arrest wordt het verbod nu zonder meer vernietigd.

Meurisse ontzegde Vervaet niet alleen de toegang tot de gevangenis van Sint-Gillis, maar ook alle andere Belgische gevangenissen. Dat, zegt de Raad van State nu, is een maatregel die volgens een Koninklijk Besluit van 21 mei 1965 slechts kan worden opgelegd nadat de bevoegde administratie "zwaarwichtige redenen" aanbrengt. Het arrest benadrukt dat een afwijkende opinie niet kan worden aangevoerd om een burger eventueel het recht te ontzeggen om in een gevangenis vrijwilligerswerk te gaan doen of een gevangene te bezoeken. Hans Meurisse liet een verzoek om een reactie gisteren onbeantwoord.

Opnieuw lesgeven zit er voor Vervaet niet direct in. Het toegangsverbod liet de vzw Adeppi geen andere keuze dan hem te ontslaan. Het arrest ontneemt de gevangenisdirecties wel elke grond om Vervaet de toegang te weigeren. Het arrest zegt dat "alle ministers, administratieve autoriteiten en gerechtsdeurwaarders ertoe gehouden worden toe te zien op de uitvoering van het arrest".

Het arrest geeft de mogelijkheid om via deurwaardersexploten de Belgische regering te doen veroordelen tot het betalen van dwangsommen. "Het liefst zou ik ooit weer willen lesgeven", zegt Vervaet. "Mijn leerlingen zitten meestal ver weg van iets als een perspectief. Soms boekte je succes. Dan hoorde je dat zo'n jong boefje dat je had gekend in de meest uitzichtloze situatie toch nog een baantje had gevonden en op het juiste pad was geraakt. In Brussel is tweetaligheid een enorm pluspunt."

|



07-07-2011 om 10:48 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Moderne slavernij in Flamanville eindelijk aangeklaagd door politici

In een ver verleden hadden we het hier al ooit over mistoestanden op grote bouwsites zoals de Franse site van Flamanville, niet al te ver van onze Belgistaanse grens trouwens en waar een nieuwe kernreactor wordt gebouwd in opdracht van EDF. Op deze site waar toch meer dan 3000 arbeiders permanent tewerkgesteld zijn waren niet eens de meest elementaire arbeidsregels in voege. Zo mochten de arbeiders enkel bij een huisvakbond aangesloten zijn wat maar één voorbeeld was.

De Franse vakbonden, in de eerste plaats de CGT hebben herhaaldelijk geprotesteerd tegen de 19de eeuwse werk- en levensomstandigheden waarin de arbeiders daar moesten werken. Recent kwam er dan toch een reactie vanwege de Franse socialistische afgevaardigden in het Europese parlement. Ze gingen de werf bezoeken en maakten een afspraak met de bouwheer daar ter plaatse ttz EDF. Hieronder een vrij verhelderend verslag Zo lang Europa dit soort toestanden tolereert dreigen we af te glijden naar derde-wereldsituaties op de arbeidsmarkt die enkel een soort patronaal profitariaat in stand houdt ipv ernstige en goed geleid bedrijven. Europa heeft er alle belang bij om dit soort maffiapraktijken met wortel en tak uit te roeien want als dit de standaard wordt zal er zelfs op de interne markt nooit kan worden geconcureerd met nog ergere malafide ondernemers uit gelijk welke buitenlandse bantoestan…

http://blogs.mediapart.fr/edition/les-invites-de-mediapart/article/050711/flamanville-la-pointe-du-dumping-social

Flamanville: à la pointe du dumping social

05 Juillet 2011 Par «un parc d'attraction», et les journalistes n'y sont pas forcément les bienvenus, pas plus d'ailleurs que les délégations de parlementaires européens. C'est un chantier d'envergure européenne, représentant 5 milliards d'investissement et mobilisant près de 150 entreprises et 3300 salariés, parmi lesquels un tiers d'intérimaires venus de toute l'Europe ou presque.

Vendredi 1er juillet, nous nous sommes rendues à Flamanville pour vérifier sur pièce et sur place les conditions d'embauche, de travail et de vie qui ont été dernièrement dénoncées par plusieurs syndicats et confirmées par l'Autorité de sûreté nucléaire française.

Les échanges que nous avons pu avoir sur site ont conforté nos doutes et nos inquiétudes concernant le sort réservé aux travailleurs employés sur ce chantier, notamment ceux originaires de l'Europe de l'Est. Au cours de nos discussions, a notamment été pointé du doigt le rôle pour le moins obscur joué par la filiale chypriote d'une société d'intérim irlandaise ayant recours à de la main d'œuvre polonaise. Ce sous-traitant s'autoproclame «solution de main d'œuvre éprouvée pour les projets européens» et travaille en étroite relation avec le groupe Bouygues.

Il aura fallu toute notre insistance pour que le représentant de l'Etat se préoccupe de ces agissements et que le Parquet de Cherbourg engage, à l'issue de notre visite, une enquête préliminaire pour travail dissimulé à l'encontre de cet intermédiaire. On a connu le Gouvernement français plus prompt à réagir à des soupçons de fraude sociale, en particulier lorsque ces derniers portent sur des bénéficiaires des minima sociaux.

Comment de telles dérives peuvent-elles avoir cours dans le cadre d'une construction labellisée «grand chantier», supervisé en tant que tel par un Préfet de la République, porté par l'opérateur historique d'électricité et mis en œuvre, pour sa partie génie civil, par l'un des fleurons nationaux du bâtiment et de la construction?

Comment le droit syndical a t-il pu être violé de cette manière, Bouygues n'autorisant qu'un syndicat maison et aucune représentation sur le site? Ce n'est pas la vision que nous nous faisons de la France, de l'Europe et des grands travaux. Nous faisons confiance à la justice française pour établir les manquements à la protection sociale des travailleurs qui semblent avoir été commis et déterminer les responsabilités en cause. En attendant, en tant que parlementaires européens, nous devons poursuivre nos combats et faire en sorte de mettre fin à ces dysfonctionnements.

Alors que le lancement d'un grand emprunt européen appuyé sur des euro-obligations, pour lequel notre groupe politique milite depuis plusieurs années, favoriserait, dans les années qui viennent, l'ouverture de grands chantiers, il est urgent que la Commission européenne nous entende et corrige la réglementation pour s'assurer que ces réalisations créatrices d'emplois puissent voir le jour dans des conditions socialement exemplaires et conformes aux valeurs de l'Union.

Dans cette perspective, nous allons nous appuyer sur le cas de Flamanville pour exiger une nouvelle fois de la Commission Barroso une révision des règles sur les travailleurs détachés au sein de l'Union européenne afin de lutter contre le dumping social. Cette révision devra notamment permettre de lutter contre les sociétés «boîtes aux lettres» et pénaliser leur création.

Le droit de la concurrence doit également être utilisé et une saisine de la Cour de justice des communautés européennes (CJCE) étudiée à l'instar de ce que viennent de faire des syndicats suédois du bâtiment pour dénoncer des conditions d'application de la directive détachement des travailleurs et du règlement sur la coordination en matière de sécurité sociale menant à des situations de concurrence déloyale.

Par ailleurs, dans le cadre de la réforme de la législation sur les marchés publics et de l'Acte pour le marché unique, nous demanderons au commissaire Barnier d'inclureune chaîne de responsabilité fiscale et pénale en cas de sous-traitance avec l'objectif de mettre fin aux abus constatés, particulièrement nombreux dans les cas de sous-traitance en cascade.

Il existe malheureusement trop d'exemples comme Flamanville en Europe. Nous avons réalisé le grand marché unique européen et créé l'euro. Nous devons maintenant construire une Europe sociale qui garantisse une égalité de traitement entre les salariés de l'Union sur la base du principe «à lieu et travail égal salaire égal et droits sociaux équivalents», et cela sans distinction de pays d'origine.

http://www.deputes-socialistes.eu/?p=6394

« FLAMANVILLE : UN EXEMPLE D’ESCLAVAGE MODERNE »

1 juillet 2011 Pas de commentaires

Des eurodéputés influents du groupe des socialistes et démocrates ont dénoncé aujourd’hui les conditions d’exploitation de plusieurs centaines d’ouvriers du chantier de l’EPR sur le site d’EDF de Flamanville, première étape d’une mobilisation des instances européennes.

Une délégation d’eurodéputés socialistes et démocrates, emmenée par la présidente de la commission de l’Emploi du Parlement européen, la française Pervenche Berès et Estelle Grelier, députée de l’euro circonscription, a rencontré des représentants d’EDF, maître d’ouvrage et d’œuvre, et des syndicats, le 1er juillet sur le site de Flamanville.

« Nous sommes d’ardents partisans des grands chantiers européens. Mais ils doivent être socialement exemplaires. Il est inadmissible que des entreprises peu scrupuleuses contournent les lois sociales européennes et nationales pour exploiter des travailleurs », déclare Estelle Grelier, la socialiste française élue de la circonscription.

« De telles sociétés ne devraient pas être autorisées à opérer en Europe. Elles devraient être mises sur liste noire », estime la présidente de la commission de l’Emploi et des Affaires sociales, Pervenche Berès. « Le sort des ouvriers européens de Flamanville est un cas typique de contournement des règles européennes sur le détachement des travailleurs. C’est un exemple d’esclavage moderne », souligne t-elle.

«Nous allons nous servir de ce cas pour exiger une nouvelle fois de la Commission Barroso une révision des règles sur les travailleurs détachés au sein de l’Union européenne afin de lutter contre le dumping social. Nous ouvrirons le débat dès la rentrée de septembre avec la Commission européenne », a annoncé Mme Berès. « Nous allons en outre exiger dans le cadre des marchés publics, des mesures pour clarifier les responsabilités sociales dans la chaîne des sous-traitants du maître d’ouvrage ».

«Dans le cas présent, le responsable du génie civil a fait appel à une société d’intérim pour recruter de la main d’œuvre. D’après nos informations, des Polonais ont été engagés. Ils ont payé des impôts et des cotisations sociales prélevés directement sur leur fiche de paie dont ils n’ont pas la trace. Dès que ces problèmes ont été rendus publics, les travailleurs ont été renvoyés chez eux du jour au lendemain sans autre forme de procès », expliquent Mme Berès et Mme Grelier.

« Je ne doute pas de l’intérêt de la Pologne, qui prend aujourd’hui la présidence semestrielle de l’Union européenne, pour ce dossier » ajoute l’eurodéputée.

« Il existe malheureusement trop d’exemples comme Flamanville en Europe », déplore l’eurodéputée allemande Jutta Steinruck. « Nous avons réalisé le grand marché, créé l’euro mais nous devons encore construire une Europe sociale qui garantisse l’égalité de traitement. Nous voulons l’application du principe « à travail égal salaire égal sur le même lieu de travail », souligne Mme Steinruck.

« Ceux qui sont appelés à travailler dans autre Etat membre doivent avoir accès au droit syndical, à la sécurité sociale, à un salaire décent et à cotiser pour leurs droits à la retraite », estime l’eurodéputée allemande Jutta Steinruck.

Photos disponibles sur ce lien: http://www.flickr.com/photos/deputessocialisteseu/sets/72157627092207698/


Note pour la presse

La compagnie d’électricité française EDF construit un réacteur nucléaire de nouvelle génération représentant 5 milliards d’euros d’investissement. Elle a confié la réalisation effective du projet au géant de la construction, Bouygues. Quelque 3300 personnes ont été engagées dont un millier d’intérimaires. Plus de la moitié des travailleurs sont d’origines polonaises, portugaises, roumaines et hongroises. Les soupçons portent sur l’agence de travail temporaire Atlanco dont le siège est en Irlande. Elle aurait fait appel à sa filiale basée à Chypre pour engager notamment plusieurs centaines de travailleurs polonais.

Ces ouvriers ont travaillé sur le chantier sans aucune couverture sociale alors que des cotisations ont été prélevées tous les mois par l’agence. De même, ils ont payé des impôts en France. L’agence n’aurait jamais indiqué ce qu’elle avait fait de cet argent

07-07-2011 om 10:47 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!
06-07-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Talibanfeministe Naomi Wolf over porno en mannen
We hadden het hier al eerder over de nieuwe preutsheid bij feministen. Naomi Wolf schreef zulk een leuk artikel over het feit dat porno mannen gek zou maken volgens bepaalde studies. We zijn geen grote bewonderaars van porno maar we hebben toch wel een lichte twijfel bij zulke uitspraken. We merken vooral op dat de enige onderzochte mensensoort over de vloed van porno de mannen zijn. Dit kan natuurlijk al wijzen op een vorm van vooringenomenheid. Wij hadden nu ook graag de invloed van porno op de vrouwen gekend maar die zal volgens Naomi Wolf natuurlijk niet te achterhalen zijn: dames kijken niet naar porno, zij walgen daar enkel van. Mannen geilen op porno dat is algemeen bekend...Het is volop komkommertijd dames geilgeil....

http://www.project-syndicate.org/commentary/wolf37/English

Is Pornography Driving Men Crazy?


 
2011-06-30

 

NEW YORK – It is hard to ignore how many highly visible men in recent years (indeed, months) have behaved in sexually self-destructive ways. Some powerful men have long been sexually voracious; unlike today, though, they were far more discreet and generally used much better judgment in order to cover their tracks.

Of course, the heightened technological ability nowadays to expose private behavior is part of the reason for this change. But that is precisely the point: so many of the men caught up in sex-tinged scandals of late have exposed themselves – sometimes literally – through their own willing embrace of text messages, Twitter, and other indiscreet media.

What is driving this weirdly disinhibited decision-making? Could the widespread availability and consumption of pornography in recent years actually be rewiring the male brain, affecting men’s judgment about sex and causing them to have more difficulty controlling their impulses?

There is an increasing body of scientific evidence to support this idea. Six years ago, I wrote an essay called “The Porn Myth,” which pointed out that therapists and sexual counselors were anecdotally connecting the rise in pornography consumption among young men with an increase in impotence and premature ejaculation among the same population. These were healthy young men who had no organic or psychological pathology that would disrupt normal sexual function.

The hypothesis among the experts was that pornography was progressively desensitizing these men sexually. Indeed, hardcore pornography’s effectiveness in achieving rapid desensitization in subjects has led to its frequent use in training doctors and military teams to deal with very shocking or sensitive situations.

Given the desensitization effect on most male subjects, researchers found that they quickly required higher levels of stimulation to achieve the same level of arousal. The experts I interviewed at the time were speculating that porn use was desensitizing healthy young men to the erotic appeal of their own partners.

Since then, a great deal of data on the brain’s reward system has accumulated to explain this rewiring more concretely. We now know that porn delivers rewards to the male brain in the form of a short-term dopamine boost, which, for an hour or two afterwards, lifts men’s mood and makes them feel good in general. The neural circuitry is identical to that for other addictive triggers, such as gambling or cocaine.

The addictive potential is also identical: just as gamblers and cocaine users can become compulsive, needing to gamble or snort more and more to get the same dopamine boost, so can men consuming pornography become hooked. As with these other reward triggers, after the dopamine burst wears off, the consumer feels a letdown – irritable, anxious, and longing for the next fix. (There is some new evidence, uncovered by Jim Pfaus at Concordia University in Canada, that desensitization may be affecting women consumers of pornography as well.)

This dopamine effect explains why pornography tends to become more and more extreme over time: ordinary sexual images eventually lose their power, leading consumers to need images that break other taboos in other kinds of ways, in order to feel as good. Moreover, some men (and women) have a “dopamine hole” – their brains’ reward systems are less efficient – making them more likely to become addicted to more extreme porn more easily.

As with any addiction, it is very difficult, for neurochemical reasons, for an addict to stop doing things – even very self-destructive things – that enable him to get that next hit of dopamine. Could this be why men who in the past could take time-delayed steps to conduct affairs behind closed doors now can’t resist the impulse to send a self-incriminating text message? If so, such men might not be demons or moral ciphers, but rather addicts who are no longer entirely in control of themselves.

This is not to say that they are not responsible for their behavior. But I would argue that it is a different kind of responsibility: the responsibility to understand the powerfully addictive potential of pornography use, and to seek counseling and medication if the addiction starts to affect one’s spouse, family, professional life, or judgment.

By now, there is an effective and detailed model for weaning porn-addicted men and restoring them to a more balanced mental state, one less at the mercy of their compulsions. Understanding how pornography affects the brain and wreaks havoc on male virility permits people to make better-informed choices – rather than engage in pointless self-loathing or reactive collective judgments – in a world that has become more and more addictively hardcore.

Naomi Wolf is a political activist and social critic whose most recent book is Give Me Liberty: A Handbook for American Revolutionaries.

06-07-2011 om 09:53 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!



Inhoud blog
  • The brave new world is werkelijkheid...
  • ook interessant
  • Yaz...Yasmine...
  • en contraceptie in Belgistan...
  • Problemen in Frankrijk en USA met bepaalde contraceptiva...
  • ergerlijk 2013!
  • Femmes de Rue iedereen geeft commentaar, wij dus ook
  • De valsche Fransman nog maar eens verslagen...
  • Armoedebestrijding...Geen enkele minister heeft er naar gevraagd...
  • anderhalf miljard euro subsidies weggegooid in zonnepanelen...
  • Deltastichting niet blij....
  • Dag Allemaal vaandeldrager in de Vlaemsche ontvoogdingsstrijd!
  • Leve de tsjeven met hun kerncentrales en Bart Van Rompuy
  • Artistieke vrijheid in Vlaenderen en op de VRT!
  • EUREKA en DRIEWERF HOERA HIPHIP geen slimme meter in huis!
  • Hier zijn we weer !
  • >Dewinter getuigt over de zwanworstaanval op kinderen...
  • De voedselberg van Steven De Geynst
  • Luc Barbé...een heel kleine rehabilitatie...
  • een hoofddekselvergelijking
  • verlof voor de geërgerden
  • de duizendzevenentwintigste generatie Vlamingen kent grote leerachterstand
  • l'oiseau bleu
  • De blijde (weder)intrede van Maeterlinck in Gent en over perzikken met 2 k's
  • Belgie in het nieuws
  • Bernard de pilchard en het idyllisch kustlandschap
  • de levensverwachting van de Duitse armen biedt een oplossing voor de vergrijzing!
  • Hoera, de gestapo is terug...de Grimbergse kliklijn
  • leve de revolutie
  • ARCO, Tsjevenstreken in het kwadraat!
  • een visie op de Russische verkiezingen...
  • Wij hangen graag de propere uit...
  • Filip De Winter verhuist naar Namibië, hoera!
  • den ellentrik als grondstof
  • Black woman : Tu sens la fleur le matin et le poireau le soir. Non merci !
  • energie veroorzaakt vergeetachtigheid
  • bijna weer oorlog in Mesen...een belgenmop..
  • RIP SVETLANA ALILUYEVA...wie haar niet kent zoekt het maar eens op en leest haar boeken...
  • zonnepanelen zien klaar maar ook nazidassen op de VRT
  • Vlaanderen op zijn smalst en de lul van de dag
  • een monument
  • young media summit
  • met het schaamrood op de wangen
  • Spanje in actie tegen privatisering van het onderwijs
  • Er zijn dus toch nog verstandige mensen in Vlaanderen....de SERV
  • occupy Wall Street
  • Alaa Abdel -Fattah
  • ARCO het einde...
  • Tolerante Vlamingen?
  • madam van de dag: Ann Branbergen
  • De Brusselse metroerger dan Afghanistan?
  • Naast Plopsaland bestond er ook Shitland
  • Indaver Beveren ligt in Afrika
  • sluikreclame voor La source des femmes en Jacques Bloch
  • IN MEMORIAM
  • Amerika het donkerste voorbeeld
  • extreem rechts weer springlevend!
  • Le Pen en Israel één front??????
  • een andere stem in het debat...
  • Charlie a beaucoup d'ami(e)s en een nieuwe blog !
  • Oakland general strike
  • La belle plume française concernat Charlie: Le Monde
  • solidariteit met Charlie Hebdo
  • op naar de barricades!
  • een grote madam in de rechtbank !
  • Met zijn allen naar een Europees referendum, wij zijn allemaal Grieken!
  • Freya we love you!
  • gooi onze kerncentrales maar dicht, we steken de kaarsen wel aan...
  • Dexia we zijn één en al oor!
  • Zullen de Fransen wel slagen waar de Belgistanen falen?
  • Colloceer Vermeiren!
  • energie eindelijk een debat?
  • We are all Americans!
  • occupy....Chicago is nog steeds Chicago van Al Capone al heet hij nu Emanuel Rahm
  • de dubbeldemocratie Belgistan en de groene stroomcertificaten, twee verhaaltjes
  • de casino van ARCO en de rest...
  • vroem vroem
  • sjot ze uit hun pluche zetels!
  • Indignados in Brussel een succes!
  • nog een beetje chili...
  • Camila Vallejo komt naar Brussel!
  • Arvelor Mitaal of een mooi voorbeeld van roofkapitalisme
  • Het zijn weer harde tijden...
  • Privépolitie ...hallucinant...hier kan zelfs Hasselt nog een punt aan zuigen!
  • CAMILA VALLEJO een rolmodelleke
  • de duisternis regeert over grote delen van de wereld...
  • Revoilà le LKP deze keer in Mayotte...
  • niet alleen Obama schrijft mooie toespraken in de USA...
  • Lap, het is prijs!
  • de uitspraak van de dag
  • de éénwording tussen Zuid en Noord-apenland komt nabij! En Dexia is er nog!
  • In Brussel draagt nu elk schoolkind een kuisheidsgordel!
  • Maikel Nabil
  • no comment
  • We love Freya!
  • Arm België ...
  • We are seeing change in our world, block by block – city by city.
  • Freya is de slimste!
  • WE WON'T PAY
  • Griekenland en de vrije pers een voorbode voor Europa
  • Tot Maandag
  • mensen komen tot inzicht maar véééééééééééél te laat De dure energie...en onze luciede politici
  • China komt in opstand...tegen de zonnepanelen...tja
  • We gaan naar Amerika...
  • slimme meters en de sprookjes van onze vriend Bart Martens
  • INFRAX en slimme meters een duidelijk standpunt hoera!
  • slimme meters en slimme netten deel 2
  • slimme meters en slimme netten deel 1
  • slimme netten weer zo een indianenverhaal...
  • slimme meters ...de ondertekenaars...
  • de slimme meters...iedereen wordt stilaan slim...
  • Over de doden wel kwaaie woorden : einde van de zaak zuster Gabrielle?
  • koorknaap Javaux wordt schandknaap
  • Humberto Prato en De Wever, alles bij elkaar geklutst geeft een mooie omelet
  • De held wordt uitgewezen....petitie voor Ly Khaly
  • Maanpizza's?
  • voor vandaag volstaat één enkele zin...
  • Ere wie ere toekomt SVEN GATZ
  • Misschien willen de rijken wel ooit wat betalen maar intussen creperen de armen
  • de Duitse bron is gevonden...pure nazipraktijken dus vanwege de Ollandse bloggers en fora..
  • Hollandse nazitaal over Islamitische Duitse Turken en incest
  • Ce lion était beaucoup trop flamand ... Cela ne pouvait plus durer
  • een kleine nostalgische bevlieging over Franse lessen en 14-18
  • AI WEI WEI legt uit
  • IJzerbedevaart????? de wadde?????
  • ALI FARZAT: niet iedereen heeft blijkbaar de zelfde humor...
  • en hier zijn de invalide Walen met hun reactie...
  • N-VA is radio Mille Collines en een bende debielen...
  • Inge en de god van mededogen is Miss Universe
  • Dupont en Dupond in het Nieuwsblad
  • We kunnen hier niet tot 5 tellen...
  • neen tegen onverdraagzaamheid: oproep van de progressieve Islamieten
  • PUKKELPOP 2011
  • Daar is de orde weer...oneerlijke concurrentie in Marcinelle
  • Ollands partnership voor Stalinmuseum?
  • Jean Bricmont schrijft een artikel in Counterpunch
  • Nette mensen berokkenen even veel schade als britse plunderaars
  • meer belastingen graag en chique rellen in Lloret
  • verstandige taal...
  • over raddraaiers, imbecielen, stormrammen, linkse idioten en wijze zotten
  • Niemand heeft het monopolie van de waarheid maar praten helpt!
  • nog meer krapuul nu ook in Chili...
  • de verloren jeugd en andere bevlogen romantiek
  • Lessen uit het verleden? Vergeet het!
  • Plunderaars lusten geen boeken...
  • Daar komt Baudrillard : England's burning en B-H-V-jeugd brandt shoppingcentrum Anderlecht plat...
  • London's burning het lijkt stilaan wel op een kleine genocide...
  • London's burning maar er zijn zo wel een paar oorzaken...
  • London 's burning
  • Justice, not charity! en de ouwe Voltaire is weer springlevend!
  • Egypte en Israël zelfde strijd...
  • Kaka als onderpand
  • 8 augustus 1956 Tutti Cadaveri
  • toiletperen en zonnepanelen, de index zal weer stijgen....onze concurrentiepositie gaat er aan...
  • de slimme kleuter van de buren...
  • de Carapilsproleague steigert, u toch ook?
  • het tolerante olland lijkt wel een nazikamp...
  • Rothschild Boulevard ....
  • Israel en de indignados van Rothschild Boulevard
  • Betaalde sex om je studie te betalen...???
  • Terug naar Blankenberge...
  • Oproep aan Jean-Pierre, Siegfried en Benno
  • Frans Crols een groot-Russisch Vlaemsch-nationalist
  • Gevaarlijke onzin in Vlaanderen...
  • de geest van Jef Cognac is terug!
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 3
  • Veel schoon volk...
  • Tanguy Veys krijgt een mail
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 2
  • aaargh, this is really insane
  • in memoriam de socialistische jongeren van UTOYA
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 1
  • De deltastichting en de bolsjewieken....
  • Stiglitz over Euro en Europa
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 5
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 4
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 3
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 2
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 1
  • De grote denkers rond TEKOS Van Windekens en Luc Pauwels
  • Tanguy Veys de man die reageert!
  • Wat weten we over Nieuw rechts in Vlaanderen en Tekos? Deel 1
  • Nieuw Rechts Scriptie van Sofie Delporte deel 2
  • VSV wie zijn de leiders? Grinnik grinnik
  • TEKOS of het nieuwe conservatisme in Vlaanderen...een kleine inleiding
  • Tekos of de nieuwe conservatieven van de deltastichting of het vervolg op het Vlaams Syndikaat
  • Daar is de vlaamsche vakbond VSV een zusje van het VNS?
  • Kroll in Le Soir ter gelegenheid van 11 juli...schitterend
  • dens sos geklopt door Groen op links...
  • De rooie toekomst wenkt!
  • Bart non en het olijke duo
  • verboden te denken in Belgistan
  • Moderne slavernij in Flamanville eindelijk aangeklaagd door politici
  • Talibanfeministe Naomi Wolf over porno en mannen
  • Het diruponotaatje en wat commentaar bij artikel 60 en asiel
  • Daar zijn de eerste ronkende verklaringen op de diruponota
  • Natie en volk laat Gilbert de Tour winnen astamblief...
  • wat cijfertjes over jeugdwerkloosheid...
  • Jeugdwerkloosheid...we moeten er toch maar eens over praten
    Zoeken in blog

    Laatste commentaren
  • What is complicated? (Jill Hopkins)
        op Deltastichting niet blij....
  • Re: (Gigi)
        op soms zijn ook je medestanders een bende idioten
  • Re: (Riz)
        op de intellectuele superioriteit der franstaligen en een vakantietrip naar Sarkoland
  • Foto

    Le seul site qui n'a pas une culture très ancienne des vraies valeurs Flamandes
    Archief per week
  • 31/12-06/01 2013
  • 30/07-05/08 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 18/06-24/06 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 18/05-24/05 2009
  • 11/05-17/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 02/03-08/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 09/02-15/02 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 18/02-24/02 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 28/01-03/02 2008
  • 21/01-27/01 2008

    Andere URL'zz van ons...
  • Gastenboek
  • Beginselverklaring
  • Mission Statement
  • Onze AO-POSTERS
  • De Schijtoptant

  • Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Het is altijd leuk om eens iets van een ander te lezen.


    Blog als favoriet !

    onze ideologische onderbouw
  • WOII Fascisme
  • Spinoza door Etienne Vermeersch
  • Susse van den Ende
  • subversiviteit en situationisme
  • scepticisme en Jean Bricmont en Sokal
  • de grote roerganger en marxbrother 1

  • Buitenlandse voorbeelden om binnenlands na te volgen
  • ressacs Frankrijk
  • Amerika's beste gazet
  • een jonge vriend uit Latijns-Amerika met stamboom
  • bellaciao Frankrijk
  • Teacher dude Griekenland
  • LKP en UGTG Guadeloupe
  • The Huffington Post USA
  • Haaretz Israel
  • Human rights watch
  • IJsland in crisis

    Onze Esthetishe Bovenbouw
  • Bob De Groof
  • Baudouin Breïker
  • Le dernier cri Frankrijk
  • Art brut en aanverwanten
  • De mededeler en Quelle Horreur Olland
  • Schone Vlaemsche Poëzie
  • Muziek en kleinkunst comme on aime
  • @-C-ART-dzz-Offizz

  • Symphatieke blogs van over de taalgrens en Brussel en wijde omgeving
  • Richard III Duc de Gloucester
  • Brussel voor serieuse mensen
  • Taalhistorisch Brussel
  • afrikaanse madammen

  • LINK-swap
  • http://weblog.startpagina.be
  • http://weblog.startpagina.nl/
  • http://weblog.startkabel.nl/
  • http://weblogger.startbewijs.nl/
  • http://besteblogs.eigenstart.nl/

  • Een interessant adres?





    www.desesperado.be

    View blog top tags


    View blog authority




    Pagerankkeyword ranking search engine

    TECHNORATI
    PROFILE




    DOSSIER ENERGIE-DEBAT
  • BLOGBERICHT
    van PART I t.e.m XIII
  • PDF-DOCUMENT
    van PART I t.e.m XIII


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!