kitokojungle

..welkom ! ..welkom ! ..welkom !

~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~

~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~
Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit

27-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Vlaams Belang - EPILOOG - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XI

We eindigen ons uitstapje in de donkere & duistere krochten van het Vlaams Belang met wat bedenkingen, overwegingen & vragen van onzentwege...

Om te beginnen, blijven we bij alles wat we lezen & vinden over het Vlaams Belang steeds maar met dat iiieksiiie zwarte ranzige randje zitten...

Altijd is er wel iets dat er op wijst dat het pekzwarte gedachtengoed van het "Nationaal Socialisme" met àlle uitspattingen die er bij horen, overal ~zelfs van het laagste tot de hoogste échelons~ daar wel degelijk grondig & vooral zéér diep ingebakken zitten.

Want draai 't of keer 't, altijd is er wel hier of daar een gelegenheid waar dat dit ~vooral te pas of te onpas~ als een duiveltje uit een doosje plots weer opduikt... Dàt zagen we zo eergisteren met de bodyguard van Filip Dewinter die nog maar pas enkele weken geleden David Duke, een oud leider van de beruchte extreem-rechtse Ku Klux Klan bij hem thuis te logeren legt... & zo zullen er waarschijnlijk nog wel zaken zijn, die dan het geluk hebben het daglicht niet te zien of de pers niet te halen...

We kunnen ons dus ook nergens maar van de idee ontdoen dàt wàt we op dit ogenblik van het Vlaams Blok te zien krijgen, dat dit niet meer is dan slechts een blinkende & vooral een oogverblindende façade is, die ons de zaken mooier voorspiegelt dan ze in werkelijkheid zijn... Zaken die omwille van de rust in het Belgische hoenderhok te behouden, op het randje af als nog nèt aanvaardbaar worden benoemd, terwijl ze dàt in feite nu net niet zijn. ...& Voor alle duidelijkheid, mochten we de achterkant van dit decorum kennen, of bijvoorbeeld de achterkant van deze frisse Dietse knapen hun tong, dan vrezen wij dat menige Belg gelijk van z'n stoeltje zou stuiken... & hoogstwaarschijnlijk dus ook met recht & rede.

Ter afsluiting van deze hele queeste laten we u onder andere nog een aantal beeldfragmenten zien, waaronder een aantal interviews met Filip Dewinter. We beginnen met een interview met Filip Dewinter naar aanleiding van de oprichting van het Vlaams Belang, de zo gezegde "opgekuiste" versie van het het Vlaams Blok...

Interview met Filip Dewinter waarin hij het verschil tussen het "Vlaams Blok" & "Vlaams Belang" uitlegt. Hij eindigt met de ~profetische~ woorden : "Wij zij diegenen die de politieke agenda bepalen & dat zullen we in de toekomst blijven doen onverdraagzaamheid op straat of niet..."

...


"interview Filip Derwinter : Vlaams Blok vs Vlaams Belang"
duur : 11 minuten
een TV-uitzending




...

We vervolgen met een ander interview...


"Interview Filip Dewinter" - duur : 9:42 minuten
door AVRO-TROS




Enkele alombekende uitspraken uit dit interview die toch altijd weer blijven beklijven zijn...

  • "De Islam hoort op Europees grondgebied niet thuis"...

  • "het Vlaams Blok is vóór het eigen volk eerst"...

  • "Het Vlaams Blok is vóór een Vlaams Vlaanderen"...

  • "Het Vlaams Blok is vóór een blank Europa"...

Over dàt racisme & andere uitspraken van Filip Dewinter & z'n Vlaams Belang vonden wij het volgende stichtende stukje : "Racisme en ethiek. Filip Dewinter en het nazi-racisme" van de hand van Etienne Vermeersch... Wij kunnen trouwens er alleen maar op aandringen om dit artikel grondig te lezen !! Enige verdere comment van ons behoeft dit verder niet...

...

De (ex)-voorzitter even aan 't het woord...


"Respect & dankbaarheid" - duur : 1:13 minuten
Frank Van Hecke




...

Laat ons eventjes hierin zéér duidelijk zijn & zonder daarbij enig blad voor de mond te nemen... Het is vooral & in de eerste plaats omwille van àl dit soort uitspraken... omwille van àl deze opvallende bindingen, zowel met "Oud Extreem-Rechts" als met "Nieuw Extreem-Rechts", evenals mèt de collaboratie dat we op geen enkele manier enig geloof kunnen hechten aan het inhoudelijke gedachtengoed van deze partij, laat staan aan énige "goede bedoeling" van deze partij. ...& Evenzeer hebben we er onze grootste twijfels bij dat het Vlaams Belang zelfs maar enige geloofwaardigheid heeft wanneer ze een ~zo gezegd~ democratisch discours houdt zoals het tegenwoordig wel eens pleegt te doen.

Als het Vlaams Belang dan werkelijk zo democratisch is als zij zich voordoet, dan kijken wij uit naar de dag dat deze partij openlijk verklaart dat de collaboratie & het fascisme, evenals het nazisme, dat dit àllemààl totaal verwerpelijke ideologieën zijn & waren. ...& Eveneens dat de collaboratie een zeer zwarte bladzijde in onze geschiedenis is (zowel het Vlaamse als het Waals-Brusselse). Dàn zou men tenminste kunnen spreken als dat het Vlaams Belang al een eind in de goeie richting zou zitten... maar dan nog zouden we zeer voorzichtig zijn met deze partij !!

...& voor àlle duidelijkheid : wij beweren natuurlijk niet dat àl hun leden noch al hun mandatarissen deze denkbeelden, dàt gedachtengoed & deze ideologieën delen... We beweren dit evenmin van àl hun kiezers... In menige gevallen vragen wij ons zelfs af of de doorsnee ~kleine~ mandatarissen &/of de kiezers van het Vlaams Belang ~vooral dan de politiek verloren gelopen exemplaren~, of die wel degelijk enige kennis hebben van dat beruchte zwarte verleden...

Wij vrezen echter dat dit slechts een méér dan een ietwat naïeve idee is van ons.... We kunnen ons jammer genoeg dus ook niet van de gedachte & de idee ontdoen dat het Vlaams Blok al die verwerpelijke ideeën e.d.m. in feite allemaal wèl oké vindt & die wèl aanhangt... weliswaar niet meer openlijk, want daar heeft ze zo ook àlle redenen voor gezien haar laatste veroordeling, maar wel achter & in de coulissen. Want zo zien we nog steeds teveel in kleine details de bindingen met het hedendaagse extreem-rechts, of met het neo-nazisme dat nog teveel welig tiert...


"Voorpost - Vlaams Belang raadslid opgepakt met nazistisch materiaal"
duur : 1:35 minuten
lokale nieuws-uitzending



...



"Joodse gemeenschap countert Vlaams Belang"
duur : 2:06 minuten
Canvas-uitzending PHARA



...



"Vlaams Belang moet neo-nazistische leden uitsluiten"
duur : 1:11 minuten
VTM-uitzending



...



We merken dus samen met zoveel anderen dat het uiterlijk vertoon van het Vlaams Belang ook niet altijd strookt met de werkelijkheid. Met andere woorden gezegd & geschreven, er zijn dus nog altijd teveel van dat soort tegenstrijdige zaken die komen boven drijven ...&/of personen die openlijk ~voor de schone schijn~ door het Vlaams Belang voor de wereld ~met pers & media erbij~ werden afgezworen, maar intussen zo achter de schermen, achter het propere decorum van hun ogenschijnlijke democratische partij, toch maar lekker mooi blijven bestaan &/of hun ding mogen blijven doen...

Een schoolvoorbeeld hiervan is Roeland Raes ...& we geven u hierbij graag een kleine bloemlezing...

We gingen op zoek naar een portret van Roeland Raes & na wat googlewerk, bleven er voor ons 2 sites over die elk apart een eigen portret van de man in kwestie tekenden. Om te beginnen Wikipedia & verder de Dienst StudentenActiviteiten van de R.U.G. ~Rijks Universiteit Gent~ ...& wij kozen voor de laatste. ...& Oké, het portret dateert dan wel blijkbaar van de tijd dat ie nog ondervoorzitter van het Oude Blok was, maar daar liggen wij niet echt van wakker... Wat er zich op z'n CV bevindt, verandert volgens ons ook niet omdat het Vlaams Blok, het Vlaams Belang geworden is...

Een portret van Roeland Raes

Roeland Raes is niet de eerste de beste Vlaams Blokker. Hij is een leidinggevend lid van het Blok waar hij bovendien ondervoorzitter is. (NVDR : was !!) Hieronder vind je een kort portret van Roeland Raes.



Eerste activiteiten binnen extreem-rechts

Roeland Raes (geboren - 4.9.1934) werd op vrij jonge leeftijd politiek actief. Reeds in 1955 vervoegde hij de rangen van de Volksunie, op dat ogenblik nog een verzamelplaats van collaborateurs en andere extreem-rechtse activisten. Raes werd verantwoordelijk voor de studentenwerking en speelde een leidinggevende rol in de Volksuniejongeren. Z'n politieke voorkeur werd ook snel duidelijk. Begin jaren '60 werkte Raes mee aan het blad "Ter Waarheid". Dit blad werd genoemd naar een gelijknamig blad als een tijdschrift uitgegeven door Joris Van Severen van het Verdinaso (Verbond van Dietse Nationaal Solidaristen) in de jaren '20. Het blad "Ter Waarheid" fusioneerde in 1964 met "Dietsland-Europa" dat in 1968 het officiële blad zou worden van Were Di.

In de jaren '60-'80 waren er geregeld activiteiten van ex-collaborateurs waar Roeland Raes z'n opwachting maakte. Zo was hij een graag geziene gast bij de activiteiten van het Sint Maartensfonds(1) (SMF), een schimmige groep die z'n adoratie voor Adolf Hitler niet onder stoelen of banken steekt. André Vanhecke, uitgever van "Periodiek Contact" was overigens nog kandidaat voor het Vlaams Blok bij verkiezingen.



Negationisme

Raes stelt dat hij in een publicatie die niet officieel van het Blok is "iets ruimer" z'n mening kan verkondigen. Hij stelt dat daar wellicht een zekere schizofrenie aanwezig is. Die schizofrenie werd bijzonder duidelijk bij de stemming over de anti-negationismewet. De volledige Blok-fractie stemde voor de wet, met enorm veel tegenzin. Er werd bovendien gesteld dat ze dit enkel deden omdat de tegenstanders teveel op dat punt zouden focussen. In het NSV-blad "Branding" stond hierover een artikel van de toenmalige Antwerpse NSV-praeses (voorzitter), Roeland Buisseret (zoon van voormalig Blok-parlementair Xavier Buisseret die op de achtergrond is verdwenen nadat hij té handtastelijk was tegenover jonge meisjes, zoals het hoort in een "gezinspartij" wellicht. Buisseret stelde: "uit goede bron vernemen we dat de meningen in het Vlaams Blok nogal verdeeld waren, maar de partijtucht vereiste dat er een gezamenlijk standpunt werd ingenomen". Raes zelf maakte achteraf z'n standpunt duidelijk. In het door hem gesteunde blad van Voorpost stond een reactie op de oproep van Lionel Vandenberghe van het Ijzerbedevaartcomité waar opgeroepen werd dat nazi-collaborateurs hun verontschuldigingen moesten aanbieden voor hun misstappen. In het blad van Voorpost stond dat er geen enkele reden is voor dergelijke verontschuldigingen en dat de collaboratie verantwoord was.

Eerder maakte Raes z'n standpunt over de uitroeiing van joden en andersdenkenden onder het nazisme ook al duidelijk. In 1976 werd de VMO (Vlaamse Militanten Orde) overgenomen door de groep rond Buisseret-Raes & Er werd onmiddellijk gestart met de publicatie van een brochure onder de titel "Stierven er werkelijk zes miljoen?" van Richard Harwood. In die publicatie wordt de holocaust ontkend. In het VMO-blad "Alarm" werd hierover gesteld dat "alle Alarm-lezers en VMO-militanten" opgeroepen worden om "aan de verspreiding van deze brochure mee te werken". Drie jaar later was er in het blad "Haro" opnieuw een bijdrage over de holocaust. In een dubbelnummer onder de titel "Holocaust, hoe lang nog?" werd van leer getrokken tegen de "vermeende" holocaust. Dit nummer werd samengesteld door Siegfried Verbeke. Siegfried Verbeke deed er inspiratie op voor z'n later werk voor het "Vrij Historisch Onderzoek" (V.H.O.), een dubieuze negationistische instelling dat haar activiteiten heeft moeten stopzetten omwille van de anti-negationismewet. Eerder werk van Verbeke, in "Haro", werd door Roeland Raes in "Haro" beschreven als volgt: "Zeker sinds de sluwe zakenlui met de holocaust-zwendel weer eens klassieke thema's aanroeren zoals de zes miljoen verdwenen joden" zou de eerder genoemde Haro-brochure van Verbeke "het passende antwoord (zijn) op de door links én israëlitische kringen geïnspireerde anti-Duitse en antirechtse hetze".

Haro stond overigens ook in voor de verspreiding van de Nederlandstalige vertaling van "Nürnberg ou la terre promise" van Maurice Bardèche. De vertaling werd verzorgd door Karel Dillen. In deze brochure wordt letterlijk gesteld dat de concentratiekampen, zoals Auswitch, na de oorlog zijn gebouwd met film-decors uit Hollywood en dit onder druk van de Joodse lobby.

Na de stemming van de anti-negationismewet was Raes iets voorzichtiger. In een interview met Marc Spruyt stelde hij dat er joden omgekomen zijn, maar "of dit nu ten gevolge van vergassing is of van ziekten die in de kampen zijn uitgebroken, daar ga ik me vandaag tegenover u niet over uitspreken." Tot slot stelde hij "Ik ga u toch niet verbazen met te zeggen dat ik die wet liever niet had gehad."



Racisme

In het verleden deed Raes een aantal bedenkelijke uitspraken o.a. over de joden. Zo stelde hij in het Nederlandse dagblad "Algemeen Dagblad" : "Joden zijn een probleem dat wij weinig bekijken omdat wij hier minder joden hebben dan Nederland. Maar ze hebben een eigen staat, dus een jood hoort in Israël." Op een bijeenkomst die Raes bijwoonde van de Nederlandse NVU van de beruchte neo-nazi Joop Glimmerveen werd een pamflet verspreidt dat stelde dat de bestraffing van de "on-arische profiteurs" niet zachtzinnig zou zijn. In dat pamflet werd volgende oproep gelanceerd: "Het is tijd om de straten van Nederland te zuiveren van staatsvijandig ongedierte." Het is dan ook geen toeval dat Raes in 1979 nog een lovende bijdrage schreef over Contribution "une éthique raciste" van René Binet



Anti-vakbondsstandpunt

Het standpunt van Raes over vakbonden is veelzeggend. Volgens het Blok horen de vakbonden thuis op de lijst van subversieve organisaties. Over een vakbondsactie bij Exel in Diegem in 1995 stelde Roeland Raes een parlementaire vraag waarin hij een veroordeling vroeg van de vakbonden op basis van de wet tegen privé-milities. Een wet waar Raes overigens de details van herinnerde van de tijd van de veroordeling van de VMO begin jaren '80.

De vakbond is niet de enige vijand voor het Blok en Raes. Ook de vredesbeweging begin jaren '80 moest eraan geloven. Karel Dillen slaagde erin om in een parlementaire vraag te eisen dat zou opgetreden worden tegen deze "derde kolonne" van Moskou.



Vrouwen

"20 jaar geleden emancipeerde men de neger,10 jaar geleden kwamen de jongeren aan de beurt. Te oordelen naar bepaalde voortekens (zie sommige artikels in tijdschriften en filmen in de aard van de "apenplaneet") zal men over 10 jaar de chimpasees emanciperen. Intussen, na de negers en nog juist voor de apen, emancipeert men de vrouw." (Artikel in het tijdschrift Revolte , januari 1982 ,onder hoofdredactie van Roeland Raes.)



Rechtse revolte?

Na de verkiezingsoverwinning van het Blok in 1991 werd Raes parlementslid. In het blad Revolte, waar Raes tot 1989 hoofdredacteur van was, doet Voorpost een oproep aan haar parlementsleden: "Zij zijn het die zullen bepalen of de rechtse revolute wordt ingezet. Wij betrouwen op hun beginselvastheid en op hun compromisloosheid. Houzee." Roeland Raes was tot in 1989 hoofdredacteur van "Revolte" en is ook vandaag nog steeds aanhanger van de organisatie "Voorpost". Roeland Raes is dus één van de parlementairen op wie gerekend wordt voor "de rechtse revolte". Raes stelde overigens over z'n standpunten dat hij in een publicatie die niet officieel van het Blok is "iets ruimer" z'n mening kan verkondigen. Hij stelt bovendien dat daar wellicht een zekere schizofrenie aanwezig is.



Internationale contacten

De contacten met neo-nazi's is bijzonder duidelijk aanwezig bij het Blok. Over een politiek manifest van de Duitse NPD (berucht omwille van z'n aanslagen op vreemdelingen en linkse activisten en tevens bekend omwille van het verbod dat hen boven het hoofd hangt) schreef Raes dat dit "een goed voorbeeld van verwantschap met ons eigen politiek werken" was.

Op internationaal vlak speelde Raes een belangrijke rol in het ontwikkelen van contacten voor het Blok en bij het onderhouden van die contacten. Zo was hij jarenlang de contactpersoon in België voor de naar Argentinië gevluchte collaborateurs. In Argentinië werd na WO 2 een netwerk opgezet van gevluchte nazi-collaborateurs uit Vlaanderen. Er werd een blad gepubliceerd dat "De Schakel" noemde. In dat blad was er steun voor het Vlaams Blok, maar ook voor het apartheidsregime in Zuid-Afrika en het regime van dictator Pinochet in Chili. In de redactie van "De Schakel" vinden we tal van prominente nazi's terug. Zo was er Leo Poppe, bij verstek ter dood veroordeelde ex-VNV senator of Renaat Van Thillo, voormalig leider van de "Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen", een door de SS gecontroleerde organisatie die militanten ronselde om vrijwilligerswerk te verrichten in Duitsland. "De Schakel" had ook een Vlaamse correspondent, met name Roeland Raes.

In Nederland onderhoudt Raes goede contacten met de NVU van Glimmerveen ~zie artikel van de Nederlandse antifa-onderzoeksgroep Kafka~. In 1973 werd Roeland Raes zelfs mede-voorzitter van deze fascistische partij. De NVU wordt vandaag geleid door Joop Glimmerveen en Constant Kusters, twee neo-nazi's die goede banden onderhouden met Odal.

(1) Het St. Maartensfonds staat bij ons vooral bekend als een organisatie van Oostfronters. Het werd in 1953 opgericht door ex-Oostfronters en ex-SS'ers. Het gaf het maandblad "Berkenkruis" uit en had verantwoordelijken zoals André Van Hecke. In 1980 kende het fonds een afsplitsing waarin Van Hecke meeging: de organisatie Hertog Jan Van Brabant, dat het tijdschrift "Periodiek Contact" uitgeeft en naar eigen zeggen meer op een traditioneel nationaal-socialistische lijn staat. De Oostenrijkse tegenhanger van het St. Maartensfonds en co wordt gevormd door de "Ulrichsgemeinschaft", dat jaarlijks een bijeenkomst van oud-SS'ers organiseert. Elk jaar is er een feestrede ter ere van de collabo's. In 1985 en 1990 werd de feestrede gedaan door Jörg Haider. In een toespraak erkende Haider de "opoffering van de soldaten van Duitsland die vrijheid gebracht hebben voor West-Europa". In feestredes voor het St. Maartensfonds klinkt het gelijkaardig, Oswald Van Ooteghem hield eind jaren '80 een feestrede en verklaarde over de Oostfronters: "Zij gingen om te strijden voor Vlaanderen en zij streden voort om Europa te behouden voor een overrompeling van het bolsjewisme. Onze oostfrontstrijders hoeven zich niet te schamen, hun strijd maakt deel uit van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd."

BRON :
http://www.student.rug.ac.be/als/portret.htm

Wat was er nu aan de hand met Roeland Raes horen wij u reeds vragen ?!...

BRON : De Morgen

Negationismeproces Roeland Raes uitgesteld

Het negationismeproces tegen Roeland Raes, oud-senator en ondervoorzitter van het toenmalige Vlaams Blok,is uitgesteld naar 17 oktober, dat besliste de Brusselse correctionele rechtbank.



Netwerk

Raes wordt beschuldigd van negationisme, na een aantal uitspraken in een Nederlands televisieprogramma. Het uitstel komt er omdat het Hof van Cassatie zich dinsdag nog moet uitspreken over de ontlasting van de Antwerpse onderzoeksrechter in het dossier.

Raes moet zich voor de rechtbank verantwoorden naar aanleiding van een interview in het NCRV-programma 'Netwerk' van 26 februari 2001. Daarin werd Raes geïnterviewd over zijn banden met een Nederlandse extreem-rechtse partij. Tijdens het interview uitte de oud-Vlaams Blok-senator zijn twijfels over de jodenvervolging.



Anne Frank

Zo stelde hij zowel de authenticiteit van het dagboek van Anne Frank , als de omvang en systematiek van de jodenvervolging in vraag. Het Forum der Joodse Organisaties diende klacht in bij het Antwerpse gerecht, dat een onderzoeksrechter aanstelde.

Toen bleek dat het interview in Brussel was afgenomen, onthief de Antwerpse raadkamer in 2002 de Antwerpse onderzoeksrechter van het dossier en liet hij het overhevelen naar Brussel.



Cassatie

Raes en zijn advocaat, Piet Noë, zouden echter nooit uitgenodigd zijn voor die raadkamerzitting. Ze zouden de beslissing pas ontdekt hebben toen ze het volledige dossier in Brussel konden inkijken. Daarom probeerden ze eind 2007 nog beroep aan te tekenen bij de kamer van inbeschuldigingstelling in Antwerpen. Maar die verwierp het beroep wegens te laat.

Tegen die laatste beslissing zijn Raes en zijn advocaat in cassatie gegaan. De zaak wordt door het Hof van Cassatie behandeld op dinsdag 17 juni. Daarom heeft de correctionele rechtbank de behandeling van de zaak uitgesteld tot oktober. (belga/mvp)



De Morgen - 13/06/08 - 16u36

...

Wie over De Roeland Raes-tapes meer wenst te lezen, verwijzen wij graag naar blokwatch-site waar u "De belangrijkste fragmenten uit de Roeland Raes tapes van 1995" kunt lezen. Iets verder vind u ook de rest van "Het dossier over de zaak-Roeland Raes" met de ganse uitleg dienaangaande...

Maar alvorens u 'n kort fragment uit de documentaire "La face cachée du Vlaams Blok" te laten zien, een docu die we u in het kader van onze politieke reeks hebben vertoond onder de titel "Docu - la face cachée du Vlaams blok - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VII", wilden we toch nog wel even volgende bemerking kwijt...

Niettegenstaande dat Roeland Raes dus "officiëel" bij het Vlaams Belang verdwenen "zou" zijn... (NVDR : let op de "zou") vinden wij de dag van vandaag nochtans probleemloos op de website van het Vlaams Belang, 's mans eigenste boek terug ?!... OOOPZzz..

Boek '60 nationalistische figuren'

In dit boek bundelt de auteur de bijlagen die in de loop der jaren verschenen bij het berichtenblad van Voorpost. Het grote publiek krijgt op die manier de kans om kennis te maken met een aantal mensen uit het verleden die van betekenis waren in de Vlaamse strijd.

Roeland Raes - uitgegeven in 2008 door Egmont - 224 blz

Tiens-tiens... was dat nu niet verleden tijd bij het Vlaams Belang ?!... Blijkbaar dus niet... blijkbaar heeft het Vlaams Belang nog steeds belangrijke contacten met de extreem-rechtse actiegroep Voorpost... Althans toch volgens "sommigen"...

Even googelen levert het volgende filmpje op...



"Leden Voorpost staan terecht voor brandstichtingen"
duur : 2:18 minuten
Stukje uit het NOS-journaal uit Nederland




Intussen weet u dat Roeland Raes onder andere is binnengehaald door de eerder voornoemde VOORPOST... De rest van het verhaal ziet u in ons volgende filmmateriaal...

...



"De pareltjes van het Vlaams Belang : Roeland Raes"
duur : 4:45 minuten
Stukje uit ″La Face cachée du Vlaams Blok″ uit 2004




...

Op één punt geven we hun vroegere vice-voorzitter Roeland Raes echter groot gelijk. Dat is namelijk op het punt van de jodenvervolgingen... Wij zijn zelfs negationistischer dan hij, want we moeten bij al de horror die de concentratiekampen hebben betekent, toegeven dat zij die daar terecht kwamen in feite nog "geluk" hadden... En we beseffen heel goed de reikwijdte van deze uitspraak ...want voor de übermenschen van de SS waren de kampen als uitroeiïngsmethode nog te "beschaafd". Wij verwijzen hierbij graag naar de ongelooflijke site van verzet.org & meer bepaald naar de hoofdstukken die handelen over de "einsatzgruppen"...



Bron : verzet.org



Herman Gräbe, een Duits staatsburger die in Rusland verbleef hoorde het lawaai van een reeks geweersalvo's en werd toevallig getuige van een van deze executies. Gräbe getuigde hierover op 29 september 1947 op het Einsatzgruppen proces in Neurenberg: "Ik liep om de zandhoop heen en bevond mij voor een enorme kuil. De mensen lagen zo dicht opeen dat alleen de hoofden nog te zien waren. Een deel van de gefusilleerden bewoog nog. Sommigen staken hun arm uit en draaiden het hoofd, om aan te geven dat ze nog leefden. De kuil was al voor driekwart gevuld. Ik schat dat er zich ongeveer duizend mensen in bevonden. Met mijn ogen zocht ik de schutter. Het was een SS'r, hij zat op de rand van de kuil, zijn benen hingen in het gat, hij rookte een sigaret. De volledig naakte slachtoffers daalden af via een trap die in de wand was gegraven, glibberden voort over de hoofden van diegenen die er al lagen, tot op de plek waarheen ze door de SS'rs werden gedirigeerd. Ze gingen liggen op degenen die waren geëxecuteerd, sommigen streelden de overlevenden en praatten met hen met zachte stem. Daarna hoorde ik een serie geweerschoten."

BRON : Van militaire procedure tot massaslachting van verzet.org



Bron : verzet.org



...& Diegenen die na het lezen van deze feiten nog enig geloof willen hechten aan de zo gezegde "dapperheid" of "fierheid" van organisaties als de SS, of ze nu Vlaams of Duits zijn... *KOTS* !! Wij stellen ons daar ernstige vragen bij...

Geloof het of niet, we hoeven er ècht niet van overtuigt te worden dat inderdaad een aantal jongens tijdens de bezetting er werden & zijn ingeluisd, iets wat we ook zeer goed kunnen begrijpen. Maar gedurende al die tijd bij hoog & bij laag ~blijven~ beweren dat het een "fiere voorhoede" was ?!... & Op de koop toe hun ideeëngoed nog steeds blijven aanhangen... Sorry, dat gaat er bij ons op géén enkele manier in !! Méér nog, dat willen we & zullen we ook nooit begrijpen !!

Op de pagina’s over de "wilde holocaust" lees je het ware verhaal van de SS & niet de ziekelijke mythe die sommigen er rond hebben opgehangen. En wees gerust, we weten dat de Vlaamse SS’ers daar niet bij betrokken waren, maar toen ze deze realiteit onder ogen zagen, hadden zij ~ieder voor zich~ moeten weten dat ze compleet fout zaten & net zo goed al diegenen die hen zijn blijven steunen !!...

...

"HIMMLER INSPECTS EINSATZGRUPPEN IN ACTION"
duur : 2:21 minuten
authentiek oorlogsmateriaal




...

We denken dat dit soort oorlogsmateriaal samen met de bijhorende getuigenissen weinig of geen bijkomende commentaar behoeven... Deze beelden spreken ruimschoots voor zich... & Dat dit genre oorlogsmisdaden zich nog herhaald heeft, zoals eind vorige eeuw ~in de jaren '90~ tijdens de yougoslavië-oorlog, dit kunnen we alleen maar betreuren...

Wij wensen het in elk geval NIET MEER herhaald te zien... & hoe dan ook zullen wij steeds opnieuw met hart & ziel ervoor ijveren & kost wat kost er blijven voor ijveren, om groeperingen &/of politieke partijen die dit soort misdaden nog steeds nihiliseren om deze aan de kaak te stellen... Desnoods aan de publieke & politieke schandpaal te nagelen !!

...& u ?!... Open uw mond, nu het nog kan, want om het eventjes in sloganneske afiche-taal te zeggen : "Als we niet opletten mogen ~kùnnen~ we straks niet eens meer zeggen dat we tegen extreem-rechts zijn" !!

...

Morgen : Het N-VA...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Het Vlaams Belang - EPILOOG - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XI

27-07-2008 om 02:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
26-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."BLOKSPRAAK" door Jan Blommaert - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL X

Bij onze zoektocht naar een goede inleiding voor onze uiteenzetting "Docu : 'Vlaamse Choc' - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII" die we enkele dagen geleden ~op 24 juli 2008 om juist te zijn~ hier plaatsten, waren we deze tekst al tegen gekomen & zoals toen beloofd splitsen wij u deze brok in het kader van onze uiteenzetting over het Vlaams Belang u bij deze zeer graag in de maag.

...& Ook al dateert deze tekst alweer van zo'n 3 jaar geleden ~maart/mei 2005~ vinden wij niet dat deze aan actualiteit zou hebben ingeboet. Volgens onze ~zeer bescheiden~ mening is deze nog altijd zeer relevant & zeer actueel. We zijn ten andere zeer benieuwd naar wat Jan Blommaert heden ten dage ~3 jaar na datum~zou weten zeggen over het fenomeen "Vlaams Belang"...

Het hoeft naar alle waarschijnlijkheid geen betoog dat wij het ganse artikel van Jan Blommaert ~dus integraal~ hebben over genomen. ...& Daar de tekst ruimschoots voor zichzelf spreekt, onthouden wij ons van iedere verdere commentaar...

Oké, toegegeven... Het is, of het lijkt een hele turf, maar geloof ons... het is ruim de moeite waard om je er doorheen te worstelen, want al bij al is de tekst best leesbaar & op een zeer bevattelijke manier geschreven. Hij kan je alleen maar wat meer inzicht geven in het grote knikkerspel van de hedendaagse politiek !

...

A.V.R.U.G.
Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent



Blokspraak

Jan Blommaert

(verschenen in De Witte Raaf, nr. 114, maart-mei 2005)

Wie straks de politieke geschiedenis van België in de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw zal beschrijven, zal tot de bevinding komen dat het Vlaams Blok er de spelbepaler in is geweest. Dat is merkwaardig, want de partij nam sinds haar oprichting nooit deel aan het bestuur op eender welk niveau. Haar kracht en invloed gingen uit van de oppositie, en de invloed was van ideologische aard - het was een invloed die zich articuleerde rond ideeën- en beeldenconstructies en rond vertogen die deze constructies vertalen in beschrijvingen van concrete situaties. Het Vlaams Blok is zeker na 1991 de partij geweest die thema's vormgaf, het kader van debatten erover ontwierp, en het volk erover leerde spreken.

Nemen we de periode van 1978 (de Egmontakkoorden) tot 2000, dan zien we dat de politieke consensus in minstens drie domeinen sterk is veranderd:



1.

Tot 1978 waren migratie en de socioculturele diversiteit die eruit resulteerde geen politieke thema's van belang, laat staan een centraal politiek probleem. In 2000 staat migratie bovenaan de lijst van electoraal gevoelige thema's bij zowat elke partij, en bij alle partijen worden migratie en diversiteit zonder nuances als een probleem gezien, ook al is er geen sprake van een noemenswaardige toename van migratie - meer nog, droogde de immigratie op na de migratiestop van de jaren zeventig. Het thema van migratie is bovendien sterk verweven met een aantal andere thema's, die ouder zijn maar die door het migratiethema een nieuwe vertaling kregen: (i) het thema van de veiligheid, criminaliteit en bestraffing; (ii) dat van de verzwakking van de sociale cohesie, de solidariteit en de leefkwaliteit, vooral in urbane gebieden; (iii) dat van de werkloosheid en de welvaartstaat. Er is in al deze domeinen ander en nieuw beleid ontstaan onder druk van het migratiethema.



2.

In 1978 beperkte de Vlaams-nationalistische agenda zich tot een pleidooi voor federalisme, met de Volksunie en delen van de CVP als voornaamste pleitbezorgers. In de jaren zeventig was federalisme een radicaal standpunt, en werden zelfs mensen als Wilfried Martens en Leo Tindemans in bepaalde kringen als extremistische flaminganten omschreven. De Volksunie werd in ruime kring voor 'zwart' versleten (dat wil zeggen: als erfgenaam beschouwd van de Vlaamse collaboratie). In 2000 is niet federalisme, maar een veel ruimer confederalisme een feit, en wordt opkomen voor onafhankelijkheid zelfs niet langer als extremistisch ervaren. En wat de 'zwarten' betreft: een belangrijk deel van de Volksunie-erfgenamen (Spirit) gaat nu door voor linkse rakkers, terwijl een ander deel (De Nieuw-Vlaamse Alliantie die onafhankelijkheid bepleit!) wordt beschouwd als de 'gematigde vleugel' van de Vlaamse parlementaire beweging. Het Vlaams Blok is thans de 'radicale' vleugel, en de radicaliteit ervan wordt gesitueerd in het feit dat het Blok niet zomaar onafhankelijkheid bepleit, maar onafhankelijkheid voor een etnocultureel homogene Vlaamse natie.



3.

De links-rechtstegenstelling is opnieuw een van de 'frames' geworden voor het spreken over politiek. Tot in de jaren zeventig heerst er een sociaal-democratische consensus over de algemene organisatie van de staat en de samenleving, die door alle grote partijen gedeeld wordt. Deze consensus (in het jargon een 'fordistische' consensus) stelde productiviteit centraal en koppelde daaraan twee dingen: een maximale (mannelijke) tewerkstelling, en een uitgebreide en krachtige welvaartstaat die inclusief opereerde (iedereen was gelijk in de welvaartstaat). De sociaal-democratische consensus zorgde voor een zeer uitgebreid 'centrum' in de politiek. Socialistische partijen waren slechts 'links' tijdens congressen. 'Links' stond voor marxistisch/communistische groupuscules, en deze behoorden niet tot het spectrum van het respectabele socialisme - de grote marxistische theoreticus Ernest Mandel werd bijvoorbeeld uit de Belgische Socialistische Partij (BSP) gesloten. Sinds de geboorte van het Blok zien we echter dat (a) de zelfkwalificatie van 'rechts' niet meer automatisch met het fascisme wordt geassocieerd, maar zeer respectabel overkomt; en dat (b) het spectrum van 'links' zeer uitgebreid is: naast de SP-A worden ook Spirit (een deel van de voormalige VU!) en zelfs delen van de VLD als 'links' geïdentificeerd. Er worden met andere woorden steeds meer partijen naar de linkermarge van de politiek gedrumd. Bovendien spreekt men nu openlijk over een 'rechtse' consensus in Vlaanderen, waardoor het predikaat 'links' meteen ook inhoudt dat men de democratische legitimiteit van die partijen of fracties in vraag stelt. Deze beweging is interessant, want ze treedt op net in een periode waarin het politieke centrum (bijvoorbeeld Verhofstadts VLD) voortdurend herhaalt dat de 'oude' links-rechtstegenstellingen geen belang meer hebben, en dat we in een postideologische samenleving beland zijn. De realiteit is dat er sinds het begin van de jaren negentig voortdurend debatten geweest zijn die 'links' en 'rechts' als definiërende categorieën hanteerden, en dat zowat alle partijen daaraan meededen. (Men kan in dat opzicht ook denken aan de recente pogingen van Stevaert om de SP-A terug als 'socialistisch' en 'links' te vermarkten.)



Een ideologische overwinning

Heel deze beweging uitsluitend aan het Vlaams Blok crediteren gaat te ver. In alle voornoemde domeinen was al een dynamiek aanwezig vooraleer het Blok op het toneel verscheen, en vooral de Volksunie (en een deel van de CVP) waren hiervoor verantwoordelijk. Ter illustratie, het was staatssecretaris Vic Anciaux die in 1978 de eerste beleidsnota opstelde waarin migranten als een probleem werden omschreven; en het was de Volksunie die eveneens in 1978 met de Egmontakkoorden het unitaire België ten grave droeg. Maar het Vlaams Blok nam deze dynamiek wel als take off point voor een meer radicale strategie, en het speelde doorheen de hele evolutie voortdurend de rol van katalysator. Door een nog radicalere agenda te verdedigen dan de - tot dan toe - radicale rechtse Vlaamse politici, duwde het Blok deze laatsten in een categorie van 'meer gematigde' politici met een agenda waarover te onderhandelen viel. En die agenda werd in zeer hoge mate beïnvloed door het bestaan van een meer radicale versie. Met andere woorden: de 'extremisten' van weleer werden 'gematigden', maar tegelijk werden zij tot een nieuw extremisme aangezet door de nieuwe 'extremistische' vleugel, het Blok.

De effecten van dat nieuwe extremisme overtroffen soms hun stoutste verwachtingen. De Volksunie is de enige partij die ooit méér dan haar volledige oorspronkelijke programma realiteit zag worden. Vroegere VU-leden zoals Hugo Coveliers konden dankzij het Vlaams Blok een uiterst rechtse vleugel binnen de Vlaamse Liberalen organiseren, en op die manier antimigrantenstandpunten en een uitgesproken repressief geheel aan law-and-orderopvattingen doen doordringen tot het centrum van de politiek, in de partij die de Eerste Minister levert. We zien dus hoe het Vlaams Blok voortdurend zeer extreme standpunten in bruikleen geeft aan 'gematigde' anderen, die er dan het cachet van 'gematigd' op kunnen drukken. Een dergelijke verschuiving van categorieën berust op stereotiepe associaties tussen partijen en posities op de ideologische schaal. Het Vlaams Blok is (stereotiep) extreem-rechts; de VLD niet en de SP-A of N-VA evenmin; bijgevolg is een standpunt dat ontleend is aan het Blok geen extreem standpunt wanneer het door een lid van de andere partijen wordt verdedigd. We staan hier voor een klassiek model van ideologische beïnvloeding waarvoor Lenin en Gramsci zonder twijfel de grootste bewondering zouden hebben gehad. En het is een proces dat de gehele Belgische politiek bestreek, niet enkel de Vlaamse, want het herdefinieerde de relaties tussen de Vlaamse en de Franstalige partijen.

De invloed van het Blok laat zich precies daar voelen waar het Blok het graag heeft: in de structuur van het politieke 'veld' in de zin van Bourdieu, in de globale patronen van aanvaardbaarheid en zegbaarheid die 'discours' bepalen in de zin van Foucault. De invloed is dan ook grotendeels onzichtbaar, impliciet, en te situeren op het niveau van de algemeen aanvaarde uitgangspunten en andere a-priori's - op het niveau van de ideologie die het spreken over aspecten van de samenleving bepaalt.

Laat ons nu enkele aspecten van dit globale beïnvloedingsproces van naderbij bekijken. Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet om concrete, woordelijke overnamen maar om een diepe beïnvloeding van grote blokken discours: thema's die op een bepaalde wijze vorm krijgen, argumenten die erin opduiken en andere die eruit geweerd worden, vormen van dialoog die geleidelijk ontstaan. Het is niet zo dat het Vlaams Blok de andere partijen haar lexicon heeft opgedrongen. Totnogtoe is het Blok de enige die de slogan "Eigen Volk Eerst" gebruikt. Ik ga me ook niet richten op evidente zaken zoals de rehabilitatie van racisme en discriminatie in het discours van het Vlaams Blok. Ik richt me op domeinen waar men niet meteen een grote invloed van de partij (h)erkent.



Democratie en het centrum van de politiek

Een eerste punt dat ik wil illustreren is de wijze waarop het Vlaams Blok het centrum van de politiek mee hertekend heeft: de centrale begrippen en concepten die de politiek zijn gaan beheersen en sturen, het politieke model. Samen met de drie reeds aangehaalde grote verschuivingen in de politieke consensus heeft de opkomst van het Vlaams Blok nog een andere zeer belangrijke verschuiving tot gevolg gehad: het Blok heeft onrechtstreeks het concept 'democratie' mee geherdefinieerd.



Consensus over democratie

Democratie is in het naoorlogse België steeds een van de grote vanzelfsprekendheden geweest. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en na decennia van Koude Oorlog vinden we het vanzelfsprekend dat wij een 'Westerse Democratie' zijn. Die idee zorgde voor de noodzakelijke contrasten tussen ons type samenleving en het fascisme of het communisme. Het axiomatische karakter van onze democratie was de ideologische kleefstof die een zeer ruim politiek centrum samenhield. Ze zorgde er bijvoorbeeld voor dat de BSP zichzelf kon contrasteren met het 'ondemocratische' socialisme aan de overkant.

Evenmin was er veel discussie over de vertegenwoordigende structuur van onze parlementaire democratie. Alle partijen waren in min of meerdere mate massapartijen met een brede aanhang. Bovendien waren deze partijen gekoppeld aan een ruime en veelzijdige nevenbouw - de zogeheten zuilen - die allerhande cruciale sociale voorzieningen (medische zorg, onderwijs, ontspanning en jeugdbewegingen), een geschreven pers en vaak grote financiële belangen (mecenaat, zuilgebonden banken en verzekeringsinstellingen) omvatte. België was een uitzonderlijk voorbeeld van een staat waarin politiek, middenveld en kapitaal zeer sterk verstrengeld waren in één piramidaal geheel, dat een buitengewone democratische legitimiteit verschafte aan de verkozenen. Zij waren immers verkozen door de beweging, door de zuil, en dus niet enkel door een onbepaald en naamloos cliënteel.

Dat er in die vertegenwoordigende democratie nogal wat gaten zaten - denk aan het stemrecht voor vrouwen - werd wel erkend, maar in de discussie daarover werd de fundamentele aard van democratie zelden in vraag gesteld. De debatten gingen over 'gelijke rechten' of, nog concreter, over 'stemrecht', niet over de verheven waarden of de definitie van democratie zelf. In het centrum van de Belgische politiek was dit geen gespreksonderwerp.



De kracht van slogans

Het Vlaams Blok was van bij de aanvang een partij die grote zorg besteedde aan haar imago en marketing, en die in dat opzicht vrijwel uitsluitend successen heeft geboekt. Het is op dit moment ongetwijfeld de enige Vlaamse partij waarvan nagenoeg iedereen de hoofdlijnen van het programma kent, al was het dan enkel via de zeer goed uitgedachte slogans die de partij al twee decennia hanteert. Die slogans, "Eigen Volk Eerst", "Wij zeggen wat U denkt" en "Vlaams Blok: de stem van het volk" zijn een exclusief handelsmerk geworden; geen enkele partij neemt ze over, maar ze hebben bijzonder diepe sporen nagelaten in de politiek.

Ze appelleren immers aan het beeld van een onvermoede en onbegrepen silent majority à la Nixon - een schrikbeeld voor de grote partijen. Van bij haar eerste electorale successen (de lokale verkiezingen van 1988) slaat het Blok op dezelfde spijker: het Blok is de enige écht democratische partij, die de opvattingen van de mensen ongefilterd omzet in politieke programmapunten. Het Blok maakt geen deel uit van een zuil, er zijn derhalve geen andere belangen in het spel dan de 'zuivere' politieke belangen - Blokleden kunnen geen lucratieve postjes krijgen in zuilorganisaties, en men moet ook geen functies binnen de zuil hebben waargenomen om in aanmerking te komen voor een mandaat. Het Blok is, kortom, een 'schone handen'-partij, die een rechtstreekse band heeft met haar electoraat. Er staat niets tussen partij en burger, en de Blokpolitici 'zeggen wat u denkt'. Het Blok staat aan de wieg van het vox-populisme: een nieuw soort populisme dat beweert de stem van de 'gewone mensen' te vertolken.

En wat denken die gewone mensen dan? Op dit punt zien we hoe handig het Blok omgaat met opinies. Naast een reeks kernpunten die electoraal nauwelijks worden uitgespeeld - reactionaire standpunten over arbeidsvoorwaarden, zeer conservatieve ethische standpunten en het doel van Vlaamse onafhankelijkheid - maakt de partij buitengewoon handig gebruik van nauwelijks verholen racisme, geconverteerd in een utopisch maar legitiem klinkend vertoog van een etnisch-cultureel homogeen en vrij Vlaanderen binnen een blank Europa. Dit thema is doorheen de hele evolutie van het Blok de absolute electorale troefkaart geweest. Het bood de mogelijkheid om zowel kleine lokale problemen (buurtconflicten bijvoorbeeld - de 'zaagcultuur') als fenomenen op mondiale schaal (de toevloed van asielzoekers ten gevolge van internationale conflicten) bijeen te pakken binnen een politiek 'Groot Verhaal'. Alweer zou dit aan Lenin en Gramsci bewonderend gefluit ontlokt hebben. En dit alles wordt dan nog vergezeld van een strategische cocktail van schandaalthema's (corruptiedossiers, nepotisme) en aanvallen tegen de ideologische inconsistentie van andere partijen, die allemaal het beeld ondersteunen van 'zuilpartijen' waarin men liefst zichzelf goed bedient, waarin de stem van de kiezer geen belang meer heeft van zodra ze is uitgebracht, en die de 'gewone man' in de kou laten staan met z'n problemen. Dat is het krachtige beeld dat het Blok van zichzelf schiep: wij willen uw problemen écht oplossen. Het Vlaams Blok heeft zich met gebalde slogans opgeworpen tot een partij die belangeloze 'pure' politiek bedrijft, een basisdemocratische partij die échte thema's - de 'bezorgdheden van de gewone mensen' - aankaart en tot politieke prioriteiten verheft.



De Kloof

Met deze slogans boort het Vlaams Blok recht naar het hart van de politiek: de democratische legitimiteit. Het vraagstuk dat haar slogans oproepen is dat van de inhoud en structuur van 'echte' democratie. Dit resulteerde bij de andere partijen in een toenemende onzekerheid over de eigen werking. De spectaculaire verkiezingsoverwinning van het Blok op 24 november 1991 is daarbij een scharniermoment.

Het Blok stelde deze overwinning vanzelfsprekend voor als een bewijs dat de 'mensen' een heel andere reeks van politieke prioriteiten hanteren dan de gevestigde politieke partijen, en uiteraard stemmen deze prioriteiten overeen met die van het Blok zelf. De andere partijen capituleerden meteen, en dit moment van capitulatie is een kleine vijftien jaar later nog steeds verbijsterend. De andere partijen gaven op de verkiezingsavond zelf toe dat zij de voeling met de bevolking verloren waren, dat de mensen hen dat 'signaal' hadden gegeven, en dat ze dit signaal nu moesten respecteren en zich moesten bezinnen over - en hier komt een nieuw begrip - de kloof tussen burger en politiek. De gevestigde partijen onderschreven, samengevat, de beeldvorming die het Blok had verspreid over de structuur van het democratische proces. Ze aanvaardden dat zij inderdaad 'geen voeling hadden' met 'de ware verzuchtingen van de mensen', en dat dit een fundamenteel democratisch probleem was. Bovendien aanvaardden zij dat het Vlaams Blok die verzuchtingen van de mensen wél begreep en uitdroeg.

Het is op dit moment - de avond van 24 november 1991 - dat het Vlaams Blok de hegemonie verwierf inzake de definitie van democratie. Vanaf dat moment stond democratie voor vox-populisme, voor een directe en ongefilterde verhouding tussen de individuele burger en de politiek, een verhouding waarbij de politiek zegt wat u denkt. Het is vanaf dat moment ook dat het maatschappelijke middenveld (met name de zuilorganisaties) als problematische actoren in een democratie werden beschouwd, en geleidelijk aan een steeds minder duidelijke plaats in het politieke veld kregen (de relatie tussen de partijen en 'hun' vakbonden, bijvoorbeeld, vertroebelde stelselmatig vanaf 1991). De politiek, bijgetreden door de mediacommentatoren en politieke wetenschappers, was immers van mening dat 'het Vlaams Blok de juiste vragen stelt, maar foute antwoorden geeft'. De historische rol van zuilorganisaties als middenveldactoren die maatschappelijke vragen aanreikten aan de politiek was daarmee uitgespeeld, en de politiek moest de vragen (én de antwoorden) nu direct, zonder tussenpersonen, bij de 'gewone mensen' gaan zoeken.

Terzijde: het aanvaarden van de 'vragen' van het Blok houdt natuurlijk in dat men de probleemdefinities van het Blok aanvaardt, en dus ook de uitgangspunten van die vragen overneemt. Het houdt met andere woorden in dat men de ideologische vertrekpunten van het Blok accepteert. In de praktijk ging men de vragen van de gewone mensen dan ook bij het Vlaams Blok zoeken.

Zwarte Zondag trok een heel proces op gang waaraan (met uitzondering van Agalev en het Vlaams Blok zelf) alle partijen deelnamen: de politieke vernieuwing van de jaren negentig. De Burgermanifesten van Guy Verhofstadt gaven dit proces een eerste krachtige aanzet. In die boekjes schetst Verhofstadt een nieuwe democratische politiek waarin 'de Burger' centraal staat. Middenveldactoren worden er afgeschilderd als betuttelende instellingen die het democratische proces vervalsen, want 'echte' politiek is iets wat zich afspeelt in een directe relatie tussen burger en politieke vertegenwoordiger. De democratie wordt volkomen gemodelleerd op een (sterk geïdealiseerd) beeld van de vrije markt. Er is een aanbod (van partijen) aan de consument (de burger); dit aanbod moet overeenstemmen met de behoeften en voorkeuren van die consument, zoniet krijgt de aanbieder zijn waar niet gesleten op de politieke markt, dat wil zeggen, tijdens de verkiezingen.

De verkiezingsuitslag wordt zo niet alleen een barometer van de politieke conjunctuur, maar boven alles een graadmeter van het democratische gehalte van de partijen - van de mate waarin hun programma aansluit bij de 'ware verzuchtingen van de Burger'. Dit is dan de manier om de Kloof te overbruggen: wanneer de politiek haar acties maar voldoende afstemt op de verzuchtingen van haar cliënteel, dan is het democratische deficit van de oude middenveldpolitiek opgelost en zal het land geregeerd worden door partijen die 'de stem van het volk' vertolken. Bij zijn aantreden als Eerste Minister in 1999 gaf Verhofstadt dan ook meteen de boodschap mee dat het succes van zijn regering zou af te meten zijn aan de verkiezingsresultaten van het Vlaams Blok. Zijn regering zou het democratische renouveau lanceren dat het Blok de wind uit de zeilen zou nemen. Verkiezingen werden dus steeds belangrijker, niet alleen in termen van reële machtsverhoudingen maar ook symbolisch, als indicator van de democratische kwaliteit van de partijen. Hoe meer stemmen, hoe democratischer: met die eenvoudige logica ging Verhofstadt de kamp met het Blok aan.

Via de metafoor van de vrije markt duwde Verhofstadt het vox-populisme naar het centrum van de politiek, als definitie van de ware democratie, en als aanzet tot de grote vernieuwingsbeweging van de jaren negentig. Dat daarmee ook een slogan van het Vlaams Blok naar de kern van het politieke bedrijf verschoof werd niet opgemerkt, evenmin als het feit dat de hele vernieuwingsbeweging daardoor binnen criteria en spelregels verliep die door het Vlaams Blok bepaald werden - het Blok behaalde immers bij iedere verkiezing hogere scores, en aangezien de verkiezingsuitslagen een weergave waren van het democratische (lees: vox-populistische) gehalte van de partijen, bleef het meester van het spel. Het Blok kon telkens weer zijn score inroepen als bewijs dat het de 'meest democratische' partij was, of zelfs de 'enige' democratische partij: die argumentatie was door alle partijen aanvaard.

Verhofstadt stond dan ook niet lang alleen met zijn ideeën. Alle partijen gooiden zich in een zoektocht naar 'meer democratie' zoals het Blok die definieerde, en deze herdemocratisering van de samenleving werd een decennium lang hét politieke leidmotief. De socialisten gingen als eersten mee op zoek naar vernieuwing - denk aan Het Sienjaal (1996) dat de partij- en zuilgrenzen in vraag stelde, Vlaanderen (niet België) als vanzelfsprekende ruimte voor politieke actie aannam, en evenzeer probeerde de Kloof te dichten via allerhande vormen van basisdemocratische inspraak. De socialisten organiseerden in 1998 voor het eerst sinds 1974 een ideologisch vernieuwingscongres (dat voortbouwde op Het Sienjaal), en hielden na het Agustaschandaal van het midden van de jaren negentig ook grote kuis in het politieke personeel. Dat personeel werd trouwens in álle partijen grondig vernieuwd. In de jaren negentig zag men alle partijen op zoek gaan naar 'vernieuwings-' of 'verruimingskandidaten', die ofwel gerecruteerd werden uit andere partijen (wat de relativiteit van de partij- en zuilgrenzen beklemtoonde), ofwel en liever nog uit de wereld van de Bekende Vlamingen. Zangers, acteurs, nieuwslezers en journalisten, professoren en sportlui belandden allemaal op verkiezingslijsten en vervolgens in gemeenteraden of parlementen. Deze recruteringsgolf diende marketingdoeleinden (de betreffende kandidaten kregen vanzelfsprekend grote media-aandacht), maar drukte tevens de drang uit om de banden met de zuil verder los te maken. BV's hadden geen achtergrond in de partij of de beweging, ze zaten niet onder het machinevet van de partijapparaten, ze waren 'puur' en onbezoedeld. Het waren lieden die in de politiek gingen uit overtuiging en om 'iets te doen voor de mensen' - alweer een recept uit de perceptiekeuken van het Vlaams Blok dat werd overgenomen als keurmerk voor nieuwe politiek.

Geen politieke ervaring hebben, maar gewoon van onder 'de mensen' komen werd in de jaren negentig een kwaliteitslabel voor vernieuwingskandidaten. Dat hiermee een pak politieke ervaring en deskundigheid onbenut bleef en veelal vervangen werd door dilettantisme, incompetentie en plat populisme is een te betreuren feit. Voeg daarbij nog de tendens, die zich vooral in de recente verkiezingen uitte, om kartels en allianties af te sluiten en het is duidelijk dat de klassieke partijstructuur - een politieke organisatie met diepe wortels in het middenveld - niet langer als de basis van het politieke bedrijf wordt gezien. De partijwerking wordt heel sterk toegesneden op de verkiezingen, en om bij die verkiezingen zo 'democratisch' mogelijk over te komen, bouwt men mastodonten van pragmatisme, samengehouden door ad hocverbanden zonder ideologische gronden, en bevolkt door kandidaten die doorgaans geen politiek talent bezitten en een zeer kort politiek leven voor de boeg hebben.

De politieke vernieuwing van de jaren negentig, die een reactie was op de doorbraak van het Blok, heeft de beeldvorming van het Blok over democratie voor waarheid aangenomen, en dit heeft ertoe geleid dat zowat alle partijen zich thans beperken tot politieke marketing in functie van verkiezingen. De ideologische traditie is door vrijwel alle partijen onderuitgetrapt en vervangen door een koortsachtige en permanente zoektocht naar wat de bevolking denkt, voelt en wil op dat moment. Het organisatiekader van politiek is niet langer de ideologische lange termijn, maar de mediatiseerbare actualiteit. Opiniepeilers en marketingmensen hebben dan ook de plaats ingenomen van de studiediensten en vormingsorganisaties, en mensen uit dat beroepsmilieu - denk aan Noël Slangen en Patrick Janssens - zijn de hedendaagse equivalenten van Jef Houthuys en Fons Verplaetse. De drang naar een meer democratische politiek heeft geleid tot een depolitisering van de democratie, en tot een commodificatie ervan. Alle partijen zijn het Blok gaan achternahollen in de jacht op de stem des volks, ze hebben daarbij de band met hun klassieke partijwerking en hun zuilen opgegeven, en zijn overgegaan van massapartijen naar massacommunicatiepartijen die steeds meer op verkiezingen gericht zijn. En tot nader order is het Vlaams Blok heer en meester in die sport.



Politieke correctheid en vrije meningsuiting

Het Vlaams Blok bezit daarmee de hegemonie over het centrale begrippenapparaat van het politieke systeem. Het controleert de definitie van democratie en speelt de rol van scherprechter over de graad van democratie bij anderen. Dit is natuurlijk merkwaardig, want doorheen heel dit proces werd het Vlaams Blok steevast omschreven als 'ondemocratisch', en werden de andere partijen automatisch als 'democratisch' voorgesteld. Zo maakten politici, mediamensen en analisten voortdurend een onderscheid tussen de 'democratische oppositiepartijen' en het Vlaams Blok, en het cordon sanitaire dat ontstond na Zwarte Zondag hield in dat men geen coalities of allianties zou sluiten met het 'ondemocratische' Blok. Maar daardoor ontstond ook ruimte voor de eerder besproken dynamiek: doordat álle partijen (behalve het Blok) a priori als democratisch golden, konden zeer extreme standpunten van die 'democratische' partijen doorgaan voor gematigd. Dit brengt ons tot de tweede grote invloed van het Vlaams Blok: de partij hertekende de publieke ruimte en het publieke debat.

Om dit te begrijpen hebben we de inzichten uit het vorige punt nodig. Slogans zoals 'wij zeggen wat U denkt' en 'de stem des Volks' konden ook worden aangewend in hun meest letterlijke betekenis: als spreken zoals het volk, volks en recht-voor-de-raaps spreken. Van bij de aanvang was het Vlaams Blok een partij die een stijlbreuk in het politieke taalgebruik teweegbracht, en daarbij speelden twee factoren in haar voordeel: enerzijds een reeks omwentelingen in de massamedia, en anderzijds haar plaats in de oppositie.



Oppositiediscours

Om bij dat laatste te beginnen, aangezien het Blok steevast ageerde tégen de politieke meerderheid kon ze zich een agressieve en weinig gepolijste stijl veroorloven. Bovendien hoefde ze zich nooit te verliezen in de techniciteit van het beleid, en evenmin hoefde ze blijk te geven van diplomatie of compromisbereidheid. Het Blok zat dus steeds in de makkelijkste positie - het offensief - en tegenaanvallen konden makkelijk gecounterd worden door verwijzingen naar de blunders, schandalen of contradicties bij de meerderheidspartijen, of door verwijzingen naar een onterechte, 'ondemocratische' boycot- of diffamatiestrategie tegen het Blok. Het fenomeen is bekend: het Vlaams Blok kon zich steeds beperken tot oneliners en hoefde geen complexe uiteenzettingen te houden. En die oneliners articuleerden de politieke utopie van het Blok: een etnisch homogeen Vlaanderen binnen een Blank Europa. Utopieën zijn krachtige retorische wapens in de oppositie.



Nieuwe mediamogelijkheden

De doorbraak van het Vlaams Blok valt ook samen met een reeks zeer ingrijpende veranderingen in het medialandschap. Een daarvan is de opkomst van de commerciële televisie, en ten gevolge daarvan de commercialisering van de openbare massamedia. Bovendien gaan kranten en tijdschriften deel uitmaken van media-industrieën, waardoor ze verschuiven van politieke controle naar commerciële controle. Alle media beginnen in de jaren negentig marktgericht te denken: het is de opkomst van de zogeheten formats en van het BV-schap.

Deze ontwikkeling heeft een zeer grote invloed op het politieke vertoog. Terwijl het genre van het politieke vertoog bij de aanvang van het decennium nog netjes gescheiden was van entertainment- of marketinggenres, treedt in de jaren negentig een steeds grotere vermenging op. De kern van deze ontwikkeling is een verandering in de orde van het spreken van de politiek. Politiek wordt entertainment (De Laatste Show, Villa Politica) en entertainers gaan de politiek bevolken. Interviews worden steeds korter (mediatrainingen in 1999 waren erop gericht 'alles in 30 seconden te zeggen'; in 2003 was dat al gereduceerd tot 16 seconden), en hetzelfde geldt voor nieuwsitems en debatten over bepaalde thema's in discussieprogramma's. Politici moeten korte boodschappen produceren in 'verstaanbare taal' die algauw uitmondt in slagwoorden ('de biechtstoelprocedure', 'het zilverfonds', het 'gratis verhaal'). De inhoud moet in welbepaalde formats passen, zoals de antagonistische discussie met een 'tegenstander' of het autobiografische verhaal. Het spreekt vanzelf dat dit niet alleen de verpakking maar ook de inhoud beïnvloedt. Niet elk politiek thema of argument kan in deze formats geknepen worden. Bepaalde soorten politiek worden erdoor vergemakkelijkt, terwijl andere er zeer moeilijk door worden.

Tegelijk meten de media zelf zich een heel ander imago aan; politieke journalisten worden celebrities, en politici streven naar optredens bij bepaalde interviewers of presentatoren van talkshows (Bracke (& Crabbé), Polspoel & Desmet, Uytterhoeven…). In hun optreden worden deze journalistieke vedetten gesterkt door een ideologische overtuiging. Zij stellen de politiek voor als een saaie bedoening en onderschrijven daarmee het beeld van de 'kloof' tussen burger en politiek. Hun eigen opdracht definiëren zij als 'democratiserend': de journalist moet de saaie politiek 'aantrekkelijker' en 'begrijpelijker' maken, om ze 'dichter bij de mensen' te brengen. Daarbij veronderstellen de nieuwe journalisten dat de media, nu zij het juk van de partijcontrole en de verzuiling hebben afgeworpen, pas echt objectief en onafhankelijk zijn geworden. Pas nu kunnen de media écht democratisch functioneren en als spreekbuis dienen voor de gewone man. Noteer dat de media dus gewoon de visie op democratie van het Blok overnemen. Gedreven door een ideologie van democratie en onafhankelijkheid nemen zij in de jaren negentig effectief de plaats in van het maatschappelijke middenveld. Het zijn de media die nu beweren dat zij de bewakers en organisatoren zijn van de vrije meningsuiting, en dat zij de visie van 'de man in de straat' vertolken - vandaar de voorkeur voor het publieksinterview, het straatinterview, het publieksdebat zoals Jan Modaal... Tegelijk richten politici zich nagenoeg uitsluitend op de media voor hun contact met 'de burger', en ziet de bevolking de politiek steeds nadrukkelijker door de bril van de media.

Zoals gezegd doorsnijdt deze evolutie de fase van de doorbraak van het Vlaams Blok. De correlatie tussen beide is duidelijk. Het Blok krijgt in de jaren negentig precies de media die het nodig heeft. Haar mandatarissen hanteren een stijl die perfect past in de nieuwe mediaformats: korte, krachtige en antagonistische interventies, gedragen op de kadans van slagwoorden en slogans, gekaderd in een simpele logica die in het huidige medialandschap bij gebrek aan spreektijd nooit kan worden doorgeprikt. Het Vlaams Blok wordt in de jaren negentig dan ook de onbetwiste koning van de massacommunicatie. Haar slogans en haar spilfiguren zijn door iedereen gekend; haar electorale propaganda doorstaat met gemak de strengste kwaliteitstests; en de mediaoptredens van haar mandatarissen zorgen zonder uitzondering voor de gewenste beeldvorming. Het Vlaams Blok domineert vanaf de jaren negentig de politieke communicatie.



Vrije meningsuiting

Het Blok benut deze nieuwe mogelijkheden maximaal. De objectiviteitsgedachte die de nieuwe media domineert wordt genadeloos uitgebuit, in een volstrekt paradoxale beweging - en zoals zo vaak zorgt de krachtige ideologie ervoor dat de paradox onzichtbaar blijft. Sinds 1991 klaagt het Blok dat het door de media gemarginaliseerd en gemeden wordt; doorgaans doen de kopstukken van het Blok dat soort beklag in de media - ziehier de paradox. Het effect is evenwel dat de media doorheen deze ganse evolutie een zeer grote onzekerheid vertonen in hun relatie met het Blok. Immers, de media eisen de rol op van behoeders van de vrije meningsuiting, en aangezien het Blok beweert de stem van de gewone man te vertolken, zou de beknotting van de spreektijd voor het Blok neerkomen op verraad aan de maatschappelijke opdracht van de media. Het Blok krijgt dan ook ruime media-aandacht, kopstukken zoals Dewinter en Annemans gaan geleidelijk aan tot de meest ervaren mediapolitici van hun generatie behoren, en het Blok rekruteert journalisten voor zeer zichtbare mandaten (Tastenhoye, Verstrepen).

De stem van het Blok klinkt dus luid in de media, zelfs wanneer die stem beweert dat ze niet te horen is. De media laten lawines van Vlaams Blok-uitspraken, -stellingen en -argumenten toe en verlenen zo het democratische imprimatur aan de stijl en het vertoog van het Blok. Men nam aan dat het Vlaams Blok de partij was die het dichtst bij de 'gewone man' stond, terwijl er een kloof gaapte tussen die gewone man en de andere partijen. Bijgevolg werd het Blok niet enkel hegemonisch qua inhoud maar ook qua vorm in het politieke vertoog.

Een 'mening' hebben, een mening die vanzelfsprekend 'vrij' moet kunnen circuleren, staat vanaf dat ogenblik gelijk met een radicale mening hebben, een mening die rauw en ongepolijst klinkt, en die vertolkt wordt door iemand die 'de dingen zegt zoals ze zijn', die 'er geen doekjes om windt', die 'zegt waarvoor-ie staat' enzovoort. Het betreft één grote imitatie van een stereotype van 'gewoon zijn', maar er gaat een a priori suggestie van waarheid van uit. Emotionele, woedende, sterke taal wordt geleidelijk gezien als preciezer, scherper, juister, eerlijker en authentieker dan meer beheerste, kalme, nuchtere en afgewogen taal. Uitbarstingen van een dergelijke authenticiteit (zoals bij de affaire Dutroux in 1996) worden gretig opgepikt als belangrijke momenten waarop het politieke vertoog een nieuw elan krijgt (heel even wordt het politieke vertoog zelfs gedomineerd door een emotionele 'gewone man': Paul Marchal). De opname van dat soort 'volkse' vertogen in de publieke fora wordt vanaf dat ogenblik gezien als de kern van de vrije meningsuiting ('iedereen moet z'n zeg kunnen doen', 'ik heb ook mijn gedacht!'), en langs die omweg ook als definiërend voor een democratie. Een democratie is een forum voor volkse vertogen - voor de stem van het volk dus.

Deze metamorfose van het politieke vertoog, van een technisch en complex vertoog-op-zich naar een 'geïntegreerd' vertoog gemodelleerd op Jan-Modaal-die-over-politiek-spreekt, is de definitie van populisme. Met het geheven vaandel van de vrije meningsuiting produceert men halfbakken analyses, verzinsels, leugens, houterige grappen en enormiteiten - zolang deze maar 'gewoon' klinken zijn ze oprecht, authentiek, sociaal correct. Deze opvatting wordt vaak met de allerbeste bedoelingen uitgedragen door politici, marketingmensen en mediakoppen. Het is gefundenes Fressen voor het Blok, zijn natuurlijke discursieve habitat.



Politieke correctheid

Het nieuwe discursieve regime opereert via een stereotiepe tweedeling, waarbij het parler vrai, met zijn connotaties van waarheid en authenticiteit, wordt gecontrasteerd met zijn tegendeel: een 'politiek correct' spreken dat 'taboes' hanteert, dat zaken 'onbespreekbaar maakt' en dat alle voeling met 'de gewone man' verloren heeft. Dit politiek correcte spreken is voortaan het anders spreken, het niet zoals het volk spreken, het elitaire en daardoor ondemocratische spreken. Het is bovendien niet-authentiek, niet-oprecht, en niet-geloofwaardig als diagnose of analyse van de werkelijkheid.

Alweer trekt het Vlaams Blok stevig aan deze kar, en het migrantenthema is hét domein par excellence waarin het contrast wordt uitgespeeld tussen de 'echte' sociale correctheid die de partij beweert te vertolken ('zo is de werkelijkheid') en de 'valse' politieke correctheid. Volgens het Blok is het de schuld van politiek correcten dat het 'migrantenprobleem al jaren verrot is'. De reden? De politiek correcten zijn 'weldenkend' en welgesteld, zij behoren tot de hoger opgeleiden en de intelligentsia, en zij wonen nu eenmaal niet in de wijken die door migranten worden bevolkt. Zij hebben makkelijk praten, zij kunnen genieten van de 'multicultuur', want zij hebben 'geen last van migranten'. De gewone man kent het échte migrantenprobleem: demografische overrompeling, escalerende criminaliteit, sociaal profitariaat, verloedering van de wijken. De politiek correcte elite heeft deze problemen jarenlang als een taboe beschouwd, met als gevolg dat de situatie uit de hand is gelopen. Ondertussen vinden de bedreigde autochtonen geen gehoor bij het politieke establishment, dat door deze elite wordt beheerst. Enkel het Vlaams Blok luistert naar hen.

De idee dat er een 'echt' migrantenprobleem bestaat, dat afwijkt van het 'officiële' migrantenprobleem en dat alleen door het Vlaams Blok met gezag wordt aangekaart, werd snel in zeer ruime kring aanvaard. Aangedreven door een media-economie die steeds meer waarde hecht aan (rauwe, ongenuanceerde, radicale, emotionele) volkse stemmen, ontstond algauw een beeld van twee tegengestelde werelden: de schijnrealiteit tegenover de echte realiteit. De eerste wordt bevolkt door weldenkende politici, opiniemakers en intellectuelen, de tweede door de gewone man. Zo introduceert het Blok opnieuw het begrip 'sociale klasse', zij het cynisch en impliciet, in het politieke vertoog: er bestaat een proletarische realiteit die ongefilterd en écht is; en er is een realiteit van de beteren-af, die aangetast is door vals bewustzijn en politieke correctheid. Wie deze laatste vorm van realiteit verdedigt is niet democratisch, want hij/zij weigert de volkse (echte) realiteit te erkennen. Alweer zou dit aan Lenin en Gramsci bewonderend gemompel ontlokt hebben.

De 'politiek correcte' elite is in de wereld van het Blok vanzelfsprekend 'links'. En hier zien we hoe het Vlaams Blok de eerder beschreven uitbreiding van de linkerzijde verwezenlijkt. Iedereen die de volkse, echte, ongefilterde realiteit van het Blok niet erkent, is links. Links is dan ook een synoniem geworden voor elitair, wereldvreemd, 'ideologisch' (dit is: onrealistisch) denkend en welgesteld. Links komt dus ook te staan voor iedereen die het wereldbeeld van het Blok niet deelt, incluis delen van de CD&V, de VLD en de vroegere Volksunie. De band tussen 'links' en 'het volk' is doorgeknipt: de 'linksen' zijn thans juist de verraders van de gewone man. Links is wat tot voor kort 'rechts' was: een synoniem voor fout.

In het zog van de omkering van links en rechts verschuift ook de betekenis van politieke correctheid. Politieke correctheid is historisch een onderdeel van emancipatie-bewegingen en het diende een nobel doel: discriminaties en verbaal geweld tegenover zwakkere groepen vermijden. De wet op de bestraffing van het racisme is een vorm van officiële politieke correctheid. Maar het Vlaams Blok is erin geslaagd het begrip politieke correctheid een heel andere betekenis te geven. Vandaag wordt iets als 'politiek correct' bestempeld wanneer het een 'echte' realiteit moet verbergen, een taboe. En dit verzwijgen is een rechtstreekse aanslag op de democratie, want echte realiteiten moeten in naam van de vrije meningsuiting vrij geuit kunnen worden. Politieke correctheid is in nog geen twintig jaar overgegaan van een emancipatorisch naar een antidemocratisch instrument, van een verwezenlijking naar een plaag, van een middel om de zwakken te beschermen naar een middel om ze te verdrukken. Het is in zeer ruime kring een vies woord geworden.



Een nieuw spreekregime

Voor extreem-rechts is dit een grote overwinning. Het Vlaams Blok heeft in vijftien jaar het hele publieke spreekregime in onze samenleving op z'n kop gezet, de hele talige economie door elkaar gehaspeld. Vertogen die voor 'duur', prestigieus en belangrijk werden aanzien - elitaire, intellectuele, 'geleerde', analytische vertogen - zijn flink in waarde gezakt. En vertogen die niet in het publieke domein thuishoorden - volkse, rauwe, radicale, emotionele, beledigende en vulgaire vertogen - worden makkelijker geaccepteerd of bekleden zelfs een centrale plaats op de discursieve waardeschaal. Dit heeft een effect op politici: het volstaat niet dat men een zeer grote deskundigheid bezit in een bepaalde politieke materie, men moet vooral volks kunnen communiceren, zoniet ontstaan er twijfels over het democratische kaliber. Figuren als Jean-Marie De Decker of Vincent Van Quickenborne konden slechts op de voorgrond komen dankzij dit nieuwe volkse spreekregime - een regime waarin men ongestraft kan zeggen dat ingewikkelde zaken onmogelijk politiek relevant kunnen zijn, waarin incompetentie als charmant (of erger nog: als the whole point of politics) kan worden voorgesteld, en waarin de politieke kwaliteit vooral gemeten wordt aan de deskundigheid waarmee men media-interventies plant en een eendimensionale persoonlijkheid kan blijven beklemtonen.

Op die manier heeft het Vlaams Blok de linkerzijde niet enkel het 'volk' afgenomen, maar bovendien een van de krachtigste wapens uit handen geslagen: de analyse, de kritiek. Analytische, complexe en genuanceerde verhalen raken met moeite voorbij het stigma van de 'ivoren toren'-stem; in concurrentie met een doorleefde, krachtig geformuleerde anekdote moeten zij de duimen leggen. Want ook al levert een grondige kritische analyse een verifieerbaar en accuraat beeld van de realiteit op, toch blijft men het gevoel hebben dat de werkelijkheid die moet 'aangepakt' worden diegene is die de volkse stemmen aankaarten: datgene 'waar de mensen wakker van liggen', de 'ware verzuchtingen van de burger'...



Cordon sanitaire

Wie de opkomst van het Vlaams Blok bekijkt doorheen de bril van het vertoog en nagaat hoe vertogen en verhoudingen tussen vertogen gedurende vijftien jaar zijn geëvolueerd, komt tot een pessimistische conclusie. De perfecte synergie tussen de oppositiestijl van het Blok en de nieuwe, populaire en gecommercialiseerde media heeft de bakens van het politieke discours grondig verlegd. Het Vlaams Blok beheerst niet enkel een aantal van de kernthema's van de hedendaagse politiek - de definitie van 'democratie' bijvoorbeeld - maar ook het complex van genres en stijlen waarmee men legitiem over de samenleving kan spreken. Het heeft het politieke veld herverkaveld en er nieuwe regels voor de legitimiteit van politieke vertogen in geïntroduceerd.

Die beweging is gevolgd door de politieke tegenstanders en de media. Het is dus onrechtstreeks het Vlaams Blok dat de spelregels van de hedendaagse politieke debatten bepaalt. Het Blok bepaalt in zeer grote mate de definities van thema's, de relaties tussen thema's (bijvoorbeeld migratie en criminaliteit), de plaatsing van die thema's in de actualiteit, de tegenspelers in debatten over die thema's (het Blok kiest tegen wie ze ten strijde trekt of met wie ze flirt), het register van argumenten over die thema's enzovoort. De partij is op een paradoxale manier de motor geweest achter de politieke vernieuwing van de jaren negentig. Die vernieuwing was tegen haar gericht maar nam tegelijk haar uitgangspunten over. Daardoor hield het Blok voortdurend het initiatief, en werd de partij helemaal naar het centrum van de politiek gekatapulteerd.

Men heeft zich in politieke analyses van de invloed van het Vlaams Blok vaak blindgestaard op het expliciete niveau, het niveau van de oppervlakkige overname van woorden, expliciete programmapunten en zo meer, het niveau waarop de individuele intenties van politici een rol spelen. Op dat niveau is de invloed van het Blok gering, en velen grijpen dit aan om te beweren dat er nog altijd een waterdicht schot staat tussen het Vlaams Blok en de 'democratische partijen'. Ik ben bang dat ik die mening niet kan delen. Want van zodra we onder die oppervlakkige laag kijken en de diepere impliciete invloeden onderzoeken, krijgen we een veel minder rooskleurig plaatje. Vanuit dat diepere niveau bekeken is er in dit land nooit een cordon sanitaire geweest. De omheining rond het Blok bestond uit één enkel, laag gespannen schrikdraadje - de weigering om coalities te vormen. Een dier van de omvang van het Blok stapt daar echter met gemak over. Zowat alle partijen en alle grote media hebben sinds de doorbraak van het Blok in 1991 de discursieve orde aangenomen die door het Blok werd opgelegd. Ideeën, inhouden, elementen van beeldvorming, argumenten, prioriteiten, woorden, grote schema's - al die dingen werden zonder slag of stoot door links, rechts en centrum overgenomen. Ik kan me inbeelden dat men met zo'n cordon sanitaire bij het Blok best kan leven.

Lenin en Gramsci zouden alvast bewonderend geknikt hebben.



De auteur is hoogleraar Afrikaanse Taalkunde en Sociolinguïstiek aan de Universiteit Gent.

Website : De Witte Raaf

Het vervolg op dit artikel leest U hier : Vlaamse Choc, of in ons blogbericht "Docu - Vlaamse Choc - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII" van donderdag 24 juli 2008, waar we deze tekst integraal als inleiding hebben opgenomen.

Bron van dit artikel :
http://caswww.elis.rug.ac.be/avrug/forum/jan12.htm

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...

Download-URL : BLOKSPRAAK door Jan Blommaert - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL X

26-07-2008 om 00:02 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
25-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2 Docu's - Volkse ontevredenheid - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL IX

We komen zo stilaan aan het einde van onze uiterst leerrijke ~zelfs voor ons~ schoolreis binnen ~de zo gezegde volksbeweging~ & de democratische partij die het Vlaamse Belang beweert te zijn.

In dit volgende deel van onze docu-reeksen van het Vlaams Belang laten we u 2 docu's zien die werden gemaakt over de doelgroep waar het Vlaams Belang op oogt, op mikt & méér nog, vooral feilloos op inspeelt... namelijk de ontevreden ″Kleine-Man-In-De-Straat″... dàt toch wel groot deel van de Belgische bevolking dat politiek gezien door quasi de rest van alle andere partijen aan z'n lot wordt overgelaten & zich aldus dus in de steek voelt gelaten wordt daar juichend onthaald.

Als er één partij is aan wie het linkse progressieve front, waaronder natuurlijk onze rode vrienden de SP.a doorheen de laatste decennia ~& dat zijn er intussen al méér dan een paar~ een paar honderdduizenden kiezers zijn kwijt geraakt, dan is dat wel aan het Vlaams Belang. ...& Het was, is & blijft voor ons nog steeds to-tàà-ààl onbegrijpelijk dat het linkse front, in het bijzonder de SP.a daar intussen nog ~weinig of~ niks aan gedaan heeft & dat het daar ook nog steeds niets aan doet... maar dit terzijde.

We kunnen dus op géén enkele manier ontkennen dat het Vlaams Belang intussen niet alleen gretig, maar ook nog eens feilloos op vrij populistische wijze op die volkse ontevredenheid van de ″Kleine-Man-In-De-Straat″ heeft ingespeeld & dat met alle ~politieke~ gevolgen van dien...

...

We laten u eventjes zien wat de politieke tegenstanders van het Vlaams Blok van hun "aanpak" denken...





...

...& In het kader van wat de Nationaal-Socialistische lessen ~W.O. II~ ons in het verleden overduidelijk geleerd hebben, vinden wij het zo nogal vrij belangrijk van een beeld te schetsen van die doelgroep waar het Vlaams Belang bewust op inspeelt. Alleen al omdat u al snel zult merken dat daar weinig of géén noemenswaardige serieus te noemen intellectuelen te bespeuren vallen, althans toch niet bij het grote kiezerspubliek van het Vlaams Belang, die aldus wat intellectueel weerwerk bieden. Misschien is dat intellect dan wel aanwezig in het beleids- & partij-orgaan, maar dat heeft volgens ons dan weer met andere ″belangen″ te maken & dat is volgens ons ook weer een andere discussie waard.

Maar dat niet aanwezig zijn van, dit heeft volgens ons zo ook z'n redenen, alleen al omdat ieder weldenkend mens ~anno 2008~ die z'n gezond verstand gebruikt ~& z'n geschiedenis kent~ & dus wat verder kijkt dan het populistische geschreeuw dat er van het Vlaams Belang uitgaat, al snel ziet dat het politieke ~lees ideologische~ gedachtengoed, al dan niet bijgewerkt sinds hun nieuwe naam & hun "ander & nieuw" uiterlijk vertoon, nog steeds alles behalve democratisch te noemen valt.

We gaan hier eventjes wat dieper op in... Om te beginnen profileert het Vlaams Blok zich de laatste tijd als zijnde "democratisch", waarbij ze zogezegd grote kuis gehouden heeft in haar eigenste Augiasstal. Laat ons dit eventjes voor waar aannemen... We gaan nu effe terug in de tijd... Zo kon u bijvoorbeeld gisteren in Vlaamse Choc ~uit 2004~ zien dat onze beste vriend Filip Dewinter in een scene waar 't 70-puntenplan van het het destijdse Vlaams Blok eventjes aan bod kwam, zich toch maar liet ontvallen... ″Voilà, we gaan het terug veilig wegbergen in ons archief voor de toekomst″...





...

De toekomst ?!... Oh !! Die heeft dus nog plannen om dat terug boven te halen ?!... *GRIJNS*

U begrijpt waarschijnlijk dat dit soort uitspraken voor ons veelzeggend zijn & dus ook weinig of géén verdere commentaar behoeven... Evenzeer dat we ″de rest″ ~zoals de eventuele gevolgen in de toekomst bij het aan ″De Macht″ zijn van deze partij~ aan jullie rijke verbeelding overlaten...

...& nog zo'n pittig detail... het filmfragment dat u net zag begint met een inzoom op een beeldje in de boekenkast... Waarschijnlijk zijn er ook weinigen die er op hebben gelet... Maar ons geoefend oog voor details legt wel onmiddellijk een link... En steengoed als we zijn *GRIJNS* gingen we eventjes googlen, met als resultaat...


Ooopz... ?!... Wij vinden dit soort van parafranalia alleen maar terug op sites als http://www.ns88.com/... & eventjes terzijde : de "ns" staat voor "National-Socialismus" & de 88 voor 2x de letter H, wat samen dan weer "Heil Hitler" betekent... "inside-talk" you know... & als we even in de webshop van deze frisse jongens duiken, komen we een keure van andere leuke vlaggen tegen die ...OOOPZZzz... ook wel compleet fout te noemen zijn...

Maar hoogstwaarschijnlijk zullen wij ons "vergissen"... *GRIJNS* ...& zal onze Fluppe dit beeldje ~zonder te weten wat het is of waar het voor staat~ ergens op een rommelmarktje gevonden hebben & het gekocht hebben omdat het zo mooi is... Maar hélaas-hélaas, wij vrezen dat Filip Dewinter maar àl te goed weet waar deze symboliek voor staat, net zoals z'n ganse entourage... & hop, we zappen naar juli 2008... dat is dus nù !...& Euh ?!... Wie was er zo'n drie weken geleden in België op bezoek & mocht een nachtje logeren bij de persoonlijke bodyguard van Filip Dewinter ?!...

BRON : De Telegraaf

woensdag 02 jul 2008, 11:07

Leider Ku Klux Klan overnacht bij gemeenteraadslid

SINT-NIKLAAS - Het rommelt aan alle kanten binnen het Vlaams Belang. Aanleiding voor het gerommel is de logeerpartij van de Amerikaan David Duke, ex-leider van de Ku Klux Klan (KKK) bij een VB-gemeenteraadslid.


David Duke in een outfit van de Ku Klux Klan in 1979



Vorig weekend vond in het Belgische Dendermonde een bijeenkomst van Euro-Rus plaats, een organisatie die wil dat Europa zich samen met Rusland en Amerika verzet tegen de invloeden van zionisme en de immigratie. De opvallendste gast was David Duke, een oud leider van de beruchte extreemrechtse Ku Klux Klan.

Tijdens zijn verblijf in België kreeg hij onderdak bij het Sint-Niklase Vlaams Belangraadslid Karin Milik en haar echtgenoot Thierry De Rijcke, die een bodyguard is van Filip Dewinter.



Racist

Duke wordt in neonazistische kringen nog altijd als een leider beschouwd. Hij staat bekend als ’Amerika’s grootste racistische en negationistische theoreticus’.



Ware gezicht

Het verblijf van Duke bij het VB-gemeenteraadslid sloeg in Sint-Niklaas in als een bom. Het Vlaams Belang (VB) zou zijn ware gezicht weer hebben getoond, volgens een raadslid van de VlaamsProgressieven.



Ontslag

Maar ook binnen het VB zelf dreigt de bom te ontploffen. Enkele lokale leden dreigen na het nieuws over de logeerpartij met ontslag als Milik zelf niet opstapt.

Dinsdagochtend stuurde het partijbestuur al een brief naar Milik. Zij was gisteren niet bereikbaar voor commentaar, meldt de Gazet van Antwerpen.

...

Tiens-tiens... tussen het gedachtengoed van 2004 & dat van nù is er blijkbaar toch nog niet zo veel veranderd... niks in feite !!

...& Blijkbaar is er in dat Augiasstalleke van het Vlaams Blok dus toch nog 't één & ander blijven liggen ?!... Het kan er dus bij ons niet in, dat men intussen in het Vlaams Blok dus "democratisch" geworden zou zijn (??), onze Fluppe incluis, maar dat men ter zelfdertijd nog steeds extreem-rechtse figuren te werk stelt... of vergissen wij ons ?!...

...

Het zou dus vrij dom zijn om te denken of te geloven dat het Vlaams Belang zijn ~op sommige punten toch héél naief~ kiespubliek niet zou bespelen &/of niet zou manipuleren... of anders gesteld : het zou ons ten zeerste verwonderen mocht het Vlaams Blok ~zeg maar grofweg~ géén gebruik maken van de onvrede die er bij dat soort van kiespubliek heerst ! Zelfs kost wat kost, zelfs als moest ze dat eigen kiespubliek in hun gezicht daarvoor staan beliegen !!

Dit wetende gaan we terug naar onze uiteenzetting... We schetsen dus een beeld van dat kiespubliek... De eerste docu die we u hier laten zien vandaag, werd in 2004 gemaakt door Lukas Vander Taelen voor het programma "striptease" in opdracht van de RTBF. Deze onthutsende 24 minuten durende documentaire schetst een sfeerbeeld van Borgerhout in het jaar 2004 & de sfeer van onverdraagzaamheid die er heerst. Zoals u zult opgemerkt hebben spreken we in de tegenwoordige tijd, omdat volgens ons ~bescheiden~ inziens, het ~qua sfeertje daar~ intussen nog niet veel veranderd is... De documentaire zou dus voor ons part evengoed dit jaar nog kunnen zijn gemaakt.

...

Het programma "Striptease" - (2004) - duur : 24 minuten
Documentaire gemaakt door Lukas Vander Taelen in opdracht van de RTBF




...

Voor onze tweede docu vandaag, keren we nog wat verder terug in de tijd... naar 1988... intussen 20 jaar geleden dus.. De vorige docu "striptease" was eigenlijk ook niet meer dan een zoektocht naar wat er de afgelopen 16 jaar ~tussen 1988 & 2004~ veranderd was in het Antwerpse Borgerhout... zoals duidelijk blijkt : Niks dus !! ...& Ook hier herhalen we, dat we ten stelligste betwijfelen of er de afgelopen tijd nog verder iets ten goede zal veranderd zijn...

Als tweede documentaire krijgt u dus de beruchte ophef makende ″panorama″-uitzending uit 1988 te zien... Het hoeft geen betoog, dat dit "oud" om niet te zeggen zéér oud materiaal is & dat we hier waarschijnlijk door een grote groep Vlaams Belang-aanhangers zullen voor afgeschoten worden, als zouden we oude koeien uit de gracht halen, dat heden ten dagen niet meer relevant is in de actuele politieke discussie. Maar ~zoals reeds een aantal keren gezegd~ naar ons inziens zijn de tijden intussen tijd nog niet al te veel veranderd, integendeel... De Vlaamse Verzuring is nog steeds alom aanwezig & nog steeds zijn de thema's die er in deze uitzending worden aangesneden zeer ~pijnlijk~ actueel. ...& Hoe men het draait of keert : nog steeds speelt het Vlaams Belang feilloos in op die algemene ontevredenheid ...

...& Net zoals zoals de dagen ervoor, wensen we u ook nu in elk geval een hoop leerrijk kijk-"plezier" met deze 2 documentaires. ...& We herhalen het tot vervelens toe... we durven alleen maar te hopen dat na het zien van deze documentaire uw eurocentje zal beginnen te rollen & dat u wat gezond verstand hebt om daar de nodige conclusies aan te verbinden !!...

...


"De Antwerpse Seefhoek" - (1988) - duur : 29:11 minuten
Panorama-uitzending (BRT)




Wij hebben maar één goede raad voor elke Vlaams Belang-kiezer... Open je ogen, voor dat Vlaams Belang ze sluit !!

...

Morgen... : ..."BLOKSPRAAK" !!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...

Download-URL : 2 Docu's - Volkse ontevredenheid - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL IX

...

25-07-2008 om 20:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
24-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Docu - Vlaamse Choc - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII

Nu u uw "nieuwe vrienden" wat beter kent, kunnen we verder gaan met het meer "geciviliseerde" gedeelte van onze stichtende docu-reeksen...

We hebben ten andere het woord "geciviliseerde" héél bewust tussen aanhalingstekens gezet... De documentaire die vandaag op ons programma staat is immers van een totaal ander allooi/kaliber dan deze van gisteren. Zo komt er geen geweld in voor & zo zijn de beelden ook niet zo ophefmakend. We krijgen een portret te zien van Filip Dewinter die het héél subtiel speelt, maar wie goed oplet, ziet & ~vooral~ hoort immers doorheen de ganse documentaire dat deze vos nog steeds dezelfde streken vertoont, zij het op zeer subtiele wijze. U moogt daarbij niet vergeten dat Filip Dewinter na verschillende aanvallen door pers & media , zowel op zijn persoon als op de politieke partij ~lees het ideologisch gedachtengoed~ waar ie voor staat, zich intussen héél bewust is van de media-impact & dat ie daarom ook wel ~verdomd~ goed uitkijkt met wat hij zegt ~& vooral met wat hij niet zegt~ &/of aan de "buitenwereld" ~het grote publiek~ laat zien... Maar wij gaan er van uit dat onze slimme & slimste lezertjes géén half woord nodig hebben om te begrijpen wat er zich nog steeds in dat kopke van Mijnheer Dewinter afspeelt & wat er ons te wachten staat mocht dit heerschap ooit aan de macht zijn... Een verwittigd mens is er hopelijk in dit geval, twee waard...

Voor een woordje deskundige uitleg over de documentaire : "Vlaamse choc" - duur 44 min van Peter Boeckx uit 2004 hebben we onze mosterd bij A.V.R.U.G. gehaald, de "Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent"... & Eerlijk gezegd ~het moet overigens gezegd~ de uitleg die hier wordt gegeven als inleiding voor het kijken naar deze documentaire is niet alleen een uitstekende, maar méér nog een messcherpe analyse van het "fenomeen" Filip Dewinter. Kortom, deze inleiding is gewoonweg in één woord gezegd "voortreffelijk" te noemen !! ...& Aangezien we het zelf niet beter zouden kunnen doen, zijn we zo steengoed ~het hoeft geen betoog~ om dit prachtig stukje leesvoer dus ook hier gewoon neer te plaveien. Wij vinden deze messcherpe analyse in elk geval een aanrader & een opsteker voor ie-der-één die wat inzicht wil verwerven in het "fenomeen" Filip Dewinter & z'n manipuleren ~lees perfect bespelen~ van de media !! Iets wat hem volgens ons des te gevaarlijker maakt, omdat slechts weinigen z'n ware aard kunnen inschatten.

Dus : ...niet aarzelen, maar zeker LEZEN deze analyse !! DOEN !!

A.V.R.U.G.
Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent



Vlaamse Choc

Jan Blommaert

(verschenen in De Witte Raaf, nr.117, september-oktober 2005)

Openbare televisie moet niet enkel entertainen maar ook informeren, opinies publiek maken en ze voeden met feiten, standpunten en inzichten. De ene zender doet dat al wat beter dan de andere, en het is met jaloezie dat ik de uitzending van Tout ça (ne nous rendra pas le Congo) op RTBF heb bekeken (wat een magnifieke generiek!), waarin Vlaamse Choc van Peter Boeckx werd uitgezonden en besproken. Vlaamse Choc is een 45 minuten durende docu over Filip Dewinter. Hij wordt gevolgd tijdens de verkiezingscampagne van juni vorig jaar – de campagne na de veroordeling van het Blok – en men ziet Dewinter aan het werk in een hele reeks omgevingen, van het parlement en het congrespodium tot en met het café, de eigen achterkeuken, of op wandel met z’n hond.

Het sérieux waarmee zo’n thema door de RTBF wordt behandeld en de generositeit waarmee men er tijd voor uitmeet (de hele uitzending duurt twee uur), wekken, zoals gezegd, jaloezie. Bij de RTBF is de toon niet badinerend of licht ironiserend en luchtig; de interviewer draagt geen strikje en staat niet naast een uitgeklapte laptop; evenmin worden vragen van de interviewer afgesloten met “een kort antwoord alstublieft want we hebben weinig tijd”. Neen, er heerst een grote gravitas op het plateau; de gesprekken deinen op het ritme van argumenten, niet van de studioklok; mensen mogen moeilijke woorden gebruiken; er worden interessante dingen gezegd, en er wordt duidelijk gemaakt dat dit thema een belangrijk thema is – belangrijker dan, zeg maar, de verkeerschaos tijdens de wisselweekends in de vakantieperiode, de overtredingen van de wet op de koopjesperiode, of de eerste werkdag van een vervangend parlementslid. Thema’s worden besproken in een setting die meteen het statuut van dat thema aangeeft. Zo wordt ons duidelijk gemaakt dat bepaalde thema’s meer aandacht verdienen of behoeven dan andere. Dat heet ‘duiding’ – iets wat men bij Ter Zake of De Zevende Dag dringend zou moeten leren.

Dat Filip Dewinter bij onze Franstalige landgenoten een ander soort belangstelling wekt dan aan Vlaamse zijde is evident: voor ons is de extreem-rechtse stemmenmagneet uit Ekeren al lang geen politieke exoot meer. Hij is in Vlaanderen even bekend als Coca-Cola. Vlaamse Choc biedt dan ook vooral een gelegenheid om de kennis wat op te frissen, om het cola-flesje eens van naderbij te bekijken, om de zuurtegraad van de cola eens op te meten, en er wat vervelende vragen over te stellen. Bijvoorbeeld:



Wat zien we?

Wat krijgen we te zien in deze 45 minuten? Op het eerste zicht krijgen we ‘een blik achter de schermen’: we volgen Dewinter op plaatsen waar de camera doorgaans niet komt: in z’n auto, in z’n woonkamer, in vergaderzaaltjes van het Blok, in een lege congreszaal waar Dewinter de opstelling controleert en z’n soundcheck doet. Het is een bekend genre: de camera als voyeur, als betrapper, als instrument dat ons betere, grondiger en diepere blikken op de realiteit gunt, met de suggestie dat we zo dingen te weten komen die we anders nooit zouden weten – dat we beter geïnformeerd zijn over de authentieke werkelijkheid.

Het is inderdaad verbazend hoe dikwijls deze camera naar andere camera’s kijkt, steeds vanuit het standpunt van Dewinter. Deze camera, zo is de suggestie, is niet de camera van de media. Dit is een ándere camera, dit is Dewinter zelf en niet ‘wat de media ervan maken’. Zo zien we vanop de achterbank van de wagen hoe reporters zich rond het raampje van Dewinter verdringen voor beelden, foto’s en uitspraken. We zien Reddy De Mey (horresco referens, maar… de media) pogingen doen om Dewinter van zijn nut en belang te overtuigen – laat maar weten, Filip, als ge ergens een dossiertje wilt uitbrengen over iets, maar zorg ervoor dat mijn naam niet vermeld wordt want ik werk nog bij de VRT. We zien Dewinter met reclamejongens discussiëren over ontwerpen van affiches voor de campagne – één affiche toont een naakte vrouw met een baby in haar armen en daarover wordt monkelend gepraat door de Blokstrategen. We zien Dewinter een van z’n dochters aanporren om toch maar jioe-jitsoe te gaan volgen, want een beetje weerbaarheid is altijd goed voor later. We horen Dewinter uitgebreid in het Frans babbelen met een Bretoense ultranationalist, we horen hem een militant op het hart drukken dat Frank Vanhecke het 70-puntenprogramma helemaal niet heeft verloochend, we horen hem vertederd en kwajongensachtig praten over zijn legerdienst als Kandidaat Reserve Officier in Aarlen; en we horen schalkse pillow talk tussen hemzelf en dat andere VB-bidprentje, Marie-Rose Morel, op de dag van de eedaflegging in het Vlaams Parlement.

Het interessantste aspect van de film is echter dat we zien hoe nauwkeurig Dewinter zijn publieke optredens voorbereidt. Hij loopt met een aantal medewerkers door de zaal van het verkiezingscongres, en wijst een oneffenheid aan waar de grote namen over kunnen struikelen; hij wil een kleinere leeuwenvlag op het podium, want dit exemplaar hangt tot op de grond en dat staat niet; hij wil kinderen en bloemen apart op het podium, om nog beter te scoren met dat ene beeld dat ‘in de media’ komt: het eindshot van het congres met de lijsttrekkers, kindjes, bloemen op het podium en de hysterische aanhang in de zaal. Hij test de geluidskwaliteit van de micro’s door een deel van zijn toespraak te geven voor een lege zaal. Hij draagt ook steeds aangepaste kledij: jasje, blauw hemd en gestreepte das voor alles wat ‘formeel’ is – parlement, partijhoofdkwartier, media – en smart casual voor contacten met de basis. Als Dewinter publiek gaat, verloopt dat volgens het boekje en wordt er nooit geïmproviseerd. Men kan dit als het hoofdthema van Vlaamse Choc zien: de docu gaat eigenlijk niet over Filip Dewinter tout court, maar over hoe Dewinter publiek gaat, hoe Dewinter zichzelf ontwerpt als publieke figuur – als figuur die vanuit alle hoeken en kanten bezien en bezichtigd mag worden.

Maar dat is vanzelfsprekend ironisch, want Vlaamse Choc is zelf een mediaproduct waarvoor Dewinter wekenlang gevolgd werd, in het volle besef dat er een documentaire uit zou resulteren. De camera van Peter Boeckx is op geen enkele wijze anders dan die van Ter Zake of De Zevende Dag: het is een instrument waarmee beelden publiek worden gemaakt – beelden die zijn vergaard om publiek gemaakt te worden; mediabeelden dus. Het indringende realitygenre van Vlaamse Choc past bovendien binnen een bestaand mediaformat, het is zelfs het genre bij uitstek dat de centrale ideologie van onze media uitdraagt: het zegt dat de media écht informeert, dat zij het onzichtbare zichtbaar maakt, het onbekende leert ontdekken, de dingen weergeeft zoals ze zijn. Daar zit de ironie: de film toont wat een mediabeest Dewinter is, hoe nauwgezet hij omgaat met de media, hoe goed hij de media volgt en erop inspeelt. Maar Dewinter doet dit zo goed dat hij ook dit realitygenre weet te bespelen, dit voyeuristische, ‘niet-voor-publicatie’ genre. En daardoor laat Vlaamse Choc opnieuw díe Dewinter zien die Dewinter – in de media – wil laten zien.

Krijgen we dan wat ons beloofd was – een authentiek, onthullend verhaal over Dewinter, een ‘andere’ Filip Dewinter, een blik op het Blok die we nog nooit kregen? Jazeker, we krijgen dat allemaal. Maar we krijgen het niet uitsluitend van Peter Boeckx; we krijgen het ook – en in de eerste plaats – van Dewinter zelf, die niet getoond wordt maar toont, die zelf de camera bedient en hem doet meekijken naar dingen die hij het bekijken waard vindt.



Wie zien we?

Vlaamse Choc gaat over Dewinter, het wil een ‘andere’ Dewinter laten zien; maar zonet stelden we vast dat die ‘andere’ Dewinter evengoed door Dewinter zelf wordt geconstrueerd. Dus wie zien we nu?

Dat Dewinter de touwtjes in handen heeft en de film mee regisseert zien we aan de hand van grote en kleine dingen. Grote dingen: Dewinter is uiteraard degene die toestemming gaf aan de cameraploeg om zijn achterkeuken te betreden, om mee te lopen langs de volkse cafés van Wilrijk, om de cameraman op de achterbank van z’n wagen te installeren. Dewinter laat ons meegenieten van zijn ondeugend geneuzel met Marie-Rose Morel, van de ontbijt-gesprekjes met zijn dochters en zijn vrouw (“poes”), van de strategische vergaderingen met zijn communicatieadviseurs op het hoofdkwartier en in zijn veranda thuis. Alles wat we in deze film te zien krijgen draagt minstens het passieve imprimatur van Dewinter zelf. Gedurende de hele draaiperiode van de film houdt hij de vinger aan de trekker. Als hij de cameraploeg de deur wijst, dan gaat ze eruit; als hij niet wil dat een deel van de vergadering gefilmd wordt, dan gebeurt dat niet; als bepaalde personen die bij hem op de koffie komen niet gezien mogen worden, dan gebeurt dat evenmin. Dat Dewinter hier uiterst zorgvuldig te werk gaat, mogen we afleiden uit de film zelf: hij is een geniale maniak in de omgang met de media, en gepassioneerd door zijn eigen publieke voorkomen. De reporter of redacteur kan na de opnames een en ander bewerken achter de montagetafel – maar het ruwe materiaal is wat het is, en het draagt de stempel van Dewinter.

Dat blijkt ook uit kleine dingen. Op enkele plaatsen in de film zien we hoe Dewinter bewust voor de camera werkt, hoe hij datgene wat de camera waarneemt doelbewust vermengt met boodschappen voor die camera.

Er zijn bijvoorbeeld twee scènes waarin een hond optreedt. Eén keer ontmoet Dewinter een militante die een Doberman meetroont; Dewinter zegt lachend: “een Doberman, da’s een hond die bij mij past.” Hier is vintage Dewinter: steeds verwijzend naar het beeld van zichzelf, naar wat hij is en wat hij wil dat anderen in hem zien. In een tweede scène gaat hij uit wandelen met zijn eigen hond, een Duitse Herder. En hij zegt: “Alleen een Duitse Herder past bij m’n imago.” Hij zegt dat niet tegen een militante, maar tegen de cameraman. Hetzelfde genre, hetzelfde motiefje, gebruikt hij zowel voor de militante als voor de cameraman (de media!) – en in beide gevallen doet hij dat ‘authentiek’, om écht, spontaan en natuurlijk over te komen: voici de Filip. Maar de variaties – nu eens Doberman, dan weer Duitse Herder – verraden dat het om een gerepeteerd genre gaat, een discursief blauwdrukje dat in alle mogelijke variaties kan ingezet worden, naargelang het uitkomt, en telkens met hetzelfde doel: publiek imagowerk. Het is zoals een verzekeraar die tegen de ene klant zegt “een BMW, da’s mijn lievelingsauto”, en tegen een andere “een Lancia, da’s mijn lievelingsauto”. Waarheid of leugen spelen hier geen rol – dit is pure pragmatiek, dingen zeggen omdat ze effecten produceren; en de ‘betrappende’ camera wordt door hem op precies dezelfde wijze gebruikt als de basismilitante: als publiek.

Op andere ogenblikken zien we hoe Dewinter zich in intieme gesprekken naar een publieke overhearer gaat richten. In een huiselijke scène staat Dewinter met een van zijn dochters gebogen over een schoolatlas. Hij geeft aan welke landen er tot de EU behoren en zegt dan plots: “maar wat er niét bij Europa hoort, da’s dat land hier”, en hij wijst naar Turkije. Het dochtertje zegt daarop dat ze op school een vriendinnetje heeft – “maar ik heb er al een beetje ruzie mee” – van Turkse origine. Papa Dewinter: “maar dat betekent nog niet dat alle Turken zomaar tot Europa moeten gaan behoren, want dat zijn er een pak hé.” Een intieme anekdote van de dochter wordt door de vader gecounterd met een robuust-dogmatische uitspraak uit de Blokpropaganda. En van die Blokpropaganda, zo mogen we aannemen, zijn de dochters Dewinter goed op de hoogte. Ze lopen namelijk gekleed in propagandamaterialen, worden erin rondgereden, het huis is ermee behangen, en bovendien worden ze door paps actief in de campagne betrokken. Er is dus geen enkele reden waarom paps dochterlief een politiek dogma moet aanreiken – ze kent dat al – en daar kunnen we uit afleiden dat zij niet de enige aangesprokene is. In dit perfect geënsceneerd huiselijk tafereeltje spreekt Dewinter tot alle kijkers.

Als we de reportage mogen geloven, dan wordt de Vlaams Blokcampagne georkestreerd door mama en de dochters, niet door spindoctors en andere professionals. Dit brengt ons bij een tweede voorbeeld. Dewinter vergadert in de veranda met wat communicatiemensen, en er moet gekozen worden uit diverse ontwerpen voor campagneaffiches. Ze raken er niet uit, en dus grabbelt Dewinter het hele zootje bijeen, gaat naar de eetkamer, en legt het probleem voor aan vrouw en kinderen. Een heroïsche discussie volgt, waarin uiteindelijk met drie tegen één voor een bepaald ontwerp gekozen wordt. Dewinter, met één oog naar de camera, monkelt “ge ziet dat er bij ons thuis democratisch beslist wordt” – verwijzend naar het wijdverspreide beeld van het Blok als een ondemocratisch gestructureerde partij. Alweer is de camera hier gewoon publiek – de lens is de toegang naar de massa, en Dewinter spreekt ook hier de massa toe, met één hand op de schouder van zijn dochter. En ook hier is Boeckx’ camera geen bedreiging voor Dewinter, geen betrapper, maar een vriend en bondgenoot.

Betrappingen zijn zeldzaam in Vlaamse Choc. Twee keer merken we bij Dewinter een zekere schichtigheid en een gebrek aan tact in de menselijke omgang. Wanneer Reddy De Mey zijn discrete journalistieke diensten aanbiedt, zien we dat Dewinter zo snel mogelijk uit beeld zou willen verdwijnen. Reddy is immers zo dom dat hij bijna een deel van de schandalentactiek van het Blok verklapt: het feit dat het Blok zich voedt met inside informatie aangeleverd door sympathiserende journalisten, en achter de schermen af en toe meewerkt aan de constructie van ‘het nieuws’, om er dan met brio op in te spelen. In de tweede scène wordt Dewinter, na een meeting in West-Vlaanderen, aangesproken door een potige skinhead in een zwarte jekker. De knaap stelt zich mompelend voor: “’t is… om bescherming te geven… dus om mee te gaan met jullie.” Dewinter vindt dit duidelijk gênant, wijst de man snel door “naar de man van de ordedienst”, en rept zich uit zijn buurt. Deze man dreigt immers een oud beeld van het Blok te reactiveren, een beeld dat Dewinter vereenzelvigt met de knokploegen van VMO en Voorpost, met gespierd racistisch scum zonder hersens en met eelt op de vuisten. Vlak na een veroordeling wegens racisme, en midden in de grote schoonmaakoperatie die het Blok na dit vonnis moest organiseren, past zo’n ouderwetse skinhead niet in het plaatje – kinderen, bloemen, bejaarde mensen, arbeiders: dát zijn de mensen waarmee Dewinter op de foto moet.

In beide gevallen gaat het om ongewenste beelden, en op dat moment zien we hoe sterk Dewinter zich bewust is van de camera die hem volgt. Maar los van die twee incidentjes tatert Dewinter in opperste minzaamheid met iedereen, jong en oud, nuchter en dronken, mooi en lelijk. Geen enkele situatie is zo bedreigend dat hij er z’n cool en grijns bij verliest. Hij valt niet door de mand wanneer hij, in zijn new managerial bureau, wordt geïnterviewd door drie allochtone studenten, die hem natuurlijk vragen of hij en zijn partij racisten zijn – “als gij uw les niet hebt geleerd moet ge de leraar niet van racisme beschuldigen omdat ge slechte punten krijgt hé”. Hij komt evenmin in de problemen als een medewerker hem in de congreshal terzijde neemt, en op allerlei suggestieve manieren wijst op de aanwezigheid van “een mulatje” – Filip repliceert dat ze de vrouw is van de ex-commissaris van Oostende, een Blokker, en mooi genoeg om een paar keer in beeld te mogen komen. En wanneer er aan de uitgang van een café een opstootje ontstaat met passerende allochtonen – er zeilt een stoel door de lucht – zien we Dewinter rustig, kalm en lachend zijn auto instappen, een verhitte bejaarde militant tot kalmte oproepend. Als bedekt met een dikke laag vaseline glipt hij doorheen allerhande potentieel discrediterende situaties, steeds lachend en vriendelijk, steeds in control, steeds zelfverzekerd en sterk in al z’n rolletjes: volkstribuun, basisactivist, werkgever van een rits enthousiaste medewerkers, volksmens, papa, en bovenal op-en-top professionele mediaster.



De kameleon

Ik ben er dus niet zeker van dat Vlaamse Choc het lang verwachte programma is waarin Dewinter en zijn Blok ‘blootgelegd’, ‘aan de kaak gesteld’ of ‘ontmaskerd’ worden. Ontgoocheling daarover was ook te horen in het RTBF-debat na de film (waarin tal van Vlaamse gasten figureerden – alweer een pluim voor RTBF). Ook de pers had er al voor gewaarschuwd. De uitzending zou een ‘menselijke’ Dewinter tonen, een Dewinter die men moeilijk als monster kon afschilderen – de uitzending zou, kortom, Dewinter tonen zoals men Joseph Goebbels ziet doorheen zijn dagboeken: als een beminnelijke vader, een gedreven man, een man die emoties kan tonen, maar die niettemin zijn werk met hart en ziel blijft doen. Zijn werk van nazipropagandakoning, van orkestmeester van het genazificeerde Duitse Volk.

Ook Dewinter doet zijn werk met hart en ziel. In Vlaamse Choc zien we een top-professional van de hedendaagse politiek aan het werk, de Cruyff van het nieuwe Populisme. Dewinter is een goed politicus, een héél goed politicus. De politiek die hij praktiseert en die hij zelf mee gestalte heeft gegeven is echter degoutant, moreel en ideologisch verwerpelijk, en het eindpunt van de democratie wanneer ze tot haar uiterste consequenties wordt doorgevoerd – dat heb ik elders al voldoende beargumenteerd. Maar zijn politieke rol speelt hij met uitmuntendheid, en dat laat hij uitvoerig zien in Vlaamse Choc.

Vlaamse Choc is, zo men wil, een gebalde masterclass in modern gemediatiseerd populisme. Dat het om een gemediatiseerd populisme gaat, heb ik hopelijk al aangetoond: we zien Dewinter doorheen de media, en dus op de wijze van de media. Wie deze media grandioos bespeelt – zoals Dewinter – kan ervoor zorgen dat men hem ziet zoals hij dat zelf wil. Zo iemand schakelt de media als kritische filter uit, neemt zelf de rol van ‘provider’ over, maar behoudt de suggestie dat dit alles doorheen een kritische filter wordt aangeboden. Hij behoudt, met andere woorden, de suggestie dat een positief beeld van Dewinter een kritisch beeld is van Dewinter. De synergie tussen media en politicus is dan compleet.

Dat het om populisme gaat, en dat dit populisme een complexe reeks handelingen inhoudt, toont Vlaamse Choc eveneens. Dat is een van de documentaire verdiensten van de film – tenminste, als men hem bekijkt vanuit een meta-standpunt, als een mediaproduct dat uitspraken doet over de ‘synergie tussen media en politicus’ die het zelf mee bewerkstelligt. We zien dan immers hoe Dewinter op diverse niveaus tegelijkertijd werkzaam is. Een fluisterend gesprek met een basismilitant, een vaderlijke keuvel met zijn dochters, een toespraak voor een partijcongres: het zijn allemaal situaties op zich, en ze spelen zich allemaal af op specifieke niveaus (het café met de kleine groep militanten, het eigen gezin, de zaal met enkele duizenden Blokleden en leiders). Maar het medium van de televisiedocumentaire biedt zelf nog een bijkomend niveau aan: dat van het brede mediapubliek. Het intieme gesprek met de dochter wordt zo een gesprek dat miljoenen mensen mee kunnen beluisteren. Vandaar de boodschappen voor het ruimere publiek: als populist beseft Dewinter dat in de huidige politiek alle mogelijke niveaus terzelfdertijd bespeeld worden en moeten worden, dat het lokale meteen ‘exporteerbaar’ is naar het translokale, en omgekeerd. Het is belangrijk dat men Dewinter ziet spreken bovenop een cafétafel voor een dozijn supporters ergens in de Antwerpse haven – het is belangrijk voor iedereen die Dewinter moet zien als een ‘man van het volk’, iemand van ‘de basis’, die ‘luistert naar de mensen’ en ‘hun taal spreekt’. Omgekeerd moeten die supporters Dewinter ook zien in ‘grote’ decors: in Ter Zake of op het nieuws, sprekend op het congres, sprekend met de andere Blokbonzen en met allerlei prominenten. Het translokale moet kunnen geïmporteerd worden in het lokale, persoonlijke contact, dat daardoor sterker en intenser wordt, want Filip is belangrijk. En die dynamiek van import en export is een mediafunctie. Vlaamse Choc biedt Dewinter een prachtig document, een instrument om net die connecties tussen het kleine en het grote, het lokale en het translokale te maken.

Ik wees ook al op de kledingroutines die Dewinter hanteert. In de ‘grote’ publieke decors draagt hij zijn uniform, zijn jasje, blauwe hemd en streepjesdas (denk aan het Coca-Colaflesje). Het belang van dergelijke uniformen is bekend – mensen als Pim Fortuyn en Siegfried Bracke (altijd in onberispelijke merkverpakking) komen meteen voor de geest, maar ook Blair of Bush bewegen zich binnen een zeer beperkte garderoberadius. Wanneer Dewinter ‘kleine’ omgevingen opzoekt, is de das weg. Onze populist beweegt zich nu in kostelijke maar vlotte merkkledij, hij is nu een eenvoudige maar succesrijke man uit de Vlaamse middenklasse.

Maar er is meer. Dewinters toespraken hebben weinig om het lijf. Ze zijn peptalk, ze eindigen steevast met “eigen volk eerst, altijd en overal”, soms gevolgd door “tournée générale!!”. Maar terzelfdertijd zien we hoe hij met kleine elementen verbanden legt tussen zichzelf en anderen – personen, bewegingen, idealen, beelden. Hij verwijst soms naar Le Pen, citeert Pim Fortuyn (“vol is vol!”), en begint zijn toespraken met “Nationalistische kameraden”. “Kameraden”, dat spreekt vanzelf, is dé term die de travaillistische linkerzijde identificeert. De term moest binnen de arbeidersbeweging een dimensie van gelijkheid oproepen die daarbuiten afwezig was, en moest de wil uitdrukken van links om deze ongelijkheid teniet te doen. De term riep ook solidariteit en nestwarmte op – men was lid van een hechte gemeenschap waarin naam, afkomst of stand (of huidskleur of geslacht) geen rol speelden, waarin men dezelfde doelen, principes en emoties deelde, en waarbinnen vriendschap, wederzijdse inzet en strijdvaardigheid centraal stonden. Precies dezelfde associaties zorgden ervoor dat de term ‘kameraden’ ook vaak onder soldaten werd gebruikt: men vocht samen met zijn kameraden, kameraden beschermden elkaar en namen het voor elkaar op.

Er is weinig improvisatie in de hedendaagse populistische politiek. Keuzen zoals het gebruik van ‘kameraad’ als aanspreektitel zijn weloverwogen en strategisch. Links had de term ‘kameraad’ allang opgegeven, waardoor hij voor iedereen beschikbaar was. Het Vlaams Blok hanteert de term nu als deel van een bredere strategie waarin het zichzelf positioneert als het nieuwe travaillisme, de nieuwe volkspartij (‘volks’ zowel in een etnische als een sociale betekenis), en waardoor het meteen suggereert dat de linkerzijde niet langer de belangen van de volksmens dient. Dat ook de nestwarmte, de gezelligheid en de samenhorigheid van weleer binnengezogen worden in het Blok is lekker meegenomen. De term ‘kameraad’ heeft een verbazend mobiliserende en enthousiasmerende kracht; Dewinter en zijn Blok hebben dat alweer goed begrepen. Het Blok sprokkelt schaamteloos elementen bijeen uit de ideologische retoriek van anderen; alles wat werkt en goed verkoopt wordt aangegrepen. Ideologisch en retorisch is de partij polymorf – wat overigens helemaal niet gelijkstaat met amorf.

Dezelfde polymorfe compositie zien we in Dewinters taalgebruik. In Vlaamse Choc gebruikt Dewinter ten minste vier varianten van het Nederlands, en bij twee gelegenheden ook een vrij degelijke variant van het Frans, allemaal even vlot en soepel, en telkens prima afgestemd op het doelpubliek. Hij spreekt ook één keer Arabisch, tijdens een grote meeting, en wat hij zegt is “geen stemrecht voor vreemdelingen”.

Dewinter spreekt zijn bekende mock-Aantwaarps zowel in de grote media als in de cafés waar hij campagne gaat voeren én in het Blokhoofdkwartier. Daar hoort men zijn dikke imitaties van de Antwerpse lage [a] – “mineroalwoater” – de hoge scherpe [a] – “die màdàm”, “çà và?” – en de typische lange [e] – “organiseire” – allemaal wegwijzers naar een Antwerpse authenticiteit die hem aan de burgemeesterssjerp van de Scheldestad moet helpen. Maar, merkwaardig, in de eigen huiskring spreekt hij niet deze variant maar een eerder algemene vorm van Vlaamse tussentaal (‘Verkavelingsvlaams’): een variant die dicht bij de standaardtaal ligt en weliswaar een licht regionaal accent verdraagt, maar toch ver staat van zijn ‘Aantwaarps’. Hij spreekt deze variant met zijn vrouw en dochters (“zeg eens” in plaats van “zeg is”), en ook bij deze laatsten valt op dat zij slechts een licht Antwerps accent hebben – lichter dan wat van een modale inwoner van Ekeren verwacht kan worden. Er wordt in het gezin Dewinter ‘verzorgd’ gesproken – verzorgder, althans, dan hoe papa op televisie en in de volkscafés spreekt. Dewinter gebruikt ook uiterst verzorgd standaard-Nederlands, met nauwelijks hoorbare regionale accenten. Het stukje waarin hij nostalgisch mijmert over zijn legerdienst valt op: het is bijna schoolmeesterachtig Nederlands. Het is ook een thema waarover we Dewinter publiek nog maar zelden aan het woord hebben gehoord: speciaal thema, speciale taal-variant – vanuit sociolinguïstisch oogpunt ligt dit voor de hand. Ten slotte, en als vierde variant, gebruikt Dewinter zijn moedertaal, West-Vlaams dialect. In de film komen twee korte passages voor waarin hij duidelijk herkenbaar dialect spreekt (“es da junder blad dadier?”), telkens tijdens campagnegelegenheden ergens in West-Vlaanderen. Het zit wat weggemoffeld in de film, en wie niet aandachtig luistert hoort het niet; maar het is er.

Dewinter beweegt zich aldus door zeer uiteenlopende decors, voor zeer uiteenlopende publieken, van zeer lokaal tot zeer translokaal, van ‘laag’ tot ‘hoog’ in de samenleving; telkens past hij zich aan in kledij, stijl, taalgebruik, terwijl hij telkens dezelfde boodschappen verkondigt en dezelfde handelingen stelt. Zoals Coca-Cola overal in de wereld van etiket en van prijs verandert, maar net daardoor hetzelfde herkenbare product kan blijven, zien we hoe Dewinter als een kameleon een hele resem omgevingen doorloopt die de moderne populist moet doorlopen: het strikt lokale en het nationale, de eigen ideologie en die van anderen, met en via de media die hem toelaten elk van die omgevingen met andere te verbinden, zodat de populist simpelweg overal is, en van iedereen. De hedendaagse populist is een-dimensionaal, maar polymorf. Vlaamse Choc brengt dit uitstekend aan de oppervlakte.



Vlaams Behang

Vlaamse Choc nodigt uit tot een meta-lezing, tot het nemen van kritische en analytische afstand, want dan ziet men méér dan wat men bij consumerend kijken opvangt. Dit punt verdient toelichting: het analytische kijken komt niet vanzelf, het vergt een aanzienlijke inspanning voor, tijdens en na.

Ik zeg dit met nadruk omdat een deel van de hedendaagse media-ideologie dit ontkent en suggereert dat consumerend kijken automatisch kritisch en analytisch kijken is. De consument is immers – zo drukken bataljons communicatiedeskundigen ons op het hart – van nature kritisch en nobody’s fool. Dat uitgangspunt verklaart waarom veel journalisten stellen dat men mensen als Filip Dewinter uitgebreid aan het woord moet laten: de mensen zullen wel zien dat hij ‘fake’ is, en door een harde ondervraging zal duidelijk worden waar het Blok écht voor staat. Met andere woorden: de consumerende kijker zal meteen de intertekstuele breuken, de tegenspraken, de verwerpelijke principes, de ondertonen, het hele impliciete verhaal van extreem-rechts detecteren en afwijzen. Het Blok net vaak in beeld brengen is de beste remedie tegen het Blok, zo stelt men. Supply-side media: wanneer de media ‘objectief’ tonen en ‘kwaliteitsduiding’ bieden, dan stuurt de aangeboren ethische en sociologische radar de mensen wel in de juiste richting.

Ik vind het jammer dat ik van mening moet verschillen met zoveel collega’s, deskundigen en mediamensen, maar dit uitgangspunt is een illusie, en dit blijkt uit Vlaamse Choc. De impliciete kritiek op Dewinter is niet iets wat men vanuit een consumerend kijkgedrag oppikt. Daarvoor moet men een sterk geoefend oog hebben voor de architectuur van de beelden, de opbouw en samenstelling, de voetnoten die Boeckx hier en daar plaatst. En daarvoor moet men bovenal een metaniveau innemen waarin men evengoed over het genre reflecteert als over de concrete inhoud van de film. Doet men dit niet, dan ziet men, inderdaad, een ‘menselijke’ Dewinter, een ‘competente’ Dewinter, een ‘vriendelijke’ Dewinter – men ziet dan misschien zelfs iemand die men best als toekomstig burgemeester van Antwerpen zou kunnen verdragen. En laat me aanstippen dat dergelijke metalezingen niet meteen aangemoedigd worden. De consumerende kijker is koning, en de kritische, analytische kijker is een marginaal, een intellectuele zeurpiet. Ons mediaestablishment – producenten, journalisten en wetenschappers behoren daartoe – heeft een voorliefde voor ‘echte’ kijkers en koestert het beeld van een rechtstreekse, ongefilterde relatie tussen mediatieke input en sociale, politieke of culturele output. Wij zenden uit, de mensen kijken, denken na, en doen hun ding. Punt.

Dewinter bespeelt die consumerende kijker en die media-ideologie als geen ander. Dewinter en de media zijn één synergetische beweging; alles wat over Dewinter gemaakt wordt, wordt door Dewinter gemaakt. In de huidige populistische politieke cultuur is elke vorm van mediatisering voor Dewinter een stukje dat moeiteloos binnen de grote legpuzzel van de imagovorming kan ingepast worden. Hij geeft daarvan een uitstekende illustratie in de slotscène van Vlaamse Choc. Hij zit naast juffrouw Morel op de banken van het Vlaams Parlement, en ze hebben allebei net de eed afgelegd. Dewinter fluistert Morel toe: “ze hebben hier een beeld gemaakt van de eedaflegging, van zeker tien jaar geleden; gho, dat gebruiken ze nog altijd!” Het bewuste beeld is dat van een jonge Dewinter die met gestrekte rechterarm – de Hitlergroet – zijn eed als parlementslid aflegt. Peter Boeckx toont het, en sluit daarmee Vlaamse Choc af.

De geniale mediamanipulator Dewinter heeft weer prijs: zelfs beelden die hem ondubbelzinnig met fascisme of racisme verbinden raken hem niet, want hij kan ze altijd afschilderen als een machinatie van ‘de media’ – een voorspelbare machinatie (en Boeckx trapt in de val die Dewinter voor hem spant), en dus een machinatie die gedoemd is te mislukken. Er is geen enkele manier waarop de media kunnen winnen, want hun objectiviteit kan zonder enige aarzeling, en met een bijzonder groot effect, afgeschilderd worden als een vorm van vooringenomenheid. Dewinter bespeelt hier de wijdverspreide beeldvorming over de media-als-droomfabriek, de media als desinformatiemachine, als grote doofpot, als producent van dingen die “ge niet moet geloven” (zoals Annemans zegt tegen een voorbijganger die kritiek spuit op Blok-mandatarissen tijdens een fotosessie in Antwerpen).

De media aanvallen in de media – tijdens een ‘onthullende’ docu zeggen dat de media de mensen wat wijsmaken; of op het avondjournaal, dat door een miljoen mensen bekeken wordt, luidkeels schreeuwen dat men het Blok in de media niet aan het woord laat en doodzwijgt: dat zo’n grof soort ironie thans een van de meest geloofwaardige uitspraken in en over de media geworden is, doet me vrezen dat er tegen mediafantasten zoals Dewinter weinig kruid gewassen is. De wijze waarop Dewinter in de media komt is de norm geworden, de maatstaf voor geloofwaardigheid en overtuigingskracht, en al de anderen worden eraan afgemeten. De Vlaamse Choc is Vlaams behang geworden – de neutrale achtergrond waartegen zich een drama voltrekt.

De film Vlaamse Choc van Peter Boeckx werd in 2004 gemaakt in opdracht van de RTBF. De eerste uitzending vond plaats op 30 januari 2005, in het kader van het RTBF-programma Tout ça (ne nous rendra pas le Congo).

De auteur is hoogleraar Afrikaanse Taalkunde en Sociolinguïstiek aan de Universiteit Gent.

Website : De Witte Raaf

Eerder verscheen ook van dezelfde auteur: Blokspraak.(NVDR : Overigens nog zo'n stukje voortreffelijk leesvoer dat u eerstdaags ~ter afsluiting van onze VB-beschouwingen~ nog door ons in de maag krijgt gesplitst !)

Bron van dit artikel :
http://caswww.elis.rug.ac.be/avrug/forum/jan13.htm

...

Wie hier nog een ander klokje wil over horen luiden, die kan eveneens terecht bij de alom gekende organisatie blokwatch, waar u een uiteenzetting vindt onder de titel : Blokwatch proudly presents: 'Vlaamse Choc', de 'omstreden' FDW-film van Peter Boeckx. Maar laat het ook meteen zeer duidelijk zijn, dat deze uiteenzetting van een totaal andere soort is dan dat u hier net kwam te lezen. Niettemin, eveneens een aanrader om even te lezen voor u deze documentaire bekijkt.

Net zoals gisteren, wensen we u in elk geval een hoop leerrijk kijk-"plezier" met deze documentaire...

...& Ook hier durven we alleen maar te hopen dat na het zien van deze documentaire uw eurocentje zal beginnen te rollen & dat u wat gezond verstand hebt om daar de nodige conclusies aan te verbinden !!...

...



documentaire : "Vlaamse choc" - (2004) - 44 min
van Peter Boeckx




...

Morgen :

...Nog méér van dàt... Als volgende in de reeks docu's over het Vlaams Belang laten we u ditmaal kijken naar de 24 minuten durende documentaire van de RTBF over het Vlaams Blok uit het programma Striptease van de RTBF - maker : Lucas Vander Taelen... evenals naar nog wat ander beeldmateriaal...

Dus... zeker terug komen & kijken !!...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Docu - Vlaamse Choc - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII

24-07-2008 om 17:37 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
23-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Documentaire : "la face cachée du Vlaams blok" (2004 ) van RTBF-journalist Jean-Claude Defossé : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VII

Zoals we gisteren in onze uiteenzetting "Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang" reeds aangekondigd hebben, gaan we u vandaag wat pittig beeldmateriaal over deze "frisse" organisatie laten bekijken... gewoon een kwestie dat u wat kunt volgen in wat we bedoelen met wat "de roots van het Vlaams Belang" zijn & waar het politieke ~lees : ideologische~ gedachtengoed van deze partij voor staat...

...& omdat we merken dat woorden niet altijd worden geloofd ~want mensen moeten het nog altijd met hun eigen ogen eerst zien alvorens ze ergens geloof aan hechten~ doen we het maar meteen met beelden die voor zichzelf spreken...

Maar laten we om te beginnen, u eerst zo voor de vuist weg ook wat vraagjes dienaangaande stellen...

  • Wat zou u er van denken mochten we u vertellen dat de kopstukken van het Vlaams Belang, Filip Dewinter & Gerolf Annemans ooit slaags raakten met de rijkswacht, omdat ze beiden persé aan het graf van gesneuvelde Vlaamse SS’ers hun eer wilden gaan betuigen, zou u ons dan geloven ?!...

  • Of... wat zou u denken wanneer we zouden schrijven dat deze kopstukken van Het Vlaams Behang zelfs ooit fervent lid waren van een terroristische organisaties zoals de VMO ~Vlaamse Militanten Orde~, evenals dat het Vlaams Belang dank zij datzelfde geweld groot werd ?!...

  • Laat staan, wat u er van zou denken mochten we u vertellen dat er vooraanstaande leden van dat zelfde Vlaams Belang zijn, die lid waren van ~de voormalige "Kameradenbond" van extreemrechtse Vlaamse oud-oostfrontstrijders, gesticht in 1953 als hulporganisatie voor de behoeftige oud-oostfrontstrijders & Vlaamse ex-Waffen-SS'ers~ het Sint Maartensfonds
  • ?!...

  • ...

We zouden nog zo'n trits van de zelfde soort vragen kunnen stellen, maar naar alle waarschijnlijkheid is de kans dus heel groot dat u dit alles als "uitvindsels" van ons zou omschrijven...

Mààààrrr... hélaas-hélaas... we hoeven niks uit te vinden & nog minder hoeven we iets te verzinnen, want zoals steeds overtreft de werkelijkheid èlke fantasie & zo ook in dit... Het door ons aan u voorgeschotelde beeldmateriaal zou u dus enigszins van het tegendeel moeten overtuigen !!... Tenzij u natuurlijk hardhoofdig &/of dom bent...

De volgende documentaire staat intussen reeds op menig anti-fascistische site & voortaan zal ie dus ook hier te bekijken zijn, als we tenminste niet weer eens gecensureerd worden... *GRIJNS*

Maar waarover gaat 't...

De documentaire : "la face cachée du Vlaams blok" - duur : 71 min, werd in 2004 door de RTBF-journalist Jean-Claude Defossé gemaakt & dat werd hem niet erg in dank afgenomen. Jean-Claude Defossé ~undercover~ RTBF-journalist bundelde in deze zéér onthutsende & vooral zéér ontluisterende documentaire, de meest onthullende beelden uit de (voor)geschiedenis van het Vlaams Blok samen die hij in de RTBF- & andere televisie-archieven kon vinden. In deze documentaire toont Jean-Claude Defossé de ondubbelzinnige onderlinge verbanden die er bestaan tussen het Vlaams Belang & Extreem Rechts. Deze ~toch wel~ beklemmende & zeer duidelijke documentaire ~mèt Nederlandse onderschriften~ werd intussen slechts 2x ~zegge & schrijven tweemaal~ door de RTBF vertoond, terwijl onze eigenste VRT daar het belang niet van inziet... Maar soit, als zij 't niet doen, dan doen wij het wel !

Wie ten andere zou durven te wijzen op de "gematigde" huidige politiek van het Vlaams Belang & dat zowel in z'n partijprogramma als in z'n uiterlijk & publiek vertoon willen we bij deze toch wel verwittigen & wijzen op het eeuwenoude spreekwoord : "schijn bedriegt", so... Wake up !!

Wij zijn in elk geval onomwonden van mening dat deze documentaire verplicht kijkvoer voor iedereen zou moeten zijn !! ...& Voor alle duidelijkheid ~dit is onze mening~ zowel voor jong als voor oud... voor de jongere generatie omdat ze meestal hun geschiedenis NIET kennen, als ze daar al geen vertekend beeld van hebben door de "mystificatie" & de ~totaal misplaatste~ "adoratie" die er al te vaak wordt aan vast gehangen... Als voor de oudere generatie omdat die meestal nog wel eens durven te "vergeten"... of kunnen we in sommige gevallen stellen dat er sprake is van enige selectieve Alzheimer ?!...

Wij zijn in deze nogal vrij categoriek & dus van mening dat ie-der-één die nog maar van dicht of van verre overweegt om voor het Vlaams Belang te stemmen ~te kiezen~ &/ reeds stemt & kiest, als ware dit de partij die voor de "kleine man" zijn belangen zou opkomen, als zou dit de partij zijn die voor "oplossingen" zou zorgen, dat ie op z'n minst deze documentaire hoort te hebben gezien... Zodat ie er tenminste zich bewust van is, vanwaar deze partij z'n gedachtengoed vandaan haalt & vooral hoe deze partij dàt zelfde gedachtengoed er desnoods in stampt voor wie er niet akkoord mee gaat...

Anders gesteld, de "oplossingen" die deze partij als "oplossingen" ziet, zouden wel eens van het zelfde kaliber kunnen zijn, als deze die gebruikt werden zo'n dikke 60 jaar geleden door hun voorgangers, daar waar het Vlaams Belang hun gedachtengoed vandaan haalt...

Kom dus achteraf niet janken... "Wir haben es nicht gewusst"... zo waren er in 't verleden al genoeg, om niet te zeggen teveel !!...

Voor de rest gaan we hier niet te veel woorden meer aan vuil maken, want wij hebben deze documentaire reeds een aantal malen gezien & wij hoeven niet overtuigd te worden... De beelden die er vertoond worden ~geloof het of niet~ die spreken ruimschoots voor zichzelf...

Wij durven alleen maar te hopen dat na het zien van deze documentaire uw eurocentje zal beginnen te rollen & dat u wat gezond verstand hebt om daar de nodige conclusies aan te verbinden !!...

We wensen u in elk geval een hoop leerrijk kijk-"plezier"...

...



documentaire : "la face cachée du Vlaams blok" (2004 ) - 71 min
door RTBF-journalist Jean-Claude Defossé




...

Gesnopen ?!...

...

Morgen :

...Nog méér van hetzelfde lekkers... We laten u kijken naar de documentaire : "Vlaamse choc" van Peter Boeckx - 2004 - 44 min...

Dus... zeker terug komen & kijken !!...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Docu - la face cachée du Vlaams blok - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VII

23-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
22-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. ″Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang″ : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VI - a

Aangezien wij in ons dagelijks leven al eens mochten opmerken, dat het merendeel der Belgen & Vlamingen ~helaas in véél te véél gevallen~ soms gewoon z'n eigenste Vaderlandse geschiedenis NIET kent &/of zelfs weigert om onder ogen te zien, zijn wij zo "vriendelijk" u daar ~zo af & toe~ aan te herinneren. met als enige goede reden zodat u in de toekomst toch enig idee heeft waar het politieke gedachtengoed en ~vooral~ de ideologieën van een partij vandaan zou kunnen komen...

In onze politieke zoektocht naar wat Vlaanderen in de ~nabije~ toekomst te bieden heeft aan "Een Nieuwe Staat" hebben we gisteren een beeld geschetst van de Vlaamse VolksBeweging, onder de welluidende titel "Het toekomstige Vlaanderen voor de 85-jarigen...".



NVDR - Noot Van De Redactie :

Zoals u met een eerste blik reeds zult opgemerkt hebben, we zijn in deze beschouwing nogal rijkelijk met linken & doorverwijzingen omgesprongen & dat heeft zo ook z'n goede redenen. Om maar eventjes te duiden, over het onderwerp in kwestie werden reeds massa's boeken geschreven, dikwijls van hon-der-den pagina's dik ...& om hier dus geen quasi onleesbare uiteenzetting te geven met allerlei rare zijsprongen, geven wij er u dus maar volkomen "gratuit" een pak linken bij, die een duidelijker licht op de naam of het begrip in kwestie zouden moeten werpen.

We willen in deze nog wel eventjes opmerken dat, ook al komt een zelfde naam tweemaal gelinkt (in 't blauw) voor, we er toch wel telkens een compleet andere link aan vast hebben geplakt !!



...

Vandaag zijn we dus onmiddellijk aanbeland bij de meest rabiate Vlaamse onafhankelijkheidspartij die ons Belgenland rijk is & die wegens z'n toch wel zéér omstreden & pekzwart oorlogsverleden toch een speciale toelichting behoeft, namelijk Het Vlaams Belang ~het vroegere Vlaams Blok~. Buiten de Oostenrijkse FPO van Jörg Haider is er geen enkele andere partij van die omvang in Europa terug te vinden die nog steeds dweept met de idealen van het nationaal-socialisme. Bij de oprichting van deze partij ~het Vlaams Blok~ in 1988 zat er aan de rechterzijde van de oprichter Karel Dillen, ~Voorzitter Voor Het Leven~ ene zekere Jef François... Belangrijk is, dat u die naam even onthoudt voor straks...

Maar laten we dus beginnen bij het begin & laten we misschien eerst even ons licht schijnen over de stichter van het Vlaams Belang... Wie was Karel Dillen ?!...

We beginnen dus alvast met een zeer leuke foto, die toch al wat zegt...

Karel Dillen had al in 1951 duidelijke sympathieën. (Foto Familie Dillen)



Misschien was dit een jeugdzonde zult u zeggen... & als die zonde niet te groot is, moet dat in feite ook wel kunnen, ie-der-een heeft namelijk zo z'n recht op stommiteiten... Mààààrrr, hélaas-hélaas voor u & mij, het gaat 'm hier niet over een jeugd- &/of een pekelzonde, het gaat hem hier over een keiharde èchte ~ideologische~ overtuiging...

We vonden een nogal vrij uitgebreid portret van Karel Dillen bij archivesolidaire.org & dit naar aanleiding van z'n overlijden...

Bron :
http://www.archivesolidaire.org/scripts/article.phtml?section=A2AAAABX&obid=34464

dinsdag, 1 mei 2007, 9u49

Overlijden Karel Dillen
Portret van fascistische vader Vlaams Belang

Karel Dillen, stichter van de voorloper van het Vlaams Belang, gaf vrijdag 27 april de pijp aan Maarten. Racist en fascist waren voor hem "eretitels".

Gaby Moreels
02-05-2007

De politieke carrière van Dillen begon in mei 1951 in Zweden. Toen kwamen daar in Malmö alle restanten van de oude SS bij elkaar, om ~met de ruime ″geredde″ financiële middelen~ de basis te leggen van een nieuwe Europese nazi-partij. Daar zat Dillen als Belgische afgevaardigde tussen alle overlevende kopstukken van het oude nationaal-socialisme: Maurice Bardèche uit Frankrijk (van wie hij achteraf een holocaust-ontkennend boek vertaalde), Per Engdahl van Zweden, de ex-SS'er Heinz Priester, de Franse nazi René Binet... De Europese Sociale Beweging noemde het gezelschap zich. Hun doel was een verenigd blank Europa.

Van dan af begon voor Dillen het echte werk. Met zijn geschriften, zijn toespraken werkte hij aan de heropstanding en vorming van de naoorlogse fascistische wereld. Dit via tal van blaadjes en initiatieven zoals de groep Opstanding, de Jong Nederlandse Gemeenschap





NVDR : let u bij deze laatste link hier goed op de namen die in de opengaande pagina bovenaan vermeld staan !!



(voor de herdenking van de Verschaeve en Borms, Dietsland Europa, Were Di, 't Pallieterke. Moeilijk en hoogstaand is het allemaal niet. De ordewoorden luidden: "tegen het straffen en voor het vrijlaten van de collaborateurs", "voor amnestie", "tegen het communisme", "voor een onafhankelijk Vlaanderen met Brussel als hoofdstad", "voor de splitsing van België", "solidair met de apartheid en tegen de "Mandela-aanbidders", "tegen de kleurvolkeren". Dillens proza werd gretig geslikt in de toenmalige fascistische straatvechterbenden zoals het VMO, Voorpost en Were Di, en binnen een deel van de toenmalige Volksunie, waar hij ook lid van werd.

Maar de situatie veranderde in de jaren zeventig. Met hun gewelddadige terreuracties en hun openlijk nazisme geraakten die oude organisaties stilaan in diskrediet bij de bevolking. Eerst werden de geestesgenoten in Zuid-Europa na jarenlange volksmobilisaties verdreven: Franco en Salazar, de Griekse kolonels... Het internationaal kapitaal kon door de zware opstekende interne crisis best wat rust gebruiken om in alle stilte te werken aan de voorbereiding van grote aanvallen op de werkers (privatiseringen, afbraak van werkomstandigheden en arbeidsrechten, afbraak van democratische rechten, vreedzame ondermijning van het socialisme in de vroegere Sovjet-Unie en in Oost-Europa, versterking van de gewapende armen van de staat...). Anti-fascistische volksmobilisaties konden zij in die omstandigheden wel missen als kiespijn.

In eigen land werd het einde van de oude fascistische organisaties aangekondigd door een massale anti-fascistische mobilisatie in Leuven. Een extreemrechtse "heroveringsmanifestatie" in oktober 1975 had onder bescherming van de rijkswacht moeten opmarcheren, omstuwd door dichte drommen joelende anti-fascisten, onder een regen van stenen en huisgerei vanuit de studentenhuizen, en eindigde in een eerloze terugtrekking. Dit was het moment voor Dillen om, Le Pen achterna, de oude terreur-groepen om te vormen tot een partij, die op een "deftige wijze" aan politiek zou gaan doen, een andere verpakking, we spreken nu over 1977/1978 en de oprichting van het Vlaams Blok.

Niet dat het politiek personeel daarmee veranderd was natuurlijk, op de stichtingsvergaderingen en eerste verkiezingslijsten van het toenmalig Vlaams Blok wemelt het van VMO'ers en oud-collaborateurs (voor zover ze over politieke rechten beschikken). Niet dat de fascistische "politiek" daarmee veranderd was natuurlijk, de eerste jaren ervaren de fascisten de vorming van hun "eigen" partij als een duw in de rug, en ze verdubbelden hun aanslagen en brandstichtingen tegen progressieve en andere volksvreemde winkels, lokalen... De regering kon niet anders dan de VMO te vervolgen, en te verbieden. Daarmee hielp ze uiteraard ook Dillens partijvorming een handje. In 1984, nauwelijks een jaar na Le Pen in Frankrijk, begint het Blok onder leiding van Dillen aan haar anti-migrantencampagne, naar het model van de Hitleriaanse campagne uit de jaren dertig,"500.000 werklozen, 400.000 joden". In 1990 vat Dillen zelf het programma van het Blok als volgt samen: "een Vlaamse republiek waarin geen plaats is voor islamieten en negers".

En ook niet dat de anti-arbeiders, anti-vakbonds en anti-communistische standpunten van de oude fascisten daarmee veranderd zijn natuurlijk: reeds van bij de stichting orakelen Dillen en consoorten dat staken een misdaad is, dat stakingspiketten privé-milities zijn, die dus zouden moeten verboden worden, en dat vakbonden rechtspersoonlijkheid moeten krijgen, en dus moeten kunnen vervolgd worden. En dat de echte fascisten in Europa eigenlijk de communisten zijn...

Nu het internationale kapitaal vanaf 1990 haar politiek bijstelde naar openlijke aanvallen tegen de werkers en oorlog tegen de Derde Wereld, en nu de traditionele politieke steunpilaren de standpunten van het Blok grotendeels overgenomen hebben, kan hun precieze rol voor de patroons, als speerpunt van de grote internationale (Europees-Duitse of Amerikaanse) burgerij tegen de arbeiders en werkers, niet anders dan veranderen.

Naar goede feodale en fascistische traditie duidde de stichter-voorzitter Dillen in 1996 zelf Van Hecke(*) als zijn opvolger aan, en bracht op die manier het Blok de facto onder de leiding van Dewinter, die hijzelf bij de partij gebracht en gevormd had.

En door het toetreden van gewone (weliswaar extreemrechtse) burgerlijke politiekers in hun rangen ~die ze weliswaar soms rap weer verlaten~ wordt het Blok naar buiten uit meer en meer een partij als "de andere". Natuurlijk hebben ze nog altijd hun algemene rol als nationalistische en racistische verdeel- en heersfactor, en natuurlijk blijven ze hun rol als propagandisten tegen de arbeidersbeweging ten volle spelen, maar welke specifieke rol ze in de toekomst zullen opnemen, zal de tijd moeten uitwijzen. Vandaag ziet het ernaar uit dat Dillen een fascistische partij achterlaat waarin verwarring heerst.

NVDR : Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf van nieuwe & extra linken voorzien !!

...

Laten we zeggen dat we hier weinig of geen commentaar aan toe te voegen hebben... We hebben ons enkel bezig gehouden met hier & daar de tekst wat in vetjes, of in vetjes rood te zetten & soms eens extra te onderlijnen... Maar wat er staat, het spreekt allemaal onverbloemd voor zichzelf dachten we zo...

We willer er u ook nog eens op wijzen dat dit artikel dateert van 2 mei 2007 & dat dit nog niet zo héél lang geleden is, we kunnen ook niet zeggen dat er zich merkbare veranderingen intussen hebben afgespeeld & dat houdt net zo goed in dat we ook niet kunnen zeggen dat het Vlaams Belang nu intussen "democratisch" is geworden, laat staan is te noemen...

(*) ...& Voor u denkt... "ach-ach... de brave man is dood... & er is toch een andere voorzitter... dit komt heus wel goed !" ... & ~in deze niet zo onbelangrijk~ voor u ons er op wijst dat dit artikel van de hand is van "links gespuis"... willen we u toch graag even een artikel in knack ~die toch niet meteen echt tot de linkse rakkers te rekenen zijn~ laten lezen... Ook dit artikel is nog niet zo zo oud... het dateert van dezelfde periode in 2007, 7 mei om juist te zijn...

Bron :
http://www.knack.be/kanaal/mensen/de-dag-dat-karel-dillen-werd-afgezet/site72-section9-article3430.html

De dag dat Karel Dillen werd afgezet

07/05/2007 13:00

Karel Dillen, tot 1996 voorzitter-voor-het-leven van het Vlaams Blok, werd eigenlijk al op 14 juli 1987 afgezet.




Frank Vanhecke en Philip Dewinter kwamen nog wel afscheid nemen aan zijn sterfbed, maar de afgelopen jaren kreeg Karel Dillen nog maar weinig alte Kameraden over de vloer. De man die het Vlaams Blok leidde van 1978 tot 1996 was dan ook al lang een paria binnen zijn eigen partij. Om dat beter te begrijpen, moeten we teruggaan naar 14 juli 1987, de dag dat Dillen de facto werd afgezet door en Philip Dewinter.

In 1985 rekruteert Geert Wouters (zoon van ex-VNV'er en Leo Wouters en tot december 1988 voorzitter van de partijraad van het Vlaams Blok) Philip Dewinter uit het Nationalistisch Studentenverbond. Al gauw komen ook Marijke Dillen en haar echtgenoot Hans Carpels (nu topman van Selexion) over uit het NSV. In twee jaar tijd slagen ze erin het Vlaams Blok van koers te doen veranderen. In plaats van een puur Vlaams-nationalistische partij wordt ze een extreemrechtse partij naar het voorbeeld van het Front National van Jean-Marie Le Pen.



'Putsch'

Sindsdien staat het antimigrantenstandpunt op de voorgrond. Acties in Komen en Voeren, of pleidooien voor de teruggave van de 'gestolen' gebieden in Frans-Vlaanderen, maken plaats voor campagnes zoals 'Antwerpen voor de Antwerpenaren'. Het is het begin van het grootste electorale succesverhaal uit de naoorlogse Belgische geschiedenis.

Geert Wouters en andere anciens, zoals algemeen secretaris Jaak Peeters, bestuurslid Renaat van Heusden én Gerolf Annemans (die in 1987 als opvolger van Dillen in de Kamer was gekomen) zien met lede ogen aan hoe Karel Dillen passief blijft bij wat zij een 'putsch' noemen. Ze vergaderen samen en smeden plannen om Dillen te overtuigen of opzij te schuiven.

Op 14 juli 1987 krijgt Karel Dillen de nekslag toegediend, maar dan wel van... zijn (toenmalige) schoonzoon Hans Carpels en diens boezemvriend Philip Dewinter. Op een bijeenkomst van het partijbestuur informeert Carpels kwansuis naar de staat van de partijfinanciën. 'Karel Dillen wordt lijkbleek, loopt woedend naar buiten en roept nog na: 'Als ge mijn stoel nog wilt, neem hem dan maar', vertelde Renaat Van Heusden in februari 1992 aan De Morgen.

De vraag van Carpels was niet zo onschuldig. Via zijn vrouw Marijke wist hij dat Karel Dillen en zijn vrouw Madeleine Koninck kort daarvoor ruzie hadden gekregen. Toen mevrouw Dillen een schenking voor de partij in de kluis wilde stoppen (waarvan zij in die pioniersdagen als enige de sleutel had), bleek dat haar man ook een volmacht had gegeven aan Patsy Vatlet, met haar 21 jaar de jongste bediende van de partij. Noch het partijbestuur, noch de vrouw van Dillen was daarvan op de hoogte. Dillen weigert elke uitleg. 'Gij moet u niet met mijn privéleven bemoeien', zegt hij tegen Van Heusden en Wouters.

De volgende dag gaat Gerolf Annemans bij Geert Wouters op bezoek. 'Hij vroeg me of ik Dillen wilde opvolgen. Ik heb dat geweigerd, ik wilde eerst nog eens met Dillen praten', zei Wouters in februari 1992 aan De Morgen.

De vergadering, maar ook de eerdere 'geheime' ontmoeting tussen Van Heusden, Peeters, Wouters en Annemans, lekt snel uit. Achteraf zal Annemans verklaren dat hij Karel Dillen op de hoogte heeft gebracht van de 'samenzwering'. De samenzweerders (behalve Annemans) stappen uit de partij. Sommige dissidenten van toen, zoals Jaak Peeters, zijn nu lid van de N-VA.



Bloempot

Hans Carpels kiest voor het bedrijfsleven, maar Philip Dewinter neemt resoluut de leiding van de partij over en duwt Marijke Dillen opzij voor het lijsttrekkerschap in Antwerpen. Karel Dillen blijft als een soort bloempot op post en wordt verwend met een hele reeks mandaten voor zijn kinderen. In 1996 neemt hij echter wraak op de twee concurrerende 'samenzweerders', Dewinter en Annemans. Hij kiest voor Frank Vanhecke als zijn opvolger.

Anno 2007, nu het Vlaams Belang opnieuw verwikkeld is in een strijd om de macht, duikt het verhaal van 1987 weer op. Vlak na het overlijden van Karel Dillen brengt De Tijd in herinnering dat Dillen in Annemans zijn opvolger zag 'maar werd gechanteerd met feiten uit zijn privéleven om Dewinter en dienst clan meer speelruimte te bieden in het Vlaams Blok. Dillen gaf toe aan de chantage, waardoor Annemans' sollicitatie voor het partijvoorzitterschap werd afgewezen.'

Net als zijn voorganger moet voorzitter Frank Vanhecke zich dezer dagen verdedigen tegen besmuikte allusies over zijn 'nauwe band' met Marie-Rose Morel.

Karel Dillen werd zaterdag begraven.

knack - Karl van den Broeck

NVDR : Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf opnieuw zoals de vorige van nieuwe & extra linken voorzien !!

...

U snapt nu het plaatje ~het wààrom~ van de voorzitters-wissel ?!... Mooi zo !! Dan kunnen we nu verder gaan om de rest van het portret van het Vlaams Belang te vervolledigen...

Einde deel (a) ...wordt vervolgd...!!

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.″Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang″ : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VI - b

Begin deel (b) ...Het vervolg...!!

Zoals we in het begin reeds stelden, zat er naast "onze" Karel Dillen ~die u intussen nu wat beter kent~ ene Jef Francois... Maar, naar alle waarschijnlijkheid zegt deze naam totaal niets aan de meeste van onze lezers, dus zullen we even voor u googelen en gaan we meteen op wonderbare visvangst...

Eventjes terzijde, Laten we dus ook maar meteen zeggen "wààrom" we dit doen... We gaan op zoek naar de filosofie, het politieke gedachtengoed waar het in & bij het Vlaams Belang om draait & daarom moeten we even terug in de tijd, eventjes onze, maar vooral uw Vaderlandse Geschiedenis opfrissen. Het is immers noodzakelijk dat u weet wat er zich zowat de laatste 100 jaar afspeelde in dit kleine Belgenlandje, om de goede reden dat quasi àlles van het Vlaams Belang z'n hededaagse politieke gedachtengoed gehaald is uit dàt "roemrijke" verleden waar ze steeds op de één of andere manier naar verwijzen.

Fasten your seatbelts, here we go !!

Wie was dus deze Jef François & waar stond ie voor ?!...

We gaan naar de Nederlandse site Wo2.nl, kwestie van niet beschuldigd te kunnen worden van gebruik te maken van linkse propagandabronnen als ~het overigens uitstekende, maar jammer genoeg inmiddels opgedoekte~ BLOKWATCH, waar u trouwens ~hoe kan het anders~ ook het één & ander over Jef François vindt...


Jef François zit links naast Karel Dillen

François, Jef

Jef François wordt op 21 mei 1901 in Gent geboren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt hij lid van de Vlaamsgezinde Frontpartij. In 1931 richt hij samen met onder andere Joris Van Severen het Verdinaso op, waarin hij vanaf 1937 aan het hoofd komt te staan van de D.M.O. ~de Dietsche Militanten Orde~. Net zoals vele anderen wordt ook François in mei 1940 gearresteerd door de Belgische overheden, uit vrees voor samenwerking met de Duitse invaller. Pas in augustus zou François terugkeren. Na het opgaan van het Verdinaso in het VNV op 10 mei 1941, wordt François tweede man in de Dietse Militie/Zwarte Brigade, de partijmilitie onder Reimond Tollenaere...



In de Waffen-SS

François meldt zich midden 1941 vrijwillig voor de Waffen-SS en vertrekt in augustus samen met onder andere Reimond Tollenaere naar de kazerne van Lauenburg voor een officiersopleiding. Hij zou de oorlog eindigen met de rang van Obersturmführer. Al in 1942 wordt François teruggeroepen van het oostfront, om in september Standaarleider te worden van de 1ste Standaard der Germaansche SS in Vlaanderen.

Na de oorlog wordt hij in België tot de doodstraf veroordeeld, maar wordt vroegtijdig vrijgelaten. Hij overleed op 30 juni 1996.



Onderscheidingen

# Eisernes Kreuz II. Klasse (5 juli 1942)

# Verwundetenabzeichen in Schwartz (4 juli 1942)

Bron : http://wo2.nl/content/view/56/37/

NVDR : Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf van nieuwe extra linken voorzien !!

...

Bij Wikipedia vonden wij volgende omschrijving voor de Algemeene-SS Vlaanderen...

Algemeene-SS Vlaanderen


De Algemeene--Vlaanderen was de Vlaamse afdeling van de Schutzstaffel.

De Algemeene-SS Vlaanderen werd op 30 november 1940 op initiatief van de Duitse SS-leiding opgericht. De initiatiefnemers langs Vlaamse zijde waren Ward Hermans en René Lagrou, die ook de eerste leider werd. Hermans werd op zijn beurt hoofdredacteur van het propagandablad van de SS in Vlaanderen, De SS-man, dat vanaf december 1940 verscheen.

Het belang van de Algemeene-SS Vlaanderen was niet van militair strategisch belang, maar was een van de manieren waarop Duitsland zijn invloed in België trachtte te vergroten. Deze poging mislukte echter door het geringe succes. Een van de verklaringsgronden ligt erin dat in de filosofie van de Algemeene-SS Vlaanderen integraal deel moest gaan uitmaken van het Derde Rijk, terwijl Vlaams-nationalisten een grote zelfstandigheid nastreefden.

In oktober 1942 werd de organisatie omgevormd tot 1ste Standaard van de Germaansche-SS Vlaanderen. Door ook de andere buitenlandse SS-afdelingen als onderdeel van de Germaanse SS te beschouwen, hoopte men de eenheid en solidariteit binnen het Germaanse volk te benadrukken en te versterken. Met de inschakeling van de Algemeene-SS Vlaanderen in de Germaanse SS werd nogmaals duidelijk dat de ware macht van de organisatie niet bij de Vlaamse leiders, maar in Berlijn lag. De eigenlijke leiding berustte bijgevolg bij de Duitse vertegenwoordiger van Reichsführer-SS Heinrich Himmler in België. Aanvankelijk was dit Konstantin Kammerhofer en vanaf april 1942 Richard Jungclaus.

De Vlaamse leiding was ondertussen ook veranderd. Lagrou werd in mei 1941 vervangen door Jef De Langhe die in september van datzelfde jaar werd vervangen door Raf Van Hulse. Ook Ward Hermans werd als hoofdredacteur vervangen, door Maurits Van de Walle.




Raf Van Hulse



Naarmate de oorlog vorderde, nam de invloed van de Germaansche-SS Vlaanderen af. De belangrijkste organisatie van de SS in Vlaanderen was immers DeVlag. Toen Jef François in augustus 1942 de leiding van Van Hulse overnam, verschoof de nadruk van politieke beweging naar paramilitaire organisatie en werd de Germaansche-SS Vlaanderen meer en meer ingezet voor bewakingsopdrachten en wraakacties op verzetslui. Op 9 november 1943 werd Antoon (Tony) van Dijck de vijfde en laatste Standaardleider.

Na de bevrijding vluchtten de meeste leden van de Germaansche-SS Vlaanderen naar Duitsland alwaar de organisatie ontbonden werd.



Literatuur

# A. De Jonghe, De strijd Himmler-Reeder om de benoeming van een HSSPF te Brussel (1942-1944), 1984

# B. De Wever, Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945, 1994

# B. Crombez, De Algemeene-SS Vlaanderen, 1995



Zie ook

Vlaams Legioen

Sturmbrigade Langemarck

Division Langemarck

Bron : http://nl.wikipedia.org/wiki/Algemeene-SS_Vlaanderen

NVDR : Ook hier dezelfde opmerking als hierboven ! Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf her & der van nieuwe extra linken, evenals van foto's voorzien !!

...

...& Wraakakties op verzetslui, wat moeten ons daarbij voorstellen zult u vragen ?!... Laat ons even de site van de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof bekijken...

...& we citeren :

August Schollen was SS-Untersturmführer. Op 4 december 1942 liep Schollen aan de Schaarbeekse Poort in Brussel in een hinderlaag en werd door de Gewapende Partizanen gedood. Deze aanslag zou grote gevolgen hebben. Het was het begin van een geweldspiraal van terreur en contraterreur. Overal braken incidenten uit. Zo ook in Antwerpen waar Jef François, de leider van De Vlag, dreigende taal sprak: "uw dood zal honderdvoudig gewroken worden". Drie dagen later werden in "Het Kamp van Breendonk" 10 politieke gevangenen opgehangen, onder wie acht leden van de Gewapende Partizanen.

We kunnen u ook alvast aanraden om op de site van bovenvermeld kamp... zo'n paar getuigenissen van naderbij onder de loep te nemen...

Velen bij het Vlaams Blok noemden onze "vriend"  Jef François dan ook "de commandant"...



Jef François



...

...& Last but not least voor vandaag... ~morgen hoort u hier nog meer over~ ...verwijzen wij u graag eventjes door naar de nieuwe website van de reeds verschillende malen ontbonden VMO ~Vlaamse Militanten Orde~. Hier moet je maar eens wat rondneuzen, bijvoorbeeld eens het uitvoerig het voorwoord met de bij vermelde namen lezen om een aantal zaken op te merken... Vooreerst mochten we merken dat deze site nog steeds ~niettegenstaande deze groepering officieel "ontbonden" is~ erg up to date is... Verder zal je zo ook merken dat er nogal wat Vlaams Belang-volk nogal héél wat lovende woorden schrijven over de toch wel ergste collaborateurs die onze Belgische Vaderlandse Geschiedenis rijk is !! Onze Nederlandse lezertjes kunnen we alvast aanraden om daar eens te gaan lezen bij "Operatie Wolfsangel" waarbij je ook nog naar een zeer leuke video kunt kijken van een Nederlands journaal om Bert Eriksson wonderlijke dingen horen te zegggen over een "groot" Nederlands leider ...Anton Mussert... Dus allen daarheen & kijken...!!

Verder zal 't u waarschijnlijk ook hier opgevallen zijn dat hier namen terug gevonden worden, die voorkwamen in het begin van deze uiteenzetting... Om er maar een paar te noemen : Cyriel Verschaeve... & kijk... ook hier werd een "heimat-actie" rond ondernomen, namelijk... "Operatie Brevier"...

Bij de "Heldenhulde" komen dan weer namen terug als Ward Hermans & August Borms... remember ?!...

Een evenmin te missen onderdeel in jullie verplichte culturele bagage is "Operatie Delta"... Het leest als een komische heimatroman van dubieus allooi maar let op ! Wie waren er aanwezig op de herbegraving van de grote leider Staf De Clercq ?!... Juist !! Alweer "onze" Karel Dillen met nog een hoop "schoon volk"... Enfin gans deze website staat vol van dergelijke verwijzingen naar "de goeie oude tijd" en vooral naar de bindingen met het huidige Vlaams Belang. We vonden deze link trouwens via de site van Sandy Neel een mooie freule die wel wat banden lijkt te onderhouden met nog wat rechtse milieus zoals Voorpost...

Maar wat een geluk voor ons dat die ondertussen allemaal "democratisch" zijn geworden...

...Of niet ?!...

...*GRIJNS*...

Morgen : laten we u wat pittig beeldmateriaal zien van àl deze "democratische" mensen die samen de "democratische" partij Het Vlaams Belang vormen...

Niet aarzelen !!... Maar terugkomen om te kijken !!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VI

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
21-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Het toekomstige Vlaanderen voor de 85-jarigen..." : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL V

Goed... nu we op visite zijn geweest bij onze Waalse buren zullen we maar eens kennis maken met de Vlaamse hoofdrolspelers in de drang naar onafhankelijkheid. Iedereen meent ze natuurlijk te kennen. Bart De Wever, De Decker en C°, Het Vlaams Belang, het zogenaamde confederale gedeelte van de CD&V... Want hier zijn we er zelf nog niet helemaal uit of ze dat nu wel allemaal zijn... er zouden er immers nog wel eens meer kunnen zijn...

Maar slecht als we zijn, zoeken we niet naar namen maar naar ideeën. Want onafhankelijk Vlaanderen dat klinkt allemaal erg leuk. Een volkslied, een vlag en wat monumenten... maar er moet meer zijn...

We beginnen onze speurtocht bij het VVB... Euh... wie zult u vragen ?!... De VVB is dus de Vlaamse VolksBeweging...

...& Wat vertelt ons deze Vlaamse volksbeweging ?!...

Ach-ach-ach... Vlaamse verdeeldheid alom... maar we vinden hier wel duidelijke verwijzingen naar het franstalige plan Wallonie-Bruxelles ! Alla-alla... en plots valt ons lodderig oogje onderaan op de naam Dirk Laeremans. Omdat ik persoonlijk zo een beetje de familie ken... *GNAGNAGNA* ...springen alle lichten op rood... en wat blijkt ?!... Wel Dirk is natuurlijk de broer van Vlaams Belanger Bart... maar daar is niks op tegen natuurlijk, maar Dirk is eveneens de man achter al de leeuwenvlaggen bij de aankomsten van wielerwedstrijden... o.a. in de Tour de France. Iedereen kent ze wel die dubbele aan een lange stok...

...Maar nog leuker wordt het, wanneer we merken dat Dirk een begenadigd schrijver blijkt te zijn van zéér interessante uiteenzettingen over de hedendaagse problemen... o.a. economie... enzovoort-enzovoort... We zochten het even voor jullie op, want deze man legt haarfijn uit hoe de toekomst er voor de modale Vlaming er het best zou uitzien. ...& Om niet van enige manipulatie of verdraaiing van de feiten te worden beschuldigd... *GRIJNS* ...drukken we hieronder de volledige tekst af zoals Dirk hem heeft geschreven op 15/08/2004. Dus al wel een behoorlijk tijdje geleden maar nog steeds brandend actueel. Deze werd gepubliceerd in het Politiek maandblad Doorbraak...

Euh... we raden u toch maar ~om gezondheidsredenen~ aan om onderstaande tekst hééééél zorgvuldig & zéééér aandachtig te lezen...

Bron : http://www.doorbraak.org/115/315

Vlaams, sociaal en zeker?
15-08-2004 / Dirk Laeremans

Dat de sociale zekerheid een Vlaamse materie moet worden, daar lijkt heel politiek Vlaanderen het nu wel min of meer over eens. Wat er daarná met een eventuele Vlaamse sociale zekerheid moet gebeuren, is een heel ander paar mouwen. Om het onweer tegen te houden dat over Vlaanderen hangt, zullen we drastisch moeten sleutelen aan onze Vlaamse sociale zekerheid. Zélfs als we al onze centen mogen houden.

Laten we beginnen met wat cijfers. De laatste maanden zijn er behoorlijk wat rapporten verschenen die de kat de bel aanbinden. Voka (het vroegere VEV) maakte wat rekensommetjes en modellen. In een pessimistisch scenario waarbij we niet meer banen creëren, verliezen we met z’n allen tegen 2014 zo’n 16% van onze welvaart. Bye bye dertiende maand en vakantiegeld. Gepensioneerden moeten in november en december hun plan maar trekken.

Zelfs in een positief scenario – waarbij we wél efficiënter werken, meer mensen aan de slag krijgen en jobs creëren – zorgt de vergrijzing ervoor dat een werknemer in 2030 nog slechts een kwart naar huis neemt van wat zijn werkgever betaalt.

Ook andere instellingen komen tot gelijkaardige conclusies. De Hoge Raad voor de Werkgelegenheid en de Hoge Raad voor Financiën kwamen eerder dit jaar ook al tot de conclusie dat pensioenen vanaf 2015 alleen betaalbaar zijn als we nú meer mensen aan het werk krijgen.



De problemen op een rijtje

We zetten even de problemen van vandaag en die van morgen op een rijtje.

Hoge lasten op arbeid: Om te berekenen hoelang iemand voor zichzelf werkt en hoelang voor de staat, werd de idee van de “tax liberation day” ingevoerd. Vanaf welke dag werkt de werknemer niet meer voor de staat, maar voor zichzelf? In de VS werk je vanaf begin april voor eigen rekening. In België vanaf begin september. Alleen de Scandinavische landen presteren nog net iets slechter. In het optimistische (sic!) scenario van Voka moet je in 2030 tot in oktober wachten voor je iets begint te verdienen.

Lage werkgelegenheidsgraad: Hoeveel personen tussen 55 en 65 zijn in Vlaanderen nog effectief aan het werk? Niet veel, zo blijkt. België heeft jarenlang de werkloosheidscijfers gedrukt door de mensen op (brug)pensioen te sturen. Amper één op vier 55-plusser heeft nog een job, terwijl dat in Europa bijna 40% is. In de Scandinavische landen heeft men die verhouding ondertussen boven de 60% gekregen.

De vergrijzingsgolf: Net zoals in vele andere Europese landen, kent Vlaanderen een enorme vergrijzing. Vanaf 2010 schiet het aantal gepensioneerden de lucht in. Voor Wallonië is dat probleem een heel klein beetje kleiner. Brussel blijft dankzij zijn sterke vreemdelingenpopulatie een relatief jonge bevolking. Aangezien Wallonië precies in hetzelfde bedje ziek is als Vlaanderen, is de idee dat ‘Wallonië onze pensioenen gaat betalen’ compleet uit de lucht gegrepen.

De vergrijzingsgolf: Net zoals in vele andere Europese landen, kent Vlaanderen een enorme vergrijzing. Vanaf 2010 schiet het aantal gepensioneerden de lucht in. Voor Wallonië is dat probleem een heel klein beetje kleiner. Brussel blijft dankzij zijn sterke vreemdelingenpopulatie een relatief jonge bevolking. Aangezien Wallonië precies in hetzelfde bedje ziek is als Vlaanderen, is de idee dat ‘Wallonië onze pensioenen gaat betalen’ compleet uit de lucht gegrepen.

Daling van industriële productie: Productiebedrijven hebben het lastig in Vlaanderen. Velen wijken uit naar lageloonlanden. Sommigen wijken uit naar China, maar het zullen in de komende paar jaren vooral de nieuwe EU-lidstaten zijn die investeringen aantrekken. Zolang je die leegloop kan compenseren door nieuwe dienstverlenende bedrijven op te richten, is dat geen probleem. Maar het blijkt meer en meer dat Vlaanderen op die trein niet in de eerste wagon zit. De economische groei van België en Vlaanderen is het jongste decennium behoorlijk ónder het Europese gemiddelde gezakt.

Hersenvlucht: Er wordt in de media weinig over geschreven, maar ook vandaag nog is er een netto-emigratie van universitair geschoolde werknemers uit Vlaanderen. Emigratie is er altijd geweest, maar de jongste jaren worden we meer en meer geconfronteerd met het feit dat ook labo’s en onderzoekscentra verhuizen naar het buitenland. Jonge en dynamische internationale werknemers emigreren naar London, New York, Parijs en Frankfurt, niet naar Vlaanderen. De hoge belastingen op topverdieners is daar niet echt vreemd aan.

Pensioenstelsel: In tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederland, heeft België met de ingezamelde pensioenbijdragen nooit een pensioenreserve opgebouwd, maar rekent het op de volgende generatie om de pensioenen te bekostigen. Daarbovenop heeft ons land bovendien een schuldenberg opgebouwd die nog altijd ruim boven het Europese gemiddelde ligt en die – in tijden van hoge rente – alle beschikbare budgetruimte opvreet. Met begrotingstrucjes zoals het Belgacom-pensioenfonds, wordt dat probleem nog een beetje aangedikt.

Neem al die factoren samen, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom het stelsel dat we vandaag kennen, onhoudbaar is voor de volgende generatie. Zélfs in de veronderstelling dat de sociale zekerheid morgen gesplitst wordt en Vlaanderen zijn geld zelf mag besteden.



Hoe los je het op?

Wie de sociale zekerheid in Vlaanderen wil zeker stellen, zal dus niet zacht mogen zijn. Binnen België is het alvast onmogelijk: er rusten te veel taboes op de transfers die via de sociale zekerheid van noord naar zuid verlopen. Een volledige splitsing is dus alvast een conditio sine qua non voor welk beleid dan ook.

Maar het zal niet genoeg zijn. Verre van. En er zullen keuzes gemaakt moeten worden. We zetten een aantal mogelijkheden op een rijtje.

Langer werken. Dat we langer zullen moeten werken, staat vast. Om onze huidige werkgelegenheidsgraad van 59% op te trekken naar het Europese streefdoel van 70% zullen we veel meer mensen aan het werk moeten houden tot hun 65 en zal het aantal jobs met 300 000 moeten groeien. Dat is trouwens ook de reden waarom het VBO alvast aankondigde het woord “brugpensioen” uit het vocabularium te schrappen. De Scandinavische landen zijn erin geslaagd zijn om bijna 75% van de werknemers tussen 55 en 65 aan het werk te houden en de werkloosheid onder de 5% te houden – ondanks de hoge belastingen.

Meer belastingen. Dat is altijd makkelijk. In het Voka-scenario komt “niets doen” neer op een overheid die in 2030 75% van de lonen opeist in plaats van de 66% van vandaag.

Meer werken. Meer werken is natuurlijk ook een oplossing. Meer werken voor hetzelfde loon verlaagt de loonkost en verhoogt dus de economische activiteit. In Frankrijk staat de 32-urenweek onder enorm hoge druk. In Duitsland stemden de arbeiders van Siemens erin toe om twee uur per week meer te werken – zonder extra loon – in ruil voor de garantie op werk. In 2002 werkte een Belg nog gemiddeld 1560 uren per jaar. In Slovakije zijn er dat 1980.

Keuzes maken. Als er niet genoeg centen zijn om alles te betalen, moeten er keuzes gemaakt worden. Het is niet mogelijk om álles te blijven terugbetalen. Professor Hugo Kesteloot (U.Gent) gooide begin april de knuppel in het hoenderhok door voor te stellen om terugbetaling van ziektekosten voor 85-plussers tot quasi nul te herleiden...

‘Het is beter dat de staat ervoor zorgt dat iedereen 85 kan worden, dan het leven van 85-jarigen nog met een paar jaar te rekken.’

Andere belastingen. Wat belast wordt, verdwijnt. Ons huidige stelsel haalt een enorm grote proportie van zijn inkomsten uit belastingen op arbeid. De loonwig – het verschil tussen wat de werkgever betaalt en wat je uiteindelijk overhoudt – wordt in grote mate daardoor bepaald. Een verplaatsing van belasting op arbeid naar belasting op verbruik (met andere woorden een hogere BTW) zorgt ervoor dat ook buitenlandse goederen hoger belast worden en dat binnenlandse productie goedkoper wordt. Dat is ook de reden waarom werkgeversorganisaties ervoor pleiten om de sociale zekerheid van kinderbijslagen en gezondheidszorg niet langer te financieren via belastingen op arbeid.

Vereenvoudig de administratie. Vereenvoudiging van de administratie is het stokpaardje van Vivant. Vervang alle vervangingsinkomens, pensioenen, kinderbijslagen, studiebeurzen en dergelijke door een gestandaardiseerd basisinkomen en je maakt komaf met een gigantische hoop overtollige administratie. De idee verdient meer aandacht dan ze krijgt.

Privatiseren. In Ierland krijg je als werknemer van de staat slechts een zeer minimale bescherming voor de grote kosten, maar er bestaan massa’s privé-verzekeringen die extra bescherming bieden. Met de hogere netto-inkomsten (een Ierse werknemer neemt voor een zelfde kost van de werkgever bijna het dubbele netto naar huis) is dat best betaalbaar.

Economische groei. Meer groei betekent meer inkomsten voor de staat. Zo simpel ligt dat. Een overheid die investeert in onderwijs en economische infrastructuur en een bedrijfsvriendelijk klimaat schept, genereert economische groei. Zo worden bijvoorbeeld in Denemarken tweemaal meer middelen ingezet om werklozen te begeleiden en op te leiden tot beroepen waar vraag naar is.

Immigratie. Immigratie is een logisch antwoord op het vergrijzingsprobleem. Door het aantrekken van buitenlandse werkkrachten verhoog je het aantal actieven zonder te moeten wachten op de eigen bevolking en zonder (te veel) te moeten investeren in opleiding. Zoals we in een vorig nummer van Doorbraak uitlegden is dat alleen efficiënt als je je beperkt tot de hoger opgeleiden en dan nog liefst voor tijdelijke contracten en knelpuntberoepen.

Tegen elke suggestie hierboven kan je morele, technische, politieke en praktische bezwaren inroepen. Is het moreel aanvaardbaar dat rijke mensen betere gezondheidszorg of betere scholen kunnen bekostigen? Dat mensen tot in september voor de staat moeten werken? Dat je de volgende generatie opzadelt met een schuldenberg en een lege pensioenkas?



Waar kiest Vlaanderen voor?

Er is in Vlaanderen een opvallend grote consensus over de grond van de zaak. De Vlaming is en blijft bereid om een groot deel van zijn inkomen af te staan in ruil voor een uitgebreide sociale bescherming. Geen enkele politieke partij pleit voor een afbouw van de sociale uitgaven in ruil voor belastingverlaging. De antibelastingenpartij RAD heeft eind jaren 1970 nooit echt voet aan de grond gekregen, Vivant haalt geen enkele zetel en de liberale partij in Vlaanderen zit op een lijn waar vele socialistische partijen in Europa natte dromen van zouden krijgen.

Vlaanderen kiest daarbij voor een sociale zekerheid op drie krachtlijnen: een verdere uitbreiding (alles moet gratis), onder Vlaams beheer (gelukkig maar) en gefinancierd door algemene belastingen (en dus niet door belastingen op werk).

De zorgverzekering, die twee jaar geleden – quasi unaniem – door het Vlaams Parlement werd goedgekeurd, zit mooi op die lijn. In het Vlaamse regeerakkoord zet men nu ook geld opzij om het basisonderwijs volledig gratis te maken. En volgt de idee van het gratis openbaar vervoer eigenlijk ook niet precies hetzelfde spoor?

Het één of het ander?

Vlaanderen heeft morgen de financiële middelen niet meer om dat allemaal te blijven betalen. Elke uitbreiding vergroot het probleem. Vlaanderen zal dus moeten kiezen. Zelfs zonder transfers naar Wallonië zal het aartsmoeilijk worden om het huidige stelsel min of meer recht te houden, laat staan om nieuwe initiatieven in de toekomst te bekostigen.

De liberale “Generatie 2016” van Bart Somers pleitte een aantal maanden geleden voor een Vikingmodel, met een uitgebreide sociale bescherming. Tegelijkertijd pleitte de groep ook voor een verlaging van de belastingen tot maximaal 30%. Dromen mag, naïef zijn ook. Een goed bestuurder koopt best een rekenmachientje.

Ik hoop voor mijn dochtertje van twee dat er in Vlaanderen op tijd nagedacht wordt over welke sociale zekerheid we willen en hoeveel we daarvoor willen betalen. Zonder opnieuw de factuur op de volgende generatie door te schuiven.



* Bronnen

Het rapport van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid: http://meta.fgov.be/pdf/pd/ Het jaarverslag 2004 van de Hoge Raad van Financiën: http://www.docufin.be/websedsdd/intersalgnl Het jaarverslag 2004 van de Studiecommissie voor de Vergrijzing: http://www.docufin.be/websedsdd/intersalgnl Voka: leidraad voor een Vlaanderen met meer economische toekomst http://www.voka.be

(NVDR : ...voor àlle duidelijkheid, de linken werden dus exact overgenomen zoals ze vermeld staan... & enkel de laatste link is werkzaam & die brengt u op de startpagina van VOKA)

...

...Ahum... *KUCH-HOEST* ...we hebben ons er toe beperkt om wat lijntjes in rode vetjes te plaatsen... commentaren zijn overbodig vermoeden we... Diegenen die in een dergelijk onafhankelijk Vlaanderen wensen te wonen doen er goed aan om ons dit onmiddellijk en wèl dringend te melden, want als ze te talrijk zijn maken we wel verhuisplannen...

We doen morgen natuurlijk weer verder met ander leuke nieuwsjes & wetenswaardigheden over Vlaanderen...

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Het toekomstige Vlaanderen voor de 85-jarigen - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL V

21-07-2008 om 00:12 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (5 Stemmen)



Inhoud blog
  • The brave new world is werkelijkheid...
  • ook interessant
  • Yaz...Yasmine...
  • en contraceptie in Belgistan...
  • Problemen in Frankrijk en USA met bepaalde contraceptiva...
  • ergerlijk 2013!
  • Femmes de Rue iedereen geeft commentaar, wij dus ook
  • De valsche Fransman nog maar eens verslagen...
  • Armoedebestrijding...Geen enkele minister heeft er naar gevraagd...
  • anderhalf miljard euro subsidies weggegooid in zonnepanelen...
  • Deltastichting niet blij....
  • Dag Allemaal vaandeldrager in de Vlaemsche ontvoogdingsstrijd!
  • Leve de tsjeven met hun kerncentrales en Bart Van Rompuy
  • Artistieke vrijheid in Vlaenderen en op de VRT!
  • EUREKA en DRIEWERF HOERA HIPHIP geen slimme meter in huis!
  • Hier zijn we weer !
  • >Dewinter getuigt over de zwanworstaanval op kinderen...
  • De voedselberg van Steven De Geynst
  • Luc Barbé...een heel kleine rehabilitatie...
  • een hoofddekselvergelijking
  • verlof voor de geërgerden
  • de duizendzevenentwintigste generatie Vlamingen kent grote leerachterstand
  • l'oiseau bleu
  • De blijde (weder)intrede van Maeterlinck in Gent en over perzikken met 2 k's
  • Belgie in het nieuws
  • Bernard de pilchard en het idyllisch kustlandschap
  • de levensverwachting van de Duitse armen biedt een oplossing voor de vergrijzing!
  • Hoera, de gestapo is terug...de Grimbergse kliklijn
  • leve de revolutie
  • ARCO, Tsjevenstreken in het kwadraat!
  • een visie op de Russische verkiezingen...
  • Wij hangen graag de propere uit...
  • Filip De Winter verhuist naar Namibië, hoera!
  • den ellentrik als grondstof
  • Black woman : Tu sens la fleur le matin et le poireau le soir. Non merci !
  • energie veroorzaakt vergeetachtigheid
  • bijna weer oorlog in Mesen...een belgenmop..
  • RIP SVETLANA ALILUYEVA...wie haar niet kent zoekt het maar eens op en leest haar boeken...
  • zonnepanelen zien klaar maar ook nazidassen op de VRT
  • Vlaanderen op zijn smalst en de lul van de dag
  • een monument
  • young media summit
  • met het schaamrood op de wangen
  • Spanje in actie tegen privatisering van het onderwijs
  • Er zijn dus toch nog verstandige mensen in Vlaanderen....de SERV
  • occupy Wall Street
  • Alaa Abdel -Fattah
  • ARCO het einde...
  • Tolerante Vlamingen?
  • madam van de dag: Ann Branbergen
  • De Brusselse metroerger dan Afghanistan?
  • Naast Plopsaland bestond er ook Shitland
  • Indaver Beveren ligt in Afrika
  • sluikreclame voor La source des femmes en Jacques Bloch
  • IN MEMORIAM
  • Amerika het donkerste voorbeeld
  • extreem rechts weer springlevend!
  • Le Pen en Israel één front??????
  • een andere stem in het debat...
  • Charlie a beaucoup d'ami(e)s en een nieuwe blog !
  • Oakland general strike
  • La belle plume française concernat Charlie: Le Monde
  • solidariteit met Charlie Hebdo
  • op naar de barricades!
  • een grote madam in de rechtbank !
  • Met zijn allen naar een Europees referendum, wij zijn allemaal Grieken!
  • Freya we love you!
  • gooi onze kerncentrales maar dicht, we steken de kaarsen wel aan...
  • Dexia we zijn één en al oor!
  • Zullen de Fransen wel slagen waar de Belgistanen falen?
  • Colloceer Vermeiren!
  • energie eindelijk een debat?
  • We are all Americans!
  • occupy....Chicago is nog steeds Chicago van Al Capone al heet hij nu Emanuel Rahm
  • de dubbeldemocratie Belgistan en de groene stroomcertificaten, twee verhaaltjes
  • de casino van ARCO en de rest...
  • vroem vroem
  • sjot ze uit hun pluche zetels!
  • Indignados in Brussel een succes!
  • nog een beetje chili...
  • Camila Vallejo komt naar Brussel!
  • Arvelor Mitaal of een mooi voorbeeld van roofkapitalisme
  • Het zijn weer harde tijden...
  • Privépolitie ...hallucinant...hier kan zelfs Hasselt nog een punt aan zuigen!
  • CAMILA VALLEJO een rolmodelleke
  • de duisternis regeert over grote delen van de wereld...
  • Revoilà le LKP deze keer in Mayotte...
  • niet alleen Obama schrijft mooie toespraken in de USA...
  • Lap, het is prijs!
  • de uitspraak van de dag
  • de éénwording tussen Zuid en Noord-apenland komt nabij! En Dexia is er nog!
  • In Brussel draagt nu elk schoolkind een kuisheidsgordel!
  • Maikel Nabil
  • no comment
  • We love Freya!
  • Arm België ...
  • We are seeing change in our world, block by block – city by city.
  • Freya is de slimste!
  • WE WON'T PAY
  • Griekenland en de vrije pers een voorbode voor Europa
  • Tot Maandag
  • mensen komen tot inzicht maar véééééééééééél te laat De dure energie...en onze luciede politici
  • China komt in opstand...tegen de zonnepanelen...tja
  • We gaan naar Amerika...
  • slimme meters en de sprookjes van onze vriend Bart Martens
  • INFRAX en slimme meters een duidelijk standpunt hoera!
  • slimme meters en slimme netten deel 2
  • slimme meters en slimme netten deel 1
  • slimme netten weer zo een indianenverhaal...
  • slimme meters ...de ondertekenaars...
  • de slimme meters...iedereen wordt stilaan slim...
  • Over de doden wel kwaaie woorden : einde van de zaak zuster Gabrielle?
  • koorknaap Javaux wordt schandknaap
  • Humberto Prato en De Wever, alles bij elkaar geklutst geeft een mooie omelet
  • De held wordt uitgewezen....petitie voor Ly Khaly
  • Maanpizza's?
  • voor vandaag volstaat één enkele zin...
  • Ere wie ere toekomt SVEN GATZ
  • Misschien willen de rijken wel ooit wat betalen maar intussen creperen de armen
  • de Duitse bron is gevonden...pure nazipraktijken dus vanwege de Ollandse bloggers en fora..
  • Hollandse nazitaal over Islamitische Duitse Turken en incest
  • Ce lion était beaucoup trop flamand ... Cela ne pouvait plus durer
  • een kleine nostalgische bevlieging over Franse lessen en 14-18
  • AI WEI WEI legt uit
  • IJzerbedevaart????? de wadde?????
  • ALI FARZAT: niet iedereen heeft blijkbaar de zelfde humor...
  • en hier zijn de invalide Walen met hun reactie...
  • N-VA is radio Mille Collines en een bende debielen...
  • Inge en de god van mededogen is Miss Universe
  • Dupont en Dupond in het Nieuwsblad
  • We kunnen hier niet tot 5 tellen...
  • neen tegen onverdraagzaamheid: oproep van de progressieve Islamieten
  • PUKKELPOP 2011
  • Daar is de orde weer...oneerlijke concurrentie in Marcinelle
  • Ollands partnership voor Stalinmuseum?
  • Jean Bricmont schrijft een artikel in Counterpunch
  • Nette mensen berokkenen even veel schade als britse plunderaars
  • meer belastingen graag en chique rellen in Lloret
  • verstandige taal...
  • over raddraaiers, imbecielen, stormrammen, linkse idioten en wijze zotten
  • Niemand heeft het monopolie van de waarheid maar praten helpt!
  • nog meer krapuul nu ook in Chili...
  • de verloren jeugd en andere bevlogen romantiek
  • Lessen uit het verleden? Vergeet het!
  • Plunderaars lusten geen boeken...
  • Daar komt Baudrillard : England's burning en B-H-V-jeugd brandt shoppingcentrum Anderlecht plat...
  • London's burning het lijkt stilaan wel op een kleine genocide...
  • London's burning maar er zijn zo wel een paar oorzaken...
  • London 's burning
  • Justice, not charity! en de ouwe Voltaire is weer springlevend!
  • Egypte en Israël zelfde strijd...
  • Kaka als onderpand
  • 8 augustus 1956 Tutti Cadaveri
  • toiletperen en zonnepanelen, de index zal weer stijgen....onze concurrentiepositie gaat er aan...
  • de slimme kleuter van de buren...
  • de Carapilsproleague steigert, u toch ook?
  • het tolerante olland lijkt wel een nazikamp...
  • Rothschild Boulevard ....
  • Israel en de indignados van Rothschild Boulevard
  • Betaalde sex om je studie te betalen...???
  • Terug naar Blankenberge...
  • Oproep aan Jean-Pierre, Siegfried en Benno
  • Frans Crols een groot-Russisch Vlaemsch-nationalist
  • Gevaarlijke onzin in Vlaanderen...
  • de geest van Jef Cognac is terug!
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 3
  • Veel schoon volk...
  • Tanguy Veys krijgt een mail
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 2
  • aaargh, this is really insane
  • in memoriam de socialistische jongeren van UTOYA
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 1
  • De deltastichting en de bolsjewieken....
  • Stiglitz over Euro en Europa
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 5
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 4
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 3
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 2
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 1
  • De grote denkers rond TEKOS Van Windekens en Luc Pauwels
  • Tanguy Veys de man die reageert!
  • Wat weten we over Nieuw rechts in Vlaanderen en Tekos? Deel 1
  • Nieuw Rechts Scriptie van Sofie Delporte deel 2
  • VSV wie zijn de leiders? Grinnik grinnik
  • TEKOS of het nieuwe conservatisme in Vlaanderen...een kleine inleiding
  • Tekos of de nieuwe conservatieven van de deltastichting of het vervolg op het Vlaams Syndikaat
  • Daar is de vlaamsche vakbond VSV een zusje van het VNS?
  • Kroll in Le Soir ter gelegenheid van 11 juli...schitterend
  • dens sos geklopt door Groen op links...
  • De rooie toekomst wenkt!
  • Bart non en het olijke duo
  • verboden te denken in Belgistan
  • Moderne slavernij in Flamanville eindelijk aangeklaagd door politici
  • Talibanfeministe Naomi Wolf over porno en mannen
  • Het diruponotaatje en wat commentaar bij artikel 60 en asiel
  • Daar zijn de eerste ronkende verklaringen op de diruponota
  • Natie en volk laat Gilbert de Tour winnen astamblief...
  • wat cijfertjes over jeugdwerkloosheid...
  • Jeugdwerkloosheid...we moeten er toch maar eens over praten
    Zoeken in blog

    Laatste commentaren
  • What is complicated? (Jill Hopkins)
        op Deltastichting niet blij....
  • Re: (Gigi)
        op soms zijn ook je medestanders een bende idioten
  • Re: (Riz)
        op de intellectuele superioriteit der franstaligen en een vakantietrip naar Sarkoland
  • Foto

    Le seul site qui n'a pas une culture très ancienne des vraies valeurs Flamandes
    Archief per week
  • 31/12-06/01 2013
  • 30/07-05/08 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 18/06-24/06 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 18/05-24/05 2009
  • 11/05-17/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 02/03-08/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 09/02-15/02 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 18/02-24/02 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 28/01-03/02 2008
  • 21/01-27/01 2008

    Andere URL'zz van ons...
  • Gastenboek
  • Beginselverklaring
  • Mission Statement
  • Onze AO-POSTERS
  • De Schijtoptant

  • Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Het is altijd leuk om eens iets van een ander te lezen.


    Blog als favoriet !

    onze ideologische onderbouw
  • WOII Fascisme
  • Spinoza door Etienne Vermeersch
  • Susse van den Ende
  • subversiviteit en situationisme
  • scepticisme en Jean Bricmont en Sokal
  • de grote roerganger en marxbrother 1

  • Buitenlandse voorbeelden om binnenlands na te volgen
  • ressacs Frankrijk
  • Amerika's beste gazet
  • een jonge vriend uit Latijns-Amerika met stamboom
  • bellaciao Frankrijk
  • Teacher dude Griekenland
  • LKP en UGTG Guadeloupe
  • The Huffington Post USA
  • Haaretz Israel
  • Human rights watch
  • IJsland in crisis

    Onze Esthetishe Bovenbouw
  • Bob De Groof
  • Baudouin Breïker
  • Le dernier cri Frankrijk
  • Art brut en aanverwanten
  • De mededeler en Quelle Horreur Olland
  • Schone Vlaemsche Poëzie
  • Muziek en kleinkunst comme on aime
  • @-C-ART-dzz-Offizz

  • Symphatieke blogs van over de taalgrens en Brussel en wijde omgeving
  • Richard III Duc de Gloucester
  • Brussel voor serieuse mensen
  • Taalhistorisch Brussel
  • afrikaanse madammen

  • LINK-swap
  • http://weblog.startpagina.be
  • http://weblog.startpagina.nl/
  • http://weblog.startkabel.nl/
  • http://weblogger.startbewijs.nl/
  • http://besteblogs.eigenstart.nl/

  • Een interessant adres?





    www.desesperado.be

    View blog top tags


    View blog authority




    Pagerankkeyword ranking search engine

    TECHNORATI
    PROFILE




    DOSSIER ENERGIE-DEBAT
  • BLOGBERICHT
    van PART I t.e.m XIII
  • PDF-DOCUMENT
    van PART I t.e.m XIII


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!