In de nacht van  4 op 5 augustus 1917 werd een werkploeg die terug kwam van de eerste linie bij Oudekapelle beschoten door de Duitse artillerie. Minstens drie militairen werden levensgevaarlijk gewond of stierven ter plekke: soldaat Guillaume Landuyt, onderluitenant Achiel Massez en adjudant / oorlogsvrijwilliger Antoon Lodewijk Peers. Deze laatste werd meteen, met verwondingen over heel het lichaam, naar het militair hospitaal van Hoogstade overgebracht, waar hij om 04.00 u. in shock en stervend aankwam. Drie uur later bezweek hij in het operatiekwartier aan zijn verwondingen. Peers was adjudant in de sectie machinegeweren van het 17^e Linieregiment. Deze oorlogsvrijwilliger was bij het uitbreken van de oorlog douanier in de brigade Hoogstraten en gedomicilieerd op het Moleneinde, alhoewel zijn militair stamboekdossier Lapscheure als officieel verblijfsadres geeft. Peers was 25 jaar oud en gehuwd met Agnes Maria Keukelinck. Hij werd begraven op de BMB van Oeren in graf 138.. .

05-10-2017 om 11:39 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag in deze rubriek ‘Now Poppies Grow’, een modern gedicht van de hand van S.J. Robinson, een 40-jarige dichter die zich geregeld laat inspireren door de Eerste Wereldoorlog. 

Here, once, a soldier died in stalemate slow / Now where he fell, bright poppies grow/

Once horror reigned and death was rife / Missing comrades haunted soldier’s life  /

The shells, the noise, the battle throng / A whistle foretold sleep eternal long ; /

For, over the top, he rejoined dead friends / In that sweet peace which never ends /

Eighteen or twenty, maybe less, / Soldier’s age of death, upon that crest /

A wastefull lost, a generation flown - / There, lie many, still Unknown /

A chilling hush fills the mourning air / They rest here, safe, without  age or care /

Beneath long grass, under air so still / Peace hides their graves, in trench, on hill /

The most worthy monument ? A poppied field / To the carnage ? The Iron Harvest yield /

But from where the birds in war have flown, / The ghosts of Ypres and Somme live on…

01-10-2017 om 00:31 geschreven door janhuijbrechts  

Deze ochtend in alle vroegte werd in Polygoon Wood in Zonnebeke het startsein gegeven voor de herdenking van de Battle of Polygon Wood die op 26 september 1917 om 05.50 u. begon. Er werd twee dagen verwoed om elke vierkante meter gevochten maar uiteindelijk mochten vooral de IV^e en V^e Australische Divisies de overwinning op hun palmares schrijven. Duitse tegenaanvallen zouden nog tot 3 oktober van deze plaats één van de meest gevaarlijke sectoren aan het Westelijke front maken. De kostprijs voor deze overwinning was hoog geweest: Tussen 26 en 29 september hadden de IV^e  en V^e  Australische Divisies respectievelijk 1.717 en 4.014 man verloren aan doden, gewonden en vermisten. Tussen 26 en 30 september telden de troepen van het Britse gemenebest in deze sector 15.375 slachtoffers. De Duitse verliezen waren van dezelfde orde van grootte…Op de eerste foto van de hand van de legendarische Australische oorlogsfotograaf Hurley ziet u Australische troepen in de aanval bij Zonnebeke. De tweede foto geeft een heel wat vrediger sfeerbeeld van  de herdenking bij de Butte de Polygon deze ochtend.

26-09-2017 om 15:44 geschreven door janhuijbrechts  

De laatste dagen ben ik behoorlijk druk bezig met het finaliseren van mijn slagveldgids voor Frans Vlaanderen. Bij een van mijn plaatsbezoeken werd ik getroffen door de bijzondere sfeer op de Duitse militaire begraafplaats van Billy-Montigny, onder de rook van Lens. De nog wat aarzelende stralen van de schuchtere herfstzon die de laatste nevelslierten verdreven, een wegrennende eekhoorn die beschutting zocht tussen de al verkleurende bladeren van een eikenboom en vooral de oorverdovende stilte - het schrille belsignaal van de nabije spoorwegovergang niet inbegrepen - gaven deze site een aura van onvergankelijkheid en, hoe vreemd dit ook mag klinken, van vrede…

Duitse troepen begonnen in juni ’15 met de aanleg van deze begraafplaats waar uiteindelijk 2.511 gesneuvelden een laatste rustplaats kregen. Slechts 78 graven konden niet geïdentificeerd worden. Een groot gedeelte van deze gesneuvelden, meer dan 800 om precies te zijn, werden het slachtoffer van de grote voorjaars- en herfst-offensieven van 1916. De stellingenoorlog van 1916 eiste weliswaar ook veel slachtoffers maar een tweede ‘piek’ werd bereikt tijdens het geallieerde offensief bij Arras in het voorjaar van ’17.

Na de oorlog werd deze site uitgebreid met de graven van de geruimde Duitse site in Hénin-Liétard en van zestien andere gemeenten ten noordoosten van Arras. Deze met een fraai gemetselde siermuur omsloten begraafplaats wordt gedomineerd door de restanten van een monumentaal bouwwerk/gedenkteken. Oorspronkelijk stond hier een monumentaal houten kruis, maar in 1916 werd dit vervangen door een gedenkteken voor de gevallen van de 1^e Bayerische Infanterie Division, dat tot op de dag van vandaag de leugen ‘Dulce decorum est pro patria mori’ uitdraagt… Het door  de klassieke oudheid geïnspireerde afdak en de zuilen waarop het rustte, werden wellicht door artillerievuur beschadigd en niet behouden. En over kruisen gesproken, de originele houten kruisen werden in 1977 vervangen door de arduinen exemplaren die we nu kunnen zien.         

26-09-2017 om 10:27 geschreven door janhuijbrechts  

Halfweg volgende maand zal het precies een eeuw geleden zijn dat twee kopstukken van de clandestiene Frontbeweging, Filip De Pillecijn en Hendrik Borginon, hun geruchtmakende politieke pamflet ‘Vlaanderens Dageraad aan den IJzer’ publiceerden. Om dit bijzondere feit te herdenken organiseren de Vlaamse Volksbeweging en het Verbond VOS op zondagvoormiddag  5 november aanstaande  in ‘De Koolputten’ in Waasmunster een herdenking die volledig in het teken van ‘Vlaanderens Dageraad’ staat. Naast Pieter Bauwens, de hoofredacteur van ‘Doorbraak’ die de actualiteitswaarde van dit historische pamflet zal aftoetsen aan het Vlaanderen anno 2017, zal uw dienaar de historische context waarin het ontstond proberen te duiden. Vanzelfsprekend is deze activiteit warm aanbevolen…!

Vooraf inschrijven is noodzakelijk. Dit kan door een berichtje per E-post naar het VVB-secretariaat - secretariaat@vvb.org – of telefonisch 03 / 366.18.50.

23-09-2017 om 15:23 geschreven door janhuijbrechts  

Bij de slachtoffers van de Battle of Menin Road waren de drie Seabrook-broers uit Sidney, Australië. Theo Leslie, de oudste, was een brandweerman, George Ross een huisschilder en William Keith, de jongste, had als telefonist gewerkt voor hij kort, in 1915, in het leger had gediend. Ze namen in augustus ’16 samen dienst en werden na hun basisopleiding in juni ’17 naar het 17^e Bataljon van de Australian Imperial Force bij Ieper gestuurd. Theo en George als soldaten en William als tweede luitenant. Hun Bataljon was één van de Australische eenheden die waren geselecteerd om deel te nemen aan de komende strijd rond de Meenseweg en Polygon Wood. William leidde op die bewuste 20^e september zijn mannen in de ochtend naar hun startpositie toen hij ter hoogte van Hell Fire Corner zwaar gewond werd door granaatscherven. Hij werd naar een Casualty Clearing Station geëvacueerd waar hij de volgende dag aan zijn verwondingen bezweek. Hij werd begraven op Lijsenthoek Military Cemetery in graf XXIII B 5. Het peloton van Theo en George wachtte op het aanvalssein toen beide broers omkwamen door een vlakbij ingeslagen granaat. Hun stoffelijke resten werden na de felle strijd niet teruggevonden en hun namen zijn samen met die van 6.000 andere vermiste Australiërs terug te vinden op de panelen van de Menenpoort. ‘The Sidney Morning Herald’ omschreef hun lot als ‘an unusually sad war tragedy’. Ik had het niet beter kunnen formuleren...  

22-09-2017 om 17:09 geschreven door janhuijbrechts  

Precies een eeuw geleden werd de Battle of Menin Road uitgevochten, de zoveelste fase van het drama dat uiteindelijk culmineerde in de Slag bij Passendale. Een citaat uit de getuigenis van een overlevende. ‘Bij Passendale waren de geuren erg opmerkelijk en erg zoet. Echt heel erg zoet. De eerste geur die je opving, was een heel zoete geur. Later ontdekten we dat het de geur was van rottende lichamen, van mannen en muildieren. Daarna ving je de geur van chloorgas op. Dat rook net zoals de peerdropjes je als kind gekend had. Als de geur van de peerdropjes sterker en aantrekkelijker werd, wist je dat er meer gas op komst was en het gevaarlijker werd. Wanneer je over de vlonderpaden liep en er viel een granaat in de modder, werd alles omgewoeld en kwamen al die geuren naar boven drijven…’

Jack Dillon, Korporaal 2^e Bataljon Tank Corps.  

22-09-2017 om 14:30 geschreven door janhuijbrechts  

21-09-2017 om 11:09 geschreven door janhuijbrechts  

Op 16 september was het precies een eeuw geleden dat de Londense Robinson-broers bij Ieper sneuvelden. Ze dienden weliswaar in verschillend eenheden maar stierven op dezelfde dag.  Charles Frederick was soldaat in de 594^e MT Company van het Army Service Corps. Zijn broer James was een gunner in de 12^e Battery van 35^e Brigade Royal Field Artillery. Beide broers werden in een gezamenlijk graf - II A 5 - begraven op Westouter Churchyard & Extension, maar kregen wel elk een aparte zerk.   Een derde broer, William Charles  een soldaat in het Duke of Cornwall’s Light Infantry Regiment was al op 24 augustus ’16 gevallen

18-09-2017 om 13:17 geschreven door janhuijbrechts  

Dame Hellen Mirren opende op zondag 30 juli 2017 de indrukwekkende BBC-herdenking van '100 Jaar Passendale' in Ieper met een gedragen vertolking van John McRae's onsterfelijke gedicht 'In Flanders Fields'. Klik op onderstaande link en geniet:

https://youtu.be/FydFyyVHXQU

17-09-2017 om 09:43 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag een paar zeldzame foto’s uit de oude doos én het originele palttegrond van de Deutsche Kriegsgräberstätte van Lens - Sallaumines. Deze site die ook bekend staat als het Lorettofriedhof ontstond in de herfst van 1914 toen Duitse troepen hun gesneuvelden begonnen te begraven naast de gemeentelijke begraafplaats in een massagraf dat in begin februari ’15 al tussen de 2 à 300 lichamen bevatte. Deze site kende een forse uitbreiding in het voorjaar van 1915 toen hier de gevallenen van het geallieerde offensief in Artesië werden bijgezet. Op 12 april ’15 werd hiervoor bij notaris Léon Tacquet een terrein van 1,7 hectare naast de stedelijke begraafplaats opgeëist. Daarna waren het vooral gesneuvelden uit de regio Lens die hier werden begraven. De onophoudelijke beschietingen in 1917 en 1918 vernietigden het grootste deel van deze site, zoals ook duidelijk te zien is op de laatste foto. De Franse militaire overheid die meteen na de Wapenstilstand verantwoordelijk werd voor de Duitse begraafplaatsen had dan ook een hele klus aan de heraanleg van deze site. In deze periode werd de begraafplaats uitgebreid met de stoffelijke resten van gevallenen die van 39 verschillende begraafplaatsen in de regio naar hier werden overgebracht. Nadat in juli 1966 de Volksbund für Kriegsgräberfursorge met financiële steun van de West-Duitse regering, deze site onder haar beheer had genomen, werden de vermolmde houten grafkruisen systematisch vervangen door sobere natuurstenen kruisen uit een Waalse steengroeve.  Aan de zijkant bevindt zich een rechtopstaande arduinen gedenksteen die hier in 1915 was geplaatst voor de gesneuvelden van het Infanterie - Regiment nr. 97 ‘ Herzog Ferdinand von Braunschweig’. Het is het enige resterende van een hele reeks eenheidsmonumenten die vooral als het gevolg van de beschietingen verloren gingen

In totaal liggen in dit zachtjes glooiende terrein 15.646 militairen, waarvan 8.207 in individuele graven. 26 Van deze graven bevatten de resten van ongeïdentificeerde gesneuvelden. 7.439 doden - waarvan er 3.298 met naam bekend zijn - werden bijgezet in  massagraven. Onder diegenen die hier een laatste rustplaats kregen zijn ook de graven van twee in krijgsgevangenschap omgekomen Russen. De bekendste gesneuvelde op deze site is wellicht de 14-jarige oorlogsvrijwilliger Paul Mauk. Hij was op 19 juli 1900 in Waldkirch geboren als zesde in een gezin dat acht kinderen zou gaan tellen. Hij sneuvelde op 7 juni 1915 als soldaat in het Infanterie-Regiment nr. 113.  Een verdwaalde kogel had zijn rechter voorarm afgerukt en het munitiekistje die hij droeg laten exploderen. Hij werd in allerijl naar de verbandpost van het 1^e Bataljon in Liévin geëvacueerd maar bezweek kort daarna aan zijn verwondingen. Zijn broer Walther werd bij hetzelfde incident licht gewond. Deze, naar alle waarschijnlijkheid, jongste Duitse militair die tijdens de Eerste Wereldoorlog sneuvelde ligt in Blok 11 graf 268. Mauk’s oudere broer Karl sneuvelde als luitenant in een regiment jagers op 7 april ’18.

15-09-2017 om 19:22 geschreven door janhuijbrechts  

Je moet het maar doen: in minder dan 5 minuten op een begrijpelijke manier één van de meest complexe fasen uit de Eerste Wereldoorlog uiteenzetten. Een geslaagde poging is dit 'Remembering Passchendaele' door Sr. Stuart Mitchell, een WO I-kenner die als lector is verbonden aan de koninklijke militaire academie van Sandhurst. Een bevattelijke en objectieve stoomcursus geschiedenis:

https://youtu.be/0j94zKpsUU0

15-09-2017 om 10:56 geschreven door janhuijbrechts  

13-09-2017 om 11:33 geschreven door janhuijbrechts  

Ik heb het op deze blog al eens gehad over een anonieme dichtbundel met de titel ‘Achtergrond’ die ik bij het opruimen van mijn bibliotheek heb gevonden. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de auteur mijn ouwe kameraad Gust Peeters is, maar ik ben niet 100 % zeker. Vandaag breng ik graag het gedicht ‘Slagveld’ uit deze bundel:

‘Onnoemlijk veel namen  / staan op het veld gekruist / en liggen stil tesamen : /. Zo smal, zo klein behuisd.

Onnoemlijk veel doden / zijn hier op rust gesteld / en dragen nog de loden / signalen van geweld.

Onnoemlijke weiden / gedrenkt in oorlogsbloed / en ergens tussenbeide / een boom, een laatste groet.’

10-09-2017 om 12:02 geschreven door janhuijbrechts  

De Commonwealth War Graves Commission (CWGC) voorstellen is in kringen van geïnteresseerden in de Grote Oorlog, zoiets als het intrappen van een open deur. De CWGC staat als opvolger van de Imperial War Graves Commission momenteel in voor de zorg over 1,7 miljoen graven van gesneuvelden uit het Britse Gemenebest uit de twee wereldoorlogen. De organisatie beheert in totaal 23.000 sites, verspreid over meer dan 150 landen. Van de 11.957 graven op Tyne Cot Cemetry in Zonnebeke tot de 4 graven op  Ocracoke Island. Als onderzoeker en auteur maak ik al jaren gebruik van de bijzonder nuttige database van de CWGC en het is met immens plezier dat ik merkte dat gisteren de grondig vernieuwde webstek van de CWGC operationeel is geworden. Niet alleen is alles in een modern jasje gestoken en geactualiseerd maar men treft - vergeleken met de oude versie -  ook gevoelig meer nuttige achtergrondinformatie aan. Bovendien is de zoekmachine verbeterd waardoor men nog gerichter gericht gaan zoeken. Een absolute meerwaarde is dat vanaf gisteren ook op de individuele fiches melding wordt gemaakt van de epitafen, grafschriften die op verzoek van de nabestaanden op de zerken werden aangebracht. Nen dikke merci is hier op zijn plaats...   

08-09-2017 om 12:09 geschreven door janhuijbrechts  

Een paar weken geleden bracht ik op deze blog in verschillende afleveringen het verhaal over de eerste inzet, in de onbarmhartige zomer van 1917, van Ernst Jünger in Vlaanderen. Zijn eenheid, het Hannoverse Füsilier Regiment nr. 73, leed zware verliezen bij de felle afweergevechten tussen Boezinge en Langemark. Van de 174 gesneuvelden en de 449 vermisten die deze eenheid in deze periode verloor hebben er slechts een handvol een gekend graf. Meestal ging het om militairen die in krijgsgevangenschap of in een hospitaal achter de frontlijn zijn gestorven. De door de Britten gevangen genomen Füsilier Ludwig Hengstmann en Unteroffizier Wilhelm Konradi liggen in Dozinghem Military Cemetery begraven. Leutnant Willy Lehmann en Füsilier Erich Naatz in de Duitse begraafplaats van Hooglede. Zij waren in een Duits veldhospitaal in Moorslede aan hun verwondingen bezweken.

08-09-2017 om 08:49 geschreven door janhuijbrechts  

Een paar dagen geleden heb ik een fascinerend boek op de kop kunnen tikken. Trouwe lezers van deze blog weten dat ik in mijn blogrubriek 'Epitaaf' geregeld stil sta bij opvallend, treffende of ontroerende grafschriften op Britse militaire begraafplaatsen. En blijkbaar ben ik niet de enige die gefascineerd is door deze hoogst persoonlijke boodschappen die ons over de generaties heen bereiken. Het boek 'On Fame's Eternal Camping Ground' van Trefor Jones is integraal gewijd aan deze opschriften.  Toen de Imperial War Graves Commission - de voorloper van de CWGC - na de oorlog met de immense taak begon om de militaire begraafplaatsen in te richten, gaven ze aan de nabestaanden van de gevallenen de kans om een epitaaf, een grafschrift in de vorm van een persoonlijke boodschap aan te brengen op de voet van de zerk van hun familielid. Na vijf jaar research brengt de auteur een kleine 1.500 van deze grafschriften onder aandacht van de lezer. Een hoogstpersoonlijke selectie van hoogstpersoonlijke boodschappen, zo zou ik dit merkwaardige boek wellicht het best kunnen omschrijven. Geplukt van de grafzerken in ons land en in Frankrijk zijn het even zovele eerbewijzen aan de mannen, vaak nog jongens, die uit Groot-Brittannië en het Gemenebest naar hier kwamen om te sterven. Het waren de zonen, echtgenoten en broers van wat de auteur mooi omschrijft als de 'verloren generatie'. Ze kregen een graf ver van huis. Vaak bestonden de opschriften die door hun nabestaanden werden geselecteerd uit obligate teksten, die heel vaak geïnspireerd waren door Bijbelcitaten maar af en toe zijn ze erg persoonlijk en getuigen ze van een poëtische zeggingskracht en beeldtaal die des te sterker is door de omstandigheden waarin ze werden neergeschreven...Ze geven vaak een boeiend inzicht in de manier waarop zij die achterbleven probeerden om te gaan met het verlies dat hen had getroffen. Dit is absoluut een boek dat niet alleen geschikt is voor de militaria-experts of historici maar zou in feite een zo breed mogelijk publiek moeten aanspreken. Het geeft immers een hel nieuwe kijk op één van de bloederigste conflicten uit de geschiedenis. Ik heb het in ieder geval met érg veel interesse gelezen.  

'On Fame's Eternal Camping Ground' van Trefor Jones telt 224 pagina's en is enkel in harde kaft verkrijgbaar  ISBN : 978 0 9527458 2 2

04-09-2017 om 12:55 geschreven door janhuijbrechts  

De rubriek ‘over de schreve’ bestaat intussen al een tijdje op mijn blog. Momenteel leg ik de laatste hand aan een handige slagveldgids voor Frans-Vlaanderen. Het front in deze regio,  in de met bloed doordrenkte  velden van Artesie en Picardie wordt door sommige historici terecht als het ‘Vergeten Front’ omschreven en ik kan dit gebrek aan belangstelling alleen maar betreuren. In mijn nieuwe gids focus ik me niet alleen op de voor de hand liggende ‘hoogtepunten ‘ als Vimy of Notre Dame de Lorette maar ook op heel wat minder belichte of zelfs vrijwel onbekende maar daarom niet minder interessante sites. Eén van deze laatste is zonder enige twijfel Rue du Bacquerot N° 1 Military Cemetery in Laventie. Deze begraafplaats werd in november ’14 in de nabijheid van de weg Estaires - La Bassée  in een boomgaard opgestart door eenheden van het Indian Army Corps. De begraafplaats bleef in gebruik tot mei 1917 maar er waren nog sporadische bijzettingen in 1918. Na de oorlog werden hier nog 19 gesneuvelden herbegraven die afkomstig waren het Rue des Chavattes Indian Cemetery in Lacouture. Er worden momenteel 638 gevallenen van het Britse gemenebest herdacht. 61 Van hen konden niet worden geïdentificeerd en 12 gesneuvelden wiens graven  verloren gingen worden met special memorials herdacht. Deze begraafplaats ligt achter een ietwat onderkomen boerderij en men kan enkel via het meestal erg modderige erf de dodenakker bereiken. Het verassende ontwerp voor deze begraafplaats ontsproot aan de tekentafel van Sir Herbert Baker die ook het Indian Memorial tot he Missing in Neuve-Chapelle ontwierp. De begraafplaats bestaat uit twee afzonderlijke, met natuursteen ommuurde perken die worden gescheiden door een met kasseien geplaveide weg. Het kleinere, westelijke deel omvat naast een Brits perk ook moslim,- hindoe,- en sikhperken. Het oostelijke deel bevat perken met gesneuvelden uit het gemenebest en de graven van 7 Duitsers.

De hoogst gedecoreerde gesneuvelde op deze site is Francis Henry Romilly DSO. Hij had zich onderscheiden tijdens de Tweede Boerenoorlog in Zuid-Afrika (1899-1902) en in de Kano- Sokoto expeditie in Noord-Nigeria (1903). Kapitein Romilly werd gewond in februari ’14 maar nam wel deel aan de strijd bij Neuve-Chapelle. Voor zijn leiderschap in dit gevecht kreeg hij de Distinguished Service Order (DSO).  Hij sneuvelde op 25 september ’15. Zijn enige broer Arthur, een kapitein in het 1^e Bataljon Duke of Cornwall’s Light Infantry, was al op 21 oktober ‘14 bij Cuinchy gesneuveld. Zijn vader, kapitein Francis John Romilly kwam in de Egyptische campagne van 1885 om als officier van de Royal Engineers.  

In het westelijke perk liggen naast een klein aantal Britten, 144 gesneuvelden van het Indian Army begraven, 53 van hen konden niet worden geïdentificeerd. Een herdenkingssteen vermeldt twaalf mannen van het Indian Army die in de onmiddellijke omgeving vermist werden tussen maart en september 1915. Onder hen Guman Sing Negi MC & IDSM, een jemader - een luitenant - in het 39^e Garhawal Rifles, één van de meest onderscheiden eenheden van het Indian Army. Hij sneuvelde op 20 april 1915.  Hij had het Military Cros, de op één na hoogste dapperheidsonderscheiding voor officieren, gekregen voor zijn aandeel in de verdediging van Wijtschate en Hollebeke in 1914.  De Indian Distinguished Service Medal (IDSM) is een vrij zeldzame dapperheidsonderscheiding voor Indiase troepen die van 1907 tot 1947 bestond. Er werden in die periode ongeveer 6.000 exemplaren van uitgereikt, waarvan 3.200 tijdens de Eerste Wereldoorlog

04-09-2017 om 12:25 geschreven door janhuijbrechts  

Vorige week werden de gebroeders Van Raemdonck herdacht op de IJzerwake. Vandaag breng ik graag het duidelijk door de Frontbeweging geïnspireerde gedicht ‘’k Weet van mannen’ van Frans Van Raemdonck. Het verscheen in oktober 1919 in de postuum door Oscar Dambré uitgegeven bundel ‘De Zielezang van Frans Van Raemdonck’.

‘k Weet mannen die lijden en die men verstoot / die streven en strijden en kampen zich dood / voor vrijheid, gelijkheid in recht en taal.

’t Zijn mannen met spieren en willen van staal / en klaarziende breinen, ontstuimig gemoed / met kruim in het hart en zout in het bloed.

Die wensen geen zalen van marmer’ koud / noch rijke juwelen, noch ringen van goud...

Zij eisen het leven vol ruwheid en macht / onschuldige zeden en Vlamingenkracht.

Zij trekken door sobere nachten / in de hand een vlammende toorts / en een harte dat brandt / voor ’t volk en zijne tale, voor vrijheid en vree / Hun leuze blijft ‘Waarheid’ en ’Recht door zee’ !

03-09-2017 om 00:05 geschreven door janhuijbrechts  

'De Slag om Passendale, zoals Ieper III vaak wordt genoemd, zou volgens de Britse opperbevelhebber (Butcher) Haig in een paar weken, zo niet dagen, de doorbraak naar Antwerpen en Zeebrugge betekenen. Na een aanvankelijk succes liepen de Britten volledig vast. Zij ploeterden door in omstandigheden die zelfs voor de Eerste Wereldoorlog ongehoord waren, maar tot een doorbraak kwam het niet. Deze lijdensweg duurde alles bij elkaar vier maanden: de uiteindelijke terreinwinst was ongeveer vier kilometer. Volgens sommige bronnen kwamen 300.000 Britten, 260.000 Duitsers en 8.500 Fransen om, maar het kunnen er best enkele tienduizenden meer zijn. Volgens een andere berekening zouden voor iedere meter grond die tijdens Ieper III op de Duitsers werd veroverd, 35 soldaten zijn gesneuveld...'

(uit: 'Velden van weleer - Reisgids naar de Eerste Wereldoorlog' van Chrisje en Kees Brants)

01-09-2017 om 08:24 geschreven door janhuijbrechts