De geliefde vorst, wiens populariteit achteraf gezien in grote mate te danken was aan zijn lange staat van dienst, werd ingeruild voor onzekerheid. De onbekende Albert trilde zich door de eedaflegging, Van Rossem zag zijn moment schoon voor een 'Vive la république!", publiek en pers wisten het niet zo. Ondertussen zijn twintig jaren verstreken met de snelheid van het licht. Koning Albert II's bilan oogt positief. Hij toonde zich meer een man van het volk en sleepte het land door een fundamentele crisis, een demagogische coup van de N-VA de kop indrukkend. De monarchie mag dan een archaïsche, ondemocratische en achterhaalde staatsvorm zijn, stilaan is afdoende bewezen dat het voor ons land de enige mogelijke staatsvorm is. Aan Filip om deze bewering verder tot eer te strekken, opdat over een jaar of dertig zowel mijn televisiebeeld als het openbare leven even mag bevriezen en de gemoedstoestand der radeloosheid enkele ogenblikken lang overheersen zal.

Wat zou ik nu 'ns doen om de wereld te redden?, flitste er op een herfstachtige zomeravond door mijn hoofd. Eerlijk gezegd had die vraag me nooit eerder beziggehouden. Ten eerste heb ik wel wat anders te doen, ten tweede zou het redden van de wereld - gesteld dat het lukt - gepaard gaan met een verhoogd verwachtingspatroon bij al mijn toekomstige activiteiten. Je zag dus van hier dat ik daaraan mijn vingers zou gaan zitten verbranden. Maar kijk, op die herfstachtige zomeravond, die we allemaal kennen van de openingszin, vond een omslag in mijn denken plaats. En in mijn doen, wat in mijn geval een niet onbelangrijke aanvulling is. In een wip en een zucht mocht de website van het WWF zich opmaken voor een nieuwe bezoeker.

Waarom het WWF? Wel, om de simpele reden dat er nu toch veel meer mensen zijn dan grote zoogdieren, en dat die laatsten er door de band genomen nog knuffelbaarder uitzien ook. Daarbij komt nog eens dat ontwikkelingshulp zonder geboortebeperking het goedbedoelde equivalent is van het redden van een voetbalclub die zijn spelers desondanks miljoenencontracten blijft aanbieden. Weggegooid geld, nuchter bekeken. Ik laat het vanaf hier over aan mijn gewaardeerde collega-schrijver Jonathan Franzen: "Er is geen probleem ter wereld dat niet zou worden opgelost, of op zijn minst ingrijpend zou worden verlicht, als we minder mensen ter wereld lieten komen. [...] Want mensen kunnen weliswaar met veel pijn en moeite en na lang aandringen hun consumptiegedrag aanpassen, maar als de aantallen in hetzelfde tempo blijven toenemen, zal dat er niets toe doen. En toch heeft níémand het nog in het openbaar over het bevolkingsvraagstuk. Het is de olifant in de kamer waar niemand over praat, maar hij zal ons wel verpletteren."

Het WWF dus. Spoedig werd me duidelijk dat er buiten het gewone lidmaatschap ook andere mogelijkheden zijn. Veel hippere mogelijkheden bovendien. Je kan bijvoorbeeld zomaar ervoor kiezen een pandabeer, tijger of dolfijn te adopteren! Of alledrie, voor wie echt eens zot wilt doen. Dat laatste wou ik niet. Toby en Kira thuis verstaan zich goed met elkaar, maar dat is een soort labradoodle en een soort cocker spaniel, terwijl het hier toch om een panda, een tijger en een dolfijn gaat. Gezien het aanbod restte me maar weinig keuze. Een beetje adoptieouder wil het beste voor zijn kind, dat betekent inclusief een lichtelijk gekleurde teint. De panda is dan in feite de enige optie, een beetje zwart en een beetje wit, met de ijdele hoop dat beide kleuren zich ooit nog zullen mengen (maar waarschijnlijk niet, al ben ik geen bioloog). Twaalf euro per maand zakgeld dus voor onze lijzige vriend, opdat hij niet ineens op droog zaad komt te zitten, zonder bamboe of ba.

De voorzitter neemt akte van dit sentiment en trekt er vervolgens geen lessen uit. Vitória Diabolix zal ook het seizoen 2013-2014 aanvatten, en wel op exact dezelfde manier als vorig jaar. Geen nieuw spelerspotentieel, geen trainingsopbouw, geen strikte afspraken. Een mogelijke kentering wordt volledig in handen van een willekeurige - ik ben niet veeleisend op dat gebied - deus ex machina gelegd. Zo, het beleidsplan jaargang '13-'14 is alweer rond. Nu rest slechts de hoop dat mijn out of the box-denken vruchten afwerpt. Meer kan ik niet doen, ik heb ook maar twee handen tot mijner beschikking.

Tot zover het actieve (nu ja) voetballuik. Van de gelegenheid zou ik willen gebruikmaken om eveneens het passieve gedeelte in de kijker te zetten. Want voor de voetballiefhebber in mij was het voorbije seizoen er eentje om van te smullen, dus kunnen er maar beter notulen van worden opgemaakt. RSC Anderlecht veroverde na een spannende strijd de titel, de Rode Duivels zijn volop op koers voor het WK volgend jaar en Bayern München ging met de Champions League aan de haal. Ik heb gewoonweg op drie fronten passief succes gehaald! Heel het jaar fit en gefocust gebleven, om dan tijdens money time alle doelen te verwezenlijken. Moeilijk kan het niet zijn om dat volgend seizoen te herhalen en de 'Vitória' weer zijn gerechtvaardigde plaats in de ploegnaam te laten innemen. Proactieve dei ex machina mogen alvast hun tenen beginnen uit te kuisen.

Maandag 3 juni 2013 begon met het afhalen van een dagvaarding en eindigde met The Great Escape. Snelrecht op zijn best in feite. Toch is het één, tot verrassing van weinigen, niet direct gerelateerd aan het ander. De dagvaarding had betrekking op een onbetaalde factuur - en onbetaald is onbemind. Vrijdagmiddag liet ik Tom, die na zijn operatie toch een week niks anders te doen had dan mijmeren over zijn oude slechte knie en pijn hebben aan zijn nieuwe goeie knie, een aangetekende zending van mij afhalen bij de dagbladhandel. Beiden waren we in de overtuiging dat het hier tickets betrof voor de wedstrijd België-Servië van vrijdag. Dat bleek niet het geval. In plaats daarvan werd ik niet minder dan voor de rechtbank gedaagd, een jammerlijk gevolg van herinneringsbrieven die structureel uit mijn brievenbus worden ontvreemd en aangetekende zendingen die ik principieel niet ga afhalen, tenzij het vermoeden bestaat dat het om voetbaltickets gaat. Een mens moet principes hebben in zijn leven, ook al zijn het niet altijd de juiste.

Vanmorgen stond dus het voorbereidende bezoek aan de gerechtsdeurwaarder op het programma. Laat die 'voorbereidende' gerust weg uit vorige zin, Tsigalko. Na het betalen van een forse boete, bleek het gevaar van een strafblad afgewimpeld. Op borgtocht vrij in een light-versie, zowaar. De aansluitende dag 'thuiswerk' ging voorbij zonder veel geschiedenis. Ik bereikte met een minimum aan inspanning een minimum aan resultaat en kon daar best mee leven. Maar het avontuur ligt natuurlijk altijd op de loer, zeker wanneer je het niet verwacht. Toen ik tegen half negen besloot de loopschoenen aan te trekken en de frustratie van het weekend van mij af te sporten (zie de blog van 09/05 die eerder werd gecensureerd maar nu toch wordt vrijgegeven aan de wereld, niet gewist en zeker), verkeerde ik in de waan dat ik een toertje ging lopen.

Na enige rondjes op het provinciaal domein in Kessel-Lo, overviel me de constatatie dat de sluitingstijd intussen was overschreden. Ik zag dat niet aan het uur, maar eerder aan de toegangen die één na één afgesloten bleken. Metershoge hekken (nu ja, toch minstens twee meter, dus ik heb alle recht om de term metershoog te bezigen) scheidden mij van de vrijheid. Na wat heen en weer geloop, met de opkomende schemering als tikkende tijdbom op de achtergrond, werd duidelijk dat er maar één oplossing restte: over een hek kruipen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, als je zoals mij over weinig klimtalent en veel hoogtevrees beschikt. Perfect elkaar neutraliserende negatieve eigenschappen eigenlijk, behalve dan in dit specifieke noodgeval. Uiteindelijk slaagde ik erin om via een aantal houten palen op het hek plaats te nemen, om vervolgens te zweten, na te denken en tot grote verrassing van mezelf incluis na een minuut of tien de sprong te wagen. Vrij accuraat geschat 2,5 meter naar onder. Eens recht gekrabbeld, lag de wereld voor mij open. Er zijn na een relatiebreuk al sprongen met slechtere afloop geweest.

Als Voorzitter van het spartelende Vitória Diabolix grijp ik naar de laatste reddingsboei: de voltallige ploeg uitnodigen voor een avondje Eurosong. 26 liedjes, 26 keer feest - haast de perfecte antipode van ons voetbalseizoen bestaande uit 26 matchen, 20 keer géén feest. Zo gezegd, zo gedaan, zo geschreven. Met behulp van die goeiige digicorder worden we een kleine twee uur terug in de tijd geflitst. Frankrijk mag aftrappen voor wat geheid een feest voor alle tot nu toe ontdekte zintuigen wordt. De sfeer komt er pas echt goed in wanneer onze landgenoot Roberto Bellarosa aantreedt. Op een week tijd zijn we een vreemd soort sympathie gaan voelen voor deze van elke charme of talent verstoken Waal. Met 'Love Kills' (spreek uit: 'Luv Kiells') brengt hij een ballad van dertien in een dozijn, waarbij zijn persoonlijkheid lijkt te jojoën tussen die van een psychopaat en die van een giechelend schoolmeisje. Mijn studio gaat uit zijn dak. Schatten we de kans op zelfs maar een finaleticket bij de halve finale dinsdag in op een ronde 0%, dan variëren de pronostieken nu van top-10 naar top-5.

Met het verstrijken van de nummers laten alle aanwezigen in toenemende mate hun zelfbeschermende laag ironie voor wat ze is (uiteraard is deze bij mij nooit aanwezig geweest, ik neem dit bloedserieus). We kijken niet meer voor de kitsch of 'om eens goed te lachen'. De volgende uren ligt het epicentrum van de wereld in Malmö, Zweden. Elk nummer wordt gewikt, gewogen, vergeleken met dat van onze Roberto en nadien doorgaans te licht bevonden. Ontspringen de dans, met een verrassend algemene consensus: Malta, Denemarken, Nederland, Moldavië en vooral Noorwegen. De uiteindelijke winnaar komt uit dat lijstje en, belangrijker, ons soulmateken Roberto maakt met een gedeelde elfde plaats onze op hem geprojecteerde ambities zo goed als waar. Meer had deze avond niet nodig om tot zijn einde te komen. Iedereen leefde nog lang en gelukkig, met slechts af en toe kleine flarden van ongeluk voor de duur van een zaalvoetbalmatch, want aan sommige dingen kan zelfs het Eurovisiesongfestival niks verhelpen.

Gelukkig biedt de komende week de gelegenheid om me fors te herpakken. Twéé halve finales Eurosong, één hele finale, en als ik links of rechts nog een repetitie kan meepikken, zal ik het ook niet laten. Jullie lezen het hier. Zoals (bijna) altijd.

Bij gebrek aan redenen voor deze bruuske omwenteling bleef ik wezenloos achter. Een vertwijfeling die op zijn minst industriële hoeveelheden bier en zoveel Eurovisiesongfestivals als mogelijk is behoefde. Gelukkig viel deze nood grotendeels te lenigen. Het eerste is vrij vanzelfsprekend, voor het tweede zorgde Canvas door de Eurosongeditie van 1987 integraal heruit te zenden. Mannen geschminkt als 60-jarige directrices van een lagere school, noordelijke landen die met afschuwelijke zuiderse riedels komen aandraven, leggings en roze jasjes alsof dat ooit normaal was en vrouwen met oorbellen die evengoed als boerka kunnen dienen: deze editie had het werkelijk allemaal. En prachtige muziek natuurlijk. Denken we maar aan de winnaar Johnny Logan, met 'Hold me now'. Hoe groot is nu de kans dat er zulk een toepasselijk nummer net dan in de ether wordt gestuurd? Net wanneer ik het zo hard nodig heb? Klein, dat geef ik jullie mee, gezien het futiele aantal liefdessongs die in de loop der jaren gemaakt zijn.

De eerste fase van het verwerkingsproces ligt dus achter de rug. Vanaf vandaag is het tweede, contemplatieve deel ingegaan. Daar hoort een wandeling naar 'het paradijs' bij. Zo wordt in de volksmond het - voor niet-Leuvenaars onvindbare - mooie maar verloederde Dijlepark genoemd. Ik kan het weten, want de Leuvense volksmond in kwestie bevond zich naast mij op de bank. Ik probeerde mijn geestestoestand objectief te overschouwen en werd daar niet vrolijker van. Vermits mijn bindingsangst vanaf heden het gezelschap heeft gekregen van verlatingsangst, is de kans op een lange duurzame relatie er niet direct groter op geworden. Knap, grappig, sociaal, snugger, blond, voorzien van een goeie muzieksmaak en oren en poten, dat zijn niet langer de enige vereisten. De toekomstige zal evenzeer over geduld, volharding en doorzettingsvermogen moeten beschikken. Ik denk er sterk aan om een bonus voor de eerlijke vinder/bezitter uit te loven.

Onderschat nooit de achterliggende research die aan het schrijven voorafgaat. Vooraleer een letter toe te vertrouwen aan de (uithoek van de) eeuwigheid, heb ik mijn blog doorzocht op het magische vierletterwoord 'NMBS'. In mijn herinnering was een acte de présence van onze nationale immobiliteitsmaatschappij toch alweer een tijd geleden. In mijn realiteit bleek dat even anders. Nog geen anderhalve maand na de laatste opvoering krijgt de NMBS hier een kans om iets goed te maken. In eerste instantie lukt dat wonderwel. Ik heb namelijk via het gratis dagblad 'Metro' kennisgemaakt met een zeer getalenteerde medewerker van de door mij zo vaak gehekelde organisatie. Zijn functieomschrijving is iets in de trant van communicatiespecialist, zijn kundigheid bewees hij woensdag in een paginagrote advertentie. Daarin wordt de NMBS uitgedrukt in cijfers. Dit komt nooit goed, denk je dan spontaan, als jarenlang slachtoffer. 

Maar kijk. De man slaagt er om te beginnen in om aan de financiële resultaten, een nettoverlies van 152 miljoen euro, een positieve draai te geven. De cijfers heten "beter dan verwacht" en "de NMBS is goed op weg naar de gezondmaking van haar financiële toestand". Dat hoor ik nu al 20 jaar, maar niettemin: prima gedaan. Zijn pièce de résistance moet dan echter nog komen. Het feit dat geen enkele trein ooit, waar en wanneer dan ook, nog min of meer klokvast rijdt, bedeelt hij met het eufemisme "de achteruitgang van de stiptheid is afgeremd". Hier komt 's mans genie pas echt goed tot zijn recht. Van het begeleidende cijfermateriaal geloof ik helemaal niks, maar sta me toe voorgaande zin aanschouwelijk te maken met een meer waarheidsgetrouw voorbeeld. Stel, in 2010 rijdt 20% van de treinen op tijd. In 2011, vervolgens, rijdt 15% van de treinen op tijd. Vorig jaar, dat algemeen bekendstaat als 2012, rijdt ten slotte nog 12% van de treinen op tijd. Bemerk de duidelijke afremming van de achteruitgang der stiptheid. Volgend jaar richting 10% en dan kan de goednieuwsshow pas echt losbarsten.

Toch wil ik ook een puntje van kritiek aanhalen betreffende de man die zich het best laat omschrijven als 'The Special One'. Op hoger niveau weet hij de massa te begeesteren, geen twijfel mogelijk. Op het terrein / de trein ligt dat helaas anders. Donderdagnamiddag was het terrasjesweer, met alles wat daarbij hoort: defecte onderstellen, storingen aan de bovenleiding, problemen met andere treinen (sic) en dies meer. Kortom, geen enkele trein die de indruk geeft de vertraging van de achteruitgang van de stiptheid af te remmen. Hier zie ik nog een groeimarge voor onze nieuwe held. Het zou mooi zijn mocht hij in de toekomst de reizigers rechtstreeks kunnen aanspreken, zodanig dat het NMBS-clientèle niet alleen de vertraging vergeet, maar er ook nog eens heilig van overtuigd geraakt dat zij, gezien de heersende straalstroom en de cyclus van de maan, eigenlijk juist sneller thuis zullen zijn. De tijd van Greenwich Mean Time is voorbij, de tijd van The Special One is gekomen.

De introductie van Rina verliep anders. De beste metafoor is de meest nabije: het was alsof een jarenlang grijs wolkendek in één klap plaatsmaakte voor een stralende zon en 25°C. Met heldere ogen, blozende wangen, jongemeisjeskrullen en modellenmaten zover het oog reikt, bracht zij alle bijna-doden rondom haar opnieuw tot leven. Ondanks het manifeste gebrek aan blonde haartooi zorgde haar verschijning voor een esthetische boost waar geen enkele werkvloer tegen bestand is - en al zeker de onze niet. Zij is tot op vandaag de enige collega die bij de installatie van haar pc twéé exclusieve dienaren tot haar beschikking had, in plaats van de gebruikelijke nul. Dat moet je verdienen, of op zijn minst in de vorm van een mooi snoetje meegekregen hebben bij de geboorte. 

Fastforward naar twee jaar later. Kristof is uit Leuven verhuisd, Rina is er komen wonen. In tussentijd hebben er zich een aantal patronen afgetekend. Deze gemeenschappelijke gebruiken getuigen niet altijd van een deugdelijke geestelijke gezondheid. Het dagelijkse verloop begint door met Kristof af te spreken aan het station, elkaar de hand te schudden en vervolgens minutenlang geen woord te zeggen, zwijgzaam een weg banend naar onze broodheer. Daar goed en wel aangekomen, vervoegt Rina ons voor een koffie. Kristof vraagt Rina en mij uit over wat we de avond ervoor gedaan hebben; Rina en ik mompelen met tegenzin een soort van antwoord en vragen zelden wat hij de avond ervoor gedaan heeft - een conventie waar eenieder vrede mee neemt. Rond 11 uur acht ik meestal de tijd gekomen om mijn stoelgang carte blanche te geven. Niet zelden maakt Kristof, die een zeer attente jongen is, van deze gelegenheid gebruik om papieren doekjes onder de deur te schuiven voor mocht er geen wc-papier meer voorradig zijn. Andere collega's vinden dat raar, ik heb er eigenlijk nog niet zo over nagedacht.

Iets na de klok van twee ga ik met mijn 'bikkels' (geuzennaam vermits Kristof een mannelijk uiterlijk heeft en Rina een mannelijk innerlijk) weer richting de kelder voor een blikje frisdrank. Het sein voor deze operatie is 'Blikkels!', dat zie je natuurlijk zo. Gezien het einde van de dag nadert, is de sfeer nu meer uitgelaten. Rina probeert Kristof te choqueren met haar nagels of het suggereren van seksuele ranzigheden, en dat lukt eigenlijk altijd. Ik beperk me tot het fijnzinnig oppoken van onderlinge vetzakkerijen en ook dat lukt eigenlijk altijd. Ook is het vaste prik om Rina te irriteren. Daarvoor volstaat een simpele aanraking, wat me lang geleden al deed besluiten dat de friendzone waarschijnlijk onze meest geschikte gezamenlijke locatie is.

Tegen halfzes is de tijd van gaan gekomen. Kristof spoort niet langer mee naar Leuven, een dinsdagse muziekquiz in café Libertad (op onze topavond: 1 op 20, met als enige juiste antwoord 'Céline Dion') is definitief verleden tijd. Rina heeft zijn plaats op de trein ingenomen en begint vreemde onhebbelijkheden van mij over te nemen. De ziekelijke drang naar woordspelingen bijvoorbeeld. Toen we besloten dat we samen naar de Spar zouden gaan, zei ik "aha, dan zijn we Sparringpartners!". Tot mijn niet geringe verbazing antwoordde zij zonder verpinken: "Yep, spartners in crime." Misschien wordt het dus stilaan tijd dat iemand van ons een ander emplooi zoekt. Als voorbarig afscheidscadeau los ik hun maandenlange gezeur, om ook eens een plaatsje te krijgen in mijn lettercombinaties, alvast in.

Ik ben niet degene die mensen keuzes opdringt, denk ik. Nu ja, mensen dwingen om naar Rock Werchter te gaan enzovoort, dat doe ik wel, maar belangeloos, zonder dat ik er zelf voordeel uithaal? Nee. Toch werd er voor deze serie een uitzondering gemaakt. Door middel van stevig lobbywerk heb ik een aantal van mijn vrienden verplicht om naar 'Homeland' te kijken. Achter de op het eerste gezicht simpele pitch (CIA-agente is ervan overtuigd dat een - na jaren opsluiting - bevrijde Amerikaanse marinier een spion van Al Qaida is) gaat immers een fascinerende tv-ervaring schuil. De argeloze kijker kan niet anders dan samen met CIA-agente Carrie twijfelen over schuld, onschuld, motieven en consequenties. Ook wanneer er niets gebeurt, ademt de reeks een verslavende dreiging uit die voor een groot deel op het conto geschreven mag worden van hoofdacteurs Claire Danes en Damian Lewis. Hun vertolkingen zijn briljant en maken van 'Homeland' een van de beste tv-series aller tijden. Gaat dat zien! Stop hier met lezen en gaat dat zien zeg ik!

Een Deens politiek televisiedrama. De premisse klinkt even spectaculair als een live-registratie van het ontstaan van doorligwonden. De realiteit, voor de gelegenheid in de vorm van fictie, is echter anders. 'Borgen' zoomt in op het leven van Birgitte Nyborg, die onverwacht tot premier van Denemarken wordt aangesteld. Achter de schermen van het politieke bedrijf wordt de kijker geconfronteerd met de eeuwige strijd tussen idealisme en realpolitik, tussen overtuiging en electoraal succes, tussen kunnen en doen. Mocht dit allemaal wat zwaar op de hand lijken, besef dan goed dat er bij wijze van feministische toegift (er is al een vrouwelijke regeringsleider, voor wat hoort wat) ook een frisse, blonde journaliste door het decor huppelt. Vergeet desnoods al de rest en geef deze parel enkel dáárom de kans die hij verdient.

Mensen die mij van ver of dichtbij kennen of zich gewoon baseren op mijn mythe, weten dat ik een beetje een freak ben wanneer het op de Britse 'The Office' aankomt. Ik ken heelder conversaties vanbuiten, heb een poster van David Brent aan mijn muur hangen, kocht op eBay het scenario van het eerste seizoen en mijn hoeveelheid kijksessies heeft Star Wars-nerd-allures - sommige afleveringen zijn al een keer of twaalf langs mijn netvlies gepasseerd. Hoeft het gezegd dat mijn scepsis tegenover de Amerikaanse versie groot was. Maar hoera! De Amerikanen besloten David Brent niet te kopiëren maar voerden een lunatic van eigen bodem in (een fantastische Steve Carell), gaven de randpersonages de kans om zich te ontbolsteren naarmate de haast eeuwigdurende seizoenen vorderen en besloten resoluut te mikken op de lach in plaats van op de pijnlijk herkenbare gênante situaties. Samengevat, heeft deze versie de diepgang van het origineel? Nee. Heb ik er enorm hard mee gelachen? Jazeker. Meer dan voldoende dus om te besluiten dat 'The Office US' zijn bestaansrecht dubbel en dik verdient.

Vermoedelijk de meest gehypete serie van de lijst, en daar valt wat voor te zeggen. De centrale verhaallijn (gerespecteerde chemieleraar krijgt kanker en gaat dan maar crystal meth produceren) klinkt van de pot gerukt maar wikkelt zich organisch, op een geloofwaardige manier af. De chemie tussen hoofdpersonage Walter White en zijn rebelse, immature partner in crime Jesse spat van het scherm. De fotografie is bijwijlen adembenemend - van de Mojavewoestijn tot de typisch Amerikaanse shopping mals en parking lots, alles straalt dezelfde ontregelende desolaatheid uit. Dat valt er dus voor te zeggen! 'Breaking Bad' is een groeier die steeds nieuwe toppen scheert, die 'surrealisme' langzaam maar zeker van de eerste drie letters ontdoet. Wie probeert af te kicken van de drugs, heeft met een beetje geluk aan deze reeks genoeg om een nieuwe, iets gezondere verslaving in de plaats te stellen. Wie niet probeert af te kicken moet simpelweg kijken zonder motief.

Op de vijfde plaats toch een afvaardiging van Belgische makelij. Aan de positieve zijde: met barmhartigheid noch chauvinisme heeft deze notering iets te maken. 'Quiz Me Quick' nestelt zich meer dan terecht tussen de grote buitenlandse namen. De ultieme dissectie van het typisch Vlaamse quizcircuit leverde een prachtig in beeld gebrachte, positieve, hilarische televisiereeks op. De pilootaflevering en dan vooral de manier waarop vijf buitenbeentjes samensmelten tot één enkele quizploeg, getuigt al meteen van een groots vakmanschap. Door een cellofaanlaagje over de werkelijkheid te strijken, komt de humor bovendien perfect tot zijn recht. Geen quiz zal ooit nog doorgaan zonder de aanwezigheid van ploegnamen 'Tafel 7' en 'Coromar A', zoveel is zeker.

De omwenteling vond vrijdagavond laatstleden plaats. In mijn leven vóór vrijdagavond laatstleden (ook wel 'eerste leven' genoemd), stond verlies me steeds nader dan de zege. Het eerste leven was één langgerekt schot op de paal, 10.808 dagen lang. Mijn tweede leven, dat momenteel zwierig richting de 5 dagen gaat, ziet er heel anders uit. Heden ben ik een winnaar. Niet zomaar een winnaar, integendeel, winnaar van het zaalvoetbaltornooi van mijn werkgever! Acht ploegen streden om het hoogste goed, een prachtige beker die eruitziet alsof hij van zilver en goud is gemaakt. En op het einde wint mijn ploeg. Nu besef ik wel, simpele kansberekening leert dat de kans om die beker te winnen exact 12,5% bedroeg. Mijn (eerste) levenservaring daarentegen leert dat de kans om die beker te winnen exact 0% bedroeg. Ik heb tientallen kampioenschappen, tornooien en dies meer afgewerkt bij illustere ploegen als Gold Star Mopertingen en Jungle Boys Eigenbilzen, maar een échte beker winnen? Nee, dat nooit. Eigenlijk kwamen we zelfs nooit in de buurt.

Vrijdagavond laatstleden viel echter alles in zijn plooi. Na een eerste verliesmatch in de poules stonden de Helden op om aansluitend de overige poulegenoten aan mootjes te hakken. In de halve finale werd op indrukwekkende manier doorgestoomd, waarna de finale uitsluitsel moest brengen over een eventueel schisma tussen mijn eerste en mijn tweede leven. Met de gelijkmakende tegentreffer in de laatste minuut, leek het even bij dit ene leven te blijven. Penalty's zouden de beslissing brengen. Lede ogen waren het, die dit zenuwslopende spektakel aanschouwden. Onnodig. Alsof wij, inclusief dus mezelf, nooit iets anders gedaan hadden, werd de penaltyreeks winnend afgesloten. Na de meest verkwikkende douche in de geschiedenis van het water werd voornoemde beker aan ons overhandigd, in de lucht gestoken, gekust en van bier voorzien. Het saldo winnaar/verliezer in mijn bestaan staat nog steeds op -10.404 dagen, maar de hoop dat ik dit op korte termijn kan ombuigen lijkt meer dan ooit gerechtigd.

Onrechtstreeks moet ik de vrienden van de NMBS hiervoor dankbaar zijn. Zoals heel de wereld verwacht had, kon onze nationale spoorwegmaatschappij geen antwoord bieden op de voorspelde sneeuwval van wel centimeters dik. Met het dwarrelen van de vlokjes, begaven ook de wisselsporen, treinstellen en hoogspanningskabels het één na één. Treinen liepen vertraging op, werden afgelast, de website Railtime wist als een digitale Comical Ali te melden dat er geen enkel probleem was en de reiziger werd overgelaten aan de chaos. De gebruikelijke dingen. Veel moeite kostte het dan ook niet om mijn thuiswerk van vandaag van een reden te voorzien. Gewoon alles op de NMBS steken. Hun onkunde is de beste garantie op mijn luiheid. Want sneeuwval of niet, het profiteren van de situatie liep vandaag als een trein.

Dat deze waarheid vandaag zo ongenadig in mijn gezicht slaat, heb ik ten dele aan mezelf te wijten. Tegen beter weten in zette ik gisterenavond geen stapje in de verdere wereld, "want anders heb ik niks meer aan mijn zondag". Waarmee ik het enige nut van de vervloekte Zevende Dag onderuithaalde. Daar zit je dan. Het beloofde lenteweer zit verscholen achter een dik grijs wolkendek; de winkels zijn gesloten want ja, dat is logisch natuurlijk, dat potentiële consumenten op één van hun twee vrije dagen nergens terechtkunnen; en voor de gelegenheid is er zelfs geen zaalvoetbal vanavond. Ik houd me dan maar onledig met het opvullen van de 90's-hiaten in mijn Spotify-archief en maak van de nood een deugd door een blog te wijden aan de zondagen-vol-onbehagen. 

Daarnaast geldt dit geschrift als een herinnering, dat ik moet stoppen met niet te drinken op zaterdag. Enkel zo kan de zondag in zijn volle bloei stralen: tot een uur of één in bed liggen, na wat doelloos rondgesurft te hebben (internet, niet Middellandse Zee) lui aan de brunch beginnen, de weekendkrant uitlezen, wat tv-series kijken en tegen de avond een beetje sporten. Dat klinkt al veel aanlokkelijker allemaal. Het slaat werkelijk helemaal op niks om op zo'n dag met een fris hoofd vroeg op te staan. Onze oppergod kan het zo onmogelijk bedoeld hebben, toen Hij lang geleden nog een extra dagje aan de week breide omdat Hij nu eenmaal toch bezig was. 

De plaatselijke horeca kan na dit spijtige intermezzo volgende zaterdag weer op mijn aanwezigheid rekenen, zoveel is zeker.

Eerst en vooral een gelukkige valentijn aan eenieder. Ten tweede: negeer die gelukwensen maar. Ik doe niet mee aan zulk een feestdag, al was het maar door geen lief te hebben. Soms kan je niet grondig genoeg zijn. Maar wie weet praat ik over een jaar wel anders. Uit mijn recente verleden blijkt namelijk dat ik mijn hand niet omdraai voor een bocht van 180 graden meer of minder. Mijn nieuwe motto luidt dan ook 'Vooruitgaan in het leven, dat is bochten van 180 graden maken', want zonder behoorlijk motto ter verantwoording van je daden kom je natuurlijk nergens tegenwoordig.

De kiemen van de laatste ommezwaai zijn pas eergisteren geplant. Niet heel lang voordien zou je me met geen stokken in een zwembad gekregen hebben. Meer zelfs, de suggestie om eens te gaan zwemmen kon maar beter niet te luid geopperd worden, of de boodschapper riskeerde dat ik zou doen alsof ik hem niet gehoord had. Ik hou niet van de geur, het water, de viezigheid, het gedoe met kastjes en kleedkamers... Maar daar stond ik dan, op een koude dinsdagavond, aan de Sport Oase. Zoals voorzien noopte mijn aangeboren onhandigheid me tot klungelen met de kleerkastjes. Geef me een sleutel en een slot, en ik krijg het niet open. Of toe. Afhankelijk van wat er nodig is. Na gewaardeerde assistentie lukte het me toch halfnaakt aan de rand van het zwembad op te doemen. 

Nog voor ook maar één lichaamseigen teen in het water was beland, werd ik met mijn tekortkomingen geconfronteerd. Elke baan van het zwembad bleek zijn eigen bestemming te hebben. Aangezien de drie eerste banen de 'Trage schoolslagzone' vormen, voelde ik me wel verplicht hier in te stappen. Om het een en ander aanschouwelijker te maken, wordt de aanwijzing 'Trage schoolslagzone' begeleid met een tekening van een slak. Eigenlijk kreeg mijn ambitieus banenplan hier al een fikse knauw. Dat beterde er niet echt op na het afhaspelen van de openingsbaantjes. Mijn zwemtechniek bestaat samengevat uit zoveel mogelijk bewegen met de armen en zo weinig mogelijk met de benen. Beide facetten dan nog eens niet moedwillig. Het gevolg was dat ik het na dertig baantjes helemaal kapot voor bekeken hield. Nog 19 beurten op mijn abonnement te gaan. Het kalf is nog niet verdronken, het neemt zijn tijd.

"Wanneer zou je zoiets in godsnaam gebruiken?" hoor ik de wel heel kritische massa zich alvast afvragen. "Wanneer in godsnaam niet?" riposteer ik dan even onverwacht als gevat. Elk dood moment is in feite goed, of dat nu op een feestje, receptie, vergadering of sollicitatiegesprek is of gewoon op je eentje, gezellig thuis in de zetel. Want wat is er hedonistischer dan virtuele pinten? Mocht deze app algemeen bekend zijn, de halve wereldbevolking zou zich hier virtueel aan laven, maak ik me sterk. Ook voor onze held Diabolix, mascotte van de gelijknamige zaalvoetbalploeg Vitória Diabolix, is deze manier van drinken gefundenes Fressen. Meer en meer immers groeit bij ons de overtuiging dat hij echte pinten toch niet zo goed binnenhoudt, met alle geurhinder van dien. 

Kortom, ik heb het nieuwe jaar goed ingezet. Met deze mobiele externe intelligentie erbij kan er maar weinig misgaan. Vereist de situatie dat ik een knallende scheet laat? Geen probleem, heb ik een app voor. Is het preferabel dat het geluid van een zweepslag mijn bevel aanvult? Idem dito. Om maar te zeggen dat ik intussen op alle mogelijke scenario's ben voorbereid. Ik beschik niet alleen over een smartphone, in tegenstelling tot het overgrote deel van de gebruikers weet ik ermee om te gaan ook. Eén plus één was nooit méér drie.

Het absolute voetbalhoogtepunt van het seizoen 2012-2013 tot dusver, is de ontdekking van café De Vetten Os. Dit zegt niks en tegelijk alles over het sportieve luik. Wat het veldvoetbalgedeelte betreft, is het bilan nochtans nog niet zo dramatisch. Ik scoorde drie keer in zeven matchen, speelde iets meer redelijk goeie dan redelijk slechte wedstrijden en - veel minder belangrijk uiteraard - als ploeg staat Forza Mechelen B voor het eerst in de geschiedenis zowaar in de middenmoot geparkeerd. Naar mijn aanvoelen is dat een prestatie die nog het best te vergelijken valt met pakweg Anderlecht dat plots de halve finale van de Champions League bereikt.

So far so redelijk good. De miserie begint pas echt wanneer we het hoofdstuk 'Zaalvoetbal' aansnijden. Eerlijk: ik dacht dat er wel een goeie zaalvoetballer in mij zou schuilen. Ik moet het hebben van techniek, mijn passing is meer dan behoorlijk en om een bal in het zijnetje van de goal te leggen draai ik mijn hand niet om. Het kon dus moeilijk mislopen. Maar exact dat is tot nu toe wel gebeurd. In de ware zin van het woord zelfs, het loopt mis omdat ik altijd mis loop. Zowel met als zonder bal voel ik me als een vis op het droge, voor zover mijn inlevingsvermogen dat toelaat. Wanneer ik per abuis toch eens in de richting van het vijandelijke doel verdwaal, komt mijn besluiteloosheid in het afwerken in beeld. Bal plaatsen, hard knallen, keeper dribbelen... niks werkt. 

Gelukkig is daar nog café De Vetten Os, de onbetwiste revelatie van dit seizoen. Etablissement waar de aanwezigheid van mascotte Diabolix nog op prijs wordt gesteld, waar al eens een polonaise tussen de tafels meandert en 'Lacs du Connemara' kracht bij wordt gezet middels een uitgekiende servettendistributie. Doekjes voor het bloeden uiteraard, maar je kan er wél mee zwaaien.

Van deze jaarwende wil ik profiteren om mijn hoop te vestigen op David Ricardo, vermaard Brits econoom uit de 18e eeuw. Het is eens wat anders natuurlijk. Concreet reken ik erop dat mijn bestseller dit jaar tot een goed einde wordt gebracht door doordrongen te geraken van zijn wet van het comparatieve voordeel. Die stelt dat elk land (individu) zijn relatief voordeel (talent) moet exploiteren, op die manier heeft iedereen er baat bij om handel te drijven. Mijn relatief voordeel zou het schrijven van een bestseller zijn. Ik wou dat dit een blijk van zelfvertrouwen inhield, maar het gaat helaas om een diagnose bij exclusie. De harde waarheid is dat ik me eerder een boek zie schrijven dan een eetbaar driegangenmenu op tafel zetten, een hondenhok in elkaar steken, een eigen bedrijf beginnen of een wietplantage onderhouden. Er zit voor mij dus niet veel anders op dan honderdduizenden boeken te verkopen.

Wat hierbij in mijn voordeel speelt (het kan niet op), is dat ik de dingen waar ik aan begin soms wel volhoud. Ik ben lui van nature en extreem lui door oefening, maar mijn studies werden in een minimumtijd afgehaspeld; deze webstek wordt intussen al sinds 2007 niet aan zijn lot overgelaten; ik was nog bezig met het online manager game 'Soccerproject' toen alle vrienden er al jaren de brui aan hadden gegeven; en in mijn huidige job ben ik na meer dan vijf jaar al helemaal vastgeroest. Klinkt dus zeer veelbelovend allemaal. Om Ricardo's theorie tot slot te vervolmaken met het 'handelsaspect': jullie kopen mijn bestseller, die ik vervolgens zal (laten) signeren. Een beetje geld in ruil voor veel geluk. De rest zien we dan wel, laten we vooral niet vooruitlopen op de zaken en het jaar 2013 zelf ook nog wat ruimte geven tot zelfontplooiing. 

Man van het jaar: Vincent Kompany

Vrouw van het jaar: Angela Merkel

Lul van het jaar: Bart De Wever

Beste film: Black Swan (eigenlijk al van 2011, dit jaar maar één keer in de cinema geraakt)

Beste song:

Beste cd: Coexist (The xx) en Born To Die - The Paradise Edition (Lana Del Rey) 

Beste tv: Homeland, Quiz Me Quick, Game of Thrones, Breaking Bad, The Bridge, Borgen, De Bende Haemers, Van Alphen op de Olympische Spelen.

Wat wens ik mezelf toe in 2013?

Slaap.

Cadeautjes uitpakken is waarschijnlijk geen project, maar ik kan hier evengoed opsnijden met wat ik zoal gekregen heb. (Ja, ik wou het woord 'opsnijden' toch eens een keer laten vallen.) Er valt ruwweg een opdeling te maken tussen twee cadeaucategorieën: boeken aan de ene kant, bier aan de andere kant. De mensen die mij iets minder goed kennen (stiefpa, stiefzusjes en aanverwanten) komen zonder uitzondering met speciale bieren aanzetten. Ik weet niet wat dat over hen dan wel over mij zegt. Bloedverwanten (moeder, broer en ik vergeet er misschien nog een paar) durven al eens voor boeken gaan, stuk voor stuk door mezelf uitgekozen weliswaar. Vonden zo hun weg naar mijn boekenkast: 'De Wielermaffia' (Hamilton & Coyle), 'Guggenheimer in de mode' (Brusselmans), 'The Complete Maus' (Spiegelman) en 'Waarom sommige landen rijk zijn en andere arm' (Acemoglu).

Leesvoer en biervocht verzetten is in feite al een eindejaarsproject op zich. Daarbovenop komt nog eens dat ik ook zelf opnieuw aan een bestseller begonnen ben. Het is gewoon te zot om iets te schrijven wat toch voor geen meter verkoopt, vandaar dat ik maar meteen voor een bestseller ga. Mijn hoofdpersonage zal uiteindelijk op 87-jarige leeftijd sterven aan superaids, meer los ik niet. Het enige wat voorlopig nog ontbreekt is een goeie titel, als we het verhaal even buiten beschouwing laten. Ideeën zijn dus altijd welkom. De eerlijke vinder van een bruikbaar idee ontvangt een ééndagsweek naar keuze.