De Willy bleef het die eerste avond als een mantra herhalen: "We hebben er lang voor moeten rijden, maar het is toch niet voor niks geweest!" Instemmend gemompel was zijn deel. Als het orakel de Willy zijn bierwijsheden debiteert, kan je het hoe dan ook maar beter op een instemmend mompelen zetten. Evenals wanneer hij de argeloze bierdrinker een indringende vraag stelt, genre: "In alle seriositeit, da's nu toch een goed bier hé zeg?" Een veelvuldig gehoorde vraag, steeds met een bevestigende respons. Niemand die weet of een weldenkend mens het ooit aangedurfd heeft er negatief op te antwoorden.
Niemand ook die weet wat ons bezield heeft om uitgerekend het boerengat genaamd Altomünster te verkiezen als verblijfplaats. Zeggen dat het een doods dorp is, is een understatement. Na acht uur 's avonds waagde zich geen kat meer op straat in de nochtans gezellige dorpskern, na tien uur 's avonds was er geen geluid meer te horen. Ter illustratie: op een avond werden we om negen uur uit de plaatselijke brouwerij gezet. Ik zal ter wille van de woordspeling maar zeggen dat we 'verbrouwereerd' waren. Op de Willy na dan, die onversaagd de frigo van het aanpalende ijssalon te lijf ging. Na uiteraard eerst goed zijn gedacht te hebben gezegd. Want sluitende cafés, dat hebben we niet in België.
Over ons hotel viel evenwel niet te klagen. Alles tot in de puntjes geregeld, en de tv op de kamer bevatte zelfs een heel assortiment pornokanalen, die allemaal statische beelden van menige liefde-uitwisseling in voorraad hadden. Ik prefereer niettemin toch de real stuff. Bewegende beelden, in mijn geval. In de volgende, laatste, episode passeren onder meer een concentratiekamp en een voetbalstadion de revue. Of zelfs twee voetbalstadions! Spannend!
Soms heeft een mens het bij het verkeerde eind. Zo heb ik de stad München vorige week onrecht aangedaan door er vrijelijk van uit te gaan dat het "zo'n stad is die het niet van z'n bezienswaardigheden moet hebben". In de toekomst zal ik omzichtiger omspringen met uitspraken als deze - toch zeker in het geval er een nieuwe reis naar datzelfde München zou volgen. In München is namelijk heel wat het bezien waardig; majestueuze pleinen, parken en gebouwen zijn er in overvloed.
Op een mooie woensdagmorgen zes keer slapen geleden, werd het officiële startschot van unseren Abfahrt gegeven. Ons reisgezelschap bestond uit vijf mensen, verspreid over twee auto's. Voor het gemak zal ik de groep indelen in twee iets ouderen, twee iets jongeren (waaronder ik) en dé Willy. Het is niet van mijn gewoonte namen te noemen in deze blog, maar deze keer kan ik er echt niet onderuit. Nood breekt wet. De Willy is een man van vele oorlogen, stuk voor stuk uitgevochten met de edele vloeistof bier als doeleinde. Hij fungeerde de hele reis lang als onze gids, het lichtbaken op duistere wegen. Een hart van goud, een lever van diamant en een neus van een Duitse herder die speciaal is opgeleid om elk spoor van alcohol in een straal van vijf kilometer feilloos te ontwaren: dat is voor mij de Willy.
Goed, we waren bij de Abfahrt. Die verliep al bij al vlotjes. Ondanks de onheilsberichten van onze oudere reisgezellen toch wel. In een wegrestaurant onderweg werd wat geklaagd over de wegwerkzaamheden die we reeds waren gepasseerd, maar dat was nog niks, want "dan hebben we nog geen Stau (file, nvdr) gehad!" Hetzelfde nadat we goed en wel waren aangekomen. Daar was de Stau weer. "Uiteindelijk goed hier geraakt, maar dan hebt ge nog geen Stau gezien!" Zo'n file is in Duitsland toch iets heel anders dan in België blijkbaar. Voorts waren de recensies van onze eerste momenten in Duitsland complimenteus te noemen. Zoals ook wel te verwachten viel. De afdronk van de allereerste slok bier werd begeleid door de uitspraak "Hmm, der Himmel in Bayern!" Nauwelijks twee minuten daar of de eerste gedenkwaardige quote is een feit. Het leven van een blogger kan makkelijk zijn.
