't Is gebeurd. Het dringt nauwelijks tot me door. René is niet meer. Niet dat hij overleden is of zo - we kunnen niet alles in één keer verwachten. Nee, hij is vanaf vandaag, de vergulde 7 april 2009, bondscoach-af. Specialisten zullen over vele decennia deze datum als beginpunt ijken voor wat als 'de Belgische voetbalrenaissance' door het leven zal gaan. Dit was de eerste, zeer moeilijke stap. De hierna volgende stappen (EK winnen, WK winnen,... iedereen kent dat wel) zouden veel makkelijker blijken. Een eitje, vergeleken met die drie jaar durende bevalling die enkel een aanhoudende, eindeloze reeks miskramen voortbracht.
Vandereyckens doodvonnis werd vorige woensdag definitief getekend. Een nieuw verlies in Bosnië was er dan toch teveel aan. En je zal het altijd zien, op zo'n momenten treedt dat befaamde 'lot' met zijn markante gevoel voor ironie weer op de voorgrond. René, de belichaming van de grootste grap uit onze (voetbal)geschiedenis, vond zijn Waterloo immers uitgerekend op 1 april. Daar valt moeilijk tegenop te schertsen. In elk geval heeft hij vorige woensdag afscheid genomen in stijl, enfin, zíjn stijl. Vier minuten voor het einde (de blessuretijd begon zo ongeveer te lopen) vond de zo beruchte 'Vandereycken-wissel' plaats: Sonck, die altijd en overal scoort, eraf en middenvelder Gillet erop. Voor de goede orde: het was wel degelijk de bedoeling dat onze Rode Duivels nog op zijn minst één goaltje zouden maken. Maar goed, symboliek heeft ook zijn waarde. Een symbolische wissel op een symbolische dag is in dat opzicht al bij al geen mis slotakkoord.
Nu kunnen we dus voluit het steven richten naar de toekomst. Ineens ís er überhaupt weer een toekomst. Zinnen die beginnen met 'wij zouden', 'wij kunnen', ja zelfs 'wij zullen' zijn niet langer bij voorbaat ten dode opgeschreven. De verachtelijke sluiswachter tussen droom en daad is namelijk van het toneel verdwenen. Vanaf nu is alles mogelijk, de resterende wetten en praktische bezwaren ten spijt.
