|
'Vrijheid' van Jonathan Franzen prijkt sinds maandag op de keukentafel, omgeven door rommel die irrelevant is voor het verdere verloop van deze blog. Dat de titel niet gespeend is van enige symboliek had ik ingecalculeerd. Op de dag van de aanschaf begon voor mij een welverdiende week vakantie, die weliswaar voor 2/5e te danken is aan de invloed van het katholicisme in onze contreien. Dat het symbolische gehalte van 'Vrijheid' dit gegeven ver oversteeg, had ik niet ingecalculeerd. Na meer dan 29 jaar in alle blijheid de vrijheid te hebben gecultiveerd in de vorm van het vrijgezellenleven, viel een dikke anderhalve maand geleden de juiste mij in de schoot. Niet direct letterlijk. Zes weken maakten op de meest geweldige manier mogelijk de overgang van heden naar verleden en dat was het dan. Op maandag, de dag van de aankoop en het begin van de vrijheid, ontdeed zij me van alle relationele verplichtingen. (Ik heb zonet een lichtelijk geweldig eufemisme voor 'dumpen' ontdekt, realiseer ik me.)
Bij gebrek aan redenen voor deze bruuske omwenteling bleef ik wezenloos achter. Een vertwijfeling die op zijn minst industriële hoeveelheden bier en zoveel Eurovisiesongfestivals als mogelijk is behoefde. Gelukkig viel deze nood grotendeels te lenigen. Het eerste is vrij vanzelfsprekend, voor het tweede zorgde Canvas door de Eurosongeditie van 1987 integraal heruit te zenden. Mannen geschminkt als 60-jarige directrices van een lagere school, noordelijke landen die met afschuwelijke zuiderse riedels komen aandraven, leggings en roze jasjes alsof dat ooit normaal was en vrouwen met oorbellen die evengoed als boerka kunnen dienen: deze editie had het werkelijk allemaal. En prachtige muziek natuurlijk. Denken we maar aan de winnaar Johnny Logan, met 'Hold me now'. Hoe groot is nu de kans dat er zulk een toepasselijk nummer net dan in de ether wordt gestuurd? Net wanneer ik het zo hard nodig heb? Klein, dat geef ik jullie mee, gezien het futiele aantal liefdessongs die in de loop der jaren gemaakt zijn.
De eerste fase van het verwerkingsproces ligt dus achter de rug. Vanaf vandaag is het tweede, contemplatieve deel ingegaan. Daar hoort een wandeling naar 'het paradijs' bij. Zo wordt in de volksmond het - voor niet-Leuvenaars onvindbare - mooie maar verloederde Dijlepark genoemd. Ik kan het weten, want de Leuvense volksmond in kwestie bevond zich naast mij op de bank. Ik probeerde mijn geestestoestand objectief te overschouwen en werd daar niet vrolijker van. Vermits mijn bindingsangst vanaf heden het gezelschap heeft gekregen van verlatingsangst, is de kans op een lange duurzame relatie er niet direct groter op geworden. Knap, grappig, sociaal, snugger, blond, voorzien van een goeie muzieksmaak en oren en poten, dat zijn niet langer de enige vereisten. De toekomstige zal evenzeer over geduld, volharding en doorzettingsvermogen moeten beschikken. Ik denk er sterk aan om een bonus voor de eerlijke vinder/bezitter uit te loven.
|
