Eerst en vooral een gelukkige valentijn aan eenieder. Ten tweede: negeer die gelukwensen maar. Ik doe niet mee aan zulk een feestdag, al was het maar door geen lief te hebben. Soms kan je niet grondig genoeg zijn. Maar wie weet praat ik over een jaar wel anders. Uit mijn recente verleden blijkt namelijk dat ik mijn hand niet omdraai voor een bocht van 180 graden meer of minder. Mijn nieuwe motto luidt dan ook 'Vooruitgaan in het leven, dat is bochten van 180 graden maken', want zonder behoorlijk motto ter verantwoording van je daden kom je natuurlijk nergens tegenwoordig.

De kiemen van de laatste ommezwaai zijn pas eergisteren geplant. Niet heel lang voordien zou je me met geen stokken in een zwembad gekregen hebben. Meer zelfs, de suggestie om eens te gaan zwemmen kon maar beter niet te luid geopperd worden, of de boodschapper riskeerde dat ik zou doen alsof ik hem niet gehoord had. Ik hou niet van de geur, het water, de viezigheid, het gedoe met kastjes en kleedkamers... Maar daar stond ik dan, op een koude dinsdagavond, aan de Sport Oase. Zoals voorzien noopte mijn aangeboren onhandigheid me tot klungelen met de kleerkastjes. Geef me een sleutel en een slot, en ik krijg het niet open. Of toe. Afhankelijk van wat er nodig is. Na gewaardeerde assistentie lukte het me toch halfnaakt aan de rand van het zwembad op te doemen. 

Nog voor ook maar één lichaamseigen teen in het water was beland, werd ik met mijn tekortkomingen geconfronteerd. Elke baan van het zwembad bleek zijn eigen bestemming te hebben. Aangezien de drie eerste banen de 'Trage schoolslagzone' vormen, voelde ik me wel verplicht hier in te stappen. Om het een en ander aanschouwelijker te maken, wordt de aanwijzing 'Trage schoolslagzone' begeleid met een tekening van een slak. Eigenlijk kreeg mijn ambitieus banenplan hier al een fikse knauw. Dat beterde er niet echt op na het afhaspelen van de openingsbaantjes. Mijn zwemtechniek bestaat samengevat uit zoveel mogelijk bewegen met de armen en zo weinig mogelijk met de benen. Beide facetten dan nog eens niet moedwillig. Het gevolg was dat ik het na dertig baantjes helemaal kapot voor bekeken hield. Nog 19 beurten op mijn abonnement te gaan. Het kalf is nog niet verdronken, het neemt zijn tijd.

"Wanneer zou je zoiets in godsnaam gebruiken?" hoor ik de wel heel kritische massa zich alvast afvragen. "Wanneer in godsnaam niet?" riposteer ik dan even onverwacht als gevat. Elk dood moment is in feite goed, of dat nu op een feestje, receptie, vergadering of sollicitatiegesprek is of gewoon op je eentje, gezellig thuis in de zetel. Want wat is er hedonistischer dan virtuele pinten? Mocht deze app algemeen bekend zijn, de halve wereldbevolking zou zich hier virtueel aan laven, maak ik me sterk. Ook voor onze held Diabolix, mascotte van de gelijknamige zaalvoetbalploeg Vitória Diabolix, is deze manier van drinken gefundenes Fressen. Meer en meer immers groeit bij ons de overtuiging dat hij echte pinten toch niet zo goed binnenhoudt, met alle geurhinder van dien. 

Kortom, ik heb het nieuwe jaar goed ingezet. Met deze mobiele externe intelligentie erbij kan er maar weinig misgaan. Vereist de situatie dat ik een knallende scheet laat? Geen probleem, heb ik een app voor. Is het preferabel dat het geluid van een zweepslag mijn bevel aanvult? Idem dito. Om maar te zeggen dat ik intussen op alle mogelijke scenario's ben voorbereid. Ik beschik niet alleen over een smartphone, in tegenstelling tot het overgrote deel van de gebruikers weet ik ermee om te gaan ook. Eén plus één was nooit méér drie.

Het absolute voetbalhoogtepunt van het seizoen 2012-2013 tot dusver, is de ontdekking van café De Vetten Os. Dit zegt niks en tegelijk alles over het sportieve luik. Wat het veldvoetbalgedeelte betreft, is het bilan nochtans nog niet zo dramatisch. Ik scoorde drie keer in zeven matchen, speelde iets meer redelijk goeie dan redelijk slechte wedstrijden en - veel minder belangrijk uiteraard - als ploeg staat Forza Mechelen B voor het eerst in de geschiedenis zowaar in de middenmoot geparkeerd. Naar mijn aanvoelen is dat een prestatie die nog het best te vergelijken valt met pakweg Anderlecht dat plots de halve finale van de Champions League bereikt.

So far so redelijk good. De miserie begint pas echt wanneer we het hoofdstuk 'Zaalvoetbal' aansnijden. Eerlijk: ik dacht dat er wel een goeie zaalvoetballer in mij zou schuilen. Ik moet het hebben van techniek, mijn passing is meer dan behoorlijk en om een bal in het zijnetje van de goal te leggen draai ik mijn hand niet om. Het kon dus moeilijk mislopen. Maar exact dat is tot nu toe wel gebeurd. In de ware zin van het woord zelfs, het loopt mis omdat ik altijd mis loop. Zowel met als zonder bal voel ik me als een vis op het droge, voor zover mijn inlevingsvermogen dat toelaat. Wanneer ik per abuis toch eens in de richting van het vijandelijke doel verdwaal, komt mijn besluiteloosheid in het afwerken in beeld. Bal plaatsen, hard knallen, keeper dribbelen... niks werkt. 

Gelukkig is daar nog café De Vetten Os, de onbetwiste revelatie van dit seizoen. Etablissement waar de aanwezigheid van mascotte Diabolix nog op prijs wordt gesteld, waar al eens een polonaise tussen de tafels meandert en 'Lacs du Connemara' kracht bij wordt gezet middels een uitgekiende servettendistributie. Doekjes voor het bloeden uiteraard, maar je kan er wél mee zwaaien.

Van deze jaarwende wil ik profiteren om mijn hoop te vestigen op David Ricardo, vermaard Brits econoom uit de 18e eeuw. Het is eens wat anders natuurlijk. Concreet reken ik erop dat mijn bestseller dit jaar tot een goed einde wordt gebracht door doordrongen te geraken van zijn wet van het comparatieve voordeel. Die stelt dat elk land (individu) zijn relatief voordeel (talent) moet exploiteren, op die manier heeft iedereen er baat bij om handel te drijven. Mijn relatief voordeel zou het schrijven van een bestseller zijn. Ik wou dat dit een blijk van zelfvertrouwen inhield, maar het gaat helaas om een diagnose bij exclusie. De harde waarheid is dat ik me eerder een boek zie schrijven dan een eetbaar driegangenmenu op tafel zetten, een hondenhok in elkaar steken, een eigen bedrijf beginnen of een wietplantage onderhouden. Er zit voor mij dus niet veel anders op dan honderdduizenden boeken te verkopen.

Wat hierbij in mijn voordeel speelt (het kan niet op), is dat ik de dingen waar ik aan begin soms wel volhoud. Ik ben lui van nature en extreem lui door oefening, maar mijn studies werden in een minimumtijd afgehaspeld; deze webstek wordt intussen al sinds 2007 niet aan zijn lot overgelaten; ik was nog bezig met het online manager game 'Soccerproject' toen alle vrienden er al jaren de brui aan hadden gegeven; en in mijn huidige job ben ik na meer dan vijf jaar al helemaal vastgeroest. Klinkt dus zeer veelbelovend allemaal. Om Ricardo's theorie tot slot te vervolmaken met het 'handelsaspect': jullie kopen mijn bestseller, die ik vervolgens zal (laten) signeren. Een beetje geld in ruil voor veel geluk. De rest zien we dan wel, laten we vooral niet vooruitlopen op de zaken en het jaar 2013 zelf ook nog wat ruimte geven tot zelfontplooiing. 

Man van het jaar: Vincent Kompany

Vrouw van het jaar: Angela Merkel

Lul van het jaar: Bart De Wever

Beste film: Black Swan (eigenlijk al van 2011, dit jaar maar één keer in de cinema geraakt)

Beste song:

Beste cd: Coexist (The xx) en Born To Die - The Paradise Edition (Lana Del Rey) 

Beste tv: Homeland, Quiz Me Quick, Game of Thrones, Breaking Bad, The Bridge, Borgen, De Bende Haemers, Van Alphen op de Olympische Spelen.

Wat wens ik mezelf toe in 2013?

Slaap.

Cadeautjes uitpakken is waarschijnlijk geen project, maar ik kan hier evengoed opsnijden met wat ik zoal gekregen heb. (Ja, ik wou het woord 'opsnijden' toch eens een keer laten vallen.) Er valt ruwweg een opdeling te maken tussen twee cadeaucategorieën: boeken aan de ene kant, bier aan de andere kant. De mensen die mij iets minder goed kennen (stiefpa, stiefzusjes en aanverwanten) komen zonder uitzondering met speciale bieren aanzetten. Ik weet niet wat dat over hen dan wel over mij zegt. Bloedverwanten (moeder, broer en ik vergeet er misschien nog een paar) durven al eens voor boeken gaan, stuk voor stuk door mezelf uitgekozen weliswaar. Vonden zo hun weg naar mijn boekenkast: 'De Wielermaffia' (Hamilton & Coyle), 'Guggenheimer in de mode' (Brusselmans), 'The Complete Maus' (Spiegelman) en 'Waarom sommige landen rijk zijn en andere arm' (Acemoglu).

Leesvoer en biervocht verzetten is in feite al een eindejaarsproject op zich. Daarbovenop komt nog eens dat ik ook zelf opnieuw aan een bestseller begonnen ben. Het is gewoon te zot om iets te schrijven wat toch voor geen meter verkoopt, vandaar dat ik maar meteen voor een bestseller ga. Mijn hoofdpersonage zal uiteindelijk op 87-jarige leeftijd sterven aan superaids, meer los ik niet. Het enige wat voorlopig nog ontbreekt is een goeie titel, als we het verhaal even buiten beschouwing laten. Ideeën zijn dus altijd welkom. De eerlijke vinder van een bruikbaar idee ontvangt een ééndagsweek naar keuze.

We beginnen pas (met zowel schrijven als leven, 't is maar hoe je het bekijkt) en meliger moet het al niet worden. Eternal Flame is hartverscheurende jarentachtigromantiek zoals ze er nooit meer maken. Wanneer ik aan de lagere school denk, hoor ik deze song. De releasedatum, 1989, bevestigt de plausibiliteit van de nostalgie. Dit was de soundtrack van mijn kindertijd maar helaas niet meer van mijn adolescentiejaren. Ik heb dus nooit het genoegen gehad te slowen met Eternal Flame op de achtergrond. Als ik ooit zou trouwen, is de kans niet denkbeeldig dat ik deze historische onrechtvaardigheid alsnog rechttrek. Hell, desnoods trouw ik enkel met dat als reden.

Belofte maakt schuld. Ik dacht me er vanaf te maken door de onthullingen naar een vage toekomst te schuiven, maar je zal altijd zien dat er vervolgens zo'n moment komt dat er niet meer onderuit te komen valt. Ik ben jullie niet minder dan een uitleg schuldig. Om te beginnen, wat deed ik in godsnaam in de Carré? Het is verleidelijk om hier een brugje te maken naar mijn gedachtegangen op de bewuste vrijdagnacht, ware het niet dat dat brugje de waarheid geweld zou aandoen. Op geen enkel moment namelijk heb ik me afgevraagd wat ik daar in godsnaam deed. Duidelijker kon mijn motief moeilijk zijn, dankzij de naar Leuvense normen sprankelende muziek, de eveneens naar Leuvense normen sprankelende vrouwelijkheid en ondanks de naar alle normen veel te dure pinten. Dat de Carré vatbaar is voor herhaling, wil ik met gemak meerdere keren zeggen.

Dan komen we aan Praag. Stad van vooral de Karelsbrug (Carl's Bridge - Probably the best bridge in the world, 't is een beetje gênant dat de trouvaille van mezelf komt, maar ik blijf 'm goed vinden) en nog een oneindig aantal mooie betonnen constructies. Denken we maar aan pleinen, gebouwen en straten. De reden van mijn terugkeer had te maken kunnen hebben met de ook daar om zich heen grijpende kerstsfeer, al zou dat raar zijn. Eerder ging ik terug om het-meisje-met-als-favoriete-groep-The-Kelly-Family eens goed mijn gedacht te zeggen over The Kelly Family. In zulke situaties komt het er steeds weer op aan to the point te blijven. De '3 dagen minus 15 seconden' die nadien nog resteerden hebben we er dan maar het beste van proberen te maken. Met vallen, opstaan en vooral weer doorgaan, op naar nieuwe opwindende avonturen. 

Verfilm het en een slaapverwekkend werkstuk is het resultaat. Misschien moet ik dat wel eens doen, om er vervolgens zelf naar te kijken. In plaats van actief proberen te slapen passief, gezellig voor de buis mezelf in actie zien, vechtend tegen de wakkerheid. Een andere optie is om het daadwerkelijk over de filmische boeg te gaan gooien. Rusteloos rondwoekeren, strijdend ten onder gaan aan het nimmer uit te schakelen bewustzijn. Voortdurend bewust van de camera uiteraard. Het zou de dagelijkse portie wakkere nachturen in elk geval een zinvollere invulling geven, al blijft er het gegeven dat occasioneel overvallen worden door de slaap (je weet het maar nooit) midden in de stad praktisch wel moeilijk ligt. Gewoon omdat het moeilijk ligt, praktisch, zonder bed.

Onverdroten verdergaan met deze slopende doch niet slapende bezigheid dan maar. Af en toe mijn beklag maken hierover ook, over die paar slechte genen die mijn moeder me - vermoedelijk rond de tijd van de geboorte - heeft meegegeven. Ik zal er mijn slaap voor laten en dat blijven doen. 

Vijf jaar in dienst brengt echter ook bepaalde verplichtingen met zich mee. Vervelend, want het is altijd even zoeken vooraleer je de manier gevonden hebt waarop die verplichtingen in je voordeel gedraaid kunnen worden. Zo ontferm ik me voor het eerst over een nieuwe collega. Bedoeling is dat ik hem de kneepjes van het payrollvak bijbreng en hem aldus klaarstoom om uit te groeien tot een waardige pion binnen onze organisatie. Daar kruipt vanzelfsprekend tijd in. Als ik al parate kennis over mijn ambacht heb, moet dat hebbeding immers nog altijd adequaat aan anderen overgebracht worden. 

Gaandeweg ben ik gelukkig de geneugten van deze situatie beginnen inzien. Zoals bekend van Het Eiland zit in 'delegeren' het woord 'eren'. In 'profiteren' zit het woord 'eren' eveneens, maar dat is minder bekend. Ik hou netjes het midden tussen de twee, het profiteren is louter het gevolg van het delegeren. De dijenkletser "Ach, die manuele input is geen probleem, ik heb daar mensen voor... Oei..." heb ik alvast afgevuurd. Dus als het al profiteren zou zijn, wordt tenminste de moeite gedaan om het geheel met een brokkelige saus humor te overgieten. In zulke gevallen ben je altijd in je recht natuurlijk. Laat die anciënniteit maar komen!

De voorbije vijf jaar is er veel gebeurd. Ik mag dan nog steeds dezelfde werkgever hebben, dezelfde relatiestatus en een onveranderlijk uiterlijk, ik ben intussen wel vijf jaar ouder en heb meerdere leuke voetbalwedstrijden en tv-series gezien. Het is nauwelijks te vatten welke uitdagingen de moderne mens dag na dag weer op zijn pad treft. Treinstakingen, voetbalperikelen, werkoverschouwingen,... noem het op en het heeft op deze pagina's gestaan. Of noem het niet op, dat verandert helemaal niks aan de zaak, want ook dan was het evengoed op deze pagina's terug te vinden. Standvastigheid, dat is wat deze blog typeert. Bijna had ik 'standvadsigheid' geschreven. Ook dat kan op deze blog, werkelijk niks is te gek. 

Of het hier over vijf jaar, omstreeks 2017, nog altijd gonst van de activiteit mag Joost weten. Ik zou durven gokken van wel, op voorwaarde dat mijn leven nog steeds gekruid blijft met treinstakingen, voetbalperikelen, werkoverschouwingen en noem maar op. Ook in 2017 zullen doldwaze gebeurtenissen vragen, nee sméken, om een zo accuraat mogelijke optekening. Dat is het moment dat ik en mijn geesteskind ten tonele verschijnen. Zij aan zij zijn we de chroniqueur van de rollercoaster die mijn leven is. Van de ene treinstaking naar het volgende voetbalperikel, werkoverschouwinkje tussendoor, waarom ook niet. En noem maar op.

Nee, vandaag krijgt Georges Leekens opnieuw zijn verdiende plaatsje onder de zon. 'Mac the Knife', het scherpste mes in de schuif en ver daarbuiten. In alle bescheidenheid mag ik zeggen dat mijn introductie van hem niet kwaad was. Herlees anders de blog van 15-05-2012, 'Leekens voor leken'. Of wacht, om het jullie gemakkelijker te maken neem ik alvast de tweede alinea integraal over (copyright: mezelf): 

De opzet is even simpel als geniaal. Leekens arriveert bij zijn nieuwe club, land of desnoods bingovereniging (zolang er maar de nodige flappen op tafel komen) en hangt meteen een krankzinnig positief verhaal op. De vijfjarenplanning wordt met een smile van oor tot oor uit de doeken gedaan, de toekomst behoort meer dan ooit toe aan zijn actuele werkgever, dat mag duidelijk zijn. Sponsors, pers en supporters raken willens nillens in de ban van zoveel bevlogenheid, de af en toe idiote kwinkslagen nemen ze er maar weer bij. Moet kunnen. Ergens in het brein van de massa wordt die rare blije man nu eenmaal geassocieerd met succes; de beelden van euforische introducties bij zijn vorige 18 clubs zijn op een bepaalde manier blijven hangen - weten sponsors, pers en supporters veel dat ze gemindfuckt worden waar ze bij staan.

Vanaf de derde alinea sloeg ik de bal echter enigszins mis. Ik heb het daar over matige prestaties die pas na een jaar of anderhalf naar echt slecht evolueren en over Georgie Boy die dan maar in zeven haasten zijn biezen pakt. Ik heb hem onderschat. Voor Georges is stilstaan achteruitgaan, in tussentijd heeft hij zijn methode nog geperfectioneerd. Terecht stelde hij vast dat anderhalf jaar klooien een groter tijdverlies is dan slechts een half jaar klooien. Dat is één. Ten tweede zijn er rendabelere manieren om een club de rug toe te keren dan zomaar te verhuizen naar een nieuwe werkgever. Een ontslagpremie van 2,5 miljoen euro incasseren, om maar iets te noemen. De slotconclusie van 15 mei 2012 is daarentegen eveneens de slotconclusie van vandaag en ongetwijfeld ook die van morgen: Georges Leekens is een held.

Aan deze spijtige actie van mijn kant deze gehele bijdrage ophangen, zou het kunnen? Ik schrijf naarstig voort en wacht samen met jullie in spanning af, al ga ik zelf iets eerder op de hoogte zijn van het resultaat. Om uitgerekend op Allerheiligen zoiets te doen... Proper is het niet, dat realiseer ik me zeer, niettegenstaande er hier ook ruimte mag gemaakt worden voor de tegenkanting dat het officieel geen Allerheiligen is omdat rond-om-rond zwart op wit de datum van 31 oktober gedrukt staat. Al is hopen op amnestie wellicht uit den boze. Mochten de doden eertijds per abuis levend zijn begraven en over voldoende beenruimte beschikken, ze draaiden zich om in hun graf.

Dat schiet toch wel aardig op zo. Schering. Inslag. Wat willekeurige woorden ertussen typen om ook alinea 3 een beetje aan te dikken, heerlijk. Zonder kwantiteit kom je nergens in het leven. Het is hier mijn blog, en als ik zeg dat het op deze vrijplaats van het wereldwijde web 31 oktober is, dan is dat toch gewoon zo. Het feit dat ik in principe anti-antidateren ben verandert daar niks aan. Het feit dat het momenteel wisselend bewolkt is met hier en daar buien, op andere plaatsen dan weer opklaringen (bron: KMI) evenmin. Als je er eens over nadenkt, zijn er toch ontzettend veel feiten die geen enkele invloed uitoefenen op ontzettend veel andere feiten. Alles staat in verbinding met elkaar, my ass. 

De derde blog van oktober 2012 is bij deze alsnog klaar voor gebruik. Bedankt voor uw aandacht.

Ondanks de huidige inflatie van het etiket 'echte Rode Duivels-supporter', hoor je mij vooralsnog niet klagen. Diep vanbinnen weet ik dat ik voor een keer de early adopter ben, het equivalent van de kerel die Nirvana heeft gezien in de Vooruit. De talrijke 90 minuten durende ijzige regenvlagen tegen smoezelige Oostbloklanden (uitslag: onveranderlijk 0-2, veel goeie wil van onze kant maar twee tegengoals op de counter) krijgen alsnog de romantische glans die ze verdienen. Als iemand mij ooit tijdens een match, tussen twee opstoten van euforie door, betrapt op besmuikt glimlachen, weet dan dat het daaraan is dat ik denk.

Ook op een veel lager niveau valt er voetbalnieuws te rapen. Na twee maanden inactiviteit heb ik mijn langverwachte comeback gemaakt. Langverwacht in de zin van langverwacht door míj, voor het overige zat er uiteraard niemand echt op te wachten. Het veldvoetbalgedeelte mag ik gerust positief quoteren. Het balgevoel zat meteen weer goed, ik haspelde intussen twee matchen af als vanouds en zoals even vanouds leverde dat nul punten op voor het team. Iedereen tevreden dus, behalve het team. Het zaalvoetbal is een ander paar mouwen. Vitória Diabolix verloor twee weken geleden nipt van de leider en pakte vorige zondag zelfs zijn eerste driepunter, maar persoonlijk liep het voor geen meter. De bal lijkt aan de vloer te plakken, waardoor ik constant de kwalijke neiging heb erover te vallen. Ik voel mij wat gestremd, daar komt het op neer. Doorbijten en vooral blijven dribbelen is meer dan ooit de boodschap.

Het goede nieuws is dat ik de voorbije zomer alvast een aanzet hiervoor heb gegeven. Niet door als een wildeman opeens postzegels te verzamelen of goudvissen te houden, maar door voorzitter te worden van mijn eigen zaalvoetbalploeg (voor een andere zaalvoetbalploeg kom ik natuurlijk hoe dan ook niet in aanmerking). De kwantitatief sterke maar kwalitatief ondermaatse selectie torst fier de naam Vitória Diabolix en is als een jojo aan zijn bestaan begonnen. In de eerste oefenmatch werd brandhout gemaakt van de even onervaren tegenstander; de eerste officiële bekermatch werd echter met veelzeggende 15-2-cijfers verloren. Al moet gezegd dat de voorzitter die laatste wedstrijd gemist heeft vanwege een glazen deur en zijn onvermogen om daarmee om te gaan.

Ondertussen ben ik na een schroef in mijn pols ook vier hechtingen boven mijn linkerwenkbrauw rijker. Zowel screwed als genaaid in een tijdspanne van een paar weken, je moet er maar opkomen. In zo'n gevallen, en ook wel in een onuitputtelijk aantal andere gevallen, kan de troost maar van één iemand komen. Die iemand is inderdaad Diabolix, fiere Rode Duivels-mascotte sinds 1986. Recentelijk heeft hij ons naar Wales vergezeld. En hoe. In de loop der jaren hebben we Diabolix menselijke eigenschappen toegedicht, hoewel het technisch gezien om een beer gaat. Diabolix is een rokkenjager, rookt en drinkt te veel en doet over het algemeen graag zot. Menig anekdote begint met iets van de slag "ik stond met Diabolix buiten ene te smoren, en toen...". 

Noodgedwongen - ik mag me dus wel met recht en reden dit bijvoeglijk naamwoord toe-eigenen, dat nemen ze me niet meer af - beperkte mijn vrije week zich dan maar tot activiteiten die de doorsnee bejaarde zich eveneens laat welgevallen. Als jullie zich afvragen of dat betekent: wandelen, slapen en terraskes doen, antwoord ik volmondig "ja". Slechts één klein folieke heb ik me gepermitteerd. Het vond alweer plaats vorige woensdag, de Slag om de Lage Landen. België veegde Holland zomaar even met 4-2 van de mat, en het feit dat ik dergelijke triomf nu pas tekstueel savoureer zegt eigenlijk alles over mijn activiteitsgraad. Ik ben simpelweg te vadsig om met de pluimen van tien jaar onvoorwaardelijk supportersschap te gaan lopen, kan je nagaan.

Nog straffer: ik onderga nieuw misbruik door de NMBS haast gedwee. Net als tig keer in het verleden, maakte de NMBS ook nu een potje van de terugreis. Eén uur en vijfenveertig minuten vertraging was de eindbalans. Eén uur en vijfenveertig minuten! Dat is exact de tijd die een voetbalwedstrijd duurt, rust inbegrepen. Zelden verschilde de ene 105 minuten zo fundamenteel van de daaropvolgende 105 minuten. Terwijl de Rode Duivels in de loop der jaren de omslag hebben gemaakt naar iets wat verdacht veel wegheeft van entertainment, gaat het bij de NMBS alleen maar van kwaad naar erger. Zelfs in situaties waarin ik de volgende 72 uur niet per se uit mijn zetel hoef te komen, is zo'n vertraging niet te verantwoorden en onverantwoordelijk. Ik heb tenslotte aan mijn eigen inertie al genoeg.